nomes no trilho de navegação
Hypomyces lactifluorum no és un bolet, sinó més aviat un fong ascomicet paràsit que creix sobre bolets tornant-los de color vermell taronja que sembla la closca d'un crustaci cuit. Colonitza membres del gènere del rovelló, Lactarius, i del gènere Russula, com Russula brevipes i Lactarius piperatus a Amèrica del Nord. A la amduresa, H. lactifluorum cobreix tot el seu hoste, fent-lo inidentificable. Aquests fongs són comestibles excel·lents, tenen gust de marisc i una textura ferma i densa. Es coneixen sota el nom comú de mare del rovelló quan parasiten els rovellons.
Hypomyces lactifluorum no és un bolet, sinó més aviat un fong ascomicet paràsit que creix sobre bolets tornant-los de color vermell taronja que sembla la closca d'un crustaci cuit. Colonitza membres del gènere del rovelló, Lactarius, i del gènere Russula, com Russula brevipes i Lactarius piperatus a Amèrica del Nord. A la amduresa, H. lactifluorum cobreix tot el seu hoste, fent-lo inidentificable. Aquests fongs són comestibles excel·lents, tenen gust de marisc i una textura ferma i densa. Es coneixen sota el nom comú de mare del rovelló quan parasiten els rovellons.
Hypomyces lactifluorum (syn. Hypolyssus lactifluorum[1]) ist ein Schlauchpilz aus der Familie der Krustenkugelpilzverwandten (Hypocreaceae). Im englischen Sprachraum werden die deformierten Fruchtkörper aufgrund ihrer hummerähnlichen Farbe auch lobster mushrooms (Hummerpilze) genannt. Sie gelten in Nordamerika als Handelspilz.
Der Pilz überzieht die Fruchtkörper von Täublingen und Milchlingen mit einem schimmelartigen harten Belag und färbt sie durch das darunterliegend Hyphengeflecht, das Subiculum, hellorange bis rot-violett. Die regelmäßig verstreut liegenden Perithecien erkennt man als dunkle Pünktchen auf der infizierten Hutoberfläche. Die Perithecien sind ei- bis birnenförmig, werden 400–600 x 200–450 Mikrometer groß und sind gewöhnlich dunkler als das umliegende Subikulum gefärbt.[2]
Die lang zylindrischen Schläuche sind durchschnittlich 200–260 x 5–10 Mikrometer groß. Die Ascosporen messen 35–50 × 4–5 Mikrometer. Sie sind deutlich warzig, spindelförmig und stets zweizellig.[2] Sowohl die Perithecien als auch das Subikulum färben sich mit Kalilauge dunkelrot bis schwarz-violett[2].
Hypomyces lactifluorum befällt ausschließlich Weiß-Täublinge aus der Sektion Plorantes, insbesondere den Schmalblättrigen Weiß-Täubling (Russula chloroides, syn. R. brevipes[3]), und weiße Milchlinge aus der Sektion Albati wie den Langstieligen Pfeffer-Milchling (Lactarius piperatus). Manche Autoren bezweifeln allerdings diese enge Wirtspezifität[4].
Er kommt ausschließlich in Nordamerika vor, und zwar in Kanada in den Provinzen British Columbia, Manitoba, New Brunswick, Nova Scotia, Ontario, Prince Edward Island und Québec, in den Vereinigten Staaten östlich des Mississippi und in den Staaten Arizona, Colorado, Idaho, Iowa, Kansas, Missouri, New Mexico Oregon, Texas, Washington und North Dakota, in Mexiko in den Provinzen Chiapas, Chihuahua, Distrito Federal, Durango, Guerrero, Hidalgo, Jalisco, Morelos, Nuevo León, Puebla und Veracruz und in Guatemala.[2]
Von Hypomyces lactifluorum befallene Pilze werden vor allem in Mexiko aber auch in den USA als Marktpilz geschätzt. Die Fruchtkörper unbefallener Wirtspilze besitzen im Falle des Schmalblättrigen Weiß-Täublings nur einen mäßigen Speisewert und sind beim Langstieligen Pfeffer-Milchling ohne spezielle Zubereitung aufgrund der scharfen Milch sogar ungenießbar. Durch den Befall wird ihr Geschmack und Wert erheblich gesteigert.
Hypomyces lactifluorum (syn. Hypolyssus lactifluorum) ist ein Schlauchpilz aus der Familie der Krustenkugelpilzverwandten (Hypocreaceae). Im englischen Sprachraum werden die deformierten Fruchtkörper aufgrund ihrer hummerähnlichen Farbe auch lobster mushrooms (Hummerpilze) genannt. Sie gelten in Nordamerika als Handelspilz.
Hypomyces lactifluorum, the lobster mushroom, contrary to its common name, is not a mushroom, but rather a parasitic ascomycete fungus that grows on certain species of mushrooms, turning them a reddish orange color[1] that resembles the outer shell of a cooked lobster. H. lactifluorum specifically attacks members of the genera Lactarius and Lactifluus (milk-caps), and Russula (brittlegills), such as Russula brevipes and Lactifluus piperatus in North America. At maturity, H. lactifluorum thoroughly covers its host, rendering it unidentifiable. Lobster mushrooms are widely eaten and enjoyed fresh.[2] They are commercially marketed and sometimes found in grocery stores; they have been made available at markets in Oregon.[2] They have a seafood-like flavor and a firm, dense texture.
A study from Quebec found that the infected lobster mushroom mostly contains the DNA of the parasitic fungus with only trace amounts of Russula brevipes DNA. This study also measured intermediate products of chemical reactions, or metabolites, in infected and non-infected mushrooms. Metabolites help determine how fungi look and taste, and whether they are fit to eat. They found that through the course of its infection, the parasitic fungus completely alters the diversity and amount of metabolites in Russula brevipes.[3]
While edible, field guides note the hypothetical possibility that H. lactifluorum could parasitize a toxic host and that individuals should avoid consuming lobster mushrooms with unknown hosts, although no instances of toxicity have been recorded.[2][4][5] During the course of infection, the chemicals get converted into other more flavorful compounds, making lobster mushrooms more edible. Lactarius piperatus has a spicy, hot flavor but that flavor is counteracted by the parasite H. lactifluorum, making it more edible and delicious.[6] One author notes that he has personally never experienced any trouble from consuming them[2] and another notes that there have been no reports of poisoning in hundreds of years of consumption.[5] White, pink and yellow molds could be toxic lookalike species.[7]
Similar species include Hypomyces cervinigenus, H. chrysospermus, and H. luteovirens.[1]
Hypomyces lactifluorum, the lobster mushroom, contrary to its common name, is not a mushroom, but rather a parasitic ascomycete fungus that grows on certain species of mushrooms, turning them a reddish orange color that resembles the outer shell of a cooked lobster. H. lactifluorum specifically attacks members of the genera Lactarius and Lactifluus (milk-caps), and Russula (brittlegills), such as Russula brevipes and Lactifluus piperatus in North America. At maturity, H. lactifluorum thoroughly covers its host, rendering it unidentifiable. Lobster mushrooms are widely eaten and enjoyed fresh. They are commercially marketed and sometimes found in grocery stores; they have been made available at markets in Oregon. They have a seafood-like flavor and a firm, dense texture.
A study from Quebec found that the infected lobster mushroom mostly contains the DNA of the parasitic fungus with only trace amounts of Russula brevipes DNA. This study also measured intermediate products of chemical reactions, or metabolites, in infected and non-infected mushrooms. Metabolites help determine how fungi look and taste, and whether they are fit to eat. They found that through the course of its infection, the parasitic fungus completely alters the diversity and amount of metabolites in Russula brevipes.
While edible, field guides note the hypothetical possibility that H. lactifluorum could parasitize a toxic host and that individuals should avoid consuming lobster mushrooms with unknown hosts, although no instances of toxicity have been recorded. During the course of infection, the chemicals get converted into other more flavorful compounds, making lobster mushrooms more edible. Lactarius piperatus has a spicy, hot flavor but that flavor is counteracted by the parasite H. lactifluorum, making it more edible and delicious. One author notes that he has personally never experienced any trouble from consuming them and another notes that there have been no reports of poisoning in hundreds of years of consumption. White, pink and yellow molds could be toxic lookalike species.
Similar species include Hypomyces cervinigenus, H. chrysospermus, and H. luteovirens.
Hypomyces lactifluorum est une espèce de champignons parasites de certaines variétés de russules et de lactaires. Son nom vernaculaire est dermatose des russules. Le champignon ainsi parasité est très déformé et couvert d'un croûte orange vif à rouge qui ressemble à une maladie (dermatose). Il a une odeur de crabe ou de homard.
C'est une espèce exclusivement Nord-Américaine, fréquente à l'orée de la forêt mixte, ou dans les bois clairs, habituellement dans les sols sablonneux. Il colonise le plus souvent les russules du sous-genre compactae (notamment Russula brevipes, la russule à pied court), plus rarement les lactaires de genre piperatus, et exceptionnellement d'autres familles.
Russula brevipes est considérée comme médiocre comestible, mais une fois parasitée par Hypomyces lactifluorum, devient une espèce délicieuse et très recherchée, notamment des restaurateurs qui, en plus de son goût agréable, tirent parti de sa couleur rehaussant l'aspect de leurs plats. Des spécimens de 300 à 500 grammes ne sont pas rares.
Planche mycologique de 1905
Habitat
Aspect d'un champignon parasité
Détail
Vue en coupe
Spores
Hypomyces lactifluorum – gatunek grzyba z rodziny z rodziny Hypocreaceae[1]. Pasożytniczy grzyb workowy. W angielskim obszarze językowym spasożytowane przez niego owocniki z powodu swojego koloru podobnego do ugotowanego homara są też nazywane lobster mushrooms. W Ameryce Północnej jest to grzyb handlowy.
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hypomyces, Hypocreaceae, Hypocreales, Hypocreomycetidae, Sordariomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1822 r. L.D. Schweinitz nadając mu nazwę Sphaeria lactifluorum. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 1860 r. L.R. Tulasne i Ch. Tulasne.
Hypomyces lactifluorum pokrywa swoją grzybnią owocniki gołąbków i mleczajów, tworząc na nich twardą, podobną do pleśni warstwę. Jego strzępki nadają im barwę od jasnopomarańczowej do czerwono-fioletowej[3]. Miąższ grzyba pozostaje biały. Charakterystyczne są fałdki na spodniej stronie kapelusza, będące pozostałościami blaszek, oraz nieregularny kształt kapelusza i trzonu[4]. Naturalnie gorzki Russula brevipes staje się po infekcji przez Hypomyces lactifluorum atrakcyjnym grzybem jadalnym o przyjemnej konsystencji, zachęcającym aromacie i dobrym smaku[4].
Regularnie rozłożone perytecja wyglądają jak ciemniejsze punkty na zainfekowanym kapeluszu grzyba-gospodarza. Perytecja mają kształt od jajowatego do gruszkowatego, osiągają rozmiar 400–600 × 200–450 mikrometrów, zabarwione są ciemniej niż otaczające je subikulum[3].
Długie cylindryczne worki grzyba mają przeciętnie rozmiar 200–260 × 5–10 mikrometrów, a askospory 35–50 × 4–5 mikrometrów. Są one wyraźnie brodawkowane, wrzecionowate i zawsze składają się z dwóch komórek. Zarówno perytecja jak też strzępki przyjmują pod działaniem KOH kolor ciemnoczerwony do czarno–fioletowego[3].
Hypomyces lactifluorum infekuje gołąbki Russula sect. Plorantes, szczególnie Russula brevipes i białe mleczaje Lactarius sect. Albati, takie jak mleczaj biel (Lactarius piperatus)[4][5]. Niektórzy autorzy opracowań powątpiewają jednak w tak wąską specjalizację w doborze gospodarza[5].
Badania nad przebiegiem infekcji Russula brevipes wykazały, że DNA pasożytniczego Hypomyces lactifluorum jest obecne i dość równo rozłożone w całym owocniku gospodarza, choć pomarańczowe zabarwienie widoczne jest tylko na powierzchni jego kapelusza a miąższ nie wykazuje wyraźnie widocznych objawów infekcji. DNA gospodarza jest również obecne, choć jego ilość maleje na krawędziach przekroju owocnika. Co więcej, ilość tego DNA szybko spada także w miarę upływu czasu i postępu procesu opanowywania organizmu gospodarza przez pasożyta. Również obecność specyficznych metabolitów zmienia sie w wyniku infekcji: naturalnie występujące w Russula brevipes związki terpenowe w ogóle nie są wykrywane w grzybie zainfekowanym, ubywa także związków fenolowych. Bardzo rośnie za to ilość kwasów tłuszczowych, często występujących w grzybach jadalnych. Jak konkludują autorzy, we w pełni spasożytowanym organizmie gospodarza pozostają w istocie go tylko śladowe ilości[4].
Grzyb występuje wyłącznie w Ameryce Północnej, przy czym w Kanadzie w prowincjach Manitoba, Nowy Brunszwik, Nowa Szkocja, Ontario, Wyspa Księcia Edwarda i Quebec, w USA na wschód od Mississippi oraz w stanach Arizona, Kolorado, Idaho, Iowa, Kansas, Missouri, Nowy Meksyk Oregon, Teksas, Waszyngton oraz Dakota Północna. W Meksyku występuje w prowincjach Chiapas, Chihuahua, mieście Meksyk, Durango, Guerrero, Hidalgo, Jalisco, Morelos, Nuevo León, Puebla i Veracruz. Rośnie także w Gwatemali[3].
Hypomyces lactifluorum jest cenionym grzybem jadalnym oraz obiektem handlu w Meksyku pod nazwami „trompa de puerco”[6] i „enchilado”[7], w Gwatemali pod nazwą "trompa de coche"[8], a pod nazwą „lobster mushroom” w USA[9][10] i Kanadzie[11]. Żadne z powyższych źródeł nie wskazuje na zbieranie i handel niezainfekowanymi grzybami z gatunków porażanych przez Hypomyces lactifluorum. Angielskojęzyczna nazwa pochodzi od koloru grzyba, który kojarzy się z ugotowanym homarem[12], a także smaku i aromatu owoców morza, które wykazują po przyrządzeniu[12][13].
Hypomyces lactifluorum – gatunek grzyba z rodziny z rodziny Hypocreaceae. Pasożytniczy grzyb workowy. W angielskim obszarze językowym spasożytowane przez niego owocniki z powodu swojego koloru podobnego do ugotowanego homara są też nazywane lobster mushrooms. W Ameryce Północnej jest to grzyb handlowy.
Hypomyces lactifluorum é um fungo que pertence ao grupo dos ascomicetos. Ele parasita os cogumelos dos gêneros Russula e Lactarius.[1] A espécie foi descrita cientificamente por Lewis David von Schweinitz, Edmond Tulasne e Charles Tulasne.
Hypomyces lactifluorum é um fungo que pertence ao grupo dos ascomicetos. Ele parasita os cogumelos dos gêneros Russula e Lactarius. A espécie foi descrita cientificamente por Lewis David von Schweinitz, Edmond Tulasne e Charles Tulasne.
Hypomyces lactifluorum je grzib[3], co go nojprzōd ôpisoł Ludwig David von Schweinitz, a terŏźnõ nazwã doł mu Tul. & C. Tul. 1860. Hypomyces lactifluorum nŏleży do zorty Hypomyces i familije Hypocreaceae.[4][5] Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.[4]
Wikispecies mo informacyje ô Hypomyces lactifluorum.
Hypomyces lactifluorum je grzib, co go nojprzōd ôpisoł Ludwig David von Schweinitz, a terŏźnõ nazwã doł mu Tul. & C. Tul. 1860. Hypomyces lactifluorum nŏleży do zorty Hypomyces i familije Hypocreaceae. Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.
Hypomyces lactifluorum (Schwein.) Tul. & C.Tul., 1860typus
Синонимы
Hypómyces lactifluórum — гриб семейства Гипокрейные (лат. Hypocreaceae) отдела Аскомицеты (лат. Ascomycota).
Синонимы
Плесневый гриб, растущий на плодовых телах других грибов.
В начале представляет собой стерильный налёт яркого красно-оранжевого цвета, на котором затем образуются колбовидные плодовые тела — перитеции, которые можно различить в лупу. Вкус мягкий или слегка острый (если гриб-хозяин имеет острый млечный сок), запах сначала грибной, затем напоминает запах моллюсков.
Споры 40 × 4,5 мкм, веретеновидные, двуклеточные, бородавчатые, в массе белые.
Гриб паразитирует на различных видах сыроежек и млечников, таких как груздь перечный (Lactarius piperatus) или Russula brevipes. Пластинки поражённого гриба перестают развиваться и не образуют спор. Распространён в Северной Америке, от провинции Альберта (Канада) на севере до Мексики на юге.
«Грибы-лобстеры» съедобны и популярны в местах произрастания. По цвету напоминают варёных омаров, за что и получили своё английское название, вкус и аромат их тоже сравнивают с морепродуктами. Вырастая на едких млечниках, H. lactifluorum в значительной степени нейтрализует их острый вкус, делая их вполне съедобными.
Hypómyces lactifluórum — гриб семейства Гипокрейные (лат. Hypocreaceae) отдела Аскомицеты (лат. Ascomycota).
Синонимы
Английское название грибов, поражённых H. lactifluorum: lobster mushrooms («грибы-лобстеры»)
_(19178182030).jpg)
.jpg)
