nomes no trilho de navegação
Former breeder and accidental visitor?
El pluvial egipci (Pluvianus aegyptius) és un ocell propi de l'Àfrica tropical. Única espècie del seu gènere, és considerat per alguns autors, l'única espècie de la família dels pluviànids (Pluvianidae),[1] mentre que altres l'inclouen a la dels glareòlids (Glareolidae).[2]
Viu a les vores de llacs i rius d'interior i a les praderies properes, a la zona afrotròpica.
Insectes i altres petits invertebrats que atrapa directament del terra a la vora de l'aigua.
Mentre alguns autors la consideren única espècie de la família dels pluviànids (Pluvianidae), altres rebaixen la categoria d'aquest taxó, incloent-los a la subfamília dels pluvianins (Pluvianinae), dins la família dels glareòlids (Glareolidae). En ambdós casos dins l'ordre dels caradriformes (Charadriiformes).
El pluvial egipci (Pluvianus aegyptius) és un ocell propi de l'Àfrica tropical. Única espècie del seu gènere, és considerat per alguns autors, l'única espècie de la família dels pluviànids (Pluvianidae), mentre que altres l'inclouen a la dels glareòlids (Glareolidae).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rhedwr yr Aifft (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: rhedwyr yr Aifft) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pluvianus aegyptius; yr enw Saesneg arno yw Egyptian plover. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiad-wenoliaid (Lladin: Glareolidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. aegyptius, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Mae'r rhedwr yr Aifft yn perthyn i deulu'r Cwtiad-wenoliaid (Lladin: Glareolidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cwtiad-wennol adeinddu Glareola nordmanni Cwtiad-wennol Awstralia Stiltia isabella
_at_Bharatpur_I_IMG_5437.jpg)
_(33432816765).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rhedwr yr Aifft (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: rhedwyr yr Aifft) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pluvianus aegyptius; yr enw Saesneg arno yw Egyptian plover. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiad-wenoliaid (Lladin: Glareolidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. aegyptius, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Kulík nilský (Pluvianus aegyptius, původně Charadrius aegyptius), dříve zvaný též běhulík pestrý, je malý dlouhokřídlý pták žijící na písčitých březích velkých řek v tropech subsaharské Afriky, přibližně v oblasti mezi Mauritánií, jihem Súdánu, Ugandou a Angolou. Z Egypta vymizel začátkem dvacátého století, nejspíš v souvislosti se stavbou Asuánské přehrady.
Tělo dospělého kulíka nilského dosahuje 19–21 cm. Má bílou hlavu s černým temenem, týlem a oblastí okolo očí. Záda má černá, hruď je bílá s černým pruhem. Na zbytku těla je shora modrošedý a zespoda oranžový. Nohy má modrošedé. Díky svému zbarvení je nezaměnitelný s jinými ptáky. Samečci se vzhledem neliší od samiček.
Tento obvykle velmi krotký pták se vyskytyuje po dvojicích nebo v malých skupinách v blízkosti vody. Živí se hmyzem. Ozývá se vysokým krrr-krrr-krrr.
Klade dvě až tři vejce a zahrabává je do teplého písku; teplotu reguluje dospělec sedící na vejcích svým namočeným břichem. Pokud hnízdo opouští, písek na vejcích urovná. Mláďata jsou pohyblivá hned po vylíhnutí, krátce potom se mohou sama krmit. Dospělci chladí mláďata stejně jako vejce; mláďata někdy pijí vodu přímo z mokrého peří dospělců. V případě ohrožení mohou dospělci zakrýt mláďata pískem.
Hérodotos, řecký spisovatel z 5. století př. n. l., uvádí, že pták zvaný trochilus létá do otevřených tlam krokodýlů a živí se rozkládajícím se masem uvíznutým mezi krokodýlími zuby. Trochilus bývá často ztotožňován právě s kulíkem nilským, v mnoha jazycích jeho jméno odkazuje na domnělou vazbu na krokodýly (německy Krokodilwächter, rusky Крокодилов сторож, portugalsky Ave-do-crocodilo, maďarsky Krokodilmadár atd.), ačkoli popsaná symbióza s krokodýly nebyla spolehlivě zdokumentována u kulíka ani žádného jiného ptáka. (Často se jako „důkaz“ mylně uvádí fotografie, která je ve skutečnosti uměleckou digitální rekonstrukcí z dílny Warren Photographic, nebo videonahrávka, která vznikla jako počítačová animace pro thajskou reklamu na žvýkačku Dentyne.)
Obrázky, zvuky či videa k tématu kulík nilský ve Wikimedia Commons
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Egyptian plover na anglické Wikipedii.
Kulík nilský (Pluvianus aegyptius, původně Charadrius aegyptius), dříve zvaný též běhulík pestrý, je malý dlouhokřídlý pták žijící na písčitých březích velkých řek v tropech subsaharské Afriky, přibližně v oblasti mezi Mauritánií, jihem Súdánu, Ugandou a Angolou. Z Egypta vymizel začátkem dvacátého století, nejspíš v souvislosti se stavbou Asuánské přehrady.
Krokodillevogter (Pluvianus aegyptius), er en vadefugl, det eneste medlem af slægten Pluvianus. Den var tidligere placeret i Glareolidae familien, men betragtes nu som det eneste medlem af sin egen familie Pluvianidae.
Arten er en af flere præstekraver som tvivlsomt forbindes med "trochilus" fuglen, der er nævnt i en formodet rense-symbiose med nilkrokodillen.
Krokodillevogteren er en imponerende og karakteristisk art. Den 19-21 cm lang voksne fugl har en sort krone, ryg, øjenmaske og brystbånd. Resten af hovedet er hvidt. De resterende fjerdragt på oversiden er blå-grå, og undersiden er orange. De langstrakte ben er blå-grå.
I flugt er den endnu mere spektakulær, med den sorte krone og ryg i kontrast til den grå farve på oversiden og vingerne. Svingfjerne er strålende hvide og krydses af en sort bjælke. Fra neden er den flyvende fugl helt hvid, bortset fra den orange mave og sorte stribe på vingerne. Efter landing, hilser et par på hinanden ved at hæve deres vinger i en omstændelig ceremoni, der viser de sorte og hvide aftegninger. Kønnene er ens, men ungerne er mattere og de sorte markeringer er blandet med brunt.
Krokodillevogteren er hjemmehørende i tropisk Afrika syd for Sahara. Den yngler på sandbanker i meget store floder.
Det er normalt et meget tam fugl som findes i par eller små grupper, i nærheden af vand. Den lever af at hakke efter insekter. Kaldet er et højfrekvent krrr-krrr-krrr.
De to eller tre æg udruges ikke, men begraves i det varme sand. Temperaturkontrol opnås ved at en af forældrene sidder på æggene med gennemblødt mave for at afkøle dem. Hvis den voksne forlader reden, glatter den sand ud over æggene, men hvis den skræmmes, kan jobbet være forhastet. Kyllingerne er precociale, og kan løbe, så snart de er udklækket, og brødføde sig selv kort tid efter. De voksne afkøler kyllingerne på samme måde som med æg. Kyllingerne kan drikke vand fra den voksnes mavefjer. De voksne begraver kyllingerne i sandet midlertidigt, hvis faren truer.
Fuglens navn krokodillevogter kommer af dens påståede symbiotiske forhold med krokodiller.[1] Ifølge Herodot ligger krokodillerne på bredden med munden åben, og en fugl, som kaldes "trochilus" flyver ind i krokodillernes gab, for at æde det rådnende kød, der er fastklemt mellem krokodillernes tænder.[2] Identifikation af trochilus som en bestemt art af præstekrave er tvivlsomt, og ligeledes selve rense-symbiosen; både de fotografiske beviser,[a] og de skriftlige vidnesbyrd betragtes som mistænkelige af biologen Thomas Howell.[4]
Krokodillevogter (Pluvianus aegyptius), er en vadefugl, det eneste medlem af slægten Pluvianus. Den var tidligere placeret i Glareolidae familien, men betragtes nu som det eneste medlem af sin egen familie Pluvianidae.
Arten er en af flere præstekraver som tvivlsomt forbindes med "trochilus" fuglen, der er nævnt i en formodet rense-symbiose med nilkrokodillen.
Der Krokodilwächter (Pluvianus aegyptius) ist eine afrikanische Vogelart aus der Ordnung der Regenpfeiferartigen (Charadriiformes). Seinen Namen hat er von seiner angeblichen Eigenschaft, in den Mäulern von Krokodilen nach Nahrung zu suchen. Von der IUCN wird der Gesamtbestand des Krokodilwächters auf 40.000 bis 85.000 Tiere geschätzt und als „nicht gefährdet“ eingestuft.
Krokodilwächter werden rund 19 bis 21 Zentimeter lang und haben ein Federkleid, das in seiner Farbverteilung so charakteristisch ist, dass sie mit keiner anderen Art verwechselt werden können. Es besteht kein Sexualdimorphismus.[1]
Die Körperoberseite ist überwiegend blass blaugrau, die Körperunterseite ist gelblichweiß mit einem scharf abgesetzten schwarzen Brustband. Der Scheitel sowie die Wangengegend sind schwarz. Ein weißer schmaler Überaugenstreif verläuft von der Schnabelbasis bis zum Nacken. Vom Nacken ausgehend zieht sich ein schwarz-metallisch schillerndes Feld über die Rückenmitte. Der Schwanz ist hellgrau und weist eine breite weiße Endbinde auf.
Auf dem Boden laufen Krokodilwächter sehr schnell und ruckartig. Sie halten häufig abrupt inne und verharren oder beginnen nach Nahrung zu scharren. Der Flug ist schnell mit nervösen Flügelschlägen. Meist fliegen sie niedrig über Wasser und Sand dahin. Gegenüber dem Menschen sind sie häufig außerordentlich zutraulich.
Krokodilwächter leben im mittleren und südlichen Afrika, von Mauretanien und dem südlichen Sudan bis Angola und Uganda. In Ägypten ist der Krokodilwächter im frühen 20. Jahrhundert ausgestorben. Das Verschwinden der Art dort wird vor allem auf den Bau des Aswan-Staudammes zurückgeführt.[2] In Westafrika ist er ein häufiger Vogel auf den Sandbänken aller wesentlichen Flusssysteme. Am zahlreichsten kommt die Art in der Sahelzone vor, wo sie sich häufig in unmittelbarer Nähe von menschlichen Siedlungen aufhält. Dank seiner Zutraulichkeit ist der Krokodilwächter auch an Flussstrecken zu finden, die dicht vom Menschen bewohnt sind.
Der Krokodilwächter ist ein Teilzieher, dessen Zugbewegungen durch Veränderungen des Wasserstandes ausgelöst werden. So fehlt er zum Beispiel im Nigerdelta in Mali zu den Zeiten des Wasserhöchststandes. In dieser Zeit sind seine bevorzugten Aufenthaltsorte, nämlich Sandbänke im Wasser, gewöhnlich überflutet.[3]
Sie leben in Paaren oder kleinen Gruppen an den Ufern von Flüssen und Seen, ihre Nahrung besteht aus Insekten und Weichtieren. Schon seit Herodot gibt es Berichte, wonach sich die Vögel in den Mäulern von Krokodilen aufhalten sollen, um diese zu säubern. Sie würden die Krokodile von Parasiten und Nahrungsresten befreien, deshalb ließen die Krokodile sie auch gewähren. Somit hätten die Vögel eine gesicherte Nahrungsquelle und die Krokodile eine gute Zahn- und Zahnfleischpflege. Laut dem Ornithologen Gordon Maclean gibt es allerdings keine gesicherten Beobachtungen dieses Verhaltens, er hält diese Berichte für Legenden.
Krokodilwächter legen ihre zwei bis drei Eier in Bodenmulden auf Sandbänken in Flüssen und Seen. Das Gelege wird mit warmem Sand bedeckt. Mitunter regulieren die Eltern die Temperatur, indem sie sich mit wassergetränktem Bauch darauf setzen, um sie zu kühlen. Die Küken sind Nestflüchter und können laufen, sobald sie geschlüpft sind. Wenn Gefahr droht, begraben die Eltern sie vorübergehend im Sand.
Es werden zwei Unterarten unterschieden:
Der Krokodilwächter (Pluvianus aegyptius) ist eine afrikanische Vogelart aus der Ordnung der Regenpfeiferartigen (Charadriiformes). Seinen Namen hat er von seiner angeblichen Eigenschaft, in den Mäulern von Krokodilen nach Nahrung zu suchen. Von der IUCN wird der Gesamtbestand des Krokodilwächters auf 40.000 bis 85.000 Tiere geschätzt und als „nicht gefährdet“ eingestuft.
The Egyptian plover (Pluvianus aegyptius), also known as the crocodile bird, is a wader, the only member of the genus Pluvianus. Formerly placed in the pratincole and courser family, Glareolidae, it is now regarded as the sole member of its own monotypic family Pluvianidae.
The species is one of several plovers doubtfully associated with the "trochilus" bird mentioned in a supposed cleaning symbiosis with the Nile crocodile.
The Egyptian plover is a striking and unmistakable species. The 19–21 cm long adult has a black crown, back, eye-mask and breast band. The rest of the head is white. The remaining upperpart plumage is blue-grey, and the underparts are orange. The longish legs are blue-grey.
In flight, it is even more spectacular, with the black crown and back contrasting with the grey of the upperparts and wings. The flight feathers are brilliant white crossed by a black bar. From below, the flying bird is entirely white, apart from the orange belly and black wing bar. After landing, members of a pair greet each other by raising their wings in an elaborate ceremony that shows off the black and white markings. The sexes are similar, but juveniles are duller and the black marking are intermixed with brown.
The Egyptian plover is a localised resident in tropical sub-Saharan Africa. It breeds on sandbars in very large rivers. Despite its vernacular and scientific names, it is not present in modern-day Egypt.[1] However, when it was described in 1758 by Carolus Linnaeus, the Egyptian state encompassed much of the territory that the bird is found in, including Sudan, Chad, and Ethiopia.[2]
This usually very tame bird is found in pairs or small groups near water. It feeds by pecking for insects. The call is a high-pitched krrr-krrr-krrr. Due to how tame it is, people often get closer than is safe.
Its two or three eggs are not incubated, but are buried in warm sand, temperature control being achieved by the adult sitting on the eggs with a water-soaked belly to cool them. If the adult leaves the nest, it smooths sand over the eggs, though if it is frightened the job may be hasty. The chicks are precocial, and can run as soon as they are hatched and feed themselves shortly afterwards. The adults cool the chicks in the same way as with the eggs. The chicks may drink water from the adult's belly feathers. The adults bury the chicks in the sand temporarily if danger threatens.
The bird is sometimes referred to as the crocodile bird for its symbiotic relationship with crocodiles.[3] According to Herodotus, the crocodiles lie on the shore with their mouths open and a bird called "Trochilus" flies into the crocodiles' mouths so as to feed on decaying meat lodged between the crocodiles' teeth.[4] The identification of the Trochilus with any particular plover is doubtful and the cleaning symbiosis itself has never been documented by video or photographic evidence.[5][a][b] [8]
A characteristic pair of Egyptian plovers (Pluvianus aegyptius) feeding on the shoreline, The Gambia, November 2021 The Egyptian plover (Pluvianus aegyptius), also known as the crocodile bird, is a wader, the only member of the genus Pluvianus. Formerly placed in the pratincole and courser family, Glareolidae, it is now regarded as the sole member of its own monotypic family Pluvianidae.
The species is one of several plovers doubtfully associated with the "trochilus" bird mentioned in a supposed cleaning symbiosis with the Nile crocodile.
La Krokodilgardulo aŭ Krokodilbirdo, Pluvianus aegyptius, estas vadbirdo kaj la ununura membro de la genro Pluvianus (Vieillot, 1816). Antaŭe lokita en propra monotipa familio Pluvianidae, nune estas lokata kiel la sola membro de la subfamilio Pluvianinae, parto de la familio de glareoloj kaj kuruloj nome Glareoledoj.
Ĝi nomiĝas Krokodilgardulo aŭ Krokodilbirdo ĉar ĝi estas fama pro ties simbiotika rilato kun krokodiloj. Laŭ rakonto devena el Herodoto, krokodiloj kuŝas sur strando havantaj malfermitajn buŝojn kaj tiuj krokodilgarduloj flugeniras en ties buŝojn por purigi ilin el restaĵoj da viando restantaj inter ties dentoj. Krokodiloj ne manĝas tiujn birdojn ĉar ili estas efikaj dentistoj por bezonantaj krokodiloj. Du elstaraj ornitologoj apogis tiun rakonton, sed tiu kutimo ne estas jam certigita (Richford kaj Mead 2003).
La Krokodilgardulo aŭ Krokodilbirdo, Pluvianus aegyptius estas loĝanto en tropika subsahara Afriko. Paradokse spite ties sciencan nomon la specio malaperis el Egiptio kaj Libio kie iam loĝis. Nune ĉeestas landojn sude de Saharo kaj ĝis Angolo. Ĝi reproduktiĝas en sablaj bordoj de larĝaj riveroj.
La krokodilgardulo estas rimarkinda kaj nekonfuzebla specio. La plenkreskulo estas 19–21 cm longa kaj havas enverguron de 47–51 cm kaj pezon de 80 gr, nigrajn kronon, vizaĝon, nukon kaj larĝan strion centrodorse kiu mallarĝiĝas ĝis la pugo. Krome estas alia nigra strio kiu iras el la nuko kaj komenco de la dorso ĝis la bordo inter brusto kaj ventro. Tiele la brusto kaj ventro iĝas apartaj sed kun simila blanka aŭ hela koloro kun rozokoloraj, oranĝaj aŭ eĉ okraj nuancoj, ĉefe en ventro. Krome en nigra vizaĝo estas alia rimarkinda blanka strio. La mallongaj kruroj estas blugrizaj kaj la beko mallonga kaj pintakra.
Dumfluge, ĝi estas eĉ pli rimarkinda pro la kontrasto inter la nigraj krono kaj dorsocentro, la grizbluaj dorso kaj komenco de flugiloj kaj la flugiloj blankaj sed kun nigra diagonala nigra strio el komenco de vosto al antaŭa bordo de ĉiu flugilo kaj kun nigraj mallarĝaj antaŭaj kaj malantaŭaj bordoj. Sube la birdo estas entute blanka kun oranĝa ventro kaj nigra flugilstrio. La flugiloj estas trianglaj, larĝaj ĉebaze kaj pintaj ĉefine. Ambaŭ seksoj estas similaj, sed junuloj estas pli palaj kaj la nigraj markoj estas mezbrunaj.
Tiu kutime maltimema birdo troviĝas laŭ paroj aŭ etaj grupoj apud akvo. Ĝi nutras sin el insektoj kaj aliaj senvertebruloj kaj forprenante restaĵojn da viando el inter dentoj de krokodiloj, laŭ onidiroj, sed certe ankaŭ de semoj kaj eroj de mortintaj fiŝetoj. La voĉo estas laŭtakra ĉikrrr-ĉikrrr-ĉikrrr. Post surteriĝo membroj el paro salutas sin unu la alian per ceremonia levo de flugiloj kiu montras la nigroblankaj markojn.
Plej granda parto de glareoledoj demetas du ovojn, escepte la Dustria kurulo (Rhinoptilus africanus) kiu demetas nur unu. La Krokodilgardulo ne konstruas neston nek kovas kiel aliaj birdoj, sed enteriĝas 2 aŭ eĉ 3 ovojn en varma sablo kaj refreŝiĝas per kuŝado sur ili kiam ĝi estas malseka aŭ kovas ilin kiel kutime dumnokte. Ili defendas la teritorion.
La idoj estas frumaturaj kaj ekkuras tuj post eloviĝo, tuj ekmanĝas kaj foje la generinto trinkigas ilin per malseka ventro aŭ eĉ enterigas ilin kiel ovojn.
La krokodilgardulo havas 2 subespeciojn:
La Krokodilgardulo aŭ Krokodilbirdo, Pluvianus aegyptius, estas vadbirdo kaj la ununura membro de la genro Pluvianus (Vieillot, 1816). Antaŭe lokita en propra monotipa familio Pluvianidae, nune estas lokata kiel la sola membro de la subfamilio Pluvianinae, parto de la familio de glareoloj kaj kuruloj nome Glareoledoj.
Ĝi nomiĝas Krokodilgardulo aŭ Krokodilbirdo ĉar ĝi estas fama pro ties simbiotika rilato kun krokodiloj. Laŭ rakonto devena el Herodoto, krokodiloj kuŝas sur strando havantaj malfermitajn buŝojn kaj tiuj krokodilgarduloj flugeniras en ties buŝojn por purigi ilin el restaĵoj da viando restantaj inter ties dentoj. Krokodiloj ne manĝas tiujn birdojn ĉar ili estas efikaj dentistoj por bezonantaj krokodiloj. Du elstaraj ornitologoj apogis tiun rakonton, sed tiu kutimo ne estas jam certigita (Richford kaj Mead 2003).
El pluvial (Pluvianus aegyptius),[2] también conocido como corredor egipcio o chorlito egipcio, es una especie de ave caradriforme, la única de la familia Pluvianidae.[3] Se encuentra ampliamente distribuido por ríos y humedales de África. Es un especialista en aprovechar los restos que encuentra en la boca de los cocodrilos. Es la única especie de su género y no se reconocen subespecies.[4]
El pluvial (Pluvianus aegyptius), también conocido como corredor egipcio o chorlito egipcio, es una especie de ave caradriforme, la única de la familia Pluvianidae. Se encuentra ampliamente distribuido por ríos y humedales de África. Es un especialista en aprovechar los restos que encuentra en la boca de los cocodrilos. Es la única especie de su género y no se reconocen subespecies.
Pluvianus aegyptius Pluvianus generoko animalia da. Hegaztien barruko Pluvianidae familian sailkatua dago.
Pluvianus aegyptius Pluvianus generoko animalia da. Hegaztien barruko Pluvianidae familian sailkatua dago.
Krokotiilinvartija (Pluvianus aegyptius) on afrikkalainen kahlaaja, ja se on sukunsa Pluvianus ja heimonsa krokotiilinvartijat[2] (Pluvianidae) ainoa laji. Aiemmin se luokiteltiin pääskykahlaajiin (Glareolidae), mutta nykyisin sen katsotaan kuuluvan omaan heimoonsa.[3]
Linnun pituus on 19–21 cm, siipien kärkiväli 47–51 cm ja paino 73–92 g. Se on pienehkö, lyhytjalkainen kahlaaja. Vanhan linnun alapuoli on vaalean oranssi, siivenpäälliset ja hartiat kyyhkynharmaat, selässä ja rinnassa on leveä musta juova, samoin kuin päässä ja päälaella. Kurkku ja silmäkulmanjuovat ovat valkoiset. Nuori lintu on alapuolelta vaalea. Sukupuolet ovat samannäköisiä.
Lajia elää laikuittaisesti Afrikassa Saharan eteläpuolella Kongoon saakka. Muinoin laji eli myös Egyptissä, mutta se on nykyisin lähes kadonnut sieltä. Maailman populaation koko on 40 000–85 000 yksilöä. Lajin kanta on elinvoimainen. Se on enimmäkseen paikkalintu, mutta voi siirtyillä kosteikkojen välillä vesimäärien vaihtelujen mukaan. Lajia ei ole tavattu Suomessa.
Lisääntymisaikana sen elinympäristöä ovat jokien rannat, saaret ja suistot. Se välttää suolaista vettä. Pesimäajan ulkopuolella sitä näkee myös järvillä ja muilla kosteikoilla, ja joskus sitä tavataan myös pelloilla ja kuivalla maalla.
Pesä on molempien emojen rapsuttama kuoppa pehmeässä hiekassa. Munia on 1–3, harvoin 4. Ensimmäinen muna peitetään hiekalla, samoin haudontavuorojen välillä kaikki munat. Sekä koiras että naaras hautovat öisin ja hämärissä vuorollaan. Päivällä munat ovat hiekkaan peitettyjä ja kuumimpaan aikaan emot käyvät kastelemassa alapuolen höyhenensä ja saapuvat viilentämään munia. Haudonta kestää 28–31 päivää. Poikasista huolehtivat molemmat emot. Aluksi poikaset saavat ravinnon eteensä, mutta pian ne ryhtyvät seuraamaan emoja. Viikon ikäisinä poikaset pystyvät syömään itsenäisesti. Lentokykyisiä ne ovat noin 5 viikon ikäisinä.
Lajin ravintoa ovat maassa elävät hyönteiset ja muut pienet selkärangattomat. Herodotoksen suuhun pannun tarinan mukaan krokotiilinvartijat käyvät rannalla makoilevien krokotiilien suussa syömässä hampaiden rakoihin takertuneita lihanpaloja ja ötököitä. Krokotiilit eivät syö krokotiilinvartijoita, koska niiden mielestä ne ovat hyviä hammashoitajia. Kaksi huomattavaa lintutieteilijää on varmentanut tämän tarinan, mutta se on ilmeisesti harvinaista, sillä tieteellisesti sitä ei ole osoitettu.
Krokotiilinvartija (Pluvianus aegyptius) on afrikkalainen kahlaaja, ja se on sukunsa Pluvianus ja heimonsa krokotiilinvartijat (Pluvianidae) ainoa laji. Aiemmin se luokiteltiin pääskykahlaajiin (Glareolidae), mutta nykyisin sen katsotaan kuuluvan omaan heimoonsa.
Pluvianus aegyptius
Le Pluvian fluviatile (Pluvianus aegyptius), Pluvian d'Égypte ou Pluvian du Nil, est une espèce d'oiseaux, l'unique représentante du genre Pluvianus et de la famille Pluvianidae.
Depuis les chroniques d'Hérodote relatant un prétendu commensalisme entre le Pluvian fluviatile et le Crocodile du Nil (Crocodylus niloticus), une légende a petit à petit envahi la littérature et la tradition orale faisant des relations entre ces deux espèces un cas "authentique" de "symbiose de ménage". Une telle symbiose implique un échange via lequel une espèce assure le nettoyage d'un hôte (ou "client") en extirpant ectoparasites et autres nuisances semblables en échange de la protection qu'offre la proximité de l'hôte, lequel est dans la plupart des cas un prédateur (envers de tierces espèces) ou un animal beaucoup plus gros pouvant ainsi assurer la défense de l'espèce hébergée. On relève de tels cas de mutualisme de ménage entre des poissons des récifs coralliens [1],[2], entre le crustacé Planes minutus et la tortue carette (Caretta caretta) [3], et chez les oiseaux, chez le cas bien connu du Piquebœuf à bec rouge (Buphagus erythrorhynchus) qui étique les grands mammifères (e.g. impalas, rhinocéros, etc.) en se perchant sur leur dos. Les récits d'Hérodote sur l'oiseau mythique qu'il appelait trochilus ont été au fil du temps attribués au pluvian fluviatile, que des témoins auraient vu marcher et se nourrir à l'intérieur de la gueule de crocodiles du Nil. Cette légende a perduré jusqu'à tout récemment encore. Ainsi, en dépit du fait qu'un montage photographique montrant un pluvian fluviatile posé effectivement dans la gueule d'un crocodile, ait été publié sur internet avec le commentaire explicite qu'il s'agissait là d'un truquage aux seules fins d'illustration de la croyance populaire [4], l'illustration a été interprétée et utilisée par certains sites web comme une preuve irréfutable de la réalité de cette croyance. Il n'existe en fait aucune preuve d'un tel mutualisme avec les crocodiles du Nil, et cette association devrait être traitée comme certains autres récits fantaisistes de l'Histoire d'Hérodote, tels ces bœufs aux cornes pointant vers le bas et qui traversent les rivières à reculons [5] ou encore les lions de Xerxès qui n'attaquent que les chameaux et qui épargnent hommes, chevaux ou petits animaux sur leur passage[6].
Il a été positionné par de nombreux auteurs[7], les glaréolidés et dans sa sous-famille des cursoriinés, avec les courvites.
Dans la classification de Sibley et Monroe, les cursoriinés sont regroupés avec les glaréolinés, les dromadinés constituant la seconde sous-famille.
Pluvianus aegyptius
Le Pluvian fluviatile (Pluvianus aegyptius), Pluvian d'Égypte ou Pluvian du Nil, est une espèce d'oiseaux, l'unique représentante du genre Pluvianus et de la famille Pluvianidae.
Pluvianus aegyptius é unha especie de ave limícola africana, único membro do xénero Pluvianus. Anteriormente estaba situada na familia Glareolidae, pero agora considérase que forma a familia monotípica Pluvianidae (pluviánidos).
A especie é unha das varias aves que foron dubidosamente asociadas coa ave mencionada na antigüidade co nome "trochilus", que se dicía que establecía unha suposta simbiose de limpeza co crocodilo do Nilo.
O adulto mide de 19 a 21 cm de lonxitude e ten unha coroa negra, unha máscara negra nos ollos e unha banda negra no peito. O resto da cabeza é branca. O resto da plumaxe da parte superior é gris azulada, e as partes inferiores son laranxas. As súas longas pernas son grises azuladas.
En voo a coroa e dorso negros contrastan co gris das partes superiores e as ás. As plumas remeiras son brancas brillantes cruzadas por unha banda negra. Visto desde abaixo, o paxaro en voo é totalmente branco, agás a barriga laranxa e a barra negra das ás. Unha vez toma terra, os membros dunha parella saúdanse erguendo as ás nunha elaborada cerimonia na que mostran ostensiblemente as súas marcas brancas e negras. Os sexos son similares, pero os xuvenís son de cores máis apagadas e as marcas negras están mesturadas con marrón.
Vive na África sbsahariana tropical. Reprodúcese en areais de ríos grandes.
Xeralmente é un paxaro moi manso que se encontra en parellas ou pequenos grupos preto da auga. Aliméntase de insectos. A súa chamada é un agudo krrr-krrr-krrr.
Pon dous ou tres ovos que non incuba directamente, senón que enterra en area quente, e o adulto controla que non sufran un exceso de temperatura sentando sobre os ovos coa súa barriga mollada en auga. Se o adulto deixa o niño, alisa a area sobre os ovos, aínda que se está asustado fai o traballo apresuradamente. Os polos son precoces e poden correr en canto eclosionan e poden alimentarse de seu pouco despois. Os adultos arrefrían os polos da mesma maneira que os ovos. Os polos poden beber a auga que molla as plumas da barriga dos adultos. Os adultos enterran os polos na area temporalmente se os ameaza algún perigo.
O paxaro é famoso polas súas supostas relacións simbióticas cos crocodilos. Segundo Heródoto, os crocodilos descansan nas ribeiras dos ríos coa boca aberta e un paxaro chamado "trochilus" voa ata as bocas dos crocodilos para alimentarse da carne en descomposición aloxada entre os seus dentes.[2] A identificación deste trochilus con algún paxaro determinado é difícil de facer e dubidosa, como a propia simbiose de limpeza; non existe evidencias fotográficas,[3] e os relatos escritos considéranse sospeitosos segundo o biólogo Thomas Howell.[4]
Pluvianus aegyptius é unha especie de ave limícola africana, único membro do xénero Pluvianus. Anteriormente estaba situada na familia Glareolidae, pero agora considérase que forma a familia monotípica Pluvianidae (pluviánidos).
A especie é unha das varias aves que foron dubidosamente asociadas coa ave mencionada na antigüidade co nome "trochilus", que se dicía que establecía unha suposta simbiose de limpeza co crocodilo do Nilo.
Il guardiano dei coccodrilli (Pluvianus aegyptius, Linnaeus, 1758) è un uccello caradriiforme, unico rappresentante della famiglia Pluvianidae[2].
Questo uccello vive in Africa, dalla Mauritania e Golfo di Guinea a est, all'Etiopia a ovest, e dall'Egitto a nord, all'Angola a sud. Saltuario in Libia, Kenya e Burundi.[1]
Il guardiano dei coccodrilli (Pluvianus aegyptius, Linnaeus, 1758) è un uccello caradriiforme, unico rappresentante della famiglia Pluvianidae.
De krokodilwachter (Wetenschappelijke naam: Pluvianus aegyptius; vroeger Charadrius aegyptius), ook wel Egyptische plevier genoemd, is een Afrikaanse vogel uit het geslacht Pluvianus. Zijn naam, krokodilwachter, dankt hij aan zijn veronderstelde mutualistische relatie met de nijlkrokodil (Crocodylus niloticus), bij wie hij voedselresten en parasieten van tussen de tanden verwijdert.
De krokodilwachter wordt meestal beschouwd als een monotypische familie met maar één geslacht en één soort.[2][3]
De vogel is 19 tot 22 cm lang en weegt 73 tot 92 g.[3] Het is een opvallende, niet met andere waadvogels te verwarren vogelsoort. De twee geslachten lijken sterk op elkaar, maar juvenielen zijn bleker van kleur en hun zwarte tekeningen zijn doorspekt met bruin. Qua grootte is deze vogel gemiddeld: de vleugelspanwijdte van een volwassen exemplaar bedraagt 47–51 cm.
De volwassen vogel heeft een zwarte kruin, teugel en oorstreek en een helderwitte wenkbrauwstreep die ver doorloopt tot in de nek. Verder loopt er midden over de rug een zwarte streep, die versmalt naar de staart toe Een laatste zwart gedeelte van de veren is de lijn die zich vanuit de achterhals, tot op de scheiding van borst en buik uitstrekt. Hoewel hierdoor de buik en borst gescheiden zijn, hebben zij eenzelfde kleur, namelijk een mengeling van roze, oranje en okere schakeringen. Langs de zwarte rugstreep lopen witte zomen en die zomen lopen verder door langs de zwarte band over de borst. Het overige deel van de bovenste veren is blauwgrijs, net als de tamelijk lange poten.
Tijdens de vlucht is de krokodilwachter nog opvallender, door het contrast tussen de vleugels en de rest van het lichaam. Enerzijds zijn er de zwarte kruin, rugstreep en vleugelstrepen, anderzijds de grijsblauwe rug en vleugels. Van onderen bekeken is de vogel volledig wit, op de oranje buik en zwarte vleugelstreep na. De vleugels zijn driehoekig (breed aan de basis, en smal naar het uiteinde toe).
De krokodilwachter komt voor in een groot deel van Afrika beneden de Sahara. Zijn sterk versnipperde leefgebied (in totaal zo'n 6 miljoen km²) strekt zich uit van Gambia tot Eritrea. Zoals de benaming "Egyptische plevier" al aangeeft, resideerden de krokodilwachters ooit in groten getale aan de oevers van de Nijl. Aldaar is de soort reeds vele jaren geleden uitgestorven, hoewel er elk jaar wel enkele exemplaren gesignaleerd worden in Egypte.[4]
Het leefgebied ligt meestal bij rivieren maar soms ook bij meren en vijvers.Deze gewoonlijk erg tamme vogel houdt zich op in paren of kleine groepen. Daarbij houdt hij ervan zich te vestigen in de omgeving van menselijke nederzettingen. Soms wordt hij zelfs vrij ver van enig water gezien, voornamelijk bij springtij en buiten het broedseizoen. Tijdens het paarseizoen is hij echter uitsluitend te vinden op zandbanken en riviereilandjes. Meestal vermijdt de krokodilwachter dicht beboste gebieden en estuaria.[3]
De krokodilwachter broedt op zandbanken in brede rivieren. Zijn twee tot drie (goed gecamoufleerde) eieren legt hij niet - zoals de meeste vogels - in een nest, maar begraaft hij in het warme zand. De eieren worden op een constante temperatuur gehouden doordat een van de ouders er met een kletsnatte buik op gaat zitten om ze af te koelen.
De kuikens kunnen reeds lopen wanneer ze uit het ei komen, aangezien het nestvlieders zijn. Indien er echter gevaar dreigt, zullen de ouders hen ter bescherming met zand bedekken, en dit tot een maand na de geboorte. Doordat ze al snel kunnen lopen, zijn de kuikens al na een week in staat om hun eigen voedsel te zoeken. Toch zullen de ouders hun nog soms te drinken geven door hun buik in het water te drenken. Van deze natte buik kunnen de juvenielen dan water opvangen.
Volgens een hardnekkige mythe voedt de krokodilwachter zich door te pikken naar insecten en door te zoeken naar voedselresten en bloedzuigers in de bek (tussen de tanden) van nijlkrokodillen. Reeds de Oud-Griekse geschiedschrijver Herodotus had het over deze opmerkelijke vorm van symbiose, waarbij de nijlkrokodil de vogel van voedsel voorziet, en de krokodilwachter het reptiel tot 'levende tandenstoker' dient. Het verband dat Herodotus legt tussen de krokodilwachter (door hem trochilos «renvogel» genoemd) en Egypte heeft waarschijnlijk aanleiding gegeven tot de benaming "Egyptische plevier".
"Alle andere vogels en dieren ontvluchten hem, maar de trochilos leeft met hem in vrede, omdat hij dat dier van nut is; want wanneer de krokodil uit het water aan land komt en dan zijn bek opent (want dat doet hij gewoonlijk als de westenwind waait), dan loopt de trochilos in zijn bek en slokt de bloedzuigers op; nu wordt de krokodil geholpen en is ze verheugd en doet de trochilos helemaal geen kwaad."In de negentiende eeuw werd deze mythe verder geromantiseerd door A. Brehm, en zelfs in de twintigste eeuw nog beweerde R. Meinertzhagen dat hij een krokodilwachter in de bek van een nijlkrokodil had zien zitten. Hoewel sommige ornithologen de waarheid van dit verhaal verdedigen, aangezien ook andere vogelsoorten op dergelijke wijze aan voedsel komen, is het gedrag nog nooit op foto of film vastgelegd, en dus niet afdoende bewezen (Maclean, 1996 en Richford & Mead, 2003). Wel wordt aangenomen dat de krokodilwachters nijlkrokodillen waarschuwen voor naderend gevaar.[6]
Zijn roep is een hoog krrr-krrr-krrr.
Na de landing begroeten koppeltjes elkaar met een korte "ceremonie", waarbij ze hun vleugels opheffen, en de zwart-witte tekeningen zichtbaar worden.
De krokodilwachter heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) niet zo groot. De grootte van de wereldpopulatie is niet gekwantificeerd.De vogel gaat in aantal achteruit omdat het leefgebied wordt aangetast door de aanleg van dammen in rivieren. Echter, het tempo van achteruitgang ligt waarschijnlijk onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat de krokodilwachter als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
.jpg)
Externe link
Zoek krokodilwachter in het WikiWoordenboek op. De krokodilwachter (Wetenschappelijke naam: Pluvianus aegyptius; vroeger Charadrius aegyptius), ook wel Egyptische plevier genoemd, is een Afrikaanse vogel uit het geslacht Pluvianus. Zijn naam, krokodilwachter, dankt hij aan zijn veronderstelde mutualistische relatie met de nijlkrokodil (Crocodylus niloticus), bij wie hij voedselresten en parasieten van tussen de tanden verwijdert.
Krokodillevaktar (Pluvianus aegyptius) er ein liten vadefugl i Afrika, den einaste medlemmen av slekta Pluvianus. Slekta var tidlegare plassert i brakksvalefamilien, Glareolidae, men er no rekna som einaste medlemmen i sin eigen monotypiske familie Pluvianidae.
Fjørdrakta til krokodillevaktaren har sermerkte teikningar. Dei 19-21 cm lange vaksne individa har ei svart krone, svart augemaske og brystband som endar ut i ein svart kileforma strek nedover ryggen. Resten av hovudet er kvit: ei forlenga augestripe rundt hovudet og kvitt strupeområde. Oversida er blågrå, og undersida er oransje. Dei langstrekte beina er blågråe.
I flukta er desse fuglane endå meir spektakulære, med svart krone og rygg i kontrast til grå overside av vengene. Handsvingfjører og armsvingfjører er kvite med svart vengband i kontrast, vengkanten har òg ein smal svart kant. Også vengknoken er svart. Stjertfjørene er gråblå med eit smalt svart band mot eit breitt, kvitt endeband. Nedanfrå er den flygande fuglen heilt lys, bortsett frå den oransje buken og dei svarte vengebanda som har liknande mønster på undersida som over. Når fuglane har landa etter flyging vil parmedlemmar helse kvarandre ved å heve vengene sine i ein forseggjord seremoni som viser fram dei svarte og kvite teikningane. Kjønna er like, men ungfuglar er mattare og dei svarte markeringane er blanda med brunt.
Krokodillevaktaren har utbreiing i tropisk Afrika sør for Sahara. Han hekkar på sandbankar ved svært store elvar. Dei legg to eller tre egg. Egga blir ikkje ruga på, men gravne ned i varm sand, idet temperaturkontroll oppnåast ved at foreldra sit på egga med fukta buk for å kjøle dei. Når den vaksne forlèt reiret, jamnar han det sanda over egga.
Ungane er tidleg utvikla, og kan springe så snart dei er ute av egget og finne føde sjølv kort tid etterpå. Dei vaksne kjøler ned ungane på same måte som med egga. Ungane kan drikke vatn frå bukfjører til foreldra. Dei vaksne kan grave ned ungane i sanda om farar trugar.
Dette vanlegvis ein svært tam fugl som lever i par eller små grupper i nærleiken av vatn. Fuglen er ein insektetar. Lætet er ein høgfrekvent krrr-krrr-krrr.
Det norske trivialnamnet krokodillevaktar, med samsvarande namn på mange andre europeiske språk, viser til den anekdotiske forteljinga om ein symbiotisk relasjon med krokodiller. Historia stammar frå så langt tilbake som til Herodotos, og fortel om korleis krokodiller som ligg på elvebredda med open kjeft let fuglane ete kjøttrestar på krokodilletennene utan at krokodillene tar fuglane. Åtferda har aldri blitt stadfesta, og historia er i dag rekna som ein factoid[1] eller allegorisk fiksjon.[2]
Det vitskaplege slektsnamnet Pluvianus liknar namnet på loslekta Pluvialis ( Brisson, 1760 ), som inkluderer heilo og tundralo, og som òg har ei kontrastrik fjørdrakt med mykje svart. Namnet stammar frå det latinske 'pluviale' og tyder regnfrakk.
Arten har status som livskraftig (LC), og bestanden er estimert å ligge ein stad i området 15 000-57 000 hekkande individ (2013), og er minkande.[3]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Krokodillevaktar Krokodillevaktar (Pluvianus aegyptius) er ein liten vadefugl i Afrika, den einaste medlemmen av slekta Pluvianus. Slekta var tidlegare plassert i brakksvalefamilien, Glareolidae, men er no rekna som einaste medlemmen i sin eigen monotypiske familie Pluvianidae.
Krokodillevokter (Pluvianus aegyptius) er en monotypisk art i slekten krokodillevoktere (Pluvianus), som er monotypisk i krokodillevokterfamilien (Pluvianidae). Arten har altså ingen nære slektninger (se taksonomi). Som sådan inngår familien som en basal gruppen i underordenen lofugler (Charadrii), som er en av fem underordner i vade-, måse- og alkefugler (Charadriiformes). Arten er endemisk for Afrika sør for Sahara, og den er ifølge IUCNs rødliste livskraftig.[1]
Det vitenskapelige familienavnet Pluvianidae følger av det franske navnet Pluvian du Sénéga som ble tildelt arten av d’Aubenton i 1765–1781. Det franske pluvian betyr brokkfugl (lofugl) og har blitt latinisert til slektsnavnet Pluvianus.[2] Det stammer trolig fra det latinske uttrykket pluviale, som kan oversettes med regnkappe eller regnfrakk, og har sammenheng med den kappelignende sorte fjærkledningen denne fuglen har. Selve artsnavnet aegyptius følger av det greske uttrykket aiguptios (Αιγυπτιος) og betyr rett og slett egyptisk. Betydningen av det vitenskapelige artsnavnet er altså egyptisk brokkfugl (med regnkappe).
Det norske trivialnavnet på arten har en ganske annet bakgrunn. Det stammer fra en anekdotisk fortelling som skildrer denne fuglens symbiotiske relasjon med krokodiller. Skildringen skal stamme fra tiden da Herodotos levde, og forteller hvordan krokodiller som ligger å varmer seg på elvebredden med åpen kjeft lar disse fuglene få ete av restene i munnen på krokodillene, uten at de tar fuglene. Slik atferd er faktisk også bekreftet, så skildringen må i dag regnes som en factoid[3] eller allegorisk fiksjon.[4] Det norske trivialnavnet på arten blir også benyttet på mange andre språk.
Krokodillevokter ble opprinnelig beskrevet som Charadrius ægyptius av Linneaus i 1758, etter et taxon fra Egypt. Arten har tradisjonelt vært plassert i brakksvalefamilien (Glareolidae), men fylogenetiske data bekrefter at denne fuglen er distinktiv, samtidig som dataene indikerer at den står ganske fjernt fra brakksvalene. Den er snarere søstergruppen til kladen med tjeldfamilien (Haematopodidae), avosettfamilien (Recurvirostridae) og lofamilien (Charadriidae).[5]
Krokodillevokteren blir cirka 19–22 cm lang og veier typisk 73–92 g. Vingespennet utgjør cirka 47–51 cm. Fjærdrakten er hovedsakelig sort (som ei kappe over hodet, nakken og ryggen) og grå (vingene og stjerten) på oversiden, og gul (halsen, brystet og buken) på undersiden. Fra basen av overnebbet renner det ei hvit stripe, nærmest som et hvitt pannebånd, bakover langs tinningen, på oversiden av øynene, til nakken, der de to stripene (på hver sin side) møtes. Fra nakken renner det et bånd av sort i halvsirkelform rundt nedre del av brystet. Brystbåndet har en tynnere hvit kan i bakkant, som følger opp til ryggen på fuglen. Nebbet er rett og sort og øynene svært mørke. Det undere ekstremitetene er mellomlange og svakt blågrå i fargen. De ender i tre tær på hver fot.[6]
Inndelingen under følger Boyd (2016),[7] og støttes i hovedsak av HBW Alive.[6] Det knytter seg fortsatt usikkerhet til både den basale rekkefølgen og familiestrukturen innenfor denne underordenen. Norske navn på arter og grupper følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[8][9] Eventuelle navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige.
Krokodillevokter er en endemisk art som er utbredt i et belte sør for Sahara i Afrika, fra Atlanterhavet i vest til Rødehavet i øst. Dette innebærer områder i fra Senegal til det vestlige Eritrea og Etiopia, og sørover til Den demokratiske republikken Kongo og det nordlige Uganda, samt i en smal stripe inn i Kongobassenget rundt Kongoelven og det ekstremt nordlige Angola. Tidligere fulgte utbredelsen også Nilen nordover inn i Egypt, men der er arten nå lokalt utryddet.[6] Utbredelsesområdet utgjør ifølge BirdLife International cirka 11 500 000 km² og totalpopulasjonen teller omkring 15 000–57 000 individer..[10]
Arten trives langs breddene av store tropiske elver med sand- og grusansamlinger. Dette er et habitat som blant annet deles med hvilende vekselvarme krokodiller, som bruker de samme sandbankene til å varme seg i solen. Krokodillevoktere unngår elvemunninger og områder med tett skog. Fuglene regnes som ganske tamme og er også ofte å finne i umiddelbar nærhet av menneskelige bosetninger.[6]
Arten eter ormer, bløtdyr, akvatiske insekter (både larver og voksne individer) og småfluer. Det hevdes også at de kan ete frø og død fisk. Føden samler med forskjellige metoder, inkludert plukking fra bakken og fangst av flygende insekter, samt skraping i underlaget med føttene og vending av steiner og rek med både nebb og føtter.[6]
Arten hekker i perioden januar–april, eller til i mai nord for ekvator når vann-nivåene er lave, men det er også eksempler på små kyllinger i Ghana fra slutten av november. I de sørligste delene av utbredelsen mangler man data. Krokodillevoktere hekker solitært parvis og er monogame. Eggene legges i en ufôret dyp grop bygget av stein og rek på bakken (cirka 15 cm i diameter og 5 cm dyp). Redet legges på en utsatt sandbanke i elveleiet, og begge foreldrene bidrar til byggingen. Paret bygger ofte også mange reder, før de blir fornøyd og velger ett av dem. Hunnen legger typisk 2–3 (1–4 anses som normalt) gulbrune egg med små rødbrune og grå flekker. Eggene legges med én dags mellomrom, og hvert av dem veier i snitt 8,51–10,48 g.[6]
Inkubasjonstiden varer i cirka 28–31 dager, og begge foreldrene ruger vekselvis. Tidlig og morgenene kan hver av dem ligge på eggene i opp mot fire timer av gangen, men på det varmeste om dagen bytter de på hvert 10.–20. minutt. Eggene blir delvis eller fullstendig dekket over (med nebbet) med sand hver gang en av foreldrene forlater redet. Blir det for varmt kjøles eggene ned med fuktig sand eller ved at påtroppende forelder dypper buken i vann og legger seg på eggene. Denne prosessen gjennomføres med få minutters mellomtid på det varmeste av dagen.[6]
Når kyllingene klekker veier de cirka 7–7,5 g. De er kamuflasjefargede og forlater redet samme dag. Både mens de fortsatt er i redet og i opp mot 3–4 uker etter at de har forlatt det, kan foreldrene dekke dem med sand for beskyttelse. Foreldrene fortsetter også å dyppe fjærdrakten i vann for å kjøle ned kyllingene. Kyllingene, på sin side, begynner lete etter mat selv i løpet av sju dager. De får full fjærdrakt etter cirka 30–35 dager. Både egg og kyllinger er utsatte for predasjon fra ulike rovfugler, som svartglente (Milvus migrans) hvitbrystkråke (Corvus albus). Noen steder kan også oversvømmelser føre til tap av både egg og avkom, spesielt i det sørlige Etiopia.[6]
Krokodillevoktere regnes i hovedsak som standfugler, men kortere lokale migrasjoner i forbindelse med vann-nivåene er vanlig. Lengre migrasjoner er heller ikke uvanlig, som fra Etiopia til Sudan (600–800 km). I Nigeria og Chad gjør arten irregulære forflytninger nordover under regntiden i mai–oktober, da elvene flommer over. Man tenker seg også et lignende scenario i Sierra Leone i juni–november, men her er datagrunnlaget mangelfullt for å kunne si noe konkret. I den grad arten migrerer, gjør den det i flokker på opp til 60 individer.[6]
Arten observeres av og til også langt utenfor sin normale utbredelse. I så måte hevdes det at arten har blant annet har vært en tilfeldig besøkende på Tenerife (1800-tallet), i Libya (august 1969), Israel (1800-tallet), Jordan (sent på 1800-tallet). Den ble dessuten registrert i Polen i oktober–november 1991, men det var trolig en rømt fugl. En tilsvarende hendelse ble registret i Spania i mai–juni 2008.[6]
Krokodillevokter (Pluvianus aegyptius) er en monotypisk art i slekten krokodillevoktere (Pluvianus), som er monotypisk i krokodillevokterfamilien (Pluvianidae). Arten har altså ingen nære slektninger (se ). Som sådan inngår familien som en basal gruppen i underordenen lofugler (Charadrii), som er en av fem underordner i vade-, måse- og alkefugler (Charadriiformes). Arten er endemisk for Afrika sør for Sahara, og den er ifølge IUCNs rødliste livskraftig.
Multimedia w Wikimedia Commons Pijawnik[6], stróż krokodyli[7], żwirowiec nilowy[7] (Pluvianus aegyptius) – gatunek ptaka będącego jedynym przedstawicielem rodziny pijawników (Pluvianidae)[6][8] z rzędu siewkowych (Charadriiformes) występujący w Afryce subsaharyjskiej, aż po centralną część kontynentu[8].
Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Linneusz w 1758. Nadał pijawnikowi nazwę Charadrius ægyptius; holotyp pochodził z Egiptu[9]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza pijawnika w monotypowym rodzaju Pluvianus jako P. aegyptius[8]. W 2007 pijawnik został wydzielony ze żwirowcowatych do osobnej rodziny pijawników (Pluvianidae)[6][8]; ma ona osobną linię rozwojową, stanowi grupę zewnętrzną wobec siewkowatych i spokrewnionych gatunków[8].
Długość ciała wynosi 19–20 cm, masa ciała – 73–92 g, rozpiętość skrzydeł – 47–51 cm. Środek grzbietu, wierzch głowy, szeroki pasek przebiegający przez oko i drugi, okalający pierś, mają kolor czarny, dookoła czarnych obszarów rosną białe pióra. Brew biała. Pokrywy i sterówki szaroniebieskie, przy czym sterówki wyróżniają się białymi końcówkami. Na skrzydle można dostrzec wyraźny, czarno-biały wzór; utworzony jest z białego pola na lotkach i sterówkach oraz skośnego, czarnego pasa niegnącego przez każde ze skrzydeł oraz końce lotek. Skrzydło od spodu czysto białe, jednak również występuje czarny, ukośny pas. Pozostałą część spodu ciała porastają pióra barwy od kremowej po płową. Dziób czarny, nogi i stopy szaroniebieskie. W upierzeniu nie występuje dymorfizm płciowy. Osobniki młodociane są podobne do dorosłych, jednak mają rdzawobrązowe pokrywy skrzydłowe mniejsze i średnie, do tego ich pióra na grzbiecie są brązowawo obrzeżone[9].
Pijawnik występuje w Afryce subsaharyjskiej od Senegalu po zachodnią Erytreę i zachodnią Etiopię, dalej na południe do północnej Demokratycznej Republiki Konga i północne Ugandy, dalej wąskim pasem do niższej części zlewiska rzeki Kongo i skrajnie północnej części Angoli. Dawniej zasięg pijawnika sięgał dalej na północ, wzdłuż Nilu aż po Egipt; obecnie gatunek wymarł w tych obszarach. Pijawnik zasiedla okolice nizinnych rzek z pasami piachu lub żwiru. Unika obszarów silnie zalesionych oraz estuariów. Często pojawia się w okolicach rzek w pobliżu osiedli ludzkich, np. w Tompari Ferry w Sierra Leone[9]. Ogółem gatunek osiadły, jednak podejmuje na skalę lokalną związane ze zmianą poziomu rzek[13].
Pijawniki żywią się bezkręgowcami, w tym małżami, owadami wodnymi; ma również zjadać nasiona oraz fragmenty rybich trucheł. Żeruje zarówno zbierając pokarm z powierzchni, jak i m.in. łapiąc owady w biegu, przeczesując piasek lub szukając zdobyczy pod kamieniami. Nie ma dowodów na zjadanie przez pijawniki owadów z paszczy krokodyli[9].
Na północ od równika pijawniki gniazdują od stycznia do maja, kiedy poziom wód jest niski; stwierdzono jednak małe pisklę w Ghanie pod koniec listopada. Brak informacji o sezonie lęgowym w południowej części zasięgu. Przedstawiciele P. aegyptius są monogamiczni, gniazdują samotnie. Gniazdo to głęboki dołek, niewyściełany; umieszczony jest na piaszczystym łachu. Zniesienie liczy 2–3 jaja o żółtobrązowej skorupce, ozdobionej czarnobrązowymi i szarymi kropkami. Znane wymiary jaj to 28,4–33,9 mm na 23–24,4 mm, zaś masa 8,51–10,48 g. Inkubacja trwa 28–31 dni, wysiadują oba ptaki z pary. Rankiem samiec i samca mogą zmieniać się nawet co 4 godziny, jednak w najgorętszych porach dnia zmieniają się co około 10–20 minut. Podczas wysiadywania jaja są przynajmniej częściowo zagrzebane, zaś ptaki w najgorętszych porach doby zwilżają piasek z pomocą wody wsiąkniętej w pióra na brzuchu, aby schłodzić jaja. Pisklęta klują się pokryte z wierzchu czarno-płowymi plamami, za to od każdego ich oka w tył biegnie biała linia; na karku zbiegające się linie tworzą plamę. Młode opuszczają gniazdo już 1. dnia życia, jednak nim nie osiągną 3–4 tygodni rodzice nadal mogą przykrywać je piaskiem. Ponadto chłodzą pisklęta namoczonymi piórami na brzuchu. Młode w wieku około 7 dni potrafią samodzielnie żerować; przypuszczalnie są w pełni opierzone po 30–35 dniach życia[9].
IUCN uznaje pijawnika za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2016). BirdLife International ocenia trend populacji jako spadkowy. Zagrożeniem dla gatunku jest przekształcanie środowiska wskutek budowy tam[13].
Pijawnik, stróż krokodyli, żwirowiec nilowy (Pluvianus aegyptius) – gatunek ptaka będącego jedynym przedstawicielem rodziny pijawników (Pluvianidae) z rzędu siewkowych (Charadriiformes) występujący w Afryce subsaharyjskiej, aż po centralną część kontynentu.
Pluvianus aegyptius é uma ave charadriiforme, sendo o único membro do género Pluvianus. Tradicionalmente classificada na família Glareolidae, junto com o corredor e a perdiz-do-mar, é hoje em dia considerada como o único membro da monotípica família Pluvianidae[1].
É por vezes referida como a "Ave do Crocodilo" devido à sua suposta relação simbiótica com os crocodilos: de acordo com uma história que vem dos tempos de Heródoto, os crocodilos descansavam nas margens com as suas bocas abertas, e a ave entrariam na boca do crocodilo para se alimentar da carne em putrefacção entre os dentes do réptil. Não há provas que tal interacção alguma vez tenha existido, sendo provavelmente ficção mítica ou alegórica[2].
Pluvianus aegyptius é uma ave charadriiforme, sendo o único membro do género Pluvianus. Tradicionalmente classificada na família Glareolidae, junto com o corredor e a perdiz-do-mar, é hoje em dia considerada como o único membro da monotípica família Pluvianidae.
Pasărea crocodilului (Pluvianus aegyptius) este o pasăre răspândită în centrul Africii, de la sud de Sahara până în nordul Angolei, unde trăiește pe bancurile nisipoase ale fluviilor. Se hrănește cu nevertebrate, în special cu insecte. În trecut se presupunea că trăiește într-o asociație strânsă cu crocodilii, hrănindu-se cu lipitorile de pe corpul acestora și cu resturile de carne rămase printre dinții lor, dar nu sunt prea multe dovezi care să certifice faptul că ar lua bucăți mici de hrană din gura deschisă a crocodililor care se odihnesc. Are o lungime de 19–21 cm. Creștetul, spatele sunt negre cu o dungă neagră pe piept, aripile gri-albăstrui, iar dedesubtul corpului ocru-gălbui. Depune 2-4 ouă care sunt clocite de nisipul fierbinte, unde le îngroapă la o adâncime de circa 10 cm. Este numită de arabi „păzitoarea crocodililor”.[1][2]
Evoluție și dispariție Comportament Liste Clasificare
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Pasărea crocodilului (Pluvianus aegyptius) este o pasăre răspândită în centrul Africii, de la sud de Sahara până în nordul Angolei, unde trăiește pe bancurile nisipoase ale fluviilor. Se hrănește cu nevertebrate, în special cu insecte. În trecut se presupunea că trăiește într-o asociație strânsă cu crocodilii, hrănindu-se cu lipitorile de pe corpul acestora și cu resturile de carne rămase printre dinții lor, dar nu sunt prea multe dovezi care să certifice faptul că ar lua bucăți mici de hrană din gura deschisă a crocodililor care se odihnesc. Are o lungime de 19–21 cm. Creștetul, spatele sunt negre cu o dungă neagră pe piept, aripile gri-albăstrui, iar dedesubtul corpului ocru-gălbui. Depune 2-4 ouă care sunt clocite de nisipul fierbinte, unde le îngroapă la o adâncime de circa 10 cm. Este numită de arabi „păzitoarea crocodililor”.
Krokodilväktare[2] (Pluvianus aegyptius) är en vadare som lever i Afrika söder om Sahara.
Krokodilväktarens taxonomi är omdiskuterad. Den placeras som ensam art i släktet Pluvianus. Numera placeras den återigen i den egna familjen Pluvianidae men den har också placerats i familjen Glareolidae, tillsammans med en ökenlöpare och vadarsvalor, i den monotypiska underfamiljen Pluvianinae.[3]
Den beskrevs första gången taxonomiskt 1758 av Linné i den tionde upplagan av hans verk Systema naturae. Han beskrev den då som Charadrius aegyptius och placerade den därmed i strandpiparsläktet Charadrius. Det var först 1816 som Louis Jean Pierre Vieillot omplacerade arten i det egna släktet Pluvianus.
Krokodilväktaren är en stannfågel som förekommer i de tropiska delarna av Afrika, från området söder om Sahara och så långt söderut som Demokratiska republiken Kongo och allra nordligaste Angola.[3]
Den delas vanligtvis inte upp i några underarter men vissa auktoriteter har tidigare behandlat den sydligaste populationen som underarten Pluvianus aegyptius angolae (Meinertzhagen, 1927).[4]
Krokodilväktaren är distinkt tecknad. Den adulta fågeln är 19-21 cm lång och har svart hjässa, ögonmask och bröstband som samlas i en svart kil på ryggen. I övrigt är ansiktet vitt med ett kraftigt vitt ögonbrynsstreck och vit haka. Resten av ovansidan är blågrå medan bröst och buk orangerosa. Den har ganska långa ben som är blågrå och en spetsig svart näbb.
I flykten är den än mer spektakulär. Ovansidans vingtäckare har samma gråblå nyans som ryggen medan arm- och handpennor är vita med ett kontrasterande svart vingband som löper parallellt med bakre vingkanten som också har en tunn svart kant. Även vingknogen är svart. Stjärtfjädrarna är gråblå med ett brett vitt ändband. Undersidan av vingen är vit med ett lika tydligt svart vingband som ovansidan. I flykten ser fågeln mest vit ut underifrån förutom de svarta vingbanden.
Könen är lika medan juvenilerna är mörkare och inte mindre kontrastrika där de mörka partierna snarare är bruna än svarta.
Dess läte är ett högfrekvent krrr-krrr-krrr.
Denna ofta orädda fågel ses ofta i par eller mindre grupper nära vatten. Vid landning hälsar paret på varandra genom att lyfta vingarna i en utstuderad ceremoni som visar upp de vitsvarta vingfälten. Den häckar på sandiga stränder vid större floder. Den ruvar inte sina två till tre ägg i egentlig mening utan gräver istället ned dem i sanden vars värme ruvar äggen. Värmeregleringen sköts genom att de ibland kyler ned äggen genom att sitta på dem med blöt fjäderdräkt, så kallad bukblötning. När de lämnar redet täcker de äggen med sand.
Ungarna är borymmare och kan springa så fort som de är kläckta och snart därefter själva födosöka. Föräldrarna kyler ned ungarna genom bukblötning och ungarna kan även dricka vatten ifrån bukfjädrarna. Vid fara kan föräldrarna under kortare perioder gräva ned ungarna i sanden. Den lever av insekter.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1]
Dess svenska trivialnamn, krokodilväktare, refererar till anekdotiska berättelser om dess symbiotiska relation med krokodiler. Historierna härstammar från så långt tillbaka som Herodotos, och berättar om hur krokodiler ligger på strandbrinken med öppna käftar och hur krokodilväktarna tillåts äta av köttrester på krokodilernas tänder utan att krokodilerna äter upp fåglarna. Beteendet har dock aldrig bekräftats och berättelsen anses idag vara en faktoid.[5]
Dess vetenskapliga släktnamn Pluvianus påminner om namnet på vadarsläktet Pluvialis (Brisson, 1760), som bland annat omfattar ljungpipare och kustpipare och som också har en kontrastrik fjäderdräkt med mycket svart. Namnen härstammar från latinets "pluviale" som betyder regnkappa men även är namnet för en specifik katolsk prästkåpa.
Delar av texten är översatt från engelskans Egyptian Plover läst 2009-09-11, där följande källor anges:
Wikimedia Commons har media som rör krokodilväktare.
Krokodilväktare (Pluvianus aegyptius) är en vadare som lever i Afrika söder om Sahara.
Вид поширений в Африці на південь від Сахари, в основному в Західній Африці. Інколи як залітний птах трапляється у Північній Африці.
Птах завдовжки 19-21 см, довжина крила 12-14 см. Верхня сторона тіла сіру з чорним тім'ям, яке облямівкою проходить над оком широкою білою смугою. Нижче цієї смуги через око йде блискуча чорна смуга. Нижня сторона тіла птаха білувата, горло і зоб оперезані чорною смугою.
Гнізда бігунці не роблять. Вони відкладають яйця на голий ґрунт і потім закопують їх у пісок на глибину 5-7 см. У кладці бігунця 2-4 яйця. Днем яйця зігріваються сонцем, і, якщо занадто спекотно, птах захищає їх власною тінню від перегріву. Іноді бігунець приносить в стравоході воду, змочує нею кладку і потім сідає на мокрий пісок.
Це незавершена стаття з орнітології.Choi choi Ai Cập (danh pháp hai phần: Pluvianus aegyptius), thuộc chi Pluvianus, phân họ Pluvianinae[2], là một loài chim ở sông Nin, chuyên rỉa thịt trong răng của cá sấu khi con này phơi nắng và há miệng ra. Cá sấu sông Nin còn nổi tiếng vì đựoc cho là có quan hệ cộng sinh với một số loài chim như "choi choi". Theo các báo cáo, cá sấu há miệng rộng và sau đó các con chim "choi choi" sẽ rỉa các miếng thịt nhỏ còn rắt trong răng của cá sấu. Điều này rất khó kiểm chứng, nó có lẽ không phải là quan hệ cộng sinh thực thụ.
Trước đây loài này được xếp vào một họ riêng Glareolidae, hiện nó được xem là loài duy nhất trong họ Pluvianidae.
.jpg)
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Choi choi Ai Cập (danh pháp hai phần: Pluvianus aegyptius), thuộc chi Pluvianus, phân họ Pluvianinae, là một loài chim ở sông Nin, chuyên rỉa thịt trong răng của cá sấu khi con này phơi nắng và há miệng ra. Cá sấu sông Nin còn nổi tiếng vì đựoc cho là có quan hệ cộng sinh với một số loài chim như "choi choi". Theo các báo cáo, cá sấu há miệng rộng và sau đó các con chim "choi choi" sẽ rỉa các miếng thịt nhỏ còn rắt trong răng của cá sấu. Điều này rất khó kiểm chứng, nó có lẽ không phải là quan hệ cộng sinh thực thụ.
Trước đây loài này được xếp vào một họ riêng Glareolidae, hiện nó được xem là loài duy nhất trong họ Pluvianidae.
Pluvianus aegyptius Linnaeus, 1758
Охранный статус
Крокоди́лов сто́рож[1], или еги́петский бегуно́к[1] (лат. Pluvianus aegyptius) — птица из подсемейства бегунков семейства тиркушковых отряда ржанкообразных.
Со времён Геродота, Плиния и Плутарха существовала легенда, приписывающая этой птице симбиотические отношения с крокодилами — якобы она выковыривает остатки пищи и пиявок из их зубов и криками предупреждает рептилий об опасности. На самом деле, не существует никаких документальных подтверждений этой легенды[1]. Сами же крокодилы в такой «чистке» зубов не нуждаются вовсе[2]. Наблюдения этих и некоторых других насекомоядных птиц вблизи лежащих на берегу с раскрытой пастью крокодилов связаны с ловлей ими падальных мух, слетающихся на ошмётки мяса, оставшиеся на морде и в пасти этих рептилий.
Длина тела 19—21 см, крыла 12,5—14 см. Голова, зашеек и спина черные, от клюва над глазами к затылку проходят продольные белые полосы, горло белое. Грудь, передняя часть шеи и брюшко охристо-рыжие, поперёк груди чёрная полоса в виде ожерелья, обрамлённая узкими белыми полосами. Крылья голубовато-серые, в полёте особенно контрастируют с чёрной спиной и головой. Клюв тёмный, ноги голубовато-серые. Птицы обоих полов окрашены сходно.
Очень подвижны и крикливы. Голос — высокие отрывистые звуки «кррр-кррр-кррр».
Распространён в Западной и Центральной Африке, залетает в Северную (Египет, Ливия) и Восточную (Кения, Бурунди) Африку. Обитает в срединных зонах больших низинных тропических рек с участками песка и гравия на отмелях и островах, которые используются для гнездования. Лесных районов обычно избегает.
Общая площадь ареала составляет почти 6 млн км². Подвидов не образует[3]. Общая численность примерно оценивается в 22 000 — 85 000 половозрелых особей.
Питается преимущественно насекомыми (водяными и наземными личинками и имаго, но особенно мелкими двукрылыми), а также червями, моллюсками, семенами растений.
Севернее экватора размножаются с января по апрель-май, когда уровень воды в реках самый низкий (о периоде размножения на юге ареала данных нет). Гнездятся на открытых песчаных отмелях в руслах рек. Гнездовых колоний не образуют, пары птиц гнездятся уединённо. В кладке 2 или 3 яйца. Гнездо представляет собой ямку в песке глубиной 5—7 см, в котором яйца развиваются будучи закопанными в тёплый песок. Для охлаждения яиц родители садятся на них, смочив перед этим брюшко водой. Перед тем как покинуть гнездо птицы разравнивают песок. Будучи напуганными делают это поспешно. Птенцы выводкового типа. Взрослые охлаждают птенцов таким же способом, как и яйца. При этом птенцы могут пить воду из перьев на брюхе родителей. В случае опасности птенцы бегут к ближайшей ямке в песке и там прячутся (часто таким укрытием служат вмятины от ног бегемотов), а взрослые быстро засыпают их песком, накидывая его клювом.
Оседлый вид, но совершают местные нерегулярные кочёвки в зависимости от изменения уровня воды в реках. Часто кочуют стаями вплоть до 60 особей. В негнездовой период обычно наблюдаются парами или небольшыми группами.
Крокоди́лов сто́рож, или еги́петский бегуно́к (лат. Pluvianus aegyptius) — птица из подсемейства бегунков семейства тиркушковых отряда ржанкообразных.
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : ナイルチドリ科 Pluvianidae 属 : ナイルチドリ属 Pluvianus 種 : ナイルチドリ P. aegyptius 学名 Pluvianus aegyptius (Linnaeus, 1758) 和名 ナイルチドリ（ナイル千鳥）ナイルチドリ（ナイル千鳥、学名 Pluvianus aegyptius）は、チドリ目の1種である。別名ワニチドリ（鰐千鳥）・ワニドリ（鰐鳥）。
ナイルチドリ属 Pluvianus 唯一の種であり、ナイルチドリ科 Pluvianidae 唯一の種でもある。かつてはツバメチドリ科 Glareolidae に分類されてきたが、系統的にかけ離れていることがわかり分離された[2]。
属名 Pluvianus は「雨を呼ぶもの」を意味する。
アフリカ北部に生息する。
古くから本種は、ナイルワニと共生関係にあり、ナイルワニの口の中で歯に着いた肉片をついばむとされており、アリストテレスの博物誌にもこの習性が紹介されている。このためワニドリまたはワニチドリとも呼ばれている。しかし、ワニの背中にのることはあるが、ワニの口の中の肉片や食物のかすを食べるという習性については正確な記録がないため、現在では単なる言い伝えに過ぎないとされていることが多い。
川岸の砂地に産卵しその上に砂をかけ、卵が孵化するまで上に座ったり水をかけて温度を下げるという習性がある。雛は砂の中で孵化し、自力で地上に這い出てくる。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 ナイルチドリ（ナイル千鳥、学名 Pluvianus aegyptius）は、チドリ目の1種である。別名ワニチドリ（鰐千鳥）・ワニドリ（鰐鳥）。
ナイルチドリ属 Pluvianus 唯一の種であり、ナイルチドリ科 Pluvianidae 唯一の種でもある。かつてはツバメチドリ科 Glareolidae に分類されてきたが、系統的にかけ離れていることがわかり分離された。
属名 Pluvianus は「雨を呼ぶもの」を意味する。
이집트물떼새(Pluvianus aegyptius)는 물떼새류의 일종이다. 한때 제비물떼새과에 속했으나, 지금은 악어물떼새과에 속하는 유일한 종으로 분류된다.
악어와 공생 관계를 한다고 알려져서 흔히 악어새라고 불리지만, 이는 잘못 알려진 것이다. 고대 그리스의 역사가 헤로도토스는 악어가 입을 벌리고 있으면 입안의 거머리를 새가 잡아먹어 청소해준다고 기록했는데[2], 이는 지어낸 이야기로 보이며[3] 그러한 공생 관계를 가진 악어는 없다.[4]
다음은 2008년 "생명의 나무" 프로젝트(The Tree of Life Web Project) 연구에 기초한 계통 분류이다.[5]
도요목 넓은 의미의 물떼새아목 깍지부리물떼새아목 좁은 의미의 물떼새아목 도요아목 씨도요아목떠돌이메추라기과 (이전 두루미목)
좁은 의미의 도요아목 갈매기아목 세가락메추라기아목세가락메추라기과 (이전 두루미목)
좁은 의미의 갈매기아목.jpg)
.jpg)
