Dentalium spp. is a Scaphopod mollusc found in many areas of the world. It lives in offshore course to fine grain sand. It feeds on hard-shell microbenthos, particularly Formanifera (Morton, 2009). This tusk-shell uses its foot and conically shaped shell to burrow until completely covered (Dinamani, 1959).
Деңизазуу (лат. Dentalium) – үлүлдөрдүн бир уруусу, буларга пилдикиндей деңизазуу (лат. D. elephantium) кирет.
Деңизазуу (лат. Dentalium) – үлүлдөрдүн бир уруусу, буларга пилдикиндей деңизазуу (лат. D. elephantium) кирет.
Dentalium is a large genus of tooth shells or tusk shells, marine scaphopod molluscs in the family Dentaliidae.[1] The genus contains 50 described species and about 50 extinct species.[2]
The scientific name of this genus comes from the Latin word dentis, meaning tooth, based on the tooth or tusk-shaped form of these molluscs.
The mantle of Dentalium species is entirely within the shell. The foot extends from the larger end of the shell, and is used to burrow through the substrate. They position their head down in the substrate, with the apical end of the shell (at the rear of the animal's body) projecting up into the water. These molluscs live on seafloor sediment, feeding on microscopic organisms, detritus and foraminiferans.
The shells are conical and curved in a planispiral way, and they are usually whitish in color. Because of these characteristics, the shell somewhat resembles a miniature elephant's tusk. They are hollow and open at both ends; the opening at the larger end is the main or anterior aperture of the shell. The smaller opening is known as the apical aperture.
At Mehrgarh, a village located at the foot of the Bolan Pass in Balochistan in modern-day Pakistan, ornaments made of Dentalium shell have been found at burial sites dating back to 6000 BCE.[3]
Excavations conducted by Jean-François Jarrige have described 'Exceptional grave deposits of Dentalium headbands found on the heads of several females...In Burial 274, the headband was made of woven rows of small dentalium and closed by two straps used as a clasp'.[4]
The shells of Dentalium neohexagonum have been used by Indigenous people of the Pacific Northwest and West Coast as a form of status and currency since time immemorial. The Chumash people have also been reported using dentalium as early as circa 1000 AD, in the Morro Bay area.[5]
Māori traditionally used Dentalium shells for decorative purposes, such as rings and necklaces. Most artefacts have been found around the Coromandel Peninsula, and typically earlier artefacts during the Archaic Period (1300–1500) are Dentalium solidum, while later shells are Dentalium nanum.[6][7]
In pre-modern medicine, these shells were considered an excellent alkali, and apothecaries would pulverize them for use in several preparations. The shell used for this purpose was described by Joseph Pitton de Tournefort in London in the 18th century as being "of a tubular, or conical form, about 3 inches long; of a shining, greenish white; hollow; light, and divided lengthwise by parallel lines, running from top to bottom. It is about the thickness of a feather, and bears some resemblance to a canine tooth." However, it was considered at that time to be very rare, and in lieu of that, another shell was usually substituted. This was described as a multi-colored shell found in the sand where the tide had fallen; this shell was not channeled, or fluted. The large green shell to which the writer first refers must have been either Dentalium elephantinum or Dentalium aprinum, both of which are large and greenish, and live in the Indo-Pacific zone. The other shell was presumably another species, possibly Dentalium entale, which is native to Great Britain.
Species within the genus Dentalium include:[8][9][10]
Extinct species within the genus Dentalium include:[11]
Fossils in the genus Dentalium are geographically widespread. This genus is very ancient, going back up to the Silurian period (age range: from 422.9 to 0.0 million years ago). It is especially represented in Cretaceous, Eocene and Miocene fossils.[11]
Top: Dentalium entale. Bottom: Dentalium vulgare
Fossils of Dentalium sp. (Pliocene) founded in Huelva
Dentalium is a large genus of tooth shells or tusk shells, marine scaphopod molluscs in the family Dentaliidae. The genus contains 50 described species and about 50 extinct species.
Dentalium es un género de moluscos escafópodos de la familia Dentaliidae.
Vulgarmente conocidos como “colmillos de mar”, por su similitud con los colmillos de elefante, recibe su nombre científico de la palabra latina “dentis”.
Son moluscos excavadores, están provistos de una concha cónica y curvada de 4 o 5 cm abierta en ambos extremos. Viven en el mar con el pie enterrado en el fango. En el orificio mayor o anterior se encuentran el pie y la boca. El orificio posterior más estrecho es el que permite la circulación del agua para la evacuación de las heces y para el intercambio respiratorio puesto que carecen de branquias Su concha tiene estrías longitudinales lo que la diferencia de las conchas de Antalis que tienen la misma forma cónica y curvada pero lisa sin estrías.
En España se encuentran tanto en el Atlántico como en el Mediterráneo.
Se han descrito alrededor de 50 especies dentro de este género:[cita requerida]
En la Prehistoria ya se utilizaban sus conchas como objeto de adorno e intercambio, e incluso son impregnados con ocre para darles color. Se han encontrado ejemplares con este uso que datan del Paleolítico superior. Los hallazgos en numerosas cuevas así lo demuestran: Valdavara en Becerrea, yacimiento de Fervedes II (Lugo), La Cueva del Mirador de Atapuerca (Burgos), Cova del Pastoral, Cova d’en Pau (Gerona), Cova del Parpalló (Valencia), Cova de les Cendres (Alicante) etc. Se desprende de estos hallazgos que existía flujo comercial entre las poblaciones costeras y de interior.
En los pueblos nativos americanos, el Dentalium era muy apreciado como objeto de adorno.
Dentalium es un género de moluscos escafópodos de la familia Dentaliidae.
Dentalium est un genre de mollusques de la famille des Dentaliidae (les « dentales »).
Selon World Register of Marine Species (1 septembre 2015)[2] :
Dentalium est un genre de mollusques de la famille des Dentaliidae (les « dentales »).
Dentalium é un xénero de moluscos escafópodos da orde, o tipo da orde dos dentalíidos (Dentaliida) e da familia do mesmo nome (Dentaliidae),[1] que comprende numerosas especies (máis de 50 actualmente viventes máis outras tantas extintas) coñecidas vulgarmente como dentalios.[2]
As especies de Dentalium son moluscos escavadores, están provistas dunha cuncha cónica e curvada de 4 a 5 cm de lonxitude, oca e aberta en ambos os extremos; a abertura no extremo máis ancho ou anterior da cuncha denomínase abertura principal. A abertura posterior, máis estreita, coñécese como abertura apical.
No orificio maior ou anterior encóntranse o pé e a boca. O manto encóntrase permanentemente dentro da cuncha. O pé utilízao o animal para escavar tobos no brando substrato no que habitan. O orificio posterior, o da abertura apical, permite a circulación da auga para a evacuación das feces e para o intercambio respiratorio, xa que carecen de branquias.
Viven en sedimentos do fondo mariño, enterrados na lama ou na area do fondo, alimentándose de organismos microscópicos, detritos e foraminíferos.
A cuncha presenta estrías lonxitudinais, o que a diferencia das cunchas das especies do xénero Antalis (moitas delas clasificadas anteriormente dentro de Dentalium), que teñen a mesma forma cónica e curvada pero lisa, sen estrías.
O xénero Dentalium foi descrito en 1758 polo naturalista sueco Linneo na 10ª edición do seu Systema Naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Editio decima, reformata. Laurentius Salvius: Holmiae. ii, 824 pp. [Ver en liña].[1]
O nome científico do xénero, Dentālǐum, derivouno Linneo do latín dens, dentis, 'dente', debido á forma das cunchas destes moluscos.[3][4]
A especies actualmente vivas do xénero Dentalium son:[5][6][7]
Encontráronse as seguintes especies fósiles:[8]
A distribución dos fósiles do xénero Dentalium é xeograficamente moi extensa. Este xénero é moi antigo, remontándose ao período silúrico (hai 422,9 millóns de anos). Están especialmente representados no cretáceo, eoceno e mioceno.[8]
Fósil de Dentalium sp. (plioceno) encontrado en Huelva
Na prehistoria xa se utilizaban as cunchas dos dentalios como obxectos de adorno e intercambio, e incluso eran impregnadas con ocre para darlles unha cor más atractiva. Encontráronse en moitas partes de España moitos exemplares con este uso que datan do paleolítico superior, e estes achados en numerosas covas así o demostran: Cova de Valdavara (Becerreá), onde se atopou o fósil humano máis antigo de Galicia,[9][10] sitio arqueolóxico de Férvedes II (Xermade), Cova do Mirador de Atapuerca (Burgos), Cova del Pastoral, Cova d’en Pau (Xirona), Cova del Parpalló (Valencia), Cova de les Cendres (Alacant) etc. Destes achados dedúcese que existía un fluxo comercial entre as poboacións costeiras e do interior.
Así mesmo, as cunchas de Dentalium eran moi apreciadas polos pobos nativos americanos. E, por exemplo, sábese que cunchas de Dentalium neohexagonum foron utlizadas polo pobo Chumash como unha forma de moeda polo menos en datas tan temperás como circa o ano 1 000 a.C., na zona da baía de Morro (California).
Na medicina moderna as cunchas de Dentalium eran consideradas como un excelente álcali e os boticarios pulverizábanas para o seu uso en varias preparacións. As cunchas para estes usos foron descritas por Joseph Pitton de Tournefort en Londres no século XVIII como "de forma tubular ou cónica, de cerca de 3 polgadas de longo; dunha brillante cor branca; ocas; con luz e divididas lonxitudinalmente por liñas paralelas, cunha tapa no fondo. Son do grosor dunha pluma e teñen certa semellanza cun dente canino." Porén, eran consideradas naquel momento como moi raras, e en lugar delas, foron substituídas por outra cuncha. Esta foi descrita como unha cuncha multicolor encontrada na area na baixamar; esta cuncha non era canalizada, ou acanalada. A cuncha verde grande á que o escritor francés se refire en primeiro lugar ben poderían ser Dentalium elephantinum ou Dentalium aprinum, que son grandes e verdosas e viven na zona do Indo-Pacífico. A outra cuncha seguramente era doutra especie, posibelmente Dentalium entale, que é nativa da Gran Bretaña.
Dentalium é un xénero de moluscos escafópodos da orde, o tipo da orde dos dentalíidos (Dentaliida) e da familia do mesmo nome (Dentaliidae), que comprende numerosas especies (máis de 50 actualmente viventes máis outras tantas extintas) coñecidas vulgarmente como dentalios.
Dentalium is een geslacht van weekdieren, dat fossiel bekend is vanaf het Ordovicium. Tegenwoordig bestaan er nog enkele soorten van dit geslacht.
Deze buisvormige tandschelp lijkt op een slagtand van een olifant en vertoont forse, kantige lengteribben. Deze slagtand is gebogen en spits toelopend. Beide zijden zijn geopend, maar de voet en kop met vangarmen komen uit de grote opening aan de voorkant tevoorschijn. De lengte van de schelp bedraagt ± 7½ cm.
Dit geslacht bewoont de zeebodem en is ongevoelig voor wisselende temperaturen en diepten.
Dentalium is een geslacht van weekdieren, dat fossiel bekend is vanaf het Ordovicium. Tegenwoordig bestaan er nog enkele soorten van dit geslacht.
象牙貝屬(學名:Dentalium),又名角貝屬,是象牙貝科下的一個屬,為掘足綱動物的代表。其化石最早可追溯至志留紀晚期。牠們生存在不同深度及溫度的海洋中[2],在海底泥砂中行穴居生活,利用觸手將食物碎屑送入口中。
牠們有著窄小的長牙形圓管殼,殼表線條分明。殼體上端傾斜的角度很大,會隨著年齡增長而慢慢變直。觸手從下端開口伸出。[2]
上新世的Dentalium sexangulum化石
中新世的Dentalium badense化石
Dentalium entale(圖上)及Dentalium vulgare(圖下)
於威爾瓦發現的象牙貝化石
象牙貝屬(學名:Dentalium),又名角貝屬,是象牙貝科下的一個屬,為掘足綱動物的代表。其化石最早可追溯至志留紀晚期。牠們生存在不同深度及溫度的海洋中,在海底泥砂中行穴居生活,利用觸手將食物碎屑送入口中。