Tetraogallus caucasicus (Pallas 1811)

Qafqaz uları (lat. Tetraogallus caucasiсus) — qırqovullar fəsiləsinin ular cinsinə aid quş növü. Azərbaycanda təhlükədə olan quşlar siyahısına daxil edilmişdir.^[1]

• Status. Sayı və arealı azalan, nadir, oturaq növdür.
• Yayılması. Böyük Qafqazın dağları.
• Yaşayış yeri. Alp zonasında yaşayır. Bitopları kserofil bitkiləri ilə örtülü daşlıq sahələrdir.
• Təbiətdə sayı. Orta hesabla sıxlığı əlverişli yerlərdə yaz fəslində alp çəmənliklərinin hər 100 ha sahəsinə 8,2 fərd, payızda 13,9 fərd düşür.
• Çoxalması. Cinsi yetişkənliyə həyatının 2-ci ilində çatır. Monoqam quşdur. Cütlərə mart ayında ayrılır. Cütləşməsi aprelin əvvəlində başlanır. Bu proses aprelin axırı – mayın əvvəlində daha intensiv gedir. Yuvanı qayaların yarığında qurur. Yuvaya 5 – 12 yumurta qoyur. Dişi 28-30 gün kürt yatır, erkək bu zaman yuvanın yaxınlığında olur.
• Rəqibi, düşməni, xəstəliyi. Məlumat yoxdur.
• Sayının dəyişilmə səbəbləri. Mal-qaranın otarılması və qanunsuz ovlanması.
• Qorunması üçün zəruri tədbirlər görülür. Volyerdə çoxalması və onların təbiətə buraxılması tədqiqatlarının aparılması.

İstinadlar

Tetraogallus caucasicus - MHNT

El gall nival de Caucas (Tetraogallus caucasicus) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita penyasegats rocallosos de la serralada del Caucas.

Referències

Tetraogallus caucasicus

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog eira Cawcasia (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod eira Cawcasia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tetraogallus caucasicus; yr enw Saesneg arno yw Caucasian snowcock. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. caucasicus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.

Teulu

Mae'r ceiliog eira Cawcasia yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Tetraogallus caucasicus

Das Kaukasuskönigshuhn (Tetraogallus caucasicus), auch Kaukasus-Königshuhn geschrieben, ist eine Vogelart aus der Gattung der Königshühner (Tetraogallus) in der Familie der Fasanenartigen (Phasianidae), die zu der Ordnung der Hühnervögel (Galliformes) gehören. Sein Verbreitungsgebiet ist auf den Großen Kaukasus beschränkt.

Merkmale

Das Kaukasuskönigshuhn ist zwischen 50 und 60 cm lang, sehr kräftig gebaut mit großem Kopf, dickem Hals und langem Schwanz. Das Gefieder ist überwiegend sehr fein grau, braun, weiß und schwarz gezeichnet, so dass es aus größerer Entfernung grau wirkt. Die Flanken sind dabei eher rostbraun und kräftiger schwarz gemustert, während die Brust und der Mantel grau und fein schwarz meliert sind. Der Hals ist weiß mit rostbraunen Streifen an den Seiten und im Nacken. Die Unterschwanzdecken sind weiß. Im Flug ist sowohl auf der Unter- als auch auf der Oberseite ein großes weißes Flügelfeld erkennbar. Die Weibchen sind insgesamt etwas matter als die Männchen gefärbt und die Jungtiere sind noch blasser und haben kein Rostbraun auf den Flanken. Außerdem hat das Kaukasuskönigshuhn einen kräftigen, unbefiederten Lauf.

Die Küken ähneln denen des Himalaya-Königshuhns. Sie sind auf der Körperunterseite blass rahmfarben bis leicht gelblich. Die Körperoberseite ist fahl rötlich beige mit dunklen graubraunen und schwarzen Flecken und Streifen.^[1]

In seinem Verbreitungsgebiet kann das Kaukasuskönigshuhn mit keiner anderen Vogelart verwechselt werden. Sein Verbreitungsgebiet überlappt mit keiner anderen Art der Gattung Königshühner.

Verbreitung und Lebensraum

Das Kaukasuskönigshuhn kommt ausschließlich im Kaukasus an freien, steilen und felsigen Hängen oberhalb der Baumgrenze zwischen 2000 und 4000 Metern Höhe vor. Es benötigt aber dennoch niedrige Vegetation als Nahrungsquelle, weshalb es im Winter auch in etwas tieferen Höhenlagen vorkommen kann.

Der Lebensraum sind Hänge unterschiedlicher Neigung mit Felsen und Geröllfeldern, kleinen Wiesen und Strauchgruppen. Während des Sommerhalbjahres hält sich das Kaukasuskönigshuhn bevorzugt an Nordhängen auf, während es im Winter eher auf den Südhängen zu beobachten ist. Es hält sich ganzjährig in den gleichen Gebirgsabschnitten auf, unternimmt jedoch kleine Wanderungen vor allem in vertikaler Richtung vor. So ist das Kaukasuskönigshuhn im März in Höhen zwischen 2300 und 2400 Metern zu finden, weil zu diesem Zeitpunkt die unteren Abschnitte des subalpinen Gürtels vom Schnee befreit sind. Mit Fortschreiten des Frühjahrs wandert das Kaukasuskönigshuhn weiter hinauf und ist zur Sommermitte in der Nähe des ewigen Schnees in Höhenlagen zwischen 3500 und 4000 Metern anzutreffen. Mit dem Einsetzen des Schneefalls beginnt das Kaukasuskönigshuhn dann wieder in niedrigere Lagen abzuwandern.^[2]

Verhalten

Kaukasuskönigshühner ernähren sich fast ausschließlich pflanzlich. Das Nahrungspflanzenspektrum verändert sich im Jahresverlauf fast nicht. Es verschiebt sich lediglich von frischen grünen Teilen, die im Frühjahr und Sommer überwiegend gefressen werden, zu trockenen Stängeln und Samen im Winterhalbjahr. Fast 60 Prozent der Nahrung stammt von drei Pflanzen, nämlich der Fahnenwicke, der Wiesenrispe und einer Frauenmantelart. Beeren werden dagegen von dem Kaukasuskönigshuhn nicht gefressen.^[3]

Kaukasuskönigshühner sind monogame Vögel. Außerhalb der Brutzeit bildet das Kaukasuskönigshuhn kleine Trupps. Die Absonderung der Paare vom Trupp beginnt Ende März. Die Paarbildung und das Besetzen der Brutreviere ist mit Kämpfen zwischen den Hähnen verbunden.^[4] Nach schneereichen Wintern und langanhaltender Kälte im Frühjahr kommt es beim Kaukasuskönigshuhn zu einer verspäteten Fortpflanzung und viele der Weibchen verpaaren sich gar nicht.^[5]

Das Nest befindet sich auf kahlem Boden und enthält oft 5–6 grünliche Eier, die ausschließlich vom Weibchen ausgebrütet werden. Das Weibchen verlässt während der Brut das Nest durchschnittlich täglich nur zwei Mal, um für etwa 20 Minuten Nahrung aufzunehmen. Die Küken schlüpfen weitgehend synchron innerhalb weniger Stunden.^[6] Sie wachsen schnell heran und können bereits mit 15 bis 20 Tagen fliegen.^[7]

Das Kaukasuskönigshuhn ist sehr scheu und fliegt früh auf, um nach einem von kurzen, explosiven Flügelschlägen unterbrochenen Flug mit langen Gleitstrecken hinter einem Grat wie ein Stein herunterfallend zu verschwinden. Ist es ungestört, springt es geschickt die Felshänge hoch und hinunter.

Belege

Literatur

• Lars Svensson, Peter J. Grant, Killian Mullarney: Der neue Kosmos-Vogelführer. Alle Arten Europas, Nordafrikas und Vorderasiens. Franckh-Kosmos Verlag, Stuttgart 1999, ISBN 3-440-07720-9.
• R. L. Potapov, V. E. Fling (Hrsg.): Handbuch der Vögel der Sowjetunion. Band 4: Galliformes, Gruiformes. Aula Verlag, Wiesbaden 1989, ISBN 3-89104-417-8.

Einzelbelege

1. ↑ Collin Harrison, Peter Castell: Jungvögel, Eier und Nester der Vögel Europas, Nordafrikas und des Mittleren Ostens. 2. Auflage. Aula, Wiebelsheim 2004, ISBN 3-89104-685-5. S. 110
2. ↑ Protopov & Fling, 1989, S. 80
3. ↑ Protopov & Fling, 1989, S. 83
4. ↑ Protopov & Fling, 1989, S. 81
5. ↑ Protopov & Fling, 1989, S. 83
6. ↑ Protopov & Fling, 1989, S. 82
7. ↑ Collin Harrison, Peter Castell: Jungvögel, Eier und Nester der Vögel Europas, Nordafrikas und des Mittleren Ostens. 2. Auflage. Aula, Wiebelsheim 2004, ISBN 3-89104-685-5. S. 110

Weblinks

– Sammlung von Bildern

• Tetraogallus caucasicus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2017. Eingestellt von: BirdLife International, 2017. Abgerufen am 17. September 2021.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Tetraogallus caucasicus in der Internet Bird Collection

Зым, дыгуронау зум кæнæ дзумаргъ^[1], зумаргъ (лат. Tetraogallus caucasicus; уырыс. Кавказский улар, кавказская горная индейка) у мæргъты хуыз. Цæры Кавказы хæхты. Йæ буары дæргъ у 50-60 сантиметры бæрц, йæ уæз та — 1,6-2,4 кг.

Этимологи

Зым = зым маргъ.^[2]

Нæмттæ

Цуанон æвзагыл: зараг, дзиццы.^[3]

Фиппаинæгтæ

Tetraogallus caucasicus

Къущхьэхъуджэд, къуршгуэгуш (лат-бз. Tetraogallus caucasicus) — мэзджэд лъэпкъым щыщщ.

Теплъэр

Къаукъазым деж джэд теплъэхэм я нэхъ лӀэужьыгъуэ пӀащэщ, адакъэхэм ч. 3-м къэзышэч къахокӀ. Унэджэдым ещхьщ, зэхэщӀыхьащ, пщэ кӀэщӀщ, щхьэцӀыкӀущ, пагуэ жьабгъуэщ, лъакъуэ кӀэщӀщ гъумщ, дамэхэр гъуабжэ-щхъуафэщ, тхым фӀыцӀэ гъуэжьфэ кусэ Ӏузэхэр хэлъщ. Хулъащхьэм, бгъэгум кусэ къуаншэхэр ирокӀуэ. Жьэгъур, пщэ джабэхэр, дамэ къабзий пхъашэхэр — хужьщ, гъуабжэ-фӀыцӀафу иухыу. КӀэ щӀагъыр хужьыбзэщ.

Здэпсэухэр

Къущхьэхъуджэдхэр Къаукъаз тхышхуэм и къущхьэхъум нэгъуэщӀ щӀыпӀэ щыпсэукъым, эндемикщ, ауэ и гъунэгъу дыдэ лӀэужьыгъуэхэр щыӀэщ Хы Каспий и Ӏуфэхэм, Алтай, Тибет бгылъэм, нэгъуэщӀ щӀыпӀэхэми.

Гъэмахуэм уэсылъэхэм, мылэщхэм я гъунэгъущ, щӀымахуэм нэхъ лъахъшу къох. Щогъуалъхьэ къыр бгъуэнщӀагъхэм, мывэшхуэ щӀагъхэм. ЗэрыкӀэцӀыр 5-8-щ, псори къыхуишкъым. Анэр абгъуэм къытекӀкъым цӀыхур гъунэгъу дыдэу екӀуэлӀами. ТӀэкӀу зэбгъасэмэ, еблэмэ узэрегъэӀэб. Шырхэр цы щабэ Ӏув ятету джэдыкӀэм къопщ.

Ӏусыр

Я Ӏусым хохьэ къэкӀыгъэ зэмылӀэужьыгъуэ 70-м нэс. Псэущхьэ цӀыкӀуфэкӀуу яшхыр мащӀэ дыдэщ. Псы ефэхэкъым.

Тхылъхэр

• Брат Хьэсин. Адыгэхэм я къуалэбзу щӀэныгъэр. Черкесск. 2007 гъ.

Tetraogallus caucasicus - MHNT

The Caucasian snowcock (Tetraogallus caucasicus) is a snowcock in the pheasant family Phasianidae of the order Galliformes, gallinaceous birds.

It is native to the Caucasus Mountains, particularly the Western Caucasus, where it breeds at altitudes from 2000 to 4000 m on bare stony mountains. It nests in a bare ground scrape and lays typically 5-6 greenish eggs, which are incubated only by the female. Its food is seeds and vegetable matter. It forms small flocks when not breeding.

Description

This is a 50–60 cm (20–24 in) long bird. Its plumage is patterned with grey, brown, white and black, but this snowcock looks grey from any distance. The breast is darker and the flanks ruddier than the rest of the body. It has a white throat and a white patch on the side of the neck. The nape is rust-coloured.

In flight, this wary bird shows white flight feathers and undertail, and reddish sides to the tail. Male and female plumages are similar, but the juvenile is slightly smaller and duller in appearance.

Caucasian snowcock has a desolate whistling song, vaguely like a Eurasian curlew, sooo-looo-leeee. The calls include loud cackles and bubbled buck-buck-buck-buck-burrrrrr.

See also

Media related to Tetraogallus caucasicus at Wikimedia Commons

References

• Pheasants, Partridges and Grouse by Madge and McGowan, ISBN 0-7136-3966-0

La Kaŭkaza neĝokoko, Tetraogallus caucasicus , estas neĝokoko, tio estas birdo de la familio de Fazanedoj kaj ordo de Kokoformaj. Ĝi estis inkludata ene de specigrupo, nome malhelventraj neĝokokoj, kun la Kaspia neĝokoko kaj la Himalaja neĝokoko.

Ĝi estas endemia de la Kaŭkaza Montaro (kio nomigas la specion kaj en la komuna nomo kaj en la latina scienca nomo), ĉefe ĉe la Okcidenta Kaŭkazo, kie ĝi reproduktiĝas je altitudoj de 2000-4000 m sur nudaj ŝtonecaj montoj. Ili loĝas en la altaj regionoj kaŭkazaj, el norda Kartvelio kaj apudaj regionoj de Rusio borde de la norda areo (Osetio, Ĉeĉenio kaj Dagestano), al norda Azerbajĝano. Forestas en Armenio, sed kelkaj fakuloj informis pri esto en nordorienta Turkio, por kio necesas konfirmo.

Aspekto

Tiu estas 50-60 cm longa birdo kiu pezas 1,932 gr la masklo kaj 1,734 gr la ino. Ties plumaro estas griza, bruna, blanka kaj nigra, sed tiu neĝokoko aspektas griza distance. La brusto estas pli malhela kaj makuleca ol la blanka gorĝareo kaj la flankoj pli ruĝecaj ol la resto de la korpo. Ĝi havas blankajn gorĝon kaj makulon en kolflanko, ambaŭ kiel strioj elmentona la unua kaj traokula la dua; inter ili estas malhelgrizaj zonostrioj krona kaj mustaĉa. La nuko estas ruĝeckolora.

Dumfluge tiu prudenta birdo montras blankajn flugilplumojn kaj subvoston, kaj ruĝecajn vostoflankojn. La nigreca vosto havas brunecan finan bendon. Maskla kaj ina plumaroj estas similaj, sed junuloj estas iome pli malgrandaj kaj senkoloraj. Maskloj havas mallongajn spronojn.

Tiu palearktisa specio estas monotipa, sed estas kelkaj negravaj geografiaj variantoj, ĉar la birdoj kiuj loĝas en la okcidenta humida parto de sia distribuejo, ĉefe ĉe la sektoro de la monto Elbruso, estas iom pli malhelaj lo tiuj kiu loĝas en la pli arida areo (Dagestano). Tamen tiuj malgravaj diferencoj ne pravigas klasigon en subspecioj.

La Kaŭkaza neĝokoko havas ĝemecan fajfan kanton, iom kiel tiu de la Granda kurlo, suu-luu-liii. La alvokoj inkludas laŭtajn babilaĵojn kaj bolantajn bak-bak-bak-bak-baarrrrr.

Kutimaro

Ili reproduktiĝas je altitudoj de 2000-4000 m sur nudaj ŝtonecaj montoj en deklivoj super arbolimo. Tie ili vivas inter herbejeroj, neĝeroj kaj ravinoj. Kaze de forta neĝofalo ili povas iom descendi al stepoj de Dagestano.

Ili vivas en paroj aŭ malgrandaj aroj de 3 al 9 individuoj for de la reprodukta sezono. Oni povas observi ilin serĉe de manĝo ĉe rokejoj kaj herbejetoj sub rokaroj. Ili estas timidaj kaj prudentoj kaj kiam ili vidas eventualan predanton aŭ homon, ili piediras aŭ kuras supren al pinto de kie ili ekflugas bruece kaj rapide al valo aŭ tra ravinoj per fortaj flugilfrapoj kaj interdise de longa glitado. Vespere ili grimpas pinten ĝis mateniĝo kiam ili redescendas al la herbejoj. Meztage ripozas ĉe manĝejoj.

Ili estas monogamaj kaj nestumas sur nuda grunda skrapaĵo foje ĉe roko malmulte kovrita kie la ino demetas tipe 5-6 sed eĉ ĝis 8 (kaj malofte eĉ ĝis 15 eble de du inoj) griz-, bluec- aŭ verdecajn ovojn kun iom da bruna makuleteco, kiuj estas kovataj nur de la ino dum ĉirkaŭ 28 tagoj. Probable ankaŭ nur ŝi zorgas la idojn. La reprodukta sezono estas aprile al majo, sed varias laŭ la lokaj kondiĉoj: tiuj de pli altaj lokoj ovodemetas poste.

Ties manĝo estas semoj, bulboj, folioj kaj alia vegetaĵa materialo. Malkiel ĉe aliaj kokoformaj, la junuloj ne manĝas insektojn.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Tetraogallus caucasicus. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11a Majo 2006. Malplej Zorgiga.
• Pheasants, Partridges and Grouse de Madge kaj McGowan, ISBN 0-7136-3966-0

Vidu ankaŭ

• Kaŭkaza biodiverseco-varmpunkto

Portalo pri Birdoj

Tetraogallus caucasicus - MHNT

El perdigallo caucasiano o tetraogallo caucáseo (Tetraogallus caucasicus)^[2]​ es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae endémica de las montañas del Cáucaso, especialmente el Cáucaso occidental, donde cría en altitudes entre los 2000-4000 msnm en zonas rocosas.

Descripción

Mide de 50-60 cm de largo. En su plumaje se entremezclan los tonos grises, pardos, blancos y el negros, pero desde poca distancia parece gris. Su pecho es más oscuro y sus flancos más rojizos que el resto del cuerpo. Tiene la garganta blanca y una lista blanca a lo largo de los lados del cuello, y su parte posterior castaño rojiza. En vuelo muestra la parte inferior de sus alas blanca y los laterales rojizos de su cola. Ambos sexos tienen un plumaje similar, y los juveniles son ligeramente más pequeños y de tonos más apagados.

El canto del perdigallo caucasiano es vagamente parecido al zarapito real, en forma de sooo-looo-leeee. También emite sonidos de tipo buck-buck-buck-buck-burrrrrr.

Comportamiento

Se alimenta principalmente de semillas y demás materia vegetal. Fuera de la época de cría forma pequeñas bandadas.

Anida en un hoyo en el suelo donde suele poner entre 5-6 huevos verduzcos, que incuba solo la hembra.

Referencias

Bibliografía

• Madge y McGowan, Pheasants, Partridges and Grouse. ISBN 0-7136-3966-0

Tetraogallus caucasicus

Tetraogallus caucasicus Tetraogallus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Tetraogallus
• Phasianidae

Tetraogallus caucasicus

Kaukasianlumikana (Tetraogallus caucasicus)^[2] on Kaukasuksella elävä kanalintu.

Tuntomerkit

Kauksianlumikana on 50-60 senttimetriä pitkä. Kaukasianlumikanalla on iso pää, paksu kaula ja pitkä pyrstö. Höyhenpuku on väriltään, harmaan, ruskean, valkoisen ja mustan kirjava. Kaulansivuilla on valkeat laikut ja niskassa on ruosteensävyä. Rinnalla on tummaa poikkijuovitusta. Siivillä on suuret valkeat laikut. Sukupuolet ovat muuten samannäköiset, mutta naaras on väriltään hieman himmeämpi ja sen niska ei ole niin punaruskea kuin koiraalla.^[3]

Levinneisyys

Kaukasianlumikana on endeeminen laji, jota tavataan vain Kaukasuksella.^[3] Sitä tavataan Azerbaidžanin, Georgian ja Venäjän alueilla. Kannan kooksi arvioidaan 32-67 tuhatta pesivää paria. Kanta on pysynyt vakaana ja laji on luokiteltu elinvoimaiseksi.^[1]

Elinympäristö

Kaukasianlumikanat elävät 2000-4000 metrin korkeudella kallioisella ja kivisellä paljakalla, jossa on vain vähäistä ja matalaa kasvillisuutta.^[3]

Elintavat

Kaukasianlumikana on pesimäajan ulkopuolella seurallinen, mutta muodostaa vain pieniä parvia. Se on taitava ja kestävä kiipeilijä ja pystyy hyppimään vuorenrinteitä vaivattomasti ylös. Ravinnokseen kaukasianlumikana käyttää kasvinosia.^[3]

Lähteet

Tetraogallus caucasicus

Tetraogallus caucasicus - MHNT

Le Tétraogalle du Caucase (Tetraogallus caucasicus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.

Distribution

Montagnes du Caucase, du nord de la Géorgie à l’Azerbaijan. Ce tétraogalle serait absent d’Arménie.

Habitat

Le tétraogalle du Caucase vit en montagne, entre 1800 et 4000m, au-dessus de la ligne des arbres, sur les pentes herbeuses entrecoupées de plaques de neige et de ravins. Il peut descendre plus bas en hiver, en cas de fortes intempéries neigeuses, mais rarement au niveau de la steppe. Il a une prédilection pour les prairies alpines et évite les forêts comme les buissons de rhododendrons (Hennache & Ottaviani 2011).

Mœurs

Le tétraogalle du Caucase est végétarien. Il se nourrit de bulbes, de graines, de feuilles et bourgeons, qu’il recherche en se déplaçant lentement, souvent du bas vers le haut de la pente. La nourriture des jeunes est riche en légumineuses, ce qui leur fournit un taux élevé de protéines sans avoir recours, à la différence des autres perdrix, aux insectes, plus rares en altitude. Cette espèce est timide et farouche. En cas d’alerte, les oiseaux courent vers le haut d’une pente pour se jeter dans le vide en un vol plané entrecoupé de bruyants battements d’ailes. Ils ne décollent jamais du sol comme les autres perdrix (Hennache & Ottaviani 2011).

Voix

Le mâle chante perché sur un rocher, le cou et la tête dressés verticalement. Le chant est prolongé pouvant durer six secondes.

Nidification

Cette espèce est monogame. La formation des couples a lieu en mars. Les parades débutent en avril. Le mâle poursuit activement la femelle, en en faisant le tour, en voletant parfois au-dessus d’elle, le plumage gonflé, la queue dressée et étalée en éventail. Les deux oiseaux peuvent émettre alors un doux sifflement. Le nid n’est qu’une simple dépression creusée par la femelle. Il est situé en terrain découvert ou partiellement caché par un rocher. La ponte débute en avril-mai mais varie suivant l’altitude ; six semaines peuvent séparer les pontes de haute altitude de celles produites à basse altitude (Madge & McGowan 2002).

Statut, conservation

Le tétraogalle du Caucase n’est pas considéré comme menacé. Bien que chassé, il ne subit que des pressions très localisées dont la principale est la dégradation de l’habitat par surpâturage. De plus, son habitat en altitude la protège partiellement des menaces auxquelles sont soumises d’autres espèces de perdrix (BirdLife International 2011).

Annexes

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international :
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Tetraogallus caucasicus dans Galliformes
• (en) Référence Tree of Life Web Project : Tetraogallus caucasicus
• (en) Référence Catalogue of Life : Tetraogallus caucasicus (Pallas, 1811) (consulté le 20 décembre 2020)
• (fr+en) Référence Avibase : Tetraogallus caucasicus (+ répartition)

Tetraogallus caucasicus

Il tetraogallo del Caucaso (Tetraogallus caucasicus (Pallas, 1811)) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi^[2].

Descrizione

Dimensioni

Misura 52-56 cm di lunghezza ed ha un'apertura alare di 80-95 cm; il peso si aggira sui 1930 g circa nei maschi e sui 1730 g circa nelle femmine^[3].

Aspetto

I sessi sono generalmente dissimili, ma le differenze individuali complicano ulteriormente il riconoscimento, specialmente per quanto concerne i maschi del primo anno. I maschi sono dotati di corti speroni, che al contrario non sono presenti in tutte le femmine, fatta eccezione per quelle più anziane. Nel maschio adulto, sulla testa è presente un cappuccio camoscio-grigio, leggermente più chiaro sui lati della fronte. Il retro del collo e la nuca sono camoscio opaco, ma divengono di colore rosso chiaro in prossimità della mantellina. Una banda bruno-rossastra scura si estende dall'occhio fino ai lati del collo, diventando poi appena percepibile. Le copritrici auricolari camoscio-grigiastro chiaro sovrastano il bianco dei lati del collo. Il mento, la gola e la parte davanti del collo sono bianchi, e sono separati dal bianco dei lati del collo da un mustacchio camoscio-marrone scuro di forma irregolare che si allarga nella sua parte inferiore. Il piumaggio del corpo mostra una tinta grigia scura, debolmente vermicolata. Il petto e la mantellina hanno un aspetto molto «squamoso» conferitogli da una serie di segni neri e camoscio chiaro. La parte inferiore del petto e dei fianchi presenta lunghe strisce castane punteggiate da sottili linee nere e camoscio chiaro. Le copritrici sotto-caudali sono di colore bianco brillante. La coda nerastra presenta una banda terminale castana. Le primarie, bianche, presentano i bordi sottilmente marcati di grigio scuro. Le secondarie sono grigio scure con le basi bianche. Le copritrici alari, le scapolari e la mantellina presentano delle macchie camoscio-rosse ben visibili.

La femmina adulta ha un piumaggio più opaco di quello del maschio. Le strisce sui fianchi sono più sottili e le macchie sulle parti superiori più larghe e più chiare. Il retro del collo è macchiato di grigio e di camoscio scuro. Le bande situate sui lati del collo non si congiungono. I giovani sono più opachi delle femmine. I motivi dei fianchi ricordano molto quelli dell'adulto del primo anno. Il piumaggio adulto definitivo viene acquisito solo nel corso del secondo anno.

La specie è monotipica, anche se presenta alcune lievi variazioni geografiche. Infatti, gli uccelli che vivono nella parte occidentale umida dell'areale, soprattutto nel settore del monte Elbrus, sono un po' più scuri di quelli che vivono nella più arida parte orientale (Daghestan). Tuttavia, queste piccole differenze non giustificano la classificazione in sottospecie^[3].

Biologia

Vive in coppie o in piccoli gruppi, composti per lo più da 3 a 9 individui; i maschi in epoca post-nuziale possono unirsi a gruppi di esemplari non nidificanti quando hanno lasciato la femmina una volta che l'incubazione è in stadio avanzato. È possibile osservare questi animali mentre se ne stanno appollaiati ben in evidenza su affioramenti rocciosi o mentre si aggirano in cerca di cibo allo scoperto nelle praterie erbose al di sotto delle rocce soprastanti. Si tratta tuttavia di uccelli timidi e prudenti e, non appena scorgono un predatore o percepiscono una presenza umana, camminano o corrono verso l'alto fino alla cresta, dalla quale si lanciano in volo rumorosamente e rapidamente in direzione della valle o attraverso le gole con grandi battiti d'ala intervallati da lunghe planate. Alla fine del pomeriggio, salgono verso le vette e stabiliscono il proprio alloggio su un pendio ripido o in un cespuglio, dal quale vengono fuori all'alba per lanciare il loro grido prima di discendere volando verso le praterie dove vanno in cerca di cibo. Verso metà giornata, si riposano anche tra le rocce in prossimità dei loro territori di foraggiamento^[3].

Alimentazione

I tetraogalli del Caucaso vanno in cerca di cibo sui versanti erbosi situati al di sotto di ripidi pendii. I maschi camminano spesso lentamente, sollevando la coda e mettendo in evidenza il bianco splendente delle loro sotto-caudali. Quando la ricerca del cibo è infruttuosa, salgono poco a poco di nuovo in direzione della sommità. I tetraogalli del Caucaso si nutrono esclusivamente di vegetali, di bulbi, di semi e di foglie, specialmente di graminacee erbose e di legumi; questi ultimi costituiscono una parte importante del menù dei giovani, in quanto ricchi di proteine. Contrariamente ai giovani di altre specie di galliformi, i pulcini del tetraogallo del Caucaso non consumano mai insetti^[3].

Riproduzione

Il tetraogallo del Caucaso è monogamo. La femmina scava una piccola depressione che fodera a malapena. Questo nido è spesso situato allo scoperto, ma può anche essere parzialmente riparato dalla prossimità di una roccia. Contiene generalmente una covata di 5-8 uova, ma alcuni possono contenerne fino a 15: in tali casi si tratta probabilmente del frutto della deposizione di due femmine. Le uova sono di colore grigio-verdastro chiaro o azzurro, con alcune macchie marroni situate principalmente sull'estremità più stretta. L'incubazione, che dura generalmente 28 giorni, è compito esclusivo della femmina. Probabilmente essa è anche responsabile della cura e della supervisione dei piccoli. Occasionalmente diverse nidiate si fondono in un unico gruppo. La nidificazione e la deposizione delle uova hanno luogo nei mesi di aprile e maggio, ma variano in modo significativo a seconda delle condizioni locali. Gli uccelli che si riproducono a quote più elevate nidificano soprattutto circa sei settimane più tardi di quelli che lo fanno ad altitudini più moderate^[3].

Distribuzione e habitat

I tetraogalli del Caucaso frequentano i versanti di montagna situati al di sopra del limite superiore degli alberi e degli arbusti. Prediligono in particolare i pendii erbosi ricoperti da tratti nevosi e da affioramenti rocciosi intervallati a gole e precipizi. Le popolazioni tendono ad essere più dense nei tratti liberi da neve, generalmente tra i 1800 e i 4000 metri. Tuttavia, durante o dopo le forti precipitazioni nevose invernali, possono scendere verso altitudini più basse, insediandosi talvolta su colline poco elevate o sui contrafforti che circondano le steppe del Daghestan.

Come indica il loro nome, questi tetraogalli sono endemici delle regioni elevate del Caucaso, dal nord della Georgia, attraverso le regioni adiacenti della Russia che costeggiano il versante settentrionale della catena (Ossezia, Cecenia e Daghestan), fino al nord dell'Azerbaigian. È assente in Armenia, ma alcuni studiosi ne hanno segnalato la presenza nel nord-est della Turchia, anche se questo deve ancora trovare conferma^[3].

Note

Het Kaukasisch berghoen (Tetraogallus caucasicus) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1811 door Pallas.

Voorkomen

De soort komt voor in de Kaukasus.^[2]

Beschermingsstatus

Op de Rode Lijst van de IUCN heeft de soort de status veilig.

Tetraogallus caucasicus

Kaukasushøne (Tetraogallus caucasicus) er en hønsefugl.

Den er stor og kraftig og er rundt 55 cm lang. Fjærdrakten har et mønster i grått, brunt, hvitt og svart, men på avstand ser den grå ut. Vingene har store, hvit felt som hos andre kongehøns.

Den vanligste låten minner om storspove. Kaukasushøne lever i blokkmark i en høyde på 2000–4000 moh. Føden består av planter.

Arten finnes bare i Store Kaukasus. I Lille Kaukasus og videre sørover overtar den nære slektningen kurdistanhøne. I Kura-dalen i Georgia lever de to artene på henholdsvis nord- og sørsiden av dalen, men utbredelsene overlapper ikke.^[2][3]

Referanser

Eksterne lenker

• (en) Kaukasushøne i Encyclopedia of Life
• (en) Kaukasushøne i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Kaukasushøne hos Fauna Europaea
• (en) Kaukasushøne hos ITIS
• (en) Kategori:Tetraogallus caucasicus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Tetraogallus caucasicus – detaljert informasjon på Wikispecies

Tetraogallus caucasicus

Ułar kaukaski (Tetraogallus caucasicus) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae).

Wygląd

Długość ciała 56 cm, masa samca około 1900 g, samicy: 1700 g.

Cechy charakterystyczne: szary spód ciała, pierś intensywnie prążkowana, rdzawy kark. Samica bledsza od samca.

Występowanie

Kaukaz, skaliste stoki, często w pobliżu skraju lasów, 2500 do 4000 m n.p.m.

Pokarm

Głównie różne części roślin (zależnie od ich dostępności i pory roku), głównie traw. Młode ptaki jedzą więcej roślin motylkowych.

Rozród

Składa jaja od kwietnia do lipca. Gniazduje na ziemi, często pod nawisem skalnym. Samica składa 5 do 8 jaj, wysiaduje sama przez około 28 dni. Młode osiągają dojrzałość płciową po roku.

Status i ochrona

Pomimo niewielkiego zasięgu tworzy stabilną i liczną populację, której liczebność szacuje się na 96000-201000 osobników.

Przypisy

Bibliografia

• P. J. K. McGowan: Family Phasianidae (Pheasants and Partridges). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994, s. 481. ISBN 84-87334-15-6. (ang.)

Tetraogallus caucasicus

Kaukasisk snöhöna^[2] (Tetraogallus caucasicus) är en bergslevande fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar som enbart förekommer i Kaukasus.^[3]

Utseende

Kaukasisk snöhöna är en kraftig och kompakt hönsfågel som mäter 50-60 cm.^[4] Fjäderdräkten är mörkgrå, brun, vit och svart men på avstånd ser den mest mörkgrå ut med vit strupe, ett längsgående vitt streck på halssidan och vit undergump. I flykten syns stora vita partier på ovan- och undersidan vingen, vita handpennor och roströda kanter på stjärten. Könen är utseendemässigt lika men honan är något mattare i färgen och juvenilen i sin tur lik honan men något mindre och än mattare och kontrastlösare.^[4]

Utbredning och systematik

Arten förekommer på 2.300-4.000 meters höjd, ibland ner till 1.800 meter, i Kaukasus i norra Georgien, norra Azerbajdzjan och intilliggande Ryssland.^[5] Efter häckning rör den sig till högre liggande områden^[5] och vintertid lägre^[6]. Arten är monotypisk, det vill säga inte upp i några underarter.^[3] Den är mycket närbesläktad med kaspisk snöhöna.^[4]

Ekologi

Kaukasisk snöhöna återfinns på kalfjäll i bergsluttningar med klippblock, alpängar och fläckar av smältande snö.^[6] Den undviker skog, buskmarker och större snötäckta områden.^[5]

Fågeln lägger från slutet av april till juli i genomsnitt fem till åtta grönaktiga ägg som ruvas av honan i cirka 28 dagar.^[5] Äggen läggs direkt på marken i en uppskrapad grop i det öppna eller under ett överhäng.^[1]

Arten lever av frön och växtmaterial. På morgnarna flyger den ner från högt belägna övernattningsplatser för att födosöka och rör sig sedan uppför sluttningarna under dagen. Utanför häckningstid bildar den ofta små flockar, oftast bestående av tre till nio fåglar.^[5]

Status och hot

Arten har ett relativt litet utbredningsområde och population, men beståndet är stabilt. Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Populationen i Europa, tillika världspopulationen, tros bestå av 3.300-16.000 par.^[1]

Referenser

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2012 Tetraogallus caucasicus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ [a b c] Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 52-53. ISBN 978-91-7424-039-9
5. ^ [a b c d e] McGowan, P.J.K., Kirwan, G.M. & Boesman, P. (2018). Caucasian Snowcock (Tetraogallus caucasicus). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad https://www.hbw.com/node/53372 7 januari 2018).
6. ^ [a b] Tucker, G.M. and Heath, M.F. 1994. Birds in Europe: their conservation status. BirdLife International, Cambridge, U.K.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör kaukasisk snöhöna.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Tetraogallus caucasicus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Kafkas kekliği (Tetraogallus caucasicus), sülüngiller (Phasianidae) familyasından bir kuş türü.

Özellikler

50–60 cm büyüklüğünde bir kuştur. Tüyleri gri, kahverengi, beyaz ve siyah desenlidir ama çok uzaktan bakıldığında gri renkte görülür. Göğüs daha koyudur ve böğürler vücudun kalanından daha kırmızıdır. Boynun kenarında beyaz bir yaması ve beyaz bir boğazı vardır. Ense, pas-renklidir. Uçuşta, bu uyanık kuş, beyaz uçuş tüylerini ve kuyruk altını ve kırmızımsı kuyruk kenarlarını gösterirler. Erkek ve dişi tüyler açısından benzerdir ama yavru daha küçük çizgili ve soluk görünümdedir.

Davranış

Tipik olarak 5-6 yeşilimsi yumurtalarını yerde kazıyarak yaptıkları yalın yuvalarına yumurtlarlar ve yumurtaların üzerinde sadece dişi kuluçkaya yatar. Bitkisel materyaller ve tohumlarla beslenirler. Üreme dışında küçük sürüler halindedirler.

Yayılış

Bunlar Kafkas Dağlarında özellikle Batı Kafkasya'da 2000-4000 metre yükseklikteki yalın, taşlık dağlarda endemik ürerler.

Kaynakça

• BirdLife International (2004). Tetraogallus caucasicus. Tehlike altında olan türlerin 2006 IUCN Kırmızı Listesisi. IUCN 2006. 11 Mayıs 2006 tarihinde alınmıştır.
• Pheasants, Partridges and Grouse by Madge and McGowan, ISBN 0-7136-3966-0

Dış bağlantılar

Tetraogallus caucasicus

Gà tuyết Kavkaz, tên khoa học Tetraogallus caucasicus, là một loài chim trong họ Phasianidae.^[2]

Chú thích

Tham khảo

• Lars Svensson, Peter J. Grant, Killian Mullarney: Der neue Kosmos-Vogelführer. Alle Arten Europas, Nordafrikas und Vorderasiens. – Franckh-Kosmos Verlag, Stuttgart, 1999. ISBN 3-440-07720-9
• R. L. Potapov, V. E. Fling (HRSG): Handbuch der Vögel der Sowjetunion. Band 4: Galliformes, Gruiformes.’’ Aula Verlag, Wiesbaden 1989, ISBN 3-89104-417-8
• BirdLife International (2004). Tetraogallus caucasicus. Sách đỏ 2006. IUCN 2006. Truy cập ngày 11 tháng 5 năm 2006. Database entry includes justification for why this species is of least concern
• Pheasants, Partridges and Grouse by Madge and McGowan, ISBN 0-7136-3966-0
• Tetraogallus caucasicus trong Dự án web Tree of Life (tiếng Anh)
• Tham khảo Fauna Europaea : Tetraogallus caucasicus (tiếng Anh)
• Gà tuyết Kavkaz tại Hệ thống Thông tin Phân loại Tích hợp (ITIS).
• Tham khảo Animal Diversity Web : Tetraogallus caucasicus (tiếng Anh)

Bài viết Bộ Gà này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

яйцо Tetraogallus caucasicus - Тулузский музеум

Кавказский улар^[2][3], или кавказская горная индейка^[2] (Tetraogallus caucasicus) — птица рода Улары, отряда курообразных, обитающая на Кавказе.

Описание

Кавказский улар по поведению и внешнему виду напоминает домашнюю курицу, но по размерам больше её. Вес улара колеблется в зависимости от времени года от 1,6 до 2,4 кг.

Туловище у кавказского улара плотное, шея короткая, голова маленькая, клюв небольшой, но плотный и широкий, ноги короткие и толстые, крылья тоже короткие, несколько заострённые, хвост относительно длинный и слегка закруглён. Оперение обильное и густое; для защиты птицы от низких температур, свойственных высокогорным местам обитания уларов.

Кавказский улар является наземной горной птицей, поэтому бегает легко и быстро даже по крутым склонам, пользуясь крыльями для поддержания равновесия. При опасности бежит к обрывам, чтобы спланировать в ближайшее ущелье. При полёте кавказский улар обычно громко свистит. Зимой птица довольно молчалива и сравнительно редко подаёт голос.

Общая приблизительная численность кавказских уларов в течение года колеблется от 410 тысяч птиц весной (в апреле) до 700 тысяч осенью (в октябре).

Окраска

Кавказский улар окрашен в серо-стальной цвет со струйчатым рисунком на каждом пере. Горло, верхняя часть зоба, низ и бока шеи чисто-белые, на боках туловища расположены широкие коричневые продольные полоски с чёрными окаймлениями. Передние части спины, груди и часть зоба украшены чёткими поперечными полосками чёрного и светло-охристого цвета. Перья хвоста коричневато-бурые, на концах каштановые. Маховые перья белые с тёмно-бурыми концами, подхвостье снежно-белого цвета. По окраске самцы и самки не отличимы. Разница наблюдается лишь в размере и шпорах.

Место обитания

Кавказский улар распространён в альпийской зоне Главного Кавказского хребта. Здесь птица встречается от верхней границы альпийских лугов до пределов постоянного снега (1 800 до 4 000 м над уровнем моря).

Для обитания предпочитает крутые каменистые россыпи и скалистые ущелья со скудной высокогорной растительностью, чередующиеся с полянами, поросшими низкой альпийской травянистой растительностью; чистых ровных склонов гор без скал и осыпей избегает.

Средняя плотность размещения Кавказских уларов весной составляет свыше 20, осенью — около 35 особей на 1 км².

Кавказский улар предпринимает сезонные вертикальные кочевки: во вторую половину лета птица поднимается к вершинам и гребням гор вслед за отступающей границей вечных снегов; осенью же, с выпадением в высокогорье снегов, кавказский улар спускается в более низкие пояса гор; зимой же улар располагается в нижней половине альпийского пояса, выискивая участки склонов, свободных от снега, где птица может находить себе корм; ранней весной улар спускается вплоть до субальпийского пояса.

Размножение

Брачный период у Кавказских уларов наступает с середины марта, в этот период стаи птиц, переживавших зиму вместе, рассыпаются.

Брачный период

Самцы часто преследуют самок, зазывают их пением и дерутся между собой. Добившись самки самец принимает брачную позу — приподнимает хвост к верху, а голову вытягивает вперёд.

В брачный период самцы мало питаются и сильно сбавляют в весе.

Гнездование у уларов происходит в апреле. Кладка обычно составляет от пяти до восьми яиц. Насиживает яйца лишь самка.

К 3 месяцам размер птенцов достигает взрослой особи. Достижение половозрелости происходит к весне следующего года.

Линька

Линька оперения у кавказского улара происходит один раз в году. Самцы начинают линять за 15-20 дней до появления выводка, заканчивая процесс примерно через 5,5 месяца. Самки же обычно линяют спустя три недели после вылупления птенцов. Благодаря повышенной скорости смены оперения, самки управляются за 4 месяца и заканчивают одновременно с самцами.

Питание

Кавказский улар является растительноядной птицей. Животные корма не играют никакой роли в питании уларов. В пищу употребляют наземные части альпийских растений — листья, стебли, молодые побеги, бутоны, цветы, почки и семена. Всего в рационе улара около 70 видов растений. В основном это злаки и осоки, бобовые и гвоздичные.

Кавказские улары не нуждаются в постоянных источниках воды. Её они получают вместе с растительной пищей.

Примечания

Tetraogallus caucasicus

高加索雪雞，學名Tetraogallus caucasicus，雉科雪雞屬的一種，分佈于高加索山脈，尤其是西高加索地區海拔2000-4000米的山區。它們在地面上筑巢，一次產5-6顆綠色的蛋，只有雌鳥參與孵化。非交配季節它們以小規模群居。

體長50-60釐米，羽毛的顔色包括灰色、褐色、白色和黑色，以灰色調爲主。胸部顔色較深，体側顯微紅。喉部為白色，脖子兩邊有白色斑紋。頸背為鐵銹色。

參考

• Tetraogallus caucasicus. IUCN Red List of Threatened Species 2006. International Union for Conservation of Nature. 2004. Database entry includes justification for why this species is of least concern

• Pheasants, Partridges and Grouse by Madge and McGowan, ISBN 0-7136-3966-0

Tetraogallus caucasicus

コーカサスセッケイ （学名：Tetraogallus caucasicus）は、キジ目キジ科に分類される鳥類の一種である。

分布[編集]

コーカサス山脈（ロシア、グルジア、アゼルバイジャン）に分布する。

形態[編集]

体長約54cm。体の上面は暗い灰色で、褐色や黄褐色の斑が入る。胸から腹にかけての体の下面は、褐色地に黒や灰色の斑が入る。顔の耳羽から喉にかけて大きな白斑があるため、顔が白っぽく見える。嘴は薄い黄色で、脚は黄色で距が1対ある。

生態[編集]

海抜1800-4000mの岩のある荒れた草原に生息する。

草の葉や茎、根、種子や果実を食べる。

繁殖期は4-5月で、地上の浅い窪地に枯れ草などを敷いて営巣する。1腹5-10個の卵を産む。抱卵期間は約28日である。雌のみが抱卵する。

参考文献[編集]

• 『世界の動物｜分類と飼育　キジ目』、財団法人東京動物園協会、1987年、68頁