nomes no trilho de navegação
The Japanese Quail is similar in appearance to the European Common Quail, Coturnix coturnix. Overall, they are dark brown with buff mottling above and lighter brown underneath. They have a whitish stripe above the eye on the side of the head. Legs are orangish-gray to pinkish-gray as is the beak (Hoffmann 1988). In contrast to the males, females usually (but not always) lack the rufous coloring on the breast and black flecking or markings on the throat (Johnsgard 1988).
There are variations in plumage color. Some birds are whitish to buff with rufous to chestnut mottling above. Others have a very dark brown appearance with little to no mottling. In addition, there have been golden-brown varieties bred in captivity (Hoffmann 1988).
Wing sizes in males and females is similar ranging from 92 to 101 mm. Both male and female have similar sized tails ranging from 35-49 mm in length (Johnsgard 1988).
Average mass: 90 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 115 g.
Average lifespan
Status: captivity: 6 years.
These quail are seen in grassy fields, on river banks, or in rice fields (Takatsukasa 1941).
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
In general, this quail inhabits parts of Russia (Johnsgard 1988) and eastern Asia, including Japan, Korea and China (Hoffmann 1988) as well as India (Finn 1911). It winters in China, southeast Asia, the extreme northwestern coast of Africa, and a subsaharan band north of Congo and including the Nile River valley from Egypt to Kenya. A small population has been found in Angola. Races of this quail are found in Kenya, Tanzania, Malawi south to South Africa, Mozambique, and Namibia as well as parts of Madagascar. This quail may breed in parts of Europe, Turkey, and central Asia to parts of China (Alderton 1992).
Biogeographic Regions: oriental (Native )
These quail eat many kinds of grass seeds, including pannicum and white millet. Their diet consists of a higher degree of protein than Painted Quail as these quail will eat more small worms and insect larvae. In the summer, they will especially seek and eat a variety of insects and small invertebrates (Johnsgard 1988). In addition, they eat grit, especially egg-laying females (Lambert 1970).
These quail and their eggs provide food for humans (Hoffmann 1988). Japanese Quail are also frequently seen in aviaries.
There are no known adverse effects on humans by this bird.
With its broad breeding range, this quail is considered to be relatively secure in maintaining its populations in natural habitats (Johnsgard 1988).
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
This quail is closely related to the European Common Quail, Coturnix coturnix. In captivity, these quail will interbreed (Harper 1986) and produce fertile hybrids (Johnsgard 1988). Coturnix japonica has been domesticated since circa the 13th century (Hoffmann 1988). In their natural habitat, Coturnix japonica and C. coturnix have not been found to interbreed in areas where they are sympatric. Although these two forms are considered to be in an intermediate stage of speciation, they still warrant designation as two separate species (Johnsgard 1988).
As with other quail, eggs were laid at a rate of one per day (Lambert 1970), with 7-14 eggs per clutch (Hoffmann 1988). An egg averages 29.8 by 21.5 mm is size and weighs 7.6 g (Johnsgard 1988). Incubation time is 19-20 days (Lambert 1970), although clutch sizes have been associated with latitude and length of photoperiod. In Japan, clutch size is 5-8 eggs, while in Russia, clutch size is 5-9 eggs (Johnsgard 1988). The chicks are considered to be mature and able to mate after four weeks old (Hoffmann 1988).
The breeding season varies with location. In Russia, the season starts in late April and continues to early August. In Japan, nesting occurs from late in May and usually ends in August. On the rare occasion, eggs may be found in nests in September (Johnsgard 1988).
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 17 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 52 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 63 days.
Yapon bildirçini və ya lal bildirçin (Coturnix japonica Temminck et Schlegel, 1849) — toyuqkimilər dəstəsinin qırqovullar fəsiləsinə aid əhliləşdirilmiş quş növü.
Köçəri quş Mancuriya və Yaponiyanın şimal hissəsində çoxalır. Yaponiyanın cənubunda, Koreya yarımadası və Cənubi Çində qışlayır.
Zahirən adi bildirçinə (Coturnix coturnix) bənzəyən yapon bildirçini Yaponiyada XIX əsrin sonu, XX əsrin əvvəllərində əhliləşdirilmişdir və bildirçin fermalarında ən çox olan növdür.
Əhliləşdirilmiş heyvanlarEv heyvanları Akvarium balıqları • Sarıbülbül • Cırtdan adadovşanı • Pişik • Əhliləşdirilmiş siçovul • Hind donuzu • Tutuquşular • Köpək • Dağsiçanları
Alpaqa • Camış • Dəvə • Keçi • İnək • Evdovşanı • Lama • At • At qatırı • Qatır • Qoyun • Maral • Ulaq • Donuz • Fil • Yak
Qaz • Hinduşka • Toyuq • Müşk ördəyi • Bildirçin • Dəvəquşu • Ördək • Qırqovul • Firəngtoyuğu
Koailh Japan (Coturnix japonica) a zo un evn eus kerentiad ar Phasianidae.
Bevañ a ra al labous e Japan ha Boutan, Manchouria, Sac'halin, reter Mongolia ha gevred Rusia[1][2].
Koailh Japan (Coturnix japonica) a zo un evn eus kerentiad ar Phasianidae.
La guatlla del Japó o guatlla japonesa [1] (Coturnix japonica) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita praderies i terres de conreu al sud-est de Sibèria, nord de Mongòlia, nord-est de la Xina, Corea, l'illa Sakhalín i els arxipèlags del Japó i Kurils. Algunes poblacions japoneses són sedentàries però altres migren en hivern cap a la Xina meridional, sud-est asiàtic i nord-est de l'Índia.
En l'art de l'extrem orient la guatlla del Japó és un símbol de la tardor.[2]
La guatlla del Japó o guatlla japonesa (Coturnix japonica) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita praderies i terres de conreu al sud-est de Sibèria, nord de Mongòlia, nord-est de la Xina, Corea, l'illa Sakhalín i els arxipèlags del Japó i Kurils. Algunes poblacions japoneses són sedentàries però altres migren en hivern cap a la Xina meridional, sud-est asiàtic i nord-est de l'Índia.
En l'art de l'extrem orient la guatlla del Japó és un símbol de la tardor.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sofliar Japan (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: soflieir Japan) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Coturnix japonica; yr enw Saesneg arno yw Japanese quail. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. japonica, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r sofliar Japan yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ffesant Phasianus colchicus Ffesant werdd Phasianus versicolor
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sofliar Japan (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: soflieir Japan) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Coturnix japonica; yr enw Saesneg arno yw Japanese quail. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. japonica, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Japansk vagtel (Coturnix japonica) er en vagtelart, som findes vildt i Japan, Rusland, Korea og Kina. Den er senere blevet introduceret til Italien, hvor den nu også findes vildt. I marts 1990 udrugede man succesfuldt æg fra den japanske vagtel på rumstationen Mir. Man har også haft æg fra vagtlen med på flere russiske og i sin tid sovjetiske rumekspeditioner. Vagtlen bliver ofte forvekslet med den europæiske vagtel, men den adskiller sig betydeligt fra denne ved at have et meget anderledes kald.
Japansk vagtel (Coturnix japonica) er en vagtelart, som findes vildt i Japan, Rusland, Korea og Kina. Den er senere blevet introduceret til Italien, hvor den nu også findes vildt. I marts 1990 udrugede man succesfuldt æg fra den japanske vagtel på rumstationen Mir. Man har også haft æg fra vagtlen med på flere russiske og i sin tid sovjetiske rumekspeditioner. Vagtlen bliver ofte forvekslet med den europæiske vagtel, men den adskiller sig betydeligt fra denne ved at have et meget anderledes kald.
Die Japanwachtel (Coturnix japonica), auch Japanische Wachtel genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Fasanenartigen (Phasianidae), die zur Ordnung der Hühnervögel (Galliformes) gehört. Sie ist in Ostasien verbreitet und ähnelt in Habitus, Verhalten und Lebensweise der auch in Mitteleuropa vorkommenden Wachtel.
Wegen abnehmender Bestände stuft die IUCN die Japanwachtel seit 2010 als „potenziell gefährdet“ (near threatened) ein.[1]
Japanwachteln erreichen eine Körperlänge von etwa 20 Zentimetern und wiegen zwischen 90 und 100 Gramm.
Ausgewachsene Männchen haben eine graubraune Gesamtfärbung mit einer Vielzahl rotbrauner und schwarzer Striche. Auf der Mitte des Kopfes sowie an den Seiten des Scheitels bilden die weißen Schaftstriche der Federn drei Längsstreifen. Kehle, Vorderabschnitt des Halses und Wangen sind hellbraun. Über die Kehlmitte verläuft bei vielen Exemplaren ein dunkelbrauner Streif, der sich im unteren Kehlbereich verbreitert und in einen Latz übergeht. Andere Individuen haben hier lediglich einen kleinen, ovalen braunen Fleck. Die obere Brust ist cremefarben mit kleinen weißen Längsstricheln und geht im unteren Brustbereich in ein Weißgrau über, das sich auch über den Bauch erstreckt.
Der Vorderrücken weist schwarze Querstreifen und Flecken auf; durch die weißen Schaftstreifen der Federn ergibt sich eine Längszeichnung. Die Flügel sind grau. Flügeldecken und Schwungfedern weisen eine Querzeichnung aus dünnen weißlichen Streifen auf. Der Bürzel und der Oberschwanz sind dunkel mit einer Querzeichnung aus breiten schwarzen und schmalen rötlichen und weißen Streifen. Bei einigen Exemplaren findet sich eine deutlich ausgeprägte Längszeichnung in Form eines hellen Schaftstreifens auf den Schwanzfedern, wobei die Querbänder reduziert sind oder sogar gänzlich fehlen.[2]
Die Weibchen gleichen weitgehend den Männchen. Die Schaftstriche am Kragen sind bei ihnen jedoch etwas spärlicher und größer. Die Brust weist nicht selten einen gelblichen Anflug auf.
Jungvögel sind ähnlich wie die Weibchen gefärbt, jedoch ist ihr Gefieder etwas matter. Die Dunenjungen sind auf der Körperunterseite fahl gelblichbeige. Die Körperoberseite ist orangebeige mit einem dunklen Stirnfleck. Vom Stirnfleck ausgehend ziehen sich zwei parallele, dunkle Scheitelstreifen bis zum Nacken. Ein schwarzbrauner Mittelstreif zieht sich über die Rückenmitte bis zum Schwanz. Auf den Flügeln finden sich je zwei dunkle Streifen.
Das Verbreitungsgebiet der Japanwachtel erstreckt sich von der nördlichen Mongolei, Transbaikalien und dem Amurgebiet in südlicher Richtung bis in die zentralen Teile Chinas und in westlicher Richtung bis zum Talkessel des Uws Nuur und Nanchang. Sie kommt außerdem auf den japanischen Inseln, den südlichen Kurilen und auf Sachalin vor.
Anders als die Wachtel hat die Japanwachtel eine Vorliebe für feuchte Auwiesen, wobei sie hohes Gras meidet. In der Region Primorje sind feuchte Wollgraswiesen in Hainen aus Japanischen Erlen mit trockenen Erhebungen und Strauchvegetation der typische Lebensraum der Japanwachtel.[3]
In der Regel leben Japanwachteln einzeln oder paarweise. Sie ernähren sich vom Samen verschiedener Stauden und vor allem Gräser. Sie nehmen außerdem Insekten und grüne Pflanzenstängel zu sich.
Außer dem Balzruf des Männchens, der über den gesamten Sommer zu vernehmen ist, sind keine weiteren Stimmäußerungen der Japanwachtel beschrieben. Auf Grund der langen Balzaktivität der Männchen wird davon ausgegangen, dass zwei Jahresbruten für die Art typisch sind.[4] Das Nest befindet sich am Boden. Es besteht gewöhnlich aus 10 bis 15 Eiern.
Japanwachteln werden als Geflügel gehalten. Verzehrt werden sowohl das Fleisch als auch die Eier. Von den wildlebenden Japanwachteln unterscheiden sich domestizierte Japanwachteln mittlerweile deutlich. So entspricht die Durchschnittsmasse der Eier der domestizierten Japanwachteln 146 % der Masse der wilden Japanwachteln. Männchen erreichen ein Gewicht von 140 Gramm und Weibchen 120 und sind damit deutlich schwerer als die Wildform.[5]
Die Japanwachtel (Coturnix japonica), auch Japanische Wachtel genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Fasanenartigen (Phasianidae), die zur Ordnung der Hühnervögel (Galliformes) gehört. Sie ist in Ostasien verbreitet und ähnelt in Habitus, Verhalten und Lebensweise der auch in Mitteleuropa vorkommenden Wachtel.
Wegen abnehmender Bestände stuft die IUCN die Japanwachtel seit 2010 als „potenziell gefährdet“ (near threatened) ein.
Shkurtëza japoneze (Anglisht: Japanese quail; Latin: Coturnix japonica), [1] [2] është një specie e vjetër e shkurtëzave e cila gjendet në Azinë Juglindore. Fillimisht i konsideruar si një nënlloj i shkurtëzës së zakonshme, ajo u kategorizua si specie në vete vetëm në vitin 1983. Shkurtëza japoneze ka luajtur një rol aktiv në jetën e njerëzimit që nga shekulli XII e këtej, dhe vazhdon të luajë rol kryesor në industri dhe në kërkimet shkencore. Në vitin 2007, në SHBA u prodhuan 40 milionë vezë të shkurtëzës. [3]
Popullacioni i shkurtëzës japoneze është i përhapur kryesisht në Azinë Lindore, Rusi, India, Korea, Japonia, Kina, Vietnam, Kamboxhia, Laosi. Kjo racë e shkurtëzave gjithashtu është përhapur edhe në shumë pjesë të Afrikës, duke përfshirë Tanzani, Malavi, Kenia, Namibi, Madagaskar, dhe zonën e Nilit, nga Kenia deri në Egjipt. Në Kosovë dhe në rajonet përreth është popullarizuar relativisht mirë megjithëse nganjëherë quhet gabimisht "thëllëza japoneze". [4]
Mbarështimi i saj është kryesisht në Lindje dhe Azinë Qendrore, në fusha të tilla si Manchuria, Siberia, Japonia dhe Gadishulli Korean. Megjithatë, ajo gjithashtu është përhapur edhe në disa rajone të Evropës, si dhe në Turqi.
Ngjyra normale e vezëve të shkurtës japoneze
Zogjë të shkurtës japoneze
Zogjë të shkurtës japoneze 7 dhe 20 ditë pas çeljes
Zogjë të shkurtës japoneze
Shkurtëza japoneze në kafaz
Shkurtëza japoneze (Anglisht: Japanese quail; Latin: Coturnix japonica), është një specie e vjetër e shkurtëzave e cila gjendet në Azinë Juglindore. Fillimisht i konsideruar si një nënlloj i shkurtëzës së zakonshme, ajo u kategorizua si specie në vete vetëm në vitin 1983. Shkurtëza japoneze ka luajtur një rol aktiv në jetën e njerëzimit që nga shekulli XII e këtej, dhe vazhdon të luajë rol kryesor në industri dhe në kërkimet shkencore. Në vitin 2007, në SHBA u prodhuan 40 milionë vezë të shkurtëzës.
Ныбгъуэбзагуэ (лат-бз. Coturnix japonica) — мэзджэд лъэпкъым щыщ лъэпкъыгъуэщ.
ЩыӀэкӀэ-псэукӀэр ныбгъуэм хуэдэ дыдэщ, ауэ теплъэкӀэ зэщхьхэкъым. Щопсэу Хъутейм и ищхъэрэ-къуэкӀыпӀэм, Корейм, Японым.
Ныбгъуэбзагуэ (лат-бз. Coturnix japonica) — мэзджэд лъэпкъым щыщ лъэпкъыгъуэщ.
ЩыӀэкӀэ-псэукӀэр ныбгъуэм хуэдэ дыдэщ, ауэ теплъэкӀэ зэщхьхэкъым. Щопсэу Хъутейм и ищхъэрэ-къуэкӀыпӀэм, Корейм, Японым.
जापानी बटेर (अंग्रेजी:Japanese quail या Coturnix quail) (Coturnix japonica) चिरइन की बटेर परिवार क सदस्य पक्षी हवे।
एकर शिकार कइल जाला आ एकर अंडा भी खाए खातिर इस्तेमाल होला।
जापानी बटेर (Japanese quail या coturnix quail) (Coturnix japonica) बटेर कुल का एक पक्षी है। यह पूर्वी एशिया में प्रजनन करता है जिसमें उत्तरी मंगोलिया, रूस के साख़ालिन, बायकाल और वितिम इलाके, पूर्वोत्तर चीन, जापान, उत्तरी कोरिया तथा दक्षिणी कोरिया शामिल हैं। कुछ संख्या जापान से प्रवास नहीं करती है लेकिन अधिकतर पक्षी सर्दियों में दक्षिण में दक्षिणी चीन, लाओस, वियतनाम, कंबोडिया, म्यानमार, भूटान और पूर्वोत्तर भारत की ओर प्रवास कर जाते हैं।[1]
जिन जगहों पर इस पक्षी का मूल निवास है, या प्रचलित किया गया है अथवा यदा-कदा मिलता है वह इस प्रकार हैं:-
जापानी बटेर (अंग्रेजी:Japanese quail या Coturnix quail) (Coturnix japonica) चिरइन की बटेर परिवार क सदस्य पक्षी हवे।
एकर शिकार कइल जाला आ एकर अंडा भी खाए खातिर इस्तेमाल होला।
जापानी बटेर (Japanese quail या coturnix quail) (Coturnix japonica) बटेर कुल का एक पक्षी है। यह पूर्वी एशिया में प्रजनन करता है जिसमें उत्तरी मंगोलिया, रूस के साख़ालिन, बायकाल और वितिम इलाके, पूर्वोत्तर चीन, जापान, उत्तरी कोरिया तथा दक्षिणी कोरिया शामिल हैं। कुछ संख्या जापान से प्रवास नहीं करती है लेकिन अधिकतर पक्षी सर्दियों में दक्षिण में दक्षिणी चीन, लाओस, वियतनाम, कंबोडिया, म्यानमार, भूटान और पूर्वोत्तर भारत की ओर प्रवास कर जाते हैं।
जिन जगहों पर इस पक्षी का मूल निवास है, या प्रचलित किया गया है अथवा यदा-कदा मिलता है वह इस प्रकार हैं:-
ஜப்பானியக் காடை (Coturnix quail, [Coturnix japonica]) என்பது கிழக்கு ஆசியாவில் காணப்படும் ஓர் காடை இனமாகும். இவை இடம்பெயரக்கூடிய பறவைகள் ஆகும். மஞ்சூரியா, தென் கிழக்கு சைபீரியா மற்றும் வடக்கு ஜப்பான் ஆகிய இடங்களில் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. பனிக்காலங்களில் இவை தெற்கு ஜப்பான், கொரிய தீபகற்பம் மற்றும் தெற்கு சீனாவிற்கு இடம் பெயர்கின்றன. இவை புல்வெளிகள் மற்றும் விளைநிலங்களில் வசிக்கின்றன. ஜப்பானியக் காடையின் இறகுகள் மஞ்சள் பழுப்புப் புள்ளிகளுடனும், கண்களின் மேற்புறம் வெள்ளைக் கோட்டுடனும் காணப்படுகிறது.
ஜப்பானியக் காடைகள் இறைச்சிக்காகவும், முட்டைகளுக்காகவும் வளர்க்கப்படுகின்றன.
ஜப்பானியக் காடை (Coturnix quail, [Coturnix japonica]) என்பது கிழக்கு ஆசியாவில் காணப்படும் ஓர் காடை இனமாகும். இவை இடம்பெயரக்கூடிய பறவைகள் ஆகும். மஞ்சூரியா, தென் கிழக்கு சைபீரியா மற்றும் வடக்கு ஜப்பான் ஆகிய இடங்களில் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. பனிக்காலங்களில் இவை தெற்கு ஜப்பான், கொரிய தீபகற்பம் மற்றும் தெற்கு சீனாவிற்கு இடம் பெயர்கின்றன. இவை புல்வெளிகள் மற்றும் விளைநிலங்களில் வசிக்கின்றன. ஜப்பானியக் காடையின் இறகுகள் மஞ்சள் பழுப்புப் புள்ளிகளுடனும், கண்களின் மேற்புறம் வெள்ளைக் கோட்டுடனும் காணப்படுகிறது.
కౌజు పిట్టనే తెలుగులో కముజు పిట్ట, కవుజు పిట్ట, కంజు పిట్ట, కౌంజు పిట్ట, తిత్తిరి పిట్ట, అడవి పూరేడు పిట్ట, అడవి పూరి పిట్ట, పరిఘ పక్షి అని అంటారు జపనీస్ క్వైల్[Japanese quail] అని ఆంగ్లంలో పిలుస్తారు. సంస్కృత భాషలో దీనిని అనూపము, కంజు, కపింజలము, కముజు, కలానునాది, కై (జు) (దు), జాంగలము అంటారు. ఈ పక్షి 12వ శతాబ్దం నుంచి మానవ జాతి చరిత్రలో ప్రత్యేక ముద్రలు వేసిన సంఘటనలు లిఖింపబడివున్నాయి. ఇది శాస్త్రీయ పరిశోధనలకోసం ప్రత్యేకంగా వినియోగిస్తున్నారు. ఆహారపరిశ్రమలో కూడా దీనిపాత్ర ప్రత్యేకమైనది. ప్రస్తుతం ఈ కౌజు జాతుల్లో కొన్ని ప్రముఖంగా కనిపిస్తున్నాయి. అవి ఇంగ్లీష్ వైట్, బంగారు శ్రేణి, అరుణశ్రేణి, ఇటాలియన్, మంచూరియన్, టిబెటన్, రొసెట్టారకం, స్కార్ర లెట్, రౌక్స్ డౌల్యూట్, బంగారు టక్స్ డో ముఖ్యమైనవి. మాంసాహారం కొరకు మానవులు జంతువులను, పక్షులను పెంచడము అనాదిగా వస్తున్నది. కాని పక్షుల విషయంలో అనాదిగా వున్నది కోళ్ళను పెంచడము. కోళ్ళలో బ్రాయిలర్ కోళ్ళు, గ్రుడ్లు పెట్టే కోళ్ళు, గినీ కోళ్ళు, సీటీ కోళ్ళు, ఈము పక్షులు, కౌజు పిట్టల పెంపకం. వీటిలో కౌజు పిట్టల పెంపకం నవీనమైనది. బ్రతికి ఉన్న కౌజు పిట్టలో 70 – 73 శాతం బరువు, కౌజు పిట్ట మాంసం కలిగి ఉంటుంది. సాధారణంగా, 140 గ్రాముల బరువు ఉన్న కౌజు పిట్ట నుండి 100 గ్రాముల కౌజు పిట్ట మాంసం వస్తుంది
తెలుగులో పక్షులను వర్ణించే ప్రత్యేక శాస్త్రం ఏదీ లేదు కానీ సంస్కృతభాషలో శ్యేనశాస్త్ర మనే దానిలో అనేక రకాలైన పక్షుల వర్ణన ఉంది.
రవ్వా శ్రీహరి గారు 2006 లో ప్రచురించిన సంస్కృతన్యాయదీపికలో కపింజలన్యాయం అనే దానికి అర్ధ వివరణ ఇలా ఇచ్చారు. 'కపింజలానాలభేత' (కౌజుపిట్టలను ఆలంభనము చేయవలెను- వాజసనేయసంహిత) అనే చోట ఎన్ని కపింజలాలను ఆలంభనం చేయాలి అని సందేహం కలిగితే ఇన్ని అని సంఖ్యానియమం చెప్పనందువల్ల బహువచన ప్రయోగంచే ముందు మూడు సంఖ్య స్ఫురించి మూడు కపింజలాలను అని అర్థనిర్ణయం చేసినట్లు.
ఏడు వారాల వయసులో, కౌజు పిట్టలు గుడ్లు పెట్టడం మొదలు పెడతాయి. 8వ వారం వయసులోనే 50 శాతం గుడ్లు ఉత్పత్తి చేసే స్ధితికి చేరుకుంటాయి. శ్రేష్టమైన గుడ్ల ఉత్పత్తి కోసం, 8 – 10 వారాల వయసు గల మగ కౌజు పిట్టలు, ఆడ కౌజు పిట్టలతో పాటు పెంచబడాలి. మగ, ఆడ కౌజు పిట్టల నిష్పత్తి 1 : 5 కౌజు పిట్టలతో గుడ్లు పొదగ బడే సమయం 18 రోజులు 500 ఆడ కౌజు పిట్టలతో, మనం వారానికి 1500 కౌజు పిట్టల పిల్లలను ఉత్పత్తి చేయవచ్చు.
వన్య పక్షులు దాచిపెట్టడానికి సులువుగా వీలయ్యే రంగుల్లో గుడ్లను పెడతాయి.అదే పద్ధతిలో జపనీస్ క్వైల్స్ (కౌజు పిట్టలు) కూడా ఇలా తమ ఆవాసావరణానికి అనుగుణమైన రంగుల్లో గుడ్లను పెడతాయి. కౌజు పిట్ట గుడ్లు చాలా చిన్న పరిమాణంలో వుంటాయి. కానీ కోళ్ళతో పోల్చుకుంటే చాలా ఎక్కువ సంఖ్యలో సంవత్సరానికి 300 లకు పైగా గుడ్లను పెడతాయి.
కౌజుపిట్టలను వివిధ ఆహార పదార్ధాలలో వాడుతుంటారు, వాటిలో
The Japanese quail (Coturnix japonica), also known as the coturnix quail, is a species of Old World quail found in East Asia. First considered a subspecies of the common quail, it is now considered as a separate species. The Japanese quail has played an active role in the lives of humanity since the 12th century, and continues to play major roles in industry and scientific research. Where it is found, the species is abundant across most of its range. Currently, there are a few true breeding mutations of the Japanese quail. The varieties currently found in the United States include Pharaoh, Italian, Manchurian, Tibetan, Rosetta, along with the following mutations: sex-linked brown, fee, roux, silver, andalusian, blue/blau, white winged pied, progressive pied, albino, calico, sparkly, as well as non-color mutations such as celadon.[2][3]
The Japanese quail was formally described by the Dutch zoologist Coenraad Jacob Temminck and the German ornithologist Hermann Schlegel in 1848 and given the trinomial name Coturnix vulgaris japonica.[4] This species is now placed in the genus Coturnix that was introduced in 1764 by the French naturalist François Alexandre Pierre de Garsault.[5][6][7]
The Japanese quail was formerly considered to be conspecific with the common quail (Coturnix coturnix).[8] The range of the two taxa meet in Mongolia and near Lake Baikal without apparent interbreeding. In addition the offspring of crosses in captivity show reduced fertility.[9][10] The Japanese quail is therefore now treated as a separate species.[7] It is considered to be monotypic: no subspecies are recognised.[7]
The morphology of the Japanese quail differs depending on its stage in life. As chicks, both male and female individuals exhibit the same kind of plumage and coloring.[11] Their heads are tawny in color, with small black patches littering the area above the beak.[11] The wings and the back of the chick are a pale brown, the back also having four brown stripes running along its length. A pale yellow-brown stripe surrounded by smaller black stripes runs down the top of the head.[11]
The plumage of the Japanese quail is sexually dimorphic, allowing for differing sexes to be distinguished from one another.[11][12] Both male and female adults exhibit predominantly brown plumage. However, markings on the throat and breast, as well as the particular shade of brown of the plumage, can vary quite a bit.[11][12] The breast feathers of females are littered with dark spots among generally pale feathers. Contrastingly, male breast feathers show off a uniform dark reddish-brown color that is devoid of any dark spots.[11] This reddish-brown coloration also appears in the male cheek, while female cheek feathers are more cream colored. Some males also exhibit the formation of a white collar, whereas this does not occur in any female members of the species. It is important to note that while this coloration is very typical of wild populations of Coturnix japonica, domestication and selective breeding of this species has resulted in numerous different strains exhibiting a variety of plumage colors and patterns. Most of the strains are sexually dimorphic, however, there are some that can not be distinguished on the basis of plumage colouration, these include Texas A&M, English white, tuxedo and others .[11]
Males tend to be smaller than females.[12] Wild adults weigh between 90 and 100 grams while their domesticated counterparts typically weigh between 100 and 120 grams.[11] However, weight among domesticated lines varies considerably, as commercial strains bred for meat production can weigh up to 300 grams.[11]
Compared to the common quail the Japanese quail has darker upperparts with more contrast and is deeper rufous below.[10] In the breeding season the male of the Japanese quail has distinctive rufous throat feathers. These are replaced by long pale feathers in the non-breeding season. This plumage feature is not observed in the common quail.[9]
Some 28 different call types have been distinguished based on the circumstances in which they are used and the various behaviors that are exhibited during the call. The call types of the Japanese quail differ between male and female, the same stimulus resulting in differing vocalizations. Most of the calls used by this quail are present after five weeks of development; however, they remain relatively changeable until sexual maturity is reached.[12] The typical crow of the Japanese quail is characterized by two short parts that precede a final, major trill.[13]
Crowing of males has been observed to expedite the development of the female's gonads as those exposed to such crowing reach maturity much earlier that those who are not exposed to male vocalizations.[12] Differences in crow patterns have been observed between males with mates and un-mated males.[14]
Populations of the Japanese quail are known to mainly inhabit East Asia and Russia. This includes India, Korea, Japan, and China.[13][15][16] Though several resident populations of this quail have been shown to winter in Japan, most migrate south to areas such as Vietnam, Cambodia, Laos, and southern China.[17] This quail has also been found to reside in many parts of Africa, including Tanzania, Malawi, Kenya, Namibia, Madagascar, and the area of the Nile River Valley extending from Kenya to Egypt.[16]
Breeding sites of the Japanese quail are largely localized to East and Central Asia,[13][15] in such areas as Manchuria, southeastern Siberia, northern Japan, and the Korean Peninsula. However, it has also been observed to breed in some regions of Europe, as well as Turkey.[16]
The Japanese quail is primarily a ground-living species that tends to stay within areas of dense vegetation in order to take cover and evade predation.[18] Thus, its natural habitats include grassy fields, bushes along the banks of rivers, and agricultural fields that have been planted with crops such as oats, rice, and barley.[16][18] It has also been reported to prefer open habitats such as steppes, meadows, and mountain slopes near a water source.[1]
Normally, the Japanese quail has been considered to possess an underdeveloped sense of taste, this being evidenced by their inability to distinguish different kinds of carbohydrates presented to them. However, studies have shown that a limited ability to taste is indeed present. Evidence for this includes quail individuals exhibiting preferential choice of sucrose-containing solutions over simple distilled water and the avoidance of salty solutions.[12] Though the Japanese quail possesses an olfactory epithelium, little is known about its ability to sense smell. Despite this, certain studies have revealed that these birds are able to detect certain substances using only their sense of smell. For example, they have been reported to be able to detect the presence of certain pesticides, as well as avoid food containing toxic proteins called lectin, using only the sense of smell.[12] Through nasolateral conversion of the eyes, the Japanese quail is able to achieve frontal overlap of the eye fields. Long distance perception occurs with a binocular field accommodation. In order to maintain focus on a certain object while walking, the quail will exhibit corresponding head movements. The Japanese quail has also been shown to possess color vision, its perception of color being greater than that of form or shape.[12] Not much is known about Coturnix japonica hearing; however, it has been shown to be able to distinguish between various human phonetic categories.[12]
This quail species is also an avid dust bather, individuals undergoing numerous bouts of dust bathing each day. When dust bathing, this bird will rake its bill and legs across the ground in order to loosen up the ground, and then use its wings to toss the dust into the air. As the dust falls back down to the ground around the bird, it will shake its body and ruffle its feathers to ensure they receive a thorough coating. This behavior is believed to function in such things as simple feather maintenance and parasite removal.[12]
The type of relationship exhibited between male and female members of the Japanese quail has returned mixed reports, as they have been seen to exhibit both monogamous and polygamous relationships. A study of domesticated specimens reveals that females tend to bond with one or two males, though extra-pair copulations are also frequently observed.[19]
Japanese quails show peak breeding activity during the summer season, when Testes increase in size and testosterone hormone concentrations hit their peak.[20]
The Japanese quail exhibits a quite distinct and specific mating ritual. First, the male grabs the neck of the female and mounts her. After mounting the female, the male extends his cloaca by curving his back in an attempt to initiate cloacal contact between him and the female. If cloacal contact is achieved, insemination of the female will be exhibited by distinguishable foam present in the female's cloaca. After successfully mating with a female, the male characteristically performs a distinctive strut. Females will either facilitate the mating attempts of the male by remaining still and squatting in order to ease the access of the male to her cloaca or impede the attempts of the male by standing tall and running away from him.[21] Females can also induce the initial sexual interactions by walking in front of a male and crouching.[19] Males acting aggressively toward a female during the mating ritual have been shown to reduce successful matings.[21]
Eggs tend to be laid in the few hours preceding dusk.[12] Incubation of the egg starts as soon as the last egg in the clutch is laid and lasts an average of 16.5 days.[12][22] Japanese quail females carry out most of the incubation of the eggs, becoming increasingly intolerant of the male throughout the incubation process. Eventually, the female will drive the male away before the eggs hatch.[12] Thus, the females also provide all of the parental care to the newly hatched young.[21]
Egg weight, color, shape, and size can vary greatly among different females of a Japanese quail population; however, these characteristics are quite specific and consistent for any given female. Eggs are generally mottled with a background color ranging from white to blue to pale brown.[11] Depending on the strain of the Japanese quail, eggs can weigh anywhere from 8 to 13 grams, though the accepted average weight is 10 grams.[11][23] Age seems to play a role in the size of eggs produced as older females tend to lay larger eggs.[23]
The diet of the Japanese quail includes many different types of grass seed such as white millet and panicum. They also feed upon a variety of insects, their larvae, and other small invertebrates.[16]
The Japanese quail mainly eats and drinks at the beginning and end of the day: behavior shown to closely follow the photoperiod. However, they will still eat and drink throughout the day as well.[12]
The earliest records of domesticated Japanese quail populations are from 12th-century Japan, but some evidence indicates that the species was actually domesticated as early as the 11th century.[11][23] These birds were originally bred as songbirds, and they were thought to have been regularly used in song contests.[11][12]
In the early 1900s, Japanese breeders began to selectively breed for increased egg production. By 1940, the industry surrounding quail eggs was flourishing, but the events of World War II led to the complete loss of quail lines bred for their song type, as well as almost all of those bred for egg production. After the war, the few quail left were used to rebuild the industry, and all current commercial and laboratory lines today are considered to have originated from this remnant population.[11][12]
The Japanese quail is considered to be a closely related allopatric species to the common quail, though both are still recognized as distinct species.[13] Due to their close relationship and phenotypic similarities, as well as the recent decline in wild common quail populations throughout Europe, the Japanese quail is often crossed with the common quail to create hybrids that are used to restock the declining wild quail populations.[13][15] Countries such as Greece, France, Spain, Portugal, England, Scotland, Canada, China, Australia, and Italy all release thousands of such hybrids each year to supplement their dwindling wild quail populations, often releasing these birds right before the start of the hunting season.[13][15] These hybrids are practically indistinguishable from the native common quail in these areas, though worries have arisen that such hybridizations could be detrimental to the native quail populations.[15]
As the Japanese quail is easily managed, fast growing, and small in size, and can produce eggs at a high rate, it has been farmed in large quantities across the globe.[11][12] Japan, India, China, Italy, Russia, and the United States all have established commercial Japanese quail-farming industries.[11] The Japanese quail provides developing countries with a stable source of meat and developed countries with a suitable alternative to chicken. However, the quail finds its true economic and commercial value in its egg production, as domesticated lines of the Japanese quail can lay up to 300 eggs a year at very efficient feed-to-egg conversion ratios.[11] A feed-to-egg conversion ratio of 2.62 was accomplished by the 1990s.[24]
Interest in the Japanese quail as a research animal greatly increased after 1957 due to groups at the University of California and Auburn University, who proposed its value in biomedical research. It is now widely used for research purposes in state, federal, university, and private laboratories. Fields in which C. japonica is widely used include genetics, nutrition, physiology, pathology, embryology, cancer, behavior, and the toxicity of pesticides.[22][23]
Japanese quail eggs have orbited the Earth in several Soviet and Russian spacecraft, including the Bion 5 satellite and the Salyut 6 and Mir space stations.[25] In March 1990, eggs on Mir were successfully incubated and hatched.[26]
The Japanese quail (Coturnix japonica), also known as the coturnix quail, is a species of Old World quail found in East Asia. First considered a subspecies of the common quail, it is now considered as a separate species. The Japanese quail has played an active role in the lives of humanity since the 12th century, and continues to play major roles in industry and scientific research. Where it is found, the species is abundant across most of its range. Currently, there are a few true breeding mutations of the Japanese quail. The varieties currently found in the United States include Pharaoh, Italian, Manchurian, Tibetan, Rosetta, along with the following mutations: sex-linked brown, fee, roux, silver, andalusian, blue/blau, white winged pied, progressive pied, albino, calico, sparkly, as well as non-color mutations such as celadon.
Japanese quail vocalizing in captivity.La Japana koturno, Coturnix japonica, estas specio de koturno (el la birda familio de Fazanedoj) troviĝanta en Orienta Azio.
Ili estas migranta specio, kiu reproduktiĝas en Manĉurio, sudorienta Siberio, norda Japanio, kaj Koreio, kaj vintrumas en la sudo de Japanio kaj suda Ĉinio. Ili loĝas en herbejoj kaj terkultivejoj.
La plumaro de la Japana koturno estas makulece flavecbruna, kun kremokolora blankeca strio superokula kaj malhelbruna krono kun centra blanka fajna strieto. En malhelbruna dorso estas blankecaj strioj kaj subaj partoj estas pli helaj (sablokoloraj). Plenkreskulo estas proksimume 20 cm longa. Tiu specio estas abunda tra plej parto de sia teritorio.
La Japana koturno estas uzata ĉefe por produktado de manĝoviando kaj ovoj, kaj estas taŭga duoblecele bredata birdo. La centro Krishi Vigyan Kendra Kannur de la Agrikultura Universitato de Kerala produktis videoalbumon enhavantan kantojn kaj videofilmojn pri bredado de Japana koturno.
Ovoj de Japana koturno ĉirkaŭflugis la Teron en kelkaj sovetaj kaj rusiaj kosmoŝipoj, kiaj la satelito Bion 5 kaj la kosmostacioj Saljut 6 kaj Mir.
La Japana koturno, Coturnix japonica, estas specio de koturno (el la birda familio de Fazanedoj) troviĝanta en Orienta Azio.
Ili estas migranta specio, kiu reproduktiĝas en Manĉurio, sudorienta Siberio, norda Japanio, kaj Koreio, kaj vintrumas en la sudo de Japanio kaj suda Ĉinio. Ili loĝas en herbejoj kaj terkultivejoj.
La plumaro de la Japana koturno estas makulece flavecbruna, kun kremokolora blankeca strio superokula kaj malhelbruna krono kun centra blanka fajna strieto. En malhelbruna dorso estas blankecaj strioj kaj subaj partoj estas pli helaj (sablokoloraj). Plenkreskulo estas proksimume 20 cm longa. Tiu specio estas abunda tra plej parto de sia teritorio.
La Japana koturno estas uzata ĉefe por produktado de manĝoviando kaj ovoj, kaj estas taŭga duoblecele bredata birdo. La centro Krishi Vigyan Kendra Kannur de la Agrikultura Universitato de Kerala produktis videoalbumon enhavantan kantojn kaj videofilmojn pri bredado de Japana koturno.
Ovoj de Japana koturno ĉirkaŭflugis la Teron en kelkaj sovetaj kaj rusiaj kosmoŝipoj, kiaj la satelito Bion 5 kaj la kosmostacioj Saljut 6 kaj Mir.
La codorniz japonesa (Coturnix japonica)[2] es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae. Es originaria del este de Asia. El plumaje es moteado amarillo y marrón, con una lista superciliar blanquecina cremosa. Los individuos adultos alcanzan los 20 centímetros de longitud.[3]
La codorniz japonesa es nativa del extremo oriente. Es una especie migratoria que cría en Manchuria, el suroeste de Siberia, el norte de Japón y la península de Corea, y que emigra para pasar el invierno en el sur de China, Laos, Vietnam, Camboya, Myanmar, Bután y el extremo oriental de la India. Anida en praderas y campos de cultivo.
Ha sido introducida en Italia y Hawái.[4] En España también fue introducida para la caza,[5] pero, debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[6]
Esta ave se ha criado en la India y el sudeste asiático por su carne y huevos.[7] La codorniz japonesa además se cría en granjas para sueltas con fines cinegéticos. Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas de Europa, como la codorniz común, los hábitats o los ecosistemas de España, ha sido incluida en el catálogo español de Especies exóticas invasoras, aprobado por Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, por lo que en España está prohibida su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.
Los huevos de la codorniz japonesa han orbitado la tierra en diversas ocasiones en naves soviéticas y rusas, incluyendo el satélite Bion 5 y el Salyut 6 y la Estación Espacial Internacional.[8] En marzo de 1990 se logró incubar y que eclosionaran unos huevos en la MIR.[9]
La codorniz japonesa (Coturnix japonica) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae. Es originaria del este de Asia. El plumaje es moteado amarillo y marrón, con una lista superciliar blanquecina cremosa. Los individuos adultos alcanzan los 20 centímetros de longitud.
Coturnix japonica Coturnix generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Coturnix japonica Coturnix generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Japaninviiriäinen (Coturnix japonica) on viiriäisten sukuun kuuluva pieni kanalintu, jota tarhataan munien vuoksi.
Japaninviiriäisiä elää eri puolilla Itä-Aasiaa kuten Mongoliassa, Japanissa, Koreassa ja Kiinassa. Sen elinympäristöä ovat ruohikkomaat, pellot ja jokien rannat.
Japaninviiriäinen on väritykseltään ruskeankirjava ja valkoinen juova kulkee linnun silmän yläpuolella. Naaraat ovat kookkaampia kuin koiraat. Paino on noin 110–160 grammaa.
Japaninviiriäisiä tarhataan munien ja lihan vuoksi. Tarhatulta japaninviiriäiseltä on hautomisvietti lähes täysin kadonnut, joten lisääminen tapahtuu aina hautomakoneen avulla. Haudonta-aika on 16–17 vrk. Poikaset ovat syntyessään 6–7 gramman painoisia. Tarhatuissa japaninviiriäisissä on villivärisen lisäksi useita erilaisia ruskeita värimuotoja, sekä myös valkoisia ja kirjavia. Sukupuolen määritys tapahtuu seuraamalla käyttäytymistä: koiraat kulkevat hieman pystymmässä ja ääntelevät "kiroilemalla" selvästi terävämmin kuin naaraat, jotka ovat lisäksi kookkaampia ja ruumiiltaan pyöreämpiä. Sukukypsillä koirailla on myös peräaukon yläpuolella patti, jonka avulla sukupuolen voi myös määrittää. Kahta koirasta ei pääsääntöisesti voi pitää samassa häkissä, vaikka välillä se onnistuukin. Häkin pitää olla vähintään puoli metriä, mieluummin korkeampikin. Säikähtäessään viiriäiset hyppäävät ilmaan ja voivat taittaa niskansa.
Japaninviiriäisille voi ruokana antaa kanojen rehua. Tämän lisäksi ne tarvitsevat kalkkia ja karheaa hiekkaa.
Japaninviiriäinen (Coturnix japonica) on viiriäisten sukuun kuuluva pieni kanalintu, jota tarhataan munien vuoksi.
Japaninviiriäisiä elää eri puolilla Itä-Aasiaa kuten Mongoliassa, Japanissa, Koreassa ja Kiinassa. Sen elinympäristöä ovat ruohikkomaat, pellot ja jokien rannat.
Coturnix japonica
La Caille du Japon[1] (Coturnix japonica) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidés. C'est l'espèce dont sont issues les cailles utilisées dans les élevages de volailles domestiques. Cet élevage s'appelle la coturniculture. Ne pas confondre cette espèce d'origine asiatique avec Coturnix coturnix, la Caille des blés. Elle a comme synonyme la sous-espèce Coturnix coturnix japonica, indiquée par exemple comme étant la forme domestiquée dans la loi française.
Cet oiseau mesure environ 15 cm. Il est brun tacheté de beige.
La Caille du Japon niche en Mongolie, en Sibérie méridionale, en Chine, en Corée, au Japon, dans le Nord-Vietnam, au Myanmar et au Bhoutan. Elle hiverne dans le sud de la Chine, au Japon, dans le nord du Laos et au Tonkin. Des observations ponctuelles ont été faites en Thaïlande, dans le nord-est de l'Inde, au Cambodge et aux Philippines. Elle a été introduite à Hawaï et à La Réunion[2] (Hennache & Ottaviani 2011).
Une sous-espèce a été décrite, Coturnix japonica ussuriensis Bogdanov 1884, correspondant à des formes plus pâles présentes en Sibérie ; son existence incertaine est reconnue essentiellement par des autorités scientifiques japonaises[3].
La Caille du Japon fréquente les habitats ouverts, prairies, cultures, steppes, clairières forestières du niveau de la mer jusqu’à 850 m aux alentours du mont Fuji et 3 200 m au Bhoutan. Elle semble moins sensible à l’humidité car on la trouve également en terrain marécageux[4].
Les mœurs des cailles du Japon sont très semblables à celles des cailles des blés, mais leur activité migratoire est plus marquée, ce qui atténue les fluctuations annuelles de population.
Le chant, un caquetage non mélodieux ressemblant au cri d’un jeune merle au nid chrr-churrk-krr-r-r ou chou-piit-trrrrr, est très différent du chant musical de la Caille des blés et permet de distinguer à coup sûr les deux espèces.
La Caille du Japon peut être polygame ou monogame. Elle niche en général d'avril à juin mais la période varie suivant les localités : jusqu'en août à Hokkaido et en Sibérie, jusqu'à septembre à Honshu, de mars à juillet au Bangladesh et même un nid avec des œufs le 30 octobre au Myanmar. Le nid est une simple cuvette creusée dans le sol par la femelle et bordée de tiges herbacées. La couvaison est assurée par la femelle, le mâle y participant parfois[5].
Elle peuple une grande partie de l'Asie du Sud-Est. Une étude[6], montre que la Caille du Japon sélectionne la surface sur laquelle elle dépose ses œufs de manière qu'ils soient peu visibles pour les prédateurs. Parmi les nombreuses espèces animales qui recourent à des techniques de camouflage, la caille du Japon se révèlerait donc particulièrement talentueuse[7].
Malgré sa très grande aire de répartition, la Caille du Japon est aujourd’hui considérée comme « presque menacée[8] » en raison d'une nette décroissance de la population sauvage, résultant de la chasse et de la destruction des habitats par l'intensification des pratiques agricoles. Elle est devenue rare au Japon, où elle était pourtant abondante dans les années 1930, avec plus de 500 000 individus tués chaque année. Actuellement[Quand ?], un programme de restauration des populations y a été mis en place, grâce notamment à l'élevage en captivité. Elle est restée assez commune en Russie et des populations nicheuses se sont implantées dans des habitats favorables situés en limite de l'aire de distribution, comme au Bhoutan. Cette caille est domestiquée depuis plus de 600 ans, en donnant une multitude de mutations ; son élevage est devenu industriel, aussi bien pour la chair que pour les œufs. La femelle commence à pondre dès l'âge de 40 jours, et produit son propre poids d'œufs en 10 jours. Elle peut pondre plus de 200 œufs par an. La Caille du Japon a aussi été relâchée dans un but cynégétique aux U.S.A. et en Europe, avec tous les problèmes posés par son hybridation avec la Caille des blés[4].
Caille du japon âgée d'une semaine
Caille du japon isabelle
3 cailles du japon de moins d'un an
Coturnix japonica
La Caille du Japon (Coturnix japonica) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidés. C'est l'espèce dont sont issues les cailles utilisées dans les élevages de volailles domestiques. Cet élevage s'appelle la coturniculture. Ne pas confondre cette espèce d'origine asiatique avec Coturnix coturnix, la Caille des blés. Elle a comme synonyme la sous-espèce Coturnix coturnix japonica, indiquée par exemple comme étant la forme domestiquée dans la loi française.
Coturnix japonica, coñecida na bibliografía internacional como paspallás xaponés (coas modificacións popias de cada idioma) para diferencialo das outras especies do xénero, e dalgúns xéneros afíns, é unha especie de ave da orde das galiformes, familia dos fasiánidos e subfamilia dos perdicinos, unha das integran hoxe en día o xénero Coturnix.
É unha ave de pequeno tamaño, unha das poucas galiformes que son migratorias, que é moi apreciada gastronomicamente pola súa carne o os seus ovos. Foi domesticada (polas razóns anteditas, e tamén para introducila noutros países como ave de caza).
Orixinaria do leste de Asia desempeñou un papel activo na vida da humanidade desde o século XII, e continúa desempeñando hoxe papeis importantes na industria e na investigación científica.
A especie foi descrita en 1849 polo naturalista neerlandés Coenraad Jacob Temminck e o seu colaborador, o ornitólogo alemán Hermann Schlegel.[2] na obra Fauna Japonica, p. 103, pl. 61.[3]
Para a do xénero, ver Coturnix.
O epíteto específico, japonica, fai referencia a un dos países onde se atopa, e onde foi domesticada na Idade Media.
Non se recoñecen subespecies.
O paspallás xaponés, moi semellante ao paspallás común (co que se pode hibridar), durante moitos anos foi considerado unha subespecie deste, e non foi confirmado como especie independente até o ano 1983.[4]
A morfoloxía do paspallás xaponés difire segundo a súa etapa de vida. Os pitos masculinos e femininos exhiben o mesmo tipo de plumaxe e coloración. As súas cabezas son de cor avermellada, con pequenas manchas negras que cobren a zona sobre el bico. As ás e a parte posterior del polo son de cor marrón pálida; a parte posterior tamén presenta catro raias pardas ao longo de toda a súa lonxitude. Unha raia pálida de cor amarela apardazada, rodeada por raias negras máis pequenas percorre a parte superior da cabeza.[4]
A plumaxe dos adultos presenta dimorfismo sexual, o que permite distinguir aos diferentes sexos entre si. Tanto os machos como as femias exhiben predominantemente unha plumaxe marrón. Porén, as marcas na garganta e o peito, así como a particular cor marrón da plumaxe, poden variar bastante.[4][5] As plumas do peito das femias están inzadas de manchas escuras entre outras plumas xeralmente pálidas. En contraste, as plumas das peitugas dos machos mostran unha cor parda avermellada escura uniforme, e sen manchas escuras. Esta coloración parda avermellada tamén aparece na meixela dos machos, mentres que as plumas das meixelas das femias son máis ben de cor crema. Algúns machos tamén exhiben un colar branco, o que non ocorre en ningún membro feminino da especie. Cómpre ter en conta que, aínda que esta coloración é moi típica das poboacións silvestres de Coturnix japonica, a domesticación e a reprodución selectiva desta especie deu lugar a numerosas cepas diferentes que exhiben unha ampla variedade de cores e patróns da plumaxe.[4]
Os machos tenden a seren máis pequenos que as femias.[5] Os adultos salvaxes pesan entre 90 e 100 g, mentres que os seus homólogos domesticados adoitan pesaren entre os 100 e os 120 gramos.[4] Porén, o peso entre as líñas domesticadas varía considerabelmente, xa que as cepas comerciais criadas para a produción de carne poden pesar até os 300 g.[4]
Sábese que as poboaciones dos paspallases xaponeses habitan principalmente no leste de Asia, inculíndo Rusia, a India, a península de Corea, o Xapón e a China.[6][7][8] É unha especie migratoria e, aínda que varias poboacións residentes deste paspallás invernan en Xapón e Manchuria, a maioría migra cara ao sur, a zonas como Vietnam, Camboxa, Laos, Myanmar, Bután, o extremo oriental da India e o sur da China.[9] Tamén se comprobou que este paspallás reside en moitas partes de África, incluíndo Tanzania, Malaui, Kenya, Namibia, Madagascar e o val do río Nilo, desde Kenya até Exipto.[8]
Os lugares de reprodución dos paspallases xaponeses localízanse en gran medida na Asia oriental e central,[6][7] en zonas como Manchuria, o sueste de Siberia, o norte de Xapón e a península de Corea. Porén, tamén se observou que se reproduce nalgunhas rexións de Europa, así como en Turquía.[8]
Coturnix japonica é esencialmente unha especie terrestre, que tende a permanecer dentro de zonas de vexetación densa para pasar desapercibida e evitar a depredación.[10] Polo tanto, os sues hábitats naturais comprenden campos de herba, arbustos ao longo das beiras dos ríos e campos agrícolas con cultivos como a avea, o arroz e o orxo.[8][10] Tamén se informou que prefire hábitats abertos como estepas, prados e laderas de montañas cerca de lugares con auga.[1]
O paspallás xaponés foi introducido en Francia, Italia e Hawai.[11] En España tamén foi introducido para a caza.[12]
Os primeiros rexistros de paspallás xaponess domesticados datan do Xapón, no século XII. Porén, hai evidencias de que a especie fora domesticada en realidade moito antes, xa no século XI.[4][13] Orixinariamente criáronse como paxaros cantores, e crese que se usaron adoito en concursos de canto.[4][5]
A principios da década de 1900, os criadores xaponeses comezaron a reproducilos selectivamente para aumentar a produción de ovos. En 1940 a industria de prodiución de ovos deste paspallás estaba florecendo. Porén, os acontecementos da Segunda Guerra Mundial levaron á perda completa das liñas de paspallases criados para as variedades cantoras, así como a case todos os criados para a produción de ovos. Despois da guerra, os poucos paspallases que quedaban usáronse para reconstruír a industria, e considérase que todas as liñas comerciais e de laboratorio actuais se orixinaron a partir desta pequena poboación de paspallases.[4][5]
Esta ave foi criada en catividade desde hai moitos anos na India e no sueste asiático pola súa carne e os seus ovos.[14] O paspallás xaponés tamén se cría en granxas para soltalo en coutos de caza. Debido ao seu potencial colonizador e constituír unha ameaza grave para as especies autóctonas de Europa, como o paspallás común, os hábitats ou os ecosistemas de España, foi incluído no catálogo español de especies exóticas invasoras, aprobado polo Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, polo que en España está prohibida a súa introdución no medio natural, a posesión, transporte, tráfico e comercio.
Os ovos do paspallás xaponés orbitaron a Terra en diversas ocasións en naves soviéticas e rusas, incluíndo o satélite Bion 5 e o Salyut 6, e a Estación Espacial Internacional.[15]
En marzo de 1990 logrouse incubar e que eclosionaran uns ovos na MIR.[16]
Debuxo da cabeza dun paspallás xaponés.
Ovos de paspallás xaponés da variedade "normal" e da variedade "branca".
Paspallás xaponés acabado de nacer.
Paspallases xaponeses aos 7 días (esquerda) e aos 20 días (dereita).
Coturnix japonica, pintura sobre seda de Tosa Mitsuyoshi (1700-1772).
Ilustración de Coturnix japonica, en Fauna Japonica, de Philipp Franz von Siebold (1842).
Descoñécense as ameazas específicas para a especie, aínda que pode estar ameazada polos cambios agrícolas en Asia.[17] A caza é unha ameaza en Xapón,[18] e é probábel que esta actividade sexa tamén unha ameaza noutras partes da súa área de distribución.[1]
A Unión Internacional para a Conservación da Natureza e dos Recursos Naturais (UICN) cualifica o status dsta especie como NT (case ameazada) porque se sospeita que está experimentando un declive poboacional moderadamente rápido, potencialmente debido á caza e aos cambios na agricultura.[1]
Coturnix japonica, coñecida na bibliografía internacional como paspallás xaponés (coas modificacións popias de cada idioma) para diferencialo das outras especies do xénero, e dalgúns xéneros afíns, é unha especie de ave da orde das galiformes, familia dos fasiánidos e subfamilia dos perdicinos, unha das integran hoxe en día o xénero Coturnix.
É unha ave de pequeno tamaño, unha das poucas galiformes que son migratorias, que é moi apreciada gastronomicamente pola súa carne o os seus ovos. Foi domesticada (polas razóns anteditas, e tamén para introducila noutros países como ave de caza).
Orixinaria do leste de Asia desempeñou un papel activo na vida da humanidade desde o século XII, e continúa desempeñando hoxe papeis importantes na industria e na investigación científica.
Japanska prepelica (lat. Coturnix japonica) je vrsta prepelice koja živi u istočnoj Aziji.
Selica je, gnijezdi se u Mandžuriji, jugoistočnom Sibiru, sjevernom Japanu i na Korejskom poluotoku, dok prezimljava na jugu Japana i na jugoistoku Kine. Njezina staništa su travnjaci i obrađena polja, baš kao i obale rijeka.
Jedna je od najmanjih pripadnica reda kokoški Odrasla jedinka duga je oko 20 centimetara, od toga 3 cm otpada na rep. Teška je oko 110-135 grama. Raspon krila je 92-101 milimetara, dok je duljina repa 35-39 milimetara. Po izgledu je dosta slična običnoj prepelici. Ima kremasto-bijele prugama iznad oba oka. Noge su joj smećkaste do blijedo-ružičaste. Kljun je sivo-crn, a na vrhu tamniji.
Izražen je spolni dimorfizam. Kod mužjaka perje na prednjoj strani vrata i na prsima je svijetlosmeđe, s tamnijom kestenjasto-smeđom nijansom na podbratku i iznad očiju. U ženki i mladunaca prsa su pjegava. Također, mužjaci se ističu po širim i izbočenijim prsima.
U gnijezdu se nalazi 7-14 jaja po svakom gniježdenju. Jaja su dimenzija 29.8x21.5 milimetara i teška 7-10 grama. Inkubacija po pravilu traje 19-20 dana. Kada se izlegnu, pilići imaju masu 6-7 grama, žuto-smeđe su boje i imaju crne pruge. Pilići su sposobni brinuti se za sebe i imati svoje potomke nakon četiri do šest tjedna, ubrzo nakon što dobiju perje. Sezona parenja varira s obzirom na mjesto. U Rusiji počinje krajem travnja i završava početkom kolovoza, dok u Japanu počinje krajem svibnja i završava u kolovozu. U rijetkim prilikama, gnijezda s jajima mogu se naći i u rujnu.
Ova prepelica jede mnogo vrsta sjemenki, uključujući i proso. Prehranu joj čine i mali crvi te ličinke kukaca, a za kukcima i malim beskralježnjacima najčešće poseže u ljeto. Zanimljivo je i da jede pijesak, posebno ženke dok polažu jaja u gnijezdo.
Brojni su pisani tragovi o pozitivnom utjecaju mesa i jaja prepelice na ljudski organizam, posebno na krv i krvotok, srce, jetru, bubrege, želudac i mozak. Postoje pisani podaci o japanskoj prepelici koji datiraju iz 12. stoljeća, i tada su uzgajane i čuvane zbog pjevanja. U tim zapisima piše i da se japanski car hranio prepeličijim mesom kako bi lakše podnosio tuberkulozu. Od tada počinje ozbiljan uzgoj prepelica u Japanu. Početkom 20. stoljeća poprilično je zastupljen uzgoj prepelica u cilju proizvodnje mesa i jaja.
Japanska prepelica (lat. Coturnix japonica) je vrsta prepelice koja živi u istočnoj Aziji.
Selica je, gnijezdi se u Mandžuriji, jugoistočnom Sibiru, sjevernom Japanu i na Korejskom poluotoku, dok prezimljava na jugu Japana i na jugoistoku Kine. Njezina staništa su travnjaci i obrađena polja, baš kao i obale rijeka.
La quaglia del Giappone (Coturnix japonica Gould, 1837) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi[2].
Misura 17-19 cm di lunghezza per 85-100 g di peso nei maschi e 88-105 g nelle femmine; l'apertura alare è di 25-33 cm[3].
È simile nell'aspetto alla quaglia comune europea (Coturnix coturnix). Complessivamente, presenta un piumaggio marrone scuro con marezzature camoscio sulle parti superiori e marrone chiaro su quelle inferiori. Al di sopra dell'occhio, su entrambi i lati della testa, vi è una striscia biancastra. Le zampe sono di colore variabile dal grigio-aranciato al grigio-rosato, così come il becco. A differenza dei maschi, le femmine generalmente (ma non sempre) sono prive della colorazione rossiccia sul petto e delle chiazze o macchioline nere sulla gola.
Il piumaggio, comunque, presenta una grande variazione nelle tonalità. Alcuni uccelli sono di colore biancastro o camoscio con marezzature rossicce o castane sulle parti superiori. Altri hanno un piumaggio quasi completamente marrone scuro, privo o quasi di marezzature. Inoltre, in cattività vengono allevate anche varietà di colore bruno-dorato[3].
Durante studi effettuati su esemplari di quaglia del Giappone allevati in cattività, sono stati individuati, per il maschio, sette tipi diversi di posture e di richiami. Tre di questi tipi di richiamo sono stati osservati anche nelle femmine. Il richiamo di questa specie consiste di profondi suoni cupi, ripetuti più volte in rapida successione. Il richiamo del maschio è generalmente di tre note. La femmina emette un lungo richiamo che avvisa il maschio della sua predisposizione all'accoppiamento. Inoltre in questi animali è stata registrata anche la pratica di corteggiare la femmina offrendo doni di tipo alimentare. In questi casi il maschio rimane fermo con un piccolo verme nel becco, emettendo una sorta di delicato gracidio. La femmina si avvicina e prende il piccolo verme per mangiarselo. Il maschio, a questo punto, cerca di accoppiarsi con la femmina.
Questa quaglia, proprio come la sua controparte europea, è una specie migratrice, che vola verso l'India, il Giappone settentrionale e la Corea per trascorrere l'estate. Sverna invece nelle regioni sud-orientali della Cina, ad Hainan, a Taiwan e nel Giappone meridionale. Queste migrazioni possono coprire distanze variabili tra i 400 ed i 1000 chilometri, e sono degne di nota per uccelli non propriamente adatti per il volo. Nel complesso, le rotte migratorie di questa specie seguono un andamento nord-sud[3].
Questa specie si nutre di molti tipi di semi di piante erbacee, tra i quali il panico e il miglio. La sua dieta è più proteica di quella della quaglia pettoblu (Excalfactoria chinensis), in quanto consuma un maggior numero di piccoli vermi e larve di insetto. In estate specialmente si aggira alla ricerca di insetti e di piccoli invertebrati. Inoltre si nutre anche di semi di cereali, soprattutto le femmine pronte alla deposizione delle uova[3].
Così come altre quaglie, depone le uova al ritmo di uno al giorno, per un totale di 7-14 uova a covata. Ciascun uovo misura in media 29,8 × 21,5 mm e pesa 7,6 g. L'incubazione dura 19-20 giorni, ma le dimensioni della covata sembrano essere correlate con la latitudine e la lunghezza del fotoperiodo. In Giappone ciascuna covata comprende 5-8 uova, mentre in Russia il loro numero varia tra 5 e 9. I pulcini raggiungono la maturità sessuale e sono già in grado di riprodursi a partire dalle quattro settimane di età.
La stagione della riproduzione varia a seconda delle località. In Russia inizia a fine aprile e continua fino ai primi di agosto. In Giappone la nidificazione ha luogo verso fine maggio e generalmente termina in agosto. In rare occasioni sono state rinvenute uova nei nidi anche in settembre[3].
Non sappiamo molto delle preferenze ambientali di questa specie, ma sembra prediligere habitat aperti come prati, steppe e pendici spoglie di montagne in prossimità di fonti d'acqua. È stata avvistata anche in praterie e sui terreni coltivati.
Questa specie nidifica in Asia orientale, in un'area che dalla Mongolia settentrionale si spinge a nord-est, attraverso la regione del Baikal, fino alla regione di Vitim, nella Russia centro-orientale, a est fino all'isola di Sakhalin e a sud fino al Giappone, alla Corea e al nord-est della Cina (Shandong orientale); sembra che alcuni esemplari si riproducano anche in Bhutan, cosa che fanno sicuramente in Myanmar. L'areale di svernamento è situato più a sud di quello di nidificazione, e comprende una fascia che dalle regioni centrali di Giappone e Cina giunge ad ovest, attraverso il nord-ovest della Thailandia e il nord del Myanmar, all'India nord-orientale (Assam) e al Bhutan; quando gli inverni non sono particolarmente rigidi alcuni esemplari svernano anche in piccolo numero in Buriazia e nel Territorio del Litorale. Gli esemplari presenti nel nord-ovest del Bangladesh vengono generalmente considerati membri della specie C. coturnix, ma potrebbero appartenere in realtà a questa forma. È stata introdotta alle Hawaii, a Réunion e in Italia[3].
Nonostante la sua ampia distribuzione geografica, la quaglia del Giappone viene attualmente considerata «prossima alla minaccia» (Near Threatened) a causa di una netta diminuzione della popolazione selvatica a seguito della caccia e della distruzione degli habitat attraverso l'intensificazione delle pratiche agricole. Essa è ormai divenuta rara in Giappone, dove era ancora molto numerosa negli anni '30, quando ogni anno ne venivano abbattuti oltre 500.000 esemplari. Attualmente è in corso un programma di ripristino delle popolazioni, grazie soprattutto all'allevamento in cattività. La specie è rimasta abbastanza comune in Russia e popolazioni nidificanti si sono insediate in habitat favorevoli situati ai confini dell'area di diffusione, come in Bhutan. La quaglia del Giappone viene addomesticata da più di 600 anni, nel corso dei quali si è andata creando un'intera serie di mutazioni; attualmente viene allevata su scala industriale, sia per la carne che per le uova. La femmina inizia a deporre all'età di 40 giorni, e in 10 giorni produce una quantità di uova pari al proprio peso. Essa può deporre più di 200 uova all'anno. La quaglia del Giappone è stata inoltre rilasciata a scopo venatorio sia negli USA che in Europa, con tutta una serie di problemi correlati alla sua ibridazione con la quaglia comune[3].
Le prime notizie certe sulla domesticazione della quaglia giapponese risalgono al Giappone del XII secolo. Questi uccelli erano originariamente allevati come uccelli canori e si pensa che fossero regolarmente usati in gare.[4][5] All'inizio del 1900, gli allevatori giapponesi iniziarono a selezionare gli individui per aumentare la produzione di uova. Nel 1940, l'industria intorno alle uova di quaglia divenne fiorente. Gli eventi della seconda guerra mondiale portarono alla completa perdita delle linee di quaglia allevate per le loro abilità canore, come anche di quasi tutte quelle per la produzione di uova. Dopo la guerra, le poche quaglie rimaste furono utilizzate per ricostruire l'industria delle uova e tutte le attuali linee commerciali e di laboratorio oggi sono considerate discendenti dalle queste superstiti.[5] In March 1990, eggs on Mir were successfully incubated and hatched.[6]
La quaglia del Giappone (Coturnix japonica Gould, 1837) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi.
De Japanse kwartel (Coturnix japonica) is een vogel uit de familie van de Phasianidae (fazanten) die voorkomt in Zuid-Azië en Oost-Azië. Het is een voor uitsterven gevoelige vogelsoort.
Deze kwartel is 17 tot 19 cm lang en weegt tussen de 85 en 105 g. De Japanse kwartel is lastig te onderscheiden van de gewone kwartel (C. coturnix). De Japanse kwartel heeft gemiddeld een kortere vleugel. De vogel is van boven roodbruin en grijs gespikkeld en gestreept en meer egaal roomkleurig van onder. Het verschil tussen beide geslachten is te zien aan de kleur, Het mannetje (de haan) heeft een meer egaal gekleurde borst en het vrouwtje een gevlekte of gestippelde borst.[3]
Japanse kwartels voeden zich met verschillende soorten zaden en in de zomer ook met kleine, bodembewonende ongewervelden.[3]
Deze broedt in Mongolië, oostelijk Siberië en Japan en overwintert in zuidwestelijk China en Korea. De vogel is een trekvogel, hoewel er in Japan populaties met standvogels zijn. Er is weinig in detail bekend over het leefgebied. De vogel wordt vooral aangetroffen in open landschappen zoals graslanden, steppe en droge berghellingen met lage vegetatie in de buurt van water. Er zijn ook waarnemingen in cultuurland zoals weiland en akkers.[3]
De Japanse kwartel wordt ook als volièrevogel gehouden in diverse kleurvarianten. De grootte van de (wilde) wereldpopulatie is niet gekwantificeerd. De kwartel gaat in aantal achteruit, men vermoedt op grond van schattingen aan deelpopulaties dat de achteruitgang tussen 1973 en 2002 ongeveer 80% in aantal bedroeg. De oorzaken zijn niet in detail bekend, maar hangen samen met de intensivering en rationalisering van de landbouw. In Japan wordt ook nog op de vogel gejaagd. Om deze redenen staat de Japanse kwartel als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Japanse kwartel (Coturnix japonica) is een vogel uit de familie van de Phasianidae (fazanten) die voorkomt in Zuid-Azië en Oost-Azië. Het is een voor uitsterven gevoelige vogelsoort.
Multimedia w Wikimedia Commons Przepiórka japońska[3] (Coturnix japonica) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae).
Należy do ptaków towarzyskich, ciekawskich, ale jednocześnie płochliwych, mających duże wymagania w hodowli, również pod względem pokarmowym. Dzienne zapotrzebowanie energetyczne wynosi w jej przypadku 2800 kalorii energii metabolicznej (21% białka ogólnego zawierającego 1,15% lizyny, 0,45% metioniny oraz 0,75% metioniny z cysteiną). Jaja przepiórki japońskiej mają atrakcyjny dla konsumenta wygląd, wysoką smakowitość, jak również bogaty skład chemiczny. Skorupa jest cienka, podatna na mikropęknięcia, z silną błoną podskorupową. Grupą docelową nabywców tych jaj stanowią dzieci i seniorzy[5].
Przepiórka japońska (Coturnix japonica) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae).
Coturnix japonica (Conhecida popularmente como Codorna japonesa) é uma espécie de ave da família Phasianidae pertencente ao gênero Coturnix.[1]
Essa espécie é encontrada na Ásia Oriental, principalmente na China, Japão e Coreia.
A codorna japonesa é uma espécie que foi domesticada e hoje é utilizada em todo mundo para produção de ovos e carne.[2][3]
Coturnix japonica (Conhecida popularmente como Codorna japonesa) é uma espécie de ave da família Phasianidae pertencente ao gênero Coturnix.
Essa espécie é encontrada na Ásia Oriental, principalmente na China, Japão e Coreia.
A codorna japonesa é uma espécie que foi domesticada e hoje é utilizada em todo mundo para produção de ovos e carne.
Japansk vaktel[2] (Coturnix japonica) är en fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.[3] Den ansågs tidigare vara en underart till vanlig vaktel (Coturnix coturnix), men omklassifierades till egen art 1983.[4] Den häckar i östra palearktiska regionen och övervintrar i Sydostasien och östra Kina.[3] IUCN kategoriserar arten som nära hotad i det vilda.[1] Tamformer av japansk vaktel har hållits i Japan under minst 1000 år[5], och är idag en relativt vanlig burfågel över hela världen.
I vild tillstånd förekommer japansk vaktel huvudsakligen i östra Asien och Ryssland. Utbredningen inkluderar Indien, Korea, Japan, och Kina.[6][7][8] Den japanska vakteln kan övervintra i Japan, men flyttar vanligtvis söderut till Vietnam, Kambodja, Laos, och södra Kina.[9]
Den japanska vakteln är marklevande och föredrar att gömma sig i områden med tät vegetation.[10][5] Dess naturliga miljö är gräsmark, buskar och fält som planterats med hög gröda.[8][10] Den trivs på slätter, ängar och nära vattendrag.[11]
Äggen är gröngula med bruna och svarta fläckar. De läggs i en liten håla på marken, och ruvas när vaktelhönan lagt cirka 8–12 ägg. Äggen ruvas av hönan under i snitt 16,5 dagar. Ungarna växer snabbt och blir flygga efter ungefär 17–19 dagar.[12]
Japanska vaktlar föds upp för ägg och kött, och tamformen förhåller sig till vildformen ungefär som guldfisk till karp. Vakteln har hållits som tamfågel i Japan sedan 1000-talet. Ursprungligen hölls den som sångfågel, men i början av 1900-talet började man att avla fram vaktlar för äggens skull. Under andra världskriget var den tama japanska vakteln nära att utrotas, och bara ett fåtal individer av de äggläggande vaktlarna överlevde.[4][5][13]
Sedan 1940-talet har den tama japanska vakteln spridit sig över världen. Det finns inga direkta raser, däremot avelslinjer där man tagit fram tyngre individer, större ägg eller vissa färger. I Sverige delas tama japanska vaktlar vanligen in i viktklasser med mer eller mindre etablerade namn.[5]
Vaktelägg brukar anses som en delikatess i västvärlden, men är betydligt vanligare i exempelvis Östasien[14]. Tama japanska vaktlar lägger ungefär ett ägg om dygnet så länge den ljusa delen av dagen är minst 14 timmar lång.[15] Ett vaktelägg väger 10-15 gram[16]. Näringsvärdet hos vaktelägg påminner om hönsägg, men vakteläggen är mer näringstäta framförallt på grund av att gulan är en större del av äggets totala vikt. Skalen är spröda, så ibland används en särskild sax för att öppna vaktelägg utan att skada gulan.[16]
Vaktlar hålls även som köttfåglar, och då främst de tyngre avelslinjerna där en vaktel väger upp till 200-300 gram.[17]
Japansk vaktel i naturlig biotop.
Färgvariation hos unga tamvaktlar.
Vaktelägg, hönsägg och ankägg.
Vaktelägg som indonesiska grillspett.
Stekta vaktlar.
Wikimedia Commons har media som rör japansk vaktel.
Wikispecies har information om Coturnix japonica.
Japansk vaktel (Coturnix japonica) är en fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar. Den ansågs tidigare vara en underart till vanlig vaktel (Coturnix coturnix), men omklassifierades till egen art 1983. Den häckar i östra palearktiska regionen och övervintrar i Sydostasien och östra Kina. IUCN kategoriserar arten som nära hotad i det vilda. Tamformer av japansk vaktel har hållits i Japan under minst 1000 år, och är idag en relativt vanlig burfågel över hela världen.
Перепілка японська (Coturnix japonica) — птах родини фазанових (Phasianidae), один з кількох десятків видів під загальною назвою перепілка.
Це перелітний птах, що розмножується в Маньчжурії, Примор'ї і північній Японії, а зимує в південній Японії, на Корейскому півострові і в південному Китаї.
Зовнішнім виглядом нагадує звичайну перепілку (Coturnix coturnix). Деякі зоологи вважають японську перепілку окремим видом, деякі — підвидом перепілки звичайної. На відміну від звичайної, японська перепілка віддає безсумнівну перевагу сирим заплавним лукам, уникаючи високотрав'я. Навесні вони нерідко зустрічаються на дуже сирих, майже болотистих луках разом з куликами, там де при ходьбі з ґрунту виступає вода. В природніх умовах японська перепілка набагато більш схильна до створення пар, ніж звичайна перепілка. Тому самці значно менш забіякуваті й менш крикливі. Самка японської перепілки за сезон встигає вивести 2-3 виводки.
Японські перепілки були одомашнені в Японії в кінці ХІХ — на початку ХХ століття і є основним птахом на перепелиних фермах. Також вони є одним з найпоширеніших як модельний організм видів птахів, вони використовуються для аналізу мутаційного процесу, характеру спадковості деяких специфічних ознак та інших досліджень.
Це незавершена стаття з орнітології.
Перепілка японська (Coturnix japonica) — птах родини фазанових (Phasianidae), один з кількох десятків видів під загальною назвою перепілка.
Coturnix japonica là một loài chim trong họ Phasianidae.[2] Loài này sinh sống ở Đông Á. Nó là loài di trú. Loài chim này sinh sản ở Manchuria, đông bắc Xibia, bắc Nhật Bản, bán đảo Triều Tiên và trú đông ở phía nam Nhật Bản và Hoa Nam.
Coturnix japonica là một loài chim trong họ Phasianidae. Loài này sinh sống ở Đông Á. Nó là loài di trú. Loài chim này sinh sản ở Manchuria, đông bắc Xibia, bắc Nhật Bản, bán đảo Triều Tiên và trú đông ở phía nam Nhật Bản và Hoa Nam.
Coturnix japonica Temminck & Schlegel, 1849
Охранный статус
Немо́й пе́репел[1], или японский перепел[1] (лат. Coturnix japonica); некоторыми считается подвидом обыкновенного перепела — лат. Coturnix coturnix japonica[2]), — птица подсемейства куропатковых отряда курообразных. Одомашнен человеком и разводится ради мяса и яиц; используется также как модельный организм в научно-исследовательских (лабораторных) целях[2].
Экстерьером и общим тоном окраски напоминает обыкновенного перепела (Coturnix coturnix), но отличается от него голосом (вместо боя издаёт негромкие жужжащие звуки), несколько меньшей величиной, а также ржаво-коричневой окраской горла у самцов.
Перелётная птица, размножающаяся в Маньчжурии, Приморье и северной Японии; зимующая в южной Японии, на Корейском полуострове и в южном Китае.
Немые перепела были одомашнены в Японии в конце XIX — начале XX века и являются основной птицей на перепелиных фермах. По другим сведениям[3], первыми перепелов одомашнили китайцы в IX веке.
В отличие от обыкновенных перепелов они менее драчливы и крикливы, поэтому лучше подходят для содержания в неволе. Существуют как яйценосные, так и мясные (бройлерные) породы перепелов. Самые крупные особи весят до 250 г, а яйценоскость от несушки может достигать 300 яиц в год.
Японский перепел является также одним из распространённых лабораторных объектов и используется для анализа мутационного процесса, характера наследования некоторых специфических признаков и др.[2] (см. ниже).
В работах по классической частной генетике японских перепелов принято считать, что их исходная разновидность несёт в своём генотипе аллели дикого типа. С применением гибридологического анализа выявлены гены окраски оперения и некоторых других дискретных морфологических признаков и определена генетическая структура некоторых перепелиных пород по этим локусам, в том числе[4][5]:
У английских белых перепелов предположено также наличие неизвестных сцепленных с полом генов, что позволяет осуществлять в этой породе аутосексинг (колорсексинг) суточных птенцов по окраске пуха с точностью около 70 %[4][5].
Кариотип: 78 хромосом (2n)[6]. При дифференциальном окрашивании по Романовскому — Гимзе цитологических препаратов хромосом эстонских и японских перепелов у первых обнаружена дополнительная полоска в районе центромеры на 1-й хромосоме, что является отличительным цитогенетическим маркером, который можно использовать при различении двух пород[5].
Немой перепел является генетически наиболее изученным представителем подсемейства куропатковых (Perdicinae); ему принадлежит бо́льшая часть депонированных последовательностей по сравнению с другими видами подсемейства.
С целью обследования генетического разнообразия и филогенетического родства между породами и популяциями домашних перепелов проводят их генотипирование с помощью генетических маркеров — минисателлитов, или ДНК-фингерпринтов (VNTR[en]), и случайно амплифицируемой полиморфной ДНК (RAPD[en])[7][8].
Геном: 1,29—1,41 пг (C-value)[6].
В 2013 году было осуществлено геномное секвенирование немого перепела[9].
Немо́й пе́репел, или японский перепел (лат. Coturnix japonica); некоторыми считается подвидом обыкновенного перепела — лат. Coturnix coturnix japonica), — птица подсемейства куропатковых отряда курообразных. Одомашнен человеком и разводится ради мяса и яиц; используется также как модельный организм в научно-исследовательских (лабораторных) целях.
日本鵪鶉（學名：Coturnix japonica）是在東亞出現的鵪鶉，於1983年被認定為獨立的物種。[2]日本鵪鶉自從12世紀開始影響人類社會，並自此幫助工業和科學研究的發展。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 日本鵪鶉（學名：Coturnix japonica）是在東亞出現的鵪鶉，於1983年被認定為獨立的物種。日本鵪鶉自從12世紀開始影響人類社會，並自此幫助工業和科學研究的發展。
この項目では、Coturnix japonicaについて説明しています。その他の用法については「ウズラ (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : ウズラ属 Coturnix 種 : ウズラ C. japonica 学名 Coturnix japonicaウズラ（鶉[6]、Coturnix japonica）は、鳥綱キジ目キジ科ウズラ属に分類される鳥類。
インド北東部、タイ王国、大韓民国、中華人民共和国、朝鮮民主主義人民共和国、日本、ブータン、ベトナム、ミャンマー、モンゴル国、ラオス、ロシア東部[1]
日本（主に本州中部以北）、モンゴル、朝鮮半島、シベリア南部、中華人民共和国北東部などで繁殖し、冬季になると日本（本州中部以南）、中華人民共和国南部、東南アジアなどへ南下し越冬する[7]。日本国内の標識調査の例では北海道・青森県で繁殖した個体は主に関東地方・東海地方・紀伊半島・四国などの太平洋岸で越冬し、九州で越冬する個体は主に朝鮮半島で繁殖した個体とされる（朝鮮半島で繁殖して四国・山陽地方・東海地方へ飛来する個体もいる）[3]。
全長20センチメートル[2][4]。翼長9.1-10.4センチメートル[7]。上面の羽衣は淡褐色[7]。
繁殖期のオスは顔や喉[2]、体側面の羽衣が赤褐色[7]。希に全体が白色羽毛で散在的に野性型羽毛をもつ個体が生じるが、劣性遺伝により発現するとされている[8]。
以前は旧ウズラCoturnix coturnix（現ヨーロッパウズラ）の亜種とされていたが、独立種として分割された[3][7]。
低地にある草原・農耕地などに生息する[2]。秋季から冬季にかけて5 - 50羽の小規模から中規模の群れを形成することもある[3]。和名は「蹲る（うずくまる）」「埋る（うずる）」のウズに接尾語「ら」を付け加えたものとする説がある[6]。
繁殖様式は卵生。配偶様式は一夫一妻だが[3]、一夫多妻の例もある[4]。繁殖期は5 - 9月[2][3]。植物の根元や地面の窪みに枯れ草を敷いた巣を作る[3][4]。7 - 12個の卵を産むが[2][4]、18個の卵を産んだ例もある[3]。抱卵期間は16 - 21日で[2]、メスのみが抱卵する[3][4]。雛は孵化してから20日で飛翔できるようになり、1 - 2か月で独立する[4]。生後1年以内に成熟する[4]。
孵化後6週令で産卵を開始する[9]。卵には通常黒い斑点があるが、希に白色の卵も産む。
ウズラの卵殼表面には褐色のまだら模様があるが、これは卵を外敵から守るカモフラージュの効果がある。模様は卵を作る器官に由来し、個体差があるものの個体ごとに決まった模様がつくため1羽のメスが産む卵は同じ様な模様をしている[11][12][13]。この模様の元となる色素は産卵開始時刻の約3時間前から分泌が始まり、子宮壁の伸縮、卵の回転に伴い卵殼表面に拡がり斑紋を形成するとする研究がある[14]。稀に模様のない白い卵を産むこともある。
古くから歌に詠まれ、古事記・万葉集・千載和歌集などにも本種のことを詠んだ歌がある[3]。
食用とされることもある。日本では平安時代に本種の調理法について記した書物がある[3]。明治時代中期から採卵用の飼養が本格的に進められるようになり、1941年には飼養数は約2,000,000羽に達した[3][5]。当時は本種の卵が肺病や心臓病の薬になると信じられ珍重されたが、販売経路が限られることや原価が高いことから下火となった[3]。第二次世界大戦により本種の飼養は壊滅的な状況に陥ったものの[3]、1965年に飼養数が再び約2,000,000羽まで増加した[5]。1970年代以降は主に愛知県（日本の飼養数のうち約65 %を占める）なかでも豊橋市を中心に養殖がおこなわれている[3][5]。1984年に約8,500,000羽とピークを迎えたが、2009年に豊橋市でトリインフルエンザが確認されたことにより約1,600,000羽が殺処分された[5]。調理法として水炊き、焼き鳥、肉団子などがあり、雑煮の出汁に用いられることもある[3]。生後60日ほどで成熟し、オスは精肉用、メスは採卵用となる。
狩猟の対象とされることもある[3]。
日本では1975年から鳥獣保護法における狩猟鳥獣だったが、1975年から2004年現在までは1日あたり1人5羽までの狩猟制限があった[3]。1989年に石川県と岩手県、2002年に京都府で本種の狩猟が禁止された[3]。生息数が減少したため2007年から2012年までは全国で一時的な捕獲禁止措置が実施され、後にこの捕獲禁止措置は2017年まで延長された[15]。2013年に狩猟鳥獣（同時に狩猟鳥獣としての一時的捕獲禁止措置も解除）から除外されたことにより、日本で本種を狩猟することは違法となった[15]。
日本では草地開発や河川敷の樹林化・レクリーエション利用などにより生息数は減少している[2]。
ペットとして飼育されることもある。日本では室町時代には籠を用いて本種を飼育されていたとされ[5]、言継卿記に記述がある[3]。江戸時代には武士の間で鳴き声を競い合う「鶉合わせ」が行われ、慶長から寛永をピークに大正時代まで行われた[3]。一方で鳴き声を日本語に置き換えた表現（聞きなし）として「御吉兆」などがあり、珍重されることもあった[3]。小型で飼育スペースを取らないこと、世代交代が早い事から実験動物として用いられることもある[3][5]。
なお、雛が「シマドリ」「姫うずら」等と称され、露店で売られる光景も見られたが、種名としてのヒメウズラ（King quail）は全く別種の鳥を指すので注意が必要である[注釈 1]。
飼育場で飼育されるのはメスだけだが、たまに選別漏れでオスが混じる場合がある。そのため、市販されているウズラの卵には数%の確率で有精卵が混じっており、孵卵器に入れればヒナが孵化する場合がある[16]。
메추라기(영어: quail)는 닭목 꿩과의에 속하는 조류의 한 종으로, 흔히 메추리라고도 하고, 겨울철새다. 요즘엔 종류도 많으며 애완용으로도 많이 길러진다. 애완용으로는 미니메추리가 인기이다.또한 여러가지 종이 있는데 그중에 king quail에서 미니메추리가 유래됐다.
몸길이는 20cm 정도로, 대체로 갈색을 띤다. 날개길이는 9 ~ 10cm, 꼬리길이는 3cm 정도이다. 몸은 병아리 유사한데 꽁지가 짧다. 몸빛은 황갈색에 갈색과 검은색의 가느다란 얼룩무늬가 있는데, 목 부분이 수컷은 붉은 밤색, 암컷은 갈색을 띤 황백색이다. 이러한 깃털 덕분에 덤불 아래에 있으면 눈에 잘 띄지 않는다.
한국을 통과하는 흔한 겨울새로 풀과 관목이 산재하는 초지·목야지·평지·구릉·산악에 이르는 내륙과 하구 등 전역에 걸쳐 도래한다. 가을과 겨울에는 10 ~ 100여 마리가 무리를 이루어 함께 지내면서 적에 대한 방어를 한다. 천적으로는 올빼미가 있다.
5 ~ 9월에 산란하고 한배의 산란수는 7 ~ 12개이다. 알은 황회색 바탕에 암갈색 얼룩무늬가 있다.
식성은 벼과와 사초과 식물의 종자·장과와 그 밖에 곤충류와 거미류 등도 먹는다. '찌이 찌르르' 하고 날카롭게 운다.
메추라기는 그 자체를 먹기도 하며, 메추라기가 낳는 알도 메추리알이라 하며 메추리알 간장조림 등으로 먹는다.
.jpg)
.png){kind=small}
