nomes no trilho de navegação
Die Schneekrabbe (Chionoecetes opilio), auch Kurzschwanzkrebs[1], Nordische Eismeerkrabbe oder Arktische Seespinne genannt, ist ein überwiegend auf den Lockersedimenten des Kontinentalschelfs lebender Krebs, der vorwiegend im nordwestlichen Atlantik und nordpazifischen Ozean vorkommt.[1]
Im Lebensmittelhandel zählt sie zu den Krustentieren.
Die Oberseite der Schneekrabbe hat eine rötliche bis bräunliche, die Unterseite eine weißlich-gelbe Färbung. Der mit flachen, raspel-ähnlichen Tuberkeln[2] besetzte Carapax ist durch Kalkeinlagerungen hart und fast so breit wie lang. Das Rostrum ist kurz und breit, mit zwei flachspitzen, durch eine Lücke getrennten „Hörnern“. Die Carapaxbreite (CW) männlicher Tiere erreicht bis zu 150 mm, die weiblicher Tiere bis zu 90 mm.[1] Männliche Tiere erreichen ein Gewicht von bis zu 1,35 kg und eine Beinspannweite von bis zu 90 cm, weibliche ein Gewicht von knapp 0,5 kg und eine Beinspannweite bis 38 cm. Neben Größe und Gewicht unterscheiden sich die Geschlechter durch größere Scheren und ein dreieckig geformtes Abdomen der Männchen, während bei den Weibchen die Scheren kleiner sind und das Abdomen eine eher runde Form hat.[3] Bei beiden Geschlechtern besteht das Abdomen aus sieben verschiedenen Segmenten.[2]
Die Scherenbeine sind seitlich etwas abgeflacht, ihre inneren, äußeren und unteren Ränder mit scharfen Granulen. Scherenhand und Carpus sind nicht abgeflacht, ihre obere, untere und äußere Seite ist mir scharfen Stacheln besetzt. Die Finger sind länger als die Scherenhand, sehr schlank und über ihre gesamte Länge gezähnt. Nahe der Basis des beweglichen Fingers befindet sich ein breiter Zahn.[2] Die nächsten drei Beine sind seitlich abgeflacht, mit langem Merus und deutlich länger als die Scheren. Die beiden vorderen sind etwa gleich lang, die dritten etwas kürzer und die letzten sehr klein.[2] Die Seiten der Füße glänzen weiß.[1]
Die im pazifischen Verbreitungsgebiet der Schneekrabbe vorkommende Art Chionoecetes bairdi unterscheidet sich von der Schneekrabbe durch den Carapax, der bei Chionoecetes bairdi breiter als lang ist.[1]
Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet der Schneekrabbe umfasst den westlichen Atlantik von Grönland über Neufundland bis zum Golf von Maine und den Nordpazifik vom arktischen Alaska nach Westen bis zum nördlichen Sibirien und nach Süden durch die Beringstraße bis zu den Aleuten, Kamtschatka Ochotsk, Japan und Korea.[1]
1996 wurden erste Exemplare der Schneekrabbe in der Barentssee gefunden, 2003 bei Norwegen. Studien zeigen, dass juvenile und adulte Tiere beiderlei Geschlechts sowie eiertragende Weibchen in der norwegischen und russischen ausschließlichen Wirtschaftszone vorkommen, so dass die Art als in der Barentssee etabliert angesehen werden kann.[4]
Die Schneekrabbe ist ein benthischer Bewohner der Schelfregionen und der oberen Kontinentalhänge. Sie lebt auf sandigen und schlammigen Böden in Tiefen von 20 bis 1200 m, atlantische Bestände am häufigsten in Tiefen von 70 bis 280 m.[1] Als subarktischer Kaltwasserbewohner kommt die Schneekrabbe hauptsächlich bei Temperaturen von 0 °C bis 5 °C, im Sankt-Lorenz-Golf von −1 °C bis 2 °C vor.[5]
Männchen und Weibchen verbringen die meiste Zeit des Jahres getrennt, Männchen auf schlammigem Untergrund in tieferem Wasser, Weibchen auf sandig-kiesigem oder steinigem Boden in seichterem Wasser. Schneekrabben sind hoch reproduktiv. Die meisten Weibchen erreichen die Geschlechtsreife mit einer Carapaxbreite von 40 bis 75 mm (im Alter von vier bis sechs Jahren oder zwischen acht und 10 Häutungen) und tragen jedes Jahr, je nach Größe, 12.000 bis 160.000 Eier unter dem Abdomen. Die Tragezeit der Eier hängt von der Wassertemperatur ab, die Larven schlüpfen nach einem oder zwei Jahren.[1][3]
Schneekrabben ernähren sich von benthisch lebenden Wirbellosen wie Krebstieren, Muscheln, Schlangensternen, Vielborstern (z. B. Federwürmer) und Fischen.[6] Junge Exemplare nehmen Phytobenthos und Foraminiferen.[1] Nach einer Untersuchung an Schneekrabben vom nordöstlichen Neufundland-Schelf gehören Garnelen, z. B. aus der Gattung Pandalus, häufiger zur Beute der Weibchen, während Fische (vorwiegend Lodde) häufiger zur Beute der Männchen gehören. Auch Kannibalismus an kleineren Schneekrabben kommt vor, häufiger durch weibliche Tiere.[6]
Die Schneekrabbe wurde von Otto Fabricius ursprünglich als Cancer opilio der Gattung Cancer[7] zugeordnet und von Krøyer 1838 als einzige Art und damit als Typspezies in die Gattung Chionoecetes überführt.[8] 1924 wurde von Mary J. Rathbun die Unterart Chionoecetes opilio elongatus beschrieben, die inzwischen als eigene Art Chionoecetes elongatus angesehen wird.[1][9]
Der kommerzielle Fang von Schneekrabben begann in Kanada Mitte der 1960er Jahre. Ursprünglich Beifang bei der Schleppnetzfischerei (analog zur Krabbenfischerei), werden Schneekrabben heute in reusenartigen Fallen gefangen, die von Schiffen ausgebracht und später wieder eingesammelt werden.[10][11] Die Tiere sind auf dem Meeresboden immer auf der Suche nach Verstecken und klettern deshalb gern in die Fallen. Nur männliche Tiere mit einer Carapaxbreite über 9,5 cm dürfen zu Nahrungszwecken gesammelt werden. 2007 wurden aus den atlantischen Fanggebieten Kanadas 90.000 Tonnen Schneekrabben angelandet.[1][3]
Bei der Gewinnung des Krebsfleisches bleiben nach dem Krabbenpulen große Schalenmengen übrig, die meist als Fischereiabfall direkt im Meer entsorgt werden. Sie können aber zur Gewinnung von Chitin und Carotinoiden verwertet werden.[12]
Die Schneekrabbe (Chionoecetes opilio), auch Kurzschwanzkrebs, Nordische Eismeerkrabbe oder Arktische Seespinne genannt, ist ein überwiegend auf den Lockersedimenten des Kontinentalschelfs lebender Krebs, der vorwiegend im nordwestlichen Atlantik und nordpazifischen Ozean vorkommt.
Im Lebensmittelhandel zählt sie zu den Krustentieren.
Chionoecetes opilio, a species of snow crab, also known as opilio crab or opies, is a predominantly epifaunal crustacean native to shelf depths in the northwest Atlantic Ocean and north Pacific Ocean. It is a well-known commercial species of Chionoecetes, often caught with traps or by trawling. Seven species are in the genus Chionoecetes, all of which bear the name "snow crab". C. opilio is related to C. bairdi, commonly known as the tanner crab, and other crab species found in the cold, northern oceans.
Snow crabs have equally long and wide carapaces, or protective shell-coverings, over their bodies. Their tubercles, or the bodily projections on their shells, are moderately enclosed in calcium deposits, and they boast hooked setae, which are rigid, yet springy, hair-like organs on their claws. Snow crabs have a horizontal rostrum at the front of the carapace; the rostrum is basically just an extension of the hard, shell covering of the carapace and it boasts two flat horns separated by a gap. They have triangular spines and well-defined gastric and branchial regions internally.[2] Snow crabs also have little granules along the border of their bodies, except their intestinal region. Concerning their walking legs, their first three are compressed; their chelipeds, or pincers, are usually smaller, shorter, or equal to their walking legs.[3] Snow crabs are iridescent and range in color from brown to light red on top and from yellow to white on the bottom,[1] and are bright white on the sides of their feet.[4]
Snow crabs are native to the Northwest Atlantic and the North Pacific. In the Northwest Atlantic, they are found in the areas near Greenland, Newfoundland, in the Gulf of St. Lawrence, and on the Scotian Shelf.[2] In the North Pacific, this crab is found in areas ranging from Alaska to northern Siberia, and through the Bering Strait to the Aleutian Islands, Japan, and Korea.[5]
In 1996, they were recorded in the Barents Sea for the first time. They are considered an invasive species there, but how they arrived there is unclear.[6] Another commercially important species, introduced deliberately to the same region, the red king crab, already has established itself in Barents Sea. Similarly, snow crabs likely will have an adverse effect on the native species of the Barents Sea.[6]
Snow crabs are found in the ocean's shelf and upper slope, on sandy and muddy bottoms.[3] They are found at depths from 13 to 2,187 m (43 to 7,175 ft), but average is about 110 m (360 ft).[7] In Atlantic waters, most snow crabs are found at depths of 70–280 m (230–920 ft).[3] Where male and female snow crabs are found in the ocean, depths may vary. Small adult and senescent adult males occur mainly at intermediate depths over much of the year, while large and hardy adult males are found mostly at depths greater than 80 m (260 ft). Adult females are gregarious and congregate at depths of 60–120 m (200–390 ft). Snow crabs mainly reside in very cold waters, between −1 and 5 °C (30 and 41 °F), but can be found at temperatures up to 10 °C (50 °F).[7]
Chionoecetes opilio crabs eat other invertebrates in the benthic shelf, such as crustaceans, bivalves, brittle stars, polychaetes, and even phytobenthos and foraminiferans. Snow crabs also are scavengers, and aside from preying on other benthic shelf invertebrates, they prey on annelid worms and mollusks. Males typically prove to be better predators than mature females, and prey type depends upon predator size, with the smallest crabs feeding mainly on amphipods and ophiuroids, while the largest crabs feed mainly on annelids, crustacean decapods, and fish.[8] Cannibalism is practised at times among snow crabs, most frequently by intermediate-sized females.
.jpg)
The snow crab grows slowly and is structured according to its size. At least 11 stages of growth for male crabs are recognized. Usually, the male crabs are almost twice the size of the female crabs.[4] Males can grow up to 16.5 cm (6.5 in) in carapace width, while females can grow up to 9.5 cm (3.7 in).[7] Male carapaces are usually about 7 cm (2.8 in) in width and length, with the female carapace usually close to 5.5 cm (2.2 in) in width and length.[4] Males caught in commercial fisheries generally weigh 0.5–1.35 kg (1.1–3.0 lb) and females generally about 0.5 kg (1.1 lb).[7]
Off the coast of Newfoundland, two amphipod species – Ischyrocerus commensalis and Gammaropsis inaequistylis – have been found to live on the carapace of the snow crab.[9]
Snow crabs have a very high reproductive potential; each year, every female carries eggs. Females are fertilised internally and can carry up to 150,000 eggs under their abdomens after mating. Females usually lay their eggs in very deep areas of the ocean, such as in deposits of phytodetritus. Males also are capable of mating at both immature and mature stages of their lives.[10]
Snow crabs have an average lifespan of 14 to 16 years. Before their deaths, they usually moult, mate a final time, and die. New snow crab offspring hatch along with the late spring phytoplankton bloom, so they have an ample food source to take advantage of upon hatching. When they hatch, they are in the zoeal stage, meaning that they are developing into larvae that can swim on their own. Then, they metamorphose into the megalopa stage and settle to the ocean floor among the phytodetritus.
This species of crab was commonly caught by trappers in the 1980s, but trapping has decreased since then. Much of the trapping has been in Canada for commercial use.[11] The first commercial fishing for the species in the Barents Sea (where it is an invasive species) began in 2013, and the stock of this region likely will reach levels similar to eastern Canada in the future.[6]
Since 2016, the snow crab is at the center of a dispute over fishing rights between Norway and the EU. The EU is of the view that the crab can be freely caught by EU fishers in the international waters in the Barents Sea. Norway, for its part, argues that the crab is not a fish but a sedentary species, and therefore subject to the jurisdiction Norway exercises over the continental shelf. The Norwegian Supreme Court adopted this view in a 2019 decision.[12]
In 2022, the Alaska Department of Fish and Game (ADF&G) banned commercial fishing of snow crabs in the Bering Sea for the first time for the 2022/23 season.[13] The reason for this was the sharp decline in the population. It shrank from about eight billion in 2018 to one billion animals in 2021. The causes are overfishing as well as increased water temperatures as a result of climate change.[14] Cancellation of the crab fishery has significant implications for fishermen, industry, and communities.[15]
The species was first described by Otto Fabricius in 1780, under the name Cancer phalangium,[16] a name that was invalid due to Johan Christian Fabricius having used it previously for the species now known as Inachus phalangium.[17] The first valid scientific name was provided by Otto Fabricius in 1788, when he redescribed the species as Cancer opilio. The type locality is Greenland.[17]
As the genus Cancer was divided up, the species C. opilio was transferred to a new genus, Chionoecetes by Henrik Nikolai Krøyer in 1838. C. opilio was the only species in the genus at first, so it is the type species.
Mary J. Rathbun described a subspecies, C. o. elongatus, in 1924. This is now generally recognised as a full species, Chionoecetes elongatus.[18]
Steamed snow crab
Steamed snow crab legs
Snow crab fried rice on crab shell
Chionoecetes opilio, a species of snow crab, also known as opilio crab or opies, is a predominantly epifaunal crustacean native to shelf depths in the northwest Atlantic Ocean and north Pacific Ocean. It is a well-known commercial species of Chionoecetes, often caught with traps or by trawling. Seven species are in the genus Chionoecetes, all of which bear the name "snow crab". C. opilio is related to C. bairdi, commonly known as the tanner crab, and other crab species found in the cold, northern oceans.
Chionoecetes opilio, también conocido como cangrejo azul de las nieves o cangrejo de las nieves,[2] es un crustáceo epifaunal que habita en profundidades someras, sobre sedimentos, en el noroeste del Océano Atlántico y del norte del océano Pacífico. Es una especie de Chionoecetes bien conocida a nivel comercial, frecuentemente capturada con nasas (trampas, jaulas) o con redes de arrastre. En este género se encuentran siete especies, todas las cuales se denominan “cangrejo de las nieves”. C. opilio se emparenta con C. tanneri, comúnmente conocido como cangrejo tanner crab (cangrejo curtidor) Chionoecetes bairdi y otras especies que habitan los océanos fríos del hemisferio norte.
Todas las especies de cangrejos de las nieves poseen unos caparazones de igual largo que ancho que protegen sus cuerpos. Los tubérculos, o protuberancias que presenta el dermatoesqueleto, están relativamente cubiertos de depósitos de calcio y poseen unas rígidas, al tiempo que mullidas, cerdas ganchudas, parecidas a cabellos, en sus pinzas. Los cangrejos de las nieves tienen un frente rostral. Este es básicamente una extensión del duro caparazón y presenta dos protuberancias aplastadas separadas entre sí. Tienen espinas triangulares e internamente poseen una zona gástrica y otra branquial bien definidas.[3] Los cangrejos de las nieves también tienen pequeños gránulos a lo largo de sus costados, excepto en su parte interna. Respecto de sus patas de desplazamiento, las tres primeras son comprimidas. Sus pinzas, o chela, son normalmente más cortas, pequeñas, o igual de largas que las patas de desplazamiento. [4] Los cangrejos de las nieves son iridiscentes y van del color marrón al rojo claro, en la parte superior, y del amarillo al blanco en la parte inferior. [5]
El cangrejo de las nieves es endémico del Noroeste Atlántico y del norte del Pacífico. En el Noroeste Atlántico, se pueden ver en áreas de Groenlandia cercanas a Terranova, en el Golfo de San Lorenzo y la plataforma continental escocesa, Scotian Shelf.[3] En el norte del Pacífico, este cangrejo se encuentra en las áreas que van de Alaska hasta el norte de Siberia así como desde el estrecho de Bering hasta las islas Aleutianas , Japón y Corea.[6]
En 1996, se registraron ejemplares en el mar de Barents por primera vez. Allí son considerados una especie invasiva y no está claro cómo llegaron hasta allí. Otra especie comercialmente importante, introducida deliberadamente en esta región es el cangrejo rojo gigante, el cual ya se ha asentado en el mar de Barents. De igual modo, los cangrejos de las nieves tendrán, probablemente, un efecto adverso en las especies nativas del mar de Barents.[7]
Los cangrejos de las nieves se encuentran en la plataforma oceánica y en la parte superior de los taludes, sobre los fondos arenosos y cenagosos. Se encuentran en profundidades de entre 13 a 2.187 m (43 a 7.175 pies), pero la media es aproximadamente 110 m (360 pies). En aguas Atlánticas, la mayoría de cangrejos de nieve se encuentran a una profundidad de 70 a 280 m (230 a 920 pies). Los machos y las hembras de los cangrejos de las nieves se encuentran a diversas profundidades del océano. Los jóvenes adultos y los machos se encuentran a profundidades intermedias la mayor parte del año, mientras que los fuertes adultos machos, de gran tamaño, se hallan mayoritariamente en las profundidades de más de 80 m (260 pies). Las hembras adultas son gregarias y se congregan en profundidades de entre 60 y 120 m (200 a 390 pies). [cita requerida] Los cangrejos de las nieves habitan generalmente en aguas muy frías, entre -1º a 5º C (positivos) (30 a 41 °F), pero pueden ser encontrados en temperaturas de hasta 10 °C (50 °F) (7).
Los cangrejos de las nieves comen otros invertebrados de los fondos marinos, tales como crustáceos, bivalvos, ofiuroideos, poliquetos e incluso fitobentos y foraminiferos. Los cangrejos de las nieves también son carroñeros y aparte de depredar otros invertebrados del fondo marino, depredan así mismo anélidos y moluscos. Los machos son generalmente mejores depredadores que las hembras adultas y el tipo de presa depende del tamaño de depredador, mientras que los cangrejos más pequeños se alimentan principalmente de anfípodos y ofiuroideos, mientras que los cangrejos más grandes se alimentan principalmente de anélidos, crustáceos decápodos y peces. A veces practican el canibalismo, más frecuentemente entre las hembras de mediano tamaño.
El cangrejo de las nieves crece lentamente y su estructura se va adaptando a sus medidas. Se conocen al menos once etapas en el desarrollo de los machos. Normalmente, los cangrejos machos son casi el doble de grandes que las hembras. Los machos pueden crecer hasta alcanzar 16,5 cm (6,5 pulgadas) de ancho de caparazón, mientras que las hembras pueden crecer hasta los 9,5 cm (3,7 pulgadas). [8]Los caparazones de los machos son de aproximadamente de 7 cm (2,8 pulgadas) de longitud, mientras que los de las hembras suelen ser normalmente de 5,5 cm (2,2 pulgadas) de longitud. Los machos capturados con fines comerciales suelen pesar, generalmente, entre los 0,5 y 1,35 kg (1,1 a 3.0 libras) y las hembras, generalmente, 0,5 kg (1.1 libras).
En las costas de Newfoundland, se han descubierto dos especies de anfípodos, el Ischyrocerus commensalis y Gammaropsis inaequistylis, que se alimentan de caparazones de cangrejo de las nieves. [9]
Los cangrejos de las nieves tienen un muy alto potencial reproductivo. Anualmente, cada hembra pone huevos. Las hembras son fertilizadas internamente y puede llegar a portar hasta 150,000 huevos en el interior de sus abdómenes después del apareamiento. Normalmente ponen sus huevos en zonas muy profundas del océano, como por ejemplo en depósitos de fitodetritus del fondo marino. Los machos, además, pueden aparearse tanto en las etapas inmaduras como en las maduras. [10]
Los cangrejos de las nieves normalmente viven de 5 a 6 años. Antes de morir, generalmente mudan su caparazón, se aparean por última vez y mueren. Las crías del cangrejo de las nieves salen del caparazón en primavera, a la vez que lo hace el fitoplancton, con lo que disponen de una fuente de alimento abundante. Cuando eclosionan, se hallan en la etapa zoeal, lo que equivale a que se hallan desarrollando larvas que pueden nadar por su propia cuenta. Posteriormente se metamorfosean en la etapa megalopa final y se posan en el fondo marino entre el fitodetritus.
Esta especie de cangrejo era normalmente capturada por los tramperos en los años 1980, pero esta actividad ha disminuido desde entonces. Gran parte de esta actividad, con fines comerciales, se llevó a cabo en Canadá. [11] La primera pesca comercial comenzó a llevarse a cabo en el mar de Bering (donde la especie no era nativa) en el 2013 y se espera que los caladeros de esta región puedan hacer frente a unos niveles de captura similares a los del este de Canadá, en un futuro.
La especie fue descrita por primera vez por Otto Fabricius en 1780, con el nombre de Cancer phalangium, (12) un nombre no válido, toda vez que el naturalista Johan Christian Fabricius ya lo habiendo utilizado con anterioridad para definir la especie que ahora se conoce como Inachus phalangium o cangrejo araña fantasma. (13) En 1788, Otto Fabricius le dio a la especie el primer nombre científico válido, rebautizándola con el nombre de Cancer opilio. El origen de esta especie es Groenlandia. [12]
Dado que el género Cancer se hallaba dividido, la especie Cancer opilio fue transferida por Henrik Nikolai Krøyer, en 1838 a un nuevo género, Chionoecetes, Al principio, C. opilio fue la única especie de este género, lo que le convierte en especie tipo.
Mary J. Rathbun describió una subespecie, Chionoecetes elongatus, en 1925. Actualmente está reconocida, por lo general, como una especie en sí misma. [13]
Cangrejo de las nieves al vapor
Patas de cangrejo de las nieves al vapor.
Caparazón de cangrejo de las nieves con arroz.
Datos: Q798471
Multimedia:
Especies: Chionoecetes opilio
Chionoecetes opilio, también conocido como cangrejo azul de las nieves o cangrejo de las nieves, es un crustáceo epifaunal que habita en profundidades someras, sobre sedimentos, en el noroeste del Océano Atlántico y del norte del océano Pacífico. Es una especie de Chionoecetes bien conocida a nivel comercial, frecuentemente capturada con nasas (trampas, jaulas) o con redes de arrastre. En este género se encuentran siete especies, todas las cuales se denominan “cangrejo de las nieves”. C. opilio se emparenta con C. tanneri, comúnmente conocido como cangrejo tanner crab (cangrejo curtidor) Chionoecetes bairdi y otras especies que habitan los océanos fríos del hemisferio norte.
Chionoecetes opilio est une espèce de crabes de la famille des Oregoniidae. Il est comme les autres espèces de son genre appelé « crabe des neiges ». Cette espèce est la plus abondante mais aussi la plus pêchée.
C'est une grosse araignée de mer des mers froides qu'on rencontre dans le Pacifique nord, de l'Alaska aux îles Kouriles et du Kamtchatka, ainsi que dans l'Atlantique nord-ouest (Terre-Neuve, Saint-Pierre-et-Miquelon[1], Nouvelle-Écosse, Québec, etc.). Le Canada est le plus grand pêcheur de crabes des neiges au monde, sa production atteignant les deux tiers de l’approvisionnement mondial[2],[3].
Chionoecetes opilio est une espèce de crabes de la famille des Oregoniidae. Il est comme les autres espèces de son genre appelé « crabe des neiges ». Cette espèce est la plus abondante mais aussi la plus pêchée.
Snjókrabbi (fræðiheiti: Chionoecetes opilio) er krabbi af ætt oregoniidae, ættbálki skjaldkrabba. Snjókrabbinn finnst í Vestur-Atlantshafi frá Grænlandi og Nýfundnalandi til Maine-flóa. Í Norður-Kyrrahafi finnst hann frá heimskautasvæði Alaska vestur til Norður-Síberíu og suður með Beringssundi til Aleuteyja, Kamsjatka, Okotsk, Japan og Kóreu. Þeir lifa á þröngu hitabili undir 3–4°C.[1][2]
Skelin er svipuð að lengd og breidd, með litlum kalkhnúðum og króklaga burstum. Stutt og breitt, þverlægt skjaldarnef og tvö flöt horn á milli grunnra og opinna augntófta. Búkurinn er samþjappaður og vel aðskildur frá útlimum. Snjókrabbinn er með fimm pör af fótum; fyrsta eru klær sem eru grennri og annaðhvort jafn langar eða styttri en fyrstu þrjú pörin af ganglimum sem eru breið og þjöppuð. Liturinn getur verið frá brúnum til ljós rústrauðs, sem virðast oft breytast eftir birtu og sjónarhorni, kviður er gulhvítur og hliðar á fótum hvítar.[3]
Lágmarksstærð við kynþroska eru 51 mm í breidd skeljar fyrir karldýr, en 41 mm fyrir kvendýr. Fullorðin karldýr verða allt að 165 mm í skeljarbreidd, 900 mm í heildarþvermál og geta vega um 1,35 kg. Kvendýrin eru mun minni eða um 95 mm í skeljarbreidd, 380 mm í heildarþvermál og vega aðeins um hálft kg. Kynin aðgreinast líka lögunar, karldýr hafa þríhyrningslaga kvið og hlutfallslega stórar klær en kvendýr eru með hringlaga kvið og frekar litlar klær.[4][5]
Snjókrabbinn er kaldsjávar botndýr sem lifir í sandi eða aur á dýptarbilinu 20–1200 m, en mestur þéttleiki er á 70–280 m dýpi í Atlantshafsstofninum. Karl- og kvendýrin eru aðskilin mestan hluta ársins, þar sem karldýrin lifa á aurugum djúpum svæðum en kvendýrin í sandi og grjóti á grynnri svæðum.[6]
Snjókrabbar borða botnhryggleysingja s.s. krabbadýr, samlokur, krossfiska og burstorma. Smærri dýrin borða botngróður og götunga. Æxlunartíðnin er mjög há en 100% kvendýra bera egg á hverju ári. Snjókrabbinn getur orðið allt að 16 ára gamall.[7]
Í fyrstu fer krabbinn í gegnum lirfustig þar sem þeir fljóta um með svifi, en setjast svo niður á botninn. Botnlæg ungdýr losa skelina árlega, vanalega seint að vetri til eða á vorin. Bæði karl- og kvendýr fara í gegnum þrískipta þroskun, en hún er þó ekki eins.
Hjá karldýrum:
Hjá kvendýrum:
Flest kvendýr ná kynþroska á bilinu 4–6 ára, þegar þau losa skelina í síðasta skiptið og skeljarbreidd er orðin um 40–75 mm. Karldýr eigna sér kvendýr u.þ.b. þremur vikum áður en það losar skelina í síðasta skiptið og verður kynþroska. Karldýrin munu þá vernda hana gegn öðrum karldýrum og rándýrum og aðstoða við losun skeljarinnar. Samkeppni um kvendýr er hörð og karldýr slasast oft við hana, kvendýr eru einnig mjög valvísar og deyja oft við að verja sig gegn karldýrum.[8]
Á vorin fara pör á grennri svæði fyrir mökun. Kvenkynsdýr í fyrstu pörun (e. primiparous) makast eftir síðustu losun skeljar, frá febrúar til miðs mars, og karldýr frjóvga eggin áður en þau eru losuð. Eggin eru síðan geymd í sundlim kvendýrsins, undir kviðnum, og hún ber þau þar þar til þau hafa náð lifrustigi og klekjast einu til tveim árum seinna. Hitastig vatnsins ræður hve langan tíma það tekur fyrir eggin að klekjast. Kvendýr getur gefið af sér 12.000 til 16.000 egg, sem fer eftir stærð. Sæði karldýra getur safnast fyrir við mökun og er þá geymt í sáðgeymslu kvendýrsins og eftir að eggin verða að lirfum ræður hún hvort hún makist aftur eða notið uppsafnaða sæðið til að frjóvga næstu egg. Lirfur klekjast frá apríl til seinni hlutar maí og finnast allstaðar á milli yfirborðs og botnar. Sviflæga lirfustigið varir í þrjá til fimm mánuði, sem ræðst af hitastigi.[9]
Helstu rándýr snjókrabbans eru lúða, skata, þorskur, selur og skrápflúra og eru ungir krabbar og þeir sem eru að losa skel sérstaklega í hættu. Sníkjuþörungar valda „biturkrabbasjúkdóm“ (e. bitter crab disease, BCD) á kröbbum í Beringssjó og við Nýfundnaland sem einkennist af því að krabbarnir verða bitrir á bragðið og kjöt á fótum verður mjólkur hvítt og dánartíðni eykst. Dánartíðni krabba er hæst í ágúst og september en minnkar um miðjan vetur. Aðrir sjúkdómar svo sem skjaldar sjúkdómur vegna sveppa og baktería eru einnig þekktir en eru ekki jafn skaðlegir og biturkrabbasjúkdómurinn.[10]
Veiðar eru í dag með gildrum, en upphaflega var snjókrabbinn aðeins meðafli með botnfiskum sem veiddir voru með trolli, og fara að mestu fram vestur af St. Lawrence-skaga og austur og suðaustur af Nýfundnalandi og Suður-Labrador. Snjókrabbinn hefur verið veiddur frá 1960 en í dag má aðeins veiða karldýr sem eru stærri en 95 mm í skeljarbreidd og ólöglegt er að veiða og landa kvendýrum. Auk þess eru reglugerðir um kvóta, fjölda gildra og veiðar eftir árstíðum. Lang mestar veiðar fara fram í Kanada, eða um tveir þriðju hlutar af heimsafla, og eru næst verðmætasta sjávarafurð þeirra í útflutningi. Árið 2011 fóru 73% af útfluttum snjókrabba frá Kanada til Bandaríkjanna.[11][12]
Skip fyrir krabbaveiðar eru misjöfn að stærð sem fer eftir því hvort þau eru á strandveiðum, grunn- eða djúpslóðum. Til að ná kröbbunum í gildrur er notað beitur sem yfirleitt eru síld, makríll eða smokkfiskur. Eftir að krabbarnir eru veiddir eru þeir geymdir lifandi á ís um borð, sum skip eru komin með saltvatnsstraumrásarkerfi til þess að halda gæðum krabbanna sem mestum áður en þeir eru unnir sem er vanalega nokkrum klukkustundum eftir löndun.[13]
Snjókrabbi (fræðiheiti: Chionoecetes opilio) er krabbi af ætt oregoniidae, ættbálki skjaldkrabba. Snjókrabbinn finnst í Vestur-Atlantshafi frá Grænlandi og Nýfundnalandi til Maine-flóa. Í Norður-Kyrrahafi finnst hann frá heimskautasvæði Alaska vestur til Norður-Síberíu og suður með Beringssundi til Aleuteyja, Kamsjatka, Okotsk, Japan og Kóreu. Þeir lifa á þröngu hitabili undir 3–4°C.
Chionoecetes opilio is een krabbensoort uit de familie van de Oregoniidae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1788 door Otto Fabricius.
Bronnen, noten en/of referenties
Snøkrabbe (Chionoecetes opilio) er utbreidd i Stillehavet frå Japan til Beringstredet og i Atlanterhavet frå Cape Cod til Vest-Grønland. Krabben er òg funnen i Barentshavet, første registrering var i 1996. Krabben har formeira seg kraftig, og russiske teljingar tyder på at snøkrabben kan vere like talrik som kongekrabben. Det latinske namnet tyder 'snøgjetar'.
Snøkrabben er ein viktig kommersiell art. Den canadiske fangsten var på 105 000 tonn i 2002, medan den grønlandske fangsten var på 12500 tonn.
Snøkrabben er botnlevande og finst både på leire, sand og hardbotn. Unge individ og hoer finst stort sett på grunnare vatn enn hannane. Dei lever av ymse botndyr som til dømes andre krepsdyr, muslingar, slangestjerner, børstemakk og kråkebollar.
Paringstida er tidleg på våren eller seint på vinteren. Hokrabbar går med utrogn i om lag eit år, og dei klekker rett før neste paring. Larvane lever i dei frie vassmassane i nokre månadar før dei går over til å leva på botnen tidleg på hausten.
Krabben veks sakte; det tek 8-9 år frå klekking til krabben vert stor nok til å nyttast kommersielt. Han veks ved skalskifte, og det tek 3-6 månadar før skalet vert hardt etter dette. Små krabbar skiftar skal årleg, medan større individ ofte kan gå opptil to år med same skal.
Både hjå hannar og hoer stoppar veksten etter det siste skalskiftet. Det er ved dette tidspunktet dei vert kjønnsmogne. Hannar er då mellom 58 og 165 mm breie, medan hoer er frå 50 til 100 mm. Krabbane kan leva i opp til 5 år etter det siste skalskiftet. Gamle krabbar er oftast lite aktive og i særs liten grad viktige i fangstane. Ein reknar at hannkrabbar er tilgjengelege for kommersielt fiske i ein 3-4 år etter at dei vert kjønnsmogne.
Dei første funna av snøkrabbe i Barentshavet vart i 1996 ved Gåsbanken aust i Barentshavet. Fram til 2000 registrerte russiske forskarar totalt 19 funn av snøkrabbar av båe kjønn, alle i dei austlege delane av området. Mellom individa var det òg hoer med rogn.
Det er usikkert korleis krabben har kome seg til Barentshavet, men ein reknar med at hovudårsaka er ballastvatn frå tankskip. Fleire naturvernorganisasjonar har kravd internasjonale avtalar om ballastvatn for å hindra framande artar i å spreie seg.
Russiske forskarar har rekna bestanden i den russiske delen av Barentshavet til om lag 1 million vaksne individ.
Snøkrabbe (Chionoecetes opilio) er utbreidd i Stillehavet frå Japan til Beringstredet og i Atlanterhavet frå Cape Cod til Vest-Grønland. Krabben er òg funnen i Barentshavet, første registrering var i 1996. Krabben har formeira seg kraftig, og russiske teljingar tyder på at snøkrabben kan vere like talrik som kongekrabben. Det latinske namnet tyder 'snøgjetar'.
Snøkrabben er ein viktig kommersiell art. Den canadiske fangsten var på 105 000 tonn i 2002, medan den grønlandske fangsten var på 12500 tonn.
Snøkrabbe (Chionoecetes opilio) er en langbeint krabbeart som en naturlig utbredd i Stillehavet fra Japan til Beringstredet og i Atlanterhavet, fra Cape Cod til vestlige Grønland. I 1996 ble arten for første gang registrert i Barentshavet. Krabben har formert seg kraftig, og russiske tellinger tyder på at snøkrabben kan være minst like tallrik som kongekrabben.[1][2] Det latinske navnet betyr «snøgjeter».
Snøkrabben er en viktig kommersiell art. Den kanadiske fangsten var på 105 000 tonn i 2002, mens den grønlandske fangsten var på 12 500 tonn.
Snøkrabben er bunnlevende og finnes både på leire-, sand- og hardbunn. Unge individer og hunner foretrekker grunnere vatn enn hannene. De lever av ymse bunndyr som andre krepsdyr, muslinger, slangestjerner, børstemark og kråkeboller.
Paringstida er tidlig på våren eller seint på vinteren. Hunnene gyter rognen i en samlet masse under halen. Og går med den som utrogn i om lag et år før den klekker rett før neste paring. Larvene lever i de frie vannmassene i noen måneder før de går slår seg ned på havbunnen tidlig på høsten. Krabben vokser sakte, det tar 8-9 år fra klekking til krabben er stor nok til kommersielt fiske. Dyrene vokser i forbindelse med skalskifte, og det tar 3-6 måneder før det nye skalet blir hardt. Små krabber skifter skall årlig, mens større individ ofte kan gå opptil to år med samme skall.
Både hanner og hunner blir kjønnsmodne og stopper veksten etter det siste skallskiftet. Hannene er da fra 58 til 165 mm brede over ryggskjoldet, mens hunnene er fra 50 til 100 mm. Krabbene kan leve i opp til 5 år etter det siste skallskiftet. Gamle krabber er vanligvis lite aktive og utgjør en svært liten del av fangsten. Man regner med at hannkrabber er tilgjengelige for kommersielt fiske i 3-4 år etter at de har blitt kjønnsmodne.[3] Arten er ganske lik kongekrabbe på smak.[1]
De første funnene av snøkrabbe i Barentshavet var i 1996 ved Gåsbanken, øst i Barentshavet. Fram til 2000 registrerte russiske forskere totalt 19 funn, av begge kjønn, alle i de østlige delene av området. Blant dyrene som ble registrert var det var det også hunner med rogn.[4]
Det er usikkert hvordan krabben har kommet seg til Barentshavet, men hovedårsaken er trolig ballastvann fra tankskip. Flere naturvernorganisasjoner har forlangt internasjonale avtaler om ballastvann for å hindre spredning av fremmede arter.[5]
I internasjonalt farvann i Barentshavet ble arten fisket av tre norske og en spansk båt, vesentlig i Smutthullet, i 2013. Russland startet fiske i sin sone i 2014.
Russiske forskere har regnet bestanden i den russiske delen av Barentshavet til rundt 1 million voksne individer.
I juli 2015 ble Norge og Russland enige om at snøkrabben skal betraktes som en sedentær art, og forvaltes etter sokkelgivning på samme måte som olje. Landingene av snøkrabbe i Norge var 8 600 tonn i 2015 og 10 000 tonn i 2016, det alt vesentlige fisket i Smutthullet.[6][7]
Snøkrabbe (Chionoecetes opilio) er en langbeint krabbeart som en naturlig utbredd i Stillehavet fra Japan til Beringstredet og i Atlanterhavet, fra Cape Cod til vestlige Grønland. I 1996 ble arten for første gang registrert i Barentshavet. Krabben har formert seg kraftig, og russiske tellinger tyder på at snøkrabben kan være minst like tallrik som kongekrabben. Det latinske navnet betyr «snøgjeter».
Snøkrabben er en viktig kommersiell art. Den kanadiske fangsten var på 105 000 tonn i 2002, mens den grønlandske fangsten var på 12 500 tonn.
Krab śnieżny (Chionoecetes opilio) – gatunek skorupiaka z rzędu dziesięcionogów.
Północno-zachodni Ocean Atlantycki od Grenlandii do Zatoki Maine u wybrzeży Ameryki Północnej, północny Ocean Spokojny, Morze Beringa, Ocean Arktyczny i Morze Japońskie.
Zasiedla dno piaszczyste i muliste w wodach o temperaturze od -1 do 5 °C, na głębokościach od 20 do 1200 m p.p.m.[2]
Głowotułów szeroki, silnie spłaszczony, pokryty twardym karapaksem. Głowotułów samców ma kształt czworokąta (zbliżony do trapezu), u samic jest zaokrąglony. Samce są znacznie większe od samic. Karapaks dorosłych samców osiąga długość do 15 cm[2], rozpiętość odnóży do 90 cm, masa ciała do 1,35 kg. Samice osiągają odpowiednio 9,5 cm, 38 cm i 0,45 kg.
Żywią się glonami, mięczakami i mniejszymi skorupiakami.
Kraby śnieżne są poławiane gospodarczo od lat 60. XX wieku. W 1982 złowiono 47 000 t. W latach 90. XX w. odławiano kilkanaście tysięcy ton rocznie, a od roku 2000 połowy tego gatunku wzrosły do 100 tys. ton rocznie[2].
Krab śnieżny (Chionoecetes opilio) – gatunek skorupiaka z rzędu dziesięcionogów.
Snökrabba, (Chionoecetes opilio)[1][2][3] är en kräftdjursart som först beskrevs av J. C. Fabricius 1788. Chionoecetes opilio ingår i släktet Chionoecetes och familjen Oregoniidae.[4][5] Utöver nominatformen finns också underarten C. o. opilio.[4]. Fullvuxen kan den väga mer än 1,5 kg och bli cirka 50 centimeter bred[6]. Snökrabban finns i Stilla havet från Japan till Berings sund och i Atlanten från Cape Cod till de västliga delarna av Grönland. 1996 upptäcktes arten för första gången i Barents hav. Snökrabban har sedan dess ökat i Barents hav och ryska beräkningar tyder på att snökrabban nu kan vara minst lika talrik som kungskrabban i Barents hav[7] [8].
Snökrabban är en viktig kommersiell art, den fiskas i Alaska, Kanada, Grönland, Ryssland och i ökande mängd av Norge i Barents hav[9].
Wikimedia Commons har media som rör Snökrabba.
Snökrabba, (Chionoecetes opilio) är en kräftdjursart som först beskrevs av J. C. Fabricius 1788. Chionoecetes opilio ingår i släktet Chionoecetes och familjen Oregoniidae. Utöver nominatformen finns också underarten C. o. opilio.. Fullvuxen kan den väga mer än 1,5 kg och bli cirka 50 centimeter bred. Snökrabban finns i Stilla havet från Japan till Berings sund och i Atlanten från Cape Cod till de västliga delarna av Grönland. 1996 upptäcktes arten för första gången i Barents hav. Snökrabban har sedan dess ökat i Barents hav och ryska beräkningar tyder på att snökrabban nu kan vara minst lika talrik som kungskrabban i Barents hav .
Snökrabban är en viktig kommersiell art, den fiskas i Alaska, Kanada, Grönland, Ryssland och i ökande mängd av Norge i Barents hav.
Обыкновенный краб-стригун[1], или краб-стригун опилио[1][2] (лат. Chionoecetes opilio) — вид ракообразных, обитающий в Беринговом и Охотском морях, а также от арктического побережья Канады до Британской Колумбии и от Гренландии до Портленда, как правило, на глубинах от 7 до 100 метров. Весной подходит к берегам для продолжения рода.
Питается различными мелкими моллюсками и ракообразными. Ширина панциря до 15 см. Самцы почти вдвое крупнее самок.
В последние годы стал в массовом количестве встречаться в восточной части Баренцева моря.
Обыкновенный краб-стригун, или краб-стригун опилио (лат. Chionoecetes opilio) — вид ракообразных, обитающий в Беринговом и Охотском морях, а также от арктического побережья Канады до Британской Колумбии и от Гренландии до Портленда, как правило, на глубинах от 7 до 100 метров. Весной подходит к берегам для продолжения рода.
Питается различными мелкими моллюсками и ракообразными. Ширина панциря до 15 см. Самцы почти вдвое крупнее самок.
В последние годы стал в массовом количестве встречаться в восточной части Баренцева моря.
「松叶蟹」重定向至此。關於深海蟹屬的螃蟹，詳見「 武裝深海蟹」。灰眼雪蟹（學名：Chionoecetes opilio）是一種雪蟹，产于太平洋北部和大西洋西北部。它與红眼雪蟹極為相似，售賣時通常籠統地稱為“雪蟹”，在日本又稱“松葉蟹”、“楚蟹”、“津和井蟹”[2]，因為在日本是一種人氣很高的食材，各地實際還存在許多土名[3]。
灰眼雪蟹生长缓慢，雄蟹有至少11个生长阶段，成年体甲壳宽度可16.5 cm（6.5英寸），雌性则为9.5 cm（3.7英寸），而二者的平均宽度则为7 cm（2.8英寸）、5.5 cm（2.2英寸）。捕获的雄蟹一般重0.5～1.35公斤（1.1～3.0磅），雌蟹则为0.5公斤（1.1磅）。[4]
日本設有固定松葉蟹漁期以限制其捕撈、保證物種存續：[5]
漁期以外捕撈到的松葉蟹均應放生，但拖網捕撈混獲的松葉蟹很多在放生之前就已經死亡[6][7]。
灰眼雪蟹（學名：Chionoecetes opilio）是一種雪蟹，产于太平洋北部和大西洋西北部。它與红眼雪蟹極為相似，售賣時通常籠統地稱為“雪蟹”，在日本又稱“松葉蟹”、“楚蟹”、“津和井蟹”，因為在日本是一種人氣很高的食材，各地實際還存在許多土名。
ズワイガニ（楚蟹、学名 Chionoecetes opilio） は、十脚目ケセンガニ科（旧分類ではクモガニ科）に分類されるカニ。深海に生息する大型のカニで、重要な食用種でもある[1][2]。
ベニズワイガニ (紅楚蟹) 等の近縁種についても本項で記載する。
体色は全身が暗赤色をしている。甲は膨らみがある三角形、鉗脚（第一胸脚）と第5胸脚は短いが第2 - 4胸脚が長く、大きなオスが脚を広げると70cmほどになる。オスの甲幅は最大14cmほどだが、メスはその半分くらいの大きさである。メスは性成熟すると脱皮を止め、短期間に産卵、抱卵、幼生放出を繰り返すので成長しなくなる[3]。日本産の個体群は歩脚の長節が長く、亜種C. opilio elongatus Rathbun, 1924 として分類する見解もある[2]。
ズワイガニの「ズワイ」とは、細い木の枝のことを指す古語「楚（すわえ、すはえ）」が訛ったものとされている[3]。漢字では「津和井蟹」とも書かれる。
オスとメスの大きさがあまりに違うため、漁獲される多くの地域でオスとメスに別の名前がつけられている。
なお本種を記載した"Fabricius"は、オットー・ファブリシウス（Otto Fabricius）であり、動物分類学の基礎を築いたことで知られるヨハン・クリスチャン・ファブリシウス（Johan Christian Fabricius）とは別人である。記載者まで表記する際は"O. Fabricius"として正確を期すことが多い[1]。
山口県以北の日本海と、茨城県以北からカナダまでの北太平洋、オホーツク海、ベーリング海に広く分布する。水深50 - 1,200メートルほどの砂泥底に生息するが、おもな生息域は水深200 - 600メートルほどの深海で、水温は0 - 3度程度の水域を好む[1][2][3]。
食性は雑食性だが肉食性が強く、貝類や多毛類などを捕食する。また、海底に落ちた魚介類や海洋性哺乳類などの屍骸、脱皮した自分自身の殻も食べる。産まれてから親ガニになるまでに約10年を要し、雄は11齢で漁獲許諾サイズの甲羅幅90mmを超える。最終齢からは4年程度生存する[6]。最終齢までは脱皮すると損傷した足は再生する。
産卵期は、初産6 - 7月、経産2 - 4月。深海域に生息するため、脱皮、季節移動、寿命など生態の解明は十分におこなわれていないが、オホーツク海での調査では、脱皮は春で季節により生息域が変化し、雄雌で生息水深が異なっていた[7]。交尾後産卵された卵は、抱卵され（腹節の内面にある腹肢に付着）1年から1年半経過すると、孵化しプレゾエアとなり放出される。放出後、親は短期間で再び産卵するとされている。従って、成熟した雌は生涯の殆どの期間、卵を抱いている。また、1回目の交尾のときの精子は、雌の体内にある貯精嚢（受精嚢）に保存され少しずつ使用される[8]。飼育実験によると、ゾエア幼生からメガロパ幼生期の適正飼育水温は9 - 14度程度[9]、100日から120日で稚ガニとなり着底する。 2003年に若狭湾で行われた調査によれば、雌ガニは66,000粒程度の卵を抱き、放出する。放出数は高齢のカニほど減少する事が報告されている[10]。
TAC制度（漁獲可能量制度）が導入され海域毎の漁獲量の上限が定められている。日本海での漁は沖合底びき網漁が主体となっているが、かにかご漁、刺し網や板びき網漁も行われている。資源保護の為、省令により海域毎に異なる制限がされている。例えば、富山県以西の海域と新潟県以北の海域では異なる漁獲規制が行われていて、
漁期以外の季節にカレイ等の底引き網漁で混獲されてしまうが、日本の漁船での捕獲は禁じられているため海に再放流している。しかし「生存率は30パーセント台とされ実態は死んだカニの投棄に近い」との指摘があったが、京都府農林水産技術センターらが2009年から2010年に行った生存率の調査では、80%程度の生存率であった[15]。この様な状態を解決すべく、混獲されるカニを減らすための技術開発も行われている[16]。
資源回復を目指し1964年頃より福井県、兵庫県などで、放流用種苗の稚ガニの生産技術確立すべく飼育研究が行われている[17]。
水深200m程度から2000m程度が主な漁場で主に沖合底びき網[18]（オッターやかけまわし）のほかカニかご漁[19]で漁獲される[6]。
平成26年(2014)漁業・養殖業生産統計 魚種別漁獲量（ズワイガニ）[20] 単位=t 年 総漁獲量 （底引き網漁） 2014年漁獲量順位 漁獲量 2004 5,959 (4,455) 1 兵庫 1,198 2005 4,849 (3,636) 2 鳥取 900 2006 5,996 (4,226) 3 北海道 753 2007 5,970 (4,367) 4 石川 488 2008 5,308 (3,806) 5 福井 420 2009 4,717 (3,288) 6 新潟 248 2010 4,809 (3,352) 7 島根 132 2011 4,439 (3,122) 8 京都 83 2012 4,353 (2,976) 9 山形 50 2013 4,181 (2,734) 10 富山 50 2014 4,348 (2,745) 11 秋田 22冬の味覚として人気が高い。体色は暗赤色だが、熱を加えると赤くなる。塩茹でや蒸しガニ、カニ鍋（カニスキ）などで食べられ、新鮮なものは刺身や寿司種（寿司ネタ）としても利用されるほか、缶詰などの原料にもなる。上品で甘みがある肉とこってりした味の中腸腺（カニミソ）、メスの卵巣（内子）も食用にする。
甲羅によく付着している黒いつぶつぶはカニビルの卵で、これが付着しているカニは「脱皮後の時間が長いことを示しており、身入りが良い」証拠とされることもある。しかしズワイガニの脱皮時期とズワイガニの漁業解禁期間に数ヶ月の期間が開くこともあり、その間にライフサイクルの短いカニビルはすぐ産卵してしまうため、あまり信頼性のある目安にはならない。
ズワイガニは冬の味覚の王様といわれるほど人気が高い食材であり、関西地方では、旅行代理店などが温泉地と結びつけたツアーを商品として扱っている。北海道・北近畿・北陸・山陰にはズワイガニ需要によって発展した温泉地も多い。これらの温泉地は冬場に最も集客が見込める。
日本各地にズワイガニの地方名が存在し、オスとメスでも呼称が異なる[21]。
さらに一部の地域の漁港では一定の基準を満たしたオスのズワイガニをブランド化する動きもあり、脚に色違いのタグを取り付けるなど販売に力をいれている。所属漁港ごとにブランドタグが発行され、一定の品質基準を満たしたものに対しブランドとともに漁獲した漁船名・所属漁港が明示される。プラスチック素材の場合が多いが例示した鳥取県漁連の場合のように特産品の和紙を用いている例もある。プラスチックの場合は漁連もしくは漁港ごとに異なった色のタグを用いている。しかし、ブランド化によって、ズワイガニとは異なるカニであるとの誤解される場合もある。
なお、脱皮して間もないオスの松葉ガニは水ガニと呼ばれている[21]。鳥取県では「若松葉がに」という名称を選定している[23]。
ズワイガニ（楚蟹、学名 Chionoecetes opilio） は、十脚目ケセンガニ科（旧分類ではクモガニ科）に分類されるカニ。深海に生息する大型のカニで、重要な食用種でもある。
ベニズワイガニ (紅楚蟹) 等の近縁種についても。
대게(Chionoecetes opilio, 영어: opilio crab 또는 opies)는 대게과에 속하는 게로, 경상북도 영덕군과 울진군에서 많이 발견되어 흔히 울진게로 알려져 있다.
갑각은 나비 13~15cm, 둥근 삼각형으로 한국에서 나는 게 중 가장 크다. 다리가 길고 몸이 커서 맛이 좋으므로 중요한 수산자원이다. 이마에 솟은 돌기는 넓고 짧으며, 걷는다리의 마디는 납작하다. 일반적으로 수컷이 암컷보다 훨씬 크다.
한류성 게로 30~1.800m 깊이의 진흙 또는 모래바닥에서 산다. 한국·일본·캄차카반도·알래스카·그린란드 등지에 분포한다.
대게는 다리가 대나무처럼 길고 마디가 있어 붙여진 이름이다. 그러나 '大'와 동음이의어이고 몸이 커서 '큰 게'로 오해하는 경우가 많다. 이름 때문에 세발낙지와 함께 종종 오해를 일으키곤 한다.
대게 중에는 알이 꽉 찬 대게가 있다. 그것은 바로 암컷 대게라고 한다. 경상도에서는 암컷 대게를 일명 '빵게'라고 부른다. 이름은 말 그대로 대게의 배 부분이 호빵처럼 둥근 모양의 배딱지를 가지고 있는 대게를 말한다. 암컷 대게는 5만 개의 알을 품고 있어서 연중 포획이 금지되어 있다. 또 체장 9센티미터 미만의 어린 대게도 연중 포획이 금지되어 있다. 그래서 암컷 대게와 어린 대게를 연중 포획하거나 소지, 가공, 유통, 판매할 경우 자원 고갈의 원인이 된다. 암컷 대게와 어린 대게는 잡혔다면 바로 방류해야 한다. 그래서 암컷 대게와 어린 대게를 불법으로 포획하거나 소지, 가공, 유통, 판매한 경우 2년 이하의 징역 또는 2천만원 이하의 벌금을 물거나 감옥에 갈 수 있다. 그래서 어족 자원을 보호하기 위하여 암컷 대게와 어린 대게는 잡지도 팔지도 사지도 먹지도 말아야 한다.
대게(Chionoecetes opilio, 영어: opilio crab 또는 opies)는 대게과에 속하는 게로, 경상북도 영덕군과 울진군에서 많이 발견되어 흔히 울진게로 알려져 있다.
갑각은 나비 13~15cm, 둥근 삼각형으로 한국에서 나는 게 중 가장 크다. 다리가 길고 몸이 커서 맛이 좋으므로 중요한 수산자원이다. 이마에 솟은 돌기는 넓고 짧으며, 걷는다리의 마디는 납작하다. 일반적으로 수컷이 암컷보다 훨씬 크다.
한류성 게로 30~1.800m 깊이의 진흙 또는 모래바닥에서 산다. 한국·일본·캄차카반도·알래스카·그린란드 등지에 분포한다.
.jpg)
.jpg)
-1.JPG)
