Prosthemadera novaeseelandiae (Gmelin & JF 1788)

Die toei (Prosthemadera novaeseelandiae; Maori: tūī) is ’n inheemse sangvoël van Nieu-Seeland, en die enigste spesie in die genus Prosthemadera. Dit is een van die grootste spesies in die Australasiese familie Heuningvreters en een van twee bestaande spesies van dié familie in Nieu-Seeland. Die ander is die Nieu-Seelandse klokheuningvreter. Die spesie kom wydverspreid in die argipel voor, van die subtropiese Kermadec-eilande tot die sub-Antarktiese Auckland-eilande, sowel as op die vasteland.

Die naam "toei" is afgelei van die Maori naam tūī en is die spesie se amptelike gewone naam.

Beskrywing

Die toei is ’n groot heuningvreter van 27-32 cm lank. Die subspesie van die Chatham-eilande is groter en swaarder as die ander. Mannetjies is gewoonlik swaarder as wyfies. Die gemiddelde mannetjie weeg 65-115 g en wyfie 58-105 g. Vir die Chatham-subspesie is die syfers onderskeidelik 89-240 g en 89-170 g.^[2]

Met die eerste oogopslag lyk die voël heeltemal swart buiten ’n klein stukkie met wit vere by sy nek en aan sy vlerke. As ’n mens van nader kyk (sien foto), kan gesien word die vere aan die rug en sye is bruin en dit het ’n reënboogkleurige skynsel wat afhang van die hoek waaruit die lig val.

Verspreiding en habitat

Die toei word in groot dele van Nieu-Seeland aangetref, veral Noordeiland, die wes- en suidkus van Suideiland, Stewart-eiland/Rakiura en die Chatham-eilande – waar ’n bedreigde subspesie voorkom wat eie aan dié eilande is. Daar is ook bevolkings op Raoul-eiland in die Kermadec-eilande,^[3] en op die Auckland-eilande, waar dit saam met die Nieu-Seelandse klokheuningvreter die mees suidelike spesie heuningvreters is.^[4] Die bevolkings het aansienlik afgeneem sedert Europese setlaars in die gebied aangekom het, hoofsaaklik weens die wydverspreide vernietiging van hul habitat en soogdierspesies wat hul gebiede ingeneem het.

Die spesie is egter veilig en het in sekere gebiede weer toegeneem, veral nadat die verwydering van vee die plantegroei laat herstel het. Ander spesies wat in die land bekendgestel is, bly ’n bedreiging – veral buidelrotte, wat hul eiers en kleintjies eet; wesels; spreeus, wat vir kos met hulle meeding en soms eiers steel; en rotte.

Die voëls verkies woude, maar word ook aangetref in ander groen gebiede en voorstede met welige plantegroei. Hulle kom gewoonlik in pare of klein families voor, maar sal in groot groepe bymekaarkom waar kos vrylik beskikbaar is. Hulle sal dikwels ander heuningvreters wegjaag om kos te kry.

Verwysings

Eksterne skakels

• Fruit-eating birds, tui Prosthemadera novaeseelandiae TerraNature | Nieu-Seeland se ekologie
• Prosthemaderas Novæ Zealandiæ — (Tui or Parson Bird) uit A History of the Birds of New Zealand deur Walter Buller
• Tui – New Zealand native land birds Nieu-Seelandse departement van bewaring
• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Toei.
• Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Prosthemadera novaeseelandiae ye una especie d'ave paseriforme de la familia Meliphagidae. Ye endémica de Nueva Zelanda. El nome vien de la pallabra maorín tūī. Son animales con fama popular d'intelixentes yá que son capaces d'asonsañar y repitir con gran claridá pallabres y frases humanes, al estilu de los loros.^[2] El cantar del tui ye bien carauterísticu y ruidosu y la so llamada ye peculiar de cada individuu. Dalgún de los sos soníos ye cimeru a lo que puede percibir l'oyíu humanu. El tui tamién canta de nueche, especialmente cuando hai lluna llena.^[3]

La so alimentación basar nel néctar, anque tamién come con frecuencia fruta y inseutos y, dacuando, polen y granes. Sienten predilección pol llinu de Nueva Zelanda, que'l so nectar (sobremanera lleldáu) provoca nos tuis unos llamativos vuelos nos que da la impresión d'atopase borrachu. El tui ye'l principal polinizador del llinu de Nueva Zelanda y d'otres plantes como'l kakabeak o'l kowhai.

Los tuis machos pueden aportar a extraordinariamente agresivos y enfréntense al restu d'aves (grandes o pequeñes) qu'enfusen na so territoriu o con otros tuis qu'intenten aposta-yos dalgunu de los sos árboles favoritos: entós el tui irgue'l so cuerpu p'aparentar un tamañu mayor y amedranar al so rival.

Distribución xeográfica y hábitat

El llurdiu mariellu nel picu del tui ye polen de les plantes nes que tuvo libando.

Los tuis habiten en casi toa Nueva Zelanda, cuantimás na Islla Norte, nes mariñes oeste y sur de la Islla Sur, na Islla Stewart y nel archipiélagu de les Islles Chatham (onde viven unes rares subespecies esclusives d'estes islles y en peligru d'estinción). Otres poblaciones topar na Islla Raoul del archipiélagu de les Kermadecs,^[4] y nes Islles Auckland (onde, xuntu col korimako, ye la especie más meridional de páxaros melífagos).^[5] La población de tuis baxó considerablemente dende la colonización europea, sobremanera por causa de la destrucción del so hábitat natural y pola depredación de les nueves especies invasores de mamíferos. Sicasí, nun cuerre peligru d'estinción, la so pervivencia paez segura, ya inclusive repobló ciertes zones nes que s'abandonó l'usu ganaderu y recuperóse la vexetación orixinal. Ente los mayores predadores del tui atópense los armiños, les aguarones o los estorninos (estos postreros compiten colos tuis polos alimentos y dacuando comen los sos güevos).

El tui vive en zones montiegues y tamién en llurdios de vexetación cercanes a centros urbanos. De normal vése-y solitariu, en pareya o en pequeños grupos familiares, nunca en bandaes, anque ye posible que rexúntese un gran númberu d'exemplares en fontes abondoses de comida, al pie de otres aves como'l zosteropo de llombu gris, el korimako o la palombu neozelandés. Na competición polos alimentos que se da ente les especies de páxaros melífagos de Nueva Zelanda, considérase que s'impon siempres, de primeres, el tui.

Notes

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Prosthemadera novaeseelandiae .

Prosthemadera novaeseelandiae^[1] a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Meliphagidae.
Ar spesad nemetañ an hini eo er genad Prosthemadera^[2].

Anvet e voe Merops novae Seelandiae (kentanv) da gentañ-penn (e 1788)^[3] gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804).

Brosezat eo ar spesad e Zeland-Nevez ; kavout a reer an daou isspesad anezhañ^[4] :

• en Inizi Chatham : Prosthemadera novaeseelandiae chathamensis,
• en Inizi Auckland : P. n. novaeseelandiae.

• (en) Prosthemadera novaeseelandiae el lec'hienn BirdLife International.
• (en) Prosthemadera novaeseelandiae e lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn y goler gron (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar y goler gron) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Prosthemadera novaeseelandiae; yr enw Saesneg arno yw Parson bird / tui. Mae'n perthyn i deulu'r Melysorion (Lladin: Meliphagidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. novaeseelandiae, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r aderyn y goler gron yn perthyn i deulu'r Melysorion (Lladin: Meliphagidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Tui zpěvný (Prosthemadera novaeseelandiae) je endemický zpěvný pták z čeledě kystráčkovití vyskytující se na Novém Zélandu. Tui je obecný název pocházející z maorského názvu tūī. Živí se většinou nektarem, dále pak ovocem a hmyzem, příležitostně pylem a semeny. Dokáže napodobovat lidskou řeč.^[2]

Tui se vyskytují po celém Novém Zélandu, především pak na Severním ostrově, na západním a jižním pobřeží Jižního ostrova, na Stewartově ostrově a Chathamově ostrově. Další místa, kde se tui vyskytuje, jsou ostrov Raoul nacházející se ve skupině Kermadekových ostrovů a Aucklandovy ostrovy.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ Videos of Woof Woof the talking tūī [online]. Whangarei Native Bird Recovery Centre [cit. 2015-08-17]. Dostupné online.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu tui zpěvný ve Wikimedia Commons
• Taxon Prosthemadera novaeseelandiae ve Wikidruzích
• Tui zpěvný na BioLib.cz
• (anglicky) Prosthemadera Novæ Zealandiæ. — (Tui or Parson Bird.)

Der Tui (Prosthemadera novaeseelandiae, in Māori tūī) ist eine neuseeländische Vogelart aus der Familie der Honigfresser.

Verbreitung

Er ist ein weitverbreiteter Vogel in Neuseeland und ist dort endemisch.

Beschreibung

Er hat ein dunkles, schwarz wirkendes Federkleid. Im Sonnenlicht schimmert dieses jedoch teilweise grünlich und bläulich. Das auffälligste Merkmal ist ein weißes, hervorstehendes Federbüschel am Hals.

Lautäußerung

Die Stimme des Tui ist recht laut und kraftvoll, der melodische Klang wird oft von abwechslungsreichen klickenden und schnarrenden Geräuschen unterbrochen. Er ist dem der südamerikanischen Glockenvögel (Procnias) zum Verwechseln ähnlich, die Stimme der Glockenvögel weist jedoch deutlich weniger Resonanz auf.

Der Tui ist in der Lage andere Stimmen zu imitieren. Die Māori haben sich Vögel gehalten und ihnen das Imitieren menschlicher Sprache beigebracht.^[1]

Ernährung

Der Tui ernährt sich hauptsächlich von Nektar, aber auch von Früchten und Insekten. Zeitweilig zählen zu seiner Nahrung auch Pollen und Samen bestimmter Pflanzen.

Besonderheit

2005 wurde in Neuseeland erstmals der Vogel des Jahres gewählt. Der Tui wurde hierbei zum ersten Vogel des Jahres ernannt.

Als ein typisch neuseeländischer Vogel ist er auch Markenzeichen einer neuseeländischen Biermarke (Tui).

Namensherkunft

Der Name Tui wurde aus der ursprünglichen Maori-Sprache übernommen.

Einzelnachweise

1. ↑ Christina Troup: Small forest birds – Honeyeaters – bellbirds and tūī. In: Te Ara - the Encyclopedia of New Zealand. Ministry for Culture & Heritage, 3. Februar 2015, abgerufen am 27. Dezember 2015 (englisch).

Ko te Tūī he manu ngahere nō Aotearoa, hopukia ai hei mōkai i ngā wā o mua. He manu nui, he kārikipango mōhinuhinu, he mā ngā peruperu. Ko ngā waireka o ngā pua te kai; ko te korimako, ko te hihi, me te tūī ngā manu o Aotearoa he waireka pua tā rātou kai. Ko te ingoa pūtaiao ko Prosthemadera novaeseelandiae.

Tohutoro

• Robertson, C J R. (Etita), 1985. Reader's Digest Complete Book of New Zealand Birds. Poihākena: Reader's Digest.

The tūī (Prosthemadera novaeseelandiae) is a boisterous medium-sized bird native to New Zealand. It is blue, green, and bronze colored with a distinctive white throat tuft. It is an endemic passerine bird of New Zealand, and the only species in the genus Prosthemadera. It is one of the largest species in the diverse Australasian honeyeater family Meliphagidae, and one of two living species of that family found in New Zealand, the other being the New Zealand bellbird (Anthornis melanura). The tūī has a wide distribution in the archipelago, ranging from the subtropical Kermadec Islands to the sub-Antarctic Auckland Islands, as well as the main islands.

Taxonomy

The tūī was first encountered by Europeans in 1770 at Queen Charlotte Sound on the north coast of New Zealand's South Island during Captain James Cook's first voyage to the Pacific Ocean.^[2][3] Specimens were brought back to England and an engraving of a tūī by the English naturalist Peter Brown, which he called "The New Zeland creeper", was published in 1776.^[4] The tūī was seen on all three of Cook's voyages.^[3] Cook's account of his second voyage to the Pacific was published in 1777 and included a description and an illustration of the tūī. He used the names "poly-bird" and "poe-bird". He praised the bird: "The flesh is most delicious, and was the greatest luxury the woods afforded us."^[5] In 1782 the English ornithologist John Latham included the tūī as the "poë bee-eater" in his book A General Synopsis of Birds. Latham described a specimen in the Leverian Museum in London.^[6] No author had introduced a scientific name, but when in 1788 the German naturalist Johann Friedrich Gmelin revised and expanded Carl Linnaeus's Systema Naturae, he included the tūī with a short description, coined the binomial name Merops novaeseelandiae and cited the publications by Brown, Cook and Latham.^[7] The tūī is now the only species placed in the genus Prosthemadera that was introduced in 1840 by the English zoologist George Gray.^[8][9] The genus name combines the Ancient Greek prosthema meaning "appendage" with dera meaning "neck".^[10]

Two subspecies are recognised:^[9]

• P. n. novaeseelandiae (Gmelin, JF, 1788) – North, South, Stewart and satellites, Kermadec Islands (northeast of North Island) and Auckland Islands (south of South Island; New Zealand)
• P. n. chathamensis Hartert, EJO, 1928 – Chatham Islands (east of South Island, New Zealand)

The bird's name comes from the Māori language. The plural is tūī in modern New Zealand English, or ngā tūī in Māori usage;^[11] some speakers still use the '-s' suffix to produce the Anglicised form tūīs to indicate plurality, but this practice is becoming less common.^[12] For many years the prevailing spelling was tui without the macrons that indicate long vowels, but spelling Māori loanwords with macrons is now common in New Zealand English.^[13][14] The International Ornithologists' Union (IOC), which has a policy of not using accents,^[15] lists Tui as the bird's English name.^[16] Early European colonists called it the parson bird^[17] or mocking-bird^[18] but these names are no longer used.^[19]

The closest living relative to tūī is the New Zealand bellbird; genetic analysis indicates its ancestor diverged from a lineage that gave rise to the New Zealand and Chatham bellbirds around 5 million years ago.^[20] The cladogram below shows this relationship:

Plain honeyeater (Pycnopygius ixoides)

Marbled honeyeater (Pycnopygius cinereus)

Tūī (Prosthemadera novaeseelandiae)

New Zealand bellbird (Anthornis melanura)

Chatham bellbird (Anthornis melanocephala)

Description

The tūī is a large honeyeater, 27 to 32 cm (11–13 in) in length. The Chatham Islands subspecies is larger on average than the nominate subspecies, and heavier. Males tend to be heavier than females. Nominate males weigh between 65–150 g (2.3–5.3 oz), and females 58–105 g (2.0–3.7 oz). Males of the Chatham subspecies are 89–240 g (3.1–8.5 oz) and females 89–170 g (3.1–6.0 oz).^[21]

At first glance the bird appears completely black except for a small tuft of white feathers at its neck and a small white wing patch, causing it to resemble a parson in clerical attire. On closer inspection (see image) it can be seen that tūī have brown feathers on the back and flanks, a multicoloured iridescent sheen that varies with the angle from which the light strikes them, and a dusting of small, white-shafted feathers on the back and sides of the neck that produce a lacy collar.

• 

  Painting of adult and young tūī

• 

  Several photos showing a tūī in flight

• 

  A tūī feeding on an exotic tree's nectar

• 

  Close up of a tūī head

Distribution and habitat

Tūī are native to New Zealand, and are found throughout the country, particularly the North Island, the west and south coasts of the South Island, Stewart Island/Rakiura and the Chatham Islands, where an endangered sub-species particular to these islands exists. Other populations live on Raoul Island in the Kermadecs,^[22] and in the Auckland Islands (where, with the New Zealand bellbird, it is the most southerly species of honeyeater).^[23] Traditionally, Māori ate tūī that had been preserved in calabashes or gourds. Populations have declined considerably since European settlement, mainly as a result of widespread habitat destruction and predation by mammalian invasive species.

Nonetheless, the species is considered secure and has made recoveries in some areas, particularly after removal of livestock has allowed vegetation to recover. Predation by introduced species remains a threat, particularly brushtail possums (which eat eggs and chicks), cats, stoats, the common myna (which competes with tūī for food and sometimes takes eggs), blackbirds, and rats.^[21]

Tūī prefer broadleaf forests at low altitudes, although have been recorded up to 1500 metres.^[21] They will tolerate quite small remnant patches, regrowth, exotic plantations and well-vegetated suburbs. They are one of the most common birds found in urban Wellington. Tūī are usually seen singly, in pairs, or in small family groups, but will congregate in large numbers at suitable food sources, often in company with silvereyes, bellbirds, or kererū (New Zealand pigeon) in any combination. Generally, when interspecific competition for the same food resources among New Zealand's two species of honeyeater occurs, there is a hierarchy with the tūī at the top and bellbirds subordinate. The latter are thus frequently chased off by tūī at a food source such as a flowering flax plant.^[21]

Behaviour and ecology

1888 illustration of a tūī nest

Male tūī can be extremely aggressive, chasing all other birds (large and small) from their territory with loud flapping and sounds akin to rude human speech. This is especially true of other tūī when possession of a favoured feeding tree is impinged. Birds will often erect their body feathers in order to appear larger in an attempt to intimidate a rival. They have even been known to mob harriers and magpies.^[24]

The powered flight of tūī is quite loud as they have developed short wide wings, giving excellent maneuverability in the dense forest they prefer, but requiring rapid flapping. They can be seen to perform a mating display of rising at speed in a vertical climb in clear air, before stalling and dropping into a powered dive, then repeating.^[24] Much of this behaviour is more notable during the breeding season of early spring—September and October. Females alone build nests of twigs, grasses and mosses.^[24]

Feeding

Tūī feeding on kōwhai flower

Nectar is the normal diet but fruit and insects are frequently eaten, and pollen and seeds more occasionally. Particularly popular is the New Zealand flax, whose nectar sometimes ferments, resulting in the tūī flying in a fashion that suggests that they might be drunk. They are the main pollinators of flax, kōwhai, kaka beak and some other plants. Note that the flowers of the three plants mentioned are similar in shape to the tūī's beak—a vivid example of mutualistic coevolution.^[25]

Breeding

The large untidy shallow cup-shaped nest is built by both sexes but the female does most of the work. The eggs usually have a pale pink or white background with blotches of pale red mostly at the larger end. The clutch is usually 4 eggs and the average size of an eggs is 27.5 mm × 20.3 mm (1.08 in × 0.80 in). The eggs are incubated by the female alone for 14 days. Only the female broods the chicks but both sexes feed the young and remove the faecal sacks. The chicks fledge after around 20 days. The parents continue to feed the fledglings for another couple of weeks.^[26]

Songs and calls

Tūī singing 1

Tūī singing at Johnsonville in Wellington

---

Tūī singing 2

Tūī singing at Trelissick Park in Wellington

---

Problems playing these files? See media help.

Tūī are known for their noisy, unusual, sometimes soulful calls, different for each individual, that combine bellbird-like notes with clicks, cackles, timber-like creaks and groans, and wheezing sounds.^[27]

Tūī have a complex variety of songs and calls, much like parrots.^[28] They also resemble parrots in their ability to clearly imitate human speech,^[29] and were trained by Māori to replicate complex speech.^[30] They also re-create sounds like glass shattering, car alarms, classical music and advertising jingles.^[27]

All birds have a sound producing organ called a syrinx, which is typically controlled with two sets of muscles. Songbirds or passerines like tūī have nine pairs of muscles giving them the ability to produce much more complex vocalisations, and they can be seen to be very physically involved with their songs. Their dual voice box allow tūī to make two sounds at the same time.^[27] Tūī song also exhibits geographical, microgeographic, seasonal, sex and individual variation.^{[31][32][33][34]} Tūī will also sing at night, especially around the full moon period.^[35]

Gallery

• Tūī
• 

  Tūī feeding on harakeke

• 

  Tūī on kōwhai

• 

  Juvenile tūī

• 

  Tūī on kōwhai

• 

  Tūī feeding on red hot poker

• 

  Tūī amongst kōwhai

• 

  Feathers fluffed up and calling

• Tūī defending a food source from a much larger kaka parrot

• A short video of tūī vocalisations

References

Tui

La Tui (Prosthemadera novaeseelandiae) estas endemia paserina birdo el Novzelando. Ĝi estas unu el plej grandaj membroj de la diversa familio de Melifagedoj aŭ Mielmanĝantoj. La nomo tui estas el la Maoria lingvo tūī kaj estas ankaŭ la specia formala komuna nomo. La pluralo estus ankaŭ tui laŭ la maoria uzado. Fruaj eŭropaj kolonoj nomigis ĝin Parson Bird^[1] sed, kiel ĉe multaj novzelandaj birdoj, la maoria nomo tui estas nune la komuna nomo kaj la anglalingva termino estas arkaiko.^[2] En Esperanto povus esti uzata la esperantigo de la genronomo, nome prostemadero.

Notoj

El mielero tui (Prosthemadera novaeseelandiae)^[2]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Meliphagidae endémica de Nueva Zelanda. La palabra tūī es el nombre de este pájaro en maorí. Son aves con fama popular de inteligentes ya que son capaces de imitar y repetir con gran claridad palabras y frases humanas, al estilo de los loros.^[3]​ El canto del tui es muy característico y ruidoso y su llamada es peculiar de cada individuo. Alguno de sus sonidos es superior a lo que puede percibir el oído humano. El tui también canta de noche, especialmente cuando hay luna llena.^[4]​

Su alimentación se basa en el néctar, aunque también come con frecuencia fruta e insectos y, ocasionalmente, polen y semillas. Sienten predilección por el lino de Nueva Zelanda, cuyo néctar (sobre todo fermentado) provoca en los tuis unos llamativos vuelos en los que da la impresión de encontrarse borracho. El tui es el principal polinizador del lino de Nueva Zelanda y de otras plantas como el kakabeak o el kowhai.

Los tuis machos pueden llegar a ser extraordinariamente agresivos y se enfrentan al resto de aves (grandes o pequeñas) que penetren en su territorio o con otros tuis que intenten disputarles alguno de sus árboles favoritos: entonces el tui yergue su cuerpo para aparentar un tamaño mayor e intimidar a su rival.

Distribución geográfica y hábitat

La mancha amarilla en el pico del tui es polen de las plantas en las que ha estado libando.

Los tuis habitan en casi toda Nueva Zelanda, en especial en la Isla Norte, en las costas oeste y sur de la Isla Sur, en la Isla Stewart y en el archipiélago de las Islas Chatham (donde viven unas raras subespecies exclusivas de estas islas y en peligro de extinción). Otras poblaciones se hallan en la Isla Raoul del archipiélago de las Kermadecs,^[5]​ y en las Islas Auckland (donde, junto con el korimako, es la especie más meridional de pájaros melífagos).^[6]​ La población de tuis ha descendido considerablemente desde la colonización europea, sobre todo a causa de la destrucción de su hábitat natural y por la depredación de las nuevas especies invasoras de mamíferos. No obstante, no corre peligro de extinción, su pervivencia parece segura, e incluso ha repoblado ciertas zonas en las que se ha abandonado el uso ganadero y se ha recuperado la vegetación original. Entre los mayores predadores del tui se encuentran los armiños, las ratas o los estorninos (estos últimos compiten con los tuis por los alimentos y a veces comen sus huevos).

El tui vive en zonas boscosas y también en manchas de vegetación cercanas a centros urbanos. Normalmente se le ve solitario, en pareja o en pequeños grupos familiares, nunca en bandadas, aunque es posible que se congregue un gran número de ejemplares en fuentes abundantes de comida, junto a otras aves como el zosteropo de lomo gris, el korimako o la paloma neozelandesa. En la competición por los alimentos que se da entre las especies de pájaros melífagos de Nueva Zelanda, se considera que se impone siempre, en primer lugar, el tui.

Referencias

Tuia (Prosthemadera novaeseelandiae) Zeelanda Berriko txori endemiko bat da. Izena tūī maorieratik dator. Oso animalia azkarra da, gizakiaren ahotsak imitatu ahal ditu erraz aski.

Elikadura

Behar dituen nutrizio gehienak nektarretik jasotzen ditu,hala ere fruitu eta intsektuz ere elikatzen da. Tui arrak oso erasokorrak izaten dira,beste hegaztiekin borrokatzen dira (handiekin zein txikiekin) beren janaria edo bizilekua lapurtzen badiote.

Habitata eta kokapen geografikoa

Tui gehienak Zeelanda Berrian kokatzen dira gehien bat Ipar Uhartean. Tuiak leku basotsuetan bizi dira. Normalean bakarka ibiltzen dira, binaka edo familiaka ikusten dira,inoiz talde handietan,bakarrik beste hegazti batzuekin erasoa badute elikagaia dela eta.

Erreferentziak

Tui (Prosthemadera novaeseelandiae) on Uudessa-Seelannissa elävä kotoperäinen mesikkoihin kuuluva varpuslintu.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on noin 31 cm. Tuin höyhenpuku on pääosin tummanruskea. Siivillä on metallinvihreä vivahde, juhlapukuisella koiraalla myös pää ja pyrstö ovat vihertävät. Siivellä on pienten peitinhöyhenten muodostama valkoinen raita. Koiraan laulaessa sen kurkun sivuilta pullahtavat näkyviin valkoiset höyhentupsut.

Esiintyminen

Tui elää Uudessa-Seelannissa noin 50 000 neliökilometrin alueella. Laji on taantunut voimakkaasti eurooppalaisten tulon jälkeen elinympäristöjen tuhoutumisen ja vieraiden nisäkäspetojen takia.

Elinympäristö

Tuit asuvat erilaisissa metsissä ja istutusmetsiköissä.

Lisääntyminen

Tui rakentaa suurehkon risupesän korkealle latvustoon.

Ravinto

Tuin ravintona ovat mesi, hedelmät ja hyönteiset.

Lähteet

• Perrins, Christopher M. (päätoim.) 1992: Otavan lintutieto – Maailman linnut. Otava. Italia. ISBN 951-1-12001-8

Viitteet

Prosthemadera novaeseelandiae

Le Méliphage tui (Prosthemadera novaeseelandiae), aussi appelé Tui cravate-frisée, est une espèce de passereau endémique de Nouvelle-Zélande. C'est l'un des plus grands Meliphagidae, et la seule espèce du genre Prosthemadera.

Ils sont considérés comme des oiseaux « intelligents », tout comme les perroquets, par leur capacité à imiter la voix humaine.

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, il existe trois sous-espèces :

• Prosthemadera novaeseelandiae chathamensis Hartert, 1928 ;
• Prosthemadera novaeseelandiae kermadecensis Mathews & Iredale, 1914 ;
• Prosthemadera novaeseelandiae novaeseelandiae (Gmelin, 1788).

Voir aussi

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 26 mai 2015)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Prosthemadera novaeseelandiae dans Meliphagidae
• (en) Référence Catalogue of Life : Prosthemadera novaeseelandiae (Gmelin, 1788) (consulté le 16 décembre 2020)
• (en) Référence Paleobiology Database : Prosthemadera novaeseelandiae (Gmelin 1788)
• (fr+en) Référence ITIS : Prosthemadera novaeseelandiae (Gmelin, 1788)

Il tui (Prosthemadera novaeseelandiae J. F. Gmelin, 1788) è un uccello passeriforme endemico della Nuova Zelanda. È l'unica specie nota del genere Prosthemadera.^[2]

È uno dei rappresentanti più grandi della multiforme famiglia dei Melifagidi. Il nome tui è di origine māori. I primi coloni europei, tuttavia, lo battezzarono inizialmente Parson Bird, «uccello parroco»^[3], ma col passare del tempo, come per molti altri uccelli della Nuova Zelanda, è divenuto di uso comune l'originario nome maori anche presso gli abitanti di origine europea^[4].

Descrizione

Il tui è lungo circa 25 cm. A prima vista sembra completamente nero, tranne che per un piccolo ciuffo di piume bianche alla base del collo e per una piccola macchia bianca sulle ali, che lo fanno assomigliare a un parroco in tenuta clericale. Se si osserva da vicino, comunque, si nota che il tui presenta piume marroni su dorso e fianchi, riflessi iridescenti multicolori che variano a seconda dell'angolazione con il quale viene colpito dalla luce, e una serie di piccole piume bianche sul dorso e ai lati del collo che costituiscono una sorta di collare merlettato.

Distribuzione e habitat

Il tui è presente in quasi tutta la Nuova Zelanda, in particolare nell'Isola del Nord e lungo le coste occidentali e meridionali dell'Isola del Sud, sull'isola di Stewart/Rakiura e nelle isole Chatham - dove è presente una particolare sottospecie minacciata di estinzione. Altre popolazioni sono stanziate sull'isola di Raoul nelle Kermadec^[5] e sulle isole Auckland (dove, assieme al campanaro di Nuova Zelanda, costituisce il rappresentante più meridionale dei Melifagidi)^[6]. Il numero di esemplari è diminuito notevolmente dall'arrivo dei coloni europei, soprattutto in seguito alla distruzione dell'habitat e alla predazione da parte dei mammiferi introdotti.

Tuttavia, la specie non è considerata a rischio di estinzione ed ha fatto nuovamente la sua comparsa in alcune aree, in particolare in quelle in cui la rimozione del bestiame ha permesso alla vegetazione di ricrescere. La specie, però, è ancora minacciata dalle specie introdotte, come ermellini, maine comuni (che competono con il tui per il cibo e talvolta ne razziano le uova) e ratti.

Il tui predilige le foreste di latifoglie al di sotto dei 1500 metri, ma è a suo agio anche in piccoli boschetti, foreste di ricrescita, piantagioni esotiche e periferie ricche di vegetazione. È uno degli uccelli più comuni nell'area urbana di Wellington. Vive generalmente da solo, in coppia, o in piccoli gruppi familiari, ma spesso si raduna in gran numero nelle zone dove vi è una maggiore quantità di cibo, spesso in compagnia di occhi d'argento, campanari (anch'essi appartenenti alla famiglia dei Melifagidi) o kereru (piccione di Nuova Zelanda) in ogni tipo di combinazione. Generalmente, nei casi in cui vi è competizione interspecifica per le stesse risorse alimentari tra le tre specie di Melifagidi della Nuova Zelanda, si stabilisce una gerarchia con il tui alla sommità e i campanari e gli uccelli chirurgo in posizione subordinata: questi ultimi infatti vengono allontanati dai tui da possibili fonti di cibo, ad esempio una pianta di lino in fiore.

Biologia

I maschi di tui possono diventare estremamente aggressivi, ed allontanano tutti gli altri uccelli (grandi e piccoli) dai propri territori sbattendo rumorosamente le ali ed emettendo richiami che ricordano la parlata di un uomo rozzo. Se questi avvertimenti vengono ignorati, allora attaccano con ferocia, menando colpi col becco affilato come un rasoio. Questo trattamento è riservato specialmente ai conspecifici che si avvicinano ad alberi in fiore già occupati. Gli uccelli spesso sollevano le piume del corpo allo scopo di apparire più grandi per intimidire i rivali. È ben noto che riescano ad allontanare anche albanelle e gazze^[7].

Il volo battuto del tui è piuttosto rumoroso, dal momento che ha sviluppato ali brevi e larghe, che pur consentendo un'eccellente manovrabilità nelle fitte foreste che predilige, necessitano di essere battute rapidamente. Durante la stagione degli amori, che cade agli inizi della primavera - settembre e ottobre -, il tui maschio si sceglie un piccolo territorio e per marcarlo ricorre a suoni e a esibizioni aeree. Durante queste ultime, vola quasi in verticale sopra al suo territorio e si lascia cadere in picchiata verso gli alberi. L'esibizione viene osservata dai maschi dei dintorni ed è sufficiente per avvertirli che non sarebbero ben ricevuti, se osassero avvicinarsi^[7]. La costruzione del nido, fatto di ramoscelli, erba e muschio, è compito della sola femmina^[7].

Alimentazione

Esemplare che sugge nettare di lino.

Questa specie si ciba essenzialmente del nettare dei fiori di vari alberi, ma spesso mangia frutta e insetti, e più raramente polline e semi. Particolarmente popolari sono le piante di lino della Nuova Zelanda, il cui nettare talvolta va soggetto a fermentazione: i tui che se ne sono cibati volano in maniera tale da sembrare ubriachi. I tui sono i principali impollinatori di lino, kowhai, kakabeak e altre piante. È da notare che i fiori delle tre piante suddette hanno una forma simile a quella del becco del tui, un chiaro esempio di coevoluzione mutualistica^[8].

Canti e richiami

Tui che canta.

Il tui è considerato un volatile molto intelligente, proprio come i pappagalli^[9]. Come questi ultimi è in grado di imitare perfettamente la voce umana^[10] e veniva addestrato a tale scopo dai Māori^[11]. I tui sono noti per i loro rumorosi e insoliti richiami, diversi da un esemplare all'altro, che combinano le tipiche note emesse dal campanaro - una serie di schiocchi, gracchi, cigolii e gemiti - a suoni che ricordano colpi di tosse. Come tutti gli uccelli canori, sono dotati di due laringi^[12], e questo consente loro di emettere una miriade di vocalizzi. Inoltre il canto dei tui mostra una grande variazione geografica, microgeografica, stagionale, generica e individuale^[13][14][15].

Alcuni dei suoni emessi dal tui sono situati oltre la soglia uditiva dell'uomo. Osservando un esemplare che canta, si possono notare degli intervalli nel canto, durante i quali il becco viene tenuto spalancato e i ciuffi sulla gola pulsano a intermittenza. Tuttavia, finora gli studiosi non sono riusciti ad individuare ultrasuoni nei vocalizzi del tui. Questa specie fa udire il suo canto anche di notte, in particolare nei periodi di luna piena^[16].

Tassonomia

Gli studiosi riconoscono tre sottospecie di tui^[2]:

• P. n. novaeseelandiae (J. F. Gmelin, 1788) - Nuova Zelanda, isole Auckland e isola di Stewart;
• P. n. kermadecensis Mathews e Iredale, 1914 - isole Kermadec;
• P. n. chathamensis Hartert, 1928 - isole Chatham.

Note

Naujosios Zelandijos tujus (lot. Prosthemadera novaeseelandiae, angl. Tui) – medlesinių (Meliphagidae) šeimos paukštis.

Tai endeminė Naujosios Zelandijos paukščių rūšis.

Naujosios Zelandijos tujus

Vikiteka

Šis su ornitologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį.

De toei (Prosthemadera novaeseelandiae) is een endemische vogelsoort van Nieuw-Zeeland en een van de grootste vertegenwoordigers van de familie der honingeters.

De toei (spreek uit: toe΄wie) is vooral bekend onder de Engelse naam “tui”. Deze naam stamt af van "tui" uit het Maori, wat een klanknabootsing (onomatopee) is. Het geluid van de toei is het kenmerk waaraan men in de natuurlijke bossen van Nieuw-Zeeland de soort het best kan herkennen. Maar ook het uiterlijk is opvallend: van een afstand lijkt het een grote zwarte merel met een witte vlek onder de bek. De luidruchtige vlucht is het derde opvallende kenmerk.

Veldkenmerken

Toei

De toei is iets groter dan een merel. Zowel in de vlucht als zittend is er wel duidelijke gelijkenis met de merel. Van een afstand moge de toei dan zwart lijken, van dichterbij heeft de volwassen vogel een donkerbruine rug en flanken, veelkleurig iriserende vleugels en staart en aan de zijkant en achter op de nek witgerande veertjes.
Opvallend zijn de witte bellen in de hals, die het mannetje tijdens het zingen opblaast.
Mannetjes en vrouwtjes zijn uiterlijk gelijk. Jonge vogels zijn bruiniger en nog zonder witte halsveertjes.

Men zal van de toei meestal maar één of twee exemplaren tegelijk waarnemen, soms kleine familiegroepjes. Af en toe zal zich een grotere groep vormen in de buurt van geschikte voedselbronnen. De toei prefereert eenzelfde biotoop als de grijsrugbrilvogel, de Maori-belhoningvogel (ook een Nieuw-Zeelandse honingeter) en de Nieuw-Zeelandse vruchtenduif of kererū.

Vlucht

De vlucht van toeis is luidruchtig. Ze hebben korte, brede vleugels die ervoor zorgen dat ze uitstekend kunnen manoeuvreren in dichte bossen. Het is daarvoor wel nodig dat ze snel met hun vleugels flapperen. Deze ruisende vleugels trekken tijdens het vliegen de aandacht.

Tijdens de baltsvlucht vliegt het mannetje snel verticaal omhoog. Dan mindert hij snelheid en zet een dalende vlucht in. Deze dalende vlucht gaat over in een duikvlucht. Dit herhaalt zich.

Geluid

Narena Olliver^[2] noemt de toei de “Nieuw-Zeelandse nachtegaal”. De zang is zeer gevarieerd en bestaat uit klokachtige klanken, vergelijkbaar met die van de Maori-belhoningvogel, gecombineerd met allerlei klakkende, kakelende en piepende geluiden. Een luidruchtig en ongewoon geheel van fraaie klanken, gutturale geluiden en gorgeltonen. Elk exemplaar zingt weer anders. Toeis kunnen verschillende geluiden tegelijk voortbrengen in de syrinx, het 'spraak'orgaan van een vogel. De syrinx bevindt zich aan het eind van de luchtpijp, waar deze zich opsplitst naar de bronchiën (luchtgeleiders naar beide longkwabben) en maakt geluid zonder de bij zoogdieren gebruikelijke stembanden. Het geluid wordt geproduceerd door het trillen van een combinatie van kraakbeen en membranen. Tijdens het waarnemen van een zingende toei kan het voorkomen dat men geen geluid hoort, terwijl de toei de bek opent en men de keelbellen ziet trillen.
Ook het vrouwtje zingt, zelfs zittend op het nest.

De toei is een van de eerste vogels die 's ochtends begint te zingen, vanaf een uur vóór zonsopgang. In de zomer zingt de toei door tot in de late avond.

In sommige gebieden hebben zich "dialecten" ontwikkeld.

De toei zingt het gehele jaar door. De toeis worden beschouwd als zeer intelligente vogels, vergelijkbaar met papegaaien. Ze lijken ook op papegaaien omdat ze menselijke spraak kunnen imiteren.

Gedrag

Mannetjes kunnen in de broedtijd zeer territoriaal zijn. Ze verjagen alle andere vogels, of ze nu groot of klein zijn, met luid geflapper en geluiden die op vloeken lijken. Dit gedrag wordt in het bijzonder vertoond, als andere toeis een geliefde voedselboom bezetten. De vogels zullen dan hun veren opzetten om groter te lijken en daarmee een rivaal te imponeren.

Biotoop

Hoewel ze een duidelijke voorkeur hebben voor bos met een natuurlijk karakter, lager dan 1500 meter, zijn ze ook wel te vinden in andere bosrijke gebieden. In een stedelijk milieu zal men de toei minder snel vinden, maar ook daar kan men ze zien foerageren op geschikte voedselplanten.

Voedsel

Naast vruchten en insecten is nectar het belangrijkste voedsel. Pollen en zaden worden minder regelmatig gegeten. De nectar van Nieuw-Zeelands vlas (Phormium tenax) is zeer populair. Deze nectar heeft fermenterende eigenschappen. Als toeis er veel van eten gaan ze soms zo vliegen dat ze dronken lijken. De toei is de belangrijkste bestuiver van Nieuw-Zeelands vlas. Ze spelen ook een belangrijke rol als bestuivers van veel soorten inheemse bomen, zoals het Pseudopanax-geslacht, het Sophora-geslacht en pohutukawa (Metrosideros excelsa).

J.G. Keulemans, 1873

Broedgegevens

De broedtijd begint vroeg in de lente; in september en oktober. Het mannetje bakent zijn territorium af door te zingen vanaf hoge punten, vooral 's ochtends vroeg en laat in de avond. Het vrouwtje bouwt alleen een nest. Het nest is een omvangrijk geheel van twijgen en takjes, bekleed met gras, heel vaak in een vork van een boom.
De eieren worden gelegd in de periode van september tot januari, maar vooral in november en december. Het vrouwtje broedt alleen, gedurende ca. 14 dagen. Het legsel bestaat uit 2, 3 of 4 eieren (29x21mm). De eieren zijn wit of lichtroze met roodachtig bruine stippen en vlekken.
Aanvankelijk voedt het vrouwtje alleen de jongen, later beide volwassen vogels. Na ca. 21 dagen kunnen de jongen vliegen.

Toeis kunnen twaalf jaar oud worden.

Broedgebied

De toei is in Nieuw-Zeeland een endemische soort. Dat wil zeggen dat hij alleen op de eilanden van Nieuw-Zeeland wordt aangetroffen. De soort kan op veel plaatsen in Nieuw-Zeeland worden aangetroffen, vooral op het Noordereiland, de west- en zuidkust van het Zuidereiland en Stewarteiland. Ook op andere eilanden. Door het verdwijnen van biotoop, door bejaging en door (geïmporteerde) predatoren is de populatie aanzienlijk teruggelopen. Tegenwoordig lijkt van enig herstel sprake.

Ondersoorten

• P. n. chathamensis: broedt uitsluitend op de Chathameilanden; het is een bedreigde ondersoort.
• P. n. novaeseelandiae: de nominaatvorm, die in de rest van Nieuw-Zeeland broedt.
• P. n. kermadecensis: komt voor op de Kermadeceilanden.

Trek

De toei is in Nieuw-Zeeland endemisch. Buiten de broedtijd gaan toeis wel wat zwerven, maar ook dan blijven ze vaak uiterst territoriaal. Sommige vogels bezetten ieder jaar zomer-(broed-)territoria en winter-(voedsel-)territoria die meer dan twintig kilometer van elkaar af kunnen liggen.

De toei en de Maori

De Maori noemden de toei ook wel "koko". De vogel was voor hen van groot belang. Ingemaakte toei was een geliefd gerecht. Toeis werden vaak in kooien gehouden en men leerde ze praten. Er is zelfs sprake van dat de toei mensen welkom heette op de marae.

(Gebruikte) literatuur

• Heather, Barrie & Hugh Robertson - Field Guide to the Birds of New Zealand. Oxford University Press, Oxford 1997 (Engelstalig)
• Chambers, Stuart - Birds of New Zealand; locality guide. Arun Books, Auckland 1989, 2000 (Engelstalig)

Externe link(s)

• Engelstalige pagina over de Toei op nzbirds.com; hier ook geluidsfragment.

Tuihonningetar (Prosthemadera novaeseelandiae) er ein sporvefugl som er endemisk til New Zealand. Han er ein av dei største medlemmene i den mangfaldige honningetarfamilien.

Namnet på maori er tūī, og tui har òg blitt det vanlege trivialnamnet på engelsk.

Skildring

Denne fuglen ser tilsynelatande heilt svart ut, bortsett frå to små kvite fjørduskar på strupen og ei lite, kvitt vengeband. Ved nærare ettersyn kan ein observere at tuihonningetaren har falma, brunare flekker på ryggen og flankane, ein fleirfarga iriserande glans som varierer med lysvinkelen i farger som grønt, blåfiolett, og bronse. Små, kvitskafta fjører på nakken og sidene av halsen dannar ein bleika krage. Nebbet er svart og svakt nedkurva. Kroppslengda er 30 centimeter, hannar er tyngst ca. 120 gram og hoer 90 g, elles er kjønna like.^[2]

Tuihonningetarar blir rekna å vere svært intelligente. Nett som papegøyar har dei evna til å imitere menneskeleg tale tydeleg,^[3] og vart tidlegare trena av maoriar til å etterlikne kompleks tale.^[4] Tuihonningetarar er òg kjente for sin støyande, uvanlege og individuelle læte, som kombinerer maorihonningetar-liknande tonar med klikk, latter, knaking, stønn og peselydar. Delar av songen er høgfrekvent og berre delvis hørbar for menneske. I tillegg til individuelle variasjonar finst det regionale variasjonar i lætet.^[2]

Nektar er den normale dietten, men dei supplerer ofte med frukt og insekt, meir sporadisk med pollen og frø. Spesielt populær er dei to newzealandske plantane i slekta Phormium, der nektaren nokre gonger gjærar. Dei er dei viktigaste pollinatorane av Phormium, kowhai, Clianthus (kaka-nebb) og nokre andre plantar. Blomane av dei nemnte treslaga har form som svarar til tuihonningetaren sitt kurva nebb, eit døme på mutualisme.^[5]

Hannar kan vere svært aggressive, jagar alle andre fuglar, store og små, frå territoriet deira med støyande læte. Dette gjeld spesielt for andre tuihonningetar når ein har funne eit tre med god føde. Hoa byggjer reiret og legg typisk 3 egg i november til desember. Ho rugar aleine og matar ungane aleine den første tida, etter det bidreg òg hannfuglen med føde.

Tuihonningetarar lever over det meste av hovudøyane på New Zealand, på Stewart Island/Rakiura og Chatham-øyane. Andre populasjonar har spreidd seg nord til på Raoul Island i Kermadec-øyane, og sør til Auckland-øyane. Dei er sjeldne på Sørøya aust for Søralpane og på Chatham-øyane.^[2] Populasjonen har falle monaleg sidan den europeiske busetjinga tok til, hovudsakleg som eit resultat av omfattande øydelegging av habitat og predasjon frå pattedyrartar.

Likevel er ikkje arten rekna som trua og han har truleg gjort framgang på nokre område, planting både i byar og rurale område kan ha gjeve tilgang på føde året rundt.^[2] Populasjonen er estimert til 3 500-15 000 individ, og er minkande.^[6]

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Tuihonningetar

Tuihonningeter (Prosthemadera novaeseelandiae) er den eneste arten i slekten Prosthemadera i familien honningetere. Den er endemisk til New Zealand.

Underarter

Det er beskrevet tre underarter av tuihonningeter^[3]:

• Prosthemadera novaeseelandiae chathamensis (Hartert, 1928)
• Prosthemadera novaeseelandiae kermadecensis (Mathews & Iredale, 1914)
• Prosthemadera novaeseelandiae novaeseelandiae (Gmelin, 1788)

Referanser

Eksterne lenker

• (en) tuihonningeter i Encyclopedia of Life
• (en) tuihonningeter i Global Biodiversity Information Facility
• (en) tuihonningeter hos Fossilworks
• (en) tuihonningeter hos NCBI
• (en) tuihonningeter hos ITIS
• (en) Kategori:Prosthemadera novaeseelandiae – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Prosthemadera novaeseelandiae – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Prosthemadera novaeseelandiae – detaljert informasjon på Wikispecies
• Avibase: Prosthemadera novaeseelandiae. Besøkt 19. mai 2013.
• ITIS report: Prosthemadera novaeseelandiae. Besøkt 19. mai 2013.
• Birdlife Species Factsheet: Prosthemadera novaeseelandiae. Besøkt 19. mai 2013.

Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Kędziornik (Prosthemadera novaeseelandiae) – gatunek endemicznego ptaka z rodziny miodojadów. Występuje najliczniej na Wyspie Północnej Nowej Zelandii.

Wygląd

Na pierwszy rzut oka ptak wydaje się całkowicie czarny poza mała kepka białych piór na podgardlu i delikatnych białych pasków na szyi. Bliższe przyjrzenie się pozwala dostrzec brązowe pióra na wierzchu skrzydeł oraz kolorowy połysk czarnych piór.

Biotop

Lasy liściaste położone poniżej 1 500 m n.p.m. Spotykany również w gęstszych zaroślach w pobliżu osad ludzkich.

Zachowanie

Samce agresywnie bronią swoich terytoriów. Początkowo próbują przegonić intruza naśladując ludzka mowę, gdy to nie pomoże atakują swoim ostrym dziobem.

Głos

Podobnie jak papugi potrafią naśladować ludzki głos. Ponadto charakterystyczne dla Kędziornika są głośne dźwięki przypominające odgłosy dzwonka.

Przypisy

Prosthemadera novaeseelandiae, conhecida como tui, é uma espécie de pássaro da família Meliphagidae endêmica da Nova Zelândia.^[1]

Distribuição e habitat

A ave é encontrada em grande parte da Nova Zelândia, particularmente na Ilha Norte, nas costas oeste e sul da Ilha Sul, dentre outras ilhas próximas. As populações têm diminuído consideravelmente desde a colonização europeia, principalmente como resultado da destruição do habitat generalizada e predação por espécies invasoras de mamíferos.

Referências

Tui^[2] (Prosthemadera novaeseelandiae) är en fågel i familjen honungsfåglar inom ordningen tättingar.^[3] Tuin är en av de största arterna av honungfåglarna. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.^[1]

Tuin delas in i tre underarter:^[3]

• Prosthemadera novaeseelandiae novaeseelandiae – förekommer på Nya Zeeland, Stewartön och Aucklandöarna
• Prosthemadera novaeseelandiae kermadecensis – förekommer på Kermadecöarna
• Prosthemadera novaeseelandiae chathamensis – förekommer på Chathamöarna

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2011 Prosthemadera novaeseelandiae Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-09-19.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2016-02-10
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör tui.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Prosthemadera novaeseelandiae.
  Artförteckning

Prosthemadera novaeseelandiae là một loài chim trong họ Meliphagidae.^[2]

Phân loài

• P. n. chathamensis
• P. n. kermadecensis
• P. n. novaeseelandiae

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Prosthemadera novaeseelandiae tại Wikispecies

• Fruit-eating birds, tui Prosthemadera novaeseelandiae TerraNature | New Zealand ecology
• Prosthemaderas Novæ Zealandiæ — (Tui or Parson Bird) From A History of the Birds of New Zealand by Walter Buller
• Tui - New Zealand native land birds Department of Conservation fact sheet
• “Chatham Island tui recovery plan 2001-2011” (PDF). Department of Conservation, Wellington, New Zealand. 2001. Truy cập ngày 19 tháng 9 năm 2007.
• Kiwi Wildlife tours Sound gallery (MP3 link) Comparison can be made with the Bellbird song through this page.

Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

图伊鸟 (Prosthemadera novaeseelandiae) 是新西兰特有的一种雀形目鸟类。它是吸蜜鸟科家族中最大的一支之一。它的名字图伊 是来自于其毛利语 tūī，而这也是这一物种正式的通用名称. 早期的欧洲殖民者把它称为牧师鸟,^[2]然而和其他新西兰鸟类一样，它的毛利名 tui 如今更被频繁使用。^[3]

形态

乍一看图伊鸟，全黑的羽毛就像一身牧师的服装，而那一小绺在颈部和翼部的白色的羽毛，使之更为形似。凑近一些看（见图像），图伊鸟在背面和侧面有一些彩虹色的羽毛，背包和侧颈的白色喷粉羽毛看上去像一件花边衬衫。

分布与习性

图伊鸟在新西兰全境都有分布，而其濒临灭绝的亚种更集中分布在北岛、南岛的西部和南部海岸、 斯图尔特岛以及查塔姆群岛上。还有一些图伊鸟族群在拉乌尔岛的克马德克群岛之上^[4]以及与奥克兰群岛上的新西兰铃鸟^[5]一道被发现。随着欧洲殖民者的到来，图伊鸟的数量锐减，主要表现栖息地破坏和被入侵的哺乳动物所捕食。

与此同时，图伊鸟这一物种并不被认为是濒危的，因在在一些地方，畜牧业不再发展，地表植被得以恢复，图伊鸟也就能够在数量上有所增长。但被入侵物种捕食仍然是一个不小的威胁, 尤其是白鼬、家八哥和家鼠，它们会和图伊鸟争夺食物，有时甚至是孵下来的蛋。

图伊鸟偏爱海拔低于1500米的阔叶林^{[來源請求]}，但也不排除在一些拥有较好植被覆盖的城市生存。新西兰城市中图伊鸟最喜欢聚集的就是惠灵顿。 图伊鸟通常单独、成对或者以小型家庭的形式出现，喜爱与灰胸绣眼鸟、新西兰铃鸟以及新西兰鸠鸽作伴。一般情况下，新西兰的三种吸蜜鸟的种间竞争以图伊鸟作为获胜者而存在，因为其他两种吸蜜鸟经常在找到食物后被图伊鸟赶走。

动物行为与生态学

参考资料

外部連結

• Fruit-eating birds, tui Prosthemadera novaeseelandiae TerraNature | New Zealand ecology
• Prosthemaderas Novæ Zealandiæ — (Tui or Parson Bird) From A History of the Birds of New Zealand by Walter Buller
• Tui - New Zealand native land birds Department of Conservation fact sheet
• Chatham Island tui recovery plan 2001-2011 (PDF). Department of Conservation, Wellington, New Zealand. 2001 [2007-09-19].
• Kiwi Wildlife tours Sound gallery (MP3 link) Comparison can be made with the bellbird song through this page.

Template:Birds of New Zealand（英语：Template:Birds of New Zealand）

エリマキミツスイ

エリマキミツスイ Prosthemadera novaeseelandiae ミツスイ科の鳥の一種。ニュージーランド固有種で、ミツスイの中では最大級のものである。

名称[編集]

マオリ語では"tūī"と呼ばれており、英語でもこれを借用して"tui"と呼んでいる。マオリ語での複数形は"ngā tūī"であるが、現代の英語では単に"tui"と呼ぶか^[2]、用例は少ないが-sを付けて"tuis"とする^[3]。初期のニュージーランドへの植民者は本種を"parson bird"と呼んでいたが^[4]、現在ではこれは古風な呼び方だと考えられている^[5]。

形態[編集]

頭部・腹面・翼・尾はほぼ黒で、青から緑の光沢がある。背面と体側は暗い赤褐色で、青銅色の光沢がある。首筋から首の横にかけて白い糸状の羽毛の帯があり、喉元には2つの、白く巻いた羽毛の房がある。止まっている時には隠れているが、翼の上面にも白い模様がある。嘴と脚は黒く、眼は茶褐色^[6]。

分布[編集]

ニュージーランドの広い範囲に生息し、北島に特に多いが、南島の西岸・南岸やスチュアート島でも見られる。チャタム島にも亜種P. n. chathamensis が生息するが、この亜種は絶滅が危惧されている。ケルマディック諸島のラウル島^[7]やオークランド諸島にも別の個体群が存在する。特にオークランド諸島では、ニュージーランドミツスイとともに最も南に分布するミツスイ類となっている^[8]。

生態[編集]

">メディアを再生する

自身よりも大きいオウム類のカカから餌場を守る本種。

1. ^ BirdLife International ("Prosthemadera novaeseelandiae". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. International Union for Conservation of Nature. 26 November 2013閲覧. Check date values in: |date= (help)CS1 maint: Uses authors parameter
2. ^ “Understanding the Māori Dictionary Entries (Māori Dictionary)”. ^ Hay et al. (2008). New Zealand English. Edinburgh: Edinburgh University Press. pp. 74.
3. ^ Sir Walter Lawry Buller (1888). A History of the Birds of New Zealand. p. 95. http://nzetc.victoria.ac.nz/tm/scholarly/tei-BulBird-t1-g1-t1-body-d0-d30.html.
4. ^ Jennifer Hay, Margaret McLagan, Elizabeth Gordon (2008). New Zealand English. Edinburgh University Press. http://books.google.co.nz/books?id=C9cQIGPiBqkC&lpg=PA68&ots=tMy-fP5B2D&dq=archaic%20%22parson%20bird%22&pg=PA68#v=onepage&q=archaic%20%22parson%20bird%22&f=false.
5. ^ “Tui in New Zealand Birds Online”. ^ C. R. Veitch, C. M. Miskelly, G. A. Harper, G. A. Taylor, and A. J. D. Tennyson (2004) "Birds of the Kermadec Islands, South-west Pacific" Notornis 51(2): 61–90
6. ^ Department of Conservation (1999) New Zealand's Subantarctic Islands. Reed Books: Auckland ISBN 0-7900-0719-3
7. ^ ^{a b} “Tui Facts - New Zealand native land birds (Department of Conservation)”. ^ Kelly, Dave; et al (2010). “Mutualisms with the wreckage of an avifauna: the status of bird pollination and fruit-dispersal in New Zealand”. New Zealand Journal of Ecology 34 (1): 66–85. http://www.newzealandecology.org/nzje/abstract.php?volume_issue=j34_1&pdf_filename=NZJEcol34_1_66.pdf 2011年10月12日閲覧。.
8. ^ Tui one of the world's most intelligent birds, 3 News. accessed 2012-10-16.
9. ^ Videos of Woof Woof the talking tūī, Whangarei Native Bird Recovery Centre. Accessed 2010-09-14.
10. ^ The tūī (Prosthemadera novaeseelandiae), Te Ara Encyclopedia of New Zealand. accessed 2012-04-11.
11. ^ S. D. Hill (2011) "The vocalisation of tui (Prosthemadera novaeseelandiae)", Massey University. accessed 2013-05-09.
12. ^ Hill, S. D., Ji, W., Parker, K. A., Amiot, C., Wells, S. J (2013) "A comparison of vocalisations between mainland tui (Prosthemadera novaeseelandiae novaeseelandiae) and Chatham Island tui (P. n. chathamensis)" New Zealand Journal of Ecology 37(2): 214-223 [1]
13. ^ Hill, S. D., Ji, W. (2013) "Microgeographic variation in song phrases of tui (Prosthemadera novaeseelandiae)" Notornis and Southern Bird: Ornithology of the Southern Pacific 60(3): 262-264 [2]
14. ^ Paul, R. St & H. R. McKenzie (1975) "A bushman's seventeen years of noting birds - Introduction and part A (Bellbird and Tui)" Notornis 22(2): 122–130 [3]