Multimedia w Wikimedia Commons Laurowiśnia wschodnia, laurośliwa wschodnia, wawrzynośliwa, śliwa wawrzynolistna (Prunus laurocerasus L.) — gatunek rośliny wieloletniej z rodziny różowatych. Pochodzi z Półwyspu Bałkańskiego, Kaukazu i Azji Mniejszej[4]. W Polsce jest uprawiana.
Systematyka
- Według systemu APG II[1] i systemu Reveala[5] należy do rodzaju Prunus (Prunus laurocerasus L.)
- Według Krytycznej listy roślin naczyniowych Polski[6] należy do odrębnego rodzaju laurowiśnia (Laurocerasus officinalis Roem.)
Morfologia
- Pokrój
- Wiecznie zielony krzew lub małe drzewo o szerokiej, rozłożystej koronie, dorastające 6 m wysokości[7][8].
- Kora
- Gładka, ciemna i szarobrązowa[7].
- Liście
- Eliptyczne, grube, skórzaste i całobrzegie, ułożone skrętolegle[8][7]. Ciemnozielone i błyszczące z wierzchu, od spodu blade lub żółtozielone. Dorastają do 20 cm długości[7]. Przypominają liście laurowe, stąd pochodzi nazwa laurowiśnia).
- Kwiaty
- Drobne, białe, delikatne, pachnące, zebrane we wzniesione grona. Mają 5-działkowy kielich, 5-płatkową koronę, 1 słupek i liczne pręciki[4].
- Owoc
- Czerniejący, błyszczący pestkowiec, dorastający 1,25 cm średnicy[7]. U nas owoce zawiązują się rzadko[9].
Biologia
Roślina jednopienna, owadopylna. Kwitnie od kwietnia do maja. Owoce pojawiają się w lipcu. Jest rośliną trującą dla człowieka, nasiona i liście zawierają trujący glikozyd, będący pochodną kwasu cyjanowodorowego[8].
Zastosowanie
Roślina ozdobna, posiada szereg odmian. W Polsce uprawiana dość rzadko z powodu niewystarczającej odporności na silne mrozy. Ceniona za dekoracyjne, ciemnozielone liście i pachnące kwiaty. Sadzona w ogrodach i na cmentarzach[8]. Często stosowana na formowane żywopłoty[10].
Uprawa
Wymaga żyznej i wilgotnej gleby z dużą zawartością wapnia oraz stanowiska osłoniętego od wiatru. Jest odporna na zanieczyszczenia powietrza. Może rosnąć na stanowiskach nasłonecznionych i cienistych. Podczas mroźnych zim zdarza się, że przemarza, nie trzeba jej wtedy jednak usuwać. Wystarczy przyciąć przy ziemi obumarłe pędy, a szybko wypuści nowe[9].
Przypisy
-
↑ a b Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-01-23].
-
↑ Prunus laurocerasus (ang.). W: Germplasm Resources Information Network (GRIN) [on-line]. United States Department of Agriculture. [dostęp 2013-07-28].
-
↑ Catalogue of Life. [dostęp 2013-07-28].
-
↑ a b Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
-
↑ Reveal James L. System of Classification. PBIO 250 Lecture Notes: Plant Taxonomy. Department of Plant Biology, University of Maryland, 1999 Systematyka rodzaju Prunus i według Reveala
-
↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Vascular Plants of Poland - A Checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 1995. ISBN 83-85444-38-6.
-
↑ a b c d e Tony Russel, Catherine Cutler, Martin Walters: Ilustrowana encyklopedia Drzewa Świata. Kraków: Universitas, 2008, s. 389. ISBN 97883242-0842-5.
-
↑ a b c d Bruno P. Kremer: Rośliny trujące w domu, w ogrodzie i w naturze. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 1996, s. 24. ISBN 83-7073-113-9.
-
↑ a b Maciej Mynett, Magdalena Tomżyńska: Krzewy i drzewa ozdobne. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1999. ISBN 83-7073-188-0.
-
↑ Związek Szkółkarzy Polskich - Prunus laurocerasus (pol.). [dostęp 2013-07-28].
