nomes no trilho de navegação
Nile region, oases, Mediterranean region, Egyptian desert, Res Sea coastal strip, Gebel Elba, Sinai (St.Katherine), EL Omayed, Napq and western desert (Qattara).
Atlantic Islands, north Africa, Sinai, Sudan, Kenya, Ethiopia, west asia to Afghanistan and Pakistan.
Sandy plains, desert wadis, edges of cultivation in reclaimed lands.
Perennial.
Citrullus colocynthis, llamáu comúnmente coloquíntida o tuera, ye una planta nativa del norte d'África, Nubia y Exiptu que s'estendió pola cuenca del mediterraneu, llegando pel este hasta Sri Lanka.
Ye una planta trepadora con tarmu piloso y rugoso que se garra con bilortos. Les fueyes son palmotiaes lobulaes, alternes y con llongures peciolos. Les flores, monoiques y solitaries, son de color mariellu y con pedúnculu, tienen una corola, de cinco pétalos, en forma de campana.
L'usu melecinal de la coloquíntida ye vieyu, como lo demuestra la so presencia na Capitulare de villis vel curtis imperii, una orde emitida por Carlomagno que reclama a los sos campos por que cultiven una serie de yerbes y condimentos incluyendo "coloquentida" identificada anguaño como Citrullus colocynthis.
Ye un fuerte purgante y dexa lliberar l'intestín del estriñimientu. Ye un bon purificante del sangre. Emplegar contra enfermedaes causaes por mordedura de culiebra y d'escorpión. Tamién ye útil pa erradicar tumores d'estómagu o del tracto gastrointestinal. Aguiya'l fégadu y regula les secreciones biliares. Otru usu ye la extirpación de verrugas. Ye un bon remediu contra'l ascitis y contra los trestornos menstruales. Tamién ye paliadora del dolor provocáu pol artritis. La coloquinta tamién aguiya los reñones , polo tanto regula'l tracto urinariu .
La coloquinta ye una planta nativa de les árees seques del norte d'África, siendo común pa tol Sahara, zones de Marruecos, Exiptu y el Sudán, espandiéndose por tol Irán hasta'l India y otres partes del Asia tropical. Foi conocida dende tiempos bíblicos y cultivada na rexón mediterránea, especialmente en Xipre y la India por enforma tiempu. Foi introducida n'España polos árabes .
Ye una planta rural que vive nos campos, cultivos, cunetes ... Soporta condiciones de fuerte seca y un ciertu grau de salín. La coloquinta tolera precipitaciones añales dende 3,8 hasta 42,9 llitros, temperatures añales dende 14,8 hasta 27,8 ° C y pH de 5,0 a 7,8.
Citrullus colocynthis describióse por Linneo Schrad. y espublizóse en Linnaea 12(4): 414. 1838.[2]
Citrullus: nome xenéricu que ye diminutivu llatín de Citrus y que tien un golor y sabor similar.[3]
colocynthis: epítetu que remanez del griegu kolokunthis que significa "arrondada calabaza".[4]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Citrullus colocynthis, llamáu comúnmente coloquíntida o tuera, ye una planta nativa del norte d'África, Nubia y Exiptu que s'estendió pola cuenca del mediterraneu, llegando pel este hasta Sri Lanka.
Kolosint (lat. Citrullus colocynthis)[1] - qarpız cinsinə aid bitki növü.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. La coloquinta (Citrullus colocynthis) és una herba perenne de la família de les cucurbitàcies, que té una polpa esponjosa i molt amarga usada com a purgant. També es coneix com a coloquinta.
La coloquinta és una planta nadiua de les àrees seques del nord d'Àfrica, i és comuna per tot el Sàhara, zones del Marroc, Egipte i el Sudan, i s'expandeix per tot l'Iran fins a l'Índia i altres parts de l'Àsia tropical. Ha estat coneguda des de temps bíblics i cultivada en la regió mediterrània, especialment a Xipre i l'Índia per molt de temps. Va ser introduïda a la península Ibèrica pels àrabs.
És una planta rural que viu als camps, cultius, vorals... Suporta condicions de forta sequera i un cert grau de salinitat. La coloquinta tolera precipitacions anuals des de 3,8 fins a 42,9 litres, temperatures anuals des de 14,8 fins a 27,8°C i ph de 5,0 a 7,8.
La coloquinta és una planta herbàcia, amb els brots tombats, d'1-2 metres de longitud. És una planta perenne. La tija és de consistència herbàcia, però ferma, epigea i pubescent (amb pèls). Té capacitat de grimpar gràcies a un circells helicoïdals opositifolis ramificats. Normalment, aquests circells neixen lateralment a les axil·les de les fulles. Les fulles fan de 5 a 12 cm. Són alternades, peciolades, profundament pinnatífides, dividides i subdividides ens grills i lòbuls amb el marge ondulat, mucronats i sense estípules. Són de color verd, coriàcies i amb pèls al marge. Les flors neixen a les trobades de les fulles. Són unisexuals, relativament petites i de color groc-verdós. Són actinomorfes, pentàmeres, molt vistoses i solitàries. El periant és doble i sol estar integrat en cada verticil per 5 peces; les de la corol·la estan soldades parcialment. Les flors masculines presenten un androceu polimorf, ja que si bé en general està integrat per 5 estams lliures, són possibles altres combinacions. Les flors femenines mostren un gineceu ínfer, integrat generalment per 3-4 carpels fusionats en un ovari unilocular que es prolonga en un o diversos estils. Al seu interior, s'ubiquen molts primordis seminals i 3 estigmes. El fruit és com una taronja, de closca endurida i groguenca quan arriba a la maduresa. Fa de 4 a 10 cm de diàmetre. La carn dels fruits madurs és seca, esponjosa, d'extremada lleugeresa, blanca-groguenca i molt amarga. La pol·linització, la duen a terme els insectes i després de la fecundació de les flors s'origina el fruit, el qual és una baia carnosa amb moltes llavors. Les llavors solen ser grans i aplanades, sense endosperma i presenten cotiledons molt desenvolupats i amb reserves oleaginoses.
La polpa esponjosa de la coloquinta conté el glucòsid colocintina, al qual se li atribueix l'activitat farmacològica d'aquesta planta. Quan es descompon aquest glucòsid dóna elaterina, continguda també en un principi resinós d'aquest fruit. Les llavors, riques en oli (fins al 50%) són inactives.
La droga activa conté resines insolubles en èters, fitosterols, altres glucòsids, pectines i albúmina. La substància amarga és la colocintina i la colocintetina. Les arrels contenen elaterina, hentriacontanina i saponines.
L'oli conté oleic, linoleic, myristic, palmític i àcids estèrics.
Les llavors contenen fitoesterolina, 2 fitosterols, 2 hidrocarbons, una saponina, un alcaloide, un polisacàrid o glucòsid i tanina.
És un fort purgant i permet alliberar l'intestí de l'estrenyiment. És un bon purificant de la sang. S'empra contra malalties causades per mossegada de serp i d'escorpí. També és útil per a erradicar tumors d'estómac o del tracte gastrointestinal. Estimula el fetge i regula les secrecions biliars. Un altre ús és l'extirpació de berrugues. És un bon remei contra l'ascites i contra els trastorns menstruals. També és un pal·liador del dolor provocat per l'artritis. La coloquinta també estimula els ronyons, per tant regula el tracte urinari.
La seva polpa seca s'utilitza en diverses formes. Pot emprar-se en forma de pols o bé en forma de pasta. El seu ús principal és el relacionat amb tumors, úlceres i creixement cancerós. Elimina teixits cancerosos. També és un fort purgant, de manera que s'usa per al tractament de l'estrenyiment. Un altre ús de la coloquinta no medicinal és com a repel·lent de l'arna per la seva fragància.
La toxicitat es troba en els fruits, que presenten uns principis tòxics que a petites dosis tenen propietats purgants. Calen uns pocs centigrams per a produir el seu efecte dràstic. Com a dosi màxima per presa es donen 30 cg i per dia 1g. Aquestes dosis són notablement altes, perquè són capaces de produir dolorosos còlics i evacuacions sanguinolentes. A més a més, congestionen els òrgans del baix ventre, sobretot l'úter. Les dones embarassades no poden prendre aquest purgant perquè produeix l'avortament del nadó. Tampoc han de prendre'n els qui pateixen malalties renals, puix que congestiona els ronyons. La dosi mortal és de 2-5 grams.
La coloquinta (Citrullus colocynthis) és una herba perenne de la família de les cucurbitàcies, que té una polpa esponjosa i molt amarga usada com a purgant. També es coneix com a coloquinta.
Kolokvinta obecná (Citrullus colocynthis) je tykvovitá rostlina rozšířená zejména ve Středozemí, severní Africe a jihovýchodní Asii. Rostlina mívá 15 až 30 žlutých nebo oranžových kulovitých plodů o průměru 5 až 10 cm, které mají intenzivně hořkou chuť. Kolokvinta je jedovatá a tradičně se používá v medicíně. Slouží i jako okrasná rostlina.[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu kolokvinta obecná ve Wikimedia Commons
Kolokvinta obecná (Citrullus colocynthis) je tykvovitá rostlina rozšířená zejména ve Středozemí, severní Africe a jihovýchodní Asii. Rostlina mívá 15 až 30 žlutých nebo oranžových kulovitých plodů o průměru 5 až 10 cm, které mají intenzivně hořkou chuť. Kolokvinta je jedovatá a tradičně se používá v medicíně. Slouží i jako okrasná rostlina.
Die Koloquinte (Citrullus colocynthis), auch Koloquintengurke, Pomaquinte, Alhandal (von arabisch al-ḥanẓal, الحنظل), Koloquintenkürbis, Bitterkürbis, Purgiergurke und Teufelsapfel genannt, ist eine giftige Pflanze aus der Familie der Kürbisgewächse (Cucurbitaceae).
Die Koloquinte ist eine ausdauernde, krautige Pflanze mit Knollen. Sie wächst niederliegend oder kletternd, wird bis zu zehn Zentimeter hoch und kann einen Durchmesser von zwei Meter überwachsen. Die Blätter sind gestielt und drei bis neun Zentimeter lang und ebenso breit. Sie sind handförmig drei- bis fünffach gelappt, haben einen herzförmigen Blattgrund. Die Spreite ist beidseitig behaart. Die Ranken sind einfach oder verzweigt.
Die Blüten stehen einzeln meist in Blattachseln. Sie sind meist gelb. Der Fruchtknoten enthält 20 bis 50 Samenanlagen. Der einfache Griffel trägt eine dreilappige Narbe. Blütezeit ist im Mittelmeergebiet Mai bis September.
Die Frucht ist eine fleischige, grüne, weiße oder gelbe Panzerbeere von 25 bis 70 (selten 120) Millimeter Länge und 25 bis 80 (selten 120) Millimeter Breite.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 22.[1]
Im Jahr 2012 wurde die Koloquinte in Deutschland zur Heilpflanze des Jahres gekürt.
Habitus
Blüte
Beginnender Fruchtansatz
Früchte
Reife Frucht
Das natürliche Verbreitungsgebiet der Koloquinte ist Nordafrika und Südwestasien. Sie ist jedoch in tropischen und subtropischen Gebieten wie in Australien, Südeuropa, Indien, und Zentralafrika verwildert und eingebürgert. Hier wachsen sie vor allem in gestörter Vegetation, an Flussufern, Flussniederungen, an Straßenrändern usw. Die Koloquinte wächst bis in 1200 Meter Seehöhe.
Die Koloquinte (lateinisch colocynthis) wurde und wird als Medizinalpflanze angebaut, vor allem im Mittelmeergebiet, in Afrika und Indien. Verwendet wird das getrocknete Fruchtfleisch von unreifen, aber ausgewachsenen Früchten. Zu den Anwendungsgebieten in der Volksmedizin zählen Geschwüre, Asthma, Bronchitis, Gelbsucht, Dyspepsie, Verstopfung, Anämie,[2] aber auch Tumoren, Wassersucht, Probleme mit dem Harnablassen, Rheumatismus und Schlangenbisse.[3] Die seit der assyrischen Zeit kultivierte Pflanze wurde ebenfalls im alten Rom zur Bekämpfung von Nagetieren verwendet.[4] Die medizinische Nutzung ist bereits im Papyrus Ebers (1600 v. Chr.) beschrieben. Insbesondere bei Erkrankungen des Bauches (Abschnitt 2) ist die Anwendung beschrieben. Salomo ließ gegossene Abbilder der (höchstwahrscheinlich) Koloquinte als Dekoration am Rand um das Eherne Meer herum anbringen (vgl. in der Bibel 1 Kön 7,23–24 ). Darüber hinaus werden die nichtbitteren Samen gegessen und in Afrika das aus ihnen gewonnene Öl zum Kochen verwendet. Auch zur Behandlung des Aussatzes galt das Koloquintenmark[5] als geeignet.
Die Koloquinte war Hauptbestandteil der Trochiski Alhandali, den als Arzneiform verwendeten Koloquintenzeltchen.[6]
Die unerwünschten Wirkungen der Koloquinte waren bereits früh bekannt und wurden im 16. Jahrhundert von dem Wormser Stadtarzt Philipp Begardi deutlich beschrieben: „Coloquint ist eyn boeß gifftige artznei, letziget den magen und die leber, betrübet die andern inwendigen glider auch, zerreißt die adern, schabt die daerm, bringt das krimmen, den bluotfluß, und laem in glidern“.[7]
Die Wirkung der Koloquinte beruht auf ihrem Gehalt an Cucurbitacinen, Triterpene mit bitterem Geschmack, der bis zu drei Prozent beträgt.[4] Die Cucurbitacine, bei dieser Pflanze B, E und J, liegen in freier und in glykosidischer Form vor.[4] Die Wirkung beruht dabei auf den freien Cucurbitacinen.[4] Der Gehalt im Fruchtfleisch beträgt 0,22 %, in den Samen 0,18 %, im Stängel 0,17 % und in den Blättern 0,15 %.[4]
Die Einnahme kann zu Reizung der Schleimhäute im Magen-Darm-Trakt und blutigen Durchfällen führen. Nierenschäden und eine abortive Wirkung sind möglich. Die Cucurbitacine wirken zytotoxisch und antimitotisch. Die Wirkstoffe gehen in Harn und Muttermilch über und können bei Schwangeren zum Abort führen.[4] Weitere Vergiftungserscheinungen sind Geschwüre, Wanddurchbrüche, Peritonitis, Blutungen der Niere und Harnblasenschleimhaut-Entzündungen. Oft treten Hyperämie im Gehirn, Delirien und Kollaps auf. Der Tod tritt infolge eines Atemstillstandes ein.[4] In der Homöopathie wird die Pflanze bei Durchfall, Darmkatarrh und chronischem Darmkatarrh angewendet.[8] Verwechselungen der Koloquinte mit Wassermelonen oder Zucchini führten mitunter zu Vergiftungen. Hierbei wurden auch Vergiftungen bei Tieren beobachtet, die die Früchte verzehrten.[4] Die Einnahme von 3 g C. colocynthis ist tödlich.[4] Nach einer Exposition der Haut mit den Wirkstoffen kann es zu einer Blasenbildung kommen.[4]
Die Cucurbitacine hemmen die mitotische Zellteilung und wirken daher cytotoxisch.[4]
Als erste Hilfe erfolgt die Gabe von Aktivkohle und Natriumsulfat sowie die anschließende Verabreichung von viel Flüssigkeit.[4] In der Klinik erfolgt nach einer Überdosierung in der Regel eine Magenspülung, beispielsweise mit 0,1 % Kaliumpermanganat-Lösung.
Für die Koloquinte (über lateinisch coloquintida von griechisch kolokynté: Bezeichnung für einen runden Kürbis)[9][10] bestehen bzw. bestanden auch die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen: Alexandrienappel, Apfel von Alexandria (mittelhochdeutsch), Appel von Alexandern, Appel von Alexandrien, Bitterapfel, Wildin Churbez (althochdeutsch), Wilder Kürbis, Colocynth, Coloquinte, Koloquintengurke, Wild Corbs (mittelhochdeutsch, mittelniederdeutsch), Curbiz (mittelhochdeutsch, mittelniederdeutsch), Corbicz (mittelhochdeutsch, mittelniederdeutsch), Korbs (mittelhochdeutsch, mittelniederdeutsch), Eliasapfel, Pitter Kirbs (mittelhochdeutsch), Wild Kirbs (mittelhochdeutsch), Kürbis (mittelhochdeutsch), Morapfel, Quintappel (mittelniederdeutsch, holländisch), Wilkirbes (mittelhochdeutsch), Wiltkorb (mittelhochdeutsch) und Windapfel.[11][12]
Die biblische Erzählung vom Tod im Topf (2 Kön 4,38–41 ) handelt von einem tödlichen Koloquintengericht, dem der Prophet Elischa durch ein Wunder Genießbarkeit verleiht. So übersetzte Martin Luther unter Einbeziehung des Vulgata-Begriffs colocyntida:[13] der Prophetenschüler „fand wilde Rancken / und las davon Colochinten sein kleid vol / und da er kam / schneit ers ins Töpffen zum Gemüse […]“.[14]
Die Koloquinte (Citrullus colocynthis), auch Koloquintengurke, Pomaquinte, Alhandal (von arabisch al-ḥanẓal, الحنظل), Koloquintenkürbis, Bitterkürbis, Purgiergurke und Teufelsapfel genannt, ist eine giftige Pflanze aus der Familie der Kürbisgewächse (Cucurbitaceae).
Feltîşok (bi latînî, Citrullus colocynthis) riwekeke efrîqî ya pirsalî ye ku îroj li derûdora Deryaya Spî û heta Asyayê belavbûye. Demên berê feltîşok li bijîşkiyê hate bikaranîn, lê belê tê zanîn ku giyayeke gelek jehrdar e.
Koloquinto esas tre bitra kukombro.
इंद्रायन की बेल मध्य, दक्षिण तथा पश्चिमोत्तर भारत, अरब, पश्चिम एशिया, अफ्रीका के उच्च भागों तथा भूमध्यसागर के देशों में भी पाई जाती है। इसके पत्ते तरबूज के पत्तों के समान, फूल नर और मादा दो प्रकार के तथा फल नांरगी के समान दो इंच से तीन इंच तक व्यास के होते हैं। ये फल कच्ची अवस्था में हरे, पश्चात् पीले हो जाते हैं और उन पर बहुत सी श्वेत धारियाँ होती हैं। इसके बीज भूरे, चिकने, चमकदार, लंबे, गोल तथा चिपटे होते हैं। इस बेल का प्रत्येक भाग कड़वा होता है।
इंद्रायन का नाम बँगला तथा गुजराती में भी यही है। संस्कृत में इसे चित्रफल, इंद्रवारुणी, मराठी में कडु इंद्रावण, लोकभाषाओं में गड़तुम्बा,गडूम्बा,
पापड़, पिंदा आदि नामों से जाना जाता है। अंग्रेजी में कॉलोसिंथ या 'बिटर ऐपल' तथा लैटिन में 'सिट्रलस कॉलोसिंथस' (Citrullus colocynthis) कहते हैं। अन्य दो वनस्पतियों को भी इंद्रायन कहते हैं।
इसके फल के गूदे को सुखाकर ओषधि के काम में लाते हैं। आयुर्वेद में इसे शीतल, रेचक और गुल्म, पित्त, उदररोग, कफ, कुष्ठ तथा ज्वर को दूर करनेवाला कहा गया है। यह जलोदर, पीलिया और मूत्र संबंधी व्याधियों में विशेष लाभकारी तथा धवलरोग (श्वेतकुष्ठ), खाँसी, मंदाग्नि, कोष्ठबद्धता, रक्ताल्पता और श्लीपद में भी उपयोगी कहा गया है।
यूनानी मतानुसार यह सूजन को उतारनेवाला, वायुनाशक तथा स्नायु संबंधी रोगों में, जैसे लकवा, मिरगी, अधकपारी, विस्मृति इत्यादि में लाभदायक है। यह तीव्र विरेचक तथा मरोड़ उत्पन्न करनेवाला है, इसलिए दुर्बल व्यक्ति को इसे न देना चाहिए। इसकी मात्रा डेढ़ से ढाई माशे तक की होती है। इसका चूर्ण तीन माशे तक बबूल की गोंद, खुरासानी अजवायन के सत्व इत्यादि के साथ, जो इसकी त्व्रीाता को घटा देते हैं, गोलियों के रूप में दिया जाता हैं।
रासायनिक विश्लेषण से इसमें कुछ उपक्षार (ऐल्कलॉड) तथा कॉलोसिंथिन नामक एक ग्लूकोसाइड, जो इस ओषधि का मुख्य तत्व है, पाए गए हैं। ब्रिटिश मटेरिया मेडिका के अनुसार इससे ज्वर उतरता है। इसका उपयोग त्व्रीा कोष्ठबद्धता, जलोदर, ऋतुस्राव तथा गर्भस्राव में भी किया जा सकता है।
लाल इंद्रायन का लैटिन नाम ट्रिकोसेंथन पामाटा है। इसे संस्कृत तथा बँगला में महाकाल कहते हैं। इसकी बेल बहुत लबी तथा पत्ते दो से छह इंच के व्यास के, त्रिकोण से सप्तकोण तक होते हैं। फूल नर और मादा तथा श्वेत रंग के, फल कच्ची अवस्था में नारंगी रंग के, किंतु पकने पर लाल तथा १० नांरगी धारियोंवाले होते हैं। फल का गूदा हरापन लिए काला होता है तथा फल में बहुत से बीज होते हैं। इस पौधे की जड़ बहुत गहराई तक जाती है और इसमें गाँठें होती हैं।
रासायनिक विश्लेषण से इसके फल के गूदे में कॉलोसिंथिन से मिलता जुलता ट्रिकोसैंथिन नामक पदार्थ पाया गया है। लाल इंद्रायन भी त्व्रीा विरेचक है। आयुर्वेद में इसे श्वास और फुफ्फुस के रोगों में लाभदायक कहा गया है।
जंगली या छोटी इंद्रायन को लैटिन में क्यूक्युमिस ट्रिगोनस कहते हैं। इसकी बेल और फल पूर्वोक्त दोनों इंद्रायनों से छोटे होते हैं।
इसके फल में भी कॉलोसिंथिन से मिलते जुलते तत्व होते हैं। इसका हरा फल स्वाद में कड़वा, अग्निवर्धक, स्वाद को सुधारनेवाला तथा कफ और पित्त के दोषों को दूर करनेवाला बताया गया है।
इंद्रायन की बेल मध्य, दक्षिण तथा पश्चिमोत्तर भारत, अरब, पश्चिम एशिया, अफ्रीका के उच्च भागों तथा भूमध्यसागर के देशों में भी पाई जाती है। इसके पत्ते तरबूज के पत्तों के समान, फूल नर और मादा दो प्रकार के तथा फल नांरगी के समान दो इंच से तीन इंच तक व्यास के होते हैं। ये फल कच्ची अवस्था में हरे, पश्चात् पीले हो जाते हैं और उन पर बहुत सी श्वेत धारियाँ होती हैं। इसके बीज भूरे, चिकने, चमकदार, लंबे, गोल तथा चिपटे होते हैं। इस बेल का प्रत्येक भाग कड़वा होता है।
इंद्रायन का नाम बँगला तथा गुजराती में भी यही है। संस्कृत में इसे चित्रफल, इंद्रवारुणी, मराठी में कडु इंद्रावण, लोकभाषाओं में गड़तुम्बा,गडूम्बा,
पापड़, पिंदा आदि नामों से जाना जाता है। अंग्रेजी में कॉलोसिंथ या 'बिटर ऐपल' तथा लैटिन में 'सिट्रलस कॉलोसिंथस' (Citrullus colocynthis) कहते हैं। अन्य दो वनस्पतियों को भी इंद्रायन कहते हैं।
इसके फल के गूदे को सुखाकर ओषधि के काम में लाते हैं। आयुर्वेद में इसे शीतल, रेचक और गुल्म, पित्त, उदररोग, कफ, कुष्ठ तथा ज्वर को दूर करनेवाला कहा गया है। यह जलोदर, पीलिया और मूत्र संबंधी व्याधियों में विशेष लाभकारी तथा धवलरोग (श्वेतकुष्ठ), खाँसी, मंदाग्नि, कोष्ठबद्धता, रक्ताल्पता और श्लीपद में भी उपयोगी कहा गया है।
यूनानी मतानुसार यह सूजन को उतारनेवाला, वायुनाशक तथा स्नायु संबंधी रोगों में, जैसे लकवा, मिरगी, अधकपारी, विस्मृति इत्यादि में लाभदायक है। यह तीव्र विरेचक तथा मरोड़ उत्पन्न करनेवाला है, इसलिए दुर्बल व्यक्ति को इसे न देना चाहिए। इसकी मात्रा डेढ़ से ढाई माशे तक की होती है। इसका चूर्ण तीन माशे तक बबूल की गोंद, खुरासानी अजवायन के सत्व इत्यादि के साथ, जो इसकी त्व्रीाता को घटा देते हैं, गोलियों के रूप में दिया जाता हैं।
रासायनिक विश्लेषण से इसमें कुछ उपक्षार (ऐल्कलॉड) तथा कॉलोसिंथिन नामक एक ग्लूकोसाइड, जो इस ओषधि का मुख्य तत्व है, पाए गए हैं। ब्रिटिश मटेरिया मेडिका के अनुसार इससे ज्वर उतरता है। इसका उपयोग त्व्रीा कोष्ठबद्धता, जलोदर, ऋतुस्राव तथा गर्भस्राव में भी किया जा सकता है।
लाल इंद्रायन का लैटिन नाम ट्रिकोसेंथन पामाटा है। इसे संस्कृत तथा बँगला में महाकाल कहते हैं। इसकी बेल बहुत लबी तथा पत्ते दो से छह इंच के व्यास के, त्रिकोण से सप्तकोण तक होते हैं। फूल नर और मादा तथा श्वेत रंग के, फल कच्ची अवस्था में नारंगी रंग के, किंतु पकने पर लाल तथा १० नांरगी धारियोंवाले होते हैं। फल का गूदा हरापन लिए काला होता है तथा फल में बहुत से बीज होते हैं। इस पौधे की जड़ बहुत गहराई तक जाती है और इसमें गाँठें होती हैं।
रासायनिक विश्लेषण से इसके फल के गूदे में कॉलोसिंथिन से मिलता जुलता ट्रिकोसैंथिन नामक पदार्थ पाया गया है। लाल इंद्रायन भी त्व्रीा विरेचक है। आयुर्वेद में इसे श्वास और फुफ्फुस के रोगों में लाभदायक कहा गया है।
जंगली या छोटी इंद्रायन को लैटिन में क्यूक्युमिस ट्रिगोनस कहते हैं। इसकी बेल और फल पूर्वोक्त दोनों इंद्रायनों से छोटे होते हैं।
इसके फल में भी कॉलोसिंथिन से मिलते जुलते तत्व होते हैं। इसका हरा फल स्वाद में कड़वा, अग्निवर्धक, स्वाद को सुधारनेवाला तथा कफ और पित्त के दोषों को दूर करनेवाला बताया गया है।
ਕੌੜਤੁੰਮਾ, ਇੰਦਰਾਇਨ ਜਾਂ ਕੌੜਤੁੰਬਾ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਬੇਲ ਵਾਲਾ ਪੌਦਾ ਸਾਰੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ 'ਚ ਇੰਦਰਾਵਾਰੂਣੀ, ਹਿੰਦੀ 'ਚ ਇੰਦਰਾਇਨ, ਮਰਾਠੀ 'ਚ ਇੰਦਰਫਲ, ਗੁਜਰਾਤੀ 'ਚ ਇੰਦਰਾਵਣਾ, ਬੰਗਾਲੀ 'ਚ ਰਾਖਾਸ ਸ਼ਸਾ, ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ 'ਚ ਕੋਲੋਸਿੰਬ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਪੌਦੇ ਦੀ ਲੰਬਾਈ 20 ਤੋਂ 30 ਫੁੱਟ, ਪੱਤਿਆਂ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਦੋ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਇੰਚ ਅਤੇ ਚੌੜਾਈ ਦੋ ਇੰਚ, ਫੁੱਲ ਪੀਲੇ ਰੰਗ ਪੰਜ ਹਿੱਸਿਆ 'ਚ ਵੰਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਫਲ ਗੋਲ, ਚਿਕਨਾਈ ਵਾਲੇ ਦੋ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਇੰਚ ਵਿਆਸ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।[1]
ਆਯੁਰਵੇਦ ਅਨੁਸਾਰ ਇਸ ਦਾ ਰਸ ਤਿੱਖਾ, ਕਫ, ਪਿੱਤ ਖੰਘ, ਜਖ਼ਮ ਅਤੇ ਗ੍ਰੰਥੀਆਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਲਈ ਗੁਣਕਾਰੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਰੀਰ ਦੀਆਂ ਕਈ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਠੀਕ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਹਾਈ ਹੈ ਜਿਵੇਂ-ਗੈਸ,ਕਬਜ,ਪੇਟ ਦਰਦ ਆਦਿ। ਕੌੜੇ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਇਸ ਨੂੰ ਪਸ਼ੂ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਖਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਨੂੰ ਕੱਟ ਕੇ ਲੂਣ, ਜੁਵੈਣ, ਜੀਰਾ ਅਤੇ ਕਾਲੀ ਜੀਰੀ ਪਾਕੇ ਇਸ ਦਾ ਆਚਾਰ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਤੌੜੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਾਲ ਲਈ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਾਦ ਵਿੱਚ ਇਸ ਨੂੰ ਧੁੱਪੇ ਸੁਕਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਦ ਇਸ ਨੂੰ ਕੁੱਟ ਕੇ ਚੂਰਨ ਵੀ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਦੇ ਫਲ ਵਿੱਚ ਕੋਲੋਸਿਨਿਬਨ ਨਾਂ ਦਾ ਪਦਾਰਥ ਅਤੇ ਰਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬੀਜ 'ਚ ਤੇਲ 21 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ, ਫਾਈਟੋਸਟੇਰਾਲ, ਗਲਾਈਕੋਸਾਈਨਾਈਡ, ਹਾਈਡਰੋਕਾਰਬਨ, ਟੈਨਿਨ ਅਤੇ ਸੈਪੋਨਿਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੇ ਫਲ 'ਚ ਛਿਲਕਾ 23 ਪ੍ਰਤੀਸਤ, ਬੀਜ 62 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਅਤੇ ਰਸ 15 ਪ੍ਰਤੀਸਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਕੌੜਤੁੰਮਾ, ਇੰਦਰਾਇਨ ਜਾਂ ਕੌੜਤੁੰਬਾ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਬੇਲ ਵਾਲਾ ਪੌਦਾ ਸਾਰੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ 'ਚ ਇੰਦਰਾਵਾਰੂਣੀ, ਹਿੰਦੀ 'ਚ ਇੰਦਰਾਇਨ, ਮਰਾਠੀ 'ਚ ਇੰਦਰਫਲ, ਗੁਜਰਾਤੀ 'ਚ ਇੰਦਰਾਵਣਾ, ਬੰਗਾਲੀ 'ਚ ਰਾਖਾਸ ਸ਼ਸਾ, ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ 'ਚ ਕੋਲੋਸਿੰਬ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਪੌਦੇ ਦੀ ਲੰਬਾਈ 20 ਤੋਂ 30 ਫੁੱਟ, ਪੱਤਿਆਂ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਦੋ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਇੰਚ ਅਤੇ ਚੌੜਾਈ ਦੋ ਇੰਚ, ਫੁੱਲ ਪੀਲੇ ਰੰਗ ਪੰਜ ਹਿੱਸਿਆ 'ਚ ਵੰਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਫਲ ਗੋਲ, ਚਿਕਨਾਈ ਵਾਲੇ ਦੋ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਇੰਚ ਵਿਆਸ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
குமட்டிக்காய் அல்லது குமிட்டிகாய் எனப்படும் இது ஒரு படர்கொடி தாவரம். இதை ஆற்றுத்தும்மட்டி, கொம்மட்டி, வரித்தும்மம், பேய்கும்மட்டி என்ற வேறு பெயர்களிலும் அழைப்பர். இவை களைகளாய் விளைநிலங்களில் காணப்படுகின்றன. இதன் தாயகம் மெடட்ரேனியன் மற்றும் ஆசியா. ஆப்பிரிக்கா, இஸ்ரேல் பாலஸ்தீனத்தில் அதிகம் காணப்படுகிறது. தமிழகமெங்கும் மணற்பாங்கான இடங்களில் வளர்கிறது. மிகவும் வெட்டப்பட்ட இலைகளையுடைய தரையோடு வேர்விட்டுப் படரும் கொடி.
இதன் காய்கள் மிகுந்த கசப்பு சுவையுடையது. பச்சை, வெள்ளை நீள வரிகளையுடைய காய்களாகும். இதன் காய்கள் சிறிய பந்து போல் இருக்கும். ஆரஞ்சு மற்றும் எலுமிச்சை வண்ணத்திலும் இருக்கும். இதில் அமிலத்தன்மை அதிகம் இருக்கும். விதைகள் மூலம் இனப்பெருக்கம் செய்யப்படுகிறது.
சித்த மருத்துவத்திலும், வேளாண்மையில் தாவர பூச்சிவிரட்டியாகவும் பயன்படுகின்றது.[2][3] இலை, காய், வேர் ஆகியவை மருத்துவப் பயனுடையவை. புழுவெட்டினால் மயிர் கொட்டும் இடங்களில் காயை நறுக்கி தேய்த்து வரப் புழு வெட்டு நீங்கும்.
குமட்டிக்காய் அல்லது குமிட்டிகாய் எனப்படும் இது ஒரு படர்கொடி தாவரம். இதை ஆற்றுத்தும்மட்டி, கொம்மட்டி, வரித்தும்மம், பேய்கும்மட்டி என்ற வேறு பெயர்களிலும் அழைப்பர். இவை களைகளாய் விளைநிலங்களில் காணப்படுகின்றன. இதன் தாயகம் மெடட்ரேனியன் மற்றும் ஆசியா. ஆப்பிரிக்கா, இஸ்ரேல் பாலஸ்தீனத்தில் அதிகம் காணப்படுகிறது. தமிழகமெங்கும் மணற்பாங்கான இடங்களில் வளர்கிறது. மிகவும் வெட்டப்பட்ட இலைகளையுடைய தரையோடு வேர்விட்டுப் படரும் கொடி.
వెర్రి పుచ్చ లేదా ఏటి పుచ్చ (Citrullus colocynthis, commonly known as the colocynth, bitter apple, bitter cucumber, egusi, or vine of Sodom ( Sanskrit : Gavakshi गवाक्षी, Indarvaruni इंद्रवारूणी[1]), పుష్పించే మొక్కలలో కుకుర్బిటేసి కుటుంబానికి చెందిన ఎగబ్రాకే మొక్క. ఇది మధ్యధరా సముద్రం, ఆసియా ప్రాంతానికి చెందినది. దీని శాస్త్రీయ నామం : Colocynthis citrullus, ఇప్పుడు Citrullus colocynthis అని వర్గీకరించారు.
వెర్రి పుచ్చ లేదా ఏటి పుచ్చ (Citrullus colocynthis, commonly known as the colocynth, bitter apple, bitter cucumber, egusi, or vine of Sodom ( Sanskrit : Gavakshi गवाक्षी, Indarvaruni इंद्रवारूणी), పుష్పించే మొక్కలలో కుకుర్బిటేసి కుటుంబానికి చెందిన ఎగబ్రాకే మొక్క. ఇది మధ్యధరా సముద్రం, ఆసియా ప్రాంతానికి చెందినది. దీని శాస్త్రీయ నామం : Colocynthis citrullus, ఇప్పుడు Citrullus colocynthis అని వర్గీకరించారు.
Şemamok jew nebatê gemo.
Xetay lua: unknown error.
Citrullus colocynthis, with many common names including Abu Jahl's melon, (native name in Turkey)[2] colocynth,[3] bitter apple,[3] bitter cucumber,[3] egusi,[4] vine of Sodom,[3] or wild gourd,[3] is a desert viny plant native to the Mediterranean Basin and Asia, especially Turkey (especially in regions such as İzmir), and Nubia.
It resembles a common watermelon vine, but bears small, hard fruits with a bitter pulp. It originally bore the scientific name Colocynthis citrullus.
The vine ranges from 2.4–3 metres (8–10 feet) in length.[5]
Specimen in Ab Pakhsh
A female flower
Fruits in Ab Pakhsh
Ripe fruit
The roots are large, fleshy, and perennial, leading to a high survival rate due to the long tap root. The vine-like stems spread in all directions for a few meters looking for something over which to climb. If present, shrubs and herbs are preferred and climbed by means of auxiliary branching tendrils.[6]
Very similar to watermelon, the leaves are palmate and angular with three to seven divided lobes.
The flowers are yellow and solitary in the axes of leaves and are borne by yellow-greenish peduncles. Each has a subcampanulated five-lobed corolla and a five-parted calyx. They are monoecious, so the male (stamens) and the female reproductive parts (pistils and ovary) are borne in different flowers on the same plant. The male flowers’ calyx is shorter than the corolla. They have five stamens, four of which are coupled and one is single with monadelphous anther. The female flowers have three staminoids and a three-carpel ovary. The two sexes are distinguishable by observing the globular and hairy inferior ovary of the female flowers.[6]
The fruit is smooth, spheric with a diameter of 5 to 10 centimetres (2 to 4 inches) and an extremely bitter taste. The calyx englobe the yellow-green fruit which becomes marble (yellow stripes) at maturity. The mesocarp is filled with a soft, dry, and spongy white pulp, in which the seeds are embedded. Each of the three carpels bears six seeds. Each plant produces 15 to 30 fruits.[7]
The seeds are gray and 5 millimetres (1⁄4 in) long by 3 mm (1⁄8 in) wide. They are similarly bitter, nutty-flavored, and rich in fat and protein. They are eaten whole or used as an oilseed. The oil content of the seeds is 17–19% (w/w), consisting of 67–73% linoleic acid, 10–16% oleic acid, 5–8% stearic acid, and 9–12% palmitic acid. The oil yield is about 400 L/hectare.[8] In addition, the seeds contain a high amount of arginine, tryptophan, and the sulfur-containing amino acids.
It resembles the watermelon, which is in the same genus.
Citrullus colocynthis is a desert viney plant that grows in sandy, arid soils. It is native to the Mediterranean Basin and Asia, and is distributed among the west coast of northern Africa, eastward through the Sahara, Egypt until India, and reaches also the north coast of the Mediterranean and the Caspian Seas. It grows also in southern European countries and on the Aegean Islands. On the island of Cyprus, it is cultivated on a small scale; it has been an income source since the 14th century and is still exported today.
It is an annual or a perennial plant in the wild in Indian arid zones, and survives under extreme xeric conditions.[6] In fact, it can tolerate annual precipitation of 250 to 1,500 mm (10 to 59 in) and an annual temperature of 14.8 to 27.8 °C. It grows from sea level up to 1,500 m (4,900 ft) above sea level on sandy loam, subdesert soils, and sandy sea coasts with a pH range between 5.0 and 7.8.[7]
C. colocynthis, a perennial plant, can propagate both by generative and vegetative means. However, seed germination is poor due to the extreme xeric conditions, so vegetative propagation is more common and successful in nature. In the Indian arid zone, growth takes place between January and October, but the most favorable period for the vegetative growth is during summer, which coincides with the rainy season. Growth declines as soon as the rains and the temperature decrease and almost stops during the cold and dry months of December and January. Colocynth prefers sandy soils and is a good example of good water management which may be useful also on research to better understand how desert plants react to water stress.[9][10] To enhance production, an organic fertilizer can be applied.[11] Colocynth is also commonly cultivated together with cassava (intercropping) in Nigeria.
Cultivated colocynth suffers of climatic stress and diseases such as cucumber mosaic virus, melon mosaic virus, Fusarium wilt, etc. as any other crop. To improve it, a relatively new protocol for regeneration has been developed with the aim of incorporating disease and stress resistance to increase yield potential and security avoiding interspecific hybridization barriers.[12]
C. colocynthis can be eaten or processed for further uses in medicine and as energy source, e.g. oilseed and biofuel. The characteristic small seed of the colocynth have been found in several early archeological sites in northern Africa and the Near East, specifically at Neolithic Armant, Nagada in Egypt; at sites dating from 3800 BC to Roman times in Libya; and the pre-pottery Neolithic levels of the Nahal Hemar caves in Israel.[13] Zohary and Hopf speculate, "these finds indicate that the wild colocynth was very probably used by humans prior to its domestication."[13]
Colocynth has been widely used in traditional medicine for centuries.[14][15]
In Arabia the colocynth had numerous uses in traditional medicine, such as a laxative, diuretic, or for insect bites.[16] The powder of colocynth was sometimes used externally with aloes, unguents, or bandages.[17] Lozenges or troches made of colocynth were called "troches of alhandal" or Trochisci Alhandalæ and used as a laxative.[17] They were usually composed of colocynth, bdellium, and gum tragacanth. Alhandal was a term used in Arabia for the extract of colocynth and is derived from the Arabic الْحَنْظَل al-Ḥanẓal, a name for colocynth.
In traditional Arab veterinary medicine, colocynth sap was used to treat skin eruptions in camels.[16]
The seeds of colocynth, which must be separated from the pulp and heated to make edible,[5] have been used since antiquity as a food source in areas of the Sahara and Sahel where crops frequently fail or regular farming is impossible. The enigmatic early Egyptian ceramic Clayton rings found in the Western Desert may have been portable ovens for roasting colocynth seeds.[18] The desert Bedouin are said to make a type of bread from the ground seeds. The closely related watermelon (Citrullus lanatus (Thunb)) was domesticated in Ancient Egypt, and may have been developed for edible seed from cultivated colocynth.[19] In West Africa, some confusion exists between this species and watermelon, whose seeds may be used in much the same way. In particular, the name "egusi" may refer to either or both plants (or more generically to other cucurbitaceae) in their capacity as seed crops, or to a popular soup made from these seeds. The seed flour is rich in micronutrients,[20] and could therefore be used in food formulations especially in regions with endemic micronutrient deficiencies, such as West Africa.[21]
The flowers can be eaten, and the stem tips are a source of water.[5]
The oil obtained from the seeds (47%) can be used for soap production.[7] The production is not very time- and energy-consuming due to the ability of colocynth to grow on poor soils with just a little moisture and organic fertilizer. The fruits are harvested still unripe by hand, the rind is removed by peeling and the inner pulp filled with seeds is dried in the sun or in ovens. The seeds yield is about 6.7 to 10 t/ha, which means that for an oil profit of 31 to 47%, oil yields may reach up to 3 t/ha.[7][22]
Oleic and linoleic acids isolated from C. colocynthis petroleum ether extracts show larvicidal activity against mosquitoes.[23]
This article incorporates text from a publication now in the public domain: Chambers, Ephraim, ed. (1728). Cyclopædia, or an Universal Dictionary of Arts and Sciences (1st ed.). James and John Knapton, et al. 
{{cite encyclopedia}}: Missing or empty |title= (help) Citrullus Colocynthis Fruit in Behbahan 
Wild Citrullus Colocynthis Citrullus colocynthis, with many common names including Abu Jahl's melon, (native name in Turkey) colocynth, bitter apple, bitter cucumber, egusi, vine of Sodom, or wild gourd, is a desert viny plant native to the Mediterranean Basin and Asia, especially Turkey (especially in regions such as İzmir), and Nubia.
It resembles a common watermelon vine, but bears small, hard fruits with a bitter pulp. It originally bore the scientific name Colocynthis citrullus.
Citrullus colocynthis, llamado comúnmente coloquíntida o tuera, es una planta nativa del norte de África, Nubia y Egipto que se ha extendido por la cuenca del mediterráneo, llegando por el este hasta Ceilán.
Es una planta trepadora con tallo piloso y rugoso que se agarra con zarcillos. Las hojas son palmeadas lobuladas, alternas y con largos peciolos. Las flores, monoicas y solitarias, son de color amarillo y con pedúnculo, tienen una corola, de cinco pétalos, en forma de campana.
El uso medicinal de la coloquíntida es viejo, como lo demuestra su presencia en la Capitulare de villis vel curtis imperii, una orden emitida por Carlomagno que reclama a sus campos para que cultiven una serie de hierbas y condimentos incluyendo "coloquentida" identificada actualmente como Citrullus colocynthis.
Es un fuerte purgante y permite liberar el intestino del estreñimiento.
La coloquinta es una planta nativa de las áreas secas del norte de África, siendo común para todo el Sahara, zonas de Marruecos, Egipto y Sudán, expandiéndose por todo Irán hasta la India y otras partes de Asia tropical. Ha sido conocida desde tiempos bíblicos y cultivada en la región mediterránea, especialmente en Chipre y la India por mucho tiempo. Fue introducida en España por los árabes.
Es una planta rural que vive en los campos, cultivos, cunetas... Soporta condiciones de fuerte sequía y un cierto grado de salinidad. La coloquinta tolera precipitaciones anuales desde 3,8 hasta 42,9 litros, temperaturas anuales desde 14,8 hasta 27,8 ° C y pH de 5,0 a 7,8.[cita requerida]
Citrullus colocynthis fue descrita por Linneo Schrad. y publicado en Linnaea 12(4): 414. 1838.[2]
Citrullus: nombre genérico que es diminutivo latino de Citrus y que posee un olor y sabor similar.[3]
colocynthis: epíteto que deriva del griego kolokunthis que significa "redondeada calabaza".[4]
7. Cervantes, “Don Quijote de La Mancha” II Parte, Capítulo 39, “Y cómo si queda lo amargo, respondió la condesa, que en su comparación son dulces las tueras y sabrosas las adelfas”
Citrullus colocynthis, llamado comúnmente coloquíntida o tuera, es una planta nativa del norte de África, Nubia y Egipto que se ha extendido por la cuenca del mediterráneo, llegando por el este hasta Ceilán.
Coloquinte, Coloquinte officinale
Citrullus colocynthis, la Coloquinte officinale ou coloquinte vraie, est une plante herbacée vivace de la famille des Cucurbitacées, sous-famille des Cucurbitoideae, tribu des Benincaseae, sous-tribu des Benincasinae. Elle est cultivée dans le bassin méditerranéen et dans les pays tropicaux comme plante médicinale pour la pulpe de ses fruits, qui est amère et toxique et parfois pour ses graines huileuses comestibles.
Coloquinte désigne aussi en français de nombreuses courges, ou autres cucurbitacées ornementales. Il existe aussi une certaine confusion entre cette espèce et la pastèque, dont les graines sont utilisées de la même façon et qui portait autrefois le nom scientifique de Colocynthis citrullus.
C'est une plante rampante herbacée, vivace, à tiges anguleuses et rudes. Les feuilles, alternes, longues de 5 à 10 cm, ont un limbe découpé en 5 à 7 lobes séparés par des sinus larges, le lobe central est parfois ovale.
Les fleurs monoïques, solitaires, apparaissent l'été à l'aisselle des feuilles. La corolle de couleur jaune comporte cinq lobes.
Le fruit sphérique de 5 à 10 cm de diamètre (de la taille d'une petite orange), ressemblant à une petite pastèque, de couleur verte panaché de jaune clair, devient complètement jaune à maturité. La chair légère, spongieuse, de couleur jaune orangé, est très amère et toxique. Les nombreuses graines ovoïdes et aplaties, de couleur variant de l'orange au brun noirâtre, sont comestibles.
Les substances donnant la saveur amère sont la colocynthine et la colocynthétine.
Coloquintes poussant dans le désert de l'Adrar mauritanien
Fleur
Jeune fruit et feuillage
Fruit de la Coloquinte officinale
Coupe transversale dans le fruit
Fruit à maturité et son écorce
La coloquinte est une plante que l'on trouve dans l'Ancien Monde. Cette espèce serait originaire des régions désertiques sablonneuses d'Afrique. Les graines les plus anciennes (VIe millénaire avant notre ère) ont été trouvées en Israël[6] à Nahal Hemar (en). Elle aurait été cultivée déjà à l'époque des Assyriens. Répandue par la culture, notamment en Afrique du Nord et en Inde.
Cette plante est citée sous le nom de Coloquintida dans le capitulaire De Villis parmi les plantes recommandées pour les jardins du royaume. Selon la Bible, des sculptures de coloquintes ornaient le Temple de Salomon à Jérusalem[7].
La pulpe séchée du fruit récolté avant complète maturité est un laxatif violent. Très amère, elle est inconsommable sauf comme purgatif. Elle est utilisée aussi comme antirhumatismal, anthelminthique, et comme remède contre les infections de la peau.
Les graines, comestibles, contiennent 30 à 40 % d’une huile jaune clair, qui renferme un alcaloïde, un glucoside et une saponine. Elles montrent un effet insulino-stimulant[8]. Ces graines torréfiées, riches en lipides et en protéines, ont un goût de noix et sont consommées entières dans certains pays d'Afrique.
Les racines ont des propriétés purgatives et sont utilisées contre la jaunisse, les rhumatismes et les maladies urinaires.
Coloquinte, Coloquinte officinale
Citrullus colocynthis, la Coloquinte officinale ou coloquinte vraie, est une plante herbacée vivace de la famille des Cucurbitacées, sous-famille des Cucurbitoideae, tribu des Benincaseae, sous-tribu des Benincasinae. Elle est cultivée dans le bassin méditerranéen et dans les pays tropicaux comme plante médicinale pour la pulpe de ses fruits, qui est amère et toxique et parfois pour ses graines huileuses comestibles.
La coloquintide (Citrullus colocynthis (L.) Schrad.) è una pianta erbacea, perenne, appartenente alla famiglia delle Cucurbitacee.[1]
Originaria delle regioni calde del bacino del Mediterraneo e dell'Africa; in Italia cresce spontanea a Pantelleria e nelle Isole Eolie. Cresce in terreni sabbiosi e aridi.
Assomiglia in tutte le sue parti ad un cocomero in miniatura.
Ha fusti striscianti, lunghi circa mezzo metro, più o meno ramificati, muniti di cirri. La radice è fittonante, grossa e carnosa. Tutta la pianta risulta pelosa e ruvida.
Le foglie sono palmatopartite, scabre, con 3-5 profonde divisioni lobate. I lobi possono essere laciniati o dentati con base cordata o reniforme.
I fiori sono monoici, ascellari, solitari, portati da brevi peduncoli di colore giallo-verdastri con corolla subcampanulata. I maschili hanno calice più breve della corolla, ispidi, divisi fino a metà in lobi lesiniformi ricurvi all'apice, hanno 5 stami di cui 4 saldati a coppie e 1 singolo, con antera ad una sola loggia, sinuosa. I femminili, hanno 3 staminoidi, e l'ovario infero formato da tre carpelli.
Il frutto è sferico, grosso da 5 a 10 cm di diametro, generalmente 6–8 cm, rivestito allo stadio immaturo dal calice ispido permanente, poi nudo e glabro con epicarpo coriaceo, liscio di colore giallo leggermente marmoreggiato a maturità. In sezione trasversale, si può notare il mesocarpo pieno di una polpa asciutta, quasi spugnosa di colore biancastro. La divisione dei 3 carpelli è evidente ogni carpello ha una serie di 6 semi.
I semi sono lunghi 5 mm e larghi 3, grossi meno di 2 mm grigi o grio-giallicci non marginati.
Questa pianta conosciuta dagli egizi, veniva menzionata già nel 1500 a.C. il suo utilizzo era prevalentemente come purgante drastico. Il suo utilizzo è declinato nella farmacopea fin dalla metà del diciannovesimo secolo a causa della associazione a casi di intossicazione e ad alcune morti sospette.
Contiene glucosili amari quali colocintina, colocintidina, inoltre un alcol il citrullolo. Nelle resine è stato rinvenuto un alcaloide alfa-elaterina .[2]
Veniva utilizzata in fitoterapia, con proprietà purganti drastiche, come emagogo e abortivo. È una pianta velenosa con esiti anche mortali, in persone sensibili i principi tossici possono essere assimilati anche per via respiratoria causando lievi intossicazioni che possono essere trasmessi dalle nutrici ai propri lattanti tramite latte materno. L'intossicazione causa nausea, vomito, intensa gastroenterite con forti dolori colici, con scariche sanguigne e dolorose, anuria, crampi, convulsioni e poi morte. In Libia e nella zona del Sahara per problemi di costipazione ostinata si usava scavare il frutto asportandone buona parte della polpa, riempirlo di latte e lasciato riposare una notte veniva bevuto al mattino accompagnato da olio d'oliva, questo rimedio è di azione sicura.[2] Inoltre il succo riscaldato veniva impiegato per curare la rogna dei cammelli.[2]
Veniva raccolto il frutto maturo e veniva subito liberato dell'epicarpo. Poi veniva fatto essiccare, finché il suo colore non diveniva bianco, più spugnoso e leggero. L'essiccazione forma al suo interno una vasta cavità a forma di stella a tre punte data dal retrarsi dei carpelli.[3]
La coloquintide (Citrullus colocynthis (L.) Schrad.) è una pianta erbacea, perenne, appartenente alla famiglia delle Cucurbitacee.
Citrullus colocynthis, ook wel kolokwint, kwintappel, bitterappel of wijnstok van Sodom genoemd, is een woestijnplant die algemeen voorkomt in het Middellandse Zeegebied en het Midden-Oosten (onder meer in Turkije en Israël). De gele vruchten lijken op kleine pompoenen, maar de pulp is bijzonder bitter en zeer giftig. De naam waaronder de plant vóór 1753 bekend was, is Colocynthis citrullus, maar Linnaeus gaf de soort de naam Cucumis colocynthis, waarbij hij dus de oude geslachtsnaam als de toenaam gebruikte. De soort werd in 1838 door Heinrich Adolf Schrader in het twee jaar eerder door hem gecreëerde geslacht Citrullus geplaatst.
Citrullus colocynthis is een overblijvende plant die groeit op zandachtige grond in droge streken en is inheems in grote delen van het Middellandse Zeegebied en Azië. De plant groeit zowel op zeeniveau als op grotere hoogten, tot ca. 1500 meter. Het verspreidingsgebied loopt van de westkust van Noord-Afrika tot India en van Zuid-Europa (Spanje) tot de noordkust van de Kaspische Zee. De plant wordt her en der op kleine schaal gecultiveerd vanwege de toegeschreven medicinale eigenschappen. De plant is uitstekend bestand tegen grote droogte en extreme opwarming.
Citrullus colocynthis heeft een vlezige witte, vertakte wortel die diep de grond in gaat; mede hierdoor is de plant uitstekend bestand tegen langdurige droogte. De kruidachtige, behaarde stengels zijn hoekig vertakt en kruipen over de grond. Met behulp van hechtranken klimt de plant over stenen en andere begroeiing.
De bladeren lijken op die van de watermeloen; ze zijn palmvormig, diep ingesneden, met 3 tot 7 lobben.
De bloemen zijn geel en staan solitair in de bladoksels op een groen-gele bloemsteel. De bloemkroon en kelk zijn beide vijfdelig. De bloemen zijn eenhuizig; dit wil zeggen dat er op één en dezelfde plant zowel mannelijke als vrouwelijke bloemen aanwezig zijn.
De ronde vruchten hebben een doorsnede van ca. 5 cm. Ze hebben een harde, gladde schil waarop naarmate de vruchten rijpen, veelal gele strepen verschijnen. De vrucht is gevuld met zacht, droog en sponzig vruchtvlees waarin de zaden in rijen liggen. Het vruchtvlees heeft een bijzonder onaangename, bittere smaak. Elke plant brengt 15 tot 30 vruchten voort.
De zaden zijn grijs en zijn ca. 5 mm lang en 3 mm breed. Ze zijn eetbaar, maar net als het vruchtvlees bitter, met een licht nootachtige smaak. Ze zijn rijk aan vet en eiwit. Om die reden wordt er ook olie uit geperst.
Citrullus colocynthis heeft een sterk laxerende werking en werd daarom vroeger gebruikt als drastisch purgeermiddel (zuiveringsmiddel, laxeermiddel). In de middeleeuwen werd de plant in gedroogde vorm ook wel gebruikt als medicijn tegen de weerwolf en tegen "manie". De kenmerkende zaden zijn bij verschillende opgravingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten aangetroffen, met name in Egypte, Israël en Libië. De opgegraven zaden zijn gedateerd van 3800 voor Chr. tot de Romeinse tijd. Meer recent is er aandacht voor de ontstekingsremmende en schimmelwerende eigenschappen. Er is ook onderzoek gaande naar de geschiktheid als biobrandstof en als bodemverbeteraar. Op grond van het Nederlandse Warenwetbesluit Kruidenpreparaten[1] is de verwerking van Citrullus colocynthis in geneesmiddelen en kruidenpreparaten op dit moment verboden.
In het Oude Testament (2 Koningen 4:38-41) geeft de profeet Elisa tijdens een hongersnood opdracht om een grote pot moes (soep) te koken. Bij het zoeken naar kruiden vindt iemand een wilde wijnstok en plukt zijn kleed vol wilde "kolokwinten". De soep wordt hierdoor zo bitter dat hij oneetbaar wordt. "De dood is in de pot", roepen degenen die hem eten uit. Door meel aan de soep toe te voegen neemt Elisa de bitterheid en giftigheid weg, zodat de soep alsnog eetbaar wordt. De vrucht die in de Nederlandse vertalingen wordt aangeduid als "kolokwint", wordt in het Hebreeuws ”pakuoth-sadh” genoemd. Toen de Statenvertaling gemaakt werd, bestond het woord "kolokwint" niet in het Nederlands. De Nederlandse vertalers hebben de aanduiding van de bittere plant overgenomen uit de Griekse tekst die zij als basis voor hun vertaling gebruikten ("cholochunthida") en deze naam vernederlandst, wat het nieuwe woord "kolokwint" opleverde. De kolokwint komt ook voor in 1 Koningen 6 waar het gaat over de bouw van de tempel van Salomo. In 1 Koningen 6:18 gaat het over het houtsnijwerk binnen in de tempel met kolokwinten en ontluikende bloemen.
Citrullus colocynthis, ook wel kolokwint, kwintappel, bitterappel of wijnstok van Sodom genoemd, is een woestijnplant die algemeen voorkomt in het Middellandse Zeegebied en het Midden-Oosten (onder meer in Turkije en Israël). De gele vruchten lijken op kleine pompoenen, maar de pulp is bijzonder bitter en zeer giftig. De naam waaronder de plant vóór 1753 bekend was, is Colocynthis citrullus, maar Linnaeus gaf de soort de naam Cucumis colocynthis, waarbij hij dus de oude geslachtsnaam als de toenaam gebruikte. De soort werd in 1838 door Heinrich Adolf Schrader in het twee jaar eerder door hem gecreëerde geslacht Citrullus geplaatst.
Kolokvint (Citrullus colocynthis) er en flerårig urt i gresskarfamilien. Den tilhører samme slekt som vannmelon.
Den har en krypende vekst med stengler som kan bli 2 m lange. Den kan klatre ved hjelp av slyngtråder i bladhjørnene. Bladene er trekantede, mørkegrønne, håndflikede med 3–7 fliker og har bølgende bladkant. Blomstene sitter enkeltvis i bladhjørnene og er enkjønnede, gule eller grønngule og 15–20 mm store. Planten er sambu med hann- og hunnblomster på samme plante. Frukten er rund, 4–12 cm i diameter, glatt, og gul eller spraglete.
Kolokvint vokser på tørre steder med stein og sand og i halvørken, ofte nært havet. Den er utbredt i de tørreste delene av middelhavsområdet, som Sør-Spania, Nord-Afrika, Sicilia, Hellas, Kypros og Levanten. Arten vokser også i Sahara og i ørkenene østover til India.
Frukten er blitt brukt til å fremstille et kraftig avføringsmiddel. Kolokvinter var et brennevin som inneholdt uttrekk fra planten og ble brukt mot forstoppelse. Ordet brukes spøkefullt om alle typer dram.
I ørkenen i Mauritania
Bladverk
Blomst
Gul frukt
Spraglete frukt
Kolokvint (Citrullus colocynthis) er en flerårig urt i gresskarfamilien. Den tilhører samme slekt som vannmelon.
Den har en krypende vekst med stengler som kan bli 2 m lange. Den kan klatre ved hjelp av slyngtråder i bladhjørnene. Bladene er trekantede, mørkegrønne, håndflikede med 3–7 fliker og har bølgende bladkant. Blomstene sitter enkeltvis i bladhjørnene og er enkjønnede, gule eller grønngule og 15–20 mm store. Planten er sambu med hann- og hunnblomster på samme plante. Frukten er rund, 4–12 cm i diameter, glatt, og gul eller spraglete.
Kolokvint vokser på tørre steder med stein og sand og i halvørken, ofte nært havet. Den er utbredt i de tørreste delene av middelhavsområdet, som Sør-Spania, Nord-Afrika, Sicilia, Hellas, Kypros og Levanten. Arten vokser også i Sahara og i ørkenene østover til India.
Frukten er blitt brukt til å fremstille et kraftig avføringsmiddel. Kolokvinter var et brennevin som inneholdt uttrekk fra planten og ble brukt mot forstoppelse. Ordet brukes spøkefullt om alle typer dram.
Arbuz kolokwinta[3], kawon kolokwinta, kolokwinta, kolocynta (Citrullus colocynthis (L.) Schrad.) – gatunek byliny z rodziny dyniowatych.
Rośnie dziko w Afryce (Kenia, Mali, Czad, Etiopia, Somalia, Sokotra, Algieria, Egipt, Libia, Maroko, Tunezja), Azji (Kuwejt, Arabia Saudyjska, Jemen, Afganistan, Cypr, Iran, Irak, Izrael, Jordania, Liban, Syria, Turcja, Indie, Pakistan, Sri Lanka, Birma) i Europie (Grecja, Włochy, Hiszpania) oraz jako gatunek zawleczony w Australii. Jest uprawiany w wielu krajach świata[4].
Roślina jednoroczna. Rośnie na piaszczystych glebach i na pustyniach. Rozmnaża się przez nasiona, a rozsiewa się w ten sposób, że wiatr porywa dojrzałe owoce i toczy je po ziemi. Podczas tego wznosi tumanu pyłu i wydaje różne dźwięki, wskutek czego zaliczony został do grupy roślin zwanych czarownicami pustynnymi. Po uderzeniu o skałę owoc rozbija się i wysypują się z niego nasiona[5].
Jest wymieniony w Biblii pod hebrajską nazwą paqqu'ōţ oznaczającą arbuza kolokwintę: 2 Krl 4,38-40 i 1 Krl 7,24. Roślina ta występuje w Palestynie i zdaniem wszystkich badaczy roślin biblijnych do niej odnoszą się cytaty biblijne. W polskich tłumaczeniach Biblii istnieje zamieszanie i często hebrajski wyraz tłumaczony jest na nazwy innych roślin (dzika winorośl, dzikie pnącza, dziki krzew winny oraz pnącza, dzikie kolokwinty, dzikie ogórki, owoce, ośle ogórki, dynie)[5].
Arbuz kolokwinta, kawon kolokwinta, kolokwinta, kolocynta (Citrullus colocynthis (L.) Schrad.) – gatunek byliny z rodziny dyniowatych.
Kolokvint (Citrullus colocynthis) är en giftig växtart i familjen gurkväxter. Växten kommer ursprungligen från Afrika, men odlas och har förvildats i södra Europa och Asien.
Växten är en flerårig, strävhårig ört med spiralvridna klängen. Stjälkarna är tunna, nedliggande eller klättrande. Bladen är handflikiga med tre djupa flikar och med tandade kanter. Blommorna är enkönade och han- och honblommor sitter på samma planta. Foderbladen är smala. Kronan är femflikig, gul med crka 5 mm långa flikar. Hanblommorna har fria, vridna ståndare och honblommorna har ett borsthårigt undersittande fruktämne. Frukten är ett runt, kalt bär, gul- eller rödaktig, och blir bara cirka 5-8 cm i diameter. Skalet är tunt och sprött. Fruktköttet är vitt och mycket beskt. Den är delad i sex rum och innehåller en mängd platta, trubbkantiga, äggrunda frön, fästa på vita, tjocka, svampiga fröfästen. Lukt saknas, men smaken är vanligen ytterst bitter.
I Nordafrika finns förvildade populationer som saknar bitterämnen i frukten. Dessa urskiljs ibland som subsp. insipidus men har troligen uppkommit genom inkorsning av vattenmelon (C. lanatus).
Kolokvinten innehåller häftigt avförande ämnen, bl a elateridin, som även föranleder kramp. Dessa ämnen användes tidigare i farmacin. En överdos orsakar döden.
Arten liknar vattenmelon (C. lanatus), men den senare är ettårig med kraftigare stjälkar, mjukluden behåring, mjukludet fruktämne, samt har större grönmönstrade frukter.
Kolokvint (Citrullus colocynthis) är en giftig växtart i familjen gurkväxter. Växten kommer ursprungligen från Afrika, men odlas och har förvildats i södra Europa och Asien.
Växten är en flerårig, strävhårig ört med spiralvridna klängen. Stjälkarna är tunna, nedliggande eller klättrande. Bladen är handflikiga med tre djupa flikar och med tandade kanter. Blommorna är enkönade och han- och honblommor sitter på samma planta. Foderbladen är smala. Kronan är femflikig, gul med crka 5 mm långa flikar. Hanblommorna har fria, vridna ståndare och honblommorna har ett borsthårigt undersittande fruktämne. Frukten är ett runt, kalt bär, gul- eller rödaktig, och blir bara cirka 5-8 cm i diameter. Skalet är tunt och sprött. Fruktköttet är vitt och mycket beskt. Den är delad i sex rum och innehåller en mängd platta, trubbkantiga, äggrunda frön, fästa på vita, tjocka, svampiga fröfästen. Lukt saknas, men smaken är vanligen ytterst bitter.
I Nordafrika finns förvildade populationer som saknar bitterämnen i frukten. Dessa urskiljs ibland som subsp. insipidus men har troligen uppkommit genom inkorsning av vattenmelon (C. lanatus).
Kolokvinten innehåller häftigt avförande ämnen, bl a elateridin, som även föranleder kramp. Dessa ämnen användes tidigare i farmacin. En överdos orsakar döden.
Arten liknar vattenmelon (C. lanatus), men den senare är ettårig med kraftigare stjälkar, mjukluden behåring, mjukludet fruktämne, samt har större grönmönstrade frukter.
Дико росте в сухих піщаних степах і напівпустелях північно-східної Африки. У невеликій кількості вирощується на півдні України.
Для виготовлення ліків використовують м'якуш зрілих плодів (Colocynthi pulpa). Зібрані плоди старанно очищають ножем від щільної жовтої шкірки, ріжуть на шматочки і сушать. Рослина неофіцинальна.
М'якуш (пульпа) плодів містить глікозиди (до 2 %), смоли, пектинові та білкові речовини.
Кавун колоцинт входив до 8-го видання Державної фармакопеї СРСР. Плоди рослини у вигляді порошку або екстракту використовували як сильний проносний засіб. Препарат акофіт, який раніше застосовували при радикуліті та ішалгії, мав у своєму складі настойку плодів колоцинту. Крім цього, колоцинт входить до складу препаратів, якими лікують водянку (набряки). Пізніше, у зв'язку з високою токсичністю і нестачею сировини, колоцинт вилучили з Державної фармакопеї СРСР. Останнім часом рослина знову привернула увагу дослідників своєю протипухлинною активністю. Настойку сухих плодів колоцинту використовують у псевдонауці гомеопатії.
Citrullus colocynthis là một loài thực vật có hoa trong họ Cucurbitaceae. Loài này được (L.) Schrad. mô tả khoa học đầu tiên năm 1838.[1]
Citrullus colocynthis là một loài thực vật có hoa trong họ Cucurbitaceae. Loài này được (L.) Schrad. mô tả khoa học đầu tiên năm 1838.
Citrullus colocynthis (L.) Schrad.
Синонимы
Колоци́нт или колоквинт[2] (лат. Citrullus colocynthis) — растение, вид рода Арбуз (Citrullus) семейства Тыквенные (Cucurbitaceae), происходит из Средиземноморья и Азии. Обычно считается предком культурного арбуза (Citrullus lanatus), хотя на основе генетических исследований (ДНК из хлоропластов) было выдвинуто предположение, что культурный арбуз и колоцинт происходят от общего предка — возможно, Citrullus ecirrhosus [en][3] («дыня тсамма»).
Русское название — от латинского видового названия colocynthis, которое от др.-греч. κολοκύνθη «тыква».
Колоцинт известен также под названиями «колокинт», «колокинтовый огурец»[4], «колоквинт»[5]; «горькая тыква»[6]; «горькое яблоко», «горький огурец» (устар.)[7]; «лоза Содома»[8].
В фарси́ растение называется «арбузом Абу Джахля» (перс. هندوانه ابوجهل).
Ареал вида охватывает песчаные степи и полупустыни Северной Африки, побережье Средиземного моря, Аравийский полуостров, Иран и некоторые районы Пакистана и Индии. Растение культивируется в пределах своего ареала.
Колоцинт — многолетнее травянистое растение, стелющееся по земле и цепляющееся усиками. Листья округло-выемчатые глубоко трёх-пятилопастные. Цветки однополые одиночные крупные жёлтые сростнолепестные с трубчатым венчиком. Плоды — шаровидные трёхгнёздные ягоды размером с лимон, с плотной гладкой зелёно-пятнистой кожурой. При созревании кожура становится соломенно-жёлтой, а семяносцы расщепляются, и в центре плода образуется трёхлучевая щель. Внутри плода содержится белая мякоть (пульпа) с многочисленными семенами. Семена яйцевидные, плоские, гладкие, твёрдые, желтоватого цвета. Они имеют очень горький вкус, но лишены запаха.[9]
Используемым сырьём служат собранные созревшие плоды, которые очищают ножом от жёлтой кожуры и сушат. Очищенные высушенные плоды очень лёгкие, 5—8 см в диаметре, состоят из рыхлой белой мякоти и многочисленных семян.[9]
В пульпе плодов содержатся смолы, извлекаемые диэтиловым эфиром и хлороформом, гликозиды (до 2 %), пектины и белки. Семена богаты жирным маслом. Сильное слабительное действие плодов растения обусловлено содержащимися в них гликозидами, генинами которых являются элатерины — производные тетрациклического тритерпена кукурбитацина.[9]
Порошок или экстракт плодов колоцинта применяют как сильные слабительные средства и печёночные стимуляторы, они также входят в состав лекарств от водянки.[10] При передозировке они могут вызвать сильные острые боли в кишечнике с опасным воспалением. В местах своего произрастания растение с древнейших времён используется в качестве лекарственного средства. В европейскую медицину оно введено арабами.[10]
Колоцинт, произрастающий в том числе в Израиле, отождествляется с «дикой тыквой»[8], упомянутой в Четвёртой книге Царств (4Цар. 4:38—41).
Семена колоцинта горькие, но съедобные, имеют ореховый привкус и богаты жирами и белками. Они съедаются целиком или используются для получения масла. Содержание жиров в семенах — 17—19 %.
Колоци́нт или колоквинт (лат. Citrullus colocynthis) — растение, вид рода Арбуз (Citrullus) семейства Тыквенные (Cucurbitaceae), происходит из Средиземноморья и Азии. Обычно считается предком культурного арбуза (Citrullus lanatus), хотя на основе генетических исследований (ДНК из хлоропластов) было выдвинуто предположение, что культурный арбуз и колоцинт происходят от общего предка — возможно, Citrullus ecirrhosus [en] («дыня тсамма»).
_(8231725749).jpg)
