nomes no trilho de navegação
El periquito terrestre (Pezoporus wallicus) és un ocell de la família dels psitàcids (Psittacidae) que habita zones pantanoses i praderies d'Austràlia i Tasmània.
S'han descrit tres subespècies:
El periquito terrestre (Pezoporus wallicus) és un ocell de la família dels psitàcids (Psittacidae) que habita zones pantanoses i praderies d'Austràlia i Tasmània.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Parot daear (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: parotiaid daear) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pezoporus wallicus; yr enw Saesneg arno yw Ground parrot. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. wallicus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r parot daear yn perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Amason gwinlliw Amazona vinacea Amason St Lucia Amazona versicolor
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Parot daear (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: parotiaid daear) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pezoporus wallicus; yr enw Saesneg arno yw Ground parrot. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. wallicus, sef enw'r rhywogaeth.
Der Erdsittich (Pezoporus wallicus) ist eine seltene Papageienart aus der Gattung der Erdsittiche (Pezoporus).
Der Erdsittich erreicht eine Größe von 30 Zentimetern, wovon 17 Zentimeter die Schwanzfedern in Anspruch nehmen. Das Gefieder ist hauptsächlich gelblich-grün, wobei jede Feder gelbe und schwarze Streifen zeigt. Die Männchen haben kräftige rote Federn an der Stirn, bei den Weibchen sind nur wenige rote Federn auf der Stirn zu sehen. Außerdem sind die schwarzen Streifen nicht so kräftig ausgeprägt. Die Iris ist dunkelgelb und die Füße bräunlich-grau. Die Jungvögel sehen den Altvögeln sehr ähnlich, ihnen fehlen aber die roten Federn an der Stirn.
Der Erdsittich bewohnt die Küstengebiete und angrenzenden Heidelandschaften im Süd-Westen und Süd-Osten Australiens und Tasmaniens wo er bis in 1300 m Höhe vorkommt.[1] Auch an Flussmündungen in der Ebene und sumpfigen Graslandschaften wurde diese Art schon beobachten. Die Sittiche bevorzugen vor allem niedrige Vegetation mit wenigen Büschen. In Queensland bewohnen die Sittiche nicht nur Heiden und Trockengebiete, sondern auch Moorlandschaften (Wallum).
Der Erdsittich ist dämmerungs- und nachtaktiv, er fliegt schnell und gleitet niedrig über den Boden. Mit ihren langen Beinen sind die Erdsittiche sehr schnelle Läufer. Wenn sie sich am Boden fortbewegen wird ihr schneller Lauf immer wieder von Pause unterbrochen. Die meiste Zeit seines Lebens verbringt er auf der Erde, um allerlei Gräser und Heidekrautpflanzen zu suchen, deren Samen er frisst. Bevorzugt frisst er die Samen der Akazien (Acacia) und der Mesomelaena spaerocephala. Er kommt nur in kleinen Populationen vor, deswegen wurde die Art unter strengen Schutz gestellt.
Sein Ruf besteht aus 3 oder 4 hohen, glockenähnlichen Tönen. Sie klingen wie "tii-tii-stit" oder "tii-tii-tii-stit". Nach diesen Ruf kann man zuweilen mehrere schrille Laute hören. Bevor der Ruf ganz zu Ende ist wird von den Sittichen noch ein lang gezogener Ton ausgestoßen.
Die Brutzeit des Erdsittichs liegt zwischen September und Dezember. Sein Nest baut er auf den Boden oder in Bodennähe, das Gelege besteht aus drei bis vier Eiern, die etwa drei Wochen bebrütet werden. Während der Aufzucht der Jungen landen die Eltern einige Meter vor dem Nest auf den Boden und laufen dann auf „Schleichwegen“ oder durch Tunnel, die sie in Gras getreten haben, zu ihren Jungen.
Der Erdsittich ist neben dem Kakapo und dem Nachtsittich der Papagei, der am besten an das Leben auf den Boden angepasst ist. Sie setzen sich auch nicht auf Zweig oder Äste, denn die Füße sind an das Leben auf den Boden angepasst. Die Zehen an den Füßen sind auch nicht so stark gekrümmt wie bei Papageien üblich.
Da diese Sittichart die meiste Zeit auf den Boden verbringt, ist sie in trockenen Jahreszeiten von Gras- und Buschbränden bedroht. Nach solchen Katastrophen müssen die Tiere in andere Gebiete ziehen. Sie kehren aber oft nach einigen Jahren in die abgebrannten Gebiete zurück und lassen sich dort wieder nieder.
Der Erdsittich (Pezoporus wallicus) ist eine seltene Papageienart aus der Gattung der Erdsittiche (Pezoporus).
The eastern ground parrot (Pezoporus wallicus) of Australia is one of only five ground-dwelling parrots in the world, the others being its closest relatives, the western ground parrot (Pezoporus flaviventris), the extremely rare night parrot (Pezoporus occidentalis), the somewhat closely related Antipodes parakeet (Cyanoramphus unicolor), and the unrelated highly endangered kakapo (Strigops habroptilus)[3] from New Zealand.
The colouration of the three Pezoporus species and the kakapo is similar – yellowish green with darker barring, somewhat reminiscent of the head and back of the wild-type budgerigar. This is not an indication of a true relationship, however, but either adaptation to a particular lifestyle or a feature retained from ancestral parrots; probably the latter as barred plumage is found all over the family, from the tiny tiger parrots to female cockatiels.
When disturbed, a ground parrot flies swiftly just above the ground before dropping back into the vegetation. The presence of the bird is often only revealed by its characteristic dusk and dawn call, a clear whistling sequence of notes which rise in pitch before fading. It is silent in flight.
Traditionally, two subspecies are recognized within the eastern ground parrot, but recent molecular studies show no genetic differentiation between the two east coast individuals and the individuals from Tasmania.[4] Until recently, the western ground parrot was also considered a subspecies (Pezoporus wallicus flaviventris) but is now considered a separate species (Pezoporus flaviventris).[4]
The eastern ground parrot (Pezoporus wallicus wallicus) occurs in fragmented populations near the coast in southern Queensland, New South Wales (NSW) and Victoria and is considered vulnerable on the schedules of the NSW Threatened Species Conservation Act. There are estimated to be 4000 breeding birds. It has become extinct in South Australia.[5]
The Tasmanian ground parrot (Pezoporus wallicus leachi) is not considered threatened at state level and is most common in south west Tasmania.[6]
Up to 30 cm long. Plumage grass green, each feather with black and yellow markings; narrow orange-red band to forehead; head, nape, upper back and breast green, each feather with black shaft marking; feathers of abdomen, thighs and under tail-coverts greenish yellow with black barring; under wing-coverts green; primary coverts green; flight-feathers green with pale stripe across them; underside of flight-feathers with pale yellow wing-stripe; upperside of tail-feathers green with yellowish striped markings, underside brownish; outer tail-feathers yellow with brownish-black striping; bill greyish brown to horn-colour; cere greyish pink; narrow periophthalmic ring pale grey; iris whitish yellow; longish feet greyish brown; claws not so curved as other parrots.
Immatures as adults, but with slightly duller plumage; orange-red band to forehead absent; head, nape, upper back and breast green, each feather with distinct black shaft markings; tail shorter; iris brown.
Extreme southeast of Queensland to southwest Australia (scattered in small groups); Tasmania and some off-shore islands.
Marshy coastal plain without trees, reed beds with low bushes, restricted to button grass areas; species may depend on naturally occurring fires allowing new growth and renewed settlement by the ground parrot.
Only found in certain localities; threatened in parts of its range by cultivation of large coastal areas, but also foxes, cats and fire; alleged to have strong scent and therefore easily disturbed by dogs.
Breeding period from September to January; (one record in March); nest consisted of an excavation in soil 15 cm to 18 cm across and 2 cm (0.75 ins) to 5 cm deep; usually well hidden under small bush or tussock hanging over nest to provide a form of hollow; mostly lined with leaves, grass stalks, fern and small twigs; clutch 3 to 4 eggs; incubation probably 21 days; chicks well camouflaged with thick greyish-black down and protected against cold periods; young remain in nest for two weeks approaching parents for food; fed three times daily; leave nest after three weeks at least disturbance; roost after 25 days outside under tussocks; cannot, however, fly at this point; egg measures 28.1 x 22.2 mm.
The eastern ground parrot (Pezoporus wallicus) of Australia is one of only five ground-dwelling parrots in the world, the others being its closest relatives, the western ground parrot (Pezoporus flaviventris), the extremely rare night parrot (Pezoporus occidentalis), the somewhat closely related Antipodes parakeet (Cyanoramphus unicolor), and the unrelated highly endangered kakapo (Strigops habroptilus) from New Zealand.
The colouration of the three Pezoporus species and the kakapo is similar – yellowish green with darker barring, somewhat reminiscent of the head and back of the wild-type budgerigar. This is not an indication of a true relationship, however, but either adaptation to a particular lifestyle or a feature retained from ancestral parrots; probably the latter as barred plumage is found all over the family, from the tiny tiger parrots to female cockatiels.
When disturbed, a ground parrot flies swiftly just above the ground before dropping back into the vegetation. The presence of the bird is often only revealed by its characteristic dusk and dawn call, a clear whistling sequence of notes which rise in pitch before fading. It is silent in flight.
El perico terrestre oriental (Pezoporus wallicus) es una especie de ave psitaciforme de la familia Psittaculidae endémica del este y sureste de Australia.
El perico de tierra oriental alcanza los 30 cm de largo. Su plumaje es principalmente verde, con marcas negras o amarillas en cada pluma, presenta una lista roja anaranjada estrecha en la frente. Su cabeza, cuello, pecho y parte superior de la espalda es verde con listado negro. Su abdomen, muslos y las coberteras de la parte inferior de la cola son de color verde amarillento con listado negro. Tiene las coberteras de la parte inferior de las alas y las coberteras primarias verdes. Sus plumas de vuelo son verdes con la parte inferior listada en amarillo claro, y tiene la parte superior de las plumas de la cola verdes con marcas amarillentas y parduzcas en la parte inferior. Las plumas exteriores de la cola son amarillas con listado pardo negruzco. Su pico es de tonos ocres, con la cera rosa grisáceo. Presenta un anillo periocular de color gris claro, el iris de los ojos amarillo blanquecino. Sus patas parduzcas tienen dedos largos y sus garras no están curvads como en el resto de los loros.
Los inmaduros son similares a los adultos pero con tonos ligeramente más apagados, carecen de la lista rojo anaranjada de la frente, su cola es más corta y el iris de sus ojos es castaño.
Hasta el inicio de la década de 2010 el perico de tierra occidental se consideraba una subespecie (Pezoporus wallicus flaviventris) de esta especie, pero los análisis genéticos demostraron que era una especie separada (Pezoporus flaviventris).[2] Además traditionalmente se reconocían dos subespecies dentro de las poblaciones de perico terrestre oriental, pero los análisis genéticos también han mostrado que no existen diferencias genéticas notables entre los individuos de las costas de continente australiano (Pezoporus wallicus wallicus) y los de Tasmania (Pezoporus wallicus leachi).[2]
El perico de tierra oriental se encuentra en poblaciones fragmentadas en las regiones costeras del este y sureste del sur de Queensland, Nueva Gales del Sur (NGL) y Victoria donde es considerada una especie vulnerable según la legislación de conservación de especies amenazadas de NGS. Se estima que hay unos 4000 individuos reproductores. La especie se ha extinguido en Australia Meridional.[3] También ocupa Tasmania y sus islas aledañas donde no se considera una especie amenazada en su estado,[4] y son más abundantes en el suroeste de Tasmania.[5]
Al encontrarse solo en ciertas ubicaciones está amenazado por la extensión de los cultivos en las zonas costeras, los incendios, y las especies invasoras como los zorros y gatos, además de por los perros ya que al parecer desprenden un fuerte olor lo que los hace fácilmente localizables en el suelo.
Su hábitat natural son las planicies costeras pantanosas sin árboles, pobladas de lechos de juncos con matorrales bajos con zonas de Gymnoschoenus sphaerocephalus. La especie podría depender de los incendios naturales que permiten el rebrote de las especies vegetales de las que depende.
Es una de las únicas cinco especies vivas de loros del mundo de hábitos terrícolas, junto a sus congéneres el perico de terrestre occidental (Pezoporus flaviventris) y el perico nocturno (Pezoporus occidentalis), su pariente relativamente cercano el perico de las antípodas (Cyanoramphus unicolor), y el lejano y no volador kakapo (Strigops habroptila) de Nueva Zelanda.[6] Cuando son molestados los pericos terrestres vuelan rápidamente justo a ras de suelo para volverse a esconder entre la vegetación lejana. La presencia de esta ave con frecuencia solo se advierte por su característica llamada en los atardeceres y amaneceres, una clara secuencia de notas silbadas que primero suben de tono y luego bajan. Mientras vuela permanece en silencio.
Su época de reproducción se produce de septiembre a enero (con un registro en marzo). Su nido consiste en un hueco excavado en el suelo de entre 15 cm y 18 cm de ancho y entre 2 cm y 5 cm de profundidad, generalmente escondido entre los matorrales y con hierbas cayendo sobre él que le proporcionan parapeto. Suele estar forrado con hojas, hierbas y ramitas. Su puesta se compone de entre 3 y 4 huevos que 28.1 x 22.2 mm. e incuban durante unos 21 días. Los polluelos están bien camuflados, con un denso plumón negruzco que les protege de los periodos fríos. Permanecen en el nido durante dos semanas y son alimentados por los adultos tres veces al día. Después descansan escondidos entre los matorrales de los alrededores hasta que tengan 25 días, momento en el que pueden empezar a volar.
El perico terrestre oriental (Pezoporus wallicus) es una especie de ave psitaciforme de la familia Psittaculidae endémica del este y sureste de Australia.
Pezoporus wallicus Pezoporus generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Pezoporus wallicus Pezoporus generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Lymykaija (Pezoporus wallicus) on Australiassa elävä kaijalaji. Se on yökaijan ja kakapon ohella ainoa yöllä liikkuva papukaija.[2]
Lymykaijan pituus on 29–32 senttiä,[2] ja paino on 68–83 grammaa.[3] Pyrstön osuus pituudesta on 20 senttiä.[4] Se on papukaijaksi keskikokoinen. Höyhenpuvun pohjavärinä on vihreä, jota täplittävät mustat ja keltaiset pilkut. Vatsapuoli on vihertävänkeltainen ja sitä kirjovat mustat poikkijuovat. Pyrstö on pitkä ja suippo, väriltään kellanvihreä ja tummanruskeiden juovien kirjoma. Aikuisten lintujen otsassa on oranssinpunainen juova, nuorilta se puuttuu.[5] Ne saavat sen 3–4 kuukauden iässä.[6] Lisäksi keskenkasvuisten väritys on sameampi, iiris ruskea, pyrstö lyhyempi. Niiden pää, niska, yläselkä ja rinta ovat vihreitä ja niillä jokaisessa höyhenessä mustat kuviot.[7] Sukupuolet eroavat vain siinä, että naaraalla on poskissa, korvien luona ja kurkusta vatsaan ulottuvalla alueella mustia höyheniä.[3] Molempien siivissä silmiinpistävät vaaleankeltaiset viivat.[8] Vahanahka on harmahtavan vaaleanpunainen ja nokka harmaanruskea tai sarven värinen.[7] Lymykaijan harmaanruskeat nilkat ovat pitkät eivätkä kynnet ole yhtä käyrät kuin muilla papukaijoilla.[7][5] Silmien iiris on vaaleankeltainen.[7] Lymykaija eroaa toisesta samaan sukuun kuuluvasta lajista eli yökaijasta pidemmän pyrstön perusteella.[9]
Lymykaijaa tavataan hajanaisesti Australian itäosan rannikkoalueilla Queenslandin kaakkoisosissa, Uuden Etelä-Walesin koillis- ja itäosista, Victorian rannikkoalueilta, Bassinsalmen saarilta ja Tasmaniassa, jossa elää vankin populaatio.[8] Lisäksi Lounais-Australiassa elää kaksi uhanalaista populaatiota.[4] Etelä-Australian osavaltiosta laji on hävinnyt.[10] Lymykaijasta erotetaan kolme alalajia. Itäinen alalaji (Pezoporus wallicus wallicus) elää Manner-Australian kaakkoisosissa Queenslandissä, Uudessa-Etelä-Walesissä ja Victoriassa. Sen vankimmat elinpaikat ovat Uuden-Etelä-Walesin etelärannikolla. Sen kanta käsittää arviolta 2000 pesivää paria. Tasmanian alalaji (P. w. leachi) on vähiten vaarassa ja on yleisin saaren lounaisosissa. Läntinen alalaji (P. w. flavirostris) on sen sijaan uhanalainen ja kanta käsittää alle 450 yksilöä.[4]
Lymykaijan elinympäristöä ovat avoimet suot, nummet ja ruohikkomaat. Asutus on kuitenkin levinnyt alueelle ja suurin osa rannikon soista on jo kuivatettu ja lymykaijat ovat jääneet eristyksiin hajallaan oleviin ranta- ja vuorinummille.[5] Elinympäristön sopivuuden kannalta ovat ratkaisevia ajoittain toistuvat luontaiset maastopalot. Ihmisen toiminnan aikaansaamat suurpalot ovat kuitenkin haitallisia.[4] Levinneisyysalue kattaa yhä 50 000–100 000 km² ja lajin kokonaismääräksi arvioidaan 110 000 yksilöä.[1] Lajin suojelu on tehokkainta kansallispuistoissa ja suojelualueilla. Sen asuinnummia on myös pyritty hoitamaan niin, että pensaikko pysyy sopivan ikäisenä ja tiheänä lymykaijalle.[5] Lymykaija on rauhoitettu Australiassa ja se kuuluu CITES-sopimuksen liitteeseen I.[11]
Lymykaija on arka ja piilotteleva lintu, joka liikkuu enimmäkseen öisin.[4] Vaaran uhatessa se pysyy paikoillaan viime hetkeen asti. Sille antaa turvaa hyvä suojaväri joka sulautuu hyvin ympäröivään maastoon. Lymykaija ei ole useimpien papukaijojen tavoin kömpelö kävelijä ja on nopea juoksija pitkien jalkojensa ansiosta. Jos juoksu ei auta pakenemiseen, se nousee lentoon ja lentää lyhyen matkan jonka jälkeen tekeytyy huomaamattomaksi. Sen huomaaminen puista on hyvin hankalaa vaikka se istuu yleensä suurilla oksilla ja puunrunkojen päällä. Sen havaitseekin helpommin kulkemalla varovasti kasvillisuuden läpi ja yrittää saada lentoon. Huonon lentotaitonsa vuoksi aikuiset lymykaijat ovat paikkalintuja.[5] Ne poistuvat siltä vain tulen tieltä tai sen polttamalta alueelta. Lisäksi nuoret yksilöt vaeltavat etsiessään omaa elinaluetta.[8] Niiden ääntelyä on korkea, kauas kantava huuto, jota seuraa sarja voimakkaita, laskevia ääniä, joista viimeinen on kaksiosainen ja pidentynyt. Lymykaijat ääntelevät öisin ja jatkavat sitä sarastukseen asti, mutta ovat päivällä hiljaa.[5] Ääntely ei muistuta alueen muiden papukaijojen ääntelyä, mutta sen voi sekoittaa nummimesikon (Glyciphila melanops) ääntelyyn.[8]
Lymykaijat löytävät ravintoa samalta paikalta vuoden ympäri. Ruokansa ne etsivät maasta ja syövät siemeniä, nuoria versoja, heiniä, ruohoja ja pensaita.[5][8] Niiden arvellaan saavan tarvittavan veden ravinnon mukana, mutta käyttävät hyväkseen vesikuoppia. Veden säästämisessä auttaa lajin yöaktiivisuus.[9]
Lymykaijat pesivät syys-joulukuussa. Ne rakentavat matalan, kulhomaisen pesän ruohoista, oksista, lehdistä ja juurista. Se tehdään suojaisaan paikkaan matalan pensaan alle kasvillisuuden suojaan ja linnut rakentavat usein myös tunnelin pitääkseen pesän piilossa. Se ei kuitenkaan kuulu kolopesijöihin poiketen tässäkin muista papukaijoista. Joskus ne munivat suoraan maahan. Munia on poikueessa 1–6, yleensä 3–4. Munien ja poikasten haudonta jää naaraan tehtäväksi. Uros ruokkii naarasta munien haudonnan ajan ja poikasten kuoriutumisen jälkeen ruokkii myös niitä. Haudonta kestää noin 24 päivää. Poikasten untuva ja ulosteet ovat mustia, joka auttaa niitä pysymään piilossa. Ne lähtevät pesästä kolmiviikkoisina, mutta pysyvän pesän lähistöllä kunnes ovat lentokykyisiä.[8][5]
Lymykaija (Pezoporus wallicus) on Australiassa elävä kaijalaji. Se on yökaijan ja kakapon ohella ainoa yöllä liikkuva papukaija.
Pezoporus wallicus
La Perruche terrestre (Pezoporus wallicus) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des Psittacidae.
Cet oiseau mesure environ 30 cm de long. Il présente un corps trapu et rond, affiné par une longue queue. Son plumage est essentiellement vert brillant, marbré de jaune et de noir, coloration rappelant celle de certains lézards. Son front arbore une tache rouge orangé. Son bec et ses pattes sont gris foncé. Ses iris sont jaunes.
Cette espèce ne présente pas de dimorphisme sexuel.
Pezoporus wallicus
La Perruche terrestre (Pezoporus wallicus) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des Psittacidae.
Bayan tanah (Pezoporus wallicus) adalah salah satu dari empat bayan yang hidup di permukaan tanah di dunia, yang lainnya merupakan kerabat terdekatnya, khususnya Bayan malam yang langka, juga Parkit Pulau Antipodes, dan kakapo yang sangat terancam dari Selandia Baru.
Bayan tanah (Pezoporus wallicus) adalah salah satu dari empat bayan yang hidup di permukaan tanah di dunia, yang lainnya merupakan kerabat terdekatnya, khususnya Bayan malam yang langka, juga Parkit Pulau Antipodes, dan kakapo yang sangat terancam dari Selandia Baru.
Il pappagallo terragnolo (Pezoporus wallicus (Kerr, 1792)) è un uccello della famiglia degli Psittaculidi originario delle regioni sud-orientali dell'Australia e della Tasmania[2].
Misura 30 cm di lunghezza per circa 130 g di peso[3].
Questo pappagallo di medie dimensioni dà l'impressione di avere una silhouette longilinea, sensazione rafforzata dalla presenza di una coda molto lunga terminante a punta. Ai fini di una corretta identificazione sono utili anche la forma arrotondata delle ali e quella affilata e appuntita del becco.
Gli adulti hanno un piumaggio verdognolo con motivi neri e gialli a forma di scaglioni o di macchie che servono per fondersi con l'ambiente circostante. Una fascia rossa attraversa tutta la fronte. La faccia e la parte alta del petto presentano un bel colore verde uniforme. Il vertice verde è abbondantemente striato di nero.
I fianchi e l'addome giallastri presentano delle nitide fasce nere. La coda verde opaco mostra delle tacche gialle sui bordi esterni. Nella femmina, è possibile vedere una striscia giallo chiaro sul lato inferiore dell'ala. Gli immaturi sono privi di fascia frontale rossa e hanno faccia e petto macchiati di nero. Nel pappagallo terragnolo occidentale, invece, il ventre è giallo brillante e le fasce nere che lo ricoprono sono estremamente discrete.
A prima vista entrambe le specie di pappagalli terragnoli ricordano moltissimo il pappagallo notturno, ma quest'ultimo ha il ventre dorato e di colore uniforme e occupa un areale molto diverso[3].
I pappagalli terragnoli cantano 30 minuti prima del sorgere del sole e 20 minuti dopo il tramonto. Emettono il loro richiamo anche quando sono in volo. Nelle giornate in cui la luce solare è piuttosto scarsa a causa del maltempo, prolungano la durata delle loro esibizioni del mattino e del tardo pomeriggio.
Il repertorio di questo pappagallo comprende molti tipi di fischi (acuti, tenui, tintinnanti, risonanti o simili al frinire degli insetti) che è possibile udire in tutti i mesi dell'anno. I richiami più frequenti, tee-ti, tee-ti, teeti o tee-titi, tee-titi, tee-titi, tee-titi, vengono spesso emessi in volo.
Durante il periodo nuziale, i maschi producono una sorta di gracidio simile a quello delle rane per annunciare quando si avvicinano al nido. I nidiacei e i giovani usano dei richiami aspri e trepidanti per sollecitare il cibo[3].
Come indica il loro nome volgare, questi uccelli sono riluttanti al prendere il volo. Nelle rare occasioni in cui vi si cimentano, il loro volo a zig-zag ricorda quello di un piro piro piccolo o di una beccaccia e si sviluppa solamente su una breve distanza (circa 30 metri). Una volta atterrati, cercano il riparo di una fitta copertura vegetale e possono essere molto difficili da rilocalizzare.
Contrariamente a quanto credono molte persone, i pappagalli terragnoli conducono un'esistenza diurna, ma a causa del loro carattere prudente e sfuggente sono spesso difficili da individuare, se non quando fuggono precipitosamente e fanno udire il forte battito delle ali poco prima di tuffarsi tra il fogliame. Sono attivi dall'alba fino a metà mattinata e anche nel tardo pomeriggio. Di notte, qualunque sia la stagione, stabiliscono dormitori comuni nelle zone aride.
Questi pappagalli sono per lo più sedentari e vivono in coppie unite su un territorio che raggiunge spesso i 9 ettari, anche se questa superficie può occasionalmente cambiare. Tra febbraio e maggio, è possibile assistere ad una vasta dispersione post-riproduttiva durante la quale questi uccelli si allontanano di circa 120 chilometri dalla loro area di nidificazione[3].
I pappagalli terragnoli si nutrono principalmente dei semi delle piante erbacee, con una particolare predilezione per il Gymnoschoenus sphaerocephalus, ma anche per la Mesomelaena e il Leptocarpus tenax della famiglia delle restionacee. Tornati al nido, questi uccelli rigurgitano anche semi di piante coltivate, che senza dubbio raccolgono sui terreni agricoli.
Sebbene vengano considerati dei consumatori opportunisti in grado di sfruttare qualsiasi risorsa alimentare, gli esemplari che vivono in Tasmania dipendono spesso dall'erba Gymnoschoenus sphaerocephalus[3].
I pappagalli terragnoli nidificano generalmente tra luglio e dicembre, ma in un caso una covata è stata scoperta anche nel mese di marzo. Il nido è costituito da una semplice depressione poco profonda sul terreno, spesso foderata con steli o foglie. È situato alla base di un ciuffo d'erba o di un cespuglio a livello del suolo ed è nascosto in una camera di cova alla quale si accede attraverso un piccolo tunnel tra la vegetazione. Le piante essenziali che compongono il sito sono erbe del genere Empodisma, appartenenti alla categoria delle graminacee, code di canguro (Xanthorrhoea) e Banksia a foglia larga. Di 20 nidi rinvenuti, 18 erano situati in brughiere aride e solo 2 in zone di transizione tra zone umide e secche. Tutte queste località non erano state colpite da incendi da almeno quattro anni. La densità riscontrata era bassa: di 1-3 nidi ogni 10 ettari.
Ogni covata comprende abitualmente 3 o 4 uova - anche se quelle della sottospecie della Tasmania (P. w. leachii) possono comprenderne anche 6 -, che si schiudono dopo almeno 20 giorni. I piccoli sono nidicoli e non abbandonano il nido prima di 20-28 giorni, poco prima di essere in grado di volare. Il tasso di fallimento della nidificazione è piuttosto alto, con valori compresi tra il 22 e il 31%. In certe annate solamente 1-9 piccoli su cento raggiungono l'età dell'involo[3].
Il pappagallo terragnolo è endemico dell'Australia: il suo areale è ristretto al litorale sud-orientale del continente. Il limite settentrionale della sua area di diffusione arriva poco a nord di Maryborough, nel sud del Queensland, in prossimità della città di Hervey Bay.
I pappagalli terragnoli vivono generalmente nelle distese di graminacee che fronteggiano le coste e nelle brughiere vicine, fino a 1800 m di altitudine. Le brughiere con prevalenza di boscaglia che hanno subito un incendio nel corso degli ultimi dieci anni sono generalmente considerate il loro habitat ottimale. Tuttavia, la specie ha dimostrato di prosperare bene anche in quelle brughiere dove predominano canne palustri ed erbe e che hanno subito un incendio da 15-18 anni.
All'interno delle brughiere, questi uccelli si concentrano nelle zone più secche da metà autunno fino alla fine della primavera. Gli ambienti umidi, invece, vengono frequentati dall'estate fino ai primi dell'autunno, probabilmente in relazione con l'abbondanza di semi in questo periodo dell'anno. I pappagalli terragnoli si possono trovare anche in prossimità degli estuari, su terreni paludosi con presenza di boschetti di canne, nonché in praterie e pascoli. In Tasmania, la specie occupa un habitat piuttosto insolito, costituito da un miscuglio o un mosaico di brughiera, cariceto e boscaglia[3].
Ne esistono due sottospecie[2]:
Fino a poco tempo fa veniva riconosciuta una terza sottospecie, P. w. flaviventris, molto rara e diffusa nella fascia costiera dell'Australia sud-occidentale compresa tra il fiume Fitzgerald e Cape Arid; le analisi molecolari, tuttavia, hanno dimostrato che si tratta di una specie a sé stante, nota con il nome comune di pappagallo terragnolo occidentale (P. flaviventris).
Secondo la IUCN, il pappagallo terragnolo non è una specie minacciata di estinzione a livello globale. La perdita dell'habitat dovuta principalmente alla crescita urbana e alla modernizzazione dell'agricoltura è stata senza dubbio accentuata dall'utilizzo della tecnica inappropriata del debbio e dalla piantumazione di pini lungo il litorale.
Queste pratiche inadeguate hanno avuto come conseguenza immediata una grande frammentazione dell'habitat della specie e la drastica riduzione del numero di esemplari. I segni di tale declino sono visibili soprattutto sul continente.
Sebbene la popolazione della Tasmania superi probabilmente le 100.000 unità, quella presente nel sud-est del continente è molto più scarsa e non supera i 3000 esemplari. Anche la densità è piuttosto bassa, di appena 4 uccelli ogni 10 ettari[3].
Il pappagallo terragnolo (Pezoporus wallicus (Kerr, 1792)) è un uccello della famiglia degli Psittaculidi originario delle regioni sud-orientali dell'Australia e della Tasmania.
De oostelijke grondpapegaai (Pezoporus wallicus) is een papegaai uit het geslacht Pezoporus die voorkomt in Australië. De soort werd na een analyse van het mitochondriaal DNA in 2010 opgesplitst in de oostelijke en de westelijke grondpapegaai (P. flaviventris). De twee soorten gingen zo'n 2 miljoen jaar geleden uiteen.[2]
De oostelijke grondpapegaai heeft een lange staart. Zijn totale lengte bedraagt 28 tot 32 cm. Hij is grasgroen met bruinzwarte strepen, wat een schutkleur is. De veren op de buik en onder de dekveren van de staart zijn lichtgeel met zwart. Volwassen exemplaren hebben ook een oranjerode strook boven de bek. Jongen hebben dit niet, zij zijn ook iets doffer van kleur en hebben een kortere staart.
De papegaai is een solitair levend en schuw dier. Hij leeft voornamelijk op de grond, maar kan toch goed vliegen. Hij zal eerder weglopen dan wegvliegen om te vluchten. Zijn vlucht kenmerkt zich door een afwisseling van snelle vleugelslag en periodes met een glijvlucht. De vogel kan ook zigzaggend opvliegen als een watersnip.[3]
De oostelijke grondpapegaai komt voor in kustgebieden in het zuidwoosten van Australië. Ze leven bij voorkeur in moerassige en boomloze kustvlakten, grasvelden en rietvelden met laag struikgewas.[3]
De soort telt 2 ondersoorten:
BirdLife International erkent (in 2012) de opsplitsing in twee soorten niet. De oostelijke en de westelijke grondpapegaai hebben samen een groot, maar versnipperd verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar gaat in aantal achteruit. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staan de oostelijke en de westelijke grondpapegaai samen als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe oostelijke grondpapegaai (Pezoporus wallicus) is een papegaai uit het geslacht Pezoporus die voorkomt in Australië. De soort werd na een analyse van het mitochondriaal DNA in 2010 opgesplitst in de oostelijke en de westelijke grondpapegaai (P. flaviventris). De twee soorten gingen zo'n 2 miljoen jaar geleden uiteen.
Multimedia w Wikimedia Commons Papużka ziemna (Pezoporus wallicus) – gatunek małego ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae), występującego w Australii Południowej od Perth po Geraldton, także na Tasmanii i okolicznych wyspach. Jako jedna z czterech papug na świecie buduje gniazdo na ziemi. Najbliżej spokrewniony gatunek to kakapo.
Wygląd zewnętrzny:
Ubarwienie tego ptaka jest podobne, jak u innych papug występujących na południu Australii (np. Papużki falistej). Pióra są zielone z ciemnymi i żółtymi znakami na głowie i wierzchu ciała.
Rozmiary:
Długość – 30 cm.
Środowisko
Błotniste przybrzeżne równiny bez drzew z niskimi krzakami, pokryte wysoką trawą.
Zasięg występowania
Australia Południowa, Tasmania i okoliczne wyspy.
Nasiona rozmaitych traw, szczególnie z gatunku Mesomelaena sphaerocephala.
Pora lęgowa: od września do stycznia
Jaja: od 3 do 4
Okres wysiadywania: 21 dni
Wychowanie piskląt: 25 dni
Papużka ziemna (Pezoporus wallicus) – gatunek małego ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae), występującego w Australii Południowej od Perth po Geraldton, także na Tasmanii i okolicznych wyspach. Jako jedna z czterech papug na świecie buduje gniazdo na ziemi. Najbliżej spokrewniony gatunek to kakapo.
Östlig markpapegoja[2] (Pezoporus wallicus) är en fågel i familjen östpapegojor inom ordningen papegojfåglar.[3] Östlig och västlig markpapegoja (P. flaviventris) betraktas ofta som samma art, markpapegoja (P. wallicus).
Förhållandena kring artens vetenskapliga namn är komplicerade. Arten beskrevs 1769 som Psittacus formosus av Scopoli men redan 1790 hade Latham beskrivit ett taxon med det namnet. Exemplaret som Latham använde var dock skadat och bestod endast av vingar och stjärt. Eftersom det exemplaret är försvunnet så finns det ingen typart för taxonet och det har inte gått att avgöra vilken art Latham beskrev. Den äldsta kända taxonomiska beskrivningen som man känner till är därför Robert Kerrs från 1792 då han gav arten namnet Psittacus wallicus.[4][5] Idag placeras arten tillsammans med nattpapegoja i släktet Pezoporus.[6]
Östlig markpapegoja delas in i två underarter med följande utbredning:[3]
Tidigare betraktades västlig markpapegoja (P. flaviventris) som en underart till wallicus (inklusive leachii), då med det svenska namnet markpapegoja. Flera auktoriteter gör det fortfarande, bland annat Birdlife International och Clements et al 2014.[6] DNA-studier visar dock att de utgör två distinkta skilda linjer som skildes åt för två miljoner år seda och bör enligt författarna till studien betraktas som skilda arter.[7]
När östliga markpapegojan störs flyger den snabbt precis över marken för att sedan landa i vegetationen igen. Oftast observeras de bara på sitt karaktäritiska läte som yttras i gryning och skymning, och som består av en sekvens med klara visslande toner som höjs mot slutet innan den tonar bort. I övrigt är den tyst.
IUCN betraktar östlig och västlig markpapegoja som en och samma art och hotkategoriserar dem därför tillsammans, i kategorin livskraftig.[1] De olika populationerna har dock olika hotstatus. Fastlandspopulationen i östra Australien bedöms vara sårbar på grund av att dess utbredningsområde är fragmentariserat och man uppskattar att den populationen består av 4000 häckande fåglar medan populationen på Tasmanien bedöms inte vara hotad.[8]. För västlig markpapegojas hotstatus, se denna.
Wikimedia Commons har media som rör östlig markpapegoja.
Wikispecies har information om Pezoporus wallicus.
Östlig markpapegoja (Pezoporus wallicus) är en fågel i familjen östpapegojor inom ordningen papegojfåglar. Östlig och västlig markpapegoja (P. flaviventris) betraktas ofta som samma art, markpapegoja (P. wallicus).
Папужка болотяний має скромне, непомітне жовто-зелене оперення з чорними поперечними смужками. Жовтий і зелений кольори утворюють строкату кольчугу на грудях, шиї та нижній частині тіла. Верхня ж частина має зелений окрас, на якому виділяється червоний лоб. Дзьоб темно-сірий, загнутий, як у сови. Кігті у земляного папуги довгі й, на відміну від інших видів, прямі. Довжина дорослого папуги досягає тридцяти сантиметрів, вага — 250—300 грам. Короткий хвіст і крила мають округлу форму і жорстке оперення. Розмах крил становить 25 см. Самиця відрізняється від самця трохи меншими розмірами, в забарвленні відмінностей не спостерігається. Молоді пташенята мають коричневий окрас, який поступово змінюється на жовто-зелений.
Болотяні папужки живуть на трав'янистих рівнинах і болотистих місцевостях центральній та східній Тасманії. Поодинокі особини зустрічаються на східному і південному узбережжі Австралії. Там їхнє існування практично неможливе через велику кількість диких кішок і лисиць, які полюють на птахів.
Ці птахи відрізняються гострим запахом і хрипло-каркаючим голосом, які легко видають їхнє місце перебування. Оскільки земляні папуги не можуть довго літати (максимум на 35 метрів), по їжу вони ходять. У сутінковий, більш безпечний для них, час, вони вирушають на пошуки їжі. Живляться травою, фруктами і ягодами.
Період гніздування земляного папуги припадає на осінь—початок зими. Гніздяться на землі. Вони викопують лапками нірку, знаходять собі місце в середині старого пня або під якою-небудь колючою рослиною, щоб хижакам було важче дістатися до них. У повній кладці буває від двох до шести яєць. Після вилуплення молоді пташенята 25 днів адаптуються до нових умов, оперяються. Тільки потім залишають гніздо.
Середня тривалість життя земляного папуги — близько 15-ти років.
Чисельність болотяних папужок зменшується. Для них велику небезпеку представляють лісові пожежі, які є основною причиною різкого скорочення кількості особин. Полювання на цих птахів заборонене законом.
Це незавершена стаття про папуг.Pezoporus wallicus là một loài chim trong họ Psittacidae.[1]
Pezoporus wallicus là một loài chim trong họ Psittacidae.
Земляной попугай[1] (лат. Pezoporus wallicus) — птица семейства попугаевых. Единственный вид рода.
Длина до 30 см. Окраска оперения неброская, скромная, в основном зелёно-жёлтого цвета с поперечными чёрными полосами. Грудь, шея и нижняя часть тела желтовато-зелёные, верхняя сторона зелёная, лоб красный. Окраска рулевых перьев зелёная с жёлтыми полосками. Когти, в отличие от других попугаев, у него прямые и довольно длинные.
Обитает в южной части Австралии и на Тасмании.
Селятся в болотистых местах и песчаных бесплодных участках. Живут по одиночке и парами. Очень ловко бегают в траве, а летают довольно плохо, только в случае опасности, когда не могут убежать. Пролететь этот попугай может не более 200 м, опускаясь вниз, он не парит, как бы падает на землю, касаясь её грудью. Его полёт похож на полёт куриных птиц.
Гнездовой период приходится на сентябрь-декабрь. Это единственный попугай, который не строит гнёзд, а яйца откладывает прямо на землю или в различные углубления и ямки. В полной кладке 4 яйца, молодые вылетают спустя 25 дней после вылупления.
Земляные попугаи сохранились только в отдельных местах своего бывшего ареала. Значительный ущерб им наносят лесные пожары. Добыча этих птиц запрещена законом.
Земляной попугай (лат. Pezoporus wallicus) — птица семейства попугаевых. Единственный вид рода.
地棲鸚鵡（学名：Pezoporus wallicus），又名地鸚鵡，是住在地上的鸚鵡之一，其他的有夜鸚鵡、純綠鸚鵡及鴞鸚鵡。[2]牠們呈黃綠色，有較深色的斑紋，有點兒像野生虎皮鸚鵡的頭部及背部，這可能是保留了共同祖先的特徵。
地棲鸚鵡若受到騷擾時，會立即飛離地面再逃入樹林中。牠們會在黎明及黃昏時活動，飛行時保持寂靜。
地棲鸚鵡共有3個亞種，分別為：
地棲鸚鵡長30厘米。主要呈綠色，羽毛上有黑色及黃色斑紋。前額有橙紅色的幼紋。頭部、頸背、上背及胸部綠色，羽毛有黑色的羽軸。腹部、大腿及尾巴底都呈綠黃色，西方地棲鸚鵡的腹部及尾巴底是淡黃色及有黑色斑紋。喙呈灰褐色，瞳孔白黃色，腳灰褐色，爪並不怎麼彎曲。
雛鳥較為沉色，沒有前額的橙紅色幼紋。尾巴較短，瞳孔褐色。
東方地棲鸚鵡散佈在昆士蘭東南部至澳洲西南部、塔斯曼尼亞及一些離岸島嶼。
塔斯曼尼亞地棲鸚鵡分佈在塔斯曼尼亞西南部。
西方地棲鸚鵡分佈在澳洲西南部，由珀斯北部至傑拉爾頓及沿南岸東至伊斯瑞利海灣。牠們棲息在海岸平原、蘆葦床墊及鈕扣草地區。 打小孩
西方地棲鸚鵡是獨居的。牠們是偽裝的能手，但若受到騷擾，會逃避再飛走，在短距離內降落。牠們飛行時及在早上會發出叫聲，同類會有所回應。牠們會有季節性的地區性遷移。牠們主要吃草的種子，尤其是鈕扣草。繁殖期介乎9月至1月，會在地上挖坑築巢，藏在樹枝下。鳥巢以葉子、草莖、蕨類及細枝造成。每次會生3-4隻蛋，孵化期為21日。雛鳥會留在巢中3星期。
地棲鸚鵡（学名：Pezoporus wallicus），又名地鸚鵡，是住在地上的鸚鵡之一，其他的有夜鸚鵡、純綠鸚鵡及鴞鸚鵡。牠們呈黃綠色，有較深色的斑紋，有點兒像野生虎皮鸚鵡的頭部及背部，這可能是保留了共同祖先的特徵。
地棲鸚鵡若受到騷擾時，會立即飛離地面再逃入樹林中。牠們會在黎明及黃昏時活動，飛行時保持寂靜。
.jpg)
