Crocodylus porosus Schneider 1801

Ar c'hrokodil-mor (Crocodylus porosus) a zo ur stlejvil hag a vev e gevred Azia, Indonezia, Malaysia, Filipinez, Ginea-Nevez hag Aostralia. Ar c'hrokodil brasañ eo ha, dre-se, ar stlejvil brasañ er bed d'an deiz a hiziv.

Krokodýl mořský (Crocodylus porosus Schneider, 1821), známý také jako krokodýl pobřežní, je největší z dnes žijících krokodýlů a zároveň je dnes největším a nejmohutnějším plazem na světě. Dosahuje délky přes šest metrů a hmotnosti více než jedné tuny. Největší řádně změřený jedinec dosahoval délky 6,3 metru a hmotnosti asi 1,2 tuny, předpokládá se, že výjimečně může dorůst až 7 metrů a vážit okolo 2 tun.^[2]

Obývá jižní a jihovýchodní Asii včetně Indonésie a objevuje se až u pobřeží severní Austrálie. Libuje si v mořích s teplejší vodou, nejraději ve vodách Indického a Tichého oceánu mezi Indií a Austrálii. Některé exempláře byly pozorovány na širém moři až tisíc kilometrů od břehů.

Způsob života

Přestože má na zadních končetinách mezi prsty plovací blány, tak je k plavání nepoužívá a plave pomocí vlnění svalnatého ocasu. Je to výborný plavec, udává se, že dokáže uplavat vzdálenost i více než 1000 km po moři. Přesto však nepatří k vysloveně mořským živočichům.^[3]

V potravě krokodýl mořský vůbec není vybíravý. Mláďata se zprvu živí hmyzem, měkkýši a pulci. Dospělci loví zvířata od malých krabů a želv přes ryby a obojživelníky až po velké savce. Na kořist útočí bleskurychle z vody, popadne ji (většinou jde po krku) a stáhne do hloubky, kde ji utopí. Krokodýli loví kořist také zespoda ve vodě, to pak útočí na měkké břicho. Pak se do kořisti zakousne svými velkými čelistmi a otáčením z ní rve velké kusy masa. Je to nebezpečný dravec, při útoku dospělého jedince na člověka bývají zranění smrtelná, ročně má na svědomí zhruba 300 lidských životů. Dnes již není na pokraji vyhynutí. Lovci usilují o opětovné povolení lovu. Jeho vzácná kůže se využívá pro výrobu luxusních bot a kabelek. Po mase je poptávka v Asii.

Rozmnožování a mláďata

Dospělosti a schopnosti rozmnožování dosahují samice v 10 letech, samci v 16 letech. Samice klade 25 až 60 vajec, která zahrabává asi půl metru hluboko do bahnité půdy ve vzdálenosti asi 50 až 60 metrů od břehu toku nebo nádrže. Na snůšku navrší kupu listí, větví a bahna vysokou téměř metr a v průměru měřící 7 až 9 m. Toto obrovské hnízdo samice hlídá až do vylíhnutí mláďat, ukrytá v louži, kterou si vyhrabe ve vlhké půdě. Mláďata se z vajec zahřívaných tlejícím materiálem líhnou obvykle po dvou měsících (teplota v hnízdě bývá až 32 °C), v nepříznivých podmínkách až po pěti měsících. Matka střeží i vylíhlá mláďata, která měří kolem 25 cm, po několik dní.

Odkazy

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ Gordon Grigg & Carl Gans. Fauna of Australia. 40. MORPHOLOGY & PHYSIOLOGY OF THE CROCODYLIA [online]. [cit. 2018-01-01]. Dostupné online.
3. ↑ PETR, Jaroslav. Co pijí mořští hadi? [online]. Český rozhlas Leonardo, 2013-01-14 [cit. 2013-01-14]. Dostupné online.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu krokodýl mořský ve Wikimedia Commons
• Krokodýl mořský na webu Rendy
• Článek V. Sochy v časopisu Příroda

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Deltakrokodillen (Crocodylus porosus), også kaldet listekrokodillen eller saltvandskrokodillen, er den største af alle nulevende krybdyr og den farligste for mennesker. Den lever i Sydøstasien og i det nordlige Australien.

Voksne hanner er typisk 5 meter lange, men enkelte kan blive 6-7 meter lange og veje mere end 1000 kg. En normal han vejer omkring 450 kg. Hunner er meget mindre end hanner med en længde typisk på 2,5 til 3 meter.

Stub

Das Leistenkrokodil (Crocodylus porosus), auch Salzwasserkrokodil genannt, ist das größte heute lebende Krokodil, gefolgt vom Nilkrokodil. Es handelt sich dabei um eine Art der Echten Krokodile (Crocodylidae). Wie auch die Spitzkrokodile können Leistenkrokodile sowohl im Salz-, als auch im Süßwasser leben. Das Leistenkrokodil ist die am weitesten in den Ozean vordringende Krokodilart, ist aber auch oft in Brackwasser, Flüssen und Sümpfen im Inland zu finden.

Merkmale

Männliche Leistenkrokodile erreichen meist eine Länge von 4,6–5,2 m, die Weibchen bleiben mit 3,1–3,4 m deutlich kleiner.^[1] Insbesondere in durch menschlichen Einfluss angeschlagenen Populationen sind solche Maße bereits selten: Im Bentota Ganga (Sri Lanka) beobachtete Gramentz (2008) von 16 Exemplaren nur ein Exemplar von mehr als 2,5 m Länge.^[2] Eine andere Studie untersuchte Leistenkrokodile aus Palau – keines von ihnen war größer als 3,3 m.^[3] Oft werden für Leistenkrokodile Maximallängen deutlich über diesen Maßen genannt; praktisch sind jedoch fast nie Körperteile solcher Krokodile als Beweise überliefert. Angeblich erlegte ein Jäger in den 1950er Jahren ein Krokodil, das 8,5 m maß. Webb & Manolis (1989) halten diesen Rekord für die verlässlichste Rekordlänge.^[1] Ein männliches Exemplar mit 6,17 m zumindest ist in jüngerer Zeit verbürgt.^[4] 4 m lange Leistenkrokodile wiegen im Schnitt 240 kg,^[1] extrem große Exemplare können rund 1 t wiegen.^[5]

Der Körper ist sehr breit mit einer großen und breit ausgebildeten Schnauze, wodurch man es vom Gangesgavial und dem Australien-Krokodil gut unterscheiden kann. Von den Augen laufen zwei erhöht liegende Grate (Leisten) zur Mitte der Schnauze, die dem Leistenkrokodil seinen deutschen Namen gaben. Die ausgewachsenen Tiere sind grau bis graubraun oder goldbraun, es sind jedoch auch völlig schwarze (Melanismus) und weiße (Albinismus) Exemplare bekannt. Die Jungtiere sind heller und besitzen eine dunkle Zeichnung aus Flecken und Querbändern, die viele Tiere im Laufe des Alterns verlieren. Die Panzerung des Rückens ist sehr gleichmäßig und die Form der Einzelschuppen ist oval. Eine Panzerung direkt hinter dem Kopf fehlt. An Bauch und Schnauze besitzen sie Sinneszellen, mit denen Vibrationen des Wassers wahrgenommen werden können.

Detailansichten:

Verbreitung

Das Verbreitungsgebiet ist sehr groß. Es reicht von Ostindien über Südostasien bis nach Nordaustralien und umfasst die gesamte ozeanische Inselwelt. Der genaue Umfang dieser Verbreitung ist noch nicht abschließend geklärt, selbst auf den Palauinseln,^[3] den Kokosinseln, den Neuen Hebriden und auf Fidschi wurden diese Krokodile gesichtet. Bis Anfang des 19. Jahrhunderts kamen Leistenkrokodile auch im westlichen Indischen Ozean auf den Seychellen und auf Aldabra vor.^[7] Damit ist es das Krokodil mit dem größten Verbreitungsgebiet überhaupt. Mit verantwortlich dafür ist sicher die „Reichweite“ der Art: es wurden Exemplare 1000 km vom Land entfernt auf hoher See gesehen. Ein Männchen der Spezies legte 1400 km von Palau bis nach Pohnpei in Mikronesien zurück. An manchen Vertretern dieser Art wurden sogar Seepocken gefunden, die ansonsten nur bei pelagischen Meerestieren gefunden werden.

Der eigentliche Lebensraum des Leistenkrokodils sind Flussmündungen und Mangrovensümpfe. Dabei handelt es sich meist um Brackwasserzonen; es dringt jedoch auch weit in Süßwasserflüsse ein und kann auch in großen Seen und Sümpfen im Landesinneren angetroffen werden.

Lebensweise

Ernährung

Junge Leistenkrokodile ernähren sich vor allem von Insekten und kleinen Amphibien. Mit zunehmender Körpergröße werden vor allem Fische und Wasserschildkröten, aber auch Säugetiere und Vögel aller Art gefressen. Möglicherweise werden auch noch andere kleinere Krokodile wie das Siam-Krokodil erbeutet. Kannibalismus kommt öfter vor: Bei einer Leistenkrokodilpopulation nahe Darwin wurde beobachtet, wie sich die Population zunächst erholte, als die Jagd auf sie eingestellt wurde. Im zweiten Jahr sank die Population wieder, da die Jungtiere des ersten Jahres anfingen, die neue Generation zu fressen.

Jagdmethoden

Leistenkrokodile verwenden mehrere Methoden, um ihre Beute zu erlegen:

• Sie schnellen aus dem Wasser, packen ihre Beute und ertränken sie.
• Wenn es ein wehrhafteres Tier ist, packen sie es und drehen sich um ihre eigene Achse, um die Beute von den Beinen zu reißen.
• Wenn es ebenfalls große Beute ist, können sie dem Tier mit Schlägen des Schädels Knochen brechen und es dann leicht ins Wasser ziehen.
• Wenn sie Fische jagen, schwimmen sie längsseits auf das Ufer zu, treiben die Fische so in die Enge und lassen nur zwischen Maul und Ufer eine Lücke. Wenn die Fische dort vorbeischwimmen, schnappen sie zu.
• Wenn Büffel o. ä. einen Fluss durchqueren, packen mehrere Krokodile gleichzeitig zu und ertränken das Opfer.^[8]

Stoffwechsel

Leistenkrokodile können bis zu einem Jahr ohne Nahrung leben und sich dabei nur von den Fettreserven in ihrem Schwanz versorgen. Diese Fähigkeit – wie auch ihre Ausdauer beim Durchqueren der Ozeane – verdanken sie ihrem extrem regulierbaren Stoffwechsel. Benötigen Säugetiere bis zu 80 Prozent ihrer Nahrung zur Aufrechterhaltung ihrer Körpertemperatur, kommen Krokodile mit zehn Prozent aus. Das Tier kann mit heruntergefahrenen Stoffwechsel auch einige Monate ohne Wasser überleben. Dazu gräbt es sich im Schlamm der letzten verbliebenen Wasserlöcher ein oder zieht sich in kühle Höhlen zurück.

Beim Tauchen machen Leistenkrokodile sich den von steigendem Umgebungsdruck und veränderten Sauerstoff- und Kohlendioxidanteilen im Blut ausgelösten Tauchreflex zunutze. Von Rezeptoren in der Nase, der Oberlippe, im Kiefer und der Zunge empfängt der Parasympathikus Reize, die bewirken, dass die Tiere ihren Puls auf zwei Herzschläge in drei Minuten senken können. Auf diese Weise können sie bis zu einer Stunde tauchen.^[9]

Fortpflanzung

Die Weibchen des Leistenkrokodils werden mit zehn Jahren geschlechtsreif, während Männchen im Alter von etwa 16 Jahren die Geschlechtsreife erreichen. Zu Anfang der Paarungszeit brüllen die Männchen, um Weibchen anzulocken, machen dies aber nicht so oft wie der Mississippi-Alligator, da sie in offener Landschaft leben. Das Territorialverhalten der Männchen steigt in dieser Zeit. Nach der Paarung verteidigt das Männchen das Revier weiterhin stark. Zur Fortpflanzungszeit in der feuchten Jahreszeit wird ein Hügelnest aus Pflanzenmaterialien gebaut, das eine Höhe von 30 bis 80 Zentimeter und einen Durchmesser von 120 bis 250 Zentimeter haben kann. Ein solches Nest umfasst 60 bis 80 Eier und wird bis zum Schlupf der Jungen bewacht. Durch die verrottenden Pflanzen entsteht Fäulniswärme, die das Ausbrüten der Eier beschleunigt.^[10] Häufig wurde eine Brutfürsorge von bis zu drei Monaten beobachtet. Wenn die Jungen geschlüpft sind, wachen die Krokodile acht Wochen über ihre Brut, deren nahezu 70%ige Überlebenschance ebenfalls eine Ausnahme darstellt.

Die maximale Lebenserwartung von Leistenkrokodilen beträgt über 70 Jahre.

Natürliche Feinde

Jungtiere haben viele Feinde, zum Beispiel Störche, Greifvögel, große Fische und größere Artgenossen. Wenn Leistenkrokodile ausgewachsen sind, haben sie kaum noch natürliche Feinde. Manchmal werden kleine bis mittelgroße Krokodile von großen Pythons oder Tigern erbeutet. Des Weiteren wird Krokodilfleisch auch von Menschen verzehrt.

Mensch und Krokodil

Im nördlichen Australien kommt es etwa zweimal pro Jahr zu einem belegten Krokodilangriff. Zwischen 1971 und 2004 wurden 62 unprovozierte Angriffe registriert, die in 17 Fällen tödlich verliefen.^[11] So wurde zum Beispiel 2002 eine deutsche Touristin beim Baden im Kakadu-Nationalpark getötet.^[12] Um solche Attacken zu vermeiden, werden Leistenkrokodile von Wildhütern an Badeplätzen eingefangen und fortgebracht. Zudem wird versucht, Badestrände mit Netzen zu schützen. Besonders aggressive Krokodile, die mehrfach angegriffen haben, werden als „rogue crocodiles“ („Schurken-Krokodile“) bezeichnet. Das wohl bekannteste „rogue crocodile“ war Sweetheart, das zwischen 1971 und 1979 15 Fischerboote schwer beschädigte, allerdings die Insassen weitgehend ignorierte und niemanden verletzte.

Im Rahmen des Pazifikkrieges 1941–1945 kam es angeblich zu einem tödlichen Desaster: Im Februar 1945 landeten englisch/indische Kampftruppen auf den noch von den Japanern besetzten Ramree-Inseln vor der Südküste Burmas. Ein Kapitulationsangebot lehnte der japanische Kommandant ab und beschloss mit seiner Truppe von ca. 1000 Mann den nächtlichen Ausbruch aus der Umzingelung quer durch die ausgedehnten Mangrovensümpfe zum offenen Meer. Dieser Entschluss sollte sich als fatal erweisen und endete in einer Katastrophe. In den Mangrovensümpfen lauerten Hunderte von Leistenkrokodilen, die ein Massaker unter den fliehenden Japanern angerichtet haben sollen. Lediglich 20 Japaner, die sich am nächsten Morgen den Engländern ergaben, hatten die Nacht überlebt. Im Guinness-Buch der Rekorde wird das Ereignis als größtes Desaster, das Tiere (hier: Leistenkrokodile) unter Menschen jemals angerichtet haben, geführt. Allerdings wird die Korrektheit dieser Darstellung bestritten und von anderen Autoren als ein moderner Mythos („urban legends“) bezeichnet, da es keinen wirklichen Nachweis für die Historizität des Vorfalls gibt.^[13] Insbesondere finden sich keine Hinweise in den britischen Militärberichten und keiner der befragten japanischen und lokalen Zeitzeugen konnte den Vorfall bestätigen.^[14]

Der Bestand an Leistenkrokodilen verringerte sich in den 1950er und 1960er Jahren, weil ihre Haut für die Lederproduktion geeignet ist und sie deswegen stark bejagt wurden.^[15] Vor 20 Jahren erholte sich der Bestand wieder, da sie ihren Lebensraum weitgehend unberührt wieder aufgefunden haben.^[16] Seit Leistenkrokodile durch das Washingtoner Artenschutzabkommen von 1973 geschützt sind, werden sie in Farmen für die Lederproduktion gezüchtet; das Fleisch wird in Australien als Nahrungsmittel verkauft.

Als Touristenattraktion dienen sie unter anderem am Adelaide River nahe Darwin im australischen Northern Territory: Von einem großen Boot aus werden Fleischstücke an einer Angel über das Wasser gehalten: Die Leistenkrokodile (Jumping Crocodiles) springen dann bis zu einigen Metern Höhe aus dem Wasser und schnappen sich die Fleischbrocken (siehe Foto). Weltweit bekannt wurden die Leistenkrokodile durch die Filme der Crocodile-Dundee-Serie.

In Osttimor wird das Leistenkrokodil als „Großvater Krokodil“ verehrt. Ursprung dafür ist die Legende des guten Krokodils, nach der die Insel Timor aus einem Krokodil entstanden ist. Seitdem die Jagd auf die Krokodile nach Abzug der indonesischen Besatzung eingestellt wurde, haben die Krokodilangriffe rapide zugenommen. CrocBITE, die Datenbank für Krokodilangriffe der Charles Darwin University, registrierte seit 2007 (Stand: Sep. 2016) 15 tödliche und fünf weitere Attacken in Osttimor, einem Land von der Größe Schleswig-Holsteins und mit etwas mehr als einer Million Einwohnern.^[17]

Die Datenbank registrierte seit 1995 insgesamt 1024 Angriffe von Leistenkrokodilen auf Menschen, 591 davon tödlich. Etwa die Hälfte aller Krokodilattacken weltweit geht auf das Konto von Leistenkrokodilen. Das an zweiter Stelle stehende Nilkrokodil verursacht nur ein Viertel aller weltweiten Vorfälle, bei denen aber zwei Drittel tödlich für das Opfer endeten.^[17]

Das Tier dient als Motiv für eine Anlagemünze aus Silber, das Australian Saltwater Crocodile, die 2014 von der australischen Prägeanstalt Perth Mint ausgegeben wurde, und für ähnliche Sammlermünzen des gleichen Herausgebers.

• Warnschild im Northern Territory (Australien)

• Warnschild an einem Fähranleger in Queensland (Australien)

• Verkehrsschild in Dili (Osttimor)

• Krokodil als Lebensmittel

• Leistenkrokodil Max (1956–2015) im Zoo Dresden

Literatur

• Joachim Brock: Krokodile. Ein Leben mit den Panzerechsen. (Terrarien-Bibliothek), Natur-&-Tier-Verlag, Münster 1998, ISBN 3-931587-11-8.
• Charles A. Ross (Hrsg.): Krokodile und Alligatoren. Entwicklung, Biologie und Verbreitung. Orbis Verlag, Niedernhausen/Ts. 2002, ISBN 3-572-01319-4.
• G. Webb & C. Manolis (1989): Australian Crocodiles – A Natural History. Reed New Holland, Sydney, Auckland, London & Kapstadt 2007 (Nachdruck der Originalauflage von 1989), ISBN 978-1-876334-26-0.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b c} Webb & Manolis (1989): 65
2. ↑ D. Gramentz (2008): Zur Abundanz, räumlichen Verteilung und Bedrohung von Crocodylus porusus im Bentota Ganga, Sri Lanka. Elaphe 16(3): 41-52
3. ↑ ^{a b} Peter Brazaitis, Joshua Eberdong, Peter John Brazaitis und Gregory J. Watkins-Colwell (2009) Notes on the Saltwater Crocodile, Crocodylus porosus, in the Republic of Palau In: Bulletin of the Peabody Museum of Natural History 50(1) S. 27–48, doi:10.3374/014.050.0103.
4. ↑ „Australien: Ranger fangen 600 Kilo schweres Riesenkrokodil“ auf Spiegel Online am 10. Juli 2018
5. ↑ G. Webb & C. Manolis (2009): Crocodiles of Australia: 9. New Holland Publishers (Australia). ISBN 978-1-74110-848-4
6. ↑ Current Distribution – Saltwater or Estuarine Crocodile (Crocodylus porosus). Abgerufen am 8. April 2020.
7. ↑ Gerlach, J. & Canning, L. 1994. On the crocodiles of the western Indian Ocean. Phelsuma 2: 56-60
8. ↑ Charles A. Ross: Krokodile und Alligatoren. Entwicklung, Biologie und Verbreitung. S. 175–177
9. ↑ Fabian Schmidt: Krokodile: Länger tauchen mit Herzstillstand auf dw.com, 15. August 2013.
10. ↑ Tierenzyklopädie
11. ↑ Crocodile Attack in Australia: An Analysis of Its Incidence and Review of the Pathology and Management of Crocodilian Attacks in General, David G. E. Caldicott u. a. in: Wilderness and Environmental Medicine, Vol. 16, No. 3, Seite 143–159.
12. ↑ Tödlicher Unfall beim nächtlichen Schwimmen in Nationalpark: Deutsche Touristin in Australien von Krokodil angefallen. In: Neue Zürcher Zeitung. 23. Oktober 2002, ISSN 0376-6829 (nzz.ch [abgerufen am 4. Januar 2017]).
13. ↑ Platt, S. G., W. K. Ko, M. Kalyar Myo, L. L. Khaing, and T. Rainwater (2001): Man eating by estuarine crocodiles: the Ramree Island massacre revisited. Herpetological Bulletin 75:15–18.
14. ↑ Frank McLynn: The Burma Campaign: Disaster Into Triumph, 1942–1945. Yale University Press 2011, ISBN 978-0-300-17162-4, S. 13–15, 459 (Auszug in der Google-Buchsuche)
15. ↑ Tierenzyklopädie
16. ↑ Reinhard Radke Krokodile. Expedition zu den Erben der Saurier
17. ↑ ^{a b} CrocBITE – Worldwide Crocodilian Attack Database, abgerufen am 4. September 2016.

Aɣucaf awlal (assaɣ usnan: Crocodylus porosus) d yiwen n uɣucaf ameqran imi d netta yakk id ameqran deg twacult n temraradin, Yettidir deg waṭas n yedgan, Seg ugafa n Ustṛalya ar uneẓel n usamar n Asya ar teftist tasamrant n Lhend

Aglam

Učči

Ang buwaya sa dagat (Crocodylus porosus), na kilala rin bilang species sa buwaya sa dagat ang pinakamalaking ng lahat ng reptilya, pati na rin ang pinakamalaking riparian predator sa mundo.

Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.

Cirnîsa avê şor an tîmsahê Hindî (Crocodylus porosus), cureyekî cirnîsan (Crocodylus) e. Cirnîsê avê şor, ew bi rastî xijendeyê tewr girs û mestir ser rû yê erdê ku ta niha mayî ye.

Şayes

Mezinahiya nêrê cirnîsê avê şor dighêje 7 m û bi dirêjî û 2000 kg bi giranî ye.^[2]

Reftar

Parêzî

Pirbûn

Belavbûn

Jîngeh

Pêşangeh

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Çavkanî

Crocodylus porosus es un specie de Crocodylus.

Kiâm-chúi kho̍k-hî (Eng-gí miâ: saltwater crocodile; ha̍k-miâ: Crocodylus porosus) sī thong sè-kài siāng hêng-thé siāng toā ê kho̍k-hî, mā sī hiān-chûn siāng toā ê pâ-thiông-lūi tōng-bu̍t. In seng-oa̍h tī Lâm-iûⁿ kap Ìn-tō͘ tang hái-hoāⁿ kiam Australia pak hái-hoāⁿ. In ū-sî mā ē tùi hái-liû lâu khi pia̍t-ūi..

The sautwatter crocodile (Crocodylus porosus), an aa kent as the estuarine crocodile, Indo-Paceefic crocodile, marine crocodile, sea crocodile or informally as sautie,^[2] is the lairgest o aw livin reptiles, as well as the lairgest riparian predator in the warld.

References

Морскиот крокодил (Crocodylus porosus) е најголемиот од сите преживеани видови на крокодиловидни животни и рептили. Го среќаваме низ Југоисточна Азија, Северна Австралија и околните води.

Карактеристики

Морскиот крокодил има подолга муцка од индискиот крокодил, и е двапати подолг во ширина ^[1].

Возрасен мажјак од морскиот крокодил најчесто расте помеѓу 4,9 и 5,5 метри и тежи од 640 до 1100 килограми ^[2]. Женките се помали од мажјаците (види полов диморфизам) и достигнуваат должина помеѓу 2,1 и 3 метри ^[3][4]. Најголемата регистрирана женка била со должина од 4,2 метри ^[5]. Морскиот крокодил има помалку коскени израстоци на вратот од останатите видови на крокодили и неговото широко тело е исто така поразлично од останатите, поради што на почетокот имало претпоставки дека се работи за алигатор ^[3].

Максималната големина која овие крокодили можат да ја достигнат е тема на бројни контроверзии. Најдолгиот крокодил некогаш измерен од муцката до опашката и проверен преку мерење на неговата кожа, бил долг 6,2 метри. Бидејќи кожите имаат тенденција да се смалат откако ќе се одвојат од месото, должината на крокодилот кога бил жив е проценета на 6,3 метри, и се претпоставува дека тежел околу 1200 килограми ^[6]. Нецелосни останки (череп на крокодил убиен во Ориса ^[7]) се декларирани дека се од крокодил дол 7,6 метри, но после експертската анализа на черепот заклучено е дека припаѓал на крокодил не подолг од 7 метри ^[6]. Има и бројни декларации за крокодили кои надминувале 9 метри, сепак анализата на черепите покажала дека убиените животни биле со должина помеѓу 6 и 6,6 метри ^[5].

Денес со обновата на живеалиштето на морскиот крокодил и со намалениот лов, можно е да има индивидуи со должина од 7 метри или повеќе ^[8]. Гинис прифатил тврдење за 7 метарски мажјак од морски крокодил, со проценета тежина од 2000 килограми, кој живее во паркот Бхитарканика во државата Ориса, Индија ^[7][9]. Сепак поради невозможната мисија за фаќање и мерење на толку голем жив крокодил, нековите димензии никогаш не биле прецизно измерени.

Еден крокодил убиен во Квинсленд во 1957 година бил пријавен со должина од 8,5 метри, но никогаш не се направени мерења за проверка, и не постојат било какви останки од овој крокодил. Реплика на овој крокодил е направена како туристичка атракција ^[10][11][12]. Постојат и многу други пријави за крокодили кои надминуваат 8 метри ^[13][14] меѓутоа овие се многу сомнителни и непроверени ^[6].

Распространетост

Морските крокодили се со намален број во повеќето региони и се смета дека се скоро изумрени во Тајланд (можно е да има неколку индивидуи во националните паркови) и Виетнам (со исклучок на повремени „доселеници“ од Камбоџа). Во Камбоџа постојат мал број на крокодили кои живеат во реките и мочуриштата. Статусот и бројноста на морските крокодили во Мијанмар е непознат, а се знае дека постојат во Бангладеш. Иако морските крокодили некогаш биле доста чести во делтата на Меконг (каде изумреле во 1980тите) и многу други речни системи, денес иднината на овие животни во југоисточна Азија не е многу светла. Сепак, опасноста од изумирање на овој вид е многу мала, поради неговата голема глобална распространетост и огромните популации во Северна Австралија и Нова Гвинеја. Во Индија е доста редок во повеќето региони, но е доста присутен во северо-источниот дел на земјата, односно во Ориса и Сундербанс. Постојат спорадични популации низ Индонезија и Малезија, каде во одредени делови постојат огромни популации (Борнео на пример), додека во други делови популациите се во опасност од изумирање (Филипини). Морскиот крокодил исто така е присутен и во одредени делови на јужниот Пацифик, со средна популација на Соломоновите острови, мала популација на Винуату (се претпоставува дека ќе исчезне во блиска иднина, бидејќи брои 3 индивидуи), и популација со солиден број индивидуи но под ризик на Палау ^[3]. Во северна Австралија (каде спаѓаат делови на Северна Територија, Западна Австралија и Квинсленд) популацијата на морски крокодили константно се зајакнува. Во овие региони се среќаваат и огромни индивидуи кои надминуваат 6 метри. Според груба проценка популацијата на Австралиски морски крокодил брои 100 000 – 200 000 индивидуи. Распространети се од Брум во Западна Австралија, преку целата Северна Територија, па се до Рокхамптон во Квинсленд. Овој вид многу често се среќава и во Нова Гвинеја, каде живее во крајбрежните води, некои речни системи, делти и мочуришта.

Морските крокодили некогаш го населувале и источниот брег на Африка и Сејшелските острови. Овие крокодили се верувало дека спаѓаат во видот на нилскиот крокодил, но потоа се докажало дека всушност се Crocodylus porosus ^[3].

Живеалиште

Морските крокодили за време на тропската дождовна сезона ги населуваат слатководните мочуришта и реки, а за време на сувата сезона мигрираат кон делтите на реките и понекогаш навлегуваат во морето. Крокодилите жестоко се борат меѓу себе за територија, и доминантните мажјаци ги завземаат најдобрите простори од слатководните реки и потоци. Младите крокодили се приморани да живеат во маргиналните делови на речните системи, а понекогаш дури и во океанот. Ова ја објаснува огромната распространетост на овој вид крокодил (од источниот брег на Индија до северна Австралија), и фактот што понекогаш го среќаваме и на многу невообичаени места како Јапонското Море.

Однесување

Морскиот крокодил е опортунистички предатор кој е способен да го улови било кое животно кое ќе навлезе на негова територија, без разлика дали на копно или во вода. Познато е дека овие крокодили напаѓаат и луѓе. Младите крокодили напаѓаат помали животни како инсекти, водоземци, ракови, мали рептили и риби. Колку крокодилот расте поголем, така расте и листата на животни кои се вклучени во неговата исхрана. Сепак поголем дел од нивната исхрана ја сочинуваат мали животни. Морските крокодили можат да се хранат со мајмуни, кенгури, диви свињи, динго, птици, гоани, домашна стока, воден бивол, гаури, ајкули ^[15][16] или луѓе ^[17][8], како и многу други животни. Домашната крава, коњ, вдниот бивол и гаурот, кои можат да тежат над тон, се сметаат за најголемиот плен кој може да биде уловен од мажјак морски крокодил. Единствена закана за возрасен морски крокодил претставуваат другите крокодили ^[5].

Генерално овие крокодили делуваат незаинтересирано – карактеристика која им овозможува да преживеат месеци кога нема храна. Најчесто овие крокодили го поминуваат денот безделничејќи во вода или сончајќи се на брегот, а ловат за време на ноќта. Кога напаѓаат, изведувааат многу брзи движења, без разлика дали напаѓаат на копно или од вода.

Бидејќи е предатор кој напаѓа од заседа, крокодилот најчесто чека пленот да се доближи до водата пред да нападне. Повеќето животни се усмртени од огромната сила на вилиците, додека некои се дават откако крокодилот ќе го одвлече пленот во вода. Морскиот крокодил е многу силно животно и без пролем може да одвлече во вода возрасно водно бафало.

Во неговиот најопасен напад, наречен „смртоносно превртување“, крокодилот го грабнува животното и се превртува. Ова е со цел да го го исфрли животното од рамнотежа со што може полесно да го одвлечка во водата. Ова движење го употребува и да растргнува веќе мртви големи животни.

Иако морските крокодили се многу опасни животни, сепак нападите на луѓе не се толку чести. Повеќето напади од возрасен крокодил се фатални, со оглед на големината и силата на ова животно. Во Австралија, нападите се доста ретки. Има не повеќе од 1-2 пријавени напади годишно во земјата ^[18]. Ниското ниво на напади, најверојатно се должи на многубројните предупредувања поставени од властите во близина на речиси секое мочуриште, река, езеро, па дури и на некои плажи, како и добрата информираност на населението. Во абориџинската заедница од Арнхемленд, која завзема одприлика половина од северниот дел на Северната Територија, можно е да има повеќе непријавени напади од крокодили. Во останатите делови каде што морскиот крокодил е распространет и каде не се превземени безбедносни мерки како во Австралија, бројот на напади е и до неколку илјади годишно. Најголемиот број од овие „непријавени“ напади се во Нова Гвинеја каде има огромни популации од овој вид. Регистрирани се и напади во Борнео, Суматра и Мијанмар.

Интелигенција

Доктор Адам Бритон ја проучува интелигенцијата кај крокодиловидните животни. Тој тврди дека иако крокодилскиот мозок е доста помал од тој на цицачите (околу 0,05% од телесната тежина кај морскиот крокодил), овие животни се способни да учат тешки задачи. Тој укажува дека морските крокодили се паметни животни и дека најверојатно можат да учат многу побрзо од лабораториските глувци. Докажано е дека овие крокодили се способни да ја научат миграциската патека на нивниот плен за време на климатските промени.

Наводи

खारे पानी का मगरमच्छ या एस्टूएराइन क्रोकोडाइल (estuarine crocodile) (क्रोकोडिलस पोरोसस) सबसे बड़े आकार का जीवित सरीसृप है। यह उत्तरी ऑस्ट्रेलिया, भारत के पूर्वी तट और दक्षिण-पूर्वी एशिया के उपयुक्त आवास स्थानों में पाया जाता है।

शारीरिक रचना और आकारिकी

खारे पानी के मगरमच्छ की थूथन, मगर कहलाने वाले मगरमच्छ से अधिक लम्बी होती है: आधार पर इसकी लम्बाई चौड़ाई से दोगुनी होती है।^[1] अन्य प्रकार के मगरमच्छों की तुलना में, खारे पानी के मगरमच्छ की गर्दन पर कवच प्लेटों की संख्या कम होती है और अधिकांश अन्य पतले शरीर के मगरमच्छों की तुलना में इसके शरीर का चौड़ा होना, इस असत्यापित मान्यता को जन्म देता है की सरीसृप एक एलीगेटर (घड़ियाल) था।^[2]

एक वयस्क नर खारे पानी के मगरमच्छ का भार 600 से 1,000 किलोग्राम (1,300–2,200 पौंड) और लम्बाई सामान्यतया 4.1 से 5.5 मीटर (13–18 फीट) होती है। हालांकि परिपक्व नर की लम्बाई 6 मीटर (20 फीट) या अधिक और भार 1,300 किलोग्राम (2,900 पौंड) या अधिक भी हो सकता है।^[3][4][5] किसी अन्य आधुनिक मगरमच्छ प्रजाति की तुलना में, इस प्रजाति में लैंगिक द्विरुपता सबसे अधिक देखने को मिलती है, इनमें मादा नर की तुलना में काफी छोटे आकार की होती है। एक प्रारूपिक मादा के शरीर के लम्बाई 2.1 से 3.5 मीटर (7–11 फीट) की रेंज में होती है।^[2][3][6] अब तक दर्ज की गयी सबसे बड़े आकार की मादा की लम्बाई लगभग 4.2 मीटर (14 फीट) नापी गयी है।^[5] पूरी प्रजाति का औसत भार मोटे तौर पर 450 किलोग्राम (1,000 पौंड) है।^[7]

खारे पानी के मगरमच्छ का सबसे बड़ा आकार काफी विवाद का विषय है। अब तक थूथन से लेकर पूंछ तक मापी गयी सबसे लम्बे मगरमच्छ की लम्बाई 6.1 मीटर (20 फीट) थी, जो वास्तव में एक मृत मगरमच्छ की त्वचा थी।

चूंकि मृत त्वचा की परत के हटाये जाने के बाद (carcass) त्वचा थोड़ी सी सिकुड़ जाती है, इसलिए जीवित अवस्था में इस मगरमच्छ की अनुमानित लम्बाई 6.3 मीटर (21 फीट) रही होगी और संभवतया इसका वजन 1,200 किलोग्राम (2,600 पौंड) से अधिक रहा होगा। ^[8] ऐसा दावा किया गया है कि अधूरे अवशेष (उड़ीसा में शूट किये गए एक मगरमच्छ की खोपड़ी^[9]) एक 7.6-मीटर (25 फीट) मगरमच्छ के हैं, परन्तु विशेषज्ञों के द्वारा किये गए परीक्षण बताते हैं कि इसकी लम्बाई 7 मीटर (23 फीट) से अधिक नहीं होगी। ^[8] 9-मीटर (30 फीट) की रेंज में मगरमच्छों के असंख्य दावे किये गए हैं: बंगाल की खाड़ी में 1940 में शूट किये गए एक मगरमच्छ को 10 मीटर (33 फीट) पर दर्ज किया गया; एक और मगरमच्छ को 1823 में फिलिपिन्स में ल्युज़ोन के प्रमुख द्वीप पर जलजला में मारा गया, इसे 8.2 मीटर (27 फीट) पर दर्ज किया गया; 7.6 मीटर (25 फीट) पर दर्ज किये गए एक मगरमच्छ को कलकत्ता के अलीपुर जिले में हुगली नदी में मारा गया। हालांकि, इन जानवरों की खोपड़ियों के परीक्षण वास्तव में इंगित करते हैं कि ये जानवर 6 से 6.6 मीटर (20–22 फीट) की रेंज से थे।

हाल ही में खारे पानी के मगरमच्छ के आवास की बहाली और शिकार को कम किये जाने के कारण, यह संभव हो पाया है कि 7-मीटर (23 फीट) मगरमच्छ आज जीवित हैं।^[10] गिनीज ने इस दावे को स्वीकार किया है कि एक 7-मीटर (23 फीट) नर खारे पानी का मगरमच्छ भारत के उड़ीसा राज्य में भीतरकनिका पार्क में रहता है,^[9][11] हालांकि, एक बहुत बड़े आकार के जीवित मगरमच्छ को पकड़ने और इसके मापन में होने वाली कठिनाई के कारण, इन आयामों की सटीकता का सत्यापन अब तक किया जाना बाकी है।

1957 में क्वींसलैंड में शूट किये गए एक मगरमच्छ की लम्बाई 8.5 मीटर (28 फीट) थी, लेकिन इस माप को सत्यापित नहीं किया गया और ना ही इस मगरमच्छ के कोई अवशेष अब मौजूद हैं। इस मगरमच्छ की एक "प्रतिकृति" बनाई गयी है जो पर्यटकों के आकर्षण का केंद्र बन गयी है।^[12][13][14]

8 मीटर से अधिक लम्बे (28 फीट से लम्बे) कई मगरमच्छों को भी दर्ज किया गया है लेकिन इनकी पुष्टि नहीं हुई है,^[15][16] और इनकी संभावना अत्यधिक कम है।

वितरण

खारे पानी का मगरमच्छ भारत में पाई जाने वाली मगरमच्छ की तीन प्रजातियों में से एक है, इसके अलावा मगर कहे जाने मगरमच्छ और घड़ियाल पाए जाते हैं।^[17]

भारत के पूर्वी तट के अलावा, यह मगरमच्छ भारतीय उपमहाद्वीप में अत्यंत दुर्लभ है। खारे पानी के मगरमच्छों की एक बड़ी आबादी (इनमें कई बड़े आकार के व्यस्क हैं, एक 7 मीटर की लम्बाई का नर भी शामिल है) उड़ीसा के भीतरकनिका वन्यजीव अभयारण्य में मौजूद है और ये सुंदरवन के भारतीय और बांग्लादेश के हिस्सों में कम संख्या में पाए जाते हैं।

उत्तरी ऑस्ट्रेलिया में (जिसमें उत्तरी क्षेत्र के उत्तरी हिस्से, पश्चिमी ऑस्ट्रेलिया और क्वीन्सलैंड शामिल हैं) खारे पानी के मगरमच्छ संख्या में खूब बढ़ रहें हैं, विशेष रूप से डार्विन के पास बहुल नदी प्रणाली में (जैसे एडिलेड, मेरी और डेली नदियां और इनके साथ इनसे जुडी हुई नदशाखाएं और ज्वारनदमुख) जहां बड़े आकार के जीव (6 मीटर से अधिक) आम हैं। ऑस्ट्रेलियाई खारे पानी के मगरमच्छों की आबादी अनुमानतः 100,000 और 200,000 वयस्कों के बीच है।

ये पूरे उत्तर क्षेत्री तट में पश्चिमी ऑस्ट्रेलिया में ब्रूम से लेकर क्वीन्सलैंड में नीचे रॉकहैम्प्टन तक फैले हुए हैं। ताजे पानी में पाए जाने वाले मगरमच्छों की तुलना में खारे पानी के मगरमच्छों के एलीगेटर से मिलते जुलते होने के कारण, उत्तरी ऑस्ट्रेलिया की एलीगेटर नदियों का नाम बदल गया है। ताजे पानी के मगरमच्छ उत्तरी क्षेत्र में भी रहते हैं।न्यू गिनी में भी वे आम हैं, जो सभी ज्वारनदमुख और मैंग्रोव सहित देश में लगभग सभी नदी प्रणालियों के तटीय क्षेत्रों में पाए जाते हैं। वे बिस्मार्क द्वीपसमूह, काई द्वीप, आरू द्वीप, मालुकु द्वीप और तिमोर क्षेत्र में आने वाले द्वीपों और टोरेस स्ट्रेट के भीतर अधिकांश द्वीपों में भी अलग अलग संख्या में पाए जाते हैं।

खारे पानी का मगरमच्छ ऐतिहासिक रूप से पूरे दक्षिण पूर्वी एशिया में पाया गया, लेकिन अब इस रेंज में से विलुप्त हो चुका है। इस प्रजाति को इंडोचाईना के अधिकांश भागों में दशकों से जंगलों में दर्ज नहीं किया गया है और थाईलैंड, लाओस, वियतनाम और संभवतः कम्बोडिया में यह विलुप्त हो चुकी है। म्यांमार एक अधिकांश हिसों में इस प्रजाति की स्थिति जटिल है, लेकिन इर्रवाड्डी डेल्टा में कई बड़े आकार के वयस्कों की एक स्थिर आबादी है।^[18] यह संभव है कि म्यांमार इंडोचाइना में एकमात्र देश है जहां आज भी इस प्रजाति की जंगली आबादी मौजूद है। हालांकि एक समय था जब मेकोंग डेल्टा (जहां से वे 1980 के दशक में गायब हो गए) और अन्य नदी प्रणालियों में खारे पानी के मगरमच्छ बहुत आम थे, इंडोचाइना में इस प्रजाति का भविष्य खतरे में नज़र आ रहा है। हालांकि, इस बात की संभावना भी बहुत कम है कि मगरमच्छ पुरी दुनिया से विलुप्त हो जाये, क्योंकि इसका वितरण व्यापक है और उत्तरी ऑस्ट्रेलिया तथा न्यू गिनी में इसकी आबादी का आकार पूर्व-औपनिवेशिक प्रकार का है।

इंडोनेशिया और मलेशिया में इसकी आबादी छिटपुट है, जबकि कुछ क्षेत्रों में अधिक आबादी भी है (जैसे बोर्नियो) और कई अन्य स्थानों पर इसकी आबादी बहुत कम है, जो जोखिम (विलुप्त होने के कगार पर) पर है, (उदाहरण फिलिपीन्स). सुमात्रा और जावा में इस प्रजाति की स्थिति बड़े पैमाने पर अज्ञात है (हालांकि समाचार एजेंसियों और विश्वसनीय स्रोतों के द्वारा सुमात्रा के पृथक्कृत क्षेत्रों में बड़े मगरमच्छों के द्वारा मनुष्यों पर हमला किये जाने की रिपोर्टें हाल ही में दर्ज की गयी हैं).उत्तरी ऑस्ट्रेलिया के आस पास मगरमच्छों के पाए जाने के बावजूद, बाली में अब मगरमच्छ नहीं बचे हैं। खारे पानी का मगरमच्छ दक्षिण प्रशांत के बहुत सीमित हिस्से में भी पाया जाता है, सोलोमन द्वीप में इसकी आबादी औसत है, वानुअतु (जहां आबादी अधिकारिक तौर पर केवल तीन रह गयी है) में इसकी आबादी बहुत कम, आक्रामक और जल्दी ही विलुप्त होने वाली है और पलाऊ में यह आबादी आक्रामक नहीं है, परन्तु जोखिम पर है (जिसके बढ़ जाने की संभावना है).एक समय था जब खारे पानी के मगरमच्छ सेशेल्स द्वीप में अफ्रीका के उत्तरी तट से लेकर पश्चिम तक पाए जाते थे। ऐसा माना जाता था कि ये मगरमच्छ नील नदी की आबादी हैं, लेकिन बाद में यह प्रमाणित हो गया कि वे ये क्रोकोडिलस पोरोसस हैं।^[2]

क्योंकि समुद्र में लम्बी दूरी की यात्रा करना इस प्रजाति की प्रवृति है, इसलिए कभी कभी ये मगरमच्छ ऐसे अजीब स्थानों पर भी देखे जाते हैं, जहां के वे स्थानीय निवासी नहीं हैं। आवार किस्म के जीव भी ऐतिहासिक रूप से न्यू कैलेडोनिया, लवो जिमा, फिजी और यहां तक कि जापान के अपेक्षाकृत उदासीन समुद्र (उनके स्थानीय आवास स्थान से हजारों मील दूर) में भी पाए गए हैं। 2008 के दशक के अंत /2009 के दशक के प्रारंभ में फ्रेजर द्वीप की नदी प्रणाली में कई वन्य खारे पानी के मगरमच्छ पाए गए, इन्हें इनकी सामान्य क्वीन्सलैंड रेंज से हजारों किलोमीटर दूर अधिक ठन्डे पानी में पाया गया। ऐसा पाया गया कि वास्तव में ये मगरमच्छ गर्म और नम मौसम के दौरान उत्तरी क्वीन्सलैंड से अप्रवास कर के दक्षिण में आ जाते थे और संभवतया तापमान गिरने पर फिर से उत्तर को लौट आते थे। फ्रेजर द्वीप की जनता में आश्चर्य के बावजूद, यह ज़ाहिर तौर पर कोई नया व्यवहार नहीं है और इससे पहले भी कई बार ऐसा पाया गया है कि वन्य मगरमच्छ गर्म नम मौसम के दौरान दक्षिण में जैसे ब्रिसबेन तक आ गए हों.

आवास

खारे पानी के मगरमच्छ आमतौर पर उष्णकटिबंधीय नम मौसम के दौरान दलदल और ताजे पानी की नदियों में पाए जाते हैं और शुष्क मौसम में नीचे की ओर ज्वारनदमुख की तरफ चले जाते हैं, कभी कभी बहुत दूर तक यात्रा करते हुए समुद्र के बाहर तक भी आ जाते हैं। मगरमच्छ को विशेष रूप से सबसे उपयुक्त ताजे पानी की नदियों में जगह पाने के लिए प्रभावी नर जीवों के साथ, खूब प्रतिस्पर्धा करनी पड़ती है। इस प्रकार से छोटे मगरमच्छ सीमांत नदी प्रणालियों और कभी कभी समुद्र में जाने कि लिए मजबूर हो जाते हैं। यह तथ्य इस जानवर के व्यापक वितरण को स्पष्ट करता है (यह भारत के पूर्वी तट से लेकर उत्तरी ऑस्ट्रेलिया तक पाया जाता है). साथ ही कभी कभी इसका अजीब स्थानों में पाया जाना भी इससे स्पष्ट हो जाता है (जैसे जापान के समुद्र में). खारे पानी के मगरमच्छ छोटे समूहों में तैरते हैं,15 से 18 मील प्रति घंटा (6.7 से 8.0 मी/से) लेकिन जब बड़े समूह में तैरने लगते हैं 2 से 3 मील/घंटा (0.9 से 1.3 मी/से)

आहार और व्यवहार

खारे पानी का मगरमच्छ एक अवसरवादी शीर्ष शिकारी है जो इसके क्षेत्र में प्रवेश करने वाले लगभग किसी भी जानवर का शिकार कर सकता है, चाहे वह पानी में हो या शुष्क भूमि पर. वे इनके क्षेत्र में प्रवेश करने वाले मनुष्यों पर भी हमला करने के लिए जाने जाते हैं। किशोर जीवों को छोटे जानवरों का शिकार करने की मनाही होती है जैसे कीट, उभयचर, केंकड़े, छोटे सरीसृप और मछली.जैसे जैसे जानवर बड़ा होता जाता है, इसके आहार में कई प्रकार के जानवर शामिल होते जाते हैं, हालांकि अपेक्षाकृत छोटे आकार के शिकार भी एक व्यस्क के आहार का महत्वपूर्ण हिस्सा बनाते हैं। बड़े आकार के व्यस्क खारे पानी के मगरमच्छ अपनी रेंज में आने वाले किसी भी जानवर को खा सकते हैं, इसमें बन्दर, कंगारू, जंगली सूअर, डिंगो (एक प्रकार का कुत्ता), गोआना, पक्षी, घरेलू पशु, पालतू जानवर, मनुष्य, पानी की भैंस, गौर, चमगादड़ और यहां तक कि शार्क भी शामिल है।^{[10][19][20][21]} घरेलू पशु, घोड़े, पानी की भैंस और गौर, वे सभी जिनका वजन एक टन से भी अधिक होता है, वे नर मगरमच्छ के द्वारा किये जाने वाले सबसे बड़े शिकार माने जाते हैं। आम तौर पर ये बहुत सुस्त होते हैं- यह एक ऐसी विशेषता है जिसकी वजह से ये कई महीनों तक भोजन के बिना जीवित रह सकते हैं- ये अक्सर पानी में मटरगश्ती करते हैं और दिन में धूप सेंकते हैं और रात में शिकार करना पसंद करते हैं। खारे पानी के मगरमच्छ जब पानी से हमला करते हैं तब विस्फोटक गति से आगे बढ़ते हैं।

मगरमच्छ की कहानियों को भूमि पर कम दूरी के लिए रेस के घोड़े की तुलना में अधिक जाना जाता है, ये शहरी कहानियों से कुछ बढ़कर हैं। पानी के किनारे पर, तथापि, वे दोनों पैरों और पूंछ से प्रणोदन गठजोड़ कर सकते हैं, इसका प्रत्यक्ष दर्शन दुर्लभ है।

हमला करने से पहले यह आमतौर पर इन्तजार करता है कि शिकार पानी के किनारे पर आ जाये, इसके बाद यह अपनी पूरी क्षमता से जानवर को पानी में खींच लेता है। ज्यादातर शिकार किये जाने वाले जानवरों को मगरमच्छ के जबड़े के दबाव से ही मार दिया जाता है, हालांकि कुछ जानवर संयोग से डूब जाते हैं। यह एक शक्तिशाली जानवर है, यह एक पूर्ण विकसित पानी की भैंस को नदी में घसीट सकता है, या पूर्ण विकसित बोविड को अपने जबड़ों से कुचल सकता है। इसकी शिकार की प्ररुपिओक तकनीक को "डेथ रोल" के रूप में जाना जाता है: यह जानवर को जकड का पूरी क्षमता के साथ रोल कर देता है। इससे किसी भी संघर्षरत जानवर का संतुलन बिगड़ जाता है, जिससे इसे पानी में खींचना आसान हो जाता है। "डेथ रोल" तकनीक का उपयोग एक मृत जानवर को फाड़ने के लिए भी किया जाता है।

खारे पानी के शिशु मगरमच्छ छिपकली, शिकारी मछली, पक्षी और कई अन्य शिकारियों का शिकार भी बन सकते हैं। किशोर अपनी रेंज के बंगाल टाइगर और तेंदुओं का भी शिकार बन सकते हैं, हालांकि यह दुर्लभ है।

होशियारी (सहजज्ञान)

एक शोधकर्ता, डॉ॰ एडम ब्रित्तन,^[22] ने मगरमच्छों की होशियारी या सहजज्ञान पर अध्ययन किया है। उन्होंने ऑस्ट्रेलियाई मगरमच्छों के आवाजों के संग्रह को संकलित किया है,^[23] और इन्हें उनके व्यवहार के साथ सम्बंधित किया है।

उनके अनुसार मगरमच्छ के मस्तिष्क का आकार स्तनधारियों की तुलना में काफी छोटा होता है (खारे पानी के मगरमच्छ में शरीर के भार का सिर्फ 0.05%), वे बहुत कम शर्तों के साथ बहुत मुश्किल काम को भी सीख सकते हैं। उन्होंने यह भी निष्कर्ष निकाला है कि मगरमच्छ की आवाज में भाषा की गहन क्षमता निहित है। जबकि वर्तमान में इस क्षमता को इतना अधिक स्वीकार नहीं किया गया है। उनका सुझाव है कि खारे पानी के मगरमच्छ चालाक जानवर हैं, जो प्रयोगशाला चूहों की तुलना में अधिक तेजी से सीख सकते हैं। वे मौसम में परिवर्तन के साथ अपने शिकार के अप्रवासी मार्ग का पता लगाना भी सीख लेते हैं।

मनुष्यों पर हमले

ऑस्ट्रेलिया के बाहर हमलों के आंकड़े सीमित हैं। ऑस्ट्रेलिया में हमले दुर्लभ हैं और जब कभी ये हमले होते हैं, तो राष्ट्रीय समाचार प्रकाशनों में दिखाई देते हैं। देश में हर साल लगभग एक या दो घातक हमले दर्ज किये जाते हैं।^[24] छोटे स्तर के हमले संभवतया ऑस्ट्रेलिया में वन्यजीव अधिकारीयों के द्वारा किये जाने वाले गहन प्रयासों के कारण होते हैं, जब वे कई जोखिम युक्त नदमुखों, नदियों, झीलों और समुद्र के किनारों पर चेतावनी के संकेत लगाने का काम कर रहे होते हैं। आर्न्हेम भूमि के बड़े आदिवासी समुदायों पर होने वाले हमले दर्ज ही नहीं किये जाते.^{[कृपया उद्धरण जोड़ें]}

हाल ही में बोर्नियो,^[25] सुमात्रा,^[26] पूर्वी भारत (अंडमान द्वीप समूह)^[27][28] और म्यांमार में हमले हुए हैं,^[29] जिनका अधिक प्रचार नहीं हुआ।

19 फ़रवरी 1945 को रामरी द्वीप की लड़ाई में जब जापानी सैनिक लौट रहे थे, उस समय खारे पानी के मगरमच्छों ने उन पर हमला किया और इसमें 400 जापानी सैनिकों की मौत हो गयी। ब्रिटिश सैनिकों ने उस दलदल को घेर लिया, जहां से जापानी लौट रहे थे, एक रात के लिए जापानियों को उस मैंग्रोव में रुकना पड़ा, जहां हजारों की संख्या में खारे पानी के मगरमच्छ रहते थे।

रामरी के मगरमच्छ के इस हमले को गिनीज़ बुक ऑफ़ रिकॉर्ड्स में दर्ज किया गया है, इसका शीर्षक है "द ग्रेटेस्ट डिसास्टर सफर्ड फ्रॉम एनिमल्स".^[30]

इन्हें भी देखें

• मगरमच्छ का हमला

टिप्पणियां

Krokodile magarmach ias a best animal in attacing

सन्दर्भ

• Crocodile Specialist Group (1996). Crocodylus porosus. २००६ विलुप्तप्राय प्रजातियों की IUCN सूची. IUCN २००६. अभिगमन तिथि: 9 मई 2006.

बाहरी कड़ियाँ

• ऑस्ट्रेलिया में हाल ही में हुए मगरमच्छ के हमले
• Saltwater crocodiles in freedom: Authentic pictures and descriptions
• Australian Saltwater Crocodile Photos and attack file
• डॉ॰ ब्रित्तन की crocodilian.com साईट से Saltwater crocodile calls
• डा ब्रित्तन के द्वारा संक्षिप्त विवरण और इनकी होशियारी पर ख़ुफ़िया चर्चा

ਖਾਰੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਮਗਰਮੱਛ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਮਗਰਮੱਛ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਧਰਤੀ ’ਤੇ ਮੌਜੂਦ ਸਭ ਤੋਂ ਖਤਰਨਾਕ ਸ਼ਿਕਾਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਮਗਰਮੱਛ ਬਿਹਤਰੀਨ ਤੈਰਾਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਬਹੁਤ ਦੂਰ-ਦਰਾਜ ਦੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।^[2] ਇਹ ਧਰਤੀ ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਰੀਘਣਵਾਲਾ ਜੀਵ ਹੈ। ਨਰ ਮਗਰਮੱਛ ਦਾ ਲੰਬਾਈ 6.30 ਮੀ (20.7 ਫ਼ੁੱਟ) ਤੋਂ 7.0 ਮੀ (23.0 ਫ਼ੁੱਟ) ਤੱਕ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਭਾਰ 1,000 to 1,200 kg (2,200–2,600 lb) ਤੱਕ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਮਗਰਮੱਛ ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਉੱਤਰੀ ਆਸਟਰੇਲੀਆ 'ਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਿਮਲਦੇ ਹਨ।

ਹਵਾਲੇ

ବଉଳା କୁମ୍ଭୀର ବା ଲୁଣା କୁମ୍ଭୀର (ଈଂରାଜୀରେ The Saltwater Crocodile, ଜୀବବିଜ୍ଞାନ ନାମ Crocodylus porosus) ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ ଜଳଚର ମାଂସଭୋଜୀ ଶିକାରୀ ଜୀବଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଆକାରରେ ବୃହତ୍ତମ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା ସମସ୍ତ ସରୀସୃପଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବି ଏହା ବଡ଼ । ବ୍ୟବହାରିକ ଈଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ଏହାର ଅନେକ ଗୁଡ଼ିଏ ନାମ ରହିଛି, ଯଥା : estuarine crocodile (ମୁହାଣୁଆ କୁମ୍ଭୀର), Indo-Pacific crocodile (ଭାରତ-ପ୍ରଶାନ୍ତ ମହାସାଗରୀୟ କୁମ୍ଭୀର), marine crocodile (ସାମୁଦ୍ରିକ କୁମ୍ଭୀର), sea crocodile (ସମୁଦ୍ର କୁମ୍ଭୀର) ଅଥବା saltie (ଲୁଣା) ।^[୨] ଏହି ପ୍ରଜାତିର ଅଣ୍ଡିରା କୁମ୍ଭୀରମାନେ ବଢ଼ି ପ୍ରାୟ ୭ ମିଟର୍ (୨୩ ଫୁଟ୍) ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଲମ୍ବା ହୋଇପାରନ୍ତି ।^[୩] କିନ୍ତୁ ଏକ ବୟସ୍କ ବଉଳା କୁମ୍ଭୀର ୬ ମିଟର୍ (୧୯.୭ ଫୁଟ୍) ଟପିବା ଉଦାହରଣ କ୍ୱଚିତ୍ ଦେଖାଯାଏ ଓ ଏମାନଙ୍କ ଓଜନ ୧୦୦୦ରୁ ୧୨୦୦ କିଲୋଗ୍ରାମ୍ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହୋଇପାରେ ।^[୪] ମାଈ ବଉଳା କୁମ୍ଭୀରମାନେ ଆକାରରେ ଛୋଟ ଓ ପ୍ରାୟ ୩ ମିଟର୍ (୯.୮ ଫୁଟ୍) ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଲମ୍ବା ହୁଅନ୍ତି ।^[୪]

ବଉଳା କୁମ୍ଭୀରମାନେ ସମୁଦ୍ରର ଲୁଣିଆ ପାଣିରେ ରହିପାରନ୍ତି । ତେବେ ଏହି ପ୍ରଜାତିର କୁମ୍ଭୀର ମୁଖ୍ୟତଃ ହେନ୍ତାଳ ବଣ ବା ଲୁଣା ଜଙ୍ଗଲର ନଦୀ ପାଣିରେ, ତ୍ରିକୋଣଭୂମି ଅଞ୍ଚଳରେ, ଲୁଣ ଓ ମଧୁର ପାଣି ମିଶା ହ୍ରଦରେ, ନଦୀ ମୁହାଣରେ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହୁଅନ୍ତି । ବିଶ୍ୱର ସମସ୍ତ କୁମ୍ଭୀର ପ୍ରଜାତିମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଏହି ପ୍ରଜାତିର ଭୌଗୋଳିକ ବ୍ୟାପ୍ତି ସର୍ବାଧିକ । ଭାରତର ପୂର୍ବ ତଟରୁ ନେଇ, ଦକ୍ଷିଣ-ପୂର୍ବ ଏସିଆ, ଉତ୍ତର ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବଉଳା କୁମ୍ଭୀର ବସବାସ କରନ୍ତି । ପ୍ରାଚୀନ ସମୟରେ ଦକ୍ଷିଣ ଚୀନରେ ମଧ୍ୟ ବଉଳା କୁମ୍ଭୀର ବସବାସ କରୁଥିଲେ ।

ବଉଳା କୁମ୍ଭୀର ଏକ ବୃହତ୍ ଓ ସୁବିଧାବାଦୀ ଶିକାରୀ ଜୀବ । ନିଜ ପରିବାସରେ ଏହା ଖାଦ୍ୟ ଶୃଙ୍ଖଳର ଶୀର୍ଷରେ ରହିଥାଏ । ଛକି ରହି ଶିକାର ଉପରେ ଅତର୍କିତ ଭାବେ ଆକ୍ରମଣ କରି ଶିକାରକୁ ପାଣିରେ ବୁଡ଼ାଇ ମାରିଦେବା ପରେ ବଉଳା କୁମ୍ଭୀର ନିଜ ଶିକାରକୁ ଗୋଟା ଗିଳି ପକାଇଥାଏ । ବଉଳା କୁମ୍ଭୀର ନିଜ ଶିକାର କ୍ଷେତ୍ରର ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତ ପ୍ରକାରର ଜୀବଙ୍କ ଶିକାର କରିପାରେ । ବଡ଼ ସାର୍କ୍ ମାଛ, ବିଭିନ୍ନ ଛୋଟ ବଡ଼ ମାଛ, ସରୀସୃପ, ପକ୍ଷୀ, ସ୍ତନ୍ୟପାୟୀ, ଅମେରୁଦଣ୍ଡୀ ସାମୁଦ୍ରିକ ଜୀବ ଏପରିକି ସମୟେ ସମୟେ ଏମାନେ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆକ୍ରମଣ କରିବା ଦେଖାଯାଇଛି ।^[୫][୬] ବଡ଼ ଆକାର, ଆକ୍ରମଣାତ୍ମକ ମନୋଭାବ ଓ ଭୌଗୋଳିକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସର୍ବବ୍ୟାପ୍ତି ପାଇଁ ବଉଳା କୁମ୍ଭୀରମାନଙ୍କୁ ମନୁଷ୍ୟ ପାଇଁ ବିପଦ ବୋଲି ବିବେଚନା କରାଯାଏ । (ନୀଳ ନଦୀ କୁମ୍ଭୀରକୁ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କ ପାଇଁ ବିପଜ୍ଜନକ ବୋଲି କୁହାଯାଏ) ।^[୭][୮]

ଆହୁରି ଦେଖନ୍ତୁ

• ଗୋମୁହାଁ କୁମ୍ଭୀର
• ଥଣ୍ଟିଆ କୁମ୍ଭୀର
• ଈରାବତୀ ଡଲ୍‍ଫିନ୍

ଆଧାର

ବାହ୍ୟ ସଂଯୋଗ

• Fisheries Western Australia – Estuarine Crocodile Fact Sheet
• Saltwater crocodiles in freedom: Authentic pictures and descriptions
• Comprehensive Saltwater Crocodile web site unique information, plentiful images and video presentations
• Saltwater crocodile calls from Dr. Britton's crocodilian.com site
• Brief discussion from Dr. Britton and others discussing dromaeosaurid intelligence

செம்மூக்கு முதலை அல்லது செம்மூக்கன்^[2] அல்லது உவர்நீர் முதலை (Crocodylus porosus) என்பது உயிர் வாழும் ஊர்வன இனங்கள் அனைத்திலும் மிகப் பெரியதாகும். இது வட அவுஸ்திரேலியா, இந்தியாவின் கிழக்குக் கரையோரம், இலங்கை, தென்கிழக்கு ஆசியாவின் பகுதிகள் என்பவற்றில் உள்ள பொருத்தமான வாழிடங்களில் பரவி வாழ்கிறது.

உடலமைப்பும் உருவமும்

செம்மூக்கனின் முகப்பகுதி சாதாரண முதலையின் முகத்தைவிட நீண்டதாகும்: அதன் நீளம் அதன் தடிப்பிலும் இரு மடங்காகும்.^[3] ஏனைய வகை முதலைகளை விடக் குறைவான அளவு செதில்களே உவர்நீர் முதலைகளின் கழுத்துப் பகுதியில் காணப்படுகிறது. இதன் காரணமாக, இவை முற்காலத்தில் அல்லிகேட்டர் வகை முதலையினமெனத் தவறாகக் கணிக்கப்பட்டது.^[4]

வளர்ந்த ஒரு செம்மூக்கனின் நிறை 600-100 கிலோகிராம் ஆகவும் அதன் நீளம் 4.1-5.5 மீற்றர் ஆகவும் காணப்படும். எனினும், அவற்றின் நன்கு வளர்ச்சிடைந்த ஆண் முதலையொன்று 6 மீற்றர் நீளமும் 1300 கிலோகிராம் வரையான எடையும் கொண்டிருக்கலாம்.^[5][6][7] இவ்வினம் தற்காலத்தில் வாழும் ஏனைய முதலை இனங்களிலும் பார்க்கக் கூடியளவான பாலியல் சார் நடத்தையைக் காட்டுகிறது. செம்மூக்கன்களின் பெண் உயிரினங்களின் உடலளவு 2.1-3.5 மீற்றர் ஆகும்.^[4][5] இதுவரை பதிவு செய்யப்பட்ட மிகப் பெரிய பெண் செம்மூக்கனின் நீளம் 4.2 மீற்றர் ஆகும்.^[7] பெண் செம்மூக்கனொன்றின் சாதாரண நிறை 450 கிலோகிராம் ஆகும்.^[8]

இதுவரை அளவிடப்பட்ட மிகப் பெரிய செம்மூக்கனின் நீளம் அதன் முகத்திலிருந்து வால் நுனி வரை - அதன் தோலை அளந்ததன் படி - 6.1 மீற்றர் ஆகும். விலங்குகளின் தோல் அவற்றின் உடலிலிருந்து நீக்கப்பட்ட பின்னர் பொதுவாக சுருங்கும் தன்மையைக் கொண்டுள்ளமையால், மேற்படி முதலை உயிருடன் இருந்த போது 6.3 மீற்றர் நீளமும் 1200 கிலோகிராமுக்கு மேற்றபட்ட எடையும் கொண்டதாக இருந்துள்ளதென மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது.^[9] இந்தியாவின் ஒரிசா மாநிலத்தில்^[10]) படம் பிடிக்கப்பட்ட ஒரு செம்மூக்கனின் மண்டையோடு, மேற்படி முதலை 7.6 மீட்டர் நீளமானதாக இருந்ததாகக் கூறப்பட்ட போதிலும் அது 7 மீட்டருக்கு மேற்பட்டிருக்காதென அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர்.^[9] செம்மூக்கன்கள் கிட்டத்தட்ட 9 மீற்றர் நீளமுள்ளனவாக இருந்ததாகவும் சிலர் கூறுகின்றனர்: 1840 ஆம் ஆண்டு வங்காள விரிகுடாவில் சுடப்பட்ட முதலையின் நீளம் 10 மீட்டராக இருந்தது; பிலிப்பீன்சு நாட்டில் 1823 ஆம் ஆண்டு கொல்லப்பட்ட முதலையின் நீளம் 8.2 மீட்டர் ஆகும்; கொல்கத்தா நகரின் ஹூக்லி ஆற்றில் கொல்லப்பட்ட முதலையின் நீளம் 7.6 மீட்டர் ஆகும். எனினும், மேற்படி முதலைகளின் மண்டையோடுகளைப் பரிசீலித்த பின்னர் அவை 6-6.6 மீட்டர் நீளமுள்ளனவாக இருந்ததிருக்கவே வாய்ப்புள்ளதாகக் கூறப்படுகிறது.

அண்மைக் காலத்தில் செம்மூக்கன்களுக்கான வாழிடங்களை வேறாக்கியுள்ளமையாலும் அவற்றை வேட்டையாடுதல் குறைவடைந்துள்ளமையாலும் தற்காலத்தில் 7 மீட்டர் நீளமான செம்மூக்கன்கள் உயிர் வாழக்கூடும்.^[11] மிகச் சரியாக அளவிடப்படாவிடினும், கின்னஸ் உலக சாதனை அமைப்பு இந்தியாவின் ஒரிசா மாநிலத்திலுள்ள பிதார்கனிகா பூங்காவில் வாழும் ஏழு மீற்றர் முதலையைப் பதிவு செய்துள்ளது.^[10][12].

1957 ஆம் ஆண்டு குயீன்ஸ்லாந்தில் சுடப்பட்ட முதலையொன்றின் நீளம் 8.5 மீட்டர் இருந்ததாகக் கூறப்பட்ட போதும் அதனைச் சரியாக அளவிட்டதாக உறுதிப்படுத்தப்படவில்லை என்பதுடன் அதன் எச்சங்களும் தற்போது காணப்படுவதில்லை. அங்கு அமைக்கப்பட்டுள்ள அம்முதலையின் உருவச்சிலை சுற்றுலாப் பயணிகளைக் கவரக்கூடியதாக உள்ளது.^[13][14][15] 8 மீற்றரிலும் கூடிய முதலைகள் பற்றிப் பல்வேறு தகவல்கள் கூறினாலும் அவற்றிலெதுவும் உறுதிப்படுத்தப்படவில்லை.^[16][17]

பரவல்

செம்மூக்கனானது சாதாரண முதலை, ஒடுங்கிய முதலை என்பவற்றுடன் சேர்த்து இந்தியாவில் காணப்படும் மூன்று முதலையினங்களில் ஒன்றாகும்.^[18] இந்தியாவின் கிழக்குக் கரையோரப் பகுதிகளில் கணிசமாகக் காணப்பட்ட போதிலும் செம்மூக்கன்கள் இந்தியத் துணைக் கண்டத்தின் உட்பகுதிகளில் மிக அரிதாகவே காணப்படுகின்றன. இவை இந்தியாவின் ஒரிசா மாநிலத்தில் உள்ள பிதார்கனிகா வனவிலங்கு சரணாலயத்தில் பெருந்தொகையாகக் காணப்படும் அதே வேளை சுந்தரவனக் காடுகளின் இந்திய, வங்காள நாட்டுப் பகுதிகளிலும் ஏராளமாக வாழ்கின்றன.

அவுஸ்திரேலியாவின் வட பிராந்தியம், மேற்கு அவுஸ்திரேலியா, குயின்ஸ்லாந்து உள்ளிட்ட பகுதிகளின் மிக வடக்கான பகுதிகளில் செம்மூக்கன்கள் ஏராளமாகக் காணப்படுகின்றன. அங்கே 6 மீற்றரிலும் பெரிதான முதலைகள் சர்வசாதாரணமாகக் காணப்படுகின்றன. அவுஸ்திரேலிய செம்மூக்கன்களின் எண்ணிக்கை 100,000-200,000 இருக்கலாம் எனக் கணிக்கப்பட்டுள்ளது.

செம்மூக்கன்கள் தென்கிழக்காசியா முழுவதிலும் வாழ்ந்ததாக வரலாறு கூறிய போதிலும் அப்பகுதிகளில் இன்று அவை அருகிவிட்டன. செம்மூக்கன்கள் தாய்லாந்து, லாவோஸ், வியட்நாம், கம்போடியா ஆகிய நாடுகளில் முற்றாகவே அழிந்துவிட்டன. எனினும், இவை மியான்மர் நாட்டின் இராவாடி கழிமுகப் பகுதியில் ஏராளமாகக் காணப்படுகின்றன.^[19] உவர்நீர் முதலைகளைக் கொண்டுள்ள இந்தோசீனப் பிராந்திய நாடு மியன்மார் மாத்திரமாக இருக்கலாம். இவை மேக்கொங் ஆற்றில் ஒரு காலத்தில் மிகப் பரவலாகக் காணப்பட்ட போதிலும் 1980களின் பின்னர் அவை பற்றிய தகவல்கள் கிடைக்கவில்லை. எனினும் அவை உலகளவில் முழுமையக அற்றுப் போவதற்கான வாய்ப்புக்கள் மிகக் குறைவாகவே காணப்படுகின்றன.

இந்தோனேசியா, மலேசியா ஆகிய நாடுகளின் போர்ணியோ தீவு போன்ற சில பகுதிகளில் இவை பெரும் எண்ணிக்கையிலும் பிலிப்பீன்சு போன்ற நாடுகளில் மிகக் குறைந்த எண்ணிக்கையிலும் காணப்படுகின்றன. சுமாத்திராவின் உட்பகுதிகளில் பெரிய அளவிலான முதலைகள் மனிதர்களைத் தாக்கியதாக அண்மையில் வெளிவந்த நம்பகமான தகவல்கள் இருப்பினும் சுமாத்திரா, சாவகம் போன்ற தீவுகளில் இவற்றின் எண்ணிக்கை பற்றிச் சரியாக அறியப்படவில்லை. முதலைகள் ஏராளமாகக் காணப்படும் வடக்கு அவுஸ்திரேலியாவுக்கு மிக அருகில் உள்ள போதிலும் பாலித் தீவில் உவர்நீர் முதலைகள் தற்போது காணப்படுவதில்லை. செம்மூக்கன்கள் தென்பசுபிக்குப் பிராந்தியத்தில் மிகக் குறைந்தளவில் காணப்படுகின்றன. ஆபிரிக்காவின் கிழக்குக் கரையோரம், சீசெல்சு ஆகிய இடங்களிலும் செம்மூக்கன்கள் ஒரு காலத்தில் பரவி வாழ்ந்தன.

குறிப்புக்கள்

மேற்கோள்

• Crocodile Specialist Group (1996). Crocodylus porosus. 2006 ஐயுசிஎன் செம்பட்டியல். ஐயுசிஎன் 2006. தரவிறக்கப்பட்டது 9 May 2006.

ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಅಥವಾ ನದೀಮುಖದಲ್ಲಿರುವ ಮೊಸಳೆ ಯು (ಕ್ರಾಕಡೈಲಸ್‌ ಪೋರೋಸಸ್‌ ) ಎಲ್ಲಾ ಜೀವಂತ ಸರೀಸೃಪಗಳ ಪೈಕಿ ಅತಿದೊಡ್ಡದು ಎನಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಉತ್ತರಭಾಗ, ಭಾರತದ ಪೂರ್ವಭಾಗದ ಕರಾವಳಿ ಮತ್ತು ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾದ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿನ ತನಗೆ ಸರಿಹೊಂದುವ ಆವಾಸಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ತಾನು ವಾಸಿಸುವಪ್ರದೇಶಗಳ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ವಾಸಿಸುವ ಮನುಷ್ಯರ ಪಾಲಿಗೆ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆ ಅತ್ಯಂತ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಎನ್ನಲಾಗಿದೆ. ಮನುಷ್ಯರನ್ನು ಕೊಂದು ತಿಂದ ಹಲವು ಘಟನೆಗಳು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಕ್ವೀನ್ಸ್ಲೆಂಡ್, ನಾರ್ದರ್ನ್ ಟೆರಿಟರಿ ಹಾಗೂ ವೆಸ್ಟರ್ನಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ರಾಜ್ಯಗಳ ಉತ್ತರ ಕಡಲತೀರ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಂದ ವರದಿಗಳು ಬಂದದ್ದುಂಟು.

ದೇಹರಚನೆ ಮತ್ತು ರೂಪವಿಜ್ಞಾನ

ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಯು ಒಂದು ಉದ್ದನೆಯ ಮುಸುಡಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಅದು ಅಗಲ ಮುಸುಡಿಯ ಮೊಸಳೆಯದಕ್ಕಿಂತ ಉದ್ದವಾಗಿರುತ್ತದೆ: ಇದರ ಉದ್ದವು ತಳಭಾಗದಲ್ಲಿನ ಅದರ ಅಗಲಕ್ಕಿಂತ ದುಪ್ಪಟ್ಟು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ.^[೧] ಮೊಸಳೆ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಇತರ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದಾಗ, ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಯು ಅಲ್ಪವೇ ಎನ್ನಬಹುದಾದ ರಕ್ಷಾಕವಚಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಕುತ್ತಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಇದರ ಅಗಲವಾದ ಶರೀರವು ಬಹುಪಾಲು ಇತರ ತೆಳ್ಳಗಿನ ಮೊಸಳೆಗಳ ಶರೀರಕ್ಕೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧವಾಗಿದ್ದು, ಸದರಿ ಸರೀಸೃಪವು ಒಂದು ನೆಗಳು ಆಗಿತ್ತು ಎಂಬಂಥ, ದೃಢಪಡಿಸಲ್ಪಡದ ಆರಂಭಿಕ ಊಹೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ.^[೨]

ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ವಯಸ್ಕ ಗಂಡು ಮೊಸಳೆಯೊಂದರ ತೂಕವು 600 to 1,000 kilograms (1,300–2,200 lb)ನಷ್ಟಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಉದ್ದವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ 4.1 to 5.5 metres (13–18 ft)ನಷ್ಟಿರುತ್ತದೆ; ಆದರೂ ಸಹ ಪ್ರೌಢ ಗಂಡು ಮೊಸಳೆಗಳು 6 metres (20 ft)ನಷ್ಟು ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿರಬಹುದು ಮತ್ತು 1,300 kilograms (2,900 lb)ನಷ್ಟು ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ತೂಗಬಹುದು.^{[೩][೪][೫]} ಆಧುನಿಕ ಯುಗದ ಮೊಸಳೆ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಪೈಕಿ ಈ ಜಾತಿಯು ಮಹತ್ತರವಾದ ಲಿಂಗಾಧಾರಿತ ದ್ವಿರೂಪತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಹೆಣ್ಣು ಮೊಸಳೆಗಳು ಗಂಡು ಮೊಸಳೆಗಳಿಗಿಂತ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಣ್ಣ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಹೆಣ್ಣು ಮೊಸಳೆಯ ಶರೀರದ ಉದ್ದವು 2.1 to 3.5 metres (7–11 ft)ರ ಶ್ರೇಣಿಯಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತದೆ.^{[೨][೩][೬]} ದಾಖಲೆಯಲ್ಲಿ ನಮೂದಾಗಿರುವ ಅತಿದೊಡ್ಡ ಹೆಣ್ಣು ಮೊಸಳೆಯು ಸುಮಾರು 4.2 metres (14 ft)ನಷ್ಟು ಅಳತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು.^[೫] ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಇದರ ಜಾತಿಯ ಸರಾಸರಿ ತೂಕವು ಸರಿಸುಮಾರಾಗಿ 450 kilograms (1,000 lb)ನಷ್ಟಿರುತ್ತದೆ.^[೭]

ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ತಲುಪಬಲ್ಲ ಅತಿದೊಡ್ಡ ಗಾತ್ರವು, ಪರಿಗಣನಾರ್ಹ ವಿವಾದದ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ಮುಸುಡಿಯಿಂದ-ಬಾಲದವರೆಗೆ ಅಳೆಯಲ್ಪಟ್ಟ ಮತ್ತು ಪರಿಶೀಲಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಇದುವರೆಗಿನ ಅತಿಉದ್ದದ ಮೊಸಳೆಯು, ಸತ್ತ ಮೊಸಳೆಯೊಂದರ ಚರ್ಮವಾಗಿದ್ದು ಇದು 6.1 metres (20 ft)ನಷ್ಟು ಉದ್ದವಿತ್ತು. ಮೃತದೇಹದಿಂದ ತೆಗೆದ ನಂತರ ಚರ್ಮಗಳು ಕೊಂಚಮಟ್ಟಿಗೆ ಮುದುರಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆಯಾದ್ದರಿಂದ, ಈ ಮೊಸಳೆಯು ಜೀವಂತವಿದ್ದಾಗಿನ ಉದ್ದವು 6.3 metres (21 ft)ನಷ್ಟಿತ್ತು ಎಂದು ಅಂದಾಜಿಸಲಾಯಿತು, ಮತ್ತು ಇದು ಪ್ರಾಯಶಃ 1,200 kilograms (2,600 lb)ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ತೂಗುತ್ತಿತ್ತು.^[೮] ಅಪೂರ್ಣ ಅವಶೇಷಗಳು (ಒಡಿಶಾದಲ್ಲಿ^[೯] ಗುಂಡಿಕ್ಕಿ ಸಾಯಿಸಲಾದ ಮೊಸಳೆಯೊಂದರ ತಲೆಬುರುಡೆ) 7.6-metre (25 ft)ನಷ್ಟಿರುವ ಮೊಸಳೆಯೊಂದರಿಂದ ಬಂದವಾಗಿವೆ ಎಂದು ಸಮರ್ಥಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆಯಾದರೂ, ಅದು 7 metres (23 ft)ಕ್ಕಿಂತ ಅಷ್ಟೇನೂ ಹೆಚ್ಚಿರದ ಒಂದು ಉದ್ದವನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು ಎಂಬುದಾಗಿ ವಿದ್ವತ್ಪೂರ್ಣ ಅವಲೋಕನವು ಸೂಚಿಸಿತು.^[೮] 9-metre (30 ft)ರ ಶ್ರೇಣಿಯಲ್ಲಿನ ಮೊಸಳೆಗಳ ಕುರಿತಾಗಿ ಹಲವಾರು ಸಮರ್ಥನೆಗಳು ಮಂಡಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ: 1840ರಲ್ಲಿ ಬಂಗಾಳ ಕೊಲ್ಲಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮೊಸಳೆಯು 10 metres (33 ft)ನಷ್ಟಿತ್ತೆಂದು ವರದಿಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿತು; ಫಿಲಿಪೈನ್ಸ್‌‌ನಲ್ಲಿನ ಲುಜಾನ್‌ ಮುಖ್ಯದ್ವೀಪದಲ್ಲಿರುವ ಜಲಜಾಲ ಎಂಬಲ್ಲಿ 1823ರಲ್ಲಿ ಸಾಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮತ್ತೊಂದು ಮೊಸಳೆಯು 8.2 metres (27 ft)ನಷ್ಟಿತ್ತೆಂದು ವರದಿಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿತು; 7.6 metres (25 ft)ನಷ್ಟಿತ್ತೆಂದು ವರದಿಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟ ಮೊಸಳೆಯೊಂದು ಕಲ್ಕತ್ತಾದ ಆಲಿಪೋರ್‌ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿನ ಹೂಗ್ಲಿ ನದಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಈ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ತಲೆಬುರುಡೆಗಳನ್ನು ಅವಲೋಕಿಸಿದಾಗ, ಅವು 6 to 6.6 metres (20–22 ft)ನಷ್ಟು ವ್ಯಾಪ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದವು ಎಂದು ಸದರಿ ಅವಲೋಕನಗಳು ಸೂಚಿಸಿದವು.

ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಯ ಆವಾಸಸ್ಥಾನವನ್ನು ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಪುನಃಸ್ಥಾಪನೆ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದಾಗಿ ಹಾಗೂ ಕಳ್ಳಬೇಟೆಯಾಡುವಿಕೆಯು ತಗ್ಗಿದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ, 7-metre (23 ft)ನಷ್ಟಿರುವ ಮೊಸಳೆಗಳು ಇಂದು ಜೀವಂತವಾಗಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯಿದೆ.^[೧೦] ‌ಭಾರತದ^{[೯][೧೧]} ಒಡಿಶಾ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿನ ಭಿತರ್‌ಕನಿಕಾ ಉದ್ಯಾನದ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯೊಳಗೆ, 7-metre (23 ft)ನಷ್ಟಿರುವ ಒಂದು ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಗಂಡು ಮೊಸಳೆಯು ಜೀವಂತವಾಗಿರುವುದರ ಕುರಿತಾದ ಸಮರ್ಥನೆಯೊಂದನ್ನು ಗಿನ್ನೆಸ್ ಅಂಗೀಕರಿಸಿದೆಯಾದರೂ, ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡದಾದ ಜೀವಂತ ಮೊಸಳೆಯೊಂದನ್ನು ಬಲೆಗೆ ಕೆಡವುವಿಕೆ ಮತ್ತು ಅಳೆಯುವಿಕೆಯ ಹಿಂದಿರುವ ಕ್ಲಿಷ್ಟತೆಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಈ ಅಳತೆಗಳ ನಿಖರತೆಯನ್ನು ಇನ್ನೂ ಪರಿಶೀಲಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ.

1957ರಲ್ಲಿ ಕ್ವೀನ್ಸ್‌ಲೆಂಡ್‌ನಲ್ಲಿ ಹೊಡೆದುರುಳಿಸಲಾದ ಮೊಸಳೆಯೊಂದು 8.5 metres (28 ft)ನಷ್ಟು ಉದ್ದವಿತ್ತೆಂದು ವರದಿಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿತಾದರೂ, ಯಾವುದೇ ಪ್ರಮಾಣೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಅಳತೆಗಳು ಲಭ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಈ ಮೊಸಳೆಯ ಅವಶೇಷಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಈ ಮೊಸಳೆಯ "ಪ್ರತಿರೂಪ"ವೊಂದನ್ನು ಒಂದು ಪ್ರವಾಸಿ ಆಕರ್ಷಣೆಯನ್ನಾಗಿಸಲಾಗಿದೆ.^{[೧೨][೧೩][೧೪]} 8+ ಮೀಟರುಗಳಷ್ಟು (28+ ಅಡಿ) ಉದ್ದದ ಮೊಸಳೆಗಳ ಕುರಿತಾದ ಇತರ ಅನೇಕ ದೃಢಪಟ್ಟಿಲ್ಲದ ವರದಿಗಳು ಲಭ್ಯವಿವೆಯಾದರೂ,^{[೧೫][೧೬]} ಇವು ತೀರಾ ಅಸಂಭವ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು.

ಹರಡಿಕೆ

ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಯು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಮೂರು ಮೊಸಳೆ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಪೈಕಿ ಒಂದೆನಿಸಿದ್ದು, ಅಗಲ ಮುಸುಡಿಯ ಮೊಸಳೆ ಮತ್ತು ಏಷ್ಯಾದ ಉದ್ದಮೂತಿಯ ಮೊಸಳೆ ಉಳಿದೆರಡು ಬಗೆಗಳಾಗಿವೆ.^[೧೭] ಭಾರತದ ಪೂರ್ವಭಾಗದ ಕರಾವಳಿಯನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಈ ಮೊಸಳೆಯು ಭಾರತೀಯ ಉಪಖಂಡದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಅಪರೂಪವಾಗಿದೆ. ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳ (7 ಮೀಟರು ಉದ್ದದ ಒಂದು ಗಂಡು ಮೊಸಳೆಯೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಅನೇಕ ದೊಡ್ಡ ವಯಸ್ಕ ಮೊಸಳೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ) ಒಂದು ಬೃಹತ್‌ ಸಂಖ್ಯೆಯು ಒಡಿಶಾದ ಭಿತರ್‌ಕನಿಕಾ ವನ್ಯಜೀವಿಕುಲ ಅಭಯಾರಣ್ಯದ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯೊಳಗೆ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದೆ ಮತ್ತು ಅವು ಸುಂದರಬನಗಳ ಭಾರತೀಯ ಭಾಗ ಮತ್ತು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ ಭಾಗಗಳಾದ್ಯಂತವೂ ಸಣ್ಣ ಸಂಖ್ಯೆಗಳಲ್ಲಿ ಇವೆ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಉತ್ತರಭಾಗದಲ್ಲಿ (ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಪಶ್ಚಿಮಭಾಗ, ಕ್ವೀನ್ಸ್‌ಲೆಂಡ್‌ ಮತ್ತು ಉತ್ತರಭಾಗದ ಪ್ರದೇಶದ (ನಾರ್ದರ್ನ್ ಟೆರಿಟರಿ (Northern Territory)) ಅತ್ಯಂತ ಉತ್ತರದಲ್ಲಿರುವ ಭಾಗಗಳನ್ನು ಇದು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ) ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಯು ಹಸನಾಗಿ ವರ್ಧಿಸುತ್ತಿದೆ; ಅದರಲ್ಲೂ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ, ಡಾರ್ವಿನ್‌ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿರುವ ಬಹುವಿಧದ ನದಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ (ಅಡಿಲೇಡ್‌, ಮೇರಿ ಮತ್ತು ಡಾಲಿ ನದಿಗಳು, ಅವುಗಳ ಪಕ್ಕದ ತುಂಡುತೊರೆಗಳು ಮತ್ತು ನದೀಮುಖಗಳು ಇವೇ ಮೊದಲಾದವು) ಈ ವಿಶಿಷ್ಟತೆಯು ಕಂಡುಬಂದಿದ್ದು, ಇಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಗಾತ್ರದ (6 ಮೀಟರು +) ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿವೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳ ಒಟ್ಟುಸಂಖ್ಯೆಯು 100,000 ಮತ್ತು 200,000ದಷ್ಟು ವಯಸ್ಕ ಮೊಸಳೆಗಳಷ್ಟರ ನಡುವೆ ಇರಬಹುದು ಎಂದು ಅಂದಾಜಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಪಶ್ಚಿಮಭಾಗದಲ್ಲಿನ ಬ್ರೂಮೆಯಿಂದ ಮೊದಲ್ಗೊಂಡು ಉತ್ತರಭಾಗದ ಪ್ರದೇಶದ ಸಮಗ್ರ ಕರಾವಳಿಯ ಮೂಲಕ ಹಾದು, ಕ್ವೀನ್ಸ್‌ಲೆಂಡ್‌‌ನಲ್ಲಿನ ರಾಕ್‌ಹ್ಯಾಂಪ್ಟನ್‌‌ವರೆಗೆ ಅವುಗಳ ಶ್ರೇಣಿಯು ವ್ಯಾಪಿಸುತ್ತದೆ. ಉತ್ತರಭಾಗದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿಯೂ ವಾಸಿಸುವ ಸಿಹಿನೀರಿನ ಮೊಸಳೆಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಲ್ಪಟ್ಟಂತೆ, ನೆಗಳುಗಳಿಗೆ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಯ ಹೋಲಿಕೆಯಿರುವುದರ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಉತ್ತರಭಾಗದ ನೆಗಳು ನದಿಗಳು ಆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತಪ್ಪಾಗಿ ಹೆಸರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ನ್ಯೂಗಿನಿಯಾದಲ್ಲಿ ಅವೂ ಸಹ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದ್ದು, ವಸ್ತುತಃ ದೇಶದಲ್ಲಿನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನದಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಕರಾವಳಿಯ ಅವಿಚ್ಛಿನ್ನ ಹರವುಗಳೊಳಗೆ, ಎಲ್ಲಾ ನದೀಮುಖಗಳು ಮತ್ತು ಮ್ಯಾಂಗ್ರೋವ್‌ಗಳ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಅವು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಬಿಸ್‌‌ಮಾರ್ಕ್‌ ದ್ವೀಪಸಮೂಹ, ಕಾಯ್‌ ದ್ವೀಪಗಳು, ಅರು ದ್ವೀಪಗಳು, ಮಲುಕು ದ್ವೀಪಗಳು ಹಾಗೂ ಟಿಮೋರ್‌ ಸೇರಿದಂತೆ ಪ್ರದೇಶದ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯೊಳಗಿನ ಇತರ ಅನೇಕ ದ್ವೀಪಗಳು, ಮತ್ತು ಟೋರೆಸ್‌ ಜಲಸಂಧಿಯ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯೊಳಗಿನ ಬಹುತೇಕ ದ್ವೀಪಗಳಾದ್ಯಂತವೂ, ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಸಂಖ್ಯೆಗಳಲ್ಲಿ ಅವು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.

ಐತಿಹಾಸಿಕವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಯು ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾದ ಉದ್ದಗಲಕ್ಕೂ ಕಂಡುಬಂದಿತ್ತಾದರೂ, ಅದರ ಬಹುಪಾಲು ಶ್ರೇಣಿಯು ಈಗ ನಿರ್ನಾಮವಾಗಿದೆ. ಇಂಡೋಚೈನಾದ ಬಹುತೇಕ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಜಾತಿಯು ಕಾಡುಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವುದು ದಶಕಗಳಿಂದಲೂ ವರದಿಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಥೈಲೆಂಡ್‌, ಲಾವೋಸ್‌, ವಿಯೆಟ್ನಾಂಗಳಲ್ಲಿ, ಹಾಗೂ ಪ್ರಾಯಶಃ ಕಾಂಬೋಡಿಯಾದಲ್ಲಿಯೂ ಇದು ನಿರ್ನಾಮವಾಗಿದೆ. ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್‌‌ನ ಬಹುತೇಕ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಜಾತಿಯ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಯು ವಿಷಮಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತಲುಪಿದೆಯಾದರೂ, ಇರಾವ್ಯಾಡಿ ನದೀ ಮುಖಜ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಅನೇಕ ದೊಡ್ಡ ವಯಸ್ಕ ಮೊಸಳೆಗಳಿಂದಾಗಿ ಅಲ್ಲೊಂದು ಸ್ಥಿರವಾದ ಸಮೂಹವಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಬರುತ್ತದೆ.^[೧೮] ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್‌ ದೇಶವು ಈ ಜಾತಿಯ ಕಾಡುಪ್ರಭೇದದ ಸಮೂಹಕ್ಕೆ ಈಗಲೂ ಆಶ್ರಯ ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಇಂಡೋಚೈನಾ ವಲಯದ ಏಕೈಕ ದೇಶವಾಗಿರುವ ಸಂಭವವಿದೆ. ಮೆಕಾಂಗ್‌ ನದೀ ಮುಖಜ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ (1980ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರದೇಶದಿಂದ ಅವು ಕಣ್ಮರೆಯಾದವು) ಮತ್ತು ಇತರ ನದಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಅತ್ಯಂತ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದ್ದವಾದರೂ, ಇಂಡೋಚೈನಾದಲ್ಲಿನ ಈ ಜಾತಿಯ ಭವಿಷ್ಯವು ಈಗ ಕರಾಳವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಮೊಸಳೆ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ವ್ಯಾಪಕ ಹರಡಿಕೆಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಮತ್ತು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಉತ್ತರಭಾಗ ಹಾಗೂ ನ್ಯೂಗಿನಿಯಾಗಳಲ್ಲಿನ ಹೆಚ್ಚೂಕಮ್ಮಿ ವಸಾಹತಿನ-ಪೂರ್ವದ ಸಂಖ್ಯಾಗಾತ್ರಗಳ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ, ಈ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಜಾಗತಿಕವಾಗಿ ನಿರ್ನಾಮವಾಗುವ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತಲುಪುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಕಡಿಮೆ ಎನ್ನಬಹುದು.

ಇಂಡೋನೇಷಿಯಾ ಮತ್ತು ಮಲೇಷಿಯಾಗಳಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಒಟ್ಟುಸಂಖ್ಯೆಯು ವಿರಳವಾಗಿದ್ದರೆ, ಕೆಲವೊಂದು ಪ್ರದೇಶಗಳು (ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಬೋರ್ನಿಯೊ) ದೊಡ್ಡದಾದ ಸಮೂಹಕ್ಕೆ ಆಶ್ರಯ ಕೊಟ್ಟಿವೆ ಹಾಗೂ ಇತರ ಪ್ರದೇಶಗಳು ತೀರಾ ಸಣ್ಣದೆನ್ನಬಹುದಾದ, ಅಪಾಯದಲ್ಲಿರುವ ಸಮೂಹಕ್ಕೆ ಆಶ್ರಯನೀಡಿವೆ (ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಫಿಲಿಪೈನ್ಸ್‌). ಸುಮಾತ್ರಾ ಮತ್ತು ಜಾವಾ ವಲಯಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯೊಳಗೆ ಈ ಜಾತಿಯ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಯೇನಾಗಿದೆ ಎಂಬುದು ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ತಿಳಿದುಬಂದಿಲ್ಲ (ಆದರೂ, ಸುಮಾತ್ರಾದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಪ್ರದೇಶಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯೊಳಗೆ ದೊಡ್ಡ ಮೊಸಳೆಗಳು ಮಾನವರ ಮೇಲೆ ದಾಳಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಿರುವುದರ ಕುರಿತಾಗಿ ಸುದ್ದಿ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ವರದಿಗಳನ್ನು ನೀಡಿದ್ದು, ಅವು ವಿಶ್ವಾಸಾರ್ಹವೆಂದು ಭಾವಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ). ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಉತ್ತರಭಾಗದ ಮೊಸಳೆಯ ಆವಾಸಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಅತಿ ಸಾಮೀಪ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೂ ಸಹ, ಬಾಲಿಯಲ್ಲಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತಿಲ್ಲ. ದಕ್ಷಿಣ ಪೆಸಿಫಿಕ್‌ನ ಅತ್ಯಂತ ಸೀಮಿತ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ; ಸಾಲೊಮನ್‌ ದ್ವೀಪಗಳಲ್ಲಿ ಇವು ಒಂದು ಸಾಧಾರಣವೆನ್ನಬಹುದಾದ ಒಟ್ಟುಸಂಖ್ಯೆಯಿದ್ದರೆ, ವನುವಾಟುವಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅತ್ಯಂತ ಸಣ್ಣ, ಆಕ್ರಮಣಶೀಲ ಮತ್ತು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಿರ್ನಾಮವಾಗಲಿರುವ ಸಮೂಹವಿದೆ (ಇಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟುಸಂಖ್ಯೆಯು ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಕೇವಲ ಮೂರಕ್ಕೆ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ) ಮತ್ತು ಪಲಾವು ಎಂಬಲ್ಲಿ ಒಂದು ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿನ ಆದರೆ ಅಪಾಯದಲ್ಲಿರುವ ಒಟ್ಟುಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು (ಇದು ಮರಳುತ್ತಿರಬಹುದು) ಕಾಣಬಹುದು. ಆಫ್ರಿಕಾದ ಪೂರ್ವ ಕರಾವಳಿಯಿಂದ ಸೆಷೆಲ್ಸ್‌‌ ದ್ವೀಪಗಳಲ್ಲಿನ ಪಶ್ಚಿಮ ಕರಾವಳಿಯಷ್ಟು ದೂರದವರೆಗೆ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ವ್ಯಾಪಿಸಿದ್ದವು. ಈ ಮೊಸಳೆಗಳು ನೈಲ್‌ ಮೊಸಳೆಗಳ ಒಂದು ಸಮೂಹವೆಂದು ಒಮ್ಮೆ ನಂಬಲಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅವು ಕ್ರಾಕಡೈಲಸ್‌ ಪೋರೋಸಸ್‌ ಎಂಬುದಾಗಿ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಸಾಬೀತಾಯಿತು.^[೨]

ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಸುದೀರ್ಘ ಅಂತರಗಳವರೆಗೆ ಸಂಚರಿಸುವ ಈ ಜಾತಿಯ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯಿಂದಾಗಿ, ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ತಾವು ಸ್ಥಳೀಕವಾಗಿಲ್ಲದ ಊಹಿಸಲಾಗದ ಘಟನಾ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಂದರ್ಭಿಕವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಅಲೆದಾಡುವ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಮೊಸಳೆಗಳು ನ್ಯೂ ಕ್ಯಾಲೆಡೋನಿಯಾ, ಇವೋ ಜಿಮಾ, ಫಿಜಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ತುಲನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಕಡುಚಳಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಜಪಾನ್‌ನ ‌ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿಯೂ (ತಮ್ಮ ಸ್ಥಳೀಕ ಪ್ರದೇಶದಿಂದ ಸಾವಿರಾರು ಮೈಲುಗಳಷ್ಟು ದೂರದಲ್ಲಿ) ಐತಿಹಾಸಿಕವಾಗಿ ವರದಿಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ. 2008ರ ಅಂತ್ಯಭಾಗ/2009ರ ಆರಂಭಿಕ ಭಾಗದಲ್ಲಿ, ಫ್ರೇಸರ್‌ ದ್ವೀಪದ ನದಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೈಬೆರಳೆಣಿಕೆಯಷ್ಟು ಕಾಡುಸ್ಥಿತಿಯ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ವಾಸಿಸುತ್ತಿರುವುದಾಗಿ ಪ್ರಮಾಣೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು; ಈ ಪ್ರದೇಶವು ಆ ಮೊಸಳೆಗಳ ಸಾಮಾನ್ಯ ಕ್ವೀನ್ಸ್‌ಲೆಂಡ್‌ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಿಂದ ನೂರಾರು ಕಿಲೋಮೀಟರುಗಳಷ್ಟು ದೂರವಿರುವ ಪ್ರದೇಶವಾಗಿದ್ದು, ಇಲ್ಲಿನ ನೀರು ಬಹಳಷ್ಟು ತಂಪಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಾಡುವ ಮಳೆಯ ಋತುವಿನ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಕ್ವೀನ್ಸ್‌ಲೆಂಡ್‌ನ ಉತ್ತರಭಾಗದದಿಂದ ದಕ್ಷಿಣದ ದ್ವೀಪಕ್ಕೆ ಈ ಮೊಸಳೆಗಳು ಅವಶ್ಯವಾಗಿ ವಲಸೆಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು ಮತ್ತು ಕಾಲೋಚಿತ ತಾಪಮಾನ ಕುಸಿತದ ನಂತರ ಉತ್ತರ ಭಾಗಕ್ಕೆ ಸಂಭಾವ್ಯವಾಗಿ ಮರಳುತ್ತಿದ್ದವು ಎಂಬುದು ಪತ್ತೆಯಾಯಿತು. ಫ್ರೇಸರ್‌ ದ್ವೀಪ ಸಾರ್ವಜನಿಕರಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿದ್ದ ಅಚ್ಚರಿ ಮತ್ತು ಆಘಾತದ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಇದು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವಂತೆ ಹೊಸ ವರ್ತನೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ಬಹಳ ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಾಡುವ ಮಳೆಯ ಋತುವಿನ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಬ್ರಿಸ್ಬೇನ್‌ನಷ್ಟು ದೂರದ ದಕ್ಷಿಣ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಾಡು ಮೊಸಳೆಗಳು ಸಾಂದರ್ಭಿಕವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದವು ಎಂದು ವರದಿಯಾಗಿತ್ತು.

ಆವಾಸ ಸ್ಥಾನ

ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ವಿಪರೀತಕಾವಿನ ಮಳೆಯ ಋತುವನ್ನು ಸಿಹಿನೀರಿನ ಜವುಗು ಪ್ರದೇಶಗಳು ಮತ್ತು ನದಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಳೆಯುತ್ತವೆ; ಶುಷ್ಕ ಋತುವಿನಲ್ಲಿ ಅವು ನದಿಯ ಹರಿವಿನ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ನದೀಮುಖಗಳಿಗೆ ಚಲಿಸುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಬಹಳ ದೂರಕ್ಕೆ ಸಮುದ್ರದೆಡೆಗೆ ಸಂಚರಿಸುತ್ತವೆ. ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ಪರಸ್ಪರರೊಂದಿಗೆ ಉಗ್ರವಾಗಿ ಪೈಪೋಟಿ ನಡೆಸುತ್ತವೆ; ಅದರಲ್ಲೂ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ, ಶಕ್ತಿಯುತ ಗಂಡು ಮೊಸಳೆಗಳು ಸಿಹಿನೀರಿನ ತೊರೆಗಳು ಮತ್ತು ಹೊಳೆಗಳ ಅತ್ಯಂತ ಯೋಗ್ಯವಾದ ವಿಸ್ತರಣಗಳನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಕಿರಿಯ ಮೊಸಳೆಗಳು ಎಲ್ಲೆಗೆ ಅತಿ ಸಮೀಪವಿರುವ ನದಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಾಗರದೊಳಗೆ ತಳ್ಳಲ್ಪಡುತ್ತವೆ. ಈ ಪ್ರಾಣಿಯ ವಿಸ್ತೃತ ಹರಡಿಕೆಯನ್ನು (ಭಾರತದ ಪೂರ್ವ ಕರಾವಳಿಯಿಂದ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಉತ್ತರಭಾಗದವರೆಗೆ ವ್ಯಾಪಿಸುವಿಕೆ) ಮಾತ್ರವೇ ಅಲ್ಲದೇ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಊಹಿಸಲಾಗದ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿನ (ಜಪಾನ್‌ನ ಸಮುದ್ರದಂಥದು) ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯನ್ನೂ ಇದು ವಿವರಿಸುತ್ತದೆ. ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ಕ್ಲುಪ್ತವಾದ ಕ್ಷಣಕಾಲದ ರಭಸಗಳಲ್ಲಿ 15 to 18 miles per hour (6.7 to 8.0 m/s)ನಷ್ಟು ಈಜಬಲ್ಲವು, ಆದರೆ ಸಾಧಾರಣ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಚಲಿಸುವಾಗ 2 to 3 mph (0.9 to 1.3 m/s)ನಷ್ಟು ಚಲಿಸುತ್ತವೆ.

ಆಹಾರಕ್ರಮ ಮತ್ತು ವರ್ತನೆ

ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಯು ಸಮಯಸಾಧಕತನದ ಒಂದು ಪರಮಾವಧಿಯ ಪರಭಕ್ಷಕನಾಗಿದ್ದು, ನೀರಿನಲ್ಲಿನ ಅಥವಾ ಶುಷ್ಕ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿನ ತನ್ನ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸುವ ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವಷ್ಟು ಸಮರ್ಥವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಮೊಸಳೆಗಳ ಪ್ರಾಣಿ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಪ್ರವೇಶಿಸುವ ಮಾನವರ ಮೇಲೆ ಅವು ದಾಳಿಮಾಡುವುದು ಚಿರಪರಿಚಿತ ಸಂಗತಿಯೇ ಆಗಿದೆ. ಎಳೆ ಹರೆಯದ ಮೊಸಳೆಗಳು ಸಣ್ಣ ಗಾತ್ರದ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಮೇಲೆ ಮಾತ್ರವೇ ದಾಳಿಮಾಡುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳೆಂದರೆ, ಕೀಟಗಳು, ನೆಲೆಜಲವಾಸಿಗಳು, ಕಠಿಣಚರ್ಮಿಗಳು, ಸಣ್ಣ ಸರೀಸೃಪಗಳು, ಮತ್ತು ಮೀನುಗಳು. ಮೊಸಳೆಯ ದೊಡ್ಡದಾದಷ್ಟೂ ಅದು ತನ್ನ ಆಹಾರಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಸೇರ್ಪಡೆಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯು ಮಹತ್ತರವಾಗಿರುತ್ತದೆಯಾದರೂ, ತುಲನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಸಣ್ಣಗಾತ್ರದಲ್ಲಿರುವ ಬೇಟೆಯು ವಯಸ್ಕ ಮೊಸಳೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಆಹಾರಕ್ರಮದ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಭಾಗವೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ದೊಡ್ಡದಾದ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ವಯಸ್ಕ ಮೊಸಳೆಗಳು ತಮ್ಮ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯೊಳಗೆ ಬರುವ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ತಿನ್ನಬಲ್ಲವು. ಅಂಥ ಪ್ರಾಣಿಗಳೆಂದರೆ: ಕೋತಿಗಳು, ಕಾಂಗರೂಗಳು, ಕಾಡು ಹಂದಿ, ಕಾಡುನಾಯಿಗಳು, ವರನಸ್‌ ಕುಲದ ದೊಡ್ಡ ಹಲ್ಲಿಗಳು, ಪಕ್ಷಿಗಳು, ಸಾಕಿದ ಜಾನುವಾರು, ಮುದ್ದಿನ ಪ್ರಾಣಿಗಳು, ಮಾನವರು, ನೀರೆಮ್ಮೆ, ವನವೃಷಭಗಳು, ಬಾವಲಿಗಳು, ಮತ್ತು ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ ಶಾರ್ಕ್‌‌‌‌ಗಳೂ ಸಹ ಈ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿವೆ.^{[೧೦][೧೯][೨೦][೨೧]} ಒಂದು ಟನ್ನಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ತೂಗುವ ಸಾಕಿದ ದನ, ಕುದುರೆಗಳು, ನೀರೆಮ್ಮೆ, ಮತ್ತು ವನವೃಷಭ ಇವೇ ಮೊದಲಾದ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಅತಿದೊಡ್ಡ ಬೇಟೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದು, ಗಂಡು ಮೊಸಳೆಗಳು ಇವನ್ನು ಸರಾಗವಾಗಿ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಯು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅತ್ಯಂತ ಆಲಸಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ; ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಆಹಾರವಿಲ್ಲದೆಯೇ ತಿಂಗಳುಗಟ್ಟಲೇ ಅದು ಉಳಿದಿರುವಲ್ಲಿ ಈ ವಿಶೇಷ ಲಕ್ಷಣವು ನೆರವಾಗುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ಜಡಸ್ವಭಾವದಿಂದಾಗಿ ಇದು ಸೋಮಾರಿಯಂತೆ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲೇ ಸುತ್ತಾಡುತ್ತಾ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಲ ಕಳೆಯುತ್ತದೆ ಅಥವಾ ದಿನದ ಬಹುಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಬಿಸಿಲು ಕಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ರಾತ್ರಿ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಬೇಟೆಯಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡುತ್ತದೆ. ನೀರಿನಲ್ಲಿದ್ದುಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿಂದ ಒಂದು ದಾಳಿಗೆ ಚಾಲನೆ ನೀಡುವ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದಾಗ, ಸ್ಫೋಟಕವೆಂಬಂಥ ವೇಗದ ಕ್ಷಣಕಾಲದ ರಭಸಗಳನ್ನು ಹೊಮ್ಮಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಮೈದಾನದಲ್ಲಿನ ಅಲ್ಪ ಅಂತರಗಳನ್ನು ದಾಟುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ಒಂದು ರೇಸಿನ ಕುದುರೆಗಿಂತಲೂ ವೇಗವಾಗಿರುತ್ತವೆ ಎಂಬಂಥ ಕಥೆಗಳು ನಗರ ಪ್ರದೇಶದ ದಂತಕಥೆಗಿಂತಲೂ ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಹೆಚ್ಚೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಪಾದಗಳು ಮತ್ತು ಬಾಲ ಈ ಎರಡರಿಂದಲೂ ಮುನ್ನೂಕುವಿಕೆಯನ್ನು ಅವು ಸಂಯೋಜಿಸಬಲ್ಲಂಥ ನೀರಿನ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ, ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷದರ್ಶಿ ದಾಖಲೆಗಳು ಅಪರೂಪವಾಗಿವೆ.

ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಯು ದಾಳಿಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ತನ್ನ ಬೇಟೆಯು ನೀರಿನ ಅಂಚಿಗೆ ನಿಕಟವಾಗಿ ಬರಲಿ ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತದೆ; ನಂತರ ಬೇಟೆಯನ್ನು ನೀರಿಗೆ ಮರಳಿ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವಲ್ಲಿ ಅದರ ಮಹಾನ್‌ ಬಲವು ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೆ ನೆರವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಹುತೇಕ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಮೊಸಳೆಯು ಹೊಂದಿರುವ ಮಹತ್ತರವಾದ ದವಡೆಯ ಒತ್ತಡದಿಂದಲೇ ಸಾಯಿಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆಯಾದರೂ, ಕೆಲವೊಂದು ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಮೊಸಳೆಯು ಪ್ರಾಸಂಗಿಕವಾಗಿ ಮುಳುಗಿಸಿ ಉಸಿರುಕಟ್ಟಿ ಸಾಯಿಸುತ್ತದೆ. ಇದೊಂದು ಶಕ್ತಿಯುತ ಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿದ್ದು, ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೆಳೆದ ನೀರೆಮ್ಮೆಯೊಂದನ್ನು ಒಂದು ನದಿಯೊಳಗೆ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದಕ್ಕೆ ಬೇಕಿರುವ ಬಲವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ, ಅಥವಾ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ-ಬೆಳೆದ ಕಾಡೆತ್ತಿನ ತಲೆಬುರುಡೆಯನ್ನು ತನ್ನ ದವಡೆಗಳ ನಡುವೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ಪುಡಿಮಾಡಬಲ್ಲ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ವಿಶಿಷ್ಟವೆನಿಸಿರುವ ಇದರ ಬೇಟೆಯಾಡುವಿಕೆಯ ಕೌಶಲವು "ಸಾವಿನ ಉರುಳಾಟ" ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ: ಪ್ರಾಣಿಯ ಮೇಲೆ ಗಬಕ್ಕನೇ ಹಾರಿ ಇದು ಥಟ್ಟನೆ ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಶಕ್ತಿಯುತವಾಗಿ ಅದನ್ನು ಸುರಳಿ ಸುತ್ತಿದಂತೆ ಸುತ್ತಿ ಉರುಳಿಸುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ, ಹೆಣಗಾಡುತ್ತಿರುವ ಯಾವುದೇ ದೊಡ್ಡದಾದ ಪ್ರಾಣಿಯು ತನ್ನ ಸಮತೋಲನವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಆ ಬೇಟೆಯನ್ನು ನೀರಿನೊಳಗೆ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಕಾರ್ಯವು ಸರಾಗವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸುತ್ತದೆ. ದೊಡ್ಡಗಾತ್ರದ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಸತ್ತ ನಂತರ ಅವನ್ನು ಹರಿದು ಚಿಂದಿಮಾಡುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೂ ಈ "ಸಾವಿನ ಉರುಳಾಟ"ದ ತಂತ್ರವು ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.

ಮೊಸಳೆ ಸೂಚಕ ಹಲ್ಲಿಗಳು, ಪರಭಕ್ಷಕ ಮೀನುಗಳು, ಪಕ್ಷಿಗಳು, ಮತ್ತು ಇತರ ಅನೇಕ ಪರಭಕ್ಷಕ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಎಳೆಯವಯಸ್ಸಿನ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ಬೇಟೆಯಾಗಿ ಸಿಕ್ಕಿಬೀಳಬಹುದು. ಎಳೆ ಹರೆಯದ ಮೊಸಳೆಗಳು ಕೂಡಾ ಅವುಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿನ ನಿಶ್ಚಿತ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿರುವ ಬಂಗಾಳ ಹುಲಿಗಳು ಮತ್ತು ಚಿರತೆಗಳಿಗೆ ಬೇಟೆಯಾಗಿ ಸಿಕ್ಕಿಬೀಳಬಹುದಾದರೂ, ಇದು ಅಪರೂಪವೆನಿಕೊಂಡಿದೆ.

ಬುದ್ಧಿಸೂಕ್ಷ್ಮತೆ

ಡಾ. ಆಡಂ ಬ್ರಿಟನ್‌^[೨೨] ಎಂಬ ಓರ್ವ ಸಂಶೋಧಕನು ಮೊಸಳೆ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಬುದ್ಧಿಸೂಕ್ಷ್ಮತೆಯ ಕುರಿತು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳ ಕೂಗುವಿಕೆಗಳ^[೨೩] ಒಂದು ಸಂಗ್ರಹವನ್ನು ಅವನು ಸಂಕಲಿಸಿದ್ದು, ಅವುಗಳಿಗೂ ಮತ್ತು ಮೊಸಳೆಗಳ ವರ್ತನೆಗಳಿಗೂ ಅವನು ಈ ಮೂಲಕ ಸಂಬಂಧ ಕಲ್ಪಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಸಸ್ತನಿಗಳ ಮಿದುಳುಗಳ ಗಾತ್ರಕ್ಕಿಂತಲೂ ಮೊಸಳೆ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಮಿದುಳುಗಳು ಬಹಳಷ್ಟು ಸಣ್ಣವಾಗಿದ್ದರೂ ಸಹ (ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಯಲ್ಲಿ ಶರೀರ ತೂಕದ 0.05%ನಷ್ಟು ಇರುತ್ತದೆ), ಅತ್ಯಂತ ಅಲ್ಪಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ರೂಢಿಮಾಡಿಸಿದರೂ ಕಷ್ಟಕರವಾದ ಕಾರ್ಯಭಾರಗಳನ್ನು ಅವು ಕಲಿಯಬಲ್ಲವಾಗಿವೆ ಎಂಬುದು ಅವನ ನಿಲುವಾಗಿದೆ. ಮೊಸಳೆಯ ಕೂಗುವಿಕೆಗಳು ಪ್ರಸಕ್ತವಾಗಿ ಅಂಗೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಪ್ರಮಾಣಕ್ಕಿಂತ ಆಳವಾಗಿರುವ ಒಂದು ಭಾಷಾ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಅದು ಹೊಂದಿರುವುದರ ಸುಳುಹನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಅವನ ತೀರ್ಮಾನವಾಗಿದೆ. ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ಬುದ್ಧಿವಂತ ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿದ್ದು ಪ್ರಯೋಗಗಳಿಗೆ ಒಳಪಡಿಸುವ ಇಲಿಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಪ್ರಾಯಶಃ ಹೆಚ್ಚು ವೇಗವಾಗಿ ಅವು ಕಲಿಯುತ್ತವೆ ಎಂದು ಅವನು ಸೂಚಿಸುತ್ತಾನೆ. ಋತುಗಳು ಬದಲಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಬದಲಾಗುವ ತಮ್ಮ ಬೇಟೆಯ ವಲಸೆಯ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಜಾಡುಹಿಡಿಯುವ ಕಲೆಯನ್ನೂ ಅವು ಸಿದ್ಧಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ.

ಮಾನವರ ಮೇಲಿನ ದಾಳಿಗಳು

ದಾಳಿಗಳ ಕುರಿತಾದ ಮಾಹಿತಿಯು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಹೊರಭಾಗಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿದೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ದಾಳಿಗಳು ಅಪರೂಪವಾಗಿದ್ದು, ಅವು ಸಂಭವಿಸಿದಾಗ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸುದ್ದಿ ಪ್ರಕಟಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ. ದೇಶದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಸರಿಸುಮಾರಾಗಿ ಒಂದರಿಂದ ಎರಡು ಮಾರಣಾಂತಿಕ ದಾಳಿಗಳು ವರದಿಯಾಗುತ್ತವೆ.^[೨೪] ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿನ ವನ್ಯಜೀವಿಕುಲ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಅಪಾಯದ ತಾಣಗಳೆನಿಸಿರುವ ಅನೇಕ ತುಂಡುತೊರೆಗಳು, ನದಿಗಳು, ಸರೋವರಗಳು ಮತ್ತು ಸಮುದ್ರ ತೀರಗಳ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಮೊಸಳೆಯಿರುವುದರ ಕುರಿತಾದ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಚಿಹ್ನೆಗಳನ್ನು ಲಗತ್ತಿಸುವ ಮೂಲಕ ವ್ಯಾಪಕ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದರಿಂದಾಗಿ ದಾಳಿಗಳ ಮಟ್ಟವು ತಗ್ಗಿರಬಹುದು. ಆರ್ನ್‌ಹೆಮ್‌ ಲ್ಯಾಂಡ್‌‌ನ ದೊಡ್ಡ ಮೂಲನಿವಾಸಿ ಸಮುದಾಯದಲ್ಲಿ ದಾಳಿಗಳು ವರದಿಮಾಡಲ್ಪಡದಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿವೆ. ಬೋರ್ನಿಯೊ,^[೨೫] ಸುಮಾತ್ರಾ,^[೨೬] ಭಾರತದ ಪೂರ್ವಭಾಗ (ಅಂಡಮಾನ್‌ ದ್ವೀಪಗಳಲ್ಲಿ),^{[೨೭][೨೮]} ಮತ್ತು ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್‌‌‌‌ನಲ್ಲಿ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ದಾಳಿಗಳು ಸಂಭವಿಸಿವೆಯಾದರೂ ಅದು ಅಷ್ಟಾಗಿ ಬಹಿರಂಗಗೊಂಡಿಲ್ಲ.^[೨೯]

1945ರ ಫೆಬ್ರುವರಿ 19ರಂದು, ರಾಮ್ರೀ ದ್ವೀಪದ ಕದನದಲ್ಲಿ ಜಪಾನಿಯರನ್ನು ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿಸುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸಿದ 400 ಮಂದಿ ಜಪಾನಿ ಸೈನಿಕರ ಸಾವುಗಳಿಗೆ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳು ಹೊಣೆಗಾರರಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ಭಾವಿಸಲಾಗಿದೆ. ಜಪಾನಿ ಸೈನಿಕರು ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟುವಾಗ ತೂರಿಕೊಂಡ ಜವುಗು ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷ್‌ ಸೈನಿಕರು ಸುತ್ತುವರೆದಾಗ, ಜಪಾನಿ ಸೈನಿಕರು ಒಂದು ರಾತ್ರಿಯ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಮ್ಯಾಂಗ್ರೋವ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಉಳಿಯಬೇಕಾಗಿ ಬಂತು; ಇದು ಸಾವಿರಾರು ಸಂಖ್ಯೆಯ ಸಮುದ್ರವಾಸಿ ಮೊಸಳೆಗಳ ಆವಾಸಸ್ಥಾನವಾಗಿತ್ತು. ಗಿನ್ನೆಸ್‌ ದಾಖಲೆಗಳ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ^[೩೦] "ದಿ ಗ್ರೇಟೆಸ್ಟ್‌ ಡಿಸಾಸ್ಟರ್‌ ಸಫರ್ಡ್‌ ಫ್ರಂ ಅನಿಮಲ್ಸ್‌" ಎಂಬ ತಲೆಬರಹದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ರಾಮ್ರೀ ಮೊಸಳೆ ದಾಳಿಗಳು ಪಟ್ಟಿಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ.

ಇವನ್ನೂ ನೋಡಿ

• ಮೊಸಳೆಯ ದಾಳಿ

ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳು

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು

• Crocodile Specialist Group (1996). Crocodylus porosus. 2006. IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2006. www.iucnredlist.org. Retrieved on 9 May 2006.

The saltwater crocodile (Crocodylus porosus) is a crocodilian native to saltwater habitats, brackish wetlands and freshwater rivers from India's east coast across Southeast Asia and the Sundaic region to northern Australia and Micronesia. It has been listed as Least Concern on the IUCN Red List since 1996.^[2] It was hunted for its skin throughout its range up to the 1970s, and is threatened by illegal killing and habitat loss. It is regarded as dangerous to humans.^[4]

The saltwater crocodile is considered to be the largest living reptile.^[5][6][7] Males can grow up to a length of 6 m (20 ft), rarely exceeding 6.3 m (21 ft), and a weight of 1,000–1,500 kg (2,200–3,300 lb).^{[8][9][10][11]} Females are much smaller and rarely surpass 3 m (10 ft).^[12][13] It is also called the estuarine crocodile, Indo-Pacific crocodile, marine crocodile, sea crocodile, and, informally, the saltie.^[14] A large and opportunistic hypercarnivorous apex predator, they ambush most of their prey and then drown or swallow it whole. They will prey on almost any animal that enters their territory, including other predators such as sharks, varieties of freshwater and saltwater fish including pelagic species, invertebrates such as crustaceans, various amphibians, reptiles, birds, and mammals, including humans.^[15][16]

Taxonomy and evolution

Crocodilus porosus was the scientific name proposed by Johann Gottlob Theaenus Schneider who described a zoological specimen in 1801.^[17] In the 19th and 20th centuries, several saltwater crocodile specimens were described with the following names:

• Crocodilus biporcatus proposed by Georges Cuvier in 1807 were 23 saltwater crocodile specimens from India, Java and Timor.^[18]
• Crocodilus biporcatus raninus proposed by Salomon Müller and Hermann Schlegel in 1844 was a crocodile from Borneo.^[19]
• Crocodylus porosus australis proposed by Paulus Edward Pieris Deraniyagala in 1953 was a specimen from Australia.^[20]
• Crocodylus pethericki proposed by Richard Wells and C. Ross Wellington in 1985 was a large-bodied, relatively large-headed and short-tailed crocodile specimen collected in 1979 in the Finnis River, Northern Territory.^[21] This purported species was later considered to be a misinterpretation of the physiological changes that very large male crocodiles undergo. However, Wells and Wellington's assertion that the Australian saltwater crocodiles may be distinctive enough from northern Asian saltwater crocodiles to warrant subspecies status, as could raninus from other Asian saltwater crocodiles, has been considered to possibly bear validity.^[22][23]

Currently, the saltwater crocodile is considered a monotypic species.^[24] However, based largely on morphological variability, it is thought possible that the taxon C. porosus comprises a species complex. Borneo crocodile C. raninus specimens can reliably be distinguished both from saltwater and Siamese crocodiles (C. siamensis) on the basis of the number of ventral scales and on the presence of four postoccipital scutes, which are often absent in true saltwater crocodiles.^[25][26]

Evolution

Fossil remains of a saltwater crocodile excavated in northern Queensland were dated to the Pliocene.^[27][28] The saltwater crocodile's closest extant (living) relatives are the Siamese crocodile and the mugger crocodile.^{[29][30][31][32]}

The genus Crocodylus likely originated in Africa and radiated outwards towards Southeast Asia and the Americas,^[32] although an Australian/Asian origin has also been considered.^[33] Phylogenetic evidence supports Crocodylus diverging from its closest recent relative, the extinct Voay of Madagascar, around 25 million years ago, near the Oligocene/Miocene boundary.^[32]

Phylogeny

Below is a cladogram based on a 2018 tip dating study by Lee & Yates simultaneously using morphological, molecular (DNA sequencing), and stratigraphic (fossil age) data,^[31] as revised by the 2021 Hekkala et al. paleogenomics study using DNA extracted from the extinct Voay.^[32]

Crocodylinae

Voay†

Crocodylus

Crocodylus anthropophagus†

Crocodylus thorbjarnarsoni†

Crocodylus palaeindicus†

Crocodylus Tirari Desert†

Asia+Australia

Crocodylus johnstoni Freshwater crocodile

Crocodylus novaeguineae New Guinea crocodile

Crocodylus mindorensis Philippine crocodile

Crocodylus porosus Saltwater crocodile

Crocodylus siamensis Siamese crocodile

Crocodylus palustris Mugger crocodile

Africa+New World

Crocodylus checchiai†

Crocodylus falconensis†

Crocodylus suchus West African crocodile

Crocodylus niloticus Nile crocodile

New World

Crocodylus moreletii Morelet's crocodile

Crocodylus rhombifer Cuban crocodile

Crocodylus intermedius Orinoco crocodile

Crocodylus acutus American crocodile

Description

The saltwater crocodile has a wide snout compared to most crocodiles. However, it has a longer snout than the mugger crocodile (C. palustris); its length is twice its width at the base.^[34] A pair of ridges runs from the eyes along the centre of the snout. The scales are oval in shape and the scutes are either small compared to other species or commonly are entirely absent. In addition, an obvious gap is also present between the cervical and dorsal shields, and small, triangular scutes are present between the posterior edges of the large, transversely arranged scutes in the dorsal shield. The relative lack of scutes is considered an asset useful to distinguish saltwater crocodiles in captivity or in illicit leather trading, as well as in the few areas in the field where sub-adult or younger saltwater crocodiles may need to be distinguished from other crocodiles. It has fewer armour plates on its neck than other crocodilians.^[35][36]

The adult saltwater crocodile's broad body contrasts with that of most other lean crocodiles, leading to early unverified assumptions the reptile was an alligator.^[37]

Young saltwater crocodiles are pale yellow in colour with black stripes and spots on their bodies and tails. This colouration lasts for several years until the crocodiles mature into adults. The colour as an adult is much darker greenish-drab, with a few lighter tan or grey areas sometimes apparent. Several colour variations are known and some adults may retain fairly pale skin, whereas others may be so dark as to appear blackish. The ventral surface is white or yellow in colour in saltwater crocodiles of all ages. Stripes are present on the lower sides of their bodies, but do not extend onto their bellies. Their tails are grey with dark bands.^[38][39]

Size

The weight of a crocodile increases approximately cubically as length increases (see square–cube law).^[40] This explains why individuals at 6 m (20 ft) weigh more than twice as much as individuals at 5 m (16 ft).^[37] In crocodiles, linear growth eventually decreases and they start getting bulkier at a certain point.^[41]

Saltwater crocodiles are the largest extant riparian predators in the world. However, they start life fairly small. Newly hatched saltwater crocodiles measure about 28 cm (11 in) long and weigh an average of 71 g (2.5 oz).^[42] These sizes and ages are almost identical to those at average sexual maturity in Nile crocodiles, despite the fact that average adult male saltwater crocodiles are considerably larger than average adult male Nile crocodiles.^[43][44]

The largest skull of a saltwater crocodile that could be scientifically verified was of a specimen in the Muséum national d'Histoire naturelle, collected in Cambodia. Its skull was 76 cm (30 in) long and 48 cm (19 in) wide near its base, with 98.3 cm (38.7 in) long mandibles. The length of this specimen is not known, but based on skull-to-total-length ratios for very large saltwater crocodiles its length was presumably somewhere in the 7 m (23 ft) range.^[12][45] If detached from the body, the head of a very large male crocodile can reportedly weigh over 200 kg (440 lb) alone, including the large muscles and tendons at the base of the skull that lend the crocodile its massive biting strength.^[46] The largest tooth measured 9 cm (3.5 in) in length.^[47][48] Other crocodilians have a proportionately longer skull, like the gharial (Gavialis gangeticus) and the false gharial (Tomistoma schlegelii), but both their skulls and their bodies are less massive than in the saltwater crocodile.^[12]

Male size

An adult male saltwater crocodile, from young adults to older individuals, typically ranges 3.5 to 6 m (11 ft 6 in – 19 ft 8 in) in length and weighs 200 to 1,100 kg (440 to 2,430 lb).^{[49][50][51][52]} On average, adult males range 4.3 to 5 m (14 ft 1 in – 16 ft 5 in) in length and weigh 408 to 770 kg (899 to 1,698 lb).^[46][53] However average size largely depends on the location, habitat, and human interactions and thus varies from one study to another. In 1993, in a study conducted (published in 1998), eleven saltwater crocodiles were found to have measured 2.1 to 5.5 m (6 ft 11 in – 18 ft 1 in) and weighed between 32 and 1,010 kg (71 and 2,227 lb).^[54] Very large, aged males can exceed 6 m (19 ft 8 in) in length and presumably weigh up to 2,000 kg (4,400 lb).^{[37][12][45][53]}

The largest confirmed saltwater crocodile on record drowned in a fishing net in Papua New Guinea, in 1979. Its dried skin plus head measured 6.2 m (20 ft 4 in) in length and it was estimated to have been 6.3 m (20 ft 8 in) when accounting for shrinkage and a missing tail tip.^[13][12] Projected from their skull lengths, multiple specimens from Singapore were estimated to belong in life to male crocodiles measuring more than 6 m (19 ft 8 in).^[55] A large Vietnamese saltwater crocodile was reliably estimated, based on its skull after its death, at 6.3 to 6.8 m (20 ft 8 in – 22 ft 4 in).^[56] However, according to evidence in the form of skulls coming from some of the largest crocodiles ever shot, the maximum possible size attained by the largest members of this species is considered to be 7 m (23 ft 0 in).^[13][37] A governmental study from Australia accepts that the very largest members of the species are likely to measure 6 to 7 m (19 ft 8 in – 23 ft 0 in) in length and weigh 900 to 1,500 kg (2,000 to 3,300 lb).^[57] Furthermore, a research paper on the morphology and physiology of crocodilians by the same organisation estimates that saltwater crocodiles reaching sizes of 7 m (23 ft 0 in) would weigh around 2,000 kg (4,400 lb).^[58] Due to extensive poaching during the 20th century, such individuals are extremely rare today in most areas, as it takes a long time for the crocodiles to attain those sizes. Also, a possible earlier presence of particular genes may have led to such large-sized saltwater crocodiles, genes that were ultimately lost from the overall gene pool due to extensive hide and trophy hunting in the past.^[13] However, as the population recovers,^[13] the number of large crocodiles is increasing, especially in Bhitarkanika National Park, where at least one living individual is estimated to have obtained a length of around 7 m (23 ft 0 in), with four other individuals estimated to reach a length of more than 6 m (19 ft 8 in).^[13][59] This species is the only extant crocodilian regularly to reach or exceed 5.2 m (17 ft 1 in).^[12][46] Due to the extreme size and highly aggressive nature of the species, weight in larger specimens is frequently poorly documented. A 5.1-metre (16 ft 9 in) long individual named "Sweetheart" was found to have weighed 780 kg (1,720 lb).^[60] Another large crocodile named "Gomek", measuring 5.42 m (17 ft 9 in) in length weighed around 860 kg (1,900 lb). In 1992, a notorious man-eater, named "Bujang Senang" was killed in Sarawak, Malaysia. It measured 5.5 m (18 ft 1 in) in length and weighed more than 900 kg (2,000 lb).^[61] A saltwater–siamese hybrid named "Yai" (Thai: ใหญ่, meaning big; born 10 June 1972) at the Samutprakarn Crocodile Farm and Zoo, Thailand was claimed to be the largest crocodile ever held in captivity. It measured 6 m (19 ft 8 in) in length and weighed approximately 1,118 kg (2,465 lb).^[62] In 1962, a large male saltwater crocodile was shot in Adelaide River, Northern Territory. It was recorded to be 6.1 m (20 ft 0 in) long and weighed 1,097 kg (2,418 lb).^[63] A large male in the Philippines, named Lolong, was one of the largest saltwater crocodile ever caught and placed in captivity. He was 6.17 m (20 ft 3 in) long and weighed 1,075 kg (2,370 lb).^[13][64][65] Currently, the largest living crocodile in captivity, named "Cassius", is kept at Marineland Crocodile Park, a zoo located at Green Island, Queensland, Australia. It measures 5.48 m (18 ft 0 in) in length and weighs approximately 1,300 kg (2,900 lb).^[66][67]

Female size

Adult females typically measure from 2.7 to 3.1 m (8 ft 10 in to 10 ft 2 in) in total length and weigh 76 to 103 kg (168 to 227 lb).^[68][69][70] Large mature females reach 3.4 m (11 ft 2 in) and weigh up to 120 to 200 kg (260 to 440 lb).^[71] The largest female on record measured about 4.3 m (14 ft 1 in) in total length.^[46] Female are thus similar in size to other species of large crocodiles and average slightly smaller than females of some other species, like the Nile crocodile.^[44] The saltwater crocodile has the greatest size sexual dimorphism, by far, of any extant crocodilian, as males average about 4 to 5 times as massive as adult females and can sometimes measure twice her total length. The reason for the male skewered dimorphism in this species is not definitively known but might be correlated with sex-specific territoriality and the need for adult male saltwater crocodiles to monopolise large stretches of habitat.^[72][73] Due to the extreme sexual dimorphism of the species as contrasted with the more modest size dimorphism of other species, the average length of the species is only slightly more than some other extant crocodilians at 3.8–4 m (12 ft 6 in – 13 ft 1 in).^[24][34][74]

Reported sizes

Distribution and habitat

The saltwater crocodile inhabits coastal brackish mangrove swamps, river deltas, and freshwater rivers from India's east coast, Sri Lanka and Bangladesh to Myanmar, Malaysia, Brunei, Indonesia, Philippines, East Timor, Palau, Solomon Islands, Singapore, Papua New Guinea, Vanuatu and Australia's north coast. It is considered possibly extirpated from Cambodia, Vietnam, and Thailand, and definitively so from the Seychelles.^[2][4] The southernmost population in India lives in Odisha's Bhitarkanika Wildlife Sanctuary; in northern Odisha, it has not been recorded since the 1930s.^[78] It occurs along the Andaman and Nicobar Islands coasts and in the Sundarbans.^{[79][80][81][82][83]} In Sri Lanka, it occurs foremost in western and southern parts of the country.^[84]

In Myanmar, it inhabits the Ayeyarwady Delta.^[85] In southern Thailand, it was recorded in Phang Nga Province.^[86] It is extirpated from Singapore, Cambodia and Vietnam.^[4][87][88]

In China, it may have once inhabited coastal areas from Fujian province in the north to the border of Vietnam.^[89] References to crocodile attacks on humans and livestock during the Han and Song dynasties indicate that until the 18th century, it may have occurred in lower Pearl River and Macau, Han River, Min River, portions of coastal Guangxi province and Hainan Island.^[34] However, more recent studies indicate that these reports may have in fact referred to the now-extinct gavialid Hanyusuchus.^[90]

In Sabah, it was recorded in the (freshwater) Klias, Segama, and Kinabatangan Rivers.^[91][92][93] In Sarawak, it was recorded by a camera trap in Kuching Wetlands National Park.^[94] In the Lesser Sunda Islands, it is present along the coasts of Sumba, Lembata Island, Flores, Menipo, Rote Island, and Timor. Its status along Alor Island is unknown, where one individual was captured in the 2010s.^[95] In the Maluku Islands, it is present around the Kai Islands, the Aru Islands, and many other islands in the region, including the Torres Strait Islands. In Papua New Guinea, it is common within the coastal reaches of every river system such as the Fly River and in the Bismarck Archipelago.^[96] In the Philippines, it occurs in a few coastal sites like eastern Luzon, Palawan, the Liguasan Marsh, and Agusan River on Mindanao.^[4]

In northern Australia, Western Australia, and Queensland, the saltwater crocodile is thriving, particularly in the multiple river systems near Darwin such as the Adelaide, Mary, and Daly Rivers, along with their adjacent billabongs and estuaries.^[97][98] The saltwater crocodile population in Australia is estimated at 100,000 to 200,000 adults. Its range extends from Broome, Western Australia through the entire Northern Territory coast all the way south to Rockhampton, Queensland. The Alligator Rivers in the Arnhem Land region are misnamed due to the resemblance of the saltwater crocodile to alligators as compared to freshwater crocodiles, which also inhabit the Northern Territory.^[99]

Because of its ability to swim long distances at sea, individual saltwater crocodiles appeared occasionally in areas far away from their general range, up to Fiji.^[100][101] Saltwater crocodiles generally spend the tropical wet season in freshwater swamps and rivers, moving downstream to estuaries in the dry season. Crocodiles compete fiercely with each other for territory, with dominant males in particular occupying the most eligible stretches of freshwater creeks and streams. Junior crocodiles are thus forced into marginal river systems and sometimes into the ocean. This explains the large distribution of the species, as well as its being found in the odd places on occasion such as the Sea of Japan. Like all crocodiles, they can survive for prolonged periods in only warm temperatures, and crocodiles seasonally vacate parts of Australia if cold spells hit.^[102]

Behaviour and ecology

The primary behaviour to distinguish the saltwater crocodile from other crocodiles is its tendency to occupy salt water. Though other crocodiles also have salt glands that enable them to survive in saltwater, a trait that alligators do not possess, most other species do not venture out to sea except during extreme conditions.^[103]

Saltwater crocodiles use ocean currents to travel long distances. In Australia, 20 crocodiles were tagged with satellite transmitters; 8 of them ventured out into open ocean, and one of them traveled 590 km (370 mi) along the coast in 25 days from the North Kennedy River on the eastern coast of Far North Queensland, around Cape York Peninsula, to the west coast in the Gulf of Carpentaria. Another individual swam 411 km (255 mi) in 20 days. Without having to move around much, sometimes simply by floating, the current-riding behaviour allows for the conservation of energy. They interrupted their movements and resided in sheltered bays for a few days until the current changed direction. Sometimes, they also swam up and down river systems.^[100] While most crocodilians are social animals sharing basking spots and food, saltwater crocodiles are more territorial and are less tolerant of their own kind; adult males will share territory with females, but drive off rival males. Saltwater crocodiles mate in the wet season, laying eggs in a nest consisting of a mound of mud and vegetation. The female guards the nest and hatchlings from predators.

Generally very lethargic, a trait that helps it survive months at a time without food, the saltwater crocodile will usually loiter in the water or bask in the sun during much of the day, preferring to hunt at night. A study of seasonal saltwater crocodile behaviour in Australia indicated that they are more active and more likely to spend time in the water during the Australian summer; conversely, they are less active and spend relatively more time basking in the sun during the winter.^[104] Saltwater crocodiles, however, are among the most active of all crocodilians, spending more time cruising and active, especially in water. They are much less terrestrial than most species of crocodiles, spending less time on land except for basking. At times, they tend to spend weeks at sea in search of land and in some cases, barnacles have been observed growing on crocodile scales, indicative of the long periods they spend at sea.^[105]

Despite their relative lethargy, saltwater crocodiles are agile predators and display surprising agility and speed when necessary, usually during strikes at prey. They can also swim at 24 to 29 km/h (15 to 18 mph) in short bursts, around three times as fast as the fastest human swimmers, but when cruising, they usually travel at 3 to 5 km/h (2 to 3 mph). Although stories of crocodiles being faster than a race horse for short distances across land are little more than urban legend, at the water's edge they can combine propulsion from both feet and tail to give sudden bursts of extreme speed.

While crocodilian brains are much smaller than those of mammals (as low as 0.05% of body weight in the saltwater crocodile), saltwater crocodiles are capable of learning difficult tasks with very little conditioning, learning to track the migratory route of their prey as the seasons change, and may possess a deeper communication ability than currently accepted.^[106][107]

Hunting and diet

Like most species in the crocodilian family, saltwater crocodiles are not fastidious in their choice of food, and readily vary their prey selection according to availability. Nor are they voracious, as they are able to survive on relatively little food for a prolonged period. Because of their size and distribution, saltwater crocodiles hunt the broadest range of prey species of any modern crocodilian.^[102] The diet of hatchling, juvenile, and subadult saltwater crocodiles has been subject to extensively greater scientific study than that of fully-grown crocodiles, in large part due to the aggression, territoriality, and size of adults that make them difficult for biologists to handle without significant risk to safety, for both humans and the crocodiles themselves. The main method used for capturing adult saltwater crocodiles is a huge pole with large hooks, meant for shark capture, that restrict the crocodile's jaws, but these can cause damage to their snouts; and even this is unproven to allow successful capture for crocodiles in excess of 4 m (13 ft 1 in). While for example 20th century biological studies rigorously cataloged the stomach contents of "sacrificed" adult Nile crocodiles in Africa,^[108][109] few such studies were done on behalf of saltwater crocodiles despite the plethora that were slaughtered due to the leather trade during that time period. Therefore, the diet of adults is more likely to be based on reliable eye-witness accounts.^{[110][111][112]} Hatchlings are restricted to feeding on smaller animals, such as small fish, frogs, insects and small aquatic invertebrates.^[111] In addition to these prey, juveniles also take a variety of freshwater and saltwater fish, various amphibians, crustaceans, molluscs, such as large gastropods and cephalopods, birds, small to medium-sized mammals, and other reptiles, such as snakes and lizards. When crocodiles obtain a length of more than 1.2 m (3 ft 11 in), the significance of small invertebrate prey fades in favour of small vertebrates, including fish and smaller mammals and birds.^[113] The larger the animal grows, the greater the variety of its diet, although relatively small prey are taken throughout its lifetime.

Among crustacean prey, large mud crabs of the genus Scylla are frequently consumed, especially in mangrove habitats. Ground-living birds, such as the emu and different kinds of water birds, especially the magpie goose, are the most commonly preyed upon birds, due to the increased chance of encounter.^[114][115] Even swift-flying birds and bats may be snatched if close to the surface of water,^[102] as well as wading birds while these are patrolling the shore looking for food, even down to the size of a common sandpiper.^[42][116] Mammalian prey of juveniles and subadults are usually as large as the smaller species of ungulates, such as the greater mouse-deer (Tragulus napu) and hog deer (Hyelaphus porcinus).^[117] Prey species recorded include primate species such as crab-eating macaques,^[118] proboscis monkeys,^[119] and gibbons. It preys on agile wallabies,^[120] golden jackals, viverrids, turtles, flying foxes, hares, rodents, badgers, otters, chevrotains and pangolins.^[121][122] A rare incidence of an adult, 2.6 m saltwater crocodile preying on an Indian porcupine was reported from Sri Lanka.^[123] Unlike fish, crabs and aquatic creatures, mammals and birds are usually found only sporadically in or next to water; so crocodiles seem to search for places where such prey may be concentrated, e.g. the water under a tree holding a flying fox colony, or spots where herds of water buffaloes feed, in order to capture small animals disturbed by the buffalo or (if a large adult crocodile is hunting) weaker members of the buffalo herd.^[115]

Studies have shown that, unlike freshwater crocodiles (which can easily die from eating poisonous toads), saltwater crocodiles are partially resistant to cane toad toxins and can consume them, but in only small quantities and not enough to provide effective natural control for this virulent introduced pest.^[124] Large crocodiles, even the oldest males, do not ignore small species, especially those without developed escape abilities, when the opportunity arises. On the other hand, sub-adult saltwater crocodiles weighing only 8.7 to 15.8 kg (19+1⁄4 to 34+3⁄4 lb) (and measuring 1.36 to 1.79 m (4 ft 6 in to 5 ft 10 in)) have been recorded killing and eating goats weighing 50 to 92% of their own body mass in Orissa, India, and so are capable of attacking large prey from an early age.^{[122][125][126]} It was found that the diet of specimens in juvenile to subadult range, since they feed on any animals up to their own size practically no matter how small, was more diverse than that of adults, which often ignored all prey below a certain size limit.^[127]

Large animals taken by adult saltwater crocodiles include sambar deer, wild boar, Malayan tapirs, kangaroos, feral pigs,^[128] humans, orangutans, dingos, tigers,^[129] and large bovines, such as banteng,^[57] water buffalo, and gaur.^{[81][130][131][132][133][134]} However, larger animals are taken only sporadically because only large males typically attack very large prey, and large ungulates and other sizeable wild mammals are only sparsely distributed in this species's range, outside of a few key areas such as the Sundarbans.^[102] Off-setting this, goats, water buffalo and wild boar/pigs have been introduced to many of the areas occupied by saltwater crocodiles and returned to feral states to varying degrees, and thus can amply support large crocodiles.^[34] In Australia, the saltwater crocodile's taste for feral pigs and buffalo was a key factor in their recovery for hunting pressures over the last fifty years according to studies published in 2022 by Dr. Marianna Campbell et al.,. Isotopes taken from the bones of crocodiles collected over five decades ago when crocodiles populations were low and comparisons to specimens from modern populations suggest that initially, Australian saltwater crocodiles subsisted on a more estuarine diet, and both hunting pressures by humans and a reduction in aquatic prey in places like the Top End resulted in a dietary switch to more terrestrial prey that allowed them to grow and recover more rapidly from population declines.^[135] Any type of domestic livestock, such as chicken, sheep, pigs, horses and cattle, and domesticated animals/pets may be eaten if given the opportunity.^[102] As a seagoing species, the saltwater crocodile also preys on a variety of saltwater bony fish and other marine animals, including sea snakes, sea turtles, sea birds, dugongs, rays (including large sawfish^[136]), and small sharks. Most witnessed acts of predation on marine animals have occurred in coastal waters or within sight of land, with female sea turtles and their babies caught during mating season when the turtles are closer to shore, and bull sharks being the only largish shark with a strong propensity to patrol brackish and fresh waters.^{[102][46][137][138][139][140][141]} However, there is evidence that saltwater crocodiles do hunt while out in the open seas, based upon the remains of pelagic fishes that dwell only miles away from land being found in their stomachs.^[15][16]

The hunting methods utilised by saltwater crocodiles are indistinct from any other crocodilian, with the hunting crocodile submerging and quietly swimming over to the prey before pouncing upwards, striking suddenly. Unlike some other crocodilians, such as American alligators and even Nile crocodiles, they are not known to have hunted on dry land.^[102][34] Young saltwater crocodiles are capable of breaching their entire body into the air in a single upward motion while hunting prey that may be perched on low hanging branches.^[111] While hunting rhesus macaques, they have been seen to knock the monkeys off a bank by knocking them with their tail, forcing the macaque into water for easy consumption. However, whether tail use in hunting is intentional or just an accidental benefit is not definitely clear.^[34] As with other crocodilians, their sharp, peg-like teeth are well-suited to seize and tightly grip prey, but not to shear flesh. Small prey are simply swallowed whole, while larger animals are dragged into deep water and drowned or crushed.^[142] Large prey is then torn into manageable pieces by "death rolling" (the spinning of the crocodile to twist off hunks of meat) or by sudden jerks of the head.^[143] Occasionally, food items will be stored for later consumption once a crocodile eats its fill, although this can lead to scavenging by interlopers such as monitor lizards.^[144]

Bite

Saltwater crocodiles have the strongest bite of any living animal. A 4.59-metre-long (15 ft 1 in) 531-kilogram (1,171 lb) saltwater crocodile has been confirmed as having the highest bite force ever recorded for an animal in a laboratory setting, with a value of 16,414 newtons (3,690 pounds-force) (surpassing the previous record of 13,172 N or 2,961 lbf made by an American alligator (Alligator mississippinesis)).^[145][146] Based on the regression of mean body mass and mean bite force, the bite forces of multiple crocodile species, 1,308 kg (2,884 lb) individuals were estimated at 27,531 to 34,424 N (6,189 to 7,739 lbf).^[146] The extraordinary bite of crocodilians is a result of their anatomy. The space for the jaw muscle in the skull is very large, which is easily visible from the outside as a bulge at each side. The nature of the muscle is extremely stiff, almost as hard as bone to the touch, such that it can appear to be a continuation of the skull. Another trait is that most of the muscle in a crocodile's jaw is arranged for clamping down. Despite the strong muscles to close the jaw, crocodiles have extremely small and weak muscles to open the jaw. The jaws of a crocodile can be securely shut with several layers of duct tape.^[147]

Reproduction

Males reach sexual maturity around 3.3 m (10 ft 10 in) at around 16 years of age, while females reach sexual maturity at 2.1 m (6 ft 11 in) and 12–14 years of age.^[13] Saltwater crocodiles mate in the wet season, when water levels are at their highest. In Australia, the male and female engage in courtship in September and October, and the female lays eggs between November and March.^[57] It is possible the rising temperatures of the wet season provoke reproductive behaviour in this species.^[115] While crocodilians generally nest every year, there have been several recorded cases of female saltwater crocodiles nesting only every other year and also records of a female attempting to produce two broods in a single wet season.^[115] The female selects the nesting site, and both parents will defend the nesting territory, which is typically a stretch of shore along tidal rivers or freshwater areas, especially swamps. Nests are often in a surprisingly exposed location, often in mud with little to no vegetation around, and thus limited protection from the sun and wind. The nest is a mound of mud and vegetation, usually measuring 175 cm (5 ft 9 in) long and 53 cm (1 ft 9 in) high, with an entrance averaging 160 cm (5 ft 3 in) in diameter.^[115] Some nests in unlikely habitats have occurred, such as rocky rubble or in a damp low-grass field.^[148][149] The female crocodile usually scratches a layer of leaves and other debris around the nest entrance and this covering is reported to produce an "astonishing" amount of warmth for the eggs (coincidentally these nesting habits are similar to those of the birds known as megapodes that nest in upland areas of the same Australasian regions where saltwater crocodiles are found).^[34][150]

The female typically lays from 40 to 60 eggs, but some clutches have included up to 90. The eggs measure on average 8 by 5 cm (3 by 2 in) and weigh 113 g (4 oz) on average in Australia and 121 g (4+1⁄4 oz) in India.^[57][151] These are relatively small, as the average female saltwater crocodile weighs around five times as much as a freshwater crocodile, but lays eggs that are only about 20% larger in measurement and 40% heavier than those of the smaller species.^[42] The average weight of a new hatchling in Australia is reportedly 69.4 g (2+7⁄16 oz).^[57] Although the female guards the nest for 80 to 98 days (in extreme high and low cases from 75 to 106 days), the loss of eggs is often high due to flooding and occasionally to predation.^[57] As in all crocodilians, the sex of the hatchlings is determined by temperature. At 28–30 degrees all hatchlings will be female, at 30–32 degrees 86% of hatchlings are male, and at 33 or more degrees predominantly female (84%).^[152] In Australia, goannas (Varanus giganteus) commonly eat freshwater crocodile eggs (feeding on up to 95% of the clutch if discovered), but are relatively unlikely to eat saltwater crocodile eggs due to the vigilance of the imposing mother, with about 25% of the eggs being lost to goannas (less than half as many Nile crocodile eggs are estimated to be eaten by monitors in Africa).^[42] A majority of the loss of eggs of saltwater crocodiles occurs due to flooding of the nest hole.^[115][153]

As in most crocodilian species, the female saltwater crocodile exhibits a remarkable level of maternal care for a reptile. She excavates the nest in response to "yelping" calls from the hatchlings, and even gently rolls eggs in her mouth to assist hatching. The female will then carry the hatchlings to water in her mouth (as Nile crocodile and American alligator females have been observed doing when their eggs hatch) and remains with the young for several months. Despite her diligence, losses of baby crocodiles are heavy due to various predators and unrelated crocodiles of their own species. Only approximately 1% of the hatchlings will survive to adulthood.^[154] By crocodilian standards, saltwater crocodile hatchlings are exceptionally aggressive to one another and will often fight almost immediately after being transported to water by their mother.^[155] The young naturally start to disperse after around 8 months, and start to exhibit territorial behaviour at around 2.5 years old. They are the most territorial of extant crocodilians and, due to their aggressiveness to conspecifics, from the dispersed immature stage on, they are never seen in concentrations or loose groups as are most other crocodilians.^[156] However, even females will not reach proper sexual maturity for another 10 years. Saltwater crocodiles that survive to adulthood can attain a very long lifespan, with an estimated life expectancy upwards of 70 years, and some individuals possibly exceed 100 years, although no such extreme ages have been verified for any crocodilian.^[13][157]

While adults have no natural predators, baby saltwater crocodiles may fall prey to monitor lizards (occasionally, but not commonly, the numerous goanna in Australia, and the Asian water monitor (Varanus salvator) further north), predatory fish (especially the barramundi (Lates calcarifer)), wild boars, rats, various aquatic and raptorial birds (e.g. black-necked storks (Ephippiorhynchus asiaticus) and white-bellied sea eagles (Haliaeetus leucogaster)), pythons, larger crocodiles, and many other predators.^{[115][57][151][153]} Pigs and cattle also occasionally inadvertently trample eggs and nests on occasion and degrade habitat quality where found in numbers.^[158] Juveniles may also fall prey to tigers and leopards (Panthera pardus) in certain parts of their range, although encounters between these predators are rare, and cats are likely to avoid areas with saltwater crocodiles.^[159]

Conservation status

The species is considered of minimal concern for extinction but is protected from the effects of international trade under the Convention on International Trade in Endangered Species (CITES) as follows:

• Appendix I (prohibiting all commercial trade in the species or its parts/derivatives): All wild populations except for those of Australia, Indonesia and Papua New Guinea;
• Appendix II (commercial trade allowed with export permit; import permits may or may not be required depending on the laws of the importing country): Australia, Indonesia and Papua New Guinea wild populations, plus all worldwide populations bred in captivity for commercial purposes.

The saltwater crocodile was often hunted for its meat and eggs, and its skin is the most commercially valuable of any crocodilian. Unregulated hunting during the 20th century caused a dramatic decline in the species throughout its range, with the population in northern Australia reduced by 95% by 1971. The years from 1940 to 1970 were the peak of unregulated hunting and may have regionally caused irreparable damage to saltwater crocodile populations.^[160] The species currently has full legal protection in all Australian states and territories where it is found – Western Australia (since 1970), Northern Territory (since 1971) and Queensland (since 1974).^[161] Illegal hunting still persists in some areas, with protection in some countries being grossly ineffective, and trade is often difficult to monitor and control over such a vast range. However, many areas have not recovered; some population surveys have shown that although young crocodiles are present, fewer than 10% of specimens spotted are in adult size range and do not include any particularly large males, such as Sri Lanka or Palau. This is indicative of both potential continued persecution and exploitation and a non-recovered breeding population.^[162][163] In a more balanced population, such as those from Bhitarkanika National Park or Sabah on Borneo, 28% and 24.2% of specimens observed were in the adult size range of more than 3 m (9 ft 10 in).^[91][164]

Habitat loss continues to be a major problem for the species. In northern Australia, much of the nesting habitat of the saltwater crocodile is susceptible to trampling by feral water buffalo, although buffalo eradication programs have now reduced this problem considerably. Even where large areas of suitable habitat remain, subtle habitat alterations can be a problem, such as in the Andaman Islands, where freshwater areas, used for nesting, are being increasingly converted to human agriculture. After the commercial value of crocodile skins waned, perhaps the greatest immediate challenge to implementing conservation efforts has been the occasional danger the species can pose to humans, and the resulting negative view of the crocodile.^[154][165]

Relationship with humans

Attacks on humans

Of all the crocodilians, the saltwater crocodile and Nile crocodile have the strongest tendencies to treat humans as prey.^[166] The saltwater crocodile has a long history of attacking humans who unknowingly venture into its territory. As a result of its power, intimidating size and speed, survival of a direct predatory attack is unlikely if the crocodile is able to make direct contact. In contrast to alligators where a degree of coexistence may be the policy, the only recommended policy for dealing with saltwater crocodiles is to completely avoid their habitat whenever possible, as they are exceedingly aggressive when encroached upon.^[34]

Exact data on attacks are limited outside Australia, where one or two fatal attacks are reported per year.^[168] From 1971 to 2013, the total number of fatalities reported in Australia due to saltwater crocodile attack was 106.^[169][168] The low level of attacks may be due to extensive efforts by wildlife officials in Australia to post crocodile warning signs at numerous at-risk billabongs, rivers, lakes and beaches.^[170] Less-publicised attacks have been reported in Borneo,^[171] Sumatra,^[172] Eastern India (Andaman Islands),^[173][174] and Burma.^[175] In Sarawak, Borneo, the average number of fatal attacks is reportedly 2.8 annually for the years from 2000 to 2003.^[176] In the Northern Territory in Australia, attempts have been made to relocate saltwater crocodiles who have displayed aggressive behaviour towards humans but these have proven ineffective as the problem crocodiles are apparently able to find their way back to their original territories.^[177] In the Darwin area from 2007 to 2009, 67–78% of "problem crocodiles" were identified as males.^[178]

Many attacks in areas outside Australia are believed to go unreported, with one study positing up to 20 to 30 attacks occur every year.^[176] This number may be conservative in light of several areas where humans and saltwater crocodiles co-exist in relatively undeveloped, low-economy and rural regions, where attacks are likely to go unreported.^[166] However, claims in the past that saltwater crocodiles are responsible for thousands of human fatalities annually are likely to have been exaggerations and were probably falsified to benefit leather companies, hunting organisations and other sources that may have benefited from maximising the negative perception of crocodiles for financial gain.^{[34][46][176]} Despite their reputations, many wild saltwater crocodiles are normally quite wary of humans and will go out of their way to submerge and swim away from them, even large adult males, if previously subject to harassment or persecution.^[179][180] Some attacks on humans appear to be territorial rather than predatory in nature, with crocodiles over two years in age often attacking anything that comes into their area (including boats). Humans can usually escape alive from such encounters, which comprise about half of all attacks. Non-fatal attacks usually involve crocodiles of 3 m (9 ft 10 in) or less in length. Fatal attacks, more likely to be predatory in motivation, commonly involve larger crocodiles with an average estimated size of 4.3 m (14 ft 1 in). Under normal circumstances, Nile crocodiles are believed to be responsible for a considerably greater number of fatal attacks on humans than saltwater crocodiles, but this may have more to do with the fact that many people in Africa tend to rely on riparian areas for their livelihood, which is less prevalent in most of Asia and certainly less so in Australia.^[176] In the Andaman Islands, the number of fatal attacks on humans has reportedly increased, possibly due to habitat destruction and reduction of natural prey.^[181]

During the Japanese retreat in the Battle of Ramree Island on 19 February 1945, saltwater crocodiles may have been responsible for the deaths of over 400 Japanese soldiers. British soldiers encircled the swampland through which the Japanese were retreating, condemning the Japanese to a night in the mangroves, which were home to thousands of saltwater crocodiles. Many Japanese soldiers did not survive this night, but the attribution of the majority of their deaths to crocodile attacks has been doubted.^[182] Another reported mass attack involved a cruise in eastern India where a boat accident forced 28 people into the water where they were reportedly consumed by saltwater crocodiles.^[46] Another notorious crocodile attack was in 1985, on ecofeminist Val Plumwood, who survived the attack.^[183][184]

In July 2018, a 600-strong mob slaughtered 292 saltwater and New Guinea crocodiles in Papua province in Indonesia in a revenge attack after a man who encroached upon the sanctuary was devoured.^[185]

Cultural references

The saltwater crocodile is considered holy on Timor. According to legend, the island was formed by a giant crocodile. The Papuan people have a similar and very involved myth and traditionally the crocodile was described as a relative (normally a father or grandfather).^[34]

According to Wondjina, the mythology of Indigenous Australians, the saltwater crocodile was banished from the fresh water for becoming full of bad spirits and growing too large, unlike the freshwater crocodile, which was somewhat revered.^[186] Aboriginal rock art depicting the saltwater crocodile is rare, although examples of up to 3,000 years old were found in caves in Kakadu and Arnhem land, roughly matching the distribution of the species. It is however depicted in contemporary aboriginal art.^[187] The Larrakia people think of themselves as crocodile descendants, and regard it as their totem.^[188] They respect crocodiles as protectors of harbours and do not eat crocodile meat.^[189]

The species is featured on several postage stamps, including an 1894 State of North Borneo 12-cent stamp; a 1948 Australian 2 shilling stamp depicting an aboriginal rock artwork of the species; a 1966 Republic of Indonesia stamp; a 1994 Palau 20-cent stamp; a 1997 Australian 22-cent stamp; and a 2005 1 Malaysian ringgit postage stamp.

The saltwater crocodile has featured in contemporary Australian film and television including the "Crocodile" Dundee series of films and The Crocodile Hunter television series. There are now several saltwater crocodile-themed parks in Australia.

Examples of large unconfirmed saltwater crocodiles

Large saltwater crocodiles have always attracted mainstream attention throughout the ages, and have suffered from all sorts of big fish stories and hunter tales, due to man's desire to find the largest of any given thing. Therefore, the largest size recorded for a saltwater crocodile has always been a subject of considerable controversy. The reason behind unverified sizes is either the case of insufficient/inconclusive data or exaggeration from a folkloric point of view. This section is dedicated to examples of the largest saltwater crocodiles recorded outside scientific norms measurement and estimation, with the aim of satisfying the public interest without creating data pollution, as well as serving an educational purpose of guiding the reader to separate fact from possible fiction. Below, in descending order starting from the largest, are some examples of large unconfirmed saltwater crocodiles, recorded throughout history.

• A crocodile shot in the Bay of Bengal in 1840 was reported at 10.1 m (33 ft 2 in). Furthermore, this specimen was claimed to have a belly girth of 4.17 m (13 ft 8 in) and a body mass estimated 3,000 kg (6,600 lb). However, the skull of this specimen was examined by Guinness Records and found to be only 66.5 cm (2 ft 2+1⁄4 in) in length, indicating the above size was considerably exaggerated and the animal would have probably measured no more than 5.89 m (19 ft 4 in).^[46]
• James R. Montgomery, who ran a plantation near to the Lower Kinabatangan Segama Wetlands in Borneo from 1926 to 1932, claimed to have netted, killed, and examined numerous crocodiles well over 6.1 m (20 ft 0 in) there, including a specimen he claims measured 10 m (32 ft 10 in). However, no one scientifically confirmed any of Montgomery's specimens and no voucher specimens are known.^[46]
• A crocodile shot in Queensland in 1957, nicknamed Krys the croc (named after the woman that shot the crocodile in July 1957; Krystina Pawlowski), was reported to be 8.63 m (28 ft 4 in) long, but no verified measurements were made and no remains of this crocodile exist.^[190][191] A "replica" of this crocodile has been made as a tourist attraction.^{[192][193][194]}
• A crocodile killed in 1823 at Jalajala on the main island of Luzon in the Philippines was reported at 8.2 m (26 ft 11 in). However the skull of the specimen is 66.5 cm (26+1⁄4 in) long indicating an animal of approximately 6.1 m (20 ft 0 in).^[46]
• A crocodile shot in Odisha, India,^[195] was claimed to measure 7.6 m (24 ft 11 in) in life, but its skull, when given scholarly examination, was thought to have come from a crocodile of a length no greater than 7 m (23 ft 0 in).^[196]
• A reported 7.6 m (24 ft 11 in) crocodile was killed in the Hooghly River in the Alipore District of Calcutta. However, examinations of the animal's skull, one of the largest skulls known to exist for the species at 75 cm (30 in) long, actually indicating it could have measured 6.7 m (22 ft 0 in).^[46]
• In 2006, Guinness accepted a 7.01 m (23 ft 0 in), 2,000-kilogram (4,400 lb) male saltwater crocodile living within Bhitarkanika Park in Odisha. Due to the difficulty of trapping and measuring a very large living crocodile, the accuracy of these dimensions is yet to be verified. These observations and estimations have been made by park officials over the course of ten years, from 2006 to 2016, however, regardless of the skill of the observers it cannot be compared to a verified tape measurement, especially considering the uncertainty inherent in visual size estimation in the wild.^[197] In addition, this region may contain up to four other specimens measuring over 6.1 m (20 ft 0 in).^[195][198]
• S. Baker (1874) claimed that in Sri Lanka in the 1800s, specimens measuring 6.7 m (22 ft 0 in) or more were commonplace.^[46] However, the largest specimen killed on the island that was considered authentic by Guinness Records was a suspected man-eater killed in the Eastern Province and measuring exactly 6 m (19 ft 8 in) in length.^[46]
• The record size for a crocodile from Papua New Guinea to be considered authentic by Guinness was a 6.32 m (20 ft 9 in) specimen shot by Herb Schweighofer in May 1966 along the northeastern coast. This specimen had a belly girth of 2.74 m (9 ft 0 in).^[46]

See also

• Crocodiles in India
• Crocodile skin

Notes

References