nomes no trilho de navegação
Els tíngids (Tingidae) són una família de petits hemípters del subordre dels heteròpters paràsits de vegetals. De vegades se'ls denomina xinxes d'encaix per les ornamentacions de la seva tegument.
Són de colors grisencs i de 2 a 5 mm. Tenen com a característica el cap i el disseny de la part superior de les ales. El promontori és un caputxó sobre el cap.
Habita sobre vegetals, als quals parasiten. Solament en plantes herbàcies. Els seus més de 2.000 espècies existents són paràsites, i s'usen per al control de males herbes.
Els tíngids (Tingidae) són una família de petits hemípters del subordre dels heteròpters paràsits de vegetals. De vegades se'ls denomina xinxes d'encaix per les ornamentacions de la seva tegument.
Netzwanzen oder Gitterwanzen (Tingidae) sind eine Familie der Wanzen (Heteroptera). Sie kommen weltweit mit über 2000 Arten vor, von denen in Europa 190 Arten und Unterarten vertreten sind. In Deutschland und Österreich sind gegenwärtig 75 Arten bekannt, welche ausnahmslos der Unterfamilie der Tinginae angehören. Kennzeichnendes Merkmal dieser Insekten ist die netzartige Struktur ihrer Körperoberseite, welche diesen Tieren den deutschen Namen eingetragen hat.
Netzwanzen erreichen Körperlängen zwischen zwei und fünf Millimetern. Einige tropische Vertreter erreichen maximal acht Millimeter. Die erwachsenen Tiere sind flach und durch eine netzadrige Struktur der Vorderflügel (Hemielytren) und des gekielten Halsschildes (Pronotum) gekennzeichnet. Der Seitenrand des Halsschildes ist vielfach verbreitert und umgefaltet. An seinem Vorderrand sind oft kapuzenförmige Bildungen (=Halsblasen) vorhanden, die so groß sein können, dass sie den Kopf verbergen. Am Hinterrand ist der Halsschild bei höher entwickelten Formen in einen langen Fortsatz ausgezogen, der das Schildchen (Scutellum) überdeckt. Sie sehen den Meldenwanzen (Piesmidae) ähnlich, die jedoch in eine andere Verwandtschaftsgruppe gehören. Ihre Flügelmembranen sind nur sehr schwer unter der Netzstruktur zu erkennen. Die Architektur und die Zahl der Maschen und Leisten sowie der Bau der Fühler sind wichtige bestimmungsrelevante Merkmale der verschiedenen Arten in dieser Familie.
Die Punktaugen (Ocelli) sind zurückgebildet. Durch ihre gut entwickelten Flügel sind die meisten Arten flugfähig; es existieren daneben aber auch flugunfähige kurzflügelige Arten.
Die Larven fallen durch mehr oder weniger lange, zuweilen verzweigte Dornen auf. Die kennzeichnende gitterartige Struktur ist bei ihnen noch nicht sichtbar. Die Larven wie auch die Imagines scheiden über ihre Körperoberfläche Wachse aus und wirken daher wie mit Mehl bestäubt.
Die Tiere ernähren sich rein phytophag. Viele sind dabei eng an nur eine oder wenige Pflanzenarten beziehungsweise -familien gebunden (mono- bis oligophag). Sie sind wenig bewegungsaktiv und halten sich vor allem auf den Blattunterseiten und an den Blüten ihrer Wirtspflanzen auf. Dort verstecken sie sich oft zwischen Haaren, Stacheln oder spaltförmigen Vertiefungen. Sie zeigen bei Beunruhigung kein auffälliges Fluchtverhalten. Fliegende Tiere werden nur selten beobachtet.
Die Eier werden von den Weibchen mit Hilfe des Legestachels tief in pflanzliches Gewebe eingesenkt, meist auf der Unterseite der Wirtspflanzenblätter, selten auch auf anderen Pflanzenteilen oder auf der Blattoberseite.
Netzwanzen können als Kulturschädlinge in Erscheinung treten, oft mit einer Tendenz zu Massenvermehrungen. In Mitteleuropa sind sie diesbezüglich von geringerer Bedeutung. Beispielsweise gilt die Birnblattwanze (Stephanitis pyri) als Schädling in Obstbaumkulturen. Es kommen auch Gallenbildner vor, z. B. Arten der Gattung Copium. In den Tropen treten die Wanzen jedoch in deutlich stärkerem Maße als Schädlinge in Erscheinung.
Im Wesentlichen nach[1] (Arten nur in Auswahl)
Netzwanzen oder Gitterwanzen (Tingidae) sind eine Familie der Wanzen (Heteroptera). Sie kommen weltweit mit über 2000 Arten vor, von denen in Europa 190 Arten und Unterarten vertreten sind. In Deutschland und Österreich sind gegenwärtig 75 Arten bekannt, welche ausnahmslos der Unterfamilie der Tinginae angehören. Kennzeichnendes Merkmal dieser Insekten ist die netzartige Struktur ihrer Körperoberseite, welche diesen Tieren den deutschen Namen eingetragen hat.
Тордомолор (лат. Tingidae) — даракчыл канталалардын бир тукуму, буларга өкүл катары алмурутчул тордомо (лат. Stephanites pyri) кирет.
Тордомолор (лат. Tingidae) — даракчыл канталалардын бир тукуму, буларга өкүл катары алмурутчул тордомо (лат. Stephanites pyri) кирет.
The Tingidae are a family of very small (2–10 mm (0.08–0.39 in)) insects in the order Hemiptera that are commonly referred to as lace bugs. This group is distributed worldwide with about 2,000 described species.
They are called lace bugs because the pronotum and fore wings of the adult have a delicate and intricate network of divided areas that resemble lace. Their body appearance is flattened dorsoventrally and they can be broadly oval or slender. Often, the head is concealed under the hood-like pronotum.
Lace bugs are usually host-specific and can be very destructive to plants. Most feed on the undersides of leaves by piercing the epidermis and sucking the sap. The then empty cells give the leaves a bronzed or silvery appearance. Each individual usually completes its entire lifecycle on the same plant, if not the same part of the plant. Most species have one to two generations per year, but some species have multiple generations. Most overwinter as adults, but some species overwinter as eggs or nymphs. This group has incomplete metamorphosis in that the immature stages resemble the adults, except that the immatures are smaller and do not have wings. However, wing pads appear in the second and third instars and increase in size as the nymph matures. Depending on the species, lace bugs have four or five instars. Lace bugs sometimes fall out of trees, land on people, and bite, which, although painful, is a minor nuisance. No medical treatment is necessary.[1] There are reports in Europe, e.g., Italy,[2] France[3] and Romania,[4] of Corythucha ciliata biting humans and some people have painful reactions, e.g., dermatosis.
The phylogenetic relationships of the Miroidea are not well established, with various authors treating the families, and subfamilies, and tribes differently.[5] The phylogeny here follows that of Drake and Ruhoff 1965.[6] Members have been found in the fossil record from the Early Cretaceous onwards, with the oldest being Sinaldocader from the Early Cretaceous Zaza Formation of Buryatia, Russia.[7][8]
The Tingidae are a family of very small (2–10 mm (0.08–0.39 in)) insects in the order Hemiptera that are commonly referred to as lace bugs. This group is distributed worldwide with about 2,000 described species.
They are called lace bugs because the pronotum and fore wings of the adult have a delicate and intricate network of divided areas that resemble lace. Their body appearance is flattened dorsoventrally and they can be broadly oval or slender. Often, the head is concealed under the hood-like pronotum.
Lace bugs are usually host-specific and can be very destructive to plants. Most feed on the undersides of leaves by piercing the epidermis and sucking the sap. The then empty cells give the leaves a bronzed or silvery appearance. Each individual usually completes its entire lifecycle on the same plant, if not the same part of the plant. Most species have one to two generations per year, but some species have multiple generations. Most overwinter as adults, but some species overwinter as eggs or nymphs. This group has incomplete metamorphosis in that the immature stages resemble the adults, except that the immatures are smaller and do not have wings. However, wing pads appear in the second and third instars and increase in size as the nymph matures. Depending on the species, lace bugs have four or five instars. Lace bugs sometimes fall out of trees, land on people, and bite, which, although painful, is a minor nuisance. No medical treatment is necessary. There are reports in Europe, e.g., Italy, France and Romania, of Corythucha ciliata biting humans and some people have painful reactions, e.g., dermatosis.
Los tíngidos (Tingidae) son una familia de pequeños hemípteros del suborden de los heterópteros que se alimentan de plantas. A veces se les denomina chinches de encaje por las ornamentaciones de su tegumento. Alrededor de 2350 especies en 280 géneros en 3 subfamilias.[1][2]
Son de colores grisáceos y de 2 a 5 mm. Tienen como característica la cabeza y el diseño de la parte superior de las alas. El promontorio es un capuchón sobre la cabeza. Carecen de ocelos.
Habitan sobre plantas de las que se alimentan. La mayoría son especializadas. Algunas son consideradas plagas. Algunas especies se consideran posibles controles biológicos de especies invasoras, como algunas especies de ligustro.[3]
Los tíngidos (Tingidae) son una familia de pequeños hemípteros del suborden de los heterópteros que se alimentan de plantas. A veces se les denomina chinches de encaje por las ornamentaciones de su tegumento. Alrededor de 2350 especies en 280 géneros en 3 subfamilias.
Les Tingidae forment une famille d'insectes de l'ordre des hémiptères, du sous-ordre des hétéroptères (punaises).
La famille des Tingidae a été décrite par l'entomologiste français Francis de Laporte de Castelnau en 1832.
Les Tingidae s'appellent tingidés ou tigres en français.
Ils ont les ailes antérieures (hémélytres) tachetées de noir ou de brun et s'attaquent aux feuilles de divers arbres cultivés (poirier, amandier, platane). On parle d'insecte ravageur.
Les Tingidae sont des punaises qui vivent sur la face inférieure des feuilles, tant à l'état larvaire qu'à l'état adulte. En France, c'est le tigre du platane qui cause le plus de dégâts, dans les régions méridionales.
Cette punaise envahissante est originaire d'Amérique. Elle est apparue, pour la première fois en Europe, en 1964 en Italie, et a été repérée en France d'abord à Antibes en 1975. On la trouve également en Espagne, en Autriche et dans le Sud de l'Allemagne.
Elle se nourrit exclusivement au détriment des feuilles du platane. N'ayant pas d'ennemis naturels en Europe, son expansion n'est limitée que par les conditions climatiques.
Chaque année, trois générations se succèdent sur les platanes des régions méditerranéennes. On peut trouver, en observant à la belle saison la face inférieure des feuilles des platanes infestés, aussi bien les œufs que les punaises aux différents stades de leur cycle de développement, de la jeune larve à l'imago. L'hibernation se passe sous l'écorce des arbres.
Les dégâts sur les arbres se manifestent par une décoloration blanchâtre de la face supérieure des feuilles, la production de miellat à la face inférieure et le développement de fumagine ; puis les feuilles jaunissent et tombent prématurément et les arbres affaiblis deviennent plus sensibles aux attaques de maladies cryptogamiques.
La famille se divise en trois sous-familles :
Les Tingidae forment une famille d'insectes de l'ordre des hémiptères, du sous-ordre des hétéroptères (punaises).
I Tingidi (Tingidae Laporte, 1832) sono una famiglia di piccoli insetti dell'ordine dei Rincoti (Heteroptera, Cimicomorpha). Secondo la classificazione tradizionale sono gli unici rappresentanti non estinti della superfamiglia Tingoidea Laporte, 1832.
I Tingidi hanno un corpo fortemente appiattito, di piccole dimensioni, lungo in genere da 2 a 5 mm, con profilo variabile da oblungo a ovoidale a quadrangolare. Il tegumento è delicato e la livrea mostra colori più o meno uniformi e poco appariscenti, generalmente sul grigiastro.
Il capo è privo di ocelli, con occhi composti ben sviluppati, antenne formate da 4 articoli, di cui quelli prossimali sono molto brevi. Il rostro è pure esso tetramero.
Il torace e le ali anteriori presentano i caratteri più evidenti che contraddistinguono questi Rincoti. Il pronoto si prolunga in genere con due espansioni laterali appiattite ed un processo vescicoliforme che si estende anteriormente fino a ricoprire il capo come una sorta di cappuccio. Le ali anteriori non hanno la tipica morfologia delle emielitre degli Eterotteri, ma sono uniformi, interamente membranose. Gli ornamenti del pronoto e delle ali anteriori formano una fitta reticolatura, carene longitudinali e processi spiniformi, questi ultimi distribuiti lungo le carene e lungo i margini. Per la singolare morfologia e l'uniformità degli ornamenti del tegumento, nel pronoto e nelle ali anteriori, un occhio inesperto potrebbe confondere le vescicole del pronoto come un paio di ali anteriori, ridotte, e le emielitre come il paio di ali posteriori. Le zampe sono esili, con tarsi composti da due segmenti.
La morfologia degli stadi preimmaginali differisce notevolmente da quella degli adulti, soprattutto in relazione agli ornamenti dell'esoscheletro[1]. Invece della reticoltura, la cuticola forma processi di varia conformazione, spesso turbercolari oppure spiniformi, questi ultimi anche ramificati.
I Tingidi sono insetti fitomizi che si nutrono a spese dei succhi cellulari dei tessuti epidermici dei vegetali. Caratterizzati da una scarsa mobilità, stazionano sulle piante erbacee e sugli alberi, in genere sulla pagina inferiore delle foglie, spesso formando assembramenti di notevole entità.
I danni causati consistono in decolorazioni dei punti colpiti, che, in caso di forti infestazioni, possono confluire in aree più o meno estese fino ad interessare tutta la foglia. Alcune specie sono anche galligene[2][3], altre possibili vettori di virus[2].
La famiglia è cosmopolita ed è rappresentata in tutte le regioni geografiche del mondo. I Tinginae sono maggiormente diffusi nelle aree tropicali e nelle regioni orientali, i Cantacaderinae sono presenti in tutte le regioni ad eccezione della neartica, le Vianaidinae.
Nelle regioni mediterranee sono di particolare importanza, per i danni causati, Corythucha ciliata, Stephanitis pyri e Monosteira unicostata, rispettivamente conosciute anche con i nomi comuni di Cimicetta del platano, Piattola del pero e Cimicetta del mandorlo. La Cimicetta del platano è una specie potenzialmente polifaga ma è principalmente infeudata al Platanus occidentalis. Di origine nordamericana, la sua comparsa in Italia è stata accertata nel 1965[3][4]. Le altre specie, di origine autoctona, sono rispettivamente infeudate principalmente al Pero e al Mandorlo, ma sono anch'esse polifaghe e occasionalmente possono attaccare altre specie botaniche.
C. ciliata e S. pyri presentano i caratteri morfologici tipici della famiglia, con le espansioni laterali e la vescicola centrale del pronoto e la reticolatura dorsale. M. unicostata ha invece un pronoto conformato normalmente, con capo ben visibile e con suddivisione delle emielitre in corio e clavo ben evidente.
I Tingidi sono rappresentati da oltre 2000 specie, distribuite in oltre 250 generi[2]. L'inquadramento sistematico di questa famiglia è oggetto di due controverse revisioni. La classificazione tradizionale fino agli anni novanta, proposta da DRAKE e RUHOFF (1965), divide la famiglia Tingidae in tre sottofamiglie denominate rispettivamente Cantacaderinae, Tinginae e Vianaidinae[2][5]. La collocazione sistematica della famiglia ha avuto proposte discordanti fino agli anni novanta[2], ma da diversi decenni si concorda sostanzialmente sulla collocazione in una superfamiglia dei Cimicomorfi denominata Tingoidea.
FROESCHNER (1996) propone una revisione della superfamiglia Tingoidea[6], elevando i Vianaidinae al rango di famiglia, con la denominazione Vianaididae. La famiglia dei Tingidae, invece, sarebbe composta dalle sottofamiglie Tinginae e Cantacaderinae. Quest'ultima si suddividerebbe in due tribù, denominate rispettivamente Cantacaderini e Phatnomatini .
LIS (1999) propone una revisione differente[7]: le ricerche filogenetiche evidenzierebbero il carattere polifiletico della sottofamiglia Cantacaderinae. Sulla base di questi risultati, la classificazione proposta da LIS suddivide i Tingoidea in tre famiglie, Cantacaderidae, Tingidae e Vianaididae. Sempre secondo questa classificazione, la famiglia Cantacaderidae si suddivide in due sottofamiglie, Cantacaderinae e Carldrakeaninae, e, a sua volta, la sottofamiglia Cantacaderinae comprenderebbe due tribù, Cantacaderini e Ceratocaderini. La famiglia dei Tingidae si suddivide invece in due sottofamiglie, Phatnomatinae e Tinginae. Lo schema di LIS, perciò, scorpora i Phatnomatini dalla sottofamiglia Cantacaderinae sensu FROESCHNER, elevando i primi al rango di sottofamiglia dei Tingidae e i secondi al rango di famiglia dei Tingoidea.
La revisione di LIS, tuttavia non è accettata da altri ricercatori, come GOLUB (2001) e GUILBERT (2001) nei cui lavori successivi adottano denominazioni che concordano con la revisione di FROESCHNER e discordano con quella di LIS[8].
In questa sede si segue lo schema tassonomico tradizionale, sia pur superato dalle recenti revisioni, considerando la famiglia dei Tingidi come unica della superfamiglia dei Tingoidei:
I Tingidi (Tingidae Laporte, 1832) sono una famiglia di piccoli insetti dell'ordine dei Rincoti (Heteroptera, Cimicomorpha). Secondo la classificazione tradizionale sono gli unici rappresentanti non estinti della superfamiglia Tingoidea Laporte, 1832.
Sietasparnės blakės (sin. Sietblakės) (lot. Tingidae, angl. Lace bugs) – blakių (lot. Heteroptera) pobūrio šeima. Šio šeimos blakių dydis svyruoja nuo 2 iki 10 mm. Pasaulyje yra aprašyta apie 2000 jų rūšių, Europoje gyvena apie 200 rūšių. Lietuvoje kol kas rasta 17 rūšių.
Kūnas suplotas, ovalo formos. Antsparniai, krūtinės skydelis yra lyg iš nėrinių ar tinklo, sujungtų plėvele. Galva gana dažnai paslėpta po ištįsusiu į kūno priekį krūtinės skydeliu.
Sietblakės yra augalų kenkėjai. Randamos maitinantis ant medžių, krūmų lapų, ant įvairių žolių, kai kada samanose. Jos lapo apatinėje pusėje praduria epidermį ir čiulpia sultis. Dėl to lapas pradeda džiūti. Gana dažnai vienas individas visą vystymosi laiką praleidžia ant to paties augalo.
Metuose dažniausiai būna 1–2 generacijos, kai kuriose rūšyse ir daugiau. Dažniausiai žiemoja suaugusios blakės, nors kai kurių šios šeimos blakių rūšys žiemoja būdamos nimfos stadijoje. Stephanitis oberti sietblakių rūšis žiemoja kiaušinėlio stadijoje.
Sietasparnės blakės (sin. Sietblakės) (lot. Tingidae, angl. Lace bugs) – blakių (lot. Heteroptera) pobūrio šeima. Šio šeimos blakių dydis svyruoja nuo 2 iki 10 mm. Pasaulyje yra aprašyta apie 2000 jų rūšių, Europoje gyvena apie 200 rūšių. Lietuvoje kol kas rasta 17 rūšių.
Kūnas suplotas, ovalo formos. Antsparniai, krūtinės skydelis yra lyg iš nėrinių ar tinklo, sujungtų plėvele. Galva gana dažnai paslėpta po ištįsusiu į kūno priekį krūtinės skydeliu.
Sietblakės yra augalų kenkėjai. Randamos maitinantis ant medžių, krūmų lapų, ant įvairių žolių, kai kada samanose. Jos lapo apatinėje pusėje praduria epidermį ir čiulpia sultis. Dėl to lapas pradeda džiūti. Gana dažnai vienas individas visą vystymosi laiką praleidžia ant to paties augalo.
Metuose dažniausiai būna 1–2 generacijos, kai kuriose rūšyse ir daugiau. Dažniausiai žiemoja suaugusios blakės, nors kai kurių šios šeimos blakių rūšys žiemoja būdamos nimfos stadijoje. Stephanitis oberti sietblakių rūšis žiemoja kiaušinėlio stadijoje.
Tīklblakšu dzimta (Tingidae) ir blakšu dzimta, kurā ietilpst vairāk nekā 2000 sugu, kas ir izplatītas visā pasaulē. Dzimtas latviskais nosaukums norāda uz blakšu spārnu īpašo tekstūru: spārnu dzīsliņas savijas savā starpā, kas vizuāli atgādina sietiņu.[1]
Tās ir lēnas un mazas blaktis, kas vidēji ir 2—4 mm garumā. Visas blaktis ir zālēdāji, barojas uz dažādiem augiem, parasti lapu apakšpusē.[1]
Dzimtā ir aprakstītas vairāk nekā 2300 tīklblakšu sugas, no 270 ģintīm. Tās var atrast visā pasaulē, taču lielākais sugu skaits ir tropos un mērenajā joslā. Āfrikā ir sastopama trešā daļa no visām sugām, vairāk par 600 sugām no 121 ģintīm.[1]
Latvijā ir sastopamas 26 tīklblakšu sugas no 12 ģintīm:[2]
Visas tīklblaktis ir maza izmēra kukaiņi. Vidēji blakšu ķermeņa garums ir 2—4 mm, tikai nedaudzas ir mazākas par 2 mm vai garākas par 4 mm (līdz 9 mm). Pieaugušiem īpatņiem ir spārni, kuru dzīsliņas vairāk vai mazāk savijas savā starpā, tādēļ arī dzimtai dots nosaukums 'tīklblaktis'. Uz priekšmuguras ir dažāda veida izaugumi, kas dažreiz ir ļoti attīstīti un ļoti dīvainā formā.[1]
Tīklblaktis ir fitofāgas jeb zālēdāji. Parasti tās ir oligofāgas sugas, kas nozīmē, ka vienai sugai kā barības augs var būt tikai daži augi no vienas dzimtas, taču dažas sugas ir polifāgi (daudzēdāji), kas var baroties uz dažādu dzimtu augiem.[1] Starp tīklblaktīm ir sugas, kas barojas uz kultūraugiem, tādiem kā kakao, citrusaugi, ananasi, kokvilnas augi, Brazīlijas heveja, baklažāni, guava, kassava, eļļpalmas un tomāti.[3]
Dažas sugas (tajā skaitā Copium, Paracopium) taisa pangas uz savu barības augu ziediem. Pangas, kurus taisa Copium un Paracopium ģints pārstāvji ir slēgtas, tajās tīklblaktis arī pavada savu laiku. Visas šīs sugas barojas uz augu ziediem, ar ko stipri ietekmē ziedpumpurus, kas nav vēl atvērušies, īpaši zieda vainagu, kurā blaktis dēj olas.[4]
Tīklblakšu dzimta (Tingidae) ir blakšu dzimta, kurā ietilpst vairāk nekā 2000 sugu, kas ir izplatītas visā pasaulē. Dzimtas latviskais nosaukums norāda uz blakšu spārnu īpašo tekstūru: spārnu dzīsliņas savijas savā starpā, kas vizuāli atgādina sietiņu.
Tās ir lēnas un mazas blaktis, kas vidēji ir 2—4 mm garumā. Visas blaktis ir zālēdāji, barojas uz dažādiem augiem, parasti lapu apakšpusē.
De netwantsen (Tingidae) vormen een familie uit de orde der halfvleugeligen (Hemiptera).
Deze grijze insecten hebben een netwerkpatroon op vleugels en rug. Het halsschild steekt vaak kapvormig boven de kop uit. De lichaamslengte varieert van 2 tot 5 mm.
Deze familie komt wereldwijd in trossen voor aan de onderkant van bladeren van kruidachtige planten en bomen.
De netwantsen (Tingidae) vormen een familie uit de orde der halfvleugeligen (Hemiptera).
Netteger (Tingidae) er ei lita gruppe insekt som høyrer til nebbmunnane. Namnet sitt har dei fått av mønsteret dei har på oversida av vengjene, som òg har gjeve dei det engelske namnet sitt lace-bugs - kniplingsteger. Dyra i gruppa er særs små og vert ofte oversett av insektsamlarar, så ein veit ikkje veldig mykje om dei. Frå Noreg er det registrert 15 artar[1] av totalt litt over 2000[2]. Frå Europa kjenner ein totalt 190 artar og underartar.[3]
Nettegene er små insekt som måler mellom 2 og 5 millimeter[4]. Kroppsforma er gjennomgåande oval, og som mange andre teger flattrykt sett frå sida. Forbrystet protonum er stort og går så langt attende at det som oftast dekkjer scutellum - den delen av mellombrystet som vanlegvis er synleg i det øvre skiljet mellom dekkvengjene. Heile forbrystet og dekkvengjene er dekt med det karakteristiske nettmønsteret. Gruppa kan forvekslast med ei anna artsfattig tegefamilie, Piesmidae, men desse har fri scutellum.
Mange nettegeartar har skarpe og tydelege kjølar på vengjene og / eller forbrystet. Dette er dekt av det same nettet som resten av oversida av dyret. Saman med taggane dei ofte har på hovudet er kjølane sentrale i artsbestemming av desse insekta. Rundt kroppen har dei òg ofte bremmar som anten kan vera flate, vassrette eller i bogeform.
Alle netteger er planteetarar som syg saft or vertsplanten med komplisert oppbygde sugesnablar. Ein finn dei sjeldan andre stadar enn på eller umiddelbart i nærleiken av planten dei beitar på, dette kan vera så ulike artar som malurt, tusenfryd, blåbær, mose eller tistlar. Dei færraste artane kan gjera noko særleg med skade på planten sin, men det er rapportert at Stephanitis rhododendri og S. oberti kan gjera skade på rhododendron.
Det er særleg innanfor Stephanitis-slekta biologien er godt kjend. Her vert egga lagde om hausten, fest i klyngar til midtnervene til blad. Insektet dekker dei med eit sekretlag som stivnar til etter kvart. Nymfane vert klekt i mai-juni, og vert kjønnsmogne i juli etter få hudskifte. Dei vaksne insekta døyr om vinteren, noko som gjer at livssyklusen til desse dyra er eittårig.
Netteger (Tingidae) er ei lita gruppe insekt som høyrer til nebbmunnane. Namnet sitt har dei fått av mønsteret dei har på oversida av vengjene, som òg har gjeve dei det engelske namnet sitt lace-bugs - kniplingsteger. Dyra i gruppa er særs små og vert ofte oversett av insektsamlarar, så ein veit ikkje veldig mykje om dei. Frå Noreg er det registrert 15 artar av totalt litt over 2000. Frå Europa kjenner ein totalt 190 artar og underartar.
Netteger (Tingidae) tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner.
Nettegene er planteetere og angriper mange ulike planter, også moser. De finnes over det meste av verden. De er en artsrik gruppe med over 2000 beskrevne arter fordelt på ca. 250 slekter. Det er funnet 178 arter i Europa og 17 i Norge.
Små (1,5 – 10 mm), brede teger, umiskjennelig i og med at hele oversiden er dekket av brede, gjennomsiktige, nettmønstrede skjold som ofte har vakre, filigranslignende mønstre. Antennene er klubbeformede og består av fire ledd, de to innerste ganske korte, det tredje leddet langt. Fasettøynene er velutviklede, punktøyne mangler. Hodet er mer eller mindre firkantet, ofte med en serie av knøler eller pigger, ofte har pronotum et trekantet, kjølet fremspring i midten ("hette") som dekker hodet ovenfra. Scutellum er også dekket av et bakoverrettet utspring fra pronotum-skjoldet. Beina er nokså korte, føttene er to-leddete. Noen har harde, ugjennomsiktige forvinger og ligner biller.
Nettegene danner, med sine karakteristisk nettmønstrede skjold, lett kjennelige fossiler, og en del arter har blitt beskrevet fra slike. De eldste fossilene som blir regnet som netteger i dag, stammer fra slutten av kritt-tiden (Perrichot et al. (2006), [1]). Andre nettege-lignende fossiler fra kritt-tiden blir i dag enten plassert i familiene Vianaididae eller som primitive Tingoidea.
Nettegene er planteetere som suger på ulike planter, både enfrøbladete og tofrøbladete. Noen arter lever i maur-tuer men lever trolig på røtter som stikker inn i maurenes ganger. Slekten Acalypta er uvanlig i og med at medlemmene lever av moser, en plantegruppe som få insekter kan leve av. To slekter (Copium og Paracopium, ingen av dem finnes i Norge) induserer galledannelse på vertsplantene, de er de eneste tegene som gjør dette. Ellers er de et flertall av artene knyttet til busker og løvtrær, og de er vanligvis ganske spesifikke på én eller noen få vertsarter. Noen arter er regnet som skadedyr på prydbusker og frukttrær, blant annet fordi de kan spre virus til plantene, mens andre har blitt forsøkt brukt i biologisk kontroll av innførte ugress.
Noen arter har en form for yngelpleie ved at flere hunner legger eggene sammen i en felles eggsamling, som de så sammen vokter, også etter at nymfene er klekket.
Cantacaderinae blir noen ganger regnet som en familie for seg, Cantacaderidae. På den andre siden inkluderer enkelte også gruppen Vianaididae i Tingidae. Et latinsk familienavn ender med ...idae, og et navn på en overfamilie på ...oidea.
Netteger (Tingidae) tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner.
Nettegene er planteetere og angriper mange ulike planter, også moser. De finnes over det meste av verden. De er en artsrik gruppe med over 2000 beskrevne arter fordelt på ca. 250 slekter. Det er funnet 178 arter i Europa og 17 i Norge.
Tingidae é uma família de pequenos hemípteros sugadores da subordem dos heterópteros que se alimentam de plantas. A família agrupa cerca de 2 350 espécies repartidas por 280 géneros em 3 subfamílias.[1][2]
São minúsculos insectos de coloração acinzentada com de 2 a 5 mm de comprimento. Apresentam como característica distintiva a forma da cabeça e o desenho da parte superior das asas. O protuberância onde se inserem as antenas é uma estrutura em forma de capuz sobre a cabeça. Carecem de ocelos.
Ocorrem sobre as espécies vegetais de que se alimentam, preferindo as plantas herbáceas. Algumas espécies são utilizada para o controlo biológico de plantas infestantes.
A família Tingidae inclui os seguintes géneros:
Tingidae é uma família de pequenos hemípteros sugadores da subordem dos heterópteros que se alimentam de plantas. A família agrupa cerca de 2 350 espécies repartidas por 280 géneros em 3 subfamílias.
Cantacaderinae
Tinginae
Vianaidinae
Mrežaste stenice (znanstveno ime Tingidae) so družina stenic, za katere je značilno čipkam podobno omrežje žil in celic na sprednjih krilih, pronotumu in nekaterih drugih delih telesa. Redke vrste, ki nimajo tega omrežja, imajo številne drobne udrtine po površini skeleta. Družina obsega okoli 2000 znanih vrst, predstavniki merijo od 2 – 10 mm.
Vse mrežaste stenice so rastlinojede in se po navadi hranijo le z rastlinami določene družine, katerim srkajo sok iz listnih žil. Po navadi ostanejo celo življenje na isti rastlini; če se pretirano namnožijo, lahko povzročijo veliko škode na kulturnih ali okrasnih rastlinah.
Mrežaste stenice (znanstveno ime Tingidae) so družina stenic, za katere je značilno čipkam podobno omrežje žil in celic na sprednjih krilih, pronotumu in nekaterih drugih delih telesa. Redke vrste, ki nimajo tega omrežja, imajo številne drobne udrtine po površini skeleta. Družina obsega okoli 2000 znanih vrst, predstavniki merijo od 2 – 10 mm.
Vse mrežaste stenice so rastlinojede in se po navadi hranijo le z rastlinami določene družine, katerim srkajo sok iz listnih žil. Po navadi ostanejo celo življenje na isti rastlini; če se pretirano namnožijo, lahko povzročijo veliko škode na kulturnih ali okrasnih rastlinah.
Nätskinnbaggar eller nätstinkflyn (Tingidae) är en familj i insektsordningen halvvingar. Familjen innehåller cirka 2 000 kända arter och finns spridd över hela världen. I Europa finns runt 190 arter och underarter av nätskinnbaggar och i Sverige finns det ungefär 23 arter.
De flesta nätskinnbaggar är små insekter, vanligen med en längd på mellan 2 och 5 millimeter. I tropikerna finns det dock en del arter som kan bli större, upp till 8 millimeter. Kännetecknande för familjen är att ovansidan av halsskölden och täckvingarna är nätmönstrade. Hos vissa arter är halsskölden förlängd framåt och bildar ett slags huva över huvudet.
Som fullbildade insekter är alla nätskinnbaggar växtätare som lever på växtsaft. Vissa arter är specialiserade i sitt födoval och förekommer bara på en eller ett fåtal olika växtarter. En del arter är kända som skadedjur, eftersom de kan orsaka gallbildningar på odlade växter.
Nätskinnbaggar har liksom andra halvvingar ofullständig förvandling och genomgår utvecklingsstadierna ägg, nymf och imago.
Wikimedia Commons har media som rör nätskinnbaggar.
Nätskinnbaggar eller nätstinkflyn (Tingidae) är en familj i insektsordningen halvvingar. Familjen innehåller cirka 2 000 kända arter och finns spridd över hela världen. I Europa finns runt 190 arter och underarter av nätskinnbaggar och i Sverige finns det ungefär 23 arter.
De flesta nätskinnbaggar är små insekter, vanligen med en längd på mellan 2 och 5 millimeter. I tropikerna finns det dock en del arter som kan bli större, upp till 8 millimeter. Kännetecknande för familjen är att ovansidan av halsskölden och täckvingarna är nätmönstrade. Hos vissa arter är halsskölden förlängd framåt och bildar ett slags huva över huvudet.
Som fullbildade insekter är alla nätskinnbaggar växtätare som lever på växtsaft. Vissa arter är specialiserade i sitt födoval och förekommer bara på en eller ett fåtal olika växtarter. En del arter är kända som skadedjur, eftersom de kan orsaka gallbildningar på odlade växter.
Nätskinnbaggar har liksom andra halvvingar ofullständig förvandling och genomgår utvecklingsstadierna ägg, nymf och imago.
Tingidae
Laporte, 1832
Кружевни́цы[1] (лат. Tingidae) — семейство полужесткокрылых из подотряда клопов. Древнейшие находки семейства были сделаны в раннем мелу Забайкалья[2].
Клопы мелких размеров, в длину не превышающие пяти миллиметров. Тело овальной или продолговатой формы, часто уплощённые[3].
Зиму проводят большей частью во взрослой стадии, реже часть популяции перезимовывает и в личиночной стадии; Stephanitis oberti зимует в фазе яйца.
Клопы растительноядные, живут на листьях деревьев, кустарников и трав, а также на мхах. Могут собираться в большие скопления. Большинство кружевниц имеют узкую пищевую специализацию[3].
Кружевни́цы (лат. Tingidae) — семейство полужесткокрылых из подотряда клопов. Древнейшие находки семейства были сделаны в раннем мелу Забайкалья.
本文参照
グンバイムシ（軍配虫）は、カメムシ目カメムシ亜目グンバイムシ上科のグンバイムシ科に属する昆虫の総称。世界で約2600種、日本では約70種程度が知られている。
和名の軍配とは、背面から見たときの閉じた半翅鞘の形が軍配団扇に似ていることに由来している。また、半翅鞘はステンドグラスのように半透明で小さな角ばった小室に分かれ、この特徴から本科を英語で'Lacebug'もしくは'Lace bug'と呼ぶ。また、ドイツ語では'Netzwanzen'や'Gitterwanzen'、オランダ語では'Netwantsen'、スペイン語では'Chinche de encaje'、スウェーデン語では'Nätskinnbaggar'、中国語では'網蝽'などと呼ばれるように、レース模様が名前の由来となっている言語が多く、日本語のように全体の形状から名付けられているのは珍しい。
多くの種は寄主植物の葉裏で生活しており、活発に動くことが少なく、また体長数mmと小型であるためにあまり目立たないことから、日本においてはツツジ類を加害するツツジグンバイ、ナシやリンゴなどのバラ科果樹を加害するナシグンバイ、キク科植物を加害するキクグンバイが知られる程度であって農作物に重大な被害を与える種は少なく、主要な害虫でないことから一般の知名度が高いとは言えない。しかし、海外ではコットンやアボカド、カカオ、コーヒーなどの主要な農作物を加害する害虫として知られており、ゲットウグンバイ Stephanitis typica (Distant)はココナッツの伝染病を媒介する重要な病害虫である。
日本産グンバイムシの研究は1800年代にScottやUhlerらに始まり、1900年代にはHorváthやDrake、松村松年らによって断片的に記載され、1962年と63年に発表された武谷直の論文[1][2]によって日本産グンバイムシの全容がほぼ解明された（高橋寿郎，1990[3]）。その後、友国雅章による Acalypta 属の地理的変異などが報告されているが、未記載の種が数種いることが分かっており、種の登録が待たれる。
体長1.5mm～10mmの微小な昆虫である。日本に産するものは2mm～5.5mm程度であり、東南アジアには体長6mmを超える種も存在するが、7mmを超えるものは稀である。細長いものや幅広いものなど、種によって形態の変化に富む。雌雄による色、サイズ、模様等の外見にほとんど違いは見られない。雌雄を見分けるには腹部の先端にある交尾器の形状（雌の方が雄より幅広）を見れば確実だが、全体の形も雌の方が雄よりも横幅が広い特徴から判別することもできる。
ある特定の植物を寄主とし、1種の植物を寄主とするものもいれば、非常に多くの植物を寄主とするものもいる。多くの種は葉から摂食を行うが、それ以外の部位を摂食する種もいるようである。葉を摂食する種では、普段は葉の裏面（背軸面）で静止しており、寄主植物の葉裏にある気孔へ口針を刺して葉内部の組織を吸い取り摂食を行っている。その結果葉の表面（向軸面）にかすれたような白い斑点模様が現れ、ひどく加害された場合には植物が枯れてしまうこともある。多くの種は成虫越冬するが、日本でよく見られるツツジグンバイを含むStephanitis属は卵で越冬する。卵は下が膨れた茄子のような形をしており、膨れたほうを下にして葉の内部に埋め込まれる。孵化した卵から出現した若虫は、5回の脱皮を繰り返した後成虫となる。
特異な生活史をもつ種として Copium 属と Paracopium 属が挙げられる。この2属は虫こぶを形成し、若虫は虫こぶ内で成長した後成虫となって虫こぶから抜け出し、自由生活を送るという。日本からは、Copium 属のヒゲブトグンバイ Copium japonicum Esakiが知られている。
Barbara LisはCantacaderini族をグンバイムシ科から外しCantacaderidae科として独立させ、Phatnomatinae亜科とTinginae亜科の2亜科4族の分類を提唱した[4]。しかし、この説はEric Guilbertによって否定されている[5]。
現在日本における侵入種として、プラタナスグンバイ Corythucha ciliata (Say)、アワダチソウグンバイ Corythucha marmorata (Uhler)、ヘクソカズラグンバイ Dulinius conchatus Distant の3種が確認されている。いずれの種も90年代後半にかけて侵入してきたもので、以降非常に多くの発生が各地で確認されており、特にアワダチソウグンバイはキク科植物を加害するため生息域の拡大が問題視されている。
,_Nijkerk,_the_Netherlands.jpg)
