La hierba del mayor dolor o Draba hispanica es una planta de la familia de las brasicáceas.
Matita pulvinular de hojas apretadas, como las de ciertos cactos o siemprevivas, todas ellas pestañosas en el borde. Del centro de cada macollita, salen, según los años, escapos cortos y pelosos terminados en racimos - casi corimbos- de flores con pétalos amarillos. Con la marchitez, los pétalos se tornan blanco-papiráceos y caen, dejándose ver por unos días los estambres, con anteras algo anaranjadas, y al final los frutos que son pelosos y tienen un estilo terminal de longitud variable según las poblaciones.[1]
Generalmente en montaña en altitudes superiores a 1.500 msnm.
Es una planta endémica de España, creciendo en algunas montañas de Levante y en Andalucía
Draba hispanica fue descrita por Pierre Edmond Boissier y publicado en Elench. Pl. Nov. 13 1839.[2]
Número de cromosomas de Draba hispanica (Fam. Cruciferae) y táxones infraespecíficos: 2n=16[3]
Ver: Draba, Etimología
hispanica: epíteto latíno geográfico que alude a su localización en "Hispania"
|isbn=
incorrecto (ayuda). La hierba del mayor dolor o Draba hispanica es una planta de la familia de las brasicáceas.
Draba hispanica là một loài thực vật có hoa trong họ Cải. Loài này được Boiss. mô tả khoa học đầu tiên năm 1839.[1]
Draba hispanica là một loài thực vật có hoa trong họ Cải. Loài này được Boiss. mô tả khoa học đầu tiên năm 1839.