nomes no trilho de navegação
Lark flight, feeding, threat and display calls are quite simple, however, their territorial song is very elaborate. In addition to communicating through song, larks will raise the crest of feathers in their head during agonistic and courtship displays.
Larks can locate buried insects by ear while foraging.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The IUCN lists two species of larks as critically endangered, two species as endangered and four as vulnerable. North American species are protected under the Migratory Bird Treaty Act. No larks are listed by CITES or ESA.
Declining numbers are the result of habitat loss, degradation and fragmentation, poisoning from chemicals used on crops and introduced species (especially those that are nest predators). Some species may stand to benefit from the clearing of forested areas to create pastures and arable land.
Larks belong to the order Passeriformes, sub-order Passeri and family Alaudidae. Currently there are 17 recognized lark genera and 91 species.
Larks are small to medium-sized birds (11 to 19 cm in length) that reside in open countryside from desert to alpine tundra. They vary in color from light tan to reddish and tend to blend in well with the soil and vegetation in their chosen habitat.
Larks (particularly sky larks (Alauda arvensis)) have provided inspiration for many poets with their complex and beautiful songs. They are primarily Old World inhabitants. Horned larks (Eremophila alpestris) are the only native lark species in North America.
Because they occasionally feed in flocks in agricultural fields, larks are recognized as agricultural pests. In the United States they will damage crops of beets, broccoli, carrots, lettuce, peas, spinach, tomatoes, alfalfa, grain, sugar beets, cantaloupe and watermelon.
Negative Impacts: crop pest
Larks can be important agents in the control of agricultural pests. For example, an adult skylark (Alauda arvensis) was found with 48 weevils (Sitona lineatus) in its stomach. This particular species of weevil is a pest on peas.
Positive Impacts: controls pest population
As insectivores, larks affect insect populations throughout their range.
Larks are omnivorous and forage on the ground. They eat many species of insects in addition to seeds, grasses, leaves, buds, fruits and flowers (especially during the winter when insects are less available). Some species will also eat snails (Gastropoda), which they break open on rocks. Larks' insect prey are diverse and include: Ephemeroptera (mayflies), Diptera (true flies), Hemiptera (true bugs), Coleoptera (beetles), Collembola (springtails), Orthoptera (grasshoppers), Lepidoptera (adult and larval moths) and Isoptera (termites). Skylarks (Alauda arvensis) in England feed on at least 47 species of insect. Desert species acquire water from their food and dew.
The shape of a Lark’s bill is adapted to its diet and feeding technique. For example, hoopoe larks (Alaemon) have long decurved bills that are used for digging for insect larvae, while calandra larks (Melanocorypha) have strong, stout bills that are used for eating seeds. Some can also locate buried insects by ear.
Primary Diet: carnivore (Insectivore , Molluscivore ); herbivore (Folivore , Frugivore , Granivore ); omnivore
Larks primarily live in the Old World. Fifty-seven percent of lark species are found in Africa, 19 percent in Africa and Eurasia, 16 percent in Asia, 6 percent in Eurasia and 1 percent in the New World. Horned larks (Eremophila alpestris) are the only lark species native to North America. Skylarks (Alauda arvensis) were introduced to Vancouver Island in British Columbia, Canada and can still be found there, and occasionally in Washington state. Skylarks were also introduced to Australia and New Zealand.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced , Native ); palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native ); neotropical (Native ); australian (Introduced , Native )
Other Geographic Terms: holarctic ; cosmopolitan
Larks inhabit open countryside in both temperate and tropical regions. Their habitat includes: shrubland, savana, desert, tundra, grassland and farmland. Larks can be found in habitats from coastal areas at sea level to mountainous areas at an elevation of 4000 m.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: tundra ; desert or dune ; savanna or grassland ; mountains
Other Habitat Features: agricultural
Like most small birds, larks probably live on average only two to five years. The longest living known individuals are an 8 year, 5 month old skylark (Alauda arvensis) and a 7 year 11 month old horned lark (Eremophila alpestris). Average annual mortality for skylarks is 33 percent.
Larks are small- to medium-sized birds (11 to 19 cm long, 15 to 75 g) with fairly long legs, wings and tail. Most have long straight claws on their hind toes. The length of the claw depends on the bird’s habitat; longer claws are found on birds that live in areas with soft ground and some vegetation, shorter claws and toes are found on species that live in areas with harder ground. Their brown plumage (ranging from light tan to reddish) is often cryptic and matches the soil color. Some species have crests or tufts of feathers on their head. Sexes resemble each other, but males are usually larger and may have brighter, more distinct color and marking than females. Bill shape and length varies between species and can be a good indication of feeding ecology. Razo larks (Alauda razae) show sexual dimorphism in bill length. The male’s bill is 20 percent longer than the female’s, which suggests that males and females exploit different food sources. Larks molt once or twice per year depending on the species. Juveniles have less distinct coloring and patterns than adult birds.
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently; male more colorful
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Adult larks have numerous avian predators: falcons (Falconiformes), owls (Strigiformes) and shrikes (Laniidae). Adults, chicks and eggs are also taken by mammals. Common mammalian predators include: weasels (Mustelinae), skunks (Mephitinae), squirrels (Sciruidae), raccoons (Procyon lotor) and house cats (Felis domesticus). Additional nest predators include: voles and mice (Rodentia), shrews (Sorex), crows (Corvidae) and western meadowlarks (Sturnella neglecta). Up to 90 percent of lark nests may be lost to predators.
In response to nest predators, incubating females will flush silently when the predator is far from the nest; if the predator is close to the nest she will feign injury to draw it away. Young larks leave the nest early, this is thought to decrease predation and/or decrease the chance that an entire clutch is lost simultaneously.
Larks’ cryptic plumage allows them to blend in with the ground and makes it more difficult for predators to spot them; they will often avoid using patches of ground that do not match their coloration. Foraging in flocks is also thought to be an adaptation to reduce predation.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Although there have been some observations of polygyny, larks are largely monogamous. Females do the majority of the nest building, incubation and brooding, and both adults take part in feeding the young. Males perform display flights (high undulating flight accompanied by singing), and will also display with crests, ruffle their plumage, and bow or hop up and down on the ground. Courtship feeding occurs in some species. Males sing from prominent perches; some female larks may also sing during pair formation. Larks are territorial and defend the nest site using song and flight displays.
Cooperative breeding has been observed in one species. The observed group consisted of the breeding pair and a single helper.
Mating System: monogamous ; polygynous ; cooperative breeder
Larks are seasonal breeders, usually breeding during the season of highest insect and seed abundance. Larks living in areas with long breeding seasons can have two or three clutches, while those in areas with a short window of time for breeding will have only one. Larks are solitary breeders and will defend nesting territories.
Most larks are ground nesters and build open-cup nests in small, excavated hollows in the ground. Some species build domed nests and a few build nests in shrubs to allow for increased air circulation and cooling. Nests built on the ground are situated next to small clumps of vegetation, rocks, or mounds of earth for protection and shade from the sun and prevailing wind. Nests are made of grass, plant fibers, forbs, bark, dead leaves and sedges, and are sometimes lined with plant down or feathers. Eggs are smooth, white or light blue with gray or olive-brown spots and range in size from 19 to 23 by 13 to 17 mm. Clutch size is usually 3 to 5, but can be as low as one and as high as eight. The egg-laying interval is every other day. Females usually do all of the incubation and brooding, although males in some species will help. Incubation lasts 10 to 16 days; chicks hatch synchronously and are brooded for about 4 days depending on the weather. Young larks are altricial and are fed by both adults. Chicks are fed insects (and sometime seeds) and leave the nest after about 10 days. Chicks usually fledge before they can fly and continue to be fed by their parents for 18 to 20 days.
As is common among ground nesting species, most nest failure is due to depredation. Nest success is usually 30 to 60 percent, but can be as low as 10 percent.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
Female larks do most of the incubating and brooding of chicks (males help in some species). Incubation lasts 10 to 16 days and the altricial chicks are brooded for about 4 days after hatching. Chicks are fed insects and occasionally seeds by both parents. Adults remove fecal sacks from the nests. Nestlings usually fledge before they can fly and continue to receive parental care for 18 to 20 days.
If a predator approaches an active nest, the adults will give alarm calls and often feign injury to draw the predator away. Because many larks nest in open desert areas, chicks are often exposed to sun and heat. Adult birds will stand next to the nest to shade it during the hottest parts of the day.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care
Lewerike (Alaudidae) is 'n familie van voëls in die orde van sangvoëls (Passeriformes).
Hulle is grondbewoners wat insekte en sade eet. Die familie bestaan uit sowat 70 spesies, waarvan 24 in Suider-Afrika aangetref word.
Lewerike (familie Alaudidae) is klein sangvoëls (orde Passeriformes) wat uiterlik onopvallend is maar wat vanweë hul kenmerkende sang bekend is. Die verskillende spesies kan moeilik van mekaar onderskei word, enersyds omdat hulle baie dieselfde lyk en andersyds omdat dieselfde spesie uiterlik van streek tot streek kan verskil.
Oor die algemeen is lewerike vaalbruin tot rooi bruin met grys spikkels en ligter of wit pense. Die geslagte lyk eenders, maar die wyfies is dikwels effens kleiner as die mannetjies. Die meeste spesies het kort snawels, maar daar is ook enkeles met betreklik lang snawels.
Die voetwortelbeen (die agterste deel van die poot se geraamte) is nie soos by die meeste sangvoëls aan die sykant met 'n lang horingagtige plaat bedek nie, maar met 'n ry vierkantige skilde. Die klou van die agtertoon is goed ontwikkel en by sommige spesies verleng. Die familie van die lewerike bestaan uit 15 genera en sowat 70 spesies, waarvan die meerderheid in Afrika en sowat 'n derde in Suider-Afrika voorkom.
Lewerike is grondlewende voëls wat voorkeur gee aan plat, oop terrein in grasveld of woestyne of streke met oop savannes. Sommige spesies het hulle by akkerbougebiede en by buitewyke van stede aangepas.
Die meeste spesies is standvoëls met 'n afgebakende gebied, maar sommiges is trekvoëls wat lang afstande aflê. Hulle eet insekte en sade. Die sanggewoontes van lewerike is uiteenlopend. Sommige spesies sing terwyl hulle op die grond is, ander wanneer hulle in bome of op heinings sit, terwyl party ook sing terwyl hulle vlieg. Tydens die paartyd voer die mannetjie 'n sangvlug uit as inleiding tot die balts, wat op die grond plaasvind.
AI die spesies maak hul nes op die grond. Die 2 tot 3 of hoogstens 4 wit, gespikkelde eiers word met enkele uitsonderings in die somer gelê. Die kuikens is aanvanklik heeltemal gespikkel.
Van die bekendste van die Suider-Afrikaanse lewerike is onder meer die sabota of boomlewerik (Mirafra sabota), wat altyd na bome of struike vlug wanneer gevaar dreig en daar sy groot verskeidenheid skril liedjies sing of ander voëls se roepgeluide naboots: die klapper-lewerik (Mirafra apiala), 'n klein, rooibruin voëltjie wat tydens die balts fluit en sy vlerke hoorbaar klap; die rooikoplewerik (Calandrella cinerea) met sy kastaiingbruin vlek op die kop wat aanhoudend kwetter terwyl hy kos soek, en die pienkbeklewerik (Calandrella conirostris), wat 'n pienk snawel en pienk pote het.
Lewerike kom ook in Noord-Afrika, Asië en Europa voor. Een van die bekendste spesies is die veldlewerik (Alauda arvensis), die voël wat digters en skrywers met sy sang geïnspireer het en wat in Europa die simbool van die lente is. Die swart lewerik wat in die suidooste van die Sowjetunie voorkom, is een van die min lewerike met ʼn duidelike verskil tussen die geslagte: die mannetjie is swart en die wyfie gelerig. Die woestynlewerik (Ammomanes deserti) is 'n ware woestynvoël wat van Marokko tot Somalië en Noordwes-Indië voorkom.
Hy maak sy nes langs groot klippe en maak 'n windskerm van klein klippies aan die sykante van die nes. Slegs een spesie word in die VSA aangetref, naamlik die strandlewerik (Eremophila alpestris), 'n spesie wat ook in die toendras van Europa en Asië voorkom.
Die familie bestaan uit ongeveer 98 spesies wat in die volgende genera onderverdeel word:
Lewerike (Alaudidae) is 'n familie van voëls in die orde van sangvoëls (Passeriformes).
Hulle is grondbewoners wat insekte en sade eet. Die familie bestaan uit sowat 70 spesies, waarvan 24 in Suider-Afrika aangetref word.
Los aláudidos (Alaudidae) son una familia d'aves perteneciente al orde de los paseriformes. Inclúi les calandries, les terreras, les calandrias y les cogujades.
Son páxaros terrestres de talla pequeña o mediana (de 10 a 23 cm) y plumaxe bien llamativu, en tonos marrón. La garra del deu posterior ye davezu llarga y recta; la forma y el tamañu del picu varia enforma d'unes especies a otres.
El so área de distribución estender poles ecozones afrotropical, paleártica, indomalaya y australiana. Una sola especie habita na ecozona neártica: la calandria cornuda (Eremophila alpestris). Son carauterísticos de les zones grebas o semiáridas, y bien comunes nes árees de cultivu.
Suelen emitir cantares complexos, y los sos paraes nupciales suelen incluyir llamatives lluches. Añeren nel suelu, onde ponen de dos a seis güevos motudos. Como munches otres aves diurnes, tienen un reló biolóxicu marcadamente matutín, empecipiando l'actividá diaria al percibir la primer claridá del día y dándola por terminada a la primer señal del ocaso.
Alimentar de inseutos y granes, munches especies utilicen les sos garres p'afayar los sos alimentos, dalgunes tienen pesaos picos (como Ramphocoris clotbey) p'abrir granes, mientres otres tienen llargos y curveados picos especialmente pa escavar por alimentu (Kikkawa 2003).
P.B.Shelley dedicó-y una oda: "to a skylark", considerándolo más espíritu benditu que páxaru por tresmitir cantares celestiales.
Los aláudidos (Alaudidae) son una familia d'aves perteneciente al orde de los paseriformes. Inclúi les calandries, les terreras, les calandrias y les cogujades.
Torağayıar (lat. Alaudidae) — sərçəkimilər dəstəsinə aid quş.
Alaudidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ an alc'hwedered, ar c'hogenneged hag ar c'hodioc'hed. Termenet e voe e 1825 gant al loenoniour iwerzhonat Nicholas Aylward Vigors (1785-1840)[1].
Diouzh Doare 6.4 an IOC World Bird List[2] ez a ur genad golvaneged warn-ugent d'ober ar c'herentiad :
Alaudidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ an alc'hwedered, ar c'hogenneged hag ar c'hodioc'hed. Termenet e voe e 1825 gant al loenoniour iwerzhonat Nicholas Aylward Vigors (1785-1840).
Diouzh Doare 6.4 an IOC World Bird List ez a ur genad golvaneged warn-ugent d'ober ar c'herentiad :
Els alàudids (Alaudidae) són una família d'ocells que pertany a l'ordre dels passeriformes. Tenen generalment el plomatge de tons terrosos i ocres, mercès al qual passen prou desapercebuts, sense dimorfisme sexual acusat. Presenten l'ungla del dit posterior extremament llarga.
Aquests ocells viuen a les regions temperades de l'hemisferi nord. L'espècie més coneguda és l'alosa vulgar, famosa a causa del seu cant, esmentat a la poesia i cançons populars de moltes cultures.
Són ocells que cerquen l'aliment a terra i que rarament s'aturen als arbres.[1]
Els hi agraden les zones obertes i romanen posats a terra, amb el qual es confonen a causa dels colors de llur plomatge. El cant, exercit en vol, sol ésser harmoniós.[2] Són de marxa ràpida però poden també volar molt alt.
Mengen sobretot llavors i insectes. A l'època de la reproducció nien a terra.
Els alàudids (Alaudidae) són una família d'ocells que pertany a l'ordre dels passeriformes. Tenen generalment el plomatge de tons terrosos i ocres, mercès al qual passen prou desapercebuts, sense dimorfisme sexual acusat. Presenten l'ungla del dit posterior extremament llarga.
Teulu neu grŵp o adar ydy'r Ehedyddion (enw gwyddonol neu Ladin: Alaudidae).[1] Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr is-urdd Passeri.[2][3] Ceir nifer o rywogaethau yn y teulu hwn gan gynnwys yr Ehedydd (Alauda arvensis).
Gan fod lleoliad rhywogaethau, genera a theuluoedd yn newid yn eitha aml o fewn y tacson, yn enwedig o ganlyniad i ymchwil DNA, gall y dosbarthiad hwn hefyd newid.
Yn ôl IOC World Bird List ceir 240 teulu (Mawrth 2017) sy'n fyw heddiw (nid ffosiliau):
TeuluoeddAdar Asgelldroed • Adar Dail • Adar Deildy • Adar Dreingwt • Adar Drudwy • Adar Ffrigad • Adar Gwrychog • Adar Haul • Adar Morgrug • Adar Olew • Adar Paradwys • Adar Pobty • Adar Tagellog • Adar Telyn • Adar Tomen • Adar Trofannol • Adar y Cwils • Albatrosiaid • Apostolion • Asitïod • Barbedau • Brain • Brain Moel • Breision • Brenhinoedd • Brychion • Bwlbwliaid • Cagwod • Carfilod • Casowarïaid • Ceiliogod y Waun • Ceinddrywod • Chwibanwyr • Ciconiaid • Ciconiaid Pig Esgid • Cigfachwyr • Cigyddion • Ciwïod • Cnocellod • Coblynnod • Coblynnod Coed • Cocatwod • Cogau • Cog-Gigyddion • Colïod • Colomennod • Copogion • Copogion Coed • Cornbigau • Corsoflieir • Cotingaod • Crehyrod • Crehyrod yr Haul • Cropwyr • Crwydriaid y Malî • Cwrasowiaid • Cwroliaid • Cwtiaid • Cwyrbigau •
Seriemaid • Cynffonau Sidan • Delorion Cnau • Dreinbigau • Dringhedyddion • Dringwyr Coed • Dringwyr y Philipinau • Drongoaid • Drywod • Drywod Seland Newydd • Ehedyddion • Emiwiaid • Eryrod • Estrysiaid • Eurynnod • Fangáid • Ffesantod • Fflamingos • Fireod • Fwlturiaid y Byd Newydd • Garannod • Giachod Amryliw • Gïachod yr Hadau •
Golfanod • Gwanwyr • Gwatwarwyr • Gweilch Pysgod • Gweinbigau • Gwenoliaid • Gwenynysorion • Gwyachod • Gwybed-Ddaliwyr • Gwybedogion • Gwybedysyddion • Gwylanod • Gylfindroeon • Hebogiaid • Helyddion Coed • Hercwyr • Hirgoesau • Hirgoesau Crymanbig • Hoatsiniaid • Huganod • Hwyaid • Ibisiaid • Ieir y Diffeithwch • Jacamarod • Jasanaod • Llwydiaid • Llydanbigau • Llygadwynion • Llygaid-Dagell • Llysdorwyr • Lorïaid • Manacinod • Meinbigau • Mel-Gogau •
Mêl-Gropwyr Hawaii • Melysorion • Mesîtau • Motmotiaid • Mulfrain • Parotiaid • Pedrynnod • Pedrynnod • Pedrynnod Plymio • Pelicanod • Pengwiniaid • Pennau Morthwyl • Pibyddion • Pigwyr Blodau • Pincod • Piod Môr • Pitaod • Potwaid • Preblynnod • Prysgadar • Pysgotwyr • Rheaod • Rhedwyr • Rhedwyr • Rhedwyr y Crancod • Rhegennod • Rhesogion y Palmwydd • Rholyddion • Rholyddion Daear • Robinod Awstralia •
Seriemaid • Sgimwyr • Sgiwennod • Sgrechwyr • Sïednod • Siglennod • Tapacwlos • Teloriaid • Telorion y Byd Newydd • Teyrn-Wybedogion • Tinamwaid • Titwod • Titwod Cynffonhir • Titwod Pendil • Todiaid • Tresglod • Trochwyr • Trochyddion • Troellwyr • Troellwyr Llydanbig • Trogoniaid • Trympedwyr • Twcaniaid • Twinc Banana • Twracoaid • Tylluan-Droellwyr • Tylluanod • Tylluanod Gwynion •
Teulu neu grŵp o adar ydy'r Ehedyddion (enw gwyddonol neu Ladin: Alaudidae). Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr is-urdd Passeri. Ceir nifer o rywogaethau yn y teulu hwn gan gynnwys yr Ehedydd (Alauda arvensis).
Gan fod lleoliad rhywogaethau, genera a theuluoedd yn newid yn eitha aml o fewn y tacson, yn enwedig o ganlyniad i ymchwil DNA, gall y dosbarthiad hwn hefyd newid.
Skřivanovití (Alaudidae) je čeleď středně velkých zpěvných ptáků. Všechny druhy čeledi žijí ve Starém světě a severní a východní Austrálii, jeden se rozšířil do Severní Ameriky (skřivan ouškatý). V Česku se pravidelně vyskytují čtyři druhy skřivanovitých (skřivan polní, skřivan lesní, chocholouš obecný a skřivan ouškatý).
Obrázky, zvuky či videa k tématu skřivanovití ve Wikimedia Commons
Galerie skřivanovití ve Wikimedia Commons
Skřivanovití (Alaudidae) je čeleď středně velkých zpěvných ptáků. Všechny druhy čeledi žijí ve Starém světě a severní a východní Austrálii, jeden se rozšířil do Severní Ameriky (skřivan ouškatý). V Česku se pravidelně vyskytují čtyři druhy skřivanovitých (skřivan polní, skřivan lesní, chocholouš obecný a skřivan ouškatý).
Lærker (Alaudidae) er en familie af spurvefugle, der ofte lever i det åbne land og har en brunlig camouflagefarvet fjerdragt. Familien omfatter omkring 98 arter fordelt på cirka 21 slægter. De er især udbredt i den gamle verdens troper. Der findes otte europæiske arter, hvoraf de tre er danske ynglefugle. Kun en enkelt art, bjerglærken, findes i den nye verden, ligesom også kun enkelt art findes i Australien og på Ny Guinea.
Lærkerne danner en klart afgrænset gruppe af fugle, idet de bl.a. har et specielt udformet stemmeorgan syrinx og fodens løb (tars) er beklædt med flere hornplader, ikke én lang skinne. Desuden er bagtåens klo ofte lang og spids. Næbbets form og størrelse varierer alt efter fødevalg og fourageringsteknik. Fjerdragten er brunlig og tilpasset i farve til jordoverfladen, især i områder med sparsom vegetation. Kønnene er ens hos de fleste arter, men hunnen er altid mindre end hannen. Mange arter har en mere eller mindre tydelig fjertop på hovedet.
Reden er skålformet og bygges i en skrabet fordybning i jorden. Nogle afrikanske arter bygger dog et græstag over reden. Mange lærker er gode sangere med en lang og varieret sang, der ikke sjældent fremføres i sangflugt som det er tilfældet hos sanglærken. Lærkerne kan yngle i løse kolonier. Udenfor yngletiden opptræder de ofte i flokke.
Et udsnit af de omkring 21 slægter:
Lærker (Alaudidae) er en familie af spurvefugle, der ofte lever i det åbne land og har en brunlig camouflagefarvet fjerdragt. Familien omfatter omkring 98 arter fordelt på cirka 21 slægter. De er især udbredt i den gamle verdens troper. Der findes otte europæiske arter, hvoraf de tre er danske ynglefugle. Kun en enkelt art, bjerglærken, findes i den nye verden, ligesom også kun enkelt art findes i Australien og på Ny Guinea.
Die Lerchen (Alaudidae) sind eine artenreiche Familie in der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes), Unterordnung Singvögel (Passeres). Die Familie umfasst mehr als 90 Arten. Der Gesang vieler Arten ist melodiös und wird mit großer Vehemenz von Ansitzwarten in Bodennähe oder im Singflug vorgetragen. In der europäischen Kultur haben Dichter wie Shakespeare, Blake oder Shelley[1] und Musiker vor allem den Gesang der Feldlerche gefeiert. Im italienischen Sprachgebrauch ist die Schönheit des Gesangs der Kalanderlerche sprichwörtlich.
Lerchen sind kleine Singvögel, die durchgängig ein bräunliches Gefieder haben, das meist eine Strichzeichnung aufweist.[2] Sie sind Bodenbrüter, die ein Revier verteidigen. Ihr Lebensraum sind offene Landschaften. Viele Arten sind Bewohner von ariden bis semiariden Lebensräumen. Eine Reihe der Arten sind Standvögel, andere sind Strich- oder Zugvögel.[2]
Die Mehrzahl der Arten kommt in Afrika vor, ein weiterer Verbreitungsschwerpunkt ist Asien. In Amerika dagegen ist nur die Ohrenlerche beheimatet. Zur Fauna Australiens gehört als einzige Vertreterin die Horsfield-Lerche, allerdings wurde auf dem australischen Kontinent die Feldlerche eingeführt.
In Europa sind insgesamt elf Arten heimisch.[3] Zur Avifauna Mitteleuropas gehören Feldlerche, Heidelerche, Haubenlerche und Kurzzehenlerche. Die Kurzzehenlerche ist ein Brutvogel der Trockengebiete im Süden der Paläarktis, deren Brutareal vom Nordwesten Afrikas bis nach Zentralasien reicht. Sie brütet in geringer Zahl in Ungarn und der Slowakei. Für diese Art wird prognostiziert, dass bis zum Ende des 21. Jahrhunderts ihr mitteleuropäisches Verbreitungsgebiet zunehmen wird.[4] Die Bestände der Haubenlerche gehen dagegen teils drastisch zurück und einige mitteleuropäische Populationen sind mittlerweile vollständig erloschen. Ungünstige klimatische Ursachen spielen dabei eine Rolle, aber offensichtlich auch Nahrungsmangel und Habitatverluste. Sie ist auf offene, trockenwarme Flächen mit niedriger und lückenhafter Vegetation angewiesen, die sie in der Kulturlandschaft Mitteleuropas immer weniger findet. Auch Feld- und Heidelerche finden auf Grund einer zunehmenden Versiegelung der Landschaft und durch die weitgehende Aufgabe extensiver Beweidung auf Magerwiesen immer weniger geeignete Brutareale.
Lerchen sind kleine bis mittelgroße bodenbewohnende Vögel. Ihre Körperlänge liegt zwischen 10 und 23 Zentimetern.[5][6] Zu den kleinsten Lerchen gehören die Weißstirnlerche, die von Afrika bis in den Nordwesten Indiens vorkommt, und bei denen ausgewachsene Weibchen gelegentlich nur eine Körperlänge von 10 Zentimeter haben, sowie die in Ostafrika beheimatete, 11,5 Zentimeter lange Harlekinlerche. Die kleinste mitteleuropäische Lerche ist die Heidelerche mit einer Körperlänge von etwa 15 Zentimetern.[7] Die Haubenlerche erreicht dagegen eine Länge von 17 bis 19 Zentimeter.
Die beiden größten Lerchenarten sind die von den Kapverdischen Inseln bis in den Westen Indiens vorkommende Wüstenläuferlerche und die Sumpflerche, eine Charakterart des tibetischen Hochlands.[8] Entsprechend dieser Unterschiede in der Körpergröße wiegen Lerchen zwischen 11 und 53 Gramm.
Lerchen sind meist unauffällig erdfarben und bei den meisten Arten nicht nach Geschlechtern unterschiedlich gefärbt. Die kontrastreichsten Zeichnungen unter den Lerchen finden sich bei der Ohren- und der Saharaohrenlerche, die wegen ihrer schwarzweißen Gesichtsmasken häufig als die schönsten Lerchenarten bezeichnet werden.
Auf der Körperoberseite sind Lerchen von sandfarben über gräulich bis bräunlich gefärbt und weisen häufig eine dichte Strichelung auf, die durch andersfarbige Federsäume, dunkle Federmitten und meist dunkle Schaftstriche entsteht. Die Körperunterseite ist heller und reicht von weiß über rahmfarben bis zu hellen Rosttönen. Auch die Körperunterseite weist bei den meisten Arten Strichelungen auf, die aber häufig auf den Brust- und Kopfbereich begrenzt sind. Grundsätzlich ist die Strichelung bei Arten, deren Lebensraum wenig Vegetation aufweist, weniger ausgeprägt als bei den Arten, die in von Gräsern dominierten Lebensräumen vorkommen.[2]
Lerchen sind durch ihre Gefiederfärbung gewöhnlich gut getarnt. Bei vielen Arten entspricht die Oberseite des Gefieders der Bodenfarbe ihres Verbreitungsgebiets. Dies ist besonders ausgeprägt bei den überwiegend in Afrika vorkommenden Mirafra-Arten, aber auch die in zahlreichen Unterarten von Nordafrika über Vorder- bis Zentralasien vorkommende Steinlerche weist ein Gefieder auf, das dem jeweiligen Bodenfarbton in besonderem Maße entspricht. Die Gefiederfärbung der einzelnen Unterarten der Steinlerche variiert entsprechend abhängig vom Lebensraum von hellen Sandtönen bis zu dunkel schiefergrau bei der in Jordanien auf schwarzer Lavawüste vorkommenden Unterart Ammomanes desserti annae.[9] Die gute Tarnung durch das Federkleid, die für die meisten Lerchenarten typisch ist, wird noch verstärkt durch bestimmte Verhaltensweisen bei Gefahr: So verharren sie entweder regungslos und sind dann vor der Umgebung ihres Lebensraumes kaum auszumachen oder suchen Schutz in der niedrigen Vegetation. Die Tarnung kann so ausgeprägt sein, dass die Anwesenheit von Lerchen häufig nur durch den Gesang der Männchen auffällt.
Die Unterschiede im Gefieder der einzelnen Arten sind häufig nur gering: In einigen Fällen ist die Färbung der Schwanzfedern ein wesentliches Unterscheidungsmerkmal. Einige Arten sind nur an ihrem Gesang oder dem Verhalten des Männchens während oder nach dem Singflug zu identifizieren.
Jungvögel haben im Vergleich zu den adulten ein etwas kontrastreicheres Gefieder. Bei ihnen sind die Federenden häufig heller oder die Federsäume sind breiter.[5]
Bei den meisten Arten der Lerchen gibt es im Gefieder keinen oder nur einen sehr geringen Geschlechtsdimorphismus. Weibchen sind typischerweise etwas matter gefärbt und geringfügig kleiner und leichter. Zu den Ausnahmen unter den Lerchen zählen die Knacker-, Drossel- und Rotbürzellerche sowie mehrere Arten der Gattung Eremopterix. Bei der Knackerlerche ist das Weibchen insgesamt etwas blasser gezeichnet und die Abzeichen auf der Körperunterseite etwas brauner.[10] Ähnliches gilt für die Drossellerche. Bei der Rotbürzellerche wirkt das Weibchen auf der Körperoberseite rötlicher, weil die rotbraunen Säume der Handschwingen bei den Weibchen ausgeprägter sind.
Bei der überwiegenden Zahl der Eremopterix-Arten ist der Unterschied deutlich ausgeprägter als bei den oben genannten Arten. Von der Hovalerche abgesehen haben die Männchen dieser Gattung schwarze Gesichtszeichnungen, die bei den unscheinbar bräunlich gezeichneten Weibchen fehlen.
Die Schnabelform der Lerchen reicht von einem kernbeißerähnlichen Kegelschnabel bei der Knackerlerche bis hin zu den langen und dünnen Schnäbeln der Läuferlerchen. Die meisten Arten haben einen schlanken Schnabel, wobei die Schnabellänge in der Regel kürzer ist als die Kopflänge.[11] Die Arten mit einem kräftigeren Schnabel, wie dies beispielsweise bei der Kalanderlerche oder den Mirafra-Arten der Fall ist, sind überwiegend Samenfresser. Arten mit mittelgroßen Schnäbeln, wie dies für die Haubenlerche oder die Feldlerche typisch ist, ernähren sich von kleinen Samen und Insekten. Die Arten mit sehr schlanken Schnäbeln, wie dies bei der Heidelerche oder der Saharaohrenlerche der Fall ist, ernähren sich überwiegend von Insekten und nehmen Sämereien nur im Winter zu sich.[12] Die Nasenlöcher liegen bei den Arten der Gattung Mirafra, Pinarocorys, Certhilauda und Alaemon vollständig frei, bei den übrigen Gattungen sind sie mit kleinen Federn bedeckt.
Die Flügel der Lerchen sind relativ lang und breit. Sie haben 10 Handschwingen und im Unterschied zu den meisten Singvögeln, die gewöhnlich neun Armschwingen haben, mindestens 10 Armschwingen. Die Arten der Gattung Certhilauda haben sogar 11 Armschwingen.
Der Schwanz ist kurz bis mittellang und endet bei den meisten Arten gerade. Sie haben insgesamt 12 Schwanzfedern. Bei vielen Arten ist das mittlere Steuerfederpaar anders gefärbt als das übrige Schwanzgefieder.
Auf dem Boden hüpfen Lerchen nicht, sondern sie laufen – das heißt, sie setzten abwechselnd die Beine vor, ohne dass beide Füße gleichzeitig den Boden verlassen. Sie erreichen dabei Geschwindigkeiten von bis zu 7 km/h und bewegen sich dabei schneller als jede andere europäische Singvogelart.[13] Wie bei allen Singvögeln weisen drei Zehen nach vorne und eine nach hinten. Die bei den Lerchen verlängerte und kräftige Hinterzehe ist eine Anpassung an ihre bodenbewohnende Lebensweise. Die Form der Hinterkralle – gebogen oder gerade – sowie die Länge im Vergleich zur Hinterzehe ist eines der Merkmale, an denen Arten unter anderem differenziert werden.
Beim Fliegen werden die Beine brustwärts angezogen, so dass sie im Gefieder verschwinden und die Beinrückseite zum Boden zeigt. Die stark gekrümmten Vorderzehen sowie die Kralle der Hinterzehe sind dabei schwanzwärts gerichtet. Lediglich beim Singflug lassen einige Arten die Beine herabhängen. Zu den besonderen Merkmalen der Lerchen zählt, dass die Rückseite des Laufes in vierseitige Schilder gegliedert ist.[2]
Die Flugweise der Lerchen variiert sehr stark. Verglichen mit den Piepern, mit denen die Lerchen viele Merkmale im Habitus teilen, ist ihr Flug schwerer, geräuschvoller und breitflügeliger.[14]
Der Gesang vieler Lerchenarten ist sehr melodiös und wird mit großer Vehemenz vorgetragen. Nicht wenige Arten sind sogenannte „Spötter“ und greifen die Stimmen anderer Vogelarten ihrer Umgebung auf. Die Spottlerche beispielsweise verbindet melodisch die Stimmen mehrerer Vogelarten miteinander. Man hat bislang die Nachahmung von 57 anderen Vogelarten aus 20 verschiedenen Gattungen bei dieser Art identifizieren können.[15] Die wie die Spottlerche in Afrika beheimatete Sabotalerche imitiert gar die Rufe 60 anderer Vogelarten.[16]
Lerchen ahmen auch Geräusche ihrer Umgebung nach: Bekannt ist der Fall einer Haubenlerche, die die Pfiffe eines Schäfers nachahmte, mit denen dieser seinen Hunden Kommandos übermittelte. Die Lerche ahmte diese Pfiffe so perfekt nach, dass die Hunde ihr folgten. Andere Lerchen der Nachbarschaft nahmen diese Rufe ebenfalls in ihr Repertoire auf.[17]
Häufig wird der Gesang vom Männchen im Flug vorgetragen. Typisch für Lerchen ist dabei ein steiler Anstieg mit schnellen Flügelschlägen, bei dem ununterbrochen gesungen wird. Einzelne Lerchenarten erreichen dabei beträchtliche Höhen: So steigt beispielsweise die in Ostafrika vorkommende Gillettlerche bei ihrem Singflug bis zu 100 Meter hoch.[18] Die im südlichen Westafrika beheimatete Falblerche erreicht gelegentlich beim Singflug Höhen bis zu 200 Metern.[19] Andere Lerchenarten bleiben dagegen deutlich niedriger: So steigt die im Süden Afrikas vorkommende Zirplerche nur zwei Meter in die Höhe, bevor sie sich mit steil gestellten Flügeln schwebend und singend wieder zu Boden gleiten lässt.[20]
Hat das singende Männchen eine ausreichende Höhe erreicht, geht es häufig in einen kreisenden Sing-Schauflug über, bei dem es ohne Änderung von Flügelschlag oder Gesang auf gleicher Höhe verharrt und dabei langsam über seinem Revier kreist. Es gibt Arten, bei denen dieser Sing-Schauflug bis zu 25 Minuten währt. Danach gleiten die Lerchen mit häufig bewegungslosen und gänzlich ausgestreckten Flügeln langsam wieder herab. Der Gesang wird dabei immer noch fortgesetzt. Andere Arten lassen sich abrupter und steiler von ihrer Singhöhe herabfallen und fangen den Flug dicht über dem Boden ab. Die Grauscheitellerche, die einen Singflug zeigt, der zunächst an eine Feldlerche erinnert, lässt sich aus etwa 30 Meter abrupt herabfallen, landet jedoch nicht, sondern zeigt eine Serie von Luftsprüngen. Dabei wurden auf einer Strecke von 100 Meter bis zu 40 Luftsprünge gezählt. Erst dann erfolgt die Landung auf einem Stein oder einem Erdklumpen.[21]
Viele Arten verfügen zusätzlich noch über einen Bodengesang, der von Ansitzwarten aus vorgetragen wird. Bei einigen Arten wie beispielsweise der Fahlbrustlerche ist der Singflug selten. Er wird bei dieser Art stattdessen fast immer vom höchsten Zweig eines Baumes oder Busches vorgetragen.
Einige Lerchen tragen ihren Gesang auch in mondhellen Nächten vor.
Einige Arten aus den Gattungen Mirafra und Chersophilus erzeugen bei diesem Schauflug durch ein Zusammenschlagen der Schwingen über dem Rücken zusätzlich zum Gesang klappernde und rasselnde Instrumentallaute.[14] Bei der Gras- und der Baumklapperlerche sind diese Instrumentallaute so typisch für ihren Singflug, dass er sogar namensgebend ist.
Verbreitungsschwerpunkte sind Afrika und Asien. Afrika weist die größte Artenanzahl auf. Alle Gattungen der Familie kommen auf diesem Kontinent mit mindestens einer Art vor. In Nordamerika lebt mit der Ohrenlerche nur eine Art. Die Horsfield-Lerche kommt von Südostasien bis nach Australien vor und ist damit in Australien die einzige natürlich vorkommende Lerchenart. Auf dem australischen Kontinent wurde allerdings auch die Feldlerche eingeführt.
Lerchen sind tagaktive Vögel, die überwiegend Wüsten, Halbwüsten, Steppen, Waldsteppen und Tundren besiedeln. Lediglich die Sumpflerche (Melanocorypha maxima) kommt auf alpinen Mooren und vernässten Uferwiesen vor. Die in Zentralasien vorkommenden Arten Riesensumpflerche und Tibetlerche sind nach Einschätzung von Rudolf Pätzold die einzigen Arten, die auch flache Wasserstellen durchlaufen.[22][23] Zu den Lebensraumspezialisten gehören die Namiblerche, eine Charakterart der Namibwüste und die Obbialerche, die nur in einem gerade mal 2,5 Kilometer breiten, jedoch 570 Kilometer langen Streifen entlang der Küste Somalias vorkommt.[24] Einige Arten haben sehr kleine Verbreitungsgebiete, darunter finden sich viele Arten der Gattung Calendulauda. So kommt beispielsweise die Rotdünenlerche in Namibia nur von der Ortschaft Aus in nördlicher Richtung bis zur Walvis Bay vor.[25]
Die paläarktischen Arten brüten gewöhnlich im Zeitraum von März bis Juni. In den Tropen und im südlichen Afrika hängt die Fortpflanzungszeit vom Einsetzen der Regenzeit ab. Einige wenige Arten brüten nicht jedes Jahr. So schreitet die Karoolerche, die in Halbwüsten des südlichen Afrikas vorkommt, beispielsweise in Jahren mit wenig Niederschlag nicht zur Brut.[26] Ähnliches wird für die ebenfalls im Süden Afrikas vorkommende Barlowlerche vermutet.[27]
Die Männchen verteidigen ein Revier gegen Artgenossen und gelegentlich auch gegen verwandte Arten. Bei einigen der afrikanischen Arten besetzen die Männchen ganzjährig ein Revier, die anderen Arten verteidigen ein Revier nur während der Brutzeit. Zum revierverteidigenden Verhalten gehören Imponier- und Drohhaltung und ein Verjagen. Direkte Kampfhandlungen zwischen Lerchen sind dagegen selten.[28] Der Gesang vom Boden, von einer erhöhten Warte oder der Singflug ist ein indirektes revierverteidigendes Verhalten. Ein ausgesprochen aggressives Revierverteidigungsverhalten zeigt die in Zentralasien vorkommende Sumpflerche. Sie greift im Sturzflug andere Vogelarten wie Rotschenkel, Regenpfeifer und Möwen an und zeigt ein solch aggressives Verhalten auch gegenüber Schafen, Yaks und Menschen.[29]
Lerchen paaren sich auf dem Boden. Der Paarung geht eine Balz voraus, bei der das Männchen um das Weibchen mit tänzelnden und hüpfenden Bewegungen wirbt.
Lerchen sind Bodenbrüter. Das Nest ist napfförmig und befindet sich häufig in einer Bodenmulde, die durch Grasbüschel, Erdschollen oder Steine geschützt ist. Nur wenige Arten bauen ihr Nest gelegentlich auch in niedrigem Gebüsch. Die Gelege enthalten in der Regel zwischen zwei und fünf Eier. Sie sind gewöhnlich von einer weißen bis grauen Grundfarbe und weisen dunklere Sprenkel und Flecken auf. Die größten Eier innerhalb der Familie der Lerchen legt die Sumpflerche: Ihre Eier entsprechen in ihrer Größe denen einer Singdrossel und haben ein Frischvollgewicht von 5,7 Gramm.[29] Typischer sind für Lerchen Eier mit einem Frischvollgewicht zwischen zwei und drei Gramm. Bei den meisten Arten brütet nur das Weibchen. Die Brutdauer beträgt zwischen 11 und 13 Tagen. Beide Elternvögel sind an der Fütterung der Jungvögel beteiligt. Die Nestlingszeit beträgt acht bis zehn Tage.[30]
Folgende Gattungen und Arten gehören zu den Lerchen:
Im Jahr 2013 haben Per Alström und Kollegen in einer großen Studie die Verwandtschaft der Lerchen anhand des Sequenzvergleichs mehrerer homologer DNA-Abschnitte untersucht. Dabei fanden sie, dass die Gattung Calandrella in der gewöhnlichen Abgrenzung paraphyletisch wäre. Ihren Ergebnissen zufolge besteht die bisherige Gattung aus zwei Artengruppen. Für diejenige, die nicht die Typusart Calandrella brachydactyla enthält, reaktivierten sie den alten, bisher als Synonym aufgefassten Gattungsnamen Alaudala Horsfield & Moore, 1856 (Typusart: Calandrella raytal). Demnach wären vier Arten als Alaudala rufescens, Alaudala cheleensis, Alaudala raytal und Alaudala athensis in diese Gattung zu transferieren.[36] Diese Änderung wurde vielfach bereits übernommen.[37] Eine neuere Studie von 2016 fand allerdings eine instabile Phylogenie und ließ Zweifel an der Monophylie einiger Arten aufkommen.[38] Damit kann mit Sicherheit nur noch ausgesagt werden, dass die Gattung Calandrella einer Revision bedarf.
Im Niederdeutschen hieß der Vogel auch Löweneckerchen[39]; überdauert hat die Bezeichnung in der Grimm-Fassung des Märchens Das singende springende Löweneckerchen. Auf dieselben Wortbestandteile verweist auch die niederländische Bezeichnung Leeuweriken. Im Stadtlogo und -wappen von Lörrach ist stilisiert dieses Tier abgebildet. Blasonierung: „In Rot oben eine aufsteigende goldene (gelbe) Lerche.“ In Bechsteins Märchen Des Hundes Not kommt eine listige Lerche vor.
Lerchen werden selten als Käfigvogel gehalten. Eine Ausnahme stellt die Mongolenlerche dar, die in ihren Gesang die Rufe zahlreicher anderer Vogelarten einflicht. Sie wurde noch in den 1920er Jahren in großer Zahl auf Vogelmärkten in Peking gehandelt und wegen ihres variantenreichen Gesanges „Hundert Melodien“ genannt.[40]
Feldlerchen dienen auch als Nahrungsmittel.
Der Asteroid des äußeren Hauptgürtels (702) Alauda ist nach der lateinischen Bezeichnung der Vogelfamilie der Lerchen (Alaudidae) benannt.[41]
Die Lerchen (Alaudidae) sind eine artenreiche Familie in der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes), Unterordnung Singvögel (Passeres). Die Familie umfasst mehr als 90 Arten. Der Gesang vieler Arten ist melodiös und wird mit großer Vehemenz von Ansitzwarten in Bodennähe oder im Singflug vorgetragen. In der europäischen Kultur haben Dichter wie Shakespeare, Blake oder Shelley und Musiker vor allem den Gesang der Feldlerche gefeiert. Im italienischen Sprachgebrauch ist die Schönheit des Gesangs der Kalanderlerche sprichwörtlich.
Lerchen sind kleine Singvögel, die durchgängig ein bräunliches Gefieder haben, das meist eine Strichzeichnung aufweist. Sie sind Bodenbrüter, die ein Revier verteidigen. Ihr Lebensraum sind offene Landschaften. Viele Arten sind Bewohner von ariden bis semiariden Lebensräumen. Eine Reihe der Arten sind Standvögel, andere sind Strich- oder Zugvögel.
Die Mehrzahl der Arten kommt in Afrika vor, ein weiterer Verbreitungsschwerpunkt ist Asien. In Amerika dagegen ist nur die Ohrenlerche beheimatet. Zur Fauna Australiens gehört als einzige Vertreterin die Horsfield-Lerche, allerdings wurde auf dem australischen Kontinent die Feldlerche eingeführt.
In Europa sind insgesamt elf Arten heimisch. Zur Avifauna Mitteleuropas gehören Feldlerche, Heidelerche, Haubenlerche und Kurzzehenlerche. Die Kurzzehenlerche ist ein Brutvogel der Trockengebiete im Süden der Paläarktis, deren Brutareal vom Nordwesten Afrikas bis nach Zentralasien reicht. Sie brütet in geringer Zahl in Ungarn und der Slowakei. Für diese Art wird prognostiziert, dass bis zum Ende des 21. Jahrhunderts ihr mitteleuropäisches Verbreitungsgebiet zunehmen wird. Die Bestände der Haubenlerche gehen dagegen teils drastisch zurück und einige mitteleuropäische Populationen sind mittlerweile vollständig erloschen. Ungünstige klimatische Ursachen spielen dabei eine Rolle, aber offensichtlich auch Nahrungsmangel und Habitatverluste. Sie ist auf offene, trockenwarme Flächen mit niedriger und lückenhafter Vegetation angewiesen, die sie in der Kulturlandschaft Mitteleuropas immer weniger findet. Auch Feld- und Heidelerche finden auf Grund einer zunehmenden Versiegelung der Landschaft und durch die weitgehende Aufgabe extensiver Beweidung auf Magerwiesen immer weniger geeignete Brutareale.
Lei alaudids (Alaudidae) son una familha d'aucèus qu'aparten a l'òrdre dei passeriformes.
An generalament lo plumatge color bruna, que li permete de s'escondre dins lo paisatge que li vivon. Son dimorfisme sexuau
Aqueleis aucèus vivon dins lei regions temperadas de l'emisfèri nòrd. L'espécia la mai conoissuda es l'alauseta (tanben anomenada lauseta ò alausa, segon lei regions d'Occitània), famosa a causa de son cant, religat a la poesia, e ai cançons popularas de fòrça culturas, particularament dins la cultura occitana despuei la trobadors.
Son d'aucèus que van cercar son manjar au sòu, ajudats per la color terrosa de son plumatge e que pujan ais aubres escassament. Emai son nis lo fan au sòu.
Alaudidae è na famiggia d'aceddi chi apparteni a l'òrdini Passeriformes. Sta famigghia cunteni aceddi comu li calànniri e li lòtali.
As alaudidas (scientificament, en latín, Alaudidae) son una familia d'aus en a orden paseriformes que comprende diferents tipos de paixaros que se conoix con diferents nombres coloquials como alodas, cuculladas y calandrias.
De regular, as alaudidas son paixaros de mida chica, d'entre 10 y 23 cm de largo, con colors mimeticas en tonos marrons. A mayoría d'especies tienen en o tozuelo una cresta de plumas que debantan y acochan a voluntat, lo que las fa de buen distinguir.
Son muit capables pa volar, y habitan lo más tipicament en campo ubierto y extensions de hierba, mesmo en campos agricolas, y en zonas semi-deserticas. Son bien adaptadas a desplazar-se por tierra: tienen o dido zaguero d'as zarpetas mas robusto y tierco que atras paseriformes, millor adaptadas a la prensión contra una rama, y no lo gosan poder doblar bien. Por ixa razón s'estiman más posar-se sobre superficies amplas (como una penya, un muro, as latas d'una cleta, una toza, etc.) que alto d'un palo a modo de percha como lo fan atros paixaros.
Solen estar aus muit vivas y cantaderas, y fan cantas sonoras y melodiosas a mayoría d'ellas. As paradas nupcials son vistables, y incluyen exhibicions destacadas de volar y de cantar, de regular sobre o mesmo campo u espacio ubierto que o masclo haiga triau como territorio de reproducción. Ocasionalment se pueden barallar pa desfensar o territorio entre a temporada reproductiva. Tipicament nidifican en o suelo, entre a hierba.
As alaudidas son omnivoras y s'alimentan de simients y d'insectos, anque tamién pueden consumir atros productos vechetals como fruitos y follas. A cantidat de cada tipo d'alimento gosa depender de cada especie en particular.
As alaudidas (scientificament, en latín, Alaudidae) son una familia d'aus en a orden paseriformes que comprende diferents tipos de paixaros que se conoix con diferents nombres coloquials como alodas, cuculladas y calandrias.
Alaudidae è na famiggia d'aceddi chi apparteni a l'òrdini Passeriformes. Sta famigghia cunteni aceddi comu li calànniri e li lòtali.
Lei alaudids (Alaudidae) son una familha d'aucèus qu'aparten a l'òrdre dei passeriformes.
An generalament lo plumatge color bruna, que li permete de s'escondre dins lo paisatge que li vivon. Son dimorfisme sexuau
Ang mga alondras (Ingles: lark), na tinatawag ding mga ruwisenyor[1] o langay-langayan[2], ay isang uri ng mga ibong nasa pamilyang Alaudidae. Umiiral ang lahat ng mga uri nito sa Lumang Mundo, at sa hilaga at silangang Australya; iisa lamang, ang alondras ng dalampasigan, ang kumalat sa Hilagang Amerika, kung saan tinatawag ito bilang Alondras na may Sungay. Malawakang ang pagkakaiba ng tirahan ng mga ibong ito, subalit marami ang namumuhay sa tuyong mga rehiyon.
Alin man ito sa ilang mga may bahid na kayumanggi o abong mga ibong natatangi dahil sa kanilang mga huni, na sadyang kaakit-akit kapag lumilipad sila. Nabubuhay sila sa banayad na bukas na mga kanayunan. Karaniwan silang namumugad sa lupa. Lumalakad sila o tumatakbo, hindi sila tumatalon. Pangunahing natatagpuan sila sa mga tundra sa Katimugan sa Lumang Mundo.[3]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Ibon ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang mga alondras (Ingles: lark), na tinatawag ding mga ruwisenyor o langay-langayan, ay isang uri ng mga ibong nasa pamilyang Alaudidae. Umiiral ang lahat ng mga uri nito sa Lumang Mundo, at sa hilaga at silangang Australya; iisa lamang, ang alondras ng dalampasigan, ang kumalat sa Hilagang Amerika, kung saan tinatawag ito bilang Alondras na may Sungay. Malawakang ang pagkakaiba ng tirahan ng mga ibong ito, subalit marami ang namumuhay sa tuyong mga rehiyon.
Alin man ito sa ilang mga may bahid na kayumanggi o abong mga ibong natatangi dahil sa kanilang mga huni, na sadyang kaakit-akit kapag lumilipad sila. Nabubuhay sila sa banayad na bukas na mga kanayunan. Karaniwan silang namumugad sa lupa. Lumalakad sila o tumatakbo, hindi sila tumatalon. Pangunahing natatagpuan sila sa mga tundra sa Katimugan sa Lumang Mundo.
Vipozamataza ni ndege wadogo wa familia Alaudidae; spishi nyingine zinaitwa tuju au kindoro. Takriban spishi zote zina rangi ya kahawa na michirizi myeusi. Hawa ni ndege wa nyanda, spishi kadhaa tu zinapatikana misituni. Wanatokea mabara yote isipokuwa Amerika; spishi moja tu imefika huko. Hula mbegu hasa na wadudu pia. Madume huimba vizuri sana ili kuvutia majike na kuhadharisha madume mengine. Tago lao ni kikombe cha manyasi ardhini na jike huyataga mayai 2-6.
Kipozamataza-hudihudi mkubwa
Kipozamataza wa Ulaya
Kipozamataza wa Raso
Kipozamataza-jangwa
Kipozamataza wa Gray
Tuju mkubwa
Kipozamataza wa Agulhas
Kipozamataza wa Transvaal
Kipozamataza wa Stark
Kipozamataza-milima
Kindoro paji-jeupe
Kipozamataza kishungi
Kipozamataza wa Thekla
Kipozamataza-misitu
Kipozamataza kisogo-chekundu
Kipozamataza wa Madagaska
Oriental skylark
Ashy-crowned sparrow lark
Sykes's lark
Rufous-winged bushlark
Australasian bushlark
Vipozamataza ni ndege wadogo wa familia Alaudidae; spishi nyingine zinaitwa tuju au kindoro. Takriban spishi zote zina rangi ya kahawa na michirizi myeusi. Hawa ni ndege wa nyanda, spishi kadhaa tu zinapatikana misituni. Wanatokea mabara yote isipokuwa Amerika; spishi moja tu imefika huko. Hula mbegu hasa na wadudu pia. Madume huimba vizuri sana ili kuvutia majike na kuhadharisha madume mengine. Tago lao ni kikombe cha manyasi ardhini na jike huyataga mayai 2-6.
Kiurut (Alaudidae) ollah čiučoilinduloin lahkoh kuului linduheimo.
Kiuruu on mondu luaduu: peldokiuru, tundrukiuru, töppypiäkiuru, kangaskiuru.
Kiurut (Alaudidae) ollah čiučoilinduloin lahkoh kuului linduheimo.
Tekst üüb Öömrang Laasken ((mo.) loosche, (sö.) lörken) (Alaudidae) san en fögelfamile an hiar tu at kategorii sjongfögler (Passeriformes).
Alaemon – Alauda – Ammomanes – Calandrella – Calendulauda – Certhilauda – Chersomanes – Chersophilus – Eremalauda – Eremophila – Eremopterix – Galerida – Heteromirafra – Lullula – Melanocorypha – Mirafra – Pinarocorys – Ramphocoris – Spizocorys
Uun üüs breetjin käänt am jodiar slacher:
Laasken ((mo.) loosche, (sö.) lörken) (Alaudidae) san en fögelfamile an hiar tu at kategorii sjongfögler (Passeriformes).
Leivvožat Alaudidae gullet šilljocihcelottiide.
Leivvožat Alaudidae gullet šilljocihcelottiide.
D'Léiercher oder Léiweckelcher oder Léimännercher (Alaudidae) sinn eng aarteräich Famill an der Uerdnung vun de Spatzevullen (Passeriformes), Ënneruerdnung Sangvullen (Passeres). Et gëtt 92 Aarte vu Léiercher, wouvun d'Feldléierchen (Alauda arvensis) déi ass, déi an Europa am geleefegstent ass.
D'Léiercher si kleng bis mëttelgrouss Vullen déi um Buedem liewen, a si sange meeschtens nëmme wa se fléien.
Um Buedem beweege se sech am Lafe weider, se sprangen net. Se bauen hiert Nascht um Buedem a leeën tëscht zwee a sechs getëppelt Eeër. Et sinn onopfälleg Vullen, an d'Männercher ënnerscheede sech an de Plommen net vun de Weibercher.
Déi meescht Aarten hunn e schmuele Schniewel, a se friesse Kären an Insekten.
D'Léiercher oder Léiweckelcher oder Léimännercher (Alaudidae) sinn eng aarteräich Famill an der Uerdnung vun de Spatzevullen (Passeriformes), Ënneruerdnung Sangvullen (Passeres). Et gëtt 92 Aarte vu Léiercher, wouvun d'Feldléierchen (Alauda arvensis) déi ass, déi an Europa am geleefegstent ass.
D'Léiercher si kleng bis mëttelgrouss Vullen déi um Buedem liewen, a si sange meeschtens nëmme wa se fléien.
Um Buedem beweege se sech am Lafe weider, se sprangen net. Se bauen hiert Nascht um Buedem a leeën tëscht zwee a sechs getëppelt Eeër. Et sinn onopfälleg Vullen, an d'Männercher ënnerscheede sech an de Plommen net vun de Weibercher.
Déi meescht Aarten hunn e schmuele Schniewel, a se friesse Kären an Insekten.
Torxe, tîntore an kakol (Alaudidae), famîleyekî balindeyên fîkaran e. Tehma torxeyan gellek nerm û xweş e.
Dirêjiya torxeyê di navbera 12 - 24 cm û giraniya wê di navbera 15-75 g e.
Torxe, tîntore an kakol (Alaudidae), famîleyekî balindeyên fîkaran e. Tehma torxeyan gellek nerm û xweş e.
Toʻrgʻaylar (Alaudidae) — chumchuqsimonlar turkumi oilasi. 15 urugʻga mansub 78 turi maʼlum. Asosan, Afrika, Osiyo, Yevropada tarqalgan. Amerikada 1 turi va Avstraliyada 2 turi uchraydi. Ayrim turlari iqlimlashtirilgan. Tanasining uz. 110–230 mm, ogʻirligi 1570 g . T. ochiq yerlarda —dala, choʻl, sahro, baʼzan oʻrmon va yalangliklarda yashaydi. Uyasini yerga qoʻyadi. Odatda, 4—6 ta tuxum qoʻyadi. Tuxumini faqat modasi 12—16 kun bosadi. Ikkala jins 10—11 kun bolalarini uyasida, 8—10 kun uyadan tashqarida oziklantiradi. Oʻsimlik urugʻlari va hasharotlarni yeydi. Koʻpayish davri tamom boʻlgandan soʻng guruhlarga birlashadi. Shim.da yashovchi T. qishda jan. ga, togʻdagilari vodiyga koʻchib oʻtadi. Oʻzbekistonda dala toʻrgʻayi, soʻfitoʻrgʻay, qoraqosh T., kichik T., hind toʻrgʻayi, joʻr va boshqa uchraydi.
Ο κορυδαλλός ή και κατσιλέρας, ή σκορδαλλός είναι μικρό πτηνό, το οποίο ανήκει στην οικογένεια Κορυδαλλίδες (Alaudidae) και στην τάξη Στρουθιόμορφα.
Η οικογένεια των Κορυδαλλιδών αποτελείται από 20 γένη και περιλαμβάνει συνολικά 97 είδη.
Το σώμα του είναι λεπτό με μήκος 18 εκ. Το φτέρωμά του είναι σε γκρι καφέ χρώμα με ραβδώσεις. Η κοιλιά του έχει σχεδόν καφέ χρώμα. Το ράμφος του είναι δυνατό, κοντό και έχει σχήμα κώνου. Οι φτερούγες του είναι μακριές και μυτερές. Το νύχι του πίσω δακτύλου του ποδιού του κάμπτεται ελαφρά και έχει διπλάσιο μήκος από το δάκτυλο, για αυτό και γαντζώνεται πολύ καλά.
Το κελαήδημά του είναι δυνατό, καθαρό και σε πολύ υψηλούς τόνους. Από τα πιο ζωηρά και ευκίνητα πουλιά, έχει εριστική διάθεση ιδίως την άνοιξη. Η τροφή του αποτελείται από σπόρους,έντομα και χλόη. Ιδιαίτερη αδυναμία έχει στα δημητριακά (για αυτό και λέγεται και σιταρήθρα). Το θηλυκό γεννά 3-5 αυγά. Η επώαση κρατά 2 εβδομάδες και η αναπαραγωγή γίνεται το καλοκαίρι. Σε περίπτωση παρατεταμένης καλοκαιρίας υπάρχουν 2-3 επωαστικές περίοδοι.
Η φωλιά του βρίσκεται σε κοιλότητες στο έδαφος, σε εσοχές βράχων ή σε τούφες χόρτων. Στην κατασκευή της χρησιμοποιεί ξερά χόρτα, τρίχες και φτερά. Άλλα είδη της ίδιας οικογένειας είναι:
Ο κορυδαλλός ή και κατσιλέρας, ή σκορδαλλός είναι μικρό πτηνό, το οποίο ανήκει στην οικογένεια Κορυδαλλίδες (Alaudidae) και στην τάξη Στρουθιόμορφα.
Η οικογένεια των Κορυδαλλιδών αποτελείται από 20 γένη και περιλαμβάνει συνολικά 97 είδη.
Το σώμα του είναι λεπτό με μήκος 18 εκ. Το φτέρωμά του είναι σε γκρι καφέ χρώμα με ραβδώσεις. Η κοιλιά του έχει σχεδόν καφέ χρώμα. Το ράμφος του είναι δυνατό, κοντό και έχει σχήμα κώνου. Οι φτερούγες του είναι μακριές και μυτερές. Το νύχι του πίσω δακτύλου του ποδιού του κάμπτεται ελαφρά και έχει διπλάσιο μήκος από το δάκτυλο, για αυτό και γαντζώνεται πολύ καλά.
Το κελαήδημά του είναι δυνατό, καθαρό και σε πολύ υψηλούς τόνους. Από τα πιο ζωηρά και ευκίνητα πουλιά, έχει εριστική διάθεση ιδίως την άνοιξη. Η τροφή του αποτελείται από σπόρους,έντομα και χλόη. Ιδιαίτερη αδυναμία έχει στα δημητριακά (για αυτό και λέγεται και σιταρήθρα). Το θηλυκό γεννά 3-5 αυγά. Η επώαση κρατά 2 εβδομάδες και η αναπαραγωγή γίνεται το καλοκαίρι. Σε περίπτωση παρατεταμένης καλοκαιρίας υπάρχουν 2-3 επωαστικές περίοδοι.
Η φωλιά του βρίσκεται σε κοιλότητες στο έδαφος, σε εσοχές βράχων ή σε τούφες χόρτων. Στην κατασκευή της χρησιμοποιεί ξερά χόρτα, τρίχες και φτερά. Άλλα είδη της ίδιας οικογένειας είναι:
Κορυδαλλός ο λοφιοφόρος (Galerida cristata), κν κατσουλιέρης Κορυδαλλός ο δενδρόβιος (Lullula arborea) Ερημόφιλος ο αλπικός (Eremophila arborea) Κορυδαλλός ο αγροδίαιτος (Alauda arvensis), κν σταρήθραЖайворонковы (Alaudidae) є родина середнї великых співавых птахів. Вшыткы виды родины жыють в Старім світї а северній і выходній Австралії, єден ся росшырив і до Северной Америкы.
Жайворонковы (Alaudidae) є родина середнї великых співавых птахів. Вшыткы виды родины жыють в Старім світї а северній і выходній Австралії, єден ся росшырив і до Северной Америкы.
Күөрэгэйдиҥилэр кэргэннэрэ (лат. Alaudidae, нууч. Семейство Жаворонковые) — барабыайдыҥылар аймахтарыгар киирэр көтөрдөр бөлөхтөрө.
Саха сиригэр бу кэргэҥҥэ 2 уус бэрэстэбиитэллэрэ баар: Муостаах күөрэгэйдэр уустара, Күөрэгэйдэр уустара[1].
Норовжорч (торкай) (лат. Alaudidae, руз. Жаворонковые) — те идем пакся нармунь. Норовонь нармунь. Сюронь паксянь нармунь. Эри кизэнь перть розень паксясо, сёксня туи лембе масторов. Морси сюротнень кенеремс.
Тăри йышшисем - çĕр çинче пурнакан кайăксем, кĕлетке тăршшĕ 11-23 сантиметр, йывăрăшĕ - 15 -70 грамм. Сăмси вăрăм конус евĕрлĕ, хыçалти пӳрнен чĕрне пур, çунаттисем шĕвĕртерех. Уçă вырăнта пурăнма юратаççĕ, хăшĕсем вăрмансенче те пур, анчах унти уçланкăсенчен вăрманалла кĕмеççĕ. Пирĕн республикăра икĕ хутчен чĕп кăларма ĕлкĕреççĕ. Аçисем туй вăхăтĕнче юрлаççĕ. Тăрисем хурт-кăпшанкăпа тата курăк вăррисемпе тăранаççĕ. Тăрисен 78 тĕс пур. Ытларах вĕсем Африка континентĕнче сарăлнă. Пирĕн тăрăхра 3 тĕс тĕл пулать.
Тăри йышшисем - çĕр çинче пурнакан кайăксем, кĕлетке тăршшĕ 11-23 сантиметр, йывăрăшĕ - 15 -70 грамм. Сăмси вăрăм конус евĕрлĕ, хыçалти пӳрнен чĕрне пур, çунаттисем шĕвĕртерех. Уçă вырăнта пурăнма юратаççĕ, хăшĕсем вăрмансенче те пур, анчах унти уçланкăсенчен вăрманалла кĕмеççĕ. Пирĕн республикăра икĕ хутчен чĕп кăларма ĕлкĕреççĕ. Аçисем туй вăхăтĕнче юрлаççĕ. Тăрисем хурт-кăпшанкăпа тата курăк вăррисемпе тăранаççĕ. Тăрисен 78 тĕс пур. Ытларах вĕсем Африка континентĕнче сарăлнă. Пирĕн тăрăхра 3 тĕс тĕл пулать.
Торгой сымалдуулар (лат. Alaudidae) — сайроочу чымчыктардын бир тукуму, буларга кыйла уруу жана түр кирет: бадал торгойлору (лат. Mirafra) (уруу), тартак торгойлор (уруу), үрпөк торгойлор (уруу), ак канат торгой (Melanocorypha leucoptera), Брандт торгою, токой торгою (Lullula arborea), кидик торгой (Calandrella cinerea), сайраак торгой (Mirafra javanica), кадимки торгой (Alauda arvensis), кара каш (Eremophila alpestris), кызгылтым торгой, боз торгой, боздон торгою (Melanocorypha calandra), талаа торгою, кара торгой (M. yeltoniensis), молдо торгой, (Galerida cristata) жана башкалар.
Торгой сымалдуулар (лат. Alaudidae) — сайроочу чымчыктардын бир тукуму, буларга кыйла уруу жана түр кирет: бадал торгойлору (лат. Mirafra) (уруу), тартак торгойлор (уруу), үрпөк торгойлор (уруу), ак канат торгой (Melanocorypha leucoptera), Брандт торгою, токой торгою (Lullula arborea), кидик торгой (Calandrella cinerea), сайраак торгой (Mirafra javanica), кадимки торгой (Alauda arvensis), кара каш (Eremophila alpestris), кызгылтым торгой, боз торгой, боздон торгою (Melanocorypha calandra), талаа торгою, кара торгой (M. yeltoniensis), молдо торгой, (Galerida cristata) жана башкалар.
Тургай кошлар (лат. Alaudidae) — чыпчыксыманнар отрядының кошлар гаиләлеге.
Кечкенә яки урта зурлыктагы кошлар: озынлыгы 10–25 см, авырлыгы 15–80 г. Тән төзелеше нык, муены кыска, башы зур. Канатлары озын, киң һәм очкын, тиз очуны тәэмин итәләр. Томшык күренеше төрле-төрле.
Тургай кошлар (лат. Alaudidae) — чыпчыксыманнар отрядының кошлар гаиләлеге.
Кечкенә яки урта зурлыктагы кошлар: озынлыгы 10–25 см, авырлыгы 15–80 г. Тән төзелеше нык, муены кыска, башы зур. Канатлары озын, киң һәм очкын, тиз очуны тәэмин итәләр. Томшык күренеше төрле-төрле.
Уэгунэбзу лъэпкъыр (лат-бз. Alaudidae) — унэбзу хэкӀыгъуэм щыщ лъэпкъщ.
Инхэкъым, унэбзум хуэдизынщ, е нэхъ пӀащаӀуэхэщ. Быдэу зэхэщӀыхьахэщ, я пкъым елъытауэ щхьэшхуэхэщ, лъакъуэ кӀэщӀхэщ, я дамэхэр кӀыхьщ, бгъуэщ, фӀыуэ къажыхь икӀи мэлъатэ. Я теплъэм кусэ бэуэ хэлъщ.
Щопсэу Азиэм, Африкэм, Еуропэм. УащыпэщӀохуэ губгъуэ тафэхэм, вагъэхэм, къумхэм, мэз лъапэхэм. Здэгъуалъхьэр щӀылъэм деж. Шырхэр анэми хъуми зэдапӀ.
Я Ӏусым хохьэ удз жылэ, хьэпщхупщ, гъудэбадзэ.
Лъэпкъыгъуэ 19 мэхъу, лӀэужьыгъуэ 78-рэу зэщхьэщыкӀыу, ахэр:
Хæрдмæдзог цъиу[1] кæнæ гоппой цъиу[2], джиго-цъиу[2], джигоцъиу[3] (лат. Alaudidae) у чысыл мæргъты бинонтæ.
Чаковак — парандаест хушовоз аз тираи чаковакиён (лот. Alaudidae) ва ростаи гунҷишксонон (лот. Passeriformes) ки пару боле рага—рагаи қаҳваӣ, нӯле рост ё каж ва нохуни ангушти шасти дароз дорад ва ҳангоми парвоз овоз мехонад.
Чаковакҳо рӯи замин бештар роҳ мераванд ё медаванд. Нохуни ангушти ақибии пои онҳо дароз, рост ва нӯктез аст. Бештар гурӯҳ—гурӯҳ зиндагӣ мекунанд. Ҷуз дар бархе маворид, нару модаашон ҳамшакл аст. Чаковакҳо рӯи замин ошиёна месозанд. Хӯрокашон донаҳо, ҳашарот ва нармтанон аст.
Чаковак — парандаест хушовоз аз тираи чаковакиён (лот. Alaudidae) ва ростаи гунҷишксонон (лот. Passeriformes) ки пару боле рага—рагаи қаҳваӣ, нӯле рост ё каж ва нохуни ангушти шасти дароз дорад ва ҳангоми парвоз овоз мехонад.
Чаковакҳо рӯи замин бештар роҳ мераванд ё медаванд. Нохуни ангушти ақибии пои онҳо дароз, рост ва нӯктез аст. Бештар гурӯҳ—гурӯҳ зиндагӣ мекунанд. Ҷуз дар бархе маворид, нару модаашон ҳамшакл аст. Чаковакҳо рӯи замин ошиёна месозанд. Хӯрокашон донаҳо, ҳашарот ва нармтанон аст.
Чучурлигите (науч. Alaudidae) се фамилија птици песнопојки. Сите видови го населуваат стариот свет, северна и источна Австралија, само еден вид алпската ушеста чучурлига се проширила и во Северна Америка. Сите живеат на различни места, но сепак најмногу сакаат да живеат во суви подрачја.
Чучурлигите се мали до средно големи птици, долги 12 до 24 см и тешки 15 до 75 гр.
Тие поубаво пеат од повеќето птици, а често пеат додека се во лет. Нивната песна, како и проширувањето на живеалиштата кои луѓето ги измениле, им обезбедуваат на чучурлигите истакнато место во литературата и музиката.
Мажјаците пеат во лет додека ја бранат својата територија за време на размножувањето и за привлекување на партнерката. Повеќето видови го градат своето гнездо на земја, обичо од трева, но кај некои видови е малку посложено и повдлабено. Неколку пустински видови се гнездат во ниски грмушки, можеби заради жештината. Јајцата им се обично точкасти, а големината на леглото варира од 2 (особено кај пустинските видови) до 6 јајца во поумерените региони. Чучурлигите ги инкубираат јајцата 11-16 дена.
Како повеќето птици кои живеат на земја, чучурлигите имаат подолг заден прст кој им дава стабилност додека стојат. Повеќето од нив имаат кафено перје, прошарано со линии, во потемни и посветли нијанси, но некои имаат црно и бело перје. Нивниот изглед им служи за камуфлажа, особено додека лежат на гнездото.
Се хранат со инсекти и семиња; возрасните ја насочуваат својата исхрана кон семиња, но младенчињата речиси сите ги хранат со инсекти, барем првата недела по испилувањето. Многу видови со клунот ја копаат земјата за да најдат храна. Некои имаат поголем и заострен клун, погоден за отварање семиња, а други, пак, имаат подолг и закривен, кој е попогоден за копање.
Чучурлигите се единствени од редот на врапчевидните кои ги губат сите пердуви во текот на првото митарење. Се смета дека тоа се случува порадиот лош квалитет на првите пердуви.
Чучурлигите се слични на другите птици кои живеат на земја, со своето долго терцијално перје, но кај нив тарзусот (стапалото) има само едн ред крлушки на задната површина, а кај другите има обично два реда.
Овие птици се сметаат за здрава и вкусна храна која лесно се лови.[1][2] Се користат на многу начини, варени, печени на скара, како фил во пита и сл. Особено е ценет нивниот јазик. Поради намалувањето на нивниот број, нивното месо тешко се наоѓа, но уште го има по рестораните во Италија и на други места во јужна Европа. [3]
Фамилија: ALAUDIDAE
Чучурлигите (науч. Alaudidae) се фамилија птици песнопојки. Сите видови го населуваат стариот свет, северна и источна Австралија, само еден вид алпската ушеста чучурлига се проширила и во Северна Америка. Сите живеат на различни места, но сепак најмногу сакаат да живеат во суви подрачја.
चंडोल हा एक एक पक्षी आहे. त्याच्यात अनेक जाती आहेत. चिमणा चंडोल वगैरे. खूप सुंदर पक्षी आहे
या पक्ष्यांचा रंग पाठीवर मातकट तपकिरी आणि छाती-पोटावर काळा असा असतो. हे पक्षी ओसाड जमीन, शेती व कोरड्या माळरानावर आढळतात. त्यांचा रंग माळावरच्या दगड-मातीशी कमालीचा एकरूप झालेला असतो. माळावर हिंडत असताना चिमण्या चंडोलांच्या हालचालींना वेग आलेला असतो. थव्यातला एखादा सभासद लाल तांबड्या मातीत धूळस्नान करत असतो. कुणी तुरूतुरू चालत गवतातले बी, किडे-कीटक टिपत असतो, तर कुणी दगडाच्या उंच सुळक्यावर बसून गोड सुरांची बरसात करत असतो.
चिमणा चंडोल हा पक्षी भारतात सर्वत्र आढळतो. हे पक्षी सुस्वर गातात व विलक्षण हवाई कसरती करतात. नर हा बाणासारखा हवेत झेप घेतो व पंख मिटून अतिशय वेगानं सूर मारत, गोड शीळ घालत खाली येतो. त्याचा तीरासारखा वेग पाहून एखाद्या नवख्या पक्षीनिरीक्षकाला वाटेल, की हा आता जमिनीवर आपटणार, पण तोच हा पंख पसरून पुन्हा हवेत झेप घेतो व शेवटी एखाद्या उंचवट्यावर उतरतो. गावाबाहेरच्या माळावर दिवसभर या चिमण्या चंडोलांच्या कंठातून बरसणाऱ्या गोड लकेरींनी चैतन्य पसरलेले असते. सूर्य अस्ताला गेल्यावर अंधारून आले, की त्यांचा थवा रात्रीची नीज घेण्यासाठी जमिनीवरच जागा शोधतो. हे पक्षी झाडा-झुडपांवर विश्रांती घेत नाहीत. यांचा विणीचा हंगाम अनियमित असून, पावसाळ्यापूर्वी मादी स्वतः मऊ पिसे व केस यांच्या साह्याने जमिनीवर उबदार घरटे बांधून दोन-तीन अंडी घालते. अंडी उबवणे व पिलांचे संगोपन करणे यासाठी मादीला नर मदत करतो.
मुरारी व चिमणा चंडोल हे दोन्ही एकाच कुळातले पक्षी असून, त्यांच्या अनेक सवयींमध्ये साम्य आढळते. माळराने, शेती, नांगरलेली जमीन या प्रदेशांत आढळणारा मुरारी हा पक्षी चिमण्या चंडोलप्रमाणेच गवताच्या बिया, इतर धान्य व कीटक यांच्यावर गुजराण करतो. फेब्रुवारी ते मे या काळात मुरारीची मादी तीन-चार अंडी घालते.
चंडोल हा एक एक पक्षी आहे. त्याच्यात अनेक जाती आहेत. चिमणा चंडोल वगैरे. खूप सुंदर पक्षी आहे
வானம்பாடிகள் (larks) எனப்படுபவை அலாவுடிடே (Alaudidae) குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பேசரின் பறவைகள் ஆகும். அனைத்து வானம்பாடிகளும் பழைய உலகம், வடக்கு மற்றும் கிழக்கு ஆத்திரேலியாவில் காணப்படுகின்றன. கொம்பு வானம்பாடி மட்டும் வட அமெரிக்காவில் காணப்படுகிறது. இவை பல்வேறு வகையான நிலப்பரப்புகளில் காணப்படுகின்றன. ஆனால் பொதுவாக வறண்ட நிலப்பரப்புகளில் காணப்படுகின்றன.
வானம்பாடிகள் நன்றாக வகைப்படுத்தப்பட்ட குடும்பம் ஆகும். இதற்கு அவற்றின் கணுக்கால் அமைப்பும் ஒரு காரணம் ஆகும். இவற்றின் கணுக்காலின் பின்பகுதியில் பல செதில்கள் காணப்படுகின்றன. ஆனால் பெரும்பாலான பாடும் பறவைகளில் கணுக்காலின் பின்புறம் ஒரே தட்டுப்போல் காணப்படுகிறது. பாடும் பறவைகளின் கீழ் குரல்வளையின் நடுவில் உள்ள எலும்பு போன்ற அமைப்பு இவற்றிற்குக் கிடையாது.
அலாவுடிடே குடும்பத்தில் இருபத்தி ஒரு உயிர்வாழும் பேரினங்கள் உள்ளன:
இவை சிறியது முதல் நடுத்தர அளவு வரை இருக்கும். இவற்றின் நீளம் 12-24 செ.மீ. மற்றும் 15-75 கிராம் எடை இருக்கும்.
பல்வேறு தரைவாழ் பறவைகளைப் போலவே பெரும்பாலான வானம்பாடிகள் நீளமான பின் நகங்களைக் கொண்டுள்ளன. இந்நகங்களே இவை நிற்கும்போது இவற்றிற்கு ஸ்திரத்தன்மையைக் கொடுப்பதாகக் கருதப்படுகிறது. பெரும்பாலான வானம்பாடிகள் கோடுகள் உடைய பழுப்பு இறகுகளைக் கொண்டுள்ளன. சில தடித்த கருப்பு அல்லது வெள்ளை அடையாளங்களைக் கொண்டுள்ளன. இவற்றின் மங்கிய தோற்றம் மண்ணைப் போன்ற நிறத்தை இவற்றிற்குக் கொடுக்கிறது. உருமாற்றியாகவும் செயல்படுகிறது, முக்கியமாகக் கூட்டில் இருக்கும்போது. இவை பூச்சிகள் மற்றும் விதைகளை உண்கின்றன. எனினும் வளர்ந்த பறவைகள் பொதுவாக விதைகளை உண்கின்றன. அனைத்து இனங்களும் தங்கள் குஞ்சுகளுக்கு பூச்சிகளையே ஊட்டுகின்றன, குறைந்தது குஞ்சுகள் பிறந்து முதல் வாரம் வரையிலாவது. பல இனங்கள் தங்கள் அலகுகள் மூலம் தோண்டி உணவை எடுக்கின்றன. சில வானம்பாடிகள் கனத்த அலகுகளைக் (பருத்த அலகு வானம்பாடியில் அலகு அதிகபட்ச அளவை எட்டுகிறது) கொண்டு விதைகளைத் திறக்கின்றன. மற்ற இனங்கள் நீண்ட, கீழ்நோக்கி வளைந்த அலகுகளைக் கொண்டுள்ளன. இது தோண்டுவதற்கு ஏதுவாக உள்ளது.
பேசரின் பறவைகளிலேயே வானம்பாடிகள் மட்டுமே முதல் இறகு உதிர்வில் (முதல் இறகு உதிர்வு கொண்டதாக அறியப்பட்ட இனங்களில்) தங்கள் அனைத்து இறகுகளையும் உதிர்க்கின்றன. குஞ்சுகளின் தரமற்ற இறகுகள் காரணமாக இது நடக்கலாம்.
மூன்றாம் இறகுகள் உட்பட பல்வேறு விதங்களில் வானம்பாடிகள் நெட்டைக்காலி போன்ற மற்ற தரைவாழ் பறவைகளை ஒத்துள்ளன.
வானம்பாடிகள் பெரும்பாலான பறவைகளைக்காட்டிலும் விரிவான சத்தங்களை எழுப்புகின்றன. இதன் காரணமாக இவை இலக்கியங்களிலும், இசையிலும் முக்கிய இடத்தைப் பிடித்துள்ளன. முக்கியமாக வடக்கு ஐரோப்பாவின் ஐரோவாசிய வானம்பாடி மற்றும் தெற்கு ஐரோப்பாவின் கொண்டை வானம்பாடி மற்றும் கேலன்ட்ரா வானம்பாடி ஆகியவற்றைக் குறிப்பிடலாம்.
பெரும்பாலான இனங்கள் தரையில் கூடு கட்டுகின்றன, குறிப்பாக காய்ந்த புற்களில். எனினும் சில இனங்கள் கூடுகளை சிக்கலான அமைப்பிலும் மற்றும் பகுதியளவு குவிந்த வடிவிலும் கட்டுகின்றன. சில பாலைவன இனங்கள் புதர்களின் அடியில் கூடு கட்டுகின்றன. காற்றின் காரணமாக கூட்டின் வெப்பத்தைக் குறைக்க இப்படிக் கட்டுகின்றன எனக் கருதப்படுகிறது. வானம்பாடிகளின் முட்டைகள் பொதுவாகப் புள்ளிகளுடன் காணப்படுகிறது. வானம்பாடிகள் இரண்டில் (முக்கியமாகப் பாலைவன இனங்கள்) இருந்து ஆறு முட்டைகள் (முக்கியமாக வெப்ப மண்டல இனங்கள்) வரை இடுகின்றன. முட்டைகள் 11-16 நாட்களில் பொரிக்கின்றன.
புராணங்கள் மற்றும் இலக்கியங்களில் வானம்பாடிகள் பகலைக் குறிக்கின்றன.
பலகாலமாக வானம்பாடிகள் சீனாவில் வளர்ப்புப் பிராணிகளாக வளர்க்கப்படுகின்றன. பெய்ஜிங்கில் வானம்பாடிகளுக்கு மற்ற பாடும்பறவைகள் மற்றும் விலங்குகளின் சத்தங்களை எழுப்புவதற்கு பயிற்சி அளிக்கப்படுகிறது. 13 வகையான சத்தங்களை எழுப்ப வானம்பாடிகளுக்குக் கற்றுத்தரப்படுகிறது. இது வானம்பாடியின் பதிமூன்று பாடல்கள் என அழைக்கப்படுகிறது. 13 சத்தங்களை சரியான வரிசையில் எழுப்பும் வானம்பாடிகளுக்கு அதிக விலை கொடுக்கப்படுகிறது.
வானம்பாடிகள் (larks) எனப்படுபவை அலாவுடிடே (Alaudidae) குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பேசரின் பறவைகள் ஆகும். அனைத்து வானம்பாடிகளும் பழைய உலகம், வடக்கு மற்றும் கிழக்கு ஆத்திரேலியாவில் காணப்படுகின்றன. கொம்பு வானம்பாடி மட்டும் வட அமெரிக்காவில் காணப்படுகிறது. இவை பல்வேறு வகையான நிலப்பரப்புகளில் காணப்படுகின்றன. ஆனால் பொதுவாக வறண்ட நிலப்பரப்புகளில் காணப்படுகின்றன.
Roegvenz, lij heuh roegcehvenz, dwg cungj duzroeg ndeu.
Булжамуур (Alaudidae) зэрлиг жэжэ шубуун.
Larks are passerine birds of the family Alaudidae. Larks have a cosmopolitan distribution with the largest number of species occurring in Africa. Only a single species, the horned lark, occurs in North America, and only Horsfield's bush lark occurs in Australia. Habitats vary widely, but many species live in dry regions. When the word "lark" is used without specification, it often refers to the Eurasian skylark (Alauda arvensis).[1]
The family Alaudidae was introduced in 1825 by the Irish zoologist Nicholas Aylward Vigors as a subfamily Alaudina of the finch family Fringillidae.[2][3] Larks are a well-defined family, partly because of the shape of their tarsus.[4] They have multiple scutes on the hind side of their tarsi, rather than the single plate found in most songbirds. They also lack a pessulus, the bony central structure in the syrinx of songbirds.[5] They were long placed at or near the beginning of the songbirds or oscines (now often called Passeri), just after the suboscines and before the swallows, for example in the American Ornithologists' Union's first check-list.[6] Some authorities, such as the British Ornithologists' Union[7] and the Handbook of the Birds of the World, adhere to that placement. However, many other classifications follow the Sibley-Ahlquist taxonomy in placing the larks in a large oscine subgroup Passerida (which excludes crows, shrikes and their allies, vireos, and many groups characteristic of Australia and southeastern Asia). For instance, the American Ornithologists' Union places larks just after the crows, shrikes, and vireos. At a finer level of detail, some now place the larks at the beginning of a superfamily Sylvioidea with the swallows, various "Old World warbler" and "babbler" groups, and others.[8][9] Molecular phylogenetic studies have shown that within the Sylvioidea the larks form a sister clade to the family Panuridae which contains a single species, the bearded reedling (Panurus biarmicus).[10] The phylogeny of larks (Alaudidae) was reviewed in 2013, leading to the recognition of the arrangement below.[11][12]
The family Alaudidae contains 100 extant species which are divided into 21 genera:[12] For more detail, see list of lark species.
Larks, or the family Alaudidae, are small- to medium-sized birds, 12 to 24 cm (4.7 to 9.4 in) in length and 15 to 75 g (0.5 to 2.6 oz) in mass.[13] The smallest larks are likely the Spizocorys species, which can weigh only around 14 g (0.49 oz) in species like the pink-billed lark and the Obbia lark, while the largest lark is the Tibetan lark.[14]
Like many ground birds, most lark species have long hind claws, which are thought to provide stability while standing. Most have streaked brown plumage, some boldly marked with black or white. Their dull appearance camouflages them on the ground, especially when on the nest. They feed on insects and seeds; though adults of most species eat seeds primarily, all species feed their young insects for at least the first week after hatching. Many species dig with their bills to uncover food. Some larks have heavy bills (reaching an extreme in the thick-billed lark) for cracking seeds open, while others have long, down-curved bills, which are especially suitable for digging.[13]
Larks are the only passerines that lose all their feathers in their first moult (in all species whose first moult is known). This may result from the poor quality of the chicks' feathers, which in turn may result from the benefits to the parents of switching the young to a lower-quality diet (seeds), which requires less work from the parents.[13]
In many respects, including long tertial feathers, larks resemble other ground birds such as pipits. However, in larks the tarsus (the lowest leg bone, connected to the toes) has only one set of scales on the rear surface, which is rounded. Pipits and all other songbirds have two plates of scales on the rear surface, which meet at a protruding rear edge.[4]
Larks have more elaborate calls than most birds, and often extravagant songs given in display flight.[13] These melodious sounds (to human ears), combined with a willingness to expand into anthropogenic habitats — as long as these are not too intensively managed — have ensured larks a prominent place in literature and music, especially the Eurasian skylark in northern Europe and the crested lark and calandra lark in southern Europe.
Male larks use song flights to defend their breeding territory and attract a mate. Most species build nests on the ground, usually cups of dead grass, but in some species the nests are more complicated and partly domed. A few desert species nest very low in bushes, perhaps so circulating air can cool the nest.[13] Larks' eggs are usually speckled. The size of the clutch is very variable and ranges from the single egg laid by Sclater's lark up to 6-8 eggs laid by the calandra lark and the black lark.[15] Larks incubate for 11 to 16 days.[13]
Larks, commonly consumed with bones intact, have historically been considered wholesome, delicate, and light game. They can be used in a number of dishes; for example, they can be stewed, broiled, or used as filling in a meat pie. Lark's tongues are reputed to have been particularly highly valued as a delicacy. In modern times, shrinking habitats made lark meat rare and hard to come by, though it can still be found in restaurants in Italy and elsewhere in southern Europe.[16]
The lark in mythology and literature stands for daybreak, as in Chaucer's "The Knight's Tale", "the bisy larke, messager of day",[17] and Shakespeare's Sonnet 29, "the lark at break of day arising / From sullen earth, sings hymns at heaven's gate" (11–12). The lark is also (often simultaneously) associated with "lovers and lovers' observance" (as in Bernart de Ventadorn's Can vei la lauzeta mover) and with "church services",[18] and often those the meanings of daybreak and religious reference are combined (in Blake's Visions of the Daughters of Albion, into a "spiritual daybreak"[19] to signify "passage from Earth to Heaven and from Heaven to Earth".[20] In Renaissance painters such as Domenico Ghirlandaio the lark symbolizes Christ, in reference to John 16:16.[21]
Percy Bysshe Shelley's famed 1820 poem To a Skylark was inspired by the melodious song of a skylark during an evening walk.[22]
English poet George Meredith wrote a poem The Lark Ascending in 1881.
In Mervyn Peak's "the Gormenghast trilogy" Swelter "approached /Lord Sepulchrave/ with a salver of toasted larks" ("Titus Groan","Titus is christened")
Canadian poet John McCrae mentions larks in his poem "In Flanders Fields"[23]
English composer Ralph Vaughan Williams wrote a musical setting of George Meredith's poem, completed in 1914. It was composed for violin and piano, and entitled The Lark Ascending - A Romance. The work received its first performance in December 1920. Soon afterwards the composer arranged it for violin and orchestra, in which version it was first performed in June 1921, and this is how the work remains best-known today.
Traditionally larks are kept as pets in China. In Beijing, larks are taught to mimic the voice of other songbirds and animals. It is an old-fashioned habit of the Beijingers to teach their larks 13 kinds of sounds in a strict order (called "the 13 songs of a lark", Chinese: 百灵十三套). The larks that can sing the full 13 sounds in the correct order are highly valued, while any disruption in the songs will decrease its value significantly.[24]
In english, the term "on a lark" describes something that is done on the spur of the moment, something that is done spontaneously and for fun. The word lark in the term on a lark is used to mean frolicking or playing. The use of the word lark to mean frolicking first appeared in the early 1800s. It may stem from the word skylark, slang used by sailors to mean roughhousing in the rigging. It may date back to the Old Norse word leika which means to play. A third possibility is an Old English dialect word lake, which means to leap and play. [25]
Larks sing early in the day, often before dawn,[26] leading to the expression "up with the lark" for a person who is awake early in the day,[27] and the term lark being applied to someone who habitually rises early in the morning.
Larks are passerine birds of the family Alaudidae. Larks have a cosmopolitan distribution with the largest number of species occurring in Africa. Only a single species, the horned lark, occurs in North America, and only Horsfield's bush lark occurs in Australia. Habitats vary widely, but many species live in dry regions. When the word "lark" is used without specification, it often refers to the Eurasian skylark (Alauda arvensis).
Alaŭdedoj estas familio de paserinaj birdoj kun multaj specioj. Entute estas 100 specioj de Alaŭdedoj, kiuj loĝas en la Malnova Mondo, sed inkludante nordan kaj orientan Aŭstralion; nur unu, la Montalaŭdo, disvastiĝis al Nordameriko. Habitatoj estas tre varaj, sed multaj specioj loĝas en sekaj regionoj.
Alaŭdedoj estas mezgrandaj birdoj, loĝantaj sur tero (surteremaj kaj ne arboremaj). Ili ofte kantas dum ili flugas. Dum ili estas sur grundo, ili movas sin ner per saltflugoj, sed preferas kuri. Ili preferas aranĝi neston sur la grundo kaj kutime metas en ĝin 4-6 makulitajn ovojn. La birdoj estas kutime nebuntaj, sed virbirdo kaj inbirdo ne ĉiam montras identajn kolormarkojn. Multaj havas mallarĝan bekon. Ili manĝas semojn kaj insektojn.
Alaŭdedoj estas malgrandaj al mezgrandaj birdoj, 12 al 24 cm longaj kaj 15 al 75 gm pezaj (Kikkawa 2003).
Ili havas pli prilaboritajn alvokojn el plej parto de birdoj, kaj ofte eĉ ekstravagancajn kantojn dumfluge (Kikkawa 2003). Tiuj muzikecaj sonoj (al homaj areloj), kombine kun lerteco disvastiĝi en homaj habitatoj havigis al alaŭdedoj elstaran lokon en literaturo kaj muziko, ĉefe ĉe la Kampalaŭdo en norda Eŭropo kaj la Tufalaŭdo kaj la Stepalaŭdo en suda Eŭropo.
Per tiuj flugaj kantoj, maskloj defendas siajn reproduktajn teritoriojn kaj allogas inojn. Plej parto de specioj konstruas nestojn surgrunde, ĉefe amasetoj de mortaj herberoj, sed ĉe kelkaj specioj temas pri pli komplikaj konstruaĵoj parte kovrita. Kelkaj dezertospecioj nestumas tre malalte en arbustoj, eble por ke cirkulanta aero refreŝigu la neston. La ovoj de alaŭdedoj estas kutime punktitaj kiel kamufla adaptiĝo kaj la ovodemetadoj gamas el 2 (ĉefe ĉe specioj de la plej sekaj dezertoj) al 6 (ĉe specioj de mezvarmaj regionoj). Alaŭdedoj kovas dum 11 al 16 tagoj (Kikkawa 2003).
Kiel multaj grundobirdoj, plej parto de alaŭdedoj havas longajn malantaŭajn krifojn, kiuj tre verŝajne havigas al ili stabilecon dum staro. Plej parto havas strian brunan aŭ sablokoloran plumaron, kelkaj montras nigrajn aŭ blankajn markojn. La senkolora aspekto utilas kiel kamuflado surgrunde, ĉefe se oni estas sur la nesto. Ili manĝas insektojn kaj semojn; kvankam plenkreskuloj de plej parto de specioj manĝas semojn ĉefe, ĉiu specioj manĝigas siajn idojn per insektoj dum almenaŭ la unua semajno post eloviĝo. Multaj specioj fosas per siaj bekoj por malkaŝi manĝaĵojn. Kelkaj aluaxdedoj havas fortikajn bekojn (ĉefe ĉe la Dikbeka alaŭdo) por malfermi semojn, dum aliaj havas longajn, subekurbajn bekojn, kiuj estas taŭgaj ĉefe por fosi (Kikkawa 2003).
Alaŭdedoj estas la ununuraj paserinoj kiuj perdas ĉiujn siajn plumojn ĉe la unua plumoŝanĝado (inter la specioj kies unua plumoŝanĝado estas konata). Tio povas estis rezulto el la malriĉa kvalito de la idoplumoj, kiu siavice povas rezulti el la avantaĝo por la gepatroj kiuj kreskas la idojn per malalta kvalito de dieto (semoj), kio postulas malpli da peno el la gepatroj (Kikkawa 2003).
Alaŭdedoj estas tre bone difinita familio, parte pro la formo de la tarso (Ridgway 1907). Ili estis delonge lokitaj ĉe aŭ preskaŭ ĉe la komenco de la kantobirdoj aŭ oscines (nuntempe ofte nomitaj Passeri), ĝuste post la suboscines kaj antaŭ la Hirundedoj, ekzemple ĉe la Usona Asocio de Ornitologoj en sia unua listo (Patterson 2002). Aliaj fakuloj, kiel la Brita Asocio de Ornitologoj (Dudley et al. 2006) aldoniĝis per sia Handbook of the Birds of the World al tiu lokigo. Tamen, multaj aliaj klasigoj sekvas la indikojn de la Taksonomio de Sibley-Ahlquist lokigante la alaŭdedojn en granda subgrupo de oscines nome Passerida (kiu ekskludas la speciojn de la korvoj, lanioj kaj aliaj, vireoj, kaj multajn grupojn karakterajn de Aŭstralio kaj sudorienta Azio). Ekzemple, la Usona Asocio de Ornitologoj lokigas la alaŭdedojn ĝuste post la korvoj, lanioj kaj vireoj. Je pli fina nivelo de detalo, kelkaj nuntempe lokigas la alaŭdedojn komence de superfamilio Sylvioidea kune kun la grupoj de hirundoj, variaj Silviedoj kaj Timaliedoj, kaj aliaj (Barker et al. 2002, Alström et al. 2006).
Alaŭdedoj Alaŭdedoj estas familio de paserinaj birdoj kun multaj specioj. Entute estas 100 specioj de Alaŭdedoj, kiuj loĝas en la Malnova Mondo, sed inkludante nordan kaj orientan Aŭstralion; nur unu, la Montalaŭdo, disvastiĝis al Nordameriko. Habitatoj estas tre varaj, sed multaj specioj loĝas en sekaj regionoj.
Alaŭdedoj estas mezgrandaj birdoj, loĝantaj sur tero (surteremaj kaj ne arboremaj). Ili ofte kantas dum ili flugas. Dum ili estas sur grundo, ili movas sin ner per saltflugoj, sed preferas kuri. Ili preferas aranĝi neston sur la grundo kaj kutime metas en ĝin 4-6 makulitajn ovojn. La birdoj estas kutime nebuntaj, sed virbirdo kaj inbirdo ne ĉiam montras identajn kolormarkojn. Multaj havas mallarĝan bekon. Ili manĝas semojn kaj insektojn.
Los aláudidos (Alaudidae) son una familia de aves perteneciente al orden de los paseriformes. Incluye las alondras, las terreras, las calandrias y las cogujadas.
Son pájaros terrestres de talla pequeña o mediana (de 10 a 23 cm) y plumaje muy llamativo, en tonos marrones. La garra del dedo posterior es habitualmente larga y recta; la forma y el tamaño del pico varía mucho de unas especies a otras.
Su área de distribución se extiende por las ecozonas afrotropical, paleártica, indomalaya y australiana. Una sola especie habita en la ecozona neártica: la alondra cornuda (Eremophila alpestris). Son característicos de las zonas áridas o semiáridas, y muy comunes en las áreas de cultivo.
Suelen emitir cantos complejos, y sus paradas nupciales suelen incluir llamativas luchas. Anidan en el suelo, donde ponen de dos a seis huevos moteados. Como muchas otras aves diurnas, tienen un reloj biológico marcadamente matutino, iniciando la actividad diaria al percibir la primera claridad del día y dándola por terminada a la primera señal del ocaso.
Se alimentan de insectos y semillas, muchas especies utilizan sus garras para descubrir sus alimentos, algunas tienen pesados picos (como Ramphocoris clotbey) para abrir semillas, mientras otras tienen largos y curveados picos especialmente para excavar por alimento (Kikkawa 2003).
P.B.Shelley le dedicó una oda: "to a skylark", considerándolo más espíritu bendito que pájaro por transmitir cantos celestiales.
En la escena quinta del acto tercero de Romeo y Julieta de Shakespeare, los enamorados interpretan el canto de la alondra como señal de que se hace de día y deben separarse para no ser descubiertos.
Los aláudidos (Alaudidae) son una familia de aves perteneciente al orden de los paseriformes. Incluye las alondras, las terreras, las calandrias y las cogujadas.
Lõolased (Alaudidae) on värvuliste seltsi laululindude alamseltsi kuuluv lindude sugukond.
Sugukonda kuulub 18 perekonda kokku 92 liigiga.
Alaudidae paseriformea ordenako hegazti familia bat da. Mundu Zaharrean, Australiako eskualde epeletan eta Ipar Amerikan bizi da.
Alaudidae paseriformea ordenako hegazti familia bat da. Mundu Zaharrean, Australiako eskualde epeletan eta Ipar Amerikan bizi da.
Kiurut (Alaudidae) on pienikokoisten varpuslintujen heimo. Sen lajeja löytyy luonnonvaraisina Euroopasta, Aasiasta ja Afrikasta. Tunturikiuru on ainut kiuru, joka elää myös muualla kuin näissä maanosissa, sillä sitä tavataan myös Pohjois-Amerikassa. BirdLife Suomen luokituksen mukaan kiuruihin kuuluu 21 sukua ja 93 lajia[2].
Kiurut ovat maanläheisiä lintuja, jotka laulavat hienosti ja tekevät näyttäviä lentoesityksiä.
Kiurujen pesä on maassa ja siinä on kahdesta kuuteen täplikkäitä munia. Useimmilla kiurulajeilla on pitkä takakynsi, joka tasapainottaa seistessä.
Monien kiurujen väritys on maastonmukainen, joten niitä on hankala havaita. Kiurut syövät hyönteisiä ja siemeniä.
Kiurut (Alaudidae) on pienikokoisten varpuslintujen heimo. Sen lajeja löytyy luonnonvaraisina Euroopasta, Aasiasta ja Afrikasta. Tunturikiuru on ainut kiuru, joka elää myös muualla kuin näissä maanosissa, sillä sitä tavataan myös Pohjois-Amerikassa. BirdLife Suomen luokituksen mukaan kiuruihin kuuluu 21 sukua ja 93 lajia.
Kiurut ovat maanläheisiä lintuja, jotka laulavat hienosti ja tekevät näyttäviä lentoesityksiä.
Kiurujen pesä on maassa ja siinä on kahdesta kuuteen täplikkäitä munia. Useimmilla kiurulajeilla on pitkä takakynsi, joka tasapainottaa seistessä.
Monien kiurujen väritys on maastonmukainen, joten niitä on hankala havaita. Kiurut syövät hyönteisiä ja siemeniä.
Les Alaudidae (ou alaudidés) sont une famille de passereaux constituée de 21 genres et 97 espèces. Elle comprend les alouettes, les ammomanes, les sirlis, les moinelettes (anciennement appelées alouettes-moineaux) et les cochevis.
Son aire de répartition va de la zone éthiopienne à la zone australasienne, en passant par le paléarctique et à la zone orientale, une seule espèce (Eremophila alpestris) atteint la zone néarctique.
Ce sont des oiseaux terrestres de taille petite à moyenne (de 10 à 23 cm), dont le plumage terne présente généralement des teintes brunâtres ou chamois. L'ongle de l'orteil postérieur est habituellement long et droit, et le bec est extrêmement variable en taille et en forme selon l'espèce.
Cette famille est caractéristiques des zones arides ou semi-arides, peuplant les zones découvertes ou cultivées.
La vaste étude phylogénique d'Alström et al. (2013) amène à une révision complète de cette famille que le Congrès ornithologique international répercute dans sa classification de référence (version 4.2, 2014).
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Alaudidae (ou alaudidés) sont une famille de passereaux constituée de 21 genres et 97 espèces. Elle comprend les alouettes, les ammomanes, les sirlis, les moinelettes (anciennement appelées alouettes-moineaux) et les cochevis.
Tá an t-éan, an Fhuiseog, ina chomhpháirt den Ord Passeriformes, sa chlann Alaudidae agus bíonn na fáinleoga ar fáil sa Sean-Domhan, maille le tuaisceart agus deisceart na hAstráile; spréigh ceann amháin, an Fhuiseog Adharcach, go dtí Meiriceá Thuaidh.
Os aláudidos (Alaudidae) son unha familia de aves paseriformes entre as que están as lavercas, cotovías, calandras e calandriñas, das que en Galicia viven ou pasan especies de sete xéneros. Case todas as especies viven no Vello Mundo, pero tamén hai algunhas no norte e leste de Australia e unha, a Eremophila alpestris, en Norteamérica.[1] Os seus hábitats son moi variados, pero moitas especies viven en rexións secas.
Os aláudidos son unha familia ben definida, en parte debido á forma dos seus tarsos[2]. Foron durante longo tempo situados nos esquemas de clasificación ao inicio dos paxaros cantores ou Oscines (agora chamados xeralmente Passeri), xusto despois dos suboscines e antes das andoriñas, por exemplo na primeira lista elaborada pola American Ornithologists' Union (American Ornithologists' Union 1886[3], segundo Patterson 2002[4]). Algunhas autoridades, como a British Ornithologists' Union[5] e o Handbook of the Birds of the World, adhírense a esa colocación. Porén, moitas outras clasificacións seguen a taxonomía de Sibley e Ahlquist e sitúanos no gran grupo de oscines dos Passerida (do cal están excluídos os córvidos, picanzos e asociados, vireos, e moitos grupos característicos de Australia e sueste asiático). Por exemplo, a American Ornithologists' Union sitúa os aláudidos xusto despois dos corvos, picanzos e vireos.[6] Nun nivel de detalle maior, algúns agora sitúan os aláudidos ao principio da superfamilia Sylvioidea xunto coas andoriñas, e outros grupos.[7][8]
Exisen 21 xéneros na familia Alaudidae[9]
As lavercas son aves de tamaño pequeno a medio de 12 a 24 cm de lonxitude e de 15 a 75 g de masa.[10]
Teñen chamadas máis elaboradas que a maioría das aves, e a miúdo cantos extravagantes que fan ao voar.[10] Estes sons melodiosos para os oídos humanos, e isto, combinado con que lles gusta vivir nos hábitats antropoxenicos, deulle aos aláudidos unha presenza na literatura e a música, especialmente Alauda arvensis, Galerida cristata e Melanocorypha calandra.
Con estes cantos durante o voo, os machos defenden os seus territorios de apareamento e atraen parellas. A maioría das especies constrúen os niños no chan, xeralmente con forma de cunca e feitos de herbas, pero nalgunhas especies os niños son máis complicados e parcialmente cupuliformes. Unhas poucas especies do deserto aniñan na parte baixa dos arbustos, quizais para que o aire circulante poida refrescar o niño. Os ovos das lavercas son xeralmente moteados, e o tamaño da posta vai de dous ovos (especialmente en especies dos desertos máis secos) a seis (en especies de rexións temperadas). As lavercas chocan os ovos durante de 11 a 16 días.[10]
Igual que moitas aves que viven no chan, a maioría das especies de lavercas teñen longas garras traseiras, o que se cre que lles dá estabilidade cando están de pé. A maioría teñen unha plumaxe parda con liñas, algunhas visiblimente marcadas de branco e negro. A súa aparencia pouco rechamante camúflaas no chan, especialnmente cando están no niño. Aliméntanse de insectos e de sementes; aínda que os adultos da maioría das especies comen principalmente sementes, todas as especies alimentan as crías con insectos durante polo menos a primeira semana despois da eclosión. Moitas especies escavan no chan cos peteiros para atopar comida. Algunhas teñen bicos pesados (os maiores os da Ramphocoris clotbey) para abrir cubertas de sementes, mentres que outros teñen bicos longos e curvados cara abaixo, que son especialmente axeitados para escavar.[10]
Dos paseriformes nos que se estudou a muda, son os únicos que perden todas as plumas na súa primeira muda. Isto pode ter como resultado unha mala calidade das plumas dos pitiños, o que á súa vez pode ser o resultado de que os pais se benefician de cambiar a alimentación das crías a outra de menor calidade (sementes), xa que obtela require un menor esforzo para os pais.[10]
En moitos aspectos, incluíndo as longas plumas terciarias, estes paxaros lembran outras aves que viven no chan como as picas. Porén, nas lavercas o tarso das patas só ten un conxunto de escamas na superficie posterior, a cal é arredondada. Ao contrario, as picas (Anthus) e os demais Passeri teñen dúas placas de escamas na superficie posterior, que se encontran nun bordo posterior que fai protrusión.[2].
As lavercas foron historicamente considerados un alimento delicado e lixeiro. Poden comerse guisadas, cocidas, ou como recheo de pasteis de carne. As linguas de de lavercas foron moi aprezadas nos tempos antigos. Na época moderna, a diminución dos seus hábitats fixo a estas aves máis escasas, pero aínda poden atoparse preparacións culinarias con elas nalgúns restaurantes de Italia e outras partes do sur de Europa.[11]
As lavercas na literatura simbolizaban o alborear do día, os amantes, a misa ou o paso da terra ao ceo.[12][13][14][15] Nos pintores do Renacemento como Domenico Ghirlandaio a laverca simboliza a Cristo, facendo referencia ao Evanxeo de San Xoán 16:16[16].
Tradicionalmente as lavercas téñense como mascotas en China. En Pequín ensínanlles a imitar as vocalizacións doutros paxaros e animais. Un costume que xa está pasando de moda en Pequín é ensinarlle ás lavercas a reproducir 13 tipos de sons en estrita orde (o que se chama "as 13 cancións da laverca", en chinés: 百灵十三套), e as aves que o fan son moi valoradas.[17]
Os aláudidos (Alaudidae) son unha familia de aves paseriformes entre as que están as lavercas, cotovías, calandras e calandriñas, das que en Galicia viven ou pasan especies de sete xéneros. Case todas as especies viven no Vello Mundo, pero tamén hai algunhas no norte e leste de Australia e unha, a Eremophila alpestris, en Norteamérica. Os seus hábitats son moi variados, pero moitas especies viven en rexións secas.
Ševe (lat. Alaudidae) su porodica ptica pjevica. Sve vrste nastanjuju Stari svijet i sjevernu i istočnu Australiju; samo se jedna vrsta, planinska ševa, proširila na Sjevernu Ameriku. Ševe žive u različitim staništima, ali ih najviše živi u suhim područjima.
Ševe su ptice male do srednje veličine, dugačke 12 do 24 cm i teške 15 do 75 grama (Kikkawa 2003.).
One imaju ljepši pjev od većine ptica, a često pjevaju u zraku (Kikkawa 2003). Ovi glazbeni zvukovi, zajedno sa širenjem na staništa koja su ljudi izmijenili, osigurali su ševama istaknuto mjesto u književnosti i glazbi, posebno poljskoj ševi u sjevernoj Europi, kao i kukmastoj ševi i velikoj ševi u južnoj Europi.
Mužjaci pjevanjem u letu brane svoje teritorije za razmnožavanje i privlače partnere. Većina vrsta gradi gnijezdo na tlu, obično od trave, ali kod nekih je vrsta složenije i malo udubljeno. Nekoliko pustinjskih vrsta se gnijezdi u vrlo niskom grmlju, možda da bi zrak cirkulacijom hladio gnijezdo. Jaja su obično pjegava, a veličina legla varira od 2 (posebno kod vrsta u pustinjama) do 6 jaja (kod vrsta iz umjerenih regija). Ševe inkubiraju jaja 11 do 16 dana (Kikkawa 2003.).
Poput mnogih ptica koje žive pretežno na tlu, ševe imaju dugu zadnju pandžu koja im daje stabilnost dok stoje. Većina ševa ima prugasto smeđe perje, ali neke imaju i crno i bijelo perje. Njihov izgled ih kamuflira na tlu, posebno dok su u gnijezdu. Hrane se kukcima i sjemenjem; iako odrasle jedinke većine vrsta jedu gotovo isključivo sjemenje, sve vrste hrane svoje mladunce kukcima, barem tijekom prvog tjedna nakon izleganja. Mnoge vrste kljunom prekopavaju tlo kako bi našle hranu. Neke ševe imaju težak kljun (najveći kod vrste Rhamphocoris clotbey) koji je pogodan za otvaranje sjemenja, dok druge imaju dug kljun zakrivljen prema dolje, koji je podesan za kopanje (Kikkawa 2003.).
Ševe su jedine vrapčarke koje izgube svo perje tijekom prvog mitarenja. Smatra se da se to dešava zbog loše kvalitete perja kod mladih (Kikkawa 2003.).
U mnogim pogledima, uključujući i dugačko tercijalno perje, ševe su slične drugim pticama koje žive na tlu, kao što su i pastirice. Međutim, kod ševa tarsus ima samo jedan red krljušti na stražnjoj površini. Pastirice i ostale pjevice imaju dva reda krljušti (Ridgway 1907.).
Ševe čine jednu dobro definiranu porodicu, djelomično zbog oblika tarsusa (Ridgway 1907.). Dugo su se svrstavale na ili blizu početka podreda pjevica, odmah poslije kreštavica i prije lastavica. Neke se ustanove, poput British Ornithologists' Union (Dudley et al. 2006.) i knjige Handbook of the Birds of the World, čvrsto drže za ovakvo svrstavanje. Međutim, mnoge druge klasifikacije slijede Sibley-Ahlquist taksonomiju, koja svrstava ševe u veliku podgrupu pjevica, Passerida (u koju ne spadaju vrane, svračci i njihovi srodnici). Na primjer, American Ornithologists' Union svrstava ševe odmah poslije vrana, svračaka i njihovih srodnika. Malo detaljnije, neki sada svrstavaju ševe na početak nadporodice Sylvioidea sa lastavicama i ostalima (Barker et al. 2002., Alström et al. 2006.).
Ševe se smatraju zdravom i ukusnom divljači koju je lako uloviti.[1][2] Mogu se koristiti kod mnogih jela; npr. mogu se pirjati (dinstati), peći na žaru ili služiti kao file u piti od mesa. Jezik ševa je osobito cijenjen. Danas je zbog smanjenja staništa ševa njihovo meso teško naći, ali se još može naći u restoranima u Italiji i drugdje u južnoj Europi.[3]
PORODICA: ALAUDIDAE
Ševe (lat. Alaudidae) su porodica ptica pjevica. Sve vrste nastanjuju Stari svijet i sjevernu i istočnu Australiju; samo se jedna vrsta, planinska ševa, proširila na Sjevernu Ameriku. Ševe žive u različitim staništima, ali ih najviše živi u suhim područjima.
Gli Alaudidi (Alaudidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli appartenente all'ordine dei Passeriformi[1]. La maggior parte delle specie vive nel Vecchio Mondo e nell'Australia settentrionale e orientale; solo una specie vive in America del Nord.
Gli Alaudidi sono passeriformi canori di piccole-medie dimensioni; la lunghezza varia dai 12 ai 25 centimetri, mentre il peso va dai 15 ai 75 grammi.[2] Il piumaggio è di solito bruno striato, con macchie vistose bianche o nere in alcune specie. Questa colorazione spenta permette loro di mimetizzarsi a terra, soprattutto nel periodo riproduttivo.[2] Come altri uccelli terricoli, molte specie di Alaudidi hanno lunghi artigli posteriori che donano loro stabilità quando si posano. Il tarso è rivestito di una sola serie di scudetti sul retro (a causa di ciò risulta arrotondato), mentre tutti gli altri uccelli canori, come le pispole, ne hanno due.[3]
Sono uccelli molto legati al terreno dove nidificano; preferiscono in genere ambienti spogli ed aperti.
Gli Alaudidi hanno richiami più elaborati rispetto a molti altri uccelli, e spesso vengono usati durante il volo. Con essi, i maschi difendono il territorio di nidificazione e attraggono le femmine. Le loro melodie sono state spesso fonte di ispirazione per poeti, letterati e musicisti.[2]
Si nutrono di semi e insetti. Sebbene gli adulti della gran parte delle specie si cibino prevalentemente di semi, tutte le specie nutrono i pulcini con insetti per almeno una settimana dalla schiusa. Molte specie scavano col becco alla ricerca del cibo. Alcune hanno un becco robusto che serve per rompere i semi, altre invece hanno un becco lungo e curvo verso il basso adatto a scavare.[2]
La maggior parte degli Alaudidi costruisce un nido a coppa sul terreno con erba secca, ma in alcune specie il nido è più complesso, in parte a forma di cupola. Specie che nidificano nel deserto costruiscono il proprio nido molto in basso tra i cespugli, forse per permettere una maggiore circolazione d'aria. Le femmine depongono in genere dalle 2 (specie delle regioni più aride) alle 6 (specie delle regioni temperate) uova maculate. L'incubazione varia dagli 11 ai 16 giorni.[2] Gli Alaudidi sono gli unici uccelli passeriformi che perdono tutte le penne durante la prima muta. Questo avviene a causa della bassa qualità delle penne dei pulcini che, tuttavia, in quel periodo possono passare ad una dieta basata sui semi, il che permette un lavoro minore da parte dei genitori.[2]
La famiglia degli Alaudidi appartiene al sottordine degli Oscini o Passeri.[4] La tassonomia di Sibley-Ahlquist posizionava la famiglia nell'infraordine Passerida[5], mentre studi più recenti collocano gli Alaudidi nella superfamiglia Sylvioidea insieme alle famiglie Hirundinidae, Sylviidae, Timaliidae e altre affini.[6][7]
La famiglia è composta da 20 generi e 97 specie:[1]
Gli Alaudidi (Alaudidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli appartenente all'ordine dei Passeriformi. La maggior parte delle specie vive nel Vecchio Mondo e nell'Australia settentrionale e orientale; solo una specie vive in America del Nord.
Vieversiniai (lot. Alaudidae, angl. Larks, vok. Lerchen) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima.
Šeimai priklauso maži ir vidutinio dydžio paukščiai. Uodega trumpoka, sparnai platūs. Neryškių rusvų spalvų. Užpakalinio piršto nagas ilgas, beveik tiesus. Patinas ir patelė dažniausiai panašios spalvos. Bėgioja greitais žingsneliais.
Gyvena sausose vietose.
Lizdą suka ant žemės tarp žolių kuokštelių, ant žemų krūmų. Dėtyje 2-6 margi kiaušiniai. Peri 11-16 dienų.
Maitinasi sėklomis ir vabzdžiais.
Paplitę Europoje, Azijoje, Rytų Australijoje, Šiaurės Amerikoje.
Lietuvoje aptinkamos 6 genčių, 7 vieversinių šeimos rūšys:
Vieversiniai (lot. Alaudidae, angl. Larks, vok. Lerchen) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima.
Cīruļu dzimta (Alaudidae) ir maza auguma zvirbuļveidīgo (Passeriformes) putnu dzimta. Tā apvieno 98 mūsdienās dzīvojošas sugas, kuras tiek iedalītas 21 ģintī.[1] Gandrīz visas cīruļu dzimtas sugas ir piederīgas Vecās pasaules kontinentiem un Austrālijai. Izņēmums ir viena suga - ausainais cīrulis, kura dabīgais izplatības areāls aptver arī Ziemeļameriku.[2] Mūsdienās daudzas Eiropā dzīvojošās cīruļu sugas ir introducētas gan Ziemeļamerikā, gan Austrālijā. Vislielākā cīruļu sugu daudzveidība sastopama Āfrikā.[3] Cīruļu dzimtas sugas mājo dažādās atklātās ainavās, sākot ar tuksnešiem un beidzot ar tundru.[3]
Latvijā sastopamas 4 cīruļu dzimtas sugas: lauku cīrulis (Alauda arvensis), ausainais cīrulis (Eremophila alpestris), cekulainais cīrulis (Galerida cristata) un sila cīrulis (Lullula arborea).[4] Visizplatītākais Latvijā ir lauku cīrulis.[5]
Cīruļi ir mazi vai vidēji lieli putni ar ļoti skanīgu balsi. To dziedāšana ir daudz melodiskāka kā daudziem citiem dziedātājputniem. Tēviņi un mātītes izskatās vienādi, tāpēc tos ir grūti atšķirt vienu no otra. Tomēr riesta laikā dziedošo tēviņu var atpazīt pēc tā lidojuma,[5] tas plivinās gandrīz uz vietas augstu gaisā virs savas noskatītās ligzdošanas vietas.[7] Tādējādi tas paziņo par aizņemtu teritoriju un cenšas piesaistīt mātītes uzmanību.
Cīruļu ķermeņa garums, ieskaitot asti, var būt no 12 līdz 24 cm, svars 15—75 g.[7] Dažām sugām ir salīdzinoši masīvs knābis, kas piemērots sēklu saspiešanai, bet citām knābis ir garš un noliekts uz leju, tas piemērots zemes irdināšanai un pārmeklēšanai. Cīruļiem ir arī gari nagi priekšējiem pirkstiem.[7] Šīs dzimtas sugām ir raksturīgs gaišākos vai tumšākos brūnos toņos, sīki raibumots apspalvojums. Dažām sugām var būt melnas vai baltas pazīmes. Vēders parasti ir gaišāks nekā mugura. Cīruļi ļoti labi saplūst ar smilšu un zemes krāsu.[3]
Cīruļi pamatā barojas ar kukaiņiem un sēklām, lai gan ir dažas sugas, kas pieaugušas barojas tikai ar sēklām. Visi cīruļi savus mazuļus baro ar kukaiņiem, vismaz pirmo nedēļu pēc izšķilšanās. Tādējādi mazuļi ātrāk izaug un kļūst stiprāki.[3] Daudzas sugas izmanto knābi, lai pārmeklētu zemes virsmu, meklējot barību.
Lielākā daļā cīruļu ligzdo uz zemes, ligzdas vijot no zāles stiebriem. Dažas sugas būvē kausveida ligzdas, citas māk izveidot daudz sarežģītākas ligzdas, ko daļēji sedz meistarīgi uzbūvēts kupols. Dažas tuksneša sugas ligzdo krūmu apakšējos zaros. Vidējais dējuma lielums ir 2—6 olas. Tās parasti ir ar maziem raibumiņiem. Cīruļi olas perē apmēram 11—16 dienas.[3]
Cīruļu dzimta (Alaudidae) ir maza auguma zvirbuļveidīgo (Passeriformes) putnu dzimta. Tā apvieno 98 mūsdienās dzīvojošas sugas, kuras tiek iedalītas 21 ģintī. Gandrīz visas cīruļu dzimtas sugas ir piederīgas Vecās pasaules kontinentiem un Austrālijai. Izņēmums ir viena suga - ausainais cīrulis, kura dabīgais izplatības areāls aptver arī Ziemeļameriku. Mūsdienās daudzas Eiropā dzīvojošās cīruļu sugas ir introducētas gan Ziemeļamerikā, gan Austrālijā. Vislielākā cīruļu sugu daudzveidība sastopama Āfrikā. Cīruļu dzimtas sugas mājo dažādās atklātās ainavās, sākot ar tuksnešiem un beidzot ar tundru.
Leeuweriken (Alaudidae) vormen een familie uit de orde van zangvogels (Passeriformes) en de superfamilie Sylvioidea. De familie kent rond de 100 soorten.
Door hun eenvoudig aardekleurig gestreept verenpak, dat bij beide geslachten vaak gelijk is, vallen ze nauwelijks op. Sommige soorten hebben een zwartwitte tekening. Ook hebben ze een kuif van veren, die ze opzetten tijdens de balts en het zingen. Leeuweriken hebben vrij lange vleugels. De lengte van de familie gaat van klein (11 cm) (zwartkruinvinkleeuwerik) tot middelgroot (19 cm) (kalanderleeuwerik). Sommige leeuweriken lijken veel op gorzen, maar ze hebben dunnere snavels en ze zijn met deze familie niet nauw verwant.
Hun voedsel bestaat voornamelijk uit insecten en zaden. Leeuweriken lopen of rennen, maar hippen niet. Gewoonlijk ziet men leeuweriken als ze al vliegend tot hoog in de lucht hun gezang laten horen. Ze nestelen op de grond. Door hun eenvoudig aardekleurig verenpak vallen ze daar nauwelijks op.
Een legsel bestaat meestal uit 2 tot 6 gespikkelde eieren, die in een nest op de grond worden gelegd. De jongen verlaten het nest vaak al voordat ze kunnen vliegen.
De vogelfamilie van de leeuweriken wordt vrijwel alleen aangetroffen in Afrika, Europa en Azië. Leeuweriken leven voornamelijk in open terreinen. Vele soorten leven als standvogels in woestijngebieden en graslanden, andere soorten zijn trekvogels.
De leeuweriken vormen als familie een goed te definiëren groep binnen de zangvogels met duidelijke gemeenschappelijke kenmerken. Traditioneel en nog steeds in veel vogelboeken en naamlijsten, worden ze aan het begin geplaatst van de orde van de zangvogels, in de buurt van de zwaluwen en de kwikstaarten en piepers. Uit DNA-onderzoek naar de taxonomie van de vogels blijkt dat de leeuweriken minder verwant zijn met deze families, maar fylogenetisch dichter staan bij de families buidelmezen en baardmannetjes, zoals ook blijkt in hun plaatsing binnen de IOC list.[1][2][3][4]
De volgende geslachten zijn bij de familie ingedeeld:[1]
Leeuweriken (Alaudidae) vormen een familie uit de orde van zangvogels (Passeriformes) en de superfamilie Sylvioidea. De familie kent rond de 100 soorten.
Lerkefamilien, vitskapleg namn Alaudidae, samlar nær hundre artar små til mellomstore sporvefuglar, 12 til 24 cm i lengd og 15 til 75 gram i vekt. Alle artar finst i «den gamle verda» og i nordlege og austlege Australia. Berre ein art, fjellerke, har spreidd seg til Nord-Amerika. Habitata varierer mykje, men mange artar lever i tørre område. Lerker er ein veldefinert biologisk familie, blant anna gjennom den distinkte forma på tarsen.[1]
Lerker har meir forseggjorte lydytringar enn mange andre fuglar, og ofte ekstravagante songar gjeve i flygeoppvisingar. Desse melodiøs lydane for det menneskelege øyret, kombinert med ein vilje til å ekspandere inn i menneskeskapte habitat - så lenge desse ikkje er for intensivt dyrka - har sikra lerker ein framtredande plass i litteratur og musikk, spesielt songlerke i Nord-Europa og topplerke og kalanderlerke i Sør-Europa.
Med desse songane under flyging, forsvarer hannar hekketerritorium og tiltrekker makar. Dei fleste artane byggjer reir på bakken, vanlegvis koppforma av daudt gras, men hos nokre artar er reiret meir komplisert og dels overbygd. Nokre få ørkenartar hekkar svært lågt i buskar, kanskje slik at lufta sirkulerer og kjøler reiret. Lerkeegg er vanlegvis flekkete, og kullstorleiken varierer frå 2, særleg hos artar i dei tørraste ørkenane, til 6 hos artar i tempererte område. Lerker rugar i 11 til 16 dagar.
Som mange andre bakkelevande sporvefuglar, har dei fleste lerkeartar lang bakklo, som ein trur gjev stabilitet når dei står. Dei fleste artar har stripa brun fjørdrakt, nokre klårt merkte med svart eller kvitt. Den fargelause utsjånaden kamuflerer dei på bakken, særleg når dei ligg på reiret. Dei lever av insekt og frø, sjølv om vaksne hos dei fleste artane et frø primært, vil alle artar mate ungar med insekt i minst den første veka etter klekking. Mange artar grev med nebbet for å avdekke mat. Nokre lerker har tunge nebb, ekstremt hos tjukknebblerke, for å knuse frø, medan andre har lange, nedbøygde nebb, som er spesielt eigna for graving.
Blant artar der ein har kunnskap om myting er lerkane dei einaste sporvefuglar som fell alle fjørene i den første mytinga. Dette kan skuldast dårleg fjørkvaliteten hos ungane, som igjen kan kome av lågare kvalitet på føda dei får frå foreldra den første levetida.
Lerker i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.8 frå august 2013[2] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler.[3]
Slekt Mirafra
Slekt Heteromirafra
Slekt Calendulauda
Slekt Pinarocorys
Slekt Ammomanopsis
Slekt Chersomanes
Slekt Certhilauda
Slekt Alaemon
Slekt Chersophilus
Slekt Eremopterix
Slekt Ammomanes
Slekt Ramphocoris
Slekt Melanocorypha
Slekt Calandrella
Slekt Eremalauda
Slekt Spizocorys
Slekt Pseudalaemon
Slekt Galerida
Slekt Alauda
Slekt Lullula
Slekt Eremophila
Songlerke Alauda arvensis, trelerke Lullula arborea og fjellerke Eremophila alpestris hekkar i Noreg. Topplerke Galerida cristata hekka tidlegare medan kalanderlerke Melanocorypha calandra og dverglerke Calandrella brachydactyla er sjeldne gjestar.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Lerkefamilien Lerkefamilien, vitskapleg namn Alaudidae, samlar nær hundre artar små til mellomstore sporvefuglar, 12 til 24 cm i lengd og 15 til 75 gram i vekt. Alle artar finst i «den gamle verda» og i nordlege og austlege Australia. Berre ein art, fjellerke, har spreidd seg til Nord-Amerika. Habitata varierer mykje, men mange artar lever i tørre område. Lerker er ein veldefinert biologisk familie, blant anna gjennom den distinkte forma på tarsen.
Lerkefamilien (Alaudidae) består av sangfugler (Passeri) i ordenen spurvefugler (Passeriformes) og finnes hovedsakelig i Eurasia og Afrika, selv om enkeltarter også eksisterer i Australasia og Amerika. Artene er kjent for sin elleville sang, som oftest utført i fri flukt.
Lerkefamilien, som er en delgruppe i overfamilien Sylvioidea, består av 21 slekter og omkring 96–100 arter (400+ taxa).[1][2] Tre arter hekker ifølge Norsk Ornitologisk Forening (NOF) i Norge; fjellerke (Eremophila alpestris), sanglerke (Alauda arvensis) og topplerke (Galerida cristata). Fjellerka er også den (eneste) arten som har spredd seg til både Nord-Amerika og (hittil) Colombia i Sør-Amerika.
Lerkefamilien består av små og mellomstore terrestriske arter som trives i åpne landskap, ofte i tørt eller semi-tørt klima. Størrelsen varierer med både art og kjønn, men er typisk 10–23 cm. Vekten ligger omkring 12–75 g. Hannene blir som regel størst, typisk 20–25 prosent større enn hunnene.[1]
Artene er robust bygd, relativt langvinget, og har moderat lengde på de nedre ekstremitetene. Nebbet er kraftig og av varierende, typisk kort lenge. Noen arter har imidlertid nebb av middels lengde, og atter noen buet (nedoverbøyd) nebb. De fremre tærne har relativt korte klør, mens baktåen varierende lang (av og til markant lang), rett og smal. Kort og kurvet baktå finnes hos noen arter, typisk arter som habiterer i ørkenlignende strøk og er litt mer langbeinte enn andre arter. Noen av disse artene løper oftere vekk enn de flyr, om de blir skremt.[1]
Fjærdrakten har gjerne kryptiske kamuflasjefarger (gress-, sand- og jordfarger), enten som generell kamuflasje eller som spesialisert kamuflasje tilpasset en bestemt type habitat. Oversiden er typisk mørkere enn undersiden, som kan være svært lys. Eksempler på spesialisering av kamuflasjefargene finnes som to underarter av ørkenlerke (Ammomanes deserti). Disse lever bokstavelig ved siden av hverandre i Jordan; A. d. coxi er blekt utfarget og habitatet er ørkensand (Wadi Rum), mens A. d. annae er mørkt utfarget og habitatet er lavaørken (nær Azraq). Det hevdes at det er umulig å drive underartene over i den annens habitat. Alle artene har ti håndsvingfjær, men den ytre (10.) er variabelt utviklet. Noen arter har lengre hodefjær, som enten kan reises eller er permanent reist.[1]
Piplerker tilhører ikke lerkefamilien, til tross for navnet, men erlefamilien (Motacillidae).
Omkring 90 prosent av artene er afrotropiske standfugler, som kun gjør kortere forflytninger relatert til mattilgangen. Noen arter driver løsgjengeri og nomadisme, og et fåtall arter er helt eller delvis trekkfugler.[1] Artene som hekker i Norge tilhører sistnevnte gruppering, men topplerka er mer standfugl enn trekkfugl.
Lerker lever hovedsakelig av virvelløse dyr og frø, men cirka 20 prosent av artene eter i tillegg grønn vegetasjon, og omkring 10 prosent av artene er spesialiserte insektetere eller frøetere. De nordligste artene er ofte nært knyttet til kultivert landskap.[1]
Artene er ofte ekstravagante sangere og hurtige flyvere, som ofte bidrar med sin oppvisningsflukt. I hovedsak kan man hevde at artene er monogame og territoriale i hekketiden, men sosiale til andre tider. Artene hekker stort sett som isolerte par eller i løse kolonier. Lerkene bygger reir på bakken og legger typisk 2–6 spettede egg, som ruges solitært av hunnen.[1]
At lerkene synger i full flukt er velkjent for mange europeere, og kommer klart til uttrykk i denne opprinnelige tyske hyllesten til vårfuglene, gjennom en sang nordmenn gjerne kjenner under tittelen «Alle fugler (små de er)».
Alle fugler små de er, kommet nå tilbake! Gjøk og sisik, trost og stær, synger alle dage. Lerka jubler høyt i sky, ringer våren inn på ny. Frost og snø de måtte fly, her er sol og glede!
– norsk tekst av Johan Nicolaisen Inndelingen av lerkefamilien følger Clements-lista, i henhold til Clements et al. (2013).[3] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl (NNKF), i henhold til Syvertsen et al. (2008).[4] Eventuelle navn i parentes er ikke offisielle, men kun en forklarende beskrivelse.
Lerkefamilien (Alaudidae) består av sangfugler (Passeri) i ordenen spurvefugler (Passeriformes) og finnes hovedsakelig i Eurasia og Afrika, selv om enkeltarter også eksisterer i Australasia og Amerika. Artene er kjent for sin elleville sang, som oftest utført i fri flukt.
Lerkefamilien, som er en delgruppe i overfamilien Sylvioidea, består av 21 slekter og omkring 96–100 arter (400+ taxa). Tre arter hekker ifølge Norsk Ornitologisk Forening (NOF) i Norge; fjellerke (Eremophila alpestris), sanglerke (Alauda arvensis) og topplerke (Galerida cristata). Fjellerka er også den (eneste) arten som har spredd seg til både Nord-Amerika og (hittil) Colombia i Sør-Amerika.
Multimedia w Wikimedia Commons Skowronki[2] (Alaudidae) – rodzina małych ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca ok. 100 gatunków zamieszkujących prawie cały świat, z wyjątkiem Grenlandii, Antarktydy i Ameryki Południowej (nie licząc izolowanych osiadłych populacji górniczka w Andach)[3]. Występują przede wszystkim na suchych, skąpo zarośniętych terenach stepowych lub na terenach rolniczych.
Długość ciała wynosi od około 10 cm, jak w przypadku niektórych samic z rodzaju Eremopterix, do 23 cm w przypadku największych samców skowrona pustynnego[4]. U większości gatunków obie płci ubarwione podobnie – maskująco, zwykle brązowo, niekiedy z czarnymi i białymi plamkami. Jedynie samce kalandry czarnej są całe czarne. Skowronki mają wydłużony tylny pazur. Potrafią szybko biegać i wytrwale latać, niektóre odbywają loty godowe z intensywnym śpiewem. Gniazdują na ziemi. Składają 2-6 jaj, zwykle plamkowanych. Odżywiają się owadami, a poza okresem lęgowym – nasionami.
W Polsce występują trzy gatunki lęgowe (skowronek, dzierlatka i lerka) oraz jeden przelotny i zimujący (górniczek). Ponadto do polskiej awifauny zalicza się cztery gatunki zalatujące wyjątkowo (kalandra szara, czarna i białoskrzydła oraz skowrończyk krótkopalcowy).
Do rodziny zaliczane są następujące rodzaje[2]:
Skowronki (Alaudidae) – rodzina małych ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca ok. 100 gatunków zamieszkujących prawie cały świat, z wyjątkiem Grenlandii, Antarktydy i Ameryki Południowej (nie licząc izolowanych osiadłych populacji górniczka w Andach). Występują przede wszystkim na suchych, skąpo zarośniętych terenach stepowych lub na terenach rolniczych.
Alaudidae (cotovia) é um nome genérico dado a várias aves passariformes que constituem a família Alaudidae. São aves essencialmente do Velho Mundo, com exceção de uma única espécie, a Eremophila alpestris que também habita a América do Norte. Por vezes, o nome cotovia é usado para aludir exclusivamente à cotovia-comum.
A maioria reside na parte mais ocidental da sua área de distribuição. As cotovias que vivem na parte mais oriental têm movimentos migratórios mais acentuados em direcção ao sul, durante o inverno. As aves que vivem na área médio-ocidental da área referida movem-se também na direção de terras baixas e zonas costeiras durante a época fria. Habitam preferencialmente espaços abertos, cultivados ou baldios.
São conhecidas pelo seu canto característico. O seu voo é ondulante, caracterizado por descidas rápidas e ascensões lentas alternadas. Os machos elevam-se até os 100 metros ou mais, até parecer apenas um ponto no céu onde descreve círculos e continua a cantar.
É difícil de distinguir no chão devido ao seu dorso acastanhado com estrias escuras. O seu ventre é pálido, com manchas alvacentas.
Alimenta-se de sementes. Na época do acasalamento acrescenta ao seu regime alimentar alguns insetos.
A cotovia foi também o nome informal da V Alaudae, uma legião romana recrutada por Júlio César.
Embora recebendo todas a designação de cotovia, há muitas espécies desta ave, reunidas em vários géneros. Eles são:
Cotovia também foi nome dado a uma aldeia do concelho de Sesimbra. Diz-se que este nome veio de na localidade haver bastantes aves destas, então deram seu nome à aldeia.
Música
Este pássaro também é citado em uma composição de Raul Seixas, que tem por nome Mas, I love you.
Onde ele diz.: "Deixo de ser coruja, pra ser sua cotovia... e só viver de dia..."
Literatura
Na clássica adaptação para o teatro Casa de Bonecas de 1879, o poeta e dramaturgo, Henrik Ibsen, constantemente, colocava o personagem Helmer a chamar sua esposa, Nora, de cotovia.
Alaudidae (cotovia) é um nome genérico dado a várias aves passariformes que constituem a família Alaudidae. São aves essencialmente do Velho Mundo, com exceção de uma única espécie, a Eremophila alpestris que também habita a América do Norte. Por vezes, o nome cotovia é usado para aludir exclusivamente à cotovia-comum.
A maioria reside na parte mais ocidental da sua área de distribuição. As cotovias que vivem na parte mais oriental têm movimentos migratórios mais acentuados em direcção ao sul, durante o inverno. As aves que vivem na área médio-ocidental da área referida movem-se também na direção de terras baixas e zonas costeiras durante a época fria. Habitam preferencialmente espaços abertos, cultivados ou baldios.
São conhecidas pelo seu canto característico. O seu voo é ondulante, caracterizado por descidas rápidas e ascensões lentas alternadas. Os machos elevam-se até os 100 metros ou mais, até parecer apenas um ponto no céu onde descreve círculos e continua a cantar.
É difícil de distinguir no chão devido ao seu dorso acastanhado com estrias escuras. O seu ventre é pálido, com manchas alvacentas.
Alimenta-se de sementes. Na época do acasalamento acrescenta ao seu regime alimentar alguns insetos.
A cotovia foi também o nome informal da V Alaudae, uma legião romana recrutada por Júlio César.
Ciocârliile (Alaudidae) sunt o familie de păsări cântătoare din ordinul „Passeriformes” care cuprinde 92 de specii cu corpul de dimensiune mijlocie sau mică. Ciocârliile sunt păsări care cântă în zbor, aleargă și își fac pe sol cuibul care conține cca. 6 ouă pestrițe. La păsările din această familie nu există un dimorfism sexual accentuat; din acest motiv femela se deosebește greu de mascul. Hrana de bază a ciocârliilor o constituie semințele vegetale.
Familia alaudide (Alaudidae) include 21 de genuri și 91 specii:[1]
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareCiocârliile (Alaudidae) sunt o familie de păsări cântătoare din ordinul „Passeriformes” care cuprinde 92 de specii cu corpul de dimensiune mijlocie sau mică. Ciocârliile sunt păsări care cântă în zbor, aleargă și își fac pe sol cuibul care conține cca. 6 ouă pestrițe. La păsările din această familie nu există un dimorfism sexual accentuat; din acest motiv femela se deosebește greu de mascul. Hrana de bază a ciocârliilor o constituie semințele vegetale.
Škrjanci (znanstveno ime Alaudidae) so družina ptičev pevcev, razširjena po vsej Evraziji, Afriki in Avstraliji, ena vrsta - Eremophila alpestris pa je uspešno poselila večji del Severne Amerike. Živijo v zelo raznolikih habitatih, večina vrst pa preferira suha območja.
V splošnem so to majhni do srednje veliki ptiči rjavkaste barve, dolgi med 12 in 24 cm. Znani so predvsem po privlačnem petju, ki ga izvajajo med spreletavanjem v višave, zaradi česar pogosto navdihujejo umetniška dela. Vse vrste gnezdijo na tleh ali v bližini tal, kjer se tudi največ zadržujejo v iskanju hrane. So večinoma vsejedi; glavnino prehrane predstavljajo semena, dopolnjujejo pa jo z žuželkami.
Po več značilnostih se jasno ločujejo od drugih skupin pevcev. Morfološko jih najzanesljiveje označuje tarzalni del stopala, katerega zadnji rob je zaokrožen in poraščen s samo eno vrsto lusk (ostali pevci imajo dve vrsti, ki izraščata iz koničastega zadnjega roba). So tudi edini znani pevci, ki med prvo golitvijo odvržejo vse perje.
V slovenščini se beseda »škrjanec« največkrat rabi za poljskega škrjanca (Alauda arvensis), ki je tu najpogostejši, poleg te vrste pa sta na ozemlju Slovenije od škrjancev redno prisotna še čopasti (Galerida cristata) in hribski škrjanec (Lullula arborea). Na preletu je občasno videti kratkoprstega škrjančka (Calandrella brachydactyla), obstaja pa tudi en zanesljiv podatek o pojavljanju laškega škrjanca (Melanocorypha calandra), ki sicer gnezdi južneje.
Škrjanci (znanstveno ime Alaudidae) so družina ptičev pevcev, razširjena po vsej Evraziji, Afriki in Avstraliji, ena vrsta - Eremophila alpestris pa je uspešno poselila večji del Severne Amerike. Živijo v zelo raznolikih habitatih, večina vrst pa preferira suha območja.
V splošnem so to majhni do srednje veliki ptiči rjavkaste barve, dolgi med 12 in 24 cm. Znani so predvsem po privlačnem petju, ki ga izvajajo med spreletavanjem v višave, zaradi česar pogosto navdihujejo umetniška dela. Vse vrste gnezdijo na tleh ali v bližini tal, kjer se tudi največ zadržujejo v iskanju hrane. So večinoma vsejedi; glavnino prehrane predstavljajo semena, dopolnjujejo pa jo z žuželkami.
Po več značilnostih se jasno ločujejo od drugih skupin pevcev. Morfološko jih najzanesljiveje označuje tarzalni del stopala, katerega zadnji rob je zaokrožen in poraščen s samo eno vrsto lusk (ostali pevci imajo dve vrsti, ki izraščata iz koničastega zadnjega roba). So tudi edini znani pevci, ki med prvo golitvijo odvržejo vse perje.
V slovenščini se beseda »škrjanec« največkrat rabi za poljskega škrjanca (Alauda arvensis), ki je tu najpogostejši, poleg te vrste pa sta na ozemlju Slovenije od škrjancev redno prisotna še čopasti (Galerida cristata) in hribski škrjanec (Lullula arborea). Na preletu je občasno videti kratkoprstega škrjančka (Calandrella brachydactyla), obstaja pa tudi en zanesljiv podatek o pojavljanju laškega škrjanca (Melanocorypha calandra), ki sicer gnezdi južneje.
Lärkor (Alaudidae) är en familj av ordningen tättingar med ett tjugotal släkten.[1]
De flesta lärkor är bruna eller beigefärgade, ofta med ljust bröst och buk och de flesta ger ett ljusbrokigt intryck. De har trubbiga vingar, lång rak bakklo och svart öga. Många av arterna har en ryttlande sångflykt och många är karakteristiska sångare med god förmåga att härma.
Lärkor är en familj som förekommer i gamla världen samt i norra och östra Australien. Endast berglärkan (Eremophila alpestris) har spridit sig till Amerika. De utgör en väldefinierad familj, bland annat genom deras distinkta form på tarsen.[2] Deras närmaste släkting är troligen förvånande nog skäggmesen (Panuridae) i överfamiljen Sylvioidea. Systematiken inom familjen har genomgått stora ändringar på senare tid efter DNA-studier som visat på nya och helt oväntade släktskap.[3] Till exempel är troligen vitvingad lärka (tidigare i Melanocorypha) egentligen nära släkt med sånglärkan. Arterna i Calandrella är sannolikt inte heller varandras närmaste släktingar. Istället står dvärglärkorna närmast berglärkor i Eremophila.
I Sverige häckar tre arter: sånglärka (Alauda arvensis), trädlärka (Lullula arborea), och berglärka (Eremophila alpestris). Tidigare häckade även tofslärka (Galerida cristata) i södra delarna av Sverige men det finns ingen konstaterad häckning sedan slutet av 1980-talet. Den ses dock fortfarande regelbundet i södra Sverige. Dessa fyra arter representerar fyra olika släkten av familjen lärkor. Utöver dessa fyra arter har det setts sex andra lärkarter i Sverige: svartlärka, vitvingad lärka, kalanderlärka, asiatisk kalanderlärka, dvärglärka och korttålärka. Sånglärkan flyttar gärna till södra och västra Europa under vintern men återvänder redan i februari-mars. Vissa mildra vintrar stannar en del sånglärkor kvar i södra Sverige.
Deras biotop varierar kraftigt, men många arter lever i torra områden. De är marklevande, placerar sina bon på marken, lägger 2-6 ägg och ungarna lämnar boet innan de kan flyga. De lever av insekter och frön.
Listan nedan innehåller familjens samtliga släkten. Se respektive släkte för mer diskussion kring systematik.
Lärkor har historiskt ansetts som en hälsosam och delikat vilträtt[4][5] och lärktunga omskrevs som en delikates under romartiden.[6]
Wikimedia Commons har media som rör lärkor.
Lärkor (Alaudidae) är en familj av ordningen tättingar med ett tjugotal släkten.
Toygargiller ya da tarlakuşları (Alaudidae), ötücü kuşlar takımına ait bir familyadır.
Palearktik, Oryantal, Etopya, Neotropik kıtalada yayılış gösterirler. Açık arazilerde bulunurlar. Besinleri böcekler ve tohumlardır. Yuvalarını yere yaparlar. Tekdüze renkli, zemine uyum sağlayan renklerdedirler. Kanatları dardır, iyi uçamazlar. Bazıları iyi koşucudur, yürür gibi koşarlar. Tırnakları uzun ve iğ şeklindedir. Susuzluklarını çiy damlalarını emerek giderirler. Erkekle dişi birbirine benzerdir.
Toygargiller ya da tarlakuşları (Alaudidae), ötücü kuşlar takımına ait bir familyadır.
Palearktik, Oryantal, Etopya, Neotropik kıtalada yayılış gösterirler. Açık arazilerde bulunurlar. Besinleri böcekler ve tohumlardır. Yuvalarını yere yaparlar. Tekdüze renkli, zemine uyum sağlayan renklerdedirler. Kanatları dardır, iyi uçamazlar. Bazıları iyi koşucudur, yürür gibi koşarlar. Tırnakları uzun ve iğ şeklindedir. Susuzluklarını çiy damlalarını emerek giderirler. Erkekle dişi birbirine benzerdir.
Довжина тіла 11—23 см, маса 15—70 г. Забарвлення у більшості маскувальне, бурувато-сіре з численною строкатістю, подібне у обох статей. Верх тіла зазвичай темніший за черевце, криючі пера спини з темною серединою й світлими краями; пір'я грудей та вола світлі з темними плямками, що можуть утворювати на горлі великі темні плями або «нашийники». Молоді особини у перше літо забарвлені строкато, до осені набувають подібний до дорослих наряд. Протягом року одне післяшлюбне линяння, але у багатьох весняний наряд помітно відрізняється від осінньо-зимового за рахунок механічного обкошування оперення. У багатьох видів статевий диморфізм проявляється лише у дещо більших розмірах самця.
Дзьоб конічний, іноді тонкий та загострений, або товстий, може бути загнутий донизу. На задньому пальці наявний сильно видовжений прямий кіготь. Задня частина цівки заокруглена, а не загострена, та вкрита декількома великими щитками. Першорядних махових 10, перше з них недорозвинене. Стернових пер 12, хвіст з невеликим вирізом. У більшості видів політ швидкий.
Поширені переважно в Африці (з 80 видів половина зустрічається тільки на цьому континенті), а також в Євразії, Новому Світі, Австралії, Новій Гвінеї.
Населяють відкриті простори від тундри, луків, узлісся лісів, лісостепів та саван до справжніх піщаних і кам'яних пустель; зустрічаються також на арктичних та високогірних пустошах (до висоти 4000 м над р.м.). Поширення деяких видів тісно пов'язане з сільськогосподарським ландшафтом. Типово наземні птахи.
Більшість моногами, гніздяться окремими парами. Гніздову територію самці позначають співом. Пісні у більшості — голосні та дзвінкі трелі, що нерідко звучать довго та безперервно.
Гніздяться виключно на землі, часто використовують для цього знайдені або спеціально вириті ямки. Гніздо роблять з трави. У кладці від 3 до 8 буруватих з крапинками яєць. У північних та помірних широтах кладки в середньому більші (4—6 яєць), ніж в тропіках (2—3 яйця). Насиджує самка або (рідше) обидва партнери 10—16 днів, після чого молоді, ще не вміючи літати, залишають гніздо та розосереджуються навколо нього. Батьки догодовують їх ще 8—10 днів. У багатьох видів буває дві кладки за сезон.
По завершенні сезону розмноження більшість починають кочувати невеликими групами, поступово об'єднуючись в більш крупні. У північних та помірних широтах є перелітними та кочуючими, в тропіках частіше осілі.
Живляться різноманітними безхребетними (молюсками, павуками, жуками, мурашками, термітами тощо), насінням та вегетативними частинами рослин. Для деяких характерне спеціалізоване живлення комахами або насінням трав. Найчастіше корм скльовують з поверхні землі. Від домінуючого типу живлення та характеру кормів залежить форма дзьобу та інші деталі ротового апарату: більш тонкий та гострий дзьоб — у комахоїдних, товстий і тупий — у тих, що живляться насінням та іншою рослинною їжею.
Родина нараховує близько 80 видів, що об'єднують в 19 родів:
Види, які зустрічаються в Україні:
Họ Sơn ca (danh pháp khoa học: Alaudidae) là một họ chim dạng sẻ, chủ yếu sinh sống tại Cựu thế giới. Chỉ một loài, sơn ca bờ biển là có sinh sống ở Bắc Mỹ, tại đó nó được gọi là horned lark (sơn ca có sừng).
Sơn ca là các loài chim nhỏ sống trên mặt đất, thường có giọng hót mê hoặc và kiểu bay liệng kì dị. Điều này kết hợp với việc chúng hay sinh sống gần các khu dân cư— đã đảm bảo cho sơn ca một vị trí nổi bật trong văn chương và âm nhạc (ví dụ sơn ca được ca tụng trong "The Lark Ascending" (1914) của Ralph Vaughan Williams).
Các loài sơn ca làm tổ trên mặt đất, đẻ 2–6 trứng vỏ đốm. Như nhiều loài chim sống trên mặt đất khác, phần lớn các loài sơn ca có các vuốt chân sau dài, được người ta coi là giúp chúng ổn định hơn khi đứng.
Phần lớn các loài sơn ca có vẻ ngoài kém nổi bật. Chúng ăn sâu bọ và hạt.
Chim sơn ca là biểu tượng cho hạnh phúc, hy vọng, may mắn, tự do, niềm vui, tuổi trẻ, tính sáng tạo và ngày mới. Trong haiku của người Nhật, sơn ca hay 雲雀 (vân tước, ヒバリhibari) là từ để chỉ mùa xuân trong năm. Đối với người Trung Quốc, có một tín ngưỡng dân gian cho rằng sơn ca (tiếng Trung gọi là bách linh/bạch linh (百灵/白灵) hay vân tước (雲雀)) là linh hồn của người ta trở về từ cõi chết. Nó được thể hiện trong thành ngữ: 死了变成白灵鸟, 飞来也要卯亲亲 (tử liễu biến thành bạch linh điểu, phi lai dã yếu mão thân thân: chết đi biến thành chim bạch linh, buổi sớm bay đến thăm người thân).
Sơn ca là họ được định nghĩa khá rõ ràng, một phần là do hình dáng khối xương cổ chân của chúng[1]. Trong một thời gian dài người ta đã xếp họ này tại/gần điểm khởi đầu của chim biết hót (Oscines, hiện nay thường gọi là Passeri) trong cây tiến hóa, chỉ ngay sau nhóm chim cận biết hót (Suboscines, hiện nay thường gọi là Tyranni) và trước các loài nhạn (Hirundinidae), chẳng hạn như trong danh lục đầu tiên của Hiệp hội Điểu học Hoa Kỳ (AOU) vào năm 1886[2][3]. Một số tổ chức khác, như Hiệp hội Điểu học Anh (BOU)[4] cũng như sách Handbook of the Birds of the World, trung thành với điều này. Tuy nhiên, nhiều phân loại khác tuân theo phân loại Sibley-Ahlquist trong việc đặt sơn ca trong một phân nhóm lớn của chim biết hót là Passerida (nhóm loại trừ các loài quạ, bách thanh và các đồng minh của chúng, Vireonidae (vireo) và nhiều nhóm chim đặc trưng khác của khu vực Australia và Đông Nam Á). Chẳng hạn, Hiệp hội Điểu học Hoa Kỳ đặt sơn ca ngay sau quạ, bách thanh và vireo. Ở cấp độ chi tiết hơn, hiện nay một số tác giả đặt sơn ca ở gần như mức bắt đầu của siêu họ Sylvioidea cùng với các loài nhạn, các nhóm "chích Cựu thế giới" và "khướu và họa mi" khác nhau[5][6].
_in_Kolkata_W_IMG_4596.jpg)
_I_IMG_8244.jpg)
_I_IMG_8244.jpg)
.jpg)
_(6451596791).jpg)
.jpg)
_Photograph_by_Shantanu_Kuveskar.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_by_Neil_Smith.jpg)
_(12286148834).jpg)
,_crop.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Photograph_By_Shantanu_Kuveskar.jpg)
.jpg)
_perched.jpg)
.jpg)
_at_Sultanpur_I_Picture_070.jpg)
-_Male_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_8059.jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_8063.jpg)
_in_Kolkata_W_IMG_4596.jpg)
_in_AP_W_IMG_4084.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_AP_W_IMG_4090.jpg)
.jpg)
_-Bharatpur_I_IMG_8482.jpg)
_male.jpg)
.jpg)
_at_Sultanpur_I_Picture_118.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(12100175043)_(cropped).jpg)
.jpg)
.jpg)
|date= (trợ giúp) |coauthors= bị phản đối (trợ giúp) |coauthors= bị phản đối (trợ giúp) |coauthors= bị phản đối (trợ giúp) Họ Sơn ca (danh pháp khoa học: Alaudidae) là một họ chim dạng sẻ, chủ yếu sinh sống tại Cựu thế giới. Chỉ một loài, sơn ca bờ biển là có sinh sống ở Bắc Mỹ, tại đó nó được gọi là horned lark (sơn ca có sừng).
Sơn ca là các loài chim nhỏ sống trên mặt đất, thường có giọng hót mê hoặc và kiểu bay liệng kì dị. Điều này kết hợp với việc chúng hay sinh sống gần các khu dân cư— đã đảm bảo cho sơn ca một vị trí nổi bật trong văn chương và âm nhạc (ví dụ sơn ca được ca tụng trong "The Lark Ascending" (1914) của Ralph Vaughan Williams).
Các loài sơn ca làm tổ trên mặt đất, đẻ 2–6 trứng vỏ đốm. Như nhiều loài chim sống trên mặt đất khác, phần lớn các loài sơn ca có các vuốt chân sau dài, được người ta coi là giúp chúng ổn định hơn khi đứng.
Phần lớn các loài sơn ca có vẻ ngoài kém nổi bật. Chúng ăn sâu bọ và hạt.
Chim sơn ca là biểu tượng cho hạnh phúc, hy vọng, may mắn, tự do, niềm vui, tuổi trẻ, tính sáng tạo và ngày mới. Trong haiku của người Nhật, sơn ca hay 雲雀 (vân tước, ヒバリhibari) là từ để chỉ mùa xuân trong năm. Đối với người Trung Quốc, có một tín ngưỡng dân gian cho rằng sơn ca (tiếng Trung gọi là bách linh/bạch linh (百灵/白灵) hay vân tước (雲雀)) là linh hồn của người ta trở về từ cõi chết. Nó được thể hiện trong thành ngữ: 死了变成白灵鸟, 飞来也要卯亲亲 (tử liễu biến thành bạch linh điểu, phi lai dã yếu mão thân thân: chết đi biến thành chim bạch linh, buổi sớm bay đến thăm người thân).
Жа́воронковые[1] (лат. Alaudidae) — семейство птиц из отряда воробьинообразных[2].
Жаворонковые — птицы малого или среднего размера: длина 10—25 см, масса от 15 до 80 г. Телосложение крепкое, шея короткая, голова большая. Крылья длинные, широкие и острые, обеспечивающие быстрый полет. Форма клюва сильно отличается по родам и видам. Хвост состоит из 12 рулевых перьев, срезан прямо или с неглубокой вырезкой. Ноги короткие и хорошо приспособлены к передвижению по земле. В отличие от остальных певчих, цевка сзади округлая и покрыта поперечными роговыми щитками. Пальцы средней длины. Коготь заднего пальца длинный и прямой. Покровительственная окраска, маскирующая под цвет местной почвы. Верх обычно буровато-серый с пестринами. Половой диморфизм выражен слабо, обычно самцы крупнее самок. Линька происходит только осенью, но в связи с обнашиванием летнее оперение отличается от зимнего.
Распространены в Евразии и Африке, при этом более половины видов — эндемики последней. Часть видов населяет Америку (рогатый жаворонок) и Австралию (яванский жаворонок). На территории России встречается 14 видов семейства[3].
Предпочитают открытые ландшафты. В горы поднимаются до высоты 5300 м.
Кормятся на земле. Основу питания составляют растения и их части (листья, семена, цветки, почки, проростки), насекомые и моллюски. Любят купаться в пыли.
Пение отличается звонкостью и мелодичностью[4]. Совершают характерный высокий токовой полет.
Моногамы. Гнездо устраивают в ямке, маскируя кустиками, пучками травы или камнем. Строит гнездо и насиживает яйца самка. В кладке — от 2 до 8 яиц. Насиживание длится 10—12 суток. В сезон — 1 или 2 кладки. Кормят птенцов оба родителя. Птенцы покидают гнездо в возрасте 10 дней, ещё не умея летать, и их ещё 8—10 дней докармливают родители.
В Красную книгу МСОП внесены 50 видов, из них 7 находятся под угрозой исчезновения или уязвимы.
На февраль 2018 года в семейство включают 21 род с 98 видами[5]:
Канбар (араб. قنبر — «Жаворонок») — арабское имя.
Жа́воронковые (лат. Alaudidae) — семейство птиц из отряда воробьинообразных.
「百灵」重定向至此。關於与此名称相似的其他条目，詳見「百灵 (消歧义)」。百灵科（学名：Alaudidae），鸟类传统分类系统中是雀形目中的一个科。这一科的鸟出於欧亚大陆，只有一种角百灵现已引入到北美。
百灵鸟一般比较小，通常吃昆虫和种子。它在地上做窝，每次生二到六个花蛋。它们的羽毛颜色虽然比较平淡无长，但是唱歌非常动听，飞行的姿势也很漂亮。
百灵科（学名：Alaudidae），鸟类传统分类系统中是雀形目中的一个科。这一科的鸟出於欧亚大陆，只有一种角百灵现已引入到北美。
百灵鸟一般比较小，通常吃昆虫和种子。它在地上做窝，每次生二到六个花蛋。它们的羽毛颜色虽然比较平淡无长，但是唱歌非常动听，飞行的姿势也很漂亮。
ヒバリ科（ヒバリか、Alaudidae）は、鳥綱スズメ目に属する科。模式属はヒバリ属。
アフリカ大陸、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸北西部、ユーラシア大陸、インドネシア、オーストラリア、スリランカ、日本、マダガスカル
上面が褐色の羽毛で覆われる種が多い。
後肢や趾は長く、趾には長く鋭い爪が生える。
モリヒバリ属 Lullula
ハシブトヒバリ属 Ramphocoris
草原や砂漠に生息する。縄張りを形成して生活する。危険を感じると茂みなどへ走って逃げ込むことが多い。
食性は植物食傾向の強い雑食で、主に種子を食べるが昆虫なども食べる。孵化直後の雛には昆虫を与えるが、ある程度成長すると植物質も与える。
繁殖形態は卵生。オスは縄張り内を飛翔しながら囀りを行う。主に地表に植物の葉を組み合わせたお椀状の巣を作り、1回に2-6個の卵を産む。
開発や放牧による生息地の破壊などにより生息数が減少している種もいる。
ハシナガヒバリ
A. alaudipes
ハマヒバリ
E. alpestris
カンムリヒバリ
G. cristata
モリヒバリ
L. arborea
ヤブヒバリ
M. javanica
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
종다리과(Alaudidae)는 참새목에 속하는 조류 과의 하나이다. 모든 종이 구세계와 오스트레일리아 북부 및 동부에서 서식한다. 다만, "북미뿔종다리"로 불리는 흰턱해변종다리는 북아메리카에서 발견된다. 서식지가 매우 다양하고 넓지만, 대다수 종이 건조 지역에서 서식한다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 흰턱딱새소목의 계통 분류이다.[1]
흰턱딱새소목 섬개개비상과 흰턱딱새상과 오목눈이상과Scotocercidae
_at_Sultanpur_I_Picture_118.jpg)
de_Almeida.jpg){kind=link}