Corvus ruficollis Lesson & R 1831

Die bruinnekraaf (Corvus ruficollis) is ’n groter voël (52-56 cm lank) as die aaskraai, maar kleiner as die gewone raaf. Dit het dieselfde afmetings as die gewone raaf, maar die snawel is nie so groot nie en die vlerke is effens meer gepunt. Die kop en keel is ’n kenmerkende bruinswart kleur, vandaar die naam, terwyl die res van sy vere swart met pers, blou of persblou is. Dit is een van die grootste raafspesies. Die voël se vere verdof redelik vinnig tot bruinswart. Die pote en snawel is swart.

Verspreiding en habitat

Die spesie kom wydverspreid voor, oor feitlik die hele Noord-Afrika, suid tot so ver as Kenia en die Arabiese Skiereiland en noord tot in die Midde-Ooste en Suid-Iran. Dit kom voor in ’n oorwegend woestynomgewing, waar dit oases besoek.

Kos behels ’n groot verskeidenheid, insluitende aas, slange en sprinkane, gestrande vis in kusstreke, koring wat uit sakke gesteel word, dadels en ander vrugte. Dit is taamlik vreesloos as dit nie verwilder word nie, maar word vinnig skaam en versigtig as dit te veel aandag kry.

Neste

Hul neste lyk baie soos die gewone raaf s’n en word aangetref in bome, op kranse en in ou geboue. Hulle lê gewoonlik vier tot vyf eiers, wat binne 20-22 dae uitbroei.

Eksterne skakels

• Video's, foto's en klanke by die Internet Bird Collection
• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Bruinnekraaf.
• Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Corvus ruficollis ye una especie d'ave na familia Corvidae.

Descripción

Ye un ave grande mide ente 52 a 56 cm de llargu, anque nun algamar el porte del cuervu común. Les sos proporciones son similares a les del cuervu común pero'l so picu nun ye tan grande y les ales tienen un perfil un pocu más aguyáu. La cabeza y el gargüelu son d'un característicu color negru ablondu, el restu del plumaxe ye negru con rellumos en tonos púrpura, azul o púrpura-azuláu. Ye una de les especies de cuervos más grandes. De cutiu les sos plumes escolorar con cierta rapidez tomando un tonu negru-marrón (entá les plumes que yeren orixinalmente negres) y l'ave puede tomar un tonu marrón pa cuando camuda les plumes. Les sos pates y picu son negros. D'antiguo el Corvus edithae yera consideráu una subespecie (Corvus ruficollis edithae) pero güei considérase a dicha ave más rellacionada con Corvus Albus que con Corvus ruficollis.

Distribución y hábitat

La especie habita por una estensa rexón qu'entiende tol norte d'África, llegando hasta Kenia, la Península Arábica y hasta el Mediu Oriente y el sur d'Irán. El so hábitat natural ye'l desiertu, realizando visites a oasis y zones con palmeres.

Alimentación

El so alimentu ye bien diversu, inclúi carroña, víbores, saltapraos y llagostes, pexes atrapaos en zones costeres, granos robaos de bolses, dátiles y frutos. Ye bastante pocu miedosa si nun la escuerre anque rápido puede tornase huidiza si empréstase-y demasiada atención. Un estudiu realizáu nel 2009 atopó que la especie caza llagarteses de manera cooperativa, con delles aves bloquiando les rutes d'escape mientres otres cacen.^[2]

Comportamientu

El so nial aseméyase enforma al nial del cuervu común, y construyir n'árboles, en parés predreses o n'edificios vieyos abandonaos. La puesta polo xeneral compónse de 4 a 5 güevos los cualos son guaraos mientres 20 a 22 díes. Los pichones polo xeneral dexen el nial escontra'l día 37 a 38 y pueden volar ensin problemes unos 43 díes dempués de romper el cascarón.

El so llamáu ye bien similar al del cuervu común consistiendo de gazníos, anque un pocu más agudos; y un roncu "karr-karr-karr" bien paecíu al d'un cuervu carroñero. En vuelu realiza una llamada "kuerk-kuerk".

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Corvus ruficollis.

• brown-necked raven videos, fotografíes y soníos na Internet Bird Collection

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

El corb del desert^[1] (Corvus ruficollis) és un ocell de la família dels còrvids (Corvidae) que habita zones de desert de l'Àfrica Septentrional, des del Sahel cap al nord fins a prop del Mediterrani, a la Banya d'Àfrica, a Somàlia, Etiòpia i nord de Kenya, Aràbia, sud de l'Orient Pròxim, sud d'Iran i Afganistan fins a l'oest de Pakistan.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Corb del desert

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cigfran yddfwinau (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: cigfrain gyddfwinau) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Corvus ruficollis; yr enw Saesneg arno yw Brown-necked raven. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. ruficollis, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Affrica.

Teulu

Mae'r cigfran yddfwinau yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn rhisgl Falcunculus frontatus Aradrbig Eulacestoma nigropectus Brân paith Stresemann Zavattariornis stresemanni Cigydd gwrychog Pityriasis gymnocephala Cigydd-sgrech gribog Platylophus galericulatus Pêr-chwibanwr llwyd Colluricincla harmonica Piapiac Ptilostomus afer Pioden adeinlas Cyanopica cyanus Pioden adeinwen y De Platysmurus leucopterus Sgrech frown Psilorhinus morio Sgrech Pinyon Gymnorhinus cyanocephalus Sgrech-bioden gynffon rhiciog Temnurus temnurus

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Wüstenrabe (Corvus ruficollis) ist eine Art der Gattung Corvus aus der Familie der Rabenvögel (Corvidae). Er sieht dem Kolkraben sehr ähnlich und ist im Freiland kaum von ihm zu unterscheiden.

Aussehen

Der Wüstenrabe wird zwischen 48 und 56 Zentimeter lang und hat eine Spannweite von bis zu 120 Zentimeter. Er hat einen schlanken Schnabel, der im Flug häufig etwas schräg abwärts gehalten wird. Der bronzebraune Nacken ist nur aus der Nähe erkennbar. Oft sind von unten die hell kontrastierenden Beine sichtbar. Der Wüstenrabe hat einen kürzeren Schwanz und schmalere Handflügel als der Kolkrabe.

Verbreitung und Lebensraum

Das Brutgebiet des Wüstenraben erstreckt sich über Nordafrika, die Arabische Halbinsel bis nach Mittelasien. Er lebt in Wüsten, felsigen Wadis oder an Berghängen.

Verhalten

Wüstenraben bauen ihre Nester in Baumspitzen, meist in Akazien oder Pistazien, sonst in Felswänden, auf Lehmhäusern oder Masten; wenn sie keine andere Wahl haben, auch auf dem Boden. Da er sehr scheu und wachsam ist, kann man sich ihm oft nicht so weit nähern, dass Färbungsdetails erkennbar sind. Er ist ein Jahresvogel.

Stimme

Sein Ruf klingt krähenartig „krri-äh“ und ist nicht so tief wie der des Kolkraben, sondern an die Saatkrähe erinnernd.

Literatur

• Lars Svensson, Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström, Jan Zetterström: Vögel Europas, Nordafrikas und Vorderasiens. Franckh-Kosmos Verlags-GmbH & Co., Stuttgart 2000, ISBN 3-440-08401-9.

Weblinks

• Corvus ruficollis in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2017. Eingestellt von: BirdLife International, 2017. Abgerufen am 11. September 2021.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Corvus ruficollis in der Internet Bird Collection

The brown-necked raven (Corvus ruficollis) is a larger bird (52–56 cm in length) than the carrion crow though not as large as the common raven. It has similar proportions to the common raven but the bill is not so large or deep and the wings tend to be a little more pointed in profile. The head and throat are a distinct brownish-black giving the bird its English name, while the rest of the plumage is black glossed with purple, blue or purplish-blue. Like the common raven, thick-billed raven and white-necked raven, it is one of the larger raven species. The feathers of this species often fade quite quickly to a brownish black (even the truly black feathers) and the bird can look distinctly brown by the time it moults. The feet, legs and bill are black. The dwarf raven was formerly considered a subspecies (Corvus ruficollis edithae) but this bird now appears to be closer to the pied crow (C. albus) than this species.

Distribution and habitat

This species has a wide range across virtually the whole of North Africa, down as far as Kenya, the Arabian Peninsula and up into the Greater Middle East and southern Iran. It lives in a predominantly desert environment visiting oases and palm groves.

Food consists of a wide range of items, including carrion, snakes, locusts and other grasshoppers, stranded fish (in coastal areas), grain stolen from bags, dates and other fruits. It is quite fearless when not persecuted but is quick to become wary and shy if too much attention is paid to it. A 2009 Israeli study showed the species to cooperatively hunt lizards, with birds blocking exits while others hunted.^[2]

Nesting

The nest is very much like the common raven's, and may be found in trees, on cliffs or in old and ruined buildings. The dwarf raven seems to prefer thorn trees for its nest building. There are usually 4–5 eggs laid and incubated over 20–22 days. The young usually leave the nest by the 37th or 38th day and can fly well by 42–45 days.

Vocalisation

The voice is very similar to the common raven's consisting mainly of croaks, though higher in pitch; and a harsh "karr-karr-karr". In flight, it will utter a "kuerk-kuerk" call. Like all corvids, the Brown-necked raven is capable of vocal mimicry, however this behavior is mostly recorded in captivity and, although rarely, in the wild.

Gallery

• 

  Corvus ruficollis from United Arab Emirates

• 

  Two brown-necked ravens in Egypt

• 

  Corvus ruficollis - (MHNT)

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Brown-necked_raven&oldid=1152185270"

La Brunkola korvo (Corvus ruficollis) estas birdospecio membro de la familio de Korvedoj aŭ korvoj.

Aspekto

Ĝi estas pli granda (52–56 cm longa) ol la Nigra korniko kvankam ne tiom granda kiom la Komuna korako. Ĝi havas similajn proporciojn kun la komuna korako, sed la beko ne estas tiom granda aŭ fortika kaj la flugiloj estas iom pli pintoformaj profile. La kapo kaj gorĝo estas distinge brunnigraj havigante la birdon sian nomon, dum la resto de la plumaro estas brilnigra kun purpura, bruneca, blueca aŭ purpurblua nuanco. La plumoj de tiu specio estas ofte nuancaj abrupte al brunecnigraj (eĉ ĉe la veraj nigraj plumoj) kaj la birdo povas aspekti distinge bruna dum plumoŝanĝado. La piedoj, kruroj kaj bekoj estas nigraj. La Somala korvo estis iam konsiderata subspecio (Corvus ruficollis edithae) sed tiu birdo nune ŝajnas pli proksima al la Blankbrusta korvo (C. albus) ol al tiu specio kaj troviĝas ĉefe en Somalio kaj najbaraj areoj.

Habitato

Tiu specio havas ampleksan teritorion tra virtuale la tuton de Nordafriko, suben tiom malproksime kiom ĝis Kenjo, la Arabia duoninsulo kaj supren ĝis la Granda Mezoriento kaj suda Irano. Ĝi loĝas en medioj ĉefe de dezerto vizitantaj oazojn kaj palmejoj.

Kutimoj

Manĝo konsistas el ampleksa gamo de eroj inklude kadavraĵojn, serpentojn, saltulojn kaj aliajn arakidojn, surstranditajn fiŝojn (en marbordaj areoj), grenon ŝtelitan el sakoj, dates kaj aliajn fruktojn. Ĝi estas sufiĉe sentima se oni ne persekutas ĝin, sed rapide timidiĝas se oni atentas ĝin.

La nesto estas ege simila al tiu de la Komuna korako, kaj povas troviĝi en arboj, klifoj aŭ en malnovaj kaj ruinitaj konstruaĵoj. La Somala korvo ŝajne preferas dornarbojn por nestokonstruo. La ino demetas 4-5 ovojn kiuj estas kovataj dum ĉirkaŭ 20-22 tagoj. La idoj elnestiĝoelnestiĝas post 37 aŭ 38 tagoj kaj povas flugi bone post 42-45 tagoj.

La voĉo estas tre simila al tiu de la Komuna korako konsistanta ĉefe el krakoj, kvankam pli altatonaj kaj akra "karr-karr-karr" ege simila al tiu de la Korniko. Dumfluge, ĝi krias "kerk-kerk".

Bildoligoj

• Deproksime
• Paro de Brunkolaj korvoj
• En cipreso

Filmoligoj

• Filmoj de Brunkola korvo ĉe Interreta Birdokolekto

Referencoj

• BirdLife International (2004). Corvus ruficollis. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 12a Majo 2006. Malplej zorgiga

El cuervo desertícola (Corvus ruficollis) es una especie de ave en la familia Corvidae.

Descripción

Es un ave grande mide entre 52 a 56 cm de largo, aunque no alcanza el porte del cuervo común. Sus proporciones son similares a las del cuervo común pero su pico no es tan grande y las alas tienen un perfil un poco más aguzado. La cabeza y la garganta son de un característico color negro rufo, el resto del plumaje es negro con brillos en tonos púrpura, azul o púrpura-azulado. Es una de las especies de cuervos más grandes. A menudo sus plumas se decoloran con cierta rapidez tomando un tono negro-marrón (aún las plumas que eran originalmente negras) y el ave puede tomar un tono marrón para cuando cambia las plumas. Sus patas y pico son negros. Antiguamente el Corvus edithae era considerado una subespecie (Corvus ruficollis edithae) pero hoy se considera a dicha ave más relacionada con Corvus Albus que con Corvus ruficollis.

Distribución y hábitat

La especie habita por una extensa región que comprende todo el norte de África, llegando hasta Kenia, la península arábiga y hasta el Oriente Medio y el sur de Irán. Su hábitat natural es el desierto, realizando visitas a oasis y zonas con palmeras.

Alimentación

Su alimento es muy diverso, incluye carroña, víboras, saltamontes y langostas, peces atrapados en zonas costeras, granos robados de bolsas, dátiles y frutos. Es bastante poco miedosa si no se la persigue aunque rápidamente puede tornarse huidiza si se le presta demasiada atención. Un estudio realizado en el 2009 encontró que la especie caza lagartijas de manera cooperativa, con algunas aves bloqueando las rutas de escape mientras otras cazan.^[2]​

Comportamiento

Su nido se asemeja mucho al nido del cuervo común, y lo construye en árboles, en paredes rocosas o en edificios viejos abandonados. La puesta por lo general se compone de 4 a 5 huevos los cuales son incubados durante 20 a 22 días. Los pichones por lo general dejan el nido hacia el día 37 a 38 y pueden volar sin problemas unos 43 días después de romper el cascarón.

Su llamado es muy similar al del cuervo común consistiendo de graznidos, aunque un poco más agudos; y un ronco karr-karr-karr muy parecido al de un cuervo carroñero. En vuelo realiza una llamada kuerk-kuerk.

Referencias

Basamortuko erroia (Corvus ruficollis) Corvus generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Corvus
• Corvidae

Arokorppi (Corvus ruficollis), myös pronssikorpiksi kutsuttu^[2], on korppia muistuttava varislintu.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on noin 50 cm ja paino 500-830 g. Korppia 10 % pienempi arokorppi on musta kuten korppi mutta ruumiinrakenteeltaan enemmän varismainen. Nokka ei ole niin jykevä kuin korpilla, pyrstö on lyhyempi sekä siivet ja keltaiset koivet ovat pidemmät kuin korpilla. Niskassa näkyy oikeassa valaistuksessa pronssinruskea värisävy. Sukupuolet ovat samanvärisiä, koiras on hiukan kookkaampi. Nuori lintu muistuttaa vanhaa höyhenpuvultaan. Äänet ovat varismaisia.^[3]

Esiintyminen

Laaja esiintymisalue ulottuu Pohjois-Afrikan länsireunasta Koillis-Afrikkaan, Lähi-itään ja Arabian niemimaalle, Pakistaniin ja Transkaspiaan. Pesii myös Kap Verden saarilla.^[3] Lajin kanta on elinvoimainen.^[1] Sitä ei ole tavattu Suomessa. Laji on pääasiassa paikkalintu, mutta osa Keski-Aasian pohjoisimmista populaatioista muuttaa etelämmäs talven tullessa, ja nuoret yksilöt vaeltelevat syksyisin.^[3]

Elinympäristö

Elää aavikoilla ja aroilla. Pohjois-Afrikassa erittäinkin Artemisia-tyypisillä ruoho- ja Zizyphus-tyyppisillä harvapuustoisilla aavikoilla, idässä taatelipalmuja ja tamariskia kasvavilla avomailla. Kap Verdellä laji asuu myös ihmisen seuralaisena.^[3]

Lisääntyminen

Pesä on yleensä kohtalaisen matalalla puun latvassa, 1,7-7 m korkealla. Suosittuja pesäpuita ovat akasiat, atlantinpistaasi (Pistacia atlantica) sekä esimerkiksi Arthrophytum- ja Calligonum-lajien puut. Pesä voi olla myös pensaassa, kalliojyrkänteellä, rakennuksessa, pylväässä jne. Pesä on samantapainen risuista tehty rakennelma kuin korpin pesä, jonka puolisot rakentavat yhdessä. Käyttää usein vanhaa pesäänsä. Naaras munii 1-7 munaa, autiomaassa vain 2-3. Muna painaa keskimäärin 23,6 g. Haudonta-aika on 18-23 päivää, naaras hoitaa pääosan haudonnasta. Poikaset kuoriutuvat usein eriaikaisesti ja ne ovat lentokykyisiä noin 6 viikon ikäisinä.^[3]

Ravinto

Kaikkiruokainen. Ruokavalioon kuuluvat niin hyönteiset, liskot, linnunmunat, -poikaset ja aikuiset, pikkunisäkkäät jäniksen kokoisiin saakka, kalat, siemenet, taatelit ja muut hedelmät ja marjat sekä raadot ja ruoantähteet.^[3]

Lähteet

Corvus ruficollis

Le Corbeau brun (Corvus ruficollis) est une espèce de passereaux de la famille des corvidés.

Gagak leher cokelat (Corvus ruficollis) adalah spesies burung dari keluarga Corvidae. Burung ini memiliki tubuh lebih besar dari gagak bangkai, dengan panjang antara 52–56 cm.

Spesies ini menyebar luas di seluruh Afrika Utara, ke bawah sampai ke Kenya, Jazirah Arab dan ke atas sampai ke Timur Tengah dan selatan Iran. Ia tinggal di lingkungan yang didominasi gurun, mengunjungi oasis dan rimbunan palem.

Referensi

Pranala luar

• Brown-necked Raven videos, photos & sounds on the Internet Bird Collection

Il corvo collorosso o corvo collobruno, anche noto come corvo del deserto (Corvus ruficollis Lesson, 1830) è un uccello passeriforme della famiglia dei Corvidi^[2].

Etimologia

Il nome scientifico della specie, ruficollis, deriva dal latino e significa "dal collo rossiccio", in riferimento alla colorazione di questi uccelli: il loro nome comune altro non è che la traduzione di quello scientifico.

Descrizione

Dimensioni

Misura 52-56 cm di lunghezza, per un peso di 500-647 ed un'apertura alare che raggiunge i 110 cm^[3].

Aspetto

Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto e slanciato, muniti di testa ovale e allungata con forte becco conico e appuntito, lievemente arcuato verso il basso, collo robusto, lunghe ali digitate, zampe lunghe e forti, coda piuttosto lunga e dall'estremità cuneiforme.
Nel complesso, il corvo collorosso rassomiglia notevolmente all'affine corvo imperiale, rispetto al quale presenta dimensioni minori e becco più corto e sottile maggiormente ricurvo nella sua parte distale, oltre che barbe golari in proporzione più lunghe e tendenti a biforcarsi in punta ed all'inconfondibile colorazione che rende questa specie quasi immediatamente riconoscibile rispetto a qualsiasi altra.

Il piumaggio si presenta fondamentalmente di colore nero lucido, con riflessi metallici di colore bluastro o purpureo su ali e coda: su testa, collo e petto la colorazione tende vistosamente a virare verso il color bruno-ruggine, ed in generale tale colorazione tende ad espandersi a quasi tutto il piumaggio (in particolar modo nell'area ventrale) man mano che l'animale si avvicina alla successivamuta.
I due sessi sono del tutto simili nella colorazione.

Il becco e le zampe sono di colore nero: gli occhi sono invece di colore bruno scuro.

Biologia

Il corvo collobruno è un uccello dalle abitudini di vita diurne e poco sociali (anche in virtù dell'ambiente inospitale occupato dalla specie), che vive perlopiù da solo o in coppie. I territori occupati da queste specie sono abbastanza ampi e vengono tenacemente difesi da eventuali intrusi conspecifici.

Il richiamo di questi uccelli è rappresentato da un gracchio secco e monotono ripetuto solitamente tre volte, con intensità differente a seconda dello stato d'animo dell'animale: similmente a molti corvidi, anche il corvo collobruno è in grado di imitare i suoni dell'ambiente circostante.

Alimentazione

Anche in virtù dell'ambiente inospitale che occupa, il corvo collobruno è un uccello onnivoro e molto opportunista, nel quale la componente carnivora della dieta prevale su quella vegetariana.

Fra i cibi di origine animale consumati da questi uccelli vi sono principalmente insetti ed altri invertebrati, perlopiù terrestri (molluschi, locuste e grilli), piccoli vertebrati (topolini, lucertole, serpentelli, uova e nidiacei, pesce) e carcasse, mentre fra gli alimenti di origine vegetale figurano frutta, bacche, semi e granaglie.

I corvi collobruno sono molto intelligenti ed escogitano vari metodi per reperire il cibo: in alcune osservazioni sul campo, essi hanno dimostrato di collaborare fra loro per stanare e predare con successo i piccoli rettili^[4].

Riproduzione

Si tratta di uccelli rigidamente monogami, le cui coppie si formano attorno ai tre anni d'età e rimangono assieme fino alla morte di uno dei coniugi.

La stagione riproduttiva va da febbraio a giugno, cominciando circa un mese più tardi nelle porzioni nord-orientali dell'areale occupato dalla specie ed anche un paio di mesi prima in quelle centro-meridionali (con le coppie della penisola arabica che cominciano le operazioni di nidificazione già a dicembre)^[3].
Il nido, a forma di coppa con ampia piattaforma circostante, viene costruito da ambedue i coniugi poco dopo la formazione della coppia: salvo incidenti, esso viene riutilizzato ad ogni cova, venendo rimaneggiato anno dopo anno. Il nido, costruito con rametti e fibre vegetali intrecciate, è ubicato in punti sopraelevati rispetto all'area circostante, come alberi, vecchi edifici abbandonati o formazioni rocciose.
All'interno del nido la femmina depone 4-5 uova che essa sola si cura di covare (alimentata dal maschio) per i 20-22 giorni necessari alla loro schiusa. I piccoli, nutriti da ambedue i genitori, che fanno continuamente la spola dal nido, cominciano ad esplorare i dintorni del nido attorno ai 37-38 giorni dalla schiusa, involandosi attorno alle 6 settimane di vita: essi tendono tuttavia a restare coi genitori il più a lungo possibile, seguendoli nei loro spostamenti e chiedendo loro l'imbeccata di tanto in tanto (sebbene sempre più sporadicamente man mano che crescono).

Distribuzione

Il corvo collobruno occupa un areale piuttosto ampio, che comprende gran parte del Nordafrica (dal sud del Marocco al nord del Senegal, ad est fino all'Eritrea nord-occidentale), del Medio Oriente (Levante meridionale, penisola araba, il sud dell'Iraq e dell'Iran, ad est fino al Sistan e al Makran) e dell'Asia Centrale (dalle coste orientali del Mar Caspio al Tagikistan e al nord dell'Afghanistan): la specie è inoltre presente a Capo Verde e a Socotra, mentre manca dalle aree costiere del Maghreb (dove viene sostituita dal corvo imperiale) e dal Fezzan meridionale.

Questi uccelli sono generalmente residenti nell'ambito del proprio areale, pur compiendo spostamenti quasi continui nei propri territori alla ricerca di cibo ed acqua: essi, tuttavia, sono in grado di compiere spostamenti anche di una certa entità, migrando verso sud in autunno nella porzione nord-orientale dell'areale e venendo avvistati a sud fino in Kenya settentrionale, in India nord-occidentale e perfino in Italia meridionale (con un singolo avvistamento a Pantelleria^[5].

L'habitat del corvo collobruno è rappresentato dagli ambienti secchi e desertici (dal deserto di pianura alla savana secca ed alle aree aride pedemontane), con presenza di una scarsa vegetazione arborea e cespugliosa: questi uccelli ( risultano piuttosto circospetti, e non mostrano la spiccata antropofilia tipica di altre specie di corvo, anche simpatriche, con le quali pertanto raramente entrano in conflitto.

Tassonomia

Sebbene alcuni autori sarebbero propensi ad elevare la popolazione di Socotra (di maggiori dimensioni) al rango di sottospecie a sé stante^[3], la specie viene considerata monotipica^[2] e strettamente imparentata col corvo somalo (un tempo a sua volta considerato una sottospecie del corvo collobruno) e col corvo bianconero^[3].

Note

Bibliografia

• Corvus ruficollis, in Avibase - il database degli uccelli nel mondo, Bird Studies Canada.

Vogels

De bruinnekraaf (Corvus ruficollis) behoort tot de familie van de kraaiachtigen.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in noordelijk Afrika.

Externe link

• Avibase

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Kruk pustynny (Corvus ruficollis) – gatunek dużego ptaka z rodziny krukowatych. Zasiedla północną Afrykę, Bliski Wschód (w tym Półwysep Arabski) i centralną Azję. Niezagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Gatunek opisał po raz pierwszy René Primevère Lesson w roku 1831 pod nazwą Corvus ruficollis, obecnie używaną. Holotyp pochodził z Santiago (WZP). Tworzy nadgatunek wraz z krukiem srokatym (C. albus) i krukiem somalijskim (C. edithae)^[4]. Jest to takson monotypowy^[5].

Zasięg występowania

Kruk pustynny ma bardzo szeroki zasięg występowania o powierzchni 14 300 000 km²^[6]. Zasiedla obszary pustynne centralnej Azji, północnej Afryki i Bliskiego Wschodu. Na Bliskim Wschodzie spotykany w centralnym i południowym Kazachstanie po Turkmenistan i prawdopodobnie południowo-zachodni Tadżykistan. W Afryce spotykany na Wyspach Zielonego Przylądka, od południowego Maroko poprzez Algierię (z wyjątkiem północnej) i południową Tunezję do Mauretanii i północnego Senegalu, na wschód do Libii (poza północną), północnego Mali, Burkina Faso, Nigeru, centralnego Czadu, Egiptu (w tym półwysep Synaj) oraz północnego i centralnego Sudanu. Również na Bliskim Wschodzie zasiedla wschodni Izrael i zachodnia Jordania na południe na Półwysep Arabski oraz na wschód przez południowo-wschodnią Syrię, centralny i południowy Irak i południowy i wschodni Iran do południowo-zachodniego Pakistanu i północnego Afganistanu. Spotykany także na Sokotrze^[4]. Środowisko życia stanowią pustynie, obszary skaliste, sawanny i zakrzewienia do wysokości 3700 m n.p.m.^[6]

Morfologia

Całkowita długość ciała wynosi 52-56 cm. Skrzydło mierzy 380-420 mm^[2], zaś dziób 57-75 mm. Wydzielony z kruka pustynnego kruk somalijski różni się m.in. mniejszymi wymiarami^[7]. Masa ciała waha się między 500 a 647 g. Charakterystyczne są szpiczasto zakończone pióra na szyi. Upierzenie czarne, na wierzchu głowy i ciała z ciemnozielonym odcieniem, zaś na piersi, skrzydłach, bokach i sterówkach fioletowawym. Tył szyi, gardło i wyższa część grzbietu brązowe, połyskliwe. Spód ciała smoliście czarny, podobnie jak i dziób i nogi. Tęczówki brązowe^[4].

Pożywienie

Kruk pustynny jest gatunkiem wszystkożernym; zjada m.in. owoce, jagody, owady, węże, ptaki, małe ssaki, a niekiedy nawet bardzo młode jagnięta czy gazele. Niekiedy udaje się na namorzyny celem zabrania jaj z gniazd, wygrzebuje pożywienie ze śmietników, szuka martwych zwierząt wzdłuż dróg czy zbiera owady spod kamieni. Z grzbietów zwierząt zbiera owady lub nawet zjada jątrzącą się skórę. Potrafi kooperować w zdobywaniu pożywienia, na przykład, by wypłoszyć owady z wysokich traw^[4].

Lęgi

Okres lęgowy odbywa się o różnych porach roku w zależności od zasięgu, trwa 3-4 miesiące. Ptak ten tworzy długotrwałe monogamiczne związki. Gniazduje z dala od gniazd ptaków tego samego gatunku; gniazdo często mieści się pod gniazdem sępa uszatego (Torgos tracheliotos) celem zapewnienia bezpieczeństwa. Zniesienie liczy 2-6 jaj, lecz w obszarach bardzo spustynniałych najwyżej do 3. Wysiaduje jedynie samica, zaś samiec przynosi jej pożywienie; po wykluciu się młodych oba ptaki z pary opiekują się nimi. Niekiedy dorosłym osobnikom towarzyszą młode z poprzedniego lęgu, zwykle jednak po usamodzielnieniu się dołączają do stad niegniazdujących osobników^[4].

Status zagrożenia

Przez IUCN gatunek klasyfikowany jest jako najmniejszej troski (LC, Least Concern). Populacja ma trend wzrostowy, prawdopodobnie przez przystosowywanie się do obszarów zurbanizowanych. Występuje na 23 obszarach uznanych za Important Bird Area, do chronionych należy Rezerwat przyrody Tigrowaja bałka. Poza tym są to m.in. pustynia Registan, Pustynia Judzka, Nargyz (IBA leżący u prawego wybrzeża rzeki Amu-daria), jezioro Dengizkoʻl oraz północne wybrzeże jeziora Ajdar-kul^[6].

Przypisy

Ökenkorp^[2] (Corvus ruficollis) är en tätting i familjen kråkfåglar som förekommer i Nordafrika och västra Asien.^[3]

Kännetecken

Utseende

Ökenkorpen är mycket lik korp (Corvus corax) med sin stora storlek, helsvarta dräkt, kraftiga näbb, yviga strupbefjädring och kilformade stjärt. Den är dock mindre (48–56 centimeter i kroppslängd jämfört med korpens 54-67), lite klenare näbb, kortare stjärt och smal hand. Vidare har den en bronsbrun ton på nacken som gett den sitt engelska namn brown-necked raven samt sitt vetenskapliga namn ruficollis (="rödhalsad" på latin). Den har också ofta gula tår, framför allt i Mellanöstern. I flykten syns den ofta karakteristiskt peka snett nedåt med näbben.^[4]

• 
• 

Läten

Lätena skiljer sig tydligare från korpen genom att vara mycket ljusare, ett kråklikt kri-äh eller ett pressat grreu grreu grreu.^[4]

Utbredning

Ökenkorpen förekommer från Kap Verde-arkipelagen genom Nordafrika till västra Pakistan.^[3] Fågeln är normalt stannfågel.^[4] Den är en mycket sällsynt gäst i Europa med ett fynd vardera i Spanien, Italien och på Cypern.^[5]

Ekologi

Fågeln förekommer i öken och torr stäpp, men kan också ses i mer bergiga trakter även om den inte är en ren bergsfågel.^[4] Den häckar i en trädkrona, på en klipphylla eller på en ledningsstolpe.^[4] Den lägger vanligtvis fyra till fem ägg som ruvas i 20–22 dagar. Ungarna lämnar boet efter 37–38 dagar och kan flyga bra en vecka senare.

Ökenkorpen är en relativt skygg och vaksam fågel som är svår att komma nära.^[4] Den är en allätare som intar allt ifrån as, reptiler, gräshoppor och i kustområden ilandfluten fisk till dadlar och annan frukt. En studie från 2009 i Israel visar att arten jagar ödlor kooperativt.^[6]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal till följd av urbanisering.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen har inte uppskattats, men arten beskrivs som vanlig eller lokalt mycket vanlig.^[1]

Noter

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2012 Corvus ruficollis Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ [a b c d e f] Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 368. ISBN 978-91-7424-039-9
5. ^ Tarsiger.com Fynd av ökenkorp i Europa
6. ^ Walker, Matt (1 december 2009). ”Clever ravens cooperatively hunt”. BBC Earthnews website. British Broadcasting Corporation. http://news.bbc.co.uk/earth/hi/earth_news/newsid_8388000/8388073.stm. Läst 2 december 2009.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör ökenkorp.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Corvus ruficollis.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Çöl kuzgunu (Corvus ruficollis), kargagiller (Corvidae) familyasından kuzguna benzer bir kuş türü.

Fiziksel özellikleri

Çöl kuzgunu, yaklaşık 52–56 cm uzunluğunda, leş kargası kadar iri olmayan bir türdür. Leş kargasıyla benzer dağılım alanlarına sahiptir ancak, gagası onunki kadar büyük değildir ve kanatlar biraz daha sivridir. Baş ve boğaz, belirgin olarak İngilizce adını aldığı, kahvemsi-siyah, tüylerin geri kalanı metalik mor-siyah, mavi ya da morumsu mavidir. Bu türün gerçekte siyah olan tüyleri sıkı sık solarak tamamiyle kahverengimisi siyaha döner ve kuş tüy dökme zamanında tamamen kahverengi olarak görülür. Ayaklar, bacaklar ve gaga siyah renktedir.

Beslenme

Besin, leşler, yılanlar, çekirgeler ve diğer Böcekler, kıyısal bölgelerdeki balıklar, çuvallardan çalınan tohumlar, hurmalar ve bunun gibi diğer meyveler olabilir.

Üreme

Yuvalar leş kargasınınkine oldukça benzer ve ağaçların üzerinde, uçurumlarda veya eski, harap binaların içinde bulunabilir. Yuvalarında genelllikle 4 ya da 5 yumurta bulunur ve 20-22 gün kuluçaya yatarlar. Genç kuşlar genellikle yuvadan 37-38 gün sonra ayrılırlar, 42-45 günde tam olarak uçarlar.

Ötüşü

Sesleri bayağı kuzguna oldukça benzer, "karr-karr-karr" şeklindedir. Uçuş sırasında ise "kuerk-kuerk" şeklindedir.

Dağılımı

Kuzey Afrika, Kenya'nın aşağısı, Arabistan yarımadası ve Orta Doğu'nun yukarısı ve güney İran'a kadar olan bölgelerde geniş dağılım alanına sahiptir. Çöl iklimindeki vahalar ve palmiyeler yaşam bölgelerini oluşturur.

• 1 Поширення
• 2 Опис
• 3 Спосіб життя
  • 3.1 Живлення
  • 3.2 Розмноження
• 4 Примітки
• 5 Посилання

1. ↑ BirdLife International (2012). Corvus ruficollis: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 November 2013
2. ↑ Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.

Corvus ruficollis là một loài chim trong họ Corvidae.^[2]

Hình ảnh

• 
• 
• 

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Corvus ruficollis tại Wikispecies

Распространение

Острова Зеленого Мыса, в Сахаре на запад до Рио-де-Оро, Асбена и Сокотры, на восток до Синая, Мертвого моря, в Судане, на восточном и южном берегу Аравии, в восточном Иране, Белуджистане, Афганистане и в пустынях Средней Азии. В Туркмении идет от Прикаспийских пустынь через все Каракумы на север до Сарыкамышской котловины и южного Устюрта, к югу до пустынных предгорий Копетдага, Бадхыза и Карабиля. Далее на восток населяет Кызылкумы, Присырдарьинские и Причуйские пустыни на севере до Приаральских Каракумов, северо-восточной части Балхаша и гор Бектау-Ата. Возможно, гнездится в юго-западном Таджикистане. В России зарегистрирован залёт в Оренбургскую область.

Образ жизни

Обычная птица, но не многочисленная. В Каракумах численность ворона, в общем, возрастает с запада на восток, что находит своё вероятное объяснение в особенностях ландшафта и, в частности, в сравнительно большом развитии саксаульников в восточных Каракумах. Больших скоплений в Туркмении пустынный ворон не образует и в холодное время года. Здесь не наблюдаются те огромные сотенные стаи, о которых упоминают исследователи северной Африки.

По-видимому, в Кызылкумах перелётная птица, откочевывающая осенью к югу. В Каракумах определенно встречается круглый год. В холодное время года, однако, большинство воронов из северных частей этой пустыни перемещается в более южные её районы.

Гнездится на саксауле, кандыме, песчаной акации, тамариске, по обрывам останцов и на уступах ксерофильных гор, на развалинах человеческих сооружений, на вершинах барханов и на телеграфных столбах.

Питание

С целью кормежки чаще всего вороны посещают караванные пути (колодцы, места стоянок пастухов и т. д.), где они подбирают отбросы, оставшиеся от каравана, кормятся на трупах павших верблюдов и других домашних животных. Питаются также за пределами караванных троп, где охотничий район каждой пары более или менее постоянный и охватывает территорию примерно в несколько квадратных километров. Пищей здесь ворону служат крупные жуки (например чернотелки), которыми он в начале кормит и птенцов, ящерицы, грызуны до размеров зайца. В подгорной полосе посещают поля с зерновыми культурами; у добытых здесь воронов в желудках обнаружены зерна пшеницы и ячменя, а также хитиновые остатки насекомых. При возможности охотно пьет.

Размножение

В пустыне ворон предпочитает использовать для гнёзд древесную (прежде всего саксаул чёрный) или крупнокустарниковую растительность. Так, в Присырдарьинских пустынях из 68 гнезд ворона 47 помещались на чёрном саксауле, 3 на песчаной акации, 2 на тамариске, 1 на джиде и 5 на туранге; 10 гнезд — в глиняных сооружениях человека. На дереве гнездо помещается в верхней части и поддерживается толстыми сухими сучьями. На совершенно высохших и сохранивших только ствол деревьях или на телеграфных столбах гнездо ворона помещается на самой верхушке, будучи весьма искусно прикрепленным к стволу. Гнездо, которое имеет вид грубой корзины, в зависимости от того, где оно располагается, может находиться на различных высотах, но чаще от 1,5 до 4—5 м.

В постройке нового гнезда и в ремонте прошлогоднего принимают участие оба пола. Материал для основы и боковых стенок гнезда (ветки и кора саксаула, свежие и выгоревшие эфемеры и т. д.) приносят как самец, так и самка, в дальнейшем обязанность отыскивания шерсти различных животных, перьев птиц, тряпок, обрывков кошмы и т. п. ложится только на самца, а самка остается в гнезде и занимается притаптыванием, уминанием этого материала и выстиланием его по гнезду.

В отличие от обыкновенного ворона, у пустынного ворона репродуктивный цикл поздний и начинается не раньше средних чисел марта — начала апреля. В частности, в Туркмении разница в календаре размножения обыкновенного и пустынного воронов довольно значительная — около месяца. В пустынях по нижнему течению Сырдарьи начало периода размножения имеет место в конце марта (в южных частях) и в начале апреля (в более северных местах). Цикл не только поздний, но вместе с тем и растянутый. В Туркмении общая его продолжительность равняется примерно трем месяцам — начинается в середине марта и кончается в июне. Кладка происходит в различных числах апреля; также и в первой половине мая (у молодых особей). В кладке обычно 5, нередко 4 и 6, иногда 7 яиц. Размеры: 38,5— 49,2x28,5 — 32,0 мм, то есть мельче яиц обыкновенного ворона.

В насиживании, которое продолжается немногим более 20 дней, главную роль играет самка, которой самец помогает, по-видимому, только эпизодически. Число птенцов 4—5. Имеется сведения о том, что первые стадии постэмбрионального развития птенцов протекают вяло; в Кызыл-Кумах находили птенцов весом около 200 г, слепых и голых. При выводке находятся оба родителя, которые сильно привязаны к птенцам; последние очень прожорливы. В начале около птенцов остается один из родителей, а второй (чаще всего самец) разыскивает для них корм; в дальнейшем этой работой занимаются обе птицы. Забота родителей о молодых не заканчивается даже тогда, когда последние становятся на крылья, и они ещё долго кочуют вместе с молодыми в пределах гнездового района.

Примечания

褐颈渡鸦（学名：Corvus ruficollis），是鸦科鸦属的一种，分布于巴基斯坦领土、埃及、利比亚、土耳其、埃塞俄比亚、伊朗、厄立特里亚、土库曼斯坦、塞内加尔、乍得、叙利亚、马里、佛得角、索马里、西撒哈拉、毛里塔尼亚、约旦、阿曼、尼日尔、巴基斯坦、沙特阿拉伯、阿拉伯联合酋长国、吉布提、尼日利亚、也门、肯尼亚、摩洛哥、以色列、乌兹别克斯坦、阿富汗、科威特、冈比亚、塔吉克斯坦、巴林、阿尔及利亚、苏丹、突尼斯、布基纳法索、哈萨克斯坦和伊拉克。该物种的保护状况被评为无危。^[1]

褐颈渡鸦的平均体重约为559.0克。栖息地包括淡水泉、绿洲、亚热带或热带的（低地）干燥疏灌丛、城市、耕地、干燥的稀树草原和热带沙漠。

参考文献

外部链接

• 維基共享資源中与褐颈渡鸦相關的分類

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=褐颈渡鸦&oldid=47828825”