dcsimg
Imagem de Thinopyrum junceum (L.) Á. Löve
Life » » Archaeplastida » » Angiosperms » » Grama »

Thinopyrum junceum (L.) Á. Löve

Elymus farctus ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Elymus farctus, ye una especie de yerba conocida pol nome común de grama del sable. Alcuéntrase n'Europa y Asia de clima templáu, y crez a partir de rizomes.[1]

 src=
Nel so hábitat
 src=
Ilustración

Un pariente del trigu, Y. farctus ye tolerante a los suelos salobres. Una hibridación de los dos crea una variedá de trigu tolerante al sal.[2]

Taxonomía

Elymus farctus describióse por (Viv.) Runemark ex Melderis y espublizóse en Botanical Journal of the Linnean Society 76(4): 382. 1978.[3]

Etimoloxía

Elymus: nome xenéricu que remanez del griegu Elumos: nome griegu antiguu pa un tipu de granu.[4]

farctus: epítetu

Variedaes aceptaes
Sinonimia
  • Agropyron farctum Boiss.
  • Agropyron farctum (Viv.) Rothm.
  • Agropyron × hackelii Druce
  • Agropyron junceiforme (Á.Löve & D.Löve) Á.Löve & D.Löve
  • Agropyron junceum (L.) P.Beauv.
  • Agropyron sartorii (Boiss. & Heldr.) Grecescu
  • Braconotia juncea (L.) Godr.
  • Bromus truncatus Scop.
  • Elymus junceiformis (Á.Löve & D.Löve) Hand & Buttler
  • Elymus multinodus Gould
  • Elymus striatulus Runemark
  • Elytrigia farcta (Viv.) Holub
  • Elytrigia juncea (L.) Nevski
  • Elytrigia junceiformis Á.Löve & D.Löve
  • Elytrigia mediterranea (Simonet) Prokudin
  • Elytrigia sartorii (Boiss. & Heldr.) Holub
  • Elytrigia striatula (Runemark) Holub
  • Festuca juncea (L.) Moench
  • Frumentum junceum (L.) Y.H.L.Krause
  • Thinopyrum junceiforme (Á.Löve & D.Löve) Á.Löve
  • Thinopyrum junceum (L.) Á.Löve
  • Thinopyrum runemarkii Á.Löve
  • Thinopyrum sartorii (Boiss. & Heldr.) Á.Löve
  • Triticum farctum Viv. basónimu
  • Triticum glaucum Link
  • Triticum junceum L.
  • Triticum litoreum Brot.
  • Triticum sartorii (Boiss. & Held.) Boiss. & Heldr. ex Nyman[5]

Ver tamién

Referencies

  1. Elymus farctus at GrassBase - The Online World Grass Flora
  2. C.N. Law. New Small-grained Cereals which may have Value in Agriculture. New Crops for Food and Industry. Center for Under-utilized Crops. 1989
  3. «Elymus farctus». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 8 d'ochobre de 2014.
  4. (n'inglés) Watson L, Dallwitz MJ. (2008). «The grass xenera of the world: descriptions, illustrations, identification, and information retrieval; including synonyms, morphology, anatomy, physiology, phytochemistry, cytology, classification, pathogens, world and local distribution, and references». The Grass Xenera of the World. Consultáu'l 21 de xineru de 2010.
  5. «Elymus farctus». The Plant List. Consultáu'l 8 d'ochobre de 2014.

Bibliografía

  1. Cabi, Y. & M. Doğan. 2012. Poaceae. 690–756. In A. Güner, S. Aslan, T. Ekim, M. Vural & M. T. Babaç (eds.) Türkiye Bitkileri Listesi. Nezahat Gökyiğit Botanik Bahçesi ve Flora Llabraştırmaları Derneği Yayını, Istanbul.
  2. Melderis, A. 1984. New taxa and combinations in Gramineae tribe Triticeae from Turkey. Notes Roy. Bot. Gard. Edinburgh 42(1): 77–82.

Enllaces esternos

Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Elymus farctus: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Elymus farctus

Elymus farctus, ye una especie de yerba conocida pol nome común de grama del sable. Alcuéntrase n'Europa y Asia de clima templáu, y crez a partir de rizomes.

 src= Nel so hábitat  src= Ilustración

Un pariente del trigu, Y. farctus ye tolerante a los suelos salobres. Una hibridación de los dos crea una variedá de trigu tolerante al sal.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Binsen-Quecke ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Die Binsen-Quecke[1] (Elymus farctus, Syn.: Thinopyrum junceum), auch Strand-Quecke oder Strandweizen genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Quecken (Elymus) innerhalb der Familie der Süßgräser (Poaceae).

Beschreibung

 src=
Binsen-Quecke in der Illustration B (rechts)
 src=
Illustration aus Flora Batava, Volume 4
 src=
Bestand der Binsen-Quecke in Spanien

Vegetative Merkmale

Die Binsen-Quecke wächst als ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von 20 bis 60 Zentimetern.[2] Es sind lange Rhizome vorhanden. Die Halme sind aufrecht.

Die am Halm verteilt angeordneten Laubblätter sind in Blattscheide und Blattspreite gegliedert. Die kahlen Blattscheiden besitzen keine Öhrchen. Das häutige Blatthäutchen (Ligula) ist 0,5 bis 1 Millimeter lang, gestutzt und ist nicht bewimpert.[2] Die einfache, steife oder feste, blau-grüne Blattspreite ist flach oder nach oben eingerollt, 10 bis 35 Zentimeter lang sowie 2 bis 6 Millimeter breit mit stechend zugespitztem oberen Ende.[2] Die Oberseite der Blattspreite ist gerippt und dicht flaumig behaart[2] und die Unterseite ist kahl.[3]

Generative Merkmale

Es ist ein Ährengras. Der aufrechte einfache ährige Blütenstand ist 4 bis 20 Zentimeter lang.[3] An der, an den Knoten zerbrechlichen, fast stielrunden Blütenstandsrhachis sind die sitzenden Ährchen mit ihrer Breitseite immer im Abstand vom einfachen bis doppelter ihrer Länge voneinander entfernt zweizeilig, anliegend angeordnet. Der Rhachisabschnitt fällt bei Reife mit dem darüberliegenden Ährchen ab.[2]

Die fertilen Ährchen enthalten drei bis acht fertile Blüten und reduzierte Blüten am oberen Ende. Die Ährchen sind seitlich abflacht und bei einer Länge von 15 bis 28 Millimetern im Umriss länglich oder keilförmig. Die Ährchen zerfallen bei Reife Stück für Stück unter jeder fertilen Blüte. Die Verdickung der Deckspelze am Ansatzpunkt der Blüte an der Achse des Ährchens ist kahl mit gestutzter Basis. Die Achsenabschnitte sind von den Deckspelzen verdeckt.[2]

Die haltbaren, bei einer Länge von 9 bis 20 Millimeter länglichen Hüllspelzen sind fast gleich, etwas verschieden in der Breite und kürzer als die Ährchen und am oberen Ende spitz. Die untere Hüllspelze ist ledrig sowie glatt mit einem Kiel und sieben bis acht Nerven, von denen die seitlichen gerippt sind. Die untere Hüllspelze ist lederig sowie glatt mit einem Kiel und sieben bis elf Nerven, von denen die seitlichen gerippt sind.[2] An der Hüllspelze ist keine Granne vorhanden.[3]

Die Hüllspelzen sind 0,9-mal so lang oder gleich lang wie die angrenzenden fertilen Deckspelzen. Die fertilen Deckspelzen sind ledrig und bei einer Länge von 11 bis 20 Millimetern länglich und gekielt sowie fünfnervig. Das obere Ende der Deckspelze ist ausgerandet oder stumpf mit einer Stachelspitze. Die Vorspelzen 0,8-mal so lang wie die Hüllspelzen. Die Vorspelzen sind lanzettlich und zweinervig mit bewimperten Kielen. Die obersten Blüten sind steril und ähneln den fertilen, nur dass sie nicht vollentwickelt sind.[2] Die zwei Lodiculae (Schwellkörper) sind häutig und elliptisch. Die drei Staubbeutel sind 6 bis 8 Millimeter lang. Der Fruchtknoten ist flaumig behaart am oberen Ende. Die zwei Narben ragen seitlich heraus.[2]

Die ungestielte, spindelförmige, isodiametrische, glatte Karyopse besitzt ein anhaftendes Perikarp und keinen Sulcus; am oberen Ende ist kein Anhängsel vorhanden. Der Embryo 0,2-mal so lang wie die Karyopse. Das linealisch Hilum 0,9-mal so lang wie die Karyopse. Das Endosperm mehlig.[2]

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 28.[4]

Ökologie

Die Vermehrung erfolgt auch vegetativ durch die Ausläufer. Die Binsen-Quecke ist plurienn-pollakanth, das bedeutet ein Exemplar blüht und fruchtet mehr als einmal in seinem Leben, sie ist also ausdauernd. Es liegt Proterandrie (Vormännlichkeit) vor.[2] Die Bestäubung erfolgt durch den Wind. Die Binsen-Quecke ist selbstinkompatibel, das bedeutet Selbstbefruchtung und Samenansatz wird durch einen genetisch festgelegten Mechanismus verhindert. Diasporen sind die Karyopsen.[5]

Vorkommen

Elymus farctus kommt in Nord-, Mittel-, Südwest-, Südost-, und Osteuropa, Nordafrika und Makaronesien, Westasien weitverbreitet und in Australien, Neuseeland und in Nordamerika ein Neophyt.[2] Es gibt Fundorte Frankreich inklusive Korsika, Portugal,[6] Spanien inklusive Balearen,[7] im nördlichen Algerien, in Marokko, Tunesien, im nordwestlichen Libyen, nördlichen Ägypten, in Israel, Libanon, im westlichen Syrien, in der westlichen Türkei, in Zypern, Griechenland inklusive Kreta, Albanien, Bulgarien, Rumänien, Kroatien, Slowenien, Italien inklusive Sardinien sowie Sizilien,[8] Deutschland,[1] Belgien, Niederlande, Polen, Vereinigtes Königreich,[9] Irland, Färöer-Inseln, Dänemark, Schweden, Finnland, Norwegen, Spitzbergen, Jan Mayen, Estland, Lettland, Litauen, Ukraine, auf der Krim und in Georgien.[10]

In Deutschland ist die Binsen-Quecke an den Nord- und Ostseeküsten ziemlich verbreitet. Die Binsen-Quecke gilt für ganz Deutschland und für die Bundesländer in denen sie vorkommt als nicht gefährdet.[11][1]

Die Binsen-Quecke ist ein Element der Stranddünen-Gesellschaften (Klasse: Ammophiletea arenariae)[5] und Kennart der Assoziation Agropyretum juncei (Elymetum farcti) Tx. 1937 corr. Oberd. 1983 (Agropyretum boreo-atlanticum Tx. 1937) aus dem Verband Elymo-Honkenyion peploidis.[1][4]

Die Binsen-Quecke gedeiht auf Sandböden, insbesondere auf Dünen, und verfestigt durch ihre weit verzweigten und robusten Rhizome den Boden und hält Flutsand fest. Hierdurch ist diese salztolerante Pflanze an der Entstehung von Primärdünen beteiligt.[12]

Taxonomie

Die Erstveröffentlichung erfolgte unter dem Namen (Basionym) Triticum farctum durch den italienischen Botaniker Domenico Viviani (1772–1840). Die Neukombination zu Elymus farctus (Viv.) Runemark ex Melderis erfolgte durch den schwedischen Botaniker Hans Runemark (* 1927). Das Artepitheton farctum/farctus bedeutet vollgestopft.

Synonyme für Elymus farctus (Viv.) Runemark ex Melderis sind: Agropyron farctum Boiss., Agropyron farctum (Viv.) Rothm., Agropyron ×hackelii Druce, Agropyron junceiforme (Á.Löve & D.Löve) Á.Löve & D.Löve, Agropyron junceum (L.) P.Beauv., Agropyron sartorii (Boiss. & Heldr.) Grecescu, Braconotia juncea (L.) Godr., Bromus truncatus Scop., Elymus junceiformis (Á.Löve & D.Löve) Hand & Buttler, Elymus multinodus Gould, Elymus striatulus Runemark, Elytrigia farcta (Viv.) Holub, Elytrigia juncea (L.) Nevski, Elytrigia junceiformis Á.Löve & D.Löve, Elytrigia mediterranea (Simonet) Prokudin, Elytrigia sartorii (Boiss. & Heldr.) Holub, Elytrigia striatula (Runemark) Holub, Festuca juncea (L.) Moench, Frumentum junceum (L.) E.H.L.Krause, Thinopyrum junceiforme (Á.Löve & D.Löve) Á.Löve, Thinopyrum junceum (L.) Á.Löve, Thinopyrum runemarkii Á.Löve, Thinopyrum sartorii (Boiss. & Heldr.) Á.Löve, Triticum glaucum Link, Triticum junceum L., Triticum litoreum Brot., Triticum sartorii (Boiss. & Held.) Boiss. & Heldr. ex Nyman.

Der akzeptierte Name scheint Thinopyrum junceum (L.) Á.Löve zu sein. Die Gattung Thinopyrum wurde 1980 durch Áskell Löve in Taxon, Band 29, S. 351 aufgestellt (Áskell Löve: Conspectus of the Triticeae. In: Feddes Repert. Band 95, 1984, S. 425–521) und enthält etwa 20 Arten. Die Zugehörigkeit zu den Gattungen Elymus, Thinopyrum und Elytrigia wird kontrovers diskutiert.[2][13][14][15][16][17][18][19][20][10][21][22][6]

Quellen

Einzelnachweise

  1. a b c d Elymus farctus (Viv.) Runemark ex Melderis, Binsen-Quecke. FloraWeb.de
  2. a b c d e f g h i j k l m W. D. Clayton, M. Vorontsova, K. T. Harman, H. Williamson: Datenblatt bei GrassBase - The Online World Grass Flora von The Board of Trustees, Royal Botanic Gardens, Kew.
  3. a b c Aleksandre Melderis: Elymus. In: T. G. Tutin, V. H. Heywood, N. A. Burges, D. M. Moore, D. H. Valentine, S. M. Walters, D. A. Webb (Hrsg.): Flora Europaea. Band 5 - Alismataceae to Orchidaceae (Monocotyledones). Cambridge University Press, Cambridge 1980, ISBN 0-521-20108-X, Gramineae, S. 197–198 (Elymus farctus mit den europäischen Unterarten auf S. 197–198 in der Google-Buchsuche).
  4. a b Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. 8. Auflage. Stuttgart, Verlag Eugen Ulmer, 2001. ISBN 3-8001-3131-5. Seite 233.
  5. a b Elytrigia junceiformis Á. Löve & D. Löve - Binsen-Quecke - Datenblatt (Memento des Originals vom 26. Februar 2015 im Internet Archive)  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www2.ufz.de bei BiolFlor - Eine Datenbank mit biologisch-ökologischen Merkmalen zur Flora von Deutschland. (Memento des Originals vom 6. März 2015 im Internet Archive)  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www2.ufz.de
  6. a b Elymus farctus - Datenblatt bei FloraOn der Sociedade Portuguesa de Botânica.
  7. Eintrag bei der Flora Vascular.
  8. Elymus farctus subsp. farctus - Datenblatt mit Fotos bei Schede di Botanica - Flora Italiana.
  9. Elytrigia juncea bei West Highland Flora, UK. - Kurzbeschreibung und Fotos.
  10. a b Thinopyrum junceum im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. Abgerufen am 20. Februar 2015.
  11. Fotos von Michael Hassler und Bernd Schmitt: Elytrigia junceiformis A. & D. Löve (Binsen-Quecke) - Datenblatt bei Pflanzenwelt von Deutschland.
  12. Dietmar Aichele, Heinz-Werner Schwegler: Unsere Gräser. Süßgräser Sauergräser, Binsen (= Kosmos-Naturführer). 7. Auflage. Franckh'sche Verlagsbuchhandlung, Stuttgart 1984, ISBN 3-440-05284-2.
  13. Thinopyrum junceum - Datenblatt bei GrassWorld.
  14. Thinopyrum junceum (L.) Á.Löve - e-Monocot-Datenblatt. (Memento des Originals vom 26. Februar 2015 im Internet Archive)  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/e-monocot.org
  15. Elymus farctus (Viv.) Runemark ex Melderis - EOL-Datenblatt.
  16. Benito Valdés, Hildemar Wolfgang Scholz, unter Beteiligung von Eckhard von Raab-Straube, Gerald Parolly, 2009: Poaceae (pro parte majore).: Elytrigia juncea (L.) Nevski - Datenblatt bei Euro+Med Plantbase - The information resource for Euro-Mediterranean plant diversity.
  17. Thinopyrum junceiforme (Á.Löve & D.Löve) Á.Löve - Datenblatt bei AusGrass2 - Grasses of Australia.
  18. Thinopyrum junceiforme (Á.Löve & D.Löve) Á.Löve - Datenblatt bei VicFlora - Flora of Victoria.
  19. Thinopyrum junceiforme (Á.Löve & D.Löve) Á.Löve - Datenblatt bei APNI - Australian Plant Name Index.
  20. Thinopyrum junceiforme (Á. Löve & D. Löve) Á. Löve - USDA-Datenblatt.
  21. Rafaël Govaerts (Hrsg.): Thinopyrum junceum. In: World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) – The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew, abgerufen am 29. Mai 2020.
  22. R. R.-C. Wang, et al.: Analyses of Thinopyrum bessarabicum, T. elongatum, and T. junceum chromosomes using EST-SSR markers. In: Genome, Volume 53: 2010, S. 1083–1089.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
Symbol einer Weltkugel Karte mit allen verlinkten Seiten: OSM | WikiMap
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Binsen-Quecke: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Die Binsen-Quecke (Elymus farctus, Syn.: Thinopyrum junceum), auch Strand-Quecke oder Strandweizen genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Quecken (Elymus) innerhalb der Familie der Süßgräser (Poaceae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Thinopyrum junceum ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Thinopyrum junceum, commonly named sand couch-grass, is a species of grass in the family Poaceae.[1] It is found in Europe and temperate Asia, and grows from rhizomes.[2] They have a self-supporting growth form and simple, broad leaves. Individuals can grow to 52 cm tall.[3]

A relative of wheat, Thinopyrum junceum is salt-tolerant. A hybridization of the two creates a salt-tolerant wheat variety.[4][5]

References

  1. ^ a b "Thinopyrum junceum (L.) Á.Löve | Plants of the World Online | Kew Science". Plants of the World Online. Retrieved 2022-07-12.
  2. ^ Elymus farctus at GrassBase - The Online World Grass Flora
  3. ^ "Thinopyrum junceum (L.) Á.Löve - Encyclopedia of Life". eol.org. Retrieved 2022-02-04.
  4. ^ C.N. Law. New Small-grained Cereals which may have Value in Agriculture. New Crops for Food and Industry. International Centre for Underutilised Crops. 1989
  5. ^ Gorham, J.; Wyn Jones, R. G. (1990). "A physiologists's approach to improve the salt tolerance of wheat". Rachis. 9 (2): 20–24.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Thinopyrum junceum: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Thinopyrum junceum, commonly named sand couch-grass, is a species of grass in the family Poaceae. It is found in Europe and temperate Asia, and grows from rhizomes. They have a self-supporting growth form and simple, broad leaves. Individuals can grow to 52 cm tall.

A relative of wheat, Thinopyrum junceum is salt-tolerant. A hybridization of the two creates a salt-tolerant wheat variety.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Elymus farctus ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Elymus farctus es una especie de hierba conocida por el nombre común de grama de la arena. Se encuentra en Europa y Asia de clima templado, y crece a partir de rizomas.[1]

 src=
En su hábitat
 src=
Ilustración

Un pariente del trigo, E. farctus es tolerante a los suelos salobres. Una hibridación de los dos crea una variedad de trigo tolerante a la sal.[2]

Taxonomía

Elymus farctus fue descrita por (Viv.) Runemark ex Melderis y publicado en Botanical Journal of the Linnean Society 76(4): 382. 1978.[3]

Etimología

Elymus: nombre genérico que deriva del griego Elumos: nombre griego antiguo para un tipo de grano.[4]

farctus: epíteto

Variedades aceptadas
Sinonimia
  • Agropyron farctum Boiss.
  • Agropyron farctum (Viv.) Rothm.
  • Agropyron × hackelii Druce
  • Agropyron junceiforme (Á.Löve & D.Löve) Á.Löve & D.Löve
  • Agropyron junceum (L.) P.Beauv.
  • Agropyron sartorii (Boiss. & Heldr.) Grecescu
  • Braconotia juncea (L.) Godr.
  • Bromus truncatus Scop.
  • Elymus junceiformis (Á.Löve & D.Löve) Hand & Buttler
  • Elymus multinodus Gould
  • Elymus striatulus Runemark
  • Elytrigia farcta (Viv.) Holub
  • Elytrigia juncea (L.) Nevski
  • Elytrigia junceiformis Á.Löve & D.Löve
  • Elytrigia mediterranea (Simonet) Prokudin
  • Elytrigia sartorii (Boiss. & Heldr.) Holub
  • Elytrigia striatula (Runemark) Holub
  • Festuca juncea (L.) Moench
  • Frumentum junceum (L.) E.H.L.Krause
  • Thinopyrum junceiforme (Á.Löve & D.Löve) Á.Löve
  • Thinopyrum junceum (L.) Á.Löve
  • Thinopyrum runemarkii Á.Löve
  • Thinopyrum sartorii (Boiss. & Heldr.) Á.Löve
  • Triticum farctum Viv.basónimo
  • Triticum glaucum Link
  • Triticum junceum L.
  • Triticum litoreum Brot.
  • Triticum sartorii (Boiss. & Held.) Boiss. & Heldr. ex Nyman[5]

Referencias

  1. Elymus farctus at GrassBase - The Online World Grass Flora
  2. C.N. Law. New Small-grained Cereals which may have Value in Agriculture. New Crops for Food and Industry. Center for Under-utilized Crops. 1989
  3. «Elymus farctus». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 8 de octubre de 2014.
  4. (en inglés) Watson L, Dallwitz MJ. (2008). «The grass genera of the world: descriptions, illustrations, identification, and information retrieval; including synonyms, morphology, anatomy, physiology, phytochemistry, cytology, classification, pathogens, world and local distribution, and references». The Grass Genera of the World. Consultado el 21 de enero de 2010.
  5. «Elymus farctus». The Plant List. Consultado el 8 de octubre de 2014.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Elymus farctus: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Elymus farctus es una especie de hierba conocida por el nombre común de grama de la arena. Se encuentra en Europa y Asia de clima templado, y crece a partir de rizomas.​

 src= En su hábitat  src= Ilustración

Un pariente del trigo, E. farctus es tolerante a los suelos salobres. Una hibridación de los dos crea una variedad de trigo tolerante a la sal.​

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Rand-orashein ( Estônio )

fornecido por wikipedia ET

Rand-orashein (Elymus farctus) on kõrreliste sugukonda orasheina perekonda kuuluv mitmeaastane rohttaim.

Välislingid

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ET

Rand-orashein: Brief Summary ( Estônio )

fornecido por wikipedia ET

Rand-orashein (Elymus farctus) on kõrreliste sugukonda orasheina perekonda kuuluv mitmeaastane rohttaim.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ET

Itsas aski ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Itsas askia (Elymus farctus) Poaceae familiako landare belarkara da, Eurasiako eskualde epeletan jatorria duena. Bere errizomei esker hazten da.[1]

Erreferentziak

  1. Elymus farctus at GrassBase - The Online World Grass Flora


Biologia Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Itsas aski: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Itsas askia (Elymus farctus) Poaceae familiako landare belarkara da, Eurasiako eskualde epeletan jatorria duena. Bere errizomei esker hazten da.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Elymus farctus ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Elymus farctus, le chiendent des sables ou chiendent piquant, est une espèce herbacée de la famille des Poaceae, sous-famille des Pooideae, originaire du bassin méditerranéen, qui pousse dans des habitats littoraux.

C'est une espèce diploïde (2n = 2x = 14), proche parente du genre Triticum, qui appartient au pool génique tertiaire du blé[2]. Elle présente des caractères intéressants sur le plan agronomique, notamment une résistance au sel, dont le gène responsable a pu être transféré dans des hybrides amphiploïdes avec le blé[3].

Description

Cette plante vivace de 20 à 60 cm de hauteur, doit son important pouvoir de colonisation à son système radiculaire avec un rhizome rampant, lequel lui assure par multiplication végétative (dissémination de fragments de ce rhizome) une régénération vigoureuse. Une augmentation de température et une diminution de l'intensité lumineuse augmentent considérablement la formation des tiges au détriment des rhizomes[4].

Hémicryptophyte cespiteux, il a des feuilles au limbe bleu-vert, plat ou enroulé, de 10 à 35 cm de longueur et de 2 à 6 mm de largeur[5].

Synonymes

  • Agropyron junceum (Chiendent à feuilles de jonc)
  • Elytrigia juncea
  • Thinopyrum junceum
  • Triticum junceum

Liste des sous-espèces et variétés

Selon The Plant List (10 avril 2014)[6] :

  • sous-espèce Elymus farctus subsp. bessarabicus (Savul. & Rayss) Melderis

Selon Tropicos (10 avril 2014)[7] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :

  • sous-espèce Elymus farctus subsp. bessarabicus (Săvul. & Rayss) Melderis
  • sous-espèce Elymus farctus subsp. boreali-atlanticus (Simonet & Guin.) Melderis
  • sous-espèce Elymus farctus subsp. farctus
  • sous-espèce Elymus farctus subsp. rechingeri (Runemark) Melderis
  • variété Elymus farctus var. farctus
  • variété Elymus farctus var. sartorii (Boiss. & Heldr.) Melderis
  • variété Elymus farctus var. striatulus (Runemark) Melderis

Selon World Register of Marine Species (10 avril 2014)[8] :

  • sous-espèce Elymus farctus boreali-atlanticus (Simonet & Guin.) Melderis

Notes et références

  1. The Plant List (2013). Version 1.1. Published on the Internet; http://www.theplantlist.org/, consulté le 12 mai 2018
  2. Harinder Kumar Chaudhary, Vineeta Kaila, Shoukat Ahmad Rather, Anila Badiyal, Waseem Hussain, Navdeep Singh Jamwal & Anima Mahato, « Chapter I - Wheat », dans A. Pratap & J. Kumar, Alien Gene Transfer in Crop Plants, Volume 2: 1 Achievements and Impacts, Springer Science+Business Media, 2014 (DOI , lire en ligne), p. 1-26.
  3. (en) G.E. Wickens, N. Haq, P. Day, Peter R. Day, New Crops for Food and Industry, Springer Science & Business Media, 1989, 444 p. (ISBN 978-0-412-31500-8, lire en ligne), p. 242-244.
  4. (en) D. Harris & A. J. Davy, « Regenerative potential of Elymus farctus from rhizome fragments and seed », Journal of Ecology, vol. 74, no 4,‎ décembre 1986, p. 1057-1067 (DOI )
  5. (en) « Elymus farctus », sur Jardins de Kew, 3 février 2016.
  6. The Plant List (2013). Version 1.1. Published on the Internet; http://www.theplantlist.org/, consulté le 10 avril 2014
  7. Tropicos.org. Missouri Botanical Garden., consulté le 10 avril 2014
  8. World Register of Marine Species, consulté le 10 avril 2014

Voir aussi

Article connexe

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Elymus farctus: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Elymus farctus, le chiendent des sables ou chiendent piquant, est une espèce herbacée de la famille des Poaceae, sous-famille des Pooideae, originaire du bassin méditerranéen, qui pousse dans des habitats littoraux.

C'est une espèce diploïde (2n = 2x = 14), proche parente du genre Triticum, qui appartient au pool génique tertiaire du blé. Elle présente des caractères intéressants sur le plan agronomique, notamment une résistance au sel, dont le gène responsable a pu être transféré dans des hybrides amphiploïdes avec le blé.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Elymus farctus ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Elymus farctus é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.

A autoridade científica da espécie é (Viv.) Runemark ex Melderis, tendo sido publicada em Botanical Journal of the Linnean Society 76(4): 382. 1978.[1]

Portugal

Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente os seguintes táxones infraespecíficos:[2]

Referências

  1. Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. 29 de setembro de 2014 http://www.tropicos.org/Name/25531309>
  2. Sequeira M, Espírito-Santo D, Aguiar C, Capelo J & Honrado J (Coord.) (2010). Checklist da Flora de Portugal (Continental, Açores e Madeira). Associação Lusitana de Fitossociologia (ALFA).

Bibliografia

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Elymus farctus: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Elymus farctus é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.

A autoridade científica da espécie é (Viv.) Runemark ex Melderis, tendo sido publicada em Botanical Journal of the Linnean Society 76(4): 382. 1978.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT