dcsimg

Distribution in Egypt ( Inglês )

fornecido por Bibliotheca Alexandrina LifeDesk

Oases and Mediterranean region.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Bibliotheca Alexandrina
autor
BA Cultnat
fornecedor
Bibliotheca Alexandrina

Life Expectancy ( Inglês )

fornecido por Bibliotheca Alexandrina LifeDesk

Perennial.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Bibliotheca Alexandrina
autor
BA Cultnat
fornecedor
Bibliotheca Alexandrina

Associations ( Inglês )

fornecido por BioImages, the virtual fieldguide, UK
Foodplant / internal feeder
larva of Acanthiophilus helianthi feeds within capitulum of Scolymus hispanicus

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
BioImages
projeto
BioImages

Comments ( Inglês )

fornecido por eFloras
In the Mediterranean region, Scolymus hispanicus is used (or has been used) as a medicinal herb and root vegetable. It is considered to be a noxious weed in the United States.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
citação bibliográfica
Flora of North America Vol. 19: 221, 220 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
fonte
Flora of North America @ eFloras.org
editor
Flora of North America Editorial Committee
projeto
eFloras.org
original
visite a fonte
site do parceiro
eFloras

Description ( Inglês )

fornecido por eFloras
Biennials or perennials. Stem wings not continuous, margins spinose, little, if at all, white or thickened. Leaf blades 40–200 × 15–70 mm, margins little, if at all white or thickened. Involucres 15–20 × 8–10 mm, larger in fruit. Phyllaries lanceolate, glabrous. Cypsela/palea units ± orbiculate to ovate, 3–5 mm; pappi of 2–4 setiform-aristate scales plus 0–4 muticous to lanceolate scales. 2n = 20.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
citação bibliográfica
Flora of North America Vol. 19: 221, 220 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
fonte
Flora of North America @ eFloras.org
editor
Flora of North America Editorial Committee
projeto
eFloras.org
original
visite a fonte
site do parceiro
eFloras

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por IABIN
V
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Universidad de Santiago de Chile
autor
Pablo Gutierrez
site do parceiro
IABIN

Scolymus hispanicus ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Scolymus hispanicus, el cardillo, cardu d'olla o tagarnina, ente otros munchos nomes, ye una planta yerbácea de la Familia de les Asteraceae.

 src=
Detalle de les inflorescencies terminales.
 src=
Aquenios maduros sueltos entá arrodiaos de los sos páleas alaes membranoses; nótense restos del miriguanu de fines arestes barbelaes nel escote de felicidaes páleas.

Descripción

Ye una planta biañal o perenne erecta d'hasta 2,5 m d'altor (pero que puede tamién ser de porte daqué rastreru/esparnáu), xeneralmente ramificada dende la base, y con fueyes espinoses, les basales de pinnatisectes a pinnatipartidas, les cimeres pinnatífides. El tarmu y les cañes, más o menos pelosos y discretamente estriaos llonxitudinalmente, son percorríos por nales irregularmente espinoses y dentaes, daqué discontinues, sacante na base de tarmu que ye práuticamente inerme. Presenta, nes axiles foliares y a la fin de les cañes, inflorescencies de capítulus sentaos, d'hasta 5 cm de diámetru, d'unes 20-40 flores marielles, toes liguladas, hermafrodites y con cinco estames d'anteres conniventes, arrodiaos de 3 bráctees esternes tomentosas y tamién espinoses (hai 6 nel capítulu terminal de les cañes), y les internes ovalaes, muncho más estreches, con un escayu apical y ensin escayos marxinales. El receptáculu, fondamente alveoláu, ye convexu/cónicu. Los frutos son aquenios ovoides lateralmente estruyíos, llisos, d'unos 3-5 mm, coronaos por un miriguanu heteromorfu conformáu por 2-4 arestes estreches finamente barbulaes, bien fráxiles, casi del mesmu llargor, y eventualmente una fila d'hasta 4 escames obtuses a llanceolaes; dichos aquenios tán envolubraos casi por completu polos sos pálees, membranoses y lateralmente alaes.[1][2][3]

Distribución y hábitat

Nativu en tol Mediterraneu y centru d'Europa continental hasta'l Mar Caspiu; introducíu más al norte,[4] y en Norteamérica, Suramérica y Australia.[5] Crez de forma montesa y esporádica en semaos, yerbazales nitrófilos y ruderal-viarios, propios de campos abandonaos, llugares sobrepastoreaos, marxes de caminos, corroladaes, cortiles, ejidos, cuerdes y reposaderos de ganáu, según otros medios sometíos a intensa presión zoo-antropogénica, bien cuchaos y con bayura de nitróxenu, ente'l nivel del mar y 1.225 m. Floria de mayu a agostu.

Usos

Alimenticios

Ye comestible y bien sabrosu en guisos, berces, revueltos ya inclusive en sopes y ensalaes.

Melecinales

En etnofarmacoloxía utilícense los raigaños como diurétiques[6] en insuficiencias renales. Dosis: Decocto al 2%, 1-2 taces/día dempués de les comíes. El látex qu'esquita de la planta fresca emplegóse pa cuayar la lleche. Coles mesmes les sos flores utilizáronse p'adulterar el azafrán. Principios activos: Flavonoides y inulina.[7]

 src=
Tagarninas con güevu cuayáu.
 src=
Tagarninas cortaes pa usu en cocina.

Taxonomía

Scolymus hispanicus describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 813–814. 1753.[8]

Etimoloxía

Scolymus: nome xenéricu que remanez del Llatín scǒlŷmos, i, deriváu del Griegu σχόλυμος, y remembráu por Pliniu'l Vieyu nel so naturalis historia como una especie de cardu (XXI, 94-96), refiriéndose probablemente al Scolymus hispanicus o maculatus..

hispanicus: epítetu xeográficu qu'alude al so localización en Hispania. Curiosamente, la diagnosis orixinal de Linneo nun cita Hispania como locus typicus, pero textualmente: «Habitat n'Italia, Sicilia, Galia Narbonense[nota 1]».

Citoloxía

Númberu de cromosomes de Scolymus hispanicus (Fam. Compositae) y táxones infraespecíficos [9] n=10.[10]

Sinonimia
  • Scolymus grandiflorus Desf.
  • Scolymus hispanicus var. aggregatus (Ruch.) Vásquez
  • Scolymus hispanicus var. aurantiacus Maire
  • Scolymus hispanicus subsp. grandiflorus (Desf.) P.Fourn.[11]

Nome común

  • Castellanu: almirón d'España, caderlina, cadillo, cadillos, calducu, calducos (2), cardetes, cardico de monte, cardico d'olla, cardicos de monte, cardilla (2), cardillas, cardillico, cardillo (42), cardillo blancu, cardillo bravíu (5), cardillo de comer (5), cardillo de la olla (2), cardillo finu, cardillo llechal, cardillo real (2), cardillos (12), cardillos bravíos, cardillos de comer, cardillu, cardillón, cardu (11), cardo María (4), cardu azafranero montés, cardu cardillero, cardo cristu, cardu de comer (2), cardu de cristianu, cardu d'olla (9), cardu llechal (4), cardu llechar (4), cardu lechariego, cardu llecheru (2), cardu llechón, cardu mansu, cardu mantegueru, cardu pavero, cardu santu, cardu trigueru, cardu zafranero (3), cardo-María, cardoncha (2), cardón llechal (3), cardón llechar (3), carlina de Cádiz, chicoria, chicoyas, flor del cardillo, flor quesera, llechera, lecherina meaperros, lechocino (2), licherina, pincha, tagardilla (2), tagardina (3), tagarmina, tagarna, tagarnilla, tagarnina (18), tagarninas burreres, tagarnino (2), tagarrina (3), yerba cana. Ente paréntesis, la frecuencia d'usu de vocablu n'España.[10]

Referencies

  1. Scolymus hispanicus en Cichoriae portal
  2. Scolymus hispanicus en Flora Vascular d'Andalucía Occidental
  3. Scolymus hispanicus en Flora of North America
  4. Scolymus hispanicus en The Euru+Medit PlantBase
  5. Scolymus hispanicus en USDA-GRIN Taxonomy for Plants
  6. Font quer, P., Plantes melecinales - El Dioscórides anováu, Editorial Llabor, Barcelona, 1980
  7. Bautista Peris, J.; Stübing G., Romu A. (2001). Plantes Melecinales de la Península Ibérica ya Islles Baleares. Madrid:Xaguar. ISBN 84-89960-51-6.
  8. «Scolymus hispanicus». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 11 d'avientu de 2013.
  9. Proves Númberos cromosómicos pa la flora española, 471-478. Mejías, J. A. (1986) Lagascalia 14(2): 289-292
  10. 10,0 10,1 «Scolymus hispanicus». Real Xardín Botánicu: Proyeutu Anthos. Consultáu'l 11 de payares de 2010.
  11. Scolymus hispanicus en The Plant List - A working list of all plant species

Notes

  1. Sur de Francia, ente Marsella y los Pirineos

Enllaces esternos

Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Scolymus hispanicus: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Scolymus hispanicus

Scolymus hispanicus, el cardillo, cardu d'olla o tagarnina, ente otros munchos nomes, ye una planta yerbácea de la Familia de les Asteraceae.

 src= Detalle de les inflorescencies terminales.  src= Aquenios maduros sueltos entá arrodiaos de los sos páleas alaes membranoses; nótense restos del miriguanu de fines arestes barbelaes nel escote de felicidaes páleas.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Cardellet ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El cardellet, cardet, cardelina o card de moro (Scolymus hispanicus) és una planta amb flor de la família de les asteràcies. És un tipus de card menut amb flors grogues molt vistoses. Floreix al juny i juliol. El cardellet és present a tot el sud-oest d'Europa, a la conca del Danubi i a la zona mediterrània. Creix a camps abandonats i també a llocs àrids i semi-àrids, com erms i terrenys pedregosos. És una planta resistent que sovint es considera una mala herba.

 src=
Ous remenats amb cardellets i pa

Són plantes de fulla, tija i rel comestible que contenen inulina. El seu ús culinari fou ja esmentat a l'antiga Grècia per Teofrast.[1] Tot i que es cultiven, o s'han cultivat, a alguns llocs, generalment els que es troben al mercat provenen de l'estat silvestre. A Andalusia els cardets són valorats com a hortalissa. De gust agradable i molt semblant a l'escarxofa, es fan servir tendres per amanides i també per preparar truites, guisats i sopes o potatges, com la "Berza de cardillo". Es pelen les tiges llargues per treure les punxes. Es tallen a trossos de 4-5 cm i es fan bullir breument.

Vegeu també

Bibliografia

  • Duran, Núria; Morguí, Mercè i Sallés, Mercè: Plantes silvestres comestibles. Col·lecció Pòrtic Natura. ECSA. Barcelona, 2004 ISBN 84-7306-467-4

Referències

Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Cardellet: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El cardellet, cardet, cardelina o card de moro (Scolymus hispanicus) és una planta amb flor de la família de les asteràcies. És un tipus de card menut amb flors grogues molt vistoses. Floreix al juny i juliol. El cardellet és present a tot el sud-oest d'Europa, a la conca del Danubi i a la zona mediterrània. Creix a camps abandonats i també a llocs àrids i semi-àrids, com erms i terrenys pedregosos. És una planta resistent que sovint es considera una mala herba.

 src= Ous remenats amb cardellets i pa

Són plantes de fulla, tija i rel comestible que contenen inulina. El seu ús culinari fou ja esmentat a l'antiga Grècia per Teofrast. Tot i que es cultiven, o s'han cultivat, a alguns llocs, generalment els que es troben al mercat provenen de l'estat silvestre. A Andalusia els cardets són valorats com a hortalissa. De gust agradable i molt semblant a l'escarxofa, es fan servir tendres per amanides i també per preparar truites, guisats i sopes o potatges, com la "Berza de cardillo". Es pelen les tiges llargues per treure les punxes. Es tallen a trossos de 4-5 cm i es fan bullir breument.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Ffug-ysgallen felen ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Planhigyn blodeuol o deulu llygad y dydd a blodyn haul ydy Ffug-ysgallen felen sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Asteraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Scolymus hispanicus a'r enw Saesneg yw Golden thistle.[1]

Daw'r gair "Asteraceae", sef yr enw ar y teulu hwn, o'r gair 'Aster', y genws mwyaf lluosog o'r teulu - ac sy'n tarddu o'r gair Groeg ἀστήρ, sef 'seren'.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gerddi Kew; adalwyd 21 Ionawr 2015
Comin Wikimedia
Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Ffug-ysgallen felen: Brief Summary ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Planhigyn blodeuol o deulu llygad y dydd a blodyn haul ydy Ffug-ysgallen felen sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Asteraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Scolymus hispanicus a'r enw Saesneg yw Golden thistle.

Daw'r gair "Asteraceae", sef yr enw ar y teulu hwn, o'r gair 'Aster', y genws mwyaf lluosog o'r teulu - ac sy'n tarddu o'r gair Groeg ἀστήρ, sef 'seren'.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Spanische Golddistel ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Die Spanische Golddistel (Scolymus hispanicus) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Scolymus in der Familie der Korbblütler (Asteraceae).

Merkmale

 src=
Blütenköpfchen

Die Spanische Golddistel ist eine zweijährige Pflanze, die Wuchshöhen von 20 bis 80 Zentimeter erreicht. Die Art ist distelartig und wächst aufrecht sowie meist verzweigt. Die Stängelblätter sind starr und buchtig fiederteilig. Ihre einzelnen Abschnitte sind dornig gezähnt. Der Rand der Blätter ist nur wenig verdickt. Er läuft am Stängel gerade so weit abwärts, dass dieser wirkt, als wäre er unterbrochen geflügelt. Die Blütenköpfchen sind end- und achselständig. Ihr Durchmesser beträgt 1 bis 2 Zentimeter. Die Zungenblüten sind 16 bis 17 Millimeter lang, goldgelb gefärbt und außen weiß behaart. Sie werden von drei Hochblättern überragt, die dornig gezähnt sind. Die Hüllblätter sind lanzettlich, spitzen sich allmählich zu und weisen kaum eine Behaarung auf. Die Spreublätter schließen die äußeren Früchte ein. Der Pappus besteht aus zwei bis vier kurzen Borsten.

Blütezeit ist von Juni bis September.

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 20.[1]

Vorkommen

Die Spanische Golddistel kommt im Mittelmeerraum und auf den Kanarischen Inseln an Wegrändern, auf Schuttplätzen und auf Brachland vor. Ihre Verbreitung reicht nördlich bis ins nordwestliche Frankreich.[2]

Systematik

Es können zwei Unterarten unterschieden werden:[3]

  • Scolymus hispanicus L. subsp. hispanicus
  • Scolymus hispanicus subsp. occidentalis F. M. Vázquez: Sie kommt ursprünglich in Marokko, Algerien, Libyen, Portugal, Spanien, auf den Balearen, Frankreich, Italien und Sardinien vor.[3] Auf den Kanaren ist die Ursprünglichkeit zweifelhaft.[3]

Die Unterart Scolymus hispanicus subsp. grandiflorus (Desf.) P. Fourn. wird heute meist als eigenständige Art Scolymus grandiflorus Desf. angesehen.

Literatur

Einzelnachweise

  1. Tropicos. [1]
  2. Peter Derek Sell: Scolymus L. In: Thomas Gaskell Tutin u. a.: Flora Europaea. Band 4, S. 304. Cambridge University Press 1976. ISBN 0-521-08717-1
  3. a b c Werner Greuter (2006+): Compositae (pro parte majore). – In: W. Greuter & E. von Raab-Straube (Hrsg.): Compositae. Euro+Med Plantbase – the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity. Datenblatt Scolymus hispanicus In: Euro+Med Plantbase – the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Spanische Golddistel: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Die Spanische Golddistel (Scolymus hispanicus) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Scolymus in der Familie der Korbblütler (Asteraceae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Tcherdon d' ôr d' Espagne ( Valão )

fornecido por wikipedia emerging languages
Tcherdon 3echloj-ary.JPG

Li tcherdon d' ôr d' Espagne, c' est on tcherdon avou ene bele djaene fleur.

C' est ene magnåve plante, estant djonne.

No d' l' indje e sincieus latén : Scolymus hispanicus

Famile : Sitoelacêyes.

Spårdaedje

Crexhe ezès payis del Mîtrinne Mer eyet el Mîtrinne Urope disk' al Mer Caspyinne.

Il a stî epoirté pås djins pus hôt e l' Urope, e l' Amerike bijhrece, e l' Amerike nonnrece ey e-n Ostraleye.

Vicaedje

C' est ene plante dobe-anêyrece, ki vént 20 a 80 cintimetes hôte.

Uzaedje

E l' Espagne, å Marok et dins ces payis la, on côpe les djonnès djetes. On les cût come verdeure avou ene potêye ou avou on couscousse ou fricassî avou des oûs a môde d' amlete.

Les efants l' pelèt et l' magnî tot crou.

Li rujhe k' i gn a, c' est de s' brouyî et di code les djetes di l' epweznant tcherdon al glou.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Tcherdon d' ôr d' Espagne: Brief Summary ( Valão )

fornecido por wikipedia emerging languages
Tcherdon 3echloj-ary.JPG

Li tcherdon d' ôr d' Espagne, c' est on tcherdon avou ene bele djaene fleur.

C' est ene magnåve plante, estant djonne.

No d' l' indje e sincieus latén : Scolymus hispanicus

Famile : Sitoelacêyes.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Scolymus hispanicus ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Scolymus hispanicus, the common golden thistle or Spanish oyster thistle, is a flowering plant in the genus Scolymus in the family Asteraceae, native to southern and western Europe, north to northwestern France.

It is a herbaceous biennial or short-lived perennial plant growing to 80 cm tall, with spiny stems and leaves. The flowerheads are bright yellow to orange-yellow, 2–3 cm diameter

Uses

Since at least the time of Theophrastus in ancient Greece, this plant has been known for medicinal and culinary uses. Although it has been cultivated at times, currently most of the plant which is consumed comes from harvesting wild plants.[1] It is very popular in almost every province of Spain, where it is usually eaten in stews during spring. It is also used in salads and soups, and it is served with scrambled eggs in Extremadura and Andalusia, Spain, where it is called tagarnina. In the sixteenth century in Salamanca, the washed young plants used to be eaten with their root, either raw or in stews with meat.

In parts of southern Italy, the leaves are only gathered during Holy Week, after which they are used to bake a meat pie to be eaten on Easter.[2]

Renamed taxa

Gallery

References

  1. ^ "Spanish salsify (Scolymus hispanicus)".
  2. ^ Pieroni, Andrea (2005). Prance, Ghillean; Nesbitt, Mark (eds.). The Cultural History of Plants. Routledge. p. 39. ISBN 0415927463.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Scolymus hispanicus: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Scolymus hispanicus, the common golden thistle or Spanish oyster thistle, is a flowering plant in the genus Scolymus in the family Asteraceae, native to southern and western Europe, north to northwestern France.

It is a herbaceous biennial or short-lived perennial plant growing to 80 cm tall, with spiny stems and leaves. The flowerheads are bright yellow to orange-yellow, 2–3 cm diameter

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Scolymus hispanicus ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Scolymus hispanicus o tagarnina, entre otros nombres, es una especie de planta herbácea del género Scolymus de la familia de las Asteraceae.

 src=
Detalle de las inflorescencias terminales.
 src=
Aquenios maduros sueltos aún rodeados de sus páleas aladas membranosas; se notan restos del vilano de finas aristas barbeladas en el escote de dichas páleas.

Descripción

Es una planta bienal o perenne erecta de hasta 2,5 m de altura (pero que puede también ser de porte algo rastrero/desparramado), generalmente ramificada desde la base, y con hojas espinosas, las basales de pinnatisectas a pinnatipartidas, las superiores pinnatífidas. El tallo y las ramas, más o menos pelosos y discretamente estriados longitudinalmente, son recorridos por alas irregularmente espinosas y dentadas, algo discontinuas, excepto en la base de tallo que es prácticamente inerme. Presenta, en las axilas foliares y al final de las ramas, inflorescencias de capítulos subsentados, de hasta 5 cm de diámetro, de unas 20-40 flores amarillas, todas liguladas, hermafroditas y rodeados de 3 brácteas externas tomentosas y también espinosas (hay 6 brácteas en el capítulo terminal de las ramas), y las internas ovaladas, mucho más estrechas, con una espina apical y sin espinas marginales. El receptáculo, profundamente alveolado, es convexo/cónico. Los frutos son cipselas ovoides dorso-ventralmente comprimidas, lisas, de unos 3-5 mm, coronadas por un vilano heteromorfo conformado por 2-5 largas, frágiles, rígidas y finas cerdas barbuladas, con, eventualmente, una fila de hasta 4 escamas obtusas a lanceoladas; dichos frutos están envueltos casi por completo por sus páleas, membranosas y lateralmente aladas.[1][2][3][4]

Distribución y hábitat

Nativo en todo el Mediterráneo y centro de Europa continental hasta el mar Caspio; introducido más al norte,[1][5]​ y en Norteamérica, Suramérica y Australia.[1][6]​En la península ibérica, está distribuida desigualmente por toda la geografía, excepto la cornisa cantábrica, donde falta casi por completo, y todos los Pirineos menos su parte más oriental. Está también presente en las islas Baleares y algunas de las islas Canarias.[7]
Crece en sembrados, herbazales nitrófilos, ruderales viarios, corrales, solares y ejidos, entre el nivel del mar y 1225 m de altitud. Florece de mayo a agosto.

Usos

Alimenticios

Es comestible y muy sabroso en guisos: potaje de tagarninas, muy típico en Jerez de la Frontera, berza gitana ; también en revueltos e incluso en sopas y ensaladas.[8]

Medicinales

En etnofarmacología se utilizan las raíces como diuréticas[9]​ en insuficiencias renales. Dosis: Decocto al 2%, 1-2 tazas/día después de las comidas. El látex que mana de la planta fresca se ha empleado para cuajar la leche. Asimismo sus flores se han utilizado para adulterar el azafrán. Principios activos: Flavonoides e inulina.[10]

 src=
Tagarninas con huevo cuajado, típico de Jerez (España).
 src=
Tagarninas cortadas para uso en cocina.

Citología

Número de cromosomas de Scolymus hispanicus: 2n=10.[11]

Taxonomía

Scolymus hispanicus fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, vol 2, p. 813–814[2], 1753.[12]

Etimología
  • Scolymus: nombre genérico prestado del Latín scǒlŷmos, i, ya prestado del Griego σχόλυμος, y evocado por Plinio el Viejo en su Naturalis Historia (XXI, 94-96) como un especie de cardo, pero con raíz comestible y flores en preantesis, antesis y fructificación simultáneamente durante todo el verano y, también, que las espinas de sus hojas ya no pican cuando secas, refiriéndose probablemente al Scolymus hispanicus o maculatus.
  • hispanicus: epíteto geográfico que alude a su localización en Hispania. Curiosamente, la diagnosis original de Linneo no cita Hispania como locus typicus sino, textualmente: «Habitat in Italia, Sicilia, Galia Narbonense[nota 1]».
Sinonimia
  • Myscolus microcephalus Cass.
  • Scolymus aggregatus Ruch.
  • Scolymus congestus Lam.
  • Scolymus gymnospermus Gaertn., nom. illeg.
  • Scolymus hispanicus var. aggregatus (Ruch.) F.M.Vázquez
  • Scolymus hispanicus var. aurantiacus Maire
  • Scolymus perennis Gérard, nom. illeg.
  • Scolymus theophrasti Bubani, nom. illeg.
  • Scolymus vivax Sauvages ex DC.[13]

Nombres comunes

Almirón de España, caderlina, cadillo, cadillos, caldillo, caldillos (2), cardetes, cardico de monte, cardico de olla, cardicos de monte, cardilla (2), cardillas, cardillico, cardillo (42), cardillo blanco, cardillo bravío (5), cardillo de comer (5), cardillo de la olla (2), cardillo fino, cardillo lechal, cardillo real (2), cardillos (12), cardillos bravíos, cardillos de comer, cardillu, cardillón, cardo (11), cardo María (4), cardo azafranero silvestre, cardo cardillero, cardo cristo, cardo de comer (2), cardo de cristiano, cardo de olla (9), cardo lechal (4), cardo lechar (4), cardo lechariego, cardo lechero (2), cardo lechón, cardo manso, cardo mantequero, cardo pavero, cardo santo, cardo triguero, cardo zafranero (3), cardo-María, cardoncha (2), cardón lechal (3), cardón lechar (3), carlina de Cádiz, chicoria, chicoyas, flor del cardillo, flor quesera, lechera, lecherina meaperros, lechocino (2), licherina, pincha, tagardilla (2), tagardina (3), tagarmina, tagarna, tagarnilla, tagarnina (18), tagarninas burreras, tagarnino (2), tagarrina (3), yerba cana. Las cifras entre paréntesis indican la frecuencia de uso del vocablo en España.[7]

Referencias

  1. a b c Scolymus hispanicus en Cichoriae portal
  2. Scolymus hispanicus en Flora Vascular de Andalucía Occidental
  3. Scolymus hispanicus en Flora of North America
  4. Vázquez F.M., The genus Scolymus Tourn. ex L. (Asteraceae): taxonomy and distribution, An. Jard. Bot. Madrid, vol. 58(1), p. 83-100, 2000
  5. Scolymus hispanicus en The Euro+Medit PlantBase, Botanischer Garten und Botanisches Museum Berlin-Dahlem (BGBM), Freien Universität Berlin, 2006+
  6. «Scolymus hispanicus en USDA-GRIN Taxonomy for Plants». Archivado desde el original el 11 de diciembre de 2013. Consultado el 11 de noviembre de 2010.
  7. a b Scolymus hispanicus en Anthos-Sistema de Iinformación sobre las plantas de España, CSIC/RJB, 2012 (Requiere búsqueda interna)
  8. [1]
  9. Font quer, P., Plantas medicinales - El Dioscórides renovado, Editorial Labor, Barcelona, 1980
  10. Bautista Peris, J.; Stübing G., Romo A. (2001). Plantas Medicinales de la península ibérica e Islas Baleares. Madrid:Jaguar. ISBN 84-89960-51-6. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
  11. Mejías, J.A., Números cromosómicos para la flora española, nº417 a 478, Lagascalia, vol. 14, fasc. 2), p. 291, nº477, 1986
  12. «Scolymus hispanicus». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 11 de diciembre de 2013.
  13. Scolymus hispanicus en The Plant List - A working list of all plant species, vers. 1.1, updated 11.02.2102, publ. 2013

Notas

  1. Sur de Francia, entre Marsella y los Pirineos

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Scolymus hispanicus: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Scolymus hispanicus o tagarnina, entre otros nombres, es una especie de planta herbácea del género Scolymus de la familia de las Asteraceae.

 src= Detalle de las inflorescencias terminales.  src= Aquenios maduros sueltos aún rodeados de sus páleas aladas membranosas; se notan restos del vilano de finas aristas barbeladas en el escote de dichas páleas.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Chardon d'Espagne ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Scolymus hispanicus

Le Chardon d'Espagne, ou Scolyme d'Espagne (Scolymus hispanicus), est une plante bisannuelle à feuilles et tiges épineuses, de la famille des Astéracées (Composées), assez commune en terrain sec dans la région méditerranéenne.

Noms vernaculaires : chardon d'Espagne, cardon d'Espagne, scolyme d'Espagne, épine jaune, cardousse ; de : Goldwurzel, en : golden thistle, es : cardillo, it : cardo scolimo, ar : guernina, kab : taghdiwth.

Description

C'est une plante bisannuelle, pouvant atteindre de 30 à 80 cm de haut. La racine principale du type pivotant est assez développée.

Les feuilles très épineuses, à fortes nervures blanches, sont divisées en lobes terminés chacun par une forte épine. Les tiges portent des ailes épineuses en prolongement des feuilles.

Les capitules de fleurs jaunes apparaissent à l'aisselle des feuilles de juillet à septembre-octobre. Ils sont entourés de trois bractées assez semblables aux feuilles. L'involucre lui-même est composé de bractées étroites terminées en pointe.

Les fruits, des akènes, sont prolongés par quatre soies.

Distribution

Cette espèce est originaire principalement des bords de la Méditerranée : Afrique du Nord, du Maroc à l'Égypte, Europe méridionale du Portugal à la Grèce, Europe orinetale (Roumanie, Ukraine), Asie occidentale, de Chypre et la Turquie jusqu'à l'Iran.

En France, on la trouve surtout dans la région méditerranéenne et un peu dans le Sud-Ouest.

Elle s'est naturalisée dans de nombreux pays, y compris en Amérique. Aux États-Unis, elle est considérée comme plante envahissante.

Utilisation

La plante qui contient de l'inuline est comestible : on peut consommer les jeunes pousses en salade et les racines cuites en ragout. En Algérie, on consomme les pétioles ("tiges" de la feuille, ou plus exactement nervure principale) cuits dans le bouillon qui accompagne le couscous.

Elle est souvent considérée comme une Adventice.

Voir aussi

Article connexe

Chardon

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Chardon d'Espagne: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Scolymus hispanicus

Le Chardon d'Espagne, ou Scolyme d'Espagne (Scolymus hispanicus), est une plante bisannuelle à feuilles et tiges épineuses, de la famille des Astéracées (Composées), assez commune en terrain sec dans la région méditerranéenne.

Noms vernaculaires : chardon d'Espagne, cardon d'Espagne, scolyme d'Espagne, épine jaune, cardousse ; de : Goldwurzel, en : golden thistle, es : cardillo, it : cardo scolimo, ar : guernina, kab : taghdiwth.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Scolymus hispanicus ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Scolymus hispanicus L., 1753 è una specie di pianta angiosperma dicotiledone della famiglia delle Asteraceae.[1][2]

Etimologia

Il nome generico (Scolymus) deriva dal termine greco "Skolymos" che probabilmente indicava le stesse piante. La voce deriva da "skolos" (= spine) e fa riferimento alle foglie spinose di queste piante.[3] L'epiteto specifico (hispanicus) indica più o meno l'areale di origine della pianta.

Il nome scientifico della specie è stato definito per la prima volta dal botanico Carl Linnaeus (1707-1778) nella pubblicazione " Species Plantarum" ( Sp. Pl. 2: 813 ) del 1753.[4]

Descrizione

 src=
Il portamento
 src=
Le foglie
 src=
Infiorescenza
 src=
I fiori

Habitus. La forma biologica è emicriptofita bienne (H bienn), ossia in generale sono piante erbacee con gemme svernanti al livello del suolo e protette dalla lettiera o dalla neve e si distinguono dalle altre per il ciclo vitale biennale. L'habitus si presenta molto spinoso con steli alati. Il ciclo biologico di questa pianta può essere anche perenne. Negli organi interni sono presenti sia condotti resiniferi che canali laticiferi.[5][6][7][8][9][10][11]

Fusto. I fusti sono eretti e ramosi in modo corimboso e alati. Le ali sono interrotte. Le radici in genere sono di tipo fittonante. Il fusto arriva ad una altezza di 2 - 12 dm.

Foglie. Le foglie possono essere sia basali che cauline (amplessicauli); sono disposte lungo il fusto in modo alterno. Le lamine sono da ovate a strettamente oblunghe di tipo pennatosetto o pennatopartito con denti profondi a forma deltoide e una grande spina apicale. Il colore è verde; la consistenza è scarsamente coriacea. Dimensione delle foglie: larghezza 2,5 - 4 cm; lunghezza 12 - 20 cm.

Infiorescenza. Le infiorescenze di tipo spiciforme sono composte da capolini terminali o ascellari, sia singoli che multipli. I capolini, sessili e avvolti da tre brattee con larghe spine, sono formati da un involucro composto da brattee (o squame) all'interno delle quali un ricettacolo fa da base ai fiori ligulati (o in alcuni casi tubulosi). Gli involucri a forma cilindrica, sono formati da diverse brattee disposte su due serie. Le brattee sono glabre; i bordi sono attenuati verso l'apice ed hanno una spina apicale evidente. Il ricettacolo è provvisto di pagliette con ampie ali che racchiudono in alcuni casi gli acheni. Lunghezza dell'involucro: 10 - 20 mm (con un diametro all'antesi di 10 mm).

Fiori. I fiori sono tetra-ciclici (ossia sono presenti 4 verticilli: calicecorollaandroceogineceo) e pentameri (ogni verticillo ha in genere 5 elementi). I fiori sono inoltre ermafroditi e zigomorfi.

*/x K ∞ {displaystyle infty } infty , [C (5), A (5)], G 2 (infero), achenio[12]
  • Corolla: le corolle sono formate da una ligula terminante con 5 denti; il colore è giallo (da giallo brillante all'arancione); la superficie può essere sia pubescente che glabra. Dimensione della corolla: larghezza 1 mm; lunghezza 16 - 17 mm (i fiori centrali sono più corti).
  • Fioritura: da giugno a agosto.

Frutti. I frutti sono degli acheni con pappo. L'achenio, ovoide-compresso, è privo di becco. Il pappo è formato da una coroncina apicale di squame (da 2 a 4) caduche.

Biologia

  • Impollinazione: l'impollinazione avviene tramite insetti (impollinazione entomogama tramite farfalle diurne e notturne).
  • Riproduzione: la fecondazione avviene fondamentalmente tramite l'impollinazione dei fiori (vedi sopra).
  • Dispersione: i semi (gli acheni) cadendo a terra sono successivamente dispersi soprattutto da insetti tipo formiche (disseminazione mirmecoria). In questo tipo di piante avviene anche un altro tipo di dispersione: zoocoria. Infatti gli uncini delle brattee dell'involucro si agganciano ai peli degli animali di passaggio disperdendo così anche su lunghe distanze i semi della pianta.

Distribuzione e habitat

 src=
Distribuzione della pianta (Distribuzione regionale[16] – Distribuzione alpina[17])
  • Habitat: l'habitat preferito per queste piante sono le aree incolte e sabbiose. Il substrato preferito è calcareo ma anche siliceo con pH neutro, alti valori nutrizionali del terreno che deve essere arido.
  • Distribuzione altitudinale: sui rilievi, in Italia, queste piante si possono trovare fino a 800 m s.l.m.; nelle Alpi frequentano quindi i seguenti piani vegetazionali: collinare, (oltre a quello planiziale).

Fitosociologia

Areale alpno

Dal punto di vista fitosociologico alpino la specie di questa scheda appartiene alla seguente comunità vegetale:[17]

Formazione: comunità perenni nitrofile
Classe: Artemisietea vulgaris
Ordine: Onopordetalia acanthii

Areale italiano

Per l'areale completo italiano la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale:[18]

Macrotipologia: vegetazione erbacea sinantropica, ruderale e megaforbieti
Classe: Artemisietea vulgaris Lohmeyer, Preising & Tüxen ex Von Rochow, 1951
Ordine: Carthametalia lanati Brullo in Brullo & Marcenò, 1985
Alleanza: Onopordion illyrici Oberdorfer, 1954

Descrizione. L'alleanza Onopordion illyrici è relativa alle comunità nitrofile di emicriptofite spinose, di grossa taglia dei piani bioclimatici temperati mediterranei. Questa alleanza colonizza gli incolti, i margini stradali e le zone di sosta degli animali di allevamento. La distribuzione è relativa ai territori tirrenici e del Mediterraneo orientale. Si trova in Italia centrale, meridionale e nelle Isole.

Specie presenti nell'associazione: Carduncellus coeruleus, Carduus macrophalus, Carthamus lanatus, Centaurea calcitrapa, Cirsium echinatus, Daucus maximus, Echinops strigosus, Eryngium campestre, Phlomis herba-venti, Nicotiana glauca, Notobasis syriaca, Scolymus hispanicus, Tirimnus leucographus, Atractylis gummifera, Cynara cardunculus, Onopordum illyricum e Scolymus grandiflorus.

Altre alleanze per questa specie sono:[18]

  • Chenopodion muralis Br.-Bl. in Br.-Bl., Gajewski, Wraber & Walas, 1936
  • Hordeion leporini Br.-Bl. in Br.-Bl., Gajewski, Wraber & Walas, 1936

Sistematica

La famiglia di appartenenza di questa voce (Asteraceae o Compositae, nomen conservandum) probabilmente originaria del Sud America, è la più numerosa del mondo vegetale, comprende oltre 23.000 specie distribuite su 1.535 generi[19], oppure 22.750 specie e 1.530 generi secondo altre fonti[20] (una delle checklist più aggiornata elenca fino a 1.679 generi)[21]. La famiglia attualmente (2021) è divisa in 16 sottofamiglie.[1][9][8]

Filogenesi

Il genere di questa voce (Scolymus) appartiene alla sottotribù Scolyminae della tribù Cichorieae (unica tribù della sottofamiglia Cichorioideae). In base ai dati filogenetici la sottofamiglia Cichorioideae è il terz'ultimo gruppo che si è separato dal nucleo delle Asteraceae (gli ultimi due sono Corymbioideae e Asteroideae).[1] La sottotribù Scolyminae è uno dei cladi iniziali che si sono separati dalla tribù.[9]

All'interno della sottotribù il genere di questa voce, da un punto di vista filogenetico, occupa il "core" del gruppo insieme al genere Hymenonema. Nella filogenesi del genere la specie S. gradiflorus risulta più vicina alla specie S. hispanicus (insieme formano un "gruppo fratello"); mentre la specie S. maculatus è in posizioe "basale".[22]

Cladogramma indicante la posizione della specie nel genere.[22]

genere Scolymus

Scolymus maculatus

     

Scolymus hispanicus

   

Scolymus grandiflorus

     

Il numero cromosomico della specie è: 2n = 20.[11]

Sottospecie

Per questa specie sono riconosciute valide le seguenti due sottospecie:[2][11]

Sottospecie hispanicus

  • Nome scientifico: Scolymus hispanicus subsp. hispanicus
  • Descrizione: è la stirpe principale e si distingue per l'infiorescenza di tipo spiciforme o panicolata; i capolini sono raccolti in gruppi di 2 - 5; gli acheni sono lunghi da 1,7 a 5,5 mm ed hanno il pappo formato da 3 - 5 reste.
  • Distribuzione: nell'Italia settentrionale è una sottospecie molto comune.
  • Numeri cromosomici: 2n = 10 e 20.
  • Varietà: secondo Pignatti ("Flora d'Italia") in Italia sono presenti due vaietà: var. hispanicus e var. aggregatus (Ruch.) F.M. Vasquez.

Sottospecie occidentalis

  • Nome scientifico: Scolymus hispanicus subsp. occidentalis F.M.Vázquez - Cardogna occidentale.
  • Descrizione: l'infiorescenza di tipo spiciforme è allungata; i capolini sono solitari oppure si trovano a gruppi di due; gli acheni sono lunghi da 4 a 6,5 mm con pappi (non sempre presenti) di 2 reste.
  • Distribuzione: Italia centrale.

Specie simili

Le tre specie del genere Scolymus si distinguono per i seguenti caratteri:[11][23]

  • Scolymus maculatus - Cardogna macchiata: il ciclo biologico è annuale; le varie parti della pianta (ali del fusti, foglie e brattee involucrali) hanno un grosso margine cartilagineo bianco; il pappo è assente; con fiori più piccoli (16–17 mm).
  • Scolymus hispanicus - Cardogna comune: il ciclo biologico è bienne; le ali del fusto sono interrotte; le brattee involucrali sono glabre con bordi attenuati verso l'apice; il pappo è presente; i fiori sono un poco più piccoli (20–30 mm).
  • Scolymus grandiflorus - Cardogna maggiore: il ciclo biologico è perenne; le ali del fusto sono continue; le brattee involucrali sono pubescenti con bordi bruscamente interrotti verso l'apice che è spinato; il pappo è presente.

Utilizzi

La pianta viene utilizzata nella cucina tipica dell'Andalusia (Tagarninas esparragás) e di alcune zone italiane; sono utilizzate le radici e le coste delle foglie private delle spine, i fiori sono utilizzati come colorante.

Note

  1. ^ a b c (EN) The Angiosperm Phylogeny Group, An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the ordines and families of flowering plants: APG IV, in Botanical Journal of the Linnean Society, vol. 181, n. 1, 2016, pp. 1–20.
  2. ^ a b c World Checklist - Royal Botanic Gardens KEW, su powo.science.kew.org. URL consultato il 17 dicembre 2021.
  3. ^ Motta 1960, vol. 3 pag. 674.
  4. ^ The International Plant Names Index, su ipni.org. URL consultato il 17 dicembre 2021.
  5. ^ Pignatti 1982, vol.3 pag.1.
  6. ^ Strasburger 2007, pag. 860.
  7. ^ Judd 2007, pag.517.
  8. ^ a b Kadereit & Jeffrey 2007, pag. 182.
  9. ^ a b c Funk & Susanna 2009, pag. 353.
  10. ^ Cichorieae Portal, su cichorieae.e-taxonomy.net. URL consultato il 14 dicembre 2021.
  11. ^ a b c d Pignatti 2018, vol.3 pag.1035.
  12. ^ Judd-Campbell-Kellogg-Stevens-Donoghue, Botanica Sistematica - Un approccio filogenetico, Padova, Piccin Nuova Libraria, 2007, p. 520, ISBN 978-88-299-1824-9.
  13. ^ Pignatti 1982, Vol. 3 - pag. 1.
  14. ^ Strasburger 2007, Vol. 2 - pag. 760.
  15. ^ Judd 2007, pag. 523.
  16. ^ Checklist of the Italian Vascular Flora, p. 161.
  17. ^ a b Flora Alpina, Vol. 2 - p. 620.
  18. ^ a b Prodromo della vegetazione italiana, su prodromo-vegetazione-italia.org. URL consultato il 7 luglio 2021.
  19. ^ Judd 2007, pag. 520.
  20. ^ Strasburger 2007, pag. 858.
  21. ^ World Checklist - Royal Botanic Gardens KEW, su powo.science.kew.org. URL consultato il 18 marzo 2021.
  22. ^ a b Liveri et al. 2018.
  23. ^ Pignatti 2018, vol.4 pag.896.

Bibliografia

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Scolymus hispanicus: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Scolymus hispanicus L., 1753 è una specie di pianta angiosperma dicotiledone della famiglia delle Asteraceae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Scolymus hispanicus ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Scolymus hispanicus L. – gatunek rośliny należącej do rodziny astrowatych (Asteraceae).

Zasięg geograficzny

Pochodzi z obszaru śródziemnomorskiego. Rośnie dziko w Afryce Północnej (Wyspy Kanaryjskie, Maroko, Algieria, Tunezja, Egipt), południowej i południowo-wschodniej Europie (Hiszpania, Portugalia, Francja, Albania; Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Chorwacja, Kreta, Sardynia, Sycylia, Macedonia, Czarnogóra, Macedonia; Serbia, Słowenia, Rumunia, Krym), Azji Zachodniej (Cypr, Izrael, Jordania, Liban, Syria, Turcja), na Kaukazie (Azerbejdżan, Gruzja, Zakaukazie, Krasnodar). Jako gatunek zawleczony rozprzestrzenił się na Azorach, w Libii, Australii, niektórych stanach USA w Ameryce Północnej, Ameryce Południowej (Argentyna, Chile). Jako efemerofit występuje w Anglii, Belgii, Niemczech, Szwajcarii i Polsce[3].

Morfologia

Roślina dwuletnia lub bylina, podobna do ostu. Łodyga osiąga wysokość do 2,5 m, jest górą rozgałęziona, nieciągle oskrzydlona i bardzo kolczasta. Liście podłużno-lancetowate, klapowane, długoogonkowe, gładkie i wyposażone w kolce. Kwiaty złoto-żółte, zebrane w koszyczek o długości ok. 3 cm. Otoczony jest on kolczastymi podsadkami. Owoce mają długość 2-3 mm i wyposażone są w puch kielichowy[4]

Biologia i ekologia

Kwitnie od maja do lipca. Nasiona zachowują zdolność kiełkowania przez kilka lat i do kiełkowania nie potrzebują okresu spoczynku. Liczba chromosomów 2n = 20[4].

Gatunek synantropijny. Pojawia się na terenach zmienionych przez człowieka, wokół zabudowań, na ziemi bogatej w związki azotowe[5]. Rośnie wśród gruzów nieużytków, rowów, na ścieżkach; najczęściej na terenach piaszczystych[4].

Zastosowanie

  • Młode pędy i liście nadają się po ugotowaniu do spożycia. Robi się z nich sałatki, zupy, gulasze, omlety[4].
  • Ma własności moczopędne. O wykorzystaniu w lecznictwie tej rośliny pisał Teofrast z Eresos i Pliniusz Starszy[4].

Udział w kulturze

Michael Zohary, jeden z badaczy roślin biblijnych, uważa, że pod występującym 9 razy w Biblii hebrajskim słowo ḥōah kryją się gatunki z rodzaju Scolymus występujące na Ziemi Świętej: Scolymus hispanicus i Scolymus maculatus. W przekładach Biblii słowo to tłumaczone jest jako ciernie lub osty[5].

Przypisy

  1. Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-04-15].
  2. The Plant List. [dostęp 2015-01-03].
  3. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2015-01-03].
  4. a b c d e Spanish salsify (Scolymus hispanicus). [dostęp 2015-01-03].
  5. a b Zofia Włodarczyk: Rośliny biblijne. Leksykon. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 2011. ISBN 978-83-89648-98-3.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Scolymus hispanicus: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Scolymus hispanicus L. – gatunek rośliny należącej do rodziny astrowatych (Asteraceae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Scolymus hispanicus ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Scolymus hispanicus[1][2] é uma espécie herbácea de planta com flor pertencente à família Asteraceae.

A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 2: 813–814. 1753.[3]

Nomes comuns

Dá pelos seguintes nomes comuns: carrasquinha[4], cangarinha[5], cantarinha[1], cardo-bordão[6], cardo-de-ouro[1], escólimo-da-espanha[7] e tagarrina[8].

Descrição

É uma planta bienal ou perene de curta duração, pelo que se insere no tipo fisionómico dos hemicriptófitos[2], que pode chegar aos 80 cm de altura, com caules e folhas espinhosas.

O caule e ramos são mais ou menos peludos e ligeiramente estriados longitudinalmente, as folhas são irregularmente espinhosas e dentadas, algo descontínuas.[2]

As inflorescências são de amarelo vivo a amarelo alaranjado com cerca de 2-3 cm. [9][10][11][12][13].

Em Portugal floresce de floresce de Maio a Setembro.[14]

Distribuição e habitat

Nativo em toda a região Mediterrânea, desde Portugal até ao Mar Cáspio e daí até Marrocos (com a exceção da Líbia onde também foi introduzido), tendo sido posteriormente introduzido mais a norte da Europa, nos Açores e em outras regiões do globo.[15]

Foi introduzida no Brasil onde é cultivada em grande escala em São Paulo, especialmente para o aproveitamento das suas raízes, que atingem até 30cm de comprimento e 2cm de diâmetro.[16]

É uma planta ruderal que cresce de forma silvestre e esporádica em poisios, pastagens, áreas de sobre-pastoreio, plantações de culturas nitrófilas, campos abandonados, bermas de caminhos, pátios, zonas suburbanas, bem como outros meios sob pressão intensa humana com abundância de azoto.[2]

Portugal

Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental e no Arquipélago dos Açores.[1]

Mais concretamente, em Portugal Continental, medram na zona do Noroeste ocidental; em todas as zonas do Nordeste; nas Terras Fria e Quente transmontanas; em todas as zonas do Centro-Oeste; no Centro-Leste de campina; em todas as zonas do Centro-Sul e do Sudeste; em todas as zonas do Sudoeste, salvo o Sudoeste montanhoso; e em todas as zonas algarvias, salvo o Sotavento.[1]

Em termos de naturalidade é nativa de Portugal Continental e introduzida no Arquipélago dos Açores.[2]

Protecção

Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.

Colheita

Em Portugal a colheita das folhas deve ser feita entre o inverno e o início da primavera, antes que surja o caule, pois é quando as folhas da roseta basal ainda estão tenras. [9]

Há um ditado popular castelhano que reza, nos seguintes termos:

El de abril para mí, el de mayo para mi amo y el de junio para mi burro [17] (traduzido para português: «O de abril para mim, o de Maio para o meu amo e o de Junho para o meu burro.»)

Utilização

É usado pelo ser humano quer enquanto alimento, quer para fins terapêuticos. Conhecido há milhares de anos, sabe-se que era usado pelos gregos antigos pois foi descrito por Teofrasto, considerado por muitos o pai da botânica. Três séculos mais tarde foi evocado por Plínio, o velho na sua obra Naturalis Historia como uma espécie de cardo que tem propriedades antitranspirantes. [10]

Alimentação

Do escólimo são comestíveis a nervura média dos rebentos, as corolas a raiz. Os rebentos, quando tenros e muito novos, são comidos de uma forma análoga aos espargos, a raiz é diurética e as corolas servem para fazer uma especiaria relativamente semelhante ao açafrão.[18][16]

Preparação
 src=
Nervuras médias das carrasquinhas arranjadas

Para preparar as nervuras médias devem-se colher folhas tenras dos rebentos. De seguida limpam-se e ripam-se de modo a retirar os espinhos e as nervuras laterais. Com uma faca afiada eliminam-se os últimos vestígios. Por fim devem ser escaldadas com água a ferver, escorridas e estão prontas a ser cozinhadas.[19]

Gastronomia

É utilizado por todo o mundo em afamadas receitas, como guisados, sopas e saladas. Na gastronomia portuguesa é usado em diversas receitas, nomeadamente em pratos típicos alentejanos. Se actualmente são usados como ingredientes de ementas sofisticadas que constam de cardápios de restaurantes de luxo, oferecendo deliciosas degustações, tempos houve em que faziam parte da frugalidade do sustento dos alentejanos. Amiúde, o camponês alentejano, sem tempo para plantar na sua horta o essencial, servia-se destes vegetais para complementar o seu sustento.[20] São exemplos de receitas típicas alentejanas: a Sopa de feijão com carrasquinhas e catacuses[21], o Feijão Branco com Bacalhau e Carrasquinhas[22] ou o Cozido de grão com carrasquinhas.[23]

Medicina

Em medicina, as raízes são utilizadas em Etnofarmacologia pelas suas propriedades diuréticas em doentes com insuficiências renais. Também são conhecidas pelas suas propriedades antitranspirantes.[10]

Festas

Para celebrar a Carrasquinha, bem como a outras ervas silvestres da região, todos os anos o Município de Alvito organiza o ciclo gastronómico “As Ervas da Baronia”, três semanas dedicadas a receitas com ervas silvestres.[24] A semana em que se podem degustar as receitas com Carrasquinhas em vários restaurantes de Alvito e de Vila Nova da Baronia costuma ser em Fevereiro.[25][26][27][28]

Taxonomia

A espécie Scolymus hispanicus foi descrita inicialmente por Carlos Lineu e publicada na obra Species Plantarum.[29]

Etimologia

Scolymus deriva do latim scǒlŷmos, que por sua vez deriva do grego clássico σχόλυμος, termo que se usava para designar os cardos com a raiz comestível[30]. O epíteto específico deriva do latim e significa 'da Hispânia', que era o que os romanos chamavam à Península Ibérica.[31]

Galeria

Referências

  1. a b c d e «Jardim Botânico UTAD | Scolymus Hispanicus». webcache.googleusercontent.com. Consultado em 30 de abril de 2021
  2. a b c d e «Flora-On | Flora de Portugal». flora-on.pt. Consultado em 17 de junho de 2021
  3. Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. 7 de Outubro de 2014 http://www.tropicos.org/Name/2703081>
  4. Infopédia. «carrasquinha | Definição ou significado de carrasquinha no Dicionário Infopédia da Língua Portuguesa». Infopédia - Dicionários Porto Editora. Consultado em 17 de junho de 2021
  5. Infopédia. «cangarinha | Definição ou significado de cangarinha no Dicionário Infopédia da Língua Portuguesa». Infopédia - Dicionários Porto Editora. Consultado em 17 de junho de 2021
  6. Infopédia. «cardo-bordão | Definição ou significado de cardo-bordão no Dicionário Infopédia da Língua Portuguesa». Infopédia - Dicionários Porto Editora. Consultado em 17 de junho de 2021
  7. Infopédia. «escólimo-de-espanha | Definição ou significado de escólimo-de-espanha no Dicionário Infopédia da Língua Portuguesa». Infopédia - Dicionários Porto Editora. Consultado em 17 de junho de 2021
  8. Infopédia. «tagarrina | Definição ou significado de tagarrina no Dicionário Infopédia da Língua Portuguesa». Infopédia - Dicionários Porto Editora. Consultado em 17 de junho de 2021
  9. a b Scolymus hispanicus no blog Plantas e Flores do Areal - Endemismos de Portugal
  10. a b c Scolymus hispanicus na FAO (em inglês, francês ou espanhol)
  11. Scolymus hispanicus no Cichoriae Portal (em inglês)
  12. Scolymus hispanicus na Flora Vascular de Andaluzia Ocidental (em espanhol)
  13. Scolymus hispanicus na Flora of North America (em inglês)
  14. Scolymus hispanicus no Jardim Botânico da Universidade de Trás-os-montes e Alto Douro
  15. «Details for: Scolymus hispanicus». The Euro+Med PlantBase - the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity. Consultado em 6 de janeiro de 2014
  16. a b «Cardo-de-ouro». Plantas que curam. Consultado em 6 de janeiro de 2014
  17. «El Cardillo: Scolymus hispanicus». Rio Moros. Consultado em 6 de janeiro de 2014
  18. Scolymus hispanicus na Enciclopédia agrícola brasileira
  19. «Levantamento Etnobotânico na Reserva Natural do Sapal de Castro Marim e Vila Real de Santo António» (PDF). Sítio da Direcção Regional de Agricultura e Pescas do Algarve. Consultado em 6 de janeiro de 2014
  20. «Afinal Há Tengarrinhas no Sudoeste Alentejano». Casa do Educador do Seixal. Consultado em 5 de janeiro de 2014
  21. http://www.quintadosprazeres.com/cursos_eventos.html Receita da Sopa de feijão com carrasquinhas e catacuzes no site da Quinta dos Prazeres
  22. http://www.cm-ferreira-alentejo.pt/index.php/turismo-mainmenu-235/gastronomia-turismo-427/receitas-gastronomia-374/309-carrasquinhas Receita de Feijão Branco com Bacalhau e Carrasquinhas no site da Câmara de Ferreira do Alentejo
  23. http://www.cm-alvito.pt/default.aspx?module=DestaqueDisplay&ID=77 Ementa do Ciclo Gastronómico as Ervas da Baronia (2008) no site da Câmara Municipal de Alvito
  24. «Pratos à base de catacuzes, espargos e carrasquinhas abrem o apetite em Alvito». Público. 14 de fevereiro de 2014. Consultado em 7 de novembro de 2014
  25. Lusa (18 de Fevereiro de 2008). «Gastronomia: Espargos, catacuzes e carrasquinhas "abrem o apetite" em Alvito». Expresso. Consultado em 5 de janeiro de 2014
  26. «No Alvito há catacuzes e carrasquinhas». Sabores. 31 de janeiro de 2011. Consultado em 5 de janeiro de 2014
  27. «Ervas da Baronia - Prazeres à mesa com ervas do campo». Câmara Municipal de Alvito. 26 de Janeiro de 2012. Consultado em 5 de janeiro de 2014
  28. «As Ervas da Baronia - Alvito». lifecooler. 31 de janeiro de 2011. Consultado em 5 de janeiro de 2014
  29. Caroli Linnaei (1753). «Species plantarum :exhibentes plantas rite cognitas, ad genera relatas, cum differentiis specificis, nominibus trivialibus, synonymis selectis, locis natalibus, secundum systema sexuale digestas.». Holmiae :Impensis Laurentii Salvii. pp. 813–814. Consultado em 6 de janeiro de 2014
  30. «ONLINE LATIN DICTIONARY - Latin - English». www.online-latin-dictionary.com. Consultado em 17 de junho de 2021
  31. «ONLINE LATIN DICTIONARY - Latin - English». www.online-latin-dictionary.com. Consultado em 17 de junho de 2021

Bibliografia

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Scolymus hispanicus: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Scolymus hispanicus é uma espécie herbácea de planta com flor pertencente à família Asteraceae.

A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 2: 813–814. 1753.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Сколімус іспанський ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK

Опис

Дворічна або недовго багаторічна рослина. Стебла 20-120 см, прямостоячі, покриті короткими волосками, як правило, розгалужені від основи, іноді прості. Прикореневі листки перисторозсічені, верхні перисті. Квіти двостатеві. Квіткові голівки кінцеві й пахвові, діаметр становить від 1 до 3 сантиметрів. Пелюстки від яскраво-жовтих до оранжево-жовтих. Плоди сім'янки, 2-3 мм, без чубчика.

Поширення

Північна Африка: Алжир; Єгипет; Марокко; Туніс. Кавказ: Азербайджан; Грузія; Росія — Краснодар; Передкавказзя. Західна Азія: Кіпр; Іран; Ізраїль; Йорданія; Ліван; Сирія; Туреччина. Європа: Україна; Албанія; Боснія і Герцеговина; Болгарія; Хорватія; Греція; Італія; Македонія; Чорногорія; Румунія; Сербія; Словенія; Франція; Португалія; Гібралтар; Іспанія [вкл. Канарські острови]. Натуралізований: Лівія, Австралія, США, Аргентина, Чилі. Експансія: Бельгія, Німеччина, Польща, Швейцарія, Сполучене Королівство.

Екологія

Росте на занедбаних полях, узбіччях доріг, дворах, ділянках, луках і пасовищах, між рівнем моря і 1225 м. Цвіте з травня по серпень.

Використання

Рослина їстівна, роблять смачні рагу, омлет і навіть додають в супи і салати. Популярна в майже кожній провінції Іспанії, де, як правило, їдять в рагу під час весни. У Стародавній Греції, відомо, що ця рослина використовувалася в лікувальних і кулінарних цілях.

Примітки

Посилання

Галерея


Aster Tataricus.png Це незавершена стаття про Айстрові.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Scolymus hispanicus ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI
Tango style Wikipedia Icon.svg
Đây là một bài mồ côi vì không có hoặc có ít bài khác liên kết đến nó.
Xin hãy tạo liên kết đến bài này trong các bài của các chủ đề liên quan. (tháng 7 2018)


Scolymus hispanicus là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Scolymus hispanicus. Truy cập ngày 4 tháng 6 năm 2013.

Liên kết ngoài

 src= Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Scolymus hispanicus  src= Wikispecies có thông tin sinh học về Scolymus hispanicus


Bài viết tông cúc Cichorieae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Scolymus hispanicus: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI


Scolymus hispanicus là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI