Leccinum variicolor Watling 1969

Kozák šedozelený, též kozák barvoměnný (Leccinum variicolor Watling 1969) je jedlá stopkovýtrusá houba z čeledi hřibovitých (Boletaceae), rostoucí od června do října pod břízami.

Synonyma

• Leccinum thalassinum (Pilat & Dermek)
• Boletus thalassinus (Pilát & Dermek) Hlaváček 1988
• Boletus variicolor (Watling) Hlaváček 1989
• Krombholziella thalassina (Pilat & Dermek) Alessio 1985
• Krombholziella variicolor (Watling) Šutara 1982

české názvy

• kozák barvoměnný
• kozák měnlivý
• kozák pestrý
• kozák šedý
• kozák zelenající

Vzhled

Makroskopický

Klobouk je v průměru 5–15 (18)^[1] cm velký, kuželovitý až polštářovitý s hrbolem uprostřed.^[2] Většinou matně šedý (s nádechem do zelena nebo do hnědočervena) a melírovaný světlejšími krémovými až šedavými skvrnami.

Na omak je hladký, suchý, plstnatý, za vlhka lepkavý, často hrbolkatý.^[2] Ve stáří přechází povrch klobouku ze sametového na olysalý^[1]. Pokožka přesahuje okraje klobouku a je šedohnědá až šedočerná, někdy s nádechem do zelena. Dužnina klobouku v řezu má narůžovělou barvu.^[1]

Rourky a póry jsou bělavé, později krémové až šedé. Volné rourky dosahují délky 1–2,5 cm.^[2] Vystavené vzduchu nemění barvu a snadno se od klobouku oddělují. Póry tmavnou, jsou-li vystaveny tlaku.^[2]

Třeň je vysoký 6–20 cm a široký 1,5–4 cm^[3], válcovitého nebo kyjovitého tvaru s prohnutím.^[1] U země zelený až modrozelený pokrytý tmavými šedými až černými šupinkami.^[1] Zářezy a jiné ranky se postupně zbarvují do zelena.^[2] Chutí nevýrazný, ale s typickou houbovou vůní. Dužnina je bílá, na bázi s nádechem do zelené, na řezu postupně růžoví.

Mikroskopický

Výtrusy jsou zelenohnědé až hnědé, válcovitě vřetenovité, bez výstupků, veliké 14–22 x 5–7 µm.^[3]

Výskyt

Roste jednotlivě nebo ve skupinách na vlhkých a podmáčených lokalitách a rašeliništích u kořenů bříz bělokorých^[3], preferuje kyselé půdy.^[1]

Reference

1. ↑ ^{a b c d e f} HOLEC, Jan; BERAN, Miroslav; BIELICH, Antonín. Přehled Hub Střední Evropy. 1. vyd. Praha: Academia, 2012. 624 s. ISBN 978-80-200-2077-2. S. 586.
2. ↑ ^{a b c d e} HAGARA, Ladislav; ANTONÍN, Vladimír. Houby. 2. vyd. Praha: Aventium 416 s. ISBN 80-7151-131-5.
3. ↑ ^{a b c} ANTONÍN, Vladimír. Encyklopedie Hub A Lišejníků. 1. vyd. Praha: Libri & Academia, 2006. 472 s. ISBN 20-7277-164-7.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu kozák šedozelený ve Wikimedia Commons
• Taxon Leccinum variicolor ve Wikidruzích

Der Vielverfärbende Birkenpilz (Leccinum variicolor), auch Verschiedenfarbiger oder Gefleckter Raufuß genannt, ist eine Pilzart aus der Familie der Dickröhrlingsverwandten. Die Art bildet ausschließlich mit Birken Mykorrhiza und bevorzugt sumpfige, bodensaure Standorte. Der Vielverfärbende Birkenpilz zählt zu den Speisepilzen.

Merkmale

Der 5–15 cm breite Hut ist anfänglich halbkugelig geformt und verflächt später polsterartig. Die Huthaut ist hell grau-braun bis rötlich-braun, später oft mehr oder weniger braun, glatt, kahl, trocken und feucht ziemlich schmierig. Die Röhren sind in jungem Alter weiß, hell rosa, creme und später schmutzig cremefarben. Im Alter können die Röhren am Hut vorgewölbt sein, um den Stiel sind sie stark eingedellt. Die Röhrenschicht ist sehr leicht vom Hutfleisch abzulösen. Der 5–15 cm lange und 1–3,5 cm dicke Stiel ist schlank, weiß und dunkel bis schwarz unregelmäßig geschuppt und verjüngt sich nach oben. Häufig ist die Stielbasis grün-blau verfärbt. Das Fleisch junger Exemplare ist relativ fest, aber sehr bald, besonders bei regnerischer Witterung wird es schwammig und wasserhaltig. Das weißliche, später mehr cremefarbene Fleisch verfärbt sich bei Kontakt mit Luftsauerstoff hell rosa, nach einer Weile zeigen sich bläuliche Farben. Beim Garen wird das Fleisch schwarz.

Artabgrenzung

Der Vielverfärbende Birkenpilz wird sehr oft mit anderen Birkenpilzen oder Rotkappen verwechselt. Jedoch sind alle Pilze der Gattung Raufußröhrlinge essbar.

Ökologie und Phänologie

Der Vielverfärbende Birkenpilz ist in Europa seltener verbreitet und innerhalb des Birkenareals zu finden. Bevorzugte Standorte sind Moore und Sumpfgebiete. Auf alkalischen Böden (Kalkgrund) kommt der Vielverfärbende Birkenpilz nicht vor. Er ist ein Mykorrhizapartner der Birkenarten und wächst von Juni bis Oktober.

Bedeutung

Der Vielverfärbende Birkenpilz ist wie der Gemeine Birkenpilz (Leccinum scabrum) essbar, sollte aber wegen seiner Seltenheit geschont werden.

Quellen

Literatur

• Kallenbach: Die Röhrlinge (Boletaceae). Klinkhardt, Leipzig 1940–42
• Ewald Gerhardt: Pilze. Band 2: Röhrlinge, Porlinge, Bauchpilze, Schlauchpilze und andere. Spektrum der Natur BLV Intensiv, 1985

Weblinks

Leccinum variicolor is a species of bolete fungus in the genus Leccinum.^[7]

See also

• List of Leccinum species

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Leccinum_variicolor&oldid=1109992363"

Kirju puravik (Leccinum variicolor) on puravikuliste sugukonda puraviku perekonda kuuluv seeneliik.

Kübar mustjaspruun, ookerjalaiguliselt kirju, peensametjas, kleepuv, läbimõõt kuni 12 cm^[1]. Torukesed valkjad; poorid sama värvi, katsumisel muutuvad nõrgalt roosakaks, väikesed, ümarad.

Jalg valkjal põhjal mustjate soomustega, alusel rohekas, kuni 15x3 cm^[1]. Seeneliha valge, lõikel aeglaselt (mõne minutiga) roosastuv, hiljem jala alusel laiguti sinkjasroheline^[1]. Eospulber ookerpruun. Eosed käävjas-ellipsoidsed, 12–16x4,5–6 µm^[1].

Niisketes leht- ja segametsades, puisniitudel, sooservadel, kaskede all, sage.

Juuli - september. Heamaitseline söögiseen, kuigi üsna pehme seenelihaga.

Viited

Kirjandus

• Perti Salo, Tuomo Niemelä, Ulla Salo Põhjala Seeneraamat, Sinisukk, 2007.

Nokitatti (Leccinum variicolor) on hyvä ruokasieni. Sen lakki on 5–15 cm leveä, kupera ja kyhmypintainen. Väriltään se on harmaa tai harmaanmusta. Malto on valkoista, leikkauspinnoissa heikosti punertuvaa. Sieni kasvaa koivun seuralaisena kosteissa metsissä, kuten suon reunoilla, kesästä syksyyn. Suomessa sitä tavataan yleisenä koko maassa.

Lähteet

Leccinum variicolor est une espèce de champignons basidiomycètes de la famille des Boletaceae, du genre Leccinum^[7].

Notes et références

• (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .

Caratteristiche morfologiche
Leccinum variicolor
Cappello semisferico
Imenio pori
Lamelle adnate
Sporata gialla
Velo nudo
Carne virante
Micorrizico
Commestibile

Il Leccinum variicolor è un fungo edule appartenente alla famiglia delle Boletaceae caratterizzato dall'aspetto variegato, a chiazze, del cappello, che mostra numerose sfumature al nocciola o al biancastro su un fondo bruno carico.

Descrizione della specie

Cappello

3,5-9,5 cm di diametro, prima convesso, poi espanso o a volte largamente conico una volta maturo

Margine

intero, non marcatamente eccedente i tubuli, al massimo 1 millimetro

Cuticola

colore marrone scuro, con una trama radiale di macchie più chiare, a volte quasi biancastra con punteggiature marrone scuro, molto tomentosa dappertutto, spesso alquanto viscida con l'età.

Tubuli

Adnati, ventricosi, 7–18 mm di lunghezza, di colore grigiastro o bianco panna, tendono a colorarsi di brunastro al tocco.

Pori

Circa 0,5 mm di diametro, bianco panna, spesso con i punteggiature bruno-giallastre, alla pressione virano al brunastro.

Gambo

7-15 x 35 cm, cilindrico o clavato, biancastro, spesso con sfumature blu-verdastre nella metà inferiore del gambo, interamente coperto di scaglie colore marrone.

Carne

Bianca, alla pressione vira al rosato nel cappello e nella metà superiore del gambo, all'azzurro-verdastro, invece, nella metà inferiore del gambo.

Microscopia

Spore

13,5-17,5 x 5-6,5 µm, fusiformi.

Basidi

23-34 x 8,5-11 µm, bisporici o tetrasporici.

Imenocistidi

26-44,5 x 8-10,5 µm, lageniformi o clavati con apice mucronato o ottuso.

Caulocistidi

34,5-86,5 x 7,5-22, clavati, cilindrico-irregolari o lageniformi con il collo flessuoso e a volte biforcato, spesso separato dal corpo del cistidio tramite un setto.

Giunti a fibbia

assenti.

Habitat

Cresce associato a Betulla in ambienti muscosi e silicei, su terreno torboso e sabbioso.

Commestibilità

Buona.

Etimologia

Dal latino varius = vario e color = colore, dal colore vario

Sinonimi e binomi obsoleti

• Boletus variicolor (Watling) Hlavácek, Mykologický Sborník 66(2): 51 (1989)
• Krombholzia scabra var. coloratipes sensu auct.
• Krombholziella variicolor (Watling) Šutara, Ceská Mykol. 36(2): 83 (1982)
• Leccinum variicolor Watling, Notes R. bot. Gdn Edinb. 24: 268 (1969)

Kislusis raudonviršis (lot. Leccinum variicolor) – baravykinių (Boletaceae) šeimos, raudonviršių (Leccinum) genties grybų rūšis.

• Augimo vieta

Mišrieji, žolėti, drėgni miškai, mėgsta beržo kaimynystę.

• Augimo laikas

Vasara, ruduo.

• Pagrindiniai požymiai

Trama įpjauta paraudonuoja, o koto pamate pažaliuoja.

Vaisiakūniai dideli. Kepurėlė 8–12 cm skersmens, matinė, tik drėgnu oru gliti, pilkai dėmėtai ruda ar net juodai ruda. Vamzdeliai ir poros balti, vėliau – gelsvi, paspaudus rusvėja. kotas 10–15×2–3 cm, baltas, apšepęs juodais plaušeliais. Kepurėlės ir koto trama perpjauta greitai parausta, ilgainiui išblunka, koto pamate pamėlynuoja, pažaliuoja. Sporos 12–16×5–6 μm.

Būdingi požymiai: drėgnų, užpelkėjusių mišriųjų, dilgėlinių juodalksnynų grybas.

Auga beržynuose, mišriuosiuose, lapuočių, žolėtuose, pelkėtuose su beržo priemaiša miškuose.

Valgomas, vertingas, bet rečiau randamas nei lepšė.

Literatūra

Lietuvos grybų atlasas, Vincentas Urbonas, Kaunas, LUTUTĖ, 2007, ISBN 978-9955-692-59-1, 64 psl.

Vikiteka

Raibā bērzubeka (Leccinum variicolor) ir Eiropā vidēji bieža, bet Latvijā reta beku dzimtas sēne, kuras augļķermeņi ir ēdami.

Sēnes apraksts

• Cepurīte: krāsa pelēkbrūna, reti sarkanbrūna, ar gaišākiem lāsumiem.^[1] Forma sākumā pusapaļa, vēlāk polsterveida. Platums līdz 12 cm. Virsmiziņa sākumā sausa, vecām sēnēm lipīga. Mīkstums bālgans vai viegli rozā, stingrs sākumā, kļūst mīksts vecumā, ar patīkamu smaržu un maigu garšu, griezumu vietās krāsojas sārts, pēc kāda laika nozilē. Gatavojot kļūst melns.
• Stobriņi: pelēkbalti, viegli atdalāmi no kātiņa. Atveres baltas līdz krēmkrāsai, sēnei augot kļūst dzeltenpelēkas un vēlāk pelēcīgi brūnas.
• Kātiņš: vālesveida, netīri balts ar sīkām, pelēkām zvīņām. Vecākām sēnēm kļūst sīksts un šķiedrains. Garums līdz 20 cm, resnums 1-3 cm. Griezumu vietās pamatne krāsojas zaļganzila.^{[2] [3]}
• Sporas: dzeltenīgas, masā olīvbrūnas, gludas, vārpstveida, 12,5-17/4,5-6 µm.^[4]
• Bazīdijas: vālesveida, ar 4, retāk 2 sporām, 23-35/8,5-11 µm.
• Cistīdas: izstieptas vai vālesveida, 25-45/8-10 µm.^[5]

Augšanas apstākļi

Mikorizas sēne. Aug zem bērziem, ir ziņas, ka arī zem dažādām citām koku sugām, skābās augsnēs parasti pārmitrās, daudz retāk sausās vietās augustā un septembrī, reti no jūnija līdz novembrim.^{[6] [7] [8]}

Barības vērtība

Ēdama bez iepriekšējas novārīšanas.

Līdzīgās sugas

Līdzinās vairākām citām bērzubekām, īpaši parastajai bērzubekai, kura atšķiras ar nemainošos krāsu griezumā, un melnajai bērzubekai, kurai tumšāka cepurīte un zvīņas uz kātiņa. Citur Eiropā konstatēta raibās bērzubekas forma ar otrādi apgrieztu cepurītes krāsu - gandrīz baltu ar tumšākiem plankumiem. Šādas albīnās formas arī ir vairākām citām lācīšu ģints sugām, un to savstarpējā atšķiršana ir grūta, taču tai nav kulināras nozīmes, jo visas šīs ģints sēnes ir ēdamas un vienādi gatavojamas.^[9]

Skatīt arī

• Sēņošana
• Sēnes kulinārijā
• Sēņu tirdzniecība
• Lācīšu ģints

Atsauces

Svartskrubb (leccinum variicolor) er en sopp i skrubbefamilien (leccinum). Svartskrubb finnes alltid under bjørk og ofte på fuktige steder, som ved torvmose.^[1] Den ble først vitenskapelig beskrevet av skotten Roy Watling i 1969 da han jobbet i Edinburgh.^[2]

Kjennetegn

Fruktlegemet har karakteristisk grå til gråsvart hatt, ofte med lyse flekker. Sporepulveret er ofte okerfarget. Svartskrubb er, som alle skrubber, en rørsopp. Stilken er skjellet, og er typisk fra 6 til 15 centimeter høy og 2-3 cm tykk i fullvoksen tilstand.

Utbredelse

Svartskrubb kan finnes særlig i Norge, Sverige, Danmark og Storbritannia, og også delvis i Tyskland, Irland, på Island og i Frankrike og Sveits.^[3] Det er rapportert også at den trives godt i USA i symbiose med amerikaosp.^[2]

I Norge er svartskrubb spredt over hele landet, men er spesielt ofte observert ved Oslofjorden, på Sørlandet, i nærheten av Stavanger, i Sunnhordland, nær Trondheim og i Hålogaland. Den regnes i Norge som livskraftig.^[4]

Spiselig?

Som rå eller utilstrekkelig varmebehandlet er svartskrubb giftig, men skikkelig varmebehandlet regnes den som spiselig, og kan være en god matsopp.

Mykologiske karakteristika Rørsopp Hvelvet hatt Tilvokste rør Naken stilk
Skjellet Mycorrhiza Spiselig under sterk varmebehandling
Giftig som rå eller utilstrekkelig varmebehandlet

Referanser

Eksterne lenker

• (sv) Svartskrubb hos Dyntaxa
• (en) Svartskrubb i Encyclopedia of Life
• (en) Svartskrubb i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Svartskrubb hos NCBI
• (en) Kategori:Leccinum variicolor – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Leccinum variicolor – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons

capel fin a 12 cm., pen-e ùit peui vlutà, an pressa marbrà ëd brun neir an dzora a un fond bes grisastr o gris brunastr (con coatà ëd caleso). Tuboj e përtus biancastr, peui da òcra grisastr a cicolata. Gamba àuta fin a 15 cm. e larga fin a 3 cm., ciaira, bleu verd an bass, con scajëtte da brunastre a neirastre, dle vire con në psudo-retìcol an bass. Carn bianca, anrossenta, da verd giaun a bleu mar dël sud an bass.ciaira, rosastra peui viòla neirastra.

Ambient

A chërs sota le biole mës-cià.

Comestibilità

A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Leccinum variicolor Watling

Koźlarz różnobarwny (Leccinum variicolor Watling) – gatunek grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji: Leccinum, Boletaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Niektóre synonimy^[2]:

Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 1999 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też przez Alinę Skirgiełło jako koźlarz babka forma zmienna^[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 6-12 cm, u młodych egzemplarzy stożkowaty, u starszych stożkowaty z zaokrąglonym czubkiem. Powierzchnia gładka, matowa, sucha, nieco pilśniowa, przy wilgotnej pogodzie nieco lepka. Kolor od oliwkowosiwego przez siwy i siwobrązowy do ciemnobrązowego^[4].

Rurki

Do 25 mm długości, głęboko wcięte przy trzonie. Barwa od białawej do kremowej. Pory niemal okrągłe i drobne, białe lub kremowe. Uszkodzone ciemnieją^[4].

Trzon

Grubość do 3,5 cm, wysokość do 18 cm. Pełny, cylindryczny, smukły, często wygięty. Białawy, pokryty licznymi ciemno-brązowymi do czarnych kosmkami. Czasami przy podstawie ma kolor zielonkawy lub niebieskozielony^[4].

Miąższ

Biały do biało-kremowego, u podstawy może być biało-zielonkawy. Po przecięciu zmienia kolor na różowy, ale dopiero po dłuższym czasie. Smak i zapach przyjemny, słaby^[4].

Wysyp zarodników

Brązowy do oliwkowo-brązowego. Zarodniki wydłużone o rozmiarach 14-19 × 5-7 μm^[5] .

Występowanie

Występuje w całej Europie oraz w Japonii^[6].

Rośnie w lasach na ziemi, głównie na wilgotnych miejscach, szczególnie na torfowiskach. Żyje w mikoryzie z brzozami. Owocniki pojawiają się od lipca do października^[4].

Znaczenie

Grzyb jadalny^[4]. W Polsce jest dopuszczony do obrotu handlowego. W praktyce często nie jest odróżniany od koźlarza babki i innych podobnych gatunków koźlarzy. Dla grzybiarzy nie ma to jednak większego znaczenia, wszystkie koźlarze są bowiem dobrymi grzybami jadalnymi^[5].

Gatunki podobne

Najbardziej podobny jest koźlarz babka (Leccinum scabrum), który również rośnie pod brzozami, ale na bardziej suchych miejscach i ma kapelusz jaśniejszy, wyłącznie w brązowych odcieniach. Podobny jest też rosnący pod grabami i leszczyną koźlarz grabowy (Leccinum pseudoscabrum), ale jego miąższ po przecięciu zmienia kolor na siwofioletowy^[4]. Koźlarz topolowy (Leccinum duriusculum) rośnie pod topolami, ma szarobrązowy kapelusz, a jego miąższ najpierw czerwienieje, a potem czarnieje^[7].

Przypisy

Leccinum variicolor (Roy Watling, 1969),^[1] denumit în popor hrib negru^[2], este o specie de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota, în familia Boletaceae și de genul Leccinum. Acest burete coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). În România, Basarabia și Bucovina de Nord se dezvoltă numai sub mesteceni prin mlaștini și turbării pe sol acru. Ciuperca crește solitar sau în grupuri mici de 3-5 exemplare, din iunie până la sfârșitul lui octombrie.^[3][4]

Descriere

• Pălăria: are un diametru de 6-15 cm, este, la început semisferică cu marginea răsfrântă spre picior, apoi convexă și la bătrânețe extinsă și foarte spongioasă. Cuticula este netedă, catifelată pe vreme uscată, dar unsuroasă pe vreme umedă, atârnând în vârstă ușor deasupra marginea pălăriei. Culoarea ei diferă de la gri închis, ca acoperit cu funingine, peste gri-maro închis, brun-roșiatic, până la brun-negricios.
• Tuburile și porii: Sporiferele sunt lungi (2,5-3 cm) și subțiri, devenind repede spongioase și boltite sub pălărie, fiind inițial de culoare albă până alb-rozalie, cu tendința de a îngălbenii la maturitate, la bătrânețe de un galben-crem murdar. Ele devin încet ocru-roșiatice prin apăsare. Porii sunt mici, rotunzi, relativ deși și colorați la început alb, devenind mai târziu gri până gri-albăstrui.
• Sporii: Ei sunt gălbui, fusiformi și au o mărime de 12,5-16 x 4,5-6 microni.
• Piciorul: are o înălțime de 7 până la 15 cm și o lățime de 1,5 până la 3,5 cm, fiind destul de lung, plin, cilindric, ușor subțiat către vârf, de culoare albicioasă până alb-cenușie și acoperit neregulat de solzișori aspri, tineri cenușii, apoi (brun)-negricioși.
• Carnea: este numai în tinerețe compactă și tare, devenind repede moale și apoasă, cu miros slab dar plăcut și de gust apreciabil. Carnea albă (mai târziu crem), se decolorează odată tăiată la contactul cu oxigenul atmosferic în pălărie și picior palid roz, căpătând după ceva timp tonuri albăstruie, iar la bază verde-albăstruie. Datorită acestor caracteristici ciuperca poartă epitetul variicolor. Mirosul este slab și nespecific, gustul plăcut.^[3][4]
• Reacții chimice: Buretele se decolorează prin adăugare de Hidroxid de amoniu galben-verzui aprins, iar cu Sulfat de fier albastru--verzui.^[5]

• L. variicolor pori și lamele

• L. variicolor tânăr

• L. variicolor bătrân

• L. variicolo, înjumătățit și pori

Confuzii

Buretele nu poate fi confundat cu ciuperci necomestibile sau chiar otrăvitoare, ci numai cu specii aproape înrudite, ca de exemplu cu Leccinum aurantiacum (crește în păduri de foioase în special sub plopi precum plopi tremurători, dar de asemenea pe sub sălcii),^[6] Leccinum carpini sin. Leccinum griseum,^[7] Leccinum pseudoscabrum (trăiește în păduri de foioase în special sub carpeni dar și sub aluni, mesteceni sau plopi),^[8] Leccinum crocipodius (apare în păduri de foioase, mai ales sub fagi și stejari),^[9] Leccinum duriusculum (se dezvoltă aproape numai sub plopi tremurători),^[10] Leccinum piceinum (se găsește în păduri de conifere, mai ales sub molizi pe lângă afine),^[11] Leccinum quercinum (crește sub stejari),^[12] Leccinum roseofracta (trăiește sub mesteceni),^[13] Leccinum scabrum (se dezvoltă în păduri de foioase, în special sub mesteceni),^[14] Leccinum thalassinum (apare sub mesteceni pe teren nisipos și umed, este destul de răspândit, dar numai puțin cunoscut),^[15] Leccinum versipelle (crește în păduri de foioase, parcuri și pajiști sub mesteceni, plopi precum plopi tremurători, dar de asemenea pe sub sălcii),^[16] Leccinum vulpinum (se găsește în păduri sub pini de pădure)^[17] sau Porphyrellus pseudoscaber sin. Boletus porphyraceus (crește în păduri de foioase sau mixte, pe teren nisipos și pe lângă drumuri cu macadam, comestibil dar cam fibros).^[18]

Galerie de imagini (specii asemănătoare)

• Leccinum aurantiacum

• Leccinum carpini

• Leccinum crocipodium

• Leccinum duriusculum

• Leccinum piceinum

• Leccinum quercinum

• Leccinum scabrum

• Leccinum versipelle

• Leccinum vulpinum

• Porphyrellus pseudoscaber

Valorificare

Această ciupercă are avantajul că este rareori atacată de viermi. Bureții tineri pot fi pregătiți, asemenea celalalt-or ale acestui gen, ca ciulama,^[19][20] sau adăugați la un sos de carne de vită sau vânat, cel mai bine împreună cu alte ciuperci de pădure. Hribul negru este comparabil în gustos cu multe alte ciuperci acestei specii, dar buretele devine cam repede foarte spongios și atunci nefolositor pentru bucătărie. Carnea se decolorează în timpul preparării negru.

Note

Bibliografie

• Bruno Cetto, vol. 1-5, vezi note
• Rose Marie Dähncke: „1200 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau 2004, ISBN 3-8289-1619-8
• Ewald Gerhard: „Der große BLV Pilzführer“ (cu 1200 de specii descrise și 1000 fotografii), Editura BLV Buchverlag GmbH & Co. KG, ediția a 9-a, München 2018, ISBN 978-3-8354-1839-4
• Jean-Louis Lamaison & Jean-Marie Polese: „Der große Pilzatlas“, Editura Tandem Verlag GmbH, Potsdam 2012, ISBN 978-3-8427-0483-1
• Hans E. Laux: „Der große Pilzführer, Editura Kosmos, Halberstadt 2001, ISBN 978-3-440-14530-2
• Meinhard Michael Moser: „Röhrlinge und Blätterpilze - Kleine Kryptogamenflora Mitteleuropas” ediția a 5-ea, vol. 2, Editura Gustav Fischer, Stuttgart 1983

Legături externe

• Materiale media legate de Hrib negru la Wikimedia Commons
• Hrib negru, film

• 1 Опис
• 2 Місця зростання
• 3 Використання
• 4 Посилання

Латинское название Leccinum variicolor Watling, 1969

Систематика
на Викивидах

Изображения
на Викискладе

NCBI 121052

Подберёзовик разноцве́тный (лат. Léccinum variícolor) — гриб рода Обабок (Leccinum) из семейства Болетовые (Boletaceae).

Научные синонимы:

• Boletus variicolor (Watling) Hlavácek, 1989 и др.

Русские синонимы:

• Оба́бок разноцветный

Описание

По признакам плодовых тел очень похож на подберёзовик обыкновенный (Leccinum scabrum).

Шляпка пёстрая, грязно-коричневая.

Мякоть белая, на срезе окрашивается в розовый цвет, в ножке в розовый и бирюзовый.

Трубчатый слой серо-голубой с белыми или кремовыми порами.

Ножка белая, в нижней части обычно со светло-голубым оттенком, покрыта серыми чешуйками.

Споровый порошок охристо-коричневый, споры 14,5×5 мкм, почти веретеновидные.

Экология и распространение

Сходные виды

Съедобные:

• Другие подберёзовики

Несъедобные:

• Жёлчный гриб (Tylopilus felleus)

Употребление

Съедобный гриб, используется так же, как подберёзовик обыкновенный.

Литература

• Лессо Т. Грибы, определитель / пер. с англ. Л. В. Гарибовой, С. Н. Лекомцевой. — М.: «Астрель», «АСТ», 2003. — С. 196. — ISBN 5-17-020333-0.

Ссылки

• Подберёзовик разноцветный (англ.) на сайте MycoBank.

Это заготовка статьи по микологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её.

Источник — https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=Подберёзовик_разноцветный&oldid=91534677