nomes no trilho de navegação
Cracticus a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1816 gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
Seizh spesad golvaneged a ya d'ober ar genad :
O c'havout a reer holl en Aostralazia.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Cracticus a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1816 gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
Cracticus és un gènere d'ocells de la família dels cractícids (Cracticidae) nadius d'Australàsia.
Segons la Classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.6, 2010) aquest gènere està format per 6 espècies:
Cracticus és un gènere d'ocells de la família dels cractícids (Cracticidae) nadius d'Australàsia.
Die Krähenwürger (Cracticus) sind eine Gattung aus der Familie der Schwalbenstarverwandten (Artamidae) in der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes).
Die in Australien beheimateten Singvögel sind zwischen 30 cm und 40 cm lang. Einige Arten sind schwarz-weiß gefiedert, andere beinahe vollständig schwarz mit einigen grauen Federn. Sie besitzen einen langen geraden Schnabel mit einem markanten Haken am Ende, den sie zum Aufspießen von Beute verwenden. Ihr Gesang ist komplex und wird in hoher Tonlage vorgetragen, um die Reviere ihrer Gruppe das ganze Jahr über zu verteidigen. Im Gegensatz zu Vögeln des außertropischen Eurasiens und der amerikanischen Kontinente sind beide Geschlechter aktive Sänger.[1]
Krähenwürger sind überwiegend Insektenfresser, verzehren aber auch kleine Eidechsen und andere Wirbeltiere. Die gefangenen Beutetiere spießen sie auf Dornen oder klemmen sie zwischen Astgabeln oder in Felsspalten ein. Dadurch werden die Beutetiere zum einen fixiert, während sie gegessen werden. Zum anderen werden so Vorräte zum späteren Verzehr angelegt, mit denen außerdem Geschlechtspartner angelockt werden.
Ihre Rolle im Ökosystem entspricht der der Würger (Laniidae) in Europa und Afrika, die auf ähnliche Weise Nahrungsvorräte anlegen. Sie sind jedoch nur entfernt miteinander verwandt. Die Lebensräume der Krähenwürger sind vielfältig und reichen von tropischem Regenwald bis zur trockenen Buschsteppe. Wie viele ähnliche Arten haben sie sich gut an die Urbanisierung angepasst und sind in begrünten Vorstädten in ganz Australien zu finden. Sie sind gut anpassungsfähig, leicht zutraulich und nehmen angebotenes Futter gerne an.
Ein Gelege umfasst zwei bis fünf Eier.[2] Arten, die im offenen Land leben, haben tendenziell größere Gelege. Mit Ausnahme von Papuakrähenstar (und Mangrovekrähenstar), die im Regenwald beheimatet sind,[3] brüten die Krähenwürger in Kolonien und unterstützen sich gegenseitig bei der Aufzucht.[4] Die Nester aus Zweigen werden in den oberen Astgabeln von Bäumen gebaut. Die Jungvögel bleiben bei ihrer Mutter, bis sie nahezu ausgewachsen sind. Sie neigen dazu, ihr beständig zu folgen und unaufhörlich zu piepen während diese für sie nach Nahrung sucht.
Die Gattung Cracticus wurde 1816 von dem französischen Vogelkundler Louis Pierre Vieillot mit der Typusart Papuakrähenstar (Cracticus cassicus) eingeführt.[5][6] Der Name stammt von dem altgriechischen κρακτικός kraktikos, deutsch ‚laut, lärmend‘.[7]
Die Krähenwürger gehören der Familie der Schwalbenstarverwandten (Artamidae) an und bilden zusammen mit den drei Arten der Gattung Strepera, den zwei Arten der Gattung Peltops sowie dem Mangrovekrähenstar (Melloria quoyi) und dem Flötenkrähenstar (Gymnorhina tibicen) die Unterfamilie der Würgerkrähen (Cracticinae).
Der Mangrovekrähenstar (Melloria quoyi) wird manchmal als Mitglied der Gattung Cracticus angesehen (Cracticus quoyi).[8] Von diesem abgesehen besteht die Gattung aus folgenden sechs Arten:[9]
Die Krähenwürger (Cracticus) sind eine Gattung aus der Familie der Schwalbenstarverwandten (Artamidae) in der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes).
ငှက်ဘီလူးသည် ငှက်တဇပ်နှင့်အတူ 'လန်နီးဒေး'မျိုးရင်းတွင် ပါသည်။ သတ္တဗေဒ(ပါဏဗေဒ) အမည်မှာ 'လန်နိယပ် ကိုလျူရီ အိုအီဒီးကို လျူရီအိုအီဒီး' ဖြစ်သည်။ အလျား ၉ လက်မ ရှိသည်။ ပျံသန်းသည့်အခါ တို၍ဝိုင်းနေသော အတောင်ပေါ်ရှိ အဖြူကွက်နှင့် အဖျားတွင် ဖြူလျက်ရှိသော အမြီးရှည်ကို အဝေးကပင် ထင်ရှားစွာ မြင်နိုင်သည်။ အသံမာသည်။ ငှက်ဘီလူးဟူသော အမည်နှင့်လိုက်အောင် ငှက်ငယ်များ၊ လိပ်ပြာ၊ ချေထိုးပိုး စသည်တို့ကို ဖမ်းဆီးသတ်ဖြတ်ကာ အစာအဖြစ် သိုလှောင်ထားတတ်သည်။ ကွင်းပြင်၊ ချုံဖုတ်၊ တောစပ်၊ စိုက်ခင်းများအနီးအနားတို့တွင် ကျက်စားလေ့ရှိသည်။ ဧပြီလမှ ဇွန်လအထိ အချိန်မှာ ငှက်ဘီလူးများ သားပေါက်ချိန် ဖြစ်သည်။ အသိုက်ကို သစ်ပင်ထက်တွင် သစ်ရွက်၊ မြက်၊ ရေညှိ၊ အမွေးအတောင်များဖြင့် ပြုလုပ်တတ်သည်။ အသိုက် သည် တချို့ကြီး၊ တချို့ငယ်သည်။ တစ်မြုံလျှင် ၃ ဥမှ ၆ ဥအထိ ရှိသည်။ ဥ၌ အရောင်အမျိုးမျိုး ရှိသည်။ ငှက်ဘီလူးကို မြန်မာနိုင်ငံ၊ အာသံ၊ အာနမ်နှင့် ထိုင်းနိုင်ငံတို့တွင် တွေ့ရသည်။ ထိုငှက်များသည် ဆောင်းရာသီမှသာ တွေ့ရသော ဒေသပြောင်းရွှေ့နေတတ်သည့် ငှက်များဖြစ်သည်။[၁]
ငှက်ဘီလူးသည် ငှက်တဇပ်နှင့်အတူ 'လန်နီးဒေး'မျိုးရင်းတွင် ပါသည်။ သတ္တဗေဒ(ပါဏဗေဒ) အမည်မှာ 'လန်နိယပ် ကိုလျူရီ အိုအီဒီးကို လျူရီအိုအီဒီး' ဖြစ်သည်။ အလျား ၉ လက်မ ရှိသည်။ ပျံသန်းသည့်အခါ တို၍ဝိုင်းနေသော အတောင်ပေါ်ရှိ အဖြူကွက်နှင့် အဖျားတွင် ဖြူလျက်ရှိသော အမြီးရှည်ကို အဝေးကပင် ထင်ရှားစွာ မြင်နိုင်သည်။ အသံမာသည်။ ငှက်ဘီလူးဟူသော အမည်နှင့်လိုက်အောင် ငှက်ငယ်များ၊ လိပ်ပြာ၊ ချေထိုးပိုး စသည်တို့ကို ဖမ်းဆီးသတ်ဖြတ်ကာ အစာအဖြစ် သိုလှောင်ထားတတ်သည်။ ကွင်းပြင်၊ ချုံဖုတ်၊ တောစပ်၊ စိုက်ခင်းများအနီးအနားတို့တွင် ကျက်စားလေ့ရှိသည်။ ဧပြီလမှ ဇွန်လအထိ အချိန်မှာ ငှက်ဘီလူးများ သားပေါက်ချိန် ဖြစ်သည်။ အသိုက်ကို သစ်ပင်ထက်တွင် သစ်ရွက်၊ မြက်၊ ရေညှိ၊ အမွေးအတောင်များဖြင့် ပြုလုပ်တတ်သည်။ အသိုက် သည် တချို့ကြီး၊ တချို့ငယ်သည်။ တစ်မြုံလျှင် ၃ ဥမှ ၆ ဥအထိ ရှိသည်။ ဥ၌ အရောင်အမျိုးမျိုး ရှိသည်။ ငှက်ဘီလူးကို မြန်မာနိုင်ငံ၊ အာသံ၊ အာနမ်နှင့် ထိုင်းနိုင်ငံတို့တွင် တွေ့ရသည်။ ထိုငှက်များသည် ဆောင်းရာသီမှသာ တွေ့ရသော ဒေသပြောင်းရွှေ့နေတတ်သည့် ငှက်များဖြစ်သည်။
Cracticus is a genus of butcherbirds native to Australasia. They are large songbirds, being between 30 and 40 cm (12–16 in) in length. Their colour ranges from black-and-white to mostly black with added grey plumage, depending on the species. They have a large, straight bill with a distinctive hook at the end which is used to skewer prey. They have high-pitched complex songs, which are used to defend their essentially year-round group territories: unlike birds of extratropical Eurasia and the Americas, both sexes sing prolifically.[1]
The genus Cracticus was introduced by the French ornithologist Louis Jean Pierre Vieillot in 1816 with the hooded butcherbird (Cracticus cassicus) as the type species.[2][3] The name is from the Ancient Greek kraktikos meaning "noisy" or "clamorous".[4]
Together with three species of currawong (Strepera) and two species of Peltops, the black butcherbird (Melloria quoyi), and the Australian magpie (Gymnorhina tibicen), they form the subfamily Cracticinae within the family Artamidae.
The genus contains six species:[5]
The black butcherbird, Melloria quoyi, is sometimes called Cracticus quoyi.[6]
They are insect eaters for the most part, but will also feed on small lizards and other vertebrates. They get their name from their habit of impaling captured prey on a thorn, tree fork, or crevice. This "larder" is used to support the victim while it is being eaten, to store prey for later consumption, or to attract mates.
They are the ecological counterparts of the shrikes, mainly found in Eurasia and Africa, which are only distantly related, but share the "larder" habit; shrikes are also sometimes called "butcherbirds". They live in a variety of habitats from tropical rainforest to arid shrubland. Like many similar species, they have adapted well to urbanisation and can be found in leafy suburbs throughout Australia. They are opportunistic, showing little fear and readily taking food offerings to the point of becoming semi-tame.
Females lay between two and five eggs in a clutch,[7] with the larger clutch sizes in more open-country species. Except in the rainforest-dwelling hooded and black butcherbirds,[8] cooperative breeding occurs, with many individuals delaying dispersal to rear young.[9] The nest is made from twigs, high up in a fork of a tree. The young will remain with their mother until almost fully grown. They tend to trail behind their mother and "squeak" incessantly while she catches food for them.
Cracticus is a genus of butcherbirds native to Australasia. They are large songbirds, being between 30 and 40 cm (12–16 in) in length. Their colour ranges from black-and-white to mostly black with added grey plumage, depending on the species. They have a large, straight bill with a distinctive hook at the end which is used to skewer prey. They have high-pitched complex songs, which are used to defend their essentially year-round group territories: unlike birds of extratropical Eurasia and the Americas, both sexes sing prolifically.
Cracticus es un género de ave paseriforme perteneciente a la familia Artamidae.[1]
Cracticus es un género de ave paseriforme perteneciente a la familia Artamidae.
Huiluvarikset (Cracticus) on leijujen heimoon kuuluva lintusuku. Huiluvarikset elävät Oseaniassa ja ovat närhen ja mustarastaan kokoluokkaa. Ne ovat pääasiassa hyönteissyöjiä ja varastoivat saaliitaan orapihlajan tai muiden piikkipensaiden piikkeihin lepinkäisten tapaan. Huiluvaristen sukua pidetään lepinkäisten vastinsukuna Oseaniassa, josta lepinkäiset puuttuvat, lukuun ottamatta yhtä lajia Papua-Uudessa-Guineassa.
Huiluvarikset (Cracticus) on leijujen heimoon kuuluva lintusuku. Huiluvarikset elävät Oseaniassa ja ovat närhen ja mustarastaan kokoluokkaa. Ne ovat pääasiassa hyönteissyöjiä ja varastoivat saaliitaan orapihlajan tai muiden piikkipensaiden piikkeihin lepinkäisten tapaan. Huiluvaristen sukua pidetään lepinkäisten vastinsukuna Oseaniassa, josta lepinkäiset puuttuvat, lukuun ottamatta yhtä lajia Papua-Uudessa-Guineassa.
Cracticus est un genre de passereaux de la famille des Artamidae.
Butcherbird signifie « oiseau boucher » en traduction littérale, est un terme anglais désignant plusieurs espèces d'oiseaux du genre Cracticus, mais c'est aussi le nom informel pour les oiseaux du genre Lanius, « boucher » en latin, non apparentés au genre précédent mais qui ont les mêmes habitudes. C'est-à-dire « d'empaler » leurs proies sur une épine afin de les conserver.
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Cracticus est un genre de passereaux de la famille des Artamidae.
Cracticus Vieillot, 1816 è un genere di uccelli passeriformi della famiglia Artamidae[1].
Il nome scientifico del genere, Cracticus, deriva dalla parola greca κρακτικος (kraktikos, "rumoroso"), in riferimento alla loquacità di questi uccelli. Le specie ascritte al genere vengono generalmente conosciute col nome comune collettivo di uccelli beccai.
Al genere vengono ascritte specie di medie dimensioni (25–35 cm di lunghezza), dall'aspetto robusto e simile a quello di un corvo, muniti di lunga coda squadrata, grossa testa con forte becco allungato e dalla punta della mandibola superiore lievemente uncinata e zampe forti e dagli artigli ricurvi.
Il piumaggio è dominato dalle tonalità del nero (generalmente presente su testa, ali e coda), del grigio (generalmente presente nell'area dorsale) e del bianco (presente su collo, petto e area ventrale), con estensione diversa a seconda della specie: una specie (l'uccello beccaio di Tagula) è quasi completamente nera. Il dimorfismo sessuale è generalmente evidente anche se non estremo, con le femmine dalla colorazione più scialba rispetto ai maschi.
Gli uccelli beccai sono animali dalle abitudini diurne e moderatamente gregarie, che vivono in piccoli stormi passando la maggior parte del tempo su posatoi sopraelevati a osservare i dintorni alla ricerca di cibo e a difesa del proprio territorio: questi uccelli presentano un siringe ben sviluppato e sono ottimi cantori, con ambedue i sessi in grado di emettere richiami articolati e acuti per comunicare fra loro e coi conspecifici[2].
La dieta di questi uccelli è composta in massima parte da grossi insetti ed altri artropodi, che vengono catturati planando su di essi dall'alto: questi uccelli catturano anche piccoli vertebrati.
Una caratteristica peculiare degli uccelli beccai, che frutta loro il nome comune e li accomuna con la loro controparte "continentale" (ossia le averle), è quella di utilizzare rametti appuntiti e spine dei rami di qualche albero o cespuglio per infilzare le prede, lasciandole a bella posta per consumarle in seguito o per far colpo su un partner.
La riproduzione è stata descritta solo per alcune specie: essa avviene verso la fine della stagione secca e, sebbene si tratti di uccelli monogami, coinvolge (tranne che nelle specie tipiche della foresta pluviale, dove i partner si isolano) oltre alla coppia riproduttrice anche gli altri membri dello stormo, che collaborano nella cova delle 2-5 uova e nell'allevamento della prole[3].
La maggior parte delle specie di uccello beccaio è diffusa in porzioni più o meno estese dell'Australia, tranne una specie (l'uccello beccaio dal cappuccio) diffusa in Nuova Guinea e nelle isole circonvicine, una (l'uccello beccaio dorsonero) diffusa su ambedue le sponde dello Stretto di Torres e un endemismo insulare di ambiente ristretto (uccello beccaio di Tagula).
L'habitat di questi uccelli spazia dalla foresta pluviale alle zone cespugliose semiaride, ma tutte le specie sono accomunate dalla necessità di avere nel proprio territorio di residenza almeno un posatoio elevato dal quale sorvegliare i dintorni. Come i simili corvi, anche gli uccelli beccai hanno tratto vantaggio dalla presenza dell'uomo, insediandosi nelle aree suburbane ed adattandosi a nutrirsi anche di rifiuti.
Al genere vengono ascritte sei specie[1]:
Genere Cracticus
In passato, al genere venivano ascritti anche l'uccello beccaio nero (col nome di C. quoyi) e la gazza australiana (col nome di C. tibicen), attualmente invece classificati in due generi monotipici (rispettivamente Melloria e Gymnorhina) che rappresentano due taxa fratelli[4]. Talvolta, l'uccello beccaio dorsoargenteo viene considerato una sottospecie dell'uccello beccaio grigio, ma attualmente si preferisce separare le due popolazioni[1]: queste due specie, assieme all'uccello beccaio dorsonero, formano un clade ben distinto rispetto alle altre, talvolta reso come genere, Bulestes[4], parallelo al clade uccello beccaio bianconero-uccello beccaio testanera-uccello beccaio di Tagula (con le ultime due specie che sono a loro volta taxa fratelli[4]), sebbene anche in seno a tale clade permanga la distinzione delle tre specie[5].
Cracticus is een geslacht van zangvogels uit de familie orgelvogels (Cracticidae). Dit zijn de "echte" orgelvogels; zij worden zo genoemd omdat zij een fraai klinkend gezang laten horen dat lijkt op orgeltonen. Een aantal Australische componisten (Henry Tate, Hugh Dixon, David Lumsdaine en Don Harper) heeft zich hierdoor laten inspireren, maar ook Olivier Messiaen toonzette de geluiden van de zwartkeel- en grijsrugorgelvogel in zijn orkestwerken.[1].
De soorten uit het geslacht Cracticus zijn kleiner dan de klauwierkraaien, maar het zijn ook zangvogels met het gedrag van roofvogels. Ze jagen achter kleine vogels aan, soms samen met de Australische boomvalk (Falco longipennis). In het (Australisch) Engels heten ze butcherbird omdat ze hun prooi zorgvuldig slachten, waarbij gebruikmaken van een geschikte vork in een tak of onderdeel van een metalen hekwerk.[2]
De volgende soorten zijn bij het geslacht ingedeeld:[3]
Cracticus is een geslacht van zangvogels uit de familie orgelvogels (Cracticidae). Dit zijn de "echte" orgelvogels; zij worden zo genoemd omdat zij een fraai klinkend gezang laten horen dat lijkt op orgeltonen. Een aantal Australische componisten (Henry Tate, Hugh Dixon, David Lumsdaine en Don Harper) heeft zich hierdoor laten inspireren, maar ook Olivier Messiaen toonzette de geluiden van de zwartkeel- en grijsrugorgelvogel in zijn orkestwerken..
Multimedia w Wikimedia Commons Cracticus – rodzaj ptaka z rodziny ostrolotów (Artemidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Australii, Nowej Gwinei i na Luizjadach[3].
Długość ciała 25–35 cm, masa ciała 68-155 g[4].
Nazwa rodzajowa pochodzi od greckiego słowa κρακτικος kraktikos – „głośny, hałaśliwy”[5].
Cassican — Calybé Buffon = Ramphastos cassicus Boddaert
Do rodzaju należą następujące gatunki[6]:
Cracticus – rodzaj ptaka z rodziny ostrolotów (Artemidae).
Cracticus é um género de aves da família Corvidae, tribo Artamini. O grupo inclui seis espécies de gralhas nativas da região da Australásia.[1][2]
As espécies de Cracticus são aves de médio porte, com comprimento até 35 cm. A plumagem varia, de espécie para espécie, entre branco, preto, cinzento e combinações. O bico é característico do grupo, sendo relativamente longo e direito, com a ponta em forma de gancho.
Estas aves alimentam-se principalmente de insectos, mas podem consumir também lagartos e outros pequenos vertebrados. Uma característica do grupo é o facto de "pendurarem" as presas em espinhos ou pequenos ramos de árvores, enquanto se estão a alimentar. Os picanços do Velho Mundo exibem o mesmo comportamento.
As fêmeas põem um ou dois ovos por época de acasalamento. Os juvenis permanecem com a progenitora até chegarem à idade adulta.
As espécies de Cracticus são oportunistas e adaptam-se bem a ambientes urbanos.
Este género contém as seguintes espécies:
Cracticus é um género de aves da família Corvidae, tribo Artamini. O grupo inclui seis espécies de gralhas nativas da região da Australásia.
As espécies de Cracticus são aves de médio porte, com comprimento até 35 cm. A plumagem varia, de espécie para espécie, entre branco, preto, cinzento e combinações. O bico é característico do grupo, sendo relativamente longo e direito, com a ponta em forma de gancho.
Estas aves alimentam-se principalmente de insectos, mas podem consumir também lagartos e outros pequenos vertebrados. Uma característica do grupo é o facto de "pendurarem" as presas em espinhos ou pequenos ramos de árvores, enquanto se estão a alimentar. Os picanços do Velho Mundo exibem o mesmo comportamento.
As fêmeas põem um ou dois ovos por época de acasalamento. Os juvenis permanecem com a progenitora até chegarem à idade adulta.
As espécies de Cracticus são oportunistas e adaptam-se bem a ambientes urbanos.
Este género contém as seguintes espécies:
Cracticus argenteus Cracticus cassicus Cracticus louisiadensis Cracticus mentalis Cracticus nigrogularis Cracticus torquatusCracticus är släkte i familjen svalstarar inom ordningen tättingar.[1] Tidigare placerades de i den egna familjen törnkråkor tillsammans med Strepera, Peltops och flöjtkråka (Gymnorhina tibicen) och vissa gör det fortfarande.[2] Allt oftare förs de tillsammans med svalstararna efter genetiska studier som visar att de är nära släkt.
Cracticus omfattar numera vanligen sex arter som förekommer i Australien samt på Nya Guinea med kringliggande öar:[1]
Tidigare inkluderades svart törnkråka (Melloria quoyi) i släktet, och vissa gör det fortfarande.[2]
Wikimedia Commons har media som rör Cracticus.
Cracticus är släkte i familjen svalstarar inom ordningen tättingar. Tidigare placerades de i den egna familjen törnkråkor tillsammans med Strepera, Peltops och flöjtkråka (Gymnorhina tibicen) och vissa gör det fortfarande. Allt oftare förs de tillsammans med svalstararna efter genetiska studier som visar att de är nära släkt.
Cracticus omfattar numera vanligen sex arter som förekommer i Australien samt på Nya Guinea med kringliggande öar:
Grå törnkråka (Cracticus torquatus) Silverryggig törnkråka (Cracticus argenteus) Svartryggig törnkråka (Cracticus mentalis) Svartvit törnkråka (Cracticus nigrogularis) Papuatörnkråka (Cracticus cassicus) Tagulatörnkråka (Cracticus louisiadensis)Tidigare inkluderades svart törnkråka (Melloria quoyi) i släktet, och vissa gör det fortfarande.
Cracticus, Cracticidae familyasından Avustralasya'ya özgü ötücü kuş cinsidir. Saksağana benzerler.
Cracticus cinsinde yedi tür bulunmaktadır.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Cracticus, Cracticidae familyasından Avustralasya'ya özgü ötücü kuş cinsidir. Saksağana benzerler.
Cracticus là một chi chim trong họ Cracticidae.[1]
Cracticus là một chi chim trong họ Cracticidae.
백정새(butcherbird)는 숲제비과 백정새속(Cracticus)에 속하는 까치를 닮은 새들을 이름이다. 오스트레일리아 원산이며, 최근에는 오스트레일리아까치가 백정새속으로 재분류되었다.[1]
백정새들은 신장 30 ~ 40 센티미터의 큰 명금류로, 깃털 색깔은 대개 흑백 또는 회색 섞인 흑백이다. 백정새는 대부분 충식성 새지만 경우에 따라 장지뱀 등 작은 척추동물을 먹기도 한다. 백정새는 오스트레일리아 생태계에서 구대륙의 때까치와 비슷한 위치를 차지하고 있으나, 습성이 비슷할 뿐 유전적으로는 전혀 관계가 없다.
_(20390436501).jpg)
