Gwyfyn sy'n perthyn i urdd y Lepidoptera yw gwyfyn dotiog, sy'n enw gwrywaidd; yr enw lluosog ydy gwyfynod dotiog; yr enw Saesneg yw Dot Moth, a'r enw gwyddonol yw Melanchra persicariae.[1][2] Ar wahân i'r de-ddwyrain, mae'n eithaf cyffredin drwy weddill Ewrop.
Lled ei adenydd ydy 38–50 mm ac fe'i welir yn hedfan yng Ngorffennaf ac Awst, fin nos. Caiff ei ddenu gan flodau, mêl a golau.
Gellir dosbarthu'r pryfaid (neu'r Insecta) sy'n perthyn i'r Urdd a elwir yn Lepidoptera yn ddwy ran: y gloynnod byw a'r gwyfynod. Mae'r dosbarthiad hwn yn cynnyws mwy na 180,000 o rywogaethau mewn tua 128 o deuluoedd.
Wedi deor o'i ŵy mae'r gwyfyn dotiog yn lindysyn sy'n bwyta llawer o ddail, ac wedyn mae'n troi i fod yn chwiler. Daw allan o'r chwiler ar ôl rhai wythnosau. Mae pedwar cyfnod yng nghylchred bywyd glöynnod byw a gwyfynod: ŵy, lindysyn, chwiler ac oedolyn.
Gwyfyn sy'n perthyn i urdd y Lepidoptera yw gwyfyn dotiog, sy'n enw gwrywaidd; yr enw lluosog ydy gwyfynod dotiog; yr enw Saesneg yw Dot Moth, a'r enw gwyddonol yw Melanchra persicariae. Ar wahân i'r de-ddwyrain, mae'n eithaf cyffredin drwy weddill Ewrop.
Lled ei adenydd ydy 38–50 mm ac fe'i welir yn hedfan yng Ngorffennaf ac Awst, fin nos. Caiff ei ddenu gan flodau, mêl a golau.
Die Flohkraut-Eule (Melanchra persicariae) ist ein Schmetterling (Nachtfalter) aus der Familie der Eulenfalter (Noctuidae).
Der Falter hat eine Flügelspannweite von 28 bis 38 mm[1]. Die Grundfarbe der Vorderflügel ist schwarzbraun mit grauen und ockerfarbenen Flecken. Die Querlinien und die Ringmakel sind häufig undeutlich bis erloschen. Wenn die Querlinien erkennbar sind, sind sie dunkler als die Grundfarbe, die Ringmakel ist dagegen hell umrandet. Die Nierenmakel sind fast immer deutlich ausgebildet, weiß gefüllt. Allerdings gibt es die Forma unicolor mit fast schwarzer Nierenmakel. Die Forma accipitrina besitzt braungefüllte Nierenmakel. Die Wellenlinie ist manchmal in gelbe Punkte aufgelöst. Die Hinterflügel sind hellbraun.
Das Ei ist kugelig, unten abgeflacht. Es ist zunächst grünlich gelb, später wird es graubraun. Außen ist es mit Längsrippen besetzt.
Die Raupe ist entweder hellgrün oder hellbraun. Sie besitzt einen Höcker am 11. Segment und eine schmale, helle Rückenlinie. Am 4., 5. und 11. Segment weist sie seitliche dunkle Flecke auf. Die Segmente 6 bis 10 tragen winklige, nach vorne offene Flecke. Der Kopf ist grünlich oder bräunlich. Die erwachsene Raupe wird bis 45 mm lang.
Die Puppe ist dunkelrotbraun mit einem kurzen Kremaster. Dieser ist mit zwei kurzen, aber kräftigen Borsten besetzt.
Das Verbreitungsgebiet reicht von Spanien im Westen bis nach Korea und Japan. Die Nordgrenze verläuft von Schottland über das südliche Fennoskandien, das mittlere Russland und das südliche Sibirien bis zur Halbinsel Kamtschatka. Die Südgrenze verläuft durch Nordspanien, Italien (außer Sizilien), Mazedonien, Bulgarien, Kleinasien, das südliche Kaukasusgebiet, Nordiran, über Zentralasien und Nordchina bis Korea. Die Art bewohnt feuchte Mischwälder, Birkenwälder, Täler mit dichtbewaldeten Talhängen, sumpfige Wälder. In der Vertikalen kommt die Art vom Flachland bis in die höchsten Lagen der Mittelgebirge vor; in den Alpen bis etwa 1000 m.
Die Flohkraut-Eule bildet eine Generation im Jahr, deren Falter von Ende Mai bis Ende August fliegen, in kühleren Regionen erst ab Juni. In günstigen Jahren und klimatisch begünstigten Gebieten wird eine unvollständige zweite Generation gebildet, deren Falter von Ende August bis September fliegen. Manche Autoren berichten, dass in günstigen Gebieten sogar eine dritte Generation gebildet wird[2]. Dagegen schreiben Hacker et al., dass die Art in ihrem Verbreitungsgebiet „univoltin“ sei. Die Falter saugen an Blüten (z. B. Schmetterlingsflieder (Buddleja davidii)). Sie sind nachtaktiv und kommen an künstliche Lichtquellen.
Die Raupen sind ab Juli bis in den September hinein anzutreffen. Sie sind ausgesprochen polyphag und fressen an vielen verschiedenen krautigen Pflanzen und Büschen. Axel Steiner und Günther Ebert listen über 38 Raupennahrungspflanzen: Adlerfarn (Pteridium aquilinum), Wurmfarn (Dryopteris filix-mas), Dreimasterblumen (Tradescantia sp.), Korb-Weide (Salix viminalis), Sal-Weide (Salix caprea), Gemeine Hasel (Corylus avellana), Hänge-Birke (Betula pendula), Schwarz-Erle (Alnus glutinosa), Rotbuche (Fagus sylvatica), Feldulme (Ulmus minor), Große Brennnessel (Urtica dioica), Ähriges Christophskraut (Actaea spicata), Himbeere (Rubus idaeus), Brombeeren (Rubus fruticosus), Lupinen (Lupinus sp.), Besenginster (Sarothamnus scoparius), Gelber Steinklee (Melilotus officinalis), Berg-Ahorn (Acer pseudoplatanus), Faulbaum (Frangula alnus), Blut-Weiderich (Lythrum salicaria), Weidenröschen (Epilobium sp.), verschiedene Doldenblütler (Apiaceae), Giersch (Aegopodium podagraria), Wiesensilge (Silaum silaus), Wald-Engelwurz (Angelica sylvestris), Wiesen-Bärenklau (Heracleum sphondylium), Heidelbeere (Vaccinium myrtillus), Wald-Ziest (Stachys sylvatica), Knotige Braunwurz (Scrophularia nodosa), Schwarzer Holunder (Sambucus nigra), Rote Heckenkirsche (Lonicera xylosteum), Fuchssches Greiskraut (Senecio ovatus), Kohldistel (Cirsium oleraceum), Acker-Kratzdistel (Cirsium arvense), Gewöhnlicher Löwenzahn (Taraxacum sect. Ruderalia), Mauerlattich (Mycelis muralis), Hasenlattich (Prenanthes purpurea), Savoyer Habichtskraut (Hieracium sabaudium). Hacker et al. nennen zudem die Gattungen Vogelknöteriche (Polygonum), Melden (Atriplex), Rubus, Ginster (Genista) und Geißklee (Cytisus). Sie verpuppen sich noch im Herbst; die Puppe überwintert.
Die Art wurde 1761 von Carl von Linné als Phalaena Noctua persicariae erstmals wissenschaftlich beschrieben. Johann Siegfried Hufnagel beschrieb die Art 1766 unter dem Namen Phalaena sambuci. Weitere Namen sind Phalaena graphica Geoffroy, 1785, Phalaena Noctua accipitrina Esper, 1788, Mamestra unicolor Staudinger, 1871 und Polia japonibia Bryk, 1942; sie sind jüngere Synonyme von Melanchra persicariae. Die Art ist die Typusart der Gattung Melanchra Hübner, 1820.
Die Art gilt in Deutschland als nicht gefährdet.[3]
Die Flohkraut-Eule (Melanchra persicariae) ist ein Schmetterling (Nachtfalter) aus der Familie der Eulenfalter (Noctuidae).
புள்ளி அந்துப்பூச்சி (Dot moth) இது விட்டில் பூச்சி இனத்தைச் சார்ந்த நோக்டோடி (Noctuidae) என்ற குடும்பப் பூச்சியாகும். இப்பூச்சியானது எசுப்பானியா, எசுப்பானியம், மற்றும் கொரியா பகுதிகளில் அதிகமாகக் காணப்படுகிறது. மேலும் இவை தூரக்கிழக்கு உருசியா, சைபீரியா, நடு ஆசியா, இசுக்கொட்லாந்து, கம்சாத்கா தீபகற்பம் போன்ற நாடுகளிலும் பரவியுள்ளது. இதேபோல் மாசிடோனியா, பல்காரியா, அனத்தோலியா, தெற்கு காக்கேசியா, ஆல்ப்ஸ், வடக்கு ஈரான் போன்ற இடங்களிலும் காணப்படுகிறது.
இவற்றின் இறக்கை அடர் பழுப்பு கலந்த கருப்பு நிறத்தில் பெரிய வெள்ளை புள்ளி கொண்டு காணப்படுகிறது. இவை பறக்கும்போது சிறிய அளவான ஓசை எழுப்புவதின் மூலம் இது தனித்துவமான பூச்சியாக கருதப்படுகிறது. இதன் இறக்கை நீட்டம் 38 முதல் 50 மி.மீற்றர்கள் வரை இருக்கின்றன. பகலில் வண்ணத்துப்பூச்சிகள் மகரந்தச் சேர்க்கைக்கு உதவுவதுபோல் இவை இரவில் பயிர்களுக்கு மகரந்த சேர்க்கை நடக்க உதவுகின்றன.[1]
இவை வனப்பகுதி, புல்வெளிகள், தோட்டங்கள் போன்றவற்றில் வாழுகின்றன.
புள்ளி அந்துப்பூச்சி (Dot moth) இது விட்டில் பூச்சி இனத்தைச் சார்ந்த நோக்டோடி (Noctuidae) என்ற குடும்பப் பூச்சியாகும். இப்பூச்சியானது எசுப்பானியா, எசுப்பானியம், மற்றும் கொரியா பகுதிகளில் அதிகமாகக் காணப்படுகிறது. மேலும் இவை தூரக்கிழக்கு உருசியா, சைபீரியா, நடு ஆசியா, இசுக்கொட்லாந்து, கம்சாத்கா தீபகற்பம் போன்ற நாடுகளிலும் பரவியுள்ளது. இதேபோல் மாசிடோனியா, பல்காரியா, அனத்தோலியா, தெற்கு காக்கேசியா, ஆல்ப்ஸ், வடக்கு ஈரான் போன்ற இடங்களிலும் காணப்படுகிறது.
The dot moth (Melanchra persicariae) is a moth of the family Noctuidae. The species was first described by Carl Linnaeus in 1761. It is a very distinctive species with very dark brown, almost black, forewings marked with a large white stigma from which the species gets its common name. The hindwings are grey with a dark band at the termen. The wingspan is 38–50 mm. It flies at night in July and August[1] and is attracted to light, sugar and flowers.
The distribution area ranges from Spain in the west to Korea and Japan. It is found throughout Europe apart from the south-east. To the north it is found in Scotland and southern Fennoscandia, east through southern Russia, the Russian Far East and Siberia and Central Asia to the Kamchatka Peninsula. Then northern China to Korea and Japan. The southern boundary runs through northern Spain, Italy (except for Sicily), Macedonia, Bulgaria, Asia Minor, the southern Caucasus, northern Iran. In the Alps it rises up to about 1000 m.
Forewing purplish black; the lines and edges of stigmata blacker; reniform filled up with cream white round a rufous centre; submarginal line yellowish white broken up into spots preceded by black wedgeshaped marks; hindwing dirty whitish with broad blackish terminal border; the veins and cellspot blackish; fringe paler. — ab. accipitrina Esp. has the reniform dark with a slight paler external border; it does not occur in Britain, though common in Europe, nor have I seen it from Japan, but Oberthur records it from Askold Island.[1]
The larva is rather variable in colour, being green, brown or even purplish or pinkish; dorsal line pale; a series of thick green V-shaped marks on dorsum, those on 4, 5, and 11 broader, the 11th segment humped; marked with lighter than the ground colour diagonal markings. It is polyphagous, feeding on a wide variety of plants (see list below). The species overwinters as a pupa.
See Robinson, G. S. et al.[2]
Melanchra persicariae occupies a wide range of habitats including woodland, field or meadow edges, hedgerows and gardens
The dot moth (Melanchra persicariae) is a moth of the family Noctuidae. The species was first described by Carl Linnaeus in 1761. It is a very distinctive species with very dark brown, almost black, forewings marked with a large white stigma from which the species gets its common name. The hindwings are grey with a dark band at the termen. The wingspan is 38–50 mm. It flies at night in July and August[1] and is attracted to light, sugar and flowers.
Noctuelle de la Persicaire, Polygonière
Melanchra persicariae, la Noctuelle de la Persicaire ou Polygonière, est une espèce de Lépidoptères de la famille des Noctuidae et du genre Melanchra.
La longueur maximale est de 40 mm. Le corps est vert ou brun pourpré. Le huitième segment abdominal présente une forte gibbosité dorsale. Une ligne médio-dorsale, blanche, traverse une série de dessins foncés en forme de « V ». Ces derniers sont plus épais sur les segments abdominaux 1, 2 et 8. Il y a une paire de rangées latéro-ventrales de stries obliques noirâtres ou vert foncé. La tête est brun-jaunâtre ou brun-verdâtre[1].
La chenille est polyphage, se développant sur de nombreuses plantes herbacées[2], notamment les feuilles d'Ortie, de Plantain, de Renouée persicaire, d'Anémone, ainsi que de Sureau noir, de Saule et divers autres arbres et arbustes à feuilles caduques[1].
L'espèce est eurasiatique, présente au Japon[3], et largement répandue en Europe, des Pyrénées à la Russie. Elle est absente du bassin égéen. En France, elle se rencontre un peu partout, excepté sur le pourtour méditerranéen où elle semble localisée à la moyenne montagne. Elle est hygrophile (c'est-à-dire qu'elle vit dans les lieux humides) et fréquente les forêts mixtes, les ripisylves et les clairières mésophiles à humides, jusqu’en zone urbaine[2].
Le nom scientifique complet (avec auteur) de ce taxon est Melanchra persicariae (Linnaeus, 1761). L'espèce a été initialement classée dans le genre Phalaena sous le protonyme Phalaena persicariae, par le naturaliste suédois Carl von Linné, en 1761[3].
Ce taxon porte en français les noms vernaculaires ou normalisés « Noctuelle de la Persicaire »[3],[4],[5] ou « Polygonière »[3],[4].
Trois sous-espèces ont été décrites[3],[6] :
Melanchra persicariae a pour synonymes[3] :
Noctuelle de la Persicaire, Polygonière
Melanchra persicariae, la Noctuelle de la Persicaire ou Polygonière, est une espèce de Lépidoptères de la famille des Noctuidae et du genre Melanchra.
Melanchra persicariae (Linnaeus, 1761), è un lepidottero appartenente alla famiglia Noctuidae, diffuso in Eurasia.
L'ala anteriore ha una colorazione di fondo molto scura, tendente al nero. La zona dello stigma rivela invece una macchia reniforme bruno-pallida, bordata di bianco. Nella forma unicolor la macchia reniforme è quasi nera, mentre in accipitrina tende al marroncino. L'apice è arrotondato, mentre il margine esterno è lievemente dentellato.
L'ala posteriore è giallo bruna, più chiara nella parte prossimale, e via via più scura verso il margine esterno e l'area anale.
Le antenne sono filiformi, non uncinate e lunghe all'incirca quanto la metà del margine costale. Il torace è mediamente peloso, più scuro nella parte anteriore, mentre l'addome è nettamente più chiaro.
L'apertura alare è compresa tra 37 e 40 mm.
Le uova sono sferoidali, con la base leggermente schiacciata, e appena deposte appaiono verdi-giallastre, anche se in seguito tendono al bruno. La superficie esterna presenta delle striature verticali.
La colorazione dei bruchi è alquanto variabile, a seconda dell'ambiente circostante e delle essenze alimentari, ma di norma può essere verde brillante oppure marroncino non troppo scuro. Mostra una sottile linea dorsale più chiara, e macchie laterali più scure sui segmenti IV, V e XI; quest'ultimo presenta anche una sorta di "gobba" dorsale. Il capo è verdastro o brunastro, in relazione alla colorazione del resto del corpo. La linea laterale dei segmenti dal VI all'XI è fortemente inclinata. A maturazione completata, la larva può avere una lunghezza di circa 45 mm.
I bruchi si impupano in autunno. Le crisalidi sono rosso-brunastre scure, e mostrano un breve cremaster, dotato di un paio di setole corte ma robuste. Rappresentano lo stadio di resistenza grazie al quale questo lepidottero supera l'inverno.
L'areale di questa specie è di tipo paleartico e comprende la fascia temperata dell'Eurasia, a partire dalla Penisola Iberica fino alla Corea ed al Giappone. Il confine settentrionale passa per l'Inghilterra (la specie è rara o assente in Irlanda e Scozia), il sud della Scandinavia e prosegue attraverso la Russia centrale, la Siberia meridionale, fino a toccare la penisola di Kamčatka. Il confine meridionale parte invece dal nord della Spagna (Pirenei), comprende l'Italia continentale e la Sardegna (la specie è assente in Sicilia), la Macedonia del Nord, la Bulgaria, l'Asia Minore, il Caucaso meridionale, fino all'Asia centrale, al nord della Cina, ed alla Corea.
L'habitat è rappresentato da zone boschive a composizione mista, oltre che da foreste di betulle, macchie di vegetazione sia su valli sia su pendii anche scoscesi, bordi delle strade, giardini, aree agricole anche abbandonate, paludi, torbiere e zone umide in genere. Si può osservare da quote di pianura fino ad alte colline, e sulle Alpi si spinge fino ai 1000 m.
Durante l'accoppiamento, le femmine richiamano i maschi grazie ad un feromone rilasciato da una ghiandola, posta all'estremità addominale. Gli adulti di entrambi i sessi sono attratti dalla luce, ma soprattutto i maschi.
La specie è normalmente univoltina; gli adulti volano tra la fine di maggio e la fine di agosto nella fascia centrale dell'areale; nelle regioni più settentrionali il periodo di volo inizia a giugno, mentre più a sud si può avere una seconda generazione in autunno, quando le condizioni climatiche lo consentano. Nelle aree più meridionali sono stati riportati casi di una terza generazione.
Gli adulti si alimentano suggendo il nettare da fiori di specie come Buddleja davidii Franch., 1887 (Scrophulariaceae).
I bruchi sono polifagi e si alimentano sulle foglie di una grande varietà di piante nutrici, erbacee e arbustive, tra cui:
Sono state distinte due sottospecie:
Vengono riportati sette sinonimi:
Melanchra persicariae (Linnaeus, 1761), è un lepidottero appartenente alla famiglia Noctuidae, diffuso in Eurasia.
Juodasis sodinis pelėdgalvis (lot. Melanchra persicariae, Mamestra persicariae, vok. Flohkraut-Eule) – pelėdgalvių (Noctuidae) šeimos drugys.
Juodasis sodinis pelėdgalvis (lot. Melanchra persicariae, Mamestra persicariae, vok. Flohkraut-Eule) – pelėdgalvių (Noctuidae) šeimos drugys.
De perzikkruiduil (Melanchra persicariae) is een nachtvlinder uit de familie Noctuidae, de uilen. De voorvleugellengte bedraagt tussen de 16 en 21 millimeter. De soort komt voor in heel Europa. De soort overwintert meestal als pop, soms als rups.
De perzikkruiduil heeft als waardplanten allerlei kruidachtige planten, zoals brandnetel, hop, akkerwinde, klaver en zuring, maar ook wilg en hazelaar. Tuinen zijn een goede habitat voor deze vlinder.
De perzikkruiduil is in Nederland een algemene vlinder en in België een niet zo algemene soort, die verspreid over het hele gebied kan worden gezien. De vlinder kent één generatie die vliegt van halverwege mei tot en met augustus.
De perzikkruiduil (Melanchra persicariae) is een nachtvlinder uit de familie Noctuidae, de uilen. De voorvleugellengte bedraagt tussen de 16 en 21 millimeter. De soort komt voor in heel Europa. De soort overwintert meestal als pop, soms als rups.
Svart hagefly (Melanchra persicariae) er en sommerfugl som tilhører familien nattfly (Noctuidae). Den er funnet på Sørlandet og det sørligste Østlandet i Norge.
Et middelsstort (vingespenn 39 – 47 mm), silkeaktig gråsvart nattfly. Forkroppen og forvingen er gråsvarte. Forvingen har et skinnende hvitt nyremerke, ellers har den alle tegningene som er typiske for nattfly, men disse er vanskelige å se på grunn av den mørke fargen. Bakvingen er mørkgrå, lysere ved roten. Larven er naken, grønn eller brun, lysere på ryggen enn på buken. På sidene har den lyse skråstriper, på det bakerste kroppsleddet en spiss pukkel. På to av de fremste kroppsleddene har den mørke tverrflekker på ryggen.
Arten lever mest i bebodde områder: hager, veikanter og skrotemark. Larvene kan leve på en rekke ulike løvtrær, busker og urter. De voksne sommerfuglene flyr om natten i juli – august og kommer gjerne til lys.
Den er utbredt i Europa, unntatt lengst i nord. I Norge forekommer den bare langs kysten av Sørlandet og Østlandet.
Svart hagefly (Melanchra persicariae) er en sommerfugl som tilhører familien nattfly (Noctuidae). Den er funnet på Sørlandet og det sørligste Østlandet i Norge.
Melanchra persicariae là một loài bướm đêm trong họ Noctuidae.[1][2]