nomes no trilho de navegação
Ar fazan skouarnek gwenn (Crossoptilon crossoptilon) a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Phasianidae.
Al labous a gaver ar pevar isspesad anezhañ[1] :
Ar fazan skouarnek gwenn (Crossoptilon crossoptilon) a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Phasianidae.
El faisà mostatxut blanc (Crossoptilon crossoptilon) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita boscos de coníferes i mixtes, zones arbustives i praderies de les muntanyes del sud de la Xina i el sud-est del Tibet.
El faisà mostatxut blanc (Crossoptilon crossoptilon) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita boscos de coníferes i mixtes, zones arbustives i praderies de les muntanyes del sud de la Xina i el sud-est del Tibet.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ffesant glustiog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: ffesantod clustiog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Crossoptilon crossoptilon; yr enw Saesneg arno yw White eared-pheasant. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. crossoptilon, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r ffesant glustiog yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius
.jpg)
_Male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ffesant glustiog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: ffesantod clustiog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Crossoptilon crossoptilon; yr enw Saesneg arno yw White eared-pheasant. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. crossoptilon, sef enw'r rhywogaeth.
Bažant tibetský (Crossoptilon crossoptilon) je druh bažanta, který patří mezi tzv. ušaté bažanty. To proto, že má na hlavě bílá pírka svým tvarem připomínající uši. Tento bažant byl dříve nazýván bažant ušatý bílý.
Bažant tibetský je téměř celý bílý, pouze jeho ocas má černou barvu. Tvoří 5 zeměpisných poddruhů, a ty se od sebe liší jak rozsahem, tak i intenzitou bílého zbarvení. Obývá jihovýchodní Tibet v Číně a část Indie.
Samice klade 6-9 vajec, přičemž inkubační doba je 28 nebo 29 dní. Samec i samice se živí především plody, semeny a v zimě také jehličím, což doplňují bezobratlými živočichy. Dovedou ovšem ulovit i drobné obratlovce.
Obrázky, zvuky či videa k tématu bažant tibetský ve Wikimedia Commons
Bažant tibetský (Crossoptilon crossoptilon) je druh bažanta, který patří mezi tzv. ušaté bažanty. To proto, že má na hlavě bílá pírka svým tvarem připomínající uši. Tento bažant byl dříve nazýván bažant ušatý bílý.
Bažant tibetský je téměř celý bílý, pouze jeho ocas má černou barvu. Tvoří 5 zeměpisných poddruhů, a ty se od sebe liší jak rozsahem, tak i intenzitou bílého zbarvení. Obývá jihovýchodní Tibet v Číně a část Indie.
Samice klade 6-9 vajec, přičemž inkubační doba je 28 nebo 29 dní. Samec i samice se živí především plody, semeny a v zimě také jehličím, což doplňují bezobratlými živočichy. Dovedou ovšem ulovit i drobné obratlovce.
Der Weiße Ohrfasan (Crossoptilon crossoptilon), manchmal auch Schmalschwanzohrfasan genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Fasanenartigen. Er ist in den chinesischen Provinzen Yunnan, Sichuan und Qinghai sowie in Tibet und dem äußersten Nordosten Indiens beheimatet und besiedelt dort vor allem Bergwälder. Bisweilen wird der vor allem in Tibet verbreitete Harman-Ohrfasan als Unterart des Weißen Ohrfasans betrachtet.
Die Nominatform des Weißen Ohrfasans ist überwiegend weiß. Die recht große und schwere Fasanenart trägt eine samtig schwarze Kopfkappe, die bis auf den mittleren Scheitel reicht. Die Iris ist orangegelb, der Schnabel rosa-hornfarben. Die Partie um das Auge ist unbefiedert und intensiv rot. Die Ohrdecken sind etwas verlängert, bilden aber keine bis weit hinter den Kopf hinausragenden Federbüschel wie bei anderen Ohrfasanen. Oberflügel- und Oberschwanzdecken sind grau getönt. Die Armschwingen sind schwarzbraun mit einem ins rötliche spielenden stahlblauen Glanz, die Handschwingen sind dunkelbraun. Der Schwanz umfasst zwanzig Steuerfedern und glänzt auf dem basalen Teil purpurbronzefarben, auf dem mittleren Teil grünblau sowie am Ende tief purpurn. Im Unterschied zu den anderen Arten der Gattung sind bei dieser Art und dem Harman-Ohrfasan die mittleren Schwanzfedern nicht haarartig zerschlissen, sondern nur von der Basis bis zur Mitte aufgelockert. Die Füße sind dunkelrot.
Die Geschlechter unterscheiden sich äußerlich nicht, die Henne ist lediglich mit 1,5 bis 1,8 kg leichter als der 1,8–2,2 kg schwere Hahn. Die Körperlänge liegt bei 920 mm, die des Schwanzes bei 575 mm. Die Flügellänge beträgt 330 mm.
Der Balzruf[1] ist eine raue, weithin hörbare Rufreihe, die mit einzelnen Tönen beginnt und sich dann steigert. Er ist praktisch nicht von dem des Harman-Ohrfasans zu unterscheiden, wird aber etwas schneller vorgetragen.
Der Weiße Ohrfasan kommt im westlichen China, in Tibet und im äußersten Nordosten Indiens vor.
Die geografische Variation ist recht ausgeprägt, aber wenig untersucht, so dass bislang nur wenige Unterarten unterschieden werden. Die Nominatform ist überwiegend weiß, die Unterart dolani hell aschgrau. Die Vögel der Unterart drouynii sind recht inkonsistent reinweiß oder hellgrau, sie vermittelt vermutlich zwischen den beiden anderen Unterarten. Bisweilen wird auch der Harman-Ohrfasan zu dieser Art gestellt, bei diesem ist die Körperbefiederung dunkel schieferblau. Die gelegentlich aufgeführte, von Jean Théodore Delacour beschriebene Unterart lichiangense ist vermutlich der Nominatform zuzuordnen.
Der Weiße Ohrfasan ist ein typischer Vogel der osttibetanischen Bergwälder. Er kommt hier vorwiegend in lichten Nadel- und Eichenwäldern an Steilhängen zwischen 3200 und 4200 m Höhe vor, aber auch in anderen Waldformen und in tieferen Lagen. An der Waldgrenze um 4600 m besiedelt er Rhododendronbestände. Im Bereich des Jangtse und der Nebenflüsse bewohnt er felsige Steilhänge mit einer Buschvegetation aus Spiersträuchern, Wildrosen, Berberitzen, Prunus-Arten und Wacholder zwischen 3500 und 4000 m. Im Winter hält er sich auch in der Kulturlandschaft auf.
Der Weiße Ohrfasan (Crossoptilon crossoptilon), manchmal auch Schmalschwanzohrfasan genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Fasanenartigen. Er ist in den chinesischen Provinzen Yunnan, Sichuan und Qinghai sowie in Tibet und dem äußersten Nordosten Indiens beheimatet und besiedelt dort vor allem Bergwälder. Bisweilen wird der vor allem in Tibet verbreitete Harman-Ohrfasan als Unterart des Weißen Ohrfasans betrachtet.
The white eared pheasant (Crossoptilon crossoptilon), also known as Dolan’s eared pheasant[3] or Bee's pheasant, is a species of "eared pheasant" that get its name because its colouration is white and has the prominent ear tufts of the genus, not because it has white ears. The indigenous people of Himalaya call it shagga, meaning snow fowl. This gregarious bird lives in large flocks, foraging on alpine meadows close to or above the snowline throughout the year. C. crossoptilon is found in China, Qinghai, Sichuan, Yunnan, and Tibet, where it tends to inhabit mixed forests and can be found around Buddhist monasteries.
White eared pheasants tend to fly a great deal more than their close relatives, such as the brown eared pheasant (C. mantchuricum) and the blue eared pheasant (C. auritum). All three species are capable of hovering or volplaning over deep snow, with the aid of their great, wide tails. Eared pheasants move across deep snow by whirring their wings and fluttering close to the ground, and supporting their weight on their rectrices. Eared pheasant flight was often described as poor by the hunter collectors of the 18th century, who used dogs to flush the birds from the ground for shooting. Eared pheasants do not waste their energy on flying when quadrupeds prey on them because they have adapted many defensive escape behaviors that do not require flight. They have a high aptitude for sustained flight — movements that only take them a few hundred yards at a time, but in the snowy seasons this is very useful. This ability to cover large distances by flight is reminiscent of ptarmigans, sage grouse, and Syrmaticus pheasants, all of which inhabit snowy regions and use sustained flight for feeding during winter. Characteristic of these species and C. crossoptilon is the lack of a prominent tailing wing notch.[4]
C. crossoptilon forages for tubers and roots in alpine meadows, often in the company of yaks or other hoofed stock. In winter, the white eared pheasant subsists on pine needles, juniper berries, wolf berries, and the desiccated seed pods of iris, lily, and allium. When hard-pressed during the most severe winter storms, which may blow for weeks at a time, eared pheasants may subsist upon pine pitch and deer, rabbit, and yak dung.
While all known forms of white eared pheasant are very similar in phenotype, behavioral and genetic differences suggest much is available to learn about their systematic and behavioral ecology.
The Szechuan white eared pheasant, (C. c. crossoptilon), is a galliform bird native to the Sichuan (Szechuan) region of China. It is a subspecies of white eared pheasant. This form inhabits high altitudes along exposed rockscapes and may descend to old-growth forests in winter. Its wings are dark-grey or violet.
This bird is predominantly white, including, as its name suggests, white ear tuffs, but is not as white in as many places of its body as its close relatives, the Tibetan white eared pheasant (C. c. drouyni) and the Yunnan white eared pheasant (C. c. lichiangnse). It has black tail feathers and wingtips, and a patch of black at the top of its head. The primary feathers range from dark grey to brown. The part of its face not covered by feathers has red skin.
The Szechuan white eared pheasant will not mate until it is two years old, then it will go into a heated breeding frenzy around the end of April. The breeding lasts until June and these pheasants usually produce four to seven eggs per clutch. The incubation period for eggs is 24–25 days.
Although not much sexual dimorphism exists among the Szechuan white eared pheasant, the cocks are considerably larger than the hens. They can reach a length of 86–96 cm and weigh 1400–2050 g for females and 2350–2750 g for males.[5]
The Szechuan white eared pheasant has now become a near-threatened species. Human development and encroaching on its habitat in agricultural China has reduced the range of the species, and hunting of these pheasants for food has threatened their numbers severely.[1]
An estimated 6,700 to 33,000 individuals exist in the wild today.[6] C. crossoptilon is informally protected by the area’s Tibetan Buddhist culture.[6]
The white eared pheasant (Crossoptilon crossoptilon), also known as Dolan’s eared pheasant or Bee's pheasant, is a species of "eared pheasant" that get its name because its colouration is white and has the prominent ear tufts of the genus, not because it has white ears. The indigenous people of Himalaya call it shagga, meaning snow fowl. This gregarious bird lives in large flocks, foraging on alpine meadows close to or above the snowline throughout the year. C. crossoptilon is found in China, Qinghai, Sichuan, Yunnan, and Tibet, where it tends to inhabit mixed forests and can be found around Buddhist monasteries.
La Blanka fazano aŭ Blanka orelfazano (Crossoptilon crossoptilon) el la ordo de galinoformaj birdoj kaj familio de fazanedoj estas birdo propra al Ĉinio, kiu loĝas en okcidenta Siĉuano, suda Ĉinghajo kaj orienta Tibeto.
Ĝi havas blankan aŭ grizecblankan plumaron sur la korpo, ruĝajn nudajn hautaĵojn en kapflankoj, verton kun nigraj plumoj, blankajn plumtufojn ĉe la oreloj, kiuj en formo de mallonga korno estas direktitaj malantaŭen al la nukoflankoj kvazaŭ mustaĉoj; la flugplumoj estas grizbrunaj, la vostoplumoj tre longaj kaj blugrizaj kun purpuraj briloj ĉe plumpinto. Ruĝkoloraj estas ĝiaj beko kaj kruroj. La birdino tre similas al la virbirdo kaj diferencas de la lasta nur per siaj malpli granda korpo kaj malpli helaj plumoj.
La birdoj vivas sur altaj alpaj montoj 3 000 m. super la marnivelo en herbejoj ĉe la neĝolimo la tutan jaron. Ili estas tre gregemaj kaj agas 10-30-ope, en pina kaj kverka arbaroj aŭ en arbedaroj de rododendroj, kaj serĉas nutraĵon sur herbejo en arbaro aŭ ĉe ties rando. Ilia agosfero ne estas granda. Ili ne estas timemaj kaj eĉ kuraĝas proksimiĝi al vilaĝo. Aŭtune iliaj grupoj pligrandiĝas, iam ili sidas kune kun la Sanga fazano kaj ankaŭ alispecaj fazanoj sur sama arbo. Matene aŭ vespere ili krias sonore en kvieta arbaro. La krio povas atingi lokon 2 aŭ 3 km foran. Ili ne lertas en flugado sed flugas pli ol la aliaj samgenranoj. Ofte okazas ke post mallonga flugado ili malleviĝas sur arbon.
Ili bekfosas teron por serĉi nutraĵon. Iliaj manĝaĵoj estas floroj kaj bulboj de lilioj, potentiloj, herbofolioj, floroj kaj konusoj de piceoj, grajnoj de hordeo, tigoj kaj bulboj de sovaĝaj cepoj (pro tio oni diras ke ĝia karno odoras cepe). Ili manĝas ankaŭ insektojn kaj ties larvojn. Ili manĝas foje kompane de poefagoj kaj aliaj bovedoj aŭ gregoj. Vintre la Blanka orelfazano nutras sin per pinaj pinglofolioj, juniperberoj, lupoberoj kaj la sekaj semoj de lilioj kaj ajloj. Kiam neĝoŝtormoj daŭras semajnojn la Orelfazanoj povas survivi danke al pinsevo, kaj fekaĵoj de cervoj, kunikloj aŭ poefagoj.
La gebirdoj vivas pare. Ili konstruas neston surtere, el velkintaj branĉoj de piceo, musko, sekigitaj herboj kaj plumoj. La nesto havas formon de telero. Ĉiu birdoparo kovas 4-7 ovojn, kaj ĝis 16. La ovo estas grizeta aŭ bruneta kun ruĝbrunaj makuloj ĉe dika ekstremo. La kovado daŭras 23-24 tagojn. La jus eloviĝintaj birdidoj sin vestas per lanugo kaj pezas po 40 gramojn. La Blanka fazano estas fame konata kiel porapreza birdo.
Oni konas kvin subspeciojn de Crossoptilon crossoptilon:[1]
Dum ĉiuj konataj formoj de Blanka orelfazano estas tre similaj laŭ fenotipo, estas kutimaraj kaj genetikaj diferencoj kiuj sugestas, ke estas multo lernenda pri ties sistematiko kaj kutimata ekologio.
La Siĉuana blanka orelfazano, Crossoptilon crossoptilon crossoptilon, estas Kokoformaj birdoj indiĝenaj de la regiono de Siĉuano de Ĉinio. Ĝi estas subspecio de la Blanka orelfazano, Crossoptilon crossoptilon. Tiu formo loĝas en altaj altitudoj laŭlonge de elstaraj rokaĵoj kaj povas descendi al praarbaroj vintre. Ties flugiloj estas malhelaj grizecviolaj.
Tiu birdo estas ĉefe blankaj, inklude, kiel ties nomo sugestas, blankajn orelojn, sed ĝi ne estas blankaj en tiom multaj korpolokoj kiel ties proksima parenco la Tibeta blanka orelfazano, C. c. drouyni, kaj la Junana blanka orelfazano, C. c. lichiangnse. Ĝi havas nigrajn vostoplumojn kaj flugilplintojn same kiel nigran makulon kapopinte. La unuarangaj plumoj gamas el malhelgriza al bruna. La parto de vizaĝo nekovrita de plumoj havas ruĝan haŭton.
La Siĉuana blanka orelfazano ne pariĝas ĝis kiam ĝi estas dujaraĝa, tiam ĝi suferas ardan reproduktan frenezon ĉirkaŭ fino de aprilo. La reprodukta sezono daŭras ĝis junio kaj tiuj fazanoj produktas ĉirkaŭ 4 al 7 ovojn ĉiun ovodemetadon. La periodo de kovado de ovoj daŭras 24–25 tagojn.
Kvankam ne estas multe da seksa dimorfismo ĉe la Siĉuana blanka orelfazano, la virbirdoj estas konsiderinde pli grandaj ol la birdinoj.
La Siĉuana blanka orelfazano iĝis vundebla specio. Etendo en ties habitato de agrikultura Ĉinio malpliiĝis la teritorion de tiu specio, kaj ĉasado de tiuj fazanoj por manĝo minacis ties nombrojn draste.[2]
La tri specioj kun diversaj ekologiaj niĉoj estas devigaj ŝvebi super profunda neĝo. Ili faras tion helpe de grandaj ampleksaj vostoj. Orelfazanoj moviĝas tra profunda neĝo per flugilzumado kaj flugilfrapado ĉe grundo, kaj subtenante sian pezon per la vostoplumoj, kio lasas karakterajn kaj eble unikajn en la mondo spurojn. Flugmaniero de orelfazanoj estis ofte priskribita kiel povra fare de ĉaskolektistoj de la 18a jarcento kiuj uzis hundojn por preni la birdojn el grundo post pafado. Orelfazanoj ne uzas siajn energiojn flugante kiam kvarpieduloj sekvas ilin ĉar ili estis adaptintaj multajn defendajn fuĝokutimojn kiuj ne postulas flugon.
Ĉiukaze ili kapablas kovri grandajn areojn de neĝo per senpena ŝveba flugado kiel faras Lagopoj, la Urofazano kaj Longvostaj fazanoj de la genro Syrmaticus, ĉiuj el kiuj loĝas en neĝaj regionoj kaj devas nutri sin per senpena flugado dum vintro. Kiel tiuj specioj, la Blanka orelfazano ne havas elstaran trenan flugilnoĉon [3]
La Blanka fazano aŭ Blanka orelfazano (Crossoptilon crossoptilon) el la ordo de galinoformaj birdoj kaj familio de fazanedoj estas birdo propra al Ĉinio, kiu loĝas en okcidenta Siĉuano, suda Ĉinghajo kaj orienta Tibeto.
El faisán orejudo blanco[1] o faisán blanco (Crossoptilon crossoptilon) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae endémica de China.
Se conocen cinco subespecies de Crossoptilon crossoptilon:[2]
Antes la subespecie Orejudo del Tibet (Crossoptilon harmani)[3] estaba incluida como Crossoptilon crossoptilon harmani - bosques de Rhododendron del sur del Tíbet y zona adyacente del noreste de la India
El faisán orejudo blanco o faisán blanco (Crossoptilon crossoptilon) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae endémica de China.
Crossoptilon crossoptilon Crossoptilon generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Crossoptilon crossoptilon Crossoptilon generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Crossoptilon crossoptilon
Le Hokki blanc (Crossoptilon crossoptilon) est une espèce d'oiseaux de la famille des phasianidés originaire du sud-ouest de la Chine et en particulier du Tibet.
Sud-est du Tibet, sud-ouest de la Chine.
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des quatre sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :
Le hoki blanc affectionne les prairies alpines, les versants herbeux parsemés de rochers et les fourrés de bouleaux et de rhododendrons au-delà de la ligne des arbres en été ; les versants boisés (résineux et mixtes).
Elle consiste essentiellement en bulbes et tubercules de liliacées : lis (Lilium) et oignons sauvages (Allium).
Les hokis blancs sont des oiseaux grégaires passant le plus clair de leur temps en groupes d’une dizaine de spécimens voire en troupes atteignant 200-250 individus. Ils sont particulièrement communs aux abords des monastères où les moines bouddhistes les nourrissent. Ailleurs, ils fréquentent souvent les champs moissonnés où ils se nourrissent en groupes. Leur vie est rythmée par les activités de nourrissage de l’aube jusqu’en milieu de matinée, par des séances de repos vers midi puis, l’après-midi, par des déplacements vers des abreuvoirs naturels. Tout le groupe passe la nuit sur les hautes branches des arbres de la forêt.
Les hokis sont considérés comme monogames. À l’approche du printemps, les troupes hivernales tendent à se dissocier. Le mâle revendique un territoire en lançant un cri caractéristique, perché sur une branche ou posé sur un rocher, le bec tendu vers le haut.
Elle est basée sur une exhibition latérale du mâle et des courses-poursuites. En captivité, le mâle devient nerveux et poursuit la femelle en tous sens dans la volière. Au début, elle ne cesse de s’enfuir et vient se réfugier à couvert sous un buisson. Avec le temps, elle semble moins farouche et se fige parfois sur place. Le mâle fait alors plusieurs fois le tour de sa partenaire en laissant traîner à terre l’aile tournées vers elle et en étalant la queue. Les caroncules rouges du mâle couvrent toute la face. Si elle s’enfuit, il la poursuit dans une course effrénée jusqu’à ce qu’elle cède à ses avances et se tapisse au sol où l’accouplement a généralement lieu.
En milieu naturel, la femelle installe son nid sous un arbre tombé (sapin, épicéa), sous un rocher ou directement sur le sol en forêt profonde, généralement à haute altitude. Elle pond, en mai-juin, de 4 à 9 œufs bleu-verdâtre qu’elle couve seule 24 ou 25 jours. Des jeunes ont été observés en juillet et en août. Parfois, deux femelles peuvent pondre dans le même nid.
Le hoki blanc souffre de la déforestation et de la chasse de subsistance qui peuvent constituer une grave menace dans certains secteurs mais les sous-espèces sont diversement menacées. En matière de conservation, plus de 20 sites protégés ont été inventoriés dans les provinces du Tsinghai, du Seutchouan, du Yunnan et au Tibet. Une plus grande surveillance afin d’établir un statut précis de l’espèce dans toutes les aires protégées existantes, la création de nouveaux sites et une stricte réglementation de la chasse s’imposent pour sa conservation.
Crossoptilon crossoptilon
Le Hokki blanc (Crossoptilon crossoptilon) est une espèce d'oiseaux de la famille des phasianidés originaire du sud-ouest de la Chine et en particulier du Tibet.
Il fagiano orecchiuto bianco (Crossoptilon crossoptilon (Hodgson, 1838)) è un uccello della famiglia dei Fasianidi originario della Cina centro-occidentale e centro-meridionale e del Tibet[2].
Misura 75-96 cm di lunghezza, dei quali 46-58 spettanti alla coda, per un peso di 2350-2750 g nel maschio e di 1400-2050 g nella femmina[3].
Il cappuccio della testa è nero e intorno all'occhio è presente una caruncola, una sorta di escrescenza carnosa di colore rossastro. Il piumaggio è interamente bianco, ad eccezione dell'estremità delle ali, in parte grigio chiaro, in parte grigio scuro, e della coda, di colore verde bronzeo. Le zampe glabre sono rosse. Si differenzia dagli altri fagiani dello stesso genere per l'assenza delle lunghe piume ricurve sulle guance e per le dimensioni inferiori dei ciuffetti auricolari. La coda è formata da venti timoniere fortemente incurvate. La specie presenta numerose varianti geografiche. La sottospecie drouynii è indiscutibilmente la più bianca e la dolani la più scura, con la sua livrea prevalentemente grigio cenere. La sottospecie harmani è oggi considerata una specie a tutti gli effetti (C. harmani)[3].
Tranne che in inverno, conduce sempre un'esistenza solitaria. La conformazione del suo piumaggio bianco lo aiuta indubbiamente a resistere ai rigori del clima e all'ambiente in cui vive. Resta il fatto che anche durante i periodi più freddi è possibile osservarlo mentre cammina nella neve. Il fagiano orecchiuto bianco è una specie diurna. Si nutre dalle prime ore del mattino fino alle 10 e mezzo. Verso mezzogiorno si riposa e si avvicina quindi a una sorgente o a un ruscello per bere nel primo pomeriggio. Almeno durante il periodo invernale, i fagiani orecchiuti danno prova di una grande socialità ed è possibile incontrarli in bande molto numerose che possono contare fino a 250 individui. Quasi sempre, tuttavia, gli effettivi di un raggruppamento sono più modesti e non superano le 30 unità. Durante il resto dell'anno, i raggruppamenti si sfaldano e si ristrutturano in piccoli gruppi che variano tra le 2 e le 5 coppie. La dispersione è probabilmente maggiore durante il periodo riproduttivo. Non abbiamo molte informazioni riguardanti la territorialità del maschio, ma sappiamo che emette assai regolarmente dei potenti richiami durante il periodo riproduttivo. Questi possono essere uditi anche a un chilometro e mezzo di distanza e talvolta anche a tre chilometri. Essi vengono lanciati la mattina presto e la sera tardi e risuonano come una sorta di krrab-krrab. Si dice comunque che non siano così pieni e nitidi come quelli del fagiano orecchiuto azzurro e del fagiano orecchiuto bruno[3].
È principalmente vegetariano. Nonostante la mancanza di informazioni raccolte sul campo, si ritiene che la dieta del fagiano orecchiuto bianco sia costituita normalmente da bulbi della famiglia delle Liliacee, da radici tuberose e da cipolle selvatiche. Il suo becco affilato e allungato è particolarmente adatto al suo comportamento da scavatore e alla sua tecnica di raschiare il terreno. In autunno, questi uccelli si arrampicano sui ginepri per nutrirsi. Le bacche violette di questo arbusto dalle foglie spinose diventano in questo periodo una delle risorse alimentari principali. In estate, altre risorse, come le bacche rosse dal sapore acidulo dell'ossicocco o i frutti della fragola selvatica vanno ad accrescere il menu. Durante la nidificazione, gli insetti e le larve che dissotterra raspando il terreno costituiscono una parte non trascurabile della dieta[3].
Numerosi osservatori suggeriscono che il fagiano orecchiuto bianco sia senza dubbio monogamo. Questa ipotesi sembra rafforzata dal fatto che non esiste un vero e proprio dimorfismo sessuale e che la parata nuziale è relativamente semplice. Il nido viene costruito sul terreno, nel profondo della foresta, sotto un peccio o al riparo di una roccia sporgente. In maggio e giugno, la femmina depone tra 6 e 9 uova a 2-3 giorni d'intervallo l'una dall'altra e le cova in media per un periodo di 28-29 giorni. Alla schiusa, i pulcini pesano circa 40 grammi ma crescono rapidamente: nel giro di 10 giorni, il loro peso raggiunge in media 85 grammi, quindi 600 grammi all'età di 50 giorni. In questo periodo, le giovani femmine pesano da 50 a 70 grammi in meno rispetto ai giovani maschi. A tre mesi e mezzo, i giovani pesano tra 1,35 e 1,50 kg. A cinque mesi, raggiungono il loro peso da adulti. È all'età di tre mesi che diventa possibile determinare il loro sesso, in quanto i tarsi dei giovani maschi si ricoprono di una peluria spessa 4 o 5 millimetri. I giovani vengono ritenuti semi-nidifugi, vale a dire lasciano il nido non appena sono in grado di muoversi[3].
I fagiani orecchiuti bianchi vivono generalmente nelle foreste subalpine in prossimità del limite delle nevi, dove sono presenti i rododendri. Nel Sichuan, queste foreste sono costituite da pecci, betulle e querce ad altitudini comprese tra 3660 e 4270 metri. Gli uccelli vanno in cerca di cibo nelle colline erbose aperte vicino al bosco e si precipitano per proteggersi nel folto degli alberi vicini in caso di pericolo. In linea generale, i fagiani orecchiuti bianchi vivono tra 3000 e 4600 metri, ma è evidente che in inverno discendano i versanti. Tuttavia, sono necessarie condizioni eccezionali per osservarli al di sotto dei 3000 metri. In Cina, le densità di popolazione sono stimate tra 1,5 e 4 individui per chilometro quadrato[3].
Ne vengono descritte quattro sottospecie[2]:
Il fagiano orecchiuto bianco (Crossoptilon crossoptilon (Hodgson, 1838)) è un uccello della famiglia dei Fasianidi originario della Cina centro-occidentale e centro-meridionale e del Tibet.
De witte oorfazant (Crossoptilon crossoptilon) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1838 door Hodgson.
De vogel heeft een wit of lichtgrijs verenkleed met een zwarte bovenkop en een rode oogomranding. De achterste staartdelen zijn zwart. De lengte bedraagt 105 cm.
De zeldzame soort komt voor in het middenwesten en middenzuiden van de China en Tibet en telt 4 ondersoorten:[2]
Op de Rode Lijst van de IUCN heeft de soort de status gevoelig.
Bronnen, noten en/of referentiesDe witte oorfazant (Crossoptilon crossoptilon) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1838 door Hodgson.
Multimedia w Wikimedia Commons Uszak biały (Crossoptilon crossoptilon) – gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych, podrodziny bażantów. Występuje endemicznie w południowych Chinach, w szczególności w Tybecie. Bliski zagrożenia. Ptak hodowlany.
Po raz pierwszy gatunek opisał Brian Houghton Hodgson. Opis ukazał się w 1838 na łamach The journal of the Asiatic Society of Bengal. Holotyp pochodził z nieokreślonej lokacji w Tybecie. Do opisu załączona była czarno-biała rycina. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Phasianus crossoptilon[3]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza uszaka białego w rodzaju Crossoptilon pod nazwą C. crossoptilon[4]. Niektórzy autorzy uznają uszaka popielatego (C. harmani) i białego za jeden gatunek. Różnią się one elementami upierzenia, do tego uszaki białe są nieco większe[5]. Wyróżnia się 4 podgatunki[4][5].
IOC wyróżnia następujące podgatunki[4]:
Długość ciała wynosi 75–96 cm, w tym ogona 46–58 cm; masa ciała samców 2350–2750 g, samic: 1400–2050 g[5]. Samicę wyróżniają jedynie mniejsze rozmiary, matowe upierzenie – bardziej brązowawe, niż szarawe, i brak ostróg. Wymiary szczegółowe dla nieokreślonej liczny osobników C. c. drouynii: długość skrzydła 300–340 mm u samca, 271–308 mm u samicy; długość ogona: 310–365 mm u samca, 280–319 mm u samicy; długość skoku: 74–100 mm u samca i u samicy[6].
Czoło i głowa czarne; na wierzchu głowy pióra krótkie, gęste i jedwabiste. Broda i pokrywy uszne czystobiałe. Większą część szyi i ciała porastają pióra szaroniebieskie, najciemniejsze na szyi, piersi i grzbiecie, tam też mają brązowawy nalot. Niższa część grzbietu, kuper, pokrywy nadogonowe i tył spodu ciała są to obszary najjaśniejsze, niemal białoszare. Lotki I rzędu czarnobrązowe; reszta skrzydła również jest czarnobrązowa, ale z szarawymi chorągiewkami zewnętrznymi piór. Ogon opalizujący, niebiesko-czarny; im bliżej nasady, tym bardziej szary. Cały ozdobny ogon składa się z 20 wydłużonych, luźnych piór[6].
Środowiskiem życia uszaków białych są zbocza górskie, gdzie zamieszkują lasy iglaste (sosnowe i świerkowe) i mieszane zimą, a latem – zarośla brzóz i rododendronów powyżej linii drzew. Zwykle odnotowywane na wysokości 3000–4300 m n.p.m., okazjonalnie do 2800 m n.p.m.[6]. W zimie często widywane są stada liczące do 30 osobników, ale w przeszłości stwierdzano i stada po 230 osobników. Poza okresem zimowym uszaki białe przebywają raczej w niewielkich grupach, podobnie jak u uszaków popielatych. Żerują wczesnym rankiem i popołudniem, wtedy również szukają strumieni[6]. Pożywienie nie jest zbadane; możliwe, że uszaki białe żywią się kłączami. Wole ptaka odłowionego w grudniu było pełne jagód jałowca[5].
Prawdopodobnie gatunek monogamiczny. Brak jest wiarygodnych informacji o rozrodzie na wolności; prawdopodobnie okres lęgowy trwa od maja do czerwca. W niewoli zniesienie liczy 4–7 jaj o barwie od szarej do płowej, a inkubacja trwa 24 dni. Wysiaduje tylko samica[6].
IUCN uznaje uszaka białego za gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened) nieprzerwanie od roku 2000 (stan w 2016). Wcześniej, w latach 1996 i 1994, gatunek otrzymał rangę narażonego (VU, Vulnerable). Zagrożeniem dla tych kuraków jest deforestacja i odłów, jednakże wyższe partie gór nie są objęte intensywną wycinką. Możliwe, że budowa dróg kolejowych w Tybecie zintensyfikowałaby rozwój turystyki, a co za tym idzie – wycinkę drzew[7].
Uszak biały (Crossoptilon crossoptilon) – gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych, podrodziny bażantów. Występuje endemicznie w południowych Chinach, w szczególności w Tybecie. Bliski zagrożenia. Ptak hodowlany.
Vit öronfasan[2] (Crossoptilon crossoptilon) är en fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.[3]
Vit öronfasan är en 86-96 cm lång fasan med de för släktet karakteristiska vita tofsarna från näbbasen och bakåt. Fjäderdräkten är i stort sett vit, ibland med grå anstrykning på ovansidan. Den har svart stjärt, röda ben, röd bar hud i ansiktet och en svart hjässa. Ungfågeln är brungrå till en början men övergår snabbt till adult dräkt. Lätet är ett vittljudande raspande.[1]
Vit öronfasan delas in i fyra underarter med följande utbredning:[3]
Tibetansk öronfasan (C. harmani) behandlas ofta som underart till vit öronfasan.[4]
Vit öronfasan bebor barr- och blandskogar nära trädgränsen samt i subalpina buskmarker med björk och rhododendron på 3000-4300 meters höjd. Den kan vara vanlig kring buddhistkloster där de skyddas, men förekommer vanligtvis mycket sparsamt i små grupper. Under häckningen uppträder den i par men kan vintertid ses i grupper med upp till 30 individer. Naturliga predatorer är bland andra kråkor och vråkar.[1]
Denna art har ett stort utbredningsområde, men tillgången på lämpliga miljöer är begränsad. Världspopulationen tros därför vara relativt liten, uppskattningsvis mellan 10.000 och 50.000 individer. Aktuella populationstrender är osäkra, men den tros minska i antal. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som nära hotad.[1]
Wikimedia Commons har media som rör vit öronfasan.
Wikispecies har information om Crossoptilon crossoptilon.
Vit öronfasan (Crossoptilon crossoptilon) är en fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.
Trĩ trắng (Danh pháp khoa học: Crossoptilon crossoptilon) là một loài chim trĩ trong họ Phasianidae[2] phân bố ở vùng Đông Á và Đông Nam Á. Đây là một loài chim đẹp và quý hiếm trong nhiều loại chim trĩ song trĩ trắng có bộ lông đẹp hơn cả, đặc biệt là trĩ trống có khả năng đạp mái tần suất rất cao, có thể đạp nhiều mái trong vài phút.
Ở Việt Nam, đây là loài phân bố hẹp nên số lượng rất ít, chim trĩ trắng chủ yếu sống tại các khu vực miền bắc Việt Nam, ngoài gia còn có ở rừng quốc gia Cát Tiên (Lâm Đồng), khu bảo tồn U Minh Thượng (Kiên Giang), khu bảo tồn thiên nhiên Phong Điền (Thừa Thiên Huế)[3]. Trong lịch sử, trĩ trắng là sản vật cống phẩm của nước Việt Nam thời cổ cho các vương triều Trung Quốc.
Chim trống trưởng thành có thể nặng tới 1,5–2 kg, lông đuôi có thể đạt 0,4 – 0,6m, tùy theo chế độ chăm sóc và mật độ nuôi thả. Chim mái có kích thước nhỏ hơn chim trống và đuôi ngắn hơn, trọng lượng bình quân của một chim mái trưởng thành khoảng 0,7–1,3 kg. Trĩ trắng có đuôi dài và nhỏ, chúng có màu sắc tuyệt đẹp và chất lượng lông tuyệt vời. Bề ngoài chúng có bộ lông trắng muốt và sáng, khuôn mặt của chúng có lớp da màu đỏ rực.
Không chỉ có màu sắc tuyệt đẹp và chất lượng lông tuyệt vời, chim trĩ trắng trống còn có khả năng giao phối mạnh trong các loài chim, khi một con chim trĩ trống có thể đạp 3 chim mái 4 lần trong chưa đầy 5 phút. Trong môi trường tự nhiên một chim trĩ đực thường quản lý và giao phối với rất nhiều chim mái. Với bản tính rất hăng về dục vọng, một chim trĩ trống có thể đạp liên hồi nhiều chim trĩ mái trong một thời gian ngắn, có những thời điểm chỉ trong thời gian chưa đầy 5 phút một chim trĩ đực đã đạp liên hồi tới 4 lần/3 chim mái.
Với tốc độ và sự uy hiếp rất mạnh đối phương nên việc nuôi ghép 1 trĩ đực và 1 chim mái để sinh sản là điều tối kỵ vì khiến chim mái sẽ thường xuyên rơi vào trạng thái hoảng loạn, bị dập trứng, hoặc lồi zoong (tuột hậu môn) đôi khi có vấn đề về tâm, sinh lý ảnh hưởng nghiêm trọng đến thế hệ chim mới sinh ra. việc nuôi với tỷ lệ chim trĩ trắng mái quá nhiều cũng không tốt cho chim trống và chất lượng phôi trứng, đàn chim bố mẹ sinh sản theo tỷ lệ 1 trống với 3 mái. Một năm chúng cũng có thể cho năng suất từ 80-120 trứng.
Sử Trung Quốc cho biết, khi Chu Công nhiếp chính người nước Việt Thường đi bằng ba con voi đến dâng chim trĩ trắng cho Chu Thành vương[4][5] Theo sách Việt sử lược vào thời Chu Thành vương bộ lạc Việt Thường thị cho người đến dâng chim trĩ trắng.[6] Theo "Tư trị thông giám cương mục" thì vào năm thứ sáu kể từ khi Chu Thành vương lên ngôi, tức là năm Tân Mão, người nước Việt Thường thị đến dâng chim trĩ trắng[7] Khâm định Việt sử thông giám cương mục cũng có nói tới chuyện người Việt Thường thị dâng chim trĩ cho nhà Chu, nội dung hoàn toàn giống với chuyện kể trong "Tư trị thông giám cương mục".[8]
"Hậu Hán thư" (後漢書), quyển 86, Nam Man Tây Nam Di liệt truyện đệ thất thập lục (南蠻西南夷列傳第七十六) có đoạn nói rằng Chu Công nhiếp chính năm thứ 6 sứ giả nước Việt Thường ở phía nam Giao Chỉ (交阯) dâng chim trĩ trắng (白雉 bạch trĩ) cho Chu Công. "Hậu Hán thư" viết là "Việt Thường dĩ tam tượng trùng dịch nhi hiến bạch trĩ" 越裳以三象重譯而獻白雉. "Việt sử lược", quyển thượng (卷上), Quốc sơ duyên cách (國初沿革) thuật gọn trong một câu[9]: Việt Thường Thị mới đem dâng chim trĩ trắng. "Đại Việt sử ký toàn thư", Ngoại kỷ (外紀), quyển 1, Hồng Bàng thị kỷ, Hùng vương ghi cụ thể hơn[10]: Nước Việt ta lần đầu sang thăm nhà Chu (không rõ vào đời Hùng Vương thứ mấy), xưng là Việt Thường thị, hiến chim trĩ trắng. "Khâm định Việt sử thông giám cương mục", Tiền biên, quyển 1 ghi cụ thể nhất về sự kiện này: Phía Nam bộ Giao Chỉ có Việt Thường thị qua ba lần sứ dịch, sang dâng chim trĩ trắng.
Trĩ trắng (Danh pháp khoa học: Crossoptilon crossoptilon) là một loài chim trĩ trong họ Phasianidae phân bố ở vùng Đông Á và Đông Nam Á. Đây là một loài chim đẹp và quý hiếm trong nhiều loại chim trĩ song trĩ trắng có bộ lông đẹp hơn cả, đặc biệt là trĩ trống có khả năng đạp mái tần suất rất cao, có thể đạp nhiều mái trong vài phút.
Ở Việt Nam, đây là loài phân bố hẹp nên số lượng rất ít, chim trĩ trắng chủ yếu sống tại các khu vực miền bắc Việt Nam, ngoài gia còn có ở rừng quốc gia Cát Tiên (Lâm Đồng), khu bảo tồn U Minh Thượng (Kiên Giang), khu bảo tồn thiên nhiên Phong Điền (Thừa Thiên Huế). Trong lịch sử, trĩ trắng là sản vật cống phẩm của nước Việt Nam thời cổ cho các vương triều Trung Quốc.
白马鸡（学名：Crossoptilon crossoptilon）又名雪雉、历史上也曾经被称作藏马鸡（当时认为藏马鸡系本物种的一个亚种，根据分布地域将当时本物种的各个亚种统称为藏马鸡），是中国特有鸟种。
白马鸡是典型的高原鸟类，生活在海拔3000米至雪线之间的高原。多结成二十到三十只的小群活动于海拔相对较低的松林或橡树林的林缘地带，或活动于海拔较高的高山杜鹃丛中，常见与血雉、雉鹑等其他物种混群。本物种不喜欢空旷平阔的环境，但不似马鸡属其他物种那般胆小，有时会结群活动至藏民的藏包附近。
白马鸡仅见于中国西藏东部、甘肃、青海南部、云南和四川西部的高原地带
白马鸡系体形较大的雉类，体长可达近1米。雄雌同形同色。成鸟头顶黑色，为细密的绒状羽毛，面部为同样细密的红色绒状羽毛，分布
在眼周区域，一双白色的耳状羽较之同属其他种类要稍短一些，并不突出在头部以外，同时由于体羽亦为白色，对比甚不鲜明，因此耳羽不甚显著；上下体羽色为纯白色，羽毛蓬松粗大，目测观察颇有哺乳动物皮毛的质感；翅上覆羽尾上覆羽均沾蓝灰色，次级飞羽蓝黑色；尾羽基部白色至端部逐渐过渡为蓝黑色。整体给人感觉自头而尾从双腿以后开始逐渐过渡为蓝黑色。虹膜橘黄色；喙浅粉色；脚红色，有距。安静状态下的叫声：
播放 帮助·信息
白马鸡 Crossoptilon crossoptilon是马鸡属中亚种最多的一个。
白马鸡为典型的植食性鸟类，它们的食物包括高原野生植物如蕨类植物、苔藓、草根和农作物如青稞种子等，偶尔取食一些昆虫，主要包括鞘翅目、鳞翅目的虫子。
野外繁殖不详，鸟类学者郑作新曾在青海玉树采集到过一个白马鸡的巢，隐藏在朽倒的枯木下，由云杉枝、苔藓、枯草、羽毛搭建而成。
白马鸡（学名：Crossoptilon crossoptilon）又名雪雉、历史上也曾经被称作藏马鸡（当时认为藏马鸡系本物种的一个亚种，根据分布地域将当时本物种的各个亚种统称为藏马鸡），是中国特有鸟种。
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : ミミキジ属 Crossoptilon 種 : シロミミキジ C. crossoptilon 学名 Crossoptilon crossoptilonシロミミキジ（白耳雉、Crossoptilon crossoptilon）は、キジ目キジ科ミミキジ属に分類される鳥類。ミミキジ属の模式種。別名シロカケイ。
インド北部、中華人民共和国（チベット自治区南東部）[1][2]
全長86-96センチメートル[1]。翼長オス27.2-34センチメートル、メス26.5-30.8センチメートル[2]。体重オス1.8-2.8キログラム、メス1.6-2キログラム[2]。尾羽の枚数は20枚で、中央部の尾羽は房状にならない[2]。頬から後頭にかけて羽毛がやや伸長する[1]。ミミキジ属の属名Crossoptilon、および種小名crossoptilonは「房状の羽」の意で、頬から伸長する羽毛に由来する[2]。また和名や英名earedはこの羽毛が耳のように見えることに由来する[2]。しかし本種の羽毛は属内では発達せず不明瞭[2]。頭頂の羽衣は黒い[1]。尾羽は紫みを帯びた白や灰色で、先端は青緑色[2]。
顔には羽毛が無く、赤い皮膚が裸出する[1]。虹彩は橙色[2]。嘴は赤みを帯びた黄色[2]。
卵は長径6センチメートル、短径4.2センチメートル[2]。殻は淡灰色や淡褐色、灰緑色[2]。
胴体の羽衣は白く、翼は暗灰色[2]。
全身の羽衣は淡灰色、腹部の羽衣は白い[2]。
全身の羽衣は白い[2]。
全身の羽衣は灰色や青灰色、腰の羽衣や尾羽基部の上面を被う羽毛（上尾筒）は白い[2]。
亜種チベットシロミミキジを独立種とする説もある[1][2]。
標高3,000-5,000メートルにある森林などに生息する[1]。冬季になると標高2,400-2,800メートル周辺まで移動する[1]。
繁殖形態は卵生。木の根元に卵を産んだ例があり、4-7回の卵を産む[2]。抱卵期間は24-25日[2]。
開発による生息地の破壊、食用や飼育、剥製目的の乱獲などにより生息数は減少している[1]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
