nomes no trilho de navegação
El perifollo goliosu o mirra o cerifolio (Myrrhis odorata) ye una planta perteneciente a la familia de les Apiacees. Ye nativa d'Europa Central; ye la única especie del xéneru Myrrhis.
Ye una planta perenne yerbácea alta que, dependiendo de les condiciones, puede algamar un altor de 2 m. Les sos fueyes atópense finamente estremaes, asemeyando plumes, y algamen los 50 cm de llargu. Les sos flores son blanques, con un diámetru d'unos 2-4 mm, en grandes umbeles. Les granes son allargaes y miden unos 15-25 mm de llargu, con una grosez de 3-4 mm.
Les sos fueyes utilícense dacuando como yerbes saborizantes, yá seya crudes o cocíes. Tien un sabor fuerte que s'asemeya al del anís; ye utilizada principalmente n'Alemaña y Escandinavia. Al igual que los sos parientes l'anís, el fenoyu, y l'alcaravea, puede utilizase pa saborizar el aquavit. Ente los sos aceites esenciales predomina'l anetol. Los raigaños y les granes son comestibles. Tamién se foi emplegáu como floritu.
Myrrhis odorata describióse por (L.) Scop. y espublizóse en Flora Carniolica, Editio Secunda 1: 207. 1771[2]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El perifollo goliosu o mirra o cerifolio (Myrrhis odorata) ye una planta perteneciente a la familia de les Apiacees. Ye nativa d'Europa Central; ye la única especie del xéneru Myrrhis.
Mirris, Myrrhis odorata, és una espècie de plata apiàcia. És una planta nativa de l'Europa central i és l'única espècie del gènere Myrrhis. És una planta herbàcia alta i perenne que arriba a fer 2 m d'alt. Les seves fulles estan finament dividides i fan fins a 50 cm de llargada. Les flors són blanques d'uns 2-4 mm de diàmetre en grans umbel·les. Les llavors són primes de 15-25 mm de llarg i de 3-4 mm d'amplada. Floreix de maig a agost.
A Catalunya es troba només als Pirineus ente els 1300 i els 2340 metres d'altitud en herbassars nitròfils i formacions megafòrbiques.[1]
Les seves fulles de vegades es fan sesrvir com a planta aromàtica ja sia crues o cuites i tenen un gust fort semblant a l'anís; es fan servir principalment a Alemanya i Escandinàvia i també es poden fer servir, com altres plantes apiàcies, per donar gust a l'akvavit. El seu oli essencial està dominat per l'anetol. Arrels i fulles són comestibles. Ha tingut ús de planta medicinal.
Mirris, Myrrhis odorata, és una espècie de plata apiàcia. És una planta nativa de l'Europa central i és l'única espècie del gènere Myrrhis. És una planta herbàcia alta i perenne que arriba a fer 2 m d'alt. Les seves fulles estan finament dividides i fan fins a 50 cm de llargada. Les flors són blanques d'uns 2-4 mm de diàmetre en grans umbel·les. Les llavors són primes de 15-25 mm de llarg i de 3-4 mm d'amplada. Floreix de maig a agost.
A Catalunya es troba només als Pirineus ente els 1300 i els 2340 metres d'altitud en herbassars nitròfils i formacions megafòrbiques.
Planhigyn blodeuol ydy Creithig bêr sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Apiaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Myrrhis odorata a'r enw Saesneg yw Sweet cicely. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cegiden Bêr, Cegid Wen, Cegiden Wen, Creithig, Creithig Bêr, Gwyn y Dillad a Sisli Bêr.
Tarddiad y gair am y genws, Myrrhis, ydyw'r Groeg 'myrrhis' [μυρρίς], sef olew ag iddo arogl hyfryd, a nodweddiadol. Ystyr yr enw Lladin am y rhywogaeth (odorata) yw 'gydag arogl'.[2][3]
Gall dyfu i uchder o hyd at 2 m [6 tr 6 mod] yn ddibynol ar leoliad, y pridd, y golau a'r amgylchedd. Mae'r dail yn debyg i ddail rhedyn gyda 2-4-pinnate, wedi'u rhannu ac yn 50 cm o hyd, gyda patsis lliw hufen. pan dorrir y planhigyn, ceir arogl anis cryf. Mae'r blodau'n wyn-hufen tua 2–4 mm ar eu traws, ac yn glystyrau mawr sy'n blodeuo o Fai i Fehefin.[4] Mae'r ffrwyth yn hir ac yn fain: 15–25 mm wrth 3–4 mm.[5][6]
Planhigyn blodeuol ydy Creithig bêr sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Apiaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Myrrhis odorata a'r enw Saesneg yw Sweet cicely. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cegiden Bêr, Cegid Wen, Cegiden Wen, Creithig, Creithig Bêr, Gwyn y Dillad a Sisli Bêr.
Tarddiad y gair am y genws, Myrrhis, ydyw'r Groeg 'myrrhis' [μυρρίς], sef olew ag iddo arogl hyfryd, a nodweddiadol. Ystyr yr enw Lladin am y rhywogaeth (odorata) yw 'gydag arogl'.
Gall dyfu i uchder o hyd at 2 m [6 tr 6 mod] yn ddibynol ar leoliad, y pridd, y golau a'r amgylchedd. Mae'r dail yn debyg i ddail rhedyn gyda 2-4-pinnate, wedi'u rhannu ac yn 50 cm o hyd, gyda patsis lliw hufen. pan dorrir y planhigyn, ceir arogl anis cryf. Mae'r blodau'n wyn-hufen tua 2–4 mm ar eu traws, ac yn glystyrau mawr sy'n blodeuo o Fai i Fehefin. Mae'r ffrwyth yn hir ac yn fain: 15–25 mm wrth 3–4 mm.
Čechřice vonná (Myrrhis odorata) je jediný druh monotypického rodu čechřice.[1] Tato vytrvalá bylina příjemně vonící po anýzu má lodyhu přímou oblou, jemně rýhovanou, dutou, krátce chlupatou nebo lysou, 60 až 120 cm vysokou, větvenou většinou v horní polovině. Přízemní listy jsou řapíkaté, v obrysu široce trojúhelníkovité, až 50 cm dlouhé, 3–4krát zpeřené, matné, na okraji a na rubu (v mládí i na líci) na žilkách krátce chlupaté. Lístky posledního řádu jsou peřenoklané až peřenosečné, nepravidelně zubaté. Lodyžní listy podobného tvaru se k vrcholu zmenšují, nejvyšší jsou přisedlé. Složené okolíky tvoří 6–13 (ev. 5–20) okolíčků, listeny obalu chybějí, listeny obalíčku jsou kopinaté. Květy jsou bílé, mají nezřetelný kalich, koruna může slabě paprskovat. Semena jsou nápadně velké podlouhlé dvounažky, 2–2,5 cm dlouhé, zpočátku zelenohnědé, později tmavé až téměř černé a lesklé. Čechřice kvete zpravidla v květnu a v první polovině června.[2][3].
Původním areálem čechřice jsou pouze hory jižní Evropy – od Pyrenejí přes Alpy a severní Apeniny po Dinárské pohoří. Pěstováním se rozšířila do Velké Británie, dalších částí střední Evropy, do Skandinávie a Pobaltí, ale i na Kavkaz.[2] V ČR je její výskyt druhotný, spojený s umělou kultivací této v minulosti oblíbené rostliny. U nás byla rozšířena (stejně jako např. příbuzný všedobr horský) pravděpodobně už při tzv. alpské dřevařské kolonizaci horských oblastí.[3] Dnes tak roste především v pohraničních pohořích, zejména v Krušných horách, Krkonoších, Jizerských horách, Orlických horách, ale i ve Žďárských vrších, Lužických horách a na Českolipsku. Překvapivě chybí na Šumavě a v Českém lese.[3]
Roste na vlhčích loukách, v příkopech cest, podél potoků, kterými je splavována do nižších poloh. Rostlina je v ČR často svým rozšířením lokálně vázaná na původně německé nebo smíšené osídlení horských poloh. Těžiště výskytu je přibližně mezi 400-800 m n. m.
Od středověku pěstovaná rostlina dříve oblíbená jako kořenová a listová aromatická zelenina i léčivka. Semena poskytují přírodní sladidlo pro diabetiky. Šťávou lze leštit dřevěné předměty. V chovu skotu byla ceněná při zvyšování produkce mléka. [4]
Nákres rostliny
Květenství
Dvounažky
Obrázky, zvuky či videa k tématu čechřice vonná ve Wikimedia Commons
Čechřice vonná (Myrrhis odorata) je jediný druh monotypického rodu čechřice. Tato vytrvalá bylina příjemně vonící po anýzu má lodyhu přímou oblou, jemně rýhovanou, dutou, krátce chlupatou nebo lysou, 60 až 120 cm vysokou, větvenou většinou v horní polovině. Přízemní listy jsou řapíkaté, v obrysu široce trojúhelníkovité, až 50 cm dlouhé, 3–4krát zpeřené, matné, na okraji a na rubu (v mládí i na líci) na žilkách krátce chlupaté. Lístky posledního řádu jsou peřenoklané až peřenosečné, nepravidelně zubaté. Lodyžní listy podobného tvaru se k vrcholu zmenšují, nejvyšší jsou přisedlé. Složené okolíky tvoří 6–13 (ev. 5–20) okolíčků, listeny obalu chybějí, listeny obalíčku jsou kopinaté. Květy jsou bílé, mají nezřetelný kalich, koruna může slabě paprskovat. Semena jsou nápadně velké podlouhlé dvounažky, 2–2,5 cm dlouhé, zpočátku zelenohnědé, později tmavé až téměř černé a lesklé. Čechřice kvete zpravidla v květnu a v první polovině června..
Spansk kørvel (Myrrhis odorata) eller Sødskærm er en 50-120 cm høj krydderurt. Den er i Danmark vildtvoksende i løvskove og langs veje. Blade og frø anvendes som krydderi i madlavning og brændevin. Smagen minder om lakrids eller anis (deraf det østjyske navn: Anis-kål).
Sødskærm er en flerårig, urteagtig plante med en opret, forgrenet og busket vækst. Stænglerne er hule, furede og runde eller svagt sammentrykte i tværsnit. De kan være behårede eller helt hårløse. Bladene er langstilkede og flere gange fjersnitdelte. Bladafsnittene er ægformede og groft tandede, ofte med en hvid plet ved basis. Oversiden er græsgrøn, mens undersiden kan være noget lysere på grund af hårlag.
Blomstringen foregår i maj-juni, hvor man finder blomsterne samlede i endestillede skærme, der danner storskærme. De enkelte blomster er regelmæssige og 5-tallige med hvide kronblade. Frugterne er oprette, todelte spaltefrugter, der fremtræder som nødder.
Rodsystemet består af en kraftig og dybtgående pælerod med forholdsvis få siderødder.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 1,00 x 1,00 m (100 x 100 cm/år).
Sødskærm hører oprindeligt hjemme i Pyrenæerne og i Balkanlandene. I dag er den spredt og naturaliseret i det meste af Europa. I Danmark er den almindelig på Øerne og i Østjylland. I resten af landet kun hist og her. Den gror i løvskovenes bryn, langs veje og nær beboelser, og den er i det hele taget knyttet til lysåbne eller let skyggede voksesteder med middelfugtig og næringsrig jord i et mildt, havpræget klima.
I de åbne løvskove på Pyrenæernes sydskråninger, hvor steneg er den dominerende art, vokser Sødskærm sammen med bl.a. almindelig bjørneklo, blåhat, hindbær, alpegedeblad, bredbladet klokke, druehyld, fjeldribs, græsbladet fladstjerne, gylden hulsvøb, klipperibs, lav bakketidsel, mørk kongelys, pyrenæisk stormhat, seljepil, skovstorkenæb, spidsløn, stor stjerneskærm og svinenød[1]
Alle overjordiske dele af planten er stærkt aromatiske. Duften skyldes et stort antal æteriske olier (trans-anethol, germacren, caryophyllen, limonen, myrcen og estragol) samt flavonoider.
Blade og frø anvendes som krydderi i madlavning og brændevin. Bladene og de friske frø bruges i salater, mens tørrede frø kan bruges som krydderi i kålretter.
Spansk kørvel (Myrrhis odorata) eller Sødskærm er en 50-120 cm høj krydderurt. Den er i Danmark vildtvoksende i løvskove og langs veje. Blade og frø anvendes som krydderi i madlavning og brændevin. Smagen minder om lakrids eller anis (deraf det østjyske navn: Anis-kål).
Die Süßdolde (Myrrhis odorata) auch Myrrhenkerbel, Süßkerbel oder Spanischer Kerbel, Aniskerbel genannt,[1] ist die einzige Pflanzenart der monotypischen Pflanzengattung Myrrhis innerhalb der Familie der Doldenblütler (Apiaceae).
Die Süßdolde ist eine ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von 60 bis 200 Zentimetern. Die Pflanzenteile duften stark nach Anis. Der hohlen und geriefte Stängel ist im oberen Bereich verzweigt. Die Knoten (Nodien) und die Blattscheiden sind zottig behaart.
Die Laubblätter erscheinen sehr früh nach dem Frost im zeitigen Frühjahr. Die wechselständigen, auffallend großen Laubblätter sind in Blattscheide, Blattstiel und -spreite gegliedert. Die große Blattscheiden sind besonders unterseits weich behaart. Die Blattspreite ist zwei- bis dreifach gefiedert und ist viel größer als bei dem ähnlichen Wiesen-Kerbel (Anthriscus sylvestris) oder den Kälberkropf (Chaerophyllum)-Arten. Die Blätter sind unterseits etwas weich behaart.
Myrrhis odorata ist andromonözisch, also mit männlich und zwittrigen Blüten. Die Blütezeit reicht von Mai bis Juli. Der doppeldoldige Blütenstand besitzt 4 bis 24 Strahlen. Eine Hülle fehlt. Das Hüllchen besteht aus fünf bis sieben Blättern, die fast völlig weißhäutig sind und die zur Anthese aufrecht abstehen. Die Dolden sind teils zwittrig, teilweise rein männlich; die Stiele der männlichen Dolden sind dann kürzer als die der zwittrigen und außerdem kahl. Die Enddolde hat zwittrige Blüten mit männlichen gemischt, diese männlichen sind dann im Inneren angeordnet. An den später aufblühenden Seitendolden findet man meist nur männliche Blüten (ohne Fruchtknoten und ohne Griffel). Die Blüten sind fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Der Kelch ist nur minimal vorhanden. Die Blütenkronblätter sind weiß, verkehrt-herzförmig und ausgerandet, die äußeren der Dolde etwas größer als die andern, daher sieht die Dolde strahlend aus.
Es werden Spaltfrüchte mit zweiteiligem Karpophor gebildet. Die einzelne Teilfrucht ist 15 bis 25 Millimeter lang, fast kahl, nur an der Spitze etwas behaart, sie ist reif dunkelbraun und wie lackiert glänzend, sie hat vorspringende Rippen und einen Schnabel. Die Samen sind etwa 2 Zentimeter lang und dunkelbraun.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 22.[2]
Die Süßdolde ist ein Frostkeimer.
Ursprünglich kommt die Süßdolde in den Alpen (besonders in den Voralpen), den Pyrenäen, Apenninen und auf der westlichen Balkanhalbinsel sowie im Kaukasusraum vor. Sie ist sonst in Europa oft verwildert und eingebürgert, sogar in Chile, sodass sich das ursprüngliche Areal nicht genauer ermitteln lässt. Es gibt ursprüngliche Fundortangaben für Spanien, Andorra, Frankreich, Luxemburg, Deutschland, Schweiz, Österreich, Italien, Slowenien, Kroatien, Serbien, Bosnien und Herzegowina, Montenegro, Albanien, Litauen, Estland, die Ukraine, den europäischen Teil Russlands und den Kaukasusraum.[3] In Irland, Island, Großbritannien, Dänemark, Norwegen, Schweden, Finnland, Tschechien und in der Slowakei ist die Süßdolde ein Neophyt.[3]
Die Süßdolde steigt im Gebirge bis in Höhenlagen von etwa 1900 Metern. Sie kommt in Mitteleuropa meist in Fettwiesen, Weiden, Grasgärten, in Hochstaudenfluren, an Waldrändern, auch in Auenwäldern vor. Sie gedeiht am besten auf kalkhaltigen Untergrund. Primär ist die Süßdolde in Mitteleuropa eine Art des Verbands Rumicion alpini, kommt aber auch in Pflanzengesellschaften der Verbände Aegopodion oder des Alliarion vor.[2]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt & al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 3 (mäßig feucht), Lichtzahl L = 3 (halbschattig), Reaktionszahl R = 4 (neutral bis basisch), Temperaturzahl T = 3 (montan), Nährstoffzahl N = 4 (nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 3 (subozeanisch bis subkontinental).[4]
Die Erstveröffentlichung erfolgte 1753 unter dem Namen Scandix odorata durch den schwedischen Botaniker Carl von Linné in Species Plantarum, S. 257. Die Neukombination als Myrrhis odorata (L.) Scop. in die Gattung Myrrhis wurde 1771 durch den österreichischen Botaniker Giovanni Antonio Scopoli in Flora Carniolica, 2. Auflage, 1, S. 207 veröffentlicht.[5]
Myrrhis odorata ist die einzige Art der monotypischen Gattung Myrrhis Mill. der Untertribus Scandicinae aus der Tribus Scandiceae in der Unterfamilie Apioideae innerhalb der Familie Apiaceae.
Folgende früher in die Gattung der Süßdolden (Myrrhis) eingeordnete Arten werden anderen Gattungen zugeordnet:
Die Blätter sind essbar; sie können vom frühen Frühjahr bis in den Herbst geerntet werden. Die Samen werden als Gewürz verwendet; sie werden im Herbst geerntet, wenn sie hart geworden sind.
Alle Teile der Süßdolde haben einen anisähnlichen, süßen Geschmack. Salate, Saucen und Fischgerichte kann man mit den Blättern würzen. Mit den Früchten werden Kohlgerichte und Gebäck verfeinert. Setzt man die Früchte saurem Kompott zu, kann man die Zuckerzugabe deutlich reduzieren (wichtig für Diabetiker).
Aus den unterirdischen Pflanzenteilen kann Gemüse zubereitet werden. Die gekochten Wurzeln sind fein geschnitten, mit einer Essig/Öl-Marinade ein geschmackvoller Salat.
Die Süßdolde ist Bestandteil des Chartreuse und verschiedener Liköre.
Die Süßdolde ist eine Gewürz- und Duftpflanze (Anisduft), deshalb wird sie für Potpourris, Duftsträuße, Duftrasen, Dufthecken, Duftgarten verwendet. Sie ist aber auch blütenökologisch von Bedeutung als Nektarpflanze für Schmetterlinge, Bienen und Hummeln.
Als Heilkraut wird sie in der Volksheilkunde als Blutreinigungsmittel verwendet, weiter auch gegen Husten und Magenschwäche.
Die Süßdolde enthält ätherische Öle, hauptsächlich trans-Anethol, Germacren, Caryophyllen, Limonen, Myrcen, Estragol und Flavonoide.
Die Süßdolde (Myrrhis odorata) auch Myrrhenkerbel, Süßkerbel oder Spanischer Kerbel, Aniskerbel genannt, ist die einzige Pflanzenart der monotypischen Pflanzengattung Myrrhis innerhalb der Familie der Doldenblütler (Apiaceae).
Li cierfouy di pidjon, c' est ene plante ki ode bon, k' on trouve dins les håyes et les tchamps.
No d' l' indje e sincieus latén : Myrrhis odorata
Grande plante ki pout crexhe 2 metes hôt.
Foyes finmint ctaeyeyes, ene miete come les cenes des raecenes.
Li plante florixh do moes d' måy å moes d' djulete, el Walonreye. Et diner des blankès fleurs ombrelreces.[1]
Buzlế bodje.
Fleurs
Siminces
Ele si pout magnî come salåde.
Avou s' buzlé bodje, on pout fé ene flûte a l' agnon.
Esteut eployeye come yebe ås maladeyes (foyes, siminces ou raecinêyes).[2]
Li cierfouy di pidjon, c' est ene plante ki ode bon, k' on trouve dins les håyes et les tchamps.
No d' l' indje e sincieus latén : Myrrhis odorata
Myrrhis odorata, with common names cicely (/ˈsɪsəli/ SISS-ə-lee), sweet cicely,[2] myrrh, garden myrrh, and sweet chervil,[3] is a herbaceous perennial plant belonging to the celery family Apiaceae. It is the only species in the genus Myrrhis.[4]
The genus name Myrrhis derives from the Greek word myrrhis [μυρρίς], an aromatic oil from Asia. The Latin species name odorata means scented.[5][6]
Myrrhis odorata is a tall herbaceous perennial plant growing to 2 m [6 ft 6 in] tall, depending on circumstances. The leaves are fern-like, 2-4-pinnate, finely divided, feathery, up to 50 cm long, with whitish patches near the rachis. The plant is softly hairy and smells strongly of aniseed when crushed. The flowers are creamy-white, about 2–4 mm across, produced in large umbels. The flowering period extends from May to June.[7] The fruits are slender, dark brown, 15–25 mm long and 3–4 mm broad.[8][9]
Myrrhis odorata is native to mountains of southern and central Europe, from the Pyrenees to the Caucasus. It has been introduced and naturalized elsewhere in cultivated areas, woodland margins, roadside verges, river banks and grassland.[5][10][11] In the British Isles it is most abundant in northern England and eastern Scotland.[10]
In fertile soils it grows readily from seed, and may be increased by division in spring or autumn.[12]
Its leaves are sometimes used as a herb, either raw or cooked, with a rather strong taste reminiscent of anise. The roots and seeds also are edible. Additionally, it has a history of use as a medicinal herb.[5]
Like its relatives anise, fennel, and caraway, it can also be used to flavour akvavit.[13] Its essential oils are dominated by anethole.[14]
Data related to Myrrhis at Wikispecies
Media related to Myrrhis odorata at Wikimedia CommonsMyrrhis odorata, with common names cicely (/ˈsɪsəli/ SISS-ə-lee), sweet cicely, myrrh, garden myrrh, and sweet chervil, is a herbaceous perennial plant belonging to the celery family Apiaceae. It is the only species in the genus Myrrhis.
Myrrhis odorata, llamada comúnmente perifollo oloroso, mirra o cerifolio, es la única especie del género Myrrhis, perteneciente a la familia de las apiáceas. Es nativa de Europa Central.
Es una planta perenne herbácea alta que, dependiendo de las condiciones, puede alcanzar una altura de 2 m. Sus hojas se encuentran finamente divididas, semejando plumas, y alcanzan los 50 cm de largo. Sus flores son blancas, con un diámetro de unos 2-4 mm, en grandes umbelas. Las semillas son alargadas y miden unos 15-25 mm de largo, con un grosor de 3-4 mm.
Sus hojas se utilizan a veces como hierbas saborizantes, ya sea crudas o cocidas. Posee un sabor fuerte que se asemeja al del anís; es utilizada principalmente en Alemania y Escandinavia. Al igual que sus parientes el anís, el hinojo, y la alcaravea, se puede utilizar para saborizar el aquavit. Entre sus aceites esenciales predomina el anetol. Las raíces y las semillas son comestibles. También se ha sido empleado como hierba medicinal.
Myrrhis odorata fue descrita por (L.) Scop. y publicado en Flora Carniolica, Editio Secunda 1: 207. 1771[2]
Myrrhis odorata, llamada comúnmente perifollo oloroso, mirra o cerifolio, es la única especie del género Myrrhis, perteneciente a la familia de las apiáceas. Es nativa de Europa Central.
Mesiputk (Myrrhis odorata) on taimeliik sarikaliste sugukonnast.
Mesiputk on mitmeaastane rohttaim, mis on tuntud oma aniisi meenutava lõhna tõttu. Taime kasutatakse kulinaarias ja meditsiinis.
Mesiputke looduslik levikuala asub Kesk- ja Lõuna-Euroopas, mujal kasvatatakse teda aedades. Kasvukohtadeks on tavaliselt poolvarjulised mägimetsad.[1]
Mesiputk on paksu tumepruuni juurega taim. Vars on 50–120 cm pikkune, püstakas ja ribiline.[2] Lehed on üsna suured, kujult kolmelisulgjad ja meenutavad sõnajalga. Lehed on pehmekarvased ning katki hõõrumisel eraldub aniisi lõhna. Õied on 2–4 mm läbimõõduga, kreemjasvalged ja moodustavad 8–10 karvase kiirega liitsarika.[3] Valminud viljad on läikivad tumepruunid ning 2–2,5 cm pikkused.[3] Õitseb juunist juulini.[3] Vajab kasvuks niisket ja viljakat mulda.[2]
Viljad sisaldavad 0,9% eeterlikku õli, mille põhikomponent on anetool, mis annab aniisilõhna. Viljades leiduvad ka kumariinid, flavonoidid, rasvõlid. Lehtedes on kuni 0,45% eeterlikku õli, samuti C-vitamiini, karoteene, suhkruid, glütsürrisiini.[4]
Droogiks kasutatakse kõiki taimeosi: vars, juur, lehed, seemned. Lehti korjatakse siis, kui nad ei ole veel täielikult avatud (aprillist juunini), pärast seda neid kuivatatakse pimedas ja hästi ventileeritavas ruumis. Mesiputke juuri korjatakse varakevadel või hilissügisel. Välja kaevatud juured pestakse ning kuivatatakse hästi ventileeritavas ruumis. Tehtud toorainet säilitatakse aasta jooksul.[1]
Euroopa riikide traditsioonilises kasutatakse mesiputke seedimist parandava, palavikku alandava, pearingluse vastase, tuberkuloosi raviva ning verepuhastuse vahendina kurnatuse puhul. Taimel on spasmolüütiline toime. Mesiputk parandab röga eraldumist bronhiidi ja trahheiidi puhul. Mesiputke kasutatakse ka veterinaarias.[4]
Värskete lehtedega maitsestatakse magustoite, suppe ja salateid. Ebaküpseid seemneid lisatakse köögiviljasalatitesse.[4]
Mesiputk (Myrrhis odorata) on taimeliik sarikaliste sugukonnast.
Mesiputk on mitmeaastane rohttaim, mis on tuntud oma aniisi meenutava lõhna tõttu. Taime kasutatakse kulinaarias ja meditsiinis.
Saksankirveli (Myrrhis odorata) on sarjakukkaisiin kuuluva kasvi, jota käytetään mausteena. Se on Myrrhis-suvun ainoa laji. Ulkonäöltään se muistuttaa koiranputkea. Saksankirvelin voi taimena sekoittaa maustekirveliin (Anthriscus cerefolium).
Saksankirveli on lähtöisin Etelä-Euroopasta. Sitä on viljelty Suomessa vanhastaan lääke- ja maustekasvina.[1] Se esiintyy melko harvinaisena mutta vakiintuneena viljelyjäänteenä tai -karkulaisena Etelä- ja Keski-Suomessa.[2][3]
Saksankirveli tuoksuu ja maistuu lähinnä anikselta sekä jonkin verran myös lakritsilta. Saksankirvelistä voidaan käyttää mausteena lehtiä, juurta ja siemeniä. Lehdet sopivat vihannekseksi, ja varsinkin juuri on makea. Saksankirveli on yksi Chartreuse-liköörin mausteista, ja sitä on käytetty myös akvaviitin mausteena.[1] Saksankirvelin tuoksun ja maun aiheuttavan haihtuvan öljyn pääainesosa on anetoli C10H12O).
Saksankirveli (Myrrhis odorata) on sarjakukkaisiin kuuluva kasvi, jota käytetään mausteena. Se on Myrrhis-suvun ainoa laji. Ulkonäöltään se muistuttaa koiranputkea. Saksankirvelin voi taimena sekoittaa maustekirveliin (Anthriscus cerefolium).
Saksankirveli on lähtöisin Etelä-Euroopasta. Sitä on viljelty Suomessa vanhastaan lääke- ja maustekasvina. Se esiintyy melko harvinaisena mutta vakiintuneena viljelyjäänteenä tai -karkulaisena Etelä- ja Keski-Suomessa.
Saksankirveli tuoksuu ja maistuu lähinnä anikselta sekä jonkin verran myös lakritsilta. Saksankirvelistä voidaan käyttää mausteena lehtiä, juurta ja siemeniä. Lehdet sopivat vihannekseksi, ja varsinkin juuri on makea. Saksankirveli on yksi Chartreuse-liköörin mausteista, ja sitä on käytetty myös akvaviitin mausteena. Saksankirvelin tuoksun ja maun aiheuttavan haihtuvan öljyn pääainesosa on anetoli C10H12O).
Le Cerfeuil musqué, Cerfeuil anisé ou Cerfeuil d'Espagne est une plante herbacée vivace de la famille des Apiacées, cultivée pour ses feuilles et ses graines au goût sucré et anisé, utilisées comme condiments alimentaires.
L'espèce Myrrhis odorata a été décrite initialement par le naturaliste suédois Carl von Linné, et reclassé dans le genre Myrrhis par le naturaliste Giovanni Antonio Scopoli en 1772[1].
Le cerfeuil musqué est une herbe vivace qui croît jusqu'à 1 m de hauteur. Tiges dressées, creuses, très ramifiées. Les grandes feuilles, jusqu'à 30 cm, molles, sont très découpées, bi- ou tripennées, et ressemblent à celle des fougères. Petites fleurs blanches groupées en ombelles larges et étalées avec des rayons de 10 à 12 cm. Graines assez grandes, 25 mm, noires.
Plante originaire d'Europe centrale (Suisse, Autriche) et méridionale (Albanie, ex-Yougoslavie, Italie, Espagne).
Largement naturalisée ailleurs par la culture.
Préfère un sol frais et bien fumé et une exposition ombragée. La multiplication se fait par semis en automne ou par division de touffes au printemps. Récolte de quelques mois à un an après la plantation. Prélever les feuilles selon les besoins et éliminer les hampes florales.
Les feuilles peuvent se conserver par congélation.
Les feuilles fraîches, crues, à odeur anisée caractéristique, peuvent servir à aromatiser les salades et crudités, omelettes et potages...
Les graines sont utilisées pour parfumer les desserts et pour préparer des liqueurs.
Les racines peuvent se consommer de la même manière que celles du panais.[2]
Le Cerfeuil musqué, Cerfeuil anisé ou Cerfeuil d'Espagne est une plante herbacée vivace de la famille des Apiacées, cultivée pour ses feuilles et ses graines au goût sucré et anisé, utilisées comme condiments alimentaires.
Spánarkerfill (fræðiheiti: Myrrhis odorata) er stórvaxin garðplanta af sveipjurtaætt, margskipt stór blöðin eru stundum notuð sem krydd en þau eru með anísbragði.
La finocchiella (Myrrhis odorata (L.) Scop., 1771) è una pianta perenne appartenente alla famiglia Apiaceae, diffusa in Europa.[1]
Si tratta di una pianta molto pelosa e dall'aroma intenso, alta tra 60 e 120 cm, con fusto cavo.[2]
È diffusa fino a 2.000 m s.l.m. su Alpi, Appennini, Pirenei ed in Gran Bretagna.[2]
Si rinviene in boschi e prati erbosi, su terreni preferenzialmente calcarei.
La finocchiella (Myrrhis odorata (L.) Scop., 1771) è una pianta perenne appartenente alla famiglia Apiaceae, diffusa in Europa.
Garduoklė (Myrrhis) – salierinių (Apiaceae) šeimos augalų gentis, kurioje viena Lietuvoje retai auginama rūšis – kvapnioji garduoklė (Myrrhis odorata, angl. Cicely, Sweet Cicely). Tai daugiametis žolinis augalas su 2-4 kartus plunksniškai suskaldytais lapais. Šaknis stora ir šakota, stiebas tuščiaviduris, su negiliomis vagomis. Žiedynas – skėtis, o skėčiai su 8-15 stipinų. Žydi birželio – liepos mėn. Sulaukėję auga upelių šlaituose.
Augalas kvapnus, tinka kaip prieskonis sriuboms, o sėklos vartojamos veterinarijoje.
Roomse kervel (Myrrhis odorata, synoniem: Scandix odorata) is een overblijvende plant uit de schermbloemenfamilie. Het is de enige soort van het geslacht Myrrhis. De plant is naar boven toe vertakt en de bladeren ruiken bij wrijven sterk naar anijs. Het aantal chromosomen is 2n = 22.
De roomse kervel komt van nature voor in de Pyreneeën, Apennijnen, het westelijke deel van het Balkanschiereiland en de Kaukasus, maar komt thans verwilderd voor in heel Europa en zelfs in Chili.
Roomse kervel wordt 60-120 cm hoog. De gesteelde bladeren verschijnen al vroeg in het voorjaar en zijn twee- tot drievoudig geveerd en aan de onderzijde zacht behaard. De blaadjes van de laatste orde zijn langwerpig-eirond tot lancetvormig, onderaan veerdelig met gezaagde slipjes en bovenaan gezaagd. De bladscheden zijn groot en evenals de knopen behaard.
De plant bloeit in mei en juni. De bloeiwijze is een scherm met vier tot tien (soms tot twintig) stralen. Omwindselbladen ontbreken. Het omwindseltje bestaat uit vijf tot zeven praktisch witte, gewimperde blaadjes, die tot aan de bloei recht afstaan. De meeste bloemschermen bestaan uit tweeslachtige of alleen uit mannelijke bloemen. De bloemsteeltjes van de mannelijke bloemen zijn korter dan die van de tweeslachtige bloemen en ze zijn ook kaal. Het eindstandige scherm heeft tweeslachtige bloemen met in het midden mannelijke bloemen. De later bloeiende zijschermen bestaan meestal alleen uit mannelijke bloemen. De kroonbladen zijn wit, omgekeerd hartvormig en uitgerand. De buitenste schermen zijn iets groter dan de andere schermen.
De vrijwel kale, lancetvormige op doorsnede ronde vrucht is 1,5-2,5 cm lang en alleen aan de top iets behaard. Het steriele gedeelte is kort. De rijpe, kort stekelharige vrucht is glanzend zwartbruin met iets uitstekende ribben en een snavel. De donkerbruine zaden zijn 2 cm lang en kiemen pas na een koudeperiode.[1]
Roomse kervel komt voor op vochtige voedselrijke grond, in vaak beschaduwde bermen, tuinen en bosranden. De plant geeft de voorkeur aan kalkhoudende grond.
De bladeren zijn het gehele jaar door eetbaar. De rijpe zaden worden als inlegkruid gebruikt. Ook de wortel kan gekookt als groente gegeten worden. De roomse kervel is een ingrediënt van Chartreuse likeur en vele andere likeuren.
Door de zoete smaak kan het ook gebruikt worden als natuurlijke suikervervanger, wat ook af te leiden is van de Engelse naam: sweet cicely.[2]
De plant bevat etherische olie, hoofdzakelijk trans-anethol, germacreen, caryofylleen, limoneen, myrceen, estragol en flavonoïden.
Plant eind april
Bloeiwijze eind april
Bloemen
vruchten in juli
Roomse kervel (Myrrhis odorata, synoniem: Scandix odorata) is een overblijvende plant uit de schermbloemenfamilie. Het is de enige soort van het geslacht Myrrhis. De plant is naar boven toe vertakt en de bladeren ruiken bij wrijven sterk naar anijs. Het aantal chromosomen is 2n = 22.
De roomse kervel komt van nature voor in de Pyreneeën, Apennijnen, het westelijke deel van het Balkanschiereiland en de Kaukasus, maar komt thans verwilderd voor in heel Europa en zelfs in Chili.
Roomse kervel wordt 60-120 cm hoog. De gesteelde bladeren verschijnen al vroeg in het voorjaar en zijn twee- tot drievoudig geveerd en aan de onderzijde zacht behaard. De blaadjes van de laatste orde zijn langwerpig-eirond tot lancetvormig, onderaan veerdelig met gezaagde slipjes en bovenaan gezaagd. De bladscheden zijn groot en evenals de knopen behaard.
De plant bloeit in mei en juni. De bloeiwijze is een scherm met vier tot tien (soms tot twintig) stralen. Omwindselbladen ontbreken. Het omwindseltje bestaat uit vijf tot zeven praktisch witte, gewimperde blaadjes, die tot aan de bloei recht afstaan. De meeste bloemschermen bestaan uit tweeslachtige of alleen uit mannelijke bloemen. De bloemsteeltjes van de mannelijke bloemen zijn korter dan die van de tweeslachtige bloemen en ze zijn ook kaal. Het eindstandige scherm heeft tweeslachtige bloemen met in het midden mannelijke bloemen. De later bloeiende zijschermen bestaan meestal alleen uit mannelijke bloemen. De kroonbladen zijn wit, omgekeerd hartvormig en uitgerand. De buitenste schermen zijn iets groter dan de andere schermen.
De vrijwel kale, lancetvormige op doorsnede ronde vrucht is 1,5-2,5 cm lang en alleen aan de top iets behaard. Het steriele gedeelte is kort. De rijpe, kort stekelharige vrucht is glanzend zwartbruin met iets uitstekende ribben en een snavel. De donkerbruine zaden zijn 2 cm lang en kiemen pas na een koudeperiode.
Spansk kjørvel (Myrrhis odorata) er en flerårig plante i skjermplantefamilien (Apiaceae), særlig i eldre tider (1700- og 1800-tallet) dyrket som krydderurt. Blader og frø brukes som krydder i matlaging og i brennevin. Planten er hjemmehørende i fjellstrøk i Mellom-Europa, blant annet i Alpene. I Norge, der den er uønsket og står oppført på fremmedartslista, forvillet i kyststrøk nord til Trøndelag, samt i Tromsø.[1]
Smaken minner om lakris eller anis.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Spansk kjørvel (Myrrhis odorata) er en flerårig plante i skjermplantefamilien (Apiaceae), særlig i eldre tider (1700- og 1800-tallet) dyrket som krydderurt. Blader og frø brukes som krydder i matlaging og i brennevin. Planten er hjemmehørende i fjellstrøk i Mellom-Europa, blant annet i Alpene. I Norge, der den er uønsket og står oppført på fremmedartslista, forvillet i kyststrøk nord til Trøndelag, samt i Tromsø.
Pianta erbosa, con odor d'ànes, ch'a viv sempe. Gambe drite, veuide, motobin ramificà, àute da 50 a 120 cm. Le feuje a son quadripënnà e a smijo motobin a le féles; a son a parapieuva, con 8-10 ragg. Ij frut meuvr a luso.
A chërs ai bòrd dij senté, ant ij pòst ùmid, ant ij pra ëd montagna, da 1000 fin a 2100 m., a fioriss da luj a aost.
A l'ha ëd proprietà tòniche, digestive, diurétiche.
Le feuje a peulo esse dovrà për deje ël savor d'ànes a formagg e doss. Le reis e ij frut a aromatiso brande (grape) e licor d'erbe.
Pianta erbosa, con odor d'ànes, ch'a viv sempe. Gambe drite, veuide, motobin ramificà, àute da 50 a 120 cm. Le feuje a son quadripënnà e a smijo motobin a le féles; a son a parapieuva, con 8-10 ragg. Ij frut meuvr a luso.
AmbientA chërs ai bòrd dij senté, ant ij pòst ùmid, ant ij pra ëd montagna, da 1000 fin a 2100 m., a fioriss da luj a aost.
ProprietàA l'ha ëd proprietà tòniche, digestive, diurétiche.
Cusin-aLe feuje a peulo esse dovrà për deje ël savor d'ànes a formagg e doss. Le reis e ij frut a aromatiso brande (grape) e licor d'erbe.
Marchewnik anyżowy, m. wonny (Myrrhis odorata) – gatunek rośliny z rodziny selerowatych. Występuje w Alpach, Pirenejach, na Płw. Bałkańskim. W Polsce w formie zdziczałej występuje na łąkach, nad potokami, uprawiany głównie na Śląsku.
Roślina lecznicza. W medycynie ludowej w połączeniu z innymi ziołami używany był jako środek regulujący trawienie. Korzeń i owoce używane są jako przyprawa.
Marchewnik anyżowy, m. wonny (Myrrhis odorata) – gatunek rośliny z rodziny selerowatych. Występuje w Alpach, Pirenejach, na Płw. Bałkańskim. W Polsce w formie zdziczałej występuje na łąkach, nad potokami, uprawiany głównie na Śląsku.
Dišeči kromač (znanstveno ime Myrrhis odorata) je dišeča trajnica, ki izvira iz srednje Evrope]][1]
Po košatih in mehkih listih, dolgih do 50 cm, je dišeči kromač podoben praproti, s katero pa ni v sorodu, saj je bolj soroden janežu in koromaču. Nežni zeleni listi so 2- do 4-krat pernato deljeni in imajo vonj po miri s pridihom mahu, janeža in komarčka. Glavna korenina je rjave barve in ima aromatično belo meso. Je debela in včasih razvejana. Steblo je votlo, plitvo in brazdasto.[2].
Cveti pozno spomladi, oplojeni drobni beli cvetovi s premerom od 2 do 4 mm, ki so zbrani v kobulih pa se razvijejo v aromatično dišeče plodove, dolge do 2 cm, katerih vonj spominja na janež.[3]. Odrasla rastlina lahko v višino doseže do 2 metra
Listi vsebujejo vitamine, beta karoten in druge karotenoide. Poleg tega vsebuje rastlina tudi kalcij, magnezij, železo, pa tudi cink in mangan. Eterično olje rastline se lahko uporablja za razkuževanje. Vsebuje tudi antioksidantno delujoče flavonoide. Dišeči kromač pospešuje prebavo, v ljudskem zdravilstvu pa so se njegovi pripravki uporabljali za čiščenje sečnih poti, dihal in sluznic, pa tudi za blažitev vnetij. Spodbuja tudi delovanje jeter in žolča ter pripomore k bolj zdravi krvi.[4]
Dišeči kromač (znanstveno ime Myrrhis odorata) je dišeča trajnica, ki izvira iz srednje Evrope]]
Spansk körvel (Myrrhis odorata) (L.) Scop. är en flerårig växt med ormbunkliknande blad.
Bladen har en stark och aromatisk doft som kommer fram, när man gnuggar dem. Smaken påminner om lakrits eller anis.
Kromosomtal 2n = 22.
Finns vildväxande enbart i Europa, huvsakligen i lägre områden omslutande Alpernas västra del och på liknande vis runt Pyrenéerna.
I Sverige ursprungligen enbart som odlad kryddväxt, men kan finnas förvildad i närheten av kulturpåverkade områden.
Kulturpåverkad mark.
Blad och frön kan användas som krydda i matlagning och brännvin. Kan i somliga matrecept ersätta fänkol, men är dåligt värmetåligt.
Vildväxande Spansk körvel
Stjälktopp
Blommande spansk körvel
Blommor på nära håll
Omogna frukter
Mogna frukter
Wikimedia Commons har media som rör Spansk körvel.
Spansk körvel (Myrrhis odorata) (L.) Scop. är en flerårig växt med ormbunkliknande blad.
Bladen har en stark och aromatisk doft som kommer fram, när man gnuggar dem. Smaken påminner om lakrits eller anis.
Kromosomtal 2n = 22.
Багаторічник. Рослина м'яко волохата й сильно пахне анісом при розтиранні. Стебла прямостоячі, 60–200 см. Листя 2–3(-4)-перисте, до 50 см завдовжки, з білявими плямами, з гострими сегментами. Квітки кремово-білі, близько 2–4 мм в діаметрі, у великих парасолях. Суцвіття має від 4 до 24 променів. Плоди 15–25 мм завдовжки і 3–4 мм завширшки. 2n=22.
Європа: Литва, Росія, Україна, Австрія, Німеччина, Словаччина, Швейцарія, Албанія, Боснія і Герцеговина, Хорватія, Італія, Чорногорія, Сербія, Словенія, Франція, Іспанія. Натуралізована та культивується в інших країнах. Населяє береги, краї шляхів і трав'янисті місця.
У родючих ґрунтах росте легко з насіння, і може бути поширена шляхом ділення навесні або восени. Листя іноді використовується як лікарська рослина або в їжу з досить сильним смаком, що нагадує аніс. Коріння і насіння також їстівні. Може бути використаний для надання смаку аквавіта. У ефірній олії переважає анетол (C10H12O).
Myrrhis là chi thực vật có hoa trong họ Apiaceae.[1]
Bài viết chủ đề phân họ Cần này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Myrrhis là chi thực vật có hoa trong họ Apiaceae.
Myrrhis Mill., 1754
Типовой вид
Ми́ррис (лат. Myrrhis) — род растений семейства Зонтичные. Включает единственный вид миррис душистая (миррис душистый), или испанский кервель (Myrrhis odorata).
Пряно-ароматическое растение с ажурными перистыми листьями, используемое аналогично анису.
Многолетнее травянистое растение с сильным пряным запахом. Образует каудекс, от которого отходят толстые тёмно-коричневые корни. Стебли прямостоячие, 40—120 см и более высотой, цилиндрические, полые, в основании 1—1,5 см толщиной, с волокнисто-чешуйчатыми остатками отмерших листовых влагалищ, с тонкоребристой поверхностью, на всём протяжении голые или коротковолосистые, в узлах длинноволосистые, часто волоски направлены книзу[2][3].
Листья в очертании треугольные, дважды — четырежды перисторассечённые, 20—40(58) см длиной и 20—40 см шириной, сверху зелёные, снизу сизо-сероватые; сегменты первого порядка 18—27 см длиной, продолговато-яйцевидные, второго порядка — яйцевидные, конечные сегменты яйцевидно-продолговатые или ланцетные, от зубчатых до перистонадрезных, боковые — 1—5 см длиной и 0,4—3 см шириной, верхушечные — до 8 см длиной и до 5 см шириной. Покрыты простыми мягкими белыми волосками 1—2 мм длиной[2][3].
Соцветия — сложные зонтики, лишённые обёрток, 4—10 см в диаметре, с 4—18(20) примерно равными лучами около 2 см длиной. Центральный зонтик с обоеполыми и немногочисленными бесплодными тычиночными цветками, боковые зонтики часто только с бесплодными цветками. Зонтички с 8—18(32) цветками, 7—10 мм в диаметре. Обёрточки из 4—5(7) плёнчатых листочков. Лучи зонтичков, несущие обоеполые цветки, опушённые, у тычиночных цветков более тонкие, голые. Чашечка без зубцов. Венчик белый, лепестки его в очертании обратнояйцевидные, около 1 мм, реже до 3 мм длиной, внешние у краевых цветков увеличенные, на верхушке оттянутые к середине цветка, выглядят выемчатыми.
Плоды — вислоплодники, линейные или линейно-ланцетные, до 15—25 мм длиной и 4—5 мм шириной. Мерикарпии в зрелом виде почти чёрные, блестящие, почти не сжатые, с пятью примерно одинаковыми острыми рёбрами — тремя спинными и двумя краевыми, в сечении почти звездообразные, по рёбрам с жестковатыми вверх направленными волосками. Спайка между мерикарпиями узкая. Подстолбия конические, с прямыми стилодиями, в два раза превышающими подстолбия по длине. Эндосперм с глубокой выемкой со стороны спайки[2][3].
Гипокотиль (подсемядольное междоузлие) проростка 1,5—2 см высотой, голые, бородавчатый, травянистый. Семядольные листья на черешках 4—7 см длиной, с заметным влагалищем в основании, сами листья линейные, в основании клиновидные, на конце угловатые, около 7 см длиной, травянистые, голые. Эпикотиль отсутствует. Первые настоящие листья очерёдные, на черешках 3—5 см длиной, в основании с более или менее выраженным влагалищем, дважды перистые, сегменты их пильчато-лопастные, 2,5—3 см длиной, с одноклеточным опушением[4].
Родовое название происходит от др.-греч. μυρρίς — названия некоторого пряного зонтичного, предположительно, миррис душистой. У Диоскорида и Плиния это растение называлось μύρρα, хотя первоначально этим словом обозначали мирру и растение, из которой её получают[3].
Пряное и пищевое растение — семена имеют запах аниса и используются в качестве пряности, листья используются в качестве приправы в супах и салатах.
Корень, семена, надземные части растения используются в народной медицине и ветеринарии[5].
Европейское растение, естественный ареал которого — в Центральной и Южной Европе, от бывшей Югославии и Италии на востоке до Франции и Испании на западе[3].
Культивировалось в других районах Европы (Северная, Восточная Европа), в также в Южной Америке, где нередко дичает[2].
Род принимался Турнефором в 1700 году в широком объёме, включавшем несколько видов, ныне относимых к роду Chaerophyllum L. (Бутень). Карл Линней в 1753 году включил миррис душистую в состав рода Scandix L. (Скандикс), описав как «скандикс с бороздчатыми угловатыми семенами», распространённый, по его данным, «в горах Оверни». В 1754 году род Myrrhis был восстановлен Филипом Миллером.
В 1771 году Джованни Антонио Скополи включил в род единственный вид Myrrhis odorata, который в 1979 году был избран М. Хироэ лектотипом рода. Скополи отличил род так: «семена длинные, пятиугольные; углы шероховатые, острые». В качестве диагностических признаков вида он указал: «листья волосистые, с приятным запахом, трижды рассечённые, семена блестящие, чернеющие».
В 1816 году М. Лагаска описал из Кантабрии второй вид рода — Myrrhis sulcata Lag. В 2001 году было показано, что образец, по которому он был описан, действительно относится к этому роду, однако находится в пределах изменчивости Myrrhis odorata (L.) Scop.[6]
Номенклатурные:
Таксономические:
Ми́ррис (лат. Myrrhis) — род растений семейства Зонтичные. Включает единственный вид миррис душистая (миррис душистый), или испанский кервель (Myrrhis odorata).
Пряно-ароматическое растение с ажурными перистыми листьями, используемое аналогично анису.
歐洲沒藥[1]又稱甜沒藥，傘形科多年生草本植物，原產於歐洲。
这是一篇傘形目小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
スイートシスリー (Myrrhis odorata) は、セリ科多年生草本でハーブの一種。スイートチャービル、グレートチャービル、ガーデンミルラなどの別名がある。この1種でMyrrhis属を作る。
葉は灰緑色でシダ状に細かく分かれ、柔らかい。草の丈は60から90cm。夏に白い花を咲かせる。花序は散形。種子の長さは35mmほど。1年経過すると種子は繁殖能力を失う。アニスの芳香を漂わせ、噛むとアニスシードのような甘い味を出す。
ヨーロッパ全域。原産地は主にアルプス山脈、ピレネー山脈、バルカン半島西部。森林地帯の川縁に自生。民家の庭にも生える。日陰と湿った土を好む。
現代のキッチンではあまり使われることがなく、薬草栽培家や料理人以外には忘れられがちなハーブと言われる。シダ状の葉は刻んでレタスの上にまぶしたり、装飾に使用する。茎はカクテルのマドラーの代用品として使われる。白い根はスライスしてスープに添えられ、白い花はケーキやサラダの装飾品となる。
チャールズ・ブライアントの著書『食用植物の歴史』では、用途はチャービルと殆ど同じで、胃を暖める効能を持ち、レタスなどの生野菜と併せて料理すると美味だと紹介されている。
全草
花
果実
アサ · アンゼリカ · イノンド · イングリッシュラベンダー（英語版） · エパソーテ · オレガノ · カレーリーフ · クルマバソウ（英語版） · コショウソウ · コリアンダー (シアントロ) · シシリー · シソ · シソクサ（英語版） · ジンブー（英語版） · スイバ · セージ · セイボリー · タイバジリコ（英語版） · タイホーリーバジル · タイム · タラゴン · チャービル · チャイブ · ドクダミ · ナギナタコウジュ · バジル · パセリ · ヒソップ · ピペルアウリツム（英語版） · ベトナムコリアンダー（英語版） · ヘンルーダ · ボリビアンコリアンダー（英語版） · ボルド（英語版） · マジョラム · ミツバ · ミント · メキシカンコリアンダー (ロングコリアンダー)（英語版） · ルリジサ · レモンバーム · レモンバーベナ · レモンマートル · ローリエ · レモングラス · ローズマリー · ラベージ
アサフェティダ · アジョワン · アナルダナ · アニス · アムチュール (マンゴーパウダー) · アリゲーターペッパー · アレッポペッパー · イノンド · ウコン · オールスパイス · カイエンペッパー · カシア · ガジュツ · カラシナ · カホクザンショウ · カルダモン · キャラウェイ · クスノキ · クミン · クラチャイ · クローブ · クロガラシ · 黒カルダモン · ケシノミ · コクム · コショウ · ゴマ · コリアンダー · サッサフラス · サフラン · サルサパリラ · 塩 · シトラスピール シナモン · シヌスモーレ · ジュニパーベリー · ショウガ · 小ガランガル · シロガラシ · スペインカンゾウ · セリムグレイン · セロリ · タスマニアペッパー · タマリンド · チャロリー · 陳皮 · 唐辛子 · トウシキミ · トンカ豆 · ナツメグ · ナンキョウソウ · ニオイクロタネソウ · ニンニク · バーベリー · ゴルパー · バニラ · パプリカ · パラダイスグレイン · バンウコン · ヒッチョウカ · ヒハツ · ヒハツモドキ · フェヌグリーク · フェンネル · ブラジリアンペッパー · ブラッククミン · ブラックライム · ホースラディッシュ · マウラブチェリー · マラバスラム · メース · ラドゥニ · リツェアクベバ · ローズ · ワサビ
アドジカ · アドヴィエ · エルブ・ド・プロヴァンス · オールドベイシーズニング · カーメリスネリ · ガーリックソルト · ガラムマサラ · カレー粉 · キャトルエピス · クラブボイル · 五香粉 · ザーター · シーズンドソルト · 七味唐辛子 · ジャークスパイス · セイボリー · タビル · タンドリーマサラ · チャートマサラ · チャウンク · チュニジアンファイブスパイス · チリパウダー · バハラット · ハリッサ · バルバレ · ハワイジ · パンチフォロン · ファインハーブ · ブーケガルニ · ブクヌ · ペルシャード · マサラ · ミックススパイス · ミトミタ · レモンペッパー · パンプキンパイスパイス · レカードロジョ
시슬리(cicely, 학명: Myrrhis odorata 미르히스 오도라타[*])는 미나리과의 여러해살이풀이다. 시슬리속에 속하는 두 종 가운데 하나이며, 다른 한 종은 M. nuda이다.
잎
꽃
씨
시슬리(cicely, 학명: Myrrhis odorata 미르히스 오도라타[*])는 미나리과의 여러해살이풀이다. 시슬리속에 속하는 두 종 가운데 하나이며, 다른 한 종은 M. nuda이다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
![[1]](http://linnaeus.nrm.se/flora/di/apia/myrrh/myrrodon.jpg){kind=link}