nomes no trilho de navegação
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Sylvia deserticola[2] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sylviidae que vive nel noroeste d'África.
Como'l so nome indica cría nes montes del Atles, hasta los 1600 msnm, y pasa l'iviernu daqué más al sur, en rexones de carba semiárido hasta los cantos del desiertu, distribuyida por Marruecos, Arxelia, Tunicia, l'este de Libia, Mauritania y Sáḥara Occidental.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Sylvia deserticola ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sylviidae que vive nel noroeste d'África.
Devedig an Atlas a zo un evn, Sylvia deserticola an anv skiantel anezhañ.
Devedig an Atlas a zo un evn, Sylvia deserticola an anv skiantel anezhañ.
La tallareta del desert[1] (Sylvia deserticola) és un ocell de la família dels sílvids (Sylviidae) que habita al pis inferior dels boscos o matoll de les muntanyes d'Àfrica nord-occidental, al Marroc, Algèria i Tunis.
La tallareta del desert (Sylvia deserticola) és un ocell de la família dels sílvids (Sylviidae) que habita al pis inferior dels boscos o matoll de les muntanyes d'Àfrica nord-occidental, al Marroc, Algèria i Tunis.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor Tristram (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion Tristram) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sylvia deserticola; yr enw Saesneg arno yw Tristram's warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. deserticola, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r telor Tristram yn perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Preblyn jyngl Abbott Malacocincla abbotti Preblyn jyngl aelddu Malacocincla perspicillata_-_Black-browed_Babbler_-_specimen_-_lateral_view.jpeg)
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor Tristram (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion Tristram) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sylvia deserticola; yr enw Saesneg arno yw Tristram's warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. deserticola, sef enw'r rhywogaeth.
La Atlassilvio aŭ Tristrama silvio (Sylvia deserticola) estas komuna kaj disvastigata specio de birdo de la familio de Silviedoj kaj de ties plej tipa genro nome Sylvia aŭ silvioj, kiuj estas grizecaj aŭ grizecbrunaj insektovoruloj.
Tiu specio estas iom simila al la Barbstria silvio, tio estas griza supre kaj bruna sube kun blanka strio el la bekobazo al la kolflanko kvazaŭ barbo, kio nomigas la alian specion, sed ĉe tiu ĉi ĝi ne estas tiom markata kaj krom la griza koloro en dorso estas ankaŭ pli forta bruna nuanco kaj nigreca makuleto en ŝultroj kiel ĉe aliaj samgenranoj. Krome la diferenco inter la tre bruna brusto kaj la bruneca ventro ne estas tiom markata kiom ĉe la Barbstria kaj eble la plej klara distingilo estas blanka okulringo simila al tiu de la proksima parenco Okulvitra silvio, sufiĉe videbla en la griza kapo iom pli hela en kolflanko kaj nuko.
Tiu palearktisa specio troviĝas en Nordafriko al la Saharo kio nomigas la specion en la latina scienca nomo kie deserticola signifas “loĝanto en dezerto” kaj en Esperanto per aludo al la Atlasa Montaro, nome en Alĝerio, Libio, Maŭritanio, Maroko, Tunizio kaj Okcidenta Saharo. Ties natura biotopo estas subtropikaj aŭ sekaj arbustaroj.
La Atlassilvio aŭ Tristrama silvio (Sylvia deserticola) estas komuna kaj disvastigata specio de birdo de la familio de Silviedoj kaj de ties plej tipa genro nome Sylvia aŭ silvioj, kiuj estas grizecaj aŭ grizecbrunaj insektovoruloj.
Tiu specio estas iom simila al la Barbstria silvio, tio estas griza supre kaj bruna sube kun blanka strio el la bekobazo al la kolflanko kvazaŭ barbo, kio nomigas la alian specion, sed ĉe tiu ĉi ĝi ne estas tiom markata kaj krom la griza koloro en dorso estas ankaŭ pli forta bruna nuanco kaj nigreca makuleto en ŝultroj kiel ĉe aliaj samgenranoj. Krome la diferenco inter la tre bruna brusto kaj la bruneca ventro ne estas tiom markata kiom ĉe la Barbstria kaj eble la plej klara distingilo estas blanka okulringo simila al tiu de la proksima parenco Okulvitra silvio, sufiĉe videbla en la griza kapo iom pli hela en kolflanko kaj nuko.
Tiu palearktisa specio troviĝas en Nordafriko al la Saharo kio nomigas la specion en la latina scienca nomo kie deserticola signifas “loĝanto en dezerto” kaj en Esperanto per aludo al la Atlasa Montaro, nome en Alĝerio, Libio, Maŭritanio, Maroko, Tunizio kaj Okcidenta Saharo. Ties natura biotopo estas subtropikaj aŭ sekaj arbustaroj.
Basamortuko txinboa (Sylvia deserticola) Sylvia generoko animalia da. Hegaztien barruko Sylviidae familian sailkatua dago.
Basamortuko txinboa (Sylvia deserticola) Sylvia generoko animalia da. Hegaztien barruko Sylviidae familian sailkatua dago.
Atlaskerttu (Curruca deserticola) on pohjoisafrikkalainen pieni varpuslintu.
Linnun pituus on 11,5–12,5 cm. Pieni, melko pitkäpyrstöinen kerttu, joka muistuttaa höyhenpuvultaan sekä pikkupensaskerttua että rusorintakerttua. Juhlapukuinen koiras on kirkasvärisempi kuin naaras ja nuori lintu.[2]
Vanhoilla atlaskertuilla on täydellinen sulkasato kesällä pesimäajan jälkeen ja osittainen sulkasato talvella, jolloin vaihtuu osa ruumiin- ja peitinhöyhenistä. Nuori lintu sulkii ruumiinhöyhenensä ja osan siipien peitinhöyhenistä kesällä ja osan höyhenistään talvella.[3]
Atlaskerttu elää Pohjois-Afrikassa Mauritaniasta ja Länsi-Saharasta Tunisiaan, myös Atlasvuoristossa. Se on pääasiassa paikkalintu, mutta vuoristojen lintuja muuttaa talveksi alas tasangoille. Lajin elinalueen koko on noin 880 000 neliökilometriä ja lajin kanta on elinvoimainen.[1] Sitä ei ole tavattu Suomessa.
Kuivat ja karut pensaikkomaat, eritoten vuorenrinteet ja nummet.
Hyönteissyöjä.
Atlaskerttu (Curruca deserticola) on pohjoisafrikkalainen pieni varpuslintu.
De atlasgrasmus (Sylvia deserticola) is een zangvogel uit de familie van zangers (Sylviidae).
De vogel is 11,5 tot 12,5 cm lang. Deze grasmus is lastig te onderscheiden van de brilgrasmus en de baardgrasmus. Het mannetje in broedkleed heeft net als de brilgrasmus een witte oogring, maar is roestrood van onder, net als de baardgrasmus. De baardgrasmus heeft echter een witte buik en de atlasgrasmus niet. Verder heeft de atlasgrasmus de gewoonte zijn staart opgewipt te houden.[2]
Deze soort telt 3 ondersoorten:
Het leefgebied bestaat uit maquis en garrigue (heidevegetaties met doornstruiken) met enkele kurkeiken op hoogtes tussen de 1000 en 2500 m boven de zeespiegel in het Atlasgebergte. Het is een standvogel, hoewel vogels die betrekkelijk hoog in het gebergte leven, 's winters over korte afstand naar het zuiden trekken naar gebieden met halfwoestijnen.[2][3]
De grootte van de wereldpopulatie is niet gekwantificeerd, maar algemeen voorkomend in geschikt habitat. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de atlasgrasmus als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesAtlassångare[2] (Sylvia deserticola) är en nordafrikansk fågel i familjen sylvior inom ordningen tättingar.[3]
Atlassångaren är en relativt liten och långstjärtad Sylvia-sångare med en kroppslängd på 11,5-12,5 centimeter. Den liknar både glasögonsångaren och rödstrupig sångare, med den förras rostbruna vinge och vita ögonring och den senares tegelröda undersida, grå ovansida och vita mustaschstreck. Den håller sin långa stjärt olikt glasögonsångaren ofta rest. Unga fåglar på hösten är till förväxling lik glasögonsångaren men är mer beige på bröstet.[4]
Atlassångaren sjunger likt flera andra Sylvia-arter med sin snabb och kvittrig ramsa och inflikande korta visseltoner. Den är lika snabb som provencesångarens, men mer varierad.[4]
Atlassångaren är en stannfågel i nordvästra Afrika som delas in i två underarter med följande utbredning:[3]
Vintertid flyttar en del individer söderut till planare mark.[4]
Arten har påträffats tillfälligt i Kanarieöarna, Gibraltar, Italien och Malta.[5]
Tidigare delade man in den i den tredje underarten ticehursti (R. Meinertzhagen 1939) som bara var känd från några enstaka specimen i Marocko och västra Algeriet, men detta taxon har inte officiell status idag.[3][6]
DNA-studier visar att typarten för släktet Sylvia, trädgårdssångare (S. borin) samt även svarthätta S. atricapilla) står närmare några afrikanska arter i andra släkten än med övriga Sylvia-arter.[7] Det medför att antingen expanderas Sylvia eller så förs atlassångaren med släktingar till ett annat släkte, Curruca.[8]
Fågeln häckar i bergiga områden på mellan 900–1600 meters höjd över havet,[6] eller hedar med buskvegetation[4]. Vintertid påträffas den ofta på planare och lägre nivå i exempelvis torr stäpp eller halvöken.[4]
Atlassångaren lever främst av små leddjur, som maskar, larver, myror och skalbaggar. Troligen intar den även frukt under hösten. Den födosöker främst lågt i gräs och buskar, ofta även på marken.[9]
Häckningssäsongen äger rum huvudsakligen mellan maj och juli, men inleds så sent som maj på högre nivåer. Den verkar ha ett monogamt häckningsmönster. Den lägger tre till fem ägg i ett bo av gräs placerat en till en och en halv meter ovan mark i en buske.[9]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Den beskrivs som tämligen allmän och lokalt allmän.[10]
Wikimedia Commons har media som rör atlassångare.
Wikispecies har information om Sylvia deserticola.
Atlassångare (Sylvia deserticola) är en nordafrikansk fågel i familjen sylvior inom ordningen tättingar.
Sylvia deserticola là một loài chim trong họ Sylviidae.[1]
Sylvia deserticola Tristram, 1859
Подвиды
Атласская славка[1] (лат. Sylvia deserticola) — вид новонёбных птиц из семейства славковых. Распространён в северо-западной Африке и Южной Европе[2][3]. Обитают в субтропических и тропических (низменных) засушливых кустарниковых местностях, местностях с кустарником средиземноморского типа и раскалённой пустыне[4]; в местах зимовки, в Марокко, населяют местности более низкие и более открытые, на кромках пустынь, включая оазисы, солёные участки и руслах рек[5]. На высоте от 1000 до 2500 метров над уровнем моря[4][6][7]. Длина тела птиц 12—14 см; размах крыльев 13—17 см[5]. Питаются в основном насекомыми. Птицы в поисках пищи исследуют кусты, перепрыгивая с ветки на ветку, также пищу ищут среди густой травы[5].
Гнёзда строят в кустарниках, на высоте от 1 до 1,5 метров над землёй. Самка откладывает от трёх до пяти яиц[5].
Известно два вида[8]:
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Атласская славка (лат. Sylvia deserticola) — вид новонёбных птиц из семейства славковых. Распространён в северо-западной Африке и Южной Европе. Обитают в субтропических и тропических (низменных) засушливых кустарниковых местностях, местностях с кустарником средиземноморского типа и раскалённой пустыне; в местах зимовки, в Марокко, населяют местности более низкие и более открытые, на кромках пустынь, включая оазисы, солёные участки и руслах рек. На высоте от 1000 до 2500 метров над уровнем моря. Длина тела птиц 12—14 см; размах крыльев 13—17 см. Питаются в основном насекомыми. Птицы в поисках пищи исследуют кусты, перепрыгивая с ветки на ветку, также пищу ищут среди густой травы.
Гнёзда строят в кустарниках, на высоте от 1 до 1,5 метров над землёй. Самка откладывает от трёх до пяти яиц.
Известно два вида:
Sylvia deserticola deserticola — гнездятся в Сахарском Атласе и горах Аурес, от Айн-Сефра (северо-запад Алжира) восточнее до Гафсы (Тунис); зимуют на юге в центральном и южном Алжире (Тадемаит, Тассилин-Адджер, Ахаггар), северо-восточном Мали и центральной Ливии; Sylvia deserticola maroccana — гнездятся в Антиатласе, Хаут-Атласе и Мойен-Атласе, от Jebel Igdet (Марокко) восточнее до Тлемсена (северо-запад Алжира); зимуют на юге в западных оазисах пустыни Сахара (на юге до Нуакшота, в западной Мавритании).
