Veronica alpina L.

Przetacznik alpejski (Veronica alpina L.) – gatunek rośliny należący do rodziny babkowatych. Gatunek arktyczno-alpejski. Występuje w Ameryce Północnej, Azji i Europie, w tym także na Islandii i Grenlandii^[2]. W Polsce spotykany w Tatrach (dość często), Karkonoszach i w Gorcach.

Morfologia

Pokrój

Tworzy niskie, luźne darnie.

Łodyga

Prosta, wzniesiona lub podnosząca się, o wysokości 5-15(25) cm. Jest górą, a czasami również dołem odstająco owłosiona. Jest ulistniona na całej wysokości. Roślina ma nadziemne długie i cienkie kłącze oraz pełzające rozłogi.

Liście

Ulistnienie nakrzyżległe. Liście jajowate lub eliptyczne, tępe lub słabo tylko zaostrzone. Są siedzące, mają całobrzegą, lub słabo karbowaną blaszkę i są nagie lub rzadko owłosione (górne bywają czasami silnie owłosione).

Kwiaty

Zebrane w krótki i zbity kwiatostan na szczycie łodygi. Kwiaty nieliczne, ciemnoniebieskie, o średnicy 5-7 mm i wąskoeliptycznych działkach.

Owoc

Owłosiona torebka ok. dwukrotnie dłuższa od kielicha. Jest płaska, siniejąca, odwrotnie jajowatoeliptyczna i pęka na szczycie. Zawiera liczne, drobne nasiona.

Biologia i ekologia

• Bylina. Kwitnie od czerwca do lipca, zapylana jest przeważnie przez owady.
• Siedlisko: porasta obrzeża wyleżysk, skały, żwirki, murawy naskalne, rośnie wzdłuż potoków. Występuje od regla dolnego po piętro halne, główny obszar jej występowania w Tatrach to trzy najwyższe piętra roślinności. Gatunek arktyczno-alpejski, oreofit. Występuje zarówno na podłożu wapiennym, jak i niewapiennym. Hemikryptofit.
• W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla klasy Salicetea herbaceae^[3].

Zobacz też: Rośliny tatrzańskie.

Przypisy

Bibliografia

1. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-385-9.
2. Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.