nomes no trilho de navegação
El guar o goma guar, Cyamopsis tetragonoloba ye una especie fanerógama perteneciente a la familia de les fabacees.
Ye una planta añal forrajera nativa de la India y Paquistán y que pola so utilidá médica cultivar en Norteamérica.
El términu Cyamopsis significa "nenúfar rosa" y tetragonoloba indícanos que ta constituyida por cuatro lóbulos.
Cyamopsis tetragonoloba ye una planta yerbácea que puede crecer dende 60 cm hasta 100 cm d'altor. Tien un raigañu fasciculada, esto ye, que los sos raigaños secundarios crecen tantu o más que la principal. Ye erecta, porque se desenvuelve al aire y crez verticalmente. Les fueyes son alternes y tán formaes por trés folíolos (trifoliadas). Estos folíolos son elípticos, de 3,8 a 7,5 cm de llargor y de 1, 2 a 5 cm de grosez. Los dos cares de les fueyes nun presenten nenguna diferencia morfolóxica aparente, dambes son dentaes y pubescentes. El pecíolu, que ye'l pie que soporta'l llimbu, mide de 2,5 a 3,8 cm de llargu. La so testura ye fina, verde y blanda (herbales).
Les flores apaecen en manizos axilares de 6 a 30 flores. Son cícliques, esto ye, presenten pieces homólogues a los mesmos niveles de la exa, siendo cada nivel un verticilu. El periantu consta de dos pieces: el mota y la corola, que ye violeta y llixeramente más llarga. La mota, que ta formáu por 5 sépalos fundíos y peludos, ye gamosèpalo. La corola, que ye dialipètala zigomorfes y papilonàcia, ta formada por un estandarte, dos ales y una cresta constituyida por dos pétalos fundíos, estos pétalos son pequeños y acolorataos. L'androcéu, el terceru de los verticilos florales, ta constituyíu por diez estames. El xinecéu, el más internu de los verticilos florales, ye monocarpelar. La inflorescencia ye racemosa. El frutu ye simple y dehiscents, ye una llegume de 3.5 – 8 cm de llargor, con dellos pelos distribuyíos pola superficie. Nel so interior apaecen 5 a 6 granes, con un endosperma bien desenvueltu. Va Ser esta grana, conocida como goma de guar, la que va ser utilizada farmacológicamente.
Principios activos: contién oolisacáridos constituyíos por D-galactosa y D-manosa en proporción ente 1:1,5 y 1:2. Les molécules consisten nuna cadena principal llinial de manopiranoses xuníes con enllaz glucosídico b-(1-4) y de galactopiranoses xuníes con enllaz glicosídico alfa-(1-6).[1]
Indicaciones: Los polisacáridos producen un efeutu secuestrante (forma un xel mafosu que retrasa l'absorción de lípidos y glúcidos), un efeutu voluminizante (aumenta la repleción del estómagu y enllarga la sensación d'enfastiu). Amás ye demulcente y laxante nidiu. Indicáu como coadyuvante nel tratamientu del sobrepesu, hiperglucemia, hiperlipemies y de les dispepsias hipersecretoras, estriñimientu y fories.[1]
Contraindicáu con estenosis esofáxica, pilórica o intestinal. Puede producir flatulencia. Cuando se prescriba a pacientes con diabetes, el médicu tendrá de controlar la glucemia p'afaer, si ye necesariu, les dosis d'insulina o de antidiabéticos orales. Encamentamos non simultanear la so alministración con nenguna otra melecina, yá que puede amenorgar de forma importante la so asimilación (describióse que inhibe nun 25% l'absorción intestinal de glibenclamida, fenoximetilpenicilina y digoxina).[1]
Úsase'l endosperma de les granes (goma de guar), esmagayáu.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El guar o goma guar, Cyamopsis tetragonoloba ye una especie fanerógama perteneciente a la familia de les fabacees.
La Cyamopsis tetragonoloba L., o també coneguda amb el nom comú de goma de guar, és una planta herbàcia de la família de les fabàcies.
Encara que és un planta originària de l'Índia subcontinental, actualment també es pot localitzar a diversos països a nivell mundial: l'Índia, el Pakistan, els Estats Units i algunes parts d'Àfrica i Austràlia.
El terme Cyamopsis significa "nenúfar rosa" i tetragonoloba ens indica que està constituïda per quatre lòbuls.
Cyamopsis tetragonoloba és una planta herbàcia que pot créixer des de 60 cm fins a 100 cm d'alçada. És un faneròfit erecte anual.
Té una rel fasciculada, és a dir, que les seves rels secundàries creixen tant o més que la principal. La tija és epigeea i erecta, perquè es desenvolupa a l'aire i creix verticalment. Les fulles són alternes i estan formades per tres folíols (trifoliada). Aquests folíols són el·líptics, de 3,8 a 7,5 cm de longitud i d'1,2 a 5 cm de grossor. Les dues cares de les fulles no presenten cap diferència morfològica aparent, totes dues són dentades i pubescents. El pecíol, que és el peu que suporta el limbe, mesura de 2,5 a 3,8 cm de llarg. La seva textura és fina, verda i tova (herbàcies).
Les flors apareixen en grapats axil·lars de 6 a 30 flors. Són cícliques, és a dir, presenten peces homòlogues als mateixos nivells de l'eix, essent cada nivell un verticil. El periant consta de dues peces: el calze i la corol·la, la qual és violeta i lleugerament més llarga. El calze, que està format per 5 sèpals fusionats i peluts, és gamosèpal. La corol·la, que és dialipètala zigomorfa i papilonàcia, està formada per un estendard, dues ales i una carena constituïda per dos pètals fusionats, aquests pètals són petits i vermellosos. L'androceu, el tercer dels verticils florals, està constituït per deu estams. El gineceu, el més intern dels verticils florals, és monocarpel·lar. La inflorescència és racemosa.
El fruit és simple i dehiscents, és un llegum, de 3.5 - 8 cm de longitud, amb alguns pèls distribuïts per la superfície. Al seu interior apareixen 5 – 6 llavors, amb un endosperma molt desenvolupat. Serà aquesta llavor, coneguda com a goma de guar, la que serà utilitzada farmacològicament.
La Cyamopsis tetragonoloba es desenvolupa millor en regions on predomina la sequera i en sòls arenosos, on normalment la majoria de plantes no són capaces de créixer. Tot i que quan la humitat hi és present la planta deixa de créixer, no es mor.
Aquesta planta no es troba al Principat de Catalunya ni a la península Ibèrica perquè aquests terrenys no presenten les condicions adients pel seu creixement.
A causa de la seva ecologia, les àrees ideals pel seu cultiu són l'oest, el nord-est de l'Índia i parts del Pakistan.
La droga, que és la part utilitzada de la planta i que s'anomena goma guar, és l'albumen de llavors, l'endosperma (teixit nutritiu dins el sac embrionari).
Els principis actius de la planta són els polisacàrids constituïts per D-galactosa i D-manosa en proporció entre 1:1,5 i 1:2. Les molècules consisteixen en una cadena principal lineal de manopiranoses unides amb l'enllaç glucosídic b-(1-4) i de galactopiranoses unides amb enllaç glicosídic alfa-(1-6).
No n'hi ha cap aprovat per la comissió E del ministeri de sanitat alemany: Però tradicionalment s'ha utilitzat per tractar:
És una planta medicinal antidiabètica.
Els efectes de la goma guar normalment són lleus i transitoris. A les dosis recomanades no s'acostuma a veure cap efecte advers a l'individu. Però, si administrem altes dosis o l'individu és especialment sensible, es pot produir, sobretot al començar un tractament, reaccions adverses que acostumen a ser una prolongació de l'acció farmacològica i afecten principalment a l'aparell digestiu. Les reaccions adverses més destacables són:
Com de l'embaràs no s'han realitzat assajos clínics que demostrin si hi hauria reaccions adverses per la mare i el nen. Però la goma guar no s'absorbeix, per això s'espera que no se'n produeixin per cap dels dos individus. Tot i així, el fet que no s'hagin realitzat assajos clínics porta a utilitzar aquest producte només en absència d'alternatives terapèutiques més segures. Durant la lactància del nadó es recomana evitar l'administració de la goma guar o suspendre la lactància materna, perquè encara que la goma guar no s'absorbeix, s'ignora si els seus components són excretats en quantitats significatives amb la llet materna. El pacient pot presentar hipersensibilitat a algun component del medicament. Això el porta a situacions en què el trànsit intestinal es troba dificultat o impedit. Alguns exemples:
Pot provocar, també, un dolor abdominal retardant el seu diagnòstic. Com al cas que el pacient tingui apendicitis, pot agreujar-la donant els efectes laxants de la goma guar.
La goma de guar té diferents usos tant en l'agricultura, com en l'alimentació o en la indústria [4]
El seu ús en l'agricultura està destinat a l'alimentació del bestiar o com a fertilitzant.
En l'alimentació, el guar pot ser menjat com una mongeta verda, però és més important com a font de la goma de guar.
Les llavors de guar tenen endospermes grans que contenen la goma galactomanana, una substància que forma un gel en l'aigua. Comunament, s'utilitza, doncs, en la producció de làctics, com a gel i com a estabilitzador en el tractament de la "carn freda" i el formatge.
Un altre ús, és com a suplement de fibra alimentària.
Després de ser parcialment hidrolitzada, la goma de guar, és completament soluble en aigua i un aliment suau. Sent la fibra dietètica aproximadament del 75%, això permet que la fibra sigui afegida a l'aliment com un efecte mínim sobre el gust i la textura.
Ha estat utilitzada en diverses indústries: la tèxtil, la flotació de mineral, la fabricació d'explosius, la formacions d'olis i gas i la paperera.
El cultiu requereix llum solar i pluges intermitents. Però, malgrat que creix millor en aquestes condicions, la goma guar és molt tolerant a la sequera i també prospera en regions semiàrides. En canvi, en zones on les pluges són abundants, pot passar que la planta es torni "frondosa" i redueixi el nombre de beines, i amb això el nombre de llavors per beina, la qual cosa afecta a la producció de la goma guar.
Se sembra després de les primeres pluges de juliol, i es recull la planta a finals d'octubre. Es conrea principalment al nord-est de l'Índia i al Paquistan. També es conrea en àrees semiàrides de Texas als EUA, a Austràlia i a Àfrica. Però la principal zona de cultiu se centra a Jodhpur a Rajasthan, Índia.
Aproximadament el 80% de la producció mundial té lloc a l'Índia. La seva demanda creixent a tot el món ha fet que molts productors hagin canviat les seves collites a la producció de goma guar i altres collites orgàniques donada l'alta demanda, principalment als EUA.
Per tot això la Cyamopsis tetragonoloba té una importància econòmica molt gran.
La Cyamopsis tetragonoloba L., o també coneguda amb el nom comú de goma de guar, és una planta herbàcia de la família de les fabàcies.
Encara que és un planta originària de l'Índia subcontinental, actualment també es pot localitzar a diversos països a nivell mundial: l'Índia, el Pakistan, els Estats Units i algunes parts d'Àfrica i Austràlia.
Guarbønne (Cyamopsis tetragonoloba) er en plante i ærteblomstfamilien som bruges til at producere guargummi.
Guarbønnens oprindelsessted er ukendt, da planten er ikke kendes vildtvoksende.[1] Det antages at den stammer fra den afrikanske slægtning Cyamopsis senegalensis, og er videreudviklet i Indien og Pakistan hvor den er blevet dyrket i århundreder.[2] Guarbønnen trives godt i steppeklima, men hyppige regnvejr er nødvendige.
Guarbønnen er en god plante at bruge i vekseldrift da den lever i symbiose med kvælstoffiksererende bakterier.[3] Guarbønnen har mange anvendelser som spiseplante for mennesker og dyr, men udvinding af guargummi fra frøerne er i dag den vigtigste anvendelse.[2] Efterspørgslen efter guargummi er stigende på grund af industriel brug ved produktion af olieskifergas.[2] Omkring 80 % af verdensproduktionen er sker Indien og Pakistan, men på grund af stor efterspørgsel, bliver planten også dyrket nye steder.
Guarbønnen er en 2-3 m høj urt. Den har pælerod og har rodknolde med knoldbakterier som kan optage kvælstof i den øverste del af rodsystemet. Blade og stængler er ofte hårede, afhængig af sorten. Blomsterne er hvide eller blålige. Bælgene som er flade og tynde, indeholder 5-12 små ovale frø som er omkring 5 mm lange. De modne frø er normalt hvide eller grå. Ved stor fugtighed kan de blive sorte og miste deres spiringsevne.
Frøene har en proteinrig kim (43-46 %) og en forholdsvis stor frøhvide (34-40 %) som indeholder store mængder galaktomannan.[2] Galaktomannan er et polysakkarid som indeholder polymerer af mannose og galaktose i forholdet to til en med mange forgreninger.[4]
Planter
Blomster
Bælge
Frø
. PMID 24587515. doi:10.1007/s13197-011-0522-x. Guarbønne (Cyamopsis tetragonoloba) er en plante i ærteblomstfamilien som bruges til at producere guargummi.
Guarbønnens oprindelsessted er ukendt, da planten er ikke kendes vildtvoksende. Det antages at den stammer fra den afrikanske slægtning Cyamopsis senegalensis, og er videreudviklet i Indien og Pakistan hvor den er blevet dyrket i århundreder. Guarbønnen trives godt i steppeklima, men hyppige regnvejr er nødvendige.
Guarbønnen er en god plante at bruge i vekseldrift da den lever i symbiose med kvælstoffiksererende bakterier. Guarbønnen har mange anvendelser som spiseplante for mennesker og dyr, men udvinding af guargummi fra frøerne er i dag den vigtigste anvendelse. Efterspørgslen efter guargummi er stigende på grund af industriel brug ved produktion af olieskifergas. Omkring 80 % af verdensproduktionen er sker Indien og Pakistan, men på grund af stor efterspørgsel, bliver planten også dyrket nye steder.
Die Guarbohne (Cyamopsis tetragonoloba), auch Guar oder Büschelbohne genannt, ist eine Nutzpflanze aus der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae oder Leguminosae), Unterfamilie Schmetterlingsblütler (Faboideae). Sie ist nahe verwandt mit einer Reihe anderer, „Bohnen“ genannter Feldfrüchte.
Die ein- bis mehrjährige Guarbohne erreicht eine Wuchshöhe von bis über 2 Metern. Die Stängel sind rippig. Die wechselständigen Laubblätter sind dreizählig. Die eiförmigen Blättchen sind gezähnt und spitz. Es werden kurze, dichte und achselständige5 Trauben gebildet. Die Schmetterlingsblüten sind rosa bis purpurfarben.
Die Pflanze bildet etwa 10 cm lange, mehrsamige und geschnäbelte Hülsenfrüchte mit ovalen, etwa 5 mm großen, harten und kieselartigen, gräulichen bis cremefarbenen, mehr oder weniger abgeflachten Samen.
Die Guarbohne hat ihren Ursprung wahrscheinlich in Indien, vielleicht aber auch in Zentralafrika. Die Hauptanbaugebiete liegen in Indien und Pakistan. Sie stammt eventuell von der Wildpflanze Cyamopsis senegalensis ab.
Die Blätter und frischen Hülsen werden als Gemüse gegessen, die ganze Pflanze dient als Grünfutter. Auch die getrockneten Samen („Guarkerne“) können gegessen werden.
Wichtigstes Produkt der Pflanze ist das Guarkernmehl (auch Guar, Guarmehl oder Guargummi genannt), das hauptsächlich aus dem Mehrfachzucker Guaran besteht. Die äußeren Schichten und der Keimling werden vom Samen abgetrennt, bevor dieser vermahlen wird. Guarkernmehl wird als Verdickungsmittel für eine Vielzahl von Lebensmitteln verwendet (Zusatzstoff E 412). Ähnliche Lebensmittelzusatzstoffe sind Gummi arabicum und Johannisbrotkernmehl aus den Samen des Johannisbrotbaums (siehe auch Pflanzengummi). Außerdem kann aus dem Endosperm der Guarbohne durch Teilhydrolyse Galactomannan gewonnen werden.[1]
Eine technische Anwendung von Guarkernmehl ist die Herstellung von Verdickungsmitteln für die Erdöl- und Erdgasförderung (Fracking).
Die Guarbohne (Cyamopsis tetragonoloba), auch Guar oder Büschelbohne genannt, ist eine Nutzpflanze aus der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae oder Leguminosae), Unterfamilie Schmetterlingsblütler (Faboideae). Sie ist nahe verwandt mit einer Reihe anderer, „Bohnen“ genannter Feldfrüchte.
Mgwaru ni mmea wa nusufamilia Faboideae katika familia Fabaceae (miharagwe). Maua na makaka yake ni katika mafundo mazito. Mbegu zake huitwa magwaru (kutoka na Kiurdu گوار guaar). Yamkini mhenga wa mgwaru ni mmea wa Afrika Cyamopsis senegalensis lakini umegeuka mashambani kwa Uhindi na Pakistani.
Mmea huu hukuzwa huko Uhindi na Pakistani hasa lakini siku hizi unaanza kupandwa mahali pengine pia kwa sababu ya gundi ya mbegu zake. Hutumika kwa mbolea kijani na kwa chakula pia. Majani na makaka mabichi huliwa na hata magwaru, lakini lazima yabanikwe kwanza ili kuharibu dumazaji ya tripsini (trypsin inhibitor: tripsini ni kimeng'enya kinachomeng'enya proteini). Mgwaru unaweza kutumika pia kwa malisho lakini lazima makaka yawe yakikomaa kwa sababu makaka mabichi yana asidi hidrosianiki.
Lakini utumiaji muhimu sana wa mgwaru ni utengenezaji wa gundi ya gwaru (guar gum). Magwaru yana endospermi kubwa iliyo na polisakaridi ya galaktosi na manosi. Ikiyeyuka katika maji, haya yanakuwa rojorojo. Kwa hiyo gundi ya gwaru hutumika katika tasnia ya chakula, vitambaa, karatasi, dawa na utamaradi. Tangu hivi karibuni gundi hii hutumika sana katika tasnia ya mafuta na gesi ya mwambatope. Inasaidia maji yaingie katika mivunjiko ya miamba.
Fundo la maua
Ua
Fundo la makaka
Magwaru
Mgwaru ni mmea wa nusufamilia Faboideae katika familia Fabaceae (miharagwe). Maua na makaka yake ni katika mafundo mazito. Mbegu zake huitwa magwaru (kutoka na Kiurdu گوار guaar). Yamkini mhenga wa mgwaru ni mmea wa Afrika Cyamopsis senegalensis lakini umegeuka mashambani kwa Uhindi na Pakistani.
Mmea huu hukuzwa huko Uhindi na Pakistani hasa lakini siku hizi unaanza kupandwa mahali pengine pia kwa sababu ya gundi ya mbegu zake. Hutumika kwa mbolea kijani na kwa chakula pia. Majani na makaka mabichi huliwa na hata magwaru, lakini lazima yabanikwe kwanza ili kuharibu dumazaji ya tripsini (trypsin inhibitor: tripsini ni kimeng'enya kinachomeng'enya proteini). Mgwaru unaweza kutumika pia kwa malisho lakini lazima makaka yawe yakikomaa kwa sababu makaka mabichi yana asidi hidrosianiki.
Lakini utumiaji muhimu sana wa mgwaru ni utengenezaji wa gundi ya gwaru (guar gum). Magwaru yana endospermi kubwa iliyo na polisakaridi ya galaktosi na manosi. Ikiyeyuka katika maji, haya yanakuwa rojorojo. Kwa hiyo gundi ya gwaru hutumika katika tasnia ya chakula, vitambaa, karatasi, dawa na utamaradi. Tangu hivi karibuni gundi hii hutumika sana katika tasnia ya mafuta na gesi ya mwambatope. Inasaidia maji yaingie katika mivunjiko ya miamba.
गवार किंवा गोवार (इंग्लिश: Cluster Beans) एक पलाश(Papilionaccea) कुळातली वेलवनस्पती आहे. हिच्या शेंगांची भाजी करतात. शास्त्रीय नांव : Cyamopsis psoralioides किंवा Cyamopsis tetragonoloba.
गोवारीचे झुडुप साधारणपणे एक मीटर उंचीचे असते. कांडावर बहुश: अंगासरसे केस असतात गवारीच्या शेंगाना कप्पे असतात. एकेक्या कप्प्यात ७ ते ११ बिया असतात. बिया बहुधा हिरव्या, क्वचित काळ्या रंगाच्या असतात. गवार द्विदल पिकांच्या श्रेणीत मोडते. उत्तर भारतात गवारीचे जास्त उत्पादन केले जाते. गवार शुष्कतेबाबत खूप सहनशील असल्यामुळे कमी पावसाच्या प्रदेशात प्रामुख्याने हिची शेती केली जाते. गवारीच्या बियांच्या सालीपासून डिंक तयार केला जतो.
★गवारीचा उपयोग:- १)बियांचा उपयोग ऊसळ बनविण्यासाठी किंवा डाळीसारखा होतो. २)डिंक बनविण्यासाठी. ३)यांच्या डिंकाचा ऊपयोग कापड व कागद उद्योगात रंग व रसायन,खाद्यपदार्थ बनविण्यासाठी, तेलऊद्योगत, सौंदर्यप्रसाधने व स्फोटक द्रव्यांच्या ऊत्पादनात केला जातो. ४)जनावरांना हिरवा चारा म्हणून. ५)हिरवळीचे खत म्हणून.
★सुधारित जाती:- १)पुसा नवबहार. २)पुसा सदाबहार. ३)पुसा मोसमी. ४)शरद बहार.
◆लागवडीचे अंतर:- १)सरिवरंब्यावर ४५×१५सें.मी. किंवा
३०×१५सें.मी.
१४ ते २४ किलो प्रती हेक्टर पुरेसे होते. खते :- ★ ३५किलो नत्र,६०किलो स्फुरद व
६० किलो पालाश.लागवडीच्या वेळी द्यावा
गवार किंवा गोवार (इंग्लिश: Cluster Beans) एक पलाश(Papilionaccea) कुळातली वेलवनस्पती आहे. हिच्या शेंगांची भाजी करतात. शास्त्रीय नांव : Cyamopsis psoralioides किंवा Cyamopsis tetragonoloba.
गोवारीचे झुडुप साधारणपणे एक मीटर उंचीचे असते. कांडावर बहुश: अंगासरसे केस असतात गवारीच्या शेंगाना कप्पे असतात. एकेक्या कप्प्यात ७ ते ११ बिया असतात. बिया बहुधा हिरव्या, क्वचित काळ्या रंगाच्या असतात. गवार द्विदल पिकांच्या श्रेणीत मोडते. उत्तर भारतात गवारीचे जास्त उत्पादन केले जाते. गवार शुष्कतेबाबत खूप सहनशील असल्यामुळे कमी पावसाच्या प्रदेशात प्रामुख्याने हिची शेती केली जाते. गवारीच्या बियांच्या सालीपासून डिंक तयार केला जतो.
★गवारीचा उपयोग:- १)बियांचा उपयोग ऊसळ बनविण्यासाठी किंवा डाळीसारखा होतो. २)डिंक बनविण्यासाठी. ३)यांच्या डिंकाचा ऊपयोग कापड व कागद उद्योगात रंग व रसायन,खाद्यपदार्थ बनविण्यासाठी, तेलऊद्योगत, सौंदर्यप्रसाधने व स्फोटक द्रव्यांच्या ऊत्पादनात केला जातो. ४)जनावरांना हिरवा चारा म्हणून. ५)हिरवळीचे खत म्हणून.
★सुधारित जाती:- १)पुसा नवबहार. २)पुसा सदाबहार. ३)पुसा मोसमी. ४)शरद बहार.
◆लागवडीचे अंतर:- १)सरिवरंब्यावर ४५×१५सें.मी. किंवा
३०×१५सें.मी. हेक्टरी बियाणे:-१४ ते २४ किलो प्रती हेक्टर पुरेसे होते. खते :- ★ ३५किलो नत्र,६०किलो स्फुरद व
६० किलो पालाश.लागवडीच्या वेळी द्यावाग्वार (cluster bean) का वैज्ञानिक नाम 'साया मोटिसस टेट्रागोनोलोबस' (Cyamopsis tetragonolobus) है। इसे मध्य प्रदेश(भारत) में चतरफली के नाम से भी जाना जाता हे। को अधिकतर उपयोग जानवरों के चारे के रूप में भी होता है। पशुओं को ग्वार खिलाने से उनमें ताकत आती है तथा दूधारू पशुओं कि दूध देने की क्षमता में बढोतरी होती है। ग्वार से गोंद का निर्माण भी किया जाता है इस 'ग्वार गम' का उपयोग अनेक उत्पादों में होता है। ग्वार फली से स्वादिष्ट तरकारी बनाई जाती है। ग्वार फली को आलू के साथ प्याज में छोंक लगाकर खाने पर यह बहुत स्वाद लगती है तथा अन्य सब्जियों के साथ मिलाकर भी बनाया जाता है जैसे दाल में, सूप बनाने में पुलाव इत्यादि में।
इसको तेलुगु में గోరు చిక్కుడు "Goruchikkudu kaya" or "Gokarakaya" कन्नड में Gorikayie तथा तमिल में கொத்தவரைக்காய் (kotthavarai) कहते हैं।
विश्व के कुल ग्वार उत्पादन का ८०% भारत में होता है। ग्वार गर्म मौसम की फसल है। यह प्रायः ज्वार या बाजरे के साथ मिलाकर बोया जाता है जिसका उपयोग ग्वार या ग्वारफली के रूप में किया जाता है और जो हरी सब्जी के रूप में इस्तेमाल कि जाती है यह भारत के कई प्रदेशों में पाई जाती है पर उतर भारत में इसका ज्यादा उपयोग देखा जा सकता है।
इस पौधे के बीज में ग्लैक्टोमेनन नामक गोंद प्राप्त होता है। ग्वार से प्राप्त गम का उपयोग दूध से बने पदार्थों जैसे आइसक्रीम, पनीर आदि में किया जाता है। इसके साथ ही अन्य कई व्यंजनों में भी इसका प्रयोग किया जाता है। ग्वार के बीजों से बनाया जाने वाला पेस्ट भोजन, औषधीय उपयोग के साथ ही अनेक उद्योगों में भी काम आता है।
ग्वार फली स्वाद में मीठी एवं फीकी हो सकती है। यह पाचन में भारी होती है। यह शीतल प्रकृति की और ठंडक देने वाली है अत: इसके ज्यादा सेवन से कफ की शिकायत हो सकती है परंतु ग्वार शुष्क क्षेत्रों के लिए एक पौष्टिक एवं स्वादिष्ट भोजन है।
ग्वार फली में कई पोष्टिक तत्व पाए जाते हैं जो स्वास्थ के लिए गुणकारी होते हैं। यह भोजन में अरुची को दूर करके भूख को बढ़ाने वाली होती है इसके सेवन से मांसपेशियां मजबूत बनाती है ग्वार फली में प्रोटीन भरपूर मात्रा में होता है जो सेहत के लिए फ़ायदेमंद होता है।
ग्वार फली मधुमेह के रोगी के लिए भी लाभदायक है यह शुगर के स्तर को नियंत्रित करती है, पित्त को खत्म करने वाली है। ग्वारफली की सब्जी खाने से रतौंधी का रोग दूर हो जाता है ग्वार फली को पीसकर पानी के साथ मिलाकर मोच या चोट वाली जगह पर इस लेप को लगाने से आराम मिलता है।
ग्वार (cluster bean) का वैज्ञानिक नाम 'साया मोटिसस टेट्रागोनोलोबस' (Cyamopsis tetragonolobus) है। इसे मध्य प्रदेश(भारत) में चतरफली के नाम से भी जाना जाता हे। को अधिकतर उपयोग जानवरों के चारे के रूप में भी होता है। पशुओं को ग्वार खिलाने से उनमें ताकत आती है तथा दूधारू पशुओं कि दूध देने की क्षमता में बढोतरी होती है। ग्वार से गोंद का निर्माण भी किया जाता है इस 'ग्वार गम' का उपयोग अनेक उत्पादों में होता है। ग्वार फली से स्वादिष्ट तरकारी बनाई जाती है। ग्वार फली को आलू के साथ प्याज में छोंक लगाकर खाने पर यह बहुत स्वाद लगती है तथा अन्य सब्जियों के साथ मिलाकर भी बनाया जाता है जैसे दाल में, सूप बनाने में पुलाव इत्यादि में।
इसको तेलुगु में గోరు చిక్కుడు "Goruchikkudu kaya" or "Gokarakaya" कन्नड में Gorikayie तथा तमिल में கொத்தவரைக்காய் (kotthavarai) कहते हैं।
विश्व के कुल ग्वार उत्पादन का ८०% भारत में होता है। ग्वार गर्म मौसम की फसल है। यह प्रायः ज्वार या बाजरे के साथ मिलाकर बोया जाता है जिसका उपयोग ग्वार या ग्वारफली के रूप में किया जाता है और जो हरी सब्जी के रूप में इस्तेमाल कि जाती है यह भारत के कई प्रदेशों में पाई जाती है पर उतर भारत में इसका ज्यादा उपयोग देखा जा सकता है।
इस पौधे के बीज में ग्लैक्टोमेनन नामक गोंद प्राप्त होता है। ग्वार से प्राप्त गम का उपयोग दूध से बने पदार्थों जैसे आइसक्रीम, पनीर आदि में किया जाता है। इसके साथ ही अन्य कई व्यंजनों में भी इसका प्रयोग किया जाता है। ग्वार के बीजों से बनाया जाने वाला पेस्ट भोजन, औषधीय उपयोग के साथ ही अनेक उद्योगों में भी काम आता है।
ਗੁਆਰਾ (ਗਵਾਰ, Eng: Guar) ਜਾਂ ਕਲੱਸਟਰ ਬੀਨ, ਬਨਸਾਇਨੀਕਲ ਨਾਮ ਸਿਯਾਮੋਪਸਿਸ ਟੈਟਰਾਗੋਨੋਲਾਬਾ ਨਾਲ, ਇੱਕ ਸਾਲਾਨਾ ਕਣਕ ਅਤੇ ਗੂੜ ਗੱਮ ਦਾ ਸਰੋਤ ਹੈ। ਇਸਨੂੰ ਗਵਾਰ, ਗੁਵਾਰ ਜਾਂ ਗੁਵਾਰ ਬੀਨ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸਨੂੰ ਸਿੰਧੀਆਂ, ਗੁਜਰਾਤੀ, ਪੰਜਾਬੀ, ਉਰਦੂ, ਹਿੰਦੀ ਅਤੇ ਮਰਾਠੀ ਵਿਚ ਗਵਾਰ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਗੂੜ੍ਹੀ ਚਿਕਿਤਸਕ ਤੇਲਗੂ ਵਿਚ ਗੋਰਚਿਕਕੁਡੂ ਕਾਇਆ ਜਾਂ ਗੋਕਾਰਾਕਾਇਆ, ਗਰੂਕੀਯੀ (ਗੋਰਕੀਆਈ), ਪਰਚੀ (ਜਾਵਲਾਕਾਯੀ), ਕੰਵਲ ਵਿਚ ਚਵਾਲੀਕਾਈ ਅਤੇ ਤਾਮਿਲ ਵਿਚ ਕੋਥਾਵਰਾਈ (ਕੋਗਤਾਵਾਰੇ)।
ਗੁਆਰ ਬਹੁਤ ਸੋਕੇ-ਸਹਿਣਸ਼ੀਲ ਅਤੇ ਸੂਰਜ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਠੰਡ ਲਈ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਥੋੜਾ, ਪਰ ਲਗਾਤਾਰ ਬਾਰਿਸ਼ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਬੀਜਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਬੀਜਾਂ ਦੇ ਪਰੀਪਣ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਕਾਫੀ ਮਿੱਟੀ ਨਮੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਵਾਰ ਵਾਰ ਸੋਕੇ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤਕ ਪਤਾ ਲੱਗ ਸਕਦਾ ਹੈ ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ, ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਪੜਾਅ ਵਿਚ ਅਤੇ ਪਰਿਪੱਕਤਾ ਦੇ ਬਾਅਦ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਮੀ ਬੀਜ ਦੀ ਕਮੀ ਨੂੰ ਘਟਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਗੁਆਰ, ਗੁਜਰਾਤ, ਭਾਰਤ, ਗੁਜਰਾਤ, ਕੱਚ ਦੇ ਗਾਂਧੀਹਾਧ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਤੱਟਵਰਤੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਵੀ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਤਰਜੀਹ ਉਪਜਾਊ, ਮੱਧਮ-ਟੇਕਸਰਡ ਅਤੇ ਰੇਤਲੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਜੋ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਨਿਕਾਸੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਨਾਲ ਪੌਦਿਆਂ ਦਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਘੱਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਅਮੀਰੀ ਦੇ ਸਬੰਧ ਵਿੱਚ, ਗਾਰ ਮੱਧਮ ਅਲੋਕਨੀਨ ਹਾਲਤਾਂ (ਪੀਐਚ 7-8) ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਢੰਗ ਨਾਲ ਵਧਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਖਾਰਾਪਨ ਦੀ ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਹੈ। ਰੇਸ਼ੋਬਿਆ ਨੂਡਲਜ਼ ਨਾਲ ਡਾਇਓਕੂਲੇਟ ਕੀਤੇ ਗਏ ਇਸਦੇ ਤਰਲਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ, ਇਹ ਨਾਈਟ੍ਰੋਜਨ-ਅਮੀਰ ਬਾਇਓ ਮਾਸ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਗੁਣਵੱਤਾ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਪ੍ਰਤੀ ਏਕੜ ਵਿੱਚ 8-10 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ ਬੀਜ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰੋ। The seed cum fertilizer ਬਿਜਾਈ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਪੂਸਾ ਨੁਬਹਾਰ ਅਤੇ ਪੂਸਾ ਸਦਾਬਹਾਰ ਫਰਵਰੀ-ਮਾਰਚ ਅਤੇ ਜੂਨ-ਜੁਲਾਈ ਵਿਚ 30 ਕਿਲੋ / ਹੈਕਟੇਅਰ (9-11 ਐਲਬੀ / ਏਕੜ) ਦੀ ਦਰ 'ਤੇ ਬੀਜ 45-60 x 20-30 ਸੈ (18-24 x 8-12 ਇੰਚ) ਦੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਰਸਾਤੀ ਮੌਸਮ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਬੀਜ ਉਚਾਈ ਤੇ 2-3 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ (~ 1 ਇੰਚ) ਡੂੰਘੇ ਬੀਜਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੌਰਾਨ ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਐਫ.ਵਾਈ.ਐਮ. 25 ਟਨ / ਹੈਕਟੇਅਰ (11.1 ਟਨ / ਏਕੜ) ਦੀ ਦਰ ਨਾਲ ਲਾਗੂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫਸਲ ਲਈ N, P2O5 ਅਤੇ K2O ਦੀ ਸਿਫਾਰਸ਼ 20:60:80 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ / ਹੈਕਟੇਅਰ (18:53:71 ਲੇਗੀ / ਏਕੜ) ਹੈ। ਔਸਤ ਪੈਦਾਵਾਰ 5 ਤੋਂ 6 ਟਨ / ਹੈਕਟੇਅਰ (2.2-2.6 ਟਨ / ਏਕੜ) ਹੈ। ਗੁਣਾਤਮਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕਲੱਸਟਰ ਬੀਨ ਵਿਚ ਜੀਨੇਟਿਕ ਪਰਿਵਰਤਨ ਲਈ ਛੋਟੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਉਪਲਬਧ ਹੈ (ਪਾਠਕ ਐਟ ਅਲ. 2011)।
ਗਆਰੀ ਭੋਜਨ ਕੋਰਮਾ ਅਤੇ ਗੁਅਰ ਭੋਜਨ ਚੂਰੀ ਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਿਸਮ ਦੇ ਪਸ਼ੂ ਫੀਡ, ਐਕਵਾ ਫੀਡਜ਼, ਮੱਛੀ ਫੀਡ, ਪੋਲਟਰੀ ਫੀਡਜ਼, ਡੇਅਰੀ ਫੀਡਸ, ਸਵਾਈਨ ਫੀਡ ਆਦਿ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਮੁੱਖ ਕੱਚਾ ਮਾਲ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
கொத்தவரை அல்லது சீனி அவரை (தாவர வகைப்பாடு : Cyamopsis tetragonoloba ; ஆங்கிலம்:Guar / cluster bean) என்பது உணவாகப் பயன்படும் காய்களைக் கொண்ட தாவரம் ஆகும்.
கொத்தவரை செடி வகையைச் சேர்ந்தது. 3 முதல் 4 அடி உயரம் வளரக்கூடியது. கொத்தவரை மண்ணில் நைட்ரசன் சத்தை அதிகரிக்க செய்து மண்ணின் வளத்தை பெருக்குகிறது.
மிதமான சூரிய ஒளியும், அதே நேரத்தில் மண்ணில் ஈரப்பதமான காலநிலையும் தேவை.[1]
கொத்தவரை பல்வேறு வகையான மண் வகைகளில் வளரும் தன்மையுடையது.
இது வடமேற்கு இந்தியாவிலும் பாக்கித்தானிலும் கூடுதலாகப் பயிரிடப்படுகிறது.
இது சர்க்கரை நோயாளிகளுக்கு ஏற்றது.
கொத்தவரை அல்லது சீனி அவரை (தாவர வகைப்பாடு : Cyamopsis tetragonoloba ; ஆங்கிலம்:Guar / cluster bean) என்பது உணவாகப் பயன்படும் காய்களைக் கொண்ட தாவரம் ஆகும்.
గోరుచిక్కుడు భారతదేశమున చాలా చోట్ల సాగు చేయబడు దేశీ కూరగాయ.
ఇది చిక్కుడు జాతికి చెందినది. సుమారు రెండు మీటర్ల ఎత్తువరకు పెరుగును. కొన్ని అనుకూల పరిస్థితుల యందు ఇది మూడు మీటర్ల ఎత్తువరకు పెరుగును. గోరుచిక్కుడు సామాన్యముగా విత్తిన ఆరు ఏడు వారముల లోపున పూయనారంభించును.
దీనిని అన్ని నేలలయందూ, అన్ని కాలములందూ సాగు చేయవచ్చు. దీనిని ఒంటిగా కానీ, అంతర పంటగా కానీ, మిశ్రమ పంటగా కానీ సాగు చేయవచ్చు. బాగుగా దున్ని సాగు చేయవలెను. దీనికి ఎరువు అంతగా అవసరములేదు, ఎందుకంటే ఇది సూక్ష్మ జీవుల సహాయముతో నేలలోని నత్రజని స్వీకరించును. ఇది నీటిపారు దలతో గాని వర్షాధార పంటగా గాని పండించ వచ్చును. దీనికి చీడ పీడల సమస్య చాల తక్కువ. అందు చేత గోరుచిక్కుడు సాగు చాల సులభము. పూర్తిగా గోరు చిక్కుడును సాగు చేయడము ఇంత వరకు చాల తక్కువ. సామాన్యంగా ఇతర పంటలలో అంతర పంటగానె సాగు చేస్తుంటారు. ఇంతకాలము గోరు చిక్కుడు కేవలం ఒక సామాన్య కూరగాయ లాగానె పండించే వారు. ఇప్పుడిప్పుడే గోరుచిక్కుడు పారిశ్రామికంగా ఉపయోగంలోని వచ్చింది. దాంతో గోరు చిక్కుడుకు ప్రపంచ వ్వాప్తంగా మంచి గిరాకి ఏర్పడినది. ప్రత్తి, పొగాకు మొదలగు వాణిజ్య పంటలతో నష్టాల ఊబిలో చిక్కుకుంటున్న రైతులు పర్వవసానంగా గోరు చిక్కుడును వాణిజ్య పంటగా పండించ నారంబిస్తున్నారు.
సామాన్యముగా గోరు చిక్కుడు కాయలను పులుసు, బెల్లముపెట్టి వండెదరు. ఇంకా కొబ్బరి చేర్చి ఇగురు లేదా వేపుడు చేయుదురు. ఇది మంచి బలవర్థకమైన ఆహారము. గోరు చిక్కుడు కాయలను సాంబారులోను, ఇతర కూరలలోను వాడుతారు. దీనితో పచ్చడి కూడా చెయ్య వచ్చు. కాని ఎక్కువగా వేపుడుగా గోరు చిక్కుడు కాయలను తెలుగునాట ఎక్కువ ఉపయోగములో ఉంది.
ఇది చాల తరాల క్రితమే ఆఫ్రికా నుండి వచ్చినదని నిపుణుల అంచనా. ఇది పుట్టిన దేశంలో కన్నా భారత్ లో దీని ఉత్పత్తి ఎక్కువ. ప్రపంచంలో ఉత్పత్తి అయ్యే దానిలో భారత్ ది 80% వాట ఉంది. తర్వాత స్థానంలో పాకిస్థాన్, అమెరికా ఉన్నాయి. రాజస్థాన్, వంటి ప్రాంతాలలో దీనిని పశువులకు, ఒంటెలకు ఆహారంగా వాడే వారు.
ఇంత వరకు గోరుచిక్కుడు చాల సామాన్యమైన కూరగాయగా జన బాహుళ్యంలో పేరు పడింది . ఇది అత్యంత రుచికరమైన కూరగాయ అని ఎవరు అనరు. అలాగే ఇది పనికి రాని కూరగాయ అని కూడా ఎవరు అనరు. దీనికి రుచి విషయంలో ప్రత్యేక స్థానం ఏమి లేదు. అందు చేత ఇది అతి సామాన్యమైన కూరగాయ. దీని ధర కూడా చాల తక్కువగా వుంటుంది. పండించడము కూడా సులబమే. ఇది కేవలము కూరగాయగానె గాక దీనికి పారిశ్రామిక ఉపయోగము కూడా ఉంది. గోరు చిక్కుడు గింజలను పారిశ్రామికంగా వుపయోగిస్తుంటారు.
అంతేగాక చర్మ సౌందర్య సాధనాలలో దీని ఉపయోగము ఎక్కువగానె ఉంది. వస్త్ర పరిశ్రమ, ముద్రణ, దోమల నివారణలు, కాగితము, వాటర్ పైంట్లు, మొదలగు వాటిలో ఈ గోరుచిక్కుడు జిగురు ఉపయోగము చాల ఎక్కువ.
గోరు చిక్కుడు జిగురుకు అంతర్జాతీయంగా ఈమధ్యన గొప్ప డిమాండ్ ఏర్పడింది. ముఖ్యంగా అమెరికా తన చమురు పరిశ్రమ ఉత్పత్తుల కోసం భారత్ లో తయారయ్యే గోకరకాయ/ గోరు చిక్కుడు జిగురు పైనే అదార పడి ఉంది. గోరు చిక్కుడు పంట మనదగ్గర విరగ పండితె అమెరికాలోని షెల్ ఆయిల్/గ్యాస్ పారిశ్రామికులకు పండగే. ఇక్కడ గోరుచిక్కుడు పంట దిగుబడి తగ్గితే అమెరికాలోని చమురు క్షేత్రాల నిర్వహకుల మొఖాలలో నెత్తురు చుక్క వుండదు. అదీ మన దేశంలో పండే గోకరకాయ లేదా గోరు చిక్కుడు మహత్యం.
సాధారణంగా సహజ వాయువు, చమురు భూమి అడుగున రాతి పొరల్లో నిక్షిప్తంమై వుంటుంది. ముఖ్యంగా ఇసుకరాయి, సున్నపు రాయి పొరల్లో నిక్షేపాలుంటాయి. ప్రస్తుతం ప్రపంచ వ్యాప్తంగా చమురు, సహజవాయువు 90 శాతం ఈ రెండు రకాల రాళ్ళ పొరల మధ్యనున్న ఖాళీలనుండే వస్తున్నది. ఇసుకరాతి రేణువుల మధ్యనున్న ఖాళీల లోను, సున్నపు రాతి పొరల మధ్యనున్న ఖాళీలలో ఈ నిక్షేపాలుంటాయి. సాంప్రదాయ విధానంలో ఈరాళ్ళను ముక్కలు చేసి లోనికి కొన్ని రసాయనాలను పంపిస్తారు. అప్పుడు ఆ రాళ్ళలోని ఆయిల్, గ్యాసి బావుల్లోకి వస్తుంది. ఇక షేల్ గ్యాస్ ను షేల్ చమురును వెలికి తీయడానికి ఒక ప్రత్యేకమైన విధానమున్నది. భూమి లోపల వున్న బంకమట్టి, అక్కడ వున్న అధిక ఉష్టోగ్రతకు, ఒత్తిడి కారణంగా కాలక్రమంలో అది గట్టి పడి రాళ్ళ లాగ ఏర్పడతాయి. ఈ రాళ్ళనే 'షేల్ ' అంటారు. ఈ రాళ్ళ పొరలలో ఆ నిక్షేపాలు ఉంటాయి. దాన్ని బయటకు తీయాలంటే ఆ రాళ్ళను పగలగొట్టాలి. అలా పగులగొట్టిన రాళ్ళముక్కలమధ్యకు వివిధ రసాయనాలు కలిపిన నీటిని అధిక పీడనముతో భూమి లోపలికి పంపిస్తారు. అప్పుడు రాళ్ళపొరల మధ్య చిక్కుకొని వున్న చమురు, సహజ వాయువు వేరుపడి బావిలోనికి చేరుతుంది. ఈ ప్రక్రియను ప్రాకింగ్ అని పిలుస్తారు. ఇలా భూమిలోపలికి పంపే పదార్థాన్ని ప్రొపొనెంట్ అని అంటారు. షేల్ బావుల్లోకి పంపే ప్రొపొనెంట్స్ లో గోరుచిక్కుడు జిగురు వుంటుంది. ఆ జిగురు లేకుండా షేల్ గ్యాస్/చమురు బయటకు తీయడము అసాద్యం. మనం ఈ గోరుచిక్కుడు జిగురును సరపరా చేయక పోతే ఆ బావులన్ని మూత పడినట్లే. అందుకే మనదేశంలో గోరు చిక్కుడు ఉత్పత్తి తగ్గితె అమెరికాకు చెమటలు పడతాయి.
ప్రపంచ వ్యాప్తంగా చాల దేశాలలో షేల్ గ్యాస్/చమురు నిల్వలున్నట్లు గుర్తించారు. ప్రస్తుతానికి కొన్ని దేశాలు మాత్రమే షేల్ చమురు/గ్యాస్ ను వెలికి తీస్తున్నాయి. అమెరికాలో నైతే 2004లోనె షేల్ గ్యాస్/చమురు బయటకు తీసే కార్యక్రమం మొదలైంది. ప్రస్తుతం అమెరికాలో 30 శాతం సహజ వాయువు షేల్ బావులనుండే వస్తున్నది. భారత్ లో కూడా షేల్ గ్యాస్/చమురు వంటి ప్రత్యామ్నాలను వెతకాల్సిన అవసరం ఉంది. భారత్ లో అనేక చోట్ల షేల్ వున్నా.... గ్యాస్/చమురు నిక్షేపాలున్న షేల్ కొన్ని చోట్లమాత్రమే ఉన్నట్లు చమురు రంగ నిపుణులు అంచనా వేస్తున్నారు. భారత్ అవసరాలకు 176 మిలియన్ మెట్రిక్ టన్నుల చమురు అవసరమైతే, 2011 - 12 లో 48 మిలియన్ మెట్రిక్ టన్నులే ఉత్పత్తి చేయగలిగారు. గ్యాస్ 64 బిలియన్ క్యూబిక్ మీటర్ల అవసరమైతే 52 బిలియన్ క్యూబిక్ మీటర్ల ఉత్పత్తి చేయ గలిగారు. భవిషత్ లో షేల్ ప్రాధాన్యం మరింత పెరిగే అవకాశమున్నది. దాంతోబాటు గోరు చిక్కుడు ఉత్పత్తి, గిరాకి పెరగడము తప్పని సరి.
భారత్ లో ఉత్పత్తి అవుతున్న గోరుచిక్కుడు జిగురులో 75 శాతం వరకు రాజస్థాన్ రాష్ట్రం నుండే వస్తున్నది. ఈ రాష్ట్రంలో గోరు చిక్కుడు పై పరిశోధన చేసే కేంద్రం కూడా ఉంది. గత ఏడాది వరకు గోరు చిక్కుడుకు సరైన ధరలేక, రైతులకు అవగాహన లేక దళారులు, వ్వాపార వేత్తలు, పరిశ్రమల యజమానులు మాత్రమే లాభపడే వారు. ప్రస్తుతం పరిస్థితి మారి పోయింది. ఉత్తర అమెరికాలో షేల్ గ్యాస్ ' బూం ' తో గోరుచిక్కుడు జిగురుకు ఒక్కసారిగా గిరాకి పెరిగి పోయింది. ధరలు పెరిగి పోయాయి. ఊహించని ఈ పరిణామానికి అధిక మొత్తంలో డబ్బు రావడంతో రాజస్థాన్ రైతులు ఉబ్బి తబ్బిబ్బవుతున్నారు. రైతులు తమ ఉత్పత్తులను వ్వాపారుల వద్దకు తీసుకొని వెళ్ళి వారిని ప్రాదేయ పడే పరిస్థితి పోయి ఇప్పుడు వ్వాపారులే రైతుల వద్దకు వచ్చి ముందుగానె పంట సాగుకు కొంత డబ్బు, గోరుచిక్కుడు విత్తనాలు ఇచ్చి పంటను కొనుక్కుంటున్నారు. అప్పటి వరకు పూరి గుడెసెల్లో బ్రతుకీడుస్తున్న సామాన్య రైతులు పక్కాగృహాలు కట్టుకొని అధునూత గృహోపకరణాలను సమకూర్చుకున్నారు. ఒకరైతు 20 క్వింటాళ్ళ గోరుచిక్కుడు గింజల్ని ఐదు లక్షల రూపాయలకు విక్రయించాడు. రైతే రజు అన్న నానుడి రాజస్థాన్ రైతుల విషయంలో నిజమైంది. రాజస్థాన్ లో వర్షపాతం అంతంత మాత్రమే. గోరు చిక్కుడు సాగుకు ఇది అనుకూలమే.
ఆంధ్రప్రదేశ్ లోని అన్ని జిల్లాలోను గోరుచిక్కుడు సాగవుతున్నది. గతేడాది గోరుచిక్కుడు కిగిరాకి పెరగడంతో కూరగాయగా పండించిన గోరుచిక్కుడునే రైతులు జిగురు కొరకు పండించి విక్రయించారు. ఇప్పుడు రాజస్థాన్ నుండి విత్తనాలను తెచ్చుకొని వాణిజ్య ప్రాతిపదికన సాగు చేసేందుకు రైతులు సన్నాహాలు చేసుకుంటున్నారు. కరువు జిల్లాగా పేరు పొందిన అనంతపురం జిల్లాలో ప్రభుత్వ సహకారంతో గోరు చిక్కుడు సాగు చేస్తుండగా.... ఇప్పుడు గుంటూరు, కృష్ణా, ప్రకాశం జిల్లాల్లోని రైతులు సైతం పెద్ద ఎత్తున గోరుచిక్కుడు సాగు చేయాలని బావిస్తున్నారు. ఆంధ్ర ప్రదేశ్ లోని ఇతర పారిశ్రామిక అవసరాల కొరకు నెల నెలా సుమారు 200 టన్నుల జిగురును ఉత్తర భారత్ నుండి దిగుమతి చేసుకుంటున్నది. అందులో 50 టన్నుల వరకు మస్కిటో కాయిల్స్ తయారీ లోనె వాడుతున్నారు. గోరు చిక్కుడుకు పెద్దగా తెగుళ్ళు సోకక పోవడం, వర్షాభావ పరిస్థితులను తట్టుకొని నిలబడగలగడము, పెట్టుబడి తక్కువ కావడము, గిరాకి బాగుండటం మొదలగు కారణాల వల్ల మన రైతులు గోరుచిక్కుడు సాగుకు మక్కువ చూపుతున్నారు. ప్రత్తి, మిరప వంటి పంటలు రైతులను దెబ్బ తీస్తుండటంతో గోరు చిక్కుడు సాగు ఈ రైతులకు ఆశాకిరణంగా కనిపిస్తున్నది. ప్రస్తుతానికి అమెరికాలో మాత్రమే షేల్ గ్యాస్/చమురు వెలికి తీత కార్యక్రమం జరుగుతున్నది . చైనాలో కూడా భారి నిల్వలున్నట్టు అంచనా. మరికొన్ని దేశాలు షేల్ గ్యాస్/చమురు వెలికి తీయడము పై సన్నాహాలు చేస్తున్నారు. దీన్ని దృష్టిలో పెట్టుకొని ఆలోసించిన ఆధ్రప్రదేశ్ రైతులు తమ భవిషత్తును గోరుచిక్కుడు సాగు ఆదుకుంటుందని కొండంత ఆశ పెట్టుకున్నాడు. అతి సాధారణమైన గోరు చిక్కుడు పంట రాబోవు కాలంలో ప్రముఖ వాణిజ్య పంటగా అభివృద్ధి చెందగలదని నమ్ము తున్నాడు.
ఆధారము: ఈనాడు ఆదివారము: 2012 డిసెంబరు 2.
విత్తన గోరుచిక్కుడు జిగురుఎగుమతుల్లో రికార్డుఏకంగా రూ.21, 287 కోట్ల ఆదాయం. కేజీ రూ.250 నుంచి రూ.300పలుకుతున్న విత్తనాలు. ఈనాడు - హైదరాబాదుత్తన గోరుచిక్కుడు పంట మరోసారి రికార్డు సృష్టించింది. గతేడాది భారతదేశం నుంచి విదేశాలకు ఎగుమతి అయిన వ్యవసాయోత్పత్తుల్లో ఈ పంట నుంచి తీసిన జిగురుదే అగ్రస్థానం. రికార్డుస్థాయిలో రూ.21, 287 కోట్ల విలువైన గోరుచిక్కుడు జిగురును విదేశాలకు పంపి భారత వ్యాపారులు రికార్డు సృష్టించారు. అంతకుముందు ఏడాది (2011-12) తో పోలిస్తే ఇది రూ.4, 764 కోట్లు అధికం. అంతర్జాతీయ మార్కెట్లో భారత పంటలకు ఉన్న డిమాండులో విత్తన గోరుచిక్కుడుదే ప్రథమస్థానం కావడం విశేషం. ఈ జిగురుకు భారీ డిమాండు ఏర్పడటం వల్ల వరసగా రెండో ఏడాదీ దీని వ్యాపారం అత్యున్నత స్థాయిలో నిలిచింది. గోరుచిక్కుడు విత్తనాల నుంచి తీసే జిగురును పలు దేశాల్లో విరివిగా వాడుతున్నారు. పాశ్చాత్య దేశాల్లో బేకరీ ఆహార పదార్థాల్లో చిక్కదనం కోసం దీనికి గిరాకీ ఉంది. నిజానికి గతేడాది దీనికి పెద్దగా మార్కెట్ ఉండదని తొలుత అంచనా వేశారు. కానీ 2012-13 ఆర్థిక సంవత్సరం ముగిసేసరికి వ్యవసాయోత్పత్తుల్లో ఈ జిగురు మళ్లీ అగ్రస్థానాన్నినిలబెట్టుకోవడం గమనార్హం. ఉత్తరాది రాష్ట్రాల రైతులకు ఇది కాసుల వర్షం కురిపించే పంటగా మారింది. ఒక్కో రాష్ట్రంలో దీనిసాగు విస్తీర్ణం లెక్కలు ఏటేటా మారిపోతున్నాయి. పంజాబ్లో రెండేళ్ల క్రితం కేవలం 4 వేల హెక్టార్లల్లో విత్తన గోరుచిక్కుడు పంట వేసేవారు. గతేడాది ఇది కాస్తా 50 వేల హెక్టార్లకు చేరి అందరినీ ఆశ్చర్యపరిచింది. ఈ పంట ధర కూడా మార్కెట్లో ఇదే రకంగా భారీ ఒడిదుడుకులకు లోనవుతోంది. ఉదాహరణకు ఈ నెల 11 నుంచి 13 వరకూ ఈ పంట ధర క్వింటాకు రూ.6, 300 ఉండగా ఆ తరువాత రెండు రోజులకే ఏకంగా రూ.7 వేలకు చేరింది. గత ఏప్రిల్, మే నెలల్లో దీని ధర ఒకదశలో రూ.13 వేలు దాటింది. అంతకుముందు ఏడాదితో పోలిస్తే ఇది తక్కువే కావడం మరో విశేషం.అనంతపురంలో ఎగరేసుకెళ్లారు..రాష్ట్రంలో విత్తన గోరుచిక్కుడును గతేడాది ప్రయోగాత్మకంగా 2500 ఎకరాల్లో కంపెనీలు, వ్యవసాయశాఖ సంయుక్తంగా వేయించాయి. పంటను కనీసం రూ.5 వేలకు క్వింటా చొప్పున కొంటామని ముందే కంపెనీలు రైతులతో తిరిగి కొనుగోలు (బైబ్యాక్) పేరుతో ఒప్పందం చేసుకున్నాయి. దీని ప్రకారం రైతులకు విత్తనాలు సైతం ఉచితంగా ఇచ్చాయి. కానీ చివరికి పలువురు రైతులు అసలు ఒప్పందం ప్రకారం కంపెనీలకు అమ్మలేదు. మార్కెట్లో ధర రూ.9 వేల దాకా రావడంతో నేరుగా అమ్మేసుకున్నారు. దీనికితోడు తెలంగాణ, కోస్తా జిల్లాలకు చెందిన రైతులు, వ్యాపారులు అనంతపురం నుంచి ఈ విత్తనాలను కిలో రూ.300 చొప్పున కొన్నారు. ఇలా విత్తనాలు అమ్ముకున్నవారికీ మంచి ఆదాయం వచ్చింది. ప్రస్తుతం ఈ పంట విత్తనాలు మార్కెట్లో రూ.250పైనే ఉంది. కొన్ని కంపెనీలు రూ.500 దాకా వసూలు చేస్తున్నాయి. ఈ ఏడాదీ రాష్ట్రంలో పెద్దయెత్తున విత్తన గోరుచిక్కుడు పంట సాగుకు ప్రోత్సాహం ఇవ్వాలని, అనంతపురం జిల్లాలో 50 వేల ఎకరాల దాకా పెంచడానికి అవకాశం ఉందని ఆ జిల్లా యంత్రాంగం రాష్ట్ర వ్యవసాయశాఖకు ప్రతిపాదన పంపినట్లు తాజా సమాచారం. కానీ రాష్ట్రస్థాయిలో దీనిపై ఇంతవరకూ స్పందన లేదు. గోరుచిక్కుడు నిజానికి కూరగాయ పంట. రాష్ట్రంలో కూరగాయ పంటల పర్యవేక్షణ వ్యవహారాలు ఉద్యానశాఖ పరిధిలో ఉంది. కానీ ఈ శాఖ విత్తన గోరుచిక్కుడు సాగును పెంచడానికి ఎలాంటి చర్యలు తీసుకోవడం లేదు. ఈ శాఖ నిర్లక్ష్యంతో అనంతపురంలో వ్యవసాయశాఖ అధికారులే ఈ పంట గురించి రైతులకు చెపుతున్నారు.
ఆధారము: ఈనాడు 17 Jun 2013 10:00,
ಗೋರಿಕಾಯಿ ಲೆಗ್ಯೂಮಿನೋಸೀ ಕುಟುಂಬದ ಪ್ಯಾಪಿಲಿಯೋನೇಸೀ ಉಪಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ತರಕಾರಿ ಸಸ್ಯ. ಚವಳೀಕಾಯಿ ಪರ್ಯಾಯನಾಮ. ಸಯಮಾಪ್ಸಿಸ್ ಟೆಟ್ರಗೋನೊಲೋಬ ಇದರ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಹೆಸರು. ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಕ್ಲಸ್ಟರ್ ಬೀನ್ಸ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಗೋರಿಕಾಯಿ ಭಾರತದ ಮೂಲವಾಸಿ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ಕಾಡುಗಿಡವಾಗಿ ಇದು ಎಲ್ಲೂ ಬೆಳೆಯದು. ಭಾರತಾದ್ಯಂತ ಇದನ್ನು ಕಾಯಿಗಳಿಗಾಗಿ, ಬೀಜಕ್ಕಾಗಿ ಬೆಳೆಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ.
೧೦೦ ಗ್ರಾಂ ಗೋರಿಕಾಯಿಯಲ್ಲಿ ದೊರಕುವ ಪೋಷಕಾಂಶಗಳು
ಗೋರಿಕಾಯಿ ಗಿಡದಲ್ಲಿ ಕುಳ್ಳು ಮತ್ತು ದೈತ್ಯ ಎಂಬ ಎರಡು ಬಗೆಗಳಿವೆ. ಎರಡೂ ನೆಟ್ಟಗೆ ಬೆಳೆಯುವ ಏಕವಾರ್ಷಿಕ ಸಸ್ಯಗಳು. ಕುಳ್ಳು ಬಗೆಯದು 60-90 ಸೆಂಮೀ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದರೆ ದೈತ್ಯಬಗೆಯದು 2.5-3 ಮೀ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.
ಕಾಂಡ ಮತ್ತು ಎಲೆಗಳ ಮೇಲೆ ನಸು ಉದಾಬಣ್ಣದ ಕೂದಲುಗಳಿವೆ. ಗಿಡವನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದರೆ ನವೆ ಉಂಟಾಗುವುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಈ ಕೂದಲುಗಳು. ಎಲೆಗಳು ಸಂಯುಕ್ತ ಬಗೆಯವು; ಇವು ಪರ್ಯಾಯ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಜೋಡಣೆಗೊಂಡಿವೆ; ಪ್ರತಿ ಎಲೆಯಲ್ಲಿ 3 ಕಿರುಎಲೆಗಳಿವೆ. ಹೂಗಳು ಎಲೆಗಳ ಕಂಕುಳುಗಳಲ್ಲಿರುವ ಅಂತ್ಯಾರಂಭಿ ಮಾದರಿಯ ಹೂಗೊಂಚಲುಗಳಲ್ಲಿ ಸಮಾವೇಶಗೊಂಡಿವೆ. ಕಾಯಿಗಳು ಪಾಡ್ ಮಾದರಿಯವು.
ಗಿಡವನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಮಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೂ ಬೆಳೆಸಬಹುದಾದರೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೀರು ಬಸಿದು ಹೋಗುವಂಥ ಮರಳು ಮಿಶ್ರಿತ ಗೋಡು ಮಣ್ಣು ಉತ್ತಮವಾದದ್ದು. ಜೂನ್-ಜುಲೈ ಇಲ್ಲವೆ ಜನವರಿ-ಫೆಬ್ರುವರಿ ತಿಂಗಳುಗಳು ಬೇಸಾಯಕ್ಕೆ ಸೂಕ್ತ. ಎಕರೆಗೆ 15-20 ಗಾಡಿ ಕೊಟ್ಟಿಗೆ ಗೊಬ್ಬರ, 125 ಕಿಗ್ರಾಂ ಅಮೋನಿಯಂ ಸಲ್ಫೇಟ್, 250 ಕಿಗ್ರಾಂ ಸೂಪರ್ಫಾಸ್ಫೇಟ್, 60 ಕಿಗ್ರಾಂ ಮ್ಯೂರಿಯೇಟ್ ಆಫ್ ಪೊಟ್ಯಾಷ್ಗಳನ್ನು ಹಾಕಿ, 5-7 ದಿವಸಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ನೀರನ್ನು ಹಾಯಿಸುತ್ತಿರಬೇಕು. ಬೀಜ ಬಿತ್ತಿದ 2.5 ತಿಂಗಳ ಅನಂತರ ಕಾಯಿಗಳು ಕೊಯ್ಲಿಗೆ ಸಿದ್ಧವಾಗುತ್ತವೆ. ಇಳುವರಿ ಎಕರೆಗೆ 2,500 ರಿಂದ 3,500 ಕಿಗ್ರಾಂಗಳಷ್ಟು ಇರುತ್ತದೆ.
ಗಿಡಕ್ಕೆ ತಗಲುವ ರೋಗಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಕ್ಟೀರಿಯಲ್ ಬ್ಲೈಟ್ ಎಂಬುದು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯವಾದದ್ದು. ಮೊದಲು ಎಲೆಗಳ ಮೇಲೆ ಬಹಳ ಸಣ್ಣ, ಪಾರದರ್ಶಕ, ನೀರುಗೂಡಿದ ಚುಕ್ಕೆಗಳು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಅನಂತರ ನಾಳದ ಒಳಗಿರುವ ಕಣ ಸಮೂಹ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿ ಎಲೆ ಸತ್ತುಹೋಗುತ್ತದೆ. ಕ್ರಮೇಣ ರೋಗ ಮುಂದುವರಿದು ಕಾಂಡಕ್ಕೂ ಅಂಟುತ್ತದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಪೂರ್ತಿ ಗಿಡವೇ ಸತ್ತುಹೋಗುತ್ತದೆ. ಈ ರೋಗ ಬೀಜ ಮತ್ತು ಮಣ್ಣಿನಿಂದ ಪ್ರಸಾರವಾಗುತ್ತದೆ. ರೋಗರಹಿತ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುವುದು, ಸೀರಸಾನ್ ಅಥವಾ ಆಗ್ರಸಾನ್ ಎಂಬ ಔಷಧಿಗಳಿಂದ ಬೀಜಗಳನ್ನು ತೊಳೆಯುವುದು ಮತ್ತು ರೋಗ ನಿರೋಧಕ ಜಾತಿಗಳನ್ನೇ ಬಿತ್ತಲು ಉಪಯೋಗಿಸುವುದು-ಇವು ರೋಗನಿಯಂತ್ರಣದ ಕೆಲವು ಕ್ರಮಗಳು.
ಗೋರಿಕಾಯಿ ತರಕಾರಿ ಮಾತ್ರವಾಗಿ ಅಲ್ಲದೆ ಇನ್ನಿತರ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿಯೂ ಉಪಯುಕ್ತವೆನಿಸಿದೆ. ಇದು ದನಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಕುದುರೆಗಳಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಮೇವು. ಬೀಜಗಳನ್ನು ಬೇಯಿಸಿ, ಕೊಂಚ ಸಾಸಿವೆ ಎಣ್ಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ ದನಗಳಿಗೆ ತಿನ್ನಿಸುವುದುಂಟು. ಅಲ್ಲದೆ ಬೀಜಗಳಿಂದ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಗೋಂದನ್ನು ತಯಾರಿಸಿ ಕಾಗದ ಮತ್ತು ಬಟ್ಟೆ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಉತ್ಪನ್ನಗಳಿಗೆ ಬಲವನ್ನು ಕೊಡುವ ವಸ್ತುವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಹದವಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ಸುಗ್ಗಿಯಲ್ಲಿ ಕಿತ್ತು ಒಣಗಿಸಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬೇಕಾದಾಗ ತರಕಾರಿಯಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾರಲ್ಲದೆ ಕರಿದು ಬಾಳಕ ಮಾಡುವುದೂ ಉಂಟು.
ಗೋರಿಕಾಯಿ ಲೆಗ್ಯೂಮಿನೋಸೀ ಕುಟುಂಬದ ಪ್ಯಾಪಿಲಿಯೋನೇಸೀ ಉಪಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ತರಕಾರಿ ಸಸ್ಯ. ಚವಳೀಕಾಯಿ ಪರ್ಯಾಯನಾಮ. ಸಯಮಾಪ್ಸಿಸ್ ಟೆಟ್ರಗೋನೊಲೋಬ ಇದರ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಹೆಸರು. ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಕ್ಲಸ್ಟರ್ ಬೀನ್ಸ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಗೋರಿಕಾಯಿ ಭಾರತದ ಮೂಲವಾಸಿ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ಕಾಡುಗಿಡವಾಗಿ ಇದು ಎಲ್ಲೂ ಬೆಳೆಯದು. ಭಾರತಾದ್ಯಂತ ಇದನ್ನು ಕಾಯಿಗಳಿಗಾಗಿ, ಬೀಜಕ್ಕಾಗಿ ಬೆಳೆಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ.
The guar or cluster bean, with the botanical name Cyamopsis tetragonoloba, is an annual legume and the source of guar gum. It is also known as gavar, gawar, or guvar bean.
The origin of Cyamopsis tetragonoloba is unknown, since it has never been found in the wild.[1] It is assumed to have developed from the African species Cyamopsis senegalensis. It was further domesticated in South Asia, where it has been cultivated for centuries.[2] Guar grows well in semiarid areas, but frequent rainfall is necessary.
This legume is a valuable plant in a crop rotation cycle, as it lives in symbiosis with nitrogen-fixing bacteria.[3] Agriculturists in semi-arid regions of Rajasthan follow crop-rotation and use guar to replenish the soil with essential fertilizers and nitrogen fixation, before the next crop. Guar has many functions for human and animal nutrition, but the gelling agent in its seeds (guar gum) is the most important use.[2] Demand is rising due to the use of guar gum in hydraulic fracturing (oil shale gas).[2]. It is also a major ingredient of the toy slime. About 80% of world production occurs in India, but due to strong demand, the plant is being introduced elsewhere.
Cyamopsis tetragonoloba grows upright, reaching a maximum height of up to 2–3 metres (7–10 ft). It has a main single stem with either basal branching or fine branching along the stem. Guar taproots can access soil moisture in low soil depths.[3] This legume develops root nodules with nitrogen-fixing soil bacteria rhizobia in the surface part of its rooting system. Its leaves and stems are mostly hairy, depending on the cultivar. Its fine leaves have an elongated oval shape (5 to 10 centimetres (2 to 4 in)) and of alternate position. Clusters of flowers grow in the plant axil and are white to blueish in color. The developing pods are rather flat and slim containing 5 to 12 small oval seeds of 5 millimetres (1⁄4 in) length (TGW = 25–40 grams (1–1+1⁄2 oz)). Usually mature seeds are white or gray, but with excess moisture they can turn black and lose germination capacity. The chromosome number of guar seeds is 2n=14.[4] The seeds of guar beans have a remarkable characteristic. Its kernel consists of a protein-rich germ (43-46%) and a relatively large endosperm (34-40%), containing large amounts of the galactomannan.[2] This is a polysaccharide containing polymers of mannose and galactose in a ratio of 2:1 with many branches.[5] Thus, it exhibits a great hydrogen bonding activity [1] having a viscosifying effect in liquids.
Guar is drought-tolerant and sun-loving, but it is susceptible to frost.[1] Although it can cope with little but regular rainfall, it requires sufficient soil moisture before planting and during maturation of seeds.[6] Frequent drought periods can lead to delayed maturation.[3] On the contrary, excessive moisture during the early growth phase and after maturation lead to lower seed quality.[1] Guar is also produced near to coastal areas in the Gandhidham region of Kutch, Gujarat, India.
Cyamopsis tetragonoloba (L.) can grow on a wide range of soil types. Preferably in fertile, medium-textured and sandy loam soils that are well-drained, since waterlogging decreases plant performance. Guar grows best in moderate alkaline conditions (pH 7-8) and is tolerant of salinity. Its taproots are inoculated with rhizobia nodules, thus it produces nitrogen-rich biomass and improves soil quality.[3]
Guar is grown principally in north-western India with smaller crops grown in the semiarid areas of the high plains of Texas in the US,[7] Australia and Africa. The most important growing area centres on Jodhpur in Rajasthan, India where demand for guar for fractionation produced an agricultural boom as in 2012.[8] Currently, India is the main producer of cluster bean, accounting for 80% production of the world's total, while the Rajasthan, Gujarat and Kutch regions occupy the largest areas (82.1% of total) dedicated to guar cultivation. In addition to its cultivation in India, the crop is also grown as a cash crop in other parts of the world.[9] Several commercial growers[10] have converted their crops to guar production to support the increasing demand for guar and other organic crops[11] in the United States.
Pusa Naubahar and Pusa Sadabahar. Seeds at the rate of 30 kilograms/hectare (9–11 lb/acre) are planted at a spacing of 45-60 x 20–30 cm (18–24 x 8–12 in) in February–March and June–July. During the rainy season, seeds are sown 2–3 cm (~1 in) deep on ridges and in furrows during summer months. FYM is applied at the rate of 25 tonnes/ha (11.1 tons/acre). N, P2O5 and K2O recommendation for the crop is 20:60:80 kg/ha (18:53:71 lb/acre). Average yield is 5 to 6 tonnes/ha (2.2–2.6 tons/acre). Meager information is available for genetic variability in cluster bean addressing the qualitative traits (Pathak et al. 2011).[12]
Agriculture
Domestic use
The seeds of the guar bean contain a large endosperm. This endosperm consists of a large polysaccharide of galactose and mannose. This polymer is water-soluble and exhibits a viscosifying effect in water. Guar gum has a multitude of different applications in food products, industrial products, and extractive industry.
In several food and beverages guar gum is used as additive to change its viscosity or as fiber source.
Partially hydrolyzed guar gum (PHGG) is produced by the partial enzymatic hydrolysis of guaran, the galactomannan of the endosperm of guar seeds (guar gum). It is a neutral polysaccharide consisting of a mannose backbone chain with single galactose side units occurring on almost two out of every three mannose units. The average molecular weight is about 25,000 Daltons. This gives a PHGG that still assays and functions as a soluble dietary fiber.
PHGG as sold commercially is completely soluble, acid and heat stable, unaffected by ions, and will not gel at high concentrations. Commercial PHGG is approximately 75% dietary fiber and has minimal effect on taste and texture in food and beverage items. PHGG is fully fermentable in the large bowel, with a high rate of volatile fatty acid formation. The pH of the feces is lowered along with an increase in fecal bulk that mainly consists of bacterial cell mass and water. Clinical studies have demonstrated a prebiotic effect of PHGG. Studies have shown that PHGG can be used to maintain regularity. PHGG is used in foods for particulate suspension, emulsification, antistaling, ice crystal control, and reduced fat baked goods.
Derivatives of guar gum that have been further reacted are used in industrial applications, such as the paper and textile industries, ore flotation, the manufacture of explosives and hydraulic fracturing (fracking) of oil and gas formations.[8][17] Guar gum is often crosslinked with boron or chromium ions to make it more stable and heat-resistant. The crosslinking of guar with metal ions results in a gel that does not block the formation and helps efficiently in formation cleaning process. Guar and its derivatives make gel complexes with ions of Aluminium, Zirconium, Titanium, Chromium and Boron.[18] The borate–guar reaction is reversible, and depends on the pH (hydrogen ion concentration) of the solution. This reaction is used to give the toy "slime" its consistency. Crosslinking of guar with borate occurs at high pH (approximately 9–10) of the solution. Guar gum has proven as useful substitute for locust bean gum (made from carob seeds).
Guar meal korma and Guar meal Churi are widely used as raw material for Producing various kinds of Cattle feeds, Aqua feeds, Fish feeds, Poultry Feeds, Dairy feeds, Swine feeds etc.
The use of guar gum in the hydraulic fracturing (fracking) extraction of oil and shale gas has increased demand substantially. Only 10% of Indian production is used domestically. The remaining 90% is exported for shale gas and oil industries. Consequently, many former cotton or wheat fields are converted into guar fields as production costs are lower. The increase of guar gum prices also has other reasons.[19]
The guar or cluster bean, with the botanical name Cyamopsis tetragonoloba, is an annual legume and the source of guar gum. It is also known as gavar, gawar, or guvar bean.
The origin of Cyamopsis tetragonoloba is unknown, since it has never been found in the wild. It is assumed to have developed from the African species Cyamopsis senegalensis. It was further domesticated in South Asia, where it has been cultivated for centuries. Guar grows well in semiarid areas, but frequent rainfall is necessary.
This legume is a valuable plant in a crop rotation cycle, as it lives in symbiosis with nitrogen-fixing bacteria. Agriculturists in semi-arid regions of Rajasthan follow crop-rotation and use guar to replenish the soil with essential fertilizers and nitrogen fixation, before the next crop. Guar has many functions for human and animal nutrition, but the gelling agent in its seeds (guar gum) is the most important use. Demand is rising due to the use of guar gum in hydraulic fracturing (oil shale gas).. It is also a major ingredient of the toy slime. About 80% of world production occurs in India, but due to strong demand, the plant is being introduced elsewhere.
Guaro (Cyamopsis tetragonoloba), aŭ guarfabo estas utilplanto el la familio de la Fabacoj (Fabaceae), subfamilio Faboideoj (Faboideae). Ĝi estas proksime parenca al faboj kaj fazeoloj.
Guaro atingas kreskoalton de ĝi du metroj. La planto ricevas ĉ. 10 cm longajn guŝojn kun ovalaj, ĉ. 5 mm grandaj semoj.
Guaro verŝajne originas en Hindujo, eble ankaŭ en meza Afriko. La ĉefaj kultivregionoj estas en Hindujo kaj Pakistano. Ĝi eventuale devenas de la sovaĝa planto Cyamopsis senegalensis.
La folioj kaj la freŝaj guŝoj estas manĝataj kiel legomo. La tuta planto taŭgas kiel furaĝo. Ankaŭ la sekaj semoj („guarkernoj“).
La plej grava produkto de tiu planto estas guarfaruno ( aŭ guargumo), kiu ĉefe konsistas el la oligosaĥarido guarano. La ekstera tavolo kaj la ĝermo estas apartigata de la semoj antau ili estas muelataj. Guarfaruno estas dikiĝsubstanco por multaj nutraĵoj (manĝa aldonaĵo E 412). Similaj substancoj estas Gummi arabicum kaj faruno el la semoj de karobarbo (vidu ankaŭ plantgumo).
Guaro (Cyamopsis tetragonoloba), aŭ guarfabo estas utilplanto el la familio de la Fabacoj (Fabaceae), subfamilio Faboideoj (Faboideae). Ĝi estas proksime parenca al faboj kaj fazeoloj.
El guar o goma guar, Cyamopsis tetragonoloba es una especie fanerógama perteneciente a la familia de las fabáceas.
Es una planta anual forrajera nativa de la India y Pakistán y que por su utilidad médica y como fuente de una goma muy utilizada en alimentos se cultiva en Norteamérica, Australia, China, Estados Unidos, Sudáfrica y Botsuana.
El término Cyamopsis significa "parecido a una haba" y tetragonoloba significa "con lóbulos cuadrados".
Cyamopsis tetragonoloba es una planta herbácea que puede crecer desde 60 cm hasta 100 cm de altura. Tiene una raíz fasciculada, es decir, que sus raíces secundarias crecen tanto o más que la principal. Es erecta, porque se desarrolla al aire y crece verticalmente. Las hojas son alternas y están formadas por tres folíolos (trifoliadas). Estos folíolos son elípticos, de 3,8 a 7,5 cm de longitud y de 1, 2 a 5 cm de grosor. Las dos caras de las hojas no presentan ninguna diferencia morfológica aparente, ambas son dentadas y pubescentes. El pecíolo, que es el pie que soporta el limbo, mide de 2,5 a 3,8 cm de largo. Su textura es fina, verde y blanda (herbáceas).
Las flores aparecen en manojos axilares de 6 a 30 flores. Son cíclicas, es decir, presentan piezas homólogas a los mismos niveles del eje, siendo cada nivel un verticilo. El perianto consta de dos piezas: el cáliz y la corola, que es violeta y ligeramente más larga. El cáliz, que está formado por 5 sépalos fusionados y peludos, es gamosèpalo. La corola, que es dialipètala zigomorfas y papilonàcia, está formada por un estandarte, dos alas y una cresta constituida por dos pétalos fusionados, estos pétalos son pequeños y rojizos. El androceo, el tercero de los verticilos florales, está constituido por diez estambres. El gineceo, el más interno de los verticilos florales, es monocarpelar. La inflorescencia es racemosa. El fruto es simple y dehiscents, es una legumbre de 3.5 – 8 cm de longitud, con algunos pelos distribuidos por la superficie. En su interior aparecen 5 a 6 semillas, con un endosperma muy desarrollado. Será esta semilla, conocida como goma de guar, la que será utilizada farmacológicamente.
Principios activos: contiene polisacáridos constituidos por D-galactosa y D-manosa en proporción entre 1:1,5 y 1:2. Las moléculas consisten en una cadena principal lineal de manopiranosas unidas con enlace glucosídico b-(1-4) y de galactopiranosas unidas con enlace glicosídico alfa-(1-6).[1]
Indicaciones: Los polisacáridos producen un efecto secuestrante (forma un gel viscoso que retrasa la absorción de lípidos y glúcidos), un efecto voluminizante (aumenta la repleción del estómago y prolonga la sensación de saciedad). Además es demulcente y laxante suave. Indicado como coadyuvante en el tratamiento del sobrepeso, hiperglucemia, hiperlipemias y de las dispepsias hipersecretoras, estreñimiento y diarreas.[1]
Contraindicado con estenosis esofágica, pilórica o intestinal. Puede producir flatulencia. Cuando se prescriba a pacientes con diabetes, el médico deberá controlar la glucemia para ajustar, si es necesario, las dosis de insulina o de antidiabéticos orales. Recomendamos no simultanear su administración con ningún otro medicamento, ya que puede reducir de forma importante su asimilación (se ha descrito que inhibe en un 25% la absorción intestinal de glibenclamida, fenoximetilpenicilina y digoxina).[1]
Se usa el endosperma de las semillas (goma de guar), triturado.
El guar o goma guar, Cyamopsis tetragonoloba es una especie fanerógama perteneciente a la familia de las fabáceas.
Le cyamopse à quatre ailes (Cyamopsis tetragonoloba (L.) Taub.) est une plante annuelle de la famille des Fabaceae, de 1 à 2 m de haut à feuilles trifoliées velues et fleurs roses. Cette espèce est résistante à la sécheresse, est cultivée pour ses graines, comme fourrage ou comme légume. La plante est également appelée « guar » ou « haricot de guar ». Elle est originaire de l'Afrique de l'Ouest[réf. souhaitée].
Les graines sont utilisées pour en extraire une gomme (galactomannane) qui sert de réserve d'aliments et d'eau.
La gomme de guar extraite de la semence de Cyamopsis tetragonolobus est un polysaccharide hydrosoluble à froid. Cette capacité d'hydrater sans chauffage le rend très utile dans beaucoup d'applications industrielles.
Dans l’industrie alimentaire, la gomme de guar est un additif alimentaire (E412) surtout utilisé comme agglutinant, épaississant et stabilisant dans les aliments grâce à sa texture uniforme et ses propriétés pour former des gels. Elle peut être utilisée dans les sauces, crèmes glacées et sorbets, produits de boulangerie et de pâtisserie, poudres, etc.
Action pharmacologique :
Kampuotoji pupenė, guaras (Cyamopsis tetragonoloba; angl. guar, cluster bean) – vienmetis pupinių šeimos augalas, svarbus kaip pupenių lipų šaltinis.
Augalo Cyamopsis tetragonoloba kilmė nežinoma, nes jo laukinio niekas neaptiko.[1] Manoma, kad ši rūšis susidarė iš afrikinės rūšies C. senegalesis. Šis augalas buvo sukultūrintas dabartinių Indijos ir Pakistano teritorijose, kur jį augina šimtus metų.[2]
Kampuotoji pupenė gerai auga sausringuose ir pusiau sausringuose regionuose, tačiau jai reikia dažno lietaus. Šis augalas labai svarbus sėjomainoje, nes sudaro simbiozę (mutualizmas) su azotą rišančiomis bakterijomis.[3] Radžastano pusiau sausringų regionų žemdirbiai sėjomainoje pupenę naudoja kaip priemonę, praturtinančią dirvožemius azoto junginiais. Pupenė daug kuo naudinga tiek žmogaus, tiek gyvulių mityboje, tačiau svarbiausiu laikoma tai, kad iš pupenės sėklų išgaunami pupenės lipai. Tai geliacijos agentas – medžiaga, sudaranti drebučius.[2] Šios medžiagos paklausa sparčiai auga, nes didėja pramoninis jos naudojimas hidrauliniam ardymui (išgaunant skalūnų dujas).[2][4] Apie 80% pupenių užauginama Indijoje ir Pakistane, bet dėl didelės paklausos didėja šių augalų plotai kitose šalyse.
Kampuotoji pupenė yra augalas stačiu stiebu, užaugantis iki 2–3 m aukščio. Turi vieną stiebą, kuris šakojasi arba ties žeme, arba visu stiebo ilgiu.
Pupenės šaknys liemeninės, tad gali pasiekti ir giliau esantį dirvožemio vandenį.[3] Ant paviršinių šaknelių susidaro gumbeliai, kuriuose gyvena azotą rišančios bakterijos Rhizobia.
Pupenių lapai ir stiebai dažniausiai plaukuoti, plaukuotumas priklauso nuo veislės. Lapai pailgai ovalūs, 5–10 cm ilgio, išsidėstę pražangiai. Žiedynai išsidėstę lapų pažastyse, žiedai būna baltos ar melsvos spalvos. Besiformuojančios ankštys būna gana plokščios ir plonos, jose būna 5–12 mažų (~5 mm ilgio, 100 sėklų sveria 25–40 g) ovalių sėklų. Paprastai subrendusios sėklos būna baltos ar pilkos. Pernelyg sudrėkusios jos gali pajuoduoti ir prarasti daigumą.
Kampuotosios pupenės chromosomų rinkinys yra 2n=14.[5]
Pupenės sėkloje gemalas (sudaro 43–46% sėklos) turi daug baltymų, o santykinai dideliame endosperme (sudaro 34–40% sėklos) yra daug galaktomanano.[2] Tai polisacharidas, kurį sudaro manozės ir galaktozės (santykis 2:1) daugiašakė grandinė.[6] Dėl tokios sandaros šis polisacharidas labai efektyviai suriša vandens molekules[1] ir tokiu būdu didina vandens klampumą.
Pupenės auginamos pakrantės regionuose, pvz., Kačo (Kutch) regione (Gudžaratas, Indija).[7]
Kampuotoji pupenė yra labai pakanti sausroms ir šviesamėgė, bet labai jautri šalnoms.[1] Ji gerai auga negausaus, bet reguliaraus lietaus sąlygomis, tačiau jai reikia pakankamai drėgnos dirvos sėjant ir sėkloms bręstant.[8] Dažni sausringi tarpsniai gali pristabdyti brendimą.[3] Pernelyg didelė drėgmė ankstyvojo augimo metu ir po subrendimo blogina sėklų kokybę.[1]
Pupenes galima auginti įvairių tipų dirvožemiuose. Labiausiai tinka derlingi, vidutinės tekstūros priesmėliai. Jie turi būti gerai drenuojami, nes dirvožemio įmirkimas blogina kultūros našumą. Pupenė geriausiai auga santykinai bazinėse (pH 7-8) dirvose, yra pakanti įdruskėjimui. Dėl simbiontinių Rhizobia bakterijų pupenės biomasė turi daug azoto junginių ir gerina dirvožemio derlingumą.[3]
Auginamas daugiausia šiaurės vakarų Indijoje ir Pakistane.[9] Mažesni kiekiai auginami pusdykuminėse Teksaso lygumose JAV,[10] Australijoje ir Afrikoje. Svarbiausias pupenių auginimo centras yra Jodhpur Radžastane (Indija), kur pupenės lipų paklausa vietos žemės ūkyje 2012 m. sukėlė bumą.[11]
Dabar Indija ir Pakistanas yra pagrindiniai pupenių augintojai (80% pasaulio produkcijos). Taip pat auginama ir kai kuriose kitose šalyse.[12] Kai kurie komerciniai augintojai[13] iki tol augintas kultūras pakeitė pupene, kad išnaudotų didėjantį poreikį pupenių produktams Jungtinėse Valstijose.[14]
Pusa Naubahar ir Pusa Sadabahar sėjos normos yra 30 kg/ha, sėjama išdėstant 45–60 × 20–30 cm tarpais vasarį–kovą ir birželi–liepą. Lietingojo sezono metu sėja 2–3 cm gylyje vagelių keterose, o vasarą – vagelių gilumoje. Mėšlu tręšiama 25 t/ha. N, P2O5 ir K2O rekomenduojama 20:60:80 kg/ha.
Vidutinis derlius yra 5–6 t/ha
Žemės ūkis
Maistas
Pasaulio rinkoje labiausiai vertinamas pupenių produktas yra iš jų sėklų gaunami lipai, naudojami daugelyje sričių. Maisto pramonėje lipai naudojami kaip tirštiklis maisto priedas. Lipai taip pat kaip tirštikliai naudojami kosmetikos ir farmacijos pramonėje, jie naudojami tekstilės ir popieriaus pramonėje, hidrauliniam ardymui skalūnų dujų gavyboje ir t. t.
Kampuotoji pupenė, guaras (Cyamopsis tetragonoloba; angl. guar, cluster bean) – vienmetis pupinių šeimos augalas, svarbus kaip pupenių lipų šaltinis.
Augalo Cyamopsis tetragonoloba kilmė nežinoma, nes jo laukinio niekas neaptiko. Manoma, kad ši rūšis susidarė iš afrikinės rūšies C. senegalesis. Šis augalas buvo sukultūrintas dabartinių Indijos ir Pakistano teritorijose, kur jį augina šimtus metų.
Kampuotoji pupenė gerai auga sausringuose ir pusiau sausringuose regionuose, tačiau jai reikia dažno lietaus. Šis augalas labai svarbus sėjomainoje, nes sudaro simbiozę (mutualizmas) su azotą rišančiomis bakterijomis. Radžastano pusiau sausringų regionų žemdirbiai sėjomainoje pupenę naudoja kaip priemonę, praturtinančią dirvožemius azoto junginiais. Pupenė daug kuo naudinga tiek žmogaus, tiek gyvulių mityboje, tačiau svarbiausiu laikoma tai, kad iš pupenės sėklų išgaunami pupenės lipai. Tai geliacijos agentas – medžiaga, sudaranti drebučius. Šios medžiagos paklausa sparčiai auga, nes didėja pramoninis jos naudojimas hidrauliniam ardymui (išgaunant skalūnų dujas). Apie 80% pupenių užauginama Indijoje ir Pakistane, bet dėl didelės paklausos didėja šių augalų plotai kitose šalyse.
De guarplant, guarstruik of guarboon (Cyamopsis tetragonoloba (psoralioides)) is een eenjarige plant die vooral wordt gekweekt in Pakistan en in India, waar de teelt zich concentreert rond Jaipur in Rajastan.
Van de plant worden vooral de zaden gebruikt, die als groene bonen worden gegeten. Ook wordt guar gebruikt als veevoer en als meststof.
De zaden van de guar bevatten het polysacharide guargom. De zaden worden gemalen tot guarpitmeel dat wordt toegepast in de levensmiddelenindustrie.
Guar is een belangrijke hulpstof bij fracking, een technologie om olie en gas te onttrekken aan diep in de aarde gelegen lagen schalie.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
Zie de categorie Cyamopsis tetragonoloba van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. Cyamopsis tetragonoloba − gatunek rośliny jednorocznej z rodziny bobowatych o nazwie zwyczajowej guar. Występuje na obszarach półpustynnych, głównie na glebach piaszczystych. Osiąga od 0,5 do 2 m wysokości. W przeszłości wykorzystywana jako wysokobiałkowa pasza dla bydła, od II wojny światowej wykorzystywana jako źródło gumy guar, pozyskiwanej z bielma nasion[2].
Cyamopsis tetragonoloba − gatunek rośliny jednorocznej z rodziny bobowatych o nazwie zwyczajowej guar. Występuje na obszarach półpustynnych, głównie na glebach piaszczystych. Osiąga od 0,5 do 2 m wysokości. W przeszłości wykorzystywana jako wysokobiałkowa pasza dla bydła, od II wojny światowej wykorzystywana jako źródło gumy guar, pozyskiwanej z bielma nasion.
Рослина з волохатими трійчастими листками і рожевими квітками; досягає у висоту до двох метрів. Найкраще росте в умовах, з частими опадами, але добре виносить і посушливі умови[1]. 80 % світового виробництва припадає на Індію, центром розвитку якої є м. Джодхпур в штаті Раджастан. Вирощується в основному в північно-західній Індії і Пакистані[2], в меншій мірі вирощується у напівпустельних районах Техасу в США,[3] Австралії і Африці.
Свіжі зелені стручки використовуються в їжу. Вся рослина використовується як корм худобі. Гуарові боби мають великий ендосперм, який містить галактоманнана камедь — речовину, яка утворює гель у воді. Речовина широко відома як гуарова камідь (Е412) і використовується в молочних продуктах, морозиві, ковбасних виробах і ін.
Це незавершена стаття про Бобові.Cyamopsis tetragonoloba là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu. Loài này được (L.) Taub. miêu tả khoa học đầu tiên.[1]
.JPG)
Cyamopsis tetragonoloba là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu. Loài này được (L.) Taub. miêu tả khoa học đầu tiên.
Для лучшего роста гуару требуется обильный солнечный свет, кратковременные, но довольно частые ливни, а также хорошо дренированная почва. Однако, растение очень стойко переносит засуху и процветает в полузасушливых регионах. Слишком большое количество осадков может привести к тому, что у растения будет повышенное количество листвы, что сократит количество бобов и/или числа семян в бобах, что, в свою очередь, не лучшим образом скажется на размере и урожае семян. Посев происходит после первых дождей в июле, а сбор урожая — в конце октября. Выращивается преимущественно в северо-западной Индии и Пакистане, а также в полузасушливых областях высоких равнин Техаса в США, Австралии и Африке. Наиболее важный район выращивания гуара находится в городе Джодхпур (штат Раджастхан, Индия).
В настоящее время, Индия производит приблизительно 80 % от общемирового производства гуаровой камеди. Несколько коммерческих производителей[5] перешли с выращивания различных зерновых культур на производство гуара, чтобы поддержать увеличивающийся спрос на это растение и другие органические зерновые культуры[6] в США.
Сорта: Pusa Naubahar и Pusa Sadabahar. Семена с плотностью посадки 10—12 кг/га засеиваются с интервалом 45—60 x 20—30 см в феврале—марте и июне—июле. В течение сезона дождей семена сеятся на глубину 2—3 см на гребнях и в бороздах в течение летних месяецев. Навоз применяется в соотношении 25 т/га. Азот, оксид фосфора и оксид калия рекомендуется применять в соотношении 20:60:80 кг/га. Средний урожай составляет 5—6 т/га.
Для лучшего роста гуару требуется обильный солнечный свет, кратковременные, но довольно частые ливни, а также хорошо дренированная почва. Однако, растение очень стойко переносит засуху и процветает в полузасушливых регионах. Слишком большое количество осадков может привести к тому, что у растения будет повышенное количество листвы, что сократит количество бобов и/или числа семян в бобах, что, в свою очередь, не лучшим образом скажется на размере и урожае семян. Посев происходит после первых дождей в июле, а сбор урожая — в конце октября. Выращивается преимущественно в северо-западной Индии и Пакистане, а также в полузасушливых областях высоких равнин Техаса в США, Австралии и Африке. Наиболее важный район выращивания гуара находится в городе Джодхпур (штат Раджастхан, Индия).
В настоящее время, Индия производит приблизительно 80 % от общемирового производства гуаровой камеди. Несколько коммерческих производителей перешли с выращивания различных зерновых культур на производство гуара, чтобы поддержать увеличивающийся спрос на это растение и другие органические зерновые культуры в США.
Сорта: Pusa Naubahar и Pusa Sadabahar. Семена с плотностью посадки 10—12 кг/га засеиваются с интервалом 45—60 x 20—30 см в феврале—марте и июне—июле. В течение сезона дождей семена сеятся на глубину 2—3 см на гребнях и в бороздах в течение летних месяецев. Навоз применяется в соотношении 25 т/га. Азот, оксид фосфора и оксид калия рекомендуется применять в соотношении 20:60:80 кг/га. Средний урожай составляет 5—6 т/га.
瓜尔（學名：Cyamopsis tetragonoloba、Guar），是一年生豆科植物并且是瓜尔豆胶（關華豆膠）的原材料。其最适合生长在多雨的环境下。但也容忍干燥的条件。在印度的产量约占世界产量的80%，然而，由于强烈的需求，该植物也被引入到新的地区。
瓜尔（學名：Cyamopsis tetragonoloba、Guar），是一年生豆科植物并且是瓜尔豆胶（關華豆膠）的原材料。其最适合生长在多雨的环境下。但也容忍干燥的条件。在印度的产量约占世界产量的80%，然而，由于强烈的需求，该植物也被引入到新的地区。
分類 界 : 植物界 Plantae 門 : 被子植物門 Magnoliophyta 綱 : 双子葉植物綱 Magnoliopsida 目 : マメ目 Fabales 科 : マメ科 Fabaceae 属 : クラスタマメ属 Cyamopsis 種 : クラスタマメ C. tetragonoloba 学名 Cyamopsis tetragonoloba (L.) Taub. シノニム Cyamopsis psoralioides L.
和名 クラスタマメ 英名 guarクラスタマメ (cluster bean、学名 Cyamopsis tetragonoloba) は、マメ科の一年生植物。グアー豆、グァー豆、グアール豆とも呼ばれる。
栽培には十分な降雨量、日光または排水のよい土壌が必要である。しかし、乾燥条件でも比較的強く、雨の少ない地方でも育つ。原産地のほか、アメリカ、オーストラリア、アフリカでも栽培されている。
.JPG)
インドではグアーサブジーやグアーカレーといった料理で食されている。
グアー豆のいわゆる胚乳（正確には子葉）部を粉砕して得られたグアーガムは食品添加物として認められていて、増粘剤、増粘安定剤、ゲル化剤として広く用いられている[1]。グアー豆を酵素で処理したグアー豆酵素分解物は水溶性食物繊維 として用いられている。
구아(학명: Cyamopsis tetragonoloba, 영어: guar)는 콩과에 속하는 식물로 구아검이라는 식품 첨가물의 원료 작물이다. 야생의 조상이 현존하지 않는 상황으로 구아의 유래가 아직도 알려지지 않았다.[1] 수세기 동안 남아시아에 길들여졌다.[2]
_(4663152727).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
