dcsimg

Sem título ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

If a dolphin is in distress it can call out for help. The dolphin puts out an intermittent distress signal that alerts the other dolphins and they hurry to help it. S. frontalis is known to aid other dolphins in its pod that are in distress. If a member of the group is wounded or sick, the others will take turns supporting it in the water until it recovers or dies. (Ridgway, 1994; Stephen, 1973).

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Allen, C. 2001. "Stenella frontalis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Stenella_frontalis.html
autor
Crystal Allen, University of Michigan-Ann Arbor
autor
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Morphology ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

As the common name spotted dolphin suggests, S. frontalis has a spotted color pattern on its body. These spots are not present at birth, and generally do not appear until the onset of weaning. The first spots to appear on the calves are dark spots on the animal's ventral surface. As the dolphin approaches puberty, the ventral spots increase in number and size and pale dorsal spots appear as well. The number of spots continues to increase with age, similar to the development of spotting in Stenella attenuata. There is a large amount of variation in the adult color pattern, between populations and between individuals. At times some individuals become so heavily spotted that they appear white from a distance. Spotting seems to decrease with the distance from the continental shores of North America. In the Azores some specimens have had few or no ventral spots, but well developed dorsal spotting.

The beak of S. frontalis is long and narrow, a typical feature of all Stenella dolphins. S. frontalis has a robust head and body, that make it larger in size, but not length, than S. attenuata. Proportionately larger flippers, flukes and dorsal fins are also characteristic of S. frontalis. The average adult body length of the Atlantic spotted dolphin is 166-229cm. The adult S. frontalis females tend to be slightly larger than the males, and an average adult weight is approximately 200 pounds (90k).

The skull of the Atlantic spotted dolphin varies in size with individuals and with geographical region. Skull size is generally correlated with body size. S. frontalis has small conical teeth, 3-5mm in diameter. In each rostral row there are 32-42 teeth, and 30-40 teeth in each mandibular row. S. frontalis have on average a distally broader rostrum and fewer but larger teeth than S. attenuata. At times differentiating between these two spotted dolphins is difficult, especially in areas where they converge geographically. (Ridgway, 1994; http://wwwa.com/dolphin/index.html, 1999; http://whales.ot.com, 1999).

Average mass: 90 kg.

Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Allen, C. 2001. "Stenella frontalis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Stenella_frontalis.html
autor
Crystal Allen, University of Michigan-Ann Arbor
autor
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Habitat ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Along the southeastern and Gulf coasts of the U.S., Stenella frontalis inhabits the continental shelf, usually within 250-350 km of the coast. In the Bahamas, the Atlantic spotted dolphin spends most of its time in the shallow water over sand flats. (Ridgway, 1994; http://whales.ot.com, 1999).

Aquatic Biomes: coastal

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Allen, C. 2001. "Stenella frontalis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Stenella_frontalis.html
autor
Crystal Allen, University of Michigan-Ann Arbor
autor
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Distribution ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Stenella frontalis, the Atlantic spotted dolphin, is found in the tropical and temperate waters of the Atlantic Ocean (Wilson and Reeder, 1993).

Biogeographic Regions: atlantic ocean (Native )

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Allen, C. 2001. "Stenella frontalis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Stenella_frontalis.html
autor
Crystal Allen, University of Michigan-Ann Arbor
autor
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Trophic Strategy ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

The diet of Stenella frontalis varies with location. They eat a variety of invertebrates, as well as small eels and herring. They have even been known to follow trawlers to eat discarded fish. Other feeding habits include feeding at or near the surface and "tracking" schools of small fish. (Ridgway, 1994; http://whales.ot.com, 1999).

Animal Foods: fish

Primary Diet: carnivore (Piscivore )

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Allen, C. 2001. "Stenella frontalis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Stenella_frontalis.html
autor
Crystal Allen, University of Michigan-Ann Arbor
autor
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Benefits ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

In the past dolphin flesh was considered a delicacy. Besides being used for food, certain parts of its body were used for medicinal purposes. For example, the oil from the liver was used to treat ulcers. Today zoologists are interested in dolphins because they have a high intelligence level. Due to their high intelligence level, dolphins have been trained to help in underwater salvage operations and have even taken part in military exercises. (Stephen, 1973).

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Allen, C. 2001. "Stenella frontalis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Stenella_frontalis.html
autor
Crystal Allen, University of Michigan-Ann Arbor
autor
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Benefits ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

The cost and complexity of the tuna fishery has been increased because of regulations that have been designed to lessen the number of dolphins killed by tuna fisherman.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Allen, C. 2001. "Stenella frontalis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Stenella_frontalis.html
autor
Crystal Allen, University of Michigan-Ann Arbor
autor
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Conservation Status ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Stenella frontalis is listed in Appendix II of the Convention of International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES). Those listed in Appendix II, as stated on the CITES web site,are "species which although not necessarily threatened with extinction may become so unless trade is subject to strict regulation." As well as non-threatened species that must be subject to regulation in order to control threatened species. ( http://www.wcmc.org.uk/CITES/english/index.html).

CITES: appendix ii

IUCN Red List of Threatened Species: data deficient

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Allen, C. 2001. "Stenella frontalis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Stenella_frontalis.html
autor
Crystal Allen, University of Michigan-Ann Arbor
autor
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Behavior ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Perception Channels: tactile ; chemical

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Allen, C. 2001. "Stenella frontalis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Stenella_frontalis.html
autor
Crystal Allen, University of Michigan-Ann Arbor
autor
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Reproduction ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Females are generally sexually mature at 9 years. Males do not reach sexual maturity until their 12th year. There is evidence of year round mating, and gestation is between 11 and 12 months long. Calves are normally born in May and September. There have been some observations of pods segregated by reproductive status as well as sex and age. ( http://whales.ot.com, 1999).

Breeding season: There is evidence of year round mating

Range gestation period: 11 to 12 months.

Average age at sexual or reproductive maturity (female): 9 years.

Average age at sexual or reproductive maturity (male): 12 years.

Key Reproductive Features: year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Allen, C. 2001. "Stenella frontalis" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Stenella_frontalis.html
autor
Crystal Allen, University of Michigan-Ann Arbor
autor
Phil Myers, Museum of Zoology, University of Michigan-Ann Arbor
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Biology ( Inglês )

fornecido por Arkive
This social marine mammal forms groups consisting of up to 100 individuals (2); those inhabiting coastal areas generally form the smallest schools, of 5 to 15 dolphins (4). These schools, which may be segregated by age and sex, have a fluid structure, with dolphins joining and splitting into smaller groups, although long-term bonds are also formed within this gregarious social system (2) (5). In the Bahamas, Atlantic spotted dolphins are often known to associate with bottlenose dolphins as they travel and search for fish, squid and bottom-dwelling invertebrates on which to feed (2). The Atlantic spotted dolphin is an acrobatic species, frequently riding the bow waves of boats (4), leaping out of the water, and playing at every opportunity (5). It is also capable of diving to up to 60 metres, remaining underwater for up to 6 minutes (2). It is known to be preyed on by sharks, but killer whales and other small-toothed whales may also be predators of this dolphin (2). Mature female Atlantic spotted dolphins give birth every one to five years, with the average interval between births being three years. The young is nursed for up to five years, and females become sexually mature at an estimated eight to fifteen years of age (2).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Conservation ( Inglês )

fornecido por Arkive
While the Atlantic spotted dolphin has been extensively studied in the Bahamas (2), information on the global status of this species is lacking (1). Further research may be required to determine this dolphin's conservation status and what, if any, conservation measures need to be implemented. While hunting of the Atlantic spotted dolphin continues in some areas (6), elsewhere, dolphin-watching tours give the opportunity for people to see these charismatic animals at sea (5), and provide an incentive for local people to conserve them.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Description ( Inglês )

fornecido por Arkive
Often observed in the clear, shallow waters surrounding the Bahamas, the Atlantic spotted dolphin is said to be an intermediate in appearance between the bottlenose dolphin and pantropical spotted dolphin (4). Its sturdy body is light grey, with a dark grey 'cape' on the back, and a white belly (4). A light streak extends up the shoulder, ending just below the dorsal fin, one feature which differentiates this species from the similar pantropical spotted dolphin (2). As the name suggests, many individuals are patterned with spots, although not all. All calves are unspotted (4), but some will develop spots as they age, with a number of dolphins becoming so heavily spotted they appear white from a distance (2). The beak of the Atlantic spotted dolphin is fairly long and sharply demarcated from the melon, and the dorsal fin is tall and sickle-shaped. Atlantic spotted dolphins inhabiting the far-offshore waters of the Gulf Stream can be smaller and completely unspotted, even as adults (2).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Habitat ( Inglês )

fornecido por Arkive
The Atlantic spotted dolphin inhabits tropical and warm temperate waters. It is found most often in waters over the continental shelf, but may also inhabit deep oceanic waters in some areas (4). In the Bahamas, this species can be observed in clear, shallow waters, between 6 and 12 metres deep, over sandflats (2).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Range ( Inglês )

fornecido por Arkive
Found only in the Atlantic, this spotted dolphin occurs from southern Brazil to New England in the west, to the coast of Africa in the east (4), generally between 50°N and 25°S (2).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Status ( Inglês )

fornecido por Arkive
Classified as Data Deficient (DD) on the IUCN Red List (1) and listed on Appendix II of CITES (3).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Threats ( Inglês )

fornecido por Arkive
There are two potential threats facing this dolphin; it is hunted in the Caribbean Sea, and possibly elsewhere along the coast of South America and West Africa, for food or bait (6), and it is killed incidentally in fisheries in many parts of its range when it becomes entangled in fishing gear (2). However, it is not known how many Atlantic spotted dolphins are killed in this manner, and therefore it is not known to what extent this species is threatened with extinction; consequently, the IUCN have classified this species as Data Deficient (1).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Amenazas ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Factores de riesgo

En México no hay información disponible acerca de los factores de riesgo para la especie.

Comercio ilícito

Se ignora cuál es el volumen del comercio ilegal.

Comercio internacional licito

No hay información disponible acerca de Movimientos Transfronterizos de la especie.

Utilización nacional

El artículo 60 Bis de la Ley General de Vida Silvestre establece que "Ningún ejemplar de mamífero marino, cualquiera que sea la especie podrá ser sujeto de aprovechamiento extractivo, ya sea de subsistencia o comercial, con excepción de la captura que tenga por objeto la investigación científica y la educación superior de instituciones acreditadas. El promoverte de una autorización para la captura de mamíferos marinos a los que se refiere este artículo, deberá entregar a la autoridad correspondiente un protocolo completo que sustente su solicitud. El resto del trámite quedará sujeto a las disposiciones de la presente Ley y demás ordenamientos aplicables" (Anónimo, 2000 reformada el 26 de enero de 2006).

Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie

Es una especie costera y en ocasiones oceánica que se puede ver afectada por los impactos costeros causados por el hombre.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Biología ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

Dentro de los registros que se tienen para el Caribe está el trabajo de Perrin et al. (1987) en el que mencionan que esta especie representa una de las seis poblaciones geográficas endémicas para el Océano Atlántico. Los avistamientos reportados del delfín tornillo del Atlántico se encuentran reportados en Würsig et al. (2000), mientras que los varamientos registrados en la costa de Quintana Roo corresponden al trabajo de Sánchez (1997). Por otro lado, Delgado (1997) reporta las interacciones del delfín manchado con la pesquería del camarón en Campeche.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Biología de poblaciones ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Tamaño poblacional

México:
No hay información disponible.

Mundial:
Es difícil contar con estimaciones de abundancia confiables debido a la dificultad que existe para distinguir a la especie con el delfín manchado pantropical. Sin embargo al parecer existen aproximadamente más de 50,000 delfines fuera de la porción oriental de Estados Unidos, y por lo menos unos pocos miles en la porción norte del Golfo de México (Reeves et al., 2002).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Comportamiento ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
El delfín tornillo del Atlántico suele bucear a profundidades de 40 y 60 m, permaneciendo bajo el agua hasta 6 min, aunque generalmente pasa la mayor parte de su tiempo en profundidades menores a los 10 m (Davis et al., 1996).

Las principales investigaciones relacionadas con la conducta de la especie se han llevado a cabo en las Bahamas, en donde se ha observado que se asocia con tursiones durante la alimentación o navegación. (Herzing, 1997; Herzing y Johnson, 1997). De acuerdo a Perrin et al. (1994) el tamaño grupal en el que se puede encontrar al delfín tornillo del Atlántico es de hasta 100 individuos, segregándose estos tanto por clases de edad y sexo, ocasionando una fluctuación en el tamaño y la composición del grupo. Sin embargo, Reeves et al. (2002) reportan que agregaciones de 50 individuos son raras y que en zonas costeras es común observar grupos de 5 a 15 individuos.

En las Bahamas se ha observado que la asociación entre crías del sexo femenino y sus madres disminuye significativamente durante los primeros 3 ó 4 años, acentuándose cuando las crías se convierten en animales jóvenes. Por otro lado, los machos suelen llevar una relación más consistente con sus madres durante los primeros años, hasta disminuir dramáticamente al convertirse en animales jóvenes. Una vez que esto ocurre, comienzan a formar asociaciones con otros machos de la misma edad, desarrollando asociaciones a largo plazo. Durante la pubertad, las hembras suelen tener relaciones más intensas con sus crías y con otras hembras que se encuentran bajo la misma situación reproductiva. En el caso de los adultos, las asociaciones entre machos y hembras se vuelven fluidas, mientras que las asociaciones entre machos continúan estando relacionadas con la edad.

El delfín tornillo del Atlántico suele navegar las olas formadas por las embarcaciones y suelen ser acrobáticos de vez en cuando (Reeves et al., 2002).

Ámbito hogareño

A nivel mundial se sabe que la especie es endémica del Atlántico, encontrándose únicamente entre los 50oN hasta los 25oS (Jefferson et al., 1993).

licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Conservación ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Los países involucrados en su conservación son todos aquellos con costas en aguas cálido-templadas y tropicales. Dentro de estos países está México, el cual además, se adhirió en 1991 México a la Convención sobre Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Flora y Fauna Silvestre (CITES). Ningún movimiento internacional se ha desarrollado específico para proteger a la especie o a S. plagiodon (Perrin et al., 1987).

Conservación del hábitat

De acuerdo a la Ley de Pesca (Anónimo, 1992) y a la reforma del 30 de noviembre de 2000 a la fracción V del artículo 3o de la misma ley, "Será atribución de la Secretaría de Medio Ambiente y Recursos Naturales dictar las medidas tendientes a la protección de los quelonios, mamíferos marinos y especies acuáticas sujetas a protección especial o en peligro de extinción y participar con las dependencias competentes en la determinación de estas dos últimas. Asimismo establecerá las vedas totales o parciales referentes a estas especies".

Ver Refugios, Conservación y Medidas de control.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Descripción ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
El delfín moteado del Atlántico es robusto de cuerpo. Presenta un rostro moderadamente largo y grueso con la punta blanca. La aleta dorsal, ubicada en la porción media del cuerpo está ligeramente falcada. Esta especie presenta entre 32 y 42 pares de dientes en la maxila, y entre 30 y 40 en la mandíbula (Reeves et al., 2002).

La coloración del delfín manchado del Atlántico se divide en tres partes, una región gris oscuro en el dorso, una zona gris claro en los costados que cruza por encima del dorso, dirigiéndose ligeramente por delante de la parte media del pedúnculo caudal, y un vientre blanco. Por la región del hombro se puede observar un blaze gris, el cual se introduce dentro de la coloración gris oscuro del dorso, pasando por debajo del frente de la aleta dorsal. Los adultos usualmente presentan manchas oscuras en el vientre de color blanco, así como manchas claras en el dorso oscuro y en los costados. Sin embargo, las crías nacen sin manchas y las primeras aparecen en el vientre después de que los individuos son destetados (Reeves et al., 2002). De acuerdo a Perrin (2002) la aparición de las manchas se da entre los 2 y 6 años, incrementando su tamaño y densidad hasta los 16 años de edad de los individuos (Herzing, 1997).

Perrin et al., (1994) y Nieri et al. (1999) reportan que los adultos llegan a medir entre 1.66 y 2.29 m de longitud y alcanzan un peso de hasta 143 kg; aunque de acuerdo a Reeves et al. (2002) la longitud de los machos es de 2.26 m, con un peso de 140 kg, mientras que las hembras pueden llegar a medir 2.29 m, con un peso de 130 kg, y las crías al nacer llegan a medir entre 90 y 110 cm. Por otro lado, Klinowska (1991) reporta una longitud al nacer entre 88 y 120 cm. Esta misma autora reporta que con base en los pocos ejemplares estudiados, al parecer los delfines adultos de la especie que se han observado en la porción oceánica del Atlántico noroccidental son entre 0.2 y 0.3 m más pequeños que los adultos de la costa sureña y occidental. De igual manera, al parecer los especimenes que habitan el Caribe también suelen ser más pequeños, midiendo aproximadamente 1.8 m.

Perrin et al. (1987) reportan que existe una variación regional muy marcada en relación al tamaño y forma del cráneo, así como en el tamaño del cuerpo del adulto. Los animales más grandes se localizan en las aguas de la porción suroriental de Estados Unidos, a los cuales se les ha referido con anterioridad con el nombre de S. plagiodon (Cope, 1866), y que pudieran ser reconocidos como una subespecie válida una vez que se complete un estudio sobre la amplitud de su ámbito hogareño (Rice, 1998).

Información sobre especies similares

El delfín manchado del Atlántico pudiera confundirse fácilmente con el delfín manchado Pantropical (Stenella attenuata), sin embargo, a pesar de presentar el patrón de manchas característico de ambas especies, en esta última se puede apreciar fácilmente un dorso oscuro y un vientre más claro. Esta coloración oscura dorsal se extiende hacia abajo de los costados y hacia adelante de la aleta dorsal, mientras que el color gris claro del vientre se extiende hacia arriba en el pedúnculo caudal en la región posterioror de la aleta dorsal. Este patrón de coloración no se ve en los individuos adultos de S. frontalis, aunque esta especie también presenta una región dorsal oscura, no es tan oscura como en la otra especie. Además de que presentan otras dos regiones distintivas, una gris clara en los costados que crusa por encima del dorso, ligeramente hacia atrás dirigiéndose hacia el pedúnculo caudal y un vientre blanco, el cual no se presenta en S. attenuata (Reeves et al., 2002).

Los individuos jóvenes de la especie S. frontalis también se pueden llegar a confundir con el delfín nariz de botella o tursión (Tursiops turncatus), debido a sus semejanzas en el patrón de coloración y forma general del cuerpo (no presentan manchas). Sin embargo, los delfines manchados presentan una coloración gris-púrpura en el dorso, con el vientre y los costados gris claro. Conforme los individuos se vuelven más viejos, el cuerpo comienza a mancharse. Por otro lado, el tursión es más gris oscuro o gris café en el dorso y presenta costados gris claro, así como un vientre blanco o rosa. Por otro lado, el delfín manchado suele medir entre 2.3 y 2.4 m, mientras que el tursión mide 2.4 a 3.1 m si se trata de animales costeros, o hasta 3.7 m si se trata de tursiones oceánicos. Otra diferencia entre ambas especies se observa en la forma de la cabeza y rostro. El delfín manchado tiene una cabeza más delgada o angosta, un rostro largo y generalmente presentan la punta del rostro y labios blancos, mientras que el tursión tiene una cabeza robusta, un rostro corto de color gris uniforme, aunque en los individuos más viejos este puede llegar a ser blanco de la punta. Finalmente los delfines manchados suelen observarse lejos de la costa, a diferencia de los tursiones, quienes incluso suelen en ocasiones entrar lagunas o áreas estuarinas (Leatherwood et al., 1976).

El delfín manchado del Atlántico también se puede confundir con el delfín tornillo (S. longirostris), sin embargo, esta última especie no presenta las manchas blancas o grises en el dorso oscuro ni las manchas oscuras en el vientre claro del delfín moteado del Atlántico. El delfín tornillo presenta una coloración gris oscuro en el dorso, costados ligeramente amarillentos y un vientre blanco. Por otro lado, el rostro del delfín manchado es en su totalidad negro, más corto y angosto, con labios blancos, mientras que en el caso del delfín tornillo, el rostro es extremadamente largo y delgado, de un color gris oscuro hasta negro en el dorso y blanco en la porción ventral, con labios negros. Finalmente la aleta dorsal del delfín manchado del Atlántico presenta una coloración gris oscuro uniforme y la aleta del delfín tornillo generalmente suele ser gris claro en la parte media, con bordes más oscuros (Leatherwood et al., 1976).

Otra especie con la cual se puede llegar a confundir el delfín manchado del Atlántico es el delfín manchado pantropical (S. attenuata), sin embargo esta última especie carece del blaze o mancha gris oscura que presenta el delfín manchado del Atlántico en el dorso (Perrin, 2002).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Distribución ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Actual

MEXICO

Esta especie es endémica del Atlántico tropical y cálido templado, no se distribuye en el Océano Pacífico ni Índico. En el Atlántico se distribuye en el Caribe y el Golfo de México. De acuerdo a Perrin et al. (1987) esta especie en el Caribe constituye una de las seis poblaciones geográficas endémicas del Océano Atlántico.

Localización geográfica de las localidades (latitud, longitud):
No se cuenta con las coordenadas de las localidades en las que se ha registrado a la especie.

Se cree que la distribución histórica de la especie en México es similar a la actual.

Mundial

De acuerdo a Rice (1998) el delfín manchado del Atlántico se distribuye en aguas tropicales y cálido templadas del Atlántico. En la porción occidental del Atlántico se disribuyen desde Cape Cod, Massachussets, hasta el sur en Río Grande del Sur, Brasil. En la porción oriental del Atlántico se encuentran desde los Azores, al sur hacia las Islas Canarias, Santa Helena y Gabón, África. Los delfines manchados del Atlántico son comunes en el Golfo de México y el Caribe, sin embargo suelen no estar presentes en el Mar Mediterráneo (Reeves et al., 2002).

MEXICO / YUCATAN

Se menciona que la especie se encuentra extensivamente fuera del Banco de Campeche al norte y oeste de la Península de Yucatán (Ward et al., 2000)
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Ecología ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Categoria de edad, tamaño o estadio

Los adultos usualmente presentan manchas oscuras en el vientre de color blanco, así como manchas claras en el dorso oscuro y en los costados. Sin embargo, las crías nacen sin manchas y las primeras aparecen en el vientre después de que los individuos son destetados (Reeves et al., 2002). De acuerdo a Perrin (2002) la aparición de las manchas se da entre los 2 y 6 años, incrementando su tamaño y densidad hasta los 16 años de edad de los individuos (Herzing, 1997).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Estado de conservación ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
NOM-059-SEMARNAT-2001

Pr sujeta a protección especial

NOM-059-SEMARNAT-2010

Pr sujeta a protección especial

CITES

Apéndice II
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Estrategia trófica ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
El delfín tornillo del Atlántico se alimenta de una amplia gama de presas, incluyendo peces pequeños y grandes epipelágicos y mesopelágicos, así como calamares e invertebrados bentónicos (Perrin, 2002).

Klinowska (1991) menciona que existe una marcada variación geográfica tanto en tamaño como en forma del cráneo. Por ejemplo, los cráneos estudiados de organismos de la porción oceánica occidental del Atlántico norte y de las Azores se asemejan a los cráneos de individuos que viven en la porción costera del Atlántico noroccidental, aunque son mucho más pequeños. Esta diferencia entre los individuos costeros y pelágicos pudiera estar relacionada con distintos hábitos alimenticios, siendo la forma costera la que se alimenta de presas más grandes, como peces demersales, a diferencia de la forma pelágica.

Los otolitos recuperados de estómagos de algunos individuos en la costa este de Estados Unidos correspondieron a scianidos Cynoscion spp, Stentomuschrysops y de clupeidos como Anchoa. Otras familias que se encontraron fueron Congridae, Gadidae, Thrichiuridae y Triglidae (Klinowska, 1991).

En ocasiones suelen seguir barcos camaroneros para alimentarse de los organismos descartados o que quedan debilitados por estas operaciones pesqueras (Reeves et al., 2002).

Finalmente Richard y Barbeau (1994) han reportado a la especie alimentándose en la noche de peces voladores en el Golfo de México.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Gestión ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Comercio internacional

En México, la Ley General de Vida Silvestre (Anónimo, 2000) estipula que son infracciones a lo establecido en esta Ley exportar o importar ejemplares, partes o derivados de la vida silvestre, o transitar dentro del territorio nacional los ejemplares, partes o derivados procedentes del y destinados al extranjero en contravención a esta Ley, a las disposiciones que de ella deriven y a las medidas de regulación o restricción impuestas por la autoridad competente o, en su caso, de la Convención sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestre (CITES).

Con base en la reforma de esta misma ley (26 enero 2006), el Artículo 55 Bis establece que "queda prohibida la importación, exportación y reexportación de ejemplares de cualquier especie de mamífero marino y primate, así como de sus partes y derivados, con excepción de aquéllos destinados a la investigación científica, previa autorización de la Secretaría".

Medidas nacionales

La Ley de Pesca (Anónimo, 1992) hace mención al castigo por capturar deliberadamente mamíferos marinos y especies en peligro de extinción, sin autorización de la Secretaría de Pesca (Última Reforma DOF 08-01-2001). En el Código Penal (Anónimo, 1931) se hace referencia a la imposición de penas para aquellas personas que dañen o priven de la vida a algún mamífero o que recolecten o comercialicen en cualquier forma sus productos o subproductos, sin contar con la autorización correspondiente; así como aquellas que realicen la caza, pesca o captura de especies de fauna silvestre utilizando medios prohibidos por la normatividad aplicable o amenace la extinción de las mismas; y a quienes lleven a cabo cualquier actividad con fines comerciales con especies de flora o fauna silvestre consideradas endémicas, amenazadas, en peligro de extinción, raras o sujetas a protección especial, así como sus productos o subproductos y demás recursos genéticos, sin contar con la autorización o permiso correspondiente.

Con base en la reforma del 26 enero 2006 a la Ley General de Vida Silvestre (Anónimo, 2000), el Artículo 60Bis, establece que "Ningún ejemplar de mamífero marino, cualquiera que sea la especie podrá ser sujeto de aprovechamiento extractivo, ya sea de subsistencia o comercial, con excepción de la captura que tenga por objeto la investigación científica y la educación superior de instituciones acreditadas. El promoverte de una autorización para la captura de mamíferos marinos a los que se refiere este artículo, deberá entregar a la autoridad correspondiente un protocolo completo que sustente su solicitud. El resto del trámite quedará sujeto a las disposiciones de la presente Ley y demás ordenamientos aplicables."

Dentro de las Normas Oficiales Mexicanas en materia ambiental se encuentran 3 que tiene que ver directamente con lineamientos y especificaciones para el desarrollo de actividades relacionadas con el aprovechamiento y conservación de los mamíferos marinos y en donde se incluiría al delfín moteado del Atlántico:
Norma Oficial Mexicana NOM-059-SEMARNAT-2001, Protección ambiental-especies nativas de México de flora y fauna silvestres-categorías de riesgo y especificaciones para su inclusión, exclusión o cambio-lista de especies en riesgo. (D.O.F. 6-marzo-2002). Antes NOM-059-ECOL-2001; Norma Oficial Mexicana NOM-126-SEMARNAT-2000, Por la que se establecen las especificaciones para la realización de actividades de colecta científica de material biológico de especies de flora y fauna silvestres y otros recursos biológicos en el territorio nacional. D.O.F. 20-marzo-2001. Antes NOM-126-ECOL-2000; Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-135-SEMARNAT-2003, Para la regulación de la captura para investigación, transporte, exhibición, manejo y manutención de mamíferos marinos en cautiverio. (D.O.F. 30-06-03). De acuerdo al Código Penal (Anónimo, 1931) es deber de todos respetarlas, ya que en caso de lo contrario se impondrán penas a toda persona que las quebrante.

Supervisión de la población

En general dentro de las leyes ambientales se contempla el desarrollo y bienestar social junto con el aprovechamiento adecuado y ordenado de los recursos naturales. Particularmente, la Ley General de Vida Silvestre (Anónimo, 2000) establece que el aprovechamiento de la fauna silvestre debe realizarse evitando o aminorando los daños que esta pueda sufrir, prohibiendo completamente todo acto de crueldad en su contra. Para lograr esto, la misma ley menciona que se requerirá de una autorización previa de la SEMARNAT para realizar actividades de aprovechamiento extractivo o no extractivo de la vida silvestre y para garantizar su bienestar, la continuidad de sus poblaciones y la conservación de su hábitat.

Ver apartado de Conservación.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Hábitat ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
En el Golfo de México el delfín manchado del Atlántico suele avistarse no tan lejos de la costa, principalmente en aguas de la plataforma continental pero raramente más allá del límite de los 2,000 m (Ward et al., 2000). Leatherwood et al. (1976) mencionan que la especie generalmente se observa a más de 5 millas de la costa y Reeves et al. (2002) mencionan que son comúnmente observados dentro del contorno de 250 m de profundidad, encontrándose generalmente en aguas tan someras de hasta 20 m. En el Caribe se le ha observado entre los 100 y 2,000 m de profundidad y básicamente se concentra alrededor de la isobata de los 100 m (Würsig et al., 2000). Al parecer estos animales se mueve hacia la costa al finalizar la primavera y los meses de verano, de acuerdo a la disponibilidad del alimento (Ward et al., 2000).

Macroclima

En el Golfo de México el delfín manchado del Atlántico suele avistarse cerca de la costa, principalmente fuera del Banco Mexicano de Campeche, al norte y oeste de la Península de Yucatán, en aguas de la plataforma continental, aunque raramente pasando el límite de los 2,000 m (Ward et al., 2000). Sin embargo, de acuerdo a Reeves et al. (2002) en ocasiones se ha avistado a la especie lejos de la costa, en aguas fuera de Brasil y en la porción media del Atlántico, influenciada por la corriente del Golfo (Gulf Stream).

Tipo de ambiente

Esta especie muestra se distribuye únicamente en aguas tropicales y cálido templadas del Océano Atlántico (Ward et al., 2000).

Uso de hábitat

A lo largo de la costa sureste de Estados Unidos y en el Golfo de México, la forma fuertemente moteada de la especie habita o se encuentra sobre la plataforma continental, generalmente por adentro o cerca de los 183 m, entre 250 y 350 km de la costa, aunque en ocasiones suelen acercarse hacia aguas muy someras cerca de la costa, al parecer siguiendo las presas de peces que migran y sobre las cuales se alimentan. Por otro lado, muy poco se conoce acerca de la distribución oceánica del delfín manchado del Atlántico, así como las otras formas más oceánicas del Caribe, porción media tropical del Atlántico y la forma oceánica del Atlántico noroccidental (Klinowska, 1991).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Relevancia de la especie ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Relevancia de la especie

Valor ecológico:
Los cetáceos en general son indicadores útiles de la salud de un ecosistema y de su productividad. Pueden realizar cambios importantes en el ambiente marino y pueden ayudar a reactivar el ciclo de nutrientes en áreas poco productivas. Son fuente de alimento para otros animales terrestres (en caso de un varamiento) y de animales bentónicos. Por otro lado, hay otras especies de organismos como parásitos y organismos comensales en cuyas vidas los cetáceos desempeñan un papel importante, sea como lugar para vivir o como parte importante para cumplir una etapa de su ciclo de vida. Algunos cetáceos son colonizados por organismos comensales e invertebrados que los parasitan y también ayudan a otras especies como aves y peces a beneficiarse durante su alimentación.

Valor estético-recreativo:
La observación de cualquier cetáceo en su medio natural resulta ser atractivo y pudiera ofertarse a nivel turístico, como en el caso de otras especies de cetáceos, siendo así uno de los espectáculos de la fauna silvestre más importantes del mundo. Sin embargo es necesario mencionar que debido a que es una especie poco común en aguas mexicanas sólo se podría ofertar como una especie posiblemente a observar.

Valor educativo:
Este valor se relaciona con la concientización que logra el público que va a observar esta especie, en su medio natural o en cautiverio, al conocer algunos aspectos importantes de su biología o de su ambiente.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Reproducción ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
La edad de madurez sexual para el delfín tornillo del Atlántico se estima entre los 8 y 15 años en las hembras (Herzing, 1997). Se asocia la primera vez que una hembra pare a su cría con la fase en la que se desarrolla el patrón de motas o manchas en el cuerpo. El intervalo promedio entre una cría y otra es de aproximadamente 3 años, con un rango de 1 a 5 años y al parecer el periodo de lactancia puede llegar a durar hasta 5 años (Perrin, 2002). De esta manera no es raro observar una hembra preñada que esté lactando a la vez (Reeves et al., 2002).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Stenella frontalis. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
autor
Urbán R., J.
autor
M. Guerrero-Ruiz
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Diagnostic Description ( Inglês )

fornecido por FAO species catalogs
The Atlantic spotted dolphin, in many ways, tends to resemble the bottlenose dolphin more than it does the pantropical spotted dolphin. In body shape, it is somewhat intermediate between the 2, with a moderately long, but rather chunky, beak. There is a distinct crease between the melon and beak. There is much developmental variation in the colour pattern. Atlantic spotted dolphins begin life with unspotted background coloration. Young animals look much like slender bottlenose dolphins, with a dark cape, light grey sides and spinal blaze (variable in its development), and white belly. Large spotting on both dorsal and ventral surfaces progresses as the animal ages: some individuals become so heavily spotted that the cape margin and spinal blaze are obscured. However, in some populations, adults are essentially unspotted (these are generally in offshore areas). There are 30 to 42 pointed teeth in each tooth row. Can be confused with: Atlantic spotted dolphins can be most easily confused with bottlenose dolphins and sometimes with pantropical spotted dolphins. The differences in size and robustness are good clues, but may require a trained eye to distinguish in many sightings at sea. Heavy spotting is a good characteristic for Atlantic spotted dolphins; however, some may be nearly unspotted and some bottlenose dolphins may have spotting and blotches on the belly and sides. Pantropical spotted dolphins also may be difficult to distinguish, but attention to body robustness, snout shape, and colour pattern differences will allow them to be separated. Only the coastal form of the pantropical spotted dolphin is likely to appear very similar to the Atlantic spotted dolphin, but the former is only known from the eastern Pacific.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
citação bibliográfica
Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. . 
autor
Food and Agriculture Organization of the UN
original
visite a fonte
site do parceiro
FAO species catalogs

Size ( Inglês )

fornecido por FAO species catalogs
Adults are up to 2.3 m long and 143 kg in weight. Newborn Atlantic spotted dolphins are 0.8 to 1.2 m long.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
citação bibliográfica
Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. . 
autor
Food and Agriculture Organization of the UN
original
visite a fonte
site do parceiro
FAO species catalogs

Brief Summary ( Inglês )

fornecido por FAO species catalogs
Small to moderate groups, generally of less than 50 individuals, are characteristic of the Atlantic spotted dolphin. Coastal groups usually consist of 5 to 15 animals. These are acrobatic animals and they are known to be avid bowriders. Studies of Atlantic spotted dolphins off the Bahamas that allow people to swim with them show that these animals have a fluid group structure, like that of bottlenose and other small dolphins. There is not much known of the species' life history, but tropical populations would be expected to have a protracted breeding season. A wide variety of fishes and squids are taken by this species.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
citação bibliográfica
Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. . 
autor
Food and Agriculture Organization of the UN
original
visite a fonte
site do parceiro
FAO species catalogs

Benefits ( Inglês )

fornecido por FAO species catalogs
Atlantic spotted dolphins are taken in a direct fishery for small cetaceans in the Caribbean. Direct takes may also occur off the Azores and off West Africa. Some are probably also taken incidentally in tuna purse seines off the West African coast. However, there are not reliable estimates of the number of animals taken in any of these fisheries. IUCN: Insufficiently known.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
citação bibliográfica
Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. . 
autor
Food and Agriculture Organization of the UN
original
visite a fonte
site do parceiro
FAO species catalogs

Cyclicity ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Especie residente.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Javier Rodriguez Fonseca
editor
William F. PerrinAlejandro Acevedo-Gutiérrez
site do parceiro
INBio

Habitat ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Principalmente costero.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Javier Rodriguez Fonseca
editor
William F. PerrinAlejandro Acevedo-Gutiérrez
site do parceiro
INBio

Behavior ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Especie medianamente social. Los grupos están constituidos por 50 individuos en promedio; sin embargo, en áreas muy costeras, se encuentran de 10 a 12 individuos.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Javier Rodriguez Fonseca
editor
William F. PerrinAlejandro Acevedo-Gutiérrez
site do parceiro
INBio

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Distribucion en Costa Rica: En el Caribe Sur y Norte, aunque muy posiblemente se extiende en todo el Caribe.
Distribucion General: Aguas tropicales y templadas del océano Atlántico.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Javier Rodriguez Fonseca
editor
William F. PerrinAlejandro Acevedo-Gutiérrez
site do parceiro
INBio

Trophic Strategy ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Peces y calamares.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Javier Rodriguez Fonseca
editor
William F. PerrinAlejandro Acevedo-Gutiérrez
site do parceiro
INBio

Life Cycle ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
El período de gestación dura 11 meses. La mayoría de los nacimientos parecen ocurrir en junio, en su área de dispersión.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Javier Rodriguez Fonseca
editor
William F. PerrinAlejandro Acevedo-Gutiérrez
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Un poco más grande que S. attenuata, pues promedia los 2,3 m de longitud y 125 Kg de peso. A pesar de que, al igual que el delfín manchado pantropical, las manchas aparecen con la edad, en esta especie la densidad de manchas es significativamente mayor, sobre todo en la parte ventral; también la diferenciación entre la coloración dorsal de fondo, más oscura, con respecto a la dorsal, es mucho menos marcada en S. frontalis que en S. attenuata. En esta especie no parecen existir formas costeras diferentes de las oceánicas.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Javier Rodriguez Fonseca
editor
William F. PerrinAlejandro Acevedo-Gutiérrez
site do parceiro
INBio

Benefits ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
En Las Antillas, islas Azores, Mali y Senegal, se le caza por la carne.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Javier Rodriguez Fonseca
editor
William F. PerrinAlejandro Acevedo-Gutiérrez
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Localidad del tipo: "découvert un aux îles du Cap-Vert". (fuera de las Islas del Cabo Verde, Africa del Este).
Depositario del tipo: MNHN, no. A-3035
Recolector del tipo:
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Javier Rodriguez Fonseca
editor
William F. PerrinAlejandro Acevedo-Gutiérrez
site do parceiro
INBio

Conservation Status ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Apéndice II de CITES.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Javier Rodriguez Fonseca
editor
William F. PerrinAlejandro Acevedo-Gutiérrez
site do parceiro
INBio

Delfin marellet ( Bretã )

fornecido por wikipedia BR
lang="br" dir="ltr">

An delfin marellet (Stenella frontalis) a zo ur morvil dantek.

Tiriad an delfin marellet.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Skrivagnerien ha kempennerien Wikipedia |
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia BR

Dofí tacat de l'Atlàntic ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El dofí tacat de l'Atlàntic (Stenella frontalis) és un dofí que viu a la zona del corrent del Golf de l'oceà Atlàntic nord. Els membres més vells de l'espècie tenen una coloració tacada molt característica arreu del cos. Alguns dofins tacats de l'Atlàntic, especialment alguns dels que viuen a prop de les Bahames, s'han acostumat al contacte amb els humans. Allí, s'organitzen creuers per veure els dofins i fins i tot banyar-se amb ells.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Dofí tacat de l'Atlàntic Modifica l'enllaç a Wikidata


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Dofí tacat de l'Atlàntic: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El dofí tacat de l'Atlàntic (Stenella frontalis) és un dofí que viu a la zona del corrent del Golf de l'oceà Atlàntic nord. Els membres més vells de l'espècie tenen una coloració tacada molt característica arreu del cos. Alguns dofins tacats de l'Atlàntic, especialment alguns dels que viuen a prop de les Bahames, s'han acostumat al contacte amb els humans. Allí, s'organitzen creuers per veure els dofins i fins i tot banyar-se amb ells.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Delfín kapverdský ( Checo )

fornecido por wikipedia CZ

Delfín kapverdský, též delfín skvrnitý, delfínovec skvrnitý nebo prodelfín skvrnitý,[2] je druh delfína žijícího v Atlantickém oceánu. Od podobného delfína mexického se liší kratším zobákem, plošším a silnějším tělem a světlým pruhem táhnoucím se od ramen až k ocasní ploutvi. Dospělý delfín kapverdský dosahuje hmotnosti až 140 kg a délky až 2,5 m.[2] Mláďata se rodí beze skvrn. Ty se nejdříve objevují na břiše a teprve později s přibývajícím věkem se šíří na hřbet.

Žije v až patnáctičlenných skupinách, ale při sledování sezónně vyskytující se potravy se mohou shlukovat i do většího hejna. Je dravý, loví v blízkosti hladiny i ze středních hloubek, především ryby a hlavonožce, jako jsou olihně. Samice je březí 14-15 měsíců, novorozené mládě je dlouhé 0,8 - 1,2 m.

Delfín kapverdský žije pouze v Atlantickém oceánu, v pásu od pobřeží Brazílie k Nové Anglii na západě a při africkém pobřeží na východě.[3]

Odkazy

Reference

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
  2. a b BURNE, David. Zvíře. Překlad RNDr. Jiří Šmaha. Praha: Euromedia group - Knižní klub, 2001. 624 s. ISBN 80-242-0862-8. S. 171. (česky)
  3. Hammond, P.S., Bearzi, G., Bjørge, A., Forney, K.A., Karkzmarski, L., Kasuya, T., Perrin, W.F., Scott, M.D., Wang, J.Y. , Wells, R.S. & Wilson, B. Stenella frontalis [online]. IUCN Red List of Threatened Species, 2012 [cit. 2012-10-26]. Dostupné online. (anglicky)

Literatura

  • BURNE, David. Zvíře. Překlad RNDr. Jiří Šmaha. Praha: Euromedia group - Knižní klub, 2001. 624 s. ISBN 80-242-0862-8.

Externí odkazy

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autoři a editory
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CZ

Delfín kapverdský: Brief Summary ( Checo )

fornecido por wikipedia CZ

Delfín kapverdský, též delfín skvrnitý, delfínovec skvrnitý nebo prodelfín skvrnitý, je druh delfína žijícího v Atlantickém oceánu. Od podobného delfína mexického se liší kratším zobákem, plošším a silnějším tělem a světlým pruhem táhnoucím se od ramen až k ocasní ploutvi. Dospělý delfín kapverdský dosahuje hmotnosti až 140 kg a délky až 2,5 m. Mláďata se rodí beze skvrn. Ty se nejdříve objevují na břiše a teprve později s přibývajícím věkem se šíří na hřbet.

Žije v až patnáctičlenných skupinách, ale při sledování sezónně vyskytující se potravy se mohou shlukovat i do většího hejna. Je dravý, loví v blízkosti hladiny i ze středních hloubek, především ryby a hlavonožce, jako jsou olihně. Samice je březí 14-15 měsíců, novorozené mládě je dlouhé 0,8 - 1,2 m.

Delfín kapverdský žije pouze v Atlantickém oceánu, v pásu od pobřeží Brazílie k Nové Anglii na západě a při africkém pobřeží na východě.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autoři a editory
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CZ

Atlantisk plettet delfin ( Dinamarquês )

fornecido por wikipedia DA

Atlantisk plettet delfin (Stenella frontalis) er en delfin som findes i de tropiske og varme tempererede dele af Atlanterhavet, i særlig grad i det vestlige Nordatlanten og i den Mexicanske Golf. Ældre individer er meget tydeligt plettede over hele kroppen. Arten ligner meget pantropisk plettet delfin, men har en mere robust kropsbygning og pletterne på bugen flyder ikke sammen med alderen.[2]

Systematik

 src=
Stenella frontalis, La Gomera

Den atlantiske plettede delfin blev først videnskabeligt beskrevet af Cuvier i 1829. Der er en betydelig variation i udseendet indenfor arten og der er usikkerhed om den korrekte taksonomiske klassifikation. På nuværende tidspunkt anerkendes kun en enkelt art, men det er muligt at en stor og plettet form, der lever nær Florida, vil blive ophøjet til underart eller måske ny, selvstændig art.

Beskrivelse

Farvetegningerne på den atlantiske plettede delfin varierer meget med alderen. Unge individer har ingen pletter, men blot en mørk rygkappe, og kan nemt forveksles med bl.a. øresvin. Når ungerne er vænnet fra, begynder de at få pletter. De får mørke pletter i de lyse områder og lyse pletter i de mørke områder. Efterhånden som dyrene bliver ældre, kommer der flere og flere pletter og de spreder sig til hele kroppen. På afstand kan nogle individer virke helt hvide, fordi de lyse pletter næsten helt dækker de mørke områder.[2]

En udvokset atlantisk plettet delfin er 1,7 til 2,3 meter lang.

Som de andre arter i slægten Stenella er atlantisk plettet delfin et meget socialt dyr. Det er en hurtig svømmer, der ivrigt rider på bovbølgen fra både og laver akrobatiske luftspring.[2]

Udbredelse

Arten er begrænset til de tempererede og tropiske områder i Atlanterhavet. Den ses ofte i den vestlige ende af Golfstrømmen mellem Florida og Bermuda, mindre almindeligt længere mod øst, omkring Azorerne og De kanariske Øer. Den ses så langt nordpå som Cape Cod (New England) og Portugals kyst. Sydpå træffes de ned til Brasilien og Vestafrika.

Da arten er vanskelig at bestemme sikkert til havs findes der ikke ordentlige skøn over bestandsstørrelsen.[1]

Interaktion med mennesket

Atlantiske plettede delfiner kan f.eks. ses fra turbåde omkring Bahamas og Azorerne, men er mere sky i andre områder.

Et ukendt antal drukner formentlig i drivnet og nedgarn. Bifangsten skønnes ikke at have et omfang, der truer bestanden.[1]

Referencer

  1. ^ a b c HammondHammond, P.S., Bearzi, G., Bjørge, A., Forney, K., Karczmarski, L., Kasuya, T., Perrin, W.F., Scott, M.D., Wang, J.Y., Wells, R.S. & Wilson, B. (2008). Stenella frontalis. 2008 IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2008. Hentet den 7. october 2008.
  2. ^ a b c Mark Cawardine: "Hvaler og delfiner i farver", 1995, Politikens Forlag, side 186-187. ISBN 87-567-5636-4
Commons-logo.svg
Wikimedia Commons har medier relateret til:
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DA

Atlantisk plettet delfin: Brief Summary ( Dinamarquês )

fornecido por wikipedia DA

Atlantisk plettet delfin (Stenella frontalis) er en delfin som findes i de tropiske og varme tempererede dele af Atlanterhavet, i særlig grad i det vestlige Nordatlanten og i den Mexicanske Golf. Ældre individer er meget tydeligt plettede over hele kroppen. Arten ligner meget pantropisk plettet delfin, men har en mere robust kropsbygning og pletterne på bugen flyder ikke sammen med alderen.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DA

Zügeldelfin ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE
 src=
Zügeldelfin vor La Gomera (Kanaren) mit einer Verletzung der Finne

Der Zügeldelfin (Stenella frontalis) oder auch Atlantischer Fleckendelfin ist eine Art der Gattung der Fleckendelfine (Stenella), der im tropischen und subtropischen Atlantik vorkommt.

Beschreibung

Die Färbung des Zügeldelfins ändert sich im Laufe seines Lebens deutlich. Die Kälber sind einheitlich grau, später ist die obere Hälfte grau gefärbt, während der Bauch weißlich ist. Jungtiere haben einige dunkle Flecken am Bauch und weiße Flecken an ihren Flanken. Bei ausgewachsenen Tieren werden mit zunehmendem Alter die Flecken immer dichter und zahlreicher, bis der gesamte Körper bedeckt ist. Finne und Flipper weisen meist keine Flecken auf.

Seinen Namen hat dieser Delfin durch eine Zeichnung erhalten, die vom Kopf zur Finne verläuft.

Finne und Flipper sind schlank und sichelförmig. Die Fluke (Schwanzflosse) läuft am Ende spitz zu und hat eine leichte Einkerbung.

Ausgewachsene Individuen erreichen eine Körperlänge von ca. 2,2–2,5 m, das Gewicht beträgt 100–140 kg. Sie können auf offener See leicht mit dem Großen Tümmler und dem Schlankdelfin verwechselt werden.

Pro Kiefer hat dieser Delfin 64–80 scharfe, kegelförmige Zähne.

Wie auch andere Arten seiner Gattung ist der Zügeldelfin ein geselliges Tier. Er ist ein schneller Schwimmer und macht gerne akrobatische Sprünge.

Taxonomie

Zügeldelfine wurden zum ersten Mal 1828 von Georges Cuvier beschrieben. Die Individuen dieser Art unterscheiden sich teilweise recht stark, so dass sich die Experten lange unsicher über die korrekte Klassifizierung waren. Daher wird/wurde diese Delfinart auch unter anderen wissenschaftlichen Namen aufgeführt: S. plagiodon, S. pernettensis, S. dubia, Delphis dubius, Delphinus frontalis, Delphinus froenatus, Delphinus doris und Delphinus plagiodon.

Zurzeit wird in der Regel nur eine Art angenommen. Es gibt aber die Vermutung, dass in der Nähe von Florida eine Unterart (S. plagiodon) lebt, die eventuell sogar als eigene Art angesehen werden könnte.

Verbreitung

 src=
Verbreitung des Zügeldelfins

Der Zügeldelfin kommt in den gemäßigten und tropischen Zonen des Atlantiks vor. Er wurde oft im Westen des Golfstroms zwischen Florida und Bermuda beobachtet. Im Golf von Mexiko ist er ebenfalls heimisch. Weniger oft wurde er östlich der Azoren und den kanarischen Inseln gesichtet. Die nördlichsten Sichtungen gab es zwischen dem Cape Cod und der Süd-West Spitze Spaniens. Es ist anzunehmen, dass es auch Populationen südlich der Linie Rio Grande do Soul (Brasilien) – Westafrika gibt, auch wenn darüber zurzeit wenig bekannt ist.

Auf Grund der Ähnlichkeit zu anderen Delfinarten ist es schwierig, eine verlässliche Anzahl der Individuen anzugeben. Nach einer konservativen Schätzung dürften es um die 100.000 Tiere sein.

Lebensweise

 src=
Ein Zügeldelfin unter der Wasseroberfläche

Als Nahrung dienen Fische und Kopffüßer.

Der Zügeldelfin lebt in kleinen Schulen von 5–50 Tieren. Vor den Azoren werden im Juli und August allerdings auch Gruppen von bis zu 500 Tieren beobachtet.

Meist halten sich die Tiere an der Wasseroberfläche auf, tauchen aber auch bis zu 200 m tief.

Über die Wanderwege der Zügeldelfine ist wenig bekannt. Teilweise wechseln die Tiere zwischen flachen, küstennahen und tiefen Gewässern. Man vermutet, dass die Delfine Wanderungen ihrer Beutetiere folgen.

Fortpflanzung und Entwicklung

Die Fortpflanzung und Entwicklung des Zügeldelfins ist noch nicht genau untersucht worden. Es wird aber vermutet, dass die Geschlechtsreife, Tragezeit usw. in etwa dem des Schlankdelfins entsprechen. Die Geschlechtsreife tritt wahrscheinlich zwischen 10 und 14 Jahren ein. Die Kälber werden vermutlich ca. 11–12 Monate ausgetragen und danach 1–1,5 Jahre gestillt. Bei der Geburt sind die Kälber 0,80–1,20 m groß.

Über die durchschnittliche Lebenserwartung bzw. das Höchstalter ist zurzeit nichts bekannt.

Literatur

  • William F. Perrin: Mammalian Species, Stenella frontalis, Ausgabe 702, Juli 2002, doi: 10.1644/0.702.1, S. 1–6.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Zügeldelfin: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE
 src= Zügeldelfin vor La Gomera (Kanaren) mit einer Verletzung der Finne

Der Zügeldelfin (Stenella frontalis) oder auch Atlantischer Fleckendelfin ist eine Art der Gattung der Fleckendelfine (Stenella), der im tropischen und subtropischen Atlantik vorkommt.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Atlantic spotted dolphin ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The Atlantic spotted dolphin (Stenella frontalis) is a dolphin found in warm temperate and tropical waters of the Atlantic Ocean. Older members of the species have a very distinctive spotted coloration all over their bodies.

Taxonomy

The Atlantic spotted dolphin was first described by Cuvier in 1828. Considerable variation in the physical form of individuals occurs in the species, and specialists have long been uncertain as to the correct taxonomic classification. Currently, just one species is recognised, but a large, particularly spotty variant commonly found near Florida quite possibly may be classified as a formal subspecies or indeed a species in its own right.

Atlantic spotted dolphins in the Bahamas have been observed mating with bottlenose dolphins.[4] Rich LeDuc has published data that suggest the Atlantic spotted dolphin may be more closely related to the bottlenose dolphins (genus Tursiops) than to other members of the genus Stenella.[4] More recent studies in the 2020's indicate that this is a consequence of reticulate evolution (such as past hybridization between Stenella (spotted dolphins) and ancestral Tursiops (bottlenose dolphins)) and incomplete lineage sorting, and thus support T. truncatus and T. aduncus belonging to the same genus. This likely explains why Atlantic spotted dolphins can mate with both species of bottlenose dolphins.[5]

Description

Stenella frontalis, La Gomera
Near South Caicos, Turks and Caicos Islands
A juvenile swimming in the blue water

The coloring of the Atlantic spotted dolphin varies enormously as it grows, and is usually classified into age-dependent phases known as two-tone, speckled, mottled, and fused. Calves are a fairly uniform gray-white, with one or no spots. When they are weaned, speckling occurs, typically between 3 and 4 years and lasting for an average of 5 years. A juvenile is considered mottled when it develops merging gray and white spots on the dorsal surface and black spots on the ventral surface. This usually happens between age 8 or 9. A fused pattern is reached when dark and white spots are on both the ventral and dorsal sides. As the animal matures, the spots become denser and spread until the body appears black with white spots at full maturation.[6]

In comparison to other dolphin species, the Atlantic spotted dolphin is medium-sized. Newborn calves are about 35–43 in (89–109 cm) long, while adults can reach a length of 2.26 m (7 ft 5 in) and a weight of 140 kg (310 lb) in males, and 2.29 m (7 ft 6 in) and 130 kg (290 lb) in females. Compared to the much smaller pantropical spotted dolphin, the Atlantic spotted dolphin is more robust. It shares its habitat with the pantropical spotted dolphin and the bottlenose dolphin.

The species exhibits a range of about ten different vocalizations, including whistles, buzzes, squawks and barks, each corresponding with different behaviors.[7]

Behavior

Atlantic spotted dolphins are extremely gregarious animals, which gather in complex social groups of 5-15, often in mixed groups with common bottlenose dolphins. They are fast swimmers and known for their bow-riding and long, shallow leaping behaviors. Their mating system consists of one male mating with several females, and the pod is highly protective over pregnant females. The dolphin’s gestational period is ~11 months, and the mother cares for its calf for up to 5 years, with the help of the rest of her group.[8][9]

These animals are cooperative hunters that hunt in groups at night. They strategically encircle their prey, which consists mostly of small fish, benthic invertebrates, and cephalopods such as squid. They can dive to depths of up to 60 m (200 ft) and can stay beneath the surface for up to 10 minutes at a time.[9] When showing aggression towards other species, these dolphins make use of more contact behaviors such as biting and chasing than when being aggressive towards members of their species, in which they usually rely on display behaviors. [10]

Population and distribution

The species is endemic to the temperate and tropical areas of the Atlantic Ocean. It has been widely observed in the western end of the Gulf Stream, between Florida and Bermuda. Off the Bahamas, tourism industries to swim with dolphins are available.[11] It is also present in the Gulf of Mexico. More infrequent sightings have been made further east, off the Azores and Canary Islands. Northerly sightings have been made as far north as Cape Cod across to the southwestern tip of Spain. They are certainly present further south, too, as far as Rio Grande do Sul in Brazil and across to west Africa, but their distribution is poorly understood in these areas.

About 20 years ago, only about 80 dolphins were in the Bahamas. Now, almost 200 dolphins are found there. On account of their similar appearance to other dolphins in their range, it is difficult to be sure of the Atlantic spotted dolphin's population. A conservative estimate is around 100,000 individuals.

Human interaction

Some Atlantic spotted dolphins, particularly some of those are around the Bahamas, have become habituated to human contact. In these areas, cruises to watch and even swim with the dolphins are common. They are usually not held in captivity.

Atlantic spotted dolphins are an occasional target of harpoon fishermen, and every year some creatures are trapped and killed in gill nets, but these activities are not currently believed to be threatening the survival of the species. This species lives in the mesopelagic layer of the ocean. These dolphins are not threatened by extinction, however, commercial trade may affect their evolution and sustainability. Sometimes they are killed by harpoons off St. Vincent.

Conservation

The Atlantic spotted dolphin is included in the Memorandum of Understanding Concerning the Conservation of the Manatee and Small Cetaceans of Western Africa and Macaronesia.[12] They are also marked as Least Concern of the Conservation Action Plan for the World's Cetaceans.[13]

See also

References

  1. ^ Mead, J. G.; Brownell, R. L. Jr. (2005). "Order Cetacea". In Wilson, D. E.; Reeder, D. M. (eds.). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. pp. 723–743. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  2. ^ Braulik, G.; Jefferson, T.A. (2018). "Stenella frontalis". IUCN Red List of Threatened Species. 2018: e.T20732A50375312. doi:10.2305/IUCN.UK.2018-2.RLTS.T20732A50375312.en. Retrieved 18 November 2021.
  3. ^ "Appendices | CITES". cites.org. Retrieved 2022-01-14.
  4. ^ a b Herzing, D. (2011). Dolphin Diaries: My 25 Years with Spotted Dolphins in the Bahamas. Macmillan. pp. 132–147. ISBN 978-0-312-60896-5.
  5. ^ Moura, Andre E.; Shreves, Kypher; Pilot, Małgorzata; Andrews, Kimberly R.; Moore, Daniel M.; Kishida, Takushi; Möller, Luciana; Natoli, Ada; Gaspari, Stefania; McGowen, Michael; Chen, Ing; Gray, Howard; Gore, Mauvis; Culloch, Ross M.; Kiani, Muhammad S.; Willson, Maia Sarrouf; Bulushi, Asma; Collins, Tim; Baldwin, Robert; Willson, Andrew; Minton, Gianna; Ponnampalam, Louisa; Hoelzel, A. Rus (2020-05-01). "Phylogenomics of the genus Tursiops and closely related Delphininae reveals extensive reticulation among lineages and provides inference about eco-evolutionary drivers". Molecular Phylogenetics and Evolution. 146: 106756. doi:10.1016/j.ympev.2020.106756. hdl:2164/16438. ISSN 1055-7903. PMID 32028032. S2CID 211048062.
  6. ^ Herzing, Denise L. (October 1997). "The life history of free-ranging Atlantic Spotted Dolphins (Stenella frontalis): Age classes, color phases, and female reproduction". Marine Mammal Science. 13 (4): 576–595. doi:10.1111/j.1748-7692.1997.tb00085.x.
  7. ^ Herzing, Denise L. (1996). "Vocalizations and associated underwater behavior of free-ranging Atlantic Spotted dolphins, Stenella frontalis and bottlenose dolphins, Tursiops truncatus". Aquatic Mammals. 22 (2): 61–79.
  8. ^ "Atlantic spotted dolphin". Whales.org.
  9. ^ a b "Atlantic Spotted Dolphin". animalia.bio.
  10. ^ Myers, Alyson J.; Herzing, Denise L.; Bjorklund, David F. (2017-05-03). "Synchrony during aggression in adult male Atlantic spotted dolphins (Stenella frontalis)". acta ethologica. 20 (2): 175–185. doi:10.1007/s10211-017-0262-7. ISSN 0873-9749.
  11. ^ "Bimini Dolphin Discovery". Archived from the original on 2014-04-07. Retrieved 3 April 2014.
  12. ^ Western African Aquatic Mammals MoU, Memorandum of Understanding Concerning the Conservation of the Manatee and Small Cetaceans of Western Africa and Macaronesia
  13. ^ Reeves, Randall R.; Smith, Brian D.; Crespo, Enrique A.; di Sciara, Giuseppe Notarbartolo (2003). "Dolphins, Whales and Porpoises". 2002-2010 Conservation Action Plan for the World's Cetaceans.
  • Whales Dolphins and Porpoises, Mark Carwardine, Dorling Kindersley Handbooks, ISBN 0-7513-2781-6
  • National Audubon Society Guide to Marine Mammals of the World, Reeves, Stewart, Clapham and Powell, and there is no characteristics for survival. ISBN 0-375-41141-0
  • Perrin, William F. (2002). "Stenella frontalis". Mammalian Species (702):1–6.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Atlantic spotted dolphin: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The Atlantic spotted dolphin (Stenella frontalis) is a dolphin found in warm temperate and tropical waters of the Atlantic Ocean. Older members of the species have a very distinctive spotted coloration all over their bodies.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Stenella frontalis ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES
 src=
Stenella frontalis en las costas de Georgia, EE. UU.

El delfín pintado, delfín manchado o delfín moteado del Atlántico (Stenella frontalis) es una especie de cetáceo odontoceto de la familia Delphinidae que habita en la corriente del Golfo del océano Atlántico Norte. Los especímenes adultos presentan una coloración manchada muy distintiva, descrita por su nombre vulgar.

Taxonomía

La especie fue identificada por Cuvier en 1829. Existe una considerable variación entre individuos, y los especialistas han discutido largamente sobre la correcta clasificación taxonómica. Actualmente se reconoce solamente una especie, aunque es muy posible que ejemplares más grandes y con manchas singulares que habitan cerca de Florida puedan ser pronto clasificados como una subespecie, e incluso como una nueva especie de la familia por derecho propio.

Descripción

 src=
Stenella frontalis, La Gomera

La coloración del delfín pintado varía notablemente mientras crece. Las crías son de color gris uniforme.Cuando las crías son destetadas, comienzan a aparecerles las manchas. Los ejemplares juveniles tiene algunas manchas oscuras en su abdomen, y manchas blancas en sus flancos. Las aletas dorsal y caudal son gris más oscuro que el resto del cuerpo. Cuando el animal madura, las manchas se vuelven más densas y se difunden por todo el cuerpo, hasta que queda negro con manchas blancas.

El delfín pintado alcanza una longitud de 2,20 a 2,50 metros. Puede ser fácilmente confundido con la marsopa y con el delfín manchado tropical (Stenella attenuata) cuando se lo observa en el mar. Se diferencia por una banda clara que va del hombro a la aleta dorsal, y porque su complexión es más robusta que la del delfín manchado tropical.

Como otras criaturas del género, es un delfín gregario. Es un rápido nadador, entusiasta acompañante de navíos y propenso a mostrar series de acrobacia.

Población y hábitat

La especie es endémica en las aguas templadas y tropicales del océano Atlántico. Ha sido ampliamente observada en el extremo occidental de la corriente del golfo, entre Florida y Bermuda. También está presente en el golfo de México. Se han producido avistamientos menos frecuentes hacia el este, costas afuera de las Azores y las islas Canarias. Hacia el norte, se los ha visto hasta en Cape Cod, frente al extremo sudoeste de España, y hacia el sur, hasta Rio Grande do Sul en Brasil, y cruzando en la misma latitud hasta África.

Unos 20 años atrás existían solo 80 delfines en las Bahamas. Actualmente, hay por lo menos 200 ejemplares en esa zona. Teniendo en cuenta la similitud con otros delfines del mismo hábitat, resulta difícil contabilizar exactamente la población. Una estimación conservadora la sitúa en unos 100.000 ejemplares en total.

Interacción con el hombre

Algunos delfines pintados, especialmente aquellos alrededor de las Bahamas, se han habituado al contacto humano. En esa área los cruceros de avistamiento y hasta los nadadores se encuentran comúnmente con estos animales. Los científicos también han tomado ventaja de la situación, adosando transmisores de radio a la aleta dorsal de algunos individuos, a fin de observar sus patrones de movimiento.

El delfín pintado es un blanco ocasional para los arponeros, y todos los años algunos ejemplares son atrapados y muertos al enredarse en artes de pesca. Sin embargo se cree que tales actividades, por lo limitadas, no ponen en riesgo actualmente a la especie.

Referencias

  • Whales Dolphins and Porpoises, Mark Carwardine, Dorling Kindersley Handbooks, ISBN 0-7513-2781-6
  • National Audubon Society Guide to Marine Mammals of the World, Reeves, Stewart, Clapham and Powell, ISBN 0-375-41141-0

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Stenella frontalis: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES
 src= Stenella frontalis en las costas de Georgia, EE. UU.

El delfín pintado, delfín manchado o delfín moteado del Atlántico (Stenella frontalis) es una especie de cetáceo odontoceto de la familia Delphinidae que habita en la corriente del Golfo del océano Atlántico Norte. Los especímenes adultos presentan una coloración manchada muy distintiva, descrita por su nombre vulgar.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Stenella frontalis ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Stenella frontalis Stenella generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Delphinidae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)Mammals - full taxonomy and Red List status Ugaztun guztien egoera 2008an
  2. G. Cuvier (1829) 1 Règne Anim. 288. or..

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Stenella frontalis: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Stenella frontalis Stenella generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Delphinidae familian sailkatuta dago.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Atlantintäplädelfiini ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Atlantintäplädelfiini (Stenella frontalis) on meridelfiineihin kuuluva hammasvalaslaji. Sitä tavataan Atlantin valtamerellä, lännessä alue ulottuu eteläisestä Brasiliasta Yhdysvaltojen Uuteen Englantiin, idässä sen levinneisyys ulottuu Angolasta ainakin Marokkooon asti.[1]

Atlantintäplädelfiinin pohjaväri on harmaa, selässä on tummempi "viitta", ja vatsapuoli on valkoinen. Poikasissa ei ole pilkkuja, mutta delfiinin ikääntyessä siihen ilmaantuu yleensä enemmän ja enemmän valkoisia pilkkuja, niin että jotkut yksilöt vaikuttavat kauempaa täysvalkoislta. On myös pilkuttomia yksilöitä. Pituus on 166-229 cm ja paino jopa 143 kg.[2]

Meridelfiinien tieteellinen luokittelu menee luultavasti DNA-tutkimusten perusteella uusiksi, sillä suku Stenella vaikuttaisi olevan parafyleettinen ryhmä.[1]

Lähteet

  1. a b c Stenella frontalis IUCN Red List of Threatened Species. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. (englanniksi) Viittausvirhe: Virheellinen -elementti; nimi ”IUCN” on määritetty usean kerran eri sisällöillä
  2. Atlantic spotted dolphin description Arkive. Viitattu 3.6.2018.

Aiheesta muualla

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Atlantintäplädelfiini: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Atlantintäplädelfiini (Stenella frontalis) on meridelfiineihin kuuluva hammasvalaslaji. Sitä tavataan Atlantin valtamerellä, lännessä alue ulottuu eteläisestä Brasiliasta Yhdysvaltojen Uuteen Englantiin, idässä sen levinneisyys ulottuu Angolasta ainakin Marokkooon asti.

Atlantintäplädelfiinin pohjaväri on harmaa, selässä on tummempi "viitta", ja vatsapuoli on valkoinen. Poikasissa ei ole pilkkuja, mutta delfiinin ikääntyessä siihen ilmaantuu yleensä enemmän ja enemmän valkoisia pilkkuja, niin että jotkut yksilöt vaikuttavat kauempaa täysvalkoislta. On myös pilkuttomia yksilöitä. Pituus on 166-229 cm ja paino jopa 143 kg.

Meridelfiinien tieteellinen luokittelu menee luultavasti DNA-tutkimusten perusteella uusiksi, sillä suku Stenella vaikuttaisi olevan parafyleettinen ryhmä.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Dauphin tacheté de l'Atlantique ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Stenella frontalis

Le Dauphin tacheté de l'Atlantique (Stenella frontalis) est une espèce de mammifères odontocètes de la famille des Delphinidés (cette famille inclut les dauphins et les orques).

Ce dauphin vit dans le Gulf Stream.

Ne pas confondre avec le dauphin tacheté pantropical (Stenella attenuata).

 src=
Stenella frontalis

Comportement

 src=
Groupe de dauphins tachetés de l'Atlantique

Les dauphins tachetés de l'Atlantique sont grégaires. Ils forment des groupes comptant de 5 à 15 individus[1].

La gestation dure 11 mois et la femelle prend soin de son petit pendant 5 ans, avec l'aide de son groupe. La maturité sexuelle est atteinte vers 15 ans[2].

Notes et références

  1. (en-US) « Atlantic spotted dolphin », sur Whale & Dolphin Conservation USA
  2. « Atlantic Spotted Dolphin - Facts, Diet, Habitat & Pictures on Animalia.bio », sur animalia.bio (consulté le 19 mai 2020)

Voir aussi

Références taxinomiques

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Dauphin tacheté de l'Atlantique: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Stenella frontalis

Le Dauphin tacheté de l'Atlantique (Stenella frontalis) est une espèce de mammifères odontocètes de la famille des Delphinidés (cette famille inclut les dauphins et les orques).

Ce dauphin vit dans le Gulf Stream.

Ne pas confondre avec le dauphin tacheté pantropical (Stenella attenuata).

 src= Stenella frontalis
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Atlantski pjegavi dupin ( Croato )

fornecido por wikipedia hr Croatian

Atlantski pjegavi dupin (lat. Stenella frontalis) je vrsta dupina.

Njegov oblik, pogotovo glava podsjeća na dobroga dupina, iako je puno manji. Atlantski pjegavi dupin je crno-bijele boje, s bijelom točkom na leđima i crnom na trbuhu. Odrasle jedinke duge su 2,2 (mužjaci) i 2,3 (ženke) metara u dužini i teže 130-140 kilograma. Najveći ikad izmjereni primjerak ženke imao je 2,29 m i 140 kg.

Danas se populacija procjenjuje na 100,000 primjeraka i još uvijek raste.

 src=
Atlantski pjegavi dupin na Kanarskim otocima

Odrasli su spolno zreli nakon 12 godina. Trudnoća traje slično kao kod ljudi, otprilike 9 mjeseci. Mladi nakon poroda imaju dužinu tijela 90 do 100 cm. Majka se brine za mladunčad oko godine dana.

Vole plivati s ljudima, nekada čak i usporavaju, tako da čovjek može držati korak s njima, vrlo su društveni. Kao i drugi atlantski dupini, hrane se raznolikom hranom, poglavito glavonošcima i ribama. Ponekad bude uhvaćen prilikom lova tune.


Crystal 128 babelfish.svg Nedovršeni članak Atlantski pjegavi dupin koji govori o životinjama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori i urednici Wikipedije
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia hr Croatian

Stenella frontalis ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

La stenella maculata atlantica (Stenella frontalis, Cuvier, 1829) è un Cetaceo Odontoceto appartenente alla famiglia dei Delfinidi[2]. Si riscontra principalmente lungo la Corrente del Golfo dell'Oceano Atlantico settentrionale, sebbene vi siano stati dei rari avvistamenti nel mar Mediterraneo, lungo le coste della Spagna[3]. Gli individui più anziani della specie hanno una caratteristica colorazione maculata su tutto il corpo. Le macchie mancano negli individui più giovani.

Distribuzione

 src=
Areale della Stenella frontalis

La specie è endemica delle aree temperate e tropicali dell'Oceano Atlanticofino a 48°N e a 24° S È stata osservata all'estremità occidentale della Corrente del Golfo, tra la Florida e le Bermude, ed è presente anche nel Golfo del Messico. Avvistamenti meno frequenti sono stati fatti più ad est, al largo delle Azzorre e delle Canarie, a Cape Cod e lungo le coste sud-occidentali della Spagna. Altri avvistamenti si sono avuti in Brasile e in Africa occidentale, sebbene poco si sappia su queste popolazioni. L'Areale di questi delfini è parzialmente sovrapposto con quello dei tursiopi (Tursiops truncatus) e della stenella maculata pantropicale (Stenella attenuata)

Morfologia

 src=
Paragone tra le dimensioni dell'uomo e quelle della stenella
 src=
Stenella frontalis dopo lo svezzamento

La colorazione della stenella maculata varia enormemente durante la crescita. Alla nascita presentano il corpo di un grigio uniforme. Dopo lo svezzamento cominciano a comparire le macchie, che sono scure sul ventre e bianche sui fianchi, mentre la pinna dorsale e quella caudale sono di un grigio più scuro rispetto al resto del corpo. L'animale adulto presenta macchie più dense di colore nero che ricoprono tutto il corpo, che assume una colorazione bianca. Misurano alla nascita 90–110 cm, i maschi adulti sono lunghi 2,26 m e pesano fino a 140 kg mentre le femmine sono lunghe fino a 2,29 m e pesano fino a 130 kg. È un veloce nuotatore ed è capace di compiere spettacolari acrobazie fuori dall'acqua, come per esempio il bow-riding.

Tassonomia

 src=
Stenella frontalis, La Gomera

Il primo ad identificarlo fu Georges Cuvier nel 1829. A causa delle considerevoli variazioni morfologiche degli individui di questa specie i tassonomi sono stati per lungo tempo incerti sul corretto inquadramento tassonomico della specie. Attualmente è riconosciuta una sola specie, sebbene sia abbastanza probabile che una variante particolarmente ricca di macchie comunemente trovata vicino alla Florida possa essere classificata come una sottospecie o addirittura come una specie separata.

Interazione con l'uomo

Alcune stenelle, soprattutto quelle che vivono alle Bahamas, si sono abituate al contatto con gli esseri umani. In queste aree sono comuni crociere per vedere e nuotare con i delfini. Sono spesso vittime degli arpioni dei pescatori ed ogni anno molte rimangono uccise nei tramagli, delle particolari reti da pesca.

Note

Bibliografia

  • (EN) Mark Carwardine, Dorling Kindersley. Whales Dolphins and Porpoises. Handbooks. ISBN 0-7513-2781-6
  • (EN) Reeves, Stewart, Clapham and Powell. Guide to Marine Mammals of the World. National Audubon Society. ISBN 0-375-41141-0

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Stenella frontalis: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

La stenella maculata atlantica (Stenella frontalis, Cuvier, 1829) è un Cetaceo Odontoceto appartenente alla famiglia dei Delfinidi. Si riscontra principalmente lungo la Corrente del Golfo dell'Oceano Atlantico settentrionale, sebbene vi siano stati dei rari avvistamenti nel mar Mediterraneo, lungo le coste della Spagna. Gli individui più anziani della specie hanno una caratteristica colorazione maculata su tutto il corpo. Le macchie mancano negli individui più giovani.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Atlantische vlekdolfijn ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

De Atlantische vlekdolfijn of de Atlantische gevlekte dolfijn (Stenella frontalis) is een dolfijnensoort die in de golfstroom van de noordelijke Atlantische Oceaan leeft.

Kenmerken

Vlekdolfijnen hebben in hun jeugd geen vlekken, maar in de loop der jaren ontwikkelt zich een karakteristiek vlekkenpatroon over het gehele lichaam.

Leefwijze

De Atlantische vlekdolfijn is gewend om in groepen te leven. Hij lijkt sterk op de tuimelaar.

 src=
Stenella frontalis, La Gomera
Bronnen, noten en/of referenties
Geslachten en soorten van dolfijnen (Delphinidae)
Australodelphis:Australodelphis mirusCephalorhynchus:Kortsnuitdolfijn (Cephalorhynchus commersonii) · Witbuikdolfijn (Cephalorhynchus eutropia) · Havisidedolfijn (Cephalorhynchus heavisidii) · Hectordolfijn (Cephalorhynchus hectori)Delphinus:Kaapse dolfijn (Delphinus capensis) · Gewone dolfijn (Delphinus delphis)Feresa:Dwerggriend (Feresa attenuata)Globicephala:Indische griend (Globicephala macrorhynchus) · Griend (Globicephala melas)Grampus:Gramper (Grampus griseus)Lagenodelphis:Sarawakdolfijn (Lagenodelphis hosei)Lagenorhynchus:Witflankdolfijn (Lagenorhynchus acutus) · Witsnuitdolfijn (Lagenorhynchus albirostris) · Dolfijn van Peale (Lagenorhynchus australis) · Zandloperdolfijn (Lagenorhynchus cruciger) · Witgestreepte dolfijn (Lagenorhynchus obliquidens) · Donkergestreepte dolfijn (Lagenorhynchus obscurus)Lissodelphis:Noordelijke gladde dolfijn (Lissodelphis borealis) · Zuidelijke gladde dolfijn (Lissodelphis peronii)Orcaella:Irrawaddydolfijn (Orcaella brevirostris) · Australische snubvindolfijn (Orcaella heinsohni)Orcinus:Orka (Orcinus orca)PlatalearostrumHoekmans stompsnuitdolfijn (Platalearostrum hoekmani) †Peponocephala:Witlipdolfijn (Peponocephala electra)Pseudorca:Zwarte zwaardwalvis (Pseudorca crassidens)Sotalia:Tucuxi (Sotalia fluviatilis) · Costero (Sotalia guianensis)Sousa:Chinese witte dolfijn (Sousa chinensis) · Kameroendolfijn (Sousa teuszii)Stenella:Slanke dolfijn (Stenella attenuata) · Clymenedolfijn (Stenella clymene) · Gestreepte dolfijn (Stenella coeruleoalba) · Atlantische vlekdolfijn (Stenella frontalis) · Langsnuitdolfijn (Stenella longirostris)Steno:Snaveldolfijn (Steno bredanensis)Tursiops:Langbektuimelaar (Tursiops aduncus) · Tuimelaar (Tursiops truncatus)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Atlantische vlekdolfijn: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

De Atlantische vlekdolfijn of de Atlantische gevlekte dolfijn (Stenella frontalis) is een dolfijnensoort die in de golfstroom van de noordelijke Atlantische Oceaan leeft.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Delfinek plamisty ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Delfinek plamisty[4], delfin uzdeczkowy[5] (Stenella frontalis) – gatunek ssaka z rodziny delfinowatych (Delphinidae).

Często spotykany atlantycki delfin, którego pożywieniem są różnorodne głowonogi i ryby. Czasami łowi się je przypadkowo razem z tuńczykami, ginie w ten sposób duża część stada. Niekiedy również poławiany jest przez harpunników dla mięsa.

Delfin uzdeczkowy lubi pływać z ludźmi, nawet czasem zwalnia, żeby człowiek mógł za nim nadążyć, jest bardzo towarzyski, o czym świadczy fakt, że w jego stadach często zauważa się przedstawicieli innych gatunków.

Jego kształt, zwłaszcza głowa, przypomina wyglądem butlonosa i, pomimo że jest od niego dużo mniejszy, bywają ze sobą mylone. Delfinek plamisty jest czarno-biały, z białymi plamkami na grzbiecie i czarnymi na brzuchu. Dorosłe osobniki osiągają od 2,2 (samiec) do 2,3 (samica) metra długości przy wadze 130-140 kg. Największy dotąd zmierzony okaz, samica, mierzyła 2,29 m i ważyła 140 kg.

Obecnie wielkość populacji delfinka plamistego oceniana jest na 100 tysięcy osobników i wciąż rośnie, na co wskazuje wzrost liczby zwierząt spotykanych na Bahamach, Azorach czy Bermudach. Pomimo tego został wpisany do II Aneksu Konwencji o Międzynarodowym Handlu Gatunków Zagrożonych Wyginięciem (CITES)[6].

Dorosłe osobniki osiągają dojrzałość płciową po 12 latach. Ciąża trwa podobnie jak u ludzi, około 9 miesięcy. Młode tuż po porodzie mierzą 90-100 cm. Przez 11-12 miesięcy pozostają pod opieką matki.

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d Stenella frontalis, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Stenella frontalis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 16 stycznia 2010]
  3. Hammond, P.S., Bearzi, G., Bjørge, A., Forney, K.A., Karkzmarski, L., Kasuya, T., Perrin, W.F., Scott, M.D., Wang, J.Y. , Wells, R.S. & Wilson, B. 2012, Stenella frontalis [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-16] (ang.).
  4. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 189. ISBN 978-83-88147-15-9.
  5. Polskie i łacińskie nazwy waleni. Stacja Morska Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego. [dostęp 2015-09-13].
  6. Appendices I, II and III of CITES (ang.). cites.org, 12 czerwca 2013. [dostęp 2013-07-03].
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Delfinek plamisty: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Delfinek plamisty, delfin uzdeczkowy (Stenella frontalis) – gatunek ssaka z rodziny delfinowatych (Delphinidae).

Często spotykany atlantycki delfin, którego pożywieniem są różnorodne głowonogi i ryby. Czasami łowi się je przypadkowo razem z tuńczykami, ginie w ten sposób duża część stada. Niekiedy również poławiany jest przez harpunników dla mięsa.

Delfin uzdeczkowy lubi pływać z ludźmi, nawet czasem zwalnia, żeby człowiek mógł za nim nadążyć, jest bardzo towarzyski, o czym świadczy fakt, że w jego stadach często zauważa się przedstawicieli innych gatunków.

Jego kształt, zwłaszcza głowa, przypomina wyglądem butlonosa i, pomimo że jest od niego dużo mniejszy, bywają ze sobą mylone. Delfinek plamisty jest czarno-biały, z białymi plamkami na grzbiecie i czarnymi na brzuchu. Dorosłe osobniki osiągają od 2,2 (samiec) do 2,3 (samica) metra długości przy wadze 130-140 kg. Największy dotąd zmierzony okaz, samica, mierzyła 2,29 m i ważyła 140 kg.

Obecnie wielkość populacji delfinka plamistego oceniana jest na 100 tysięcy osobników i wciąż rośnie, na co wskazuje wzrost liczby zwierząt spotykanych na Bahamach, Azorach czy Bermudach. Pomimo tego został wpisany do II Aneksu Konwencji o Międzynarodowym Handlu Gatunków Zagrożonych Wyginięciem (CITES).

Dorosłe osobniki osiągają dojrzałość płciową po 12 latach. Ciąża trwa podobnie jak u ludzi, około 9 miesięcy. Młode tuż po porodzie mierzą 90-100 cm. Przez 11-12 miesięcy pozostają pod opieką matki.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Golfinho-pintado-do-atlântico ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O golfinho-pintado-do-atlântico (Stenella frontalis) é um cetáceo da família Delphinidae encontrado nas águas temperadas e tropicais do Oceano Atlântico.

 src=
Golfinho-pintado-do-atlântico (Stenella frontalis)

Etimologia

A origem do termo golfinho-pintado-do-atlântico deve-se às manchas esbranquiçadas presentes na pele do animal, somada ao fato da espécie ser endêmica do Oceano Atlântico[1]. O gênero da espécie, Stenella, é uma palavra de origem grega, steno, sendo o diminutivo de estreito. A palavra frontalis é um termo do latim que significa testa/fronte.

A espécie apresenta inúmeros nomes populares, entre eles: golfinho-manchado, golfinho-manchado-da-corrente-do-golfo, boto-manchado e boto-de-Cuvier[1].

Taxonomia e Sistemática

 src=
Georges Cuvier, 1769 - 1832

Em 1812 a espécie foi eventualmente reconhecida por G. Cuvier, como Delphinus dubius, contudo, a validação de sua história taxonômica se deu em 1829 com a descrição de Cuvier, baseada em uma espécie de Cabo Verde, na África Ocidental. Desse modo, nomeando-a como Stenella frontalis[1].

A ampla variação geográfica do golfinho-pintado-do-atlântico, resultou em uma má identificação das espécies e uma confusão taxonômica[2]. Por muitos anos, a taxonomia do golfinho-manchado-do-atlântico foi confundida com a espécie Stenella attenuata (golfinho-manchado-pantropical). Embora haja semelhança entre os crânios de ambas as espécies, a partir de análise filogenética, foi constatado que não há familiaridade[3].

 src=
Stenella attenuata (golginho-manchado-pantropical)

As costas marinhas do Atlântico possuem uma grande concentração de golfinho-pintado-do-atlântico, enquanto há uma proporção bem inferior na Corrente do Golfo e no Atlântico Norte Central[4].

Pesquisas moleculares indicam que o gênero “Stenella” é parafilético, assim, a sub família Delphininae, à qual a espécie pertence atualmente, pode passar por uma reestruturação ao longo dos próximos anos, podendo ser atribuída a um gênero diferente[2].

Alguns estudos sugerem que há uma relação de proximidade com a espécie Tursiops truncatus, conhecida como golfinho-de-nariz-de-garrafa, do Oceano Indo-Pacífico[5].

Morfologia e Distribuição

 src=
Stenella frontalis

O golfinho-pintado-do-Atlântico possui duas formas distintas, uma de corpo mais robusto e mais manchado é encontrado ao longo da costa dos dois lados do Atlântico, a outra forma, mais delicada e menos manchada ou até mesmo completamente sem manchas é encontrada no Golfo do México e no Atlântico Norte[6].

Os filhotes nascem sem manchas, com uma coloração que varia nos tons acinzentados no dorso e com áreas esbranquiçadas no ventre. As manchas começam a aparecer entre 2 e 6 anos de vida, aumentando em tamanho e volume até os 16 anos[2].

Possui bico considerado médio, bem acentuado no melão (estrutura abaixo do orifício nasal). A nadadeira dorsal é alta e de forma falcada. Os adultos podem chegar até 229 cm de comprimento e pesar até 143 kg. Possuem de 32 até 42 dentes na mandíbula superior e de 30 a 40 na mandíbula inferior[2].

Ecologia

Nas Bahamas, esses animais habitam águas rasas (6 a 12 m). Sua dieta varia entre peixes epipelágicos e mesopelágicos de pequeno a grande porte, lulas e invertebrados bênticos, como crustáceos e moluscos, sua dieta provavelmente varia entre as formas que habitam a área costeira do Atlântico e a que habita o Golfo do México. Os únicos predadores conhecidos são os tubarões, porém, provavelmente esses animais também são predados pelas orcas (Orcinus orca) e outros pequenos cetáceos dentados[7].

Comportamento

 src=
Golfinho-de-nariz-garrafa

A espécie mergulha até, aproximadamente, 60 metros, os mais longos mergulhos duram até 6 minutos de acordo com registros, apesar da capacidade, esses animais preferem ficar em profundidades com menos de 10 metros[8]. Estudos comportamentais realizados nas Bahamas identificaram uma relação próxima da espécie com os golfinhos-de-nariz-de-garrafa (Tursiops truncatus) durante atividades forrageiras e migrações. Os grupos possivelmente são divididos por idade e sexo, podendo chegar até 100 indivíduos. Grupos da espécie já foram vistos associados com atuns, outros cetáceos e aves marinhas em grandes grupos de caça[9].

Histórico da Espécie

Pouco se sabe do histórico da espécie, a partir de um acompanhamento realizado no Brasil com 44 espécimes, foi possível mensurar que a espécie vive aproximadamente 23 anos, chegando a seu comprimento máximo aos 20 anos. As fêmeas atingem a maturidade sexual entre 8 e 15 anos. Possuem intervalo de gestação de 3 anos e cuidado parental próximo até 5 anos[2].

Conservação

 src=
Stenella frontalis

Apesar de estar na categoria “pouco preocupante” na lista vermelha da IUCN (União Internacional para a Conservação da Natureza), o golfinho-pintado-do-atlântico está sujeito a diversas ameaças, sendo que a principal delas é a captura acidental em pescarias. De acordo ainda com a IUCN, apesar de no Brasil as taxas de captura acidental da espécies serem mais baixas, pode haver imprecisão dos números obtidos nas áreas de distribuição[10].

Um exemplo de como a pescaria é a principal ameaça para a espécie Stenella frontalis pode ser demonstrado em um evento documentado no país Mauritânia, na África, em 1995, quando por conta da captura acidental em uma pescaria local, 125 golfinhos-pintados-do-atlântico foram encontrados mortos ao longo da costa norte da capital do país[10].

Outra possível ameaça para a espécie é a caça, que ocorre em pequena escala e é considerada a única forma de captura direta da Stenella frontalis[10].

Desta forma, se fazem necessárias ações de conservação para a espécie. Uma delas é a investigação da abundância e captura acidental em pescarias ao largo da África Ocidental. Além disso, pesquisas sobre o tamanho da população, distribuição, tendências e ameaças, e monitoramento das tendências populacionais são importantes para ter mais informações sobre a espécie em questão[10]. Assim, será possível entender melhor as necessidades de conservação da espécie, visto que, hoje, o maior problema para conservação das espécies de pequenos cetáceos costeiros no Brasil é a escassez de supervisão e monitoramento de capturas acidentais e estimativas dos tamanhos populacionais[11]. Além disso, de acordo com Rosa, Zappes e Di Beneditto, 2012, “a insuficiência de informação sobre o esforço de pesca dificulta a estimativa de mortalidade em operações de pesca.”

Aspectos Culturais

 src=
Barco utilizado na Pesca Artesanal

A pesca artesanal é um aspecto cultural passado de geração em geração muito recorrente nos litorais do Brasil, já que também é uma atividade que gera renda para diversas famílias. Dito isso, a utilização de redes de espera para a prática causa interações negativas entre os pescadores e os cetáceos, que acabam mortos. Com a captura acidental, os pescadores, ou descartam a carcaça dos golfinhos no mar, ou utilizam suas musculaturas e gorduras das carcaças para confeccionar iscas que são utilizadas na captura de cação. Sendo que, o consumo de golfinhos não é um aspecto presente na cultura dos pescadores pois o animal possui excesso de gordura no corpo. É importante lembrar que a captura dos golfinhos pelos pescadores artesanais ocorrem apenas de forma não intencional/acidental[12].

 src=
Fernando de Noronha - Mirantes dos Golfinhos

Outro aspecto cultural observado no Brasil e, mais especificamente, em Fernando de Noronha, é o turismo de observação de golfinhos. A observação dos golfinhos é muito comum na região em questão, que é conhecida como um dos melhores locais para a prática, já que há alta presença da espécie. A atividade pode ser realizada tanto através de barcos, como através do Mirante do Golfinhos, onde a trajetória é feita por trilha. Sendo que a observação através do Mirante é considerada mais informativa e educacional por manter equipes de monitoramento em pontos fixos, tornando a atividade de turismo uma aliada à conservação ambiental e à geração de renda para a população local[13].

Referências

  1. a b c PERRIN, W. F.; CALDWELL, D. K.; CALDWELL, M. C. Atlantic Spotted Dolphin Stenella frontalis (G. Cuvier, 1829). Handbook Marine Mammals, Vol. 5, 1994. Disponível em: . Acesso em: 02 mai. 2021.
  2. a b c d e WÜRSIG, B.; PERRIN, W. F.; THEWISSEN, J. G. M. (2009). Encyclopedia of marine mammals. Academic Press (em inglês). [S.l.: s.n.] Consultado em 2 de maio de 2021 !CS1 manut: Usa parâmetro autores (link)
  3. LEDUC, R. G.; PERRIN, W. F.; DIZON, A. E. Phylogenetic relationships among the delphinid cetaceans based on full cytochrome b sequences. 1999.
  4. PERRIN, W. F. Development and homologies of head stripes in the delphinid cetaceans. 1997.
  5. MORENO, I. B.; ZERBINI, A. N.; DANILEWICZ, D.; SANTOS, M. C. O.; SIMÕES-LOPES, P. C.; BRITO-JR, J. L.; AZEVEDO, A. Distribution and habitat characteristics of dolphins of the genus Stenella (Cetacea: Delphinidae) in the Southwest Atlantic Ocean. 2005.
  6. ADAMS, L. D.; ROSEL, P. E. Population differentiation of the Atlantic spotted dolphin ( Stenella frontalis ) in the western North Atlantic, including the Gulf of Mexico . 2006.
  7. DAVIS, R. W.; WORTHY, G. A. J.; WÜRSIG, B.; LYNN, S. K. Diving behavior and at-sea movements of an Atlantic spotted dolphin in the Gulf of Mexico. 1996.
  8. MULLIN, K. D.; FULLING, G. L. Abundance of cetaceans in the southern US North Atlantic Ocean during summer 1998. 2003.
  9. JEFFERSON, T. A.; WEBBER, M. A.; PITMAN, R. L. “Marine Mammals of the World: A Comprehensive Guide to Their Identification.” Elsevier, San Diego, 2006.
  10. a b c d BRAULIK, G. & JEFFERSON, T.A (2018). «Stenella frontalis». The IUCN Red List of Threatened Species (em inglês). Consultado em 30 de abril de 2021 !CS1 manut: Usa parâmetro autores (link)
  11. ROSA, G. A., ZAPPES, C. A., DI BENEDITTO, A. P. M (2012). «Etnoecologia de pequenos cetáceos: interações entre a pesca artesanal e golfinhos no norte do estado do Rio de Janeiro, Brasil.». Rio de Janeiro. Revista Biotemas. Consultado em 1 de maio de 2021 !CS1 manut: Usa parâmetro autores (link)
  12. SEMINARA, C. I.; BARBOSA, M. L. V.; PENDU, Y (2019). «Interactions between cetaceans and artisanal fishermen from Ilhéus, Bahia - Brazil». Campinas. Biota Neotrop (em inglês). 19 (4). Consultado em 1 de maio de 2021 !CS1 manut: Usa parâmetro autores (link)
  13. TISCHER, M. C. et al. (2018). «A historical perspective on the life cycle of a tourist activity: dolphin watching in Brazil's Fernando de Noronha archipelago». Ethnobio Conserv 7:9. Consultado em 1 de maio de 2021 A referência emprega parâmetros obsoletos |publicado por= (ajuda) !CS1 manut: Usa parâmetro autores (link) !CS1 manut: Uso explícito de et al. (link)

Bibliografia

  • MEAD, J. G.; BROWNELL, R. L. (2005). Order Cetacea. In: WILSON, D. E.; REEDER, D. M. (Eds.) Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference. 3ª edição. Baltimore: Johns Hopkins University Press. p. 723-743.
  • Braulik, G. & Jefferson, T.A. 2018. Stenella frontalis. The IUCN Red List of Threatened Species 2018: e.T20732A50375312. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2018-2.RLTS.T20732A50375312.en
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Golfinho-pintado-do-atlântico: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O golfinho-pintado-do-atlântico (Stenella frontalis) é um cetáceo da família Delphinidae encontrado nas águas temperadas e tropicais do Oceano Atlântico.

 src= Golfinho-pintado-do-atlântico (Stenella frontalis)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Tygeldelfin ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Tygeldefin eller fläckig delfin (Stenella frontalis) är en delfinart som förekommer i varma regioner av Atlanten i samma vatten som flasknosdelfin.

Systematik

Tygeldefinen beskrevs taxonomiskt 1829 av Georges Cuvier. Eftersom det finns stora variationer inom arten har olika auktoriteter behandlat den olika genom åren. Idag behandlas den som en monotypisk art men studier indikerar att den stora och fläckiga varianten av tygeldelfin, som förekommer vid Florida, bör klassas som en underart.

Utseende

Tygeldelfinens färg förändras med ålder. Som kalv är den grå medan subadult har mörka fläckar på magen, vita fläckar på kroppssidan och ryggen medan stjärtfenan brukar vara mörkgrå. Som adult har den en närmast svart kropp med vita fläckar.

Tygeldelfinen är en kraftig delfin. Som nyfödd mäter den ungefär en meter lång medan en adult delfin kan bli upp emot 2,20-2,50 meter och väga runt 130 kg.

Status och hot

Det finns idag runt 100 000 tygeldelfiner.[källa behövs] Hot mot arter är exempelvis fiskenät och jakt som för andra delfinarter.[1]

Referenser

Fritt översatt från engelskspråkiga wikipedias artikel Spotted Dophin

Noter

  1. ^ [a b] Stenella frontalisIUCN:s rödlista, auktor: Hammond, P.S. et. al. (2008), läst 11 januari 2009.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Tygeldelfin: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Tygeldefin eller fläckig delfin (Stenella frontalis) är en delfinart som förekommer i varma regioner av Atlanten i samma vatten som flasknosdelfin.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Atlantik benekli yunusu ( Turco )

fornecido por wikipedia TR

Atlantik benekli yunusu (Stenella frontalis), Stenella cinsindeki beş yunus türünden biridir. Kuzey Atlas Okyanusu'nda Gulf Stream'de bulunur. Bu türün yaşlı üyelerinin gövdeleri üzerinde oldukça ayırtedici benekler yer alır.

Taksonomi

Atlantik benekli yunusu ilk olarak Cuvier tarafından 1828 yılında tanımlanmıştır. Bireylerin fiziksel biçimleri arasında önemli derecede farklılıklar olması nedeniyle uzmanlar uzun bir süre doğru taksonomik sınıflamanın ne olduğu konusunda kararsız kalmıştır. Şu anda tek bir tür tanınmaktadır ancak Florida yakınlarında bulunan büyük ve kendine özgü beneklere sahip bir varyant bir alttür olarak ve hatta kendine özgü bir tür olarak da sınıflandırılabilir.

Cope tarafından 1866'da yapılan sınıflamada bilimsel adı Stenella plagiodon olarak geçmiştir ancak bu isim günümüzde geçersizdir.

Fiziksel tanımlama

 src=
Stenella frontalis, La Gomera

Atlantik benekli yunusunun deri rengi yaşı ilerledikçe oldukça farklılaşır. Yavru yunuslar tekdüze gri bir renktedir. Yavrular sütten kesildikten sonra beneklenmeye başlar. Genç yunusların karınlarında bazı koyu lekeler ve yanlarında da beyaz lekeler vardır. Sırtları ve sırt yüzgeçleri vücutlarının geri kalanından daha koyu bir gri rengindedir. Hayvan olgunlaştıkça lekeler daha yoğunlaşır ve tüm vücuda yayılır. Erişkinlikte vücut üzerinde beyaz lekeler oluşan siyah bir renk alır.

Yavru yunuslar doğduklarında 90–110 cm. boyunda olur. Erişkin erkekler 2,26 metre boyunda ve 140 kg. ağırlığındadır. Dişilerin boyu 2,29 metre ağırlığı da 130 kg. civarındadır. Kendilerinden daha küçük olan pantropik benekli yunusu ile karşılaştırıldıklarında daha dayanıklıdırlar. Pantropik benekli yunus ve afalina ile aynı bölgelerde bulunur.

Kendi cinsindeki diğer türler gibi Atlantik benekli yunusu da sosyal ve sokulgan bir hayvandır. Hızlı yüzer, teknelerin yanından gider ve havada akrobatik gösteriler yapabilir.

Popülasyon ve dağılım

Bu tür Atlas Okyanusu'nun ılıman ve tropikal alanlarına özgüdür. Gulf Stream'in batı ucunda, Florida ile Bermuda arasında oldukça yüksek oranda gözlemlenmişlerdir. Meksika Körfezi'nde de yaşarlar. Daha az sıklıkla da olsa Azorların ve Kanarya Adaları'nın açıklarında da görülürler. Kuzeyde ise Cape Cod ile İspanya'nın güneybatı ucu arasındaki hat boyunca görülebilirler. Güneyde ise Brezilya'da Rio Grande do Sul ile Afrika'nın batısına kadar bulunurlar ancak bu bölgedeki dağılımları çok iyi anlaşılamamıştır.

Yaklaşık yirmi yıl kadar önce Bahamalar'da 80 civarında Atlantik benekli yunusu vardı. Günümüzde aynı yerde yaklaşık 200 yunus bulunmaktadır. Bulundukları bölgede yaşayan diğer yunuslara benzerlikleri nedeniyle Atlantik benekli yunusunun popülasyonunu tam olarak belirlemek oldukça zordur. Mantıklı bir tahmin ile bu sayının 100.000 civarında olduğu düşünülmektedir.

İnsan ile etkileşim

Bazı Atlantik benekli yunusları, özellikle de Bahamalar'da bulunanlar insan ile temasa alışmıştır. Buralarda yunusları izlemek ve birlikte yüzmek için özel turlar düzenlenmektedir.

Atlantik benekli yunusları zıpkın ile balık avlayanlara hedef olmakta ve her yıl bazı yunuslar balık ağlarına takılmaktadır. Ancak bunların bu türlerin hayatta kalmasını etkilemediği düşünülmektedir.

Notlar

  • Balinalar Uzmanlık Grubu (1996). Stenella frontalis. 2006 IUCN Kırmızı Liste. IUCN 2006. 2 Ocak 2007'de erişildi. Bilgibankası girişinde bu türün neden eksik bilgi sınıfında listelendiği açıklanmaktadır.
  • Whales Dolphins and Porpoises, Mark Carwardine, Dorling Kindersley Handbooks, ISBN 0-7513-2781-6
  • National Audubon Society Guide to Marine Mammals of the World, Reeves, Stewart, Clapham and Powell, ISBN 0-375-41141-0
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia TR

Atlantik benekli yunusu: Brief Summary ( Turco )

fornecido por wikipedia TR

Atlantik benekli yunusu (Stenella frontalis), Stenella cinsindeki beş yunus türünden biridir. Kuzey Atlas Okyanusu'nda Gulf Stream'de bulunur. Bu türün yaşlı üyelerinin gövdeleri üzerinde oldukça ayırtedici benekler yer alır.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia TR

Stenella frontalis ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK

Поширення

Цей вид зустрічається тільки в Атлантичному океані, від південної Бразилії до США (Нова англія) на заході, і до узбережжя Африки на сході. Мешкає на континентальному шельфі, як правило, всередині або поруч з 200-метрової ізобати (в межах 250-350 км від узбережжя), але іноді вступає в дуже мілку воду поблизу пляжу сезонно, можливо, в гонитві за мігруючою рибою.

Опис

Дельфінята забарвлені в однорідний сірий колір. після припинення лактації відбуваються зміни в зовнішньому вигляді. Зрештою спина стає темно-сірою, боки світліші за спину, а черево — білим. Довжина близько 89-110 см.

Поведінка

Раціоном служить широкий спектр риб і кальмарів як з товщі води так і донних, а також донних безхребетних.

Загрози і захист

Цілеспрямованого вилову нема.

Посилання

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Cá heo đốm Đại Tây Dương ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Stenella frontalis là một loài động vật có vú trong họ Delphinidae, bộ Cetacea. Loài này được G. Cuvier mô tả năm 1829.[2] Loài này được tìm thấy trong các dòng hải lưu Gulf Stream của Bắc Đại Tây Dương. Thành viên cũ của các loài có màu đốm rất đặc biệt trên tất cả các cơ quan của chúng.

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ HammondHammond, P.S., Bearzi, G., Bjørge, A., Forney, K., Karczmarski, L., Kasuya, T., Perrin, W.F., Scott, M.D., Wang, J.Y., Wells, R.S. & Wilson, B. (2008). Stenella frontalis. 2008 Sách đỏ IUCN. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế 2008. Truy cập ngày 7 tháng 10 năm 2008.
  2. ^ Wilson, D. E.; Reeder, D. M. biên tập (2005). “Stenella frontalis”. Mammal Species of the World . Baltimore: Nhà in Đại học Johns Hopkins, 2 tập (2.142 trang). ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.

Tham khảo

Liên kết ngoài

 src= Phương tiện liên quan tới Stenella frontalis tại Wikimedia Commons

Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến Bộ Cá voi (Cetacea) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Cá heo đốm Đại Tây Dương: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Stenella frontalis là một loài động vật có vú trong họ Delphinidae, bộ Cetacea. Loài này được G. Cuvier mô tả năm 1829. Loài này được tìm thấy trong các dòng hải lưu Gulf Stream của Bắc Đại Tây Dương. Thành viên cũ của các loài có màu đốm rất đặc biệt trên tất cả các cơ quan của chúng.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Большелобый продельфин ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Подкласс: Звери
Инфракласс: Плацентарные
Надотряд: Лавразиотерии
Подотряд: Зубатые киты
Семейство: Дельфиновые
Вид: Большелобый продельфин
Международное научное название

Stenella frontalis (G. Cuvier, 1829)

Синонимы
Stenella plagiodon Cope, 1866
Ареал

изображение

Охранный статус
Status none DD.svg
Недостаточно данных
IUCN Data Deficient: 20732
Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 552460NCBI 103590EOL 1035713FW 82056

Большелобый продельфин (лат. Stenella frontalis) — вид из семейства дельфинов, эндемик умеренных и тропических вод Атлантического океана. Взрослые представители вида имеют очень характерную пятнистую окраску по всему телу.

Описание

Дельфинята окрашены в однородный серый цвет. По мере роста происходят изменения во внешнем виде. Спина становится тёмно-серой, бока светлее спины, а брюхо — белым. Длина тела достигает 2,3 м.

Ареал

Этот вид встречается только в Атлантическом океане, от Южной Бразилии до США (Новая Англия) на западе, и до побережья Африки на востоке. Обитает на континентальном шельфе, как правило, внутри или рядом с 200-метровой изобатой (в пределах 250-350 км от побережья), но иногда сезонно заплывает в мелководье вблизи пляжей, возможно, в погоне за мигрирующей рыбой.

Питание

В состав рациона входит широкий спектр рыб и кальмаров как из толщи воды, так и донных, а также донных беспозвоночных.

Охрана

Целенаправленного вылова нет.

Ссылки

Улучшение статьи
Для улучшения этой статьи желательно:
Панда Это заготовка статьи по зоологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её.  title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Большелобый продельфин: Brief Summary ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию

Большелобый продельфин (лат. Stenella frontalis) — вид из семейства дельфинов, эндемик умеренных и тропических вод Атлантического океана. Взрослые представители вида имеют очень характерную пятнистую окраску по всему телу.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

タイセイヨウマダライルカ ( Japonês )

fornecido por wikipedia 日本語
タイセイヨウマダライルカ タイセイヨウマダライルカ
タイセイヨウマダライルカ
分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 哺乳綱 Mammalia : 鯨偶蹄目 Cetartiodactyla 亜目 : ハクジラ亜目 Odontoceti : マイルカ科 Delphinidae : スジイルカ属 Stenella : タイセイヨウマダライルカ S. frontalis 学名 Stenella frontalis
(Cuvier, 1829) 和名 タイセイヨウマダライルカ 英名 Atlantic Spotted Dolphin

タイセイヨウマダライルカ(大西洋斑海豚、Stenella frontalis)は鯨偶蹄目ハクジラ亜目マイルカ科スジイルカ属に属するイルカである。

大西洋の温帯から熱帯にかけて、特に北大西洋のメキシコ湾流が流れる海域に多く棲息する。

成長すると、特徴のある斑(まだら)模様が身体中に現れる。

カスリイルカとも呼ばれる。 シノニムとして Stenella plagiodon (Cope, 1866) がある。

分類学[編集]

タイセイヨウマダライルカは、1828年、キュヴィエによって新種として報告された。身体の特徴の個体差が大きいため、分類は難しかったが、現在では単一のとされている。アメリカ合衆国フロリダ州周辺では、他よりも少し大きく、特に斑模様が目立つ種類が良く見られる。これらがタイセイヨウマダライルカの亜種あるいはタイセイヨウマダライルカとは別の種として分類される可能性もある。

形態[編集]

成体の体長は1.7m - 2.3m。タイセイヨウマダライルカは産まれた時点ではほぼ均一な灰色であり、特徴的な斑を持たない。が、成長につれて大きく変化し、腹側には濃い灰色の斑紋、横腹には白い斑紋が現れ、背や背びれは濃い灰色となる。成熟するにつれ斑紋は濃くなり、数も増えて体中を覆うようになり、完全に成熟すると、白点のあるほぼ真っ黒な模様になる。[1]

ハンドウイルカマダライルカと見間違えやすいが、太く長い、ずんぐりとした胴体、肩から背びれにかけての明るい色の帯がこの種の識別点である[1]

生態[編集]

スジイルカ属の他の種と同じく、群を成して行動することを好む。泳ぐのは速く、船の船首波を跳んだり、アクロバット的なジャンプを行うことも良くある。

生息数と分布[編集]

 src=
タイセイヨウマダライルカの生息域

タイセイヨウマダライルカは大西洋の温帯から熱帯にかけての海域に固有のイルカである。フロリダ州からバミューダにかけてのメキシコ湾流の西の端あたりでは良く見られる。また、メキシコ湾にも棲息する。もっと東のアゾレス諸島カナリア諸島で見られることはあまり頻繁ではない。北限は、アメリカ合衆国マサチューセッツ州ケープコッドスペインの南西の端を繋ぐ線のあたりである。南限は良くわかってはいないが、ブラジルリオグランデ・ド・スル州西アフリカ沖などに棲息することはわかっている。

同じ海域に、似たような他の種類のイルカが多数棲息しているために、タイセイヨウマダライルカの生息数を正確に調べることは困難である。全生息数を控えめに言えば約10万頭である。

人間との関り[編集]

一部のタイセイヨウマダライルカ、特にバハマ周辺に棲息するタイセイヨウマダライルカは人間との接触に慣れ親しんでおり、船によるドルフィンウォッチングだけでなく、ドルフィンスイム(イルカと一緒に泳ぐこと)も一般的に行われている。人間をあまり恐がらないことを利用して、イルカ研究者は背びれに無線発信機を取り付けて、行動パターンを観察することもある。

タイセイヨウマダライルカがイルカ漁の対象となって捕獲されることも時折ある。また、刺し網による混獲もある。しかしながら、これらのことが原因となってタイセイヨウマダライルカが絶滅してしまうおそれがあるとは、現時点では考えられていない。

IUCNレッドリストでは DD(Data Deficient、「データ不足」)に分類されている。

DATA DEFICIENT (IUCN Red List Ver. 2.3 (1994))

Status none DD.svg

脚注[編集]

[ヘルプ]
  1. ^ a b 『世界哺乳類図鑑』 187頁

参考文献、外部リンク[編集]

 src=
出典は列挙するだけでなく、脚注などを用いてどの記述の情報源であるかを明記してください。記事の信頼性向上にご協力をお願いいたします。2013年5月
  1. M. Carwardine, Whales Dolphins and Porpoises, Dorling Kindersley Handbooks. ISBN 0751327816
  2. Reeves et al., National Audubon Society Guide to Marine Mammals of the World. ISBN 0375411410
  3. 海棲哺乳類図鑑 - 国立科学博物館 動物研究部
  4. 「地球! ふしぎ大自然 - 大西洋バハマ諸島 イルカの群れ 知性あふれる素顔」 - 日本放送協会(NHK)
  5. Stenella frontalis - CMS (Conservation on Migratory Species)
  6. Cetacean Specialist Group 1996. Stenella frontalis - In: IUCN 2006. 2006 IUCN Red List of Threatened Species.
  • ジュリエット・クラットン・ブロック 『世界哺乳類図鑑』 ダン・E・ウィルソン、新樹社〈ネイチャー・ハンドブック〉、ISBN 4-7875-8533-9。
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
ウィキペディアの著者と編集者
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 日本語

タイセイヨウマダライルカ: Brief Summary ( Japonês )

fornecido por wikipedia 日本語

タイセイヨウマダライルカ(大西洋斑海豚、Stenella frontalis)は鯨偶蹄目ハクジラ亜目マイルカ科スジイルカ属に属するイルカである。

大西洋の温帯から熱帯にかけて、特に北大西洋のメキシコ湾流が流れる海域に多く棲息する。

成長すると、特徴のある斑(まだら)模様が身体中に現れる。

カスリイルカとも呼ばれる。 シノニムとして Stenella plagiodon (Cope, 1866) がある。

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
ウィキペディアの著者と編集者
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 日本語

대서양알락돌고래 ( Coreano )

fornecido por wikipedia 한국어 위키백과

대서양알락돌고래(Stenella frontalis, Atlantic spotted dolphin)는 참돌고래과 알락돌고래속에 속하는 돌고래의 일종이다.[1] 북대서양멕시코 만류에서 발견된다.

각주

  1. Mead, J.G.; Brownell, R.L., Jr. (2005). 〈Order Cetacea〉 [고래목]. Wilson, D.E.; Reeder, D.M. 《Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference》 (영어) 3판. 존스 홉킨스 대학교 출판사. 723–743쪽. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  2. “Stenella frontalis”. 《멸종 위기 종의 IUCN 적색 목록. 2008판》 (영어). 국제 자연 보전 연맹. 2008. 2008년 10월 7일에 확인함.
  • Whales Dolphins and Porpoises, Mark Carwardine, Dorling Kindersley Handbooks, ISBN 0-7513-2781-6
  • National Audubon Society Guide to Marine Mammals of the World, Reeves, Stewart, Clapham and Powell,and there is no characteristics for survival. ISBN 0-375-41141-0
  • Perrin, William F. (2002). "Stenella frontalis". Mammalian Species (702):1–6.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia 작가 및 편집자

대서양알락돌고래: Brief Summary ( Coreano )

fornecido por wikipedia 한국어 위키백과

대서양알락돌고래(Stenella frontalis, Atlantic spotted dolphin)는 참돌고래과 알락돌고래속에 속하는 돌고래의 일종이다. 북대서양멕시코 만류에서 발견된다.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia 작가 및 편집자

Distribution ( Inglês )

fornecido por World Register of Marine Species
Cape Cod to South America

Referência

North-West Atlantic Ocean species (NWARMS)

licença
cc-by-4.0
direitos autorais
WoRMS Editorial Board
contribuidor
Kennedy, Mary [email]

Habitat ( Inglês )

fornecido por World Register of Marine Species
tropical to warm temperate, mostly offshore over continental shelf

Referência

van der Land, J. (ed). (2008). UNESCO-IOC Register of Marine Organisms (URMO).

licença
cc-by-4.0
direitos autorais
WoRMS Editorial Board
contribuidor
Jacob van der Land [email]

IUCN Red List Category ( Inglês )

fornecido por World Register of Marine Species
Data Deficient (DD)

Referência

IUCN (2008) Cetacean update of the 2008 IUCN Red List of Threatened Species.

licença
cc-by-4.0
direitos autorais
WoRMS Editorial Board
contribuidor
Perrin, William [email]