nomes no trilho de navegação
This description provides characteristics that may be relevant to fire ecology, and is not meant for identification. Keys for identification are available (e.g., [46,58,71,82,103,172,180,216]).
Aboveground description: Broadleaf cattail is an aquatic or semiaquatic emergent perennial. Morphological and physiological ecotypes as well as hybrids make field identification difficult [82]. Plants are normally 3 to 10 feet (1-3 m) tall, reedlike, and extensively clonal [98,122,172]. Broadleaf cattail stems are stout, cylindrical, and unbranched [5,172]. Flowering stem length is typically equal to or somewhat longer than leaf length [143]. Leaves are thick, linear, flat, and measure 6 to 29 mm wide [5,98]. For plants from Michigan and the southeastern United States, the upper limit of leaf width is less, 15 mm [72,216]. Broadleaf cattail can be highly productive. In a single growing season, a plant grown from seed produced 34 aerial shoots that were 18 to 24 inches (46-61 cm) tall, 29 shoots that were 4 to 18 inches (10-46 cm) tall, 35 shoots measuring 2 to 4 inches (5-10 cm), and 104 lateral buds [238].
Numerous tiny, dense, felty flowers occur in a terminal spike that is 0.7 to 2 inches (1.8-5 cm) thick [46,110,143,172]. Male flowers make up the upper, narrower half of the spike and female flowers the lower, slightly wider half [82,108]. Over 1,000 flowers were counted in the staminate spike portion of one plant [98]. Male and female spikes are rarely separated. A small space of less than 0.6 inch (1.5 cm) may occur [82,108], but separations of up to 1.5 inches (4 cm) are also reported [82]. Some systematists recognize plants with separated male and female spikes as form ambigua [187,216]. Spikes are typically 6 times as long as they are thick [46,110,143,172]. Only female flowers are persistent [143,172]. Fertilized flowers produce single-seeded, nutlike achenes up to 1.5 mm long [122,227]. Long slender hairs at the base allow for wind and water transport of the "eventually dehiscent" seeds [99,172].
Belowground description:Some indicate that broadleaf cattail produces 2 types of rhizomes; one that is "more superficial", thin, "feathery", and multibranched, and another that is deeper, thicker, and branching at the base [181]. Rhizome growth and depth are likely affected by substrate texture, moisture, and/or temperature. In the Skokie Marsh of Illinois, the thickest broadleaf cattail rhizomes were 3 to 3.9 inches (7.5-10 cm) deep [190]. From an alluvial basin in central Iowa, long, stout broadleaf cattail rhizomes occurred at 6- to 8-inch (15-20 cm) depths. Rhizomes were soft and spongy, with internal air spaces [96]. For more on vegetative growth, see Vegetative regeneration.
© 2003 George W. Hartwell Variation/hybrids: Differences in productivity, height, flowering, and other developmental characteristics were evident when broadleaf cattail seeds were collected from various parts of the United States and grown in a common area [147]. High levels of ecotypic variation and the widespread cooccurrence of 2 to 3 compatible cattail species can make field identification difficult. Goodrich and Neese [73] provide specific local information useful in distinguishing broadleaf cattail from similar-looking sympatric species. Broadleaf cattail à southern cattail and broadleaf cattail à narrow-leaved cattail hybrids are described in the following references: [36,56,58,82,91,140]. Often broadleaf cattail hybrids are distinguished by their distribution. For more information, see General Distribution.Broadleaf cattail à narrow-leaved cattail hybrids, often referred to as T à glauca, have been described as more "robust" and "competitively superior" than either parent in fluctuating water levels, although hybrids are infertile and reproduce only vegetatively [122,216]. Invasiveness of broadleaf cattail à narrow-leaved cattail is discussed briefly in Other Management Considerations [234].
Broadleaf cattail is a cosmopolitan species found in North America, Mexico, Great Britain, Eurasia, India, Africa, New Zealand, and Australia. In Canada, broadleaf cattail occurs in all provinces and the Northwest Territories [76]. In the United States, broadleaf cattail is native to all states except Hawaii, where it is introduced [212]. It also occurs in Puerto Rico; nativity to Puerto Rico is unknown [107]. Flora of North America provides a distributional map of broadleaf cattail.
Cattail hybrids are often identifiable by their distribution. Distributions of all 3 hybridizing cattail species overlap in only the east-central US coast and central California. Broadleaf cattail and southern cattail cooccur in a broad area of the southwestern United States and the extreme southern United States. Broadleaf cattail and narrow-leaved cattail distribution overlaps are more common and cover a broad area of the central and eastern United States and Canada. Cattail distribution maps are provided by Smith [194].
Fire adaptations: After fires in established broadleaf cattail stands, broadleaf cattail typically sprouts from rhizomes. Within 1 year of the fire, burned and unburned sites may only be different in litter accumulations [11]. Broadleaf cattail may also occur on burned forested and woodland sites within 1 year of a fire, even though plants were not present before the fire [54]. These findings suggest that broadleaf cattail germinates from a persistent seed bank or is rapidly dispersed to burned sites.
FIRE REGIMES: Broadleaf cattail is restricted to moist or wet sites; however, some indicate that these habitats can burn frequently [40,65]. Fires are not considered frequent in all broadleaf cattail habitats, though. In alluvial communities of the southeastern Coastal Plain, broadleaf cattail occurs at the edge of oxbow lakes, where fire is not common [29]. It is likely that FIRE REGIMES in broadleaf cattail marshes and stands are dictated by surrounding upland vegetation. If nearby vegetation is highly flammable and conditions are dry, fire is likely in broadleaf cattail vegetation [65].Pre- and early-settlement fires: Several studies report that Native people as well as early trappers and settlers burned wetland vegetation to improve travel, hunting success, and food availability. In northern Alberta, Native people concentrated burning in wetlands (Lewis, personal communication in [206]). The Kumeyaay of southern California reportedly burned cattail marshes at 3-year intervals (Shipeck as cited in [11]). In south-central Manitoba, delta marshes were intentionally burned by early trappers to improve travel, expose common muskrat lodges and coyote, fox, and American mink dens, and concentrate wildlife into unburned areas. Early settlers often burned Manitoba meadows to improve forage quality. Meadow fires often escaped and burned adjacent marshes. Burning often occurred in the first warm days of spring [219]. For more on the use of broadleaf cattail by Native people and early settlers, see Other Uses.
Fires in presettlement time were frequent in several broadleaf cattail habitats across its range. In the Central Valley of California, freshwater marsh vegetation grows linearly and was likely important to north-south fire spread during dry conditions. Freshwater marsh vegetation is very productive and provides abundant fuel [232]. In the Driftless Area peatlands of Tempealeau County, Wisconsin, where broadleaf cattail is a common emergent, pollen records indicate that fire frequency was high before European settlement [40]. Frost [65] suggests that marshes in North Carolina's Croatan National Forest burned "frequently" in fires originating in flammable adjacent upland vegetation. Likely the fire frequency would have been similar to that of surrounding mixed-pine (Pinus spp.) and pond pine (P. serotina) communities, which typically burned every 1 to 3 years in presettlement times.
Spontaneous combustion: A report of spontaneous combustion was reported in marshlands along the shore of Lake Pontchartrain near Mandeville, Louisiana. Witnesses watched a fire "apparently ignited spontaneously" on 4 August 1924 in a time of "unprecedented drought". Water levels were several feet below the soil surface, and temperatures in neighboring towns were 100 to 104 °F (38-40 °C). Additional investigations in the area revealed that at least 100 separate fires were burning along an 18-mile stretch of marsh and pine vegetation. Other possible ignition sources were ruled out because of accessibility and timing. Weather reports indicated that heating and ignition conditions necessary for spontaneous agricultural fires occurred that day near Lake Pontchartrain. Other naturalists in the area suggested that ignition may have come from a creeping ground fire [215].
Changes in fire frequency: Fire exclusion has likely decreased fire frequency in broadleaf cattail habitats. On the North Fork of the Flathead River drainage, Montana, wet sedge meadows, where broadleaf cattail occurs on newly-disturbed sites, did not burn from 1926 to 1988. Researchers indicated that this was the longest fire-free interval since 1600 [231].
Prescribed fire practices may also reduce fire frequency in broadleaf cattail vegetation from what likely occurred in presettlement times. Fire lines used to control wildfires and prescribed fires are often constructed in the upland-wetland transition areas, where broadleaf cattail is common. Prior to active fire management, fires may have burned through the wetlands [64].
Communities listed below are those where broadleaf cattail has the greatest potential as a persistent species. FIRE REGIMES typical of broadleaf cattail stands are likely related to FIRE REGIMES in adjacent upland communities. Find further fire regime information for the plant communities in which this species may occur by entering the species name in the FEIS home page under "Find FIRE REGIMES".
Fire regime information on vegetation communities in which broadleaf cattail may occur. For each community, fire regime characteristics are taken from the LANDFIRE Rapid Assessment Vegetation Models [121]. These vegetation models were developed by local experts using available literature, local data, and/or expert opinion as documented in the PDF file linked from the name of each Potential Natural Vegetation Group listed below. Cells are blank where information is not available in the Rapid Assessment Vegetation Model. Pacific Northwest California Southwest Great Basin Northern Rockies Northern Great Plains Great Lakes Northeast South-central US Southern Appalachians Southeast Pacific Northwest Vegetation Community (Potential Natural Vegetation Group) Fire severity* Fire regime characteristics Percent of fires Mean intervalFire and postfire flooding have been used to reduce broadleaf cattail abundance. Several challenges commonly occur when burning wetland habitats. Fuel loads are often high, and fires may burn "hotter" and "faster" than upland vegetation. Construction of fire breaks and maneuverability may also pose challenges in wetlands habitats [179]. Smoke produced in burning wetlands has been compared to the thick, black smoke produced when burning tires (Meyer, personal communication in [179]).
In the Carlos Avery Wildlife Management Area, managers used fire to maintain open water in dense cattail stands. Water levels were drawn down, and cattail vegetation was burned in the summer. Sites were flooded for several weeks, and cattail was typically removed for at least 2 years (Rhode, personal communication in [179]). Beule [16] reported that spring fires, ignited on a sunny day in drained marshes following a winter with very little moisture, are most likely to produce cattail mortality. Winds directing smoke away from populated areas are important when burning cattail wetlands [16].
Prescribed fires and postfire flooding were used to decrease cattail abundance in marshes of the St Clair National Wildlife Area of southwestern Ontario. Marshes were dominated by the broadleaf cattail à narrow-leaved cattail hybrid, although both parent species were present as well. The researcher indicated that winter fires were likely less "intense" than summer fires in drained marshes and likely easier to control. Submergence of postfire stubble was necessary to produce cattail mortality. Backfires left the shortest stubble (7 inches (18 cm)), and water levels were not raised much to kill the plants. Stubble may be taller if snow builds up on the ice before burning, and deeper flooding may be required to kill cattails. Later season burning may reduce this problem. The researcher noted that burning in successive years was not feasible because regrowth did not provide enough fuel to carry fire [9]. See the Research Project Summary of Ball's [9] study for a more detailed description of this study and its findings.Throughout its range, broadleaf cattail is most common in freshwater to slightly brackish marshes, ponds, lakes, ditches, swales, and slow-moving river sites [30,58,172,180].
Climate: Broadleaf cattail's wide distribution implies a wide tolerance of climatic conditions. Broadleaf cattail occurs in tropical, subtropical, southern and northern temperate, humid coastal, and dry continental climates [76]. The following climate descriptions represent some widely different climates experienced in broadleaf cattail habitats in the northern and southernmost portions of its North American range.
Northern habitats: Scattered broadleaf cattail populations occur in central Alaska, where winter temperatures are as low as -31 °F (-34 °C) [76]. Ponds in open subarctic woodlands near Yellowknife, Northwest Territories, occur in subarctic-continental climates and remain frozen from late September to mid- or late May. Winters are long and cold; summers are cool and short with very long periods of sunlight. On 21 June, it is light for 20 hours [60]. Daily temperatures can vary widely in broadleaf cattail marshes of the Ottawa River between Ontario and Quebec. Daily average minimum and maximum temperatures for January are 5 and 23 °F (-15 and -5 °C) and for July are 54.5 and 77 °F (12.5 and 25 °C). An average of 120 days are frost free [42].
Southern or desert habitats: Broadleaf cattail occurs in Diamond Pond in the semiarid desert of Harney County, Oregon. Relative humidity is low, and evaporation is high. A typical growing season is 80 to 117 days. Annual rainfall averages 7.9 to 12 inches (200-300 mm), and snow levels average 33 inches/year. Daily and seasonal temperatures fluctuate widely. In nearby Burns, Oregon, temperature extremes of -33 °F (-36 °C) and 100 °F (39 °C) have been reported [229]. Broadleaf cattail is also found on the edges of Mitry Lake near Yuma, Arizona. This site received 3.5 inches (89 mm) of precipitation in 1963 and 1.5 inches (38 mm) in 1964. Minimum and maximum temperatures in 1964 were 31 °F (-0.5 °C) in January and 104 °F (40 °C) in July [145]. Broadleaf cattail and narrow-leaved cattail-California bulrush communities in southeastern Texas experience frequent droughts and occasional hurricanes. Typically, there are only 6 or so days of freezing temperatures. In Port Arthur, rainfall averages 51.8 inches (1,320 mm). Over a 20-year period, precipitation averages ranged from 31 to 66 inches (840-1,700 mm) [124]. In treeless wet prairies of southern Florida's Everglades region, broadleaf cattail occupies sites with high summer rainfall, high humidity, mild winters, and often a midwinter dry season [135].
Elevation: Broadleaf cattail occupies sites from sea level to 7,500 feet (2,300 m) throughout North America [58]. Elevations at more narrow geographical ranges are given below.
Elevation range of broadleaf cattail by state or region State/region Elevation (feet) Arizona 3,500-7,000 [110] California below 6,500 [98]; broadleaf cattail is the only California cattail found above 3,000 [143] Colorado 4,000-7,500 [92] eastern Idaho 2,980-5,740 [86] central and eastern Montana 1,950-6,350 [90] Nevada 3,900-6,600 [108]; 3,900-5,000 in central-southern Nevada [14] New Mexico 4,000-8,000 [142] Utah 4,200-6,910 [227]; up to 7,000 in the Uinta Basin [73] Adirondack Uplands 100-1,700 [116] Pacific Northwest low to midelevations [172]Soils: Broadleaf cattail tolerates many soil textures, nutrient levels, moisture regimes, and pH levels. Descriptions of soil types as well and flooding, drought, and salinity tolerances are described below.
Texture, pH, and fertility: Sand, silt, loam, and clay substrates are described in broadleaf cattail habitats. Acid to basic soils with low or high levels of nutrients are tolerated. In the Cariboo Forest Region of British Columbia, broadleaf cattail marshes occupy silty clay loam soils with seasonal or permanent water up to 39 inches (100 cm) deep [196]. The top 4 inches (10 cm) of wetland soils on the Pumice Plain of Mount St Helens, Washington, were predominantly silt (67.2-80.7%). Organic matter was low (<0.54%), and pH was 5.7 to 7.2 [210]. Broadleaf cattail in oxbow lakes along the Athabasca River in Alberta occupied basic sites with a pH of up to 9.2 and water depths up to 9.4 inches (24 cm) [132]. Germination of broadleaf cattail seed from central Alberta was not affected at pH levels 4, 7, or 12 [178]. In the Lake Agassiz Peatlands Natural Area of Minnesota, broadleaf cattail was indicative of weakly minerotrophic waters with calcium levels of 3 to10 ppm [97]. In Wisconsin, broadleaf cattail occurred in water with less than 50 ppm and in waters with more than 150 ppm of calcium carbonate [37]. Broadleaf cattail marshes of the Ottawa River between Ontario and Quebec occupy the most fertile temporarily flooded sites available [42]. Detailed descriptions of soil fertility in broadleaf cattail stands in Mississippi, Alabama, Georgia, and Florida are provided by Boyd and Hess [20]. In these areas, broadleaf cattail standing crop biomass was positively correlated with the concentration of phosphorus in the soil and water (r =0.69).
Floating mats: Sometimes broadleaf cattail occurs on floating mats with minimal soil development. In a freshwater marsh northeast of Sackville, New Brunswick, floating mats of broadleaf cattail à narrow-leaved cattail were 16 to 24 inches (40-60 cm) thick in water 31 to 39 inches (80-100 cm) deep. Developing small mats got their buoyancy from aerenchyma (tissue with air spaces) in the rhizomes, while older, thicker mats floated on trapped air bubbles produced during anaerobic decomposition [101]. In oxbow lakes along the Athabasca River in Alberta, broadleaf cattail occurred on floating mats in nutrient-poor lakes and was rooted on more nutrient-rich sites [132].
Soil salinity: Broadleaf cattail tolerates brackish waters; however, salinity tolerance may differ with developmental stage. Choudhuri [27] found that broadleaf cattail germination decreased with increasing salinity, and no seeds germinated above 1 atm of osmotic pressure. However, broadleaf cattail was "quite tolerant" of salinity as a seedling and as an established plant. In marshes of southeastern Louisiana, broadleaf cattail occurred at salt levels up to 1.13% [171]. In oxbow lakes along the Athabasca River of Alberta, broadleaf cattail occurred where salinity, measured as water conductivity, was 260 to 1,380 μs/cm [132]. A review of the vegetative characteristics of prairie marshes in western Canada reports that broadleaf cattail tolerates salinity levels of less than 10 mS/cm [189].
Flooding: Broadleaf cattail is tolerant of fluctuating water levels [189] and some flooding; however, death or colonization failure has occurred at flood levels as low as 25 inches (63 cm) [197], and stands grow in 3 feet (1 m) of water in wetlands of southeastern Alberta [111]. Flood tolerance has been associated with rhizome production, season, age, associated vegetation, and disturbances.
Broadleaf cattail grew in a maximum water depth of 27 inches (68 cm) in monoculture ponds created at the W. K. Kellogg Biological Station of Michigan and in a maximum depth of 24 inches (61 cm) in ponds with narrow-leaved cattail [81]. In the same ponds, broadleaf cattail grew at 31-inch (80 cm) depths in May but was restricted to less than 31-inch (80 cm) depths in September [77]. In experimental ponds at the University of Arkansas, broadleaf cattail died when water depths exceeded 37 inches (95 cm), and broadleaf cattail density was greatest at 8.7-inch (22 cm) depths. Broadleaf cattail height increased with increased water depths, but plants flowered only when roots were not submerged [75]. In a storage pool at the Montezuma National Wildlife Refuge in New York, broadleaf cattails less than 1 year old died when water levels were at or above 18 inches (46 cm). Two-year-old seedlings did not spread when water levels were 18 to 20 inches (46-51 cm), and at depths over 25 inches (63 cm), even well-established plants died [197].
In controlled field and greenhouse studies, broadleaf cattail and broadleaf cattail à narrow-leaved cattail rhizome production decreased in water levels of 12 inches (30 cm) or more [225]. In the 1st year of pond flooding in areas drawn down for 2 to 5 years in northwestern Minnesota's Agassiz National Wildlife Refuge, broadleaf cattail and broadleaf cattail à narrow-leaved cattail grew well at all water depths. After 3 years of flooding, broadleaf cattail death was substantial in 18 inches (46 cm) of water. Broadleaf cattail à narrow-leaved cattail growth and survival were good in up to 24 inches (61 cm) of water. By the 5th flooded year, broadleaf cattail was dead in all continuously flooded areas, but survival was good in temporarily flooded areas [93]. In the Crescent Pond south of Lake Manitoba, the density of broadleaf cattail à narrow-leaved cattail was greatest at 9.8-inch (25 cm) and 39-inch (100 cm) depths. Density was lowest at 33 inches (85 cm). Shoot height generally increased with increasing water depths, suggesting a plastic growth response [220].
Flooded conditions after cutting or burning often result in death. Abovewater plant material is necessary to tolerate flooding. When broadleaf cattail and broadleaf cattail à narrow-leaved cattail stems were cut below the water surface and kept flooded, both species died [225]. Broadleaf cattail rhizomes in a highly anaerobic environment in southern Michigan maintained high concentrations of oxygen as long as some portion of the plant remained above water. Plants cut below water 3 times in a growing season experienced almost complete belowground death. Researchers suggested that aerenchyma throughout the stems and rhizomes transported oxygen from the atmosphere to the rhizomes [183].
Drought tolerance: Broadleaf cattail is described as "fairly drought tolerant" [89]. In the Montezuma National Wildlife Refuge on the northern end of Cayuga Lake in New York, broadleaf cattail stands grew in 0.9 inch (2.2 cm) of standing water in June but were dry in July and August [57]. In marshes of Utah that were drained and kept dry for 2 years, there was 100% broadleaf cattail mortality [164]. The potential for broadleaf cattail regrowth with flooding was not discussed.
Broadleaf cattail may comprise a small portion of livestock and native ungulate diets during dry conditions and/or when other more palatable upland forage is unavailable [18,152]. For waterfowl, other marsh birds, and small mammals, broadleaf cattail provides food and important nesting, brooding, and loafing habitat [10,118,154,172,203]. Broadleaf cattail is extremely important to common muskrats. It provides a major food source and important nesting habitats and materials [37,62].
Livestock: In northwestern Montana, broadleaf cattail habitat types may receive heavy livestock use if water levels are low and/or upland forage is limited [18]. In wetlands of southeastern Alberta, heavy cattle grazing and trampling did not affect mature established stands [111].
Native ungulates: Deer and elk use of broadleaf cattail is noted in Montana and Washington. Deer may use broadleaf cattail stands for food and shade or hiding cover in northwestern Montana [18]. Elk feces from the Mount St Helens blast zone in southwestern Washington had an average broadleaf cattail content of 0.1% to 1.3% from June to September [152].
Small mammals: Broadleaf cattail provides nest habitat and food for a variety of small mammals. In the Great Plains, broadleaf cattail is used as a lining in small mammal nests [203]. Grass-cattail habitats of No Name Lake along the lower Colorado River in Arizona had the highest capture rate per unit effort for Arizona cotton rats. Direct use of broadleaf cattail by the Arizona cotton rat was not discussed [3]. A study of gray catbird nesting concentrated in Michigan revealed that white-footed mice took over and modified these nests for their own. Cattail down was found in some of these nests and apparently brought in by white-footed mice [166].
In North Carolina, South Carolina, Louisiana, and Texas, broadleaf cattail was an important nutria food source. In marshes of North Carolina's Hatteras Island, broadleaf cattail was a primary summer food for nutria. Broadleaf cattail was consumed less in the winter [154]. A review cited several sources that identified broadleaf cattail or other cattails as important foods for nutria in Texas, Louisiana, and South Carolina [112].
Common muskrats: Broadleaf cattail is a primary common muskrat food, and broadleaf cattail habitats are used extensively for nesting. In the prairie pothole region of the north-central United States and south-central Canada, cattails are considered a "staple" common muskrat food [62]. In marshlands south of Saskatoon, Saskatchewan, broadleaf cattail was preferred winter habitat based on availability and use (P<0.05) [153]. Cattail stems are combined with mud to construct lodges. When common muskrats populations are high, cattail can decrease with extensive use [37]. In the Corinna marsh area of central Maine, broadleaf cattail was an important year-round common muskrat food. Broadleaf cattail frequency on feeding platforms averaged 45% overall and 85% and 87% in fall and winter, respectively [205]. Broadleaf cattail occurred in 78.9% of common muskrat feed beds in an alkaline fen on Upper Chateaugay Lake in New York [117]. After heavy common muskrat feeding on broadleaf cattail in a wetland north of Cambridge, Maryland, broadleaf cattail vegetation was converted to a green arrow arum-dominated type. The solid broadleaf cattail rhizome mat changed to an unconsolidated, anoxic, organic substrate, and the marsh was lowered by 2 to 6 inches (5-15 cm) [66]. In Gulf Coast marshes of southern Louisiana and Texas, common muskrats feed on broadleaf cattail primarily when Olney threesquare is unavailable [136].
Birds: Waterfowl and other marsh birds throughout the United States and Canada use broadleaf cattail habitats extensively. Specific studies and research are organized geographically in the paragraphs below.
Western habitats: Red-necked grebes, whooping cranes, marsh wrens, blackbirds, sandhill cranes, rails, and ring-necked pheasants all utilize broadleaf cattail habitats. Researchers located 89 red-necked grebe nests in natural and man-made ponds in Yellowknife, Northwestern Territories. Broadleaf cattail was used as a construction material in 43% of nests, and 39% of nest were anchored to broadleaf cattail [60]. In Wood Buffalo National Park in western Canada, whooping cranes used softstem bulrush-broadleaf cattail communities as nesting habitat [207]. Wrens, blackbirds, and waterfowl utilized broadleaf cattail as habitat and food in the Pacific Northwest [172]. In Oregon's Malheur National Wildlife Refuge, sandhill crane nests were better concealed and had higher success rates in hardstem bulrush and broadleaf cattail than in broadfruit bur-reed (Sparganium eurycarpum) or meadows. Nest rate success in broadleaf cattail vegetation was 58.8% [134]. Broadleaf cattail/hardstem bulrush marshes along the Colorado River between the Arizona/Nevada and US/Mexico borders were utilized by insectivorous and granivorous wading, water, and shorebirds [4]. In northwestern Montana, the broadleaf cattail habitat type is critical nesting and roosting habitat for red-winged and yellow-headed blackbirds [18]. Hen ring-necked pheasants on the Snake River Plain in southern Idaho used wetlands dominated by broadleaf cattail or willow for loafing, day escape, roosting, and thermal night winter cover more than expected based on availability (P<0.01) [129]. In Colorado, broadleaf cattail habitats were important nesting cover and habitat for soras, Virginia rails, blackbirds, and marsh wrens [83,221].
Central/eastern habitats: Canada geese, snow geese, mallards, sandhill cranes, marsh wrens, and blackbirds utilize broadleaf cattail habitats throughout central and eastern US and Canada habitats. In Marshy Point, Manitoba, Canada geese preferred broadleaf cattail to hardstem bulrush vegetation for nesting. Preferred nesting habitats were determined from nest occurrence and availability of the vegetation type. Over a 3-year period, 133 nests were found in broadleaf cattail. Nest predation was greater in bulrush, 24%, than in broadleaf cattail, 9% [34]. In the Delta Marsh of south-central Manitoba, breaking up continuous broadleaf cattail stands and increasing open water increased habitat use by nesting mallards. Use and production of dabbling ducks was maximized in the hemimarsh phase of development, when cover of water and emergent vegetation were nearly equal [162]. Sandhill crane nests were found in a wetland in Kennebec County, Maine. Nests were surrounded by broadleaf cattail and were constructed entirely of the previous season's broadleaf cattail stems and leaves [151]. In Kansas, broadleaf cattail vegetation is shelter and nest cover for red-winged blackbirds, yellow-headed blackbirds, and marsh wrens [10]. In Gulf Coast marshes of Louisiana and Texas, snow geese feed on broadleaf cattail roots and rhizomes in the winter when tides are low and Olney threesquare is unavailable. In a cold winter, snow geese "devoured several square miles of cattail marsh" [136].
Palatability/nutritional value: Nutritional value of broadleaf cattail was reported for southwestern Washington, northern Texas, and northern New York. Dry matter digestibility of vegetative broadleaf cattail collected in the summer from the Mount St Helens blast zone was 52%. Digestibility was 59.2% when plants were in flower. Vegetative plants were 2.95% nitrogen, and nitrogen was 2.93% in flowering plants [152]. The nutritive quality of broadleaf cattail was evaluated in the spring from control, grazed, and spring burned wetlands in Castro County, Texas. Differences between treatments were rarely significant. Broadleaf cattail protein ranged from 9.8% to 15%, ash was 10.3% to 13.4%, cellulose was 25.9% to 32.9%, and lignin was 13.4% to 19.5% [192]. Lacki and others [117] provide nutrient content and digestibility of broadleaf cattail collected in summer on the Upper Chateaugay Lake, New York.
Cover value: Broadleaf cattail stands are important cover for waterfowl, songbirds, and other wildlife species throughout its range [10,18,99,203]. Species specific information is available in Importance to Livestock and Wildlife.
Broadleaf cattail is typical of early-seral, open-canopy communities.
It occurs immediately or soon after disturbance in moist or wet habitats and occurs
early in the primary succession of open water or debris flows. In forested
habitats, broadleaf cattail persists only temporarily in disturbed sites.
Broadleaf cattail occurred with up to 39% cover after a severe fire in pondcypress (Taxodium
distichum var. imbricarium) domes near Gainesville, Florida. Five years
after the fire, broadleaf cattail cover ranged from 0% to 5% [54].
Often wetlands are dominated by one or just a few clonal species occurring
in zones or concentric rings that are largely determined by flooding and
water level tolerances [41,146,209].
Numerous wetland plant communities and habitat types are described, and
broadleaf cattail is often recognized as a dominant species.
broadleaf cattail floating wet mat communities in the northwestern part of Tanana
Flats south of Fairbanks [174]
bulrush (Scirpus spp.)-cattail tule marshes common in the Central Valley [24]
brackish hardstem bulrush (Schoenoplectus acutus var. acutus)-broadleaf cattail
marshes common in San Francisco Bay [137]
tule marshes along the Sacramento and San Joaquin
rivers; marshes part of wet grasslands Forest and Range Ecosystem No. 41 [67]
tule marsh potential natural vegetation type [115]
tule marsh and cattail-sedge (Carex spp.) communities; variants of the
wetland Rangeland Cover Type (Cheatham and Haller, cited in [2])
softstem bulrush (S. tabernaemontani)-broadleaf cattail and broadleaf cattail wetlands
throughout the state (references in [8])
floating island type vegetation dominated by beggarticks (Bidens spp.),
broadleaf cattail, and smartweed (Polygonum spp.) in Orange Lake in Alachua County [139]
broadleaf cattail marshes and cattail associations near brackish water in southern Florida [41]
broadleaf cattail habitat types along ponds and reservoirs at
elevations of 2,980 to 5,740 feet (909-1,750 m) in the east [86]
broadleaf cattail plant associations throughout the state [104]
broadleaf cattail-softstem bulrush marshes in the Chilly Slough Wetland Conservation Area
in Custer County [237]
broadleaf cattail-tussock sedge (Carex stricta) communities along creek
borders in Cook County's Bluff Spring Fen Nature Preserve [200]
broadleaf cattail dominated marshes in the Gavin Bog and Prairie Nature Preserve in Lake County [204]
softstem bulrush-cattail-bur-reed-rush (Sparganium-Juncus spp.)
in swales and river system depressions; southern and narrow-leaved cattail
possible, broadleaf cattail probable
cattail-Olney threesquare (Scirpus americanus) in oxbows and low areas along creeks and streams;
all cattail species possible
cattail-scouringrush horsetail-sedge (Equisetum hyemale) on
hillsides and bluffs in river valleys; broadleaf and/or narrow-leaved cattail may dominate [123]
broadleaf cattail-California bulrush (S. californicus) associations in southeastern freshwater marshes [171]
broadleaf cattail herblands in riparian areas [12]
broadleaf cattail habitat types in northwestern Montana [18] and central and eastern Montana [90]
annual wildrice (Zizania aquatica)-broadleaf
cattail and broadleaf cattail-hardstem bulrush communities in Cherry County [209]
broadleaf cattail-Olney threesquare and broadleaf cattail-rice cutgrass (Leersia oryzoides)
community types in the upper and/or middle Rio Grande watersheds [52]
broadleaf cattail-common threesquare (Schoenoplectus pungens
var. pungens) communities widespread in Pecos and Rio Grande basins, likely throughout New Mexico
softstem bulrush-broadleaf cattail vegetation throughout New Mexico [160]
broadleaf cattail western herbaceous vegetation type within the
cattail-bulrush (Schoenoplectus spp.) semipermanently flooded herbaceous alliance [165]
tule marshes around large lakes; marshes part of wet
grasslands forest and range ecosystem No. 41 [67]
broadleaf cattail-rush-Jamaica swamp sawgrass (Cladium mariscus subsp.
jamaicense) and rush-broadleaf cattail-Virginia saltmarsh mallow (Kosteletzkya virginica)
freshwater marsh communities on Shackleford Bank [7]
interdune pond communities (vegetation varies with water depth)
broadleaf cattail-black rush (Juncus roemerianus) tidal
freshwater marsh communities [184]
cattail-bulrush hydric freshwater marsh associations on the
Coastal Plain; broadleaf and narrow-leaved cattail common [226]
broadleaf cattail herbaceous vegetation associations on floodplains, backswamps, and lake margins
broadleaf cattail-powdery alligator-flag (Thalia dealbata)
associations in marshes, ponds and on lake margins in eastern and central Oklahoma [100]
broadleaf cattail palustrine emergent wetland vegetation types in
Gettysburg National Military Park [236]
hardstem bulrush-broadleaf cattail marshes around Utah Lake in Provo Bay and
Powell's Slough [21]
tule marshes on old beds of the Great Salt Lake;
marshes part of wet grasslands Forest and Range Ecosystem No. 41 [67]
hardstem bulrush-broadleaf cattail communities in ponds with 1- to 3-foot
(0.3-0.9 m) deep water in steppe vegetation in the Columbia Basin [39,61]
broadleaf cattail plant associations in eastern National Forests [113]
broadleaf cattail-toad rush (Juncus bufonius) community types in narrow seeps on
the Pumice Plains of Mount St Helens [43]
broadleaf cattail-bog goldenrod/sphagnum (Solidago uliginosa/Sphagnum recurvum-S.
imbricatum) communities in Laurel Run Bog
broadleaf cattail/bristly dewberry/recurved sphagnum (Rubus hispidus/S. recurvum)
communities in Cupp Run Swamp [217]
broadleaf cattail cover types on wet or moist sites throughout the state [32]
broadleaf cattail community types at low elevations of Utah and southeastern Idaho [176]
semiaquatic wetlands of the rooted emergent class dominated by broadleaf cattail
and hardstem bulrush in Idaho and western Montana [173]
broadleaf cattail types in semipermanently and saturated palustrine wetlands in the prairie potholes of north-central
United States and south-central Canada [106]
broadleaf cattail/broadleaf arrowhead (Sagittaria latifolia) plant associations
in Wyoming, Nebraska, and Colorado [105]
broadleaf cattail marshes in Montana, Wyoming, Colorado, Nebraska, and New Mexico
bulrush-cattail marshes in the northern Great Plains
(Manitoba, Minnesota, Montana, and North and South Dakota)
Olney threesquare-cattail communities in the central and southern Great Plains
(Colorado, Kansas, Nebraska, New Mexico, Oklahoma,
and Texas); broadleaf, narrow-leaved, and southern cattail possible
cattail-American lotus (Nelumbo lutea) in
Oklahoma and Texas; broadleaf and southern cattail common [186]
softstem bulrush-broadleaf cattail reed swamp
associations of large sloughs and lakes in central Alberta [130]
broadleaf cattail marsh associations in the Cariboo Forest Region [196]
broadleaf cattail vegetation types in marshes along
the Ottawa River between Ontario and Quebec [42]
Nonnative species interactions: Purple loosestrife (Lythrum salicaria) and reed mannagrass (Glyceria
maxima) are nonnative wetland species that may affect broadleaf cattail growth and
development. Several studies shown purple loosestrife can
alter site conditions and reduce broadleaf cattail germination and growth.
Additional information on purple loosestrife growth with broadleaf cattail or in
broadleaf cattail habitats is available from the following references: [57,85,127,223,224].
For a description of reed mannagrass invasions in broadleaf cattail-dominated
wetlands, see Wei and Chow-Fraser [222].
Broadleaf cattail and broadleaf cattail à narrow-leaved cattail invasions:
In some areas, broadleaf cattail has increased at the expense of other native species. In Harewood
Marsh of Jefferson County, West Virginia, hydrologic changes and increased
nutrient inputs may have facilitated broadleaf cattail increases, which may
threaten rare species' persistence [49]. Nutrient enrichment also likely
facilitated broadleaf cattail encroachment of sawgrass into the northern and central Everglades [35].
Urban runoff that increased nitrogen and phosphorus
inputs coincided with broadleaf cattail à narrow-leaved cattail increases in
Gardner Marsh in the University of Wisconsin-Madison Arboretum. Experiments
revealed that broadleaf cattail à narrow-leaved cattail aboveground
biomass, ramet density, and height were greater in fertilized than in control
plots [234].
Native Americans and early European settlers utilized broadleaf cattail as a food source, a construction material, and a medicine. Broadleaf cattail has numerous uses and has been referred to as the "supermarket of the swamps" [185]. Liptay [133] indicated that tribal wars were waged over control of broadleaf cattail marshes.
Food source: Broadleaf cattail is entirely edible, and Native Americans utilized broadleaf cattail year-round. Newly emerged sprouts were eaten as a green vegetable in the spring. Flower stalks were boiled and eaten like corn on the cob. Broadleaf cattail pollen, which has a nutty flavor and is high in protein, was added to other flours. Rhizomes were dug and eaten in the fall and winter. They were cooked or dried, pounded, and used in flour [1,10,133]. Comparisons of the nutrient values of broadleaf cattail, rice, and potatoes revealed that broadleaf cattail shoots and rhizomes contained much more calcium, iron, and potassium than potatoes or rice [133]. Broadleaf cattail was utilized as a food source by the Kawaiisu of south-central California [239], the Cahuilla of southern California [13], the Apache and other southwestern Natives [26], Native people along the Atlantic Coast [51], the Menominee of northern Wisconsin, the Ojibwe in Michigan [185], and likely many others.
Construction/ornamental/ceremonial material: Broadleaf cattail had a tremendous number of household and ceremonial uses. Leaves were used to make mats, dolls, baskets, and shelters. The hairs of fruits were used as sound-proofing material, insulation, pillow and lifejacket stuffing, and as tinder for fire starting. A paste made from rhizomes was used to caulk leaky canoes [10,133]. Early European settlers used the hollow broadleaf cattail stems to make candles [50]. Native people of the Pacific Northwest wove leaves into bedding, kneeling mats, capes, hats, blankets, and bags. Seed fluff was used to dress wounds and to stuff pillows, mattresses, and diapers [172]. Fluff material from seeds was used by the Menominee of northern Wisconsin and the Ojibwe of Michigan to insulate boots and jackets [185]. The same material was used by tribes of the Missouri River region as diaper material, pillow filling, and cradle board padding. Broadleaf cattail stem pieces were used as ceremonial objects by the Omaha and Ponca people [70]. Natives of southern California used broadleaf cattail leaves to construct houses as well as bedding [13,239]. Navaho people wore bracelets and necklaces made of broadleaf cattail leaves during the Male Shooting Chant ceremony, and dancers were dusted with broadleaf cattail pollen in other ceremonies [53]. The northern Cheyenne of Montana incorporated broadleaf cattail leaves into their Sun Dance [95].
Medicinal use: Broadleaf cattail was most commonly used as a wound dressing. Rhizomes were ground into a salve for wounds [133]. The Cahuilla of southern California used broadleaf cattail rhizomes to stop bleeding [13]. The northern Cheyenne of Montana made a tea of roots and leaf bases to treat stomach cramps [95]. The Sioux mixed "downy" cattail fruits with coyote fat to treat smallpox sores [94]. Tribes of the Missouri River region used fluff from broadleaf cattail seeds to make burn dressings [70]. For more on the past, current, and potential future uses of broadleaf cattail and other cattail species, see Morton [158].
When established broadleaf cattail stands burn, plants sprout from the rhizome almost immediately after fire [11,193]. Even severely burned sites may differ from unburned sites in litter amounts as early as 1 year after fire [11].
Seedling establishment occurs on burned sites [63], but the seed source is unclear. In several fire studies, broadleaf cattail plants were not present before the fire but appeared soon after the fire on burned sites. Whether or not burned site colonization was primarily from dispersed seed, a persistent seed bank, or both sources is uncertain. Numerous studies without prefire or unburned comparisons make regeneration inferences difficult. Also see Seed banking and Seed dispersal.
Postfire seedling establishment: Controlled studies suggest that recently burned sites provide good broadleaf cattail germination habitat. Broadleaf cattail seed collected in central Alberta germinated best in light (P<0.01), and germination increased when seeds kept in the dark were watered with a mixture of broadleaf cattail ash and distilled water. Total seedling length also increased with ash treatments in the light and dark. Researchers indicated that high light and ash levels on burned sites may promote broadleaf cattail germination [178]. After a summer fire on peatlands of Dane County, Wisconsin, the frequency of mature broadleaf cattail plants and seedlings was 16% to 96% on 1-year-old burned sites. The fire burned to an average depth of 1 foot (0.3 m) into the peat layer. Frequency of seedlings was greatest near a ditch with an established broadleaf cattail population [63].
Broadleaf cattail regenerates vegetatively through rhizome sprouts and sexually through seed germination [189].
Pollination: Female broadleaf cattail flowers mature before male flowers, making cross pollination possible or even likely [10,82].
Breeding system: Broadleaf cattail is monoecious [5,72]. Heterozygosity and polymorphism levels suggest extremely low genetic variation in broadleaf cattail stands, but genetic differentiation exists between stands; ramets within a site are more similar than those between sites. Researchers indicate that self pollination and clonal growth have increased the genetic homogeneity of stands while increasing genetic differences between sites. Increased genetic diversity of broadleaf cattail occurred at the most polluted sites along a transect from Louisville, Kentucky, to Circleville, Ohio. Researchers were not sure that pollution levels caused the genetic differences [109].
Seed production: When broadleaf cattail flowers, abundant seed production is possible. A review reports that typically more than half of pollinated flowers set seed [102]. In controlled conditions, broadleaf cattail grown from seed produced flowers early in the second year of growth. From 10 spikes that averaged 7 inches (18 cm) long, an average of over 222,000 seeds/spike was produced [238].
Many studies report poor flower production by broadleaf cattail. Sexual reproduction was rare in broadleaf cattail vegetation on the west side of Lawrence Lake in south-central Barry County, Michigan. Of 1,779 marked shoots studied over 3 years, only 3 flowered [45]. Degree of shading or depth of submergence may affect flowering. In broadleaf cattail monocultures in experimental ponds at the University of Arkansas, broadleaf cattail flowered only when roots were not submerged. Researchers suggested that self shading in dense stands may inhibit flowering [75]. In a manmade pond at Michigan's W. K. Kellogg Biological Station, the percentage of broadleaf cattail flowering in a single year in September varied with water level. Unsubmerged plants did not flower. When submerged under 6 inches (15 cm) of water, 33% flowered, and in 20 inches (50 cm) of water, 11% flowered [80]. Perhaps a water level influence on flowering is related to the nonflooded or barely flooded conditions necessary for successful seed germination. For additional information on this topic, see Germination.
Seed dispersal: Broadleaf cattail seeds are transported by wind, water, and substrate movement. Achenes have numerous long slender hairs at the base that allow fruits to float on water and blow in the wind [172], and some report that achenes split or burst when they contact water [92,98]. Broadleaf cattail produces abundant seeds [58]. A review describes the release of broadleaf cattail fruits from the spike. When fruits are dry, protective portions of the pistil shrivel and hairs on the achene spread. Spreading hairs produce pressure that bursts inflorescences and releases fruits into the air [102]. Wind dispersal distances of broadleaf cattail seeds collected in Hockessin, Delaware, were calculated from timed descents made indoors. Seed mass averaged 0.05 mg. Seeds fell at 0.13 m/s, and the estimated lateral distance traveled in a 10 km/h wind was 154 feet (46.9 m) [144].
Seeds are also dispersed through soil movement when mud clings to animals or people [47]. Seeds may also be transported with portions of broadleaf cattail clones that are torn by wind, water, ice, or animals [6]. Often seeds remain attached to spikes through the winter and are dispersed in the spring, and in some cases seeds fail to disperse. Apfelbaum [6] observed submerged cattail spikes with hundreds of nearby seedlings.
Seed banking: Broadleaf cattail produces a persistent seed bank. Although there are no reports of how long broadleaf cattail seed remains viable in the soil, its emergence from soils in late-seral forests that have long been unsuitable broadleaf cattail habitat suggests long-term persistence or long-distance dispersal. In Washington, a small percentage of field-collected broadleaf cattail seed germinated after being stored in a freshwater canal for 60 months [33]. While dense broadleaf cattail seedlings often emerged from sites where broadleaf cattail was important [126,210], there were exceptions [48,210]. Most of the studies below used the emergence method to determine the density of broadleaf cattail seed in the soil. This method requires, but rarely assures, that ideal broadleaf cattail germination conditions are provided.
Depth, season, and vegetation type: Broadleaf cattail emergence from soil collected in the Hamilton Marshes of New Jersey's Delaware River wetlands varied with season of collection, depth of burial, and vegetation type. Through field experiments, researchers determined that more than half of broadleaf cattail emergents came from persistent seed banks and not recent seed rain. The greatest number of broadleaf cattail seedlings (15,060/m²) emerged from the top 0.8 inch (2 cm) of soil collected in March from vegetation dominated by calamus (Acorus calamus) and broadleaf cattail. Soils collected in June from the same depth and vegetation type had 2,340/m² broadleaf cattail seedlings emerge. There were 5,060/m² and 2,150/m² broadleaf cattail seedlings in the top 0.8 inch of soils collected in March and June, respectively, in shrublands dominated by red maple (Acer rubrum), silky dogwood (Cornus amomum), and alder (Alnus spp.). Broadleaf cattail seedling emergence decreased with increasing soil depths, and no seedlings emerged from soil samples taken from depths greater than 5.9 inches (15 cm). More seedlings emerged on unprotected sites (53,000/m²) than on sites with seed rain excluded (38,700/m²). Although differences were not significant (P>0.05) [126], they suggest a persistent seed bank. For additional information on Leck and Simpson's [126] study, see Germination and Seedling establishment/growth.
High levels of seedlings or germinants are not always recovered from soils where broadleaf cattail is important. Few broadleaf cattails germinated from soils collected in eastern Tennessee mixed-deciduous forests. Soil samples collected in the spring from a site where broadleaf cattail frequency was 70% had 27±10 (SE) broadleaf cattail germinants. No seedlings germinated from summer-collected soils. From a site where broadleaf cattail frequency was 10%, there was only 1 germinant/m² from spring-collected soils [48].
Newly-colonized sites: Broadleaf cattail seed was recovered from new substrates resulting from the eruption of Mount St Helens. Seed banks develop soon after broadleaf cattail colonization [238]. In late September, soil samples were collected from newly-developed wetlands. No broadleaf cattail seedlings emerged from soil collected in wetlands where broadleaf cattail cover averaged 60%. In a wetland where broadleaf cattail cover averaged 90%, 126±145 (SD) seedlings/m² emerged from the top 2 inches (5 cm) of soil, and 1,088±1,609 seedlings/m² emerged from 2- to 4-inch (5-10 cm) depths. No broadleaf cattail seedlings emerged from soil samples that were not cold stratified. Researchers suspected that soil samples contained more broadleaf cattail seed than what emerged and that germination conditions were not ideal in the greenhouse [210].
Disturbed and late-seral forests: In south-central British Columbia, broadleaf cattail seeds emerged from undisturbed, 1-year-old "lightly burned", and 1-year-old clearcut Douglas-fir (Pseudotsuga menziesii) forests, although broadleaf cattail was not part of the existing vegetation. Broadleaf cattail seedlings emerged from soil samples collected from 5% of the quadrats in the undisturbed area, from 5% of lightly-burned quadrats, and from 2% of clearcut quadrats [195]. Few broadleaf cattail seedlings also emerged from the litter or top 0.8 inch (2 cm) of soil collected from 130- to 175-year-old mixed-conifer forests in eastern Oregon's Blue Mountains, although broadleaf cattail was not present in study plots or adjacent areas. Researchers suggested that broadleaf cattail seed survives in the soil until conditions are conducive to germination, allowing broadleaf cattail to rapidly occupy disturbed sites [202]. Low numbers of broadleaf cattail seedlings also emerged from soil collected in mature Douglas-fir and fir (Abies spp.) forests averaging 88 years or older in central Idaho [114].
Germination: Specific requirements necessary for broadleaf cattail germination are difficult to ascertain. Experimental studies indicate that light and warm temperatures are necessary for broadleaf cattail seed germination. However, studies involving flooding, leaf litter extract, and stratification effects on seed have produced conflicting results.
Broadleaf cattail seeds collected for 3 years from populations at 8,500 feet (2,600 m) elevation near Grand Lake, Colorado, failed to germinate. Researchers noted that broadleaf cattail had occupied the site for at least 12 years and that vegetative growth was vigorous [149]. Reasons for the variability in germination potential, requirements, and tolerances are unknown. Possibly broadleaf cattail seed viability is temporally, environmentally, ecotypically, and/or genotypically variable.
Cold stratification: As part of an extensive study of broadleaf cattail ecotypic population differences, McNaughton [147] found that broadleaf cattail seeds did not require a cold period before germinating, but the lowest temperature at which 50% germination occurred was lower in southern than northern populations. Broadleaf cattail seeds collected in soils from newly-developed wetlands on Mount St Helens only germinated in soils that were stratified (37 °F (3 °C)) for 12 weeks. No seedlings emerged in unstratified wetland soils [210].
Salinity: Choudhuri [27] found that broadleaf cattail germination percentages decreased with increasing salinity. No seeds germinated above 1 atm of osmotic pressure in natural salinity. For additional information on broadleaf cattail's tolerance of salt as a juvenile and adult plant, see Soil salinity.
Light, pH, temperature, oxygen, and ash: Broadleaf cattail seeds germinate best in warm temperatures and high light conditions [19,191,224]. Seeds germinate in acid, basic, or neutral pH conditions, and ash extracts have increased broadleaf cattail germination [178]. Reduced oxygen levels through the manipulation of gases in the air or through submersion have also increased broadleaf cattail germination success [191].
Broadleaf cattail seeds collected from North Bay Park on Ford Lake Reservoir shores in Washtenaw County, Michigan, germinated better in light than in dark conditions, better at 77 °F (25 °C) than at 68 °F (20 °C), and better when submerged than when exposed. Exposed seed germination, regardless of temperature or light exposure, ranged from 0.8% to 5%. Germination was best, 79.2%, when seeds were submerged, in the light, and kept at 77 °F (25 °C) [224].
Germination increased with increasing temperatures for broadleaf cattail seeds collected in May and October from Carlos Avery Wildlife Management Area, Minnesota. Maximum germination percentages occurred at the maximum temperature tested, 95 °F (35 °C). No seeds germinated at 50 °F (10 °C). Seeds exposed to cold temperatures before exposure to 95 °F (35 °C) temperatures had lower germination percentages than seeds kept at room temperature. Germination did not occur when seeds were exposed to low oxygen levels of 1.0 mg/L, and at least 10 hours of continuous red light was required for maximum germination. Researchers suggested that broadleaf cattail germination in the field would be most likely at the surface of saturated soils [19].
Optimum broadleaf cattail germination temperatures were 77 to 86 °F (25-30 °C), and seed crops responded differently to reduced and normal oxygen levels in studies conducted in Ontario. Germination rates were slower and percentages were reduced at 68 °F (20 °C) and 95 °F (35 °C). Seeds immersed in water germinated better than those kept moist. When moist seeds were exposed to reduced oxygen levels (2%), germination percentages equaled those of immersed seeds. Light exposure increased germination. The light intensity required for germination was low, but critical intensities varied with individual seeds. Seeds in full light had 99% germination. In containers wrapped with 3 layers of herbarium paper, germination was 97%, and when wrapped with tin foil, germination was 5%. Germination studies spanned many years, and differences were found among broadleaf cattail seed crops. Seeds collected in 4 of 7 years had increased germination in low oxygen environments, but 3 crops showed little to no apparent difference with oxygen levels changes [191].
Collection time affected the germination of broadleaf cattail seed collected in November and May in central Alberta. Less than 1% of fall-collected seeds germinated in light and distilled water, but 90% of seeds collected in May germinated. Germination in light (81-90%) was significantly higher than in the dark (15-73%, P<0.01). Germination in the dark increased when broadleaf cattail ash was added to distilled water. Germination was not affected by pH levels of 4, 7, or 12. Researchers suggested that high light levels and ash on burned sites may favor broadleaf cattail seed germination. Researchers also suggested that low humidity levels during seed storage may have affected viability [178], but spring collected seeds may have benefited from natural stratification.
Flooding: Many controlled experiments indicate that broadleaf cattail seeds germinate well in submerged or flooded conditions; however, field observations suggest regeneration from seed is restricted to nonflooded substrates [189]. Beule [16] indicated that field observations made in southeastern Wisconsin did not agree with laboratory reports of broadleaf seed germination in flooded conditions. Only once did Beule find broadleaf cattail seedlings in areas where germination may have occurred under shallow water. All other field observations suggested that germination was restricted to exposed substrates [16]. Differences between laboratory and field observations may relate to light requirements. The quality and murkiness of water in the field and water used in the laboratory were likely different, and associated vegetation cover in the field was not likely mimicked in laboratory studies.
Broadleaf cattail seeds collected near Huntley, Montana, germinated at very low percentages regardless of pH or temperature treatments. Only when seed coats were ruptured along the edge were high germination percentages achieved. Broadleaf cattail seeds with ruptured seed coats germinated under 30 inches (76 cm) of water and grew to the surface [238]. Broadleaf cattail germination percentages were greatest, about 43%, at 16 inches (40 cm) deep and lowest, approximately 16%, when unflooded at the Aquatic Environmental Research Facility in Lewisville, Texas. Germination percentages at 31-inch (80 cm) and 39-inch (100 cm) depths were about 25% [188].
Emergence of broadleaf cattail from reclaimed coal mine wetland soils in Perry County, Illinois, was better when samples were submerged in 0.8 inch (2 cm) of water than when kept moist [31]. Flooding soils collected from the Hamilton Marshes of New Jersey's Delaware River wetlands with 1.2 to 1.6 inches (3-4 cm) of water did not significantly affect broadleaf cattail germination (P>0.05). Researchers noted that broadleaf cattail emergence in the field was substantially less than in the greenhouse. Frequency of broadleaf cattail seedlings in the field ranged from 0 to 47% over a 2-year period in 2 vegetation types [126]. See Seed banking for more on seedling emergence results from Leck and Simpson's [126] study.
Nutrients and extracts: Some studies report differences in percent germination and germination rates when broadleaf cattail seeds are exposed to leaf litter extracts and nutrients. Germination rate increased but total percent germination was not different when seeds from the northern Florida Everglades were kept moist with Everglades water rather than distilled water. Everglades water with low, medium, and high levels of total phosphate was tested [198].
Germination was nearly a complete failure when seeds collected from broadleaf cattail marshes near Syracuse, New York, were kept moist with broadleaf cattail leaf extracts. In distilled water, broadleaf cattail germination was 90.8% after only 2 days. The researcher described the inhibition as "autotoxic feedback", a process by which seedling viability decreases with accumulations of toxic parent residues [148]. Germination of broadleaf cattail seeds from Washington County, Arkansas, was inhibited by 3% broadleaf cattail leaf extract concentrations, but inhibition was due to the development of water molds. There were no significant differences in germination of seeds planted in pots with (82%) or without (86%) adult broadleaf cattail (P>0.05). Light levels were high (81% full sun) and litter accumulations were low in the pots, which is not representative of a natural broadleaf cattail stand [74]. In natural broadleaf cattail marshes in Crawford County, Pennsylvania, light was less than 3% at the soil surface [23].
Broadleaf cattail hybrids: Increased sediments and flooding reduced broadleaf cattail à narrow-leaved cattail germination percentages. Germination of broadleaf cattail à narrow-leaved cattail seed collected from Larson Marsh in Story County, Iowa, decreased by 60% to 90% when 2 to 4 mm of sediment were added to the soil surface [218]. In the greenhouse, broadleaf cattail à narrow-leaved cattail and broadleaf cattail germination was 15% and 16%, respectively, in 16 inches (41 cm) of water. Germination was best in 1 inch (2.5 cm) of water, and germination percentages decreased with increasing water depths [225].
Seedling establishment/growth: Broadleaf cattail seedlings are extremely small when compared to seedlings of associated vegetation. Drawings of typical broadleaf cattail seedlings are provided by Leck and Simpson [125]. After germination, broadleaf cattail produces 2 to 4 small leaves and 2 to 6 floating leaves before producing erect leaves. Once shoots reach 14 to 18 inches (35-45 cm) tall, rhizome growth begins (Holm and others as cited in [155]). Flooding and sediments can affect seedling survivorship and growth.
Flooding: Some indicate that broadleaf cattail seedling establishment is most likely on nonflooded substrates [16,189]. However, Yeo [238] observed that nearly all broadleaf cattail seedlings in the field were submerged in early growth. At the Aquatic Environmental Research Facility in Lewisville, Texas, broadleaf cattail seedling biomass was measured 10 weeks after germination at 0- to 47-inch (120 cm) depths. Seedling biomass was greatest at 7.9 inches (20 cm) and least at 47 inches (120 cm). Unflooded conditions produced seedling biomass greater than flooding with 24 or more inches (>60 cm) [188].
Hybrid seedlings/growth: Broadleaf cattail à narrow-leaved cattail seedling survivorship was much lower in 1 cm of sediment than when no sediment was present, and younger seedlings were more sensitive to sedimentation than older (26-37 days) seedlings. Survival decreased when over half of the shoot was covered. Survivorship increased when older, larger seedlings received small amounts of sediment. Sediment loads of up to 1.6 inches (4 cm) did not affect adult plant densities [218].
Growth: Typical broadleaf cattail growth and development were summarized after 3 years of studies on the west side of Lawrence Lake in Michigan. There are 3 shoot emergence pulses/year; one occurs in the early spring, with spring shoots dying by late fall. In midsummer another pulse of growth occurs, and 70% to 80% of shoots die in the fall. The last growth pulse produces 80% to 90% of the shoots that will resume growth in spring [45]. The rhizome is the most long-lived broadleaf cattail structure; it survives up to 2 years (Westlake, cited in [45]). Broadleaf cattail growth and production can be affected by soil moisture regimes and associated species presence.
Broadleaf cattail biomass production and height growth were greatest for continuously flooded seedlings in a greenhouse experiment. Researchers collected broadleaf cattail seed in March from freshwater wetlands along the Mississippi River in Tennessee. Seedling biomass production and height growth were significantly lower in periodic drought conditions than in continuously flooded conditions (P<0.001) [131].
At the W. K. Kellogg Biological Station in Michigan, broadleaf cattail shoot density was 32% lower when growing with narrow-leaved cattail than when growing in a monoculture [81].
Vegetative regeneration: Rhizome growth is important to broadleaf cattail regeneration. Rhizome dispersal may occur when portions of a clone are separated by wind, water, ice, or animals [6]. Dispersal is also likely through tillage and substrate movement [47].
Broadleaf cattail is highly productive through clonal growth. Broadleaf cattail clones can occupy 58 m² two years after germination [77]. Holm and others [102] reported in a review that a single broadleaf cattail colony was 54 m² after 2 growing seasons and produced a total rhizome length of 1,600 feet (480 m). A plant grown from seed produced rhizomes that reached a diameter of 10 feet (3 m) in a single growing season [238]. Nearly monotypic broadleaf cattail stands are multiclonal [109]. Broadleaf cattail ramets typically die within a year. If the ramet flowered, it was very unlikely to live beyond 1 year. In undisturbed broadleaf cattail stands, ramets were not over 3 years old [78].
In many cases, vegetative regeneration predominates over sexual reproduction. Some indicate that seedlings rarely occur in established broadleaf cattail stands [78] and that rhizome production and growth are the primary methods for increasing stand size [44]. Researchers collected seed for 3 years from an established high-elevation broadleaf cattail stand near Grand Lake, Colorado. No seed germinated, but vegetative growth was described as vigorous [149]. A total of 1,765 broadleaf cattail shoots were monitored in the western marsh of Lawrence Lake in south-central Michigan over a 2-year period. There were no seedlings, and only 2 shoots flowered. Researchers summarized that "through vigorous vegetative growth", a dense, monotypic broadleaf cattail stand produced a "tightly packed advancing front of ramets" that successfully excluded other plants [44]. After a series of field experiments, researchers concluded that broadleaf cattail "is exploitive in its ability to clone rapidly and colonize available space, is able to capture light effectively because of its high allocation to leaves and high leaf surface area, and as a result has a low allocation to sexual reproduction" [79].
In open wetland and aquatic communities, broadleaf cattail is considered an early- to late-seral species [76]. However, in moist to wet forest or woodland communities, broadleaf cattail growth is restricted to early-seral sites that follow canopy-opening disturbances [22,54,78]. Broadleaf cattail's persistent seed bank allows for rapid colonization of disturbed sites, which partially explains why broadleaf cattail is considered an invasive or weedy species by some [76,211,228].
General descriptions: Most often, broadleaf cattail is described in early-seral communities. It is considered an early-seral species in bogs of Michigan [216]. It is a dominant emergent in early successional stages in low- and high-nutrient sites in oxbow lakes along the Athabasca River in Alberta [132]. The broadleaf cattail type is described as an "early successional wetland community" at low-elevation sites of southeastern Idaho and Utah [169]. In northwestern Montana, broadleaf cattail is described as a "pioneer species that tends to form a relatively stable type" [18].
Shade tolerance: Broadleaf cattail is shade intolerant [116], and full light conditions are most conducive to seed germination [19,191]. A review reported that shade levels of 40%, 60%, and 90% reduced broadleaf cattail growth by 60%, 80%, and 90%, respectively, when compared to full sun. Broadleaf cattail often died after 30 months in 90% shade [102]. Broadleaf cattail seedling height was lower in 33% full sun than in full sun conditions when grown from seed collected from North Bay Park in Michigan. After 84 days in the greenhouse, seedlings averaged a little over 24 inches (60 cm) under shade cloth and a little over 33 inches (85 cm) in full sun [224].
Primary succession: Broadleaf cattail appears early in the primary succession of open water and newly-deposited substrates resulting from avalanche and volcanic flows.
Hydrarch succession is the process by which shallow water species succeed and eventually replace deep water forms [226]. In open water succession, broadleaf cattail is typically present in the emergent vegetation stage following stages dominated by submerged leaf and floating leaf species. The submerged and floating leaf stages of hydrarch succession in floodplains, deltas, and oxbow lakes of Alberta are typically dominated by pondweed (Potamogeton spp.) and pond-lily (Nuphar spp.), respectively. Broadleaf cattail is common in the next stage. Eventually sites succeed to sedge meadows that are eventually colonized by cottonwoods (Populus spp.) and willows (Salix spp.) (Raup, cited in [159]),[130,214]. Very similar succession is described on Steeny Kill Lake in New Jersey [168], swamps of northwestern Minnesota [55], peatlands of Dane County, Wisconsin [63], and in Gulf Coast marshes of Louisiana and Texas [136], although important species within the submerged, floating leaf, and emergent stages are often different. Time frames for successional turnover were not discussed.
Debris flow succession: New substrates resulting from volcanic and avalanche debris flows may be colonized by broadleaf cattail as early as 1 year after deposition. On mud flows created from a slurry of rock, sand, mud, and organic material that melted with the Mount St Helens eruption, broadleaf cattail was present within 1 year of eruption [87]. Broadleaf cattail wetlands were also found on new pumice substrates north of the Mount St Helens crater 14 years after eruption [208]. On debris avalanche deposits along the North Fork Toutle River Valley caused by the same eruption, broadleaf cattail frequency was 5% three years after the eruption. Nine years after eruption, frequency had increased to19%. Twenty years after eruption, frequency had decreased to 2% [38].
Secondary succession: Broadleaf cattail rapidly colonizes moist to wet disturbed sites. Often broadleaf cattail is absent before disturbances but appears soon after canopy opening. Broadleaf cattail's persistent seed bank is likely important in the rapid colonization of disturbed sites.
General: In West Virginia wetland communities, broadleaf cattail was often associated with recent disturbance [59]. In bogs of northern lower Michigan, reed (Phragmites spp.)-cattail vegetation is common on sites "greatly disturbed" by fire or trampling. In Smith's Bog, broadleaf cattail was abundant in disturbed agricultural areas, but after farms were abandoned, broadleaf cattail dominance decreased [68]. Along the Saugus River in Wakefield, Massachusetts, the density and composition of disturbed broadleaf cattail marshes were not different from undisturbed marshes 1 year after power line construction (P>0.05) [167]. Broadleaf cattail colonized newly-deposited sand on Minnesota Point in Lake Superior within 1 year of dredging. Seedlings appeared 1 year after dredging, and in the next growing season, there were 9 broadleaf cattail seedlings/10 m² at a 10-foot (3 m) distance from the bay shore. Four years after dredging, the sand fill was dominated by a dense willow thicket and broadleaf cattail marsh [119].
Broadleaf cattail densities and population dynamics were compared in developing and maturing seral communities in Lawrence Lake area of Barry County, Michigan. Broadleaf cattail density was 10.4 ramets/m² in open marshes dominated by short-statured vegetation exposed to full sun and wind conditions. Density was greater, 21 ramets/m², in monotypic broadleaf cattail stands sheltered from wind. In adjacent woodlands dominated by red-osier dogwood (Cornus sericea subsp. sericea) and willows, broadleaf cattail density was much lower, 4.8 ramets/m². Broadleaf cattail growing-season mortality was lowest in open marsh and greatest in woodland communities. Researchers indicated that woodland ramet mortality was likely due to decreased light availability. In open marsh habitats, overwinter mortality was 2.5 to 4 times greater than in monotypic cattail stands and woodlands, respectively. Lack of protection from weather likely caused this discrepancy in overwinter mortality. Broadleaf cattail's presence in woodland communities was maintained by vegetative reproduction from the broadleaf cattail marsh [78].
Logging: In the Clay Belt of northeastern Ontario and western Quebec, broadleaf cattail occurred in ruts created by logging equipment in wetland black spruce (Picea mariana) stands. Forests were logged an average of 9.3 years before the study. Sites were mesotrophic, high in pH and nitrogen, and dominated by speckled alder (Alnus incana subsp. rugosa) and cottonwood [22].
Fire: Broadleaf cattail occurred in burned baldcypress (Taxodium distichum var. distichum)-dominated Pocomoke River Swamps on the eastern shore of Maryland. Broadleaf cattail clumps and monotypic stands occurred on shallow burned sites. Researchers noted that broadleaf cattail is a pioneer "fire weed" in postfire hydrarch succession [15]. Time since fire was not reported. Similar findings of broadleaf cattail in early postfire communities are presented in Fire Effects.
Grazing/trampling: Broadleaf cattail abundance can be reduced by common muskrat and livestock grazing. Common muskrats feed extensively on broadleaf cattail roots and rhizomes. Common muskrat populations can affect successional development and productivity in broadleaf cattail stands [37]. In a wetland north of Cambridge, Maryland, a researcher observed heavy broadleaf cattail feeding by common muskrats. Twelve years after heavy use, the broadleaf cattail marsh was converted to green arrow arum (Peltandra virginica)-dominated vegetation. Extensive common muskrat feeding converted solid broadleaf cattail rhizome mats to unconsolidated, anoxic, organic substrates, and water levels were lowered by 2 to 6 inches (5-15 cm) [66]. Additional information is available in Common muskrats.
Although broadleaf cattail is not considered particularly palatable to livestock, it may be consumed when water levels drop and/or other upland forage is unavailable. Grazing and trampling can reduce broadleaf cattail abundance. In northwestern Montana, heavy livestock use may convert broadleaf cattail communities to a Nebraska sedge (Carex nebrascensis) type [18]. In wetlands of southeastern Alberta, heavy cattle grazing and trampling killed nearly all broadleaf cattail seedlings on exposed mud. Trampling did not affect established stands. The researcher concluded that "broadleaf cattail as an established emergent is little affected by cattle, but as a moist soil stand it is often badly trampled" [111].
The scientific name of broadleaf cattail is Typha latifolia L. (Typhaceae) [58,107].
In this review, cattail (Typha spp.) refers to the genus or more than 1 cattail species.
Hybrids:
Broadleaf cattail hybridizes with both other North American cattail species,
narrow-leaved cattail (T. angustifolia) and southern cattail (T. domingensis),
where distributions overlap. Hybrid swarms of all 3 species have been identified
in central California. T ÃÂ glauca has been used
to describe both broadleaf cattail ÃÂ narrow-leaved cattail and broadleaf cattail ÃÂ
southern cattail hybrids [36,72,107,143,194,227]. In this
review, hybrids are identified with both parent names.
Broadleaf cattail's high wildlife value, potential for erosion control, and tolerance of heavy metals makes it desirable in reclamation or revegetation efforts [176]. Studies found broadleaf cattail grew on "industrially degraded habitats" with heavy metals and high acidity in western Pennsylvania and in Ontario [150]. Broadleaf cattail also dominated slime ponds 3 years after phosphate mining was discontinued on Florida's central peninsula [17].
In western Montana, laboratory and field experiments revealed that broadleaf cattail aerated soils and may have facilitated neighboring plant growth [25]. Planting broadleaf cattail on degraded sites may not be necessary, since this species rapidly colonizes disturbed sites through seed dispersal or germination from a persistent seed bank. See Seed banking, Seed dispersal, and Secondary succession for details.
Typha latifolia (totora, xuncu d'esteres, espadaña, enea, anea', bayón, bayunco, bohordo, henea, xuncu de la pasión, maza d'agua) ye una especie botánica de plantes yerbáceaes perennes del xéneru Typha, que crez n'árees templaes subtropicales y tropicales del hemisferiu norte, en rexones banzáosas. Florece de mediaos a fines del branu.
Esta sp. comparte la so distribución con otres sp. emparentaes, y s'hibrida con Typha angustifolia, de fueyes más angostes, formando Typha x glauca (Typha angustifolia x T. latifolia).
Algama 1,5 a 3 m d'altor y les sos fueyes 2-4 cm d'anchu.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Typha latifolia (totora, xuncu d'esteres, espadaña, enea, anea', bayón, bayunco, bohordo, henea, xuncu de la pasión, maza d'agua) ye una especie botánica de plantes yerbáceaes perennes del xéneru Typha, que crez n'árees templaes subtropicales y tropicales del hemisferiu norte, en rexones banzáosas. Florece de mediaos a fines del branu.
Esta sp. comparte la so distribución con otres sp. emparentaes, y s'hibrida con Typha angustifolia, de fueyes más angostes, formando Typha x glauca (Typha angustifolia x T. latifolia).
Algama 1,5 a 3 m d'altor y les sos fueyes 2-4 cm d'anchu.
Korz-mor-ledan (Typha latifolia) a zo plant e-touez kerentiad an Typhaceae.
La boga de fulla ampla (Typha latifolia) és una espècie botànica de plantes herbàcies perennes del gènere Typha, que creix en àrees temperades subtropicals i tropicals de l'hemisferi nord, en regions pantanoses. Floreix de mitjan a fi d'estiu.
Aquesta espècie comparteix la seva distribució amb altres espècies emparentades, i s'hibrida amb Typha angustifolia, de fulles més estretes, formant Typha x glauca (Typha angustifolia x T. latifolia). Servia, si més no a Occitània, a fer paneres, per a adobar cadires, o a fer de saques (sacs de juta).
Fa prop de 1,5-3 m d'alçada i les seves fulles 2-4 cm d'ample.
La boga de fulla ampla (Typha latifolia) és una espècie botànica de plantes herbàcies perennes del gènere Typha, que creix en àrees temperades subtropicals i tropicals de l'hemisferi nord, en regions pantanoses. Floreix de mitjan a fi d'estiu.
Aquesta espècie comparteix la seva distribució amb altres espècies emparentades, i s'hibrida amb Typha angustifolia, de fulles més estretes, formant Typha x glauca (Typha angustifolia x T. latifolia). Servia, si més no a Occitània, a fer paneres, per a adobar cadires, o a fer de saques (sacs de juta).
Fa prop de 1,5-3 m d'alçada i les seves fulles 2-4 cm d'ample.
Planhigyn blodeuol yw Typhaceae Cynffon y gath sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Typhaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Typha latifolia a'r enw Saesneg yw Bulrush.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cynffon y Gath, Ffon y Plant, Ffynwewyr Ellyllon,Ffynwewyr y Plant, Hesgen Felfedog Fwyaf, Llafrwynen, Penmelfed, Rhodell, Rholbren Calfelfed, Tapr y Dŵr.
Llanfechell, 4 Mawrth 1737: pd. [paid] 8d for 4 Bull-rush Cushions for the use of my seats in Church pd. 1d. for spinage Seeds, a mighty poor market for flesh to day at LLanvechell, there being onely 2 Lambs, & those not fit for eating. [2]
Tybed ai’r hadau mân gwlanog a ddefnyddiwyd yn y clustogau hyn?
Planhigyn blodeuol yw Typhaceae Cynffon y gath sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Typhaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Typha latifolia a'r enw Saesneg yw Bulrush. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cynffon y Gath, Ffon y Plant, Ffynwewyr Ellyllon,Ffynwewyr y Plant, Hesgen Felfedog Fwyaf, Llafrwynen, Penmelfed, Rhodell, Rholbren Calfelfed, Tapr y Dŵr.
Orobinec širokolistý nebo někdy také orobinec širolistý (Typha latifolia L.) je druh jednoděložné rostliny z čeledi orobincovité.
Jedná se o vytrvalou , cca 1-2,5 m vysokou rostliny s oddenkem. Listy jsou jednoduché, střídavé, přisedlé, uspořádané do 2 řad. Čepele jsou celistvé, čárkovité se souběžnou žilnatinou, jsou asi 0,8–2 cm široké (tedy širší než u orobince úzkolistého, často jsou trochu sivozelené. Květy jsou v květenstvích, hustých tlustých klasech složených z mnoha květů, někdy se tento typ květenství nazývá palice. Jedná se o jednodomé rostliny, květy jsou jednopohlavné, oddělené do zvláštních částí květenství, dole jsou samičí, nahoře samčí. Jsou to 2 oddělené palice, samičí a samčí, umístěné těsně za sebou. Mezi palicemi je jen malá mezera, nejvýše 2,5 cm, tím se liší od orobince úzkolistého, u kterého je mezi palicemi mezera cca 3–8 cm. Samičí a samčí palice je přibližně stejně dlouhá (podobný orobinec stříbrošedý má samčí palici poloviční až třetinovou oproti samičí). Okvětí je zakrnělé, v podobě laločnatých a vidlicovitých chlupů, uspořádaných do nepravidelných přeslenů. Samčí květy obsahují 3 tyčinky, vzácněji 1-5 tyčinek, nitky jsou na bázi v různé délce srostlé. Pyl se šíří pomocí větru. V samičích květech je gyneceum složené z jednoho plodolistu (monomerické). Semeník je svrchní. Plod je suchý, pukavý, jedná se o měchýřek, který je však velmi drobný a před puknutím vypadá jako nažka. Plody se šíří pomocí větru, létací aparát jsou chlupy okvětí. Samičí palice orobince širolistého jsou za plodu hnědé barvy, protože chlupy v květech nepřesahují blizny. Plodenství připomíná doutník, podle kterého nesou lidový název.[2]
Orobinec širolistý má rozsáhlý areál, roste Evropě a Asii, v jihovýchodní části Asie a v Austrálii je však nahrazen blízce příbuzným druhem Typha orientalis. Dále roste v Severní Americe a v Mexiku a v některých částech Afriky.
V ČR to je hojný druh rozšířený od nížin do podhůří, ve vyšších horských polohách zpravidla chybí. Je to vodní rostlina, často tvořící monocenózy, společenstvo as. Typhaetum latifoliae ze sv. Phragmition communis.
Květena ČR: 8 nebo 9 díl
Obrázky, zvuky či videa k tématu orobinec širokolistý ve Wikimedia Commons
Orobinec širokolistý nebo někdy také orobinec širolistý (Typha latifolia L.) je druh jednoděložné rostliny z čeledi orobincovité.
Bredbladet dunhammer (Typha latifolia) er en mellem 1 og 2,5 meter høj sumpplante, der vokser ved søer og vandløb. Den ligner smalbladet dunhammer, men kan f.eks. kendes på at blomsterstandens hunlige og hanlige del sidder i umiddelbar forlængelse af hinanden (hos Smalbladet Dunhammer findes en afstand på 2-3 cm).
Bredbladet dunhammer er en flerårig urt med en stiv, opret vækst. Stænglerne er hårløse og runde i tværsnit med spredtstillede, toradede, 1-2 cm brede blade. Bladene er linjeformede med parallelle ribber, hel rand og et halvcirkelformet tværsnit. Begge bladsider er hårløse og blågrønne. I bladets indre findes et svampet, luftfyldt væv.
Blomstringen sker i juli. Blomsterne findes i endestillede stande på særlige skud, hvor de hunlige blomster sidder samlet nederst i en kompakt, cylindrisk stand, mens de hanlige sidder ovenover i en mere smal, cylindrisk stand. Det er et kendetegn, at der ikke er afstand mellem den hunlige og den hanlige stand. De to stande er tilsammen ca 30 cm lange. Den tilsvarende længde hos Smalbladet Dunhammer er 15 cm. De enkelte blomster er 3-tallige og børsteformede. De mangler både bæger- og kronblade, og de har heller ikke avner, som kendes fra græs-familien. Frugterne er nødder med frøuld.
Rodnettet består af en kraftig rodknold, der bærer både de overjordiske stængler og de trævlede rødder.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 2,00 x 0,25 m (200 x 25 cm/år).
Arten er udbredt i den nordlige, tempererede klimazone, i troperne og de subtropiske områder på begge halvkugler. Derimod findes den ikke i den sydlige del af Afrika, Sydasien, Polynesien og Australien.
I Danmark er den almindelig ved alle vandområder. Overalt er den knyttet til lavvandede rørsumpe med næringsrig bund.
På ejendommen Løgfrøgård i Hjerpsted ved Højer findes arten ved et anlagt vandhul sammen med bl.a. alm. brombær, alm. sumpstrå, tagrør, alm. vandranunkel, gråpil, lysesiv, svømmende vandaks og vejbredskeblad[1]
Bredbladet dunhammer (Typha latifolia) er en mellem 1 og 2,5 meter høj sumpplante, der vokser ved søer og vandløb. Den ligner smalbladet dunhammer, men kan f.eks. kendes på at blomsterstandens hunlige og hanlige del sidder i umiddelbar forlængelse af hinanden (hos Smalbladet Dunhammer findes en afstand på 2-3 cm).
Der Breitblättrige Rohrkolben (Typha latifolia) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Rohrkolben (Typha) innerhalb der Familie der Rohrkolbengewächse (Typhaceae). Sie kommt in weiten Teilen der gemäßigten Gebiete der Nordhalbkugel sowie in den subtropischen und tropischen Zonen beider Halbkugeln vor.
Der Breitblättrige Rohrkolben wächst als sommergrüne, ausdauernde krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 1 bis 3 Metern erreicht. Der kräftige und aufrechten Stängel ist beblättert und bei einem Durchmesser von 1 bis 2 Zentimetern im Querschnitt rund.[1] Die blütentragenden Stängel sind etwa gleich lang wie die Laubblätter oder etwas kürzer und verjüngen sich unterhalb des Blütenstandes auf 0,3 bis 0,7 Zentimeter.[2][3]
Die wechselständig und zweizeilig (distich) an den Stängeln angeordneten, ungestielten Laubblätter sind in Blattscheide und Blattspreite gegliedert. Die Blattscheiden sind stets offen und haben papier- oder membranartige, unbehaarte Ränder. Die Spitze der Blattscheide umfasst die Blattspreite oder bildet selten papierartige Blattöhrchen aus. Die Drüsen, welche sich am Übergang zwischen Blattscheide und -spreite befinden, sind farblos und undeutlich erkennbar. Die einfachen, blaugrünen Blattspreiten sind bei einer Länge von 45 bis 95 Zentimeter sowie einer Breite von 0,5 bis 2,9 Zentimeter linealisch bis breit-linealisch[1] geformt und nach außen gewölbt und innen flach.[2][3]
Die Blütezeit erstreckt sich je nach Standort und Verbreitungsgebiet vom Frühling bis in den Sommer hinein. Der Breitblättrige Rohrkolben ist einhäusig getrenntgeschlechtig (monözisch). Der kolbenförmige, ährenartige Gesamtblütenstand besteht aus einem dickeren, rein weiblichen sowie einem darüber befindlichen dünneren, rein männlichen Teilblütenstand. Die beiden Teilblütenstände können direkt aneinandergrenzen oder können durch einen 4 bis 8 Zentimeter langen Stiel voneinander getrennt sein.[1][2][3]
Der männliche Teilblütenstand ist zwischen 3,5 und 12 Zentimeter lang sowie 1 bis 2 Zentimeter dick und besteht aus einfachen farblosen bis strohfarbenen Blütenschuppen, welche bei einer Länge von rund 4 Millimetern und einer Breite von etwa 0,05 Millimetern fadenförmig geformt sind. An der Basis oder gelegentlich auch im mittleren Teil des Teilblütenstandes findet man ein bis drei Hochblätter, welche später abfallen. Die männlichen Einzelblüten sind 5 bis 12 Millimeter groß. In jeder männlichen Blüte sind zwei Staubblätter vorhanden. Die Staubfäden sind zwei- bis dreimal so lang wie die 1 bis 3 Millimeter langen, gelben Staubbeutel.[1][2][3]
Der weibliche Teilblütenstand ist weich und bei einer Länge von 5 bis 25 Zentimetern sowie einem Durchmesser von 0,5 bis 0,8 Zentimetern zylindrisch. Er enthält anfangs blassgrünen Einzelblüten, welche mit der Zeit austrocknen und sich dabei bräunlich bis schwarz-bräunlich oder rötlich braun färben. Zur Fruchtreife hin ist der Blütenstand zwischen 2,4 und 3,6 Zentimeter dick und häufig fleckenweise mit weißlichen Haaren bedeckt. Die weiblichen Einzelblüten sind dreizählig, besitzen kein Vorblatt und sind während der Anthese 2 bis 3 Millimeter groß, wachsen später aber zu einer Größe von 10 bis 15 Millimeter an. Die ausdauernde, fleischige Narbe ist braun bis dunkelbraun gefärbt und bei einer Länge von 0,6 bis 1,2 Millimeter und einer Dicke von 0,2 bis 0,25 Millimeter lanzettförmig bis rautenförmig. Der lanzettförmige Fruchtknoten steht an einen dünnen, rund 4 Millimeter langen Stiel. Der Griffel ist 2,5 bis 3 Millimeter lang. Die Hüllborsten der weiblichen Teilblütenstände haben eine farblose Spitze, erscheinen aber in größerer Anzahl weißlich.[1][2][3]
Die Achänen, einsamige Nussfrüchte enthalten zahlreiche Samen. Die Samen sind lanzettlich.[2][3]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 30.[2][4]
Das natürliche Verbreitungsgebiet des Breitblättrigen Rohrkolbens erstreckt sich über die gemäßigte Zone der nördlichen sowie den subtropischen und tropischen Zonen beider Hemisphären, mit Ausnahme des zentralen und südlichen Afrikas, des südlichen Asiens sowie Polynesiens. In Australien, auf Neuseeland, im südlichen Südamerika, auf der Inselkette von Hawaii sowie auf den Westindischen Inseln verwilderte die Art und kommt mittlerweile auch natürlich vor.[5]
Der Breitblättrige Rohrkolben wächst je nach Verbreitungsgebiet in Höhenlagen von 0 bis 2300 Metern. Man findet die Art vor allem auf feuchten Böden in der Röhrichtzone von eutrophischen[6] Seen, Teichen, Kanälen, Wassergräben, Sümpfen sowie entlang von langsam fließenden Gewässer. Das Wasser kann dabei auch leicht brackig sein, also einen geringen Salzgehalt aufweisen.[2][3] Er ist eine Charakterart der Assoziation Typhetum latifolii aus dem Verband Phragmition. Er gedeiht in Gewässern mit bis zu 1 Meter Wassertiefe, optimal sind 50 Zentimeter Wassertiefe.[7]
Der Breitblättrige Rohrkolben wird in der Roten Liste der IUCN Aufgrund des großen Verbreitungsgebietes als „nicht gefährdet“ eingestuft. Der Gesamtbestand wird als stabil angesehen.[6]
Die Erstbeschreibung als Typha latifolia erfolgte 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Band 2, Seite 971. Synonyme für Typha latifolia L. sind Massula latifolia (L.) Dulac, Typha crassa Raf., Typha elatior Raf., Typha latifolia subsp. eulatifolia Graebn., Typha latifolia var. typica Rothm.[8]
Der Breitblättrige Rohrkolben wird zur Gewinnung von Biomasse genutzt. Er kann für Reetdächer sowie für Flechtwerk und als Füllmaterial genutzt werden. Zudem wird er als Zierpflanze[5] angebaut und das Röhricht kann zur natürlichen Reinigung von Abwässern eingesetzt werden.[6]
Die Rhizome, die jungen Triebe im Frühjahr, die Stängelbasen der ausgewachsenen Pflanzen sowie die noch nicht blühenden Blütenstände sind sowohl roh als auch gekocht essbar und aus ihnen kann ein süßer Sirup gewonnen werden. Die getrockneten Rhizome sind reich an Proteinen und Stärke und können gemahlen sowie mit Weizenmehl vermischt zum Brotbacken verwendet werden. Die Samen sind ebenfalls essbar, haben geröstet einen nussartigen Geschmack und können zu Mehl gemahlen oder zur Ölgewinnung genutzt werden. Das Öl sowie die Blätter haben eine blutungstillende, desinfizierende, gerinnungshemmende und harntreibende Wirkung und können auch gegen Wurmbefall eingesetzt werden.[6][9]
Der Breitblättrige Rohrkolben (Typha latifolia) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Rohrkolben (Typha) innerhalb der Familie der Rohrkolbengewächse (Typhaceae). Sie kommt in weiten Teilen der gemäßigten Gebiete der Nordhalbkugel sowie in den subtropischen und tropischen Zonen beider Halbkugeln vor.
She lus lussagh 'sy ghenus Typha eh bossan doo ny quiggal ny ben-shee (Typha latifolia). T'eh dooghyssagh da'n Oarpey, yn Affrick, America Hwoaie as Yiass, as yn Aishey.[1] T'eh coontit myr sarkyl ruegyssagh 'syn Austrail as Hawaii.[2] Ta feanish ayn dy vel eh ry-akin 'syn Indoneesh, yn Valaysia, Yn Teelynn Noa, Papooey Guinea Noa as ny h-Ellanyn Philippeenagh, agh cha nel eh dooghyssagh 'syn ardjyn shen.[1]
T'eh ry-akin ayns ymmodee emshyraghtyn çhirrym ny fliugh.[3] T'eh gaase eddyr ardjid ny marrey as 2,300m er yrjid. Ta feme echey er ushtey, myr egintagh thalloo fliugh.[4] T'eh gaase ayns buill baiht raad nagh vel ushtey erskyn 0.8m, son y chooid smoo.[5] Ny keayrtyn, t'eh gaase myr breshag snauee ayns ushtey dowin.[3] Share da ushtey millish, agh t'eh surranse beggan sailjys.[4] My ta'n sailjys lhaggaghey, foddee eh goaill yn ynnyd jeh dooieyn dooghyssagh reeastyn gortey, as myr shen ve ny harkyl ruegyssagh.[4]
T'eh gaase wheesh as 3m er yrjid. Ta duillagyn 2-4cm er lheead echey.
Va dooghyssee America gee raisoamyn bossan doo, chammah's binn ny duillagyn as dhossanyn blaaghey aegey. Ta raisoamyn yn-ee erreish daue goll er coagyrey as speeiney; ta ny gish as duillagyn yn-ee aw ny coagyrit.[6] T'eh soo stiagh broid ass yn ushtey, myr shen, cha nel eh sauçhey ee adsyn ya gaase ayns ushtey broighit.
She lus lussagh 'sy ghenus Typha eh bossan doo ny quiggal ny ben-shee (Typha latifolia). T'eh dooghyssagh da'n Oarpey, yn Affrick, America Hwoaie as Yiass, as yn Aishey. T'eh coontit myr sarkyl ruegyssagh 'syn Austrail as Hawaii. Ta feanish ayn dy vel eh ry-akin 'syn Indoneesh, yn Valaysia, Yn Teelynn Noa, Papooey Guinea Noa as ny h-Ellanyn Philippeenagh, agh cha nel eh dooghyssagh 'syn ardjyn shen.
T'eh ry-akin ayns ymmodee emshyraghtyn çhirrym ny fliugh. T'eh gaase eddyr ardjid ny marrey as 2,300m er yrjid. Ta feme echey er ushtey, myr egintagh thalloo fliugh. T'eh gaase ayns buill baiht raad nagh vel ushtey erskyn 0.8m, son y chooid smoo. Ny keayrtyn, t'eh gaase myr breshag snauee ayns ushtey dowin. Share da ushtey millish, agh t'eh surranse beggan sailjys. My ta'n sailjys lhaggaghey, foddee eh goaill yn ynnyd jeh dooieyn dooghyssagh reeastyn gortey, as myr shen ve ny harkyl ruegyssagh.
De grote lampepoetser of gewoon lampepoetser (Latien: Typha latifolia) is n tot ruum twee meter hoge plaante van voedselrieke oevers mit lange grote blaojen, en n karakteristieke brune sigare an t uuteinde van zien stengels. De plaante bleuit in juni tot en mit juli mit de mannelike aore meestentieds drekt boven de vrouwelike lochtbrune aore, waoran de bloemen vastezitten. Bie riepheid bin de vrouwelike aoren zwartachtig bruun; de sigaren. Bie de kleine lampepoetser bin de riepe sigaren geelachtig tot greunachtig van kleur. De lampepoetser wördt zo eneumd umdat t in n bietjen op n poetsding van n lampe lik.
De lampepoetser kömp vake veur an de waoterkaanten in iezelig voedselrieke umstaandighejen en in zure, voedselrieke wördende vennen en plassen. De plaante kömp niet veur an grote open waoters. De plaante kan zich onder gunstige umstaandighejen aordig vlogge deur middel van wortelstokken verspreien.
De lampepoetser steet bekend as n bescharmde plaantensoort, mer steet niet op de rooie lieste en oek niet op de Lieste van wettelik bescharmde plaanten in Nederlaand en op de lieste van wettelik bescharmde plaanten in België.
De edreugden riepe bleuiwieze wördt deur kienders wel an-esteuken en gebruukt as stinksigare. De pluize uut de riepe bleuiwieze is heel händig bie t anmaken van n vuur. De wortelstokken bin iezelig zetmeelrieke en vormen n bron van voedsel bie extreme overleving. In t veurjaor kunnen de jonge knoppen egeten wörden as n soort asperzje.
De grote lampepoetser of gewoon lampepoetser (Latien: Typha latifolia) is n tot ruum twee meter hoge plaante van voedselrieke oevers mit lange grote blaojen, en n karakteristieke brune sigare an t uuteinde van zien stengels. De plaante bleuit in juni tot en mit juli mit de mannelike aore meestentieds drekt boven de vrouwelike lochtbrune aore, waoran de bloemen vastezitten. Bie riepheid bin de vrouwelike aoren zwartachtig bruun; de sigaren. Bie de kleine lampepoetser bin de riepe sigaren geelachtig tot greunachtig van kleur. De lampepoetser wördt zo eneumd umdat t in n bietjen op n poetsding van n lampe lik.
De Grutte tuorrebout (Typha latifolia) is in oant mear as 2 meter hege plant fan fiedselrike ouwers mei lange grutte blêden, en in karakteristike brune "sigaar" oan de útein fan syn stâlen. De plant bloeit in juny/july mei de manlike ier meastal fuort boppe de froulike ljochtbrune ier, wêroan't de blommen sitte. By ripens binne de froulike ieren swarteftich brún; de sigaren. By de Lytse Tuorrebout binne de ripe sigaren gieleftich oant grieneftich fan kleur.
De grutte tuorrebout is in tige algemiene plant en komt foar oan wetterkanten yn tige fiedselrike omstannichheden en yn soere, fiedselryk wurdende marren en puollen. De plant komt net foar oan grutte iepen wetters.
De plant kin him ûnder geunstige omstannichheden hurd troch woartelstokken ferspriede.
De tuorrebout stiet bekend as in beskerme plantesoarte, mar stiet net op de reade list en ek net op de List fan wetlik beskerme planten yn Nederlân.
De opdrûge ripe bloeiwize wurdt troch bern wol oanstutsen en brûkt as 'stjonksigaar'. It plús ít de ripe bloeiwize is hiel handich by it oanmeitsjen fan fjoer. De woartelstokken binne tige setmoalryk en in boarne fan fiedsel by ekstreme. Yn 'e maitiid kinne de jonge knoppen iten wurde..
Ofbylden dy't by dit ûnderwerp hearre, binne te finen yn de kategory fan Wikimedia Commons. De Grutte tuorrebout (Typha latifolia) is in oant mear as 2 meter hege plant fan fiedselrike ouwers mei lange grutte blêden, en in karakteristike brune "sigaar" oan de útein fan syn stâlen. De plant bloeit in juny/july mei de manlike ier meastal fuort boppe de froulike ljochtbrune ier, wêroan't de blommen sitte. By ripens binne de froulike ieren swarteftich brún; de sigaren. By de Lytse Tuorrebout binne de ripe sigaren gieleftich oant grieneftich fan kleur.
Tekst üüb Öömrang Lont(en) (Typha latifolia) san plaanten uun det famile faan a boberrosken (Typhaceae).
Lont(en) (Typha latifolia) san plaanten uun det famile faan a boberrosken (Typhaceae).
Platlapis šėndros (luotīnėškā: Typha latifolia) ī tuokė šėndrū rūšės, vėina ėš dvījū, augontiu Lietovuo.
Aug ežerū, tvenkėniū krontūs, pelkies, opiū atkolūs.
Ožaug lėgo 1,5 – 3 aukštoma, anou lapā 2 – 4 cm platoma. Borbūlės dėdlės, stuoras. Anuom ė platēs lapās platlapis šėndros skėras nug siaurlapė.
Typha latifolia (bull-seg, bulseg, suitipillie, bulwand) is a perennial yerbaceous plant in the genus Typha.
Typha latifolia (bull-seg, bulseg, suitipillie, bulwand) is a perennial yerbaceous plant in the genus Typha.
Wòdnô baszka (Typha latifolia L.) – to je roscëna z rodzëznë baszkòwatëch (Typhaceae). Òna rosce m. jin. na Kaszëbach.
Wòdnô baszka (Typha latifolia L.) – to je roscëna z rodzëznë baszkòwatëch (Typhaceae). Òna rosce m. jin. na Kaszëbach.
Wětša rogož (Typha latifolia) jo rostlina ze swójźby rogožowych rostlinow (Typhaceae).
Wětša rogož dośěgnjo wusokosć wót 100 až do 250 cm.
Dwójosmužkowe, pšoste łopjena su módrozelene, na wobyma bokoma płone a dośěgnu šyrokosć wót 10 až do 20 mm.
Kwiśo wót julija až do awgusta. Kwiśonki stoje w 2-3 cm šyrokich bažulach. Pśi tom dolne bažuli su šyrše, carnobrune a wopśimjeju žeńske kwiśonki. A górne bažuli su wuše, žołtobrune a wopśimjeju muske kwiśonki. Žeńske a muske bažuli se dotyknu a su rowno dłujke. Muske kwiśonki su małučke, mjaztym až žeńske kwiśonki maju wjeliku pěstu a njasu śańke kósmy na wogonku.
Pśi płodowem casu žeńske bažuli dośěgnu tłustosć wót 2 až do 3 cm, mjaztym až pśi zdrjałosći rozpadnu.
Rosćo w bogatych na wutki wódach, w brjogowych sćininach a na parowych zemjach we wódnych dłymokosćach wót 20 až do 150 cm.
Rostlina jo w pśisamem cełej Europje rozšyrjona, pśi comž na pódpołnoc až do pódpołdnjoweje Norwegskeje wustupujo.
Wětša rogož (Typha latifolia) jo rostlina ze swójźby rogožowych rostlinow (Typhaceae).
Vétánó'êstse na'éstse máhtáme.
Typha latifolia, better known as broadleaf cattail,[4] is a perennial herbaceous plant in the genus Typha. It is found as a native plant species in North and South America, Eurasia, and Africa.
Typha latifolia has many other names: broadleaf cattail, Bulrush, common bulrush, common cattail, cat-o'-nine-tails, great reedmace, cooper's reed, cumbungi.
Typha latifolia grows 1.5 to 3 metres (5 to 10 feet) high and it has leaves 2–4 centimetres (3⁄4–1+1⁄2 inches) broad. It will generally grow from 0.75 to 1 m (2 to 3 ft) of water depth.
_stem_cross_section,_Arnhem,_the_Netherlands.JPG)
Cross section of plant's pseudostem, formed of overlapping leaf bases
Flower spikes in Lappeenranta, Finland
Mature male flower spike above immature female flower spike
Flower spike going to seed
It is found as a native plant species in North and South America, Eurasia, and Africa.[5] In Canada, broadleaf cattail occurs in all provinces and also in the Yukon and Northwest Territories, and in the United States, it is native to all states except Hawaii.[6][7] It is an introduced and invasive species, and is considered a noxious weed in Australia and Hawaii.[8] It has been reported in Indonesia, Malaysia, New Zealand, Papua New Guinea, and the Philippines. It is referred to as Soli-soli in the Philippines.[5]
The species has been found in a variety of climates, including tropical, subtropical, southern and northern temperate, humid coastal, and dry continental.[7] It is found at elevations from sea level to 2,300 m (7,500 ft.
T. latifolia is an "obligate wetland" species, meaning that it is always found in or near water.[9] The species generally grows in flooded areas where the water depth does not exceed 0.8 m (2+1⁄2 ft),[10] but has also been reported growing in floating mats in slightly deeper water.[7] It grows mostly in fresh water but also occurs in slightly brackish marshes.[9] The species can displace other species native to salt marshes upon reduction in salinity. Under such conditions the plant may be considered aggressive since it interferes with preservation of the salt marsh habitat.[9][11]
T. latifolia shares its range with other related species, and hybridizes with Typha angustifolia, narrow-leaf cattail, to form Typha × glauca (T. angustifolia × T. latifolia), white cattail.[7] Common cattail is usually found in shallower water than narrow-leaf cattail.
Traditionally, the plant has been a part of certain indigenous cultures of British Columbia, as a source of food, medicine, and for other uses. The rhizomes are edible after cooking and removing the skin, while peeled stems and leaf bases can be eaten raw or cooked. The young flower spikes, young shoots, and sprouts at the end of the rootstocks are edible as well.[12][13][14] The pollen from the mature cones can be used as a flavoring.[15] The starchy rootstalks are ground into meal by Native Americans.[13]
It is not advisable to eat specimens deriving from polluted water as it absorbs pollutants and in fact is used as a bioremediator. Specimens with a very bitter or spicy taste should not be eaten.[16]
In Greece, the plant is used in a dried form for traditional chair making, namely in the woven seat of the chair. To prepare the material, the plant is collected in the summer and left to dry for 40-50 days.
In San Francisco, a town in the Pacijan Island of the Camotes Islands of Cebu, Philippines, the plant, known by the name Soli-soli, is used as a type of weaving fiber and/or material in making mats, bags, hats, and other organic accessories and ornaments. Soli-soli weaving is considered as one of the main livelihoods of the townspeople, showcasing the local crafts of the San Franciscohanons, as well as offering a viable outlet for cultural expression and eco-tourism. The town even celebrates the overabundance of this plant in the island and the weaving industry through the Soli-soli Festival, a festival of thanksgiving dedicated to St. Joseph, the patron saint of the town. The festival is celebrated around the 19th of March, the solemnity of St. Joseph, the Spouse of Mary. The townspeople incorporate the plant in their festival costumes, oftentimes wearing outfits made completely from woven Soli-soli.
Typha latifolia, better known as broadleaf cattail, is a perennial herbaceous plant in the genus Typha. It is found as a native plant species in North and South America, Eurasia, and Africa.
La espadaña, totora, chuspata, cola de gato o tule (Typha latifolia) es una especie de planta herbácea perenne del género Typha, de la familia Typhaceae. Crece en áreas templadas subtropicales y tropicales en todos los continentes, en regiones pantanosas. Florece de mediados a fines del verano. Esta especie comparte su distribución con otras especies emparentadas, y se hibrida con Typha angustifolia, de hojas más angostas, formando Typha x glauca (Typha angustifolia x T. latifolia). Alcanza 1,5 a 3 m de altura y sus hojas 2-4 cm de ancho.
La espadaña, totora, chuspata, cola de gato o tule (Typha latifolia) es una especie de planta herbácea perenne del género Typha, de la familia Typhaceae. Crece en áreas templadas subtropicales y tropicales en todos los continentes, en regiones pantanosas. Florece de mediados a fines del verano. Esta especie comparte su distribución con otras especies emparentadas, y se hibrida con Typha angustifolia, de hojas más angostas, formando Typha x glauca (Typha angustifolia x T. latifolia). Alcanza 1,5 a 3 m de altura y sus hojas 2-4 cm de ancho.
Laialehine hundinui ehk laialeheline hundinui (Typha latifolia) on hundinuialiste sugukonda hundinuia perekonda kuuluv rohttaim.
Rahvapäraseid nimetusi: hundikurikas, hunditubin, purikas, soetõlv, laos, tainad, soomõõk, turunui
Ta on Eestis väga tavaline liik. Kasvab veekogude soostunud kallastel, võib kasvada ka kaldavees.
Roomava risoomiga hundinui võib kasvada kuni 2 meetri kõrguseks. Sileda varrega, lehed 1–2 cm laiad.
Laialehise hundinuia varre tipus asuv õisik on tõlvik ja meenutab välisilmelt nuia. Võimsa tõlviku järgi on teda teiste niiskuslembeste ja veetaimedega raske sassi ajada. Segi võib teda kergemini ajada teise samast perekonnast oleva liigiga — ahtalehise hundinuiaga. Neid saab hõlpsasti eristada emas- ja isasõisiku varrel oleva vahe (3–5 cm) tõttu, mida laialehisel hundinuial ei esine.
Taim on kahekojaline: tal on nii emas- kui ka isasõied. Emasõied moodustavad paksu tõlviku, isasõied on peenemas tõlvikus ja harilikult heledamad kui emasõied. Pärast õitsemist ja viljastumist isastõlvik tavaliselt langeb maha.
Lisaks sugulisele paljunemisele võib taim levida ka vegetatiivselt, eriti risoomide kaudu.
Laialehist hundinuia on inimene kasutanud mitmeks otstarbeks. Näiteks on tema pikkadest lineaalsetest lehtedest punutud korve ja nööre. Taime risoome on tarvitatud toiduks, sest need on toitaineterikkad, sisaldades eriti tärklist.
Laialehine hundinui ehk laialeheline hundinui (Typha latifolia) on hundinuialiste sugukonda hundinuia perekonda kuuluv rohttaim.
Lezka hostozabala (Typha latifolia) kanaberaren antzeko zurtoina duen landarea da, Ipar hemisferioan jatorria duena. Lezkadietan askotan agertzen da.
Lezka hostoestuarekin batera Typha × glauca (T. angustifolia × T. latifolia) hibridoa sortu du.[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Lezka hostozabala (Typha latifolia) kanaberaren antzeko zurtoina duen landarea da, Ipar hemisferioan jatorria duena. Lezkadietan askotan agertzen da.
Lezka hostoestuarekin batera Typha × glauca (T. angustifolia × T. latifolia) hibridoa sortu du.
Leveäosmankäämi (Typha latifolia) on osmankäämeihin kuuluva monivuotinen, ilmaversoinen kasvi, jota kasvaa kosteissa paikoissa. Laji on yleinen suuressa osassa Eurooppaa ja Pohjois-Amerikkaa.
Leveäosmankäämi kasvattaa 1,5–2 metriä pitkän, paksun varren. Juurakko on suikerteleva ja sen sisus on taikinamainen. Pitkät, vaalean sinivihreät lehdet kasvavat kaljussa varressa vuorottain, enimmäkseen varren tyviosasta. Tavallisesti ne eivät ulotu kukinnon tasalle. Lehdet ovat tavallisesti 1–2 cm leveitä, tasasoukkia, litteitä, jäykähköjä ja hohkaisia. Lehden tuppi on pitkä ja tiiviisti vartta ympyröivä. Lehden kärkiosa ei ole kierteinen. Varren kärjessä sijaitseva tiivis, lieriömäinen kukinto on kaksiosainen. Hedekukat sijaitsevat kukinnon yläosassa ja emikukat alaosassa. Hede- ja emikukat ovat toisissaan kiinni. Mustanruskea emikukkaosa kasvaa 10–25 cm pitkäksi ja 2–3 cm paksuksi. Leveäosmankäämi kukkii Suomessa heinä-elokuussa.[2] Suurimmissa kukinnoissa voi olla jopa yli 100 000 pientä kukkaa.[3]
Leveäosmankäämi muistuttaa suuresti lähisukulaistaan kapeaosmankäämiä (T. angustifolia), mutta jälkimmäisen lehdet ovat kapeampia ja hede- ja emikukkaosat toisistaan erillään. Lajit voivat myös risteytyä keskenään.[2]
Leveäosmankäämiä tavataan koko Euroopassa aivan pohjoisimpia osia lukuun ottamatta. Euroopasta levinneisyysalue jatkuu satunnaisempana Pohjois-Afrikkaan, Lähi-itään ja Keski-Aasiaan. Lajia tavataan myös paikoitellen Siperiassa. Leveäosmankäämiä kasvaa myös suurimmassa osassa Pohjois-Amerikan mannerta pohjoisimpia ja lounaisimpia osia lukuun ottamatta.[4] Suomessa leveäosmankäämi on paikoitellen erittäin yleinen linjan Oulu–Lieksa eteläpuolella. Runsaimmillaan laji on Varsinais-Suomessa. Pohjoisimmat havainnot lajista on Etelä-Lapista.[5] Leveäosmankäämi on Suomessa viime vuosikymmeninä yleistynyt ja levinnyt pohjoiseen päin muun muassa liikenteen mukana.[6]
Leveäosmankäämin tyypillisiä kasvupaikkoja ovat järvien, jokien ja murtovesilahtien matalavetiset rannat, ojat, lammikot ja kaivannot. Joskus laji kasvaa myös märällä maalla.[2]
Leveäosmankäämiä on aikaisemmin käytetty moneen eri tarkoitukseen. Kasvin lehtiä on käytetty mattojen raaka-aineeksi ja tynnyreiden tiivistämiseen.[4] Kukintoja on puolestaan käytetty tyynyjen täytteenä untuvien kanssa. Leveäosmankäämin paksua juurta on myös entisaikoina käytetty hätäravintona. Myös kasvin pieniä kevätversoja voi syödä raakana tai keitettynä. Nykyään leveäosmankäämiä viljellään jonkin verran koristekasvina ja käytetään kuivakukkana.[3][7]
Leveäosmankäämi (Typha latifolia) on osmankäämeihin kuuluva monivuotinen, ilmaversoinen kasvi, jota kasvaa kosteissa paikoissa. Laji on yleinen suuressa osassa Eurooppaa ja Pohjois-Amerikkaa.
Typha latifolia
La massette à larges feuilles (Typha latifolia), aussi appelée roseau à massette, rauche, ou quenouille au Canada[1], est une plante de la famille des Typhaceae. C'est l'espèce la plus commune du genre Typha.
Cette plante herbacée pérenne pousse dans les régions tempérées et tropicales de l'hémisphère nord. Elle n'est présente que près des étendues d'eau douce ou des cours d'eau, car elle ne peut tolérer une concentration de 1 % de chlorure de sodium (NaCl ou sel de cuisine)[réf. nécessaire]. La plante peut mesurer entre 1 et 2 m 50 de haut [2], elle possède des feuilles larges de 1 à 2 cm[3].
C'est une plante utile, entre autres, pour des mammifères semi-aquatiques (rats musqués par exemple) qui se nourrissent des rhizomes[réf. nécessaire].
Organes reproducteurs
Graine
Habitat et répartition
Données d'après : Julve, Ph., 1998 ff. - Baseflor. Index botanique, écologique et chorologique de la flore de France. Version: 23 avril 2004.
Les parties aériennes sont comestibles[4] ; le pollen peut être utilisé pour faire une sorte de pain et les jeunes pousses peuvent se manger à la manière d'asperges. Les parties souterraines peuvent être accommodées en cuisson ou moulues pour faire de la farine. Cette farine aurait par ailleurs très bon goût et des propriétés tout à fait semblables aux farines de céréales[réf. nécessaire].
Bien que la culture en soit à peu près inexistante, on a calculé que la production de farine à l'hectare serait de 60 quintaux et ce, sans sélection génétique préalable. Sa culture en milieu humide aurait en outre l'avantage de mettre en valeur des terrains usuellement considérés comme perdus[réf. nécessaire].
En plus de leur côté esthétique, les massettes peuvent être utilisées pour le traitement par phytoépuration des eaux usées ou stagnantes ou pour la filtration des piscines écologiques. La photosynthèse produite augmente la teneur en oxygène de l'eau. Les racines stabilisent les substrats et permettent à la matière en suspension, le carbone, les éléments nutritifs et les oligo-éléments d'intégrer les tissus végétaux. Elles aèrent le substrat en apportant de l'oxygène entre leur tige et les racines, celles-ci sont des points de fixation pour les micro-organismes et fournissent des nids pour le développement et l'alimentation des microorganismes. Elles produisent de l'humus au moment de leur décomposition.
Elles ont l'inconvénient de vite devenir des plantes envahissantes et d'attirer les rats musqués qui s'en nourrissent.
Les " poils " des massettes peuvent s'avérer être un outil précieux pour allumer un feu. Une fois extraits de l'épi, ceux-ci forment une touffe très aérée qui s'enflamme rapidement. Une fois récoltée, la massette gonfle légèrement en séchant[réf. nécessaire].
Les tiges fleuries sont utilisées pour confectionner des bouquets secs[5]. Les feuilles sont aussi utilisées en vannerie, entre autres pour le rempaillage des chaises : elles sont d'abord séchées, puis humidifiées avant d'être torsadées telle la paille traditionnelle. Ce rempaillage peu coûteux est très solide[6].
Frère Marie-Victorin, Flore laurentienne, Gaëtan Morin éditeur, Boucherville, 2002, p. 855
Typha latifolia
La massette à larges feuilles (Typha latifolia), aussi appelée roseau à massette, rauche, ou quenouille au Canada, est une plante de la famille des Typhaceae. C'est l'espèce la plus commune du genre Typha.
Planda ilbhliantúil uisciúil, atá beagnach i ngach áit ar Domhan is eóa Typha latifolia nó Coigeal na mban sí. Na gais folláin, ag fás go hairde 3 m. Na duilleoga cosúil le féar. Na bláthanna bídeach, i ngrúpaí i mbláthra ar leith ar sorcóir donn é, agus cleite de bhláthanna fireanna laghdaithe ina mbraisle staimíní os a chionn. Cruthaíonn sé corcacha forleathana giolcach.
Širokolisni rogoz (lat.Typha latifolia) vodena je biljka iz roda rogoza (Typha). Udomaćena je u obje Amerike, Euroaziji i Africi. Izvan ovog areala biljka je raširena kao invazivan korov.
Naraste od 1 do 2,5 ili čak tri metara visine. Listovi su naizmjenični, plavkastozeleni, dugi do dva metra, širine do 4 cm. Prepoznatljivi su mu smeđi valjkasti cvatovi oblika klipa kukuruza, koji kada se rasprsnu, njegove dlačice lete zrakom poput maslačka, a mogu služiti za punjnje jastuka i kao zvučna izolacija. [1]
Podanak je debeo, raste u mulju, jestiv je (sirov ili kuhan) i bogat škrobom, a od nje ga može se raditi i brašno. Jestivi su i mladi izdanci.
Grlić, Lj., Samoniklo jestivo bilje, Zagreb 1980.
Širokolisni rogoz (lat.Typha latifolia) vodena je biljka iz roda rogoza (Typha). Udomaćena je u obje Amerike, Euroaziji i Africi. Izvan ovog areala biljka je raširena kao invazivan korov.
Naraste od 1 do 2,5 ili čak tri metara visine. Listovi su naizmjenični, plavkastozeleni, dugi do dva metra, širine do 4 cm. Prepoznatljivi su mu smeđi valjkasti cvatovi oblika klipa kukuruza, koji kada se rasprsnu, njegove dlačice lete zrakom poput maslačka, a mogu služiti za punjnje jastuka i kao zvučna izolacija.
Podanak je debeo, raste u mulju, jestiv je (sirov ili kuhan) i bogat škrobom, a od nje ga može se raditi i brašno. Jestivi su i mladi izdanci.
Šěroka rohodź (Typha latifolia) je rostlina ze swójby rohodźowych rostlinow (Typhaceae). Dalše serbske ludowe mjena su šěrokołopjenaty potač, potačina, sćinowa heja.
Šěroka rohodź docpěje wysokosć wot 100 hač do 250 cm.
Dwulinkowe, proste łopjena su módrozelene, na woběmaj bokomaj płone a docpěja šěrokosć wot 10 hač do 20 mm.
Kćěje wot julija hač do awgusta. Kćenja steja w 2-3 cm šěrokich potačach. Při tym delnje potače su šěrše, čornobrune a wobsahuja žónske kćenja. A hornje potače su wuše, žołtobrune a wobsahuja muske kćenja. Žónske a muske potače so dótkaja a su runje dołhe. Muske kćenja su móličke, mjeztym zo žónske kćenja maja wulku pěstu a njesu ćeńke kosmy na stołpiku.
Při płodowym času žónske potače docpěja tołstosć wot 2 hač do 3 cm, mjeztym zo při zrałosći rozpadnu.
Rosće w bohatych na wutki wodźiznach, w brjohowych rohodźinach a na łuhowych pódach we wódnych hłubokosćach wot 20 hač do 150 cm.
Rostlina je w nimale cyłej Europje rozšěrjena, při čimž na sewjer hač do južneje Norwegskeje wustupuje.
Šěroka rohodź (Typha latifolia) je rostlina ze swójby rohodźowych rostlinow (Typhaceae). Dalše serbske ludowe mjena su šěrokołopjenaty potač, potačina, sćinowa heja.
La tifa (Typha latifolia L.) o stiancia[1] o schiancia è una pianta monocotiledone della famiglia delle Typhaceae.[2]
Arriva ad essere alta anche 250 cm. Le infiorescenze femminili sono formate da migliaia di piccolissimi fiori di colore bruno circondati da peli. Le spighe cilindriche marroni ed a forma di salsiccia sono lunghe fino a 30 cm.
La specie ha una distribuzione subcosmopolita essendo ampiamente diffusa in America, Africa, Europa e Asia (assente in Oceania e Antartide)[2].
In Italia è diffusa in tutte le regioni.[3]
Cresce spontaneamente lungo gli argini dei fiumi o in zone umide con acque stagnanti come le paludi.
Anticamente venivano usate le foglie per farne panieri e le infiorescenze composte da moltissimi “pelucchi” tutti uniti venivano usate per imbottire materassi. Viene usata dai fioristi come decorazione, specialmente l'infiorescenza fatta essiccare. È anche utilizzata come specie vegetale nei sistemi di fitodepurazione delle acque reflue. Nel Ferrarese i "sigari" venivano accesi in modo che il fumo, abbastanza copioso, scacciasse le zanzare. Il suo rizoma veniva utilizzato già nel Paleolitico Superiore come pane, in recenti ricerche archeologiche sono state ritrovate macine in pietra risalenti a 30000 anni a.c. che riportavano tracce di amido di Typha.
La sua lunga foglia, dalla struttura cellulare, era usata dai mastri-bottai come sigillante elastico da inserire tra le doghe delle botti di legno e per "stagnare" eventuali perdite tra le doghe o tra la "capruggine" (incastro tra fondo botte e doghe laterali) per riparare botti di legno. Si usava anche per la protezione di fiaschi di vetro, i famosi fiaschi toscani erano tutti protetti dalle foglie di "scarsica". Se suddivisa in listelli, veniva usata in agricoltura per legare gli ortaggi ai tutori.
La sua infiorescenza essiccata veniva utilizzata in mascalcia per imbottire selle, basti, collari e le ferrovie di stato la usavano per i cuscini delle carrozze di I^ classe.
La parte interna della stessa infiorescenza, simile al cotone, era utilizzata come emostatico (in Sicilia almeno).
Nella bibbia è citata come simbolo di salvezza.
Possiamo ritrovarla, in basso a sinistra, nel famoso quadro di Botticelli Nascita di Venere.
La tifa (Typha latifolia L.) o stiancia o schiancia è una pianta monocotiledone della famiglia delle Typhaceae.
Plačialapis švendras (lot. Typha latifolia, angl. Bulrush, vok. Breitblättriger Rohrkolben) – švendrinių šeimos, švendrų genties augalas. Paplitęs šiaurės pusrutulyje, vidutinių platumų, subtropikų ir tropinėje juostoje.
Aukštis 1,5 – 3 m. Lapų plotis 2 – 4 cm. Vasaros pabaigoje suformuoja rudą burbuolę. Auga paežerėse, supelkėjusiose, dažnai užliejamose vietose.
De grote lisdodde (Typha latifolia) is een plant uit de lisdoddefamilie (Typhaceae). Het is een tot ruim 2 m hoge plant van voedselrijke oevers met lange grote bladeren, en een karakteristieke bruine 'sigaar' aan het uiteinde van zijn stengels. De plant bloeit in juni en juli met de mannelijke aar meestal direct boven de vrouwelijke lichtbruine aar, waaraan de bloemen zitten. Bij rijpheid zijn de vrouwelijke aren zwartachtig bruin; de sigaren. Bij de kleine lisdodde (Typha angustifolia) zijn de rijpe sigaren geelachtig tot groenachtig van kleur.
De lisdodde staat op de Nederlandse Rode Lijst van planten als algemeen voorkomend en stabiel of toegenomen.
De grote lisdodde is een zeer algemene plant en komt voor aan waterkanten in zeer voedselrijke omstandigheden en in zure, voedselrijk wordende vennen en plassen. De plant komt niet voor aan grote open wateren.
De plant kan zich onder gunstige omstandigheden door middel van zijn wortelstokken snel verspreiden en speelt vaak een belangrijke rol bij het verlanden van ondiep water. De grote lisdodde staat niet op de Lijst van wettelijk beschermde planten in Nederland of de Lijst van wettelijk beschermde planten in België.
De gedroogde rijpe bloeiwijze wordt door kinderen wel aangestoken en gebruikt als 'stinksigaar'. De pluis uit de rijpe bloeiwijze is heel handig bij het aanmaken van vuur.
De grote lisdodde groeit op allerlei plaatsen. De plant neemt vervuiling uit het water op. Het eten ervan wordt vermeden indien de smaak bitter, zuur of pittig is. Eetbare delen van de grote lisdodde:
De grote lisdodde (Typha latifolia) is een plant uit de lisdoddefamilie (Typhaceae). Het is een tot ruim 2 m hoge plant van voedselrijke oevers met lange grote bladeren, en een karakteristieke bruine 'sigaar' aan het uiteinde van zijn stengels. De plant bloeit in juni en juli met de mannelijke aar meestal direct boven de vrouwelijke lichtbruine aar, waaraan de bloemen zitten. Bij rijpheid zijn de vrouwelijke aren zwartachtig bruin; de sigaren. Bij de kleine lisdodde (Typha angustifolia) zijn de rijpe sigaren geelachtig tot groenachtig van kleur.
De lisdodde staat op de Nederlandse Rode Lijst van planten als algemeen voorkomend en stabiel of toegenomen.
Breitt dunkjevle (Typha latifolia) er ei av to norske plantar i dunkjevlefamilien (Typhaceae). Det er ei fleirårig vassplante som kan bli to meter høg, og veks i tjørn og grøfter. Ho har smale (2 cm) blad og både hoaks og hanaks på same planta. Hoakset er den mørke kjevla, hanakset den lyse dusken øvst. Blada kan bli høgare enn akset. Den mest synlege skilnaden på breitt dunkjevle og smalt dunkjevle er at han- og hoaks går i kvarandre.
Johannes Lid: Norsk og svensk flora. Oslo, 1974.
Breitt dunkjevle (Typha latifolia) er ei av to norske plantar i dunkjevlefamilien (Typhaceae). Det er ei fleirårig vassplante som kan bli to meter høg, og veks i tjørn og grøfter. Ho har smale (2 cm) blad og både hoaks og hanaks på same planta. Hoakset er den mørke kjevla, hanakset den lyse dusken øvst. Blada kan bli høgare enn akset. Den mest synlege skilnaden på breitt dunkjevle og smalt dunkjevle er at han- og hoaks går i kvarandre.
Bred dunkjevle (Typha latifolia) er en flerårig sumpplante.
Aksene er kolbeformede som hos andre dunkjevlearter. Hunblomstene sitter i den tykke delen av akset og hannblomstene i den tynne. Hos bred dunkjevle er ikke noe mellomrom mellom hunn- og hannblomstene. Bladene er bredere enn hos slektningen smal dunkjevle. Arten kan bli opptil 2 m høy og vokser i tette bestander på grunt vann i innsjøer, dammer, elver og sumper.[1]
Bred dunkjevle vokser naturlig i Eurasia, Afrika, Nord- og Sør-Amerika, og er innført og forvillet i andre verdensdeler. I Norge vokser den i kyststrøkene i den sørligste delen av Sør-Norge. I de siste tiåra har den spredt seg nordover på Østlandet og langs kysten.[2]
Bred dunkjevle (Typha latifolia) er en flerårig sumpplante.
Aksene er kolbeformede som hos andre dunkjevlearter. Hunblomstene sitter i den tykke delen av akset og hannblomstene i den tynne. Hos bred dunkjevle er ikke noe mellomrom mellom hunn- og hannblomstene. Bladene er bredere enn hos slektningen smal dunkjevle. Arten kan bli opptil 2 m høy og vokser i tette bestander på grunt vann i innsjøer, dammer, elver og sumper.
Bred dunkjevle vokser naturlig i Eurasia, Afrika, Nord- og Sør-Amerika, og er innført og forvillet i andre verdensdeler. I Norge vokser den i kyststrøkene i den sørligste delen av Sør-Norge. I de siste tiåra har den spredt seg nordover på Østlandet og langs kysten.
Pałka szerokolistna, rogoża[3] (Typha latifolia L.) – gatunek rośliny należący do rodziny pałkowatych (Typhaceae). Szeroko rozprzestrzeniony na świecie, w Polsce pospolity. Rośnie na brzegach wód stojących i wolno płynących. Tworzy często rozległe, zwykle niemal jednogatunkowe szuwary. Jest jedną z ważniejszych roślin jadalnych rosnących w dzikiej przyrodzie. Rośliny tego gatunku dostarczają surowca plecionkarskiego, wykorzystywane są w bukieciarstwie i do fitoremediacji, a także uprawiane są jako ozdobne.
Gatunek jest bardzo szeroko rozprzestrzeniony na kuli ziemskiej. Występuje na wszystkich kontynentach, z wyjątkiem Antarktydy[4]. W Europie zwarty zasięg obejmuje niemal cały kontynent. Rzadziej rośnie w południowej części Półwyspu Iberyjskiego i Bałkańskiego, brak go na Islandii, w północnej części Półwyspu Skandynawskiego i w północnej Rosji[5]. W Afryce występuje lokalnie na północnych krańcach kontynentu[5], poza tym w części środkowej kontynentu, w Nigerii, oraz na wschodzie – w Etiopii, Kenii, Tanzanii i Ugandzie[5]. W Azji zasięg obejmuje południową Syberię i Azję Środkową, na południu sięgając po północny Pakistan. Gatunek rośnie w rejonie Kaukazu, w Azji Mniejszej i wzdłuż wschodnich wybrzeży Morza Śródziemnego. Na Dalekim Wschodzie zasięg obejmuje basen Morza Japońskiego, Sachalin i Wyspy Japońskie[5]. W Ameryce Północnej gatunek jest pospolity we wschodniej i środkowej części, poza tym spotykany jest na rozproszonych stanowiskach w zachodniej części kontynentu. Rośnie w basenie Zatoki Meksykańskiej i jako zawleczony w rejonie Morza Karaibskiego[4]. W Ameryce Południowej występuje w Argentynie, Paragwaju i południowej Brazylii[4].
Pałka szerokolistna uprawiana jest w wielu krajach świata. Jako gatunek introdukowany rozprzestrzenia się w Australii, Nowej Zelandii, na Hawajach[4] i w południowo-wschodniej Azji[6]. Ze względu na wypieranie gatunków rodzimych, szybkie rozrastanie się, tworzenie gęstych, jednogatunkowych i trwałych zbiorowisk, gatunek zaliczony został do najbardziej problematycznych roślin inwazyjnych na świecie[7]. Potencjalnie jeszcze większą inwazyjnością cechuje się mieszaniec pałki szerokolistnej i wąskolistnej – T. ×glauca[6][8].
W Polsce pałka szerokolistna jest szeroko rozprzestrzeniona na całym niżu i w niższych położeniach górskich[9][10]. Szczególnie pospolicie rośnie w południowej i zachodniej części kraju[11].
Hydrofit, helofit. Po okresie spoczynku zimowego rośliny rozpoczynają wzrost w marcu[21]. Pędy najsilniej rozrastają się w maju i czerwcu[9]. Jednak nowe pędy nadziemne wyrastają z kłączy sukcesywnie przez cały sezon wegetacyjny. Najsilniejszy przyrost masy kłączy następuje od końca lipca do połowy sierpnia oraz na przełomie września i października[24]. Jesienią masa kłączy jest dwukrotnie większa od masy pędów nadziemnych. Także zawartość węglowodanów w kłączach rośnie jesienią i osiąga wielkość 2–3-krotnie większą niż latem[24]. Na produktywność i wzrost pałki ogromny wpływ mają warunki wodne i rośliny towarzyszące. Najstarsze fragmenty kłącza, osiągające ponad dwa lata – sukcesywnie obumierają. Poszczególne ramety nie żyją dłużej niż trzy lata[21].
W skupieniach roślin dominują pędy wegetatywne. Pędy kwitnące rozwijają się często bardzo nielicznie (np. na jednym z badanych stanowisk trzy pędy kwitnące przypadały na ogólną ich liczbę 1779), na co wpływ może mieć silne wzajemne zacienianie się pędów. Nie kwitną też rośliny całkowicie wynurzone, a słabiej kwitną rośliny rosnące w głębszej wodzie[21]. Kwitnienie w warunkach środkowoeuropejskich trwa od czerwca do sierpnia[9], w cieplejszym klimacie zaczyna się i kończy wcześniej, w chłodniejszym – później[21]. Kwiaty zapylane są za pomocą wiatru[9] (anemogamia). Kwiaty żeńskie zakwitają na pędzie wcześniej niż męskie, co zwykle pozwala uniknąć samozapylenia[21]. Pyłek może być przeniesiony tylko przy silnych wiatrach, a ponieważ długo zachowuje żywotność (przy sprzyjających warunkach przez około 4 tygodni), nierzadko dochodzi do samozapylenia[25]. Po przekwitnieniu kwiaty męskie szybko opadają odsłaniając nagą oś kwiatostanu, podczas gdy suche kwiaty żeńskie utrzymują się do zimy i wówczas odpadają w wielkich ilościach[14][15]. Nasiona powstają w ponad połowie zapylonych kwiatów[21]. Kwitnienie skutkuje zwykle obumarciem całej ramety, co powoduje, że szuwar pałkowy rozprzestrzenia się wegetatywnie na zewnątrz, podczas gdy starsze okazy w środku płatu sukcesywnie zakwitają i zamierają[16]. Nasiona opatrzone aparatem lotnym przenoszone są przez wiatr, czasami również przez wodę[9]. Aparat włoskowy znacznie zmniejsza tempo spadania owocu, wynoszące w efekcie 0,13 m/s. Przy wietrze wiejącym z prędkością 10 km/h i masie owocu wynoszącej 0,05 mg wyliczono dystans transportu diaspory na 46,9 m[21]. Zwykle ok. 95% wytwarzanych nasion posiada zdolność do kiełkowania[26]. Owoce mokre z reguły opadają i pokrywają glebę w zwartych skupieniach. Nasiona przerywają spoczynek i kiełkują na podłożu mokrym lub wilgotnym, przy niskiej koncentracji tlenu, w cieple oraz przy długim dniu i krótkiej nocy. Najlepsze warunki do kiełkowania występują na miejscach pozbawionych okrywy roślinnej, w płytkiej wodzie, która łatwo się nagrzewa i jest dobrze naświetlona. W zwartych szuwarach pałkowych siewki tego gatunku praktycznie nie występują[15]. Nasiona tworzą trwały glebowy bank nasion – potwierdzono niewielką żywotność nasion 5-letnich[21].
Gatunek rozprzestrzenia się na większe odległości głównie przez nasiona, podczas gdy rozmnażanie wegetatywne odgrywa główną rolę dla rozszerzania i utrzymywania się lokalnych stanowisk[15]. Siewki pałki szerokolistnej są drobne[21], nie występuje hipokotyl ani epikotyl. Pojedynczy liścień jest silnie wygięty i ma ok. 1 cm długości[27]. Pierwsze 2–4[21] listki są nitkowate i osiągają do 1,5 cm długości (mają jedną, centralną żyłkę przewodzącą i wyraźne żyłki boczne)[27], następnie rozwijają się 2–6 liści pływających, po czym dopiero zaczyna wzrastać pęd. Gdy osiągnie co najmniej 35 cm wysokości – zaczyna rozrastać się kłącze[21]. W pierwszym roku wzrostu polikormon pałki szerokolistnej może rozrosnąć się na powierzchni o średnicy 3 m[24]. Jednoroczna roślina może mieć ponad sto pąków wierzchołkowych, 35 pędów nadziemnych o wysokości do 10 cm, 29 pędów osiągających do 46 cm i 34 pędy osiągające od 46 do 61 cm wysokości. Roślina dwuletnia może porastać ponad 50 m2, a jej kłącza osiągają łączną długość 480 m, wydając ponad 1,7 tysiąca pędów nadziemnych, w tym mogą pojawiać się pojedyncze, pierwsze pędy kwitnące[21].
Podługowata, często zakrzywiona strefa brzeżna liścia zawiera skupisko włókien oraz pojedynczą wiązkę przewodzącą. W pozostałej części liścia przeplatają się wiązki subepidermalne oraz wiązki w mezofilu asymilacyjnym. Komórki epidermy położone nad każdą wiązką przewodzącą są większe i pokryte grubszą warstwą kutykuli, co na powierzchni liścia powoduje efekt prążkowania lub żebrowania[28]. Ponad 50% objętości liści może stanowić aerenchyma[29], podczas gdy tkanka asymilacyjna zajmuje 10% ich objętości[18].
Generatywna część łodygi otoczona jest epidermą oraz cienką hipodermą. Wewnątrz znajduje się kilka pierścieni wiązek przewodzących. Dużym wiązkom przewodzącym towarzyszy zespół włókien biegnący pomiędzy drugim a trzecim pierścieniem. W tej części łodygi nie występuje endoderma. Krótka łodyga wegetatywna zawiera hipodermę, złożoną z 4–5 warstw komórek oraz jednorzędową epidermę. Pojedyncza warstwa komórek epidermy występuje także w kłączach. Pod nią znajduje się warstwa kory oraz walec osiowy. Korę tworzy kilkuwarstwowa hipoderma, aerenchyma oraz rozproszone, drobne wiązki. Do wewnątrz znajduje się pojedyncza warstwa endodermy. Komórki hipodermy mają ściany zdrewniałe i w zależności od położenia zawierają suberynę lub ligninę. Występowanie pasemek Caspary'ego powoduje, że warstwa taka ma charakter egzodermy[28].
W kłączach pałki szerokolistnej podobnie jak i wąskolistnej, gromadzone są pojedyncze ziarna skrobi o zarysie w przybliżeniu okrągłym lub eliptycznym, o osi od 3 μm do 18 μm, zwykle ok. 11 μm. Rzadko występują ziarna złożone, zbudowane z 2–4 ziaren[30].
Liczba chromosomów 2n = 30[3]. W Ameryce Północnej nierzadko tworzy hybrydy z pałką wąskolistną – Typha ×glauca, czego nie obserwowano często w Europie[8]. Nowsze badania wskazują jednak, że hybrydyzacja tych dwóch gatunków w Europie jest również spotykana. Okazy mieszańcowe znajdowane są m.in. w zachodniej Polsce[31]. Lokalnie gatunek krzyżuje się również z pałką południową, tworząc gatunek hybrydowy Typha ×provincialis[32]. Zróżnicowanie genetyczne w obrębie populacji na poszczególnych stanowiskach jest bardzo małe[21].
Skład chemiczny tkanek pałki szerokolistnej jest zmienny. Nieco inny skład mają pędy nadziemne i kłącza. Zaobserwowano również różnice między roślinami z odmiennych siedlisk. Zawartość białka wyekstrahowanego (będącego frakcją białka całkowitego) z mączki kłączy pałki szerokolistnej rosnącej w różnych lokalizacjach może różnić się pięciokrotnie[33]. W poniższej tabeli uwzględniono dane z kilku badań dotyczące głównie pędów wynurzonych[34]:
Substancja Udział procentowy w suchej masie substancje mineralne (popiół) 4,2-12 N 0,35-0,42 P 0,02-0,66 K 0,35-5,0 Ca 0,21-2,5 Mg 0,1-0,77 Na 0,07-0,55 S 0,1-0,2 Si 0,22 Fe 0,007-0,02 Mn 0,01-0,34 Zn 0,0017-0,01 białka 10,3 tłuszcze 3,9 celuloza (błonnik) 33,2 chlorofile 0,26 taniny 2,1 kwas asparaginowy 1,35 kwas glutaminowy 1,31 lizyna 0,66 histydyna 0,25 arginina 0,62 treonina 0,5 seryna 0,52 prolina 0,48 glicyna 0,63 alanina 0,75 izoleucyna 0,62 leucyna 1,05 cysteina 0,57 metionina 0,16 tyrozyna 0,39 fenyloalanina 0,6 wartość energetyczna [kJ/g] 16,7W niektórych starszych źródłach (z początków XX wieku) donoszono o trujących, w pewnych sytuacjach, właściwościach pałki dla ludzi i zwierząt. Informacje te nie znajdują jednak potwierdzenia. Puch ułatwiający rozsiewanie nasion może podrażniać oczy. Pyłek pałki nie powoduje jednak reakcji alergicznych[16].
Rośliny wytwarzają szereg związków pełniących funkcję allelopatin. Wytwarzane związki należą do steroidów oraz kwasów tłuszczowych i hamują wzrost niektórych mikroglonów oraz sinic[35][36].
Transport gazów, O2 do korzeni i CO2 z korzeni do pędu odbywa się w wyniku konwekcji. Różnica ciśnień względem otoczenia zmierzona dla roślin tego gatunku wynosiła 350 Pa. Tempo przepływu gazu w kłączach pałki wynosi do 8 cm3 min-1[37]. Opory przepływu w liściach oraz w połączeniach liści z kłączem są większe[38]. Na tempo to znacząco wpływa temperatura otoczenia oraz wilgotność względna, nie obserwowano natomiast by wpływało nań światło[37].
Nasiona są fotoblastyczne. Oświetlanie oraz niskie stężenie tlenu prowadzą do zwiększonego zatrzymywania wody przez koloidy, co prowadzi do obrzmienia i pęknięcia okrywy nasiennej[39]. Optymalna temperatura kiełkowania wynosi 30 °C w dzień przy zakresie stężeń tlenu 2,3 do 4,3 mg dm-3. Działanie światła czerwonego musi trwać co najmniej 10 godzin przy natężeniu 2,5 × 10 −8 W m−2[40].
Chociaż pałka szerokolistna należy do roślin o fotosyntezie C3, wykazuje się wyjątkowo wysoką efektywnością asymilacji dwutlenku węgla, a cykl fotooddechowy pomimo wysokiej aktywności oksydazy glikolanowej obejmuje niewielką część asymilowanego CO2[41].
Obserwowano występowanie pałki na terenach skażonych metalami ciężkimi. Badania laboratoryjne potwierdziły wysoką odporność gatunku na zanieczyszczenia metalami takimi jak Zn, Cu[42], Cd[43], Fe, Ni[44]. Metale te mogą być gromadzone w tkankach pałki bez negatywnego wpływu na działanie organizmu[43]. Pałka szerokolistna ma tendencję do akumulowania metali ciężkich w korzeniach. Zawartość w kłączach i pędach asymilacyjnych jest mniejsza, przy czym – z wyjątkiem manganu – w częściach zielonych mniejsza niż w kłączach, co sugeruje, że istnieją mechanizmy fizjologiczne zapobiegające wnikaniu metali ciężkich w głąb tkanek[45].
Pałka szerokolistna rośnie w bardzo zróżnicowanych warunkach klimatycznych – w strefie międzyzwrotnikowej i umiarkowanej (na północy sięgając środkowej części Alaski, gdzie temperatury zimowe sięgają -34 °C), w wilgotnym klimacie oceanicznym oraz na obszarach będących pod wpływem klimatu kontynentalnego[16]. W górach spotykana na obszarach położonych nawet na wysokości 2300 m n.p.m.[21] Roślina występuje w wodach stojących oligotroficznych do eutroficznych (płytkie i zatorfione brzegi jezior, starorzecza, rowy melioracyjne, doły potorfowe), na podłożu zwykle mulistym, zasobnym w materię organiczną, przynajmniej w warstwie wierzchniej[15][9]. W zbiornikach wodnych może rosnąć w strefie litoralu do głębokości 2 m. Znosi dosyć duże wahania poziomu wody, ale jej korzenie i kłącza muszą być stale w podłożu zalanym wodą[9]. Znosi wysychanie w miesiącach letnich, ale nie przeżywa długotrwałej suszy[21]. Wraz ze wzrostem głębokości rośliny rosną w zbiorowisku rzadziej i słabiej kwitną. W takich warunkach biomasa lokowana jest bardziej w liściach niż w organach podziemnych[46]. Gdy teren, na którym rośnie pałka szerokolistna ulegnie zlądowaceniu, rośliny tego gatunku giną, a ich miejsce zajmują inne rośliny szuwarowe lub mszysto-turzycowe. Podczas gwałtownego przyboru wód czasami całe łany pałki ulegają oderwaniu od podłoża i pływają na wodzie jako tzw. pło[9]. Dzięki dodatniej pływalności kłączy (ze względu na przestwory powietrzne oraz uwięzione w pływającej macie roślin pęcherze gazu, powstające w procesach anaerobowych), skupienia pałki mogą rosnąć bez kontaktu z podłożem, tworząc pła o grubości kilkudziesięciu centymetrów[21]. Splątane kłącza i grube łodygi pałki zatrzymują szczątki organiczne i niesione przez wodę muły, i w efekcie gatunek ma duży udział w zarastaniu zbiorników wodnych. Produkuje dużą ilość biomasy, która jednak szybko ulega rozkładowi[9]. Ze względu na sprawny system transportu tlenu do korzeni, skutecznie natlenia podłoże, zwykle deficytowe w ten pierwiastek, dzięki czemu przyczynia się istotnie do ograniczenia fermentacji metanowej[47]. Pałka ta bywa spotykana na brzegach wód słabo zasolonych[15], przy czym o ile dorosłe rośliny dość dobrze znoszą zasolenie osiągające ponad 1,1%, o tyle na siedliskach zasolonych nasiona nie kiełkują, a także znacznie ograniczone jest tworzenie pędów kwitnących[21]. Pałka szerokolistna dobrze znosi pożary, regenerując się z kłączy. Wyjątkiem są sytuacje, gdy pożary zbiegają się z osuszeniem siedliska lub po wypaleniu roślin nastąpi podniesienie poziomu wód[21].
Zdominowane przez pałkę szerokolistną fitocenozy występują przeważnie w węższym zakresie niż te, w których jest domieszką, tj. w wodach żyznych o głębokości do 1 m. W sukcesji roślin wodnych zwykle stanowią jednak fazę dość krótkotrwałą. Mogą przekształcać się w pło paprociowe, w którym pałka szerokolistna bywa współdominantem[9]. Szerokie i stosunkowo krótkie liście pozwalają na zasiedlenie przede wszystkim wód płytkich do głębokości 15 cm. Przy większej głębokości przewagę w konkurencji uzyskuje inny gatunek pałki – Typha angustifolia[48] (gdy szuwary tych gatunków sąsiadują, szuwar pałki szerokolistnej zwykle tworzy pas bliższy brzegu[15]). Niemniej, w niektórych regionach oba te gatunki, jak również ich krzyżówki, zajmują siedliska o podobnej głębokości (która ponadto potrafi być zmienna sezonowo)[49]. Zwarte płaty pałki szerokolistnej znacznie ograniczają możliwości rozwoju innych roślin, stąd często mają charakter jednogatunkowych agregacji. Ze względu na wielkie ilości wytwarzanych diaspor i szybki rozrost wegetatywny – gatunek w krótkim czasie może skolonizować i zdominować zaburzone lub nowo powstałe siedliska[26].
Pałka szerokolistna jest kluczową rośliną pokarmową dla piżmaka oraz ważną dla nutrii[21] i kaczkowatych z plemienia Anserini. Nasiona bywają spożywane przez cyraneczkę karolińską, biegusa tundrowego, berniklę kanadyjską, śnieżycę dużą i gęś białoczelną[15]. Piżmaki często budują sobie schronienia z materiału pochodzącego z tych roślin. W szuwarach pałkowych chętnie chronią się jelenie[15]. Skupienia pałki stanowią biotop lęgowy wielu kaczkowatych oraz epoletnika krasnoskrzydłego, są wykorzystywane jako miejsce schronienia także przez wiele innych gatunków wodno-błotnych[26]. Puch z owoców pałki jest jednym z budulców gniazda remiza zwyczajnego[50].
Pałka szerokolistna jest rośliną pokarmową dla larw chrząszczy Stilbus oblongus (pleszakowate), na górnej powierzchni liści żerują dorosłe Donacia cinerea, na korzeniach larwy Donacia aquatica, Donacia cinerea i Plateumaris sericea (stonkowate), na łodydze Tournotaris bimaculatus (Erirhinidae)[51], a w łodydze Sphenophorus pertinax (Dryophthoridae). Na powierzchni liści żerują gąsienice Arsilonche albovenosa[16] i Simyra insularis[52], a minują je Bellura obliqua i Nonagria oblonga (sówkowate)[16]. W kolbach żyją i żywią się sokami nimfy i dorosłe pluskwiaki Chilacis typhae (zwińcowate). W żywych pochwach liściowych rozwijają się larwy muchówki Phaonia atriceps, a w martwych Typhamyza bifasciata[51].
Na pałce występują rozmaite gatunki słodkowodnych ślimaków, uszkodzone i rozkładające się organy tej rośliny stanowić mogą pokarm zatoczka rogowego (Planorbarius corneus L.) i przyczepki jeziorowej (Acroloxus lacustris L.) – zwłaszcza osobniki tego ostatniego gatunku mogą na liściach i łodydze pałki występować masowo[53].
Gatunek może tworzyć mikoryzę arbuskularną z grzybami z rodzaju Glomus. Związek jest prawdopodobnie fakultatywny i zależny od warunków wzrostu roślin[54]. Dodatkowy tlen, który wodne rośliny jednoliścienne uwalniają do podłoża, sprzyja mineralizacji i zwiększa dostępność fosforu. Związek rośliny i grzyba może więc mieć niewielkie znaczenie[55]. Porównując wzrost roślin w obecności grzyba oraz w sterylnym podłożu wykazano, że mikoryza u pałki korzystnie wpływa na wzrost i ilość wytwarzanej biomasy[56]. W warunkach, gdy rośliny są okresowo zalewane, ilość arbuskul oraz strzępek jest pozytywnie skorelowana z długością okresu o niskim poziomie wody[57].
Na liściach rozwijają się pyknidia Phyllosticta typhina (Botryosphaeriaceae, powoduje rdzawe, podługowate plamy na końcach liści, jaśniejsze w środku) i Stagonospora typhoidearum (Phaeosphaeriaceae). Gatunek Colletotrichum typhae (Glomerellaceae) powoduje na liściach pomarańczowo-brązowe zmiany, stopniowo ciemniejące, na brzegach zaczerwienione, w środku z czasem jaśniejące[51]. Na martwych pędach pałki zarejestrowano rozwój takich gatunków grzybów jak: Typhula capitata i Psathyrella typhae (pieczarkowce), Lindtneria trachyspora (gołąbkowce), Septoria menispora (Mycosphaerellales), Arthrinium sporophleum (Apiosporaceae), Lachnum controversum (Helotiales), Epithele typhae (żagwiowce)[51].
Podwodne części pędów pałki szerokolistnej stanowią istotne podłoże dla epifitycznych glonów. Peryfiton na pędach tej rośliny składać się może ze 150 tysięcy glonów na m-2 i ponad 18 tysięcy mikrofauny na m-2[58]. Do dominantów w zbiorowiskach glonów peryfitonowych na pędach pałki należą: Fragilaria ulna, Fragilaria capucina, Spirogyra sp., Oscillatoria sp. i Komvophoron crassum[59][60].
W pierwszej klasyfikacji systematycznej rodzaju Typha z 1889 Moriz Kronfeld umieścił gatunek T. latifolia w sekcji Ebracteolatae (jednej z dwóch wyodrębnionych w rodzaju) w podsekcji Schuria wspólnie z takimi gatunkami jak: T. shuttleworthii, T. capensis i T. orientalis. Kolejnej rewizji systematycznej rodzaju dokonał S.G. Smith w 1987. Wyróżnił on 6 grup bez rangi systematycznej i T. latifolia znalazła się w grupie I wspólnie z T. shuttleworthii. Analiza chloroplastowego DNA potwierdziła bliskie pokrewieństwo tych gatunków. Tworzą one klad oddzielony jako jeden ze starszych w obrębie rodzaju – zaraz po kladzie bazalnym z wyraźnie odrębną T. minima[62].
Udokumentowano liczne ekotypy gatunku, jednak najwyraźniej są one wynikiem specyficznego oddziaływania środowiska, a nie uwarunkowań genetycznych[16]. Ekotypy różnią się w odniesieniu do takich cech jak: długość liści i fenologia ich rozwoju, forma wzrostu klonalnego, termin kwitnienia. Różnią się także reakcjami fizjologicznymi (np. na wzrost stężenia dwutlenku węgla, intensywności oświetlenia). Poza ekotypami różniącymi się preferencjami klimatycznymi lub determinowanymi przez takie czynniki, zarejestrowano adaptacje ze względu na zasolenie i zmienność warunków siedliskowych[16].
Jako forma ambigua bywają klasyfikowane rośliny, u których występuje przerwa między kwiatostanem męskim i żeńskim[21].
Znane są mieszańce z pałką wąskolistną (T. ×glauca) i południową (T. ×provincialis)[32]. Oba mieszańce są sterylne i rozprzestrzeniają się wegetatywnie[16].
W uprawie stosowany jest kultywar 'Variegata' o liściach wąsko, biało obrzeżonych i z wąskim białym paskiem biegnącym wzdłuż środka liścia[63]. Rośliny tej odmiany są mniej ekspansywne w uprawie od formy typowej[64].
W polskim nazewnictwie ludowym i tradycyjnym funkcjonowały następujące nazwy: baszka, doktorska baszka wodna, gołka, kołowiej, ożypałka, ożypałka szerokoliściowa, pałka, pałka bagienna, pałka większa, pałka wodna, pałki, rogoża, rogoża kołowiejec, rogoża ożypałka, rogoża pałka wodna, rogoża rogozina, rogoża szerokolistna. Cześć z nich dotyczy też innych przedstawicieli rodzaju[65].
Nazwy typhe (τύφη) w odniesieniu do pałki używał Teofrast (372-287 p.n.e.). Dioskurydes (40-80 n.e.) używał określenia typhes (τυφης). Pochodzenie tych określeń wiąże się ze słowem typhos oznaczającym moczary, ewentualnie też opary, dymy, mgły – co wiązane jest z delikatnym wyglądem rozsiewających się owoców. Nazwa ta została zaadoptowana jako rodzajowa przez Karola Linneusza, ale też była stosowana w zlatynizowanej formie przez wcześniejszych botaników[66][67]. Hieronim Bock i Jacques Daléchamps używali określenia Typha aquatica, Albrecht von Haller – Typha clava unica, Andrea Cesalpino – Typha palustris, Gaspard i Jean Bauhin – Typha palustris major[68]. Naukowa nazwa gatunkowa to zestawienie łacińskich słów latus – 'szeroki' i folium – 'liść'[65].
Wszystkie części pałki szerokolistnej są jadalne, a ze względu na rozpowszechnienie i wielkie zasoby tego gatunku, należy on do najważniejszych roślin pokarmowych możliwych do pozyskania w dzikiej przyrodzie[69]. Ślady obróbki pałki (przy czym zachowane szczątki pałki szerokolistnej i wąskolistnej są zbyt podobne, by je jednoznacznie rozróżniać) sięgają co najmniej 30 000 lat wstecz, do paleolitu, a mąka z jej kłączy porównywana jest do mąki z płaskurki[30]. Na jej popularność wpływ może mieć stosunkowo mała zawartość fitolitów[70]. Kłącza możliwe do spożycia surowe, po wysuszeniu i po gotowaniu. Są najbogatsze w składniki odżywcze od jesieni do wiosny, kiedy zawierają ponad 55% węglowodanów (w tym 30-46% skrobi) oraz 6–8% białka. W celu usunięcia nieprzyjemnego zapachu mułu należy kłącza dokładnie umyć. Ponieważ kłącza zawierają dużo włókien, zaleca się pocięcie ich w cienkie talarki, ewentualnie w przypadku gotowania – można przetrzeć wywar przez sito, zatrzymując włókna. Suszone kłącza można także przetrzeć na mąkę. W sumie z 1 ha pałki pozyskać można 8 ton mąki z kłączy[69]. Obficie produkowany żółty pyłek także może być zbierany i wykorzystywany jako bogata w białko mąka[16]. Może być używany po zmieszaniu z mąką pszenną do wypieku chleba, samodzielnie do zagęszczania zup i potraw[71]. Indianie lepili z pyłku ciastka, a w południowo-wschodniej Azji dodawano go do ciast. Można także zjadać (surowe, po przegotowaniu[69] lub pieczone[71]) młode kolby kwiatów żeńskich. Owoce ze względu na aparat puchowy były przygotowywane do spożycia przez potrząsanie z żarem. Dzięki temu drobne owoce się prażyły, a aparat lotny ulegał spopieleniu. Z owoców lepiono placki, dodawano do wypieków, gotowano w papkę lub w zupie[69]. Miękkie, dolne części liści (pochwy liściowe) mogą być spożywane w sałatkach[71] – młode pędy można spożywać zarówno gotowane, jak i na surowo[16]. Mogą być przyrządzane jak szparagi (wymagają dłuższego gotowania) lub dodawane do różnych potraw[71]. Pędy nadziemne pokrojone na krótkie fragmenty można także marynować. Owoce po otarciu z puchu mogą być spożywane jak „orzeszki”. Ze względu na rozliczne walory konsumpcyjne postulowano hodowlę pałki w celu uzyskania odmian o większej produktywności, pozwalających na szersze wykorzystanie tego gatunku jako rośliny spożywczej[16].
Młode rośliny nadają się na kiszonkę dla zwierząt[72], chociaż należy zachować ostrożność przy karmieniu nią koni, których przypadek zatrucia wiązano ze spożyciem pałki szerokolistnej[16].
Roślina odgrywała istotną rolę jako jadalna i znajdująca wielorakie inne zastosowania dla rdzennej ludności Ameryki Północnej. Stąd w literaturze bywa określana jak „bagienny supermarket” (supermarket of the swamps). W przeszłości też toczono walki międzyplemienne o kontrolę nad mokradłami porośniętymi szuwarami pałkowymi[21]. Pałka ta była też ważną rośliną pokarmową Kozaków (stąd jedna z angielskich nazw rośliny – Cossack asparagus). Jakuci dodawali sproszkowane kłącza tego gatunku do dania zwanego butagas, w którego skład wchodziły poza tym: krwiściąg lekarski, łączeń baldaszkowy i lilia złotogłów[69]. Była także notowana jako roślina jadalna w Chinach od czasów starożytnych – pojawia się w tekstach z epoki Zhou pod nazwą pu (chiń. upr. 蒲; pinyin: pú)[73].
Pałka szerokolistna wykorzystywana jest do nasadzeń w oczkach wodnych i stawach. Rozmnaża się z nasion lub przez podział na wiosnę. Jest jednak bardzo ekspansywna, najlepiej sadzić ją tam, gdzie można kontrolować jej rozrastanie się[74]. Kwiatostany są wykorzystywane do bukietów oraz dekoracji wnętrz.
W wielu regionach z liści pałki wykonuje się maty, plecionki oraz papier[72]. Indianie wykorzystywali plecionki z włókien pałki i jej liści w różnorodnym zakresie, w tym jako materiał izolacyjny, okrycie głowy, żagle do łodzi, wyplatali z niej kosze[66][75]. Matę wyplecioną z pałki datowaną na 10 tysięcy lat BP znaleziono w jaskini w południowej części USA[76]. Z włókna liści wykonuje się powrozy, chodniki i worki. Z uschniętych pędów pałki w budownictwie wykonuje się płyty i maty izolacyjne. Owoce wraz z puszystym okwiatem używane są w tapicerstwie do wyściółki mebli[72], a także do wypełniania poduszek, kołder, materacy i okryć[76][71]. Jan Krzysztof Kluk w 1811 roku pisał, że z puchu na kolbach się naydującego, ubodzy ludzie robią sobie pościele i poduszki dosyć dla nich wygodne[68]. W czasie II wojny światowej wykorzystywano owoce z puchem do napełniania kamizelek ratunkowych (zamiast kapoku) i kurtek lotniczych ze względu na doskonałe właściwości izolacyjne i doskonałą pływalność[76]. Z puchatych owoców pałki Indianie wykonywali wyściółkę w mokasynach[76].
Pałka jest jednym z gatunków znajdujących zastosowanie w oczyszczalniach hydrofitowych, przeznaczonych do oczyszczania ścieków bytowych[77]. Jest gatunkiem szczególnie efektywnym przy oczyszczaniu ścieków zawierających dużo materii organicznej i azotu amonowego[78]. Wykazuje się także zdolnością do pobierania i kumulacji metali ciężkich. Doświadczenia pokazały, że rośliny te są zdolne do pobrania 100% Zn i Cu oraz około 96% Ni z podłoża[79]. W innych badaniach natomiast stwierdzono słabszą w porównaniu z niektórymi innymi hydrofitami zdolność usuwania z wody Mg, Fe, Ni, przeciętną Mn i dużą N, P, S, Ca, K, Na i Cu[80]. W połączeniu z wysoką tolerancją na zanieczyszczenie metalami ciężkimi gatunek może być szeroko wykorzystywany w procesie oczyszczania wód[81]. Dobre efekty uzyskano stosując pałkę szerokolistną w systemie oczyszczania ścieków z garbarni[82] oraz przy usuwaniu z wód fenolu[83]. Roślina jest zdolna do wychwytywania i metabolizowania substancji będącej składnikiem leków – diklofenaku. Leki pomimo tego, że pojawiają się w ściekach w małych stężeniach, mogą być niebezpieczne dla środowiska ze względu na swoją aktywność biologiczną[84]. Innymi substancjami wychwytywanymi przez pałkę szerokolistną są pestycydy, które pojawiają się w wodach powierzchniowych nawet przy prawidłowej gospodarce rolnej. Rośliny mogą służyć do oczyszczania ścieków z pestycydów, bądź też zapewniać oczyszczanie wód poprzez celowe umieszczenie w rowach melioracyjnych[85]. Na dużą wydajność oczyszczania ścieków przez fitocenozy pałki szerokolistnej ma wpływ działalność mikroorganizmów zasiedlających tworzoną przez nią ryzosferę[86].
Rośnie często jako chwast na polach ryżowych. Może powodować straty w plonach ryżu siewnego[6].
Pałka szerokolistna opisywana jest także jako roślina problematyczna w kontekście utrzymywania urządzeń melioracyjnych – zarasta bowiem rowy i kanały, zmniejszając przepływ wody i zwiększając ich zamulenie[16]. Generuje także problemy w użytkowaniu rybackim i rekreacyjnym zbiorników, ze względu na szybkie zarastanie i zamulanie wszelkich płycizn. Ze względu na silne zwiększanie ewapotranspiracji przyczyniać się może lokalnie do deficytu wody i wysychania niewielkich zbiorników i mokradeł[16].
W przypadku potrzeby zwalczenia lub ograniczenia udziału pałki szerokolistnej może być ona koszona (najlepiej poniżej poziomu wody), wygniatana, wypalana lub niszczona za pomocą herbicydów. Zaleca się realizowanie takich działań w czasie, gdy roślina ponosi największe koszty rozwoju – gdy kwiatostany są świeżo rozwinięte i jeszcze zielone. Jeśli możliwe jest regulowanie poziomu wody, optymalnie jest przed zwalczaniem odwodnić stanowisko, a po zabiegu spiętrzyć wodę zalewając pozostałości roślin[15].
Gatunek bywa uprawiany jako ozdobny ze względu na oryginalne, okazałe kwiatostany. Zaleca się jego sadzenie jednak tylko przy dużych zbiornikach ze względu na szybkie rozrastanie się i duże rozmiary płatów pałki. Ze względu na możliwość przebijania przez ostre końce kłączy folii lub gum używanych do uszczelniania zbiorników – pałka jest zalecana do uprawy tylko w zbiornikach o dnie naturalnym lub zabezpieczonych odpowiednio wytrzymałymi materiałami. Rośliny uprawia się w miejscach nasłonecznionych, w płytkiej wodzie (do 15[91] lub 30[63] cm głębokości). Rozmnaża się je przez podział kłączy wiosną lub za pomocą siewek pojawiających się naturalnie[91]. W celu zapobieżenia rozsiewaniu się roślin ścina się pędy nadziemne, przy czym warto czynność tę wykonywać tuż po zimie, a przed rozpadnięciem się owocostanów. W okresie zimowym należy łodygi zachowywać, ponieważ prowadzona jest przez nie wymiana gazowa między organami podziemnymi a atmosferą[64]. Szkody w uprawie powodować mogą mszyce[91].
Pałki (bez rozróżniania gatunków) na kontynentach amerykańskich odgrywały istotną rolę w kulturze Indian. Według świętej księgi Popol Vuh narodu Kicze Stwórca stworzył kobietę z pałki (mężczyznę z koralodrzewa). Pałka pojawia się w różnych indiańskich mitach i legendach. Używana była podczas różnych ceremonii i rytuałów m.in. u Algonkinów, Dakotów i Pueblo. Ci ostatni często sadzili pałki przy swoich osadach[66]. Prawdopodobnie przed upowszechnieniem się upraw kukurydzy pyłek pałki był u Indian Pueblo i Apaczów istotnym źródłem pożywienia i był święcony w różnych ceremoniach, m.in. mających przynieść deszcz i powodzenie. Apacze uważali, że pyłkiem pałki jest rozświetlona na nocnym niebie Droga Mleczna. Nawahowie uważali pałkę za zbyt potężną roślinę, by ją spożywać. Używali pyłku w ceremoniach, a z liści wyplatali naszyjniki i bransolety[66]. Saliszowie składali pałki w grobach zmarłych[75].
W Europie pałki są częstym symbolem obecnym w heraldyce[76], symbolizującym pokój i dobrobyt[92].
Przez niektórych botaników i znawców Biblii pałka szerokolistna i pałka południowa są uważane za rośliny biblijne. Według F. N. Heppera opisane w Księdze Wyjścia (13,18 i 14,21-22) przejście Żydów w czasie ucieczki z Egiptu nie odbyło się przez Morze Czerwone, lecz przez podmokłe szuwary na jego obrzeżach. Powołuje się przy tym na występujące w tych cytatach hebrajskie słowa jam-sup, które dosłownie znaczą morze trzcin lub morze pałki[93]. Na niektórych obrazach stojący przed Poncjuszem Piłatem Jezus Chrystus w ręce trzyma kwiatostan pałki. Znawcy roślin biblijnych odrzucają taką możliwość. Co prawda pałka szerokolistna rośnie w Jerozolimie, ale sąd nad Jezusem odbyć się miał wiosną (marzec-kwiecień), a kwiatostany pałki rozwijają się w lipcu[93].
Pałka szerokolistna, rogoża (Typha latifolia L.) – gatunek rośliny należący do rodziny pałkowatych (Typhaceae). Szeroko rozprzestrzeniony na świecie, w Polsce pospolity. Rośnie na brzegach wód stojących i wolno płynących. Tworzy często rozległe, zwykle niemal jednogatunkowe szuwary. Jest jedną z ważniejszych roślin jadalnych rosnących w dzikiej przyrodzie. Rośliny tego gatunku dostarczają surowca plecionkarskiego, wykorzystywane są w bukieciarstwie i do fitoremediacji, a także uprawiane są jako ozdobne.
Typha latifolia (papură) este o plantă erbacee perenă, din genul Typha. Se întâlnește ca specie nativă în America de Nord și de Sud, Europa, Asia și Africa[3]. În Canada, păpurișurile se găsesc în toate provinciile și, de asemenea, în Yukon și Teritoriile de Nord-Vest, și în Statele Unite, aceasta este nativă pentru toate statele, cu excepția Hawaii[4][5]. Este o specie introdusă și invazivă, fiind considerată o buruiană nocivă, în Australia și Hawaii[6]. Nu este nativă, dar a fost raportată în Indonezia, Malaezia, Noua Zeelandă, Papua Noua Guinee și Filipine[3].
Typha latifolia (papură) este o plantă erbacee perenă, din genul Typha. Se întâlnește ca specie nativă în America de Nord și de Sud, Europa, Asia și Africa. În Canada, păpurișurile se găsesc în toate provinciile și, de asemenea, în Yukon și Teritoriile de Nord-Vest, și în Statele Unite, aceasta este nativă pentru toate statele, cu excepția Hawaii. Este o specie introdusă și invazivă, fiind considerată o buruiană nocivă, în Australia și Hawaii. Nu este nativă, dar a fost raportată în Indonezia, Malaezia, Noua Zeelandă, Papua Noua Guinee și Filipine.
Pálka širokolistá (lat. Typha latifolia) je trváca bylina z čeľade pálkovitých s ružicou čiarkovitých, až 2 m dlhých listov mečovitého tvaru. Byle sú 1 - 3 m dlhé, duté, hrubé a oblé, sivozelenej farby. Súkvetie je koncový šúľok, s dolnými kvetmi samičími a hornými samčími. Blizny sú červenohnedej farby. Plodom je nažka s chĺpkatou stopkou. Kvitne v júni až v septembri.
Uprednostňuje močaristé stanovištia, často osídľuje brehy rybníkov. Kozmopolitný druh. Mimo Antarktídy ju možno nájsť na všetkých kontinentoch. Zo starého sveta neosídľuje len strednú a južnú Afriku. Na Slovensku je bežným druhom.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Pálka širokolistá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Pálka širokolistá
Wikislovník ponúka heslo Pálka širokolistá
Pálka širokolistá (lat. Typha latifolia) je trváca bylina z čeľade pálkovitých s ružicou čiarkovitých, až 2 m dlhých listov mečovitého tvaru. Byle sú 1 - 3 m dlhé, duté, hrubé a oblé, sivozelenej farby. Súkvetie je koncový šúľok, s dolnými kvetmi samičími a hornými samčími. Blizny sú červenohnedej farby. Plodom je nažka s chĺpkatou stopkou. Kvitne v júni až v septembri.
Širokolistni rogoz (znanstveno ime Typha latifolia) je značilna vrsta v plitvih do srednje globokih stoječih vodah, večinoma v obrežnem pasu. Običajno uspeva v približno pol metra globoki vodi, izjemoma tudi do dveh metrov globine, krajše obdobje pa prenese tako imenovano suho fazo, ko se gladina vode zniža, vendar so tla še vedno vlažna.
Širokolistni rogoz ima močne, razvejane korenike, iz katerih poženejo od 10 do 15 mm široki listi in votlo, do 2,5 m visoko steblo s socvetjem na vrhu. V spodnjem delu socvetja, ki je širše, so ženski cvetovi, v zgornjem moški cvetovi; med obema je okrog 1 cm širok razmak. Ženske cvetove sestavlja enotno cvetno odevalo iz številnih laskov (perigon) v štirih nepravilnih vretencih na peclju (ginoforju), ki nosi nadraslo plodnico. Moške cvetove sestavljajo običajno 3 ščetine enotnega cvetnega odevala in 3 prašniki. Zrelo žensko socvetje je rjave barve in v suhem vremenu odnese veter plodove, ki so porasli z več kot 30 laski. Število semen v plodovih enega ženskega socvetja je od 100000 do 300000. Ko pride plod v stik z vodo, se stena osemenja (perikarpa) v hipu odpre in semena potonejo v vodo. Razen s semeni se rogoz razmnožuje vegetativno s podzemnimi poganjki in zato praviloma tvori večje homogene sestoje širokolistnega rogozovja (Typhetum latifoliae).
Širokolistni rogoz (znanstveno ime Typha latifolia) je značilna vrsta v plitvih do srednje globokih stoječih vodah, večinoma v obrežnem pasu. Običajno uspeva v približno pol metra globoki vodi, izjemoma tudi do dveh metrov globine, krajše obdobje pa prenese tako imenovano suho fazo, ko se gladina vode zniža, vendar so tla še vedno vlažna.
Bredkaveldun (Typha latifolia) är en flerårig vattenväxt tillhörande familjen kaveldunsväxter. Den är en av Sveriges vanligaste växter och utmärks av de kolvlika (hon)blomställningarna.
Bredkaveldun blir en till två meter höga och känns igen på de bruna tätt kolvlikt packade honblomställningarna, som också inspirerat till artens namn. Plantan har både hon- och hanblommor, men honkolven är normalt den man först lägger märke till. Hanblommorna sitter också tätt samlade, precis ovanför honkolven, men sitter inte lika tätt och samlingen hanblommor är inte heller lika tjock. Bladen är 8 till 25 millimeter breda och kan ibland ha en något blågrön ton.
Bredkaveldun växer vanligtvis tillsammans i stora bestånd i relativt grunt kväverikt sötvatten. De blommar från juli till augusti.
Om man tar in ett kaveldun inomhus i slutet av blomningen, tenderar blomställningen att explodera och sprida sina frön över hela rummet.
Arten på det stora hela är enkel att känna igen och kan egentligen bara blandas ihop med smalkaveldun. Hybrider mellan bred- och smalkaveldun förekommer men är sällsynta. Det enklaste sättet att skilja på bred- och smalkaveldun är att undersöka han- och honblomställningarnas placering. Smalkaveldun har i regel en till två centimeter bar stjälk mellan blomställningarna (kolvarna) medan bredkaveldunets blomställningar sitter direkt inpå varandra. Bladen påminner möjligen lite om bladvass men har inte något "bett" på mitten, de är också vanligen bredare än bladen hos smalkaveldun vars blad sällan blir mer än en centimeter breda. Bredkaveldun växer också generellt på grundare vatten än smalkaveldun.
Arten används ibland som prydnadsväxt. Det förekommer några namnsorter:
Bredkaveldun bildar hybrider med andra arter där de möts. Hybriden med smalkaveldun (T. angustifolia) har fått namnet Typha ×glauca Godron och hybriden med sydkaveldun (T. domingensis) har fått namnet Typha ×provincialis A. Camus.
Wikimedia Commons har media som rör Bredkaveldun.
Bredkaveldun (Typha latifolia) är en flerårig vattenväxt tillhörande familjen kaveldunsväxter. Den är en av Sveriges vanligaste växter och utmärks av de kolvlika (hon)blomställningarna.
Рогіз широколистий — багаторічна трав'яниста рослина.
100—250 см заввишки, з потовщеним кореневищем, вкритим лускоподібними листками, що швидко обпадають.
Стебло (комишина, очеретина[1]) — товсте, циліндричне, без вузлів.
Листки (пі́рце[2]) — піхвові, широколінійні, до 20 мм завширшки, сіро-зеленого кольору, зібрані при основі стебла.
Квітки (зах.-поліс. говір кача́лка[3], сх.-поліський діал. качалки́, ко́тики[4]) — дуже дрібні, одностатеві, зібрані в циліндричні колоски. Верхня частина колоса з тичинковими квітками, нижня — з маточковими. Маточкова частина суцвіття циліндрична (30 см завдовжки, 20-40 мм завширшки), трохи довша за тичинкову, чорна-бура або майже чорна, оксамитова від безлічі злиплих приймочок, безпосередньо прилягає до тичинкової. Оцвітина з численних, довгих, тонких щетинок. У тичинкових квітках, звичайно, три тичинки з більш-менш вільними нитками, у маточкових одна маточка з верхньою зав'яззю на ніжці і довгим стовпчиком з лопатчасто-ланцетною приймочкою.
Чорний початок рогозу — це суцвіття жіночих маточкових квіток. Нагорі суцвіття на початку цвітіння буває білувате суцвіття чоловічих квіток з трьома тичинками в кожному. Воно швидко відцвітає і засихає.[5]
Рогіз запилюється вітром. Насіння покриті волосками і, потрапляючи в воду, тримаються на поверхні два-три дні, а потім тонуть. Пух із суцвіть рогозу раніше додавали до пуху кролів при виготовленні фетрових капелюхів. Довгі стебла рогозу гнучкі і міцні. Листя, що досягають 3 метрів довжини, мають до двадцяти повітряних судин з перегородками, видимими неозброєним оком.[5]
Плід — маленький горішок з щетинками при основі.
Трапляється рогіз широколистий по всій Україні — по берегах водойм, у ровах, на лісових болотах, у вільшняках, заплавах.
Рогіз широколистий — тіньовитривала рослина.
Рогіз широколистий, як і решта рогозів — цінна плетивна, волокниста, целюлозно-паперова, будівельна, харчова, кормова, лікарська і декоративна рослина.
Кореневища й молоді пагони рогозу широколистого споживають маринованими, а кореневища, крім того, і печеними.
У народній медицині надземну частину рогозу широколистого використовують проти кривавого проносу і від наривів у ротовій порожнині, а волоски прикладають до наривів, що виникли внаслідок обмороження.
Зелена маса рогозу широколистого для силосування непридатна, бо містить повітроносну тканину. Сухі ж кореневища, які містить 25-58 % крохмалю і до 10 % цукру придатні для відгодівлі свиней і виробництва спирту. Однак відомі випадки отруєння коней при поїданні рогозу широколистого у суміші з іншими кормами.
Найкраще заготовляти рогіз для плетіння з 15 серпня по 1 жовтня, бо в цей час листки рогозу мають найбільшу міцність і гнучкість, але в багатьох місцевостях рогіз заготовляють при настанні морозів (по льоду) .
Як підв'язувальний матеріал рогіз скошують у липні, пров'ялюють на сонці 2-3 доби, після чого нижню частину рослини (60 см завдовжки) відрізують і просушують протягом шести-семи днів. Висушений матеріал зберігається, а перед використанням його намочують і розділяють на стрічки.
Typha latifolia là một loài thực vật có hoa trong họ Typhaceae. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[3]
Bài viết liên quan đến Bộ Hòa thảo (Poales) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Typha latifolia là một loài thực vật có hoa trong họ Typhaceae. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Крупное многолетнее корневищное растение. Корневище толстое, ползучее.
Стебель 1—2 м высотой, c невыступающими узлами, цилиндрический.
Листья серовато-зелёные, цельнокрайные, линейные (до 2 см шириной).
Цветки однополые, очень мелкие, с околоцветником из тонких волосков. Соцветие — цилиндрический початок, состоящий из двух частей. Верхушечная часть тычиночная; расположенная ниже - пестичная (от 6 до 13 см длиной и до 2,5 см толщиной, бархатистая утолщённая, от тёмно-коричневой до чёрно-бурой). Пестичная часть обычно прилегает к тычиночной части или отделена от неё промежутком около 5 мм. Цветение в европейской части России в июне — июле.
Плодоношение в европейской части России в июле — августе. После созревания плодиков соцветия осыпаются.
Размножается и распространяется преимущественно семенами.
Диплоидное число хромосом: 2n = 30.
В произведении «Общая история дел Новой Испании» (1547—1577) Бернардино де Саагун, опираясь на сведения ацтеков о свойствах растений, привёл различные сведения о рогозе широколистном, в частности, о том, что:
Рогоз называют тольпатлактли, он как рогоз в Испании[4].
Рогоз широколистный распространён в тёплых и умеренных областях Евразии, Южной и Северной Америки, Африки; занесён и натурализовался в Австралии и Новой Зеландии.
В России встречается почти на всей территории, кроме Арктики.
Растёт по берегам болот и водоёмов, образуя обширные, но самоизреживающиеся заросли, в кюветах, канавах, карьерах, по обочинам дорог. Произрастает на высоте до 2300 м над уровнем моря[5].
Корневище содержит значительное количество крахмала (около 15 %), 2 % белка и использовалось в пищу. Рогоз широколистный, произрастающий в Астраханской области, содержит (на сухой вес) до 58 % крахмала и до 11,7 % сахара[3]. На Кавказе из очищенных и высушенных корневищ, заготовленных поздней осенью или ранней весной, когда в них особенно много питательных веществ, делают муку, из которой можно готовить пресные лепёшки, особенно при добавлении небольшого количества ржаной или пшеничной муки для придания ей клейкости. Корневища едят также печёными[3]. Молодые цветоносные побеги варят, по вкусу они напоминают спаржу. Их можно мариновать в уксусе и употреблять как салат. Из высушенных и измельчённых корней можно готовить суррогат кофе. Пыльцу мужских соцветий можно примешивать к муке как хорошее питательное вещество[6].
Побегами и корневищами питаются дикие животные.
Стебли и листья используются для плетения корзин, матов и циновок, ковриков, изготовления строительных материалов, бумаги и картона.
Листья использовались для изготовления грубой пряжи, шпагата, верёвок, канатов.
Пух, образующийся при созревании семян, используется для набивки подушек и матрацев и как теплоизоляционный материал.
Из соцветий составляют сухие букеты.
По данным The Plant List на 2013 год, в синонимику вида входят[7]:
Крупное многолетнее корневищное растение. Корневище толстое, ползучее.
Стебель 1—2 м высотой, c невыступающими узлами, цилиндрический.
Листья серовато-зелёные, цельнокрайные, линейные (до 2 см шириной).
Цветки однополые, очень мелкие, с околоцветником из тонких волосков. Соцветие — цилиндрический початок, состоящий из двух частей. Верхушечная часть тычиночная; расположенная ниже - пестичная (от 6 до 13 см длиной и до 2,5 см толщиной, бархатистая утолщённая, от тёмно-коричневой до чёрно-бурой). Пестичная часть обычно прилегает к тычиночной части или отделена от неё промежутком около 5 мм. Цветение в европейской части России в июне — июле.
Плодоношение в европейской части России в июле — августе. После созревания плодиков соцветия осыпаются.
Размножается и распространяется преимущественно семенами.
Диплоидное число хромосом: 2n = 30.
宽叶香蒲（学名：Typha latifolia）（別名：香蒲，蒲黃 ）为香蒲科香蒲属的植物。
分布于俄罗斯、欧洲、亚洲其他地区、巴基斯坦、美洲、日本、大洋洲以及中国大陆的吉林、内蒙古、四川、辽宁、甘肃、贵州、陕西、西藏、河北、新疆、河南、浙江、黑龙江等地，生长于海拔100米至3,200米的地区，常生于山谷沼泽、静水中、湖沼、河边草丛中、河湖边、湖边、浅水中、水边、湿地、湖中、积水洼地、河中、河滩阶地水边沼泽、河边浅水中或沼泽地，目前尚未由人工引种栽培。
香蒲是一道非常有名的水生蔬菜。可作蔬菜的部分有假茎基部（蒲菜）、地下幼嫩的匍匐茎和芽（象牙菜），炒食或烩菜，也可做汤[1]。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
._(d.j.b.).jpg)
_stem_cross_section,_Arnhem,_the_Netherlands.JPG)
._Locatie,_De_Famberhorst_01.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|isbn=值 (帮助). 请检查|date=中的日期值 (帮助) 
宽叶香蒲（学名：Typha latifolia）（別名：香蒲，蒲黃 ）为香蒲科香蒲属的植物。
分布于俄罗斯、欧洲、亚洲其他地区、巴基斯坦、美洲、日本、大洋洲以及中国大陆的吉林、内蒙古、四川、辽宁、甘肃、贵州、陕西、西藏、河北、新疆、河南、浙江、黑龙江等地，生长于海拔100米至3,200米的地区，常生于山谷沼泽、静水中、湖沼、河边草丛中、河湖边、湖边、浅水中、水边、湿地、湖中、积水洼地、河中、河滩阶地水边沼泽、河边浅水中或沼泽地，目前尚未由人工引种栽培。
香蒲是一道非常有名的水生蔬菜。可作蔬菜的部分有假茎基部（蒲菜）、地下幼嫩的匍匐茎和芽（象牙菜），炒食或烩菜，也可做汤。
この項目では、植物について説明しています。「ガマ」のその他の用法については「ガマ (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
ガマ（蒲、香蒲、学名:Typha latifolia L.）は、ガマ科ガマ属の多年草の抽水植物である。円柱状の穂は蒲の穂と呼ばれる。
北半球の温暖な地域やオーストラリアと日本の北海道から九州の広範囲に分布する[2]。池や沼などの水辺に生える。
葉は高さ1-2 mで、水中の泥の中に地下茎をのばす。夏に茎を伸ばし、円柱形の穂をつける。穂の下部は赤褐色で太く、雌花の集まりでありソーセージに似た形状である。穂の上半分は細く、雄花が集まり、開花時には黄色い葯が一面に出る。風媒花である。雄花も雌花も花びらなどはなく、ごく単純な構造になっている。雌花は結実後は、綿クズのような冠毛を持つ微小な果実になる。この果実は風によって飛散し、水面に落ちると速やかに種子が実から放出されて水底に沈み、そこで発芽する。 また、強い衝撃によって、種が飛び散ることもある。
メイガ科（あるいはツトガ科）のニカメイガ（Asiatic rice borer, Chilo suppressalis）、ヤガ科のオオチャバネヨトウ（Nonagria puengeleri）などの幼虫の食草である[3]。魚類などの産卵場所や避難場所として利用され、栄養塩類の除去などの水質浄化に役立っている[3]。
花粉には、イソラムネチン、α-ティファステローム、β-シトステロール、ブドウ糖などの成分が含まれる[2]。花粉は生薬としては「蒲黄」（ほおう）と呼ばれる。内服すると利尿作用、通経作用があるとされる。 中国南朝の陶弘景注『神農本草経』、唐代の孫思邈著『備急千金要方』には、蒲黄が止血や傷損（すり傷）に効くとある[4]。『古事記』の因幡の白兎の説話では、毛をむしり取られた兎に、大穴牟遅神（大国主）が蒲黄を取って敷き散らし、その上に転がるよう教える[5]。
雌花の熟したものは綿状（毛の密生した棒様のブラシ状）になり、これを穂綿と呼ぶ。火打ち石で火を付けていた時代には、穂綿に硝石をまぜてほくちとして用いることがあった[6]。
蒲の穂を乾燥させて、蚊取り線香の代用として使われる事もある。
茎、葉は、樽作りで、樽材の隙間に噛ませ、気密性の向上に利用される事もある。
ガマ属（Typha）の日本で見られる主な種は以下である[8] 。これらは日本全土の池や沼に分布し、高さ1.5-2 mの多年草で、花期は6月-8月、ガマが最も早く、ヒメガマ、コガマと続くとされる。雌花序と雄花序が離れて花茎の軸が見えるのがヒメガマ、雌花序と雄花序が連続しており、雌花序の長さが10-20 cmのものがガマ、6-10 cmのものがコガマと識別できる。種によって酸素漏出速度が異なり、生育している土壌に与える影響が異なる[9]。
「蒲の穂」は「かまぼこ」の語源である。当時のかまぼこは現在と形が異なり細い竹にすり身を付けて焼いた食べ物を指していた。これは現在のちくわにあたる。ちくわと蒲の穂は色と形が似ている。
ガマ
コガマの穂（10月）中央下の穂は奇形
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
큰부들은 부들과의 여러해살이풀로 학명은 Typha latifolia이다. 북아메리카와 남아메리카, 유럽, 유라시아, 아프리카에서 발견된다.[1]
줄기의 높이는 1.5-2m 정도이다. 꽃은 황색으로 6-8월경에 피어나는데, 수꽃무리와 암꽃무리가 가까이 있으며, 처음에는 밑부분에 각각 포엽이 있지만 일찍 떨어져버리고 만다. 수꽃무리 속에 부드러운 작은 포엽이 생기기도 한다. 꽃가루는 4개가 붙어 있다.
주로 개울가나 연못에서 자라며, 한국에서는 제주·경상·강원·황해·평안도 등지에 분포하고 있다.
