Taxonomic history
Wheeler & Wheeler, 1953a PDF: 119 (l.); Hauschteck, 1965 PDF: 325 (k.); Wasmann, 1891a PDF: 298 (gynandromorph).Subspecies of Myrmica rubra: Forel, 1874 PDF: 76; Emery & Forel, 1879 PDF: 460; Emery, 1895d PDF: 313; Forel, 1904c PDF: 374; Wheeler, 1908k PDF: 406.Status as species: Saunders, 1880 PDF: 215; Nasonov, 1889: 36; Emery, 1898c PDF: 126; Emery, 1908a PDF: 174; Bondroit, 1912 PDF: 351; Stitz, 1914 PDF: 71; Donisthorpe, 1915f: 125; Forel, 1915d: 29; Karavaiev, 1916a PDF: 504; Emery, 1916a PDF: 120; Wheeler, 1917a PDF: 504; Bondroit, 1918 PDF: 101; Santschi, 1921a PDF: 110; Menozzi, 1922c PDF: 325; Müller, 1923b PDF: 43; Finzi, 1926 PDF: 98; Karavaiev, 1926b PDF: 95; Santschi, 1931c PDF: 341; Bernard, 1967a PDF: 116; Tarbinsky, 1976 PDF: 41; Kutter, 1977c: 69; Arnol'di & Dlussky, 1978: 534; Collingwood, 1979 PDF: 55; Seifert, 1988b: 27; Atanassov & Dlussky, 1992: 95.Senior synonym of Myrmica pilosiscapus: Kutter, 1977c: 69; Collingwood, 1979 PDF: 55; Seifert, 1988b: 27; Casevitz-Weulersse, 1990a: 137.Senior synonym of Myrmica rugulosoides: Bernard, 1967a PDF: 116; Banert & Pisarski, 1972 PDF: 350; Collingwood, 1979 PDF: 55; Seifert, 1984b PDF: 1.Senior synonym of Myrmica rolandi reticulata: Seifert, 1988b: 27.Senior synonym of Myrmica scabrinodis scabrinodosabuleti: Radchenko & Elmes, 2010 PDF: 259.Senior synonym of Myrmica symbiotica: Csosz, 2012 PDF: 28.Material of the nomen nudum Myrmica rugosa referred here by Mayr, 1855 PDF: 411.See also: Radchenko, 2007 PDF: 29; Radchenko & Elmes, 2010 PDF: 259.Jardins près de Tébessa .
Nyl. Adn. p. 930, 3. - Myrm. caespitum Zett. Ins. Lapp. 450, 1. [[male]].
Operaria: Testaceo-ferruginea, sparse flavido-pilosula, capite supra abdominisque dorso medio fuscescentibus; antennis 12-articulatis, scapo ad basin subgenicalatim flexo; lamina frontali infra margine utrinque aurito-dilatato; capite, thorace noctisque segmenti primi longitudinaliter striatim profunde rugosis; spinis metanoti longis. Long. 1 1/2- 1 1/3 lin.
Femina: Testaceo-ferruginea, sparse flavido-pilosula, capite cum thorace supra, mesopleuris, mesosterno et abdominis dorso medio fuscescentibus; antennis 12-articulatis, scapo ad basin geniculate flexo; capite, thorace nodisque segmenti primi longitudinaliter striatim profunde rugosis; spinis metanoti longiusculis; alis cinereo-pallescentibus apice hyalinis, area radiali aperta, cubitali prima nervo recurrente. Lg. 2 1/2 lin.
Mas: Nigro-fuscus, nitidus, sparse tenuiter flavido-pilosulus, mandibularnm apicibus et tarsis testaceo-pallescentibus; antennis 13-articulatis, fusco-rufescentibus, scapo longitudine quinte partis totius antennte; mesonoto postice, scutello basique metanoti longitudinaliter striatim rugulosis; metanoto inermi, tuberculis tantum obsoletis utrinque; alis ut in femina; pedibus pilis sat longis rigidiusculis preditis; nedis segmenti primi ltevibus. Long.. 2-2 1/4 lin.
Der Arbeiter dieser Art unterscheidet sich leicht von den beiden vorhergehenden Arten dadurch, daß der Schaft an der Basis nicht bloß gebogen, sondern winklig gebrochen ist. Die Mandibeln sind stark längsrunzlig und grob punktirt, der Clypeus mit groben aber nicht eng zusammengedrängtenLängsrunzeln , an der Spitze nebst dem Stirnfeld glatt und glänzend . Die Fühler 12-gliedrig, der Schaft an der Basis fast winklig gebrochen, und wenn derselbe zurück- geschlagen, so daß die Spitze sich auf dem Hinterhaupt anlegt, dann sieht man an der Basis drei scharfe Ränder , wovon der äußere nach unten in eine kleine Spitze ausläuft , der mittlere aber als scharfe und sehneidende Kante eine äußere und eine innere. Fläche deutlich trennt, die sich erst in der Mitte des Schaftes.wieder vereinigen. Die Geißel zeigt dieselbe Bildung wie bei den vorhergehenden Arien. Die Stirne ist bis zum Scheitel mit Längsrunzeln bedeckt, aber hinter den Fühlergruben und den Netzaugen zeigt sich die Sculptur mehr netzaderig-runzlig. Die Stirnlappen erweitern sich nach abwärtsbeträchtlich und zeigen fast bhrförmig erweiterte Ränder ..Der ganze Mittelleib oben, mit Ausnahme der abschüssigen Stelle, dann die Brustseiten sehr grob und etwas unregelmäßiglängsrunzhg ; die Domen des Metanotum's lang und spitz, zwischen denselben bemerkt man einige starke Querrunzeln. Die Knoten des ersten Segments stark runzlig, die Furchen an den Seiten noch deutlicher und tiefer als bei ruginodis Nyl . Das 2te Segment auf der Mitte dunkelbraun. Der ganze Körper mit gelblichen Borstenhaaren bedeckt.
Obgleich die eigentümlich gebildete Stirnlamelle und die Biegung des Schaftes an der Basis diese Nylandersche Art nicht verkennen lassen, so weicht doch unsere Darstellung des Schaftes zu sehr von der Nylander's ab, um nicht.hier darauf aufmerksam mächen zu müssen . Man vergleiche in dieser Beziehnng seine Worte*) mit unserer Ansicht.
Das Weibchen ist auf Kopf und Hinterleib noch dunkler gefärbt als der Arbeiter, dazu kommt noch, daß das Pronotum am Hinterrande und das Mesohotum an 3 Stellen dunkel gefärbt ist, nämlich am Vorderrände , in der Mitte und an der Seite etwas über der Wurzel der Vorderflügel ; die Färbung des letzteren stellt sich in Form von drei länglichen Flecken dar, welche mitunter mehr oder weniger zusammenfließen . Die Bildung des Kopfes mit Einschluß der Fühler ganz wie bei dem Arbeiter. Der Mittelleib ist jedoch mit Einschluß des Schildchens und der Basis des Metanotum's mit scharfen, groben und graden Längsrunzeln . bedeckt, während die Vorderbrustseiten grob und etwas verworren längsrunzlig sind, die Mittelbrustseiten dagegen verhält-nißmäßig sehr fein, die Hinterbrustseiten aber fast eben so grobrunzlig sich zeigen wie der Mittelbrustrücken . Die abschüssige Stelle ganz glatt, die Dornen des Metanotum's sehr stark aber nicht sehr lang. Die Flügel wasserhell, von der Basis bis zu dem Randmal bräunlich , die Adern an der Basis bräunlich , weiterhin gelblich, das Randmal lichtbraun. Adern und Zellen genau wie bei den beiden vorhergehenden Arten gebildet. Die Knoten des lsten Segments noch schärferlängsrunzlig als bei dem Arbeiter.
Das Männchen dieser Art unterscheidet sich sehr leicht von denen der beiden vorhergehenden durch die auffallend lange, abstehende, rauhe Behaarung, noch mehr aber durch den sehr kurzen Schaft, denn dieser hat kaum 1/5 von der Länge des ganzen Fühlers , oder höchstens die Lange der drei folgenden Glieder des Fühlers . Der Kopf ist feinrunzlig, die Mandibeln schmal, braun, an der Spitze roth, 4-6 zähnig . Die Fühler braun, die 5gliedrige Keule röth- lich, die übrigenGeißelglieder mit abstehenden, langen Wirtelhaaren. Das Mesonotum 31appig, hinter dem Vereinigungspunkt der beiden Nähte , dann an dem hinteren Theile der Seitenlappen, nebst dem Schildchen und der Basis des Metanotum's fein längsstreifig-runzlig . Die abschüssige Stelle mehr oder weniger, aber sehr fein und nicht sehr deutlich gerunzelt, die Tuberkeln zu beiden Seiten schärfer als bei den beiden vorhergehenden Arten. Die Beine braun, die Gelenke und die Tarsen gelblich, an den letztern ist aber das lste Glied bräunlich . Die Flügel genau wie bei dem Weibchen. Die Knoten des lsten Segments glatt, der vordere indeß in den Seiten und an der hinteren Fläche sehr schwach und nicht besonders deutlich runzlig. Die weiß-gelb- lichen, ganz abstehenden., langen Borstenhaare treten besonders stark an den Beinen hervor.
Diese Art ist nicht selten, sie scheint vorzugsweise in Nadelholzwaldungen vorzukommen, wo man ihre Kolonien unter Steinen, in Baumstrünken oder unter Moos an der Wurzel der Bäume antrifft.
Records
(Map 11): Bulgaria ( Agosti and Collingwood 1987a , Seifert 1988a , Atanassov and Dlusskij 1992 ); Central Predbalkan: Dermantsi vill. (Lukovit) ( Atanassov 1934 ); Eastern Stara Planina Mts: Sliven ( Forel 1892 ); Sofia Basin: Sofia ( Forel 1892 , Lapeva-Gjonova and Atanasova 2004 , Antonova 2005 , Antonova and Penev 2006 , 2008 ); Vitosha Mt. ( Atanassov 1934 , 1952 ); Plana Mt.: Pasarel vill. ( Vagalinski and Lapeva-Gjonova in press ); Lozenska Planina Mt. ( Vassilev and Evtimov 1973 ), near German monastery ( Antonova and Penev 2008 ); Bakadzhik-Burgas district: Aytos ( Forel 1892 ); Belasitsa Mt.: slopes of Belasitsa Mt. ( Atanassov 1964 , Hubenov et al. 1998 ); Western Rhodopi Mts: Smolyan, Peshtera, Batak ( Lapeva-Gjonova in press (a) ).
mihi. M. caespitum Zett . Ins. Lapp. 450, 1. [[ male ]]. Dahlb. mscrpt. id.
Operaria: testaceo-ferruginea sparse flavo-pilosula, capite supra et abdominis dorso medio fuscescentibus; capite, thorace et petiolo longitudinaliter striatim profunde rugosis; antennarum scapo ad basin flexo, supra geniculo a lobo oblique-transversim posito; metanoti spinis longis.
Femina: testaceo-ferruginea sparse flavido-pilosula, capite supra et abdominis dorso medio fuscescentibus, thorace quoque supra et mesopleuris cum sterno parum fuscescentibus; capite, thorace et petiolo longitudinaliter striatim profunde rugosis; antennarum scapo ad basin geniculatim flexo, geniculo supra angulato; spinis metanoti longiusculis; alis hyalinis obsoletissime cinereo-pallescentibus, stigmate ejusdem coloris distincto.
Mas: nigro-fuscus nitidus sparse tenuiter flavido-pilosulus, mandibularum apicibus et tarsis testaceo-pallescentibus, antennis fusco-rufescentibus; scapo longitudine quintae partis totius antennae; pedibus longe pilosis.
A Cel. Dahlbom exemplaria hujus speciei accepi, inter quae erant [[ queen ]] [[ male ]] deprehensi ad Wadstenam Ostrogothiae d. 17 Aug. 1841 et [[ male ]] alter captus ad Esperoed Scaniae d. 8 ejusdem mensis.
[[ worker ]]. Long. 1 3 / 4 - 2 lin. Simillima iterum praecedenti, sculptura rudiori, area frontali obsoleta et antennarum scapo ut in diagnosi formato. Striae capitis, thoracis petiolique rudes, profundiores quam in praecedentibus, pilositas corporis forte densior et praeterea lamina frontalis aliter constructa, infra nempe margine utrinque aurito-dilatato tenui, processum lamelliformem subsemirotundatum parum elevatum, radices antennarum obtegentem, formante: Area frontalis triangularis parva fere obsoleta. Scapus antennarum basi flexa supra lobo oblique-transverso parvo, subsemirotundato, antice concaviusculo, apice compresso, a parte anteriori viso geniculum parum acutiusculum ostendente. Spinae metanoti longae. Cetera proxime ut in praecedente.
[[ queen ]]. Long. 2 1 / 2 lin. sat similis operariae suae, sed major obscurior. Caput fuscum, inira cum genis, mandibulis et antennis ferrugineo-testaceum. Areas triangularis frontis vix vestigium. Scapus flexura basis supra angulo subrecto, subtus arcuata (lobo dislincto nullo). Spinae metanoti ut in specie precedente, sed nodi petiolares rudius sulcatim rugosi. Alas hyalinas albescentes, anticae 2 1 / 2 lin. longae, a stigmate versus basin obsoletissime cinereo-pallescentes. Cetera ut in diagnosi vel in praecedente.
[[ male ]]. Long. 2 1 / 2 lin. Similis mari M. laevinodis, antennis vero longitudine tantum ilagelli in eadem specie, scapo quintana solum efficiente partem tolius antennae, pedibus longe flavido-pilosis. Mandibulae apice sordide pallidas. Antennas obscure rufescentes, longius tenuiusque pilosas quam feminae et operariae; scapus subcylindricus, longitudine tantum trium articulorum insequentium, crassitudinem articuli ultimi superans; pedicellus suboibiculatus crassior quam ullus septem articulorum sequentium, qui sunt longe verticillatim pilosi; 9,
10 et 11 suborbiculati crassiores; ultimus subcoecus longitudine fere 10 et
11 (simul snmtorum), sed ejusdem ad basin crassitudinis. Est igitur flagellum ut in feminis fere hujus Generis formatura, at articulis 12. Alae minus albescentes quam in [[ queen ]]. Pedes longe undique pilosi, pilis his cinerascentibus in tarsis fere longioribus. Anus obsolete pallescens.
Obs. Cur potissimum mari hujus speciei Cel. Zetterstedt et Dahlbom nomen Linnaei " ccespitum " attribuunt haud perspicio, quando expresse dicit Linnaeus 1. c. " Antennarum infimus articulus tertia tantum pars totius est, " quod minime in nostram speciem quadrat. Linnasi determinationes circa suam F. caespitum ita sunt vagae, ut profecto non facile sit dijudicatu, quamnam ita nominatam voluerit Myrmicam. Latreille et Fabricius (Piez.) sub hoc eodem nomine speciem intellexerunt omnino aliam, quam DD. Zetterstedt et Dahlbom; D. Losana iterum aliam. Nomen ideo hoc tam commixtum, omnino evitavi.
Myrmica scabrinodis , Nyl. Adno. Mon. Form. Bor. Eur. 930.3; Addit. Adno. Mon. Form. Bor. Eur. 1052. 20; Form. Fr. et d'Alger. 81. 6.
Foerst. Hym. Stud. Form. 67. 37.
Schenck, Beschr. Nass. Ameis. p. 78.
Smith, Brit. Form. 115. 1.
Mayr. Form. Austr. 138. 6; Ungar. Ameis. 18. 2.
Myrmica caespitum, Zett. Ins. Lapp. 450. 1.
Myrmica rubra, Curtis , Trans. Linn. Soc. xxi. 213. 1.
Hab. Britain; France; Germany; Hungary; Russia; Finland.
Die Trockenrasen-Knotenameise (Myrmica scabrinodis) ist eine Ameise aus der Unterfamilie der Knotenameisen (Myrmicinae). Trotz ihres deutschen Trivialnamens kommt sie selten auf trockenen Grasflächen vor.
Die Arbeiterinnen zeigen eine rötlich-braune Färbung und messen 3,5 bis 5 Millimeter. Die gesamte Körperoberfläche weist eine deutliche Längsfurchung auf. Der Scapus der Antennen ist an der Basis scharf abgewinkelt. Die Oberseite des Petiolus fällt nach hinten ab und bildet nahe der Verbindung zum Postpetiolus eine deutliche Stufe aus. Die Geschlechtstiere sind dunkler gefärbt als die Arbeiterinnen. Die Männchen haben eine Körperlänge zwischen 5 und 6 Millimetern. Ihr Scapus ist kurz und dick mit einer Biegung an der Basis. Zudem sind sie stark behaart. Die Königinnen haben eine Körperlänge zwischen 5 und 6,5 Millimetern, ansonsten sind sie ähnlich den Arbeiterinnen gestaltet.[1][2]
Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich über ganz Mitteleuropa. In Nordeuropa kommt sie bis zum 68. Breitengrad vor. Die Art ist recht häufig, allerdings wegen ihrer versteckten Lebensweise und der individuenarmen Völker schwierig zu beobachten. Myrmica scabrinodis bevorzugt gut besonnte und nicht zu hochwüchsige Rasen- oder Saumbiotope, aber nur ausnahmsweise Trockenrasen. Sie meidet geschlossene Wälder ebenso wie hochrasige Wiesen und Staudenfluren und ist in der Nähe von, oder in menschlichen Siedlungen selten zu finden. Hohe Populationsdichten werden in offenen Torfmoosrasen von Mooren erreicht.[3]
Diese polygyne Ameise bildet Völker mit ungefähr zwei bis fünf Königinnen und einigen hundert Arbeiterinnen. Ein Nest beinhaltet durchschnittlich 600 Arbeiterinnen, je nach Lebensraum schwankt der Durchschnitt aber zwischen 300 und 1.200. Sie zeigen sich nur bei der Nestverteidigung aggressiv. Die Geschlechtstiere schwärmen zwischen Ende Juli und Mitte September von ca. 14.00 bis 18.00 Uhr, meist bei schwüler Wetterlage und Windstille.[3]
In ihrem Nest überwintern oft die Raupen einiger Bläulingsarten, wie etwa des Hellen Wiesenknopf-Ameisenbläulings (Phengaris teleius)[4][5], wobei die Falterraupen dort räuberisch von Ameisenbrut leben. Myrmica scabrinodis dient in Mooren als Wirt von Schwebfliegen der Art Microdon myrmicae.[3]
Die Art wird in folgende Unterarten aufgeteilt:[6]
Aus der Literatur sind folgende Synonyme für Myrmica scabrinodis bekannt:[7]
Die Trockenrasen-Knotenameise (Myrmica scabrinodis) ist eine Ameise aus der Unterfamilie der Knotenameisen (Myrmicinae). Trotz ihres deutschen Trivialnamens kommt sie selten auf trockenen Grasflächen vor.
Myrmica scabrinodis is a Euro-Siberian species of ant. It lives in moderately humid habitats, tolerates soil moisture but also needs direct sunshine. It often inhabits peat bogs. It builds nests in the ground, in grass or moss tussocks, even under stones or in rotten wood. Its colonies are monogynous or have only a few queens and may contain about 2500 workers. This ant species is the main host of the entomopathogenic fungus Rickia wasmannii. Phengaris caterpillars are primary threats of M. scabrinodis with specific species such as Phengaris arion developing a predatory relationship.[1]
Myrmica scabrinodis is a Euro-Siberian species of ant. It lives in moderately humid habitats, tolerates soil moisture but also needs direct sunshine. It often inhabits peat bogs. It builds nests in the ground, in grass or moss tussocks, even under stones or in rotten wood. Its colonies are monogynous or have only a few queens and may contain about 2500 workers. This ant species is the main host of the entomopathogenic fungus Rickia wasmannii. Phengaris caterpillars are primary threats of M. scabrinodis with specific species such as Phengaris arion developing a predatory relationship.
Myrmica scabrinodis est une espèce de fourmis commune de la sous-famille des Myrmicinae. Elle est répandue en Europe et au nord-ouest de l'Asie.
Les ouvrières sont de couleur rouge à marron et mesurent de 3,5 à 5 mm. L'espèce est très proche d'autres espèces du genre Myrmica et il est difficile de les distinguer.
Les colonies sont monogynes (une seule reine) ou faiblement polygynes (quelques reines). Elles sont formées en général de plusieurs centaines d'ouvrières (jusqu'à 2 500). Les colonies sont formées par fondation indépendante, après un essaimage qui a lieu entre juillet et septembre, au cours duquel les mâles et les femelles s'accouplent[3].
Cette espèce de fourmis est l'hôte principal du champignon entomopathogène Rickia wasmannii[4].
Les chenilles du genre Phengaris sont les principales menaces de Myrmica scabrinodis avec des espèces telles que Phengaris arion développant une relation prédatrice[5],[6].
Myrmica scabrinodis vit dans des habitats variés mais préfère les milieux modérément humides, tels que les tourbières ou les prairies. On la retrouve aussi dans des landes et des forêts ouvertes, puisqu'elle apprécie un ensoleillement direct. Elle construit des nids dans le sol, dans des touffes d'herbe ou de mousse, même sous des pierres ou dans du bois pourri.
L'espèce est observée jusqu'à 2 000 m d'altitude.
Selon Catalogue of Life (7 mai 2020)[7] :
Myrmica scabrinodis est une espèce de fourmis commune de la sous-famille des Myrmicinae. Elle est répandue en Europe et au nord-ouest de l'Asie.
De Moerassteekmier (Myrmica scabrinodis) is een knoopmier. De soort komt algemeen voor in Europa, met uitzondering van dichte bossen en warme gebieden zoals Andorra.
De vrouwelijke exemplaren zijn kleiner dan de mannelijke. De angel is rood van kleur en vertakt zich in twee doorns. Het borststuk bevat stekels.
De nesten hebben vaak de grootte van een vuist. In moerasachtige gebieden ligt het nest tussen het wortelstelsel van grasachtige planten.[1]
Toch kan de moerassteekmier ook in droge habitats voorkomen. Dikwijls is dit op plaatsen die grenzen aan volkrijke vochtige habitats, zoals zandgrond grenzend aan kwelders. Ook in en onder dood hout zijn de nesten te vinden. Ook worden de nesten onder stenen gebouwd.[2]
De mieren van deze soort spelen een belangrijke rol bij de voortplanting van het Pimpernelblauwtje. De rups van deze vlinder overwintert en verpopt zich in het mierennest, waarbij de mieren van de honingachtige stof eten die de rups afscheidt. De rups eet daarbij ook de larven van de mieren.[3]
De Moerassteekmier (Myrmica scabrinodis) is een knoopmier. De soort komt algemeen voor in Europa, met uitzondering van dichte bossen en warme gebieden zoals Andorra.
De vrouwelijke exemplaren zijn kleiner dan de mannelijke. De angel is rood van kleur en vertakt zich in twee doorns. Het borststuk bevat stekels.
De nesten hebben vaak de grootte van een vuist. In moerasachtige gebieden ligt het nest tussen het wortelstelsel van grasachtige planten.
Toch kan de moerassteekmier ook in droge habitats voorkomen. Dikwijls is dit op plaatsen die grenzen aan volkrijke vochtige habitats, zoals zandgrond grenzend aan kwelders. Ook in en onder dood hout zijn de nesten te vinden. Ook worden de nesten onder stenen gebouwd.
De mieren van deze soort spelen een belangrijke rol bij de voortplanting van het Pimpernelblauwtje. De rups van deze vlinder overwintert en verpopt zich in het mierennest, waarbij de mieren van de honingachtige stof eten die de rups afscheidt. De rups eet daarbij ook de larven van de mieren.
Wścieklica uszatka, wścieklica szorstka (Myrmica scabrinodis) – gatunek mrówki z podrodziny Myrmicinae.
Gatunek swoim zasięgiem obejmuje Europę, Kaukaz, Azję Środkową, Syberię i Daleki Wschód[2]. Rozsiedlony jest w całej Polsce aż po regiel górny w górach. Wścieklica szorstka preferuje zarówno lasy jak i tereny otwarte (m.in łąki, torfowiska niskie, ciepłolubne murawy). Jest gatunkiem torfolubnym, cechującym się dużą zdolnością przystosowania do gleb o różnej wilgotności, mimo to gatunek wymaga dużego nasłonecznienia[2].
Robotnice mają długość między 4–5 mm i w zależności od środowiska są barwy od żółtoczerwonej do czerwonobrunatnej[2]. Ciało robotnic pokryte jest odstającym na skos owłosieniem[2]. Samice są ubarwione i owłosione podobnie jak robotnice i osiągają długość między 5,5–6,5 mm [2]. Samce są mniejsze od samic (długość 5–6 mm), mają barwę ciała od brunatnej do brunatnoczarnej, zaś długość owłosienia na nogach jest większa od ich szerokości[2].
Mrówki tego gatunku budują gniazda na ziemi, niekiedy z niewielkimi kopczykami[2]. Zdarza się, że mrówki ( m.in. robotnice) do swoich gniazd znoszą larwy gatunków myrmekofilnych motyli z rodziny modraszkowatych tj. modraszka telejusa Phengaris teleius, modraszka nausitousa Phengaris nausithous, modraszka ariona Phengaris arion oraz modraszka alkona Phengaris alcon , a następnie są przez nie adoptowane w mrowiskach[3].
U Wścieklicy uszatki wyodrębniono 5 podgatunków
Wścieklica uszatka, wścieklica szorstka (Myrmica scabrinodis) – gatunek mrówki z podrodziny Myrmicinae.
Myrmica scabrinodis é uma espécie de insetos himenópteros, mais especificamente de formigas pertencente à família Formicidae.[1]
A autoridade científica da espécie é Nylander, tendo sido descrita no ano de 1846.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Myrmica scabrinodis é uma espécie de insetos himenópteros, mais especificamente de formigas pertencente à família Formicidae.
A autoridade científica da espécie é Nylander, tendo sido descrita no ano de 1846.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Gmajniška vozlasta mravlja (znanstveno ime Myrmica scabrinodis) je evro-sibirska vrsta mravelj, ki je razširjena tudi v Sloveniji.
Najbolje se počuti v zmerno vlažnem okolju. Ne moti je namočena zemlja, vendar pa potrebuje direktno sončno svetlobo. Pogosto poseljuje šotna barja. Mravljišča gradi pod zemljo, med travo ali mahom in celo pod kamni in v odmrlem lesu. Kolonije teh mravelj sestavlja okoli 2500 delavk in nekaj matic.
Gmajniška vozlasta mravlja predstavlja glavnega gostitelja entomopatogene glive Rickia wasmannii. Glavni plenilec teh mravelj pa so gosenice metuljev iz družine mravljiščarjev. Še posebej pomemben plenilec teh mravelj so gosenice velikega mravljiščarja.[1]
Gmajniška vozlasta mravlja (znanstveno ime Myrmica scabrinodis) je evro-sibirska vrsta mravelj, ki je razširjena tudi v Sloveniji.
Najbolje se počuti v zmerno vlažnem okolju. Ne moti je namočena zemlja, vendar pa potrebuje direktno sončno svetlobo. Pogosto poseljuje šotna barja. Mravljišča gradi pod zemljo, med travo ali mahom in celo pod kamni in v odmrlem lesu. Kolonije teh mravelj sestavlja okoli 2500 delavk in nekaj matic.
Gmajniška vozlasta mravlja predstavlja glavnega gostitelja entomopatogene glive Rickia wasmannii. Glavni plenilec teh mravelj pa so gosenice metuljev iz družine mravljiščarjev. Še posebej pomemben plenilec teh mravelj so gosenice velikega mravljiščarja.
Латинское название Myrmica scabrinodis Nylander, 1846 ITIS 580461 NCBI 207696
Myrmica scabrinodis Nylander, 1846[1]— вид мелких рыжих муравьёв рода Myrmica (подсемейство мирмицины).
Длина рабочих около 3,5—5 мм, самок до 6,5 мм, самцов — около 5—6 мм[2][3]. Семьи полигинные, содержат от 2 до 5 маток. В колониях от 300 до 1200 муравьёв[4]. Мирмики издают звуки с помощью стридулитрума (органа расположенного на стебельке между постпетиолем и брюшком). На стадии куколки (например, у M. scabrinodis) это позволяет им сообщать о своём социальном статусе рабочим-нянькам[5].
Эти муравьи служат хозяевами для эктопаразитических грибков Rickia wasmannii Cavara, 1899 (Лабульбениомицеты, Ascomycota); (Espadaler & Santamaria, 2012)[6]. Гриб прикрепляется к наружному слою кутикулы, а на поверхности хозяев проявляется в виде сетчатой структуры. Продолжительность жизни инфицированных муравьёв значительно снижалась по сравнению с продолжительностью жизни неинфицированных особей. Частота аллогруминга была значительно выше в инфицированных гнездах[7]. Зараженные муравьи были значительно более чувствительны к выведению пищи и воды, чем неинфицированные. Обнаружено, что инфицированные муравьи потратили больше времени на потребление воды, чем неинфицированные особи[8]. Гриб R. wasmannii покрывает всю поверхность тела хозяина и уменьшает его продолжительность жизни и часто приводит к изменениям поведения хозяина. Характеристики локомоторной активности во многих отношениях различаются между возрастными классами (старые фуражиры и молодые рабочие), а также зависят от их физиологического статуса, но паразитизм R. wasmannii, по-видимому, не оказывает прямого влияния ни на одну из изученных переменных[9].
Наибольшее число инфицированных грибком R. wasmannii колоний отмечено преимущественно во влажных средах обитания. Рабочие из надземной части гнезд (предположительно, более старые, которые выступали в качестве фуражиров) были более заражены, чем муравьи из подземной части. Грибные талли (thalli) можно найти по всему телу хозяев, но наиболее зараженные части тела это голова и брюшко[10].
У зараженных грибком R. wasmannii муравьев была более тонкая кутикула, чем у неинфицированных. Неясно, является ли уменьшенная толщина ответом хозяина, или же гриб заражает преимущественно колонии муравьями с тонкой кутикулой[11].
Экспериментально показано, что рабочие с экспериментально сокращенной продолжительностью жизни (раненые) становятся фуражирами раньше, чем контрольные. Стратегия привлечения молодых работников к более безопасным интранидальным задачам и более возрастных муравьёв для более рискованных задач, например, в фуражировку, увеличивает среднюю продолжительность жизни рабочих и, следовательно, колониальную приспособленность. Таким образом, рабочие муравьи корректируют свой порог для участия в рискованных фуражировочных работах в зависимости от их ожидаемой продолжительности жизни[12].
Диплоидный набор хромосом 2n = 44.[13]
Данный вид муравьёв может стать элементом комплексной системы спасения редких видов бабочек из семейства голубянок. В Европе подавляющее большинство гусениц таких редких голубянок, как Телей (или Эвфем, Maculinea teleius) и Алькон (Maculinea alcon) найдены в гнездах Myrmica scabrinodis Nyl., где являются их сожителями [Thomas et al., 1989][14].
Myrmica scabrinodis Nylander, 1846— вид мелких рыжих муравьёв рода Myrmica (подсемейство мирмицины).