nomes no trilho de navegação
La adelfa mariella,[1] cabalonga,[2] fabona de San Ignacio[3] campaniella mariella[3] o amancay, Cascabela thevetia ye una especie de parrotal o pequeñu árbol perteneciente a la familia Apocynaceae. Ye orixinariu dende Méxicu hasta América tropical.[4]
Distribúise per Méxicu, Belize, Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Hondures, Panamá, Cuba, República Dominicana, Haití , Guyana Francesa, Surinam, Venezuela, Bolivia, Colombia, Ecuador, Perú, Brasil, Arxentina, Paraguái y Nicaragua onde ye llargamente cultivada en tol país n'altores de 10–1200 metros. El so floriamientu producir mientres tol añu. Floria a intervalos mientres bona parte del añu nel so hábitat nativu. En climes más frescos, como n'España, floria pel branu. Los frutos son drupes carnoses de forma interesada, arrondaes y con costielles; al maurecer camuden del verde al negru, pasando pol colloráu. Dalgunos considerar amuletos de la suerte, anque son peligrosamente venenoses.[3]Tola planta contién un zusmiu llechiento que ye venenoso.
Son parrotales o árboles pequeños qu'algamen los 2–6 m d'altu. Fueyes lliniales de 4–16 cm de llargu y 0.2–1 (–1.4) cm d'anchu, el ápiz agudu, base cuneado-atenuada. Inflorescencia con poques flores marielles; sépalos llanceoláu acuminaos de 4–6 (–10) mm de llargu; corola tubular-infundibuliforme, tubu 4–5 cm de llargu, los llobos 1–2 cm de llargu. Frutos transversalmente oblongos, xeneralmente más o menos obtriangulares, 1.5–3.5 cm de llargu y 2.5–4.5 cm d'anchu, verdosos a amarellentaos o purpúreos.
Utilízase como planta ornamental. Como parrotal aislláu, o en pequeños grupos, en xardinos meridionales n'España. Esposición a plenu sol. Tienen de retayase les cañes a la salida del iviernu, por que ramifiquen y fáigase más compactu. Nun suelen ser atacaes por [[plaga|plagues] y enfermedaes comunes. Reproducir por aciu fraes en compost arenosu y con calor.[1] Les granes d'esta planta vender nos puestos de yerberos de L'Habana, Camagüey y Oriente, pa utilizalos como amuleto o pa llevales nel bolsu creyendo asina evitar les hemorroides.[2] Tiense la peligrosa creencia de que'l fervinchu de les sos fueyes ye laxante y la de les sos granes, adelgazadora. Por consecuencia, hai munches muertes, por casu, en Colombia onde les muyeres muerren intosicaes
Cascabela thevetia describióse por (L.) Lippold y espublizóse en Feddes Repertorium 91(1–2): 52. 1980.[5]
Flora de Filipines de Francisco Manuel Blanco (U.S.A.)
Flores y biltu
Vezu
La especie ye aceptada por:
Nun ye aceptada por:
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La adelfa mariella, cabalonga, fabona de San Ignacio campaniella mariella o amancay, Cascabela thevetia ye una especie de parrotal o pequeñu árbol perteneciente a la familia Apocynaceae. Ye orixinariu dende Méxicu hasta América tropical.
Der Schellenbaum (Thevetia peruviana (Pers.) K.Schum., Syn.: Cascabela peruviana (Pers.) Raf., Cascabela thevetia (L.) Lippold) ist eine Pflanzenart, die zur Gattung Thevetia in der Familie der Hundsgiftgewächse (Apocynaceae) gehörte, heute aber auch in die Gattung Cascabela gestellt wird. Sie stammt ursprünglich aus Peru oder Mexiko. Sie wird aber in den Tropen und Subtropen weltweit als Zierpflanze kultiviert und ist heute vielerorts verwildert oder eingebürgert. Aus den harten Steinkernschalen fertigten die Indianer einst Klappern und Schellen, woher auch die deutsche Bezeichnung stammt. Der deutsche Trivialname lautet Tropischer Oleander, Karibischer Oleander oder Gelber Schellenbaum. In angloamerikanischen Ländern wird er auch als „Lucky Nut“ bezeichnet.
Der Schellenbaum ist ein stark verzweigter, immergrüner und dichtbelaubter Strauch oder Baum, der Wuchshöhen von 4 bis über 6 Meter erreicht. Die Pflanze enthält weißen, giftigen Milchsaft. Die bräunlich bis gräuliche, relativ glatt bis etwas raue, rissige oder schuppige Borke besitzt teils deutliche Lentizellen. Die unteren Zweige hängen über und die jungen Zweige besitzen eine grünlich-graue Rinde.
Die wechselständig, schraubig angeordneten Laubblätter sind sehr kurz 3 mm lang gestielt. Die etwas ledrige, ganzrandige Blattspreite ist mit einer Länge von 10 bis 15 cm und einer Breite von 0,5 bis 1,2 cm schmal lanzettlich oder verkehrt-eilanzettlich mit spitzem oder rundspitzigem bis zugespitztem oberen Ende. Die Blattoberseite ist glänzend, mittel- bis dunkelgrün und die Blattunterseite ist hellgrün.
Die Blütezeit reicht von Mai bis Dezember. Die an 2,5 bis 5 cm langen Blütenstielen stehenden Blüten befinden sich einzeln oder in wenigblütigen, zymösen Büscheln achselständig am Zweigende. Die duftenden, recht großen, zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch sowie fünfzählig mit doppelter Blütenhülle und weisen einen Durchmesser von 4,5 bis 5,5 cm auf. Die fünf grünen, kurz verwachsenen Kelchblätter sind schmal-dreieckig und spitzig. Die fünf 6 bis 7 cm langen Kronblätter sind trichterförmig verwachsen mit einer Kronröhre, die mit einer Länge von 4 bis 5 cm kürzer als die verkehrt-eiförmigen, dachigen und spiralig verdrehten, gestutzten Kronlappen ist. Wegen ihrer gelben Blütenkronblätter wird diese Art mitunter auch als „Gelber Oleander“ bezeichnet, daneben existieren auch Formen oder Sorten mit orangefarbenen (z. B. Thevetia peruviana 'Orange') und weißlichen Blüten. Am Schlund sind „Schlundschuppen“ vorhanden, die durch lange weiße Haare untereinander verbunden sind und die Kronröhre so verschließen. Die kurzen, eingeschlossenen Staubblätter oben in der Kronröhre, mit behaarten Staubfäden, sitzen alternierend darunter. Der zweikammerige Fruchtknoten ist oberständig, mit einem langen, dicklichem Griffel mit einem konischen, großen Griffelkopf der bei den Antheren endet. Es ist ein becherförmiger Diskus vorhanden.
Die etwas zusammengedrückte, kugelige bis rhombische, mit einem Durchmesser von 2,5 bis 4,5 cm, leicht ledrige, trockenfleischige, oft mittig gerippte sowie leicht quergeteilte, glatte Steinfrucht, mit meist beständigen Kelchresten, ist anfangs grün, verfärbt sich zur Reife hin schwarz und enthält in den meisten Fällen zwei bis vier Samen. Die beigen, abgeflachten, bespitzten und giftigen Samen (Kerne), im glatten, braunen, breit-dreieckigen bis halbmondförmigen, harten, längs- und quergefurchten Steinkern, besitzen eine Breite bis etwa 1,2–1,5 cm.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 20.
Diese Pflanzenart wurde 1805 unter dem Namen Cerbera peruviana durch Christian Hendrik Persoon in Synopsis Plantarum, 1, S. 267 erstveröffentlicht. Sie wurde 1895 durch Karl Moritz Schumann in Heinrich Gustav Adolf Engler und Karl Anton Eugen Prantl: Die Natürlichen Pflanzenfamilien, 4 (2), S. 159 in die Gattung Thevetia gestellt. Ein Homonym ist Thevetia peruviana (Pers.) Merr. das 1914 in Elmer Drew Merrill: Philippine Journal of Science, 9 (2), S. 130 aufgestellt wurde. Allerdings ist die Zuordnung in die Gattung Thevetia umstritten, sie wird auch von einigen Autoren der Gattung Cascabela zugeordnet.
Weitere Synonyme für Thevetia peruviana (Pers.) K.Schum. sind Cascabela peruviana (Pers.) Raf., Cascabela thevetia (L.) Lippold, Cerbera thevetia L., Thevetia linearis A.DC., Thevetia neriifolia Juss. ex A.DC., Thevetia neriifolia Juss. ex Steud., Thevetia thevetia (L.) Millsp.[1]
Der Milchsaft von Thevetia peruviana enthält das Glykosid Thevetin, Neriifolin und auch alle anderen Pflanzenteile sind hochgiftig. Schon 8–10 Samen der Pflanze können beim Menschen tödlich sein.
Bei der Verwendung wie bei der Ernte ist größte Vorsicht geboten, da nicht nur die Samen, sondern nahezu alle Teile der Pflanze stark giftig sind. Der eventuell austretende milchartige Saft kann bereits bei bloßem Hautkontakt zu Reizungen führen. In Brasilien wurde das Holz zum Fischfang eingesetzt, wobei die Fische durch das austretende Gift betäubt wurden. In Indien wird das Pulver als Schädlingsbekämpfungsmittel verwendet.
Als Heildroge dienen die getrockneten Samen (Thevetiae semen).
Wirkstoffe sind: Herzwirksame Cardenolid-Glykoside, darunter Thevetin A, aus dem nach Zuckerabspaltung Peruvsid; weiterhin Triterpene und Flavonoide.
Wie andere herzwirksame Glykoside, z. B. die aus dem Fingerhut, kann das Peruvsid, das zeitweise als Fertigpräparat im Handel war, bei Herzinsuffizienz und Altersherz eingesetzt werden. Es wird nach Einnahme gut resorbiert, die Wirkung tritt schnell ein, es weist eine verhältnismäßig geringe Kumulation auf. In Mitteleuropa wird es derzeit aber wegen der Gefahr von Vergiftungen nicht benutzt.
Die Blüten des Schellenbaums werden häufig für hinduistische Blumenopfer verwendet (siehe auch Puja).
Die reife Frucht soll essbar sein.
Aus den Fruchtkernen wird Öl gewonnen. Je nach Größe und Wasserversorgung produziert ein Baum 400 bis 800 Früchte im Jahr. Die Kerne enthalten rund 67 % ihres Gewichts als Öl. Im Plantagenanbau werden bis zu 1750 Liter Öl je Hektar und Jahr gewonnen. Das Öl besteht zu 38 % aus Ölsäure, zu 27 % aus Linolsäure, zu 22 % aus Palmitinsäure, zu 8 % aus Stearinsäure und zu knapp 2 % aus Arachinsäure.[2]
Von den insgesamt neun Thevetia-Arten besitzt auch Thevetia thevetioides volksmedizinische Bedeutung als Herzstimulans und Analgetikum.
Der Schellenbaum (Thevetia peruviana (Pers.) K.Schum., Syn.: Cascabela peruviana (Pers.) Raf., Cascabela thevetia (L.) Lippold) ist eine Pflanzenart, die zur Gattung Thevetia in der Familie der Hundsgiftgewächse (Apocynaceae) gehörte, heute aber auch in die Gattung Cascabela gestellt wird. Sie stammt ursprünglich aus Peru oder Mexiko. Sie wird aber in den Tropen und Subtropen weltweit als Zierpflanze kultiviert und ist heute vielerorts verwildert oder eingebürgert. Aus den harten Steinkernschalen fertigten die Indianer einst Klappern und Schellen, woher auch die deutsche Bezeichnung stammt. Der deutsche Trivialname lautet Tropischer Oleander, Karibischer Oleander oder Gelber Schellenbaum. In angloamerikanischen Ländern wird er auch als „Lucky Nut“ bezeichnet.
Ki hujan (Thevetia peruviana) nyaéta hiji tangkal nu asalna tina kulawarga Apocynaceae.[1] Asalna ti nagara Meksiko kidul jeung Amerika Tengah, loba kapanggih hirup di sisi jalan atawa dijieun pager hirup.[1] Ki hujan kagolongkeun tangkal nu mibanda racun glikosida, bisa ngabalukarkeun digitalis (obat pikeun nguatkeut jantung).[1]
Tangkal ki hujan hirup ngarungkun, jangkung bisa nepika 5 méter.[1] Dahan dina tangkalna loba ngarangkadak, mibanda geutah nu racunan kelirna bodas kawas susu.[1] Dauna lanset panjang méncos katungtungnakeun 8 - 15 cm, rubakna ngan 0,6 - 1,8 cm. Cupat daunna pondok, kelirna héjo kolot sedengkeun beulah handapna leuwih ngora.[1] Tangkalna buleud kelirna héjo kolot semu hawuk, ngajarendil urut régang daun jeung dahan nu geus lésot.[1] Kembangna konéng kawas tarompét, bijil tina tungtung dahan atawa handapeun cupat daun.[1] Buahna teuas wanguna kawas segi tilu, kelirna héjo ngagurilap, mun geus kolot atawa asak kelirna robah jadi hideung, geutahan, ukuranna kurang leuwih 5 cm, sikina ngan hiji gedé kelirna abu-abu.[1]
Dina daun, kembang, jeung sikina mibanda kimia nu disebut cardiac glycosides.[1] Sikina mibanda 7 cardiac glycosides, tayalian thevetin (neriperdise) A, thevetin B, pruveside, neriifolin, ruvoside (theveneriine), perusitin jeung cerberin.[1]
Kulitna mibanda kimia nu disebut peruvoside, neriifolin, lupeol acetate, jeung theviridoside.[1] Dina dahan jeung daun ngora mibanda kimia L - (+) bornesetol.[1] Akarna mibanda kimia neriifolon, thevelene, jeung neriperside.[1]
Ieu tangkal mibandi kimia nu disebut glikosida, bisa ngabalukarkeun digitalis (obat nguatkeun jantung).[1] Numutkeun catetan nu aya, di pulo Oahu ieu tangkal nu mindeng ngabalukarkeun karacunan parna pikeun manusa.[1]
Tangkal ki hujan bisa di mangpaatkeun pikeun ngubaran hileudeun, atawa ngubaran kulit nu keuna ku koréngan. [1] Geutahna bisa dimangpaatkeun pikeun ngaracun lauk, tangkal na dibebek nepika ancur tuluy diabruskeun ka cai nu aya laukna.[2]
Kembang ki hujan
Tangkal ki hujan
Daun Ki hujan
Thevetia peruviana
Ki hujan (Thevetia peruviana) nyaéta hiji tangkal nu asalna tina kulawarga Apocynaceae. Asalna ti nagara Meksiko kidul jeung Amerika Tengah, loba kapanggih hirup di sisi jalan atawa dijieun pager hirup. Ki hujan kagolongkeun tangkal nu mibanda racun glikosida, bisa ngabalukarkeun digitalis (obat pikeun nguatkeut jantung).
Ko e pua kalipea (hingoa taʻefakalakanga) ko e fuʻu ʻakau lahi ia, mo e ngaahi matalaʻiʻakau engeenga pea mo e lou lausiʻi. Naʻa ne ʻomi mei he Kalipea ki Tongá ni. Ko e ngaahi ʻuhinga tatau: Thevetia nerifolia, Cascabela thevetia, Cascabela nerifolia, Cerbera peruviana. ʻOku ʻikai tatau moe pua, neongo meimei tatau ʻa e ʻasi ʻo hona matalaʻiʻakau.
Tokanga: ʻOku fakakona kapau te ke kai ʻa e ʻakau. Mahalo pē feʻunga ki he mate ʻa e valevale ko e lau ʻe taha pē. ʻOku tatau mo e oleander ʻe taha, ko e lolie.
Ko e pua kalipea (hingoa taʻefakalakanga) ko e fuʻu ʻakau lahi ia, mo e ngaahi matalaʻiʻakau engeenga pea mo e lou lausiʻi. Naʻa ne ʻomi mei he Kalipea ki Tongá ni. Ko e ngaahi ʻuhinga tatau: Thevetia nerifolia, Cascabela thevetia, Cascabela nerifolia, Cerbera peruviana. ʻOku ʻikai tatau moe pua, neongo meimei tatau ʻa e ʻasi ʻo hona matalaʻiʻakau.
Tokanga: ʻOku fakakona kapau te ke kai ʻa e ʻakau. Mahalo pē feʻunga ki he mate ʻa e valevale ko e lau ʻe taha pē. ʻOku tatau mo e oleander ʻe taha, ko e lolie.
Woh macan (Cascabela thevetia) ya iku tetuwuhan perdu taunan kang kalebu ing kulawarga Apocynaceae. Ing basa Indonèsia, wit iki diarani Buah Macan lan Oleander Kuning amarga kembangé warna kuning gadhing. Tanduran iki dhuwuré 2-3 mèter lan duwé cawang akèh. Godhongé dawané 5-10 cm bentuké lansét lan wernané ijo peteng. Kembangé majemuk kang kasusun saka 6-8 kembang kuning. Wohé wena orén wujudé piramid kang kwalik. Manawa wohé wis mateng, bakal malih dadi soklat enom lan wijiné dadi atos.[1]
Woh Macan asalé saka Indhia kulon lan Amérikah kidul banjur nyebar ing nagara tropis ing saendhenging jagad. Ing indonésia, wit iki tuwuh ing Pulo Sumatera, Jawa, Bali lan Nusa wétan kidul. Tetuwuhan iki bisa ditemokaké ing pinggir alas, tanduran pager lan ditandur ing pekarangan.
Ana senyawa thevetine, thevindosine, lan theveside ing kabeh pérangan tuwuhan iki. Kandutan paling dhuwur ana sajroning wohé. Senyawa iki minangka senyawa glikosida kang mbebayani tumrap jantung. Saka siji woh macan iki, bisa nyebabaké tilar donya. Pratandha kena upas saka woh macan ya iku mukok-mukok, jantung dheg-dhegan, semaput lan bisa koma.
Woh macan (Cascabela thevetia) ya iku tetuwuhan perdu taunan kang kalebu ing kulawarga Apocynaceae. Ing basa Indonèsia, wit iki diarani Buah Macan lan Oleander Kuning amarga kembangé warna kuning gadhing. Tanduran iki dhuwuré 2-3 mèter lan duwé cawang akèh. Godhongé dawané 5-10 cm bentuké lansét lan wernané ijo peteng. Kembangé majemuk kang kasusun saka 6-8 kembang kuning. Wohé wena orén wujudé piramid kang kwalik. Manawa wohé wis mateng, bakal malih dadi soklat enom lan wijiné dadi atos.
पीले फूल वाली कनेर (Be still Tree or yellow Oleander) छोटी उंचाई वाला वृक्ष है। इसमें पीले फूल लगते हैं। इसकी पत्तियाँ लम्बी-पतली होतीं हैं।
कनेर पीली का दूध शरीर की जलन को नष्ट करने वाला और विषैला होता है। इसकी छाल कड़वी भेदन व बुखार नाशक होती है। छाल की क्रिया बहुत ही तेज होती है, इसलिए इसे कम मात्रा में सेवन करते है। नहीं तो पानी जैसे पतले दस्त होने लगते हैं। कनेर का मुख्य विषैला परिणाम हृदय की मांसपेशियों पर होता है। इसे अधिकतर औषधि के लिये उपयोग में लाया जाता है।
कनेर का बीज विषाक्त होता है। एक बीज का सेवन भी जान लेने के लिये काफी है। कनेर का जहर डाइगाक्सीन ड्रग की तरह है। डाइगाक्सीन दिल की धड़कन की रफ्तार कम करता है। कनेर का एक बीज डाइगाक्सीन के सौ टैबलेट के बराबर होता है। पहले तो यह दिल की धड़कन को धीमा करता है और आखिरकार एकदम रोक दोता है। क्या यह सच है। अभी इसका कोई पक्का प्रमाण नही मिला है। कृपया इसका पक्का प्रमाण दे अगर आपके आस पास कनेर के बीजों से कुछ हुआ है तो कृपया जरूर बताएं।hamare yaha ek ne khaya halat gambhir जिसने कनेर का बीज खाया क्या अब वो सुरक्षित है या उसकी मृत्यु हो चुकी है? हम इसका पक्का प्रमाण ढूंडने का प्रयत्न कर रहे है अगर आपके आस पास कनेर के बीज का सेवन करने से किसी की मृत्यु हुई है तो कृपया सूचित करे। सच में यह बहुत ही जहरीला होता है इसका प्रयोग कीटनाशक के रूप में भी कर सकते हैं editing Bhai harvansh das 7073966226
_leaves_%26_flowers_in_Kolkata_W_IMG_8007.jpg)
_trunk_in_Kolkata_W_IMG_8009.jpg)
पीले फूल वाली कनेर (Be still Tree or yellow Oleander) छोटी उंचाई वाला वृक्ष है। इसमें पीले फूल लगते हैं। इसकी पत्तियाँ लम्बी-पतली होतीं हैं।
कनेर पीली का दूध शरीर की जलन को नष्ट करने वाला और विषैला होता है। इसकी छाल कड़वी भेदन व बुखार नाशक होती है। छाल की क्रिया बहुत ही तेज होती है, इसलिए इसे कम मात्रा में सेवन करते है। नहीं तो पानी जैसे पतले दस्त होने लगते हैं। कनेर का मुख्य विषैला परिणाम हृदय की मांसपेशियों पर होता है। इसे अधिकतर औषधि के लिये उपयोग में लाया जाता है।
কৰবী ফুল (বৈজ্ঞানিক নাম: Cascabela thevetia) হৈছে কাছ্কাবেলা গণৰ অন্তৰ্গত এবিধ সপুষ্পক উদ্ভিদৰ প্ৰজাতি। ই মেক্সিকো আৰু মধ্য আমেৰিকাৰ থলুৱা উদ্ভিদ। ই এবিধ বিষাক্ত উদ্ভিদ যদিও সমগ্ৰ বিশ্বতে আলংকাৰিক উদ্ভিদ হিচাপে ইয়াৰ খেতি কৰা হয়। Nerium oleanderৰ সম্পৰ্কীয় হিচাপে ইয়াক ইংৰাজীত yellow oleander বুলি কোৱা হয়, ইয়াক ৱেষ্ট ইণ্ডিছত lucky nut বুলি কয়।
গুলপীয়া ৰঙৰ কৰবী
বীজ
শুকান বীজ
পাত
কৰবীৰ বগা জাত
কৰবী গছ
গুলপীয়া ৰঙৰ কৰবী
দিল্লীৰ বাগিছাৰ কৰবী ফুল
কৰবী গছ
কৰবী ফুল (বৈজ্ঞানিক নাম: Cascabela thevetia) হৈছে কাছ্কাবেলা গণৰ অন্তৰ্গত এবিধ সপুষ্পক উদ্ভিদৰ প্ৰজাতি। ই মেক্সিকো আৰু মধ্য আমেৰিকাৰ থলুৱা উদ্ভিদ। ই এবিধ বিষাক্ত উদ্ভিদ যদিও সমগ্ৰ বিশ্বতে আলংকাৰিক উদ্ভিদ হিচাপে ইয়াৰ খেতি কৰা হয়। Nerium oleanderৰ সম্পৰ্কীয় হিচাপে ইয়াক ইংৰাজীত yellow oleander বুলি কোৱা হয়, ইয়াক ৱেষ্ট ইণ্ডিছত lucky nut বুলি কয়।
ਪੀਲੇ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਲੀ ਕਨੇਰ (ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ:Yellow oleander) ਛੋਟੀ ਉੱਚਾਈ ਵਾਲ਼ਾ ਰੁੱਖ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੀਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਫੁੱਲ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੀ ਪੱਤੀਆਂ ਲੰਬੀਆਂ ਅਤੇ ਪਤਲੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।
ਇਸ ਦਾ ਦੁੱਧ ਸਰੀਰ ਦੀ ਜਲਨ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨ ਵਾਲ਼ਾ ਅਤੇ ਜ਼ਹਿਰੀਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਛਿੱਲ ਕੌੜੀ, ਚੁਭਵੀਂ ਅਤੇ ਬੁਖ਼ਾਰ ਨਾਸ਼ਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਛਿੱਲ ਦੀ ਕਿਰਿਆ ਬਹੁਤ ਹੀ ਤੇਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਇਸਨੂੰ ਘੱਟ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਵਰਤਦੇ ਹਨ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਪਾਣੀ ਵਰਗੇ ਪਤਲੇ ਦਸਤ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕਨੇਰ ਦਾ ਮੁੱਖ ਜ਼ਹਿਰੀਲਾ ਅਸਰ ਹਿਰਦੇ ਦੀਆਂ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀਆਂ ਉੱਤੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਕਨੇਰ ਦਾ ਬੀਜ ਜ਼ਹਿਰੀਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਬੀਜ ਵੀ ਜਾਨ ਲੈਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ। ਕਨੇਰ ਦਾ ਜ਼ਹਿਰ ਡਾਇਗਾਕਸੀਨ ਡਰੱਗ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ। ਡਾਇਗਾਕਸੀਨ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਨ ਦੀ ਗਤੀ ਘੱਟ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕਨੇਰ ਦਾ ਇੱਕ ਬੀਜ ਡਾਇਗਾਕਸੀਨ ਦੇ ਸੌ ਟੈਬਲੇਟ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਨੂੰ ਮੱਧਮ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਖ਼ਿਰਕਾਰ ਇੱਕਦਮ ਰੋਕ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
କନିଅର ଗଛ ଓଡ଼ିଶାରେ ଓ ଭାରତର ପ୍ରାୟ ସବୁଠାରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ । ଏହାର ଫୁଲ ହଳଦିଆ, ଧଳା ଓ ନାଲି ରଙ୍ଗରେ ଥାଏ । ଏହାର କାଣ୍ତର ରଙ୍ଗ ସବୁଜ ଏବଂ ଯେତେବେଳେ ଏହି ଗଛଟିର ବୟସ ବଢ଼େ ଏହାର ରଙ୍ଗ ଧଳା ବା ଧୂସରକୁ ବଦଳିଯାଏ । ଏହି ଫୁଲଟି ଭଗବାନଙ୍କୁ ଲାଗି ହୁଏ । ଏହାର ଫଳ ବିଷାକ୍ତ ଅଟେ । [୨]
పచ్చ గన్నేరు (Thevetia peruviana) పుష్పించే మొక్కలలో అపోసైనేసి కుటుంబానికి చెందిన ఒక పూల మొక్క. ఇది ఎర్ర గన్నేరు Nerium oleanderకు దగ్గర సంబంధం గలది.
ಕಾಡು ಕಣಿಗಿಲೆ ಒಂದು ಔಷಧೀಯ ಸಸ್ಯ.
ಅಪೋಸೈನೇಸೀ ಕುಟುಂಬದ ಗಿಡ. ತೆವೀಷಿಯ ನೀರಿಫೋಲಿಯ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ನಾಮ.ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಕರವೀರ, ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ಅಶ್ವಘ್ನ, ಅಶ್ವಹ, ಹರಿ ಪ್ರಿಯ, ಕರವೀರ ಮುಂತಾದ ಹೆಸರುಗಳಿವೆ.ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಇಂಡಿಯನ್ ಒಲೆಂಡರ್ ಎಂಬ ಹೆಸರುಗಳಿವೆ.
೧೦ ರಿಂದ ೨೦ ಆಡಿ ಬೆಳೆಯುವ ಪೊದೆಸಸ್ಯ. ಸಪೂರವಾಗಿ ಉದ್ದವಿರುವ ಎಲೆಗಳು. ಸೌಮ್ಯ ಸುಗಂಧಭರಿತ ಹಳದಿ ಪುಷ್ಪ.ಕಡು ಕೆಂಪು ಅಥವಾ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ದೊಡ್ಡ ಗಾತ್ರದ ಕಾಯಿಗಳು.ಕಾಂಡದಲ್ಲಿ ಒಸರುವ ಬಿಳಿ ದ್ರವ ಅತ್ಯಂತ ವಿಷಕಾರಿ.ಇದು ನಿತ್ಯ ಹರಿದ್ವರ್ಣದ ದೊಡ್ಡ ಪೊದರುಗಿಡ. ಕೆಲವು ಕಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಮರವಾಗಿಯೂ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದರ ಮೂಲಸ್ಥಾನ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕ. ಭಾರತದ ಆದ್ಯಂತ ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಗಿಡದಲ್ಲಿ ಹಾಲು ಬರುತ್ತದೆ. ಎಲೆಗಳು ಉದ್ದ ಮತ್ತು ನೀಳವಾಗಿವೆ. ಹೂಗಳ ಬಣ್ಣ ಹಳದಿ, ಆಕಾರ ಗಂಟೆಯಂತೆ. ದಳಗಳ ಮೇಲೆ ದಳರೋಮಗಳು (ಕೊರೋನಾ) ಬೆಳೆದಿರುತ್ತದೆ. ಕೇಸರಗಳು ದಳಕೊಳವೆಯ ಗಂಟಲಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟುಗೂಡಿವೆ. ಶಲಾಕಾಗ್ರ ಲಿಂಗಾಕಾರವಾಗಿದೆ. ಕಾಯಿಯ ಉದ್ದ 3 ಸೆಂಮೀ., ಅಗಲ 3.8 ಸೆಂಮೀ. ಇದರಲ್ಲಿ 4 ಬೀಜಗಳಿವೆ. ಕಾಯಿಗೆ ದುಂದಾಡ ಮೂಲೆಗಳಿವೆ.
ಅಲಂಕಾರಿಕ ಸಸ್ಯವಾಗಿ ರಸ್ತೆ ಬದಿಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಉದ್ಯಾನವನಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ.ಗಿಡ ಬಹಳ ಕಹಿ. ಇದರ ಹಾಲು ವಿಷ. ಆಗಾಗ ಬಿಟ್ಟು ಬರುವ ಜ್ವರಕ್ಕೆ ಗಿಡದ ತೊಗಟೆಯನ್ನು ಔಷಧಿಯಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಬೀಜಗಳು ಸಹ ವಿಷಪೂರಿತವಾದವು. ಮುಂಡರು ಹಂದಿ ಮತ್ತು ನರಿಗಳನ್ನು ಸಾಯಿಸಲು ಬೀಜಗಳನ್ನು ವಿಷವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇವುಗಳಿಂದ ತೆಗೆದ ಎಣ್ಣೆಗೆ ಭೇಧಿ ಔಷಧಿಯಾಗಿ ಬಳಕೆ ಉಂಟು. ಕಾಡು ಕಾಸಿಕಣಗಿಲೆ ಗಿಡದಿಂದ ಥೆವಿಟಿನ್, ಥೆವಿಟಾಕ್ಸಿನ್, ನಿರಿಫೋಲಿನ್, ಅಸಿಟೈಲ್ ಮುಂತಾದ ರಾಸಾಯನಿಕ ಔಷಧಿಗಳನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಥೆವಿಟಿನ್ ಮುಂತಾದ ಔಷಧಿ ಹೃದ್ರೋಗಗಳಿಗೆ ಬಹಳ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಎಂದು ತಿಳಿದುಬಂದಿದೆ. ಮೂಲರೋಗ, ತೊನ್ನು, ಚರ್ಮರೋಗಗಳಿಗೂ ಈ ಗಿಡದಿಂದ ಔಷಧಿಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ.ಇಲಿನಾಶಕವಾಗಿಯೂ ಉಪಯೋಗದಲ್ಲಿದೆ.[೨]
ಆಯುರ್ವೇದ ಔಷಧ ಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಉಪಯೋಗದಲ್ಲಿದೆ. ಹೃದಯ ಸಂಬಂಧಿ ಕಾಯಿಲೆಗಳಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಕೆಲವು ಔಷಧಗಳನ್ನು ಇದರ ಕಾಂಡದಲ್ಲಿರುವ ಬಿಳಿ ದ್ರವದಿಂದ ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಎಲೆ ಮತ್ತು ಹೂವಿನಿಂದ ವಾತ,ಕಫ ಮತ್ತು ಪಿತ್ತಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿ ಸಿದಂತೆ ಹಲವು ಔಷಧ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದೆ. ಜೇಡ ಕಚ್ಚಿದ ಗಾಯಕ್ಕೆ ಇದರಿಂದ ಔಷಧ ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಕಾಡು ಕಣಿಗಿಲೆ ಸಸ್ಯದಿಂದ ಜೈವಿಕ ಕೀಟನಾಶಕವನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ.ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳ ಸಸ್ಯಗಳಿಂದ ಗೆದ್ದಲು ನಿರೋಧಕ,ಫಂಗಸ್ ನಿರೋಧಕ ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ..[೩]
ဆဲ့နှစ်ရာသီပင်ကို ရုက္ခဗေဒ အလိုအားဖြင့် 'သီဗက်ရှာ ပီရူးဗီအားနာ'(Thevetia peruviana; ယခုအခါတွင် Cascabela thevetia[၁]) ဟု ခေါ်သည်။ မျိုးရင်းမှာ 'အဲ့ပေါ့ဆီနေစီအီး'(Apocynaceae) ဖြစ် သည်။ ထိုအပင်ကို မြန်မာနိုင်ငံအောက်ပိုင်းအရပ်ဒေသများတွင် စိုက်ပျိုးကြသည်။ ဆဲ့နှစ်ရာသီပင်သည် လှပသော ချုံပင်ကြီးမျိုး ဖြစ်သည်။ အရွက်သည် သေးသွယ်ရှည်လျား၏။ အပွင့်သည် ဖယောင်းကဲ့သို့ ချောမွှတ်၍ အဝါရောင်ရှိသည်။ အနံ့သင်း သည်။ အကိုင်းအရွက်ပင်စည်တို့ကို ချိုးဖဲ့ကြည့်လျှင် အဖြူစေး ထွက်သည်။ အသီး၌ အစေ့များပါရှိသည်။ ထိုအစေ့များမှ မီးလောင်သော အဆီတစ်မျိုးကိုရသည်။ ထိုအဆီသည် ဆေး ဖက်ဝင်သည်။ ဆဲ့နှစ်ရာသီပင်အခေါက်မှ 'သက်ဗီတင်'(thevetin) ခေါ် ပြင်းသော အဆိပ်တစ်မျိုးကိုရသည်။ ယင်းကို အစွမ်းထက်သော အဖျားဖြတ်ဆေးဖော်ရာတွင် အသုံးပြုသည်။
မြန်မာ့အစဉ်အလာပွဲတော်များ ဆဲ့နှစ်လ ဆဲ့နှစ်ရာသီအတွက် မြန်မာ့ပွဲတော် ဆဲ့နှစ်မျိုးရှိသည်။ ဆဲ့နှစ်ရာသီပွဲတော်ကို ရှေးခေတ်မှစ၍ မင်းမိဘုရားနှစ်ပါးအမှူးပြုလျက် အစဉ်တစိုက် ကျင်းပလာခဲ့ရာ၊ အချို့ပွဲတော်များသည် ယခုအခါတိုင်အောင် ခေတ်စားဆဲပင်ဖြစ်၏။ အချို့မှာမူကား တိမ်ကောပပျောက်ကြ လေပြီ။[၂]
ပုံသဏ္ဌာန် : အပင် ပင်လတ်မျိုး ဖြစ်၏ ။ ပေ ၂၀ ခန့် ထိမြင့်၏ ။ အခေါက်ထူသည်။ ကိုင်းဖြာသည်။ အခေါက်အညိုရောင် ပေါ်တွင် အဖြူကွက်များရှိ၏ ။
အရွက်
အကိုင်းထိပ်ဘက်တွင် စုပြုံ၍ ရွက်လွှဲထွက်သည်။ ရွက်ပြား ကျဉ်း ၍ သေးသွယ်ပြီး ကြိုးပြား သေး ပုံရှိသည်။ ထိပ်နှင့် အရင်းပိုင်း ချွန်သည်။ ရွက်ညှာ အလွန်တိုသည်။ ရွက်ပြား ပြောင်ချောပြီး ရွက်လယ်ကြော ထင်ရှား၍ ရွက်နားညီသည်။
အပွင့်
အဝါရောင်ရှိ၍ ခေါင်းလောင်းပုံ ဖြစ်သည်။ ဝတ်ဆံ များ ပွင့်ချပ်များတွင် ကပ်နေ၏ ။ အမွေးနု ကလေးများလည်း ရှိ၏ ။ ပွင့်ဖတ်ပြွန်ပိုင်း စိမ်းဝါရောင် ရှိ၏။
အသီး
အချင်း ၁၁/၂ လက်မခန့် ရှိ၏ ။ အတွဲလိုက် သီး၏ ။ ပြောင်ချော ၍ တောက်ပပြီး အစိမ်းရောင် ရှိသည်။ အလယ်တွင် လုံးဝိုင်း ၍ ထိပ်နှစ်ဖက်သို့ ချွန်သွယ် သွားသည်။
အသုံးပြုနိုင်သည့် အစိတ်အပိုင်းများ : အပွင့် ၊ အရွက် ၊ အမြစ် ၊ အခေါက် ။
မြန်မာနိုင်ငံတွင် တွေ့နိုင်သောနေရာများ : မြန်မာနိုင်ငံ အနှံ့အပြားတွင် ပေါက်ရောက်သည်။
ပေါက်ရောက်ပုံ သဘာ၀အလျောက် ပေါက်ရောက်သည်။
အသုံးဝင်ပုံ : အာနိသင်
မြန်မာဆေးကျမ်းများ အလိုအရ ဖန် ၊ စပ် ၊ ခါး သောအရသာ ရှိ၏ ။ ပူသောသတ္တိ ရှိ၏ ။ လေကိုနိုင်၏ ။ ယားနာ ၊ အရေပြားနာ ၊ အနာပေါက်ခြင်းတို့ကို ပျောက်စေသည်။ မျက်စိကို အကျိုးပြု၏ ။ အဖျားရောဂါ ၊ နူနာ ၊ မြင်းသရိုက်နာတို့ကို နိုင်၏။ ၎င်းချည်း သက်သက် စားသုံးလျှင် အဆိပ်ဖြစ်စေ၏။
အသုံးပြုပုံ-
အပွင့် နှင့် အရွက်
၁ ။ အပွင့် သို့မဟုတ် အရွက်ကို ရေနှင့် နယ်ပြီး ၎င်းရေကို သံလွင်ဆီနှင့် ဆီသက်သက် ကျန်အောင် ချက်၍ ယားနာ ၊ အရေပြားနာများကို လိမ်းပေးက ပျောက်ကင်း၏ ။
၂ ။ အရွက်ကို ပြုတ်၍ ကြိတ်ပြီး ဆီနှင့် ရောလိမ်းပါက အဆစ် အမျက် ကိုက်ခဲခြင်း ပျောက်၏ ။
အမြစ်
၁ ။ အမြစ်ကို သွေး၍ မုန်ညင်းဆီနှင့် ရောချက်လိမ်းလျှင် အရေပြားနာ ပျောက်စေ၏ ။
၂ ။ အမြစ်ကို ရေနှင့် သွေးလိမ်းလျှင် ပွေးနာပျောက်၏ ။
အခေါက်
၁ ။ အဖျားကျဆေးအဖြစ် လည်းကောင်း ၊ အပူလောင်ခြင်းနှင့် ပွေး ၊ ယားနာများအတွက် လည်းကောင်း သုံး၏ ။[၃]
Cascabela thevetia (syn: Thevetia peruviana) is a poisonous plant native throughout Mexico and in Central America, and cultivated widely as an ornamental. It is a relative of Nerium oleander, giving it a common name yellow oleander.
'Cascabel', 'cascavel' or 'cascabela' is Spanish for a small bell, a snake's rattle or a rattlesnake itself.[3] The allusion may also be to the plant's toxicity comparable to the venom of a rattlesnake. The latin specific name thevetia commemorates André de Thevet (1516-1590), a French Franciscan priest and explorer, who explored Brazil and Guiana[4] (where the plant is known as chapéu-de-napoleão, ie, Napoleon's hat).
Cascabela thevetia is an evergreen tropical shrub or small tree. Its leaves are willow-like, linear-lanceolate, and glossy green in color. They are covered in waxy coating to reduce water loss (typical of oleanders). Its stem is green turning silver/gray as it ages.[5] Flowers bloom from summer to fall. The long funnel-shaped sometimes-fragrant yellow (less commonly apricot, sometimes white) flowers are in few-flowered terminal clusters.[5] Its fruit is deep red-black in color encasing a large seed that bears some resemblance to a 'Chinese lucky nut.'
Cascabela thevetia is commonly known as Kaneir or Kaner (कनेर) in Hindi language in India. It is effectively drought resistant and tolerant to high temperatures, hence found in various states of India like Andhra, Bihar, Delhi, Gujarat, Madhya Pradesh, Telangana, West Bengal, Rajasthan, Tamil Nadu, Uttar Pradesh , Odisha and Assam where semi arid climate is prevalent.
Its bright yellow flowers are used for religious purposes in India. The tree is native to Mexico and thus direct references to Hindu culture are new.
All parts of the C. thevetia plant are toxic to most vertebrates as they contain cardiac glycosides. Many cases of intentional and accidental poisoning of humans are known.[6]
The main toxins are the cardenolides called thevetin A and thevetin B; others include peruvoside, neriifolin, thevetoxin and ruvoside.[7][8] These cardenolides are not destroyed by drying or heating and they are very similar to digoxin from Digitalis purpurea. They produce gastric and cardiotoxic effects. Antidotes for treatment include atropine and digoxin immune fabs (antibodies) and treatment may include oral administration of activated charcoal.[9][10][11] Ovine polyclonal anti-digitoxin Fab fragment antibody (DigiTAb; Therapeutic Antibodies Inc.) can be used to treat T. peruviana poisoning, but for many countries the cost is prohibitive.[12]
A few bird species are however known to feed on them without any ill effects. These include the sunbirds, Asian koel, red-whiskered bulbul, white-browed bulbul, red-vented bulbul, brahminy myna, common myna and common grey hornbill.[13][14][15][16][17][18]
In South India and in Sri Lanka swallowing the seeds of Thevetia peruviana[19] (Kaneru කණේරු (Sinhala), Manjal arali (Tamil)) is one of the preferred methods for suicides in villages where they are grown in abundance.[20]
Extracts from C. thevetia are reported to possess antispermatogenic activity in rats.[21]
Cascabela thevetia is cultivated as an ornamental plant, and planted as large flowering shrub or small ornamental tree standards in gardens and parks in temperate climates. In frost prone areas it is container plant, in the winter season brought inside a greenhouse or as a house plant. It tolerates most soils and is drought tolerant.[5]
The plant's toxins have tested in experiments for uses in biological pest control. T. peruviana seed oil was used to make a 'paint' with antifungal, antibacterial and anti-termite properties.[22]
Apricot colored flower
Seeds
Dry seeds
Leaves
White variety of Cascabela thevetia
.jpg)
Growth habit
Variety with apricot-colored flowers.
At a park in Delhi, India
Cascabela thevetia (Kaner) in Delhi
_in_Rajkot.jpg)
Cascabela thevetia (Karen) in Rajkot
Yellow Oleander
Cascabela thevetia (syn: Thevetia peruviana) is a poisonous plant native throughout Mexico and in Central America, and cultivated widely as an ornamental. It is a relative of Nerium oleander, giving it a common name yellow oleander.
El árbol de ayoyote, hueso o codo de fraile, adelfa amarilla,[1] india, nuez de la india,[2] haba de San Ignacio,[3] cabalonga,[2][4] campanilla amarilla,[3] árbol de Panamá,[4] campanelo de Filipinas,[4] icoctli,[4] lengua de gato,[4] Cascabela thevetia, chilca, bacuá (en Zapoteco) o amancay (Thevetia peruviana), es una especie de arbusto o pequeño árbol perteneciente a la familia Apocynaceae. Es originario desde México hasta América tropical.[5]
Son arbustos cupuliforme o árboles pequeños que alcanzan los 2–6 m de alto. Hojas lineares de 4–16 cm de largo y 0.2–1 (–1.4) cm de ancho, lanceoladas y amontonadas brillantes de un verde vivo, duras y apenas pecioladas. el ápice agudo, base cuneado-atenuada. Inflorescencia con pocas flores amarillas, o naranja claro; o aún blancas, y que dan la impresión de que no llegan a abrirse por completas. Ligeramente perfumadas y de 5 cm de diámetro, brotan sobre pedúnculos largos. Florece a intervalos durante buena parte del año en su hábitat nativo. En climas más frescos, como en España, florece en verano. sépalos lanceolado acuminados de 4–6 (–10) mm de largo; corola tubular-infundibuliforme, tubo 4–5 cm de largo, los lobos 1–2 cm de largo. Frutos transversalmente oblongos, generalmente más o menos obtriangulares, 1.5–3.5 cm de largo y 2.5–4.5 cm de ancho, verdosos a amarillentos o purpúreos. Los frutos son drupas carnosas redondeadas y con costillas; al madurar cambian del verde al negro, pasando por el rojo.
Se distribuye por México, Belice, Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras, Panamá, Cuba, República Dominicana, Haití , Guayana Francesa, Surinam, Venezuela, Bolivia, Colombia, Ecuador, Perú, Brasil, Argentina, Paraguay y Nicaragua donde es ampliamente cultivada en todo el país en alturas de 10–1200 metros. Su floración se produce durante todo el año. Florece a intervalos durante buena parte del año en su hábitat nativo. En climas más frescos, como en España, florece en verano. Los frutos son drupas carnosas de forma curiosa, redondeadas y con costillas; al madurar cambian del verde al negro, pasando por el rojo. Algunos las consideran amuletos de la suerte, aunque son peligrosamente venenosas.[3]Toda la planta contiene un jugo lechoso que es venenoso.
Se utiliza como planta ornamental. Como arbusto aislado, o en pequeños grupos, en jardines meridionales en España. Exposición a pleno sol. Se deben recortar las ramas a la salida del invierno, para que ramifiquen y se haga más compacto. No suelen ser atacadas por plagas y enfermedades comunes. Se reproduce mediante esquejes en compost arenoso y con calor.[1] Las semillas de esta planta se venden en los puestos de yerberos de La Habana, Camagüey y Oriente, para utilizarlos como amuleto o para llevarlas en el bolsillo creyendo así evitar las hemorroides. En la cultura china han sido utilizadas eficazmente en problemas relacionados con sobre peso; también se cree que al paso del tiempo rompe las cadenas de triglicéridos y colesterol, siendo por esta causa que le atribuyen un efecto purificador y depurador.[2]
La especie Thevetia peruviana es una planta que produce toxicidad a todas las especies animales salvo a algunos tipos de aves e insectos. Su intoxicación puede producirse por inhalación, ingestión o contacto con la savia o extractos del vegetal, lo que la hace en su totalidad tóxica para el hombre. La tevetina A, la tevetina B, peruvósidos, neriifolina, thevetoxina y rutósidos son los cardenólidos que le proporcionan el carácter tóxico a la adelfa amarilla. Las semillas son la parte más tóxica ya que en ellas podemos encontrar en mayor proporción glucósidos cardiacos y además encontramos pequeñas trazas de ácido cianhídrico, un compuesto inhibidor de la respiración celular extremadamente tóxico. Es importante recalcar que este tipo de intoxicaciones se presenta en personas jóvenes sin enfermedades de base o comorbilidades. Son potencialmente tóxicas y se utilizan desde hace ya cientos de años en la medicina china tradicional.[3]Se cree que tiene propiedades curativas para quemar grasa, reducir triglicéridos y colesterol, pero causa intoxicación, diarrea y pérdida de electrolitos, produciendo deshidratación y fallos vasculares, haciendo creer que la persona está bajando de peso. El consumo puede llevar a la muerte del individuo.[Latina.pe 1] Internacionalmente se comercializa con el nombre de Nuez de la India o Semilla de Brasil. El mecanismo de acción de los cardenólidos es la inhibición de la bomba Na/K ATPasa, fácilmente comparable con el mecanismo que encontramos en los digitálicos. Cada sección de la planta posee una proporción y composición distinta. Esto tiene repercusión sobre la dosis letal, pero estos factores no son los únicos a tener en cuenta. Adquieren gran relevancia la edad del individuo y la forma de administración. La dosis potencialmente letal varía entre 1-2 semillas para los niños y 8-10 semillas para los adultos. En cuanto a las hojas, se han calculado dosis de 4 g. Los síntomas que puede presentar son vómitos, náuseas, dolor abdominal, mareo, vértigo, diarrea, cambios electrocardiográficos, bradicardia, bloqueo AV así como depresión del segmento ST. Se pueden producir algunas complicaciones menos frecuentes en las que se encuentran alteraciones electrolíticas, latidos ectópicos, palpitaciones e infrecuentes convulsiones y coma. Una de las alteraciones más severas es la hipopotasemia la cual puede desembocar en alteraciones cardiovasculares. [6][7][8][9][10] Se revisan sus características, usos, dosis tóxicas, cuadro clínico, pronóstico y tratamiento en una publicación sobre intoxicación.[11]
Flora de Filipinas de Francisco Manuel Blanco (O.S.A.)
Flores
Hábito
Thevetia peruviana - MHNT
El árbol de ayoyote, hueso o codo de fraile, adelfa amarilla, india, nuez de la india, haba de San Ignacio, cabalonga, campanilla amarilla, árbol de Panamá, campanelo de Filipinas, icoctli, lengua de gato, Cascabela thevetia, chilca, bacuá (en Zapoteco) o amancay (Thevetia peruviana), es una especie de arbusto o pequeño árbol perteneciente a la familia Apocynaceae. Es originario desde México hasta América tropical.
Cascabela thevetia est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Apocynaceae, sous-famille des Rauvolfioideae, originaire d'Amérique tropicale. C'est un arbuste ou un petit arbre tropical à feuilles persistantes, souvent cultivée comme plante ornementale. Cette plante est toxique dans toutes ses parties, particulièrement les graines et le latex, du fait de la présence de toxines de la famille des cardénolides.
« Cascabel », « cascavel » ou « cascabela » est le mot espagnol pour "petite cloche", "hochet de serpent" ou même "serpent à sonnette"[2]. L'allusion peut aussi être directement liée à la toxicité de la plante, comparable au venin d'un serpent à sonnette. Le nom spécifique « thevetia » commémore André Thevet (1516-1590), un prêtre et explorateur franciscain français, qui a exploré le Brésil (où la plante est connue sous le nom de "chapéu-de-napoleão" (« chapeau de Napoléon »).
Un grand nombre de noms vernaculaires sont ou ont été donnés à la plante : Ahouaï, Arbre à lait, Bois à lait, Laurier jaune, Laurier-rose jaune, Laurier jaune des Indes, Laurier à fleurs jaunes, Noyer de serpent[3], Chapeau de Napoléon[4],[5], Caballón, Cabalonga, Milk tree (Porto Rico), Camache, Caruache (Guyana), Seweyu (Arawak), Jurri jurri, Tawai (Suriname), Lucky nut (graine dans les Antilles britanniques)[6].
En Guyane, on l'appelle Laurier jaune (Créole), Kalawashi (Kali'na), Away (Wayãpi), Kiniki βan (Palikur), Jorro-jorro, Chapéu-de-Napoleão (Portugais), Kaway (Wayana)[7].
L'espèce a été décrite en premier par Linné sous le nom de Cerbera thevetia et publiée en 1753 dans son Species plantarum 1: 209[8]. En 1980, dans un travail de redéfinition de la circonscription des genres proches, Cerbera, Thevetia et Cascabela, le botaniste allemand Hans Lippold a reclassé cette espèce dans le genre Cascabela sous le nom de Cascabela thevetia. Cependant la définition de ce genre reste controversée, certains auteurs considérant Cascabela comme un synonyme de Thevetia[9].
Selon BioLib (4 novembre 2020)[10] :
Cascabela thevetia est un arbre ou un arbuste pouvant atteindre 2 à 8 mètres de haut. Les feuilles, pétiolées, ont un limbe lancéolé à elliptique de 8 à 16 cm de long sur 0,5 à 1,4 cm de large. De consistance membraneuse, glabres, elles présentent une nervation secondaire discrète[3].
L'inflorescence regroupe de 6 à 8 fleurs. Celles-ci présentent des sépales glabres, ovales à lancéolés de 0,5 à 1,3 cm de long, une corolle jaune ou orange formant un tube de 1,2 à 1,7 cm de long sur 3 à 5 mm de diamètre, pubescent à l'intérieur, avec des lobes oblongs de 2,5 à 3,5 cm de long[3].
Le fruit est une drupe de 2,5 à 3,5 cm de long sur 2,1 à 4,5 cm de diamètre, parfois lenticellée. Les graines, gris clair, lenticulaires, mesurent environ 1 à 2 cm de long[3].
Le laurier jaune contient plusieurs glycosides cardiotoniques du groupe des cardénolides, dont les suivants : thévétine A, thévétine B (cerbéroside), nériifoline, péruvoside (cannogénine-thévioside), thévétoxine, ruvoside (cannogénol-thévioside), cerbérine (2’-O-acétylnériifoline) et acide péruvosidique (pérusitine). Le plus important est la thévétine, constituée d'un mélange de cerbéroside (thévétine B) et de thévétine A dans la proportion 2/1[5].
Les graines et la sève contiennent notamment de la nériifoline et les thévétines A et B, qui sont hautement toxiques pour le système nerveux autonome (SNA) et le muscle cardiaque[11].
On a isolé de cette plante, outre les glycosides cardiaques, des iridoïdes, terpénoïdes, alcaloïdes, flavonoïdes, saponines et tanins[13].
Cascabela thevetia contient dans tous ses organes des composés toxiques, concentrés surtout dans les noyaux des graines, puis dans les feuilles, les fruits et la sève. Ces composés chimiques sont des hétérosides cardiotoniques, principalement la thévétine A et la thévétine B, des péruvosides, ainsi que la thévétoxine, la nériifoline et des ruvosides[14]. Le principal signe est la survenue d'une bradycardie (cœur lent) par bloc sino-atrial ou atrio-ventriculaire. Les formes graves comportent des troubles du rythme ventriculaire[15], une baisse de la tension artérielle[16].
Le traitement comporte la prise de charbon activé. En cas d'intoxication grave, l'administration d'anticorps ani-digoxine est efficace[17].
L'aire de répartition originelle de Cascabela thevetia s'étend dans les régions tropicales d'Amérique, du nord du Mexique au nord-est de l'Argentine. L'espèce a été introduite dans d'autres régions tropicales : sous-continent indien, Chine (Fujian, Guangdong, Guangxi, Hainan, Taïwan, Yunnan[18]), Afrique (Sénégal, Tchad), Antilles, Fidji[19].
Cascabela thevetia croît dans des zones chaudes, avec des températures comprises entre 17 et 37 °C et à des altitudes allant de 50 à 200 mètres. La plante préfère les sols fertiles et bien drainés, mais peut pousser sur des sols variés, du limon sableux aux sols argileux. Elle est tolérante à la sécheresse et moyennement tolérant au sel[3].
L'espèce se rencontre dans les sites perturbés ouverts, le long des cours d'eau, des bords de routes, dans les terrains vagues, dans les bois ouverts, broussailles, vieux jardins, pâturages et dans les zones côtières. L'espèce est également cultivée comme plante ornementale dans les parcs et jardins[3].
Cascabela thevetia est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Apocynaceae, sous-famille des Rauvolfioideae, originaire d'Amérique tropicale. C'est un arbuste ou un petit arbre tropical à feuilles persistantes, souvent cultivée comme plante ornementale. Cette plante est toxique dans toutes ses parties, particulièrement les graines et le latex, du fait de la présence de toxines de la famille des cardénolides.
Ginje (Thevetia peruviana) adalah tumbuhan obat yang beracun yang berasal dari Meksiko selatan dan Amerika Tengah. Tumbuhan ini dapat mengobati cantengan (radang sebelah kuku) ataupun kelainan kulit bagi pengobatan luar. Dikabarkan, tumbuhan inilah penyebab keracunan utama berfrekuensi tinggi yang serius di Pulau Oahu.
Ia berupa semak-semak ataupun pohon kecil hijau abadi, yang kulit batangnya tersebut dilapisi oleh lilin untuk mengurangi kehilangan air. Batangnya berwarna hijau dan akan berubah ke menjadi abu-abu sesuai kenaikan umur.[1]
Ginje (Thevetia peruviana) adalah tumbuhan obat yang beracun yang berasal dari Meksiko selatan dan Amerika Tengah. Tumbuhan ini dapat mengobati cantengan (radang sebelah kuku) ataupun kelainan kulit bagi pengobatan luar. Dikabarkan, tumbuhan inilah penyebab keracunan utama berfrekuensi tinggi yang serius di Pulau Oahu.
Ia berupa semak-semak ataupun pohon kecil hijau abadi, yang kulit batangnya tersebut dilapisi oleh lilin untuk mengurangi kehilangan air. Batangnya berwarna hijau dan akan berubah ke menjadi abu-abu sesuai kenaikan umur.
A Thevetia peruviana (Pers.) Schum. (sin. Cascabela thevetia) é uma pequena árvore originária da América Central e pertencente à família Apocynaceae. É conhecida popularmente como chapéu-de-napoleão devido à forma de seus frutos, ou ainda como aguaí ou noz-de-cobra. Os frutos são responsáveis por casos graves de intoxicação, em especial de crianças, que comem suas castanhas (internas). Os principais componentes tóxicos pertencem à classe dos glicosídeos cardiotóxicos.[1]
A Thevetia peruviana (Pers.) Schum. (sin. Cascabela thevetia) é uma pequena árvore originária da América Central e pertencente à família Apocynaceae. É conhecida popularmente como chapéu-de-napoleão devido à forma de seus frutos, ou ainda como aguaí ou noz-de-cobra. Os frutos são responsáveis por casos graves de intoxicação, em especial de crianças, que comem suas castanhas (internas). Os principais componentes tóxicos pertencem à classe dos glicosídeos cardiotóxicos.
_leaves_%26_flowers_in_Kolkata_W_IMG_8008.jpg)
_leaves_%26_flower_buds_in_Kolkata_W_IMG_8010.jpg)
_trunk_in_Kolkata_W_IMG_8009.jpg)
_leaves_%26_flowers_in_Kolkata_W_IMG_8007.jpg)
.jpg)
_leaves_%26_flowers_in_Kolkata_W_IMG_8008.jpg)
_leaves_%26_flower_buds_in_Kolkata_W_IMG_8010.jpg)
_trunk_in_Kolkata_W_IMG_8009.jpg)
_leaves_%26_flowers_in_Kolkata_W_IMG_8007.jpg)
_trunk_in_Kolkata_W_IMG_8009.jpg)
.jpg)
_trunk_in_Kolkata_W_IMG_8009.jpg)
_leaves_%26_flowers_in_Kolkata_W_IMG_8008.jpg)
_leaves_%26_flower_buds_in_Kolkata_W_IMG_8010.jpg)
_trunk_in_Kolkata_W_IMG_8009.jpg)
_leaves_%26_flowers_in_Kolkata_W_IMG_8007.jpg)
