nomes no trilho de navegação
The roots have a pungent taste and, like the leaves and young fruits, are used for food; an oil is extracted from the seeds, which also contain a powerful flocculant of use in clarifying turbid water.
First, there are a lot of amazing claims about the moringa tree. From fighting cancer and fending off malnutrition, to purifying water and preventing infection, it’s almost too good to be true. You’ll find many sites calling it the “miracle tree” or the “tree of life”. When anything on the internet seems “too good to be true” my skeptic radar goes on alert. To clear the air, I’ve taken a look at the nutritional data along with various studies and found moringa oleifera to have excellent nutritional value, high protein per gram and a useful tool for fighting malnutrition in tropical/subtropical climates. In addition, Moringa leaves contain all essential amino acids. This is rare for a plant source. You can check some of the sources in it’sSurvival Plant Database Entry.
Malunggay (Moringa Oleifera), is a popular plant known for high nutritional value as well as an herbal medicine. Malunggay is a plant that grows in the tropical climates such as the Philippines, India and Africa. Malunggay is widely used as vegetable ingredient in cooking, as herbal medicine for a number of illness and other practical uses.
The Malunggay plant can grow to as high as 9 meters with erect white trunks. The compound leaf has about 3 to 9 leaflets. Malunggay has white fragrant flowers that produces long pods with 3-angled winged seeds.
Malunggay may be propagated by planting its seeds about an inch in the ground or matured malunggay stem cuttings of about 3 feet in length may also be planted into the ground. Planted malunggay cuttings grows faster compared to planted seeds.
Malunggay(Moringa Oleifera)has been used as herbal medicine in many cultures for hundreds of years, Malunggay is known as a very nutritious plant where it is used to combat malnutrition in third world countries especially for infants and nursing mothers.
Themalunggay podsare the most valued and widely used part of the plant. Malunggay pods contains essential amino acids, vitamins and other nutrients. Malunggay pods may be eaten raw or may be prepared or cooked. Malunggay pods may be fried and may produce a clear, odorless and sweet oil mostly called - Ben Oil.
Malunggayleavesmay be eaten as greens, in salads and as vegetable ingredients for soups and other tropical viands. Malunggayflowersare cooked and eaten either mixed with other foods or fried in batter.
Die Moringaboom (Moringa oleifrea) is 'n boom wat voorkom in die Limpopo, Gauteng, Mpumalanga, Vrystaat en KwaZulu-Natal provinsies. Die boom se blare het medisinale eienskappe. Die blare kan gemaal en saam met water gedrink word. In Engels staan die boom bekend as die drumstick tree. Die boom is inheems aan suidoos-Asië.
Die Moringaboom (Moringa oleifrea) is 'n boom wat voorkom in die Limpopo, Gauteng, Mpumalanga, Vrystaat en KwaZulu-Natal provinsies. Die boom se blare het medisinale eienskappe. Die blare kan gemaal en saam met water gedrink word. In Engels staan die boom bekend as die drumstick tree. Die boom is inheems aan suidoos-Asië.
Moringa oleifera, conocíu como moringa, ye un árbol orixinariu de norte d'India. Crez en casi cualquier tipu de suelu, inclusive en condiciones d'elevada aridez estacional, lo que fai d'esta planta un recursu pa les poblaciones qu'habiten nestes zones.
Ye un árbol perenne caducifoliu. Presenta rápida crecedera, unos 3 m nel so primer añu pudiendo llegar a 5 m en condiciones ideales; adultu llega a los 10 o 12 m d'altor máximu. Tien cañes colgantes argayadices, con corteza de corchu, hoja color verde claro, compuestes, tripinnaes, de 30 a 60 cm de llargu, con munchos folíolos pequeños de 1,3 a 2 cm de llongura por 0,6 a 0,3 cm d'anchu. Floria a los 7 meses del so plantíu. Les flores son fragantes, de color blancu o blancu crema, de 2,5 cm de diámetru. Produz vaines colgantes color marrón, triangulares, de 30 a 120 cm de llongura por 1,8 cm d'anchu, estremaes llonxitudinalmente en 3 partes cuando s'ensuguen; caúna contién aprosimao 20 granes enllastraes nel migollu. Granes de color marrón escuru, con 3 nales.[1] El so rusticidad facer bien bono de cultivar.
Cada 100 g, de vaina con granes contienen 86,9 g d'agua; 2,5 g de proteínes; 0,1 g de grasa, 8,5 g de carbohidratos, fibra 4,8 g, 2,0 g de ceniza; 30 mg de calciu, 110 mg de fósforu, 5,3 mg de fierro, 184 UI de vitamina A, 0,2 mg de niacina, 120 mg d'acedu ascórbico, 310 µg de cobre y 1,8 µg de yodu. El nucleu de la grana contién 38,4 g de proteína crudo y 34,7% d'aceite graso. L'aceite de la grana contién 9,3% d'acedu palmítico, 7,4% d'acedu esteárico, 8,6% acedu behénico y 65,7% d'acedu oleico Ente los ácidos grasos tamién fueron reportaos los ácidos mirístico y lignocérico. La torta dempués de la estracción d'aceite contién 58,9% de proteína crudo.[1]
Les fueyes contienen por cada 100 g: 7,5 g d'agua, 6,7 g de proteínes, 1,7 g de grasa, 14,3 g de carbohidratos, 0,9 g de fibra, 2,3 g de ceniza, 440 mg de calciu, 70 mg de fósforu, 7 mg fierro, 110 µg de cobre, 5,1 µg de yodu, 11.300 UI de vitamina A, 120 µg vitamina B, 0,8 mg d'ácidu nicotínico, 220 mg d'acedu ascórbico y 7,4 mg de tocoferol. Atópense sustances estrogénicas, incluyendo'l compuestu antitumoral β-sitosterol y una pectín esterasa.[1]
El sabor de la moringa ye prestosa y les sos partes pueden comese crudes, especialmente les fueyes y flores (que son de color crema y apaecen principalmente en dómines de seca, cuando l'árbol suel perder les fueyes) o cocíes de delles formes (por casu en guisos). Les flores son riques en carbohidratos y tienen un bon sabor. Les fueyes pueden usase pa faer zusmios y tienen un gustu selemente picante (un amiestu ente berru y rabanito). Amás da frutu en forma de vaines que, tando verdes, pueden cocese y tienen gustu paecíu a les xudíes o chauchas, cuando tán madures ferver con un pocu de sal, ábrense y estrayer les granes yá llistes pa consumir, de sabor paecíu al garbanzu y tamién pueden turrar. Los raigaños son comestibles, paecen cenahories pero de gustu picante.
L'aceite estrayíu de les sos granes tien munches aplicaciones. Más de la tercer parte del conteníu de les granes ye aceite d'alta calidá, ricu en ácidos grasos insaturaos.
Puede utilizase na preparación d'ensalaes y como combustible pa llámpares. Tamién se cultiva como un importante recursu pa fabricar biodiesel calidable. El cultivu tien un rendimientu de 2.500 kg/hectárea, produciendo casi 1.500 llitros d'aceite y más de 1.400 llitros de biodiesel/hai, lo que llevó a qu'el so cultivu investigar en dellos llugares del mundu.
Les vaines y granes son útiles pa purificación de l'agua. Contienen un polielectrolito catiónico que demostró la so eficacia nel tratamientu de l'agua (eliminación de turbidez), en sustitución del sulfatu d'aluminiu o d'otros floculantes. La ventaya d'usar estes granes ye doble: sustitúi productos importaos por unu llocal de bon accesu y, a diferencia del sulfatu d'aluminiu, ye dafechu biodegradable.
Sirve como forraxe con una llarga llista de carauterístiques benéfiques, yá que sirve tantu para ganáu vacunu, porcín, ovín, caprino o avícola, ente otros, nos que xenera importantes medríes nel rendimientu, tantu de ganancia de pesu como de producción de lleche. La so madera sirve como lleña y pa faer carbón o celulosa pa papel de gran calidá.
Los sos raigaños utilizar pa producir un condimento.
En Méxicu, cultivar nel Valle del Yaqui, Sonora, onde'l Institutu Teunolóxicu de Sonora ITSON, realizó estudios científicos refechos sobre les propiedaes de la planta; dicha universidá tien convenios de collaboración col Institutu Nacional de Nutrición de la India. Nel ITSON realizáronse innovadores estudios sobre la moringa, ente los que puede mentase:
- Hidrogeles de quitosano como soporte del péptido estrayíu de la grana de moringa oleífera nel tratamientu d'agües.
- Aplicación de les perlles de quitosano y del péptido de Moringa oleifera nel tratamientu d'agües.
- Desenvolvimientu y validación d'un métodu analíticu HPLC pa la cuantificación de esteroles en Moringa oleifera.
- Caracterización de proteínes de grana de Moringa oleifera por electrofóresis y HPLC.
Ye llargamente usada pol Ayurveda, la medicina tradicional de la India. Les fueyes aplíquense como cataplasma pa les feríes y estréguense nes vidayes pa dolores de cabeza. La corteza ye considerada como antiescorbútica. El zusmiu del raigañu aplícase externamente como rubefaciente pa solliviar la irritación. L'aceite aplícase externamente pa enfermedaes de la piel. La goma acoloratada que exuda utilízase dacuando pa solliviar la foria. Los raigaños úsense como tónicu pal cuerpu y los pulmones y como emenagogo, expectorante, diuréticu nidiu y como tranquilizante pa solliviar la epilepsia y la histeria. La decocción del raigañu utilizar en Nicaragua pa la hidropesía. Les fueyes en fervinchu tomar p'ameyorar la dixestión.
Moringa oleifera describióse por Jean-Baptiste Lamarck y espublizóse en Encyclopédie Méthodique, Botanique 1(2): 398. 1785.[2]
Morinda: nome xenéricu que remanez del malayu Muringa (മുരിങ്ങ). La mayoría de llinguaxes usen una pallabra fonética derivada pa describir la planta.
oleifera: epítetu
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Moringa oleifera, conocíu como moringa, ye un árbol orixinariu de norte d'India. Crez en casi cualquier tipu de suelu, inclusive en condiciones d'elevada aridez estacional, lo que fai d'esta planta un recursu pa les poblaciones qu'habiten nestes zones.
L'arbre de l'oli de ben[1] (Moringa oleifera) és una planta amb flor del gènere Moringa.[2] Aquesta espècie és un arbre no gaire gran i de fusta molt tova que es troba a les regions tropicals i subtropicals del planeta. És un arbre amb flors blanques i fulles petites. L'escorça és de color gris clar, gairebé blanc. Tant les flors, com les fulles, els fruits i l'arrel són comestibles i, a més, tenen propietats medicinals. El fruit madur és dur i llarg, de prop de 50-60 cm normalment, semblant a una baqueta. Es talla en seccions i es fa servir per a preparar curris i sopes.[3] Té un gust similar al de la mongeta verda. La rel té un gust picant que recorda el rave rusticà. Les fulles es poden menjar tant bullides com crues.
L'arbre de l'oli de ben (Moringa oleifera) és una planta amb flor del gènere Moringa. Aquesta espècie és un arbre no gaire gran i de fusta molt tova que es troba a les regions tropicals i subtropicals del planeta. És un arbre amb flors blanques i fulles petites. L'escorça és de color gris clar, gairebé blanc. Tant les flors, com les fulles, els fruits i l'arrel són comestibles i, a més, tenen propietats medicinals. El fruit madur és dur i llarg, de prop de 50-60 cm normalment, semblant a una baqueta. Es talla en seccions i es fa servir per a preparar curris i sopes. Té un gust similar al de la mongeta verda. La rel té un gust picant que recorda el rave rusticà. Les fulles es poden menjar tant bullides com crues.
Moringa olejodárná (Moringa oleifera) je nejznámějším druhem rodu moringa. Je teplomilnou, všestranně užitkovou dřevinou z monotypické čeledi moringovitých.
Domovskou oblasti je jižní úpatí pohoří Himálaj. Již dávno se rozšířila na celý indický subkontinent, do Arábie a Afriky včetně Madagaskaru. Nyní se její nejrůznější kultivary pěstují v teplých oblastech téměř po celé zeměkouli.[3][4]
Roste na územích s tropickým i subtropickým podnebím v suchých, písčitých a jalových půdách v místech s ročním úhrnem srážek jen 250 mm a také ve vlhkých úrodných zeminách se srážkami až 3000 mm (Praha 460 mm). Snese i nadmořskou výšku okolo 2000 m n. m. (Praha 190 m n. m.). Rychlost růstu a plodnost je úměrná kvalitě půdy, vláze a teplotě. Nesnáší trvalé zamokření, vyžaduje plné slunce, nevadí alkalita zeminy do 9 pH.[5][6][7]
Moringa olejodárná roste v přírodě ve tvaru stromu s kmenem hnědé barvy o tloušťce až 30 cm do výšky maximálně 12 m, má visící větve a řidší neuspořádanou korunou. Pro snazší pěstování ho lze seřezávat i na výšku pouhého 1 m, nové větve dobře obráží. Roste velice rychle, až 3 m za rok, kvete již ve dvou létech. Je v závislosti na místních podmínkách opadavá nebo stálezelená. Na počátcích kořenů má hlízy, které ji pomáhají překonávat suchá období.
Výhony větví jsou dlouhé, listy jsou 2x až 3x zpeřené, u řapíku i řapíčků jsou žlaznaté. Střídavé listy bez palistů bývají dlouhé až 60 cm, jejich primární i sekundární vřetena mají 8 až 12 dílů. Lístečky tvarů eliptického, obvejčitého nebo i podlouhlého mají bázi zaoblenou nebo klínovou a vrcholek oblý nebo vykrojený, bývá jich 6 až 11.
Souměrné oboupohlavné krémově bílé (mladé) nebo nažloutlé (starší) květy s medovou vůni jsou velké asi 2 cm a bývají uspořádány v až 30 cm dlouhých latách. Květ má 5 drobných volných kališních lístků 7 až 14 mm velkých. Jeden korunní plátek je výrazné větší a je napřímený vzhůru a ostatní čtyři menší, veliké 1 až 2 cm, směřují do stran. Tyčinky s nitkami dlouhými asi 8 mm přesahují ven z květu a jsou zkroucené. Pět jich nese oranžově zbarvené prašníky a pět je bez prašníků (patyčinky). Svrchní semeník má krátkou stopku. Hlavní období květu je od února do dubna a pak znovu v září, mezitím stromy vykvétají průběžně, kvetou a současně dozrávají plody.
Plody se vyvíjejí asi 3 měsíce, začínají jako narůžovělá zkroucená trubice která se postupně prodlužuje do průměrné délky 20 cm (maximálně i přes 60 cm) a šířky 2,5 cm, dostává postupně barvu zelenou a ve zralosti hnědou. Jsou to pak podélně hluboce žebrovité mírně trojhranné tobolky tvaru lusku. V nich je až 20 vysoce olejnatých semen, kulatých nebo trojhranných, velikých 1 až 1,5 cm s třemi tenkými křídly až 2,5 cm dlouhými.[5][6][8][9][10]
Moringa olejodárná je často popisována jako "víceúčelová" užitková rostlina, u které se dá všechno zužitkovat a v mnoha oblastech je důležitou součásti základní stravy. Pěstuje se tak, aby se její plodnost urychlila a sklizeň byla co nejjednodušší, seřezává se blízko nad zemí a tím, jak obrůstají větve, dostává tvar keře.
Listy jsou důležitou potravinou hlavně na indickém subkontinentu a v Africe. Získávají se jak z roztroušeně rostoucích, tak i na plantážích pěstovaných stromů a bývají k zakoupení na místních tržištích. Jsou součásti pravidelné stravy, bývají jedené syrové ve formě salátů i vařené v polévkách a omáčkách. V období nadbytku se i suší. V oblastech s dostatkem tepla a vody lze listy získávat z mladých stromků již za 2,5 měsíce po výsadbě, na 1 ha plantáže lze za rok vyprodukovat až 27 t čerstvých listů. Listy jsou zdrojem mnoha minerálů, vitamínů a proteinů, suší se, drtí na prášek a podávají jako výživný doplněk stravy dětem, sportovcům atd. Kultivary se zaměřením na množství listů se šlechtí převážně v Africe.
Zelené, ještě nezralé lusky, jsou zase velmi oblíbené zejména na indickém subkontintu, kde za tím účelem pěstují šlechtěné rostliny, z kterých se mohou nezralé plody sklízet brzy po výsadbě. Připravují se obdobně jako zelené fazolové lusky, vyvážejí se dokonce i konzervované. Semena ze zralých plodů se praží a chutnají jako ořechy.
Zralá semena obsahují velké množství oleje (až 40 %) , který se po vylisování používá jednak pro kulinářské účely a kosmetiku, ale i v jemné mechanice, např. hodinářství. Olej prodávající se pod názvem "Behen" je nevysychavý. Zbytky po vylisování (pokrutiny) se používají jako krmivo nebo hnojivo.
Prášek z rozdrcených semen nebo pokrutiny dokáže vyčistit kalnou vodu (0,2 g prášku pročistí 1 litr kalné vody). Ve vodě rozpustné proteiny ve funkci koagulantu dokážou vyvločkovat (flokuovat) vodní zákal, který usedne na dno nádoby. V některých oblastech okolo Nilu se takto voda před převařením tradičně upravuje.
Květy se konzumují vařené stejně jako listy. Kořeny mají palčivou chuť a používají se v omezeném množství jako náhražka křenu (označuje se jako "horseradish tree" či "sahijana"), obsahují nebezpečný alkaloid spirochin. Z kůry stromu se získává hrubé vlákno pro výrobu rohoží a provazů. Větve jsou oblíbeným krmivem pro domácí zvířata, hlavně velbloudy.
V lidovém léčitelství má moringa olejodárná také široké využití, kořenů se používá při poruchách trávení, proti břišním a střevním parazitům i jako lék tlumící bolest, semena působí protizánětlivě i snižují horečku, listy jsou účinné proti kurdějím i osteomalacii.[5][6][11]
Obrázky, zvuky či videa k tématu moringa olejodárná ve Wikimedia Commons
Moringa olejodárná (Moringa oleifera) je nejznámějším druhem rodu moringa. Je teplomilnou, všestranně užitkovou dřevinou z monotypické čeledi moringovitých.
Der Meerrettichbaum (Moringa oleifera, Syn.: Guilandina moringa) oder auch Behenbaum, Behennussbaum, Klärmittelbaum, Trommelstockbaum, Pferderettichbaum und wie manche andere Pflanzenarten auch Wunderbaum, gehört zur Familie der Bennussgewächse (Moringaceae).
Der deutsche Name Meerrettichbaum leitet sich ebenso wie der englische Horseradish Tree vom Gehalt an Senfölglykosiden ab, die dazu führen, dass die Wurzeln stechend brennend wie Meerrettich riechen. Von den Engländern wurden diese während der Kolonialzeit in Indien auch als Meerrettichersatz „entdeckt“.
Der Begriff Behennuss leitet sich davon ab, dass aus den Samen das Behenöl, ein hochstabiles Schmieröl, gewonnen wurde, das vor allem in der Uhrenindustrie begehrt war, ehe es durch das billigere Oliven- und Palmenöl vom europäischen Markt verdrängt wurde.
Der schnellwüchsige, laubabwerfende bis halbimmergrüner Baum erreicht bis über 8–10 m Höhe. Die Wurzel ist rübenartig verdickt, der Stamm ist relativ kurz mit einem Durchmesser von bis zu 25–45 cm. Er kann sich unter bestimmten Kulturbedingungen flaschenartig verdicken. Er verzweigt sich in viele weit herausragende dünnere, etwas hängende Äste. Der Stamm liefert ein traganthähnliches Gummi.
Die wechselständigen und gestielten Laubblätter sind an den Spitzen der Zweige gehäuft. Sie sind spiralig angeordnet, haben eine Länge von 20 bis 60 cm und sind zwei- bis dreifach gefiedert. Die kurz gestielten, elliptischen oder eiförmigen bis verkehrt-eiförmigen, ganzrandigen und abgerundeten bis eingebuchteten Blättchen sind etwa 1 bis 2,5 cm lang und unterseits heller.
Die Blütenstände sind als vielblütige Rispen ausgebildet, die eine Länge von 10 bis 25 cm haben und aus den Blattachseln entspringen. Die Pflanze bildet 2 bis 3 cm große, zwittrige, fünfzählige und gestielte Blüten mit doppelter Blütenhülle und 5 fertilen Staubblättern mit nur einer Theke und im unteren Teil behaarten, an der Basis verdickten Staubfäden und bis zu 5 behaarte Staminodien. Die feinhaarigen, petaloiden Kelch- und die etwas längeren Kronblätter sind jeweils ungleich und zurückgelegt, nur das größte Kronblatt ist aufrecht. Die Blüten sind wohlriechend (ähnlich wie Veilchen) und von cremeweißer bis gelblicher Farbe. Der behaarte, einkammerige und gestielte Fruchtknoten mit schlankem Griffel ist mittelständig in einem kleinen Blütenbecher, die kopfige Narbe ist becherförmig, hohl.[1] Es ist ein Diskus vorhanden.
Die reifen Früchte sind etwa 2 cm breite bzw. schmale, gerippte, ledrige und braune, längliche, vielsamige, spitze, geschnäbelte Kapseln mit einer Länge von 25 bis 45 (bis über 90) cm Länge, weshalb die Pflanze auch den englischen Namen Drumstick tree trägt. Sie bleiben lange am Baum hängen und springen schließlich mit drei Klappen auf.
Die dunkelbraunen, bis 1–1,5 cm großen Samen sind rundlich bis dreikantig und jeweils mit drei papierartigen, bis etwa 1–2 Zentimeter langen Flügeln besetzt. Sie sind in der Frucht in einer Reihe angeordnet und in einem weißlichen, trockenen Mark eingebettet. Traditionell werden Früchte und Samen auch heute noch bei den Einwohnern indischer Abstammung in Tansania (vorzugsweise Shija und Bohora-Sekten) als Singhu bezeichnet.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 22.[2]
Ursprünglich stammt der Baum aus der Himalaya-Region in Nordwestindien, wächst allerdings inzwischen weltweit in den Tropen und Subtropen – vor allem in Ländern Afrikas, Arabiens, Südostasiens und den karibischen Inseln – und wird seit Jahrzehnten in Südindien intensiv kultiviert, was sich – wenn auch nur sehr langsam – ebenfalls in Ostafrika beobachten lässt. Allerdings wird dort der Baum vorzugsweise als natürliches Heilmittel in den verschiedensten Anwendungsbereichen benutzt.
Die Kultivierung von Moringa oleifera wird zunehmend in Honduras und Südamerika praktiziert. Seit 2012 werden Moringafarmer in Honduras durch die Regierung und private Investoren gefördert. Dabei soll der Anbau von Moringa nicht nur als Lebens- und Futtermittel profitable Einkünfte liefern, sondern auch der Entwaldung entgegenwirken.[3] In armen Regionen (z. B. Niger) wird Moringa als primäre Lebensmittelquelle angebaut, da die Pflanze sich zur Bekämpfung der Mangelernährung dieser Regionen eignet.[4]
In alter ostafrikanisch-englischer Tradition wird der Baum auch heute noch vielfach als „Newer deat“ bezeichnet, was vor allem auf seine beinahe unverwüstliche Ausdauer in sehr heißen und trockenen Gebieten hinweist. Der Meerrettichbaum gedeiht in heißen, semiariden Klimaten mit mittleren Niederschlagssummen zwischen 250 und 1500 mm/Jahr, wächst aber auch in Gegenden (bis 1500 Metern über dem Meeresspiegel) mit höherer Luftfeuchtigkeit bei jährlichen Regenmengen bis zu 3000 mm – dort allerdings langsamer. Obwohl die Art durchlässige, leicht lehmige Sandböden bevorzugt, wächst er auch auf schweren Lehmböden recht ausdauernd. Er erträgt sogar kurzzeitig leichte Fröste, die allerdings, wenn sie länger anhalten, die knollenartigen Wurzeln schädigen. Wegen seiner durch die feingliedrigen Blättern mit ihrem hohen Natriumgehalt hervorgerufenen hygroskopischen Eigenschaften ist der Baum vorzüglich für heiße Trockengebiete und vollsonnige Standorte geeignet.
Von Wichtigkeit ist vor allem der Hinweis, dass der Meerrettichbaum keine stauende Nässe (auch nicht kurzzeitig) verträgt, weil dadurch Wurzelschäden verursacht werden und infolgedessen das Wachstum verlangsamt wird, was unter dem Gesichtspunkt einer kommerziellen Nutzung des Baumes von Nachteil ist.
Sehr junge, unreife dunkelgrüne Früchte werden wie Grüne Bohnen verwendet und als Gemüse verzehrt. Sie sind in Süd- und Südostasien weit verbreitet. In Südindien beispielsweise sind sie unter dem Namen drumsticks in einer Soße namens Sambar beliebt. Diese Früchte werden häufig bereits etwa 40 Tage nach der Blüte geerntet, da sie während des Reifungsprozesses eine holzige Schale bilden.
Die jungen Blätter werden wesentlich seltener als Gemüse gegessen, weil der Aufwand bei der Ernte recht hoch ist. Allerdings wird der Saft der Blätter in ganz Indien weitverbreitet und regelmäßig als Zusatzgetränk oder in der in ganz Asien verbreiteten Saft-Diätetik zur Vorsorge und Bekämpfung von Mangelernährung und deren Folgen eingesetzt. Dies betrifft in Asien und Afrika vor allem die ernährungsbedingte Anämie oder den Diabetes (Typ 2). Saft-Diäten werden vor allem bei Kindern und älteren Personen angewendet, deren Körper rein chemische Substanzbehandlungen nur schlecht oder auch gar nicht vertragen.
Auch als Tierfutter kommen die Blätter der Pflanze zum Einsatz. Bei der Verwendung als Futter für Rinder hat sich gezeigt, dass unter bestimmten Umständen die Gewichtszunahme um 32 % und die Milchproduktion um 43 bis 65 % gesteigert werden kann.
Die rübenartigen Wurzeln junger Pflanzen mit einer Höhe von etwa 60 cm werden ausgegraben oder aus dem Boden gezogen und müssen anschließend gut von ihrer leicht giftigen Rinde (Alkaloide) befreit werden. Die Wurzeln enthalten unter anderem Benzylsenföl, das für den Meerrettich-artigen Geschmack verantwortlich ist.
Aus den Samen wird eines der stabilsten Pflanzenöle gepresst, das sehr lange haltbar ist und nicht ranzig wird. Die Samen enthalten etwa 40 % ihres Gewichts als Öl.
Forschungen haben gezeigt, dass die Samen zur Aufbereitung von Trinkwasser verwendet werden können[5]. Dabei werden die Samen von den Flügeln befreit, geschält und getrocknet und dann zu Pulver verrieben. Dieses wird dann in Wasser gegeben, das etwa aus Flüssen entnommen wurde und deshalb noch einen hohen Anteil an Schwebstoffen und Bakterien hat. Ein Fass voll mit diesem trüben Wasser kann mit 200 bis 300 mg des Pulvers völlig geklärt werden, wenn dieses 15–20 Minuten langsam und gleichmäßig gerührt wird. Dabei werden die Schwebstoffe und Bakterien durch das Samenpulver ausgeflockt und sinken so zu Boden. Nach eingehenden Untersuchungen kann eine Schadwirkung durch das Pulver auf den Menschen oder auf Fluss- und Zuchtfische ausgeschlossen werden. Eine entsprechende Klärwirkung wurde auch bei Moringa stenopetala (Baker f.) Cufod. aus Kenia und Äthiopien untersucht, wobei sich gezeigt hatte, dass dessen Samenpulver wirksamer ist als das von Moringa oleifera Lam. in Tansania war, was offenbar von den unterschiedlichen Bodenverhältnissen herrührte.
Der wasserlösliche Rindengummi des Meerrettichbaums wird in Indien auch als desinfizierende Appretur verwendet.
Der Meerrettichbaum ist ein gutes Beispiel dafür, dass ein beliebtes Gemüse in Asien und Afrika von hohem Nährwert sein kann. Alle Pflanzenteile, vor allem die rübigen Wurzeln, enthalten Senfölglykoside, aus denen sich bei Bearbeitung stechend scharfes Benzylsenföl entwickelt. In der Rinde der Wurzeln sind toxische Alkaloide, „Spirochine“ und „Moringinine“ enthalten, weshalb diese vor dem Verzehr entfernt werden muss.
Die essbaren Pflanzenteile, vor allem die Blätter, haben einen hohen Gehalt an Proteinen, sind vitamin- (vor allem Vitamine A und C) und mineralstoffreich (Kalzium, Magnesium, Kalium, Eisen und Natrium).[6]
Die folgende Tabelle zeigt verschiedene Inhaltsstoffe von Moringa (bezogen auf 100 g essbarem Anteil).[7]
Aufgrund des schnellen Wachstums, der einfachen Kultivierungsmöglichkeiten (die Pflanze lässt sich leicht vegetativ durch Steckholz vermehren) sowie der vielfältigen Verwendbarkeit des Meerrettichbaums und anderer Moringa-Arten wurden in Entwicklungsländern der Tropen und Subtropen zahlreiche Projekte gestartet, bei denen Gemüse, Samenpulver oder andere Produkte erzeugt und vermarktet werden sollen.
Im September 2014 hat die Ernährungs- und Landwirtschaftsorganisation der Vereinten Nationen (FAO) Moringa oleifera zur traditionellen Feldfrucht des Monats ausgewählt. Die FAO will damit auf Moringa als eine einfach anzubauende, nährstoffreiche Pflanze hinweisen, die lokal, regional und international zum Einkommen in der Landwirtschaft beitragen kann.[9]
Alle Pflanzenteile des Meerrettichbaums werden in der lokalen, traditionellen Medizin Indiens, Sri Lankas, Javas und Afrikas eingesetzt. Der Saft wird verwendet, um den Blutdruck zu stabilisieren. Blätter wirken entzündungshemmend. Mit den Wurzeln werden rheumatische Beschwerden kuriert.
Das in der Wurzel enthaltene Alkaloid Spirochin und Moringine wirkt bakterizid, weshalb zwischenzeitlich auch eine Verwendung als Antibiotikum[10] sowie im biologischen Pflanzenschutz geprüft wird. Auch die langen unreifen Samenkapseln sollen medizinische Wirkstoffe enthalten.
Im Juni 2012 machte der kubanische Revolutionsführer und ehemalige Präsident Fidel Castro den Meerrettichbaum sowie den Maulbeerbaum zum Thema einer seit seinem Rückzug aus der aktiven Politik in allen kubanischen Medien veröffentlichten „Überlegungen“. In seinem wenige Zeilen umfassenden Text propagierte er die Kultivierung der beiden Baumarten „in großem Maßstab“ und bezeichnete die Moringa oleifera als „unerschöpfliche Quelle für Fleisch, Eier und Milch“.[11] Einerseits löste die ungewöhnliche Art und Form dieser und anderer Kommentare der jüngeren Zeit des ehemaligen Staatsmannes Spekulationen um seinen Geisteszustand aus.[12] Andererseits wurde der Meerrettichbaum in Kuba mit staatlicher Förderung bereits seit ein bis zwei Jahren vor Castros Äußerung zunehmend als günstige Rohstoffquelle für die Pflanzenmedizin sowie zur Nahrungsergänzung verbreitet und gilt dort seit der Empfehlung von höchster Autorität nun umso mehr als landwirtschaftlicher Hoffnungsträger.[13][14][15] Im Oktober meldete sich Fidel Castro mit detaillierteren Angaben zum Meerrettichbaum erneut zu Wort.[16] Im Vorfeld der im halbjährlichen Turnus stattfindenden Sitzung des kubanischen Parlaments beschäftigten sich die Mitglieder des Ausschusses für Landwirtschaft und Ernährung im Dezember 2012 ausführlich mit den bisherigen Resultaten des von Castro geforderten massenhaften Anbaus des Meerrettichbaums.[17][18]
Der Meerrettichbaum (Moringa oleifera, Syn.: Guilandina moringa) oder auch Behenbaum, Behennussbaum, Klärmittelbaum, Trommelstockbaum, Pferderettichbaum und wie manche andere Pflanzenarten auch Wunderbaum, gehört zur Familie der Bennussgewächse (Moringaceae).
Benzoliv se yon plant. Li nan fanmi plant kategori:Moringaceæ. Non syantifik li se Moringa oleifera
Istwa
Benzoliv se yon plant. Li nan fanmi plant kategori:Moringaceæ. Non syantifik li se Moringa oleifera
Ing kalamungge (Moringa oleifera), a maralas ausan dang "moringa" (ibat king Tamil: muringa ampong Malayalam: murunggi[1]), ing pekamaleparan dili pangatanam a uri o species ning genus a Moringa, a ya kabud genus king familia Moringaceae. Metung yang misna kasustansiang pun dutung a gule a dakal a miayaliwang gamit. Ing pun dutung mismu payat ya, a maki makadukung sangang daragul anggang manga 10 m king kátas. Neng makatanam ya, maralas pupututan de, ania manga 1 m ya mu o mas malati pa, at paburen deng dagul ba lang malaguang abutan deng kayang bunga ampong bulung.
Ing kalamungge (Moringa oleifera), a maralas ausan dang "moringa" (ibat king Tamil: muringa ampong Malayalam: murunggi), ing pekamaleparan dili pangatanam a uri o species ning genus a Moringa, a ya kabud genus king familia Moringaceae. Metung yang misna kasustansiang pun dutung a gule a dakal a miayaliwang gamit. Ing pun dutung mismu payat ya, a maki makadukung sangang daragul anggang manga 10 m king kátas. Neng makatanam ya, maralas pupututan de, ania manga 1 m ya mu o mas malati pa, at paburen deng dagul ba lang malaguang abutan deng kayang bunga ampong bulung.
Kélor, atawa Moringa oleifera nyaéta varietas tina genus moringa anu paling loba dipelak. Ieu tutuwuhan mangrupa kulawarga moringaceae. Tutuwuhan ieu mangrupa tangkal sayur nu loba ngandung gizi nu loba mangfaatna.
Kélor (Moringa oleivera) tumuwuh dina wangun tangkal, umur panjang (perenia) nu jangkungna 7–12 m.[1] Batang kai [2] (lignosus), tegak, warna bodas kotor, kulit ipis, luarna kasar.[1] Cabangna simpodial, arah cabangna lempeng atawa nyéngkong, osok tumuwuh lempeng atawa manjang.[1] Daun majemuk, tangkaina panjang, nyusun bubukuan (alternate), anak daunna gasal (imparipinnatus), daun keur ngora warnana héjo ngora - sanggeus kolot jadi héjo kolot, wangu daunna oval, panjang 1–2 cm,lébar 1–2 cm, ipis leuleus, tungtung jeung sisina mintul (obtusus), sisi luar luhur jeung handapna lemes.[1] Kembang kaluar dina kélék daun (axillaris), tangkaina panjang, kalopak warna bodas rada krem, ngaluarkeun ambeu anu has.[1] Buah kélor bentukna panjang segi tiga, panjangna 20–60 cm, buah ngora warnana héjo, sanggeus kolot jadi coklat, wangun sikina buleud warna coklat kahideungan, buahan sanggeus umurna 12-18 bulan.[1] Akar tunggang, warna bodas, ngagedéan kawas lobak.[1] Ngalobakeuna bisa sacara generatif (siki) atawa vegetatif (sték batang).[1] Tumuwuh boh di dataran handap atawa luhur nepi ka luhur kurang leuwih 1000 m dpl, loba dipelak salaku tapel wates atawa pager di buruan imah atawa kebon.[1]
Organisasi kaséhatan dunya (WHO) nyarankeun pikeun barudak jeung orok anu masih dina mangsa tumuwuh piekun ngonsumsi ieu karana alusna mangfaat daun kélor, ku sabab geuning ngandung:[3]
Tuwuhan Kelor (Moringa oleifera) sijining spésies saka suku Moringaceae. Tuwuhan iki bisa duwé dhuwur watara 7-11 mèter. Godhonge lonjong cilil-cilik, kasusun majemuk, bisa kaguakake dadi kluban lan tamba. Kembange kang aran limaran warna putih semu kuning, terus-terusan ora kenal mangsa, sahengga wohe kang karan klenthang uga ana terus.
Kélor, atawa Moringa oleifera nyaéta varietas tina genus moringa anu paling loba dipelak. Ieu tutuwuhan mangrupa kulawarga moringaceae. Tutuwuhan ieu mangrupa tangkal sayur nu loba ngandung gizi nu loba mangfaatna.
Tuwuhan Kelor (Moringa oleifera) sijining spésies saka suku Moringaceae. Tuwuhan iki bisa duwé dhuwur watara 7-11 mèter. Godhonge lonjong cilil-cilik, kasusun majemuk, bisa kaguakake dadi kluban lan tamba. Kembange kang aran limaran warna putih semu kuning, terus-terusan ora kenal mangsa, sahengga wohe kang karan klenthang uga ana terus.
Ang malunggay, na may pangalang pang-agham na Moringa oleifera at Moringa pterygosperma ay ang pinaka malawakang itinatanim at inaalagaang espesye ng saring Moringa, na nag-iisang sari sa pamilyang Moringaceae. Sa wikang Ingles, nakikilala ang malunggay sa pangkaraniwang mga pangalang moringa, benzolive tree ("punong bensoliba"),[1] at West Indian ben ("ben ng Kanlurang India"). Nakikilala rin ito sa Ingles bilang drumstick tree ("punong panambol" o "punong baketa"), mula sa paglitaw ng mahaba, balingkinitan, at patatsulok na mga supot ng mga buto. Ang puno rin mismo ay may pagka balingkinitan, na may nakalaylay na mga sanga na lumalaki hanggang sa tinatayang 10 metro ang taas. Sa kultibasyon, madalas itong tinatabas taun-taon sa 1 hanggang 2 mga metro at pinapahintulutang muling tumubo upang ang mga supot ng mga buto at mga dahon ay nanatiling nasa hangganan ng maaabot ng mga bisig ng tao.[1]
Sa mga bansang umuunlad, ang malunggay ay maaaring makapagpainam ng nutrisyon, makapagbunsod ng seguridad sa pagkain, makapagkandili ng kaunlarang rural, at makapagsuporta ng tuluy-tuloy na pangangalaga sa kalagayan ng lupa.[2] Maaari itong gamitin bilang pakain para sa mga alagang baka, isang likidong mikronutriyente, isang likas na anthelmintiko (pampaalis ng mga bulating parasitiko mula sa katawan ng tao), at posibleng adhubante (pantulong sa mga ahenteng gamot na katulad ng bakuna at iba pa).[3][4]
Noong Abril 2012, ang Moringa oleifera ay ipinamalas sa Dr. Oz Show[5] bilang isang suplemento upang mapainam ang antas ng enerhiya at pangkabuoang kapakanan ng tao. Iniharap ni Dr. Oz ang malunggay bilang mga supot ng tsaa.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Gulay ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang malunggay, na may pangalang pang-agham na Moringa oleifera at Moringa pterygosperma ay ang pinaka malawakang itinatanim at inaalagaang espesye ng saring Moringa, na nag-iisang sari sa pamilyang Moringaceae. Sa wikang Ingles, nakikilala ang malunggay sa pangkaraniwang mga pangalang moringa, benzolive tree ("punong bensoliba"), at West Indian ben ("ben ng Kanlurang India"). Nakikilala rin ito sa Ingles bilang drumstick tree ("punong panambol" o "punong baketa"), mula sa paglitaw ng mahaba, balingkinitan, at patatsulok na mga supot ng mga buto. Ang puno rin mismo ay may pagka balingkinitan, na may nakalaylay na mga sanga na lumalaki hanggang sa tinatayang 10 metro ang taas. Sa kultibasyon, madalas itong tinatabas taun-taon sa 1 hanggang 2 mga metro at pinapahintulutang muling tumubo upang ang mga supot ng mga buto at mga dahon ay nanatiling nasa hangganan ng maaabot ng mga bisig ng tao.
Sa mga bansang umuunlad, ang malunggay ay maaaring makapagpainam ng nutrisyon, makapagbunsod ng seguridad sa pagkain, makapagkandili ng kaunlarang rural, at makapagsuporta ng tuluy-tuloy na pangangalaga sa kalagayan ng lupa. Maaari itong gamitin bilang pakain para sa mga alagang baka, isang likidong mikronutriyente, isang likas na anthelmintiko (pampaalis ng mga bulating parasitiko mula sa katawan ng tao), at posibleng adhubante (pantulong sa mga ahenteng gamot na katulad ng bakuna at iba pa).
Noong Abril 2012, ang Moringa oleifera ay ipinamalas sa Dr. Oz Show bilang isang suplemento upang mapainam ang antas ng enerhiya at pangkabuoang kapakanan ng tao. Iniharap ni Dr. Oz ang malunggay bilang mga supot ng tsaa.
Mlonge, mlongo, mronge, mrongo, mkimbo au mzunze (Moringa oleifera) ni mti wa jenasi pekee, Moringa, ya familia Moringaceae. Asili ya mti huu ni Uhindi lakini siku hizi hupandwa mahali pengi pa kanda za tropiki na nusutropiki. Hutumika kwa kulisha mifugo, chakula cha watu, kuboresha mashamba, kusafisha maji ya kunywa na mitishamba. Majani yake ni chakula bora (mboga chungu), lakini maganda mabichi, maua, mbegu, mafuta ya mbegu na mizizi hulika pia.
Mti wa mlonge pia umegundulika kuwa ndio mti wenye maajabu zaidi duniani hasa baada ya kufanyiwa utafiti na wanasayansi wa Uingereza. Mti huu una uwezo wa kutibu magonjwa zaidi ya 100 kama vile vidonda vya tumbo, malaria, homa ya matumbo, maambukizo ya mfumo wa mkojo na magonjwa mengine. Mti huu pia umeonekana kuwa na protini nyingi kuliko inayopatikana katika nyama, maziwa, samaki pamoja na maharagwe. Pia mti huu una virutubisho vya Omega-3 ambavyo havipatikani katika maziwa na nyama hivyo kuwa ndio mti wa ajabu zaidi duniani.
Majani na maua
Maua
Maganda mtini
Mbegu
Maganda mabichi sokoni
Supu ya maganda
Maua yatakayopikwa
Makala hii kuhusu mmea fulani bado ni mbegu. Mlonge, mlongo, mronge, mrongo, mkimbo au mzunze (Moringa oleifera) ni mti wa jenasi pekee, Moringa, ya familia Moringaceae. Asili ya mti huu ni Uhindi lakini siku hizi hupandwa mahali pengi pa kanda za tropiki na nusutropiki. Hutumika kwa kulisha mifugo, chakula cha watu, kuboresha mashamba, kusafisha maji ya kunywa na mitishamba. Majani yake ni chakula bora (mboga chungu), lakini maganda mabichi, maua, mbegu, mafuta ya mbegu na mizizi hulika pia.
Mti wa mlonge pia umegundulika kuwa ndio mti wenye maajabu zaidi duniani hasa baada ya kufanyiwa utafiti na wanasayansi wa Uingereza. Mti huu una uwezo wa kutibu magonjwa zaidi ya 100 kama vile vidonda vya tumbo, malaria, homa ya matumbo, maambukizo ya mfumo wa mkojo na magonjwa mengine. Mti huu pia umeonekana kuwa na protini nyingi kuliko inayopatikana katika nyama, maziwa, samaki pamoja na maharagwe. Pia mti huu una virutubisho vya Omega-3 ambavyo havipatikani katika maziwa na nyama hivyo kuwa ndio mti wa ajabu zaidi duniani.
Zogale ko Zogala (da turanci Moringa oleifera) Zogale na iya girma ya kai bishiya, amma a ainihin tsarin "maga tsirrai na duniya" (ICBN), yawancin zogale ba bishiya bane.
Shi tushen zogale yana daya daga cikin tsirran da Allah yayi wa albarka kasancewar bincike-binciken kimiyya sun tabbatar da cewa yana da amfani a fannoni da dama na inganta lafiyar dan adam. Zogale yana kunshe da sinadaran da ke warkar da cututtuka kamar ciwon suga, hawan jinni, da yawancin cututtukan da wasu irin kwayoyin halittu wadanda idon mutum baya iya ganinsu (in ba tare da na'urar kambama qananan halittu ba) suke sabbabawa. A saboda haka, kamar yadda yawancin jama'a suka sani, cin zogale, yin miyar shi, shan shayin shi, hadi da shan ruwan shi, cikin yardarm Allah, zai yi sanadiyyar samun waraka daga cututtukan da aka ambata a sama, dama wasu wadanda ba'a ambata ba.
Zogale ko Zogala (da turanci Moringa oleifera) Zogale na iya girma ya kai bishiya, amma a ainihin tsarin "maga tsirrai na duniya" (ICBN), yawancin zogale ba bishiya bane.
Shi tushen zogale yana daya daga cikin tsirran da Allah yayi wa albarka kasancewar bincike-binciken kimiyya sun tabbatar da cewa yana da amfani a fannoni da dama na inganta lafiyar dan adam. Zogale yana kunshe da sinadaran da ke warkar da cututtuka kamar ciwon suga, hawan jinni, da yawancin cututtukan da wasu irin kwayoyin halittu wadanda idon mutum baya iya ganinsu (in ba tare da na'urar kambama qananan halittu ba) suke sabbabawa. A saboda haka, kamar yadda yawancin jama'a suka sani, cin zogale, yin miyar shi, shan shayin shi, hadi da shan ruwan shi, cikin yardarm Allah, zai yi sanadiyyar samun waraka daga cututtukan da aka ambata a sama, dama wasu wadanda ba'a ambata ba.
Бон (лот. Morínga oleiféra), ҳуббулбон — як навъ дарахт. То 10 метр қад мекашад.
Бон баргҳои нозуку хушбӯй дошта, аз донаҳои пистамонанди он равғани хушбӯй (35-40%) мегиранд. Ба ақидаи Абурайҳони Берунӣ агар бонро ҷӯшонанд, бӯйи баланд пайдо мекардааст. Равғани бон аз беҳтарин равғанҳои хушбӯй аст. «Анбари бобон» (анбари омехта бо бон) яке аз хушбиҳои машҳури қадимист.
Аз бон олимони Ҳинд антибиотики «птеригоспермин» гирифтаанд. Аз лифаш коғаз ва ресмон (арғамчин) тайёр мекунанд. Пустлохашро барои даббоғӣ ва истеҳсоли ранг ва равғанашро дар техника, тиб ва атриёт истифода мекунанд.
Бонро дар Ҳиндустон ва Покистон аз қадим парвариш мекунанд. Мева (ғилофак)-и наврасашро ҷӯшонда ё бирён карда мехӯранд. Аз он мураббо низ мепазанд. Шохчаи наврас ва гулашро ҷӯшонда чун хуриш истифода мебаранд. Барги бонро бо мақсади хушбӯй кардан ба таом меандозанд.
Барои аҳолии баъзе кишварҳои қафомонда бон ғизои асосӣ аст. Қариб ҳама қисмҳои он истеъмол карда мешавад. Дар таркиби барги бон нисбат ба афлесун витамини С ҳафт баробар бештар аст. Он нисбат ба шир чаҳор маротиба бештар Са дорад. Тухми бон бактерияҳоро маҳв месозад. Онро барои тоза ва безарар кардани об истифода мебаранд.
Абуалии Сино бо равғани бон дарди гӯшро табобат мекард ва доғи кунҷитакро меравонд. Донаи Бонро чун доруи хунбанд ва барои муолиҷаи иллати сипурзу ҷигар истифода мебурд, марҳамашро ба ҳар гуна омосу озах мебаст.
Пустлохи бон чун воситаи обутобдиҳии организм кор фармуда мешавад, аз гули он ғизо таҳия мекунанд ё якҷо бо дигар хуришҳо истеъмол менамоянд. Гули бон калий ва калсийи бисёр дорад.
Бино ба маълумоти аюрведаи ҳиндуҳо, барги бон давои 300 беморӣ аст.
Бон (лот. Morínga oleiféra), ҳуббулбон — як навъ дарахт. То 10 метр қад мекашад.
शेवगा (शास्त्रीय नाव: Moringa oleifera, मॉरिंगा ऑलिफेरा ; इंग्लिश: Drumstick, ड्रमस्टिक ;) ही मॉरिंगेशिए कुळातल्या मॉरिंगा प्रजातीतील सर्वाधिक आढळणाऱ्या जातीची वनस्पती असून उष्ण कटिबंधीय व समशीतोष्ण कटिबंधीय प्रदेशांत आढळणारा हा वृक्ष १० मी. उंचीपर्यंत वाढतो. याच्या फुले, पाने तसेच शेंगांचा पाककृती बनवण्यासाठी वापर होतो.याला विदर्भातील झाडीप्रांतात मुंगना असं म्हणतात.
वाळलेल्या शेवग्याच्या बियांचे चूर्ण पाणी निर्जंतुक करण्यासाठी वापरले जाते. तसेच शेवग्याच्या बियांपासून निघणारे तेल, म्हणजे बेन ऑइल, इलेक्ट्रॉनिक वस्तूंत तसेच घड्याळात वंगण म्हणून वापरतात. या तेलाचा उपयोग अत्तरात करतात.
शेवग्याच्या पानांमध्ये ब जीवनसत्त्व हे तत्त्व विपुल प्रमाणात असते. त्यामुळे 'तोंड येणे' या आजारात शेवग्याच्या पानांचे आहारातून सेवन लाभदायक आहे. शेवग्याची मुळे जंतनाशक असतात .
शेवगाची पाने आरोग्य वर्धक आहेत.दालन
फुलोरा.
फुलोरा - कोलकाता येथे घेतलेले चित्र.
फुलोरा.
शेवग्याची डहाळी.
पाने.
फुले.
फुले.
शेवगा (शास्त्रीय नाव: Moringa oleifera, मॉरिंगा ऑलिफेरा ; इंग्लिश: Drumstick, ड्रमस्टिक ;) ही मॉरिंगेशिए कुळातल्या मॉरिंगा प्रजातीतील सर्वाधिक आढळणाऱ्या जातीची वनस्पती असून उष्ण कटिबंधीय व समशीतोष्ण कटिबंधीय प्रदेशांत आढळणारा हा वृक्ष १० मी. उंचीपर्यंत वाढतो. याच्या फुले, पाने तसेच शेंगांचा पाककृती बनवण्यासाठी वापर होतो.याला विदर्भातील झाडीप्रांतात मुंगना असं म्हणतात.
सहजन (Drumstick tree ; वानस्पतिक नाम : "मोरिंगा ओलिफेरा" (Moringa oleifera) ) एक बहु उपयोगी पेड़ है। इसे हिन्दी में सहजना, सुजना, सेंजन और मुनगा आदि नामों से भी जाना जाता है। इस पेड़ के विभिन्न भाग अनेकानेक पोषक तत्वों से भरपूर पाये गये हैं इसलिये इसके विभिन्न भागों का विविध प्रकार से उपयोग किया जाता है।
इसकी पत्तियों और फली की सब्जी बनती है। इसका उपयोग जल को स्वच्छ करने के लिये तथा हाथ की सफाई के लिये भी उपयोग किया जा सकता है। इसका कभी-कभी जड़ी-बूटियों में भी उपयोग होता है।[1]
इसका पौधा लगभग १० मीटर उंचाई वाला होता है किन्तु लोग इसे डेढ़-दो मीटर की उंचाई से प्रतिवर्ष काट देते हैं ताकि इसके फल-फूल-पत्तियों तक हाथ सरलता से पहुँच सके। इसके कच्ची-हरी फलियाँ सर्वाधिक उपयोग में लायी जातीं हैं। ॉ
सहजन के लगभग सभी अंग (पत्ती, फूल, फल, बीज, डाली, छाल, जड़ें, बीज से प्राप्त तेल आदि) खाये जाते हैं।
विश्व के कुछ भागों में नयी फलियाँ खाने की परम्परा है[2] जबकि दूसरे भागों में पत्तियाँ अधिक पसन्द की जातीं हैं। इसके फूलों को पकाकर खाया जायता है और इनका स्वाद खुम्भी (मशरूम) जैसा बताया जाता है। अनेक देशों में इसकी छाल, रस, पत्तियों, बीजों, तेल, और फूलों से पारम्परिक दवाएँ बनायी जाती है। जमैका में इसके रस से नीली डाई (रंजक) के रूप में उपयोग किया जाता है।
सहजन (Drumstick tree ; वानस्पतिक नाम : "मोरिंगा ओलिफेरा" (Moringa oleifera) ) एक बहु उपयोगी पेड़ है। इसे हिन्दी में सहजना, सुजना, सेंजन और मुनगा आदि नामों से भी जाना जाता है। इस पेड़ के विभिन्न भाग अनेकानेक पोषक तत्वों से भरपूर पाये गये हैं इसलिये इसके विभिन्न भागों का विविध प्रकार से उपयोग किया जाता है।
इसकी पत्तियों और फली की सब्जी बनती है। इसका उपयोग जल को स्वच्छ करने के लिये तथा हाथ की सफाई के लिये भी उपयोग किया जा सकता है। इसका कभी-कभी जड़ी-बूटियों में भी उपयोग होता है।
सैजन, सहिजन अथवा सजिवन तराई प्रदेशमा हुने अग्ला रूखमा लामा लामा बोडीका आकारका तरकारी खानहुने कोसा फल्ने एक रूख हो । यसको कोसा छिप्पिएपछि चपाएर पानी खाँदा गुलियो हुने भएकोले यसलाई कवाफचिनी अथवा शीतलचिनी पनि भनिन्छ ।[१]नेपाली भाषामा कतै कतै शीतल चिनी पनि भनेर चिनिने यो वनस्पतिलाई संस्कृतमा सोभञ्जन, शिग्रु र तीक्ष्णगन्धा आदि नामले सम्बोधन गरिन्छ। अङ्ग्रेजीमा ड्रमस्टिक (DRUMSTICK) भनिने यसको बोटानिकल नाम मोरिङ्गा ओलिफेरा (Moringa oleifera) हो। यो गुणकारी वृक्ष ईशाको पहिलो शताब्तीतिर आयुर्वेदीय औषधी प्रयोगका रूपमा पत्ता लागेको हो। आयुर्वेदमा यसका बारेमा धेरै व्याख्या गरिएको छ। यसको उद्गम स्थल भारतवर्षको उत्तरी क्षेत्र अर्थात् हिमाली क्षेत्रसँग जोडिएको नेपाल र भारतको महाभारत पर्वत शृङ्खला तथा समथर मैदान हो भन्ने वनस्पति शास्त्रीहरुको ठम्याइ छ। आयुर्वेदमा व्याख्या गरिएअनुसार यो वृक्ष १२ प्रजातिको हुन्छ। यो वृक्ष वर्णको हिसाबले सेतो र रातो गरी दुई प्रकारको हुन्छ भने स्वादको हिसावले तीतो र मिठो गरी दुई प्रकारको हुन्छ। विशेषगरी यो वनस्पतिको बियाँ मुखमा हालेर पानी खाएपछि पानी सबै गुलियो र शीतल हुने भएकाले नै यसलाई शीतल चिनी भन्ने गरिएको हुनुपर्छ।
केही विशेषज्ञले यसलाई दुनियामा सबैभन्दा बढी उपयोगी बिरुवाका रूपमा मान्ने गरेका छन्। विशेषज्ञका अनुसार एउटा शीतल चिनीको बोटबाट ३०० किसिमका रोगको उपचार गर्न सकिन्छ। विश्व स्वास्थ्य सङ्गठनले ४२ वर्षदेखि यसको अनुसन्धान गरिरहेको छ। स्वस्थ शरीर र राम्रो स्वास्थ्य राख्नका निम्ति मानिसको शरीरलाई पर्याप्त मात्रामा भिटामिन, खनिज तत्व, प्रोटिन, कार्बोहाइडे्रटलगायत् पदार्थ आवश्यक हुन्छ। प्रोटिनलाई शरीर निर्माणको आधारमध्ये एक मानिन्छ। मानिसको शरीरलाई २१ किसिमका एमिनो एसिड चाहिन्छ। यी सबै पाउन मासु र दूधलाई सर्वोत्तम स्रोत मानिँदै आएको छ तर आश्चर्यलाग्दो तथ्य के छ भने मासु, दूध र अण्डामा जस्तै सबै किसिमका एमिनो एसिड शीतल चिनीमा पाइएको छ। त्यसैगरी शीतल चिनीमा सुन्तलामा भन्दा ७ गुणा बढी भिटामिन “सी”, गाजरमा भन्दा ४ गुणा बढी भिटामिन “ए”, दूधमा भन्दा ४ गुणा बढी क्याल्सियम, केरामा भन्दा ३ गुणा बढी पोटासियम, दहीमा भन्दा २ गुणा बढी प्रोटिन पाइन्छ।
शीतल चिनीको १०० ग्राम पातमा १३.४, कोसामा ३.७ र सुकाएको पातको धुलोमा ३८.२ ग्राम कार्बोहाइड्रेट पाइन्छ। १०० ग्राम शीतल चिनीको कोसामा ०.१ र सुकेको पातको धुलोमा २.३ ग्राम फ्याट पाइन्छ। १०० ग्राम शीतल चिनीको सुकेको पातको धुलोमा २०५ क्यालोरी र कोसामा २६ क्यालोरी पाइन्छ। शीतल चिनीको कोसा र पातको प्रयोगले पाचन क्रियालाई बलियो पार्छ। मधुमेह र उच्च रक्तचापको समस्या भएका व्यक्तिका लागि यो अति नै उपयोगी मानिन्छ। एकदेखि ३ वर्षका साना नानी, बच्चालाई दूध खुवाउँदै गरेका आमा र रोग लागेर तङ्रिदै गरेका मानिसका निम्ति शीतलचिनीबाट पाइने पोषणतत्व अत्यन्त लाभकारी ठहर भएको छ। पुग्ने जति पोषिलो खानेकुरा खान नपुग्ने कम आम्दानी हुनेहरुका निम्ति शीतल चिनी एउटा अत्यन्त उत्तम विकल्प ठान्ने गरिएको छ। [२]
_leaf_at_Kolkata_W_IMG_2119.jpg)
_leaves_with_flowers_at_Kolkata_W_IMG_2125.jpg)
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W_IMG_5249.jpg)
सैजन, सहिजन अथवा सजिवन तराई प्रदेशमा हुने अग्ला रूखमा लामा लामा बोडीका आकारका तरकारी खानहुने कोसा फल्ने एक रूख हो । यसको कोसा छिप्पिएपछि चपाएर पानी खाँदा गुलियो हुने भएकोले यसलाई कवाफचिनी अथवा शीतलचिनी पनि भनिन्छ ।नेपाली भाषामा कतै कतै शीतल चिनी पनि भनेर चिनिने यो वनस्पतिलाई संस्कृतमा सोभञ्जन, शिग्रु र तीक्ष्णगन्धा आदि नामले सम्बोधन गरिन्छ। अङ्ग्रेजीमा ड्रमस्टिक (DRUMSTICK) भनिने यसको बोटानिकल नाम मोरिङ्गा ओलिफेरा (Moringa oleifera) हो। यो गुणकारी वृक्ष ईशाको पहिलो शताब्तीतिर आयुर्वेदीय औषधी प्रयोगका रूपमा पत्ता लागेको हो। आयुर्वेदमा यसका बारेमा धेरै व्याख्या गरिएको छ। यसको उद्गम स्थल भारतवर्षको उत्तरी क्षेत्र अर्थात् हिमाली क्षेत्रसँग जोडिएको नेपाल र भारतको महाभारत पर्वत शृङ्खला तथा समथर मैदान हो भन्ने वनस्पति शास्त्रीहरुको ठम्याइ छ। आयुर्वेदमा व्याख्या गरिएअनुसार यो वृक्ष १२ प्रजातिको हुन्छ। यो वृक्ष वर्णको हिसाबले सेतो र रातो गरी दुई प्रकारको हुन्छ भने स्वादको हिसावले तीतो र मिठो गरी दुई प्रकारको हुन्छ। विशेषगरी यो वनस्पतिको बियाँ मुखमा हालेर पानी खाएपछि पानी सबै गुलियो र शीतल हुने भएकाले नै यसलाई शीतल चिनी भन्ने गरिएको हुनुपर्छ।
केही विशेषज्ञले यसलाई दुनियामा सबैभन्दा बढी उपयोगी बिरुवाका रूपमा मान्ने गरेका छन्। विशेषज्ञका अनुसार एउटा शीतल चिनीको बोटबाट ३०० किसिमका रोगको उपचार गर्न सकिन्छ। विश्व स्वास्थ्य सङ्गठनले ४२ वर्षदेखि यसको अनुसन्धान गरिरहेको छ। स्वस्थ शरीर र राम्रो स्वास्थ्य राख्नका निम्ति मानिसको शरीरलाई पर्याप्त मात्रामा भिटामिन, खनिज तत्व, प्रोटिन, कार्बोहाइडे्रटलगायत् पदार्थ आवश्यक हुन्छ। प्रोटिनलाई शरीर निर्माणको आधारमध्ये एक मानिन्छ। मानिसको शरीरलाई २१ किसिमका एमिनो एसिड चाहिन्छ। यी सबै पाउन मासु र दूधलाई सर्वोत्तम स्रोत मानिँदै आएको छ तर आश्चर्यलाग्दो तथ्य के छ भने मासु, दूध र अण्डामा जस्तै सबै किसिमका एमिनो एसिड शीतल चिनीमा पाइएको छ। त्यसैगरी शीतल चिनीमा सुन्तलामा भन्दा ७ गुणा बढी भिटामिन “सी”, गाजरमा भन्दा ४ गुणा बढी भिटामिन “ए”, दूधमा भन्दा ४ गुणा बढी क्याल्सियम, केरामा भन्दा ३ गुणा बढी पोटासियम, दहीमा भन्दा २ गुणा बढी प्रोटिन पाइन्छ।
शीतल चिनीको १०० ग्राम पातमा १३.४, कोसामा ३.७ र सुकाएको पातको धुलोमा ३८.२ ग्राम कार्बोहाइड्रेट पाइन्छ। १०० ग्राम शीतल चिनीको कोसामा ०.१ र सुकेको पातको धुलोमा २.३ ग्राम फ्याट पाइन्छ। १०० ग्राम शीतल चिनीको सुकेको पातको धुलोमा २०५ क्यालोरी र कोसामा २६ क्यालोरी पाइन्छ। शीतल चिनीको कोसा र पातको प्रयोगले पाचन क्रियालाई बलियो पार्छ। मधुमेह र उच्च रक्तचापको समस्या भएका व्यक्तिका लागि यो अति नै उपयोगी मानिन्छ। एकदेखि ३ वर्षका साना नानी, बच्चालाई दूध खुवाउँदै गरेका आमा र रोग लागेर तङ्रिदै गरेका मानिसका निम्ति शीतलचिनीबाट पाइने पोषणतत्व अत्यन्त लाभकारी ठहर भएको छ। पुग्ने जति पोषिलो खानेकुरा खान नपुग्ने कम आम्दानी हुनेहरुका निम्ति शीतल चिनी एउटा अत्यन्त उत्तम विकल्प ठान्ने गरिएको छ।
চজিনা (Moringa oleifera Lam ) প্ৰায় ২৫/৩০ ফুট ওখ চনকা ডালৰ এজোপা গছ ৷ ইয়াৰ পাতবোৰ অধোমুখী আৰু ডিম্বাকাৰ ৷ শীতকালত পাত সৰি লঠঙা হয় আৰু বসন্তৰ আগমনৰ লগে লগে ফুলৰ লগতে পাতো ওলাবলৈ ধৰে। ইয়াৰ ফল (ছেঁই)বোৰ বৰ পুষ্টিকৰ ব্যঞ্জন আৰু সুস্বাদু। ইয়াৰ ফল আৰু পাত দুয়োটাকে পাচলি হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয়।
thumb|Seeds and fruit of the M. oleifera, ready for cooking
চজিনা (Moringa oleifera Lam ) প্ৰায় ২৫/৩০ ফুট ওখ চনকা ডালৰ এজোপা গছ ৷ ইয়াৰ পাতবোৰ অধোমুখী আৰু ডিম্বাকাৰ ৷ শীতকালত পাত সৰি লঠঙা হয় আৰু বসন্তৰ আগমনৰ লগে লগে ফুলৰ লগতে পাতো ওলাবলৈ ধৰে। ইয়াৰ ফল (ছেঁই)বোৰ বৰ পুষ্টিকৰ ব্যঞ্জন আৰু সুস্বাদু। ইয়াৰ ফল আৰু পাত দুয়োটাকে পাচলি হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয়।
ସଜନା ଏକ ଦ୍ରୁମ ଜାତୀୟ ଉଦ୍ଭିଦ। ଶ୍ୱେତ ଓ ରକ୍ତ ଭେଦରେ ଏହା ଦୁଇ ପ୍ରକାରର। ଶ୍ୱେତ ସଜନା ସାଧାରଣ ଗଛ ପରି ସବୁଜ, ରକ୍ତ ସଜନାର ପତ୍ରର ଶିରାରେ ଟିକେ ଟିକେ ଲାଲ ରଙ୍ଗ ଥାଏ। ଏ ଦୁଇ ଜାତିର ସଜନାର ଗୁଣ ସମାନ। କେହି କେହି ରକ୍ତ ସଜନାକୁ ମୁଗୁନା କହିଥାନ୍ତି। ଏହାର ମଞ୍ଜିକୁ ଶ୍ୱେତ ମରିଚ କୁହାଯାଏ।
କଟୁ ତିକ୍ତ ମିଶ୍ରିତ ମଧୁର ରସ। ଉଷ୍ଣବୀର୍ଯ୍ୟ, ରୁକ୍ଷ, ଅଗ୍ନିଦୀପକ, ରୁଚିକର, ତୀକ୍ଷ୍ଣ, ଚକ୍ଷୁ ହିତକାରି, ବୀର୍ଯ୍ୟ ବର୍ଦ୍ଧକ, ବଳକର, ଧାରକ, ବିଦାହୀ, କ୍ଷାରମୟ ରକ୍ତ ପିତ୍ତକର, ବାୟୁବର୍ଦ୍ଧକ, ଗଳଗଣ୍ଡ, ପ୍ଳୀହା, ମେଦରୋଗ, ଗୁଳ୍ମ, ବ୍ରଣ ଓ ପିତ୍ତଦୋଷ ବିନାଶକ।
ଏହାର ସର୍ବାଙ୍ଗକୁ ଔଷଧ ରୂପରେ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏ।
ସଜନା ପୌଷ୍ଟିକ ଗୁଣରେ ଭରା। ନିମ୍ନ ତାଲିକାରୁ ଏହା ସୁସ୍ପଷ୍ଟ। [୧]
முருங்கை மரத்தில் (Moringa oleifera) இருந்து பெறப்படும் முருங்கைக்காய், முருங்கை இலை, முருங்கைப் பூ உண்ணப்படும் ஒரு உணவு ஆகும். இதில் "muringa" என்ற பெயர் , "முருங்கை" என்ற தமிழ் வார்த்தையில் இருந்து வந்தது ஆகும்.
முரி எனும் சொல் ஒடிதல், கெடுதல் எனப் பொருள்படும். முருங்கு என்னும் சொல் முரி என்னும் சொல்லொடு தொடர்புள்ளது. முருங்குவது, அதாவது எளிதில் ஒடியக் கூடிய கிளைகளை கொண்டதே முருங்கை மரம் ஆகும்.[2]
முருங்கை மரவகையைச் சேர்ந்தது. இது 30 அடி உயரம் வரை வளரக்கூடியது. இதன் ஆரம்பம் இமயமலை அடிவாரம் பின் பாக்கித்தான், வங்கதேசம் மற்றும் ஆப்கானித்தான் ஆகும். பிலிப்பைன்சிலும் ஆப்பிரிக்காவிலும் அதிகமாக இருந்துள்ளது. இது ஆந்திரா, கர்நாடகா மற்றும் தமிழ் நாட்டில் அதிகமாகப் பயிரிடப்படுகிறது. இலங்கையிலும் காணப்படுகிறது. தாய்லாந்து, தாய்வானிலும் பயிராகிறது.
முருங்கை அனைத்து வகை மண்ணிலும் வளரக் கூடியது எனினும், மணல் சார்ந்த அங்ககத் தன்மை அதிகமுள்ள நிலங்களில் நன்றாக வளரும் தன்மையுடையது. இது வறண்ட, பாசன வசதி குறைந்த, வெப்பம் அதிகமுள்ள பகுதியிலும் நன்கு வளரக்கூடியது.
தமிழ்நாட்டில் யாழ்ப்பாண முருங்கை, சாவகச்சேரி முருங்கை, பால் முருங்கை, பூனை முருங்கை மற்றும் அந்தந்த இடங்களில் கிடைக்கும் வேறு சில வகைகளும் வீடுகளில் வளர்க்கப்படுகின்றன. விவசாயிகளால் குடுமியான் மலை-1, பெரியகுளம்-1 திண்டுக்கல் பகுதியில் உள்ள தெப்பத்துபட்டியிலும் ஆகிய வகைகள் பயிரிடப்பட்டு வளர்க்கப்படுகின்றன. ஓராண்டுப் பயிர்களான இவை ஆறு மாதங்களுக்குப் பின் காய்களை அளிக்கத் தொடங்கும். ஒரு மரத்திலிருந்து 200 முதல் 400 காய்கள் வரை கிடைக்கும்.
முருங்கைக் காய் நீளமான அளவில் தடி போன்ற வடிவில் இருக்கும். முன்பெல்லாம் சிறிதாக இருந்த முருங்கைக்காய் தற்போது ஒரு மீட்டர் நீளத்திற்கு வளரக் கூடிய அளவில் புதிய ரகங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன. தமிழர்களிடையே முருங்கைக்காய் பிரட்டல், குழம்பு போன்றவை செய்யப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. முருங்கை இலை கீரை போல வதக்கி, அல்லது வறுத்து உணவுக்குப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இது நீர் சுத்திகரிப்பு மற்றும் இதன் நஞ்சு எதிர்ப்பு பண்புகள் மற்றும் சோப்பு பண்புகளால் கை கழுவுதலில் பயன்படுத்த முடியும், மற்றும் பழங்காலத்தில் இருந்து முருங்கை மூலிகை மருத்துவத்தில் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
இலைகள் மிகவும் சத்தான பகுதியாகும். இலைகளில் அத்தியாவசிய ஊட்டச்சத்துக்கள் மற்றும் தாதுக்கள் அடங்கி உள்ளது. இதில் வைட்டமின்கள் பி , சி, கே, புரோவிட்டமின் ஏ என்னும் பீட்டா கரோட்டின், மேலும் மாங்கனீசு, மற்றும் புரதம் போன்ற அத்தியாவசிய ஊட்டச்சத்துக்கள் கணிசமாக இருப்பதால் வளரும் நாடுகளில் இது ஊட்டச்சத்து உணவாக பரிந்துரைக்கப்பட்டு வருகின்றது.
இந்த பச்சை காய்கறியின் இலைகள் மற்றும் காய்கள், இரத்தத்தை சுத்திகரிக்கும் பண்புகள் கொண்டதாகவும் மற்றும் ஒரு வலிமையான கிருமிநாசினியாக செயல்படுகிறது. முருங்கைக்காய்களை ரசமாகவோ அல்லது சாறு வடிவத்தில் வழக்கமாக உட்கொள்வதால், முகப்பரு மற்றும் பிற தொடர்புடைய தோல் பிரச்சினைகள் குறைக்கிறது.
முருங்கை மரத்தில் (Moringa oleifera) இருந்து பெறப்படும் முருங்கைக்காய், முருங்கை இலை, முருங்கைப் பூ உண்ணப்படும் ஒரு உணவு ஆகும். இதில் "muringa" என்ற பெயர் , "முருங்கை" என்ற தமிழ் வார்த்தையில் இருந்து வந்தது ஆகும்.
ములక్కాడ లేదా మునగ ఒక రకమైన చెట్టు. దీని శాస్త్రీయ నామం మొరింగా ఓలీఫెరా. ఇది మొరింగా (Moringa) ప్రజాతిలో విస్తృతంగా పెంచే మొక్క. ఇది మొరింగేసి (Moringaceae) కుటుంబానికి చెందినది. ఇది విస్తృత ప్రయోజనాలున్న కూరగాయ చెట్టు. ఇవి సన్నగా పొడవుగా సుమారు 10 మీటర్ల ఎత్తు పెరిగి, కాండం నుండి కొమ్మలు వేలాడుతుంటాయి.
మునగ చెట్లు ముఖ్యంగా ఉష్ణ ప్రాంతాలలో పెరుగుతాయి. ఇవి పొడిగా ఉండే ఇసుక నేలలలో బాగా పెరిగినా, సముద్ర తీర ప్రాంతాలలో కూడా పెరుగుతాయి. ఇవి తొందరగా పెరిగి వర్షాభావాన్ని తట్టుకుంటాయి. వీటినిఆఫ్రికా, దక్షిణ అమెరికా, శ్రీలంక, భారతదేశం, మెక్సికో, మలేషియా, పిలిప్పైన్స్ దేశాలలో పెంచుతున్నారు. ప్రపంచంలో బాగా ఉపయోగపడే చెట్లలో ఇది ఒకటి; దీనిలోని ప్రతీభాగం ఆహారంగాను లేదా ఇతర ప్రయోజనం కలిగివున్నాయి. మునగాకులను పశువులకు దాణాగా ఉపయోగిస్తారు.
ఆఫ్రికాకు చెందిన సాంప్రదాయ ఆహారంలో మొరింగా ఆహార కొరతను తీర్చి గ్రామాభివృద్ధికి తోడ్పడగలదు.[1]
దక్షిణ భారతీయుల మది దోచిన కూరగాయల్లో మునగ ఒకటి. ఈ చెట్టు ఉపయోగాలు ఎన్నో..ఎన్నెన్నో.. చెట్టు వేరు నుండి ఆకు వరకు అన్నీ ఉపయోగాలే. పోషకాలు కూడా ఎక్కువే. పంటగా కూడా సాగు చేసే మునగలోని మంచి గుణాలు తెలుసుకుందాం. -మునగ శాస్ర్తీయ నామం ‘మొరింగ బలిఫెర’ ఇది మొరింగేసి కుటుంబంలోనిది. సులువుగా పెంచే, తొందరగా పెరిగే మొక్క లలో ఇది ఒకటి. దీన్ని పంటగా కూడా సాగు చేస్తున్నారు. విశేషమైన పోషకాలున్న చెట్టుగా ఇది ప్రసిద్ధి కూడా. 5000 సంవత్సరాల క్రితమే ఇది వాడుకలో వున్నట్లు తెలుస్తోంది. మునగ కాయలే కాకుండా ఆకులు కూడా చాలా బలమైన ఆహారం.బాక్టీరియా, శిలీంధ్ర, కీటక సంహారిగా దీనిని వుపయోగిస్తారు. ఎరువుగా కూడా దీన్ని వుపయోగిస్తారు. వేర్లు, ఆకులు, కాయలు, విత్తనాలు వైద్యంలో వుపయోగిస్తున్నారు. ఇటీవల జరిగిన ప్రయోగాల, పరిశోధనల ఫలితంగా తక్కువ వ్యయంతో మునగ విత్తనాలతో నీటిలోని బ్యాక్టీరియాను నిర్మూ లించి, నీటిని శుద్ధి చేయొచ్చు. సాగు : -ఉత్తర భారతదేశంలోని దక్షిణ పర్వత ప్రాంతల్లో ఇది పుట్టినట్లు తెలు స్తోంది. అన్ని ప్రాంతాల నేలలు అనుకూలం. 9-10 మీటర్ల ఎత్తు వరకు పెరుగుతుంది. సాగు చెట్లలో అధిక దిగుబడి కోసం ఒక మీటరు కంటే ఎక్కువగా పెరగనీయకుండా కత్తిరిస్తారు. కొమ్మలు కొందికి వాలినట్లు వుండి దృఢంగా వున్నా కూడా ఇది చాలా పెళుసు. చిన్న గాలులకు, తాకిడికి సైతం విరిగిపోతుంటాయి. అందుకే మునగ చెట్టు ఎక్కకూడదని అంటారు. ఈ చెట్టు పూలు తెల్లగా, గుత్తులు, గుత్తులుగా పూస్తాయి. కాయలు మూడు పలకలుగా 50 సెంటీ మీటర్ల పొడువు, 1-2 సెంటీ మీటర్ల వెడల్పు వుండి కాడల్లా వుంటాయి. అందుకే ములగకాడ అని కూడా అంటారు. ఎండిన తరువాత కాయలు మూడు భాగాలుగా చీలి, 3 రెక్కలతో కూడిన విత్తనాలు బయటికి వస్తాయి. విత్తనాలు కొమ్మల కత్తిరింపుల ద్వారా ఇవి విస్తరిస్తాయి. మునగ కాయలు (Drumsticks) చెట్టులో అన్నిటికన్నా ఎక్కువగా ఉపయోగించే భాగం. వీటిని భారతదేశంలో చిక్కుడు మాదిరిగా వండుకుంటారు. కొన్నిసార్లు మునగ గింజల్ని వేపుకొని తింటారు. మునగ పువ్వులు పుట్టగొడుగులాగా రుచికరంగా ఉంటాయి.
మునగాకులు చాలా పుష్టికరమైన ఆహారం. వీనిలో బీటా కెరోటీన్, విటమిన్ సి, మాంసకృత్తులు, ఇనుము, పొటాషియం ఎక్కువగా కలిగివుంటాయి. ఆకుకూరలు క్రింద వీటిని వివిధ రకాలుగా వండుకుంటారు. ఆకుల్ని ఎండబెట్టి పొడిగా చేసి సూప్ లలోనూ సాస్ ల లోనూ ఉపయోగిస్తారు. మురుంగకాయ్ తమిళనాడు, కేరళ రాష్ట్రాలలో సిద్ధ వైద్యంలో ఉపయోగిస్తారు. మునగాకులలో ఎన్నో ఔషధ గుణాలున్నాయి.
మొరింగా విత్తనాలు సుమారు 38–40% వంట నూనె ఉంటుంది (ఎక్కువగా బెహెనిక్ ఆమ్లం కలిగివుండటం వలన బెన్ నూనె అంటారు). ఈ నూనె వాసనలేకుండా, క్లియర్ గా ఉంటుంది. నూనె తీయగా వచ్చిన పిప్పిని ఎరువుగానూ, నీటిని శుభ్రం చేయడానికి ఉపయోగించవచ్చును.
శాస్ర్తీయ పరిశోధనల్లో విత్తనాలతో నీటిని శుద్ధి చేసే ప్రక్రియ కార్పొరేట్ సంస్థ అయిన జాన్ విల్ల హాసన్స్ మునగపై శాస్త్ర పరంగా ప్రయోగాలు చేసి మునగ విత్తనాలతో నీటిని పరి శుద్ధం చేయొచ్చని నిరూపించారు. విత్తనాలను తీసి బాగా మెత్తగా రుబ్బి ఆ పదా ర్థాన్ని శుద్ధి చేయాల్సిన నీటిలో బాగా కలిపి ఒక గంట సేపు వుంచాలి. పిండితో పా టు బాక్టీరియా, మలినాలు అన్నీ నీటి అడుగుకు చేరుతాయి. పైన తేలిన నీటినివినియోగించుకోవచ్చు.
విటమిన్ ఎ, సి, సున్నము, పొటాషియం ఇందులో ఎక్కువగా వుంటాయి. ఆకును కూడా వంటల్లో వినియోగిస్తారు. పచ్చటి ఆకులే కాక కొంచెం నీడలో ఎండబెట్టి, పొడిచేసి నిలువ కూడా వుంచుకోవచ్చు.అవసరమైనపుడు సంవత్సరం పొడవునా అందుబాటులో వుంటుంది. సి విటమిన్ తప్ప మిగిలిన పోషకాలేవీ నశించవు, తగ్గవు. వంద గ్రాముల ఆకుల్లో కాల్సియం - 440 మిల్లీ గ్రాములు, ఇనుము- 0.85 మి.గ్రా, బీటా కెరోటీన్లు అధికంగా వుంటాయి. వేరు క్రిమిసంహారిగాను, గనేరియా, సిఫిలిస్ వ్యాధులకు మంచి చికిత్స. ఆకులు, బెరడు, వాత, కంటి సమస్యలకు మంచి మందు. ఆకులు మంచి ఎరువు. పాడి పశువులకు ఆకులు బలవర్ధకం. పాల ఉత్పత్తి 43-60 వరకు పెరుగుతుంది. మునగ మాను నుండి జిగురు పదార్థం లభిస్తుంది. వస్త్ర, తోలు పరిశ్రమలలోను, సౌం దర్య సాధనలోను దీన్ని విరివిగా వాడుతారు. ఇలా వద్దు చాలా మంది మునగ కాయ గుజ్జును మాత్రమే గోటితో తీసి తింటారు. చెక్క వదిలేస్తారు. ఇలా చేస్తే అందులోని పూర్తి పోష కాలు అందనట్టే. చెక్కను నమిలి సారాన్ని కూడా తీసుకోవాలి. పెరడు వున్న వాళ్లు మునగ కొ మ్మలను నాటితే ఆరు నెలలకే కాయలు వస్తా యి. హైబ్రిడ్ రకాలైతే మరీ ఎత్తు పెరగకుండా కాయలు ఎక్కువగా వస్తాయి. మునగ చెట్టు ఎక్కవద్దన్నారు కానీ మునగను తినవద్దనలేదు మన పె ద్దలు. భౌతికంగా ఎంతో బలహీనంగా ఉండే ము నగ మనిషికి అంత శక్తినివ్వడం విచిత్రమే.
దీని చెట్టు బెరడు, వేర్లు, ఆకులు, విత్తనాలు, పువ్వులు అన్నీ చాలా దేశాల సాంప్రదాయక వైద్యవిధానాలలో ఉపయోగంలో ఉన్నాయి. జమైకాలో దీని కాండం నుండి నీలపు వర్ణకం తయారుచేస్తారు.
మునగ పువ్వులు పశ్చిమ బెంగాల్, బంగ్లాదేశ్లో బాగా ఇష్టపడే రుచికరమైన ఆహారం. అక్కడ దీనిని sojne ful అని పిలుస్తారు. వీటిని పచ్చి శెనగలు, బంగాళాదుంపలతో కలిపి వండుతారు.
ఆకుకూరలలో ప్రముఖమైనది మునగ. అయితే మునగ ఆకుల కంటే మునగ కాయలను ఎక్కువగా వాడుతుంటారు. మునగ కాయలతోపాటు పుష్పాలు, బెరడు, వేరు వంటి అన్ని భాగాలలో ఔషధ గుణాలు పుష్కలంగా ఉన్నాయి. మునగలో విటమిన్ ఎ, సిలతోపాటు కాల్షియం పుష్కలంగా ఉంది.[2]
నిత్య జీవితంలో ఎదుర్కొనే అనేక వ్యాధులను తగ్గించే శక్కి మునగ కలిగి ఉంది. కొన్ని వందల శారీరక రుగ్మతలు మునగ వల్ల నయమవుతాయి. ఆరోగ్యంగా జీవించడానికి కావలసిన అన్ని రకాల పోషక పదార్థాలు మునగలో ఉన్నాయి.
అన్నిటికీ మించి సెక్స్ సమస్యలకు మునగ దివ్యౌషధంగా పనిచేస్తుంది. మునగ చెట్టు ఎండిన బెరడును ఆవుపాలలో మరగించి కషాయం ఎండబెట్టాలి. ఆ పొడిని మూడు పూటలా నెల రోజులు తీసుకుంటే వీర్యవృద్ధి కలిగి చక్కని అంగస్తంభన అవుతుంది. సెక్స్ సామర్థ్యం తగ్గితే మునగ పూలు, పాలలో వేసుకుని తాగాలి. ఇది ఆడవారికి, మగవారికి ఇద్దరికీ పనిచేస్తుంది.
వంద గ్రా. తాజా మునగాకుల్లో... నారింజల్లోకన్నా ఏడు రెట్లు సి-విటమిన్, క్యారెట్లలోకన్నా నాలుగింతల కాల్షియం, అరటిపండ్లలోకన్నా మూడు రెట్లు పొటాషియం, పాలకూరలోకన్నా మూడింతల ఐరన్, బాదంలోకన్నా మూడు రెట్లు విటమిన్- ఇ, పెరుగులోకన్నా రెండింతల ప్రొటీన్లూ ఉంటాయి.
అంటే ఇరవై గ్రా.మునగాకు నుంచి మనిషికి నిత్యం అవసరమయ్యే ఎ,సి-విటమిన్లూ, వంద గ్రా.ఆకు నుంచి కాల్షియం, మూడొంతుల ఐరన్, సగం ప్రొటీన్లూ దొరుకుతాయి.
అందుకే పోషకాహార లోపాన్ని నివారించడానికి దీన్ని మించినది లేదు. అంతెందుకు... ప్రపంచవ్యాప్తంగా ఏటా ఐదు లక్షల మంది విటమిన్-ఎ లోపం కారణంగానే అంధులవుతున్నారు. దీనికి మునగాకే మహత్తరమైన పరిష్కారం అంటున్నారు పోషక నిపుణులు.
ఆ కారణంతోనే క్యూబా అధ్యక్షుడు ఫిడేల్ క్యాస్ట్రో మునగ చెట్లను పెంచి, ఆ కాయల్ని రోజూ తినేవాడట. ‘ఒమేగా-3, 6, 9 ఫ్యాటీఆమ్లాలూ, సకల విటమిన్లూ, అన్ని రకాల అమైనో ఆమ్లాలు... మొత్తంగా 96 పోషకాలున్న ఒకే ఒక చెట్టు మునగ...పేదవాడి ఆహారం’ అంటూ దాని గొప్పతనం గురించి పత్రికల్లో వ్యాసాలూ రాశాడు క్యాస్ట్రో. ఇప్పుడు క్యూబా వాసులు మునగాకుని పండించి, పొడి చేసి విక్రయిస్తున్నారు. భారత్ కూడా మునగ ఆకుల పొడిని ఎగుమతి చేయడం ప్రారంభించింది. కానీ ఆకుని తినడం పట్ల ఇప్పటికీ మనదగ్గర అలసత్వమే.
నిజానికి ప్రాచీన కాలం నుంచీ ఆఫ్రికా దేశాల్లోనూ భారత్లోనూ తాజా మునగాకుల్ని తినే అలవాటు ఉంది. మధ్యలో మాయమై, మళ్లీ తెరమీదకొచ్చింది. టైమ్ మ్యాగజైన్ ‘ద నెక్స్ట్ క్వినోవా’గా అభివర్ణించింది. దాంతో పాశ్చాత్య దేశాల్లో ఎండిన ఆకుల పొడిని స్మూతీలూ సలాడ్ల మీద చల్లుకోవడం, టీ, సప్లిమెంట్ల రూపంలో తీసుకోవడం అలవాటు చేసుకున్నారు. ఎందుకంటే...
100 గ్రా. ఎండిన ఆకుల్లో... పాలల్లో కన్నా 17 రెట్లు కాల్షియం, అరటిపండ్లలోకన్నా 15 రెట్లు పొటాషియం, క్యారెట్లలోకన్నా 10 రెట్లు విటమిన్-ఎ, పాలకూరలోకన్నా 25 రెట్లు ఐరన్... ఇలా చాలా లభిస్తాయి.
మునగాకుని ఎండబెట్టి పొడి చేసుకునే తినాల్సిన అవసరం మనకి లేదు. తాజా మునగాకు పుష్కలం. ఒకప్పుడు శుభసూచకం కాదన్న కారణంతో పెరట్లో మునగ పెంచేవారు కాదు. కాలం మారింది. పట్టింపూ పోయింది. దాంతో కాయలకోసం చాలామందే పెంచుతున్నారు. కాబట్టి ఇతర ఆకుకూరల్లానే మునగాకుతో పప్పూ కూరలూ పచ్చళ్లూ పొడులూ రైస్ వెరైటీలూ కోఫ్తాలూ... అన్ని రకాలూ వండుకోవచ్చు. దోసెల్లో రొట్టెల్లో దట్టించినా రుచే. పొడిని టీ రూపంలో తాగొచ్చు, సూపుల్లో అన్నంలో కూరల్లో... ఎలా కావాలంటే అలా తినొచ్చు. అయితే ముదిరిన ఆకుల్లో పీచెక్కువ. కాబట్టి కుక్కర్లో ఉడికించాలన్నది నిపుణుల సలహా.
మరే చెట్టు ఆకులకీ లేనంత మహత్తు మునగాకుకి ఉంది. ఇది 300 వ్యాధుల్ని నివారించగలదు. మునగాకులో రోగనిరోధకశక్తిని పెంచే 46 యాంటీఆక్సిడెంట్లూ అనేకానేక బయోయాక్టివ్ పదార్థాలూ ఉండటంతో శాస్త్రవేత్తలు దీనిమీద పరిశోధనలు ముమ్మరం చేశారు. ఇందులోని ఓషధుల ప్రభావానికి శరీరంలోని బ్యాక్టీరియా, ఫంగస్లన్నీ పలాయన మంత్రం పఠిస్తాయి. క్యాన్సర్లూ అల్సర్లూ కనుచూపుమేర కనిపించవు. ఆల్జీమర్స్ ఎగిరిపోతుంది. బీపీ, మధుమేహం, కొలెస్ట్రాల్ దరి చేరడానికి భయపడతాయి. గాయాలన్నీ మునగాకు పేస్టుతో గాయబ్.
అంతేనా... రక్తహీనతతో బాధపడుతుంటే కాస్త వండిన మునగాకునో లేదా టీస్పూను పొడినో రోజూ వేడి వేడి అన్నంలో వేసుకుని తింటే ఐరన్ వృద్ధి, రక్తం సమృద్ధి. ఈరోజుల్లో పసివయసు దాటకుండానే కంటిజబ్బులనేకం. రేచీకటి బాధితులూ ఎక్కువే. వాటన్నింటినీ మునగాకులోని బీటాకెరోటిన్ నివారిస్తుందని ఇంటర్నేషనల్ ఐ ఫౌండేషన్ అంటోంది.
ఇంటాబయటా అంతటా ధూళిమేఘాలే... కాలుష్యకాసారాలే. మరి ఆస్తమా, బ్రాంకైటిస్, ట్యుబర్క్యులోసిస్ పిలవకుండానే పలుకుతున్నాయి. ఊపిరితిత్తుల్లో తిష్ట వేస్తున్నాయి. అందుకే ఆకుల్ని సూపులా చేసుకుని రోజుకి రెండుసార్లు తీసుకుంటే లంగ్సులోని టాక్సిన్లు తొలగి, ఆ వ్యాధులన్నీ పారిపోతాయి.
రజస్వలానంతరం అమ్మాయిలకి ఎన్ని కష్టాలో... కొందరిలో నెలసరి సమయంలో గడ్డలు పడుతుంటాయి. అప్పుడు ఆకులతో చేసిన సూపుని 21 రోజులపాటు క్రమం తప్పకుండా తీసుకుంటే సరి. మునగాకు రసం తాగితే గర్భసంచి సాగకుండా ప్రసవం సులభంగా అవుతుంది. పాలుపడని బాలింతలకి కాసిని నీళ్లలో ఉప్పు, మునగాకులు వేసి కాసేపాగి ఆ నీటిని వంపేసి ఆకుల్ని నేతితో తినిపిస్తే ఫలితం ఉంటుంది. పొడి రూపంలో ఇచ్చినా పాలు పుష్కలమే.
డయేరియా, కామెర్లూ, కలరా బాధితుల బాధ కాదు. ఒకటే దాహం. నీరసం. అప్పుడు రోజుకి రెండుమూడుసార్లు గ్లాసు కొబ్బరినీళ్లలో టీస్పూను మునగాకు రసం, కొద్దిగా తేనె కలిపి తాగితే సరి. మూత్ర సమస్యలకీ మునగ బెస్ట్ మెడిసినే. ఆకుల్ని ముద్దలా చేసి క్యారెట్ రసంలో కలిపి పదిగంటలకోసారి తీసుకుంటే హానికర బాక్టీరియా, వైరస్లన్నీ తొలగిపోతాయి.
ఆకుల్ని కణతలకి రుద్దితే తలనొప్పి తీవ్రత తగ్గుతుంది. ఈ ఆకుల రసాన్ని నిమ్మరసంతో కలిపి మొటిమలమచ్చలు, బ్లాక్హెడ్స్ మీద రాస్తే అవి మాయమై చర్మం మెరుస్తుంది. స్కర్వీ, చర్మవ్యాధులు, ఆందోళనలకి
మునగాకు టీ రుచికరమైన పరిష్కారం.
సీజన్లో చిటారుకొమ్మ వరకూ చిగురు కనబడకుండా కాసిన కాయలు చూసేవాళ్లకి కన్నులపండగ అయితే, ఆ కాయల రుచి తెలిసినవాళ్లకి విందుభోజనమే. దక్షిణాదిన సాంబారు, పులుసు, అవియల్ వంటల్లో మునక్కాడ కనిపించాల్సిందే. ఇక, బియ్యప్పిండి, బెల్లం లేదా అల్లంవెల్లుల్లి వేసి వండే మునగగుజ్జు కూర ఎవరికైనా నోరూరాల్సిందే. మునక్కాడలతో పట్టే నిల్వ పచ్చడి మహారుచి. మటన్లో మునక్కాడ పడితే నాన్వెజ్ ప్రియులకి పండగే. ఆకులతో పోలిస్తే కాయల్లో పోషకాల శాతం తక్కువే. కానీ మిగిలిన కూరగాయలతో పోలిస్తే ఎక్కువే.
‘ఈ ఒక్క మునక్కాడ తినవూ బోలెడు బలం’ అంటూ బామ్మలు బతిమిలాడి తినిపించడం చాలామందికి అనుభవమే. తెలిసి చెప్పినా తెలియక చెప్పినా అది నిజమే. మునక్కాడల్లోని యాంటీబయోటిక్ గుణాలు రక్తాన్ని శుద్ధి చేస్తే; కాల్షియం, ఐరన్లు ఎముకబలాన్నీ బరువునీ పెంచుతాయి. రక్తంలో చక్కెర శాతాన్నీ తగ్గిస్తాయి. పిత్తాశయం యమా జోష్గా పనిచేస్తుంది.
శస్త్రచికిత్సానంతరం మునగాకునీ, మునక్కాడలనీ తింటే త్వరగా కోలుకుంటారని చెప్పడం తెలిసిందే. దానిక్కారణం మరేంటో కాదు, మునక్కాడల్లోని ఐరన్వల్ల హిమోగ్లోబిన్ శాతం పెరుగుతుందట. మునక్కాడల్ని మరిగించిన నీళ్లతో ఆవిరిపట్టడం వల్ల ఊపిరితిత్తుల సమస్యలూ తగ్గుతాయి. వీటిని ఉడికించిన నీరు తాగితే చర్మం మెరుస్తుందట.
‘తరచూ జలుబు చేస్తోందా... జ్వరమొస్తోందా... అయితే రోజూ మునక్కాడలు తినండొహో’ అంటూ చాటింపు వేస్తున్నారు ఆధునిక వైద్యులు. వాటిల్లోని విటమిన్-సి జలుబూ ఫ్లూ జ్వరాలకి ట్యాబ్లెట్లా పనిచేస్తుందట. వీటిని ఎక్కువగా తినేవాళ్లకి పొట్టలో నులిపురుగుల బాధ ఉండదు. ఈ ముక్కలను ఉడికించిన సూప్ డయేరియాకి చక్కని నివారణోపాయం. కీళ్లనొప్పులయితే పరారే. కాలేయం, ప్లీహ సంబంధిత వ్యాధులన్నీ హాయ్ చెప్పడానికే సందేహిస్తాయి.
‘ఏమోయ్... ఇంకా పిల్లల్లేరా... అమ్మాయిని మునక్కాయ కూర వండమనోయ్...’ అని ఏ పెద్దాయనో అంటే సరదాగా తీసుకోవద్దు. వీటిల్లోని జింక్ స్త్రీ, పురుషుల్లో వంధ్యత్వాన్ని తగ్గిస్తుంది. వీర్యం చిక్కబడుతుంది.
నియాసిన్, రిబోఫ్లేవిన్, ఫోలిక్ యాసిడ్, పైరిడాక్సిన్ వంటి బి-కాంప్లెక్స్ విటమిన్లు మునక్కాడల్లోనూ సమృద్ధిగా దొరుకుతాయి. ఇవి సంక్లిష్ట పిండిపదార్థాలూ ప్రొటీన్లూ
జీర్ణమయ్యేలా చేస్తాయి.
ఏదేమైనా మునక్కాడలు ఎక్కువగా తినేవాళ్లలో రోగనిరోధకశక్తి ఎక్కువ. శ్వాససంబంధ సమస్యలు తక్కువ. వీటిల్లోని ప్రొటీన్లూ పీచూ కారణంగా పోషకాహార లోపమూ ఉండదు. నాడీవ్యవస్థా భేషుగ్గా పనిచేస్తుంది.
పూలు... తేనెలూరు..!
పచ్చదనంతో కళకళలాడే దీని ఆకులూ కాయలే కాదు, సువాసనభరితమైన తెల్లని పూలూ ఔషధ నిల్వలే. ఆయుర్వేద వైద్యంలో వాడదగ్గవే. పూలతో కాచిన కషాయం లేదా టీ పిల్లతల్లుల్లో పాలు బాగా పడేలా చేస్తుంది. ఇది మూత్రవ్యాధుల నివారణకూ దోహదపడుతుంది. ఈ పూలను మరిగించిన తేనీరు జలుబుకి మంచి మందు. కొన్ని ప్రాంతాల్లో ఈ పూలను సెనగపిండిలో ముంచి పకోడీల్లా వేస్తారు, కూరలూ చేస్తారు. మునగ పూలలో తేనె ఎక్కువ. దాంతో ఇవి తేనెటీగల్ని ఆకర్షించి, తేనె ఉత్పత్తికీ తోడ్పడతాయి.
విరగ్గాసిన కాయలు ఎండిపోయాయా... ఫరవాలేదు, ఆ విత్తనాలు మొలకెత్తుతాయి. విటమిన్-సి పుష్కలంగా ఉండే వీటిని వేయించి పల్లీల్లా తినొచ్చు. నూనె తీయొచ్చు. దీన్ని వంటనూనెగానూ సౌందర్యసాధనంగానూ ల్యూబ్రికెంట్గానూ వాడుతుంటారు.
రక్షిత నీటి పథకాలు కరవైన ప్రాంతాలకు మునగ విత్తనాలే నీటిశుద్ధి పరికరాలు. కఠిన జలాల్ని సైతం ఈ గింజలు ఉప్పు లేకుండా తేటగా మారుస్తాయి. సూడాన్, ఇండొనేషియా వాసులు ఆ కారణంతోనే విత్తనాలను ప్రత్యేకంగా సేకరించి, ఆ గింజల్ని పొడిలా చేసి, కప్పు నీళ్లలో కలిపి, వడగడతారు. ఇప్పుడు ఈ నీళ్లను బిందెలోని నీళ్లలో కలిపి, ఓ ఐదు నిమిషాలు గరిటెతో కలుపుతారు. తరవాత ఓ గంటసేపు కదపకుండా ఉంచితే మలినాలన్నీ కింద పేరుకుని పైనున్న నీరంతా తేటగా అవుతుంది. వీటిని విడిగా పాత్రలో పోసుకుని తాగుతారు. శాస్త్రీయంగా చెప్పాలంటే ఈ పొడి కలిపిన ద్రవాన్ని నీటిలో కలపగానే అది పాలీ ఎలక్ట్రోలైట్గా పనిచేసి నీటిలోని మలినాలను అయాన్లుగా మార్చడం ద్వారా వాటిని ఆకర్షించి కింద పేరుకునేలా చేస్తుంది.ఇంకా... ఇంకా...!
మునగాకు మనుషులకే కాదు, పశువులకీ బలవర్థకమైనదే. పశువుల మేతగానూ పంటలకు ఎరువుగానూ వాడతారు. చెట్టు కాండం నుంచి వచ్చే గుజ్జుని కాగితం తయారీకి వాడతారు. ఆగ్రో ఫారెస్ట్రీకి మునగ చక్కగా సరిపోతుంది. పెద్దగా నీడ ఉండని ఈ చెట్ల మధ్యలో ఇతర పంటల్నీ వేసుకోవచ్చు. ఈ మొక్కల్ని కంచెలానూ పెంచవచ్చు. ప్రపంచవ్యాప్తంగా అనేక దేశాల్లో దీన్ని పెంచుతున్నా మునగ పంటలో మనదేశమే ఫస్ట్. ఏటా 13 లక్షల టన్నుల కాయల్ని పండిస్తున్నాం. రాష్ట్రాలకొస్తే ఆంధ్రప్రదేశ్, కర్ణాటక, తమిళనాడు తొలి మూడు స్థానాల్లో ఉన్నాయి. మునగ ఉత్పత్తుల విలువ ప్రపంచవ్యాప్తంగా సుమారు రూ.27వేల కోట్లు. వాటిల్లో 80 శాతం మనవే. కాయలతోబాటు పొడినీ ఎగుమతి చేస్తున్నాం. కాయల్ని శీతలీకరించి చక్కెరపాకంలో వేసి ఎగుమతి చేస్తారు.
మునగలో రకాలనేకం. కుండీల్లో కాసే హైబ్రిడ్ రకాలూ ఉన్నాయి. జాఫ్నా రకం కాయలు 60 నుంచి 120 సెం.మీ. వరకూ కాస్తే, ఆరునెలలకే పూతొచ్చి, కాయలు కాసే కెఎం-1, పీకేఎం-1, పీకెఎం-2, పీఏవీఎం రకాలూ వస్తున్నాయి. నేలతీరు, వాతావరణాన్ని బట్టి ఆయా రకాలని ఎంపికచేసుకుని ఈ చెట్లను పెంచి ఎకరాకి కనీసం లక్ష రూపాయల లాభాన్ని పొందుతున్నారు రైతులు.
మునగ చెట్టు - వెంకట్రామా పురంలో తీసిన చిత్రం
మునగ కాయలు, కొత్తపేట రైతు బజారులో తీసిన చిత్రం
మునగచెట్టు
మునగ చెట్టులో మునగ పూత, వెంకట్రామపురంలో తీసిన చిత్రం
ဒန့်သလွန်သီး' ၊ ဒန့်သလွန်ရွက်ကို မြန်မာလူမျိုးများက နှစ်သက်စွာ ချက်ပြုတ်စားသောက်လေ့ရှိကြပါတယ်။ ဒန့်သလွန်သီးကို ချဉ်ရည်ဟင်း ချက်ပြုတ်လေ့ရှိပြီး ဒန့်သလွန်ရွက်ကို ကြော်လို့ တစ်ဖုံ၊ ဟင်းခါးရည် ချက်လို့ တစ်မျိုး စားကြပါတယ်။
ဒန့်သလွန်ရဲ့ ရုက္ခဗေဒအမည်က Moringa Oleifera ဖြစ်ပြီး horseradish tree, drumstick tree, Ben Oil tree လို့ အရပ်အမည် ခေါ်တွင်ပါတယ်။ ဒန့်သလွန်ရဲ့ ဇာတိနေရာကတော့ အိန္ဒိယနိုင်ငံ ဖြစ်ပြီး အပူပိုင်းဒေသနိုင်ငံများကို ပျံ့နှံ့ပေါက်ရောက်နေပါတယ်။ ယနေ့အခါမှာ အာဖရိကနိုင်ငံများ ၊ တောင်အမေရိက ၊ သီရိလင်္ကာ ၊ မက်ဆီကို ၊ မလေးရှား ၊ ဖိလစ်ပိုင်နိုင်ငံတို့မှာ အများအပြား စိုက်ပျိုးကြပါတယ်။ ဒန့်သလွန်ကို နိုင်ငံအလိုက် သက်ဆိုင်ရာ ဘာသာစကားနဲ့ အမည်တွင်ပေမဲ့ အသီး ပုံသဏ္ဌာန်ကြောင့် drumstick tree လို့ လူသိများပါတယ်။
ဒန့်သလွန်ပင် တစ်ပင်လုံးဟာ လွှင့်ပစ်စရာမရှိအောင်ကို အဖိုးတန်လှ ပါတယ်။ ရှေးနှစ်ပေါင်းများစွာကတည်းကပင် ဆေးဖက်ဝင်အပင် အဖြစ် ဒန့်သလွန်ဟာ ယနေ့ထက်တိုင် အကျိုးပြုနေဆဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒန့်သလွန်ရွက်မှာ ပိုတက်ဆီယမ်၊ သံဓာတ်၊ ပရိုတိန်း ၊ ဗီတာမင်စီ ဓာတ်များ ပါရှိနေပါတယ်။ မြန်မာနိုင်ငံမှာတော့ ဒန့်သလွန်ရွက်ဟင်းရည်ကို သွေးတိုးရောဂါရှင်များအတွက် ချက်ပြုတ်ပေးလေ့ရှိကြပါတယ်။ အခြား နိုင်ငံများတွင်မှာတော့ အရွက်ခြောက်ကို အမှုန့်ပြုလုပ်ကာ ဟင်းရည်များတွင် ထည့်ကာ ချက်ပြုတ်လေ့ရှိကြပါတယ်။
ဒန့်သလွန်သီး အသီးနုများကို ဟင်းချက်စားကြပြီး ရင့်သောအသီးမှ အစေ့များကို မြေပဲကဲ့သို့ စားကြပါတယ်။ ဒန့်သလွန်သီး အစေ့မှ ဆီ ထုတ်ယူပြီး စားသုံးဆီ ၊ စက်သုံးဆီ အဖြစ် အသုံးပြုကြပါတယ်။ ဒန့်သလွန်အပွင့်များကိုလည်း ချက်ပြုတ်စားကြပါတယ်။ ဒန့်သလွန်ပွင့်မှာ လည်းပဲ ကယ်လစီယမ်၊ သံဓာတ် ၊ ဗီတာမင် အေ ၊ ဗီတာမင် ဘီ ၊ ဗီတာမင် စီ နှင့် ပရိုတိန်းဓာတ်များ ကြွယ်ဝနေပါတယ်။ ဒန့်သလွန်ပွင့်ကို ဟင်းချက်လျှင် အရသာမှာ မှိုနှင့်ဆင်တူပါတယ်။ ဒန့်သလွန်ပင်ရဲ့ အခေါက်၊ အမြစ် ၊ အရွက် ၊ အသီး ၊ အပွင့် အားလုံးတို့ဟာ ရိုးရာတိုင်းရင်းဆေးအဖြစ် နိုင်ငံ အတော်များများမှာ အသုံးဝင်ပါတယ်။
ဒန့်သလွန်ပင်ဟာ ၁၀ မီတာခန့် မြင့်ပြီး ကိုင်းများက ကျွတ်ဆတ်ပါတယ်။ အိန္ဒိယနိုင်ငံမှာတော့ ကိုင်းဖြတ် မျိုးပွားယူကြပါတယ်။ ဇွန်လ ၊ ဇူလိုင်လ ၊ ဩဂုတ်လများတွင် ဒန့်သလွန်ကိုင်းကို ကိုင်းအရှည် ၁ မီတာမှ ၂ မီတာ အတွင်း ဖြတ်ပြီး အပင်အသစ်အဖြစ် ပြန်လည် စိုက်ပျိုးကြပါတယ်။ စိုက်ပျိုးပြီး ၆ လမှ ၈ လ အကြာမှာတော့ အသီး စတင် သီးပါပြီ။
အပင်တစ်ပင်လုံး အသုံးဝင်သော ဒန့်သလွန်ပင်မှာ အသီး ၊ အရွက် ၊ အပွင့်တို့က အရသာလည်း ရှိတာကြောင့် အမျိုးမျိုး စီမံချက်ပြုတ် စားသောက်ခြင်းဖြင့် အစာလည်းဆေး ၊ ဆေးလည်းအစာ ဖြစ်နေပါတယ် ။
ပုံသဏ္ဌာန် :
အပင် - ပင်လတ် မျိုးဖြစ် သည်။ အမြင့် ၂၅ ပေ အထိ မြင့်သည်။ အခေါက် ထူ၍ ချောပြီး အဖြူ စက်ကလေး များရှိသည်။ အတွင်းသား ဖြူသည်။
အရွက် - သုံးခါ ငှက်မွေး ရွက်ပေါင်း ဖြစ်၍ ရွက်လွှဲ ထွက်သည်။ ရွက်မြွှာ များ သေးငယ်၍ ဘဲဥပုံ ရှိပြီး အရင်း အနည်းငယ် သွယ်သည်။ထိပ်ဝိုင်း သည်။ မျက်နှာ ချင်းဆိုင် ထွက်သည်။ ထိပ်ရွက် တစ်ရွက် ပါသည်။ ရွက်ပြား နူးညံ့ ချောမွေ့ ပြီး အနားညီ၏။
အပွင့် - အဖြူရောင် ရှိပြီး အနံ့ ရှိသည်။ တန်ခူး၊ ကဆုန် တွင် ပွင့်သည်။
အသီး - ရှည်လျား ၍ အစိမ်း ရင့်ရောင် ရှိပြီး အက်ကွဲသီး ဖြစ်သည်။ အမြောင်း ပါသည်။ အသီး အတွင်း တွင် အစေ့များ တန်းစီလျက် ၅-၇ စေ့ ခန့် ပါဝင် သည်။ အတွင်းသား ထူသည်။ အစေ့၌ အတောင် ပါသည်။ ကဆုန်၊ နယုန် လတွင် သီး၏။
အမြစ် - အမြစ်ခေါက် ထူသည်။ အမြစ် ဖြာသည်။
အသုံးပြုနိုင်သည့် အစိတ်အပိုင်းများ : ပဉ္စ ငါးပါး။
မြန်မာနိုင်ငံတွင်တွေ့နိုင်သောနေရာများ : မြန်မာ နိုင်ငံ အနှံ့ အပြားတွင် ပေါက်ရောက်သည်။ ဟင်းသီး ဟင်းရွက်ပင် အဖြစ် စိုက်ပျိုး ပေါက်ရောက်၏။ အသုံးဝင်ပုံ : အာနိသင် - မြန်မာ ဆေးကျမ်းများ အလို အရ ဒန့်သလွန် သည် အနည်းငယ် ချို၍ ဖန်သော အရသာ ရှိ၏။ ထက်မြက်၏။ ကြေလွယ်၏။ နှုတ်ကို မြိန်စေ၏။ ဝမ်းမီးကို တောက်စေ၏။ လေ၊ သလိပ်၊ သည်းခြေကို နိုင်၏။ အပူနာ၊ အဖျဉ်း၊ ဂူလုံး အကြော အခြင် ၊ ရောင်ရမ်းနာ တို့ကို နိုင်၏။ မျက်စိ ကို အကျိုးပြု၏။
အသုံးပြုပုံ-
အရွက်
အမြစ်
အသီး
အစေ့
အစေး
အပွင့်
အခေါက်
ဒန့်သလွန်သီး' ၊ ဒန့်သလွန်ရွက်ကို မြန်မာလူမျိုးများက နှစ်သက်စွာ ချက်ပြုတ်စားသောက်လေ့ရှိကြပါတယ်။ ဒန့်သလွန်သီးကို ချဉ်ရည်ဟင်း ချက်ပြုတ်လေ့ရှိပြီး ဒန့်သလွန်ရွက်ကို ကြော်လို့ တစ်ဖုံ၊ ဟင်းခါးရည် ချက်လို့ တစ်မျိုး စားကြပါတယ်။
ဒန့်သလွန်ရဲ့ ရုက္ခဗေဒအမည်က Moringa Oleifera ဖြစ်ပြီး horseradish tree, drumstick tree, Ben Oil tree လို့ အရပ်အမည် ခေါ်တွင်ပါတယ်။ ဒန့်သလွန်ရဲ့ ဇာတိနေရာကတော့ အိန္ဒိယနိုင်ငံ ဖြစ်ပြီး အပူပိုင်းဒေသနိုင်ငံများကို ပျံ့နှံ့ပေါက်ရောက်နေပါတယ်။ ယနေ့အခါမှာ အာဖရိကနိုင်ငံများ ၊ တောင်အမေရိက ၊ သီရိလင်္ကာ ၊ မက်ဆီကို ၊ မလေးရှား ၊ ဖိလစ်ပိုင်နိုင်ငံတို့မှာ အများအပြား စိုက်ပျိုးကြပါတယ်။ ဒန့်သလွန်ကို နိုင်ငံအလိုက် သက်ဆိုင်ရာ ဘာသာစကားနဲ့ အမည်တွင်ပေမဲ့ အသီး ပုံသဏ္ဌာန်ကြောင့် drumstick tree လို့ လူသိများပါတယ်။
ဒန့်သလွန်ပင် တစ်ပင်လုံးဟာ လွှင့်ပစ်စရာမရှိအောင်ကို အဖိုးတန်လှ ပါတယ်။ ရှေးနှစ်ပေါင်းများစွာကတည်းကပင် ဆေးဖက်ဝင်အပင် အဖြစ် ဒန့်သလွန်ဟာ ယနေ့ထက်တိုင် အကျိုးပြုနေဆဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒန့်သလွန်ရွက်မှာ ပိုတက်ဆီယမ်၊ သံဓာတ်၊ ပရိုတိန်း ၊ ဗီတာမင်စီ ဓာတ်များ ပါရှိနေပါတယ်။ မြန်မာနိုင်ငံမှာတော့ ဒန့်သလွန်ရွက်ဟင်းရည်ကို သွေးတိုးရောဂါရှင်များအတွက် ချက်ပြုတ်ပေးလေ့ရှိကြပါတယ်။ အခြား နိုင်ငံများတွင်မှာတော့ အရွက်ခြောက်ကို အမှုန့်ပြုလုပ်ကာ ဟင်းရည်များတွင် ထည့်ကာ ချက်ပြုတ်လေ့ရှိကြပါတယ်။
ဒန့်သလွန်သီး အသီးနုများကို ဟင်းချက်စားကြပြီး ရင့်သောအသီးမှ အစေ့များကို မြေပဲကဲ့သို့ စားကြပါတယ်။ ဒန့်သလွန်သီး အစေ့မှ ဆီ ထုတ်ယူပြီး စားသုံးဆီ ၊ စက်သုံးဆီ အဖြစ် အသုံးပြုကြပါတယ်။ ဒန့်သလွန်အပွင့်များကိုလည်း ချက်ပြုတ်စားကြပါတယ်။ ဒန့်သလွန်ပွင့်မှာ လည်းပဲ ကယ်လစီယမ်၊ သံဓာတ် ၊ ဗီတာမင် အေ ၊ ဗီတာမင် ဘီ ၊ ဗီတာမင် စီ နှင့် ပရိုတိန်းဓာတ်များ ကြွယ်ဝနေပါတယ်။ ဒန့်သလွန်ပွင့်ကို ဟင်းချက်လျှင် အရသာမှာ မှိုနှင့်ဆင်တူပါတယ်။ ဒန့်သလွန်ပင်ရဲ့ အခေါက်၊ အမြစ် ၊ အရွက် ၊ အသီး ၊ အပွင့် အားလုံးတို့ဟာ ရိုးရာတိုင်းရင်းဆေးအဖြစ် နိုင်ငံ အတော်များများမှာ အသုံးဝင်ပါတယ်။
ဒန့်သလွန်ပင်ဟာ ၁၀ မီတာခန့် မြင့်ပြီး ကိုင်းများက ကျွတ်ဆတ်ပါတယ်။ အိန္ဒိယနိုင်ငံမှာတော့ ကိုင်းဖြတ် မျိုးပွားယူကြပါတယ်။ ဇွန်လ ၊ ဇူလိုင်လ ၊ ဩဂုတ်လများတွင် ဒန့်သလွန်ကိုင်းကို ကိုင်းအရှည် ၁ မီတာမှ ၂ မီတာ အတွင်း ဖြတ်ပြီး အပင်အသစ်အဖြစ် ပြန်လည် စိုက်ပျိုးကြပါတယ်။ စိုက်ပျိုးပြီး ၆ လမှ ၈ လ အကြာမှာတော့ အသီး စတင် သီးပါပြီ။
အပင်တစ်ပင်လုံး အသုံးဝင်သော ဒန့်သလွန်ပင်မှာ အသီး ၊ အရွက် ၊ အပွင့်တို့က အရသာလည်း ရှိတာကြောင့် အမျိုးမျိုး စီမံချက်ပြုတ် စားသောက်ခြင်းဖြင့် အစာလည်းဆေး ၊ ဆေးလည်းအစာ ဖြစ်နေပါတယ် ။
Kélor inggih punika sarwa taru-taruan sané wénten ring alas utawi abian. Taru puniki taler prasida kadadosang punyan pangijeng sané kalintang tegeh ring teba paumahan. Punyan kélor madué don bunter alit sané katah kaanggén jangan. Don puniki madué akéh kawigunan utamannyané ring wewidangan kesehatan lan kecantikan. Buah saking punyan kélor puniki kawastanin kléntang. Kléntang katahnyané kadadosang lakar jukut.
Kélor inggih punika sarwa taru-taruan sané wénten ring alas utawi abian. Taru puniki taler prasida kadadosang punyan pangijeng sané kalintang tegeh ring teba paumahan. Punyan kélor madué don bunter alit sané katah kaanggén jangan. Don puniki madué akéh kawigunan utamannyané ring wewidangan kesehatan lan kecantikan. Buah saking punyan kélor puniki kawastanin kléntang. Kléntang katahnyané kadadosang lakar jukut.
Moringa (Moringa oleifera, البان ama المورنغا) waa geed kumanaan sano loo soo isticmaali jiray siyaabo kala duwan, cunno ahaan iyo daawo ahaanba. Waa geed la sheego inuu leeyahay boqolaal faa'ido oo aan halkaan lagu soo koobi karin, waana geed aad loogu sameeyay baaritaano cilmibaaris oo kaal duwan, haba u badnaan baaritaanandaas in lagu tijaabiyay xayawaanka. geedkaan ayaa wxuu daawo u yahay cudurrada oo dhan wuxuuna la dagaaldaa dhamaan bagteeriyada nool ee dhibta noolaha oo dhan, sida uu daawo ugu yahay nafaqo daarrada iyo abateedka wuxuu leeyahay fiitamiinno kala nooc ah oo aad u badan, waxaa ku jira 7 jibaar fitamin C-ga laga helo liinta iyo afar jibaar fiitamiin A-ga la ga helo karootada iyo afar jibaar kaalshiyamka laga helo caanaha[1].[2][2]
Geedka Moringa waa geed asalkiisu ka soo jeedo dhulka hindida, waxayna u isticmaali jireen weligood in ay ku daaweeyaan xanuuno badan, waana geed meelo badan ka bixi karo haddii lagu beero oo ay ka mid tahay dhulalka soomaaliya, wayna jiraan dad guryahooda ku beertay s ay uga faa'ideystaan.
Haddii aad leedahay xanuunka wadnaha, sonkorta, dhiig-karka ama kolestaroolka, waa in geedkaan la saaxiibtaa. Haddii ay nafaqo darri jirto ama cunnadaada aysan isu dheelli tirnayn iyaduna waa kuu muhiim in aad cunnada ku darsato. Midda ku saabsan welwelka, waxuu ka mid yahay waxyaabaha badan ee la sheego in lagu daweeyo, laakiin ma arag cilmibaaris u gaar ah arrintaan oo ku talinayso in daawo welwel ahaan loo qaato.[3][4][5]
Moringa (Moringa oleifera, البان ama المورنغا) waa geed kumanaan sano loo soo isticmaali jiray siyaabo kala duwan, cunno ahaan iyo daawo ahaanba. Waa geed la sheego inuu leeyahay boqolaal faa'ido oo aan halkaan lagu soo koobi karin, waana geed aad loogu sameeyay baaritaano cilmibaaris oo kaal duwan, haba u badnaan baaritaanandaas in lagu tijaabiyay xayawaanka. geedkaan ayaa wxuu daawo u yahay cudurrada oo dhan wuxuuna la dagaaldaa dhamaan bagteeriyada nool ee dhibta noolaha oo dhan, sida uu daawo ugu yahay nafaqo daarrada iyo abateedka wuxuu leeyahay fiitamiinno kala nooc ah oo aad u badan, waxaa ku jira 7 jibaar fitamin C-ga laga helo liinta iyo afar jibaar fiitamiin A-ga la ga helo karootada iyo afar jibaar kaalshiyamka laga helo caanaha.
एषः शिग्रुः भारते वर्धमानः कश्चन शाकविशेषः । मुरुङ्गी इति अस्य नामान्तरम् । अयम् सस्यजन्यः आहारपादार्थः । एषः शिग्रुः भारते तु शाकत्वेन सर्वत्र उपयुज्यते एव । एतेन क्वथितं, व्यञ्जनम् इत्यादिकं निर्मीयते । स्वस्य पर्णैः, शाखोपशाखषिन्यासैः च सुन्दरी कलाकृतिः इव दृश्यते इति कारणेन शोभाञ्जनः इति अस्य अपरं नामधेयम् । अयं तीक्ष्णगुणोपेतः इति कारणेन अस्य तीक्ष्णगन्धा इत्यपि नामान्तरं विद्यते । अनेकैः औषधिगुणैः युक्तः अयं शाकरूपेण औषधिरुपेण च प्रयुज्यते ।
एषः वृक्षः भारतस्य सर्वेषु अपि प्रदेशेषु वर्धते । अयं वृक्षः २० – २५ पादमितः उन्नतः भवति । अयं बहुशीघ्रं वर्धते । अस्य शिग्रुवृक्षस्य शाखाः पर्णानि च अत्यन्तं मृदु भवन्ति । अस्य पर्णानि १ – २ पादमितं दीर्घाणि भवन्ति । तत्र ६ – ९ पत्रकाणि भवन्ति । अस्य पर्णानि दूरे दूरे भवन्ति इत्यस्मात् तस्य वृक्षस्य अधः छाया न भवति । अस्मिन् वृक्षे जनवरितः एप्रिल्-मासाभ्यन्तरे पुष्पाणि भवन्ति । अस्य वृक्षस्य पुष्पाणि नीलवर्णयुक्तश्वेतवर्णीयानि । अस्य फलं ६ – १७ अङ्गुलं यावत् दीर्घं भवति । अस्य फलं, पर्णं, पुष्पं च यथा औषधत्वेन उपयुज्यते तथैव आहारत्वेन अपि उपयुज्यते । अस्य वृक्षस्य संस्कृतेन “शोभाञ्जनः” “मोचकः” इत्यपि नामानि सन्ति । अस्य फलेभ्यः अवलेहः अपि निर्मीयते । कटुरसयुक्तम् अस्य मूलं यूरोप्-देशेषु सर्षपस्य स्थाने उपयुज्यते । अस्य वृक्षस्य पल्लवानि पर्णानि च धेनूनाम् आहारत्वेन अपि उपयुज्यन्ते । अस्य त्वचा वल्कलं निष्कास्य रज्जुः अपि निर्मीयते ।
अयं शिग्रुवृक्षः आङ्ग्लभाषया“हार्स् रेडप् ट्रेस्” (Drumstick Tree) इति उच्यते । तस्य सस्यशास्त्रीयं नाम अस्ति Moringa olifera इति । सः हिन्दीभाषया“सहिञ्जर” इति, तेलुगुभाषया“मुनगा” इति, तमिळ्भाषया “मुरुङ्गाय्” इति, मलयाळभाषया“मुरिगा” इति, मराठीभाषया“शेवणा” इति, गुजरातीभाषया“सरगपो” इति, बेङ्गालीभाषया“शिजिना” इति, कन्नडभाषया“नुग्गे मर” इति च उच्यते ।
फेब्रवरितः –एप्रिलमासपर्यन्तं शिग्रुः पुष्पितः भवति । पुष्पागमनात् पूर्वं पर्णानि सर्वाणि निपतन्ति । पुष्पाणि नीनमिश्रितश्वेतवर्णानि भवन्ति । पुष्पाणि गुच्छरुपेण भवन्ति । अस्य फनं दीर्घं दण्डवत् भवति । अस्य षड् धाराः भवन्ति ।
शिग्रोः फलपुष्पैः व्यञ्जनं क्वथितम् इत्यादिकं निर्मीय सेवनं क्रियते । अयं प्रधानतया कफपित्तयोः नाशकः । अतः जीर्णशक्तिं वर्धयति । अयम् आमाशये रक्तसञ्चारक्रियायाः वेगं वर्धयति । तेन अधिक्येन पाचकस्रावकान् उत्पादयति । अन्त्रस्य बलं वर्धयित्वा मलविसर्जने अपि साहाय्यं करोति । स्वेदग्रन्थीः उत्तेव्य स्वेदं जनयति । श्वासकोषे, श्वासनाले च विद्यमानं कफं बहिः प्रेषयति । एषः मूत्रपिण्डमपि उत्तेजयति । अतः अस्य उपयोगेन मूत्रपरिमाणः वर्धते । शिग्रुपुष्पे स्नायुरोगस्य, मांसपेशीरोगस्य विद्रधेः(Abcess)च शामकगुणः वर्तते ।
शिग्रो सुवृद्धानां पर्णानां रसः अञ्जनवत् नेत्रे उपयुज्यते चेत् अनेके नेत्ररोगाः निवारिताः भवन्ति । एनं रसं मधुना मिश्रीकृत्य नेत्रे अञ्जनवत् उपयुज्यते चेत् रक्तनेत्रम्, रात्र्यन्धता, नेत्रवेदना इत्यादिः शाम्यतिः । मूर्छितं जागरितं कर्तुं अस्य रसस्य उपयोगं कुर्वन्ति स्म इति उल्लेखः ग्रन्थेषु उपलभ्यते । अतः एव शिग्रोः अक्षीवः, चक्षुष्यः इत्यपि नामानि सन्ति ।
स्वस्य तीक्ष्णतागुणेन नरानुत्तेज्य सांवेदनिकनाडिसंस्थाने तत्सम्बद्धेषु अङ्गेषु च शिग्रुः महान्तं प्रभावं करोति । अस्मिन् विद्यमानय अस्फटीकीयरय अंशास्य कार्यक्षमाता स्फटिकीयसन्न्वात् अधिकः । रक्त हृदयगतौ तीव्रता, रक्तनात्मानां सङ्कोचः इत्यादिसमस्यासु आद्रिनिमिन् , एफेड्रिन् इव परिणामकारी वर्तते शिग्रुः । जीर्णाङ्गनां श्वासनालानां च स्वतन्त्रपेशीनां गतौ कुण्ठनं शिग्रुः निवारयति । हृदयोत्तेजकः अयं शिग्रुः रक्त वर्धयति । श्वथुः, हृदयविद्रधिः इत्यादीन् हृद्रोगान् शमयति ।
शिग्रुवृक्षं स्वल्पं व्रणितं कुर्मः चेत् ततः निर्यासः निर्गच्छति ।
शिग्रो त्वचः कुट्टयित्वा कल्कः सज्जीकरणीयः । अस्य लेपनेन जानुशोथः (Synovites) शाम्यति । प्रतिदिनं ३-४ वारम् अस्य लेपनं करणीयम् । मूलस्य त्वचः तिलतैलेन सह कषायाः निर्मातव्यः । अस्य सेवनेन जलोदर रोगः शाम्यति । कण्ठस्फोटेन यदा ध्वनिहानिः भवति तदा अस्य कषायेन गण्डूषः करणीयः । तेन बहु हितानुभवः भवति । त्वचः कषाये मधुं योजयित्वा पिबति चेत् क्रिमिदोषः परिहृतः भवति ।
आमवाते, पक्षाधाते च शिग्रोः कषायसेवनं परिणामकारी । अस्मिन् गन्धकस्य अंशः भवति । अतः लेह्यः परिणामकारी भवति । शस्त्रचिकित्सातः पूर्वं अस्य कषायस्य पानेन २५% शीघ्रं शमनं भवति इति संशोधनेन ज्ञातमस्ति । शिघ्रोः पर्णैः सारं निर्मीय सेवनेन हिक्का निवारिता भवति । मूत्रकोषे पाषाणः भवति चेत् शिग्रोः मूलस्य कषायः सेवनीयः । पर्णानि पिष्ट्वा लेपयन्ति चेत् मूलव्याधेः अङ्कुरः नष्टः भवति । प्रधानमूलस्य अहितम् खण्डं धृष्ट्वा लेपयन्ति चेत् दद्रुमण्डलं उपशाम्यति ।
शिग्रोः अहितकरसेवनेन दाहादिपैत्तिकलक्षणानि भवितुम् अर्हन्ति । तदा क्षीरम् अथवा तादृशानि फितशाअकद्वव्यानि सेवनीयानि ।
अस्य फलं मस्तिष्कस्य हितकरं वर्तते । बीजस्य तैलं वातरोगेषु उपयुज्यते । शुकबीजानि घृतेन सह धृष्ट्वा लेपयन्ति चेत् रात्र्यन्धता, दृष्टिमान्द्यं च शाम्यति ।
अस्य वृक्षस्य मूलस्य त्वचि “मोरिञ्जिन्” नामकः उपयोगयोग्यः अंशः अस्ति । मूले “तेरिगोस्टर्मिन्” नामकः अंशः अस्ति । अस्य शिग्रोः रसः कटुः, तिक्तः च । अयं गुणेषु लघुः, रूक्षः, तीक्ष्णः चापि । विपाके कटुः एव भवति । उष्णवीर्ययुक्तः अयम् । अस्य वृक्षस्य मूलं, त्वक्, बीजं चापि औषधत्वेन उपयुज्यते ।
Moringa oleifera is a fast-growing, drought-resistant tree of the family Moringaceae, native to the Indian subcontinent.[2] Common names include moringa,[3] drumstick tree[3] (from the long, slender, triangular seed-pods), horseradish tree[3] (from the taste of the roots, which resembles horseradish), and ben oil tree or benzolive tree.[3]
It is widely cultivated for its young seed pods and leaves, used as vegetables and for traditional herbal medicine. It is also used for water purification.[4][5] Although listed as an invasive species in several countries, M. oleifera has "not been observed invading intact habitats or displacing native flora", so "should be regarded at present as a widely cultivated species with low invasive potential."[2]
M. oleifera is a fast-growing, deciduous tree[6] that can reach a height of 10–12 m (33–39 ft) and trunk diameter of 45 cm (18 in).[7] The bark has a whitish-gray color and is surrounded by thick cork. Young shoots have purplish or greenish-white, hairy bark. The tree has an open crown of drooping, fragile branches, and the leaves build up a feathery foliage of tripinnate leaves.
The flowers are fragrant and hermaphroditic, surrounded by five unequal, thinly veined, yellowish-white petals. The flowers are about 1–1.5 cm (3⁄8–5⁄8 in) long and 2 cm (3⁄4 in) broad. They grow on slender, hairy stalks in spreading or drooping flower clusters, which have a length of 10–25 cm (4–10 in).[7]
Flowering begins within the first six months after planting. In seasonally cool regions, flowering only occurs once a year in late spring and early summer (Northern Hemisphere between April and June, Southern Hemisphere between October and December). In more constant seasonal temperatures and with constant rainfall, flowering can happen twice or even all year-round.[7]
The fruit is a hanging, three-sided, brown, 20–45 cm (8–17+1⁄2 in) capsule, which holds dark brown, globular seeds with a diameter around 1 cm. The seeds have three whitish, papery wings and are dispersed by wind and water.[7]
In cultivation, it is often cut back annually to 1–2 m (3–6 ft) and allowed to regrow so the pods and leaves remain within arm's reach.[7]
French botanist François Alexandre Pierre de Garsault described the species as Balanus myrepsica, but his names are not accepted as valid, as he did not always give his descriptions binomial names.[8]
French naturalist Jean-Baptiste Lamarck described the species in 1785.[9] A combined analysis of morphology and DNA shows that M. oleifera is most closely related to M. concanensis, and the common ancestor of these two diverged from the lineage of M. peregrina.[10]
The genus name Moringa derives from the Tamil word, murungai, meaning "twisted pod", alluding to the young fruit.[11] The specific name oleifera is derived from the Latin words oleum "oil" and ferre "to bear".[8]
The plant has numerous common names across regions where it is cultivated, with drumstick tree, horseradish tree, or simply moringa used in English.[2][3]
The moringa tree is not affected by any serious diseases in its native or introduced ranges. In India, several insect pests are seen, including various caterpillars such as the bark-eating caterpillar, the hairy caterpillar, or the green leaf caterpillar. Budworms from the Noctuidae are known to cause serious defoliation. Damaging agents can also be aphids, stem borers, and fruit flies. In some regions, termites can also cause minor damage. If termites are numerous in soils, insect-management costs are not bearable.[7]
The moringa tree is a host to Leveillula taurica, a powdery mildew, which causes damage in papaya crops in south India. Furthermore, the caterpillars of the snout moth Noorda blitealis feed primarily on the leaves and can cause complete leaf loss.
The moringa tree is grown mainly in semiarid, tropical, and subtropical areas, corresponding in the United States to USDA hardiness zones 9 and 10. It tolerates a wide range of soil conditions, but prefers a neutral to slightly acidic (pH 6.3 to 7.0), well-drained, sandy or loamy soil.[12] In waterlogged soil, the roots have a tendency to rot.[12] Moringa is a sun- and heat-loving plant, and does not tolerate freezing or frost. Moringa is particularly suitable for dry regions, as it can be grown using rainwater without expensive irrigation techniques.
India is the largest producer of moringa, with an annual production of 1.2 million tonnes of fruit from an area of 380 km2 (150 sq mi).[12]
Moringa is grown in home gardens and as living fences in South and Southeast Asia, where it is commonly sold in local markets. In the Philippines and Indonesia, it is commonly grown for its leaves, which are used as food. Moringa is also actively cultivated by the World Vegetable Center in Taiwan, a center for vegetable research.
More generally, moringa grows in the wild or is cultivated in Central America and the Caribbean, northern countries of South America, Africa, South and Southeast Asia, and various countries of Oceania.
As of 2010, cultivation in Hawaii was in the early stages for commercial distribution in the United States.[12]
In tropical cultivation, soil erosion is a major problem, requiring soil treatment to be as shallow as possible. Plowing is required only for high planting densities. In low planting densities, digging pits and refilling them with soil is preferable to ensure good root system penetration without causing too much land erosion. Optimal pits are 30–50 cm (12–20 in) deep and 20–40 cm (8–15+1⁄2 in) wide.
Moringa can be propagated from seed or cuttings. Direct seeding is possible because the germination rate of M. oleifera is high. Moringa seeds can be germinated year-round in well-draining soil. Cuttings of 1 m (3 ft) length and at least 4 cm (1½ in) diameter can be used for vegetative propagation.
In India, from where moringa most likely originated,[2] the diversity of wild types gives a good basis for breeding programs. In countries where moringa has been introduced, the diversity is usually much smaller among the cultivar types. Locally well-adapted wild types, though, can be found in most regions.
Because moringa is cultivated and used in different ways, breeding aims for an annual or a perennial plant are obviously different. The yield stability of fruits is an important breeding aim for the commercial cultivation in India, where moringa is cultivated as an annual. On less favorable locations, perennial cultivation has big advantages, such as less erosion. In Pakistan, varieties have been tested for the nutritional composition of their leaves on different locations.[13] India selects for a higher number of pods and dwarf or semidwarf varieties. Breeders in Tanzania, though, are selecting for higher oil content.
M. oleifera can be cultivated for its leaves, pods, and/or its kernels for oil extraction and water purification. The yields vary widely, depending on season, variety, fertilization, and irrigation regimen. Moringa yields best under warm, dry conditions with some supplemental fertilizer and irrigation.[12] Harvest is done manually with knives, sickles, and stabs with hooks attached.[12] Pollarding, coppicing, and lopping or pruning are recommended to promote branching, increase production, and facilitate harvesting.[14]
When the plant is grown from cuttings, the first harvest can take place 6–8 months after planting. Often, the fruits are not produced in the first year, and the yield is generally low during the first few years. By year two, it produces around 300 pods, by year three around 400–500. A good tree can yield 1,000 or more pods.[15] In India, a hectare can produce 31 tons of pods per year.[12] Under North Indian conditions, the fruits ripen during the summer. Sometimes, particularly in South India, flowers and fruit appear twice a year, so two harvests occur, in July to September and March to April.[16]
Average yields of 6 tons/ha/year (2 tons per acre) in fresh matter can be achieved. The harvest differs strongly between the rainy and dry seasons, with 1120 kilogram/ha (1000 lb per acre) per harvest and 690 kg/ha (620 lb per acre) per harvest, respectively. The leaves and stems can be harvested from the young plants 60 days after seeding and then another seven times in the year. At every harvest, the plants are cut back to within 60 cm (2') of the ground.[17] In some production systems, the leaves are harvested every 2 weeks.
The cultivation of M. oleifera can also be done intensively with irrigation and fertilization with suitable varieties.[18] Trials in Nicaragua with 1 million plants per hectare and 9 cuttings/year over 4 years gave an average fresh matter production of 580 metric tons/ha/year (230 long tons per acre), equivalent to about 174 metric tons of fresh leaves.[18]
One estimate for yield of oil from kernels is 250 L/ha (22 imperial gallons per acre).[12] The oil can be used as a food supplement, as a base for cosmetics, and for hair and the skin. Seeds of Moringa can also be used in production of biofuel.
Toxicity data in humans are limited, although laboratory studies indicate that certain compounds in the bark and roots or their extracts may cause adverse effects when consumed in excess.[19] Supplementation with M. oleifera leaf extract is potentially toxic at levels exceeding 3,000 mg/kg of body weight, but safe at levels below 1,000 mg/kg.[20] M. oleifera may interfere with prescription drugs affecting cytochrome P450 (including CYP3A4) and may inhibit the antihyperglycemic effect of sitagliptin.[19]
M. oleifera has numerous applications in cooking throughout its regional distribution. Edible parts of the plant include the whole leaves (leaflets, stalks and stems); the immature, green fruits or seed pods; the fragrant flowers; and the young seeds and roots.[21]
Various parts of moringa are edible:[2]
Nutritional content of 100 g of fresh M. oleifera leaves (about 5 cups) is shown in the table (USDA data).
The leaves are the most nutritious part of the plant, being a significant source of B vitamins, vitamin C, provitamin A as beta-carotene, vitamin K, manganese, and protein.[22][23] Some of the calcium in moringa leaves is bound as crystals of calcium oxalate.[24] Oxalate levels may vary from 430 to 1050 mg/100g,[25] compared to the oxalate in spinach (average 750 mg/100g).[26]
The seeds can be removed from mature pods, cut, and cooked for consumption.[27]
In Nigeria, the seeds are prized for their bitter flavor; they are commonly added to sauces or eaten as a fried snack. The edible seed oil may be used in condiments or dressings.[21]
Ground, debittered moringa seed is suitable as a fortification ingredient to increase the protein, iron and calcium content of wheat flours.[21][28][29]
The young, slender fruits, commonly known as "drumsticks", are often prepared as a culinary vegetable in South Asia. They are prepared by parboiling, commonly cut into shorter lengths, and cooked in a curry or soup until soft.[30] Their taste is described as reminiscent of asparagus,[31] with a hint of green beans, though sweeter due to the immature seeds contained inside.[32] The seed pods, even when cooked by boiling, remain high in vitamin C[33] (which may be degraded variably by cooking), and are also a good source of dietary fiber, potassium, magnesium, and manganese.[33]
In India and Bangladesh, drumstick curries are commonly prepared by boiling immature pods to the desired level of tenderness in a mixture of coconut milk and spices (such as poppy or mustard seeds).[21] The fruit is a common ingredient in dals and lentil soups, such as drumstick dal and sambar, where it is pulped first, then simmered with other vegetables and spices such as turmeric and cumin. Mashed drumstick pulp commonly features in bhurta, a mixture of lightly fried or curried vegetables.[21]
Because the outer skin is tough and fibrous, drumsticks are often chewed to extract the juices and nutrients, with the remaining fibrous material discarded. Others describe a slightly different method of sucking out the flesh and tender seeds and discarding the tube of skin.[32]
Mature seeds yield 38–40% edible oil called ben oil from its high concentration of behenic acid. The refined oil is clear and odorless, and resists rancidity. The young fruits can be boiled and the oil skimmed off the water surface.[27] The seed cake remaining after oil extraction may be used as a fertilizer or as a flocculent to purify water.[34] Moringa seed oil also has potential for use as a biofuel.[35]
The roots are shredded and used as a condiment with sharp flavor qualities deriving from significant content of polyphenols.[36]
Edible raw or cooked (depending on hardiness),[27] the leaves can be used in many ways. They are perhaps most commonly added to clear broth-based soups, such as the Filipino dishes tinola and utan. Tender moringa leaves, finely chopped, are used as garnish for vegetable dishes and salads, such as the Kerala dish thoran. It is also used in place of or along with coriander leaves (cilantro).[21] The leaves are also cooked and used in ways similar to spinach, and are commonly dried and crushed into a powder for soups and sauces.[2]
For long-term use and storage, moringa leaves may be dried and powdered to preserve their nutrients. Sun, shade, freeze and oven drying at 50–60 °C are all acceptable methods, albeit variable in their retention efficacy of specific micro- and macronutrients.[37][38] The powder is commonly added to soups, sauces, and smoothies.[21] Owing to its high nutritional density, moringa leaf powder is valued as a dietary supplement and may be used to enrich food products ranging from dairy, such as yogurt and cheese,[28] to baked goods, such as bread and pastries,[21][28] with acceptable palatability.[21][28]
Dunt-dalun chin-yei, Burmese drumstick sour soup
Bread in Benin with moringa powder as one of the ingredients
.jpg)
Sabaw sa kalamunggay, a Visayan fish soup from the Philippines with moringa leaves
The bark, sap, roots, leaves, seeds, and flowers are used in traditional medicine.[2][39]
Research has examined how it might affect blood lipid profiles and insulin secretion.[19] Extracts from leaves contain various polyphenols, which are under basic research to determine their potential effects in humans.[40] Despite considerable preliminary research to determine if moringa components have bioactive properties, no high-quality evidence has been found to indicate that it has any effect on health or diseases.[19]
In developing countries, moringa has the potential to improve nutrition, boost food security, foster rural development, and support sustainable landcare.[2][41] It may be used as forage for livestock, a micronutrient liquid, a natural anthelmintic, and possible adjuvant.[42][43]
Moringa trees have been used to combat malnutrition, especially among infants and nursing mothers.[2] Since moringa thrives in arid and semiarid environments, it may provide a versatile, nutritious food source throughout the year in various geographic regions.[44] Some 140 organizations worldwide have initiated moringa cultivation programs to lessen malnutrition, purify water, and produce oils for cooking.[2]
Moringa oleifera leaf powder was as effective as soap for hand washing when wetted in advance to enable antiseptic and detergent properties from phytochemicals in the leaves.[45] Moringa oleifera seeds and press cake have been implemented as wastewater conditioners for dewatering and drying fecal sludge.[46]
Moringa seed cake, obtained as a byproduct of pressing seeds to obtain oil, is used to filter water using flocculation to produce potable water for animals or humans.[47][48] Moringa seeds contain dimeric cationic proteins,[49] which absorb and neutralize colloidal charges in turbid water, causing the colloidal particles to clump together, making the suspended particles easier to remove as sludge by either settling or filtration. Moringa seed cake removes most impurities from water. This use is of particular interest for being nontoxic and sustainable compared to other materials in moringa-growing regions where drinking water is affected by pollutants.[48]
,lf,e-s_greenhouse_Radix_Serre@Wageningen_University,NL_fri24jun2011.jpg)
Upper and lower side of the tripinnate leaf of M. oleifera
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W_IMG_5249.jpg)
Branch of a fully grown moringa tree with flowers and leaves (West Bengal)
Flowers of M. oleifera on a morning
Dry open moringa pod on the ground showing winged seeds (Hawaii)
_1.jpg)
.jpg)
.jpg)
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W_IMG_5249.jpg)
,lf,e-s_greenhouse_Radix_Serre@Wageningen_University,NL_fri24jun2011.jpg)
.jpg)
_flowers_at_Kolkata_W_IMG_2124.jpg)
.jpg)
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W_IMG_5249.jpg)
_leaves_with_flowers_at_Kolkata_W_IMG_2125.jpg)
_flowering_at_canopy_at_Narendrapur_W_IMG_4172.jpg)
_flowers_at_Kolkata_W_IMG_2124.jpg)
_flowers_at_Kolkata_W_IMG_2123.jpg)
_flowering_branch_at_Kolkata_W_IMG_2118.jpg)
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W_IMG_5250.jpg)
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W_IMG_5249.jpg)
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W2_IMG_5249.jpg)
_leaves_with_flowers_at_Kolkata_W_IMG_2125.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_leaf_at_Kolkata_W_IMG_2119.jpg)
_trunk_at_Kolkata_W_IMG_2128.jpg)
_trunk_at_Narendrapur_W_IMG_4175.jpg)
,_Philippines.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: DOI inactive as of December 2022 (link) {{cite book}}: CS1 maint: others (link) 
Pods of Moringa oleifera in Panchkhal, Nepal Moringa oleifera is a fast-growing, drought-resistant tree of the family Moringaceae, native to the Indian subcontinent. Common names include moringa, drumstick tree (from the long, slender, triangular seed-pods), horseradish tree (from the taste of the roots, which resembles horseradish), and ben oil tree or benzolive tree.
It is widely cultivated for its young seed pods and leaves, used as vegetables and for traditional herbal medicine. It is also used for water purification. Although listed as an invasive species in several countries, M. oleifera has "not been observed invading intact habitats or displacing native flora", so "should be regarded at present as a widely cultivated species with low invasive potential."
Moringa oleifera (sin.: „Moringa pterygosperma“, „Moringa moringa“, „Guilandina moringa“) apartenas al la familio de la Moringacoj (Moringaceae). Ĝi ankaŭ nomiĝas behenonuksa arbo, ĉar el la semoj de la arbo oni ricevas behenoleo, stabilega ŝmiroleo, kiu estas uzata en la horloĝa industrio, antaŭ ĝi estas anstataŭata per la multe pli malmultekosta oliva oleo aŭ palmoleo.
La rapide kreskanta arbo atingas en sia unua vivojaro altecon de 5 ĝis 8 m. Juna arbo atingas po jaro altecon de ĝis 8 m ,se ĝi ne estas stucita. La radiko estas tubera, la trunko havas diametron de ĝis 25–40 cm. Ĝi povas fariĝi dika kiel botelo. Ĝi disbranĉiĝis en multaj naldikaj, iom pendantaj branĉetaj. La folioj kreskas ĉe la branĉopintoj amase. Ili staras spirale, ili longas 20 ĝis 25 cm kaj estas duoble ĝis trioble pinataj. La ovalaj folietoj longas 1 ĝis 2 cm. La arbo havas 2 ĝis 3 cm grandajn florojn kun 5 mallongaj sepaloj, 5 petaloj, 5 [[ekundaj stamenoj kaj 5 staminodioj. La floraroj estas pedunkloj, kiuj havas longecon de 10 ĝis 25 cm kaj ekkreskas el la foliakseloj. La floroj estas bonodoraj (similas al violetoj). Ili estas kreme blankaj kun flavaj punktoj ĉe la bazo. La fruktoj estas ĉ. 2 cm larĝaj kaj ripaj kapsulfruktoj kun logeco de 25 ĝis 45 (ĝis 90) cm. La semoj estas rondaj aŭ preskaŭ trieĝaj kaj po 3 paperecaj flugiloj. En Tanzanio la hinddevenaj loĝantoj nomas la semojn kaj la fruktoj „sinĝu-o“. La kromosomonombro estas 2n = 22.[1]
La arbo origine venis el la Himalajo-regiono de la norda Hindujo, ĝi tamen kreskas rutmonde en la tropikoj kaj subtropikojj , precipe la planto kreskas en landoj de Afriko, Arabujo kaj sudoreienta Azio kaj la karaibaj insuloj. Moringa oleifera estas kultivataj ankaŭ en Honduraso kaj Sudameriko. En Honduraso oni volas rearbarigadon de la lando per la moringo.[2].[3] La moringo kreskas en varmegaj , semiaridaj klimatoj kun meza precipitaĵo inter 250 kaj 1500 mm/jaro. Ĝi preferas malpezajn lomajn grundojn, sed ankaŭ kreskas sur pezaj grundoj.
Tre junaj, nematuraj malhelverdaj fruktoj estas uzataj kiel freŝa fazeoloj. Ili estas ŝatataj en suda kaj sudorienta Azio.
La junaj folioj estas manĝataj pli malofte kiel legomoj, ĉar la rikolto estas relative malfacila laboro
La tuberaj radikoj de junaj plantoj estas elfositaj kaj tiritaj el la grundo. La radikoŝelo estas iom venena kaj devas esti forigita (alkaloidoj)- La radikoj enhavas i.a. [[sinapapoleo-n|bezilsinapoleo]n], kiu kaŭzas la kreno- guston.
El la semoj de moringo estas presata planntoleo, unu el la plej bonaj kaj stabilaj plantoleoj de la mondo. Ĝi estis en fruaj jaroj por fari ungventojn kaj ŝmiroleon en la horloĝindustrio. La oleo de moringo ankaŭ taŭgas por fari salatoleon, sapon kaj kosmetikaĵojn. Kiel behenoleo ĝi ankaŭ povas esti uzata por biodizelo.
La manĝeblaj plantpartoj, antaŭ ĉio havas altajn procentaĵojn de proteinoj , ĝi estas vitamin- (antaŭ ĉio vitaminoj A kaj C) kaj estas riĉa de mineralaĵoj (kalcio, magnezio, kalio, fero kaj natrio).[4]
Ĉiuj plantpartoj de moringo estas uzataj por fari tradiciajn medikamentojn en Hindujo, Srilankao Javo kaj Afriko. La suko estas uzata por stabiligi la sabgopremon. La folioj efikas kontraŭinflama. La radikoj resanigas reŭmatismon.
{{nutravaloro | name=Moringa oleifera folio, sekigita | kcal=205 | protein=27.1 g | fat=2.3 g | carbs=38.2 g | fiber=19.2 g | calcium_mg=2003 | iron_mg=28.2 | magnesium_mg=368 | phosphorus_mg=204 | potassium_mg=1324 | zinc_mg=3.29 | vitA_IU=18900 | vitC_mg=17.3 | thiamin_mg=2.64 | riboflavin_mg=20.5 | niacin_mg=8.2 | source =www.treesforlife.org}
•W. Franke: „Nutzpflanzenkunde“. Thieme, Stuttgart 1997. •Geoff Folkard, P. John Sutherland: „Moringa oleifera: a tree and a litany of potential“. In: „Agroforestry Today“. Band 8, Nummer 3, 1996 S. 5–8. •V. H. Heywood: „Blütenpflanzen der Welt“. Birkhäuser, Basel-Boston-Stuttgart 1982. •Frank A. Mayer, Elkie Stelz: „Moringa stenopetala provides food and low-cost water purification“. In: „Agroforestry Today“. Band 5, Nummer 1, 1993, S. 16–18. •„Lexikon der Biologie“. Herder, Freiburg 1994.
Moringa oleifera (sin.: „Moringa pterygosperma“, „Moringa moringa“, „Guilandina moringa“) apartenas al la familio de la Moringacoj (Moringaceae). Ĝi ankaŭ nomiĝas behenonuksa arbo, ĉar el la semoj de la arbo oni ricevas behenoleo, stabilega ŝmiroleo, kiu estas uzata en la horloĝa industrio, antaŭ ĝi estas anstataŭata per la multe pli malmultekosta oliva oleo aŭ palmoleo.
Moringa oleifera, conocido como moringa o ben, es una especie de árbol originario del norte de la India
Es un árbol caducifolio. Presenta rápido crecimiento, unos 3 m en su primer año pudiendo llegar a 5 m en condiciones ideales; adulto llega a los 10 o 12 m de altura máxima. Tiene ramas colgantes quebradizas, con corteza suberosa, hojas color verde claro, compuestas, tripinnadas, de 30 a 60 cm de largo, con muchos folíolos pequeños de 1,3 a 2 cm de largo por 0,6 a 0,3 cm de ancho. Florece a los siete meses de su plantación. Las flores son fragantes, de color blanco o blanco crema, de 2,5 cm de diámetro. Produce vainas colgantes color marrón, triangulares, de 30 a 120 cm de largo por 1,8 cm de ancho, divididas longitudinalmente en 3 partes cuando se secan; cada una contiene aproximadamente veinte semillas incrustadas en la médula. Semillas de color marrón oscuro, con tres alas.[1] Su rusticidad lo hace muy fácil de cultivar.
Cada 100 g, de vaina con semillas contienen 86,9 g de agua; 2,5 g de proteínas; 0,1 g de grasa, 8,5 g de carbohidratos, fibra 4,8 g, 2,0 g de ceniza; 30 mg de calcio, 110 mg de fósforo, 5,3 mg de hierro, 184 UI de vitamina A, 0,2 mg de niacina, 120 mg de ácido ascórbico, 310 µg de cobre y 1,8 µg de yodo. El núcleo de la semilla contiene 38,4 g de proteína cruda y 34,7% de aceite graso. El aceite de la semilla contiene 9,3% de ácido palmítico, 7,4% de ácido esteárico, 8,6% ácido behénico y 65,7% de ácido oleico Entre los ácidos grasos también han sido reportados los ácidos mirístico y lignocérico. La torta después de la extracción de aceite contiene 58,9% de proteína cruda.[1]
Las hojas contienen por cada 100 g: 75 g de agua, 6,7 g de proteínas, 1,7 g de grasa, 14,3 g de carbohidratos, 0,9 g de fibra, 2,3 g de ceniza, 440 mg de calcio, 70 mg de fósforo, 7 mg hierro, 110 µg de cobre, 5,1 µg de yodo, 11.300 UI de vitamina A, 120 µg vitamina B, 0,8 mg de ácido nicotínico, 220 mg de ácido ascórbico y 7,4 mg de tocoferol. Se encuentran sustancias estrogénicas, incluyendo el compuesto β-sitosterol y una pectín esterasa.[1]
El sabor de la moringa es agradable y sus partes se pueden comer crudas, especialmente las hojas y flores (que son de color crema y aparecen principalmente en épocas de sequía, cuando el árbol suele perder las hojas) o cocidas de varias formas (por ejemplo en guisos). Las flores son ricas en carbohidratos y tienen un buen sabor. Las hojas pueden usarse para hacer jugos y tienen un gusto suavemente picante (una mezcla entre berro y rabanito). Además da fruto en forma de vainas que, estando verdes, se pueden cocer y tienen gusto parecido a las judías o chauchas, cuando están maduras se hierven con un poco de sal, se abren y se extraen las semillas ya listas para consumir, de sabor parecido al garbanzo y también se pueden tostar. Sin embargo su sabor amargo puede permanecer tiempo después del consumo. Las raíces son comestibles, parecen zanahorias pero de gusto picante.
El aceite extraído de sus semillas tiene muchas aplicaciones. Más de la tercera parte del contenido de las semillas es aceite de alta calidad, rico en ácidos grasos insaturados.
Se puede utilizar en la preparación de ensaladas y como combustible para lámparas. También se cultiva como un importante recurso para fabricar biodiésel de calidad. El cultivo tiene un rendimiento de 2.500 kg/hectárea, produciendo casi 1.500 l de aceite y más de 1.400 l de biodiésel/ha, lo que ha llevado a que su cultivo se investigue en varios lugares del mundo.
Las vainas y semillas son útiles para purificación del agua. Contienen un polielectrolito catiónico que ha demostrado su eficacia en el tratamiento del agua para consumo humano (eliminación de turbidez), en sustitución del sulfato de aluminio o de otros floculantes.[2][3] Las semillas de moringa contienen proteínas catiónicas diméricas[4] que absorben y neutralizan las cargas coloidales en agua turbia, haciendo que las partículas coloidales se agrupen, y facilitando su eliminación mediante decantación o filtrado. La ventaja de usar estas semillas es doble: sustituye productos importados por uno local de fácil acceso y, a diferencia del sulfato de aluminio, es completamente biodegradable.[3]
En agricultura, las hojas son útiles como abono y como fungicida contra los hongos que atacan las raíces.
Sirve como forraje con una larga lista de características benéficas, ya que sirve tanto para ganado vacuno, porcino, ovino, caprino u avícola, entre otros, en los que genera importantes incrementos en el rendimiento, tanto de ganancia de peso como de producción de leche. Su madera sirve como leña y para hacer carbón o celulosa para papel de gran calidad.
Sus raíces se utilizan para producir un condimento.
En México, se cultiva en el Valle del Yaqui y en Nava, Sonora. En Sonora el Instituto Tecnológico de Sonora ITSON, ha realizado estudios científicos exhaustivos sobre las propiedades de la planta; dicha universidad tiene convenios de colaboración con el Instituto Nacional de Nutrición de la India. En el ITSON se han realizado innovadores estudios sobre la moringa, entre los que se puede mencionar:
Por su alto contenido de aminoácidos entre otros nutrientes hay quien lo considera un superalimento humano.[5]
En el año 2006 se publica en la revista Phytotherapy Research por Farooq Anwar y otros,[6] un artículo de revisión que señala las propiedades medicinales de la Moringa, entre ellos antihipertensivas, diuréticas, en la disminución del colesterol, antiespasmódicos, antiulcerosas, hepatoprotectoras, antibacteriales, entre otras en proceso de investigación. La FAO en su publicación digital [7] señala los beneficios de la moringa en procesos de nutrición y destaca como cualidades especiales que "los productos de moringa tienen propiedades contra el tripanosoma, la hipotensión, antiespasmódicas, anti-ulcerosas, anti-inflamatorias, hipocolesterolémicas e hipoglucémicas." avalando así las investigaciones científicas al respecto.
Moringa oleifera fue descrita por Jean-Baptiste Lamarck y publicado en Encyclopédie Méthodique, Botanique 1(2): 398. 1785.[8]
Moringa: nombre genérico que deriva del malayo Muringa (മുരിങ്ങ). La mayoría de los idiomas aplican un derivado fonético de este nombre para referirse a la planta. La moringa se denomina también marango, paraíso, paraíso blanco (Centroamérica), Ángela, jazmín francés (Col., P.R.), Palo de Abeja (R.D.), Palo Jeringa (Cuba), Perlas (Guatemala), Terebinto (El Salvador), Jacinto (México), Reseda (España)[cita requerida], Ben, Libertad (Venezuela).
oleífera: epíteto, 'que produce aceite'.
.jpg)
_1.jpg)
.jpg)
.jpg)
|número-autores= (ayuda) Moringa oleifera, conocido como moringa o ben, es una especie de árbol originario del norte de la India
Ceyloninmoringa (Moringa oleifera) on pienikokoinen puu, jota viljellään laajasti tropiikissa. Se on erittäin monikäyttöinen hyötykasvi.
Ceyloninmoringa kasvaa noin 8 metriä korkeaksi. Siihen tulee tuoksuvia valkoisia kukkia ympäri vuoden. Kukista kehittyy 9 cm pitkä 12 mm leveä palkohedelmä.[2]
Ceyloninmoringa on alkujaan kotoisin Pohjois-Intiasta, mutta nykyisin sitä kasvatetaan ympäri maailman tropiikissa ja subtropiikissa.[3]
Ceyloninmoringan lehtiä syödään pinaatin tavoin, ja myös nuoret palot ovat syötäviä. Kypsistä paloista saatavaa öljyä käytetään kosmetiikassa. Puuainesta hyödynnetään polttopuuna ja kuoresta punotaan köysiä ja kudotaan mattoja. Ceyloninmoringaa kasvatetaan myös koristepuuna. [2]
Ceyloninmoringan siemeniä käytetään myös juomaveden puhdistamiseen.[4]
Ceyloninmoringa (Moringa oleifera) on pienikokoinen puu, jota viljellään laajasti tropiikissa. Se on erittäin monikäyttöinen hyötykasvi.
Moringa oleifera, souvent appelée simplement moringa ou ben ailée[3], est l'espèce la plus cultivée du genre Moringa de la famille monotypique des Moringaceae.
Originaire d'Inde et du Sri Lanka, elle est maintenant acclimatée dans presque toutes les régions tropicales : ce petit arbre mellifère à croissance rapide, résistant à la sécheresse, peut mesurer jusqu'à 10 mètres[4]. Ses jeunes gousses et les feuilles sont utilisées comme légumes. Les bourgeons axillaires sur la tige verte apparaissent à partir de la mi-mai, moment de reprise de la croissance végétale. Les graines sont aussi utilisées pour purifier l'eau, comme détergent, ou comme plante médicinale[5].
Ci-dessous, sauf précision contraire, le mot « moringa » se rapporte à l'espèce Moringa oleifera.
« Moringa » vient du mot tamoul (Morungai/ muruṅga' / முருங்கை /முருங்க), en référence à ses jeunes capsules tordues[6]. La plupart des langues utilisent un dérivé phonétique de ce mot pour désigner la plante.
Il porte les noms de brède mouroum à la Réunion et à l'île Maurice, ananambo à Madagascar, nébédaye au Sénégal ou néverdier en français (ces deux dernières appellations viendraient de l'anglais « never die », qui signifie « ne meurt jamais », en raison de la capacité de ses pousses desséchées à reverdir dès les premières pluies). Au Cameroun, on le nomme Gligandjah en fulfulde dans le nord et horseradish-tree en zone anglophone (arbre raifort, en raison de la saveur de ses racines, qui ressemble à celle du raifort)[7]. Parmi ses autres noms dans les régions anglophones, on l'appelle aussi moringa[1], drumstick tree (arbre pilon, en raison de la forme de ses longues et minces capsules trigones), ben oil tree, benzoil tree, benzolive (en raison de l'huile extraite de ses graines), ou encore drumstick tree, kelor, marango, mlonge, mulangay, nébéday, saijhan ou sajna[8].
Au Tchad cette plante est omniprésente surtout dans la partie sud du pays. On le nomme Haalem en langue daye (''Daye'' ethnie du sud du Tchad et des grands consommateurs des feuilles de moringa).
Plante succulente xérophyte à caudex, Moringa oleifera est un arbre à croissance rapide, à feuillage caduc, qui peut atteindre une hauteur de 10-12 mètres pour un diamètre du tronc de 45 centimètres[9]. L'écorce de couleur gris blanchâtre est entourée par une épaisse couche de liège.
Les jeunes pousses sont rouge violacé ou d'un blanc verdâtre, et la tige est pubescente. Les fines branches fragiles composant la couronne de l'arbre sont aérées et retombantes. La plante elle-même est un petit arbre à tronc résineux et écorce vert pâle, à cime légère[10].
Ses feuilles d'apparence plumeuse sont tripennées avec de petites folioles elliptiques[10].
Les fleurs odorantes et bisexuées comptent 5 sépales et 5 pétales de tailles inégales, blanc jaunâtre finement veinés, 5 étamines et 5 staminodes, un ovaire stipidé à une seule loge garnie de 3 placentas pariétaux portant de nombreux ovules[10]. Elles mesurent environ 1,0-1,5 centimètre de long et 2,0 centimètres de large. Elles sont disposées en grappes diffuses ou tombantes, longues de 10-25 centimètres, sur un axe principal mince et poilu. C'est une plante mellifère. Ses pollen et nectar permettent la production de « miel de Moringa ».
La floraison peut se produire dès les six premiers mois suivant la plantation. En zone plus tempérée la floraison ne survient qu'une fois par an (entre avril et juin dans l'hémisphère nord). Selon les conditions saisonnières de températures et de pluviométrie, la floraison peut se produire deux fois par an, voire toute l'année.
Le fruit est une longue capsule pendante, trigone, marron, à section anguleuse, formée de 3 valves, contenant des graines huileuses garnies de 3 ailes[10]. Le fruit devient brun foncé à maturité, mesure de 20-45 centimètres pour un diamètre d'environ 1 centimètre et peut contenir une trentaine de graines. Les graines globuleuses portant trois ailes blanchâtres papyracées se développant sur une coquille semblable à celle de la cacahuète. Elles sont disséminées par le vent et l'eau.
En culture, il est souvent émondé de 1 à 2 mètres chaque année, ce qui permet de garder les capsules et les feuilles à portée de bras sur les rejets.
Feuilles de Moringa oleifera.
Moringa oleifera cultivé avec fleurs et des feuilles dans le Bengale occidental.
Fleurs de Moringa.
Capsules mûres de Moringa oleifera dans l'arbre.
Capsule de Moringa oleifera.
Capsule et graines de Moringa oleifera séchées au sol à Hawaï.
Graines de Moringa oleifera.
Originaire du sous-continent indien (Afghanistan, Inde, Pakistan, Sri Lanka) Moringa oleifera est cultivée sur une répartition pantropicale[11]. Elle se comporte comme une plante envahissante à Cuba[12].
De nombreuses parties du moringa sont comestibles, avec des utilisations régionales très diverses :
Le moringa a nombreuses applications en cuisine du fait de sa répartition mondiale. Il peut être consommé cru, sans préparation supplémentaire, mais est souvent employé dans une variété de plats.
En Inde, le moringa est une plante vivrière cultivée pour ses fruits, qui sont mangés cuits et exportés frais ou en conserve. On l'emploie dans les currys, les sambars, kormas, et dals, mais il est également utilisé comme assaisonnement pour les escalopes et autres recettes. Les jeunes capsules tendres et les feuilles finement hachées, sont utilisées comme garniture pour les plats de légumes et les salades. Elles sont également utilisées à la place ou avec la coriandre. Dans certaines régions, les fleurs sont récoltées et nettoyées pour être préparées avec de la farine de pois chiche et d'autres épices pour confectionner des beignets servis en amuse-gueule ou ajoutés à des caris : les pakoras. Les feuilles peuvent être frites et mélangées à du thon séché-frit, des oignons et des piments secs, constituant un équivalent de sambal, qui accompagne le riz au curry. Une soupe faite de feuilles de moringa et de riz, est particulièrement consommée pour le petit déjeuner pendant le mois de Ramadan. Il est également un ingrédient commun dans les omelettes. Les capsules sont utilisées pour cuisiner un curry doux. Les fleurs séparées de la tige, peuvent être bouillies, réduites en purée et cuites.[réf. nécessaire] Dans d'autres régions, la cuisine indienne utilise souvent les capsules et les feuilles de moringa en curry. Les longues capsules de moringa sont coupées en morceaux, et compotées dans les currys et soupes. Les capsules fibreuses sont souvent mâchées pour extraire le jus et les nutriments, avant d'être recrachées.
En Thaïlande, les jeunes capsules vertes, les feuilles et les fleurs sont utilisées dans une variété de plats, comme les currys, les sautés, les soupes, les omelettes et des salades.[réf. nécessaire] Un des plats traditionnels thaïs est un curry acidulé fait à base de capsules de moringa et de poisson.
Aux Philippines, les feuilles de moringa sont couramment ajoutées au bouillon comme une simple soupe. Les feuilles sont aussi un des ingrédients typiques des plats traditionnels comme la tinola, composée de poulet dans un bouillon de feuilles de moringa, de papaye verte ou d'autres légumes, ou comme les utan, ensemble de plat de légumes. Les feuilles peuvent également être cuisinées avec de l'huile d'olive et du sel pour obtenir une sorte de sauce pesto pour les pâtes. Le jus de moringa peut être mélangé avec du jus de lemonsito pour faire des bonbons glacés ou des boissons rafraîchissantes.
En Indonésie, les feuilles sont consommées dans une soupe claire de légumes, souvent accompagnée de maïs, d'épinards et de lait de coco.
Au Cambodge, où le moringa porte le nom de ម្រុម /mərum/, ses jeunes feuilles peuvent être utilisées dans la soupe de légumes appelée ស្រឡក់ /srəlɑʔ/[13], mais aussi dans la très populaire soupe de légumes variés appelée សម្លកកូរ /sɑmlɑː kəkɔo/. Les fruits peuvent être ajoutés aux soupes acidulées appelées សម្លម្ជូរ /sɑmlɑː məcuː/[14]. La chair contenue dans les capsules et les jeunes graines, sont utilisées pour la soupe. Les jeunes feuilles peuvent être frites aux crevettes ou ajoutées comme garniture dans la soupe de poisson. De nombreux plats traditionnels utilisent des feuilles (sluc) du moringa connu comme daum m'rum[15], comme korko (un mélange de légumes de la soupe). Comme c'est un des légumes préférés des Cambodgiens, ces arbres sont traditionnellement plantés à proximité des habitations.
Au Sahel, les feuilles de Moringa oleifera sont consommées comme légumes et celles de Moringa stenopetala constituent le repas de base du peuple Konso en Éthiopie.
On peut également extraire de ses graines une huile alimentaire intéressante, notamment en Afrique, mais dont la composition change selon la provenance ou les conditions de culture[16].
Les feuilles cuites et utilisées comme des épinards, sont souvent séchées et broyées en une poudre utilisée dans les soupes et les sauces.
Ses racines servent à produire un condiment.
« Toutes les parties de cette plante sont des sources renouvelables de tocophérols (γ et α), de composés phénoliques, de β-carotène, de vitamine C et de protéines totales, y compris les acides aminés soufrés essentiels, la méthionine et la cystéine »[17].
Plusieurs études traitent de la valeur nutritive des fruits et des feuilles de Moringa oleifera[18].
Les feuilles de Moringa oleifera sont la partie la plus nutritive de la plante. Des analyses nutritionnelles[réf. nécessaire] ont montré qu'elles sont plus riches en vitamines (B1, B2, B3, B5, B6, B8, B9, A, C, E), minéraux (potassium, calcium, magnésium, fer, manganèse, sélénium) et protéines que la plupart des légumes. Elles contiennent des acides aminés dont les acides aminés essentiels (isoleucine, leucine, lysine, méthionine, phénylalanine, thréonine, tryptophane, valine). Elles contiennent deux fois plus de protéines et de calcium que le lait, autant de potassium que la banane, autant de vitamine A que la carotte, autant de fer que la viande de bœuf ou les lentilles et deux fois plus de vitamine C que l'orange.
Elles constituent une source importante de vitamines B, C, proA (bêta-Carotène), K, de manganèse, de protéines et d'autres nutriments essentiels[19],[20]. Les feuilles de moringa cuites font partie des aliments contenant les taux les plus élevés en éléments nutritifs.
Cependant, certains éléments comme le calcium, présent sous forme de cristaux d'oxalate[21], sont présents à des niveaux de 1/25 à 1/45 de ce qu'on trouve dans les épinards, ce qui est une quantité négligeable.
À la Réunion, aux Comores et à Madagascar, elles sont consommées en brèdes.
Dans la mesure du possible, mieux vaut consommer des feuilles fraîches car les sachets de poudre de Moringa vendus en magasin en Occident contiennent souvent des taux de pesticides élevés[22].
Les capsules immatures sont couramment consommées dans le Sud de l'Asie. Elles sont étuvées et cuites en curry jusqu'à l'attendrissement[23]. Ces fruits et graines immatures, même après leur cuisson à l'eau, restent particulièrement riches en vitamine C[24] (qui peut être dégradée de façon variable par la cuisson). C'est également une bonne source de fibres alimentaires, de potassium, de magnésium et de manganèse.
Les graines mûres sont parfois retirées des capsules arrivées à maturité et consommées comme les pois ou grillées comme des noix. Elles ont une teneur élevée en vitamine C et contiennent des quantités modérées de vitamines B et d'oligo-éléments.
Les graines mûres présentent un rendement de 38 % à 40 % d'huile comestible appelée « huile de ben » du fait de sa forte teneur en acide béhénique. L'huile raffinée, claire et inodore, ne rancit pas.
L'huile est également très riche en acide oléique et se classe parmi les huiles végétales avec la concentration la plus forte de cet acide, avec l'huile de noisette et l'huile d'olive[25].
Sa production, majoritairement asiatique, se répartit entre l'huile raffinée et l'huile non raffinée, généralement utilisée en cuisine et cosmétique pour sa composition en vitamines et en acides gras essentiels.
Les racines broyées sont utilisées comme condiment au goût prononcé lié à leur importante teneur en polyphénols[26].
Beaucoup de programmes humanitaires utilisent les feuilles de Moringa oleifera contre la malnutrition et ses maladies associées (cécité, etc.). Il est particulièrement utile pour lutter contre la malnutrition chez les nourrissons et les mères allaitantes[27].
Le moringa pouvant pousser en zone aride ou semi-aride, il peut y constituer une source d'aliments nutritifs et variés tout au long de l'année[28].
Les feuilles de moringa ont souvent été mises en valeur pour leur richesse en fer (100 g de feuilles fournissent 31 % des apports nutritionnels journaliers recommandés) pour lutter contre la sidéropénie[29]. Cependant, d'autres études sont nécessaires pour vérifier les applications pratiques de cet aliment comme source de fer assimilable et sa biodisponibilité.
Dans les pays en développement, le moringa a le potentiel d'améliorer la nutrition, de renforcer la sécurité alimentaire, de promouvoir le développement rural et le soutien durable des campagnes[30].
Selon les traditions indiennes Yunâni[31] et ayurvedique, les feuilles du moringa pourraient guérir plus de 300 maladies. En phytothérapie, la poudre de feuilles de moringa est indiquée pour stimuler le système immunitaire, réduire la fatigue, abaisser la pression artérielle, améliorer la digestion et le transit, renforcer les capacités cognitives... Les formules des compléments alimentaires proposent soit de la poudre de feuilles de moringa seule, soit en association avec d'autres ingrédients. Les applications médicinales du moringa sont nombreuses et variées.
L'écorce, la sève, les racines, les feuilles, les graines et les fleurs sont utilisées depuis des siècles ou milliers d'années par la médecine traditionnelle[32] pour soigner la peau, des maladies respiratoires, des infections dentaires ou ORL, l'hypertension, le diabète, le cancer ou pour purifier l'eau[32].
En 2003, une étude sur la souris de laboratoire a conclu à un effet potentiel contre les cancérogènes chimiques[33]. Cette même année, une autre étude a montré que la feuille de Moringa oleifera contient des glucosinolate et des composés phénoliques[34] et que l'extrait de feuille contient une faible quantité de polyphénols ayant des propriétés (antioxydants notamment), étudiées à plusieurs stades de maturité[35],[36].
En 2011 une étude confirme que des extraits (aqueux et éthanolique) de feuilles et de fruits de Moringa oleifera diminuent le stress oxydant grâce à de puissantes propriétés antioxydantes, dépendant de la concentration et observées in vitro comme in vivo)[32]. L'extrait éthanolique de fruit a présenté la plus haute teneur phénolique et « un fort pouvoir réducteur et une capacité de piégeage des radicaux libres. La capacité antioxydante de l'extrait éthanolique de fruits et de feuilles était plus élevée dans le test in vitro par rapport à l'extrait aqueux qui a montré un potentiel plus élevé in vivo »[32]. Les effets antioxydants pourraient être dus aux teneurs en polyphénols, tanins, anthocyanes, glycosides et thiocarbamates de la plante, molécules qui éliminent les radicaux libres, activent les enzymes antioxydantes et inhibent les oxydases[37],[38]. Les tests de toxicité ne montrent aucune toxicité de ces extraits jusqu'à une dose de 100 mg/kg de poids corporel[32].
D'autres auteurs estiment qu'en dépit d'usages très anciens et d'un potentiel agroindustriel reconnu[39], l'efficacité de Moringa oleracea n'a pas été démontrée pour le diagnostic, le traitement ou la prévention de certaines maladies humaines qu'il est réputé traiter, des recherches ayant montré une absence d'effet mesurable sur le taux de glucose et sur le profil lipidique [40],[41]. Les composants photochimiques de Moringa oleifera ont fait l'objet de nombreuses recherches en phytopharmacie, mais peu se sont révélées suffisamment sérieuses et fructueuses ; d'études de qualité sur des êtres humains peuvent justifier son utilisation pour le traitement des maladies humaines[réf. nécessaire].
Divers effets indésirables peuvent survenir après la consommation de moringa (écorce, racines, fleurs et leurs extraits), car ces composants contiennent des substances potentiellement toxiques. le Handbook on Agro Based Industries considère que l'on ne court aucun danger à consommer des feuilles de moringa à raison de 6 g par jour pendant 3 semaines[39].
Les graines de moringa contiennent un polyélectrolyte cationique qui a montré son efficacité dans le traitement primaire de l'eau (élimination de la turbidité), en remplacement du sulfate d'aluminium ou d'autres floculants[42]. L'avantage de l'utilisation de ces graines est double :
Le tourteau de graines de moringa, obtenu comme sous-produit de la pression des graines pour l'extraction de l'huile, est utilisé pour filtrer l'eau par floculation pour produire de l'eau potable pour l'homme ou les animaux[43],[44]. Cette substance peut aussi être utilisée pour l'aquaculture d'algues, dans les usines de pâte à papier, les caves viticoles ou le secteur minier. La production et l'utilisation du moringa dans des conditions économiques réelles est en train d'être mise au point.
Plusieurs organismes ont isolé dans les graines de moringa, la protéine active à l'origine de ses propriétés floculantes : il s'agit d'un dimère cationique[45], qui absorbe et neutralise la charge colloïdale dans les eaux troubles, provoquant l'agglutination des particules colloïdales entre elles, ce qui rend les particules en suspension plus facile à enlever par décantation ou filtration. Le tourteau de graines de moringa supprime la plupart des impuretés de l'eau.
Il a été montré que la poudre de feuilles de Moringa oleifera est aussi efficace que le savon pour l'hygiène des mains quand elle est humectée à l'avance pour permettre la ré-activation de ses propriétés antiseptiques et détergentes, liées aux composés phytochimiques de ses feuilles[46].
L'huile extraite des graines de moringa est une matière première intéressante pour l'industrie cosmétique (savon, parfum).
L'huile de graines de moringa a également un potentiel pour une utilisation en tant qu'agrocarburant[47].
Le bois de moringa a fait l'objet de recherches dans le domaine de la pâte à papier.
Moringa oleifera peut être employé dans l'alimentation animale, comme fourrage pour le bétail. Son intérêt serait sa richesse en oligo-éléments, ses propriétés naturellement vermifuges[48],[49] et un possible rôle d'adjuvant comme « hormone de croissance végétale »[réf. nécessaire].
Le tourteau de graines de Moringa oleifera restant après extraction de l'huile, peut être utilisé comme engrais vert.
Facile à planter, Moringa oleifera a été massivement planté par bouturage à Madagascar (Antananarivo, Fianarantsoa, Tuléar, Majunga, Diego-Suarez et Tamatave) pour le reboisement. Il contribue à la préservation de l'environnement (lutte contre l'érosion) et s'est révélé efficace comme pare-feu.
L'Inde est le plus grand producteur mondial de moringa, avec une production annuelle de 1,1 à 1,3 million de tonnes de fruits pour une superficie de 380 km2[réf. nécessaire]. Parmi les États de l'Inde, l'Andhra Pradesh est le premier par la superficie cultivée et le volume de production (156,65 km2), suivie par le Karnataka (102,8 km2) et le Tamil Nadu (74,08 km2 ans), État pionnier qui a réuni des génotypes variés provenant de différentes zones géographiques ou introduits du Sri Lanka[réf. nécessaire].
Le moringa est cultivé dans les jardins au Bengale-Occidental et dans l'Odisha, et en haies vives dans l'Inde du Sud et en Thaïlande, où il est généralement vendu dans les marchés locaux. Aux Philippines et en Indonésie, il est couramment cultivé pour ses feuilles qui sont utilisées comme aliment. Le moringa est également cultivé à Taiwan par le World Vegetable Center, centre de recherche sur les légumes. En Haïti, il est cultivé comme brise-vent et pour aider à réduire l'érosion des sols.
Plus généralement, le moringa pousse à l'état sauvage ou cultivé en Amérique centrale et dans les Caraïbes, les pays du nord de l'Amérique du Sud, en Afrique, en Asie du Sud-Est et dans divers pays d'Océanie.
En 2010, il a commencé à être cultivé à Hawaï, en vue d'une commercialisation aux États-Unis[50].
Le moringa est cultivé principalement dans les zones semi-arides, tropicales et subtropicales, correspondant aux zones de rusticité USDA 9 et 10. La partie supérieure de l'arbre peut périr en cas de gel mais la souche redémarrera au printemps suivant si le gel a été léger. En cas de gels forts et durables, les racines ne survivront pas non plus. Idéalement, il vaut mieux cultiver cet arbre dans les zones où la température est toujours supérieure à 10 degrés.
Peu gourmand en eau, il est particulièrement adapté aux régions sèches, car il peut être cultivé à l'aide d'eau de pluie sans techniques d'irrigation coûteuses. Sa racine tubéreuse lui permet de se passer d'eau pendant plusieurs mois. Dans les sols argileux gorgés d'eau, ses racines tubéreuses ont tendance à pourrir.
Il tolère un large éventail de conditions édaphiques, mais préfère un sol neutre à légèrement acide (pH 6,3 à 7,0), sablonneux ou limoneux et bien drainé.
Le moringa est une plante qui aime le soleil et la chaleur, et ne supporte pas le gel ou le givre.
Il se multiplie par semis ou par bouturage. On peut le cultiver de façon extensive pour la production de graines (semences ou production d'huile) ou de façon intensive irriguée pour la production de feuilles (très nutritives) avec une récolte toutes les 6 semaines. C'est un arbre à croissance très rapide : jusqu'à 1 mètre par mois !
Dans les régions de culture tropicale, l'érosion des sols est un problème majeur. Par conséquent, le travail du sol doit être aussi minime que possible. Le labour est nécessaire uniquement pour une densité de plantation élevée. Dans le cas de plantations de faible densité, « il est préférable de creuser des fosses et de les remplir avec de la terre. Cela assure une bonne pénétration du système racinaire sans causer trop d'érosion du sol. Les trous de plantation doivent être profonds de 30 à 50 centimètres sur 20 à 40 centimètres de large ».
La multiplication de Moringa oleifera peut se faire à l'aide de graines ou de boutures. Le semis direct est possible parce que la plante a un taux de germination élevé. Les graines peuvent être mises à germer toute l'année dans un sol bien drainé. Des boutures d'un mètre de long et d'au moins 4 centimètres de diamètre peuvent être utilisées pour la multiplication végétative.
Pour une production intensive de feuilles, « l'espacement des plants doit être de 15 × 15 centimètres ou 20 × 10 centimètres, avec un espacement entre les lignes calculé (par exemple tous les 4 m) pour faciliter l'exploitation des plantations et la récolte ». Le désherbage et la prévention des maladies sont difficiles en cas de densité élevée. Dans une production semi-intensive, les plants sont espacés de 50 centimètres à 1 mètre de distance. Cela donne de bons résultats avec moins d'entretien.
Les moringas peuvent aussi être cultivés en alignements, formant des clôtures naturelles, et associés avec d'autres cultures. La distance entre les lignes de moringa dans une culture de type agroforesterie est généralement comprise entre 2 et 4 mètres.
En Inde, d'où le moringa est très vraisemblablement originaire, la diversité des types sauvages est importante. Cela donne une bonne base pour les programmes de sélection. Dans les pays où le moringa a été introduit, la diversité est généralement beaucoup plus faible chez les cultivars. On peut cependant trouver des types sauvages localement adaptés dans la plupart des régions.
Du fait que le moringa est cultivé et utilisé de différentes façons, les objectifs de sélection sont variables. Ils sont évidemment différents selon qu'il s'agit d'une culture annuelle ou d'une culture pérenne.
En Inde, où le moringa est une culture annuelle, la stabilité du rendement en fruits est un objectif important dans les cultures commerciales.
Dans des zones moins favorables, la culture pérenne présente de grands avantages. L'érosion est beaucoup plus limitée en cas de culture pérenne. Au Pakistan, des variétés ont été testées sur différents sites pour la composition nutritionnelle des feuilles[51].
Des objectifs de sélection différents conduisent à des variétés différentes. En Inde, la sélection vise à obtenir un nombre plus élevé de capsules et des variétés naines ou semi-naines. En Tanzanie, les sélectionneurs recherchent plutôt une teneur plus élevée en huile. L'hybride PKM1 a été développé à l'institut de recherches en horticulture Periyakulam du Tamil Nadu[52]. Les graines de PKM1 produisent plus rapidement plus de feuilles et de fruits avec un profil nutritionnel équivalent à celui des graines traditionnelles. La floraison commence 100 jours après le semis. Les fruits sont consommables 65 jours plus tard.
Moringa oleifera peut être cultivé pour ses feuilles, ses fruits ou ses graines pour l'extraction d'huile et la purification de l'eau. Les rendements varient considérablement, en fonction de la saison, de la variété, de la fertilisation et de l'irrigation. On obtient les meilleurs rendements dans des conditions chaudes et sèches, avec un supplément d'engrais et d'irrigation. La récolte se fait manuellement à l'aide de couteaux, de faucilles, et de coups munis de crochets. L'étêtage, le recépage et la taille ou l'élagage sont recommandés pour favoriser la ramification, augmenter la production et faciliter la récolte[53].
Lorsque la plante est cultivée à partir de boutures, la première récolte peut avoir lieu de 6 à 8 mois après la plantation. Souvent, la plante ne produit pas de fruits la première année, et le rendement est généralement faible au cours des premières années. La deuxième année, elle produit environ 300 fruits, et autour de 400 à 500 fruits la troisième année. Un bon arbre peut produire 1000 fruits ou davantage[54]. En Inde, un hectare peut produire 31 tonnes de capsules par an. Dans les conditions de l'Inde du Nord, les fruits mûrissent au cours de l'été. Parfois, en particulier dans le Sud de l'Inde, les fleurs et les fruits apparaissent deux fois par an, de sorte que deux récoltes ont lieu chaque année, de juillet à septembre et de mars à avril[55].
Le rendement moyen s'élève à six tonnes de matière fraîche par hectare et par an. La récolte varie fortement entre la saison sèche et la saison pluvieuse (respectivement 1120 et 690 kg/ha). Les feuilles et les tiges peuvent être récoltées sur de jeunes plants à partie de 60 jours après le semis, puis sept autres fois dans l'année. À chaque récolte, les plantes sont rabattues à moins de 60 centimètres du sol[56]. Dans certains systèmes de production, les feuilles sont récoltées toutes les deux semaines.
La culture de Moringa oleifera peut également se faire de manière intensive avec irrigation, fertilisation et variétés appropriées[57]. Lors d'essais au Nicaragua, un million de plants à l'hectare, pour neuf coupes annuelles pendant quatre ans, ont donné une production moyenne de matière fraîche de 580 tonnes par hectare et par an, soit l'équivalent de 174 tonnes de feuilles fraîches.
On estime de rendement de l'huile des graines à 250 litres par hectare. L'huile peut être utilisée comme complément alimentaire, comme base pour les cosmétiques, et pour les cheveux et la peau.
Moringa oleifera n'est affecté par aucune maladie sérieuse dans son aire d'origine ou dans les zones où il a été introduit. Toutefois, en Chine, l'espèce peut être affectée par l'anthracnose causée par Colletotrichum chlorophyti[58]. Elle peut également être affectée par le pourridié des racines si le sol est trop humide[59]. Le moringa est aussi l'hôte d'une espèce de champignons, Leveillula taurica, moisissure poudreuse qui provoque des symptômes d'oïdium sur les cultures de papayer dans le sud de l'Inde[60]. En Inde également, une autre espèce de champignons, Fusarium pallidoroseum, est responsable du chancre des rameaux[61].
En Inde, plusieurs espèces d'insectes ravageurs sont connues pour attaquer le moringa, notamment divers lépidoptères : chenilles mangeuses d'écorce (Indarbela quadrinotata Wlk.), chenilles laineuses (Eupterote mollifera Walker) ou chenilles défoliatrices vertes (Noorda blitealis Walker). Les noctuelles sont connues pour causer de graves défoliations, notamment Noorda moringae Tams. Les pucerons, les foreurs de tiges (tels que Indarbela tetraonis (Moore), Diaxenopsis apomecynoides (Bruning) et Batocera rubus L.), et les mouches des fruits (notamment Gitona distigma Meigen) peuvent également causer des dégâts[62]. Dans certaines régions, les termites peuvent également causer des dégâts mineurs. Si les termites sont nombreux dans le sol, les frais de gestion de ces insectes deviennent insupportables[60],. La gestion de cette culture doit donc prendre en compte ces risques.
Moringa oleifera, souvent appelée simplement moringa ou ben ailée, est l'espèce la plus cultivée du genre Moringa de la famille monotypique des Moringaceae.
Originaire d'Inde et du Sri Lanka, elle est maintenant acclimatée dans presque toutes les régions tropicales : ce petit arbre mellifère à croissance rapide, résistant à la sécheresse, peut mesurer jusqu'à 10 mètres. Ses jeunes gousses et les feuilles sont utilisées comme légumes. Les bourgeons axillaires sur la tige verte apparaissent à partir de la mi-mai, moment de reprise de la croissance végétale. Les graines sont aussi utilisées pour purifier l'eau, comme détergent, ou comme plante médicinale.
Ci-dessous, sauf précision contraire, le mot « moringa » se rapporte à l'espèce Moringa oleifera.
Kelor atau merunggai (Moringa oleifera) adalah sejenis tumbuhan dari suku Moringaceae. Tumbuhan ini dikenal dengan nama lain seperti: limaran, moringa[1], ben-oil[1] (dari minyak yang bisa diekstrak dari bijinya), drumstick[1] (dari bentuk rumah benihnya yang panjang dan ramping), horseradish tree[1] (dari bentuk akarnya yang mirip tanaman horseradish), dan malunggay[2] di Filipina.
Kelor adalah tanaman yang bisa tumbuh dengan cepat,[3] berumur panjang,[3] berbunga sepanjang tahun,[4] dan tahan kondisi panas ekstrim. Tanaman ini berasal dari daerah tropis dan subtropis di Asia Selatan.[3] Tanaman ini umum digunakan untuk menjadi pangan dan obat di Indonesia.[5] Biji kelor juga digunakan sebagai penjernih air skala kecil.[6][5]
Tanaman Kelor memiliki ketinggian 7-11 meter, berbatang berkayu (lignosus), tegak, berwarna putih kotor, kulit tipis, permukaan kasar; percabangan simpodial, arah cabang tegak atau miring, cenderung tumbuh lurus dan memanjang.[4] Daun kelor memliki ciri berupa: majemuk, bertangkai panjang, tersusun berseling, beranak daun gasal (imparipinnatus), helai daun saat muda berwarna hijau muda.[5] Buah berbentuk panjang bersegi tiga, panjang 20 - 60 cm; buah muda berwarna hijau - setelah tua menjadi cokelat, bentuk biji bulat - berwarna coklat kehitaman, berbuah setelah berumur 12 - 18 bulan. Akar tunggang, berwarna putih, membesar seperti lobak.
Perbanyakan bisa secara generatif (biji) maupun vegetatif (stek batang). Tumbuh di dataran rendah maupun dataran tinggi sampai di ketinggian 1000 m dpl, banyak ditanam sebagai tapal batas atau pagar di halaman rumah atau ladang.
Penelitian terhadap manfaat tanaman mulai dari daun, kulit batang, buah sampai bijinya, sejak awal tahun 1980-an telah dimulai. Ada sebuah laporan hasil penelitian, kajian dan pengembangan terkait dengan pemanfaatan tanaman kelor untuk penghijauan serta penahan penggurunan di Etiopia, Somalia, dan Kenya oleh tim Jerman, di dalam berkala Institute for Scientific Cooperation, Tubingen, 1993. Laporan tersebut dikhususkan terhadap kawasan yang termasuk Etiopia, Somalia, dan Sudan, karena sejak lama sudah menjadi tradisi penduduknya untuk menanam pohon kelor, mengingat pohon tersebut dapat menjadi bagian di dalam kehidupan sehari-hari sebagai bahan sayuran, bahan baku obat-obatan, juga untuk diperdagangkan. Di kawasan Arba Minch dan Konso, pohon kelor justru digunakan sebagai tanaman untuk penahan longsor, konservasi tanah, dan terasering. Sehingga pada musim hujan walau dalam jumlah yang paling minimal, jatuhan air hujan akan dapat ditahan oleh sistem akar kelor, dan pada musim kemarau “tabungan” air sekitar akar kelor akan menjadi sumber air bagi tanaman lain. Juga karena sistem akar kelor cukup rapat, bencana longsor jarang terjadi.
Periset dari Anna Technology University, Tamilnadu, India, C Senthil Kumar, membuktikan bahwa daun kelor memang berkhasiat sebagai hepatoprotektor alias pelindung hati. Menurut dokter sekaligus herbalis di Yogyakarta, dr Sidi Aritjahja, kelor mengandung antioksidan yang sangat tinggi dan sangat bagus untuk penyakit yang berhubungan dengan masalah pencernaan, misalnya luka usus dan luka lambung. “Bagian apa pun yang dipakai aman asal memperhatikan caranya,” ujar alumnus Universitas Gadjah Mada itu. Minumlah rebusan daun kelor selagi air hangat. Sebab, efek antioksidan masih kuat dalam keadaan hangat.
Bayi dan anak-anak pada masa pertumbuhan dianjurkan oleh Organisasi Kesehatan Dunia atau WHO untuk mengkonsumsi daun kelor. Perbandingan gram, daun kelor mengandung:
7 x vitamin C pada jeruk 4 x calcium pada susu 4 x vitamin A pada wortel 2 x protein pada susu 3 x potasium pada pisang
Organisasi ini juga menobatkan kelor sebagai pohon ajaib setelah melakukan studi dan menemukan bahwa tumbuhan ini berjasa sebagai penambah kesehatan berharga murah selama 40 tahun ini di negara-negara termiskin di dunia. Pohon kelor memang tersebar luas di padang-padang Afrika, Amerika Latin, dan Asia. National Institute of Health (NIH) pada 21 Maret 2008 mengatakan, bahwa pohon kelor “Telah digunakan sebagai obat oleh berbagai kelompok etnis asli untuk mencegah atau mengobati lebih dari 300 jenis penyakit. Tradisi pengobatan ayurveda India kuno menunjukkan bahwa 300 jenis penyakit dapat diobati dengan daun moringa oleifera.
Dari hasil analisis kandungan nutrisi dapat diketahui bahwa daun kelor memiliki potensi yang sangat baik untuk melengkapi kebutuhan nutrisi dalam tubuh. Dengan mengonsumsi daun kelor maka keseimbangan nutrisi dalam tubuh akan terpenuhi sehingga orang yang mengonsumsi daun kelor akan terbantu untuk meningkatkan energi dan ketahanan tubuhnya. Selain itu, daun kelor juga berkhasiat untuk mengatasi berbagai keluhan yang diakibatkan karena kekurangan vitamin dan mineral seperti kekurangan vitamin A (gangguan penglihatan), kekurangan Choline (penumpukan lemak pada liver), kekurangan
vitamin B1 (beri-beri), kekurangan vitamin B2 (kulit kering dan pecah-pecah), kekurangan vitamin B3 (dermatitis), kekurangan vitamin C (pendarahan gusi), kekurangan kalsium (osteoporosis), kekurangan zat besi (anemia), kekurangan protein (rambut pecah-pecah dan gangguan pertumbuhan pada anak).
{{http://produkkelorina.com/.}} .[1]
{{https://en.wikipedia.org/wiki/Moringa_oleifera }} Templat:Https://www.healthline.com/nutrition/6-benefits-of-moringa-oleifera
8. https://www.healthline.com/nutrition/6-benefits-of-moringa-oleifera
Kelor atau merunggai (Moringa oleifera) adalah sejenis tumbuhan dari suku Moringaceae. Tumbuhan ini dikenal dengan nama lain seperti: limaran, moringa, ben-oil (dari minyak yang bisa diekstrak dari bijinya), drumstick (dari bentuk rumah benihnya yang panjang dan ramping), horseradish tree (dari bentuk akarnya yang mirip tanaman horseradish), dan malunggay di Filipina.
Kelor adalah tanaman yang bisa tumbuh dengan cepat, berumur panjang, berbunga sepanjang tahun, dan tahan kondisi panas ekstrim. Tanaman ini berasal dari daerah tropis dan subtropis di Asia Selatan. Tanaman ini umum digunakan untuk menjadi pangan dan obat di Indonesia. Biji kelor juga digunakan sebagai penjernih air skala kecil.
Moringa oleifera Lam., 1785 è una pianta appartenente alla famiglia Moringaceae, originaria di India e Pakistan e oggi diffusa in buona parte della fascia tropicale ed equatoriale del pianeta.[1]
Moringa oleifera raggiunge dai 4 ai 7 m di altezza, ma con suolo profondo e fertile supera anche i 10 m; ha tronco eretto o ramificato dalla base, molle e a consistenza spugnosa; il legno è debole, i rami, sottili e intrecciati, sono penduli.
Le foglie sono pluricomposte (ogni foglia è composta da alcune fogliole), ogni fogliola è imparipennata con foglioline ovali opposte e con una fogliolina terminale; le foglie sono alquanto robuste, verde chiaro al dorso, verde glauco (pallido) al verso.
Le radici hanno un forte odore e sapore di rafano, da cui deriva il nome di “horseradish tree” cioè l'albero del rafano.
I fiori sono piccoli e numerosi, di colore bianco crema, ottimi produttori di nettare per le api, di discreto valore decorativo. In ambiente tropicale la pianta può fiorire due o tre volte all'anno.
I frutti sono grandi baccelli a sezione triangolare, affusolati e appuntiti (30–45 cm di lunghezza), verdi e morbidi se immaturi; a maturità assumono una colorazione ocra e poi marrone e una consistenza legnosa.
I semi bruni contenuti sembrano fagioli, ma sono tondeggianti e sono dotati di una membrana cartacea; sono da 16 a 22 per baccello, mentre ogni albero produce da 20 fino a 80 baccelli.
Moringa oleifera è originaria dell'India orientale, si ritiene delle regioni pedemontane della catena himalayana dell'Uttar Pradesh. La specie è variamente diffusa e coltivata in tutta la fascia tropicale del pianeta.
Una specie congenere, Moringa stenopetala, originaria dell'Etiopia e del Kenya, ha avuto un notevole sviluppo in coltivazione, soprattutto nei suoi paesi di origine. Produce meno frutti di Moringa oleifera e quindi meno semi.
La pianta di moringa è resistente alla siccità e si può sviluppare in un'ampia varietà di terreni, anche poveri, e su suolo sterile; in terreni di buona fertilità e mediamente irrigati può avere una crescita notevole. Non ha preferenze di suolo per quanto concerne il pH (suoli acidi o alcalini), tollerando valori di pH da 4,5 a 9,0; si sviluppa e può fruttificare già al primo anno di impianto con abbondante crescita di foglie.
La pianta ha assoluta necessita di terreno ben drenato, non sopportando terreni alluvionati o asfittici.
L'albero non è resistente al fuoco, e questo è un grave svantaggio dato che nei paesi di origine l'uso del fuoco, in maniera più o meno controllata, è un mezzo sbrigativo e frequente per il diserbo e la “fertilizzazione” del suolo. L'incendio boschivo produce gravissimi danni a questa specie, spesso fatali. A differenza di altre specie vegetali che dopo l'incendio possono rivegetare, le piante di moringa, una volta lambite dal fuoco, sono irrimediabilmente distrutte o uccise.
Le varietà comuni sopportano brevi gelate, soprattutto le piante adulte, ma il freddo di durata consistente interferisce gravemente con la crescita e la fruttificazione, anche se non uccide la pianta.
La pianta rimane in vegetazione anche con clima molto secco; nel suo ambiente, in caso di siccità, è spesso l'unica pianta che si conserva verdeggiante. Come difesa da un clima estremamente arido la pianta perde le foglie che si riformano con il ritorno dell'umidità.
La moringa si ritiene coltivabile nella fascia climatica dell'arancio, preferendo certamente le zone più calde e riparate di questa fascia in caso di coltivazioni significative. Comunque anche nelle zone europee con geli molto moderati è possibile coltivare la Moringa all'esterno durante tutto l'anno. È importante però proteggere le radici con pacciamatura di paglia o accorgimenti simili per evitare il gelo delle radici. Tutta la parte esterna muore se esposta per tempi lunghi a temperature pari o inferiori allo zero centigrado, ma se la parte sotterranea riesce a sopravvivere la pianta rivegeta con vigore a primavera.
Praticamente tutta la pianta è commestibile e possiede un notevole interesse dal punto di vista nutrizionale. È di grande rilievo il fatto che il contenuto proteico delle parti della pianta è completo, ovvero le parti della pianta contengono tutta la gamma degli aminoacidi richiesta per il fabbisogno proteico, anche quelli essenziali. Questo fatto è pressoché unico tra i vegetali: si può definire Moringa oleifera come l'unica pianta oggi nota con tali caratteristiche.
Tali caratteristiche rendono la moringa una pianta interessante anche dal punto di vista umanitario, in quanto possiede un grande potenziale per combattere fame, malnutrizione e povertà.
Le foglie possono essere mangiate e sono molto ricche in proteine, vitamine e sali minerali. Hanno un sapore leggermente piccante e gradevole anche allo stato crudo. Spesso sono preparate in insalata; possono anche essere cotte come gli spinaci. Contengono il 25 per cento in peso di proteine: più delle uova e il doppio del latte di mucca; contengono inoltre il quadruplo in vitamina A delle carote e quasi otto volte la vitamina C delle arance, il triplo del potassio delle banane.[2]. Un simile contributo proteico fa pensare che tale nutrimento possa essere un utile supporto per le gestanti e per l'allattamento umano in condizioni di povertà e difficoltà. Le foglie, oltre che direttamente per l'alimentazione umana, possono essere utilizzate come foraggio per l'allevamento di animali. Se le foglie sono usate come foraggio assieme alla pasta residua dell'estrazione dell'olio, costituiscono un buon ricostituente alimentare per gli animali erbivori, di cui sembra migliorare le condizioni vitali. Sono un buon supporto post-parto per le vacche che reggono egregiamente elevate produzioni di latte e per la crescita dei vitelli. La definizione di “animali erbivori” si deve intendere in senso lato dato che le foglie sono fortemente appetite da tutti gli erbivori, anche da pesci erbivori come le carpe, che ne sono molto ghiotte.
Per quanto riguarda i frutti, l'uso più diffuso e frequente è la bollitura dei baccelli immaturi (detti 'mazze da tamburo'), che hanno il sapore degli asparagi. Nella medicina tradizionale Siddha sono considerati dei potenti afrodisiaci per entrambi i sessi.
Anche i fiori sono commestibili e vengono di norma preparati in insalata. Inoltre, la moringa è pianta mellifera, e quindi può esser prodotto il miele dai suoi fiori.
I semi vengono assunti bolliti o tostati e hanno il sapore dei ceci. L'estrazione di olio dai semi è un'importantissima risorsa: i semi contengono dal 30 al 50% di olio (per confronto, le olive ne contengono dall'8 al 20%). L'olio estratto contiene dal 65 al 76% di acido oleico, che è lo stesso grasso insaturo dell'olio d'oliva. L'olio è dolce e saporito e non irrancidisce, a differenza dell'olio di Jatropha. È perfettamente adatto all'alimentazione umana. Estratti gli oli dai semi, la pasta residua contiene il 60% di proteine pregiate. Questa è una quantità enorme se si considera che il residuo dell'analogo trattamento della soia, prodotto di discreta qualità proteica vegetale, produce dal 30 al 35% di proteine, la cui gamma di aminoacidi, come per la gran maggioranza degli altri vegetali noti, è incompleta. Le proteine ottenute della pasta residua sono adatte per l'alimentazione umana.
Anche le radici sono commestibili e hanno sapore piccante come di ravanello. L'aroma piccante delle radici è più pronunciato di quello delle foglie. Analogamente al rafano, l'uso comune delle radici è quello di aromatizzante, ma ne è sconsigliato l'uso in quantità eccessiva per la presenza della spirochina, un alcaloide che interferirebbe con la trasmissione nervosa.
L'olio estratto dai semi può essere usato per produrre saponi, lubrificanti e cosmetici dal valore equivalente a quelli prodotti con l'olio di oliva, e quindi piuttosto elevato. Gli oli estratti sarebbero anche adatti alla preparazione di carburante biodiesel, anche se sembra un uso non appropriato, visto la qualità e i potenziali usi alimentari.
Dalla corteccia sono estratte una gomma dai molti usi e sostanze tanniche usate per la concia delle pelli. Il legno può essere utilizzato per l'industria della carta e fornisce inoltre una tintura di colore azzurrato.
Dalle foglie di Moringa oleifera si può preparare un concime liquido mediante la infusione delle foglie in acqua per diversi giorni. L'aumento di crescita delle piante concimate mediante la nebulizzazione del liquido ottenuto sulle superfici assorbenti è notevole (fino al 25%).
L'uso più famoso della pianta è quello di depurazione dell'acqua tramite i semi. La farina di semi di moringa è un ottimo depuratore dell'acqua o di altri liquidi alimentari, avendo un eccellente potere flocculante: fissa e adsorbe (cattura fissando) i corpi batterici e le altre impurità in sospensione nei liquidi inglobandoli in fiocchi che poi precipitano al fondo, lasciando il liquido più limpido e depurato. Il potere flocculante è dovuto ad un polielettrolita particolarmente efficace. Tale proprietà di purificazione è ben nota nelle zone nelle quali spesso l'acqua non è pura. In questi luoghi la moringa è definita come “l'albero dell'acqua pulita”. Ad esempio nella valle del Nilo è conosciuta come "Shagara al Rauwaq” che significa testualmente "albero che purifica"[3].
Moringa oleifera Lam., 1785 è una pianta appartenente alla famiglia Moringaceae, originaria di India e Pakistan e oggi diffusa in buona parte della fascia tropicale ed equatoriale del pianeta.
Aliejinė moringa (lot. Moringa oleifera, angl. Ben-oil-tree, vok. Meerrettichbaum) – moringinių (Moringaceae) šeimos daržovinis, dekoratyvinis, maistinis, pluoštinis, vaistinis augalas, paplitęs atogrąžų Azijoje. Iš jo gaunami lipai ir kietieji aliejai.
Aliejinė moringa yra sparčiai augantis lapuotis medis,[1] galintis užaugti iki 10–12 m aukščio.[2] Kamieno storis gali siekti 45 cm.[3]
Žiedai kvepiantys, vienalyčiai, netaisyklingi, apie 1–1,5 cm ilgio ir 2 cm pločio, sudaryti iš 5 gelsvų žiedlapių. Jie auga ant plono, šeriuoto žiedkočio, sudarydami 10–25 cm ilgio žiedų kekes.[2]
Sužydi per pirmuosius šešis mėnesius po pasodinimo. Vėsesniuose regionuose žydi nuo balandžio iki birželio mėnesio. Šiltuose regionuose su pakankamu kiekiu lietaus žydi du kartus per metus.[2]
Vaisius – kabanti, ruda, 20–45 cm dėžutė, nunokusi atsidaro trimis išilginiais plyšiais. Sėklos apvalios, tamsiai rudos apie 1 cm skersmens, su trimis balkšvais sparneliais. Sėklos išsklaidomos vėjo ir vandens.[3]
Auginant augalo viršūnė nukerpama iki 1–2 m, kad būtų patogiau skinti ankštis ir lapus.[4]
Aliejinė moringa dažniausiai auginama pusdykumių, atogrąžų ir subtropikų zonose, 9 ir 10 klimato atšiaurumo zonoje. Gali augti įvairiuose dirvožemiuose, bet šiai rūšiai tinkamiausias yra neutralus arba šiek tiek rūgštokas (pH 6,3 to 7,0), smėlingas, gerai drenuojamas arba molingas dirvožemis. Užliejamuose dirvožemiuose šaknys pradeda pūti.[5] Ypač tinkama sauso klimato regionams.
Parametras Reikalavimas/Diapazonas[5] Klimatas Geriausiai auga atogrąžų ir subtropikų zonose Altitudė 0 – 2000 m Kritulių kiekis 250 – 3000 mmReikalingas drėkinimas lapų derliui, jeigu kritulių kiekis < 800 mm
Dirvožemis Priemolis ir priesmėlis Dirvožemio pH pH 5 – 9Didžiausia aliejinių moringų augintoja – Indija, [5] metinis derlius sudaro 1,1–1,3 milijono tonų daržovių. Didžiausi plotai yra Andhra Pradeše (156,65 km²), Karnatakoje (102,8 km²) ir Tamilnade (74,08 km²).
Orisoje auginama namų soduose. Pietų Indijoje ir Tailande auginama kaip gyvatvorė. Filipinuose ir Indonezijoje auginama dėl lapų derliaus. Haityje sodinamos nuo vėjo apsaugančios gyvatvorės padedančios sumažinti dirvožemio eroziją.
Aliejinė moringa auginama arba auga savaime Centrinėje Amerikoje, Karibuose, Pietų Amerikoje, Afrikoje, Pietryčių Azijoje ir Okeanijoje.
Nuo 2010 m. auginama Havajuose komerciniam platinimui JAV.[5]
Aliejinė moringa gali būti auginama kaip vienametis arba daugiametis augalas. Ankštys yra valgomos tik pirmaisiais auginimo metais, vėliau jos tampa karčios ir nevalgomos. Mažiau palankiose auginimo vietovėse auginama kaip daugiametis augalas sustabdyti dirvožemio eroziją.[5]
Tropinio kultivavimo pagrindinė problema yra dirvožemio erozija, todėl dirvožemio įdirbimas turi būti kaip įmanoma seklesnis. Arimas reikalingas tik tada kai augalai sodinami labai tankiai. Jeigu augalai sodinamai retai, tada kasamos duobės ir užpilama dirva. Tai užtikrina gerą šaknų įsiskverbimą ir mažą dirvožemio eroziją. Duobės turi būti 30–50 cm gylio ir 20–40 cm pločio.[6]
Aliejinė moringa gali būti dauginama sėklomis ir auginiais. Aliejinės moringos sėklų daigumas yra labai didelis – 85 %. Dauginimui naudojami auginiai būna apie 1 m aukščio ir iki 4 cm skersmens. Trečdalis auginio turi būti užpilamas dirva.[6]. Filipinuose naudojami auginiai būna 1–2 m aukščio ir sodinamai nuo birželio iki rugpjūčio mėnesio.
Tarpai tarp augalų turėtų būti 10–20 cm su plačiais 4 m takais, patogiai plantacijos priežiūrai ir derliaus nuėmimui.[6] Dėl didelio tankumo piktžolių naikinimas ir ligų prevencija yra sudėtinga. Pusiau intensyvioje sodininkystėje augalai sodinami 0,5–1 m atstumu, dėl to padidėja derlius.
Indijoje, iš kur aliejinė moringa greičiausiai yra kilusi, laukinių tipų įvairovė yra didelė ir tai yra geros sąlygos veislininkystės programoms.[7] Šalyse kur buvo introdukuota, laukinių tipų įvairovė yra daug mažesnė, bet labai gerai prisitaiskiusi prie vietinių salygų.
Aliejinė moringa yra auginama dėl lapų, ankščių, aliejaus, dirvožemio erozijos stabdymo, todėl yra skirtingi veisimo tikslai. Indijoje kur moringa auginama kaip vienametis augalas yra svarbus vaisių derliaus stabilumas.[7] Pakistane siekiama išvesti veisles su didesnę maistinę vertę turinčiais lapais.[8] Tanzanijoje selekcijos kryptis, veislės iš kurių sėklų galima išgauti didesnį kiekį aliejaus.[9]
Aliejinė moringa auginama dėl lapų, ankščių ir sėklų aliejaus gamybai. Derlius labai priklauso nuo sezono, veislės, tręšimo, drėkinimo rėžimo. Disesnį derlių gausime, jeigu bus šiltos ir sausos auginimo sąlygos, bei papildomas tręšimas ir drėkinimas. Derlius imamas rankiniu būdu, su peiliais ir pjautuvais.[5]Palengvinti derliaus nuėmimui, didinti produkcijai rekomenduojams viršūnių karpymas, želdinimas, genėjimas.[10]
Kai augalai auga iš auginių pirmasis derlius gaunamas po 6–8 mėnesių. Gausiai derėti pradeda 3–4 metais po pasodinimo. 1–2 metais priskinama apie 300 ankščių nuo vieno augalo, 3–4 metais apie 400–500 ankščių.[11] Indijoje iš hektaro priskinama 31 tona ankščių.[5] Šiaurės Indijoje ankštys prinoksta vasarą. Pietų Indijoje derlius gaunamas du kartus per metus, liepos – rugsėjo ir kovo – balandžio mėnesiais.[12]
Vidutinis derlingumas iki 6 t iš ha per metus. Derlius labai skiriasi nuo sezono: drėgnuoju sezonu 1120 kg iš ha, sausuoju – 690 kg iš ha. Lapai ir stiebai kertami praėjus 60 dienų nuo pasodinimo, apie septynis kartus per metus. Kiekvieno kirtimo metu augalai nukertami 60 cm aukštyje nuo žemės.[13]
Siekiant padidinti derlių taikomas intensyvus drėkinimas ir tręšimas. Atliktuose tyrimuose Nikaragvoje, buvo gauti tokie rezultatai: iš vieno hektaro, kertant 9 kartus per metus buvo gauta 520 kg produkcijos, iš kurių 160 kg šviežių lapų.[14]
Per metus vidutiniškai išspaudžiama 250 l aliejaus iš ha.[5]
Aliejinė moringa (lot. Moringa oleifera, angl. Ben-oil-tree, vok. Meerrettichbaum) – moringinių (Moringaceae) šeimos daržovinis, dekoratyvinis, maistinis, pluoštinis, vaistinis augalas, paplitęs atogrąžų Azijoje. Iš jo gaunami lipai ir kietieji aliejai.
Aliejinė moringa yra sparčiai augantis lapuotis medis, galintis užaugti iki 10–12 m aukščio. Kamieno storis gali siekti 45 cm.
Žiedai kvepiantys, vienalyčiai, netaisyklingi, apie 1–1,5 cm ilgio ir 2 cm pločio, sudaryti iš 5 gelsvų žiedlapių. Jie auga ant plono, šeriuoto žiedkočio, sudarydami 10–25 cm ilgio žiedų kekes.
Sužydi per pirmuosius šešis mėnesius po pasodinimo. Vėsesniuose regionuose žydi nuo balandžio iki birželio mėnesio. Šiltuose regionuose su pakankamu kiekiu lietaus žydi du kartus per metus.
Vaisius – kabanti, ruda, 20–45 cm dėžutė, nunokusi atsidaro trimis išilginiais plyšiais. Sėklos apvalios, tamsiai rudos apie 1 cm skersmens, su trimis balkšvais sparneliais. Sėklos išsklaidomos vėjo ir vandens.
Auginant augalo viršūnė nukerpama iki 1–2 m, kad būtų patogiau skinti ankštis ir lapus.
Pokok Kelor - nama saintifiknya [Moringa Oleifera] juga dikenali sebagai merunggai, rambungai, rembungai, lemunggai, atau moringa merupakan satu-satunya genus dalam keluarga Moringaceae. Dalam bahasa Inggeris ia dipanggil : moringa,[1] pokok kayu dram[1] (kerana bentuk lenggi biji benihnya yang panjang dan langsing), pokok minyak ben, atau pokok benzoil[1] (kerana minyak yang dihasilkan dari benihnya).
Pokok kelor berasal dari bahagian selatan kaki bukit Himalaya, barat laut India.
Pokok kelor biasa tumbuh di kawasan tropika dan separa tropika. Ia merupakan spesies yang ditanam secara meluas dalam genus Moringa. Ia mudah ditanam dan mudah sesuai dengan apa-apa cuaca. Pokok kelor cepat tumbuh dan tahan kemarau.
Pokok kelor mempunyai pelbagai kegunaan dari akar hingga buahnya. Lengai muda dan daun pokok kelor digunakan sebagai sayuran. Lengai dari pokok ini juga boleh digunakan bagi membersihkan air dan membersihkan tangan, dan kadang-kala digunakan dalam perubatan herba.
.jpg)
.jpg)
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W_IMG_5249.jpg)
_leaf_at_Kolkata_W_IMG_2119.jpg)
M. oleifera merupakan pokok cepat tumbuh, berdaun lebat.[2]
Ia boleh mencapai ketinggian 10-12 m (32-40 kaki) [3] dan batangnya boleh mencapai diameter 45 cm (1.5 kaki).[4] Kulit batang pokok Kelor mempunyai warna yang putih-kelabu dan dikelilingi oleh gabus tebal. Pucuk muda mempunyai kulit keunguan kehijauan-putih, berbulu. Pokok ini memiliki silara luas dan merundup, dahan rapuhdan dedaun yang ringan tiga sekelompok tripinnate.
Bunganya wangi dan biseksual, dikelilingi oleh lima kelopak kuning-putih tidak sama rata, dengan urat yang sedikit. Bunganya sekitar 1-1.5 cm (1/2 ") panjang dan 2.0 cm (3/4") lebar. Ia tumbuh di batang berbulu halus dalam kelompok tersebar atau merundup dengan kelompok bunga yang mempunyai panjang 10-25 cm.[3]
Tempoh berbunga bermula selepas enam bulan mula ditanam. Di Kawasan musim sejuk, ia berbunga hanya sekali setahun yang berlaku antara April dan Jun. Dalam suhu bermusim berterusan dan dengan hujan berterusan, ia berbunga dua kali atau boleh sepanjang tahun.[3]
Buahnya adalah lenggai bertantung, kapsul coklat tiga segi dengan saiz 20-45 cm perang gelap, yang mampu memuatkan benih bulat sekitar 1 cm. Tiga biji benih di dalamnya mempunyai sayap nipis putih dan disebarkan oleh angin dan air.[4]
Semasa penanaman, ia sering dicantas setiap tahun kepada 1-2 m (3-6 kaki) dan dibenarkan untuk tumbuhkan kembali agar buah dan daun kekal boleh dicapai dalam jangkauan lengan.[5]
Pokok Kelor - nama saintifiknya [Moringa Oleifera] juga dikenali sebagai merunggai, rambungai, rembungai, lemunggai, atau moringa merupakan satu-satunya genus dalam keluarga Moringaceae. Dalam bahasa Inggeris ia dipanggil : moringa, pokok kayu dram (kerana bentuk lenggi biji benihnya yang panjang dan langsing), pokok minyak ben, atau pokok benzoil (kerana minyak yang dihasilkan dari benihnya).
Pokok kelor berasal dari bahagian selatan kaki bukit Himalaya, barat laut India.
Pokok kelor biasa tumbuh di kawasan tropika dan separa tropika. Ia merupakan spesies yang ditanam secara meluas dalam genus Moringa. Ia mudah ditanam dan mudah sesuai dengan apa-apa cuaca. Pokok kelor cepat tumbuh dan tahan kemarau.
Pokok kelor mempunyai pelbagai kegunaan dari akar hingga buahnya. Lengai muda dan daun pokok kelor digunakan sebagai sayuran. Lengai dari pokok ini juga boleh digunakan bagi membersihkan air dan membersihkan tangan, dan kadang-kala digunakan dalam perubatan herba.
Moringa oleifera is een boom uit de familie Moringaceae. De soort komt vooral voor in tropische en subtropische gebieden met een steppeklimaat.
Moringa oleifera staat ook wel bekend als de 'wonderboom' vanwege de hoge voedingswaarde en medicinale eigenschappen van de bladeren en vruchten van de boom, maar heeft niet echt een officiële Nederlandse naam.[1] Zo worden de bladeren in Zuid-Afrika gebruikt om ondervoeding tegen te gaan. Door deze eigenschappen wordt Moringa oleifera op grote schaal gekweekt in plantages.
Moringa oleifera groeit het beste op droge zandgrond. De boom is goed bestand tegen droogte en groeit relatief snel.
De plant komt van oorsprong voor in de heuvels aan de zuidelijke kant van de Himalaya in Noordwest-India, maar wordt inmiddels ook gekweekt op plantages in Afrika, India, Indonesië, Maleisië, Mexico, de Filipijnen, Midden- en Zuid-Amerika en Sri Lanka.
De soort wordt doorgaans gezien als de meest bruikbare boom ter wereld, omdat bijna elk onderdeel van de boom kan worden gebruikt als voedsel of voor andere nuttige doeleinden.
De nog niet volgroeide, groene vruchten van de boom worden het meest gebruikt. In Zuid- en Zuidoost-Azië worden ze in veel gerechten verwerkt. De zaden uit de volgroeide vruchten kunnen worden gegeten als noten of erwten. Tevens kan uit de zaden 38 tot 40% plantaardige olie worden gewonnen, genaamd behen-olie.
De bloemen van de boom zijn, indien gekookt, ook eetbaar. De wortel kan worden vermalen en gebruikt als condiment.
De bladeren van de boom zijn rijk aan onder andere bètacaroteen, vitamine C, proteïne, ijzer en kalium.[1] De bladeren kunnen worden gekookt als spinazie, of gedroogd en vermalen worden toegevoegd aan maaltijden.
Vanwege de sterke voedingswaarde van de boom, wordt Moringa oleifera op steeds grotere schaal ingezet voor de bestrijding van ondervoeding in ontwikkelingslanden. Onder andere Trees for Life, Church World Service, Educational Concerns for Hunger Organization, en Volunteer Partnerships for West Africa gebruiken de boom voor dit doel.
De zaden van Moringa oleifera kunnen worden gebruikt om water te zuiveren, daar ze in staat zijn tot 98 procent van onzuiverheden en micro-organismen uit water te halen.[1] De bladeren en vruchten kunnen worden verwerkt in medicijnen.
Moringa oleifera is een boom uit de familie Moringaceae. De soort komt vooral voor in tropische en subtropische gebieden met een steppeklimaat.
Moringa oleifera staat ook wel bekend als de 'wonderboom' vanwege de hoge voedingswaarde en medicinale eigenschappen van de bladeren en vruchten van de boom, maar heeft niet echt een officiële Nederlandse naam. Zo worden de bladeren in Zuid-Afrika gebruikt om ondervoeding tegen te gaan. Door deze eigenschappen wordt Moringa oleifera op grote schaal gekweekt in plantages.
Moringa olejodajna (Moringa oleifera), drzewo chrzanowe – gatunek drzewa tropikalnego z rodziny moringowatych, pochodzący z północno-zachodnich Indii i Pakistanu[2]. Odporne na suszę. Udomowione także w innych krajach Azji, w Afryce i Ameryce Południowej.
Moringa olejodajna (Moringa oleifera), drzewo chrzanowe – gatunek drzewa tropikalnego z rodziny moringowatych, pochodzący z północno-zachodnich Indii i Pakistanu. Odporne na suszę. Udomowione także w innych krajach Azji, w Afryce i Ameryce Południowej.
Moringa oleifera é uma planta da família Moringaceae, mais conhecidas simplesmente por moringas, ainda que seja também vulgarmente designada como acácia-branca, árvore-rabanete-de-cavalo, cedro, moringueiro e quiabo-de-quina. Em Cabo Verde é conhecida como akásia-branka; em Timor, como morangue e na Índia[1] como moxingo. É a espécie do seu género mais cultivada. As folhas e vagens são utilizadas na alimentação humana. A árvore em si não é muito robusta, mas desenvolve ramos que crescem até cerca de 10 m de comprimento, podendo a planta alcançar 12 metros de altura.[2] Sua principal riqueza está no altíssimo valor nutricional das suas folhas e frutos.
A espécie Moringa oleifera possui folhas compostas que apresentam filotaxia alterna. As flores são zigomorfas, possuem um único pistilo, seu tamanho varia entre 2 e 3cm, exibem a coloração que varia do branco ao amarelo pálido, as sépalas, por sua vez, estão dispostas em um único verticilo. O ovário é súpero e unilocular, possui apenas um único óvulo e o gineceu é tricarpelar. Suas anteras se abrem longitudinalmente. As folhas são tripinadas. As flores são amarelo-pálidas e relativamente grandes. A sua polinização é efetuada por pássaros e insetos. Os frutos são vagem cápsulas piramidais arredondadas, com sementes com três asas equidistantes. A vagem possui em média 30 cm e é indescente, ou seja, não se abre quando atinge a maturação. Divisão: Anthophyta. Classe: Magnoliopsida. Subclasse: Dillenidae. Ordem: Capparidales. Família: Moringaceae. Gênero: Moringa Espécie: Moringa oleífera.
Cresce principalmente em áreas semi-áridas tropicais e subtropicais. Sendo o seu habitat preferencial o solo seco e arenoso, tolera solos pobres, como em áreas costeiras. Suas mudas são obtidas através de semeadura ou estaquia de ramos com mais de 20 cm. No cultivo em larga escala, seu tronco é submetido a podas regulares de forma que sua altura não ultrapasse cerca de um metro e meio, visando facilitar a colheita das folhas.
Seu crescimento é extremamente rápido, atingindo o porte arbóreo já nos primeiros meses após a semeadura. A produção de sementes se inicia no primeiro ano.
Aparentemente, é nativa dos sopés montanhosos meridionais dos Himalaias (Noroeste da Índia). Hoje, o seu cultivo estende-se a África, à América Central e América do Sul, Sri Lanka, Índia, México, Malásia e nas Filipinas.
O nordeste da África é o centro de diversidade da família, com nove espécies.
Considerada como uma das árvores cultivadas mais úteis para o ser humano, praticamente todas as suas partes podem ser utilizadas para diversos fins. Nos trópicos, a sua folhagem é usada como forragem para animais. As suas sementes, oleosas, são utilizadas para a produção do óleo de ben (ou bem), rico em ácido beénico, usado em pintura artística. Flores têm um aroma muito delicado e são usadas para produzir produtos cosméticos. A madeira é usada na produção de papel e de fibras têxteis. As raízes são consideradas abortivas. Quando reproduzida através da técnica de estaquia, produz raízes capazes de conter a erosão dos solos.
Com as deficiências alimentares hoje em dia, a busca de complementos alimentares traz uma alternativa viável a uma alimentação saudável, que supra todas as necessidades diárias do ser humano. Entretanto, muito desses suplementos alimentares podem trazer danos ou possuem alguma limitação em relação ao uso. Uma alternativa vista para minimizar as deficiências alimentares, seria um alimento com uma quantidade grande de vitaminas e minerais, que são essenciais no dia-a-dia. Um exemplo dessa “super” alimentação seria a moringa oleífera, que em suas variedades suprem a alimentação e até mesmo a sobrevivência de povos (principalmente os africanos saarianos). Essa planta contém dessas substâncias essenciais como vitamina A, vitamina C, proteína, potássio, cálcio, ferro, entre outros. As folhas de Moringa oleífera são conhecidas pela sua alta concentração de minerais, dentre eles o cálcio e o ferro, que são vitais para o organismo humano, e sua deficiência gera enfermidades graves como a anemia e osteoporose. Em sua maioria o complemento e suplemento de cálcio, é usado para suprir deficiências como osteoporose, pressão alta e também no reparo de fraturas ósseas que são causadas pela hipocalcemia, e o complemento e suplemento de ferro na alimentação evita a anemia ferropriva é ultilizada também como antídoto (contra centopeias, escorpiões e aranhas) bactericida, diurético, estrogênica, expectorante, purgativo, estimulante, tônico e vermífugo.
Noutras partes do mundo, farmacêuticos já utilizam as folhas do vegetal, no aproveitamento terapêutico de folhas da planta e produzem xaropes, cápsulas e medicamentos essenciais, além de ajudar no tratamento de mazelas associadas ao HIV/SIDA, tuberculose, anemia, dentre outras associadas a várias enfermidades.
No Brasil, é conhecida no Estado do Maranhão desde 1950 e usada como planta ornamental, tendo em vista o desconhecimento do seu uso como hortaliça.
Possui também ação de coagulante, ajudando assim no tratamento de água poluída, e ainda pode ser utilizada no desenvolvimento de remédios, entre outros setores.
A Moringa oleifera contêm mais de 92 nutrientes e 46 tipos de antioxidantes, além de 36 substâncias anti-inflamatórias e 18 aminoácidos, inclusive os 9 aminoácidos essenciais que não são fabricados pelo corpo humano. As folhas frescas contêm nutrientes na seguinte proporção: sete vezes mais vitamina C que a laranja; dezessete vezes mais cálcio que o leite; dez vezes mais vitamina A que a cenoura; quinze vezes mais potássio que a banana; duas vezes mais proteína que o leite (cerca de 27% de proteína, equivalente à carne do boi); vinte e cinco vezes mais ferro que o espinafre; vitaminas presentes: A, B (tiamina, riboflavina, niacina), C, E, e betacaroteno. Minerais presentes: Cromo, Cobre, Fósforo, Ferro, Magnésio, Manganês, Potássio, Selênio e Zinco.
Moringa oleifera é uma planta da família Moringaceae, mais conhecidas simplesmente por moringas, ainda que seja também vulgarmente designada como acácia-branca, árvore-rabanete-de-cavalo, cedro, moringueiro e quiabo-de-quina. Em Cabo Verde é conhecida como akásia-branka; em Timor, como morangue e na Índia como moxingo. É a espécie do seu género mais cultivada. As folhas e vagens são utilizadas na alimentação humana. A árvore em si não é muito robusta, mas desenvolve ramos que crescem até cerca de 10 m de comprimento, podendo a planta alcançar 12 metros de altura. Sua principal riqueza está no altíssimo valor nutricional das suas folhas e frutos.
Wikimedia Commons'ta Moringa oleifera ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Moringa oleifera ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Moringa oleifera, "Shojne" olarak Bengalcede , "Munagakaya" olarak Telugu dilinde, "Shevaga" in Marathi dilinde, "Moringa" olarak Tamil dilinde v.s çeşitli dillerde adlandırılır. [1]), Moringa cinsinin en çok yetiştirilen ve bilinen türüdür. Mucize ağaç' olarak da adlandırılır,bu bitkinin bu adla adlandırılmasının sebebi ise hemen hemen her parçasının ayrı bir değerinin olmasıdır.Zira tohumundan köküne,sapına kadar bitkinin her parçasından yararlanılmaktadır.
Anavatanı olan himalaya eteklerindeki Kuzey Hindistan bölgeleridir. Ancak sonrasında dünyanın pek çok bölgesine kültür türleri gönderilerek yetiştirilmeye başlanmıştır. Şu sıralar Endonezya,Srilanka,Malezya,Filipinler,Meksika,Güney Amerika,Orta Amerikada da yetiştirilmektedir. Afrika'da dahası Orta Doğu'da yetiştirildiği bilinmektedir. Yarı kurak,tropik ve sub tropik iklimlerde yetişebilen bir türdür.Soğuğa dayanıklılık haritasında USDA 9-10 olarak belirtilen bölgelerde de yetiştirilebilmektedir ancak bu tür yerlerde normal olarak ağaç -1 ile -9 derece civarındaki ısılarda yapraklarını dökerek,gövdesini kurutarak ölür bununla birlikte kendisi derine kök yaptığı için bir sonraki bahar ayında tekrar yeniden kökten filizlenip,yeniden gövde ve dallarını,yapraklarını,çiçeklerini oluşturabilmektedir. Toprak tercihi de bulunmamaktadır,genel olarak kuru kumlu topraklarda iyi yetişebilmektedir ancak en fakir topraklarda dahi yetişme kabiliyetide bulunmaktadır.Kuraklığa'da dayanıklı bir ağaçtır. Ağaç çok hızlı büyüme kabiliyetine sahiptir,ilk yıl 4 metre büyüyebilir eğer herhangi bir don v.s etkenle karşılaşmazsa sıcak iklimlerde ağacın 6-15 metre arası bir uzunluğa erişebildiği görülmüştür. Ancak kökü derine yaptığı için dar saksılarda yetişebilen bir ağaç olmayıp daha çok bahçelerde ve çok büyük saksılarda yetişebilme kabiliyetine sahiptir.[2]
Tohumları Malezya'da fıstık olarak yenilir. Kalınlaşmış kökleri yabanturbu gibi yenilebilmektedir. Aşırı derecede besleyici olan yaprakları yeşillik olarak, salatalarda, sebze yemeklerinde yenilebilir. Zira yaprakları aynı ağırlıktaki portakalın 7 misli C vitamini, sütün 4 misli kalsiyum, havucun 4 misli A vitamini, sütün iki misli protein ve muzun 3 misli potasyum içerir.[3] Bununla birlikte ağaç kalsiyum oksalat olarak yapraklarında kalsiyumu depolamakla bu türden kalsiyum depolama vücuda biraz yabancıdır, bununla birlikte şu ana kadar bir zararlı etkisi de tespit edilememiştir.[4][5][6][7] Ancak böbrek taşı sorunu olanların oksalat sebebiyle bu bitkiyi dikkatli şekilde tüketmeleri veyahut beraberinde oksalatı engelleyici gıdalar almaları gerekmektedir. Yaprakları kurutulup toz haline getirilerek de tüketilebilir.Bu durumda bir çorba kaşığı toz 1-3 yaş arası çocukların kalsiyum ihtiyacının %40'ını,protein ihtiyacının %14'ünü,demir ihtiyacının %23ünü,A vitamini ihtiyacının büyük kısmını karşılar.6 çorba kaşığı toz ise hamilelik ve emzirme süresince bir kadının ihtiyaç duyduğu demir ve kalsiyum ihtiyacının çoğunu karşılar.[6][8] Ayrıca Filipinler de v.s ülkelerde yaprakları çorba v,s yemek yapımında ve gıda endüstrisinde kullanılmaktadır.[9] Yine yaprakları toz haline getirilip temizlik ve dezenfekte etmek içinde kullanılabilir. Tohumları %38-40 oranında kurumayan Ben (Oil) Yağı içerir; bu yağ resim,güzel sanatlarda boya içeriği olarak kullanıldığı gibi saat gibi hassas makinelerin yağlanmasında kullanılır. Bu yağ temiz, tatlı ve kokusuz olduğu için parfüm ve saç bakım ürünlerinde de kullanılır. Ağacı kereste olarak kullanılabildiği gibi; bahçelere çit olarak da kullanılabilir. Yağının çıkarılması sonrası kalan tohum posası ve tohumları anti bakterial özelliği sayesinde su dezenfektasyonu için belli miktarları aşmamak kaydıyla kullanılabilir.[10][11]
Buna ilaveten bitki gövdesi çeşitli ülkelerde kök boya olarak kullanılmaktadır.Yine Hindistan ve Srilanka'da yerel halk afrodizyak olarak kadın ve erkekler için tohumlarını ilaç gibi kullanmaktadır. Ayrıca açlıkla mücadele için tavsiye edilen ve kullanılan ağaçlardan biridir. [12]
Sonjna (Moringa oleifera) kabuğu Narendrapur Kalküta yakınında, Batı Bengal, Hindistan.
Çiçeklenmiş Sonjna (Moringa oleifera) Narendrapur Kalküta yakınında, Batı Bengal, Hindistan.
Moringa oleifera: Çiçek ve meyvesi. MacRichie Ulusal Parkı, Singapur.
Kurutulmuş moringa oleifera tohumları.
Dunt-dalun chin-yei, Myanmar'da ince dallarından yapılan özel ekşi çorba
.jpg)
.jpg)
,_Philippines.jpg)
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W_IMG_5249.jpg)
.jpg)
,lf,e-s_greenhouse_Radix_Serre@Wageningen_University,NL_fri24jun2011.jpg)
_leaf_at_Kolkata_W_IMG_2119.jpg)
_leaves_with_flowers_at_Kolkata_W_IMG_2125.jpg)
_trunk_at_Narendrapur_W_IMG_4175.jpg)
_flowering_at_canopy_at_Narendrapur_W_IMG_4172.jpg)
_flowers_at_Kolkata_W_IMG_2124.jpg)
_flowers_at_Kolkata_W_IMG_2123.jpg)
_flowering_branch_at_Kolkata_W_IMG_2118.jpg)
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W_IMG_5250.jpg)
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W_IMG_5249.jpg)
_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W2_IMG_5249.jpg)
|seriler= görmezden gelindi (yardım); Bilinmeyen parametre |bölüm url= görmezden gelindi (yardım); Tarih değerini gözden geçirin: |erişim tarihi= (yardım) |erişim tarihi= (yardım) Moringa oleifera, "Shojne" olarak Bengalcede , "Munagakaya" olarak Telugu dilinde, "Shevaga" in Marathi dilinde, "Moringa" olarak Tamil dilinde v.s çeşitli dillerde adlandırılır. ), Moringa cinsinin en çok yetiştirilen ve bilinen türüdür. Mucize ağaç' olarak da adlandırılır,bu bitkinin bu adla adlandırılmasının sebebi ise hemen hemen her parçasının ayrı bir değerinin olmasıdır.Zira tohumundan köküne,sapına kadar bitkinin her parçasından yararlanılmaktadır.
Моринга олійна, або масляниста (Moringa oleifera) — багаторічна рослина родини Морингові. Місцеві назви — Дерево очищення, Дерево барабанних паличок, Найкращий друг матері (завдяки здатності посилювати родову діяльність).
Листяне дерево заввишки 10-12 м, в культурі задля полегшення збирання плодів часто роблять обрізку на висоті 1-2 м. Товщина стовбуру може досягати 45 см. Кора білувато-сірого кольору, з товстим шаром корку. Молоді пагони мають червоний або зеленкуватий відтінок, повстисті. Крона дерева розлога, складається з тонких, поникаючих гілок. Листя — пірчасте, яскраво-зелене.
Моринга олійна є одним з найбільш швидкозростаючих дерев: вона може досягти 3 м заввишки за 10 місяців, а цвітіння настає вже через півроку після посадки. В субтропічних районах рослина квітне раз на рік, з квітня по червень. У районах, де нема значних коливань температури, квітне двічі на рік або цілий рік. Плід — висяча, тристороння капсула 20-45 см завдовжки. Вона містить коричневе, жирне насіння з крильцями, за допомогою яких воно розноситься вітром та водою. Також практикується вегетативне розмноження живцями.
Росте в субтропічному і тропічному кліматі на різних континентах. Походить з передгір'я Південних Гімалаїв, а зараз культивується в тропічній Азії та Африці, Мексиці, Індії, Центральній і Південній Америці.
Моринга олійна є найбільш розповсюдженим видом роду. Дерева дають густу тінь, захищають від вітру і служать опорою для сланких рослин. Використовують всі частини рослини.
Листя моринги їстівне і може бути застосоване як альтернативне джерело поживних речовин у регіонах з дефіцитом продовольства. Воно містить білки, вітаміни А, В, С, К, марганець. В одній жмені листя міститься десять добових норм вітаміну А. Зазвичай його варять на кшталт шпинату або сушать і додають до супів та соусів.
З листя виготовляють папір, також воно використовуються у народній медицині як засіб проти шлунково-кишкових інфекцій.
Коріння багате на поліфенольні сполуки, у ньому міститься антибіотик, який, за оцінками університету Сан Карлос в Гватемалі, може зрівнятися по дії з препаратами від шкірних інфекцій. Подрібнене коріння використовують як гостру приправу.
Мед з квітів моринги має чудовий аромат. Настій суцвіть добре допомагає від застуди. Дослідження, що публікувалися в останні роки в американському журналі з фітотерапії та садівничої науки (Journal of Phytotherapy Research and Hortiscience) довели, що моринга знижує рівень цукру в крові, знімає запалення, лікує виразку шлунка і діє заспокійливо на нервову систему. У Західній Африці лікарі успішно використовують морингу для лікування діабету.
Найбільш цінним є насіння, з якого добувають поживну та цілющу морингову олію. Вона дуже довго не псується і застосовується:
Насіння моринги можна вживати в їжу смаженим, як арахіс. Макуха, що залишається після вичавлювання олії, є чудовим добривом.
Новітні дослідження, проведені Бритіш Оуверсіз Девелопмент Ейдженсі на замовлення ЄС, показали, що добре подрібнене насіння моринги має властивість поглинати і деактивувати бактерії і віруси з забрудненої води. Це відкриття спонукало до розробки революційно нового методу очищення води, що використовується у регіонах з забрудненими річками.
Моринга олійна, або масляниста (Moringa oleifera) — багаторічна рослина родини Морингові. Місцеві назви — Дерево очищення, Дерево барабанних паличок, Найкращий друг матері (завдяки здатності посилювати родову діяльність).
Chùm ngây hay ba đậu dại[1][2] (danh pháp hai phần: Moringa oleifera) là loài thực vật thân gỗ phổ biến nhất trong Chi Chùm ngây (danh pháp khoa học: Moringa) thuộc họ Chùm ngây (Moringaceae), xuất xứ từ vùng Nam Á nhưng cũng mọc hoang và được trồng, khai thác, sử dụng nhiều nơi trên thế giới do có giá trị kinh tế cao.
Trong tiếng Anh, cây chùm ngây có nhiều tên gọi khác nhau như "cây cải ngựa" (Horseradish tree, do rễ non của cây có vị của cải ngựa, mù tạt), "cây dùi trống" (Drumstick tree, do thân/quả cây giống dùi trống), "cây dầu bel" (Bel-oil tree, do dầu ép từ hạt cây được bán với tên gọi bel-oil).
Cây thân mộc cao cỡ trung bình, ở độ tuổi trưởng thành cây có thể mọc cao hàng chục mét. 1 tuổi nếu không cắt ngọn cây có thể cao tới 5-6m và có đường kính 10 cm. 3-4 năm tuổi là cây ở độ tuổi trưởng thành. Thân cây óng chuốt, không có gai. Lá kép dài 30–60 cm, hình lông chim, màu xanh mốc; lá chét dài 12–20 mm hình trứng, mọc đối có 6-9 đôi. Cây trổ hoa vào các tháng 1–2. Hoa trắng kem, có cuống, hình dạng giống hoa đậu, mọc thành chùy ở nách lá, có lông tơ, nhiều mật. Quả dạng nang treo, dài 25–40 cm, ngang 2 cm, có 3 cạnh, chỗ có hạt hơi gồ lên, dọc theo quả có khía rãnh. Hạt màu đen, tròn có 3 cạnh, lớn cỡ hạt đậu Hà Lan.
Các bộ phận của cây chứa nhiều khoáng chất quan trọng, giàu chất đạm, vitamin, beta-caroten, acid amin và nhiều hợp chất phenol. Cây chùm ngây cung cấp một hỗn hợp gồm nhiều hợp chất quý hiếm như zeatin, quercetin, alpha-sitosterol, caffeoylquinic acid và kaempferol. Một số nguồn nghiên cứu cho biết chùm ngây chứa hơn 90 chất dinh dưỡng tổng hợp bao gồm bảy loại vitamin, sáu loại khoáng chất, 18 loại acid amin, 46 chất chống ôxi hóa, liều lượng lớn các chất chống viêm nhiễm, các chất kháng sinh, kháng độc tố, các chất giúp ngăn ngừa và điều trị ung thư, u xơ tiền liệt tuyến, giúp ổn định huyết áp, hạ cholesterol, bảo vệ gan.
Lá chùm ngây còn chứa nhiều dưỡng chất hơn cả quả và hoa, tính theo trọng lượng, trong đó vitamin C hơn cam 7 lần, vitamin A hơn cà rốt 4 lần, canxi gấp 4 lần sữa, sắt gấp 3 lần cải bó xôi, đạm nhiều gấp đôi sữa chua và potassium gấp 3 lần trái chuối[3]
Những nghiên cứu về chùm ngây đa số được thực hiện ở Ấn Độ, Philippines và Châu Phi. Cây được biết đến và sử dụng từ hàng ngàn năm ở các nước có nền văn minh cổ như Hy Lạp, Ý, Ấn Độ. Được xem là một trong những loài cây hữu dụng bậc nhất thế giới[4] do toàn bộ các phần trên cây chùm ngây đều có thể được dùng làm thức ăn hoặc phục vụ cho các mục đích khác nhau, nên chùm ngây hiện đang được khuyến khích trồng ở nhiều quốc gia trên thế giới, đặc biệt là những nước nghèo. Rau chùm ngây là nguồn thức ăn tốt cho trẻ sơ sinh và bà mẹ vừa mới sinh con[4].
Các tổ chức phi chính phủ là "Trees for Life International", "Church World Service", "Educational Concerns for Hunger Organization" và "Volunteer Partnerships for West Africa" đã ủng hộ cho cây chùm ngây là "nguồn dinh dưỡng tự nhiên cho các nước nhiệt đới".[5] Một nhà nghiên cứu đã công bố rằng "bột lá chùm ngây có tác dụng dinh dưỡng và có thể sử dụng để chống lại nạn đói."[5][6][7][8] Cây chùm ngây cho nhiều lá vào cuối mùa khô trong khi các loài cây rau khác thường cho ít lá.[9]
Bản địa chùm ngây là ở vùng sơn cước Hi Mã Lạp Sơn tây bắc Ấn Độ, có lịch sử phát hiện và sử dụng hơn 4000 năm, nhưng ngày nay được trồng rộng rãi ở Phi châu, Trung Mỹ, Nam Mỹ, Đông Nam Á v.v.[cần dẫn nguồn]
Ở Việt Nam chùm ngây là loài duy nhất của Chi Chùm ngây được phát hiện mọc hoang từ lâu đời tại nhiều nơi như Thanh Hóa, Ninh Thuận[10], Bình Thuận[11], vùng Bảy Núi ở An Giang, đảo Phú Quốc v.v. Tuy vậy trước đây cây ít được chú ý, có nơi trồng chỉ để làm hàng rào, và chỉ trong vài chục năm trở lại đây khi hạt cây từ nước ngoài được mang về Việt Nam, được trồng có chủ định và qua nghiên cứu người ta thấy cây có nhiều tác dụng đặc biệt nên tưởng là cây mới du nhập[12]
Cây chùm ngây rất dễ trồng, có thể trồng từ hạt, hom cành, hom củ và trồng được quanh năm. Vùng thiếu nước nên trồng vào mùa mưa, tức khoảng tháng 4, tháng 5. Cây được trồng nhiều ở những vùng đất khô hạn khắc nghiệt nhiệt đới hoặc bán nhiệt đới. Cây chuộng đất ráo nước, nhiều cát, dù là đất xấu cũng dễ mọc, chịu được hạn hán, ưa nắng, hầu như không bị sâu bệnh hại do đó chăm sóc cây không cần điều kiện gì đặc biệt về phân bón và nước tưới. Tuy nhiên cây không chịu được úng ngập và dễ chết nếu không được thoát nước tốt. Biểu hiện ban đầu của sự dư nước dưới rễ chùm ngây là trên lá cây xuất hiện những đốm trắng, khi đó người trồng cây cần ngưng tưới hoặc tìm cách thoát nước cho cây.
Gỗ chùm ngây khá mềm, giòn nên thân cành dễ bị gãy trong mưa bão. Do đó nếu trồng cây để khai thác sử dụng người trồng thường cắt ngọn cây khi đạt độ cao nhất định, vừa tiện thu hái; vừa kích thích cây đâm tược, nảy cành theo cấp số nhân như tán dù; vừa hạn chế thiệt hại do gãy đổ.
Hầu hết các bộ phận như lá, hoa, quả, hạt, rễ, thân của cây chùm ngây đều hữu dụng với con người. Bằng cách canh tác chùm ngây, nhà nông có thể cải thiện đất xấu. Lá, hoa và quả non của chùm ngây, với rất nhiều dinh dưỡng và nguyên tố vi lượng, được dùng làm thực phẩm cho người và gia súc, giúp xóa đói giảm nghèo, góp phần đảm bảo an ninh lương thực, chống suy dinh dưỡng trẻ em tại các quốc gia đang phát triển.[13].
Trong ẩm thực, lá non và thậm chí cả lá già của chùm ngây được sử dụng để nấu canh với thịt, tôm, nấm hoặc nấu suông (mùi vị tương tự rau ngót), trộn salad, ăn sống, xào thịt, trứng, xay nhuyễn thành nước sinh tố. Lá chùm ngây phơi khô tán bột có thể để rất lâu mà không mất dinh dưỡng, sử dụng cho nhiều món ăn như cháo, bột trẻ em, nhào bột bánh, pha nước uống. Hoa chùm ngây có nhiều mật ngọt và giàu dinh dưỡng, làm rau hoặc phơi khô dùng nấu lấy nước uống như một loại trà. Trái non được dùng xào, nấu canh, hầm xương, ninh súp như đậu cô ve và cho hương vị gần tương tự măng tây. Khi già, hạt chùm ngây có thể rang ăn như đậu phộng. Rễ non của cây ăn sống hoặc làm gia vị như cải ngựa (mù tạt). Tuy nhiên tương tự rau ngót, lô hội, hạn chế sử dụng rau và các chế phẩm từ chùm ngây cho phụ nữ có thai[14].
Tư vấn về thực dưỡng với chùm ngây cho biết khi nấu canh rau chùm ngây chỉ cần vừa chín tới để bảo tồn tốt nhất dưỡng chất, không cần nhiều rau vì lượng dinh dưỡng trong rau rất cao, nêm ít gia vị, không cần hoặc cần rất ít mì chính vì rau có vị ngọt đậm tự nhiên.
Sự chú ý đến công dụng của chùm ngây ngày càng tăng lên tại nhiều quốc gia trên thế giới và trong thực tế, loài cây này đã vượt ra ngoài khuôn khổ là một loại rau mà được sử dụng rộng rãi và đa dạng trong công nghệ dược phẩm, mỹ phẩm, nước giải khát dinh dưỡng và thực phẩm chức năng. Các quốc gia đang phát triển sử dụng chùm ngây như dược liệu kết hợp chữa hàng trăm loại bệnh hiểm nghèo, bệnh thông thường như phòng và trị ung thư, tiểu đường, thiếu máu, còi xương, tim mạch, kinh phong, sưng tấy, viêm nhiễm, mỡ máu, đau dạ dày, ngừa thai, ung loét, lão hóa, suy nhược cơ thể, suy nhược thần kinh, trị chứng bất lực và tăng cường khả năng ham muốn tình dục[15]. Thống kê chưa đầy đủ cho thấy chùm ngây có thể được sử dụng để điều trị đến hơn 300 căn bệnh. Đặc biệt, hợp chất zeatin, với năng lực chống lão hóa mạnh mẽ, trong chùm ngây cao gấp vài ngàn lần so với bất kỳ một loại cây nào khác. Thêm vào đó, chùm ngây cũng có hai loại hợp chất phòng ung thư và chặn đứng sự tăng trưởng của khối u, khiến cây được mệnh danh là loại cây phòng ung thư[16]
Hạt khô của cây có thể được ứng dụng để làm hoạt chất lọc nước hoặc ép lấy dầu. Chất dầu trong hạt có phẩm chất tốt, màu vàng tươi sáng với một hương vị dễ chịu có được so sánh chất lượng với dầu oliver, để rất lâu không hỏng và được sử dụng làm dầu ăn hoặc dầu máy. Tại các vùng ô nhiễm nơi nông thôn nghèo châu Á, châu Phi, hạt chùm ngây thường được nghiền nát hòa vào nước, để lắng, các chất cặn bẩn sẽ bị loại bỏ hoàn toàn. Nước sạch này còn được sát khuẩn do tác dụng của chất dầu cay trong hạt, nên có thể dùng ngay làm nước uống.
Do chùm ngây mọc nhanh, sống được ở những điều kiện đất đai khô cằn và trong điều kiện khí hậu khắc nghiệt, chịu được hạn hán, nên nhiều nơi trên thế giới chùm ngây được trồng làm hàng rào xanh che chắn cho các khu sản xuất nông nghiệp, che bóng cho các cây công nghiệp dài ngày, chắn gió, chắn cát. Cây cũng có khả năng cải tạo đất tốt, lá già làm phân hữu cơ và thức ăn bổ sung cho gia súc rất tốt. Dáng cây thon, thân óng, tán đẹp, lá xanh mướt nên còn được trồng làm cảnh.
Tuy thuộc loại mộc nhưng gỗ thân cây mềm, nhẹ, là nguồn nguyên liệu tiềm năng cho kỹ nghệ giấy và còn được dùng để chế phẩm màu xanh.
Chùm ngây hay ba đậu dại (danh pháp hai phần: Moringa oleifera) là loài thực vật thân gỗ phổ biến nhất trong Chi Chùm ngây (danh pháp khoa học: Moringa) thuộc họ Chùm ngây (Moringaceae), xuất xứ từ vùng Nam Á nhưng cũng mọc hoang và được trồng, khai thác, sử dụng nhiều nơi trên thế giới do có giá trị kinh tế cao.
Trong tiếng Anh, cây chùm ngây có nhiều tên gọi khác nhau như "cây cải ngựa" (Horseradish tree, do rễ non của cây có vị của cải ngựa, mù tạt), "cây dùi trống" (Drumstick tree, do thân/quả cây giống dùi trống), "cây dầu bel" (Bel-oil tree, do dầu ép từ hạt cây được bán với tên gọi bel-oil).
Moringa oleifera Lam., 1785
Мори́нга ма́сличная (лат. Morínga oleiféra) — дерево; вид рода Моринга семейства Моринговые, имеющее разнообразное пищевое значение.
Это быстрорастущее засухоустойчивое дерево, происходящее из южных предгорьев Гималаев. Широко культивируется в Африке, Центральной И Южной Америке, Мексике, Индии, Шри-Ланке, Малайзии и на Филиппинах. Может расти в полузасушливых субтропических и тропических областях. Моринга терпит бедные песчаные почвы, в том числе прибрежных областей.
Моринга масленичная - хорошо ветвящееся дерево, достигающее в природе высоту 10м. Диаметр ствола 60-70 см. Имеют подземные клубни (около 20 см в диаметре). Листья очередно расположенные, сложные непарноперистые (7-11 листочков), поникающие. Листочки широкояйцевидные, зеленые, на верхушке выемчатые, 1-2,4см длиной. Соцветия кистевидные, до 30 см длиной. Напоминают соцветия белой акации и по ошибке так иногда и называются. Цветки белые, реже кремовые, около 2,5 см в диаметре, душистые. Лепестки ланцетной формы, 1,5 см длиной и 5-6 мм шириной. Чашелистики такого же цвета и формы, как и лепестки, с зеленым основанием. Хороший медонос. Размножение семенами. Семена имеют форму маленьких светло-коричневых треугольных пирамидок с небольшими крылышками по ребрам пирамидки.
Почти каждая его часть может быть использована в пищу.
Зрелые семена дают 38-40% пищевого масла с высокой концентрацией бегеновой кислоты. Рафинированное масло прозрачно, без запаха, не прогоркает. Однако масло не рекомендуется принимать внутрь беременным женщинам. Жмых, остающийся после экстракции масла, может быть использован в качестве удобрения или в качестве флокулянта для очистки мутной воды. Масло семян также имеет потенциал для использования в качестве биотоплива.
Дерматологи и косметологи используют морингу для лечения аллергических реакций и всех типов грибка: на коже, ногтях, слизистых[2].
Это заготовка статьи по ботанике. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Мори́нга ма́сличная (лат. Morínga oleiféra) — дерево; вид рода Моринга семейства Моринговые, имеющее разнообразное пищевое значение.
辣木（学名：Moringa oleifera）別名鼓槌樹（drumstick tree），为辣木科辣木属下的一个种。辣木是一個抗旱快速增長，原產於熱帶和亞熱帶南亞地區。辣木亦是具侵略性的入侵物種。[1]多部分皆可食用，故它被廣泛栽培使用種子莢和葉作為蔬菜和傳統醫學草藥，同時也用於水淨化。[2][3]辣木也由台灣亞蔬—世界蔬菜中心積極培育中。
|access-date=中的日期值 (帮助)
这是一篇與藥用植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 辣木（学名：Moringa oleifera）別名鼓槌樹（drumstick tree），为辣木科辣木属下的一个种。辣木是一個抗旱快速增長，原產於熱帶和亞熱帶南亞地區。辣木亦是具侵略性的入侵物種。多部分皆可食用，故它被廣泛栽培使用種子莢和葉作為蔬菜和傳統醫學草藥，同時也用於水淨化。辣木也由台灣亞蔬—世界蔬菜中心積極培育中。
分類（APG III） 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 eudicots 階級なし : コア真正双子葉類 core eudicots 階級なし : バラ類 rosids 階級なし : アオイ類 malvids 目 : アブラナ目 Brassicales[1] 科 : ワサビノキ科 Moringaceae[2] 属 : ワサビノキ属 Moringa[1] 種 : ワサビノキ M. oleifera 学名 Moringa oleifera Lam.[3] シノニム ワサビノキ（学名：Moringa oleifera Lam.[3]）は、ワサビノキ科唯一の属であるワサビノキ属の1種であり、本属で最も広く栽培されている。属名のモリンガで呼ばれることもあり、日本で食材として扱う事業者やその商品名でも「モリンガ」と称することが多い[4]。
英語では「モリンガ」の他、果実の形態から「ドラムスティックツリー」、根の味から「ホースラディッシュツリー」、種子からとれる油に注目して「ベンオイルツリー（ベンゾイルツリー）」の名がある。本種は木本であり、生長が速く旱魃に強い。インド北西部のヒマラヤ山脈南麓を原産とし、熱帯・亜熱帯地域で広く栽培されている。栽培地域を中心に若い果実や葉が野菜として食される他、浄水や手洗いに用いられ、時に薬用植物とされる。
属名のモリンガ（Moringa）はタミル語のムルンガイ（murungai、「捻じれた莢」の意）に由来する[5][6]。種小名の oleiferaは「油を持つ」を意味し、搾油できる特徴による。
ワサビノキは、成長が速い樹木であり、環境に応じて常緑性または落葉性を示す。成木は高さ10～12メートル[7]、直径45cmにまで達する[8]。樹皮は白みがかった灰色で、厚いコルク層に覆われている。若い芽は、紫や緑がかった白の毛むくじゃらの樹皮を持っている。樹冠は開けており、枝は脆く垂れやすく、葉は3回羽状複葉。
花は両性で、長さ約1～1.5センチメートル、幅は約2センチメートルで、香りがある。花弁は不同で、薄い縞模様のある黄色がかった白色。長さ10〜25センチメートルほどの広がった垂れやすい円錐花序につく。花梗は細く、有毛。花は植えて6カ月以内に咲き始める。開花は涼しい地域では4月～6月に見られ、気温や降水がより安定した地域では1年に2度あるいは1年中見られる[7]。
果実は三角柱型の蒴果で3室、長さ20～45センチメートル、茶色に熟し、ぶら下がる。種子は直径約1センチメートル、球形で黒褐色、3枚の白みがかった薄い翼を持ち、風または水によって散布される[8]。
栽培下では、葉や果実が手の届く範囲につくよう、高さ1～2メートルに手入れされることが多い[9]。
ワサビノキは、アメリカ合衆国農務省ハーディネスゾーン9と10に対応する、半乾燥・熱帯・亜熱帯地域で主に栽培される。広い範囲の土壌環境下で生育可能であるが、中性から弱酸性で、水はけの良い砂質土壌を好み、水はけが悪いと根腐れしやすい。日光や高温を好み、凍結や霜には弱い。乾燥地域に特に適しており、コストがかかる灌漑技術を使わずとも、雨水で成長させることができる。
ワサビノキの栽培条件 要素 条件[10] 気候 熱帯や亜熱帯で最も育つ 標高 0 – 2000 メートル 降雨 250-2000ミリメートル.降雨量が800ミリメートル未満の場合、葉の生産に灌漑が必要
土壌の種類 ローム、砂または砂壌土 土壌pH pH 5 - 9インドがワサビノキの最大の生産国で、約380平方キロメートルの地域から柔らかい果実が年間110万-130万トン生産されている。州別では、アーンドラ・プラデーシュ州が面積と生産量（156.65平方キロメートル）の両方においてトップで、カルナータカ州（102.8平方キロメートル）とタミル・ナードゥ州（74.08平方キロメートル）がこれに次ぎ、その他の州の合計面積は、46.13平方キロメートルである。南インドのタミル・ナードゥ州は、多様な地理的領域やスリランカからも紹介されている、遺伝子変形型の「ソマチット」の先駆的な州である"[11]。タミル・ナードゥ州では、ワサビノキが民話の中に出てくる。また、家庭庭園でも栽培されている。オリッサ州でも家庭庭園で育てられている。南インドやタイでは生垣としても利用されていて、地元の市場で普通に販売されている。
フィリピンでも栽培されており、葉をスープに利用するのが一般的である。台湾でも「世界野菜センター」で積極的に栽培されており、そこでは、改良された野菜の生産と消費を通じて、発展途上国の貧困や栄養不良を減らすことを使命としている。
2010年時点で、米国内ではハワイで栽培されているが、まだ初期段階である[12]。
日本においては沖縄県（沖縄本島、宮古島、石垣島等）、鹿児島県与論島、熊本県大矢野島等で限定的ながら産業としての栽培が行われている。
大陸 ワサビノキが生育している国[13] アフリカ ベナン、ブルキナファソ、カメルーン、チャド、コモロ、エリトリア、エチオピア、ガーナ、ケニア、マダガスカル、マラウィ、マリ、モーリシャス、モザンビーク、ニジェール、ナイジェリア、セネガル、セイシェル、シエラレオネ、ソマリア、スーダン、タンザニア、トーゴ、ザンビア、ジンバブエ アジア バングラデシュ、ミャンマー、カンボジア、インド、インドネシア、ラオス、マレーシア、ネパール、パキスタン、フィリピン、スリランカ、台湾、東ティモール、タイ、ベトナム、イエメン 中南米 バルバドス、ベリーズ、ブラジル、ケイマン諸島、コロンビア、コスタリカ、キューバ、ドミニカ共和国、ハイチ、オランダ領BES諸島、エルサルバドル、仏領ギアナ、グアドループ、グアテマラ、ハイチ、ホンジュラス、メキシコ、ニカラグア、パナマ、プエルトリコ、サンサルバドル、スリナム、トリニダード、ベネズエラ、ジャマイカ、ペルー オセアニア フィジー、グアム、パラオワサビノキは、毎年または多年生植物として成育する。最初の年に全ての鞘が食べられる。晩年にも、非食用の苦い鞘ができる。よって、ワサビノキは、多くの場合、商業用に毎年栽培されている。条件が不利な場所での多年生栽培には、例えば土壌浸食を大きく抑制できるなど多くの利点がある[14]。ワサビノキの多年生栽培はアグロフォレストリー（混農林業）でも実践されている。
熱帯栽培においては、土壌浸食が大きな問題となるため、土壌に手を入れることは極力避けることが望ましい。耕起は、植栽密度が高い場合にのみ行われ、植栽密度が低い所では土に穴を掘ってそれらを埋める。この方法により土地の浸食を最小限に抑えつつ根張りをよくすることができる。穴は20 - 40センチメートル幅で、30 - 50センチメートルの深さが必要である[10]。
ワサビノキは、種子や挿し木から増殖させることができる。ワサビノキの発芽率は12日後に発約85％と高いので、直接の増殖が可能である[10]。苗床または容器による生産は非常に時間がかかるが、昆虫や他の害虫から保護できる利点があり、土壌浸食が問題となる分野でも使用されている。長さ1メートル、少なくとも直径4センチメートルの挿し木を使用することで増殖させることができる[10]。挿し木は、少なくとも三分の一を土中に埋めなければならない。フィリピンでは、6月 - 8月の期間を最適とし、長さ1 - 2メートルの挿し木を植えて増殖させている。また、種子を、土の表面より1インチ下に植え、排水の良い土壌で年中発芽させて増殖することができる。
葉の集約生産のためには、15×15センチメートルあるいは20×10センチメートルの間隔で植える。間隔路地（たとえば、4メートル毎に）があれば、管理と収穫は容易になる。別の方法としては、播種ラインを45センチメートルほどの間隔で設けて、各ラインに5センチメートル間隔で種を播く。一つは、ラインの間隔を30センチメートルだけ離して、そのライン上にできるだけ離して種を播く（10 - 20センチメートル）。密集させると[10]、草取りや疾病予防が難しくなる。
半集約的な生産では、50センチから1メートルの間隔で植えられている。これは、あまり手をかけずに良好な結果を得ることができる。
ワサビノキはまた、天然フェンスとして他の作物と共に、路地で栽培することができる。アグロフォレストリー栽培では、通常ワサビノキの列間の距離は2 - 4メートルである[10]。ハイチでは農場でフェンスや防風林として使用されている。
ワサビノキの原産地である可能性が最も高いインドでは、ワサビノキの野生型品種の多様性が大きい[14]。これは育成プログラムにおいて非常に都合がよい。ワサビノキを栽培品種として導入している国では、多様性は通常はるかに小さい。一方、地域によく適合した野生種は、ほとんどの地域で見つけることができる。
ワサビノキは様々な方法で栽培され、利用されているため、様々な育成目的が存在する。年または多年生植物の育成の目的は明らかに異なっている。実の収穫安定性は、毎年ワサビノキを栽培しているインドでは商業用栽培のために重要な要素である。また、土壌浸食を防ぐ目的には多年生栽培が有効である[14]。ワサビノキの多年生栽培もアグロフォレストリー（混農林業）で使用されている。パキスタンの品種では異なる場所で葉の栄養成分について試験が実施されている[15]。インドでは矮性または半矮性で鞘の数が多い品種が選ばれるが、タンザニアではオイル含有量がより多い品種が選ばれる[16]。
ワサビノキは、その原産地や導入地域で深刻な病気の影響を受けることはほとんどない。
インドでは、樹皮を食べる毛虫や緑の葉毛虫などの様々な毛虫を含む様々な害虫が存在する。ヤガは深刻な落葉を引き起こすことが知られている。また、アブラムシ、カミキリムシやミバエも重大な害虫となる。一部の地域では、シロアリも多少被害をもたらすことがあり、シロアリが土壌内に非常に多くいる場合は、多大な管理コストがかかる[7]。ワサビノキは、レベイルラ・タウリカ（Leveillula taurica、南インドにおいてパパイアに害を与えるうどんこ病原菌）の媒体であるため、これも管理する必要がある。
ワサビノキは、葉を食用、鞘および種をオイル抽出用とするために栽培される。収穫量は、季節、変化、受精、灌漑方法によって大きく異なる。ワサビノキの生産には、補助的な肥料や灌漑を使用した、暖かく乾燥した条件が最も相応しい[17]。ワサビノキの収穫は、ナイフ、鎌やフックが付いている錐を使って手作業で行われている[17]。
ワサビノキは挿し木から育ち、6 - 8カ月後には、最初の収穫を行うことができる。多くの場合、果実は最初の年には収穫できず、最初の数年間の生産量も一般的に少ない。2年くらいで300鞘、3年くらいで400 - 500鞘ほどできる。良い木からは1000以上の鞘を得ることができる[18]。インドでは1ヘクタールあたり年間31トンの鞘を生産することができる[17]。北インドの条件下では、夏に果実が熟成する。特に南インドでは、花や果物は、7月から9月にかけてと3月から４月にかけて、年2回収穫している[19]。
新鮮な状態で、平均して年1ヘクタール当り6トンほど生産できる。収穫は、雨季と乾季とでは大きく異なり、雨期の1120kg/ヘクタールに対して乾期では690kg/ヘクタールである。葉や茎は、播種後60日頃から収穫でき、その年にさらにあと７回収穫できる。収穫毎に、木は地面から60センチメートル以内に切断される[20]。ある生産システムでは、葉は2週間ごとに収穫される。フォイドル・エラ（2001）によると、ワサビノキは、適切な品種、灌漑や受精を利用して集約生産をすることができる。ニカラグアでの試験では、4年に渡り、1ヘクタール当り100万本を年間に9回伐採して、新鮮な状態で平均580トン生産され、そのうち新鮮な葉を約174トン/ヘクタール収穫した[21]。
種からのオイルの推定収穫量は、1ヘクタール当たり250リットル[17]。オイルは、食品サプリメントや化粧品、髪や肌用の香粧品のベースとして使用することができる。
ワサビノキは、ほとんどの部分を食べることができる。食材としての利用法は地域ごとに広く異なる。
ワサビノキの中で最も一般的な利用部位は葉である。花も調理して食べることができ、マッシュルームのような味だと言われている。他に若い種鞘を食べるのが一般的な地域もある[22]。 樹皮や樹液、根、葉、種、オイル、花を非伝統的な薬として使う国もあり、ジャマイカでは樹液を青色の色素として使う。
新鮮なワサビノキの葉100グラム（約5杯分）の栄養成分（右、USDAのデータ参照）を表に示す。他の研究の栄養価の利用も可能[23][24]。
栄養分 通常の食品 ワサビノキ葉 β-カロテン ニンジン 8.3 mg 17.6 mg カルシウム 牛乳 300 mg 2185 mg パントテン酸 バナナ 358 mg 1236 mg タンパク質 ヨーグルト 8 g 29.4 g ビタミンC オレンジ 53 mg 52 mg葉は、ワサビノキの中で最も栄養価の高い部分で、ビタミンB、ビタミンC、プロビタミンA（β-カロテン）、ビタミンK、マンガン、タンパク質、その他本質的栄養分の重要な供給源である[25][26]。 特定の栄養素を豊富に有する一般食品と重量100グラムあたりで比較すると、調理されたワサビノキの葉は複数の栄養素をそれらと同等以上の量を含有しているため、多種の食材を摂取するのに匹敵する。
葉のカルシウムの一部がシュウ酸カルシウム[27]の結晶となるが、ホウレンソウの25 - 45分の1程度と低いレベルで、無視できる量である。
葉はホウレンソウ同様に調理できる。ホウレンソウの代替として使用するほか、葉を乾燥させて粉末とし、スープやソースで使用するのも一般的である。日本では葉の粉末をうどんなどの麺やクッキーに練り込んだり、青汁に配合したり、錠剤状に加工したりして利用されている。ほとんどの食品と同じように、140度以上でワサビノキを加熱すると栄養素の一部が破壊される。
"ドラムスティック"と呼ばれる未成熟種子の鞘は、一般的に南アジアで消費されている。これらは湯通ししてから、柔らかくなるまでカレーの中で調理される[28]。種の鞘や果実を煮て調理する場合でも、特にビタミンC[29]は高いまま残り、また、食物繊維やカリウム、マグネシウム、マンガンが豊富である[29]。
種子は成熟した鞘から取り出してエンドウ豆のように食べたり、ナッツのようにローストしたりする。高水準のビタミンCや、適量のビタミンBやミネラルを含む。
成熟した種子から食用油を38 - 40％採ることができ、高濃度のベヘン酸を含むことからベン・オイルと呼ばれる。精製油は透明かつ無臭で、酸敗臭を防ぐ。オイル抽出後に残った種子ケーキは肥料として、または水を浄化するための凝集剤として使用することができる[30]。モリンガ種子油はまた、バイオ燃料として使用することもできる[31]。
根はポリフェノールを含み、強い香味を持つ調味料として使用されることもある。
ワサビノキは、特に幼児や授乳中の母親の間で、栄養失調防止の為に利用されている。特に「生命の木インターナショナル」「キリスト教宣同盟」「教会ワールドサービス」「飢餓問題組織」および「西アフリカのためのボランティア・パートナーシップ」といったNGO団体は、“熱帯地域のための自然栄養”としてワサビノキを提唱している[24]。ある著者は、「ワサビノキの栄養特性については現在非常によく知られており、飢餓が差し迫っている状況でワサビノキの葉の粉末を消費することによって実現される実質的な健康上の恩恵にはほとんど疑いの余地はない」と述べている[24][32][33]。 一般的に他の食品が不足する乾季の終わり頃に、ワサビノキの葉はよく茂っており、熱帯の食物源として特に有望である[33]。さらに、ワサビノキは、乾燥・半乾燥環境下でもよく成長するので、それは特に乾季における消費に適している。
2007年に、フィリピンの上院議員ローレン・レガルタはワサビノキの普及のための運動をした。彼女は、重点作物としてワサビノキを作ることを政府に要請した[34][35]。
ワサビノキには、各地で様々な料理方法がある。缶詰にして保存されたり、輸出されたりもする。
バングラデシュでは、ココナッツやケシの実、マスタードと混ぜて様々なカレーが作られている。また、ドラムスティックを余分な処理や調理をせずに、適度な柔らかさになるまで煮ている。カツレツや他の料理に味を追加するために使用されるが、カレーやサンバル、コルマ、ダールにも使用されている。若い種子を含むドラムスティックの果肉は、スープに使用される。若い葉は、エビと炒めたり、魚のスープのトッピングとして使われたりしている。
南インドやスリランカ、ジャワでは、様々なサンバルを調理するために使用されたり、揚げたり、ココナッツやケシの実、マスタードと混ぜ合わせてカレーを作ったりする。マハーラーシュトラ州では、鞘は甘酸っぱいカレーに使用されている。また、グジャラート州とラジャスタン州では、鞘をスパイシーなカレーを調理するのに使用する。細かく刻んだ柔らかいドラムスティックは、野菜料理やサラダに添えて使用されている。また、コリアンダーの代わりに、あるいは一緒に使用されている。一部の地域では、花を集めて、ベサンと共に調理してパコラを作っている。
モルディブでは、葉は乾燥した鰹節（モルディブ・フィッシュ）やタマネギ、乾燥した唐辛子と共に炒めたり、混ぜ合わせたりする。これはサンバルと同様に、ご飯とカレーと一緒に食べる。一部地域では、ワサビノキの葉や米を使ってスープが作られており、特に、ラマダン期間には、朝食に食べられている。また、オムレツの材料としても一般的である。鞘はマイルドなカレーを調理するのに使用されている。
インドとパキスタンのパンジャブ地方では、ソニャーナの花と呼んで、まず、茎から分離し、煮て、潰して、調理される。凝固させることは、特定の味や好きな料理を作るためにそのレシピの重要な要素である。
カンボジアでは、ダムラムと呼ぶワサビノキの葉を使用した、コルコ（混合野菜スープ）などの伝統的な料理もある。好まれている野菜なので、カンボジアでは伝統的に彼らの住居の近くでワサビノキを育てている。
タイでは緑の鞘や葉、花は、カレーや、炒め物、スープ、オムレツ、サラダなどの様々なタイ料理に使用されている。最も伝統的な料理の一つは、ドラムスティックと魚で作った酸味味のタイカレーである。
フィリピンでは、カムンガイ、マルンガイまたはマルンガイと呼び、一般的に葉を出汁に加えてシンプルなスープとする。葉はまた、典型的な伝統的な鶏肉料理チノラの材料として使われ、鶏肉出汁、青パパイアや他の野菜と共に調理される。またはウータンと呼ばれる野菜料理で使用することができる。葉はまた、オリーブオイルと塩で調理し、フィリピン料理で人気が高いペスト風のパスタソースとする。
モリンガのジュースは、レモンジュースと混ぜて飲んだり、アイスキャンデーを作るのにも利用される。
日本においても、モリンガを店名に掲げるカフェが開業したり、様々な料理や飲料、スイーツに混ぜやすい粉末の販売が行われたりして、注目されつつある。前述のようなビタミン、ミネラル類のほか食物繊維やポリフェノールの含有量が多いことから、いわゆる「スーパーフード」の一つと見なされている[36]。
ワサビノキは、研究室での実験において、様々な潜在的な薬効を示しているが、人間に対しては、脂質プロファイルに小さな影響を与える可能性を示唆する弱い証拠がいくつかある程度である[37]。
発展途上国において、ワサビノキは、栄養改善や食料安全強化、地域開発促進、持続可能なランドケアなどの可能性を秘めている[32]。また、家畜用飼料や微量栄養液体、自然駆虫、可能な補助薬として使用することができる。ワサビノキは、古代インドに発祥しアジア各地に伝わるシッダ医学やアーユルヴェーダ伝統薬を含む民間療法で使用されている[38][39]。アーユルヴェーダの伝統医学では、葉は血圧と血糖値に影響を与えると考えられている[33][40]。アフリカやインドネシア、フィリピンでは「ワサビノキの葉は、授乳を高める」と信じられており、授乳中の母親に与えられている[32][41]
ワサビノキのオイルを採る為に種を圧搾した時の副産物である圧縮実や種果実には、沈殿を促進する作用があり、飲料水を浄化するために使われている。
ワサビノキ抽出物も、原始的な水のろ過システムに使用されている[37]。
このほか、ポルボロン（乳白色、粉末スナック）、バイオ燃料、ベン油の製造にも利用される。
ワサビノキ（学名：Moringa oleifera Lam.）は、ワサビノキ科唯一の属であるワサビノキ属の1種であり、本属で最も広く栽培されている。属名のモリンガで呼ばれることもあり、日本で食材として扱う事業者やその商品名でも「モリンガ」と称することが多い。
英語では「モリンガ」の他、果実の形態から「ドラムスティックツリー」、根の味から「ホースラディッシュツリー」、種子からとれる油に注目して「ベンオイルツリー（ベンゾイルツリー）」の名がある。本種は木本であり、生長が速く旱魃に強い。インド北西部のヒマラヤ山脈南麓を原産とし、熱帯・亜熱帯地域で広く栽培されている。栽培地域を中心に若い果実や葉が野菜として食される他、浄水や手洗いに用いられ、時に薬用植物とされる。
모링가(moringa, 학명: Moringa oleifera 모링가 올레이페라[*])는 모링가과의 낙엽 활엽 교목이다.
모링가과의 유일한 속인 모링가속 가운데 가장 널리 경작되는 종으로, 정수와 손소독에도 사용할 수 있으며 가끔은 허브 치료에 쓰이기도 한다.[2]
인도와 아프리카 등에서 자생하는 콩과 식물인 모링가. 열대 지방 전역에서 재배하며 항산화 물질 등 영양소가 풍부해 슈퍼푸드의 하나로 주목받고 있다.
아프리카와 인도 등에서 자라는 콩과식물이다. 모링가속에 해당하는 식물로 가장 널리 재배되는 종은 인도 북부 히말라야산맥에서 자생하는 모링가 올레이페라(Moringa Oleifera)다. 케냐나 마다가스카르 등 아프리카 지역에서 자생하는 모링가도 있으나 일반적으로 모링가라 하면 모링가 올레이페라를 일컫는다.
나무의 잎과 열매, 뿌리 씨앗 등 식물의 대부분을 먹거나 약으로 쓰는데, 우리 몸에 필요한 다양한 영양소를 풍부하게 함유하고 있어 '지구상에서 가장 영양이 높은 식물', '기적의 나무', '생명의 나무'라고 불리기도 한다. 또 인도 전통의학인 아유르베다에서는 300가지 이상의 질병을 치유하고 예방하는 데 쓰인다.
미국 국립보건원의 발표에 의하면 모링가는 46가지의 항염증, 항산화 물질과 함께 92가지의 영양물질이 들어있다고 한다. 특히 인체에서 스스로 생성하지 못해 반드시 음식을 통해서 섭취해야 하는 9가지의 필수 아미노산을 포함하고 있다. 모링가 잎은 오렌지의 7배에 달하는 비타민C, 당근보다 4배 많은 비타민A, 우유의 4배에 달하는 칼슘 및 바나나보다 3배 많은 칼륨을 지닌다. 모링가는 항산화 물질인 폴리페놀도 함유하고 있다. 항산화 물질은 몸 안의 활성산소를 해가 없는 물질로 바꿔주는 성분이다. 활성산소는 체내 물질대사 과정에서 생성되는 화합물로 세균이나 바이러스로부터 우리 몸을 지키는 역할을 하지만, 노화를 촉진하고 암이나 동맥경화 등 각종 질병의 원인이 되기도 한다. 항산화 물질은 활성산소를 제거하므로 섭취하면 건강 유지와 질병 예방, 노화 방지 등의 효과를 기대할 수 있다.
이런 뛰어난 영양 성분을 감안하면 모링가 섭취가 당뇨병, 항염증 질환 및 암 등의 치료에 효과적이라는 사실은 놀라운 일이 아니다.
직사광선을 피하고 건냉한 곳에 보관한다. 장기 보관할 필요가 있으면 지퍼백에 담아 냉장보관을 한다.
모링가의 잎과 과일, 꽃 등을 음식으로 먹을 수 있다. 잎은 샐러드로 만들어 먹거나 물과 함께 갈아서 음료로 섭취한다. 차로 마실 때는 물을 한 번 끓인 다음 뚜껑을 열어서 한 김 빼낸 후 말린 모링가 잎을 넣고 우려야 본연의 다양한 맛과 향을 음미할 수 있다. 당뇨 식이요법에는 모링가 요거트를 추천한다. 당분 없는 요거트에 제철 과일과 견과류를 넣고 모링가 잎 가루를 2티스푼, 모링가 씨앗 5알을 넣어준 다음 믹서에 갈아 마시면 된다. 다른 허브처럼 요리에 넣어 먹을 수 있으며 시금치처럼 살짝 데친 후 양념해 단독으로 먹기도 한다. 모링가 씨앗은 주로 오일로 만들어 사용한다. 요리에 넣어 먹거나 피부에 바를 수 있으며 다른 에센셜 오일처럼 아로마테라피(향기치료)에도 사용한다. 샤워젤 등 미용제품에 향을 첨가하는 용도로 쓰기도 한다.
모링가의 부작용 모링가를 많이 먹을 경우 체질에 따라 설사약을 먹었을 때와 비슷하게 복통, 설사, 위통, 복부팽만 등의 현상이 나타난다. 성인의 경우 하루 1g 이내로 복용하고 점차 늘려가는 것이 좋다. 모링가를 음식으로 이용할 때는 독성이 있는 뿌리와 뿌리 추출물은 제외하고, 임신을 계획 중이거나 임신·수유 중인 여성은 자궁 수축의 우려가 있으므로 모링가의 뿌리나 꽃, 나무껍질을 먹지 않아야 한다.[3]
남아시아에 분포한다.[4] 원산지는 인도와 파키스탄이다.[4]
모링가는 빠르게 성장하는 낙엽성 나무이다.[5] 최고 10~12 미터(32–40 피트) 높이까지 자라며[6] 나무 몸통은 지름이 45 센티미터 (1.5 피트)에 이를 수 있다.[7]
모링가의 수많은 부분들은 먹을 수 있으며,[2] 지역에 따라 이용은 다양하다:
_leaves_with_flowers_at_Kolkata_W_IMG_2125.jpg)
