Faya (Morella faya) er et stedsegrønt træ eller busk, som efterhånden bliver bredt forgrenet fra jorden. Han- og hunblomster findes på forskellige individer. Den kan udvikle sig til ukrudt under egnede forhold, hvilket f.eks. er sket på Hawaii. Frugterne er spiselige.
Barken er først olivengrøn, men senere bliver den rødbrun. Til sidst er den mørkegrå og furet. Bladene er duftende og sidder spredt med en tilbøjelighed til at danne tætte bundter ved skudspidsen. De er omvendt ægformede, men smalle, og randen er bølget og tandet.
Blomstringen sker i marts-april. Blomsterne sidder i bladhjørnerne, med hanblomsterne i brunlige og hunblomsterne i rødlige rakler. Frugterne sidder i kugleagtige, kødfarvede hoveder, som dog bliver næsten sorte ved modenhed. Frøene modner kun under subtropiske forhold.
Planten lever i symbiose med strålesvampe, sådan at den er selvforsynende med kvælstof. Rodnettet er højtliggende og fint forgrenet.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 10 x 6 m (30 x 30 cm/år).
Faya er en makaronesisk-iberisk art, som hører hjemme på Acorerne, Madeira, de kanariske øer og i Portugal. Arten kræver et mildt og fugtigt klima, og den var engang den dominerende art i de laveste skove på øerne (fra kysten og op til 600 meter over havet).
I den 4.000 ha store nationalpark, Garajonay, på Gomera i øgruppen de Kanariske øer, vokser arten sammen med bl.a. Arbutus canariensis (en art af Jordbærtræ), Ilex canariensis (en art af Kristtorn), Laurus azorica (en art af Laurbær), Myrica faya (en art af Pors), Persea indica (en art af Avocado-slægten), Rhamnus glandulosa (en art af Korsved), Stinktræ og Træ-Lyng[1]
På Acorerne har den tidligere været brugt som læhegnsplante omkring appelsinplantagerne. I dag trues arten i sit eget område af Klæbefrø (Pittosporum undulatum) og er i vidt omfang blevet fortrængt af den, men Faya kan dog ofte ses på øerne.
Faya (Morella faya) er et stedsegrønt træ eller busk, som efterhånden bliver bredt forgrenet fra jorden. Han- og hunblomster findes på forskellige individer. Den kan udvikle sig til ukrudt under egnede forhold, hvilket f.eks. er sket på Hawaii. Frugterne er spiselige.
Der Gagelbaum (Myrica faya) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Myrica innerhalb der Familie der Gagelstrauchgewächse (Myricaceae).
Myrica faya wächst als immergrüner Baum oder baumförmige Strauch und erreicht Wuchshöhen von 4 bis 10, in Ausnahmefällen bis über 15 Meter.
Die wechselständig am Zweigende gehäuft angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und -spreite gegliedert. Der Blattstiel ist relativ kurz. Die ledrige, dunkelgrüne, kahle Blattspreite ist lanzettlich bis verkehrt-eilanzettlich, abgerundet bis rundspitzig und an ihrer Basis verschmälert. Die aromatischen Laubblätter sind dicht und fein durchscheinend punktiert. Der meist ganze Blattrand ist etwas umgerollt, gewellt, bisweilen unregelmäßig gekerbt-gesägt oder gezähnt.
Die Blütezeit reicht von März bis Mai. Myrica faya ist meist zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch), aber subdiözische Pflanzen kommen vor. Also auf weiblichen Pflanzen kommen öfters auch einige männliche Blüten vor und umgekehrt.
In der Regel werden verzweigte kätzchenartige, ährigen Blütenstände gebildet. Die kleinen, sitzenden Blüten sind ohne Blütenhülle. Sie sitzen jeweils an einem oder mehreren Tragblättern. Die weiblichen Blüten erscheinen in kleinen Gruppen. Die männlichen Blüten besitzen meist 4 auffällige, rötliche Staubbeutel. Es können bei den weiblichen Blüten Staminodien vorkommen.
Es werden rötliche bis schwärzliche, rundliche, nopplige, bis 5–7 Millimeter große und beerenartige, einsamige Steinfrüchte gebildet.
Der Gagelbaum wächst auf den Kanarischen Inseln und ist im Baumheiden-Buschwald (Fayal-Brezal) und im Lorbeerwald verbreitet. In Portugal ist diese Art wohl eingebürgert. Der Gagelbaum ist auf Hawaii ein Neophyt und bedroht dort die heimischen Metrosideros-Wälder[1].
Das Holz wird für die Fabrikation von Stangen und Stützgabeln für die Landwirtschaft genutzt.
Die Früchte sind essbar. Von den kanarischen Ureinwohnern wurden die getrockneten Früchte in Notzeiten gemahlen und zur Produktion des Grundnahrungsmittels Gofio verwendet, für das ansonsten vornehmlich Getreide verwendet wurde.
Der Gagelbaum (Myrica faya) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Myrica innerhalb der Familie der Gagelstrauchgewächse (Myricaceae).
Myrica faya (firetree, faya or haya; syn. Morella faya (Ait.) Wilbur) is a species of Myrica, native to Macaronesia (the Azores, Madeira, and the Canary Islands), and possibly also western coastal mainland Portugal.[2]
It is an evergreen shrub or small tree 3–8 metres (9.8–26.2 ft) tall, rarely up to 15 metres (49 ft) tall. The leaves are usually a dark, glossy green, 4–11 centimetres (1.6–4.3 in) long and 1–3 centimetres (0.39–1.18 in) broad, with an entire margin and a bluntly pointed apex. It easily grows in any type of soil.
It is subdioecious, with the male and female flowers produced largely on separate plants, but often with a few flowers of the other sex present (Binggeli 1997). The male flowers have four stamens and are normally produced in clumps close to the branch. The female flowers, usually occurring in similar groups grow slightly farther from the branch tips. The fruit is an edible drupe 5–6 millimetres (0.20–0.24 in) diameter, it is a reddish purple ripening dark purple to black. It is used as an astringent remedy for catarrh (Pérez 1999, Rushforth 1999).
In Macaronesian islands it occurs most abundantly at altitudes of 600–900 m. The population in Continental Portugal may be native or naturalised following early importation from Madeira or the Azores (Rushforth 1999). It is an invasive species in Hawaii (Vitousek et al. 1987), where it displaces native trees such as Metrosideros polymorpha, with profound impacts on nitrogen cycling (Vitousek & Walker 1989).
{{cite journal}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Myrica faya (firetree, faya or haya; syn. Morella faya (Ait.) Wilbur) is a species of Myrica, native to Macaronesia (the Azores, Madeira, and the Canary Islands), and possibly also western coastal mainland Portugal.
Morella faya (Aiton) Wilbur, conocida en castellano como faya o haya canaria, es una especie de árbol perenne perteneciente a la familia de las miricáceas. Es originario de la Macaronesia, estando además introducida y asilvestrada en Portugal, Nueva Zelanda, Australia y Estados Unidos.[2][3][4]
Se trata de uno de los árboles del monteverde canario que muestra una mayor valencia ecológica pudiendo encontrarla en las formaciones más secas y en las más expuestas al viento. Es una especie pionera que protege el suelo durante su recuperación hasta que reaparecen especies de mayor porte.
Es un árbol generalmente dioico de altura variable de 3 a 8 m, pero puede alcanzar grandes tamaños, hasta 18 m. Presenta la particularidad de ser, junto con Myrica rivas-martinezii y con Laurus novocanariensis, los únicos árboles subdioicos que existen en la vegetación natural de las islas Canarias. Esto quiere decir que unos son femeninos y otros son masculinos, pero en algunos ejemplares aparecen algunas flores de ambos sexos.
Se distinguen bien por su denso follaje verde oscuro, con hojas pequeñas de 4 a 1 cm de longitud y 1 a 3 cm de ancho, lanceoladas, de bordes aserrados de forma irregular, que recuerdan a las del roble. Los troncos son algo retorcidos y presentan cortezas muy rugosas. Esto ayuda a reconocerlo.
Las flores son abundantes. Aparecen en invierno y primavera. Las masculinas, apretadas en pequeños racimos alargados, pueden llegar a dar un aspecto amarillento, debido al polen, a las ramas. Las femeninas son menos visibles al estar algo escondidas bajo las hojas, se colocan no tan apretadas como las masculinas. Al madurar se forman unas bayas o frutos negros de aspecto rugoso, globoso y pequeños, de 5 mm de diámetro. Se conocen con el nombre de creces o fitos y pueden comerse, dejando la lengua un poco áspera.
Es una especie dioica. Sus frutos son dispersados por la gravedad o las aves. Muestra una estrategia pionera persistente, es decir que es capaz de crear bancos de semillas, pero estos tienen un carácter local, ligados a sus progenitores. Como Erica arborea y Erica scoparia, la faya requiere de la llegada de la luz y ausencia de mantillo para germinar. Sin embargo, a diferencia de estos otros árboles, puede multiplicarse en zonas cerradas y poco luminosas por su capacidad de producir chupones que sustituyen al tronco inicial, dando lugar a una estructura característica en la que los chupones de diferentes generaciones rodean al tronco ya muerto o al hueco vacío que este ocupó si ya hubiera sido descompuesto.[5]
Es un árbol endémico de la región macaronésica, estando presente en las islas Canarias ―España―, así como en todas las islas del archipiélago de Azores y en la isla de Madeira ―Portugal―.
Fuera de su hábitat natural, está incluido en la lista 100 de las especies exóticas invasoras más dañinas del mundo[6] de la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza.
En Canarias se desarrolla en los ecosistemas de laurisilva canaria y fayal-brezal.
El fayal-brezal se extendía de forma natural, en una estrecha banda en la zona comprendida entre la laurisilva y su transición a los pinares, entre las cotas de 1100 y 1500 msnm, generalmente en el lado norte o umbría de las montañas isleñas. debido a la degradación y deforestación causada por el hombre se ha extendido a costa de la laurisilva. Junto con el brezo arbóreo, es abundante en los bosques, conocidos por Monteverde o fayal-brezal. Este monte se origina por sucesivas talas de la laurisilva, la cual acaba por desaparecer cuando las talas son abusivas, quedando estas dos únicas especies.
La faya es más exigente en humedad que el brezo arbóreo. Por esto se explica que en los bosques mixtos de pinar con fayal-brezal, al ir subiendo en altura desparece antes la faya que el brezo arbóreo.
Abundante igualmente en el archipiélago de las islas Azores, hasta el punto de que, debido a su preponderancia en la época de su descubrimiento por los colonizadores europeos, la isla de Faial recibió su nombre de la propia planta.
Puede hibridarse con la faya herreña (M. rivas-martinezii), especie endémica de las islas de La Gomera, La Palma y El Hierro (islas Canarias) considerada en peligro cítico de extinción, lo que complica la recuperación de esta especie.[7]
El taxón fue originalmente descrito como Myrica faya por el botánico escocés William Aiton y publicado en Hortus Kewensis en 1789. Sin embargo, tras varias revisiones taxonómicas varias especies del género Myrica se incluyeron en el de Morella, siendo publicada como Morella faya por el botánico estadounidense Robert Linch Wilbur en Sida en 1994.[8][9]
Presenta los siguientes sinónimos:[3]
Se utiliza mucho para fabricar horquetas, horcones, horquetones y varas. También como “cama” para los animales, o sea, para la producción de estiércol. Su madera puede aprovecharse para construir pequeños utensilios domésticos, hastías en La Gomera, etc.
Se conoce generalmente como faya o haya canaria.
La forma faya es originaria de la isla de La Palma, proviniendo del portugués faia. Por su parte, haya es la voz más utilizada en el resto de islas, derivando de la palabra española que designa otro árbol.[12]
En la isla de El Hierro y en zonas de Tenerife también se usan las formas cresero y cresera, que derivan de creses, nombre dado al fruto, y el sufijo designativo de árbol -ero.[13][14]
En los archipiélagos de Madeira y Azores es conocida en portugués como faia, faia-das-ilhas o faia-da-terra, y como samouco.[15][16]
Morella faya (Aiton) Wilbur, conocida en castellano como faya o haya canaria, es una especie de árbol perenne perteneciente a la familia de las miricáceas. Es originario de la Macaronesia, estando además introducida y asilvestrada en Portugal, Nueva Zelanda, Australia y Estados Unidos.
Se trata de uno de los árboles del monteverde canario que muestra una mayor valencia ecológica pudiendo encontrarla en las formaciones más secas y en las más expuestas al viento. Es una especie pionera que protege el suelo durante su recuperación hasta que reaparecen especies de mayor porte.
Morella faya (espagnol : faya ou haya) est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Myricaceae, originaire de Macaronésie (Açores, île de Madère, îles Canaries).
Ce sont des arbustes ou de petits arbres à feuilles persistantes et à croissance rapide, pouvant atteindre 15 mètres de haut.
L'espèce a été introduite en Floride, en Australie, Nouvelle-Zélande et dans les îles Hawaï où elle est signalée comme envahissante[3].
C'est un arbuste à feuilles persistantes ou un petit arbre de 3 à 8 mètres (9,8 à 26,2 pieds) de haut, rarement jusqu'à 15 mètres (49 pieds). Les feuilles sont généralement d'un vert foncé et brillant, de 4 à 11 centimètres (1,6 à 4,3 pouces) de long et de 1 à 3 centimètres (0,39 à 1,18 pouces) de large, avec une marge entière et un sommet carrément pointu. Il pousse facilement dans tout type de sol.
Il est subdioïque , avec des fleurs mâles et femelles produites en grande partie sur des plantes séparées, mais souvent avec quelques fleurs de l'autre sexe présentes (Binggeli 1997). Les fleurs mâles ont quatre étamines et sont normalement produites en touffes près de la branche . Les fleurs femelles, généralement présentes en groupes similaires, poussent légèrement plus loin de l'extrémité des branches. Le fruit est une drupe comestible de 5 à 6 millimètres (0,20 à 0,24 po) de diamètre, c'est un violet rougeâtre mûrissant du violet foncé au noir. Il est utilisé comme remède astringent contre le catarrhe (Pérez 1999, Rushforth 1999).
Dans les îles macaronésiennes , il est le plus abondant à des altitudes de 600–900 m. La population du Portugal continental peut être indigène ou naturalisée à la suite d'une importation précoce de Madère ou des Açores (Rushforth 1999). C'est une espèce envahissante à Hawaï (Vitousek et al. 1987), où elle déplace des arbres indigènes tels que Metrosideros polymorpha , avec des impacts profonds sur le cycle de l'azote (Vitousek & Walker 1989).
Morella faya (espagnol : faya ou haya) est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Myricaceae, originaire de Macaronésie (Açores, île de Madère, îles Canaries).
Ce sont des arbustes ou de petits arbres à feuilles persistantes et à croissance rapide, pouvant atteindre 15 mètres de haut.
L'espèce a été introduite en Floride, en Australie, Nouvelle-Zélande et dans les îles Hawaï où elle est signalée comme envahissante.
Myrica faya Aiton è una pianta arbustiva della famiglia delle Myricaceae, endemica della Macaronesia.[2]
La specie è presente nelle isole Canarie, a Madera e nelle Azzorre.[1]
È una specie tipica della laurisilva.
Myrica faya Aiton è una pianta arbustiva della famiglia delle Myricaceae, endemica della Macaronesia.
Morella faya er en plante i porsfamilien. Den var tidligere kjent som Myrica faya.
Den er en eviggrønn busk eller lite tre og blir som regel 3–8 meter høy, men kan bli opptil 18 meter. De læraktige bladene sitter spredt og er 4–11 cm lange og 1–2,5 cm brede. Bladranden er innrullet, og ytre halvdel er ofte sagtannet. Blomstene er enkjønnede, og hann- og hunnblomster sitter på ulike planter. De gule blomstene sitter i blomsterstander på årsskuddene. Frukten er en mørkerød eller svart steinfrukt som er 6 mm i diameter. Frøene spres med fugler.[1][2]
Arten er naturlig utbredt på Kanariøyene, Madeira og Azorene. Der vokser den i laurbærskog, kanarifuruskog og lyngheier (fayal-brezal), ofte sammen med trelyng.[3][4][5][6]
Det er usikkert om arten vokser naturlig i Portugal, eller om den er innført av mennesker. Her vokser den nært havet på fuktige steder i gamle sanddyner sammen med blant annet jordbærtre, trelyng, Phillyrea angustifolia, Corema album, Daphne gnidium, Rubia peregrina, laurbærkrossved, Ruscus aculeatus, Smilax aspera, kermeseik, laurbær, mastikstre, Rhamnus alaternus, oliven, einstape, strandfuru, Rubus ulmifolius, Cistus salvifolius, røsslyng og Dioscorea communis. Mange av disse plantene er eviggrønne uten å ha sklerofylle blader. De betraktes som relikter fra laurbærskogene som vokste i Sør-Europa i tertiær.[7]
Morella faya er innført til Australia, New Zealand, Florida og Hawaii. På Hawaii er den en svært skadelig invaderende art. Den har bakterier i utvekster på røttene som fikserer nitrogen fra lufta. Dette fører til store endringer i stoffomsetningen i økosystemet. Arten gjør også skade ved å danne tette bestander der ingen andre planter kan vokse. Morella faya er tatt med i Verdens naturvernunions liste over de 100 mest skadelige invaderende artene i verden.[2][8][9]
Morella faya er en plante i porsfamilien. Den var tidligere kjent som Myrica faya.
Den er en eviggrønn busk eller lite tre og blir som regel 3–8 meter høy, men kan bli opptil 18 meter. De læraktige bladene sitter spredt og er 4–11 cm lange og 1–2,5 cm brede. Bladranden er innrullet, og ytre halvdel er ofte sagtannet. Blomstene er enkjønnede, og hann- og hunnblomster sitter på ulike planter. De gule blomstene sitter i blomsterstander på årsskuddene. Frukten er en mørkerød eller svart steinfrukt som er 6 mm i diameter. Frøene spres med fugler.
Arten er naturlig utbredt på Kanariøyene, Madeira og Azorene. Der vokser den i laurbærskog, kanarifuruskog og lyngheier (fayal-brezal), ofte sammen med trelyng.
Det er usikkert om arten vokser naturlig i Portugal, eller om den er innført av mennesker. Her vokser den nært havet på fuktige steder i gamle sanddyner sammen med blant annet jordbærtre, trelyng, Phillyrea angustifolia, Corema album, Daphne gnidium, Rubia peregrina, laurbærkrossved, Ruscus aculeatus, Smilax aspera, kermeseik, laurbær, mastikstre, Rhamnus alaternus, oliven, einstape, strandfuru, Rubus ulmifolius, Cistus salvifolius, røsslyng og Dioscorea communis. Mange av disse plantene er eviggrønne uten å ha sklerofylle blader. De betraktes som relikter fra laurbærskogene som vokste i Sør-Europa i tertiær.
Morella faya er innført til Australia, New Zealand, Florida og Hawaii. På Hawaii er den en svært skadelig invaderende art. Den har bakterier i utvekster på røttene som fikserer nitrogen fra lufta. Dette fører til store endringer i stoffomsetningen i økosystemet. Arten gjør også skade ved å danne tette bestander der ingen andre planter kan vokse. Morella faya er tatt med i Verdens naturvernunions liste over de 100 mest skadelige invaderende artene i verden.
Morella faya Aiton (sinónimo taxonómico de Myrica faya (Aiton) Wilbur), espécie conhecida pelos nomes comuns de faia-da-terra, faia-das-ilhas ou samouco, é uma pequena árvore de crescimento rápido do género botânico Morella da família Myricaceae.[1] A espécie é nativa da região biogeográfica da Macaronésia (Açores, Madeira e Canárias), onde é parte importante das formações da laurissilva e dos urzais canários. À data do povoamento humano dos arquipélagos dos Açores e Madeira, esta espécie dominava os matos de baixa altitude, em especial os instalados sobre terrenos bem drenados, o que levou a que o topónimo faial seja hoje comum naquelas ilhas (veja-se ilha do Faial ou Faial da Terra, ou freguesia do Faial, na Madeira, por exemplo). Capaz de fixar azoto atmosférico por associação simbiótica com uma actinobactéria que se instala nas suas raízes, a espécie está naturalizada no sudoeste da Península Ibérica, com destaque para o litoral português (onde é conhecida por samouco), e é invasiva no Hawai, na Austrália e na Nova Zelândia.
M. faya é um grande arbusto ou pequena árvore, perenifólia de até 10 m de altura, mas podendo atingir os 16–18 m em terrenos férteis e abrigados. A ramificação irregular, com troncos curtos e fortemente contorcidos e recobertos por um ritidoma muito rugoso de cor acinzentada. A espécie é sub-dioica, com as plantas masculinas e femininas a exibirem algumas flores do sexo oposto.[2]
As folhas são de cor verde-escuro, alternas, simples, persistentes, oblanceoladas, mais ou menos pontiagudas, de 4x1 até 10x3 cm, glabras e coriáceas, com algumas poucas glândulas visíveis a olho nu, de margem inteira a ligeiramente dentada e um ápice pouco aguçado.
O período de floração vai de Março a Abril, por vezes prolongando-se pelos meses de Maio e Junho em áreas de maior altitude. As flores são abundantes e surgem em amentilhos ramificados instalados entre a folhagem do ano. As flores masculinas são amarelo-esverdeado, com 4 estames cada, chegando a dar um aspecto amarelado aos ramos devido à abundância de pólen. As flores femininas são rosadas, com 2 bractéolas, menos visíveis por se instalarem sob as folhas, mas instaladas sobre pecíolos mais longos, em geral agrupados em trios.
O fruto é uma drupa carnuda papilosa, moriforme, mais ou menos globosa, com 4–8 mm de diâmetro, irregularmente lobado, geralmente sincárpico com 2 a 5 sementes, raramente simples, sendo verde quando jovem, tornando-se vermelho a preto na maturação. Os frutos são doces, comestíveis, com sabor ligeiramente adstringente, sendo fortemente corantes, deixando na pele e mucosas um tom azulado. Uma planta adulta pode produzir até 20 000 sementes por ano. Os frutos são alimento de várias espécies de aves, as quais dispersam as sementes, dando à espécie uma dispersão essencialmente zoocórica, predominando a instalação sob árvores onde as aves pousem.
A madeira desta árvore é de cor alaranjada a avermelhada, compacta, de grão fino e relativamente dura. Foi utilizada em marcenaria, especialmente em trabalhos de torneiro e para o fabrico de pequenos utensílios domésticos, e para lenha. Os caules eram usados como estacas. A casca foi utilizada na indústria de curtumes.
Apesar do fruto ser comestível, não é apreciado dada a sua adstringência e por deixar a língua áspera. Ainda assim foi utilizado como corante alimentar. Há notícia da sua utilização pela comunidade havaiana de ascendência açoriana para a confecção de um vinho. Os frutos foram usados como remédio adstringente para o catarro.[3]
A espécie foi cultivada na Macaronésia para formação de abrigos em cortina para proteção contra o vento de laranjais e vinhedos, tendo declinado com a introdução de espécies de crescimento mais rápido, nomeadamente o incenseiro (também conhecido, por analogia, como faia-do-norte).[4] Nas Canárias foi utilizada como cama para gados, produzindo um estrume de boa qualidade.
A espécie é nativa dos arquipélagos da Madeira, Canárias e Açores, ocorrendo, com estatuto incerto, no sudoeste da Península Ibérica, em particular em matos litorais. Esta espécie foi introduzida no Hawai (onde é altamente invasora), na Austrália, na Nova Zelândia e nas ilhas Chatham.
A faia-da-terra dominou as florestas costeiras dos Açores e Madeira, como membro frequente da comunidade de Festuca petraea e dos matos de laurissilva, mas subindo até 500 m e ocasionalmente, acima dos 700 m de altitude (na ilha do Pico sobe a 1 000 m, tomando aí a forma de pequeno arbusto). Atualmente, a M. faya está ameaçada nos Açores pela invasão do seu habitat por Pittosporum undulatum, processo facilmente observável nas escarpadas costeiras, pois a folhagem verde-claro do incenseiro contrasta fortemente com o verde-escuro da faia-da-terra. Em mantos de lava, abaixo dos 500 m, a faia foi praticamente expulsa e substituída pelo incenseiro e as poucas populações de faia, que ainda subsistem ao longo da costa, necessitam de proteção).[4]
Nas Canárias dominava as formações de média altitude formando o faial-urzal (em castelhano faya-brezal), bosques monótonos e uniformes localmente conhecidos por monteverde. Aquela formação ocorre numa estreita faixa altitudinal na zona compreendida entre a laurissilva e a sua transição para os pinhais, nas cotas de 1100 a 1500 acima do nível médio do mar, em particular nas vertentes norte das ilhas. Ocorre também em altitudes mais baixas em habitats com solos muito pobres ou como comunidade pioneira sobre escoadas lávicas recentes, e como formação secundária em áreas de laurissilva sujeitas a cortes repetidos. Como a faia-da-terra é mais exigente em humidade que a urze, nos bosques mistos de pinheiros com monteverde, quando se sobe em altitude, a faia desaparece antes da urze.
Em todos os arquipélagos onde ocorre, a faia-da-terra aparece em habitats bastante expostos, em penhascos da costa ou mantos de lava, colonizando desfiladeiros secos, em cascalho grosseiro ou areia das costas.[5] Esta capacidade de instalação em solos pobres deriva em grande parte da capacidade de fixação de azoto atmosférico que a planta possui por associação com uma actinobactéria do género Frankia que forma nódulos nas suas raizes. Fixando azoto, a planta modifica rapidamente a fertilidade dos solos, permitindo a instalação de outras espécies e a acumulação de biomassa no solo, sendo assim um poderosa aliada das espécies pioneiras que se instalam sobre as escoadas lávicas recentes. Observação de comunidades pioneiras no Hawaii assinalam um aumento de 400% no teor em compostos de azoto nos solos sob coberto de M. faya.[6]
A população do sudoeste da Península Ibérica, centrada na costa do Alentejo, apesar de alguns autores a considerarem nativa, provavelmente é o resultado de uma naturalização antiga a partir de plantas introduzidas a partir dos Açores ou Madeira.[7]
Nas ilhas do Hawaii a faia-da-terra, localmente chamada faia tree ou fire tree, foi introduzida em finais do século XIX por imigrantes açorianos ou madeirenses, sendo hoje uma planta invasora de elevado risco, ocupando o habitat de espécies nativas como a Metrosideros polymorpha, com um impacte profundo no ciclo do azoto.[8] A planta está presente em 5 das 6 ilhas daquele arquipélago, sendo dominante numa área que se estima (1977) em 34 365 hectares, dos quais 12 200 no Hawaii Volcanoes National Park (HAVO). Apesar de ter sido iniciado em 1961 um programa de irradicação, a espécie continua a expandir o seu território.[9]
A expansão no Hawaii, e o risco que existe na Austrália, Nova Zelândia e nas ilhas do Pacífico, levou o Invasive Species Specialist Group (ISSG)[10] a incluir a M. faya entre as 100 espécies invasoras mais perigosas.[11] Uma avaliação de risco conduzida no âmbito do programa Pacific Island Ecosystems at Risk (PIER) atribuiu uma notação de 8 numa escala de 10 de avaliação do potencial invasivo das espécies,[12] tendo com referência o arquipélago havaiano.
Morella faya Aiton (sinónimo taxonómico de Myrica faya (Aiton) Wilbur), espécie conhecida pelos nomes comuns de faia-da-terra, faia-das-ilhas ou samouco, é uma pequena árvore de crescimento rápido do género botânico Morella da família Myricaceae. A espécie é nativa da região biogeográfica da Macaronésia (Açores, Madeira e Canárias), onde é parte importante das formações da laurissilva e dos urzais canários. À data do povoamento humano dos arquipélagos dos Açores e Madeira, esta espécie dominava os matos de baixa altitude, em especial os instalados sobre terrenos bem drenados, o que levou a que o topónimo faial seja hoje comum naquelas ilhas (veja-se ilha do Faial ou Faial da Terra, ou freguesia do Faial, na Madeira, por exemplo). Capaz de fixar azoto atmosférico por associação simbiótica com uma actinobactéria que se instala nas suas raízes, a espécie está naturalizada no sudoeste da Península Ibérica, com destaque para o litoral português (onde é conhecida por samouco), e é invasiva no Hawai, na Austrália e na Nova Zelândia.
Morella faya là một loài thực vật có hoa trong họ Myricaceae. Loài này được (Aiton) Wilbur mô tả khoa học đầu tiên năm 1994.[1]
Morella faya là một loài thực vật có hoa trong họ Myricaceae. Loài này được (Aiton) Wilbur mô tả khoa học đầu tiên năm 1994.