nomes no trilho de navegação
Asarum europaeum ye una especie fanerógama perteneciente a la familia de les aristoloquiacees.
Ye una planta viviega que crez n'Europa septentrional y central y n'Asia occidental. N'España alcuéntrase en Cataluña. Coloniza montes d'árboles frondosos y llugares avesíos y húmedos.
Planta viviega, yerbácea, perenne de 10-15 cm d'altor que forma grandes colonies. Tien tarmu rastreru con pequeñes ramillas. Fueyes reniformes largamente peciolaes de 5-8 cm de diámetru, de color verde relluciente penriba y verde pálidu pembaxo. La flor ye solitaria de color púrpura, campanulada y velluda que floria ente mayu y agostu.
Principios activos: Aceite esencial (1%): asarona, aldehido arisílico, metil-eugenol, acetato de bornilo, terpenos, sesquiterpenos, diasarona. Alcaloides: asarina. Acedu ascórbico, vitamina B1. Otres fontes: Aceite esencial, sacarosa, alcanfor, asarina, acedu tánico.
Indicaciones: ye emético, estornutatorio (usáu como tosquilé) y, en dosis menores, mucolíticu y expectorante. Diaforético. Anguaño en desusu, usar pal tratamientu de rinitis cróniques y atróficas, bronquitis, asma y ulceraciones gastroduodenales.
Contraindicáu col embaranzu, lactancia, neños, pacientes con hepatopatías, enfermedaes neurolóxiques. La asarona ye altamente tóxica: produz sensación de quemazón sobre la llingua, tusides, irritación de la mucosa gástrica y puede resultar narcótica y albortiva. A dosis elevaes puede producir astenia, taquicardia, convulsiones, midriasis, fotofobia, disnea, ya inclusive coma y muerte por paralís respiratoria. Ensugando la planta pierde tosicidá.
Otros usos: usáu na fabricación de llicores.
Nel calendariu republicanu , creáu mientres la Revolución Francesa de 1789, la Asaret correspuende al 6 Ventôse, lo qu'equival al 24 de febreru del calendariu gregorianu.
Asarum europaeum describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 442. 1753.[1]
Asarum: nome xenéricu que provién de Rustieron, el nome griegu pal xéneru utilizáu por Dioscórides.[2]
europaeum: epítetu xeográficu qu'alude al so localización n'Europa.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Asarum europaeum ye una especie fanerógama perteneciente a la familia de les aristoloquiacees.
Avropa çobandüdüyü (lat. Asarum europaeum)[1] - çobandüdüyü cinsinə aid bitki növü.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Avropa çobandüdüyü (lat. Asarum europaeum) - çobandüdüyü cinsinə aid bitki növü.
Atzarí (Asarum europaeum) és una espècie de planta silvestre d'origen europeu dins la família aristoloquiàcia.
Té fulles en forma de ronyó amb grans peciols de 10 cm d'amplada i una alçada total de 15 cm. Les flors són porpra aplicades a nivell de terra. Viu a l'ombra dels boscos.
Havia estat usada per combatre els refredats. El calendari revolucionari francès li dedica el dia 6 del mes de ventôse amb el nom francès de Asaret.
En altres projectes de Wikimedia:
Planhigyn blodeuol, blynyddol ydy Carn-yr-ebol y gerddi sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Aristolochiaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Asarum europaeum a'r enw Saesneg yw Asarabacca. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cam Ebol y Gerddi, Alannan, Cyfoglys, Dat, Ebolgarn y Gerddi, Gwrthbwys, Gwrthlys, Gyrthlys, Llys y Cyfog a Llysiau'r Cyfog.
Mae'r dail wedi'u gosod bob yn ail.
Planhigyn blodeuol, blynyddol ydy Carn-yr-ebol y gerddi sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Aristolochiaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Asarum europaeum a'r enw Saesneg yw Asarabacca. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cam Ebol y Gerddi, Alannan, Cyfoglys, Dat, Ebolgarn y Gerddi, Gwrthbwys, Gwrthlys, Gyrthlys, Llys y Cyfog a Llysiau'r Cyfog.
Mae'r dail wedi'u gosod bob yn ail.
Kopytník evropský (Asarum europaeum) je vytrvalá, toxická, stínomilná, nenápadná bylina, která je v české krajině poměrně hojná. Je jediný druh z rozsáhlého rodu kopytník, který se vyskytuje v České republice. Je pokládán za původní druh a v lidovém léčitelství býval užíván hlavně pro vyvolání zvracení nebo průjmu.[1][2]
Rostlina je mnohá staletí součásti evropské a západoasijské květeny. Byla rozšířena po velké části Evropy, od Francie na západě přes země střední i Východní Evropy, Turecko a okolí Kavkazu až za Ural do západní Sibiře a Střední Asie. Na jihu bylo její rozšíření ohraničeno severním pobřežím Středozemního moře a na severu jihem Skandinávského poloostrova. Tento výskyt nebyl v minulosti na výše uvedeném území plošný, ale jen ostrůvkovitý, postupně se však rostlina, pravděpodobně lidským přičiněním, dostala do přírody téměř ve všech evropských státech. Mnohdy lze jen stěží stanovit původnost nebo introdukci.
V České republice roste od nížin do horského pásma, nejvýše v Hrubém Jeseníku ve Velké kotlině v nadmořské výšce 1350 m n. m. Zcela však chybí na jižní Moravě.[2][3][4]
Rostlina nejčastěji roste v polostínu až stínu, v půdách silně humózních, výživných, vlhkých, hlubokých a slabě zásaditých. Nalezneme ji nejčastěji v listnatých, méně často v jehličnatých lesích, v křovinách, roklinách nebo na stinných březích podél potoků. Roste na místech, která jsou alespoň na jaře hodně vlhká, ne však zaplavená vodou.
Hemikryptofyt, jehož vegetační pupeny jsou nízko nad zemí a proti mrazu jsou chráněny odumřelou bylinnou hmotou a sněhem, ve středoevropských podmínkách je zcela mrazuvzdorný a dlouhověký. Raší obvykle již v únoru a kvete od března do počátku května.[1][2][3]
Vytrvalá, vždyzelená, 5 až 10 cm vysoká bylina obsahuje fenolické sloučeniny a po rozemnutí voní po pepři. Lodyha je poléhavá až vystoupavá, krátce šupinatá a jako celá rostlina porostlá měkkými, odstávajícími chlupy. U vrcholu lodyhy rostlou dva až čtyři dlouze řapíkaté, téměř vstřícné listy. Kožovité čepele jsou ledvinovité až okrouhlé, na bázi hluboce vykrojené, celokrajné, s dlanitou žilnatinou, na vrchní straně jsou tmavozelené a na spodní světlezelené až narůžovělé.
Přímo z oddenku vyrůstají na krátkých, asi 1 cm dlouhých, spíše převislých stopkách jednotlivé květy. Obvykle pod listy ukryté květy bývají baňkovité, asi 1,5 cm dlouhé, oboupohlavní a pravidelné. Vytrvalé okvětí je tvořeno třemi lístky, které jsou z vnitřní strany tmavě purpurové a pruhované, z vnějšku purpurově hnědé a na mají špičky zakřivené do středu. V květu je dvanáct tyčinek s prašníky ve dvou kruzích, vnější jsou kratší. Spodní semeník srostlý ze šesti plodolistů je na vrchu plochý a nese krátkou čnělku s hrubou, šestilaločnou bliznou.
Plod je hnědofialová, chlupatá, vejčitá tobolka obsahující hnědá semena s bílým masíčkem. Semena roznášejí hlavně mravenci, pro které je masíčko vítanou potravou. Mimo semeny se rostlina může rozmnožit dělením trsů.[1][2][3][5]
Kopytník evropský byl hlavně ve středověku často využívanou léčivkou. Obsahuje zejména v oddenku třísloviny, pryskyřice, sliz, škrob, glykosidy, organické kyseliny, minerální látky a hlavně silici asaron, která působí na část nervové soustavy dráždivě a na část tlumivě. Po požití dále dochází k podráždění ledvin, rozšíření zorniček, celkové slabosti a může způsobit potrat. Před smrtelným důsledkem užití většího množství rostliny je dotyčný obvykle chráněn tím, že droga bývá spontánně z těla vypuzena zvracením a průjmem. V malém množství bylina zvyšuje činnost srdečního svalu, zužuje cévy, působí proti kuřáckému kašli a tlumí bolest při ischiasu a migréně. Nyní se jako léčivá rostlina v civilizované společnosti již nepoužívá.[2][6][7]
Obrázky, zvuky či videa k tématu kopytník evropský ve Wikimedia Commons
Kopytník evropský (Asarum europaeum) je vytrvalá, toxická, stínomilná, nenápadná bylina, která je v české krajině poměrně hojná. Je jediný druh z rozsáhlého rodu kopytník, který se vyskytuje v České republice. Je pokládán za původní druh a v lidovém léčitelství býval užíván hlavně pro vyvolání zvracení nebo průjmu.
Almindelig hasselurt (Asarum europaeum) eller blot Hasselurt er en stedsegrøn flerårig urt, der i Danmark dyrkes og desuden af og til findes fovildet i naturen.
Vækstformen er krybende med delvist underjordiske stængler. Bladstilkene er oprette og ca. 20 cm lange. Bladene er nyreformede til hjerteformede og helrandede. Oversiden er mørkegrøn med lyse strenge, mens undersiden er lysegrøn.
Blomstringen sker i maj, men man ser ikke meget til de brune blomster. De sidder skjult under bladene. Frøene, som er små nødder, modner godt og spirer villigt. Frøene har et fedtholdigt vedhæng, der gør det tiltrækkende for myrer at sprede dem (se myrelegeme).
Rodnettet består af grove trævlerødder, som sidder på jordstænglerne.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,20 x 0,10 m (20 x 10 cm/år). 9 planter dækker 1 m² på 4 år. Disse mål kan fx bruges til beregning af planteafstande, når arten anvendes som kulturplante.
Hasselurt optræder som skovbundsplante i blandede løvskove på kalkbund i Mellemeuropa.
Naturreservatet Dívčí Kámen ligger, hvor bækken Křemže løber ud i Moldau, dvs. i distriktet Český Krumlov, Tjekkiet. Her findes arten på gnejsklipper i rester af en oprindelig skov med avnbøg og skovfyr som de dominerende arter sammen med bl.a. ahorn, blåbær, bøg, hassel, alm. ædelgran, blå anemone, bølget bunke, dunbirk, fladkravet kodriver, hvid anemone, knoldet kulsukker, småbladet lind og tyttebær[1]
Alle dele af planten indeholder en hudirriterende olie, som er giftig.
Almindelig hasselurt (Asarum europaeum) eller blot Hasselurt er en stedsegrøn flerårig urt, der i Danmark dyrkes og desuden af og til findes fovildet i naturen.
Die Gewöhnliche Haselwurz (Asarum europaeum), kurz auch Haselwurz genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Haselwurzen (Asarum) innerhalb der Familie der Osterluzeigewächse (Aristolochiaceae). Sie gedeiht in Wäldern in weiten Gebieten Eurasiens.
Für Asarum europaeum werden oft auch die Trivialnamen Europäische Haselwurz oder nur Haselwurz genannt. Andere Namen sind auch Braune Haselwurz, Hasenpappel, Hexenrauch, Aser, Brechhaselkraut, Drüsenkraut, Hasel-Mönch, Haselmünch, Haselmusch, Hasenohr, Hasenöhrlein, Hasenpappel, Hasenpfeffer, Hasewurz, Hasselkräut, Hauswurzel, Kampferwurzel, Leberkraut, Mausohren, Natterwurz, Neidkraut, Nierenkraut, Pfefferblätter, Pfefferkraut, Scheibelkraut, Schlangenwurzel, Schweinsohr, Speiblätter, Spitze Haselwörz, Teufelsklaue, Vogelskappe, Weihrauchkraut, Wilder Nardus und Wilder Pfeffer.
Weitere im deutschsprachigen Raum, zum Teil nur regional, gebräuchliche oder gebräuchlich gewesene Trivialnamen sind: Brechwurz (Bern), Haiselwurtz (althochdeutsch), Hasalwurtz (althochdeutsch), Haselbluoma (althochdeutsch), Haselmünach (Zillerthal, Salzburg), Haselmünch (mittelhochdeutsch), Haselmünnich (Salzburg), Haselmusch (Pongau), Haselmuschelen, Haselwort, Haselwürze (Bern), Haselwurz, Hasenöhrlein (Schlesien), Hasenwurz (mittelhochdeutsch), Hasilwurz (althochdeutsch), Haslewort (mittelniederdeutsch), Hasselnblatt (Siebenbürgen), Hasselnkrott, Hasselwurzel (Siebenbürgen), Hazelwort (mittelniederdeutsch), Wild Mausöhrlein, Wild Negelwurz (mittelhochdeutsch), Wild Neghelken, Wild Neleken, Scheibelkraut (Österreich bei Linz) und Schwarzkrott (Siebenbürgen).[1]
Volksetymologisch wurde der aus dem griechisch-lateinischen Lehnwort asarum (gelegentlich auch azarum geschrieben[2][3]) schon im Althochdeutschen gebildete Name „Haselwurz“ unter anderem darauf bezogen, dass die Art oft unter Haselnusssträuchern wachse.[4] Der botanische Gattungsname Asarum bedeutet unverzweigt (griechisch asaron = zweiglos), das Artepitheton europaeum kennzeichnet sie als einzige in Europa heimische Art der Gattung Asarum, zu der etwa 100 Arten gehören.
Die Gewöhnliche Haselwurz wächst als immergrüne,[5] ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von nur 5 bis 10 Zentimetern. Sie bildet ein Rhizom als Überdauerungsorgan. Die oberirdischen Pflanzenteile sind behaart. Alle Pflanzenteile riechen intensiv, das Rhizom riecht pfefferartig. Die Sprossachse ist kriechend, mit zwei bis drei bräunlichgrünen Niederblättern.
Die zwei immergrünen, lang gestielten Laubblätter besitzen eine einfache, rundliche bis nierenförmige oder herzförmige Blattspreite, die auf der Oberseite meist glänzend, während die Unterseite meist behaart ist.
Die einzeln unmittelbar in Bodennähe stehenden Blüten sind krugförmig und braunrot mit drei Zipfeln. Die Blütenhülle besteht aus drei verwachsenen, braunpurpurnen Blütenhüllblättern. Sie riechen intensiv nach Pfeffer. Sie besitzt zwölf, in zwei Kreisen gegliederte Staubblätter. Der Fruchtknoten ist unterständig. Die protogynen (vorweiblichen) Blüten bestäuben sich oft selbst. Es kommt aber auch Fremdbestäubung vor, sie erfolgt durch Insekten. Die sechs Griffel sind zu einer dicken Griffelsäule verwachsen, die an ihrer Spitze eine sechsstrahlige Narbe trägt. Die Narbe reift vor den Staubblättern, die in der noch nicht völlig geöffneten Blüte weit nach unten gebogen sind und fast den Blütenboden berühren. In diesem Stadium steht die Narbe frei da. Zunächst richten sich die Staubblätter des inneren Kreises auf und schmiegen sich dicht an die Narbe stets zwischen je zwei Lappen an, wobei leicht Selbstbestäubung eintreten kann. Später biegen sich auch die äußeren kleinen Staubblätter auf und fügen sich unterhalb der Narbenlappen zwischen die größeren Staubblätter ein. Die jetzt erreichte männliche Phase der Blüte bewirkt deren volle Öffnung und ihre Perigonzipfel neigen sich nach außen. Die Blüten täuschen gewisse Merkmale von Pilzen vor und locken Pilzmücken an, die für die Bestäubung sorgen. (Blütenökologisch werden sie deshalb „Fliegen-Täuschblumen“ genannt.) Die Blütezeit reicht von März bis Mai.
Die sechsklappigen Kapselfrüchte reifen im Juni und streuen im Juli bis August die Samen aus. Die Samen tragen Elaiosomen und werden von Ameisen ausgebreitet (Myrmekochorie).
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 26 oder 40.[6]
Das Verbreitungsgebiet umfasst Eurasien mit kontinentaler Tendenz bis Sibirien. In Europa reichen die Areale von Südskandinavien bis Südfrankreich, Mittelitalien und Griechenland.
In Österreich ist sie in allen Bundesländern häufig (in Kärnten eher selten).
Häufigste Standorte sind Laubwälder und Gebüsche, Au- und Schluchtwälder auf vor allem kalkhaltigen, feuchten Böden. Genauer sind es krautreiche Laub- und Nadelmischwälder, besonders Mull-Buchenwälder auf Braunerden. Außerdem gedeihen sie in Haselstrauchhecken sowie Schlucht- und Auwäldern. Der Boden ist meist frisch bis feucht, nährstoffreich und meist kalkhaltig. Die Gewöhnliche Haselwurz ist ein Lehm- und Feuchtigkeitsanzeiger. Häufige Begleitpflanzen der Haselwurz sind zum Beispiel Wald-Trespe, Frühlings-Platterbse, Seidelbast, Nesselblättrige Glockenblume, Mandelblättrige Wolfsmilch und Wald-Sanikel.
Die Gewöhnliche Haselwurz braucht kalkhaltigen nährstoffreichen und eher feuchten als trockenen Lehm- oder Tonboden mit einer ausgeprägten Mullauflage. Sie trägt selbst zur Lockerung des Bodens bei.
Sie besiedelt Laub- und Mischwälder, sie geht aber auch in Auenwälder und in Nadelforste. Sie ist eine Fagetalia-Ordnungscharakterart.[6] In Mitteleuropa tritt sie zerstreut auf, sie kommt aber an ihren Standorten oft in ausgedehnten, meist lockeren, aber in individuenreichen Beständen vor. Große „Nester“ können mehrere Quadratmeter bedecken. Sie steigt in den Alpen in Höhenlagen von bis über 1200 Metern auf. In den Allgäuer Alpen kommt sie im Tiroler Teil im Höhenbachtal bei Holzgau bis zu 1150 Metern vor.[7]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt et al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 3+ (feucht), Lichtzahl L = 2 (schattig), Reaktionszahl R = 4 (neutral bis basisch), Temperaturzahl T = 4 (kollin), Nährstoffzahl N = 3 (mäßig nährstoffarm bis mäßig nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 2 (subozeanisch).[8]
Die Gattung Asarum wurde 1753 mit der Typusart Asarum europaeum durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus I, S. 442 aufgestellt.[9] Das Artepitheton europaeum bedeutet europäisch.
In Europa unterscheidet man bei Asarum europaeum drei Unterarten:[10][11]
Gewöhnliche Haselwurz (Asarum europaeum):
Dreizählige Blüte und gut zu erkennen ist die Behaarung der oberirdischen Pflanzenteile.
So im Laub versteckt findet man die Gewöhnliche Haselwurz, mit ihren zwei rundlich-nierenförmigen Laubblättern.
Rundlich-nierenförmige Laubblätter
Blätter und Wurzeln der Haselwurz schmecken nach Pfeffer, das Rhizom enthält kampferartige, ätherische Substanzen, die schleimhautreizend, brech- und niesreizanregend wirken und innere Blutungen auslösen können (Gastroenteritis). Bis ins 18. Jahrhundert wurden die getrockneten Rhizome als Brechmittel verwandt. Später gehörten sie in pulverisierter Form zum variablen Zutatenkreis des Schneeberger Schnupftabaks. Die Droge wird im August gesammelt, das getrocknete Rhizom trägt folgende Namen: Radix Asari, Radix Nardi rusticae, Radix Nardi sylvestrae und Rhizoma Asari.
Von der Nutzung des Rhizoms in der Pharmazie wird heute abgeraten, da dessen Inhaltsstoffe zu erheblichen gesundheitlichen Beeinträchtigungen führen können (siehe Kapitel Giftigkeit).
Die ganze Pflanze ist giftig.
Hauptwirkstoffe sind: Das in ihr zu 0,7–4 % enthaltene ätherische Öl bzw. der darin enthaltene Giftstoff Asaron, der zu 30–50 % im ätherischen Öl enthalten sein kann. Ein weiterer Wirkstoff ist das Selinan-Derivat alpha-Agarofuran.
Es gibt neben Pflanzen, die kein Asaron enthalten, auch solche, deren ätherisches Öl bis zu 90 % trans-Isoasaron bzw. trans-Isoeugenol oder trans-Isoelemicin enthält.
Im Hinblick auf die verschiedene Zusammensetzung ihres ätherischen Öls kann man in Europa 4 verschiedene chemische Rassen von Asarum europaeum unterscheiden.
Als Vergiftungserscheinungen treten auf: Brennen im Mund und im Schlund, Übelkeit, Erbrechen, Magenschmerzen, Gastroenteritis mit Durchfällen und Uterusblutungen. Im Extremfall kann der Tod durch zentrale Atemlähmung eintreten.
Beim Kauen des Rhizoms werden die Mundhöhle und die Zunge vorübergehend betäubt. Verantwortlich dafür sind die Phenylpropan-Derivate trans-Isoasaron und trans-Isoeugenolmethylester.
Der Brechreiz ist dem ätherischen Öl zuzuschreiben.
Die von Pedanios Dioskurides (De materia medica) und von Plinius dem Älteren (Naturalis historia) angegebenen Heilmittel-Indikationen stimmen weitgehend überein. Es wird daher angenommen, dass beide aus den gleichen Quellen schöpften. Auf der Basis der Elementenlehre deuteten sie die Wurzel des „asarum“ als Mittel zur Reinigung („purgatio“) des Körpers von unpassenden oder verdorbenen Säften.
Galen schrieb dem „asarus“ gleiche Wirkung wie dem „acorus“ zu: „Bewegt den Harn und hilft bei Milz-Verhärtung“. Der „asarus“ sollte jedoch intensiver wirken als der „acorus“.
Die Ärzte des arabischen und lateinischen Mittelalters übernahmen die von Dioskurides, Plinius und Galen aufgeführten Wirkungs- und Indikationsangaben für den „asarus“ und sie ordneten ihn in der Gliederung der Humorallehre als „heiß und trocken im dritten Grad“ ein. Avicenna rühmte die Anwendung der Wurzel außerdem zur Behandlung von „Hornhautverdickung“ und zur Vermehrung der Spermien.
Hildegard von Bingen beurteilte im 12. Jahrhundert die Wirkkraft des „asarus“ als mehr schädlich als nützlich. Insbesondere warnte sie vor seiner Anwendung in der Frauenheilkunde. Und noch im 16. Jahrhundert warnte der Theologe und Arzt Otto Brunfels, dass „schlepseck“ den Frauen die Haselwurz als Abtreibungsmittel verkauften.
Als Schnupf- und Bähmittel zur „Reinigung des Hauptes von zu viel Feuchtigkeit“ wurde die in Essig zerstoßene oder aufgelöste Haselwurz im 15. Jahrhundert durch Nikolaus Frauenlob gepriesen und noch im 18. Jahrhundert durch William Cullen bei Stockschnupfen, Kopfschmerz und hartnäckigen Augenübeln empfohlen. Als preiswerte Ergänzung zu der seit dem 18. Jahrhundert in Europa therapeutisch verwendeten Ipecacuanha wurde die Haselwurz in viele amtliche Arzneibücher aufgenommen und in der Preussischen Pharmaköpoe bis in die Mitte des 19. Jahrhunderts aufgeführt.
In einer elsässischen Handschrift des 15. Jahrhunderts (Cpg 226) wurde empfohlen, den von Seuchen befallenen Rindern Haselwurz einzugeben. Das bestätigte Hieronymus Bock in seinem Kräuterbuch (1539), und er ergänzte, dass die Schäfer die Wurzel gepulvert und mit Salz vermengt ihren an Keuchen und Husten erkrankten Schafen zum Lecken vorlegen. Joachim Camerarius der Jüngere teilte 1586 mit, dass Etliche den Pferden im Mai Haselwurz-Blätter zu Fressen geben, „damit sie sich reinigen und mutiger werden“. Im ausklingenden 17. Jahrhundert berichteten Pierre Pomet (1694) und Nicolas Lémery (1699), dass die Haselwurz mit feuchter Kleie vermischt in großen Mengen beim Wurmbefall der Pferde („farcin“) verordnet werde.
Wiener Dioskurides 6. Jh. Asaron
Vitus Auslasser 1479
Herbarius Moguntinus 1484
Gart der Gesundheit 1485
Hortus sanitatis 1491
Otto Brunfels 1532
Leonhart Fuchs 1543
Mattioli / Handsch / Camerarius 1586
Die Gewöhnliche Haselwurz (Asarum europaeum), kurz auch Haselwurz genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Haselwurzen (Asarum) innerhalb der Familie der Osterluzeigewächse (Aristolochiaceae). Sie gedeiht in Wäldern in weiten Gebieten Eurasiens.
Pėpėrlapis kėtap palazdie (luotīnėškā: Asarum europaeum) ī tuokis augals, katros muokslėškā prigol prī kartoulėniu augalū (Aristolochiaceae) šeimuos.
Ta žuolie daugiametė ī, ožaug lėg 4-10 cm aukštoma. Aug palē žemė, šliauža pu samanuom. Lapā pėpėrlapė ī stuori, mēsingi, blizg, ėšsilaik par žėima. Žėidā mažiokā, rodi, ėšruod kap varpalē. Pėpėrlapė lapā, īpatingā jēb anūs patrini, doud pėpėru smuoka.
Tasā augalioks aug lapoutiu ė maišītu mediu smalkūs, pamedies, krūmūs, ont krūmingu ė medingu opiu tepuogė ežerū krontū. Anam tink rėibė žemė. Augals šiap tās trocīzna ī, ale anou doud veršiams nū trīdas.
Пъерццæг[1][2] (лат. Asarum europaeum; уырыс. Копытень европейский[2]) у кæрдæг зайæгойты мыггаг, бæхысæфтæджы хуыз.
Пъерццæг (лат. Asarum europaeum; уырыс. Копытень европейский) у кæрдæг зайæгойты мыггаг, бæхысæфтæджы хуыз.
Тайтояҡ, ҡолонтаяҡ (рус. Копы́тень европе́йский, лат. Ásarum europaéum) —кирказон һымаҡтар (Aristolochiaceae) ғаиләһенән күп йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 5-10см. Апрель аҙағында һәм йәй башында ҡыҙғылт сәскә ата.
Европаның һәм Көнбайыш Себерҙең урман һәм урман далыһы зонаһында таралған. Ғәҙәттә урман эсендә үҫә.
Тайтояҡ, ҡолонтаяҡ (рус. Копы́тень европе́йский, лат. Ásarum europaéum) —кирказон һымаҡтар (Aristolochiaceae) ғаиләһенән күп йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 5-10см. Апрель аҙағында һәм йәй башында ҡыҙғылт сәскә ата.
Europisc ƿild gingifer (on Lǣdne hātte Asarum europaeum) is cynn ƿildre gingifere, ēac acaru gehāten.
Asarum europaeum, commonly known as asarabacca, European wild ginger, hazelwort, and wild spikenard, is a species of flowering plant in the birthwort family Aristolochiaceae, native to large parts of temperate Europe, and also cultivated in gardens. It is a creeping evergreen perennial with glossy green, kidney shaped leaves and solitary dull purple flowers hidden by the leaves. Though its roots have a ginger aroma, it is not closely related to the true culinary ginger Zingiber officinale, which originates in tropical Asian rainforests. It is sometimes harvested for use as a spice or a flavoring. In former days, it was used in snuff and also medicinally as an emetic and cathartic. [1][2]
The prostrate stems are 10–15 centimetres (3.9–5.9 in) long, each bearing two reniform leaves with long petioles. The leaves are about 10 cm wide. The upper surface of the leaves is shiny, and they have a pepper-like taste and smell. There are also 2 to 3 stipules present that occur in two rows opposite each other on the stem. The flowers are solitary, terminal and nodding. The flower tube is composed of fused tepals that ends with 3 petal-like projections that are brownish towards their ends and dark purple toward the centre. There are 12 stamens present. The flowers emerge in the late winter and spring.[3]
Asarum europaeum has a wide distribution in Europe. It ranges from southern Finland and northern Russia south to southern France, Italy, Croatia, Serbia, Bosnia and Herzegovina, North Macedonia and Bulgaria. It is absent from the British Isles and Scandinavia, and also from northwestern Germany[3] and the Netherlands. Within Europe, the plant is grown outside of its range in the United Kingdom, Denmark, Sweden, Norway and the Netherlands.[4]
It occurs mostly in deciduous woodland or coniferous forests, especially in calcareous (chalky) soils.
There are two recognised subspecies other than the type, including A. europaeum ssp. caucasicum, which is confined to the southwestern Alps, and A. europaeum ssp. italicum, which is found in central and northern Italy as well as in the Skopska Crna Gora mountains of North Macedonia and Kosovo.
A. europaeum is quite shade-tolerant and is often employed as groundcover where little else will grow. This plant has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[5]
Leaves
A. Europaeum in the UBC Botanical Garden
Flower, Moscow region, Russia (Bff 2010)
Leaf adaxial side.
Leaf abaxial side.
Asarum europaeum, commonly known as asarabacca, European wild ginger, hazelwort, and wild spikenard, is a species of flowering plant in the birthwort family Aristolochiaceae, native to large parts of temperate Europe, and also cultivated in gardens. It is a creeping evergreen perennial with glossy green, kidney shaped leaves and solitary dull purple flowers hidden by the leaves. Though its roots have a ginger aroma, it is not closely related to the true culinary ginger Zingiber officinale, which originates in tropical Asian rainforests. It is sometimes harvested for use as a spice or a flavoring. In former days, it was used in snuff and also medicinally as an emetic and cathartic.
Azaro[1] (latine Asarum europaeum) estas specio de ĉiamverdo el la Piperaloj (Piperales).
La planto fariĝas 15cm granda kaj havas plejofte du renformajn malhelverdajn brilantajn foliojn. Ĝi floras en majo/junio sed la violkoloraj sonorilformaj floroj restas grandparte kaŝitaj sub la folio.
Azaro disvastiĝis kiel kuracherbo el meza- kaj suda Eŭropo kaj okcidenta Azio.
Ofte ĝi estas konfuzata kun Asarum caudatum aŭ Asarum canadense.
En la 19-a jarcento la rizomo de diversaj specioj de la Azaro estis prilaboritaj kiel diurezigilo kaj laksigilo. La plejmulto tamen enhavas aristoloki-acido kaj pro tio estas nefrotoksa (venena po la renoj) kaj kancerogena.
Asarum europaeum
Asarum caudatum
Asarum canadense
La asarabacara, oreja de fraile u oreja de hombre[1] (Asarum europaeum L.) es una especie fanerógama perteneciente a la familia de las aristoloquiáceas.
Es una planta vivaz que crece en Europa septentrional y central y en Asia occidental. En España se encuentra en Cataluña y Aragón. Coloniza bosques de árboles frondosos y lugares umbríos y húmedos.
Planta vivaz, herbácea, perenne de 10-15 cm de altura que forma grandes colonias. Tiene tallo rastrero con pequeñas ramillas. Hojas reniformes largamente pecioladas de 5-8 cm de diámetro, de color verde reluciente por arriba y verde pálido por abajo. La flor es solitaria de color púrpura, campanulada y velluda que florece entre mayo y agosto.
Principios activos: Aceite esencial (1%): asarona, aldehído arisílico, metil-eugenol, acetato de bornilo, terpenos, sesquiterpenos, diasarona. Alcaloides: asarina. Ácido ascórbico, vitamina B1. Otras fuentes: Aceite esencial, sacarosa, alcanfor, asarina, ácido tánico.
Indicaciones: es emético, estornutatorio (usado como rapé) y, en dosis menores, mucolítico y expectorante. Diaforético. Actualmente en desuso, se usó para el tratamiento de rinitis crónicas y atróficas, bronquitis, asma y ulceraciones gastroduodenales.
Contraindicado con el embarazo, lactancia, niños, pacientes con hepatopatías, enfermedades neurológicas. La asarona es altamente tóxica: produce sensación de quemazón sobre la lengua, estornudos, irritación de la mucosa gástrica y puede resultar narcótica y abortiva. A dosis elevadas puede producir astenia, taquicardia, convulsiones, midriasis, fotofobia, disnea, e incluso coma y muerte por parálisis respiratoria. Secando la planta pierde toxicidad.
Otros usos: usado en la fabricación de licores.
En el calendario republicano , creado durante la Revolución Francesa de 1789, la Asaret corresponde al 6 Ventôse, lo que equivale al 24 de febrero del calendario gregoriano.
Asarum europaeum fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 442. 1753.[2]
Asarum: nombre genérico que proviene de Asaron, el nombre griego para el género utilizado por Dioscórides.[3]
europaeum: epíteto geográfico que alude a su localización en Europa.
La asarabacara, oreja de fraile u oreja de hombre (Asarum europaeum L.) es una especie fanerógama perteneciente a la familia de las aristoloquiáceas.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Metspipar (perekond) Harilik metspipar (Asarum europaeum L.) on tobiväädiliste sugukonda metspipra perekonda kuuluv rohttaim.
Teaduslikult kirjeldas harilikku metspipart esimesena Linnaeus 1753.
Harilik metspipar ei kasva Briti saartel, Skandinaavias ega Hollandis, kuid ülejäänud Euroopas Lõuna-Soomest kuni Lõuna-Prantsusmaa, Itaalia ja Makedooniani. Venemaa Euroopa-osas ja Lääne-Siberi lõunaosas on metspipar metsas ja metsastepis laialt levinud.
Harilik metspipar on Eestis pärismaine. Ta on mandril tavaline, saartel haruldane.
Lisaks põhialamliigile on harilikul metspipral eritatud veel kaks alamliiki: A.e. caucasicum, mis kasvab Kagu-Alpides, ning A.e. italicum, mis kasvab Kesk- ja Põhja-Itaalias ning Makedoonias.
Väljaspool levilat kasvatatakse metspipart laialdaselt ilutaimena. Mõnikord kasutatakse teda ka maitsetaimena või lõhna andmiseks. Kuid metspipar on mürgine taim.
Harilikku metspipart kohtab kõige sagedamini metsas, nii leht- kui okasmetsas, eriti lubjarikkal pinnasel. Ta talub hästi varju ja iluaianduses kasutatakse teda maapinna katmiseks kohtades, kus teised rohttaimed kasvada ei taha.
Metspipar on igihaljas püsik. Taime vars on 1–1½ dm pikk ja lamab maas. Igal varrel on kaks neerjat pika rootsuga lehte. Lehe ülemine külg on läikiv. Metspipral on pipart meenutavad maitse ja lõhn ning sellest on taim nimegi saanud. Varrel on ka 2-3 paari abilehti, mis paiknevad vastakuti.
Õied kasvavad ühekaupa varre otsas, on kahvatud tumepunased, längus ja lamavad maapinnal. Õietupp koosneb 3 kokkukasvanud õielehest. Tolmukaid on 12. Metpipar õitseb aprillis-mais, seemned valmivad juunis. Metspipar on mürmekofiil: tema seemneid levitavad sipelgad.
Metspipar võib paljuneda ka vegetatiivselt, risoomi jagunemise teel. Sel moel moodustab metspipar tihti maapinnal suuri laike.
Harilik metspipar (Asarum europaeum L.) on tobiväädiliste sugukonda metspipra perekonda kuuluv rohttaim.
Teaduslikult kirjeldas harilikku metspipart esimesena Linnaeus 1753.
Taponlehti eli lehtotaponlehti (Asarum europaeum) on Keski- ja Itä-Euroopassa yleinen, vihreänä talvehtiva kasvilaji. Se on myös vanha lääke- ja puutarhakasvi. Suomessa laji on luonnonvaraisena harvinainen ja rauhoitettiin vuonna 1983.[2]
Monivuotisen taponlehden juurakko ja varsi ovat suikertavia. Vuosikasvaimen tyvellä kasvaa 3–4 suomumaista lehteä. Suuremmat kasvulehdet ovat tummanvihreitä, päältä kiiltäviä ja muodoltaan munuaismaisia. Ehytlaitaisen ja alta karvaisen lehden ruoti on 5–15 cm pitkä, lehtilapa 5–11 cm leveä. Lehdet talvehtivat. Kellomaiset, yksittäin olevat kukat ovat päätteisiä, kolmiliuskaisia ja punaruskeita. Kukat jäävät lehtien alla yleensä huomaamatta. Tuoksu on varsin tärpättimäinen. Taponlehti kukkii touko-kesäkuussa.[3]
Taponlehti voi levittäytyä maarönsyjensä avulla laajoiksi kasvustoiksi. Kasvin siemeniin kehittyy ravintolisäke, joka houkuttelee muurahaisia kuljettamaan siemeniä pesiinsä. Tämän vuoksi lajia tavataankin usein tiheinä kasvustoina muurahaispesien ympäristössä.[4]
Taponlehden esiintymisalue ulottuu Ranskasta ja Isosta-Britanniasta Venäjälle Uralin tienoille. Skandinaviassa lajia tavataan Tanskassa sekä Norjan ja Ruotsin eteläosissa, mutta nämä esiintymät ovat viljelykarkulaisia.[5] Suomessa taponlehteä on tavattu eripuolilla Etelä-Suomea ja Pohjanlahden rannikkoa, mutta ainoa luonnonvarainen esiintymä on Iitin Taasianjoen ja sen sivuhaarojen varrella. Esiintymä löydettiin vasta vuonna 1971.[4]
Taponlehti suosii varjoisaa, kosteaa ja suojaisaa kasvupaikkaa. Se suosii läpäisevää, ravinteikasta maata, mutta kasvaa myös savisessa paikassa. Iitin kasvupaikat ovat tuoreita ja kosteita jokivarsien kuusilehtoja. Taponlehti ei siedä paahdetta eikä kuivuutta, joten kasvupaikkojen metsänhakkuut tai ojitukset ovat lajille tuhoisia.[4]
Taponlehti on vanha lääkekasvi, jonka juurta on käytetty muun muassa oksettamiseen. Sitä on käytetty myös rotanmyrkkynä.[6] Nykyään taponlehden koristeellinen lehdistö ja hyvä peittävyys tekevät siitä suositun puutarhakasvin.[5] Hyvässä paikassa kasvi talvehtii vihreänä ja on pitkäikäinen.
Taponlehti eli lehtotaponlehti (Asarum europaeum) on Keski- ja Itä-Euroopassa yleinen, vihreänä talvehtiva kasvilaji. Se on myös vanha lääke- ja puutarhakasvi. Suomessa laji on luonnonvaraisena harvinainen ja rauhoitettiin vuonna 1983.
Asarum europaeum
L’Asaret d'Europe (Asarum europaeum) est une espèce de petite plante vivace d'Europe centrale du genre Asarum et de la famille des Aristolochiaceae.
Son nom scientifique vient du grec « ἄσαρον - asaron », de « asê » signifiant « dégoût », « nausée » (allusion à son odeur)[1].
Ses noms vernaculaires sont asaret, cabaret, oreille-d'homme. De manière secondaire et régionale, il est nommé oreillette, rondelle, roussin, herbe de Cabaret ou encore nard sauvage[2]. Le terme « cabaret » évoquerait l'usage qu'en faisaient autrefois les ivrognes après leurs excès pour se dégager l'estomac, dissiper leur ivresse. La plante a en effet des propriétés vomitives.
L'asaret d'Europe est une plante vivace de 5-20 cm[réf. nécessaire] et basse (géophyte). Sa floraison, passant souvent inaperçue, se déroule de mars à mai. Ses fruits sont disséminés par les fourmis.
Toute la plante est velue et a une odeur âcre, poivrée à camphrée (voire nauséabonde). La fleur, quant à elle, rappelle la noix de muscade ; la racine, le niaouli[réf. nécessaire].
Sa souche et ses tiges sont longuement rampantes, semi-souterraines portant des rameaux aériens très courts et écailleux. Ses feuilles sont vert-sombre, luisantes, réniformes, à long pétiole velu et regroupées en une à deux paires. Ces feuilles persistent l'hiver, c'est le moment de l'année où la plante est la moins discrète. Ses Fleurs, situées à la base des feuilles, sont peu visibles, de couleur brun-pourpre à l'intérieur, brun-vert à noirâtre sur l'extérieur, solitaires, courtement pédonculées. Ces clochettes velues sont constituées d'un périanthe à trois lobes égaux. Son fruit est une capsule globuleuse, dure, à 6 loges contenant chacune 2 rangées de graines creuses.
Asarum europaeum est présent en Europe centrale, surtout en climat montagnard, excepté la région méditerranéenne.
En France[1], elle est assez commune dans le Nord-Est et les Pyrénées; assez rare dans le massif central et le Nord; nulle dans l'Ouest et la région méditerranéenne. Elle est présente de l'étage collinéen à montagnard (jusqu'à 1 700 m.)
L'asaret d'Europe est une espèce d'ombre (plus rarement de demi-ombre). Il apprécie les sols riches en bases dont le pH est neutre à basique. Il affectionne particulièrement les granites riches en fer et en manganèse, les sols calcaires ainsi que les roches volcaniques basiques comme le basalte. Ses exigences en eau sont assez souples.
Asarum europaeum apprécie les forêts de feuillus neutrophiles et calcicoles[1] : hêtraies (Fagetalia sylvaticae), hêtraies-chênaies, chênaies (Carpinion betuli)[3], hêtraies-sapinières (Fagion sylvaticae), érablières à Lunaires (Lunario-Acerion)
L'Asaret d'Europe est une plante très toxique. Il serait tout de même utilisé comme parfum[4]. Il fait partie des plantes dont la culture est recommandée dans les jardins du domaine royal par le capitulaire De Villis.
Sa racine serait un puissant anti-douleur[4]. La plante entière en teinture-mère serait vomitive, expectorante, sternutatoire[4],[1] et insectifuge. Elle est utilisée pour soigner les dermatoses, les mycoses et la bronchite[4].
En France[5], ce taxon est soumis à des règlementations de portée départementale (Marne) et de portée régionale (Ile de France, Centre, Basse-Normandie, Midi-Pyrénées)
Asarum europaeum est à protéger dans le nord de la France par la conservation de peuplement de feuillus[1].
Dans le calendrier républicain, créé pendant la Révolution française de 1789, l'Asaret correspond au 6 Ventôse, ce qui équivaut au 24 février du calendrier grégorien
Il existe plusieurs sous-espèces[2]:
Asarum europaeum
L’Asaret d'Europe (Asarum europaeum) est une espèce de petite plante vivace d'Europe centrale du genre Asarum et de la famille des Aristolochiaceae.
Son nom scientifique vient du grec « ἄσαρον - asaron », de « asê » signifiant « dégoût », « nausée » (allusion à son odeur).
Ses noms vernaculaires sont asaret, cabaret, oreille-d'homme. De manière secondaire et régionale, il est nommé oreillette, rondelle, roussin, herbe de Cabaret ou encore nard sauvage. Le terme « cabaret » évoquerait l'usage qu'en faisaient autrefois les ivrognes après leurs excès pour se dégager l'estomac, dissiper leur ivresse. La plante a en effet des propriétés vomitives.
Europski smólnik (Asarum europaeum) je rostlina ze swójby kokornakowych rostlinow (Aristolochiaceae).
Europski smólnik je trajne zelo, kotrež docpěwa wysokosć wot 5 hač 10 cm.
Pjenk je dołhi a lězucy.
Stołpik je lězucy a njese na spódku šupiznojte niske łopješka.
Łopjena su jěrchenkojte hač kulowate, kožojte, ćmowozelene, błyšćace a docpěwaja wulkosć wot 3 hač 6 cm. Jich delni bok je kosmaty.
Kćěje wot měrca hač meje. Kćenja su zwonka zelenojte, znutřka čerwjenobrune a často leža pod lisćom lěsneje pódy. Wone steja po jednym a su krótko stołpikate a radiarne. Kćenjowa wobalka je třidźělna, zwonojta, brunočerwjena a docpěwa dołhosć wot 10 hač 15 mm.
Rosće w lisćowych a jehlinowych měšanych lěsach a łučinowych lěsach. Preferuje włóžne, wutkate, zwjetša wapnite pódy.
Rostlina je předewšěm w srjedźnej a wuchodnej Europje rozšěrjena.
Europski smólnik (Asarum europaeum) je rostlina ze swójby kokornakowych rostlinow (Aristolochiaceae).
Asarum europaeum L., noto comunemente come nardo selvatico, renella[1], asarabacca e zenzero selvatico europeo, è una specie di ginger selvatico (non riferito alla spezia), con fiori viola scuro, ascellari, singoli, che crescono sul terreno. Essa è diffusa in Europa, dalla Finlandia meridionale alla Russia settentrionale, dal sud della Francia all'Italia alla Macedonia del Nord. È anche coltivata estensivamente al di fuori del suo areale come pianta ornamentale[2].
Talvolta viene raccolta per utilizzo come spezia o aroma.
Asarum europaeum L., noto comunemente come nardo selvatico, renella, asarabacca e zenzero selvatico europeo, è una specie di ginger selvatico (non riferito alla spezia), con fiori viola scuro, ascellari, singoli, che crescono sul terreno. Essa è diffusa in Europa, dalla Finlandia meridionale alla Russia settentrionale, dal sud della Francia all'Italia alla Macedonia del Nord. È anche coltivata estensivamente al di fuori del suo areale come pianta ornamentale.
Talvolta viene raccolta per utilizzo come spezia o aroma.
Europinė pipirlapė (lot. Asarum europaeum, angl. Asarabacca, vok. Gewöhnliche Haselwurz) – kartuolinių (Aristolochiaceae) šeimos, pipirlapių (Asarum) genties augalas.
Daugiametis, 4-10 cm aukščio žolinis augalas. Šakniastiebis šakotas, nariuotas, šliaužiantis po lapais, samanomis. Jo šakelių galai riečiasi į viršų ir ant jų išauga po kelis lapus, kurie šiek tiek pakeitę spalvą išsilaiko iki kito pavasario. Lapai ilgakočiai, lygiakraščiai, odiški, tamsiai žalia, blizgančia viršutine ir šviesesne, kartais violetinio atspalvio, ryškiai gyslota apatine puse. Lapai abipus plaukuoti. Žiedai šakelių galuose, triskiaučio varpelio pavidalo, tamsiai raudonai rusvos spalvos. Išorinė apyžiedzio pusė plaukuota. Žiedkotis nulinkęs, prigludęs prie žemės, jį galima rasti tik praskleidus lapus. Vaisius – netaisyklinga, atsidaranti; pusiau apvali dėžutė, viršūnėje su apyžiedzio liekanomis. Sėklos iš šonų suplotos, pilkai rudos, su gilia išilgine vagele. Jų mėsingą ataugėlę graužia skruzdėlės, kartu jos platina sėklas. Augalas kvepia pipirais, ypač stiprus kvapas patrynus lapus.
Žydi nuo balandžio pabaigos iki birželio pradžios. Auga visoje Lietuvoje. Aptinkama pavėsinguose lapuočių ir mišriuose miškuose, pamiškėse, krūmynuose, krūmais ir medžiais apaugusiuose upių ir ežerų šlaituose. Augalas nuodingas, turi toksinių medžiagų, paralyžiuojančių centrinę nervų sistemą. Šakniastiebiai ir lapai vartojami veterinarijoje, medicinoje.
Pavasarį žydintys augalai, Živilė Lazdauskaitė, Vilnius, Mokslas, 1985, 28 psl.
Europinė pipirlapė (lot. Asarum europaeum, angl. Asarabacca, vok. Gewöhnliche Haselwurz) – kartuolinių (Aristolochiaceae) šeimos, pipirlapių (Asarum) genties augalas.
Daugiametis, 4-10 cm aukščio žolinis augalas. Šakniastiebis šakotas, nariuotas, šliaužiantis po lapais, samanomis. Jo šakelių galai riečiasi į viršų ir ant jų išauga po kelis lapus, kurie šiek tiek pakeitę spalvą išsilaiko iki kito pavasario. Lapai ilgakočiai, lygiakraščiai, odiški, tamsiai žalia, blizgančia viršutine ir šviesesne, kartais violetinio atspalvio, ryškiai gyslota apatine puse. Lapai abipus plaukuoti. Žiedai šakelių galuose, triskiaučio varpelio pavidalo, tamsiai raudonai rusvos spalvos. Išorinė apyžiedzio pusė plaukuota. Žiedkotis nulinkęs, prigludęs prie žemės, jį galima rasti tik praskleidus lapus. Vaisius – netaisyklinga, atsidaranti; pusiau apvali dėžutė, viršūnėje su apyžiedzio liekanomis. Sėklos iš šonų suplotos, pilkai rudos, su gilia išilgine vagele. Jų mėsingą ataugėlę graužia skruzdėlės, kartu jos platina sėklas. Augalas kvepia pipirais, ypač stiprus kvapas patrynus lapus.
Žydi nuo balandžio pabaigos iki birželio pradžios. Auga visoje Lietuvoje. Aptinkama pavėsinguose lapuočių ir mišriuose miškuose, pamiškėse, krūmynuose, krūmais ir medžiais apaugusiuose upių ir ežerų šlaituose. Augalas nuodingas, turi toksinių medžiagų, paralyžiuojančių centrinę nervų sistemą. Šakniastiebiai ir lapai vartojami veterinarijoje, medicinoje.
Mansoor (Asarum europaeum), ook wel hazelwortel of wilde gember genoemd, is een kruidachtige groenblijvende plant in de pijpbloemfamilie.
Mansoor werd als geneeskrachtig kruid verspreid vanuit Midden- en Zuid-Europa en West-Azië. In Nederland en België komt het nog als schaduwminnende bodembedekker in tuinen en verwilderd voor.
De soort wordt vaak verward met Asarum caudatum en Asarum canadense, twee andere soorten uit het geslacht Asarum.
Mansoor, Asarum europaeum
Asarum caudatum
Asarum canadense
De overblijvende plant wordt tot 5–10 cm hoog en telt meestal twee niervormige donkergroene blinkende bladeren. De bloeitijd is in maart/mei. De groenige met klierharen bedekte klokvormige bloemen blijven grotendeels verborgen onder het blad. Aan de binnenzijde zijn ze roodbruin van kleur.
In de 19e eeuw werd de wortelstok van verschillende soorten Asarum verwerkt tot diureticum en laxeermiddel. De meeste bevatten echter aristolochiazuur en zijn derhalve nefrotoxisch en carcinogeen. De Belgische schrijver Bart Moeyaert verwijst naar deze toxiciteit in zijn korte verhaal Mansoor, of hoe we Stina bijna dood kregen (2001).
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Mansoor op Wikimedia Commons. Mansoor (Asarum europaeum), ook wel hazelwortel of wilde gember genoemd, is een kruidachtige groenblijvende plant in de pijpbloemfamilie.
Mansoor werd als geneeskrachtig kruid verspreid vanuit Midden- en Zuid-Europa en West-Azië. In Nederland en België komt het nog als schaduwminnende bodembedekker in tuinen en verwilderd voor.
De soort wordt vaak verward met Asarum caudatum en Asarum canadense, twee andere soorten uit het geslacht Asarum.
Mansoor, Asarum europaeum
Asarum caudatum
Asarum canadense
De overblijvende plant wordt tot 5–10 cm hoog en telt meestal twee niervormige donkergroene blinkende bladeren. De bloeitijd is in maart/mei. De groenige met klierharen bedekte klokvormige bloemen blijven grotendeels verborgen onder het blad. Aan de binnenzijde zijn ze roodbruin van kleur.
In de 19e eeuw werd de wortelstok van verschillende soorten Asarum verwerkt tot diureticum en laxeermiddel. De meeste bevatten echter aristolochiazuur en zijn derhalve nefrotoxisch en carcinogeen. De Belgische schrijver Bart Moeyaert verwijst naar deze toxiciteit in zijn korte verhaal Mansoor, of hoe we Stina bijna dood kregen (2001).
Multimedia w Wikimedia Commons Kopytnik pospolity (Asarum europaeum L.) – gatunek byliny należący do rodziny kokornakowatych. Jedyny europejski przedstawiciel rodzaju kopytnik (Asarum L.) i zarazem gatunek typowy rodzaju. Występuje w żyznych lasach środkowej i południowej Europy oraz na Syberii. W Polsce gatunek rodzimy, pospolity na terenie całego obszaru, z wyjątkiem jego północno-zachodniej części. Dawniej roślina lecznicza o dużym znaczeniu i szerokim zastosowaniu. Po odkryciu właściwości toksycznych jej stosowanie lecznicze zostało znacznie ograniczone. Kopytnik pospolity uprawiany jest w parkach i ogrodach jako roślina okrywowa.
Gatunek o zasięgu eurosyberyjskim. Występuje w Europie środkowej i południowej. Na zachodzie sięga do Francji, na północy granica zasięgu biegnie przez Niemcy, Polskę, dalej przez kraje nadbałtyckie, południową Finlandię i północną Rosję. Na wschodzie sięga po dolinę Wołgi, z izolowanymi stanowiskami w rejonie gór Ałtaju. Na południu granica biegnie przez północne krańce Turcji, północną Grecję i środkowe Włochy[2][3].
W Polsce gatunek rozpowszechniony na całym obszarze z wyjątkiem północnego Mazowsza, gdzie występuje w rozproszeniu, oraz północno-zachodniej części kraju. Pojedyncze stanowiska w tym rejonie mają w dodatku prawdopodobnie antropogeniczny charakter. Przebieg zwartego zasięgu naturalnego wyznacza linia Zielona Góra – Krzyż Wielkopolski – Koszalin[4].
Gatunek jest uprawiany poza swym zasięgiem i dziczeje w wielu miejscach. Notowany jest na stanowiskach poza zasięgiem w Wielkiej Brytanii, w Holandii, Danii, Norwegii i Szwecji[5]. W Wielkiej Brytanii bywa także uważany za gatunek rodzimy[6].
Roślina zimozielona. Kwitnie od marca do maja. W czerwcu dojrzewa i torebka rozpada się, uwalniając nasiona. We wrześniu i październiku powstają pączki na rok następny[14]. Kopytnik rośnie wolno, w ciągu roku do kilkunastu centymetrów[15], według niektórych źródeł, prawdopodobnie w wyjątkowo dobrych warunkach, nawet do ponad pół metra[16].
Zarówno kwiat jak i cała roślina, a szczególnie kłącze, wydziela specyficzny pieprzowo-aromatyczny zapach (bywa określany jako przypominający zapach kamfory[17]) zwabiający głównie padlinożerne muchówki, dokonujące zapylenia. Kwiaty posiadają specyficzne mechanizmy utrudniające samozapylenie – są przedsłupne. W rozwijających się kwiatach, w celu ułatwienia zapylenia, pręciki odchylają się szeroko na boki, odsłaniając znamiona słupka. Po zapyleniu pręciki wewnętrznego okółka odginają się i haczykowatymi wyrostkami zasłaniają znamiona słupka, udostępniając owadom otwierające się na zewnątrz pylniki[18]. W przypadku, gdy nie nastąpi zapylenie krzyżowe dochodzi do samozapylenia. W efekcie gatunek wyróżniany jest jako bardzo płodny – większość kwiatów zawiązuje owoce obfitujące w nasiona[19]. Nasiona roznoszone są przez mrówki (myrmekochoria) wabione przez elajosomy. Podczas przenoszenia nasion do mrowisk ich część jest opuszczana, dzięki czemu gatunek się rozprzestrzenia[18].
Kopytnik rozmnaża się także wegetatywnie (klonalnie). Kłącze kopytnika rośnie nie tylko z pączka szczytowego, ale także tworzy nowe odgałęzienia z pączków bocznych i z pączków rozwijających się w kątach łusek na ubiegłorocznych fragmentach kłącza. Rozgałęzienia kłącza z czasem tracą kontakt z powodu mechanicznego przerwania kłącza lub w wyniku stopniowego rozkładu starszych jego części. W każdym wypadku dochodzi do fragmentacji genetu[20].
Cała roślina zawiera piekący olejek eteryczny, przy czym najwięcej (ok. 1%) jest go w kłączu[10], według innych źródeł – w korzeniach (ok. 4%)[21]. Roślina wydziela nieprzyjemny, mdły zapach. Głównym składnikiem olejku (osiągającym ponad 30% udziału) jest azaron (C20H26O5) – związek z grupy fenoloeterów. Związek ten stanowi o właściwościach trujących i farmakologicznych kopytnika. Azaron łatwo się ulatnia i wysuszone ziele w miarę przechowywania stopniowo traci aktywność farmakologiczną i toksyczną[10]. Poza tym w skład olejku wchodzą: α-pinen, borneol i inne monoterpeny oraz fenylopropanoidy[22]. Najwięcej olejku stwierdzono w roślinach w okresie od marca do maja, później następował spadek jego ilości i ponowny wzrost w okresie od września do października. Rośliny z Karpat zawierają dwukrotnie więcej olejku niż rośliny rosnące na nizinach[14]. Ziele zawiera poza tym: garbniki, śluz, żywice, skrobię, śladowe ilości glikozydów, kwas cytrynowy, seskwiterpeny[23], witaminę C, alkohole alifatyczne, flawonoidy (kwercetynę i kwercytrynę), fenolokwasy[21][24], sole mineralne (zwłaszcza potasu i krzemu)[25].
Liczba chromosomów wynosi 2n=26[26]. Według Interactive flora of NW Europe także 2n=24, 40[6].
Występuje w cienistych lasach i zaroślach, zwłaszcza liściastych, często w towarzystwie leszczyny pospolitej[13]. Kopytnik wymaga gleb żyznych, umiarkowanie wilgotnych, próchniczych, z próchnicą typu mull, o odczynie zasadowym, bogatych w węglan wapnia[2]. Jest rośliną cieniolubną (skiofitem). W górach występuje licznie w reglu dolnym, sporadycznie pojawia się także w reglu górnym[27]. W Tatrach sięga do 1540 m n.p.m., choć liczniejsze stanowiska kończą się na wysokości 1200 m n.p.m.[9] Hemikryptofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla O. Fagetalia[28]. Jest to zarazem roślina charakterystyczna dla siedlisk lasu świeżego (nizinnego, wyżynnego i górskiego), choć występuje nierzadko też na siedliskach lasu wilgotnego[29]. Na stanowiskach w odpowiednich warunkach ekologicznych rośnie zwykle licznie, zajmując znaczne powierzchnie w dnie lasu[27]. W przypadku rozwoju pod okapem gatunków iglastych poszczególne osobniki (genety) mają 3–5 krotnie mniejszą biomasę od odpowiedników rosnących w lasach bukowych[7].
Wyróżnia się trzy podgatunki[30]:
W obrębie podgatunku typowego, występującego w Polsce, wyróżnione zostały dwie formy różniące się kształtem liści. Obok formy typowej (f. europaea) opisana została A. europaeum subsp. europaeum f. pseudocaucasicum Pawł. o liściach ku szczytowi lekko zaostrzonych[31][35], poza tym okrągławosercowatych lub tępo, 5-bocznie nerkowatych. Forma występuje zwykle razem z okazami typowymi[34].
Polska nazwa zwyczajowa gatunku pochodzi od kształtu liści przypominającego kopyto końskie. Inne nazwy zwyczajowe rzadko pojawiające się w źródłach historycznych, a jeszcze rzadziej w publikacjach współczesnych to: kopyteń, nardus leśny lub narda leśna (w okolicach Sandomierza[36]), nard dziki, kleśniec (w okolicach Białegostoku[36])[37], polska ipekuana[21]. Nazwa ludowa używana dawniej na Mazowszu to "przykopytnik", a na Wileńszczyźnie – "obłapa". Nazwa "kopytnik" jest ustalona w różnych publikacjach począwszy od XV i XVI wieku. Co znamienne – podobna jest ona w brzmieniu w różnych językach słowiańskich[37].
Nazwa naukowa nadana przez Karola Linneusza składa się z określenia rodzajowego Asarum, wywodzonego od starożytnej nazwy kopytnika, oraz z określenia gatunkowego europaeum oznaczającego "europejski" (występujący w Europie). Słowo ásaron oznaczające kopytnika pojawia się już u Dioskurydesa (I wiek n.e.). Istnieją dwie hipotezy na temat pochodzenia nazwy. Greckie słowo áse oznacza "nudność" i stąd nazwa może nawiązywać do wymiotnych właściwości rośliny. Możliwe też, ze nazwa powstała w wyniku połączenia przedrostka a- oznaczającego zaprzeczenie i słowa sáros oznaczającego gałęzie i w takim wypadku znaczyłaby tyle co "pozbawiony gałęzi"[38].
Największym problemem w utrzymaniu zasobów gatunku w Polsce był masowy zbiór i duże zapotrzebowanie na ziele kopytnika obecne jeszcze w połowie XX wieku[39]. Mimo to gatunek nie został wymieniony na listach gatunków chronionych w rozporządzeniach z lat 1946 i 1954. Korzystne dla kopytnika okazało się wyłączenie tego gatunku z Farmakopei polskiej (wymieniony w III wydaniu z 1954, brak w IV z 1965 i 1970)[40]. Paradoksalnie, gdy spadać zaczęło zagrożenie związane z pozyskiwaniem ziela, wycofywanego z oficjalnego lecznictwa, w 1983 roku gatunek został objęty częściową ochroną gatunkową[41]. Współcześnie poza zbiorem ziela z naturalnych stanowisk, stosowanego w lecznictwie ludowym, zagrożeniem dla gatunku jest zastępowanie lasów liściastych monokulturami drzew iglastych oraz presja urbanizacyjna[27]. Ze względu na rzadkość występowania na Pomorzu Zachodnim i na Ziemi Lubuskiej, wskazuje się jako konieczną ochronę wszystkich tamtejszych stanowisk podczas prac leśnych, poprzez rezygnację z ich wykonywania na stanowiskach kopytnika i w strefie 50 m wokół nich[42]. Korzystna dla kopytnika jest ochrona takich siedlisk przyrodniczych jak łęgi, grądy i buczyny w sieci Natura 2000. Ostatnią podstawą dla ochrony częściowej gatunku było Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 5 stycznia 2012 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin[43]. Od 2014 roku nie podlega ochronie.
Kopytnik w Polsce nie jest wymieniany na czerwonych listach i w czerwonych księgach roślin zagrożonych. Jako gatunek zagrożony (vulnerable – VU) wymieniony jest na liście roślin wymarłych i wymierających w Finlandii, gdzie ma izolowane stanowiska na północnej granicy zasięgu[44].
Gatunek uprawiany jest jako roślina ozdobna. Stosowany jest jako efektowna przez cały rok roślina okrywowa w miejscach cienistych, np. pod drzewami i krzewami. Na żyznej, próchnicznej glebie tworzy z czasem zwarty, żywozielony kobierzec. Można go łączyć z innymi cieniolubnymi roślinami – paprociami, wiosennymi roślinami cebulowymi, przytulią wonną[45].
Współcześnie kopytnik w zasadzie nie jest wykorzystywany w medycynie[22] lub jest rzadko używany[10] z powodu toksyczności. Dostępny jest preparat przeciwkaszlowy Azarina[46] i wciąż jest w użyciu w homeopatii. Bywa też stosowany w medycynie ludowej jako niekiedy skuteczny środek poronny[10] oraz jako środek odwykowy w leczeniu alkoholizmu (kopytnik dodany alkoholikom do wódki obrzydzać ma pijaństwo powodując nudności i wymioty)[25][47]. Używany jest jako środek wymiotny w weterynarii[25].
Mimo trujących właściwości kopytnika oraz dominujących ocen smaku i zapachu określających je jako nieprzyjemne, gorzkie i mdłe – istnieją źródła uznające ten gatunek za wartościową, aromatyczną przyprawę. Dodanie fragmentu kłącza do potrawy nadawać ma jej imbirowego, gorzkiego aromatu, nie wywołując przy tym negatywnych objawów zdrowotnych[55][56].
Gatunek uprawiany jest jako roślina okrywowa oraz w półuprawach na terenach leśnych, w celu zwiększenia jej zasobów wykorzystywanych później do zbioru w celach leczniczych[21].
Roślina odporna na choroby i w zasadzie nie zjadana przez zwierzęta z powodu przykrego smaku oraz trujących właściwości. Liście bywają atakowane przez grzyb (rdzę) Puccinia asarina Kunze (syn. Micropuccinia asarina (Kunze) Arth. & Jackson; Arth.). W miejscach porażonych tworzą się wklęsłe lub wypukłe drobne plamki, brązowo kropkowane, z teliosporami grzyba[61]. Grzyb ten podany został jako zawleczony do Europy (obecnie tu rozpowszechniony), przy czym pierwotnie miał występować na dwóch gatunkach kopytników występujących we wschodniej części Ameryki Północnej[62][63]. Problem stanowić mogą również jedynie ślimaki nagie (z rodzin pomrowcowatych i ślinikowatych). Kobierce kopytnika uprawiane w Ameryce Północnej są atrakcyjnym miejscem dla węży[15].
Kopytnik pospolity (Asarum europaeum L.) – gatunek byliny należący do rodziny kokornakowatych. Jedyny europejski przedstawiciel rodzaju kopytnik (Asarum L.) i zarazem gatunek typowy rodzaju. Występuje w żyznych lasach środkowej i południowej Europy oraz na Syberii. W Polsce gatunek rodzimy, pospolity na terenie całego obszaru, z wyjątkiem jego północno-zachodniej części. Dawniej roślina lecznicza o dużym znaczeniu i szerokim zastosowaniu. Po odkryciu właściwości toksycznych jej stosowanie lecznicze zostało znacznie ograniczone. Kopytnik pospolity uprawiany jest w parkach i ogrodach jako roślina okrywowa.
O ásaro (Asarum europaeum), é uma planta medicinal da família das Aristolochiaceae.[1]
É uma planta rasteira de até 15 cm de altura, que forma colônias nos bosques. As folhas são grandes e de cor verde-escura,com forma aproximada de um rim humano. Suas flores são solitárias, vermelhas ou esverdeadas. Toda a planta exala um cheiro semelhante ao da terebentina e tem um sabor picante e nauseante. O principal habitat desta planta é nos bosques de árvores frondosas da Europa.
Toda a planta contém asarina, um poderoso irritante das mucosas digestivas, óleo essencial, taninos, resinas e flavonoides.
É indicado para provocar vômito em casos de intoxicação, induzir diarreias para purgar o gado e eliminar muco nasal através de espirros.
Apesar de ser também expectorante e diurético, seu uso vem sendo evitado, pois em doses altas se torna abortivo e provoca hemorragia gástrica ou intestinal. A planta fresca é mais irritante que a seca.
É usado desde a antiguidade romana. Plínio, o Velho, já o mencionava em seus escritos. Hoje está em desuso, foi substituído pela ipecacuanha, planta brasileira de intenso efeito emético. Na França, o ásaro é popularmente conhecido por cabaret, pois era usado para provocar vômito nos ébrios. Existe na América do Norte outra espécie conhecida como gengibre silvestre (Asarum canadense). Seu aspecto e propriedades são semelhantes, mas os efeitos irritantes menores, sendo usado como sudorífero e carminativo (elimina gases).
O ásaro (Asarum europaeum), é uma planta medicinal da família das Aristolochiaceae.
É uma planta rasteira de até 15 cm de altura, que forma colônias nos bosques. As folhas são grandes e de cor verde-escura,com forma aproximada de um rim humano. Suas flores são solitárias, vermelhas ou esverdeadas. Toda a planta exala um cheiro semelhante ao da terebentina e tem um sabor picante e nauseante. O principal habitat desta planta é nos bosques de árvores frondosas da Europa.
Popilnicul (Asarum europaeum), sau piperul-lupului, ficățea, năjitnică, pipăruș, piperniță, trierei, tulipin, buba-inimii, buruiana-frigurilor, buruiană-de-atac, dafin-mic, lingura-frumoaselor, lingura-popii, este o plantă europeană perenă, înaltă de 10–15 cm. Are un rizom lung și târâtor, cu pozitie oblică sau orizontală. Frunzele sunt lung pețiolate, în formă de rinichi, late de aproximativ 10 cm. Sunt prevăzute cu trei lobi, fiecare dintre aceștia având marginea delimitată de încă trei lobi mai mici, rotunjiți. Pețiolul și limbul frunzei sunt păroase. Florile sunt de culoare albastru deschis, cu diametrul cuprins între 2,5 și 4 cm. Pedunculul floral este păros. Fructele sunt nucule pubescente.
Planta înflorește prin în lunile de primăvară. În România, vegetează în păduri, tufișuri umbroase montane și subalpine din Munții Carpați și, deoarece este o plantă monument al naturii, este ocrotită prin lege.
Este o plantă medicinală, folosită la prepararea de ceaiuri expectorante.
Carte · 
Categorie · 
Portal · 
WikiProiect Hasselört (Asarum europaeum) är en växtart i familjen piprankeväxter och förekommer naturligt från centrala, till östra och sydöstra Europa, Ural, norra Turkiet, Kaukasus och norra Kirgizistan. Den odlas som trädgårdsväxt i Sverige, särskilt som marktäckare på skuggiga ställen. Hasselörten är en lågväxt flerårig ört. Blommorna är brungröna, oansenliga och sitter nästan nere vid marken. Bladen är njurformade och 2 - 5 centimeter breda.[1]
I växten finns giftig flyktig olja[2].
Europeisk hasselört.
subsp. europaeum
subsp. caucasicum (Duch.) Soó, 1966
Hasselört (Asarum europaeum) är en växtart i familjen piprankeväxter och förekommer naturligt från centrala, till östra och sydöstra Europa, Ural, norra Turkiet, Kaukasus och norra Kirgizistan. Den odlas som trädgårdsväxt i Sverige, särskilt som marktäckare på skuggiga ställen. Hasselörten är en lågväxt flerårig ört. Blommorna är brungröna, oansenliga och sitter nästan nere vid marken. Bladen är njurformade och 2 - 5 centimeter breda.
I växten finns giftig flyktig olja.
Afşar otu (Asarum europaeum), lohusa otugiller (Aristolochiaceae) familyasından bitki türüdür.
Çok yılık, rizomlu otsu bitkidir. Sapı, 10–15 cm uzunluğundadır. Çiçeklerinin iç kısmı esmer kırmızı renktedir.
Gölgeli orman altlarında yetişir. Türkiye ve Avrupa'da yayılış gösterir.
Toprak altı kısmı kusturucu ve balgam söktürücü olarak tanınmıştır. Bursa'da kökleri koku vermek için çeyiz sandıklarına konur. Ağızdaki içki kokusunu gidermek için çiğnenir (meyhaneci otu adı buradan gelir).
Yaprak
Yaprak
Çiçek
Afşar otu (Asarum europaeum), lohusa otugiller (Aristolochiaceae) familyasından bitki türüdür.
Багаторічна трав'яниста рослина (5-10 см заввишки) з повзучим, розгалуженим кореневищем з трьома лускоподібними низовими листками. Стебло коротке, лежаче, звичайно з двома, рідше з трьома прикореневими довгочерешковими листками. Листки ниркоподібні, трохи шкірясті, зверху блискучі, короткоопушені, цілокраї. Пластинка листка темно-зелена, зісподу світліша, взимку забарвлення листків не змінюється. Квітки поодинокі, розташовані між листками біля поверхні ґрунту на коротких пониклих квітконіжках. Квітки правильні, з простою зрослою віночкоподібною оцвітиною. Віночок трипелюстковий, дзвоникуватий, зовні буруватий, всередині темно-червоно-бурий. Частки його яйцеподібні, на верхівці загнуті всередину квітки. Тичинок 12, маточка одна з напівнижньою зав'яззю. Плід — шестигнізда коробочка. Насіння з м’ясистими придатками поширюють мурашки, саме тому квітки розташовані так близько до землі. [1]
Цвіте у березні — травні.
Росте копитняк у листяних, рідше в мішаних лісах. Рослина тіньолюбна. Копитняк європейський росте майже по всій Європі, крім Скандинавії та Великої Британії. Поширений майже по всій Україні, крім Криму. Заготівля можлива в лісах Київської, Вінницької, Черкаської, Сумської, Полтавської, Харківської, Донецької, Хмельницької, Тернопільської, Львівської, Івано-Франківської, Чернівецької, Закарпатської областей. Запаси сировини — значні.
Лікарська, ефіроолійна, отруйна, декоративна рослина. При розтиранні вся рослина має запах перцю. У науковій медицині використовують кореневища з коренями і листками копитняка — Rhisoma et Folia Asari. Їх використовують як серцевий засіб, настій свіжих листків входить до складу препарату акофіт, яким лікують радикуліт та інші невралгічні захворювання.
У листках копитняка містяться глікозиди, алкалоїд азарин, ефірна олія, евгенол і метил-евгенол, дубильні речовини, органічні кислоти, невелика кількість смол. Глікозиди листків посилюють серцеві скорочення, збуджуючи серцеву діяльність, підвищують тонус вен і кров'яний тиск, діючи подібно до адреналіну.
У народній медицині листки й кореневища копитняка застосовують як блювотний, протизапальний, сечогінній, глистогінний, протиалкогольний засіб.
Корені копитняка застосовують для регулювання менструацій, поліпшення травлення (при диспепсії), при гастритах, ентеритах, хворобах печінки та при жовтяниці. Рекомендують його також як заспокійливий засіб при істерії та відхаркувальний при бронхітах.
Усю рослину використовують при хворобах серця, туберкульозі легень, нервовому збудженні, мігренях, золотусі, отруєннях грибами, набряках і як допоміжний засіб при пологах. Зовнішньо свіжі листки прикладають при головних болях, до гнійних ран, корінь застосовують як нюхальний засіб при нежиті, глухоті, паралічі язика.
У гомеопатії копитняк використовують проти алкоголізму та при істерії. У ветеринарній практиці водний настій кореня вживають проти застарілих лишаїв, корости і злоякісних виразок у коней, а також як блювотний, проносний протиглисний та потогінний засіб.
Ефірна олія, в якій міститься евгенол, використовується в зуболікувальній практиці, а також у парфумерії. Отруйні всі органи рослини, особливо кореневище й корені, в яких містяться отруйні речовини азарон, діазарон та інші. Особливо токсичний копитняк для коней. У природі тварини не поїдають копитняк, отруєння бувають випадковими.
Копитняк можна розводити в садах і парках як декоративну рослину, особливо в затінених місцях, де не можуть зростати інші рослини.
Заготовляють листки навесні та на початку літа, зриваючи їх з черешками або зрізуючи ножами чи серпами і складають у кошики. Сировину переробляють у день збирання. Кореневища викопують восени, промивають у холодній воді і сушать у затінку або в сушарках при температурі 50° С. Зберігають у коробках у сухому, прохолодному місці.
Asarum europaeum là một loài thực vật có hoa trong họ Aristolochiaceae. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Bài viết liên quan đến Bộ Hồ tiêu này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Asarum europaeum là một loài thực vật có hoa trong họ Aristolochiaceae. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Вечнозелёное многолетнее травянистое растение со шнуровидным ползучим корневищем и ползучим укореняющимся разветвлённым стеблем.
Формула цветка — ∗ P ( 3 ) A 6 + 6 G ( 6 ) {displaystyle ast P_{(3)};A_{6+6};G_{(6)}} 
Семена распространяются муравьями. Растение имеет специфический острый запах. Цветёт в апреле — мае; семена созревают в июне. Распространяется семенным и вегетативным путём — разрастанием корневищ; при этом копытень часто образует крупные латки.
В России широко распространён в лесной и лесостепной полосе Европейской части и на юге Западной Сибири. Растёт в хвойных, широколиственных и хвойно-широколиственных тенистых лесах. Ядовитое растение.
Препараты из корневищ и листьев применялись в народной медицине и ветеринарии.
Может культивироваться как почвопокровное декоративное растение[2].
В народной медицине перепараты копытня применяются при желтухе, водянке, гастритах, болезнях печени и желчного пузыря, заболеваниях кожи, особенно при экземах нервного происхождения.[источник не указан 1346 дней]
Содержит аристолохиевую кислоту, также как и другие растения семейства Кирказоновые. Аристолохиевая кислота является сильным канцерогеном с отложенным (до 10 лет) сроком действия. Употребление фитопрепаратов на основе продуктов семейства Кирказоновые, в том числе, Копытня европейского, значительно увеличивает риск заболеть раком печени или почек.[3]
.jpg)
.jpg)
