Biedrzeniec wielki (Pimpinella major L. Huds) – gatunek rośliny z rodziny selerowatych. Wymieniany był też pod nazwą birbenella[2]. Występuje w całej niemal Europie[3]. W Polsce roślina pospolita.
Morfologia
- Łodyga
- Wzniesiona, dęta, kanciasta, głęboko bruzdowana, w odstępach ulistniona, krótko owłosiona, rozgałęziająca się. Osiąga wysokość do 100 cm.
- Liście
- Ciemnozielone, nieco błyszczące, pierzaste o listkach zaostrzonych.
- Kwiaty
- Drobne, koloru białego, rzadziej różowego, zebrane w baldach złożony zwisły przed kwitnieniem, mający od 9 do 15 szypułek. Zwykle brak pokryw i pokrywek (jeśli występują to w formie szczątkowej). Słupki o szyjkach krótszych od zalążni.
- Owoc
-
Rozłupki rozsiewane przez wiatr.
- Korzeń
- Masywny, nieregularnie poskręcany.
Biologia i ekologia
Bylina, hemikryptofit. Występuje na mezofilnych łąkach, moczarach, zaroślach w lasach górskich po piętro subalpejskie. Preferuje stanowiska otwarte, umiarkowanie naświetlone, umiarkowane warunki klimatyczne. Gleby obojętne, zasobne, wilgotne. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych, gatunek charakterystyczny dla rzędu Arrhenatheretalia[4]. Kwitnie od czerwca do września, kwiaty zapylane są przez drobne owady.
Zastosowanie
- Roślina jadalna. Młode listki biedrzeńca można spożywać w postaci sałatek. Sałatkę sporządza się z całych lub pokrajanych listków, uprzednio sparzonych przegotowaną wodą. Dla poprawienia smaku można dodać soku cytrynowego.
-
Roślina lecznicza.
-
Surowiec zielarski : korzeń oraz ziele. Zbiór korzeni przeprowadza się jesienią lub wczesną wiosną. Po wykopaniu rośliny i odcięciu korzenia oczyszczamy go i suszymy w podwyższonej temperaturze. Po wysuszeniu surowiec przechowujemy w szczelnych opakowaniach, ponieważ łatwo wilgotnieje i jest atakowany przez owady.
- Skład chemiczny: zawiera olejek eteryczny o swoistym niezbyt miłym zapachu, furanokumaryny, sporo garbników, substancje żywicowe i białkowe, węglowodany oraz skrobia.
- Działanie lecznicze: korzeń biedrzeńca ma działanie głównie przeciwkaszlowe i moczopędne. Stosowany w przewlekłych schorzeniach górnych dróg oddechowych gardła i krtani, w nieżytach oskrzeli, w kaszlu, astmie, a także w schorzeniach przewodu pokarmowego, jak przewlekłe nieżyty żołądka i jelit, dolegliwości wątrobowe, w schorzeniach pęcherza i dróg moczowych oraz kamienicy nerkowej. Wykorzystywany przy chorobach:anoreksji, biegunce, chrypce, dnie moczowej, grypie, kamicy nerkowej, kaszlu, krwawieniach, odrze, przeziębieniu, różyczce, zapaleniu oskrzeli, zgadze
- Wyciąg spirytusowy z korzeni powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych i zmniejszenie napięcia mięśni gładkich — działa przeciwskurczowo. Zewnętrznie stosowany w postaci okładów na rany, do płukania w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła. Ziele biedrzeńca działa podobnie do korzenia, jednak znacznie słabiej.
-
Uwaga: ze względu na działanie przeciwskurczowe nie wolno wyciągu spirytusowego z korzenia biedrzeńca stosować u ciężarnych.
Przypisy
