nomes no trilho de navegação
Els coríxids (Corixidae) són una família d'insectes hemípters del subordre dels heteròpters. Són aquàtics i viuen en basses i corrents d'aigua lents on neden prop del fons. N'hi ha unes 500 espècies conegudes en 33 gèneres incloent el gènere Sigara. Algunes espècies es denominen popularment barquers.[1]
Algunes espècies fan sons per estridulació. Generalment tenen un cos allargat i aplanat de fins a 13 mm de llargada, el seu cap és triangular. Principalment no són depredadors i s'alimenten de plantes aquàtiques i d'algues. Algunes espècies són depredades per amfibis incloent, Taricha granulosa.[2]
Els coríxids (Corixidae) són una família d'insectes hemípters del subordre dels heteròpters. Són aquàtics i viuen en basses i corrents d'aigua lents on neden prop del fons. N'hi ha unes 500 espècies conegudes en 33 gèneres incloent el gènere Sigara. Algunes espècies es denominen popularment barquers.
Algunes espècies fan sons per estridulació. Generalment tenen un cos allargat i aplanat de fins a 13 mm de llargada, el seu cap és triangular. Principalment no són depredadors i s'alimenten de plantes aquàtiques i d'algues. Algunes espècies són depredades per amfibis incloent, Taricha granulosa.
Klešťanky jsou vodní živočichové, kteří měří podle druhu od 7 mm do 25 mm. Všechny patří do čeledi klešťanek, latinsky Corixidae. Na první pohled mohou připomínat znakoplavky nebo člunovky, ale po pečlivějším prozkoumání jsou velmi těžko zaměnitelné. Většina Klešťanek má pouze latinský název, české označení je známé jen u několika základních druhů.
Klešťanky můžeme najít hlavně v rybnících, jezírkách a mírně tekoucích vodách, ve vesnických nádržích. Výskyt je hlavní rozlišovací znak mezi jinak těžko rozeznatelnými druhy klešťanek. Obecně ale lze říci, že je najdeme na mělčinách ukryté mezi rostlinami.
Klešťanka nejmenší, latinsky Micronecta minutissima, dosahuje délky 2-2,5 cm. Jedná se o všeobecně rozšířený druh, který se vyskytuje v mělkých, pomalu tekoucích vodách nebo na dně rybníků a jezírek. Její hledání může usnadnit slabé cvrkání, které vydávají hlavně samci v době páření tzv. stridulačním orgánem.
Cymatia coleoptrata je jeden ze zástupců, kteří nemají české druhové označení, v knihách většinou najdete jen označení "klešťanka". Patří k větším zástupcům čeledi Corixidae, jelikož dosahuje velikosti 3,5-4,5 cm. Žije v mělkých pomalu tekoucích vodách či v rybnících a jezírkách, kde vyhledává úkryty mezi kořeny vodních rostlin.
Klešťanka velká, latinsky Corixa punctata III., patří do rodu Corixa a představuje nejznámějšího zástupce tohoto rodu. Paradoxně dosahuje délky pouhých 11 mm. Vyskytuje se ve stojatých a mírně tekoucích vodách, kde se buď přichytávají na rostliny nebo žijí přisedlé na dně. Velmi dobře plavou pomocí zadních nohou opatřenými brvami. Mají stridulační orgán, kterým vydávají jemné zvuky, čehož využívají samci k vábení samiček. Na podzim se shlukují do velkých skupin a v těchto koloniích přečkávají zimu.
Callicorixa praeusta patří k nejmenším klešťankám, jelikož dosahuje délky pouhých 7,5 mm. Vyskytuje se poměrně hojně ve stojatých vodách v nížinách a na podhůří, daří se jim dobře ale i v blízkosti lidských obydlí a vesnických jezírkách. Imaga (dospělce) tu můžeme nalézt po celý rok.
Klešťanky jsou vodní živočichové, kteří měří podle druhu od 7 mm do 25 mm. Všechny patří do čeledi klešťanek, latinsky Corixidae. Na první pohled mohou připomínat znakoplavky nebo člunovky, ale po pečlivějším prozkoumání jsou velmi těžko zaměnitelné. Většina Klešťanek má pouze latinský název, české označení je známé jen u několika základních druhů.
Bugsvømmere (Corixidae) er en familie af vandlevende insekter, der lever i damme og langsomt strømmende vandløb, hvor de opholder sig tæt på bunden. Der findes omkring 500 kendte arter i verden, fordelt på 33 forskellige slægter. Bugsvømmere er næbmundede insekter i gruppen tæger.
Hovedet er bredt med en meget kort og bred snabel. Forbenene er korte og det enlige fodled er ofte skeformet med hår langs randene. Mellembenene er lange og slanke med veludviklede kløer. Bagbenene er åreformede.[1]
De er udprægede bunddyr, der hovedsageligt lever af andre dyr og uomdannede planterester. Når de skal have luft, stikker de bagenden op til overfladen. Ligesom andre tæger har bugsvømmere et åbent traché-system, der munder ud på dyrets overflade. Derfor er kroppen omgivet af en lufthinde fastholdt af vandskyende hår, for at kunne være neddykket i længere tid. Dette luftlag fungerer som en fysisk gælle, idet ilten i vandet diffunderer ind i luftlaget, når ilttrykket i dette falder.[1]
Mange bugsvømmere kan frembringe hørlige lyde ved stridulation, idet forlåret gnides mod kanten af hovedet. De fleste arter flyver godt og flytter ofte fra sted til sted.
Nogle af de omkring 30 danske arter af bugsvømmere:[2]
Bugsvømmere (Corixidae) er en familie af vandlevende insekter, der lever i damme og langsomt strømmende vandløb, hvor de opholder sig tæt på bunden. Der findes omkring 500 kendte arter i verden, fordelt på 33 forskellige slægter. Bugsvømmere er næbmundede insekter i gruppen tæger.
Ruderwanzen (Corixidae) sind eine Familie der Wanzen (Heteroptera) innerhalb der Teilordnung der Wasserwanzen (Nepomorpha). Sie kommen weltweit mit über 500 Arten vor. In Europa sind 81 Arten und Unterarten bekannt, in Mitteleuropa sind es 35. Die Tiere leben in Gewässern und verlassen diese nur um neue Lebensräume zu besiedeln. Vor der Paarung „singen“ (stridulieren) die Männchen, weshalb die Wanzen auch als Wasserzikaden bezeichnet werden.
Die Wanzen erreichen Körperlängen zwischen 2 und 14 Millimetern. Sie haben eine stromlinienförmige, flachbootähnliche Gestalt und besitzen eine sehr einheitliche, dunkle Grundfärbung, die auf der Vorderbrust und den Flügeldecken gelb unterbrochen ist. Diese Zeichnungen sind sehr variabel. Die meisten Arten haben gut entwickelte Hinterflügel und sind gute Flieger. Die Vorderflügel zeigen den für Wanzen charakteristischen Aufbau so genannter Hemielytren. Diese sind beim Schwimmen flach auf der Oberseite des Hinterleibes (Abdomen) angelegt.
Die Hinterbeine sind zu kräftigen Ruderorganen entwickelt. Schenkel (Femur), Schiene (Tibia) und zweigliedriger Fuß (Tarsus) sind abgeplattet und mit einem dichten Besatz aus langen borstenartigen Schwimmhaaren versehen. Die Coxae der Hinterbeine sind beweglich und eingeklappt. Das mittlere Beinpaar ist ebenfalls behaart und dient hauptsächlich dazu, sich an Pflanzen oder ähnlichem festzuhalten. Die Vorderbeine sind verkürzt und haben je ein schaufelförmiges Tarsenglied, die Pala. Aufgrund ihres geringen spezifischen Gewichtes haben die Tiere einen gewaltigen Auftrieb, so dass sie die Strecke vom Gewässergrund nach oben gewissermaßen durchschießen. Sie sind dadurch imstande, die Oberflächenhaut zu durchstoßen und sofort in den Flug überzugehen.
Ihre Fühler sind sehr kurz. Sie haben keine Punktaugen (Ocelli) und ihr Schildchen (Scutellum) ist klein. Der Rüssel (Rostrum) ist sehr kurz und im Gegensatz zu anderen Wanzenarten ohne Speichelkanal.
Die Tiere leben vor allem in stehenden Gewässern. Sie halten sich bevorzugt am Gewässergrund auf und tauchen nur gelegentlich zur Erneuerung des Luftvorrates zur Wasseroberfläche auf. Die größte Artenvielfalt und Individuendichte an Ruderwanzen tritt in kleinen Gewässern auf, in denen Fische fehlen. Nur in Abwesenheit ihrer Fressfeinde sind sie auch im offenen Wasser größerer Gewässer zu finden. Meist leben sie aber in der dichten Wasservegetation. Die meisten Arten leben im Süßwasser, nur wenige tolerieren auch Brackwasser, sehr wenige Arten können in Salzwasser existieren. Sogenannte Dispersionsflüge, um neue Lebensräume (Habitate) zu besiedeln, treten vor allem im Frühjahr und im Herbst auf, wenn die Populationsdichten hoch sind. Mögliche neue Habitate werden an der glänzenden Wasseroberfläche erkannt.
Bei den Ruderwanzen fällt die Größe des Halsschildes (Pronotum) auf. Darunter befindet sich ein allseits geschlossener Hohlraum. Die drei Paare der Bruststigmen stehen mit diesem Raum in Verbindung. Zur Atmung kommt die Ruderwanze im Gegensatz zu allen anderen Wasserwanzen mit dem Vorderende aus dem Wasser heraus. Sie bewegt dabei den Kopf und die Brust einige Male nach vorne und saugt dabei Luft in den Hohlraum. Dann taucht sie mit dem Kopf voran nach unten. Aufgrund des Auftriebes verteilt sich die Luft bis an das Körperende. auch unter den Flügeldecken befindet sich ein Luftvorrat. Von Zeit zu Zeit streicht die Wanze mit den Hinterbeinen über den Kopf, die Vorderbrust und die Flügel, um die Luftschicht gleichmäßig zu verteilen. Der Luftfilm wird von wasserabweisenden (hydrophoben) Härchen gehalten. Durch Totalreflexion an der Grenzfläche zwischen Luft und Wasser erscheint die Unterseite silbrig glänzend. Dieser Luftvorrat liefert nach dem Prinzip der physikalischen Kieme den lebensnotwendigen Sauerstoff. Jüngere Larven entnehmen den im Wasser gelösten Sauerstoff direkt über die Körperoberfläche auf. Ab dem dritten Larvenstadium führen sie eine erneuerbare Luftblase im Brust- und Hinterleibsbereich mit sich.
Die Ernährungsweise der Ruderwanzen wird in der Literatur noch diskutiert. Neben der Beobachtung von räuberischen Verhaltensweisen sprechen die Analysen von Darminhalten für eine Aufnahme von pflanzlichen und tierischen Überresten (Detritus) sowie Algen. Möglicherweise sind die meisten Arten Allesfresser (Omnivore) oder es liegen im Laufe der Entwicklung oder zwischen den Geschlechtern unterschiedliche Ernährungsweisen vor. Der kurze Rüssel (Rostrum) der Ruderwanzen ist gegenüber jenem der übrigen Wanzenarten stark abgewandelt. Die Stechborsten bilden keinen Speichelkanal. Sie sind stark verkürzt und dienen dem Zerkleinern der Nahrung. Offenbar können auch größere Nahrungspartikel in den Darm aufgenommen werden. Bei den meisten Arten sind die einzigen Fußglieder der Vorderbeine (Pala) auf besondere Weise gestaltet: Sie gleichen einer mehr oder weniger breiten Schaufel, mit deren Hilfe die am Boden befindlichen Abfallstoffe dem Mund zugeführt werden können.
In der Paarungszeit erzeugen die Männchen etlicher Arten der Ruderwanzen auch außerhalb des Wassers vom Menschen wahrnehmbare artspezifische Geräusche (Stridulation). Es handelt sich dabei um Werbe-, Rivalen- oder Spontangesänge. An der Innenseite der Vorderschenkel befindet sich bei den meisten Arten ein ausgedehntes Schrillfeld mit charakteristisch geformten Borsten, die über die scharfen Seitenkanten des Kopfes gestrichen wird. Die Schwingungen werden auf eine der Brust (Thorax) anhaftende Luftblase übertragen, die dann in ihrer Eigenfrequenz schwingt. Der Gesang einer einzelnen Wanze regt meist weitere Männchen zum Stridulieren an. Nach einer gewissen Einspielzeit zirpen alle Männchen im gleichen Rhythmus in Intervallen von etwa drei Sekunden. Bei manchen Arten sind auch die Weibchen zur Lauterzeugung befähigt. Gehörorgane (Tympanalorgane) befinden sich bei beiden Geschlechtern an der Mittelbrust (Mesothorax).
Die Paarungszeit beginnt im Frühjahr. Das Männchen packt das Weibchen von hinten und hält es mit den besonders gestalteten Vorderbeinen fest. Der eingliedrige Fuß, die Pala, ist bei den Männchen mit einer Reihe starker Dornen versehen, um ein Abgleiten vom Weibchen während der Paarung zu verhindern.
Nach der Kopulation beginnt die Eiablageperiode, die etwa einen Monat dauert. Die Weibchen kleben ihre Eier meist an Wasserpflanzen oder auf Steinen fest. Ruderwanzen sind wie alle Wanzen hemimetabol. Die aus den Eiern schlüpfenden Larven durchleben fünf durch Häutungen getrennte Larvenstadien. Je nach klimatischer Situation werden eine oder zwei Generationen pro Jahr ausgebildet. Fast alle Arten überwintern als ausgewachsenes Tier, nur selten überwintern sie im Larven- oder Eierstadium.
In Europa sind derzeit 81 Arten nachgewiesen. Hinzu kommt eine weitere aus Nordamerika stammende und in Spanien eingebürgerte Art Tichocorixa verticalis verticalis (Fieber 1851)[1]
Ruderwanzen (Corixidae) sind eine Familie der Wanzen (Heteroptera) innerhalb der Teilordnung der Wasserwanzen (Nepomorpha). Sie kommen weltweit mit über 500 Arten vor. In Europa sind 81 Arten und Unterarten bekannt, in Mitteleuropa sind es 35. Die Tiere leben in Gewässern und verlassen diese nur um neue Lebensräume zu besiedeln. Vor der Paarung „singen“ (stridulieren) die Männchen, weshalb die Wanzen auch als Wasserzikaden bezeichnet werden.
Ишкәкле́ кандалала́р (Corixidae) - су кандалалары семьялыгы. Фауна дөньясында 800 гә якын төре билгеле, Татарстан территориясендә Sigara, Corixa һәм Microneota ыругыннан өч төре бар.
Гәүдәсенең озынлыгы 1,5-16 (еш кына 5-7) мм. Сулыкларда яши. Яхшы йөзәләр һәм очалар, төнлә беләнеш кына утка очып киләләр. Үсемлек һәм хайван азыгы белән тукланалар, озынборын личинкаларын юк итәләр. Үсемлек белән тукланучы төрләрнең кечкенә көрәк рәвешендәге алгы аяклары су асты суүсемнәрен кыру өчен җайлашкан.
Ишкәкле́ кандалала́р (Corixidae) - су кандалалары семьялыгы. Фауна дөньясында 800 гә якын төре билгеле, Татарстан территориясендә Sigara, Corixa һәм Microneota ыругыннан өч төре бар.
Гәүдәсенең озынлыгы 1,5-16 (еш кына 5-7) мм. Сулыкларда яши. Яхшы йөзәләр һәм очалар, төнлә беләнеш кына утка очып киләләр. Үсемлек һәм хайван азыгы белән тукланалар, озынборын личинкаларын юк итәләр. Үсемлек белән тукланучы төрләрнең кечкенә көрәк рәвешендәге алгы аяклары су асты суүсемнәрен кыру өчен җайлашкан.
Ишкәкле ҡандалалар (лат. Corixidae, (рус. Гребляки) — һыу ҡандалалары ғаиләһендәге бөжәктәр; һәр ерҙә сөсө һыуҙа йәшәй, салҡан ятып йөҙә, һыу хайуандарына һәм балыҡтарға ябырыла торған зарарлы йыртҡыс бөжәк[1].
Фауна донъяһында 800-гә яҡын төрө билдәле, Кәүҙәһенең оҙонлоғо 1,5-16 (йыш ҡына 5—7) мм. Һыуҙа йәшәй. Яҡшы йөҙәләр һәм осалар, төндә йыш ҡына утҡа осоп киләләр. Үҫемлек һәм хайуан аҙығы менән туҡланалар. Үҫемлек менән туҡланыусы төрҙәрҙең кескенә көрәк рәвешендәге алғы аяҡтары һыу аҫты һыу үҫемлектәрен ҡырыу өсөн яйлашҡан.
Ишкәкле ҡандалалар (лат. Corixidae, (рус. Гребляки) — һыу ҡандалалары ғаиләһендәге бөжәктәр; һәр ерҙә сөсө һыуҙа йәшәй, салҡан ятып йөҙә, һыу хайуандарына һәм балыҡтарға ябырыла торған зарарлы йыртҡыс бөжәк.
Фауна донъяһында 800-гә яҡын төрө билдәле, Кәүҙәһенең оҙонлоғо 1,5-16 (йыш ҡына 5—7) мм. Һыуҙа йәшәй. Яҡшы йөҙәләр һәм осалар, төндә йыш ҡына утҡа осоп киләләр. Үҫемлек һәм хайуан аҙығы менән туҡланалар. Үҫемлек менән туҡланыусы төрҙәрҙең кескенә көрәк рәвешендәге алғы аяҡтары һыу аҫты һыу үҫемлектәрен ҡырыу өсөн яйлашҡан.
Чыркылдактар (лат. Corixidae) — канталалардын бир тукуму.
Corixidae is a family of aquatic insects in the order Hemiptera. They are found worldwide in virtually any freshwater habitat and a few species live in saline water.[1] There are about 500 known species worldwide, in 55 genera, including the genus Sigara.
Members of the Corixidae are commonly known as water boatmen, a term that is sometimes used in the United Kingdom for Notonecta glauca, an insect of a different family, Notonectidae. Corixa punctata is the "lesser water boatman".[2]
Corixidae generally have a long flattened body ranging from 2.5 to 15 mm (0.1–0.6 in) long.[1] Many have extremely fine dark brown or black striations marking the wings. They tend to have four long rear legs and two short front ones. The forelegs are covered with hairs and shaped like oars, hence the name "water boatman". Their four hindmost legs have scoop- or oar-shaped tarsi to aid swimming.[3] They also have a triangular head with short, triangular mouthparts. Corixidae dwell in slow rivers and ponds, as well as some household pools.
Unlike their relatives the backswimmers (Notonectidae), who swim upside down, Corixidae swim right side up. It is easy to tell the two types of insects apart simply by looking at the swimming position.[1]
Corixidae are unusual among the aquatic Hemiptera in that some species are non-predatory, feeding on aquatic plants and algae instead of insects and other small animals. They use their straw-like mouthparts to inject enzymes into plants. The enzymes digest the plant material, letting the insect suck the liquified food back through its mouthparts and into its digestive tract.[1] However, most species are not strictly herbivorous and can even be completely predatory, like those of the subfamily Cymatiainae.[4] In fact, Corixidae have a broad range of feeding styles: carnivorous, detritivorous, herbivorous and omnivorous.
Some species within this family are preyed upon by a number of amphibians including the rough-skinned newt (Taricha granulosa).[5]
The reproductive cycle of Corixidae is annual. Eggs are typically oviposited (deposited) on submerged plants, sticks, or rocks. In substrate limited waters (waters without many submerged oviposition sites), every bit of available substrate will be covered in eggs.
These 52 genera belong to the family Corixidae:
Data sources: i = ITIS,[6] c = Catalogue of Life,[7] g = GBIF,[8] b = Bugguide.net[9]
Corixidae is a family of aquatic insects in the order Hemiptera. They are found worldwide in virtually any freshwater habitat and a few species live in saline water. There are about 500 known species worldwide, in 55 genera, including the genus Sigara.
Members of the Corixidae are commonly known as water boatmen, a term that is sometimes used in the United Kingdom for Notonecta glauca, an insect of a different family, Notonectidae. Corixa punctata is the "lesser water boatman".
Los coríxidos (Corixidae) son una familia de insectos hemípteros del suborden de los heterópteros. Son acuáticos y viven en estanques y corrientes de agua lentas donde nadan cerca del fondo. Están distribuidos por todo el mundo. Hay unas 500 especies conocidas en 55 géneros incluyéndose, entre los más conocidos, Sigara.[1] Algunas especies se denominan popularmente barqueros.
Generalmente tienen un cuerpo alargado y aplanado de hasta 13 mm de longitud, su cabeza es triangular. Las cuatro patas posteriores son grandes y tienen forma de remos. El primer par de patas es más pequeño. Algunas especies hacen sonidos a través de la estridulación.
Principalmente no son depredadores sino que se alimentan de plantas acuáticas y de algas. Inyectan enzimas en las plantas y absorben el material líquido. Unas pocas especies se alimentan de pequeños invertebrados como larvas de Nematocera.
Algunas especies son depredadas por anfibios como Taricha granulosa.[2]
El ciclo vital es anual. Depositan huevos en vegetación sumergida o rocas. A veces todo el sustrato disponible está cubierto de huevos.
Esta familia contiene los siguientes géneros:
Fuentes: i = ITIS,[3] c = Catalogue of Life,[4] g = GBIF,[5] b = Bugguide.net[6]
Los coríxidos (Corixidae) son una familia de insectos hemípteros del suborden de los heterópteros. Son acuáticos y viven en estanques y corrientes de agua lentas donde nadan cerca del fondo. Están distribuidos por todo el mundo. Hay unas 500 especies conocidas en 55 géneros incluyéndose, entre los más conocidos, Sigara. Algunas especies se denominan popularmente barqueros.
Generalmente tienen un cuerpo alargado y aplanado de hasta 13 mm de longitud, su cabeza es triangular. Las cuatro patas posteriores son grandes y tienen forma de remos. El primer par de patas es más pequeño. Algunas especies hacen sonidos a través de la estridulación.
Principalmente no son depredadores sino que se alimentan de plantas acuáticas y de algas. Inyectan enzimas en las plantas y absorben el material líquido. Unas pocas especies se alimentan de pequeños invertebrados como larvas de Nematocera.
Algunas especies son depredadas por anfibios como Taricha granulosa.
El ciclo vital es anual. Depositan huevos en vegetación sumergida o rocas. A veces todo el sustrato disponible está cubierto de huevos.
Sõudurlased (Corixidae) on lutikaliste alamseltsi kuuluv putukate sugukond. Sõudurlasi on teada umbes 33 perekonda 550 liigiga.
Sõudurlased sarnanevad kehaehituselt väga selgsõudurlastega. Sõudurlaste keha on lamenenud ja kuni 1,3 cm pikk.
Sõudurlased asustavad aeglase vooluga ja seisuveekogusid, kus nad ujuvad oma pikkade tagajalgadega, mis on varustatud ujumiskarvadega, põhja lähedal.
Pikkumalluaiset (Corixidae) on luteisiin kuuluva vedessä elävien hyönteisten heimo.
Pikkumalluaiset muistuttavat paljon isomalluaisia, mutta eroavat niistä varsinkin uintitavallaan. Isomalluaiset uivat vatsa ylöspäin, kun taas pikkumalluaiset vatsa alaspäin. Tästä johtuu myös näiden eläinten vastakkainen väritys: pikkumalluanen on selkäpuolelta tummempi ja vatsapuolelta vaaleampi. Isomalluaisella värit ovat toisinpäin. Pikkumalluaiset ovat myös hieman pienempiä.[1]
Pikkumalluaisilla on imukärsä, mutta ei lävistävää nokkaa. Etujalat ovat hyvin lyhyet, keski- ja takajalat ovat pitkät. Etujalkojen kärki on kauhamainen. Takajaloissa on karvoja, jotka saavat ne näyttämään meloilta. Niitä ne käyttävät uimiseen. Ruumis on virtaviivainen. Selkä on litteä ja siinä on ristikkäisiä viivoja.[1][2]
Pikkumalluaiset elävät rehevissä vesissä, lammissa, kalliolammikoissa ja hitaissa virroissa. Lentäessään ne saattavat joskus eksyä myös uima- ja lintualtaisiin.[2][3]
Pikkumalluaiset seulovat pohjan kariketta ja mutaa etujaloillaan ravintoa etsiessään. Ne ovat harvoin petoja. Yleensä pikkumalluaiset syövät hajoavaa orgaanista ainetta tai imevät levistä ja kasveista nestettä imukärsällään.[3][2]
Pikkumalluaiset parittelevat yleensä yöllä. Koiraat kutsuvat naaraita parittelemaan sirittämällä. Ne hankaavat etujalkojensa okasia pään sivureunaa vasten. Sirityksen voi joskus iltaisin kuulla rannalle. Eräässä tutkimuksessa[4] Micronecta scholtzi -lajin äänen voimakkuudeksi metrin etäisyydeltä mitattiin 80 dB ja huippukohdistaan 100 dB suuruiseksi. Miten näin pieni eläin saa aikaan niin suuren äänenvoimakkuuden, ei vielä tarkkaan tiedetä.[5][4]
Aikuiset munivat munansa vesikasveihin. Nymfit muistuttavat paljon täysikasvuisia yksilöitä ja eroavat niistä vain koollaan ja siipien puutteellaan.[2]
Nymfit saavat happensa suoraan vedestä, mutta aikuiset täytyy hakea ilmaa pinnalta. Ne ottavat ilmakuplan takaruumiin ja peitinsiipien alle ja sukeltavat. Pohjalle päästyään ne tarraavat etujaloillaan kiinni kasviin tai muuhun sopivaan. Hapen loputtua ne nousevat hakemaan uuden ilmakuplan.[3][2]
Pikkumalluaiset voivat siirtyä vesistöstä toiseen lentämällä. Ne lentävät yleensä yöllä ja saattavat eksyä uima-altaisiin ja perhosharrastajien valopyydyksiin.[2][5]
Pikkumalluaiset ovat monien vesieläinten, kuten kalojen ja hyönteisten, ja lintujen ruokaa. Myös ihmiset syövät pikkumalluaisen munia, nymfejä ja aikuisia yksilöitä. Ihmisravintoa ne ovat ainakin Meksikossa ja Egyptissä. Myös atsteekkien tiedetään syöneen niitä. Meksikossa eräiden pikkumalluais- ja isomalluaislajien munista tehdään suurta herkkua nimeltään Ahuahutle, jota kutsutaan myös Meksikon kaviaariksi. Malluaisten munia pyydystetään laskemalla ruokoja vedenpohjaan. Muutaman viikon kuluttua ruo'ot kuivataan ja munat karistetaan irti.[1][6]
Pikkumalluaiset (Corixidae) on luteisiin kuuluva vedessä elävien hyönteisten heimo.
Pikkumalluaiset muistuttavat paljon isomalluaisia, mutta eroavat niistä varsinkin uintitavallaan. Isomalluaiset uivat vatsa ylöspäin, kun taas pikkumalluaiset vatsa alaspäin. Tästä johtuu myös näiden eläinten vastakkainen väritys: pikkumalluanen on selkäpuolelta tummempi ja vatsapuolelta vaaleampi. Isomalluaisella värit ovat toisinpäin. Pikkumalluaiset ovat myös hieman pienempiä.
Les Corixidae (corixidés ou corises) sont une famille d'insectes hétéroptères (punaises) strictement aquatiques. Elles sont proches cousines des notonectes et des nèpes avec lesquels il ne faut pas les confondre. On les rencontre dans les pièces d'eau claire et les ruisseaux parmi la végétation aquatique des rives. Elles possèdent un appareil stridulatoire qui leur vaut le surnom de cigales d'eau[1].
La France en compte près de 50 espèces, en particulier en Normandie et en Bretagne[1].
Les Corixidae se caractérisent par des antennes invisibles depuis en dessus, très courtes, à 4 articles. Le rostre est court, triangulaire, fusionné avec la tête et non mobile, et sans segmentation apparente. Les tarses antérieurs d'un seul article sont modifiés en spatule frangée de longs cils. Les pattes médianes sont très allongées et minces, et aux tarses à 1 ou 2 segments, et de longues griffes; les pattes postérieures sont aplaties, en forme de rame, frangées de cils, à tarses à 2 segments. Le pronotum et les hémélytres sont souvent brunes et rayées de lignes transversales. Le scutellum est recouvert par le pronotum et donc non visible, contrairement aux Micronectidae. Les hémélytres sont relativement uniformes, membrane sans veines[2],[3].
Les Corixidae se rencontrent sur tous les continents, à l'exception de l'Antarctique. Elles vivent dans l'eau douce, mais certaines espèces également dans l'eau saumâtre ou salée, en général stagnantes ou avec peu de courant. Elles occupent des habitats qui diffèrent en fonction de la pression de prédation[4]. Les zones avec de la végétation aquatiques leur permettent de mieux se protéger.
Les Corixidae semblent se nourrir d'algues, de débris végétaux ou de petits invertébrés. Elles les collectent grâce à leurs pattes antérieurs transformées en palettes, pendant que les longues griffes de leurs pattes médianes leur permettent de s'accrocher au substrat[5]. Comme elles volent, elles peuvent également se retrouver dans des mares artificielles ou des piscines, notamment si elles sont attirées par la lumière.
Elles sont prédatées par des poissons, jouant ainsi un rôle intermédiaire pour la faune aquatique[6].
Les Corixidae se tiennent en général au fond de l'eau, et respirent l'air stocké sous les ailes et autour du corps dans des poils hydrofuges.
Les œufs sont généralement pondus sur la végétation aquatique, et les juvéniles se développent par mues successives[7].Le cycle de vie peut être annuel ou plus court, comme chez l'espèce invasive Trichocorixa verticalis, avec six générations par année.
Dans certaines régions, les Corixidae peuvent opérer une migration saisonnière entre les zones de marais et les rivières pour répondre aux changements saisonniers ou à des conditions défavorables[8].
Ces espèces ne semblent pas menacées. On a récemment montré qu'elles sont néanmoins très vulnérables à la pollution par la lumière polarisée qui peut pour elles constituer un piège écologique[9]. Quand elles sont en vol à la recherche de nouveaux habitats, elles sont notamment attirées par les bâches plastiques noires disposées dans leur environnement, au coucher du soleil. Elles se jettent sur les bâches semblant les confondre avec de l'eau, et y montrent des comportements natatoires, de reproduction, de ponte avant de mourir en quelques heures, ainsi que leurs pontes (sauf s'il y a des poches d'eau durables). On trouve aussi parfois des cadavres de Corixidae loin des plans d'eau au pied de façades vitrées couvertes de vitres teintées. C'est alors probablement la lumière polarisée qui les a attirées, qu'elles ont confondue avec la lumière polarisée émise par les surfaces en eau[10].
Elles peuvent être utilisées comme indicateurs de la qualité de l'eau[11].
Les Corixidae sont une des trois familles de la super-famille des Corixoidea, qui constitue le groupe frère de tous les autres Nepomorpha à l'exception des Nepoidea, leur groupe basal. Pendant longtemps, les Micronectidae et les Diaprepocoridae ont été considérées comme des sous-familles de Corixidae, dont elles sont aujourd'hui retirées et considérées comme deux familles distinctes au sein des Corixoidea, en raison de différences morphologiques significatives.
On distingue au sein des Corixidae quatre sous-familles existantes, et au moins quatre sous-familles fossiles. Les espèces fossiles les plus anciennes remontent au Carnien (début du Trias supérieur), soit à environ 230 millions d'années, découvertes en Chine et en Argentine[12].
Selon Ye et al.[13] les Corixidae se situent ainsi dans les Nepomopha:
Selon BioLib (2 avril 2022)[14] :
Selon BioLib (2 avril 2022)[14] :
Selon Fauna Europaea (29 octobre 2021)[15] :
Callicorixa praeusta, GB
Corixa punctata, GB
Hesperocorixa castanea, Belgique
Hesperocorixa sahlbergi
Sigara scotti, Belgique
Sigara striata, accouplement, Autriche
Cymatia coleoptrata, NL, vue dorsale
Cymatia coleoptrata, NL, vue ventrale
Les Corixidae (corixidés ou corises) sont une famille d'insectes hétéroptères (punaises) strictement aquatiques. Elles sont proches cousines des notonectes et des nèpes avec lesquels il ne faut pas les confondre. On les rencontre dans les pièces d'eau claire et les ruisseaux parmi la végétation aquatique des rives. Elles possèdent un appareil stridulatoire qui leur vaut le surnom de cigales d'eau.
La France en compte près de 50 espèces, en particulier en Normandie et en Bretagne.
I Corissidi (Corixidae Leach, 1815) sono una famiglia di insetti acquatici dell'ordine dei Rincoti (sottordine Heteroptera).
Sistematicamente sono gli unici rappresentanti della superfamiglia Corixoidea, compresa nell'infraordine dei Nepomorpha.
I Corissidi hanno dimensioni medie o piccole, con corpo oblungo, da 1,5 a 15 mm. La pigmentazione è caratterizzata da strie o bande trasversali sul pronoto e sulle emielitre. Nel complesso presentano caratteri morfologici simili a quelli delle notonette.
Il capo è grande, largo quanto il pronoto o poco più, corto alla vista dall'alto, con profilo triangolare alla vista frontale. Gli occhi sono molto grandi e gli ocelli in genere assenti, le antenne molto brevi, composte di quattro segmenti. L'apparato boccale è atipico rispetto al tipo pungente-succhiante rappresentativo dei Rincoti: i Corissidi non hanno la capacità di pungere in quanto gli stiletti mandibolari e mascellari sono adatti a tagliare. Il rostro è formato da un solo segmento, è molto breve e in apparenza fuso con il capo.
Il torace mostra un pronoto grande, spesso prolungato posteriormente fino a ricoprire il mesoscutello. Le zampe costituiscono l'elemento morfologico caratterizzante della famiglia. Quelle anteriori sono relativamente brevi e hanno i tarsi (detti palae o pale) formati da un solo segmento largo e appiattito, adatto a raschiare e scavare, fornito di una sola unghia e di una frangia di setole lunghe e fitte. Le zampe medie sono relativamente lunghe e sottili, spesso percorse da peli, con tarsi formati da un solo segmento e provvisti di due unghie piuttosto lunghe. Le zampe posteriori sono marcatamente natatorie, con articoli appiattiti, percorse da dense frange di setole e con tarsi composti da due segmenti. Le ali sono ben sviluppate, ricoprenti interamente l'addome, quelle posteriori sono talvolta ridotte.
L'addome ha un profilo concavo superiormente: si contrappone alle ali formando una cavità che costituisce una riserva d'aria sfruttata per respirare sott'acqua. Gli ultimi tre uriti dell'addome sono asimmetrici.
Un particolare dei maschi di molte specie della famiglia è quella di emettere suoni, da cui il nome comune di cicala d'acqua attribuito talvolta ai Corissidi. L'organo sonoro è costituito da un'area zigrinata del capo nella zona clipeale-labiale e da una o due file di dentelli che percorrono la faccia anteriore dei tarsi anteriori; il suono è prodotto dallo sfregamento dei tarsi su quest'area.
I Corissidi hanno un regime dietetico misto, sia zoofago sia fitofago, ma sono fondamentalmente detritivori. Si nutrono di detriti animali o vegetali trovati scavando nella melma dei fondali, di zooplancton e alghe. Sono in grado di assumere alimenti solidi che "masticano" sfruttando setole disposte nella faringe[1].
Il loro habitat è prettamente acquatico: vivono in acque per lo più stagnati di vario tipo, alcune specie anche in semplici pozzanghere. In generale colonizzano ambienti d'acqua dolce, ma alcune specie si rinvengono in acque salmastre. Nuotano immersi usando le zampe posteriori come remi, con una propulsione a scatti veloci. A differenza delle notonette, i Corissidi nuotano normalmente, con il dorso rivolto verso l'alto. Gli adulti sono spesso in grado di volare e sfruttano il volo per migrare da un sito ad un altro, talvolta anche per grandi distanze, e sono attirati dalla luce. Le femmine depongono le uova isolate o in gruppi fissandole al substrato con un breve pedicello.
La famiglia è cosmopolita e si rinviene in tutte le regioni zoogeografiche.
I Corissidi comprendono circa 550 specie e si suddividono in sei sottofamiglie, di cui alcune composte da un solo genere:
Lo stesso argomento in dettaglio: Axayácatl. Sei specie di Corissidi (Corisella mercenaria, Corisella texcocana, Krizousacorixa femorata, Krizousacorixa azteca, Graptocorixa abdominalis e Graptocorixa bimaculata) sono state per secoli una fonte di cibo per le popolazioni locali sia come uova sia come adulti, come alimento per gli Uccelli e l'Uomo[1][2].
Queste sei specie, genericamente indicate con il nome Axayácatl, popolano con densità elevate alcuni laghi salati e le popolazioni locali usavano effettuare dei veri e propri allevamenti al fine di raccogliere le uova, usate per preparare l'ahuahutle o caviale messicano[2][3][4]. Corissidi e Notonette erano e sono usati per l'alimentazione anche come stadi giovanili e adulti, tuttavia questo cibo è ritenuto meno prelibato[2].
Attualmente questa tradizionale usanza culinaria ha avuto un drastico ridimensionamento a causa della forte riduzione delle popolazioni di Rincoti dovuta all'inquinamento[2].
I Corissidi (Corixidae Leach, 1815) sono una famiglia di insetti acquatici dell'ordine dei Rincoti (sottordine Heteroptera).
Sistematicamente sono gli unici rappresentanti della superfamiglia Corixoidea, compresa nell'infraordine dei Nepomorpha.
Irklablakės (lot. Corixidae, angl. Watter Boatmen, Lesser Water Boatmen) – blakių šeima, kuriai priklauso 3–15 mm ilgio tamsiai raudoni ar gelsvai rudi vabzdžiai.
Priekinės kojos trumpos, baigiasi savotiškais semtuvėliais. Užpakalinės kojos ilgos, apaugusios tankiais plaukeliais, suteikiančiais joms irklo formą. Galva plati, tokio pat pločio kaip ir nugara. Akys didelės. Sparnai ir nugara išmarginti kontrastingais skersiniais dryžiais.
Gyvena stovinčio ir lėtai tekančio vandens telkiniuose, laikosi arčiau dugno, nors kai kurios rūšys gali skraidyti.
Kiaušinėlius deda ant panirusių augalų ir kitų povandeninių objektų.
Dauguma augalėdės, minta vandens augalais ir dumbliais, nors yra ir plėšrių rūšių.
Pasaulyje žinoma 500-550 rūšių, priklausančių 33 gentims.[1].
Lietuvoje gyvena šios rūšys:
Irklablakės (lot. Corixidae, angl. Watter Boatmen, Lesser Water Boatmen) – blakių šeima, kuriai priklauso 3–15 mm ilgio tamsiai raudoni ar gelsvai rudi vabzdžiai.
Priekinės kojos trumpos, baigiasi savotiškais semtuvėliais. Užpakalinės kojos ilgos, apaugusios tankiais plaukeliais, suteikiančiais joms irklo formą. Galva plati, tokio pat pločio kaip ir nugara. Akys didelės. Sparnai ir nugara išmarginti kontrastingais skersiniais dryžiais.
Gyvena stovinčio ir lėtai tekančio vandens telkiniuose, laikosi arčiau dugno, nors kai kurios rūšys gali skraidyti.
Kiaušinėlius deda ant panirusių augalų ir kitų povandeninių objektų.
Dauguma augalėdės, minta vandens augalais ir dumbliais, nors yra ir plėšrių rūšių.
Duikerwantsen (Corixidae) vormen een familie van aquatische insecten in de orde Hemiptera en de onderorde van de Heteroptera (wantsen). De familie werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door William Elford Leach in 1815. Er zijn ongeveer 500 bekende soorten wereldwijd, in 33 geslachten.
De dieren hebben over het algemeen een lang afgeplat lichaam en worden tot 13 millimeter lang. Ze hebben fijne donkerbruine of zwarte strippen die de vleugels markeren. De achterste vier poten zijn lang en hebben haren aan de uiteinden zodat ze gebruikt kunnen worden als roeispanen, de voorste twee poten zijn kort. Ze lijken daarmee enigszins op bootsmannetjes maar in tegenstelling tot deze dieren, zwemmen ze rechtop, terwijl bootsmannetjes ondersteboven in het water zwemmen.
Ze komen voor in vijvers en langzaam stromend water, waar ze dichtbij de bodem zwemmen. De meeste duikerwantsen leven van plantaardig materiaal en algen; enkele soorten zijn rovers en eten ook andere waterdieren. Er is een enkele generatie per jaar en de eitjes worden bij voorkeur afgezet op ondergedompelde planten, stokken of rotsen.
Duikerwantsen (Corixidae) vormen een familie van aquatische insecten in de orde Hemiptera en de onderorde van de Heteroptera (wantsen). De familie werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door William Elford Leach in 1815. Er zijn ongeveer 500 bekende soorten wereldwijd, in 33 geslachten.
Buksvømmere (Corixidae) er insekter som tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner. Fortrinnsvis finnes de i stillestående vann, hvor de kan svømme ganske dypt. Den mørke oversiden gir god kamuflasje.
Det er i Norge funnet 29 arter av buksvømmere. De fleste av de vel 600 artene finnes i varmere strøk.
Buksvømmere er generelt små til middels store (2,5 – 15 mm) teger som lever i ferskvann. Kroppen er parallellsidig og avlang, litt flat, gjerne mørk med fine, lyse tverrstriper på forkroppen. Hodet er omtrent så bredt som resten av kroppen, mye bredere enn langt med avrundet framkant og middelsstore til store fasettøyne som ikke stikker ut. Antennene er små og knapt synlige. Sugesnabelen er ganske kort og butt og peker nedover, ansiktet sett forfra er mer eller mindre trekantet. Pronotum er bredere enn langt, rundet foran. Forvingene er vanligvis læraktige, ofte med nettaktig mønster, men det finnes også noen kortvingede arter.
Kroppen har korte hår for at atmosfærisk luft skal «feste» seg til kroppen. Særlig bakbeina er lange og årelignende (svømmeføtter), mens forbeina er korte og brukes til å gripe mat og til å holde seg fast i vegetasjonen.
Buksvømmerne holder gjerne til i de dypere vannlag, hvor de lever av alger og planterester som de virvler opp fra bunnen. Mange arter er også rovdyr som angriper ulike små virvelløse dyr, for eksempel vannlopper. De svømmer godt, men er ikke på langt nær like raske som ryggsvømmere (Notonectidae), og svømmer i motsetning til disse med ryggen opp. De fleste av artene er gode og utholdende flygere som kan forflytte seg betydelige avstander mellom egnede dammer. De svømmer med buken ned, luftreserven holdes vesentlig under vingene. De finnes i ferskvann, helst i stillestående vann. Den korthårete kroppen gjør at luftbobler fester seg til kroppen under dykking. Luftlaget gjør at de kan få en sølvfarge på kroppen. Buksvømmere kan oppholde seg under vann ganske lenge.
Buksvømmere er nebbmunner, det vil si at de har sugende munndeler. Men ulikt mange andre vannteger er sugesnabelen ikke særlig spiss, og de kan ikke stikke et menneske. Buksvømmerne kan lage lyd ved å stridulere, denne "sangen" er godt hørbar om man holder dyrene i et akvarium.
Buksvømmere har ufullstendig forvandling, overgang fra nyklekt larve til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere nymfestadier.
Familien buksvømmere er systematisk plassert i gruppen Nepomorpha, sammen med: Vannskorpioner, Kjempevannteger, Ochteridae, Paddeteger, Ryggsvømmere, Aphelocheiridae, Potamocoridae, Vannrøvere, Pleidae og Helotrephidae
Et latinsk familienavn ender med ...idae, og et navn på en overfamilie på ...oidea.
Norsk entomologisk forening har også utgitt en rekke Insekttabeller. Dette er små og billige hefter der en kan bestemme insekter til artsnivå. Et av heftene (se kilde) tar for seg de norske buksvømmerne.
Buksvømmere (Corixidae) er insekter som tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner. Fortrinnsvis finnes de i stillestående vann, hvor de kan svømme ganske dypt. Den mørke oversiden gir god kamuflasje.
Det er i Norge funnet 29 arter av buksvømmere. De fleste av de vel 600 artene finnes i varmere strøk.
Multimedia w Wikimedia Commons Wioślakowate (Corixidae) – rodzina owadów z podrzędu pluskwiaków różnoskrzydłych, jedyna z monotypowej nadrodziny Corixoidea[1].
Są to pluskwiaki wodne żyjące w wodach słodkich. Znanych jest ponad 600 gatunków wioślaków. Samce wioślakowatych wydają niekiedy dźwięki o głośności 99,2 dB przypominające ćwierkanie (99% mocy dźwięku jest tłumione przez wodę). Wioślakowate bywają w związku z tym nazywane cykadami wodnymi.
Owady z rodziny wioślakowatych mierzą od kilku do kilkunastu milimetrów długości. Tułów mają wydłużony, lekko spłaszczony. Tylna para nóg jest spłaszczona. Przednie nogi służą do poszukiwania pożywienia w dnie. Większość wioślakowatych żywi się roślinami, sokami roślin i glonami, nieliczne są drapieżne. Pod wodą wioślakowate oddychają powietrzem zmagazynowanym pod pokrywami skrzydłowymi.
Ciało tych pluskwiaków osiąga od 2,5 do 15 mm długości[2], jest spłaszczone grzbietowo-brzusznie, eliptyczne w obrysie[3], wyposażone w szeroką, ruchliwą hipognatyczną głowę. Na głowie znajdują się trój- lub czteroczłonowe czułki, bardzo duże oczy o trójkątnym obrysie, a u Diaprepocorinae także przyoczka. Kłujka odmienna niż u pozostałych Heteroptera: nieczłonowa, nieruchomo zrośnięta z głową, zwężona ku szczytowi[2][3], wyposażona w żuwaczki i asymetryczne szczęki, ukryte w jej wnętrzu[3]. Przednie odnóża zmodyfikowane celem pozyskiwania pokarmu: krótkie, zakończone jednoczłonową, czasem zlaną z goleniem stopą, zazwyczaj przekształconą w łyżeczkowatą palę porośniętą długimi szczecinkami. Środkowe odnóża smukłe i zakończone długimi pazurkami, służącymi do zakotwiczania. Tylna para odnóży pływna, wiosłowata, opatrzona dwuczłonową, spłaszczoną stopą z włoskami pławnymi[2][3]. Półpokrywy pozbawione użyłkowania[3]. U dorosłych obecne gruczoły zapachowe na zatułowiu, u larw między tergitami odwłoka[2]. Gatunki wydające dźwięki robią to za pomocą pólka kołeczków na przednim udzie i płata szczękowego[2].
Takson kosmopolityczny. Zasiedlają szerokie spektrum wód słodkich, a niektóre spotykane są również w wodach słonawych[2][3]. Niekiedy tworzą dwu- lub kilkugatunkowe zgrupowania o składzie w pewnym stopniu charakterystycznym dla typu zbiorników wodnych[3]. W Polsce stwierdzono 35 gatunków[4][5] (zobacz: wioślakowate Polski).
Najliczniejsza w gatunki rodzina pluskwiaków wodnych[2]. Są na tyle odmienne od innych rodzin, że w C. Börner umieścił je nawet we własnym podrzędzie Sandaliorrhyncha[3][2]. Obecnie umieszcza się je we własnej nadrodzinie w obrębie infrarzędu Nepomorpha[1]. Według rezultatów molekularno-morfologicznej analizy filogenetycznej infrarzędu opublikowanej przez Hebsgaarda i współpracowników w 2004 roku wioślakowate zajmują pozycję siostrzaną względem kladu obejmującego Ochteroidea, Naucoroidea, Notonectoidea i Pleoidea[6]. Wyniki badań filogenetycznych mtDNA przeprowadzonych przez Hua J. i innych w 2009[7] jak i drzewo osiągnięte metodą największej parsymonii w badaniach kladystycznych aparatów gębowych, przeprowadzonych przez J. Brożek wskazują, że Corixoidea zajmują w obrębie Nepomorpha pozycję bazalną[8].
Do wioślakowatych należą według BioLib.cz 4 podrodziny[9]:
Starsze źródła wymieniają też Heterocorixinae i Stenocorixinae[2]. Z kolei niektórzy nowsi autorzy, w tym J. Brożek, wynoszą Micronectinae i Diaprepocorinae do rangi osobnych rodzin w obrębie Corixoidea[8].
Wioślakowate (Corixidae) – rodzina owadów z podrzędu pluskwiaków różnoskrzydłych, jedyna z monotypowej nadrodziny Corixoidea.
Są to pluskwiaki wodne żyjące w wodach słodkich. Znanych jest ponad 600 gatunków wioślaków. Samce wioślakowatych wydają niekiedy dźwięki o głośności 99,2 dB przypominające ćwierkanie (99% mocy dźwięku jest tłumione przez wodę). Wioślakowate bywają w związku z tym nazywane cykadami wodnymi.
Owady z rodziny wioślakowatych mierzą od kilku do kilkunastu milimetrów długości. Tułów mają wydłużony, lekko spłaszczony. Tylna para nóg jest spłaszczona. Przednie nogi służą do poszukiwania pożywienia w dnie. Większość wioślakowatych żywi się roślinami, sokami roślin i glonami, nieliczne są drapieżne. Pod wodą wioślakowate oddychają powietrzem zmagazynowanym pod pokrywami skrzydłowymi.
Corixidae é uma família de insectos aquáticos da ordem Hemiptera com distribuição natural quase cosmopolita em virtualmente qualquer habitat de água doce e com algumas espécies presentes em águas salobras e salgadas.[1] O grupo inclui cerca de 500 espécies validamente descritas, repartidas por 33 géneros, incluindo o género Sigara.
Existem pelo menos 55 géneros da família Corixidae (fontes — i = ITIS,[2] c = Catalogue of Life,[3] g = GBIF,[4] b = Bugguide.net[5]):
Corixidae é uma família de insectos aquáticos da ordem Hemiptera com distribuição natural quase cosmopolita em virtualmente qualquer habitat de água doce e com algumas espécies presentes em águas salobras e salgadas. O grupo inclui cerca de 500 espécies validamente descritas, repartidas por 33 géneros, incluindo o género Sigara.
Buksimmare (Corixidae) är en familj insekter bland vattenskinnbaggarna.
Familjen innehåller omkring 500 kända arter världen över. I Europa finns 81 arter och i Sverige finns 33 stycken.
Buksimmare hittas ofta i vattensamlingar med lugnt vatten, som dammar, men de kan även leva i långsamt rinnande vatten, som åar. De allra flesta arterna är växtätare som lever på olika vattenväxter och alger.
Sandhall, Åke & Ossiannilsson, Frej. Skinnbaggar, bladlöss och andra småinsekter, Interpublishing, 1985.
Wikimedia Commons har media som rör Buksimmare.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Buksimmare (Corixidae) är en familj insekter bland vattenskinnbaggarna.
Familjen innehåller omkring 500 kända arter världen över. I Europa finns 81 arter och i Sverige finns 33 stycken.
Buksimmare hittas ofta i vattensamlingar med lugnt vatten, som dammar, men de kan även leva i långsamt rinnande vatten, som åar. De allra flesta arterna är växtätare som lever på olika vattenväxter och alger.
Гребляки[1][2] (лат. Corixidae) — семейство насекомых из отряда полужесткокрылых. В семействе описано около 550 видов.
Клопы мелких и средних размеров; в длину достигают от 1,5 до 15 мм. Передние лапки односегментные, обычно расширены в лопаточку. Хоботок не расчленён. Голова вертикальная, подогнута под грудь. Простых глазков нет[1].
Питаются как животной и растительной пищей. В период цветения воды представители подсемейства Micronectinae питаются преимущественной водорослями и цианобактериями. Callicorixa, Glaenocorisa, Arctocorisa, Cenocorisa и др являются хищниками, питаются личинками двукрылых, червей и ракообразных. В условиях голодания самки погут поедать собственные яйца[3].
В России встречаются представители 11 родов из трёх семейств[4]:
Гребляки (лат. Corixidae) — семейство насекомых из отряда полужесткокрылых. В семействе описано около 550 видов.
划蝽科（學名：Corixidae），俗稱「水椿象科」，是半翅目的一科，栖息于池塘和溪流中。种类很多，目前在世界上已知约33属500多种。在美國划蝽科昆蟲被稱為：「水船夫」，因為牠們擁有特化成「船槳」般的後腿能在水中划行的小型水生昆蟲[1]。
棲息於低海拔或平地的水田、池塘、淨水域、等等水生生物棲息地，但因水生環境汙染而數量減少。
划蝽科昆蟲通常外型偏長、扁，身長最多13毫米（0.5），頭部呈三角形狀，以刺吸式口器進食，身上有極為精細的深褐色和黑色條紋圖樣在身上，共有兩對較長的腿分別為第一對與第三對腳（由上而下數起），第一對腳靠近頭部，比第三對腳短，負責捕捉、撕裂獵物，第三對腳是經過演化而形成的長後腿，有細毛可幫助划動，宛如船槳般的用途。
划蝽科不像近親仰蝽科游動時以倒掛式划動，而划蝽科昆蟲則是以正面朝上在池塘水中游動，這兩種昆蟲可以明顯區分牠們是不同種類的水生昆蟲。划蝽科是半翅目中不尋常的水生昆蟲，因為牠們大多數不像肉食性水生昆蟲一樣以水中的魚類、甲殼類為食，則是以口中的刺吸式口器刺進藻類植物放出酶消化其組織，吸入汁液為食，但也有屬於肉食性的划蝽科昆蟲，不過大多數都是屬於草食性。划蝽科昆蟲也有天敵，像是蠑螈等兩棲動物會在池塘等水域捕食牠們[2]。划蝽科昆蟲每年都是牠們的繁殖期，卵通常是屬於沉積的方式產於水旁、岩石或水面植物上方。
划蝽科（學名：Corixidae），俗稱「水椿象科」，是半翅目的一科，栖息于池塘和溪流中。种类很多，目前在世界上已知约33属500多种。在美國划蝽科昆蟲被稱為：「水船夫」，因為牠們擁有特化成「船槳」般的後腿能在水中划行的小型水生昆蟲。
ミズムシ（水虫）は、カメムシ目ミズムシ科（Corixidae）に属する水生昆虫である。多くの水生カメムシ類が鎌状の前足をもち、鋭い口の捕食者であるのに対して、ミズムシ類は藻類などを食べるおとなしい虫である。
おおよそ1cmに満たない小型の昆虫である。中でもチビミズムシはさらに小さく、3mm程しかないが、その他のものは5mmを超えるくらい、たいていは7-8mmである。体は前後が丸くなった長方形で頭も胴も、ほぼ同じ幅である。ただ、チビミズムシ類はやや楕円形をしている。また、背腹方向にやや偏平になっている。
頭部は幅広く、左右に大きな複眼がある。触角は目立たない。下面にある口は、吸い口ではあるが、ごく短い。
前胸とそれ以降の胴体とは、幅がほぼ同じ、成虫では胴体の背面は羽根で覆われる。背面はつやつやして水を弾く。
前足はごく短く、鎌状というよりスプーン型である。中足は長く、先がカギ状になって、体を器物に固定するのに使われる。後足は長く、先がオールのようになって、遊泳用に使われる。また、前足の部分に発音器官があり、短く鋭い音をたてるものがある。
卵は水中の水草の茎などに産み付ける。幼虫は体がやや短く、羽根がない以外は成虫にそっくりである。
多くは浅い、穏やかな水域に生息する。チビミズムシ類には流水に生息するものもあり、浅い河川の底に多数がいるのを見ることがある。また、チビミズムシ類には雄が体の一部をこすり合わせて発音する種がいくつも知られており、晴れた気温の高い日に浅い水溜りなどにクロチビミズムシのようなチビミズムシ類が群れているところに顔を近づけると、シュゥ・シュゥとあたかもガス管からガス漏れしているような音が聞こえてくる。
普段は水中を泳ぎ回って暮らすより、水底にじっとしていることが多い。泳ぎは素早く、短時間で移動すると、また水底に体を固定する、というような動きかたである。外見では似ていてもマツモムシのように長時間にわたってゆっくり泳ぐ、というようなことはない。成虫では背面にたたんだ翅の下に、幼虫では腹面に密生した毛の間に空気を保持して呼吸しているため、何かに体を固定しないと浮いてしまう。
多くの水生カメムシ類が強力な捕食者であるのに対して、この類はそのような面が少ない。ミゾナシミズムシのように一部にボウフラのような小型の水生昆虫などを捕食するものもあるが、多くのものはせいぜいワムシ程度の微小動物を捕食したり、単細胞の藻類や糸状藻類のような微生物の細胞に顔面からわずかに突出する円錐形の口吻を突き刺して、原形質を摂取する。そのため、浅い水溜りの水底にしがみついている個体を観察すると、スプーン状の前肢で盛んに泥の表面を掬い取るようにして餌をあさっているのを見ることがある。
いくつかの属があるが、チビミズムシ属を除いてはいずれも外見がよく似ているうえ、同属の種も多いので、分類はむずかしい。日本では約30種が知られているが、未記録種も存在しているものと考えられている。また、一部のため池に生息する種は生息地が減少しているため、絶滅を危惧されている。ここでは日本産の普通種の一部を挙げるにとどめる。
他の水生カメムシのように魚を襲うこともなく、経済上や人間社会に直接は全くの無害無用の昆虫であるが、ミズムシをつかった遊びがあり、その面では有用ともいえる。ミズムシは風船虫（ふうせんむし）ともよばれるが、夜間に明かりに飛んできたミズムシの中で比較的大型のものを使う遊びのなかで生まれた別名である。ミズムシは、水中を泳ぐとすぐに水底に脚でしがみついて体を固定する。そうしないと呼吸のために保持している空気の浮力で浮いてしまう。そこで、まず、コップに水をいれ、色紙を小さく切って沈めておく。その中にこの虫をいれると、ミズムシはすぐに水底に潜り、色紙につかまる。すると、虫は紙を持ったままで浮いてくる。水面に達すると、ミズムシはあわてて再び潜り、また別の色紙につかまる。するとまた紙と一緒に浮きはじめ、虫が離れた紙は沈む。これを繰り返すため、やがてコップの中は浮かぶ色紙、沈む色紙とさまざまな色紙が舞うようになるのを見る遊びである。
紙をつかんで浮いてくる虫が、まるで風船のようだというので、これを風船虫というようになった。このことはよく子供向の本にも紹介されているので、現実の現代生活で親しまれている実態以上に有名になっている模様である。
日本国外においては、この類を食用にする例がある。メキシコでは、この類の Corosiella spp. や Krizousacorixa spp. の産卵期にアシの茎の束を湖に沈め、これに産卵させる。アシの茎が真っ白になるほど卵がつくという。これを乾燥させ、そのまま食べるか、豆の碾き割りを交ぜて食べる。
ミズムシ（水虫）は、カメムシ目ミズムシ科（Corixidae）に属する水生昆虫である。多くの水生カメムシ類が鎌状の前足をもち、鋭い口の捕食者であるのに対して、ミズムシ類は藻類などを食べるおとなしい虫である。
.jpg)
_(19349498661).jpg)
_-_(imago),_Elst_(Gld),_the_Netherlands.jpg)
_-_(imago),_Elst_(Gld),_the_Netherlands_-_2.jpg)
