dcsimg

Amenazas ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Factores de riesgo

Algunos de los problemas que se presentan en el área de distribución de esta especie son la explotación de yeso, el sobrepastoreo y la quema de pastizal, el turismo mal dirigido, la introducción de especies exóticas y la extracción de especies vegetales y animales (Arriaga et al. 2000).

Enfermedades, Parásitos y Malformaciones

Un individuo de Scincella lateralis recolectado en el Zoológico de Dallas, en el Condado de Dallas, Texas EUA., presentó en la cabeza, extremidad superior derecha y la cola vasolateral, ácaros de la Familia Uropodidae Fuscuropoda marginata (Koch), en el estadío de deutoninfas foréticas, se consideran inusuales en éste huésped (Mertins y Hartdegen, 2003).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Asociaciones ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Depredadores

Se estudió la dieta de la ave Sturnella magna en Oklahoma, U.S.A., el 8.6% de las aves muestreadas (un macho adulto y dos hembras adultas) presentaron restos de reptiles, uno de ellos contuvo una Scincella lateralis de aproximadamente 46 mm de longitud hocico cloaca (Kemmerer y Cline, 1985).
Beane y Trail (1991) observaron en el estado de Carolina del Norte, E.U.A., un par de aves Passeriformes Sialia sialis que capturaron a adultos de S. lateralis que le proporcionaron a sus crías.
Un evento de depredación se evidenció por Dodd y Griffey (1997) donde la lechuza Strix varia capturó una S. lateralis en Estados Unidos, aunque se conoce que esto sucede, se considera un evento raro de observar bajo condiciones naturales.
Rubbo et al. (2001) presenta los resultados de un estudio experimental sobre la depredación potencial entre la araña lobo Gladicosa pulchra y Scincella lateralis recolectados en un bosque de pino desciduo mixto en Lousiana, E.U.A., indican que los adultos de G. pulchra depredan sobre los juveniles de S. lateralis. Scincella lateralis responde con niveles de movimiento decrecientes al substrato donde reside G. pulchra. S. lateralis utiliza una variedad de conductas anti-depredatorias en respuesta a G. pulchra y la heterogeneidad ambiental juega un papel significativo en la influencia de la relación depredador-presa entre las dos especies.
Hampton et al., (2004) reportan la primera nota sobre depredación de la araña lobo Hogna carolinensis sobre Scincella lateralis en Texas, E.U.A.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Biología de poblaciones ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Tamaño poblacional

El tamaño de la población total de adultos se desconoce, pero probablemente excede los 100, 000 y probablemente 1,000,000. Esta es una especie muy común en muchas áreas
(http://www.natureserve.org/explorer).

Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

No se cuenta con información acerca del estado de las poblaciones que ocurren en México. En Estados Unidos, el tamaño de las poblaciones es grande y relativamente estable (http://www.natureserve.org/explorer).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Comportamiento ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Esta especie al escapar de una situación, no duda en entrar a aguas someras, rara vez trepa (Conant, 1975).
La conducta acuática de cuatro individuos de la especie Scincella lateralis se reporta por Akin y Townsend (1998), en Lousiana, E. U. A., los individuos durante el evento de nado no mostraron un reto al hábitat acuático, utilizaron movimientos ondulatorios de su cuerpo elongado para propulsarse en el agua.
De acuerdo con Lemos y Smith (2007a), cuando forrajean en busca de sus presas estas lagartijas se mueven lenta y quietamente. Sin embargo, cuando perciben algún peligro, pueden ser muy ágiles y rápidas para esconderse, metiéndose bajo la hojarasca y permaneciendo inmóviles. Cuando corren o nadan usan movimientos repentinos rápidos, aunque rara vez se refugian en agua. Sin embargo, pueden bucear y buscan cubierta en el fondo de pozas o charcos someros. Son tan secretivas que rara vez son vistas, aún donde son comunes. Han evadido exitosamente casi todos los esfuerzos por encontrarlas en México, y ahí no son comunes en ninguna parte. La cola es frágil, y fácilmente se desprende en cualquier momento de estrés; especímenes capturado muy frecuentemente tienen la cola incompleta. Esto ha sido interpretado mayormente como un sistema de defensa, debido a que la parte de la cola que se separa se retuerce vigorosamente durante algún tiempo, quizá atrayendo la atención del depredador mientras que el individuo escapa.

Ámbito hogareño

Brooks (1967) reporta el ámbito hogareño para machos de Scincella lateralis en 82 m² y las hembras de 25 m².
El ámbito hogareño de Scincella lateralis fue de 1719 m² para machos y de 661 m² en hembras de acuerdo a Fitch y von Achen (1977).
Su ámbito hogareño puede ser menor a los 20 metros cuadrados (http://www.natureserve.org/explorer).
En el Condado de Nacogdoches, Texas de trato de determinar el ámbito hogareño de 80 individuos que se marcaron y liberaron, no se logró concluir, pero se conoce que la máxima distancia entre recapturas fue de 45 pies (14 metros), en un macho, y de otro macho fue de 40 pies; la máxima distancia entre captura de una hembra fue de 29.5 y 28.5 pies. La distancia máxima promedio entre recapturas en machos fue de 34 pies, en hembras de 22.8 pies, y en juveniles de 18.3 pies (Mather, 1970).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Conservación ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
No se cuenta con ningún programa específico para la protección de esta especie, solo se cuenta con las áreas naturales protegidas como las áreas de protección de flora y fauna Cuatrociénegas y Maderas del Carmen, en Coahuila (http://www.conanp.gob.mx/).
De acuerdo al INE (1999), la especie S. lateralis se encuentra considerada dentro del Programa de Manejo. Área de Protección de Flora y Fauna Cuatrociénegas
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Crecimiento ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Tasa de crecimiento

Un individuo capturado el 23 de agosto midió 24 mm LHC, y de la cola 4 mm., 32 días después en septiembre 24, se recapturó, midió 31 mm de LHC, y una longitud de cola de 59 mm (Mather, 1970).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Descripción ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Se trata de una lagartija pequeña (machos 50 mm, hembras 55 mm de LHC) con frontoparietales pariadas y escamas subcaudales medianas en contacto lateralmente con dos escamas en cada lado. La tercera temporal en contacto con la parietal, y con tres pares de escamas nucales alargadas. El color dorsal varía de café oscuro a verde oscuro, algunas veces con manchas oscuras dispersas. Una línea dorsolateral corre del hocico, a través del ojo a la base de la cola; con seis líneas de escamas dorsales entre las líneas dorsolaterales. El vientre varía de crema a amarillo pálido. No existe dimorfismo sexual (Brooks, 1975).

Información sobre especies similares

Las salamandras del género Eurycea son similares en coloración y patrón, pero carecen de garras y escamas (Connant y Collins, 1998).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Distribución ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Actual

MEXICO

(Brooks, 1975; Conant y Collins, 1998; Liner et al. 1977).
(Global Biodiversity Information Facility).

MEXICO / COAHUILA

(Brooks, 1975; Conant y Collins, 1998; Liner et al. 1977).

MEXICO / COAHUILA / 5 millas al O de Piedra Blanca, Sierra del Carmen

5 millas al O de Piedra Blanca, Sierra del Carmen, latitud 29.06N, longitud -102.542 O (Global Biodiversity Information Facility)

MEXICO / COAHUILA / 8 millas al SO de Piedra Blanca, Sierra del Carmen

8 millas al SO de Piedra Blanca, Sierra del Carmen, latitud 28.978N, longitud -102.552 O (Global Biodiversity Information Facility)

MEXICO / COAHUILA / ACUÑA / 8 kilómetros al O de Piedra Blanca

8 kilómetros al Oeste de Piedra Blanca, 29º3´47´´ N, -102º33´14.8´´ O (Lemos y Smith, 2007a)

MEXICO / COAHUILA / CUATROCIENEGAS / 11.2 kilómetros al SSO de Cuatro Ciénegas sobre la carretera a San Pedro

11.2 kilómetros al SSO de Cuatro Ciénegas sobre la carretera a San Pedro, 26º55´0´´ N, -102º8´10.9´´ O (Lemos y Smith, 2007a)

MEXICO / COAHUILA / CUATROCIENEGAS / Cerca de Cuatro Ciénegas

Cerca de Cuatro Ciénegas, 26º59´3.2´´ N, -102º3´47.3´´ O (Lemos y Smith, 2007a)

MEXICO / COAHUILA / CUATROCIENEGAS / Santa Tecla

Santa Tecla, 26º46´53.5´´ N, -102º0´0.5´´ O (Lemos y Smith, 2007a)

MEXICO / COAHUILA / MUZQUIZ / Ciudad Múzquiz, Hacienda La Gacha

Ciudad Múzquiz, Hacienda la Gacha, 27º52´42.2´´ N, -101º30´27.3´´ O (Lemos y Smith, 2007a)

MEXICO / COAHUILA / OCAMPO / 12.8 kilómetros al SO de Piedra Blanca

12.8 kilómetros al SO de Piedra Blanca, 28º57´50.3´´ N, -102º32´0.6´´ O (Lemos y Smith, 2007a)

MEXICO / COAHUILA / SALTILLO / 43.2 kilómetros al S de Saltillo, Puerto Piñones

43.2 kilómetros al S de Saltillo, Puerto Piñones, 25º0´8.1´´ N, -101º9´12.9´´ O (Lemos y Smith, 2007a)

Original

ESTADOS UNIDOS

La localidad tipo fue a orillas del Río Mississippi, abajo del Cabo Girardeau, Missouri (Brooks, 1975).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Ecología ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Categoria de edad, tamaño o estadio

Brooks (1967) comenta que los individuos con 35.0 mm o mas de longitud hocico cloaca se clasifican como adultos.
Connat y Collins (1998) comentan que S. lateralis mide de 75 mm a 146 mm, de longitud total, de longitud hocico cloaca 57 mm, las crías miden unos 44 mm de longitud al nacer.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Estado de conservación ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
NOM-059-SEMARNAT-2001

Pr sujeta a protección especial

NOM-059-SEMARNAT-2010

Pr sujeta a protección especial
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Estrategia trófica ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Se alimenta principalmente de insectos, también de arañas, lombrices y otros artrópodos (http://www.natureserve.org/explorer).
De acuerdo con Lemos y Smith (2007a), siendo lagartijas pequeñas, se alimentan de presas muy pequeñas, incluyendo insectos y otros artrópodos pequeños así como lombrices de tierra. Escarabajos, moscas, miriápodos e isópodos son registrados como parte de su dieta.
Es bien sabido que estas lagartijas ocasionalmente complementan sus dietas con sus colas, las cuales se desprenden fácilmente. La cola sirve para almacenar grasas y proteínas que son recursos metabólicos cuando el alimento escasea. Las lagartijas pueden consumir sus colas cuando su capacidad de almacenamiento se ha alcanzado y las presas son abundantes, o como último recurso cuando las presas son escasas. La función de la cola en este contexto no ha sido explorada.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Gestión ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Medidas nacionales

Esta especie se encuentra dentro de la Norma Oficial Mexicana NOM-059-SEMARNAT-2001,
que determina las especies, subespecies de flora y fauna silvestres terrestres y acuáticas en peligro de extinción y que establece especificaciones para su protección
(http://www.semarnat.gob.mx/leyesynormas/Normas%20Oficiales%20Mexicanas%20vigentes/NOM-ECOL-059-2001.pdf).
El aprovechamiento y manejo de las especies y poblaciones en riesgo se debe llevar a cabo de acuerdo a lo establecido en el artículo 87 de la Ley General del Equilibrio Ecológico, y en los artículos 85 y 87, y demás aplicables de la Ley General de Vida Silvestre.
La LGEEPA, en su Capítulo III, de flora y fauna silvestre, en su Artículo 87, Párrafo 2, menciona que no podrá autorizar el aprovechamiento sobre poblaciones naturales de especies amenazadas o en peligro de extinción, excepto en los casos en que se garantice su reproducción controlada y el desarrollo de poblaciones de las especies que correspondan
(http://www.ordenjuridico.gob.mx/Federal/PE/PR/Leyes/28011988(1).pdf).
Dentro de la Ley General de Vida Silvestre (Nueva ley publicada en el Diario Oficial de la Federación el 3 de julio de 2000. Última reforma publicada DOF 26-01-2006) en su Título VII.- Aprovechamiento sustentable de la vida silvestre, en el Capítulo I.- Aprovechamiento extractivo; se mencionan los artículos siguientes:
Artículo 85. Solamente se podrá autorizar el aprovechamiento de ejemplares de especies en
riesgo cuando se dé prioridad a la colecta y captura para actividades de restauración,
repoblamiento y reintroducción. Cualquier otro aprovechamiento, en el caso de poblaciones en
peligro de extinción, estará sujeto a que se demuestre que se ha cumplido satisfactoriamente
cualesquiera de las tres actividades mencionadas anteriormente y que: a.- Los ejemplares sean producto de la reproducción, que a su vez contribuya con el desarrollo de poblaciones en programas, proyectos o acciones avaladas por la Secretaría cuando estos existan, en el caso de ejemplares en confinamiento; b.- Contribuya con el desarrollo de poblaciones mediante reproducción controlada, en el caso de ejemplares de especies silvestres de vida libre.
Artículo 87. La autorización para llevar a cabo el aprovechamiento se podrá autorizar a los
propietarios o legítimos poseedores de los predios donde se distribuya la vida silvestre con base en el plan de manejo aprobado, en función de los resultados de los estudio de poblaciones o muestreos, en el caso de ejemplares de vida silvestre o de los inventarios presentados cuando se trate de ejemplares en confinamiento, tomando en consideración además otras informaciones de que disponga la Secretaría, incluida la relativa a los ciclos biológicos. Para el aprovechamiento de ejemplares de especies silvestres en riesgo se deberá contar con:
a) Criterios, medidas y acciones para la reproducción controlada y el desarrollo de dicha
población en su hábitat natural incluidos en el plan de manejo, adicionalmente a lo dispuesto en
el artículo 40 de la presente Ley.
b) Medidas y acciones específicas para contrarrestar los factores que han llevado a disminuir sus poblaciones o deteriorar sus hábitats.
c) Un estudio de la población que contenga estimaciones rigurosas de las tasas de natalidad y
mortalidad y un muestreo.
En el caso de poblaciones en peligro de extinción o amenazadas, tanto el estudio como el plan
de manejo, deberán estar avalados por una persona física o moral especializada y reconocida,
de conformidad con lo establecido en el reglamento. Tratándose de poblaciones en peligro de
extinción, el plan de manejo y el estudio deberán realizarse además, de conformidad con los
términos de referencia desarrollados por el Consejo
(http://www.cddhcu.gob.mx/LeyesBiblio/pdf/146.pdf).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Hábitat ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Habita en bosques húmedos y pastizales, donde hay abundante mantillo y hojarasca (Behler y King,1988).

Macroclima

Los tipos de clima en los que se encuentra a esta especie son: BSokw Árido, templado, temperatura entre 12°C y 18°C, temperatura del mes más frío entre -3°C y 18°C, temperatura del mes más caliente menor de 22°C; lluvias de verano del 5% al 10.2% anual.
BSohw Árido, semicálido, temperatura entre 18°C y 22°C, temperatura del mes más frío menor de 18°C, temperatura del mes más caliente mayor de 22°C; lluvias de verano del 5% al 10.2% anual.
BWh(x’) Muy árido, semicálido, temperatura entre 18° y 22°C, temperatura del mes más frío menor de 18°C, temperatura del mes más caliente mayor de 22°C; lluvias entre verano e invierno mayores al 18% anual (Arriaga et al. 2000).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Relevancia de la especie ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Relevancia de la especie

Ecológicamente, es una especie muy importante dentro de los diferentes niveles tróficos ya que funciona como controlador de las poblaciones de insectos y otros artrópodos, y a su vez es consumida por aves como la especie Sialia sialis (Beane y Trial, 1991), Strix varia (Dodd y Griffey, 1997).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Reproducción ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
El dimorfismo sexual se presenta en el número de dientes premaxilares, y las diferencias ontogenéticas en número y tamaño también ocurren (Townsend et al. 1999).
Pone cerca de cinco puestas de 1 a 7 huevos, de marzo a agosto, Los huevos eclosionan en uno o dos meses. Maduran sexualmente en el primer año (NatureServe, 2006).
La presencia de folículos ováricos agrandados o huevos oviductales se utilizó como indicador de madurez sexual en hembras, la hembra mas pequeña con esta característica tuvo una medida LHC de 37.6 mm; la condición se observó entre marzo y julio. Una hembra recolectada en el mes de julio, deposito tres huevos entre agosto 4 y 7 (Mather, 1970).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Aguirre T. A. y Gatica C. A. 2010. Ficha técnica de Scincella lateralis. En: Gatica C. A. (compilador). Diagnóstico de algunas especies de anfibios y reptiles del Norte de México. Laboratorio de Ecología y Biodiversidad Animal. Instituto de Ciencias Biomédicas. Universidad Autónoma de Ciudad Juárez . Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK007. México, D.F.
autor
Aguirre T. A.
autor
Gatica C. A.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Brief Summary ( Inglês )

fornecido por EOL authors

The ground skink (Scincella lateralis), also called little brown skink and brown bark skink, is a small, diurnal (active by day) lizard common in a broad diversity of habitats across the southeastern United States.This species ranges from southern New Jersey south to the Florida Keys and west to eastern Kansas and central Texas.Small isolated populations are also found in Illinois, northeastern Missouri, and in Coahuila, Mexico.

Like most skinks, ground skinks have short legs relative to their body length.They have a smooth dorsal surface that varies in color from gold to brown and a pair of dark brown stripes down their back.Their cryptic coloration often blends into the environment around them, making them difficult to see.Their underside is creamy to yellowish white. Ground skinks are one of the smallest reptiles in North America.Including the tail, adults measure 7.5-14.5 cm (3-3.5 inches).

Shy critters, ground skinks are ground dwellers found under the cover of grass, leaves, rocks, and logs.They inhabit the floor of many types of forests, hunting insects, spiders, worms and other invertebrate prey in rotting wood, detritus, and leaf litter. Ground skinks also can be found in disturbed areas, such as in gardens of urban areas, especially in warm southern states where they are active year round.Further north, ground skinks hibernate underground during the coldest months.

As small, easy prey, ground skinks have numerous predators including snakes, other species of lizards, many types of birds, wolf spiders, cats, shrews, skunks, and armadillos.While ground skinks might swim to escape a predator, they do not climb.Their first response to disturbance is to seek shelter.Another defense strategy for these lizards is their ability to release their tail. After falling off, the tail thrashes conspicuously, distracting the predator long enough to allow the skink to escape.In comparison to other lizard species (e.g. Anolis carolinensis, which often lives alongside the ground skink), the tail released from S. lateralis thrashes faster, and appears to improve the lizard’s escape rate.

Male and female ground snakes are hard to distinguish, as their coloration and size is similar.Female ground skinks are slightly longer, but males have larger heads than females.Head size may be a result of sexual selection, as males are more aggressive than females, both towards other males and females. Ground skinks court and mate between January and August.Females hold the fertilized eggs inside for a considerable time before laying.When she does lay a clutch of 1-7 eggs, the embryos are fairly well developed and hatch within 22 days.Ground skinks lay their eggs in moist humus, tree stumps, under logs, and other hidden spots.Once laid, the eggs receive no maternal care and the 4.5 cm-long hatchlings are self-sufficient.Females lay multiple clutches of eggs April through August.

Ground skinks are vectors for a number of trematodes, cestodes, nematodes, and a tick species.The tick is a the main Lyme disease agent, suggesting that more study of ground skink parasites may be epidemically important.

A short video of a skink in its habitat can be found here: https://www.youtube.com/watch?v=TUWmnIl9nt8

(Becker and Paulissen 2012; Franklin 2016; Hammerson 2007; McAllister et al. 2014a; McAllister et al. 2014b; Missouri Department of Conservation 2016; Smith 1997; Wikipedia 2015)

Referências

  • Becker, B.M. and Paulissen, M.A. 2012. Sexual dimorphism in head size in the little brown skink (Scincella lateralis). Herpetological Conservation and Biology 7(2): 109–114.
  • Franklin, C.J. 2016. The Ground Skink, Scincella lateralis. Retrieved 12 February, 2016 from http://www.texasherpetology.org/Scincella-lateralis.html.
  • Hammerson, G.A. 2007. Scincella lateralis. The IUCN Red List of Threatened Species 2007: e.T64245A12758168. http://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2007.RLTS.T64245A12758168.en. Downloaded on 23 February 2016.
  • McAllister, C. T., Seville, R. S., Connior, M. B., Trauth, S. E., & Robison, H. W., 2014a. Two new species of coccidia (Apicomplexa: Eimeriidae) from ground skinks, Scincella lateralis (Sauria: Scincidae), from Arkansas, USA. Systematic Parasitology, 88(1), 85–90. http://doi.org/10.1007/s11230-014-9485-4
  • McAllister, C.T., Bursey, C.R., Connior, M.B., Durden, L.A. and Robison, H.W., 2014b. Helminth and arthropod parasites of the ground skink, Scincella lateralis (Sauria: Scincidae), from Arkansas and Oklahoma, USA. Comparative Parasitology, 81(2), pp.210-219.
  • Missouri Department of Conservation, 2016. Little Brown Skink, Field Guide. Retrieved February 12, 2016 from http://mdc.mo.gov/node/6688
  • Smith, D.G. 1997. Ecological factors influencing the antipredator behaviors of the ground skink, Scincella lateralis. Behavioral Ecology 8(6): 622-629. doi: 10.1093/beheco/8.6.622. http://beheco.oxfordjournals.org/content/8/6/622.full.pdf+html
  • Wikipedia, The Free Encyclopedia, 29 October 2015. Scincella lateralis. Retrieved February 12, 2016 from https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Scincella_lateralis&oldid=688020607

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Dana Campbell
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL authors

Behaviour ( Inglês )

fornecido por EOL staff

When alarmed, the Ground Skink (Scincella lateralis) is quick to take refuge under the nearest shelter. When running, it makes lateral, snakelike movements. It does not hesitate to enter water to escape, but seldom climbs. (Conant and Collins 1991)

Scincella lateralis responds to both visual and chemical cues of prey. A visual stimulus is associated with an increased rate of tongue flicking, orientation to the prey, and attack behavior. Chemical cues are of reduced importance when the visual cue (movement) is present. However, when the visual stimulus of prey is removed, the rate of tongue flicking increases, and is significantly greater in the presence of a prey extract than to a dead prey item or a water control. When prey are non-moving or dead, chemical cues enable the lizard to distinguish potential prey from inanimate objects. (Nicoletto 1985)

Scincella lateralis, like many lizards, autotomizes its tail as a defense strategy. Tail autotomy involves the lizard releasing ("dropping") its tail to allow it to escape from a predator. The tails of many lizard species, including S. lateralis, may thrash wildly from side to side after being autotomized. Dial and Fitzpatrick (1983) experimentally studied the effect of this thrashing on a mammal predator (a feral domestic cat) and a snake (milk snake, Lampropeltis triangulum). They found that the wildly thrashing autotomized tails consistently distracted the cat predator sufficiently to allow the lizard to escape (this was not the case for the same experiments run with another lizard, Anolis carolinensis, which has a much lower rate of tail thrashing). In encounters with a snake predator, rather than distracting the snake, the effect of the thrashing tail appeared to be to increase tail handling time (specifically, subdue time) relative to a quiescent tail, giving the lizard more time to escape.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Shapiro, Leo
autor
Shapiro, Leo
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL staff

Comprehensive Description ( Inglês )

fornecido por EOL staff

The Ground Skink (Scincella lateralis) is a quick and elusive smooth, brown-backed, long-tailed lizard of the eastern United States. It is typically found in habitats such as humid forests with abundant leaf litter, where it feeds on insects and spiders. (Behler and King 1979; Conant and Collins 1991)

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Shapiro, Leo
autor
Shapiro, Leo
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL staff

Distribution ( Inglês )

fornecido por EOL staff

The Ground Skink (Scincella lateralis) is found in the eastern United states from southern New Jersey south to the Florida Keys and west to eastern Kansas and west-central Texas, with isolated records from central Illinois, northeastern Missouri, and Coahuila (northern Mexico) (Conant and Collins 1991).

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Shapiro, Leo
autor
Shapiro, Leo
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL staff

Habitat ( Inglês )

fornecido por EOL staff

The Ground Skink (Scincella lateralis) lives on the forest floor, searching for insects among leaves, decaying wood, and detritus. It is found in humid forests, hardwood hammocks, and forested grasslands--wherever leaf litter is abundant. In the Deep South, it is likely to appear almost anywhere, even in towns and gardens. (Behler and King 1979; Conant and Collins 1991)

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Shapiro, Leo
autor
Shapiro, Leo
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL staff

Lookalikes ( Inglês )

fornecido por EOL staff

Other small brown lizards in the range of Scincella lateralis either have rough scales, indications of light stripes (dark in Scincella lateralis), or both. Two-lined salamanders are similar in color and pattern, but lack scales and claws. (Conant and Collins 1991)

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Shapiro, Leo
autor
Shapiro, Leo
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL staff

Morphology ( Inglês )

fornecido por EOL staff

The Ground Skink (Scincella lateralis) is a small, smooth, golden-brown to blackish-brown long-tailed and small-legged lizard with a dark dorsolateral stripe. The shade of brown varies with geography from reddish or chocolate to light golden brown. In the darkest specimens, the dark stripe almost blends with ground color. The belly is white or yellowish. A transparent disc in the lower eyelid allows the lizard to see when the eye is closed. The length including tail is about 7.5 to 14.5 cm, with a maximum head-body length of less than 6 cm. Young are about 4.5 cm at hatching. (Behler and King 1979; Conant and Collins 1991)

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Shapiro, Leo
autor
Shapiro, Leo
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL staff

Reproduction ( Inglês )

fornecido por EOL staff

Scincella lateralis is oviparous (lays eggs) (Smith and Brodie 1982). Mating occurs from January to August. A clutch of 1 to 7 eggs may be laid almost monthly from April to August, with a maximum of 5 clutches per season. The female abandons the nest after laying (there is no parental care). (Behler and King 1979)

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Shapiro, Leo
autor
Shapiro, Leo
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL staff

Amerikanischer Zwergskink ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Amerikanische Zwergskink (Scincella lateralis) ist eine Skinkart aus der Unterfamilie Sphenomorphinae.

Aussehen

Mit einer Körperlänge von 8 bis 13 Zentimetern zählt diese zu den kleineren Skinkarten. Als Besonderheit haben die Tiere ein durchsichtiges unteres Augenlid,[1] um damit auch beim Graben von Löchern die Umgebung im Auge behalten zu können. Die Färbung ist ein metallisch glänzendes Braun. Die Gliedmaßen sind schlank, länglich und schwarz gefärbt. Der Unterbauch ist weiß oder gelblich, an beiden Körperseiten hat er lange dicke, dunkle Streifen. Als weitere Besonderheit haben die Tiere einen langen schwarzen Streifen an der Körperseite.

Lebensweise

Diese Art lebt am Boden der Feuchtwälder und des Graslandes, dort geht sie auf die Jagd nach Spinnen und anderen Insekten. Die Tiere sind bei feuchter Witterung am aktivsten. Sie graben Löcher oder legen sich unter Laubhaufen, um sich vor Feinden zu verstecken.

Zur Fortpflanzungszeit zwischen April bis August legt das Weibchen alle 4 bis 5 Wochen zwischen einem und sieben Eier. Die Embryos sind bei der Ablage schon sehr weit entwickelt. Die Elterntiere leisten keinerlei Brutfürsorge.

Verbreitung und Gefährdungsstatus

 src=
Verbreitungsgebiet (braun) des Amerikanischen Zwergskinks

Der Amerikanische Zwergskink kommt in den Feuchtwäldern und dem locker bewachsenen Grasland an der Ostküste der Vereinigten Staaten von Amerika von New Jersey bis Florida und westlich bis Nebraska und Texas vor.

Die IUCN stuft diese Art aufgrund ihrer weiten Verbreitung und ihrem Vorkommen in Schutzgebieten als nicht gefährdet (Least Concern) ein.

Systematik

Die Art wurde 1823 von Thomas Say als Scincus lateralis erstbeschrieben.

Quellen

Einzelnachweise

  1. A. E. Greer: The generic relationships of the scincid lizard genus Leiolopisma and its relatives. In: Australian Journal of Zoology. 31, 1974, S. 1–67.

Literatur

  • Philip Whitfield (Hrsg.): Das große Weltreich der Tiere. Aus dem Englischen von Hildegard Höhr, Theo Kierdorf. Planet Media Verlag, Zug 1992, ISBN 3-8247-8614-1, S. 432–433.
  • Thomas Say in E. James: Account of an expedition from Pittsburgh to the Rocky Mountains, performed in the years 1819, 1820, by order of the Hon. J. C. Calhoun, Secretary of War, under the command of Major Stephen H. Long. Vol. 2., H. C. Carey & I. Lea, Philadelphia 1823.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Amerikanischer Zwergskink: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Amerikanische Zwergskink (Scincella lateralis) ist eine Skinkart aus der Unterfamilie Sphenomorphinae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Scincella lateralis ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Scincella lateralis, formerly Lygosoma laterale[2] is a small species of skink found throughout much of the eastern half of the United States, and into northern Mexico. The ground skink differs from the majority of North American lizard species in that it is generally considered a forest dweller.[3] Common names for this species include the little brown skink and the ground skink. However, the common name, ground skink, may refer to any species in the genus Scincella.

Description

dorsal view

The little brown skink is one of the smallest reptiles in North America, with a total length (including tail) of only 3 - 5.5 inches (7.5 - 14.5 cm). Its back is typically a coppery brown color with a white or yellow underside, and like most skinks has an elongated body and short legs. Transparent disks in the lower eyelids allow it to see with its eyes closed (Beane 2006, Palmer et al. 1995). Females tend to grow faster and be larger than males. [4] Scincella lateralis exhibits sexual dimorphism where the females are generally larger, but males have larger heads. This is suggested that this may be the result of sexual selection favoring larger heads in males in male-male contests.[5]

Geographic range

The ground skink is found throughout much of the Eastern United States, from New Jersey, Ohio [1], and Kansas south to Texas and Florida, as well as into northern Mexico. More recently, it has been sighted in southern New York State. It is absent from higher elevations in the Appalachian Mountains. It is one of the most abundant and widely distributed members of the skink family. [6]

Habitat

S. lateralis lives in a variety of habitats, including deciduous or mixed deciduous/coniferous forests, hedgerows, and the edges of streams and ponds. It does require a deep substrate, such as leaf litter.

Some evidence suggests that meander cutoff may promote gene flow across a riverine barrier in Ground skinks. Several genetic discontinuities align with major southeastern rivers and rivers may have historically isolated populations. However, phylogeographic evidence suggests that some gene flow is occurring across the rivers, and especially the Mississippi River. The meander loop cutoff mechanism may allow passive dispersal to take place across the barrier. [7]

Behavior

lateral view

The ground skink is a fossorial species, spending the majority of its time buried in leaf litter on the forest floor. Unlike other skinks, it seldom climbs trees. Its usual means of locomotion is to wriggle through the leaf litter with undulating movements. It may dive under water when pursued, although normally avoids wet areas. It is largely diurnal, but may be active at night as well. It hibernates during the coldest months, but may be active in almost any month of the year in North Carolina (Palmer et al. 1995). As befits a tiny lizard, the home range of an individual may be as small as 20 square meters (Natureserve). Ground skinks exhibit tail autonomy when seized which distracts the predator and allows the ground skink to escape. The tail will later regrow.[8] However, once the tail is dropped there is a marked drop in their escape speed (38 to 28 cm/s) and fleeing distance (152 cm with tail, 9 cm without tail).[9] Males are more aggressive than females and are known to bite. Due to males being more aggressive, they often times have a larger head than females. This difference is known as sexual dimorphism and gives the males an advantage when competing for females, attacking larger females, and defending itself from predators. [10] The aggressiveness seen in adults is not shared in neonates, instead they are docile and may share retreats.[11] A field study conducted showed that S. lateralis with lower body temperatures fled earlier in predatory events when the predator was farther away than did warmer animal.[12]

Diet

The diet of the little brown skink consists of small insects, spiders, and other arthropoda, such as isopods. The active foraging of a ground skink is assisted by their ability to discriminate prey chemicals and "smells" by tongue-flicking.[13] This is one of their two main methods of locating prey: visual and chemical senses. A visual incentive is associated with tongue flicking, orientation to the prey, and attack behavior.[14] When the visual aspect of the prey is removed, then the amount of tongue flicking increases to an even greater rate.

As prey

Ground skinks are, in turn, preyed upon by snakes such as the eastern racer, ringneck snake, scarlet kingsnake and pigmy rattlesnake (Sistrurus miliarius).[15] Predatory birds of woodland habitats, such as the barred owl and the red-shouldered hawk, also feed upon ground skinks. Even the eastern bluebird has been observed feeding on this tiny lizard (Palmer et al.2008, Robert Brooks 2009). To prevent predation ground skinks will use their cryptic coloration to hide, if that fails they will run away, as a final defence they will practice tail autotomy or tail dropping. [16]

Reproduction

Sexually mature S. lateralis females lay small clutches of 1-6 (usually 2-3) eggs in moist soil, rotting logs, falling logs, or under rocks. Eggs are laid during the summer, March through August in the Southern United States. There may be more than one clutch per year. In contrast to Eumeces species, the female ground skink does not guard its eggs (Robert Brooks 2009). Eggs hatch in one to two months, and young are sexually mature at one year of age. Females generally become sexually mature earlier than males.[17]

Conservation status

The little brown skink is a widespread and common species in most of its range. It is of conservation concern only on the northern edge of its range and can be seen in grassland or forest.

References

  1. ^ Hammerson, G.A. 2007. Scincella lateralis. The IUCN Red List of Threatened Species 2007: e.T64245A12758168. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2007.RLTS.T64245A12758168.en. Downloaded on 08 July 2020.
  2. ^ Brooks, G. R. (1967). Population Ecology of the Ground Skink, Lygosoma laterale (Say). Ecological Monographs, 37(2), 71–87. https://doi.org/10.2307/2937336
  3. ^ Parker, Scott, L. (2014). "PHYSIOLOGICAL ECOLOGY OF THE GROUND SKINK, SCINCELLA LATERALIS IN SOUTH CAROLINA: THERMAL BIOLOGY, METABOLISM, WATER LOSS, AND SEASONAL PATTERNS". Herpetological Conservation and Biology. 9 (2): 309–321.
  4. ^ Townsend, Akin, J. A., Felgenhauer, B. E., Dauphine, J., & Kidder, S. A. (1999). Dentition of the Ground Skink, Scincella lateralis (Sauria, Scincidae). Copeia, 1999(3), 783–788. https://doi.org/10.2307/1447615
  5. ^ Becker, B. M., & Paulissen, M. A. (2012). Sexual dimorphism in head size in the little brown skink (Scincella lateralis). Herpetol. Conserv. Biol, 7, 109-114.
  6. ^ Brooks, G. R. (1967). Population Ecology of the Ground Skink, Lygosoma laterale (Say). Ecological Monographs, 37(2), 71–87. https://doi.org/10.2307/2937336
  7. ^ Jackson, Nathan D.; Austin, Christopher C. (2013-05-02). "Testing the Role of Meander Cutoff in Promoting Gene Flow across a Riverine Barrier in Ground Skinks (Scincella lateralis)". PLOS ONE. 8 (5): e62812. Bibcode:2013PLoSO...862812J. doi:10.1371/journal.pone.0062812. ISSN 1932-6203. PMC 3642178. PMID 23658778.
  8. ^ "Ground Skink". herpsofnc.org. Retrieved 2022-04-06.
  9. ^ Formanowicz, Daniel R.; Brodie, Edmund D.; Bradley, Patrick J. (October 1990). "Behavioural compensation for tail loss in the ground skink, Scincella lateralis". Animal Behaviour. 40 (4): 782–784. doi:10.1016/s0003-3472(05)80710-9. ISSN 0003-3472. S2CID 53271296.
  10. ^ Becker, B. M., & Paulissen, M. A. (2012). Sexual dimorphism in head size in the little brown skink (Scincella lateralis). Herpetol. Conserv. Biol, 7, 109-114.
  11. ^ Mark Paulissen, Katie Fletcher; Lack of Aggressive Behavior between Neonates of Little Brown Skinks (Scincella lateralis). Journal of Herpetology 1 March 2023; 57 (1): 87–91. doi: https://doi.org/10.1607/22-038
  12. ^ academic.oup.com https://academic.oup.com/beheco/article/8/6/622/208229. Retrieved 2023-04-26. {{cite web}}: Missing or empty |title= (help)
  13. ^ Cooper; Hartdegen, R (1999). "Discriminative Response to Animal, but not Plant, Chemicals by an Insectivorous, Actively Foraging Lizard, Scincella lateralis, and Differential Response to Surface and Internal Prey Cues". Journal of Chemical Ecology. 25 (7): 1531-1541. doi:10.1023/A:1020880614708. S2CID 37713828.
  14. ^ Nicoletto, Paul F. (1985). "The Roles of Vision and the Chemical Senses in Predatory Behavior of the Skink, Scincella lateralis". Journal of Herpetology. 19 (4): 487–491. doi:10.2307/1564202. ISSN 0022-1511. JSTOR 1564202.
  15. ^ Farrell, T. M., Smiley-Walters, S. A., & McColl, D. E. (2018). Prey species influences foraging behaviors: Rattlesnake (Sistrurus miliarius) predation on Little Brown Skinks (Scincella lateralis) and Giant Centipedes (Scolopendra viridis). Journal of Herpetology, 52(2), 156-161.
  16. ^ Smith, D. G. (1997). Ecological factors influencing the antipredator behaviors of the ground skink, Scincella lateralis. Behavioral Ecology, 8(6), 622–629. https://doi.org/10.1093/beheco/8.6.622
  17. ^ (PDF) https://www.jstor.org/stable/pdf/2937336.pdf. {{cite web}}: Missing or empty |title= (help)
  • Lizards of Georgia and South Carolina—accessed 15 May 2006
  • NC Herps—accessed 15 May 2006
  • Natureserve—accessed 15 May 2006
  • Terrapin Book—accessed 23 September 2007
  • Jeff Beane (2006). Love Skinks. Wildlife in North Carolina 70: 14-19. ISSN 0043-549X.
  • Bernard S. Martof et al. (1980). Amphibians and Reptiles of the Carolinas and Virginia. Chapel Hill: University of North Carolina Press. ISBN 0-8078-4252-4.
  • William M. Palmer, Alvin L. Braswell, Renaldo Kuhler (1995). Reptiles of North Carolina. Chapel Hill: University of North Carolina Press. ISBN 0-8078-2158-6.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Scincella lateralis: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Scincella lateralis, formerly Lygosoma laterale is a small species of skink found throughout much of the eastern half of the United States, and into northern Mexico. The ground skink differs from the majority of North American lizard species in that it is generally considered a forest dweller. Common names for this species include the little brown skink and the ground skink. However, the common name, ground skink, may refer to any species in the genus Scincella.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Scincella lateralis ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Scincella lateralis Scincella generoko animalia da. Narrastien barruko Scincidae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2. www.iucnredlist.org. 2012ko urriaren 20an eskuratua.
  2. The Species 2000 and ITIS Catalogue of Life

Kanpo estekak

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Scincella lateralis: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Scincella lateralis Scincella generoko animalia da. Narrastien barruko Scincidae familian sailkatuta dago.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Scincella lateralis ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Scincella lateralis est une espèce de sauriens de la famille des Scincidae[1].

Répartition

 src=
Répartition de l'espèce.
Scincella lateralisPCCA20060326-2774A.jpg
Scincella lateralis.jpg
Scincella lateralisB.jpg

Cette espèce se rencontre[1] :

Description

Ce saurien est plutôt petit, entre 7 et 15 cm adulte. Il est brun dessus et blanc-jaune dessous, avec un corps allongé, des membres assez réduits et une tête peu distincte du tronc.

C'est une espèce ovipare qui pond 2 ou 3 œufs en moyenne (mais peut parfois effectuer plusieurs pontes par an), à l'abri dans des zones plutôt humides, au début de l'été. Ceux-ci incubent durant un ou deux mois.

Publication originale

  • Say in James, 1823 : Account of an expedition from Pittsburgh to the Rocky Mountains, performed in the years 1819 and '20 : by order of the Hon. J.C. Calhoun, sec'y of war: under the command of Major Stephen H. Long. From the notes of Major Long, Mr. T. Say, and other gentlemen of the exploring party, vol. 2, p. 1-356 (texte intégral).

Notes et références

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Scincella lateralis: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Scincella lateralis est une espèce de sauriens de la famille des Scincidae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Scincella lateralis ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Scincella lateralis là một loài thằn lằn trong họ Scincidae. Loài này được Say mô tả khoa học đầu tiên năm 1823.[1]

Hình ảnh

Tham khảo

  1. ^ Scincella lateralis. The Reptile Database. Truy cập ngày 31 tháng 5 năm 2013.


Hình tượng sơ khai Bài viết về phân họ thằn lằn Lygosominae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Scincella lateralis: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Scincella lateralis là một loài thằn lằn trong họ Scincidae. Loài này được Say mô tả khoa học đầu tiên năm 1823.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI