nomes no trilho de navegação
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Petroica goodenovii ye un ave passeriforme pequeña, nativa d'Australia. Habita en zones de monte abiertu o cubiertes de carbes, nes rexones más seques del continente. Al igual que munchos otros raitanes con plumaxe coloríu de la familia Petroicidae, presenten dimorfismu sexual. Miden ente 10,5 y 12,5 cm de llargu, y tienen un picu delgáu y negru, y güeyos y pates de tonu amarronáu escuru. El machu tien una distintiva frente colorada y pechu coloráu, cabeza y cola negres y les puntes blanques. La parte inferior del so cuerpu, al igual que los sos costazos, son de color blancu. La fema, sicasí, presenta una coloración abuxao y amarronao. Esta especie tien una gran variedá de cantares, y los machos xeneralmente canten pa marcar el so territoriu y atraer a les femes. Pueden trate en pareyes o en grupos pequeños, pero'l so comportamientu en sociedá foi bien pocu estudiáu.
Nun ta especificada bien claramente la posición de la petroica frentirroja y los sos parientes australianos na familia de los Passeriformes; los Petroicidae nun se rellacionen estrechamente col raitán européu nin col malvís pechirrojo, pero paecen ser un retueyu primitivu del grupu Passerida de páxaros cantores. Esta especie aliméntase principalmente del suelu y caza inseutos y arañes. Anque s'estendió llargamente, nun ye un ave común y reculó en delles árees por cuenta de la actividá humana.
La petroica frentirroja describióse por Nicholas Aylward Vigors y Thomas Horsfield en 1827, dempués d'atrapala nel Golfu Spencer, al sur d'Australia. Nomar Muscicapa goodenovii,[1] y lo categorizaron dientro de la familia Muscicapidae de papamoscas.[2] El nome específicu goodenovii deriva del Reverendu Samuel Goodenough, Obispu de Carlisle y primer tesoreru de la Sociedá Linneana de Londres.[3]
Esta ave, más tarde, pasó a ser categorizada dientro del xéneru Petroica; el nome xenéricu deriva del griegu petro- "roca" y oikos "llar", una y bones la petroica frentirroja suel posase sobre les roques.[4] Dientro del so xéneru, ye una de los cinco especies de raitanes de pechu coloráu o rosa conocíes coloquialmente como "raitanes coloraos", a diferencia de los "raitanes mariellos" del xéneru Eopsaltria. Nun ta emparentáu de manera direuta col malvís pechirrojo nin col européu; sicasí, el so nome deriva del raitán européu.[2] Por un tiempu, tolos raitanes australianos fueron clasificaos tamién dientro de la familia de xibladores Pachycephalidae.[5] Los estudios de Sibley y Ahlquist sobre la hibridación del ADN allugaron a los raitanes nun parvorden Corvida xuntu con munches aves passeriformes tropicales y australianes, tales como los pardalótidos, Maluridae y melífagos, amás de los cuervos.[6] Sicasí, les posteriores investigaciones nel campu, y el consensu actual, alluga a los raitanes como un retueyu bien primitivu de los Passerida, o páxaros cantores "avanzaos", dientro del llinaxe d'aves cantores.[7]
Nun se conocen subespecies, y l'única variación xeográfica rexistrada del plumaxe ye un enclín nes femes de les rexones grebes, que tienen un plumaxe más pálidu.[8]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Petroica goodenovii ye un ave passeriforme pequeña, nativa d'Australia. Habita en zones de monte abiertu o cubiertes de carbes, nes rexones más seques del continente. Al igual que munchos otros raitanes con plumaxe coloríu de la familia Petroicidae, presenten dimorfismu sexual. Miden ente 10,5 y 12,5 cm de llargu, y tienen un picu delgáu y negru, y güeyos y pates de tonu amarronáu escuru. El machu tien una distintiva frente colorada y pechu coloráu, cabeza y cola negres y les puntes blanques. La parte inferior del so cuerpu, al igual que los sos costazos, son de color blancu. La fema, sicasí, presenta una coloración abuxao y amarronao. Esta especie tien una gran variedá de cantares, y los machos xeneralmente canten pa marcar el so territoriu y atraer a les femes. Pueden trate en pareyes o en grupos pequeños, pero'l so comportamientu en sociedá foi bien pocu estudiáu.
Nun ta especificada bien claramente la posición de la petroica frentirroja y los sos parientes australianos na familia de los Passeriformes; los Petroicidae nun se rellacionen estrechamente col raitán européu nin col malvís pechirrojo, pero paecen ser un retueyu primitivu del grupu Passerida de páxaros cantores. Esta especie aliméntase principalmente del suelu y caza inseutos y arañes. Anque s'estendió llargamente, nun ye un ave común y reculó en delles árees por cuenta de la actividá humana.
Petroica goodenovii[1] a zo ur spesad golvaneged bihan eus ar c'herentiad Petroicidae.
Anvet e voe Muscicapa Goodenovii (kentanv) da gentañ-penn (e 1827) gant an daou skiantour stadunanat Thomas Horsfield (1773-1859) hag iwerzhonat Nicholas Aylward Vigors (1785-1840). Dougen a ra anv Samuel Goodenough (1743-1827), un den-a-iliz saoz hag a oa dastumer ha louzawour ivez.
Bevañ a ra diwar amprevaned hag artropoded bihan all.
Kavout a reer ar spesad en un takad hag a ya eus diabarzh kreisteiz Aostralia da aodoù kornôg ha kreisteiz ar vro[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Petroica goodenovii a zo ur spesad golvaneged bihan eus ar c'herentiad Petroicidae.
Anvet e voe Muscicapa Goodenovii (kentanv) da gentañ-penn (e 1827) gant an daou skiantour stadunanat Thomas Horsfield (1773-1859) hag iwerzhonat Nicholas Aylward Vigors (1785-1840). Dougen a ra anv Samuel Goodenough (1743-1827), un den-a-iliz saoz hag a oa dastumer ha louzawour ivez.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Robin bengoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: robinod pengoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Erithacus ruficeps; yr enw Saesneg arno yw Rufous-headed robin. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. ruficeps, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r robin bengoch yn perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Brych crafog Psophocichla litsitsirupa Brych chwibanol Formosa Myophonus insularis
_-_Turdidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Robin bengoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: robinod pengoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Erithacus ruficeps; yr enw Saesneg arno yw Rufous-headed robin. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. ruficeps, sef enw'r rhywogaeth.
Der Rotstirn-Schnäpper (Petroica goodenovii), zuweilen auch Rotstirnschnäpper geschrieben, ist eine in Australien vorkommende Vogelart der Gattung Petroica aus der Familie der Schnäpper (Petroicidae). Das Artepitheton widmeten die Erstbeschreiber dem britischen Botaniker und Bischof Samuel Goodenough.
Rotstirn-Schnäpper erreichen eine Körperlänge von 10,5 bis 12,5 Zentimetern und ein Gewicht von 7,0 bis 9,0 Gramm.[1] Zwischen den Geschlechtern besteht bezüglich der Gefiederfarbe ein deutlicher Sexualdimorphismus. Lediglich bei den Männchen sind Kopf, Kehle, Rücken und Bürzel schwarz. Brust und Bauch sind kräftig rot gefärbt. Die Stirn ist namensgebend ebenfalls rot. Die überwiegend schwarzen Flügel zeigen eine weiße Flügelbinde und schmale weißliche Markierungen. Die Steuerfedern sind schwarz, Flanken und Steiß weißlich. Die ähnlich gezeichneten Weibchen sind deutlich schlichter gefärbt. Sie sind auf der Körperoberseite graubraun und auf der Körperunterseite ockerfarben. Die Brust zeigt nur einen kleinen blassen roten Bereich, der regional auch ganz fehlen kann. Der Schnabel ist bei beiden Geschlechtern schwarz, die Iris dunkelbraun.
Der Rotstirn-Schnäpper kommt ausschließlich in Australien vor. Bis auf den Norden besiedelt er nahezu das gesamte Land.[2] Hauptlebensraum sind trockene und halbtrockene Eukalyptus-, Zypressen- oder Akazienwälder. In der Regel meidet er feuchte Gebiete.[1]
Die Vögel ernähren sich von Gliederfüßern (Arthropods), die sie am Erdboden oder in niedriger Vegetation suchen. Die Brutsaison fällt in die Monate Juni bis Januar. Es werden bis zu vier Bruten durchgeführt. Die Paare leben monogam. Das tassenförmige Nest hat einen äußeren Durchmesser von 5,7 bis 6,4 Zentimetern und wird in der Regel in einer durchschnittlichen Höhe von drei Metern (variiert zwischen 0,3 und 9 m) über dem Boden, bevorzugt in einer Astgabel angelegt. Es wird vom Weibchen innerhalb von maximal sieben Tagen aus dürren Gräsern, Moos und kleinen Rindenstreifen hergestellt, mit Spinnenfäden verflochten und mit Tierhaaren und Federn ausgepolstert. Die Nester während der ersten Brut werden zumeist mit drei Eiern versehen, bei späteren Bruten enthalten die Nester oftmals weniger Eier.[3] Die Eier haben eine blaugrüne bis graugrüne Farbe und sind mit braunen, grauen oder violetten Sprenkeln überzogen. Sie werden in 12 bis 16 Tagen in erster Linie vom Weibchen ausgebrütet. Die Nestlinge werden von beiden Eltern mit Nahrung versorgt. Sie verlassen das Nest nach 12 bis 17 Tagen. Zu den Nesträubern zählen der Graurücken-Krähenwürger (Cracticus torquatus), die Neuhollandkrähe (Corvus coronoides) und der Graubrust-Dickkopf (Colluricincla harmonica). Als Brutparasiten treten zuweilen der Schwarzohrkuckuck (Chrysococcyx osculans), der Buschkuckuck (Cacomantis variolosus), der Blasskuckuck (Cuculus pallidus) oder der Rotschwanzkuckuck (Chrysococcyx basalis) auf.[1]
In seinen Vorkommensgebieten ist der Rotstirn-Schnäpper weit verbreitet, zuweilen zahlreich und wird demzufolge von der Weltnaturschutzorganisation IUCN als 
„least concern = nicht gefährdet“ klassifiziert.[4]
Der Rotstirn-Schnäpper (Petroica goodenovii), zuweilen auch Rotstirnschnäpper geschrieben, ist eine in Australien vorkommende Vogelart der Gattung Petroica aus der Familie der Schnäpper (Petroicidae). Das Artepitheton widmeten die Erstbeschreiber dem britischen Botaniker und Bischof Samuel Goodenough.
රතු තොප්පි අවිච්චියා කාක ගණයට අයත්, ඕස්ට්රේලියාවේ (Australia) දේශීය පක්ෂියෙකි. මොවුන් සොයාගත හැකි වනුයේ මහද්වීපය ඇතුලට වන්නට පිහිටි ලඳු කැලෑ (scrub) සහ විවෘත වනලැහැබ (woodland) වලය. පෙට්රොසීඩියා (Petroicidae) පවුලට අයත් බොහොමයක් පක්ෂීන් මෙන් මොවුන්ද ලිංගිකව ද්විරූපී (sexually dimorphic)ය. මොවුන් දිගින් 10.5–12.5 cm (අඟල් 4–5 ) පමන වන අතර, කුඩා තුනී කළු පැහැ හොටක් සහ තද දුඹුරු පැහැ කකුල් හා ඇස් මොවුන් සතු වේ. විශේෂයෙන් හඳුනාගත හැකි රතු පැහැ හිසක් සහ පපු ප්රදේශයක්, කළු පැහැ උඩ කොටස සහ කෙලවර සුදු වූ කළු පැහැ පෙඳයක් පිරිමි පක්ෂියා සතු වේ. ගැහැනු පක්ෂියා අළු දුඹුරු පැහැයක් ගනී. මෙම පක්ෂි විශේෂය විවිධත්වයකින් යුතු ගීත ගයන අතර පිරිමි පක්ෂියා ගී ගයනුයේ ගැහැනු පක්ෂීන් ආකර්ශනය කරගැනීමට හා වාසභුමි සීමා ලකුණු කිරීමටය (advertise territories). මෙම පක්ෂීන් කුඩා කණ්ඩායම් හෝ යුගල වශයෙන් හමු වේ. තවමත් මොවුන්ගේ සාමජ ගති රටා අධ්යයනය කර අත්තේ මඳ වශයෙනි.
කාක පවුලේ මොවුන්ට හිමි නිශ්චිත ස්ථානය තවමත් අපහැදිලිය. මොවුන් යුරෝපීය (European) හෝ ඇමරිකානු (American) අවිච්චියන්ට සම්බන්ධ කමක් නැතිමුත් කාක ගණයේ (Passerida) ගී ගයන (songbird) පක්ෂීන්ගේ මුල් අපශාඛාවක් ලෙස දිස්වේ. භූමි පෝෂක රතු කබා අවිච්චියගේ ගොදුරු වනුයේ මකුළුවන් (spider) හා කෘමීන්ය (insect). මොවුන් බහුලව පැතිරී ඇති පක්ෂි විශේෂයක් වනමුත් මිනිස් ක්රියාකාරකම් නිසා සමහර ප්රදේශ වලින් ඈත්ව ගොස් ඇත.
රතු තොප්පි අවිච්චියා මුලින් විස්තර කරන ලද්දේ නිකොලස් අයෙල්වර්ඩ් (Nicholas Aylward Vigors) සහ තෝමස් හොර්ස්ෆීල්ඩ් (Thomas Horsfield) විසින් මෙම පක්ෂියාව දකුණු ඕස්ට්රේලියාවේ (South Australia) ස්පෙන්සර් ගල්ෆ් (Spencer Gulf) ප්රදේශයේදී හමුවීමෙන් පසුවය. ඔවුන් මෙම පක්ෂියාව මියුසිකාපා ගුඩ්ඉනොවි "muscicapa goodenovi" ලෙස නම් කර මියුසිකාපිඩා (Muscicapidae) පවුල යටතට එක් කරන ලදී. ගුඩ්ඉනොවි (goodenovii) යන නාමය කාර්ලිසල්හි බිෂොප්වරයා (Bishop of Carlisle) සහ ලිනියන් සමාජයෙහි (Linnean Society) පලමු භාණ්ඩාගාරික වූ පූජ්ය සැමුවෙල් ගුඩ්ඉනෆ් (Samuel Goodenough) හට ගෞරවයක් වශයෙනි.
රතු තොප්පි අවිච්චියා පසුව පෙට්රොයිකා (Petroica) ගණයට මාරුකරන ලදී. මෙම පක්ෂියාගේ ගල් මත වසා සිටීමේ පුරුද්දට අනුව පෙට්රොයිකා යන නම තැනී ඇත. පැරණි ග්රීක (Ancient Greek) වචන වන පෙට්රෝ (petro) - ගල සහ ඔයිකොස් (oikos) - ගෙය යන වචන එකතු කර පෙට්රොයිකා යන වචනය තනා ඇත. මෙම පක්ෂියා ගහණය තුල අති රතු හෝ රෝස පැහැ පපු ප්රදේශයක් සහිත පක්ෂීන් පස් දෙනාගෙන් එක් අයෙකු වන අතර , මොවුන් ඉඔප්සල්ට්රියා (Eopsaltria) ගණයේ "කහ අවිච්චියන්ගෙන්" වෙනස් "රතු අවිච්චියන්" ලෙස හැඳින් වේ.
මොවුන් අමරිකානු අවිච්චියා (American) හෝ යුරෝපීය අවිච්චියාට (European) නෑදෑකමක් නැතිමුත් මොවුන් නම් කර ඇත්තේ යුරෝපීය අවිච්චියාට අනුවය. ඕස්ට්රේලියානු අවිච්චියා පෙට්රොසීඩියා (Petroicidae) හෝ ඉඔප්සල්ට්රියා (Eopsaltria) පවුල යටතට නම් කිරීමට පෙර මොවුන් විස්ලර් පවුලේ පැචිසෙපලිඩේ (Pachycephalidae) යටතට වර්ගීකරණය කර තිබුණි.සිබ්ලි (Sibley) හා ඇල්කුඉස්ට්ගේ (Ahlquist) ඩීඑන්ඒ - ඩීඑන්ඒ දෙමුහුන්කරණ (DNA-DNA hybridisation) අධ්යයනයන්ට අනුව මොවුන් ඝර්ම කලාපීය හා ඕස්ට්රේලියානු පාර්ඩලොට්ස් (pardalotes), ෆේරි-රෙන්ස් (fairy-wrens) හා හනීඊටර්ස් (honeyeaters) හා බොහොමයක් කාක වර්ග අයත් වන කෝවිඩා (Corvida) පාර්වොර්ඩර් (parvorder) වර්ගයට ඇතුලත් කරන ලදී. පසුව සිදු කරන ලද අණුක පර්යේෂණයකදී තහවුරු වී ඇත්තේ මොවුන් ගී ගයන (songbird) පක්ෂීන්ගේ පරපුරට අයත් කාක ගණයේ අපශඛාවක් බවය.
මොවුන්ගේ උප විශේෂ තවම හඳුනාගෙන නැති අතර එකම හඳුනාගත් භූමිය අනුව විචලනය වනුයේ ගැහැණු පක්ෂියගේ පිල් කලබ වියලි ප්රදේශ වලට වන්නට සුදු පැහැයක් ගැනීමයි. න්යශ්ටිය (nuclear) හා මයිටොකොන්ඩ්රියා ආශ්රිත ඩීඑන්ඒ (mitochondrial DNA) අනුව කරන ලද පරීක්ෂණ වලදී තහවුරු වී ඇත්තේ රතු තොප්පි අවිච්චියාගේ ජාන ලෝහිත අවිච්චියාට (scarlet robin) සමීප බවයි.
නිල වශයෙන් රතු තොප්පි අවිච්චියා (Red-capped robin) ලෙස හැඳින්වූවද මොවුන් රතු හිස් (red head), රතු තොප්පි (red cap), රතු පපු (red breast), රතු උගුරු (red throated) අවිච්චියා ලෙසද හැඳින්වේ. කිම්බර්ලි (Kimberley) ප්රාන්තයේ මොවුන්ව කුබුරි (kuburi) ලෙසද හැඳින්වේ.
අවිච්චියගේ කුඩාතමයා වන රතු තොප්පි අවිච්චියා සෙ.මී. 10.5-12.5 (අඟල් 4-5) දිගින් යුක්ත වන අතර, අත්තටු අතර දිග සෙ.මී. 15-19.5 (අඟල් 6-8) හා බර ග්රෑම් 7-9 (අවුන්ස 0.25-0.31) අතරය. මොවුන්ගේ පිරිමි හා ගැහැණු පක්ෂීන් විශාලත්වයෙන් සමාන වේ. පෙට්රොකයිකා (petroica) ගණයේ අනෙක් පක්ෂීන්ට වඩා මොවුන්ගේ පාද දිගින් වැඩිය. පිරිමි පක්ෂියාට වෙන් කර හඳුනාගත හැකි රතු පැහැ හිසක් හා පපු ප්රදේශයක් ඇත. මොවුන්ගේ උඩ කොටස කළු පැහැයක් ගන්නා අතර සුදු පැහැ උරස් දණ්ඩක් හා අග කොටස සුදු පැහැ කළු පෙඳයක් ඇත. මොවුන්ගේ යට කොටස හා උරස් ප්රදේශය සුදු පැහැයක් ගනී. මොවුන් සතු සෑම පැහැයක්ම එකිනෙකට තියුණු ලෙස වෙන් වෙන්ව නිරූපනය වේ. ගැහැණු පක්ෂියගේ උඩ කොටස අළු-දුඹුරු පැහැයක් ගන්නා අතර, ලා රතු පැහැයක් හිසේ දක්නට ඇත. ගැහැණු පක්ෂියාගේ යට කොටස සුදු පැහැයක් ගන්නා අතර සුදු පැහැ ඉරි සහිත තද දුඹුරු පැහැ පියාපත් ඇත. සමහර ගැහැණු පක්ෂීන්ගේ පපු ප්රදේශය ලා රතු පැහැයක් ගනී. ගැහැණු හා පිරිමි පක්ෂීන් දෙදෙනාටම තද දුඹුරු පැහැ ඇස් හා පාද ද, කළු පැහැ හොටක්ද ඇත. නොවැඩුනු පිරිමි පක්ෂීන්, ගැහැණු පක්ෂීන්ගේ ස්වරූපයක් ගන්නා අතර, දෙවන වර පිහාටු හැළීමෙන් (moult) පසු පිරිමි පක්ෂීන් ඔවුන්ගේ වැඩිහිටි පිහාටු ආකාරය ලබා ගනී. රතු තොප්පි අවිච්චියා වසරකට වරක් පිහාටු හැළීම සිදු කරයි. මෙය දෙසැම්බර් - අප්රේල් මාස අතර සිදුවේ.
රතු තොප්පි අවිච්චියාගේ පිහාටුවල රත් පැහැයට වගකියනුයේ රතු කේටෝ-කෙරොටිනොයිඩ් වර්ණක වන කැන්තසාන්තින් (canthaxanthin) සහ ඇඩොනිරුබින් (adonirubin) ය. පක්ෂියාට මෙම වර්ණක සංශ්ලේෂණය කරගත නොහැකි නිසා මොවුන් මෙම වර්ණක ආහාර මගින් ලබා ගනී. කැරොටිනොයිඩ් වර්ණක මොවුන්ගේ ප්රතිශක්තිකරණයට හා පරිවෘතීය ක්රියා වලට වැදගත් නිසා පිහාටු වල වර්ණ ලබා ගැනීමට පක්ෂියා හොඳ සෞඛ්ය තත්වයකින් සිටිය යුතුය. මේ නිසා රතු පැහැ පිහාටු පිරිමි පක්ෂියාට අනාගත සහකරුවන් ලබා ගැනීමට වැදගත් වේ. වික්ටොරියා ප්රාන්තයේ ටෙරික් ටෙරික් ජාතික උද්යානයේදී (Terrick Terrick National Park) කරන ලද අධ්යයනයකින් පෙනී ගියේ හොඳ සෞඛ්ය තත්වයකින් හා සඵල ප්රජනන හැකියාවකින් යුතු පිරිමි පක්ෂීන් එම වසරේ පිහාටු හැළීමෙන් පසු වඩා දීප්තිමත් පිහාටු ලබාගත් බවයි. පිරිමි පක්ෂියාගේ වයස හා සෞඛ්ය තත්වය, ඔවුන්ගේ අභිජනන කාලයේ සඵලතාව ගැන අනාවැකි ලබා දේ. වැඩුනු පිරිමි පක්ෂියාට වසරක කාලයක සිට අහිජනන හැකියාව ලැබෙනමුත් ඔවුන්ගේ ප්රජනන සඵලතාව අඩුය. වාර්තාගත වැඩිම වයස පක්ෂියා වන අවුරුදු 5 මාස 7ක් වයසැති පක්ෂියා හමුවී අත්තේ දකුණු ඕස්ට්රේලියාවේ බෙවර්ලි (beverly) හිදී 1990දී ය.
මොවුන්ගේ විවිධ හඩවල් පටිගත කර ඇති අතර මේවා කිංකිණි නාද (tinkle) සහ අපරික්ෂාකාරී නාද (blurt) ගීත ලෙස විස්තර කර ඇත. ඕස්ට්රේලියානු භූමි ප්රදේශය තුල මෙම නාද සමාන වුවද, වෙන් වූ දූපතක් වන රොට්නෙස්ට් දූපත (Rottnest Island) තුලදී මෙම නාද සපල ගීත බවට පත් වනුයේ කලාතුරකිනි.
මෙම පක්ෂි විශේෂය ගිනි දළු අවිච්චියා (Flame Robin) සහ ලෝහිත අවිච්චියා (Scarlet Robin) සමඟ ව්යාකූල වන නමුත් පිරිමි පක්ෂියාගේ රතු පැහැ හිස හා ප්රමාණයෙන් කුඩා බව නිසා වෙන් කර හඳුනා ගත හැක. තවද ගිනි දළු අවිච්චියාට ඇත්තේ තද අළු පැහැ උඩ කොටසකි.මෙම විශේෂ වල නොවැඩුනු ගැහැණු පක්ෂීන් හඳුනා ගැනීම අපහසු වුවද, ලා රතු පැහැ හිස හා සුදු පැහැ යට කොටස නිසා වෙන් කර හඳුනා ගත හැක.
රතු තොප්පි අවිච්චියා ටස්මේනියාව (Tasmania), කේප් යෝර්ක් (Cape york), ටොප් එන්ඩ් (Top end) හා කිම්බර්ලි යන ප්රදේශ වල හැර ඕස්ට්රේලියාවේ අනෙකුත් ප්රදේශ වල දක්නට ලැබේ. කැන්ගරු දූපත (Kangaroo Island) හැර, රොටන්ස් දූපත්, ග්රීන්ලි හා පියර්සන් දූපත් හා අයර් පෙනිසියුලා (Eyre penisula) හිදී මෙම පක්ෂීන්ගේ වෙරලබඩ ජනාවාස දක්නට ලැබේ. විශාල ප්රදේශයක පැතිරී ඇති නමුත් මොවුන් සමහර ප්රදේශ වල දුර්ලභය. මහා බාධක පරය (Great Divine Range), මහද්වීපයේ දකුණු වෙරළබඩ හා දේශාංශ 20 ආශ්රිත ප්රදේශ වල මොවුන් දුර්ලභය. මොවුන්ගේ සංචරණ රටා ගැන අධ්යනය කර ඇත්තේ මඳ වශයෙන් වන අතර බොහෝ විට මොවුන් සංචරනයේ යෙදෙන්නේ අභිජනන කාලයෙන් පිටතදී වන්නට හැකිය. බොහොමයක් දකුණු දිග ප්රදේශ වල මොවුන් දැකගත හැකි වුවද, මොවුන් නුල්බෝර් තැනිතලාව (Nullabor plain), දකුණු ඕස්ට්රේලියාවේ ඇඩෙලයිඩ් ප්රන්තය හා මධ්ය වික්ටෝරියා (Victoria) ප්රදේශ වල දැකගත හැක්කේ ග්රීෂ්ම හා වසන්ත කාලයට එන අමුත්තෙක් ලෙසයි.
රතු තොප්පි අවිච්චියා මොවුන්ගේ නෑදෑ විශේෂ මෙන් නොව වියලි කලාපීය වාසභූමි ප්රිය කරයි. නමුත් මොවුන්ගේ නෑදෑ විශේෂයක් වන ලෝහිත අවිච්චියන් ප්රිය කරන්නේ තෙත් වනාන්තරය. රතු තොප්පි අවිච්චියා වියලි ඒකාසියා (Acasia), කැලිට්රිස් (Callitris) මිශ්ර ලඳු කැලෑ හෝ විවෘත බිම් වාස භුමි ලෙස ප්රිය කරයි. මෙම වාස භූමි අභිභවනය කරගෙන ඇත්තේ මුල්ගා (Mulga), ජොර්ජියානා ගිඩී (Gorgiana gidi), රාස්බෙරි ජෑම් (Ruspberry jam), කළු සයිප්රස් පයින් (Black cyprus pine), සුදු සයිප්රස් පයින් (White cyprus pine), කෘෂ සයිප්රස් පයින් (Slender cyprus pine), යන ශාක විශේෂද, කාසියා (Cassia), හොප්-බුෂ් (Hop-bush), එමු-බුෂ් (Emu-bush) හා ස්පිනිෆෙක්ස් (Spinifex) යන යටි වියන් (Understory) පඳුරු වර්ගය.
මෙම පක්ෂි විශේෂය මිනිසුන් විසින් හා භූදර්ශනය මගින් අඩු සැලකිල්ලට ලක් කර ඇත. කලකට ඉහතදී මොවුන් බටහිර සිඩ්නි ලඳු බිම් වන කම්බර්ලන්ත තැනිතලාව (Cumberland plain) ප්රදේශයේ බහුලව දක්නට ලැබුනද දැන් බොහොමයක් පක්ෂීන් සිඩ්නි ද්රෝනියෙන් (Sidney basin) අතුරුදහන්ව ගොස් ඇත. එසේම මොවුන් ක්වීන්ස්ලන්තයේ රොක්හැම්ටන් (Rockhampton) අවට ප්රදේශ හා බටහිර ඕස්ට්රේලියාවේ වීට් බෙල්ට් (Wheat belt) ප්රාන්තයෙන්ද වඳව ගොස් ඇත.
ෆෙරල් පූසන් (Ferel cat), රතු තොප්පි අවිච්චියන්ගේ හා තවත් පක්ෂි විශේෂ කීපයක් වන ඕස්ට්රේලියානු රාවන් (Australian raven), අළු උල්ලෝගම් කුරුල්ලන් (Grey Shrike thrush), අළු ගෝඝාතක කුරුල්ලන් (Grey Butcherbird), හා සුදු පෙඳ වාචාලයා (White browed Babbler) යන පක්ෂීන්ගේ කූඩු ආක්රමණය කර කුඩා පැටවුන් ආහාරයට ගනී. විලෝපීයතාව මොවුන්ගේ කූඩු විනාශ වීමට ප්රධානම හේතුව වන අතර දුබුරු හිසැති පැණි කන (Brown headed Honeyeater), පක්ෂියා මොවුන්ගේ බිත්තර මත යැපෙන බවට එක් වරක් වාර්තා වී ඇත.
සාමාන්යයෙන් රතු තොප්පි අවිච්චියන් සාමාජිකයන් අටේ කණ්ඩායම් වශයෙන් හමු වූවද, වසන්ත හා ශීත කාලයට මොවුන් යුගල වශයෙන් දක්නට ලැබේ. මොවුන් කාක ගණයේ අනෙකුත් කුඩා කෘමි භක්ෂක පක්ෂි විශේෂ සමග මිශ්ර විශේෂ රංචු (mixed species flocks) වශයෙන්ද එකතු වී සිටිනු දක්නට හැකිය. මොවුන් සමඟ රංචු සාදන අනෙකුත් පක්ෂි විශේෂ වන්නේ විලී වෙරළ වටුවා (Wille wagtail), දකුණුදිග සුදු මුහුණු කුරුල්ලා (Southern whiteface), රූෆස් විස්ලර් (Rufos whistler), ක්වීන්ස්ලන්තයේ කළු මුහුණු කැලෑ වැහිලිහිනියා (Black-faced woodswallow), චෙස්නට්-රම්ප්ඩ් තෝන්බිල් (CHestnut-rumped thornbill), බෆ් රම්ප්ඩ් තෝන්බිල් (Buff-rumped thornbill) සහ බටහිර ඕස්ට්රේලියාවේ රටමැද තෝන්බිල් (Inland thornbill) ය.
රතු අවිච්චියා සාමාන්යයෙන් ලැගුම් ගන්නේ පහත් භූමියෙන් මඳක් උඩට නෙරා ඇති ස්ථාන වලය. මොවුන් නිතරම තටු ගසන අතර පෙඳයද සොලවයි. ඉතා ක්රියාශීලී සත්වයින් වන මොවුන් එක් ඉරියවුවක බොහෝ වේලාවක් රැදී නොසිටී. ගැහැණු පක්ෂියා තරමක් හීලෑ බවට වාර්තා වන අතර පිරිමි පක්ෂියා මිනිස් ඇසුරෙන් ඈත්ව සිටී.
අභිජනන කාලයට, රතු තොප්පි අවිච්චියන් දේශභූමික(terretorial) වන අතර, හෙක්ටයාර 0.25-1.2ත් අතර ප්රදේශයක් අත්පත් කර ගනී. පක්ෂීන් යුගල වසන්තයේ වෙන්ව යන තුරු ඔවුන්ගේ දේශභූමියේ වාසය කරයි. පිරිමි පක්ෂියා තම දේශභූමියේ සීමාවේ ලැගුමක සිට උස් හඬින් ගී ගයා තමන්ගේ අයිතිය නිවේදනය කරන අතර මෙම ප්රදේශය ආක්රමණය කිරීමට එන අනෙකුත් පිරිමි පක්ෂීන්ට කටුක බැණ වැදීම් වලින් අභියෝග කරයි. ගැහැණු පක්ෂියා ඇයගේ බිත්තර බීජෞෂණය කරන විටදී වරක් පිරිමි පක්ෂීන් දෙදෙනෙකු එකිනෙකාට මීටරයක් පමණ ඈතින් සිට තටු ගසමින් ආක්රමණශීලී රංගනයකින් තැන ගැනීමට එකිනෙකාට මුහුණ දී ඇත. ගැහැණු හා පිරිමි පක්ෂීන් දෙදෙනාම මොවුන්ගේ පටිගත කරන ලද ගීත නාද වලට ප්රතිචාර දක්වා ඇත. පිරිමි පක්ෂියාට ලෝහිත අවිච්චීයන්ගේ ආක්රමණ වලට එරෙහිව සටන් කිරීමටද, පසුව පැමිණෙන විරුද්ධවාදීන් ගෙන් දේශභූමිය ආරක්ෂා කර ගැනීමටද සිදුවේ. බොහෝ බාල වයස්කාර රතු තොප්පි අවිච්චියන්, වැඩිහිටියන් විසින් අත්පත් කරගත් දේශභූමි වල වාසය කිරීමට අපොහොසත් වන අතර, අත්පත් කර නොගත් නව බිම් කරා යාමට ඔවුන්ට සිදුවේ. දැනට වාර්තා වී ඇති විශාල තම ව්යාප්තිය වන්නේ ටෙරික් ටෙරිච් ජාතික උද්යානය (Teric teric national park) හරහා ගොවි බිම් (farmland) වල සිට උතුරු වික්ටෝරියාහි ගන්බවර් වනාන්තරය (Gunbower state forest) දක්වා කිලෝමීටර 36ක ප්රදේශයක් ය.
රතු තොප්පි අවිච්චියන්ගේ ආහාර වනුයේ කෘමීන් හා අනෙකුත් කුඩා ආත්රපෝඩාවන් (Arthropoda) ය. බටහිර ඕස්ට්රේලියාවේ කම්බල්ඩා (Kambalda) ප්රදේශය අසලදී මොවුන් ගැන කරන ලද අධ්යයනයකදී අනාවරණය වුයේ මොවුන්ගේ ආහාරයෙන් 96%ක් ම සමන්විත වනුයේ කුරුමිනියන්ගෙන් (beetle) හා කුඹින්ගෙන් (Ants) බවය. අනෙකුත් ගොදුරු වලට අයත් වනුයේ මකුළුවන්, අනෙකුත් කෘමීන් වන ඕස්ට්රේලියානු ප්ලාග් පලඟැටියා (Australian plauge locust), පිලවු හා වැඩුනු සමණළයින් වන ජියෝමීටර පිලවා (geometer moths ), බත්කූරන් (dragonflys), වන්දන් (mantises), ඈන්ට් ලයන් (antlions), සත්ය මකුණන් (true bug), චීන මකුණන් විශේෂ වන ලිගායිඩේ (Lygaidae) හා ෂෙලිඩ් මකුණන් (Shelid bug), විවිධාකාරයේ කුරුමිණියන්, කන්වෑයන් (earwigs), මැස්සන් වර්ග වන ඉහඳ මැස්සන් (blow-fly) හා අස් මැස්සන් (horse-fly) ය.
මොවුන්ට වාසරව (airbone) සිටියදී හදිස්සියෙන් පැන ගොදුරු ඩැහැගත හැකි නමුත්, රතු තොප්පි අවිච්චියා බොහෝ විට ගොදුරු කර ගන්නේ බිම මත සිටින ගොදුරුය. සමහරක් අවස්ථාවන් හිදී මොවුන් බිම් මට්ටමෙන් මීටර 3ක් පමණ උස්ව ඇති ගස්කොළන් වල ඇති ගොදුරු, ලැගුම් ගෙන සිටියදීම ඇහිඳ ගනී. ගොදුර බොහෝ විට අල්ලා ගනුයේ බිම මතදී වන අතර සමහර කෘමි වර්ග ගොදුරු කර ගන්නේ වාසරව සිටියදී ය. මොවුන් වාසි ලක්ෂ්යය (vantage point) ලෙස පහත ඇති අත්තක් යොදා ගනී.
මොවුන්ගේ අභිජනන කාලය අගෝස්තු සිට ජනවාරි දක්වා මාස පහක කාලයක් පවතී. මේ එක් කාලයකදී පැටවු තුන් දෙනෙකු දක්වා මොවුන් හදා වඩා ගනී. පිරිමි පක්ෂියා සුදුසු ගස් දෙබලක තම ශරීරය අතුල්ලමින්, සැලෙන හඬින් ගී ගයමින්, කූඩුව සෑදීමට සුදුසු තැනක් ගැහැණු පක්ෂියාට යෝජනා කරයි. ගැහැණු පක්ෂියා වඩාත් සුදුසු ස්ථානය තෝරාගන්නා තුරු පිරිමි පක්ෂියා තැන් කීපයක් යෝජනා කරන අතර, අනතුරුව ගැහැණු පක්ෂියා තනිවම කූඩුව සාදයි. මොවුන්ගේ කූඩුව ගැඹුරු මණ්ඩාවක ආකාරයට මනා ලෙස, සිනිඳු වියලි තණ කොළ හා රිටි සුඹුළු වලින් තනා ඇත. කූඩුව ඇලවීම සඳහා මකුළු දැල්, ලොම් හා පිහාටු යොදා ගන්නා අතර කූඩුව තනනුයේ ගස් දෙබලක හෝ පඳුරු මතය. මෙම කූඩු ලයිකන (lichen) වලින් සරසා ඇත්තේ වටාපිටාව සමඟ මිශ්ර කර නිගෝපනය කිරීමටය. මඳ වශයෙන් නිල් පැහැ අඳුරු සුදු පැහැ බිත්තර දෙකේ සිට තුන දක්වා වූ බිත්තර ප්රමානයක් ගැහැණු පක්ෂියා දමන අතර මේවා ප්රමාණයෙන් මිලි මීටර 16 * 13 (අඟල් 0.6 * 0.5) පමණ වේ. කාලානුක්රමිකව මෙම බිත්තර තද අළු-දුඹුරු පැල්ලම් සහිත මඳ වශයෙන් අළු හෝ දුඹුරු පැහැයට හැරේ. පැටවුන් පෝෂණය කිරීම ගැහැණු හා පිරිමි පක්ෂීන් දෙදෙනාම සිදු කලද බීජෞෂණය (inhibitation) හා බීජ උෂ්ණ කිරීම (brood patches) ගැහැණු පක්ෂියා පමණක් සිදු කරයි. සාමාන්යයෙන් පිරිමි පක්ෂියා කූඩුවේ හෝ ගසක අත්තක සිට විපරමින් බලා සිටින අතර ගැහැණු පක්ෂියා ආහාර සොයා ගිය විටදී බීජ උෂ්ණ කිරීමද සිදු කරයි. වටාපිටාවෙහි විලෝපිකයන් සිටී නම් මොවුන් ඉක්මනින් පැටවුන් පෝෂණය කර ඉගිලී යයි. අතිරික්ත යුගලන සංවාසය හා සංසසේචනය සුලභ වන අතර 23% කූඩු ද 37% බීජ උෂ්ණ කිරීම් ද ඔවුන් රැක බලා ගන්නා පිරිමි පක්ෂියාගෙන් වෙනස් පක්ෂියෙකුගේ වෙයි. අතිරික්ත යුගලන සංවාසයෙන් ඇති වන පැටවු පිරිමි පක්ෂීන් වීමට බොහෝ ඉඩක් ඇති බවටද පරීක්ෂණ මඟින් සාක්ෂි ලැබී ඇත.
අනෙකුත් සියළුම කාක වර්ගයට අයත් පක්ෂීන් මෙන් මොවුන්ගේ පැටවු උපදින්නේ අන්ධව හා සිහින් පිහාටු තට්ටුවකින් වැසීය. දවස් හතක් ගිය පසු මොවුන් පියාපත් දිග හරින අතර සති දෙකකින් මොවුන්ට පියෑඹීමට හැකි වේ. කුඩා පක්ෂීන් කූඩුව හැර ගොස් සති තුනක් යන තුරු වැඩිහිටි පක්ෂීන් මොවුන්ව පෝෂණය කරන අතර මොවුන්ට ලබා දෙන ආහර අතරට මකුළුවන්, කෘමීන් වන මැස්සන් හා පිලවුන් ද අයත් වේ. ගැහැණු පක්ෂියා ඊලඟ වරට නිඩායනය අරඹන විට පිරිමි පක්ෂියා පැටවුන් පෝෂණය කිරීම ආරම්භ කරයි. නව දකුණු වේල්සයෙහි කූමා (Cooma) ප්රදේශය අසලදී කරන ලද අධ්යයනයකදී පෙනී ගියේ තනි අභිජනන වසරක් නම් අභිජනන කාළයෙන් සති හතරත් හයත් අතර කාලයකදී හා වසරකදී අභිජනන දෙකක් සිදුවේ නම් අභිජනන කාළයෙන් සතියක් අතුලතද පිහාටු වැඩෙන පැටවුන් උපන් දේශභූමියෙන් විසිරී යන බවයි. දිගු අභිජනන වාර හා බහුගුණික අභිජනන සෞම්ය දේශගුණය හා අධික විලෝපීයතාවයට අනුවර්තනය වීමක් ලෙස සිදුවේ. සාමාන්යයෙන් වසරකට පැටවුන් දෙදෙනෙක් පමනක් පිහාටු වැඩීම සිදුවී දේශභූමියෙන් විසිරී යයි.
රතු තොප්පි අවිච්චියාගේ අභිජනන පරපෝෂීන් (brood parasite) ලෙස වාර්තා වනුයේ පඳුරු කුකූ (bush cuckoo), සුදුමැලි කුකූ (pallid cuckoo), හෝර්ස්ෆීල්ඩ් ලෝකඩ පැහැ කුකූ (Horsefield bronze-cuckoo) හා කළු කන් කුකූ (black-eared cuckoo) ය. ගැහැණු කුකූ පක්ෂීන් තම බිත්තර රතු තොප්පි අවිච්චියාගේ කූඩුවෙහි තැන්පත් කරන අතර ඉන් පසු අවිච්චියන් සිතනුයේ මේ බිත්තර තමන්ගේ කියාය. ටෙරික් ටෙරික් ජාතික උද්යානයේදී කරන ලද අධය්යනයකදී පෙනී ගියේ හෝර්ස්ෆීල්ඩ් ලෝකඩ පැහැ කුකූ පක්ෂීන්ගේ පරපෝෂිත කිරීම් මෙහිදී හමුවී නොමැත්තේ රතු තොප්පි අවිච්චියන් කලහකාරී ලෙස මොවුන්ව තම දේශභූමියෙන් පන්නා දමන නිසා බවය .
රතු තොප්පි අවිච්චියා කාක ගණයට අයත්, ඕස්ට්රේලියාවේ (Australia) දේශීය පක්ෂියෙකි. මොවුන් සොයාගත හැකි වනුයේ මහද්වීපය ඇතුලට වන්නට පිහිටි ලඳු කැලෑ (scrub) සහ විවෘත වනලැහැබ (woodland) වලය. පෙට්රොසීඩියා (Petroicidae) පවුලට අයත් බොහොමයක් පක්ෂීන් මෙන් මොවුන්ද ලිංගිකව ද්විරූපී (sexually dimorphic)ය. මොවුන් දිගින් 10.5–12.5 cm (අඟල් 4–5 ) පමන වන අතර, කුඩා තුනී කළු පැහැ හොටක් සහ තද දුඹුරු පැහැ කකුල් හා ඇස් මොවුන් සතු වේ. විශේෂයෙන් හඳුනාගත හැකි රතු පැහැ හිසක් සහ පපු ප්රදේශයක්, කළු පැහැ උඩ කොටස සහ කෙලවර සුදු වූ කළු පැහැ පෙඳයක් පිරිමි පක්ෂියා සතු වේ. ගැහැනු පක්ෂියා අළු දුඹුරු පැහැයක් ගනී. මෙම පක්ෂි විශේෂය විවිධත්වයකින් යුතු ගීත ගයන අතර පිරිමි පක්ෂියා ගී ගයනුයේ ගැහැනු පක්ෂීන් ආකර්ශනය කරගැනීමට හා වාසභුමි සීමා ලකුණු කිරීමටය (advertise territories). මෙම පක්ෂීන් කුඩා කණ්ඩායම් හෝ යුගල වශයෙන් හමු වේ. තවමත් මොවුන්ගේ සාමජ ගති රටා අධ්යයනය කර අත්තේ මඳ වශයෙනි.
කාක පවුලේ මොවුන්ට හිමි නිශ්චිත ස්ථානය තවමත් අපහැදිලිය. මොවුන් යුරෝපීය (European) හෝ ඇමරිකානු (American) අවිච්චියන්ට සම්බන්ධ කමක් නැතිමුත් කාක ගණයේ (Passerida) ගී ගයන (songbird) පක්ෂීන්ගේ මුල් අපශාඛාවක් ලෙස දිස්වේ. භූමි පෝෂක රතු කබා අවිච්චියගේ ගොදුරු වනුයේ මකුළුවන් (spider) හා කෘමීන්ය (insect). මොවුන් බහුලව පැතිරී ඇති පක්ෂි විශේෂයක් වනමුත් මිනිස් ක්රියාකාරකම් නිසා සමහර ප්රදේශ වලින් ඈත්ව ගොස් ඇත.
The red-capped robin (Petroica goodenovii) is a small passerine bird native to Australia. Found in drier regions across much of the continent, it inhabits scrub and open woodland. Like many brightly coloured robins of the family Petroicidae, it is sexually dimorphic. Measuring 10.5–12.5 cm (4.1–4.9 in) in length, the robin has a small, thin, black bill, and dark brown eyes and legs. The male has a distinctive red cap and red breast, black upperparts, and a black tail with white tips. The underparts and shoulders are white. The female is an undistinguished grey-brown. This species uses a variety of songs, and males generally sing to advertise territories and attract females. Birds are encountered in pairs or small groups, but the social behaviour has been little studied.
The position of the red-capped robin is unclear; it and its relatives are unrelated to European or American robins, but they appear to be an early offshoot of the songbird infraorder Passerida. The red-capped robin is a predominantly ground-feeding bird, and its prey consists of insects and spiders. Although widespread, it is uncommon in much of its range and has receded in some areas from human activity.
The red-capped robin was described by Nicholas Aylward Vigors and Thomas Horsfield in 1827, having been collected in the northern Spencer Gulf in South Australia. They named it Muscicapa goodenovii,[2] and placed it among the Old World flycatcher family Muscicapidae.[3] The specific epithet goodenovii honours the Reverend Samuel Goodenough, Bishop of Carlisle and first treasurer of the Linnean Society.[4]
The red-capped robin was later moved to the genus Petroica. The generic name is derived from the Ancient Greek words petros 'rock' and oikos 'home', from the bird's habit of sitting on rocks.[5] Within the genus, it is one of five red- or pink-breasted species colloquially known as "red robins", as distinct from the "yellow robins" of the genus Eopsaltria. It is not closely related to the American robin or the European robin; however, it is named after the European robin.[3] Molecular research (and current consensus) places the red-capped robin and its relatives—the Australian robin family Petroicidae—as a very early offshoot of the Passerida, or "advanced" songbirds, within the songbird lineage.[6]
No subspecies are recognised, and the only geographic variation recorded in plumage is a tendency for females from more arid regions to have paler plumage.[7] Testing of the nuclear and mitochondrial DNA of Australian members of the genus Petroica suggests that the red-capped robin's closest relative within the genus is the scarlet robin.[8]
Officially known as the red-capped robin, it has also been referred to as redhead,[9] redcap, robin red-breast or red-throated robin.[10] Kuburi is a name used in the Kimberley.[11] Across southwestern Australia, it was known as menekedang by the local indigenous people.[12] In the Arandic languages spoken in Central Australia, the red-capped robin is known as ak-arl-atwe-rre-ye meaning "the head that they hit" from an ancient myth of it being hit on the head and bleeding.[13]
The smallest of the red robins, the red-capped robin is 10.5–12.5 cm (4.1–4.9 in) long with a wingspan of 15–19.5 cm (5.9–7.7 in), and weighs around 7–9 g (0.25–0.31 oz). Males and females are of similar size. It has longer legs than the other robins of the genus Petroica. The male has a distinctive scarlet cap and breast. Its upperparts are jet-black with white shoulder bars, and its tail is black with white tips. The underparts and shoulder are white. All colours are sharply delineated from one another.[10] The female is an undistinguished grey-brown above with a reddish tint to the crown, and paler underneath with dark brown wings and pale buff wing-patch. Some females have a reddish tint to the breast. Both sexes have a small, black bill,[14] and dark brown eyes and legs. Immature birds initially resemble the female;[9] it is only with their second moult, which takes place at around a year of age that males adopt their distinctive adult plumage.[15] The red-capped robin moults once a year, after the breeding season, which takes place between December and April.[16]
Two red keto-carotenoid pigments, canthaxanthin and adonirubin, are responsible for the redness in the red-capped robin's plumage.[17] The birds are unable to synthesize these compounds themselves, and hence need to obtain them from their food. Carotenoids are costly to metabolise, and are also required for use in immune function, hence red-capped robins need to be in good condition to have enough left for use in red feathers. This makes red plumage a good advertisement to prospective mates.[18] A 2001 field study at Terrick Terrick National Park in Victoria found that males, which had greater reproductive success and were in better condition, moulted into a brighter plumage the following year. However, male age and condition at the time were more likely to predict mating success for the following breeding season.[17] Adult males can breed at one year of age, and may do so while yet in non-breeding plumage,[19] but they are less successful at reproducing at this age.[17] The oldest recorded age is 5 years and 7 months for a bird banded near Beverley, Western Australia, in 1990.[20]
A variety of calls have been recorded, described as 'tinkle' and 'blurt' songs. These are similar across mainland Australia but distinct on Rottnest Island; on the isolated island, birds rarely linked successive songs.[21]
This species may be confused with the related flame robin (P. phoenicea) and scarlet robin (P. boodang), but the male can be distinguished by its red crown (white in the other two species) and smaller size; furthermore, the male flame robin has dark grey rather than black upperparts.[22] Female and immature birds are harder to distinguish, but can be differentiated by the reddish tinge of the crown and whiter underparts.[22]
The red-capped robin is found across Australia, except for Tasmania, Cape York, the Top End, and most of the Kimberley (there have been occasional sightings in the southernmost parts). Offshore populations exist on Rottnest Island, as well as Greenly and Pearson Islands off the Eyre Peninsula,[23] but it is not found on Kangaroo Island. Although widespread, it is uncommon in many areas; it is rare east of the Great Dividing Range, in coastal regions in the south of the continent, and in the northern parts of its range—it is seldom encountered north of 20°S.[24] Its movements are generally poorly known,[25] particularly outside the breeding season.[19] It is sedentary in much of the southern parts of its range, although the red-capped robin is a spring and summer visitor to the Nullarbor Plain and Adelaide region in South Australia, and central Victoria. It is a winter visitor in the northern parts of its range.[26]
The red-capped robin prefers more arid habitat than its relatives, and inhabits drier areas, while the scarlet robin occupies wetter forests, where they co-occur.[23] The red-capped robin's preferred habitat is dry Acacia, Callitris, or mixed scrubland or woodland, dominated by such species as mulga (Acacia aneura), Georgina gidgee (Acacia georginae), raspberry jam (Acacia acuminata), black cypress-pine (Callitris endlicheri), white cypress-pine (C. columellaris), and slender cypress-pine (C. preissii) with understory shrubs, such as Cassinia, hop-bush (Dodonaea), emu bush (Eremophila), and spinifex (Triodia).[25]
The species has generally fared badly with human change to the landscape. Once common on the Cumberland Plain in Sydney's western suburbs, it has now almost disappeared from the Sydney Basin.[27] It has also disappeared from the vicinity of Rockhampton in Queensland, and declined on Rottnest Island, and in the Wheatbelt region of Western Australia.[25] Field studies in small patches of remnant vegetation indicate reduced survival rates there.[25]
The feral cat is known to prey on the red-capped robin, and several bird species, including the Australian raven (Corvus coronoides), grey shrike-thrush (Colluricincla harmonica), grey butcherbird (Cracticus torquatus), and white-browed babbler (Pomatostomus superciliosus) raid nests and take young.[28] There is one record of a brown-headed honeyeater (Melithreptus brevirostris) feeding on an egg.[29] Predation is the commonest cause of nest failure.[30]
The red-capped robin is generally encountered alone or in pairs,[14] although groups of up to eight birds—a mated pair and their young—may be seen in autumn and winter.[19] The species may join mixed-species flocks with other small insectivorous passerines; species recorded include the willie wagtail (Rhipidura leucophrys), southern whiteface (Aphelocephala leucopsis), rufous whistler (Pachycephala rufiventris) and black-faced woodswallow (Artamus cinereus) in Queensland,[31] and the chestnut-rumped thornbill (Acanthiza uropygialis), buff-rumped thornbill (A. reguloides) or inland thornbill (A. apicalis) in Western Australia.[32]
The red-capped robin typically perches in a prominent location low to the ground, often flicking its wings and tail. It is very active and does not stay still for long.[33] The female has been reported as being fairly tame, while the male is more wary of human contact.[34]
The red-capped robin is territorial during the breeding season; the area occupied has been measured between 0.25 and 1.2 ha (0.6–3 acres).[19] A pair lives and forages within their territory before dispersing in autumn.[19] The male proclaims ownership by singing loudly from a suitable perch at the territory boundary, and confronts other males with a harsh scolding call should they make an incursion.[35] Two males have been seen to face one another 30 to 1 m (98.4 to 3.3 ft) apart, flicking wings and manoeuvring for position in a threat display, while the female is incubating her eggs.[33] Both sexes also react to the playback of song recordings.[36] The male will also defend against incursions by male scarlet robins, and conversely avoid foraging in the latter species' territories.[35] Most juvenile red-capped robins are unable to live in territories occupied by adult birds, and need to travel to find unoccupied land; the furthest dispersal recorded to date has been 36 km (22 mi), from Terrick Terrick National Park across farmland to Gunbower National Park in northern Victoria.[37]
The breeding season takes place over five months from August to January with up to three broods raised. The male proposes suitable nest sites to the female by rubbing his body over a suitable tree fork, all the while trilling continuously. He may indicate several sites before the female ultimately makes the decision where to build, at which point she constructs the nest alone.[30] The nest is a neat, deep cup, made of soft dry grass and bark. Spider webs, feathers, and fur are used for binding or filling, and the nest is generally placed in a tree fork, or sometimes a mistletoe bush.[38] It may be decorated with lichen and camouflaged to blend in with its surroundings.[23] Two to three dull white eggs tinted bluish, greyish or brownish, and splotched with dark grey-brown, are laid on consecutive days, with each egg measuring 16 mm × 13 mm (0.63 in × 0.51 in).[30][39] Females alone develop brood patches and incubate, although both sexes feed the young.[30] The male will keep lookout either on the nest or perched on a nearby branch, rather than brood, while the female is foraging; and both parents will feed young and dart off quickly, if there are predators in the vicinity.[40] Extra-pair mating and fertilisation is fairly common, with 23% of nestlings and 37% of broods having a different father to the one rearing them, and there is some evidence that extra-pair couplings are more likely to produce male birds.[41]
Like all passerines, the chicks are altricial; they are born blind and covered only by a thin layer of down. By seven days, they are stretching wings and preening, and at two weeks they are able to fly.[30] Parents feed young for at least three weeks after leaving the nest,[30] and have been recorded giving them spiders, and insects, such as flies and moths.[19] Males take over feeding young when females begin renesting for the next brood.[30] In a field study near Cooma, in southern New South Wales, fledglings were observed to disperse from the natal territory after four to six weeks for a single-brood year; and fledglings dispersed in less than a week from the territory of a pair that raised two broods in the season.[35] The long breeding season and multiple broods therein are an adaptation to mild climate and high levels of predation. Despite this, on average, only two young are successfully fledged per year.[30]
The brush cuckoo (Cacomantis variolosus), pallid cuckoo (C. pallidus), Horsfield's bronze-cuckoo (Chrysococcyx basalis), and black-eared cuckoo (C. osculans) have been recorded as brood parasites of the red-capped robin; female cuckoos lay their eggs in robin nests, which are then raised by the robins as their own.[26][28] Red-capped robins have been observed to be particularly aggressive in driving Horsfield's bronze-cuckoos from their territories in Terrick Terrick National Park in a field study, and no nests were found parasitised there.[30]
The diet consists of insects and other small arthropods.[9] One study of red-capped robin faeces conducted near Kambalda, Western Australia, revealed 96% of their diet was made up of beetles, while ants made up the remainder.[42] Other prey recorded include spiders, and insects such as grasshoppers, including the Australian plague locust (Chortoicetes terminifera), adult and larval butterflies and moths, including geometer moths, dragonflies and damselflies, mantises, antlions, true bugs, including chinch bugs of the family Lygaeidae and shield bugs, various types of beetles, earwigs, and flies such as blow-flies and horse-flies.[19][43]
The red-capped robin mostly pounces on prey on the ground, although it can swoop and catch creatures while airborne. Less often, it gleans (takes prey while perched) in low-lying vegetation, almost always less than 3 m (9.8 ft) above the ground.[44] The prey is most commonly on the ground when caught, although airborne insects are sometimes taken.[44] A low branch may be used as a vantage point in hunting.[44]
The red-capped robin (Petroica goodenovii) is a small passerine bird native to Australia. Found in drier regions across much of the continent, it inhabits scrub and open woodland. Like many brightly coloured robins of the family Petroicidae, it is sexually dimorphic. Measuring 10.5–12.5 cm (4.1–4.9 in) in length, the robin has a small, thin, black bill, and dark brown eyes and legs. The male has a distinctive red cap and red breast, black upperparts, and a black tail with white tips. The underparts and shoulders are white. The female is an undistinguished grey-brown. This species uses a variety of songs, and males generally sing to advertise territories and attract females. Birds are encountered in pairs or small groups, but the social behaviour has been little studied.
The position of the red-capped robin is unclear; it and its relatives are unrelated to European or American robins, but they appear to be an early offshoot of the songbird infraorder Passerida. The red-capped robin is a predominantly ground-feeding bird, and its prey consists of insects and spiders. Although widespread, it is uncommon in much of its range and has receded in some areas from human activity.
La petroica frentirroja (Petroica goodenovii) es un ave passeriforme pequeña, nativa de Australia. Habita en zonas de bosque abierto o cubiertas de matorrales, en las regiones más secas del continente. Al igual que muchos otros petirrojos con plumaje colorido de la familia Petroicidae, presentan dimorfismo sexual. Miden entre 10,5 y 12,5 cm de largo, y poseen un pico delgado y negro, y ojos y patas de tono amarronado oscuro. El macho tiene una distintiva frente roja y pecho rojo, cabeza y cola negras y las puntas blancas. La parte inferior de su cuerpo, al igual que sus hombros, son de color blanco. La hembra, en cambio, presenta una coloración grisácea y amarronada. Esta especie tiene una gran variedad de cantos, y los machos generalmente cantan para marcar su territorio y atraer a las hembras. Pueden verse en parejas o en grupos pequeños, pero su comportamiento en sociedad ha sido muy poco estudiado.
No está especificada muy claramente la posición de la petroica frentirroja y sus parientes australianos en la familia de los Passeriformes; los Petroicidae no se relacionan estrechamente con el petirrojo europeo ni con el zorzal pechirrojo, pero parecen ser un retoño primitivo del grupo Passerida de pájaros cantores. Esta especie se alimenta principalmente del suelo y caza insectos y arañas. Aunque se ha extendido ampliamente, no es un ave común y ha retrocedido en algunas áreas debido a la actividad humana.
La petroica frentirroja fue descrita por Nicholas Aylward Vigors y Thomas Horsfield en 1827, después de haberla atrapado en el Golfo Spencer, al sur de Australia. La nombraron Muscicapa goodenovii,[1] y lo categorizaron dentro de la familia Muscicapidae de papamoscas.[2] El nombre específico goodenovii deriva del Reverendo Samuel Goodenough, Obispo de Carlisle y primer tesorero de la Sociedad Linneana de Londres.[3]
Esta ave, más tarde, pasó a ser categorizada dentro del género Petroica; el nombre genérico deriva del griego petro- "roca" y oikos "hogar", ya que la petroica frentirroja suele posarse sobre las rocas.[4] Dentro de su género, es una de las cinco especies de petirrojos de pecho rojo o rosa conocidas coloquialmente como "petirrojos rojos", a diferencia de los "petirrojos amarillos" del género Eopsaltria. No está emparentado de manera directa con el zorzal pechirrojo ni con el europeo; sin embargo, su nombre deriva del petirrojo europeo.[2] Por un tiempo, todos los petirrojos australianos fueron clasificados también dentro de la familia de silbadores Pachycephalidae.[5] Los estudios de Sibley y Ahlquist sobre la hibridación del ADN ubicaron a los petirrojos en un parvorden Corvida junto con muchas aves passeriformes tropicales y australianas, tales como los pardalótidos, Maluridae y melífagos, además de los cuervos.[6] Sin embargo, las posteriores investigaciones en el campo, y el consenso actual, ubica a los petirrojos como un retoño muy primitivo de los Passerida, o pájaros cantores "avanzados", dentro del linaje de aves cantoras.[7]
No se conocen subespecies, y la única variación geográfica registrada del plumaje es una tendencia en las hembras de las regiones áridas, que poseen un plumaje más pálido.[8]
La petroica frentirroja (Petroica goodenovii) es un ave passeriforme pequeña, nativa de Australia. Habita en zonas de bosque abierto o cubiertas de matorrales, en las regiones más secas del continente. Al igual que muchos otros petirrojos con plumaje colorido de la familia Petroicidae, presentan dimorfismo sexual. Miden entre 10,5 y 12,5 cm de largo, y poseen un pico delgado y negro, y ojos y patas de tono amarronado oscuro. El macho tiene una distintiva frente roja y pecho rojo, cabeza y cola negras y las puntas blancas. La parte inferior de su cuerpo, al igual que sus hombros, son de color blanco. La hembra, en cambio, presenta una coloración grisácea y amarronada. Esta especie tiene una gran variedad de cantos, y los machos generalmente cantan para marcar su territorio y atraer a las hembras. Pueden verse en parejas o en grupos pequeños, pero su comportamiento en sociedad ha sido muy poco estudiado.
No está especificada muy claramente la posición de la petroica frentirroja y sus parientes australianos en la familia de los Passeriformes; los Petroicidae no se relacionan estrechamente con el petirrojo europeo ni con el zorzal pechirrojo, pero parecen ser un retoño primitivo del grupo Passerida de pájaros cantores. Esta especie se alimenta principalmente del suelo y caza insectos y arañas. Aunque se ha extendido ampliamente, no es un ave común y ha retrocedido en algunas áreas debido a la actividad humana.
Petroica goodenovii Petroica generoko animalia da. Hegaztien barruko Petroicidae familian sailkatua dago.
Petroica goodenovii Petroica generoko animalia da. Hegaztien barruko Petroicidae familian sailkatua dago.
Punaotsasieppo (Petroica goodenovii)[2] on pensassieppojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Punaotsasieppoa tavataan suuressa osassa Australiaa. Lajin on raportoitu olevan melko yleinen, ja sen kanta on vakaa. Se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Punaotsasieppo (Petroica goodenovii) on pensassieppojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Petroica goodenovii
Le Miro à front rouge (Petroica goodenovii) est une espèce d'oiseaux de la famille des Petroicidae. Cette espèce est endémique d'Australie. On la trouve dans les régions sèches de la plus grande partie du continent australien où elle habite les zones arbustives et les bois clairsemés. Comme beaucoup d'oiseaux vivement colorés de la famille des Petroicidae, il présente un dimorphisme sexuel. Il mesure de 10 à 12 cm de longueur, a un petit bec mince et noir, les yeux et les pattes bruns. Le mâle a le dessus de la tête et la poitrine rouge, le dessus du corps noir et la queue noire avec l'extrémité blanche. Le ventre et les épaules sont blancs. La femelle est gris-brun. Cette espèce utilise nombre de chants variés et les mâles chantent généralement pour annoncer l'arrivée sur leur territoire et attirer les femelles. Les oiseaux se rencontrent par couples ou en petits groupes, mais le comportement social a été peu étudié.
Sa position et celle des espèces australiennes apparentées sur l'arbre de la famille des passereaux n'est pas claire ; les Petroicidae ne sont pas étroitement apparentés aux Muscicapidae européens et américains, mais semblent émaner d'un groupe primitif de Passeri. Cet oiseau se nourrit essentiellement au sol d'insectes et d'araignées. Bien qu'ayant une vaste aire de répartition, il est rare dans la majeure partie de son territoire et a reculé dans certaines régions à l'activité humaine importante.
Plus petite espèce du genre Petroica, le Miro à front rouge mesure 10 à 12 cm de long avec une envergure de 15 à 19,5 cm et pèse environ 9,7 g. Mâles et femelles sont de taille similaire. Il a les pattes plus longues que les autres Petroica. Le mâle a un capuchon et la poitrine d'un rouge écarlate. Ses parties supérieures sont noir de jais avec des barres blanches sur les épaules. Sa queue est noire avec les pointes blanches. Le ventre est blanc. Toutes les couleurs sont nettement délimitées les unes par rapport aux autres[2]. La femelle est gris-brun dessus avec la couronne teintée de rougeâtre ; elle est plus pâle en dessous. Ses ailes sont brunes avec une tache chamois. Certaines femelles ont une tache rougeâtre sur la poitrine. Les deux sexes ont un petit bec noir[3], les yeux et les pattes bruns. Les oiseaux immatures ressemblent aux femelles[4] ; c'est seulement à leur seconde mue, qui a lieu à environ un an ou un peu plus, que les mâles adoptent leur plumage adulte caractéristique[5]. La mue du plumage a lieu une fois par an, après la saison de reproduction qui se déroule entre décembre et avril[6].
Mâle adulte montrant ses épaules blanches.
Femelle (ou immature).
Miro à front rouge en Nouvelle-Galles du Sud. Juillet 2020.
Deux pigments caroténoïdes rouges, la canthaxanthine et l'adonirubine, sont responsables de la couleur rouge du plumage de l'oiseau[7]. Les oiseaux sont incapables de synthétiser ces composés eux-mêmes et ont besoin de les trouver dans leur nourriture. Les caroténoïdes, difficiles à métaboliser, sont également nécessaires à leur immunité : ces oiseaux doivent donc être en bonne santé pour pouvoir les utiliser aussi dans leurs plumes rouges. Le rouge du plumage est une bonne mise en valeur pour des partenaires potentiels[8]. Une étude de 2001 au parc national Terrick Terrick au Victoria a montré que les mâles qui avaient le plus de succès en matière de reproduction et étaient en meilleure condition acquéraient un plumage plus voyant lors de la mue de l'année suivante. Toutefois, l'âge des mâles et leur état apparent à l'époque de la reproduction sont plus susceptibles de prédire le succès d'accouplement pour la saison de reproduction suivante[7]. Les mâles adultes peuvent se reproduire à partir de l'âge d'un an alors qu'ils n'ont pas encore leur plumage nuptial[9] mais ils ont moins de succès pour se reproduire à cet âge[7]. Le plus âgé des oiseaux retrouvé était un oiseau bagué âgé de 5 ans et 7 mois trouvé près de Beverley, en Australie-Occidentale, en 1990[10].
On a enregistré différents cris chez eux, décrits comme des tintements et des piaillements. Ces vocalisations sont identiques sur tout le continent australien, mais diffèrent sur l'île Rottnest, sur laquelle les oiseaux enchaînent rarement leurs chants[11].
Cette espèce peut être confondue avec le Miro embrasé (P. phoenicea) et le Miro boodang (P. boodang), mais le mâle se distingue par sa couronne rouge (alors qu'elle est blanche chez les deux autres espèces) et sa petite taille ; en outre, les parties supérieures du Miro à front rouge mâle sont plus gris foncé que noires[12]. Les femelles et les oiseaux immatures sont plus difficiles à distinguer, mais ils peuvent être différenciés par la couleur rougeâtre de leur couronne et leur dessous blanc[12].
Son régime alimentaire se compose d'insectes et d'autres petits arthropodes[4]. Une étude de ses fèces effectuée près de Kambalda, en Australie-Occidentale, a révélé que 96 % de son régime alimentaire était constitué de coléoptères, les fourmis constituant la majorité du reste[13]. Parmi les autres proies retrouvées figurent des araignées et des insectes comme des sauterelles, dont le criquet australien (Chortoicetes terminifera), des chenilles et des imagos de papillons diurnes et nocturnes, notamment des Geometridae, des libellules et des demoiselles, des mantes, des fourmis-lions, des punaises, y compris des punaises de la famille des Lygaeidae et des Pentatomoidae, des perce-oreilles et des mouches (Calliphoridae, Tabanidae)[9],[14].
Il attrape la plupart de ses proies sur le sol, mais il peut les capturer en vol. Plus rarement, il se nourrit en cherchant ses proies dans les branches basses des arbustes presque toujours à moins de 3 m au-dessus du sol. Il peut utiliser une branche basse comme point d'observation[15].
Le Miro à front rouge vit généralement seul ou en couple[9], mais on peut voir des groupes comptant jusqu'à huit oiseaux — un couple et ses petits — en automne et en hiver[9]. Il peut former des groupes mixtes avec d'autres petits passereaux insectivores, comme la Rhipidure hochequeue (Rhipidura leucophrys), la Gérygone blanchâtre (Aphelocephala leucopsis), le Siffleur itchong (Pachycephala rufiventris) et le Langrayen gris (Artamus cinereus) au Queensland[16] et l'Acanthize à croupion roux (Acanthiza uropygialis), l'Acanthize à croupion beige (A. reguloides) ou l'Acanthize troglodyte (A. apicalis) en Australie-Occidentale[17].
Le Miro à front rouge se perche le plus souvent dans un endroit bien en vue au ras du sol, agitant souvent les ailes et la queue. Il est très actif et ne reste pas longtemps en place[18]. La femelle n'est pas très farouche mais le mâle est plus prudent avec les humains[19].
Le Miro à front rouge est territorial pendant la saison de reproduction, son territoire s'étendant de 0,25 à 1,2 ha[9]. Un couple vit et prospecte sur son territoire avant de se séparer à l'automne[9]. Le mâle défend cette zone en chantant haut et fort sur un perchoir situé à la limite de son territoire, et affronte les mâles qui pourraient y faire une incursion par un grondement dur[20]. On a vu deux mâles face à face, entre 30 cm à 1 m de distance, agitant les ailes en prenant une posture agressive tandis que la femelle couvait ses œufs[18]. On a constaté que les deux sexes réagissent à l'écoute de chants enregistrés sur bande sonore[21]. Les mâles se défendent aussi contre les incursions des Miros boodangs mâles, et inversement ils évitent d'aller chercher leur nourriture là où vit cette dernière espèce[20]. La plupart des jeunes ne peuvent pas vivre sur les territoires occupés par des oiseaux adultes et doivent trouver des terrains inoccupés. La dispersion la plus importante enregistrée à ce jour a été de 36 km, du parc national Terrick Terrick jusqu'à la forêt de Gunbower dans le nord de l'État de Victoria[22].
La saison de reproduction dure plus de cinq mois entre août et janvier et le couple élève jusqu'à trois couvées. Le mâle propose des sites de nidification possibles à la femelle en frottant son corps sur une fourche d'arbre qui lui semble appropriée tout en faisant des trilles. Il peut proposer plusieurs sites avant que la femelle ne décide du lieu où le nid sera établi, nid qu'elle construit seule[23]. Le nid est une coupe profonde faite d'herbes sèches et d'écorces. Des toiles d'araignées, des plumes et des poils sont utilisés pour assurer les liaisons ou le rembourrage et le nid est généralement placé à la fourche d'un arbre ou même dans un bouquet de gui[24]. Il peut être décoré avec des lichens pour se fondre dans l'environnement[25]. La femelle pond sur quelques jours consécutifs deux à trois œufs blancs teintés de bleu, de gris ou de marron et tachetés de gris-brun mesurant 16 mm × 13 mm[23],[26]. Seule la femelle développe une plaque incubatrice et couve, mais les deux parents nourrissent les jeunes[23]. Le mâle surveille le nid perché sur une branche voisine, plutôt qu'assis sur les œufs lorsque la femelle est en quête de nourriture. Lorsqu'ils nourrissent les jeunes, les deux parents ne restent pas longtemps sur place s'il y a des prédateurs dans le voisinage[27]. Les relations extra-conjugales sont assez fréquentes, 23 % des oisillons et 37 % des couvées ont un père biologique différent de celui qui les élève, et il existe des preuves que ce type d'accouplement est davantage susceptible de donner des mâles[28].
Comme chez tous les passereaux, les poussins sont nidicoles. Ils naissent aveugles et couverts seulement d'une mince couche de duvet. Après sept jours, ils sont capables d'étirer leurs ailes et de lisser leurs plumes, et à deux semaines, de voler[23]. Pendant au moins trois semaines après que les jeunes ont quitté le nid[23], les parents les nourrissent d'araignées et d'insectes comme des mouches et des papillons de nuit[9]. Les mâles prennent en charge l'alimentation des jeunes lorsque les femelles commencent à refaire un nid pour la couvée suivante[23]. Dans une étude de terrain près de Cooma dans le sud de la Nouvelle-Galles du Sud, on a constaté que les jeunes se dispersaient hors du territoire natal au bout de quatre à six semaines pour les couples n'ayant eu qu'une couvée dans l'an, et au bout de moins d'une semaine pour deux couples qui avaient eu deux nichées dans la saison[20]. La longue saison de reproduction et les couvées multiples sont une adaptation à un climat tempéré et au niveau élevé de prédation. Malgré cela, en moyenne, seuls deux jeunes arrivent à maturité[23].
Le Coucou des buissons (Cacomantis variolosus), le Coucou pâle (C. pallidus), le Coucou de Horsfield (Chrysococcyx basalis) et le Coucou oreillard (C. osculans) viennent pondre leurs œufs dans les nids du Miro à front rouge et sont élevés par les parents d'adoption comme s'ils étaient leurs petits[29],[30]. On a constaté toutefois que le Miro à front rouge était particulièrement agressif vis-à-vis du Coucou de Horsfield dans le parc national de Terrick Terrick et qu'aucun nid n'avait été retrouvé parasité[23].
Le Miro à front rouge est présent dans toute l'Australie à l'exception de la Tasmanie, du cap York, du Top End et de la plus grande partie du Kimberley (on en trouve quelquefois dans l'extrême sud du Kimberley). Il est présent sur l'île Rottnest ainsi que sur les îles Greenly et Pearson au large de la péninsule d'Eyre[25] mais il est introuvable sur l'île Kangourou. Bien que répandu en général, il est rare dans certains endroits, comme à l'est de la Cordillère australienne, dans les régions côtières du sud du continent et dans les parties nord de son aire de répartition (il est rare d'en rencontrer au nord du 20e parallèle sud[31]). Ses déplacements sont généralement mal connus[32], en particulier en dehors de la saison de reproduction[9]. Il est sédentaire dans une grande partie du sud de son aire de répartition, bien qu'il descende au printemps et en été dans la plaine de Nullarbor, dans la région d'Adélaïde en Australie-Méridionale et au centre du Victoria. Il passe l'hiver dans le nord de son aire de répartition[29].
Le Miro à front rouge préfère les habitats plus arides que les espèces qui lui sont apparentées et habite les zones sèches tandis que le Miro boodang occupe les forêts humides où ils peuvent coexister[25]. Il habite préférentiellement les bois et les zones arbustives plantées des végétaux des genres Acacia et Callitris où dominent des espèces telles que Acacia aneura, Acacia georginae, Acacia acuminata, Callitris endlicheri, Callitris columellaris et Callitris preissii avec des arbustes en sous-étage comme les Cassia, Dodonaea, Eremophila et Triodia[32].
Le Miro à front rouge a été décrit par Nicholas Aylward Vigors et Thomas Horsfield en 1827, d'après un individu collecté dans le nord du golfe Spencer dans ce qui est aujourd'hui l'Australie-Méridionale. Ils l'appellent Muscicapa goodenovii[33] et le placent parmi les Muscicapidae[34]. L'épithète spécifique goodenovii honore le révérend Samuel Goodenough, évêque de Carlisle et premier trésorier de la Société linnéenne de Londres[35].
Le Miro à front rouge est ensuite transféré dans le genre Petroica ; ce nom générique est dérivé des mots de l'ancien grec pétro, « rocher » et oikos, « maison » en raison de l'habitude qu'ont ces oiseaux de se tenir sur les rochers[36]. Dans le genre, il est l'une des cinq espèces à poitrine rouge ou rose connus en anglais sous le nom de Red Robins par opposition aux Yellow Robins du genre Eopsaltria. Ces oiseaux australiens ont été également classés pendant un certain temps dans la famille des Pachycephalidae, avant d'être placés dans leur propre famille, les Petroicidae[37]. Les études de Sibley et Ahlquist d'hybridation de l'ADN les ont placés dans l'infra-ordre des Corvida comprenant de nombreux passereaux tropicaux et australiens comme les Pardalotidae, les Maluridae et les Meliphagidae ainsi que les Corvidae[38]. Toutefois, des études de recherche moléculaire (qui font consensus) les placent comme une ramification très précoce des Passerida[39].
Il n'y aucune sous-espèce reconnue et la seule variation géographique enregistrée dans le plumage est une tendance pour les femelles vivant dans les régions les plus arides à avoir un plumage plus pâle[2]. L'étude de l'ADN nucléaire et mitochondiral des membres australiens du genre Petroica suggère que le plus proche parent du Miro à front rouge au sein de ce genre est le Miro boodang[40].
L'aire de répartition de cet oiseau étant extrêmement vaste et ses effectifs jugés suffisamment stables, l'espèce est considérée par l'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN) comme de préoccupation mineure (LC)[41],[1]. Cependant l'espèce a mal supporté les changements de son lieu de vie causés par l'homme. Autrefois commun dans la plaine de Cumberland dans la banlieue ouest de Sydney, elle y a maintenant presque complètement disparu[42]. Le Miro à front rouge a également disparu des environs de Rockhampton dans le Queensland et a diminué sur l'île Rottnest et dans la région de la Wheatbelt en Australie-Occidentale[32]. Des études de terrain menées dans de petits îlots de végétation restants indiquent une diminution de sa population[32].
Le chat haret est connu pour le chasser, alors que plusieurs espèces d'oiseaux dont le Corbeau d'Australie (Corvus coronoides), le Pitohui gris (Colluricincla harmonica), le Cassican à collier (Cracticus torquatus) et le Pomatostome bridé (Pomatostomus superciliosus) s'attaquent aux nids pour y prendre des jeunes[30]. Le cas d'un Méliphage à tête brune (Melithreptus brevirostris) se nourrissant d'un œuf a également été rapporté[43]. La prédation est la principale cause d'échec des couvées[23].
« Musc. nigra ; abdomine, strigâ longitudinali alarum, rectricumque duarum lateralium marginibus albis ; fronte, pectoreque vividè coccineis. (p. 245) »
Petroica goodenovii
Le Miro à front rouge (Petroica goodenovii) est une espèce d'oiseaux de la famille des Petroicidae. Cette espèce est endémique d'Australie. On la trouve dans les régions sèches de la plus grande partie du continent australien où elle habite les zones arbustives et les bois clairsemés. Comme beaucoup d'oiseaux vivement colorés de la famille des Petroicidae, il présente un dimorphisme sexuel. Il mesure de 10 à 12 cm de longueur, a un petit bec mince et noir, les yeux et les pattes bruns. Le mâle a le dessus de la tête et la poitrine rouge, le dessus du corps noir et la queue noire avec l'extrémité blanche. Le ventre et les épaules sont blancs. La femelle est gris-brun. Cette espèce utilise nombre de chants variés et les mâles chantent généralement pour annoncer l'arrivée sur leur territoire et attirer les femelles. Les oiseaux se rencontrent par couples ou en petits groupes, mais le comportement social a été peu étudié.
Sa position et celle des espèces australiennes apparentées sur l'arbre de la famille des passereaux n'est pas claire ; les Petroicidae ne sont pas étroitement apparentés aux Muscicapidae européens et américains, mais semblent émaner d'un groupe primitif de Passeri. Cet oiseau se nourrit essentiellement au sol d'insectes et d'araignées. Bien qu'ayant une vaste aire de répartition, il est rare dans la majeure partie de son territoire et a reculé dans certaines régions à l'activité humaine importante.
La petroica fronterossa (Petroica goodenovii (Vigors e Horsfield, 1827)) è un uccello della famiglia dei Petroicidi originario dell'Australia centrale[2].
La petroica fronterossa è stata descritta da Nicholas Aylward Vigors e Thomas Horsfield nel 1827, a partire da un esemplare catturato nella parte settentrionale del golfo di Spencer, nell'Australia Meridionale. Inizialmente venne battezzata Muscicapa goodenovii[3] e classificata nella famiglia dei pigliamosche del Vecchio Mondo, i Muscicapidi[4]. L'epiteto specifico goodenovii commemora il reverendo Samuel Goodenough (1743–1827), vescovo di Carlisle e primo tesoriere della Linnean Society[5].
In seguito la petroica fronterossa è stata trasferita nel genere Petroica; tale nome generico deriva dal greco antico petros («roccia») e oikos («casa»), e si riferisce all'abitudine di questo uccello di appollaiarsi sulle rocce[6]. Questa è una delle cinque specie dal petto di colore rosso o rosa note col nome comune di Red Robins («pettirossi rossi») per distinguerle dagli Yellow Robins («pettirossi gialli») del genere Eopsaltria. Sebbene non sia strettamente imparentata né con il pettirosso americano né con il pettirosso europeo, deve il nome inglese di Red-capped Robin («pettirosso caporosso») alla sua somiglianza con quest'ultimo[4]. Per un certo tempo i pettirossi australasiatici sono stati classificati anche nella famiglia degli zufolatori, i Pachicefalidi, prima di essere posti nell'apposita famiglia dei Petroicidi, o Eopsaltridi[7]. Gli studi sull'ibridazione del DNA condotti da Charles Sibley e Jon Ahlquist spinsero gli studiosi a classificare questo gruppo nel parvordine dei Corvida, che comprende molti Passeriformi tropicali e australiani, tra i quali i Pardalotidi, i Maluridi e i Melifagidi, oltre, ovviamente, ai Corvidi[8]. Tuttavia, grazie a ricerche molecolari più recenti, è stato scoperto che i Petroicidi appartengono invece a uno dei rami più antichi dell'altro parvordine degli Oscini, i Passerida (o uccelli canori «avanzati»)[9].
Non ne vengono riconosciute sottospecie, e l'unica variazione geografica registrata è una certa tendenza delle femmine presenti nelle regioni più aride ad avere un piumaggio più chiaro[10]. Le analisi del DNA nucleare e mitocondriale delle specie australiane del genere Petroica hanno scoperto una stretta parentela tra la petroica fronterossa e la petroica scarlatta[11].
Sebbene sia nota scientificamente come Red-capped Robin («pettirosso caporosso»), la specie è nota nei luoghi d'origine anche come Redhead[12] («testarossa»), Redcap («caporosso»), Robin Red-breast («pettirosso pettorosso») o Red-throated Robin[13] («pettirosso golarossa»). Presso gli aborigeni del Kimberley è nota come Kuburi[14].
La petroica fronterossa è la specie più piccola del genere Petroica: misura 10,5-12,5 cm di lunghezza, ha un'apertura alare di 15-19,5 cm e pesa circa 7-9 g. Maschi e femmine hanno dimensioni simili. Ha zampe più lunghe degli altri rappresentanti del suo genere. Il maschio si caratterizza per le macchie scarlatte sulla sommità del capo e sul petto. Le regioni superiori sono di colore nero lucente, con barre alari bianche, e la coda è nera, con l'estremità bianca. Le regioni inferiori e le spalle sono bianche. Tutti i colori sono ben delineati tra loro[13]. La femmina ha una colorazione uniforme grigio-bruna sulle regioni superiori, con la sommità del capo rossastra, e le regioni inferiori più chiare, con ali marroni e macchie di un camoscio più chiaro su di esse. Alcune femmine hanno il petto di colore rossastro. Entrambi i sessi hanno un piccolo becco nero[15] e occhi e zampe di colore marrone scuro. Inizialmente gli esemplari immaturi somigliano alla femmina[12]; è solo dopo la seconda muta, verso il compimento del primo anno di età o poco dopo, che i maschi si rivestono del caratteristico piumaggio degli adulti[16]. La petroica fronterossa effettua la muta una volta all'anno, dopo la stagione della nidificazione, che va da dicembre ad aprile[17].
La colorazione rossa del piumaggio della petroica fronterossa si deve a due pigmenti cheto-carotenoidi, la cantaxantina e l'adonirubina[18]. Questo uccello non è in grado di sintetizzare da sé questi composti, quindi è necessario che li assuma attraverso il cibo. I carotenoidi sono difficili da metabolizzare e vengono impiegati prevalentemente nelle funzioni immunitarie, quindi solo agli uccelli in buone condizioni di salute ne rimangono abbastanza da poter utilizzare nella colorazione del piumaggio. Ciò fa delle piume rosse un ottimo indicatore di salute per le potenziali partner[19]. Nel corso di uno studio sul campo effettuato nel 2001 nel Parco Nazionale di Terrick, nel Victoria, è stato visto che i maschi con maggior successo riproduttivo e in buona salute, dopo la muta dell'anno successivo, sviluppano un piumaggio ancora più brillante. Tuttavia, è più probabile che il successo riproduttivo nella nuova stagione sia da imputare all'età del maschio e alle condizioni ambientali[18]. I maschi possono riprodursi a partire dal primo anno di età, quando non hanno ancora sviluppato il piumaggio da adulti[20], ma a questa età il loro successo riproduttivo è minore[18]. Il record di longevità spetta a un esemplare inanellato a Beverley (Australia Occidentale) nel 1990, che raggiunse i 5 anni e 7 mesi[21].
È stata registrata una certa gamma di richiami, descritti come «scampanellii» e «chiacchiericci». Questi sono simili in tutti gli esemplari del continente australiano, ma distinti da quelli presenti sull'isola di Rottnest; su quest'ultima, infatti, gli uccelli emettono solo raramente canti in successione[22].
Questa specie può essere confusa con due suoi stretti parenti, la petroica di fiamma (P. phoenicea) e la petroica scarlatta (P. boodang), ma si distingue da essi per le minori dimensioni e, nel caso dei maschi, per la sommità del capo rossa (bianca nelle altre due specie); inoltre, i maschi della petroica di fiamma hanno le regioni superiori di colore grigio scuro, non nero[23]. Le femmine e gli esemplari immaturi sono più difficili da distinguere, ma si possono riconoscere per la colorazione rossastra della sommità del capo e per le regioni inferiori di un bianco più nitido[23].
La petroica fronterossa è diffusa in tutta l'Australia, tranne che in Tasmania, nella penisola di Capo York, nel Top End e in gran parte del Kimberley (dove viene avvistata ogni tanto nelle zone più meridionali). Al di fuori del continente, sue popolazioni sono presenti sull'isola di Rottnest, così come su quelle di Greenly e Pearson, al largo della penisola di Eyre[24], ma non sull'isola dei Canguri. Sebbene ampiamente diffusa, in molte aree è piuttosto rara, come a est della Grande Catena Divisoria, nelle regioni costiere meridionali del continente e nelle regioni settentrionali dell'areale - solo raramente si spinge oltre il 20° S[25]. I suoi spostamenti sono in genere poco conosciuti[26], in particolare quelli al di fuori della stagione della nidificazione[20]. In gran parte delle regioni meridionali dell'areale la petroica fronterossa è sedentaria, sebbene nella pianura di Nullarbor e nella regione di Adelaide, nell'Australia Meridionale, e nel Victoria centrale sia una visitatrice primaverile ed estiva. È una visitatrice invernale, invece, nelle zone settentrionali dell'areale[27].
La petroica fronterossa predilige ambienti più aridi dei suoi parenti, e nelle zone dove coabita con la petroica scarlatta vive nelle aree più asciutte, mentre quest'ultima occupa le foreste più umide[24]. Gli habitat prediletti della petroica fronterossa sono le aree arbustive o boschive miste di Acacia e Callitris, dominate da specie come A. aneura, A. georginae, A. acuminata, Callitris endlicheri, C. columellaris e C. preissii, con sottobosco di Cassia, Dodonaea, Eremophila e Triodia[26].
La petroica fronterossa si incontra generalmente da sola o in coppie[15], sebbene in autunno e inverno si possano vedere anche gruppi costituiti perfino da otto esemplari - una coppia riproduttrice con i piccoli[20]. La specie può unirsi anche a stormi misti composti da altri piccoli Passeriformi insettivori, come la coda a ventaglio ballerina (Rhipidura leucophrys), l'uccello facciabianca del sud (Aphelocephala leucopsis), lo zufolatore ventrerossiccio (Pachycephala rufiventris) e l'averla-rondine faccianera (Artamus cinereus) nel Queensland[28], e il becco a spina codacastana (Acanthiza uropygialis), il becco a spina dal groppone nocciola (A. reguloides) o il becco a spina dell'interno (A. apicalis) nell'Australia Occidentale[29].
La petroica fronterossa generalmente sta appollaiata su rami prominenti a poca distanza dal suolo, spesso sbattendo le ali e la coda. È molto attiva e non riesce a rimanere ferma a lungo nello stesso posto[30]. È stato riportato che la femmina sia facilmente addomesticabile, mentre il maschio è più guardingo nei confronti dell'uomo[31].
Durante la stagione riproduttiva la petroica fronterossa ha un comportamento territoriale: ciascuna coppia occupa un'area di 0,25-1,2 ha[20], nella quale vive e va in cerca di cibo, prima di disperdersi in autunno[20]. Il maschio proclama il proprio dominio sul territorio cantando rumorosamente da un posatoio posto ai suoi confini, e rimproverando a suon di duri cinguettii gli altri maschi che vi effettuano un'incursione[32]. Sono stati visti due maschi posti l'uno di fronte all'altro, a 30–100 cm di distanza, sbattere le ali e assumere posture aggressive mentre una femmina, a poca distanza, stava covando le uova[30]. Entrambi i sessi reagiscono alla registrazione del canto dei propri conspecifici[33]. Il maschio difende il territorio anche dalle incursioni dei maschi di petroica scarlatta, e al contrario evita di spingersi in cerca di cibo nei territori di questi ultimi[32]. La maggior parte dei giovani esemplari di petroica fronterossa non riesce a vivere nei territori occupati da uccelli adulti e deve di conseguenza spostarsi in territori liberi; lo spostamento di questo genere più lungo mai registrato è stato quello di un esemplare che dal Parco Nazionale di Terrick ha raggiunto la Foresta Statale di Gunbower, nel Victoria settentrionale, distante 36 km, attraversando zone di terreno agricolo[34].
La dieta della petroica fronterossa è costituita da insetti e altri piccoli Artropodi[12]. Il 96% delle feci analizzate nel corso di uno studio effettuato nei pressi di Kambalda, nell'Australia Occidentale, conteneva resti di Coleotteri, mentre il rimanente era costituito da formiche[35]. Tra le altre prede registrate ricordiamo ragni e insetti, come cavallette, compresa la locusta australiana (Chortoicetes terminifera), adulti e larve di farfalle e falene, tra le quali falene Geometridi, libellule e damigelle, mantidi, formicaleoni, Emitteri, come quelli appartenenti alla famiglia dei Ligeidi e le cimici, vari tipi di Coleotteri, forbicine, e Ditteri, come mosconi e tafani[20][36].
La petroica fronterossa cattura la maggior parte delle prede al suolo, sebbene talvolta le catturi anche in volo. Meno di frequente, spigola (cioè becchetta le prede tra le foglie) tra la vegetazione di basso fusto, quasi sempre a meno di 3 m dal suolo[37]. Le prede vengono divorate quasi sempre sul terreno, ma a volte gli insetti volanti vengono inghiottiti in volo[37]. Talvolta un ramo basso può essere utilizzato come punto di osservazione per la caccia[37].
La stagione della nidificazione dura cinque mesi, da agosto a gennaio, e ciascuna coppia può allevare fino a tre covate. Il maschio propone alla femmina un sito ottimale per la costruzione del nido strofinandosi alla biforcazione di un ramo mentre cinguetta in continuazione. Può indicare vari siti prima che la femmina prenda la sua decisione; a questo punto essa costruisce il nido da sola[38]. Il nido è costituito da una profonda struttura a coppa fatta di morbidi fili d'erba secca e corteccia, foderata e tenuta insieme da tela di ragno, piume e peli, e posta generalmente alla biforcazione di un ramo o tra i rami di vischio[39]. Può essere decorato con licheni, sì da camuffarsi alla perfezione con l'ambiente circostante[24]. La covata è composta da due o tre uova di colore bianco sporco, deposte a giorni consecutivi. Esse, di 16×13 mm, hanno una tinta bluastra, grigiastra o marroncina e sono picchiettate da macchioline scure grigio-brune[38][40]. La placca incubatrice si sviluppa solo nella femmina, l'unica a occuparsi della cova, sebbene i piccoli vengano nutriti da ambo i genitori[38]. Quando la femmina va in cerca di cibo, il maschio monta la guardia al nido appollaiato su un ramo vicino, ma se un predatore è nelle vicinanze entrambi i genitori fuggono via rapidamente[41]. Accoppiamenti e fecondazioni extraconiugali sono abbastanza comuni, tanto che il 23% dei piccoli e il 37% delle covate hanno un padre diverso da quello da cui vengono allevati; alcune prove sembrerebbero indicare che dagli accoppiamenti extraconiugali nasca una percentuale maggiore di maschi[42].
I nidiacei sono inetti, come quelli di tutti i Passeriformi; nascono ciechi e ricoperti unicamente da un sottile strato di piumino. A partire dal settimo giorno iniziano a sbattere le ali e a lisciarsi le piume, e a due settimane sono già in grado di volare[38]. I genitori nutrono i piccoli per almeno tre settimane dopo che questi hanno lasciato il nido[38], e sono stati visti imbeccare i pulcini con ragni e insetti come mosche e falene[20]. Quando la femmina inizia a riassettare il nido per la covata successiva è il maschio a occuparsi dell'alimentazione dei piccoli[38]. Durante uno studio sul campo nei pressi di Cooma, nel Nuovo Galles del Sud meridionale, i giovani sono stati visti allontanarsi dal territorio natio all'età di quattro-sei settimane nel caso i genitori avessero allevato una sola nidiata, e addirittura all'età di una settimana circa nel caso i genitori avessero allevato due nidiate a stagione[32]. La lunga stagione riproduttiva e le nidiate multiple sono una conseguenza del clima mite e degli elevati livelli di predazione. Ciononostante, in media solo due piccoli per coppia raggiungono un anno di età[38].
I nidi di petroica fronterossa vengono parassitati da cuculi di macchia (Cacomantis variolosus), cuculi pallidi (C. pallidus), cuculi bronzati di Horsfield (Chrysococcyx basalis) e cuculi orecchie nere (C. osculans); le femmine di cuculo depongono le proprie uova nei nidi delle petroiche, che in seguito verranno accuditi da queste ultime come se fossero loro[27][43]. Nel corso di uno studio nel Parco Nazionale di Terrick Terrick le petroiche fronterossa si sono dimostrate particolarmente aggressive nei confronti dei cuculi bronzati di Horsfield, e nessun nido è risultato parassitato[38].
In genere la specie si è adattata male ai cambiamenti apportati dall'uomo all'ambiente in cui vive. Un tempo era comune nella pianura di Cumberland, alla periferia occidentale di Sydney, ma oggi è quasi scomparsa del tutto dall'intero bacino di Sydney[44]. È scomparsa anche dalla zona di Rockhampton, nel Queensland, e il suo numero è in diminuzione sull'isola di Rottnest e nella regione di Wheatbelt, nell'Australia Occidentale[26]. Gli studi effettuati nelle piccole chiazze di vegetazione rimasta in queste ultime zone indicano un tasso di sopravvivenza ridotto rispetto ad altre aree[26].
Tra i predatori della petroica fronterossa vi sono gatti inselvatichiti e alcune specie di uccelli, come il corvo australiano (Corvus coronoides), il tordo-averla grigio (Colluricincla harmonica), l'uccello beccaio dal collare (Cracticus torquatus) e il garrulo dai sopraccigli bianchi (Pomatostomus superciliosus), che razziano i nidi e catturano i giovani[43]. In un caso documentato è stato visto un mangiamiele capobruno (Melithreptus brevirostris) mangiare un uovo di questo animale[45]. La predazione è la causa più comune del basso tasso di successo riproduttivo[38].
La petroica fronterossa (Petroica goodenovii (Vigors e Horsfield, 1827)) è un uccello della famiglia dei Petroicidi originario dell'Australia centrale.
De roodkapvliegenvanger (Petroica goodenovii) is een vogel uit de familie van de Australische vliegenvangers (Petroicidae).
De vogel komt voor in het zuiden van Australië.
De roodkapvliegenvanger is 10.5 tot 12.5 cm lang, heeft een spanwijdte van 15 tot 19.5 cm en een gewicht van ongeveer 7-9 gram. Hij is de kleinste van het geslacht Petroica. Het mannetje heeft een scharlakenrode kap en borst. Het rode verenkleed is onder andere te danken aan de kleurstof Canthaxantine.
Mannetje
Vrouwtje
De roodkapvliegenvanger (Petroica goodenovii) is een vogel uit de familie van de Australische vliegenvangers (Petroicidae).
O Pintarroxo-de-capa-vermelha (Petroica goodenovii) é uma pequena ave passariforme nativa da Australia. Encontra-se em regiões mais secas ao longo da maior parte do continente, habita em terra mestiça e madeireira aberta. Tal como muitos pintarroxos de cores claras, da família Petroicidae, é sexualmente dismorfico. Medindo entre 10.5–12.5 cm (4–5 in) em comprimento, o Pintarroxo tem uma pequena cauda preta e olhos e patas castanho-escuros. O macho tem uma distinta capa vermelha e peito vermelho, partes de cima preta. As partes baixas e ombros são brancos. A fêmea é de um castanho-cinzento. Esta espécie usa uma variedade de canções, e os machos geralmente cantam para defender territórios e atrair as fêmeas. Os pássaros encontram-se em pares ou em pequenos grupos, mas o seu comportamento social tem sido pouco estudado.
A posição do Pintarroxo de capa vermelha não é clara; ele e os seus parentes não estão relacionados com os Pintarroxos da América e da Europa mas parecem ser descendentes dos canários infraordem Passerida. O Pintarroxo de capa vermelha é predominantemente um pássaro que se alimenta no chão e a sua presa consiste em insetos e aranhas. Embora muito espalhado, é comum em muitas gamas e tem diminuído em algumas áreas da atividade humana.
O Pintarroxo-de-capa-vermelha (Petroica goodenovii) é uma pequena ave passariforme nativa da Australia. Encontra-se em regiões mais secas ao longo da maior parte do continente, habita em terra mestiça e madeireira aberta. Tal como muitos pintarroxos de cores claras, da família Petroicidae, é sexualmente dismorfico. Medindo entre 10.5–12.5 cm (4–5 in) em comprimento, o Pintarroxo tem uma pequena cauda preta e olhos e patas castanho-escuros. O macho tem uma distinta capa vermelha e peito vermelho, partes de cima preta. As partes baixas e ombros são brancos. A fêmea é de um castanho-cinzento. Esta espécie usa uma variedade de canções, e os machos geralmente cantam para defender territórios e atrair as fêmeas. Os pássaros encontram-se em pares ou em pequenos grupos, mas o seu comportamento social tem sido pouco estudado.
A posição do Pintarroxo de capa vermelha não é clara; ele e os seus parentes não estão relacionados com os Pintarroxos da América e da Europa mas parecem ser descendentes dos canários infraordem Passerida. O Pintarroxo de capa vermelha é predominantemente um pássaro que se alimenta no chão e a sua presa consiste em insetos e aranhas. Embora muito espalhado, é comum em muitas gamas e tem diminuído em algumas áreas da atividade humana.
Rödpannad sydhake[2] (Petroica goodenovii) är en fågel i familjen sydhakar inom ordningen tättingar.[3] Rödpannad sydhake förekommer från det inre av södra Australien till södra och västra kusten.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Rödpannad sydhake är en liten tätting som hör hemma i Australien. Den påträffas i torrare områden över stora delar av kontinenten. Den lever i busklandskap och öppen skogsterräng. Liksom hos många andra intensivt färgade fåglar i familjen Australhakar är hanen och honan mycket olika. Den är 10,5 till 12,5 centimeter lång, har en kort och smal svart näbb och mörkbruna ögon och ben. Hanen har en distinkt röda panna och bröst, svart överdel och svart stjärt som är vit allra längst ut. Underdelen och skuldrorna är vita. Hona är oansenligt grå-brun. Denna art använder en varierande fågelsång och hanarna sjunger vanligtvis för att markera sitt revir och attrahera honor. Fåglarna påträffas i par eller i små grupper, men deras sociala beteende har studerats endast i mycket liten omfattning.
Den rödpannade sydhaken söker övervägande sin föda på marken, där den hittar insekter och spindlar. Även om dess utbredningsområde är stort är den ovanlig i stora delar av detta område och har försvunnit från en del områden på grund av människans aktiviteter.
Wikimedia Commons har media som rör rödpannad sydhake.
Wikispecies har information om Petroica goodenovii.
Rödpannad sydhake (Petroica goodenovii) är en fågel i familjen sydhakar inom ordningen tättingar. Rödpannad sydhake förekommer från det inre av södra Australien till södra och västra kusten. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Rödpannad sydhake är en liten tätting som hör hemma i Australien. Den påträffas i torrare områden över stora delar av kontinenten. Den lever i busklandskap och öppen skogsterräng. Liksom hos många andra intensivt färgade fåglar i familjen Australhakar är hanen och honan mycket olika. Den är 10,5 till 12,5 centimeter lång, har en kort och smal svart näbb och mörkbruna ögon och ben. Hanen har en distinkt röda panna och bröst, svart överdel och svart stjärt som är vit allra längst ut. Underdelen och skuldrorna är vita. Hona är oansenligt grå-brun. Denna art använder en varierande fågelsång och hanarna sjunger vanligtvis för att markera sitt revir och attrahera honor. Fåglarna påträffas i par eller i små grupper, men deras sociala beteende har studerats endast i mycket liten omfattning.
Den rödpannade sydhaken söker övervägande sin föda på marken, där den hittar insekter och spindlar. Även om dess utbredningsområde är stort är den ovanlig i stora delar av detta område och har försvunnit från en del områden på grund av människans aktiviteter.
Petroica goodenovii là một loài chim trong họ Petroicidae.[2] Đây là loài bản địa Australia, loài chim này được tìm thấy ở những vùng khô hạn hơn phần lớn lục địa, chúng sinh sống trong vùng cây bụi và cây gỗ và rừng thưa. Giống như nhiều loài có bộ lông rực rỡ màu sắc trong họ Petroicidae, không có sự khác biệt rõ nét về bộ lông giữa chim trống và chim mái. Với chiều dài 10,5-12,5 cm, loài chim này có mỏ đen nhỏ và đôi mắt nâu tối. Chim trống có chóp lông màu đỏ đặc biệt và lông ức màu đỏ, phần trên lưng màu đen, và một con đuôi đen với đầu trắng. Phần dưới và vai có màu trắng. Chim mái có bộ lông màu nâu xám không phân biệt. Loài này sử dụng nhiều tiếng hót khác nhau, và chim trống thường hát để quảng cáo các vùng lãnh thổ và thu hút chim mái. Các loài chim gặp phải theo cặp hoặc nhóm nhỏ, nhưng hành vi xã hội ít được nghiên cứu.
Đây là loài chủ yếu săn mồi trên mặt đất và con mồi của nó bao gồm côn trùng và nhện. Mặc dù phổ biến rộng rãi, nó thường gặp ở hầu hết phạm vi của nó và đã rút đi ở một số khu vực từ hoạt động của con người.
Petroica goodenovii là một loài chim trong họ Petroicidae. Đây là loài bản địa Australia, loài chim này được tìm thấy ở những vùng khô hạn hơn phần lớn lục địa, chúng sinh sống trong vùng cây bụi và cây gỗ và rừng thưa. Giống như nhiều loài có bộ lông rực rỡ màu sắc trong họ Petroicidae, không có sự khác biệt rõ nét về bộ lông giữa chim trống và chim mái. Với chiều dài 10,5-12,5 cm, loài chim này có mỏ đen nhỏ và đôi mắt nâu tối. Chim trống có chóp lông màu đỏ đặc biệt và lông ức màu đỏ, phần trên lưng màu đen, và một con đuôi đen với đầu trắng. Phần dưới và vai có màu trắng. Chim mái có bộ lông màu nâu xám không phân biệt. Loài này sử dụng nhiều tiếng hót khác nhau, và chim trống thường hát để quảng cáo các vùng lãnh thổ và thu hút chim mái. Các loài chim gặp phải theo cặp hoặc nhóm nhỏ, nhưng hành vi xã hội ít được nghiên cứu.
Đây là loài chủ yếu săn mồi trên mặt đất và con mồi của nó bao gồm côn trùng và nhện. Mặc dù phổ biến rộng rãi, nó thường gặp ở hầu hết phạm vi của nó và đã rút đi ở một số khu vực từ hoạt động của con người.
红头鸲鹟（Petroica goodenovii）是原产于澳大利亚的一种雀形目鸟类。在澳洲大陆的干旱地区都有发现，自然栖居地是灌丛带和开放丛地。像鸲鹟科许多色彩明亮的鸟一样，它是两性异形的。这种鸟体长10.5–12.5厘米，喙小而薄、黑色，眼和腿为深棕色。雄性有特别的红色肉冠和红色胸部、黑色上身、黑色的带白色尖端的尾巴。雌性为通体灰褐色。这种鸟会唱不同的歌，雄性一般用唱歌来表示领土和吸引异性。它们一般成对获以小组出线，但人们对其社会行为的研究还不充分。
红头鸲鹟主要吃零碎食物，它的猎物包括昆虫和蜘蛛。虽然分布广泛，但在部分地区由于人类活动已发生数量下降。
红头鸲鹟（Petroica goodenovii）是原产于澳大利亚的一种雀形目鸟类。在澳洲大陆的干旱地区都有发现，自然栖居地是灌丛带和开放丛地。像鸲鹟科许多色彩明亮的鸟一样，它是两性异形的。这种鸟体长10.5–12.5厘米，喙小而薄、黑色，眼和腿为深棕色。雄性有特别的红色肉冠和红色胸部、黑色上身、黑色的带白色尖端的尾巴。雌性为通体灰褐色。这种鸟会唱不同的歌，雄性一般用唱歌来表示领土和吸引异性。它们一般成对获以小组出线，但人们对其社会行为的研究还不充分。
_female_(14349280206).jpg)
.jpg)
