nomes no trilho de navegação
The plant is extensively cultivated in India and Bangla Desh as well as in other tropical countries including Pakistan for the most valueable fibre of remark-able strength, extracted from the bark by retting and called jute or golden fibre. The fibre is used for making gunny bags, ropes, carpets, rugs, rough cloth and many other similar articles of daily use. The pith, left after the fibre has been extracted, is used in the paper industry and in preparation of alcohol. An infusion of leaves is a demulcent, stomachiac, carminative, laxative, stimulant and used to increase appetite. It is also given in dysentry, fever, dyspepsia and disorders of the liver. Decoction of roots and unripe fruits is used in diarrhoea. The leaves contain glucoside capsularin which is related to corchorin and chorchoritin, extracted from seeds and used in cardiac diseases and having action similar to digitalis group of genins.
Girdəmeyvə cut (lat. Corchorus capsularis)[1] - cut cinsinə aid bitki növü.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. El jute o jute blanc (Corchorus capsularis) és una planta conreada de la família Malvaceae que s'utilitza per la seva fibra que rep també el nom de jute.
Aquesta planta és un arbust propi de climes càlids i humits subjectes als monsons. És conreat principalment a l'Índia i el Bangladesh. De 2 a 4 metres d'alçada, tija rígida i fibrosa d'uns 2 cm de diàmetre, fulles peciolades amb limbe triangular d'uns 10 a 15 cm de llarg.
La seva fibra és molt rica en cel·lulosa i lignina.
La fibra de jute s'obté a partir de dues espècies[1] principals:
El jute és una fibra vegetal basta i gruixuda que tradicionalment s'ha emprat per a fer sacs o costals i cordes.
En altres projectes de Wikimedia: El jute o jute blanc (Corchorus capsularis) és una planta conreada de la família Malvaceae que s'utilitza per la seva fibra que rep també el nom de jute.
O Corchorus capsularis ye una planta herbacia fibrosa d'a familia d'as malvacias cautivata en as rechions tropicals por as suyas fibras, ditas "Chute".
Ye un matizo de 2 a 4 m d'alto, con tallo tierco y fibroso de 2 cm de diametro y brancas en a part superior. As fuellas, peciolatas, con limbo triangular de 10 a 15 cm de luengo por 5 cm d'amplo.
Aprecisa d'un clima calido y humido. O 80 % d'a producción procede d'a India y Bangladesh. En os anyos 50 os beneficios d'o Chute Bangladeshí costituiban a mayor part d'as exportacions d'o estato pakistaní estando un factor que motivó o deseyo d'autonomía fiscal u dica d'independencia d'os bengalís orientals, que quereban chestionar lurs recursos.
Yute punika sejinis tumbuhan kaserat ingkang saking wacucal pohonipun dipundamel tali kanggé ndamel karung/goni.
Yute inggih punika taneman tadah hujan ingkang boten betahaken kathah pupuk lan pestisida. Produksi utama terkonsentrasi ing India lan ing pérangan Bangladesh, mliginipun Bengal. Serat yute asalipun saking batang lan jaringan alus (kulit luar) ing tuwuhan yute. Serat mau kawiwitan dipunekstrak kanthi cara dipilin dados serat-serat ingkang kapisah. Cara pemrosesan mau dipunlampahi kaliyan membundel batang yute lan rendam ing salebeting toya ngalir. Wonten kalih jinis wujud pilinan: batangan lan pita. Saksampune prosès pemilinan kapungkasan, lajeng dipunsiangi. Wanita lan bocah-bocah biyasa ingkang ngerjakaken punika. Ing prosès penyiangan, pérangan ingkang boten berserat lajeng dipunkupas, lajeng pérangan ingkang berserat dipuncungkil lan dipunpendhet saking batang.[1] India, Pakistan, China inggih punika gadhah kasil yute ingkang ageng, nanging Britania Raya, Spanyol, Côte d'Ivoire, Jerman lan Brazil juga mengimpor tali yute dari Bangladesh. India ya iku penghasil yute terbesar di donya.
Yute punika sejinis tumbuhan kaserat ingkang saking wacucal pohonipun dipundamel tali kanggé ndamel karung/goni.
Corchorus capsularis (also known as patsun), commonly known as white jute,[2] is a shrub species in the family Malvaceae. It is one of the sources of jute fibre, considered to be of finer quality than fibre from Corchorus olitorius, the main source of jute. The leaves are used as a foodstuff and the leaves, unripe fruit and the roots are used in traditional medicine.[3]
Corchorus capsularis is an erect, annual shrub, with acute leaves, yellow five-petaled flowers and growing to two or more metres in height. It has globular fruits.[3] It probably originated in China but is now grown in Bangladesh and India, and found spread across much of tropical Africa. It is also cultivated in the Amazon region of Brazil.[4]
Fibre made from C. capsularis is whiter and of a higher quality than that made from C. olitorius. The fibre is extracted from the cut stems by retting in water, removing the soft tissue, curing the fibre and drying it. It is used for making sacks, bags, carpets, curtains, fabrics and paper.[4] C. olitorius and C. capsularis are the main sources of jute. The world production is concentrated in India and Bangladesh, where the crop grows well in the Ganges and Brahmaputra floodplains and delta region.[5]
The leaves and shoots of this plant are widely eaten in salads when young and are used as a cooked leafy vegetable when older. The leaves are dried and powdered to use as a thickener in soups or as a tea. The immature fruits are also eaten, raw or cooked.[6]
The plant is also used in herbal medicine. The leaves have been used to increase appetite, as an aid to digestion, as a laxative and as a stimulant. An infusion of the leaves has been used to reduce fever, and the roots and leaves have been used against dysentery.[6] The seeds contain a digoxin-like substance and are poisonous to both animals and insects.[7]
Stem top with leaves, flower buds and open flower
Hank of fibre
Corchorus capsularis (also known as patsun), commonly known as white jute, is a shrub species in the family Malvaceae. It is one of the sources of jute fibre, considered to be of finer quality than fibre from Corchorus olitorius, the main source of jute. The leaves are used as a foodstuff and the leaves, unripe fruit and the roots are used in traditional medicine.
El yute (Corchorus capsularis) es una planta herbácea fibrosa, de la familia de las malváceas, cultivada en regiones tropicales por sus fibras. «Yute» es también el nombre de las fibras textiles extraídas de esta planta y de otra similar, Corchorus olitorius.
Es un arbusto de 2 a 4 m de alto, el tronco rígido y fibroso de 2 cm de diámetro se ramifica en la parte superior. Las hojas, pecioladas, con limbo triangular de 10 a 15 cm de largo por 5 cm de ancho.
Requiere clima cálido y húmedo. El 80 por ciento de la producción procede de India y Bangladés.
Desde fines de febrero hasta principios de junio, se efectúa la siembra. Transcurridos tres o cuatro meses, la planta florece y, un mes más tarde, la semilla alcanza su madurez. Se cosecha poco después de la floración, cuando aparecen los frutos. Con una hoz se cortan los tallos cerca del suelo, se atan en fajos y se dejan unos días para que se sequen. Después de quitar las hojas y las ramas, se disponen los fajos para el enriado en agua corriente y estancada pero limpia. Cuando la temperatura del agua alcanza unos 30º, el enriado se completa en dos o tres semanas. Las fibras poco enriadas son pegajosas y difíciles de hilar; el yute demasiado enriado es de poco valor y no tiene brillo. Se separan las fibras de los tallos mojados, con los dedos, se lavan para desprender la corteza adherida y se extienden para su secado. Los manojos se doblan por el centro y se comprimen en balas, con lo que el yute queda listo para su transporte y exportación.
Las fibras del yute tienen una longitud de 1 a 4 m. y un color blancoamarillento, amarillo o castaño. Se puede blanquear y teñir con facilidad. Es menos resistente y más frágil que el lino y el cáñamo. Es especialmente sensible a los ácidos. Las posibilidades del empleo del yute vienen dadas por sus mismas propiedades. Se hila generalmente en hilos gruesos o medianos y con ellos se tejen arpilleras para sacos, embalajes, cinchas y cordelería. También se produce gran cantidad de esteras, tapices y tejidos para alfombras y linóleo. En cuanto a la cantidad, el yute ocupa un lugar importante. En tiempos normales, se elaboró siempre más yute que lino y cáñamo juntos.
El yute se hila, en principio, por el mismo procedimiento que el lino y el cáñamo.
El principal destino de la fibra de yute es actualmente la fabricación de sacos de empaque. También se usa frecuentemente para fabricar cuerdas. Se utiliza menos para tejidos, debido al tratamiento que requiere, por su alto contenido de lignina, y por la competencia de las fibras sintéticas, aunque el yute tiene la ventaja de ser degradable y no causar, por tanto, daños ecológicos.
Un acuerdo internacional firmado el 27 de abril de 2002 creó el Grupo de estudio internacional del yute, con el objetivo principal de asegurar la promoción de esta fibra y la transparencia de su mercadeo.
La producción mundial de yute y fibras alcanzó 3 millones de toneladas (2002), de las cuales India suministró 60%, y Bangladés 30%. La mayor parte de la fibra es transformada localmente.
Producción en toneladas. Cifras 2003-2004
FAOSTAT (FAO)
El principal exportador de fibra bruta es Bangladés, que exporta cerca de 300 000 toneladas al año. También es el primer exportador de fibra transformada (hilos, sacos, tejidos, lienzos), con 400 000 t, seguida por la India, 200 000 t.
Los principales países importadores de fibra bruta son India (73 000 Tn), Pakistán (74 000 Tn) y China (60 000 Tn), en tanto la fibra transformada se envía también al Medio Oriente y Europa, respectivamente 20 000 Tn y 250 000 Tn.
El yute (Corchorus capsularis) es una planta herbácea fibrosa, de la familia de las malváceas, cultivada en regiones tropicales por sus fibras. «Yute» es también el nombre de las fibras textiles extraídas de esta planta y de otra similar, Corchorus olitorius.
Jutea edo jute zuria (Corchorus capsularis) landare espezie bat da. Bere zurtoina 4 metro edukitzera irits daiteke. Haren zuntza lortzeko erabiltzen da.
Klima heze eta beroetan, batez ere Indian eta Bangladeshen, lantzen da.
Corchorus capsularis
Le jute blanc (Corchorus capsularis) est une plante de la famille des Malvaceae, originaire d’Asie, cultivée dans les région tropicales pour les fibres libériennes de ses tiges.
Ces fibres sont employées dans la confection de sacs d’emballage, nattes, vêtements grossiers etc. La partie restante après l’extraction des fibres est utilisée dans l’industrie papetière. Le papier est gris chamois.
Les feuilles et les graines sont comestibles et contiennent un fort taux de protéines. Feuilles, racines, graines et fruits verts sont utilisés en médecine[1].
Parmi les nombreuses espèces du genre Corchorus (sous-famille des Grewioideae, famille des Malvacées, ou des Tiliacées selon la classification classique), deux plantes herbacées sont appelées jute :
Au sens légal, « le jute est la fibre textile provenant du liber du Corchorus olitorus et du Corchorus capsularis »[4].
Cet article donnera le traitement botanique de Corchorus capsularis (le jute blanc) et résumera le traitement de l’usage de la fibre de jute et la toile de jute (valables pour les deux espèces). Le traitement botanique de Corchorus olitorius est donné dans l’entrée correspondante.
La présente espèce a été nommée Corchorus capsularis par Linné en 1753 dans Species Plantarum 1: 529–530[5].
Le nom de genre Corchorus est un emprunt au grec χορχορος chorchoros « corette, jute », en latin Pline indique que la chorchorus est mangée communément pas les Égyptiens (HN, 21, 89; 183).
L’épithète spécifique capsularis est un adjectif latin signifiant « capsulaire ».
Le nom français jute est emprunté (en 1849) à l’anglais jute, lui-même emprunté au bengali jhōto, jhuto, du sanskrit jūta, variante de jatā « tresse de cheveux »[6].
Chanvre de Calcutta, Corète capsulaire, Corète textile, Gooni, Jute à capsules globuleuses, Jute à fruit capsulaire[7].
Selon Powo, les synonymes sont[8]
Ce sont des herbes ligneuses, dressées de 2 à 4 m de haut, à tige rigide et fibreuse de 2 cm de diamètre environ (dont on extrait la fibre, le jute), et ramifiée seulement dans la partie supérieure.
Les feuilles composées d’un pétiole d’environ 2 cm, pubérulent, et d’un limbe ovale-lancéolé ou étroitement lancéolé, de 5–12 cm de long sur 2–5 cm de large, glabre, à base arrondie, et bord grossièrement en dent de scie, et apex acuminé[9].
La fleur est solitaire ou est disposée à plusieurs en cyme axillaire, avec 4-5 sépales, 5 pétales obovales, jaunes, de nombreuses étamines (de 18 à 22), portées par une colonne courte (androgynophore) ; l’ovaire est 5-loculé.
Le fruit est une capsule globuleuse (à la différence de C. olitorius, le jute rouge, dont la capsule est cylindrique), à 5 valves, d’environ 1 cm de diamètre, verruqueux, à apex tronqué[9].
La floraison a lieu en été et la fructification à la fin de l’automne.
Corchorus capsularis
Culture de jute (W Bengale)
Fleur à 5 pétales jaunes
Fleurs et capsules
Capsules
Le jute Corchorus capsularis est originaire de l’Inde, du Bangladesh, de la Chine, de l’Himalaya oriental, Laos, Maldives, Myanmar, Népal, Pakistan, Sri Lanka, Taïwan, Thaïlande.[8]
Il a été introduit au Brésil, Cambodge, Cuba, Corée, île Maurice, la Réunion, Panama, Philippines, Tanzanie, Ouzbékistan, Vietnam.
Cette espèce croît sous climat chaud et humide. Le berceau de sa culture se situe en Inde, et dans le Bangladesh actuel, dans les vallées du Gange et du Brahmapoutre. Ces deux pays rassemblent 80 % des surfaces consacrées à cette culture.
Le jute, en tant que fibre végétale, est peu adapté à la production de tissus pour l'habillement, à cause de sa trop forte teneur en lignine, bien que cela soit possible après traitement. Cette fibre végétale subit aussi depuis quelques décennies une concurrence destructrice des fibres synthétiques.
Son débouché principal est longtemps resté la fabrication de sacs d'emballage et de transport. C'est le cas à La Réunion, où l'on appelle ces sacs des gonis. Le jute sert aussi à la fabrication de cordes. On cherche désormais à diversifier son utilisation dans le tissu d'ameublement et notamment dans le domaine du géotextile, c'est-à-dire de tissus grossiers perméables destinés à retenir la terre.
Un accord international, en date du 27 avril 2002, a mis en place un « Groupe d'étude international du jute », dont les principales missions sont d'assurer la promotion de cette fibre et la transparence du marché.
La fibre de jute est utilisée par les tireurs d'élite et les snipers pour créer un bon camouflage. Après avoir été teinté en kaki vert ou marron, le jute est noué sur un filet de la forme d'un vêtement. Ce type de vêtement de camouflage est appelé une ghillie suit.
Hibiscus cannabinus, Hibiscus sabdariffa, Abutilon avicenae, Urena lobata, Urena sinuata[4].
Il existe plusieurs types de toiles de jute que l'on classe suivant leur grammage (par m2).
Elles sont utilisées entre autres pour le garnissage à l'ancienne de sièges.
À la fin du XIXe siècle et au XXe siècle, la toile de jute était d’usage courant pour fabriquer des sacs de transport du blé, des pommes de terres, du café, cacao, riz etc.
La production mondiale de jute et fibres apparentées est un peu moins de 3 millions de tonnes, dont l'Inde fournit 67 % et le Bangladesh 30 % (FAOSTAT[10]). La plus grande partie de la fibre est transformée localement.
Production de jute en tonnes.
Données de FAOSTAT[10] (FAO) pour les années 2003 et 2020
Le principal exportateur de fibre brute est le Bangladesh, qui exporte environ 300 000 tonnes de jute par an. C'est aussi le premier exportateur de fibre transformée (fils de jute, sacs, tissus), avec 400 000 t, suivi par l'Inde, 95 852 t.
Les principaux pays importateurs de fibre brute sont l'Inde (73 000 t), le Pakistan (74 000 t) et la Chine (60 000 t), tandis que la fibre transformée est expédiée principalement vers le Moyen-Orient et l'Europe, avec respectivement 20 000 et 250 000 t.
Fibre de jute en train de sécher, après rouissage, le long d'une route
Cordage de jute
Fibre de jute
La fibre de jute est extraite de la tige des plantes de jute rouies
Nattes de jute utilisées pour prévenir l'érosion due aux inondations, tandis que la végétation naturelle s'établit[n 1]
Tiges de jute en train d'être déshydratées sous le soleil. Plus tard, elles seront utilisées comme combustible.
Toile de jute
Photo de la coupe de la partie inférieure de la longue fibre de jute[n 2]
Corchorus capsularis
Le jute blanc (Corchorus capsularis) est une plante de la famille des Malvaceae, originaire d’Asie, cultivée dans les région tropicales pour les fibres libériennes de ses tiges.
Ces fibres sont employées dans la confection de sacs d’emballage, nattes, vêtements grossiers etc. La partie restante après l’extraction des fibres est utilisée dans l’industrie papetière. Le papier est gris chamois.
Les feuilles et les graines sont comestibles et contiennent un fort taux de protéines. Feuilles, racines, graines et fruits verts sont utilisés en médecine.
Parmi les nombreuses espèces du genre Corchorus (sous-famille des Grewioideae, famille des Malvacées, ou des Tiliacées selon la classification classique), deux plantes herbacées sont appelées jute :
Le jute blanc, Corchorus capsularis L. (traitée ici) Le jute rouge ou jute tossa, Corchorus olitorius L. (corète potagère), un peu moins utilisé,.Au sens légal, « le jute est la fibre textile provenant du liber du Corchorus olitorus et du Corchorus capsularis ».
Cet article donnera le traitement botanique de Corchorus capsularis (le jute blanc) et résumera le traitement de l’usage de la fibre de jute et la toile de jute (valables pour les deux espèces). Le traitement botanique de Corchorus olitorius est donné dans l’entrée correspondante.
Aziski konopjowc (Corchorus capsularis) je štom ze swójby šlězowych rostlinow (Malvaceae).
Cuzorěčne wotkazy so dyrbju kontrolować, dokelž někotre nastawki njeńdźe wo rostlinu.
Aziski konopjowc (Corchorus capsularis) je štom ze swójby šlězowych rostlinow (Malvaceae).
Molokhia atau yute (Corchorus olitorius) adalah spesies sayuran yang berasal dari Genus Corchorus. Secara lokal, tumbuhan ini dikenal dengan nama jute, yute atau mulukhiyah.[1][2] Tumbuhan ini dimanfaatkan sebagai penghasil rami atau serat nabati yang digunakan untuk bahan baku berbagai benda, seperti tambang atau karung rami; dan daun tanaman ini dimanfaatkan sebagai bahan baku makanan dari sup molokhia. Kata molokhia atau mulukhiyah berasal dari kosakata bahasa Arab (bahasa Arab: ملوخية) tanaman ini dikenal pula oleh masyarakat luas sebagai bayam yahudi dan Bayam Mesir.[3]
Molokhia sudah dibudidayakan sejak zaman kuno di Mesir. Molokhia mengandung banyak vitamin, mineral dan serat makanan dalam jumlah yang melampaui sebagian besar sayuran dan herbal yang dikenal.[1][4]
Sup khas Mesir ini umum disajikan di bulan Ramadan dan Idul Fitri. Tampilannya memang kurang menarik, tapi rasanya gurih lembut dengan aroma khas.[5]
Molokhia juga dikonsumsi oleh negara Timur Tengah lain, seperti Libya, Yordania, Palestina dan Libanon.[5]
Tanaman Molokhia adalah tanaman berbunga yang dapat mencapai tinggi 4 meter, memiliki batang tebal dan kokoh untuk serat (goni) untuk membuat tekstil dan tali, serta daunnya sering disebut sebagai bayam Mesir dan bisa dimakan.[1]
Molokhia berukuran kecil sampai sedang berbentuk oval dengan rata-rata panjangnya 4-15 cm dan lebar 2-5cm. Sayurnya mempunyai rasa yang ringan, dan sedikit pahit. Saat dimasak, konsistensi daun akan menjadi berlendir dan lengket.[1]
Tanaman ini lebih menyukai sinar matahari penuh, banyak air dan tanah subur yang subur, tumbuh ke luar menjadi bentuk semak.[3] Menyukai cuaca panas dan menghasilkan sayuran hijau sepanjang musim panas. Ketika suhu mulai turun di musim gugur, produksi daun melambat dan baut tanaman, menghasilkan bunga kuning kecil yang cerah. Bunga-bunganya kemudian digantikan oleh polong biji yang panjang dan tipis yang dapat dipanen ketika mereka secara alami kering dan coklat pada batangnya.[3]
Molokhia atau yute (Corchorus olitorius) adalah spesies sayuran yang berasal dari Genus Corchorus. Secara lokal, tumbuhan ini dikenal dengan nama jute, yute atau mulukhiyah. Tumbuhan ini dimanfaatkan sebagai penghasil rami atau serat nabati yang digunakan untuk bahan baku berbagai benda, seperti tambang atau karung rami; dan daun tanaman ini dimanfaatkan sebagai bahan baku makanan dari sup molokhia. Kata molokhia atau mulukhiyah berasal dari kosakata bahasa Arab (bahasa Arab: ملوخية) tanaman ini dikenal pula oleh masyarakat luas sebagai bayam yahudi dan Bayam Mesir.
Juta torebkowa, juta biała, jarzychna torebkowata, korchorus torebkowy (Corchorus capsularis) – gatunek rocznej rośliny z rodziny ślazowatych (dawniej z lipowatych). Pochodzi z Indii lub Chin, szeroko rozprzestrzeniona w tropikach jako gatunek uprawny i dziczejący[2]. Roślina dorasta do 3 m wysokości. Liście podłużnie wąskojajowate i ząbkowane. Kwiaty ciemne, z pięcioma płatkami umiejscowione są pojedynczo w kątach liści. Owocem jest okrągława torebka.
Roślina włóknodajna – wykorzystywana do produkcji włókna jutowego i jako warzywna. Włókna w kolorze białym używane są przy wyrobie tkanin opakunkowych (na worki), tkanin tapicerskich, na dywany, chodniczki. Jest też wykorzystywana jako domieszka do innych włókien.
Juta torebkowa, juta biała, jarzychna torebkowata, korchorus torebkowy (Corchorus capsularis) – gatunek rocznej rośliny z rodziny ślazowatych (dawniej z lipowatych). Pochodzi z Indii lub Chin, szeroko rozprzestrzeniona w tropikach jako gatunek uprawny i dziczejący. Roślina dorasta do 3 m wysokości. Liście podłużnie wąskojajowate i ząbkowane. Kwiaty ciemne, z pięcioma płatkami umiejscowione są pojedynczo w kątach liści. Owocem jest okrągława torebka.
A juta (Corchorus capsularis) é uma fibra têxtil vegetal que provém da família Tilioideae. Esta erva lenhosa alcança uma altura de 3 a 4 metros e o seu talo tem uma grossura de aproximadamente 20 mm, crescendo em climas úmidos e tropicais. A época de semear varia, segundo a natureza e o clima.
As plantas florescem quatro a cinco meses depois de plantadas as sementes de juta na camada da terra é inteiramente regada até surgir os primeiros brotos, depois de semeadas e inicia-se imediatamente a colheita. A fibra útil é contida entre a casca e o talo interno e a extração é feita pelo processo da maceração. As árvores cortadas rente ao solo por meio de foices, são limpas das folhas, postas em feixes dentro da água corrente ou parada.
A alta temperatura das regiões nas quais é cultivada favorece a fermentação e desta forma consegue-se a maceração em 8 a dez dias, permitindo assim a fácil retirada da casca da planta e separação da fibra da parte lenhosa do talo. Enxagua-se e empacota-se.
As melhores qualidades de juta distinguem-se pela robustez das fibras e pela cor branca e brilhante do talo; as qualidades inferiores distinguem-se pela cor dos talos, que são mais escuros, pelo menor comprimento das fibras, de cor mais acinzentada, ao par de terem menor resistência.
O comprimento das células elementares da juta é em média de 0,80 mm, e o diâmetro varia de 0,01 a 0,03 mm.
Analisadas as fibras da juta tem-se: celulose (64,10%), substâncias incrustantes (24,06%), água (9,72%), extrato aquoso (1,06%), cinzas (0,70%), gorduras cerosas (0,36%). Dada a proporção centesimal das substâncias orgânicas da juta tem-se: oxigênio (47,60%), carbono (46,30%) e Hidrogênio (6,10%)
Como pode*se ver pela análise da juta, o seu principal componente é a celulose, sob a forma de linho-celulose. A juta tem boa afinidade para corantes diretos e para corantes básicos. É muito higroscópica, regulando a umidade em 12%, o que a torna a matéria prima ideal para a sacaria, evitando tanto o ressecamento quanto a fermentação do produto acondicionado. Geralmente é fiada em fios grossos ou de tamanho médio e, com eles, são tecidos sacos, embalagens, correias e cordéis. Utiliza-se também em tapetes e tecidos para carpetes e linóleo.
É uma cultura fácil, acompanhada de uma maceração trabalhosa e de pouco rendimento, sem a utilização de agrotóxicos ou fertilizantes.
Até os anos 30 o Brasil dependia exclusivamente da juta importada da Índia. Introduzida no Brasil por Ryota Oyama, a cultura foi feita inicialmente por imigrantes japoneses, que criaram a variedade denominada “Oyama”, tendo sido difundida e plantada na região e chegou a representar grande parte da economia da Região Norte do Brasil.[1]
A juta faz parte da cadeia de fibras naturais do Brasil, e está presente na Câmara Setorial de Fibras Naturais do Ministério da Agricultura, fazendo parte das fibras da Associação Brasileira da Indústria e dos Produtores da Bambu e Fibras Naturais - Abrafibras.
A juta (Corchorus capsularis) é uma fibra têxtil vegetal que provém da família Tilioideae. Esta erva lenhosa alcança uma altura de 3 a 4 metros e o seu talo tem uma grossura de aproximadamente 20 mm, crescendo em climas úmidos e tropicais. A época de semear varia, segundo a natureza e o clima.
As plantas florescem quatro a cinco meses depois de plantadas as sementes de juta na camada da terra é inteiramente regada até surgir os primeiros brotos, depois de semeadas e inicia-se imediatamente a colheita. A fibra útil é contida entre a casca e o talo interno e a extração é feita pelo processo da maceração. As árvores cortadas rente ao solo por meio de foices, são limpas das folhas, postas em feixes dentro da água corrente ou parada.
A alta temperatura das regiões nas quais é cultivada favorece a fermentação e desta forma consegue-se a maceração em 8 a dez dias, permitindo assim a fácil retirada da casca da planta e separação da fibra da parte lenhosa do talo. Enxagua-se e empacota-se.
As melhores qualidades de juta distinguem-se pela robustez das fibras e pela cor branca e brilhante do talo; as qualidades inferiores distinguem-se pela cor dos talos, que são mais escuros, pelo menor comprimento das fibras, de cor mais acinzentada, ao par de terem menor resistência.
O comprimento das células elementares da juta é em média de 0,80 mm, e o diâmetro varia de 0,01 a 0,03 mm.
Analisadas as fibras da juta tem-se: celulose (64,10%), substâncias incrustantes (24,06%), água (9,72%), extrato aquoso (1,06%), cinzas (0,70%), gorduras cerosas (0,36%). Dada a proporção centesimal das substâncias orgânicas da juta tem-se: oxigênio (47,60%), carbono (46,30%) e Hidrogênio (6,10%)
Como pode*se ver pela análise da juta, o seu principal componente é a celulose, sob a forma de linho-celulose. A juta tem boa afinidade para corantes diretos e para corantes básicos. É muito higroscópica, regulando a umidade em 12%, o que a torna a matéria prima ideal para a sacaria, evitando tanto o ressecamento quanto a fermentação do produto acondicionado. Geralmente é fiada em fios grossos ou de tamanho médio e, com eles, são tecidos sacos, embalagens, correias e cordéis. Utiliza-se também em tapetes e tecidos para carpetes e linóleo.
É uma cultura fácil, acompanhada de uma maceração trabalhosa e de pouco rendimento, sem a utilização de agrotóxicos ou fertilizantes.
Até os anos 30 o Brasil dependia exclusivamente da juta importada da Índia. Introduzida no Brasil por Ryota Oyama, a cultura foi feita inicialmente por imigrantes japoneses, que criaram a variedade denominada “Oyama”, tendo sido difundida e plantada na região e chegou a representar grande parte da economia da Região Norte do Brasil.
A juta faz parte da cadeia de fibras naturais do Brasil, e está presente na Câmara Setorial de Fibras Naturais do Ministério da Agricultura, fazendo parte das fibras da Associação Brasileira da Indústria e dos Produtores da Bambu e Fibras Naturais - Abrafibras.
Bố[1] hay còn gọi đay, rau đay, đay quả tròn (danh pháp khoa học: Corchorus capsularis) là một loài thực vật có hoa trong họ Cẩm quỳ. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[2]
Bài viết liên quan đến phân họ Cò ke này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Bố hay còn gọi đay, rau đay, đay quả tròn (danh pháp khoa học: Corchorus capsularis) là một loài thực vật có hoa trong họ Cẩm quỳ. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
麻芛（現代漢語：音同「尾」；台羅：muâ-ínn）、又名麻薏、蔴薏、麻穎等，為黃麻嫩芽，盛產於夏季，台灣中部地區常用來煮湯。
黃麻是臺中地區的特產之一，在彰化以南、豐原以北少有栽種。台中市南屯區土地肥、水質美，又有大肚山台地阻擋著冬季的東北季風，最適合種黃麻。黃麻又稱苦麻，黃麻的種類有種子成圓形的圓果種及種子是長形的長果種，但據說台灣所栽培的皆為吃起來有苦澀味的圓果種（長果種則不具苦澀味）[1]。每年三月播種，九月收成，人們採下黃麻的嫩葉，經撿、搓、揉、洗四步驟去除苦味，並可依個人口味加入地瓜、小魚干一起熬煮，煮出特有的消暑麻芛湯。
麻芛文化館是台中市第一座民間文化館，由財團法人萬和文教基金會向行政院文建會爭取設置。展示館的內容包括：南屯區的歷史軌跡、珍品典藏、黃麻歷史、麻芛文化在南屯、創意藝廊等五大主題，麻芛文化館是以早期的食材，架構早期的歷史傳統及介紹常民文化。[2]
分類 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 Angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 Eudicots 階級なし : バラ類 Rosids 目 : アオイ目 Malvales 科 : アオイ科 Malvaceae 属 : ツナソ属 Corchorus 種 : コウマ C. capsularis 学名 Corchorus capsularis
ポータル 植物 プロジェクト 生物 コウマ（黄麻、Corchorus capsularis）は中国原産と推定される一年生草本。別名をジュート（Jute）、インド麻、標準和名をツナソ（綱麻）といい、熱帯および亜熱帯に生長する。繊維をとる目的で栽培され、インド・バングラデシュが主な生産地である。繊維製品はしばしば英語名称のジュートと呼称される。
高温多湿で湿潤な環境を好む。繊維は茎から採取し、水に浸して醗酵させるため、ジュート繊維生産には大量の水が必要となる。100日ほどで生長し、2mから3mに伸び、開花の後、球形の果実を結ぶ。栽培は、冬終わりから春はじめにかけて播種し、夏はじめから半ばにかけて収穫する。花をつけてから実がつくまでのどの時期に刈り取るかにより、生産される繊維の質が左右される。一般に花が終わった時期に収穫したものからもっとも良質の繊維をとることができる。
日本でもかつては九州で栽培された。
なお、ジュートと呼ばれる植物には、同じツナソ属のシマツナソ（C. olitorius）があり、こちらも繊維原料として栽培される。シマツナソはアラビア語名をモロヘイヤといい、蔬菜としても栽培される。
栽培には高温多湿の環境のうえに、土層が厚く有機質に富んだ砂質土が適しているため、長江以南の大部分が好適地となっている。
現在の主な産地は浙江省・広東省・湖南省・江西省・江蘇省などに集中している。とくに浙江省の面積が大きく、銭塘江下流の蕭山南沙地区が全国第1の生産地である。 しかし、現在は低迷しており生産高は世界のわずか4％にすぎない。
以下、コウマとシマツナソの両方をジュートと扱い、ジュート産業について述べる。
ジュート繊維は伸びる度合いが小さいために安定しており、毛羽もあるために保温性に富む。この安定した性質から、導火線・カーペット基布や畳表・ひも・袋やバッグなどを作るのに使われる。逆に耐久性には乏しいため、ロープには適さない。ジュート製の袋は南京袋といわれて親しまれる。ジュートの生産過程で出る廃棄物の処理が環境にかけるコストは少なく、ジュート製品自体の生物分解性が高いことからも、近年は環境への負荷が少ない素材としても注目されている。主要生産国である南アジアが最貧国であることも手伝い、ジュート製品を用いたフェアトレード事業も行われている。
ベンガル地方を中心とするインドでのジュート繊維の生産は、すでに18世紀以前より手工業で行われていた。しかし、ジュート産業の本格的な工業化はイギリスによる植民地化と産業革命の影響を受けてからである。かつてはスコットランドでもジュート繊維の加工が行われたが、現在のジュート加工の中心は各生産国にある。
現在のジュートの生産量は年間約300万tほどで推移しており、そのほとんどが南アジアおよび東南アジアで生産される。生産国の上位はインド（約60%）、バングラデシュ（約25%）、中国（約4%）である。ジュート加工はインドやバングラデシュの主要産業の1つであり、コルカタ、チッタゴン、クルナなどの貿易港はジュート輸出港としても知られる。
ジュート
コウマ（黄麻、Corchorus capsularis）は中国原産と推定される一年生草本。別名をジュート（Jute）、インド麻、標準和名をツナソ（綱麻）といい、熱帯および亜熱帯に生長する。繊維をとる目的で栽培され、インド・バングラデシュが主な生産地である。繊維製品はしばしば英語名称のジュートと呼称される。
高温多湿で湿潤な環境を好む。繊維は茎から採取し、水に浸して醗酵させるため、ジュート繊維生産には大量の水が必要となる。100日ほどで生長し、2mから3mに伸び、開花の後、球形の果実を結ぶ。栽培は、冬終わりから春はじめにかけて播種し、夏はじめから半ばにかけて収穫する。花をつけてから実がつくまでのどの時期に刈り取るかにより、生産される繊維の質が左右される。一般に花が終わった時期に収穫したものからもっとも良質の繊維をとることができる。
日本でもかつては九州で栽培された。
なお、ジュートと呼ばれる植物には、同じツナソ属のシマツナソ（C. olitorius）があり、こちらも繊維原料として栽培される。シマツナソはアラビア語名をモロヘイヤといい、蔬菜としても栽培される。
황마(黃麻, Corchorus capsularis)는 인도 원산의 1년생 작물로서 밭에서 재배하는데, 황마나 장삭황마의 줄기에서 채취한 섬유로 황마포를 짠다. 장삭황마보다 품질이 더 좋고 수확량도 많아 열대 각 지역에서 널리 재배하는데, 인도의 벵골 지방이 전 세계의 경작면적의 90% 이상을 차지하고 있다. 높이는 2-4m이고 줄기는 원기둥형이며 곧게 자란다. 잎은 어긋나고 길이 5-20cm, 너비 2-8cm의 장타원상 피침형이며 가장자리에 톱니가 있다. 꽃은 8-9월에 황색으로 피며 잎겨드랑이에서 5-6개씩 모여 달린다. 열매는 삭과로서 세로로 10개의 홈이 있고 겉에는 주름이 있으며 5실로 나뉘어 있는데 각 실에 10여 개의 씨가 들어 있다. 줄기에서 채취한 섬유로 포대를 짜는 데 사용하고, 씨와 잎을 약용으로 이용한다.
황마(黃麻, Corchorus capsularis)는 인도 원산의 1년생 작물로서 밭에서 재배하는데, 황마나 장삭황마의 줄기에서 채취한 섬유로 황마포를 짠다. 장삭황마보다 품질이 더 좋고 수확량도 많아 열대 각 지역에서 널리 재배하는데, 인도의 벵골 지방이 전 세계의 경작면적의 90% 이상을 차지하고 있다. 높이는 2-4m이고 줄기는 원기둥형이며 곧게 자란다. 잎은 어긋나고 길이 5-20cm, 너비 2-8cm의 장타원상 피침형이며 가장자리에 톱니가 있다. 꽃은 8-9월에 황색으로 피며 잎겨드랑이에서 5-6개씩 모여 달린다. 열매는 삭과로서 세로로 10개의 홈이 있고 겉에는 주름이 있으며 5실로 나뉘어 있는데 각 실에 10여 개의 씨가 들어 있다. 줄기에서 채취한 섬유로 포대를 짜는 데 사용하고, 씨와 잎을 약용으로 이용한다.
_(5001304458).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
