nomes no trilho de navegação
La esguila o esguila de ronchel[1] (Palaemon serratus) ye un crustaceu marín o d'agua dulce, asemeyáu a la gamba (Parapenaeus longirostris), decápodu, perteneciente al infraorde de los Caridea, d'unos 10 a 15 cm de llonxitud, pates pequeñes, bordes de las mandíbules frebosos, cuerpu comprimíu, cola mui prollongada respeuto al cuerpu, cáscara feble y color buxáceu. Son relativamente fáciles d'afayar en tol mundu, tanto en cuerpos d'agua dulce como n'agua salao.
Esti artículu ye un entamu. Pues ayudar a la Wikipedia n'asturianu ampliándolu. La esguila o esguila de ronchel (Palaemon serratus) ye un crustaceu marín o d'agua dulce, asemeyáu a la gamba (Parapenaeus longirostris), decápodu, perteneciente al infraorde de los Caridea, d'unos 10 a 15 cm de llonxitud, pates pequeñes, bordes de las mandíbules frebosos, cuerpu comprimíu, cola mui prollongada respeuto al cuerpu, cáscara feble y color buxáceu. Son relativamente fáciles d'afayar en tol mundu, tanto en cuerpos d'agua dulce como n'agua salao.
Ar chevr ruz (Palaemon serratus pe Leander serratus) zo kresteneged mor bihan.
Bevañ a reont er meurvor Atlantel, er mor Kreizdouar hag er mor Du.
Palaemon serratus, és una espècie de gamba que es troba l'Oceà Atlàntic Atlàntic des de Dinamarca fins a Mauritània, al Mar Mediterrani i al Mar Negre.[4]
Els individus d'aquesta espècie viuen entre 3 i 5 anys en grups de fins a 40 individus en les esquerdes de les roques de fins a 40 metres de profunditat.[5] Les femelles creixen més ràpid que els mascles, i la població és altament estacional, amb un pic pronunciat en la tardor.[6] Són depredades per una varietat de peixos, incloent espècies de Mullidae, Moronidae, Sparidae i Batrachoididae.[7]
Palaemon serratus, és una espècie de gamba que es troba l'Oceà Atlàntic Atlàntic des de Dinamarca fins a Mauritània, al Mar Mediterrani i al Mar Negre.
Die Sägegarnele (Palaemon serratus) ist eine Garnelenart aus der Gattung der Felsengarnelen (Palaemon) innerhalb der Familie der Felsen- und Partnergarnelen (Palaemonidae). Manchmal wird sie in Anlehnung an den englischen Namen common prawn auch Gewöhnliche Felsengarnele genannt.
Die Sägegarnele ist ein farbloses bis transparentes Tier mit markanter schräger schwarzer Linienzeichnung. Sie wird 9–11 cm lang und ist damit die größte Art der Felsengarnelen. Das Rostrum ist lang, spitz und nach oben gebogen. Es besitzt an der Oberseite 6–7 Dorsalzähne und an der Unterseite 4 oder 5 Ventralzähne.
Die Sägegarnele lebt in einem Verbreitungsgebiet, das im Ostatlantik von den Meeresküsten Schottlands und Dänemarks bis zur Westsahara, den Azoren, Madeira und den Kanarischen Inseln reicht. Außerdem kommt sie im Mittelmeer und im Schwarzen Meer vor.
Sie lebt an felsigen und steinigen Küsten in der unteren Gezeitenzone bzw. dem Sublitoral bis zu 40 m Tiefe und ist damit im Allgemeinen in größeren Tiefen zu finden als Palaemon elegans.
Die Sägegarnele (Palaemon serratus) ist eine Garnelenart aus der Gattung der Felsengarnelen (Palaemon) innerhalb der Familie der Felsen- und Partnergarnelen (Palaemonidae). Manchmal wird sie in Anlehnung an den englischen Namen common prawn auch Gewöhnliche Felsengarnele genannt.
Palaemon serratus, also called the common prawn, is a species of shrimp found in the Atlantic Ocean from Denmark to Mauritania, and in the Mediterranean Sea and Black Sea.[4]
Individuals live for 3–5 years[5] in groups in rocky crevices at depths of up to 40 metres (130 ft).[6] Females grow faster than males, and the population is highly seasonal, with a pronounced peak in the autumn.[7] They are preyed upon by a variety of fish, including species of Mullidae, Moronidae, Sparidae and Batrachoididae.[8] P. serratus can sometimes be found with a prominent bulge in its carapace over its gills. This is caused by the presence of an isopod parasite, such as Bopyrus squillarum.[9]
Palaemon serratus may be distinguished from other species of shrimp by the rostrum, which curves upwards, is bifurcated at the tip and has 6–7 along its upper edge, and 4–5 teeth on the lower edge.[4] Other species may have a slightly curved rostrum, but then the teeth on its dorsal surface continue into the distal third, which is untoothed in P. serratus.[10] P. serratus is pinkish brown, with reddish patterns, and is typically 100 millimetres (3.9 in) long, making it the largest of the native shrimp and prawns around the British Isles.[11]
Palaemon serratus is one of the few invertebrates to have its hearing studied in detail; it is sensitive to frequencies between 100 Hz and 3 kHz, with an acuity similar to that of generalist fish.[12] While the hearing range of a P. serratus individual changes as it grows, all are capable of hearing tones at 500 Hz.[13]
A small commercial fishery exists for P. serratus on the west coast of Great Britain,[5] chiefly in West Wales (Cemaes Head to the Llŷn Peninsula),[14] but extending increasingly far north to include parts of Scotland.[15] In Ireland, fishing for P. serratus began at Baltimore, County Cork in the 1970s and subsequently expanded. A peak landing of 548 t was recorded in 1999, and four counties account for over 90% of the catch — Galway, Kerry, Cork and Waterford.[16] There is now concern that the current levels of exploitation may represent overfishing, and measures are being considered to limit the catch, such as a minimum landing size.[14]
Palaemon serratus, also called the common prawn, is a species of shrimp found in the Atlantic Ocean from Denmark to Mauritania, and in the Mediterranean Sea and Black Sea.
La gamba plateada (Palaemon serratus) es una especie de gamba de la familia Palaemonidae, orden Decapoda.[1]
Vive bajo las rocas para no ser devorada por peces, cangrejos, pulpos, calamares y otros depredadores marinos.
La coloración es gris plateada con bandas horizontales negras. Es parecida a la de las especies Lebbeus grandimanus y Palaemon elegans.
Datos: Q2103330
Multimedia:
Especies: Palaemon serratus
La gamba plateada (Palaemon serratus) es una especie de gamba de la familia Palaemonidae, orden Decapoda.
Izkira handia edo izkira gorria (Palaemon serratus) Crangonidae familiako itsas krustazeo espezie bat da, ekialdeko Atlantikoan, Mediterraneon eta Itsaso Beltzan bizi dena.
Gorputza gardena eta zerrenda urdin eta horiz du.[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Izkira handia edo izkira gorria (Palaemon serratus) Crangonidae familiako itsas krustazeo espezie bat da, ekialdeko Atlantikoan, Mediterraneon eta Itsaso Beltzan bizi dena.
Gorputza gardena eta zerrenda urdin eta horiz du.
Palaemon serratus, la crevette bouquet ou bouquet commun, est une espèce de crevettes de la famille des Palaemonidae. On la trouve dans l'océan Atlantique, du Danemark à la Mauritanie, dans la mer Méditerranée et la mer Noire. Cette espèce a été utilisée comme modèle animal pour l'étude des effets de certains produits toxiques (éléments-traces métalliques ou métaux lourds ou métalloïdes par exemple) sur la phototaxie[3].
Cette crevette bouquet se rencontre dans son milieu dans les crevasses rocheuses à une profondeur moyenne de 40 mètres[4].
P. serratus mesure de 5 à 11 cm de long[5]. Elle peut être distinguée des autres espèces de crevettes par un rostre qui s'incurve vers le haut et bifurqué à la pointe.
Cette espèce est l'un des rares invertébrés dont l'audition a été étudiée en détail ; elle est sensible aux fréquences aquatiques entre 100 Hz et 3 kHz, avec une acuité similaire à celle des poissons[6]. Tandis que la gamme d'audition des espèces du genre Palaemon diffère de P. serratus et de la taille des individus, tous sont capables d'entendre des tonalités à 500 Hz[7].
Cette espèce peut vivre de 3 à 5 ans[8].
La femelle se développe plus rapidement que le mâle[9].
Dans son milieu la crevette bouquet est plutôt saisonnière avec un pic de reproduction en automne[9].
Cette crevette est comme beaucoup d'autres victime potentielle de nombreux prédateurs, dont les poissons : Mullidae, Moronidae, sparidés et Batrachoididae[10].
Cette espèce est largement utilisée et consommée dans l'alimentation humaine.
pêche alimentaire humaine
Palaemon serratus, la crevette bouquet ou bouquet commun, est une espèce de crevettes de la famille des Palaemonidae. On la trouve dans l'océan Atlantique, du Danemark à la Mauritanie, dans la mer Méditerranée et la mer Noire. Cette espèce a été utilisée comme modèle animal pour l'étude des effets de certains produits toxiques (éléments-traces métalliques ou métaux lourds ou métalloïdes par exemple) sur la phototaxie.
O camarón común[2][3] ou camarón[4] (Palaemon serratus, Pennant 1777) é unha especie de crustáceo malacostráceo da orde dos decápodos e familia dos palemónidos que se encontra nas costas do Atlántico oriental, desde Dinamarca até Mauritania, e nos mares Mediterráneo e Negro.[5] É o camarón máis abundante, e máis apreciado, nas rías galegas.
A especie foi descrita por Thomas Pennant en 1777,[6] como Astacus seratus. O xénero Palaemon foi fundado por Friedrich Weber en 1795, e este camarón recibiu ao longo dos anos numerosos sinónimos (véxase sinonimia no cadro da clasificación científica, á dereita).[7]
Este camarón ten, como os seus parentes, un corpo longo e comprimido lateralmente. O cefalotórax, máis curto que o abdome, aparece globoso e liso, cun rostro (prologamento cara a diante máis alá dos ollos) ben desenvolvido e dentado en ambas as marxes.[8]
Precisamente o rostro permite distinguir a Palaemon serratrus doutras especies, xa que o ten curvado cara a arriba, coa punta dividida, e presenta de 6 a 7 dentes ao longo do seu bordo superior e de 4 a 5 no inferior,[5] mentres que outros camaróns, aínda que poden ter o rostro lixeramente curvado, neles os dentes continúan no terzo distal do rostro, que é liso en P. serratus.[9]
O abdome é longo e liso, coa marxe anterior da placa do segundo segmento ou metámero cabalgando sobre a a parte posterior do primeiro; o telson é alongado e triangular, con dous pares de espìñas dorsais e o bordo apical rematado en ángulo agudo, saínte, e con dúas espiñas marxinais pequenas e dúas internas máis longas.[8]
Translúcido, a súa coloración é rosado-apardazada, con pequenas manchas vermellas, e con bandas estreitas escuras que comezan no rostro e percorren o pereion transversalmente.[8]
Mide tipicamente uns 10 cm de lonxitude, sen contar as longas e finas antenas,[8] o que fai del o máis grande dos camaróns nativos das costas do mar do Norte.[10]
Este camarón é un dos poucos invertebrados cuxo oído foi estudado en detalle; é sensíbel ás frecuencias entre 100 Hz e 3 kHz, cunha agudeza similar á da xeneralidade dos peixes.[11]
Vive de 3 a 5 anos[12] (ou até os 6, segundo autores)[8] en grupos duns 40 individuos, en gretas rochosas e furnas da costa, a profundidades de até 40 m.[13]
As femias medran máis rápido que os machos, e a poboación é estacional, cun pico pronunciado en outono.[14] Considérase que as femias non alcanzan a madurez sexual até rematar o segundo verán ou na primavera do seu terceiro ano de vida.[8]
A fecundación é interna, e as femias liberan, 4 ou 5 veces por ano, de dous a catro mil ovos que incuban levándoos debaixo do abdome, prendidos aos apéndices, até a eclosión. No interior do ovo transcorren as primeiras fases larvarias, de maneira que as larvas nacen xa na fase zoea, medindo de 3 a 4 mm; estas larvas teñen dous grandes ollos compostos e trres pares de apéndices a cada lado do cefalotórax, que empregan para nadar en posición vertical e invertida. O desenvolvemento larvario comprende sete estadios, dos que os tres primeiros se consideran como formas zoea e os catro seguintes como mysis, caracterizada esta última pola completa formación do abdome e o telson, e o comezo do desenvolvemento dos pleópodos. Despois da sétima muda ou metamorfose o pequeno camarón toma a forma adulta, aínda que non mide máis que 8 mm, cambian os seus costumes alimenticios e pousa no fondo, comezando a súa vida bentónica.[8]
A alimentación das larvas é a base de zooplancto. De adultos pasan a alimentarse de pequenos animais vivos ou mortos, materias en descomposición e algas.[8]
A especie sofre a depredación por parte de gran variedade de peixes, incluíndo especies das familias Mullidae, Moronidae, Sparidae e Batrachoididae.[15]
Péscase merdiante trueis ou ganapáns, nasas e con artes de arrastre de malla fina. Non existe veda en Galicia, pero o tamaño mínimo de captura é de 3 cm, medidos desde os ollos até a aleta central da cola.[8]
O estudo do cultivo desta especie comezou na década de 1950, non chegándose aínda e un rendemento que faga posíbel unha explotación industrial sen un elevado risco. A alimentación das larvas é relativamente sinxela, a base de Artemia e rotíferos e, nas fases xuvenís, con carne de mexillón, restos de peixes, pensos compostos, algas etc. Un dos maiores inconvenientes é a tendencia ao canibalismo que presentan a todas as idades, o que limita a densidade de individuos nos estanques.[8]
En Galicia o nome máis estendido dos que se aplican á especie Palemon serratus, a máis común, como se dixo, dos carideos galegos, é o de camarón, recollido en máis de 50 localidades costeiras por Ríos Panisse.[16] e forma escollida polo Dicionario da Real Academia Galega.
R. Ramonell, na súa guía, dálle como nome principal camarón de roca, sinalando que son sinónimos camarón do lance, camarón manso, esquea, esquía, esquila[17], puntilla e quisquilla,[8] todos eles recollidos por Ríos Panisse no seu inventario nalgunha localidade, pero non, en cambio, o máis citado por esta última autora, camarón.
O máis común dos camaróns galegos é tamén o máis apreciado gastronomicamente e solicitado para celebrar festas especiais e que se pode ver, simplemente cocido, en moitas mesas do país en datas sinaladas, como en noiteboa, nadal ou noitevella, época na que alcanza elevadísimos prezos nos mercados (a xente previsora acostuma a mercalos en outono, cando son máis abundantes e baratos, e a conxelalos para as festas).
O mestre Álvaro Cunqueiro, porén, dedícalle pouca atención na súa obra A cociña galega:[18]
Quedan algunhas cosas miudiñas, unhas que non son de moito mérito, coma os santiaguiños, que tiran a seco, aínda que haxa aficionados a xantalos en tortilla, con pirixel picado, ou en salpicón, e outras que son escelentes, cun sabor fino, moi propio, coma os camaróns, que se poden comer cocidos, en tortilla, e si son grandiños, á plancha. Coido que coma millor están é cocidos, simplemente. O sabor do camarón é moi de seu, algo segredo.A. Cunqueiro, A cociña galega, p. 73.
O seu discípulo Jorge Víctor Sueiro si se mostra máis entusiasta con este crustáceo, que chega a considerar como un mariscal de la marisquería.[19]
Un mariscal de la marisquería. Siento mucho que los camarones académicos, cuya definición acabamos de leer,[20] no pasen de tres o cuatro centímetros. Yo acabo de tomar unos soberbios camarones de la mano de Pepe Simón, en Cangas de Morrazo, y de Pepe Solla, en Poyo, los dos de Pontevedra, que si no se acercaban a los diez centímetros le andaban cerca. Rojos como rostro de muchacha en flor ruborizada, esplendorosos, no pálidamente rosados como las quisquillas que entremezclan en la definición nuestros sabios del lenguaje. Claro está que también hay camarón más chico, sobre todo ahora que lo pescan todo, incluso lo recién nacido. Soy un gramn devoto de este marisco...J.-V. Sueiro, Manual del marisco, pp. 201-202.
Loanzas que continúa en Comer en Galicia:[21]
El camarón es otro bocado exquisito y caro de la despensa marina gallega. El común de las gentes suele llamarles quisquillas si son pequeños, siendo así que la quisquilla es otro crustáceo que, cuando menos, es de color mucho más pálido luego de la cocción que el color brillante y rojo vivo de los camarones. Suele verse con frecuencia en los mercados de los puertos de mar de Galicia, todavía sobre un saco humnedecido en agua de mar, en el que deben permanecer hasta su cocción en vivo. Tienen un color bronceado fuerte que luego cambia al rojo, cuando pasan por el agua hirviendo. El sistema de cocción es similar al dicho para los percebes.[22] Para el camarón se estila también otra fórmula parecida a la que tienen en Sanlúcar de Barrameda para los langostinos; esto es, cocerlos sin sal. La sal se espolvorea después, al escurrirlos con un colador. Complementando esa sal con hielo picado, también los camarones adquieren un color mucho más brillante y apetitoso. (...) La trotilla de camarones es un hallazgo gastronómico que presentan especialmente bien en "Solla", de Poyo (pontevedra).J.-V. Sueiro, Comer en Galicia, p. 80.
.jpg)
O camarón común ou camarón (Palaemon serratus, Pennant 1777) é unha especie de crustáceo malacostráceo da orde dos decápodos e familia dos palemónidos que se encontra nas costas do Atlántico oriental, desde Dinamarca até Mauritania, e nos mares Mediterráneo e Negro. É o camarón máis abundante, e máis apreciado, nas rías galegas.
A especie foi descrita por Thomas Pennant en 1777, como Astacus seratus. O xénero Palaemon foi fundado por Friedrich Weber en 1795, e este camarón recibiu ao longo dos anos numerosos sinónimos (véxase sinonimia no cadro da clasificación científica, á dereita).
Palaemon serratus è un crostaceo decapode della famiglia Palaemonidae. Il suo nome volgare è gamberetto maggiore[1]
Comune nel Oceano Atlantico dalla Danimarca in Mauritania, e nel Mar Mediterraneo, e Mar Nero reperibile su fondali rocciosi e ricchi di alghe fino a circa 15 metri di profondità.
Fino a 10-15 centimetri. Palaemon serratus può essere distinto da altre specie di gamberetti per il rostrum, che è curvo verso l'alto, si biforca in punta e ha 6-7 denti lungo il suo bordo superiore, e 4-5 denti sul bordo inferiore.
La femmina trattiene fra le sue appendici addominali le uova, fino alla schiusa. Ne escono delle minuscole larve che trascorrono una lunga esistenza in piena acqua, subendo diversi stadi di muta prima di assumere la caratteristica forma del gamberetto adulto.[2]
Palaemon serratus è un crostaceo decapode della famiglia Palaemonidae. Il suo nome volgare è gamberetto maggiore
De gezaagde steurgarnaal (Palaemon serratus) is een kreeftachtige uit de orde tienpotigen en is een bekende garnalensoort.
Deze transparante garnalen kunnen circa 10 centimeter groot worden, groter dan de gewone garnaal. Verder zijn ze van die laatste te onderscheiden doordat ze een rostrum op de kop hebben dat getand is. Ze hebben antennen die 1,5 maal langer zijn dan het lichaam en het dier waarschuwen voor aankomend gevaar.
Ze komen voor in Atlantische kustwateren boven rotsachtige bodems. 's Nachts gaan ze op zoek naar voedsel.
Bronnen, noten en/of referentiesDe gezaagde steurgarnaal (Palaemon serratus) is een kreeftachtige uit de orde tienpotigen en is een bekende garnalensoort.
Тіло кревета довгопалого прозоре, з коричневими поперечними смугами. Типовий для неї зубчастий з обох сторін, загнутий роговий придаток. При максимальній довжині у 11 см вона відноситься до дрібних креветок.
Вона віддає перевагу кам'янистому і скелястому дну у нижній зоні припливів і відпливів на глибині до 40 м[4].
Поза рибопромислових районів кревета довгопалого знайти складно, якщо ж все-таки вдається зустріти у продажу, їх обов'язково потрібно спробувати. Найкраще тонкий смак цих креветок проявляється, якщо їх просто поварити всього п'ять хвилин в солоній воді.
Це незавершена стаття з карцинології.Пи́льчатая креве́тка[1] (лат. Palaemon serratus) — вид десятиногих раков из инфраотряда настоящих креветок (Caridea).
Пильчатая креветка имеет бесцветную, прозрачную окраску с косыми, чёрными полосами. Длина тела составляет от 9 до 11 см. Центральный отросток карапакса длинный, острый и направлен кверху. У него 6—7 дорсальных зубов на верхней стороне и 4—5 вентральных зубов на нижней стороне. Продолжительность жизни составляет от 3-х до 5-и лет.
Пильчатая креветка распространена в восточной Атлантике от побережий Шотландии и Дании вплоть до Западной Сахары, Азорских островов, Мадейры и Канарских островов. Кроме того, она обитает в Средиземном и в Чёрном морях[2].
Она предпочитает каменистое и скалистое дно в нижней зоне приливов и отливов на глубине до 40 м.
Пи́льчатая креве́тка (лат. Palaemon serratus) — вид десятиногих раков из инфраотряда настоящих креветок (Caridea).
.jpg)
