nomes no trilho de navegação
La maire austral (Micromesistius australis) és una espècie de peix pertanyent a la família dels gàdids.[5]
Els juvenils mengen eufausiacis i amfípodes, i, de tant en tant, copèpodes, cefalòpodes i peixets.[6]
A les illes Malvines és depredat per Cottoperca gobio,[9] Lampris immaculatus,[10] Salilota australis, Bathyraja brachyurops i Bathyraja griseocauda; a Xile per Merluccius australis,[11] i a Nova Zelanda per Genypterus blacodes.[12][13][14]
És un peix d'aigua marina, bentopelàgic, oceanòdrom[15] i de clima temperat (37°S-65°S, 165°E-34°W), el qual viu entre 50 i 900 m de fondària[16] (normalment, entre 200 i 400) a la plataforma continental durant l'estiu i sobre el talús continental a l'hivern.[17][6]
N'existeixen dues poblacions diferents: Micromesistius australis australis es troba a la Patagònia argentina,[18][19][20] Xile i les illes Malvines, Geòrgia del Sud, Shetland del Sud i Òrcades del Sud, mentre que Micromesistius australis pallidus és autòctona de l'illa sud de Nova Zelanda.[21][22][23][24][25][26][6][27][28][29][30][31]
És venut congelat i com a farina de peix, i es pot fregir, cuinar al forn microones o enfornar. Al Japó és emprat per a fer pastissos de peix.[32][33][6]
És inofensiu per als humans.[6]
La maire austral (Micromesistius australis) és una espècie de peix pertanyent a la família dels gàdids.
Der Südliche Wittling (Micromesistius australis) ist eine Fischart aus der Familie der Dorsche, die in zwei geografisch voneinander getrennten Populationen auf der südlichen Erdhalbkugel vorkommt. Eine Population lebt von 38ºS bis 62ºS im westlichen Südatlantik an den Küsten Patagoniens, der Falklandinseln, Südgeorgiens, der Südlichen Orkneyinseln, der Südlichen Shetlandinseln und im südöstlichen Pazifik an der Küste Chiles, die andere rund um die Südinsel von Neuseeland.[1]
Der Südliche Wittling kann eine Maximallänge von 90 cm erreichen, bleibt in den meisten Fällen aber bei einer Länge von 60 cm. Die Fischart hat drei Rücken- und zwei Afterflossen, die jeweils durch weite Zwischenräume voneinander getrennt sind. Die erste Afterflosse ist länger als die zweite. Die dritte Rückenflosse und die zweite Afterflosse stehen einander symmetrisch gegenüber. Der vorstehende Unterkiefer trägt an der Spitz keine Bartel. Von der zweiten Art der Gattung Micromesistius, dem Blauen Wittling (Merlangius merlangus) des Nordatlantiks, kann der Südliche Wittling vor allem durch die größere Zahl von Kiemenrechen auf dem ersten Kiemenbogen unterschieden werden (38–48 vs. 26–34).[1]
Der Südliche Wittling lebt in Tiefen von 70 bis 800 Metern freischwimmend, aber oft in der Nähe des Meeresbodens (benthopelagisch), im Sommer eher über dem Schelf und im Winter konzentrieren sie sich über den Kontinentalhängen. Die Fische laichen an der Küste Patagoniens und der Falklandinseln im Frühsommer, bei Neuseeland von Juni bis Juli. Der Südliche Wittling ernährt sich von Krill, Flohkrebsen, Ruderfußkrebsen, Kopffüßern und kleinen Fischen.[1]
Der Südliche Wittling (Micromesistius australis) ist eine Fischart aus der Familie der Dorsche, die in zwei geografisch voneinander getrennten Populationen auf der südlichen Erdhalbkugel vorkommt. Eine Population lebt von 38ºS bis 62ºS im westlichen Südatlantik an den Küsten Patagoniens, der Falklandinseln, Südgeorgiens, der Südlichen Orkneyinseln, der Südlichen Shetlandinseln und im südöstlichen Pazifik an der Küste Chiles, die andere rund um die Südinsel von Neuseeland.
The southern blue whiting (Micromesistius australis) is a codfish of the genus Micromesistius, found in the southern oceans with temperatures between 3 and 7 °C, at depths of 50 to 900 m. Its length is commonly between 30 and 60 cm, with a maximum length of 90 cm.[1] Maximum weight is at least 1350 g.[2]
A related species, the blue whiting, Micromesistius poutassou, occurs in the Northern Hemisphere.
In Canada, according to Canadian Food Inspection Agency regulations and the list of acceptable fish species names, "Micromesistius australis" (or southern blue whiting) can also be referred to as blue cod.[3][4] This well-known species is part of the family Gadidae and is a very versatile fish. It is most commonly filleted and served breaded or battered, but it is also well-suited to pan frying, oven baking and steaming. It has flaky white fillets and mild flavor with broad appeal to children and adults alike.
The two disjunct populations are:[1]
Most of the southern blue whiting catch comes from New Zealand's Bounty Platform and Campbell Island Rise given the large numbers there. They are harvested mainly by mid-water and semi-pelagic trawl.[6]
New Zealand southern blue whiting were the first blue whiting fisheries in the world to gain Marine Stewardship Council certification, the ‘gold standard’ for sustainable fisheries performance.[6]
The southern blue whiting (Micromesistius australis) is a codfish of the genus Micromesistius, found in the southern oceans with temperatures between 3 and 7 °C, at depths of 50 to 900 m. Its length is commonly between 30 and 60 cm, with a maximum length of 90 cm. Maximum weight is at least 1350 g.
Southern blue whiting fillet A related species, the blue whiting, Micromesistius poutassou, occurs in the Northern Hemisphere.
In Canada, according to Canadian Food Inspection Agency regulations and the list of acceptable fish species names, "Micromesistius australis" (or southern blue whiting) can also be referred to as blue cod. This well-known species is part of the family Gadidae and is a very versatile fish. It is most commonly filleted and served breaded or battered, but it is also well-suited to pan frying, oven baking and steaming. It has flaky white fillets and mild flavor with broad appeal to children and adults alike.
The two disjunct populations are:
M. a. australis occurs around the Falkland Islands and Argentine Patagonia in the southwest Atlantic, off Chile in the southeast Pacific, and off South Georgia, South Shetland and South Orkney Islands. M. a. pallidus occurs around the South Island of New Zealand. Some evidence indicates southern blue whiting in this area may actually comprise multiple stocks.Most of the southern blue whiting catch comes from New Zealand's Bounty Platform and Campbell Island Rise given the large numbers there. They are harvested mainly by mid-water and semi-pelagic trawl.
New Zealand southern blue whiting were the first blue whiting fisheries in the world to gain Marine Stewardship Council certification, the ‘gold standard’ for sustainable fisheries performance.
La bacaladilla (Micromesistius australis) es una especie de pez gadiforme de la familia Gadidae, que se encuentra en los océanos del hemisferio sur donde la temperatura del agua está en el rango 3° a 7 °C, a profundidades entre 50 y 900 m.
Su cuerpo mide entre 30 y 90 cm, y su peso máximo es de 850 g.
Existen dos poblaciones diferentes:
La bacaladilla (Micromesistius australis) es una especie de pez gadiforme de la familia Gadidae, que se encuentra en los océanos del hemisferio sur donde la temperatura del agua está en el rango 3° a 7 °C, a profundidades entre 50 y 900 m.
Su cuerpo mide entre 30 y 90 cm, y su peso máximo es de 850 g.
Existen dos poblaciones diferentes:
Micromesistius australis australis que se encuentra en las islas Malvinas y la Patagonia argentina en el extremo sur oeste del Atlántico; y en las aguas de Chile en el sureste del Pacífico; como también en las aguas que bañan las islas Georgias del Sur, islas Shetland del Sur e islas Orcadas del Sur. Micromesistius australis pallidus que habita alrededor de la isla Sur de Nueva Zelanda.Micromesistius australis Micromesistius generoko animalia da. Arrainen barruko Gadidae familian sailkatzen da.
Micromesistius australis Micromesistius generoko animalia da. Arrainen barruko Gadidae familian sailkatzen da.
Siniturska (Micromesistius australis) on eteläisen pallonpuoliskon viileissä vesissä elävä turskalaji, joka on varsinkin lounaisen Atlantin tärkeimpiä kalastuskohteita.
Siniturska muistuttaa paljon samaan sukuun kuuluvaa sisarlajiaan, Pohjois-Atlantin mustakitaturskaa. Se on yleensä 30–60 senttimetrin pituinen, mutta voi kasvaa 90 senttimetriin. Kala on päältä siniharmaa ja pilkkujen kirjavoima, alta hohtavan valkoinen. Kolme selkäevää ovat selvästi erillään, samoin kaksi peräevää. Partasäie puuttuu. Koiraan vatsaevät ovat pidemmät kuin naaraan.
Siniturskalla on kaksi erillistä esiintymisaluetta, joiden populaatioita pidetään eri alalajeina. Micromesistius australis australis elää Etelä-Amerikan eteläosaa ja Falklandinsaaria ympäröivissä vesissä 38. ja 62. leveysasteen välillä ja myös läheisillä Antarktiksen niemimaan sekä Etelä-Georgian ja Eteläisten Shetland- ja Orkneysaarten rannikoilla. Toinen alalaji Micromesistius australis pallidus elää Uuden-Seelannin Eteläsaarta ympäröivällä mannerjalustalla.
Siniturskaa tavataan yleensä 100–600 metrin syvyydessä. Se elää talvisin mannerrinteen tuntumassa ja kesällä se vaeltaa tiheinä parvina etelämmäksi mannerjalustan matalikoille, erityisesti Falklandinsaarten lounaispuolelle. Lämpiminä kesinä Etelä-Amerikan populaation vaellus suuntautuu antarktisille vesille.
Uuden-Seelannin vesillä kutu tapahtuu kesä-heinäkuussa, Etelä-Amerikassa elo-lokakuussa. Kolmessa vuodessa kala on noin 30 cm:n pituinen, kymmenessä puolimetrinen. Naaraat kasvavat koiraita nopeammin ja suuremmiksi. Siniturska on petokala, joka syö nuorena muun muassa krillejä ja muita äyriäisiä, mustekaloja ja pikkukaloja.
Siniturskaa kalastetaan sen molemmilla esiintymisalueilla. Kalastus aloitettiin 1970-luvulla ja vuosisaaliit nousivat sitten ajoittain yli 200 000 tonnin; nykyään saalis on 100 000 tonnin luokkaa. Kalastus on johtanut saaliskalojen keskikoon ja –iän pienenemiseen. Tärkeimmät pyyntimaat ovat Argentiina ja Uusi-Seelanti. Kalan lisääntymisalueilla pyynti tapahtuu pelagisilla ja pohjatrooleilla. Saalis joko pakastetaan blokkeina tai prosessoidaan kalajauhoksi rehukäyttöön.
Siniturska (Micromesistius australis) on eteläisen pallonpuoliskon viileissä vesissä elävä turskalaji, joka on varsinkin lounaisen Atlantin tärkeimpiä kalastuskohteita.
Micromesistius australis (Norman, 1937), conosciuto comunemente come melù australe [1], è un pesce osseo marino appartenente alla famiglia Gadidae.
Questa specie ha un aspetto molto simile a quello di Micromesistius poutassou comune nel mar Mediterraneo e negli altri mari europei. Le pinne dorsali sono tre, separate da uno spazio, le prime due brevi e abbastanza alte, l'ultima più lunga e bassa. Le pinne anali sono due di cui la prima lunga fin oltre l'origine della prima dorsale e la seconda opposta e identica alla terza dorsale. Le due pinne anali sono staccate da uno spazio[2].
La taglia massima nota è di 85 cm mentre la taglia media è di 60 cm. Il peso massimo noto è di 850 grammi[2].
M. australis vive nei mari temperato freddi dell'emisfero australe, si tratta dell'unico Gadidae presente nei mari dell'emisfero meridionale[3]. Le due sottospecie occupano areali disgiunti: M. a. australis popola i mari circostanti l'estremo sud dell'America meridionale, sia sul versante atlantico che pacifico, comprese le isole Falkland, la Georgia del Sud, le Shetland Meridionali e le Orcadi Australi (occasionalmente, nelle estati più calde, può spingersi a sud fino alla Penisola Antartica); M. a. pallidus è invece presente lungo le coste dell'Isola del Sud neozelandese. Ha abitudini pelagiche ma spesso si mantiene in prossimità del fondale. Catturato a profondità tra 50 e 900 metri, di solito staziona tra i 200 e i 400 metri. La sottospecie neozelandese frequenta acque mediamente più profonde. In estate si avvicina alle coste mentre in inverno staziona di solito oltre la scarpata continentale[2][4].
Gregario, forma banchi[2].
I giovanili catturano prevalentemente eufausiacei e anfipodi, occasionalmente anche copepodi, cefalopodi e pesciolini[2].
È un animale ermafrodita proterandrico, i giovani sono tutti maschi e verso i 50 cm di lunghezza si ha la trasformazione in femmine di circa il 90% degli individui. La riproduzione avviene in periodi diversi nelle varie aree[4].
Viene predato da Cottoperca gobio, Lampris immaculatus, Merluccius australis, Salilota australis, Genypterus blacodes, Bathyraja brachyurops e Bathyraja griseocauda[5].
Ha una notevole importanza per la pesca commerciale dell'emisfero sud. Viene catturato prevalentemente con reti a strascico. I paesi che catturano le maggiori quantità sono Argentina e Nuova Zelanda. Viene consumato in Giappone sotto forma di pasta di pesce (simile al surimi). Altrove viene consumato fresco, congelato o utilizzato per la preparazione di farina di pesce[2][4].
Micromesistius australis (Norman, 1937), conosciuto comunemente come melù australe , è un pesce osseo marino appartenente alla famiglia Gadidae.
De zuidelijke blauwe wijting of Australische wijting (Micromesistius australis) is een straalvinnige vis uit de familie van kabeljauwen (Gadidae), orde van kabeljauwachtigen (Gadiformes). De volwassen zuidelijke wijting is gemiddeld 60 cm en de vis kan maximaal 90 cm lang en 850 gram zwaar worden.
De zuidelijke blauwe wijting is een zoutwatervis. Er zijn twee van elkaar gescheiden populaties. De eerste houdt zich op rond de Falkland Eilanden en de kusten van Argentinië en Chili en eilanden zuidelijk daarvan zoals South Georgia. De andere populatie komt voor rond het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland.
De vissen leven in de winter in scholen aan de randen van het continentaal plat. De diepteverspreiding is 50 tot 900 m onder het wateroppervlak. Zuidelijke blauwe wijtings voeden zich met krill, zoöplankton, inktvis en kleine visjes.
De zuidelijke blauwe wijting is voor de beroepsvisserij van belang en is vooral in Japan een gewilde consumptievis.
Bronnen, noten en/of referentiesDe zuidelijke blauwe wijting of Australische wijting (Micromesistius australis) is een straalvinnige vis uit de familie van kabeljauwen (Gadidae), orde van kabeljauwachtigen (Gadiformes). De volwassen zuidelijke wijting is gemiddeld 60 cm en de vis kan maximaal 90 cm lang en 850 gram zwaar worden.
Sørlig kolmule (Micromesistius australis) er en fiskeart i torskefamilien.
Denne iktyologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Sørlig kolmule (Micromesistius australis) er en fiskeart i torskefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Błękitek południowy[2], błękitek falklandzki[3] (Micromesistius australis) – gatunek ryby z rodziny dorszowatych (Gadidae).
Wyróżniane są dwa podgatunki, których zasięgi nie stykają się:
Żyje na głębokości 50–900 m (zazwyczaj 200–400 m). Latem trzyma się szelfu, zimą schodzi głębiej, na stok kontynentalny.
Zwykle osiąga 60 cm długości (max. 90 cm długości i 850 g masy ciała). 54–57 kręgów. Na pierwszym łuku skrzelowym 38–48 wyrostków filtracyjnych. W płetwach grzbietowych 43–55 promieni; w płetwach odbytowych 56–71 promieni. W płetwach piersiowych 20–23 promienie; w płetwach brzusznych 6 promieni.
Młode osobniki żywią się krylem i obunogami oraz okazjonalnie widłonogami, głowonogami i małymi rybami.
Dojrzewa płciowo w wieku 2–5 lat przy długości 33–40 cm. Na Falklandach trze się od września do stycznia; na Nowej Zelandii w czerwcu i lipcu.
Ma duże znaczenie w rybołówstwie. Sprzedawany mrożony, oraz wykorzystywany do produkcji mączki rybnej. W Japonii używany jako sueri (mięso mielone), do przyrządzania karaoke (kotlecików rybnych).
Błękitek południowy, błękitek falklandzki (Micromesistius australis) – gatunek ryby z rodziny dorszowatych (Gadidae).
Micromesistius australis Norman, 1937 é uma espécie de peixes da família Gadidae, com distribuição natural restrita aos oceanos do hemisfério sul em regiões onde a temperatura da água se situa entre 3° e 7 °C, a profundidades entre 50 e 900 m.
Corpo alongado, com 30 a 90 cm de comprimento e peso máximo de 850 g.
Existem duas populações distintas:
Micromesistius australis Norman, 1937 é uma espécie de peixes da família Gadidae, com distribuição natural restrita aos oceanos do hemisfério sul em regiões onde a temperatura da água se situa entre 3° e 7 °C, a profundidades entre 50 e 900 m.
Sydlig blåvitling (Micromesistius australis), en havslevande medlem av familjen torskfiskar som finns kring södra Sydamerika samt södra Nya Zeeland.
Sydlig blåvitling är en avlång fisk med tre ryggfenor och två bukfenor; munnen har underbett.[2] Kroppen är grå på sidorna, svagt blåaktig med svarta prickar på ryggen och silvervit på buken.[3] Den kan som mest bli 60 cm lång och väga 850 g.[4]
Arten är en stimfisk som lever pelagiskt på djup mellan 70 och 800 m. Den sydamerikanska populationen är vanligast vid omkring 200 m och går sällan mycket djupare än 600 m, medan den nyzeeländska vanligen håller sig på omkring 500 m. Fisken vandrar in till kontinentalsockeln på sommaren, för att dra sig ut mot dess sluttningar under vintern. Varma somrar kan den dra sig söderöver till norra Antarktis. Ungfiskarna lever främst av lysräkor och märlkräftor, men kan också ta hoppkräftor, bläckfiskar och småfisk.[2]
Lektiden infaller under vintern (juni – juli) för den nyzeeländska populationen, och under vår till tidig sommar för den sydamerikanska populationen.
Arten har två underarter med helt olika utbredning: M. australis australis finns från Falklandsöarna och Patagonia i Argentina till utanför Chiles kust och kring Sydgeorgien, Sydshetlandsöarna samt Sydorkneyöarna, medan M. australis pallidus finns kring Nya Zeelands Sydö.[4]
Den sydliga blåvitlingen är föremål för ett omfattande kommersiellt trålfiske, främst i vattnen kring Argentina. Den används framför allt fryst till människoföda, och som industrifisk till fiskmjöl.[2]
Sydlig blåvitling (Micromesistius australis), en havslevande medlem av familjen torskfiskar som finns kring södra Sydamerika samt södra Nya Zeeland.
Путасу південна (Micromesistius australis) — один з двох видів риб роду Путасу (Micromesistius), родини Тріскових (Gadidae).
Існує дві розділені географічно популяції цього виду. Перша, Micromesistius australis australis, зустрічається у південній Атлантиці біля Фолклендських стровів і берегів Аргентини, а також у південній Пацифіці біля берегів Чилі; також біля Південної Джорджії, Південних Шетландів і Південних Оркнейських островів. Інша популяція, Micromesistius australis pallidus, зустрічається навколо Південного острову Нової Зеландії.
Морська океанодромна бентопелагічна риба до 33-40 см довжиною. Живе на глибині 50-900 м. Важливий промисловий об'єкт.
Путасу південна (Micromesistius australis) — один з двох видів риб роду Путасу (Micromesistius), родини Тріскових (Gadidae).
Існує дві розділені географічно популяції цього виду. Перша, Micromesistius australis australis, зустрічається у південній Атлантиці біля Фолклендських стровів і берегів Аргентини, а також у південній Пацифіці біля берегів Чилі; також біля Південної Джорджії, Південних Шетландів і Південних Оркнейських островів. Інша популяція, Micromesistius australis pallidus, зустрічається навколо Південного острову Нової Зеландії.
Морська океанодромна бентопелагічна риба до 33-40 см довжиною. Живе на глибині 50-900 м. Важливий промисловий об'єкт.
Micromesistius australis Norman, 1937
Ю́жная путассу́ (лат. Micromesistius australis) — морской вид рыб из семейства тресковых (Gadidae). Обитает в умеренных и субантарктических водах Южного полушария. Ценный промысловый вид.
Максимальная длина тела 90 см, обычно 40—50 см. Наибольшая масса тела 1350 г. Продолжительность жизни 23 года[1] [2][3].
Тело удлинённое, покрыто легко опадающей циклоидной чешуёй. Длина рыла почти равна диаметру глаза. Нижняя челюсть длиннее верхней и немного выдаётся вперёд. Усик на нижней челюсти отсутствует. Три спинных плавника разделены широкими промежутками. Два анальных плавника; первый имеет длинное основание, начинающееся от начала первого спинного плавника и заканчивающееся у начала основания третьего спинного плавника. В спинных и анальных плавниках нет жёстких неветвящихся лучей. Отличительным видовым признаком является количество жаберных тычинок на первой жаберной дуге (38—48); их существенно больше, чем у северной путассу. Боковая линия простирается вдоль всего тела и заходит на голову [2][4].
Окраска спины тёмная, бока голубые или синие, брюхо почти белое.
Стайная пелагическая и придонно-пелагическая морская рыба. Обитает на глубинах от 70 до 800 м над континентальным шельфом в летние месяцы и над континентальным склоном в зимние. Совершает сезонные миграции, перемещаясь летом южнее к побережью Антарктиды. Новозеландский подвид предпочитает несколько бо́льшие глубины.
Молодь и взрослые особи питаются планктоном, преимущественно амфиподами, эуфаузидами и копеподами. Реже в рацион входят головоногие и мелкие рыбы, например светящиеся анчоусы[4].
Половой зрелости достигают в возрасте 3—5 лет при длине тела 30—40 см. У берегов Новой Зеландии нерест происходит в июне—сентябре, а у побережья Аргентины — весной (в сентябре—октябре). Икра пелагическая, вымётывается на глубине 150—400 м. Плодовитость от 20 до 130 тыс. икринок[2][4][5].
Впервые описан Д. Норманом в 1937 году по голотипу, отловленному в 1936 году в районе фолклендско-патагонского шельфа на глубине 150 м[6].
Широко распространённый вид в водах умеренного и субантарктического поясов Южного полушария.
Выделяют два подвида: Micromesistius australis australis Inada et Nakamura,1975 встречается от 38 до 62° ю. ш. в юго-западной Атлантике вокруг Фолклендских островов и вдоль побережья Аргентины, а также в водах, омывающих Южные Оркнейские острова, Южные Шетландские острова, архипелаг Южная Георгия, и в море Скоша. Отмечен в юго-восточной части Тихого океана у побережья Чили[2].
В юго-западной части Тихого океана вокруг южного острова Новой Зеландии обитает второй подвид Micromesistius australis pallidus Inada et Nakamura, 1975. Выделяют несколько обособленных популяций [5].
Ценный промысловый вид. Облавливается разноглубинными и донными тралами. В начале 1990-х годов мировые уловы южной путассу составляли 240—250 тыс. тонн, в этот период отечественные уловы достигали 25 тыс. тонн. К началу 2000-х уловы снизились до 150 тыс. тонн, а отечественный промысел был вообще свёрнут. В начале 2010-х уловы продолжали снижаться вследствие заражённости рыб миксоспоридиями, а также падения численности из-за перелова[4].
Мясо южной путассу считается диетическим продуктом, т.к. содержит всего 1% жира. Особенно ценится богатая жиром крупная печень.
Ю́жная путассу́ (лат. Micromesistius australis) — морской вид рыб из семейства тресковых (Gadidae). Обитает в умеренных и субантарктических водах Южного полушария. Ценный промысловый вид.
南藍鱈為輻鰭魚綱鱈形目鱈科的其中一種，分布於西南大西洋的福克蘭群島及阿根廷巴塔哥尼亞半島及東南太平洋的智利海域，棲息深度50-900公尺，體長可達90公分，棲息在大陸棚及大陸坡，喜群游，具迴游習性，屬肉食性，以甲殼類、橈腳類、頭足類及小魚等為食，為高經濟價值的食用魚。
