nomes no trilho de navegação
Die Rotfleischige Archenmuschel (Tegillarca granosa) ist eine Muschel-Art aus der Familie der Archenmuscheln (Arcidae). In Südostasien wird sie in Gezeitengebieten kultiviert und hat eine große wirtschaftliche Bedeutung.
Das gleichklappige, sehr bauchige Gehäuse wird bis 9 cm groß, meist um 6 cm. Es ist fast gleichseitig, die großen, nach vorne eingerollten Wirbel sitzen nur wenig vor der Mittellinie. Es ist eiförmig im Umriss und nur wenig länger als hoch. Die Höhe erreicht zwischen 75 und 90 % der Länge. Die Dicke (Bauchigkeit) beträgt zwischen 66 und 82 % der Länge. Der Dorsalrand ist gerade. Vorderes und hinteres Ende des Dorsalrandes sind winklig. Der Hinterrand ist abgestutzt, der Vorderrand schwach gewölbt. Der Ventralrand ist im zentralen Bereich fast gerade. Das Ligament ist schmal und rhomboidal mit drei bis vier dunklen, winkligen Markierungen. Es liegt im Wesentlichen hinter den Wirbeln. Die Bezahnung weist 40 bis 68 Zähnchen auf, die senkrecht zur Schlossplatte stehen. Sie werden zum vorderen und hinteren Rand hin etwas länger. Der hintere Schließmuskel ist gerundet-rechteckig, der vordere Schließmuskel hat in etwa dieselbe Form ist jedoch etwas kleiner.
Die weißliche Schale ist sehr dick und fest. Die Ornamentierung besteht aus ca. 18 bis 21 radialen Rippen in regelmäßigen Abständen, die im Querschnitt flach-rechteckig sind bzw. in rechteckige Knoten aufgelöst sind. In einigen Populationen können die Knoten etwas gebogen und leicht gespitzt sein. Die Zwischenräume zwischen den Rippen sind etwas breiter als die Rippen selber. Das gelbbraune bis dunkelbraune Periostracum ist glatt. Der innere Rand des Gehäuses ist entsprechend den äußeren Rippen gekerbt. Die Innenseite der Schale ist weiß.
Der Weichkörper ist rot. Für die Färbung verantwortlich ist der Blutfarbstoff Hämoglobin. Der Fuß ist recht groß, seitlich eingeengt mit einer mittigen Längsfurche.
Das Verbreitungsgebiet der Art erstreckt sich von Ostafrika bis Melanesien, im Norden bis Südjapan, im Süden bis Nord- und Ostaustralien.
Die Tiere leben im flachen Wasser bis etwa 20 Meter Wassertiefe, bevorzugt im Gezeitenbereich auf Schlammböden. Sie graben flach im Sediment und filtrieren ihre Nahrung, meist Phytoplankton und einzellige Algen sowie organischen Detritus aus dem Wasser.
Die Tiere sind getrenntgeschlechtlich. Die Rotfleischige Archenmuschel laicht von August bis in den Februar des folgenden Jahres. Ein Weibchen kann dabei zwischen 518,400 bis 2,313,200 Eier produzieren. Geschlechtsreif werden die Tiere bereits mit ein bis zwei Jahren. Sie sind sehr tolerant gegenüber Salinitätsschwankungen. Die optimale Temperatur für ihr Wachstum liegt zwischen 20 und 30 °C. Die Tiere werden bis etwa drei Jahre alt.
Die Art wurde 1758 von Carl von Linné in der ursprünglichen Kombination Arca granosa begründet.[2] Es ist die Typusart der Gattung Tegillarca Iredale, 1939. Sie ist allgemein als gültige Art anerkannt.[3]
Molekularbiologische Untersuchungen zeigen, dass die Rotfleischige Archenmuschel (Tegillarca granosa) mit Tegillarca nodifera ein kleines Monophylum bilden. Dieses platziert sich jedoch mitten in der Gattung Anadara Gray, 1847. Nach diesen Ergebnissen ist entweder die Gattung Anadara im bisherigen Umfang polyphyletisch oder Tegillarca muss mit Anadara vereinigt werden.[4]
Entsprechend dem großen Verbreitungsgebiet gibt es eine ganze Reihe von Synonymen: Anadara bisenensis Schrenck & Reinhart, 1938, Anadara thackwayi Iredale, 1927, Anomalocardia pulchella Dunker, 1868, Arca aculeata Bruguière, 1789, Arca corbicula Gmelin, 1791, Arca corbula Dillwyn, 1817, Arca granosa kamakuraensis Noda, 1966, Arca nodulosa Lightfoot, 1786 (ungültiges, jüngeres Homonym von Arca nodulosa O. F. Müller, 1776), Arca obessa Kotaka, 1953 und Tegillarca (granosa) bessalis Iredale, 1939 (unsicherer Rang, Art oder Unterart?).[3]
Die Art wird in den Küstengebieten in China, Taiwan, Korea, Malaysia und Thailand in flachen Gezeiten beeinflussten Meeresgebieten kultiviert. Bis 2016 war die jährliche Produktion auf ca. 450.000 Tonnen angestiegen.[5]
In Korea wird die Rotfleischige Archenmuschel kkomak (꼬막) genannt. Die Tiere werden gekocht und mit Sojasauce, Chili, Sesamöl u. a. gewürzt und zubereitet.[6]
Zubereitete kkomak
Zubereitete kkomak
kkomak-muchim
Die Rotfleischige Archenmuschel (Tegillarca granosa) ist eine Muschel-Art aus der Familie der Archenmuscheln (Arcidae). In Südostasien wird sie in Gezeitengebieten kultiviert und hat eine große wirtschaftliche Bedeutung.
Tegillarca granosa (also known as Anadara granosa[2]) is a species of ark clam known as the blood cockle or blood clam due to the red haemoglobin liquid inside the soft tissues. It is found throughout the Indo-Pacific region from the eastern coast of South Africa northwards and eastwards to Southeast Asia, Australia, Polynesia, and up to northern Japan. It lives mainly in the intertidal zone at one to two metres water depth, burrowed down into sand or mud. Adult size is about 5 to 6 cm long and 4 to 5 cm wide.[3]
Right and left valve of the same specimen:
Right valve
Left valve
It has a high economic value as food, and it is kept in aquaculture. On the coast of Zhejiang Province alone, blood cockle plantations occupy around 145,000 mu (about 100 km2) of mudflats.[5] These clams are raised in the river estuaries of the neighboring Fujian Province as well.[4]
The meat of this bivalve is served steamed, boiled, roasted, or traditionally raw.
Some sources of blood cockle may not undergo the depuration process. Therefore, certain styles of preparation, such as the poaching commonly carried out in Shanghai, can leave many pathogens present.[6]
In Korea, blood cockles are called kkomak (꼬막) and are cooked and seasoned with soy sauce, chili powder, and sesame oil.[7]
.jpg)
Unprepared kkomak (blood cockles)
_2.jpg)
Prepared kkomak (blood cockles)
Kkomak-muchim (seasoned blood cockles)
In Indonesia, blood cockles (local: kerang darah) are quite popular food and are served as various dishes including boiled, deep fried or sauteed. [8]
Tegillarca granosa (also known as Anadara granosa) is a species of ark clam known as the blood cockle or blood clam due to the red haemoglobin liquid inside the soft tissues. It is found throughout the Indo-Pacific region from the eastern coast of South Africa northwards and eastwards to Southeast Asia, Australia, Polynesia, and up to northern Japan. It lives mainly in the intertidal zone at one to two metres water depth, burrowed down into sand or mud. Adult size is about 5 to 6 cm long and 4 to 5 cm wide.
Right and left valve of the same specimen:
Right valve
Left valve
The blood cockle is the main clam variety raised in the mud flats of Anhai Bay off Shuitou, Fujian. It has a high economic value as food, and it is kept in aquaculture. On the coast of Zhejiang Province alone, blood cockle plantations occupy around 145,000 mu (about 100 km2) of mudflats. These clams are raised in the river estuaries of the neighboring Fujian Province as well.
The meat of this bivalve is served steamed, boiled, roasted, or traditionally raw.
Tegillarca granosa est une espèce de mollusques bivalves de la famille des Arcidae. On rencontre cette espèce dans la région Indo-Pacifique de la côte est de l'Afrique du Sud jusqu'au sud de l'Asie et à l'Australie, la Polynésie et le nord du Japon. Elle vit principalement dans la zone intertidale à un ou deux mètres de profondeur, enterré dans le sable ou la boue. Les adultes mesurent entre 5 et 6 cm de long et 4 à 5 cm de large[2]. Cet animal est exploité par la mariculture en Asie, et a donc un grand intérêt économique.
Vivant dans un environnement pauvre en oxygène, Tegillarca granosa accumule dans sa chair plusieurs types de virus et de bactéries (hépatite A et E, typhus, dysenterie...) qui ne sont pas toujours détruits par la préparation traditionnelle d'usage à Shangaï (celle-ci consistant à le bouillir très brièvement).
Tegillarca granosa est une espèce de mollusques bivalves de la famille des Arcidae. On rencontre cette espèce dans la région Indo-Pacifique de la côte est de l'Afrique du Sud jusqu'au sud de l'Asie et à l'Australie, la Polynésie et le nord du Japon. Elle vit principalement dans la zone intertidale à un ou deux mètres de profondeur, enterré dans le sable ou la boue. Les adultes mesurent entre 5 et 6 cm de long et 4 à 5 cm de large. Cet animal est exploité par la mariculture en Asie, et a donc un grand intérêt économique.
Kerang darah (Anadara granosa) adalah sejenis kerang yang biasa dimakan oleh warga Asia Timur dan Asia Tenggara. Anggota suku Arcidae ini disebut kerang darah karena ia menghasilkan hemoglobin dalam cairan merah yang dihasilkannya.
Kerang ini menghuni kawasan Indo-Pasifik dan tersebar dari pantai Afrika timur sampai ke Polinesia. Hewan ini gemar memendam dirinya ke dalam pasir atau lumpur dan tinggal di mintakat pasang surut. Dewasanya berukuran 5 sampai 6 cm panjang dan 4 sampai 5 cm lebar.[1]
Budidaya kerang darah sudah dilakukan dan ia memiliki nilai ekonomi yang baik. Meskipun biasanya direbus atau dikukus, kerang ini dapat pula digoreng atau dijadikan satai dan makanan kering ringan. Ada pula yang memakannya mentah.
Seperti kerang pada umumnya, kerang darah merupakan jenis bivalvia yang hidup pada dasar perairan dan mempunyai ciri khas yaitu ditutupi oleh dua keping cangkang (valve) yang dapat dibuka dan ditutup karena terdapat sebuah persendian berupa engsel elastis yang merupakan penghubung kedua valve tersebut.
Kerang darah mempunyai dua buah cangkang yang dapat membuka dan menutup dengan menggunakan otot aduktor dalam tubuhnya. Cangkang pada bagian dorsal tebal dan bagian ventral tipis. Cangkang ini terdiri atas 3 lapisan, yaitu (1) periostrakum adalah lapisan terluar dari kitin yang berfungsi sebagai pelindung (2) lapisan prismatic tersusun dari kristal-kristal kapur yang berbentuk prisma, (3) lapisan nakreas atau sering disebut lapisan induk mutiara, tersusun dari lapisan kalsit (karbonat) yang tipis dan paralel.
Puncak cangkang disebut umbo dan merupakan bagian cangkang yang paling tua. Garis-garis melingkar sekitar umbo menunjukan pertumbuhan cangkang. Mantel pada pelecypoda berbentuk jaringan yang tipis dan lebar, menutup seluruh tubuh dan terletak di bawah cangkang. Beberapa kerang ada yang memiliki banyak mata pada tepi mantelnya. Banyak diantaranya mempunyai banyak insang. Umumnya memilikikelamin yang terpisah, tetapi diantaranya ada yang hermaprodit dan dapat berubah kelamin.
Kakinya berbentuk seperti kapak pipih yang dapat dijulurkan keluar. Kaki kerang berfungsi untuk merayap dan menggali lumpur atau pasir. Kerang bernapas dengan dua buah insang dan bagian mantel. Insang ini berbentuk lembaran-lembaran (lamela) yang banyak mengandung batang insang. Antara tubuh dan mantel terdapat rongga mantel yang merupakan jalan keluar masuknya air.
Kerang darah (Anadara granosa) adalah sejenis kerang yang biasa dimakan oleh warga Asia Timur dan Asia Tenggara. Anggota suku Arcidae ini disebut kerang darah karena ia menghasilkan hemoglobin dalam cairan merah yang dihasilkannya.
Kerang ini menghuni kawasan Indo-Pasifik dan tersebar dari pantai Afrika timur sampai ke Polinesia. Hewan ini gemar memendam dirinya ke dalam pasir atau lumpur dan tinggal di mintakat pasang surut. Dewasanya berukuran 5 sampai 6 cm panjang dan 4 sampai 5 cm lebar.
Budidaya kerang darah sudah dilakukan dan ia memiliki nilai ekonomi yang baik. Meskipun biasanya direbus atau dikukus, kerang ini dapat pula digoreng atau dijadikan satai dan makanan kering ringan. Ada pula yang memakannya mentah.
Seperti kerang pada umumnya, kerang darah merupakan jenis bivalvia yang hidup pada dasar perairan dan mempunyai ciri khas yaitu ditutupi oleh dua keping cangkang (valve) yang dapat dibuka dan ditutup karena terdapat sebuah persendian berupa engsel elastis yang merupakan penghubung kedua valve tersebut.
Kerang darah mempunyai dua buah cangkang yang dapat membuka dan menutup dengan menggunakan otot aduktor dalam tubuhnya. Cangkang pada bagian dorsal tebal dan bagian ventral tipis. Cangkang ini terdiri atas 3 lapisan, yaitu (1) periostrakum adalah lapisan terluar dari kitin yang berfungsi sebagai pelindung (2) lapisan prismatic tersusun dari kristal-kristal kapur yang berbentuk prisma, (3) lapisan nakreas atau sering disebut lapisan induk mutiara, tersusun dari lapisan kalsit (karbonat) yang tipis dan paralel.
Puncak cangkang disebut umbo dan merupakan bagian cangkang yang paling tua. Garis-garis melingkar sekitar umbo menunjukan pertumbuhan cangkang. Mantel pada pelecypoda berbentuk jaringan yang tipis dan lebar, menutup seluruh tubuh dan terletak di bawah cangkang. Beberapa kerang ada yang memiliki banyak mata pada tepi mantelnya. Banyak diantaranya mempunyai banyak insang. Umumnya memilikikelamin yang terpisah, tetapi diantaranya ada yang hermaprodit dan dapat berubah kelamin.
Kakinya berbentuk seperti kapak pipih yang dapat dijulurkan keluar. Kaki kerang berfungsi untuk merayap dan menggali lumpur atau pasir. Kerang bernapas dengan dua buah insang dan bagian mantel. Insang ini berbentuk lembaran-lembaran (lamela) yang banyak mengandung batang insang. Antara tubuh dan mantel terdapat rongga mantel yang merupakan jalan keluar masuknya air.
Blóðskel (fræðiheiti: Tegillarca granosa eða Anadara granosa) er þykk, hörð og egglaga skel sem finnst aðallega í Asíu.
Eins og flestar skeljar þá er hún í tveimur hlutum og fremst á henni er op sem virkar eins og munnur. Yfirborð hennar er rifflað í svipuðu lagi eins og bárujárn eða eins og litlar öldur og á öldunum eru örsmáar perlur. Hver hlið er með 15 til 20 rif og geta bilin á milli þeirra verið verulega ólík í breidd. Þegar skelin sjálf er skoðuð sést að utan er hún með blandaða lita samsetningu af gulbrúnum og hvítum lit en innan í er hún skjannahvít. Þegar litið er inn í skelina sést að innviði hennar eða vöðvinn er yfirleitt appelsínugulur eða rauðleitur og er það þess vegna að skelin er kölluð Blóðskel. Rauði liturinn er í raun blóðrauða sem er sama efni sem litar blóð í mönnum. Blóðrauðinn aðstoðar súrefnisflutning skeljarinar og kemur kerfið sem skelin hefur tileinkað sér vel til þess að búa við súerfnisskertar aðstæður.
Blóðskelin lifir á grunnsævi en getur hún fundist allt niður að 20 metra dýpi en hennar helstu heimkynni eru fjörur og upp við strendur. Skelin leitar í botna sem eru mjög leirkenndir eða drullugir þar sem hún getur komist hjá of miklum raka þegar hún er í undanhaldi eða lokum og leitar hún að auki í svæði sem eru seltu lítil en þrátt fyrir það er skelin fundin á seltubilinu 14ppt til 30ppt og er kjörhitastig hennar 20 til 30 gráður. Helsta stærð skélarinar ef hún er mæld lárétt þá er hún í kringum 6cm en mest lengd hennar getur verið hátt upp í 9cm. Helsta fæða skeljarinnar er að mestu það sem hún finnur á botninum þar sem hún heldur sig. Einn mikilvægasti næringarþáttur skeljarinnar er grot sem er lífrænn úrgangur úr sundruðum lífverum og saur. Þess vegna mætti kalla Blóðskelina grotætu og finnast svoleiðis ætur í flestum vistkerfum jarðar. Að auki lifir hún á plöntu- og svifþörungum en þegar skoðað var í þarma skeljarinar samkvæmt FAO voru næringarefnin þar um 98% grot. Blóðskelin æxlast frá ágúst til febrúar eða alveg yfir hálfs árs skeið. Talið er að Blóðskelin verði kynþroska rúmmlega eins árs til rúmlega tveggja ára en það er ekki nákvæmlega vitað. Hver kvenkyns skel getur hryngt allt frá 518,400 til 2,313,200 eggjum í hverri hrygningu en ekki er vitað hversu oft hver skel hrygnir á hryngingar tímabilinu. Skelina er að finna í Indlandshafi, Rauðahafi og Kyrrahafi. Hún er vel útbreidd tegund og finnst hún allt frá austurströnd Afríku, meðfram allri Asíu og alveg til Ástralíu.
Blóðskelin er verulega vinsæl í matarmenningu margra Asíu landa og þar af meðal Kína, Taílandi, Víetnam og Malasíu. Hún er yfirleitt soðin, djúpsteikt og notuð í súpur. Ekki er óalgeng sjón ef gengið er eftir verslunargötum sjávarþorpa í þessum löndum að maður finni Blóðskel til sölu í margskonar réttum. Þrátt fyrir að vera veidd mest í Kína er talað um að hún sé rosalega stór þáttur í sjávarútvegi Malasíu. Á vestur Malasíuskaganum í fiskisamfélögnunum Penang, Perak og Selangor er Blóðskelin mjög mikilvæg fyrir iðnaðinn á þeim svæðum og er hún ræktuð upp eftir allri vesturströnd Malasíu. Þrátt fyrir að línurit 1 sýnir ekki mikinn mun á Tælandi og Malasíu þegar það kemur að afla Blóðskelja þá flytur Malasía inn Blóðskel til Tælands í miklu magni ár hvert og fer sú tala hækkandi. Má mögulega gera ráð fyrir því að Malasía er að veiða meira en það kemur fram í gögnum FAO þar sem mikið af fólki stundar þetta í mörgum sjávarplássum og eru ekki endilega að gefa upp neinar aflatölur.
Blóðskeljar eru veiddar með því að nota sérstakt veiðarfæri sem er hálfgerður vír með neti á á botninum og virkar það í útliti eins og mjög langur háfur eða ausa. Hann er beittur með því að láta hann í drullugann botninn þar sem skelin heldur sig og reynir sá sem beitir veiðarfærinu að fara varlega og eins djúpt og hann nær í botninn til þess að fanga skeljarnar. Síðan er þeim safnað saman í bala. Þrátt fyrir að skelin sé algengust um 6cm þegar hún er orðinn fullorðin þá er byrjað að veiða þær þegar þær hafa náð 2,4cm til 3cm í stærð.
Samkvæmt gagnagrunni Matvæla- og landbúnaðarstofnun Sameinuðu þjóðanna var tæplega 500.000 tonn af Blóðskel veidd á árinu 2013. Eins og sést á myndinni hér til hliðar eru Kínverjar lang stærsta veiðiþjóðin þegar það kemur að Blóðskel og á síðustu árum hafa þeir veitt um það bil 60% af því sem veitt hefur verið í heiminum síðustu ár. Eins og sést hafa veiðarnar aukist síðustu áratugi og má mögulega rekja það til eftirspurnar markaða. Það sem kom á óvart þegar var farið yfir gagnagrunn FAO er það að það voru aðeins 8 þjóðir sem höfðu stundað veiðar á skelinni frá 1950 til 2013 og eru það Kína, Malasíu, Taílandi, Indónesíu, Suður-Kóreu, Tævan, Kambódíu og Rússlandi.
Blóðskel er ekki erfið til eldis ef aðstæður og umhverfið mæta kröfum hennar. Eins og áður hefur komið fram er kjörhitastig hennar 20 til 30 gráða og kjörseltan er frá 14ppt til 30ppt. Ef við skoðum þessar tölur getum við strax útilokað rækt á henni í sjó við Ísland þar sem sjórinn er alltof kaldur. En við gætum samt skoðað möguleikann á því að ef íslendingar hefur áhuga á því að rækta hana þá væri eini möguleikinn landeldi. Ísland hefur nóg af heitu vatni í jörðinni til þess að mæta kröfum skeljarinar svo væri auðveldara að stjórna seltustiginu. Aftur á móti er líka spurning hvort það væri hagkvæmt. Það eru stórir markaðir í Asíu fyrir skelina en myndi það borga sig að byggja landeldi og flytja hana síðan yfir hálfan hnöttinn á markað? Verðið á hvert kíló gæti hríðfallið við flutningskostnað og ef það væri ætlast til þess að það yrði einhver arður að henni þá þyrfti Ísland að framleiða mörg þúsund tonn sem myndi þýða að landeldi þyrfti að vera rosalega stór og kostnaðar samt. Þannig ráðlegging skýrsluhöfundar er að Íslendingar ættu ekki að fara í eldi á Blóðskel.
Blóðskel (fræðiheiti: Tegillarca granosa eða Anadara granosa) er þykk, hörð og egglaga skel sem finnst aðallega í Asíu.
Tegillarca granosa is een tweekleppigensoort uit de familie van de Arcidae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.
Bronnen, noten en/of referenties
Rdečemesa barčica (znanstveno ime Anadara granosa) je vrsta školjk iz družine barčic (Arcidae). Razširjena je v Indijskem in Tihem oceanu od vzhodnih obal Afrike do Avstralije in Polinezije pa vse do Japonske. Živi zakopana v mulj ali pesek na globinah od enega do dveh metrov. Odrasle školjke so dolge med 5 in 6 cm, široke pa od 4 do 5 cm[1]. Je izjemno cenjena školjka z okusnim mesom, ki jo kuhajo, pečejo in dušijo, tradicionalno pa se postreže surova.
Rdečemesa barčica (znanstveno ime Anadara granosa) je vrsta školjk iz družine barčic (Arcidae). Razširjena je v Indijskem in Tihem oceanu od vzhodnih obal Afrike do Avstralije in Polinezije pa vse do Japonske. Živi zakopana v mulj ali pesek na globinah od enega do dveh metrov. Odrasle školjke so dolge med 5 in 6 cm, široke pa od 4 do 5 cm. Je izjemno cenjena školjka z okusnim mesom, ki jo kuhajo, pečejo in dušijo, tradicionalno pa se postreže surova.
Sò huyết (tên khoa học là Anadara granosa; tên tiếng Anh: Blood cockle) là loại nhuyễn thể hai mảnh (Bivalvia), sống ở vùng trung triều ven biển[1] và các đầm phá... ở độ sâu 1-2 mét so với mặt nước. Sò huyết phân bố ở vùng Ấn Độ-Thái Bình Dương từ đông châu Phi đến Úc, Nhật Bản.[2] Tại Việt Nam, người dân quen gọi là sò trứng hay sò tròn. Sò trưởng thành dài 5–6 cm và rộng 4–5 cm.[3]
Sò huyết có thể sống trong vùng nước đến độ sâu 20m, nhưng chủ yếu tập trung ở vùng ven biển, trong vùng trung triều với đáy là bùn/bột, độ mặn tương đối thấp,[4] khoảng 14 - 300, và nhiệt độ tối ưu 20 - 30 °C.[5] Thức ăn quan trọng của chúng là các mảnh vụn hữu cơ, thực vật phù du và tảo đơn bào.[5]. Sò huyết sinh sản từ tháng 8 đến tháng 2 năm sau và thành thục sau hơn 1 đến 2 năm. Con cái có thể sinh 518.400 - 2.313.200 trứng.[5]
Theo báo cáo của FAO, sản lượng đánh bắt hàng năm từ 1.415 tấn năm 1995 lên 6.503 tấn năm 1999 (Trung Quốc, Đài Loai, Hàn Quốc). Trong khi đó, sản lượng nuôi trồng hàng năm từ 252.233 tấn năm 1995 lên 315.811 tấn năm 1999 (Trung Quốc, Hàn Quốc, Thái Lan, Malaysia). Sản lượng trên toàn cầu năm 1950 khoảng 3.000 tấn và tăng lên hơn 70.000 tấn năm 2003.[6]
Sò huyết thương mại được sản xuất nhiều ở Trung Quốc, Thái Lan, Malaysia và Indonesia.[1]
Tại Việt Nam, sò huyết xuất hiện nhiều nhất ở Phú Yên, Huế, Khánh Hòa, Ninh Thuận, Bến Tre.... Sò huyết có giá trị dinh dưỡng cao, bổ máu, được chế biến thành nhiều món ăn như sò luộc, sò hấp, bò xào sò huyết, cháo sò huyết...Những món ăn này còn có tác dụng chữa bệnh tốt như tăng huyết áp, suy nhược cơ thể, lao phổi.
Theo các nghiên cứu, trong 100g sò huyết có các thành phần chính: 81,3g moisture; 11,7g protein; 1,2g lipid; các chất khoáng; các loại vitamin A,B1,B2,C;giá trị năng lượng 71,2 Kcal.[1]
Dân gian có câu: "Chưa ăn sò huyết, chưa biết Phú Yên" để khen ngợi chất lượng sò huyết ở vùng đất này.
Bệnh bệnh tả, viêm gan A và ngộ độc đồ biển có liên quan đến việc tiêu thụ sò bị ô nhiễm. Cua hạt đậu thường được tìm thấy bên trong sò huyết.[7]
Một số nhà khoa học Malaysia tìm thấy hàm lượng thấp 210Po và 210Pb trong tế bào của sò huyết.[8] Theo một báo cáo khác, trong sò huyết ở Muang, Rayong, Thái Lan còn có Cd với hàm lượng cao nhất là 0,731 μg/g.[9]
Thành phần nguyên tố trong vỏ sò huyết (ở bờ biển phía tây của bán đảo Malaysia) gồm có canxi, cacbon, magiê, natri, phốt pho, kali, sắt, đồng, niken, kẽm, bo, và silic. Theo đó, Ca và C tồn tại ở dạng hợp chất với nhau (canxi cacbonat CaC), chiếm hơn 98,7% tổng hàm lượng khoáng. Mg, Na, P, K và các nguyên tố khác (Fe, Cu, Ni, B, Zn và Si) chiếm khoảng 1,3%.[10]
Sò huyết (tên khoa học là Anadara granosa; tên tiếng Anh: Blood cockle) là loại nhuyễn thể hai mảnh (Bivalvia), sống ở vùng trung triều ven biển và các đầm phá... ở độ sâu 1-2 mét so với mặt nước. Sò huyết phân bố ở vùng Ấn Độ-Thái Bình Dương từ đông châu Phi đến Úc, Nhật Bản. Tại Việt Nam, người dân quen gọi là sò trứng hay sò tròn. Sò trưởng thành dài 5–6 cm và rộng 4–5 cm.
泥蚶（學名：Tegillarca granosa），俗称血蚶、银蚶、花蚶、粒蚶、血螺、瓦垄哈[4][3]、螄蚶等，是蚶目蚶科泥蚶屬的海洋双壳纲软体动物。
泥蚶不像其他貝類般能安全食用，因為泥蚶的低氧氣的養殖環境會滋生出大量的細菌和病毒，這些病原體會引致甲型肝炎、戊型肝炎、傷寒和痢疾，它們會在泥蚶吸收養份的過程中攝取入泥蚶體內。上海料理經常以快速水煮的過程去烹調，導致泥蚶體內仍有大量的病原體殘留。
閩南人於農曆除夕時節會以「涼拌血蚶」（涼拌泥蚶）為歲晚菜。[5]
泥蚶（學名：Tegillarca granosa），俗称血蚶、银蚶、花蚶、粒蚶、血螺、瓦垄哈、螄蚶等，是蚶目蚶科泥蚶屬的海洋双壳纲软体动物。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 軟体動物門 Mollusca 綱 : 二枚貝綱 Bivalvia 目 : フネガイ目 Arcoida 科 : フネガイ科 Arcidae 属 : Tegillarca 種 : ハイガイ T. granosa 学名 Tegillarca granosaハイガイ (Tegillarca granosa) はフネガイ科に属する二枚貝の一種。ヘモグロビンを含む体液を有することから、英語ではblood cockle、blood clam等と呼ばれる。インド太平洋沿岸の広範囲に見られ、南アフリカ東岸から東南アジア、オーストラリア、ポリネシア、北は日本北部まで分布する。主に水深1-2メートルの潮間帯で、砂泥に埋もれた状態で生活する。成貝は殻長5-6センチメートル、殻幅4-5センチメートルになる[3]。
食用として経済価値が高く、養殖もされている。浙江省沿岸だけで145,000畝（およそ100平方キロメートル）の干潟が本種の養殖に利用されている.[5]。隣接する福建省の河口域においても同様の養殖が行われている[4]。
蒸す、茹でる、焼くなどの調理法にて食される。伝統的には生食されることもある。
安全に食用とできる他の多くの貝類と異なり、本種は低酸素環境に生息するため懸濁物と共にA型肝炎、E型肝炎、腸チフス、赤痢等の細菌やウイルスを取り込んでいる[6]。本種は中国料理に用いられる美味な食材の一つと考えられているが、上海における早茹で (quick-boiling) のような調理法では多くの細菌やウイルスが残留する[7]。
.jpg)
_2.jpg)
ハイガイ (Tegillarca granosa) はフネガイ科に属する二枚貝の一種。ヘモグロビンを含む体液を有することから、英語ではblood cockle、blood clam等と呼ばれる。インド太平洋沿岸の広範囲に見られ、南アフリカ東岸から東南アジア、オーストラリア、ポリネシア、北は日本北部まで分布する。主に水深1-2メートルの潮間帯で、砂泥に埋もれた状態で生活する。成貝は殻長5-6センチメートル、殻幅4-5センチメートルになる。
食用として経済価値が高く、養殖もされている。浙江省沿岸だけで145,000畝（およそ100平方キロメートル）の干潟が本種の養殖に利用されている.。隣接する福建省の河口域においても同様の養殖が行われている。
蒸す、茹でる、焼くなどの調理法にて食される。伝統的には生食されることもある。
꼬막(영어: common cockle) 또는 살조개는 돌조개과에 딸린, 바다에서 사는 조개이다. 몸길이는 5 cm쯤, 폭은 3.5 cm쯤의 둥근 부채꼴이며, 방사륵은 부챗살 모양으로 18개쯤이고 그 위에 결절 모양의 작은 돌기를 나열한다. 9~10월에 산란하며 모래, 진흙 속에 산다. 아시아 연안의 개흙 바닥에 많이 난다. 살은 연하고 붉은 피가 있으며 맛이 매우 좋아 통조림으로 가공하거나 말려서 먹는다. 한국에서는 꼬막을 삶아서 양념에 무쳐먹는데, 쫄깃한 맛이 특징이다. 전라남도 보성군 벌교읍의 특산물이어서, 조정래 선생의 소설 태백산맥에 등장한다. 참고로, 꼬막을 안다미 조개라고도 하는데, 이는 우리말 안다미로에서 유래하였다.
한국에서 꼬막이 가장 맛있는 시기는 11월부터 3월 사이이다
.jpg)
_2.jpg)
