nomes no trilho de navegação
Avokado, rou
Die avokado (Persea americana) is 'n boom inheems aan Meksiko en Sentraal-Amerika,[1] en behoort tot die familie Lauraceae in die klas bedeksadiges, saam met kaneel, kamfer en lourier.
'n Avokadopeer is 'n vrug met 'n groen skil en vlesige lyf wat peervormig, eiervormig, of rond kan wees. Dit is afkomstig van 'n tropiese plant bekend as 'n avokadoboom (Persea americana). Teen die tyd dat die avokadopeer ryp geword het, het die skil waarskynlik na donkerbruin of selfs swart verkleur.
Top elf avokadoproduserende lande gedurende 2013[2] Land Produksie (ton)
Meksiko 1 467 837 
Dominikaanse Republiek 387 546 
Kolombië 303 340 
Peru 288 387 
Indonesië 276 311 
Kenia 191 505 
VSA 175 226 Kenia 191 505 
Chili 164 750 
Rwanda 148 823 
China 108 500 
Suid-Afrika (18de) 89 999 Wêreld 4 717 102 
Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir avokado.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Avokado
Persea americana, conocida comúnmente como aguacate o palta ye una especie arbórea del xéneru Persea perteneciente a la familia Lauraceae,[2][3]orixinaria de Mesoamérica y adomada polos pueblos indíxenes d'esa zona fai unos 10 000 años.[4][5] La especie cultivar en llugares con climes tropical y mediterraneu.
N'estáu montés, l'árbol puede algamar altores d'alredor de 20 m, más comúnmente ente 8 y 12 m, y un diámetru al altor del pechu de 30-60 cm, con tueru erecto o torcíu. Los árboles en plantíu, xeneralmente derivaos d'ensiertos y suxetos a fradadures de formación, amuesen una apariencia bien distinta. Copa: estendida, globulosa o acampanulada, con cañes baxes, cañes nueves de primeres, de color verde amarellentáu, que dempués se tornen opaques y con repulgos prominentes dexaes poles fueyes. Corteza: aspra, dacuando derrota llonxitudinalmente.[6]
El tueru tien una corteza gris-verdosa con fisuras llonxitudinales. Les fueyes, alternes con peciolu de 2 a 5 cm y llimbu xeneralmente glauco pol viesu. Estrechamente elípticos, ovaos o obovados de 8 a 20 cm por 5 a 12 cm y son coriáceos, de color verde y escasamente pubescentes nel fexe, anque bien densamente pol viesu, que ye de color marrón amarellentáu y, onde resalta'l nerviu central. Tien base cuneiforme y ápice agudu. Los marxes enteros y más o menos ondulaos.
Les inflorescencies son panícules de 8 a 4 cm de llargu, con flores de 5 a 6 mm, con perianto densamente pubescente, de tubu bien curtiu y con seis tépalos oblongos, de mediu centímetru, siendo los trés esteriores más curtios. Tienen nueve estambres fértiles d'unos 4 mm, con filamento pubescentes, entamaos en tres círculos concéntricos. El ovariu ye ovoide, d'aprosimao 1,5 mm, densamente pubescente, con estilu tamién pubescente de 2,5 mm, termináu por un estigma discoidal daqué dilatáu.
El frutu ye tipu baya, oval o piriforme, según la variedá, de tamañu bien variáu (7 a 33 cm de llargu y hasta 15 cm d'anchu), pulgu de color verde a púrpura escuru, pudiendo ser delgada, gruesa, llisa o llixeramente rugosa, dacuando con una apariencia como la del cueru. Magaya firme, oleíca, d'un color que varia dende'l mariellu al verde claru. Contién una grana grande (5 a 6,4 cm), dura y pesada, redonda o puntuda, de color marfil. Tien dos envoltures papelosas de color café, bien delgaes, que de cutiu se queden xuntaes a la magaya.[6] El frutu ye xeneralmente en forma de pera, dacuando ovoide o globosu, de 8 a18 cm, con epicarpio corchoso más o menos tuberculado y mesocarpiu carnosu y comestible. Esti postreru arrodia íntimamente una grana globular d'episperma (tegumentu) papiráceo, ensin endosperma, d'unos 5 a 6 cm[7]
Los requerimientos de clima y suelu varien coles distintes races. La raza antillana prefier clima tropical húmedu, y cultívase dende'l nivel del mar hasta los 800 m d'altor, con temperatures promedio de 24 a 26 ºC . Ye bien susceptible a les xelaes. La raza guatemaliana crez ente 500 y 2400 msnm, con temperatures medies de 22 a 25 ºC y puede tolerar temperatures non inferiores a 4,5 ºC. La raza mexicana puede crecer hasta los 2800 m s. n. m., con temperatures medies de 20 ºC y puede tolerar xelaes hasta de –4 ºC. P. americana crez en climes secos a húmedos, con precipitaciones de 800 a 2000 mm, con estaciones seques bien definíes d'hasta 6 meses, anque crez meyor con estaciones seques más curties. Per otru llau, rique más de tres meses secos pa bona producción de frutes. Los periodos de calor y seca pueden provocar la cayida de los frutos, especialmente nes variedaes de monte. Los sitios demasiáu húmedos nun son apropiaos, pola mayor posibilidá d'escurrimientu de ciertes enfermedaes del suelu, a les cualos la especie ye altamente susceptible. Afacer a gran variedá de suelos, dende arenosos hasta magrizos, llimos volcánicos, lateríticos y caliares, pero crez meyor en suelos francos, bien drenados, llixeramente acedos y ricos en materia orgánico. La raza antillana tolera suelos caliares y llixeramente salinos. Nenguna variedá tolera suelos pesaos, con drenaxe deficiente y nun tien de llantar se cuando la capa freática tea a menos de 1 m de la superficie. El rangu óptimo de pH considerar ente 6 y 7, anque dalgunos cultivares en Florida crecen bien en suelos con pH de 7,2 a 8,3.[6]
La evidencia xenética dexa sostener que'l procesu de doma de P. americana asocedió más d'una vegada y que la variedá mexicana P. americana var. dryimifolia ye una de les variedaes qu'apurrió material xenético a cultivar modernos d'aguacate. La diversidá xenética al interior de P. americana ye alzada. La mayor parte de los estudios tán basaos nel analís de poblaciones o coleutes correspondientes a les maneres de cultivar l'aguacate y atopóse mayor diversidá xenética en cultivar de Mesoamérica, con rellación a llugares onde nun hai poblaciones monteses del xéneru Persea. Per otra parte, hasta la fecha nun s'estudiaron abondo les poblaciones monteses y esiste un déficit, na conocencia de la variación xenética nes variedaes natives.[8]
El antecesores del xéneru Persea surdieron na parte septentrional d'América del Norte, pero ente'l Miocenu y el Pliocenu emigraron escontra Mesoamérica. Piénsase que la especiación que dio llugar a la Persea americana, puede tener como factor principal los procesos xeolóxicos asocedíos en Méxicu.[9][10] La evidencia fósil, suxure qu'especies similares estendiéronse entá ye más, hasta'l norte de California (EE. UU.), fai millones d'años , nun momentu en qu'el clima d'esa rexón yera más aparente.[11]
Esisten evidencies del so consumu nel valle de Tehuacán (Puebla, Méxicu), que tienen ente 9000 y 10 000 años d'antigüedá.[9] El so doma asocedió na rexón mesoamericana, alredor del añu 5000 a. C. y alredor del añu 3000 a. C., consumir en Caral, nel actual Perú.[9]
Les civilizaciones precolombines cultivar dende'l ríu Bravo en Norteamérica hasta los valles de clima mediterraneu del actual territoriu chilenu, nel sur de Suramérica.
Estremar en tres variedad: mexicana, guatemaliana y antillana.
Los exemplares de P. americana orixinarios de les zones altes del centru y del este de Méxicu, xeneren la variedá mexicana.
Los árboles orixinarios de les zones altes de Guatemala xeneren la variedá guatemaliana.
La variedá antillana provien de la zona de les Antilles y créese que foi la primer variedá atopada polos europeos, al ser esa la primer zona a la que llegaron.
Esisten discrepancies con respectu al orixe de la raza antillana, cuidao que tamién cabo la posibilidá de que los primeros exemplares d'aguacate fueren introducíos nes Antilles dende Méxicu polos españoles o los ingleses mientres la colonización.
Los trés variedaes de P. americana fuéronse entemeciendo naturalmente ente elles per mediu del so propiu sistema de reproducción. La resultancia d'estes fusiones, producíes per mediu de la polinización cruciada, dieron orixe a incontables variedaes híbrides naturales indefiníes.
A partir de la década de 1900, empezar a escoyer los exemplares d'esta especie, con meyores atributos pa ganar consumidores nos mercaos, dando orixe a los distintos cultivares qu'encabezaron los mercaos mundiales hasta los años 1930. Les nueves variedaes comercializáronse bien, hasta qu'en 1935 patentar n'Estaos Xuníos una nueva variedá llamada Hass, de proxenitores desconocíos, aniciada en Va Haber, un llugar de California, onde Rudolph Hass detectar ente los árboles del so güertu.
La pallabra "aguacate" provien del náhuatl ahuacatl [aːwakat͡ɬ],[12] que se remonta a la proto-azteca * PA:WA. que tamién significaba "aguacate"[12] Dacuando la pallabra náhuatl utilizar col significáu «testículu», probablemente por cuenta de la semeyanza ente la fruta y la parte del cuerpu.[13]
Conocer con esti nome, y los sos derivaos, al frutu de Persea americana en Méxicu, Paraguái, Venezuela, Colombia, Estaos Xuníos, Centroamérica, el Caribe, España y los países anglosaxonos y lusófonos.[14]
La pallabra guacamole provien del náhuatl ahuacamolli, ‘mueyu d'aguacate'.
Tamién ye conocida como aguaco o ahuaca.
Con esti nome conózse-y principalmente n'Arxentina, Bolivia, Chile, Perú y Uruguái.[15]
La pallabra «palta» provien del quechua, siendo'l nome col que se conoz a una etnia amerindia, los paltas, qu'habitaron na provincia ecuatoriana de Loxa y al norte de Perú. Probablemente esta sía la rexón descrita como la provincia de Palta» pol Inca Garcilaso de la Vega na so obra Comentarios Reales de los Inques de 1601.
La rexón de los paltas foi conquistada por Tupac Inca Yupanqui mientres la so marcha pa conquistar la Provincia de Cañar. Esi sería l'orixe del nome con que los inques bautizaron al frutu d'esta especie, traíu de la zona norte del so imperiu. Tamién el tiempu averáu en que l'árbol llegó d'Ecuador a Perú, yá que se sabe, que la conquista de les provincies norteñas por Tupac Yupanqui asocedió ente 1450 y 1475.
Los escritos españoles mentaron esti frutu per primer vegada en 1519.[ensin referencies]
Anguaño, P. americana tien una amplia distribución y mercáu.
Méxicu 1.52 
República Dominicana 0.43 
Perú 0.35 
Indonesia 0.31 
Colombia 0.29 Mundu 5.03 Fonte: FAOSTAT d'ONX[19] En 2014, producióse 5 millones de tonelades, con Méxicu sola tien el 30 % (1,52 millones de t) del total (tabla). Otros grandes productores son: República Dominicana, Perú, Indonesia, Colombia, totalizando 1,38 millones t o'l 27 % de la producción mundial (tabla).[19]
En EE. UU., el consumu per cápita creció de 1 kg en 2001; a 3 kg en 2016.[20]
Dellos suxetos presenten reacciones alérxico a la palta. Esisten dos formes principales d'alerxa: les persones con alerxa al polen de los árboles desenvuelven síntomes locales na boca y el gargüelu pocu acabante comer aguacate; el segundu, conocíu como síndrome de la fruta del látex,[21] rellacionar a l'alerxa al latex[22] y los síntomes inclúin urticaria xeneralizada, dolor abdominal y vultura, y dacuando ye potencialmente fatal.[23]
L'árbol del aguacate rique pa la so meyor sanidá y desenvolvimientu radicular, un suelu permeable y fondo, francu-arenosu, no posible ensin presencia d'óxidu de calciu caliares nin cloruros. La llantadera tien de realizase en zones non inundables nin propenses a encharcamientos cuidao que l'escesu de mugor afectar negativamente. Con respectu al clima, tienen d'evitase zones de xelaes yá que estes afecten el floriamientu y si son bien intenses pueden llegar a perxudicar a les plantes.
La principal y más importante enfermedá de P. americana ye la "podrén del raigañu", producida pol fungu Phytophthora cinnamomi. Esta enfermedá ta presente en casi toles zones productores del mundu.
Los sistemes actuales pa controlar esta afección inclúin per una parte llograr una "resistencia xenética" al traviés del usu de portainjertos tolerantes a Phytophthora y, por otra, incorporar un programa de tratamientos fitosanitarios cola aplicación de distintos fungicidas n'aplicaciones foliares y al suelu, combinaes con pintures al tueru cuando la planta ye nueva. D'ende d'equí p'arriba ríquese del usu de distintos amiestos químicos acedes que, por aciu inyecciones al tueru, incorporar a los vasos internos de conducción. El conxuntu d'estes téuniques bien aplicaes ta dexando un bon nivel de control d'esta enfermedá.
Tien un altu conteníu n'aceites vexetales, polo que se-y considera un escelente alimentu tocantes a nutrición en proporciones moderaes, yá que tien un gran conteníu calórico y grasu. Amás afayóse que l'aceite d'aguacate tien propiedaes antiosidantes. Ye ricu en grasa vexetal qu'apurre beneficios al organismu y en vitamines Y, A, B1, B2, B3, ácidos grasos, proteínes, minerales.[24]
El frutu de P. americana foi utilizáu principalmente como alimentu.
En Méxicu, l'aguacate ye importante y tradicional na dieta diaria dende antes de la llegada de los europeos. Utilízase como acompañamientu pal pan, como ingrediente d'ensalades, como guarnición y pa preparar guacamole, ente munchos otros usos. En Tocumbo, Michoacán, ye utilizáu amás pa preparar "patatitas franceses".
Cultívense distintes variedaes con distintes carauterístiques, como'l color y grosez de la piel o'l tamañu del frutu. Les sos fueyes fresques o seques empléguense como condimento de dellos platos, como la barbacoa, los mixiotes y les enfrijoladas.
En Chile, esiste un tipu d'aguacate de piel negro llamáu dacuando "palta chilena". Ye un alimentu bastante consumíu y utilizáu de variaes formes na gastronomía d'esti país. L'aguacate utilízase como acompañamientu en comíes, como ingrediente d'ensalaes, o inclusive como acompañamientu pal pan, consumiéndose xeneralmente en recetes salaes. Ye bien común usu nos llamaos completos (nome dáu nesti país a los perros calientes).
Nel Perú, la palta que se produz mayoritariamente ye una variedá verde que ye orixinaria del propiu país. El tamañu del frutu puede llegar hasta los 15 centímetros, según la zona de producción. Usar pa preparar palta rellena, palta rellena con camarones, sopa de palta y como acompañamientu en diversos platos de la gastronomía peruana.
En Venezuela utilízase principalmente como acompañante sazonándolo con sal y n'ensalades, según na ellaboración de la arepa Reina Pepiada y la guasacaca.
En Colombia l'aguacate más estendíu ye de piel verde y carne mariello. Usar n'ensalaes (con tomate, cebolla y cilantro), en guacamole, solo o con un pocu de sal al gustu, como acompañante de comíes como'l secu y pa sancochos, bandexa paisa y ajiaco santafereño. Ye bien apreciáu la variedá d'aguacate carmero, de la rexón del conceyu de Carmen de Bolívar.
N'Arxentina, l'aguacate que se consume ye polo xeneral, del mesmu tipu que'l chilenu. De pulgu negru nel so maduror, ye un alimentu que suel comese enforma nel mariña del país, usándose como arreglo. Tamién s'emplega pa faer "dulce de palta", que se llogra pulgando la fruta, sacando la magaya, faciéndola puré y amestando azucre. Tien un sabor agriduz y úsase acompañar la comida o bien para'l so consumu direutu con pan.
Un usu tradicional de P. americana, menos popular, ye'l de planta melecinal. El so frutu y los sos aceites son llargamente utilizaos como productos de guapura, tantu pa la piel como pal pelo, y les sos fueyes pa la ellaboración d'expectorantes.
L'aguacate produzse aprosimao en 46 países.[25] La superficie total collechada nel mundu algamó les 436.3 millones d'hectárees en 2009, siendo, n'orde d'importancia, Méxicu, Indonesia, República Dominicana, Estaos Xuníos, Colombia, Perú, Kenia[26] los principales productores. Particularmente Méxicu'l principal productor, superando'l millón de tonelaes añales (1 millón 316 mil 104 tonelaes en 2012[27]), siguíu per Indonesia y República Dominicana. Coles mesmes, Méxicu ye consideráu'l más importante "distribuidor" a nivel mundial, participando col 51.4 % del mercáu d'esportaciones abasteciendo asina a gran parte de la población mundial.[27] América concentra'l 60 % de los plantíos mundiales. Tan solo en Méxicu, producir en 28 entidaes federatives, siendo Michoacán la más importante d'elles, con un 85.9 % de la producción total en 2009.[27] El 95 % de la producción nacional concentrar nos estaos de Michoacán, Jalisco, Nayarit, Edo. de Méxicu y Morelos. Los cultivos realizar en sierres bien fértiles, semihúmedas. Nestes zones los iviernos son fríos y mientres el branu la temperatura raramente degola los 32 °C. El fríu embaxo de 4 °C estropia la flor y polo tanto la producción, nesti microclima produz l'aguacate de meyor calidá.
Pela so parte, ente los principales países esportadores d'aguacate atopa Méxicu, col 51.4 % del mercáu, sígen-y en menor midida Israel (11.6 %), Perú (15 %) y Sudáfrica (8.0 %).[27] En 2010, los principales países importadores d'aguacate fueron los Estaos Xuníos(47.1 %), Francia (12.8 %), Xapón (6.1 %) y Canadá (4.9 %), que concentren 70.8 % de la importación total. La contorna de la Axarquía, perteneciente a la provincia de Málaga ye la principal zona productora d'aguacates nel país, amás considérase la reserva tropical europea. Nel estáu de Michoacán, la rexón qu'entiende los conceyos de Tancítaro, Uruapan y Peribán, ye'l númberu unu a nivel nacional ya internacional en producción d'esta fruta, conociéndose como la capital mundial del Aguacate. Cabo destacar que dicha rexón ye l'aparente pa la producción d'aguacate ¨Hass¨ por cuenta del so clima templáu-húmedu pel branu y fríu pel hibiernu ensin degolar les temperatures de 4 graos centígrados, la variedá ¨Méndez¨ dar nun clima más templáu entá y a un altor menor, pero la fruta ye de menor calidá, tocantes a tamañu, magaya y sabor.[27]
Los líderes del comerciu internacional son Israel, Sudáfrica y España, países que fueron los principales esportadores dende 1993. El comerciu mundial d'aguacate amontóse significativamente dende 1980, y nel casu de Méxicu llindóse a los EE. UU. y Europa. Xapón empezó a importar grandes volumes del frutu, siendo'l principal importador n'Asia.[27]
Los principales abastecedores d'Europa son Israel, Chile, Perú y Sudáfrica. Méxicu esporta a 21 países, principalmente Estaos Xuníos, Xapón, Canadá, América Central y Europa. Cabo destacar qu'en países fríos como Dinamarca o Rusia nun se produz poles condiciones polares, (anque hai zones que nun son polares y con fríu) igual esportar dende otros países pa crear recetes con esti productu.
Principales productores d'aguacate (2012) Méxicu 1.316.104 Indonesia 294.200 República Dominicana 290.011 
Estaos Xuníos d'América 245.000 Colombia 219.352 Perú 215.000 
Kenia 186.292 
Chile 160.000 
Brasil 159.903 
Ruanda 145.000 
China 110.000 
Guatemala 95.000 
Sudáfrica 91.603 
Venezuela 83.000 
España 76.800 
Israel 73.351 Fonte:
Persea americana, conocida comúnmente como aguacate o palta ye una especie arbórea del xéneru Persea perteneciente a la familia Lauraceae,orixinaria de Mesoamérica y adomada polos pueblos indíxenes d'esa zona fai unos 10 000 años. La especie cultivar en llugares con climes tropical y mediterraneu.
Amerika avokadosu (lat. Persea americana)[1] – avokado cinsinə aid bitki növü.[2]
Vətəni Mərkəzi Amerika və Meksikanın yüksəkdağlı rayonlarıdır. Botaniki cəhətdən Avakado giləmeyvədir. Lakin əmtəəşünaslıq təsnifatına görə çəyirdəkli meyvələr qrupuna aid edilir. Meyvəsi yumru, oval formada, bəzən armudaoxşardır. Qabığı sıx, dərivari hamar və ya çopuq, qara, bənövşəyi və ya yaşıl rəngdədir. Yetişmiş meyvələrin ətliyi qabığından asan aralanır. Meyvənin daxilində iri çəyirdəyi var. Meyvənin ümumi kütləsinin 25%-ni təşkil edir. Son illər beynəlxalq bazarda çəyirdəksiz mini-avakado da olur. Bir meyvənin kütləsi 150 qr-119 dan 1 kq-a qədərdir. Orta ölçüsü 10-15 sm diametrində, 400 qr kütlədə olur. Sortlarından Fuerte, Hass, Fortuna, Nabal, Bacon, Tonnage, Lulla və s.
Elmi araşdırmalar beta-karotin, askorbin turşusu və alfa-tokoferol kimi antioksidantların sərbəst radikalların səbəb olduğu oksidləri zərərsizləşdirdiyini, həmçinin sərbəst radikalların xəstəlik və yaşlanma təsirini azaltdığını göstərmişdir. Eyni zamanda E və C vitaminləri də sərbəst radikalların dağıdıcı təsirini azaldır. Kök, pomidor, brokkoli, kələm, kərəviz, çiyələk, böyürtkən, itburnu, kivi, gavalı kimi bir çox meyvə və tərəvəzdə olan antioksidantlar sərbəst radikalların mənfi təsirini böyük ölçüdə azaldır. Ancaq bu qidalardakı antioksidantlar mitoxondrinin içinə girmirlər. Buna görə də sərbəst radikallar mitoxondriyə zərər verməyə davam edir, enerji hasilatını dayandırır və hüceyrənin ölməsinə səbəb olur. Bu, neft sızması zamanı sadəcə neftin yayıldığı ərazinin təmizlənib, sızıntıya səbəb olan qaynağın qarşısının alınmamasına, nəticə etibarı ilə neftin sızmağa davam edərək balıqların ölümünə səbəb olmasına bənzəyir. Ancaq aparılan təcrübələr avokado yağının mitoxondridəki sərbəst radikallara qarşı qoruyucu təsirinin olduğunu ortaya çıxarıb. Avokado yağında sərbəst radikallara qarşı dözümlülük göstərən xüsusi quruluş, eyni zamanda oksidləşmənin qarşısını alan piqmentlər var.
Avokadonun tərkibindəki vitaminlər hüceyrə yeniləyici xüsusiyyətlərə sahib olduğundan yaşlılığın gecikməsi üçün istifadə olunur, dərini qidalandırır və qoruyur. Qeyd etdiyimiz kimi, qidalar bədənimizdə enerjiyə çevrilən zaman oksidant adlanan bəzi maddələr ortaya çıxır. Avokado yağı tərkibindəki çoxsaylı antioksidantlar sayəsində zərərli maddələrin mənfi təsirinin qarşısını alır, hüceyrələri yeniləyir, toxuma və orqanların yaşlanmasını gecikdirir. Bu yağ bədənimizdəki hüceyrələrə zərər verən və onları yaşlandıran sərbəst radikalları tərkibindəki zəngin E vitamini ilə zərərsizləşdirir.
Qida dəyəri
Enerji 670 kJ (160 kcal)
Karbohidrat 8,53 q
Qlükoza 0,66 q
Lif 6,7 q
Yağ 14,66 q
Doymuş yağ 2,13 q
Təkli doymamış yağ 9,80 q
Çoxlu doymamış yağ 1,82 q
Zülal 2 q
Tiamin (vit. B1) 0,067 mq (5%)
Riboflavin (vit. B2) 0,130 mq (9%)
Niasin (Vit. B3) 1,738 mq (12%)
Pantoten turşusu (vit. B5) 1,389 mq (28%)
B6 vitamini 0,257 mq (20%)
Fol turşusu (vit. B9) 81 mq (20%)
C vitamini 10 mq (17 %)
Kalsium 12 mq (1%)
Dəmir 0,55 mq (4%)
Maqnezium 29 mq (8%)
Fosfor 52 mq (7%)
Kalium 485 mq (10%)
Sink 0,64 mq (6%)
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Amerika avokadosu (lat. Persea americana) – avokado cinsinə aid bitki növü.
Vətəni Mərkəzi Amerika və Meksikanın yüksəkdağlı rayonlarıdır. Botaniki cəhətdən Avakado giləmeyvədir. Lakin əmtəəşünaslıq təsnifatına görə çəyirdəkli meyvələr qrupuna aid edilir. Meyvəsi yumru, oval formada, bəzən armudaoxşardır. Qabığı sıx, dərivari hamar və ya çopuq, qara, bənövşəyi və ya yaşıl rəngdədir. Yetişmiş meyvələrin ətliyi qabığından asan aralanır. Meyvənin daxilində iri çəyirdəyi var. Meyvənin ümumi kütləsinin 25%-ni təşkil edir. Son illər beynəlxalq bazarda çəyirdəksiz mini-avakado da olur. Bir meyvənin kütləsi 150 qr-119 dan 1 kq-a qədərdir. Orta ölçüsü 10-15 sm diametrində, 400 qr kütlədə olur. Sortlarından Fuerte, Hass, Fortuna, Nabal, Bacon, Tonnage, Lulla və s.
Elmi araşdırmalar beta-karotin, askorbin turşusu və alfa-tokoferol kimi antioksidantların sərbəst radikalların səbəb olduğu oksidləri zərərsizləşdirdiyini, həmçinin sərbəst radikalların xəstəlik və yaşlanma təsirini azaltdığını göstərmişdir. Eyni zamanda E və C vitaminləri də sərbəst radikalların dağıdıcı təsirini azaldır. Kök, pomidor, brokkoli, kələm, kərəviz, çiyələk, böyürtkən, itburnu, kivi, gavalı kimi bir çox meyvə və tərəvəzdə olan antioksidantlar sərbəst radikalların mənfi təsirini böyük ölçüdə azaldır. Ancaq bu qidalardakı antioksidantlar mitoxondrinin içinə girmirlər. Buna görə də sərbəst radikallar mitoxondriyə zərər verməyə davam edir, enerji hasilatını dayandırır və hüceyrənin ölməsinə səbəb olur. Bu, neft sızması zamanı sadəcə neftin yayıldığı ərazinin təmizlənib, sızıntıya səbəb olan qaynağın qarşısının alınmamasına, nəticə etibarı ilə neftin sızmağa davam edərək balıqların ölümünə səbəb olmasına bənzəyir. Ancaq aparılan təcrübələr avokado yağının mitoxondridəki sərbəst radikallara qarşı qoruyucu təsirinin olduğunu ortaya çıxarıb. Avokado yağında sərbəst radikallara qarşı dözümlülük göstərən xüsusi quruluş, eyni zamanda oksidləşmənin qarşısını alan piqmentlər var.
Avokadonun tərkibindəki vitaminlər hüceyrə yeniləyici xüsusiyyətlərə sahib olduğundan yaşlılığın gecikməsi üçün istifadə olunur, dərini qidalandırır və qoruyur. Qeyd etdiyimiz kimi, qidalar bədənimizdə enerjiyə çevrilən zaman oksidant adlanan bəzi maddələr ortaya çıxır. Avokado yağı tərkibindəki çoxsaylı antioksidantlar sayəsində zərərli maddələrin mənfi təsirinin qarşısını alır, hüceyrələri yeniləyir, toxuma və orqanların yaşlanmasını gecikdirir. Bu yağ bədənimizdəki hüceyrələrə zərər verən və onları yaşlandıran sərbəst radikalları tərkibindəki zəngin E vitamini ilə zərərsizləşdirir.
Qida dəyəri
Enerji 670 kJ (160 kcal)
Karbohidrat 8,53 q
Qlükoza 0,66 q
Lif 6,7 q
Yağ 14,66 q
Doymuş yağ 2,13 q
Təkli doymamış yağ 9,80 q
Çoxlu doymamış yağ 1,82 q
Zülal 2 q
Tiamin (vit. B1) 0,067 mq (5%)
Riboflavin (vit. B2) 0,130 mq (9%)
Niasin (Vit. B3) 1,738 mq (12%)
Pantoten turşusu (vit. B5) 1,389 mq (28%)
B6 vitamini 0,257 mq (20%)
Fol turşusu (vit. B9) 81 mq (20%)
C vitamini 10 mq (17 %)
Kalsium 12 mq (1%)
Dəmir 0,55 mq (4%)
Maqnezium 29 mq (8%)
Fosfor 52 mq (7%)
Kalium 485 mq (10%)
Sink 0,64 mq (6%)
Persea floccosa (lat. Persea floccosa) - dəfnəkimilər fəsiləsinin avokado cinsinə aid bitki növü.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
Persea floccosa (lat. Persea floccosa) - dəfnəkimilər fəsiləsinin avokado cinsinə aid bitki növü.
L'alvocat (Persea americana) és un arbre i també el nom del seu fruit dins la família Lauraceae. És originari d'Amèrica Central i Mèxic.
El mot alvocat ve del nàhuatl awákatl, per via del castellà; apareix en textos valencians dels segles XVIII i XIX en la forma albocat.[1]
És un arbre que arriba a fer 20 metres d'alçada, amb fulles alternades persistents de fins a 25 cm de llarg i flors nombroses de fins a 10 mm i poc vistoses. El fruit és una drupa i té forma de pera; arriba a fer fins a 20 cm i pesar de 0,1 a 1 kg. La seva llavor és força grossa, de fins a 5 cm de diàmetre.
Només es pot conrear en climes sense glaçades, tropicals o subtropicals, com la costa de l'orient d'Andalusia o el litoral d'Israel, on tanmateix només es conreen les varietats més resistents a baixes temperatures, com la Hass. A Mèxic es conreen altres varietats més sensibles. Un arbre pot fer fins a 120 fruits, i una hectàrea d'arbres produir vora 7 tones de fruit cada any. S'ha de tenir en compte que la pol·linització és difícil per l'autoincompatibilitat del mateix pol·len.
Una hectària d'arbres dóna de l'ordre de deu tones de fruits a l'any, a cada hectària se solen plantar de 100 a 280 arbres. Per tant anualment un arbre pot donar prop de 36 kg - 100 kg anuals d'alvocats, de l'ordre de 100-200 peces mitjanes.[2]
El fruit es cull encara immadur, però madura bé en pocs dies a temperatura ambient. La principal utilització és la culinària, en amanides, entrepans i altres preparacions, com guacamole mexicà, batuts o gelats. Es pot menjar sol sense amanir, o amanint-lo amb oli i sal o bé amb sal i suc de llimona. Alguns vegans l'empren en substitució de la mantega, per al pa, en pastissos, etc.
Una altra utilització típica és la d'ingredient per a cosmètics, que empren l'oli extret del fruit.
L'alvocat (Persea americana) és un arbre i també el nom del seu fruit dins la família Lauraceae. És originari d'Amèrica Central i Mèxic.
Planhigyn yw'r afocado (Persea americana), a chredir iddo darddu o Dde Canolbarth Mecsico.[1][2] Mae'n aelod o deulu'r planhigion blodeuol Lauraceae.[3] Mae ffrwyth y planhigyn, hefyd yn cael ei alw'n afocado (neu gellygen afocado neu gellygen aligator), yn fotanegol yn fwyaren fawr sy'n cynnwys hedyn a elwir yn "garreg".[4]
Mae afocados yn werthfawr yn fasnachol ac yn cael eu tyfu ledled y byd mewn hinsawdd trofannol a Chanoldirol. Mae gan y ffrwyth groen gwyrdd a siap gellygen, wy neu sffer. Mae nhw'n aeddfedu ar ol eu cynaeafu. Mae coed afocado yn peillio eu hunain yn rhannol.
Daw'r gair "afocado" o'r Sbaeneg aguacate, sydd yn ei dro yn dod o'r gair Nahwatleg āhuacatl [aːˈwakat͡ɬ],[5] sy'n mynd yn ol i'r proto-Astecaidd *pa:wa a oedd hefyd yn golygu "afocado".[6] Weithiau roedd y gair Nahwatleg yn cael ei ddefnyddio i gyfeirio at "gaill", oherwydd y tebygrwydd rhwng y ffrwyth a'r rhan honno o'r corff, siwr o fod.[7]
Planhigyn yw'r afocado (Persea americana), a chredir iddo darddu o Dde Canolbarth Mecsico. Mae'n aelod o deulu'r planhigion blodeuol Lauraceae. Mae ffrwyth y planhigyn, hefyd yn cael ei alw'n afocado (neu gellygen afocado neu gellygen aligator), yn fotanegol yn fwyaren fawr sy'n cynnwys hedyn a elwir yn "garreg".
Mae afocados yn werthfawr yn fasnachol ac yn cael eu tyfu ledled y byd mewn hinsawdd trofannol a Chanoldirol. Mae gan y ffrwyth groen gwyrdd a siap gellygen, wy neu sffer. Mae nhw'n aeddfedu ar ol eu cynaeafu. Mae coed afocado yn peillio eu hunain yn rhannol.
Daw'r gair "afocado" o'r Sbaeneg aguacate, sydd yn ei dro yn dod o'r gair Nahwatleg āhuacatl [aːˈwakat͡ɬ], sy'n mynd yn ol i'r proto-Astecaidd *pa:wa a oedd hefyd yn golygu "afocado". Weithiau roedd y gair Nahwatleg yn cael ei ddefnyddio i gyfeirio at "gaill", oherwydd y tebygrwydd rhwng y ffrwyth a'r rhan honno o'r corff, siwr o fod.
Hruškovec přelahodný (Persea americana) je statný, stálezelený strom pěstovaný pro své plody avokáda. Rod hruškovec je součásti čeledě vavřínovitých, ve které je jediný využívaným pro plody. Pochází ze subtropických a tropických oblastí Nového světa, odkud se pro oblíbené ovoce dostal do vhodných teplých a vlhkých míst ve všech světadílech.[2][3]
Za pravlast této dřeviny je považován jih Mexika, odkud byla ještě před příchodem Evropanů rozšířena po celém území Střední Ameriky, na severozápadě Jižní Ameriky v Ekvádoru a Peru i na karibských ostrovech Kubě a Jamajce. Nyní se mimo původní region pěstuje hlavně na jihu Spojených států amerických, v evropských i afrických státech okolo Středozemního moře, v tropické Africe, jižní a jihovýchodní Asii, Austrálii, na Novém Zélandu i v Oceánii.[2][4][5][6]
Hruškovec přelahodný je poměrně choulostivou rostlinou, požaduje teplé a vlhké podnebí, kde teploty neklesají k bodu mrazu a vyžaduje stanoviště, kde nebývá silný vítr znesnadňující opylování a způsobující opad plodů. K dobrému růstu a velké násadě plodů potřebuje provzdušněnou, kyprou, dobře odvodněnou půdu s pH v rozsahu 5 až 6, dostatek živin a v případném období sucha pravidelnou závlahu vodou neobsahující sůl, nesnáší zaplavení kořenů vodou na dobu delší než 24 hodin. Dožívá se věku 50 až 100 let. Je vyšlechtěno velké množství kultivarů, které jsou vhodné pro různá stanoviště, od nížinného a vyloženě tropického až po horské s více chladnějším prostředím. Roste v nadmořské výšce od hladiny moře po 2500 m, s letní teplotou +40 °C a zimní -4 °C a s průměrnými srážkami 300 až 2500 mm.[2][4][5]
Téměř stálezelený strom vysoký 15 až 20 m s kmenem o průměru 30 až 60 cm a hustou korunou, jejíž větve bývají v mládí drobně chlupaté a později lysé. Listy jsou jednoduché, tuhé, vyrůstají střídavě, řapíky mají dlouhé asi 2 cm, celokrajné čepele jsou vejčité až eliptické, 10 až 30 cm dlouhé a 6 až 14 cm široké. Jsou na bázi zaoblené, na vrcholu tupé nebo jen krátce zašpičatělé, na svrchní straně leskle zelené a na spodní našedlé s velmi zvýrazněným středním žebrem a s pěti až sedmi páry postranních žilek. U některých odrůd listy voní po anýzu nebo v období sucha částečně opadají.
Květy jsou drobné, velké do 5 mm, voňavé, bledě zelené, oboupohlavné a jsou sestavené do kompaktních latovitých květenství dlouhých 8 až 14 cm a rostoucích na koncích mladých větví. Květenství s chlupatým vřetenem nese až 100 květů na stopkách s nitkovitými listeny i listenci. V květu je šest volných, asi 4 mm velkých, žlutozelených, eliptických nebo oválných okvětních lístků ve dvou přeslenech, vnější jsou o málo menší a všechny po odkvětu opadávají. Květ dále obsahuje devět plodných tyčinek ve třech kruzích (ve dvou vnějších jsou prašníky intorzní a ve vnitřním extrorzní) a ve středu tři oranžové patyčinky přeměněné na nektaria, gyneceum tvořeno jediným plodolistem, vejčitý a hustě chlupatý semeník s jedním vajíčkem a chlupatou čnělku s mírně rozšířenou bliznou.
Na témže jedinci jsou některé květy protandrické (pyl uzrává dřív než dospěje blizna) a jiné protogynické (blizna dospívá dřív než uzraje pyl). Tím se ztíží samoopylení, osamělé stromy pouze zřídka produkují hodně plodů. Při pěstování v sadech se pro zajištění opylení sází takové kultivary, které současně kvetou a jejichž květy se otevírají ve stejnou denní dobu, mohou se opylit pomoci větru nebo hmyzu.
Plodem je elipsoidní, vejcovitá až hruškovitá, 7 až 20 cm dlouhá a 100 až 2000 g těžká, jedlá bobule. Je obalená zeleným, žlutě zeleným, tmavě zelený, červeně fialovým, tmavě fialovým až černým a někdy i žlutě skvrnitým kožovitým oplodím, které je hladké nebo vrásčité. Uvnitř je máslovitý mezokarp s velkým, kónickým nebo vejčitým semenem 5 až 6,5 cm dlouhým.
K rozmnožování lze použít semena, která vysetá čerstvá vyklíčí během čtyř až šesti týdnů. Uložená v suchu ztrácejí klíčivost do jednoho měsíce, ukládají se proto do vlhkých pilin nebo rašeliny při teplotě 5 °C. Mladé semenáče jsou nevyrovnané kvality, plody nemusí mít vlastnosti rodičů a ve vyšším věku nesnášejí přesazování. Při pěstování na plantážích se na podnože vypěstované ze semenáčů nebo zakořeněných řízků ze speciálních podnožových odrůd roubují nebo očkují kultivary vhodné pro dané klimatické podmínky. Mladé naroubované stromky poprvé plodí za tři roky, semenáče až za osm let.[2][3][4][5][7]
Při průmyslovém pěstování se stromy sázejí do sponu 7,5 × 7,5 m až 10 × 10 m. Pro usnadnění sklizně se stromy seřezávají na výšku okolo 6 m, dlouhé, staré větve se navíc pod tíhou plodů lámou a mladé více plodí. Pokud plody visí na stromě dozrávají od určité etapy do plné zralosti velice pomalu, když mezitím propukne bouře spadnou na zem a poškodí se. Proto se trhají předčasně, strojně nebo lidmi, ne všechny jsou ve stejném stupni zralosti. Nechávají se dozrávat při pokojové teplotě asi dva týdny a teprve pak se expedují, zrání se urychli vystavením působení etylenu. Větší strom s výnosnou odrůdou dává ročně okolo 100 kg ovoce.[4][5][8]
Hruškovec přelahodný se pěstuje pro chutné plody konzumované samostatně jako ovoce, nebo součást různých salátů, příloh k masům a pro různé speciality, poloviny bývají plněny kraby, ančovičkami nebo sýrem a používají se také jako náplň sendvičů a pod. Neupravují se tepelně, neboť vzhledem k obsahu taninu hořknou. Vyrábí se z nich zmrzlina i slazené a mražené krémy, mají vysoký obsah kalorií (100 g asi 220 kcal). Plody obsahují až 30 % oleje, který je dobře stravitelný, po mnoho let trvanlivý a obsahuje řadu vitamínů A, B, E, G, železo, ale vitamínu C jen minimálně. Olej je pro použití v kuchyni výhodný, ale drahý, hlavní uplatnění nachází v kosmetice. Květy poskytují opylujícím včelám hodně pylu a středně nektaru. Semeno lisováním dává mléčnou tekutinu s mandlovou chutí, která se dříve používala pro výrobu nesmazatelného inkoustu. Bližší využití plodů v článku avokádo.
Slupky plodů, listy i semena obsahují mnohé mastné kyseliny a mezi nimi i toxický persin, který je pro některá zvířata jedovatý, například pro kanáry, andulky (žerou slupky), koně, kozy (spásají listy), ryby (loví se vhozením rozdrcených semen do vody) a pod.
Dřevo kmene má krémový běl a světle červené nebo hnědé či melírované jádro. Je však málo ceněno, je měkké, křehké, lehké (má hustotu asi 600 g/cm³) a slabě odolává houbám a termitům. Má jemné zrno, snadno se opracovává a soustruží, vyrábí se z něj drobné předměty pro domácí použití a suvenýry.[2][4][5][9]
Plody z Filipín
Plody ze Sabahu
Květenství
Klíčící semeno
Obrázky, zvuky či videa k tématu hruškovec přelahodný ve Wikimedia Commons
Hruškovec přelahodný (Persea americana) je statný, stálezelený strom pěstovaný pro své plody avokáda. Rod hruškovec je součásti čeledě vavřínovitých, ve které je jediný využívaným pro plody. Pochází ze subtropických a tropických oblastí Nového světa, odkud se pro oblíbené ovoce dostal do vhodných teplých a vlhkých míst ve všech světadílech.
Avocadotræet (Persea americana) er et lille, stedsegrønt træ med en kroget vækstform. Frugten (avocado) er vitaminrig (især B-, E- og K vitamin) og meget rig på umættede fedtsyrer. Ordet avocado (eller avokado) kommer fra det indianske sprog Nahuatl, hvor Aguacatl [a-wa-katl] = "avocado".
Avocadotræets bark er først glat og lysegrøn. Senere bliver den olivengrøn, for derefter at skifte til en gråbrun farve med knudrede korkporer. Gamle grene og stammer kan få en opsprækkende, lysebrun bark. Knopperne er spredtstillede, udspærrede, ægformede og lysegrønne.
Bladene er ovale og læderagtige med hel rand. Oversiden er blank og græsgrøn med lyse bladribber, mens undersiden er næsten blåligt lysegrå. Blomstringen sker i april-maj, hvor man finder blomsterne samlet i store, endestillede bundter, der består af oprette klaser. De enkelte blomster er regelmæssige og 6-tallige med gulgrønne kronblade. Frugten er et pæreformet bær med et nopret og græsgrønt til næsten sort, læderagtigt skind. Frugtkødet er hvidt, bleggult eller lysegrønt og smøragtigt i konsistensen. Den enlige kerne er kuglerund og ligner en nød.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 15 x 10 m (30 x 20 cm/år). Disse tal drejer sig om dyrkede træer. I hjemlandet skal de kunne nå højder på op til 30 m. Under dyrkning holdes træerne som regel nede i passende plukkehøjde ved beskæring.
Træet hører hjemme i det sydlige Mexico og i det øvrige Mellemamerika, hvor det vokser i bjergskove. Dyrkes også i Californien, Spanien og Israel / Palæstina.
I Puerto Rico vokser arten i forholdsvis tørre bjergskove sammen med bl.a. Andira inermis, bleg prosopis, Bursera simaruba, duftakacie, Sterculia apetala, tamarinde og tibettræ[1] (engelsk).
Blade
Blomster
Frugter
Avocadotræet (Persea americana) er et lille, stedsegrønt træ med en kroget vækstform. Frugten (avocado) er vitaminrig (især B-, E- og K vitamin) og meget rig på umættede fedtsyrer. Ordet avocado (eller avokado) kommer fra det indianske sprog Nahuatl, hvor Aguacatl [a-wa-katl] = "avocado".
Die Avocado (Persea americana Mill., auch Persea gratissima C.F.Gaertn.) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Lorbeergewächse (Lauraceae). Die Frucht ist aus botanischer Sicht eine Beere und hat historisch viele andere, heute seltene Bezeichnungen wie etwa Avocadobirne, Alligatorbirne oder Butterfrucht erhalten.[1]
Der Baum hat seinen Ursprung im feuchtwarmen tropischen Regenwald Mexikos und Zentralamerikas.[2][3] Er wird heute in über 400 Kultursorten weltweit in den Tropen sowie in der Türkei, Südafrika, Israel, Kalifornien, Chile, Kolumbien, Peru, Australien, Neuseeland, Südspanien (Málaga, Kanarische Inseln und an der Küste der Provinz Granada), Portugal[4] und in Afrika angebaut.[5] Im Mittelmeerraum wird die Avocado seit Anfang des 20. Jahrhunderts kultiviert.[6]
Es gibt auch sehr ähnliche Wildfrüchte der verwandten Pflanzenarten Beilschmiedia anay und Beilschmiedia mexicana, ebenfalls Lorbeergewächse, aus Mexiko, sowie die wilden Avocados von Persea schiedeana. Diese avocadoähnlichen Früchte werden auch lokal genutzt und sehr geschätzt.
Der Avocadobaum hat seinen Ursprung in Südmexiko und wurde bereits von der Coxcatlán-Kultur in Tehuacán kultiviert. Im tropischen und subtropischen Zentralamerika wird die Frucht seit etwa 10.000 Jahren genutzt.[7] Erwähnt wurde die Avocado zum ersten Mal im Reiselogbuch des spanischen Historikers und Eroberers Pedro de Cieza de León. Er notierte, dass die Avocado (aguacate) in Panama, Ecuador, Kolumbien und Peru wachsen.[8] Die Spanier brachten sie in die Karibik, nach Chile und Madeira, bis sie im Lauf des 19. Jahrhunderts Verbreitung bis nach Afrika, Madagaskar, Malaysia und auf die Philippinen fand. Im Mittelmeerraum wird die Avocado seit Anfang des 20. Jahrhunderts angebaut.
Erst nach dem Zweiten Weltkrieg wurden Avocado im größeren Stil exportiert – zunächst nur in die USA, nach Europa und in die am stärksten verwestlichten Länder Ostasiens. Unter den europäischen Ländern war Frankreich mit Abstand der größte Importeur (mit 80.000 Tonnen im Jahr 1994), gefolgt von Großbritannien (mit 15.000 Tonnen) und den Niederlanden und Deutschland (beide je ca. 10.000 Tonnen). Deutschland bezog damals seine Avocados fast ausschließlich über Frankreich.
Die in Europa verkauften Avocados stammen meist aus Israel, Südafrika oder Spanien. Mittlerweile steigt auch der Anteil an Avocados aus Italien.
Die Bezeichnung „Avocado“ geht auf das Nahuatl-Wort ahuacatl zurück, das auch „Hoden“ bedeutet. Durch eine volksetymologische Umbenennung wurde daraus in älterem Spanisch Avocado („Advokat“, heute abogado), das im 20. Jahrhundert ins Deutsche übernommen wurde. Der moderne spanische Name aguacate ist direkt aus dem Nahuatl-Wort entlehnt.[9]
Früher wurde die Avocado gelegentlich auch als Abacata oder Abacate bezeichnet (nach dem Portugiesischen) und im Deutschen wegen der Konsistenz des Fruchtfleisches als Butterfrucht, Butterbirne oder aufgrund ihrer Form und der Beschaffenheit ihrer Schale als Alligatorbirne. Im Spanischen sind in Südamerika auch andere Bezeichnungen üblich, so das aus dem Quechua stammende Wort palta in Argentinien, Chile, Bolivien und Peru.
Das Wort „Guacamole“, das eine mexikanische Avocadocreme bezeichnet, stammt von dem Nahuatl-Wort ahuacamolli, das übersetzt „Avocadosuppe“ oder „Avocadosauce“ bedeutet. 1519 wurde die Avocado erstmals von einem europäischen Autor erwähnt. Der Spanier Martín Fernández de Enciso schrieb in seinem Buch Suma de geografía que trata de todas las partidas y provincias del mundo, dass die Avocado bei Santa Marta (Kolumbien) angebaut werde.[10]
Der Avocadobaum ist strauchig und schnellwüchsig und kann je nach Art eine Wuchshöhe von bis zu 20 Metern erreichen.
Die Rinde des Stammes ist mehr oder weniger glatt und aschgrau. Das Holz ist weich und die spärlich, fein behaarten Zweige können bei Wind leicht abbrechen. Die Art des Wurzelwachstums hängt stark vom Untergrund ab. Die Rinde enthält antibakterielle Stoffe.[11]
Der Avocadobaum besitzt recht große, spiralig angeordnete, dunkelgrüne bis grünbräunliche, elliptische, eiförmig bis lanzettliche, spitze bis zugespitzte und glänzende, ledrige, dickliche Blätter.[3] Die Laubblätter sind bis zu 45 Zentimeter lang. Die Blätter sind bis etwa 5 cm lang gestielt, der Spreitenrand ist ganz, die Basis ist keilförmig bis rundspitzig. Die jungen Blätter sind oft rötlich und fein behaart, später ist die Unterseite ganz fein behaart, die Oberseite nur leicht. Die Nervatur ist fiedernervig mit ausgeprägter Mittelrippe. Die Blätter werden im Winter nicht abgeworfen, sind also immergrün, die Pflanze benötigt daher viel Licht. Die Blätter von P. americana var. drymifolia und verwandten Sorten haben, wenn man an ihnen reibt, einen leicht an Anis erinnernden Geruch.[12] Die Blätter enthalten das Toxin Persin sowie Alkaloide und Terpenoide.[11][13]
Ein Avocadobaum bildet normalerweise erst nach etwa zehn oder mehr Jahren Blüten aus, allerdings gibt es Züchtungen, bei denen schon nach zwei Jahren Blüten und Früchte produziert werden.[3][14] Die kleinen, etwa 5–8 mm langen, kurz gestielten, gelblich bis grünlichen Blüten stehen in rispenartigen, end- oder achsenständigen Blütenständen.[12]
Die Blüte der Gattung Persea hat die für Lorbeergewächse typische Blütenform mit jeweils drei behaarten Kelch- und Kronblättern, die sich relativ ähnlich sehen. Nach anderer, neuerer, wohl korrekter Auffassung ist es ein Perigon mit sechs Tepalen. Angeordnet in vier Kreisen zu je dreien sind 12 Staubblätter. Davon sind auf den äußeren drei Kreisen neun fertil, drei im vierten Kreis sind zu kurzen, pfeilförmigen Staminodien zurückgebildet. Am Grunde der Staubblätter des dritten Kreises befinden sich je zwei gelb-orange „Drüsen“ (Nektarien), auch die drei Staminodien sondern Nektar ab. Die Staubbeutel bestehen in der Regel aus vier Pollensäcken.[12] Der behaarte, unikarpellate Fruchtknoten ist oberständig mit einem einfächrigen Ovar. Die bitegmische Samenanlage (zwei Integumente enthaltend) ist anatrop und crassinucellat. Der Griffel trägt eine leicht gelappte Narbe. Die meisten Blüten an einem Baum sind anormal oder steril und bringen keine Früchte hervor.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24, 36 oder 48.[15]
Die Avocadofrucht ist eine einsamige Beere. Sie ist meist birnenförmig, es gibt aber auch rundliche und eiförmige. Sie ist zwischen 7 und 20 cm lang und etwa 5 bis 9 cm breit.[12] Das Gewicht der Früchte kann bei den Sorten Choquette und Pollock mehr als 1 kg betragen. Avocados aus tropischen Ländern haben meist ein Gewicht von 500 bis 900 g. Je nach Art ist die ledrige, runzlige oder auch glatte, wachsige Außenschale (Exokarp) mittel- bis dunkelgrün, sie kann aber auch dunkelrot, purpur bis schwarz sein.
Im Inneren befindet sich ein großer Samen, der etwa golfballgroß wird und etwa 13–18 % der gesamten Frucht ausmacht.[16] Der rundlich bis eiförmige Samen besteht aus zwei Hälften, den beiden großen weichlichen Keimblättern, die den kleinen Embryo umschließen. Das Endosperm wird im Wachstum von den Keimblättern aufgenommen. Der Samen wird von einer braunen Samenschale (Testa) umhüllt. Das weiche Fruchtfleisch ist grüngelb bis goldgelb und oxidiert zu einer dunklen Farbe, sobald es der Luft ausgesetzt ist; dies kann durch schnelle Zugabe von Antioxidantien wie der in Zitronensaft enthaltenen Ascorbinsäure verhindert werden. Das Fruchtfleisch, aber auch die Samen enthalten bis zu 30 % Fett. Die Samen enthalten Tannine und Phytinsäure sowie Alkaloide.[17][18]
Die im Handel angebotenen Früchte sind manchmal noch hart, können aber bedenkenlos gekauft werden, denn sie zählen zu den klimakterischen Früchten, reifen also nach. Wenn die Schale auf Druck leicht nachgibt, ist die Frucht zum Verzehr geeignet. Der Nachreifeprozess kann durch das Reifegas Ethen beschleunigt werden, indem die Frucht beispielsweise in Zeitungspapier eingewickelt oder zusammen mit Äpfeln gelagert wird. Reif ist die Frucht, wenn sie ihren Glanz verliert.
Avocadofrüchte reifen in keinem Fall am Baum aus, sondern fallen auch ohne Pflücken in einem harten „grünen“ Zustand zu Boden, wo sie rasch reifen. Im Anbau werden die Früchte daher gepflückt, sobald sie eine marktfähige Größe erreichen.
Die über 400 handelsüblichen Sorten sind alle durch Züchtung und Kreuzung aus drei in der Natur vorgefundenen Typen entstanden: M(exiko), W(estindien) und G(uatemala).[19][20]
Typen
Die Sortenbezeichnungen verweisen meist auf den Namen des Züchters.[22][23][24]
Im deutschen Handel findet sich hauptsächlich der weltweit meistverbreitete Typ Fuerte, eine birnenförmige Avocado mit mittelgrüner Schale und hellgelbem, zum Rand hin grünlichem Fruchtfleisch. Die Sorte erreicht ein Gewicht von 250 bis 450 g.
In anderen Ländern, vorwiegend den USA und Frankreich, dominiert dagegen die Sorte Hass. Bei dieser Sorte handelt es sich nicht um eine gezielte Züchtung, sondern um eine zufällige Mutation. Der Kalifornier Rudolph Hass fand den Baum in den 1930er Jahren in seinem Garten.[25] Von diesem einen Baum stammen alle heutigen Hass-Avocado-Bäume ab, die in Israel, Kalifornien, Mexiko, Chile, Spanien, Australien und Neuseeland angebaut werden. Die Frucht der Sorte Hass ist kleiner als die der Fuerte, rundlich und besitzt eine dicke, warzige Schale. Ihre Reife erkennt man daran, dass sich die Schale dunkelviolett verfärbt; sie lässt sich auch ertasten. Die Frucht wiegt zwischen 140 und 400 g. Bei kleinen Früchten von 140 g wiegt die Schale rund 12 g, der kugelige Samen 12 bis 25 g, bei großen bis zu 50 g. In den letzten Jahren wird die Sorte auch in Deutschland immer verbreiteter. Ähnlich wie die Sorte Hass ist die aus Südafrika stammende Sorte Maluma.
Eine Besonderheit ist eine samenlose Avocado, genannt Avocadito, Cocktail-Avocado, Cuke, Finger-Avocado oder Mini-Avocado.[26] Diese Form entsteht aus unbefruchteten Blüten hauptsächlich der Sorte Fuerte. Früher betrachtete man diesen Effekt als Ernteverlust und versuchte, ihn zu vermeiden. Seit einigen Jahren werden Avocaditos gezielt geerntet. Die Früchte sind nur 5 bis 8 cm groß, mit dünner Schale und können wie eine Streichwurst ausgedrückt werden. Sie werden hauptsächlich aus Kalifornien, Israel und Südafrika geliefert.
Die Avocadofrucht ist reich an ungesättigten Fettsäuren und Kalium. Der physiologische Brennwert beträgt 909 kJ (221 kcal) je 100 g essbarem Anteil.
Die Zusammensetzung schwankt naturgemäß in Abhängigkeit von der Sorte, den Umweltbedingungen (Boden, Klima) und der Anbautechnik (Düngung, Pflanzenschutz). Durchschnittliche Werte je 100 g essbarem Anteil:[27]
1 mg = 1000 µg
Es gibt acht vorläufige klinische Studien, die zeigen, dass der Konsum von Hass-Avocados die kardiovaskuläre Gesundheit unterstützt. Explorative Studien legen nahe, dass Avocados das Gewichtsmanagement und das gesunde Altern unterstützen können.[29] Übergewichtige Menschen können durch täglichen Verzehr den Cholesterinwert senken. Verantwortlich soll der Gehalt an einfach ungesättigten Fettsäuren sein. Der Effekt ist jedoch gering im Vergleich zu einer medikamentösen Therapie mit Statinen.[30] Eine Metaanalyse aus dem Jahre 2018 über achtzehn verschiedene Studien über den Zusammenhang von kardiovaskulärer Erkrankung und der Avocado fand heraus, dass die Avocado-Aufnahme zu keinem Unterschied in den Serum-TC-, LDL-Cholesterin- und TG-Konzentrationen führte. Die Serum-HDL-Cholesterin-Konzentrationen mit signifikanter Heterogenität stiegen jedoch. Der Zusammenhang sollte jedoch durch gut durchgeführte prospektive Beobachtungsstudien oder Langzeitstudien bestätigt werden.[31] Antioxidantien in Avocados könnten möglicherweise eine präventive Rolle bei neurodegenerativen Erkrankungen spielen.[32]
Die Familie der Lorbeergewächse umfasst etwa 50 Gattungen mit rund 2000 bis 2500 Arten. Die Gattung Persea besteht aus 150 Arten (inklusive der Untergattungen Machilus und Eriodaphne), die vom atlantischen Nordamerika bis nach Chile und vom Indisch-malayischen Gebiet bis nach Japan verbreitet sind.
Außer Persea americana wird auch eine weitere Persea-Art als Avocado bezeichnet: die Wilde Avocado (Persea schiedeana), die auch als „Bergavocado“ (spanisch Aguacate del monte), Yas oder Coyo(u), Zucte u. a.[33] bekannt ist. Diese Art besitzt die Fähigkeit, Lichtungen und Abholzungen zu besetzen.[34]
Bei Persea americana können zahlreiche Varietäten unterschieden werden: (diese sind alle obsolet geworden, sie werden nur noch als Synonyme geführt)
Nur die drei Varietäten, die auch als die Typen „Westindien“, „Mexiko“ und „Guatemala“ bezeichnet werden, haben wirtschaftliche Bedeutung. Die handelsüblichen Sorten sind durch Züchtung und Kreuzung dieser drei Varietäten entstanden.[35] Siehe dazu #Sorten. Die ursprüngliche, nicht gezüchtete Form der Avocado wird im Spanischen criollo genannt.
Barlow und Martin haben die Avocado als eine Pflanzenart identifiziert, die sich in einer ökologischen Beziehung mit großen Säugetieren entwickelte. Diese, wie beispielsweise das südamerikanische Riesenfaultier, sind mittlerweile ausgestorben. Sie fraßen die Früchte inklusive ihres mildgiftigen Samens und schieden die Samen in weiter Entfernung von der Mutterpflanze mit ihrem Dung wieder aus. Heute hat der Avocadobaum keine natürliche Samenverbreitungstechnik mehr; durch den Menschen ist er allerdings trotzdem erhalten geblieben.
Im Anbau wird die gezüchtete Pflanze in der Regel durch Pfropfen künstlich vegetativ vermehrt. Ansonsten werden die Blüten des Avocadobaums durch Insekten bestäubt. Hauptbestäuber sind Bienen und Wespen, aber auch Fliegen u. a.[12][36]
Der Avocadobaum hat zwittrige Blüten, bei denen die Geschlechtsorgane zu unterschiedlichen Zeiten reifen (intraflorale Dichogamie), wobei die männlichen und weiblichen Fortpflanzungsorgane auf einer Pflanze zu verschiedenen Zeiten am Tag erscheinen oder reifen; synchrone Dichogamie (temporale Diözie) oder synchrone dichogame Proterogynie, weil hier die weiblichen zuerst reifen. In der weiblichen Phase sind die Staubblätter und die Petalen zurückgelegt.
Damit eine Bestäubung stattfindet, braucht es eine zeitliche Überlappung der weiblichen und männlichen Öffnungszeiten. Die meisten Avocadokulturen, zumindest bei den subtropischen Rassen, weisen eine tägliche Periode von 1–3 Stunden der Selbstüberlappungsphase auf, in der die weiblichen und die Pollen freisetzenden männlichen Blüten gleichzeitig erscheinen.
Um die Bestäubungsrate zu erhöhen, werden verschiedene Kultivare mit verschiedenen Blütentypen im selben Garten angebaut, man unterscheidet die Kultivare anhand der Blütentypen (Typ A und Typ B), die sich zu unterschiedlichen Zeiten öffnen.[37][38]
Die weiblichen Blüten des Baumes öffnen sich während eines Zeitraums von etwa zwei Stunden nacheinander und fungieren als zwei getrennte Populationen. Die früh öffnenden weiblichen Blüten vom Typ A sind nur der Fremdbestäubung ausgesetzt, während die Spätöffnenden sowohl der Kreuz- (Xenogamie) als auch der Nahbestäubung (Geitonogamie) ausgesetzt sind. Im Gegensatz dazu sind die frühen weiblichen Blüten des Typs B beiderlei Bestäubungsformen ausgesetzt, während die später öffnenden nur der Kreuzbestäubung ausgesetzt sind.
Allerdings sind die Zyklen dieser beiden Typen oft nicht so markant wie hier dargestellt, sondern werden u. a. durch die Temperatur beeinflusst und können schwanken.
Die Keimzeit eines Avocadosamens liegt abhängig von der Bodentemperatur zwischen vier und sechs Wochen. Für den Anbau benötigt man Standorte mit lockerem Substrat.[3] Davon abgesehen stellen Avocadopflanzen prinzipiell keine hohen Anforderungen an die Bodenbeschaffenheit. Sie bevorzugen aber nährstoffreiche Böden und reagieren empfindlich auf Salz. Die Pflanzen benötigen sehr viel Wasser, der Boden darf aber gleichzeitig nicht zu stark durchnässen. Im modernen Anbau wird daher künstlich bewässert, um die Wasserzufuhr zu kontrollieren. Avocado-Pflanzen brauchen viel Licht; mindestens 2000 Sonnenstunden im Jahr. Auf stärkeren Wind reagieren die Bäume empfindlich, Zweige können leicht abbrechen. Schon bei leichtem trockenen Wind können die Blüten austrocknen. Die Einzelpflanzen werden je nach der Größe, die sie erreichen, auf Plantagen in einem Abstand von 6–10 m gepflanzt.[39]
In den Blättern der mexikanischen Avocado (Persea americana) können über dreißig flüchtige Inhaltsstoffe nachgewiesen werden. Neben den Hauptbestandteilen Estragol, Cubeben, Methyleugenol und β-Caryophyllen finden sich unter anderem α- und β-Pinen, 2-Undecanon, Chavicol, δ-Cadinene und α-Copaen.[40]
In den Ölzellen der gesamten Pflanze kommen das Toxin Persin und andere giftige Stoffe vor, die fungizid, antibakteriell und insektizid wirken. Vor allem in den Schalen von unreifen Früchten und in den Blättern ist die Konzentration dieser Giftstoffe erhöht.[13][41][42] In Nordamerika, wo die guatemaltekische und die mexikanische Art am verbreitetsten sind, wird vor den Folgen von Avocadofraß der guatemaltekischen Art (Reed variety) bei mehreren Nutztieren gewarnt (insbesondere Ziegen und Pferde, bei denen es zu langfristigen Milcheinbußen sowie zu Herzversagen kommen kann, aber auch Rinder); bekannt ist auch mindestens ein Fall einer Vergiftungsreaktion eines Käfigvogels.[43]
Bei der Fruchtreife erfährt Persin eine fortschreitende enzymatische Zerstörung, die allmählich die Konzentration in der Frucht verringert.[44] Es ist für viele Säugetiere, Vögel und Fische giftig und verursacht vor allem Herzmuskelschäden und Milchdrüsenentzündungen.[45] In der menschlichen Ernährung, wo das Fruchtfleisch Verwendung findet, gilt Persin als ungefährlich. Für Tiere, welche es in größeren Mengen aufnehmen, z. B. durch die Blätter, stellt es eine Gefahr dar.[42][46][47]
Avocadobäume sind insgesamt relativ robust. Als fast einzige Schädlinge gelten vier Pilze:
Viruserkrankungen und Insektenschäden spielen kaum eine Rolle. Die einzige bekannte Viruserkrankung sind die sog. „Sonnenflecken“, die 1928 in Kalifornien auftraten. Das Virus scheint nur durch Pollen, Samen etc. und nicht durch Insekten übertragen zu werden.[7]
Insekten, die die Früchte oder die Pflanzen selber schädigen, gibt es zwar viele, sie treten aber meist nur lokal begrenzt in größerem Maßstab auf.
Der Avocado-Baum wird heute in über 400 Kultursorten weltweit angebaut.[5]
Nicht alle Früchte an einer Pflanze reifen gleichzeitig. Im industriellen Anbau wird daher der Ölgehalt als Reifekriterium verwendet, denn Avocados zeigen ihre Reife nicht durch Hautfarbe oder Ähnliches an. Reife Früchte können einige Zeit am Baum hängen; sie werden erst weich, wenn man sie erntet.
Die Produktivität einer Plantage hängt von verschiedenen Faktoren ab, wie z. B. dem herrschenden Klima. In Kalifornien und Israel beträgt sie 8–12 Tonnen pro Jahr und Hektar, in Südafrika 12–15. Vom finanziellen Standpunkt lohnt sich der Anbau ab ca. 8–10 t/a und pro ha.[39]
Am Anbau wird die schlechte Ökobilanz kritisiert. Begründet wird dies in erster Linie mit dem hohen Wasserverbrauch, der sich in Regionen mit geringen Wasservorräten schädlich auswirkt[4]. Zur Produktion von 1 kg Avocados werden im weltweiten Durchschnitt rund 1000 Liter Wasser verbraucht (zum Vergleich: etwa 180 Liter Wasser für 1 kg Tomaten).[48] Für die Erzeugung einer einzigen Avocado sind in Chile im Schnitt 70 Liter Wasser nötig, in einigen Regionen sogar über 300 Liter. Der enorme Wasserverbrauch des Avocado-Anbaus hat in der chilenischen Provinz Petorca zum Austrocknen ganzer Flüsse geführt.[49] Der Staat vergibt dort die Nutzungsrechte für Wasser an Dritte.[50] Der Transport zu den importierenden Ländern verschlechtert die Ökobilanz zusätzlich, unter anderem weil für die Kühlung (konstant 6 °C) viel Energie verbraucht wird. Die empfindliche Avocado benötigt auch viel Verpackungsmaterial.
In Mexiko werden Wälder illegal gerodet und abgeholzt, um Avocadoplantagen anzulegen.[51][48] Dies geschieht unter anderem durch die infolge des Drogenkriegs dominierenden Kartelle, die neben Drogen, Öl, Waffen, Rohstoffen und Menschen, den Handel mit Avocados für sich entdeckt haben.[52][53] Als Reaktion bildeten sich in der Hochebene Purépecha (im mexikanischen Bundesstaat Michoacán) Bürgerwehren indigener Avocado-Bauern gegen die Kartelle, die in derselben Region für die illegale Abholzung verantwortlich sind.[51] Neben Michoacán haben die Kartelle laut der International Crisis Group (Stand 2020) auch einen Teil des Avocado-Handels im Bundesstaat Jalisco unter Kontrolle.[54]
Von südafrikanischen Plantagen wird über nächtliche Plünderungen von organisierten Banden berichtet.[55]
1990 waren Mexiko (mit 686.301 Tonnen), die USA (mit 141.500 Tonnen) und Brasilien (mit 118.635 Tonnen) die Haupterzeugerländer. Spanien produzierte zu diesem Zeitpunkt nur ca. 44.880 Tonnen pro Jahr.[56]
Im Jahr 2020 wurden laut FAO weltweit 8.059.359 t Avocados geerntet. Die zehn größten Produzenten ernteten zusammen 79,8 % der Welternte.[56]
In Europa stieg der Avocadokonsum von 2016 bis 2019 um zwei Drittel.[57]
Im Jahr 2020 waren die größten Importeure von Avocados die USA mit 1.116.896 Tonnen, die Niederlande mit 414.175 t und Spanien mit 174.266 t. Deutschland lag auf Platz 5 (122.340 t), die Schweiz auf Platz 19 (18.904 t) und Österreich auf Platz 27 (12.519 t).[58]
Die größten Exporteure waren zur gleichen Zeit: Mexiko (1.158.894 t), Peru (410.697 t) und die Niederlande (375.685 t).[58]
Das Holz der Persea americana kann für den Hausbau (Pfosten), Leichtbau, Möbel, landwirtschaftliche Geräte, Schnitzereien, Skulpturen, Musikinstrumente, Paddel usw. verwendet werden. Es ergibt auch ein gutes Furnier und Sperrholz. Das Holz wird jedoch selten verwendet, denn es ist spröde und anfällig für Termitenbefall.[59]
Während die Schale und der Samen der Frucht nicht genießbar sind, ist das Fruchtfleisch um den großen Samen sehr nahrhaft. Die in Mitteleuropa erhältlichen Avocados sind meistens nicht süß, einige Sorten der tropischen Länder dagegen schon. Das Fruchtfleisch der reifen Avocado ist gelb bis grün, weich und von einer fast cremeartigen Konsistenz. Die Avocado hat mit sehr großem Abstand den höchsten Fettgehalt aller bekannten Obst- und Gemüsearten. Das Fruchtfleisch wird roh gegessen, solange es sich noch nicht grau oder bräunlich verfärbt hat. Es schmeckt pur, leicht gesalzen, mit Paprikapulver gewürzt oder mit Zitronensaft beträufelt als Brotbelag.
Von 2000 bis 2017 gab es schätzungsweise 49.331 Avocado-Schnittverletzungen in US-Notaufnahmen. Somit machten das Schneiden von Avocados 2 % der messerbedingten Verletzungen in Notaufnahmen von US-Krankenhäusern aus.[60]
Avocadocreme ist das Mus des Avocadofruchtfleisches. Sie eignet sich zum Dippen, als Brotaufstrich oder als Füllung von Tortillas. Zur Zubereitung wird das Fruchtfleisch einer reifen Avocado mit einer Gabel zerdrückt oder püriert, anschließend mit Salz oder Kräutersalz und Pfeffer gewürzt und nach Belieben mit Tomaten, Blattkoriander, Chilis, Salatgurke, Knoblauch, Zwiebel, Joghurt oder zahlreichen weiteren Zutaten verfeinert. Man kann es aber auch süß zubereiten, mit Zitrone oder Limette und braunem Zucker. Die mexikanische Variante wird Guacamole genannt.
Avocadocreme tendiert dazu, sehr schnell braun zu werden. Die Bräunung entsteht durch Oxidation an der Luft. Als Antioxidationsmittel kann die Ascorbinsäure des Zitronen- oder Limettensafts dienen, was zusätzlich den Geschmack abrundet.
In Australien und Neuseeland werden Avocados üblicherweise in Sandwiches, auf Toast oder mit Huhn serviert. In Mexiko und Zentralamerika mischt man Avocados in Reis, Avocadosuppe, Avocadosalat oder Fleisch. In Peru wird die Guacamole zu Tequeños gegessen und als Beilage zur Asado serviert oder auch als Hauptgericht mit Thunfisch, Shrimps oder Huhn gefüllt.
Die Chilenen machen aus der Avocado eine püreeartige Soße und essen diese zu Huhn, Hamburger, Hotdogs oder schneiden sie in Scheiben und servieren sie mit Sellerie oder Salat. Auch in Kenia und Nigeria wird die Frucht als Salat gegessen. Avocados sind darüber hinaus aufgrund ihres Nährwerts auch in der veganen Küche sehr geschätzt. Bei den südamerikanischen Indianern diente die Avocado zur Herstellung eines alkoholischen Getränks namens Abacate, das die Europäer zur Erfindung des Eierlikörs inspirierte.
Als Süßspeise wird die Avocado in der taiwanischen, indonesischen und philippinischen Küche verwendet. Zusammen mit Zucker und Milch entstehen Shakes von unterschiedlicher Konsistenz, die man auch in der brasilianischen Küche als Vitamina de abacate serviert.[61]
Bestimmte Sorten werden auch zu medizinischen Zwecken verwendet (zum Beispiel als Bakterizid und gegen Durchfallerkrankungen oder zur kontrollierten Gewichtszunahme durch den hohen Fettgehalt von ca. 25 %).
Das Öl der Avocadofrucht (Avocadoöl) sowie anderer Pflanzenteile wurde bereits von den Azteken genutzt. Vereinzelt wird es als Speiseöl verwendet, überwiegend findet es heute in der Kosmetik- und Pharmaindustrie Verwendung.
Die Blätter der Avocado sind je nach Art giftig (Persin: siehe oben). Die Blätter der mexikanischen Avocado (Persea americana var. drymifolia) sollen essbar sein und als Gewürz genutzt werden, der Geschmack soll an Anis erinnern.[62] Die Blätter sollen trocken oder frisch gehandelt werden. Nach einem Erhitzen (Toasten) vor der Benutzung seien sie – zerkleinert oder in voller Größe – vor allem in Bohnengerichten zu finden.[63]
Die Avocado (Persea americana Mill., auch Persea gratissima C.F.Gaertn.) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Lorbeergewächse (Lauraceae). Die Frucht ist aus botanischer Sicht eine Beere und hat historisch viele andere, heute seltene Bezeichnungen wie etwa Avocadobirne, Alligatorbirne oder Butterfrucht erhalten.
Der Baum hat seinen Ursprung im feuchtwarmen tropischen Regenwald Mexikos und Zentralamerikas. Er wird heute in über 400 Kultursorten weltweit in den Tropen sowie in der Türkei, Südafrika, Israel, Kalifornien, Chile, Kolumbien, Peru, Australien, Neuseeland, Südspanien (Málaga, Kanarische Inseln und an der Küste der Provinz Granada), Portugal und in Afrika angebaut. Im Mittelmeerraum wird die Avocado seit Anfang des 20. Jahrhunderts kultiviert.
Es gibt auch sehr ähnliche Wildfrüchte der verwandten Pflanzenarten Beilschmiedia anay und Beilschmiedia mexicana, ebenfalls Lorbeergewächse, aus Mexiko, sowie die wilden Avocados von Persea schiedeana. Diese avocadoähnlichen Früchte werden auch lokal genutzt und sehr geschätzt.
Avocado (tī Tâi-oân tha̍k A-bu-khah-lo·h) sī 1 chióng chhiū-á kap kóe-chí, ha̍k-miâ hō·-chò Persea americana, sio̍k-tī Lauraceae chit-ê ka-cho̍k. Avocado chit sû gôan-chū Ba̍k-se-ko gôan-chū-bîn hō ê miâ, hō·-chò ahuacatl. Tâi-oân Hôa-gí ê miâ-chheng sī lùolí.
A-bu-khah-lo·h iok-lio̍k 1-lia̍p lê-bóng ê tōa-sè (ū-sī khah tōa--tām-po̍h-á), gōa-phôe tòa àm-chheⁿ-sek chì oá chhâ-sek ê pan-tiám, lāi-té tiong-ng ko· 1-lia̍p tōa chí. A-bu-khah-lo·h ê bah kāu iû-jī, tì-sú tiāⁿ-tiāⁿ iōng lâi chò chò sò·-si̍t liāu-lí, thang chhú-tāi bah-si̍t kap gû-leng sán-phín. Ba̍k-se-ko-lâng iōng che chò guacamole tiâu-bī-chiùⁿ ê liāu. Tī Tâi-ôan sî-kiâⁿ kā A-bu-khah-lo·h ê bah the̍h lâi ká gû-leng chò kó-chiap lim.
A-bu-khah-lo·h-chhiū kan-ta ū-hoat-tō· tī jia̍t-tāi a̍h-sī a-jia̍t-tāi ê khì-hāu chûn-o̍ah.
A-bu-khah-lo·h ê kóe-chí bē tī chhiū-á-téng tńg se̍k, só·-í ē-sái tán kàu beh ti̍h ê sî-chūn chiah kā bán--lo̍h-lâi. Lo̍h-chhiū liáu-āu, kúi-kang-á tō ē se̍k. Nā kap kî-thaⁿ ê kóe-chí khǹg chò-hóe (khó-pí kóng kin-chio), ē khah khòai se̍k.
Avocado (tī Tâi-oân tha̍k A-bu-khah-lo·h) sī 1 chióng chhiū-á kap kóe-chí, ha̍k-miâ hō·-chò Persea americana, sio̍k-tī Lauraceae chit-ê ka-cho̍k. Avocado chit sû gôan-chū Ba̍k-se-ko gôan-chū-bîn hō ê miâ, hō·-chò ahuacatl. Tâi-oân Hôa-gí ê miâ-chheng sī lùolí.
A-bu-khah-lo·h iok-lio̍k 1-lia̍p lê-bóng ê tōa-sè (ū-sī khah tōa--tām-po̍h-á), gōa-phôe tòa àm-chheⁿ-sek chì oá chhâ-sek ê pan-tiám, lāi-té tiong-ng ko· 1-lia̍p tōa chí. A-bu-khah-lo·h ê bah kāu iû-jī, tì-sú tiāⁿ-tiāⁿ iōng lâi chò chò sò·-si̍t liāu-lí, thang chhú-tāi bah-si̍t kap gû-leng sán-phín. Ba̍k-se-ko-lâng iōng che chò guacamole tiâu-bī-chiùⁿ ê liāu. Tī Tâi-ôan sî-kiâⁿ kā A-bu-khah-lo·h ê bah the̍h lâi ká gû-leng chò kó-chiap lim.
A-bu-khah-lo·h-chhiū kan-ta ū-hoat-tō· tī jia̍t-tāi a̍h-sī a-jia̍t-tāi ê khì-hāu chûn-o̍ah.
A-bu-khah-lo·h ê kóe-chí bē tī chhiū-á-téng tńg se̍k, só·-í ē-sái tán kàu beh ti̍h ê sî-chūn chiah kā bán--lo̍h-lâi. Lo̍h-chhiū liáu-āu, kúi-kang-á tō ē se̍k. Nā kap kî-thaⁿ ê kóe-chí khǹg chò-hóe (khó-pí kóng kin-chio), ē khah khòai se̍k.
Ang abokado (Persea americana; Kinatsila: a·gua·ca·te) maoy prutas nga lumad sa Tunga-tungang Amerika.
Ang abukado o abokado (Kastila: avocado; Ingles: avocado o alligator pear) ay isang uri ng prutas at puno.[1]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Pagkain at Prutas ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang abukado o abokado (Kastila: avocado; Ingles: avocado o alligator pear) ay isang uri ng prutas at puno.
Āhuacacuahuitl (Persea americana) īpahua ca in āhuacatl.
Alpuket (Persea americana) (tina basa Nahuatl āhuacatl) nyaéta tutuwuhan pituin Méksiko jeung Amérika Tengah, kaasup kana tutuwuhan kembangan kulawarga Lauraceae.[1] Ieu buah boga ajén ékonomi anu gedé, antukna loba dipelak di sakuliah dunya, utamana di wewengkon tropis. Daging buahna beyé, héjo semu konéng, loba ngandung lemak nu utamana lemak teu jenuh. Lian ti lemak, ieu buah ogé euyeub serat, vitamin, jeung kalium.[1]
Alpuket geus lila pisan dipelak di Amérika Tengah jeung Kidul. Di Chan Chan, hiji kota kuna saméméh jaman Ingka, kapanggih artéfak kendi ti taun 900-an nu bentukna kawas alpuket[2], sedengkeun bukti tatanén di Méksiko paling henteu umurna geus 10.000 taunan[3]. Literatur paling kuna nu nyabit-nyabit alpuket di Éropah ditulis taun 1518/1519 karya Martín Fernández de Enciso (1470–1528): Suma de Geografía que Trata de Todas las Partidas y Provincias del Mundo.[3][4]. Catetan munggaran ngeunaan alpuket dina basa Inggris dijieun ku Hans Sloane taun 1696, dina bukuna ngeunaan tutuwuhan Jamaika. Ieu pepelakan dibawa ka Indonésia taun 1750, Brazil taun 1809, Levant taun 1908, jeung Afrika Kidul sarta Australia ahir abad ka-19[3].
Kecap "alpuket" asalna tina kecap "avocado", nu béh dituna tina basa Nahuatl āhuacatl ("siki kanjut", dumasar kana bentuk buahna)[5]. Baheula, alpuket katelah salaku afrodisiak, antukna tara didahar ku jalma anu can kawin atawa anu satia ka pamajikan. Ku bangsa Azték, ieu buah disebut "buah kasuburan"[4]. Di sababaraha nagara Amérika Kidul, kayaning Argéntina, Bolivia, Chilé, Péru, jeung Uruguay, ieu buah kawentar dina ngaran Quechuana, palta. Di nagara-nagara nu maké basa Spanyol, ieu buah disebut aguacate, sedengkeun ku urang Portugis disebutna abacate.
Buah alpuket hasil budidaya bentukna buleud nepi ka lonyod panjang, kelirna héjo kolot nepi ka coklat semu hideung. Kandungan lemakna onjoy batan bungbuahan séjén, nu lolobana lemak teu jenuh tunggal. Daging buah nu geus asak warnana konéng semu héjo nepi ka konéng emas. Mun kabuka jeung keuna ku udara, warnana bakal robah jadi coklat alatan oksidasi. Pikeun vegetarian, alpuket kapaké pisan salaku gaganti daging ku sabab loba kandungan lemakna.
Kandungan lemak dina alpuket ampir 15%, nu lolobana lemak teu jenuh tunggal. Kandungan kaliumna 60% leuwih loba batan cau, euyeub vitamin-vitamin B, vitamin E, jeung vitamin K[6]. Kandungan seratna paling punjul di antara bungbuahan - 25% serat leyur jeung 75% teu leyur[7].
Alpuket (Persea americana) (tina basa Nahuatl āhuacatl) nyaéta tutuwuhan pituin Méksiko jeung Amérika Tengah, kaasup kana tutuwuhan kembangan kulawarga Lauraceae. Ieu buah boga ajén ékonomi anu gedé, antukna loba dipelak di sakuliah dunya, utamana di wewengkon tropis. Daging buahna beyé, héjo semu konéng, loba ngandung lemak nu utamana lemak teu jenuh. Lian ti lemak, ieu buah ogé euyeub serat, vitamin, jeung kalium.
Apokat, alpukat, utawa jeneng Latiné Persea americana[1] iku tetuwuhan pangasil woh méja kanthi jeneng padha. Tetuwuhan iki asalé saka Mèksiko lan Amérika Tengah. Saiki akèh dibudidayakaké ing Amérika Kidul lan Amérika Tengah minangka tuwuhan pakebonan monokultur lan minangka tuwuhan pekarangan ing laladan-laladan tropika liyané ing donya. Apokat iki bisa ditemoni ing ngendi waé ing Pulo Jawa.
Wité kanthi dhuwur batang bisa nganti 20 m lan godhongé dawané 12 nganti 25 cm. Kembangé ndhelik kanthi warna ijo semu kuning lan ukuranné 5 nganti 10 milimeter. Ukuran wohé variasi saka 7 nganti 20 sentimeter, kanthi massa 100 nganti 1000 gram; wiji kang gedhé, 5 nganti 6,4 sentimeter.
Wohé wujudé kaya jambu, seukuran kepelan tangan, kelir kulité lumrahé ijo tuwa uga ana kang rada ireng. Woh iki kanggo bahan wédangan dadi ora dipangan langsung. Nèk digawé wédangan kudu diwèhi gula mèn legi uga umum dicampur susu. Sing dipangan iku dagingé kang keliré ijo enom. Apokat kang wis mateng dagingé rada lembèk.
Jeneng apokat utawa avokad (saka basa Inggris, avocado) asalé saka basa Aztek, ahuacatl (diwaca kira-kira "awakatl"). Suku Aztek ana ing laladan Amérika Tengah lan Mèksiko. Mula, woh iki nalika awalé ditepungi ing laladan mau.
Nalika wadyabala Spanyol mlebu wewengkon mau watara awal abad kaping 16, manéka tetuwuhan saka laladan iki, kalebu apokat, ditepungaké marang warga Éropah. Wong pisanan kang nepungaké woh apokat marang warga Éropah ya iku Martín Fernández de Enciso, salah siji pamimpin wadyabala Spanyol. Panjenengané nepungaké woh iki nalika taun 1519 marang wong-wong Éropah. Ing wektu kang padha, para wadyabala Spanyol kang njajah Amérika Tengah uga nepungaké kakao, jagung, lan kenthang marang masarakat Éropah. Wiwit wektu iku woh apokat wiwit disebar lan ditepungi déning akèh warga donya. Apokat ditepungaké menyang Indonésia déning Walanda nalika abad kaping 19.
Apokat duwé akèh mupangat. Wijiné dipigunakaké sajeroning indhustri pakaian minangka pawerna kang ora gampang luntur. Batang wité bisa minangka bahan bakar. Kulit wité minangka pawerna coklat ing prodhuk saka bahan kulit. Daging wohé bisa didadèkaké panganan sarta dadi bahan dhasar kanggo sapérangan prodhuk kosmètik lan kecantikan.
Apokat duwé asem folat kang akèh[2]. Asam folat dibutuhke mligi kanggo ibu ngandut lan wanita kang lagi ngerencanakna kehamilan, amarga asem folat bisa bantu awak kanggo ngawe lan jaga kasempurnaan DNA (Deoxyribose Nucleic Acid) saha RNA (Ribonucleic Acid) piranti genetik badan, saéngga bisa nyegah janin cacat [2]. Sijiwoh apokat duwé 114 mikrogram asem folat [2]. Jumlah iku bisa nyukupi 30% kebutuhané asem folat ibu ngandut[2].
Alpukat ya iku sumber (lemak tak jenuh) tunggal kang apik lan bisa ningkatna HDL[3]. Liyane iku, alpukat uga duwé betasitosterol kang bisa ngurangi jumlah kolesterol kang diserap saka pakanan [3].
Apokat, alpukat, utawa jeneng Latiné Persea americana iku tetuwuhan pangasil woh méja kanthi jeneng padha. Tetuwuhan iki asalé saka Mèksiko lan Amérika Tengah. Saiki akèh dibudidayakaké ing Amérika Kidul lan Amérika Tengah minangka tuwuhan pakebonan monokultur lan minangka tuwuhan pekarangan ing laladan-laladan tropika liyané ing donya. Apokat iki bisa ditemoni ing ngendi waé ing Pulo Jawa.
Wité kanthi dhuwur batang bisa nganti 20 m lan godhongé dawané 12 nganti 25 cm. Kembangé ndhelik kanthi warna ijo semu kuning lan ukuranné 5 nganti 10 milimeter. Ukuran wohé variasi saka 7 nganti 20 sentimeter, kanthi massa 100 nganti 1000 gram; wiji kang gedhé, 5 nganti 6,4 sentimeter.
Wohé wujudé kaya jambu, seukuran kepelan tangan, kelir kulité lumrahé ijo tuwa uga ana kang rada ireng. Woh iki kanggo bahan wédangan dadi ora dipangan langsung. Nèk digawé wédangan kudu diwèhi gula mèn legi uga umum dicampur susu. Sing dipangan iku dagingé kang keliré ijo enom. Apokat kang wis mateng dagingé rada lembèk.
Ju Avocado (Persea americana MILL., uk Persea gratissima C.F.GAERTN.) is een Plontenoard uut ju Familie fon do Loorbeergewoakse (Lauraceae). Ju Frucht is uut botoanske Sjuchtwiese een Bäie. Die Boom kumt uut do fuchtich-woorme tropiske Rienwoolde fon Mexiko un Middelamerikoa. HIe wäd däälich in moor as 400 Kultuursoarten waareldwied in do Tropen un juustso uk in Suudafrikoa, Israel, Kalifornien, Chile, Peru, Australien, Näiseelound un in't suude fon Spoanien (Málaga un an ju Kuste fon Granada ounbaud. In ju Middelmeer-Ruumte wuude ju Avocado eerste tou Begin fon't twintichste Jierhunnert ienfierd.
In dät Seelterske is dät Woud Avocado uut dät Düütske uurnuumen wuuden, man die jappere Wouduursproang lait fonsäärm heel uurswain. Die Noome Avocado kumt uurspröängelk uut dät Nahuatl, ju Sproake fon do Azteken un uur Indioanerstomme in'e Noaberskup. Dät Woud ahuacatl betjudt in düsse Sproake so fuul as "Klööte" un wuude wildääge apgruunde fon ju Foarm fon'e Frucht ap ju Plonte uurdrain. Do Spoaniere hääbe dät nit fersteen un hääbe deer uut Avocado" moaked, dät is ooldwaareldsk Spoansk un betjudt "Affekoat". Deer waas somäd Foulksetymologie in't Spil. Wilst ju Foarm Avocado in't düütske uurnuumen wuuden is, bruukt me däälich ap Spoansk foar dät Affekoat ju Woudfoarm "abogado", wilst ju Plonte blw. ju Frucht ap modern Spoansk aguacate hat. Ap Düütsk un Seeltersk wäd also een Woudfoarm bruukt, ju dät in't Spoanske goarn't moor rakt - nit in ju eene un uk nit in ju uur Betjuudenge.
The avocado (Persea americana) is a tree native tae Central Mexico,[1] clessifee'd in the flouerin plant faimily Lauraceae alang wi cinnamon, camphor an bay laurel. Avocado or alligator peir an aa refers tae the fruit (botanically a lairge berry that contains a single seed[2]) o the tree.
Avocados are commercially valuable an are cultivatit in tropical an Mediterranean climates throughoot the warld. Thay hae a green-skinned, fleshy body that mey be peir-shaped, egg-shaped, or spherical. Commercially, it ripens efter harvestin. Trees are partially self-pollinatin an eften are propagatit throu graftin tae maintain a predictable quality an quantity o the fruit.
The tree graws tae 20 m (66 ft), wi alternately arranged leaves 12 centimetres (4.7 in) – 25 centimetres (9.8 in) lang. The flouers are inconspicuous, greenish-yellae, 5 millimetres (0.2 in) – 10 millimetres (0.4 in) wide. The peir-shaped fruit is 7 centimetres (2.8 in) – 20 centimetres (7.9 in) lang, wechts atween 100 grams (3.5 oz) – 1,000 grams (35 oz), an haes a lairge central seed, 5 centimetres (2.0 in) – 6.4 centimetres (2.5 in) lang.[4]
The subtropical species needs a climate withoot frost an wi little wind. Heich winds reduce the humidity, dehydrate the flouers, an affect pollination. Whan even a mild frost occurs, prematur fruit drop mey occur, awtho the Hass cultivar can tolerate temperaturs doun tae −1 °C. The trees an aa need well-aeratit siles, ideally mair nor 1 m deep. Yield is reduced whan the irrigation watter is heichly saline. Thir sile an climate conditions are available anly in a few auries o the warld, pairteecularly in soothren Spain, Portugal, Morocco, Crete, the Levant, Sooth Africae, Colombie, Peru, pairts o central an northren Chile, Vietnam, Indonesia, pairts o soothren Indie, Sri Lanka, Australie, New Zealand, the Philippines, Malaysie, Central Americae, the Caribbean, Mexico, Californie, Arizona, Puerto Rico, New Mexico, Texas, Florida, Hawai'i, Ecuador an Rwanda. Ilk region haes different teeps o cultivars.
The fruit o horticultural cultivars haes a mercatly heicher fat content than maist ither fruit, maistly monounsaturated fat, an as sic serves as an important staple in the diet o various groups whaur access tae ither fatty fuids (heich-fat meats an fish, dairy products, etc.) is limitit.
A ripe avocado yields tae gentle pressur whan held in the palm o the haund an squeezed. The flesh is prone tae enzymatic brounin; it turns broun quickly efter exposur tae air. Tae prevent this, lime or lemon juice can be addit tae avocados efter thay are peeled.
The fruit is nae sweet, but rich, an distinctly yet subtly flavored, an o smuith, awmaist creamy textur. It is uised in baith savory an sweet dishes, tho in mony kintras nae for baith. The avocado is verra popular in vegetarian cuisine, as substitute for meats in sandwiches an salads acause o its heich fat content.
Generally, avocado is served raw, tho some cultivars, includin the common Hass, can be cuiked for a short time withoot acomin bitter. Caution shoud be uised whan cuikin wi untestit cultivars; the flesh o some avocados mey be rendered inedible bi heat. Prolonged cuikin induces this chemical reaction in aw cultivars.[5]
It is uised as the base for the Mexican dip kent as guacamole, as well as a spread on corn tortillas or toast, served wi spices.
In the Philippines, Brazil, Indonesie, Vietnam, an soothren Indie (especially the coastal Kerala an Karnataka region), avocados are frequently uised for milkshakes an occasionally addit tae ice cream an ither desserts. In Brazil, Vietnam, the Philippines[6] an Indonesie, a dessert drink is made wi sugar, milk or watter, an pureed avocado. Chocolate syrup is whiles addit. In Morocco, thare is a seemilar chilled avocado an milk drink, that is sweetened wi confectioner's sugar an hintit wi orange flouer watter.
In Ethiopie, avocados are made intae juice bi mixin them wi succar an milk or watter, uisually served wi Vimto an a slice o leemon. It is an aa very common tae serve layered multiple fruit juices in a gless (locally cried spreece) made o avocados, mangoes, bananas, guavas an papayas. Avocados are an aa uised tae mak salads.
Avocados in savory dishes, eften seen as exotic, are a relative novelty in Portuguese-speakin kintras, sic as Brazil, whaur the tradeetional preparation is mashed wi succar an lime, an eaten as a dessert or snack. This contrasts wi Spainyie-speakin kintras, sic as Mexico or Argentinae, whaur the opposite is true an sweet preparations are eften unheard o.
In Australie an New Zealand, it is commonly served in sandwiches, sushi, on toast, or wi chicken. In Ghana, it is eften eaten alone in sliced breid as a sandwich. In Sri Lanka, well ripened flesh, thoroughly mashed wi succar an milk, or treacle (a syrup made frae the nectar o a parteecular palm flouer) wis ance a popular dessert. In Haiti it is eften consumed wi cassava or regular breid for breakfast.
In Mexico an Central Americae, avocados are served mixed wi white rice, in soups, salads, or on the side o chicken an meat. In Peru, thay are consumed wi tequeños as mayonnaise, served as a side dish wi parrillas, uised in salads an sandwiches, or as a whole dish whan filled wi tuna, shrimp, or chicken. In Chile, it is uised as a puree wi chicken, hamburgers, an het dugs; an in slices for celery or lettuce salads. The Chilean version o Caesar salad contains lairge slices o matur avocado. In Kenyae an Nigerie, the avocado is eften eaten as a fruit, an is eaten alone, or mixed wi ether fruits in a fruit salad, or as pairt o a vegetable salad. In Iran, it is uised as a rejuvenatin facial cream.
A puree o the fruit wis uised tae thicken an flavor the liqueur Advocaat in its oreeginal recipe, made bi the Dutch population o Suriname an Recife, wi the name derivin frae the same soorce.
Avocado slices are frequently addit tae hamburgers, tortas, het dugs, an carne asada. Avocado can be combined wi eggs (in scrambled eggs, tortillas or omelettes), an is a key ingredient in Californie rolls an ither makizushi ("maki", or rolled sushi).
In soothren Africae, Avocado Ritz is a common dish.[7]
In the Unitit Kinrick, the avocado acame widely available in the 1960s whan it wis introduced bi Sainsbury's unner the name 'avocado peir'.[8]
Ju Avocado (Persea americana MILL., uk Persea gratissima C.F.GAERTN.) is een Plontenoard uut ju Familie fon do Loorbeergewoakse (Lauraceae). Ju Frucht is uut botoanske Sjuchtwiese een Bäie. Die Boom kumt uut do fuchtich-woorme tropiske Rienwoolde fon Mexiko un Middelamerikoa. HIe wäd däälich in moor as 400 Kultuursoarten waareldwied in do Tropen un juustso uk in Suudafrikoa, Israel, Kalifornien, Chile, Peru, Australien, Näiseelound un in't suude fon Spoanien (Málaga un an ju Kuste fon Granada ounbaud. In ju Middelmeer-Ruumte wuude ju Avocado eerste tou Begin fon't twintichste Jierhunnert ienfierd.
The avocado (Persea americana) is a tree native tae Central Mexico, clessifee'd in the flouerin plant faimily Lauraceae alang wi cinnamon, camphor an bay laurel. Avocado or alligator peir an aa refers tae the fruit (botanically a lairge berry that contains a single seed) o the tree.
Avocados are commercially valuable an are cultivatit in tropical an Mediterranean climates throughoot the warld. Thay hae a green-skinned, fleshy body that mey be peir-shaped, egg-shaped, or spherical. Commercially, it ripens efter harvestin. Trees are partially self-pollinatin an eften are propagatit throu graftin tae maintain a predictable quality an quantity o the fruit.
Tekst üüb Öömrang At avokaado (Persea americana MILL., uk Persea gratissima) hiart tu't famile faan a loorbeerplaanten (Lauraceae). Uun Ameerikoo sait am diar uk böderpeer (butter pear) tu.
Di avokaado-buum woort bit 15 meeter huuch. Hi komt eegentelk faan Meksiko, woort daalang oober uun flook lunen uun a troopen an subtroopen aptaanj. Diar jaft at daalang amanbi 400 suurten faan.
En avokaado faan det suurt Hass
En frücht faan det suurt Fuerte
Guacamole as avokaado-muus
Jong sprööd
At avokaado (Persea americana MILL., uk Persea gratissima) hiart tu't famile faan a loorbeerplaanten (Lauraceae). Uun Ameerikoo sait am diar uk böderpeer (butter pear) tu.
Di avokaado-buum woort bit 15 meeter huuch. Hi komt eegentelk faan Meksiko, woort daalang oober uun flook lunen uun a troopen an subtroopen aptaanj. Diar jaft at daalang amanbi 400 suurten faan.
Avokado (Persea americana), dardhë gjalpë ose dardhë Alligatori, është një pemë e përhapur në Karaibe, Meksikë, Amerikën Jugore dhe atë Qendrore. Ajo klasifikohet në familjen e bimëve me lulëzim Lauraceae, së bashku me kanellën, kamfurin dhe dafinën. Emri "avokado" i referohet gjithashtu frutes se madhe që përmban një farë të madhe, e cila mund të ketë formë vezake ose sferike. Avokadot janë një fryt komercial me vlerë dhe janë kultivuar në zona me klimë tropikale në të gjithë botën (dhe ne disa me klime të butë, si Kalifornia), duke prodhuar një frut me lëkurë të gjelbër me formën e dardhës. Pemët janë pjesërisht vetë të populluara por shpesh janë shumuar me shartim për të mbajtur një cilësi të parashikueshme dhe sasinë e frutave sipas kërkesave tregtare.
P. americana, ose avokado, ka një histori të gjatë të kultivimit në Evropën Qendrore dhe Jugore, një kavanoz me ujë në formë si një avokado, që daton në vitin 900 p.k, u zbulua në qytetin antik Incan te Can Canit. Shkrimi me i hershem ne Evrope qe njihet rreth avokados, është ai i Martin Fernandes de Enkiso (1470- 1528) në 1518 në librin e tij, “Permbledhja gjeografike për te gjitha krahinat dhe rajonit e botes”. Permbledhja e parë e shkruar në anglisht për përdorimin e fjales avokado është bërë nga Hans Sloane në një indeks për bimët ne vitin 1696. Kjo bime u shfaq në Indonezi në 1750, Brazil në 1809, Levanti në vitin 1908, dhe Afrikën e Jugut dhe Australinë në fund të shekullit të 19-të.
Bima avokado (Persea americana) njihet edhe me emrin dardhe gjalpi. ajo është peme vendase ne Karaibe, Meksike dhe ne Amerikën Qendrore. Emri "avokado" vjen nga qe fryti i saj është si man i madh.
Fjala “avokado”vjen nga fjala ahuacatl Nahuatl ("kokerr", një referencë në formën e pemëve). Avocados historikisht kishte një njollë të gjatë në këmbë si një stimulues seksual dhe nuk ishin të blera ose të konsumuar nga ndonjë person dëshirojnë të ruajtur një imazh të papërlyer. Avocados ishin të njohur nga Aztecs si "fryt pjellorisë". Në disa vende të Amerikës së Jugut, si në Argjentinë, Bolivi, Kili, Peruja, Uruguai dhe avokado është i njohur nga Quechua emrin e saj, palta. Në vendet e tjera ku flitet spanjisht e portugalisht, ai njihet me emrin abacate. Fruta ndonjëherë quhet dardhë avokado ose dardhë Alligator (për shkak të formës se saj dhe lëkurës se vrazhdë e te gjelbër).
Druri rritet deri në 20 m i gjatë. Lule nuk bie në sy, kane ngjyre te gjelbër ne te verdhe dhe shkojnë nga 5 milimetra ne 10 milimetra gjerësi. Fruti ne formën e dardhës është 7 centimetra - 20 centimetra i gjatë, peshon mesatarisht 100 gram - 1.000 gram, dhe ka një farë të madhe qendrore, 5 centimetra - 6,4 centimetra te gjatë.
Bimët subtropikale si avokadoja kane nevojë për një klimë pa acar dhe me pak ere. Erërat e forta qe reduktojnë lagështinë, pakesonje sasinë e ujit ne lule, dhe ndikojnë ne pllenim. Në veçanti, tipi West Indian kërkon lagështia dhe një klimë tropikale të cilat janë te rëndësishme për të lulëzuar. Edhe një ulje e vogël e temperaturave, mund te shkaktoje rënie te frutave, edhe pse kultivimi Hass mund të tolerojë temperatura deri ne -1 °C. Pemëve gjithashtu u duhet edhe tokë e ajerosur më shumë se 1 m e thellë. Rendimenti është reduktuar kur uji për vaditje ka qene shumë i kripur. Këto toka dhe kushtet klimatike janë të disponueshme vetëm në disa zona të botës, sidomos në Spanjën jugore, Levanti, Afrikën Jugore, Peru, pjesët e Kilit qendrore dhe veriore, Vietnam, Indonezi, pjesa e Indisë jugore, Sri Lanka, Australi, Zelandën e Re, Filipine, Malajzi, Amerikën Qendrore, Karaibe, Meksikë, Kaliforni, Arizona, New Mexico, Texas, dhe Florida. Çdo rajon ka lloje të ndryshme të kultivimeve. Meksika, qendra e origjinës dhe shumëllojshmërinë e kësaj specie, është prodhuesi më i madh ,me mbi 1 milion ton në vit prodhim.
Ky frut i kultivuar pra avokadoja ka pak a shume formën e një veze ose te një dardhe, zakonisht me përmasat e një dardhë te zonës me klime te bute ose me të mëdha, ka një lëkure te ndritshme ne ngyre jeshile ne kafe (ose pothuajse i zi). Fruta ka një përmbajtje me të lartë yndyrë se sa frutat e tjera, dhe si i tillë shërben si një lëndë e rëndësishme në dietën e grupeve të ndryshme ku afrohet në ushqime të tjera të ngopura ne yndyre (si mish, peshku, bulmeti, etj). Një avokado e pjekur të jep një presion te butë kur e mban në pëllëmbë të dorës dhe e shtrydh. Mishi është tipik i gjelbër ne të verdhë të artë, kur avokadoja është pjekur pjekur. Tuli është i prirur të kthehet ne kafe shpejt pas ekspozimitte tij ne ajër. Për të parandaluar këtë,mund te shtohet gëlqere ose lëng limoni në avocado pasi atyre u është hequr lëvorja.
Avokado është shumë popullor në kuzhinën vegjetarianë, duke e bërë një zëvendësim i shkëlqyer për mishin në sanduiçe dhe salate, për shkak të përmbajtjes së lartë të yndyrës. Fruta nuk është e ëmbël, por yndyror. Ajo është përdorur si bazë për salcën meksikane e njohur si Guacamole, si dhe një mbushje për disa lloje sushi, duke përfshirë rrolene Kaliforniane. Avokadoja është i përdorur në gatimet me pula dhe shërben si dolli me kripë dhe piper. Në Brazil, Indonezi, Vietnam, dhe në Indine jugore (sidomos ne rajonin bregdetar Karnataka), avocadot janë përdorur shpesh për qumësht dhe herë pas here shtohet ne akullore dhe pjata te tjera. Në Brazil, Vietnam, Filipine dhe Indonezi, një pije e ëmbël pergatitet me sheqer, qumësht ose ujë, dhe pure avokadoje, ndonjëherë shtohet edhe shurip çokollate. Në Australi dhe Zelandën e Re, ajo është shërbyer zakonisht në sanduiçe, ne dolli, ose shpesh ne gatime pule. Në Gana, avokadoja përdoret për te mbushur sanduicet. In Sri Lanka është i përdorur për përgatitjen e një ëmbëlsire tradicionale.
Në Meksikë dhe Amerikën Qendrore, avocadot janë përdorur të përziera me oriz të bardhë, në supa, salata, ose në pjatat e pulave dhe mishit. Në Peru avocadot janë konsumuar si majonezë, shërbeu si një pjatë e dytë me parrillas, e përdorur në salate dhe sanduiçe, ose ne pjata me ton, e karkaleca deti. Në Kili është përdorur si pure në pule, hamburger, dhe në feta për selino ose salate maruleje. Version kilian i sallatës Cezari përmban feta të mëdha avokadojt te pjekur. Në Kenia, avokadoja është ngrënë shpesh si një fryt, dhe është ngrënë vetëm, apo ipërziere me fruta të tjera në sallata frutash, ose si pjesë e një sallatë perimesh. Në Iran është përdorur si krem rinovimim për fytyrën.
Avokado hêşînhatek daran e, ji malbata definan tê hesibandin.
Avokado (Persea americana), dardhë gjalpë ose dardhë Alligatori, është një pemë e përhapur në Karaibe, Meksikë, Amerikën Jugore dhe atë Qendrore. Ajo klasifikohet në familjen e bimëve me lulëzim Lauraceae, së bashku me kanellën, kamfurin dhe dafinën. Emri "avokado" i referohet gjithashtu frutes se madhe që përmban një farë të madhe, e cila mund të ketë formë vezake ose sferike. Avokadot janë një fryt komercial me vlerë dhe janë kultivuar në zona me klimë tropikale në të gjithë botën (dhe ne disa me klime të butë, si Kalifornia), duke prodhuar një frut me lëkurë të gjelbër me formën e dardhës. Pemët janë pjesërisht vetë të populluara por shpesh janë shumuar me shartim për të mbajtur një cilësi të parashikueshme dhe sasinë e frutave sipas kërkesave tregtare.
Mparachichi au mwembe-mafuta (Kiing. avocado, Kilatini Persea americana) ni mti wenye majani na matunda makubwa ambao hupandwa mahali pote pa tropiki na nusutropiki. Huitwa mpea pia lakini afadhali jina hili litumiwe kwa miti ya jenasi Pyrus. Matunda yake (maparachichi au maembe mafuta) yana mafuta mengi.
Jani
Shada la maua
Maua
Parachichi
Parachichi lililokatika juu chini
Mparachichi au mwembe-mafuta (Kiing. avocado, Kilatini Persea americana) ni mti wenye majani na matunda makubwa ambao hupandwa mahali pote pa tropiki na nusutropiki. Huitwa mpea pia lakini afadhali jina hili litumiwe kwa miti ya jenasi Pyrus. Matunda yake (maparachichi au maembe mafuta) yana mafuta mengi.
Palta (Persea americana) nisqaqa huk wayuq mallkim. Wirasapa rurunkunatam mikhunchik.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Palta
Palta (Persea americana) nisqaqa huk wayuq mallkim. Wirasapa rurunkunatam mikhunchik.
Pye zaboka se yon pyebwa.
Ko e ʻāvoka ko e fuʻu ʻakau lahi ia mo hono foʻi fua lahi mo ifo.
Ko e ʻāvoka ko e fuʻu ʻakau lahi ia mo hono foʻi fua lahi mo ifo.
Το αβοκάντο είναι αειθαλές,[1] ιθαγενές δέντρο γνωστό και με την ονομασία βουτυρόδεντρο. Ανήκει στο γένος Περσέα οικογένεια Δαφνοειδή και ανακαλύφτηκε στις τροπικές περιοχές του Μεξικού και της Κεντρικής Αμερικής, όπου από τα αρχαία χρόνια το καλλιεργούσαν οι ιθαγενείς αφού ο καρπός του ήταν συστατικό της διατροφής τους.[2]
Στην συνέχεια διαδόθηκε και σε άλλες περιοχές, στις Η.Π.Α., Βενεζουέλα, Κολομβία, Χιλή, Κούβα και έφτασε στο Ισραήλ και την Αυστραλία. Στην Ευρώπη έφθασε μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο όταν άρχισε η καλλιέργεια του στην Ισπανία και Πορτογαλία ενώ στην Ελλάδα έφθασε στη δεκαετία του 1960.
Το ύψος του δέντρου συνήθως είναι 5 με 15 μέτρα,[3] αλλά με κατάλληλες συνθήκες μπορεί να φτάσει τα 20 μέτρα.[1] Τα φύλλα του είναι ελλειπτικά ως ωοειδή, χρώματος κόκκινου όταν είναι αναπτυσσόμενα και μικρά και πράσινου στην πάνω επιφάνεια, θαμπού πράσινου στην κάτω, όταν μεγαλώσουν.[4][3]
Τα άνθη του είναι λευκά ή κιτρινωπά μαζεμένα στις κορυφές των βλαστών.[4] Σε κάθε βλαστό σχηματίζονται πάνω από 1000 άνθη και τελικά εμφανίζονται 1 έως 2 καρποί.
Ο καρπός του δέντρου έχει γεύση βουτυρώδη[5] και δεν τρώγεται αμέσως μετά την συγκομιδή, αλλά αφού πρώτα ωριμάσει μετά από μία βδομάδα σε θερμοκρασία περιβάλλοντος ( 15°C - 25°C) ή 2 - 8 βδομάδες στο ψυγείο (θερμοκρασία 4,4°C - 13°C και σχετική υγρασία 85 - 90%).[6][7] Το σχήμα του είναι ωοειδές με μακρύ κωνικό λαιμό και ο φλοιός του χρώματος πράσινου. Η σάρκα του παχιά, ελαφρώς κίτρινη ως κιτρινοπράσινη.[8] Χρησιμοποιείται σε σαλάτες και τρώγεται και ως ορεκτικό με λεμόνι και αλάτι.
Ευδοκιμεί, εκτός από τις τροπικές περιοχές και σε αυτές που ευδοκιμούν και τα εσπεριδοειδή και κυρίως οι λεμονιές. Προτιμά τα γόνιμα και βαθιά εδάφη με καλή στράγγιση γιατί δεν αντέχει την υγρασία.
Πολλαπλασιάζεται με σπόρο και εμβολιασμό.[9]
Η παραγωγική ζωή των δέντρων είναι από το 5ο έτος έως περίπου το 30ο.[10]
Ο καρπός περιέχει περίπου 70% νερό, 25% έλαια 2,5% πρωτεΐνες και 2,5% ζάχαρα. Οι λιπαρές ουσίες του βοηθούν στη μείωση της χοληστερόλης.[5] Περιέχει λιποδιαλυτές βιταμίνες που δύσκολα και σε μικρές ποσότητες συναντώνται σε άλλα φρούτα, αλλά υστερεί σε βιταμίνη C.[11][12]
Επειδή περιέχει μεγάλο ποσοστό πρωτεϊνών και λιπαρών με λίγα σάκχαρα θεωρείται πολύ καλή τροφή για διαβητικούς.[5][12]
Στην Κεντρική Αμερική καλλιεργείται από τα αρχαία χρόνια. Οι Ισπανοί το είδαν για πρώτη φορά τον 16ο αιώνα. Στην Ισπανία ήλθε το 1601. Στις ΗΠΑ μεταφέρθηκε μετά το 1800, αλλά η εκμετάλλευσή του για εμπορικό σκοπό ξεκίνησε γύρω στο 1900. Στο Ισραήλ έφτασε το 1930, αλλά η καλλιέργειά του αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια. Γενικότερα στις μεσογειακές χώρες η συστηματική καλλιέργειά του ξεκίνησε μετά το 1950.[2]
Στην Ελλάδα οι πρώτοι σπόροι ήλθαν από τις ΗΠΑ το 1910.[2] Προσπάθειες συστηματικής καλλιέργειας ξεκίνησαν από την Κρήτη με εγκατάσταση πειραματικού οπωρώνα 14 στρεμμάτων το 1966.[13] Τα τελευταία χρόνια μετά από την αυξημένη ζήτηση του από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η καλλιέργειά του αναπτύχθηκε πολύ. Καλλιεργείται δε σε περιοχές της Κρήτης όπου καταλαμβάνει οπωρώνες με πάνω από 50,000 δέντρα που καλύπτουν έκταση 2,500 στρεμμάτων. Η μέση ετήσια παραγωγή είναι περίπου 1 τόνος το στρέμμα. Η καλλιέργειά του αποδίδει αρκετό κέρδος.[14]
Το αβοκάντο είναι αειθαλές, ιθαγενές δέντρο γνωστό και με την ονομασία βουτυρόδεντρο. Ανήκει στο γένος Περσέα οικογένεια Δαφνοειδή και ανακαλύφτηκε στις τροπικές περιοχές του Μεξικού και της Κεντρικής Αμερικής, όπου από τα αρχαία χρόνια το καλλιεργούσαν οι ιθαγενείς αφού ο καρπός του ήταν συστατικό της διατροφής τους.
Στην συνέχεια διαδόθηκε και σε άλλες περιοχές, στις Η.Π.Α., Βενεζουέλα, Κολομβία, Χιλή, Κούβα και έφτασε στο Ισραήλ και την Αυστραλία. Στην Ευρώπη έφθασε μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο όταν άρχισε η καλλιέργεια του στην Ισπανία και Πορτογαλία ενώ στην Ελλάδα έφθασε στη δεκαετία του 1960.
Авокадо (Persea americano) - лавр тукумундагы дайыма жашыл, мөмөлүү дарак. Бийиктиги 10-20 мге чейин. Топгүлү агыш, кош жыныстуу. Мөмөсү алмурутка окшош, салмагы 250600 г, бир уруктуу. Өңү кочкулжашыл же каралжын. Дүйнө жүзүндө 10го жакын түрү бар. Мексика, Индия жана Гватемалада кеңири таралган. Эгилме түрү тропик жана субтропикте өстүрүлөт. Бир түп дарактан 150-200 кг түшүм алынат. Мөмөсүндө май, протеин, күл заттары, суу жана башка бар, кант жокко эсе. Авокадо Кавказдын Кара деңиз жээктеринде өстүрүлөт.
Авокадо (Persea americano) - лавр тукумундагы дайыма жашыл, мөмөлүү дарак. Бийиктиги 10-20 мге чейин. Топгүлү агыш, кош жыныстуу. Мөмөсү алмурутка окшош, салмагы 250600 г, бир уруктуу. Өңү кочкулжашыл же каралжын. Дүйнө жүзүндө 10го жакын түрү бар. Мексика, Индия жана Гватемалада кеңири таралган. Эгилме түрү тропик жана субтропикте өстүрүлөт. Бир түп дарактан 150-200 кг түшүм алынат. Мөмөсүндө май, протеин, күл заттары, суу жана башка бар, кант жокко эсе. Авокадо Кавказдын Кара деңиз жээктеринде өстүрүлөт.
Авокодо — (Persiaamericana), дарахти мевадиҳандаи ҳамешасабзест аз оилаи ғориҳо. 3 гурӯҳи ҷуғрофии Авокодо мавҷуд аст: мексикоӣ, вест - индиявӣ ва гватемалӣ. Ҳар яки онҳо хусусиятҳои махсуси инкишоф доранд.
Авокодо дар Америкаи Марказӣ ва Ҷанубӣ тақрибан 8000 сол то мелод мерӯид. Олимон бар он ақидаанд, ки ҷангалҳои беканори Авокодо дар қаламрави штати ҳозираи Калифорния ҷой гирифта буданд. Меваи Авокодо хӯроки динозаврҳо маҳсуб мешуд. Авокодо миёнаи асри 17 ба Ямайка оварда шуд. Дар асри 18 он ба дигар манотиқи тропикии Осиё паҳн гардид. Айни замон тақрибан 400 намуди он дар минтақаҳои тропикӣ ва субтропикии ШМА, Бразилия, мамлакатҳои Африка, Исроил парвариш меёбад. Авокодо дарахти зудсабз ва сершоху барг буда, то 10 – 20 м қад мекашад. Баргаш байзашакл (дарозиаш 10 – 12 см); гулаш майдаи сабзранг, дуҷинса, дар бағали баргҳо ҷой гирифтааст. Мевааш донакдор, мурӯдмонанд ё курашакл (дарозиаш 5 – 10 см, вазнаш 250 – 600 г); пӯсти мевааш сахт, сабзи тира, баробари пухта расидан сиёҳранг мешавад; гӯшташ сабз ё зарди сабзтоб, равғанин. Дарахти Авокодо гармидӯст буда, дар замини намнок хуб нашъунамо меёбад. Ба камобиву сардӣ тобовар нест. Гарчанде гулаш худ гардолуд шавад ҳам, баъди аз шукуфаи диг. навъҳо гардолуд шудан ҳосили хуб меорад. Аз ҳар бех дарахти он 150 – 200 кг ҳосил гирифтан мумкин аст. Аз тухм, қаламча ва пайванд афзоиш меёбад. Меваи Авокодо серғизо буда, то 30% равған дорад. Дар таркиби 100 г меваи Авокодо 1,6% –2,1% сафеда, 14,6 мг витамини К, 0,2 мг витамини В6, 5,77 мг% витамини С, 437,27 мг калий, 45,19 мг намакҳои кислотаи фолеат мавҷуданд. Меваи Авокодо ба хӯрокиҳои парҳезӣ мансуб аст. Инкишофи бемориҳои саратониро дар организми одам пешгирӣ мекунад; истеъмоли он барои ҷигар нофеъ мебошад. Дар таркиби барг ва донаки Авокодо моддаи заҳрноке мавҷуд аст, ки боиси пайдоиши бемориҳои узвҳои ҳозима ва аллергия мегардад. Меваи Авокодоро бештар дар таббохӣ истифода мебаранд. Равғани он давои хуби оростагӣ буда, пӯстро тозаю ботароват менамояд.
Жуковский П. М., Культурные растения и их сородичи. Систематика, география, циногенетика, иммунитет, экология, происхождения, использование, Л., 1971; Ботаника. Энциклопедия «Все растения мира» (тарҷума аз англисӣ), М., 2006.
Авокодо — (Persiaamericana), дарахти мевадиҳандаи ҳамешасабзест аз оилаи ғориҳо. 3 гурӯҳи ҷуғрофии Авокодо мавҷуд аст: мексикоӣ, вест - индиявӣ ва гватемалӣ. Ҳар яки онҳо хусусиятҳои махсуси инкишоф доранд.
एवोकैडो (पर्सिया एमेरिकाना) एक पेड़, जिसका संभावित मूल दक्षिण मध्य मैक्सिको माना जाता है को पुष्प परिवार लॉरेसी के सदस्य के रूप में वर्गीकृत[1] किया गया है। पौधे का फल, जिसे एवोकाडो (या रूचिरा, मक्खनफल, avocado pear अथवा alligator pear) पुकारते है वानस्पति रूप से एक बड़ी बेरी फल है जिसमें एक एक बड़ा बीज होता है।
रूचिरा या मक्खनफल या एवोकैडो कैरिबियाई क्षेत्र से संबंधित एक फल है।
एवोकैडो व्यावसायिक रूप से मूल्यवान हैं और पूरे विश्व में उष्णकटिबंधीय और भूमध्यसागरीय जलवायु में इसकी खेती की जाती है। रूचिरा हरे रंग के, मांसल नाशपाती / अंडे के आकार के, या गोलाकार हो सकते है। व्यावसायिक रूप से, वे कटाई के बाद पकाये जाते हैं। एवोकैडो के पेड़ आंशिक रूप से आत्म-परागित और अक्सर फल की अनुमानित गुणवत्ता और मात्रा बनाए रखने के लिए ग्राफ्टिंग के माध्यम से प्रचारित किए जाते हैं। 2017 में मेक्सिको ने एवोकाडो की विश्व आपूर्ति का लगभग 34% उत्पादन किया था।
एवोकैडो (पर्सिया एमेरिकाना) एक पेड़, जिसका संभावित मूल दक्षिण मध्य मैक्सिको माना जाता है को पुष्प परिवार लॉरेसी के सदस्य के रूप में वर्गीकृत किया गया है। पौधे का फल, जिसे एवोकाडो (या रूचिरा, मक्खनफल, avocado pear अथवा alligator pear) पुकारते है वानस्पति रूप से एक बड़ी बेरी फल है जिसमें एक एक बड़ा बीज होता है।
रूचिरा या मक्खनफल या एवोकैडो कैरिबियाई क्षेत्र से संबंधित एक फल है।
एवोकैडो व्यावसायिक रूप से मूल्यवान हैं और पूरे विश्व में उष्णकटिबंधीय और भूमध्यसागरीय जलवायु में इसकी खेती की जाती है। रूचिरा हरे रंग के, मांसल नाशपाती / अंडे के आकार के, या गोलाकार हो सकते है। व्यावसायिक रूप से, वे कटाई के बाद पकाये जाते हैं। एवोकैडो के पेड़ आंशिक रूप से आत्म-परागित और अक्सर फल की अनुमानित गुणवत्ता और मात्रा बनाए रखने के लिए ग्राफ्टिंग के माध्यम से प्रचारित किए जाते हैं। 2017 में मेक्सिको ने एवोकाडो की विश्व आपूर्ति का लगभग 34% उत्पादन किया था।
আভাকাডো (ইংৰাজী: Avacado) এবিধ সুস্বাদু ফল৷ ইয়াৰ বটানিকেল নাম হ'ল - Persea Americana৷ ভাৰতবৰ্ষত কোনো কোনো ঠাইত ইয়াক মাখন ফল বা Butter fruit বোলে৷ হিন্দীত আভাকাডো- নাচপতি, কানাড়াত বেন্নহেনু্ আৰু কোনো কোনো অঞ্চলত কুলু-নাচপতি নামেৰে ইয়াক জনা যায়৷ নাচিকত স্থাপিত “অল ইণ্ডিয়া আভাকাডো প্ৰডিউচাৰ এচচিয়েচনৰ” তথ্যমতে ভাৰতবৰ্ষত যোৱা বছৰ জুলাই মাহত আভাকাডো গছৰ সংখ্যা আছিল ১৫০০ জোপা আৰু ইয়াৰ পৰা বাৰ্ষিক ৩ লাখ ফল প্ৰাপ্তি হয়৷ ভাৰতবৰ্ষত বৰ্তমান কেৰেলা, তামিলনাডু, মহাৰাষ্ট্ৰ আৰু চিক্কিমত আভাকাডোৰ খেতি হয়৷
বুৰঞ্জীমূলক তথ্য মতে আভাকাডোৰ প্ৰথম প্ৰথম উৎপত্তিৰ স্থল হ'ল খৃষ্টপূৰ্ব ১০০০০ চনতেই আমেৰিকাৰ মেস্কিকো দেশত[1] ৷ মেস্কিকো হ'ল উত্তৰ আমেৰিকাৰ এখন বৃহৎদেশ৷ ই হ'ল বিশ্বৰ ১৩নং বৃহত্তম দেশ৷ ইয়াৰ উত্তৰে অৱস্থিত ইউনাইটেড ষ্টেটচ অৱ আমেৰিকা৷ মেস্কিকোৰ মূল ভাষা হ'ল স্পেনিচ৷ ক্ৰমে আভাকাডোৰ গছ মধ্য আমেৰিকা,দক্ষিণ আমেৰিকা, জামেইকা দ্বীপ আৰু আমেৰিকা মহাদেশৰ আন আন অঞ্চললৈও সিঁচৰিত হৈ পৰিল৷ আভাকাডো হ'ল উষ্ণ আৰু ভূমধ্য-সাগৰীয় (Tropical & Meditarian) অঞ্চলৰ পৰিবেশত পালিত হব পৰা এবিধ চিৰ সেউজীয়া গছ৷
১৬৯৬ চনত হংচ স্ল'য়ানি নামৰ প্ৰকৃতিবিদ এজনে আভাকাডোৰ নাম "ইণ্ডেস্ক অৱ জামেইকান প্লান্টত" পোন প্ৰথম বাৰৰ বাবে উল্লেখ কৰিলে৷ আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰৰ প্ৰথম ৰাষ্ট্ৰপতি (১৭৮৭ - ১৭৯৭) জৰ্জ ৱাচিংটনেও নিজৰ অভিজ্ঞতা কথা বৰ্ণনা কৰোতে আভাকাডো গছৰ খেতিৰ কথা উল্লেখ কৰিছে৷
স্পেনিচ ভাষাত 'আহুৱাকাটি' শব্দৰ অৰ্থ হ'ল অণ্ডকোষ৷ এই বিধ ফলৰ আকৃতি দেখাত অণ্ডকোষৰ নিচিনা আৰু ই পুৰুষৰ উৰ্বৰা শক্তি বঢ়ায় বুলি এটা ধাৰণা প্ৰাচীন কালৰ পৰা চলি আহিছে৷ সেয়ে 'আহুৱাকাটি' ৰ পৰা আভাকাডো নামৰ উৎপত্তি হ'ল৷ পৰ্টুগিজসকলে কয় আবাকাটি৷
১৭৫০ চনত ইণ্ডোনেছিয়া,১৮০৯ চনত ব্ৰাজিল,১৯৬০ চনত গ্ৰেট ব্ৰিটেইনলৈ আভাকাডোৰ খেতি প্ৰসাৰিত হ'ল৷ উনৈশ শতিকাৰ শেষলৈ ভাৰত, শ্ৰীলংকা, অস্ট্ৰেলিয়া, নিউজিলেণ্ড, ফিলিপাইন, দক্ষিন আফ্ৰিকা, স্পেইন, মৰেক্কো, পৰ্টুগাল, পেৰু, কলম্বিয়া, ভিয়েটনাম, ইজৰাইল, কেনিয়া, ৱেষ্টইণ্ডিজ, ইথিয়োপিয়া আদি নানান দেশতো আভকাডোৰ গছ উপলদ্ধ হৈ পৰিল৷
গুটিৰ পৰাও গছ হয় যদিও ডালৰ কলমৰ পৰা ভাল ফল পোৱা যায়৷ ৬বছৰত গছে পূৰ্ণতা পায়৷ গছজোপা ৬০/৭০ফুট ওখ হয় আৰু ফল লাগিব আৰম্ভ হয়৷ বছৰত এবাৰেই এজোপা গছে ৬কুৰিটালৈকে ফল দিয়ে৷ পাতবোৰৰ আৰু ইয়াৰ ফুলৰ আম গছৰ লগত সাদৃ্শ্য আছে যদিও ই কৰ্পূৰ (Camphor)জাতীয় গছহে৷ আমোদৰ কথা আভাকাডো যদিও ফল ইয়াক পাচলিৰ দৰেহে ব্যৱহাৰ কৰা হয়৷ কলগছৰ দৰে ইয়াৰ ডাল-পাতৰ পৰা আঠা বা লেটেস্ক ওলায়৷ জন্তুৰ বাবে এই গছৰ ছাল পাত অপকাৰী- বিষক্ৰিয়া কৰিব পাৰে৷ এই লেটেস্ক কিছুমান মানুহৰ বাবেও এলাৰ্জিৰ কাৰণ হব পাৰে৷ কলৰ দৰেই আভাকাডোৰ ফল গছত নপকে৷পূৰঠ ফল চিঙি সাধাৰণ তাপমাত্ৰাত থলে ৪৷৫দিনত পকে৷ কল বা আপেলৰ লগত কাগজেৰে মেৰাই থলে সোণকালে পকে৷ পকা ফল বেয়া নোহোৱাকৈ ফ্ৰিজত ৪৷৫দিন ৰাখিব পাৰি৷ আভাকাডোৰ ৰঙ সাধাৰণতে ডাঠ সেউজীয়া নাইবা কিছু কজলা৷ ছালখন কঠালৰ বাকলিতকৈ সৰু-সৰুকৈ কিছু খহটা ৷আৰম্ভণিতে তিনিটা আভাকাডোৰ এতিয়া জাতি (ভেৰাইটি) এতিয়া প্ৰায় ৪০টা জাতি হৈছে৷ জাতি ভেদে ফলৰ ৰঙ আৰু বাহিৰৰ ছালৰ কিছু তাৰতম্য দেখা যায়৷বাহিৰত নাচপতিৰ বা কণীৰ নিচিনা আকৃতিৰ এই ফলৰ ভিতৰত এটা ডাঙৰ টান গুটি থাকে৷ একোটা ফল ৭ৰ পৰা ২০ চেন্টিমিটাৰ চাইজৰ আৰু ওজনত প্ৰায় দেৰশ গ্ৰামৰ হয়৷ গুটিৰ ভিতৰৰ পৰা ওলোৱা ৰসৰে আগতে ৰঙা চিঞাহি তৈয়াৰ কৰিছিল৷ আভাকাডোৰ চিঞাহিৰে লিখা কিতাপ আজিকালি সংগ্ৰহালয়ৰ সম্পদ৷ ফলৰ ভিতৰৰ ৰঙ পাতল ক্ৰিম বৰণৰ৷ ফলটো কাটি থলে বতাহত ৰঙ মূগা বৰণলৈ সলনি হয়৷ কিন্তু অলপ নেমুৰ ৰস সানি দিলে ৰঙ সলনি নহয়৷
পকাই লোৱা আভাকাডোৰ বাকলি গুচোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই৷ দক্ষিন ভাৰতত মিল্ক শ্বেকত নহল ডোচা বা ৰুটিৰ লগৰ চাটনিত আভাকাডো ব্যৱহাৰ হয়৷ এইবিধ ফল মিঠা নহয়-খাবলৈ মাখনৰ নিচিনা স্বাদ এটা আছে৷ বিশ্বৰ বিভিন্ন ঠাইত মানুহে আভাকাডো বেলেগ বেলেগ ধৰণেৰে খায়৷ সাধাৰণতে ফ্ৰুট চালাডত নহলে ভিজিটেবল চালাডত মিহলাই খোৱা যায়৷ আইচক্ৰিমত নহলে চেণ্ডৱিচত দিও বহুতে খায়৷ফিলিপাইন আৰু ইথিয়োপিয়াত আভাকাডো চৰবত বনাই খায়৷ আজিকালি আভাকাডো বনোৱাৰ ম্যেনুৰ বিজ্ঞাপন ইন্টাৰনেটত ওলোৱাটোৱেই বুজায় ইয়াৰ প্ৰতি মানুহৰ বৰ্দ্ধিত আকৰ্ষণ৷
আভাকাডোত আছে কেলচিয়াম, লৌহতত্ব, ফচফৰাচ, পটাচিয়াম, ভিটামিন-এ, ভিটামিন-বি কম্পেস্ক, ভিটামিন-চি, ভিটামিন-ডি, ভিটামিন-ই, ভিটামিন-কে আৰু অমেগা-৩ ৷ ইয়াত থকা চৰ্বিবিধ হ'ল শৰীৰৰ উপকাৰী মনোআনচেচুৰেটেড ফেট৷ চডিয়াম আৰু কলেষ্টৰল নাম মাত্ৰও নাই৷
আভাকাডোয়ে যৌন শক্তি বঢ়ায় আৰু বাৰ্দ্ধক্য ৰোধ কৰে বুলি প্ৰাচীনকালত মানুহৰ মনত বিশ্বাস আছিল ৷ বিজ্ঞানসন্মত ভাবে দেখা গৈছে -আভাকাডোয়ে মুখৰ, বক্ষৰ, প্ৰষ্টেটৰ কেন্সাৰ প্ৰতিৰোধ কৰে -'গ্লুটাথিয়ন' নামৰ এটা লাগতিয়াল এন্টিঅস্কিডেন্ট আভাকাডোত আছে৷৷ তেজত থকা বৰ্দ্ধিত কলেষ্টৰল হ্ৰাস কৰে৷ হৃদৰোগৰ পৰা সুৰক্ষা দিয়ে -ইয়াত থকা 'ফলেট' নামৰ তত্বই ষ্ট্ৰ'ক ৰোধ কৰে৷ বেক্টিয়াৰোধক তত্ব আভাকাডোত থকা হেতুকে যি কোনো ঘা শুকোৱাত সহায় কৰে৷ চকুৰ বাবে উপকাৰী-ইয়াত থকা 'লুটিন' নামৰ তত্বই কেটেৰেক্ট ৰোধ কৰে আৰু চকুৰ ৰেটিনাক সুৰক্ষা দিয়ে৷
শৰীৰৰ ছাল আৰু সাধাৰণ স্বাস্থ্যৰ উন্নতিত আভাকাডোত থকা ভিটামিন-ইয়ে সহায় কৰে৷ মেদবহুলতা কমাবলৈও আভাকাডো ব্যৱহৃত হয়৷ডায়েবেটিচ আৰু উচ্চ ৰক্তচাপ থকা ৰোগীৰ বাবেও আভাকাডো হ'ল উপযোগী পথ্য৷
মানসিক ডিপ্ৰেচনৰ বাবে MAO Inhibitor দৰৱ খাই থকা ৰোগীয়ে একে সময়তে আভাকাডো খাব নালাগে৷ অন্যসকলে এলাৰ্জিৰ ভয়ত নোখোৱাকৈ থাকিব নালাগে৷আনাৰচ খায়ো এলাৰ্জি হোৱা দেখিছো ৷ লাখৰ ভিতৰত কোনোবা এজনৰ যিকোনো খাদ্যৰ পৰাই এলাৰ্জি হব পাৰে৷আভাকাডোৰ তেল কচমেটিকচত আৰু মালিশৰ বাবে ব্যৱহৃত হয়৷
আভাকাডো (ইংৰাজী: Avacado) এবিধ সুস্বাদু ফল৷ ইয়াৰ বটানিকেল নাম হ'ল - Persea Americana৷ ভাৰতবৰ্ষত কোনো কোনো ঠাইত ইয়াক মাখন ফল বা Butter fruit বোলে৷ হিন্দীত আভাকাডো- নাচপতি, কানাড়াত বেন্নহেনু্ আৰু কোনো কোনো অঞ্চলত কুলু-নাচপতি নামেৰে ইয়াক জনা যায়৷ নাচিকত স্থাপিত “অল ইণ্ডিয়া আভাকাডো প্ৰডিউচাৰ এচচিয়েচনৰ” তথ্যমতে ভাৰতবৰ্ষত যোৱা বছৰ জুলাই মাহত আভাকাডো গছৰ সংখ্যা আছিল ১৫০০ জোপা আৰু ইয়াৰ পৰা বাৰ্ষিক ৩ লাখ ফল প্ৰাপ্তি হয়৷ ভাৰতবৰ্ষত বৰ্তমান কেৰেলা, তামিলনাডু, মহাৰাষ্ট্ৰ আৰু চিক্কিমত আভাকাডোৰ খেতি হয়৷
ஆனைக்கொய்யா (பெர்சியா அமெரிக்கனா ), வெண்ணெய்ப் பழம், பால்டா அல்லது அவகொடா (ஸ்பானிஷ்), வெண்ணெய் பேரி அல்லது முதலைப் பேரி என்றும் அழைக்கப்படுகின்ற ஒரு பூக்கும் தாவரம் ஆகும். இது கரீபியன், மெக்சிகோ,[1] தென்னமெரிக்கா மற்றும் மத்திய அமெரிக்கா ஆகிய நாடுகளை பிறப்பிடமாகக் கொண்ட ஒரு மரம் ஆகும். இலவங்கம், கற்பூரம் மற்றும் புன்னைமரம் ஆகியவற்றுடன் இதுவும் பூக்கும் தாவரக் குடும்பமான லௌரசியேவினைச் சேர்ந்ததாக வகைப்படுத்தப்படுகிறது. "ஆனைக்கொய்யா" என்பது மரத்தின் (தொழில்நுட்பரீதியாக பெரிய விதையைக்[2] கொண்டிருக்கும் பெரிய பெரி) பழத்தையும் குறிக்கின்றது. இவை முட்டைவடிவாக அல்லது கோளவடிவாக காணப்படுகின்றன.
ஆனைக்கொய்யா பழங்கள் வணிகரீதியில் மதிப்புமிக்கவை மேலும் அவை உலகம் முழுவதும் வெப்பமான காலநிலையில் பயிரிடப்படுகின்றன. அவை பச்சைநிறத் தோலினையுடைய, அறுவடைக்குப் பின்னர் பழமாகிவிடுகின்ற பேரிக்காய் வடிவிலான பழத்தை உருவாக்குகின்றன. மரங்கள் பகுதியளவான தன்மகரந்தச்சேர்க்கையை கொண்டுள்ளன. இவை பெரும்பாலும் முன்னறிந்து கொள்ளக் கூடிய தன்மையையும் பழத்தின் எண்ணிக்கையையும் நிலைநிறுத்த ஒட்டுதல் மூலமாக இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன.
ஆனைக்கொய்யா மத்திய மற்றும் தெற்கு அமெரிக்காக்களில் பயிரிடுதலுக்கான நீண்ட வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளது. ஆனைக்கொய்யா போன்ற நீர் குவளை கி.பி. 900 ஆவது ஆண்டில் வடிவமைக்கப்பட்டது. இது சான் சானின்[3] முந்தைய-இன்கான் நகரத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. 1518 அல்லது 1519 ஆம் ஆண்டில் மார்டின் பெர்னாண்டசு டே என்சிசோ (1470–1528) எழுதிய நூல், ஆனைக்கொய்யா ஐரோப்பாவில் நன்கறிந்திருந்தமைக்கு எழுத்துப்பூர்வ ஆதாரமாக விளங்குகிறது.[4].[5][6] ஆங்கிலத்தில் ஆவகோடா ('avocado') என்ற வார்த்தைப் பயன்பாட்டிற்கான முதல் எழுத்துப்பூர்வ ஆதாரம் கேன்ஸ் இசுலோன் எழுதிய 1696 இண்டெக்சு ஆப் சமைக்கன் பிளான்ட்சு என்ற நூலில் இருந்தது. இந்தத் தாவரம் 1750 ஆம் ஆண்டில் இந்தோனேசியாவிற்கும், 1809 ஆம் ஆண்டில் பிரேசிலுக்கும், 1908 ஆம் ஆண்டில் லேவண்டுவிற்கும், தென்னாப்பிரிக்காவிற்கும் மற்றும் 19 ஆம் நூற்றாண்டில் ஆஸ்திரேலியாவிற்கும் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.
ஆவகோடா ('avocado') என்ற வார்த்தையானது நகூயட்ல் வார்த்தையான அகூயகேட்ல் ('விறை', பழத்தின் வடிவத்தைக் குறிக்கின்றது) என்பதிலிருந்து வந்தது.[7] ஆசுடெக்குகள் ஆனைக்கொய்யாக்களை கருவளம் நிறைந்த பழமாக அறிந்திருந்தனர். ஆர்ஜென்டீனா, பொலிவியா, சிலி, பெரு மற்றும் உருகுவே போன்ற சில தென்னமெரிக்க நாடுகளில் ஆனைக்கொய்யா பழமானது அதன் கெச்வ் பெயரான பால்டா மூலமாக அறியப்படுகின்றது. பிற இசுபானிய மொழி பேசும் நாடுகளில் அகுயகடே என்றும், போர்ச்சுகீசிய மொழியில் அபகடே என்றும் அழைக்கப்படுகின்றது. இந்தப் பழமானது சில நேரங்களில் (அதன் வடிவம் மற்றும் சில இனங்களின் முரட்டு பச்சைத் தோல் ஆகியவற்றின் காரணத்தால்) வெண்ணெய் பேரி அல்லது முதலைப் பேரி என்று அழைக்கப்படுகின்றது. நகூயட்ல் அகூயகேட்ல், அகூயகாமோலி வார்த்தையில் வெண்ணெய்ப் பழச்சாறு அல்லது சுவைச்சாறு என்று பொருள்படுவது போன்று வேறு வார்த்தைகளுடன் இணைக்க முடியும். இது மெக்சிகன் இசுபானிய வார்த்தையான குயகமோல் என்பதிலிருந்து பெறப்பட்டது.[8]
சில தென்னமெரிக்க நாடுகளிலும், வெண்ணெய்ப் பழமானது "லா மன்சனா டெல் இன்வியர்னோ" என்று அழைக்கப்படுகின்றது. இதனை தமிழில் "குளிர்கால ஆப்பிள்" என்று கூறலாம்.
ஆனைக்கொய்யா மரங்கள் 20 மீ (69 அடி) வரையில் பக்கம் பக்கமாக அமைக்கப்பட்ட 12 செ.மீ (4.7அங்.) – 25 செ.மீ (9.8 அங்.) நீண்ட இலைகளைக் கொண்டு வளர்கின்றன. இதன் பூக்கள் தெளிவில்லாத, பச்சைநிறம் கலந்த மஞ்சள் நிறத்தில், 5 மி.மீ (0.2 அங்.) – 10 மி.மீ (0.4 அங்) அகலத்தில் காணப்படுகின்றன. ஆனைக்கொய்யா பழமானது 7 செ.மீ (2.8 அங்.) – 20 செ.மீ (7.9 அங்.) நீளமும், 100 கிராம் (3.5 அவுன்ஸ்) முதல் 1,000 கிராம் (35 அவுன்ஸ்) வரையிலான எடையையும் கொண்டிருக்கின்றது. இப்பழம் 5 செ.மீ (2.0 அங்.) – 6.4 செ.மீ (2.5 அங்.) நீளமுள்ள ஒரு பெரிய மைய விதையையும் கொண்டிருக்கின்றது.[9]
மிதவெப்ப மண்டல இனங்களுக்கு உறைபனி இல்லாத சிறிது காற்றுடன் கூடிய காலநிலை தேவைப்படுகிறது. அதிகமான காற்று ஈரப்பதத்தைக் குறைக்கின்றது. பூக்களில் நீரகற்றலையும், மற்றும் மகரந்தச்சேர்க்கையில் பாதிப்பையும் உண்டாக்குகின்றது. குறிப்பாக, மேற்கிந்திய வகைக்கு ஈரப்பதமும் பூப்பூக்க முக்கியமான வெப்பமான காலநிலையும் தேவைப்படுகிறது. மிதமான உறைபனியின் போது கூட, முழு முதிர்வற்ற பழம் உதிரக்கூடும், இருப்பினும் ஹேஸ் வகை −1 °C வரையிலான வெப்பநிலைகளைத் தாங்கிக்கொள்ளும். மரங்களுக்கு நன்கு காற்று ஏற்றப்பட்ட மணல்கள் தேவைப்படுகின்றன. 1 மீ க்கும் மேற்பட்ட ஆழம் சிறப்பானது. பாசன நீர் அதிகமான உவர்த்தன்மையுடையதாக இருக்கின்ற போது விளைச்சல் குறைகின்றது. இந்த மண் மற்றும் காலநிலைச் சூழல்கள் உலகின் சில பகுதிகளில் மட்டுமே நிலவுகின்றன. குறிப்பாக தெற்கு இசுபெயின், லேவண்ட், தென்னாப்பிரிக்கா, பெரு, சிலியின் மத்திய மற்றும் வடக்குப் பகுதிகள், வியட்நாம், இந்தோனேசியா, இந்தியாவின் தெற்குப் பகுதிகள், இலங்கை, ஆத்திரேலியா, நியூசிலாந்து, பிலிப்பீன்சு, மலேசியா, மத்திய அமெரிக்கா, கரீபியன், மெக்சிகோ, கலிபோர்னியா, அரிசோனா, நியூ மெக்சிகோ, டெக்சாஸ் மற்றும் புளோரிடா ஆகியவை. ஒவ்வொரு மண்டலமும் வேறுபட்ட வகையான இனங்களைக் கொண்டிருக்கின்றது. மெக்சிகோ, இந்த இனங்களின் மையப் பிறப்பிடமாகவும் மற்றும் வேற்றுமையையும் கொண்டுள்ளது. இது ஆண்டுக்கு 1 மில்லியன் டன்களுக்கும் மேலான உற்பத்தியுடன் ஹேஸ் வகையின் மிகப்பெரிய உற்பத்தியாளராக விளங்குகிறது.
சராசரியாக ஒரு ஆனைக்கொய்யா மரமானது ஆண்டுக்கு சுமார் 120 ஆனைக்கொய்யா பழங்களை உற்பத்தி செய்கின்றது. வணிகப் பழத்தோட்டங்கள் ஆண்டிற்கு ஹெக்டேருக்கு சராசரியாக 7 டன்களை உற்பத்தி செய்கின்றன. சில பழத்தோட்டங்கள் ஹெக்டேருக்கு 20 டன்கள் வரையில் பெற்றுத்தருகின்றன.[10] அதிக விளைச்சல் ஒரு ஆண்டும், மோசமான விளைச்சல் அதனைத் தொடர்ந்த அடுத்த ஆண்டும் இருப்பதில் ஈராண்டுக்கொருமுறையான இனப்பெருக்கம், சிக்கலாக இருக்கலாம். ஆனைக்கொய்யா மரம் உறைதல் வெப்பநிலையைத் தாங்கிக்கொள்ளாது. மிதவெப்பநிலை அல்லது வெப்பமண்டல காலநிலைகளில் மட்டுமே வளரக்கூடியது.
ஆனைக்கொய்யா பழம் என்பது காலநிலை சார்ந்த பழம் (மற்றொன்று வாழை), அதாவது அது மரத்தில் விளைகின்றது. ஆனால் மரத்திற்கு வெளியில் பழமாகின்றது. வணிகத்தில் பயன்படும் ஆனைக்கொய்யா பழங்கள் கடினமாகவும் பச்சையாகவும் பறிக்கப்பட்டு, குளிரூட்டிகளில் அவற்றின் இறுதி வடிவை அடையும் வரையில் 38 முதல் 42 °F (3.3 முதல் 5.6 °C) வரையில் வைக்கப்படுகின்றன. ஆனைக்கொய்யா பழங்களை சரியாகப் பழுக்கவைக்க அவை கண்டிப்பாக முதிர்ச்சியடைந்திருக்க வேண்டும். வெண்ணெய்ப் பழங்கள் பழுத்தவுடன் மரத்திலிருந்து விழுகின்றன. அதில் உள்ள எண்ணெயின் அளவைப் பொறுத்து, அவற்றின் சுவையும் நயமும் வேறுபடுகின்றன. பொதுவாக பழமானது முதிர்ச்சியடைந்ததும் பறிக்கப்படுகின்றது; மெக்சிக்கன் விவசாயிகள் ஹேஸ்-வகையான ஆனைக்கொய்யா பழங்களை, 23% க்கும் மேலான உலர்பொருளைக் கொண்டிருக்கும் போது பறிக்கின்றனர். மேலும் பிற உற்பத்தி நாடுகள் அதே மாதிரியான தரநிலைகளையே கொண்டிருக்கின்றன. பறிக்கப்பட்ட ஆனைக்கொய்யா பழங்கள் அறை வெப்பநிலையில் சில நாட்களில் பழுக்கின்றன (எத்திலீன் வாயுத் தாக்கத்தினால் ஆப்பிள்கள் மற்றும் வாழைப்பழங்கள் போன்ற பிற பழங்களுடன் சேமித்து வைக்கப்பட்டால் விரைவில் பழுக்கின்றன). பிரீமியம் சிறப்பு அங்காடிகள் பழுக்க வைக்கும் செயலாக்கத்தைத் துரிதப்படுத்த செயற்கையான எத்திலீன் உடன் செயல் புரியவைக்கப்பட்ட பழுக்காத வெண்ணெய்ப் பழங்களை விற்கின்றன.[11] சில நிகழ்வுகளில், வெண்ணெய்ப் பழங்களை மரத்திலேயே சில மாதங்கள் விட்டுவிட முடியும். இது அவர்களின் விளைச்சலுக்கு அதிகமான வருமானத்தை எதிர்பார்க்கும் வணிக உற்பத்தியாளர்களுக்கு நன்மையாக உள்ளது. நீண்டநாட்களுக்கு பறிக்கப்படாமல் மரத்திலேயே இருந்தால் பழமானது கீழே விழும் இந்த மரம் இந்தியாவில் கொடைகானலை சேர்ந்த பள்ளங்கி பகுதிகளில் அதிகமாக பயிர் செய்யபட்டு அறுவடை செய்யபடுகிறது .
ஆனைக்கொய்யா மரத்தின் பூக்களில் இருகாலமுதிர்வு இருப்பதால், இந்த இனத்தால் சுய மகரந்தச் சேர்க்கை ஏற்படுத்த பகுதியளவில் மட்டுமே முடிகின்றது. இளஞ்செடியாக இருக்கும் காலம் நீண்டது என்பது மட்டுமின்றி அதனுடன் இந்தக் குறைபாடும் இருப்பதால் இந்த இனத்தின் இனவிருத்தி கடினமானதாக உள்ளது. பெரும்பாலான பயிர்வகைகள் ஒட்டுதல் மூலமாக இனம்பெருகுகின்றன. இவற்றின் பெரும்பாலான வகைகள் தோராய நாற்றுகளிலிருந்து அல்லது பயிர்வகைகளிலிருந்து பெறப்பட்ட சிறிய விகாரங்களிலிருந்து ஒட்டு முறையில் பரவுகின்றன. நவீன இனப்பெருக்கத் திட்டங்கள் குறுக்கு மகரந்தச் சேர்க்கை குறைக்கப்பட்டிருக்கின்ற தனிப்பட்ட சிறு நிலங்களைப் பயன்படுத்தும் போக்கைக் கொண்டுள்ளன. கலிபோர்னியா பல்கலைக்கழகம், ரிவர்சைடு, அதே போன்று சிலியில் உள்ள வால்கனி மையம் மற்றும் இன்ஸ்டியூடோ டே இன்வெஸ்டிகசியோனெஸ் அக்ரோபெக்க்யூரியாஸ் ஆகியவற்றின் திட்டங்களிலும் இதுவே நிலையாகும்.
ஆண் மற்றும் பெண் பூ நிலைகளின் கால இடைவெளிகள் பயிர்வகைகளிடையே வேறுபடுவதில் வெண்ணெய்ப் பழமானது வழக்கத்திற்கு மாறானது. "A" மற்றும் "B" என இரண்டு வகையிலான பூக்கள் உள்ளன. "A" பயிர்வகைப் பூக்கள் முதல் நாளின் காலையில் பெண் மலராகத் திறந்து காலையின் இறுதியில் அல்லது பிற்பகலுக்கு முன்னதாக மூடுகின்றன. பின்னர் அவை இரண்டாம் நாளின் பிற்பகல் ஆண் மலராகத் திறக்கின்றன. "B" வகைகள் முதல் நாளின் பிற்பகலில் பெண் மலராகத் திறந்து, மாலையில் மூடி மற்றும் அதனைத் தொடர்ந்த காலையில் ஆண் மரலாக மீண்டும் திறக்கின்றன.
ஹேஸ் போன்ற குறிப்பிட்ட பயிர்வகைகள், ஒன்றுவிட்ட ஆண்டுகளில் மட்டுமே இனப்பெருக்கம் செய்யும் இயல்பைக் கொண்டுள்ளன. குளிர் (வெண்ணெய்ப் பழ மரமானது இதனை நன்றாகத் தாங்கிக்கொள்ள முடியாது) போன்ற காரணத்தினால் குறைவான விளைச்சலைக் கொண்ட பருவத்திற்குப் பின்னர், அம்மரங்கள் அடுத்த பருவத்தில் மிகுதியான உற்பத்தியைத் தருகின்ற போக்கை உடையன. இந்த அதீத விளைச்சல் சேமிக்கப்பட்டுள்ள கார்போஹைட்ரேட்டுகளை வெறுமையாக்குகின்றது. அதன் விளைவாக தொடர்ந்த பருவத்தில் விளைச்சலில் குறைவு உண்டாகின்றது. எனவே ஒன்றுவிட்ட இனப்பெருக்கம் நிலைபெற்றதாகின்றது.
விதை மூலமாக பரப்பப்பட்ட ஆனைக்கொய்யா மரமானது பழத்தைக் கொடுக்கக்கூடியது என்ற போதிலும், அதற்கு சுமார் 4-6 ஆண்டுகள் எடுத்துக்கொள்கின்றது. மேலும் நாற்றானது பழத்தின் தரத்தில் பெற்றோர் பயிர்வகையைப் போன்று இருப்பதில்லை. எனவே, வணிகப் பழத்தோட்டங்கள் ஒட்டு ரக மரங்களையும் வேர் மூலங்களையும் பயன்படுத்தி பயிர்செய்கின்றன. வேர்மூலங்கள் விதையின் (நாற்று வேர்மூலங்கள்) மூலமாகவும், பதியம் போடுதல் (குளோன் செய்யப்பட்ட வேர்மூலங்கள்) மூலமாகவும் பரப்பப்படுகின்றன. பைங்குடிலில் சுமார் ஒருவருட வளர்ச்சிக்குப் பின்னர், இளம் செடிகள் ஒட்டுதலுக்குத் தயாராகின்றன. இயல்பாக முனை மற்றும் கிளை ஒட்டுதல் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. இந்த ஒட்டவைக்கும் பயிர்வகையானது மரம் விற்கப்படுவதற்கு முன்னர் 6-12 மாதங்கள் மேலும் வளர்க்கப்படும். குளோன் செய்யப்பட்ட வேர்மூலங்கள், மோசமான மண் காற்றூட்டம் அல்லது பைட்டோபதோரா (வேரழுகல்) நோயால் பாதிக்கப்பட்ட விளைவிக்கப்பட்ட மண் விளைச்சல் தடை போன்ற குறிப்பிட்ட மண் மற்றும் நோய்தாக்க சூழல்களுக்காக தேர்வு செய்யப்பட்டுள்ளன.
ஆனைக்கொய்யா மரங்கள் பாக்டீரியா, வைரஸ், பூஞ்சை மற்றும் ஊட்ட நோய்களால் (முக்கிய கனிமங்களின் அதிகரிப்பு மற்றும் குறைபாடுகள்) பாதிக்கப்படக்கூடியவை. நோயானது தாவரத்தின் அனைத்துப் பகுதிகளையும் பாதிக்கக்கூடியது. இந்நோய்கள் இரத்தச் சொட்டு போன்ற கறை, பிளவுகள், குழிவிழுதல் மற்றும் நிறத்திரிபு போன்ற விளைவுகளை உண்டாக்குகின்றன.[14]
19 ஆம் நூற்றாண்டில் ஆனைக்கொய்யா மெக்சிகோவில் இருந்து அமெரிக்க மாகாணமான கலிபோர்னியாவிற்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. பின்னர் அது மிகவும் வெற்றிகரமான ஒரு பணப் பயிராக மாறியிருக்கின்றது. அமெரிக்காவின் தொண்ணூறு சதவீத ஆனைக்கொய்யா உற்பத்தியானது கலிபோர்னியாவின் தெற்குப் பகுதியில் அமைந்துள்ளது. இதில் 60% சான் டைகோ பிராந்தியத்தில் உற்பத்தி செய்யப்படுகின்றது.[15][16] ஏறத்தாழ 59,000 ஏக்கர்கள் (ஏறத்தாழ 24,000 ஹெக்டேர்கள்) ஆனைக்கொய்யாக்கள் கலிபோர்னியாவில் விளைவிக்கப்பட்டுள்ளன. கலிபோர்னியாவின் பால்ப்ரூக் நகரம் "உலகின் ஆனைக்கொய்யாத் தலைநகரம்" என்ற பட்டத்தைப் பெறுகின்றது. மேலும் பால்ப்ரூக் மற்றும் கார்பிண்டேரியா ஆகிய கலிபோர்னியா நகரங்களில் வருடாந்திர ஆனைக்கொய்யாத் திருவிழாக்கள் நடைபெறுகின்றன.
கலிபோர்னியாவில் பல வகையான பயிர்வகைகள் பயிரிடப்படுகின்ற போதிலும், ஆசு ஆனைக்கொய்யா இன்று மிகவும் பொதுவான ஒன்றாக விளங்குகிறது. இப்பழங்கள் வருடம் முழுவதும் தொடர்ந்து உற்பத்தி செய்யப்படுகின்றன. மேலும் அமெரிக்காவில் அதிகம் பயிரிடப்படுகின்ற ஆனைக்கொய்யாவாகவும் ஆசு விளங்குகிறது.[6][17] கலிபோர்னியாவின் லா அப்ரா ஐட்சு நகரில் வாழ்ந்த ருடால்ப் ஆசு என்ற தபால்காரர் வளர்த்த ஒரு "தாய் மரத்தில்" இருந்தே ஏனைய ஆசு ஆனைக்கொய்யா மரங்கள் வந்திருக்கின்றன.[5][17] 1935இல் ஆசு காப்புரிமை பெற்ற பாதுகாக்கப்பட்ட மரமாக்கப்பட்டது. உறுதியற்றதால் "தாய் மரம்" வேரழுகல் நோயால் இறந்தது. மேலும் அது 2002 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதத்தில் வெட்டப்பட்டது.[6][17] ஆசு நடுத்தர அளவிலான (150-250கிராம்) முட்டை வடிவ பழமாகும். இது கூழாங்கல் போன்ற கருப்பு நிறத் தோலைக் கொண்டிருக்கின்றது. விதை உயர்ந்த சுவை மணம் கொண்டிருக்கின்றது. இதன் எண்ணெய் அளவு 19% ஆகும்.
நாற்று 1982 ஆம் ஆண்டில் ஆசு x தில்லே இலிருந்து இனவிருத்தி செய்யப்பட்டது. கலிபோர்னியாவில் 'ஆசு' ஐ விடவும் உயர்ந்த விளைச்சலும் அதிகமான குள்ளத்தன்மையும் உடையது. பழமானது முட்டை வடிவைக் கொண்டிருக்கின்றது. 'ஆசு' (100-200கிராம்) விடவும் சற்று சிறியது. கொட்டை உயர்ந்த சுவைமணம் கொண்டது. தோல் அமைப்பு `ஹேஸை' விடவும் நன்றாக சொரசொரப்பானது. பழுக்கும் போது மங்கலான பச்சை நிறமாகிறது. 30 °F வரையில் கடினமாவதில்லை.
1970 களில் கலிபோர்னியாவின் சாடிகாய் எனுமிடத்திலுள்ள பிங்கர்டன் பண்ணையில் முதலில் வளர்க்கப்பட்டது. ஆசு ரிங்கனின் நாற்று. பெரிய பழம், சிறிய விதை, பழுக்கும்போது அதன் பச்சை நிறத்தில் அடர்த்தி அதிகரிக்கின்றது. கெட்டியான சதையானது மென்மையான தோல் அமைப்பு, மங்கலான பச்சை நிறம், நல்ல மணம் மற்றும் உயர் எண்ணெய் உள்ளடக்கம் ஆகியவற்றைக் கொண்டுள்ளது. சிறந்த உரித்தல் தன்மையைக் கொண்டிருக்கின்றது. கலப்பின கௌதமலன் வகை, 30 °F. இஸ்ரேலில் முக்கிய வகை.
1948 ஆம் ஆண்டில் காணப்பட்ட நாற்றிலிருந்து கலிபோர்னியாவில் ஜேம்ஸ் எஸ். ரீடு அவர்களால் உருவாக்கப்பட்டது. இது மென்மையான கருப்பு நிறம், பளபளப்பான கடினத் தோலைக் கொண்ட பெரிய உருண்டையான பச்சை நிறப் பழம். மென்மையான மற்றும் சுவையான, சற்று சுவைமணம் குறைந்த கொட்டை. பழுத்த தோல் பச்சை நிறமுடையது. கௌதமலன் வகை, 30 °F. மரத்தின் அளவு - 5மீ x 4மீ.
1954 ஆம் ஆண்டில் ஜேம்ஸ் பேகான் என்ற விவசாயியால் உருவாக்கப்பட்டது. இடைப்பட்ட அளவிலான பழம். அளவான சுவை, மென்மையான பச்சைத் தோல். மஞ்சள்-பச்சை சதை. பழுக்கும் போது, தோல் பச்சையாகவே ஆனால் சற்று கருமையாக இருக்கின்றது. மேலும் மென்மையான அழுத்தத்தில் பழ விளைச்சல்கள். -5 °C க்கும் குறைவில் குளிர்ந்து கடினமானதாகும் வகை.
இது மெக்சிக்கன் கௌதமலன் இனக்கலப்பான பியூர்டேவின் நாற்று. இதன் பிறப்பிடம் இஸ்ரேல் மற்றும் இது அங்கு 1947 ஆம் ஆண்டில் உற்பத்திக்கு வந்தது. நன்கு முதிர்ச்சி பெற்ற மரமானது 4 மணிநேரம் -6 °C இல் குளிர் தாங்கும் தன்மை கொண்டது. எளிதில் உரிக்க முடியாத மென்மையான திடமான பச்சைநிறத் தோலை உடையது. சதையானது மிக வெளிர் பச்சை நிறமுடையது.
மெக்சிக்கன் நாட்டின் பியூப்லா மாகாணத்தைப் பிறப்பிடமாகக் கொண்ட மெக்சிக்கன் கௌதமலன் இனக்கலப்பு. ஸ்பானிஷ் மொழியில் வலிமை என்று பொருள் கொண்டதால் பியூர்டே என்ற பெயரைப் பெற்றது. பின்னர் இது 1913 ஆம் ஆண்டில் கலிபோர்னியாவில் கடும் பனியுறைவைத் தாங்கி நின்றது. 26 °F இல் கடினமாகிறது. நடுத்தர அளவில் பேரி வடிவான பச்சைத் தோலை உடையது. உரிப்பதற்கு எளிதானது. மென்மையான மற்றும் உயர்ந்த சுவைமணம் உடைய பாலேடு சதை. எண்ணெய்ப் பதம் 18%. பழுத்த தோல் பச்சை நிறம். மரத்தின் அளவு - 6மீ x 4மீ.
சில மெக்சிக்கன் இன மரபணுக்களின் ஆதிக்கம் கொண்ட கௌதமலன், 1951 ஆம் ஆண்டில் ஆஸ்திரேலியாவின் தெற்கு QLD இலுள்ள ரெட்லேண்ட் பேயில் சர் பிராங் ஷர்பே அவர்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது. 'ஷார்வில்' என்ற பெயரானது ஷார்ப் மற்றும் வில்சன் ஆகியவற்றின் இணைப்பாகும் (ஜே.சி. வில்சன் அவர்கள் முதல் விருத்தி செய்தவராக உள்ளார்). ஒட்டவைக்கும் செடிகள் ஆஸ்திரேலியாவிலிருந்து ஹவாய் தீவுகளுக்கு 1966 ஆம் ஆண்டில் அனுப்பப்பட்டன. நடுத்தர அளவிலான பழமானது சொரசொரப்பான பச்சைநிறத் தோலுடன் ப்யூர்டேவை மிகவும் நினைவூட்டுகின்றது. ஆனால் சற்று அதிகமாக முட்டைவடிவில் உள்ளது. பழமானது பச்சைகலந்த மஞ்சள் நிறமுடைய சதையைக் கொண்டது; உயர்ந்த, கொட்டையின் சுவைமணம் கொண்டது. சிறந்த எண்ணெய் தன்மையைக் கொண்டது (20-24%); மேலும் சிறிய விதை. பழமாகும் போது பச்சை நிறமுடையது. இது ஹவாய் தீவுகளில் 57 சதவீதத்திற்கும் மேலான வணிக நிலப் பரப்பைக் குறிக்கின்றது. மேலும் ஆஸ்திரேலியாவின் NSW இல் விளையும் அனைத்து வெண்ணெய்ப் பழங்களின் 20% வரை குறிக்கின்றது. இது சிறந்த தரமான பழத்துடன் வழக்கமான மற்றும் மிதமான எடுத்துச் செல்லும் அம்சமாக உள்ளது. உறைதலுக்கு எளிதில் தூண்டப்படக்கூடியது. பியூயர்டேவை விடவும் சிறந்த நோய் மற்றும் பூச்சி எதிர்ப்புச் சக்தி கொண்டதாக உள்ளது.
மூலம் ஆர்.எல். ரூயிட், பால்ப்ரூக், 1926. மெக்சிக்கன் வகை, 25 °F இல் கடினமடையும். பெரிய பேரி வடிவுடைய பழம். மின்னும், கடினமான மஞ்சள் பச்சை நிறத்தோல். சதையானது வெளிர் பச்சைநிறத்தில் நார்களைக் கொண்டது மற்றும் மெல்லிய சுவைமணத்தைக் கொண்டது. மிதமான உரியும் தன்மையுடையது.
பிற வெண்ணெய்ப் பழ பயிர்வகைகளில் ஸ்பின்க்ஸ் உள்ளடங்குகின்றது. புளோரிடா பயிர்வகையின் பழமானது, பெரும்பாலும் கலிபோர்னியாவிற்கு வெளியே பயிர்செய்யப்பட்டது. இது பெரிய மற்றும் உருண்ட வடிவத்துடன், மென்மையான நடுத்தர பச்சைநிறத் தோல், குறைந்த கொழுப்பு, கெட்டியான மற்றும் நார்சத்தைக் கொண்ட சதை ஆகியவற்றைக் கொண்டிருக்கிறது. இவை அவ்வப்போது குறைந்த கலோரியைக் கொண்ட வெண்ணெய்ப் பழங்களாக சந்தைப்படுத்தப்படுகின்றன. சேலஞ், டிக்கின்சன், கிஸ்ட், குயீன், ரே, ராயல், ஷார்ப்லெஸ் மற்றும் டாஃப்ட் உள்ளிட்டவை (இவை தோட்டவியலாளர்கள் இடையே இருக்கலாம் அல்லது இல்லாமல் இருக்கக்கூடும்) வரலாற்று ரீதியாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட வகைகள் ஆகும்.[18]
1994 ஆம் ஆண்டில் வட அமெரிக்க கட்டுப்பாடற்ற வர்த்தக ஒப்பந்தம் (NAFTA) நடைமுறைக்கு வந்த பிறகு, மெக்சிகோ வெண்ணெய்ப் பழங்களை அமெரிக்காவிற்கு ஏற்றுமதிசெய்ய முயற்சித்தது.அமெரிக்க அரசாங்கம் அதைத் தடைசெய்து, அந்த வர்த்தகமானது கலிபோர்னியாவின் பயிர்களை அழிக்கக்கூடிய பழ ஈக்களை அறிமுகப்படுத்தும் என்று கூறியது. மெக்சிகோ அரசாங்கம் அமெரிக்க விவசாயத்துறை ஆய்வாளர்களை மெக்சிகோவிற்கு அழைத்ததன் வாயிலாக அதற்குப் பதிலளித்தது. ஆனால் அமெரிக்க அரசாங்கம் அதை மறுத்து பழ ஈ சோதனை சாத்தியமற்றது என்று கூறியது. பின்னர் மெக்சிக்கன் அரசாங்கம் அமெரிக்காவின் வடகிழக்குப் பகுதியில் மட்டும் வெண்ணெய்ப் பழங்களை குளிர்காலத்தில் (பழ ஈக்கள் அதிகப்படியான குளிரில் வாழமுடியாது என்பதால்) விற்க முயன்றது. அமெரிக்க அரசாங்கம் அதைத் தடுத்தது, ஆனால் மெக்சிக்கன் அரசாங்கம் அமெரிக்க சோளத்தைத் தடைசெய்யத் தொடங்கிய போது அனுமதி அளிக்கப்பட்டது.
வெண்ணெய்ப் பழ பூச்சிகள் மெக்சிக்கோவிலிருந்து புறப்பட்டு, கலிபோர்னியாவை அடைவதால் சட்டப்படியான பூச்சி-தாக்குதல் சிக்கல்கள் உள்ளன. அவற்றில் பெர்சியா சிலந்தி மற்றும் வெண்ணெய்ப் பழ பேன்கள் ஆகியவை உள்ளன. இந்தப் பூச்சிகள் பூச்சித் தடுப்பு மதிப்புகளை உயர்த்திக்கொண்டிருந்தன மற்றும் முந்தைய நம்பகமான உயிரியல் தடுப்பை குறைந்த சாத்தியமாக மாற்றின. மூக்கு வண்டு உள்ளிட்ட பிற தீங்கு விளைக்கும் சாத்தியக் கூறுள்ள பூச்சிகள் கடும் விளைவுகளைக் கொண்டிருந்தன. மெக்சிக்கன் (மற்றும் சிலியன்) இறக்குமதிகளால் குறைந்த விலைகள் உருவாக்கப்பட்டு கலிபோர்னியா அல்லாத வெண்ணெய்ப் பழங்களின் பிரபலத்தன்மை அதிகரிக்கும் என்ற மற்றொரு விவாதம் எழுந்தது. அதன் காரணத்தால் புதிய போட்டிகளினைப் பொறுத்து இலாபத்தின் இழப்பு மட்டுப்படுத்தப்படுகின்றது.
இன்று மெக்சிக்கனிலிருந்து வரும் வெண்ணெய்ப் பழங்கள் அனைத்து 50 மாகாணங்களிலும் அனுமதிக்கப்பட்டுள்ளன. USDA ஆய்வாளர்கள் மிச்சோகன் மாகாணத்தில் (மெக்சிகோவில் பயிரிடப்பட்டு வருவதில் 90% ஹேஸ் வெண்ணெய்ப் பழங்களைத் தரும் மெக்சிக்கன் மாகாணம்) இருந்து, உரைப்பனில் இருந்து மில்லியன் கணக்கான பழங்களை வெட்டித் திறந்து பார்த்து பரிசோதித்து, சிக்கல் எதுவுமில்லை எனக் கண்டறிவதால் இது நடைபெறுகிறது. 2005-2006 பருவத்தில் மெக்சிகோவிலிருந்து இறக்குமதியானது 130,000 டன்கள் அதிகரித்தது.[19]
2009 ஆம் ஆண்டில், அமெரிக்காவிற்கான வெண்ணெய்ப் பழங்கள் ஏற்றுமதியாளர்களான மெக்சிக்கோ மற்றும் சிலியுடன் பெருவும் சேர்ந்திருக்கின்றது.[20]
அமெரிக்காவில் பிற நாடுகளைவிட வெண்ணெய்ப் பழங்கள் மிகவும் விலையுயர்ந்தன. ஏனெனில் அமெரிக்காவில் கலிபோர்னியா மற்றும் புளோரிடாவைத் தவிர ஏனைய இடங்களில் பயன்படுத்துதல் பெரும்பாலும் பிரத்தியேகமாக வளர்ந்து வருகின்றன. வெண்ணெய்ப் பழ மரத்திற்குத் தேவையான தொகையில் பழங்களைக் கொடுக்க அடிக்கடி ஆழ்ந்த நீர்ப்பாசனம் குறிப்பாக இளவேனில், கோடை மற்றும் இலையுதிர் காலங்களில் தேவைப்படுகின்றது; மேலும் தெற்கு கலிபோர்னியாவில் அதன் முந்தைய பத்தாண்டுகளில் இருந்ததை விடவும் நீருக்கான விலை அதிகரித்ததன் விளைவாக, இப்பொழுது பயிர் வளர்வதற்கு அதிக விலை கொடுக்க வேண்டியுள்ளது. கலிபோர்னியா அமெரிக்காவின் சுமார் 90% வெண்ணெய்ப் பழ விளைச்சலை உற்பத்தி செய்கின்றது.[15]
சர்வதேச அளவில் வெண்ணெய்ப் பழ ஏற்றுமதிகள் அமெரிக்காவால் ஆதிக்கம் செலுத்தப்படுகின்றன, அது உலகளாவிய வெண்ணெய்ப் பழ ஏற்றுமதிகளின் 40% க்கும் அதிகமானவற்றை உற்பத்தி செய்கின்றது.[20]
உயர் வெண்ணெய்ப் பழ உட்கொள்ளல் அளவு இரத்த சீர கொழுப்பு அளவுகளில் விளைவைக் கொண்டிருப்பது காண்பிக்கப்படுகின்றது. குறிப்பாக, வெண்ணெய்ப் பழத்தில் ஏழு நாட்கள் உயர்ந்த உணவுக் கட்டுப்பாட்டிற்குப் பிறகு, ஹைப்பர்கொலஸ்ட்ரால்மியா நோயாளிகளுக்கு மொத்த சீரம் கொழுப்பு அளவுகளில் 17% குறைந்துள்ளது கண்கூடானது. இந்த ஆய்வுகளானவை LDL (மோசமான கொழுப்பு) மற்றும் டிரைகிளிசரைடு ஆகியவற்றின் அளவுகளில் 22 சதவீதத்தைக் குறைக்கின்றன மற்றும் HDL (சீரான கொழுப்பு) அளவுகளில் 11 சதவீதத்தை அதிகரிக்கின்றன என்பதையும் காட்டின.[21] கூடுதலாக ஜப்பானிய குழுவானது நான்கு சிரால் கூறுகளை ஒருங்கிணைத்து (2R, 4R)-16-ஹெப்டடெசின்-1, 2, 4-டிரியால் என்பதனை இயற்கையான பாக்டீரியா எதிர்ப்புக் கூறுகளாகவும் அடையாளப்படுத்தியது.[22]
தோட்டக்கலைப் பயிர்வகைகளின் பழம் ஏறக்குறைய வட்டத்திலிருந்து முட்டை அல்லது பேரி வடிவத்தின் அளவு வரை உள்ளது. பொதுவாக வெப்பநிலை மண்டலத்தின் அளவு பேரி அல்லது பெரியதாக, நிறத்தில் வெளிப்பக்கம் பிரகாசமான பச்சையிலிருந்து பச்சை-மண்ணிறமாக (அல்லது கிட்டத்தட்ட கருப்பு) நிறத்தில் இருக்கும். இந்தப் பழமானது பெரும்பாலான மற்ற பழங்களை விடவும் அதிகமான கொழுப்பு உள்ளடக்கமாக, பெரும்பாலும் நிரம்பாத ஒற்றைக் கொழுப்பாக குறிப்பிடப்பட்டிருக்கின்றது. மேலும் மற்ற கொழுப்பு உணவுகளை (உயர் கொழுப்பு இறைச்சிகள் மற்றும் மீன், பால்பொருள், மற்றும் பலவற்றை) அணுக கட்டுப்பாட்டைக் கொண்டுள்ள பல்வேறு குழுக்களின் உணவுக்கட்டுப்பாட்டில் முக்கியமான உணவுப் பொருளாக பணிபுரிகின்றது. ஒரு பழுத்த வெண்ணெய்ப் பழத்தை கையின் உள்ளங்கையில் வைத்து அழுத்தும் போது ஒரு மென்மையான அழுத்தத்தை விளைவிக்கும். சதையானது பொதுவாக பச்சையான மஞ்சள் நிறத்திலிருந்து பழுக்கும் போது தங்கநிற மஞ்சளாக இருக்கின்றது. சதையானது நொதிக்கப்பட்ட மண்ணிறமாதல் வினைக்கு கவிழ்க்கப்பட்டு காற்றோட்டமாகத் திறந்து வைக்கப்பட்ட பிறகு வேகமாக பழுப்பு நிறமாக மாறுகிறது. இதைத் தடுக்க, வெண்ணெய்ப் பழங்கள் உரிக்கப்பட்ட பிறகு அவற்றுடன் எலுமிச்சை அல்லது எலுமிச்சம் பழச் சாறு சேர்க்கப்படலாம்.
வெண்ணெய்ப் பழம் என்பது சைவ உணவுகளில் மிகவும் பிரபலம். இதன் உயர் கொழுப்பு உள்ளடக்கத்தால் இடையீட்டு ரொட்டிகள் மற்றும் பச்சைக்காய்கறிக் கலவைகள் ஆகியவற்றில் இறைச்சிகளுக்கான மிகச்சிறந்த துணையை உருவாக்குகின்றது. பழம் இனிப்பாக இல்லை மாறாக கொழுப்பானது, இன்னும் நுட்பமான சுவை மணம் மற்றும் மென்மையான கிட்டத்தட்ட பாலேடு தோலைக் கொண்டுள்ளது தெளிவாகின்றது. இது குயகமோல் எனப்படுகின்ற மெக்சிக்கன் இனிப்புக் கலவைக்கு அடிப்படையாகவும், அதே போன்று கலிபோர்னியா ரோல்கள் உள்ளிட்ட பல்வேறுவகையான சூஷிக்கான நிரப்புதலாகவும் பயன்படுத்தப்படுகின்றது. வெண்ணெய்ப் பழம் கோழிக்கறி உணவுகளில் பிரபலமானது. டோஸ்ட்டில் பரப்புவதாகவும் உள்ளது. இது உப்பு மற்றும் மிளகுத்தூளுடன் சேர்த்து பரிமாறப்படுகின்றது. பிரேசில், இந்தோனேசியா, வியட்னாம் மற்றும் இந்தியாவின் தெற்கில் (குறிப்பாக கடற்கரையோர கர்நாடகா பகுதிகள்), வெண்ணெய்ப் பழங்கள் பெரும்பாலும் மில்க் ஷேக்குகளுக்காகப் பயன்படுகின்றன மற்றும் எப்போதாவது ஐஸ் கிரீம் மற்றும் பிற இனிப்பு வகைகளில் சேர்க்கப்படுகின்றன. பிரேசில், வியட்னாம், பிலிப்பைன்ஸ் மற்றும் இந்தோனேசியா, ஆகியவற்றில் பழவகைப் பானமானது சர்க்கரை, பால் அல்லது நீர் மற்றும் மசித்த வெண்ணெய்ப் பழம் கொண்டு செய்யப்படுகின்றது. சாக்லேட் இனிப்புக்கூழ் சில நேரங்களில் சேர்க்கப்படுகின்றது. ஆஸ்திரேலியா மற்றும் நியூசிலாந்து ஆகியவற்றில், இது பொதுவாக இடையீட்டு ரொட்டிகளில் பெரும்பாலும் கோழிக்கறியுடன் பரிமாறப்படுகிறது. கானாவில், இது இடையீட்டு ரொட்டியாக துண்டாக்கப்பட்ட ரொட்டியில் தனித்து உண்ணப்படுகிறது. இலங்கையில் நன்றாகப் பழுத்த பின்னர் பிரபல பழவகை உணவாக உள்ளது. சதையானது சர்க்கரை/சர்க்கரை மற்றும் பால் அல்லது பாகு (குறிப்பிட்ட பனை பூவின் தேனிலிருந்து உருவாக்கப்படும இனிப்புக்கூழ்) கொண்டு முழுவதும் மசிக்கப்படுகிறது.
மெக்சிக்கோ மற்றும் மத்திய அமெரிக்கா ஆகியவற்றில், வெண்ணெய்ப் பழங்கள் சூப்புகள், பச்சைக்காய்கறிக் கலவைகள் ஆகியவற்றில் அல்லது கோழிக்கறி மற்றும் இறைச்சி ஆகியவற்றில் சாதத்துடன் சேர்த்து பரிமாறப்படுகின்றன. பெருவில் வெண்ணெய்ப் பழங்கள் டெக்யூனோக்களுடன் மயோன்னைஸாக உட்கொள்ளப்படுகின்றன. இது பச்சைக்காய்கறிக் கலவைகள் மற்றும் இடையீட்டு ரொட்டிகளில் பயன்படுத்தப்படுகின்ற பரில்லாக்களுடன் தொட்டுக்கொள்ளும் உணவாக பரிமாறப்படுகின்றன அல்லது டுனா, ஷ்ரிம்ப்கள் அல்லது கோழிக்கறி உடன் நிரப்பப்படும்போது முழு உணவாகவும் உள்ளன. சிலியில் இது கோழிக்கறி, ஹம்பர்கர்கள் மற்றும் ஹாட் டாக்கள் ஆகியவற்றில் மசியலாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றது; மேலும் செலரி அல்லது கீரை பச்சைக்காய்கறிக் கலவைகளுக்கான துண்டுகளிலும் பயன்படுத்தப்படுகின்றது. சீசர் பச்சைக்காய்கறிக் கலவையின் சிலியன் வகையானது பழுத்த வெண்ணெய்ப் பழத்தின் பெரிய துண்டுகளைக் கொண்டிருக்கின்றது. கென்யாவில், வெண்ணெய்ப் பழமானது பெரும்பாலும் பழமாக உண்ணப்படுகின்றது. மேலும் தனியாகவோ அல்லது பழங்களின் கலவையில் பிற பழங்களுடன் கலந்தோ அல்லது பச்சைக்காய்கறிக் கலவையின் பகுதியாகவோ உண்ணப்படுகின்றது. ஈரானில் இது மீண்டும் புத்துணர்ச்சியாக்குகின்ற முகப்பூச்சு கிரீமாகப் பயன்படுகின்றது.
பழத்தின் மசியல் கெட்டியான மற்றும் அட்வோகாட் திரவத்தின் சுவைக்காக அதன் உண்மையான உணவுவகையில் பயன்படுத்தப்பட்டது. சுரிநாம் மற்றும் ரெசிஃபி ஆகியவற்றின் டச்சு மக்களால் தயாரிக்கப்பட்டது, பெயரும் அதே மூலத்திலிருந்தே பெறப்பட்டிருக்கின்றது.
ஒரு வெண்ணெய்ப் பழத்தின் கலோரிகள் சுமார் 75% கொழுப்பிலிருந்து வருகின்றன. பெரும்பாலும் இது நிரம்பாத ஒற்றைக் கொழுப்பு ஆகும். வெண்ணெய்ப் பழங்கள், வாழைப்பழங்களை விடவும் 60% அதிகமான பொட்டாசியத்தையும் கொண்டுள்ளன. அவை B வைட்டமின்களில் அதிகச் செறிவைக் கொண்டுள்ளன. அதே போன்று வைட்டமின் E மற்றும் வைட்டமின் K ஆகியவற்றிலும் அதிகச் செறிவைக் கொண்டுள்ளன.[23] அவை எந்தப் பழத்திலும் காணப்படும் உயர்ந்த நார்ச்சத்தைக் கொண்டுள்ளன - அதில் 75% கரையாத தன்மை மற்றும் 25% கரையுந்தன்மை நார்ச்சத்துக்களைக் கொண்டுள்ளன.[24]
வெண்ணெய்ப் பழத்தில், ஒரு இரட்டைப்பிணைப்பு, அவோகடேன் (16-ஹெப்டாடெசின்-1,2,4-டிரையோல்) ஆகியவற்றுடன் கொழுப்பைக் கொண்ட டிரையோல் (கொழுப்பு ஆல்கஹால்) காணப்படுகின்றது.[25]
குறிப்பிடும்படியான பிரபலமாகாத வேளையில், வெண்ணெய்ப் பழ மரத்தை வீட்டுபயோக ரீதியில் வளர்க்கலாம் மற்றும் அதை (அலங்கார) வீட்டுத்தாவரமாக பயன்படுத்த முடியும். பொதுவாக விதையானது வழக்கமான மண் சூழலில் அல்லது அதன் மாற்றாக நீர் கொள்கலனில் பகுதியளவு நீரில் மூழ்கடிக்கப்பட்ட சூழலில் தளிர் விடும். பின்னதாகக் குறிப்பிட்ட முறையில் வளர்த்தால் விதைத்து 4-6 வாரங்களுக்குள் விதை முளைவிடத்தொடங்கும். இந்த நான்கு வார காலத்தில் விதையானது வளமான மண்ணில் விதைத்து வளர்க்கப்படுகிறது. தாவரமானது வழக்கம்போல் வளரும், மேலும் அதிகம் வளர்ந்தால் தேவையான அளவில் கத்தரித்து விடலாம். இருப்பினும் இது போதிய சூரிய ஒளி மற்றும் இரண்டாவது தாவரத்துடன் இனப்பெருக்க மகரந்தச்சேர்க்கை இல்லாமல் பழத்தைக் கொடுக்காது.
பூனைகள், நாய்கள், மாடுகள், ஆடுகள், முயல்கள், எலிகள், பறவைகள், மீன் மற்றும் குதிரைகள்[16][26] போன்ற விலங்குகள் வெண்ணெய்ப் பழ மர இலைகள், பட்டை, தோல் அல்லது விதை ஆகியவற்றை உட்கொள்ளும் போது கடுமையான தீங்கடையவோ அல்லது உயிரிழக்கவோ கூடும் என்பதற்கான ஆதாரம் ஆவணமாக்கப்பட்டுள்ளது. வெண்ணெய்ப் பழம் சில பறவைகளுக்கு விஷத்தன்மை கொண்டது. மேலும் ASPCA மற்றும் பல தளங்கள் பூனைகள், நாய்கள் மற்றும் குதிரைகள் உள்ளிட்ட பல விலங்குகளுக்கு நச்சுத் தன்மை கொண்டதைப் பட்டியலிட்டுள்ளன[27]. அவாகடோ என்பது அவோடெர்ம் நாய் உணவு[28] மற்றும் பூனை உணவு ஆகியவற்றில் ஒரு சேர்க்கைப் பொருளாகும்.[29] இருப்பினும், வெண்ணெய்ப் பழம் எவ்வாறு செயல்படுத்தப்படுகின்றது என்ற விவரம் தெரியாமல் இந்த உணவு பாதுகாப்பானதா இல்லையா என்று கூறுவதை ASPCA மறுக்கின்றது.[30]
வெண்ணெய்ப் பழ மர இலைகள் பெர்சின் எனப்பட்ட நச்சு கொழுப்பு அமில வழிப் பொருளைக் கொண்டிருக்கின்றன. இதில் தேவையான அளவு குதிரை சூலை ஏற்படுத்தக் கூடியது, கால்நடை மருத்துவச் சிகிச்சையின்றி இறப்பை ஏற்படுத்தும்.[31] இரையக குடலிய அழற்சி, வாந்தி, வயிற்றுப்போக்கு, மூச்சுத்திணறல், இரத்தச் சேர்க்கை, இதயத்தின் திசுக்களை சுற்றிலும் திரவம் குவிதல் மற்றும் இறப்பு உள்ளிட்டவை அறிகுறிகள். பறவைகளும் இந்த நச்சுச் சேர்க்கைக்கு குறிப்பாக எளிதில் தூண்டப்படக்கூடியவையாக இருப்பதையும் காணலாம். மனிதர்களில் எதிர்மறை விளைவுகள் ஒவ்வாமை கொண்டவர்களிடத்தில் முதன்மையாக உள்ளதைக் காணலாம்.
வெண்ணெய்ப் பழம் 'புரட்சி காலத்திற்கு ஒவ்வாமை'க்கான உதாரணமாக இருக்கலாம். ஒரு பழமானது இப்பொழுது - அழிந்து மறைந்த பெரிய பாலூட்டிகளுடன் (மாபெரும் நில அசமந்தம் அல்லது கோம்போதர் யானை போன்றவை) சூழ்நிலையியல் தொடர்பை ஏற்றுக்கொண்டுள்ளது. மிகவும் அதிகமான சதையைக் கொண்ட இப்பழங்களை பெரிய விலங்கள் உணவாக உட்கொள்ளுவதால் அதன் விதைகள் பரவுகின்றன. சிறிய அளவிலான நச்சு உடைய விதையைக் கொண்ட பழமானது, அப்படியே விழுங்கப்படுகின்ற விதையை கழிவாக வெளியேறும் அவற்றின் சாணத்தில் ப்ளைஸ்டோசீன் மெகஃபௌனா கொண்டு இணை தோற்றுவித்தலை உண்டாக்கலாம். விதை முளைவிடத் தயாராக இருக்கின்றது, இதுவே ஆசிரியர் கன்னி பார்லோ கொள்கைகள். தற்போது வாழும் எந்த இயல்பான விலங்கும் இந்த முறையில் வெண்ணெய்ப் பழ விதைகளை சிறந்த முறையில் போதிய அளவில் வெளியேற்றுவதில்லை. வெண்ணெய்ப் பழத்தின் கொள்கையாக்கப்படலின் போது சூழ்நிலையியல் கூட்டாளர்கள் வெளியேறினர், வெண்ணெய்ப் பழமானது அழியும் நிலைக்குச் செல்ல விருக்கின்றது அல்லது வேறுபட்ட பழ உருவியலில் மதிப்பிடப்பட்டிருக்கின்றது. மனித வேளாண்மை இந்த"பூதாகரப் பரிணாமத்தை" நிலைநிறுத்தவில்லை.[32]
அப்படியே உண்ணக்கூடியவையாக இருந்தாலும் வெண்ணெய்ப் பழங்கள் பொதுவாக இனிப்புக் கலவைக்கான அடிப்படையாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. குயாகாமோல் என்பது வெண்ணெய்ப் பழத்திலிருந்து உருவாக்கப்படும் பிரபல உணவுகளில் ஒன்றாகும்.
வெண்ணெய்ப் பழங்கள் விளைகின்ற இடங்களில் டோஸ்ட் செய்யப்பட்ட ரொட்டியில் வெண்ணெய்ப் பழம் சேர்ப்பது பொதுவான காலை உணவு ஆகும். அரைக்கப்பட்ட வெண்ணெய்ப் பழத்துடன் கொஞ்சம் எலுமிச்சைச் சாறு, உப்பு மற்றும் மிளகுத்தூள் சேர்த்து, அதை உடனடியாக டோஸ்ட் செய்யப்பட்ட சூடான ரொட்டியில் பரப்புவதன் மூலம் இது தயாரிக்கப்படுகிறது.
வெண்ணெய்ப் பழத் துண்டுகள் பெரும்பாலும் ஹாம்பர்கர்கள், டோர்ட்டாக்கள், ஹாட் டாக்குகள் மற்றும் கார்னீ அசடா ஆகியவற்றில் சேர்க்கப்படுகின்றன.
வெண்ணெய்ப் பழத்தை முட்டைகளுடன் (துருவிய முட்டைகளில், டார்ட்டிலாக்களில் அல்லது ஆம்லெட்களில்) சேர்க்கலாம். பொதுவாக, வெண்ணெய்ப் பழம் அப்படியே பரிமாறப்படுகின்றது. இருப்பினும் அதை கசப்பாக மாறாமல் சமைக்கலாம்.
கலிபோர்னியா ரோல்கள் மற்றும் பிற மகிஷூஷி ("மகி", அல்லது உருட்டப்பட்ட ஷூஷி) ஆகியவற்றில் வெண்ணெய்ப் பழம் ஒரு முக்கியச் சமையல் பொருளாகும்.
தெற்கு ஆப்பிரிக்க பகுதியில், அவாகடோ ரிட்ஸ் பொதுவான உணவாகும்.[33]
.JPG)
|coauthors= ignored (help); Check date values in: |date= (help) பெர்சியா அமெரிக்கனா (அவாகடோ): ஜெனோமிக்ஸ் சகாப்தத்தில் பழத்திற்கான பாரம்பரிய பூக்களை கொண்டுவருகின்றது. சந்தர்பலி ஏ.எஸ், ஆல்பர்ட் வி.ஏ, ஆஷ்வொர்த் வி.இ, கிளெக் எம்.டி, லிட்ஸ் ஆர்.இ, சோலிட்ஸ் டி.இ, சோலிட்ஸ் பி.எஸ். பயோஎஸ்ஸேஸ். 2008 ஏப்ரல்;30(4):386-96.PubMed
ஆனைக்கொய்யா (பெர்சியா அமெரிக்கனா ), வெண்ணெய்ப் பழம், பால்டா அல்லது அவகொடா (ஸ்பானிஷ்), வெண்ணெய் பேரி அல்லது முதலைப் பேரி என்றும் அழைக்கப்படுகின்ற ஒரு பூக்கும் தாவரம் ஆகும். இது கரீபியன், மெக்சிகோ, தென்னமெரிக்கா மற்றும் மத்திய அமெரிக்கா ஆகிய நாடுகளை பிறப்பிடமாகக் கொண்ட ஒரு மரம் ஆகும். இலவங்கம், கற்பூரம் மற்றும் புன்னைமரம் ஆகியவற்றுடன் இதுவும் பூக்கும் தாவரக் குடும்பமான லௌரசியேவினைச் சேர்ந்ததாக வகைப்படுத்தப்படுகிறது. "ஆனைக்கொய்யா" என்பது மரத்தின் (தொழில்நுட்பரீதியாக பெரிய விதையைக் கொண்டிருக்கும் பெரிய பெரி) பழத்தையும் குறிக்கின்றது. இவை முட்டைவடிவாக அல்லது கோளவடிவாக காணப்படுகின்றன.
ஆனைக்கொய்யா பழங்கள் வணிகரீதியில் மதிப்புமிக்கவை மேலும் அவை உலகம் முழுவதும் வெப்பமான காலநிலையில் பயிரிடப்படுகின்றன. அவை பச்சைநிறத் தோலினையுடைய, அறுவடைக்குப் பின்னர் பழமாகிவிடுகின்ற பேரிக்காய் வடிவிலான பழத்தை உருவாக்குகின்றன. மரங்கள் பகுதியளவான தன்மகரந்தச்சேர்க்கையை கொண்டுள்ளன. இவை பெரும்பாலும் முன்னறிந்து கொள்ளக் கூடிய தன்மையையும் பழத்தின் எண்ணிக்கையையும் நிலைநிறுத்த ஒட்டுதல் மூலமாக இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன.
అవకాడో లేదా వెన్న పండు అనేది మధ్య మెక్సికో ప్రాంతానికి చెందిన ఫలవృక్షం. దీని శాస్త్రీయ నామం పెర్సీ అమెరికాన (Persea americana). పుష్పించే తరగతికి సంబంధించిన ఈ చెట్టు లారేసి (Lauraceae) కుటుంబానికి చెందినది. ఈ వృక్షం ఫలించే కాయను వెన్న పండు అని అంటారు. ఆంగ్లంలో వెన్న పండును ఎవకాడో (Avocado) లేక అల్లెగటర్ పీయర్ (Allegator Pear) లేక బటర్ ఫ్రూట్ (Butter Fruit) అని అంటారు. కాయలు ఆకుపచ్చగా గాని లేదా నల్లగా గాని ఉంటాయి. మెత్తగా తినడానికి కొద్దిగా ఆవు వెన్న రుచిగానూ, కొద్దిగా చిరు చేదుగానూ ఉంటాయి. అందువలన వెన్నపండు అని అనడం కద్దు. వెన్న పూస దొరకని సమయాల్లో పసి పిల్లలకు వెన్న పండు అతి శ్రేష్టమైన ఆహారం. దీని మధ్య గల గింజలను పలు ఔషధాలలో వాడుతుంటారు.
ఈ కాయల వాడుక క్రీస్తు పూర్వం 10,000 సంవత్సరాలనుండి ఉంది. దక్షిణ, మధ్య అమెరికాలో క్రీస్తు శకం 900 సంవత్సరాలనుండి వెన్న పండు సాగు ఉంది. 1518-19 లో మార్టిన్ ఫెర్నాండెజ్ డి ఎన్సికొ అనే రచయిత తన పుస్తకంలో మొదటిసారిగా వెన్న పండు గురించి పేర్కొన్నాడు [1][2].
వెన్న పండు చెట్టు సుమారు 20 మీటర్లు (66 అడుగులు ) ఎత్తు ఎదుగుతుంది. 12 సెంటీమీటర్ల నుండి 25 సెంటీమీటర్ల పొడవుతో ఆకులు, 5 నుండి 10 మిల్లీమీటర్ల వెడల్పుతో పువ్వులు, 7 నుండి 7.9 అంగుళాల పొడవు గల కాయలు కలిగి ఉంటుంది. దాల్చినచెక్క, కర్పూర చెట్టు, బే లౌరెల్ చెట్లు అవకాడో చెట్టుకు సమీప పోలికలున్న చెట్లు. అవకాడో లేక మొసలి బేరి పండు చెట్టు యొక్క పండు లోపల మధ్య భాగంలో ఒకే ఒక విత్తనాన్ని కలిగి ఉంటుంది. ఈ చెట్టు యొక్క పండు ఒక వైపు సన్నగా మరొక వైపు లావుగా బేరి పండు వలె, అండాకారం తోను, గోళాకారంలోను ఉంటాయి. అవకాడో వ్యాపారపరంగా మంచి విలువగల పంట కాబట్టి ఈ పంటకు సరిపడ వాతావరణం గల ప్రపంచంలోని అన్ని శీతోష్ణ, సమశీతోష్ణ మండలాలలో ఈ చెట్లను పెంచుతున్నారు. ఈ చెట్టు యొక్క పండు పరిపక్వానికి వచ్చి కోతకు వచ్చిన సమయంలో బాగా కండను కలిగి ఆకుపచ్చ రంగు తోలుతో విత్తనం తీసేసిన ముంత మామిడి కాయ ఆకారంలో ఉంటుంది.
వెన్నపండ్లను సారవంతమైన ఎర్ర్ర నేలల్లో సాగు చేయవచ్చు. వెన్న చెట్లను పెరూ, పోర్చుగీస్, మొరొకొ, క్రెతె, లెవాంట్, దక్షిణ ఆఫ్రికా, కొలంబియా, చిలీ, వియత్నాం, ఇండొనేషియా, శ్రీలంక, దక్షిణ భారతదేశం, ఆస్ట్రేలియా, న్యూజిలాండ్, ఫిలిప్పీన్స్, మలేషియా, మధ్య అమెరికా, కరేబియన్, మెక్సికో, కాలిఫోర్నియా, అరిజోనా, ప్యూర్టో రికో, న్యూ మెక్సికో, టెక్సాస్, ఫ్లోరిడా, హవాయి, ఈక్వేడర్, మరియూ ర్వాండా దేశాల్లో సాగు చేస్తున్నారు.
విత్తనం నాటిన 4 నుండి 6 సంవత్సరాలకు వెన్న చెట్లు కోతకు వస్తాయి. వెన్న పండ్లు సాధారణంగా చెట్టున ఉన్నప్పుడే ముగ్గుతాయి. కాని వాణిజ్యంగా పండించేవారు వీటిని పచ్చిగానే ఉన్నప్పుడు కోసి 3.3 నుండి 5.6 సెంటీగ్రేడ్ల వద్ద ముగ్గడం కోసం భద్రపరుస్తారు.
చొక్వెట్, హాస్, గ్వెన్, లుల, పింకర్టన్, రీడ్, బెకాన్, బ్రాగ్డెన్, ఏట్టింగర్. ఇందులో నలుపు రంగులో కనిపించే హాస్ రకం మార్కెట్లో ఎక్కువగా లభ్యమవుతుంది.
వెన్న పండులో అధిక శాతం క్రొవ్వు ఉంటుంది. అందుచేత వెన్న పండు గుజ్జును హోటళ్లలో చికెన్, ఫిష్, మటన్ కూరల్లో, సాండ్ విచ్చెస్, సలాడ్లలోను ఉపయోగిస్తారు. వెన్న దొరకని సమయాల్లో పసి పిల్లలకు వెన్న పండు గుజ్జుని తినిపించవచ్చు. ఫిలిప్పీన్స్, బ్రెజిల్, వియత్నాం, దక్షిణ భారత దేశాల్లో ఐస్ క్రీములలోను, డెస్సర్ట్స్ లోను వాడుతారు. వెన్న పండు గుజ్జును పంచదార కలిపిన పాలలో లేదా పంచదార కలిపిన నీరులో కలిపి జ్యూస్ గా సేవించవచ్చును. వెన్న పండు గుజ్జు ఎల్ డి ఎల్ కొలెస్ట్రాల్ ను తగ్గించి హెచ్ డి ఎల్ కొలెస్ట్రాల్ ను పెంచుతుంది. కేన్సర్,, మధుమేహం, హైపర్ టెన్షన్ లను అదుపు చేసే లక్షణం కూడా వెన్న పండుకు ఉంది. అవకాడో అధిక స్థాయిలో పొటాషియం కలిగి ఉంటుంది. ఇది రక్త పీడనం సమతుల్యంగా ఉంచడానికి సహాయపడుతుంది. అవకాడొలు ఫోలిక్ ఆమ్లం కలిగి ఉంటాయి, క్యాలిఫార్నియ అవోకాడో కమిషన్ ప్రకారం గర్బవతులు ఇది తినడము వలన పుట్టుకతో వచ్చే spina bifida and neural tube defects నిరోధిస్తుంది
వెన్న పండు నుంచి లభించే శక్తి 75 శాతం క్రొవ్వునుండే లభిస్తుంది. 100 గ్రాముల వెన్న పండు గుజ్జులో 160 కిలో కేలరీల శక్తి ఉంటుంది, 485 మిల్లీ గ్రాముల పొటాషియం లభిస్తుంది. బి, ఇ, కే విటమిన్లు కూడా లభిస్తాయి. పీచు పదార్థం 75 శాతం,, 25 శాతం సాల్యుబుల్ ఫైబర్ ఉంటుంది.
వెన్న పండు అరుదుగా కొందరిలో తాత్కాలికంగా తేలికపాటి ట్రీ-పాలిన్ (Tree-pollen), లాటెక్స్ ఫ్రూట్ సిండ్రొం (latex-fruit syndrome) (అనగా దురదలు, వాంతులు, నడుము నొప్పి) వంటి ఎలర్జీలకు కారణం అవవచ్చును. కాని వెన్న పండు ఏమాత్రము ఆరోగ్యానికి హానికరము కాదు. వెన్న చెట్టు ఆకులు, బెరడు ఆవులకు, గేదెలకు, కుక్కలకు, పిల్లులకు, మేకలకు, కుందేళ్ళకు, పక్షులకు, చేపలకు, గుర్రాలకు విషపూరితం [3][4].
అవకాడో లేదా వెన్న పండు అనేది మధ్య మెక్సికో ప్రాంతానికి చెందిన ఫలవృక్షం. దీని శాస్త్రీయ నామం పెర్సీ అమెరికాన (Persea americana). పుష్పించే తరగతికి సంబంధించిన ఈ చెట్టు లారేసి (Lauraceae) కుటుంబానికి చెందినది. ఈ వృక్షం ఫలించే కాయను వెన్న పండు అని అంటారు. ఆంగ్లంలో వెన్న పండును ఎవకాడో (Avocado) లేక అల్లెగటర్ పీయర్ (Allegator Pear) లేక బటర్ ఫ్రూట్ (Butter Fruit) అని అంటారు. కాయలు ఆకుపచ్చగా గాని లేదా నల్లగా గాని ఉంటాయి. మెత్తగా తినడానికి కొద్దిగా ఆవు వెన్న రుచిగానూ, కొద్దిగా చిరు చేదుగానూ ఉంటాయి. అందువలన వెన్నపండు అని అనడం కద్దు. వెన్న పూస దొరకని సమయాల్లో పసి పిల్లలకు వెన్న పండు అతి శ్రేష్టమైన ఆహారం. దీని మధ్య గల గింజలను పలు ఔషధాలలో వాడుతుంటారు.
ಪಾಲ್ಟ ಅಥವಾ ಅಗ್ವಕಟೆ (ಸ್ಪ್ಯಾನಿಶ್), ಬಟರ್ ಪಿಯರ್ ಅಥವಾ ಅಲಿಗೇಟರ್ ಪಿಯರ್ ಎಂದೂ ಕರೆಯುವ ಆವಕಾಡೊ (ಪರ್ಸಿಯಾ ಅಮೇರಿಕಾನ ) ಮೆಕ್ಸಿಕೋದ ಕ್ಯಾರಿಬೀನ್ ತವರಿಗೆ ಸೇರಿದ ಒಂದು ಮರ. ಇದು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾ ಮತ್ತು ಮಧ್ಯ ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿಯೂ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ದಾಲ್ಚಿನ್ನಿ, ಕರ್ಪೂರ ಮತ್ತು ಬೇ ಲಾರೆಲ್ ಮೊದಲಾದವುಗಳೊಂದಿಗೆ ಇದೂ ಹೂ ಬಿಡುವ ಒಂದು ಸಸ್ಯ ವಾಗಿದ್ದು ಲಾರಸಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಇದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಈ ಮರದ ಹಣ್ಣನ್ನು (ದೊಡ್ಡ ಬೀಜವುಳ್ಳ ದೊಡ್ಡ ಬೆರಿ [೧]) "ಆವಕಾಡೊ" ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದಲೇ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ, ಇದು ಅಂಡಾಕಾರದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಗೋಲಾಕಾರದಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತದೆ. ವಾಣಿಜ್ಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಆವಕಾಡೊಗಳು ತುಂಬಾ ಬೆಲೆ ಬಾಳುವ ಹಣ್ಣುಗಳು, ಇವನ್ನು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಹವಾಮಾನದಲ್ಲಿ (ಮತ್ತು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದಂತಹ ಕೆಲ ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ವಲಯದಲ್ಲಿ) ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹಸಿರು-ಸಿಪ್ಪೆಯ, ಪೇರು ಹಣ್ಣಿನ ಆಕಾರದಲ್ಲಿರುವ ಇದು ಕಟಾವು ಮಾಡಿದ ನಂತರ ಪಕ್ವವಾಗುತ್ತದೆ. ಸ್ವಂತವಾಗಿ ಆಂಶಿಕ ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಇವುಗಳನ್ನು ಹಣ್ಣಿನ ಅಪೇಕ್ಷಿತ ಗುಣಮಟ್ಟ ಮತ್ತು ಅಧಿಕ ಇಳುವರಿ ಪಡೆಯಲು ಕಸಿ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಸಂತಾನವೃದ್ಧಿ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.
P. ಅಮೇರಿಕಾನ ಅಥವಾ ಆವಕಾಡೊವನ್ನು ಮಧ್ಯ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಬಹುಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಬೆಳೆಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ; ನೀರಿನ ಹೂಜಿಯ ಆಕಾರದ ಆವಕಾಡೊವೊಂದು A.D.900ರ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇಂಕ ನಗರಕ್ಕೂ ಪೂರ್ವದ್ದಾದ ಚಾನ್ ಚಾನ್[೨]ನಲ್ಲಿ ಪತ್ತೆಯಾಯಿತು. ಯುರೋಪ್ನಲ್ಲಿ ಆವಕಾಡೊ ಬಗ್ಗೆ ಮಾರ್ಟಿನ್ ಫರ್ನಾಂಡೇಜ್ ದಿ ಎನ್ಕಿಸೊ (c. 1470–c. 1528) ಅವನ ಸುಮ ದಿ ಜಿಯೋಗ್ರಾಫಿಯ ಕ್ಯು ಟ್ರಾಟ ದಿ ಟೋಡಸ್ ಲಾಸ್ ಪಾರ್ಟಿಡಾಸ್ ವೈ ಪ್ರೋವಿನ್ಸಿಯಾಸ್ ಡೆಲ್ ಮುಂಡೊ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ 1518 ಅಥವಾ 1519ರಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದ್ದಾನೆ.[೩][೪] 'ಆವಕಾಡೊ' ಪದ ಬಳಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹಾನ್ಸ್ ಸ್ಲೊಯಾನೆಯ ಜಮೈಕಾದ ಸಸ್ಯಗಳ 1696ರ ಸೂಚಿಯು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ನ ಮೊದಲ ಲಿಖಿತ ದಾಖಲೆಯಿದೆ. ಈ ಸಸ್ಯವು ಇಂಡೋನೇಷಿಯಾಕ್ಕೆ 1750ರಲ್ಲಿ, ಬ್ರೆಜಿಲ್ಗೆ 1809ರಲ್ಲಿ, ಲೆವಂಟ್ಗೆ 1908ರಲ್ಲಿ, ಹಾಗೂ ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾ ಮತ್ತು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾಕ್ಕೆ 19ನೇ ಶತಮಾನದ ಉತ್ತರಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಚಾಲ್ತಿಗೆ ಬಂದಿತು. 1819ರಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ತಂದರೆನ್ನಲಾಗಿದೆ. ಈಗ ಎಲ್ಲೆಡೆಯಲ್ಲೂ ಅವೊಕ್ಯಾಡೊ ವಾಣಿಜ್ಯದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಪಡೆದಿದೆ.
'ಆವಕಾಡೊ' ಪದವು ನಾವಾಟಲ್ ಶಬ್ಧ 'ಅವಾಕಾಟಲ್' ಎಂಬುದರಿಂದ ಬಂದಿದೆ (ಹಣ್ಣಿನ ಆಕಾರವು 'ವೃಷಣ'ವನ್ನು ಹೋಲುತ್ತದೆ).[೫] ಹಿಂದೆ ಆವಕಾಡೊಗಳು ಲೈಂಗಿಕ ಪ್ರಚೋದಕವಾಗಿ ಉದ್ದವಾದ ಶಲಾಕಾಗ್ರವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು. ಅದಕ್ಕಿರುವ ಲೈಂಗಿಕ ಆಕಾರದಿಂದಾಗಿ 'ಮಡಿವಂತರ್ಯಾರೂ' ಅದನ್ನು ಖರೀದಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಬಳಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಜ್ಟೆಕ್ ಜನರು ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು 'ಫಲವಂತತೆಯ ಹಣ್ಣು' ಎಂದು ಕರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಅರ್ಜೆಂಟೀನಾ, ಬೋಲಿವಿಯಾ, ಚಿಲಿ, ಪೆರು, ಮತ್ತು ಉರುಗ್ವೆ ಮೊದಲಾದ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾದ ಕೆಲವು ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಆವಕಾಡೊ ಅದರ ಕೆಚ್ವ(=ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕದ ಪೆರು ಸುತ್ತಲಿನ ಒಂದು ಭಾಷೆ) 'ಪಾಲ್ಟ' ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಇತರ ಸ್ಪ್ಯಾನಿಶ್-ಮಾತನಾಡುವ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಅಗ್ವಕಟೆ ಎಂದೂ, ಪೋರ್ಚುಗೀಸ್ ಭಾಷೆಯ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಅಬಕಟೆ ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಈ ಹಣ್ಣನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಆವಕಾಡೊ ಪಿಯರ್ ಅಥವಾ ಅವಿಗೇಟರ್ ಪಿಯರ್ (ಅದರ ಆಕಾರ ಮತ್ತು ಕೆಲವು ತಳಿಗಳಲ್ಲಿನ ಒರಟಾದ ಹಸಿರು ಸಿಪ್ಪೆಗಾಗಿ) ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ನಾವಾಟಲ್ ಪದ ಅವಾಕಾಟಲ್ ಅನ್ನು ಇತರ ಪದಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಯೋಗ ಮಾಡಬಹುದು, 'ಆವಕಾಡೊ ಸಾರು ಅಥವಾ ಸಾಂಬಾರು' ಎಂಬರ್ಥವಿರುವ ಅವಾಕಾಮೊಲ್ಲಿ ಶಬ್ಧದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ ಹಾಗೂ ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ದೇಶದ ಸ್ಪ್ಯಾನಿಶ್ ಪದ ಗ್ವಾಕಮೋಲ್ ಅನ್ನು ಇದರಿಂದಲೇ ನಿಷ್ಪನ್ನವಾಗಿದೆ.
ಕೆಲವು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ, "ಲಾ ಮಂಜಾನ ಡೆಲ್ ಇನ್ವೈರ್ನೊ" ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನು ಆವಕಾಡೊ ಪಡೆದಿದೆ. ಇದರರ್ಥ - "ಚಳಿಗಾಲದ ಸೇಬಿನಹಣ್ಣು".
ಆವಕಾಡೊ ಮರವು 20 ಮೀ (69 ಅಡಿ) ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ, ಇದರ ಎಲೆಗಳು 12 centimetres (4.7 in) – 25 centimetres (9.8 in) ಉದ್ದವಿದ್ದು ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಎಲೆಗಳ ನಡುವೆ ಅಂತರವಿರುತ್ತದೆ. ಹೂವುಗಳು ನಸುಹಸಿರು-ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದು ಕಾಂತಿಹೀನವಾಗಿಯೂ ಹಾಗೂ 5 millimetres (0.2 in) – 10 millimetres (0.4 in) ಅಗಲವಾಗಿಯೂ ಇರುತ್ತವೆ. ಪೇರು ಹಣ್ಣಿನ-ಆಕಾರದ ಹಣ್ಣು 7 centimetres (2.8 in) – 20 centimetres (7.9 in) ಉದ್ದ ಮತ್ತು 100 grams (3.5 oz) – 1,000 grams (35 oz) ತೂಕವಿದ್ದು, ಒಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ 5 centimetres (2.0 in) – 6.4 centimetres (2.5 in) ಗಾತ್ರದ ದೊಡ್ಡ ಬೀಜವಿರುತ್ತದೆ. ಉಷ್ಣವಲಯದ ಹತ್ತಿರದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿರುವ ತಳಿಗಳಿಗೆ ಹಿಮವಿಲ್ಲದೆ ಅಲ್ಪ ಪ್ರಮಾಣದ ಗಾಳಿ ಇರುವ ಹವಾಗುಣ ಅವಶ್ಯಕ. ಬಿರುಸಾದ ಗಾಳಿಯು ಆರ್ದ್ರತೆಯನ್ನು ಇಳಿಸಿ, ಹೂಗಳನ್ನು ಶುಷ್ಕವಾಗಿಸುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಇದು ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶ ಕ್ರಿಯೆಯ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀಳುತ್ತದೆ. ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ, ಪಶ್ಚಿಮ ಭಾರತದ ಪ್ರಭೇದಗಳಿಗೆ ಹೂಬಿಡುವುದಕ್ಕೆ ಅಗತ್ಯವಿರುವ ಆರ್ದ್ರತೆ ಹಾಗೂ ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ಹವಾಗುಣದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇದೆ. ಅಲ್ಪ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಮಂಜು ಬಿದ್ದರೂ ಬಲಿಯುವ ಮೊದಲೇ ಕಾಯಿಗಳು ಉದುರುತ್ತವೆ. ಆದರೂ ಹ್ಯಾಸ್ ತಳಿಗಳು −1°Cಗಿಂತ ಕೆಳಗಿನ ತಾಪಮಾನವನ್ನೂ ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲವು. ಮರವು ಬೆಳೆಯಲು 1 ಮೀಟರ್ಗಿಂತಲೂ ಆಳ ಹಾಗೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗಾಳಿ ಹರಿಯುವ ಮಣ್ಣು ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಗಿಡಕ್ಕೆ ಪೂರೈಸುವ ನೀರು ಹೆಚ್ಚು ಲವಣಯುಕ್ತವಾಗಿದ್ದರೆ ಇಳುವರಿ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿಯ ಮಣ್ಣು ಮತ್ತು ಹವಾಗುಣವು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಕೆಲವು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಲಭ್ಯವಿದೆ, ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾದವುಗಳೆಂದರೆ - ದಕ್ಷಿಣ ಸ್ಪೇನ್, ಲೆವಂಟ್, ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾ, ಪೆರು, ಮಧ್ಯ ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಚಿಲಿಯ ಕೆಲವು ಭಾಗಗಳು, ವಿಯೆಟ್ನಾಂ, ಇಂಡೋನೇಷ್ಯ, ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಕೆಲವು ಪ್ರದೇಶಗಳು, ಶ್ರೀಲಂಕಾ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ, ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್, ಫಿಲಿಪೈನ್ಸ್, ಮಲೇಷ್ಯ, ಮಧ್ಯ ಅಮೇರಿಕಾ, ಕ್ಯಾರಿಬೀನ್, ಮೆಕ್ಸಿಕೊ, ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ, ಅರಿಜೋನಾ, ನ್ಯೂಮೆಕ್ಸಿಕೊ, ಟೆಕ್ಸಾಸ್, ಮತ್ತು ಫ್ಲೋರಿಡಾ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲೂ ಈ ಮರದ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪ್ರಭೇದಗಳಿವೆ. ಈ ತಳಿಯ ಹುಟ್ಟಿಗೆ ಮತ್ತು ವೈವಿಧ್ಯತೆಗೆ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿರುವ ಮೆಕ್ಸಿಕೊ, ನಾನಾಬಗೆಯ ಹ್ಯಾಸ್ ಅನ್ನು ಅತೀ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ವರ್ಷಂಪ್ರತಿ 1 ದಶಲಕ್ಷ ಟನ್ಗಳಷ್ಟು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ.
ಸಾಧಾರಣ ಆವಕಾಡೊ ಮರಗಳು ವಾರ್ಷಿಕವಾಗಿ ಸುಮಾರು 120 ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತವೆ. ವಾಣಿಜ್ಯ ಹಣ್ಣು ತೋಟಗಾರಿಕೆಯು ಪ್ರತಿ ಒಂದು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿ ಹೆಕ್ಟೇರಿಗೆ ಸುಮಾರು 7 ಟನ್ಗಳಷ್ಟು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ, ಕೆಲವು ತೋಟಗಾರಿಕೆಗಳು ಪ್ರತಿ ಹೆಕ್ಟೇರಿಗೆ 20 ಟನ್ಗಳಷ್ಟೂ ತಲುಪುತ್ತವೆ.[೬] ಎರಡು ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಫಸಲು ನೀಡುವುದೇ ಒಂದು ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದೆ, ಇದರಿಂದಾಗಿ ಒಂದು ವರ್ಷ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಫಸಲು ಸಿಕ್ಕಿದರೆ ಅದರ ಮುಂದಿನ ವರ್ಷದ ಇಳುವರಿ ಭಾರೀ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಆವಕಾಡೊ ಮರಗಳು ಅತಿಶೀತ ತಾಪಮಾನವನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಪಕ್ಕದ ಪ್ರದೇಶ ಅಥವಾ ಸಮಶೀತೋಷ್ಣವಲಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಬೆಳೆಯಬಲ್ಲವು. ಆವಕಾಡೊ ಒಂದು ಸಂಧಿಕಾಲದ ಹಣ್ಣು (ಮತ್ತೊಂದು ಬಾಳೆಹಣ್ಣು), ಅಂದರೆ ಮರದಲ್ಲಿ ಬಲಿಯುತ್ತದೆ, ಮರದಿಂದ ಕಿತ್ತ ನಂತರ ಮಾಗಿ ಹಣ್ಣಾಗುತ್ತದೆ. ವಾಣಿಜ್ಯೋದ್ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಬೆಳೆಸುವ ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಬಲಿತು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಸಿರಾಗಿರುವಾಗಲೇ ಕೊಯ್ದು, ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಅದು ತಲುಪಬೇಕಾದ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಮುಟ್ಟುವವರೆಗೆ 38ರಿಂದ 42°F (3.3ರಿಂದ 5.6°C)ನಷ್ಟು ಉಷ್ಣಾಂಶವಿರುವ ಶೈತ್ಯಾಗಾರದಲ್ಲಿ ಇಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆವಕಾಡೊಗಳು ಪಕ್ವವಾಗಲು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಲಿತಿರಬೇಕು. ಮರದಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದು ನೆಲದಲ್ಲಿ ಹಣ್ಣಾಗುವ ಆವಕಾಡೊಗಳ ರುಚಿ ಮತ್ತು ರೂಪವು ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ಅವು ಹೊಂದಿರುವ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಬಲಿತ ನಂತರ ಕೊಯ್ಯಲಾಗುತ್ತದೆ; ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ದೇಶದ ಬೆಳೆಗಾರರು ಹ್ಯಾಸ್-ಪ್ರಭೇದಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಅದರಲ್ಲಿನ 23%ನಷ್ಟು ಅಂಶ ಒಣಗಿದ ನಂತರ ಕೊಯ್ಯುತ್ತಾರೆ ಹಾಗೂ ಇತರ ಉತ್ಪಾದಕ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳೂ ಅದೇ ರೀತಿಯ ಮಾನದಂಡವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಒಮ್ಮೆ ಕೊಯ್ದ ನಂತರ ಆವಕಾಡೊಗಳು ಕೊಠಡಿ ತಾಪಮಾನದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ದಿನಗಳೊಳಗಾಗಿ ಹಣ್ಣಾಗುತ್ತವೆ (ಬಾಳೆಹಣ್ಣು ಅಥವಾ ಸೇಬಿನ ಹಣ್ಣಿನಂಥ ಇತರ ಹಣ್ಣುಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿಟ್ಟರೆ ಅವುಎತಿಲೀನ್ ಅನಿಲದ ಪ್ರಭಾವದಿಂದಾಗಿ ಪಕ್ವತೆಯ ವೇಗ ವರ್ಧಿಸುತ್ತದೆ. ಪ್ರಮುಖ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗಳು ಪಕ್ವಗೊಳ್ಳುವ ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ವೇಗಗೊಳಿಸುವ ಕೃತಕ ಎತಿಲೀನ್ನಿಂದ ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಸಂಸ್ಕರಿಸಿ ಹಣ್ಣಾಗುವ ಮೊದಲೇ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುತ್ತವೆ.[೭] ಕೆಲವು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಹಲವು ತಿಂಗಳುಗಳವರೆಗೆ ಮರದಲ್ಲೇ ಬಿಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಗರಿಷ್ಠ ಪ್ರಮಾಣದ ಲಾಭಗಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವ ವಾಣಿಜ್ಯ ಬೆಳೆಗಾರರಿಗೆ ಇದು ಬಹುಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿ. ಹೇಗೇ ಆಗಲಿ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಕೊಯ್ಯದೆ ತುಂಬಾ ದಿನಗಳವರೆಗೆ ಹಾಗೇ ಮರದಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಅವು ಉದುರಿಹೋಗುತ್ತವೆ.
ಆ ತಳಿಗಳ ಹೂವಿನಲ್ಲಿ ಡೈಕೊಗಾಮಿಗುಣ ಇರುವುದರಿಂದ ಸ್ವ-ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವು ಭಾಗಶಃ ಮಾತ್ರ ಸಮರ್ಥವಾಗಿವೆ. ಈ ಮಿತಿಯಿಂದಾಗಿ ಇದರ ಬಾಲ್ಯಾವಸ್ಥೆಯ ಅವಧಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಅಡ್ಡಿಯನ್ನುಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ತಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆವ ಗಿಡಗಳನ್ನು ಯಾದೃಚ್ಛಿಕವಾಗಿ ಕಸಿ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಅಥವಾ ಪ್ರಭೇದಗಳಿಂದ ಪಡೆದ ಹೊಸ ಪರಿವರ್ತನೆಯಿಂದ ಸಂತಾನವೃದ್ಧಿ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮಿಶ್ರ-ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶ ನಡೆಯುವ ಸಂಭವ ಕಡಿಮೆಯಿರುತ್ತದೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ಆಧುನಿಕ ಬೆಳೆಗಾರರು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೆಳಸಲಾರಂಭಿಸಿದರು. ರಿವರ್ಸೈಡ್ನ ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯ ಹಾಗೂ ವೋಲ್ಕನಿ ಸೆಂಟರ್ ಮತ್ತು ಚಿಲಿಯ ಇನ್ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟೊ ಡಿ ಇನ್ವೆಸ್ಟಿಗೇಶನೆಸ್ ಅಗ್ರೋಪೆಕ್ವರಿಯಾಸ್ ಮೊದಲಾದವು ಈ ರೀತಿಯ ಕ್ರಮಗಳನ್ನೇ ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡವು. ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಹೂವಾಗುವ ಸಮಯವು ತಳಿಗಳಿಂದ ತಳಿಗಳಿಗೆ ಬೇರೆಬೇರೆ ಆಗಿರುವುದರಿಂದ ಆವಕಾಡೊದ್ದೊಂದು ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯ. ಹೂಬಿಡುವುದರಲ್ಲಿ ಎರಡು ಪ್ರಕಾರಗಳಿವೆ - "A" ಮತ್ತು "B". "A" ತಳಿಯ ಹೂವುಗಳು ಮೊದಲ ದಿನದ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹೆಣ್ಣು ಹೂವಾಗಿ ಅರಳಿ, ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಆಗುವ ಮೊದಲು ಮುಚ್ಚುತ್ತವೆ. ಎರಡನೇ ದಿನದ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದಲ್ಲಿ ಅವು ಗಂಡು ಹೂವಾಗಿ ಅರಳುತ್ತವೆ. "B" ಪ್ರಭೇದಗಳು ಮೊದಲ ದಿನದ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಹೆಣ್ಣು ಹೂವಾಗಿ ಅರಳಿ ಸಂಜೆಯೊಳಗೆ ಮುಚ್ಚುತ್ತವೆ, ನಂತರದ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಗಂಡು ಹೂವಾಗಿ ಪುನಃ ಅರಳುತ್ತವೆ.
ಹ್ಯಾಸ್ನ ಕೆಲವು ತಳಿಗಳು ವರ್ಷ ಬಿಟ್ಟು ವರ್ಷ ಮಾತ್ರ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಫಲ ನೀಡುತ್ತವೆ. ಶೀತವನ್ನು (ಆವಕಾಡೊ ಶೀತ ಸಹಿಷ್ಣುವಲ್ಲ) ಸಹಿಸಲಾರದ್ದರಿಂದಾಗಿ ಅಲ್ಪ ಇಳುವರಿ ನೀಡಿದ ಮರು ವರ್ಷ ಹೇರಳವಾಗಿ ಫಲ ಕೊಡುತ್ತವೆ.
ಈ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅಧಿಕ ಪ್ರಮಾಣದ ಫಸಲು ನೀಡುವುದರಿಂದ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿಲ್ಪಟ್ಟ ಶರ್ಕರಪಿಷ್ಟಗಳು ಬರಿದಾಗಿ, ಮುಂದಿನ ವರ್ಷದ ಇಳುವರಿಯಲ್ಲಿ ಇಳಿಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಪರ್ಯಾಯ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅಧಿಕ ಫಲ ನೀಡುವ ಕ್ರಮ ಸ್ಥಿರವಾಯಿತು.
ಬೀಜದಿಂದ ಸಂತಾನವೃದ್ಧಿಗೊಂಡ ಆವಕಾಡೊ ಹಣ್ಣು ನೀಡುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಫಲ ನೀಡಲು ಇದು ಸುಮಾರು 4-6 ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ದೀರ್ಘಾವಧಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಸಂತತಿಯು ಹಣ್ಣಿನ ಗುಣಮಟ್ಟ ಮೂಲ ತಳಿಯನ್ನು ಹೋಲದೆ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುವ ಸಂಭವವಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ವಾಣಿಜ್ಯ ಹಣ್ಣು-ತೋಟಗಾರಿಕೆ ಮಾಡುವವರು ಕಸಿ ಕಟ್ಟುವುದರಿಂದ ಮತ್ತು ಬೇರುಕಾಂಡಗಳನ್ನು ಊರುವುದರಿಂದ ಆವಕಾಡೊ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ. ಬೇರುಕಾಂಡಗಳನ್ನು ಬೀಜಗಳ ಮೂಲಕ (ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದು ಬಿಟ್ಟ ಬೇರುಕಾಂಡಗಳು) ಹಾಗೂ ರೆಂಬೆಗಳನ್ನು ಹೂತಿಡುವ (ಅಬೀಜ ಸಂತಾನದ ಬೇರುಕಾಂಡಗಳು) ಮೂಲಕ ಬೆಳೆಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹಸಿರುಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಒಂದು ವರ್ಷದವರೆಗೆ ಬೆಳೆಸಿದ ನಂತರ, ಎಳೆಯ ಸಸ್ಯಗಳು ಕಸಿ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತಯಾರಾಗಿರುತ್ತವೆ. ತುದಿ ಮತ್ತು ಪಾರ್ಶ್ವ ಕೊಂಬೆಗಳ ಕಸಿ ಕಟ್ಟುವಿಕೆ ಸರ್ವೇಸಾಮಾನ್ಯ. ಕಸಿಕುಡಿ ತಳಿಯನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಮೊದಲು ಮತ್ತೆ 6-12 ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ಬೆಳೆಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಬೀಜ ಸಂತಾನದ ಬೇರುಕಾಂಡಗಳನ್ನು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾದ ಮಣ್ಣಿಗೆ ಮತ್ತು ರೋಗ ಬರುವ ಸಂಭವವಿದ್ದಾಗ ಆರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ರೋಗಗಳು ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಅನಿಲಪೂರಣವು ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಅಥವಾ ಫೈಟೋಫ್ತೊರದಿಂದ ಬರುವ ಮಣ್ಣಿನ-ರೋಗ (ಬೇರು ಕೊಳೆಯುವುದು) ನಿರೋಧಕ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರದಿದ್ದರೆ ಬರುತ್ತವೆ.
ಆವಕಾಡೊ ಸಸ್ಯಗಳು ಏಕಾಣುಜೀವಿ(=ಬ್ಯಾಕ್ಟೀರಿಯಾ), ವೈರಸ್ ಮತ್ತು ಶಿಲೀಂಧ್ರಗಳಿಂದ ಬರುವ ಹಾಗೂ ಅಪೌಷ್ಟಿಕತೆಯಿಂದ (ಪ್ರಮುಖ ಲವಣಾಂಶಗಳ ಹೆಚ್ಚಳದಿಂದ ಮತ್ತು ಕೊರತೆಯಿಂದ) ಉಂಟಾಗುವ ರೋಗಗಳಿಂದ ಘಾಸಿಗೊಳಗಾಗುತ್ತವೆ. ರೋಗವು ಸಸ್ಯದ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಗಗಳ ಮೇಲೂ ದುಃಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ. ಇದು ಸಸ್ಯದ ಮೇಲೆಲ್ಲಾ ಕಲೆ ಉಂಟಾಗಲು, ಕೊಳೆಯಲು, ಸಸ್ಯ ನಿರ್ಜೀವಗೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತು ಬಣ್ಣಗೆಡಲು ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ.[೧೦]
ಮೆಕ್ಸಿಕೋದದಿಂದ U.S. ರಾಜ್ಯ ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾಕ್ಕೆ ಆವಕಾಡೊ 19ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶಿಸಿತು. ಅಲ್ಲಿ ಅದು ಬಹು ಯಶಸ್ವೀ ವಾಣಿಜ್ಯ ಬೆಳೆಯಾಯಿತು. ಅಮೇರಿಕಾ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನದ ತೊಂಬತ್ತೈದು ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಆವಕಾಡೊ ಉತ್ಪತ್ತಿಯು ದಕ್ಷಿಣ ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತದೆ, ಅದರಲ್ಲೂ 60%ನಷ್ಟು ಸ್ಯಾನ್ ಡಿಯಾಗೊ ಕೌಂಟಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.[೧೧][೧೨] ಸರಿಸುಮಾರು 59,000 ಎಕರೆಗಳಷ್ಟು (ಸುಮಾರು 24,000 ಹೆಕ್ಟೇರುಗಳು)ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ಫಾಲ್ಬ್ರೂಕ್ "ವಿಶ್ವದ ಆವಕಾಡೊ ರಾಜಧಾನಿ" ಎಂಬ ಹೆಸರು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ಫಾಲ್ಬ್ರೂಕ್ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಪಿಂಟೇರಿಯಾ- ಇವೆರಡೂ ವಾರ್ಷಿಕ ಆವಕಾಡೊ ಹಬ್ಬವನ್ನು ಆಚರಿಸುತ್ತವೆ.
ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದಲ್ಲಿ ಆವಕಾಡೊಗಳ ಹಲವಾರು ತಳಿಗಳಿವೆ, ಅದರಲ್ಲಿ ಇಂದು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಚಲಿತವಾಗಿರುವುದು ಹ್ಯಾಸ್ ಆವಕಾಡೊ. ಇದು ವರ್ಷದಾದ್ಯಂತ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ USನಲ್ಲಿ ಅತೀ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ಆವಕಾಡೊ ಆಗಿದೆ.[೪][೧೩] ಎಲ್ಲಾ ಹ್ಯಾಸ್ ಆವಕಾಡೊ ಸಸ್ಯಗಳು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ಲಾ ಹಾಬ್ರ ಹೈಟ್ಸ್ನ ಪ್ರಮುಖ ರುಡೋಲ್ಫ್ ಹ್ಯಾಸ್ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಅಂಚೆ ವಾಹಕ ಬೆಳೆದ ಏಕೈಕ "ಮೂಲ ಸಸ್ಯ"ದಿಂದ ಹುಟ್ಟಿವೆ.[೩][೧೩] ಹ್ಯಾಸ್ 1935ರಲ್ಲಿ ಹೇರಳವಾಗಿ ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುವ ಸಸ್ಯವಾಗಿ ಹಕ್ಕು ಸ್ವಾಮ್ಯ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿತು. ಕೆಲವು ಉಪಜಾತಿಗಳ "ಮೂಲ ಸಸ್ಯ"ಗಳು ಬೇರು ಕೊಳೆಯುವ ರೋಗದಿಂದ ಸತ್ತವು, ಆದ್ದರಿಂದ ಅವುಗಳನ್ನು 2002ರ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ನಲ್ಲಿ ಕಡಿದು ಉರಿಳಿಸಲಾಯಿತು.[೪][೧೩] ಇದರ ಹಣ್ಣು ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿದ್ದು (150-250ಗ್ರಾಂ) ಅಂಡಾಕಾರವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಕಪ್ಪಗಿರುವ ಇದರ ಸಿಪ್ಪೆಯ ಮೈ ನುಣುಪಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣಿಗೆ ಕರಟಕಾಯಿ ಪರಿಮಳವಿರುತ್ತದೆ. ಎಣ್ಣೆಯ ಅಂಶ 19%. ಹಣ್ಣಾದಂತೆ ಸಿಪ್ಪೆಯು ಕಪ್ಪಾಗುತ್ತದೆ. ಹೈಬ್ರಿಡ್ ಗ್ವಾಟೆಮಲನ್ ಪ್ರಕಾರದ ಉಷ್ಣಾಂಶವು 26°F. ಮರದ ಗಾತ್ರ - 6ಮೀ x 4ಮೀ
ಇದು 1982ರಲ್ಲಿ ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡಿದ ಹ್ಯಾಸ್ x ತಿಲ್ಲೆಯ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದ ಸಸಿಯ ಸಂತತಿಯಾಗಿದೆ. ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ `ಹ್ಯಾಸ್'ಗಿಂತ ಇದು ಅಧಿಕ ಫಸಲು ನೀಡುವ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಕುರುಚಲಾದ ಗಿಡ. ಹಣ್ಣುಗಳು ಅಂಡಾಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದು, `ಹ್ಯಾಸ್'ಗಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿರುತ್ತವೆ (100-200ಗ್ರಾಂ). ಹಣ್ಣಿಗೆ ಕರಟಕಾಯಿ ಸುವಾಸನೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಸಿಪ್ಪೆಯ ರಚನೆಯು `ಹ್ಯಾಸ್'ಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ನುಣುಪಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಹಣ್ಣಾದಾಗ ನಸುಹಸಿರು ಬಣ್ಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಹಣ್ಣು ಹೆಚ್ಚು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ, ಇದು 30°F ಉಷ್ಣಾಂಶವನ್ನು ತಾಳಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲುದು.
ಇದು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ಸಾಟಿಕೋಯ್ನ ಪಿಂಕರ್ಟನ್ ರ್ಯಾಂಚ್ ಎಂಬಲ್ಲಿ 1970ರ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಬೆಳೆಯಿತು. ಈ ತಳಿಯು ಹ್ಯಾಸ್ ರಿಂಕಾನ್ನ ಮೊಳಕೆ ಗಿಡ. ಸಣ್ಣ ಬೀಜವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಇದರ ಹಣ್ಣು ದೊಡ್ಡದು. ಸಿಪ್ಪೆಯು ಹಸಿರಾಗಿದ್ದು, ಹಣ್ಣಾದ ಹಾಗೆ ಬಣ್ಣ ಗಾಢವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣಿನ ತಿರುಳು ಮೃದುವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಕೆನೆಯಂತಿದ್ದು, ತಿಳಿ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದಿಂದ ಉತ್ತಮ ಪರಿಮಳದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ. ಇದರಲ್ಲಿರುವ ಎಣ್ಣೆಯ ಅಂಶ ಅಧಿಕ. ಇದು ಸ್ವಲ್ಪ ಪ್ರಮಾಣದ ತಣ್ಣಗಿನ ಹವಾಮಾನವನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಸುಸಂಗತವಾಗಿ ಅಗಾಧ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಫಸಲು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಸುಲಭವಾಗಿ ಸುಲಿಯಬಹುದಾದ ಗುಣಲಕ್ಷಣದ ಸಿಪ್ಪೆ ಇದಕ್ಕಿದೆ. ಹೈಬ್ರಿಡ್ ಗ್ವಾಟೆಮಲನ್ ಪ್ರಕಾರವು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾದ ತಾಪಮಾನ 30°F. ಇಸ್ರೇಲ್ನ ಪ್ರಮುಖ ತಳಿ ಇದು.
ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದಲ್ಲಿ 1948ರಲ್ಲಿ ಜೇಮ್ಸ್ S. ರೀಡ್ ಎಂಬುವನು ಸಸಿಯೊಂದರಿಂದ ಇದನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದ್ದು ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ. ಹಣ್ಣು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಉರುಟಾಗಿ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದರ ಸಿಪ್ಪೆಯು ಗಾಢ ಬಣ್ಣದಿಂದಿದ್ದು, ಮೃದುವಾಗಿ ನಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಕರಟಕಾಯಿಯ ಸುವಾಸನೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಸಿಪ್ಪೆಯು ಹಣ್ಣಾದಾಗ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತದೆ. ಗ್ವಾಟೆಮಲನ್ ಜಾತಿಯು 30°F ಉಷ್ಣಾಂಶವನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಮರದ ಗಾತ್ರ - 5m x 4m.
ವ್ಯವಸಾಯಗಾರ ಜೇಮ್ಸ್ ಬ್ಯಾಕನ್ 1954ರಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಬೆಳೆಸಿದನು. ಇದೊಂದು ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದ ಹಣ್ಣು . ಅಲ್ಪ ರುಚಿ ಇದ್ದು, ಮೃದುವಾದ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಸಿಪ್ಪೆ ಇರುತ್ತದೆ. ತಿರುಳಿನ ಬಣ್ಣ ಹಳದಿ-ಹಸಿರು ಮಿಶ್ರಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಪಕ್ವಗೊಂಡಾಗ ಸಿಪ್ಪೆಯು ಹಸಿರಾಗಿ ಉಳಿದರೂ, ಸ್ವಲ್ಪ ಗಾಢವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾಧಾರಣ ಆರೈಕೆಯಲ್ಲೇ ಫಸಲು ನೀಡುವ ಮರವಿದು. -5°Cಗಿಂತಲೂ ಕೆಳಗಿನ ಶೀತ ಹವಾಮಾನವನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲುದು.
ಇದು ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ದೇಶದ ಗ್ವಾಟೆಮಲನ್ನ ಮಿಶ್ರ ತಳಿ, ಫುಯರ್ಟೆಯ ಮೊಳಕೆ ಗಿಡ. ಇಸ್ರೇಲ್ ಮೂಲದ್ದಾದ ಇದು, 1947ರಲ್ಲಿ ಉತ್ಪಾದನೆಗೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಬೆಳೆದ ಮರವು 4 ಗಂಟೆಗಳ ಕಾಲ -6°Cನಷ್ಟು ಶೀತವನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲುದು. ಮೃದುವಾದ ತೆಳ್ಳಗಿನ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಸಿಪ್ಪೆ ಇದ್ದು, ಸುಲಿಯಲು ಸುಲಭಸಾಧ್ಯವಲ್ಲ. ಇದರ ತಿರುಳಿನ ಬಣ್ಣ ನಸು ಹಸಿರು.
ಇದು ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ದೇಶದ ಗ್ವಾಟೆಮಲನ್ ಮಿಶ್ರತಳಿ, ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ದೇಶದ ಪ್ಯುಯೆಬ್ಲಾದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತು. ಫ್ಯುಯರ್ಟೆ ಎಂದರೆ ಸ್ಪ್ಯಾನಿಶ್ನಲ್ಲಿ 'ಪ್ರಬಲ ಅಥವಾ ಬಲಿಷ್ಠ' ಎಂಬರ್ಥವಿದೆ. 1913ರಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ತೀವ್ರ ಶೀತಹವಾಮಾನವನ್ನು ತಡೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದಾಗಿ ಈ ಹೆಸರನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿತು. 26°F ಉಷ್ಣಾಂಶವನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದ ಪೇರುಹಣ್ಣಿನಾಕಾರದ ಈ ಹಣ್ಣು ಸುಲಿಯಲು ಸುಲಭವಾಗಿರುವ ಹಸಿರು ಸಿಪ್ಪೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಪರಿಮಳ ಭರಿತವಾಗಿರುವ ಇದರ ತಿರುಳು ಕೆನೆಯಂತಿರುತ್ತದೆ. 18%ನಷ್ಟು ಎಣ್ಣೆಯ ಅಂಶವಿರುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣಾದಾಗ ಸಿಪ್ಪೆಯು ಹಸಿರು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತದೆ. ಮರದ ಗಾತ್ರ - 6ಮೀ x 4ಮೀ.
ಮೆಕ್ಸಿಕೋದ ಕೆಲವು ಗುಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಇದು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಗ್ವಾಟೆಮಲನ್ ತಳಿ. 1951ರಲ್ಲಿ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ದಕ್ಷಿಣ QLDನ ರೆಡ್ಲ್ಯಾಂಡ್ ಬೇಯಲ್ಲಿ ಸರ್ ಫ್ರಾಂಕ್ ಶಾರ್ಪೆ ಇದನ್ನು ಪತ್ತೆಹಚ್ಚಿದ. ಶಾರ್ಪ್ ಮತ್ತು ವಿಲ್ಸನ್ ಹೆಸರಿನ ಸಂಯೋಗದಿಂದ 'ಶಾರ್ವಿಲ್' ಹೆಸರು ನಿಷ್ಪನ್ನಗೊಂಡಿದೆ (J.C. ವಿಲ್ಸನ್ ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಮೊದಲು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಿದವನು). ಇದರ ಕಸಿಕುಡಿಗಳನ್ನು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಿಂದ ಹವಾಯ್ಗೆ 1966ರಲ್ಲಿ ಕಳುಹಿಸಲಾಯಿತು. ನುಣುಪಿಲ್ಲದ ಹಸಿರು ಸಿಪ್ಪೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ, ಮಧ್ಯಮ-ಗಾತ್ರದ ಈ ಹಣ್ಣು ಸ್ವಲ್ಪವಾಗಿ ಫ್ಯುಯರ್ಟೆಯನ್ನು ಸನಿಹಕ್ಕೆ ಹೋಲುತ್ತದಾದರೂ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅಂಡಾಕಾರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣಿನ ತಿರುಳು ಹಸಿರು-ಹಳದಿ ಬಣ್ಣವಿದ್ದು, ಕರಟಕಾಯಿ ಪರಿಮಳವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ; ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದ ಎಣ್ಣೆಯಂಶವಿರುತ್ತದೆ (20-24%) ಇದರ ಬೀಜ ಸಣ್ಣದು. ಮಾಗಿ ಹಣ್ಣಾದಾಗ ಸಿಪ್ಪೆ ಬಣ್ಣ ಹಸಿರಿರುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಹವಾಯ್ ವಾಣಿಜ್ಯ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ 57%ಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ವಿಸ್ತೀರ್ಣದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ NSWನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ಒಟ್ಟಾರೆ ಆವಕಾಡೊಗಳಲ್ಲಿ 20%ನಷ್ಟು ಈ ತಳಿಯೇ ಇದೆ. ಶ್ರೇಷ್ಠ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಹಣ್ಣನ್ನು ಕ್ರಮಬದ್ಧವಾಗಿ, ಸಮಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಇದು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಹಿಮದ ತಣ್ಣನೆಯ ವಾತಾರವಣಕ್ಕೆ ಇದು ಅತಿಸಂವೇದನಾಶೀಲ ಸಸ್ಯ. ಫ್ಯುಯರ್ಟೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ರೋಗ ಮತ್ತು ಕೀಟ ನಿರೋಧಕ ಶಕ್ತಿಯುಳ್ಳದ್ದು.
ಫಾಲ್ಬ್ರೂಕ್ನ R.L. ರುಯಿಟ್ 1926ರಲ್ಲಿ ಈ ತಳಿಯನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿದ. ಮೆಕ್ಸಿಕೋದ ಪ್ರಭೇದದ ಇದು, 25°F ತಾಪಮಾನವನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲುದು. ಇದರ ಹಣ್ಣು ದೊಡ್ಡ ಪೇರುಹಣ್ಣಿನ ಆಕಾರದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಹಳದಿ-ಹಸಿರು ಮಿಶ್ರಿತ ತೆಳುವಾದ ಸಿಪ್ಪೆಯಿದ್ದು, ತಿರುಳು ತಿಳಿ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದಿಂದ ನಾರುನಾರಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಪರಿಮಳವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಇದರ ಸಿಪ್ಪೆ ಸುಲಿಯುವುದು ಸುಲಭ.
ಇತರ ಆವಕಾಡೊ ತಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖವಾದುದು - ಸ್ಪಿಂಕ್ಸ್. ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ಹೊರಗೆ, ಫ್ಲೋರಿಡಾದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ಈ ತಳಿಯ ಹಣ್ಣುಗಳು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ದುಂಡಗಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಹಣ್ಣು ಮೃದುವಾದ ಹಸಿರು ಸಿಪ್ಪೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಕಡಿಮೆ ಕೊಬ್ಬಿನಾಂಶವಿರುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ತಿರುಳು ನಾರಿನಿಂದ ತುಂಬಿರುತ್ತದೆ. ಕಡಿಮೆ-ಕ್ಯಾಲೊರಿಯುಳ್ಳ ಆವಕಾಡೊಗಳಾದ ಇವು ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಮಾತ್ರ ಮಾರಾಟವಾಗುತ್ತವೆ. ಬಹುಹಿಂದಿನಿಂದ ಇರುವ ಇತರ ತಳಿಗಳೆಂದರೆ (ಅವು ತೋಟಗಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಇರಲಿ ಬಿಡಲಿ) - ಚಾಲೆಂಜ್, ಡಿಕಿನ್ಸನ್, ಕಿಸ್ಟ್, ಕ್ವೀನ್, ರೇ, ರಾಯಲ್, ಶಾರ್ಪ್ಲೆಸ್ ಮತ್ತು ಟಾಫ್ಟ್.[೧೪]
1994ರಲ್ಲಿ ನಾರ್ತ್ ಅಮೇರಿಕನ್ ಫ್ರೀ ಟ್ರೇಡ್ ಅಗ್ರಿಮೆಂಟ್ (NAFTA) ಜಾರಿಗೆ ಬಂದ ನಂತರ, ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು USಗೆ ರಫ್ತು ಮಾಡಲು ಯತ್ನ ನಡೆಸಿತು. ಈ ರೀತಿಯ ವ್ಯಾಪಾರದಿಂದ ಹಣ್ಣಿನ ಜೊತೆ ಕ್ರಿಮಿಕೀಟಾದಿಗಳೂ ಪ್ರವೇಶಿಸಿ ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ಬೆಳೆ ನಾಶವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ದೂರಿದ US ಸರಕಾರ ಈ ಕ್ರಮವನ್ನು ನಿರ್ಬಂಧಿಸಿತು. ಇದಕ್ಕೆ ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ಸರಕಾರವು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿ U.S ಕೃಷಿ ವಿಭಾಗದ ತಪಾಸಣಾಅಧಿಕಾರಿಗಳನ್ನು ಮೆಕ್ಸಿಕೊಗೆ ಆಮಂತ್ರಿಸಿತು. ಆದರೆ ಹಣ್ಣಿನಲ್ಲಿರುವ-ಕೀಟಗಳ ತಪಾಸಣೆ ಉಪಯೋಗಕರವಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದ U.S ಸರಕಾರ ಆಮಂತ್ರಣವನ್ನು ತಳ್ಳಿಹಾಕಿತು. ನಂತರ ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ಸರಕಾರ ಈಶಾನ್ಯ USಗೆ ಮಾತ್ರ ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ (ಅತೀಶೀತವನ್ನು ಹಣ್ಣಿನ ಕ್ರಿಮಿಗಳು ಸಹಿಸಲಾರವು) ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಪೂರೈಕೆ ಮಾಡುವ ಪ್ರಸ್ತಾವವನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟಿತು. US ಸರಕಾರ ಇದನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿತು, ಆದರೆ ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ದೇಶವು US ಬೆಳೆಗೆ ಪ್ರತಿಬಂಧ ಹೇರಲು ಆರಂಭಿಸಿದಾಗ US ಸೋಲೊಪ್ಪಿಕೊಂಡಿತು. ಪರ್ಸಿಯಾ ಮಿಟೆ ಮತ್ತು ಆವಕಾಡೊ ಥ್ರಿಪ್ಸ್ ಮೊದಲಾದ ಮೆಕ್ಸಿಕೋದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ರೋಗಗಳು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾಕ್ಕೆ ಬರಲು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದರಿಂದ, ವಿನಾಶಕಾರೀ ಕ್ರಿಮಿಕೀಟ ದಾಳಿಯಿಂದ ಉದ್ಭವವಾದ ನ್ಯಾಯ-ಸಮ್ಮತ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡವು. ಈ ಕ್ರಿಮಿಕೀಟಗಳು ಕೀಟನಾಶಕಗಳ ನಿಯಂತ್ರಣ ಮಾಡುವ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಏರಿಸಿತು,ಮತ್ತು ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ವಿಶ್ವಸನೀಯವಾಗಿದ್ದ ಜೈವಿಕ ನಿಯಂತ್ರಣವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದವು. ವೀವಿಲ್ನಂತಹ ಹೆಚ್ಚು ಹಾನಿಕಾರಕ ರೋಗಗಳು ತೀವ್ರ ಗಂಡಾಂತರ ಒಡ್ಡಿದವು. ಮೆಕ್ಸಿಕೊ (ಮತ್ತು ಚಿಲಿ) ರಫ್ತು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಯು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದ ಹೊರಗಿನ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಆವಕಾಡೊಗಳ ಜನಪ್ರಿಯತೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿತು, ಹೊಸ ಪೈಪೋಟಿಯಿಂದ, ಉಂಟಾಗುವ ಲಾಭದಲ್ಲಿನ ನಷ್ಟವನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಲಾಯಿತು. ಮೆಕ್ಸಿಕೋದಿಂದ ಬರುವ ಆವಕಾಡೊಗಳಿಗೆ ಇಂದು ಅಮೇರಿಕಾದ ಎಲ್ಲಾ 50 ದೇಶಗಳಲ್ಲೂ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದಿದೆ. ಮೈಕೋವಕಾನ್ನ (ಮೆಕ್ಸಿಕೋದ 90%ನಷ್ಟು ಹ್ಯಾಸ್ ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಯುವ ಮೆಕ್ಸಿಕೋದ ರಾಜ್ಯ) USDA ಪರಿಶೀಲನಾಧಿಕಾರಿಗಳು, [[ಉರ್ವಪನ್|ಉರ್ವಪನ್[[]]]]ನಲ್ಲಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ಪರಿಶೀಲಿಸಿ ಸಮಸ್ಯೆ ಇಲ್ಲದಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡರು. ವರ್ಷ 2005–2006ರಲ್ಲಿ ಮೆಕ್ಸಿಕೋದ ರಫ್ತಿನ ಪ್ರಮಾಣವು 130,000 ಟನ್ಗಳನ್ನೂ ಮೀರಿತು.[೧೫] ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು USಗೆ ರಫ್ತು ಮಾಡುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಚಿಲಿ ಮತ್ತು ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ಜೊತೆ 2009ರಲ್ಲಿ ಪೆರು ಸೇರಿಕೊಂಡಿತು.[೧೬] USನಲ್ಲಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುವ ಆವಕಾಡೊಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ ಮತ್ತು ಫ್ಲೋರಿಡಾದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದವು, ಆದ್ದರಿಂದ ಇತರ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಿಗಿಂತ USನಲ್ಲಿ ಇದು ಹೆಚ್ಚು ದುಬಾರಿ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದ ಇಳುವರಿ ನೀಡಲು ಆವಕಾಡೊ ಸಸ್ಯಗಳಿಗೆ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ವಸಂತಕಾಲ, ಬೇಸಿಗೆ ಮತ್ತು ಶರತ್ಕಾಲದಲ್ಲಿ ದೀರ್ಘಕಾಲದ, ಅಧಿಕ ಪ್ರಮಾಣದ ನೀರಿನ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇದೆ. ದಕ್ಷಿಣ ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದಲ್ಲಿ ಆರಂಭಿಕ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ನೀರುಣಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಅಧಿಕ ವೆಚ್ಚ ತಗುಲಿದ್ದರಿಂದ, ಈಗ ಇದು ಅತಿ ದುಬಾರಿ ಬೆಳೆಯಾಗಿದೆ. ಅಮೆರಿಕಾ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನದ ಆವಕಾಡೊ ಬೆಳೆಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 90%ನಷ್ಟು ಭಾಗವನ್ನು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತದೆ.[೧೧] ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಆವಕಾಡೊವನ್ನು ರಫ್ತು ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿನ ಸಿಂಹ ಪಾಲು ಅಮೇರಿಕಾ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನದ್ದು, ಇದು ವಿಶ್ವವ್ಯಾಪಿ ಆವಕಾಡೊ ರಫ್ತಿನಲ್ಲಿ 40%ಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ.[೧೬]
ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದ ಆವಕಾಡೊ ಸೇವನೆಯು ರಕ್ತಸಾರದ ಕೊಲೆಸ್ಟರಾಲ್ ಮಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ. ವಿಶೇಷವಾಗಿ, ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಏಳು-ದಿನಗಳವರೆಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸೇವಿಸಿದರೆ, ಹೈಪರ್ಕೊಲೆಸ್ಟರಾಲೀಮಿಯ ರೋಗಿಗಳಲ್ಲಿ ರಕ್ತಸಾರದಲ್ಲಿನ ಸಂಪೂರ್ಣ ಕೊಲೆಸ್ಟರಾಲ್ ಮಟ್ಟವು 17%ನಷ್ಟು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿಯ ಸೇವನೆಯು LDL (ಕೆಟ್ಟ ಕೊಲೆಸ್ಟರಾಲ್) ಮತ್ತು ಟ್ರೈಗ್ಲಿಸಿರೈಡ್ ಮಟ್ಟವನ್ನು 22%ನಷ್ಟು ತಗ್ಗಿಸುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ HDL (ಉತ್ತಮ ಕೊಲೆಸ್ಟರಾಲ್) ಮಟ್ಟವನ್ನು 11%ನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ.[೧೭] ಜಪಾನಿನ ತಂಡವು ನಾಲ್ಕು ಕೈರಲ್(=ಅಸಮಮಿತ ಅಂಶ) ಅಂಶಗಳನ್ನು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡಿತು ಹಾಗೂ (2R, 4R)-16-ಹೆಪ್ಟಡೀಸಿನ್-1, 2, 4-ಟ್ರಯೋಲ್ಅನ್ನು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಜೀವಿರೋಧಿ ಘಟಕವಾಗಿ ಕಂಡುಹಿಡಿಯಿತು.[೧೮]
{{Nutritional value | name = | image = | caption = | serving_size = | kJ = | carbs = | starch = | sugars = | lactose = | fiber = | fat = | satfat = | transfat = | monofat = | polyfat = | omega3fat = | omega6fat = | protein = | water = | alcohol = | caffeine = | vitA_ug = | vitA_iu = | betacarotene_ug = | lutein_ug = | thiamin_mg = | riboflavin_mg = | niacin_mg = | pantothenic_mg = | vitB6_mg = | folate_ug = | vitB12_ug = | choline_mg = | vitC_mg = | vitD_ug = | vitD_iu = | vitE_mg = | vitK_ug = | calcium_mg = | iron_mg = | magnesium_mg = | manganese_mg = | phosphorus_mg = | potassium_mg = | sodium_mg = | zinc_mg = | opt1n = | opt1v = | opt2n = | opt2v = | opt3n = | opt3v = | opt4n = | opt4v = | note = | source = | source_usda = | noRDA = | float = }} ತೋಟಗಾರಿಕೆಯ ತಳಿಗಳ ಹಣ್ಣುಗಳು ಹೆಚ್ಚುಕಡಿಮೆ ಅಂಡಾಕಾರವಾಗಿ ಅಥವಾ ಪೇರುಹಣ್ಣಿನ ಆಕಾರದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ, ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ-ವಲಯದ ಪೇರುಹಣ್ಣು ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡದಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಹಣ್ಣಿನ ಹೊರಭಾಗ ಗಾಢ ಹಸಿರಿನಿಂದ ಅಥವಾ ಹಸಿರು-ಕಂದು ಮಿಶ್ರಿತ (ಅಥವಾ ಹೆಚ್ಚುಕಡಿಮೆ ಕಪ್ಪು) ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ. ಇತರ ಹಣ್ಣುಗಳಿಗಿಂತ ಈ ಹಣ್ಣು ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿ ಅಧಿಕ ಕೊಬ್ಬಿನಾಂಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ, ಅದರಲ್ಲೂ ಮೋನೊಅನ್ಸ್ಯಾಚುರೇಟೆಡ್ ಕೊಬ್ಬು ಇರುತ್ತದೆ. ಕೊಬ್ಬಿನಾಂಶವಿರುವ ಇತರ ಆಹಾರ ಪದಾರ್ಥಗಳನ್ನು (ಹೆಚ್ಚು-ಕೊಬ್ಬಿರುವ ಮಾಂಸ ಮತ್ತು ಮೀನು, ಹಾಲಿನ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು, ಇತ್ಯಾದಿ) ಮಿತಿಗೊಳಿಸಿದ ಆಹಾರ ಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಇದು ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಮಾಗಿದ ಆವಕಾಡೊವನ್ನು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಸುಕಿ, ಬಿಡಿಸಿ ತಿನ್ನಬಹುದು. ತಿರುಳು ಹಸಿರು-ಹಳದಿ ಮಿಶ್ರಿತವಾಗಿದ್ದು, ಹಣ್ಣಾದ ನಂತರ ಹೊಂಬಣ್ಣದ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತದೆ. ಗಾಳಿಗೆ ಒಡ್ಡಲಾದ ತಿರುಳು ಎಂಜೈಮ್ ಪರಿಣಾಮದಿಂದಾಗಿ, ಶೀಘ್ರವಾಗಿ ಕಂದುಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟುವುದಕ್ಕಾಗಿ, ಆವಕಾಡೊಗಳ ಸಿಪ್ಪೆ ಸುಲಿದ ನಂತರ ಅದಕ್ಕೆ ನಿಂಬೆ ಅಥವಾ ಗಜನಿಂಬೆ ರಸವನ್ನು ಸೇರಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಸಸ್ಯಾಹಾರ ಅಡುಗೆಯಲ್ಲಿ ಆವಕಾಡೊ ಬಹುಜನಪ್ರಿಯವಾದುದು, ಇದು ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದ ಕೊಬ್ಬಿನಾಂಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದರಿಂದ ಸ್ಯಾಂಡ್ವಿಚ್ ಮತ್ತು ಸಲಾಡ್ಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಂಸದ ಬದಲಿಯಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣು ಸಿಹಿಯಾಗಿಲ್ಲದೆ ಅಧಿಕ ಕೊಬ್ಬಿನಾಂಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಪರಿಮಳಭರಿತವಾಗಿದ್ದು, ಮೃದುವಾಗಿ ಕೆನೆಯಂತಿರುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಗ್ವಕಮೋಲ್ ಎಂಬ ಮೆಕ್ಸಿಕೋದ ಡಿಪ್(=ಗೊಜ್ಜು) ತಯಾರಿಕೆಗೆ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ ಹಾಗೂ ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ ರೋಲ್(=ರೊಟ್ಟಿ) ಮೊದಲಾದ ಹಲವಾರು ರೀತಿಯ ಸೂಷಿ(=ಚಿತ್ರಾನ್ನ) ಸಿದ್ಧತೆಯಲ್ಲೂ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆವಕಾಡೊವನ್ನು ಕೋಳಿಮಾಂಸದಿಂದ ತಯಾರಿಸುವ ಅಡುಗೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ ಹಾಗೂ ಟೋಸ್ಟುಗಳ ಮೇಲೆ ಹರಡಿ, ಉಪ್ಪು ಮತ್ತು ಮತ್ತು ಕಾಳುಮೆಣಸಿನೊಂದಿಗೆ ತಿನ್ನಲು ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಬ್ರೆಜಿಲ್, ಇಂಡೋನೇಷಿಯಾ, ವಿಯೆಟ್ನಾಂ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ (ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಕರ್ನಾಟಕದ ಕರಾವಳಿಯಲ್ಲಿ), ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ರುಚಿಯಾಗಿ ತಯಾರಿಸುವ ಪಾನೀಯಗಳಲ್ಲಿ(=ಮಿಲ್ಕ್ಶೇಕ್ಸ್) ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ ಹಾಗೂ ಐಸ್ಕ್ರೀಮು ಮತ್ತು ಇತರ ಸಿಹಿತಿಂಡಿಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸೇರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಬ್ರೆಜಿಲ್, ವಿಯೆಟ್ನಾಂ, ಫಿಲಿಪೈನ್ಸ್ ಮತ್ತು ಇಂಡೋನೇಷಿಯಾದಲ್ಲಿ ಸಕ್ಕರೆ, ಹಾಲು ಅಥವಾ ನೀರು ಮತ್ತು ನುಣ್ಣನೆ ಕೆನೆಯಂತೆ ಮಾಡಿದ ಆವಕಾಡೊ ರಸ ಮೊದಲಾದವುಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಸಿಹಿಯಾದ ಪಾನೀಯವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಚಾಕೋಲೇಟ್ ದ್ರಾವಕನ್ನು ಸೇರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ಮತ್ತು ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್ನಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸ್ಯಾಂಡ್ವಿಚ್ನೊಂದಿಗೆ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೋಳಿಮಾಂಸದ ಆಹಾರಪದಾರ್ಥದೊಂದಿಗೂ ತಿನ್ನಲು ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಘಾನದಲ್ಲಿ, ಬ್ರೆಡ್ ಚೂರುಗಳೊಂದಿಗೆ ಬರಿಯ ಈ ಹಣ್ಣನ್ನು ಮಾತ್ರ ಸ್ಯಾಂಡ್ವಿಚ್ನಂತೆ ತಿನ್ನುತ್ತಾರೆ.ಶ್ರೀಲಂಕಾದಲ್ಲಿ, ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಲಿತ ಈ ಹಣ್ಣಿನ ತಿರುಳನ್ನು ಸಕ್ಕರೆ ಮತ್ತು ಹಾಲು ಅಥವಾ ಟ್ರೀಸಲ್ನೊಂದಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಲಸಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಸಿಹಿಭಕ್ಷ್ಯವನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ಮತ್ತು ಮಧ್ಯ ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿ, ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಬಿಳಿ ಅನ್ನ, ಸಾರು, ಸಲಾಡ್ಗಳೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆಸಿ ಅಥವಾ ಕೋಳಿಮಾಂಸ ಮತ್ತು ಮಾಂಸದೊಂದಿಗೆ ವಿತರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಪೆರುವಿನಲ್ಲಿ ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಟೆಕ್ವೆನೊಗಳಲ್ಲಿ ಮಯೋನೈಸೆ ಆಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ, ಪರಿಲ್ಲಾಗಳೊಂದಿಗೆ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಭಕ್ಷ್ಯವಾಗಿ ಹಾಗೂ ಸಲಾಡ್ ಮತ್ತು ಸ್ಯಾಂಡ್ವಿಚ್ಗಳಲ್ಲೂ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ, ಟ್ಯೂನಾ, ಸಿಗಡಿ ಅಥವಾ ಕೋಳಿಮಾಂಸದೊಂದಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಪದಾರ್ಥವಾಗಿ ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನು ಕೋಳಿಮಾಂಸ, ಹ್ಯಾಮ್ಬರ್ಗರ್ ಮತ್ತು ಹಾಟ್ ಡಾಗ್ಗಳಲ್ಲಿ ನುಣ್ಣಗೆ ಕೆನೆಯಂತೆ ಮಾಡಿ ಹಾಗೂ ಸೆಲರಿ ಅಥವಾ ಲೆಟಿಸ್ ಸಲಾಡ್ಗಳಲ್ಲಿ ಹೋಳುಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಚಿಲಿಯಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಚಿಲಿಯ ಸೀಸರ್ ಸಲಾಡ್ನಲ್ಲಿ ಬಲಿತ ಆವಕಾಡೊ ಹಣ್ಣಿನ ಚೂರುಗಳು ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಕೀನ್ಯಾದಲ್ಲಿ, ಆವಕಾಡೊ ಹಣ್ಣನ್ನಾಗಿ ಸೇವಿಸುತ್ತಾರೆ, ಅಥವಾ ಹಣ್ಣಿನ ಸಲಾಡ್ನಲ್ಲಿ ಇತರ ಹಣ್ಣುಗಳೊಂದಿಗೆ ಅಥವಾ ತರಕಾರಿ ಸಲಾಡ್ನಲ್ಲೂ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಇರಾನ್ನಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಕಾಂತಿ ವರ್ಧಿಸುವ ಮುಖದ ಕ್ರೀಮ್ನಲ್ಲಿ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಸರಿನೇಮ್ ಮತ್ತು ರೆಸಿಫೆಯ ಡಚ್ ಜನರು ತಯಾರಿಸುವ ಅಡ್ವೊಕಾಟ್ ಪಾನೀಯವನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿಸಲು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಪರಿಮಳಭರಿತವನ್ನಾಗಿಸಲು ಈ ಹಣ್ಣನ್ನು ನುಣ್ಣನೆ ಕೆನೆಯಂತೆ ಮಾಡಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.
ಆವಕಾಡೊಗಳಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 75%ನಷ್ಟು ಕೊಬ್ಬಿನಾಂಶವಿದ್ದು, ಅದರಲ್ಲಿ ಮೋನೊಸ್ಯಾಚುರೇಟೆಡ್ ಕೊಬ್ಬು ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಬಾಳೆಹಣ್ಣಿಗಿಂತ 60% ಹೆಚ್ಚು ಪೊಟ್ಯಾಸಿಯಮ್ಆವಕಾಡೊಗಳಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತದೆ. ಈ ಹಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಅಪಾರ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ B ಜೀವಸತ್ವ ಇರುವುದಲ್ಲದೆ E ಜೀವಸತ್ವ ಮತ್ತು K ಜೀವಸತ್ವವೂ ಹೇರಳವಾಗಿ ಇರುತ್ತದೆ.[೧೯] ಈ ಹಣ್ಣಿನ ಎಲ್ಲಾ ಜಾತಿಗಳು 75%ನಷ್ಟು ಕರಗದಿರುವ ಮತ್ತು 25%ನಷ್ಟು ಕರಗಬಲ್ಲ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ನಾರಿನ ಅಂಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.[೨೦] ಒಂದು ದ್ವಿಬಂಧದೊಂದಿಗೆ ಒಂದು ಕೊಬ್ಬುಳ್ಳ ಟ್ರಯೋಲ್ (ಕೊಬ್ಬು ಇರುವ ಆಲ್ಕೋಹಾಲ್), ಅವಾಡೊಸೀನ್ (16-ಹೆಪ್ಟಡೀಸಿನ್-1,2,4-ಟ್ರಯೋಲ್), ಆವಕಾಡೊದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.[೨೧]
ಹೆಚ್ಚು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಆವಕಾಡೊವನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಬಹುದು ಹಾಗೂ ಮನೆಯ ಅಲಂಕರಣ ಸಸ್ಯವನ್ನಾಗಿಯೂ ಇದನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಬಹುದು. ಸಾಧಾರಣ ಮಣ್ಣಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಾಗಲಿ ಅಥವಾ ನೀರಿನ ಪಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಅರ್ಧ ಮುಳುಗಿಸಿಟ್ಟರಾಗಲಿ ಬೀಜಗಳು ಮೊಳಕೆ ಒಡೆಯುತ್ತವೆ. ನೀರಿನಲ್ಲಿಟ್ಟು ಮೊಳಕೆ ಬರಿಸುವ ವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಬೀಜವು 4-6 ವಾರಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಳೆಕೆಯೊಡೆಯುತ್ತದೆ, ನಂತರ ಅದನ್ನು ಫಲವತ್ತಾದ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ನೆಡಬಹುದು. ಸಸ್ಯವು ಬೆಳೆದು ಅನಾವಶ್ಯಕ ಕೊಂಬೆಗಳನ್ನು ಸವರಿ ಹಾಕುವಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾದರೂ, ಸಾಕಷ್ಟು ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕು ಮತ್ತು ಮಿಶ್ರ-ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತೊಂದು ಸಸ್ಯ ಈ ಎರಡು ಅಂಶಗಳು ಸಿಗುವವರೆಗೂ ಅದು ಹಣ್ಣು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ.
ಬೆಕ್ಕು, ನಾಯಿ, ಕರು, ಆಡು, ಮೊಲ, ಇಲಿ, ಪಕ್ಷಿ, ಮೀನು ಮತ್ತು ಕುದುರೆ ಮೊದಲಾದ ಜೀವಿಗಳು[೧೨][೨೨] ಆವಕಾಡೊ ಎಲೆ, ತೊಗಟೆ, ಸಿಪ್ಪೆ ಅಥವಾ ಬೀಜಗಳನ್ನು ತಿಂದರೆ ಅವುಗಳು ತೀವ್ರ ಅನಾರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾಗುತ್ತವೆ ಅಥವಾ ಅವು ಸಾವನ್ನಪ್ಪುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯೂ ಉಂಟು. ಆವಕಾಡೊ ಹಣ್ಣು ಕೆಲವು ಪಕ್ಷಿಗಳ ಪಾಲಿಗೆ ವಿಷಪೂರಿತವಾಗಿದೆ. ಬೆಕ್ಕು, ನಾಯಿ ಮತ್ತು ಕುದುರೆಗಳಂತಹ ಹಲವು ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೂ ಇದು ವಿಷಕಾರಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ASPCA ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಇತರ ಸೈಟ್ಗಳು ಹೇಳಿವೆ[೨೩]. ಅವೊಡರ್ಮ್ ಎಂಬ ನಾಯಿ ಆಹಾರ[೨೪] ಮತ್ತು ಬೆಕ್ಕಿನ ಆಹಾರದಲ್ಲಿ ಆವಕಾಡೊ ಹಣ್ಣೂ ಒಂದು ಅಂಶವಾಗಿದೆ.[೨೫] ಆದರೆ, ಯಾವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಆವಕಾಡೊ ಸಂಸ್ಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ ಎಂಬುದರ ಅರಿವಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಆವಕಾಡೊ ಹಣ್ಣು ಅವಕ್ಕೆ ಸುರಕ್ಷಿತವೇ ಅಲ್ಲವೇ ಎಂಬುದನ್ನು ಹೇಳಲು ASPCA ನಿರಾಕರಿಸಿದೆ.[೨೬] ಆವಕಾಡೊ ಎಲೆಗಳು ಪರ್ಸಿನ್ ಎಂಬ ವಿಷಕಾರಿ ಕೊಬ್ಬಿನಾಮ್ಲವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದ ಇದರ ಸೇವನೆಯು ಕುದುರೆಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಟ್ಟೆನೋವಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿ, ಸರಿಯಾದ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಸಿಗದಿದ್ದರೆ ಸಾವನ್ನೂ ತರಬಹುದು.[೨೭] ಇತರ ರೋಗಲಕ್ಷಣಗಳೆಂದರೆ - ಜಠರಗರುಳಿನ ಕೆರಳಿಕೆ, ವಾಂತಿ, ಅತಿಸಾರ, ಉಸಿರಾಟದ ತೊಂದರೆ, ರಕ್ತನಿಬಿಡತೆ(=ದೇಹದ ಯಾವುದೇ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ರಕ್ತ ವಿಪರೀತವಾಗಿ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುವುದು), ಹೃದಯದ ಅಂಗಾಂಶಗಳ ಸುತ್ತ ದ್ರವ ಪದಾರ್ಥಗಳು ಸಂಗ್ರಹವಾಗುವುದು ಹಾಗೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಾವೂ ಬಂದೆರಗಬಹುದು. ಪಕ್ಷಿಗಳೂ ಈ ವಿಷಮಯ ಅಂಶದ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತವೆ. ಮಾನವರಲ್ಲಿ ಇದರ ಋಣಾತ್ಮಕ ಪರಿಣಾಮವು ಪ್ರಾಥಮಿಕವಾಗಿ ಒಗ್ಗದಿಕೆ(=ಅಲರ್ಜಿ) ಇರುವವರಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.
ಆವಕಾಡೊ 'ವಿಕಾಸವಾದದಲ್ಲಿ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಹೊಂದದಿರುವುದಕ್ಕೆ' ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದೆ. ಈಗ-ಅಳಿದಿರುವ ದೊಡ್ಡ ಸಸ್ತನಿಗಳೊಂದಿಗೆ (ದೈತ್ಯ ನೆಲದ ಸ್ಲಾತ್ ಪ್ರಾಣಿ ಅಥವಾ ಗೋಂಫೋಥೆರೆಯಂತಹ) ಪರಿಸರ ಸಂಬಂಧಕ್ಕಾಗಿ ಮಾರ್ಪಾಡಾದ ಹಣ್ಣು ಇದು. ಹೆಚ್ಚು ತಿರುಳಿರುವ ಹಣ್ಣುಗಳು ಬೀಜ ಪ್ರಸರಣ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತವೆ, ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಸೇವಿಸುವುದರಿಂದ ಈ ಕ್ರಿಯೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಷಕಾರಿಯಾಗಿರುವ ಬೀಜ ಹೊಂದಿರುವ ಈ ಹಣ್ಣನ್ನು ಪ್ಲೈಸ್ಟೊಸೀನ್ ಮೆಗಾಫೌನ ಇಡಿಯಾಗಿ ನುಂಗಿ,ಸಗಣಿಯ ಮೂಲಕ ಹೊರಹಾಕುತ್ತದೆ. ಆಗ ಬೀಜವು ಮೊಳಕೆಯೊಡೆಯಲು ತಯಾರಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಆವಕಾಡೊ ವಿಕಾಸವಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ಲೇಖಕ ಕೊನ್ನಿ ಬಾರ್ಲೊ ಊಹೆಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಈ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಆವಕಾಡೊವನ್ನು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಪ್ರಸರಣ ಮಾಡುವಂಥ ಯಾವುದೇ ಬೃಹತ್ ಪ್ರಾಣಿ ಈಗಿಲ್ಲ. ಮಾನವನು ಆವಕಾಡೊಗಳ ಕೃಷಿ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ "ವಿಕಾಸವಾದದ ಛಾಯೆ"ಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿರದೆ ಇದ್ದರೆ, ಆವಕಾಡೊಗಳ ಪರಿಸರ ಜೊತೆಗಾರರು ಎಂದು ಊಹೆ ಮಾಡಿದವುಗಳು ಅಳಿದುಹೋದಾಗ ಇವೂ ನಾಶವಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು ಅಥವಾ ಬೇರೆ ಹಣ್ಣಾಗಿ ವಿಕಾಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.[೨೮]
ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ತಿನ್ನಬಹುದಾದರೂ, ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅದ್ದಿ ತಿನ್ನುವಂಥ ದ್ರವರೂಪಿ ಆಹಾರ(=ಡಿಪ್) ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಗ್ವಾಕಮೋಲ್ ಆವಕಾಡೊಗಳಿಂದ ಮಾಡುವ ಜನಪ್ರಿಯ ತಿನಿಸುಗಳಲ್ಲೊಂದು. ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಯುವ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಟೋಸ್ಟ್ ಮೇಲೆ ಈ ಹಣ್ಣಿನಿಂದ ಮಾಡಿದ ಪದಾರ್ಥವನ್ನು ಹಾಕಿ ಬೆಳಗಿನ ಉಪಾಹಾರಕ್ಕೆ ತಿನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನು ನಿಂಬೆ ಹಣ್ಣಿನ ರಸ, ಉಪ್ಪು ಮತ್ತು ಕಾಳುಮೆಣಸಿನೊಂದಿಗೆ ಆವಕಾಡೊವನ್ನು ಬೆರೆಸಿ, ಸುಟ್ಟ ಬಿಸಿ ಬ್ರೆಡ್ನ ಮೇಲೆ ಹರಡಿ ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಆವಕಾಡೊ ಹೋಳುಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹ್ಯಾಮ್ಬರ್ಗರ್, ಟೋರ್ಟಾಸ್, ಹಾಟ್ ಡಾಗ್ ಮತ್ತು ಕಾರ್ನೆ ಅಸಾಡ ಮೊದಲಾದವುಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆವಕಾಡೊಗಳನ್ನು ಮೊಟ್ಟೆ ಪದಾರ್ಥಗಳೊಂದಿಗೂ (ಬೇಯಿಸಿದ ಮೊಟ್ಟೆ, ಟೋರ್ಟಿಲ್ಲಾ ಅಥವಾ ಆಮ್ಲೆಟ್ಗಳಲ್ಲಿ) ಜತೆಗೂಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆವಕಾಡೊವನ್ನು ಕಹಿಯಾಗದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬೇಯಿಸಬಹುದಾದರೂ, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹಸಿಯಾಗಿಯೇ ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ ರೋಲ್ ಮತ್ತು ಮಾಕಿಜುಶಿಯಲ್ಲಿ ("ಮಾಕಿ" ಅಥವಾ ರೋಲ್ ಮಾಡಿದ ಸುಶಿ) ಆವಕಾಡೊ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಅಂಶ. ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ, ಆವಕಾಡೊ ರಿಟ್ಜ್ ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಆಹಾರ ಪದಾರ್ಥ.[೨೯]
|coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |date= (help)CS1 maint: extra punctuation (link) |date= (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help); Check date values in: |date= (help) |url= value (help). Agricultural and Biological Chemistry Vol.46, No.2(1982)pp.481-485. ಪರ್ಸಿಯಾ ಅಮೇರಿಕಾನ (ಆವಕಾಡೊ): ಪುರಾತನ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಹಣ್ಣಾಗಿಸಲು ಜಿನೋಮಿಕ್ಸ್ ಶಕಕ್ಕೆ ತರುವುದು. ಚಂದರ್ಬಾಲಿ AS, ಆಲ್ಬರ್ಟ್ VA, ಅಶ್ವರ್ತ್ VE, ಕ್ಲೆಗ್ MT, ಲಿಟ್ಜ್ RE, ಸೋಲ್ಟಿಸ್ DE, ಸೋಲ್ಟಿಸ್ PS. ಬಯೋಎಸ್ಯೇಸ್. 2008 ಎಪ್ರಿಲ್;30(4):386-96.PMID: 18348249
ಪಾಲ್ಟ ಅಥವಾ ಅಗ್ವಕಟೆ (ಸ್ಪ್ಯಾನಿಶ್), ಬಟರ್ ಪಿಯರ್ ಅಥವಾ ಅಲಿಗೇಟರ್ ಪಿಯರ್ ಎಂದೂ ಕರೆಯುವ ಆವಕಾಡೊ (ಪರ್ಸಿಯಾ ಅಮೇರಿಕಾನ ) ಮೆಕ್ಸಿಕೋದ ಕ್ಯಾರಿಬೀನ್ ತವರಿಗೆ ಸೇರಿದ ಒಂದು ಮರ. ಇದು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾ ಮತ್ತು ಮಧ್ಯ ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿಯೂ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ದಾಲ್ಚಿನ್ನಿ, ಕರ್ಪೂರ ಮತ್ತು ಬೇ ಲಾರೆಲ್ ಮೊದಲಾದವುಗಳೊಂದಿಗೆ ಇದೂ ಹೂ ಬಿಡುವ ಒಂದು ಸಸ್ಯ ವಾಗಿದ್ದು ಲಾರಸಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಇದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಈ ಮರದ ಹಣ್ಣನ್ನು (ದೊಡ್ಡ ಬೀಜವುಳ್ಳ ದೊಡ್ಡ ಬೆರಿ ) "ಆವಕಾಡೊ" ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದಲೇ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ, ಇದು ಅಂಡಾಕಾರದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಗೋಲಾಕಾರದಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತದೆ. ವಾಣಿಜ್ಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಆವಕಾಡೊಗಳು ತುಂಬಾ ಬೆಲೆ ಬಾಳುವ ಹಣ್ಣುಗಳು, ಇವನ್ನು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಹವಾಮಾನದಲ್ಲಿ (ಮತ್ತು ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾದಂತಹ ಕೆಲ ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ವಲಯದಲ್ಲಿ) ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹಸಿರು-ಸಿಪ್ಪೆಯ, ಪೇರು ಹಣ್ಣಿನ ಆಕಾರದಲ್ಲಿರುವ ಇದು ಕಟಾವು ಮಾಡಿದ ನಂತರ ಪಕ್ವವಾಗುತ್ತದೆ. ಸ್ವಂತವಾಗಿ ಆಂಶಿಕ ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಇವುಗಳನ್ನು ಹಣ್ಣಿನ ಅಪೇಕ್ಷಿತ ಗುಣಮಟ್ಟ ಮತ್ತು ಅಧಿಕ ಇಳುವರಿ ಪಡೆಯಲು ಕಸಿ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಸಂತಾನವೃದ್ಧಿ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.
ထောပတ် (အင်္ဂလိပ်: Avocado; Persea americana) သည် မက္ကဆီကိုနိုင်ငံ ဗဟိုတောင်ဖက်ပိုင်းတွင် ပေါက်ရောက်သော သစ်ပင်အမျိုးအစား ဖြစ်ပြီး[၂] ပန်းမျိုးနွယ်ဝင်ဖြစ်သော မျိုးရင်း Lauraceae တွင် ပါဝင်သည်။[၃] မကြာသေးမီက တူးဖော်တွေ့ရှိရမှုများအရ ပီရူးနိုင်ငံတွင် ထောပတ်ပင်ကို လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၈,၀၀၀ မှ ၁၅,၀၀၀ ခန့်ကပင် ရှိနေပြီဖြစ်ကြောင်း သိရှိရသည်။[၄] Avocado (alligator pear ဟုလည်းခေါ်) သည် အစေ့ကြီးတစ်ခု ပါဝင်ပြီး ရုက္ခဗေဒအလိုအရ ကြီးမားသည့် ဘယ်ရီသီးအမျိုးအစားဖြစ်သော အပင်၏ သစ်သီး ကို ခေါ်ဆိုသော အသုံးအနှုန်း ဖြစ်သည်။[၅]
ထောပတ်သီးများကို စီးပွားရေးအရ ရောင်းဝယ်ကြပြီး အပူပိုင်းဒေသနှင့် မြေထဲပင်လယ် ရာသီဥတုရှိသော ဒေသများတွင် စိုက်ပျိုးဖြစ်ထွန်းသည်။[၃] ထောပတ်သီးသည် အခွံအစိမ်းရောင်ရှိပြီး အသားပေါကာ ဘဲဥပုံ သို့မဟုတ် စက်လုံးပုံ ရှိတတ်သည်။ ထောပတ်သီးပင်များသည် အပင်တစ်ပင်ထဲမှ ဝတ်မှုန်ကူးခြင်းဖြစ်ပွားပြီး ရံဖန်ရံခါတွင် အသီး၏ အရည်အသွေးနှင့် အရေအတွက်ထွက်ရှိမှုကို ထိန်းသိမ်းရန်အတွက် ကိုင်းဆက်ကိုင်းကူခြင်းဖြင့်လည်း အပင်မျိုးပွားခြင်းကို ပြုလုပ်ကြသည်။
အပင်သည် ၂၀ မီတာ (၆၆ ပေ) အထိ ကြီးထွားပြီး သစ်ရွက်များသည် ၁၂–၂၅ စင်တီမီတာ (၄.၇–၉.၈ လက်မ) ခန့် ရှည်လျားသည်။ ပန်းပွင့်များသည် စိမ်းဝါရောင်ရှိပြီး မသိသာဘဲ ၅–၁၀ မီလီမီတာ (၀.၂–၀.၄ လက်မ) ခန့် ကျယ်ပြန့်သည်။ သစ်တော်သီးပုံစံ အသီးများသည် ၇–၂၀ စင်တီမီတာ (၂.၈–၇.၉ လက်မ) ခန့် ရှည်လျားကာ ၁၀၀ နှင့် ၁,၀၀၀ ဂရမ် (၃.၅ နှင့် ၃၅.၃ အောင်စ) ခန့် အလေးချိန်ရှိပြီး အလယ်တွင် ၅–၆.၄ စင်တီမီတာ (၂.၀–၂.၅ လက်မ) အရွယ်ခန့်ရှိ ကြီးမားသော သစ်စေ့တစ်ခု ပါဝင်သည်။[၃]
အပူလျော့ပိုင်းမျိုးစိတ်များသည် လေအနည်းငယ်တိုက်ပြီး ဆီးနှင်းမရှိသော ရာသီဥတု လိုအပ်သည်။ လေပြင်းတိုက်ခြင်းသည် စိုစွတ်မှုကို လျော့ကျစေပြီး ပန်းများကို ရေဓာတ်ဆုံးရှုံးစေကာ ဝတ်မှုန်ကူးခြင်းကို ထိခိုက်စေနိုင်သည်။ ဆီးနှင်းအနည်းငယ်ကျပါက အရွယ်မရောက်သေးသော အသီးများကို ကြွေကျစေနိုင်သည်။ အပင်များသည် ၁ မီတာအနက်ခန့်ဖြင့် ကောင်းမွန်စွာ လေသလပ်ထားသော မြေလိုအပ်သည်။ စိုက်ပျိုးရေသည် ဆားဓာတ်လွန်ကဲစွာ ပါဝင်ပါက ဖြစ်ထွန်းထွက်ရှိမှုကို လျော့ကျစေနိုင်သည်။ ဤကဲ့သိုသော မြေကြီးနှင့် ရာသီဥတုတို့ကို စပိန်နိုင်ငံ အရှေ့ပိုင်းနှင့် တောင်ပိုင်း၊ ပေါ်တူဂီ၊ မိုရိုကို၊ ခရီးတီးကျွန်း၊ တောင်အာဖရိက၊ ဗင်နီဇွဲလား၊ ကိုလံဘီယာ၊ ပီရူး၊ ချီလီ အလယ်ပိုင်းနှင့် မြောက်ပိုင်း၊ ဗီယက်နမ်၊ အင်ဒိုနီးရှား၊ အိန္ဒိယတောင်ပိုင်းအချို့၊ သီရိလင်္ကာ၊ ဩစတြေးလျ၊ နယူးဇီလန်၊ ဖိလစ်ပိုင်၊ မလေးရှား၊ ဗဟိုအမေရိက၊ ကာရစ်ဘီယံ၊ မက္ကဆီကို၊ ကယ်လီဖိုးနီးယား၊ အရီဇိုးနား၊ ပေါ်တိုရီကို၊ တက္ကဆပ်၊ ဖလော်ရီဒါ၊ ဟာဝိုင်ယီ၊ အီကွေဒေါ၊ မြန်မာနိုင်ငံ နှင့် ရဝမ်ဒါနိုင်ငံတို့တွင် တွေ့ရသည်။ ဒေသတစ်ခုခြင်းစီတွင် ကွဲပြားသော ပြင်ဆင်ထားသည့် အပင်မျိုးများ ရှိကြသည်။
စီးပွားဖြစ် သစ်သီးခြံများသည် တစ်နှစ်လျှင် တစ်ဟက်တာ ပျှမ်းမျှ ၇ မက်ထရစ်တန်ခန့် ထွက်ရှိပြီး အချို့သစ်သီးခြံများတွင် တစ်ဟက်တာလျှင် ၂၀ မက်ထရစ်တန်အထိ ထွက်ရှိသည်။[၆] နှစ်နှစ်တစ်ကြိမ်သီးပွင့်ခြင်းသည် ပြဿနာတစ်ရပ် ဖြစ်စေနိုင်ပြီး ပထမနှစ်တွင် များပြားစွာ သီးပွင့်ပြီး နောက်တစ်နှစ်တွင် အသီးအပွင့်မကောင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ ထောပတ်သီးပင်များသည် အေးခဲသော အပူချိန်ကို ခံနိုင်ခြင်းမရှိဘဲ အပူလျော့ပိုင်းနှင့် အပူပိုင်းဒေသများတွင်သာ ကြီးထွားဖြစ်ထွန်းသည်။ အအေးဒဏ်ခံနိုင်သော အပင်မျိုးကို ဖလော်ရီဒါပြည်နယ်၊ Gainesville တွင် စိုက်ပျိုးပြီး အပူချိန် −၆.၅ ဒီဂရီ စင်တီဂရိတ် (၂၀ ဒီဂရီ ဖာရင်ဟိုက်) အထိ ခံနိုင်ရည်ရှိကာ အနည်းငယ် အရွက်ကြွေခြင်းသာ ဖြစ်တတ်သည်။
ငှက်ပျောကဲ့သိုပင် ထောပတ်သီးသည် အပင်တွင် အရွယ်ရောက်ကြီးထွားပြီး ခူးဆွတ်ပြီးမှ ရင့်မှည့်တတ်သော climacteric အသီးအမျိုးအစား ဖြစ်သည်။ စီးပွားရေးအရ ထုတ်လုပ်သော ထောပတ်သီးများကို စိမ်းပြီး မာနေချိန်တွင် ခူးဆွတ်ပြီး တင်ပို့ရောင်းချမည့် နေရာမရောက်မီအထိ အပူချိန် ၃.၃ မှ ၅.၆ ဒီဂရီ စင်တီဂရိတ် (၃၇.၉ မှ ၄၂.၁ ဒီဂရီ ဖာရင်ဟိုက်) အတွင်း အအေးခံထားသည်။ ပုံစံတကျ ရင့်မှည့်ရန်အတွက် အရွယ်ရောက်ပြီး အသီးဖြစ်ရန် လိုအပ်သည်။ အပင်မှ ကြွေကျသော အသီးများသည် မြေပြင်ပေါ်တွင် ရင့်မှည့်သွားတတ်သည်။ ယေဘုယျအားဖြင့် အရွယ်ရောက်ကြီးထွားချိန်ရောက်ပါက အသီးများကို ခူးဆွတ်လေ့ရှိသည်။ ခူးဆွတ်ပြီးပါက ထောပတ်သီးသည် အခန်းအပူချိန်တွင် တစ်ပတ်မှ နှစ်ပတ်အတွင်း ရင့်မှည့်သည် (ပန်းသီး သို့မဟုတ် ငှက်ပျောသီးကဲ့သို့သော အခြားသစ်သီးများနှင့် အတူတကွ သိုလှောင်ထားပါက အီသိုင်လင်းဓာတ်ငွေ့ကြောင့် လျင်မြန်စွာ ရင့်မှည့်နိုင်သည်)။ အချို့သော စူပါမားကတ်များတွင် မြန်ဆန်စွာ ရင့်မှည့်စေရန် ဖန်တီးထားသော အီသိုင်လင်းဖြန်းပက်ထားသည့် ရင့်မှည့်ပြီး ထောပတ်သီးများကို ရောင်းချသည်။[၇] တစ်ခါတစ်ရံတွင် စီးပွားဖြစ် စိုက်ပျိုးသူများအတွက် အသီးထွက်များစေရန် ထောပတ်သီးများကို လများစွာကြာသည်အထိ မခူးဆွတ်ဘဲ ထားတတ်သည်။ သို့သော်လည်း ကြာမြင့်စွာ မခူးဆွတ်ဘဲထားသော ထောပတ်သီးများသည် မြေပြင်သို့ ကြွေကျတတ်သည်။
ပန်းပွင့်ပုံစံ ကွဲပြားခြားနားမှုကြောင့် တစ်ပင်တည်း ဝတ်မှုန်ကူးခြင်းကို တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသာ လုပ်ဆောင်နိုင်သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ပျိုးပင်ရရှိရန် ခက်ခဲစေသည်။ စိုက်ပျိုးသူအများစုသည် ကိုင်းကူးကိုင်းဆက်နည်းဖြင့် အပင်ပွားလေ့ရှိသည်။
မတူညီသော cultivar များတွင် အဖိုပွင့်နှင့် အမပွင့်များ ပွင့်ချိန်သည် မတူညီကြပေ။ ပန်းမျိုးနှစ်ခုမှာ A နှင့် B တို့ ဖြစ်ကြသည်။ A-cultivar ပန်းများတွင် အမပွင့်သည် ပထမရက် နံနက်ပိုင်းတွင် ပွင့်ပြီး နံနက်နှောင်းပိုင်း သို့မဟုတ် နေ့လယ်အစောပိုင်းတွင် ပြန်ပိတ်သည်။ ပြီးနောက် ဒုတိယရက် နေ့လယ်ပိုင်းတွင် အဖိုပွင့်အနေဖြင့် ပြန်ပွင့်သည်။ B ပန်းမျိုးတွင် ပထမရက် နေ့လယ်ပိုင်းတွင် အမပွင့် ပွင့်ပြီး နေ့လယ်နှောင်းပိုင်းတွင် ပြန်ပိတ်ကာ နောက်တစ်နေ့ နံနက်ပိုင်းတွင် အဖိုအဖြစ် ပြန်ပွင့်သည်။
'Hass' ကဲ့သို့သော အချို့ cultivar များတွင် တစ်နှစ်ခြားသာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် သီးပွင့်တတ်သည်။ အအေးပိုခြင်းကြောင့်ကဲ့သို့သော အခြေအနေများကြောင့် သီးပွင့်မှုနည်းပါးသောနှစ်ပြီးပါက နောက်တစ်နှစ်တွင် အလျှံပယ် သီးပွင့်တတ်သည်။ အချို့သောနှစ်များတွင် ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေများကြောင့် အစေ့မပါသော အသီးများလည်း သီးတတ်သည်။[၁၀] Known in the avocado industry as "cukes", they are usually discarded commercially due to their small size.[၁၁]
ထောပတ်ပင်များသည် အစေ့မှ မျိုးပွားနိုင်ပြီး အသီးရရှိရန် အကြမ်းဖျင်း လေးနှစ်မှ ခြောက်နှစ်အထိ ကြာမြင့်တတ်ပြီး တစ်ခါတစ်ရံ သီးပွင့်နိုင်ရန် ၁၀ နှစ်ခန့် ကြာနိုင်သည်။[၁၂] အပင်ပေါက်များသည် မိဘအပင်၏ အသီးအရည်အသွေးနှင့် ထပ်တူညီခဲသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် မျိုးကောင်းသော အပင်ရရှိရန် ကိုင်းကူးကိုင်းဆက်ခြင်းဖြင့် မျိုးပွားကြသည်။ ဖန်လုံအိမ်ထဲတွင် တစ်နှစ်ခန့် ကြီးထွားပြီးနောက် အပင်ပေါက်များကို ကိုင်းကူးကိုင်းဆက်ပြုလုပ်နိုင်ပြီ ဖြစ်သည်။
ထောပတ်ပင်များသည် ဘက်တီးရီးယား၊ ဗိုင်းရပ်စ်၊ မှိုနှင့် အာဟာရဆိုင်ရာ ရောဂါများ (အာဟာရလွန်ကဲခြင်း၊ ချို့တဲ့ခြင်း) ဖြစ်တတ်သည်။ ရောဂါများသည် အပင်၏ အစိတ်အပိုင်းအားလုံးကို ထိခိုက်စေနိုင်ပြီး အစက်အပျောက်ဖြစ်ခြင်း၊ ပုပ်ခြင်း၊ သစ်ပုပ်နာဖြစ်ခြင်း၊ အပေါက်ဖြစ်ခြင်းနှင့် အရောင်ပြောင်းခြင်းတို့ ဖြစ်တတ်သည်။[၁၃]
မက္ကဆီကိုနိုင်ငံသည် ကမ္ဘာ့ထောပတ်သီး ထွက်ရှိမှုတွင် အကြီးဆုံးနိုင်ငံဖြစ်ပြီး ဒုတိယထွက်ရှိသူထက် အဆမြောက်မြားစွာ ပိုမိုထွက်ရှိသည့် နိုင်ငံဖြစ်သည်။[၁၄] ၂၀၁၃ ခုနှစ်တွင် ထောပတ်သီးထွက်ရှိသည့် စိုက်ဧက ၄၁၅,၅၂၀ (၁၆၈,၁၅၅ ဟက်တာ) ရှိပြီး ထွက်ရှိမှုပမာဏမှာ ၁.၄၇ မက်ထရစ်တန် ဖြစ်သည်။[၁၅] အများဆုံး ထွက်ရှိသော ပြည်နယ်များမှာ မက္ကဆီကို၊ မိုရီလို၊ နာရာရစ်၊ ပီဘလာနှင့် မီဂျိုအာကန်တို့ ဖြစ်ပြီး စုစုပေါင်းထွက်ရှိမှု၏ ၈၆% ဖြစ်သည်။
မက္ကဆီကိုမှ ထောပတ်သီးကို ၁၉ ရာစုတွင် ကယ်လီဖိုးနီးယားသို့ စတင်မိတ်ဆက်ခဲ့ပြီး အမြတ်ရသော သီးနှံဖြစ်လာခဲ့သည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု ထောပတ်သီးထွက်ရှိမှု၏ ၉၅% ဖြစ်သော စိုက်ပျိုးမြေ ၅၉,၀၀၀ ဧက (၂၄၀ စတုရန်း ကီလိုမီတာ) ခန့်သည် ကယ်လီဖိုးနီးယားတောင်ပိုင်းတွင် တည်ရှိပြီး ယင်းအနက် ၆၀% မှာ ဆန်ဒီရေကို ကောင်တီတွင် တည်ရှိသည်။[၁၆][၁၇] ထောပတ်သီးသည် ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်၏ အထိမ်းအမှတ်သစ်သီးလည်း ဖြစ်သည်။[၁၈]
Hass အမျိုးအစား ထောပတ်သီးသည် ပီရူးနိုင်ငံမှ ထွက်ရှိပြီး နိုင်ငံ၏ အလယ်ပိုင်းနှင့် အနောက်ပိုင်းတွင် ဟက်တာထောင်ချီ၍ စိုက်ပျိုးကြသည်။[၁၉] ယခုအခါ ပီရူးနိုင်ငံသည် ဥရောပသမဂ္ဂသို့ ထောပတ်သီး အများဆုံး တင်ပို့သည့် နိုင်ငံဖြစ်ပြီး ယခုနောက်ပိုင်းတွင် အရည်အသွေးကောင်းသော ထောပတ်သီးများကို မြောက်အမေရိကသို့ စတင် တင်ပို့ရောင်းချနေပြီ ဖြစ်သည်။
အီကွေတာအနီးနှင့် ပစိဖိတ်သမုဒ္ဒရာတစ်လျှောက်တွင် တည်ရှိခြင်းကြောင့် ပီရူးနိုင်ငံသည် တစ်နှစ်ပတ်လုံး မျှတသော အပူချိန်ရှိသည်။ မြေကြီးသည် သဲဆန်ပြီး အင်န်ဒီးစ် တောင်တန်းမှ အုပ်မိုးနေသဖြင့် စိုက်ပျိုးရန် သင့်လျော်သော ရေသန့်ကို အမြဲတမ်း ရရှိသည်။ မိုးသည်းထန်မှုနှင့် အေးခဲနိုင်သော အပူချိန်ကို သဘာဝအလျောက် ကာကွယ်ပေးထားသဖြင့် ပီရူးနိုင်ငံတွင် ထောပတ်သီးပင်များ စိုက်ပျိုးရန်အတွက် အသင့်လျော်ဆုံး ရာသီဥတု ရှိသည်။
ပီရူးနိုင်ငံမှ Hass အမျိုးအစား ထောပတ်သီးကို မေလမှ စက်တင်ဘာလအထိ ရရှိနိုင်သည်။
၂၀၁၄ ခုနှစ်တွင် တစ်ကမ္ဘာလုံး၏ ထောပတ်သီးထွက်ရှိမှုသည် မက်ထရစ်တန် ၅ သန်းဖြစ်ပြီး မက္ကဆီကိုတစ်နိုင်ငံတည်းမှ ၃၀% (မက်ထရစ်တန် ၁.၅၂ သန်း) ဖြစ်သည်။ အခြား အများအပြား ထွက်ရှိသော နိုင်ငံများမှာ ဒိုမီနီကန်သမ္မတနိုင်ငံ၊ ပီရူးနိုင်ငံ၊ အင်ဒိုနီးရှားနိုင်ငံ၊ နှင့် ကိုလံဘီယာနိုင်ငံတို့ ဖြစ်ပြီး ယင်းနိုင်ငံများ၏ စုစုပေါင်း ထွက်ရှိမှုမှာ မက်ထရစ်တန် ၁.၃၈ သန်းဖြစ်ပြီး ကမ္ဘာ့စုစုပေါင်း ထွက်ရှိမှု၏ ၂၇ % ဖြစ်သည်။[၁၅]
အမေရိကန် ပြည်ထောင်စုတွင် တစ်ဦးချင်း ထောပတ်သီး စားသုံးမှုမှာ ၂၀၀၁ ခုနှစ်တွင် ၂ ပေါင်နှုန်းမှ ၂၀၁၆ ခုနှစ်တွင် ၇ ပေါင်နှုန်းအထိ တိုးတက်လာခဲ့သည်။[၂၀]
ထောပတ်သီး ၁၀၀ ဂရမ်တွင် ဗီတာမင် ဘီများနှင့် ဗီတာမင် ကေတို့ ပေါကြွယ်စွာ ပါဝင်ပြီး ဗီတာမင် စီ၊ ဗီတာမင် အီးနှင့် ပိုတက်ဆီယမ်တို့ လုံလောက်စွာ ပါဝင်သည်။ ထောပတ်သီးများတွင် phytosterols နှင့် carotenoids တို့လဲ ပါဝင်သည်။[၂၁]
ထောပတ်သီးများတွင် အဆီဓာတ် အမျိုးမျိုး ပါဝင်သည်။[၂၂] ပုံမှန်ထောပတ်သီးတစ်လုံးတွင်-
ထုတ်လုပ်ရာတွင် ကုန်ကျစရိတ်များပြားသော်လည်း အာဟာရဓာတ် များပြားစွာ ပါဝင်သော ထောပတ်သီးဆီကို အသုပ်များ သို့မဟုတ် ချက်ပြုတ်ခြင်းနှင့် အလှကုန်ပစ္စည်းများနှင့် ဆပ်ပြာတို့တွင် ထည့်သွင်း အသုံးပြုကြသည်။[၃]
ထောပတ် (အင်္ဂလိပ်: Avocado; Persea americana) သည် မက္ကဆီကိုနိုင်ငံ ဗဟိုတောင်ဖက်ပိုင်းတွင် ပေါက်ရောက်သော သစ်ပင်အမျိုးအစား ဖြစ်ပြီး ပန်းမျိုးနွယ်ဝင်ဖြစ်သော မျိုးရင်း Lauraceae တွင် ပါဝင်သည်။ မကြာသေးမီက တူးဖော်တွေ့ရှိရမှုများအရ ပီရူးနိုင်ငံတွင် ထောပတ်ပင်ကို လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၈,၀၀၀ မှ ၁၅,၀၀၀ ခန့်ကပင် ရှိနေပြီဖြစ်ကြောင်း သိရှိရသည်။ Avocado (alligator pear ဟုလည်းခေါ်) သည် အစေ့ကြီးတစ်ခု ပါဝင်ပြီး ရုက္ခဗေဒအလိုအရ ကြီးမားသည့် ဘယ်ရီသီးအမျိုးအစားဖြစ်သော အပင်၏ သစ်သီး ကို ခေါ်ဆိုသော အသုံးအနှုန်း ဖြစ်သည်။
ထောပတ်သီးများကို စီးပွားရေးအရ ရောင်းဝယ်ကြပြီး အပူပိုင်းဒေသနှင့် မြေထဲပင်လယ် ရာသီဥတုရှိသော ဒေသများတွင် စိုက်ပျိုးဖြစ်ထွန်းသည်။ ထောပတ်သီးသည် အခွံအစိမ်းရောင်ရှိပြီး အသားပေါကာ ဘဲဥပုံ သို့မဟုတ် စက်လုံးပုံ ရှိတတ်သည်။ ထောပတ်သီးပင်များသည် အပင်တစ်ပင်ထဲမှ ဝတ်မှုန်ကူးခြင်းဖြစ်ပွားပြီး ရံဖန်ရံခါတွင် အသီး၏ အရည်အသွေးနှင့် အရေအတွက်ထွက်ရှိမှုကို ထိန်းသိမ်းရန်အတွက် ကိုင်းဆက်ကိုင်းကူခြင်းဖြင့်လည်း အပင်မျိုးပွားခြင်းကို ပြုလုပ်ကြသည်။
ავოკადო (ნაუ. Āhuacatl), ვარდა ამერიკული პერსეა[1] (ლათ. Persēa americāna) — იროწვანე გუმმაღალარი ჩანარი; ჩანარი პერსეაშ (Lauraceae) ფანიაშე. თე ფანიაშშ ტიპიური გვარობაში; შანულამი გუმნაღელამი კულტურა. თაშნეშე ჩანარიშ გუმნაღელეფშა უჯოხონა ავოკადო; გუმნაღელიშ ატატა დიდარი რე ვიტამინეფითდო შანულამი მინერალური ნობთიარობეფით. გუმნაღელეფიშ მოხ, გიმირინუაფუ ტანჯა, ნამუშე აკეთენა ხაბაკეფს დო მუჭოთ ოაკაგაფე მასალენ თეშ გიმირინუანა.
ჩანარიშ დო გუმნაღელიშ საართოგიმარინაფალი ინგლიური ჯოხო — alligator pear („ალიგატორიშ სხული“).
ავოკადო (ნაუ. Āhuacatl), ვარდა ამერიკული პერსეა (ლათ. Persēa americāna) — იროწვანე გუმმაღალარი ჩანარი; ჩანარი პერსეაშ (Lauraceae) ფანიაშე. თე ფანიაშშ ტიპიური გვარობაში; შანულამი გუმნაღელამი კულტურა. თაშნეშე ჩანარიშ გუმნაღელეფშა უჯოხონა ავოკადო; გუმნაღელიშ ატატა დიდარი რე ვიტამინეფითდო შანულამი მინერალური ნობთიარობეფით. გუმნაღელეფიშ მოხ, გიმირინუაფუ ტანჯა, ნამუშე აკეთენა ხაბაკეფს დო მუჭოთ ოაკაგაფე მასალენ თეშ გიმირინუანა.
ჩანარიშ დო გუმნაღელიშ საართოგიმარინაფალი ინგლიური ჯოხო — alligator pear („ალიგატორიშ სხული“).
An Abukado (Persea americana) sarong tinanom na nagkakahoy, nagbubunga na saro sana an pisog asin inaataman ini huli sa prutas kaini. Ini natural na tubo sa Mehiko asin Sentral Amerika asin napipisan sa tinanom na Lauraceae kairiba kaini an cinnamon, camphor asin an inapod na bay laurel. An abukado, na inaapod man sa Ingles na alligator pear malomhok an laman kaini kun hinog na asin iyo an kinakaros asin kinakakan. May abukado na kun hinog nakolor mairom na maroon o maski hinog nagkokolor maladulaw na berde an ubak. An abukado dakulon klase asin porma: may matabilog, may matilaba, may mairom na kayumanggihon kun hinog na, may berde sana an kolor maski hinog na, may abukadong natural sanang saradit na naabot lang 3 pul an diametro pero hubal na siya, may mapanas an poro pero igwa man liponggok, asin igwa man may kawit-klawit an poro.
An bunga pwede man na napormang matabilog na napasadit sa poro, pwede bilogon nanggad asin makilyab an ubak saka medyo mahalnas. Igwa man bakong mahalnas asin makilyab an ibabaw kan ubak. Giyaw na berdehon, an laman kaini na parati malomhok saka matagok; sinasabing "masapog" asin "mahirab" o namumulot-pulot, o pwede man na "garo alang" saka kulang nanggad sa "hirab". Arog kan batag, pwedeng "gusodon", na boot sabihon may mga turo-tu'lang.
Sa komersyal na paggugusi, an bunga ginuguno kun hubal na saka pinapahinog. Sinasabi man na an pagpadakul kan tinanom mas marayrahay sa paagi nin "grafting" ta mas nagagarantiya an kalidad asin kantidad kan tinanom kun produksyon komersyal an tuyo.
Sa Filipinas, usong gayo na an kinaros na abukado tinitimpla sa gatas asin asukar, rinurunot asin rinaramas. Sa presente, ginagamit naman an prutas na ini sa pagtaong namit sa sorbetes, sa malipot na inomon asin sa mga dulse, asin sa mga pampalinig kutis.
Abukadong tamboan
Abukadong pula
Abukadong mayong pisog, Mehiko
Burak kan abukado
Abukadong timplahon sa gatas asukar
Abukadong saradit, 3 pul dm
An Abukado (Persea americana) sarong tinanom na nagkakahoy, nagbubunga na saro sana an pisog asin inaataman ini huli sa prutas kaini. Ini natural na tubo sa Mehiko asin Sentral Amerika asin napipisan sa tinanom na Lauraceae kairiba kaini an cinnamon, camphor asin an inapod na bay laurel. An abukado, na inaapod man sa Ingles na alligator pear malomhok an laman kaini kun hinog na asin iyo an kinakaros asin kinakakan. May abukado na kun hinog nakolor mairom na maroon o maski hinog nagkokolor maladulaw na berde an ubak. An abukado dakulon klase asin porma: may matabilog, may matilaba, may mairom na kayumanggihon kun hinog na, may berde sana an kolor maski hinog na, may abukadong natural sanang saradit na naabot lang 3 pul an diametro pero hubal na siya, may mapanas an poro pero igwa man liponggok, asin igwa man may kawit-klawit an poro.
An bunga pwede man na napormang matabilog na napasadit sa poro, pwede bilogon nanggad asin makilyab an ubak saka medyo mahalnas. Igwa man bakong mahalnas asin makilyab an ibabaw kan ubak. Giyaw na berdehon, an laman kaini na parati malomhok saka matagok; sinasabing "masapog" asin "mahirab" o namumulot-pulot, o pwede man na "garo alang" saka kulang nanggad sa "hirab". Arog kan batag, pwedeng "gusodon", na boot sabihon may mga turo-tu'lang.
Sa komersyal na paggugusi, an bunga ginuguno kun hubal na saka pinapahinog. Sinasabi man na an pagpadakul kan tinanom mas marayrahay sa paagi nin "grafting" ta mas nagagarantiya an kalidad asin kantidad kan tinanom kun produksyon komersyal an tuyo.
Sa Filipinas, usong gayo na an kinaros na abukado tinitimpla sa gatas asin asukar, rinurunot asin rinaramas. Sa presente, ginagamit naman an prutas na ini sa pagtaong namit sa sorbetes, sa malipot na inomon asin sa mga dulse, asin sa mga pampalinig kutis.
Afokadho (Af-Ingiriis: avocado; Af-Carabi: أفوكادو) magaca Saynis "Persea americana" waa geed asal ku ah wadanka Meksiko iyo Bartamaha Ameerika,[2] kaasi oo ka tirsan dhirta ubaxleyda ah nooca loo yaqaano "Laurakeae". Midhaha afakaadhuhu wuxuu leeyahay hilib cagaaran iyo laf weyn dhexda ugu jirta.[3]
Geedka afakaadhuhu waa mid aad ugu fiican ganacsiga waxaana laga beeraa deegaanada leh cimilo diiran ee caalamka oo dhan. Maqaarka sare ee midhaah afakaadhuhu waa cagaar madoow xiga, wuxuuna leeyahay qaabka wareegsan oo aad ugu dhow sida ukunta oo kale ah. Midhaha waxaa inta ugu badan laga soo guraa geedka afakaadhaha ayagoo ceyriin ah, waxayna ku bislaadaan meheradaha lagu gado.
Guud ahaan, midhaha afakaadhuhu waa mid leh nafaqo badan oo jidhka dadku u baahan yahay. Waxa midhaha afakaadhahu caan ku yahay duxda aan ahayn mid xayawaan ee loo yaqaano "pro-saturated fats". Faa'iidooyinka afakaadhaha waxa ka mid ah fiitamiino, fiber, borotiin iyo dux.
Geedka afakadhaha, saynis ahaan loo yaqaano Persea americana, waxaa ka aaminsan yahay inuu asal ahaan ka soo jeedo deegaanada Buebla ee wadanka Meksiko,[4] waxaase la sheegay in dhir u nooc dhow laga helay meelo badan oo kale sida waqooyiga Kalifornia, Maraykanka wakhti cimilada deegaanadaasi ahayd mid aad ugu haboon bixitaanka geedkaasi.[5]
Jaadyada afakaadhaha aan la dhaqanin oo Saynis ahaan loo yaqaano kriollo, waa mid ka yar xajmi ahaan, leh qolof madoow xigta, waxaanay leedahay laf aad u weyn.[6]
Si kastaba ha ahaatee geedka afakaadhuhu wuxuu caalamka ku fiday wakhtiyadii gumeystihii reer Yurub gaadhay qaarada Ameerika, ka dib gaadhsiiyeen deegaanadii kale eey gumeysanayeen. Maanta wuxuu ka baxaa wadano badan oo caalamka ah, waxaana meelo badan uu ka mid yahay cuntada maalin walba ee dad badan ku nool yihiin.
Asal ahaan ereyga "afakaadho" wuxuu ka yimid erey Isbaanish ah aguakate, kaasi oo iyaga laftoodu ka soo amaahdeen luuqada Nahuatl ee dadka asal ahaan loogu tagay qaaradaha Ameerika.[7] [8]
_Sprout_08May2010.JPG)
Afokadho (Af-Ingiriis: avocado; Af-Carabi: أفوكادو) magaca Saynis "Persea americana" waa geed asal ku ah wadanka Meksiko iyo Bartamaha Ameerika, kaasi oo ka tirsan dhirta ubaxleyda ah nooca loo yaqaano "Laurakeae". Midhaha afakaadhuhu wuxuu leeyahay hilib cagaaran iyo laf weyn dhexda ugu jirta.
Geedka afakaadhuhu waa mid aad ugu fiican ganacsiga waxaana laga beeraa deegaanada leh cimilo diiran ee caalamka oo dhan. Maqaarka sare ee midhaah afakaadhuhu waa cagaar madoow xiga, wuxuuna leeyahay qaabka wareegsan oo aad ugu dhow sida ukunta oo kale ah. Midhaha waxaa inta ugu badan laga soo guraa geedka afakaadhaha ayagoo ceyriin ah, waxayna ku bislaadaan meheradaha lagu gado.
Guud ahaan, midhaha afakaadhuhu waa mid leh nafaqo badan oo jidhka dadku u baahan yahay. Waxa midhaha afakaadhahu caan ku yahay duxda aan ahayn mid xayawaan ee loo yaqaano "pro-saturated fats". Faa'iidooyinka afakaadhaha waxa ka mid ah fiitamiino, fiber, borotiin iyo dux.
Apokad (Latin: persea americana) inggih punika silih sinunggil soroh woh-wohan sané mawiguna antuk tamba sariawan, donnyané maguna dados nglancarang panyuh.[1] Wastan ilmiah apokad inggih punika Persea americana Mill. [2] Apokad madué wiji ring tengahnyané. Yéning kantun nguda kulit apokadé mawarna gadang, yéning sampun tasak kulit apokadé mawarna coklat utawi selem. Apokad taker mawiguna antuk tamba, apokad dados kaanggén sanganan minakadi jus utawi kacampur ring és.
Apokad (Latin: persea americana) inggih punika silih sinunggil soroh woh-wohan sané mawiguna antuk tamba sariawan, donnyané maguna dados nglancarang panyuh. Wastan ilmiah apokad inggih punika Persea americana Mill. Apokad madué wiji ring tengahnyané. Yéning kantun nguda kulit apokadé mawarna gadang, yéning sampun tasak kulit apokadé mawarna coklat utawi selem. Apokad taker mawiguna antuk tamba, apokad dados kaanggén sanganan minakadi jus utawi kacampur ring és.
The avocado (Persea americana) is a medium-sized, evergreen tree in the laurel family (Lauraceae). It is native to the Americas and was first domesticated by Mesoamerican tribes more than 5,000 years ago. Then as now it was prized for its large and unusually oily fruit.[3] The tree likely originated in the highlands bridging south-central Mexico and Guatemala.[4][5][6] Its fruit, sometimes also referred to as an alligator pear or avocado pear, is botanically a large berry containing a single large seed.[7] Avocado trees are partly self-pollinating, and are often propagated through grafting to maintain consistent fruit output.[8] Avocados are presently cultivated in the tropical and Mediterranean climates of many countries.[4] Mexico is the world's leading producer of avocados as of 2020, supplying nearly 30% of the global harvest in that year.[9]
The fruit of domestic varieties have smooth, buttery, golden-green flesh when ripe. Depending on the cultivar, avocados have green, brown, purplish, or black skin, and may be pear-shaped, egg-shaped, or spherical. For commercial purposes the fruits are picked while unripe and ripened after harvesting. The nutrient density and extremely high fat content of avocado flesh are useful to a variety of cuisines and are often eaten to enrich vegetarian diets.[10]
In major production regions like Chile, Mexico and California the water demands of avocado farms place strain on local sources.[11] Avocado production is also implicated in other externalities, including deforestation and human rights concerns associated with the partial control of their production in Mexico by organized crime.[12][13][14][15] Global warming is expected to result in significant changes to the suitable growing zones for avocados, and place additional pressures on the locales in which they are produced due to heat waves and drought.[16][17]
Persea americana is a tree that grows to 9–20 m (30–66 ft) with a trunk diameter between 0.3–0.6 m (0.98–1.97 ft). The leaves are 7.62–25 cm (3–10 in) long and alternately arranged.[18][19]
Panicles of flowers with deciduous bracts arise from new growth or the axils of leaves. The tree flowers thousands of blossoms every year. Avocado blossoms sprout from racemes near the leaf axils; they are small and inconspicuous 5–10 mm (3⁄16–3⁄8 in) wide. They have no petals but instead 2 whorls of 3 pale-green or greenish-yellow downy perianth lobes, each blossom has 9 stamens with 2 basal orange nectar glands.[18][4]
The avocado fruit is a climacteric,[20] single-seeded berry, due to the imperceptible endocarp covering the seed,[7][21] rather than a drupe.[22] The pear-shaped fruit is usually 7–20 cm (3–8 in) long, weighs between 100 and 1,000 g (3+1⁄2 and 35+1⁄2 oz), and has a large central seed, 5–6.4 cm (2–2+1⁄2 in) long.[4]
The species produces various cultivars with larger, fleshier fruits with a thinner exocarp because of selective breeding by humans.[23]
Persea americana, or the avocado, possibly originated in the Tehuacan Valley[24] in the state of Puebla, Mexico,[25] although fossil evidence suggests similar species were much more widespread millions of years ago. However, there is evidence for three possible separate domestications of the avocado, resulting in the currently recognized Mexican (aoacatl), Guatemalan (quilaoacatl), and West Indian (tlacacolaocatl) landraces.[26][27] The Mexican and Guatemalan landraces originated in the highlands of those countries, while the West Indian landrace is a lowland variety that ranges from Guatemala, Costa Rica, Colombia, Ecuador to Peru,[26] achieving a wide range through human agency before the arrival of the Europeans.[27] The three separate landraces were most likely to have already intermingled[a] in pre-Columbian America and were described in the Florentine Codex.[27]
The earliest residents of northern coastal Peru were living in temporary camps in an ancient wetland and eating avocados, along with chilies, mollusks, sharks, birds, and sea lions.[28] The oldest discovery of an avocado pit comes from Coxcatlan Cave, dating from around 9,000 to 10,000 years ago.[24][27] Other caves in the Tehuacan Valley from around the same time period also show early evidence for the presence and consumption of avocado.[24] There is evidence for avocado use at Norte Chico civilization sites in Peru by at least 3,200 years ago and at Caballo Muerto in Peru from around 3,800 to 4,500 years ago.[24]
The native, undomesticated variety is known as a criollo, and is small, with dark black skin, and contains a large seed.[29] It probably coevolved with extinct megafauna.[30] In 1982, evolutionary biologist Daniel H. Janzen concluded that the avocado is an example of an "evolutionary anachronism", a fruit adapted for ecological relationship with now-extinct large mammals (such as giant ground sloths or gomphotheres).[31][32] Most large fleshy fruits serve the function of seed dispersal, accomplished by their consumption by large animals. There are some reasons to think that the fruit, with its mildly toxic pit, may have coevolved with Pleistocene megafauna to be swallowed whole and excreted in their dung, ready to sprout. No extant native animal is large enough to effectively disperse avocado seeds in this fashion.[33][34]
The avocado tree also has a long history of cultivation in Central and South America, likely beginning as early as 5,000 BC.[25] A water jar shaped like an avocado, dating to AD 900, was discovered in the pre-Incan city of Chan Chan.[35]
The earliest known written account of the avocado in Europe is that of Martín Fernández de Enciso (c. 1470 – 1528) in 1519 in his book, Suma De Geographia Que Trata De Todas Las Partidas Y Provincias Del Mundo.[36][37] The first detailed account that unequivocally describes the avocado was given by Gonzalo Fernández de Oviedo y Valdés in his work Sumario de la natural historia de las Indias in 1526.[26] The first written record in English of the use of the word 'avocado' was by Hans Sloane, who coined the term,[26] in a 1696 index of Jamaican plants. The plant was introduced to Spain in 1601, Indonesia around 1750, Mauritius in 1780, Brazil in 1809, the United States mainland in 1825, South Africa and Australia in the late 19th century, and the Ottoman Empire in 1908.[27] In the United States, the avocado was introduced to Florida and Hawaii in 1833 and in California in 1856.[27]
Before 1915, the avocado was commonly referred to in California as ahuacate and in Florida as alligator pear. In 1915, the California Avocado Association introduced the then-innovative term avocado to refer to the plant.[27]
The word avocado comes from the Spanish aguacate, which derives from the Nahuatl (Mexican) word āhuacatl [aːˈwakat͡ɬ],[38] which goes back to the proto-Aztecan *pa:wa.[39] In Molina's Nahuatl dictionary "auacatl" is given also as the translation for compañón "testicle", and this has been taken up in popular culture where a frequent claim is that testicle was the word's original meaning. This is not the case, as the original meaning can be reconstructed rather as "avocado" – rather the word seems to have been used in Nahuatl as a euphemism for "testicle".[40][41][42]
The modern English name comes from a rendering of the Spanish aguacate as avogato. The earliest known written use in English is attested from 1697 as avogato pear, later avocado pear (due to its shape), a term sometimes corrupted to alligator pear.[43][44][4]
In Central American, Caribbean Spanish-speaking countries, and Spain[45] it is known by the Mexican Spanish name aguacate, while South American Spanish-speaking countries Argentina, Chile, Perú and Uruguay use a Quechua-derived word, palta.[46] In Portuguese, it is abacate. The Nahuatl āhuacatl can be compounded with other words, as in ahuacamolli, meaning avocado soup or sauce, from which the Spanish word guacamole derives.[47]
In the United Kingdom the term avocado pear, applied when avocados first became commonly available in the 1960s, is sometimes used.[48]
Originating as a diminutive in Australian English, a clipped form, avo, has since become a common colloquialism in South Africa and the United Kingdom.[49]
It is known as "butter fruit" in parts of India[50] and Hong Kong.[51]
As a subtropical species, avocados need a climate without frost and with little wind. High winds reduce the humidity, dehydrate the flowers, and affect pollination. When even a mild frost occurs, premature fruit drop may occur; although the 'Hass' cultivar can tolerate temperatures down to −1 °C. Several cold-hardy varieties are planted in the region of Gainesville, Florida, which survive temperatures as low as −6.5 °C (20 °F) with only minor leaf damage. The trees also need well-aerated soils, ideally more than 1 m deep. However, Guatemalan varieties such as "MacArthur", "Rincon", or "Nabal" can withstand temperatures down to −1.6 °C (29 °F) [52]
According to information published by the Water Footprint Network, it takes an average of approximately 70 litres (18 US gallons; 15 imperial gallons) of applied fresh ground or surface water, not including rainfall or natural moisture in the soil, to grow one avocado (283 L/kg [33.9 US gal/lb; 28.2 imp gal/lb]). However, the amount of water needed depends on where it is grown; for example, in the main avocado-growing region of Chile, about 320 L (85 US gal; 70 imp gal) of applied water are needed to grow one avocado (1,280 L/kg [153 US gal/lb; 128 imp gal/lb]).[53]
Increasing demand and production of avocados may cause water shortages in some avocado production areas, such as the Mexican state of Michoacán.[11][54] Avocados may also cause environmental and socioeconomic impacts in major production areas, illegal deforestation, and water disputes.[11][54] Water requirements for growing avocados are three times higher than for apples, and 18 times higher than for tomatoes.[54]
Commercial orchards produce an average of seven tonnes per hectare each year, with some orchards achieving 20 tonnes per hectare.[55] Biennial bearing can be a problem, with heavy crops in one year being followed by poor yields the next.
Like the banana, the avocado is a climacteric fruit, which matures on the tree, but ripens off the tree. Avocados used in commerce are picked hard and green and kept in coolers at 3.3 to 5.6 °C (37.9 to 42.1 °F) until they reach their final destination. Avocados must be mature to ripen properly. Avocados that fall off the tree ripen on the ground. Generally, the fruit is picked once it reaches maturity; Mexican growers pick 'Hass' avocados when they have more than 23% dry matter, and other producing countries have similar standards. Once picked, avocados ripen in one to two weeks (depending on the cultivar) at room temperature (faster if stored with other fruits such as apples or bananas, because of the influence of ethylene gas). Some supermarkets sell ripened avocados which have been treated with synthetic ethylene to hasten ripening.[56] The use of an ethylene gas "ripening room", which is now an industry standard, was pioneered in the 1980s by farmer Gil Henry of Escondido, California, in response to footage from a hidden supermarket camera which showed shoppers repeatedly squeezing hard, unripe avocados, putting them "back in the bin," and moving on without making a purchase.[57] In some cases, avocados can be left on the tree for several months, which is an advantage to commercial growers who seek the greatest return for their crop, but if the fruit remains unpicked for too long, it falls to the ground.
The species is only partially able to self-pollinate because of dichogamy in its flowering. This limitation, added to the long juvenile period, makes the species difficult to breed. Most cultivars are propagated by grafting, having originated from random seedling plants or minor mutations derived from cultivars. Modern breeding programs tend to use isolation plots where the chances of cross-pollination are reduced. That is the case for programs at the University of California, Riverside, as well as the Volcani Centre and the Instituto de Investigaciones Agropecuarias in Chile.
The avocado is unusual in that the timing of the male and female flower phases differs among cultivars. The two flowering types are A and B. A-cultivar flowers open as female on the morning of the first day and close in late morning or early afternoon. Then they open as male in the afternoon of the second day. B varieties open as female on the afternoon of the first day, close in late afternoon and reopen as male the following morning.
Certain cultivars, such as the 'Hass', have a tendency to bear well only in alternate years. After a season with a low yield, due to factors such as cold (which the avocado does not tolerate well), the trees tend to produce abundantly the next season. In addition, due to environmental circumstances during some years, seedless avocados may appear on the trees.[60] Known in the avocado industry as "cukes", they are usually discarded commercially due to their small size.[61]
Avocados can be propagated by seed, taking roughly four to six years to bear fruit, although in some cases seedlings can take 10 years to come into bearing.[62] The offspring is unlikely to be identical to the parent cultivar in fruit quality. Prime quality varieties are therefore propagated by grafting to rootstocks that are propagated by seed (seedling rootstocks) or by layering (clonal rootstocks). After about a year of growing in a greenhouse, the young rootstocks are ready to be grafted. Terminal and lateral grafting is normally used. The scion cultivar grows for another 6–12 months before the tree is ready to be sold. Clonal rootstocks are selected for tolerance of specific soil and disease conditions, such as poor soil aeration or resistance to the soil-borne disease (root rot) caused by Phytophthora cinnamomi. Advances in cloning techniques that can produce up to 500 new plants from a single millimetre of tree cutting have the potential to increase the availability of rootstocks.[63]
Commercial avocado production is limited to a small fraction of the vast genetic diversity in the species. Conservation of this genetic diversity has relied largely on field collection, as avocado seeds often do not survive storage in seed banks. This is problematic, as field preservation of living cultivars is expensive, and habitat loss threatens wild cultivars. More recently, an alternate method of conservation has been developed based on cryopreservation of avocado somatic embryos with reliable methods for somatic embryogenesis and reconstitution into living trees.[64][65]
The avocado tree can be grown domestically and used as a decorative houseplant. The pit germinates in normal soil conditions or partially submerged in a small glass (or container) of water. In the latter method, the pit sprouts in four to six weeks, at which time it is planted in standard houseplant potting soil. The plant normally grows large enough to be prunable; it does not bear fruit unless it has ample sunlight. Home gardeners can graft a branch from a fruit-bearing plant to speed maturity, which typically takes four to six years to bear fruit.[66]
Avocado trees are vulnerable to bacterial, viral, fungal, and nutritional diseases (excesses and deficiencies of key minerals). Disease can affect all parts of the plant, causing spotting, rotting, cankers, pitting, and discoloration.[67] The pyriform scale insect (Protopulvinaria pyriformis) is known from Australia, South Africa, Israel, Italy, France, Spain, Cuba, Florida,[68] and Peru. It is normally found on avocado, and in Peru it is said to be the worst insect pest of the fruit. Certain cultivars of avocado seem more susceptible to attack by the scale than others.[69]
Mexico is by far the world's largest avocado growing country, producing several times more than the second largest producer.[70] In 2013, the total area dedicated to avocado production was 188,723 hectares (415,520 acres), and the harvest was 2.03 million tonnes in 2017.[9] The states that produce the most are México, Morelos, Nayarit, Puebla, and Michoacan, accounting for 86% of the total. In Michoacán, the cultivation is complicated by the existence of drug cartels that extort protection fees from cultivators. They are reported to exact 2,000 Mexican pesos per hectare from avocado farmers and 1 to 3 pesos/kg of harvested fruit.[71] It is such a problem that the phrase blood guacamole has been adopted to describe the social effects in Mexico of the vast worldwide demand for its fruits.[72]
The avocado was introduced from Mexico to California in the 19th century, and has become a successful cash crop. About 24,000 hectares (59,000 acres) – as of 2015, some 80% of United States avocado production – is located in Southern California,[72] with 60% in San Diego County.
Avocado is the official fruit of the state of California.[73] Fallbrook, California, claims, without official recognition, the title of "Avocado Capital of the World" (also claimed by the town of Uruapan in Mexico[74]), and both it and Carpinteria, California, host annual avocado festivals.
The California Avocado Commission and the California Avocado Society are the two major grower organizations and Calavo Growers is a major distributor.
'Hass' avocado production in Peru encompasses thousands of hectares in central and western Peru.[75] Peru has now become the largest supplier of avocados imported to the European Union and the second largest supplier to Asia and the United States.[76] The country's location near the equator and along the Pacific Ocean creates consistently mild temperatures all year.
'Hass' avocados from Peru are seasonally available to consumers from May through September and are promoted under the auspices of the Peruvian Avocado Commission, headquartered in Washington, D.C.
Chile has produced avocados for over 100 years with production increasing dramatically in the early 1980s due to global demand. New York magazine reported in 2015 that "Large avocado growers are draining the country's groundwater and rivers faster than they can replenish themselves."[72] 88% of total production and 99% of exported avocados from Chile are Hass avocados. Avocados are a staple fruit in Chile with 30% of production destined for the domestic market. The country pays zero important tariffs with the China, United States, and the European Union, due to free trade agreements.[77][78]
Other avocado cultivars include 'Spinks'. Historically attested varieties (which may or may not survive among horticulturists) include the 'Challenge', 'Dickinson', 'Kist', 'Queen', 'Rey', 'Royal', 'Sharpless', and 'Taft'.[87]
A stoneless avocado, marketed as a "cocktail avocado", which does not contain a pit, is available on a limited basis. They are five to eight centimetres long; the whole fruit may be eaten, including the skin. It is produced from an unpollinated blossom in which the seed does not develop.[88] Seedless avocados regularly appear on trees.[89] Known in the avocado industry as "cukes", they are usually discarded commercially due to their small size.[90]
In 2020, world production of avocados was 8.1 million tonnes, led by Mexico with 30% (2.4 million tonnes) of the total (table). Other major producers were Colombia, Dominican Republic, Peru, and Indonesia, together producing 35% of the world total.[9] Despite market effects of the 2020 COVID-19 pandemic, volume production of avocados in Mexico increased by 40% over 2019 levels.[91]
In 2018, the US Department of Agriculture estimated that 231,028 hectares (570,880 acres) in total were under cultivation for avocado production in Mexico, a 6% increase over the previous year, and that 2 million tonnes would be exported.[92] The Mexican state of Michoacán is the world leader in avocado production, accounting for 80% of all Mexican output.[92][93] Most Mexican growers produce the Hass variety due to its longer shelf life for shipping and high demand among consumers.[92]
Seventy-six percent of Mexico's avocado exports go to the United States,[94] with the free trade agreement between the US, Canada and Mexico in July 2020 facilitating avocado shipments within the North American free trade zone.[93] The Mexican domestic market was expanding during 2020.[93] Mexican avocado exports are challenged by growth of production by Peru and the Dominican Republic to supply the US and European markets.[93][91]
During the COVID-19 pandemic, Mexican avocado farmers restricted harvesting as the overall demand and supply chain slowed due to labor and shipping restrictions.[93][91] Later in 2020, demand in the United States and within Mexico increased at a time when American retail prices continued to rise.[91][94] During 2020 in the United States, month-to-month volume sales of avocados were similar to those of tomatoes at about 250 million pounds (110 million kg) per month.[94] A report issued in mid-2020 forecast that the worldwide market, which was US$13.7 billion in 2018, would recover after the end of the pandemic and rise to US$21.6 billion by 2026.[93]
The fruit of horticultural cultivars has a markedly higher fat content than most other fruit, mostly monounsaturated fat, and as such serves as an important staple in the diet of consumers who have limited access to other fatty foods (high-fat meats and fish, dairy products). Having a high smoke point, avocado oil is expensive compared to common salad and cooking oils, and is mostly used for salads or dips.
A ripe avocado yields to gentle pressure when held in the palm of the hand and squeezed. The flesh is prone to enzymatic browning, quickly turning brown after exposure to air.[95] To prevent this, lime or lemon juice can be added to avocados after peeling.
The fruit is not sweet, but distinctly and subtly flavored, with smooth texture.[4] It is used in both savory and sweet dishes, though in many countries not for both. The avocado is common in vegetarian cuisine as a substitute for meats in sandwiches and salads because of its high fat content.
Generally, avocado is served raw, though some cultivars, including the common 'Hass', can be cooked for a short time without becoming bitter. The flesh of some avocados may be rendered inedible by heat. Prolonged cooking induces this chemical reaction in all cultivars.[96]
It is used as the base for the Mexican dip known as guacamole,[4] as well as a spread on corn tortillas or toast, served with spices. Avocado is a primary ingredient in avocado soup. Avocado slices are frequently added to hamburgers and tortas and is a key ingredient in California rolls and other makizushi ("maki", or rolled sushi).
,_Philippines_04.jpg)
Avocado in milk and sugar, a traditional dish from the Philippines where avocados are regarded as a dessert fruit, rather than savory.
Indonesian-style avocado milkshake with chocolate syrup
A guacamole mix (right) used as a dip for tortilla chips (left).
Sliced avocado
_variety_from_Cebu_Philippines_2.jpg)
Unusual avocado variety from Cebu, Philippines
In Mexico and Central America, avocados are served mixed with white rice, in soups, salads, or on the side of chicken and meat. They are also commonly added to pozole. In Peru, they are consumed with tequeños as mayonnaise, served as a side dish with parrillas, used in salads and sandwiches, or as a whole dish when filled with tuna, shrimp, or chicken. In Chile, it is used as a puree-like sauce with chicken, hamburgers, and hot dogs; and in slices for celery or lettuce salads. The Chilean version of Caesar salad contains large slices of mature avocado.
Avocados in savory dishes, often seen as exotic, are a relative novelty in Portuguese-speaking countries, such as Brazil, where the traditional preparation is mashed with sugar and lime, and eaten as a dessert or snack. This contrasts with Spanish-speaking countries such as Chile, Mexico, or Argentina, where the opposite is true and sweet preparations are rare. With the exception of the Philippines, a former Spanish colony where avocados are traditionally used in sweet preparations and savory uses are seen as exotic.[97]
In the Philippines (where avocados were introduced from Mexico since before the 1700s),[97] Brazil, Indonesia, Vietnam, and southern India (especially the coastal Kerala, Tamil Nadu and Karnataka region), avocados are frequently used for milkshakes and occasionally added to ice cream and other desserts.[98] In Brazil, the Philippines[99] Vietnam, and Indonesia, a dessert drink is made with sugar, milk or water, and pureed avocado. Chocolate syrup is sometimes added. In Morocco, a similar chilled avocado and milk drink is sweetened with confectioner's sugar and flavored with a touch of orange flower water.
In Ethiopia, avocados are made into juice by mixing them with sugar and milk or water, usually served with Vimto and a slice of lemon. It is also common to serve layered multiple fruit juices in a glass (locally called Spris) made of avocados, mangoes, bananas, guavas, and papayas. Avocados are also used to make salads. In Kenya and Nigeria, the avocado is often eaten as a fruit alone or mixed with other fruits in a fruit salad, or as part of a vegetable salad. In Ghana, they are often eaten alone on sliced bread as a sandwich. In Sri Lanka, their well-ripened flesh, thoroughly mashed or pureed with milk and kitul treacle (a liquid jaggery made from the sap of the inflorescence of jaggery palms), is a common dessert.[100] In Haiti, they are often consumed with cassava or regular bread for breakfast.
In the United Kingdom, the avocado became available during the 1960s when introduced by Sainsbury's under the name 'avocado pear'.[48] Much of the success of avocados in the UK is attributed to a long-running promotional campaign initiated by South African growers in 1995.[101] In Australia and New Zealand, avocados are commonly served on sandwiches, sushi, toast, or with chicken.
.jpg)
In addition to the fruit, the leaves of Mexican avocados (Persea americana var. drymifolia) are used in some cuisines as a spice, with a flavor somewhat reminiscent of anise.[102] They are sold both dried and fresh, toasted before use, and either crumbled or used whole, commonly in bean dishes.[103] Leaves of P. americana, Guatemalan variety, are toxic to goats, sheep, and horses.[104]
Raw avocado flesh is 73% water, 15% fat, 9% carbohydrates, and 2% protein (table). In a 100 gram reference amount, avocado supplies 160 calories, and is a rich source (20% or more of the Daily Value, DV) of several B vitamins (such as 28% DV in pantothenic acid) and vitamin K (20% DV), with moderate contents (10–19% DV) of vitamin C, vitamin E, and potassium. Avocados also contain phytosterols and carotenoids, such as lutein and zeaxanthin.[105]
Avocados have diverse fats.[106] For a typical one:
Although costly to produce, nutrient-rich avocado oil has a multitude of uses for salads or cooking and in cosmetics and soap products.[4]
In 2022, a prospective cohort study following 110,487 people for 30 years found that eating two servings of avocado per week reduced the risk of developing cardiovascular diseases by 16–22%.[107] The study involved replacing half a daily serving of saturated fat sources, including margarine, butter, egg, yogurt, cheese, or processed meats, with an equivalent amount of avocado.[107]
Some people have allergic reactions to avocado. There are two main forms of allergy: those with a tree-pollen allergy develop local symptoms in the mouth and throat shortly after eating avocado; the second, known as latex-fruit syndrome,[108] is related to latex allergy[109] and symptoms include generalised urticaria, abdominal pain, and vomiting and can sometimes be life-threatening.[110]
Avocado leaves, bark, skin, or pit are documented to be harmful to animals; cats, dogs, cattle, goats, rabbits,[111] rats, guinea pigs, birds, fish, and horses[112] can be severely harmed or even killed when they consume them. The avocado fruit is poisonous to some birds, and the American Society for the Prevention of Cruelty to Animals (ASPCA) lists it as toxic to horses.[113]
Avocado leaves contain a toxic fatty acid derivative, persin, which in sufficient quantity can cause colic in horses and without veterinary treatment, death.[114] The symptoms include gastrointestinal irritation, vomiting, diarrhea, respiratory distress, congestion, fluid accumulation around the tissues of the heart, and even death. Birds also seem to be particularly sensitive to this toxic compound.
A line of US-produced dog and cat food, AvoDerm, uses oils and meal made from avocado meat as main ingredients.[115]
The avocado (Persea americana) is a medium-sized, evergreen tree in the laurel family (Lauraceae). It is native to the Americas and was first domesticated by Mesoamerican tribes more than 5,000 years ago. Then as now it was prized for its large and unusually oily fruit. The tree likely originated in the highlands bridging south-central Mexico and Guatemala. Its fruit, sometimes also referred to as an alligator pear or avocado pear, is botanically a large berry containing a single large seed. Avocado trees are partly self-pollinating, and are often propagated through grafting to maintain consistent fruit output. Avocados are presently cultivated in the tropical and Mediterranean climates of many countries. Mexico is the world's leading producer of avocados as of 2020, supplying nearly 30% of the global harvest in that year.
The fruit of domestic varieties have smooth, buttery, golden-green flesh when ripe. Depending on the cultivar, avocados have green, brown, purplish, or black skin, and may be pear-shaped, egg-shaped, or spherical. For commercial purposes the fruits are picked while unripe and ripened after harvesting. The nutrient density and extremely high fat content of avocado flesh are useful to a variety of cuisines and are often eaten to enrich vegetarian diets.
In major production regions like Chile, Mexico and California the water demands of avocado farms place strain on local sources. Avocado production is also implicated in other externalities, including deforestation and human rights concerns associated with the partial control of their production in Mexico by organized crime. Global warming is expected to result in significant changes to the suitable growing zones for avocados, and place additional pressures on the locales in which they are produced due to heat waves and drought.
La avokado estas la frukto de avokadujo (Persea americana = amerika perseo), neotropisa plantospecio. Ĝi estas tre nutra, havas fortikan ŝelon brunan aŭ verdan, ovoidan, globecan aŭ piran formon kaj pezon de ĉirkaŭ 150 – 300 gramoj. En Peruo kreskas eĉ konsiderinde pli grandaj ekzempleroj, pezantaj ĝis unu kilogramon.
Laŭ botanika vidpunkto Avokado estas bero. Ĝi havas unu solan semon, malmolan, kiu, same kiel la ŝelo, gustas amare kaj ne estas manĝinda.
La vorto avokado devenas de la navatla vorto ahuacat, kiu signifas ankaŭ "testiko".
Homoj tre bone akceptas manĝadon de avokadoj, sed katoj kaj hundoj ne. Unu el la plej popularaj manĝaĵoj avokadaj estas kaĉo nomata hispan- kaj mult-lingve guacamole.
Precipaj produktantoj de avokadoj estas Meksiko, Indonezio, Usono kaj Brazilo, kiu importis la planton.
Produktado per tunoj. Datumoj de la jaroj 2003-2004
El FAOSTAT (FAO)
Persea americana, llamado popularmente aguacate,[2][3][4] palto (Argentina, Bolivia, Chile, Perú y Uruguay)[5][6] o aguacatero (República Dominicana, Puerto Rico y Venezuela),[7] es una especie arbórea del género Persea perteneciente a la familia Lauraceae, cuyo fruto, el aguacate[2][3] o palta,[8][9] es una baya comestible.[10] Es una especie originaria de Mesoamérica, específicamente de las partes altas del centro y este de México, Guatemala y El Salvador. Las evidencias más antiguas de su uso se encontraron en Coaxcatlán (México) y datan de hace unos 10 000 años.[10][11][12] Actualmente, la especie se cultiva en lugares con climas tropical y mediterráneo en todo el mundo. La gran demanda de aguacate ha hecho que sus plantaciones transformen grandes extensiones de ecosistemas nativos.
En estado silvestre, el árbol puede alcanzar alturas de alrededor de 20 m, más comúnmente entre 8 y 12 m, y un diámetro a la altura del pecho de 30-60 cm, con tronco erecto o torcido. Los árboles en plantación, generalmente derivados de injertos y sujetos a podas de formación, muestran una apariencia muy distinta. Copa: extendida, globulosa o acampanulada, con ramas bajas, ramas jóvenes al principio, de color verde amarillento, que después se tornan opacas y con cicatrices prominentes dejadas por las hojas. Corteza: áspera, a veces surcada longitudinalmente.[13]
El tronco posee una corteza gris-verdosa con fisuras longitudinales. Las hojas, alternas con pecíolo de 2 a 5 cm y limbo generalmente glauco por el envés. Estrechamente elípticos, ovados u obovados de 8 a 20 cm por 5 a 12 cm y son coriáceos, de color verde y escasamente pubescentes en el haz, aunque muy densamente por el envés, que es de color marrón amarillento y, donde resalta el nervio central. Tiene base cuneiforme y ápice agudo. Los márgenes enteros y más o menos ondulados.
Las inflorescencias son panículas de 8 a 14 cm de largo, con flores hermafroditas de 5 a 6 mm, con perianto densamente pubescente, de tubo muy corto y con seis tépalos oblongos, de medio centímetro, siendo los tres exteriores más cortos. Tienen nueve estambres fértiles de unos 4 mm, con filamentos pubescentes, organizados en tres círculos concéntricos. El ovario es ovoide, de aproximadamente 1,5 mm, densamente pubescente, con estilo también pubescente de 2,5 mm, terminado por un estigma discoidal algo dilatado. Las flores se abren y cierran a lo largo del día en un ciclo en que se alterna la funcionalidad de la parte femenina y la masculina. Este mecanismo se denomina dicogamia protogínica sincronizada.
El fruto es una baya oval o piriforme, según la variedad, de tamaño muy variado (7 a 33 cm de largo y hasta 15 cm de ancho), cáscara de color verde a púrpura oscuro, pudiendo ser delgada, gruesa, lisa o ligeramente rugosa, a veces con una apariencia como la del cuero. Pulpa firme, oleíca, de un color que varía desde el amarillo al verde claro. Contiene una semilla grande (5 a 6,4 cm), dura y pesada, redonda o puntuda, de color marfil. Tiene dos envolturas papelosas de color café, muy delgadas, que a menudo se quedan adheridas a la pulpa.[13] El fruto es generalmente en forma de pera, a veces ovoide o globoso, de 8 a 18 cm, con epicarpio corchoso más o menos tuberculado y mesocarpio carnoso y comestible. Este último rodea íntimamente una semilla globular de episperma (tegumento) papiráceo, sin endosperma, de unos 5 a 6 cm[14]
Se han descrito ocho variedades, de las cuales tres son ampliamente conocidas: la mexicana (Persea americana var. drymifolia), la guatemalteca (Persea americana var. guatemalensis) y la antillana (Persea americana. var. americana).[15]
Los ejemplares de P. americana originarios de las zonas altas del centro y del este de México generan la variedad mexicana.
Los árboles originarios de las zonas altas de Guatemala generan la variedad guatemalteca.
La variedad antillana proviene de la zona de las Antillas, y se cree que fue la primera variedad encontrada por los europeos, al ser esa la primera zona a la que llegaron.
Existen discrepancias con respecto al origen de la raza antillana, puesto que también cabe la posibilidad de que los primeros ejemplares de aguacate hubieran sido introducidos en las Antillas desde México por los españoles o los ingleses durante la colonización.
Las tres variedades de P. americana se fueron mezclando naturalmente entre ellas por medio de su propio sistema de reproducción. El resultado de estas fusiones, producidas por medio de la polinización cruzada, dieron origen a incontables variedades híbridas naturales indefinidas.
Los antecesores del género Persea surgieron en la parte septentrional de América del Norte, pero entre el Mioceno y el Plioceno emigraron hacia Mesoamérica. Se piensa que la especiación que dio lugar a la Persea americana, puede haber tenido como factor principal los procesos geológicos ocurridos en México.[16][17] La evidencia fósil, sugiere que especies similares se extendieron aún más, hasta el norte de California (EE. UU.), hace millones de años, en un momento en que el clima de esa región era más propicio.[18]
Existen evidencias de su consumo en el valle de Tehuacán (Puebla, México), que tienen entre 9000 y 10000 años de antigüedad.[16] Su domesticación ocurrió en la región mesoamericana, alrededor del año 5000 a. C. y alrededor del año 3000 a. C., se consumía en Caral, en el actual Perú.[16]
Según el Códice Florentino (1540-1585), las culturas antiguas contaban con un buen conocimiento acerca del aguacate y de sus variantes: «aoacatl» podría tratarse de Persea americana var. drymifolia (raza Mexicana), «tlacacolaocatl» a Persea americana var. americana (Raza Antillana) y «quilaoacatl» a Persea americana var. guatemalensis (raza Guatemateca).[12]
En el Códice Mendocino (años 1540) se muestran jeroglíficos donde se señala el poblado Ahuacatlan («lugar donde abunda el aguacate») que está compuesto por un árbol con una dentadura en el tallo («ahuacacahuitl») y un «calli» que significa poblado o lugar. En el caso de la matrícula de tributo que se daba al imperio Azteca y que se utilizaba para identificar la mercancía del poblado de Ahuacatlan, este era el «ahucacahuitl».[12]
En la provincia de Cajatambo en el Virreinato del Perú del siglo XVII, el misionero español extirpador de idolatrías Pablo José de Arriaga narra una fiesta propiciatoria para la maduración de las paltas llamada «acataymita»:
Otro abuso más perjudicial que este, descubrió y castigó el doctor Alonso Osorio en su visita. Y es que por el mes de Diciembre, que empiezan a madurar las Paltas, hacían una fiesta que llaman Acataymita, que duraba seis días con sus noches, para que madurase la fruta. Juntábanse hombres, y muchachos, en una placeta entre unas huertas desnudos en cueros, y donde allá corrían a un Cerro, que había muy gran trecho, y con la mujer, que alcanzaban en la carrera, tenían exceso. Precedían a esta fiesta, por vigilia, cinco días de ayuno no comiendo, sal, ni ají, ni llegando a mujeres.
A partir de la década de 1900, se comenzaron a seleccionar los ejemplares de esta especie, con mejores atributos para ganar consumidores en los mercados, dando origen a los distintos cultivares que encabezaron los mercados mundiales hasta los años 1930. Las nuevas variedades se comercializaron bien, hasta que en 1935 se patentó en Estados Unidos una nueva variedad llamada Hass, de progenitores desconocidos, originada en La Habra, un lugar de California, donde Rudolph Hass la detectó entre los árboles de su huerto.
Los requerimientos de clima y suelo varían con las diferentes variedades. La variedad antillana prefiere clima tropical húmedo, y se cultiva desde el nivel del mar hasta los 800 m s.n.m. (metros sobre el nivel del mar), con temperaturas promedio de 24 a 26 °C, y es muy susceptible a las heladas. La variedad guatemalteca crece entre 500 y 2400 m s. n. m., con temperaturas medias de 22 a 25 °C, y puede tolerar temperaturas no inferiores a 4,5 °C. La variedad mexicana puede crecer hasta los 2800 m s. n. m., con temperaturas medias de 20 °C, y puede tolerar heladas de hasta –4 °C. P. americana crece en climas secos a húmedos, con precipitaciones de 800 a 2000 mm, con estaciones secas bien definidas de hasta seis meses, aunque crece mejor con estaciones secas más cortas. Por otro lado, requiere más de tres meses secos para buena producción de frutos. Los periodos de calor y sequía pueden provocar la caída de los frutos, especialmente en las variedades de montaña. Los sitios demasiado húmedos no son apropiados, por la mayor posibilidad de ocurrencia de ciertas enfermedades del suelo, a las cuales la especie es altamente susceptible. Se adapta a gran variedad de suelos, desde arenosos hasta arcillosos, limos volcánicos, lateríticos y calizos, pero crece mejor en suelos francos, bien drenados, ligeramente ácidos y ricos en materia orgánica. La antillana tolera suelos calizos y ligeramente salinos. Ninguna variedad tolera suelos pesados, con drenaje deficiente, y no debe plantarse cuando la capa freática esté a menos de 1 m de la superficie. El rango óptimo de pH se considera entre 6 y 7, aunque algunos cultivares en Florida crecen bien en suelos con pH de 7,2 a 8,3.[13]
La evidencia genética permite sostener que el proceso de domesticación de P. americana ha ocurrido más de una vez y que la variedad mexicana P. americana var. dryimifolia es una de las variedades que ha aportado material genético a los cultivares modernos de aguacate. La diversidad genética al interior de P. americana es elevada. La mayor parte de los estudios están basados en el análisis de poblaciones o colectas correspondientes a las maneras de cultivar el aguacate, y se ha encontrado mayor diversidad genética en los cultivares de Mesoamérica, con relación a lugares donde no hay poblaciones silvestres del género Persea. Por otra parte, hasta la fecha no se han estudiado suficientemente las poblaciones silvestres y existe un déficit, en el conocimiento de la variación genética en las variedades nativas.[20]
Persea americana fue descrita por el horticultor y botánico británico Philip Miller y publicada en The Gardeners Dictionary: eighth edition en 1768.[21]
Persea: nombre genérico utilizado por Teofrasto que deriva del griego en honor a Perseo el semidiós de la mitología griega, para designar un árbol de oriente.[22]
americana: epíteto geográfico que alude a su localización en América.
Actualmente, P. americana tiene una amplia distribución y mercado.
En 2017, se produjo 5 millones de toneladas, con México con el 30 % (1 520 000 toneladas) del total (véase la tabla). Otros grandes productores son: República Dominicana, Perú, Indonesia y Colombia, totalizando 1 380 000 toneladas o el 27 % de la producción mundial (véase la tabla).[26]
En Estados Unidos, el consumo per cápita ha crecido de 1 kg en 2001 a 3 kg en 2016.[27]
Según Trade Map, al 2016, Perú se ubica como segundo productor mundial de aguacate (por volumen) solo por detrás de México.[28]
El aguacate se produce aproximadamente en 46 países.[29] La superficie total cosechada en el mundo alcanzó las 436.3 millones de hectáreas en 2009, siendo, en orden de importancia, México, Indonesia, República Dominicana, Estados Unidos, Colombia, Perú, Kenia[30] los principales productores. Particularmente México el principal productor, superando el millón de toneladas anuales (1 316 104 toneladas en 2012[31]), seguido por Indonesia y República Dominicana. Asimismo, México es considerado el más importante «distribuidor» a nivel mundial, participando con el 51,4 % del mercado de exportaciones abasteciendo así a gran parte de la población mundial.[31] América concentra el 60 % de las plantaciones mundiales. Tan sólo en México, se produce en 28 entidades federativas, siendo Michoacán la más importante de ellas, con un 85,9 % de la producción total en 2009.[31] El 95 % de la producción nacional se concentra en los estados de Michoacán, Jalisco, Nayarit, Edo. de México y Morelos. Los cultivos se realizan en sierras muy fértiles, semihúmedas. En estas zonas los inviernos son fríos y durante el verano la temperatura raramente rebasa los 32 °C. El frío abajo de 4 °C daña la flor y por lo tanto la producción, en este microclima se produce el aguacate de mejor calidad.
Por su parte, entre los principales países exportadores de aguacate se encuentra México, con el 51,4 % del mercado, le siguen en menor medida Israel (11,6 %), Perú (15 %) y Sudáfrica (8,0 %).[31] En 2010, los principales países importadores de aguacate fueron los Estados Unidos(47,1 %), Francia (12,8 %), Japón (6,1 %) y Canadá (4,9 %), los cuales concentran el 70,8 % de la importación total. La comarca de la Axarquía, perteneciente a la provincia de Málaga es la principal zona productora de aguacates en el país, además se considera la reserva tropical europea. En el estado de Michoacán, la región que comprende los municipios de Tancítaro, Uruapan y Peribán, es la número uno a nivel nacional e internacional en producción de esta fruta, conociéndose como la capital mundial del aguacate. Cabe destacar que dicha región es la propicia para la producción de aguacate «Hass» debido a su clima cálido-húmedo en verano y frío en invierno sin rebasar las temperaturas de 4 grados centígrados, la variedad «Méndez» se da en un clima más cálido aún y a una altura menor, pero la fruta es de menor calidad, en cuanto a tamaño, pulpa y sabor.[31] La ciudad de Fallbrook (California) se proclama sin reconocimiento de ningún organismo oficial La capital mundial del aguacate.
Los líderes del comercio internacional son Israel, Sudáfrica y España, países que fueron los principales exportadores desde 1993. El comercio mundial de aguacate se ha incrementado significativamente desde 1980, y en el caso de México se ha limitado a los EE. UU. y Europa. Japón ha comenzado a importar grandes volúmenes del fruto, siendo el principal importador en Asia.[31]
Los principales abastecedores de Europa son Israel, Chile, Perú y Sudáfrica. México exporta a 21 países, principalmente Estados Unidos, Japón, Canadá, América Central y Europa.
Luego de que el Tratado de Libre Comercio de América del Norte (TLCAN) entrara en efecto en 1994, México intentó exportar aguacates a los Estados Unidos. El gobierno de los Estados Unidos se resistió alegando razones fitosanitarias, argumentando que el comercio introduciría las moscas de la fruta Tephritidae que destruirían las plantaciones de California. El gobierno de México respondió invitando a inspectores del Departamento de Agricultura de los Estados Unidos, pero el gobierno de los Estados Unidos rechazó la propuesta, alegando que no era posible hacer una inspección de la mosca de la fruta. El gobierno de México propuso entonces vender aguacates solamente a la parte Noreste de los Estados Unidos en el invierno, dado que las moscas de la fruta no pueden soportar fríos extremos. El gobierno de los Estados Unidos se mantuvo en su posición, hasta que finalmente cedió cuando el gobierno mexicano comenzó a imponer barreras al maíz estadounidense. En 2009, Perú se unió a Chile y a México como exportadores de aguacates a los Estados Unidos.[32]
Según un análisis de la Water Footprint Network, el cultivo de aguacate requirió para el período 1996-2005 un total de 1981 m3/tonelada de agua globalmente,[33] calculando tanto el agua de superficie y subterránea (849m3/ton), el agua de lluvia consumida (283m3/ton) y el agua dulce (849m3/ton).[33] En la zona de Quillota, en la cuenca del Río Petorca, en Chile, se estimaba en 2008 que el cultivo de una hectárea de aguacate requería a razón de 1100 litros por hora.[34] En 2014 el Instituto Nacional de Derechos Humanos emitió un informe[35] sobre la crisis hídrica provocada por el cultivo de aguacates en las zonas de La Ligua y Petorca,[36][37][38] donde se encontraron hasta 65 obras de drenaje ilegales desviados para el cultivo de la palta.[39] Diversos miembros de organizaciones de la sociedad civil, como Rodrigo Mundaca del Movimiento de Defensa por el acceso al Agua, la Tierra y la Protección del Medioambiente (MODATIMA) han sido amenazados y perseguidos por denunciar las irregularidades en la gestión y otorgamiento de derechos al agua en la zona de La Ligua y Petorca.[40][41] La escasez de agua en las zonas de La Ligua y Petorca fue abordado en el episodio "Guerras de la palta" de la serie de Netflix Rotten.[42]
Tanto en Michoacán como en Chile el cultivo del aguacate ha significado un avance de la frontera agrícola que ha llevado a la deforestación de bosques nativos,[43] incluso a través de la tala ilegal.[44] A esto se suma la contaminación agrícola producto del uso de pesticidas y plaguicidas para proteger a los árboles de aguacate.[43]
En el cultivo de palta se utilizan insecticidas, como el Confidor Forte 200 SL, que utilizan imidacloprid,[45] un insecticida neonicotinoide sistémico que afecta a varios polinizadores, incluyendo las abejas.[46][47][48] El imidacloprid también afecta a especies beneficiosas para el cultivo de palta, como el Neoseiulus californicus, que permite mantener alejada otras plagas sobre la palta.[45]
Posee un alto contenido en aceites vegetales, por lo que se le considera un excelente alimento en cuanto a nutrición en proporciones moderadas, ya que posee un gran contenido calórico y graso. Además se ha descubierto que el Aceite de aguacate posee propiedades antioxidantes. Es rico en grasa vegetal que aporta beneficios al organismo y en vitaminas E, A, B1, B2, B3, ácidos grasos, proteínas, minerales.[49]
El fruto de P. americana ha sido utilizado principalmente como alimento.
En México y Centroamérica, el aguacate es importante y tradicional en la dieta diaria desde antes de la llegada de los europeos. Se utiliza como acompañamiento para el pan, como ingrediente de ensaladas, como guarnición y para preparar guacamole, entre muchos otros usos. En Tocumbo, Michoacán, es utilizado además para acompañar las «papas a la francesa».
Se cultivan distintas variedades con diferentes características, como el color y grosor de la piel o el tamaño del fruto. Las hojas del aguacate se emplean frescas o secas como condimento de varios platos, como la barbacoa, los mixiotes y las enfrijoladas.
En Chile, existe un tipo de aguacate de piel negra llamado a veces «palta chilena». Es un alimento bastante consumido y utilizado de variadas formas en la gastronomía de este país. El aguacate se utiliza como acompañamiento en comidas, como ingrediente de ensaladas, o incluso como acompañamiento para el pan, consumiéndose generalmente en recetas saladas. Es muy común uso en los llamados completos (nombre dado en este país a los perros calientes).
En el Perú, la palta que se produce mayoritariamente es una variedad verde que es originaria del propio país. El tamaño del fruto puede llegar hasta los 15 centímetros, según la zona de producción. Se usa como acompañamiento o ingrediente en diversos platos de la gastronomía peruana, como palta rellena,[50][51] sopa de palta, causa rellena o sánguche de palta.[52]
En Venezuela se utiliza principalmente como acompañante sazonándolo con sal y en ensaladas, así como en la elaboración de la arepa Reina Pepiada y la guasacaca.
En Colombia el aguacate más extendido es de piel verde y carne amarilla. Se usa en ensaladas (con tomate, cebolla y cilantro), en guacamole, solo o con un poco de sal al gusto, como acompañante de comidas como el seco y para sancochos, bandeja paisa y ajiaco santafereño. Es muy apreciada la variedad de aguacate carmero, de la región del municipio de El Carmen de Bolívar. En Buenaventura (Valle del Cauca) se elabora el llamado fresco de aguacate, el cual consiste en mezclarlo con leche y azúcar.
En Argentina, el aguacate que se consume es por lo general el negro. De cáscara negra en su madurez, es un alimento que suele comerse mucho en el litoral del país, usándose como aderezo. También se emplea para hacer «dulce de aguacate», que se logra pelando la fruta, sacando la pulpa, haciéndola puré y agregando azúcar. Posee un sabor agridulce y se usa acompañar la comida o bien para su consumo directo con pan.
Es común su uso para la elaboración del sushi.
Algunos sujetos presentan reacciones alérgicas al consumo del fruto. Existen dos formas principales de alergia: las personas con alergia al polen de los árboles desarrollan síntomas locales en la boca y la garganta poco después de comer aguacate; el segundo, conocido como síndrome de la fruta del látex,[53] se relaciona a la alergia al látex,[54] y los síntomas incluyen urticaria generalizada, dolor abdominal y vómito, y a veces es fatal.[55]
Un uso tradicional de P. americana, menos popular, es el de planta medicinal. Su fruto y sus aceites son utilizados como productos de belleza, tanto para la piel como para el cabello, y sus hojas para la elaboración de expectorantes. También se utiliza para la elaboración de medicamentos para el tratamiento sintomático de la artrosis.[56]
La palabra «aguacate» proviene del náhuatl ahuacatl [aːwakat͡ɬ],[57] que se remonta a la proto-azteca *PA:WA, que también significaba ‘aguacate’.[57] En náhuatl esta palabra también significa ‘testículo’, probablemente debido a la semejanza entre la fruta y las gónadas masculinas.[58]
Se conoce con este nombre, y sus derivados, al fruto de Persea americana en México, la mayor parte de Ecuador, la mayor parte de Paraguay, Venezuela, Colombia, Estados Unidos, Centroamérica, el Caribe, España y los países anglosajones y lusófonos.[3]
La palabra guacamole proviene del náhuatl ahuacamolli, ‘salsa de aguacate’.
También es conocida como "aguaco" o "ahuaca" y el árbol se denomina "aguacate" o "aguacatero".
Con este nombre se le conoce principalmente en Argentina, Bolivia, Chile, Perú, Uruguay,[8] algunas zonas quechua-hablantes de Ecuador y algunas zonas de Paraguay cercanas a Bolivia y Argentina.
La palabra «palta» proviene del quechua, siendo el nombre con el que se conoce a una etnia amerindia, los paltas, que habitaron en la provincia ecuatoriana de Loja y al norte de Perú.[59] Probablemente esta sea la región descrita como la «provincia de Palta» por el Inca Garcilaso de la Vega en su obra Comentarios Reales de los Incas de 1601.
La región de los paltas fue conquistada por Túpac Inca Yupanqui durante su marcha para conquistar la provincia de Cañar. Ese sería el origen del nombre con que los incas bautizaron al fruto de esta especie, traído de la zona norte de su imperio. También el tiempo aproximado en que el árbol llegó de Ecuador a Perú, ya que se sabe, que la conquista de las provincias norteñas por Túpac Yupanqui ocurrió entre 1450 y 1475.
Los escritos españoles mencionaron este fruto por primera vez en 1519.[cita requerida]
En los países en que el fruto se llama "palta" el árbol recibe el nombre de "palto".
Persea americana, llamado popularmente aguacate, palto (Argentina, Bolivia, Chile, Perú y Uruguay) o aguacatero (República Dominicana, Puerto Rico y Venezuela), es una especie arbórea del género Persea perteneciente a la familia Lauraceae, cuyo fruto, el aguacate o palta, es una baya comestible. Es una especie originaria de Mesoamérica, específicamente de las partes altas del centro y este de México, Guatemala y El Salvador. Las evidencias más antiguas de su uso se encontraron en Coaxcatlán (México) y datan de hace unos 10 000 años. Actualmente, la especie se cultiva en lugares con climas tropical y mediterráneo en todo el mundo. La gran demanda de aguacate ha hecho que sus plantaciones transformen grandes extensiones de ecosistemas nativos.
Avokaadopuu ehk ameerika pirnloorber (Persea americana) on puuliik pirnloorberi perekonnast. Liik on pärismaine Mehhikos. Ameerika pirnloorberi vili on avokaado.
Ahuakateondoa (Persea americana) jatorriz Mexiko erdialdeko zuhaitza da, Lauraceae familiakoa kanela, kanforrondoa eta ereinotzaren antzera. Haren fruitua ahuakatea da (botanikoki hazi bakarreko baia), sukaldaritzan oso estimatua eta udare-itxurakoa, arrautza-itxurakoa edo esferikoa izan daitekeena.
Hosto iraunkorreko fruta-arbola da, eta 15 m garai izan daiteke. Adaburu zabala, eta adar ugariak ditu ahuakateondoak.
Zurtoina zimurtsua da, eta azala leuna eta gris argia.
Ahuakateondoaren hostoak bakunak, txandakatuak, larrukarak, distiratsuak, obalak eta handiak dira.
Loreak —horixkak— txikiak dira, eta mordoxkatan sortzen dira.
Fruitua —ahuakatea— drupa motakoa da, mamitsua, eta hazi bakarrekoa.
Ahuakateondoa, jatorriz, Mexikokoa da. Ondo hazteko, lurzoru sakon eta iragazkorra behar du.
Ahuakate olioak ahalmen antioxidatzaileak ditu. Gantz-azido monoasegabeak ditu ahuakateak -organismorako osasuntsuak-, eta A, E, B1, B2 eta B3 bitaminak.
Oso kalorikoa eta olio ugarikoa denez, ahuakatea ez da sarritan jan behar. Ahuakateondoa apaingarri gisa erabiltzen da parkeetan.
Ahuakateondoa (Persea americana) jatorriz Mexiko erdialdeko zuhaitza da, Lauraceae familiakoa kanela, kanforrondoa eta ereinotzaren antzera. Haren fruitua ahuakatea da (botanikoki hazi bakarreko baia), sukaldaritzan oso estimatua eta udare-itxurakoa, arrautza-itxurakoa edo esferikoa izan daitekeena.
Avokado (Persea americana) tarkoittaa sekä Keski-Amerikasta kotoisin olevaa puuta että sen päärynänmuotoista hedelmää.
Avokadopuu kasvaa noin 20 metriä korkeaksi ja sen ikivihreät lehdet ovat 12–25 cm pitkiä. Puun varsin huomaamattomat kukat ovat kellanvihreitä ja halkaisijaltaan 5–10 mm. Hedelmä on 7–20 cm pitkä ja painaa 100–1000 grammaa. Siinä on 3–5 cm kokoinen siemen. Maailman suurimman, 2,19 kg painaneen avokadon kasvatti venezuelalainen Gabriel Ramirez Nahim vuonna 2009.[2]
+
Proteiineja 2,6g Rasvaa 19,4 g Hiilihydraatteja 2 g Kuituja 6,7 g A-vitamiinia 5,2 µg C-vitamiinia 10,2 mg B1-vitamiinia 0,07 mg B2-vitamiinia 0,16 mg E-vitamiinia 2,1 mg K-vitamiinia 20,0 µg Kalsiumia 15,0 mg Rautaa 0,5 mg Kaliumia 400 mg Magnesiumia 29,0 mg Natriumia 6,0 mg Fosforia 31,0 mg
Avokado on kotoisin Keski-Amerikasta, mutta sitä viljellään nykyisin ympäri maailman paikoissa, joissa se ilmaston ja lämpötilan puolesta on mahdollista.
Kasvupaikan tulee olla melko tyyni ja kuohkeamultainen. Puu ei kestä pakkasia, joten sitä voidaan kasvattaa vain subtrooppisella ja trooppisella vyöhykkeellä.
Avokado ei kypsy puussa, vaan vasta pudottuaan maahan.[5] Tavallisesti se poimitaan puusta, kun se vastaa kooltaan kypsää hedelmää. Poiminnan jälkeen se kypsyy muutamassa päivässä, ja esimerkiksi banaanien kanssa säilöttäessä vielä nopeammin eteenikaasun vaikutuksen vuoksi. Hedelmää ei tarvitse poimia heti, vaan sen voi jättää puuhun kunnes poiminnalle on tarvetta. Hedelmää voidaan pitää puussa 4–6 kuukautta kehittymisen jälkeen, mutta jos sitä ei poimita ajoissa, se putoaa maahan.
Avokadopuu tuottaa keskimäärin 120 hedelmää vuodessa. Kaupallisissa hedelmätarhoissa hedelmiä tuotetaan tavallisesti noin 7 tonnia hehtaarilta, mutta jotkin tarhat pystyvät jopa 20 tonnin hehtaarituottoon. Avokadon viljelyssä ongelmana on, että usein se tuottaa vuoron perään hyviä ja huonoja satoja. Tämä johtuu siitä, että jos puu ei esimerkiksi kylmyyden vuoksi menesty jonakin vuonna, seuraavana se on sitäkin tuottoisampi.
Avokado voidaan idättää siemenestä helposti myös huonekasviksi.
Ravintoarvojen lähde: [6] (Finelin tietokanta, elintarvike nro 11057)
Infobox OKAvokado sisältää enemmän rasvaa kuin useimmat muut hedelmät. Suurin osa rasvasta on kertatyydyttymätöntä. Kokonainen keskikokoinen avokado sisältää noin neljänneksen päivittäisestä tyydyttyneen rasvan saantisuosituksesta.[7] Avokadoissa on 60 prosenttia enemmän kaliumia kuin banaaneissa. Niissä on myös paljon B- E- ja K-vitamiinia. Avokadon painosta noin kaksi kolmasosaa on vettä.
Sadassa grammassa avokadoa on 219 kcal energiaa.[8]
Avokadon hedelmäliha on väriltään kellanvihreästä kullankeltaiseen. Se hapettuu ja muuttuu ruskeaksi nopeasti joutuessaan kosketuksiin ilman kanssa. Tätä voidaan ehkäistä sitruuna- tai limettimehulla. Niiden sisältämä C-vitamiini toimii hapettumista estävänä antioksidanttina. Toinen keino on pitää avokadoja lämpimässä (n. 40 °C) vedessä muutaman tunnin ajan ennen kuorimista. Tämä sulkee hapettumista aiheuttavat entsyymit vaikuttamatta makuun tai rakenteeseen. Avokadosta syödään vain hedelmäliha, ei kuoria eikä siementä.
Avokado on erityisen suosittu kasvisruokavaliossa, jossa voileivissä ja salaateissa.[8] Se ei ole makea, vaan rasvainen ja aromikas. Rakenteeltaan hedelmä on lähes kermainen. Avokado on guacamolen perusraaka-aine, ja lisäksi sitä käytetään sushin täytteenä, kanan lisukkeena ja levitteenä. Brasiliassa ja Vietnamissa avokadoa käytetään pirtelöissä ja joskus jäätelöissäkin. Filippiineillä valmistetaan jälkiruokajuomaa sokerista, maidosta ja soseutetusta avokadosta. Keski-Amerikassa hedelmiä tarjoillaan riisin kera.
Kuumennettaessa avokadoon kehittyy maun pilaavia yhdisteitä.[8]
Avokadoa ei tulisi antaa syötäväksi eläimille, sillä se sisältää persiiniä, joka on vaarallista tai jopa tappavaa monille eläimille. Se voi aiheuttaa esimerkiksi oksentelua, ripulia tai sydänvikoja.[9] Ihmisille se ei ole tavallisesti vaarallista.
Avokadon nimi tulee nahuatlin sanasta ahuacatl, joka tarkoittaa kivestä. Joissakin Etelä-Amerikan maissa avokadoa kutsutaan sen ketšuankielisellä nimellä palta. Muissa espanjankielisissä valtioissa käytetään nimitystä aguacate.
Hedelmäavokadoa kutsutaan myös alligaattoripäärynäksi.[10]
Avokadoja lienee syöty Etelä-Meksikossa jo 8000 vuotta sitten ja viljelty 7000 vuotta sitten.[8] Ensimmäiset tiedot avokadosta Euroopassa ovat peräisin vuodelta 1519. 1700-luvulla eurooppalaiset merimiehet käyttivät avokadoa levitteenä keksien päällä. Kasvia tavattiin Indonesiassa ensimmäisen kerran vuonna 1750, Brasiliassa vuonna 1809, Palestiinassa 1908 ja Australiassa sekä Etelä-Afrikassa 1800-luvun loppupuolella.[11]
Carl Schmidt kehitti vuonna 1911 Fuerte-lajikkeen, johon Kalifornian viljely perustui monta vuotta.[11] Vuonna 1935 postinkantaja Rudolph Hass patentoi Hass-lajikkeen, joka on ainoa avokadolajike, jota voidaan viljellä ympäri vuoden.[5] Hän oli ostanut A. R. Rideoutilta avokadopuun siemeniä, jotka istutti pihalleen. Lajike kehittyi ilmeisesti sattumalta. Jokainen nykyinen Hass-puu polveutuu Rudolphin kasvattamasta yksilöstä, joka kuoli vuonna 2002.[5] Hass-avokadojen kuori on tumma ja hiukan ryppyinen, ja hedelmäliha hyvin kermainen. Nykyisin se on suosituin ja kasvatetuin avokadolajike.[11]
Avokado (Persea americana) tarkoittaa sekä Keski-Amerikasta kotoisin olevaa puuta että sen päärynänmuotoista hedelmää.
Persea americana
L'avocatier (Persea americana) est une espèce d'arbres fruitiers de la famille des Lauracées, originaire du Mexique et d'Amérique centrale. Il est notamment cultivé pour ses fruits, les avocats, riches en lipides.
Son nom provient du nahuatl « ahuacatl » qui signifie « testicule » en référence à sa forme. On retrouve le terme ahuacatl dans le mot composé ahuacamolli (guacamole), signifiant « sauce à l'avocat ».
En chinois, l'avocat est appelé « fruit à beurre » (牛油果 níuyóu gǔo), ou parfois « poire alligator » (鳄梨).
L'avocatier est un arbre de taille moyenne qui peut atteindre vingt mètres de hauteur. Cependant, il mesure en général environ dix mètres. Sa cime est ample et touffue, son tronc est recouvert d'une écorce grisâtre et crevassée.
Les feuilles sont alternes, elliptiques, entières, à bords lisses, acuminées elles mesurent 20-30 cm sur 10-15 cm, la base est pointue, la face ventrale est vert foncé, brillant, les nervures sont vert clair, la face dorsale est terne, glauque clair à blanc, les feuilles juvéniles, légèrement violacées, sont duveteuses. Le pétiole fait 3-5 cm. Elles tombent tous les ans, mais après que l'arbre a déjà formé son nouveau feuillage annuel : l'arbre reste donc vert en permanence.
Ses fleurs sont hermaphrodites successives et mesurent de 5 à 10 mm.
Le fruit, l'avocat, est en forme de poire (piriforme) ou ovoïde ou rond, de 7 à 20 cm de longueur, pesant de 100 à 1 000 g. L'avocat est, d'un point de vue botanique, une baie à un seul pépin, et non une drupe car l'endocarpe est charnu. Il a une grosse graine centrale ovale de 3 à 5 cm de long.
Les feuilles et l'écorce de l'avocatier, ainsi que la peau ou la chair de l'avocat peuvent être nocifs pour les animaux tels que chats, chiens, bovins, caprins, lapins, rats, oiseaux, poissons, et les chevaux qui peuvent être gravement intoxiqués quand ils les consomment, et même en mourir[1]. Les feuilles d'avocatier contiennent en effet de la persine, un acide gras dérivé toxique qui, en quantité suffisante, peut causer la mort. Les symptômes comprennent l'irritation gastro-intestinale, vomissements, diarrhée, détresse respiratoire, congestion, l'accumulation de liquide autour des tissus du cœur, et même la mort. Les oiseaux semblent aussi être particulièrement sensibles à ce composé toxique. Les effets négatifs chez les humains semblent être principalement des problèmes d'allergies.
On plante l'avocatier pour les fruits qu'il produit ou l'ombre qu'il fournit. Son bois dur est utilisé dans la construction.
L'avocatier est originaire d'une vaste zone géographique s'étendant des montagnes centrales et occidentales du Mexique, à travers le Guatemala jusqu'aux côtes pacifiques d'Amérique centrale. Il y a des preuves archéologiques de l'utilisation et de la sélection des pieds au Mexique pendant dix mille ans. Des noyaux trouvés dans des grottes de la vallée de Tehuacan (État de Puebla) montrent que durant cette période il y eut une sélection progressive vers une augmentation de la taille des fruits ; ceci est indiqué par l'augmentation de la taille des noyaux des couches récentes par rapport à la taille de ceux des couches plus anciennes.
L'avocatier est un arbre des forêts tropicales humides, qui généralement ne supporte pas le gel et l'humidité l'hiver, et ne peut donc être cultivé que sous des climats tropicaux ou subtropicaux.
Certaines variétés d'origine mexicaine ont cependant été sélectionnées pour leur rusticité et leur capacité à résister à des gelées modérées, permettant ainsi la mise en place de cultures dans des régions comme la Corse ou l'Espagne[2],[3].
Les variétés mexicaines peuvent supporter des températures allant jusqu'à −10 °C pour la variété 'Fantastic'[4] (notamment les variétés suivantes : 'Brazos Belle', 'Joey', 'Lila', 'Poncho', 'Clifton', 'Duke', 'Ganter', 'Gottfried', 'Ignacio', 'Mayo', 'Mexicola', 'Mexicola grande', 'Northrop', 'Puebla', 'Stewart', 'Teague', 'Topa Topa', 'Walter Hole', 'Zutano'), les variétés guatémaltèques jusqu'à −2 à −3 °C.
L'avocatier préfère les sols légers et bien drainés et éventuellement légèrement acides (pH 6 à 6,5). La production de fruits est réduite en sols salins. Dans les zones froides, on veillera à le protéger du vent par des plantations contre vents dominants de haies assez hautes faites de cyprès par exemple ou en le plantant le long d'un mur d'enceinte. Les jeunes plants devront être protégés par un paillis épais au sol et un voile d'hivernage.
C’est un arbre à croissance relativement lente. Il atteint plus de dix mètres à l’âge adulte et peut donner ses premiers fruits vers 5 à 6 ans en conditions idéales (mais le plus souvent vers 8 ou 9 ans).
Dans le sud de la France, en zone USDA 8b (sud de Nîmes), il est assez fréquent de voir des avocatiers âgés de plusieurs dizaines d'années ; en zone protégée ils fleurissent et peuvent même porter quelques fruits.
Le semis d'une graine sous un climat approprié peut donner un arbre porteur de fruits en 4 à 6 ans, mais on n'obtiendra pas des fruits identiques à la variété parente, sauf dans certains cas de polyembryonie. Les vergers commerciaux utilisent donc des arbres greffés sur des porte-greffes adaptés au lieu de culture : terrain compact ou résistance à la pourriture des racines causée par Phytophthora cinnamomi (cultivars de Persea americana ou Persea schiedeana uniquement. Les autres espèces de Persea et les autres genres de Lauraceae sont incompatibles de greffe[5]). Il est cependant aisé de produire de jeunes avocatiers par semis. On peut planter directement le noyau aux deux tiers de sa hauteur dans un pot de 15-20 cm de diamètre dans un terreau classique, ou poser le noyau dans un vase à jacinthe ; affleurant la surface de l'eau il produira rapidement des racines. Les deux méthodes se valent, la dernière permettant d'observer la croissance racinaire de la plante.
En raison de sa dichogamie, l'avocatier est très faiblement auto-fertile. Il est donc recommandé d'associer des cultivars protogynes (groupe A : Hass, Corona) à des cultivars protandres (groupe B : Bacon, Fuerte, Zutano).
Selon les groupes, l'avocatier produit des fleurs femelles le matin (pollinisables seulement une heure) et des mâles l'après-midi ou le lendemain et inversement. Il faut donc cultiver un arbre de chaque groupe à moins de 50 m l'un de l'autre pour que l'ouverture des fleurs mâles et femelles puissent coïncider afin de permettre une pollinisation optimale.
Même avec un arbre de chaque groupe, il faut disposer d'assez de pollinisateurs tels que les abeilles ou les bourdons ainsi que d'une température assez douce pour pouvoir assurer une bonne pollinisation. En effet, en cas de températures fraîches, l'ouverture des fleurs dans l'après-midi peut être retardée au début de soirée voire en pleine nuit, ce qui limite les possibilités de pollinisation par les abeilles qui sont le plus actives en début d'après-midi. Autre problème, les fleurs d'avocatier ne sont pas très attractives pour les abeilles et si on cultive, par exemple, des agrumes à proximité, les abeilles délaisseront les fleurs d'avocatiers au profit de celles des agrumes.
Par ailleurs, les abeilles ont tendance à se spécialiser sur les fleurs d'un sexe particulier. Certaines vont butiner exclusivement les fleurs mâles et d'autres exclusivement les fleurs femelles, ce qui limite encore le taux de pollinisation. Il faut donc privilégier la pollinisation par les bourdons ou d'autres pollinisateurs qui, eux, n'ont pas cette spécialisation sexuelle.[6].
Les vents forts réduisent l'humidité, déshydratent les fleurs et affectent également la pollinisation.
Un avocatier moyen produit environ cent vingt fruits par an. Un verger commercial produit en moyenne sept tonnes d'avocats par hectare et par an, mais cela peut atteindre vingt tonnes par hectare. Certains cultivars ont un problème d'alternance biennale.
Persea americana
L'avocatier (Persea americana) est une espèce d'arbres fruitiers de la famille des Lauracées, originaire du Mexique et d'Amérique centrale. Il est notamment cultivé pour ses fruits, les avocats, riches en lipides.
Crann síorghlas a fhásann 18 m ar airde, clúdaithe le faireoga ola cumhra, is ea an abhacád. Meastar go bhfuil sé dúchasach do Mheiriceá Láir. Na duilleoga ubhchruthach leathrúil; na bláthanna 2 cm ar leithead, scothghlas/bán sémhaothánach; na caora piorra-chruthach leathrúil, ag fás suas le 15 cm ar fhad, glas, buí nó scothchorcra, le bia ramhar scothbhuí/glas inite timpeall ar chloch mhór amháin iontu. Saothraítear ar scála ollmhór é i gcuid mhaith réigiún teo cosúil le Meicsiceo is tíortha na Meánmhara. Is lú tomaí na crainn shaothraithe ná na crainn nádúrtha, le torthaí ar dhathanna is méideanna éagsúla a aibíonn ag tréimhsí éagsúla i rith na bliana.
O aguacate [1] ou abacateiro[2] é unha árbore (Persea americana) nativa de América Central e México coñecida polos seus froitos comestíbeis graxos (aguacate ou abacate). É unha árbore de gran porte, pasando dos trinta metros de altura; unha árbore adulta pode producir máis dun cento de froitos, dos que se coñecen máis de 500 variedades. Na actualidade ademais da súa zona de orixe cultívase no sur de España, Israel, Suráfrica, Perú, norte de Chile, Vietnam, Indonesia, Australia, Nova Zelandia, Estados Unidos, Filipinas, República Dominicana e Malaisia.
O aguacate ou abacateiro é unha árbore (Persea americana) nativa de América Central e México coñecida polos seus froitos comestíbeis graxos (aguacate ou abacate). É unha árbore de gran porte, pasando dos trinta metros de altura; unha árbore adulta pode producir máis dun cento de froitos, dos que se coñecen máis de 500 variedades. Na actualidade ademais da súa zona de orixe cultívase no sur de España, Israel, Suráfrica, Perú, norte de Chile, Vietnam, Indonesia, Australia, Nova Zelandia, Estados Unidos, Filipinas, República Dominicana e Malaisia.
Avokado (lat. Persea americana; sin.: Persea gratissima) je tropsko voće koje raste u Srednjoj Americi i Meksiku. Naziv avokado potječe od astečke riječi ahuacatl, a kolokvijalni naziv za avokado je "aligatorska kruška", što upućuje na oblik i grubu površinu kore. Postoji više od 80 podvrsta avokada, koje se svrstavaju u tri kategorije (meksičku, gvatemalsku i zapadnoindijsku).
Zimzeleno drvo naraste u visinu 6-20 m. Listovi su dugi 10-12 cm, elipsasta oblika. Cvjetovi nastaju od siječnja do ožujka. Avokado cvijeta u velikim cvjetovima koji sadrže 100-300 manjih. Do oprašivanja dolazi u samo 0.1 % slučajeva. Glavni uzrok toga leži u činjenici što je tijekom prvog dana cvjetanja sazreo samo tučak i što su prašnici još nerazvijeni. Cvijet se kasnije na jedan dan zatvara. Kad se cvijet ponovno otvori, prašnici su već zreli, ali je tučak uvenuo. Osim toga se cvjetovi sa zrelim prašnicima u odnosu na cvjetove sa zrelim tučcima otvaraju u različito doba dana. Plodovi su okrugli, zelene boje i teški do 2 kg. Kora je hrapava.
Avokado potječe iz prašuma Srednje i Južne Amerike, gdje se počeo uzgajati 8000 g. pr. Kr. Prema legendama Maya avokado je davao čarobne moći njihovim princezama. U 16. st. španjolski osvajači su prenijeli avokado u Europu. Od sredine 17. st. avokado se preko Jamajke širi u Aziju. Početkom 20. st. avokado se rasprostranjuje u SAD-u, Meksiku, Dominikanskoj Republici, Brazilu i Kolumbiji.
Avokado ima brojna ljekovita svojstva. Štiti od raka dojke i prostate, te je bogat izvor vitamina E. Vrlo vrijedan proizvod koji se dobiva iz avokada je ulje koje je dobro za njegu kože. Također, mnogi kuhari ga koriste umjesto maslinova ulja u pripremi jela. Plod avokada se dosta koristi u meksičkoj kuhinji. Europski mornari su avokado koristili kao maslac.
Premda avokado spada u tropsko voće, njegov uzgoj je moguć i u mediteranskoj klimi, tako je poznato nekoliko primjeraka u Konavlima pored Dubrovnika, prisutno je sedam velikih primjeraka od tri varijeteta koji rastu u samom Dubrovniku i daju ukusne plodove, postoji nekoliko primjeraka na Korčuli i Hvaru, a zabilježen i primjerak koji daje plodove na najsjevernijoj lokaciji kod Zadra, što je svojevrstan kuriozitet.
Avokado (lat. Persea americana; sin.: Persea gratissima) je tropsko voće koje raste u Srednjoj Americi i Meksiku. Naziv avokado potječe od astečke riječi ahuacatl, a kolokvijalni naziv za avokado je "aligatorska kruška", što upućuje na oblik i grubu površinu kore. Postoji više od 80 podvrsta avokada, koje se svrstavaju u tri kategorije (meksičku, gvatemalsku i zapadnoindijsku).
Avokad (Persea americana) ialah tumbuhan penghasil buah meja dengan nama sama. Tumbuhan ini berasal dari Meksiko dan Amerika Tengah dan kini banyak dibudidayakan di Amerika Selatan dan Amerika Tengah sebagai tanaman perkebunan monokultur dan sebagai tanaman pekarangan di daerah-daerah tropika lainnya di dunia.
Pohon, dengan batang mencapai tinggi 20 m dengan daun sepanjang 12 hingga 25 cm. Bunganya tersembunyi dengan warna hijau kekuningan dan ukuran 5 hingga 10 milimeter. Ukurannya bervariasi dari 7 hingga 20 sentimeter, dengan massa 100 hingga 1000 gram; biji yang besar, 5 hingga 6,4 sentimeter.
Buahnya bertipe buni, memiliki kulit lembut tak rata berwarna hijau tua hingga ungu kecoklatan, tergantung pada varietasnya. Daging buah apokat berwarna hijau muda dekat kulit dan kuning muda dekat biji, dengan tekstur lembut.
Artikel bertopik Buah-buahan ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Avokad (Persea americana) ialah tumbuhan penghasil buah meja dengan nama sama. Tumbuhan ini berasal dari Meksiko dan Amerika Tengah dan kini banyak dibudidayakan di Amerika Selatan dan Amerika Tengah sebagai tanaman perkebunan monokultur dan sebagai tanaman pekarangan di daerah-daerah tropika lainnya di dunia.
Pohon, dengan batang mencapai tinggi 20 m dengan daun sepanjang 12 hingga 25 cm. Bunganya tersembunyi dengan warna hijau kekuningan dan ukuran 5 hingga 10 milimeter. Ukurannya bervariasi dari 7 hingga 20 sentimeter, dengan massa 100 hingga 1000 gram; biji yang besar, 5 hingga 6,4 sentimeter.
Buahnya bertipe buni, memiliki kulit lembut tak rata berwarna hijau tua hingga ungu kecoklatan, tergantung pada varietasnya. Daging buah apokat berwarna hijau muda dekat kulit dan kuning muda dekat biji, dengan tekstur lembut.
Lárpera eða avókadó (fræðiheiti: Persea americana) (Nahuatl Aguacatl: agua-kah-tl) er ávöxtur af lárperutré sem er upprunnið í Mexíkó. Það er blómplanta af ættinni Lauraceae. Tréð ber egglaga ávöxt sem kallast lárpera. Lárpera hefur verið ræktuð í mörg árþúsund.
Lárperutré verða 20 m og laufblöðin verða 12–25 sm löng. Perulega ávöxturinn er flokkuður sem ber en hann er 7 til 20 sm langur og vegur frá 100 til 1000 grömm og í honum er fræ sem er 5 - 6,4 sm langt.
Venjulega vaxa um 120 lárperur árlega á hverju lárperutré. Í ræktun þá er uppskera að meðaltali 7 tonn á hektara á ári en er sums staðar 20 tonn á hektara. Sum kvæmi af lárperutrjám þola frost, þau harðgerustu allt að -6 C°, en þó aðeins í stuttan tíma.
L'avocado (Persea americana Mill.) è una specie arborea da frutto che appartiene alla famiglia delle Lauracee.[1]
La parola avocado (perlopiù invariabile in italiano[2]) è un prestito dall'inglese avocado (plurale avocados: pronuncia [ævəˈkʰɑːdəʊ(z)] o – in inglese americano – [ɑvəˈkʰɑdoʊ(z)]), che a sua volta deriva dallo spagnolo aguacate (pronuncia [aɣwaˈkate]), probabilmente incrociatosi paretimologicamente con abogado, "avvocato": avocado[3]. In ultima analisi si risale al nahuatl (o azteco) āhuacatl (pronuncia [aːˈwakat͡ɬ]), parola che indica il frutto (la pianta invece si chiama āhuacacuahuitl) e che significa testicolo, per analogia riferita alla forma di quest'organo[4]. Nell'America Latina di lingua spagnola è anche chiamato col nome, d'origine quechua, palta[5].
L'albero è di taglia media e misura generalmente 10-15 m di altezza. La chioma è ampia e frondosa e il tronco è ricoperto di una scorza grigiastra. Le foglie persistenti, lunghe dai 12 ai 25 cm, sono semplici, ovali e di colore verde. I fiori misurano 5-10 mm. Il frutto è una drupa a forma di pera, lunga 7-20 centimetri e con un peso di circa 0,1-1 kg. Presenta un grosso seme centrale di 3–5 cm di diametro. La polpa è di colore giallo verde o giallo pallido, l'epicarpo (o buccia) può essere di colore verde o melanzana, liscio o rugoso.
L'avocado è originario di una vasta zona geografica che si estende dalle montagne centrali e occidentali del Messico, attraverso il Guatemala fino alle coste dell'oceano Pacifico nell'America centrale.
L'avocado si adatta a climi tropicali o sub-tropicali e soffre temperature inferiori ai 4 °C. I maggiori paesi produttori sono, nell'ordine, Messico, Repubblica Dominicana, Colombia, Perù, Indonesia, Kenya, Stati Uniti, Cile e Brasile.[6] In Italia si è cominciato a coltivarlo in alcune zone della Sicilia, della Calabria e della Sardegna.
P. americana ha una grande distribuzione sul mercato mondiale e ne sono state create numerose varietà.
Pur non essendo ricco in zuccheri, l'avocado è un frutto altamente calorico (fornisce oltre 2 kcal/g) in quanto ricco di grassi come gli omega-3. Alcuni lavori scientifici indicano che l'avocado è un frutto ipocolesterolemizzante.l'avocado inoltre fa bene alla gola. Infatti, le sue propietà grasse ne sciolgono le placche. Contiene inoltre beta-carotene, vitamine C, E, e K, glutatione, folati, e potassio (in concentrazione maggiore rispetto alle banane) . Grazie alla sua consistenza ed elevata quantità di grassi vegetali, può essere un sostituto del burro anche nella pasticceria vegana[13][14]. La credenza che l'avocado, il cui nome deriva dalla sua forma a testicolo, fosse un frutto afrodisiaco non è supportata da evidenze scientifiche. L’olio di avocado trova applicazione in campo cosmetico sia alimentare. La polpa del frutto è ideale per preparare alcuni piatti, fra cui insalate,[15] toast, e panini.[16]
L'avocado contiene una particolare tossina che prende il nome di persina la quale si ritrova sull'intera pianta, inclusi frutti, foglie, corteccia e semi. È ampiamente documentato che il consumo alimentare di avocado può provocare gravi intossicazioni o avvelenamenti con esito letale in numerose specie animali, come uccelli, gatti, cani, animali da allevamento, cavalli, ratti e altri[17]. La tossicità e la dose letale variano grandemente in funzione della specie animale e della quantità di avocado assunta. Animali come gli uccelli risultano, ad esempio, particolarmente sensibili già a piccole dosi. In ogni caso, un trattamento intempestivo dell'avvelenamento da avocado può avere esito letale.
Attualmente non sono disponibili informazioni sufficienti circa la tossicità dell'avocado sull'essere umano, seppure sia stato dimostrato come alcune sostanze contenute nell'avocado possiedono effetti genotossici su cellule umane[18].
L'avocado (Persea americana Mill.) è una specie arborea da frutto che appartiene alla famiglia delle Lauracee.
Persea americana (binomen a Philippo Miller anno 1768 statutum) est planta florens in Mexico et Media America orta, quae ad familiam Lauracearum pertinet. Fructus est esculentus.
Semina huius speciei reperta sunt in locis archaeologicis Mexicanis Coxcatlán, El Riego, Purrón, unde domesticationem hac regione anno circiter 6 500 a.C.n. inceptam censetur.[1]
Persea americana (binomen a Philippo Miller anno 1768 statutum) est planta florens in Mexico et Media America orta, quae ad familiam Lauracearum pertinet. Fructus est esculentus.
Semina huius speciei reperta sunt in locis archaeologicis Mexicanis Coxcatlán, El Riego, Purrón, unde domesticationem hac regione anno circiter 6 500 a.C.n. inceptam censetur.
Amerikinė persėja arba avokado medis (Persea americana, nah. āhuacatl) – lauramedinių (Lauraceae) šeimos augalas, kurios vaisius – avokadas. Tai visažalis, iki 20 m aukščio stambus medis, kurio lapai kiaušiniški, 10-20 cm ilgio ir iki 10 cm pločio. Žiedai sutelkti į šluotelių pavidalo žiedynus. Vaisius – tamsiai žalio atspalvio, kriaušės pavidalo kaulavaisis, kuris 7-20 cm ilgio, 7-10 cm skersmens ir 250–600 g svorio. Vaismedis pradeda derėti po 4-5 metų.
Amerikinė persėja kilusi iš Meksikos ir Centrinės Amerikos, po to pateko į Braziliją, Floridą, Kaliforiniją, ir galiausiai – į Ispaniją, Graikiją, Australiją. Šiuo metu auginama daugelyje subtropinių ir tropinių regionų (JAV, Brazilija, Afrika ir kt.).
Vaisiai skinami jiems nesunokus. Jei derlius surenkamas per anksti, jo pilnai pribrandinti neįmanoma. Toks vaisius nustoja aromato ir jam būdingų vertingų savybių. Vaisiai labai vertinami, naudingi sveikatai. Juose yra apie 5–32 proc. riebalų, iš kurių nemažai polinesočiųjų riebalų rūgščių. Jos mažina kraujo klampumą, jo krešėjimą, gerina kraujagyslių sienelių elastingumą, tinka širdies ir kraujagyslių ligų profilaktikai. Vaisiuose gausu lecitino, kuris reguliuoja medžiagų apykaitą, aktyvina smegenų ląstelių veiklą, valo kraujagyslių sieneles, saugo kepenis nuo riebalų kaupimosi. Taip pat vaisuose yra 0,8–4,4 proc. baltymų, 1,2–10 proc. angliavandenių, maistingame minkštime – vitaminų A, C, riboflavino, niancino ir kt.
Avokadas tinkamas maistui kai paspaudus pirštu atsiranda įdubimas. Jei vaisius kietas, dar kurį laiką jį reikia nokinti.
Amerikinė persėja arba avokado medis (Persea americana, nah. āhuacatl) – lauramedinių (Lauraceae) šeimos augalas, kurios vaisius – avokadas. Tai visažalis, iki 20 m aukščio stambus medis, kurio lapai kiaušiniški, 10-20 cm ilgio ir iki 10 cm pločio. Žiedai sutelkti į šluotelių pavidalo žiedynus. Vaisius – tamsiai žalio atspalvio, kriaušės pavidalo kaulavaisis, kuris 7-20 cm ilgio, 7-10 cm skersmens ir 250–600 g svorio. Vaismedis pradeda derėti po 4-5 metų.
Amerikinė persėja kilusi iš Meksikos ir Centrinės Amerikos, po to pateko į Braziliją, Floridą, Kaliforiniją, ir galiausiai – į Ispaniją, Graikiją, Australiją. Šiuo metu auginama daugelyje subtropinių ir tropinių regionų (JAV, Brazilija, Afrika ir kt.).
Vaisiai skinami jiems nesunokus. Jei derlius surenkamas per anksti, jo pilnai pribrandinti neįmanoma. Toks vaisius nustoja aromato ir jam būdingų vertingų savybių. Vaisiai labai vertinami, naudingi sveikatai. Juose yra apie 5–32 proc. riebalų, iš kurių nemažai polinesočiųjų riebalų rūgščių. Jos mažina kraujo klampumą, jo krešėjimą, gerina kraujagyslių sienelių elastingumą, tinka širdies ir kraujagyslių ligų profilaktikai. Vaisiuose gausu lecitino, kuris reguliuoja medžiagų apykaitą, aktyvina smegenų ląstelių veiklą, valo kraujagyslių sieneles, saugo kepenis nuo riebalų kaupimosi. Taip pat vaisuose yra 0,8–4,4 proc. baltymų, 1,2–10 proc. angliavandenių, maistingame minkštime – vitaminų A, C, riboflavino, niancino ir kt.
Avokadas tinkamas maistui kai paspaudus pirštu atsiranda įdubimas. Jei vaisius kietas, dar kurį laiką jį reikia nokinti.
Avokado[1] jeb aligatorbumbiere[nepieciešama atsauce] (Persea americana) ir lauru dzimtas augs. Avokado dabiskais izplatības areāls ir no Meksikas dienvidiem līdz Andu kalniem. Koks ir ar eliptiskām, olveida formas lapām, kuru garums ir no 10 līdz 30 cm. Mazi, zaļgani ziedi, iesegti biezās ziedkopās, ir bez ziedlapiņām un ar sešām apziedņa daivām, deviņām putekšņlapām, sakārtotas pa trim, un vienšūnas sēklotni. Augļi ir ar dažādiem izmēriem un formu. Tie parasti nav lielāki par vistu olām. Retos gadījumos augļa svars var sasniegt pat 1—2 kg lielu svaru. Augļa krāsa var būt no zaļas līdz tumši violetai. To sastāvā ir daudz tiamīna (B1), riboflavīna (B2) un A vitamīna.
Avokado auglis
Avokado stāds
Avokado ziedi
Pieaudzis avokado koks
Avokado jeb aligatorbumbiere[nepieciešama atsauce] (Persea americana) ir lauru dzimtas augs. Avokado dabiskais izplatības areāls ir no Meksikas dienvidiem līdz Andu kalniem. Koks ir ar eliptiskām, olveida formas lapām, kuru garums ir no 10 līdz 30 cm. Mazi, zaļgani ziedi, iesegti biezās ziedkopās, ir bez ziedlapiņām un ar sešām apziedņa daivām, deviņām putekšņlapām, sakārtotas pa trim, un vienšūnas sēklotni. Augļi ir ar dažādiem izmēriem un formu. Tie parasti nav lielāki par vistu olām. Retos gadījumos augļa svars var sasniegt pat 1—2 kg lielu svaru. Augļa krāsa var būt no zaļas līdz tumši violetai. To sastāvā ir daudz tiamīna (B1), riboflavīna (B2) un A vitamīna.
Pokat, pokaik, atau buah mantega (Persea americana) adolah tumbuahan panghasil buah meja jo namo sama. Tumbuahan iko barasal dari Meksiko jo Amerika Tengah jo kini banyak dibudidayakan di Amerika Selatan jo Amerika Tangah sabagai tanaman parak monokultur jo sabagai tanaman pakarangan di daerah-daerah tropika lainnyo di dunia.
Pohon, jo batang mancapai tinggi 20 m jo daun sapanjang 12 hinggo 25 cm. Bungonyo tasuruak jo rono ijau kakuniangan jo ukuran 5 hinggo 10 milimeter. Ukurannyo bavariasi dari 7 hinggo 20 sentimeter, jo massa 100 hinggo 1000 gram; biji nan gadang, 5 hinggo 6,4 sentimeter.
Buahnyo batipe buni, mampunyoi kulik haluih tak rato barono ijau tuo hinggo ungu kacoklatan, tagantuang pado varietasnyo. Dagiang buah pokat barono ijau mudo dakek kulik jo kuniang mudo dakek incek, jo tekstur haluih.
Namo pokat (dari bahaso Inggirih, avocado) barasa dari bahaso Aztek, ahuacatl (dibaco kiro-kiro "awakatl"). Suku Aztek barado di daerah Amerika Tangah jo Meksiko. Karano itu, buah iko pado awalnyo dikenal di daerah tasabuik.
Pado saat pasukan Spanyol mamasuki wilayah tasabuik sakitar awal abaik ka-16, babagai tumbuahan dari daerah iko, tamasuak pokat, dipakenalkan kapado panduduak Eropa. Urang patamo nan mampakenalkan buah pokat kapado panduduak Eropa iyolah Martín Fernández de Enciso, salah surang pamimpin pasukan Spanyol. Baliau mampakenalkan buah iko pado taun 1519 kapado urang-urang Eropa. Pado saat nan samo juo, para pasukan Spanyol nan manjajah Amerika Tangah juo mampakenalkan kakao, jagung, jo kantang kapado masyarakaik Eropa. Sajak itulah buah pokat mulai disebar jo dikenal dek banyak panduduak dunia.
Pokat dibaok ka Indonesia dek Balando pado abaik ka-19.
Pokat mampunyoi banyak manfaik. Inceknyo digunokan dalam industri pakaian sabagai parono nan indak mudah luntua. Batang kayunyo dapek digunokan sabagai bahan bakar. Kulik batangnya digunokan sabagai parono rono cokelat pado produk dari bahan kulit. Dagiang buahnyo dapek dijadikan hidangan sarato manjadi bahan dasar untuak babarapo produk kosmetik jo kacantikan. Salain itu, dagiang buah pokat untuak maubek sariawan jo malambokan kulik nan kariang. Daun pokat digunokan untuak maubek kanciang batu, darah tinggi, sakik kapalo, nyeri saraf, nyeri lambuang, saluran angok mambangkak jo menstruasi nan indak taratur. Inceknyo dapek digunokan untuak maubek sakik gigi jo kanciang manih.
Artikel batopik Buah-buahan ko baru babantuak rancangan. Sanak dapek mambantu Wikipedia mangambangannyo. Pokat, pokaik, atau buah mantega (Persea americana) adolah tumbuahan panghasil buah meja jo namo sama. Tumbuahan iko barasal dari Meksiko jo Amerika Tengah jo kini banyak dibudidayakan di Amerika Selatan jo Amerika Tangah sabagai tanaman parak monokultur jo sabagai tanaman pakarangan di daerah-daerah tropika lainnyo di dunia.
Pohon, jo batang mancapai tinggi 20 m jo daun sapanjang 12 hinggo 25 cm. Bungonyo tasuruak jo rono ijau kakuniangan jo ukuran 5 hinggo 10 milimeter. Ukurannyo bavariasi dari 7 hinggo 20 sentimeter, jo massa 100 hinggo 1000 gram; biji nan gadang, 5 hinggo 6,4 sentimeter.
Buahnyo batipe buni, mampunyoi kulik haluih tak rato barono ijau tuo hinggo ungu kacoklatan, tagantuang pado varietasnyo. Dagiang buah pokat barono ijau mudo dakek kulik jo kuniang mudo dakek incek, jo tekstur haluih.
Avokado ialah sejenis tumbuhan buah-buahan dari keluarga Lauraceae yang dimakan sebagai buah segar atau untuk diproses bagi pelbagai kegunaan. Avokado dipercayai berasal dari Puebla, Mexico. Sejarah menanam dan makan buah avokado telah bermula semenjak beribu-ribu tahun dulu lagi oleh kaum Aztek di lembah Andes yang mempunyai tamadunnya tersendiri. Tanaman avokado tidak popular disemua negara Asia Tenggara seperti Malaysia dan Thailand tetapi popular di Filipina dan Indonesia. Orang Malaysia kurang meminat makan buah avokado tidak seperti di beberapa negara Amerika Latin, Caribbean, Indonesia dan Filipina yang amat menggemari makan buah avokado. Cara makan buah avocado juga mudah iaitu dengan membelah buah kepada dua dan ambil isinya kemudian masukan dalam cawan di campur dengan susu dan sedikit gula.
Tanaman Avocado popular di beberapa negara dengan pengeluaran dunia sebanyak 3.2 juta metrik tan pada tahun 2010. Negara-negara membangun menyumbang sebanyak lebih 82% pengeluaran tersebut di kawasan Amerika Latin dan Caribean. Mexico merupakan pengeluar utama avokado dunia dengan lebih 1.1 juta mt setahun diikuti dengan Indonesia (263,000 mt/tahun), dan Amerika Syarikat (214 mt/tahun). Beberapa negara pengeluar utama lain seperti Colombia, Brazil, Chile, Peru, China dan Ethiopia. Kawasan Asia Pasifik dan Asia Tenggara terus menyumbang sebanyak lebih 11% pengeluaran avokado dunia melibatkan Indonesia, Filipina, Vietnam dan Australia.
Pokok avokado merupakan pokok saka yang tumbuh menegak dengan ketinggian sehingga 20 meter (70 kaki). Pokoknya bercabang dengan daun berwarna hijau gelap berukuran 12-25 cm panjang dan berkilat di bahagian atas permukaan daun. Bahagian bawah daun agak cerah keputihan yang mempunyai berbagai bentuk seperti lanseolat, ekliptik, bujur, ovat dan juga bentuk obovat. Buah Avocado mempunyai bentuk 'pear' yang agak tirus di bahagian pangkal buah seakan bulat dan oval berukuran 7-33 cm panjang dan 15 cm diameter. Kulit berwarna hijau kekuningan, hijau gelap, merah ungu atau ungu gelap dan agak kehitaman apabila cukup masak. Kadang-kala ada juga yang mempunyai titik-titik kuning dan mempunyai ketebalan kulit kira-kira 6 mm.
Bunga Avokado berwarna hijau kekuningan yang ada 2 pusaran serta 3 lobus periant dengan 9 stamen dan 2 kelenjar nektar berwarna jingga. Kaedah atau cara pendebungaan pokok avokado ada dua cara iaitu kaedah 'A' dan kaedah 'B'. Kaedah 'A' adalah dimana organ betina akan terbuka pada waktu pagi dan debunga dikeluarkan tengahari sementara keadah 'B' iaitu debunga dikeluarkan pagi dan organ betina dibuka waktu tengahari. Daripada 11 spesis avokado, sebanyak 5 spesis mempunyai bunga jenis A dan 6 spesis jenis B.
Avokado adalah sejenis buah yang berkhasiat yang mengandungi protein, zat besi, fosforus, kalsium, sodium, potasium, vitamin A dan C dan niasin.
Sebiji avokado dipercayai mengandungi kira-kira 300 kalori, dengan 88% daripadanya terdiri daripada lemak. Ia bertindak dengan berkesan sebagai pelincir semula jadi bagi membolehkan sendi-sendi tulang bergerak bebas terutamanya di bahagian leher,siku, pergelangan tangan, pinggul dan lutut sekali gus dapat menghindarkan penyakit sengal-sengal tulang.
Di samping itu, amalan memakan buah ini setiap hari boleh menurunkan paras kolestrol di samping mengekalkan paras lipoprotein iaitu sejenis kolestrol yang baik yang bertindak melindungi seseorang itu daripada diserang sakit jantung.
Isi avokado yang kaya dengan vitamin A, minyak dan riboflavin amat berkesan untuk memulihkan kesegaran dan kelicinan kulit serta mengatasi masalah kulit kering.
Terdapat 4 spesis utama tanaman avokado iaitu
Terdapat dua lagi spesis yang berkait rapat dengan tanaman avokado iaitu Covo (Persea schiedeana Nees) dan juga Anay (Beilcshmiedia anay Konter m).
Antara kultivar yang terdapas adalah Avocado Hass, Avocado Gwen, Avocado Pinkerton, Avocado Reed (Kategori A). Bagi kultivar kategori B pula ialah kultivar Avocado Bacon, Avocado Ettinger, Avocado Fuerte, Avocado Sharwil dan Avocado Zutano. Kultivar lain yang ada termasuk Avocado Spinks dengan jenama Challange, Dickinson, Kist, Queen, Sharpless, Rey, Royal dan Tatt. Klon dan kultivar yang terdapat di Malaysia dibawa masuk dari Mexico tetapi banyak kultivar yang disesuaikan dengan keadaan di Indonesia dan Filipina.
Di Malaysia terdapat tujuh varieti yang telah didaftarkan untuk tanaman avokado. Walau pun tanaman avocado di Malaysia tidak begitu popular tetapi sejak zaman kolonial terdapat usaha membangunkan tanaman ini yang di majukan di Stesyen-stesyen Pertanian. Pokok avokado (Persia americana) adalah yang ditanam di Malaysia. Jabatan Pertanian Malaysia telah mendaftarkan beberapa klon avokado semenjak tahun 1953 dan menyimpan sebahagian daripada pokok-pokok tersebut di beberapa pusat pertanian sekitar Malaysia. Di pusat pertanian Tangkak, Ledang, Johor contohnya terdapat beberapa pokok yang masih dijaga dan mengeluarkan hasil sehingga kini. Usaha untuk menyimpan pokok tersebut sebagai sumber janaplasma perlu dijalankan.
1. Avokado Klon A7
Avokado jenis ini di panggil sebagai "Haji Abu" yang didaftarkan pada 5.10.1953 dari Pusat Pertanian Ampang Tinggi, Negeri Sembilan. Klon ini didaftarkan oleh pegawai pertanian pusat tersebut. Buah jenis ini berbentuk 'pear' dengan saiz yang sederhana dan mempunyai kulit berwarna hijau. Buah ini senang di kupas apabila telah matang. Isinya berwarna kuning, lembut dan bijinya senang tertanggal dari isi.
2. Avokado Klon A10
Jenis avokado klon A10 yang di daftarkan pada 1956 di dapati di Lot 2835, Selama, Perak oleh Jabatan Pertanian. Buah klon ini bersaiz besar, berwarna merah padam dan mempunyai kulit yang nipis. Tidak ada nama tempatan untuk klon ini. Isinya lembut dan mempunyai mutu serta rasa yang sederhana.
3. Avocado Klon A16
Bagi buah klon avokado A16 yang didaftarkan pada 18.5.1957 ini ditanam di Pusat Pertanian, Selama, Perak yang didaftarkan oleh Jabatan Pertanian. Buah mempunyai kulit yang hijau kekuningan dengan bentuk agak panjang dan membengkok. Buah ini juga meruncing di bahagian tangkai. Isinya pucat dan rasa buah adalah sederhana sedap.
4. Avokado Klon A25
Klon avokado A25 tiada nama tempatan dan didaftarkan pada tahun 1958 oleh pegawai pertanian. Pokok induk masih ada di Pusat Pertanian Tangkak, Ledang, Johor. Buahnya bila matang berwarna merah hati dengan saiz buah sederhana. Isinya tebal dan berbiji kecil dengan ira isinya yang halus dan rasa yang sangat sedap.
5. Avokado Klon A27
Klon ini didaftarkan pada 10.6.1958 oleh pegawai di Jabatan Pertanian Serdang. Tidak ada nama tempatan untuk klon ini. Klon ini menghasilkan buah yang kecil yang kulitnya berwarna jingga gelap. Isinya agak nipis dibahagian tepi tetapi tebal di bahagian atas dan bawah biji. Mutu dan rasa klon A27 adalah dikategorikan sederhana.
6. Avokado Klon A30
Avocado ini telah di daftarkan pada 1.6.1958 oleh pegawai Jabatan Pertanian yang bertugas di Pusat Komoditi Jabatan Pertanian Serdang, Selangor. Klon ini mempunyai buah yang besar dengan kulit berwarna jingga. Isinya adalah tebal, halus serta berwarna 'cream'. Mutu buah adalah sangat baik.
Penanaman menggunakan biji benih atau keratan yang dipilih dari pokok induk yang dikenalpasti. Jarak pernanaman disyorkan ialah 6m x 6m atau lebih jauh bergantung kepada keadaan tanah dan kultivar. Lubang penanaman diisikan dengan baja organik dan MOP sebelum ditanam dengan anak benih. Jalankan penyiraman peringkat awal dan sebaiknya bubuh sungkupan. Tanaman selingan seperti pisang, jagung atau lain-lain tanaman kontan boleh ditanam di antara barisan. Kawal rumpai dan jalankan program cantasan pembentukkan. Baja tumbesaran NPK 15:15:15 diberikan mengikut kadar disyorkan. Baja buah NPK 12:12:17:2 dan baja organik juga diberikan ikut syor.
Pokok avocado dewasa mampu menghasilkan sebanyak 1,200 biji buah sepokok setahun. Purata hasil avocado yang di tanam secara komersil sebanyak 7 - 20 metrik tan sehektar setahun. Kawasan dusun avokado yang dijaga dengan baik di negara strategik mampu menghasilkan sehingga 20 mt sehektar setahun. Pokok avocado memang mempunyai masalah penghasilan berbuah dwimusim iaitu pengeluaran puncak dan pengeluaran kurang berlaku berselang tahun. Isu ini menyebabkan harga buah avocado di pasaran kadang-kadang terlalu tinggi dan terlalu murah akibat fenomena ini.
Ciri-Ciri buah avokado yang dikehendaki oleh pengguna mestilah buah yang bersaiz kecil dan saiz sederhana untuk pengeluaran secara komersial di kawasan kotaraya. Buah yang terlalu besar atau terlalu kecil digunakan untuk tempatan bagi keluarga yang besar. Kulit buah avokado sebaiknya licin, nipis atau sederhana nipis serta berwarna kehijauan memang diminati pengguna. Isinya tidak ada serat, mengandungi minyak yang rendah serta rasa yang sedap. Biji sebaiknya bersaiz kecil dan tidak mengganggu isi buah semasa proses penghantaran, penggredan dan pengendalian lepas tuai. Tidak ada ruang antara biji dengan isi. Buah mesti tahan suhu dingin dan tanah lasak.
Pokok sebolehnya tidak terlalu tinggi dan sesuai ditanam dan tidak terlalu padat atau merimbun. Penghasilan buah sebaiknya cepat dan kurang diserang sebarang penyakit seperti mati pucuk dan tahan cuaca sejuk terutama di kawsasan sub-tropika. Jika cuaca terlalu sejuk serta berangin akan menjejaskan proses pendebungaan pokok avokado. Buah muda juga akan gugur jika cuaca terlalu sejuk - 1 celcius. Hanya beberapa negara sahaja di dunia yang mempunyai iklim dan cuaca dikehendaki untuk tanaman avokado bermutu iaitu di Selatan Sepanyol, Crete dan Levant, Peru dan Afrika Selatan. Kawasan lain yang sesuai seperti di Selatan India, Sri Lanka, Australia, New Zealand , Filipina, Malaysia, Indonesia, Amerika Tengah, Caribean, Arizona, Mexico, New Mexico, Texas, Florida dan Ecuador. Setiap kawasan mempunyai kultivar tersendiri.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Avokado ialah sejenis tumbuhan buah-buahan dari keluarga Lauraceae yang dimakan sebagai buah segar atau untuk diproses bagi pelbagai kegunaan. Avokado dipercayai berasal dari Puebla, Mexico. Sejarah menanam dan makan buah avokado telah bermula semenjak beribu-ribu tahun dulu lagi oleh kaum Aztek di lembah Andes yang mempunyai tamadunnya tersendiri. Tanaman avokado tidak popular disemua negara Asia Tenggara seperti Malaysia dan Thailand tetapi popular di Filipina dan Indonesia. Orang Malaysia kurang meminat makan buah avokado tidak seperti di beberapa negara Amerika Latin, Caribbean, Indonesia dan Filipina yang amat menggemari makan buah avokado. Cara makan buah avocado juga mudah iaitu dengan membelah buah kepada dua dan ambil isinya kemudian masukan dalam cawan di campur dengan susu dan sedikit gula.
Tanaman Avocado popular di beberapa negara dengan pengeluaran dunia sebanyak 3.2 juta metrik tan pada tahun 2010. Negara-negara membangun menyumbang sebanyak lebih 82% pengeluaran tersebut di kawasan Amerika Latin dan Caribean. Mexico merupakan pengeluar utama avokado dunia dengan lebih 1.1 juta mt setahun diikuti dengan Indonesia (263,000 mt/tahun), dan Amerika Syarikat (214 mt/tahun). Beberapa negara pengeluar utama lain seperti Colombia, Brazil, Chile, Peru, China dan Ethiopia. Kawasan Asia Pasifik dan Asia Tenggara terus menyumbang sebanyak lebih 11% pengeluaran avokado dunia melibatkan Indonesia, Filipina, Vietnam dan Australia.
De avocado (Persea americana) is een boom uit Centraal-Amerika. Hij is bekend om zijn gelijknamige voor consumptie geschikte vrucht die ook wel advocaatpeer of, als hij eetrijp is, soms solange genoemd wordt. De naam avocado komt van het Nahuatl-woord ahuacatl, dat overigens ook 'teelbal' betekent.[1]
Mexico is een belangrijke exporteur van avocado's. Talrijke boomgaarden worden aangetroffen in de streek rond de stad Uruapan.
De avocado, endemisch in Centraal-Amerika, is een tot 20 meter hoge koude-gevoelige boom. Het is een groenblijvende plant, hoewel sommige planten hun bladeren verliezen vlak voor of tijdens de bloei. De boom draagt spiraalsgewijs ingeplante bladeren, van sterk variabele, ovale en langwerpige vorm. De bladeren staan op korte steeltjes. De avocado is eenhuizig, de bloemen zijn vrij klein (tot 1,3 cm in doorsnede) maar komen in groten getale voor. De boom wortelt zeer oppervlakkig, typisch is ook dat de wortels zeer weinig wortelhaartjes hebben. De avocadoboom is bijgevolg slecht in staat om water op te nemen en heeft een grote behoefte aan een reguliere watertoevoer. Stilstaand water rond de wortel werkt wortelrot in de hand, de plant gedijt dus het best op een goed doorlatende bodem.[2][3]
De avocado (normaliter bestoven door insecten) beschikt over een bijzonder mechanisme om inteelt te beperken. De avocado heeft twee soorten bloemen: type A en type B. Individuele planten hebben ofwel A-bloemen ofwel B-bloemen. De stempels van A-bloemen kunnen enkel op één specifieke ochtend stuifmeel ontvangen. De meeldraden van dit type bloemen zijn pas rond de middag van diezelfde dag in staat om hun stuifmeel te verspreiden. Bij B-bloemen is het zo dat de stempels op juist één namiddag in staat zijn om stuifmeel te ontvangen, hun meeldraden kunnen het stuifmeel pas tijdens de morgen van de volgende dag verspreiden. Op deze manier kunnen A-bloemen enkel bestoven worden door B-bloemen, zelfbestuiving wordt zo bemoeilijkt.[4]
De vrucht van de avocado is peervormig tot rond, 7 tot soms 20 cm lang en kan tot 2,3 kg wegen. De kleur varieert van groen tot donkerbruin en paars-achtig. De schil van de vrucht is min of meer oneffen of bobbelig. Het zachte, romige, vruchtvlees is groen of geel van kleur en smaakt nootachtig; rijp is het vruchtvlees vrijwel zacht als boter. De avocadovrucht is bijzonder voedzaam. In tegenstelling tot de meeste vruchten bevat de avocado zeer veel olie (5 tot 23 g per 100 g vruchtvlees). De olie in de vrucht bestaat voornamelijk uit onverzadigde vetten en heeft dus een gunstige invloed op het cholesterolgehalte. De avocado bevat ook veel mineralen zoals ijzer en kalium en is tevens rijk aan proteïne. Midden in de vrucht bevindt zich een grote houtige pit, die voor consumptie verwijderd wordt. Bij rijpe vruchten ligt de pit los en kan men, bij het schudden van de vrucht, de pit horen rollen.[2][3] Avocado's worden ook veel gebruikt in schoonheidsmaskers, omdat ze goed voor de huid zijn.[bron?]
Bloeiwijze van de avocado
Bloemen van de avocado
Vruchten aan de boom
Vrucht overlangs doorgesneden
Er worden drie ecologische rassen van de avocadoboom onderscheiden:
Deze wordt ook in o.a. in Engeland in de volle grond gekweekt.
Verder verschillen de rassen onder andere ook in bloeiseizoen, grootte en groeiperiode van de vrucht.[2][3]
Alle rassen kruisen vlot met elkaar; de meest geteelde vormen zijn namelijk hybriden tussen de verschillende rassen. Zo is bijvoorbeeld de 'Fuerte' een kruising tussen het Mexicaanse en het Guatemalteekse ras. Dit is tevens het meest verbouwde ras. Van de wilde vorm wordt in de teelt nog slechts de onderstam gebruikt om de veredelde rassen op te enten.[2]
Hoewel er circa 400 geteelde vormen bestaan, zijn er in Nederland en Vlaanderen over het algemeen vier verkrijgbaar.
Avocadovruchten worden voornamelijk rauw gegeten. Het verkleuren van het vruchtvlees bij blootstelling aan de lucht (enzymatische bruinkleuring) wordt tegengegaan met bijvoorbeeld citroensap.
De avocadovrucht speelt een belangrijke rol in bepaalde Centraal-Amerikaanse keukens, in Mexico wordt de vrucht bijvoorbeeld gebruikt als basis voor guacamole (avocadomoes) door het vruchtvlees fijn te maken.
Avocadomoes werd op de Antillen gemengd met alcohol tot een geel drankje. Door zeevaarders werd dit meegebracht naar Nederland, maar door gebrek aan avocado's ging men het drankje hier maken met eieren omdat die dezelfde kleur hadden als avocado's. Zo is in Nederland de likeur met de naam advocaat ontstaan.
De avocado heeft relatief gezien een hoog gehalte aan voedingsstoffen.[5] De vrucht kan, indien met mate gegeten, als gezond bestempeld worden.[6] Ze bevat kalium, vitamine B, foliumzuur en omega 3-vetzuren. De hoeveelheid voedingsvezels is 4,3 gram per 100 gram vruchtvlees.[7])
Bronnen, noten en/of referenties
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Persea americana op Wikimedia Commons. De avocado (Persea americana) is een boom uit Centraal-Amerika. Hij is bekend om zijn gelijknamige voor consumptie geschikte vrucht die ook wel advocaatpeer of, als hij eetrijp is, soms solange genoemd wordt. De naam avocado komt van het Nahuatl-woord ahuacatl, dat overigens ook 'teelbal' betekent.
Mexico is een belangrijke exporteur van avocado's. Talrijke boomgaarden worden aangetroffen in de streek rond de stad Uruapan.
Avokadoen (Persea americana) er eit tre som høyrer til laurbærfamilien (Lauraceae). Planten kjem opphavleg frå sørlege Mexico og Mellom-Amerika. Han er blitt dyrka i fleire tusen år, og truleg hausta vilt før dette.[1] I dag blir det dyrka over 400 sortar i tropiske område over heile verda, til dømes i Brasil, Indonesia, Israel, Sør-Afrika, USA og Australia.[1]
Ordet «avokado» stammar frå nahuatl-ordet ahuacatl som også tyder ‘testikkel’. Spanjolane gjorde det om til avocado – eit uttrykk dei var vande med, sidan det var eit gammalt ord for ‘advokat’. Tidlegare blei avokadoen også kalla abacata (frå portugisisk).
Ordet «guacamole», som er eit meksikansk ord for ein dipp laga av avokado, kjem frå nahuatl-ordet ahuacamolli (‘avokadosuppe’, ‘avokadosaus’).
Frukta vart første gong nemnd i ei bok i 1519.
Avokadotreet kan veksa seg opp til 20 meter høgt. Det er eviggrønt og veks raskt i varme og relativt tørre område. Treet har mørkegrøne, opp til 40 cm lange blad. Dei små blomane er gulgrøne. Etter omtrent 10 år byrjar treet å bere frukt. Dei fleste sortane ber frukt to gonger årleg. Den mest kjende avokadosorten er hass-avokado med sitt mørkegrøne, knudrete skal. Andre sortar som blir brukt til dyrking er bacon-avokado (sjå bilete), fuerte-avokado og zutano-avokado. Den minste er cocktail-avokado. Avokadofrukta inneheld mykje umetta feittsyre. Nokon sortar har vore i bruk i medisinske samanhengar til dømes som bakterisid og mot diare.
Avokadofrukta, som opphavleg er eit bær, er rund til pæreaktig i fasongen og har ein nøtteaktig smak. Det lêraktige skalet varierer med sortane frå grøn til mørkegrøn. Steinen inni ein vaksen frukt er om lag så stor som ein golfball. Fruktkjøtet er gulgrønt til gullgult, men fargar seg mørkt dersom det blir utsett for luft (pga. oksidering).
Fruktene som ein får i butikk er ofte framleis harde, og modnar etter kvart. Når skalet gir etter for lett trykk, er avokadoen moden nok til matbruk.
Avokadofrukter modnar aldri fullstendig på treet, men dett ned på bakken i hard tilstand der dei modnar fort. Under dyrkinga blir dei harde fruktene plukka så fort dei er store nok. Ved å la dei vera på treet kan ein lagra dei lengre.[1]
Medan skalet ikkje er etande, er fruktkjøtet rundt steinen veldig næringsrikt. Kjøtet er mjukt, kremaktig og ikkje søtt. Før ein et frukta vert den normalt delt i to. Steinen kan fjernast til dømes ved hjelp av ei skei, slik at ein kan ta ut det smøraktige fruktkjøtet. Kjøtet kan etast ublanda. Krydra med litt sitron- eller limesaft og salt, kan avokadomos brukast som pålegg på brødskiver eller som saus til dømes på maispannekakeer (tortilla). Sitron- eller limesaft hindrar oksidering og dermed at fruktkjøtet fargar seg brunt.
Avokado blir ofte brukt til vegetarisk sushi. I det brasilianske kjøkkenet vert avokado brukt i milkshake (såkalla: «vitamina de abacate») og iskrem. Det vegetare kjøkkenet sett pris på avokadoen som erstatning for kjøt eller ost.
Ei kjend oppskrift er den meksikanske guacomolen, som er ein dipp laga av most avokado, tomatar, chili og fersk koriander.
Per 100 gram:
Energi: 221 kcal Fiber: 6,3 g Karbohydrat: 0,4 g Feitt: 23,5 g Protein: 1,9 g Vatn: 66 %Avokadoen er rik på kalium, folsyre og vitamin B6. I tillegg inneheld frukta pantothensyre, A- og C-vitaminar, magnesium, kopar, nikotinsyre, jern og sink.
Aztekarane brukte avokadoolje og andre delar av planta. I dag bruker ein også avokadoen til kosmetikk og medikament. Det blir dessutan laga møblar av trevyrket.
Barlow og Martin har funne ut at avokadoplanta har utvikla seg i økologisk samband med store pattedyr som no er utdøydd (til dømes bakkdovendyr og sør-amerikanske gomphotheriidar). Dyra åt avokadofrukter med den svakt giftige steinen som seinare kom ut med avføringa langt frå morplanta. I dag er det berre menneske som spreier avokadosteinane.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Avokado Avokadoen (Persea americana) er eit tre som høyrer til laurbærfamilien (Lauraceae). Planten kjem opphavleg frå sørlege Mexico og Mellom-Amerika. Han er blitt dyrka i fleire tusen år, og truleg hausta vilt før dette. I dag blir det dyrka over 400 sortar i tropiske område over heile verda, til dømes i Brasil, Indonesia, Israel, Sør-Afrika, USA og Australia.
Avokado er et tre som kan bli opp til 20 meter høyt, med spiselig frukt. Aztekerne dyrket planten. I dag dyrkes avokado både i tropiske områder og andre steder over hele verden.
Ordet avokado stammer fra nahuatl-ordet ahuacatl (som også betyr testikkel). Spanjolene endret det til «avocado», et gammelt ord for advokat, men det heter i dag «aguacate» på spansk.
Uttrykket «guacamole» (et meksikansk ord for en avokadobasert dipp) kommer fra nahuatl-ordet «ahuacamolli», som betyr avokadosuppe eller avokadosaus.
I 1519 nevnte spanjolene frukten for første gang i en bok.
Avokadotreet er eviggrønt og vokser raskt i varme og relativt tørre områder. Treet har mørkegrønne, opptil 40 cm lange blader. De små blomstene er gulgrønne. Etter om lag 10 år begynner treet å bære frukter. De fleste sortene bærer frukt to ganger i året.
Avokadofrukten, som botanisk sett er et bær med bare ett frø, er rund til pæreformet, og har en nøtteaktig smak. Det læraktige skallet varierer i farge fra grønt til mørkegrønt. Modne frukter inneholder en stein på størrelse med en golfball. Fruktkjøttet er gulgrønt til gullgult, men fargen endres raskt når fruktkjøttet kommer i kontakt med luft (oksidering).
Frukten man får i butikken er fremdeles hard, og modner etter hvert. Når skallet gir etter for lett trykk, er avokadoen moden nok til videre bruk.
Avokadofrukter modner aldri fullstendig på treet, men faller i hard tilstand ned på bakken, der de raskt modner. Under dyrking blir de harde fruktene høstet så snart de er store nok.
Skallet er ikke spiselig, men fruktkjøttet rundt steinen er svært næringsrikt. Før frukten spises, deles den i to. Fruktkjøttet kan spises ublandet. Avokado er hovedingrediensen i guacamole.
En hel middels stor avokado inneholder ca. 21 gram fett. Det meste av dette er imidlertid enumettet fett. Avokado inneholder også 60% mer kalium enn bananer. Den er også rik på B-vitamin, E-vitamin og K-vitamin.[1] Avokadoen har også et høyere fiberinnhold enn noen annen frukt - hvorav 75% uoppløselige og 25% oppløselige fibre.[2]
Avokadoen er rik på kalium, folsyre og vitamin B6.[3] I tillegg inneholder frukten pantotensyre, A- og C-vitaminer, magnesium, kobber, nikotinsyre, jern og sink[4].
Allerede aztekerne brukte avokadoolje og andre deler av planten, og i dag brukes avokadoen også til kosmetikk og medikamenter.[5] Avokadotreet brukes også til møbelproduksjon.
Barlow og Martin har funnet ut at avokadoplanten har utviklet seg i økologisk forbindelse med store pattedyr (noen av disse er utdødd). Dyra spiste avokadofrukter med den svakt giftige steinen, som senere kom ut med avføringen langt fra morplanten. I dag er det bare menneskene som sprer avokadosteinene.
Wiktionary: avokado – ordbokoppføring Avokado er et tre som kan bli opp til 20 meter høyt, med spiselig frukt. Aztekerne dyrket planten. I dag dyrkes avokado både i tropiske områder og andre steder over hele verden.
Smaczliwka wdzięczna, awokado właściwe (Persea americana) – gatunek wiecznie zielonych drzew z rodziny wawrzynowatych (Lauraceae). Wykopaliska dowodzą, że awokado było już wykorzystywane 7000 lat p.n.e. Pierwotnie pochodzi z południowego Meksyku, lecz stosunkowo szybko rozpowszechniło się z Ameryki Północnej – przez Środkową – aż do Południowej (Peru)[4].
Poza wymienionymi w szablonie wartości odżywczych znajdują się jeszcze znaczne ilości aminokwasów (na 100 g):
Roślina jest trująca dla koni, bydła, kóz, królików, ptaków (strusi[11], kur[11], kanarków[12], papużek falistych[12]) i ryb z powodu zawartości persyny. Spożycie może doprowadzić do śmierci[13][14].
Awokado jest uprawiane głównie w Ameryce Północnej (76% światowej produkcji), Afryce (11%), Azji (9%) i południowej Europie (2%)[5].
W medycynie ludowej awokado miało szereg zastosowań, w tym leczenie nadciśnienia tętniczego, cukrzycy, zapalenia oskrzeli, bóli brzucha i biegunek. Skórka owocu wykazuje działanie antybiotyczne (stosowano ją jako środek przeciwrobaczy). Olej z nasiona ma właściwości ściągające, wywar z pestek uśmierzał ból zębów, a pasta z mielonych pestek stosowana była w leczeniu dolegliwości skórnych (świerzb, łupież, ropiejące rany). Liście stosowano jako środek przeciwkaszlowy, stosowano je ponadto w niedokrwistości, hipercholersterolemii, zapaleniu błony śluzowej żołądka, wrzodów żołądka i dwunastnicy, a okłady z liści do leczenia nerwobóli. W badaniach na zwierzętach wykazano pozytywny wpływ na profil lipidowy krwi, stężenie HDL, poziom glukozy i stężenie hemoglobiny[5].
Awokado jest stosowane także w sztuce kulinarnej. Zawarte w owocach tłuszcze są równie łatwo przyswajalne przez organizm człowieka co masło. Zawartość nienasyconych tłuszczów sprawia, że polecane powinno być osobom chorującym na miażdżycę, nadciśnienie oraz jako uzupełnienie diety lub substytut masła[15].
W 2000 r. na Międzynarodowym Kongresie Chemicznym w Honolulu dr H. Kawagishi z Uniwersytetu Shizuoka (Japonia) przedstawił zachęcające wyniki oddziaływania awokado na wątrobę uszkodzoną wirusowym zapaleniem wątroby (WZW typu C)[16].
Dojrzały owoc doskonale się rozsmarowuje. Bywa zamiennikiem tłuszczów zwierzęcych. Spożywać go można w postaci sałatek oraz przystawek. Dodanie soku z cytryny zapobiega brunatnieniu miąższu owocu.
Owoc znajduje także różnorodne zastosowanie w kuchniach etnicznych:
Awokado stosuje się także w kosmetyce. Maseczki z tego owocu łagodzą podrażnienia skóry (w tym również spowodowane słońcem) i odżywiają cerę.
Indonezyjski shake (jus alpokat)
Guacamole
Smaczliwka wdzięczna, awokado właściwe (Persea americana) – gatunek wiecznie zielonych drzew z rodziny wawrzynowatych (Lauraceae). Wykopaliska dowodzą, że awokado było już wykorzystywane 7000 lat p.n.e. Pierwotnie pochodzi z południowego Meksyku, lecz stosunkowo szybko rozpowszechniło się z Ameryki Północnej – przez Środkową – aż do Południowej (Peru).
O abacateiro, cujo fruto é o abacate, também designado como abacado, loiro-abacate e louro-abacate é uma espécie da família Lauraceae, de nome científico Persea americana.
Segundo Koller, 1992[1] a classificação botânica do abacateiro tem sofrido várias alterações nos últimos anos, não havendo ainda total concordância sobre a questão. Recentemente L. O. Williams, citado por Malo (1978a) revisou os estudos genéticos e específicos, propondo a divisão do gênero Persea em dois subgêneros: Persea e Eriodaphne, que se distinguem, sob o aspecto agronômico, pelo fato das espécies do subgênero Persea serem compatíveis de enxertia entre si, porém incompatíveis de serem enxertadas sobre espécies do subgênero Eriodaphne.
É uma árvore de grande porte, de crescimento rápido, ultrapassando os 30 metros de altura, nativa da América Central e México. Possui folhas coriáceas, lanceoladas e lustrosas e flores pequenas (5 a 10 mm de diâmetro) de um verde esbranquiçado. Os frutos são drupas ovoides ou piriformes (em forma de pera), de casca verde-escuro e polpa cremosa, adocicada, rica em gordura, de cor verde-clara ou amarelada, com uma única semente grande esférica, de 3 a 5 cm de diâmetro. Os frutos das plantas selvagens são pequenos, mas as variedades cultivares apresentam frutos de dimensão considerável (7 a 20 cm de comprimento e pesam de 100 a 1000 g). Esta planta prefere solos férteis e úmidos, e clima ameno a quente, de modo que prefere climas tropicais ou subtropicais.
Uma árvore adulta pode produzir mais de uma centena de abacates em uma estação, e há sempre o incômodo dos frutos não colhidos que caem no chão, causando grande sujeira e odor ruim. Assim, não é uma árvore recomendada para locais de grande circulação ou arborização de ruas. Os frutos, apesar de nutritivos para os humanos, podem ser tóxicos para alguns animais.
Barlow & Martin (2002) identificam o abacate como um fruto adaptado para uma relação ecológica com mamíferos de grande porte, hoje em dia extintos (por exemplo, os herbívoros gigantes sul americanos, como as preguiças-da-terra e gonfoterídeos). O seu fruto, com um caroço apenas levemente tóxico, terá coevoluído com esses animais já extintos, de modo a ser disperso depois de ingerido por estes e expulso, juntamente com as fezes, pronto a germinar. Com o desaparecimento dos seus parceiros ecológicos, a planta não terá tido tempo para se adaptar a uma forma de dispersão de sementes alternativa.
Folhas simples, elípticas, oblongas ou oval-acuminadas, semicoriáceas, de margens inteiras, mais ou menos onduladas; lâmina com 8,0 cm a 20,0 cm de comprimento e 4,0 cm a 9,0 cm de largura; pecíolo de até 5 cm de comprimento e 3 mm a 4 mm de largura na base; quando frescas são de cor verde-escura na face adaxial, pouco brilhantes e quase lisas, e de face abaxial de cor verde mais clara, fosca e um tanto áspera; folhas secas de coloração até castanho-clara. Nervura principal proeminente na face abaxial, com nervuras secundárias oblíquas, também proeminentes, dando origem às nervuras terciárias que se anastomosam em fina trama.[2]
A lâmina foliar é hipoestomática e de simetria dorsiventral. A epiderme, em vista frontal, na face daxial, é formada por células poligonais, com células de paredes levemente sinuosas e raros tricomas tectores unicelulares, curtos alongos, de paredes espessas; na face abaxial geralmente é formada por células menores, retangulares ou arredondadas, com paredes periclinais levemente convexas. A cutícula é granulosa e os estômatos são anomocíticos, com 3 a 4 células subsidiárias. Tricomas tectores são frequentes em folhas jovens e raros em folhas adultas. Em secção transversal, a epiderme é uniestratificada em ambas as faces, com cutícula espessa. Na face adaxial as células são alongadas no sentido transversal. O mesofilo é formado por uma ou duas camadas de células paliçádicas, alongadas, apresentando muitos idioblastos secretores de mucilagem e óleo volátil, volumosos e arredondados. O parênquima esponjoso apresenta poucas camadas de células irregulares, com grandes espaços intercelulares. Pode ocorrer uma conformação diferenciada do mesofilo, junto aos idioblastos secretores, formada por células parenquimáticas alongadas e achatadas tangencialmente, de paredes espessas. A nervura principal mostra um feixe vascular colateral desenvolvido, envolto por uma bainha esclerenquimática, praticamente contínua. Pequenos cristais fusiformes, de oxalato de cálcio, ocorrem em células parenquimáticas próximas às nervuras. Na base da lâmina foliar, dois outros feixes colaterais pequenos ocorrem junto ao bordo, voltados para a face adaxial.[2]
O abacateiro cresce mais facilmente em solos leves, profundos, drenados e ligeiramente ácidos. As melhores condições climáticas[3] são encontradas em regiões com chuvas em torno de 1200 milímetros anuais.
São conhecidas mais de 500 variedades[4], de três origens diferentes: a guatemalteca, a antilhana e a mexicana. A parte comestível é a polpa verde-amarelada, de consistência mole, que envolve a grande semente.
Assim sendo correspondem às três variedades botânicas:
O cultivo de abacates é criticado pelo seu impacto ambiental, uma vez que este necessita de enormes quantidades de água, o que pode causar problemas em zonas com pouca água. Para a produção de um quilo de abacates são necessários (em média) 1000 litros de água (um quilo de tomates necessita de 180 litros de água). Dependendo da variedade de abacate são necessários entre 70 a 300 litros de água para sustentar um abacate.[5] A importação de abacates também aumenta o impacto ambiental do abacate, uma vez que este é acondicionado usando muito plástico e tem de ser transportado a uma temperatura constante de 6 °C, o que consome muita energia.[6]
Em Portugal, por causa do impacto ambiental deste fruto, a Agência Portuguesa do Ambiente deu um parecer desfavorável à exploração de mais de 120 hectares de abacates no Algarve[7].
O abacateiro, cujo fruto é o abacate, também designado como abacado, loiro-abacate e louro-abacate é uma espécie da família Lauraceae, de nome científico Persea americana.
Avocado este un arbore originar din Mexic și Guatemala (America Centrală), clasificat cu floarea din familia Lauracee împreună cu camforul, scorțișoara și dafinul. Atât fructul cât și arborele sunt comestible iar avocado se referă și la fructul acestui copac. Din fruct se face renumita pastă guacamole.
Din avocado se fac diverse lucruri, printre care: măști de ten, diverse specialități culinare, ornamente, dulciuri (mai rar), se folosesc uneori în torturi dar nu prea des, medicină, etc.
Avocado se folosește pentru măștile de ten care revigorează tenul și îl fac să pară mai tânăr. Pe lângă asta, din el se mai fac șampoane și alte lucruri care valorează mulți bani, făcându-l popular într-un anumit fel, pentru cosmetică. El este o veritabilă și importantă plantă pentru industria cosmetică cât și farmaceutică, alături de Aloe Vera.
Din avocado se fac rareori milkshake-uri, dar renumită este pasta de avocado, Guacamole. Avocado se mai folosesc în salate și rareori ori niciodată în dulciuri deoarece nu conține zaharuri. Nu foarte renumită este rețeta de înghețată de avocado, fără prea multe zaharuri, care se consumă în unele țări.
Este probabil originală din Peru iar planta crește înaltă de 10-25 de metri, fructele lui neavând o perioadă exactă, fructele putând fi consumate în orice anotimp al anului. Fiind o plantă tropicală, fructele se coc în orice anotimp, cel puțin în California, de aceea putem întâlni avocado în supermarketuri în orice timp al anului.
Cuvântul "avocado" derivă din cuvântul spaniol AguaCate, care derivă din cuvântul Nahuatl āhuacatl awakatɬ,[2] care duce înapoi spre cuvântul proto-Aztec *pa:wa care totodată înseamnă "avocado".
Se înmulțește prin semințe și prin butășire. Deși nu este un fruct foarte apreciat în România, mulți români îl înmulțesc deoarece este o plantă decorativă cu frunze închise la culoare.
Mexic 1.264,14 
Chile 368,56 
Republica Dominicană 295,08 
Indonezia 275,95 
Columbia 215,32 
Peru 212,85 
Statele Unite ale Americii 205,43 
Kenya 201,47 
Brazilia 160,37 
Rwanda 143,28 
China 108,50 
Guatemala 91,47 
Spania 83,42 
Republica Congo 83,21 
Venezuela 81,59 
Israel 75,28 
Africa de Sud 75,23 
Camerun 69,53 Alte țări . 17 % Total Mondial (peste) 3.200 tone x 1000 De asemenea cresc și pe unele insule tropicale singuratice, acolo unde au ajuns, probabil prin natură sau prin mod accidental din vina oamenilor. Mai cresc sălbăticiți prin pădurile tropicale.
Afacerea cu Avocado este una profitabilă în țările tropicale sărace deoarece avocado se exportă în toată lumea, fiind un fruct cu multe utilizări și foarte sănătos. Țăranii locali din țările sărace obțin un profit mic de circa 20-30% din cultivarea acestei plante, fiind însă destul pentru un necesar mic al familiei.
Însă în statele mai mari și civilizate precum California, se obține un profit uriaș adus statului de aproximativ 70-80%.
Avocado devine încet-încet un fruct din ce în ce mai cultivat și mai apreciat în statele europene.
Avocado este un arbore originar din Mexic și Guatemala (America Centrală), clasificat cu floarea din familia Lauracee împreună cu camforul, scorțișoara și dafinul. Atât fructul cât și arborele sunt comestible iar avocado se referă și la fructul acestui copac. Din fruct se face renumita pastă guacamole.
Hruškovec americký[1] (iné názvy: avokádo,[2] staršie: avocado;[3][4] lat. Persea americana, staršie: Persea gratissima, Laurus persea[5]) je pestovaná rastlina (strom) z čeľade vavrínovité. Jej plod sa nazýva avokádo[2][1] (staršie: avocado,[4] neformálne názvy: krokodília hruška,[3] aligátoria hruška,[6] maslové ovocie[6][7]).
V roku 2019 bol sekvenovaný genóm avokáda, konkrétne P. americana var. drymifolia.[8]
Rastlina sa pestovala už v praveku. Vznikla pravdepodobne v Strednej Amerike. Pred objavením Ameriky sa pestovala od Mexika po Andy v Peru. Dnes sa pestuje po celom svete v tropickej a subtropickej oblasti.[5]
V pestovateľskej praxi sa rozlišujú 3 tzv. rasy (nazývané aj typy či odrody) hruškovca amerického - mexická (Persea americana var. drymifolia), západoindická (Persea americana var. americana) a guatemalská (Persea americana var. guatemalensis). V taxonomickom zmysle je však toto delenie sčasti sporné, prípadne trochu zložitejšie - napr. v niektorých zdrojoch guatemalská rasa nepatrí do druhu hruškovec americký a v iných zas hruškovec americký zahŕňa okrem vyššie uvedených troch taxónov aj viacero ďalších (ekonomicky nevýznamných) taxónov, ktoré sú inde radené ako (resp. pod) samostatné druhy z rodu hruškovec (Persea). [9][3][10]
Krížením vyššie uvedených troch rás vzniklo veľké množstvo kultivarov. Tieto majú rôzne vegetačné obdobia, takže avokádo je na trhu nepretržite po celý rok. [3][11]
Ide o strom, ktorého výška je do 20 m. Jeho koruna má rôzny tvar. Listy sú tmavozelené, lesklé, striedavé jednoduché celistvookrajové špicaté valcovité až kopijovité. Kvety sú žltozelené, drobné, obojpohlavné, nemajú korunné lupienky; sú usporiadané po 100 až 300 v súkvetiach - metlinách.[1]
Plod sa tvarom podobá hruške. Veľkosť plodu sa mení podľa rasy resp. kultivaru - pohybuje sa medzi 200 g a 2 kg (pričom až štvrtinu váhy plodu tvorí semeno). Plod je tmavozelený až purpurovohnedý. Medzi jadrom a šupkou je žltkastá až zelenkastá dužina, ktorá obsahuje až 25-30 % oleja (tuku), veľa vitamínov (betakarotén, tiamín, riboflavín, niacín) a minerálnych látok, má lahodnú orechovú príchuť a v dozretom stave má maslovitú konzistenciu. Dužina sa je priamo surová alebo ochutená a robia sa z nej šaláty alebo nátierky. Olej sa používa v kozmetickom priemysle. [3][12]
Hruškovec americký (iné názvy: avokádo, staršie: avocado; lat. Persea americana, staršie: Persea gratissima, Laurus persea) je pestovaná rastlina (strom) z čeľade vavrínovité. Jej plod sa nazýva avokádo (staršie: avocado, neformálne názvy: krokodília hruška, aligátoria hruška, maslové ovocie).
V roku 2019 bol sekvenovaný genóm avokáda, konkrétne P. americana var. drymifolia.
Avokadovec (znanstveno ime Persea americana) je drevo iz družine lovorovk (Lauraceae). Izhaja iz Srednje Amerike in Mehike. Vzgajali so ga že Azteki, danes pa ga kultivirajo v Južni Afriki, Izraelu, Čilu in južni Španiji. Njegov plod imenujemo avokado.
Ime sadeža izhaja iz besede ahuatl, ki v azteškem jeziku nahuatl pomeni tudi modo. Španci so to besedo prevzeli kot aguacate oziroma avocado. Španci so sadež prvič omenili v knjigi leta 1519.
Drevesa zrastejo do 20 m. Listi so vedno zeleni in dolgi 12-25 cm. Avokadovec je zimzeleno in hitro rastoče drevo, ki uspeva na toplih in sorazmerno suhih področjih. Drevo obrodi sadeže po okoli desetih letih. Sadež je bogat z nenasičenimi maščobnimi kislinami. Določene sorte se uporabljajo tudi v medicinske namene.
Sadež je hruškast ali okrogel. Zunanja lupina je srednje do temno zelena, odvisno od sorte. V notranjosti se nahaja jedrce, ki je veliko približno kot žogica za golf. Oplodje je zelenorumeno in na zraku oksidira ter potemni. Oksidacijo lahko preprečimo s pokapanjem s citronsko kislino.
Naprodaj so običajno še trdi sadeži, ki pa nadalje zorijo. Za uživanje so primerni, ko se lupina zaradi blagega pritiska s prstom nekoliko poda.
Sadeži nikoli ne dozorijo na drevesu, temveč padejo na tla, ko so še nezreli in nato hitro zorijo. V nasadih sadeže zato oberejo takoj, ko dosežejo ustrezno velikost.
Avokadovec (znanstveno ime Persea americana) je drevo iz družine lovorovk (Lauraceae). Izhaja iz Srednje Amerike in Mehike. Vzgajali so ga že Azteki, danes pa ga kultivirajo v Južni Afriki, Izraelu, Čilu in južni Španiji. Njegov plod imenujemo avokado.
Avokado (Persea americana) är en art i familjen lagerväxter, som odlas för sina frukter. Arten växer vilt från Mexiko i norr ner till länderna runt Anderna i söder[1]. Numera odlas arten över hela världen på platser med lämpligt klimat.
Avokado blir ett 20 meter högt städsegrönt träd och har 12–25 centimeter långa blad. Trädet tål inte frost och växer enbart i subtropiska och tropiska klimat.
Frukten är ett knytnävsstort bär med stor kärna.[2] Fruktköttet är mört och gult till ljusgrönt, medan skalet, som ej går att äta, är grönt till mörkgrönt. Kan även vara mer lilaaktigt när frukten är mogen. Ett normalt avokadoträd ger omkring 120 frukter per år.
Ordet avokado kommer ytterst från ahuacatl på aztekernas språk nahuatl. Det betyder ordagrant testikel (syftar på fruktens form)[3] och kom till svenska genom spanskan.
Avokado odlas framför allt på platser med medelhavsklimat, som Mexiko, Kalifornien, Israel, Sydafrika och Chile.
Världens 10 största producenter av avokado Nr Område Produktion
Mexiko &&&&&&&&01520695.&&&&&01 520 695 30,24 % 2 
Dominikanska republiken &&&&&&&&&0428301.&&&&&0428 301 8,52 % 3 
Peru &&&&&&&&&0349317.&&&&&0349 317 6,95 % 4 
Indonesien &&&&&&&&&0307326.&&&&&0307 326 6,11 % 5 
Colombia &&&&&&&&&0288739.&&&&&0288 739 5,74 % 6 
Kenya &&&&&&&&&0218692.&&&&&0218 692 4,35 % 7 
USA &&&&&&&&&0179124.&&&&&0179 124 3,56 % 8 
Rwanda &&&&&&&&&0161519.&&&&&0161 519 3,21 % 9 
Chile &&&&&&&&&0160000.&&&&&0160 000 3,18 % 10 
Brasilien &&&&&&&&&0156699.&&&&&0156 699 3,12 % Övriga länder &&&&&&&&01258344.&&&&&01 258 344 25,02 % Total världsproduktion &&&&&&&&05028756.&&&&&05 028 756 100,00 % Källa: FN:s livsmedels- och jordbruksorganisation:s data för år 2014.[4] En avokadoplanta, cirka 2 månader gammal
Löv
Blomknoppar
Blommor och frukter.
Avokado äts vanligen rå, ofta i förrätter och sallader. Den serveras ofta i halvor med kärnan avlägsnad. För att kunna konsumeras måste avokadon ha rätt mognadsgrad, då lossnar kärnan och skalet lätt och köttet har lagom mjuk konsistens. En mogen avokado ger efter en aning om man trycker försiktigt vid skaftfästet. Fördjupningen som den borttagna kärnan lämnar efter sig kan fyllas med olika fyllningar. Löjrom, majonnäs eller enklare kaviar är omtyckta ingredienser när avokado i denna form serveras som förrätt. Avokadoköttet kan också skäras i mindre skivor eller bitar och blandas in i grönsaks- eller andra sallader. Avokadopuré kan även användas i söta efterrätter som avokadoglass och avokadomousse. Avokado är huvudingrediensen i den mexikanska dippen guacamole. Löven och kärnan används inom traditionell afrikansk medicin mot smärta, men det finns ingen forskning som bekräftar deras verkan.[5]
Avokadofrukten kan innehålla upp till 30 procent omättat fett,[2] men det vanligaste är att den innehåller cirka 15 procent fett, främst enkelomättat sådant[6]. Den har även ett högt innehåll av kalium, ett essentiellt mineral som är nödvändigt för normal hjärt- och muskelfunktion.
Wikimedia Commons har media som rör Avokado.
Avokado (Persea americana) är en art i familjen lagerväxter, som odlas för sina frukter. Arten växer vilt från Mexiko i norr ner till länderna runt Anderna i söder. Numera odlas arten över hela världen på platser med lämpligt klimat.
Avokado blir ett 20 meter högt städsegrönt träd och har 12–25 centimeter långa blad. Trädet tål inte frost och växer enbart i subtropiska och tropiska klimat.
Frukten är ett knytnävsstort bär med stor kärna. Fruktköttet är mört och gult till ljusgrönt, medan skalet, som ej går att äta, är grönt till mörkgrönt. Kan även vara mer lilaaktigt när frukten är mogen. Ett normalt avokadoträd ger omkring 120 frukter per år.
Ordet avokado kommer ytterst från ahuacatl på aztekernas språk nahuatl. Det betyder ordagrant testikel (syftar på fruktens form) och kom till svenska genom spanskan.
Avokado (Persea americana), anavatanı Orta Meksika[1] olan çiçekli bitkiler (kapalı tohumlular) sınıfından tarçın ve kafur ağacını da içine alan defnegiller familyasına ait bir ağaç ve bu ağacın meyvelerinin adıdır. Timsah armudu da denen avokado meyveleri,[2] küre biçiminde, oval, elips ya da armut gibi eriksi tipli yeşil, kırmızı ya da erguvani renktedir. Eti krem sarı ya da beyazımsıdır. Ağaçlar ancak kısmen kendine verimlidir. Taze olarak tüketilir, ayrıca yemeklerde ve salatalarda kullanılır. Çok besleyicidir. Tropik iklime sahip bölgeler yanında, subtropikal iklime, don fazla olmaması kaydıyla Akdeniz iklimine sahip çeşitli bölgelerde de yetiştirilir. Bütün sıcak iklimlerde kültüre alınan bitkisi Türkiye'nin Akdeniz Bölgesi'nde Antalya'dan İskenderun'a kadar olan kuşakta, ayrıca Rize gibi donun az olduğu Doğu Karadeniz Bölümü'ndeki illerde [3] yetiştirilir
Avokadonun anavatanı Puebla eyaleti ve Meksikadır. Yerel ve yabani ortamda yetişen ıslah edilmemiş türü criollo adı ile bilinir, küçük, koyu siyah bir deriye sahip meyvesinin ortasında büyük bir tohum bulunur.[4] Avokado kullanımı ile ilgili en eski olgulara Coxcatlán, Puebla, Meksika'da M.Ö 10.000 yılına ait bilgileri içeren bir mağarada rastlanmıştır. Avokado orta amerika ve Güney amerika'da da uzun bir ıslah hikâyesine sahiptir. Avokado gibi şekil verilmiş sürahi M.S 900 yılında İnka öncesi Chan Chan şehrinde bulunmuştur.[5] Avrupa'da avocado ile ilgili bilinen en eski yazılı kayıt Martín Fernández de Enciso (doğum.1470–ölüm.1528) tarafından 1518 ya da 1519 yıllarında yazılan, Suma De Geographia Que Trata De Todas Las Partidas Y Provincias Del Mundo kitabındadır.[6][7] Bilinen ilk 'avocado' kelimesinin kullanıldığı İngilizce yayında Hans Sloane tarafından 1696'da yapılan Jamaika bitkileri indeksindedir. Bitki Endonezya'ya 1750'de Brezilya'ya 1809'da, Levant'a 1908'da girmiştir ve Güney Afrika, Avustralya'ya 19.yy sonunda giriş yapmıştır.
"Avokado" kelimesi Türkçeye İngilizce "Avocado" kelimesinden[İspanyolca aguacate kelimesinden gelmektedir. Bu kelime de ispanyolcaya Nahuatl dilindeki ahuácatl (testis (meyvenin şeklini belirten referans bir kelime)) kelimesinden gelmektedir.[8] Avokadolar Aztekler'de 'bereket meyvesi' diye bilinirdi. Güney Amerika'da Arjantin,Bolivya,Şili,Peru ve Uruguay'da Avokado Keçuva dilindeki adıyla palta olarak bilinir. Diğer ispanyolca konuşulan ülkelerde ve portekizce de ise adı abacatedir. Bu meyve, şekline ve belli kültür türlerindeki düz yeşil kabuk yüzetine yapılan atıfla avokado armudu veya timsah armudu diye de bazen adlandırılır. Nahuatl ahuacatl kelimesi diğer bir kısım kelimelerle de ilişkilendirilebilir. Mesela ahuacamolli, avokado çorbası veya sosu anlamındadır ve bu kelimeden ispanyolcada avokado ile yapılan ve avokadonun bilinmesini sağlayan bir meze guakamole türetilmiştir.[9]
İngilizce bilinen en eski bu meyve ile ilgili yazılı kullanım 1697'de "Avogato Pear"dı. Bu kelime sonradan "alligator pear" (timsah armudu) şeklini almıştır.[10] The "advocate"-formuna diğer bazı Germanik dillerde rastlanmaktadır. Örneğin Almanca Advogato-Birne, İsveççe advokatpäron, Danca advokat-pære ve Hollandaca advocaatpeer.[11] Hindistan'ın bir kısım bölgelerinde ise bu meyve tereyağı meyvesi ("butter fruit") diye bilinir.[12] Çin'de ise è lí ( 鳄梨, "timsah armudu"nun doğrudan çevirisi") veya huángyóu guǒ ( 黄油果, "tereyağı meyvesi") olarak bilinir.
Türkiye'de 1970'li yılların başında FAO aracılığıyla ABD'nin Kaliforniya eyaletinden deneme amaçlı çeşitli avokado fideleri getirilmiş, deneme üretimine başlanmış ve bu şekilde avokado Türkiye'ye girmiştir.[13] Türkiye'de halk arasında bazı kesimlerce bu meyve Amerikan armudu adıyla da anılmaktadır.[14]
20 metreye kadar uzayabilen ağacın, sıralı ve 12–25 cm arası uzunlukta yaprakları bulunur. Çiçekleri pek göze çarpmaz yeşilimsi sarı renkte 5 ile 10 mm genişliğindedir. Armut şekilli meyvesi 7 ila 20 cm uzunluğundadır, ağırlığı 100 gr ila 1000 gr ağırlığındadır, ortasındaki geniş tohum 5 cm ila 6.4 cm uzunluğundadır.[16]
Subtropikal türleri donsuz ve az rüzgar gerektiren bir iklimi tercih eder. Aşırı rüzgar nemi düşürür, çiçekleri kurutur ve polenlemeyi etkiler. Her ne kadar, Hass kültür türü -1'e kadar olan ısılara tahammül ederse de hafif donlar olgunlaşmamış meyvelerin ağaçtan düşmesine neden olur. Yaklaşık 1 metreden fazla derinliğe sahip iyi havalandırılmış toprağa da ağaç ihtiyaç duyar. Aşırı tuzlu toprak ürün verimini düşürür. Bu toprak ve iklim dünyanın ancak sayılı bölgelerinde olur. Güney İspanya, Portekiz, Fas, Girit, Levant, Güney Afrika, Kolombiya, Peru, Orta ve Kuzey Şili'nin belli bölgeleri, Vietnam, Endonezya, Güney Hindistan'ın belli bölgeleri, Sri Lanka, Avustralya, Yeni Zelanda, Filipinler, Malezya, Orta Amerika, Karayipler, Meksika, Kaliforniya, Arizona, New Mexico, Teksas, Florida, Hawaii, Ekvador ve Ruanda. Bütün bu bölgelerde farklı kültür türlerine sahiptir.
Ticari üretimde hektar başına yılda ortalama 7 ton ürün alınabilir, bazı bahçelerde bu hektar başına 20 tonu bulabilir.[17] Zeytin gibi düzensiz ürün vermesi sorun teşkil edebilir zira 1 yıl yüksek verim alınırken bunun ardından düşük verim alınan bir yıl takip eder. Avokado dona tahamül edemez bu sebeple tropik ve subtropik iklimlerde yetişir. Bununla birlikte soğuğa dayanıklı varyetelerde bulunmaktadır mesela Ettinger varyetesi gibi varyeteler -6 dereceye kadar az bir yaprak hasarı ile dayanabilir. -10 dereceye kadar dayanıklı varyetelerinde bulunduğu iddia edilmektedir.[18]
Avokado klimakterik bir meyvedir (muz da bir diğeri) bunun anlamı, meyve ağaç üstünde olgunlaşmaya başlar ancak esas olgunlaşması (sararıp) yenilecek hale gelmesi ağaçtan koparıldıktan sonra olur. Avokado yeşil olarak toplanır ve dondurucuda 3.3 ile 5.6 derecede saklanır ve son güzergahına ulaştırılır. Avokadonun yetişmesinden sonra yenebilir hale gelmesi vakit alır. Meksikalı yetiştiricilerin Hass Avokadosu %23 oranında yenilebilir hale geldiğinde kuru materyal içerir diğer ülkelerde de aynı standarda sahiptir. Avokado toplandıktan birkaç gün sonra oda sıcaklığında da sararıp yenilebilir hale gelir. Bazı marketlerde daha hızlı şekilde etilen (karpit) gazı ile muamele edilerek yenilecek hale getirilmektedir.[19] Bazı hallerde ise müşterilerinin en iyi şekilde kendilerine geri dönmesini siteyen ticari üreticiler avokado meyvesini iyice yetişip sararması için ağaçta bırakırlar ancak eğer ağaçta meyve çok fazla bekletilirse düşüp zarar görebilir.
Avokadonun kültür çeşitleri (türleri) olan alt varyeteler şu varyetelerine dayanmaktadır.
Avokado türleri çiçeklerindeki erkek ve dişi organların ayrı zamanlarda olgunlaşmaları (dichogamy) yüzünden, kendisine ancak kısmen verimlidir. Bunun üzerine uzun bir büyüme dönemi bu ağaçların ve meyvesinin büyümesini zorlu hale getirir. Pek çok kültür türü tohumla büyütülen ağacın üzerine yapılan aşı ile çoğaltılır zira bu mutasyonları en aza indirdiği gibi meyve veriminin de korunmasını sağlar. Modern yetiştirme programlarıda isolasyon ile rastgele çapraz polenlemeyi en aza indirerek yeni türler yaratır. Bu konunda Kaliforniya Üniversitesi ve Volcani Centre'daki "Instituto de Investigaciones Agropecuarias" gibi dünyada enstitüler bulunur. Türkiye'de ise Batem gibi enstitüler bulunmaktadır.
Avokado çiçekleri hem dişi, hem erkek organa sahip olmasına rağmen bu organlar aynı anda işlev yapmazlar. Çiçekler iki eşeyli bir açılma düzeni gösterir. Her çiçek ilk açıldığında dişi safhadadır. Bu safhada dişi organ başka çiçeklerden gelen çiçek tozlarını kabul eder, erkek organlar çiçek tozu saçmazlar. Bu safhaya “Dişi Safha” denir. Daha sonra çiçek kapanır, gece kapalı kalır, ertesi gün aynı çiçek tekrar açılır. Bu açılışta ise erkek organlar çiçek tozu saçarken dişi organ artık kabul edici değildir. Dişicik tepesi kararmış ve kurumaya başlamış olabilir. Bu safhaya da “Erkek Safha” denir. Avokado çiçeğinin bu durumu bilimsel olarak “Senkronoiz Dikogami” olarak adlandırılır. Yani erkek ve dişi organların olgunlaşması farklı zamanda ama günün hep aynı saatlerinde olur.
Avokado çeşitleri çiçek tipi bakımından A ve B tipi olarak 2 grupta sınıflandırılır.
Bu duruma göre kültür türleri şu şekilde sınıflandırılmaktadır.
Avokado çiçeğinin bu iki eşeyli açılma düzeninden dolayı iyi bir meyve tutumu ve yüksek verim alabilmek için A ve B tipi çeşitler birlikte dikilmelidir. Ancak aynı tipteki kültür türlerinden bazıları gün ve saat farkı ile de olsa farklı zamanlarda çiçek açtıklarından belli ölçüde birbirlerini tozlama imkanı da bulunmaktadır. Belli Hass, gibi kültür türleri düzensiz verim nedeniyle belli yıllarda iyi ürün verir. Soğuk (avokado ağaçlarının pek tolere edemedikleri bir durum) gibi bir durumdan kaynaklı düşük ürün verme hali ağaçların bir sonraki yıl için daha bol ürün vermesine neden olur. Bazı yıllar ise çevresel koşullar tohumsuz (çekirdeksiz) avokado meyvelerinin oluşmasına neden olabilir.[24] Avokado endüstrisinde bunlar "cukes" diye bilinir ve küçük boylarından dolayı bunlar ticari olarak dışlanır satılamazlar.[25]
Avokado anaçları genellikle meyve vermesi için tohumdan çoğaltılır. Normalde tohumdan ağacın büyütülmesi 4 ile 6 yıllık bir vakit alabilir ve ancak bu ağaçların tohumların alındığı ana ağaçla aynı meyve kalitesine sahip olması pek olası değildir. Bu sebeple sadece anaçlar tohumdan çoğaltılabildiği gibi çelikten de köklendirilerek çoğaltılabilir. Bu anaçlar 1 yıl serada büyütüldükten sonra artık aşılanmaya hazır hale gelir. Bunun ardından göz aşısı veya kalem aşısı ile çoğaltılır. Bu şekilde aşılana ağaç satıma hazır hale gelmeden önce 6-12 ay kadar daha büyütülür. Anaçlar genel koşullar gözönünde tutularak seçilir zira fakir toprak ve kök boğazı çürüklüğü gibi mantar hastalıkları anaçları tehdit eden durumlardır.
Kapalı ortamlarda avokado çukur bardaklarla özel bir teknikle çimlendirilebilir. Bunun için olgunlaşmış ve buzdolabında dondurulmamış avokadonun tohumu olan meyve çekirdeği alınıp 3-4 kürdan hafifçe sadece kabuğa birkaç mm geçecek şekilde çekirdeğe saplanıp, çekirdek su dolu bir bardağa konularak tutturulur. Bardakta çekirdeğin üçte biri suyun üzerinde olmalıdır. 4 ile 6 hafta içinde avokado filizlenmeye ve kök salmaya başlar aksi takdirde çekirdek çöpe atılır. Kök 1–2 cm büyüyünce bitki saksıya alınır ve her birkaç günde bir sulanır ancak avokado geniş bir alan istediğinden saksı birkaç defa değiştirilip büyütülmelidir.
Avokado ağaçları bakteriyel, viral, fungal ve belli ana minerallerin eksikliğinden kaynaklanan beslenme hastalıklarına karşı duyarlıdır. Hastalıklar bitkinin bütün bölümlerini etkileyebilir. Lekelenme, çürük, kanserlere, renk solmalarına, paslanmaya neden olabilir.[26]
ABD'nin avokado üretiminin %95'i Kaliforniya'da 59.000 dönüm (240km2)yi bulan bir ekim alanından ve bunun %60'ı Güney Kaliforniya-San Diego Country'den karşılanır.[27][28] Fallbrook-Kaliforniya gibi şehirler "Dünya'nın Avokado Başkenti" olarak adlandırılır. Fallbrook ve Carpinteria gibi şehirler yıllık avokado festivalleri düzenleyip hasatlarını kutlarlar.
Türkiye'de ise devlete bağlı Batı Akdeniz Tarımsal Araştırma Enstitüsü Müdürlüğü (BATEM) (NAR-SER) tarafından Antalya ve Alanya koşullarında 1969–1983 yılları arasında tarafından yapılan denemede; ‘Fuerte’, ‘Hass’, ‘Bacon’ ve ‘Zutano’ çeşitlerinin bölgeye adapte olabildiklerini ve çeşide özgü karakterleri gösterdiklerini belirtilerek, bu çeşitlerin ticari yetiştiriciliklerinin yapılabileceği sonucu elde edilmiştir. Bu deneme üretiminden sonra Avokado üretimi Türkiye'de giderek yayılmaya başlamış Antalya, Mersin, Muğla Adana ve Hatay illerinde denize yakın, dondan korumalı alanlarda avokado yetiştirilmesine başlamıştır. 2008 yılında Türkiye’nin toplam avokado üretimi 958 ton ve üretim alanı toplam 130 hektar olmuştur.[13]
Yukarıda sayılan çeşitler tahdidi değildir. Ticari alanda yaygın olmasa da William A.Spinks tarafından bulunan Spinks avokadosu başta olmak üzere diğer avokado çeşitleri de bulunmaktadır. Kaliforniya dışında Florida'da yetişen kültürler büyük, yuvarlak, pürüzsüz yüzeyli orta yeşil derili ve az yağlı, liflidir. Nadiren de olsa düşük kalorili avokado olarak pazarlanır. Avokado üretim tarihinde kullanılan ancak ticari olarak kullanımı artık günümüzde bırakılan Challenge, Dickinson, Kist, Queen, Rey, Royal, Sharpless, ve Taft türleri sınırlı olsa da çiftçilerce dikilip kullanılabilmektedir.[31] Bununla birlikte Soğuğa dayanıklılık haritasında USDA 8b dayanıklılığa sahip Meksika varyetesi avokado türleri olduğu da iddia edilmekle pek yaygın olmasa da bu türlerin ABD'nin Teksas eyaleti,Fransa'nın güneyinde Nîmes gibi yerlerde yetiştirilmesi yapılmaya çalışılmaktadır. -10 dereceye kadar dayandığı iddia olunan "Fantastic" varyetesi [18][32] buna örnektir. Bunun yanında 'Brazos Belle', 'Joey', 'Lila', 'Poncho', 'Clifton', 'Duke', 'Ganter', 'Gottfried', 'Ignacio', 'Mayo', 'Mexicola', 'Mexicola grande', 'Northrop', 'Puebla', 'Stewart', 'Teague', 'Topa Topa', 'Walter Hole' gibi varyetelerde bulunmaktadır.
Avokado ticari sorunlara da neden olmuştur. ABD, Meksika ve bir kısım ülkelerle birlikte NAFTA antlaşmasını imzalayıp bu antlaşma yürürlüğe 1994'te girince Meksika Avokadolarını ABD'ye ihraç etmek istemiş ancak ABD Meksika'daki avokadolarda Tephritidae tipi meyve sineklerinin bulunduğu ve bu sebeple Kaliforniya gibi yerlerde kendi ağaçlarını korumak ve kendi rezervlerine zarar vermesini engellemek için buna karşı direnmiştir. Bunun üzerine Meksika ABD Tarım Bakanlığı müfettişlerini ülkesine davet etmiş ABD ise bunun tespitinin mümkün olmayacağını söyleyerek bu teklifi reddetmiştir. Meksika Hükümeti bunun üzerine ABD'nin kuzeydoğusuna (bu sineklerin soğuktan yaşayamayacağı yerler) ihracına izin verilmesi için teklif götürmüştür. ABD bu öneriye karşı da direnmiş, ancak Meksika'nın, ABD mısırının ithalatına karşı gümrük engellerini kaldırması karşısında bu ısrarından vazgeçmiştir.
Bir argümana göre ABD'nin bu inadının nedeni Kaliforniya'daki kendi avokado üreticilerinin, Şili ve Meksika'dan yapılan ithalatlar neticesi rekabet girip zor durumda kalacağı ve kar kaybına uğrayacağı yolundaki korku olduğu ileri sürülmüştür.
Bugün Meksika ABD'nin 50 eyaletine avokado ihraç etmektedir zira ABD tarım bakanlığı müfettişleri davet edildikleri Meksika'da Hass avokadolarının %90'ının üretildiği Michoacán ve Uruapan'da incelemeler yapmış, milyonlarca meyveyi incelemiş ve hiçbir soruna rastlanmamıştır. Öyle ki ABD'de 2005-2006 arasında Meksika'dan yapılan ithalat 130.000 tonu bulmuştur.[33] 2009'da Meksika yanında Peru ve Şili'de ABD'ye avokado ihracatına katılmıştır.[34]
Avokado üretildiği Kaliforniya ve Florida'da yüksek işçilik maliyetleri, su ve işçilik masraflarından diğer ülkelerin aksine pahalı fiyattan tüketiciye sunulmaktadır. Yine avokado ağacının meyve vermesi için yetiştirildiği yerde harcanan zaman, su v.s faktörlerde bu fiyatı arttırmaktadır. Buna rağmen Kaliforniya ABD'nin avokado üretiminin %90'ını tek başına yapmaktadır.[27]
Uluslararası alanda ABD'ye avokado ihracatı ise Meksika'nın elindedir.[34]
Avokado kültürlerinde pek çok meyvede bulunandan fazla lipit (yağ) bulunur ve genellikle bunlar tekli doymamış yağlardır. Diğer yağlı gıdaların (Yüksek yağlı et süt balık vb.) kullanımın sınırlı olduğu hallederde çeşitli diyetlerde önemli şekilde kullanıma hizmet etmektedir.
Olgun avokado elin avucuna alınarak hafifçe nazik basınçla sıkılır.[36] Meyve eti dışarıda hızla kahverengi hal alır bu enzimatik siyahlaşmayı engellemek için soyulan avokadoların üzerine limon veya misket limonu suyu sıkılır.
Meyveler tatlı değildir ancak yağlı ve belirgin ama ustaca tatlandırılmış pürüzsüz kremsi dokusu vardır. Pek çok ülkede bu ikisi için kullanılmasa da hem iştah açıcı, hem tatlı yemeklerde bu sayede kullanılabilir. Avokado vejetaryen mutfakta çok popülerdir, yüksek yağ içeriği nedeniyle sandviç ve salatalarda et yerine kullanılır.
"Hass" gibi bir kısım türler acımsı hale gelmeden az oranda ısıtılabilir durumda olmalarına karşın genelde bütün avokadolar ısıtılmadan çiğ olarak servis edilir. Zira, ısıtma denenmemiş kültürlerde çok dikkat gerektirir ve belli avokado türleri ısıtılması halinde yenilmez hale gelir. Yine uzun süreli bir ısıtma bütün kültür türlerinde kimyasal bir reaksiyona neden olur.[37]
Meksika'da mısırlı tortillalara sürülerek tüketilen guakamole sosunun ana malzemesi avokadodur.
Filipinler, Brezilya, Endonezya, Vietnam, ve güney Hindistan (özellikle Kerala ve Karnataka bölgelerinin kıyı kesiminde), avokadolar milkshake ve nadiren de dondurmaya eklenerek veya diğer tatlılarda kullanılır. Brezilya, Vietnam, ve Filipinler[29] ve Endonezya'da, şeker, süt veya su ile püre haline getirilen avokado karıştırılıp bir tatlı yapılır. Çikolata şurubu da bazen buna eklenir. Fas'ta soğutulmuş avokado ve tatlandırmak için pudra şekeri ve portakal aromalı su veya portakal suyu ile muamele edilmiş bir sütlü içecek karıştırılarak popüler bir içecek yapılır.
Etiyopya'da ise avokado su veya süt, şeker ile karıştırılıp Vimto adlı meyveli soda ve bir parça limonla servis edilir. Ayrıca avokado, mango, muz, papaya, guava ile karıştırılıp suyu çıkarılıp bir meyve suyu karışımı olarak bir bardakta servis edilir. Avokado ayrıca salatalarda kullanılır.
Brezilya gibi Portekizce konuşulan ülkelerde[püre halinde lime ve şeker ile karıştırılıp tatlı veya aperitif olarak yenir.İspanyolca konuşulan Meksika ve Arjantin gibi ülkelerde ise bunun aksi şekilde hareket edilip tatlılı tarifler ve duyulmamıştır.
Avustralya ve Yeni Zelanda'da ise genelde sandviç, suşiler tostların üstünde ya da tavuk ile birlikte servis edilir. Gana'da dilimlenmiş ekmek üstünde tek başına sandviç gibi yenir. Sri Lanka'da şeker ve süt ya da "treacle" (kısmi ayçiçek nektarından yapılan bir tür şurup) ile püre haline getirilip karıştırılıp popüler bir tatlı olarak servis edilir. Haiti'de genellikle manyok ya da ekmek ile kahvaltıda tüketilir.
Meksika ve Orta Amerika'da beyaz pirinç ile karıştırılıp, çorbalarda, salatalarda tavuk ve etin yanında servis edilir. Peru'da "tequeños" adlı peynirli gözlemeye benzer bir böreğin üstünde mayonez gibi kullanılır, "pamillas" adı verilen mangalda, barbeküde kızartılmış etlerin yanında salata ve sandiviçlerde kullanılır ya da tuna balığı, kalamar, tavuk ile doldurulup bütün olarak tüketilir. Şili'de püre olarak hamburger, hotdoglarda veya dilimlenerek kereviz ve marul salatalarında kullanılır. Sezar salatasının şili versiyonu olgunlaşmış ve dilimlenmiş bütün avokadoyu içerir. Kenya'da avokado meyve olarak tek başına yenir veya meyve ya da sebze salatalarında karıştırılarak kullanılır. İran'da ise canlandırıcı yüz kremi olarak kullanılır.
Meyve püresi Surinam, Recife gibi eski Hollanda sömürgesi olan ülkelerde "Advocaat" adlı adı da kendinden gelen bir likörün orijinal tarifinde aroma verici, kıvam arttırıcı olarak kullanılır.
Avokado dilimleri hamburger, tortilla, hotdog ya da kızartılmış ete eklenip kullanılabilmektedir. Yumurta ile (yağda yumurta, tortillalar, omletler) birlikte kombine edilmektedir, suşi olarak "California Rolls" ya da makizushi (Avokado Maki)'de kilit malzemelerden biri olarak kullanılabilmektedir.[38]
Güney Afrika'da Avokado ile yapılan "Avokado Ritz" bilinen bir yemektir.[39]
1960larda avokado Marks and Spencer ile İngiltere'ye geldiğinde bu firma bu meyveyi "avokado armudu" ("avocado pear") olarak adlandırmıştı ancak müşteriler bu meyveyi yanlış şekilde, armut gibi (krema ile) tatlılarda kullanıp, yenilmez bir meyve olduğu yönünde firmaya şikayetler yapmaya başladığında bu firma müşterilerin şikayetlerinden korunmak için armut kelimesini çıkarıp "avocado" olarak satıma devam etmiştir. [Besin değeri Avokadoda çeşitli yağlar bulunmaktadır. Yüksek miktar avokado tüketiminin düşük kan kolestrol seviyesini sağlayabileceği ön araştırmalarda tespit edilmiştir. Özellikle, 7 günlük zengin avokado diyeti sonrası hiperkolestrol hastalarının kolestrol seviyelerinde %17 oranında düşüş olduğu tespit edilmiştir. Diğer tespitlerde LDL (kötü huylu kolestrol) ve trigliserid seviyesinde %22 düşüş HDL (Yüksek yoğunluklu lipoprotein-iyi huylu (yardımcı) kolestrol) seviyesinde %11 artış olmuştur.[42] Japon araştırmacılar Avokado'da bulunan 4 kadar maddeyi sentezlemişler ve (2R, 4R)-16-heptadecene-1, 2, 4-triol adlı antibakteriel bir bileşime rastlanmıştır.[43] Özel aliphatik asetogenin içeriğin birleşiminin, avokadoyu potansiyel kanser önleyicilerden biri yaptığı, ön araştırmalarla tespit edilmiştir.[44] P. americana ekstraktının laboratuvar araştırmalarında hipertansiyon ve diabetes mellitus'a karşı potansiyel olarak tedavide kullanılabileceği tespit edilmiştir.[45] Her ne kadar pek poüler olmasa da, avokado ağacı içeride dekoratif bir ev bitkisi olarak büyütülebilir. Normal toprakda ya da 4-6 hafta içinde su içinde köklendirilen çekirdek saksıda büyütülebilir ancak bitki verimli hale gelmesi için yeterli büyüklüğe erişmesi ve yeterli güneş ışığı alması gerekir. Bazı ev bahçeciliği ile uğraşan kişiler meyve vermesi 4 ile 6 yıl arası bir süre gerektiren avokadonun büyemesinin hızlanması için aşı yaparlar ancak avokadonun iyi meyve vermesi için ikinci bir farklı türde ağacın ve çapraz tozlaşmanın gerekliliği unutulmamalıdır. Bazı insanlarda avokado alerjik reaksiyona neden olur. İki tür alerji formu bulunmaktadır; bunlardan ağaç poleni alerjisi ağız ve boğazda avokado yenildikten sonra lokal semptomlara neden olur, ikincisi lateks meyve sendromu olarak bilinir,[46] lateks alerjisi ile ilişkilidir[47] ve genel ürtike (deri döküntüsü ve kaşıntı), kas ağrısı, kusmaya neden olur ve bazen can tehlikesine neden olabilir.[48] Avokado yaprakları, kabuk, gövde, veya tohumu hayvanlar, kediler, köpekler, develer, sığırlar, kuşlar, balık ve atlar için zararlıdır.[28][49] bunların tüketimi, onlara zarar verebilir, öldürebilir. Avocado meyveside bazı kuşlar için zehirli olabilir ve "American Society for the Prevention of Cruelty to Animals " (ASPCA-Amerikan Hayvanlara Eziyetin Önlenmesi Derneği) tarafından kedi, köpek atları içine alan pek çok hayvan için toksik ilan edilmiştir.[50] Buna karşın Avokado meyvesi çeşitli kedi ve köpek yemeklerinde kullanılmakta ve güvenli olduğu iddia edilmektedir.[51][52] ASPCA ise bu meyvenin güvenli olup olmadığının bilinmediğini belirtmektedir. Avokado meyveleri toksik yağlı asit içerikleri ve persin içerir; çok miktarda alınırsa Atlarda koliğe neden olur ve veteriner tedavisi olmazsa ölümle sonuçlanabilir.[53] Belirtileri gastrointestinal irritasyon, kusma, ishal, solunum sıkıntısı, konjesyon, kalbin dokuların etrafında sıvı birikimi ve hatta ölümdür. Kuşlar bu toksik bileşiğe özellikle hassas durumdadır. Avokado ve guakamolenun hayvanlara yedirilmesinden tamamen sakınılmalıdır. Bir kısım evrim bilimciler 'evrimsel anakronizmden' teorisinden hareketle ağaçların değişen ekolojik ortama uyum sağladığını iddia ederler ve avokado ağacının büyük memelilerden olan Pleistocene megafauna ve gomphothere ile birlikte evrimleştiğini ve bu yönden Mango'ya benzediğini iddia ederler. Avokado ağacı da mango gibi genel olarak büyük hayvanlarca meyvelerinin yenmesi ve ardından toksik yenmez çekirdeğinin hayvan dışkısından yararlanarak etrafa yayılması ile yabani ortamda çoğalabilir. Bu yönden bir zamanlar soyu tükenmiş Dev tembel hayvanın ataları Gomphotherelerin bu bitkileri yaydıkları fakat sonrasında değişen duruma göre bitkinin ve meyvesinin kendini uyarlayarak günümüze kadar geldiği iddia edilmektedir. Buna göre ekolojik çevre olarak avokadonun mangoya benzediği iddia edilmektedir.[54][55]
Ev bitkisi olarak
Alerjiler
Hayvanlar için toksik etki
Birlikte evrim
Kaynakça
|erişim tarihi= (yardım) |arşiv tarihi= görmezden gelindi (yardım); Bilinmeyen parametre |arşiv url= görmezden gelindi (yardım); Tarih değerini gözden geçirin: |erişim tarihi= (yardım) |erişim tarihi= (yardım) Bu bireysel çalışmada çeşitli kaynaklara atıf yapılmıştır ve Stradley iyi bilinen bir yemek yazarıdır. |erişim tarihi= (yardım) |erişim tarihi= (yardım) |erişim tarihi=, |yıl= (yardım) |erişim tarihi= (yardım) |erişim tarihi= (yardım) |erişim tarihi= (yardım) |erişim tarihi= (yardım)KB1 bakım: Birden fazla ad: yazar listesi (link) |erişim tarihi= (yardım)KB1 bakım: Birden fazla ad: yazar listesi (link) |erişim tarihi= (yardım) |erişim tarihi= (yardım) |erişim tarihi= (yardım) |erişim tarihi= (yardım) |tarih= (yardım) |erişim tarihi= (yardım) |erişim tarihi= (yardım) |yayın= görmezden gelindi (yardım) |erişim tarihi= (yardım) |yayın= görmezden gelindi (yardım); Bilinmeyen parametre |yardımcı yazar= görmezden gelindi (yardım); Tarih değerini gözden geçirin: |tarih= (yardım) |erişim tarhi= görmezden gelindi (yardım) |erişim tarihi= (yardım) |erişim tarihi= (yardım)
İç bağlantılar
Dış bağlantılar
Avokado (Persea americana), anavatanı Orta Meksika olan çiçekli bitkiler (kapalı tohumlular) sınıfından tarçın ve kafur ağacını da içine alan defnegiller familyasına ait bir ağaç ve bu ağacın meyvelerinin adıdır. Timsah armudu da denen avokado meyveleri, küre biçiminde, oval, elips ya da armut gibi eriksi tipli yeşil, kırmızı ya da erguvani renktedir. Eti krem sarı ya da beyazımsıdır. Ağaçlar ancak kısmen kendine verimlidir. Taze olarak tüketilir, ayrıca yemeklerde ve salatalarda kullanılır. Çok besleyicidir. Tropik iklime sahip bölgeler yanında, subtropikal iklime, don fazla olmaması kaydıyla Akdeniz iklimine sahip çeşitli bölgelerde de yetiştirilir. Bütün sıcak iklimlerde kültüre alınan bitkisi Türkiye'nin Akdeniz Bölgesi'nde Antalya'dan İskenderun'a kadar olan kuşakta, ayrıca Rize gibi donun az olduğu Doğu Karadeniz Bölümü'ndeki illerde yetiştirilir
Слово авокадо походить через посередництво англ. avocado (раніша форма avogato) від ісп. aguacate. До іспанської воно потрапило з індіанських мов: науатль āhuacatl, ава́катль (МФА: [aːˈwakat͡ɬ])[1], що сходить до праацтекського *pa: wa («авокадо»)[2]. Це слово могло вживатися в значенні «чоловіче яєчко» з причини схожості з цією частиною тіла[3].
В англійській мові найраніше вживання слова засвідчене у 1697 році: у формі avogato pear, що пізніше трасформувалася в alligator pear («алігаторова груша»)[4]. Оскільки в деяких мовах «авокадо» співзвучне з «адвокат», там назва плода зазнала народно-етимологічного перетлумачення і зближення у вимові з назвою професії (фр. avocat, нід. advocaatpeer, «адвокатова груша», заст. нім. Advogato-Birne, заст. дан. advokat-pære)[5].
Іспанська назва aguacate вживається в центральноамериканських і карибських іспаномовних країнах. У Південній Америці використовують слово palta, «пальта», яке походить з мови кечуа. У португальській мові плід відомий під назвою abacate.
Походить із Центральної Америки. Вирощується в зоні тропіків.
Плоди їстівні, смачні, грушоподібні ягоди, з кісточкою всередині. М'якуш багатий на жири. Часто мажуть на хліб або роблять мексиканську страву гуакамоле (суміш перетертого авокадо, помідорів, перцю), котру використовують як пасту на хліб або для вмочування. Народи Східної Азії споживають плоди як десерт.
Сировина для виготовлення косметичних кремів. Культивувалися з VII—VIII ст. н. е. Колір плодів темно-зелений або темно-брунатний. Довжина — 10–15 см. Середня маса плоду — 300—600 г.
Калорійність — 118 ккал У 100 грамах авокадо є:
Авокадо вирощують у багатьох тропічних і субтропічних районах (США, Бразилія, Африка, Ізраїль). Урожай: 150—200 кг плодів із дерева. Існує більше 400 сортів авокадо. В Європі авокадо можна купити протягом всього року, головним постачальником до Європи є Мексика.
Виробництво авокадо — 2014 Країна Виробництво (млн тонн)
Мексика 1.52 
Домініканська Республіка 0.43 
Перу 0.35 
Індонезія 0.31 
Колумбія 0.29 
Кенія 0.22 Світ 5.03 Джерело: FAOSTAT, ООН[6] фрукти, що культивуються у садах мають значно більший вміст жиру ніж більшість інших фруктів, здебільшого це мононенасичені жири, і слугує важливим елементом харчування споживачів, що мають обмежену можливість вживати жири із інших продуктів (м'яса та риби з високим вмістом жирів, молочні продукти). Маючи високу температуру появи диму[en], олія з авокадо є порівняно дорожчою ніж інші олії для салатів і приготування їжі, і найчастіше використовується для салатів або дипів.
Зрілий авокадо розкривається при ніжному стисканні поміж долонь рук. М'якоть фрукта схильна до ферментативного потемніння[en], і швидко стає коричнюватою після контакту з повітрям.[7] Аби уникнути цього, після очищення авокадо на нього сприскують сік лайма або лимона.
Фрукт не солодкий, але має чіткий тонкий аромат, з гладкою текстурою.[8] Його використовують як в солодких так і звичайних стравах, хоча в більшості країнах, віддають перевагу чомусь одному. Авокадо популярний у вегетаріанській кухні як замінник м'яса у бутербродах та салатах, із-за свого високого вмісту жиру.
Зазвичай, авокадо подається сирим, хоча деякі сорти, включаючи загальний сорт 'Hass', можна готувати короткий час і він не старе гірким. Варто бути обережними при приготуванні невідомих сортів; плоди деяких видів авокадо можуть стати не їстівними при приготуванні. Для всіх сортів довготривале приготування викликає не бажані хімічні реакції.[9]
Авокадо є основною складовою у традиційному відомому Мексиканському соусі гуакамоле,[8] а також часто його намазують на тортильї● або тости, подається із спеціями.
На Філіппінах, у Бразилії, Індонезії, В'єтнамі, та південній Індії (особливо у прибережних районах Керали, Таміл Наду та Карнатаки), авокадо часто використовують у молочних коктейлях й іноді додають у морозиво та інші десерти. У Бразилії, В'єтнамі, Філіппінах[10] і Індонезії, виготовляють десертний напій із додаванням цукру, молока або води, і авокадо. Іноді також додають шоколадний сироп. У Марокко, у подібний охолоджений напій із авокадо і молока додають цукрову пудру і воду із квітів апельсина[en].
У Ефіопії з авокадо роблять сік і змішують його із цукром та молоком або водою, його зазвичай подають із напоєм Vimto і шматочком лимону. Традиційними також є багатошаровий напій із фруктовими соками у склянці (місцеві називають цей напій спріс) із авокадо, манго, бананів, гуави і папаї. Авокадо також використовують у салатах.
Авокадо у обідніх стравах часто розглядають як щось екзотичне, і в країнах португаломовного світу є відносною новинкою, як наприклад в Бразилії, де авокадо традиційно готують із цукром і лаймом, і вживають як десерт або закуску. Контрастом для цього є іспаномовні країні, такі як Чилі, Мексика, чи Аргентина, де все навпаки і вживання в солодких стравах є рідкістю.
В Австралії та Новій Зеландії, його найчастіше вживають на бутербродах і тостах, у суші або із куркою. У Гані, його часто їдять просто порізаним на бутерброд із хлібом. У Шрі-Ланці, популярним десертом є добре зріла м'якоть авокадо перетерта в пюре з цукром і молоком, або патокою (сироп, виготовлений з нектару певних пальмових квітів). У Гаїті його часто споживають із касавою або звичайним хлібом на сніданок.
У Мексиці та Центральній Америці, авокадо подають із білим рисом, у супах, салатах, або на блюді із куркою або м'ясом. У перу, його їдять із текено[en] як соус, подають в якості гарніру із смаженим м'ясом асадо, використовують в салатах і бутербродах, або в суцільних стравах з додаванням тунця, креветок або курки.
У Великій Британії авокадо став відомий і доступний в 1960-их, коли його представила компанія Sainsbury під назвою 'груша авокадо'.[11]
Типова норма авокадо (на 100 г) є помірно багатою вітамінами групи B і вітаміном K, і багата на вміст вітаміну C, вітаміну E і калію. Авокадо також містить фітостерини і каротиноїди, такі як лютеїн і зеаксантин[en].[12]
Авокадо містять різноманітні жири.[13] For a typical avocado:
Хоча вона є дорогою у виробництві, натуральна олія авокадо є багатою на поживні речовини і може мати різне призначення, як для приготування салатів, так і в косметиці і виробництві мила.[8]
Описується що листя дерева авокадо, кора, шкірка, або оболонка зернятка є шкідливими для тварин; котів, собак, великої рогатої худоби, кіз, кроликів,[14] щурів, морських свинок, птахів, риби і коней[15][16], які можуть значно постраждати або навіть загинути від їх споживання. Фрукт авокадо є отруйним для деяких птахів, а ASPCA[en] приводить цей фрукт як отруйний для коней.[17]
Листя авокадо містять отруйну похідну жирної кислоти, персин, яка в при достатній кількості може викликати коліки у коней, при не лікування яких може спричинити смерть.[18] До симптомів відносяться подразнення шлунково-кишкового тракту, блювання, діарея, дихальний дистрес, застій, накопичення рідини в тканинах серця і навіть смерть. Птахи також здаються особливо чутливими до цієї токсичної складової. Торгова марка собачого і котячого корму преміум класу, AvoDerm, використовує олію і корм виготовлений із м'якоті авокадо як основні інгредієнти.[19] Виробник запевняє, що лише листя та шкірка авокадо містять отруйні речовини, і лише в різноманітних сортах гватемальських авокадо, а сам фрукт часто споживають собаки в саду, а також дикі тварини такі як койоти і ведмеді.[20]
_Sprout_08May2010.JPG)
_Sprout_08May2010.JPG)
_Sprout_08May2010.JPG)
_Sprout_08May2010.JPG)
|vauthors= (довідка) |vauthors= (довідка)
Bơ (danh pháp hai phần: Persea americana) là một loại cây cận nhiệt đới có nguồn gốc từ México và Trung Mỹ, được phân loại thực vật có hoa, hai lá mầm, họ Lauraceae. Con người biết ăn trái cây bơ từ xưa, bằng chứng là người ta tìm thấy bình nước hình trái bơ từ trước thời đại Inca tại tỉnh Chan Chan Trung Mỹ[1].
Cây bơ cao khoảng 20 mét, lá chen kẽ, mỗi lá dài 12–25 cm, hoa không hiện rõ, màu xanh-vàng, mỗi hoa lớn độ 5–10 mm.
Trái của cây bơ hình như cái bầu nước, dài 7–20 cm, nặng 100g-1 kg. Vỏ mỏng, hơi cứng, màu xanh lục đậm, có khi gần như màu đen. Khi chín, bên trong thịt mềm, màu vàng nhạt, giống như chất bơ, có vị ngọt nhạt. Hột trái bơ hình tựa quả trứng, dài 5 – 6 cm, nằm trong trung tâm, màu nâu đậm, và rất cứng.[2]
Một cây bơ trung bình ra 120 trái một năm. Vườn bơ có khả năng sản xuất 7 tấn trái bơ mỗi hecta mỗi năm, có vườn đạt đến 20 tấn [3]. Cây bơ không hợp trồng ở vùng lạnh, chỉ phát triển ở vùng nhiệt đới và ôn đới.
Thịt trái bơ thường được dùng làm nguyên liệu cho các món sinh tố giải khát, hoặc có thể dùng để ăn với bánh mì bằng cách quết lên bánh và rắc thêm một chút đường. Ngoài ra, bơ cũng được dùng trong việc chăm sóc da,tuy nhiên việc ăn nhiều bơ cũng gây nên bệnh về gan
Persea americana, hay bơ, được tin rằng có nguồn gốc từ tỉnh Puebla, Mexico,[4] mặc dù các bằng chứng hóa thạch gợi ý rằng các loài tương tự đã phát triển rộng khắp hàng triệu năm về trước, hiện diện xa về phía bắc tới California ở thời điểm mà thời tiết thuận lợi cho sự phát triển của chúng.[5]
Giống bơ bản địa được biết tới với cái tên criollo, là một giống trái nhỏ, vỏ đen sậm, hạt to.[6] Bằng chứng sớm nhất về việc sử dụng trái bơ được tìm thấy trong một hang động ở Coxcatlán, Puebla, Mexico, vào khoảng 10 ngàn năm BC. Cây bơ đã được trồng từ lâu ở Trung và Nam Mỹ; một cái bình nước hình trái bơ, có niên đại AD 900 được phát hiện ở một thành phố Chan Chan thời kỳ tiền Inca.[1] Bài viết sớm nhất về bơ ở châu Âu là của Martín Fernández de Enciso (sinh khoảng năm 1470–mất 1528) trong quyển sách được viết năm 1519 của ông, Suma De Geographia Que Trata De Todas Las Partidas Y Provincias Del Mundo.[7][8] Tư liệu cổ nhất có dùng từ bơ trong tiếng Anh được viết bởi Hans Sloane trong một bảng liệt kê các loại cây cối ở Jamaica năm 1696. Cây bơ được đem đến Indonesia năm 1750, Brazil năm 1809, Nam Phi và Úc cuối thế kỷ 19, Levant năm 1908.
Trái bơ
Hoa cây bơ vào mùa Xuân.
Sinh tố bơ
Mùa hoa bơ
Quả bơ bán tại chợ Đà Lạt, Việt Nam
Mặt cắt thân cây bơ
Guacamole, món xốt bơ xay nhuyễn hoặc chế biến dạng salad
|accessdate= (trợ giúp) Bơ (danh pháp hai phần: Persea americana) là một loại cây cận nhiệt đới có nguồn gốc từ México và Trung Mỹ, được phân loại thực vật có hoa, hai lá mầm, họ Lauraceae. Con người biết ăn trái cây bơ từ xưa, bằng chứng là người ta tìm thấy bình nước hình trái bơ từ trước thời đại Inca tại tỉnh Chan Chan Trung Mỹ.
Cây bơ cao khoảng 20 mét, lá chen kẽ, mỗi lá dài 12–25 cm, hoa không hiện rõ, màu xanh-vàng, mỗi hoa lớn độ 5–10 mm.
Trái của cây bơ hình như cái bầu nước, dài 7–20 cm, nặng 100g-1 kg. Vỏ mỏng, hơi cứng, màu xanh lục đậm, có khi gần như màu đen. Khi chín, bên trong thịt mềm, màu vàng nhạt, giống như chất bơ, có vị ngọt nhạt. Hột trái bơ hình tựa quả trứng, dài 5 – 6 cm, nằm trong trung tâm, màu nâu đậm, và rất cứng.
Một cây bơ trung bình ra 120 trái một năm. Vườn bơ có khả năng sản xuất 7 tấn trái bơ mỗi hecta mỗi năm, có vườn đạt đến 20 tấn . Cây bơ không hợp trồng ở vùng lạnh, chỉ phát triển ở vùng nhiệt đới và ôn đới.
Thịt trái bơ thường được dùng làm nguyên liệu cho các món sinh tố giải khát, hoặc có thể dùng để ăn với bánh mì bằng cách quết lên bánh và rắc thêm một chút đường. Ngoài ra, bơ cũng được dùng trong việc chăm sóc da,tuy nhiên việc ăn nhiều bơ cũng gây nên bệnh về gan
Мякоть плодов авокадо содержит жирное масло (до 40 % в зависимости от сезона, местоположения, климата и т. д.), кампестерол, большое количество бета-ситостерола (в среднем 76,4 мг/100 г), жирные кислоты (приблизительно 60 % мононенасыщенных, 20 % насыщенных и 20 % ненасыщенных), высокое количество глутатиона (27,7 мг/100 г), приблизительно 2 % белка; 6-9 % углеводов и сахара (глюкоза, фруктоза, манногептулоза, талогептулоза и аллогептулоза), карнитин, уникальные антиоксиданты персенон A и B, магний, калий, витамин К, витамин Е, фолиевая кислота, рибофлавин, ниацин, тиамин, пантотеновая кислота, биотин (в более высоких количествах, чем любой из наиболее часто потребляемых сырых фруктов в США)[12].
Масло авокадо, полученное из мякоти, состоит в основном из глицеридов олеиновой кислоты, а также пальмитиновой и линолевой кислот. Содержание витамина D выше, чем в масле и яйцах[12].
Пищевая ценность плодовПлоды авокадо нередко поступают в продажу плотными и твёрдыми. Мякоть недозрелых плодов довольно плотная, по консистенции и вкусу похожа на недозрелую грушу или тыкву.
Мякоть зрелых плодов имеет нежную консистенцию, по вкусу отдалённо напоминает смесь сливочного масла с пюре из зелени; иногда ощущается ореховый привкус, напоминающий кедровые орешки. Мякоть зрелого авокадо используется в кулинарии в холодных блюдах: салатах (например, в сочетании с красной рыбой), холодных закусках[de], бутербродах. Обычно добавляется сок лимона или лайма — во избежание окисления, портящего внешний вид и вкус авокадо.
Одно из самых популярных блюд из авокадо — мексиканская закуска гуакамоле, состоящая, главным образом, из пюрированой мякоти авокадо с добавлением соли, лаймового сока, иногда приправ и овощей.
Авокадо используется в вегетарианской кухне в качестве начинки для вегетарианских суши, а также как замена мяса и яиц в некоторых холодных блюдах. В Бразилии используется для приготовления сладких кремов и питательного молочного коктейля[14].
Рандомизированные исследования диеты с высоким содержанием мононенасыщенных жирных кислот авокадо показывают снижение общего уровня холестерина (на 8,2 %), ЛПНП и аполипопротеина[15].
В исследованиях на крысах было обнаружено, что авокадо обладает защитными свойствами в отношении слизистой желудка и печени. Изучается точный механизм этих свойств, а также потенциальное применение для человека[16].
Исследование у пациентов с сахарным диабетом 2-го типа продемонстрировало улучшение липидного профиля и поддержки уровня глюкозы в крови. Сложные углеводы в рационе были частично заменены мононенасыщенными жирными кислотами, причём авокадо являлся одним из основных источников[17].
Два отдельных рандомизированных исследования показало, что сочетание авокадо и соевых бобов может быть использовано как нестероидное противовоспалительное средство у пациентов с симптоматическим остеоартритом колена или бедра[18][19][20] Эффективность была выше у пациентов с остеоартритом бедра.[18][20]. Исследования этой смеси in vitro и in vivo при изучении разрушения хряща показали, что смесь авокадо и сои вызывает уменьшение спонтанной продукции медиаторов воспаления (например, простагландин E2) из хондроцитов. Это сочетание авокадо и сои (1 часть авокадо и 2 части сои) следует рассматривать как симптоматический препарат замедленного действия со стойким эффектом[21][22][23].
Для прорастания косточку авокадо втыкают в землю широкой нижней стороной на глубину не более 2—3 см (предварительно перед посадкой в землю с косточки советуют удалить оболочку).
Можно проращивать косточку авокадо другим — «открытым» — способом. Для этого в извлечённой из плода косточке (при этом способе прорастания оболочка не удаляется) по окружности на уровне середины аккуратно просверливают три маленькие дырочки (под углом 120 градусов), в которые вставляются три спички. Эти спички служат опорами, за которые плод подвешивается в стакан с водой; уровень воды нужно постоянно поддерживать точно под косточкой. Вскоре появятся корни, и, когда их будет достаточно, косточку можно посадить в горшок. Можно также положить косточку во влажную вату и постоянно смачивать её. Когда косточка разделится на две части — можно сажать в горшок. Через одну-две недели появится росток.
Растения требуют солнечного местоположения, защиты от сильных ветров. Почва для выращивания авокадо должна быть плодородной, очень хорошо дренированной. Во время плодоношения требуется обилие влаги. Авокадо не переносит ни морозов, ни засухи[5]. В комнатных условиях авокадо круглый год содержат в светлом месте (летом — в тёплом, зимой — в прохладном), поливают умеренно.
Хотя растения способны к самоопылению, хороший урожай возможен только при перекрёстном опылении[5].
С декоративной точки зрения деревья авокадо нередко выглядят неопрятно из-за того, что постоянно теряют листья[5]. Распространённая ошибка любителей — это чрезмерно низкий горшок (корень авокадо имеет огромную длину, из-за чего рекомендуется напольный горшок, установленный вблизи окна и достигающий по высоте окна, а не оконный горшок).
Размножение — семенами, черенками или прививкой[5].
鳄梨（学名：Persea americana），又称牛油果、油梨、樟梨、酪梨，是一種生長於熱帶的樟科树的果實，這種樹也被稱為鱷梨。長期以來它的原產地都被定爲墨西哥中南部地區[2]，但後來有考古發現稱秘魯在8,000至15,000年前就已經有鱷梨存在了[3]。現在鱷梨已經被移植到世界各地的熱帶和地中海氣候地區。酪梨雖然是植物的果實，但在營養學來說它被歸類為油脂類，因為其脂肪含量比水份還要多[4]。
鳄梨的英语單词「avocado」来自于西班牙语的「aguacate」，该词源自纳瓦特尔语單詞「āhuacatl”」[aːˈwakat͡ɬ][5]，該單詞有時也解作睾丸這一男性性器官，可能就是因為兩者外形相似而得名。[6]
植株可以生長至20公尺高。葉互生，常綠性，葉長12～25公分。花小，不明顯，黃綠色，寬約0.5～1公分。果為核果，梨形，長約7～20公分，果重約100～1000公克。種子很大，生長在果的中央，直徑約3～5公分。
1棵鳄梨樹每年大約可以生產1200個鳄梨果。商業栽培的鳄梨園一公頃每年約可以生產七公噸的鳄梨果，不過也有些果園每公頃可以生產20公噸的果。
在美國加州有壽司店將酪梨用海苔、醋飯捲成壽司捲，為命名為加州捲，並被人逆輸入壽司發源地-日本。亦也有人將酪梨去皮切塊後，沾醬油食用。
鳄梨原產於中美洲和墨西哥；被引進中國南方地區譬如广东、福建、云南等地栽培。許多素食者以鳄梨代替肉。台灣則於1918年輸入。
花
花
牛油果
鳄梨植株
墨西哥无籽鳄梨
发芽的鳄梨
鳄梨和番茄、黑橄榄沙拉，还有烤面包
印尼风味的鳄梨加巧克力糖浆奶昔
鳄梨是一種亚热带物種，其生長環境需要無霜少風：風大的地方會減少濕度，令花朵脫水，影響授粉；而當霜凍出現，未成熟的果實會掉下。儘管有栽培品种'Hass avocado（英语：Hass avocado）'較為耐霜，可忍受低至−1 °C的氣溫，在美國南部佛羅里達州蓋恩斯維爾的氣溫曾跌至−6.5 °C（20 °F），而當地所種植的鳄梨亦只是有輕微掉葉。種植的土壤要疏氣度好的，大約一米深。當澆的水鹽度過高，會減低結果數量。
不過要種植鳄梨非常容易，即使住在公寓裡亦可種植，加上這種植物被譽為「超級食物」，很多人都會在自家後院種植一棵，作為日常飲食的補充。方法是先用牙簽數枚刺穿其石果果核，放置於水中浮着，每天換水，直到根長出來。
鳄梨（学名：Persea americana），又称牛油果、油梨、樟梨、酪梨，是一種生長於熱帶的樟科树的果實，這種樹也被稱為鱷梨。長期以來它的原產地都被定爲墨西哥中南部地區，但後來有考古發現稱秘魯在8,000至15,000年前就已經有鱷梨存在了。現在鱷梨已經被移植到世界各地的熱帶和地中海氣候地區。酪梨雖然是植物的果實，但在營養學來說它被歸類為油脂類，因為其脂肪含量比水份還要多。
アボカド（英: avocado[※ 1]、学名：Persea americana）とは、クスノキ科ワニナシ属の常緑高木である。また、その果実のことも指す。別名、ワニナシ（鰐梨）。
メキシコと中央アメリカ原産。低温に弱く、主に熱帯、亜熱帯で生育する。野生のものは樹高が30メートルほどになる。果樹園の栽培では接木法をとり、整枝もするのでそこまでは高くはならないがそれでも10メートルほどの高さになる事もある[2]。樹形は品種によって異なるが、葉の寿命は短く1年ほどで新梢伸長期には大量落葉する[3]。濃い緑色の果実をつける。5月ごろに花が咲き、果実の収穫は翌11から12月ごろ以降。日本産の植物でもっとも近縁なものはクスノキ科のタブノキ[4]。
アボカドがいつ頃から食物としてヒトに利用されてきたのかは定かではない。ただし、ペルーのチャン・チャン遺跡からは西暦900年頃のものと見られるアボカドの実をかたどった土器が出土している[5]。
クスノキ科の植物の葉を食べるアオスジアゲハやその仲間の種の食草である。
またアボカドは、いつ頃から栽培が始められたのかも定かではない。ただし、中南米では果樹として数百年以上に渡って栽培されてきたことは確実であり、遅くとも13世紀から15世紀頃までには栽培が行われたとされ、少なくともヨーロッパからの侵略者がやってきた時にはすでにアメリカ大陸（南北両方）の熱帯地方のあちらこちらにおいて栽培が行われていた[6]。
果実の成熟に10か月から15か月要し、また、実にたくさんの栄養分が必要なのでアボカドの枝は毎年は実をつけず隔年で実をつける。アボカドには多くの品種があるが、木全体で隔年結実する種と枝ごとに隔年結実する種がある。枝ごとに隔年結実する種では木全体としては毎年実をつける[7]。
アボカドの種子は果実としては比較的大きいが、これはアメリカ大陸で既に絶滅した巨大動物に合わせて共進化したものだと思われている[2]。
スペイン、メキシコならびに中米のスペイン語圏では「アグアカテ」(aguacate[※ 2]) もしくは「アワカテ」(ahuacate)、南米のスペイン語圏では「パルタ」(palta)、ポルトガル語圏では「アバカテ」(abacate) と呼ばれる。 ナワトル語の「アーワカトル」(āhuacatl) に由来するが、この語形自体がもともと近隣のトトナコ語からの借用であるとする説がある[8]。
「『アボカド』の名はナワトル語で睾丸を意味する語に由来する」という俗説が広く流布しているが[9]、実際にはナワトル語の「アーワカトル」(āhuacatl) はもともと果実名であり[10][11]、「睾丸」の意味はあとから隠喩的に派生したと考えられる[11]。古典ナワトル語で睾丸を指す語としては ātetl という語形のほうが一般的である[11]。
日本語名のもとになった英語名 (avocado) [※ 1]は、スペイン語で「アボカド」を意味する aguacate と、「弁護士」を意味する avocado（現代の綴りでは abogado[※ 3]）との混同で生じた形といわれる[12]。なお、現代のスペイン語では abogado に「アボカド」の意味はないが、フランス語では「アボカド」と「弁護士」は全く同形 (avocat[※ 4]) である。
日本語は、英語名avocadoの綴りに従い「アボカド」の表記が正しいが、誤って「アボガド」とも称される。昭和40年代まで[誰によって?]は、果実の表皮が動物のワニの肌に似ていることに由来する英語での別称 alligator pear を直訳して、「ワニナシ」とも呼んでいた[13]。
果実は生食され、サラダやタコス、サンドイッチ、ハンバーガー、巻寿司（カリフォルニアロール）などに用いられる。
メキシコではアボカドはよく使われる食材で、アボカドのペーストにトマト、玉ねぎ、香味野菜、唐辛子、サルサソース[※ 5]などを加えた「グワッカモレ」（ワカモーレ）は一般的なディップでトルティーヤのチップスですくって食べたり、各種の料理のソースにしたりする。他にもアボカドは様々な料理に加えられる[14][15]。
日本では、アボカドは醤油によく合うので、刺身のようにワサビ醤油で食べたり、巻寿司にしたりする。また、和風ドレッシングのサラダにも合う[16][17][18]。
ニュージーランドではサラダにすることが多く、バターの代わりにトーストに塗ったり、アイスクリームにもなる。サーモンと合わせても美味しい[18]。
日本で売られているアボカドのほとんどはメキシコ産ハス種であり、一年中出回っているものの美味しい時期は3月から9月である[19]、少しだが輸入が始まっているチリ産やニュージーランド産はメキシコとは季節が逆の南半球産なので10月から1月が旬になる[18]。
アボカドは不飽和脂肪酸に富みアボカドオイルを作ることが出来る。アボカドオイルは食用のほか石鹸を作る事もできブラジルではアボカド石鹸も多い[20]。
アボカドの実は樹上では軟らかくはならず、収穫後追熟させることで軟化し食べごろになる。日本の店頭で販売されているアボカドは完熟していないものが多く固いが、常温で放置しておくと追熟しておいしくなる。熟すと果皮の色がより黒っぽくなるが、熟しても緑色のままの品種もある。表皮を軽く押してわずかに柔らかさを感じるほど20から25℃程度で追熟させると軟化し食べごろになると皮が黒くなるが17℃で追熟させると黒くなる前に軟化する。21℃程度が追熟には一番よく、27℃以上や4.5℃以下では変色する[21]。食べごろに変色した時の色が付いたシールが貼られているものもあり、シールと同じ色になれば食べごろだと判断できる。
果肉はきれいな薄緑色であるが、空気に触れていると茶色に変色する。レモンなどの酸をかけると変色を抑えることができる。
アボカドには3系統1000品種以上があるといわれる。現代の日本のスーパーや八百屋で売られている皮がごつごつしていて熟すと黒くなる品種は「ハス」種で、ハス種は皮が厚くて長距離輸送が容易なことや栽培が容易で多産であり、熟すと黒くなるので消費者に食べごろがわかりやすい利点などでほかの品種を席巻して栽培・販売されるようになった。ハス種はメキシコで多く栽培されているが系統的にはメキシコ系ではなくグアテマラ系である。「ハス」種は生産量では他の品種を圧倒しているが、皮が厚くごつごつし熟すと黒くなるその性格は1000種以上あるアボカドの中ではむしろ少数派である。寒さに弱いアボカドの中でも比較的寒さに弱い「ハス」種は日本での栽培には向かず、「ベーコン」種や「フェルテ」種が向き、少量だが高知や和歌山、南九州などの日本でも温暖な地域で生産もされている。「ベーコン」種や「フェルテ」種は皮はなめらかで、熟しても黒くはならない。食味的には「ハス」種より上だともいわれる。南アフリカなどでは「フェルテ」種の栽培も多い[22]。
実の大きさは品種によってさまざまで、小さいメキシコーラ種では100グラム前後、大きいアナハイム種では500グラムから900グラムになる。西インド諸島系品種では1キログラムを超えるものもある。しかしながら市場ではあまりに大きすぎる品種や小さすぎる品種は取引されず、世界で最も生産量が多く、日本の市場では大部分を占めるハス種では200から340グラム、ハス種に次いで多いフェルテ種は220から400グラムの大きさである[23]。
品種は1000種を超え栽培品種は一部であり細部はよく分かっていない品種も多い。比較的栽培されることが多い品種について述べる。
以上のように南アフリカ、イスラエル、スペインなどでは複数の品種を見ることができる。
世界的に最も多く栽培され、日本で売られているアボカドのほとんどを占めるハス種では果肉に脂肪分が約18から25パーセント含まれている[25]。豊富な脂肪分を含むため「森のバター」や「バターフルーツ」とも呼ばれ、果実の中でももっともカロリーがある。しかも、この脂肪分はほとんどがいわゆる善玉脂質と呼ばれる不飽和脂肪酸であり、血中コレステロールを増加させる心配が少ない。ビタミンEも多く含まれる。アボカド1個半程度で成人男子のビタミンEの適正摂取量である10ミリグラムを摂取できる[26]。ただし、適切な収穫時期に収穫していない果実には脂分が少なく質の高くないものが含まれる[27]。アボカドの属するクスノキ科の植物には、種子散布に関わる鳥獣を引きつける栄養素として果肉に脂肪を蓄える種が多くある。これは、多くの鳥獣種子散布植物が糖分を用いていることとは対照的である。
アボカドの実はおいしく食べるには追熟が必要だが、保存中に4.5℃以下に長時間さらすと維管束が変化し正常に追熟しなくなり、食味が悪くなる。5から7℃ならば30日程度は貯蔵が可能で室温に戻すと正常に追熟・軟化する。つまりアボカドの保存は、5℃以下にはしないことが大事である[28]。また、アボカドの実はエチレンガスがあると早く軟化するので長期保存したい場合は換気してエチレンガス濃度を下げる必要がある[29]。
ハス種は貯蔵性が高く、また貯蔵技術の進歩もあり、やや未熟な実を収穫してできるだけ低温で輸出するなどの農家の努力もあって1年中出回るようになっている[19]。
1980年代後半は世界全体で150万トン程度の生産があり、以降生産量は増え続け2005年には322万トンのアボカドが生産されている[30]。流通しているアボカドの多くは一個250から300ｇ程度なので100億個の桁のアボカドが生産されていると考えられる。日本の輸入量は1970年代までは微々たるものだったが、1970年代後半から増え、1980年には479トン、1990年2163トン、2000年14070トン、2005年は28150トンと急増している。2005年では日本の輸入果実の中でバナナ・パイナップルに次いで三番目に輸入量の多い果実となっている[30]。
アボカドの花は虫媒花（ミツバチなどの昆虫が花粉を運んで受粉させる）で一つの花に雌蕊（めしべ）と雄蕊（おしべ）があるが、一つの花の中でも雌蕊（めしべ）が成熟するタイミングと雄蕊（おしべ）が成熟するタイミングにズレがあり簡単には受粉しない。
アボカドにはAタイプとBタイプの2種類があり、Aタイプは開花1日目の午前中に雌蕊（めしべ）が成熟して受粉し、花は一旦閉じて2日目午後に再度開花し今度は雄蕊（おしべ）が成熟して花粉を放出する。
Bタイプは開花1日目の午後に雌蕊（めしべ）が成熟して受粉し、一旦閉じた後、2日目の午前中に再度開花し今度は雄蕊（おしべ）が成熟して花粉を放出する。
このようにアボカドでは雌蕊（めしべ）の成熟と雄蕊（おしべ）の成熟が午前・午後とずれるので小規模な果樹園にAタイプばかり、あるいはBタイプばかり植えても実はならない。タイプの違う品種を混植しないと実がならない植物なのである[31][32]。ただし現在のメキシコのようにきわめて大規模な果樹園では同一品種でも開花期がずれるものもあり、昆虫が雌花の開花期まで花粉を持ち越したりするのでハス種ばかりでも実をつける。
Aタイプにはハス種、アナハイム種、デューク種、マッカーサー種、メキシコーラ種、ピンカートン種などがあり、Bタイプにはベーコン種、クリフトン種、エドノール種、フェルテ種、ズタノ種、サンタナ種などがある[31][33]。
果実、種、葉などにはペルシンという物質が含まれており、ヒト以外の動物には中毒反応を起こす。ただし天然ゴムに対するアレルギーを持つ人はアボカドでも症状を発することがある。インコ、オウム、モルモット、ウサギ、ヤギなどのペット、家畜に与えると中毒症状を起こし、痙攣・呼吸困難などに陥ることがある。ウマ、ウシ、イヌ、ネコ、フェレットに対しても毒性を示すことがある[34]。しかし、アボカド入りの犬猫フードやおやつも販売されており、企業の報告によると健康被害の症例はないとのこと。アボカドの毒性に関してはまだ不明確な点も多々ある[35]。
また、未熟な果実や種子、葉にはドーパミンやメチルカビコールなども含まれ、アボカドの種子を砕いたものをネズミの駆除剤にすることもあるが効果は高くはない。アボカドの毒性はそれほど強いものでは無いがアボカドの葉を大量に食べたヤギが死亡した例もある[36]。
農林水産省の統計では『その他の果実（熱帯果実）』に一括されており、生産量や出荷量は不明。和歌山県南部、鹿児島県奄美大島、沖縄県、高知県、愛媛県[37]など、比較的温暖な地域で栽培されているが、生産量はごく少ない。ただし、個人レベルで発芽生育させ観葉植物として楽しむことは比較的容易で、寒冷地の露地植えを除いて越冬も可能。
栽培法の一例を挙げると、まず種子をよく洗って果肉を取り除き、上端（果実の柄に近い部分で、やや尖っている）を上にして、3分の1ほどを球根の水栽培の要領で水に浸けておく。陽当たりの良い場所に置いて水位を保ち、水が腐らないように水替えしながら育てると、夏場で1週間、冬場で7週間ほどで発根し、さらに発芽する。
発芽した後は、腐葉土やミズゴケなど保水性の高い用土に植え替える。高温多湿を好むが、過剰な水分は木を弱らせる。温暖地であれば、水洗いした種子を直接庭や用土に播種してもよいが、冷蔵庫で一旦冷やされたアボカドは発芽しない場合が多いので注意が必要である。発芽率がよくない場合は、流通過程で冷蔵されている可能性もあるので購入店舗を変えてみるのも一つの方法である。
発芽した後は成長が速く、栽培条件が良ければ、1年間で0.5 - 1メートル程度の高さになるが、観葉植物として仕立てるには、成長段階で適宜剪定して樹形を整える必要がある。初夏や夏に植えると、充分に成長する前に冬を迎え、枯れてしまう事も多い。そのため桜の開花時期以降の4月頃に種を植えるのが最適である。比較的湿気の多い土壌を好む。寒さには弱く、露地植えの場合は、雪や霜に直接あたらないよう注意する。
低温や低湿度に弱く、年間を通じ10℃以上ある地域でないと露地栽培は難しい。短期間でも氷点下ではほぼ枯死するため、屋内でも10℃以下の環境は避けるべきである。ただし、同じハス種でも品種によって耐性に差があり、15℃未満でも成長を続けるものもあれば、落葉し幹だけになってしまうものもある（幹が枯死しなければ、春以降に芽吹く可能性がある）。グアテマラ種の交配種は、かなりの低温に耐えるとされる。
また、露地栽培で、芽や葉が出たばかりの高さ5から10センチメートル程度の状態で、初夏や夏を迎えてしまうと、気温が高くなって活動が活発になったダンゴムシやナメクジが夜間に大量に群がって新芽を食い荒らし、枯れてしまう事がよくある。
開花、結実させることも可能で、早ければ数年で開花に至る。ただし、雄花と雌花の咲く時期が違うので、1本の木だけでは受粉させられず、確実に結実させるには、かなりの個体数が必要。
아보카도(영어: avocado, avocado pear, alligator pear)는 멕시코와 중앙아메리카가 원산지인 과일로 녹나무과에 속하는 식물이다.[1] 멕시코 중남부에서 유래한 나무인 아보카도(Persea America)는 로라과에 속하는 꽃으로 분류된다. 기름질로 이루어진 아보카도는 단일불포화지방산으로 이뤄져 있으며 항산화, 항균성을 가지고 있는데,[2] 아보카도의 기름은 불포화 지방산을 다량 함유하고 있어 심장 질환, 암, 당뇨병의 발병률을 크게 낮춰주는 효과가 있다.[3] 또한 녹황색 채소와 함께 섭취했을 때 베타카로틴의 흡수율을 15.3배 더 높여준다.[4] 또한 잘 익은 아보카도는 과카몰레 같은 요리에도 사용된다.
아보카도는 열대 및 지중해 기후에서 재배되고 있으며, 멕시코는 아보카도의 주요 생산지로, 전 세계의 32%를 공급하고 있다.[1]
아보카도는 품종에 따라 익으면 녹색, 갈색, 보라색 또는 검은색 껍질을 가지며, 배 모양, 계란 모양 또는 구형일 수 있다. 상업적으로, 덜 익은 상태에서 수확하여, 후숙시켜 섭취한다.
비타민과 미네랄이 풍부하며 콜레스테롤을 효과적으로 분해해 각종 성인병과 혈관 질환을 예방할 수 있으며 루테인과 제아젠틴이 풍부해 눈 건강에도 좋다.[5]
아보카도는 섬유질, 불포화 지방산, 비타민 C, 비타민 E, 티아민 리보플라빈 및 나이아신아미드), 칼륨(K), 마그네슘(Mg) 및 엽산을 비롯한 여러 영양소가 풍부하다. 정기적으로 섭취하면 전반적인 식단의 질을 향상시키는 데 도움이 될 수 있다.[6][7]
아보카도에는 동맥의 세포 손상을 예방하는 데 도움이 되는 비타민 C를 비롯한 항산화 화합물이 들어 있다는 점도 주목할 가치가 있다. 비타민 C는 강력한 항염증제이며 심장병을 예방하는 것으로 나타났다.
아보카도와 같은 영양이 풍부한 음식을 정기적으로 섭취하면 심장병을 예방하는 데 도움이 될 수 있다. 아보카도는 고밀도 지단백(HDL) 콜레스테롤 생성을 돕고 죽상동맥경화증과 관련된 콜레스테롤의 일종인 산화된 LDL 콜레스테롤을 감소시킬 수 있다.[8][9] 아보카도에는 혈압 조절에 중요한 칼륨과 마그네슘도 많이 함유되어 있다. 혈압을 건강한 범위로 유지하는 것은 심장병 예방에 매우 중요하다.[10]
섬유질이 풍부한 아보카도에는 약 14g인 섬유질이 있다.[11] 섬유소는 좋은 박테리아의 성장을 촉진하기 때문에 소화 시스템 건강에 중요하다. 연구에 따르면 과체중 163명을 대상으로 한 연구에서 12주 동안 매일 175g(남성) 또는 140g(여성) 아보카도를 섭취한 사람들은 대조군보다 대변 담즙산 수치가 낮았고 박테리아 다양성이 더 컸다.[12] 과도한 담즙산은 장 염증을 유발하고 결장암과 같은 질병을 촉진하는 박테리아의 발달과 관련이 있다.[13]
섬유질이 풍부한 식단은 연구에서 더 나은 체중 유지와 관련이 있다. 일부 연구에 따르면 아보카도는 굶주림 관리에 도움이 되고 체중 감소를 증가시키며 뱃살을 줄이는 데 도움이 될 수 있다.[14][15][16]
엽산은 성공적인 임신을 위해 필수적이다. 충분한 엽산을 섭취하면 유산 및 신경관 이상 위험을 줄일 수 있다. 불행히도 미국 및 기타 국가의 많은 임산부는 적절한 엽산을 섭취하지 않아 출생 합병증의 위험이 높아질 수 있다.[17][18][19] 아보카도 한 개에서 임신 중 권장되는 엽산 섭취량의 27%를 제공한다.[20] 아보카도는 또한 비타민 C, 칼륨, B6과 같은 필수 비타민과 미네랄의 일일 섭취량에 기여할 수 있다. 아보카도의 높은 섬유질 함량은 임신 중에 흔히 나타나는 변비 완화에 도움이 될 수 있다.[21]
열매
꽃
씨를 제거한 과육의 단면
아보카도(영어: avocado, avocado pear, alligator pear)는 멕시코와 중앙아메리카가 원산지인 과일로 녹나무과에 속하는 식물이다. 멕시코 중남부에서 유래한 나무인 아보카도(Persea America)는 로라과에 속하는 꽃으로 분류된다. 기름질로 이루어진 아보카도는 단일불포화지방산으로 이뤄져 있으며 항산화, 항균성을 가지고 있는데, 아보카도의 기름은 불포화 지방산을 다량 함유하고 있어 심장 질환, 암, 당뇨병의 발병률을 크게 낮춰주는 효과가 있다. 또한 녹황색 채소와 함께 섭취했을 때 베타카로틴의 흡수율을 15.3배 더 높여준다. 또한 잘 익은 아보카도는 과카몰레 같은 요리에도 사용된다.
아보카도는 열대 및 지중해 기후에서 재배되고 있으며, 멕시코는 아보카도의 주요 생산지로, 전 세계의 32%를 공급하고 있다.
아보카도는 품종에 따라 익으면 녹색, 갈색, 보라색 또는 검은색 껍질을 가지며, 배 모양, 계란 모양 또는 구형일 수 있다. 상업적으로, 덜 익은 상태에서 수확하여, 후숙시켜 섭취한다.
비타민과 미네랄이 풍부하며 콜레스테롤을 효과적으로 분해해 각종 성인병과 혈관 질환을 예방할 수 있으며 루테인과 제아젠틴이 풍부해 눈 건강에도 좋다.
_Sprout_08May2010.JPG)
_Sprout_08May2010.JPG)
