nomes no trilho de navegação
The Chamaemyiidae are a small family of acalyptrate flies with less than 200 species described worldwide. The larvae of these small flies are active and predatory and are often used for biological control of aphids, scale insects, and similar pests. Chamaemyiid fossils are poorly represented in amber deposits, but a few examples are known from the Eocene epoch onwards.
For terms, see Morphology of Diptera
The Chamaemyiidae are small flies 9 (1–5 mm), usually greyish in colour. The frons is wide, with at most two pairs of bristles (often bare). The face is gently concave or strongly receding. Oral vibrissae are absent and the postvertical bristles are convergent or absent. The proboscis is short and the antennae are short. The mesonotum is with or without bristles. Prothoracic bristles are absent and with one sternopleural bristle. The mesopleura are usually bare, rarely setulose. The front femora bear bristles. The tibiae are without preapical bristles. Wings with the subcosta are entire, sometimes touching the first vein before its end. The anal vein does not reach nearly to the wing margin, the anal and second basal cells are always complete, and the costa is not broken. The abdomen is short or slightly elongated.
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) The Chamaemyiidae are a small family of acalyptrate flies with less than 200 species described worldwide. The larvae of these small flies are active and predatory and are often used for biological control of aphids, scale insects, and similar pests. Chamaemyiid fossils are poorly represented in amber deposits, but a few examples are known from the Eocene epoch onwards.
Morphological details of the Chamaemyiidae
Les Chamaemyiidae sont une famille d'insectes diptères brachycères.
Selon Catalogue of Life (27 févr. 2013)[1] :
Selon ITIS (27 févr. 2013)[2] :
Selon NCBI (27 févr. 2013)[3] :
Selon Paleobiology Database (27 févr. 2013)[4] :
Selon World Register of Marine Species (27 févr. 2013)[5] :
Les Chamaemyiidae sont une famille d'insectes diptères brachycères.
Chamaemyiidae zijn een familie uit de orde van de tweevleugeligen (Diptera), onderorde vliegen (Brachycera). Wereldwijd omvat deze familie zo'n 24 genera en 351 soorten.
De larven van de familie zijn predatoren van Homoptera: bladluizen (Aphidoidea) en schildluizen (Coccoidea). Sommige soorten worden ingezet voor de biologische bestrijding van schadelijke blad- of schildluizen.
Chamaemyiidae zijn een familie uit de orde van de tweevleugeligen (Diptera), onderorde vliegen (Brachycera). Wereldwijd omvat deze familie zo'n 24 genera en 351 soorten.
De larven van de familie zijn predatoren van Homoptera: bladluizen (Aphidoidea) en schildluizen (Coccoidea). Sommige soorten worden ingezet voor de biologische bestrijding van schadelijke blad- of schildluizen.
Markfluer er en liten familie av fluer som er knyttet til bladlus og andre plantesaft-levende nebbmunner. Fluene er små og er dekket av et karakteristisk, bestøvningslag som gir hele fluen en sølvgrå farge.
Siden de lever av bladlus, skjoldlus og plantesugere er noen av artene nyttige.
Familien er dårlig undersøkt i Norge, ni arter ser ut til å være registrert her, men det er sannsynlig at vi har ca. 30 arter.
Små (vanligvis 2-4 mm), sølvgrå fluer, som oftest gjenkjennelige på fargen alene selv om det også finnes fluer med denne fargen i andre familier. Brystet (thorax) er ganske bredt, bredere enn det er høyt, med kraftige, mørke børster. Som oftest er det helt dekket av sølvgrå bestøvning. Bakkroppen er noe flattrykt, og har gjerne noen områder uten sølvgrå bestøvning som skiller seg ut som mørke flekker eller tverrbånd. Beina er nokså korte og slanke.
Vingene er middels store og klare. Et karakteristisk trekk er at det to fremste lengdeårene (subcosta og R1) forløper helt parallelt mot vingefremkanten (costa), gjerne med en knekk, og området mellom dem er formørket i det ytterste stykket. De to bakerste lange årene danner en tydelig, trekantet celle.
Hodet er stort med en bred panne og store fasettøyne. Noen arter har lange, kraftige børster på hodet, andre bare fine hår. Hodeformen kan være avrundet, eller pannen er flat slik at hodet ser trekantet ut i profil. Antennene er tre-leddete, den tredje leddet kan være avrundet eller trukket ut til en spiss. Antennebørsten (arista) sitter festet i den indre halvdelen av det tredje leddet og har et eller to korte, hårløse ledd før den går over i en lang, fint hårete børste. Kinnbørste (vibrissa) mangler, og munndelene er lite påfallende.
Larvene er av vanlig fluetype (maggot), pølseformede og tilspisset i hodeenden. På det bakerste leddet sitter to åndehull (spirakler) på opphøyde vorter som ender i noen få, små, fingeraktige utvekster.
Alle markfluene ser ut til å være knyttet til nebbmunner av gruppene bladlus, skjoldlus og plantesugere. Markfluene besøker ikke blomster men kan spise honningdugg fra bladlus og kan også "melke" bladlusene slik som maurene gjør.
Larvene er rovdyr som spiser disse insektene, og også de voksne fluene kan spise av dem. Larvene til noen arter (Bl.a. i slekten Leucopis) kryper rundt på vegetasjonen og spiser bladlus, andre lever i galler produsert av byttedyret. De artene som lever av bladlus har utviklet et bevegelsesmønster med kjappe sprinter og brå retningsendringer for å unngå aggressive maur som beskytter bladluskoloniene.
Markfluene blir sjelden innsamlet med standard innsamlingsteknikker for insekter, trolig fordi de nesten hele tiden holder seg i nærheten av byttedyrene. Dette er trolig årsaken til at så få arter er registrert fra Norge.
Markfluene er rovdyr som er naturlige fiender og lever av insekter som kan gjøre betydelig skade på planter. Derfor er de å regne som nyttedyr, og noen få arter har blitt brukt i biologisk bekjemping av skadedyr i jord- og skogbruk.
Markfluer er en liten familie av fluer som er knyttet til bladlus og andre plantesaft-levende nebbmunner. Fluene er små og er dekket av et karakteristisk, bestøvningslag som gir hele fluen en sølvgrå farge.
Siden de lever av bladlus, skjoldlus og plantesugere er noen av artene nyttige.
Familien er dårlig undersøkt i Norge, ni arter ser ut til å være registrert her, men det er sannsynlig at vi har ca. 30 arter.
Multimedia w Wikimedia Commons Srebrnikowate[2] (Chamaemyiidae) – rodzina muchówek z podrzędu krótkoczułkich.
Larwy są drapieżne. Polują na pluskwiaki piersiodziobe, np. mszyce i czerwce. Niektóre gatunki wykorzystuje się do biologicznego zwalczania szkodników[3][4].
Do srebrnikowatych należą dwie podrodziny: Chamaemyiinae i Cremifaniinae[3][4]. Rodzina kosmopolityczna[3]. W Polsce stwierdzono 22 gatunki[2] (zobacz: srebrnikowate Polski).
Muchówki o ciele długości od 1 do 6 mm, zwartym lub wydłużonym, zwykle srebrzystoszaro opylonym, rzadziej brązowym lub błyszcząco czarnym. Głowa może być różnego kształtu. Oczy złożone mogą być podługowato owalne do prawie okrągłym, nagie do krótko owłosionych. Przyoczka mogą być umieszczone na wzgórku. Na czole obok głównych szczecin występują liczne, drobne szczecinki (setulae). Szczecinki pozaprzyoczkowe są zbieżne lub brak ich wcale. Płytka półksiężycowata bywa różnych rozmiarów, naga lub owłosiona. Wibrysów bark. Czułki są krótkie, wyjątkowo dwukrotnie dłuższe niż wysokie. Pierwszy człon biczyka jest zwykle owalny, a arista osadzona jest na nim przypodstawowo i może być naga lub krótko owłosiona[4][3]. Narządy gębowe cechują się krótkim ryjkiem i głaszczkami[3].
Tułów charakteryzuje skutum (tył śródplecza) pozbawione włosków, za to zaopatrzone w liczne, gęsto rozmieszczone szczecinki. Często na skutum występują złotawe lub brązowe pasy. Na chetotaksję tułowia składają się: 1–5 szczecinek śródplecowych, komplet szczecinek zaszwowych lub 1 szczecinka przedszwowa, 1 szczecinka postpronotalna, 1 szczecinka nadskrzydłowa, 1 szczecinka zaskrzydłowa, 2 szczecinki przedskrzydłowe, 2 pary szczecinek tarczkowy. Szczecinki środkowe grzbietu przedtarczkowe występują w liczbie dwóch położonych przed lub brak ich wcale. Przedpiersie, a z wyjątkiem Cremifania także anepisternum są nagie. Katepisternum ma drobne i jedną większą szczecinkę, a proepisternum i proepimeron są pozbawione szczecinek[4][3].
Skrzydła są przeciętnie szerokie, przezroczyste lub mleczno pobarwione, niekiedy z wzorem. Mają dobrze rozwinięte płaty analne i płatki skrzydłowe. Ich żyłka kostalna jest niezałamana i dochodzi do żyłki medialnej, z wyjątkiem rodzaju Lipoleucis, u którego zakończona jest wspólnie na żyłce radialnej R4+5. Żyłka radialna dochodzi do kompletnej i wolnej żyłki subkostalnej w pobliżu jej szczytu. Komórka posterokubitalna jest obecna, a komórkę bazymedialną z wyjątkiem rodzaju Melaleucopis oddziela od komórki dyskoidalnej żyłka poprzeczna bm-cu. Krótka pierwsza gałąź żyłki analnej nie dochodzi do krawędzi skrzydła[4][3].
Odwłok może mieć na tergitach parzyste kropki lub paski z brązowego lub czarnego opylenia[4][3]. Przysadki odwłokowe u obu płci są dość dużych rozmiarów, u samicy owalnego kształtu. Narządy rozrodcze samca są symetryczne. U wszystkich rodzajów z wyjątkiem Cremifania edeagus ma postać zesklerotyzowanej mniej lub bardziej C-kształtnej rurki, a jego apodema złączona jest z hypandrium za pomocą wyrostka brzusznego. Narządy rozrodcze samicy są słabo zesklerotyzowane, teleskopowate, o wyodrębnionym epiprokcie i hipoprokcie, wyposażone w cztery, a u Cremifania trzy zbiorniki nasienne[3].
Jaja mają zarys jednolicie owalny lub na przednim końcu węższy. Ich chorion jest urzeźbiony. Mikropyle leżą we wgłębieniu na przedzie jaja[4].
Stosunkowo tęgie, pędrakowate larwy mają nieco grzbietobrzusznie spłaszczone ciało o zarysie z przodu spiczastym, a z tyłu dość tępo ściętym. Poszczególne jego segmenty są po stronie grzbietowej wyraźnie pierścieniowane. Ich ubarwienie jest żółtobrązowe do zielonkawego. Oskórek jest pomarszczony. Szkielet ich głowy charakteryzuje się prostej budowy sklerytem głowowo-gardzielowym oraz zespoleniem sklerytu podgardzielowego z tentorialno-gardzielowym i beleczką parastomalną[3][4].
Srebrnikowate (Chamaemyiidae) – rodzina muchówek z podrzędu krótkoczułkich.
Larwy są drapieżne. Polują na pluskwiaki piersiodziobe, np. mszyce i czerwce. Niektóre gatunki wykorzystuje się do biologicznego zwalczania szkodników.
Do srebrnikowatych należą dwie podrodziny: Chamaemyiinae i Cremifaniinae. Rodzina kosmopolityczna. W Polsce stwierdzono 22 gatunki (zobacz: srebrnikowate Polski).
Chamaemyiidae Hendel, 1910
Синонимы
Мухи-серебрянки[1][2], или Серебрянки[3], или Тлёвые мухи[4] (лат. Chamaemyiidae) — семейство двукрылых насекомых из надсемейства круглошовных мух Lauxanioidea.
Мелкого размера мухи, основная окраска серебристо-серая (отсюда их название), брюшко может быть с тёмными пятнами (иногда всё тело чёрное); длина 2 — 5 мм. Лоб широкий. Личинки хищники на тлях и червецах. Имаго питаются сладкими выделениями жертв своих личинок. Некоторые виды рода Paraleucopis из Северной Америки питаются выделениями слезных желез позвоночных (лакрифагия), включая человека[2][5].
В составе семейства 351 видов и 24 рода[6]. В России около 60 видов и 8 родов[2]. Ископаемый вид †Procremifania electrica найден в эоценовых янтарях Дании, возраст 33,9-37,2 млн лет[7].
В ископаемом состоянии известен один вид Procremifania electrica Hennig 1965, обнаруженный в Дании в инклюзах балтийского янтаря[7].
Мухи-серебрянки, или Серебрянки, или Тлёвые мухи (лат. Chamaemyiidae) — семейство двукрылых насекомых из надсемейства круглошовных мух Lauxanioidea.
