nomes no trilho de navegação
Suzanbağı və ya Misir lotus gülü(lat. Nymphaea)[1] - suzanbağıkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Suzanbağı və ya Misir lotus gülü(lat. Nymphaea) - suzanbağıkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Nymphaea és un gènere de plantes, també conegudes com a nimfees,[1] de la família de les nimfeàcies. És un gènere de plantes aquàtiques d'aigua dolça de flors grosses, que inclou espècies conegudes popularment com a nenúfars i lotus. Algunes d'aquestes es consideren flors sagrades en algunes religions i èpoques, com el lotus blau que era venerat a l'antic Egipte. Aquestes plantes són molt apreciades en jardineria per decorar estanys i superfícies petites d'aigua calmada. Hi ha algunes varietats híbrides molt decoratives. Hi ha nimfees, com Nymphaea mexicana que poden ser espècies invasores.
Aquest gènere compta amb unes 50 espècies. Cal destacar:
Nymphaea és un gènere de plantes, també conegudes com a nimfees, de la família de les nimfeàcies. És un gènere de plantes aquàtiques d'aigua dolça de flors grosses, que inclou espècies conegudes popularment com a nenúfars i lotus. Algunes d'aquestes es consideren flors sagrades en algunes religions i èpoques, com el lotus blau que era venerat a l'antic Egipte. Aquestes plantes són molt apreciades en jardineria per decorar estanys i superfícies petites d'aigua calmada. Hi ha algunes varietats híbrides molt decoratives. Hi ha nimfees, com Nymphaea mexicana que poden ser espècies invasores.
Leknín (Nymphaea) je rod nižších dvouděložných rostlin z čeledi leknínovité (Nymphaeaceae). Jsou to vytrvalé vodní byliny s plovoucími listy a nápadnými květy, rozšířené po celém světě od tropů po mírný pás. V České republice rostou 2 druhy: leknín bílý a leknín bělostný. Lekníny se pěstují v množství kultivarů jako okrasné vodní rostliny. Některé druhy slouží též jako potravina či krmivo nebo jsou využívány v medicíně.
Lekníny jsou vytrvalé vodní byliny s plazivými, vystoupavými nebo vzpřímenými oddenky. Listy jsou většinou plovoucí, s primárně dlanitou žilnatinou. Postranní žilky 1. řádu jsou víceméně síťovitě pospojované. Čepel listů je celokrajná nebo na okraji zubatá, na vrcholu zaokrouhlená až špičatá, se srdčitou nebo střelovitou bází, řidčeji štítnatá. V řapících a květních stvolech jsou vyvinuta vzduchová pletiva (aerenchym). Květy jsou nejčastěji bílé, žluté, růžové nebo modré, jednotlivé, oboupohlavné, pravidelné, nápadné, na dlouhých stopkách, plovoucí nebo vynořené. Kalich je tvořen 4 zelenými, volnými lístky. Koruna je složena z 8 až mnoha lístků, které často postupně přecházejí v tyčinky. Korunní lístky jsou uspořádány ve spirále nebo v kruzích. Tyčinek je mnoho a jsou kratší než okvětní lístky. Okvětí přirůstá spolu s tyčinkami ve spirále na semeník. Gyneceum je složeno z většího počtu částečně nebo zcela srostlých plodolistů. Blizny jsou přisedlé, srostlé v miskovitý disk. Čnělky chybějí nebo jsou přeměněné ve vrcholové přívěsky semeníku. Plod je bobulovitý a za zralosti nepravidelně puká. Na vrcholu mívá zbytek bliznového terče a po obvodu jizvy po opadaných květních částech. Plod je po odkvětu zatahován spirálně se svinující květní stopkou pod hladinu, kde dozrává. Semena jsou kulovitá nebo eliptická, s vakovitým míškem. Semena se uvolňují jednotlivě a plavou na hladině.[1][2][3]
Rostlina leknínu (Nymphaea sp.)
Řez řapíkem leknínu
Detail středu květu leknínu N. capensis
Řez poupětem a plodem leknínu
Plod leknínu bílého
Rod leknín zahrnuje asi 50 druhů. Je rozšířen po celém světě od tropů po teplejší oblasti mírného pásu. V Severní Americe se vyskytuje 7 původních druhů, v tropické Americe asi 18 druhů, v Číně 4 druhy, v Austrálii 12 až 15 druhů, na Madagaskaru 2 druhy.[1][2][4][5][6]
V květeně ČR rod leknín zastupují 2 druhy: leknín bílý (Nymphaea alba) a leknín bělostný (N. candida).[3] V Evropě rostou celkem 3 druhy, mimo našich 2 domácích druhů je to ještě leknín posvátný (N. lotus), který se však vyskytuje pouze v termálních pramenech na severozápadě Rumunska.[7] Některé druhy leknínů zdomácněly v různých částech světa, např. africké druhy Nymphaea lotus a N. capensis v Severní i Latinské Americe nebo leknín bílý v Číně.[1][4]
Oba druhy leknínu jsou v České republice chráněny zákonem jako kriticky ohrožené.[8] V mezinárodním Červeném seznamu ohrožených druhů IUCN není žádný druh leknínu uveden jako ohrožený. Leknín Nymphaea thermarum ze Rwandy je považován za druh v přírodě vyhynulý.[9]
Za nejmenší leknín je považován druh Nymphaea micranta, který dorůstá výšky pouze 5 cm. Listy leknínu Nymphaea baumii mají průměr jen 2 až 3 centimetry.[10]
Květy leknínů jsou nápadné a vonné a jsou opylovány hmyzem, sbírajícím pyl a nektar. Mezi nejčastější opylovače náležejí brouci, mouchy a včely. Semena jsou na kratší vzdálenosti šířena vodou, na delší vzdálenost vodními ptáky, kteří vyhledávají plody jako potravu.[4][11]
Všechny druhy leknínů prodělávají v průběhu roku periodu klidu buď v chladném období nebo při poklesu vodní hladiny.[10]
Rod leknín je dále členěn do 5 podrodů:
V různých zdrojích bývá zaměňován leknín posvátný (Nymphaea lotus) s nepříbuzným lotosem (Nelumbo) a někdy též bývá zcela mylně označován jako lotos egyptský.
Lekníny se pěstují v tropech i v mírném pásu jako okrasné vodní rostliny. Byl vyšlechtěn bezpočet různých kultivarů, lišících se stavbou a barvou květů i dobou kvetení (druhy kvetoucí ve dne nebo v noci). Některé kultivary mají též skvrnité listy.
Semena a oddenky leknínů obsahují škrob a bílkoviny. Některé druhy jsou místně využívány jako potravina i jako krmivo pro vodní ptactvo či domácí zvířata. Květ leknínu se jako důležitý symbol objevuje na množství maleb i plastik starých Mayů.[4] Některé druhy leknínů, zejména leknín bílý (Nymphaea alba), N. stellata a N. rubra, jsou využívány v tradiční indické medicíně.[15]
Jako akvarijní rostliny nejsou lekníny až na výjimky vhodné a pěstují se zřídka, neboť jsou příliš rozměrné a navíc v období klidu zatahují. Druh pěstovaný pod názvem Nymphaea lotus var. japonicus. vytváří při nedostatku světla pouze ponořené listy, které jsou velmi dekorativní.[10] Podobně se pěstují i druhy Nymphaea maculata a N. stellata.[16]
Kultivar leknínu 'Mrs. George C. Hitchcock'
Leknín 'Masaniello'
Zajímavý květ leknínu N. ampla
Leknín 'Midnight'
Leknín 'Attraction'
Obrázky, zvuky či videa k tématu leknín ve Wikimedia Commons
Leknín (Nymphaea) je rod nižších dvouděložných rostlin z čeledi leknínovité (Nymphaeaceae). Jsou to vytrvalé vodní byliny s plovoucími listy a nápadnými květy, rozšířené po celém světě od tropů po mírný pás. V České republice rostou 2 druhy: leknín bílý a leknín bělostný. Lekníny se pěstují v množství kultivarů jako okrasné vodní rostliny. Některé druhy slouží též jako potravina či krmivo nebo jsou využívány v medicíně.
Nøkkerose (Nymphaea) er en planteslægt, der er udbredt i alle verdensdele, undtagen Antarktis. Det er stauder, som er tilpasset livet i dybt ferskvand. De har store flydeblade og meget lange stængler, som har luftførende rør. Blomsterne er store og primitive med talrige bloster- og støvblade.
Ofte forveksles denne planteslægt med åkander, da dens form og voksemåde ligner åkandens.[1]
Beskrevne arterKun disse arter og hybrider er vildtvoksende eller dyrkede i Danmark:
Die Seerosen (Nymphaea) sind eine Pflanzengattung in der Familie der Seerosengewächse (Nymphaeaceae). Diese fast weltweit verbreitete Gattung umfasst etwa 50 Arten.
Die meisten Seerosen-Arten sind ausdauernde, krautige Wasserpflanzen, Einjährige Pflanzen sind eine seltene Ausnahme. Sie bilden langgestreckte oder knollenförmige Rhizome aus, mit denen sie im Schlamm von Flüssen, Teichen, Seen und anderen Gewässern verankert sind.
Bei den meisten Seerosen-Arten liegt Heterophyllie vor. Es werden zwei Typen von lang gestielten, ungeteilten, wechselständig und schraubig angeordneten Laubblättern ausgebildet: Schwimmblätter und Unterwasserblätter. Die Blattspreite ist oft schildförmig (peltat), herzförmig oder pfeilförmig. Der Blattrand ist glatt oder gezähnt. Nebenblätter sind vorhanden oder fehlen.
Die einzeln stehenden, zwittrigen Blüten sind schraubig aufgebaut und duften oft. Das Spektrum der Blütenfarben reicht von Weiß über Gelb und Rot bis Blau; Sorten können auch orangefarben, grün, violett oder lilafarben blühen. Die meist vier (selten drei oder fünf) freien Kelchblätter sind meist grünlich. Es sind sechs bis 50 freie Kronblätter vorhanden. Die 20 bis 750 freien Staubblätter sind entweder alle fertil oder zeigen als Staminodien morphologische Übergänge zu den Kronblättern. Die fünf bis 35 Fruchtblätter sind zu einem oberständigen oder teilweise unterständigen Fruchtknoten teilweise oder vollständig verwachsen. Die Griffel enden in der Zahl der Fruchtblätter entsprechenden, breiten und konkaven Narben. Die Bestäubung erfolgt durch Insekten (Entomophilie). Es gibt nacht- und tagblühende Arten.
Die fleischigen, schwammigen, beerenartigen Früchte sind von den haltbaren Narben gekrönt. Nach der Befruchtung werden die heranreifenden Früchte meist unter Wasser gezogen und reifen unter Wasser aus. Die Samen sind bis zu 5 mm groß. Sie bilden Schwimmsäcke, mit denen sie zunächst an die Wasseroberfläche treiben, wo Wind und Strömung sie zwei bis drei Tage lang ausbreiten können. Danach löst sich der Schwimmsack auf, die Samen sinken auf den Gewässergrund und können dort keimen.[1]
Als Wasserpflanze zählt die Seerose zu den Hydrophyten und besitzt einige besondere Angepasstheiten, die bspw. im Blattquerschnitt der Schwimmblätter zu erkennen sind. Diese morphologischen Adaptationen haben zum Ziel, das Blatt schwimmfähig zu machen (große, luftbefüllte Interzellularräume) und die Transpirationsrate zu steigern (große Blätter, Epidermen mit sehr dünner oder ohne Cuticula). Nur die obere Epidermis besitzt Spaltöffnungen (epistomatischer Blatt-Typ). Das Palisadengewebe ist sehr dicht und mehrschichtig, um eine hohe Lichtausbeute zu gewährleisten.
Abbildung 1
Abbildung 2
Abbildung 1: Querschnitt eines Schwimmblattes von Nymphaea,
Abbildung 2: Querschnitt des Stängels.
Die Gattung Nymphaea wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus I, S. 510–511 aufgestellt. Typusart ist Nymphaea alba L. Synonyme für Nymphaea L. sind: Castalia Salisb., Leuconymphaea Ludw. ex Kuntze.[3]
Zu der weltweit verbreiteten Gattung Nymphaea gehören über 50 Arten, sie wird in zwei Gruppen mit insgesamt fünf Untergattungen eingeteilt.[1][4]
Von einigen Arten wurde eine große Anzahl an Sorten gezüchtet. Sie werden als Zierpflanzen und Aquarienpflanzen[5] verwendet.
Dioscorides, Plinius und Galen unterschieden eine „weißblütige Nymphaeia“ (Nymphaea alba – Weiße Seerose) von einer „gelbblütigen Nymphaeia“ (Nuphar lutea – Gelbe Seerose). Der Name „nymphaeia“ leitete sich nach Plinius davon ab, dass eine Nymphe aus Eifersucht auf Herakles starb und zur Seerose wurde. Wegen der Keulenform ihrer Wurzel wurde die Pflanze auch „rhopalon“ genannt. Der Verzehr dieser Wurzel sollte mehrtägige Impotenz bei Männern bewirken. Abgeleitet aus dem feucht-kühlen Wachstumsort wurde sie besonders gegen hitzige Erkrankungen wie Dysenterie verordnet.
Die Ähnlichkeit ihrer reifen Früchte mit den Mohnkapseln führte zur Bezeichnung „Papaver palustre“ – „Sumpfmohn“ und zur Empfehlung ihrer Verwendung gegen Schmerzen.
Die gelbe Farbe der Wurzel wurde als Hinweis auf eine Beziehung zum Körper-Saft „Cholera“ (gelbe Galle, Jähzorn …) gedeutet und so hieß sie in den Apotheken des 15. und 16. Jahrhunderts „Kollerwurz“. Entsprechend setzte man sie zur Behandlung von Krankheiten ein, die aus einem Ungleichgewicht der Körpersäfte („Schleim“/phlegma – „Blut“/sanguis – „Gelbe Galle“/cholera – „Schwarze Galle“/melancholia) entstanden, und zwar dann, wenn die cholera im Übermaß vorhanden oder „verdorben“ war.
Die haarförmige Gestalt des Wurzelgeflechts schließlich legte eine Verwendung gegen Haarausfall und gegen Hautkrankheiten nahe.
An der Wende vom 18. um 19. Jahrhundert wurden die Seerosen zögerlich aus den Verzeichnissen der Materia medica ausgeschieden.
Wiener Dioskurides 6. Jahrhundert
Pseudo-Apuleius 6. Jh., Ms. Voss. Q9. Leiden
Pseudo-Apuleius Druck Rom 1481
Vitus Auslasser 1479
Herbarius Moguntinus 1484
Gart der Gesundheit 1485
Hortus sanitatis 1491
Otto Brunfels 1532
Leonhart Fuchs 1543
Hieronymus Bock 1546
Mattioli / Handsch / Camerarius 1586
Die Seerosen (Nymphaea) sind eine Pflanzengattung in der Familie der Seerosengewächse (Nymphaeaceae). Diese fast weltweit verbreitete Gattung umfasst etwa 50 Arten.
Ko e lile vai (mei he lea fakapilitānia) ko e fuʻu ʻakau siʻi ia, ʻoku maʻanu ʻi he vai melie, ʻomi ki Tongá ni. ʻOku lahi ʻa e ngaahi faʻahinga mo e ngaahi fakakeheʻi fakatupu.
Ko e faʻahinga ʻi he ʻata mahalo pē ko e Nymphaea pubescens ?? ʻOku nau tupu ʻi he ano ʻo ʻAtenisi.
ʻOku ʻikai ko e lile moʻoni ia, ko e ngaahi lile moʻoni ʻoku nau kau ki he haʻa lautengaʻitaha.
Ko e lile vai (mei he lea fakapilitānia) ko e fuʻu ʻakau siʻi ia, ʻoku maʻanu ʻi he vai melie, ʻomi ki Tongá ni. ʻOku lahi ʻa e ngaahi faʻahinga mo e ngaahi fakakeheʻi fakatupu.
Ko e faʻahinga ʻi he ʻata mahalo pē ko e Nymphaea pubescens ?? ʻOku nau tupu ʻi he ano ʻo ʻAtenisi.
ʻOku ʻikai ko e lile moʻoni ia, ko e ngaahi lile moʻoni ʻoku nau kau ki he haʻa lautengaʻitaha.
Nymphaea (grč. νυμφαία - nymphaia i lat. nimmphaea = vodeni ljiljan, a dobile su ime po nimfama iz grčke i rimske mitologije) je rod otpornih i nježnih vodenih biljaka iz porodice Nymphaeaceae. Rod ima kosmopolitsko rasprostranjenje.
Mnoge vrste uzgajaju se kao ukrasne biljke, a ukrštanjem su dobijene i mnoge ukrasne sorte. Neke se pojavljuju kao uvedena vrsta tamo gdje nisu domorodačke, a neke su korovi.[1] Biljke ovog roda poznate su uglavnom pod nazivom vodeni "ljiljani".[2][3]
Vodeni ljiljani su vodene rizomske višegodišnje biljke, ponekad i sa stolonima. Stabljika je kutna i uspravna. Listovi rastu iz rizoma na dugim peteljkama (drška koja listove pričvršćuje za stabljiku). Plutajući okrugli listovi izrastaju do dužine od oko 12 cm. Diskoidni listovi su nazubljeni i razdijeljeni uz stabljiku u obliku slova V u sredini, a ispod su često ljubičasti. Većina njih pluta na površini vode. Lopatice imaju glatke ili nazubljene rubove i mogu biti zaobljene ili šiljaste. Cvjetovi se uzdižu iz vode ili lebde na površini, otvarajući se tokom dana ili noći.
Mnoge vrste Nymphaea tokom razvoja imaju protoginozno cvjetanje. Vremensko razdvajanje ženskih i muških faza fizički je pojačano otvaranjem i zatvaranjem cvijeta, pa se prvo otvara ženski tučak, a zatim se zatvara na kraju ženske faze i ponovno se otvara muškim stabljikama. Svaki ima najmanje osam latica u nijansama bijele, ružičaste, plave ili žute boje. U sredini su mnogi prašnici.Cvjetovi su entomofilni, što znači da oprašivanje obavljaju insekti, uglavnom bube. Plod je bobičast i stoji na zavojima ili zavojima drške.
Razmnožavaju se gomoljem korijena i sjemenkama.
Vodeni ljiljani nisu samo ukrasne biljke, veċ pružaju i korisnu hladovinu koja pomaže smanjivanju rasta algi u ribnjacima i jezerima. Mnogi vodeni ljiljani poznati u vodenim vrtovima su hibridi i sorte. Ovi su kultivari stekli Nagradu za vrtne zasluge, Kraljevskog hortikulturnog duštva.[4]
Vodeni ljiljani imaju nekoliko jestivih dijelova. Mlado lišće i neotvorenI cvijetni pupoljci mogu se kuhati i poslužiti kao povrće. Sjemenke, bogate škrobom, bjelančevinama i uljem, a mogu se sipati, umakati ili mljeti u brašno. Krompiroliki gomolji mogu se sakupljati od vrste Nymphaea tuberosa.
Ovo je jedan od nekoliko rodova biljaka poznatih kao lotos. Nije povezan sa rodom leguminoza Lotusili s kineskim i indijskim lotosima roda Nelumbo. Međutim, usko je povezan sa Nuphar lotosima. Kod Nymphaea su latice mnogo veće od prašnika, dok su kod Nuphara latice mnogo manje. Proces sazrijevanja plodova također se razlikuje, s tim da plodovi Nymphaea potonu ispod razine vode odmah nakon što se cvijet zatvori, a plod u rodu Nuphar ostane iznad površine.
Nymphaea 'Attraction'
Nymphaea laydekeri purpurata
Nymphaea × daubenyana
Nymphaea (grč. νυμφαία - nymphaia i lat. nimmphaea = vodeni ljiljan, a dobile su ime po nimfama iz grčke i rimske mitologije) je rod otpornih i nježnih vodenih biljaka iz porodice Nymphaeaceae. Rod ima kosmopolitsko rasprostranjenje.
Mnoge vrste uzgajaju se kao ukrasne biljke, a ukrštanjem su dobijene i mnoge ukrasne sorte. Neke se pojavljuju kao uvedena vrsta tamo gdje nisu domorodačke, a neke su korovi. Biljke ovog roda poznate su uglavnom pod nazivom vodeni "ljiljani".
Gulsozan, nîlûfer, hengkuj, avrud, sosina avê (Nymphaea) ji cinsê gulsozanê yê famîleya nîlûferan (Nymphaeaceae) riwekek e. Bi qasî 50 cureyên vê gihayê hene. Ev famîle li ser koma nîlûferan (Nymphaeales) tê hejmartin ku ji riwekên kulîlkdar (Magnoliopsida) ye.
Nymphaea alba
Nymphaea nouchallii
Nymphaea odorata
Nymphaea rubra
Nymphaea thermarum
Nymphaea 'Peach Glow'
Gulsozan, nîlûfer, hengkuj, avrud, sosina avê (Nymphaea) ji cinsê gulsozanê yê famîleya nîlûferan (Nymphaeaceae) riwekek e. Bi qasî 50 cureyên vê gihayê hene. Ev famîle li ser koma nîlûferan (Nymphaeales) tê hejmartin ku ji riwekên kulîlkdar (Magnoliopsida) ye.
Ju Poapske (dt. Seerose) is ne Woaterplonte mäd flugge Bloumen. Dät rakt Wiete Poapske un Jeele Poapske (Nuphar lutea).
Wan do Blöitenbleede oufaalen sunt, so sjucht me do Säidkapsele: ju Konke.
Taraté (Nymphaea) nyaéta ngaran genus pikeun tutuwuhan cai ti suku Nymphaeaceae.[1] Dina basa Inggris dipikawanoh minangka water-lily atawa waterlily.[2] Di Indonésia, Taraté ogé dipaké pikeun nyebutkeun tutuwuhan ti genus Nelumbo (Lotus).[2] Dina jaman baheula, jelema memang mindeng nyampur-adukkeun antara tutuwuhan genus Nelumbo kawas saroja jeung genus Nymphaea (taraté). Dina tutuwuhan genus Nelumbo, kembangna aya jauh di luhureun beungeut cai, daun ngawangun bunderan sarta akarna ilahar didahar.[2]
Taraté tumuwuh di beungeut cai anu tenang. Kembang sarta daunna aya dina beungeut cai, kaluar tina gagang anu asalna tina akar anu aya dina jero leutak dina dadampar balong, walungan atawa ranca.[2] Gagangna aya dina tengah-tengah daun. daun ngawangun bunderan atawa oval anu rubak. Beungeut daun henteu ngandung lapisan lilin antukna cai anu murag kana beungeut daun henteu nyieun buldeudan cai.[2]
Kembangna aya dina gagang anu mangrupa pamanjangan tina akar. Garis tengah kembang antara 5–10 cm.[1]
Taraté diwangun ku kira-kira 50 spésiés anu sumebar ti wewengkon tropis nepi ka wewengkon subtropis di sakuliah dunya.[2] Taraté anu tumuwuh di wewengkon tropis asalna ti Mesir.[1]
Taraté jadi pepelakan di kebon-kebon alatan kembangna anu éndah. Palukis Perancis nu ngaranna Claude Monet kawéntar ku lukisan kembang taraté. Kembang saroja mangrupa kembang anu ilahar aya di karaton minangka lambang kasucian.[2]
Dina jaman Mesir kuno, taraté réa tumuwuh di sisi walungan Nil. Nymphaea caerulea sarta Nymphaea lotus nyaéta dua spésiés anu asalna ti Mesir. Kembang Nymphaea caerulea ngan boga umur sapoé, mekar dina waktu isuk-isuk sarta tikerelep kana handapeun cai dina wanci soré. Kembang Nymphaea lotus mekar dina wanci peuting sarta kucup dina wanci isuk-isuk. Titilar ti dua rupa kembang taraté asli Mesir kapanggih di astana Ramses II.[2]
Taraté (Nymphaea) nyaéta ngaran genus pikeun tutuwuhan cai ti suku Nymphaeaceae. Dina basa Inggris dipikawanoh minangka water-lily atawa waterlily. Di Indonésia, Taraté ogé dipaké pikeun nyebutkeun tutuwuhan ti genus Nelumbo (Lotus). Dina jaman baheula, jelema memang mindeng nyampur-adukkeun antara tutuwuhan genus Nelumbo kawas saroja jeung genus Nymphaea (taraté). Dina tutuwuhan genus Nelumbo, kembangna aya jauh di luhureun beungeut cai, daun ngawangun bunderan sarta akarna ilahar didahar.
Taraté tumuwuh di beungeut cai anu tenang. Kembang sarta daunna aya dina beungeut cai, kaluar tina gagang anu asalna tina akar anu aya dina jero leutak dina dadampar balong, walungan atawa ranca. Gagangna aya dina tengah-tengah daun. daun ngawangun bunderan atawa oval anu rubak. Beungeut daun henteu ngandung lapisan lilin antukna cai anu murag kana beungeut daun henteu nyieun buldeudan cai.
Kembangna aya dina gagang anu mangrupa pamanjangan tina akar. Garis tengah kembang antara 5–10 cm.
Taraté diwangun ku kira-kira 50 spésiés anu sumebar ti wewengkon tropis nepi ka wewengkon subtropis di sakuliah dunya. Taraté anu tumuwuh di wewengkon tropis asalna ti Mesir.
Teraté (Nymphaea) iku jeneng génus kanggo tetuwuhan banyu saka suku Nymphaeaceae. Sajeroning basa Inggris ditepungi minangka water-lily utawa waterlily. Ing Indonesia, teraté uga minangka nyebut tetuwuhan saka génus Nelumbo (lotus). Nalika jaman biyèn, wong pancèn asring silih campur antarané tetuwuhan génus Nelumbo kaya déné seroja karo génus Nymphaea (teraté). Ing génus Nelumbo, kembang ana ing ndhuwur lumahingbanyu (ora ngambang), kelopak semu abang (teraté warna putih nganti kuning), godhong wangun lingkaran penuh lan rimpangé biyasa dikonsumsi.
Tetuwuhan tuwuh ing lumahing banyu sing anteng. Kembang lan godhong ana ing lumahing banyu, metu saka gagang sing asalé saka rizoma sing ana ing njero lendhut ing dhasar blumbang, kali utawa rawa. Gagang ana ing tengah-tengah godhong. Godhong wangun bunder utawa wangun oval sing amba sing ketugel ing driji-driji nuju gagang. Lumahing godhong ora ngandhut lapisan lilin saéngga banyu sing tiba menyang lumahing godhong ora mbéntuk butiran banyu.
Kembang ana ing gagang sing wujud dedawan saka rimpang. Diameter kembang antarané 5–10 cm.
Teraté kapérang saka watara 50 spésies sing kasebar saka wewengkon tropis tekan tlatah subtropis ing saindhenging donya. Teraté sing tuwuh ing tlatah tropis asalé saka Mesir.
Dhek jaman biyèn, ing tlatah Gunung Semeru ana raja kang wicaksana lan gemati banget marang rakate.[1] Mimpin salah sijiné krajan sing jenenge Umbul Wening, kang arane Raja Ranubanu.[1] Payamabakipun duwé putri tunggal sing ayu banget, jenenge Dewi Arum.[1] Nanging putri mau duwé karemenan kang ora apik ya iku yèn ta lagi adus lumban dholanan banyu ing sendhang, dhèwèké lali madhang, ngaso, lan wektu.[1] Semono uga tugas liyané kang ndadèkaké raja lan prameswari asring ngelikake tumindake.[1] Nuju sawijining dina, ana pagebluk sing nggegirisi banget ya iku saben ana pendhudhuk sing kena banjur engga tewas.[1] Raja sedhih banget mikirake kaanan iki, wis akèh tabib lan brahmana sing ditekakake kanggo ngawekani, nanging ora kasil.[1] Rikala raja wis nyedhaki pasrah teka sawijining brahmana banjur ngadhep sang Raja.[1] Brahmana iku carita yèn ta ing sjroning semedine kaya-kaya dhèwèké éntuk wangsit yèn wabah pagebluk iku bisa diprantasi nganggo sajinise sekar ing thukul ana satengahe telaga sing ana sajeroning alas Kredo Wahana, lan kudu dijipuk déning putrine raja dhéwé.[1] Raja meneng sautara mbayangake yèn papan pinuju alas iku banget mbebayani , akèh kéwan brangasan, lan nggegirisi.[1] Anging pikiran iku dipendhem jero déning raja, amarga katresnane luwih marang rakyate.[1] Dewi Arum banjur ditimbali raja, banjur dicaritakake sababe.[1] Dhèwèké banjur mangkat lan dikancari déning Nyi Empul ya iku dhayang kesayangane.[1] Ana saben dalane akèh alangan lan pacoban sing ditemoni, nanging kabèh iku ora digagas.[1] Wusanane kekarone bisa tekan tlaga kang banyune bening banget.[1] Dewi Arum banjur ora bisa nahan dhiri, banjur lelumban, lan adus sakatege.[1] Nyi Empul banget ngelikake saka tugase nanging bola-bali malah ora digagas blas.[1] Raja lan sakatege rayate wis padha ngenteni, nanging sing dienteni ora teka-teka.[1] Raja banget sedhihe nalika sang prameswari uga katularan pagebluk iku.[1] Amarga ora sabare banjur sang raja nusul sang putri maring wana.[1]
Satekane ana tlaga iku, apa sing dipersani?[1] Raja ora kuwat ngedhem dukane, amarga mirsani Dewi Arum énak-enakan ciblon lan lelumban dolanan banyu.[1] Tanpa sadhar raja ngendikan: “Hei Dewi Arum, apa kowe wis lali marang tugas sing takembanake? Ora sapantese kowe dadi putrine raja! Luwih becik baé kowe dadi penunggune telaga iki baé!!!”[1] Kersane Gusti Kang Murbengdumadi sawisé nyaba, Dewi Arum banjur ilang saka pandulu.[1] Anane mung satekem sekar sing éndah ana ing tengah-tengahing telaga.[1] Raja katenggengen lan getun banget nalika mirsani sekar Terate.[1] Kanthi rasa sedhih lan deresing waspa, sekar mau dijupuk banjur digawa bali.[1] Saka kuwasaning Gusti, sekar tertate iku bisa nambani prameswari lan kabèh rakyate.[1]
Godhong lan gagange bisa kanggo obat mencret sing ana getihe utawa disentri.[2] Oyode kanggo obat nguyuh sing kurang lancar.[2]
Teraté (Nymphaea) iku jeneng génus kanggo tetuwuhan banyu saka suku Nymphaeaceae. Sajeroning basa Inggris ditepungi minangka water-lily utawa waterlily. Ing Indonesia, teraté uga minangka nyebut tetuwuhan saka génus Nelumbo (lotus). Nalika jaman biyèn, wong pancèn asring silih campur antarané tetuwuhan génus Nelumbo kaya déné seroja karo génus Nymphaea (teraté). Ing génus Nelumbo, kembang ana ing ndhuwur lumahingbanyu (ora ngambang), kelopak semu abang (teraté warna putih nganti kuning), godhong wangun lingkaran penuh lan rimpangé biyasa dikonsumsi.
Tetuwuhan tuwuh ing lumahing banyu sing anteng. Kembang lan godhong ana ing lumahing banyu, metu saka gagang sing asalé saka rizoma sing ana ing njero lendhut ing dhasar blumbang, kali utawa rawa. Gagang ana ing tengah-tengah godhong. Godhong wangun bunder utawa wangun oval sing amba sing ketugel ing driji-driji nuju gagang. Lumahing godhong ora ngandhut lapisan lilin saéngga banyu sing tiba menyang lumahing godhong ora mbéntuk butiran banyu.
Kembang ana ing gagang sing wujud dedawan saka rimpang. Diameter kembang antarané 5–10 cm.
Teraté kapérang saka watara 50 spésies sing kasebar saka wewengkon tropis tekan tlatah subtropis ing saindhenging donya. Teraté sing tuwuh ing tlatah tropis asalé saka Mesir.
Wutka[1][2] (Nymphaea) jo rod ze swójźby wutkow (Nymphaeaceae). Dalšne serbske mě jo lěknina[3][2].
Rosćo na gatach, jazorach a pómału běžecych wódach.
Na cełym swěśe rozšyrjony rod wobstoj z něźi styrźasća družynow. Rod wutkow se do dweju kupkowu rozdźěli, kótarež cełkownje pěś pódrodow wopśimjejo.[4]
Mimo togo se wjelika licba sortow sajźaju.
Аҡ томбойоҡ (лат. Nymphaéa) — томбойоҡ һымаҡтар ғаиләһенә ҡараған үҫемлек заты. Күп йыллыҡ үлән, тамырһабаҡлы һыу үҫемлеге.
Япрағының оҙонлоғо 10—30 см, дуға һымаҡ һеңерсәле түңәрәк‑эллиптик йәки йөрәксә‑ялпаҡ формала, шыма ситле йәки уймалы, төкһөҙ, йөҙөүсе, сиратлы, оҙон һаплы. Сәскәһе эре, аҡ, ике енесле, актиноморф, яңғыҙ, оҙон сәскә һаплы. Июнь—сентябрҙә сәскә ата. Емеше — еләк һымаҡ, тумалаҡ, июль—октябрҙә өлгөрә.
Күлдә, быуала, ҡылыла һәм йылға ҡултыҡтарында үҫә, башлыса Башҡортостандың Урал алдында һәм Башҡортостандың Урал аръяғында таралған.
Яҡынса 50 төрө билдәле, ике ярымшарҙың тропик һәм уртаса бүлкәттәрендә таралған. Башҡортостанда аҡ томбойоҡ үҫә.
Составында алкалоидтар, дуплау матдәләре, йөрәк гликозидтары, крахмал, май (орлоҡ), флавоноидтар бар; халыҡ медицинаһында ҡулланыла. Декоратив үҫемлек. Тамырһабағы һәм орлоғо һыуҙа йөҙөүсе ҡоштар, йылға ҡондоҙо, ондатра һ.б.өсөн аҙыҡ булып тора.
Nymphaea 'Attraction'
Аҡ томбойоҡ (лат. Nymphaéa) — томбойоҡ һымаҡтар ғаиләһенә ҡараған үҫемлек заты. Күп йыллыҡ үлән, тамырһабаҡлы һыу үҫемлеге.
Нилуфар, нилупал, ё нимфея[2] (лот. Nymphaéa) — ҷинси рустаниҳои обии бисёрсолаест аз нилуфариҳо.
Баргаш калон (диаметраш то 40 сантиметр), дилшакл, думчааш дароз, гулаш калон (диа- метраш то 20 сантиметр), сергулбарги рангоранг, мевааш мудаввари сертухм.
Дар дунё 40 намуди нилуфар мерӯяд. Дар дар собиқ кишварҳои Шуравӣ 3 намудаш месабзад; Нилуфари сафед (N. alba), Нилуфари сапсафед (N. Candida) ва Нилуфари чорқирра (N. tetragona). Дар кӯл, ҳавз ва дарёҳои сустҷараён бисёр аст.
Решапояи навраси нилуфарро зирбонда ё ҷӯшонда мехӯранд. Ҳамаи намудҳои Нилуфар гулҳои маъмуланд.
Дар гулҳавзи боғи ботаникии Институти ботаникаи Академияи Фанҳои PСC Тоҷикистон низ якчанд намуди онро бо муваффақият парвариш мекунанд.
Нилуфар, нилупал, ё нимфея (лот. Nymphaéa) — ҷинси рустаниҳои обии бисёрсолаест аз нилуфариҳо.
నింఫియా (Nymphaea /nɪmˈfiːə/ పుష్పించే మొక్కలలో నింఫియేసి(కలువ) కుటుంబానికి చెందిన నీటి మొక్కల ప్రజాతి. దీనిలో సుమారు 50 జాతుల మొక్కలు ప్రపంచమంతా విస్తరించాయి.
Nymphaea alba - తెల్ల కలువ (European White Water-lily)
Nymphaea amazonum
Nymphaea ampla
Nymphaea blanda
Nymphaea caerulea - Egyptian Blue Water-lily
Nymphaea calliantha
Nymphaea candida
Nymphaea capensis - Cape Blue Water-lily
Nymphaea citrina
Nymphaea colorata
Nymphaea elegans
Nymphaea fennica
Nymphaea flavovirens
Nymphaea gardneriana
Nymphaea gigantea - Australian Water-lily
Nymphaea heudelotii
Nymphaea jamesoniana
Nymphaea leibergii - Dwarf Water-lily
Nymphaea lotus - Egyptian White Water-lily
Nymphaea lotus var. termalis
Nymphaea macrosperma - Native to Australia's Top End
Nymphaea mexicana - Yellow Water-lily
Nymphaea micrantha
Nymphaea nouchali - Red and blue water lily (National flower of Sri Lanka)
Nymphaea odorata - Fragrant Water-lily
Nymphaea pubescens - Hairy water lily (National flower of Bangladesh)
Nymphaea rubra - India Red Water-lily
Nymphaea rudgeana
Nymphaea stuhlmannii
Nymphaea sulfurea
Nymphaea tetragona - Pygmy Water-lily
Nymphaea thermarum
Nymphaea violacea
ကြာပင်သည် 'နင်ဖီအေးစီး'မျိုးစဉ်တွင် ပါဝင်သည်။ ရေ၌ပေါလောပေါ်ပေါက်၍ အပွင့်ပွင့်သော အပင်မျိုး အားလုံး မှာ နင်ဖီအေးစီးမျိုးစဉ်ဝင်အပင်များ ဖြစ်သည်။ ကြာပင်သည် ရေကန်အင်းအိုင်များတွင်၎င်း။ ချောင်းရိုး ကမ်းစပ်များတွင်၎င်း ပေါက်ရောက်သည်။ အမြစ်များမှာ ပွ၍ ရွံ့ညွန်များကို ကုပ်တွယ်ထားသည်။ ကြာရွက်ဝိုင်းများသည် ရေပေါ်တွင် အမြဲ ပေါ်လျက်ရှိသည်။ ကြာပွင့်များသည် ကြာရွက်ဝိုင်းများ အကြား မှ ငွါးငွါးစွင့်စွင့် ရေပြင်ပေါ်တွင် ပွင့်ကြသည်။ ပွင့်ညှာတစ်ခု အဖျားတွင် များသောအားဖြင့် ကြာပွင့်တစ်ပွင့်သာ ပွင့်သည်။ ပွင့်ညှာတွင် အရွက်များ လုံးဝမပေါက်ချေ။
ကြာပွင့်တစ်ပွင့်တွင် ပွင့်ချပ်နှင့် ပွင့်ဖတ်ပေါင်း များပြား စွာ ရှိသည်။ ဝတ်ဆံဖိုတံများမှလည်း အများအပြား တစ်စု တစ်ဝေးတည်း ပေါက်ကြသည်။ ဝတ်ဆံမ တံတားတစ်ခု တည်းပင် ရှိသည်။ ဝတ်ဆံမတံ၏ အဖျားတွင် ပြားနေသော ဝတ်ဆံမထိပ် တစ်ခုရှိသည်။ အိုဗာရီခေါ် မျိုးစေ့အိမ်ကြီးထဲ တွင် မျိုးမှုန်အမကလေးများစွာ ပါရှိသည်။ ကြာပွင့်ကြာရွက် တို့နှင့် ဆက်သောကြာရိုးတို့မှာ လေလျှောက်နိုင်သော ခေါင်းပွများ ဖြစ်ကြသည်။ လေနှင့် အလင်းရောင်ကို ရေပေါ် တွင်ရှိသော အရွက်များက သိုမှီး၍ သတ္တုဓာတ်နှင့် ရေတို့ကို ကား အမြစ်များက စုတ်ယူကြသည်။
ကြာပွင့်များမှာ မျိုးကိုလိုက်၍ အရောင်အမျိုးမျိုးရှိသည်။ အဖြူ၊ အဝါ၊ အပြာ၊ အညို စသည်ဖြင့် အရောင်အမျိုးမျိုး ရှိလေသည်။ အများအားဖြင့် ကြာဖူးများသည် နံနက်အရုဏ် တက်ချိန်တွင် ပွင့်ကြ၍ ညနေ နေဝင်ခါနီးတွင် ပြန်၍ငုံသွားကြ သည်။ အချို့ ကြာမျိုးသည် ညနေတွင် ပွင့်ကြသည်။ ကြာပွင့် သည် ၃ ရက်လောက်သာ ခံသည်။ ၃ ရက်မှ လွန်လျှင် ညှိုးနွမ်းသွားလေ့ ရှိသည်။ ကုမုဒြာကြာသည် ညအခါ လရောင်ခံ၍ ပွင့်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ ကြာပွင့်၏ အလယ်တွင် ကြာခွက်ကလေးများ ရှိသည်။ ကြာပွင့် မကြီးရင့်မီ ကြာခွက်မှာ မြင်နိုင်ရုံလောက်သာ ရှိ၏။ ကြာပွင့်မှ ပွင့်ဖတ်နှင့် ပွင့်ချပ်များ ကြွေကျပြီးနောက် တွင် ကြာခွက်သည် တဖြည်းဖြည်း ကြီးရင့်လာသည်။ ကြာခွက်ထဲမှ ကြာစေ့များကို ကလေးသူငယ်များသည် သရေစာအဖြစ် စားတတ်ကြသည်။
"ပျံ့မွှမ်း နံ့သာ၊ ငါးမည် ကြာတုံ
ငုံအာစွင့်စွင့်၊ ရေထက်မြင့်၍
လှတင့်ပွပွ၊ ကုမုဒဟု
လွလွဖိတ်ဖိတ်၊ ပုဏ္ဍရိတ်နှင့်
ကောင်းစိတ်ရွှင်စွာ၊ ပဒုမ္မာတို့
သန္တာနှင်းပန်း၊ စွေးစွေးစွန်းသား
ရောင်ထွန်းရွှေဝါ၊ နီသည့်ကြာမူ
များစွာ ချပ်ဆင့်၊ လှိုင်တွေပွင်၏။
မြနှင့်ယိုးဆို၊ ပန်းကြာညိုလည်း
နေကို မငံ့၊ ပွင့်လင်းအံ့ဟု
ပျံ့ပျံ့နံ့မျိုး၊ ရေပေါ်မိုး၍"[၁]
အထကပါ ကြာပန်းဘွဲ့၌ (၁) ကုမုဒ(ကုမုဒြ)ကြာ၊ (၂) ပုဏ္ဍရိတ်ကြာ၊ (၃) ပဒုမ္မာ(ပဒုမ)ကြာ၊ (၄) ကြာနီနှင့် (၅) ကြာညို ဟူသော ကြာငါးမျိုးသည် ဗုဒ္ဓဝင် ပါဠိတော်ကို မှီငြမ်း၍ ဖော်ပြသောကြာများ ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ အချို့ပညာရှင်တို့က ကုမုဒ(ကုမုဒြာ)ကြာကို ပဒုမ္မာ(ပဒုမ)ကာပင်ဟု ခေါ်ကြောင်း၊ ပွင့်ချပ် တစ်ရာ ပြည့်သော ကြာကို ပဒုမ္မာဟု ခေါ်၍ ပွင့်ချပ် တစ်ရာ မပြည့်သော ကြာကို ပုဏ္ဍရိတ်ကြာဟု ခေါ်ကြောင်း ဖော်ပြကြ၏။ သီလက္ခန္ဓဝဂ္ဂ အဋ္ဌကထာ၌ (၁) ဥပ္ပလကြာ၊ (၂) ပဒုမကြာ၊ (၃) ကုမုဒကြာ၊ (၄) ကလမကြာ ဟူ၍ ဖော်ပြထားသည်များလည်း ရှိ၏။ သို့ရာတွင် ထိုကြာတို့၏ အရွယ်အစား ပုံသဏ္ဌာန် အရောင်အသွေးတို့နှင့် ပတ်သက်၍မူ အတိအကျ ဖော်ပြထားသည်ကိုမူ မတွေ့ရချေ။ လန်ဒန်ပါဠိစာပေအသင်းမှ ထုတ်သော ပါဠိအဘိဓာန်ကျမ်း၌မူ အရောင်အသွေးကိုပါ ဖော်ပြ၍ ကြာနီ၊ ကြာဖြူ၊ ကြာညိုနှင့် ကြာပန်းရောင်ဟု ကြာလေးမျိုးကို ဖော်ပြထားသည်။ H.G. Hundley ၏ မြန်မာပြည်ရှိ အပင်များအကြောင်း ဖော်ပြထားသော စာအုပ်၌ ကြာ အမျိုးအစားတို့ကို အရပ်သုံးအနေဖြင့် (၁) ကြာဖြူ၊ (၂) ပဒုမ္မာကြာ၊ (၃) ကြာပြာ (၄) ကြာနီ၊ (၅) ကြာညို၊ (၆) ကြာခေါင်းလောင်း၊ (၇) တောကြာ ဟူ၍ ၇ မျိုး ဖော်ပြထားသည်။ [၂]
အာယုဗ္ဗကျမ်းတစ်ချို့၌ ကြာကို အောက်ပါကဲ့သို့ ဖော်ပြထားခြင်းများလည်း ရှိသည်။
ရေကန်အင်းအိုင်များတွင် အတွေ့ရများသော ကြာတို့မှာ ကြာဖြူ၊ ကြာနီနှင့် ကြာညိုများ ဖြစ်သည်။ ကြာဖြူကို ရုက္ခဗေဒအမည်အားဖြင့် 'နင်ဖီအာအယ်လဗာ'ဟု ခေါ်သည်။ ဗြိတိသျှကြာမျိုးထဲတွင် အဝါရောင်ကြာပန်းမျိုးကို တွေ့ရသည်။ ကြာအပေါင်းတွင် အလှဆုံးကား ကြာပဒုမာပင် ဖြစ်သည်။အလွန်အံ့ဩဖွယ်ကောင်းသော ကြာပင်ကြီးတစ်မျိုးကို တောင်အမေရိကတိုက် အမေဇုန်မြစ်ကမ်းစပ်တစ်လျှောက်တွင် တွေ့ရသည်။ ထိုကြာကို ရုက္ခဗေဒအမည်ဖြင့် 'ဗစ်တိုးရီးယား ရီဂျီးယား'ဟု ခေါ်သည်။ ထိုကြာပင်မှာ မည်မျှကြီးမား သနည်းဟူမူ ကြာရွက်ပေါ်တွင် လူတစ်ယောက် ကောင်းစွာ ရပ်နေနိုင်လောက်အောင် ကြီးမားလေသည်။ အရွက်၏ အချင်းမှာ ၆ ပေမှ ရ ပေအထိ ရှိ၍ အပွင့်၏ အချင်းမှာ ၈ လက်မမှ ၁၆ လက်မအထိ ရှိသည်။
ကြာမျိုး ၅ ပါးရှိရာ ယင်းတို့မှာ ကုမုဒြာ၊ ပုဏ္ဏရိတ်၊ ပဒုမ၊ ကြာနီ၊ ကြာညိုတို့ ဖြစ်ကြသည်။ [၃]
ဂေါတမ ဗုဒ္ဓ ပွင့်ထွန်းလာသည့်နောက်၌ ကြာသည် မြင့်မြတ် စင်ကြယ်ခြင်းတို့နှင့် ယှဉ်တွဲ၍ ဖော်ပြမှုကို ခံရသောကြောင့် ဗုဒ္ဓဝါဒီတို့ အမြတ်နိုးဆုံးသော ပန်းဖြစ်လာခဲ့ဟန် တူသည်။
"ရေ၌ပေါက်သော ရေ၌ ကြီးပွားသော ဥပ္ပလကြာသည် လည်ကောင်း၊ ပဒုမ္မာကြသည် လည်းကောင်း၊ ပုဏ္ဍရိတ်ကြသည် လည်းကောင်း၊ ရေမှ အထက်သို့တက်၍ ရေဖြင့် မလိမ်းကျံဘဲ တည်သကဲ့သို့ ထို့အတူသာလျှင် လောက၌ ဖြစ်သော လောက၌ ကြီးပွားသော ငါသည် လောကကို လွှမ်းမိုး၍ (သင်္ခါရလောက) နှင့် လိမ်းကျံ ကပ်ငြိခြင်း မရှိဘဲနေ၏။"[၄]
အထက်ပါ ဗုဒ္ဓ၏ ခိုင်းနှိုင်း တင်စားချက်စကားကို အမှီပြု၍ ကြာ သည် ကိလေသာ စင်ကြယ်သူ (ဝါ) ကိလေသာ စင်ကြယ်ခြင်း၏ သင်္ကေတ ဖြစ်လာခဲ့သည်။
ကြာတို့သည် ရွံ့ညွန့်၌ အခြေခံသော်လည်း ရေထုကို ဖောက်ကာ လေပြင်တွင်ပွင်ကြကုန် သကဲ့သို့ ဗုဒ္ဓသည်လည်း အဝိဇ္ဇာကိုဖောက်၍ ဝိဇ္ဇာဉာဏ်ဖြင့် နိဗ္ဗာန်ကို မျက်မှောက်ပြုတော်မူနိုင်သည်ဟူသော သဘောအနက်ကိုမှီ၍ ကြာသည် မဂ်ဖိုလ်ဉာဏ်ပညာ၏ သင်္ကေတအဖြစ်လည်း အမြတ်တနိုး အသုံးပြုလာခဲ့သည်။
ကြာကို ကမ္ဘာဦးကတည်းက ပေါ်ခဲ့သောပန်းဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ခြင်းများလည်း ရှိသည်။
"အကြင်ကမ္ဘာ၌ ဘုရားဖြစ်အံ့။ ကြာပွင့်သည်လည်း ဖြစ်၏။ တစ်ဆူဖြစ်တော်မူလျှင် ကြာတစ်ပွင့် သင်္ကန်းတစ်စုံပါသည်"ဟုဆိုသည်။[၅] "ငါးဆူရွှေကြာ၊ နိမိတ်လာ၍၊ ငါးဖြာပွင့်လျက်၊ တစ်ပင်နက်ဝယ်၊ ငါးဆက်ဖူးငုံ၊ ပေါ်လတ်တုံက" ဟူသော ရှင်မဟာရဋ္ဌသာရ၏ အရေးအဖွဲ့အရ ကကုသန်၊ ကောဏဂုံ၊ ကဿပ၊ ဂေါတမ၊ အရိမေတ္တယျ ဟူသော ဘုရားငါးဆူပွင့်မည့် ပုဗ္ဗနိမိတ်အနေဖြင့် ဤဘဒ္ဒကမ္ဘာ ဖြစ်တည်လာသောအခါက သင်္ကန်းပရိက္ခရာ အစုံအလင်နှင့် တကွ ကြားငါးပွင့် ပါလာသည်ဟု ဆိုသည်။
ထို့ပြင် ကြာ သည် ဂေါတမနှင့် သူ၏ သာဝက ဖြစ်လာမည့်သူများ၏ ဘဝဖြစ်စဉ် အများအပြား၌ ပါဝင် ပတ်သက်ခဲ့ဖူး၏။ ဗုဒ္ဓ၏ ဘဝဖြစ်စဉ် (ဗုဒ္ဓဝင်)၌လာသည့် အောက်ပါ အဖြစ်အပျက်တွင် ကြာကို မြတ်နိုးဖွယ်ရာ တွေ့နိုင်သည်။
သုမေဓာ ရှင်ရသေ့ ဘုရားဖြစ်ရန် စိတ်တော်ကြံစည်နေခိုင်တွင် သုမိတ္တာ အမည်ရှိသော ပုဏ္ဏေးမ(ပုဏ္ဏားပျိုမလေး) သည် ဒီပင်္ကရာ မြတ်စွာဘုရားထံ၌ စည်းဝေးကြသော လူထု အစည်းအဝေးကြီးသို့ ကပ်ရောက်လာ၏။ ထို သုမိတ္တာ၏လက်၌ မြတ်စွာဘုရားကို ပူဇော်ရန် ကြာရှစ်လက်တို့ကို ယူဆောင်၍လာရာ ပရိသတ် အလယ်သို့ရောက်၍ သုမေဓာရှင်ရသေ့ အပေါ်၌ မေတ္တပေမဓာတ်များစွာပင် ဝင်လတ်သဖြင့် လှူဖွယ်ဝတ္တုတို့ကို လှူဒါန်းချင်လှပါသော်လည်း ကြာ ရှစ်လက်မှတစ်ပါး အခြားလှူဖွယ် မပါရကား...." အရှင်ရသေ့ မြတ်စွာဘုရားအား အရှင်ရသေ့ အလိုရှိသလို လှူဒါန်းရန် ငါးလက်သော ကြာတို့ကို အရှင့်အား ပေးအပ်ပါ၏။ ကျန်သော ကြာသုံးလက်ကို မူကား အကျွန်ုပ်လှူဒါန်းရန် အတွက် ဖြစ်ပါစေ" ဟု ပြောဆို လှူဒါန်းပြီးလျှင် "အရှင် ရသေ့ သည် ဘုရားဖြစ်ဖို့ရန် ဖြည့်ကျင့်နေသမျှ အတောအတွင်း အကျွန်ုပ်သည် အရှင်နှင့်တကွ ညီမျှသော သူတို့ ဖြစ်ကြရပါစေကုန်သတည်း" ဟု ဆုပန်ခဲ့လေသည်။
သုမေဓာ ရှင့်ရသေ့လည်း သုမိတ္တာ ပုဏ္ဏားပျိုမ ပေးအပ်သော ကြာငါးလက်တို့ကို ခံယူ၍ မျက်မှောက် တူရူ ကြွလာတော်မူသော ဒီပင်္ကရာမြတ်စွာဘုရားကို ပရိသတ်တို့ အလယ်၌ပင် "သမ္မာသမ္ဗောဓိဉာဏ်" အထိ ဆုပန် ကြည်ဖြူ ပူဇော်လေသည်။ [၆]
အထက်ပါ အဖြစ်အပျက်ကို ထောက်၍ မြတ်သောဆုကို ပန်ဆင်ကြခြင်း၌ ကြာသည် အလောင်းတော်နှင့် သူ၏ ပါရမီဖြည့်ဖက်တို့ လက်ဝယ် တင့်တင့်တယ်တယ်ရှိနေခဲ့ဖူးသည်။
ကြာ၏ အထိမ်းအမှတ်နှင့် စပ်လျည်း၍ ထူးခြားသော အချက်မှာ မင်းနှင့် စပ်သော ကိစ္စအတွက် မြန်မာပညာရှိများက အဓိပ္ပာယ်သစ် ထပ်ထည့်လာခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ထိုအဓိပ္ပာယ်သစ်သည် အခြားမဟုတ်၊ ကျေးဇူးသိတက်ခြင်း၊ ဘေးအန္တရာယ်ကင်းခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော အထိမ်းအမှတ် (သင်္ကေတ) များ ဖြစ်သည်။ ထိုအထိမ်းအမှတ်များဖြင့် မင်းတို့၏ ပလ္လင်များ၌ ကြာရိုး၊ ကြာရွက်၊ ကြာပွင့်၊ ကြာချပ်တို့ကို ထုလုပ် သုံးဆောင်ခြင်း ပြုခဲ့ကြသည် ဟု ဇေယျသင်္ခယာဘွဲ့ရ မြဝတီမင်းကြီး ဦးစ၏ ရွှေဘုံနိဒါန်း၌ ရှင်းပြထားသည်။ [၅]
မွန်ဘာသာ ရာဇာဓိရာဇ် အရေးတော်ပုံကျမ်းတွင် ဗညားနွဲ့သည် ဒဂုန်၌ ခြားနားနေစဉ် လူတစ်ယောက်က ၎င်းအား ကြာပန်းတစ်စီးဖြင့် လာရောက်ဆက်သ၏။ ထိုအခါ ပညာရှိ မင်းကံစီသည် လွန်စွာ ဝမ်းသာသဖြင့် လက်သီးလက်မောင်းတန်းလေသည်။ ထိုအခါက ဗညားနွဲ့က မေးလေရာ "ကြာပန်းဟူသည် တနင်္လာနံ၊ ဗဂိုးလည်း တနင်္လာနံ၊ ဟံသာဝတီကို အရှင်မင်းသား လွယ်ကာသာ ရမည်နိမိတ်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ကြာပန်းဟူသည် ဘုရားလောင်း ဗောဓိသတ္တတို့၏ အရိပ် နိမိတ်လည်း ဖြစ်သည်။ ဘုရားလောင်းသည် ပါရမီနုစဉ်အခါက သုံဂမိတ်မင်း(သုမ္ဘမိတ္တ) ဘဝ၌ လွန်စွာ ဆင်းရဲခြင်းကို ခံရသည်။ နောင်အခါ ပါရမီ ရင့်သန်လတ်သော် သုံးဆယ့်တစ်ဘုံသားတို့၏ အထွက်အထိပ် ဘုရားရှင် ဖြစ်ရသည် မဟုတ်လော။ ယခု ကြာပန်းရသည့် နိမိတ်သည် မကြာမီအတွင်း ဟံသာဝတီ ရွှေနန်းထက်၌ သုခ စည်းစိမ်ကို အရှင်မင်းသား ခံစားရတော့မည် မချွတ်၊ ဤသည်ကို မြင်၍ ကျွန်ုပ်ဝမ်းသာလွန်းသဖြင့် လက်သီးလက်မောင်း တန်းမိခြင်း ဖြစ်ပေသည်" ဟု မင်းကံစီက ဖြေလေသည်။ [၇]
လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၅၀၀၀ ခန့် (ဘီစီ - ၃၀၀၀ခန့်) က ယခု ပါကစ္စတန်နိုင်ငံရှိ အိန္ဒုမြစ်ဝှမ်းတွင် မိုဟင်ဂျိုဒါရိုမြို့၊ ဟာရပ္ပမြို့များ ထွန်းကားခဲ့သည်။ ထိုမြို့များတွင် နေထိုင်သူများမှာ ဒြာဗီးဒီးယန်း လူမျိုးများ ဖြစ်ကြသည်။ ထိုမြို့တို့ကို တူးဖော်ရာ၌ ထိုမြို့တို့တွင် နေထိုင်သူများသည် ကြာကို အမြတ်တနိုး ပန်ဆန် အသုံးပြုခဲ့ကြသည်ဟု ယူဆရသော အထောက်အထားများကို တွေ့ရသည်။ ဦးခေါင်းတွင် ကြာပန်းကို ပန်ထားသော အမျိုးသမီးရုပ်တုများ၊ ကြာပွင့်ပေါ်တွင် ထိုင်နေသောပုံမျာ "ပဒုမ္မာသန" ထိုင်ပုံထိုင်နည်းဖြစ်ပြီး၊ ထို ထိုင်ပုံထိုင်နည်းကို ထောက်၍ ထိုခေတ်က ဒြာဗီးဒီးယန်း လူမျိုးတို့တွင် ယောဂကျင့်စဉ်သည် အာရိယန်လူမျိုးတို့ အိန္ဒိယသို့ မဝင်ရောက်မီကပင် ရှိနေနှင့်ပြီးဖြစ်ကြောင်း သုတေသီများက ကောက်ချက်ချကြသည်။
ကြာနှင့်ပတ်သက်သော အခြားသော အထောက်အထားများကို အိန္ဒိယသို့ ဝင်ရောက်လာသော အာရိယန်လူမျိုးတို့၏ နောက်ဆက်တွဲ ဝေဒကျမ်းများတွင် တွေ့ရသည်။ ထိုကျမ်းတို့၏ အလိုအရ ဤကမ္ဘာလောကကြီး၏ မူလအစသည် ပွင့်ချပ် တစ်ထောင်ရှိသော ကြာပန်း ဖြစ်သည်။ အလင်းရောင်ကိုမှီ၍ ထိုကြာသည် ပွင့်လာသည်။ ထိုကြာမှ ဗြဟ္မန်(ပရမတ္တမ)၊ ထိုဗြဟ္မန်မှ ကမ္ဘာကို အစိုးရသော ဗြဟ္မာနှင့် ၎င်း၏ ကြင်ယာတော် သူရဿတီနတ်သမီးသည် ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထိုဗြဟ္မာနှင့် ကြင်ဖက်တို့မှ အခြားသက်ရှိ သက်မဲ့များ ဖြစ်ပေါ်လာရသည်။ ၎င်း ဗြဟ္မာ၏ ကြင်ဖက် သူရဿသီ နတ်သမီးကို ရှေးခေတ် အာရိယန်တို့က သီရိနတ်သမီးဟု ခေါ်ဝေါ်ကြ၍ ဥစ္စာပစ္စည်းများကို ပေးဆောင်သူအနေဖြင့် ကိုးကွယ်ကြသည်။ ထို နတ်သမီးသည် ကျန်းမာခြင်း၊ အသက်ရှည်ခြင်းတို့ကို ပေးနိုင်သူ၊ သားသမီး ကျေးကျွန် စည်းစိမ်ချမ်းသာတို့ကို ပေးဆောင်နိုင်သူ ဖြစ်သည်ဟူသော ဂုဏ်ထူးဝိသေသအမျိုးမျိုးဖြင့် ကြာပန်းပေါ်၌ မတ်တပ်ရပ် အနေအထားဖြင့် ထုလုပ်ထားတက်ကြသည်။ ထိုအကြောင်းအရာတို့ အပေါ်တွင် အမှီပြု၍ ကြာသည် အသက်ရှည်ခြင်း၊ ဥစ္စာတိုးတက်ခြင်း၊ သားသမီး အစရှိသည်တို့ တိုးပွားခြင်း၊ ကျော်စောထင်ရှားခြင်း၊ မင်္ဂလာရှိခြင်းတို့၏ သင်္ကေတ အထိမ်းအမှတ် ဖြစ်လာခဲ့သည်။
သင်သည်ကြာတစ်ပင်ကိုသေချာကြည့်သင့်ပါသည်။ ကြာပင်သည်လှပမှုအတွက်သာမက လူသားများအတွက်အသုံးဝင်မှုများလည်းရှိသည်။ တစ်နည်းအားဖြင့် ကြာပင်သည် အမြစ်မှသည် အရွက်တိုင် အသုံးဝင်သည့်အရာများဖြစ်ကြပါသည်။
(က) ကြာစေ့ သည်တရုတ်လူမျိုးများ၏ အရသာရှိသောဟင်းချိုတစ်ခွက်ဖြစ်သည်။ အချိုရည်ထုတ်လုပ်ရာတွင်လည်းကောင်း၊ မွန်းကိတ် ခေါ်ကိတ်မုန့်များတွင်လည်းကောင်းကြာစေ့ကိုထည့်သွင်းစားသုံးကြသည်။
(ခ) ကြာရွက် သည်အသား၊ ငါးစသည်တို့ကိုကြာရွက်ဖြင့် ထုပ်ပိုးနိုင်သည်။ စားသောက်ဆိုင်များတွင် အသား၊ ငါးတို့ကိုကြာရွက်ဖြင့်ပတ်ကာ ရေနွေးငွေ့ဖြင့် ပေါင်းချက်ကြသည်။
(ဂ) ကြာမြစ် သည်အစိမ်းသက်သက်စားနိုင်ပြီး ဟင်းချို၊ ဟင်းချိုစွပ်ပြုတ်အဖြစ်စားသုံးနိုင်သည်။ အချို့ကအစာမကြေသည့် ဝေဒနာမျိုးအတွက်ဆေးဝါးအဖြစ်ဖော်စပ် အသုံးပြုကြသည်။
ကြာပင်သည် အအေးမိ၊ ဖျားနာ၊ သွေးမတိတ်သည့် ဝေဒနာများကိုကုစားနိုင်သည်ဟု တရုတ်လူမျိုးတို့က ယုံကြည်ထားကြပါသည်။[၈]
ကြာပင်သည် 'နင်ဖီအေးစီး'မျိုးစဉ်တွင် ပါဝင်သည်။ ရေ၌ပေါလောပေါ်ပေါက်၍ အပွင့်ပွင့်သော အပင်မျိုး အားလုံး မှာ နင်ဖီအေးစီးမျိုးစဉ်ဝင်အပင်များ ဖြစ်သည်။ ကြာပင်သည် ရေကန်အင်းအိုင်များတွင်၎င်း။ ချောင်းရိုး ကမ်းစပ်များတွင်၎င်း ပေါက်ရောက်သည်။ အမြစ်များမှာ ပွ၍ ရွံ့ညွန်များကို ကုပ်တွယ်ထားသည်။ ကြာရွက်ဝိုင်းများသည် ရေပေါ်တွင် အမြဲ ပေါ်လျက်ရှိသည်။ ကြာပွင့်များသည် ကြာရွက်ဝိုင်းများ အကြား မှ ငွါးငွါးစွင့်စွင့် ရေပြင်ပေါ်တွင် ပွင့်ကြသည်။ ပွင့်ညှာတစ်ခု အဖျားတွင် များသောအားဖြင့် ကြာပွင့်တစ်ပွင့်သာ ပွင့်သည်။ ပွင့်ညှာတွင် အရွက်များ လုံးဝမပေါက်ချေ။
ကြာပွင့်တစ်ပွင့်တွင် ပွင့်ချပ်နှင့် ပွင့်ဖတ်ပေါင်း များပြား စွာ ရှိသည်။ ဝတ်ဆံဖိုတံများမှလည်း အများအပြား တစ်စု တစ်ဝေးတည်း ပေါက်ကြသည်။ ဝတ်ဆံမ တံတားတစ်ခု တည်းပင် ရှိသည်။ ဝတ်ဆံမတံ၏ အဖျားတွင် ပြားနေသော ဝတ်ဆံမထိပ် တစ်ခုရှိသည်။ အိုဗာရီခေါ် မျိုးစေ့အိမ်ကြီးထဲ တွင် မျိုးမှုန်အမကလေးများစွာ ပါရှိသည်။ ကြာပွင့်ကြာရွက် တို့နှင့် ဆက်သောကြာရိုးတို့မှာ လေလျှောက်နိုင်သော ခေါင်းပွများ ဖြစ်ကြသည်။ လေနှင့် အလင်းရောင်ကို ရေပေါ် တွင်ရှိသော အရွက်များက သိုမှီး၍ သတ္တုဓာတ်နှင့် ရေတို့ကို ကား အမြစ်များက စုတ်ယူကြသည်။
ကြာပွင့်များမှာ မျိုးကိုလိုက်၍ အရောင်အမျိုးမျိုးရှိသည်။ အဖြူ၊ အဝါ၊ အပြာ၊ အညို စသည်ဖြင့် အရောင်အမျိုးမျိုး ရှိလေသည်။ အများအားဖြင့် ကြာဖူးများသည် နံနက်အရုဏ် တက်ချိန်တွင် ပွင့်ကြ၍ ညနေ နေဝင်ခါနီးတွင် ပြန်၍ငုံသွားကြ သည်။ အချို့ ကြာမျိုးသည် ညနေတွင် ပွင့်ကြသည်။ ကြာပွင့် သည် ၃ ရက်လောက်သာ ခံသည်။ ၃ ရက်မှ လွန်လျှင် ညှိုးနွမ်းသွားလေ့ ရှိသည်။ ကုမုဒြာကြာသည် ညအခါ လရောင်ခံ၍ ပွင့်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ ကြာပွင့်၏ အလယ်တွင် ကြာခွက်ကလေးများ ရှိသည်။ ကြာပွင့် မကြီးရင့်မီ ကြာခွက်မှာ မြင်နိုင်ရုံလောက်သာ ရှိ၏။ ကြာပွင့်မှ ပွင့်ဖတ်နှင့် ပွင့်ချပ်များ ကြွေကျပြီးနောက် တွင် ကြာခွက်သည် တဖြည်းဖြည်း ကြီးရင့်လာသည်။ ကြာခွက်ထဲမှ ကြာစေ့များကို ကလေးသူငယ်များသည် သရေစာအဖြစ် စားတတ်ကြသည်။
Talépok[1], Banjar Kuala atawa Talipuk[1], Banjar Hulu (Bahasa Indunisia: Teratai; Nymphaea) adalah ngaran genus gasan tanaman banyu matan suku Nymphaeaceae. Dalam basa Inggris dipinandui sabagai water-lily atawa waterlily. Di Indunisia, talepok jua digunakan gasan manyambat tanaman matan genus Nelumbo (lotus). Wayah jaman bahari, urang bujuran rancak pang mancampuradukkan antara tanaman genus Nelumbo nangkaya seroja lawan genus Nymphaea (teratai). Pada Nelumbo, kambang baandak di atas parmukaan banyu (kada maapung), kelopak bersemu habang (talepok bawarna putih hingga kuning), daun babantuk lingkaran sabukuan dan humbinya rancak dimakan urang.
Talépok, Banjar Kuala atawa Talipuk, Banjar Hulu (Bahasa Indunisia: Teratai; Nymphaea) adalah ngaran genus gasan tanaman banyu matan suku Nymphaeaceae. Dalam basa Inggris dipinandui sabagai water-lily atawa waterlily. Di Indunisia, talepok jua digunakan gasan manyambat tanaman matan genus Nelumbo (lotus). Wayah jaman bahari, urang bujuran rancak pang mancampuradukkan antara tanaman genus Nelumbo nangkaya seroja lawan genus Nymphaea (teratai). Pada Nelumbo, kambang baandak di atas parmukaan banyu (kada maapung), kelopak bersemu habang (talepok bawarna putih hingga kuning), daun babantuk lingkaran sabukuan dan humbinya rancak dimakan urang.
Tunjung (Latin:Nymphaea; Inggris: Water Lily; Indonesia: Teratai) inggih punika wastan genus saking punyan toya ring sorong Nymphaeaceae. Ring Indonesia, Tunjung katah anggén wastan punyan sané lenan, conto Lotus. Tunjung rumasuk sarwa bunga miik. Bunga puniki prasida kacunduk ring genah patoyan sakadi kolam utawi danu. Bunga tunjung wnten sané mawarna putih, barak, biru miwah ungu. Tunjung katahnyané kaangén lakar makarya pasucian miwah canang sari. Yéning matumbasan ring peken hargannyane kirang langkung limang tali rupiah polih patpat katih. Bunga puniki sarupa sareng bunga Lotus sané wénten ring dura negara.
Tunjung (Latin:Nymphaea; Inggris: Water Lily; Indonesia: Teratai) inggih punika wastan genus saking punyan toya ring sorong Nymphaeaceae. Ring Indonesia, Tunjung katah anggén wastan punyan sané lenan, conto Lotus. Tunjung rumasuk sarwa bunga miik. Bunga puniki prasida kacunduk ring genah patoyan sakadi kolam utawi danu. Bunga tunjung wnten sané mawarna putih, barak, biru miwah ungu. Tunjung katahnyané kaangén lakar makarya pasucian miwah canang sari. Yéning matumbasan ring peken hargannyane kirang langkung limang tali rupiah polih patpat katih. Bunga puniki sarupa sareng bunga Lotus sané wénten ring dura negara.
Nymphaea (/nɪmˈfiːə/) is a genus of hardy and tender aquatic plants in the family Nymphaeaceae. The genus has a cosmopolitan distribution. Many species are cultivated as ornamental plants, and many cultivars have been bred. Some taxa occur as introduced species where they are not native,[2] and some are weeds.[3] Plants of the genus are known commonly as water lilies,[2][4] or waterlilies in the United Kingdom. The genus name is from the Greek νυμφαία, nymphaia and the Latin nymphaea, which mean "water lily" and were inspired by the nymphs of Greek and Latin mythology.[2]
Water lilies are aquatic rhizomatous herbaceous perennials, sometimes with stolons as well. The stem is angular and erect. The leaves grow from the rhizome on long petioles (stalk that attaches the leaf blade to the stem). Floating round leaves of waterlily grow up to 30 centimetres (12 inches) across. The disc-shaped leaf blades are notched and split to the stem in a V-shape at the centre, and are often purple underneath. Most of them float on the surface of the water. The leaves have smooth or spine-toothed edges, and they can be rounded or pointed.
The flowers rise out of the water or float on the surface, opening during the day or at night.[2] Many species of Nymphaea display protogynous flowering. The temporal separation of these female and male phases is physically reinforced by flower opening and closing, so the first flower opening displays female pistil and then closes at the end of the female phase, and reopens with male stamens.[5] Each has at least eight petals in shades of white, pink, blue, or yellow. Many stamens are at the center.[2] Water lily flowers are entomophilous, meaning they are pollinated by insects, often beetles.[2] The fruit is berry-like and borne on a curving or coiling peduncle.[2] The plant reproduces by root tubers and seeds.
This is one of several genera of plants known commonly as lotuses. It is not related to the legume genus Lotus or the East Asian and South Asian lotuses of genus Nelumbo. It is closely related to Nuphar lotuses, however. In Nymphaea, the petals are much larger than the sepals, whereas in Nuphar, the petals are much smaller. The process of fruit maturation also differs, with Nymphaea fruit sinking below the water level immediately after the flower closes, and Nuphar fruit remaining above the surface.
As accepted by Plants of the World Online;[1]
Note; Nymphaea caerulea – blue Egyptian lotus - synonym of Nymphaea nouchali var. caerulea.
Water lilies are not only decorative, but also provide useful shade which helps reduce the growth of algae in ponds and lakes.[7] Many of the water lilies familiar in water gardening are hybrids and cultivars. These cultivars have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit:
All water lilies are poisonous and contain an alkaloid called nupharin in almost all of their parts,[14] with the exception of the seeds and in some species, the tubers.
The European species contain large amounts of nupharin, and are considered inedible. The amount of nupharin in the leaves and stalks appears to vary seasonally in European species.
In some species, the rhizomes and tubers are eaten after boiling has neutralised the nupharin.
The tubers of a number of Australian, Asian and African species are completely edible, during the dry season some consist almost entirely of starch.
The Ancient Egyptians ate them boiled.
In India, it has mostly been eaten as a famine food or as a medicinal (both cooked),[15] but in one area the dried rhizomes were pounded into a sort of bread, and the tubers are often eaten in the floodplains.
In Vietnam, the rhizomes were eaten roasted.
In Sri Lanka it was formerly eaten as a type of medicine and its price was too high to serve as a normal meal, but in the 1940s or earlier some villagers began to grow water lilies in the paddy fields left uncultivated during the monsoon season (Yala season), and the price dropped. The tubers are called manel here and eaten boiled and in curries.[15]
The tubers of all occurring species were eaten in West Africa and Madagascar (where they are called tantamon for blue and laze-laze for white), usually boiled or roasted.
In West Africa, usage varied between cultures, in the Upper Guinea the rhizomes were only considered famine foods - here the tubers were either roasted in ashes, or dried and ground into a flour. The Buduma people ate the seeds and rhizomes. Some tribes ate the rhizomes raw. The Hausa people of Ghana, Nigeria and the people of Southern Sudan used the tubers of Nymphaea lotus, the seeds (inside the tubers) are locally referred to as ‘gunsi’ in Ghana. They are ground into flour.[16]
In China the tubers were eaten cooked.
The plants were also said to be eaten in the Philippines. In the 1950s there were no records of leaves or flowers being eaten.[17]
In a North American species, the boiled young leaves and unopened flower buds are said to be edible. The seeds, high in starch, protein, and oil, may be popped, parched, or ground into flour. Potato-like tubers can be collected from the species N. tuberosa (=N. odorata).[18]
The tubers of Nymphaea gigantea of Australia were roasted by certain tribes, these turn the colour blue when boiled, the tubers of other species were also roasted elsewhere on that continent.
Water lilies were said to have been a major food source for a certain tribe of indigenous Australians in 1930, with the flowers and stems eaten raw, while the "roots and seedpods" were cooked either on an open fire or in a ground oven.[19]
The Ancient Egyptians used the water lilies of the Nile as cultural symbols.[20] Since 1580 it has become popular in the English language to apply the Latin word lotus, originally used to designate a tree, to the water lilies growing in Egypt, and much later the word was used to translate words in Indian texts.[21] The lotus motif is a frequent feature of temple column architecture. In Egypt, the lotus, rising from the bottom mud to unfold its petals to the sun, suggested the glory of the sun's own emergence from the primaeval slime. It was a metaphor of creation. It was a symbol of the fertility gods and goddesses as well as a symbol of the upper Nile as the giver of life.[20]
The flowers of the blue Egyptian water lily (N. caerulea) open in the morning and close at dusk, while those of the white water lily (N. lotus) open at night and close in the morning. Egyptians found this symbolic of the separation of deities and of death and the afterlife. Remains of both flowers have been found in the burial tomb of Ramesses II.
A Roman belief existed that drinking a liquid of crushed Nymphaea in vinegar for 10 consecutive days turned a boy into a eunuch.[22]
The Nymphaea, which is also called (Nilufar in Persian), can be seen in many reliefs of the Achaemenid period (552 BC) such as the statue of Anahita in the Persepolis. Lotus flower was included in Kaveh the blacksmith's Derafsh and later as the flag of the Sasanian Empire Derafsh Kaviani. Today, it is known as the symbol of Iranians Solar Hijri Calendar.
A Syrian terra-cotta plaque from the 14th–13th centuries BC shows the goddess Asherah holding two lotus blossoms. An ivory panel from the 9th-8th centuries BC shows the god Horus seated on a lotus blossom, flanked by two cherubs.[23]
There is a Polish poem by 19th-century poet Juliusz Słowacki in which the rhizomes are eaten.
The French Impressionist painter Claude Monet is known for his many paintings of water lilies in the pond in his garden at Giverny.[24]
N. nouchali is the national flower of Bangladesh[25] and Sri Lanka.[26]
Water lilies are also used as ritual narcotics. According to one source, this topic "was the subject of a lecture by William Emboden given at Nash Hall of the Harvard Botanical Museum on the morning of April 6, 1979".[27]
Nymphaea 'Attraction'
Nymphaea laydekeri purpurata
.jpg)
Nymphaea × daubenyana
Nymphaea (/nɪmˈfiːə/) is a genus of hardy and tender aquatic plants in the family Nymphaeaceae. The genus has a cosmopolitan distribution. Many species are cultivated as ornamental plants, and many cultivars have been bred. Some taxa occur as introduced species where they are not native, and some are weeds. Plants of the genus are known commonly as water lilies, or waterlilies in the United Kingdom. The genus name is from the Greek νυμφαία, nymphaia and the Latin nymphaea, which mean "water lily" and were inspired by the nymphs of Greek and Latin mythology.
Nimfeo estas akvoplanto el la familio Nimfeacoj (Nymphaeaceae) kun ĉirkaŭ 40 specioj. La floroj kaj folioj flosas sur la akvo, sed la radikoj tenas la plantojn sur ilia loko. Kun ĉirkaŭ sesdek specioj ĝi estas malgranda familio. La plantoj troviĝas tra la tuta mondo, ekster la polusaj areoj kaj dezertoj. La plej konata specio estas la Blanka nimfeo.
Konataj specioj:
Nimfeo estas akvoplanto el la familio Nimfeacoj (Nymphaeaceae) kun ĉirkaŭ 40 specioj. La floroj kaj folioj flosas sur la akvo, sed la radikoj tenas la plantojn sur ilia loko. Kun ĉirkaŭ sesdek specioj ĝi estas malgranda familio. La plantoj troviĝas tra la tuta mondo, ekster la polusaj areoj kaj dezertoj. La plej konata specio estas la Blanka nimfeo.
Konataj specioj:
Blanka nimfeo (N. alba) Nila nimfeo (N. lotus)El género Nymphaea L., 1753 comprende entre 7 y 17 especies (según los autores)[1][2] de hierbas perennes acuáticas, y pertenece a la familia Nymphaeaceae. Su especie tipo es N. alba L., 1753.
Su nombre proviene del latín nympha y este del griego nymphe, ninfa, indicando su predilección por las aguas, como en esos seres mitológicos.
Con las caracteres generales de la familia Nymphaeaceae.
Viven en lagos, lagunas y charcas, o arroyos de corriente lenta. La antesis puede ser nocturna o diurna, en el primer caso la polinización la efectúan escarabajos (cantaridofilia) y en el segundo, abejas.
El género es distribución cosmopolita.
Las especies de este género tienen una gran importancia en jardinería para ornamento de superficies de agua y en acuariofilia. Existen numerosos cultivares de las especies más utilizadas. En algunas especies, las flores exhalan un olor penetrante y han sido usadas como narcótico psicodisléptico en prácticas adivinatorias y extáticas. En algunos lugares, se usan en la alimentación humana las semillas y los tubérculos.
El ITIS reconoce 18 especies dentro del género:[2][nota 1]
Se conocen numerosos híbridos artificiales y cultivares de jardinería.[2]
El género Nymphaea L., 1753 comprende entre 7 y 17 especies (según los autores) de hierbas perennes acuáticas, y pertenece a la familia Nymphaeaceae. Su especie tipo es N. alba L., 1753.
Vesiroos (Nymphaea) on kosmopoliitne taimede perekond vesiroosiliste sugukonnast.
Eestis kasvavad looduslikult valge vesiroos ja väike vesiroos. Liike on kokku umbes 50, sealhulgas:
Aias kasvatatakse hübriidset aed-vesiroosi (Nymphaea hybrida hort.).
Lumpeet (Nymphaea) ovat vesikasveja. Niiden maavarsi ja juuristo kasvavat järven tai merenlahden pohjaan hautautuneena. Lumpeiden pitkäruotiset lehdet ja kukkavanat ulottuvat veden pinnalle. Mehevä juurakko on piisamin mieliruokaa.[2]
Lumpeiden sukuun kuuluu yli kaksikymmentä lajia,[1] joista Suomessa esiintyy kaksi[3]–kolme[4] lummelajia, jotka risteytyvät keskenään helposti:
Muita lajeja:
Lumpeet (Nymphaea) ovat vesikasveja. Niiden maavarsi ja juuristo kasvavat järven tai merenlahden pohjaan hautautuneena. Lumpeiden pitkäruotiset lehdet ja kukkavanat ulottuvat veden pinnalle. Mehevä juurakko on piisamin mieliruokaa.
Nymphaea est un genre de plantes aquatiques de la famille des Nymphaeaceae. C'est l'un des genres de nénuphars.
Ne pas confondre les Nymphea, appelé parfois Lotus dans la langue commune, avec le Nelumbo nucifera Gaertn. appelé communément Lotus sacré ou Lotus d'Orient, qui appartient à une autre famille, les Nelumbonaceae.
Nymphaea est un genre de plantes aquatiques de la famille des Nymphaeaceae. C'est l'un des genres de nénuphars.
O xénero Nymphaea L., 1753, as ninfeas ou tapadeiras[2], comprende entre 7 e 17 especies (segundo os autores)[1][3] de herbas perennes acuáticas, e pertence á familia das Nymphaeaceae. A súa especie tipo é a tapadeira (Nymphaea alba L., 1753), común nos encoros e augas quedas de toda Galiza.
O seu nome provén do latín nympha e este do grego nymphe, ninfa, indicando a súa predilección polas augas, coma neses seres mitolóxicos. O nome galego de tapadeira fai referencia ao xeito de cubrir ou tapar a tona da auga coas súas follas.
Coas caracteres xerais da familia Nymphaeaceae.
Medran en lagos, lagoas e envoros, ou regueiros de corrente lenta. A antese pode ser nocturna ou diúrna, no primeiro caso a polinización efectúana escaravellos (cantaridofilia) e no segundo, abellas.
O xénero é de distribución cosmopolita.
As especies deste xénero teñen unha grande importancia en xardinaxe para ornamento das tonas de auga e mais na acuariofilia. Existen numerosos cultivares das especies máis utilizadas. Nalgunhas especies, as flores botan un recendo penetrante e teñen sido usadas como narcótico psicodisléptico en prácticas adivinatorias e extáticas. Nalgúns lugares, úsanse na alimentación humana as sementes e os tubérculos.
El ITIS recoñece 17 especies dentro do xénero:[4]
Coñécense numerosos híbridos artificiais e cultivares de xardinaxe.[3]
O xénero Nymphaea L., 1753, as ninfeas ou tapadeiras, comprende entre 7 e 17 especies (segundo os autores) de herbas perennes acuáticas, e pertence á familia das Nymphaeaceae. A súa especie tipo é a tapadeira (Nymphaea alba L., 1753), común nos encoros e augas quedas de toda Galiza.
Lopoč (lat. Nymphaea), biljni rod iz porodice lopočevki (Nymphaeaceae) kojemu pripada četrdesetak vrsta[1] vodenog bilja raširenog po Europi, Aziji i Sjevernoj Americi, a najpoznatija među njima je bijeli lopoč (Nymphaea alba). Staništa lopoča su plitka jezera, ribnjaci i plitki spori tokovi rukavaca rijeka. Korijen je dug raste iz mulja a veliki kožasti listovi na dugim peteljkama plove po površini vode. Cvjetovi su veliki, oko 10 do 12cm u promjeru, sa mnogo prašnika i latica. Za razliku o lokvanja latice lopoča su velike i izražene a lapovi manji i zeleni.
Mnoge vrste i hibridi danas se uzgajaju kao ukrasne biljke po bazenima i staklenicima, kao sjevernoamerička N. odorata sa crvernim (var. rubra) i ružćičastim (var. rosea) cvjetovima i N. o. subsp. tuberosa s bijelim, meksička N. mexicana sa žutim, indijska N. rubra s crvenim cvjetovima.
Lopoči se ne smiju brkati sa lokvanjima koji se latinski nazivaju Nuphar, i također pripadaju istoj porodici, i lotosima, lat. Nelumbo, koji pripadaju porodici Nelumbonaceae. Česti su pogrešni narodni nazivi za lopoče, lokvanje i lotose.
Nymphaea mexicana
Nymphaea ampla
Nymphaea rubra
Nymphaea odorata
Nymphaea × thiona
Lopoč (lat. Nymphaea), biljni rod iz porodice lopočevki (Nymphaeaceae) kojemu pripada četrdesetak vrsta vodenog bilja raširenog po Europi, Aziji i Sjevernoj Americi, a najpoznatija među njima je bijeli lopoč (Nymphaea alba). Staništa lopoča su plitka jezera, ribnjaci i plitki spori tokovi rukavaca rijeka. Korijen je dug raste iz mulja a veliki kožasti listovi na dugim peteljkama plove po površini vode. Cvjetovi su veliki, oko 10 do 12cm u promjeru, sa mnogo prašnika i latica. Za razliku o lokvanja latice lopoča su velike i izražene a lapovi manji i zeleni.
Mnoge vrste i hibridi danas se uzgajaju kao ukrasne biljke po bazenima i staklenicima, kao sjevernoamerička N. odorata sa crvernim (var. rubra) i ružćičastim (var. rosea) cvjetovima i N. o. subsp. tuberosa s bijelim, meksička N. mexicana sa žutim, indijska N. rubra s crvenim cvjetovima.
Lopoči se ne smiju brkati sa lokvanjima koji se latinski nazivaju Nuphar, i također pripadaju istoj porodici, i lotosima, lat. Nelumbo, koji pripadaju porodici Nelumbonaceae. Česti su pogrešni narodni nazivi za lopoče, lokvanje i lotose.
Bónčawa[1][2] (Nymphaea) je ród ze swójby bónčawow (Nymphaeaceae).
Rosće na hatach, jězorach a pomału běžacych wodźiznach.
Na cyłym swěće rozšěrjeny ród wobsteji z něhdźe štyrceći družinow. Ród bónčawow so do dweju skupinow rozdźěli, kotrež cyłkownje pjeć podrodow wobsahuje.[3]
Nimo toho so wulka ličba sortow plahuje.
Teratai (Nymphaea) adalah nama genus untuk tanaman air dari suku Nymphaeaceae. Dalam bahasa Inggris dikenal sebagai water-lily atau waterlily. Di Indonesia, teratai juga digunakan untuk menyebut tanaman dari genus Nelumbo (lotus). Pada zaman dulu, orang memang sering mencampuradukkan antara tanaman genus Nelumbo seperti seroja dengan genus Nymphaea (teratai). Pada Nelumbo, bunga terdapat di atas permukaan air (tidak mengapung), kelopak bersemu merah (teratai berwarna putih hingga kuning), daun berbentuk lingkaran penuh dan rimpangnya biasa dikonsumsi.
Tanaman tumbuh di permukaan air yang tenang. Bunga dan daun terdapat di permukaan air, keluar dari tangkai yang berasal dari rizoma yang berada di dalam lumpur pada dasar kolam, sungai atau rawa. Tangkai terdapat di tengah-tengah daun. Daun berbentuk bundar atau bentuk oval yang lebar yang terpotong pada jari-jari menuju ke tangkai. Permukaan daun tidak mengandung lapisan lilin sehingga air yang jatuh ke permukaan daun tidak membentuk butiran air.
Bunga terdapat pada tangkai yang merupakan perpanjangan dari rimpang. Diameter bunga antara 5–10 cm.
Teratai terdiri dari sekitar 50 spesies yang tersebar dari wilayah tropis hingga daerah subtropis seluruh dunia. Teratai yang tumbuh di daerah tropis berasal dari Mesir.
Teratai menjadi tanaman di kebun-kebun karena bunganya yang indah. Pelukis Prancis bernama Claude Monet terkenal dengan lukisan bunga teratai.
Teratai merupakan tanaman air yang unik. Teratai yang tumbuh di air yang sangat berlumpur (kotor, coklat), warna bunganya lebih cemerlang. Warna bunga bila putih lebih putih, bila merah lebih merah, bila merah muda makin terang warnanya.
Pada zaman Mesir kuno, teratai dan lotus banyak tumbuh di pinggir Sungai Nil. Nymphaea caerulea dan Nymphaea lotus adalah dua spesies yang berasal dari Mesir. Bunga N. caerulea hanya berumur sehari, mekar di pagi hari dan tenggelam di bawah air di senja hari. Bunga dari N. lotus mekar pada malam hari dan menguncup di pagi hari. Peninggalan dari kedua jenis teratai asli Mesir ini ditemukan di makam Ramses II.
Teratai masih satu suku dengan genus Nuphar yang perbedaannya terletak pada besar daun mahkota. Bunga teratai memiliki daun mahkota yang lebih besar dari daun kelopak, sedangkan genus Nuphar memiliki daun mahkota yang lebih kecil daripada daun kelopak. Pematangan buah Teratai terjadi di bawah permukaan air, berbeda dengan pematangan buah dari genus Nuphar yang terjadi di atas permukaan air.
Nymphea rubra
Nymphea alba
Artikel bertopik biologi ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Teratai (Nymphaea) adalah nama genus untuk tanaman air dari suku Nymphaeaceae. Dalam bahasa Inggris dikenal sebagai water-lily atau waterlily. Di Indonesia, teratai juga digunakan untuk menyebut tanaman dari genus Nelumbo (lotus). Pada zaman dulu, orang memang sering mencampuradukkan antara tanaman genus Nelumbo seperti seroja dengan genus Nymphaea (teratai). Pada Nelumbo, bunga terdapat di atas permukaan air (tidak mengapung), kelopak bersemu merah (teratai berwarna putih hingga kuning), daun berbentuk lingkaran penuh dan rimpangnya biasa dikonsumsi.
Tanaman tumbuh di permukaan air yang tenang. Bunga dan daun terdapat di permukaan air, keluar dari tangkai yang berasal dari rizoma yang berada di dalam lumpur pada dasar kolam, sungai atau rawa. Tangkai terdapat di tengah-tengah daun. Daun berbentuk bundar atau bentuk oval yang lebar yang terpotong pada jari-jari menuju ke tangkai. Permukaan daun tidak mengandung lapisan lilin sehingga air yang jatuh ke permukaan daun tidak membentuk butiran air.
Bunga terdapat pada tangkai yang merupakan perpanjangan dari rimpang. Diameter bunga antara 5–10 cm.
Teratai terdiri dari sekitar 50 spesies yang tersebar dari wilayah tropis hingga daerah subtropis seluruh dunia. Teratai yang tumbuh di daerah tropis berasal dari Mesir.
Nymphaea L. 1753 è un genere di piante angiosperme appartenenti alla famiglia delle Ninfeacee[1] dai fiori acquatici molto grandi e decorativi.
Il botanico Paolo Bartolomeo Clarici (1664 - 1725) nei suoi scritti afferma che il nome di questo genere (e della sua specie più conosciuta) fu voluto dal filosofo e botanico greco antico Teofrasto (in greco “Θεόφραστος”; Ereso, 371 a.C. – Atene, 287 a.C.) e da Dioscoride Pedanio (Anazarbe in Cilicia, 40 circa – 90 circa) medico, botanico e farmacista greco antico che esercitò a Roma ai tempi dell'imperatore Nerone ”...perché ella ami e cresca nei luoghi acquatici e paludosi...”; ma, in alternativa a quando appena detto (è sempre il Clarici che scrive) Plinio riferisce che questi fiori furono nominati da una Ninfa tramutata in questo fiore perché gelosa di Ercole. In realtà sembra che il nome generico (Nymphaea) derivi dal vocabolo arabo "nenufar" (derivato a sua volta dal persiano "loto blu"). Ad introdurlo nella nomenclatura botanica è stato il medico, botanico e teologo tedesco Otto Brunfels (Magonza, 1488 – Berna, 25 novembre 1534) nel 1534[2].
Il nome scientifico attualmente accettato di questo genere (Nymphaea) è stato proposto in via definitiva da Carl von Linné (Rashult, 23 maggio 1707 –Uppsala, 10 gennaio 1778), biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione Species Plantarum del 1753.
I dati morfologici si riferiscono soprattutto alle specie europee e in particolare a quelle spontanee italiane.
Sono piante acquatiche tipicamente radicanti e perenni. Alcune specie possono essere considerate palustri in quanto riescono a sopportare facilmente abbassamenti temporanei del livello dell'acqua. L'altezza media di queste piante dipende dalla profondità del bacino idrico e comunque superano raramente i due metri. La forma biologica della specie è idrofita radicante (I rad); ossia sono piante acquatiche perenni le cui gemme si trovano sommerse o natanti e hanno un apparato radicale che le ancora al fondale. Molte caratteristiche avvicinano queste piante alle Monocotiledoni.
Le radici sono secondarie da rizoma e sono fissate sul fondo fangoso. Generalmente scaturiscono dal fusto subacqueo in posizione opposta ad ogni inserzione fogliare.
Le foglie sono ampie e di consistenza più o meno coriacea e lamina piana e peltata con picciolo inserito verso il centro della lamina in una insenatura stretta e profonda. Sono galleggianti ma a volte fuoriescono dal pelo d'acqua per 10–20 cm.; la forma è più o meno rotonda (o cordata) con bordo continuo (in qualche caso può essere dentato). La lunghezza del picciolo è in funzione della profondità dell'acqua. Le due pagine (quella sopra e quella sotto) hanno ovviamente strutture anatomiche diverse interfacciando due elementi completamente differenti (aria e acqua). La lamina superiore è protetta da uno strato ceroso (questo per non essere bagnata, così l'acqua scivola via senza bloccare le aperture aerifere) e cosparsa da diversi stomi per lo scambio appunto aerifero. La lamina inferiore invece può contiene delle sostanze tipo antocianina. L'antocianina è un glucoside privo di azoto che ha la funzione di convertire i raggi luminosi del sole in calore[3][4]. In questo modo anche la parte inferiore della foglia collabora ad incrementare i processi metabolici di tutta la foglia. Le foglie hanno delle nervature che si irradiano dal nervo centrale e in corrispondenza del margine della foglia.
Lo sviluppo di queste è foglie è molto particolare: infatti crescono dritte dal fondale verso la superficie con le due semi-lamine arrotolate su se stesse dall'esterno verso la nervatura centrale della foglia; al momento opportuno si srotolano dispiegandosi completamente sulla superficie dell'acqua. Le foglie nascono dal rizoma sottostante in ordini spiralato-alterni e si possono dividere in tre tipi (dimorfismo fogliare)[5]:
L'infiorescenza è formata da grandi fiori natanti generalmente solitari. La lunghezza del peduncolo, a sezione rotonda, è in funzione della profondità dell'acqua. Normalmente i fiori durano a lungo e si aprono durante il giorno solo a cielo sereno.
I fiori sono ermafroditi, attinomorfi, polipetali (con un numero imprecisato di petali), spirociclici (i petali sono a disposizione spiralata/ciclica[6]), in genere tutti gli altri elementi del fiore (calice e componenti riproduttivi) sono a disposizione spiralata. Il perianzio è ipogino. Il colore del fiore può essere bianco, roseo, rosso, viola, celeste e giallo o colorazioni intermedie.
Il frutto è una bacca globosa, coriacea e spugnosa a deiscenza irregolare. Sulla sua superficie sono presenti delle caratteristiche cicatrici dovute alla caduta dei petali e degli stami che non sono persistenti, mentre all'apice è coronato da ciò che rimane degli stili. La particolarità di questi frutti è che la loro maturazione avviene sott'acqua, immersi nel fondo fangoso. Infatti a fine fioritura i frutti cadono nell'acqua e il tessuto assiale di protezione si stacca in più parti dai carpelli liberi, in questo modo i numerosi semi, ellissoidi, lisci (in certi casi, o pubescenti e crestati in altri casi) e provvisti di albume, contenuti nel frutto hanno la via libera per la disseminazione[10].
Questo genere originario dell'Asia, ha ormai una distribuzione cosmopolita. Comprende specie rustiche perfettamente adattate ai climi temperati, e specie tropicali a fioritura profumatissima, notturna soprattutto dell'emisfero boreale, ma vi sono anche specie abitatrici dell'Africa del sud, dell'Australia e della Nuova Guinea. Nella flora spontanea italiana è presente una sola specie (Nymphaea alba)
In realtà nei tempi antichi queste piante occupavano un'area molto più vasta anche al nord. A causa della formazione delle vaste distese di ghiaccio emigrarono più a sud, questo probabilmente nell'Era quaternaria e forse ancor prima nel Pliocene (queste emigrazioni sono confermate dai ritrovamenti fossili provenienti dal Giura e dalle grandi vallate alpine del Savoia e della Svizzera)[2].
Due specie vivono spontaneamente sull'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla diffusione delle specie alpine[11].
Legenda e note alla tabella.
Per il “substrato” con “Ca/Si” si intendono rocce di carattere intermedio (calcari silicei e simili); vengono prese in considerazione solo le zone alpine del territorio italiano (sono indicate le sigle delle province).
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Nymphaea. Il genere Nymphaea comprende una sessantina di specie.
Qui di seguito è indicata la sistematica interna al genere[5]:
Qui di seguito viene proposta una possibile classificazione scientifica relativamente ai livelli tassonomici superiori di questo genere[12][13]:
Sul territorio italiano è presente una sola specie di questo genere:
Eventualmente all'estremo est della zona alpina può essere presente la seguente specie:
Il genere di questa scheda ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco che segue indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
Il genere Nymphaea è strettamente correlato al genere Nuphar. La differenza più evidente sta nel fatto che in Nymphaea i petali sono più grandi dei sepali, mentre in Nuphar i petali sono molto più piccoli dei sepali. Anche la maturazione del frutto è diversa: il frutto di Nymphaea affonda sotto il livello dell'acqua subito dopo che il fiore si è chiuso, mentre i frutti di Nuphar restano al di sopra del livello dell'acqua fino a maturità.
Le ninfee sono talvolta chiamate fiori di loto, ma non vanno confuse con le specie di loto indiano del genere Nelumbo, usate nella cucina asiatica e sacre all'Induismo ed al Buddhismo. Il genere Nelumbo inoltre appartiene ad un'altra famiglia Nelumbonaceae, e un ordine diverso Proteales.
Alcune specie hanno delle proprietà medicamentose per cui sono utilizzate nella medicina popolare. Le radici essiccate e polverizzate sono utilizzate contro la dissenteria, la dispepsia e le emorroidi.
I rizomi di queste piante contengono un'alta percentuale di fecola per cui sono utilizzati come alimento da alcune popolazioni del nord Europa (Finlandia e Russia) anche se contenendo diversi tannini risultano piuttosto amari. In Australia gli aborigeni si cibano dei peduncoli dei fiori insieme ai frutti arrostendoli al fuoco[14].
Moltissime specie di questo genere sono utilizzate come piante ornamentali per decorare stagni, vasche e laghetti, o coltivata in grossi mastelli o recipienti simili, colmi d'acqua sui terrazzi. Da queste piante per scopi soprattutto commerciali sono stati ricavati molti ibridi o cultivar specialmente in Francia in Inghilterra e negli Stati Uniti.
Per una buona coltivazione le “ninfee” richiedono posizione soleggiata, con terreno ben concimato con letame maturo; in autunno si prosciuga l'acqua, ricoprendo i cespi con torba mista a letame; ogni 3 anni si procede al trapianto dei rizomi, per sfoltirli e per potere rinnovare il substrato con terreno fresco e ricco di elementi organici. Importante è la temperatura dell'acqua che deve essere sempre calda per avere delle abbondanti fioriture (tra i 18 °C e i 25 °C)[14].
Si moltiplicano in primavera per divisione dei cespi rizomatosi se si tratta di ibridi o varietà con colori particolari, altrimenti se si tratta di specie pure si può utilizzare il metodo classico della semina.
Gli antichi egizi adoravano le ninfee del Nilo, o fiori di loto come sono anche chiamate. N. caerulea apre i suoi fiori al mattino e li affonda nell'acqua al tramonto, mentre N. lotus fiorisce di notte e chiude i fiori al mattino. Resti di entrambi i fiori sono stati trovati nella camera sepolcrale di Ramses II.
Gli egizi, che nella scelta dei simboli utilizzati nei loro geroglifici attingevano alla realtà che li circondava, avevano rappresentato la ninfea in alcuni segni. In uno di essi è disegnato il fiore di ninfea:
mentre in un altro, utilizzato come simbolo numerico per indicare la cifra 10.000, è rappresentata una foglia di ninfea con lo stelo e il rizoma sommersi:
Cultivar Masaniello
Ninfea nel Parco Sigurtà
Ninfea nel Parco Sigurtà
Nymphaea L. 1753 è un genere di piante angiosperme appartenenti alla famiglia delle Ninfeacee dai fiori acquatici molto grandi e decorativi.
Vandens lelija (Nymphaea) – lūgninių šeimos gentis. Vandeniai, žoliniai, daugiamečiai augalai, turintys gerai išsivysčiusius šakniastiebius ir plūduruojančius didelius lygiakraščius lapus. Žiedai pavieniai, iškilę virš vandens. Vaisius – sultingas ąsotėlis, panašus į uogą. Auginamos ir kaip dekoratyviniai augalai. Paplitusios visame pasaulyje, žinoma apie 50 rūšių.
Lietuvoje auga 3 rūšys:
Ūdensrozes (Nymphaea) ir viena no piecām ūdensrožu dzimtas ģintīm. Tajā ietilpst divdīgļlapju klases ūdens un purvainu vietu augi ar lielām, peldošām garkātainām lapām un ūdensbaseina gultnē nostiprinātiem resniem sakneņiem. Ūdensrožu lapas ir ādainas, peldošas, ar vaska kārtiņu. Ziedi spilgtās krāsās, vientuļi. Auglis — salikts, ogveidīgs somenis.
Ūdensrozes ir plaši izplatītas, visvairāk tropu un subtropu joslā. Ūdensrozes ir iecienīti ūdensaugi gan ziedu, gan lapojuma dēļ, un tām izveidots daudz šķirņu. Ūdenrožu ģints augu mainīguma dēļ viedokļi par sugu skaitu šajā ģintī ļoti atšķiras.
Latvijā sastopamas divas ūdensrožu sugas — baltā ūdensroze (Nymphaea alba) un sniegbaltā ūdensroze (Nymphaea candida).[1] Aug stāvošos un lēni tekošos ūdeņos (ezeros, dīķos, upju līčos). Ziedus apputeksnē kukaiņi, pēc apputeksnēšanas zieds iegrimst ūdenī, kur nogatavojas auglis. Ūdensrozes ir Latvijas dekoratīvie augi, vietumis audzē šķirnes ar rožainiem, dzelteniem un sarkaniem ziediem. Pavairo galvenokārt ar sakneņiem.[2]
Sniegbaltā ūdensroze Attēls no zviedru botāniķa C. A. M. Lindmana grāmatas "Bilder ur Nordens Flora" (1901–1905)
Baltā ūdensroze Attēls no "Atlas des plantes de France" 1891.gads
Ūdensrožu šķirne "Innerlight"
Kloda Monē glezna "Ūdensrozes un japāņu tilts"
Ūdensrozes (Nymphaea) ir viena no piecām ūdensrožu dzimtas ģintīm. Tajā ietilpst divdīgļlapju klases ūdens un purvainu vietu augi ar lielām, peldošām garkātainām lapām un ūdensbaseina gultnē nostiprinātiem resniem sakneņiem. Ūdensrožu lapas ir ādainas, peldošas, ar vaska kārtiņu. Ziedi spilgtās krāsās, vientuļi. Auglis — salikts, ogveidīgs somenis.
Ūdensrozes ir plaši izplatītas, visvairāk tropu un subtropu joslā. Ūdensrozes ir iecienīti ūdensaugi gan ziedu, gan lapojuma dēļ, un tām izveidots daudz šķirņu. Ūdenrožu ģints augu mainīguma dēļ viedokļi par sugu skaitu šajā ģintī ļoti atšķiras.
Latvijā sastopamas divas ūdensrožu sugas — baltā ūdensroze (Nymphaea alba) un sniegbaltā ūdensroze (Nymphaea candida). Aug stāvošos un lēni tekošos ūdeņos (ezeros, dīķos, upju līčos). Ziedus apputeksnē kukaiņi, pēc apputeksnēšanas zieds iegrimst ūdenī, kur nogatavojas auglis. Ūdensrozes ir Latvijas dekoratīvie augi, vietumis audzē šķirnes ar rožainiem, dzelteniem un sarkaniem ziediem. Pavairo galvenokārt ar sakneņiem.
Nymphaea 'Peach Glow' Pengelasan saintifik 
Takson tidak dikenali (baiki): Nymphaea Species About 36 species, see text[1]
Nymphaea /nɪmˈfiːə/ adalah genus tumbuhan akuatik keras dan lembut dalam keluarga Nymphaeaceae. Genus mempunyai pengedaran kosmopolitan. Banyak spesies ditanam sebagai tumbuhan hiasan, dan banyak kultivar telah dibiakkan. Sesetengah taksa berlaku sebagai spesies diperkenalkan di mana mereka tidak asli,[2] dan ada yang rumpai.[3] Tumbuh-tumbuhan genus ini biasa dikenali sebagai teratai air.[2][4] Nama genus berasal dari Yunani νυμφαια, nymphaia dan Latin nymphaea, yang bermaksud "teratai air" dan diilhamkan oleh nimfa Yunani and Mitologi Latin.[2]
Lili air bukan sahaja hiasan, tetapi juga memberikan naungan berguna yang membantu mengurangkan pertumbuhan alga di kolam dan tasik.[5] Banyak teratai air yang biasa di taman air adalah kacukan dan kultivar. Kultivar ini telah memperoleh Anugerah Merit Taman Persatuan Hortikultur Diraja:
'Tarikan' Nymphaea
Nymphaea laydekeri purpurata
Nymphaea /nɪmˈfiːə/ adalah genus tumbuhan akuatik keras dan lembut dalam keluarga Nymphaeaceae. Genus mempunyai pengedaran kosmopolitan. Banyak spesies ditanam sebagai tumbuhan hiasan, dan banyak kultivar telah dibiakkan. Sesetengah taksa berlaku sebagai spesies diperkenalkan di mana mereka tidak asli, dan ada yang rumpai. Tumbuh-tumbuhan genus ini biasa dikenali sebagai teratai air. Nama genus berasal dari Yunani νυμφαια, nymphaia dan Latin nymphaea, yang bermaksud "teratai air" dan diilhamkan oleh nimfa Yunani and Mitologi Latin.
Nymphaea is een geslacht van waterplanten in de familie van de Nymphaeaceae (waterleliefamilie). Er zijn ongeveer 50 soorten in het geslacht, dat een kosmopolitische verspreiding kent.
Nymphaea is een geslacht van waterplanten in de familie van de Nymphaeaceae (waterleliefamilie). Er zijn ongeveer 50 soorten in het geslacht, dat een kosmopolitische verspreiding kent.
Hvite nøkkeroser er en slekt planter i nøkkerosefamilien. Gruppen er nært beslektet med Nuphar. Frukten hos hvite nøkkeroser synker under vannflaten umiddelbart etter at blomsten lukker seg, mens hos Nuphar holdes frukten over vannflaten til den modnes.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Hvite nøkkeroser er en slekt planter i nøkkerosefamilien. Gruppen er nært beslektet med Nuphar. Frukten hos hvite nøkkeroser synker under vannflaten umiddelbart etter at blomsten lukker seg, mens hos Nuphar holdes frukten over vannflaten til den modnes.
Grzybienie (Nymphaea L.) – jeden z 6 rodzajów w obrębie rodziny grzybieniowatych Nymphaeaceae. Według różnych źródeł należy tu od 40 do ponad 50 gatunków występujących na całym świecie. W Polsce występują w naturze dwa gatunki: grzybienie białe N. alba L. oraz grzybienie północne N. candida C. Presl (częsty jest także ich mieszaniec – N. ×borealis Camus). W uprawie częste są kultywary i mieszańce grzybieni białych z gatunkami egzotycznymi znane pod zbiorową nazwą N. ×hybrida, hort. Gatunkiem typowym jest Nymphaea alba L.[2].
Castalia R. A. Salisbury, Leuconymphaea O. Kuntze
Jeden z rodzajów w obrębie rodziny grzybieniowatych (Nymphaeaceae), będącej taksonem siostrzanym wobec pływcowatych (Cabombaceae). Obie te rodziny należą do rzędu grzybieniowców (Nymphaeales), stanowiącej drugie w kolejności po amborellowatych (Amborellaceae) odgałęzienie w historii rozwoju okrytonasiennych[1].
Rodzaj jest polifiletyczny w dotychczasowym (tradycyjnym) ujęciu. Podgatunek Nymphaea subg. Anecphya jest siostrzany dla rodzaju Ondinea, podczas gdy reszta rodzaju stanowi klad bazalny dla grupy Euryale–Victoria. Dlatego cała grupa Nymphaea-Euryale-Victoria-Ondinea łączona bywa w jeden rodzaj Nymphaea sensu lato (poza rozerwaniem rodzaju Nymphaea przedstawionym na kladogramie, prawdopodobne jest, że klad Euryale-Victoria jest siostrzany tylko wobec grupy podgatunków Hydrocallis-Lotus w obrębie rodzaju Nymphaea)[4]. Relacje filogenetyczne w obrębie rodziny grzybieniowatych[4]:
grzybieniowategrążel Nuphar
barklaja Barclaya
grzybienie Nymphaea
rozłożnia Euryale
wiktoria Victoria
grzybienie Nymphaea podgat. Anecphya
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Piperopsida Bartl., podklasa Nymphaeidae J.W. Walker ex Takht., nadrząd Nymphaeanae Thorne ex Reveal, rząd grzybieniowce Dumort., podrząd Nymphaeineae Engl., rodzina grzybieniowate Nymphaeaceae Salisb., podrodzina Nymphaeoideae (DC.) Arn., plemię Nymphaeeae DC., podplemię Nymphaeinae Planch., rodzaj grzybienie (Nymphaea L.)[5].
Mieszańce:
Osobniki wykazujące morfologiczne cechy pośrednie między typowymi dla obu tych gatunków są powszechnie określane jako Nymphaea × borealis, jednak badania genetyczne wskazują, że większość tak określonych osobników w istocie nie jest hybrydami, lecz przedstawicielami albo N. alba, albo N. candida. Rzadziej zdarza się też sytuacja przeciwna, to jest osobniki morfologicznie zbliżone do gatunku rodzicielskiego genetycznie są mieszańcami. Z tego też powodu nierzadko badacze ograniczają się do podania jedynie nazwy rodzajowej[7][8].
Nazwa naukowa rodzaju Nymphaea pochodzi z języka greckiego i oznacza roślinę należącą do nimf. Według starogreckiego podania roślina wyrosła z ciała nimfy zmarłej z powodu zazdrości o Heraklesa. Nazwa ta pojawia się dziełach Teofrasta i Dioskuridesa[9].
Rośliny z tego rodzaju mają kilka nazw zwyczajowych w języku polskim (podobnie jest zresztą w wielu innych językach[10]). W starszych źródłach pojawiają się z rzadka określenia w rodzaju "bończewie, gąska, kerzenka, mamałucha, nenufary, stulikep" częściej "wodna lilia", a najczęściej "grzybienie" (rękopis Copiarum diplomaticum praemislaeum z XV wieku – zapis "grzybyenye" , rękopis Jana Welsa z 1490, "Herbarz, czyli Zielnik" Stefana Falimierza z 1534, "Herbarz polski.." Marcina z Urzędowa z lat 1543–1553). Jan Kluk i później kolejni autorzy w XIX wieku używają jednak nazwy w liczbie pojedynczej – "grzybień", przy czym nazwa ta stosowana była także w odniesieniu do żabiścieku pływającego i bobrka trójlistkowego[11]. W piśmiennictwie specjalistycznym (botanicznym) XX wieku powrócono do nazwy w liczbie mnogiej traktując słowo "grzybienie" jako pluralia tantum (analogicznie jak np. rodzaje kocanki, obrazki) rodzaju niemęskoosobowego i w takim zapisie nazwa ta używana jest w kodeksach nomenklatorycznych[12]. W języku potocznym rośliny tego rodzaju określane są często w liczbie pojedynczej nazwą "grzybień", taką nazwę dla określenia "lilii wodnych" zawiera Słownik języka polskiego. Wśród nazw handlowych roślin z tego rodzaju popularnie używane jest określenie mianem lotosu tygrysiego nierzadkiej w uprawie rośliny akwariowej (w istocie lotos to odrębny rodzaj z innej, niespokrewnionej rodziny lotosowatych).
1. Rośliny uprawiane o kwiatach barwnych (czerwonych, różowych, żółtych, niebieskich) i/lub liściach purpurowych w całości lub w postaci plam na stronie wierzchniej – formy ogrodowe grzybieni N. x hybrida, hort.
1*. Rośliny o kwiatach białych i liściach z wierzchu zielonych.
Grzybienie (Nymphaea L.) – jeden z 6 rodzajów w obrębie rodziny grzybieniowatych Nymphaeaceae. Według różnych źródeł należy tu od 40 do ponad 50 gatunków występujących na całym świecie. W Polsce występują w naturze dwa gatunki: grzybienie białe N. alba L. oraz grzybienie północne N. candida C. Presl (częsty jest także ich mieszaniec – N. ×borealis Camus). W uprawie częste są kultywary i mieszańce grzybieni białych z gatunkami egzotycznymi znane pod zbiorową nazwą N. ×hybrida, hort. Gatunkiem typowym jest Nymphaea alba L..
Nymphaea ou 'ninfeia' é um gênero botânico pertencente à família Nymphaeaceae. Inclui várias plantas aquáticas perenes, com grandes rizomas e folhas cujo órgão de sustentação se situa na face inferior (peltada) em formato achatado ou cordiforme (em formato de coração), geralmente flutuantes. Suas flores são perfumadas, tendo quatro sépalas verdes e diversas pétalas que são grandes quanto as próprias sépalas, com cores variadas: azuis, verdes, brancas, amarelas e em tons de vermelho, conforme as espécies.[1]
Dentre as espécies mais conhecidas, têm-se o lótus e o nenúfar.
Nymphaea no Japão
Nymphaea ou 'ninfeia' é um gênero botânico pertencente à família Nymphaeaceae. Inclui várias plantas aquáticas perenes, com grandes rizomas e folhas cujo órgão de sustentação se situa na face inferior (peltada) em formato achatado ou cordiforme (em formato de coração), geralmente flutuantes. Suas flores são perfumadas, tendo quatro sépalas verdes e diversas pétalas que são grandes quanto as próprias sépalas, com cores variadas: azuis, verdes, brancas, amarelas e em tons de vermelho, conforme as espécies.
Dentre as espécies mais conhecidas, têm-se o lótus e o nenúfar.
Nymphaea L., (Nufăr), fam. Nymphaeaceae. Gen de plante orginar din zonele tropicale, subtropicale și temperate ale globului. Cuprinde aproximativ 40 specii.
Se înmulțește pe cale vegetativă și doar câteva specii prin semințe. Semințele se păstrează sub apă, (dacă se usucă își pierd puterea de germinație).
Se folosesc ca plante acvatice decorative.
Cuprinde cca. 40 specii:
Nymphaea L., (Nufăr), fam. Nymphaeaceae. Gen de plante orginar din zonele tropicale, subtropicale și temperate ale globului. Cuprinde aproximativ 40 specii.
Lekno alebo ľudovo vodná ruža (lat. Nymphaea) je rod vodných rastlín z čeľade leknovité (Nymphaeaceae). Zahrnuje približne 50 botanických druhov a množstvo kultivarov.
Známe druhy:
Lekno alebo ľudovo vodná ruža (lat. Nymphaea) je rod vodných rastlín z čeľade leknovité (Nymphaeaceae). Zahrnuje približne 50 botanických druhov a množstvo kultivarov.
Známe druhy:
Nymphaea alba - lekno biele Nymphaea amazonum Nymphaea ampla Nymphaea blanda Nymphaea caerulea Nymphaea calliantha Nymphaea candida - lekno jasnobiele Nymphaea capensis - lekno kapské Nymphaea citrina Nymphaea colorata Nymphaea elegans Nymphaea fennica Nymphaea flavovirens Nymphaea gardneriana Nymphaea gigantea Nymphaea heudelotii Nymphaea jamesoniana Nymphaea lotus - lekno egyptské = lekno lotosové Nymphaea macrosperma Nymphaea mexicana Nymphaea micrantha Nymphaea odorata Nymphaea pubescens Nymphaea rubra Nymphaea rudgeana Nymphaea stellata Nymphaea stuhlmannii Nymphaea sulfurea Nymphaea tetragonaNäckrossläktet[1] eller vita näckrosor[2] (Nymphaea) är ett växtsläkte i familjen näckrosväxter.[3] Enligt Catalogue of Life finns det 56 arter i släktet Nymphaea[3] Arterna är fleråriga och förekommer i hela världen. I Sverige finns endast arten vit näckros vildväxande. Näckrossläktet är nära släkt med gulnäckrossläktet (Nuphar). Skillnaderna är att hos vita näckrosor är kronbladen mycket större än foderbladen men hos de gulnäckrosorna är de fyra till sex gulfärgade foderbladen mycket större än kronbladen. En annan skillnad är att Nymphaea-arternas frukt sjunker ner under vattenytan när blomman vissnar, medan de gula näckrosornas blir kvar ovanför vattnet för att mogna.
De gamla egyptierna helgade vita näckrosor, eller lotus som de också kallades. Man har funnit rester av både egyptisk vitlotus och egyptisk blålotus i Ramses II:s grav. De egyptiska näckrosarterna ska inte förväxlas med arterna i lotussläktet (Nelumbo) som tillhör en annan familj - lotusväxterna.
I Catalogue of Life listas följande arter:[3]
Wikimedia Commons har media som rör Nymphaea.
Wikispecies har information om Nymphaea.
Näckrossläktet eller vita näckrosor (Nymphaea) är ett växtsläkte i familjen näckrosväxter. Enligt Catalogue of Life finns det 56 arter i släktet Nymphaea Arterna är fleråriga och förekommer i hela världen. I Sverige finns endast arten vit näckros vildväxande. Näckrossläktet är nära släkt med gulnäckrossläktet (Nuphar). Skillnaderna är att hos vita näckrosor är kronbladen mycket större än foderbladen men hos de gulnäckrosorna är de fyra till sex gulfärgade foderbladen mycket större än kronbladen. En annan skillnad är att Nymphaea-arternas frukt sjunker ner under vattenytan när blomman vissnar, medan de gula näckrosornas blir kvar ovanför vattnet för att mogna.
De gamla egyptierna helgade vita näckrosor, eller lotus som de också kallades. Man har funnit rester av både egyptisk vitlotus och egyptisk blålotus i Ramses II:s grav. De egyptiska näckrosarterna ska inte förväxlas med arterna i lotussläktet (Nelumbo) som tillhör en annan familj - lotusväxterna.
Yaklaşık 50 tane; Metne bakınız.
Wikimedia Commons'ta Nymphaea ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Nymphaea ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Nymphaea, nilüfergiller (Nymphaeaceae) familyasına bağlı bir su bitkisi cinsidir. Cinste dünya geneline yayılmış, toplam 50 civarı tür bulunmaktadır.
Nuphar cinsiyle yakından ilgilidir ve Nuphar türlerinden farklı olarak daha geniş taç yapraklara sahiptir. Meyvesinin olgunlaşması açısından da farklıdırlar, Nymphaea meyvesi çiçek kapanır kapanmaz suyun altına batarken, Nuphar meyveleri olgunluğa kadar suyun üstünde kalır.
Antik Mısırlılar lotuslara (bu isimler anılırdı) büyük saygı duyarlardı. N. caerulea`nın (Mısır mavi nilüferi) çiçekleri gündüz açılır, hava kararmaya başlayınca da suyun altına batar. N. lotus (Mısır beyaz nilüferi) ise gece çiçeğini açar ve sabah kapatırdı. Bu iki çiçeğin kalıntıları II. Ramses'in mezarında bulunmuştur.
Köksaplar, dimdik yükselir veya sürünücü, dallı veya dalsızdır. Yapraklar çoğunlukla değişken; damar yapısı elsi, dip kısmı kalp şeklinde, kenarları tam veya dişli, bazılarında hafif kalkanımsıdır. Çiçekler çeşitlilik gösterir, 4 çanak yapraklı, yeşil renkli, ovaryum (yumurtalık) alt durumludur. Taç yapraklar çok sayıda, büyük ve gösterişli ovaryumun dış tarafında yer alır. Stamenler (erkekorgan) taç ve çanak yapraklardan küçük olup ovaryumun yan yüzeyinde bulunur. Filament (ercik sapı) doğrusal, yumurta veya ters yumurta şeklindedir. Karpeller (meyve yaprağı) kısmen veya tamamen birleşmiştir. Stigma (dişicik başı) sapsız, merkezden çıkarak karpellere uzanan diskli stigmacık kupa şeklindedir. Tohumlar yuvarlak, yumurtamsı veya elipsoid, düzgün, boylamasına tüylü, ince zarlıdır.
Nymphaea alba
Nymphaea nouchallii
Nymphaea odorata
Nymphaea rubra
Nymphaea thermarum
Nymphaea 'Peach Glow'
Nymphaea, nilüfergiller (Nymphaeaceae) familyasına bağlı bir su bitkisi cinsidir. Cinste dünya geneline yayılmış, toplam 50 civarı tür bulunmaktadır.
Nuphar cinsiyle yakından ilgilidir ve Nuphar türlerinden farklı olarak daha geniş taç yapraklara sahiptir. Meyvesinin olgunlaşması açısından da farklıdırlar, Nymphaea meyvesi çiçek kapanır kapanmaz suyun altına batarken, Nuphar meyveleri olgunluğa kadar suyun üstünde kalır.
Antik Mısırlılar lotuslara (bu isimler anılırdı) büyük saygı duyarlardı. N. caerulea`nın (Mısır mavi nilüferi) çiçekleri gündüz açılır, hava kararmaya başlayınca da suyun altına batar. N. lotus (Mısır beyaz nilüferi) ise gece çiçeğini açar ve sabah kapatırdı. Bu iki çiçeğin kalıntıları II. Ramses'in mezarında bulunmuştur.
Латаття — багаторічник, його коріння «повзає» по дну водойм, а великі листки плавають на поверхні плеса. Підводне кореневище має товщину до 10 см. Листки на довгих черешках — до 20-13 см у діаметрі з плівчастими ланцетними прилистками. Живучи постійно у воді, латаття має постійно інтенсивно випаровувати воду, щоб розчини мінеральних солей, що їх засмоктує коріння, піднімалося до листя. І вода випаровується через численні продихи, якими всіяний горішній бік листя. Їх буває близько 11-12 мільйонів на одному листку. Нижній бік листка забарвлений у темно-фіолетовий колір. Завдяки темному забарвленню він краще прогрівається і випаровування через те посилюється. Чашечка чотирилиста. Пелюстки численні, звичайно трохи довші за чашолистки, білі. Поверхня плода вкрита рубцями. Плоди кулясті, яйцеподібні, еліпсоїдальні. Вони швидко згнивають у воді, насіння звільнюється від оболонки і спливає на поверхню води. Тут воно тривалий час плаває, мандрує водоймою на великі відстані, маючи особливе, наповнене повітрям напинало. Це насіння охоче поїдає риба і птиця.[1]
В Україні росте 3 види.[1]
У всіх народів з глибокої давнини збереглися перекази і легенди, пов'язані з лататтям.
Поява квіток лотоса радувала стародавніх єгиптян, і з давніх часів збереглася прислів'я: «Багато лотосів на воді, велика буде родючість». У Стародавньому Єгипті лотос шанували як священну квітку. Він був присвячений богині родючості Ізиді і богу сонця Озірісу. Останній зображувався на листі лотоса, а бог світла Хорус — сидить на квітці лотоса.[2]
Цим був виражений зв'язок нільської «лілії», і нашого латаття, з сонцем: квітка її також розкривається вранці і опускається у воду ввечері.
Символ Стародавнього Єгипту, його герб — п'ять квіток лотоса. Скіпетр — знак влади фараона — робився у вигляді квітки лотоса на довгому стеблі. Квітка і бутон лотоса були вибиті на єгипетських монетах. Колони єгипетських палаців і храмів теж прикрашали зображенням лотоса: підстави колон — листя лотоса, а вгорі — зв'язка стебел з квітками і бутонами.[2]
П'ять з половиною тисяч років тому єгиптяни малювали лотоси на гробницях. Лотос в ієрогліфах (єгипетських письменах) означав радість і задоволення.[2]
Жінки квітками лотоса прикрашали волосся і, йдучи в гості, тримали в руках букет. Гірляндами з квіток лотоса прибирали будинки, храми, гробниці з муміями.[2]
Але єгиптяни не тільки милувалися квіткою лотоса і вдихали його аромат, вони вживали в їжу його насіння і кореневища. Перший вчений ботанік, званий батьком ботаніки, Феофраст, що жив у Давній Греції 2300 років тому і багато подорожував, писав про це[2]:
Про це писав і давньогрецький історик Геродот[2]>:
У Стародавній Греції квітка латаття була символом краси і красномовства, а також були поширені розповіді про людей, що харчуються лотосом, — «лотофагів». Така розповідь приведена поетом Давньої Греції Гомером в «Одіссеї»[2]:
Дев'ять носила нас днів роздратована буря по темнихБагатими рибами хвилях; на десятий до землі лотофагів, Їжею квітковою себе насичуючих, вітер примчав нас. Вийшовши на тверду землю і свіжою водою запасшись, Нашвидко легкий обід ми у швидких суден заснували. Свій задовольняивши голод питвом і їдою, обрав я Двох розторопних самих товаришів наших (був третій З ними глашатай) і покуштувати послав їх, до яких ми досягли Людей, куштуючих хліб на землі, багатої дарами. Мирних вони лотофагів знайшли там; і посланим нашим Зла лотофаги не зробили; їх з доброзичливою ласкою Зустрівши, їм лотоса дали скуштувати вони, але як тільки Солодкомедв'яного лотоса кожен покуштував, миттєво Все забув і, втративши бажання назад повернутись, Раптом захотів осторонь лотофагів залишитися, щоб смачний Лотос збирати, назавжди відмовившись від своєї вітчизни. Силою їх, плачущих, до наших суден притягнувши, наказав я Міцно їх там прив'язати до корабельних лавок; іншим же Вірним товаришам дав наказ, анітрохи не зволікаючи, Всім на проворні сісти кораблі, щоб з них нікотрий, Лотосом солодким спокушений, від повернення додому не зрікся.
Все на судна зібралися і, сівши на лавках біля весел, Разом могутніми веслами спінили темні води.
З Стародавньої Греції дійшли до нас перекази про гарних водяних дівчат, називаємих німфами.
Там чином, Латаття сніжно-біле на латині називається «німфея кандіда» (Nymphaea candida), що в перекладі означає «німфа біла». Латинська назва латаття жовтого — «нюфар лютеум» (Nuphar luteum). «Нюфар» походить від арабського слова, яке теж означає «німфа»; «лютеум» — жовта.[2] Вікторію амазонську (Victoria amazonica) Річард Шомбург {близько 1837 р.} назвав «німфея вікторія», на честь англійської королеви.[2]
«Лотос — друг сонця, — писали також і в священних книгах Індії. — Коли місяць зі своїми холодними променями зникає, лотос розкривається».
В Індії лотос теж вважався священним. Стародавні індуси представляли землю у вигляді квітки лотоса. Бог індусів Брама, як і єгипетський бог Озіріс, зображується лежачим на листі лотоса; храми, присвячені їм, також прикрашаються лотосами. У міфі індусів богиня родючості Лакшмі перепливає океан на квітці лотоса. «Квіти лотоса — корабель, на якому потопаючий серед океану життя може знайти порятунок». Лотос розводять в Індії та Китаї, висіваючи насіння в мул ставків і каналів.[2]
Один з видів (Nelumbo nucifera) священного лотоса Єгипту та Індії зростає не тільки в цих країнах. Листя ціього лотоса, що мають вид перекинутих ковпачків на довгих черешках, що стирчать з води, і його великі рожеві і пурпурні квітки можна побачити в гирлі Волги, у районі Астрахані, в дрібних затонах Каспійського моря, в гирлах річок Кури й Тереку в Закавказзі. Лотос росте і на Далекому Сході.[2]
Північноамериканські Індіанці створили гарне сказання: латаття утворилося з іскор, які впали з Полярної і «Вечірньої» зірок у той час, коли вони зіткнулись, сперечались між собою з-за володіння стрілою, яку в хвилину смерті пустив в небо великий індіанський вождь.[2]
В середні віки в Європі створювалися казки про ельфів — маленьких лісових чоловічків, що катаються, як на корабликах, в чашолистки латаття[2]. У Голландії, Німеччині, Швейцарії було створено багато казок і легенд про чарівних ельфів, що живуть у квітках лілій.
В Італії поширена легенда про красуню Мелінду, яку викрав болотяний цар-страховисько і одружився з нею. Від того шлюбу і народилося латаття біле, пелюстки якого нагадують колір обличчя Мелінди, а тичинки — золоті коси красуні. Щороку красуня Мелінда вкриває трясовину квітами, нагадуючи своїй матері, що вона жива, вічно юна і царює над болотами.
Латаття називали «лебединою квіткою». Фризи вірили, що ті, у кого зображені сім квіток латаття на гербі замку, щиті або прапорі, ставали непереможними.[2]
Слов'яни називали водяну лілію одолінь-травою і приписували їй чарівну силу. Часто шматочки її кореневища зашивали в ладанку й носили на грудях як талісман проти злих сил, недуг, потвор і розбійників, що підстерігали мандрівника на шляху. Іншою назвою була русалчина квітка, бо на ніч вона ховається під воду, а кореневище схоже на дивовижну істоту.[1]
В «Травневій ночі» Гоголя з'являлися русалки з вінками з латаття на голові. У слов'янських народів латаття здавна вважалося «русалчиною квіткою». Гарна біла квітка з плямистим, як зміїний або риб'ячий хвіст, кореневищем була перетворена народною фантазією в русалку — прекрасну дівчину з риб'ячим хвостом.[2]
Своєрідно використовували латаття наші предки. Насіння її вживалися ченцями і відлюдниками як засіб, що заспокоює нерви, від судом і запаморочення, співаками — для посилення і зміцнення голосу. Для поліпшення апетиту сушене кореневище латаття підвішували над ліжком хворого. Відваром квіток латаття лікували зубний біль.[2]
За старих часів рекомендувалося рвати квіти латаття з ласкавими словами, заткнувши вуха. Ні в якому разі не дозволялося зрізати їх, так як при цьому нібито стебло латаття спливає кров'ю, а той, хто це зробить, буде бачити важкі, кошмарні сни. З кореневищем латаття в руках пастухи обходили поле, щоб при випасанні оберегти худобу від пропажі.[2]
Існує народна прикмета, якщо квітки латаття пірнули під воду вдень — бути негоді.
Латаття популярна декоративна квітка у водоймах Південної та Південно-східної Азії. У деяких містах (Убон Ратчатані) створюють цілі сади з різних видів латаття.[3]
Насіння і міцні кореневища цього роду у вареному вигляді їстівні. Насіння у сухому стані містить до 47% крохмалю. Підсушені кореневища містить до 20% крохмалю, 5-6% глюкози, багато дубильних кислот.
Археологи знаходять насіння білого латаття в будівлях на палях, що існували 50-70 тис років тому. Його насіння та коріння їдять вареними. Сирі містять алкалоїд німфеїн. Насіння лотосу в Азії їдять сирим, вилущуючи його прямо з плоду.
Деякі народи Європи, Азії, Африки та Північної Америки й нині застосовують борошно з висушених коренів латаття як домішку до зернового під час випікання хліба та для одержання крохмалю. Надлишок дубильних речовин знешкоджується простим вимочуванням порізаних на шматочки кореневищ у чистій воді. Висушене та засмажене насіння йде на крупу і борошно. За смаком нагадує смажені плоди їстівних каштанів.
Заготовляють кореневища пізно восени або напровесні. Їх вилучають з води, очищають від мулу, решток листкових черешків, а також від грубої поверхневої шкірки. Вилущене крихке кореневище перемелюють або товчуть у ступі. Якщо борошно гіркувате, його заливають водою і деякий час перемішують. За 3-4 години воду обережно зливають. До відмитої маси додають третину зернового борошна й готують тісто для коржиків, млинців, оладок, галушок тощо.
В Україні з латаття готують страву «лемішку». Дві склянки борошна з кореневища смажать на сухій сковороді до золотавого кольору. Додають три чверті склянки підсоленого окропу і розмішують до густоти в'язкого тіста. Добре вимішане тісто розкачують, додають 100 г шкварок і старанно розмішують. Потім викладають на змащену жиром форму і запікають у духовці на слабкому вогні, доки не утвориться ніжна золота кірка.[1]
Вивчаючи будову квітки водяної лілії, відомий німецький поет та вчений Гете створив теорію походження квіток у рослин. Він довів, що всі частини квітки, пелюстки, тичинки, маточки — це видозмінене листя. У цієї квітки помітний поступовий перехід від зелених чашолистків до білих пелюсток, а потім до тичинок.[1]
Сад латаття у місті Убон Ратчатані
Їстівне насіння лотосу
Сушене насіння латаття
Nymphaea 'Peach Glow'
Коріння лотосу
Карі з коріння лотосу
Chi Súng (danh pháp khoa học: Nymphaea) là một chi chứa các loài thực vật thủy sinh thuộc họ Súng (Nymphaeaceae). Tên gọi thông thường của các loài trong chi này, được chia sẻ cùng với một số chi khác trong họ này, là súng. Các lá của chi Nymphaea có vết khía chữ V nối từ mép lá tới cuống lá ở khu vực trung tâm. Chi này có khoảng 36-45 loài, với sự phân bố rộng khắp thế giới.
Chi này có quan hệ họ hàng gần với chi Nuphar, chúng khác nhau ở chỗ là các cánh hoa của chi Nymphaea lớn hơn nhiều so với các lá đài của đài hoa, trong khi ở chi Nuphar thì các cánh hoa lại nhỏ hơn so với các lá đài màu vàng (4-6 lá). Quả khi chín cũng khác nhau, với quả của chi Nymphaea chìm xuống dưới mặt nước ngay sau khi hoa khép lại, trong khi quả của chi Nuphar lại ở trên mặt nước cho đến khi chín.
Người Ai Cập cổ đại sùng kính hoa súng sông Nin, hay hoa sen như họ gọi nó. Súng xanh Ai Cập (Nymphaea caerulea), nở hoa vào buổi sáng và sau đó chìm xuống dưới mặt nước vào lúc chiều tối. Súng trắng Ai Cập (Nymphaea lotus) lại nở hoa vào buổi đêm và khép lại vào buổi sáng. Các dấu tích của cả hai loại hoa này đều được tìm thấy trong lăng mộ của Ramesses II.
Các loài súng không có quan hệ họ hàng gì với các loài loa kèn (huệ tây) thuộc họ Loa kèn (Liliaceae), bộ Loa kèn (Liliales) mặc dù tên gọi bằng tiếng Anh của chúng là water-lily (loa kèn/huệ nước). Chúng cũng không có quan hệ họ hàng gì với các loài hoa sen thực sự thuộc chi Nelumbo, là các loài hoa được sử dụng trong ẩm thực tại khu vực châu Á cũng như là loại hoa linh thiêng của đạo Hindu và đạo Phật.
Nhiều loại hoa súng thông thường trong các khu vườn thủy sinh thực chất là các giống lai ghép.
Các loài cây này sống lâu năm, mọc hoang dại trong ao, mương, kênh, rạch, láng nước, bàu trũng khắp mọi khu vực của Việt Nam. Hiện tại, việc khai thác loài hoa này còn tự phát, chưa có quy hoạch. Tuy nhiên các loài cây này có khả năng tái sinh mạnh. Chưa thấy tài liệu nào thống kê tại Việt Nam có bao nhiêu loài súng, mặc dù có một số tài liệu nói rằng có khoảng 5 loài. Trong một số tài liệu có nhắc tới súng lam (Nymphaea stellata = Nymphaea nouchali?), súng đỏ (Nymphaea rubra), súng trắng (Nymphaea lotus = Nymphaea pubescens?), v.v...
Tại các chợ ở miền tây Nam Bộ, có thể thấy bán những bó cọng bông súng mập mạp nâu nâu mang bông có màu tím nhạt, cuộn tròn, tươi rói. Bông súng cắt khúc có thể được thưởng thức bằng cách chấm mắm kho, trộn gỏi, hay ăn sống, cũng như có thể thể xào, nấu canh.
Nymphaea alba là một loài hoa súng tại Thành phố Hồ Chí Minh
Nymphaea rubra, một loại hoa súng tại miền Trung Việt Nam.
Súng bông tím được trồng làm cảnh ở An Giang
Súng bông vàng được trồng làm cảnh ở An Giang
Bài viết liên quan đến thực vật có hoa này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chi Súng (danh pháp khoa học: Nymphaea) là một chi chứa các loài thực vật thủy sinh thuộc họ Súng (Nymphaeaceae). Tên gọi thông thường của các loài trong chi này, được chia sẻ cùng với một số chi khác trong họ này, là súng. Các lá của chi Nymphaea có vết khía chữ V nối từ mép lá tới cuống lá ở khu vực trung tâm. Chi này có khoảng 36-45 loài, với sự phân bố rộng khắp thế giới.
Chi này có quan hệ họ hàng gần với chi Nuphar, chúng khác nhau ở chỗ là các cánh hoa của chi Nymphaea lớn hơn nhiều so với các lá đài của đài hoa, trong khi ở chi Nuphar thì các cánh hoa lại nhỏ hơn so với các lá đài màu vàng (4-6 lá). Quả khi chín cũng khác nhau, với quả của chi Nymphaea chìm xuống dưới mặt nước ngay sau khi hoa khép lại, trong khi quả của chi Nuphar lại ở trên mặt nước cho đến khi chín.
Người Ai Cập cổ đại sùng kính hoa súng sông Nin, hay hoa sen như họ gọi nó. Súng xanh Ai Cập (Nymphaea caerulea), nở hoa vào buổi sáng và sau đó chìm xuống dưới mặt nước vào lúc chiều tối. Súng trắng Ai Cập (Nymphaea lotus) lại nở hoa vào buổi đêm và khép lại vào buổi sáng. Các dấu tích của cả hai loại hoa này đều được tìm thấy trong lăng mộ của Ramesses II.
Các loài súng không có quan hệ họ hàng gì với các loài loa kèn (huệ tây) thuộc họ Loa kèn (Liliaceae), bộ Loa kèn (Liliales) mặc dù tên gọi bằng tiếng Anh của chúng là water-lily (loa kèn/huệ nước). Chúng cũng không có quan hệ họ hàng gì với các loài hoa sen thực sự thuộc chi Nelumbo, là các loài hoa được sử dụng trong ẩm thực tại khu vực châu Á cũng như là loại hoa linh thiêng của đạo Hindu và đạo Phật.
Nhiều loại hoa súng thông thường trong các khu vườn thủy sinh thực chất là các giống lai ghép.
Кувшинки образуют под водой на дне толстые ползучие корневища, богатые крахмалом. Эти корневища могут быть сырьём для приготовления муки и получения крахмала. Дубильные вещества из них удаляется вымачиванием порезанных корневищ или полученной из них муки в воде. Поджаренные семена кувшинок могут служить заменой кофе[5].
По данным The Plant List на 2013 год, в состав рода входят 44 вида[6]:
По данным The Royal Horticultural Society[8]:
По мнению коллекционера нимфей А. Марченко среди карликовых нимфей используемых в маленьких прудах, при их выращивании в средней полосе России беспроблемных сортов нет. Среди нимфей средних размеров для выращивания в Московской области рекомендуются следующие[9]:
В отличии от США и Европы в средней полосе России нимфеи рекомендуется размещать летом на более мелких, а зимой на более глубоких местах водоёмов[9].
'Laydekeri Lilacea'
'Marliacea Albida'
'Fabiola'
睡蓮屬（學名：Nymphaea）是睡蓮科下的一屬。
睡蓮屬的学名Nymphaea来自於古希腊语单词“Νυμφαία”，这个来自於“Νύμφη”，“Νύμφη”的意思是宁芙。宁芙是希臘神話中一类住在湖泊、森林、河流、巖洞和海邊中的美麗女神，深受眾神和男人的崇敬與愛慕。
睡莲属为睡莲科中分布最广的一属，除南极之外，世界各地皆可找到睡莲的踪迹。
睡蓮屬皆浮在水面，是水生植物，葉色濃綠而光亮，不同之品種各有紅、紫、褐色等斑點，花朵碩大，具花萼四枚，盛開於夏季，有日開種和夜開種，素有「水中皇后」的雅稱。
睡莲切花离水时间超过1小时以上可能使吸水性丧失，而失去开放能力。
蓮屬與睡蓮屬外观相似，过去曾被分类为睡莲科，在印度與中國常將這二屬混為一談，但莲属实际上与整个睡莲目都不亲近，是属于山龙眼目的一支。
睡蓮和荷花二者很像，主要的區別是在葉子的生長位置和葉子的形狀。
睡莲属中的种类与类型繁多，被接受的物种约有50个左右，分属于五个亚属[1]。
常有属内杂交出现，部份杂交种如下：
古埃及的壁畫中，可看到仕女手持蓮花赴宴。
德國人認為睡蓮是不祥之物。
睡蓮屬（學名：Nymphaea）是睡蓮科下的一屬。
スイレン属（スイレンぞく、water lily、学名：Nymphaea）は、スイレン科の属の一つ。水生多年草。
日本にはヒツジグサ（未草）の1種類のみ自生する。日本全国の池や沼に広く分布している。白い花を午後、未の刻ごろに咲かせる事からその名が付いたと言われる。睡蓮はヒツジグサの漢名であるが、一般にスイレン属の水生植物の総称として用いられる。
水位が安定している池などに生息し、地下茎から長い茎を伸ばし、水面に葉や花を浮かべる。葉は円形から広楕円形で円の中心付近に葉柄が着き、その部分に深い切れ込みが入る。葉の表面に強い撥水性はない。多くの植物では気孔は葉の裏側にあるが、スイレンでは葉の表側に分布する。根茎から直接伸びる花柄の先端に直径5-10cmほどの花をつける。
日本において一般的なスイレンは、いくつかの野生種を交配、品種改良し、作出された園芸種である。花の色、葉の色、模様、などについて様々な姿の品種が存在する。
ブルー・ロータス
アカバナスイレン
ホシザキスイレン
N. lotusの水中葉。
温室で栽培されている熱帯スイレンの一種
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 スイレン属（スイレンぞく、water lily、学名：Nymphaea）は、スイレン科の属の一つ。水生多年草。
日本にはヒツジグサ（未草）の1種類のみ自生する。日本全国の池や沼に広く分布している。白い花を午後、未の刻ごろに咲かせる事からその名が付いたと言われる。睡蓮はヒツジグサの漢名であるが、一般にスイレン属の水生植物の総称として用いられる。
수련속(睡蓮屬, 학명: Nymphaea 님파이아[*])은 수련과의 속이다. 40여 종의 수생식물로 이루어져 있으며, 전 세계에 널리 분포한다. 여러 종이 원예식물로 쓰이고 재배품종 육종도 많이 이루어졌으며, 자생지가 아닌 곳에 도입된 종들도 있다.[1][2] 학명은 고대그리스어 및 라틴어 "님파이아(νυμφαια, nymphaea)에서 유래했으며, 그리스 신화와 로마 신화에 나오는 님프의 이름을 땄다.[1]
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_2624.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
,_Hyderabad,_India_-_20090613-01.jpg)
Karte mit allen verlinkten Seiten: 
_-_Nymphaea_escarboucle_IMG_0780.jpg)
_1200.jpg)
_1200.jpg)
_1200.jpg)
_1200.jpg)
.jpg)
_1200.jpg)
_-_Nymphaea_escarboucle_IMG_0780.jpg)
_1200.jpg)
_1200.jpg)
_1200.jpg)
_-_109.jpg)
.jpg)
.jpg)
_1200.jpg)
_1200.jpg)
_1200.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Australische_Seerose_-_Botanischer_Garten_Bonn.jpg)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
.JPG)
.JPG)
,_Ciudad_Ho_Chi_Minh,_Vietnam,_2013-08-14,_DD_01.jpg)
.jpg)
,_Hyderabad,_India_-_20090613-01.jpg)
.jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_2624.jpg)
