nomes no trilho de navegação
M. galloprovincialis reproduces via spawning, which is triggered by water temperature and food availability. Their spawning cycle is not universal and varies throughout the species' distribution as different environmental conditions and triggers may be found at each location.
Studies in Spanish bays have generally observed one mass spawning event with two peaks per year, occurring in spring to early summer. However, smaller spawning events can also occur in the same year.
M. galloprovincialis utilizes environmental prey refuges to avoid predation. In New Zealand, this refuge can take the form of salinity stratification of fjords. The mussels concentrate in low salinity levels which their predators cannot inhabit. Juvenile mussels are most affected by predation, with smaller predators (such as the sea star, Patiriella regularis, and the small wrasse, Notolabrus celidotus) targeting this life stage. Therefore, the juveniles in low salinity zones which exclude these predators are most likely to survive to adulthood.
However, the low salinity can also be harmful for the mussels. Below about 9 PSU, M. galloprovincialis exhibits physiological stress and increased mortality rates, especially in younger mussels.
The Mediterranean mussel is susceptible to heat waves and other forms of high ocean temperatures. Populations of M. galloprovincialis exhibit a 50% mortality rate at 27.5°C-29°C. At high temperatures the mussels have reduced filtration rates and a reduced ability to feed. This is especially of concern for aquaculture.
The Mediterranean Mussel (Mytilus galloprovincialis) is native to the Mediterranean, Black, and Adriatic Seas, but has spread (mostly via ballast water and ship hull fouling) to many other regions worldwide. These mussels usually occur in the low intertidal zone of exposed rocky coasts with relatively high wave energy, although in their native range they are also found growing in dense patches on the sandy-muddy bottoms of brackish lagoons (Ceccherelli and Rossi 1984). Although this species is cultivated as food for humans in some parts of Asia, in most of its non-native range it has become a nuisance species, displacing natives, and the IUCN/SSC* Invasive Species Specialist Group has nominated Mytilus galloprovincialis as among the 100 "World's Worst" invaders.
*International Union for Conservation of Nature, Species Survival Commission
Native range (alphabetical by country): Algeria, Australia, Bosnia and Herzegovina, Bulgaria, Croatia, Egypt, Europe, France, Greece, Italy, Libyan Arab Jamahiriya, Macedonia, Morocco, Portugal, Romania, Russian Federation, Spain, Tunisia, Turkey, Ukraine
"Alien" range (alphabetical by country/region): Africa, Australia, Canada, Democratic People's Republic of Korea, Hong Kong, Ireland, Japan, Mediterranean, Mexico, Namibia, Netherlands, Republic of Korea, South Africa, United Kingdom, United States (including Hawaii)
Marine and estuarine.
“In its native range, M. galloprovincialis can be found from exposed rocky outer coasts to sandy bottoms (Ceccherelli and Rossi 1984). As an invader it typically requires rocky coastlines with a high rate of water flow...(Carlton 1992)."
Because the shells of Mytilus species are similar and can vary depending on their environment, it’s difficult or impossible to visually distinguish M. galloprovincialis from Mytilus edulis and Mytilus trossulus. Furthermore, M. galloprovincialis and M. trossulus can hybridize (Suchanek et al. 1997). Genetic analyses are necessary to make a positive identification.
“Mytilus galloprovincialis is dark blue or brown to almost black. The two shells are equal and nearly quadrangular. The outside is black-violet coloured; on one side the rim of the shell ends with a pointed and slightly bent umbo while the other side is rounded, although shell shape varies by region. It also tends to grow larger than its cousins, up to 15cm, although typically only 5-8cm.” (IUCN/SSC Invasive Species Specialist Group (ISSG))
Die Mediterreense mossel (Mytilus galloprovincialis) is 'n mossel wat aan die wes- en suidkus van Suid-Afrika voorkom. Die mossel kan tot 14 cm lank word. Die skulp is glad en swart tot blou van kleur. Daar is klein duikies langs die skarnierligament aan die binnekant van die skulp wat dit van die swartmossel onderskei. Die mossel kom voor in die tussengetysone in rotsagtige gebiede. Die seediertjie vorm die basis van die Suid-Afrikaanse mosselbedryf en is die hoofvoedselbron van die swarttobie.
Die mossel is egter 'n indringer spesie en kom natuurlik in die Middellandse See voor waar dit bekendstaan as die Mediterranean mussel. Dit was in die 1970's vir die eerste keer opgemerk in Saldanhabaai. Daar word vermoed dat die spesie in Suid-Afrika beland het deur aan die romp van 'n skip vas te klou of deur die ballas water van 'n skip.
Voor die koms van die mossel was al die rotsoewers oop habitatte wat bewoon was deur onder andere die Scutellastra granularis klipmossel. Die mossel het gou die rotsbanke beset en toegeroei. Daar was 'n negatiewe impak met die indringer geassosieer en verwag dat Scutellastra granularis verdring sou word. Die klipmossel het egter aangepas, kleiner geword en een-een op die mossels begin leef. Hulle kom nou in groter getalle voor.
Nog 'n positiewe gevolg van die verskyning van die Mediterreense mossel was dat dit as ekstra voedsel dien vir die bedreigde Swarttobie.
Hierdie spesie bewys dat nie alle indringer spesies net negatiewe gevolge tot gevolg sal hê nie maar ook onverwagte positiewe gevolge kan veroorsaak.
Die Mediterreense mossel (Mytilus galloprovincialis) is 'n mossel wat aan die wes- en suidkus van Suid-Afrika voorkom. Die mossel kan tot 14 cm lank word. Die skulp is glad en swart tot blou van kleur. Daar is klein duikies langs die skarnierligament aan die binnekant van die skulp wat dit van die swartmossel onderskei. Die mossel kom voor in die tussengetysone in rotsagtige gebiede. Die seediertjie vorm die basis van die Suid-Afrikaanse mosselbedryf en is die hoofvoedselbron van die swarttobie.
Die mossel is egter 'n indringer spesie en kom natuurlik in die Middellandse See voor waar dit bekendstaan as die Mediterranean mussel. Dit was in die 1970's vir die eerste keer opgemerk in Saldanhabaai. Daar word vermoed dat die spesie in Suid-Afrika beland het deur aan die romp van 'n skip vas te klou of deur die ballas water van 'n skip.
Voor die koms van die mossel was al die rotsoewers oop habitatte wat bewoon was deur onder andere die Scutellastra granularis klipmossel. Die mossel het gou die rotsbanke beset en toegeroei. Daar was 'n negatiewe impak met die indringer geassosieer en verwag dat Scutellastra granularis verdring sou word. Die klipmossel het egter aangepas, kleiner geword en een-een op die mossels begin leef. Hulle kom nou in groter getalle voor.
Nog 'n positiewe gevolg van die verskyning van die Mediterreense mossel was dat dit as ekstra voedsel dien vir die bedreigde Swarttobie.
Hierdie spesie bewys dat nie alle indringer spesies net negatiewe gevolge tot gevolg sal hê nie maar ook onverwagte positiewe gevolge kan veroorsaak.
El musclo del Mediterrani, (Mytilus galloprovincialis)[2] és una espècie de musclo que viu al mar. Es fan híbrids amb Mytilus edulis i altres espècies.
Aquesta espècie es troba al mar Mediterrani i a la costa sud de l’Àfrica des de la frontera de Namíbia a Port Alfred, viu a la zona entre marees .[3] Els musclos que es troben al sud de Califòrnia són similars a Mytilus galloprovincialis i són probablement introduïts accidentalment.[4] Es practica la mitilicultura amb aquest musclo a les ries de Galícia i altres llocs. A València és pròpiament la clòtxina
Fa fins a 140 mm de llarg. La closca és suau i de color blau violat[2] o negre, però pot variar a marró clar.[5]
El musclo mediterrani és filtrador per alimentar-se.
El musclo del Mediterrani, (Mytilus galloprovincialis) és una espècie de musclo que viu al mar. Es fan híbrids amb Mytilus edulis i altres espècies.
Die Mittelmeer-Miesmuschel (Mytilus galloprovincialis) ist eine Muschel-Art aus der Familie der Miesmuscheln (Mytilidae). Die Art kann nur durch Allozym-Elektrophorese-Untersuchungen sicher von den beiden anderen, sehr nahe verwandten Mytilus-Arten (Mytilus edulis und Mytilus trossulus) unterschieden werden. Sie gilt in Südafrika, wo die Art in den 1970er Jahren eingeschleppt wurde als invasive Art.
Das gleichklappige, besonders vorne bauchige, längliche Gehäuse erreicht eine maximale Länge von 15 Zentimetern. Das Verhältnis Länge zu Dicke beider Klappen (L/D-Index) beträgt 2,5, der L/H-Index = 1,8. Die größte Höhe wird im hinteren Gehäuseteil erreicht. Allerdings ist die Gehäuseform stark variabel, sodass sich auch leicht andere Verhältnisse ergeben. Es ist stark ungleichseitig, der Wirbel sitzt am vorderen Ende des Gehäuses. Es ist im Umriss gerundet keilförmig (mytiliform) mit einem sehr langen, leicht gebogenen Schlossrand bzw. Ligamentrand (bzw. Dorsalrand). Der Dorsalrand geht gerundet-flachwinklig in den flach gerundeten Hinterrand über. Der Ventralrand ist gerade oder sehr leicht konkav gekrümmt. Das Vorderende ist sehr eng gerundet und bildet einen leichten, nach unten gebogenen Haken. Der innere Gehäuserand ist glatt. Das Ligament ist extern, aber etwas eingesunken in das Dorsalfeld; es erstreckt sich über zwei Drittel des Dorsalrandes. Das Schloss ist überwiegend glatt; lediglich im Bereich des Vorderendes (Haken) sind ein paar senkrecht stehende Kerben und Vorsprünge. Gehäuseform und Größe sind sehr variabel und auch stark abhängig von ökologischen Faktoren.
Die weißliche, mineralische Schale ist dünn, aber robust. Sie besteht aus einer dickeren äußeren Lage aus prismatischem Kalzit. Die dünnere innere Lage ist aus Blättchen von aragonitischem Perlmutt aufgebaut.[1] Die Ornamentierung besteht aus konzentrischen Anwachslinien und etwas gröberen Wachstumsunterbrechungen. Das Periostracum ist dünn und haftet fest an der Schale. Es ist schwarz-blau bis dunkelbraun.
Es sind zwei sehr ungleich große Schließmuskeln vorhanden; der vordere Schließmuskel ist sehr klein, die Ansatzstelle undeutlich. Der hintere Schließmuskel bildet zusammen mit dem Byssusretraktor einen sehr großen Muskelabdruck direkt innerhalb der Mantellinie.
Das Gehäuse der Mittelmeer-Miesmuschel ist dem der Gemeinen Miesmuschel (Mytilus edulis) und auch der Pazifischen Miesmuschel (Mytilus trossulus) sehr ähnlich. Einzelne Exemplare können häufig nicht sicher unterschieden werden. Im Durchschnitt bzw. typische Exemplare unterscheiden sich dadurch, dass bei der Mittelmeer-Miesmuschel der Wirbel spitzer ist und einen „Haken“ bildet. Das Gehäuse ist deutlich höher, d. h., das Verhältnis Länge zur Höhe ist bei der Mittelmeer-Miesmuschel deutlich kleiner. Durch die etwas größere Höhe ist auch der Dorsalwinkel geringfügig spitzer bzw. weniger flach als bei der Gemeinen Miesmuschel. Bei der Mittelmeer-Miesmuschel ist der Ventralrand gerade oder sogar sehr leicht konkav gekrümmt, während er bei der Gemeinen Miesmuschel leicht konvex bis leicht konkav gekrümmt ist, meist annähernd gerade ist. Die Arten lassen sich durch Allozym-Elektrophorese und molekularbiologische Methoden sicher unterscheiden. Hybridisierung zwischen den drei Arten kommt vor, doch spielen die Hybriden in den untersuchten Populationen eine geringe Rolle und der Genpool der Arten bleibt im Wesentlichen intakt.
Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet war das Mittelmeer, das Kaspische Meer und die küstennahen Gewässer der Iberischen Halbinsel (bis zum Baskenland). Kleinere Populationen gibt es auch in der Bretagne, in Südengland und Südwestirland, sogar auf den Lofoten, in der Nordsee und in Spitzbergen.[2][3] Durch die Muschelzucht bzw. Aquakulturen und durch Verschleppung kommt sie nun auch in kleineren und größeren Populationen an den Küsten Chiles und in weiten Teilen des Nordpazifiks (Russischer Ferner Osten, Nordchina, Japan, bis Südkorea, Kalifornien) vor.[4] Sie gilt hier als invasive Art.[5] Umgekehrt kommt nun im Mittelmeer und in den Küstengewässern der Iberischen Halbinsel auch die Gemeine Miesmuschel in kleineren Populationen vor. Die Mittelmeer-Miesmuschel soll etwas wärmere Wassertemperaturen als die Gemeine Miesmuschel zum Wachstum brauchen.[6] Dem widerspricht das Vorkommen auf Spitzbergen.
Mittelmeer-Miesmuscheln kommen vom Gezeitenbereich bis in etwa 50 Meter Wassertiefe vor. Sie ertragen stundenlanges Trockenliegen, indem sie die Klappen fest schließen.
Das Taxon wurde 1819 von Jean-Baptiste de Lamarck in die wissenschaftliche Literatur eingeführt.[7] Der Artstatus wurde aber immer wieder in Frage gestellt. Poppe und Goto fassten sie noch 1993 als bloße Form der Gemeinen Miesmuschel auf. Sie ist heute auch aufgrund molekularbiologischer Untersuchungen allgemein als eigenständige Art anerkannt.[8] Fritz Nordsieck schied 1969 noch elf Unterarten aus, die heute alle wieder mit der Nominatunterart vereinigt sind; d. h., es gibt keine Unterarten mehr. Die MolluscaBase listet insgesamt 19 Synonyme: Mytilus dilatatus Gray, 1825, Mytilus edulis diegensis Coe, 1945, Mytilus edulis zhirmunskii Scarlato & Starobogatov, 1979, Mytilus flavus Poli, 1795, Mytilus galloprovincialis angustata Philippi, 1836, Mytilus galloprovincialis eduliformis Monterosato, 1891, Mytilus galloprovincialis falcata Monterosato, 1884, Mytilus galloprovincialis herculea Monterosato, 1884, Mytilus galloprovincialis var. frequens Milaschewitsch, 1906, Mytilus galloprovincialis var. latissima Monterosato, 1884, Mytilus galloprovincialis var. trepida Milaschewitsch, 1906, Mytilus galloprovincialis var. uncinata Bucquoy, Dautzenberg & Dollfus, 1889, Mytilus glocinus Locard, 1889. Mytilus hesperianus Lamarck, 1819, Mytilus lamarckianus Clessin, 1887, Mytilus orbicularis Pallary, 1903, Mytilus pelecinus Locard, 1889, Mytilus sagittatus Poli, 1795 und Mytilus succineus Danilo & Sandri, 1856.[8]
Mytilus chilensis (Hupé, 1854) wurde von manchen Autoren bis in die neueste Zeit als Unterart der Mittelmeer-Miesmuschel (oder auch der Gemeinen Miesmuschel) aufgefasst. Nach Untersuchungen der Spermienmorphologie ist Mytilus chilensis jedoch eine eigenständige Art.[9] Im Labor konnten zwar lebensfähige Hybriden erzeugt werden, allerdings war die Überlebensrate der hybriden Larven geringer als der der artlich-reinrassigen Larven. Unter natürlichen Bedingungen wurde bisher noch keine Hybridisierung beobachtet.
(siehe auch Artikel Miesmuscheln aus Galicien)
Die Mittelmeer-Miesmuschel ist bzw. war im Mittelmeerraum und an der Atlantikküste der Iberischen Halbinsel eine wichtige Meeresfrucht. Heute wird die Mittelmeer-Miesmuschel vor allem in Aquakulturen gezüchtet. Die jährliche Ernte beläuft sich auf etwa 120.000 Tonnen aus Aquakulturen.[10] Die Wildfänge sind dagegen von jährlich über 50.000 Tonnen (um 2000) auf etwa tausend Tonnen (2014) zurückgegangen.[10]
Die Mittelmeer-Miesmuschel (Mytilus galloprovincialis) ist eine Muschel-Art aus der Familie der Miesmuscheln (Mytilidae). Die Art kann nur durch Allozym-Elektrophorese-Untersuchungen sicher von den beiden anderen, sehr nahe verwandten Mytilus-Arten (Mytilus edulis und Mytilus trossulus) unterschieden werden. Sie gilt in Südafrika, wo die Art in den 1970er Jahren eingeschleppt wurde als invasive Art.
La còzzula (nomu scintificu Mytilus galloprovincialis) è nu mulluscu commistibbili. Si cumponi di na scorcia nìura. La carni è tra lu gialli e l'aranciuni. Li còzzuli sunnu assai apprizzati ntâ cucina siciliana e n ginirali ntâ cucina meditirrània.
The Mediterranean mussel (Mytilus galloprovincialis) is a species of bivalve, a marine mollusc in the family Mytilidae. It is an invasive species in many parts of the world, and also an object of aquaculture.[1]
Mytilus galloprovincialis is one of the three principal, closely related species in the Mytilus edulis complex of blue mussels, which collectively are widely distributed on the temperate to subarctic coasts of both the Northern and Southern Hemispheres, and often are dominant inhabitants on hard substrates of the intertidal and nearshore habitats. M. galloprovincialis will often hybridize with its sister taxa, the closely related Mytilus edulis and Mytilus trossulus, when they are found in the same locality. M. galloprovincialis is considered the most warm-water-tolerant species of the three, and has the most southerly distribution in Europe and North America.
Right and left valve of the same specimen:
Right valve
Left valve
In Europe, Mytilus galloprovincialis is found in the Mediterranean Sea and the Black Sea, and on the Atlantic coasts, in Portugal, north to France and the British Isles and Norway. Recently this species has also been found in the European Arctic including northern Norway and Svalbard.[2]
In the northern Pacific the species is found along the coast of California, where it was introduced from Europe by human activity in the early 20th century, and also in the Puget Sound region of Washington state, where it has been subject to aquaculture.[3] It is also present as an invasive species on the Asian coast throughout Japan, including Ryukyu Islands, as well as in North Korea[4] and around Vladivostok in Russia.
Mytilus galloprovincialis is also present as a native lineage in parts of the Southern Hemisphere. In addition there are populations introduced from the north recently with human activity. These lineages are distinguished by genetic characters. No original Mytilus populations lived in southern Africa, but the Mediterranean mussel was introduced from Europe in 1984 and is now the dominant low intertidal mussel on the West Coast. The distribution spans an area from the Namibian border to Port Alfred, intertidally to just below the low tide border.[5] M. galloprovincialis is also found in New Zealand, Australia and South America.
This animal grows up to 140 mm in length. It is a smooth-shelled mussel with a slightly broader base than that of the black mussel (Choromytilus meridionalis), with which it is often confused in South Africa. Its shell is blue-violet[1] or black, but may shade to light brown.[6]
The Mediterranean mussel is a filter feeder. It is rare subtidally, which is an alternate means of distinguishing it from the black mussel in South Africa.
Mussels are generally considered as a bioindicators of the whole ecosystem in which they live. The immune system of bivalve molluscs is often chosen as a target parameter to evaluate the welfare of the species and of their surrounding environment.[7] In the Adriatic Sea, Chamelea gallina and Mytilus galloprovincialis share similar variations of the cytotoxic activity during the year. The exertions by the hemolymph of the species are considered a useful biomarker of the immune activity and therefore of the health of mussels.[7]
The immune systems of the clam Chamelea gallina and the mussel Mytilus galloprovincialis are influenced by changing environmental parameters such as water acidification, temperature increases and variations in seawater salinity. Those properties describe a typical scenario of the global climate change and bivalve molluscs are considered predictors of its future impact on the health status of both wild and farmed organisms.[8]
The Mediterranean mussel (Mytilus galloprovincialis) is a species of bivalve, a marine mollusc in the family Mytilidae. It is an invasive species in many parts of the world, and also an object of aquaculture.
El Mejillón mediterráneo[1] (Mytilus galloprovincialis), también conocido como mejillón Gallego, mejillón y choro araucano en Chile[2][3], es una especie de molusco bivalvo filtrador de la familia Mytilidae. Y está incluida en la lista 100 de las especies exóticas invasoras más dañinas del mundo[4] de la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN).
Es nativo de la línea costera mediterránea, los registros más antiguos de M. galloprovincialis están en Galicia, región al noroeste de España. Aunque también del el Atlántico oriental, desde Irlanda hasta el Reino Unido, y el norte de África; probablemente la expansión del área de distribución hacia el Atlántico haya sido natural.[5]
En otras regiones también está presente, y en esas regiones si se tiene certeza de su introducción antropogénica[5], principalmente por agua de lastre de buques o adheridos al casco como biofouling, y secundariamente por la acuicultura[6]. La distribución no nativa comprenden las costas del Pacífico de Norteamérica; en Japón y Hong Kong, Sudáfrica, Chile[7][8], Australia[5], Uruguay, Argentina[9] y recientemente reportado, Brasil[10].
M. galloprovincialis pertenece al "Complejo Mytilus", que agrupa a algunas spp. del género Mytilus[11], que en algunos casos y sin el ojo experto, son difíciles de diferenciar entre estas especies, debido a que además puede cruzarse con otras spp. de Mytilus formando híbridos.
Una característica morfológica que permite diferenciar a M. galloprovincialis de otras especies de Mytilus, es que M. galloprovincialis posee 5 dientes de pequeño tamaño bajo el ligamento de la charnela[7]. Y que M. galloprovincialis alcanza mayores Longitudes Totales (LT) respecto a otros Mytilus, hasta 15 cm, aunque el promedio es 5-8 cm de LT.[5]
El M. galloprovincialis tiene una concha lisa de forma triangular, alargada, terminando en un ápice. El margen anterior es recto, mientras que el posterior es ampliamente redondeado. La superficie está marcada por líneas de crecimiento concéntricas. El color exterior es de negro a negro azulado, o parduzco, mientras que el interior es blanco, con un margen violáceo, y una marcada cicatriz muscular[12].
No obstante, la confirmación de identificación debería ser realizada vía estudios de marcadores genéticos (p. ej.: Glu-5, Me, RFLPs, SNPs) como lo han hecho algunos estudios científicos[13][14][15].
Globalmente, se puede encontrar en costas rocosas cubiertas y expuestas, y también en estuarios, estando menos presente en áreas altamente sedimentarias o arenosas. Su distribución vertical en la columna de agua suele terminar en el límite con los sustratos bentónico de la franja intermareal, aunque puede habitar hasta 40 m de profundidad[5]. Al igual que otros mitílidos, se adhiere firmemente a las rocas mediante hebras fuertes del biso, el cual es secretado por un pie móvil.
Microalgas (fitoplancton) y partículas de Materia Orgánica (MO).[12]
Filtrador suspensívoro.[12]
M. galloprovincialis tiene sexos separados macho y hembra, es decir, son reproductores gonocóricos o dioicos, de desoves totales. Al llegar a la madurez sexual (1-2 años) la reproducción tiene lugar más de una vez cada año.[12]
Las gónadas se extienden por todo el cuerpo (manto) y son de color crema en machos y rosa en hembras. Millones de gametos se liberan durante los eventos de desove y con el desarrollo de los óvulos fertilizados se convierten en larvas planctotróficas de natación libre llamadas trocóforas capaz de alcanzar grandes distancias y posteriormente se va desarrollando una larva véliger.[12]
El mejillón mediterráneo posee amplios rangos de tolerancia a los parámetros del agua:
El mejillón mediterráneo es eurihalino, debido a que su rango es amplio: 10-38ppt.
El mejillón mediterráneo es euritérmico, y su rango es amplio: 13[5]-31.[12]°C.
pH mínimo: 7.6. y pH máximo: ?.[12]
Mejillón de Galicia es la denominación de origen de esta especie en Galicia y se produce en bateas en un espacio marítimo delimitado de las rías gallegas de Ares-Sada, Muros-Noia, Arosa, Pontevedra y la Ría de Vigo.[16]
El genoma del mejillón gallego consta de 1400-1900 Mb. Existen bases de datos que recogen la limitada información que existe sobre secuencias expresadas (ESTs) pero no se conoce la secuencia de su genoma completo.
La Consellería de Economía e Industria de la Junta de Galicia concedió una ayuda para secuenciar el genoma del mejillón a un grupo del Instituto de Investigaciones Marinas CSIC[17] y otro de la Universidad de Vigo,[18]que utilizarán líneas de mejillón criadas en el IIM CSIC a partir de mejillones de las rías gallegas para aislar, extraer y cuantificar el ADN genómico tanto del núcleo como de las mitocondrias empleando protocolos establecidos su propio laboratorio.
La producción de mejillones de Galicia constituye el 80% de la producción de la acuicultura marina española. El sector mejillonero gallego, con más de 3300 bateas, genera unos 11 500 puestos de trabajo directos (de los cuales 8500 son fijos) y 7000 indirectos y un volumen de facturación anual que oscila entre los 120 y los 150 millones de euros. El genoma del mejillón permitirá ayudar a proteger y mejorar este recurso y otros de naturaleza similar.[cita requerida][19]
En Vigo, Galicia, se celebra cada septiembre en el parque de Castrelos la Fiesta del mejillón.
,_Set%C3%BAbal,_Portugal,_2020-08-01,_DD_01.jpg)
|url= sin título (ayuda). Consultado el 25 de mayo de 2022. El Mejillón mediterráneo (Mytilus galloprovincialis), también conocido como mejillón Gallego, mejillón y choro araucano en Chile, es una especie de molusco bivalvo filtrador de la familia Mytilidae. Y está incluida en la lista 100 de las especies exóticas invasoras más dañinas del mundo de la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN).
Mytilus galloprovincialis Mytilidae familiako itsas molusku bibalboa da, mundu osoko ur epeletan bizi dena.[1]
Ona da jateko eta akuikulturan asko erabiltzen dute.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Mytilus galloprovincialis Mytilidae familiako itsas molusku bibalboa da, mundu osoko ur epeletan bizi dena.
Ona da jateko eta akuikulturan asko erabiltzen dute.
Mytilus galloprovincialis, parfois dite moule méditerranéenne (le nom que lui donnent les anglophones[1]) est une espèce de mollusques bivalves, de la famille des Mytilidés.
Cet animal marin, vit fixé aux rochers dans la zone de balancement des marées où il se nourrit du plancton qu'il filtre dans l'eau.
La coquille, solide, de couleur bleu-violet et parfois sombre ou brune à la lumière[2], peut atteindre 140 mm de longueur.
Elle présente une base légèrement plus large que celle de la moule noire de l'Afrique du Sud avec laquelle elle est souvent confondue[1].
Cette espèce est trouvée dans toute la zone méditerranéenne, avec également des populations sur le littoral de l'Afrique australe; de la frontière namibienne à Port Alfred[3].
On en trouve aussi sur le littoral de Californie du Sud et en Japon, où il s'agit de colonisations à partir de propagules introduites sous les coques de navires ou via des eaux de ballast[4],[5].
Cette moule vit solidement accrochée aux rochers ou aux objets immergés à marée haute, dans la partie basse de la zone intertidale et un peu au-delà.
La moule de Méditerranée est un organisme filtreur qui en tant que tel joue un rôle important dans le maintien de la qualité de l'eau et de sa limpidité.
Comme toutes les coquillages filtreurs, cette moule peut bioaccumuler des métaux lourds, dans sa coquille, et dans sa chair, parfois en dépassant les seuils tolérés pour la santé humaine[6].
On constate qu'il n'y a pas en général de corrélation entre la teneur en métaux des sédiments et celle des moules, qui peuvent être directement contaminées par les métaux dissous dans l'eau à l'état de trace.
Une étude récente[Quand ?] a porté conjointement sur les moules bleues de Méditerranée (M. galloprovincialis) et les sédiments de surface de leur environnement, pour 5 sites (échantillonnés en 2005 et 2006, en automne). Les taux moyens de Fe, Zn, Mn, Ni,Cu, Co et Cr dans les échantillons de moules étaient respectivement de 603.0, 345.0, 85.0, 18.9, 17.2, 9.1 mg/kg de poids sec. Alors que les maxima étaient pour les sédiments de 40867, 943.0, 382.0, 336.0, 67.2, 24.8 et 16.9 mg/kg. Une corrélation n'a pu être observée que pour le zinc.[réf. nécessaire]
Notamment près des ports[7] et chantiers navals ou aires de carénage, mais pas seulement, elles peuvent aussi être contaminées par les composés organostaniques perdus par les antifoulings qui en ont massivement relargué dans l'environnement marin des années 1960 aux années 1990[8].
Mytilus galloprovincialis, parfois dite moule méditerranéenne (le nom que lui donnent les anglophones) est une espèce de mollusques bivalves, de la famille des Mytilidés.
Cet animal marin, vit fixé aux rochers dans la zone de balancement des marées où il se nourrit du plancton qu'il filtre dans l'eau.
O Mytilus galloprovincialis, coñecido vulgarmente en galego como mexillón,[1] ou como mexillón galego,[2] é unha especie de molusco bivalvo mariño da subclase dos pteriomorfios, orde dos mitílidos, superfamilia dos mitiloideos, familia dos mitílidos e subfamilia dos mitilinos, unha das oito integradas no xénero Mytilus.[3]
É unha especie invasora en moitas partes do mundo (está incluída na Lista das 100 especies exóticas invasoras máis daniñas do mundo),[4][5] e tamén obxecto de culivo intensivo, a denominada mitilicultura.
A especie foi descrita en 1819 polo naturalista francés Jean-Baptiste Lamarck,[6][7] na súa obra Histoire naturelle des animaux sans vertèbres. Tome sixième, 1re partie. París.
Linneo tomou o nome Mytilus do latín postclásico mytilus, variante do latín clásico mītulus, "mexillón", á súa vez derivado do grego helenístico μίτλος mítlos, derivado do grego antigo μυτίλoς mytílos, co mesmo significado.[8][9]
O epíteto específico, galloprovincialis, refírese á provincia do Imperio romano Gallia Narbonensis, que comprendía o sueste da Galia.
Ademais de mexillón, o nome máis empregado, e o recomendado pola Real Academia Galega, e o de mexillón galego, utilizado en contextos en que se precisa diferenciar doutras especies de mexillóns, nos portos galegos úsanse numerosísimas denominacións para este molusco, como se pode ver no monumental traballo de Ríos Panisse.[10]
Durante moitos anos considerouse a especie Mytilus galloprovincialis como conespecífica con Mytilus edulis. Hai pequenas diferenzas entre elas na forma da cuncha e na cor do bordo do manto; e aínda hoxe para algúns autores a súa separación en dúas especies distintas non está debidamente xustificada, dado que en zonas onde conviven xuntas ambas as especies prodúcense hibridacións.[11]
Xa en 1957 Hepper identificou o M. galloprovincialis na costa sur de Inglaterra, identificación que foi confirmada por outros autores. No caso concreto do mexillón galego, estudos xenéticos levados a cabo por investigadores das universidades de Santiago e de Vigo a partir de 1970, corroboraron que a especie presente nas nosas costas —coma no resto das costas españolas— era o M. galloprovincialis e non M. edulis, como se admitía até entón.[12]
Realmente este problema afecta a un grupo de (polo menos) tres taxons de mexillóns estreitamente relacionados, coñecido como "o complexo Mytilus edulis". Colectivamente ocupan ambas as costas do Atlántico Norte (incluído o Mediterráneo) e do Pacífico Norte en augas desde temperadas a polares,[13] así como costas de natureza similar do hemisferio sur. A distribución dos taxons compoñentes foi modificada recentemente como resultado da actividade humana (especies invasoras). Estes taxons poden hibridarse entre sí, se están presentes na mesma localidade.
O complexo constitúeno:
É orixinario das costas mediterráneas e do mar Negro, e das do Atlántico, en España, Portugal, norte de Francia, illas Británicas e Noruega. Recentemente esta especie tamén se encontrou no Ártico europeo, incluíndo o norte de Noruega e as illas Svalbard.[15]
Pero estableceuse en numerosos lugares das rexións temperadas de todo o mundo, debido a introducións polos humanos, e tamén a través dos cascos de barcos e ao desaugamento de auga de lastre. Esta difusión tivo un grande impacto sobre as comunidades de mexillóns autóctonos de ditas zonas.[5]
No Pacífico Norte a especie atópase ao longo da costa de California, onde foi introducida desde Europa pola actividade humana a principios do século XX, e tamén na rexión Puget Sound do Estado de Washington, onde é obxecto de acuicultura.[16] Tamén está presente como especie invasora na costa asiática e en todo o Xapón, incluíndo as illas Ryukyu, así como en Corea do Norte,[17] e ao redor de Vladivostok na Federación Rusa.
Mytilus galloprovincialis tamén está presente como liñaxe nativa en partes do hemisferio sur. Ademais hai poboacións introducidas recentemente desde o norte pola actividade humana. Estas liñaxes distínguense polos caracteres xenéticos. Non había poboacións orixinais de Mytilus en Suráfrica, pero M. galloprovincialis foi introducido desde Europa en 1984, e agora é o mexillón intermareal dominante na costa occidental. A súa distribución abrangue unha área desde a fronteira con Namibia até Port Alfred (provincia do Cabo Oriental).[18] M. galloprovincialis tamén se encontra en Nova Zelandia, Australia e Suramérica.
Este animal alcanza até os 140 mm de lonxitude. É un mexillón de cuncha lisa cunha base lixeiramente máis ampla que a de Choromytilus meridionalis, co que adoita confundirse en Suráfrica. A súa cuncha é de cor azulada ou negra,[11][5] pero pode ter unha tonalidade parda clara.[19] Ás veces presenta bandas amarelas, e son raros os espécimes co exterior da cuncha de cor clara.[11]
É moi semellante a Mytilus edulis, do que o separan os seguientes caracteres:[20]
A cuncha, globosa, ovoidea, ten as dúas valvas simétricas, sen dentes nos bordos ou só con esbozos deles. En Galicia alcanza os 120 mm de lonxitude, aínda que os exemplares que viven nas rochas da costa, na rexión intermareal, non alcanzan o tamaño dos que viven nas bateas. Poden encontrarse tamén na rexión infralitoral, entre grandes algas e fixados ás pedras, podendo nestes fondos acadar un gran tamaño, e teñen unha forma moi irregular e son máis anchos. Nas costas expostas é moi abundante, aparecendo en piñas nas fendas das rochas; estes espécimes son máis pequenos que os que viven no fondo, e moito máis pequenos que os que se cultivan nas bateas.[11]
A cor das valvas é azulada ou moura, ás veces con bandas amarelas, sendo raros os espécimes de cuncha de cor clara. Existen moitas formas desta especie, que varían segundo o hábitat e a súa distribución xeográfica.[11]
O animal (a parte que se come), e que en gastronomía se denomina vianda, está totalmente cuberto por un gran manto de cor alaranxada clara co bordo negro. O pé é pequeno, e dispón dunha glándula que segrega uns finísimos filamentos adhesivos que constitúen o biso, co que o animal se fixa ás rochas ou a outros substratos duros.[11]
Mytilus galloprovincialis pode ser afectado polas seguintes enfermidades:[20]
Porén, ningunha destas enfermidades causa danos serios ao cultivo de M. galloprovincialis.[20]
As especies asociadas que se encontran nos bancos naturais de mexillón son aquelas que viven nas praias intermareais rochosas, tales como algúns cirrípedos (Balanus sp.) e algas (Enteromorpha sp.). Entre os depredadores do mexillón están os cangrexos, (como Carcinus maenas), as estrelas de mar (como Asterias rubens) e varias especies de aves mariñas.[20]
As especies asociadas que colonizan os mexillóns que crecen sobre as cordas suspendidas das bateas, fano por medio de larvas planctónicas ou que se arrastran lentamente, e que corresponden a crustáceos tales como o decápodo Pisidia longicornis, anfípodos (como Phtisica marina e Eurystheus maculates), ascidias (como Ascidiella aspersa e Ciona intestinalis) e especies incrustantes tales como balánidos e vermes poliquetos (como Elminius modestus e Pomatoceros sp.). Estes organismos compiten entre eles polo espazo e polo alimento, e algúns poden invadir as cunchas dos mexillón. O dano causado por cangrexos e estrelas de mar é leve, pero ocasionalmente A. rubens e Nucella lapillus, un gasterópodo, poden encontrarse sobre as cordas. Algúns peixes, tales como o sargo, Diplodus sargus, e a dourada, Sparus aurata, da familia dos espáridos, ocasionalmente danan aos mexillóns adultos rompéndolles a cuncha e, ademais, tamén comen a mexilla.[20]
A miticultura,[21] ou mitilicultura,[22] é o cultivo industrial do mexillón, unha actividade marisqueira dirixida e controlada polo ser humano sobre artefactos flotantes, denominados bateas, fondeados nas augas costeiras. Na actualidade é unha das principais actividades económicas de numerosas poboacións da costa galega, especialmente nas rías Baixas.
Mexillón de Galicia é a denominación de orixe protexida desta especie en Galicia, que se produce en bateas nun espazo marítimo delimitado nas rías galegas de Ares-Sada, Muros-Noia, Arousa, Pontevedra e Vigo.[23]
A produción de mexillóns de Galicia constitúe o 80 % da produción da acuicultura mariña española. O sector mexilloeiro galego, con máis de 3 300 bateas, xera uns 11 500 postos de traballo directos (dos cales 8 500 son fixos) e 7 000 indirectos, e un volume de facturación anual que oscila entre os 120 e os 150 millóns de euros.
O coñecemento do xenoma do mexillón galego permitirá axudar a protexer e mellorar este recurso e outros de natureza similar. Isto poderá valer, entre outras cousas, para domesticar e mellorar este recurso, de momento unha especie salvaxe, e para encontrar respostas ao problema das toxinas que paralizan periodicamente o sector.[24]
A Consellería de Economía e Industria da Xunta de Galicia concedeu unha axuda para secuenciar o xenoma do mexillón galego a un grupo do Instituto de Investigacións Mariñas (CSIC) de Vigo,[25] e a outro da Universidade de Vigo,[26], que utilizarán liñas de mexillón criadas no IIM CSIC a partir de mexillóns das rías galegas para illar, extraer e cuantificar o ADN xenómico tanto do núcleo como das mitocondrias, empregando protocolos establecidos nos seus propios laboratorios.
Investigadores do CSIC e da Universidade de Vigo lograron obter unha primeira versión do xenoma do mexillón galego, que é o primeiro paso para iniciar o estudo dos xenes deste molusco até alcanzar a súa secuenciación e anotación completa; estas primeiras investigacións, publicadas na revista SCI PLOS ONE, son froito de 5 anos de traballo conxunto entre o Grupo de Filoxenómica da UVIGO e do Grupo de Inmunoloxía e Xenómica do Instituto de Investigacións Mariñas da cidade viguesa. Así, descubriuse que o xenoma do mexillón galego é moi complexo (consta de 1400-1900 pares de bases), cun alto contido de secuencias repetidas e un elevado número de polimorfismos. En comparación cos xenomas doutros moluscos, identificáronse un maior número de xenes con funcións adaptativas, como a destoxificación e o mantemento de estruturas ciliares.[27]
Existen referencias relativas á presenza de Mytilus galloprovincialis nas costas da península Ibérica desde hai máis de 100 millóns de anos, como acreditan os fósiles encontrados no Parque Rexional de El Valle y Carrasco e na Rexión de Murcia, e restos de bivalvos poden encontrarse na práctica totalidade dos sedimentos mariños existentes desde o triásico medio até o cuaternario. Destacan, pola súa concentración, os bancos e arrecifes de ruditas do cretáceo inferior e as acumulacións de grandes ostreidos e pectínidos durante o mioceno superior. Do seu consumo, encontráronse restos procedentes do paleolítico, como os da Cueva de los Aviones ou da Cueva de los Mejillones, descuberta en 1978 no cabo de Palos, onde se identificaron fragmentos de arpóns fabricados con ósos de cervo e dardos, procedentes do ano 4.500 a.C., que eran empregados nos labores pesqueiros e de marisqueo.[28]
En Galicia, os celtas, no século VIII a.C. xa tiñan o costume de baixar á costa na baixamar para recolectaren mexillóns e outros moluscos das rochas para o seu consumo. Os romanos foron os seus primeiros cultivadores, recolectándoos do medio e transportándoos a criadeiros artificiais. Apicio, gastrónomo romano do século I d.C., preparaba unha receita consistente na elaboración dunha salsa con garum, porro picado, comiño, viño de pasas, Satureja montana (planta aromática da familia das Lamiaceae), viño e auga, na que introducía os mexillóns para a súa cocción. Máis cerca dos nosos días, o galego Francisco Martínez Motiño, xefe de cociña de Filipe II, que foi rei de España, Sicilia e Sardeña, e que mantivo o cargo até o reinado de Filipe IV, introduciu nos menús da corte o mexillón, que era levado até Castela en barrís procedentes do porto de Aveiro. Xa no século XVIII, o rexedor da Coruña, José Cornide Saavedra, xa dicía do mexillón que «a súa carne, despois da da ostra, é a mellor». Nesta época, o mexillón procedía de parques ou zonas determinadas, suxeitas a un réxime de concesión que ostentaban algunhas familias.[28]
A evidencia máis temperá de consumo de mexillóns en Galicia está datada no século IV a.C., cando os nativos deixaron grandes depósitos de cunchas de moluscos bivalvos, entre eles de mexillóns. Estes depósitos, denominados concheiros,[29] encontráronse tamén cerca dos poblos romanizados do século I, como os atopados no castro de Baroña, e subministran informacións de gran valor arqueolóxico.[20]
Tamén hai constancia de que, no século XVI, xente de Portugal ía a Cambados, na ría de Arousa, para recolectaren mexillóns, ameixas e berberechos.[20]
Os mexillóns fixéronse importantes en España cando comezou a cultivarse ao comezo do século XX. Os primeiros cultivos realizáronse nas provincias de Tarragona e Barcelona en 1901 e 1909, respectivamente, usando postes de madeira chantados no fondo do mar, similares aos usados en Francia. Despois dos primeiros ensaios, este sistema foi abandonado e comezou o uso de estruturas flotantes: as bateas. Nese tempo, as poboacións naturais de mexillóns nas rías galegas usábanse principalmente como fertilizante en agricultura e, a escala limitada, como alimento.[20]
A primeira batea de Galicia instalouse en 1945 na ría de Arousa, e o seu construtor foi Afonso Ozores Saavedra, perfeccionando experiencias da costa catalá.[30]
A partir de 1946 xeneralizouse o cultivo do mexillón en bateas en Galicia e, ao cabo de poucos anos, a produción aumentou considerabelmente. As primeiras bateas consistían en estruturas cadradas de madeira sustentadas por un flotador central; tamén se usaban antigos barcos pesqueiros restaurados e adaptados, que sostiñan estruturas de madeira das que os (mitilicultores) colgaban cordas de esparto, nas cordas fixaban a semente do mexillón, chamada mexilla,[10] e, cando os mexillóns alcanzaban o tamaño comercial, recolectábanos a man ou cunha roda especial. Máis adiante, os antigos barcos foron substituídos por estruturas de madeira cadradas ou rectangulares que soportaban pequenas casetas. A flotación lográbase con flotadores de madeira envoltos en redes de arame e revestidos con cemento. Hoxe en día, quedan unhas poucas bateas antigas, pero a maioría das novas constrúense con madeira de eucalipto.[20]
Na actualidade (2020), Galicia é a primeira potencia mundial en cultivo e comercialización de Mytilus galloprovincialis, situada en segundo lugar, detrás de China en canto á produción e extracción deste bivalvo,[20] pero hai que ter en conta que este país oriental emprega gran parte da súa produción para a piscicultura (como alimento dos peixes).[30]
Actualmente hai 3 337 bateas, a maior parte delas na ría de Arousa. Producen anualmente máis de 250 000 toneladas de mexillón, o que supón un 40 % da produción europea deste bivalvo. A súa explotación é familiar, cunha media de 1,8 bateas por familia.[30] Os bateeiros galegos comercializaron o ano 2017 case 267 000 toneladas de mexillón, cun valor en primeira venda de 122 millóns de euros. Isto representa un incremento respecto a 2016 preto das 28 000 toneladas e os 13 millóns de euros.[31]
Galicia consolídase así como potencia acuícola mundial, xa que o valor económico da acuicultura de Galicia superou no 2017 os 207,6 millóns de euros de facturación, cun volume de produción de cerca de 279 000 toneladas de peixes e mariscos. A dicir da Xunta de Galicia, son «os mellores resultados rexistrados desde 2009, cun incremento dun 20 % en facturación e de máis dun 15 % en volume de produción». De aí que a Administración autonómica poña especial énfase no cultivo do mexillón en batea, «o máximo expoñente do sector en Galicia».[31]
Desde a súa creación, en 1994, o Consello Regulador do Mexillón de Galicia traballou pola implantación dunha denominación de orixe protexida (DOP) para o Mexillón de Galicia, que a Unión Europea recoñeceu en 2007 como a primeira da súa categoría aplicada a un produto do mar. «A denominación certificou a calidade e a orixe do mexillón galego; dende o principio traballamos tamén na sostenibilidade, pero faltábanos a súa certificación; ese momento chega agora», indicou Francisco Alcalde, o presidente do Consello, un organismo baixo o que se amparan 2 090 bateas, ao redor de dous terzos das que existen nas rías galegas, e 55 empresas que, en 2018, colocaron no mercado 54 millóns de kg de mexillón acreditado. O Consello tamén está traballando na consecución do "selo azul" do Marine Stewardship Council (MSC), a principal etiqueta internacional de xestión ambiental para produtos mariños.[2]
A sede do Consello en Vilagarcía foi o escenario no que Mexillón de Galicia anunciou o arranque dunha avaliación que medirá o estado das poboacións de Mytilus galloprovincialis, o impacto do seu cultivo no ecosistema e a eficacia da súa xestión. Esta avaliación desenvólvese a través de 29 indicadores que puntúan examinadores independentes, neste caso, Bureau Veritas. A partir de aí, as empresas que desexen sumarse á certificación deberán someterse a un proceso similar, pero centrado na cadea de custodia. Se a nota é positiva, o mexillón galego con denominación poderá comercializarse co seu selo azul.[2]
Que o galego mariscaba desde a prehistoria está documentado, como quedou dito, e como nolo recorda o mestre Álvaro Cunqueiro no seu libro A cociña galega, onde se refire aos concheiros que se atoparon, e se atopan, dende as Cíes até Bares. Tamén di que outra das cousas do mar que tomou gran pulo nos últimos anos foi o mexillón do que di que vai máis para fóra de Galicia do que se come entre nós. Os mexillóns, segundo Cunqueiro, pódense xantar simplemente cocidos, ou en salpicón, ou en escabeche; pódese facer un arroz con eles, —aínda que non recomenda a receita que vén no Picadillo— e que tamén é moi sabedora a empanada, xa sexa de broa ou de pan trigo.[32]
En Bretaña, onde son moi devecidos dos mexillóns, cócenos cun bouquet de herbas e un vasiño de vinagre, e non os salan, senón que lles botan un pouco de pimenta. En París, póñenos gratinados, pro as máis das recetas que corren en Francia son bretonas, os mexillóns á Saint-malo, que levan crema fresca; o gratín de mexillóns de Ponthivre, ou como chaman en bretón "Glas-gwer", que non sei o que quer decir, pro que leva herbas e xema de ovo. En Cataluña son moi apreciados, e moitas veces, en Levante, van aos arroces é ás sopas de peixe.A. Cunqueiro. A cociña galega, p. 74.
A dicir do Jorge Víctor Sueiro, amigo e discípulo de Cunqueiro, e tan bo gastrónomo coma el, os mexillóns son unha espléndida realidade da culinaria galega, base dunha florecente industria de criadeiros e un dos orgullos da cociña popular. Non teñen máis defecto que o seu baixo prezo. Son de todos os xeitos os que, por estaren sempre nos mercados, manteñen uns prezos francamente estables e accesíbeis. Hai mexillóns noutros mares insulares e peninsulares, pero, sen discusión, os de Galicia teñen os maiores méritos, pola sinxela razón de que medran nas augas que mellores condicións ofrecen para iso. Os mexillóns permiten, como case ningunha outra especie de molusco, crustáceo ou peixe, unha longa serie de saborosas preparacións: desde a elemental de abrilos ao vapor, até guisos diversos, tortillas, empanadas, con salsas, ao forno, etc.[33]
Máquina das embarcacións para limpar mexillóns
Batea mexilloeira e barco auxiliar na ría de Vigo
Barco disposto a descargar mexillón na Illa de Arousa
Prato de mexillóns cocidos ao vapor
Elaboración de mexillóns en conserva
O Mytilus galloprovincialis, coñecido vulgarmente en galego como mexillón, ou como mexillón galego, é unha especie de molusco bivalvo mariño da subclase dos pteriomorfios, orde dos mitílidos, superfamilia dos mitiloideos, familia dos mitílidos e subfamilia dos mitilinos, unha das oito integradas no xénero Mytilus.
É unha especie invasora en moitas partes do mundo (está incluída na Lista das 100 especies exóticas invasoras máis daniñas do mundo), e tamén obxecto de culivo intensivo, a denominada mitilicultura.
Mediteranska dagnja (lat. Mytilus galloprovincialis) je školjkaš koji živi u Mediteranu, uključujući i Jadransko more.
Tijelo dagnje, odnosno njena ljuštura, ima oblik izdužena trokuta, s jednim ovalnim i drugim zašiljenim krajem. Izvana je crna ili tamnoplava, glatka, ali često obrasla morskim raslinjem, dok je iznutra srebrnoplava. Ljušture su simetrične, s oštrim rubovima. Velika je oko 6 centimetara, a neke narastu i do 15 centimetara. Rastu u grozdovima (slika desno) pa ih nije teško sakupiti.
Samoniklu dagnju nalazimo uzduž istočne obale Jadrana. Naselja dagnji uglavnom su gusta i dosta prostrana. To osobito vrijedi za neka područja, kao npr. Novigradsko more, Šibenski zaljev i kanal, Malostonski i Pulski zaljev. Osim jadranske dagnje koja inače obitava duž cijelog Sredozemlja, a nije rijedak gost i Crnog mora, dagnju nalazimo uz atlantsku obalu Francuske, Nizozemske, sve do Sjeverne Irske.
Kao i ostale školjke, dagnja se hrani planktonom, filtrirajući morsku vodu. Prema tvrdnjama stručnjaka dagnja u jednom satu profiltrira čak 7 litara vode. Dagnja se mrijesti dva puta godišnje, početkom proljeća i jeseni. Jedinka tada u more ispušta od 5 do 25 milijuna jaja. Raste brzo, pa prosječnu veličinu dostiže već u prvoj godini.
Otvorene dagnje
Mediteranska dagnja (lat. Mytilus galloprovincialis) je školjkaš koji živi u Mediteranu, uključujući i Jadransko more.
Il mitilo o muscolo[1] (Mytilus galloprovincialis Lamarck, 1819), Regolamento (CE) N. 1638/2001 e Regolamento (CE) N. 216/2009), è un mollusco bivalve ed equivalve. I mitili vengono chiamati comunemente in Italiano regionale anche cozze[2], muscoli[3], peoci[4], pedoli[5], móscioli[6], a seconda della zona geografica. Quando è necessario distinguere questa specie dalle altre del genere Mytilus, essa viene indicata con l'espressione mitilo mediterraneo.
È un mollusco lamellibranco, dotato cioè di branchie a lamelle che assorbono l'ossigeno per la respirazione e che trattengono contemporaneamente il cibo per l'alimentazione, costituita soprattutto da plancton e particellato organico in sospensione.
La valva, composta principalmente da carbonato di calcio, si presenta esternamente di colore nero o nero-viola, con sottili cerchi d'accrescimento radiali e concentrici verso la parte appuntita; internamente si presenta invece di colore madreperla, ma con una superficie liscia. Le due valve sono tenute insieme da una cerniera con tre o quattro dentelli.
La forma è grossolanamente a goccia, con il margine valvare arrotondato da un lato e appuntito e leggermente incurvato dall'altro.
Una volta aperto, il mollusco mostra il mantello che contiene tutti gli organi interni, tra cui quelli riproduttivi.
La distinzione tra i due sessi è possibile grazie all'osservazione del colore del mantello stesso, il quale, una volta raggiunta la piena maturità sessuale, si presenta di colore giallo crema nei maschi e di colore rosso arancio nelle femmine.
L'animale si lega al supporto attraverso il bisso, che contiene da fibre composte da L-3,4-diidrossifenilalanina (DOPA), sostanza studiata per la sua straordinaria resistenza alla trazione[7]: per la parte prossimale della fibra la resistenza è di 35 megapascal e per la parte distale di 75 megapascal[8]. La parte prossimale del bisso può essere allungato a tre volte la sua lunghezza e quindi ha una relativamente elevata estensibilità, che viene superato solo dalla seta di ragno, tra fibre naturali di origine animale[8]. La parte distale, più resistente allo strappo, può essere allungata fino al doppio della sua lunghezza[8]. Rispetto ai capelli, i fili di bisso hanno una superficie della fibra liscia e senza squame; la sezione trasversale ellittica permette di distinguerla dalle fibre della seta. Il diametro delle fibre di bisso è compreso tra 10 e 45 micrometri, il che significa che sono tra le fibre animali naturali più fini[9].
La distribuzione naturale del mitilo mediterraneo comprende tutte zone ove vi siano scogli, emersi o sommersi, in tutto il Mediterraneo, il Mar Nero e la fascia costiera dell'Atlantico orientale, dal Marocco alle Isole Britanniche.
Il mitilo si è naturalizzato in diverse regioni del mondo: in Giappone, California, Sudafrica, Australia meridionale e Nuova Zelanda[10]. In queste località il mitilo mediterraneo compete con la fauna locale ed è perciò considerata specie invasiva, dannosa per gli ecosistemi. Per questo motivo esso compare nella lista delle cento specie invasive più dannose[11].
I mitili sono frutti di mare molto apprezzati. Per questo motivo essi sono allevati in vivai distribuiti in tutto il Mediterraneo e in alcune zone, particolarmente vocate, si pratica la pesca dei mitili selvatici.
Nella parte edibile del mitilo si ha una media di 58 calorie[12] ogni 100 g[13]. I mitili sono caratterizzati dalla presenza di sostanze importanti dal punto di vista nutrizionale: il ferro ammonta a 5,8 mg ogni 100 g di parte edibile[14] e significativa è l'alta percentuale di acidi grassi polinsaturi, tra cui l'acido eicosapentaenoico e l'acido docosaesaenoico, come anche è rilevante la presenza di pochi acidi grassi saturi, rispetto ad altri cibi di origine animale. Altrettanto importante è la presenza nei mitili di sostanze antiossidanti, come il selenio e la vitamina E.[15]
Molte sono le ricette gastronomiche che vedono i mitili come protagonisti[16]; se ne segnalano alcune:
Il mitilo mediterraneo è edule, ma il suo consumo richiede molte precauzioni poiché esso, se cresciuto in zone marine prossime a scarichi urbani od in zone ove le correnti marine trascinano elementi provenienti da acque reflue, può essere facilmente ricettacolo di batteri e/o virus molto pericolosi. Infatti i mitili, come d'altro canto tutti i lamellibranchi, filtrano attraverso le loro branchie una gran quantità di acqua trattenendone particelle e microorganismi in essa sospesi.[14].
I mitili potrebbero essere utilizzati per la depurazione delle acque, in quanto possono filtrare fino a 1 000 litri di acqua al giorno.
Per i motivi suddetti è sconsigliabile l'uso comune di mangiarli crudi, conditi con succo di limone. In alcune zone del meridione d'Italia questo modo di cibarsene è considerato, erroneamente, apportatore di effetti afrodisiaci. La credenza poi, che succo di limone spruzzato sul mollusco uccida i batteri è assolutamente infondata, dato che per eliminare tutti i batteri il succo di limone impiegherebbe diverse ore, o addirittura giorni[17].
Le patologie più comuni che possono insorgere a seguito di ingestione di mitili crudi cresciuti in acque non perfettamente sane sono: tifo, paratifo, colera, Norovirus ed epatite virale.[14] Le tossine algali DSP e PSP rispettivamente causa di sindromi gastroenteriche e neurologiche di cui i mitili sono accumulatori qualora presenti nell'acqua, sono termoresistenti.
In ogni caso nella cottura i mitili devono necessariamente aprirsi in modo tale da far fluire il calore al centro del mollusco uccidendo tutti i batteri, il che richiede idoneo tempo.
Cozze:
Muscoli:
Móscioli
Peoci e Pedoli
La mitilicoltura è un tipo particolare di acquacoltura; quella italiana, nonostante l'incremento della produzione degli ultimi decenni, non riesce a coprire il fabbisogno nazionale di mitili: nel 2006 l’importazione di questi molluschi in Italia è stata di circa 25700 tonnellate, di cui più della metà è costituita dai mitili della Galizia (Spagna).
In Italia si utilizzano tre diversi sistemi di allevamento:
Gli addetti alla mitilicoltura in Italia sono circa 1 400.
Le zone in cui la mitilicoltura è di più antica tradizione sono il golfo di Taranto (cozza tarantina), il golfo della Spezia, la Laguna Veneta, il litorale Flegreo. Furono i pescatori tarantini che emigrarono nel 1800 ad esportare a La Spezia il modo di allevare i mitili[24].
Zone di mitilicultura più recenti sono il litorale Triestino (Friuli-Venezia Giulia), il golfo di Olbia (Sardegna), l'Emilia-Romagna, che è oggi il primo produttore nazionale con circa 20000 t all'anno[25], l’Abruzzo e il litorale adriatico della Puglia[26], specie nel territorio di Cagnano Varano, nel Gargano[27].
Nelle Marche la mitilicoltura è recente e di sviluppo limitato, in quanto in questa regione prevale la pesca subacquea in banchi di mitili selvatici, praticata nella zona di Ancona, Portonovo e in genere in tutto il Promontorio del Conero.
I mitili della Galizia (Spagna), della specie Mytilus galloprovincialis, sono il primo prodotto marino ad aver ottenuto la denominazione di origine protetta dell'Unione Europea, il 1 gennaio 2007, con il nome di "Mexillón de Galicia"[28].
I mitili galiziani sono allevati in acquacoltura da diverse generazioni. Gli allevamenti sono concentrati in cinque grandi estuari simili a fiordi: le Rías Baixas. La raccolta in queste acquacolture quasi naturali avviene senza alcuna compromissione significativa della fauna marina. La Galizia è oggi il più grande produttore di mitili d'allevamento in Europa e il secondo produttore al mondo, dopo la Cina. Con circa 250.000 tonnellate all'anno (a partire dal 2004), la produzione galiziana di mitili rappresenta il 95% di quella spagnola, il 45% di quella europea e il 21% della produzione mondiale[28].
L'ambiente delle Rías Baixas è particolarmente adatto all'allevamento dei mitili: in questa zona l'Atlantico ha un forte movimento di marea, un'acqua ricca di ossigeno e, per la sua vicinanza alla Corrente del Golfo, una grande ricchezza di fitoplancton, la principale fonte alimentare dei mitili[28].
La base dell'allevamento è la batea, una zattera in legno di eucalipto con una lunghezza laterale di 25 metri che può trasportare fino a 500 corde, su cui crescono i mitili, lunghe fino a 15 metri. Alla fine della fase di crescita, ogni corda ha da 200 a 220 kg di mitili[28].
Il mitilo o muscolo (Mytilus galloprovincialis Lamarck, 1819), Regolamento (CE) N. 1638/2001 e Regolamento (CE) N. 216/2009), è un mollusco bivalve ed equivalve. I mitili vengono chiamati comunemente in Italiano regionale anche cozze, muscoli, peoci, pedoli, móscioli, a seconda della zona geografica. Quando è necessario distinguere questa specie dalle altre del genere Mytilus, essa viene indicata con l'espressione mitilo mediterraneo.
De Diepwatermossel (Mytilus galloprovincialis) is een mariene tweekleppige soort uit de familie van de Mytilidae.
Zie de categorie Mytilus galloprovincialis van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. De Diepwatermossel (Mytilus galloprovincialis) is een mariene tweekleppige soort uit de familie van de Mytilidae.
Multimedia w Wikimedia Commons Omułek śródziemnomorski (Mytilus galloprovincialis) – gatunek mięczaka z rodziny omułkowatych. Pierwotnie występował w basenie Morza Śródziemnego i na terenie wschodniego Oceanu Atlantyckiego. Został introdukowany u wybrzeży każdego kontynentu z wyjątkiem Antarktydy. Omułki śródziemnomorskie są hodowane dla wykorzystania w przemyśle spożywczym.
Po raz pierwszy gatunek opisał Jean-Baptiste de Lamarck w 1819 na podstawie holotypu z Morza Śródziemnego nieopodal Martigues w Prowansji. Nadał mu nazwę Mytilus galloprovincialis[2]. Opisywano kilkanaście podgatunków lub odmian omułków śródziemnomorskich, wszystkie zsynonimizowano z M. galloprovincialis[3]. Omułki śródziemnomorskie mogą krzyżować się z omułkami jadalnymi (M. edulis); współwystępują u wybrzeży Anglii, Francji i Hiszpanii, gdzie hybrydyzacja może dotyczyć 25–80% osobników. U wybrzeży Kalifornii stwierdzano mieszańce omułka śródziemnomorskiego i bałtyckiego (M. trossulus) – częstość ich występowania wahała się między 7,5 a 29%[4].
Znany jest kariotyp M. galloprovincialis; 2n=28[5]. Omułki jadalne i śródziemnomorskie są do siebie bardzo zbliżone. Najprawdopodobniej ich linie rozwojowe rozdzieliły się 2 mln lat temu. Ich kariotypy wykazują wysoki stopień podobieństwa, natomiast rozmieszczenie genów kodujących histony na chromosomie oraz klastrów genów rDNA okazało się być identyczne u omułków obydwu gatunków. Brak problemów z kojarzeniem się tych mięczaków może skutkować wysokim poziomem introgresji w strefach mieszańcowych[6].
Muszla omułka śródziemnomorskiego ma długość 5–12 cm (przeważnie około 5 cm[7], zaś według de Lamarcka – 7 cm[2]). Jej powierzchnia jest gładka[6]. Wszystkie omułki mają charakterystyczne muszle o barwie od czarnej po ciemnobrązową (niekiedy jasnobrązową), z niebieskim lub purpurowym nalotem. Mimo że omułek śródziemnomorski ma charakterystyczny kształt muszli, odróżnić go od innych omułków można jedynie używając kombinacji cech, na przykład stosunku długości muszli do jej wysokości. Ciało tych małży jest u osobników męskich kremowe, u samic – różowe[7].
Pierwotnie omułek śródziemnomorski występował w basenie Morza Śródziemnego i na terenie wschodniego Oceanu Atlantyckiego (od Irlandii i Wielkiej Brytanii po północną Afrykę). Prawdopodobnie na Ocean Atlantycki dostał się naturalnie. Wprowadzony został na wybrzeża Ameryki Północnej, Japonii, Hongkong, Południowej Afryki, Chile i Australii. Ze względu na zróżnicowanie morfologiczne i zdolność krzyżowania się z innymi gatunkami omułków skutkujące utrudnionym rozpoznawaniem niełatwo jest określić dokładnie zasięg występowania M. galloprovincialis[8]. Do Południowej Afryki wprowadzone zostały przypadkowo, najprawdopodobniej na statkach, w 1979[7].
Omułki śródziemnomorskie występują od strefy pływów do około 40 m głębokości. Zasiedlają wybrzeża, osłonięte porty i estuaria[8]. Tworzą duże skupiska, które w najgęściej zasiedlonych przez nie miejscach mogą liczyć średnio 24 tys. małży na m²[9]. W warunkach laboratoryjnych okazały się bardzo wrażliwe na znaczące zwiększenie temperatury wody (+3°C), ale nie jej kwasowości (-0,3pH)[10]. Omułki śródziemnomorskie są pożywieniem dla innych zwierząt – krabów Charybdis japonica[8], zwójek, rozgwiazd (w tym czerwonych, Asterias rubens[9]), a w Południowej Afryce – ostrygojadów afrykańskich (Haematopus moquini). Same mają negatywny wpływ na rodzimą faunę, gdyż z tworzonych przez nie gęstych, jednogatunkowych skupisk są wypierane mniejsze zwierzęta[7][8]. Omułki wypuszczają larwy od marca do października; dokładna pora zależy od szerokości geograficznej. W przeciągu niecałych 3 dób stają się zbyt ciężkie, by unosić się na wodzie i z pomocą bisiora przytwierdzają się do podłoża[11].
W Bajondillo Cave (Torremolinos, Hiszpania) odnaleziono dowody na spożywanie omułków śródziemnomorskich przez neandertalczyków 150 tys. lat temu. Część muszli nosiła ślady przypalenia ogniem[12]. W 2007 głównymi producentami omułka śródziemnomorskiego w Unii Europejskiej była Hiszpania i Włochy[11]. W 2006 największym światowym producentem były Chiny, skąd jednak uzyskano niewiele danych[9]; wiadomo że kilka lat wcześniej, w 2002, produkcja wyniosła 663 tys. ton[9]. W 2016 w Chinach wyprodukowano około 700 tys. ton omułków śródziemnomorskich, w Hiszpanii – 200 tys.[6] W lipcu 2017 cena eksportowa z Holandii do Francji wynosiła 2 euro/kg (lub 2,29 dolara/kg; technika hodowli na sznurach)[13]. Na wybrzeżach Europy stosuje się cztery metody hodowli omułków: na płaskim podłożu lub metodą rozproszoną, na palikach, na sznurach i na stołach. Hodowane są około roku, aż do zbiorów[11]. W Hiszpanii, Francji i we Włoszech omułki śródziemnomorskie objęte są chronioną nazwą pochodzenia oraz, we Francji, oznaczeniem Gwarantowana tradycyjna specjalność[14]. Prócz zastosowania kulinarnego w formie surowej, mrożonej, puszkowanej lub przetworzonej omułki śródziemnomorskie służą również jako model zwierzęcy w badaniach[8].
Wartość energetyczna dla omułków śródziemnomorskich z bułgarskiego wybrzeża Morza Czarnego wyniosła 94,6–102,2 kcal/100 g, zaś zawartość białka – 16,8-17,4%. Stosunek kwasów tłuszczowych omega-3 do kwasów tłuszczowych omega-6 wynosił od 1,6 do 1,9, czyli był korzystny według obowiązujących norm[15].
Podobnie jak omułki jadalne (M. edulis), omułki śródziemnomorskie mogą chorować na marteiliozę wywołaną przez Marteilia refringens (organizmy należące do Paramyxida w obrębie Cercozoa). Prowadzi ona do osłabienia kondycji omułka i spowolnienia gametogenezy[16]. W Polsce jest to choroba podlegająca obowiązkowi zwalczania[17].
Omułek śródziemnomorski (Mytilus galloprovincialis) – gatunek mięczaka z rodziny omułkowatych. Pierwotnie występował w basenie Morza Śródziemnego i na terenie wschodniego Oceanu Atlantyckiego. Został introdukowany u wybrzeży każdego kontynentu z wyjątkiem Antarktydy. Omułki śródziemnomorskie są hodowane dla wykorzystania w przemyśle spożywczym.
Mytilus galloprovincialis é uma espécie de molusco bivalve filtrador marinho da família Mytilidae, conhecido pelo nome comum de mexilhão-do-mediterrâneo.[1] A espécie faz parte do complexo específico de Mytilus edulis e está incluída na lista das espécies invasoras mais agressivas do mundo da União Internacional para a Conservação da Natureza.[2] A espécie é objecto de exploração comercial, sendo extensamente produzida em maricultura (mais especificamente mitilicultura).[3][4]
Os espécimes de M. galloprovincialis podem atingir 140 mm de comprimento, com uma concha lisa, ligeiramente mais larga na base e com coloração azul violáceo.[3]
O genoma desta espácie consta de 1400-1900 Mb. Existem bases de dados que recolhem a limitada informação que existe sobre as sequências expressas (ESTs), mas não se conhece a sequência do genoma completo. Em agosto de 2010 foi anunciada na Galiza a finalização da sequenciação do genoma, mas todavia ainda não foi publicado. A Consellería de Economía e Indústria da Junta de Galicia concedera uma ajuda financeira para sequenciar aquele genoma a um grupo de investigadores do Instituto de Investigaciones Marinas CSIC[5] e a outro grupo da Universidade de Vigo,[6] que utilizaram linhagens de mexilhões criadas no IIM-CSIC a partir de espécimes recolhidos das rias galegas para isolar, extrair e quantificar o ADN genómico tanto do núcleo como das mitocôndrias recorrendo a protocolos específicos estabelecidos no seu próprio laboratório. O conhecimento do genoma deste mexilhão permitirá ajudar a proteger e melhorar este recurso e outros de natureza similar.
A espécie é um organismo filtrador, raro abaixo da zona entremarés, com reprodução do tipo gonocorista de desovas totais. As gónadas alargam-se por todo o corpo, com coloração creme nos machos e rosada nas fêmeas. Cada indivíduo liberta milhões de gâmetas durante os eventos de desova. Com o desenvolvimento dos óvulos fertilizados, os ovos convertem-se em larvas planctotróficas de natação livre, capazes de percorrer grandes distâncias.
Ao atingir a maturidade sexual (aos 1-2 anos de idade) a reprodução ocorre mais de uma vez em cada ano, com uma produção anual de material reprodutivo, expressa como percentagem da massa corporal, superior a 120% do peso médio do indivíduo.
Nas costas da África Austral, onde foi introduzida, a espécie confunde-se facilmente com a espécie nativa Choromytilus meridionalis (o mexilhão-negro), embora esta tenha concha mais estreita na base e ocorra geralmente abaixo da linha da baixa-mar.
A espécie Mytilus galloprovincialis integra um complexo específico, com pelo menos três agrupamentos taxonómicos estreitamente aparentados, conhecido como o «complexo Mytilus edulis». Em conjunto, este grupo de espécies filogeneticamente muito próximas tem uma distribuição natural que se estende a ambas as costas do Atlântico Norte (incluindo o Mediterrâneo), ao Pacífico Norte (onde ocorre em águas temperadas e polares)[7] bem como às costas com condições climáticas similares no Hemisfério Sul.
A distribuição dos taxa que integram o complexo tem vindo a ser modificada devido à acção humana já que os membros do grupo se podem comportar como espécie invasora quando libertados em ambiente com as condições ecológicas adequadas. Os membros do grupo podem hibridizar entre si quando presentes no mesmo biótopo.
O complexo específico M. edulis integra os seguintes taxa:
Nesse contexto, a espécie Mytilus galloprovincialis é uma das três principais espécies intimamente relacionadas no «complexo Mytilus edulis» de espécies mexilhões que colectivamente estão amplamente distribuídas nas costas de clima temperado a clima subárctico de ambos os hemisférios, nos quais são muitas vezes as espécies dominantes em substratos rochosos dos habitats da zona entremarés e do infralitoral.
A espécie M. galloprovincialis hibridiza frequentemente com os seus táxons irmãos, as espécies estreitamente relacionadas Mytilus edulis e Mytilus trossulus, quando ocorram no mesmo biótopo. Apesar das semelhanças, M. galloprovincialis é considerada como sendo a espécie mais tolerante à água quente das três que compõem o complexo específico e, talvez por isso, apresenta a distribuição natural mais a sul nas costas da Europa e da América do Norte (embora também ocorra em algumas regiões das altas latitudes).
A espécie M. galloprovincialis é nativa das costas do Mediterrâneo e da costa atlântica ibérica. Existem registos antigos da presença da espécie até à costa da Galiza, no região noroeste da Península Ibérica.
Ao longo do último século a área de distribuição da espécie foi alargada, estando agora naturalizada em muitas regiões costeiras de clima temperado e frio. Na Europa, Mytilus galloprovincialis está presente nas costas do Mar Mediterrâneo e do Mar Negro, e nas costas do Atlântico, desde o sul de Portugal até ao norte da França e das Ilhas Britânicas. Ocorre localmente nas costas da Noruega e foi recentemente encontrada no Árctico Europeu, incluindo o norte da Noruega e Svalbard.[9]
No norte do Pacífico, a espécie é encontrada ao longo da costa da Califórnia, onde foi introduzida a partir da Europa pela actividade humana no início do século XX, e também na região de Puget Sound, no Estado de Washington, onde foi utilizada para fins de maricultura.[10] Também está presente como espécie invasora nas costas do Japão, incluindo as ilhas Ryukyu, bem como nas costas da Coreia do Norte[11] e na região em torno de Vladivostok no extremo oriental da Rússia.
Mytilus galloprovincialis também está presente com uma linhagem nativa em partes do Hemisfério Sul. Além disso, há populações introduzidas do norte recentemente devido à acção humana. Estas linhagens distinguem-se por caracteres genéticos diferenciados em relação à linhagem nativa. Nenhuma população nativa de Mytilus estava presente nas costas da África Austral, mas o mexilhão-do-mediterrâneo foi introduzido a partir da Europa em 1984 e é agora o mexilhão dominante entre-marés na costa atlântica daquela região da África. A distribuição abrange uma área que vai da fronteira Namíbia até Port Alfred (na costa do Cabo Oriental), ocupando a zona entremarés até imediatamente abaixo do limite da baixa-mar.[12] M. galloprovincialis é também encontrado em populações isoladas na Nova Zelândia, na Austrália e nas costas das regiões temperadas da América do Sul.
Em geral a espécie ocorre em costas rochosas recobertas ou expostas, mas está geralmente ausente de áreas com fundos com muito sedimento fino ou arenosos. A distribuição vertical termina no limite com os substratos bênticos da franja intermarés, embora cresça bem em cabos suspensos na coluna de água.
M. galloprovincialis adere firmemente às rochas do substrato mediante as fortes fibras do seu bisso, o qual é secretado por um pé móvel.
Os mexilhões da espécie M. galloprovincialis são utilizados para alimentação humana em diversas regiões costeiras do mundo, sendo objecto de importante actividade comercial de mitilicultura.
Uma das regiões onde atinge maior importância económica é na costa galega, onde é comercializado com o nome de «mejillón de Galicia», uma denominação de origem protegida utilizada para o comércio desta espécie quando o seu local de apanha ou cultura seja a Galiza. Naquela região estes mexilhões são produzidos em mitilicultura em cercados, designados por bateas, numa área marítima delimitada das rias galegas de Ares-Sada, Muros-Noia, Arosa, Pontevedra e da Ria de Vigo.[13]
A produção de mexilhões da Galiza constitui cerca de 80% da produção da aquicultura marinha espanhola. O sector do mexilhão galego, com mais de 3300 bateas, gera cerca de 11 500 postos de trabalho directos (dos quais cerca de 8 500 são fixos) e 7 000 postos indirectos e um volume de facturação anual que oscila entre os 120 e os 150 milhões de euros.
Em Vigo, Galiza, celebra-se em cada mês de setembro no parque de Castrelos a «Fiesta del mejillón».
Mytilus galloprovincialis é uma espécie de molusco bivalve filtrador marinho da família Mytilidae, conhecido pelo nome comum de mexilhão-do-mediterrâneo. A espécie faz parte do complexo específico de Mytilus edulis e está incluída na lista das espécies invasoras mais agressivas do mundo da União Internacional para a Conservação da Natureza. A espécie é objecto de exploração comercial, sendo extensamente produzida em maricultura (mais especificamente mitilicultura).
Mytilus galloprovincialis, denumită uneori scoica mediteraneană, este cea mai comună specie de bivalve din zonele infralitorale stâncoase ale Mării Negre. Este foarte consumată și a fost cultivată din timpuri vechi. Este o specie importantă pentru industria pescuitului, fiind folosită ca momeală.
Poate fi întâlnită pe arii extinse mai jos de zona de spălare a valurilor, dar și la adâncimi de 30–40 m, până la 55 metri, pe funduri sedimentare agățată de alte scoici sau obiecte solide cu ajutorul unor fire subțiri numite bissus. Se hrănește cu plancton filtrat din apa de mare și resturi organice.
Cochilia este mare, relativ subțire, foarte rezistentă, ascuțită. Scoica are formă sfenoidă, cu lungimea de 60–80 mm, lățime 40 mm și grosime 35 mm. Suprafața cochiliei este aproape netedă, marcată de striurile de creștere. Culoarea este neagră, albastră sau galben-brun cu linii radiare de culoare închisă, în interior este alb sidefie. Animalul este galben, cu piciorul puternic, în formă de limbă, colorat brun-violet. Valvele pot ajunge la 7–9 cm și au culoarea neagră-albăstruie sau brună.[1]
Principalele țări producătoare: Spania, Italia.
Mytilus galloprovincialis, denumită uneori scoica mediteraneană, este cea mai comună specie de bivalve din zonele infralitorale stâncoase ale Mării Negre. Este foarte consumată și a fost cultivată din timpuri vechi. Este o specie importantă pentru industria pescuitului, fiind folosită ca momeală.
Mediteranska klapavica (znanstveno ime Mytilus galloprovincialis) spada verjetno med najbolj znane školjke v bibavičnem pasu. Je temnovijolična in velika od 5 do 8 centimetrov ter jo zaradi okusnega mesa tudi gojijo.
Živi v večjih skupinah na kamnih in skalah, na katere je trdno pritrjena z bisusnimi nitkami, da je ne odtrgajo niti močnejši valovi. Ob oseki zapre svoje lupine ter se s tem obvaruje pred izsušitvijo. Tako zadrži dovolj vode in lahko ostane živa tudi po več dni. Spada med filtratorje, ki s precejanjem vode črpajo hrano iz vode. Vendar s črpanjem vode, se lahko v njih naberejo tudi povzročitelji raznih bolezni, kot recimo salmoneloze in tifusa, zato moramo klapavice vedno dobro prekuhati.
Wikimedijina zbirka ponuja več predstavnostnega gradiva o temi: Mediteranska klapavica
Це незавершена стаття з малакології.Trai Địa Trung Hải (Danh pháp khoa học: Mytilus galloprovincialis) là một loài trai trong họ Mytilidae, đây là một loài xâm lấn, chúng được du nhập vào Hawaii và nhiều nơi khác thuộc Mỹ. Trai địa trung hải xâm nhập vào Nam châu Phi và đang cạnh tranh thế chỗ các loài trai đen và nâu bản địa dẫn đến đe dọa sự sống còn của các loài trai đen và nâu bản địa. Đôi lúc Trai Địa Trung Hải còn được gọi là trai xanh và dễ bị nhầm lẫn với loài Mytillus edilus.
Bài viết liên quan đến thân mềm hai mảnh vỏ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Trai Địa Trung Hải (Danh pháp khoa học: Mytilus galloprovincialis) là một loài trai trong họ Mytilidae, đây là một loài xâm lấn, chúng được du nhập vào Hawaii và nhiều nơi khác thuộc Mỹ. Trai địa trung hải xâm nhập vào Nam châu Phi và đang cạnh tranh thế chỗ các loài trai đen và nâu bản địa dẫn đến đe dọa sự sống còn của các loài trai đen và nâu bản địa. Đôi lúc Trai Địa Trung Hải còn được gọi là trai xanh và dễ bị nhầm lẫn với loài Mytillus edilus.
Mytilus galloprovincialis Lamarck
Черномо́рская ми́дия (лат. Mytilus galloprovincialis) — двустворчатый моллюск из семейства митилид. В настоящее время этот вид распространён на мелководьях морей Атлантического, Индийского и Тихого океанов[1][2]. Как и другие виды мидии, склонен к образованию плотных поселений (мидиевых друз), в которых моллюски прикрепляются к твёрдым субстратам (в том числе к раковинам особей того же вида) с помощью биссусных нитей.
Съедобна. Кроме естественных мест обитания, также мидий разводят на специальных морских плантациях.[3]
Лов мидий. Мидий можно добывать практически без какого-либо оборудования, используя лишь маску для подводного плавания и авоську. Связано это с тем, что колонии мидий можно найти недалеко от берега, а также на морских инженерных сооружениях — волнорезах, пирсах, дамбах.
Приготовление. Мясо мидий на вкус специфично, но приятно, оно изначально солоноватое и пригодно для многих видов блюд. Самый простой и быстрый способ приготовления — обжаривание на железных решетках или листах. Под действием высокой температуры раковина мидии открывается самостоятельно, с этого момента мидию можно есть. Мидия съедобна полностью, за исключением раковины, биссуса и жёсткой запирающей мышцы, находящейся внутри. Мидии могут употребляться без приправ и специй, но иногда их едят, поливая лимонным соком. Также немалой популярностью пользуется плов из мидий. В остальном же применение мяса мидий ограничивается только фантазией повара — оно пригодно для морских салатов, пицц и т. д.
Мидия стала своеобразным символом черноморских курортов, хотя встретить её можно и в удалённых городах, где она считается деликатесом.
Колонии мидий оказывают положительное влияние на экологическое состояние района. Они не только уничтожают «морской мусор» и очищают дно, но и фильтруют морскую воду, пропуская её сквозь себя. Они же являются одним из источников пищи для местной морской фауны. Репутация «морских мусорщиков» берётся некоторыми за довод в пользу того, что мидии — вредный для человека продукт, содержащий остатки мусора и вредных примесей, однако достоверных данных, подтверждающих ухудшение самочувствия при употреблении мидий не имеется. При этом очевидно, что сброс в море промышленных веществ, мусора и канализационных вод не может благотворно влиять на пищевые качества продуктов, полученных из мидий.
Крайне неблагоприятное воздействие на популяцию мидии оказывает венозная рапана, по некоторым данным, случайно завезённая в первой половине XX века из Японского моря в Чёрное море. По причине отсутствия в море естественных врагов, например, морской звезды, популяция рапаны разрослась и наносит большой ущерб фауне Чёрного моря, в частности, популяциям мидий и устриц.
地中海貽貝（學名：Mytilus galloprovincialis）是貽貝屬下的一種貝類，在世界許多地方都是入侵物種，但也是水產養殖的常見物種。[1]國際自然保護聯盟物種存續委員會的入侵物種專家小組（ISSG）列為世界百大外來入侵種。
這種貽貝的長度可以達到140毫米（5.5英寸），殼比黑貽貝略寬，二者在南非常被混淆。殼顏色為紫藍色或 [1] 黑色，但向淺褐色漸變。[2]
在歐洲，地中海貽貝發現於於地中海和黑海地區，此外在大西洋沿岸的葡萄牙、法國及不列顛群島都有分佈。
北太平洋地區地中海貽貝出現於加利福尼亞州沿海，約是在20世紀初從歐洲引入的。華盛頓州的普吉特海灣地區的水產養殖業也有飼養地中海貽貝。[3] 在亞洲地區則發現於日本及北韓。[4]
地中海貽貝（學名：Mytilus galloprovincialis）是貽貝屬下的一種貝類，在世界許多地方都是入侵物種，但也是水產養殖的常見物種。國際自然保護聯盟物種存續委員會的入侵物種專家小組（ISSG）列為世界百大外來入侵種。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 軟体動物門 Mollusca 綱 : 二枚貝綱 Bivalvia 亜綱 : 翼形亜綱 Pteriomorphia 目 : イガイ目 Mytiloida 科 : イガイ科 Mytilidae 属 : イガイ属 Mytilus 種 : ムラサキイガイムラサキイガイ（紫貽貝、学名：Mytilus galloprovincialis）は、イガイ目イガイ科に属する二枚貝の1種である。別名チレニアイガイ。
ヨーロッパでは同属のヨーロッパイガイ (M. edulis) などと共に食用とされ、洋食食材にする場合は近似種とともにムール貝 (仏 moule）と呼ばれる。日本でも20世紀後半から食材とされるようになり、地方によっては在来種のイガイ (M. coruscus) などとの混称で「シュウリ貝」「ニタリ貝」とも呼ばれる。「カラス貝」「ムラサキ貝」と呼ばれることもあるが、カラスガイ（イシガイ科）やムラサキガイ（シオサザナミガイ科）とは全くの別種である。
食用として利用される一方で代表的な汚損生物とも成っており、IUCNの「世界の侵略的外来種ワースト100」にもチレニアイガイの名で選定されている。
原産地は地中海沿岸を中心とした地域だが、船舶の底に付着、あるいは幼生がバラスト水に混入するなどして世界中に分布を広げた[1]。日本では1932年に神戸港で初めて発見され[1]、1950年代頃までには全国に分布を広げた。ヨーロッパ以外では外来種。繁殖力が強く、足糸も強靭で容易に剥がすこともできず、もはや人力の駆除が不可能なほど各地に定着し、生態系に組み込まれているのが現状である。ミドリイガイより低温域に分布し、29℃以上の高水温での死滅が報告されている。
殻はやや偏った水滴型で、大型のものでは殻長10cm 以上になるが、普通は5cm 前後。殻はあまり膨らまず、左右にやや平たい。外側は光沢がある黒褐色から黒青色。内側は青白色をしており、部分的に弱い真珠光沢を持つ。「ムラサキ」の名があるが、黒褐色の殻皮が剥げた殻はむしろ紺色に近い。尖った部分は殻の前端であるが、殻頂が極端に前方に偏しているため、前端部と殻頂とがほぼ同じ場所にある。反対側の丸く広がった方が後端で、直線的に殻が開く部分が腹側、両殻がつながっている部分が背中である。殻はアサリなどに比べると薄く、やや弾力がある。前端から外側に広がる弧状の弱い成長線があるが、表面は概して滑らかで、殻面にはフジツボ類や管棲ゴカイ類などが着生していることも多い。
腹側の殻の隙間から足糸（そくし）を何本も出して体を海中の岩などに固定するが、若い個体は自分で足糸を切り離し付け直すのを繰り返しながらわずかずつ移動することもできる。足は細長い指状で一見貧弱だが、伸縮や屈曲は驚くほど自由である。この足の根元から先端までは溝が走り、溝の最上奥部にある足糸腺から分泌されたタンパク質はこの溝を鋳型として足糸となる。足糸を接着したい対象に足の先端部を密着させたまま足糸形成をすることで、足糸の一端をその対象に接着させる。足糸は非常に強靭で、接着力も強いため、水中接着剤開発のための研究対象となっている。
内湾や港など、波の穏やかな潮間帯から浅い海までの人工物や岩礁に多く、外洋に面した岩礁には少ない。繁殖期は冬季でカキ類よりも幼生の放出及び浮遊期間は長い。大小さまざまな個体が集団で生活するので、ムラサキイガイが集団で付着した海中の岩礁や防波堤、ブイ、船底などは真っ黒にふくらんで見えるほどである。食性は他の多くの二枚貝類と同様に濾過摂食で、海中のデトリタスやプランクトンを食べる。餌は後端の入水管から水と一緒に取り込むが、水管は外套膜が広がっただけのような簡素なもので、アサリのように長くはなく、ほとんど殻の外に出ない未発達なものである。糞や食用にされなかったゴミは粘液でまとめられて体外に出されて沈殿するため、他の濾過摂食型貝類と同様に懸濁物の多い水を透明にする働きがある。おもな天敵はクロダイ、ベラ類、フグ類などの肉食魚、またはイボニシなどの肉食巻貝類である。
在来の沿岸付着生物のフジツボや付着性の貝類のカキと生息域の競合を起こす[1]。また、北海道に自然分布するキタノムラサキイガイとの交雑による遺伝的撹乱を起こしている[1]。一方、海水の浄化能力は高く評価されるが増殖後の死亡個体による水質汚染も問題となる。ムラサキイガイが赤潮生物（植物プランクトン）を摂食する習性を利用した水質浄化の試みもなされている。洞海湾では北九州市により海水中に多く存在する窒素とリンを取り込み増殖した植物プランクトンをムラサキイガイに摂食させ、さらに成長したムラサキイガイを資源として陸上にて利用する方法を開発した。最近では洞海湾周辺の3つの小学校で、環境修復体験教室も行っている[2]。
人の経済活動に対しては、カキなどの養殖筏や発電所の取水設備などにも大量に付着し[3]、被害を与えることがある。
元々日本には生息しない貝でもあり、和食ではあまり利用されていないが、瀬戸内海などで漁獲されるイガイと同様に「瀬戸貝」として炊き込みご飯などにすることがある。旬は、貝が肥える春から夏にかけてである。クロダイ、イシダイなどの釣り餌としても利用される。
洋食では、フランス料理やベルギー料理である白ワイン蒸しやビール蒸し（主にフライドポテトを付け合わせにして「ムール・フリット」として供される）、スペイン料理のパエリア、イタリア料理のスパゲッティ・アイ・フルッティ・ディ・マーレ（海の幸のスパゲッティ）、ギリシャ料理やトルコ料理のメゼなど、ヨーロッパ各地の様々な料理に用いられる。生貝として、および缶詰などの加工食品としても多く流通している。
ムラサキイガイは記憶喪失性貝毒や麻痺性貝毒、下痢性貝毒など多種の貝毒を蓄積する事が報告されている。二枚貝のうちでも貝毒の減毒が遅いことから長期間に渡り毒性を保ちやすく[4]、麻痺や下痢などの食中毒を起こすことが多い。日本国内の場合、商品として出荷されるものは検査体制が確立しているため、売られているものを食べる場合は危険性が少ないが、天然のものを捕獲して食用とする場合は注意が必要である。日本では2013年4月に大阪湾の岸壁に定着している本種の喫食による食中毒事件が発生した[5]。
ムラサキイガイ（紫貽貝、学名：Mytilus galloprovincialis）は、イガイ目イガイ科に属する二枚貝の1種である。別名チレニアイガイ。
ヨーロッパでは同属のヨーロッパイガイ (M. edulis) などと共に食用とされ、洋食食材にする場合は近似種とともにムール貝 (仏 moule）と呼ばれる。日本でも20世紀後半から食材とされるようになり、地方によっては在来種のイガイ (M. coruscus) などとの混称で「シュウリ貝」「ニタリ貝」とも呼ばれる。「カラス貝」「ムラサキ貝」と呼ばれることもあるが、カラスガイ（イシガイ科）やムラサキガイ（シオサザナミガイ科）とは全くの別種である。
食用として利用される一方で代表的な汚損生物とも成っており、IUCNの「世界の侵略的外来種ワースト100」にもチレニアイガイの名で選定されている。
