Serinus pusillus (Pallas 1811)

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Serinus pusillus

'''Serinus pusillus ye una especie fácilmente reconocible pola so carauterística frente encarnada y el restu del plumaxe na tiesta prieto. La fema tien un coloráu menos intensu qu'el machu. Crían na rexón del Cáucasu,ya de les altures de Turquía ya Irán.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Serinus pusillus .
• Rede-Fronted Serin From Turkey

Serinus pusillus

El gafarró de front vermell^[1] (Serinus pusillus) és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que habita boscos i matolls a les muntanyes i vessants rocosos d'Àsia, des de Turquia, i Iran, cap a l'est fins al nord-oest de l'Índia, sud-oest del Tibet i oest de la Xina.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Serin brongoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: seriniaid brongoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Serinus pusillus; yr enw Saesneg arno yw Red-fronted serin. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. pusillus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.

Teulu

Mae'r serin brongoch yn perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Serinus pusillus

Хьэжыбзу (лат-бз. Serinus pusillus) — бзупэгъум лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.

Теплъэр

НатӀэр, щхьэщыгур плъыжьыбзэщ, щхьэбгъухэр, пщэр, бгъащхьэр фӀыцӀэщ, тхыцӀэр гъуабжэ-фӀыцӀафэщ, ныбэщӀагъыр гъуэжьщ, фӀыцӀэ ӀэпапӀэхэр хэлъу.

Здэпсэур

Щопсэу Азиэм, Пакистэным, нэмыщӀ щӀыпӀэхэм я къуршхэм. Ищхъэрэ Къаукъазым щыбэгъуащ, мылъэтэжу щопсэу. Абгъуэр къыр зэгуэкӀыпӀэхэм, жыгыщхьэхэм, чыцэхэм щащӀ. Ди хэгъуэгум мылъэтэжу щопсэу бгылъэ щӀыпӀэхэм, бжыгъэкӀэ курытщ.

Ӏусыр

Шырхэр хьэпщхупщкӀэ, гъудэбадзэкӀэ япӀ, ныбжыр мазэм нэсмэ яшх удз жылэ пхъэхуей, екӀапцӀэ жылэ.

Тхылъхэр

• Брат Хьэсин. Адыгэхэм я къуалэбзу щӀэныгъэр. Черкеск къ. 2007 гъ.

लालमाथा सिरिन नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा फायर-फ्रन्टेड सिरिन (Fire-fronted Serin) भनिन्छ ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

The red-fronted serin or fire-fronted serin (Serinus pusillus) is a small passerine bird in the finch family Fringillidae. It prefers high mountain regions and is 11–12 cm long.

This bird breeds in the Caucasus and the higher mountains of Turkey and Iran, with vagrants occasionally reaching the Greek Eastern Aegean Islands in winter. This bird is also found in Ladakh and other parts of the Indian Himalayas. Outside the breeding season, it occurs in small flocks, typically seen searching through thistle patches. It is a popular cagebird, and escapees from captivity are occasionally found throughout Europe.

The bird is variable in plumage, with adults resembling very dark redpolls. The foreparts are sooty and the forehead is red; juveniles have buff-brown heads. The call is a rapid, shrill "titihihihihihi", resembling that of a Linnet.

The bird will breed in captivity and thrives on a diet of canary grass seed, millet, and other small seeds. They bathe daily if water is accessible.

Phylogeny

This species is phylogeneticagy included within the group of Serinus syriacus now thriving around Mt. Lebanon and other Asian and African patches in winter, together with Serinus canicollis (African distribution) and Serinus alario (southern tip of Africa distribution) Arnaiz-Villena et al., 1999

References

La ruĝfrunta kanario, aŭ ruĝfronta serino^[1] (Serinus pusillus), estas malgranda paserina birdo de la familio de Fringedoj kaj genro de Serinoj kiu enhavas la faman specion de kanario kaj aliajn similajn speciojn.

Tiu preferas sekajn malfermajn herbejojn de altamontaj regionoj kaj reproduktiĝas en Kaŭkazo (Armenio), Arabio kaj la plej altaj montoj de Turkio kaj Irano, kun vagantoj foje atingante Grekion en ties orientaj Egeaj Insuloj vintre. For de la reprodukta sezono, ĝi vivas en malgrandaj aroj, tipe vidata dum serĉado de kardejoj. Ĝi estas populara kaĝobirdo, kaj skapas el kaptiteco kaj troviĝas foje ie ajn en Eŭropo.

Tiu birdo varias laŭ plumaro, estas 11–12 cm longa kaj plenkreskuloj similas al tre malhelaj flamkardeloj. La kapareo estas nigreca kaj nuanciĝas kaj svagas al malhelaj dorso kaj subaj partoj kiuj estas blankecaj kun malhela strieco. La plej rimarkinda karaktero, kiu nomigas la specion en la komuna nomo, estas klara ruĝa marko kiu okupas la tutan frunton kaj antaŭan kronon; foje tiu marko estas pli oranĝeca aŭ eĉ flaveca. Krome estas orflavecaj pli svagaj markoj en ŝultroj, supraj flankoj, flugilplumoj kaj eksteraj vostoplumoj. Okuloj, beko kaj kruroj estas nigrecaj. Junuloj havas sablobrunajn kapojn. La alvoko estas rapida krio "titihihihihihi", simila al tiu de Kanaba kardelo.

Tiu palearktisa specio reproduktiĝas en kaptiteco kaj tiam nutras sin el dieto de kanaria herbosemoj, milio kaj aliaj malgrandaj semoj. Ili baniĝas ĉiutage se akvo disponeblas. Tiu specio, kaj multaj el tiu genro, estas foje uzata por produkti hibridajn kaĝobirdojn kun la kanario - tiaj hibridoj ne estas belaj sed kutime bele kantas. Malgranda porcentaĵo de tiu idaro povas esti fekunda.

Referencoj

El serín frentirrojo (Serinus pusillus)^[2]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia de Asia. Se reconoce por su característica frente roja y el resto del plumaje pardo. La hembra tiene un rojo menos intenso que el macho.

Se extiende desde Turquía y la de la región del Cáucaso, por las de Asia Central hasta el centro del Himalaya.

Serinus pusillus

Referencias

Txirriskila muturgorria (Serinus pusillus) Serinus generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Serinus
• Fringillidae

Kultahempon muna

Kultahemppo (Serinus pusillus) on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu.

Tuntomerkit

Kultahemppo on 11,5-12,5 senttimetriä pitkä. Sillä on musta pää ja kirkkaanpunainen otsa. Höyhenpuku on tiheän mustaviiruinen ja yläperä oranssinkeltainen. Sukupuolet ovat yleensä samannäköiset, mutta joillain naarailla pää, kaula ja rinta eivät ole niin mustat kuin koirailla. Myös otsan punainen laikku voi olla pienempi kuin koiraalla. Nuorilla yksilöillä pää on lähes kokonaan kanelinruskea.^[2]

Kultahempon kutsuääni on livertävä ja iloinen tvir'r'r'r. Ääni muistuttaa sitruunahempon ja syyrianhempon ääniä. Kultahempon laulu on pitkä ja kiihkeä sarja, johon kuuluu trillejä, nopeita viheltäviä ääniä sekä lyhyitä narskuttavia ääniä.^[2]

Levinneisyys

Kultahemppoja pesii hajanaisella alueella Turkista Länsi-Kiinaan ja Nepaliin asti. Kultahemppopopulaation kooksi on arvioitu 3,5-49,2 miljoonaa yksilöä. Arvio on kuitenkin hyvin varovainen.^[1]

Elinympäristö

Kultahemppo pesii vuoristoissa puurajan lähellä tai sen alapuolella seka- ja havumetsissä, usein veden läheisyydessä sekä vähäkasvustoisissa laaksoissa ja alppiruusua ja katajaa kasvavilla alppiniityillä. Talveksi kultahemppo siirtyy hieman alemmaksi.^[2]

Lähteet

Serinus pusillus

Le serin à front d'or (Serinus pusillus) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Fringillidae.

Historique et dénomination

L'espèce Serinus pusillus a été décrite par le naturaliste allemand Peter Simon Pallas en 1811.

Distribution

En deux répartitions principales au Moyen-Orient et en Asie centrale avec encore des incertitudes dans les zones de jonction : Turquie, Caucase, Arménie, extrême nord-est de l’Irak, nord de l’Iran, sud de la Transcaspie, ouest du Turkménistan, Ouzbékistan, nord-est de l’Afghanistan, ouest du Pakistan et nord du Baloutchistan, nord de l’Inde (Chitral, Gilgit, Cachemire), nord-ouest du Népal, extrême sud-ouest du Tibet, Karakoroum, Pamir, Tadjikie, Tien-Chan, Tarbagatai, est du Kazakhstan, nord-ouest du Sinkiang.

Habitat

Au Népal, c’est un oiseau très commun sur les versants rocheux parsemés de genévriers rabougris, au niveau et au-delà de la ligne des arbres, généralement au-dessus de 2440 m mais parfois jusqu’à 4575 m en été et 2100 m en hiver. Il est aussi très commun dans le nord-est du Baloutchistan, notamment dans la zone des fourrés de genévriers. Plus au nord (Dir, Tchitral, Swat, Gilgit, Baltistan), il habite des terrains plus arides dominés par des cèdres Cedrus deodara, des épicéas Picea morinda et des bouleaux Betula utilis jusqu’à 3400 m d’altitude. En Arménie, il s’est installé sur les versants semi-arides pourvus de boisements décidus ou de genévrières ouvertes, évitant les forêts denses. Il affectionne aussi les taillis de bouleaux dans la zone de transition (2500 m) entre la forêt et les prairies subalpines. En hiver, il descend vers les vallées et fréquente la végétation de long des rivières, les plantations d’arbres, les vergers et les zones dominées par des buissons épineux Paliurus spina-christi et des genévriers disséminés. En Chine, il occupe l’étage des genévriers au-delà de la limite des arbres ou les versants rocailleux parsemés de buissons, entre 2000 et 4600 m. En Inde et au Pakistan, il fréquente les genévriers près de la limite des arbres, les éboulis, les flancs rocailleux des collines parsemés de buissons rabougris, les saules et les bouleaux près des cultures en été. En hiver, il privilégie les collines ouvertes et les terrains rocailleux pourvus de buissons et d’herbages, entre 3300 et 1500 m et parfois 750 m. Pour la partie européenne, son biotope recouvre les montagnes près de la limite des arbres, les forêts de conifères ou mixtes, souvent le long des cours d’eau, dans les hautes vallées à végétation basse et clairsemée ou près des alpages avec genévriers et rhododendrons. Au Kazakhstan, il marque une prédilection d’habitat pour les forêts claires d’épicéas et de genévriers, pourvues de buissons et de plantes herbacées, de 1500 à 1800 m à Talasskiy Alatau et de 3000 à 3200 m à Zailiyskiy Alatau. En hiver, il se disperse à plus basse altitude sur les montagnes non boisées, les collines, les plaines et les jardins riches en plantes herbacées (Ottaviani 2011).

Alimentation

Selon Roberts (1992), ce serin est bien adapté à exploiter les petites graines sur les capitules des plantes des genres Saussurea et Cousinia dont la famille des astéracées est bien représentée au Baloutchistan. Des groupes ont été observés se nourrissant de graines d’armoise Artemisia en hiver et de pissenlit Taraxacum en été, de même que sur les épillets des plantes herbacées et sur les têtes florales de crucifères telles que Crambe cordifolia et Sisymbrium sophia. Ils consomment aussi des baies et des petits fruits de saison dont Prunus eburnia et Berberis sp.

Voix

Le chant consiste en babils et gazouillis rapides et prolongés, émis sur une cadence montante et descendante, alternant avec un sifflement séparé, à débit rapide et à tonalité plus basse t-ri-ri-ri-ri-ri-ri-ri ou tsi-tsu-teeh-tsi tit-tit-tit-tit-tit. Il est plus élaboré et plus prolongé que les trilles émis par des groupes au dortoir, hors saison de reproduction. Il rappelle celui du chardonneret élégant mais en plus monotone et à débit plus rapide. Le cri de vol est un titter bref et aigu (Roberts 1992). Svensson et al. (2004) ont décrit un trille frémissant tvir’r’r’r à tonalité de venturon montagnard ou de serin syriaque et un long gazouillis, à débit rapide, évoquant les trilles d’un chardonneret mais aussi les sifflements mêlés de sons brefs et vibrants rappelant également ceux du venturon montagnard.

Parade nuptiale

La période nuptiale dure longtemps, les mâles commençant à chanter et à parader plusieurs semaines avant le début de la reproduction. Même pendant la nidification, les serins à front rouge tendent à se regrouper pour se nourrir. Dans la vallée de Naltar au Pakistan, quatre mâles se livraient à une parade commune, les plumes rouges ébouriffées, les ailes abaissées et partiellement déployées tout en décrivant des cercles au sol, les uns autour des autres et sans cesser de chanter (Roberts 1992).

Nidification

Œuf de serin à front d'or Muséum de Toulouse

Le nid est une petite coupe compacte (ressemblant à celui du chardonneret) à parois extérieures faites de mousse et de toiles d’araignées avec un rembourrage intérieur de poils et de laine. Au Baloutchistan, des fibres d’écorce de genévrier sont largement utilisées pour la confection de la structure externe. Les nids sont généralement placés assez bas dans des buissons d’églantiers ou sur une branche latérale de genévrier, souvent près d’une paroi rocheuse inaccessible. Il contient généralement quatre œufs (rarement cinq) blanc bleuâtre pâle tachetés de brun rouge et de rosâtre (Roberts 1992).

Notes et références

Références externes

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 1^er juin 2015)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Serinus pusillus dans Fringillidae
• (fr+en) Référence Avibase : Serinus pusillus (Pallas, 1811) (+ répartition) (consulté le 26 avril 2016)
• (fr) Référence Oiseaux.net : Serinus pusillus (+ répartition)
• (fr) Référence CITES : taxon Serinus pusillus (sur le site du ministère français de l'Écologie) (consulté le 1^er juin 2015)
• (en) Référence Fauna Europaea : Serinus pusillus
• (fr+en) Référence ITIS : Serinus pusillus (Pallas, 1811)
• (en) Référence Animal Diversity Web : Serinus pusillus
• (en) Référence NCBI : Serinus pusillus (taxons inclus)
• (en) Référence UICN : espèce Serinus pusillus (Pallas, 1811) (consulté le 1^er juin 2015)

Bibliographie

• Fry, C. H. & Keith, S. (2004). The Birds of Africa. Vol. 7, Sparrows to Buntings. Helm, London.
• Ottaviani, M. (2011). Monographie des Fringilles (carduélinés) – volume 3. Editions Prin, Ingré, France, 320 p.
• Roberts, T. J. (1992). The birds of Pakistan. (vol. 2) Karachi : Oxford University Press.
• Svensson, L., Grant, P., Mullarney, K. & Zetterström, D. (2004). Le Guide Ornitho. D. & N., Paris.

Il verzellino fronte rossa (Serinus pusillus Pallas, 1811) è un uccello passeriforme della famiglia Fringillidae^[2].

Etimologia

Il nome scientifico della specie, pusillus, deriva dal latino e significa "molto piccolo", in riferimento alla taglia di questi uccelli.

Descrizione

Maschio impagliato.

Femmina impagliata.

Dimensioni

Misura 10,5–13 cm di lunghezza, per 9,5-13,5 g di peso^[3].

Aspetto

Si tratta di uccelletti dall'aspetto slanciato, con testa rotonda, corto becco conico, ali appuntite e coda dalla punta lievemente forcuta. Nel complesso, questi uccelli per la forma ricordano dei canarini, mentre per la colorazione possono essere scambiati per degli organetti molto scuri.

Il piumaggio è piuttosto variegato: testa, petto e dorso sono di colore nero, con fronte di colore rosso vivo (da cui il nome comune della specie), il sottocoda è bianco, ventre e fianchi sono bianchi con la parte centrale delle singole penne di colore bruno-nerastro, a dare un aspetto screziato al piumaggio, mentre le penne delle ali (ad eccezione delle remiganti, che sono nere così come la coda) sono nere con ampi orli bruno-ramati e grigio-biancastri.
Il dimorfismo sessuale è presente ma non evidentissimo, col maschio dalla colorazione più accesa per quanto riguarda i lipocromi (rosso frontale e dorato dorsale) rispetto a quanto riscontrabile nella femmina. In ambedue i sessi, il becco è nero, gli occhi sono di colore bruno scuro e le zampe sono di colore carnicino-nerastro.

Biologia

Esemplare al suolo in Kazakistan.

Esemplare si nutre nell'Uttarakhand.

Si tratta di uccelli dalle abitudini diurne, i quali all'infuori della stagione degli amori si muovono in stormi, spostandosi quasi continuamente alla ricerca di cibo ed acqua e mantenendosi fra i cespugli e l'erba alta.

Il canto di questi uccelli è una rapida sequenza di note, che ricorda quella dei fanelli.

Alimentazione

Il verzellino fronterossa si nutre perlopiù di piccoli semi raccolti al suolo o fra l'erba alta: oltre a questi, la sua dieta si compone anche di bacche, germogli, boccioli, foglioline. Raramente, questi uccelli si nutrono anche di insetti.

Riproduzione

Uovo al Museo di storia naturale di Tolosa.

La stagione riproduttiva va da aprile ad agosto: le coppie (si tratta infatti di uccelli monogami), tuttavia, si formano già durante l'inverno^[3]. Generalmente questi uccelli portano avanti due covate l'anno, tuttavia le popolazioni del Turkestan difficilmente vanno oltre la singola covata^[3].

Il nido, a forma di coppa, viene costruito dalla femmina a bassa quota, spesso fra i rami dei cespugli, avendo cura di posizionarlo però in luoghi inaccessibili (come pareti rocciose): esso si compone di fibre vegetali intrecciate, ed è ben imbottito internamente con lanugine e piumino. Al suo interno la femmina depone dalle 3 alle 5 uova, che essa provvede a covare per circa due settimane, venendo nel frattempo imbeccata dal maschio, che staziona di guardia nei pressi del nido.
I pulli, ciechi ed implumi alla schiusa, vengono accuditi da ambedue i genitori, e sono in grado d'involarsi attorno alle tre settimane di vita, pur allontanandosi dal nido in maniera definitiva solo attorno al mese e mezzo dalla schiusa.

Distribuzione e habitat

Esemplare al bagno nei pressi di Niğde.

Esemplare al suolo nei pressi di Almaty.

Il verzellino fronterossa occupa un areale piuttosto ampio, che va dalla Turchia nord-occidentale al Caucaso meridionale, all'Uiguristan occidentale e al Tibet sud-occidentale, attraverso il nord dell'Iraq, l'Iran, il Turkmenistan meridionale, il Turkestan (Tarbagataj, Zungaria, Tien Shan), l'Afghanistan e le pendici meridionali della catena dell'Himalaya, dal Pakistan al Nepal. La specie tende a scendere di quota durante l'inverno e i giovani si disperdono compiendo spostamenti anche considerevoli durante l'autunno (con esemplari che giungono a svernare fino alle coste del Levante^[3]), tuttavia il verzellino fronterossa non è una specie propriamente migratrice.

L'habitat di questi uccelli è rappresentato dai boschi submontani e montani a predominanza di pino, ginepro e betulla, con presenza di radure e aree cepsugliose, fino ad oltre i 2000 metri di quota.

Note

De roodvoorhoofdkanarie (Serinus pusillus) is een zangvogel uit de familie van vinkachtigen (Fringillidae).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in centraal en zuidelijk centraal Azië.

Externe link

• Avibase

Rødpanneirisk (Serinus pusillus) er en fugl i finkefamilien.

I sommerdrakt er den er lett å skille fra andre små finker med svart hode og forkropp og rød panne. Overgumpen er gul, og resten av fjærdrakten er svartstripet. Den lever i fjellområder ved tregrensen og foretrekker fjellenger med spredte einer- og rhododendronbusker. Om vinteren kan den påtreffes lavere. Arten er utbredt i fjellområdene fra Tyrkia og Kaukasus gjennom Iran, Hindu Kush og Pamir østover til Tian Shan og Himalaya.

Inndeling

Inndelingen og rekkefølgen av den følger HBW Alive og er i henhold til Collar, Newton & Bonan (2017).^[1] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008).^[2] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle navn, men kun midlertidige beskrivelser i påvente av offisielle navn.

• Passeriformes, spurvefugler
  • Passeri, sangfugler
    • Passerida
      • Passeroidea
        • Fringillidae, finkefamilien
          • Fringillinae, (sanne finker)
          • Euphoniinae, (neotropisfinker)
          • Carduelinae, (stillitsfinker)
            • Coccothraustini, (kjernebiterfinker)
            • Drepanidini, (hawaiifinker)
            • Carpodacini
            • Pyrrhulini
            • Carduelini
              • Haemorhous
              • Rhodospiza
              • Rhynchostruthus
              • Chloris
              • Linurgus
              • Crithagra
              • Linaria
              • Acanthis
              • Loxia, korsnebber
              • Chrysocorythus
              • Carduelis
              • Serinus
                • S. serinus, gulirisk
                • S. canaria, kanariirisk eller kanarifugl
                • S. syriacus, syriairisk
                • S. pusillus, rødpanneirisk
                • S. alario, svarthodeirisk (alariosisik)
                • S. canicollis, krattirisk
                • S. flavivertex, gulkroneirisk
                • S. nigriceps, svarthetteirisk
              • Spinus

Referanser

Kilder

• L. Svensson og P.J. Grant (2011). V. Ree, red. Gyldendals store fugleguide: Europas og middelhavsområdets fugler i felt (4 utg.). Gyldendal. ISBN 9788205418820.
• H. Heinzel, R. Fitter og J. Parslow, norsk utgave H. Holgersen (1973). Fugleleksikon i farger: Europa – Nord-Afrika – Midt-Østen. Tiden. s. 292–293. ISBN 82-10-00760-2.CS1-vedlikehold: Flere navn: forfatterliste (link)
• BirdLife International (2012). «Serinus pusillus». The IUCN Red List of Threatened Species. doi:10.2305/IUCN.UK.2012-1.RLTS.T22720045A38710436.en.

Eksterne lenker

• (en) rødpanneirisk i Encyclopedia of Life
• (en) rødpanneirisk i Global Biodiversity Information Facility
• (en) rødpanneirisk hos Fauna Europaea
• (en) rødpanneirisk hos NCBI
• (en) rødpanneirisk hos ITIS
• (en) Kategori:Serinus pusillus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Serinus pusillus – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Serinus pusillus – detaljert informasjon på Wikispecies

Kulczyk królewski^[4] (Serinus pusillus) – gatunek ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Rozprzestrzeniony od Bliskiego Wschodu do centralnej Azji.

Morfologia

Długość ciała 10,5–13 cm, masa ciała 9,5-10,5 cm^[2]. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest obecna u dorosłych osobników intensywnie czerwona plama na czole. Głowa czarna, szyja, wierzch ciała i górna część piersi ciemne. Na grzbiecie obecne grube czarne kreski na płowożółtym tle. Podobne występują na spodzie ciała, lecz na porastających go piórach obszar żółty większy. Osobniki młodociane cechuje brązowa głowa, pokrywająca się paskami w trakcie 1. zimy^[5].

Zasięg występowania

Zasięg występowania rozciąga się od górzystych obszarów Turcji, poprzez południowy Kaukaz, północny Irak, Iran i południowy Turkmenistan na wschód do południowo-wschodniego Kazachstanu (pasmo Tarbagataj, Ałatau Dżungarski i Tienszan) oraz zachodnie Chiny po Afganistan i Półwysep Indochiński. Osobniki zimujące spotykane są także w Libanie, północnym Izraelu, południowo-zachodniej Syrii i w Pendżabie^[2].

Spotykany na wysokości 2000–4600 m n.p.m.^[6], w lasach powyżej linii jałowców (Juniperus)^[5], w których występują również m.in. brzozy (Betula) i sosny (Pinus)^[2].

Status zagrożenia

Przez IUCN kulczyk królewski klasyfikowany jest jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Uwzględniany jest przy tworzeniu ostoi ptaków IBA („trigger species”). Z obszarów chronionych występuje w części Rezerwatu biosfery Mount Chatkal^[6].

Przypisy

Rödpannad gulhämpling^[2] (Serinus pusillus) är en liten, bergslevande asiatisk fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar.^[3]

Kännetecken

Utseende

Den rödpannade gulhämplingen är med en kroppslängd på 11,5-12,5 centimeter lika liten som sin släkting gulhämplingen (Serinus serinus) men är i sin adulta dräkt helt ogenomkännlig med det svarta huvudet och den lysande röda pannan. I övrigt ger den ett mörkt intryck genom att vara kraftigt streckad i svart och med en svart kort knubbig näbb. Övergumpen är dock beigegul. Könen är i princip lika, men honan ofta mindre svart och har streckad övergump. Ungfågeln är huvudsakligen kanelbrun.^[4]

• I Ladakh, Indien.

• I Uttarakhand, Indien.

Läten

Fågeln lockar med en puttrig, munter, kvittrig och näpen drill. Sången är frenetiskt kvittrande, som en snabb version av sången hos steglits.^[4]

Utbredning

Arten förekommer i bergstrakter från Mindre Asien till västra Kina,^[3] i mer detalj från Turkiet till södra Kaukasus, norra Irak och Iran samt från södra Turkmenistan österut till sydöstra Kazakstan och västra Kina (nordvästa och västra Xinjiang, sydvästra Xizang) och söderut till Afghanistan och norra Indiska subkontinenten.^[5] Utanför häckningstid ses den även söderut till Libanon, norra Israel och sydvästra Syrien.^[5]

Den har även påträffats tillfälligt i Grekland, Bulgarien, Jordanien, Egypten samt på Cypern.^[1][6][7]

Systematik

Genetiska studier visar att rödpannad gulhämpling är närmast släkt med levantsiskan (S. syriacus).^[8] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Levnadssätt

Rödpannad gulhämpling är en social och oftast oskygg men rastlös fågel.^[4] Den häckar i bergsskogar bestående av björk, tall, en, gran, lärk och pil, gärna i skogskanter. Den påträffas även i områden med ensnår och berberisbuskar på öppna bergssluttningar och över trädgränsen, liksom i områden med rhododendron samt kring alpängar, raviner och branter. Den häckar från april till augusti och lägger tre till fem ägg i ett prydligt skålformat bo i en klippskreva, lågt i en buske eller högre upp i en trädklyka.^[5]

Rödpannade gulhämplingens ägg.

Utanför häckningstid är rödpannad gulhämpling i huvudsak stannfågel eller flyttar i höjdled. Den ses då i liknande miljöer som under häckningen, men även trädgårdar och fruktträdgårdar nära bebyggelse eller jordbruksområden. Den livnär sig främst av frön, frukt, växtmaterial och ibland småinsekter.^[5]

Status

Arten har ett stort utbredningsområde, en stor population och den globala populationstrenden är stabil.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] I Europa tros det häcka mellan 280.000 och 845.000 par, och även den europeiska populationen anses vara stabil.

Noter

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2012 Serinus pusillus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ BirdLife Sverige (2019) Officiella listan över svenska namn på alla världens fågelarter
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ [a b c] Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 382. ISBN 978-91-7424-039-9
5. ^ [a b c d] Clement, P. 2016. Red-fronted Serin (Serinus pusillus). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. and de Juana, E. (eds), Handbook of the Birds of the World Alive, Lynx Edicions, Barcelona.
6. ^ Rare birds in Greece Grekiska raritetskommittén
7. ^ Mitchell, Dominic (2017). Birds of Europe, North Africa and the Middle East : An Annotated Checklist. Barcelona: Lynx Edicions. sid. 228. ISBN 978-84-941892-9-6
8. ^ Zuccon, D., Prys-Jones, R., P.C. Rasmussen, and P.G.P. Ericson (2012), The phylogenetic relationships and generic limits of finches (Fringillidae), Mol. Phylogenet. Evol. 62, 581-596.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör rödpannad gulhämpling.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Serinus pusillus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Kara iskete (Serinus pusillus), ispinozgiller (Fringillidae) familyasına ait küçük bir ötücü kuş türü. Kara iskete ismi verilmesine rağmen aslında bir kanarya türüdür.

Özellikleri

Kuşun tüyleri yetişkinliğinde, bütünüyle değişerek keten kuşuna benzeyebilir. Ön taraf, isli, baş tarafı kırmızı ve genç bireyler ise sarımsı-kahverengi başa sahiptir. Ötüşleri hızlı, tiz ve ince, "titihihihihihi" şeklinde ve keten kuşuna benzerdir.

Yaşam şekli

Kuş, kanarya yemleri, ak darı ve diğer küçük tohumlarla kafeste beslendiğinde yavrulayabilir. Eğer yuvada banyo yerleri varsa, her gün suya girebilen kuşlardır.

Üreme mevsimleri dışında, küçük sürüler halinde ve devedikenli arazilerde aranadıklarında görülebilirler. Kafes kuşu olarak yetiştirilirler ve Avrupa'nın her yerinde bazen kafesten kaçmış olarak bulunabilirler.

Dağılımı

Yüksek dağlık bölgelerde bulunur. Yaklaşık 11–12 cm boyundadır. Bu kuş, Kafkasya'da ve Türkiye'nin ve İran'ın yüksek dağlık kesimlerinde ve kışları bazıları Yunanistan'a dek uzanan Ege adalarında bulunur.

Bạch yến trán đỏ, hay bạch yến trán lửa, tên khoa học Serinus pusillus, là một loài chim trong họ Fringillidae.^[2]

Chú thích

Tham khảo

Trứng loài Serinus pusillus

• Fry, C. H. & Keith, S. (2004). The Birds of Africa. Vol. 7, Sparrows to Buntings. Helm, London.
• Ottaviani, M. (2011). Monographie des Fringilles (carduélinés) – volume 3. Editions Prin, Ingré, France, 320 p.
• Roberts, T. J. (1992). The birds of Pakistan. (vol. 2) Karachi: Oxford University Press.
• Svensson, L., Grant, P., Mullarney, K. & Zetterström, D. (2004). Le Guide Ornitho. D. & N., Paris.
• Tham khảo Fauna Europaea : Serinus pusillus (tiếng Anh)
• Bạch yến trán đỏ tại Hệ thống Thông tin Phân loại Tích hợp (ITIS).
• Tham khảo Animal Diversity Web : Serinus pusillus (tiếng Anh)
• Serinus pusillus tại trang Trung tâm Thông tin Công nghệ sinh học quốc gia Hoa Kỳ (NCBI).
• Red-Fronted Serin From Turkey

Bài viết liên quan đến họ Sẻ thông này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Serinus pusillus

Корольковый вьюрок, или красношапочный вьюрок, или королевский вьюрок^[1] (лат. Serinus pusillus), — небольшая (11—12 см в длину) птица семейства вьюрковых, обитающая в высокогорных районах.

Гнездовой ареал включает Кавказ и высокогорья Турции, Ирана и Пакистана. Иногда зимой эта птица залетает на восточные острова Эгейского моря, а также встречается в Ладакх (Индия). Вне сезона размножения небольшие стаи корольковых вьюрков кочуют в поиске зарослей чертополоха. Вид часто содержится в неволе, поэтому отдельные «беглецы» встречаются по всей Европе.

Окраска птиц варьирует. Взрослые похожи на очень тёмных чечёток. Грудь тёмная, на лбу красное пятно. У молодых голова буро-коричневая.

Голос похож на голос коноплянки — быстрый и пронзительный «ти-ти-хи-хи-хи-хи-хи».

Корольковый вьюрок может размножаться в неволе. Основным кормом для него будет смесь семян канареечника, проса и других. Птицы любят купаться, если в клетке стоит ванночка с водой.

Филогения

Этот вид филогенетически представляет единую группу с сирийским канареечным вьюрком, распространённым в Малой Азии и Северной Африке, африканским серошейным канареечным вьюрком и южно-африканским видом Serinus alario^[2]

Примечания

Serinus pusillus

金额丝雀（学名：Serinus pusillus）为雀科丝雀属的鸟类。分布于俄罗斯、伊朗、伊拉克、阿富汗、巴基斯坦、克什米尔、尼泊尔、印度以及中国大陆的新疆、西藏等地，主要栖息于山区溪边柳丛、杨柳丛、野蔷薇丛中或草原谷地、河谷及岩石滩上。该物种的模式产地在CircaCaucasumetmarecaspiumfreqensavis,-。^[2]

参考文献