nomes no trilho de navegação
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Perception Channels: tactile ; chemical
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Galagos /ɡəˈleɪɡoʊz/, also known as bushbabies, bush babies or nagapies (meaning "little night monkeys" in Afrikaans), are small, nocturnal primates native to continental Africa. Three genera and nineteen species of galago currently make up the family Galagidae (Wilson et al., 2005). Genetic studies indicate that Galagidae is a monophyletic family separate from Lorisidae (Chaterjee et al., 2009; Perelman et al., 2011). Galagos are said to have separated from the Lorisids approximately 35 million years ago (Matsui et al., 2009). Galagidae is the most diverse member of the Lorisiformes infraorder, with new taxa continuing to be discovered around Africa. (Mitani et al., 2012).
Galagos have large eyes, powerful hind limbs, acute hearing, and long tails that assist with balance. Galagos have nails on most digits, except for the second toe of the hindfoot, which bears a 'toilet' claw for grooming. The diet is a mixture of insects and other small animals, fruit, and tree gums (Charles-Dominique, 1984). They have pectinate (comb-like) incisors called toothcombs, and the dental formula: 2.1.3.3/2.1.3.3
Los galágidos (Galagidae) son una familia de primates estrepsirrinos conocíos vulgarmente como gálagos. Son pequeños animales nocherniegos d'África, bien abondosos, que se distribúin en tres géneros y diecinueve especies.[1]
Tienen unos güeyos grandes que-yos dan bona visión nocherniega, fuertes pates traseres y una cola llarga que los ayudar a permediase. La so dieta ye un amiestu d'inseutos y otros animales pequeños, frutes y güevos.
Los gálagos nacen colos güeyos entreabiertos ya incapaces de movese independientemente. Tres unos pocos díes, la madre carga a la cría na so boca, y dexar en cañes fayadices mientres la alimenta.
Los gálagos comuníquense llamándose unos a otros y marcando el so camín con orina. A la fin de la nueche los miembros del grupu realicen una llamada especial p'axuntase a dormir nun nial fechu de fueyes, nun grupu de cañes o nun furacu nun árbol.
Un estudiu recién sobre chimpancés reveló que los gálagos son dacuando cazaos polos chimpancés usando llances feches por estos.[2] Los chimpancés, qu'usen palos p'atrapar termites, intentaron apuñalar gálagos ocultos na so lluriga, goliendo la punta de les sos llances pa ver si arramaron sangre. Ente que ésti ye un métodu bien interesante, namái 1 de los 22 intentos reparaos tuvo ésitu.
.
Los galágidos (Galagidae) son una familia de primates estrepsirrinos conocíos vulgarmente como gálagos. Son pequeños animales nocherniegos d'África, bien abondosos, que se distribúin en tres géneros y diecinueve especies.
Qalaqolar (lat. Galagonidae) – primatlar dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Ar galagoed a zo bronneged eus ar c'herentiad Galagidae. Bevañ a reont en Afrika.
19 spesad galagoed zo :
Ar galagoed a zo bronneged eus ar c'herentiad Galagidae. Bevañ a reont en Afrika.
Els gàlags (Galagidae) són una família de petits primats nocturns que viuen al continent africà. Tot i que generalment són considerats una família de l'infraordre dels lorisiformes, de vegades se'ls inclou com a subfamília dins dels lorísids.
El nom sud-africà nagapie (que prové de l'afrikaans i vol dir 'petites mones nocturnes') és degut al fet que gairebé se les veu exclusivament de nit.
Els gàlags tenen un ulls grans que els proporcionen una bona visió nocturna, extremitats posteriors fortes, una oïda aguda, i llargues cues que els ajuden a mantenir l'equilibri. Tenen ungles a la majoria dels dits, excepte al segon dit dels peus, que té una urpa que fa servir per raspallar-se.
La seva dentadura és totalment simètrica ( 2.1.3.3 2.1.3.3 {displaystyle { frac {2.1.3.3}{2.1.3.3}}} 
Tenen habilitats grimpadores destacables, inclosa la capacitat de saltar verticalment fins a 2 metres. Es creu que això és degut al fet que emmagatzema energia elàstica als tendons de les potes del darrere, el qual li permet fer salts molt més grans dels que serien normals per un animal de la seva mida.[1]
Les femelles protegeixen el seu territori i el comparteixen amb les seves cries. Els joves mascles deixen els territoris materns després de la pubertat, mentre que les femelles hi romanen, formant grups socials constituïts per femelles estretament emparentades i les seves cries. Els mascles adults s'instal·len a territoris separats, que s'encavalquen amb els dels grups socials de femelles. Generalment, un mascle adult s'aparella amb totes les femelles d'una zona. Els mascles que no s'han establert en cap territori, de vegades formen petits grups de "solters".[2]
La seva dieta és una barreja d'insectes i altres petits animals, fruits, i eucaliptus.[2]
Després d'un període de gestació que varia entre 110 i 133 dieas, les cries neixen amb els ulls mig tancats i sense poder moure's per si sols inicialment. Entre el sisè i vuitè dia, la mare porta la cria a la boca, i la deixa a les branques mentre s'alimenta.
Informes de fonts veterinàries i zoològiques indiquen una esperança de vida en captivitat de 12 a 16,5 anys, el que suggereix una esperança de vida d'uns 10 anys a la natura.
Els gàlags es comuniquen cridant-se els uns als altres, i marcant els seus camins amb orina. Al final de la nit, els membres del grup utilitzen un crit especial i es reuneixen per dormir en un niu de fulles, un grup de branques, o un forat en un arbre.
Mentre que la seva conservació com a animals de companyia no és recomanable (igual que molts altres primats no humans, es consideren possibles fonts de zoonosi, malalties que poden creuar les barreres de les espècies), sense dubte es fa. Igualment, és molt probable que atreguin l'atenció dels funcionaris de duanes en la importació a molts països.
Recentment s'han fet molts estudis dels gàlags, que han permès descobrir noves espècies. A més, s'ha agrupat les espècies en 3 gèneres, i s'han retornat els dos antics membres de l'actualment desaparegut gènere Galagoides al seu gènere original, Galago:[3]
Família Galagidae
S'ha estat estudiant la seqüència del genoma del gàlag de Garnett. Donat que és un primat "primitiu", la seqüència serà particularment útil alhora de reconstruir les dels primats superiors (macacos, ximpanzés i humans) fins a no primats propers, com ara rosegadors. La cobertura de 2x prevista no serà suficient per crear un conjunt de genoma complet, però proporcionara dades comparatives en la majoria del genoma humà.
L'ADN dels gàlags s'assembla en un 58% al dels humans.
Els gàlags (Galagidae) són una família de petits primats nocturns que viuen al continent africà. Tot i que generalment són considerats una família de l'infraordre dels lorisiformes, de vegades se'ls inclou com a subfamília dins dels lorísids.
El nom sud-africà nagapie (que prové de l'afrikaans i vol dir 'petites mones nocturnes') és degut al fet que gairebé se les veu exclusivament de nit.
Kombovití (Galagonidae) je čeleď z podřádu poloopic (Strepsirrhini) obývajících Afriku. Čeleď čítá 5 rodů.
Obývají africké savany, trnitá křoviska, akáciové porosty i galeriové lesy od pobřeží Indického oceánu a Rudého moře přes střední Afriku až po Senegal a Angolu na západě. Obývají sever Jižní Afriky, jsou domovem i na ostrově Zanzibar.
Čeleď kombovitých zahrnuje druhy se zadními končetinami mnohem delšími než přední, takže jim umožňují dlouhé skoky. Jsou poměrně malé, nejmenší váží jen asi 10 dkg a největší z nich dosahují velikosti kočky. Mají dlouhý ocas, většinou delší než tělo, který jim pomáhá při skocích dlouhých až 4 m jako kormidlo. Ušní boltce mají velké, pohyblivé, holé a při spánku je sklápějí k hlavě. Velké oči prozrazují, že kombovití přísluší k nočním zvířatům. Dostanou-li se na zem, skáčou po klokaním způsobu jen po zadních končetinách, přední nepoužívají, chodidla mají dlouhá a kosti prstů v širokem rozsahu pohyblivé. Lebeční dutinu mají malou, nízkou, obličejová část je protáhlá. Čelisti mají silné, jejich zubní vzorec je 2, 1, 3, 3.
Komby žijí skrytým nočním životem ve větvích stromů a keřů. Ozývají se navzájem silným plačtivým hlasem. Živí se tropickým ovocem, semeny, hmyzem, drobnými bezobratlými i obratlovci a vejci ptáků. Nemalý podíl na jídelníčku má míza akácií.
Žijí v malých skupinách samic s mláďaty, dospělí samci jsou samotáři. Den přespávají v hnízdech postavených z větví a vystlaných listím nebo ve stromových dutinách. Svá území si značkují močí, kterou roztírají po okolí předními tlapkami. Doba březostí je u komb asi 3 měsíce, narodí se často dvojčata i trojčata. Zpočátku jsou ukryta v hnízdě z větví nebo v dutině, později matka mláďata nosí sebou zavěšena v kožichu. Kojí je asi 2 měsíce, mláďata již brzy přijímají pevnou stravu, pohlavně dospívají asi v jednom roce. Samice je březí dvakrát ročně.
Ve volné přírodě se dožívají 10, v zajetí asi 16 let. Jsou přes svůj skrytý způsob života loveni domorodci pro kožešinu. Mimo kombu rondskou která je považována za kriticky ohrožený druh (CR) a kombu ulugurskou označenou za téměř ohroženou (NT), jsou ostatní komby klasifikovány v červeném seznamu IUCN jako druhy málo dotčené (LC).
Prohlubováním a zpřesňováním poznatků dochází ke změnám v taxonomii, postupně se vyvíjí zařazování skupin zvířat do rodů, druhů nebo podruhů. Obdobná situace je i při zatřiďování do vyšších taxonů.
Komba je české jméno pro všech pět rodů:
Obrázky, zvuky či videa k tématu kombovití ve Wikimedia Commons
Kombovití (Galagonidae) je čeleď z podřádu poloopic (Strepsirrhini) obývajících Afriku. Čeleď čítá 5 rodů.
Galagoer (Galagidae) er en familie af små, nataktive primater, der er udbredt i Afrika.[1] Familien omfatter cirka 20 arter. Galagoer er i nogle områder meget almindelige. De er ret tilpasningningsdygtige og kan ofte leve åbne steder. Derudover bliver de ikke jaget meget på grund af deres beskedne størrelse. Mange arter er ifølge IUCN ikke truet af udryddelse. Arter som f.eks. Rondos dværggalago og Allens galago er dog truet.
Galagoer har store øjne, der giver dem et godt nattesyn, stærke bagben, der er længere end forbenene, en skarp hørelse og en lang hale, der hjælper til at holde balancen. Ørerne er flagermus-lignende og anvendes til at lytte sig frem til insekter om natten. Galagoer fanger både siddende og flyvende insekter. Det er hurtige og adrætte dyr. Når de bevæger sig igennem tæt vegetation, lægges ørerne tilbage for at beskytte dem. Også når galagoer hviler lægges ørerne tilbage.[2]
De største galagoer findes i slægten Otolemur, f.eks. kæmpegalago, der vejer fra 0,6 til 2 kilogram. De øvrige arter vejer mellem 50 og 400 gram. Længden af hoved og krop er 7 til 40 centimeter og halelængden er 11 til 55 centimeter. Halen er altid længere end kropslængden og er hos nogle arter kraftigt busket. Fødderne er karakteristiske ved at have stærkt forlængede fodrodsknogler. Alle fingre og tæer har negle, bortset fra den anden tå, der har en pudseklo, ligesom andre halvaber. På hånden er den anden finger forkortet, dog ikke så meget som hos lorierne, deres nærmeste slægtninge. Pelsen er blød og ulden og farvet grålig eller brundlig med lysere underside. Tandformlen er 2.1.3.32.1.3.3, i alt 36 tænder. Som hos de fleste halvaber danner de nederste for- og hjørnetænder en fremadrettet tandkam, der anvendes til at pleje pelsen.
Galagoer er udbredt i Afrika syd for Sahara, fra Senegal og Etiopien til det nordlige Sydafrika. De mangler på Madagaskar. Deres levested er områder med træer. Ud over i regnskove forekommer nogle arter på tørre habitater som savanner. Der findes arter, der har vænnet sig til mennesker og derfor findes i parker og haver.
En eller to gange om året føder hunnen, efter en drægtighedsperiode på 110–140 dage, en til tre unger. Ofte har hunnen bygget en rede af blade, hvor fødslen finder sted. Når hun efter fødslen skifter opholdssted, bliver ungerne ofte båret i munden. Ungerne fravænnes efter to til fem måneder og er kønsmodne i en alder af et eller to år. Galagoer kan blive op til 18 år gamle i fangenskab, men lever væsentlig kortere i naturen.
Deres sociale liv er forskellig fra art til art. Som oftest søger galagoer føde alene, men sover nogle gange sammen med artsfæller på et fælles opholdssted. Mange arter er territoriale og urinerer ofte på deres hænder, så de derved markerer hvor de bevæger sig, mens de klatrer. Ved at følge deres eget spor ved hjælp af urinlugten, kan de springe fra gren til gren på nøjagtig samme måde hver gang.[2]
Hanner er ofte aggressive over for hinanden. En hans territorium kan overlappe flere hunners territorier. Nogle arter lever dog i små grupper.
Galagoer er kendt for deres baby-lignende skrig, hvormed de gør artsfæller opmærksomme på deres territorium. Hver art har sit specielle kald, hvilket gør det muligt for forskere at skelne mellem samtlige arter af galagoer.[3] Føden består overvejende af insekter, frugter og træsafter. Træsafter er især vigtige i pedioder uden frugter. Klogalagoer (slægten Euoticus) er med deres specialiserede fingernegle og tænder særligt tilpasset træsafter. Der findes dog også arter som udelukkende lever af insekter eller frugter.
Familien Galagidae kaldes undertiden Galagonidae. Den er desuden undertiden inkluderet som en underfamilie i Lorisidae. En mulig opdeling i tre slægter med 19 arter er:[4][5]
Taksonomi fra Wikispecies Galagoer (Galagidae) er en familie af små, nataktive primater, der er udbredt i Afrika. Familien omfatter cirka 20 arter. Galagoer er i nogle områder meget almindelige. De er ret tilpasningningsdygtige og kan ofte leve åbne steder. Derudover bliver de ikke jaget meget på grund af deres beskedne størrelse. Mange arter er ifølge IUCN ikke truet af udryddelse. Arter som f.eks. Rondos dværggalago og Allens galago er dog truet.
Die Galagos (Galagonidae oder Galagidae), auch Buschbabys genannt, sind eine Primatenfamilie aus der Gruppe der Feuchtnasenaffen (früher den „Halbaffen“ zugerechnet). Es sind kleine, nachtaktive Primaten, die sich vorwiegend auf Bäumen aufhalten. Die Familie umfasst rund 20 Arten, die allesamt in Afrika beheimatet sind.
Galagos sind relativ kleine Primaten. Die größten Vertreter sind die Riesengalagos mit 0,6 bis 2 Kilogramm, die übrigen Arten erreichen zwischen 0,05 und 0,4 Kilogramm. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt 7 bis 40 Zentimeter und die Schwanzlänge 11 bis 55 Zentimeter. Der Schwanz ist stets länger als der Rumpf; er ist bei einigen Vertretern ausgesprochen buschig. Die Hinterbeine sind länger als die Vorderbeine, charakteristisch sind die stark verlängerten Fußwurzeln. Alle Finger und Zehen enden in Nägeln mit Ausnahme der zweiten Zehe, die wie bei allen Feuchtnasenaffen eine Putzkralle aufweist. Der zweite Finger ist verkürzt, wenn auch in geringerem Ausmaß als bei den Loris, ihren nächsten Verwandten.
Das Fell der Galagos ist weich und wollig. Es ist in unauffälligen, glanzlosen Braun- oder Grautönen gehalten, wobei die Unterseite etwas heller ist.
Der Kopf der Galagos ist durch die vergrößerten Augen und Ohren charakterisiert. Die Vergrößerung der Augen stellt eine Anpassung an die nachtaktive Lebensweise dar, die Augenhöhlen sind leicht nach außen gedreht. Die Ohren sind mit mehreren Querrillen versehen und können unabhängig voneinander eingeklappt werden. Die Zahnformel lautet I2/2-C1/1-P3/3-M3/3, insgesamt also 36 Zähne. Wie bei den meisten Feuchtnasenaffen bilden die unteren Schneide- und Eckzähne einen nach vorne gerichteten Zahnkamm.
Galagos sind in Afrika südlich der Sahara beheimatet, ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich von Senegal und Äthiopien bis in das nördliche Südafrika. Auf Madagaskar fehlen sie allerdings. Lebensraum dieser Tiere sind baumbestandene Gebiete, neben Regenwaldbewohnern gibt es auch Arten, die mit trockeneren Habitaten wie Savannen zurechtkommen. Einige Arten sind an die Nähe des Menschen gewöhnt und leben auch in Parks und Gärten.
Galagos sind nachtaktiv, tagsüber schlafen sie in Blätternestern oder in Baumhöhlen. In der Nacht gehen sie auf Nahrungssuche, dabei halten sie sich vorwiegend in den Bäumen auf. Ihre Bewegungen sind schnell und geschickt. Einige Arten sind an eine senkrecht kletternde und springende Lebensweise angepasst, andere bewegen sich eher auf allen vieren laufend und hüpfend fort.
Das Sozialverhalten ist variabel und bei vielen Arten wenig erforscht. Meist gehen Galagos allein auf Nahrungssuche, schlafen aber manchmal mit Artgenossen in einem gemeinsamen Lager. Viele Arten sind territorial, häufig urinieren sie auf ihre Hände und markieren beim Klettern dadurch ihr Streifgebiet. Männchen sind gegenüber anderen Männchen häufig aggressiv, das Revier eines Männchens kann aber mit dem mehrerer Weibchen überlappen. Es gibt auch Arten, die in kleinen Gruppen leben.
Ihre Bezeichnung „Buschbabys“ verdanken sie ihren säuglingsartigen Schreien, mit denen sie andere Tiere auf ihr Territorium aufmerksam machen.
Die Nahrung der Galagos besteht vorwiegend aus Insekten, Früchten und Baumsäften. Baumsäfte spielen vor allem in Zeiten des Früchtemangels eine wichtige Rolle, die Kielnagelgalagos sind dank spezialisierter Fingernägel und Zähne speziell an diese Nahrung angepasst. Es gibt jedoch auch Arten, die sich fast ausschließlich von Insekten oder Früchten ernähren. Die Zusammensetzung der Nahrung variiert nicht nur zwischen den Arten, auch innerhalb einer Art kann es je nach Lebensraum oder Jahreszeit starke Unterschiede in der Ernährung geben.
Ein- oder zweimal im Jahr bringt das Weibchen nach einer rund 110- bis 140-tägigen Tragzeit ein bis drei Jungtiere zur Welt. Häufig errichtet die Mutter für die Geburt und die ersten Lebenswochen ein eigenes Blätternest, bei Ortswechseln trägt sie die Jungen oft im Maul. Nach rund zwei bis fünf Monaten werden sie entwöhnt und mit einem bis zwei Jahren geschlechtsreif. Tiere in menschlicher Gefangenschaft können ein Alter von über 18 Jahren erreichen, in der freien Natur ist die Lebenserwartung wohl geringer und dürfte selten acht Jahre übersteigen.
Galagos sind gebietsweise sehr häufig und weniger gefährdet als andere afrikanische Primatenarten. Sie sind relativ anpassungsfähig und kommen auch mit offenen Lebensräumen zurecht, darüber hinaus werden sie wegen ihrer kleinen Ausmaße kaum bejagt. Viele Arten sind laut IUCN nicht gefährdet, es gibt aber auch bedrohte Vertreter wie beispielsweise den Rondo-Galago und den Allen-Galago.
Die nächsten Verwandten der Galagos sind die Loris, gemeinsam mit diesen bilden sie die Loriartigen (Lorisiformes). Loriartige und Lemuren werden als Feuchtnasenaffen zusammengefasst. Zwar teilen Galagos einige Merkmale mit den Koboldmakis wie die vergrößerten Augen und die verlängerten Fußwurzeln, diese Ähnlichkeit ist aber Ergebnis konvergenter Evolution und kein Anzeichen für eine nahe Verwandtschaft.
Als frühe fossile Arten werden Saharagalago misrensis und (trotz der irritierenden Gattungsbezeichnung) Wadilemur elegans den Galagos zugeschrieben.
Viele Arten sind bei ihrer Fellfärbung und bei ihren Ausmaßen sehr variabel, zudem kommen in einigen Gebieten mehrere Arten sympatrisch vor. Dadurch ist allein nach dem Äußeren oder dem Verbreitungsgebiet eine Artbestimmung oft nicht möglich. Zur Identifikation der Arten werden Unterschiede in den Lauten oder in der Morphologie des Penis, aber auch genetische Untersuchungen, herangezogen. Vielfach ist aber das genaue Verbreitungsgebiet einiger Arten oder die Artenanzahl umstritten.
Heute werden sechs Gattungen mit insgesamt 20 Arten unterschieden:[1][2]
Die innere Systematik der Galagos: GalagosZwerggalagos (Galagoides)
Eichhörnchen-Galagos (Sciurocheirus)
Riesengalagos (Otolemur)
Gewöhnliche Galagos (Galago)
Kielnagelgalagos (Euoticus)
In T. C. Boyles Roman Die Terranauten spielen drei Galagos eine Rolle.
Die Galagos (Galagonidae oder Galagidae), auch Buschbabys genannt, sind eine Primatenfamilie aus der Gruppe der Feuchtnasenaffen (früher den „Halbaffen“ zugerechnet). Es sind kleine, nachtaktive Primaten, die sich vorwiegend auf Bäumen aufhalten. Die Familie umfasst rund 20 Arten, die allesamt in Afrika beheimatet sind.
Komba ni wanyama wadogo wa familia Galagidae. Wamo miongoni mwa wanyama wa asili wa jamaa ya binadamu. Wanatokea Afrika kusini kwa Sahara.
Hukiakia usiku na hulala mchana katika matundu ya miti. Kwa ajili hiyo wana macho makubwa ili kuona vizuri kwenye giza. Hata masikio yao ni makubwa ili kusikia mawindo yao na hata maadui wao. Mkia mrefu wao huzuia wasiyumbe wakitembea juu ya matawi. Wanaweza kuruka sana, hadi mita 2 kwa wima. Wana makucha kama yale ya watu, isipokuwa lile la kidole cha pili cha miguu ambao ni mrefu wenye ncha kali na hutumika kwa kusafisha manyoya. Hula wadudu, wanyama wadogo, matunda na sandarusi.
Komba kusi
Komba mdogo wa Grant
Komba-miyombo
Komba mkubwa kaskazi
Ili kupata maelezo kuhusu masanduku ya uanapwa ya spishi angalia: Wikipedia:WikiProject Mammals/Article templates/doc.
Komba ni wanyama wadogo wa familia Galagidae. Wamo miongoni mwa wanyama wa asili wa jamaa ya binadamu. Wanatokea Afrika kusini kwa Sahara.
Hukiakia usiku na hulala mchana katika matundu ya miti. Kwa ajili hiyo wana macho makubwa ili kuona vizuri kwenye giza. Hata masikio yao ni makubwa ili kusikia mawindo yao na hata maadui wao. Mkia mrefu wao huzuia wasiyumbe wakitembea juu ya matawi. Wanaweza kuruka sana, hadi mita 2 kwa wima. Wana makucha kama yale ya watu, isipokuwa lile la kidole cha pili cha miguu ambao ni mrefu wenye ncha kali na hutumika kwa kusafisha manyoya. Hula wadudu, wanyama wadogo, matunda na sandarusi.
Γαλάγοι ή ημιπίθηκοι ονομάζονται τα μικρά, νυκτόβια πρωτεύοντα που ενδημούν στην Αφρική, και σχηματίζουν την βιολογική οικογένεια Γαλαγίδες (Galagidae) (συναντάται και ως Γαλαγονίδες (Galagonidae)). Μαζί με την οικογένεια των Λορισίδων σχηματίζουν την ανθυποτάξη Λορισόμορφα, αν και ορισμένες ταξινομήσεις τους τοποθετούν μέσα στην υποοικογένεια των Λορισίδων.
Οι Γαλάγοι έχουν μεγάλα μάτια και καλή νυχτερινή όραση, γερά πίσω πλευρά, ακριβή ακοή και μακριές ουρές που τους βοηθούν να ισορροπήσουν. Τα περισσότερα δάκτυλα τους έχουν νύχια, εκτός από το δεύτερο δάκτυλο των πισινών ποδιών που έχει νύχι σε ειδικό σχήμα που χρησιμεύει στην περιποίηση τους. Η διατροφή τους περιέχει μία ποικιλία εντόμων και άλλων μικρών θηλαστικών, φρούτων, και χυμού δέντρων.[2] Ο οδοντικός τους τύπος είναι: 2.1.3.3 2.1.2.3 {displaystyle { frac {2.1.3.3}{2.1.2.3}}} 
Οι Γαλάγοι έχουν εκπληκτικές ικανότητες άλματος, όπως και την ικανότητα να πηδήξουν κάθετα μέχρι και 2 μέτρα ύψος. Αυτό πιστεύεται πως οφείλεται στην ελαστική ενεργειακή αποθήκευση στους τένοντες του κάτω ποδιού, που τους επιτρέπει πολύ μεγαλύτερα άλματα από οποιοδήποτε άλλο ζώο του ίδιου μεγέθους.[3]
Μετά την περίοδο κύησης των 110–133 ημερών, οι νεαροί γαλάγοι γεννιούνται με σχεδόν κλειστά μάτια και αρχικά είναι ανίκανοι να κινηθούν μόνοι τους. Μετά από λίγες μέρες (6-8 μέρες), η μητέρα μεταφέρει το νήπιο με το στόμα της, και το τοποθετεί σε κλαδιά όταν πρόκειται να το ταΐσει.
Οι θηλυκοί γαλάγοι διατηρούν δική τους περιοχή που μοιράζονται μόνο με τους απογόνους τους. Τα αρσενικά φεύγουν από τις περιοχές των θηλυκών μετά την εφηβεία αλλά τα θηλυκά παραμένουν, δημιουργώντας κοινωνικές ομάδες που περιλαμβάνουν άλλα θηλυκά και τα μικρά τους. Τα ενήλικα αρσενικά διατηρούν δικές τους περιοχές, που συμπίπτουν συχνά εν μέρει με τις περιοχές των θηλυκών κοινωνικών ομάδων. Σε γενικά επίπεδα, ένας αρσενικός γαλάγος ζευγαρώνει με όλα τα θηλυκά μέλη σε μία περιοχή. Τα αρσενικά που δεν έχουν καθορίσει δικές τους περιοχές, δημιουργούν ορισμένες φορές μικρές κοινωνικές ομάδες με άλλα αρσενικά που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση.[2]
Αν και η χρήση των γαλάγων ως κατοικίδια δεν είναι συνετή (όπως και άλλων μη-ανθρώπινων πρωτευόντων, καθώς είναι εύκολη η μετάδοση ζωονόσων μεταξύ των συγκεκριμένων κατοικίδιων και του ανθρώπου λόγω εξελικτικής συγγένειας και γενετικής ομοιότητας) συμβαίνει πάραυτα. Παρατηρείται η εισαγωγή γαλάγων σε πολλές χώρες. Σύμφωνα με ζωολογικές και κτηνιατρικές πηγές η διάρκεια ζωής ενός αιχμαλωτισμένου γαλάγου κυμαίνεται στα 12 με 16,5 χρόνια, κάτι που σημαίνει πως πιθανότατα η φυσική διάρκεια ζωής ενός άγριου γαλάγου στη φύση είναι περίπου μία δεκαετία.
Οι Γαλάγοι επικοινωνούν φωνάζοντας μεταξύ τους, και μαρκάροντας μονοπάτια με τα ούρα τους. Στο τέλος κάθε νύχτας, τα μέλη των ομάδων χρησιμοποιούν μία ειδική κραυγή για να συγκεντρωθούν και να κοιμηθούν, συνήθως σε φωλιές φτιαγμένες από φύλλα, κλαδιά, ή τρύπες σε δέντρα.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται μεγάλη έρευνα πάνω στις Γαλαγίδες. Αρκετά νέα είδη έχουν εντοπιστεί, και έχουν ταξινομηθεί σε τρία γένη. Η οικογένεια ταξινομείται ως εξής:[1]
Οικογένεια Γαλαγίδες - γαλάγοι
Μία αποκρυπτογράφηση του γενετικού κώδικα του Βόρειου Μεγάλου Γαλάγου, Otolemur garnettii, βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη. Καθώς πρόκειται για ζώο που αποσπάστηκε από την εξελικτική πορεία των υπόλοιπων ανώτερων πρωτευόντων όπως είναι οι μακάκοι, οι χιμπαντζήδες και οι άνθρωποι και παρουσιάζει αρκετά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πιο 'πρωτόγονα' από αυτά των άλλων πρωτευόντων, η αποκρυπτογράφηση θα βοηθήσει στην καλύτερη σύνδεση και κατανόηση της εξελικτικής σχέσης μεταξύ των πρωτευόντων και συγγενικών ομάδων όπως τα τρωκτικά.
Γαλάγοι ή ημιπίθηκοι ονομάζονται τα μικρά, νυκτόβια πρωτεύοντα που ενδημούν στην Αφρική, και σχηματίζουν την βιολογική οικογένεια Γαλαγίδες (Galagidae) (συναντάται και ως Γαλαγονίδες (Galagonidae)). Μαζί με την οικογένεια των Λορισίδων σχηματίζουν την ανθυποτάξη Λορισόμορφα, αν και ορισμένες ταξινομήσεις τους τοποθετούν μέσα στην υποοικογένεια των Λορισίδων.
Галаго (лат. Galago) — арбак сымалдуу айбандардын бир уруусу, буларга төмөнкү түрлөр жана уруулар кирет: Аллен галагосу (лат. G. alleni), Демидов галагосу (G. demidovii), Сенегал галагосу (G. Senegalensis), жоон куйрук галаго (G. crassicaudatus), кидик галаголор (уруу) (Galagoides), кадимки галаголор (уруу) (Galago) жана ушундай сыяктуулар.
Галаго (латин кылын Galagonidae) – Galagonidae семьяысь Африкалэн пичи приматъёс.
Галаго (лат. Galago) — арбак сымалдуу айбандардын бир уруусу, буларга төмөнкү түрлөр жана уруулар кирет: Аллен галагосу (лат. G. alleni), Демидов галагосу (G. demidovii), Сенегал галагосу (G. Senegalensis), жоон куйрук галаго (G. crassicaudatus), кидик галаголор (уруу) (Galagoides), кадимки галаголор (уруу) (Galago) жана ушундай сыяктуулар.
Галаго (латин кылын Galagonidae) – Galagonidae семьяысь Африкалэн пичи приматъёс.
गलेगो (Galago), जो बुशबेबी (bushbaby, अर्थ: झाड़शिशु) और नागापाए (nagapie, आफ़्रीकान्स भाषा में अर्थ: रात का बंदर) भी कहलाता है, अफ़्रीका के मुख्य महाद्वीप में मिलने वाला निशाचरी (रात्रि में सक्रीय) नरवानर प्राणी होते हैं। यह रात को वृक्षों पर घूम कर बच्चों जैसी आवाज़ें करता है, जिस कारण उसका नाम "झाड़शिशु" (बुशबेबी) पड़ा। यह नरवानर गण के स्ट्रेपसिराइनी उपगण के लीमरिफ़ोर्मीस अधोगण (इन्फ़ाऑर्डर) के लोरिसोइडेआ अधिकुल में एक अलग गलेगिडाए (Galagidae) या गलेगोनिडाए (Galagonidae) नामक कुल हैं।[1][2]
गलेगो (Galago), जो बुशबेबी (bushbaby, अर्थ: झाड़शिशु) और नागापाए (nagapie, आफ़्रीकान्स भाषा में अर्थ: रात का बंदर) भी कहलाता है, अफ़्रीका के मुख्य महाद्वीप में मिलने वाला निशाचरी (रात्रि में सक्रीय) नरवानर प्राणी होते हैं। यह रात को वृक्षों पर घूम कर बच्चों जैसी आवाज़ें करता है, जिस कारण उसका नाम "झाड़शिशु" (बुशबेबी) पड़ा। यह नरवानर गण के स्ट्रेपसिराइनी उपगण के लीमरिफ़ोर्मीस अधोगण (इन्फ़ाऑर्डर) के लोरिसोइडेआ अधिकुल में एक अलग गलेगिडाए (Galagidae) या गलेगोनिडाए (Galagonidae) नामक कुल हैं।
Galagos /ɡəˈleɪɡoʊz/, also known as bush babies, or nagapies (meaning "night monkeys" in Afrikaans[2]), are small nocturnal[3] primates native to continental, sub-Sahara Africa, and make up the family Galagidae (also sometimes called Galagonidae). They are considered a sister group of the Lorisidae.[4][5]
According to some accounts, the name "bush baby" comes from either the animal's cries or its appearance. The Ghanaian name aposor is given to them because of their firm grip on branches.
In both variety and abundance, the bush babies are the most successful strepsirrhine primates in Africa, according to the African Wildlife Foundation.[6]
Galagos are currently grouped into six genera. Euoticus is a basal sister taxon to all the other galagids.[4] The 'dwarf' galagids recently grouped under the genus Galagoides have been found, based on genetic data, and supported by analysis of vocalisations and morphology, to actually consist of two clades, which are not sister taxa, in eastern and western/central Africa (separated by the rift valley). The latter are basal to all the other non-Euoticus galagids. The former group is sister to Galago and has been elevated to full genus status as Paragalago.[7] The genera Otolemur and Sciurocheirus are also sisters.[7]
.jpg)
.png)
Family Galagidae - galagos, or bushbabies
The phylogeny of Galagidae according to Masters et al., 2017 is as follows:[7]
GalagidaeGalagos have large eyes that give them good night vision in addition to other characteristics, like strong hind limbs, acute hearing, and long tails that help them balance. Their ears are bat-like and allow them to track insects in the dark. They catch insects on the ground or snatch them out of the air. They are fast, agile creatures. As they bound through the thick bushes, they fold their delicate ears back to protect them. They also fold them during rest.[6] They have nails on most of their digits, except for the second toe of the hind foot, which bears a grooming claw. Their diet is a mixture of insects and other small animals, fruit, and tree gums.[9] They have pectinate (comb-like) incisors called toothcombs, and the dental formula: 2.1.3.32.1.3.3 They are active at night.
After a gestation period of 110–133 days, young galagos are born with half-closed eyes and are initially unable to move about independently. After a few (6–8) days, the mother carries the infant in her mouth, and places it on branches while feeding. Females may have singles, twins, or triplets, and may become very aggressive. Each newborn weighs less than half an ounce. For the first three days, the infant is kept in constant contact with the mother. The young are fed by the mother for six weeks and can feed themselves at two months. The young grow rapidly, often causing the mother to walk awkwardly as she transports them.[6]
Females maintain a territory shared with their offspring, while males leave their mothers' territories after puberty. Thus social groups consist of closely related females and their young. Adult males maintain separate territories, which overlap with those of the female social groups; generally, one adult male mates with all the females in an area. Males that have not established such territories sometimes form small bachelor groups.[9]
Bush-babies are sometimes kept as pets, although this is not advised because, like many other nonhuman primates, they are a likely sources of diseases that can cross species barriers. Equally, they are very likely to attract attention from customs officials on importation into many countries. Reports from veterinary and zoological sources indicate captive lifetimes of 12.0 to 16.5 years, suggesting a natural lifetime over a decade.[10]
Galagos communicate by calling to each other and by marking their paths with urine. By following the scent of urine, they can land on exactly the same branch every time.[6] Each species produces a unique set of loud calls that have different functions. One function is to identify individuals as members of a particular species across distances. Scientists can recognize all known galago species by their 'loud calls'.[11] At the end of the night, group members use a special rallying call and gather to sleep in a nest of leaves, a group of branches, or a hole in a tree.
Galagos have remarkable jumping abilities. The highest reliably reported jump for a galago is 2.25 metres (7 ft 5 in). According to a study published by the Royal Society, given the body mass of each animal and the fact that the leg muscles amount to about 25% of this, galago's jumping muscles should perform six to nine times better than those of a frog.[12] This is thought to be due to elastic energy storage in tendons of the lower leg, allowing far greater jumps than would otherwise be possible for an animal of their size.[12] In mid-flight, they tuck their arms and legs close to the body; they bring them out at the last second to grab a branch. In a series of leaps, a galago can cover ten yards in mere seconds. The tail, which is longer than the length of the head and body combined, assists the legs in powering the jumps. They may also hop like a kangaroo or simply run or walk on four legs.[6] Such strong, complicated, and coordinated movements are due to the rostral half of the posterior parietal cortex that is linked to the motor, premotor, and visuomotor areas of the frontal cortex.[13]
Generally, the social structure of the galago has components of both social life and solitary life. This can be seen in their play. They swing off branches or climb high and throw things. Social play includes play fights, play grooming, and following-play. During following-play, two galagos jump sporadically and chase each other through the trees. The older galagos in a group prefer to rest alone, while younger ones are in constant contact with one another.[14] This is observed in the Galago garnetti species. Mothers often leave infants alone for long periods and do not try to stop them from leaving. On the other hand, the offspring tries to stay close to, and initiate social interactions with the mother.[15]
Grooming is a very important part of galago daily life. They often groom themselves before, during, and after rest. Social grooming is done more often by males in the group. Females often reject attempts by males to groom them.[14]
The bush baby also refers to a myth that is used to scare children to stay indoors at night.[16] Most likely arising from the baby-like cry,[17] the unusual nature evolved into a myth about a powerful animal that can kidnap humans. It is also said that wild bush babies/galagos in Nigeria can never be found dead on plain ground. Rather, they make a nest of sticks, leaves or branches to die in. Endangerment of the species in sub-Saharan Africa has made this claim difficult to verify.
Mohol bushbaby (Galago moholi) Galagos /ɡəˈleɪɡoʊz/, also known as bush babies, or nagapies (meaning "night monkeys" in Afrikaans), are small nocturnal primates native to continental, sub-Sahara Africa, and make up the family Galagidae (also sometimes called Galagonidae). They are considered a sister group of the Lorisidae.
According to some accounts, the name "bush baby" comes from either the animal's cries or its appearance. The Ghanaian name aposor is given to them because of their firm grip on branches.
In both variety and abundance, the bush babies are the most successful strepsirrhine primates in Africa, according to the African Wildlife Foundation.
Los galágidos (Galagidae) son una familia de primates estrepsirrinos conocidos vulgarmente como gálagos. Son pequeños animales nocturnos de África, muy abundantes, que se distribuyen en seis géneros y diecinueve especies.[1]
Tienen unos ojos grandes que les dan buena visión nocturna, fuertes patas traseras y una cola larga que les ayuda a equilibrarse. Su dieta es una mezcla de insectos y otros animales pequeños, frutas y huevos.
Los gálagos nacen con los ojos entreabiertos e incapaces de moverse independientemente. Tras unos pocos días, la madre carga a la cría en su boca, y la deja en ramas adecuadas mientras la alimenta.
Los gálagos se comunican llamándose unos a otros y marcando su camino con orina. Al final de la noche los miembros del grupo realizan una llamada especial para reunirse a dormir en un nido hecho de hojas, en un grupo de ramas o en un agujero en un árbol.
Un estudio reciente sobre chimpancés reveló que a veces cazan gálagos usando lanzas que hacen ellos mismos.[2] Los chimpancés, que usan palos para atrapar termitas, intentaron apuñalar gálagos ocultos en su madriguera, oliendo la punta de sus lanzas para ver si han derramado sangre. Mientras que este es un método muy interesante, solo 1 de los 22 intentos observados tuvo éxito.
Los galágidos (Galagidae) son una familia de primates estrepsirrinos conocidos vulgarmente como gálagos. Son pequeños animales nocturnos de África, muy abundantes, que se distribuyen en seis géneros y diecinueve especies.
Galagidae familia, modu orokorrean Galago izenarekin ezagutzen direnak (Hegoafrikan nagapies izena dute, Afrikaanseraz gaueko tximino txikiak esan nahi du), primate estrepsirrino txikiak eta gautiarrak dira. Lorisidae familiarekin harreman handia dute.
Galagoak adarren artean oso azkar mugitzen dira. Begi handiak dituzte gauean ondo ikusi ahal izateko, lepauztai sendoa, entzumen oso ona eta mugitzen laguntzen dieten isatsa luzeak. Ebakortzak pektinatuak dira. Batez ere intsektuak eta animalia txikiak jaten dituzte eta batzuetan fruituak eta erretxina. Euren hortzeri-formula honakoa da:
Hortzeri-formula 2.1.3.3 2.1.3.3Jaiotzen direnean begiak erdi-itxiak dituzte eta euren kabuz mugitzeko zailtasunak dituzte. Egun batzuen bueltan amak kumeak euren ahoan eramaten ditu eta adarretan uzten ditu elikatzen den bitartean.
Emeek euren lurraldea mantentzen dute baina kumeekin partekatzen dute. Arrek euren amen lurraldeak uzten dituzte nerabezaroan baina emeam bertan geratzen dira, senideak diren emeen talde trinkoak eratuz. Ar helduek euren lurrak dituzte, batzuetan emeen elkarteen lurrekin bat egiten dutenak. Ar horrek eme guztiekin izango ditu sexu-harremanak. Arren lurraldean ez badako emerik mutil-zaharren taldeak sortzen dituzte.
Euren bizi itxaropena 10 urte ingurukoa da.
Jaiotzen direnean begiak erdi-itxiak dituzte eta euren kabuz mugitzeko zailtasunak dituzte. Egun batzuen bueltan amak kumeak euren ahoan eramaten ditu eta adarretan uzten ditu elikatzen den bitartean.
Emeek euren lurraldea mantentzen dute baina kumeekin partekatzen dute. Arrek euren amen lurraldeak uzten dituzte nerabezaroan baina emeam bertan geratzen dira, senideak diren emeen talde trinkoak eratuz. Ar helduek euren lurrak dituzte, batzuetan emeen elkarteen lurrekin bat egiten dutenak. Ar horrek eme guztiekin izango ditu sexu-harremanak. Arren lurraldean ez badako emerik mutil-zaharren taldeak sortzen dituzte.
Euren bizi itxaropena 10 urte ingurukoa da.
Galagot eli korvamakit (Galagidae) ovat afrikkalaisia puoliapinoita.[1] Heimoa pidettiin aiemmin lorien Lorisidae-heimon alaheimona. Siihen kuuluu noin kaksikymmentä lajia ja useita alalajeja, jotka jaetaan kolmeen sukuun:[2]
Galagot eli korvamakit (Galagidae) ovat afrikkalaisia puoliapinoita. Heimoa pidettiin aiemmin lorien Lorisidae-heimon alaheimona. Siihen kuuluu noin kaksikymmentä lajia ja useita alalajeja, jotka jaetaan kolmeen sukuun:
Suku Otolemur Otolemur crassicaudatus – paksuhäntägalago Otolemur monteiri Otolemur garnettii Suku Euoticus – neulakynsigalagot Euoticus elegantulus – neulakynsigalago Euoticus pallidus – nigerianneulakynsigalago Suku Galago – korvamakit Galago alleni – alleningalago Galago cameronensis Galago demidoff – kääpiögalago Galago gabonensis Galago gallarum Galago granti Galago matschiei – teräväkynsigalago Galago moholi Galago nyasae Galago orinus Galago rondoensis Galago senegalensis – senegalingalago Galago thomasi Galago zanzibaricusGalagonidae • Galagos
Les galagos (Galagidae ou Galagonidae) forment une famille de primates regroupant 11 espèces réparties en quatre genres. Les galagos vivent en Afrique où ils sont assez communs dans certaines régions. Ce sont des mammifères de petite taille. Leurs pattes postérieures sont plus longues que les pattes antérieures. Leurs oreilles sont larges et mobiles. Leur queue est très longue. Ils se déplacent rapidement de branche en branche.
La Commission internationale de nomenclature zoologique a choisi de retenir le terme « Galagidae » au détriment de « Galagonidae »[1]. Cette première forme a été jugée plus correcte car construite à partir du radical « galag- », issu de l'espèce type Galago senegalensis.
Selon ITIS (15 mars 2011)[2] et NCBI (15 mars 2011)[3] :
Galagonidae • Galagos
Les galagos (Galagidae ou Galagonidae) forment une famille de primates regroupant 11 espèces réparties en quatre genres. Les galagos vivent en Afrique où ils sont assez communs dans certaines régions. Ce sont des mammifères de petite taille. Leurs pattes postérieures sont plus longues que les pattes antérieures. Leurs oreilles sont larges et mobiles. Leur queue est très longue. Ils se déplacent rapidement de branche en branche.
Os Galagidae (galáxidos) son un grupo de pequenos primates nocturnos[2] nativos de África continental, que constitúen unha familia. Tamén se lles chama ás veces Galagonidae (galagónidos) ou, simplemente, gálagos en xeral (aínda que hai un xénero que se chama especificamente Galago). Algunhas veces, en vez de tratalos como unha familia propia, son incluídos como subfamilia dentro dos Lorisidae ou Loridae (lorísidos, lóridos).
Tanto en variedade coma en abundancia, estes animais son os primates primitivos de maior éxito de África, segundo a African Wildlife Foundation.[3]
Os Galagidae teñen grandes ollos que lles proporcionan unha boa visión nocturna, fortes extremidades posteriores, unha audición aguda e longos rabos que lles axudan a equilibrarse. Os seus oídos son parecidos aos dos morcegos e permítenlles rastrear insectos na escuridade. Capturan insectos no chan ou apáñanos polo aire. Son criaturas rápidas e áxiles. Como están ligados a unha vida en mestos arbustos, dobran as súas delicadas orellas para así protexelas. Tamén as dobran cando descansan.[3] Teñen uñas na maioría dos dedos, agás na segunda deda dos pés posteriores, que ten unha garra de acicalamento. As súas dietas son unha mestura de insectos e outros pequenos animais, froitos e resinas das árbores.[4] Teñen incisivos pectinados (con forma de peite) e a súa fórmula dental é: 2.1.3.32.1.3.3
Despois dun período de xestación de 110 a 133 días, as crías nacen cos ollos medio pechados e son inicialmente incapaces de moverse independentemente. Pasados de 6 a 8 días, a nai transporta a cría colléndoa coa boca e póusaa en pólas mentres ela se alimenta. As femias poden ter unha cría, xemelgos ou trixemelgos e poden ser moi agresivas. Cada neonato pesa menos de 14 g. Durante os primeiros tres días, a cría está en constante contacto coa nai. A nai aliméntaa durante seis semanas e pode alimentarse por si mesma aos dous meses. A cría medra rapidamente, xeralmente causando que a nai camiñe torpemente cando a tansporta.[3]
As femias manteñen un territorio, pero compárteno cos seus fillos, formando grupos sociais que consisten en femias estreitamente relacionadas e as súas crías. Os machos abandonan os territorios das súas nais despois da puberdade, e os machos adultos manteñen territorios separados, que se solapan cos dos grupos sociais de femias. Xeralmente un macho adulto aparéase con todas as femias dunha área. Os machos que non foron quen de establecer un territorio propio ás veces forman pequenos grupos de individuos solteiros.[4]
Ás veces estes animais téñense como mascotas, aínda que non se recomenda, porque, igual que ocorre con outros primates non humanos, considéranse fonte probable de zoonoses.
Os Galagidae comunícanse tanto chamándose uns a outros coma marcando os camiños por onde van con urina. Seguindo o cheiro da urina, poden chegar exactamente á mesma póla que marcaron.[3] Todas as especies emiten chamdas fortes ou chamadas de anuncio específicas de especie. Estas chamadas teñen moitas funcións diferentes. Unha función é a identificación a longa distancia e a diferenciación entre unha especie e outra, e os científicos poden hoxe endía recoñecer todas as especies coñecidas de Galagidae polas súas chamadas fortes.[5] Ao final da noite, os membros dun grupo usan unha chamada especial para xuntarse e agruparse para durmir nun niño feito de follas, ou nun grupo de pólas ou nun oco nunha árbore.
Estes primates teñen unha salientable capacidade de choutar. O informe fiable do maior salto dun gálago é de 2,25 m. Segundo un estudo publicado pola Royal Society, tendo en conta a masa corporal do animal e que a masa muscular da perna supón un 25% do total, os músculos do salto do gálago deben funcionar cunhas prestacións de seis a nove veces mellores que os dunha ra.[6] Pénsase que isto se debe a que se almacena enerxía elástica nos tendóns das patas traseiras, o que lles permite dar maiores saltos do que se esperaría nun animal do seu tamaño.[6] Cando está a medio voo durante o salto dobra as pernas e brazos achegándoos ao corpo; despois sepáraos no último segundo para agarrar a póla da árbore. Nunha serie de saltos, poden cubrir unha distancia de 9 m en poucos segundos. O rabo, que é máis longo que as lonxitudes da cabeza e corpo combinadas, axuda aos poderosos músculos das patas a dar eses poderosos saltos. Pode andar a saltiños como os canguros ou simplemente correr ou andar a catro patas.[3] Estes movementos tan fortes, complicados e coordinados están baixo o control da metade rostral do córtex parietal posterior que está ligado ás áreas motora, premotora e visuomotora do córtex frontal.[7]
Xeralmente, a estrutura social dos Galagidae ten aspectos sociais e aspectos de vida solitaria. Isto pode verse nos seus xogos. Pendúranse das pólas ou gabean alto e lanzan cousas. Os xogos sociais inclúen xogos de loitas, de acicicalamento e de seguimento. Cando realizan o xogo de seguimento, dous gálagos choutan esporadicamengte e perséguense uns a outros polas árbores. Os individuos máis vellos do grupo prefiren repousar sós, pero os novos están en constante contacto entre si.[8] Isto obsérvase na especie Galago garnettii (ou Otolemur garnettii). As nais adoitan deixar as crías soas durante longos períodos de tempo e non intentan impedir que as crías se separen delas. Ao contrario, as crías tratan de permanecer preto da nai e inician accións para manter unha estreita proximidade coa nai e activar as interaccións sociais materno-filiais.[9]
O acicalamento é unha parte moi importante da vida diaria destes animais. Adoitan acicalarse antes, durante e despois de descansar. O acicalamento social é realizado máis frecuentemente polos machos no grupo. As femias a miúdo rexeitan os intentos feitos polos machos de acicalalas.[8]
Segundo as clasificacións existentes, os Galagidae poden agruparse en tres xéneros (Euoticus, Galago e Otolemur), ou noutras clasificacións en cinco xéneros, distinguíndose dous xéneros máis (Galagoides e Sciurocheirus), ás veces incluídos no xénero Galago:[1]
A clasificación con cinco xéneros é:
Familia Galagidae - gálagos
Está determinándose a secuencia xenómica parcial da especie Otolemur garnettii. Como é un primate 'primitivo', esta secuencia será especialmente útil para relacionar as secuencias dos primates superiores (macaco, chimpancé, humanos) con animais non primates próximos, como os roedores.[12]
Os Galagidae (galáxidos) son un grupo de pequenos primates nocturnos nativos de África continental, que constitúen unha familia. Tamén se lles chama ás veces Galagonidae (galagónidos) ou, simplemente, gálagos en xeral (aínda que hai un xénero que se chama especificamente Galago). Algunhas veces, en vez de tratalos como unha familia propia, son incluídos como subfamilia dentro dos Lorisidae ou Loridae (lorísidos, lóridos).
Tanto en variedade coma en abundancia, estes animais son os primates primitivos de maior éxito de África, segundo a African Wildlife Foundation.
Galagiji (Galagonidae) su porodica iz reda primata. Blisko su srodni s lorisima i ranije ih se smatralo njihovom podporodicom. Imaju pet rodova i ukupno 25 vrsta.
Galagosi žive u Africi, južno od Sahare, ali ih nema na Madagaskaru. U nekim su područjima vrlo česti.
Uši i njuškice im završavalju šiljasto, pa im izgled glave malo potsjeća na mačju. Ekstremiteti su puno više prilagođeni penjanju i hvatanju nego brzom trčanju. Krzno im je meko i gusto, a boja se, ovisno o vrsti, kreće između srebrno sive i naranđasto smeđe. Imaju velike oči koje su tipične za životinje koje su aktivne noću. Često čupavi rep je obično duži od polovine dužine tijela.
Dužina tijela im se kreće od oko 11 cm kod patuljastih galagija do gotovo 50 cm koliko dosižu veliki galagiji uz težinu od 50 grama do oko 2 kilograma, pri čemu su mužjaci oko 10% teži od ženki.
Galagiji su brzi i mogu skatati na udaljenosti do 12 m (za razliku od lorisa koji su spori i gotovo uopće ne skaču). Vrlo su aktivni noću, ali ne isključivo. Veći dio dana provode mirujući u gustoj vegetaciji ili u dupljama u stablima.
Socijalno ponašanje im je različito. Ponekad se okupljaju na spavanje u velike grupe da bi se, nakon buđenja, razišli u pojedinačnu potragu za hranom. Ponekad se sreću grupe od sedam do devet životinja koje žive zajedno, a porodične grupe su česte. Galagosi su teritorijalne životinje i brane svoje područje (odnosno, zajednički brane područje na kojem živi grupa) od uljeza, a ponekad samo od istospolnih pripadnika svoje vrste. Mnoge vrste trljaju ekstremitete urinom i tako obilježavaju svojim mirisom područje kojim se kreću a smatraju ga svojim. Glasanjem koje podsjeća na plač malih beba obilježavaju svoje područje, dok drugačijim glasovima upozoravaju jedinke svoje vrste na opasnost.
Galagosi se od vrste do vrste značajno razlikuju. Neke su vrste pretežno kukcojedi, dok u prehrani drugih preteže biljna prehrana (lišće, voće ili sokovi drveća).
Nakon skotnosti od četiri mjeseca, ženke dva puta godišnje donose na svijet dvoje (rjeđe jedno ili troje) mladunaca. Ponekad se majka radi koćenja povlači iz grupe, kako mužjak ne bi ubio novorođenčad. U dobi od 4 tjedna mladunci počinju jesti i čvrstu hranu, a sa šest do jedanaest tjedana prestaju sisati. Spolnu zrelost dosižu u dobi od godinu dana. Životinje u zatočeništvu mogu doživjeti do 16 godina, ali u prirodi rijetko dožive više od osam godina.
Za razliku od drugih primata galagosi su u prirodi još prilično česti.
Galagiji (Galagonidae) su porodica iz reda primata. Blisko su srodni s lorisima i ranije ih se smatralo njihovom podporodicom. Imaju pet rodova i ukupno 25 vrsta.
Galago adalah jenis primata kecil keluarga Lorisidae yang berasal dari hutan hujan Afrika. Galago hidup di pohon dan aktif mencari makan pada malam hari. Mangsanya adalah serangga, burung kecil, dan buah-buahan. Ukuran terbesarnya menyerupai bajing atau tupai. Galago terkenal sebagai peloncat yang handal, dapat mencapai 2 meter dari dahan ke dahan.
Galago adalah jenis primata kecil keluarga Lorisidae yang berasal dari hutan hujan Afrika. Galago hidup di pohon dan aktif mencari makan pada malam hari. Mangsanya adalah serangga, burung kecil, dan buah-buahan. Ukuran terbesarnya menyerupai bajing atau tupai. Galago terkenal sebagai peloncat yang handal, dapat mencapai 2 meter dari dahan ke dahan.
I galagidi (Galagidae Gray, 1825) sono una famiglia di piccoli primati notturni africani. Vengono spesso indicati col nome comune galagoni, anche detto lemure topo, quando non si intenda distinguere con questo termine i soli membri del genere Galago.
I galagoni sono abili saltatori, e si muovono con agilità fra i rami. Sono di piccole dimensioni, e hanno occhi molto grandi, caratteristiche che li fanno assomigliare a molte specie di lemuri notturni. Nonostante i grandi occhi, tutti i galagidi vedono solo in bianco e nero.
Grazie alle grandi orecchie mobili indipendentemente l'una dall'altra, i galagoni hanno un ottimo udito e una grande coda che li aiuta a tenersi in equilibrio. Si nutrono di insetti e altri piccoli animali e frutti.
I piccoli nascono già ben sviluppati e con gli occhi aperti, ma occorre qualche mese prima che siano completamente autonomi. La madre tiene il cucciolo con la bocca, e lo lascia solo per nutrirsi.
Le femmine adulte controllano il proprio territorio, ma lo condividono con la loro progenie. I maschi lasciano il territorio della madre appena raggiunta la pubertà, mentre le femmine rimangono, formando gruppi sociali composti solo da femmine adulte e piccoli. I maschi hanno un proprio territorio, che interseca in parte quelli delle femmine; in genere, un maschio si accoppia con tutte le femmine della zona. I maschi che non riescono a procurarsi un proprio territorio talvolta formano piccoli gruppi di scapoli.
I galagoni comunicano lanciando grida, e marcando il territorio con l'urina. Verso l'alba, uno speciale grido comunica al gruppo che è il momento di radunarsi, su un albero o in una buca nel terreno, per dormire.
In passato i galagidi erano classificati come sottofamiglia della famiglia Lorisidae ma attualmente gli è stato riconosciuto il rango di famiglia a sé stante.
Alla famiglia sono ascritti cinque generi:[1]
Sono noti in inglese come bush babies ("bambini del bosco"), probabilmente a causa dei loro versi, simili a vagiti; in afrikaans sono chiamati come nagapies, "scimmiette notturne". Il nome swahili è komba.
Il galagone viene menzionato nella poesia Versicoli quasi ecologici di Giorgio Caproni, una delle tracce della prima prova degli esami di maturità dell'anno 2017[2], causando così un'improvvisa impennata della popolarità di tale animale[3][4][5][6]. I galagoni sono protagonisti di un capitolo del libro autobiografico di Kuki Gallmann "Notti africane".
I galagidi (Galagidae Gray, 1825) sono una famiglia di piccoli primati notturni africani. Vengono spesso indicati col nome comune galagoni, anche detto lemure topo, quando non si intenda distinguere con questo termine i soli membri del genere Galago.
Galaginiai (Galagidae) – primatų (Primates) šeima. Turi dideles ausis, ilgas užpakalines galūnes ir ilgą uodegą. Laikosi medžiuose, bet vikriai šokuoja ir žeme kaip kengūra.
Šeimoje 3 gentys ir 20 rūšių:
Euoticus
Galago
Otolemur
Galago, (bermaksud "monyet malam kecil" dalam bahasa Afrikaans), ialah primat nokturnal kecil yang berasal dari Afrika, dalam famili Galagidae.
Jika anda melihat rencana yang menggunakan templat {{tunas}} ini, gantikanlah ia dengan templat tunas yang lebih spesifik.
De galago's (Galagidae, soms Galagonidae) zijn een familie van de kleine, nachtactieve - vandaar worden ze in het Afrikaans nagape genoemd - orde primaten (Primates), die voorkomen op het Afrikaanse continent. De galago's zijn nauw verwant aan de lori's en potto's, en vroeger werden de galago's in een onderfamilie van de loriachtigen (Lorisidae) geplaatst.
Galago's zijn kleine, boombewonende nachtdieren. Ze bewegen zich door de bomen en struiken voort met sprongen, in tegenstelling tot hun klimmende en kruipende verwanten, de potto's. Galago's foerageren alleen. Ze eten voornamelijk insecten en andere ongewervelden, aangevuld met gom en vruchten. De kleinere soorten eten meer insecten dan de grotere galago's. Galago's kunnen vliegende insecten als sprinkhanen en motten uit de lucht grijpen met hun voorpoten, terwijl de achterpoten een tak vasthouden. Een enkele keer eet een galago ook een hagedis of een vogeltje.
Galago's hebben een ronde kop. Als aanpassing aan het nachtelijke leven hebben galago's grote ogen, lange snuiten en grote oren. De oren van een galago kunnen onafhankelijk van elkaar worden bewogen, en worden platgevouwen om schade te voorkomen. De snuit eindigt in een vochtige neus. De tastzin is het sterkst ontwikkeld rond de hand- en voetzolen en de tastharen op de kop, enkels en polzen. De achterpoten bij de galago's zijn langer dan de voorpoten, en de poten in het algemeen langer dan die van de loriachtigen. Ook hebben ze een lange pluimstaart, waardoor ze in balans blijven tijdens de sprong. De staart is meestal langer dan de rest van het lichaam. Galago's zijn slanker en behendiger dan de lori's en potto's.
Galago's verschillen in grootte van de dwerggalago (Galagoides demidoff), die 105 millimeter lang wordt, tot de dikstaartgalago (Otolemur crassicaudatus), die wel 465 millimeter lang kan worden.
Galago's komen voornamelijk voor in de drogere bossen en wouden in het zuiden en oosten van Afrika. De belangrijkste vijanden van galago's zijn oehoes, verscheidene roofdieren en ook andere primaten.
Overdag slapen galago's in verstrikte takken, holle bomen of in zelfgebouwde nesten, alleen of in groepen. Voornamelijk volwassen vrouwtjes met jongen slapen in groepen met meerdere verwante vrouwtjes. Deze groepen kunnen uit tot wel tien dieren bestaan. In enkele soorten zijn deze groepen gemengd, maar bij de meeste soorten leven volwassen mannetjes volledig solitair.
Woongebieden overlappen meestal, maar dominante mannetjes dulden meestal geen andere dominante mannetjes of volwassen vrouwtjes in hun woongebied. Het woongebied van een dominant mannetje overlapt meestal met de woongebieden van meerdere volwassen vrouwtjes, hun onvolwassen vrouwelijke nakomelingen en jonge galago's. Zelfstandige mannetjes, die nog niet geslachtsrijp zijn, worden soms ook getolereerd binnen een woongebied van een dominant mannetje.
Galago's urineren over hun handen en voeten. De reden voor dit gedrag is onduidelijk, maar waarschijnlijk verstevigt dit de grip. Een andere theorie is dat het gebruikt wordt om territoria te markeren. Het territorium wordt echter voornamelijk gemarkeerd door stoffen uit huidklieren rond de genitaliën of op de borst, of door urine direct op een tak te deponeren.
Galago's communiceren voornamelijk met luide roepen. Galago's kennen minstens tien verschillende soorten roepen, die gebruikt worden om partners aan te trekken, rivalen af te weren of andere galago's te waarschuwen voor gevaar. Iedere soort kent weer andere roepen, en de soorten zijn het best aan de hand van hun roepen te onderscheiden. Aan de hand van afwijkende roepen zijn zelfs verscheidene nieuwe galagosoorten ontdekt. De roep van sommige soorten doet denken aan het gehuil van een baby, vandaar dat de dieren in het Engels ook wel "bushbabies" worden genoemd.
Galago's herkennen elkaar door middel van geur, en geur wordt aan elkaar overgedragen door tegen elkaar aan te wrijven, of door elkaar te vlooien.
Bij veel soorten is geen vaste voortplantingstijd, en paringen komen het gehele jaar door voort. Bij sommige soorten achtervolgen meerdere mannetjes eerst een bronstig vrouwtje, waarna één of meerdere mannetjes met het vrouwtje mogen paren. De bronst duurt vaak een dag of twee.
De penis heeft een lang penisbot (baculum) en op de huid van de eikel lopen naar achter gerichte keratine stekels. Deze stekels zorgen ervoor dat het mannetje tijdens de paring langer in het vrouwtje blijft zitten. Mochten meerdere mannetjes vlak na elkaar met hetzelfde vrouwtje paren heeft het eerste mannetje hierdoor een voorsprong. De lengte van de stekels en het baculum verschillen per soort, en veel nauw verwante en op elkaar lijkende soorten zijn meestal eenvoudig door deze kenmerken uit elkaar te houden. Dit verschil tussen de soorten is mogelijk een manier om paringen tussen twee verschillende soorten te voorkomen.
Jongen worden na een vrij lange draagtijd geboren, na 100 tot 150 dagen. Meestal krijgt een galago één tot twee, soms drie jongen per worp, en één à twee worpen per jaar. Een vrouwtje verplaatst de jongen door ze in haar bek te dragen, of doordat de jongen zich aan moeder vastklampen. De zoogtijd duurt 53 tot 140 dagen. Vrouwtjes blijven meestal in het woongebied van hun moeder totdat ze geslachtsrijp zijn, maar mannetjes verlaten meestal al voor die tijd het territorium van hun moeder. Galago's kunnen in vergelijking met zoogdieren van dezelfde grootte vrij oud worden (rond de vijftien).
De familie galago's bestaat uit zeven geslachten. Het geslacht Galagoides wordt vaak ingedeeld in het geslacht Galago. De afgelopen jaren zijn door nieuwe technieken (geluidsmetingen, DNA) veel nieuwe soorten ontdekt.
De galago's (Galagidae, soms Galagonidae) zijn een familie van de kleine, nachtactieve - vandaar worden ze in het Afrikaans nagape genoemd - orde primaten (Primates), die voorkomen op het Afrikaanse continent. De galago's zijn nauw verwant aan de lori's en potto's, en vroeger werden de galago's in een onderfamilie van de loriachtigen (Lorisidae) geplaatst.
Galagoer er en familie av små nattaktive primater som omfatter omkring 25 arter, som blant annet senegalgalago, tykkhalegalago og vestlig klogalago.
De er flokkdyr som lever i Afrika. De har et vidstrakt utbredelsesområde på det afrikanske kontinentet i området sør for Sahara. På Madagaskar fins de ikke.
Galagoene er i hovedsak trelevende og lever høyt oppe i trekronene i skoger og er aktive om natten. Om dagen sover de sammenrullet på et gjemt sted. Noen spiser hovedsakelig insekter og virvelløse dyr, andre spiser mest planter. Musklene i hendene og føttene er bygd på en måte som gjør at de har et godt grep.
Galagoer er en familie av små nattaktive primater som omfatter omkring 25 arter, som blant annet senegalgalago, tykkhalegalago og vestlig klogalago.
De er flokkdyr som lever i Afrika. De har et vidstrakt utbredelsesområde på det afrikanske kontinentet i området sør for Sahara. På Madagaskar fins de ikke.
Galagoene er i hovedsak trelevende og lever høyt oppe i trekronene i skoger og er aktive om natten. Om dagen sover de sammenrullet på et gjemt sted. Noen spiser hovedsakelig insekter og virvelløse dyr, andre spiser mest planter. Musklene i hendene og føttene er bygd på en måte som gjør at de har et godt grep.
Multimedia w Wikimedia Commons Galagowate[3], galago (Galagidae) – rodzina południowoafrykańskich, nadrzewnych ssaków naczelnych z infrarzędu lorisookształtnych (Lorisiformes) o nocnym trybie życia, wcześniej zaliczanych do lorisowatych jako podrodzina Galaginae. Wiele gatunków pozostaje słabo poznanych, niektóre narażone są na wyginięcie.
Galagowate zamieszkują środkową i południową Afrykę[4]. Nie występują na Madagaskarze. Zasiedlają tereny zalesione oraz busz.
Są to małpiatki o niewielkich rozmiarach. Długość ciała od 14 cm (galago senegalski) do 35 cm (galago gruboogonowy). Ogon osiąga długość większą od długości ciała i jest wykorzystywany do utrzymywania równowagi. Gatunki z tej rodziny mają duże uszy i oczy oraz silnie rozwinięte kończyny tylne. Na drugim palcu stopy znajduje się długi pazur wykorzystywany do czyszczenia sierści.
Wzór zębowy I C P M 36 = 2 1 3 3 2 1 3 3184-209
Prowadzą nadrzewny i nocny tryb życia. Żerują samotnie lub w małych grupach. Bardzo sprawnie poruszają się wśród gałęzi, skaczą z drzewa na drzewo. Po ziemi skaczą podobnie jak kangury. Są wszystkożerne - żywią się owadami i ich larwami, drobnymi kręgowcami, a także pędami roślin, owocami i nasionami. Ciąża trwa 110-133 dni. Samica rodzi jedno lub dwa młode. Młode rodzą się nie w pełni samodzielne. Przez kilka do kilkunastu dni - w zależności od gatunku - wędrują z matką przyczepione do jej futra. Galagowate trzymane w ogrodach zoologicznych żyją 12-16,5 roku.
Do rodziny galagowatych należą następujące rodzaje[3][4] (autorzy Mammal Species of the World wyróżniają tylko trzy rodzaje: Euoticus, Galago i Otolemur[2]):
Galagowate, galago (Galagidae) – rodzina południowoafrykańskich, nadrzewnych ssaków naczelnych z infrarzędu lorisookształtnych (Lorisiformes) o nocnym trybie życia, wcześniej zaliczanych do lorisowatych jako podrodzina Galaginae. Wiele gatunków pozostaje słabo poznanych, niektóre narażone są na wyginięcie.
Os galagonídeos (latim científico: Galagonidae, ou Galagidae) formam uma família de primatas estrepsirrinos, cujos representantes são mamíferos pequenos e noturnos originários da África. Ao contrário da família Loridae, eles não possuem movimentos e saltos lentos e deliberados. Esta família é composta por três gêneros e 19 espécies.
Os galagonídeos (latim científico: Galagonidae, ou Galagidae) formam uma família de primatas estrepsirrinos, cujos representantes são mamíferos pequenos e noturnos originários da África. Ao contrário da família Loridae, eles não possuem movimentos e saltos lentos e deliberados. Esta família é composta por três gêneros e 19 espécies.
Galagoer eller med ett gammalt namn öronmakier (Galagonidae) är en familj i underordningen Strepsirrhini som tillhör ordningen primater. Det finns mellan 20 och 25 arter i tre släkten som lever i Afrika. Galagoer är jämförelsevis små, vistas främst i träd och är aktiva på natten.
De utmärkas genom sina stora, nakna och tunna öron som liknar öronen hos några fladdermöss och vilkas bakre rand kan rullas ihop. De har stora ögon, långa och smala fingrar och tår. De bakre lemmarna är förlängda genom förstoringen av två vristben (häl- och båtbenet). Från lemurerna skiljer sig galagoerna genom byggnaden av trumbenet, vilket överensstämmer närmare med de arter i underordningen Haplorhini. Nästan alla fingrar och tår har naglar med undantag av den andra tån som har en klo för pälsvårdnaden.
Pälsen är mjuk och ullig. Pälsens grundfärg är vanligen brun- eller gråaktig och undersidan är oftast ljusare.
Storleken varierar mellan 7 och 40 cm och därtill kommer en 11 till 50 centimeter lång svans. De största arterna finns i släktet Otolemur med en vikt mellan 0,6 och 2 kilogram. Alla andra arter väger bara mellan 50 och 400 gram. Svansen är alltid längre än bålen och hos vissa arter påfallande yvig. Tandformeln är I 2/2 C 1/1 P 3/3 M 3/3, alltså sammanlagt 36 tänder.
Galagoerna har en vidsträckt spridning på den afrikanska kontinenten i området söder om Sahara. På Madagaskar saknas de. Utbredningsområdet sträcker sig från Senegal och Etiopien till norra Sydafrika. Habitatet utgörs av olika landskap med träd, bland annat regnskogar men även regioner som påminner om savann. Några arter vistas i människans närhet och lever i parker eller trädgårdskolonier.
De lever i skogar och är bara aktiva om natten. Om dagen sover de hoprullade på ett undangömt ställe. De har olika sätt att röra på sig framåt. Några arter klättrar uppåt lodräta trädstammar eller hoppar från gren till gren, andra går främst på fyra ben och gör bara mindre skutt.
Dess sociala beteenden varierar mellan arterna och är inte riktig utforskade. Individerna letar ofta ensam efter föda men sover i gemensamma gömställen. Flera arter har ett revir och markerar territoriets gränser med urin. Hannar är oftast aggressiva mot artfränder av samma kön men reviret kan överlappas med honornas revir. Hannar som är för unga för att etablera ett eget revir lever ibland i mindre flockar.[1] Vissa arter lever hela livet i mindre grupper.
På engelska kallas de ibland för bushbabies vad som syftar på deras läte som påminner om skrik från en nyfödd människa.[2]
Angående födan skiljer sig de hithörande arterna betydligt. Några livnär sig på mindre ryggradsdjur eller insekter, andra äter huvudsakligen växter.[1] Födans sammansättning varierar inte bara mellan arterna utan även inom en art beroende på levnadsområde och årstid. Arter som främst äter frukter livnär sig av trädens vätskor när frukterna är omogna. Arter från släktet klogalagoer har speciella tänder för att göra hål i trädens bark och frukternas skal.
Honor kan para sig en eller två gånger per år och efter dräktigheten som varar i 110 till 140 dagar föds ett till tre ungdjur. Ofta skapar honan kort före födelsen en bo av blad som används under ungdjurets första veckor. Honor håller ungdjur även i munnen när de vandrar omkring. Efter två till fem månader sluter honan att ge di och ungdjuret är efter ett till två år könsmoget. Individer i fångenskap blev upp till 18 år gamla men i naturen uppskattas livslängden med omkring åtta år.
I vissa områden är galagoer talrika och inte lika hotade som andra afrikanska primater. De har bra förmåga att anpassa sig och lever även i öppna landskap. De hotas delvis av jakt. De flesta arterna räknas av IUCN som livskraftiga men det finns även arter som listas med stark hotad eller akut hotad.
Den svenska serietidningen Galago har tagit sitt namn efter djurgruppen.
Galagoernas närmaste släktingar hittas i familjen lorier (Lorisidae) och tillsammans bildar de delordningen Lorisiformes. Lorisiformes och delordningen Lemuriformes (bland annat lemurer, fingerdjur och vesslemakier) sammanfattas i underordningen Strepsirrhini. Galagoer har några kännetecken som även finns hos spökdjur, till exempel särskilt stora ögon och förlängda vristben, men dessa särdrag uppkom genom konvergent evolution och har ingen betydelse för släktskapet.
Familjens inre systematik är delvis omstridd. Det finns flera populationer med individer som skiljer sig enligt utseende men på grund av flera korsningar mellan dessa populationer är det oklart om de utgör självständiga arter.
Enligt den följande indelningen (Wilson & Reeder, 2005) består familjen av 3 släkten med tillsammans 19 arter, men det finns även andra uppfattningar.[3]
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, Galagos, 1904–1926.
Wikimedia Commons har media som rör Galagoer.
Galagoer eller med ett gammalt namn öronmakier (Galagonidae) är en familj i underordningen Strepsirrhini som tillhör ordningen primater. Det finns mellan 20 och 25 arter i tre släkten som lever i Afrika. Galagoer är jämförelsevis små, vistas främst i träd och är aktiva på natten.
Galagogiller (Galagonidae), ağaçlarda yaşayan, noktürnal, iri gözlü, küçük bir nemli burunlu primat familyası. Afrika'da yaşarlar. Ayrıca bushbaby[1] (çalıbebeği) ve nagapie[2] (küçük gece maymunu) isimleri ile bilinirler.
«Galago» veya öbür adıyla «Ojam», Güney ve Ekvator Afrikası'nm sevimli ve çevik bir hayvanıdır. Yerde ve ağaçların üzerinde top gibi zıplar.
Galago'nun uzun ve ince parmaklarının alt ucunda vantuz ödevini gören etten çekmenler vardır. Bunlar, hayvanın pençelerini kullanmadan koşa koşa ağaçlara tırmanmasını sağlarlar.
Galago'nun vücudu yünümsü sık tüylü bir kürkle kaplı, tüylü kuyruğu ise vücudundan biraz uzundur. Parlak bir kahverengi olan şaşılacak derecede güzel gözleri vardır. Bu gözlerin garip bir tarafı, galago'nun bunları, bizlerin yaptığımız gibi göz oyuklarının içinde oynatamamasıdır. Düz hat üzerinde olmıyan bir cisme bakmak istediği zaman, gözünü değil, başını çevirmesi gerekir. Başını, tam arkasını görebilecek derecede çevirebilmesi ise, bizlerin yoksun bulunduğumuz ve gıpta edebileceğimiz bir başarıdır.
Küçük galago, ekseri maki'ler gibi ağaçların üzerinde yaşar ve gündüzlerini uyumakla geçirir. Arkadaş canlısı olmakla beraber, pek de fazla kalabalıktan hoşlanmaz. Yavrular üçlü, dörtlü gruplar halinde uyur ve bacaklariyle birbirlerine sarılarak iri bir top meydana getirirler. Bu zamanlarda yuvarlak kafalarındaki geniş, ince ve tüysüz kulaklar arkaya dönmüş ve katlanmıştır. Uyku yeri bir ağaç kovuğu, yahut sık yaprakların arasıdır.
Galago, güneşli saatlerde bir şey yüzünden rahatsız olmadıkça, nadiren insanlara gözükür. Güneş batarken bu küçük hayvanlar canlanır ve aralıklı olarak, bütün gece tekrarlayacakları dokunaklı bir ses çıkarırlar. Bu bağırışlarından ötürü bazı lisanlarda «orman bebeği» diye anılırlar. Otçul olmakla beraber, kuş yumurtası da diyetleri arasındadır. Bu çevik mahluklar, orman gecesinin loşluğunda 6 metre ötedeki bir dala tam isabetle sıçrayabilirler. Aralarında çıkan kavga ekseriya ölüme kadar giden bir dövüşle sonuçlanırsa da, terbiye edilmeleri ve gayet uysal birer evcil hayvan olmaları mümkündür.
Primat ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Galagogiller (Galagonidae), ağaçlarda yaşayan, noktürnal, iri gözlü, küçük bir nemli burunlu primat familyası. Afrika'da yaşarlar. Ayrıca bushbaby (çalıbebeği) ve nagapie (küçük gece maymunu) isimleri ile bilinirler.
«Galago» veya öbür adıyla «Ojam», Güney ve Ekvator Afrikası'nm sevimli ve çevik bir hayvanıdır. Yerde ve ağaçların üzerinde top gibi zıplar.
Galago'nun uzun ve ince parmaklarının alt ucunda vantuz ödevini gören etten çekmenler vardır. Bunlar, hayvanın pençelerini kullanmadan koşa koşa ağaçlara tırmanmasını sağlarlar.
Galago'nun vücudu yünümsü sık tüylü bir kürkle kaplı, tüylü kuyruğu ise vücudundan biraz uzundur. Parlak bir kahverengi olan şaşılacak derecede güzel gözleri vardır. Bu gözlerin garip bir tarafı, galago'nun bunları, bizlerin yaptığımız gibi göz oyuklarının içinde oynatamamasıdır. Düz hat üzerinde olmıyan bir cisme bakmak istediği zaman, gözünü değil, başını çevirmesi gerekir. Başını, tam arkasını görebilecek derecede çevirebilmesi ise, bizlerin yoksun bulunduğumuz ve gıpta edebileceğimiz bir başarıdır.
Küçük galago, ekseri maki'ler gibi ağaçların üzerinde yaşar ve gündüzlerini uyumakla geçirir. Arkadaş canlısı olmakla beraber, pek de fazla kalabalıktan hoşlanmaz. Yavrular üçlü, dörtlü gruplar halinde uyur ve bacaklariyle birbirlerine sarılarak iri bir top meydana getirirler. Bu zamanlarda yuvarlak kafalarındaki geniş, ince ve tüysüz kulaklar arkaya dönmüş ve katlanmıştır. Uyku yeri bir ağaç kovuğu, yahut sık yaprakların arasıdır.
Galago, güneşli saatlerde bir şey yüzünden rahatsız olmadıkça, nadiren insanlara gözükür. Güneş batarken bu küçük hayvanlar canlanır ve aralıklı olarak, bütün gece tekrarlayacakları dokunaklı bir ses çıkarırlar. Bu bağırışlarından ötürü bazı lisanlarda «orman bebeği» diye anılırlar. Otçul olmakla beraber, kuş yumurtası da diyetleri arasındadır. Bu çevik mahluklar, orman gecesinin loşluğunda 6 metre ötedeki bir dala tam isabetle sıçrayabilirler. Aralarında çıkan kavga ekseriya ölüme kadar giden bir dövüşle sonuçlanırsa da, terbiye edilmeleri ve gayet uysal birer evcil hayvan olmaları mümkündür.
Галагові живуть в Африці південніше Сахари, але не зустрічаються на Мадагаскарі. У деяких регіонах їх чисельність вельми висока, і їх виживанню в цілому нічого не загрожує.
Гострі вуха галагових і їх мордочка нагадують кішку, проте їх кінцівки пристосовані не стільки до швидкого бігу, скільки до лазіння і хапання. Шерсть м'яка і густа, а її забарвлення варіює залежно від виду від срібно-коричневої до оранжево-коричневою. Для галагових, як для всяких активних ночами звірів, характерні дуже великі очі. Довжина хвоста становить більш ніж половину довжини тулуба. Загальна довжина тулуба у дорослих особин сягає від 11 см (карликові галаго) до майже 50 см (товстохвості галаго), а маса варіює від 50 До 2000 г. Самець в середньому на десять відсотків важче, ніж самка.
Галагові швидко пересуваються по деревах і вміють стрибати майже на 12 метрів. Це відрізняє їх від лоріобразних, які менш моторні й майже не стрибають. Основним часом діяльності галагових є ніча, однак вони активні не виключно вночі. Більшість денного часу вони проводять в густій рослинності або в деревних дуплах. Соціальна поведінка цих звірів досить різноманітна. Іноді вони утворюють прості спальні суспільства і йдуть після цього на пошуки їжі поодинці. Іноді вони гуртуються в групи від семи до дев'яти тварин, в яких живуть досить тривалий час. Галагові відрізняються територіальною поведінкою і захищають свій ареал від вторгнень чужих особин, як правило представників тієї ж статі. Багато видів миють свої руки і ноги у власній сечі, після чого, проходячи по своєму ареалу, маркують його своїм запахом. Галагові часто кричать, і ці крики різняться в залежності від того, що ними галагових хочуть виразити. Бувають агресивні крики, що служать для відлякування чужих особин. Іншими криками галагові намагаються попереджати своїх родичів про небезпеку.
Їжа галагових істотно відрізняється в залежності від виду. Існують види, що харчуються переважно комахами. Інші види воліють рослинну їжу, таку як листя, фрукти або деревні соки.
Двічі на рік самка після чотиримісячної вагітності народжує по два, зрідка три або одне, дитинча. Іноді вона усамітнюється для пологів, щоб самець не вбив потомство. За чотири тижні молодняк починає пробувати першу немолочну їжу, а через вісім тижнів повністю припиняють смоктати молоко. Статевої зрілості галагові досягають у віці року. У неволі їх тривалість життя сягає 16 років, в дикій природі вони лише зрідка стають старше восьми років.
Galagidae là một họ động vật có vú trong bộ Linh trưởng. Họ này được Gray miêu tả năm 1825.[1]
Bài viết liên quan đến Bộ Linh trưởng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Galagidae là một họ động vật có vú trong bộ Linh trưởng. Họ này được Gray miêu tả năm 1825.
Галаговые (лат. Galagonidae) — семейство лориобразных небольших ночных приматов. Являются близкими родственниками лориевых и ранее рассматривались как одно из их подсемейств. К галаговым относятся пять родов, в которых насчитывается 25 видов.
Галаговые живут в Африке южнее Сахары, но не встречаются на Мадагаскаре. В некоторых регионах их численность весьма высока и их выживанию, в целом, ничто не грозит.
У галаговых большие глаза, хорошее ночное зрение, острый слух, сильные задние конечности, длинный хвост. Острые уши галаговых и их мордочка напоминают кошачьи, однако их конечности приспособлены не столько к быстрому бегу, сколько к лазанию и хватанию. Шерсть мягкая и густая, а её расцветка варьируется в зависимости от вида от серебряно-коричневой до оранжево-коричневой. Для галаговых, как для всяких активных по ночам зверей, характерны очень крупные глаза. Длина хвоста составляет более половины длины туловища. Длина туловища у взрослых особей варьируется от 11 см (галаго Демидова (Galago demidoff)) до почти 40 см (толстохвостый галаго), а масса — от 50 до 1500[1] г. Самец в среднем на десять процентов тяжелее самки.
Обитают в основном в верхнем ярусе тропического леса, редко опускаясь на землю. Галаговые очень подвижны и умеют прыгать на большие расстояния: на 2 метра и более, некоторые — более 5 метров. Это отличает их от лориобразных, которые менее проворны и почти не прыгают. Преимущественно временем активности галаговых является ночь, днём они малоподвижны. Бо́льшую часть дневного времени проводят в густой растительности или в древесных дуплах. Социальное поведение этих зверей весьма разнообразно. Иногда они образуют простые спальные сообщества и после этого поодиночке отправляются на поиски пищи. Иногда они сплачиваются в группы в 7–9 животных, в которых живут достаточно продолжительное время. Галаговые отличаются территориальным поведением и защищают свой ареал от вторжений чужих особей, как правило представителей того же пола. Многие виды мочат свои руки и ноги в собственной моче и, проходя по своему ареалу, метят его своим запахом. Галаговые часто кричат и эти крики разнятся в зависимости от того, что ими галаговые хотят выразить: агрессивные для отпугивания чужих особей, предупреждающие своих сородичей об опасности и прочие.
Пища галаговых существенно различается в зависимости от вида. Некоторые питаются преимущественно насекомыми, другие — предпочитают растительную пищу: листья, фрукты или древесные соки (гумми). Кроме того, в рационе могут присутствовать мелкие птицы, яйца, мыши, ящерицы.
Один-два раза в год самка после четырёхмесячной беременности рожает по два, изредка три или одного, детёныша. Иногда она уединяется для родов, чтобы самец не убил потомство. Спустя четыре недели молодняк начинает пробовать первую немолочную пищу, а в 8–12 недель полностью прекращают сосать молоко. Половой зрелости галаговые достигают в возрасте 1–2 лет. В неволе их продолжительность жизни составляет 12–16 лет (толстохвостых галаго до 22 лет), в дикой природе — редко более 10 лет.
Галаговые (лат. Galagonidae) — семейство лориобразных небольших ночных приматов. Являются близкими родственниками лориевых и ранее рассматривались как одно из их подсемейств. К галаговым относятся пять родов, в которых насчитывается 25 видов.
尖爪叢猴屬 Euoticus
嬰猴屬 Galago
大嬰猴屬 Otolemur
嬰猴科（学名Galagidae），也叫丛猴科，哺乳綱靈長目的一科，产于非洲大陆，有时也被包括在懒猴科内作为一个亚科。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : サル目 Primates 亜目 : 原猿亜目 Strepsirrhini 科 : ガラゴ科 Galagidae 学名 Galagidae 和名 ガラゴ科 ガラゴ科（ガラゴか）は、サル目の科の1つ。この科に属する種はすべてアフリカ大陸に分布している。
近年の研究によりいくつかの新種が発見され、その結果3つの属に分類された。かつてのコビトガラゴ属 Galagoides は消滅して、それに属していた2種はガラゴ属に帰属した。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
갈라고는 아프리카 대륙에 사는 작은 야행성의 영장류로 갈라고과(Galagidae)에 속하는 원숭이의 총칭이다. 갈라고원숭이 또는 부시베이비 또는 나가피(아프리칸스어로 "작은 밤 원숭이"를 뜻한다.)로도 불린다. 로리스과에 속하는 아과로 분류하기도 한다. 작은 야행성 포유류이다.[1] 일부는 “부시베이비”라는 이름을 이 원숭이의 울음소리 혹은 외양에서 유래한 것으로 설명하고 있다. 남아프리카에서 부르는 “나가피”라는 이름은 이 원숭이가 거의 전적으로 밤에만 발견되는 사실에서 유래한 것이다.
.png)
_(22851755208).jpg)
.jpg)
.png)
.png)
.png)
