Sierpik barwierski (Serratula tinctoria L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny astrowatych (Asteraceae). W Polsce występuje głównie na południu, na północy jest rzadki.
Morfologia
- Łodyga
- Wzniesiona, rozgałęziająca się w górnej części. Wysokość 30–100cm.
- Liście
-
Ulistnienie skrętoległe. Dolne liście lirowate, górne pierzastodzielne, ostro ząbkowane.
- Kwiaty
- Purpurowe, zebrane w drobne i liczne jajowatowalcowate koszyczki o średnicy 6–12 mm. Koszyczki tworzą podbaldach. Listki okrywy bez przydatków na szczycie i przeważnie fioletowo nabiegłe. W koszyczku wszystkie kwiaty jednakowe, rurkowate i zwykle obupłciowe.
Biologia i ekologia
Bylina, hemikryptofit i geofit. Siedlisko: wilgotne i świetliste zarośla i lasy mieszane i liściaste, łąki. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla O. Molinietalia[2]. Kwiaty są przedprątne, zapylają je motyle[3].
Ciekawostki
- Korzeń Radix Serratulae i ziele Herba Serratulae były wykorzystywane w medycynie ludowej.
- Z korzenia wytwarzano dawniej żółty barwnik i stąd pochodzi gatunkowa nazwa rośliny.
Przypisy
-
↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-04-15].
-
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
-
↑ Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
Bibliografia
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. ISBN 83-02-00607-6.
