nomes no trilho de navegação
La planta del telégrafu o planta del semáforu (Desmodium motorium (Houtt.) Merril., sinónimu: Coradiocalyx motorius) ye un parrotal perteneciente a la familia de les fabacees.
Ye nativa del Asia tropical. El habitat nativu d'esta planta distribuyir por Bangladex, Bután, Camboya, China, India, Indonesia, Laos, Malasia, Myanmar, Nepal, Paquistán, Sri Lanka, Taiwán, Tailandia y Vietnam.
Ye conocida porque mueven amodo los sos prospeutos llaterales que rotan enriba y embaxo cada trés o cinco minutos.
Esta ye una de les plantes capaces de movimientos rápidos, otres son la Mimosa pudica y la dionea atrapamoscas.
Charles Darwin en 1880 publicó'l so trabayu La enerxía del movimientu en plantes, onde describe esta planta refechamente.
Tien flores pequeñes de color púrpura.
La planta contién el alcaloide tryptamina en fueyes, tarmu y raigañu.
Codariocalyx motorius describióse por (Houtt.) H.Ohashi y espublizóse en Journal of Japanese Botany 40(12): 367–368. 1965[1]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La planta del telégrafu o planta del semáforu (Desmodium motorium (Houtt.) Merril., sinónimu: Coradiocalyx motorius) ye un parrotal perteneciente a la familia de les fabacees.
Die Telegraphenpflanze (Codariocalyx motorius[1], Syn.: Desmodium gyrans), auch Indische Telegraphenpflanze genannt, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae). Besonderheiten bei Codariocalyx motorius sind die Nastien, schnelle Bewegungen, wie sie auch bei der Venusfliegenfalle (Thigmonastie) und der Mimose (Seismo- bzw. Thigmonastie) zu finden sind.
Bei der Telegraphenpflanze handelt es sich um einen aufrecht wachsenden Strauch mit Wuchshöhen von 0,60 bis 1,20 Metern. Die Rinde junger Zweige ist behaart.[2]
Die Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Der Blattstiel ist 1 bis 2,5 Zentimeter lang. Die gefiederte Blattspreite besitzt ein bis drei Fiederblättchen. Die zwei Seitenfiedern sind 1 bis 2 Zentimeter lang und 3,5 bis 4,5 Millimeter breit. Die Endfieder ist 2,5 bis 7,0 Zentimeter lang und 6,5 bis 13 Millimeter breit. Die Blattoberseite ist glatt und die Blattunterseite ist seidig behaart. Die länglichen Nebenblätter sind etwa 6,5 mm lang.[2]
Die Endfiedern werden abends abgesenkt und hängen somit in der Schlafstellung fast vertikal herab, morgens werden sie wieder aufgerichtet und stehen nahezu horizontal. Dies geschieht unabhängig von äußeren Einflüssen, wie Temperatur und Beleuchtungsstärke. Hierbei handelt es sich um eine circadiane Rhythmik. Die Seitenfiedern vollziehen Drehbewegungen, deren Frequenz von der Temperatur abhängig ist. Mit steigender Temperatur nimmt auch die Frequenz zu. In der Regel beträgt diese Frequenz eine vollständige Drehung pro drei bis fünf Minuten. Die Funktion dieser ultradianen Rhythmik ist noch völlig ungeklärt. Sowohl die Bewegungen der Endfieder als auch die der Seitenfiedern werden durch Gelenke und Turgoränderungen in den Zellen dieser Gelenke verwirklicht. Der deutschsprachige Trivialname Telegraphenpflanze geht darauf zurück, dass man früher davon ausging, dass diese Pflanzenart mittels der Bewegungen der Fiedern in der Lage sei, miteinander zu kommunizieren.
Die Blütezeit reicht in Pakistan von August bis September. Die end- oder seitenständigen, traubigen Blütenstände besitzen große Hochblätter. Der Blütenstiel ist 3,5 bis 6,5 Millimeter lang.[2]
Die zwittrigen Blüten sind zygomorph und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Die 2,5 Millimeter langen Kelchblätter sind verwachsen, wobei die Kelchzähne kürzer sind als die Kelchröhre. Die 7,5 bis 8,5 Millimeter langen Kronblätter sind rosafarben.[2]
Die behaarte Hülsenfrucht ist bei einer Länge von 3 bis 4,4 Zentimetern und einer Breite von 5 bis 6,5 Zentimetern sichelförmig.[2]
Codariocalyx motorius besitzt eine ursprünglich weite Verbreitung auf dem Indischen Subkontinent, Bhutan, Nepal, Myanmar, Kambodscha, Thailand, Vietnam, China, Taiwan, Malaysia, Brunei, Indonesien, auf den Philippinen, Osttimor, den Kleinen Sundainseln und in Australien. Auf Mauritius und Martinique ist Codariocalyx motorius verwildert. Ob es sich bei den Beständen auf Jamaika und den Gesellschaftsinseln um natürliche Vorkommen handelt oder ob es dort Neophyten sind, ist ungeklärt.[3]
Die Erstveröffentlichung erfolgte 1779 unter den Namen (Basionym) Hedysarum motorium durch Maarten Houttuyn in Natuurlijke Historie, 2. Teil, 10, S. 246–247. Die Neukombination zu Codoriocalyx motorius (Houtt.) H.Ohashi[4] wurde 1965 durch Hiroyoshi Ohashi im Journal of Japanese Botany, Volume 40, Issue 12, S. 367–368 veröffentlicht.[5] 2011 schlugen Hiroyoshi Ohashi und Kazuaki Ohashi vor, den Gattungsnamen Codariocalyx für die Gattung zu behalten.[1] Weitere Synonyme für Codariocalyx motorius (Houtt.) H.Ohashi sind: Codoriocalyx motorius (Houtt.) H.Ohashi, Codariocalyx gyrans (L. f.) Hassk., Desmodium gyrans (L. f.) DC., Desmodium gyrans (L. f.) DC. var. roylei (Wight & Arn.) Baker, Desmodium motorium (Houtt.) Merr., Desmodium roylei Wight & Arn., Hedysarum gyrans L. f., Hedysarum motorium Houtt., Hedysarum motorius Houtt., Meibomia gyrans (L. f.) Kuntze.[3][5]
Codariocalyx motorius enthält in den vegetativen Pflanzenteilen geringe Mengen der Tryptamin-Alkaloide N,N-Dimethyltryptamin und 5-Methoxy-dimethyltryptamin.[6]
Die Telegraphenpflanze (Codariocalyx motorius, Syn.: Desmodium gyrans), auch Indische Telegraphenpflanze genannt, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae). Besonderheiten bei Codariocalyx motorius sind die Nastien, schnelle Bewegungen, wie sie auch bei der Venusfliegenfalle (Thigmonastie) und der Mimose (Seismo- bzw. Thigmonastie) zu finden sind.
தொழுகண்ணி ( Desmodium gyrans, Telegraph Plant, Semaphore plant or dancing grass ) என்பது கிடைப்பதற்கு அரிதான ஒரு காயகற்ப மூலிகை ஆகும். இதன் இலை பார்ப்பதற்குச் சனப்ப இலை போல இருக்கும், இதைத் தொட்ட உடன் பக்க இலையுடன் இலை சேர்ந்து கைகூப்புவது போல் இருக்கும். ஒரு முழ நீளம் வரை வளரும், அந்தி மல்லிச் செடியின் தோற்றத்தை ஒத்து இருக்கும். சூரியன் உச்சியில் இருக்கும் போது இலைகள் சேர்ந்து பிரிவது மிக வேகமாக இருக்கும். சூரியனின் சக்தி இதற்கு அதிக ஆற்றல் அளிப்பதனாலேயே இது நிகழ்கிறது. சதுரகிரி மலையில் இம் மூலிகை இருக்கிறது.
அழுகண்ணி போலவே இக் காயகற்ப மூலிகையையும் முறைப்படி உண்டுவந்தால் உடலில் வெட்டுப்பட்ட பாகங்களை உடனே இணைக்கும் என்று சித்தர் பாடல்கள் குறிப்பிடுகின்றன.[1][2]
தொழுகண்ணி ( Desmodium gyrans, Telegraph Plant, Semaphore plant or dancing grass ) என்பது கிடைப்பதற்கு அரிதான ஒரு காயகற்ப மூலிகை ஆகும். இதன் இலை பார்ப்பதற்குச் சனப்ப இலை போல இருக்கும், இதைத் தொட்ட உடன் பக்க இலையுடன் இலை சேர்ந்து கைகூப்புவது போல் இருக்கும். ஒரு முழ நீளம் வரை வளரும், அந்தி மல்லிச் செடியின் தோற்றத்தை ஒத்து இருக்கும். சூரியன் உச்சியில் இருக்கும் போது இலைகள் சேர்ந்து பிரிவது மிக வேகமாக இருக்கும். சூரியனின் சக்தி இதற்கு அதிக ஆற்றல் அளிப்பதனாலேயே இது நிகழ்கிறது. சதுரகிரி மலையில் இம் மூலிகை இருக்கிறது.
Codariocalyx motorius (though often placed in Desmodium[1]), known as the telegraph plant, dancing plant, or semaphore plant, is a tropical Asian shrub in the Pea Family (Fabaceae), one of a few plants capable of rapid movement; others include Mimosa pudica, the venus flytrap and Utricularia. The motion occurs in daylight hours when the temperature is above 72 degrees Fahrenheit. Many sources claim that the two leaflets move on a common axis (like the blades of a kayak paddle) even though there is no rigid connection between them.[2]
It is widely distributed throughout Bangladesh, Bhutan, Cambodia, China, India, Indonesia, Laos, Malaysia, Myanmar, Nepal, Pakistan, Sri Lanka, Taiwan, Thailand and Vietnam. It can even be found on the Society Islands, a remote chain of islands in the South Pacific. It produces small, purple flowers. This plant has small, lateral leaflets which move at speeds rapid enough to be perceivable with the naked eye. This is possibly a strategy to maximise light by tracking the sun.[3][4] Each leaf is equipped with a hinge that permits it to be moved to receive more sunlight, but the weight of these leaves means the plant must expend a lot of energy in moving it. To optimise its movement, each large leaf has two small leaflets at its base. These move constantly along an elliptical path, sampling the intensity of sunlight, and directing the large leaf to the area of most intensity. Another hypothesis has been offered that the rapid movements are intended to deter potential predators.[5] It has also been suggested that these movements may be a form of butterfly mimicry to prevent the laying of butterfly eggs on the plant's leaves.[6]
The common name is due to the rotation of the leaflets with a period of about three to five minutes; this was likened to a semaphore telegraph, a structure with adjustable paddles that could be seen from a distance, the position of which conveyed a message in semaphore,[7][8][9] hence the common names.
The plant is described in detail in Charles Darwin's 1880 The Power of Movement in Plants.
Due to its special characteristic that it can "dance", the plant has been used as ornament in gardening, in which some are made as bonsais.
Apart from ornamental value, the plant also has medical value, due to its leaves, stems[10][11] and roots containing small amounts of tryptamine alkaloids, especially DMT and 5-MeO-DMT.
Codariocalyx motorius (though often placed in Desmodium), known as the telegraph plant, dancing plant, or semaphore plant, is a tropical Asian shrub in the Pea Family (Fabaceae), one of a few plants capable of rapid movement; others include Mimosa pudica, the venus flytrap and Utricularia. The motion occurs in daylight hours when the temperature is above 72 degrees Fahrenheit. Many sources claim that the two leaflets move on a common axis (like the blades of a kayak paddle) even though there is no rigid connection between them.
It is widely distributed throughout Bangladesh, Bhutan, Cambodia, China, India, Indonesia, Laos, Malaysia, Myanmar, Nepal, Pakistan, Sri Lanka, Taiwan, Thailand and Vietnam. It can even be found on the Society Islands, a remote chain of islands in the South Pacific. It produces small, purple flowers. This plant has small, lateral leaflets which move at speeds rapid enough to be perceivable with the naked eye. This is possibly a strategy to maximise light by tracking the sun. Each leaf is equipped with a hinge that permits it to be moved to receive more sunlight, but the weight of these leaves means the plant must expend a lot of energy in moving it. To optimise its movement, each large leaf has two small leaflets at its base. These move constantly along an elliptical path, sampling the intensity of sunlight, and directing the large leaf to the area of most intensity. Another hypothesis has been offered that the rapid movements are intended to deter potential predators. It has also been suggested that these movements may be a form of butterfly mimicry to prevent the laying of butterfly eggs on the plant's leaves.
The common name is due to the rotation of the leaflets with a period of about three to five minutes; this was likened to a semaphore telegraph, a structure with adjustable paddles that could be seen from a distance, the position of which conveyed a message in semaphore, hence the common names.
Branch during day (left) and night (right) The plant is described in detail in Charles Darwin's 1880 The Power of Movement in Plants.
La planta del telégrafo o planta del semáforo (Codariocalyx motorius, sinónimo: Desmodium motorium (Houtt.) Merril.) es un arbusto perteneciente a la familia de las fabáceas.
Es nativa del Asia tropical. El hábitat nativo de esta planta se distribuye por Bangladés, Bután, Camboya, China, India, Indonesia, Laos, Malasia, Birmania, Nepal, Pakistán, Sri Lanka, Taiwán, Tailandia y Vietnam.
Es conocida porque mueven lentamente sus prospectos laterales que rotan arriba y abajo cada tres o cinco minutos.
Esta es una de las plantas capaces de movimientos rápidos, otras son la Mimosa pudica y la dionea atrapamoscas.
Charles Darwin en 1880 publicó su trabajo La energía del movimiento en plantas, donde describe esta planta detalladamente.
Tiene flores pequeñas de color púrpura.
La planta contiene el alcaloide triptamina en hojas, tallo y raíz.
Codariocalyx motorius fue descrita por (Houtt.) H.Ohashi y publicado en Journal of Japanese Botany 40(12): 367–368. 1965[1]
La planta del telégrafo o planta del semáforo (Codariocalyx motorius, sinónimo: Desmodium motorium (Houtt.) Merril.) es un arbusto perteneciente a la familia de las fabáceas.
Codariocalyx motorium (synonyme : Desmodium gyrans), le sainfoin oscillant, est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Fabaceae, sous-famille des Faboideae, originaire d'Asie du Sud. Cette espèce dite « sensitive » est souvent utilisée comme espèce modèle pour l'étude des mécanismes de perception chez les plantes ; elle l'a notamment été au début du XXe siècle par Jagadish Chandra Bose.
Ce sont des arbrisseaux, à petites fleurs roses, poussant naturellement dans toute l'Asie tropicale ; cette plante herbacée aux tiges simples et rectilignes érigées peut atteindre plusieurs mètres de haut dans ces pays chauds et humides ; cultivée en pot, sa taille moyenne varie de 40 à 70 cm de haut[2],[3].
Les feuilles opposées, de couleur vert tendre puis plus foncées en vieillissant, sont composées de trois folioles (deux petites au début du pétiole et une principale d'environ 5 à 7 cm en extrémité). Ces folioles sont plutôt étroites et oblongues avec les nervures apparentes et légèrement velues sur leur face inférieure[2],[3].
Les fleurs, petites et de couleur rose foncé à violacé, sont regroupées en panicule et apparaissent d'août à octobre. Elles donnent des fruits secs, gousses longues et poilues d'environ 3 à 4 cm sur 0,5 cm contenant les graines[2],[3].
Cette plante est originaire du Bengale où l'on dit qu'elle « fait danser ses feuilles comme des serpents ». D'ailleurs, elle est connue sous les noms de sainfoin oscillant, plante sémaphore, plante qui danse ou encore plante télégraphe[2],[4],[5].
En effet, des trois folioles qui composent chaque feuille, les deux petites, en position latérale à la base de la plus grande, sont les seules munies de pulvinus qui induisent la rotation des folioles environ toutes les deux minutes, en alternant le sens de rotation à chaque fois. Contrairement aux autres espèces de plantes sensitives comme Mimosa pudica, la réaction des folioles n'est pas défensive mais une stratégie pour capter le plus de lumière solaire possible[4],[6],[3].
Ces pulvinus sont photosensibles (sensibles à la lumière) ; ils le seraient même suffisamment pour que la vitesse de rotation varie selon que le ciel est clair ou couvert[7]. Ainsi, chaque grande foliole peut s'orienter, selon le même mécanisme qu'une fleur de tournesol[réf. nécessaire], pour recevoir le plus de lumière possible, par turgescence de certaines cellules situées à leur attache sur le pétiole[2],[5],[3].
Les folioles de la base se déplacent continuellement le long d'un trajet elliptique afin d'évaluer l'intensité de la lumière du Soleil, ce qui permet à la plante de diriger la grande feuille dans la zone recevant la plus grande intensité lumineuse[4]. Les folioles de la base bougent suffisamment rapidement pour être visible à l'œil ; ce mouvement est d'autant plus rapide qu'il fait chaud et que la lumière est forte. Le déplacement complet des petites folioles dure en moyenne 1 à 3 minutes[2],[6],[3].
Il a été mis en évidence que ces mouvements peuvent également être déclenchés par certains sons[2],[8],[9],[5],[6],[3] ; la plante y a gagné une nouvelle dénomination vernaculaire de plante dansante.
Codariocalyx motorium (synonyme : Desmodium gyrans), le sainfoin oscillant, est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Fabaceae, sous-famille des Faboideae, originaire d'Asie du Sud. Cette espèce dite « sensitive » est souvent utilisée comme espèce modèle pour l'étude des mécanismes de perception chez les plantes ; elle l'a notamment été au début du XXe siècle par Jagadish Chandra Bose.
Desmodium gyrans, (Linneo), DC. o Codariocalyx motorius, chiamata volgarmente Pianta telegrafo, è una pianta originaria dell'Asia appartenente alla famiglia delle leguminose.[1]
Si presenta come un arbusto alto tra i 30 e i 90 cm con foglie oblunghe di colore verde e piccoli fiori di colore viola.
Le piccole foglioline laterali hanno la caratteristica di potersi muovere rapidamente, tanto da poterne osservare le oscillazioni ad occhio nudo; da qui il nome pianta danzante.
Questa è probabilmente una strategia della pianta per massimizzare la luce assorbita seguendo il sole, descritta nel dettaglio da Charles Darwin nel suo libro "Il potere del movimento nelle piante".[2]
Desmodium gyrans, (Linneo), DC. o Codariocalyx motorius, chiamata volgarmente Pianta telegrafo, è una pianta originaria dell'Asia appartenente alla famiglia delle leguminose.
Rumput Menari (Codariocalyx motorius atau juga Desmodium gyrans) ialah sejenis pokok renek Asia. Orang menyebutnya Rumput Menari atau tanaman Telegraf atau tanaman Semafor, kerana gerakan daunnya yang seperti menari atau seperti gerakan kod semafor. Tanaman ini termasuk yang mudah tumbuh dan akan "menari-nari" pada saat banyak sinar matahari atau dalam keadaan kering.
C. motorius mempunyai beberapa sinonim tatanama dan taksonomi:
Rumput Menari (Codariocalyx motorius atau juga Desmodium gyrans) ialah sejenis pokok renek Asia. Orang menyebutnya Rumput Menari atau tanaman Telegraf atau tanaman Semafor, kerana gerakan daunnya yang seperti menari atau seperti gerakan kod semafor. Tanaman ini termasuk yang mudah tumbuh dan akan "menari-nari" pada saat banyak sinar matahari atau dalam keadaan kering.
Aturi, roślina telegraf, tańcząca roślina (Codariocalyx motorius) – gatunek rośliny wieloletniej pochodzący z tropikalnej Azji. Ma zdolność poruszania liśćmi pionowo lub zataczania nimi kół, dlatego roślina ta jest nazywana w Indiach (skąd pochodzi) rośliną telegraf – listki wydają się przekazywać sobie nawzajem wiadomości. Liście poruszają się pod wpływem światła, dotyku i temperatury, a także dźwięku (np. głośnego śpiewu). Młode rośliny są szczególnie wrażliwe więc jak tylko nasiona wykiełkują, zobaczyć można ruch liści. Roślina dorasta do 1-2 metrów wysokości i kwitnie na fioletowo.
Prawdopodobną przyczyną ruchów liści jest ochrona przed intensywnym światłem i utratą wody. Naukowcy tłumaczą to istnieniem gąbczastych organów na spodzie ogonków liściowych. Na skutek przepływu jonów “pociągających” za sobą cząsteczki wody, organy ruchowe cyklicznie się kurczą i pęcznieją, dzięki czemu liście poruszają się.
Aturi zdobył nagrodę na światowej wystawie roślin w 1999 roku.[wymaga weryfikacji?]
Korzenie aturi używane są w indyjskiej medycynie jako remedium na astmę i kaszel. Liście i kwiaty pomocne były przy opatrywaniu ran.
Nasiona trzeba moczyć przez 24h. Następnie wysiać do doniczki, przykrywając 1 cm warstwą podłoża (oczywiście pod nasionami też powinno być podłoże, najlepiej torfiaste). Nasiona kiełkują po około 2 – 3 tygodniach. Roślina nie jest trudna w uprawie. Preferuje cień lub częściowe zacienienie. Wymaga temperatury minimum 20 °C, jedynie zimą (w okresie spoczynku) może być niższa. Liście poruszają się w temperaturze od 23 °C do 35 °C. Powinno się uważać, żeby temperatura otoczenia nie spadła poniżej ok. 15 °C ponieważ chłody powodują, że roślina bardzo łatwo choruje i marnieje. Ziemia powinna być lekko wilgotna.
Aturi, roślina telegraf, tańcząca roślina (Codariocalyx motorius) – gatunek rośliny wieloletniej pochodzący z tropikalnej Azji. Ma zdolność poruszania liśćmi pionowo lub zataczania nimi kół, dlatego roślina ta jest nazywana w Indiach (skąd pochodzi) rośliną telegraf – listki wydają się przekazywać sobie nawzajem wiadomości. Liście poruszają się pod wpływem światła, dotyku i temperatury, a także dźwięku (np. głośnego śpiewu). Młode rośliny są szczególnie wrażliwe więc jak tylko nasiona wykiełkują, zobaczyć można ruch liści. Roślina dorasta do 1-2 metrów wysokości i kwitnie na fioletowo.
Prawdopodobną przyczyną ruchów liści jest ochrona przed intensywnym światłem i utratą wody. Naukowcy tłumaczą to istnieniem gąbczastych organów na spodzie ogonków liściowych. Na skutek przepływu jonów “pociągających” za sobą cząsteczki wody, organy ruchowe cyklicznie się kurczą i pęcznieją, dzięki czemu liście poruszają się.
Aturi zdobył nagrodę na światowej wystawie roślin w 1999 roku.[wymaga weryfikacji?]
A Codariocalyx motorius é uma espécie de planta nativa de várias regiões da Ásia. É uma das poucas plantas capazes de movimentos rápidos.
A Codariocalyx motorius é uma espécie de planta nativa de várias regiões da Ásia. É uma das poucas plantas capazes de movimentos rápidos.
В англійській мові поширені назви «рослина-телеграф», «танцююча рослина». Свою назву «рослина-телеграф» отримала від схожості рухів листочків з оптичним телеграфом та прапорцевою сигналізацією.
Чагарник, що досягає 1,2 метра у висоту. Має непарноперисте листя довгастої форми, що нагадують еліпс. Верхні листки рослини набагато більші, ніж бічні.
Має пару листочків на кожному листку, що здатні рухатися із такою швидкістю, що її помітно неозброєному людському оку. За однією з версій менші листочки перевіряють напрямок світла, щоб розвертати великий листок. За іншою, різкі рухи відлякують травоїдних тварин. Існують також спостереження, що рухи активізуються, коли грає музика. На ніч великі листки змінюють напрямок у бік землі, ніби засинають.
Квіти пурпурові, маленькі і зібрані групами у суцвіття.[1]
Росте в Південній та Південно-східній Азії, на островах у Тихому океані.
Завдяки своїй здатності рухати листочками — популярна для вирощування кімнатна та садова рослина. Листя, гілки та коріння містять невелику кількість психотропних диметилтриптаміну та 5-MeO-DMT.
Чарльз Дарвін детально описав рослину (під назвою Desmodium gyrans) та її рухи у 1880 р. в книзі «The Power of Movement in Plants».[2]
Деякі дослідники вважають, що у рослини є пам'ять, оскільки з часом молода рослина навчається краще рухати своїми листками.[3]
«Сон» рослини
Листя
Квіти
Плоди
Молода рослина
Codariocalyx motorius là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu. Loài này được (Houtt.) H.Ohashi miêu tả khoa học đầu tiên.[1] Loài này phân bố rộng rãi khắp Bangladesh, Bhutan, Campuchia, Trung Quốc, Ấn Độ, Indonesia, Lào, Malaysia, Myanmar, Nepal, Pakistan, Sri Lanka, Đài Loan, Thái Lan và Việt Nam. Nó thậm chí có thể được tìm thấy trên quần đảo Society, một chuỗi từ xa các đảo ở Nam Thái Bình Dương. Cây này có hoa nhỏ màu tím.
Codariocalyx motorius là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu. Loài này được (Houtt.) H.Ohashi miêu tả khoa học đầu tiên. Loài này phân bố rộng rãi khắp Bangladesh, Bhutan, Campuchia, Trung Quốc, Ấn Độ, Indonesia, Lào, Malaysia, Myanmar, Nepal, Pakistan, Sri Lanka, Đài Loan, Thái Lan và Việt Nam. Nó thậm chí có thể được tìm thấy trên quần đảo Society, một chuỗi từ xa các đảo ở Nam Thái Bình Dương. Cây này có hoa nhỏ màu tím.
跳舞草（學名：Codariocalyx motorius ，英文名稱： Dancing grass），別稱钟萼豆、情人草、舞草、多情草、風流草，为豆科舞草属的植物。分佈於印度尼西亚、馬來西亞、斯里兰卡、老挝、尼泊尔、缅甸、不丹、泰国、越南和菲律賓等地，中国雲南、廣西、貴州、福建都有分佈，臺灣也有生长。生於丘陵曠野和灌木林中。生长于海拔200米至1,500米的地区，常生长在丘陵山坡以及山沟灌丛中，目前尚未由人工引种栽培。
傳說，古時有一位美麗善良的傣族少女，名叫多依，她天生熱愛舞蹈，舞技超群，出神入化。她常常在農閒之際巡迴於各族村寨，為廣大貧苦的老百姓表演舞蹈，舞姿极为优美。天長日久，多依名聲漸起，聲名遠揚。後來，一個可惡的大土司帶領眾多家丁將多依強搶到他家，並要求多依每天為他跳舞。多依不從，以死相抗，趁看守家丁不注意時逃出來，跳進瀾滄江，自溺而亡。許多窮苦的老百姓自發組織起來打撈了多依的屍體，並為她舉行了隆重的葬禮。後來，多依的墳上就長出了一種漂亮的小草，每當音樂響起，它便和節而舞，所以人們都稱它為“跳舞草”，並認為是多依的化身。
跳舞草葉片具有自然舞動的特性，已應用於園藝觀賞業，是製作盆景的優良材料，觀賞價值高，也具有藥用保健價值。
由於跳舞草的葉片、莖和根含有少量色胺生物鹼，分別是二甲基色胺和5-甲氧基二甲基色胺，故全株均可入藥，具有祛瘀生新、舒筋活絡之功效，可治療坐骨神經痛、風濕病等頑疾；用鮮葉片泡水洗面，可使皮膚光滑白嫩。
跳舞草是自然界唯一能夠根據聲音產生反應的植物。據科學研究，跳舞草起舞的原因主要與溫度、陽光和一定節奏、節律、強度下的聲波感應有關。
在常溫強光且無風雨時的環境下，舞草的2片側小葉會不停地擺動，在半分鐘內，每片小葉可完成橢圓形的運動1次，每葉轉動達180度之後便又彈回原處，爾後又再行起舞。
如果光照越強或聲波振動越大，運動的速度就會越快，直至晚上所有葉片下垂閉合睡眠為止。每當太陽下山，當夜幕降臨時，光線變弱，與白天的光線有了差別和變化，海綿體就會收縮，葉子便垂了下來，緊閉而貼於枝幹上。
舞草側小葉不停舞動的原因是由于其小葉柄基部的海綿體組織對光有敏感反應的結果。每當太陽照射，溫度上升，植物體內水分加速蒸發，海綿體就會膨脹，小葉便左右擺動起來。此外，舞草還會有聲感，當它受到音量35~40分貝的歌聲振盪時，海綿體也會收縮，帶動小葉片翩翩起舞。
研究表明，當外界氣溫達到20C以上時，舞草的側小葉開始轉動。氣溫上升到30度C以上，它的轉動最為活躍，速度也加快了許多。
尽管跳舞草非常奇特，但其发现历史并不久远。而且野生种已经濒危，被列为保护植物。
跳舞草（學名：Codariocalyx motorius ，英文名稱： Dancing grass），別稱钟萼豆、情人草、舞草、多情草、風流草，为豆科舞草属的植物。分佈於印度尼西亚、馬來西亞、斯里兰卡、老挝、尼泊尔、缅甸、不丹、泰国、越南和菲律賓等地，中国雲南、廣西、貴州、福建都有分佈，臺灣也有生长。生於丘陵曠野和灌木林中。生长于海拔200米至1,500米的地区，常生长在丘陵山坡以及山沟灌丛中，目前尚未由人工引种栽培。
