Pternistis bicalcaratus (Linnaeus 1766)

El francolí de dos esperons (Pternistis bicalcaratus) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita praderies i sabanes d'Àfrica Occidental, des de l'oest del Marroc i Mauritània fins al Golf de Guinea i el sud de Camerun.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Francolí de dos esperons

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ffrancolin sbardun dwbl (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ffrancolinod sbardun dwbl) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Francolinus bicalcaratus; yr enw Saesneg arno yw Double-spurred francolin. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. bicalcaratus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.

Teulu

Mae'r ffrancolin sbardun dwbl yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Ffesant arian Lophura nycthemera Ffesant Elliot Syrmaticus ellioti Ffesant glustiog las Crossoptilon auritum Ffesant glustiog Tibet Crossoptilon harmani Ffesant gopraidd Syrmaticus soemmerringii Ffesant gorniog satyr Tragopan satyra Ffesant Mikado Syrmaticus mikado Ffesant Reeves Syrmaticus reevesii Ffesant Swinhoe Lophura swinhoii Petrisen Verreaux Tetraophasis obscurus Peunffesant Germain Polyplectron germaini Peunffesant Malaia Polyplectron malacense Peunffesant Palawan Polyplectron napoleonis Peunffesant Rothschild Polyplectron inopinatum

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Doppelspornfrankolin (Pternistis bicalcaratus, Syn.: Francolinus bicalcaratus) ist ein Vogel aus der Familie der Fasanenartigen. Wie die meisten Frankoline ist er nur in Afrika verbreitet. Er ist im tropischen Westafrika beheimatet, aber es gibt auch eine kleine isolierte Population in Marokko. Der Doppelspornfrankolin ist am nächsten verwandt mit dem Ahantafrankolin (Pternistis ahantensis).^[1]

Erscheinungsbild

Das Männchen des rund 35 cm großen Vogels ist fast vollständig erdfarben-braun mit einem auffälligen weißen Strich über dem Auge. Weiter hat das Gefieder schwarze und weiße Streifen an den Flanken. Das Gesicht ist hell und der Kopf wird von einer kastanienbraunen Krone und weißen Sprenkeln geschmückt. Das Männchen hat einen kastanienbraunen Kragen um den Nacken, weiße Flecken an den Wangen und braune Flügel; die Beine tragen jeweils zwei Sporne. Abgesehen von den fehlenden Spornen ist das Weibchen dem Männchen sehr ähnlich, ist jedoch etwas schmaler. Die Jungvögel sind farblich dunklere Abbilder ihrer Eltern.

Lebensweise

Man findet den Vogel in offenen Gebieten mit Bäumen. Er brütet in Mulden am Boden und legt fünf bis sieben olivgrüne Eier. Doppelspornfrankoline ernähren sich von vielen verschiedenen Pflanzen und Insekten.

Der Doppelspornfrankolin ist eine sehr unauffällige Art. Am besten kann er im Frühling beobachtet werden, wenn die Männchen von einem Hügel aus ihre mechanisch knarzenden Stimmen erklingen lassen. Der Doppelspornfrankolin hat den kraftvollen Flug eines Fasans, aber er zieht es vor, gut getarnt am Boden zu bleiben.

Literatur

• Clive Barlow, Tim Wacher, Tony Disley: Birds of the Gambia and Senegal. Christopher Helm Publishers, Incorporated, 2005, ISBN 0-7136-7549-7.

Einzelnachweise

1. ↑ Clive Barlow, Tim Wacher, Tony Disley: Birds of the Gambia and Senegal Christopher Helm Publishers, Incorporated, 2005, ISBN 0-7136-7549-7

The double-spurred spurfowl (Pternistis bicalcaratus) is a gamebird in the pheasant family Phasianidae of the order Galliformes, gallinaceous birds. Like most spurfowls, it is restricted to Africa. It is a resident breeder in tropical west Africa, but there is a small and declining isolated population in Morocco.

Taxonomy

In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the double-spurred spurfowl in his Ornithologie based on a specimen that had been collected in Senegal. He used the French name La Perdrix du Sénégal and the Latin Perdix Senegalensis.^[2] Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.^[3] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.^[3] One of these was the double-spurred spurfowl. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Tetrao bicalcaratus and cited Brisson's work.^[4] The specific epithet bicalcaratus combines the Latin bi meaning "two" and calcaris meaning "spur".^[5] The species is now placed in the genus Pternistis that was introduced by the German naturalist Johann Georg Wagler in 1832.^[6][7] A phylogenetic study published in 2019 found that the double-spurred spurfowl is sister to Heuglin's spurfowl.^[8]

Three subspecies are now recognised:^[7]

• P. b. adamauae (Neumann, 1915) — central Nigeria to Cameroon and southwest Chad
• P. b. ayesha (Hartert, 1917) — west Morocco
• P. b. bicalcaratus (Linnaeus, 1766) — Senegambia and south Mauritania to west Nigeria

Description

The double-spurred spurfowl is 30–34 cm (12–13 in) in length.^[9] The male is mainly brown, sparingly streaked and spotted darker and cream above, chest and flank feathers are dark brown edged and centrally spotted cream. The face is pale cream finely flecked with dark brown, and the head features a chestnut crown and white supercilium. It has a chestnut neck collar, white cheek patches and brown wings. The male usually has two spurs on each leg, the upper one being blunt. The legs are dull green. The female is similar in appearance, but usually lacks spurs and is slightly smaller and less robustly built. Males weigh around 507 g (17.9 oz) and females around 381 g (13.4 oz).^[9] Young birds are almost indistinguishable from adult females after the post juvenile moult at several weeks old, males take several months to develop any spurs. Breeding is unlikely until the birds are in their second year.

Distribution and habitat

This bird is found in open habitats with trees. It nests in a lined ground scrape laying 5 to 7 eggs. The double-spurred spurfowl takes a wide variety of plant and insect food. This is a very unobtrusive species, best seen in spring when the male sings a mechanical krak-krak-krak from a mound. It has a pheasant's explosive flight, but prefers to creep away unseen.

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Double-spurred_spurfowl&oldid=1134995922"

La Duspura frankolino, Francolinus bicalcaratus, estas birdo de la familio de Fazanedoj de la ordo de Kokoformaj kaj grupo de afrikaj frankolinoj. Oni ĵus proponis reorganizadon de tiu specio de Francolinus en la genro Pternistis kun 23 aliaj specioj.

Kiel plej parto de frankolinoj, ĝi estas limigita en Afriko. Ili estas loĝantaj birdoj en tropika Okcidenta Afriko, sed estas malgranda kaj malpliiĝanta izolata populacio en Maroko. Tiu birdo troviĝas en malfermaj habitatoj kun arboj. Ili nestumas en kovrita grunda skrapaĵo, kie la ino demetas 5-7 ovojn. Tiu specio manĝas ampleksan varion de planta kaj insekta manĝo.

La masklo estas ĉefe bruna, strieca kaj punteca malhelkrema supre, dum brustaj kaj flankaj plumoj estas malhelbrunaj kun kremokoloraj punktoj en bordoj kaj centroj. La vizaĝo estas palkrema fajne makuleca malhelbruna, kaj la kapo montras brunan kronon kaj blankan superokulon. Ĝi havas brunan kolumon, blankajn vangomakulojn kaj brunajn flugilojn. La masklo kutime havas du spronnojn en ĉiu kruro, la supra pli malakra. La ino estas simila, sed kutime ne havas spronojn kaj estas iom pli malgranda kaj malpli fortika. Junuloj estas preskaŭ nedistingeblaj el plenkreskaj inoj post la juna plumoŝanĝo post kelkaj semajnoj, sed maskloj bezonas kelkajn monatojn por ekhavi spronon. Reproduktado plej ofte okazas nur post la dua jaro.

Tiu estas tre diskreta specio, sed videbla printempe kiam la masklo elsendas mekanikan krak-krak-krak el teramaso. Ĝi havas fazanecan eksplodan flugmanieron, sed ili preferas kaŝiĝi nevideble.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Francolinus bicalcaratus. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11a Majo 2006. Malplej Zorgiga.

El francolín biespolado o francolín de dos espuelas (Pternistis bicalcaratus) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae propia de África Occidental.

Descripción

El macho es de un tono marrón. Las plumas en los flancos poseen los bordes marrón oscuro y una mancha central beige. Su cara es de un color crema pálido con delicadas rayitas en marrón oscuro, y en su cabeza se destacan su corona castaña y un supercilium blanco. Poseen un collar castaño, manchas blancas en los carrillos y alas marrones. Por lo general el macho tiene dos espolones en cada pata, el superior despuntado. La hembra es similar, pero por lo general no tiene espolones y es un poco más pequeña y menos robusta. Los ejemplares jóvenes son indistinguibles de las hembras luego que los juveniles cambian su plumaje al cabo de pocas semanas de eclosionar, a los machos los espolones recién se les desarrollan al cabo de varios meses. Recién al segundo año las aves están en condiciones de reproducirse.

Distribución y hábitat

Es un reproductor sedentario de la zona tropical de África occidental, aunque existe una pequeña población aislada y en declive en Marruecos. Habita en áreas abiertas con árboles.

Comportamiento

Anida sobre el terreno, la puesta consiste de 5 a 7 huevos. El francolín biespolado se alimenta de una gran variedad de plantas e insectos.

Es una especie difícil de notar, es más fácil observarlo en primavera cuando el macho entona un krak-krak-krak erguido en un montículo. Posee un despegue de vuelo explosivo como el de los faisanes, aunque prefiere evadirse caminando sin llamar la atención.

Referencias

Pternistis bicalcaratus Pternistis generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Pternistis
• Phasianidae

Kannusfrankoliini (Pternistis bicalcaratus)^[3] on kanalintu.

Tuntomerkit

Kannusfrankoliini on 30–33 cm pitkä. Sillä on punaruskea päälaki ja niska ja vaalea silmäkulmanjuova. Alapuolella on voimakasta, mustaa pystyjuovitusta. Pyrstö on tasaisenruskea. Jalat ja nokka ovat vihertävät tai kellanharmaat. Sukupuolet ovat muuten samannäköiset, mutta koiraalla on jaloissaan pienet kannukset.^[4]

Kannusfrankoliinin kutsuääni on kaksitavuinen "i-tek". Sen lauluääni on matala "kroarr kroarr", jota se laulaa yleensä hämärässä joltain korkealta paikalta.^[4]

Levinneisyys

Kannusfrankoliineja elää Länsi-Afrikassa Saharan eteläpuolella sekä pohjoisempana Marokossa. Lajin kokonaispopulaatiota ei ole arvioitu, mutta lajin on raportoitu olevan paikallisesti yleinen. Laji on luokiteltu elinvoimaiseksi, mutta sen kannankehitys on laskeva.^[1] Marokon kantaa pidetään isolaattina^[5].

Elinympäristö

Mustafrankoliini pesii avoimissa metsissä, hakamailla, palmuviljelmillä, jokivarsien pensaikoissa ja rehevissä vadeissa.^[4] Laji on arka ja sitä on vaikea havaita maassa. Linnulla on tapana yöpyä puissa.^[5]

Lähteet

Pternistis bicalcaratus

Le Francolin à double éperon (Pternistis bicalcaratus) (ex Francolinus bicalcaratus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.

Description physique

Les francolins; de manière générale, ont de grandes pattes fortes, un corps trapu, un bec court, et préfèrent courir à voler^[1]. P. bicalcaratus mesure environ 30-35 cm de long^[2],[1]. Le bec est généralement vert-olive. Les pattes sont aussi vert-olive. L’iris est brun. Les mâles possèdent des pattes dont les tarses arborent 2 éperons^[2],[3]. Le haut du crâne et la nuque sont brun-rougeâtre et le front noir. Un sourcil blanc courre de l’arrière du bec jusqu’à l’arrière de la tête^[3]. Une bande noire traverse généralement l'œil. Le cou, la poitrine et la totalité des parties inférieures sont châtains avec des taches blanches, noires et pâles. Le dessus est brun, avec de fines mouchetures noires. Les juvéniles sont plus ternes, leurs parties supérieures sont moins distinctement marquées et leurs flancs sont moins barrés^[2].

Distribution (dont habitat)

L’espèce est répartie en Afrique de l’Ouest subsaharienne, depuis le Nord du Sénégal, vers le centre du Mali et au Sud-Ouest du Niger et jusqu’au Tchad et dans le Nord du Cameroun^[1]. Elle fréquente divers types d'habitats composés principalement de broussailles et de buissons dans des contrées relativement ouvertes^[2]. Ces francolins apprécient fortement les cultures (où ils viennent se nourrir) entrecoupant les milieux forestiers encombrés et les forêts galeries, sèches ou humides. On peut parler d'espèce synanthrope. Ils apprécient également les savanes humides et arides, les boisements, les formations de Cistus sp. (Urban et al. 1986).

Sous-espèces

• F. b. bicalcaratus (Linné, 1766) : inclut F. b. thornei Ogilvie-Grant 1902, F. b. adamauae Neumann 1915 et F. b. ogilviegranti Bannerman 1922. Sénégal, extrême sud de la Mauritanie, sud-ouest du Mali, Nigéria, Cameroun, Bénin, Burkina Faso, Ghana, Côte d’Ivoire, Sierra Léone, Guinée.
• F. b. ayesha Hartert, 1917 : plus grande, plus foncée et plus rousse. Population relictuelle dans les régions de Rabat et de Mogador dans l’ouest du Maroc.

Alimentation

Il se nourrit à 80 % de végétaux, de graines cultivées, de fruits, de pousses, de racines, les 20 % restants consistant en invertébrés, surtout des insectes, dont des termites et des criquets, ainsi que de petits batraciens (Urban et al. 1986).

Voix

Le cri d’alerte est plutôt variable et peut-être même caractéristique de la région. Au Maroc, il consiste en un krrrak…krrrak râpeux, guttural, répété et portant loin. En Afrique de l’ouest, il est diversement décrit comme un sonore et criard kor-ker, kor-ker, coco-wer coco wer ou koco-wer koco wer, un kokoye-kokoye ou un bebbrek-ek-kek kek-kek Koak Koak, les dernières notes étant les plus puissantes et portant le plus loin. D’autres notes ont été rapportées comme un ee-Tek, la première syllabe moins rude, un quare quare grinçant ou un croassement grave à l’envol (Madge & McGowan 2002).

Nidification

Le francolin à double éperon est probablement monogame puisqu’il vit en couples avant et pendant la période de reproduction. Le nid consiste en une petite cavité, naturelle ou creusée dans le sol, d’environ 15 cm de diamètre, parfois délimitée par des herbes, des feuilles, des brindilles et des plumes. Il est généralement placé sous un buisson ou une touffe d’herbes, parfois dans des cultures abandonnées. La ponte a lieu de la mi-février à juin (surtout entre mars et avril) au Maroc, de janvier à mai et d’août à décembre en Sénégambie et, globalement, à la saison des pluies ou à proximité d’un point d’eau dans les zones plus sèches de sa vaste distribution (Urban et al. 1986).

Statut de conservation

L’espèce est globalement considérée comme non menacée mais la sous-espèce marocaine ayesha est vulnérable en raison de la chasse et de la dégradation de son habitat. Elle est maintenant très localisée, récemment tenue pour disparue à la Marmora et à Sousse, subsistant seulement au sud-est de Rabat où elle est protégée. Un programme de conservation avec reproduction en captivité a été mis en place (Madge & McGowan 2002, Hennache & Ottaviani 2011).

En 2021, l'UICN propose le statut de préoccupation mineure^[4].

Bibliographie et références citées

• Hennache, A. & Ottaviani, M. (2011). Cailles, Perdrix et Francolins de l’Ancien Monde, 400 pages. Editions W.P.A. France, Clères, France.
• Madge, S. & McGowan, P. J. K. (2002). Pheasants, Partridges & Grouse. Helm, London.
• Urban, E.K., Fry, C.H. & Keith, S. (1986). The birds of Africa, vol 2. Academic Press, London.

Annexes

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international :
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Pternistis bicalcaratus dans Galliformes
• (en) Référence Tree of Life Web Project : Pternistis bicalcaratus
• (en) Référence Catalogue of Life : Francolinus bicalcaratus (Linnaeus, 1766) (consulté le 20 décembre 2020)
• (fr+en) Référence Avibase : Pternistis bicalcaratus (+ répartition) (consulté le 30 juin 2015)
• (fr+en) Référence ITIS : Francolinus bicalcaratus (Linnaeus, 1766)

Il francolino bisperonato (Pternistis bicalcaratus (Linnaeus, 1758)) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi originario dell'Africa occidentale^[2].

Descrizione

Dimensioni

Misura 30-34 cm di lunghezza, per un peso di 507 g circa nel maschio e di 381 g circa nella femmina; l'apertura alare è di 45-50 cm^[3].

Aspetto

Il becco è verde oliva con il ramo superiore più scuro. L'iride è marrone. Le zampe sono verde oliva. I due sessi sono identici, ma i tarsi del maschio sono ornati da due speroni assenti nella femmina. In alcune femmine, inoltre, la faccia e la gola hanno una sfumatura meno biancastra, più virante sul camoscio.

Negli adulti di entrambi i sessi, il cappuccio e la nuca sono di un colore bruno-rossastro che contrasta con il nero della fronte e dei lati del vertice. È possibile notare un lungo sopracciglio bianco e una linea oculare nera situata proprio davanti all'iride. I lati della testa e del collo sono biancastri con strisce scure che diventano camoscio chiaro sulla gola. Il collo, il petto e tutte le parti inferiori sono color castano con macchie bianche e nere e strette strisce ondulate chiare sui fianchi. Le parti superiori sono marroni, con sottili macchioline nere che diventano marroncine sulla parte posteriore del collo, sul groppone e sulle sopracaudali. Vi sono anche striature camoscio sulle parti superiori, tranne che sul groppone e sulle sopracaudali. Le remiganti sono di colore grigio-bruno, con macchie e striature irregolari color camoscio. La coda è grigia, barrata di marrone.

I giovani presentano un piumaggio più scialbo, con parti superiori dai disegni meno marcati e dai fianchi meno barrati^[3].

Voce

Il richiamo di riconoscimento varia a seconda delle regioni. In Marocco, è un krrrak krrrak stridulo, profondo e udibile a grande distanza. Nelle regioni tropicali dell'Africa occidentale, è un kor-ker, kor-ker potente e rude, un kokoye-kokoye o una frase più complessa, bebbrek-eh-kek-kek-kek koak koak, con le due ultime note più forti. È possibile udire anche un ee-tek irregolare, con la prima nota calma. Il francolino bisperonato emette anche un quare-quare stridulo e una specie di verso simile al gracchiare della cornacchia quando si alza in volo^[3].

Biologia

I francolini bisperonati prediligono in particolar modo le zone coperte e rimangono quasi sempre in prossimità della fitta boscaglia.

In Marocco, li incontriamo in coppia o in piccole bande che possono comprendere fino a 12 individui, ma in Africa occidentale, nei luoghi dove sono numerosi, possono formare gruppi anche di 40 esemplari. I francolini bisperonati sono difficili da osservare, ma vengono spesso individuati grazie al loro richiamo caratteristico che viene emesso a partire da un posatoio a breve altezza da terra, come un alberello o un piccolo monticello. Questi uccelli sono rumorosi soprattutto all'alba e di sera.

Vanno in cerca di cibo negli spazi aperti e lungo i sentieri al mattino presto e nel tardo pomeriggio. Tuttavia, possono essere attivi anche per tutta la giornata quando la luminosità è scarsa e il tempo è piovoso. Quando non si alimentano, questi francolini trascorrono la maggior parte del tempo tra i cespugli. Quando si sentono minaccati, si alzano in volo con riluttanza, preferendo darsi alla fuga correndo per trovare un riparo. Alla fine della giornata, questi uccelli si dirigono verso gli specchi d'acqua per dissetarsi; successivamente, si riuniscono nei loro dormitori sugli alberi^[3].

Alimentazione

La dieta dei francolini bisperonati è mista, in quanto consumano allo stesso tempo sia una grande varietà di sostanze vegetali che piccoli animali.

Tra le sostanze di origine vegetale, questi uccelli ingeriscono semi appartenenti sia a specie coltivate che selvatiche. Tra questi possiamo ricordare, tra gli altri, quelli di sorgo comune, di fagiolo dall'occhio (Vigna unguiculata) e di cereali selvatici come la brachiaria. La parte animale è composta da coleotteri (curculionidi e cerambicidi), formiche e larve di farfalle, ma anche da lumache e piccole rane. Tutte queste informazioni sono state tratte da uno studio dettagliato effettuato a Zaria, in Nigeria^[3].

Riproduzione

I francolini bisperonati sono probabilmente monogami. In Marocco, la stagione riproduttiva va da metà febbraio a giugno con un picco tra marzo e aprile, mentre in Senegambia ha luogo da gennaio a marzo e da agosto a dicembre. Nelle regioni più aride dell'areale, questo gallinaceo nidifica durante la stagione delle piogge.

I francolini bisperonati nidificano a terra. Il nido è una depressione poco profonda rivestita con erba, foglie, ramoscelli e piume, situata sotto un cespuglio o nascosta tra l'erba alta.

La covata è costituita da 6 uova color sabbia o camoscio-giallastro, talvolta macchiate di marrone. Non abbiamo alcuna informazione riguardo alla durata d'incubazione e alle cure parentali^[3].

Distribuzione e habitat

I francolini bisperonati sono originari dell'Africa occidentale a sud del Sahara. Il loro areale parte dal nord del Senegal, prosegue attraverso il Mali centrale e il Niger sud-occidentale, e raggiunge il centro del continente in Ciad e nel nord del Camerun. Una popolazione disgiunta vive nel Marocco occidentale.

I francolini bisperonati frequentano vari tipi di habitat composti principalmente da macchia e boscaglia in regioni relativamente aperte. Si possono trovare nelle radure laddove il suolo è ricoperto da cespugli e da piccoli alberi, lungo i corsi d'acqua dalle sponde rivestite da boscaglia e nelle zone coltivate ove vi siano piccoli arbusti. È possibile osservare questi uccelli anche in savane più o meno umide, spesso in prossimità di villaggi e di appezzamenti agricoli attivi^[3].

Tassonomia

Sono state descritte numerose varianti geografiche, con le popolazioni che vivono nelle regioni più umide che presentano generalmente un piumaggio più scuro, ma la maggior parte di esse non ha lo status di sottospecie. In effetti, vengono ufficialmente riconosciute solamente tre sottospecie^[2]:

• P. b. ayesha (E. J. O. Hartert, 1917), diffusa nel Marocco occidentale da Rabat a sud di Mogador;
• P. b. bicalcaratus (Linnaeus, 1766), diffusa dalla Mauritania meridionale e dal Senegambia fino al Ciad sud-occidentale ad est e al Camerun settentrionale a sud;
• P. b. ogilviegranti (Bannerman, 1922), diffusa nelle regioni meridionali di Nigeria e Camerun.

Le presunte razze thornei e adamauae vengono oggi integrate nella sottospecie nominale.

Conservazione

I francolini bisperonati occupano un vasto territorio dell'Africa occidentale stimato in oltre 3 500 000 chilometri quadrati. Secondo BirdLife International, la popolazione complessiva non è quantificata, ma è considerata in diminuzione a causa della caccia intensiva nelle aree non protette. Ciononostante, la specie rimane abbastanza comune in tutto l'areale. La sottospecie marocchina è in pericolo d'estinzione ed è praticamente scomparsa dalla sua roccaforte, la foresta di Marmora. Oggi si trova in numero consistente solamente ad est di Rabat. Attualmente è in corso un programma di reintroduzione della specie grazie ad uccelli allevati in cattività.

La IUCN classifica il francolino bisperonato come «specie a rischio minimo» (Least Concern)^[3].

Note

Vogels

De Barbarijse frankolijn (Pternistis bicalcaratus; synoniem: Francolinus bicalcaratus) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1766 door Linnaeus. De soort komt voor in het westen en midden van Afrika. In het midden van de vorige eeuw was de soort een populaire volièrevogel in Noord-Amerika maar tegenwoordig wordt de soort niet meer gehouden.^[2]

Kenmerken

De vogel is 30 tot 34 cm lang en heeft een spanwijdte van 45 tot 50 cm. Vrouwtje wegen gemiddeld 381 gram, mannetjes 507 gram. Het is de enige soort frankolijn die ten noorden van de Sahara voorkomt. De Barbarijse frankolijn verschilt van de ander soorten frankolijnen van hetzelfde formaat en dezelfde grondkleuren door de pootkleur (dofgroen) en een lichte wenkbrauwstreep die sterk contrasteert met de donkere kruin en voorhoofd.^[3]

Voorkomen en leefgebied

De soort komt voor West- en Midden-Afrika. Binnen dit verspreidingsgebied zijn er vier ondersoorten:^[4]

• P. b. ayesha: westelijk Marokko.
• P. b. bicalcaratus: van Senegal tot zuidwestelijk Tsjaad.
• P. b. thornei: van Sierra Leone tot Ivoorkust.
• P. b. ogilviegranti: zuidelijk Nigeria en zuidelijk Kameroen.

Hij is in zijn verspreidingsgebied de meest voorkomende frankolijnsoort. Het is een vogel van half open landschappen waaronder bossavanne maar ook agrarisch gebied zoals kurkeikbossen, extensief beheerde weidegebieden, verwaarloosd akkerland en in Liberia in heuvelland tot op 1500 m boven de zeespiegel. Voorwaarde is de aanwezigheid van water op niet te grote afstand.^[3]

Beschermingsstatus

De ondersoort P. b. ayesha is sterk teruggelopen in aantallen in het noordelijke deel in Marokko. Dit is een wat grotere, donkerder gekleurde ondersoort. Voor de bescherming van deze soort zijn speciale plannen in uitvoering. De grootte van de hele wereldpopulatie is niet gekwantificeerd. Overal gaan de aantallen achteruit, maar plaatselijk is de vogel nog algemeen. Het tempo van achteruit gang ligt nog onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat de Barbarijse frankolijn als niet bedreigde soort op de Rode Lijst van de IUCN.^[3][1]

Bronnen, noten en/of referenties

Marockansk frankolin^[2] (Pternistis bicalcaratus) är en fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.^[3]

Kännetecken

Utseende

Marockansk frankolin är med en längd på 30–33 centimeter lika stor som klipphönan (Alectoris barbara) som den delar utbredningsområde med i Marocko. Denna art skiljer sig dock tydligt med kraftigt svartstreckad undersida, rödbrun hjässa och nacke, svart panna och ett tunt vitt ögonbrynsstreck. Ovansida och stjärt är jämnbruna. Könen är lika, men hanen har två sporrar på vardera ben (Double-spurred francolin på engelska).^[4]

Läten

Arten uppmärksammans ofta på sången som den yttrar i gryningen från en upphöjd sittplats: ett lågt och upprepat "koajrr koajrr". Locklätet är ett tvåstavigt i-teck.^[4]

Utbredning och systematik

Marockansk frankolin förekommer trots namnet huvudsakigen i Västafrika söder om Sahara. Den delas upp i tre underarter med följande utbredning:^[3]

• P. b. ayesha – förekommer i västra Marocko
• P. b. bicalcaratus – förekommer från Senegal och Gambia till sydvästra Tchad
• P. b. ogilviegranti – förekommer i södra Nigeria och södra Kamerun

Släktestillhörighet

Tidigare placerades den i släktet Francolinus. Flera genetiska studier visar dock att Francolinus är starkt parafyletiskt, där arterna i Pternistis står närmare t.ex. vaktlar i Coturnix och snöhöns.^{[5][6][7][8][9]}

Ekologi

Arten för ett tillbakadraget liv i hagmarker, öppen skog, längs åstränder och på odlade fält.^[4] Den häckar i en fodrad uppskrapad grop där den lägger fem till sju ägg. Fågeln lever av insekter och olika sorters vegetabilier.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och beskrivs som vanligt förekommande, men tros minska i antal på grund av jakt, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.^[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen har inte uppskattats, men den beskrivs som lokalt vanlig till mycket vanlig.^[10] Underarten ayesha kan dock möjligen bestå av endast några hundra individer.^[10]

Noter

1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Pternistis bicalcaratus Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2015-01-26.
2. ^ BirdLife Sverige (2019) Officiella listan över svenska namn på alla världens fågelarter
3. ^ [a b] Gill, F & D Donsker (Eds). 2015. IOC World Bird List (v 5.1). doi : 10.14344/IOC.ML.5.1.
4. ^ [a b c] Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 52. ISBN 978-91-7424-039-9
5. ^ Bloomer, P. & Crowe, T.M. (1998) Francolin phylogenetics: molecular, morphobehavioral, and combined evidence. Mol. Phyl. & Evol. 9(2): 236–254.
6. ^ Crowe, T.M., R.C.K. Bowie, P. Bloomer, T.G. Mandiwana, T.A.J. Hedderson, E. Randi, S. Pereira, and J. Wakeling (2006a), Phylogenetics, biogeography and classification of, and character evolution in, gamebirds (Aves: Galliformes): Effects of character exclusion, data partitioning and missing data, Cladistics 22, 495-532.
7. ^ Crowe, T.M., P. Bloomer, E. Randi, V. Lucchini, R. Kimball, E. Braun, and J.G. Groth (2006b), Supra-generic cladistics of landfowl (Order Galliformes), Acta Zool. Sinica 52, S358-S361.
8. ^ Meng, Y., B. Dai, J. Ran, J. Li, B. Yue (2008), Phylogenetic position of the genus Tetraophasis (Aves, Galliformes, Phasianidae) as inferred from mitochondrial and nuclear sequences, Biochem. Syst. Ecol. 36, 626-637.
9. ^ Mandiwana-Neudani, T.G., R.C.K. Bowie, M. Hausberger, L. Henry, and T.M. Crowe (2014), Taxonomic and phylogenetic utility of variation in advertising calls of francolins and spurfowls (Galliformes: Phasianidae), Afr. Zool. 49, 54-82.
10. ^ [a b] del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J. 1994. Handbook of the Birds of the World, vol. 2: New World Vultures to Guineafowl. Lynx Edicions, Barcelona, Spain.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör marockansk frankolin.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Pternistis bicalcaratus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Francolinus bicalcaratus là một loài chim trong họ Phasianidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Francolinus bicalcaratus tại Wikispecies