nomes no trilho de navegação
Malacosteus niger és una espècie de peix de la família dels estòmids i de l'ordre dels estomiformes.[4]
És un peix marí i d'aigües profundes que viu entre 500-3.886 m de fondària.[5][8]
Es troba a tots els oceans entre 66°N i 30°S, incloent-hi l'Atlàntic,[9] les illes Açores,[10] les costes atlàntiques ibèriques[10] (desconegut a la Mediterrània),[5] el corrent de Canàries,[10] el corrent de Benguela,[11] el Carib,[12] el golf de Mèxic,[12] l'Índic,[11] el golf d'Aden,[11] la badia de Bengala,[11] el corrent de Kuroshio,[13] el Pacífic,[11] el mar de la Xina Meridional,[14] el mar de la Xina Oriental,[15] les illes Hawaii,[16] el corrent de Califòrnia,[11] el corrent de Humboldt,[17] el mar de Tasmània[11] i el mar de Bering.[18][19][5][20][21][22][23][24][25][26][27]
És inofensiu per als humans[5] i el seu índex de vulnerabilitat és de baix a moderat (29 de 100).[28]
Malacosteus niger és una espècie de peix de la família dels estòmids i de l'ordre dels estomiformes.
Malacosteus niger, commonly known as the black dragon fish, is a species of deep-sea fish. Some additional common names for this species include: northern stoplight loosejaw, lightless loosejaw, black loosejaw, and black hinged-head.[1] It belongs to the family Stomiidae, or dragonfishes. It is among the top predators of the open mesopelagic zone.[2] M. niger is a circumglobal species, which means that it inhabits waters ranging from the tropics to the subarctics.[3] Not many studies have been conducted on its feeding habits, but recent research suggests that M. niger primarily feed on calanoid copepods which is a form of zooplankton. Indeed, it appears that M. niger primarily prey on zooplankton despite its apparent morphological adaptations for the consumption of relatively large prey.[2] Another unique adaptation for this species is its ability to produce both red and blue bioluminescence. Most mesopelagic species aren't capable of producing red bioluminescence. This is advantageous because most other species cannot perceive red light, therefore allowing M. niger to camouflage part of itself to its prey and predators.
Malacosteus niger has yellow lenses that are believed to improve the functionality of the perception of their red bioluminescence. M. niger has adapted a retinal structure of "ten layer elements," similar to those found in surface-level species and other shallow-water living species — which also perceive red light.[4] Its retina is made up entirely of rods and no cones, with rhodopsin/porphyropsin pairs and a single opsin bound to some of its photoreceptors, which provide visual sensitivity up to 517-541 nm (this falls within the wavelength of red light).[5] Most deep-sea fish have a single visual pigment maximally sensitive at short wavelengths, approximately matching the spectrum of both downwelling sunlight and bioluminescence.[6] For comparison, other red light producing stomiids, such as Aristostomias and Pachystostomias, have a third pigment which allows them to perceive light up to 588 nm and 595 nm respectively. The yellow lens reduce the amount of blue light that reaches the retina and increases sensitivity to longer wavelengths, which benefits M. niger and its red bioluminescence.
Yellow lens have also been identified in Echiostoma, which also produces red bioluminescence.
Malacosteus niger has one of the largest relative gapes of any fish with the lower jaw being approximately one-quarter of the fishes length (Figure A).[2] It has enlarged fangs the curve back into its mouth to prevent its prey from escaping its grip (Figure B). M. nigers is unique in that it does not contain gill rakers or gill teeth which is typically found in carnivorious fish species (Figure C). The anterior vertebrae appear to be unossified which enables the fish to “throw back its head” to take on relatively large prey.[7] Lastly, M. nigers lacks an ethinoid membrane (no “floor” in its mouth) which allows for it to consume bigger prey species (Figure D).[2] (Refer to image on right hand side of webpage). The lack of a floor of the oral cavity allows for decreased resistive forces which allows M. niger to close its mouth rapidly and easily trap its prey. This adaptation also minimizes the amount of energy required for M. niger to close its mouth, thus permitting it to quickly latch onto fast-swimming prey.[8]
The postorbital photophore in this species is larger than in M. australis. It also differs in lateral photophore count, as well as in morphological characters. The maximum known length is 25.6 cm (10.1 in). Its specific epithet niger is Latin for "black".[9]
Malacosteus niger is a circumglobal species and has a large geographic range. It can typically be found from the Arctic latitudes of 66° North and from 30° South in the Southern Hemisphere.[2] While M. nigers is found throughout the world, it appears to be widely distributed and found often in the Eastern Central Atlantic Ocean.[10] M. niger does not leave the mesopalgic and is known to have a vertical range from 500 meters to 1000 meters.[1] Interestingly, it is believed to be the only member of the family that does not go through diel/vertical migration, which means that it does not migrate up to the surface like other fish species.[9]
While the morphology of M. niger with huge fangs and an enormous gape is typical for its family and suggests adaptations to piscivory, its diet in fact contains a substantial proportion of zooplankton.[11] Some of its documented prey include calanoid copepods, micronekton, decapod shrimps, and other decapods.[2] M. niger digests its prey within a diel cycle, meaning the copepods it consumes at nighttime are digested by the afternoon the following day, which requires it to be constantly feeding on these small prey to sustain its energy. It has been recorded that copepods make up around 69%-83% of M. niger's diet.[11] This suggests that availability of large prey at these depths is often limited. It is suggested that its dominant feeding mode is searching for zooplanktonic prey (copepods in particular) using bioluminescence to illuminate a small search area, since M. niger experiences infrequent encounters with larger prey items. Current research suggests that M. niger has adopted this unique feeding habit in association with the abundance of prey. Recent studies in the eartern Gulf of Mexico indicate that large calanoid copepods are three orders of magnitude more abundant than either fish or shrimp.[11] More research is needed within different regions to confirm this hypothesis. It is suggested that its dominant feeding mode is searching for zooplanktonic prey (copepods in particular) using bioluminescence to illuminate a small search area, with infrequent encounters with larger prey items. The likely origin of the pigment necessary for detecting its long wavelength bioluminescence, a chlorophyll derivative, is the copepods themselves.[11][12]
Malacosteus niger's unique adaptation of producing red bioluminescence is only found in two other deep-sea dwelling creatures, Aristostomias and Pachystomias.[13] This rare form of bioluminescence can reach up to 700 nm in the deep-sea and cannot be perceived by green and blue bioluminescent organisms, thus granting M. niger a considerable advantage while hunting for food.[5] Other deep-sea fish capable of detecting far-red bioluminescence, including Aristostomias and Pachystomias are able to do so using visual pigments. M. niger lacks these same long-wave pigments, and instead increases its sensitivity to red light using a chlorophyll-derived photosensitizer.[14]
Malacosteus Niger has a tear-drop shaped, dark brown, suborbital photophore which is used to emit red light at an emission maxima of 710 nanometers. Removal of the top brown photophore layer causes a shift of the emission spectra to shorter wavelengths of around 650 nanometers. The photophores contain red-fluorescent material which is made to fluoresce via energy transfer from chemical reactions. Control of the photophore is maintained via innervation through branches of the fifth cranial nerve and this photophore. It is reported to be controlled independently of the postorbital blue photophore and has been noted to fluoresce for longer durations. The photophore is composed of a large pigmented sac containing a mass of scarlet gland cells. A thick, reflective layer lines the pigment sac, with occasional strands of reflective tissue running through the glandular core of the photophore. The outer layer is composed of large epithelial cells which merge into an inner, darker stained layer. The presumed function of this layer is to provide the brown layer through which fluorescence is filtered. The cells of the glandular core are characterized by a dense rough endoplasmic reticulum. [15]
Malacosteus niger, commonly known as the black dragon fish, is a species of deep-sea fish. Some additional common names for this species include: northern stoplight loosejaw, lightless loosejaw, black loosejaw, and black hinged-head. It belongs to the family Stomiidae, or dragonfishes. It is among the top predators of the open mesopelagic zone. M. niger is a circumglobal species, which means that it inhabits waters ranging from the tropics to the subarctics. Not many studies have been conducted on its feeding habits, but recent research suggests that M. niger primarily feed on calanoid copepods which is a form of zooplankton. Indeed, it appears that M. niger primarily prey on zooplankton despite its apparent morphological adaptations for the consumption of relatively large prey. Another unique adaptation for this species is its ability to produce both red and blue bioluminescence. Most mesopelagic species aren't capable of producing red bioluminescence. This is advantageous because most other species cannot perceive red light, therefore allowing M. niger to camouflage part of itself to its prey and predators.
A headshot of Malacosteus niger showing the red and blue bioluminescence regions. 
An animated image of Malacosteus niger. Flashing of photophores of Malacosteus niger, showing red fluorescence modifying the bioluminescence
Malacosteus niger es una especie de pez de la familia Stomiidae en el orden de los Stomiiformes.
• Los machos pueden llegar alcanzar los 25,6 cm de longitud total.[1][2]
Se alimenta Principalmente de peces óseos y crustáceos de gran tamaño en zonas de alta profundidad.
Es un pez de mar y de aguas profundas que vive entre 500-3.886 m de profundidad.
Se encuentra en todos los océanos entre 66 ° N y 30 ° S.
Malacosteus niger Malacosteus generoko animalia da. Arrainen barruko Stomiidae familian sailkatzen da.
Malacosteus niger Malacosteus generoko animalia da. Arrainen barruko Stomiidae familian sailkatzen da.
Il pesce mandibola (Malacosteus niger Ayres, 1848) è un pesce abissale del genere Malacosteus presente in tutti gli oceani, anche se in modo finora discontinuo.
Anche se piccolo, circa 20 centimetri di lunghezza, questo pesce è uno dei più straordinari esempi di adattamento di un essere vivente in un luogo così ostile come gli abissi marini: possiede infatti una mandibola completamente priva di articolazioni che la uniscono con la lingua e l'intero tronco, eccetto il cranio stesso. Anche il resto del corpo è inusuale: oltre a una pelle priva di scaglie, le pinne pettorali sono poco sviluppate, mentre le anali si trovano immediatamente prima della caudale. Il fotoforo postorbitale in questa specie è più grande di Malacosteus australis, da cui differisce anche nel conteggio dei fotofori laterali e nei caratteri morfologici.
Malacosteus niger è una specie circumglobale e ha una vasta area geografica. Si può trovare tipicamente tra le latitudini che vanno dai 66° nord fino ai 30° sud.[2] La specie sembra essere ampiamente distribuita nell'Oceano Atlantico centro-orientale. M. niger si trova solitamente tra i 500 e i 1000 metri di profondità.[1] Si ritiene che sia l'unico membro della famiglia che non esegua migrazioni verticali, il che significa che non migra in superficie come altre specie di pesci.[3]
Il pesce trae vantaggio dalla sua strana conformazione, essendo questa infatti quasi completamente autonoma dal resto del corpo, la mandibola può essere estroflessa per catturare pesci e crostacei che rientrano nella sua dieta. Può talvolta anche ingoiare prede grandi la metà del corpo stesso. La dieta della specie contiene una parte sostanziale di zooplancton.[4] Alcune delle sue prede documentate includono calanoidi, micronecton, gamberetti decapodi e altri decapodi.[2] È stato registrato che i copepodi costituiscono circa il 69%-83% della dieta di M. niger.[4] M. niger digerisce la sua preda durante un ciclo digestivo, il che significa che i copepodi che consuma di notte vengono digeriti entro il pomeriggio del giorno successivo, il che richiede che si nutra costantemente di queste piccole prede per sostenere la sua energia.
Il pesce mandibola (Malacosteus niger Ayres, 1848) è un pesce abissale del genere Malacosteus presente in tutti gli oceani, anche se in modo finora discontinuo.
Malacosteus niger is een straalvinnige vissensoort uit de familie van Stomiidae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1848 door Ayres.
Deze vis heeft een gladde huid zonder schubben, een scharnierende kop, een korte, stompe snuit en uitstulpbare kaken. De onderkaak en de tong zijn niet door vliezen verbonden, met andere woorden: de mondbodem ontbreekt. Hij heeft alleen fotoforen rond de bek, die bezet is met scherpe tanden.
Dankzij de uitstulpbare kaken kan deze diepzeevis prooien verschalken, die vele malen groter zijn dan hijzelf, zoals vissen en kreeftachtigen.
Deze soort komt wereldwijd voor in gematigde en (sub)tropische wateren.
Bronnen, noten en/of referentiesMalacosteus niger is een straalvinnige vissensoort uit de familie van Stomiidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1848 door Ayres.
Multimedia w Wikimedia Commons Zwisłoszczęk czarny (Malacosteus niger) – gatunek niewielkiej ryby głębinowej z rodziny wężorowatych (Stomiidae), osiągającej przeciętnie 15–20 cm długości, odznaczającej się rzadką wśród zwierząt zdolnością do czerwonej bioluminescencji. W przeciwieństwie do innych gatunków wężorowatych nie posiada wąsów, odżywia się głównie drobnymi organizmami planktonowymi i najprawdopodobniej nie odbywa migracji pionowych w cyklu dobowym. Nie ma znaczenia gospodarczego.
Ryba ta spotykana jest we wszystkich oceanach strefy tropikalnej i subtropikalnej (w strefie pomiędzy równoleżnikami 66°N–34°S[3]), na głębokościach 500–3886 m p.p.m.[4]. Nie jest znana z Morza Śródziemnego[3]. Christopher P. Kenaley wyodrębniając gatunek M. australis z M. niger zaproponował, że na południe od 30°S M. niger jest zastępowany przez M. australis[5].
Gatunek i rodzaj opisał William Orville Ayres w 1848 roku[6][7] na podstawie pojedynczego okazu złowionego w zachodnim Atlantyku na południowy wschód od Nowej Szkocji (42°N, 50°W). Okaz ten został przekazany pannie L. Felt z Bostonu przez kapitana Josepha R. Portera z St. Stephens w Nowym Brunszwiku, który złowił go w drodze z Liverpoolu do Bostonu. Holotyp został zdeponowany w Boston Society of Natural History i najprawdopodobniej zaginął[5].
Kolejny opis ukazał się w 1878 roku, gdy Albert C. L. G. Günther przedstawił doniesienie o rybie złowionej na Filipinach podczas ekspedycji statku badawczego HMS „Challenger” 1872-1876. Günther uznał że jest to nowy gatunek Malacosteus indicus[8]. W 1888 roku Léon Vaillant opisał trzeci gatunek tego rodzaju, M. choristodactylus, w oparciu o trzy osobniki złowione podczas rejsu statku Talisman na północnym Atlantyku, u wybrzeży Maroka[9]. W 1899 roku Alfred William Alcock, w oparciu o kolekcję okazów złowionych w Morzu Andamańskim, podważył status M. indicus i M. choristodactylus[10]. Erich Zugmayer w 1911 roku w swojej pracy uznał, że są to synonimy M. niger[11]. Do tego samego wniosku doszli Parr (1927[12]), Regan i Trewavas (1930[13]) i Morrow (1964[14]). Regan i Trewavas opisali ponadto nowy gatunek M. danae na podstawie okazów pozyskanych przez ekspedycję R/V Dana w Zatoce Panamskiej. Dopiero w 2005 roku Kenaley uznał, że opisane różnice między M. niger a M. danae w rzeczywistości są wyrazem dymorfizmu płciowego[5].
Anatomia Malacosteus była badana m.in. przez Brauera (1908[15]) i Nusbauma-Hilarowicza (1920[16]).
Malacosteus niger jest zaliczany do rodziny wężorowatych (Stomiidae sensu Fink, 1985[17]) i podrodziny Malacosteinae bądź jako gatunek typowy w rodzinie Malacosteidae (sensu Morrow, 1964[14] i Harold, 2003[18]). Najbliżej spokrewnionymi rodzajami są Aristostomias (zaliczany razem z Malacosteus do Malacosteinae) oraz Photostomias i Pachystomias. Do rodzaju Malacosteus zalicza się obecnie dwa gatunki: M. niger i M. australis[5]. Gatunek M. indicus na ogół uznawany jest obecnie za młodszy synonim M. niger[5].
Głowa zwierzęcia jest tępo zakończona, bez wąsów. W przedniej części głowy znajduje się parzyste, okrągłe nozdrze. Kości podniebienia pozbawione zębów, brak też zębów lemieszowych. Grzbietowoprzednia krawędź mózgoczaszki lekko wklęsła. Otwierające się szeroko szczęki zawierają liczne, ostre zęby. Brak błony międzyżuchwowej (intramandibular membrane), zatem dno jamy gębowej jest niezamknięte skórą (tak jak u Aristostomias i Photostomias) i niejasne jest, w jaki sposób ryba połyka mniejszą zdobycz. Blisko czubka głowy umieszczone są duże oczy. Malacosteus posiada na głowie trzy parzyste narządy świetlne oraz duży dodatkowy fotofor (AO) przecinkowaty albo łezkowaty, położony wzdłuż tylnodolnej krawędzi oczodołu, zbliżony rozmiarami do oczodołu u większych (powyżej 50 mm długości) osobników. Fotofor ten ma średnicę od 4,2 do 7,6% długości ciała ryby[5]. U dużych osobników (>10 cm długości) świeżo po złowieniu ma czekoladowobrązową barwę i nie odznacza się na tle aksamitnoczarnej skóry głowy ryby; u małych okazów jest lepiej widoczny, jaśniejszy z czerwonawym odcieniem[5]. Okrągławe, świecące na jasnoniebieski kolor fotofory zaoczodołowe (postorbital photophores, PO; typowe dla wszystkich przedstawicieli rodziny[19]) znajdują się do tyłu od AO. PO jest okrągławy i znacznie mniejszy, biały, mleczny lub bladozielony i zazwyczaj zarówno u świeżo złowionych jak i spreparowanych okazów, zrotowany jest do wewnątrz tak, że jego barwa jest niewidoczna. Podobnie może być zrotowany zaoczodołowy narząd świetlny u Pachystomias i Aristostomias, jednak nieznany jest żaden mechanizm anatomiczny jego zamykania czy odwracania. Oba fotofory unerwione są przez gałązki V nerwu czaszkowego. Narząd świetlny podoczodołowy, suborbital photophore (SO) bardzo mały, okrągły, przy tylnodolnej krawędzi oczodołu, w małej kieszonce. Niekiedy fotofor dodatkowy jest błędnie traktowany jako fotofor podoczodołowy[5]. Mniejsze fotofory i niezorganizowane skupiska bioluminescencyjnej tkanki rozsiane są na skórze głowy i ciała ryby. Brzusznooczne i pokrywowe fotofory wytwarzają u świeżo złowionych ryb niebieskawą poświatę.
Ryba ta nie posiada łusek; świeżo po złowieniu ma jednolicie czarną barwę, po dłuższym przechowywaniu nabiera ciemnobrązowego odcienia[5]. Długość standardowa (SL) osobników tego gatunku wynosi 15–20 cm, maksymalnie 25,6 cm[20]. Płetwa piersiowa ma 2–6 promieni, płetwa grzbietowa 17–21, odbytowa 18–24. Kręgosłup ryby składa się z 47–51 kręgów[5].
U M. niger występuje dyskretny dymorfizm płciowy, wyrażony głównie rozmiarem fotoforu zaoczodołowego. Uważa się, że ewolucja dymorfizmu PO jest przykładem wypadkowego wpływu dwóch przeciwstawnych czynników: selekcji płciowej "dobrych" genów warunkujących większy rozmiar narządu i selekcji naturalnej, ograniczającej jego wielkość (koszt energetyczny wytwarzania bioluminescencji jest znaczny i ograniczający)[5].
Wężorowate znane są z tego, że mogą połknąć zdobycz porównywalnej z nimi samymi wielkości[21]. Dawniej uważano, że Malacosteus nie jest tu wyjątkiem, zwłaszcza, że paszcza tej ryby jest relatywnie jedną z największych w tej rodzinie[22]. Rzekomo oprócz dużych szczęk przystosowaniem do pożerania dużej zdobyczy miałyby być nieskostniałe kręgi bliższego odcinka kręgosłupa[23]. Malacosteus faktycznie odżywia się także innymi rybami[24], jednak szeroko zakrojone badania nad zawartością żołądków złowionych ryb wykazały, że zawierają one głównie widłonogi wchodzące w skład zooplanktonu. Nie posiada jednak typowych cech charakteryzujących ryby planktonożerne, zwykle mające mniejszy otwór gębowy i liczne wyrostki filtracyjne skrzeli[25][26]. Sutton i wsp. (2005) przedyskutowali możliwe wytłumaczenia tego faktu[27]. Zaproponowano, że Malacosteus jest wysoko wyspecjalizowanym i odrębnym przedstawicielem Stomiidae, o odmiennej, niż inni przedstawiciele rodziny ekologii: prawdopodobnie ryby tego gatunku odżywiają się widłonogami wykrywanymi przez nie dzięki czerwonej bioluminescencji w promieniu ok. 2 m w długich okresach oddzielających stosunkowo rzadkie spotkania z większymi organizmami, które również pożera. W przypadku ryb głębinowych opisywano zjawisko, że obserwowana zawartość żołądka trafiała do niego po ich złapaniu w sieci: były one stłoczone z potencjalną zdobyczą i aktywnie bądź odruchowo pożerały organizmy niestanowiące elementu ich typowego pożywienia. Dla M. niger wykluczono tą możliwość; dowodem był fakt, że widłonogi w przewodzie pokarmowym w większości (84%) przypadków wykazywały oznaki nadtrawienia, ponadto, większość ryb tego gatunku szybko ginie w sieci z powodu uwięźnięcia zębów w okach sieci i spowodowanego tym śmiertelnego przemieszczenia dogłowowych kręgów kręgosłupa, co zmniejsza prawdopodobieństwo pożerania przypadkowej zdobyczy[27].
Wydaje się, że w przeciwieństwie do innych przedstawicieli rodziny, Malacosteus nie odbywa wędrówek w rytmie dobowym w płytsze wody nocą i głębsze w dzień[5][28][29].
Wydaje się, że populacja Malacosteus podlega bardziej zasadom selekcji K niż r w modelu selekcji r/K. Ryby mają przypuszczalnie niewielką w porównaniu z innymi gatunkami liczbę potomstwa, ponieważ nisza ekologiczna którą zajmują jest stabilna i zawsze bliska swojej maksymalnej pojemności. Szacowany minimalny czas podwojenia populacji wynosi 1,4-4,4 roku[3].
Ryby żyjące na niewielkich głębokościach widzą prawdopodobnie w szerokim zakresie fal, od 320 do 850 nm (większość pasma światła widzialnego). Ryby głębinowe, żyjące na głębokościach powyżej 1000 m, wykształciły fizjologiczno-anatomiczne przystosowania pozwalające im odbierać wrażenia wzrokowe pochodzące z dwóch źródeł: resztkowego promieniowania słonecznego dochodzącego w sprzyjających warunkach na te głębokości, oraz promieniowania emitowanego przez narządy świetlne, własne i innych organizmów. Wiadomo, że promieniowanie słoneczne po przejściu przez 1000 metrów wody oceanicznej składa się głównie z wąskiego pasma 460–490 nm (kolor niebieski)[31][32][33]. Promieniowanie emitowane przez fotofory około 80% stworzeń żyjących w tej strefie oceanu ma szczytowe wartości w zbliżonym zakresie[34]. Zdecydowana większość ryb głębinowych posiada zatem barwniki światłoczułe o maksymalnym współczynniku absorpcji w zakresie 470–492 nm[35].
Większość organizmów morskich wytwarza błękitną bioluminescencję. Zdolność do czerwonej bioluminescencji jest niezwykle rzadka w świecie zwierząt: posiadają ją trzy rodzaje ryb (Malacosteus, Aristostomias i Pachystomias) oraz chrząszcz Phrixothrix. Pojedyncze opisy czerwonej bioluminescencji wytwarzanej przez Stomias brevibarbatus[34] nie zostały udokumentowane ani potwierdzone[30]. Czerwone światło emitowane przez fotofory Malacosteus, z maksimum emisji przy długości fali 705 nm, nie jest widoczne dla większości zwierząt morskich; jest też ledwo dostrzegalne przez człowieka. Czerwone fotofory tych ryb odznaczają się dużą wielkością, co sugeruje, że mogą im one służyć do oświetlania zdobyczy bądź porozumiewania się z osobnikami tego samego gatunku. Uważa się, że Malacosteus niger może, w przeciwieństwie do innych głębinowych organizmów, absorbować i widzieć czerwone światło emitowane przez własne fotofory. Narząd świetlny Malacosteus różni się budową od fotoforów Aristostomias i Pachystomias: sam narząd emituje promieniowanie świetlne o szerokim paśmie, które następnie jest filtrowane przez specjalną zewnętrzną warstwę pokrywającą fotofor. Gdy usunie się tę czekoladowobrązowej barwy błonę, pasmo wzbudzonego promieniowania rozszerza się w stronę fal o mniejszej długości[36][37][38]. Wzbudzenie bioluminescencji z fotoforu ultrafioletem daje fluorescencję o maksimum emisji około 710 nm; po zdjęciu zewnętrznej filtrującej błony maksimum wynosi około 650 nm. Fotofory u Aristostomias i Pachystomias nie posiadają takiego filtra. Wszystkie trzy gatunki mają natomiast w warstwie emitującej światło specjalne fluoryzujące na czerwono białko[39]. Pierwsze badania wskazywały, że chromofor ten jest podobny do fikobilin[40], jednak dalsze prace postawiły pod znakiem zapytania biliproteinową naturę tego białka[30]. Sugerowano, że może to być białko zbliżone budową do GFP, ale jak dotąd próby uzyskania biblioteki cDNA z fotoforów ryby były bezskuteczne. Podobnie nie zidentyfikowano czerwonego chromoforu u Aristostomias i Pachystomias[30].
"Prawdziwe", uwstecznione fotofory podoczodołowe (SO) emitują promieniowanie niebieskozielone o maksimum emisji 480–500 nm.
Odrębnym zagadnieniem jest zdolność widzenia przez te ryby światła tej barwy. Wykazano, że Malacosteus niger ma w siatkówce tylko dwa typy barwników światłoczułych, absorbujących światło w rejonie widma promieniowania słonecznego z największym współczynnikiem absorpcji λmax dla fal długości 520 i 540 nm. M. niger nie różni się pod tym względem od innych ryb, pozbawionych zdolności widzenia czerwonego światła. Tak jak one, Malacosteus ma jeden gen dla opsyny, kodujący białko wchodzące w skład dwóch barwników odpowiedzialnych za opisane długości fal, i nie stwierdzono u niego innych genów które mogłyby kodować białka nieznanych, światłoczułych barwników czułych na fale o długości większej niż 550 nm, występujących u innych gatunków wężorowatych emitujących czerwone światło. W ekstraktach siatkówki ryby zidentyfikowano natomiast dodatkowe, nieoparte o opsynę barwniki, kompensujące skrócenie pasma: są to głównie defarnezylowane i pozbawione kationów metali pochodne bakteriochlorofili b i c[41], takich same jak te znajdywane w morskich mikroorganizmach (np. Chlorobium sp.) będących pokarmem widłonogów, stanowiących z kolei istotny element pokarmu ryby[42][43]. Związki te działają jak fotouczulacze, absorbując energię niesioną przez fale w zakresie barwy czerwonej i przekazując ją następnie na barwniki wzrokowe, zazwyczaj czułe na barwę niebieskozieloną. Nieznany jest jednak ani mechanizm włączania cząsteczek pozyskanego z pokarmem bakteriochlorofilu do komórek siatkówki ryby, ani mechanizmu "odwrotnej fluorescencji" ("reverse fluorescence") w którym fotouczulający bakteriochlorofil przekształca niskoenergetyczne fotony czerwonej części widma na wysokoenergetyczne fotony niebieskiej części widma[5].
Dodatkowymi przystosowaniami są charakterystyczne też dla innych wężorowatych żółte soczewki oczu, o szczytowej absorpcji fal długości 425 i 460 nm. Oznacza to, że oprócz wysokiej czułości siatkówki na długie fale świetlne, zredukowana jest czułość wobec dominującego zakresu fal krótkich, co poprawia ostrość widzenia i kontrast obrazu[44]. Malacosteus posiada też pigmentowaną, szkarłatnoczerwoną błonę odblaskową (tapetum lucidum) w oku[44][45][46].
Zdolność do emisji i widzenia czerwonego światła zapewnia trzem opisanym rodzajom wężorowatych przewagę nad innymi drapieżnikami, których bioluminescencja może być widziana przez potencjalną zdobycz i przez to mniej skuteczna, oraz nad większością organizmów stanowiących pokarm dla tych ryb. U jednej z ryb świetlikowatych, Bolinichthys longipes, opisano jednak w siatkówce obecność barwnika o podobnym widmie absorpcji do tego u Malacosteus. Wydaje się zatem, że przynajmniej ten jeden gatunek ryby rozwinął zdolność widzenia czerwonej bioluminescencji bez zdolności wytwarzania takowej, co najpewniej umożliwia mu ucieczkę przed polującymi wężorowatymi[47].
Zwisłoszczęk czarny (Malacosteus niger) – gatunek niewielkiej ryby głębinowej z rodziny wężorowatych (Stomiidae), osiągającej przeciętnie 15–20 cm długości, odznaczającej się rzadką wśród zwierząt zdolnością do czerwonej bioluminescencji. W przeciwieństwie do innych gatunków wężorowatych nie posiada wąsów, odżywia się głównie drobnymi organizmami planktonowymi i najprawdopodobniej nie odbywa migracji pionowych w cyklu dobowym. Nie ma znaczenia gospodarczego.
Ryba ta spotykana jest we wszystkich oceanach strefy tropikalnej i subtropikalnej (w strefie pomiędzy równoleżnikami 66°N–34°S), na głębokościach 500–3886 m p.p.m.. Nie jest znana z Morza Śródziemnego. Christopher P. Kenaley wyodrębniając gatunek M. australis z M. niger zaproponował, że na południe od 30°S M. niger jest zastępowany przez M. australis.
黑柔骨魚（学名：Malacosteus niger），又名黑软颌鱼，为輻鰭魚綱巨口鱼目巨口鱼科的其中一種。分布於全球三大洋海域，為深海魚類，棲息深度500-3886公尺，體長可達25.6公分。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
